Rock Gaston 2024 - Ook tweede editie is geslaagd
Rock Gaston 2024
JH Knipperlicht
Zulte
2024-06-29
Filip Van der Linden

Rock Gaston was op 29 juni toe aan zijn tweede editie. Of het een absolute graadmeter is voor het slagen van het festival, dat durf ik niet zeggen, maar in de Knipperlicht stond bij elke band meer volk dan op de kermis enkele meters verder op hetzelfde plein in Zulte. De organisatie is er alvast in geslaagd om de spirit van het vroegere Rock Zulte te laten herleven in een compacter festival, maar met nog steeds veel aandacht voor lokaal talent.

Door het afzeggen van headliner The Mars Model mocht Old Town Lewis aantreden als opener. Het was niet de eerste keer dat deze band in de ‘Knip’ speelde. Bijvoorbeeld in 2018 speelden ze daar – samen met The Lotus Tree - in de kelder als opwarmer voor Turpentine Valley. Toen nog als punkband Lewis, deze keer als Old Town Lewis. De klassieke rockbandbezetting werd aangevuld met synths en twee blazers. Met trompet en sax erbij zou het in de richting van de Voodoo Glow Skulls kunnen gaan, maar deze band is op zoek naar een eigen geluid, met meer melodie en met een meer dreamy sound.
Het jammere in die zoektocht is dat de extra muzikanten (synths en blazers) live helemaal in de achtergrond zitten, zowel in het bandgeluid als in hun positie op het podium. Echt alles aan Old Town Lewis ademt nog punkrock: de songs in hun opbouw en sound, de attitude op het podium, de ooh-oooh-ooh’s die het publiek meebrult, het grapje om de drummer die moeilijke intro een stuk langer te laten spelen dan voorzien, …
Live klinkt Old Town Lewis als een punkbandje waar de scherpe kantjes van afgevijld zijn. Voor een lokale band is er altijd wel publiek en die hebben zich geamuseerd voor het podium. De nummers die zijn blijven hangen, zijn “Camouflaged Behaviour”, “Bruised & Abrased” en “Out Of Me”.
Real Or Not/Anothe Lovesong/Camouflaged Behaviour/Feel/Safehaven/See You In The Dark/Bruised & Abrased/How Many Days/Out Of Me/Timmy/City Walls/Doom & Gloom

NeXt! kwam al een paar keer eerder op onze radar. Deze Kortrijkse band vervelde van een coverband met een liefde voor new wave naar een garagerockband met een eigen geluid (ergens tussen The Sonics en the Fuzztones in). Hun democassette kon ons al bekoren en live lieten ze al mooie dingen horen in soms uitdagende omstandigheden inzake licht en geluid.
In Zulte werden ze deze keer goed geholpen door een uitstekende geluidstechnicus. Wat ook helpt is dat één van de twee gitaristen de band verlaten heeft om zich op andere projecten te focussen. Zat het bandgeluid vroeger al eens te ‘vol’ en hoorden we live al eens competitie om elkaar als muzikant te overtreffen, dan vullen nu alle puzzelstukjes in elkaar voor NeXt!.
Live stralen ze als band meer rust uit en ze hebben ook gewerkt aan hun act. Hun openingstrack “Party Girl” drijft op niet meer dan wat vocalen en een heel basic riff en daarmee grijpen ze meteen de aandacht van het hele publiek in Zulte. Daarna brengen ze al meteen “Nude As The News”, een cover van Cat Power die ze indrukwekkend naar hun hand gezet hebben.
Een klein deel van het publiek is niet geïnteresseerd in deze band en staat luid te praten aan de toog, toch totdat zangeres Saskia ze – terecht – kordaat tot de orde roept. Dan volgen de negen eigen nummers die ze binnenkort in de studio gaan opnemen voor hun debuutalbum, met puike versies van “Abuse In Paradise”, “Lovesong” en “War”.
Als finale grijpt NeXt! terug naar hun verleden als coverband. “Modern Dance” van de Definitivos doet in Zulte geen belletje rinkelen, maar “Tainted Love” van Soft Cell in een punkrockjasje, “Living Room” van Red Zebra (waarbij de sax de zo bekende gitaar-rif even overneemt) en “Blitzkrieg Bop” van de Ramones doen dat uiteraard wel. Op die laatste nummers (eigenlijk bedoeld voor de bisronde) wagen een tiental mensen een braaf pogo-dansje.
Deze band heeft een lange aanloop genomen, maar als ze dan straks hun eerste album klaar hebben, valt alles wel in de plooi.
Party Girl/Nude As The News/Greedy/Lovesong/Abuse In Paradise/Basic/Moodswings/Freak!/24 Problems/War/Identify/Modern Dance/Who Cares/Tainted Love/Living Room/Blitzkrieg Bop

