Cathubodua - Hammerfest stond op ons droomlijstje

De Belgische epic symphonic metalband Cathubodua schoot vorig jaar fel uit de startblokken met de release van hun album ‘Continuum’ bij het Duitse Massacre Records. Daarna viel het wat stil, maar dit jaar was er al een leuke korte tournee met Dream Ocean en stond er een reeks leuke losse shows op het programma. De coronacrisis strooit nu echter roet in het eten, maar Cathubodua heeft nog wel een en ander op zijn agenda staan voor als het virus ons niet langer lastig valt.

Hoe beleven jullie als band de coronacrisis?
Cathubodua: Wij moeten gelukkig geen tournees afzeggen waarvoor we zware kosten gemaakt hebben, maar het coronavirus raakt ons als band natuurlijk ook. Niet alleen zijn er enkele leuke shows afgezegd, we weten ook absoluut niet wanneer we wél terug in actie kunnen schieten. En repeteren zit er voorlopig ook niet in. Kenny werkt als magazijnier voor een grote supermarktketen en moet nu vaak extra dagen en lange shiften draaien. Daan werkt als thuisverpleegkundige en moet nu ook in niet-ideale omstandigheden keihard doorwerken. Voor de meesten van ons betekent corona ook op het werk crisis, dus houden we jammerlijk genoeg nog minder tijd over dan anders voor de band. Voor drummer Ricardo komen er ook zure tijden aan, omdat hij als zelfstandig drumleraar de kost verdient.

Een aantal mensen zit nu thuis met teveel tijd. Zien jullie ondanks alle beperkingen door de coronacrisis, misschien ook  een paar kleine voordelen?
Cathubodua: Ironisch genoeg gaat ook het nummers schrijven iets trager door de vermoeidheid en de chaos in onze levens, maar dat zal na een paar weken hopelijk wel gaan beteren. We kijken nu vooral naar andere manieren om ons te verbinden met ons publiek en we proberen ook al plannen te maken voor de toekomst. Met veel bands houden we ook naast het podium contact, dus we hoeven elkaar niet te missen.

Bandbattles zijn jullie ding. Maar ook daar stuurt het coronavirus alles in de war
Cathubodua: We zitten in de selectie voor de Alcatraz Bash, maar het is nog afwachten wat en hoe er uit de bus gaat komen nu twee van de voorrondes uitgesteld werden. Voor de bandbattle voor het Antwerp Metal Fest zijn we bij de twee winnaars, maar is het - samen met de organisatoren - afwachten hoe de toestand evolueert. We hopen hard dat dat festival - desnoods op een latere datum - nog kan doorgaan.

Jullie misten vorig jaar heel nipt de Wacken Battle in Zingem. Zou kunnen spelen op Wacken een verschil gemaakt hebben voor de band en het album?
Cathubodua: Primal Creation daarin laten voorgaan was nu ook geen schande. Die gasten hebben dat schitterend gedaan. Het nipte verlies was een moment van heel dubbele gevoelens: we verwachtten zelfs niet dat we maar een kans hadden op die eerste plaats en dan tweede eindigen is toch mooi. Het zou ons misschien internationaal wat nieuwe fans hebben opgeleverd die ons nu nog niet hebben ontdekt, maar daar blijven we voor werken.

Is Wacken voor jullie nog altijd een doel of eerder een pijnlijke herinnering?
Cathubodua: Op grote festivals kunnen spelen in het algemeen blijft een doel. Niets kan de extase evenaren van onze muziek te mogen spelen voor zo'n groot publiek! Slechte herinneringen houden we niet over aan die battles. Wij onthouden toch voornamelijk plezier (en een gezonde stress.)

