Tarmak is een Gents trio dat zich sinds 2020 specialiseert in instrumentale postrock, postmetal en stoner. Voor hun debuutalbum ‘Plow’ werden vergelijkingen bovengehaald met Pelican en Russian Circles. Voor opvolger ‘Delete To Proceed’ is “Blue Renewed” de tweede single, na “Careless CRISPR”

Het is geen ongewoon gegeven in postrock en postmetal, maar met een speelduur van bijna 9 minuten, moet je toch wel best even gaan zitten voor deze single. Maar je krijgt er wel wat voor terug. De sound van Tarmak klinkt hier meer puurder en inzake songopbouw en spelen met de spanningsboog staat het trio alweer enkele stappen verder dan op ‘Plow’. Dit is bovendien een stuk zwaarder en donkerder dan hun vorige werk, maar daar houden wij wel van. Er zitten vocalen in de intro van deze single, maar het zal voor de band en producer/mixer misschien een compliment zijn dat ik dat niet meteen doorhad. De stem als instrument in postmetal: check.

De emoties die Tarmak wou vertalen in deze song zijn eenzaamheid en ontgoocheling en het element geheugen. Inhoudelijk wordt gespeeld met hoop die oplicht aan de einder en het opbranden en helemaal desintegreren van die hoop. Het blijft instrumentaal, dus je beslist voor jezelf of je dat erin terughoort, maar het is leuk dat een instrumentale band zoveel richting geeft over een song in plaats van ‘de luisteraar moet het maar voor zichzelf uitvogelen waarover dit gaat’. Ook bij “Careless CRISPR” – over genetische veranderingen in planten en dieren, en misschien bij mensen – had Tarmak wel wat te vertellen.

Wie geïntrigeerd is geraakt door deze single, die moet Tarmak zeker ook eens live gaan checken. Dat kan bijvoorbeeld op zaterdag 11 oktober in de Kinky Star in Gent, waar ze op uitnodiging van No Name Collective het podium delen met hun Franse collega’s van Mama Youth.

https://www.youtube.com/watch?v=5dMpQ1-Qkdo

Al sinds 2019 bouwt Belgica Erotica aan een muzikale erfenis voor de new beat. Deze neo-new beat is vaak verfrissend in aanpak en uitwerking. Altijd vertrekkend vanuit de krijtlijnen die door de geschiedenis werden uitgezet inzake ritme, thematiek, songopbouw en gebruik van samples en instrumenten.

Deze “Touch Me Now” breit daar een mooi vervolg aan, al lijkt ons dit nu niet de allerbeste song uit de Belgica Erotica-familie. Nog steeds heel degelijk en met veel liefde voor het genre uitgewerkt, maar misschien toch iets te hard op de retro-knop geduwd in de productie? Muzikaal hoor ik vaag wat referenties naar “China Town” van Nux Nemo.

Touch Me Now -single-
Belgica Erotica
Eigen Beheer

https://belgicaerotica.bandcamp.com/track/touch-me-now

Silent Presence - Wat soms moeilijk verwoord kan worden in een gesprek, lukt wel via muziek

Het duo Silent Presence bracht zopas zijn vijfde digitale single uit. “Fading Echoes” gaat opnieuw een stapje verder inzake productie en arrangementen en zo bouwt deze band - misschien wat traag maar gestaag – aan een knap oeuvre. De release van “Fading Echoes” was de aanleiding voor een interview met Wim en Corina van Silent Presence.

Jullie zitten of zaten afzonderlijk in andere projecten. Is Silent Presence jullie eerste project samen of zaten jullie vroeger al eens samen in een andere band?
Corina: We zijn beiden onze muzikale carrière begonnen in het folkbandje Chasing The Cat. Wim startte daar als bassist en ik ging eens mee als keyboardspeelster en werd daarna zangeres. De band viel echter al snel uiteen maar ik heb er wel mijn kennismaking aan over gehouden met Christof Vanhulle, waarmee ik later Face Your Fears startte.
Wim: Ik begon kort daarna bij The Other Intern. Intussen volgde ik bij Sander Verstraete (o.a. Het Zesde Metaal, Sophia, Warhaus, …) les om bas te leren spelen.

Valt het mee als koppel om samen in een band te zitten? Wat vinden de kinderen ervan?
W: Dat loopt goed eigenlijk. We hebben elk zo onze taken binnen Silent Presence en we overleggen dan samen. Om te repeteren is het wel handig want alles is binnen handbereik. De kinderen laten ons begaan. Het is niet meteen hun leefwereld of genre van muziek. Er zit niet meteen opvolging aan te komen.

Wat was de motivatie om met dit project te starten? Is het niet jammer dat de muziek een ‘late roeping’ was?
W: Het is begonnen om een aantal redenen. Ten eerste om samen iets gemeenschappelijks te maken en te doen. Ten tweede om dingen neer te zetten die in onze andere projecten niet pasten. Het is inderdaad een late roeping, maar het is wat het is. Ik speelde als tiener en vroege twintiger al elektrische gitaar, maar ik voelde mij nooit zeker genoeg om daarmee in een band te spelen. Pas toen ik een tiental jaren terug basgitaar uitprobeerde, voelde ik genoeg zelfvertrouwen.
C: Het is voor ons een soort van communicatie. Wat soms moeilijk verwoord wordt tegen elkaar, lukt soms wel via de muziek.

Van waar komt de naam Silent Presence?
W: We zijn beiden niet heel extravert maar wel aanwezig. En we hebben wel iets te vertellen. Daarom vind ik dat onze bandnaam perfect bij ons past.
C: We houden ons inderdaad vaak liever op de achtergrond maar willen toch wel een boodschap verkondigen.
W: Vooral willen we een boodschap over communicatie, emoties en een vorm van positiviteit overbrengen naar de mensen.