De volgende band op Rock Gaston was fullcirclebroken. In een eerste leven bracht deze post-hardcore/melodic hardcoreband (volgens Discogs) drie releases uit tussen 2004 en 2009 en in 2012 speelden ze hun laatste concert als fullcirclebroken. Daarna vervelde de band tot The Lotus Tree, een postmetalband met dezelfde bandleden. Daarmee speelden ze een aantal mooie supports en er waren aanzetten om songs te gaan opnemen in de studio, maar een echte full album release als The Lotus Tree kwam er niet.
Sinds de herstart als fullcirclebroken zijn er al twee singles uit (“R.I.S.E.” en “R.EV.E.A.L.”) en die vormden mooi het begin en het einde van de setlist. Ook leuk: de bandleden hadden T-shirts laten maken met elk een letter van “R.I.S.E.” en ze stonden op het podium ook nog eens in de juiste volgorde.
Omdat ze met vijf zijn, had de zanger als enige de volledige songtitel op z’n shirt. De overige nummers in de set waren ouder werk van deze band en er was één nummer van The Lotus Tree dat in een Fullcirclebroken-jasje zat (“White Bear”). De songs die de beste indruk maakten, waren “R.I.S.E.”, “Waiting For The Storm” en “Violent World”, het nummer dat naar verluidt ooit één keer gespeeld is op Studio Brussel. Met de terugkeer naar de roots van melodic/post-hardcore vallen ook voor deze band wat puzzelstukjes in de juiste plaats.
Als band functioneren ze beter met all things loud, fast, agressive en edgy.
R.I.S.E./Waiting For The Storm/Distance Avenue/Violent World/Interstate/White Bear/Infinity/For The Pictures They Take/A Silent Existence/R.E.V.E.A.L.

Door het wegvallen van The Mars Model werd Cesars Palace gepromoveerd tot headliner van Rock Gaston. Op het eerste zicht was dat misschien wat hoog gegrepen voor een band die nog niet eens een album heeft uitgebracht, maar hun reputatie snelt hen vooruit. Bij Cesars Palace gebeurt er iets op het podium. Dat staat vast. En dan hebben we het niet over het feit dat ze alle drie al eens hun shirt uittrekken om hun jonge, afgetrainde lijven aan het publiek te showen.
Het zit ‘m bij Cesars Palace in de eerste plaats in de muziek. Zelf omschrijven ze die als psychedelic stonerpunk. Psychedelic rock en stoner is een combinatie die wel vaker voorkomt. De punk die ze er nog aan toevoegen moet je misschien vooral in de snelheid zoeken. Gnome meets The Hives, zoiets. En het zit ‘m bij Cesars Palace ook vooral in de podium-attitude: met het mes tussen de tanden, er onvoorwaardelijk voor gaand, zich smijtend alsof er geen morgen meer is, … Zo zien wij dat graag. De overgave van dit trio doet ons wat denken aan die van Baby Godzilla (later herdoopt in Heck), een band die er niet voor terugdeinsde dat er gewonden vielen in de eigen rangen, als dat nodig was om helemaal mee te krijgen.
Zanger-bassist Taron stond niet zonder kleerscheuren aan de start van Rock Gaston: zijn stem was al helemaal schor nog voor het concert kon beginnen, kapotgeschreeuwd de avond ervoor op hun concert in Gent. Thee en honing brachten geen soelaas. Gelukkig zitten er niet zo heel veel lyrics in de muziek van Cesars Palace. En dan waren er nog twee leden van de bevriende Noorse band Way Down The Rainbow die toevallig in ons land waren en die samen met Cesars Palace “Bulls On Parade” van Rage Against The Machine coverden.
Cesars Palace trekt in het najaar de studio in om eindelijk dat debuutalbum op te nemen. Dat zal helemaal anders klinken dan de demo-EP die ze eerder met weinig podium- en studio-ervaring ingeblikt hebben en waar ze nu niet meer zo tevreden over blijken. Benieuwd of ze die rauwe, rafelige, pulserende energie kunnen vatten in een studio-opname.
Wij kijken alvast uit naar de release van tracks als “Backwards Overbender”, “Piss In Peace” en “Nightshop” (met de uit het leven gegrepen mantra ‘where is the wine’). Cesars Palace maakte zijn reputatie helemaal waar en speelde alles kapot als afsluiter van Rock Gaston. Het publiek wou wel een toegift, maar de stembanden van Taron snakten naar rust, en nog meer thee en honing.
Souls/Backwards Overbender/Kinda Nirvana/Genocide/I Know/Brainwash/Piss In Peace/FaceFuckrrr/Tuna Can/Bulls On Parade/Fuck The Line/Go Fund Me/Nightshop