Jullie hebben wel wat bandbattles gedaan en jullie wonnen die voor het Nederlandse Femme-festival. Er zijn bands die er bewust niet aan meedoen omdat ze vinden dat je genres en muziek moeilijk kan vergelijken
Cathubodua: Het is (en blijft) een moreel dilemma. Voor ons is het een kans om mensen te verbazen, om te laten zien dat symfonische metal óók in België leeft. Dus voor ons is het de uitgelezen kans om te spelen en te groeien: door terechte opmerkingen van organisatoren en jury zijn we de laatste twee jaar met rasse schreden vooruit gegaan, zowel technisch als performance-wise. Ook om een netwerk op te bouwen helpen dergelijke battles. Toen we begonnen met Cathubodua had niemand contacten in de scene, dus op dat vlak was het ook elke kans grijpen om die steile helling te beklimmen.

Voor het Hammerfest in de UK moesten jullie geen bandbattle doorstaan. Daar staan jullie samen met o.m. Unleashed, Lordi en Absolva. Hoe hebben die jullie opgepikt?
Cathubodua: We hebben zelf een klein ‘droomlijstje’ met leuke festivals. We hebben hen gemaild dat we wel eens graag wilden komen spelen. We kregen snel een mailtje terug dat zij dat helemaal zagen zitten. We grijpen die kans dan ook graag aan, want Hammerfest staat niet voor niets op dat lijstje. Ze hebben daar wel wat moeite met onze bandnaam. Die stond eerst verkeerd op de affiche.

Nog geen spijt gehad van jullie bandnaam? Hij valt op, maar het is ook een tongbreker
Cathubodua: Ja en nee. Als mensen de bandnaam eenmaal kennen vinden ze hem heel leuk. Hij is ook makkelijk terug te vinden op Google en Cathubodua heeft een interessante betekenis! Anderzijds zeulen we de hele tijd met stickers om uit te delen zodat mensen ons kunnen terugvinden. Het vergt wel een blijvende inspanning.

Welk van de andere bands op de affiche van Hammerfest spreekt jullie het meeste aan?
Cathubodua: Ik denk dat Lordi toch een guilty pleasure van velen zal zijn... We gaan er ieder geval een feestje bouwen als zij spelen.

Hoe verloopt de samenwerking met de mensen van Massacre Records?
Cathubodua: De mensen bij Massacre zijn top - snel bereikbaar en altijd klaar voor vragen - maar soms ook heel druk bezig met meerdere bands tegelijk. Ze hebben een mooie promotiecampagne opgezet samen met Willem van High Fidelity Marketing, maar zoals dat met marketing gaat weet je nooit goed waar je promotie terecht komt.

Is er een land waar ze sinds de release van ‘Continuum’ veel van de band houden waar jullie dat niet verwacht hadden?
Cathubodua: Zelf zijn we nog altijd overdonderd door het aantal views en listens dat we overal vergaren. Dat mensen onze muziek beluisteren of kopen is an sich al een hele eer en de verkoop is tot nu toe heel mooi gegaan. Heel onverwachts zien we dat er online toch veel in de VS naar ons album wordt geluisterd. Helaas zal een tournee daar iets te duur zijn.  

Zijn jullie het soort band die alle reacties analyseert of gaat dat meteen het archief in?
Cathubodua: Natuurlijk zijn we ijdel genoeg om élke review te lezen die we in onze handen krijgen: goede én slechte. We proberen het allemaal niet te over-analyseren. Veel is afhankelijk van smaak en voorkeur, maar toch proberen we ook te extraheren wat we goed en slecht hebben uitgevoerd. Het is ons opgevallen dat we naast de (verwachte) female-fronted en powermetal vergelijkingen ook regelmatig de tag 'progressief' kregen toegewezen. Dat is iets wat we zelf niet verwacht hadden. In het algemeen denken we dat het album goed onthaald is. We zijn er zelf nog altijd blij mee.