Hoe zit de rolverdeling in elkaar bij Silent Presence?
C: Wim maakt zowel de lyrics als de muziek en ik creëer de zanglijnen en melodieën. De muzieklijn wordt indien nodig aan de zanglijn aangepast.
W: Ik heb altijd wat teksten liggen en wat muziek staan die zou kunnen passen voor Silent Presence. Ik stel dan een stuk muziek voor en Corina kijkt dan welke tekst erbij zou passen. Dan begint het schaven aan de muziek en de tekst tot alles op zijn plooi valt. De feedback van Corina is voor mij belangrijk in dat proces.

Waarover gaan de nummers?
W: De teksten vertrekken vanuit eigen ervaringen en emoties. Eigenlijk zijn een aantal nummers ontstaan na een hectische periode in ons huwelijksleven. Ik probeer dat dan in een mooie tekst te gieten die een beetje universeel is of toepasbaar voor iedereen.

Welke bands/artiesten/nummers hebben als inspiratie gediend voor Silent Presence?
W: Eigenlijk kijk ik niet naar andere bands of genres wanneer ik muziek maak voor Silent Presence. Ik heb al gemerkt dat een nummer maken in de stijl van een band niet werkt voor mij. Als vertrekpunt werkt dat wel, maar dan kom ik altijd vanzelf in een andere richting terecht. Dat blijkt dan mijn eigen stijl te zijn. Ik merk wel dat ik een donkere ondertoon neerzet en veel aandacht aan melodie besteed. De muziek bevat elementen uit new wave, electropop, postpunk…Dat komt door mijn voorliefde tijdens mijn jeugd voor deze muziek. Ik vind het eigenlijk moeilijk om er één genre op te plakken.

Wim zit nu even niet in andere bands, maar Corina zit nog in Face Your Fears en Black Snow In Summer. Wordt het niet wat druk of valt het mee omdat al die andere projecten ook niet zo’n drukke agenda hebben?
C: Het is niet evident om kansen te krijgen om op te treden en met drie projecten heb je natuurlijk iets meer kans om eens op de planken te staan. Bij Black Snow In Summer wordt er nooit samen gerepeteerd dus voor dat project ben ik enkel individueel bezig. Ik vind het altijd fijn om samen te musiceren en te repeteren en dit kan gelukkig wel met Face Your Fears en Silent Presence, alhoewel het dan bij Face Your Fears niet altijd evident is om de agenda’s op elkaar af te stemmen. Het valt meestal goed te combineren met mijn deeltijdse job als kleuterleidster.

Staan er voor Wim nog nieuwe of andere solo/bandprojecten op stapel?
W: Mijn soloproject In Search For Embers ligt momenteel wat stil maar is nog niet uitgespeeld. Sinds kort speel ik bas bij Dream Machine, een band uit Wetteren. Die bestaat nog niet zo lang en we lijken nu in een definitieve bezetting te zitten. We spelen eigen werk met nummers die wat grunge, shoegaze en verwante genres bevatten. Ik zou zeggen denk aan Magnapop, Pixies, Nemo, My Bloody Valentine… De bedoeling is om in het voorjaar van 2026 een try-out en wat optredens te gaan spelen.

Corina, jij schrijft nummers voor 2 bands. Dan moet je wel veel inspiratie hebben?
C: Mijn teksten beginnen meestal met een soort van woordenweb, maar de zinsvorming is verschillend bij de twee bands. Bij Black Snow In Summer zijn de zinnen meer slogans en gebruik ik ook spoken word en bij Face Your Fears zijn de nummers melodieuzer en zing ik op een andere manier waardoor de tekstvorm er anders uitziet. Meestal zijn mijn teksten autobiografisch.

Is het de bedoeling om zo elke paar maanden een nieuw nummer van Silent Presence te hebben en uit te brengen? Komt er dan op termijn een EP of album waarop die tracks verzameld worden?
C: We willen onszelf geen enkele druk opleggen. We hebben geen echte deadline. Alles gebeurt op zijn tijd. Voorlopig zijn er nog geen plannen om een fysieke EP te maken.
W: We proberen wel om nu en dan een nieuw nummer af te hebben zodat we een
volwaardige set hebben voor onze optredens. Een fysiek album is natuurlijk een dure investering en daarvoor moeten we eerst nog wat kunnen optreden.

Geloven jullie nog in fysieke releases?
W: Ik koop sporadisch zelf nog fysieke releases, maar het is niet meer zoals vroeger. Bij de mensen van onze leeftijd worden er wel nog platen en CD’s gekocht terwijl ik merk dat dit ook wat vermindert. Zelf vind ik het leuk om iets in handen te hebben en te weten welke studio ze hebben gebruikt of wie er heeft meegespeeld.

Is een release van een ‘klein’ project als Silent Presence rendabel met digitale releases? Of is je eigen muziek uitbrengen sowieso een verlieslatende hobby?
W: Het is een hobby. Rendabel is het niet en daar doen we het ook niet voor. Het zou wel leuk zijn natuurlijk, maar ik ben daarin vooral realistisch. We willen vooral voldoening hebben in wat we doen. Het is uiteraard leuk om onze muziek te kunnen delen met andere mensen. Ik hoop dan ook dat we zo ook deze winter enkele optredens kunnen scoren.

Live zijn jullie als duo wat beperkt door het gebruik van loops en vaste ritmes. Zou het een plan zijn om de live-bezetting uit te breiden?
W: Het klopt dat we misschien wat beperkt zijn, maar met een volledige band zitten we terug met de problemen van tijd, plaats en ruimte. Nu zijn we gemakkelijk en we kunnen met ons twee zelfs in de kleinste zaaltjes spelen.
C: En er is weinig rompslomp wanneer we willen repeteren.