Bij de vorige, eerste editie bouwde het aantal bezoekers gradueel op van begin tot het einde, dit jaar stond er –grofweg – bij elke band evenveel volk in de zaal. Het succes van deze twee eerste edities was voor de organisatie alvast voldoende om voor eind december een namiddag met akoestische muziek aan te kondigen.

Neem gerust een kijkje naar de pics

https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6346-rock-gaston-2024.html?Itemid=0

Organisatie: Rock Gaston, Zulte

Freddie And The Vangrails + Röt Stewart - Aflossing van de wacht in de Kortrijkse punk/hardcore-scene
Freddie And The Vangrails

Freddie And The Vangrails en Röt Stewart speelden op de vooravond van de verkiezingen in (de) Aap in Gent. Omdat er over beide Kortrijkse bands wel iets te vertellen valt, waren wij daar natuurlijk bij.

Beide bands hebben hetzelfde motto: play short songs fast. Het gaat dus over punk en hardcore. Bij Röt Stewart zijn de songs dan nog net iets korter dan bij Freddie And The Vangrails. De Stewarts spuwden net geen 20 songs uit in een set van minder minuten, de Freddies hadden genoeg aan (afgerond) een half uurtje voor een dwarsdoorsnede van 24 uit hun hele oeuvre.

(De) Aap is alvast niet de grootste venue van Gent. In compactheid en vloeroppervlakte steekt het café de bekendere overburen van de Kinky Star naar de kroon, maar ze hebben wel een verdieping voor wij het liever wat rustiger heeft. Het was voor de twee bands ook niet super comfortabel om te spelen, want er is geen podium en de bands stonden opgesteld op zowat anderhalve m² tussen de inkomdeur en het publiek naast de toog. Voor dergelijk geïmproviseer krijg je in punkmiddens alleen maar bonuspunten. Maar dus telkens er nog wat mensen naar binnen of buiten wilden, moesten die zich langs de bandleden en hun instrumenten en versterkers murwen.

Röt Stewart mocht openen voor Freddie And The Vangrails. Deze band werd zowat twee jaar geleden op de rails gezet door vier vrienden die al een tijdje in andere bands speelden, maar die nog een uitlaatklep zochten voor hun gezamenlijke liefde voor oldschool hardcorepunk. Na twee demo-releases op cassette en een split-album met Freddie And The Vangrails zijn ze inmiddels toe aan hun eerste officiële release. Debuutalbum ‘3 Tattoos & A Road Tax Bill’ verschijnt volgende maand bij het Belgische label Pang Pang Records. En zoals het hoort voor elke hardcore-band: ze treden heel vaak op, tot ver in het buitenland (zowat elke bestemming waar je in één weekend over en weer kan rijden). Hun aanhang groeit trager dan hun reputatie, maar succes is absoluut geen doelstelling, in tegenstelling tot fun. Over de setlist voor deze avond werd net voor de start van het concert nog kort overlegd en dan snel op de achterkant van een van de muur gescheurde affiche neergeschreven.
In de set van de Stewarts herkenden we onder meer klassiekers als “Verk”, “Shitty City” en “Fucking Shoe” (van hun allereerste cassette-demo). “Rather See You Dead” van Legionaires Disease zit niet langer in de zet, wel nog die andere cover: “Bad Attitude” van The Testors. Tracks die nieuw zijn op het debuutalbum kwamen in de Aap uiteraard ook langs: “Play Faster” (een sneer naar een andere band), “Mumble Punk”, “No Rice” en – voor ons de song die de hele avond samenvat – “Fuck That Weak Shit”. Van het split-album hoorden we onder meer “Generation Loose”, “Nazi Truck” en “Contractor” voorbijkomen.
De set van Röt Stewart in Gent was een adrenalineshot van jewelste waarbij elke track de vorige probeert te overtreffen in intensiteit en tempo. Deze band staat overal met veel goesting aan de startlijn om een strak sprintje te trekken. De militante lyrics van Pieter worden geruggesteund door een spervuur van riffs van Yannick, de pompende bas van Maxime (die ook tekende voor de coolste podium-attitude) en de ratelende drums van Clint. We zagen dit viertal kort na hun formatie aan het werk in een café in de Frans badstad Boulogne-sur-Mer, en twee jaar verder is deze band uitgegroeid tot een goed geoliede furie.