Er wordt al eens gezegd dat er in België maar weinig publiek is voor eigen female-fronted metalbands
Cathubodua: Ik denk dat bijna alle subgenres te lijden hebben onder de huidige ik-blijf-thuis-cultuur, zelfs zonder coronacrisis. Dat is jammer, maar zeker niet beperkt tot symfonische en powermetal. Het genre lijkt inderdaad ook niet zo populair in België, ook als je de online streams vergelijkt. Festivals spelen misschien liever op safe door zich te focussen op bepaalde genres om een groot publiek aan te trekken en op zo'n momenten vallen wij al snel uit de boot.

Ik merk dat er een soort van community is van dames in Belgische metalbands
Cathubodua: Onze zangeres Sara vindt het schitterend dat er tussen bands zo vriendschappelijk met elkaar kan omgegaan worden. Er is enkel winst mee te halen als je goed met elkaar overweg kunt en let's face it: we doen het allemaal nog steeds voor de lol. Er is geen nood aan 'competitie', dus zijn we beter allemaal gewoon vrienden met een intense hobby.

Als jullie het voor het uitkiezen had, met welke band zou Cathubodua dan op tournee gaan?
Cathubodua: Rhapsody (eender welke), Eluveitie, Epica of Nightwish mag ons altijd meevragen! Als we met een unlimited budget een festival zouden mogen organiseren zouden we ook kleinere en bevriende bands willen uitnodigen. Bovendien is er ergens in Frankrijk een tweede band met de naam Catubodua. Dat roept om een festival!

Werken jullie al aan nieuw materiaal?
Cathubodua: We werken hard aan nieuwe muziek. Door de bezettingswissel komen er ook nieuwe invloeden bij, die interessante wendingen zullen geven... Voorts proberen we na de coronacrisis zoveel als mogelijk ergens op een podium te staan om zoveel mogelijk mensen te bereiken.

Hoe ver reiken de ambities voor de band?
Cathubodua: Wij denken dat 'fluide' ambities nog de beste zijn: we bekijken op korte termijn wat mogelijk is en we stellen onze doelen daar realistisch op in. Maar als we mogen dromen, dan is de main stage op een groot festival altijd dé ultieme droom.

De Gentse ska-band Proyecto Secreto is terug met het nieuwe album ‘Alto’. Deze band brengt instrumentale en soms jazzy ska, met uitstapjes naar latin en rock. Denk aan de Skatalites en het New York Ska-Jazz Ensemble, maar deze Belgische band heeft toch wel een eigen gezicht.
Op ‘Alto’ is het een voortdurend komen en gaan van klassieke ska, uit de oude doos zeg maar, en wat we misschien als ‘progressieve’ ska kunnen bestempelen. Jazz en exotica zijn zeker invloeden en vooral de blazers in de band krijgen tijd en plaats om op avontuur en ontdekking te gaan, een beetje te freestylen zoals hun stadsgenoten van Compro Oro. De ritmes van drum en gitaar zijn hier dan weer eerder strak en altijd herkenbaar.
Dave Hillyard en Vic Ruggiero van The Slackers doen mee op “Guilty”, dat zo de enige gezongen track is van het album. Een leuke afwisseling en als die mensen dat willen doen, neem je dat uiteraard met beide handen aan, maar de band kruipt hier wel in een dienende rol en laat vooral zanger Ruggiero vrijuit scoren. De mix was in handen van de legendarische Victor Rice, maar die benadrukte slechts het individuele talent van de band. De twee dub-versies, “Mike Tyson Dub” en “Green Cake Dub”, hebben moeite om meteen te overtuigen, maar na een paar luisterbeurten ben je wel hard mee.
Eén van de leukste tracks is het slome “Dance Obama”, met een intro die beelden oproept van een spaghettiwestern en een retro-orgeltje dat al een paar keer eerder opdook. “Mariskal” heeft dan weer een vibe die past bij een B-movie uit de jaren ’70 of ’80. Voorts is het moeilijk om uitblinkers aan te duiden. “Ethiopian Gypsy” of “Jamaica 69” zijn dan zeker grote kanshebbers, maar nog beter is om het album in zijn geheel en in de voorgestelde volgorde te consumeren. 

