‘True Crimes’ is een bijzonder leuke EP van het Belgische gothrockband Lovelorn Dolls. En de titel dekt de lading helemaal, want alle tracks gaan over echt gebeurde misdaden.
Het thema is zowel de sterkte als de zwakte van deze EP. De sterkte is dat het gaat over bekende, Amerikaanse verhalen: Black Dahlia, de Zodiac Killer,  JonBenét Ramsey, … Wie een beetje bekend is met de donkerste kantjes in de geschiedenis van de Verenigde Staten, heeft al wel eens een boek gelezen of een film of docu gezien over deze misdaden. Dat de luisteraars deze verhalen al kennen, helpt bij het begrijpen van de lyrics en je hebt als band met deze onderwerpen een groot bereik want alles wat in de Verenigde Staten gebeurt, verspreidt zich over de hele wereld.
Tegelijk is de invulling van het thema een zwakte: nog maar eens die bekende, Amerikaanse moordpartijen opvoeren. Er zijn nochtans in eigen land genoeg sinistere moorden gebeurd waarmee je rond hetzelfde onderwerp zou kunnen werken. Als luisteraar – internationaal of uit ons land - zou ik het interessanter vinden als een band zijn eigen, lokale lugubere onderwerpen zou opvoeren in de lyrics. Maar misschien komt het dan wat te dichtbij en wordt het te persoonlijk.
Wat levert het thema muzikaal op? Muzikaal is dit Lovelorn Dolls op zijn best: donker, gothic, veel tijd en ruimte voor de zweverige, atmosferische synthlaagjes, de wissel tussen de lieflijke en haunting vocalen van Kristell, … Een beetje tussen Marilyn Manson, Vlad In Tears en Midnightmares in.
Nieuw is dat het duo uitgebreid is met een vaste gitarist: Eric Renwart. Hij werkte al in de studio met onder meer Little Axe en Do Or Die. Op “Velvet Little Voice” mag hij schitteren met een leuke solo. Op de andere tracks is hij ook wel te horen, maar is hij misschien iets minder aanwezig. Mijn persoonlijke favoriet is “Dahlia Bleeds”, met de agressieve gitaarlijnen die aanvankelijk wat verstopt zitten, maar toch een extra dimensie toevoegen.

https://www.youtube.com/watch?v=-OEgE0XEoG8&t=4s

Kasabian is nooit echt van de voorgrond verdwenen, maar de nieuwe single “Hippie Sunshine” is zo vrolijk en dansbaar dat we ervan gaan blozen elke keer we die horen, zelfs nu het wat frisser begint te worden.
Kasabian heeft al heel wat hits gescoord en behoort tot de grotere bands in de UK. Volgend jaar in juli zet deze Britse rockband zichzelf in de bloemetjes met een gigantisch concert in Finsbury Park, wat een nieuw hoogtepunt in hun carrière zal vormen.
“Hippie Sunshine” is het eerste voorproefje van hun aanstaande nieuwe album 'Act III'. Dat album, dat het negende album van de band wordt, verschijnt volgend jaar. “Hippie Sunshine” rockt hypnotiserend en is uitermate dansbaar en uptempo. In de geschiedenis van Kasabian plaats is deze eerder in het rijtje van singles als “LSF” en “Club Foot” dan bekendere hits als “Fire” of “Where Did All The Love Go”.
Het nummer gaat volgens frontman Serge Pizzorno over de rusteloze energie van hyperactieve mensen die moeite hebben om te vertragen en de realiteit onder ogen te zien en in plaats daarvan zoeken naar de illusie van ontsnapping. "Het legt het vluchtige moment vast waarop alles licht en grenzeloos aanvoelt, maar daaronder schuilt een diep gevoel van ontkoppeling, iets dat zowel mooi als tragisch is", zegt Serge.
Een fijne nieuwe single van een band die nooit echt weg geweest is.