Live brengen jullie covers van PJ Harvey en The Sands. Waarom die nummers?
W: “April & June” van The Sands heb ik altijd al willen coveren. Het is een beetje een minder bekende Belgische klassieker.
C: Ik koos voor “Good Fortune” van PJ Harvey. Dat is een uitdaging om te zingen en het is een beetje een swingend nummer.

Jullie speelden dit jaar voor het eerst een paar keer live. Smaakt dat naar meer?
C: Ja het smaakt zeker naar meer. Ik vind het jammer dat we nu even geen nieuwe optredens hebben.
W: Er zijn nog genoeg speelkansen voor ons. Ik denk dat we wel zouden passen in de zomerprogrammatie van de Leest in Izegem of de Pekkersfeesten. Als we mogen dromen, dan denk ik aan de Fonnefeesten in Lokeren, de Paulusfeesten in Oostende, Manifiesta... De Grote Post in Oostende lijkt ons ook een toffe locatie. Maar evenzeer dingen als Waveteef, Black Planet, Wommel, … En er zijn veel kleine locaties die ik leuk zou vinden om eens te spelen. Ik vind het soms moeilijk om ons ergens tussen te plaatsen qua bands of genres.

Wie mag Silent Presence meteen contacteren voor een remix of een duet?
C: Goose mag wel een remix maken en Sam Claeys mag me altijd vragen om eens een duetje te zingen. Eddie Vedder van Pearl Jam en Brett Anderson van Suede uiteraard ook, maar ik vrees dat bij een wensdroom zal blijven.
W: Als ik carte blanche krijg, dan zou ik het vragen aan Dirk Da Davo. Maar ook Luc Van Acker, Dirk Blanchart of Soulwax lijken mij interessant voor Silent Presence.

Met W-Fest (en aansluitend Sinner’s Day) is het grootste wave-festival van ons land opgedoekt. Mag/moet er een nieuw W-Fest komen?
C: W-Fest was groot en gaf veel bands kansen. Maar er wordt toch nog hier en daar heel wat georganiseerd binnen het genre. Misschien niet meer zo grootschalig als W-Fest, maar toch genoeg om soms zelfs in elkaars vaarwater te zitten.

De groep fans van postpunk/synthwave lijkt eerder af te nemen dan aan te groeien, terwijl er in het genre wel nog volop interessante releases en nieuwe bands bijkomen. Heeft dit soort muziek nog wel een toekomst?
C: Als je snel meer bekendheid en meer optredens wil, denk ik dat je beter mainstream muziek maakt dan wat wij doen. Het is een keuze die je zelf moet maken. Het leuke is wel dat je in het wereldje steeds weer dezelfde mensen tegenkomt en ook nog nieuwe mensen leert kennen. Het is één grote familie.
W: Er zullen altijd wel mensen zijn die deze muziek zullen volgen maar in België een grote massa op de been brengen zoals op Amphi in Duitsland, dat zal hier niet lukken vrees ik. Het is hier een beetje een niche geworden.

Wim, jij bent ook reviewer. Hoe kijk jij naar de combi reviewer-zelf muzikant? En naar het feit dat minder dan vroeger mensen reviews gebruiken om nieuwe muziek te ontdekken?
W: Ik vind het als zelf muzikant zijnde in elk geval gemakkelijker om een mening te vormen over een ander zijn muziek dan over mijn eigen muziek. Het reviewen wordt stilaan een bedreigde ambacht. Ik denk dat jongeren daar totaal niet meer mee bezig zijn of. Ze vormen op een andere manier hun mening over muziek, denk ik. Het begrip album vervaagt ook door de digitale playlists en het streamen van muziek. Er zijn ook bijna geen print-magazines meer die albums bespreken.

Blijkbaar zijn er in de synthwave momenteel veel AI-releases. Is AI een hulpmiddel dat voor verrijking zorgt of een vloek?
W: Ik heb er al van gehoord, maar dat het er veel waren, dat wist ik niet. Ik keur het niet af. Het kan een hulp of een inspiratiebron zijn om met iets te starten, maar ik denk toch dat je het verschil hoort omdat de muziek van AI soms een eigen smoel mist. Vooral de streamingsdiensten zullen AI-gegenereerde muziek gebruiken want daarop moeten ze soms geen royalty’s betalen. Al is dat de laatste voor een artiest slechts een habbekrats. Een schande.

Tegenwoordig is het heel makkelijk om muziek in eigen beheer uit te brengen. Zou een label Silent Presence verder kunnen brengen dan hoe jullie het in eigen beheer doen, of niet?
W: Ik denk dat een label handig zou zijn om onze muziek nog meer en beter te promoten. Zelf ben ik daar niet meteen de handigste in en het vergt veel tijd voor ons. Je moet ook de juiste connecties hebben. Mensen denken dat je enkel met wat goede muziek de Nieuwe Lichting van Studio Brussel of Sound Track kan winnen, maar dat is een illusie. Hetzelfde geldt trouwens om aan optredens te geraken. Maar ook zonder de hulp van een label zullen we wel mooie dingen kunnen realiseren.

Bedankt voor het fijne interview
Fading echoes -single-

https://silentpresence.bandcamp.com/track/fading-echoes
https://www.youtube.com/watch?v=n3Ta21lbktg

Zingem Beeft 2025 - Ondanks enkele hindernissen een geslaagde editie
Zingem Beeft 2025
Kruisem
De Mastbloem
2025-09-13
Filip Van der Linden

Zingem Beeft was dit jaar toe aan zijn achtste editie in negen jaar. Volgend jaar viert dit festival dus zijn tiende verjaardag, en we hopen dat dat een vet feestje mag worden, maar eerst kijken we even naar wat er dit jaar te beleven viel in De Mastbloem in Kruisem.

Het loont op Zingem Beeft vaak de moeite om echt de hele line up te komen bekijken, omdat er al eens een positieve verrassing te spotten valt in de eerste uren van dit festival.