“Serenity Now” is na “Let Go” de tweede single van Heisa als aanloop naar het full album ‘Joni’. De albumrelease is inmiddels uitgesteld vanwege de coronacrisis, maar de single is alvast een goede voorzet. Dit is trademark-Heisa, met een diepe, ronde baslijn die het volume beheerst zoals bij Tool en een lekkere opbouw naar noise-erupties, met meer ingehouden controle dan bij pakweg Brutus. Het nummer heeft een beetje de stil-luid-stil-aanpak die zo kenmerkend was voor de jaren ’90, maar dan met een serieuze update.
Heisa staat al een hele tijd op onze radar en met “Let Go” en “Serenity Now” stijgen de verwachtingen nog meer.

Toch al kort na het debuut is Augustijn al terug met ‘Gin Oge Toe’. Op deze opvolger toont de West-Vlaming zich net iets minder kwetsbaar dan op successingle “In De Schouwte” en debuutalbum ‘Echt’. Opener van dienst en eerste single “Deure” zet je wat op het verkeerde been. Het nummer duurt bijna zeven minuten en is rijkelijk geproduced en gearrangeerd, heel anders dan de minimale bezetting van op ‘Echt’. Thematisch borduurt dit nummer wel voort op het debuut, met de bedenkingen van een zanger die nog steeds twijfelt over het in de spotlights gaan staan. Met de conclusie kunnen we alleen maar blij zijn: Augustijn zet door (ie doe deure).
Op “Een Liedje”, het tweede nummer, zitten we muzikaal wel opnieuw op de lijn van het debuut, met opnieuw een heel beperkte bezetting en de doodeerlijke lyrics heel centraal in de mix. Augustijn heeft het hier over de vele goedbedoelde tips die hij krijgt nu hij plots als solo-artiest uit de schaduw is getreden. Dat tekst-thema is al eerder gebruikt in de popmuziek, maar in het Nederlands zullen toch meer mensen zich aangesproken voelen, reviewers incluis.
“Kan Beter” gaat over tegenvallende schoolresultaten en de toen daaraan gekoppelde toekomstvoorspellingen. Als het nummer autobiografisch is, zet Augustijn zijn vroegere leraren hier mooi een neus . Muzikaal zit hij hier, en op de meeste nummers, ergens tussen Het Zesde Metaal en Yevgueni in. “Klakke” herneemt de rijke productie van “Deure”, maar dan toch weer niet zo voluit, en is ook in lengte bijna zijn evenknie.
Van dit soort nummers hadden we er graag meer gezien of gehoord op ‘Gin Oge Toe’, omdat Augustijn hier zijn eigen speeltuin zoveel interessanter maakt. Hetzelfde geldt in grote lijnen voor “Sterker”, maar deze twee tracks hebben dan weer het nadeel dat de lyrics minder centraal staan. Op “Sterker” komt tekstueel ook weer die twijfel naar voren of hij wel goed bezig is. Het funky en grappige “Misschien” had van Ertebrekers kunnen zijn. “Nummertje” kabbelt op een loungy manier voorbij zonder veel slachtoffers te maken. “Gin Oge Toe” heeft een Elbow-intro en drijft voort op zuinige piano-toetsen. Van alle nummers op dit album heeft deze titeltrack het meeste hitpotentie. Het is fris en verrassend en catchy as hell. Na twee luisterbeurten ben je helemaal mee met het verhaal.
Augustijn moet op ‘Gin Oge Toe’ muzikaal al wat grootser uitpakken om ons na ‘Echt’ een tweede keer omver te blazen. Hij doet dat ook een paar keer en op de andere tracks bevestigt hij al het goede van zijn solo-debuut. Het mooie is dat de beste momenten van dit album die liedjes zijn waar de productie hem een beetje in de schaduw zet, waar dat bij het vorige album net omgekeerd was. Het moet zijn dat het de bedoeling was.