Freddie And The Vangrails is bezig aan een afscheidstournee. Ze liepen als band een mooi parcours, met mooie concerten in het buitenland en enkele mooie releases op hun eigen label Hopvil Records. Op dat label brachten ze op vinyl ook albums en singles uit van bevriende bands als Speedözer (dat er intussen ook al mee opgehouden is) en Chiff Chaffs. Ze zullen jammerlijk gemist worden. Op zaterdag 23 november is er het allerlaatste concert, als support van The Kids, in Ertvelde.
De doodsstrijd van Freddie And The Vangrails duurt dus nog enkele maanden en ondertussen wordt er nog gespeeld alsof de duivel hen op de hielen zit: hard, snel en smerig. Zanger Dries is in Gent helemaal in zijn element en om de andere song duikt hij met gebalde vuisten en microstatief het publiek in. De set is een mooie round up van alle songs die ze ooit gespeeld of uitgebracht hebben, met memorabele versies van “No Black Flag”, “Can’t Keep ‘Em Cool”, “Glued To The Bar” en “A Wish Called Flipper”. Tijdens “CRS” (Can’t Remember Shit) komt Pieter van Röt Stewart nog wat meebrullen om het feestje compleet te maken.
Voor een band die ten dode staat opgeschreven zat er in Gent Godverdomme nog veel leven in Freddie And The Vangrails. Maar niet getreurd: Röt Stewart staat klaar om de scepter over te nemen.

Organisatie: Aap, Gent

De Oost-Vlaamse metalband Painted Scars eindigde op een mooie tweede plaats in de finale van de Belgische Wacken Battle en nu heeft deze nu met “Won't Give Up” een nieuwe single uit. We vermoeden dat het gewoon toeval is dat de titel van deze single symbolisch zou kunnen verwijzen naar die net niet gewonnen battle. Het ‘verlies’ is al verteerd en de bandleden kijken meer vooruit dan achteruit.
“Won't Give Up” gaat over terugvechten als iets of iemand je van je dromen weghoudt. Voor zangeres Jassy gaat die song over haar gevecht tegen cystic fibrosis, een ziekte die onder meer haar longen aantast en die er lang voor gezorgd heeft dat ze haar zang-ambities niet kon waarmaken. Inhoudelijk is deze tweede single beter gestoffeerd dan voorganger “Life and Alive” en ook muzikaal staat Painted Scars opnieuw enkele stappen verder.
Deze single vormt de aanloop naar de eerste EP ‘Kintsugi’ van Painted Scars. Die stellen ze voor op de tweede editie van hun eigen Scarfest in augustus.

https://www.youtube.com/watch?v=m4AjPMRqdCI

Barrel Smoke wist ons aangenaam te verrassen op de finale van de Belgische Wacken Battle en daarom luisteren we nog eens terug naar de single die ze enkele weken geleden hebben losgelaten op de wereld.
“Red Light Rumble” is een echte banger in de traditie van Motörhead, The Darkness, Enforcer, Airbourne en (dan in het Nederlands) BEUK. De song heeft een hoog octaangehalte en laat de spierballen rollen. Productioneel en in de mix is er misschien nog wat marge om nog harder te knallen, maar als we dit moeten beoordelen op het inspelen en de songopbouw, dan doet Barrel Smoke hier weinig verkeerd.
Het klinkt voor geen meter vernieuwend, maar het wordt wel met veel grinta gebracht.