De opener van dit jaar was Walfang. Inzake genre kleven ze het label ‘post-everything’ op zichzelf, maar je kan het ook omschrijven als een mix van duistere grunge, stoner, postrock, sludge, noise, shoegaze en mathrock. De band komt uit Sint-Niklaas, ze spelen samen sinds 2011 (eerst nog als Monkey Juice) en hun muziek gaat van dynamisch naar dromerig, van zacht naar een kopstoot. Ze speelden onlangs nog als support voor Cobra The Impaler in de Trix in Antwerpen. Inzake releases hebben we vooral goede herinneringen aan ‘LØV’ uit 2021.
Ondanks dat de band zou openen en alle instrumenten ruim op tijd klaar stonden na de soundcheck, werd de band niet aangekondigd op het voorziene uur. Het duurde minstens 10 minuten voor de bandleden met bedrukte gezichten het podium opgingen. Pas een dag later zou duidelijk worden waarom, op de Facebookpagina van de band: een discussie over het al dan niet tonen van een Palestijnse vlag op het podium. Een moeilijke discussie. Je vindt het hele verhaal op Facebook voor wie er het fijne van wil weten. Jammer genoeg voelde je aan de hele set dat de band hierdoor niet lekker in zijn vel zat. Ze hebben er nog het beste van gemaakt voor zichzelf, het publiek en de organisatie. Ze hadden ook kunnen weggaan zonder te spelen. Toch een beetje een valse start. In de ingekorte set herkenden we twee nummers uit ‘LØV’ en één nummer uit 2023.
Setlist: Walfang: Get Away / Season / Tighten The Hope / Create, Decimate / Eerie / MVP

Na Walfang was het de beurt aan Ka’Una. Hier minder onduidelijkheid over het genre, want deze band staat voor postmetal. Ka’Una bestaat onder meer uit leden van Thurisaz, een band die al eens headliner was op Zingem Beeft. Als Ka’Una moeten ze – nu in een ander genre – opnieuw vanaf nul beginnen, maar dat doen ze met veel enthousiasme.
Ka’Una serveert een soundscape van zware riffs, pompende drums, een diepe bas en een stem waarvan je nekharen omhoog komen. Een sonisch landschap waarin ambient, noise, psychedelische en progressieve sounds naadloos samenvloeien. Ka'Una's debuutplaat 'Focus' werd uitgebracht in 2024 door Dunk!records en deze band passeerde ook al op Dunkfest. Vorig jaar deden ze een korte tournee door Turkije.
In De Mastbloem zagen we een enthousiaste en gretige band die binnen de grenzen van de postmetal een herkenbaar eigen gezicht gevonden heeft. Ze brachten naast drie tracks uit ‘Focus’ al een nummer van hun volgende album, met gastvocalen van Tine Moniek. Haar kan je kennen van haar Nederlandstalige synthwaveband Drift, maar ze zit in heel uiteenlopende projecten. Haar Nederlandstalige monoloog in ‘De Piranha der Consumptie’ maakte flink indruk op de aanwezigen.
Setlist: Ka’Una: Careless / My Burden / De Piranha Der Consumptie / A Way

An Evening With Knives is een band uit Nederland tussen een voorts volledig Belgische affiche. Dit was nog maar de tweede buitenlandse/Nederlandse band in de geschiedenis van Zingem Beeft, na Cryptopsis vorig jaar. An Evening With Knives stond al eens op de affiche, maar dat was op de afgelaste corona-editie van 2020. Deze Nederlandse band mixt postmetal, psychedelische rock en doommetal. Ze brachten hun eerste EP uit in 2015, stonden in 2019 op Alcatraz en deelden al podia met Truckfighters, Corrosion Of Conformity, Elder en Steak Number Eight (nu Stake). Dit jaar brachten ze hun derde studio-album ‘End of Time’ uit, maar het was het vorige album dat de grootste brok vormde in de set op Zingem Beeft.
An Evening With Knives is altijd goed voor een feestje. Net als bij pakweg Psychonaut bewijst dit trio dat postmetal ook met veel energie, publieksinteractie en grinta kan gebracht worden. Dit was in publieksbeleving het eerste hoogtepunt van de dag. Beste song van de set was het onverwoestbare “Drowning in Daybreak” waarmee de set werd afgesloten.
Setlist: An Evening WIth Knives: Endless Night / On your Own / The Mistake / Pride of Lions / Levitate / Sacrifice / Slift / Voices / Drowning in Daybreak

Heisa is een Vlaamse noiserockband met invloeden van Tool, maar ook van Battles en Warpaint. Ze brachten dit jaar hun derde album ‘Trois’ uit. Een beetje een klassiek geval van de ‘moeilijke’ derde. Nog eigenzinniger dan hun sublieme eerste en tweede album. Maar niet dat ze een ontoegankelijk album gemaakt hebben. Dan zouden ze dit jaar niet op Pukkelpop gestaan hebben voor een ruim en enthousiast publiek. Voor wie zijn metal puur en onversneden lust, was Heisa misschien wat exotisch. Wie de tijd en moeite nam om echt te luisteren en mee te gaan op de trip van deze band, kreeg enkele pareltjes te horen.
Heisa bracht één van de meest intense sets van Zingem Beeft, terwijl een aanzienlijk deel van het publiek liever een pintje dronk aan de toog. Hopelijk laten de organisatoren zich hierdoor niet ontmoedigen. De leukste nummers in de set van Heisa waren “The Harmonist”, “Lazar” en het oudere “Serenity Now”.
Van bij de start van eisa’s set keken we met wat verwondering naar de veel te ruime en dikke wollen trui van drummer Jonathan. Hij leek er echt mee te worstelen achter zijn drumstel. Bij het laatste nummer kwam de aap uit de mouw, of beter, kwam de Palestina-T-shirt vanonder de wollen trui. Wat bij Walfang niet gelukt was, werd hiermee een klein beetje rechtgezet.
Setlist Heisa: Nandor / Flowers / Let Go / The Harmonist / Lazar / Serenity Now / Starting To Think I’m Pretty / Sad Dancer / Fivefour / Shifting