Jack Poels is al 35 jaar de zanger van de Nederlandse band Rowwen Heze. Pas nu probeert hij het solo. De blauwe veer staat symbool voor de trigger die hem deed besluiten eens alleen de studio in te duiken. Op de dag dat zijn zoon naar Seoel vertrok, vond hij ook die blauwe veer en dat zette het hele proces in gang.
Poels kan op ‘Blauwe Vear’ makkelijk overtuigen. Tuurlijk is het anders.  Niet de punky-prettige americana-oorlogsmachine die Rowwen Heze soms kan zijn, maar dat verwachten we ook niet. De bezetting is minimaal, met enkel piano en gitaar, maar die volle stem van Poels en dat sappige Limburgs maken met de introspectieve lyrics, een beetje kwetsbaar zelfs, dat je in deze drie minuten een volledige maaltijd voorgeschoteld krijgt. Poels zingt ook anders, met meer variatie in de toon en met meer emotie dan we van hem gewoon zijn.  Als de rest van het album hetzelfde niveau haalt, wordt dit een album om echt naar uit te kijken.

De single ‘’’t Is Wat Het Is’ is een blij terugzien met iemand die eigenlijk nooit is weggeweest. Pierre Goudesone doet als artiestennaam niet echt een belletje rinkelen, maar dit is de man achter de illustere newwaveband Flesh & Fell. Goudesone wist zich altijd te omringen met ervaren muzikanten en producers en dat is ook het geval voor zijn nieuwe single onder de nom de plume Goudi, met Michel Dierickx achter de knoppen voor de mix en Laurent Stelleman (Flesh & Fell) op gitaar en Ron Reuman (Rick De Leeuw, Eva De Roovere, Lieven Tavernier, …) op drums. Ook werkten nog Axl Peleman (De Kreuners) en Joachim Saerens (Selah Sue) mee. Goudesone’s zang is tussen praten en rappen in, denk aan de Fun Lovin’ Criminals, maar dan in het Oostends dialect, waardoor het meteen wat aan Arno doet denken. Leuk, sfeervol en het swingt op een urban-light manier, maar het had misschien ook nog straffer gekund. Met een punch in het refrein zodat het echt in je geheugen gebeiteld staat. Maar zo is deze Arno-meets-Fun Lovin Criminals ook al prima te genieten.

Baxter Dury speelt op zijn nieuwe album in elke song een andere rol. Op “I’m Not Your Dog”, veruit de beste song op ‘The Night Chancers’, spiegelt hij zich aan Serge Gainsbourg. Niet alleen door die Franstalige backing vocals (met geinig Brits accent), ook met dat schijnbaar ongeïnteresseerde parlando en die basic elektropop. Dury neemt de Fransman een tweede keer in het vizier op “Samurai” , door het op een heel basic drumbeat leunende nummer op te leuken met een aanhoudend gekreun en gehijg. Op de retro-eurofunk van “Slumlord” zet hij zich in het spoor van Shane McGowan en andere dronkemannen. “Saliva Hog” komt uit hetzelfde nest als “Atmospherics” van Tom Robinson. Op “Sleep People” en “Carla’s Got A Boyfriend” klinkt hij als een harteloze en onbeleefde versie van Leonard Cohen, die ook nog eens lak heeft aan rijmschema’s. Muzikaal blijft de slome funk op “Hello, I’m Sorry” mooi overeind, maar in de lyrics raakt Dury hier toch de bodem, of hij nu een typetje speelt of niet. Ook “Daylight” had beter nooit het daglicht gezien.  Met zijn parlando en omdat hij grofweg hetzelfde stemtimbre heeft, doet hij op dit album soms denken aan zijn vader, wijlen Ian Dury. Het verschil is dat Ian ook nog lyrics schreef die er echt toe deden.
Als album blijft ‘The Night Chancers’ enkel overeind door de band, de backings en de knappe arrangementen. Baxter Dury zelf doet als zijn typetje (the slumlord) keihard zijn best om elke track naar de verdoemenis te helpen. Op het afsluitende “Say Nothing” proberen de backings nog iets goed te maken met een lange herhaling van het zinnetje ‘Baxter loves you’, maar dan is het kalf al lang verdronken. Als Baxter ons inderdaad zo graag ziet, kan hij niet tevreden zijn met ‘The Night Chancers’.