https://www.youtube.com/watch?v=RHb-BPpZWoU

The Rabids uit de Kempen zijn ooit gestart als een punkbandje, maar zijn geëvolueerd naar een mix van skapunk, reggae en punk. De EP ‘Change The World’ volgt op twee andere EP’s: ‘Too Late’ uit 2023 en ‘No Dinner, No Wine’ uit 2020.
Met vrouwelijke vocalen en skapunk denken we natuurlijk meteen aan 2Tone-legende The Selecter en daar komen The Rabids wel wat in de buurt. Inzake sound zitten ze dicht bij The Skadillacs, maar The Rabids kiezen voor eigen nummers.
In productie en mix kunnen nog wel een paar procentpuntjes winst geboekt worden, maar dit is een heel eerlijke release die waarschijnlijk dicht staat bij hoe The Rabids live klinken. En dit is best leuk. Het swingt, het rockt, het danst en doet dansen, …
De leukste van de vier tracks is “The Rocksteady Beat”. Met een pittig tempo, veel energie en een leuke melodie. En al na een paar luisterbeurten mee te zingen. “Free Land” heeft een iets ernstiger tekst, die nog wat te veel aan het papier kleeft (schrijftaal is geen spreektaal), maar het enthousiasme in de vocalen en bij de blazers maakt veel goed. “Clarity” heeft een interessante intro en heeft dan wat tijd nodig om helemaal onder stoom te komen. De quiet/loud-dynamiek is verfrissend. “Enemies Everywhere” klinkt heel speels en luchtig, ondanks de ernst in de lyrics.

‘Change The World’ zal ondanks die titel misschien niet de wereld veranderen. Wel is het een fijne release van een leuke band. Dat ze nog veel podia mogen onveilig maken.

https://www.youtube.com/watch?v=gGVv5uzj14Y

Vlad In Tears is een Italiaanse gothic rock/metalband die misschien niet hetzelfde mainstream-succes geniet als pakweg Him of Lord of the Lost, maar die wel heel invloedrijk is voor andere bands in de underground. Deze Italianen hebben op het nieuwe album ‘Hide Inside’ nog maar eens nieuwe wending gegeven aan hun muziek en aan de lyrics.
Liever dan altijd hetzelfde concept te volgen, verkennen de vijf van Vlad In Tears bij elk nieuw album nieuw territorium. Op voorganger ‘Relapse’ klonken ze meer industrial, hard en ruw, intens en in your face. Op ‘Hide Inside’ is er meer plaats voor melodie en is het muzikale spectrum breder, met meer aandacht voor gitaar en piano. Ook in het algemeen is er meer muzikale variatie, met meer rustpunten tussen de agressie. De ritmes komen op het nieuwe album opnieuw gewoon van de drums, terwijl de groove op ‘Relapse’ nog vaak uit dikke lagen gitaar kwamen. Maar het is nu niet dat Vlad In Tears compleet anders klinkt. Dit is nog steeds pulserende gothic rock en metal met een catchy randje.
Inhoudelijk bouwt ‘Hide Inside’ voort op ‘Relapse’, maar in een andere dimensie. ‘Relapse’ moest als album de hand reiken naar fans die emotioneel met zichzelf en met de maatschappij worstelden. De band vertaalde als het ware de gevoelens die ze bij de fans oppikten. Dan is ‘Hide Inside’ net iets anders. Het gaat nog steeds over een emotionele en innerlijke zoektocht, maar op een bijna psychologisch niveau, als droomanalyses die vertaald worden naar de werkelijkheid. Er wordt gezocht naar onzichtbare innerlijke krachten die ons doorheen ons dagelijkse bestaan leiden.
Mooie uitgangspunten allemaal, maar levert dat dan ook een prima album op. Toch wel. Ondanks de complexe onderwerpen en gelaagde thema’s in de lyrics, zingt Christian Miconi nog steeds met bijzonder veel passie en gevoel voor drama. De tracks hebben genoeg punch en donkerte om zelfs zonder de lyrics overeind te blijven. En de variatie werkt, dat weten we al langer. Met genoeg rustpunten op het album klinken de hardste en agressiefste partijen nog harder door.