Temptations for the Weak werd opgericht in 2011. Dit is een metalcoreband met invloeden van bands als Killswitch Engage en Machine Head, met de focus op vette riffs, knallende ritmes en een combinatie van ruwe en cleane vocalen. Ze stonden al op Graspop, Alcatraz, Summer Breeze, Jera on Air.
Hun meest recente studio-album is ‘Fallen From The Stars’ uit 2022. In 2024 verscheen ook al de nieuwe single “Silver Lining”. Temptations For The Weak stonden net als An Evening With Knives op de afgelaste covid-editie van Zingem Beeft van 2020, maar deze metalcoreband kon die nare herinnering in 2021 al uitwissen met een geslaagde herkansing. Dat ze dit jaar opnieuw gevraagd werden, is een mooie opsteker voor de band.
Deze band kreeg het meeste volk tot voor het podium en bijna alles wat ze vroegen, gebeurde ook: circle pit, wall of death, meezingen, het ritme meeklappen, …
De band speelde liefst vijf nieuwe nummers en die klonken net zo vet als het oudere materiaal (“Trade This Life”, “Tear It Down” en “The In-Between”). Mijn nieuwe favoriet is “Drowning World”.
Setlist:  Temptations For The Weak: Tear It Down / Saviour / The In-Between / Final Straw / Your Own Suffering / Crossroads / Silver Lining / Drowning World / Trade This Life

Headliner Cobra The Impaler moest op het laatste nippertje afzeggen voor Zingem Beeft om medische redenen. Na heel wat rondbellen mocht No Prisoners aantreden als invallers. No Prisoners is sinds 2023 de band van Pieter-Paul Devos (Raketkanon, Kapitan Korsakov), Pieter De Wilde (Raketkanon, Cowboys & Aliens, Welkin) en Leander Van het Groenewoud (zoon van Raymond en van onder meer Lee Anderson). Vorig jaar was er een EP, dit jaar een album. Ze spelen een grungy punk (Wipers, Hüsker Dü, Dead Kennedys…) en ze staan al eens in het voorprogramma van bands als Brutus, Stake en Psychonaut.
Ondanks dat ze vooraf niet aangekondigd waren voor Zingem Beeft, bleven verrassend veel mensen toch gewoon in de zaal om de hele set van No Prisoners uit te kijken. De band stond gretig op het podium, ook al hadden ze eerder die dag al het beste van zichzelf gegeven op Leffingeleuren, een ander leuk festival.
Het helpt ook dat dit powertrio een heel toegankelijke versie van punkrock brengt, anders dan ten tijde van Raketkanon of Kapitan Korsakov.
Setlist:  No Prisoners: Put Me Out / Spray Paint God / Them / Carmelita / Get Out Of The Way / Sub Sunburn / Wired / Move So Fast / Neverything / Wishing Well / Man’s World / I’D

Geen Cobra The Impaler als headliner, wel Arson. Beide bands delen dezelfde drummer, dus stond er toch één vijfde van de voorziene headliner op Zingem Beeft. De oorsprong van Arson gaat terug tot de lente van 2016 wanneer leden van verschillende Gentse metal en screamo bands samen komen en zich los willen scheuren van de subculturen waar ze al jaren in vertoefden. Tijd voor good old fashioned loeiende gitaren, strakke drums en intense vocals. Arson brengt een harde mix van rock 'n roll, punk, hardcore en southern rock. Voor fans van Every Time I Die, John Coffey, Kvelertak, Frank Carter & The Rattlesnakes, ...
Dit jaar stonden ze onder meer op Zwarte Cross en op Graspop Festival Baflo (niet het ‘echte’ Graspop in België, maar ergens in Nederland).
De mannen van Arson zaten naar goede traditie strak in het pak, ze hadden hun vaste ober bij die shotjes whiskey uitdeelde aan de eerste rijen van het publiek en de set eindigde met het in de fik steken van een deel van het drumstel. Wie de band al wat langer volgt, herkent het ritueel. Ook een vaste waarde: chaos. Van bij de start hossen de bandleden over het podium, gooien ze zich in de fotopit en maken ze een rondje door het publiek. De chaos kreeg nog een extra dimensie met enkele confettikanonnen, ballonnen en wc-rollen die vanuit het publiek het podium werden opgegooid.
Arson staat voor een onstuitbare energie. Arson werkt aan een opvolger voor hun debuutalbum ‘All In, All Sin’ uit 2023, maar in Kruisem vormde het ‘oude’ album nog de hoofdbrok van de set.
Er was geen toegift, wat nochtans een mooie traditie is op een dergelijk festival. Arson was dan wel onverwacht tot headliner gepromoveerd, ze droegen die titel waardig.
Setlist Arson: Smuggler’s Soul / Cult of the Castaways / Lords of Misrule / Bright Light / Curbside Violet / Church of Mine / Decay So Lovingly / Empire / Young Slave / You Know It/ Old Gods, Saints & Sinners  / The Troublemaker

Alles bij elkaar was het een bijzondere editie van Zingem Beeft. Een uitdagende affiche, een headliner die afzegt en het gedoe met het Palestina-protest, maar aan de andere kant ook de uitstekende ticketverkoop, het snel kunnen uitwerken van een plan B, een massa tevreden gezichten in de zaal, …
Op naar de tiende verjaardag van Zingem Beeft in 2026