Lil Delle en Exo zijn te jong om de hoogdagen van ’t Hof van Commerce meegemaakt te hebben, toch waagt dit nieuwe Izegemse duo zich meer dan 20 jaar na ‘Dommestik & Levrancier’ met meer branie dan talent aan rap en hiphop in hun eigen dialect. Officieel gaat deze ‘Delle’ over frikandellen, maar je moet niet van Izegem zijn om daar ook andere toespelingen achter te zoeken. Grappig is het al zeker, als het al niet gewoon voor de grap is dat dit werd uitgebracht.
Er moet nog flink wat geschaafd worden aan de rhymes en vooral aan de beats, maar als twee tieners dit met niet veel meer dan een laptop voor elkaar krijgen, zit er misschien wel meer in. Lil Delle als de nieuw Kowlier?

https://www.youtube.com/watch?v=mZJSUhmlPvg

Steven Borgerhoff debuteerde begin 2019 met het album ‘The Long Now’ dat op heel wat bijval van de pers en muziekliefhebbers kon rekenen. Ook op deze site overigens. Binnen enkele maanden verschijnt zijn tweede album ‘Waves Holding Time’. Als aperitiefje is er nu al de uiterst sfeervolle single “Alright”. De bijna Lou Reed-achtige stem van SJ Hoffman herken je meteen. De sound voorbij de intro is nieuw. Die komt deze keer van Pieter Van Dessel van Marble Sounds. Denk dan eerder aan “The Time To Sleep” dan aan het bekendere “Leave A Light On”. De match tussen Hoffman en Van Dessel werkt hier wonderwel. Daar willen we meer van horen.

https://www.youtube.com/watch?v=Z4y0snRNFXg

De New Yorkse, in Amsterdam wonende zangeres Michelle David bracht zopas ‘The Gospel Sessions Volume 4’ uit met gospel, soul en blues. Michelle David volgde les aan de befaamde Fame School (die van de films en tv-serie), maakte deel uit van verschillende Broadway-producties en verzorgde de backing vocals bij o.m. Diana Ross. Samen met Onno Smit en Paul Willemsen maakt ze vanuit Nederland een reeks albums onder de noemer The Gospel Sessions.
In dat rijtje hoort ook ‘Volume 4’ thuis, met behalve uiteraard gospel nog hoofdrollen voor soul, blues en funk. Soms een beetje retro, soms net heel modern. Mij doet dit album - op de gospel na dan - hard denken aan Sound & Color, het tweede, nogal experimentele album van Alabama Shakes. Dat had ook een krachtige, heldere stem als vertrekpunt en een uitstekende band die heel nederig alle lege vlakken daarrond inkleurt. Van dat gospel-aspect moet je overigens niet te veel schrik hebben: de typische massakoren die wij ons daar bij voorstellen, vind je hier niet. Wel zit de gospel in de typische melodielijnen en soms in de lyrics. De Heer wordt al eens rechtstreeks of onrechtstreeks vermeld en een centrale zin als ‘Am I my brother’s keeper’ kan je moeilijk anders interpreteren dan in een religieuze context. Toch is het niet zo dat je op dit album elke vijf seconden struikelt over een geloofsbelijdenis. De lyrics zijn net zo gevarieerd als het rijke buffet aan genres van waaruit Michelle de mooiste stukken op haar bord schept.
Voor fans van Aretha Franklin, Sharon Jones, Charles Bradley en het tweede album van Alabama Shakes.