Wij hebben op ‘Hide Inside’ het meest genoten van “The Death Of Me”, “Living Nightmare” en “Let Me Love You”. Dieptepunten zijn er niet. Wel heb ik wat moeite met John Connor van Dog Eat Dog die komt meedoen op “Your Trace”. Als je John Connor kan laten meebrullen op je album, sla je dat aanbod natuurlijk niet onmiddellijk af. Maar met die rap erbij op slechts één track verliest dit album zijn overigens sterke consistentie.

https://www.youtube.com/watch?v=pZYjE7pqNS4

Aroma di Amore, de Belgische band rond Elvis Peeters, Fred Angst en Lo Meulen, nam in 2022 officieel afscheid van het publiek na een loopbaan die ergens in de jaren ’80 begonnen is. Sindsdien zijn ze kernleden bezig met solo- en andere projecten en duiken ze nog steeds op op elkaars releases.

De aanhoudende malaise en oorlog in en rond Gaza, de lamentabele houding van België en tal van Europese landen en de verschrikkelijke gruwelbeelden van een hongerende en platgeslagen Palestijnse bevolking in dat bezette gebied heeft hen doen besluiten om toch nog een keer hun krachten te bundelen voor een protest en aanklacht song die deze genocide en de lauwe reacties erop aan de kaak stelt. Hun gezamenlijke verontwaardiging hierover was zo groot dat ze in enkele dagen tijd een nieuw nummer schreven en opnamen.
‘Hel!’ is uiteraard heel politiek geladen en klinkt bijzonder urgent in al zijn electro/postpunk/wave-dynamiek. Het nummer bevat in de lyrics een korte verwijzing naar hun culthit "Voor De Dood". De titel ‘Hel!’ zegt alles over de situatie in Gaza, net zoals het refrein: ‘Het gaat maar door, het gaat maar door, ik blijf roepen tot ik word gehoord!’.
De integrale opbrengst van dit nummer gaat naar 11.11.11. SOS Gaza.

https://www.youtube.com/watch?v=xbj5Ff5K2MA

“So They Call” is de nieuwe single van Gutter Smell, het soloproject van frontman Bergy van de legendarische Belgische postpunkband Sovjet War.  Het nummer is een pure punk-tirade op de politieke en dictatoriale machthebbers die overal ter wereld hun narcistische trekjes tentoon spreiden. Vaak wordt er naar hen gekeken met onderdanigheid en slijmerij, terwijl Bergy’s boodschap er een is van ‘fuck you, rot in smoke’.

In de song gebeurt dit alles met een korrel zout en met een glimlach. Dit is geen haatdragend statement om de boel nog meer op te hitsen, wel een dikke middelvinger die er op wijst dat macht vergankelijk is. De ernst van de situatie wordt niet onder de mat geveegd, maar humor en relativering voeren de boventoon. De langgerekte schreeuw op het einde is een leuke knipoog naar de Sex Pistols.

Sam Bettens probeert wat los te komen van K’s Choice, ondanks dat die band in Vlaanderen nog steeds op handen gedragen wordt. Rex Rebel was Sam’s eerste poging daartoe, maar dat bandproject wist niet iedereen vlot te overtuigen. Nu doet hij het solo met het country/americana-album ‘Coming Home’.