Organisatie: vzw Agera Events

The Mono Kids is een Nederlandse tweemansorkestje dat grossiert in garagepunk. Het duo doet lekker z’n eigen ding, maar op een manier die makkelijk te verteren is en die een breed publiek kan aanspreken. Ze steken regelmatig de grens over naar ons land en eerder dit jaar speelden The Mono Kids hun eerste tourneetje in de UK.
‘Lucky Guys’ is na een reeks digitale releases hun eerste release op vinyl.
Openingsnummer “Cherry Kisses” is de single die zopas al via Dammit Records uitkwam, met – voor de kenners – een oude Nissan Cherry in het artwork. Deze track is net als de andere nummers op de A-kant van deze vinyl-release een beetje een zonnig, zomers garagepunk-anthem. Stevig en gemeen, maar met de glimlach en catchy. De ‘cherry’ van de track-titel werd overigens doorgetrokken in de roze kleur van het vinyl en in het ook al roze artwork.
“L.O.V.E.” is heerlijke noisepunk en gaat een versnelling harder dan “Cherry Kisses”. Militanter ook. En ondanks de korte speelduur is de songopbouw best leuk. “My Friend” is een scherpe punky ode aan de vriendschap. Peter Van Gelder (Peter Pan Speedrock, TankZilla, …) zat voor deze A-kant achter de knoppen en hij leverde prima werk.
De B-kant is eigenlijk de vinyl-release van wat tot dusver de digitale EP ‘Drei Wunderschöne Melodien’ van The Mono Kids was. Die kwam vorig jaar uit en daarvan herkennen we meteen “The Sun = # 1” (the sun is number one) met een heel aanstekelijk meebrul-refrein. “Rock It” is een heel degelijke en ietwat vrolijke, noisy proto-punkrocker. De rammelende rechtdoor-nonsense van “PS/P-love” sloot die EP en nu ook dit album af.

‘Lucky Guys’ schiet twee keer raak. The Mono Kids blijven stronteigenwijs hun zelfgekozen koers varen en tegelijk doen ze dat op zo’n manier dat het voor de luisteraar bijzonder aanstekelijk is.

https://themonokids.bandcamp.com/album/lucky-guys-6-track-pink-vinyl

I H8 Camera is het improvisatiecollectief van ‘master of ceremonies’ Rudy Trouvé, die al meer dan 15 jaar een steeds wisselende line-up van absolute topmuzikanten leidt in een waanzinnig avontuur door rock, jazz, folk, krautrock, no wave, post-punk...
Het collectief staat voor grenzeloze improvisatie op basis van een paar korte aanwijzingen... Het is innovatief, tegendraads, schurend en vaak briljant. Je bent voor of tegen, er is geen weg daartussen. Wie er van houdt, kan er vaak niet over ophouden, of koestert deze band als een collectief geheim.
Het dubbelalbum ‘Live at L’Archiduc’ werd opgenomen tijdens een vijfdaagse residentie in de club met die naam in Brussel in mei 2023 met een geweldige line-up: Rudy Trouvé, Stef Kamil Carlens, de betreurde Matt Watts, Teun Verbruggen, Teuk Henri en Jef Mercelis. Gastoptredens zijn er van Catherine Graindorge, Rodrigo Fuenteabla Palavicino, Florian Guibert, Lennart Van Praet en Seppe Gebreurs. Ook Roland Van Campenhout komt langs om een stukje gitaar mee te spelen en toch verschilt dit album heel sterk van ‘Two Days In August’, het album van I H8 Camera en Roland dat eerder dit jaar uitkwam.
Productie en mix waren in de bekwame handen van Stef Kamil Carlens.

Het is niet enkel de sterke bezetting die tot de verbeelding spreekt op dit album. Bij heel wat gelegenheidsgezelschappen komt de collectieve sterkte niet tot zijn recht omdat die tijdelijke bandleden niet op elkaar ingespeeld zijn of omdat de muziek en de lyrics die ze samen brengen niet uitstijgt boven de optelsom van de individuen. Die twee loopholes vormen hier nu net de sterkte. Bij I H8 Camera zijn geen twee concerten identiek. Ceremoniemeester Trouvé verzint ter plekke de aanwijzingen voor tekst en muziek en elke avond wisselt de bezetting, al vormt er zich ook wel een vaste kern. Improviseren is een stiel en de ene voelt zich daar al beter bij dan de andere. Het is misschien jammer dat we de aanwijzingen niet te horen krijgen die Trouvé zijn band influistert.
Op dit album heb ik het meest genoten van “Love Me Like A Vegetable”, “Get Yourself Together” en “The Right Way”.
Daarnaast is vooral het afsluitende “Sick Of Words, Sick Of Language” een echt meesterwerkje. Zappa en Talking Heads meets dEUS en Evil Superstars. Een magische song van internationale allure, bij elkaar verzonnen in enkele minuten. Zo zullen er op elk concert van I H8 Camera wel vlagen van genialiteit opduiken, maar we zijn alvast bij met dit tijdsdocument.

https://www.musiczine.net/index.php/nl/item/97163-two-days-in-august
https://www.facebook.com/p/I-H8-Camera-100028127329341/

Balratmort is een nieuw eenmansproject. Met een nom de plume die verwijst naar een inmiddels opgedoekte jaarlijkse verkleedpartij en met single-titels over meeuwen en garnalen, moet dit wel uit Oostende komen. De man achter het project is Rudi Dewilde, die je nog kan kennen van Subversion, Anchor, Slow Children, Mandrake, Yong Sun Park, Friends of Amos en Rebelge. Na een radiostilte van zowat tien jaar waagt hij zich opnieuw aan componeren en zingen.