https://www.youtube.com/watch?v=lTy6q-JFluY

Symfonische metal in het Nederlands, dat hadden we nog niet eerder gehoord. Maar nu wel. De Nederlandse en Nederlandstalige metalband Maanvlinder heeft zopas zijn eerste single “Tranen van Gisteren” gelanceerd op het net en die klinkt veelbelovend.
Maanvlinder is een project van twee personen. De eerste is Raymond Luijbregts, die je zou kunnen kennen van Aether. Dat is ook een duo-band, met de Amerikaanse zanger Joe Turner, die in 2021 een EP uitbracht. Het tweede bandlid van Maanvlinder – die verantwoordelijk is voor de vrouwelijke zang – wil liever nog wat op de achtergrond blijven en dat respecteren we.

“Tranen van Gisteren” is een bijzonder aangename single, met bovengemiddelde aandacht voor de gitaren. Je hoort dat er met veel passie, ervaring en talent aan deze compositie gesleuteld is. De zang is knap: heel helder, goed gedoseerd en heel krachtig. De songtekst in het Nederlands klinkt fris. Maar de tekst kleeft ook nog wat aan het papier, waarmee we willen zeggen dat iets wat mooi is in de geschreven versie niet altijd goed bekt als je het in een bepaald tempo en melodie wil zingen. Dat is een hindernis die wel meer Nederlandstalige rock/metalbands moeten nemen en dat los je maar op door veel te repeteren en op te treden. Maar op zich bieden de lyrics in het Nederlands wel een toegevoegde waarde, omdat je als luisteraar sneller meegenomen wordt in het verhaal. En het gaat ook gewoon ergens over in “Tranen van Gisteren”.
In het Nederlands kan je je als songschrijver niet verbergen achter wat holle woorden die vooral goed klinken, zoals al eens gebeurt als bands Engelstalige lyrics hebben. Ik vermoed dat wel wat mensen zich zullen herkennen in het break up-verhaal van Maanvlinder.
“Tranen van Gisteren” klinkt heel catchy, melodieus, toegankelijk, … en heeft toch ook wat agressie in de riffs. Als Maanvlinder dit niveau kan halen voor elke release, dan is dit een duo om in de gaten te gaan houden.

https://www.youtube.com/watch?v=xeVEKyiKVe0

Het debuutalbum van Riptunes uit 2022 werd uitstekend ontvangen en de release-tour en de vele andere shows bevestigden absoluut de belofte van de plaat, met als toemaatje een mooie support voor Strand Of Oaks. Singles als "Sue" en "Sheila" waren als een warm deken. Ook de nieuwe single “June” heeft diezelfde karaktertrek en dezelfde authenticiteit die we op het debuutalbum hoorden.
“June” werd geschreven voor een jong meisje, even oud als Riptunes. Ze ligt aan de basis van het ontstaan van de band. Het meisje werd zo goed als doof geboren. Haar vader vroeg Luc om een nummer te maken voor zijn kersverse dochter. Dit moest het eerste lied worden dat June zou horen na een eerste operatie. Luc ging zoeken in de muziek van Wouter en na het meisje zelf, zag ook het lied én Riptunes als band het levenslicht.
« June » is een nummer dat levenslust uitstraalt en een positieve boodschap naar de wereld wil brengen: de jeugd heeft de sleutels in handen en maakt zich op voor de fluwelen revolutie. Op naar een betere wereld.

https://www.youtube.com/watch?v=g-69khAtErc

Ruim 20 jaar na haar eerste album en een handvol veel gedraaide singles (o.m. een duet met Paul Michiels) komt de Belgische zangeres Patsy Blackstone met een nieuwe single.
“No Regrets At All” is een co-write van producer Evert Verhees met de Amerikaanse songwriter Michael Garvin die o.m. ook al songs leverde voor Clouseau, Soulsister en Natalia. Internationaal scoorde Garvin hits voor o.m. Jennifer Lopez en Sister Sledge. Garvin schreef in 2007 ook al de single “Singer in the Subway” voor Patsy Blackstone.
Op deze single klinkt Patsy een beetje als Shania Twain, Anouk Alanis Morissette in de jaren ’90: gevatte lyrics en met veel power gezongen. Catchy rokerige bluesrock met ballen.