Bij die laatste zin van de inleiding moeten we meteen al wat nuances zetten. 100% solo is dit natuurlijk niet. Hij heeft alle lyrics zelf neergepend, zingt en speelt gitaar, maar hij wordt op dit album goed omringd door een rits Amerikaanse klasbakken, zowel in de productie en mix als bij de muzikanten. Een echt country-album is het eveneens niet geworden. Al zeker niet als country voor jou betekent dat op elk nummer een viool, trekzak, mondharmonica en pedalsteel moet te horen en/of dat de lyrics zijn opgebouwd uit een eindeloze reeks gebroken harten, heimwee naar de bergen en het zich verliezen in drank. Het gaat – anders dan bij Rex Rebel – in de lyrics ook veel minder over de transformatie van Sam. Dat zit er nog wel in – het tegendeel zou ongeloofwaardig overkomen – maar veel minder. Het gaat meer over universele gevoelens als liefde, verlies en vreugde. Er staan op ‘Coming Home’ ook al geen covers van country-standards.

Muzikaal hadden een paar nummers zo (of met een kleine aanpassing) op een album van K’s Choice kunnen staan. Dat geldt bijvoorbeeld voor openingstrack “Last Time”, voor “Bounce Back”, “Table For Four” en afsluiter “Superman”. En misschien wel nog meer nummers. Het vogeltje zingt zoals hij gebekt is, en daar is niets mis mee. Er zijn voorts genoeg nummers die het country/americana-jasje wel passen. Titeltrack “Coming Home” heeft een hoog Tom Petty-gehalte, om er nu maar één te noemen. Wat we een beetje missen, is een hoog oplaaiend vuur van emotie. Country en americana zijn vaak een broeihaard van grote of dik uitgesmeerde emoties en met de onderwerpen die Sam op dit album aanraakt, zou je dat ook moeten kunnen horen in de songs. Die vonken zijn er niet op elke song. Maar dan kijk ik nog eens naar de albumtitel als gemeenschappelijke noemer en dan wordt het duidelijk. Thuiskomen betekent ook rust vinden, genieten van kleine routines en kleine momenten. De grote oorlogen in een mensenbestaan hebben vaak hun roots in een thuissituatie, maar worden niet altijd op die plek uitgevochten. Thuis is waar je je wonden likt en je het leven opnieuw opneemt.

Wij hebben op dit album het hardst genoten van “Bounce Back”, “Coming Home” en “Your Kid”.

Coming Home
Sam Bettens
Bettens Entertainment 

https://www.youtube.com/watch?v=Bi5_vGOIeTo

Rond Usi Es was er een tijdje radiostilte, maar sinds haar vorige single, “Sender Unknown”, is ze helemaal terug. Achter Usi Es zit voortaan meer een band, met behalve frontvrouw Esther nog drummer Tom Leyman en toetsenist jan Borré. Ook Dijf Sanders is opnieuw van de partij, als coach en voor de mix.
De nieuwe single “Konami Codi” is lekker gedurfd: urban soul, verleidelijk gefluister over zachte synthmelodieën en percussie-beats, experimenteel en gelaagd in de muziek.
Op “Konami Code” trekt Usi ES een metafoor tussen mentale gezondheid en videogames: vastzitten in één level en verlangen naar een cheat code om verder te kunnen. Voor mij gaat ze hier al next level.
Net als bij “Sender Unknown” is er een heel beperkte oplage van deze single als cassette-release

https://musiczine.net/index.php/nl/item/75036-mutiny-ep
https://musiczine.net/index.php/nl/item/79650-darwin-single
https://musiczine.net/index.php/nl/item/99402-sender-unknown-single
https://www.youtube.com/watch?v=835mFroBa1w&t=11s

Goudi’s album ‘Oostende’ kreeg in 2022 een lovende review op deze website voor de mix van Oostends dialect in moderne, urban pop. Met daarna nog twee singles in het Oostends (“Tango” en “Blootvoets”) leek Goudi te werken aan een vervolg op dat album, maar hij veranderde het geweer van schouder en koos voor de taal van Molière op ‘Parfum de Vie’. Ook die jas zit hem als gegoten.