“Seagull” is voor mij een betere single dan “Shrimps” dat Balratmort eerder al losliet op de wereld. De combinatie van donkere, doorleefde, gefluisterde vocalen met een catchy elektrobeat, met nog af en toe een gitaarlick en wat backings, het klinkt allemaal knisperend fris. Modern, indie en heel dansbaar, met toch nog twee voeten in het verleden (postpunk). Het doet mij soms wat denken aan Goudi en Augustijn, nog twee artiesten met een Oostende-link die heel aangename fluister-indie brengen.
Bij “Shrimps” waren we nog snel mee met de inhoud van de lyrics (waar zijn de garnalen naartoe, die vraag leeft breder dan Oostende en is ideaal als metafoor voor zoveel meer in het leven).

Waar “Seagull” over gaat, is wat moeilijker te ontcijferen. We moeten – zoals de meeuwen - onze vleugels gebruiken en vooral niet opgeven, wat toch wel heel algemeen is. We wachten wel op de lyric video of het interview. Echt belangrijk is het misschien allemaal ook niet.

“Shrimps” kon mij muzikaal niet helemaal overtuigen, maar inhoudelijk wel, en bij “Seagull” is het net omgekeerd. Er is nog meer op komst van Balratmort en wij hebben daar een goed gevoel bij.

https://www.youtube.com/watch?v=y6pR47Xuuqs&list=OLAK5uy_n7BQ-l---_uWamHs1dGzLYfneALr_bDHc

Vinnum Sabbathi - Pure cosmic stoner
Vinnum Sabbathi + Within A Mile

Op een warme zondagnamiddag trokken we naar Het Omgekeerde Kruis in Merelbeke. Een oude, bruine kroeg die om de een of andere reden overgeslagen werd door projectontwikkelaars en die nu dienst doet als concertzaaltje.

Op tal van affiches staat dat Het Omgekeerde Kruis in grootstad Gent zou liggen, maar deze fijne plek ligt officieel in de nog-niet-geannexeerde voorstad Merelbeke-Melle. Deze Merelbeekse concertruimte kreeg eerder al leuke bandjes over de vloer als The Mono Kids en Röt Stewart. Voor een avond cosmic stoner liep het Omgekeerde Kruis goed vol.

Within a Mile mocht openen om iets voor 18 u. Een paar bezoekers hadden niet door dat dit een (late) matinee-voorstelling was en zij druppelden pas binnen als het eerste concert al een stuk gevorderd was. Within A Mile is een relatief nieuwe band uit stad Sint-Niklaas, ontstaan uit de restanten van een spacerock-band. Sinds 2023 zitten ze in de huidige bezetting. Dat ze als band nieuw zijn, wil niet zeggen dat ze jong of onervaren zijn. De bandleden deden al ervaring op bij onder meer Mountain Tree, The Black Jaguar Club en White Van Men. Ze hebben al een paar tracks staan op Spotify en binnenkort komt hun eerste clipje uit.
Within a Mile brengt catchy en grungy stoner met soms nog wel een spacerock-vibe.

No Name Collective, de organisator van de avond (die in verschillende, vooral Gentse venues organiseert), had deze band al eens op de affiche gezet, maar op dat optreden leek wel een vloek te rusten. Eerst gaf de voorziene Gentse venue Hollywood er de brui aan en toen er een nieuwe locatie gevonden was, bleek een bandlid van hoofdact Tier ziek. Tier komt nog wel eens terug naar Gent, maar Within a Mile kreeg een herkansing als support van Vinnum Sabbathi.

De set van Within a Mile in Merelbeke was prima. Stoner volgens het boekje en de extra invloeden van grunge en spacerock geven deze band wat extra eigen gezicht. Inzake podiumprésence lieten de drie mannen in de frontlinie al eens wat steken vallen. Dat werd gecompenseerd door drummer Davy die heel vaak oogcontact maakte met het publiek. De grappige bindteksten van zanger Koen vielen wel mee. Een flink deel van het publiek in Het Omgekeerde Kruis was vooral voor Within a Mile gekomen en die bekende gezichten in de zaal deden de band deugd.
De tracks die we opschreven als gedenkwaardig zijn “Black Fire”, “Place Below” en “Voyage”. We kijken uit naar het eerste full album van deze band.