https://www.youtube.com/watch?v=SrnSdU1WnrY

“Big City Blues” is de eerste single van het gelijknamige nieuwe, vijfde album van de Belgische band Handkerchief dat zal verschijnen op 27 september. Zoals de titel laat vermoeden speelt de grootstad hier een centrale rol in de wereld van de band. Dit resulteert in een wat harder rockende sound, met meer gitaren, maar nog wel steeds met die bluesy feel met een stomende blazerssectie en de ruige stem van Christof Annaert.
Inzake sound komt Handkerchief op “Big City Blues” uit op het kruispunt van Mud en The Sweet met The Sonics: compacte, potige rock die tegelijk wat gladjes en gepolijst aanvoelt omdat ie zo catchy is.

De vorige albums van Handkerchief, ‘Mutiny Ballads & Fishguarding Songs’ en ‘Ghosts Of This Town’ werden al bijzonder goed onthaald door pers en fans. En als we afgaan op deze single, komt dat met het nieuwe album ook wel goed.

https://www.youtube.com/watch?v=TVUtP4jOVjs

De Zweedse rockband Royal Republic is niet superbekend in ons land, anders dan in Nederland, Frankrijk en Duitsland. Later dit jaar staan ze in De Casino in Sint-Niklaas en dat is voor de promotie van hun nieuwe album ‘LoveCop’.
Op hun nieuwe album kijkt de Zweedse band door zijn eigen plastic zonnebril en met veel ironie naar de jaren ’80. De hoes geeft al wat weg. Zanger Adam en de rest van de band staan daar centraal met leren jassen die geleend lijken van Rob Halford van Judas Priest of anders van dat ene bandlid van The Village People (Lee Mouton). Daarbij speelt Royal Republic met een paar gedachten.
Het is terugkijken met een knipoog. Al in die periode deden artiesten gewoon hun goesting en toonden ze hun geaardheid, al had het grote publiek dat niet altijd door. Halford en Mouton ontleende hun kenmerkende outfits aan de gay- en SM-scene van die tijd, terwijl het voor velen het nieuwe ‘uniform’ was voor de metal- en disco-volgers. Met eenzelfde je m’en foutisme speelt Royal Republic ook in de lyrics op ‘LoveCop’: er zijn heel wat interpretaties voor elke zin en elk refrein. En heel leuk: ze hanteren daarbij ook het cliché-taalgebruik van de disco en rock van de jaren ’80.
Ook muzikaal grijpen ze schaamteloos terug naar de jaren ’80. Royal Republic stapelt de muzikale clichés uit disco, funk en power-rock op elkaar in overtreffende trappen. Als vingerwijzing naar de heavy metal van die tijd hebben een paar intro’s en fragmenten een cheesy Knuffelrock-sound. Als om te zeggen: daar houden we die generatie voor altijd verantwoordelijk voor en eigenlijk houden we wel van die camp. Ook de eenvoudige ritmes en songstructuren en de refreinen die je meteen kan meezingen van de disco en het overdreven muzikale drama van de funk worden hier heel erg uitvergroot.
Songtitels als “Boots”, “Freakshow”, “Electra” en “LoveCop” hadden zo op een (vroeg) album van Judas Priest kunnen staan. “Love Somebody” en “Sha-La-La-Lady” zijn dan weer onvervalst Hot Choclate-disco-style. Zo stevig als bij Judas Priest worden de gitaren niet, maar deze potige punkrock is wel zo dansbaar als disco.
Maar of ‘LoveCop’ nu helemaal een door de band vooraf bepaalde concept volgt, dat zijn we niet helemaal zeker. Maar ondertussen hebben we met deze ‘LoveCop’ wel een leuk album met een super-productie. Denk het concept weg en je hebt nog steeds een bijzonder aangenaam, energiek en stevig rockend album dat muzikaal in alles het beste van de jaren ’80 naar boven brengt.
Mijn persoonlijke top 3 van dit album is “Wow! Wow! Wow!”, “LazerLove” en “Electra”.

https://www.youtube.com/watch?v=BbpW_ooMb-8