Goudi, dat is Pierre Goudesone van de vroegere newwaveband Flesh and Fell en nog wat andere projecten. Sinds enkele jaren klinkt Goudesone’s stem opvallend als die van die andere bekende Brusselse Oostendenaar, wijlen Arno. Met inmiddels nog wat meer patine op de stem voegen we daar Serge Gainsbourg aan toe.
Goudi toont zich zo de meester van de camouflage op zijn nieuwe album. Eerst incorporeert hij Jaques Dutroncq met een cover van zijn “Les Gens Sont Fous, Les Temps Sont Flous”, op een dreun die zou gepast hebben bij TC Matic. En is er een songtitel die nog beter de waanzin van deze huidige periode kan samenvatten? Ik dacht het niet. Ook al is die songtitel dan zelf al pensioengerechtigd. Als je dan toch covers brengt, dan is deze vondst wel geniaal.
Er staat nog een cover op Goudi’s album. “Il Pleut Sur Bruxelles” is Dalida’s ode aan Jacques Brel, nog zo’n monument waar Goudi al eens mee vergeleken wordt. Een tweede goede vondst en met een ‘oude’ songtitel die ook hier de huidige waanzin van de drugsoorlog in Brussel mooi omvat, of het zou over één van de andere plagen kunnen gaan die onze hoofdstad teisteren.
Er staan nog twee covers op dit album. Goudi covert Goudi. “Les Tallons à l’Envers” en “Parfum de Vie” zijn Franse vertalingen van “Wind in mijn Hart” en “De Tied” van ‘Oostende’. Ik had het niet meteen door, als ik eerlijk mag zijn.
“Comme d’Habitude” is dan weer geen cover van de wereldhit van Claude François (nog bekender als “My Way” in het Engels). Geen slechte song, maar vermoedelijk zal hij niet zoveel brokken maken als die Claude François indertijd. Dan komt titeltrack “Parfum de Vie” een stuk sterker voor de dag. Sensueel fluisterend gezongen door Goudesone en de Franse actrice Lubna Azabal over een moderne beat, als een update van Gainsbarre met één van zijn veroveringen. Lubna krijgt op dit album veel tijd en ruimte van Goudi en daarmee doet hij niemand te kort. Er staat nog schoon volk in de credits: Sabine Kabongo van Zap Mama, Jan Hautekiet, Axl Peleman en Hans Helewaut (Elisa Waut).

Muzikaal is het altijd sterk, op dit album. “Oooh Darling” is heerlijk kitscherig, maar zit heel degelijk in elkaar. Het volgende album van Goudi wordt blijkbaar opnieuw in het Nederlands/Oostends, maar ondertussen hebben wij toch hard genoten van deze vinyl-release.

https://musiczine.net/index.php/nl/item/87938-oostende
https://www.youtube.com/watch?v=quBeAXVuxfE

Paul Numi’s nieuwe single “Carol Ann” is een energieke, stuwende track waar poëzie en ironie hand in hand gaan. Met pakkende regels als “What are ashes? A sad reminder of flames that used to burn so bright” en “Don’t hesitate, accept your fate, just like America, we could be great” weet Paul Numi de luisteraar opnieuw mee te nemen in zijn unieke universum. Het is een stevige rocktrack met een zinderende finale.
Door de jaren heen bouwde Paul Numi een opmerkelijke carrière uit. Hij stond in de jaren ’80 met zijn toenmalige band als support act op het podium met beroemde bands als U2 en Echo & The Bunnymen en bracht zijn muziek ook unplugged naar steden als New York, Warschau en Beiroet.
De albums ‘Chimera’ en ‘Parallel Lives’ roepen nog steeds mooie herinneringen op en de nieuwe singles laten het beste verhopen voor dat volgende album.

Je vindt “Carol Ann” op Spotify.
https://musiczine.net/index.php/nl/item/81737-paul-numi-een-keer-hello-werchter-of-hello-wembley-kunnen-roepen-zou-de-max-zijn
https://www.youtube.com/watch?v=ZM5Cp-pDc4w