Vinnum Sabbathi komt uit Mexico en brengt instrumentale cosmic stoner. Instrumentaal, maar wel met gesproken geluidsfragmenten in zowat elke song. De bandleden hebben een grote interesse in ruimtevaart en ze droegen hun jongste EP (‘Intersatelital’) op aan de eerste Mexicaanse astronaut Rodolfo Neri.
Deze band werd vernoemd naar het openingsnummer van het album ‘Dopelord’ van Electric Wizard. De bandnaam verwijst volgens de vertaling naar de wijn die voor de sabbat gedronken wordt, al zijn er ook mensen die er een verwijzing naar weed in zien.
Vinnum Sabbathi was deze zomer toe aan zijn derde Europese tournee. Dat gaat volgens het beproefde scenario dat ze uitgenodigd worden door één of meer festivals en dat ze voor en na die festivals enkele extra optredens proberen te vinden. De organisatie van Desertfest haalde dit viertal in 2017 naar Londen en Sonic Whip nodigde hen in 2023 uit naar Nijmegen. Op de lijst van de kleinere clubs die ze in 2023 aandeden zag ik onder meer de Molotov in Gent en La Zone in Luik. In eigen land speelden ze al op interessante festivals als Ripplefest Mexico en Fuzz Tiujana. Dit jaar stonden ze voor de tweede keer op Sonic Blast in Portugal (samen met onder meer Gnome en Amenra) en voor het eerst op HofLärm in Duitsland (met Graveyard en Monolord). Tussenin speelden ze vaak in Duitsland en een paar keer samen met Witchrot.
Vinnum Sabbathi brengt zijn cosmic stoner met veel overtuiging en grinta. De gesproken geluidsfragmenten en andere effectjes en geluidjes komen van Roman. Hij haalt alles uit een combinatie van laptop, keyboard en zijn mobieltje en vaak haalt hij alles nog eens door een met de hand aangestuurde effectpedaal. Een beetje jammer is dat de gesproken tekstfragmenten in het Spaans zijn, waardoor voor heel wat fans die geen Spaans spreken de betekenis wat verloren gaat. Maar als geheel klinkt het prachtig en vormen het volwaardige toevoegingen aan de muziek. Straf ook hoe Roman alles live doet. Hij heeft per track wel een soort van spiekbriefje om te weten wat wanneer komt, maar het is dus geen vaste of voorgeprogrammeerde loop waar de band rond improviseert.
Het Omgekeerde Kruis vormde het einde van de derde Europese tournee van Vinnum Sabbathi en de band was tevreden dat ze de hele tournee zonder kleerscheuren overleefd hadden en misschien ook dat ze een dag later opnieuw het vliegtuig naar huis mochten nemen. Hun merch-tafel was al van voor het concert zo goed als leeg, op een paar shirts in niet-zo-populaire maten en de laatste tourposters na. Dat is al zeker een indicatie van het succes van deze band. Het viel ook op dat een handvol fans al een Vinnum Sabbathi-shirt aanhadden voordat ze het zaaltje binnenkwamen. Je hoeft dus geen grote zalen te vullen om heel toegewijde fans te hebben.
Voor de set met vijf (lange) tracks in Merelbeke gingen de vier Mexicanen kriskras door hun repertoire: “In Search of M-Theory” uit 2020, “Gravity Waves” uit 2017, dan twee tracks uit de EP van dit jaar (“Sistema de Satelites Morelos” en “Rodolfo Neri Vela”) en als afsluiter “The Probe B” uit 2017.
Voor heel wat vaste volgers van No Name Collective was dit een aangename kennismaking met Vinnum Sabbathi. De hele tent was mee ‘in orbit’ met de band en het enthousiaste applaus en gejoel na elke track werd met veel dankbaarheid onthaald.

Organisatie: No Name Collective

De Britse indierockband Bush heeft een nieuw album uit. Een heel degelijk album is dat geworden, met een heel herkenbaar geluid en heel degelijke lyrics. Wie in de jaren ’90 fan was van deze band, moet zeker eens ‘I Beat Loneliness’ checken.
Bush was indertijd in verschillende opzichten een buitenbeentje. Een Britse band die vooral buiten de UK hits scoorde. Begin jaren ’90 brachten ze het album ‘Sixteen Stone’ uit met “Everything Zen”, “Glycerine” en “Machinehead”. Daar kwam een mooi vervolg op met het album ‘Razorblade Suitcase’, met de single “Swallowed”. Voor Bush werd het genre postgrunge uitgevonden, omdat hun geluid wel veel raakpunten had met de (Amerikaanse) grunge van Nirvana en Pearl Jam, maar dan met een niet-Amerikaanse afwerking. De band scoorde wereldwijd en tourde intensief, maar na het derde album kwamen de wereldwijde hits steeds moeilijker. Er kwam een split en dan een reünie. Touren bleven ze wel doen.
Bush is vandaag zowat frontman Gavin Rossdale. Niet alleen omdat hij het enige overgebleven originele bandlid is, maar misschien meer nog omdat zijn stemgeluid beslist of een song een Bush-song kan zijn of niet. De meest recente albums van Bush waren degelijk, maar het succes van de begindagen kan deze band niet langer evenaren. Die conclusie gaat ook op voor ‘I Beat Loneliness’: heel degelijk en met een zelfs nostalgisch te noemen Bush-geluid, maar we leven in 2025 en dat maakt een heel verschil.
De lyrics op het nieuwe album gaan over mentaal welzijn, emotionele weerbaarheid en isolatie. Onderwerpen die er vandaag inderdaad meer toe doen dan pakweg 30 jaar geleden. Rossdale kan nog steeds een pakkende tekst neerpennen en uit zijn strot duwen. Als geheel is het wel veel ernst, drama en droefnis bij elkaar. Er is weinig plaats voor romantiek, hoop en vertrouwen in onszelf.
Hoewel in de band geen originele leden meer zitten, klinken alle songs alsof ze op ‘Sixteen Stone’ of ‘Razorblade Suitcase’ hadden kunnen staan.
Live zal dit een mooi geheel vormen met de bekendste hits. Kunnen we Rossdale en Bush verwijten dat ze blijven hangen in een ver verleden? Bush deed reeds uitstapjes naar een ander, meer elektronisch geluid en dat werd toen niet gesmaakt door de fans. De veranderingen bij Bush zijn misschien daarom nu subtieler. Onderhuids klinken er op een paar nummers toch elektronische ritmes en laagjes door, onder meer op “I Am Here To Save Your Life” en “Footsteps in the Sand”. Het thematische en meer actuele in de lyrics is ook relatief nieuw voor deze band. Echt stilstaan doet Bush dus niet. Zijn de subtiele veranderingen voldoende om ook vandaag nog een groot, ruim en jong publiek aan te spreken? Dat zal moeten blijken. We zetten er geen geld op in, maar ‘I Beat Loneliness’ heeft genoeg punch en catchyness om dat voor elkaar te krijgen – als ook alle planeten nog eens in de juiste stand staan (als radio, media, festivalorganisatoren, samenstellers van lijsten op Spotify, …. mee willen).
Titeltrack “I Beat Lonelines”s haalt de top drie van mijn favorieten samen met “Love Me Till The Pain Fades” en “The Land of Milk Of Milk and Honey”. “Scars” en “60 Ways To Forget People” zijn eveneens stevige rockers.
Naar het einde van het album toe verslapt de aandacht bij mij als luisteraar wat, maar tegen dan hebben we al heel wat lekkers te horen gekregen.