AB, Brussel programmatie + infootjes

AB, Brussel programmatie + infootjes Concerten 2024 16-09-24 – Blackberry smoke (Org: Live Nation) 17-09-24 – Arno: rock’n’roll godverdomme @cinema palace 18-09-24 – The Rock Orchestra (the candlelight rock band) (Org: Festival of the dead ltd) 19-09-24 – The…

logo_musiczine_nl

Wilde Westen, Kortrijk - events

Wilde Westen, Kortrijk - events Concerten 2024 14 + 15-09 Klassiek en route (nazomeren met klassieke muziek) : BRYGGEN, Aglica Trio, Sofie Vanden Eynde & Shahab Azinmehr, GLOW Collective en Bieke Michiel @Sint-Denijs Zwevegem + Zonnebeke) 18-09 Ozric…

Zoek artikels

Volg ons !

Facebook Instagram Myspace Myspace

best navigatie

concours_200_nl

Inloggen

Onze partners

Onze partners

Laatste concert - festival

Alice Cooper - ...
Epica - 2024/8/...
JeromeBertrem

JeromeBertrem

Wolf Alice - Overrompelende bevestiging van ijzersterke live grunge reputatie

Met al enkele platen onder de arm waarvan ‘Blue Weekend’ (2021) de meest recente is, timmert Wolf Alice gestaag aan naamsbekendheid. Over het kanaal is het viertal immers al een volgroeide sterke grungeband met een uitstekende live reputatie. In België duurde het enige tijd maar met deze passage in La Madeleine bevestigden ze hun ijzersterke waarde.

Nog voor het gitaargeweld uitbrak, was daar Kevin! (met uitroepteken) om het publiek op te warmen. De broer van Ellie Rowsell, frontvrouw van Wolf Alice, bracht een mix van jolige folk riedels en licht zweverig bedroompop. Nu eens Mount Eeri of Adam Green, denk aan de sloppy maar niet valse zang, en dan eens Mac DeMarco. Voor een rock publiek slaagde hij er toch in om hier en daar enthousiaste kreten los te weken en kon hij wel op sympathie rekenen. Hoe hij met hetzelfde enthousiasme het podium opkwam, zo ging hij in een mum van tijd ook dankbaar het podium weer af.

De joligheid van het voorprogramma maakte al snel plaats voor strak gespannen verwachtingen eens Wolf Alice de trappen kwam afgetreden. Het publiek, toen al dolenthousiast, kreeg meer dan een glimlach op hun gezicht door sterke binnenkomer “Smile”. Met “You’re a Germ” liet de band zien en horen waar die zo goed in zijn: rustige bijna ingetogen passages afgewisseld met pure grunge uitspattingen. Reken daar nog de indrukwekkende vocals van Ellie Rowsell bij die van begin tot eind loepzuiver klonken. “Formidable Cool” was met die ingrediënten dan ook voller en overrompelender dan op plaat.
Het nieuwere werk uit ‘Blue Weekend’ klinkt iets verfijnder maar live vielen die niet uit de toon met het ouder materiaal. Het bedrieglijke broze “Delicious Things” en “Lipstick On The Glass” waren uitnodigingen voor het publiek om volop mee te zingen. Datzelfde enthousiasme werd doorgetrokken in “Planet Hunter”, “Space & Time” en het uiterst verbindend “Bros”. Het daaropvolgend drieluikje aan verse nummers moest zeker niet onderdoen. Het akoestisch getinte en indrukwekkend gezongen “Safe From Heartbreak (if you never fall in love)” deed ons even terug op adem komen terwijl meezinger “How Can I Make It OK?” ons warm maakte voor het venijnige uptempo “Play The Greatest Hits”.
Rond “Silk” (over mentale breekbaarheid) blijft steeds een aura hangen door ‘Trainspotting 2’ waardoor het live nog meer kippenvel bezorgde. Het einde van de set werd vervolgens mooi afgewisseld tussen nieuw en oud werk met “Vision of A Life” en “The Last Man on Earth” als een van de ontelbare hoogtepunten. De pletwals mocht dan al langs geweest zijn, toch was er nog bij band en publiek voldoende energie om de boel af te sluiten met het eerder rustige “No Hard Feelings” en uiteraard de publiekslieveling “Don’t Delete the Kisses”.

Alweer leverde Wolf Alice een glansprestatie af waarmee ze niet enkel bevestigen maar ook een enorme sterke indruk nalaten.

Setlist
Smile - You’re a Germ - Formidable Cool - Delicious Things - Lipstick on the Glass - Planet Hunter - Space & Time - Bros - Safe from Heartbreak (if you never fall in love) - How Can I Make It OK? - Play the Greatest Hits - Silk - Feeling Myself - Lisbon - Visions of a Life - The Last Man on Earth - Giant Peach —
No Hard Feelings - Don’t Delete the Kisses

Organisatie: Live Nation

woensdag 29 juni 2022 11:13

Remi Wolf - Onuitputtelijke energiebom

Remi Wolf - Onuitputtelijke energiebom

Nog net voor het begin van het echte festivalseizoen mocht Remi Wolf als een van de laatste de Botanique nog eens op zijn kop zetten. Met een te gekke debuutplaat ‘Juno’ (2022) waren de verwachtingen op een speelse, doldwaze en surrealistische set dan ook hooggespannen.

De concertavond werd zacht en soulful ingeleid door de charmante Britse Rachel Chinouriri. Door haar populariteit was de Rotonde al goed gevuld. Met alternatieve popmuziek op tape en live gitaarwerk van haar medemuzikant, bezong ze vaker breekbaar dans speels de vriendschap, de liefde en de daarmee gepaarde twijfels. Het broze “Thank You For Nothing” - over alcoholmisbruik - deed ons een krop in de keel krijgen. Na die oprechte ernst kreeg ze het publiek moeiteloos mee met het catchy poppy “All I have Asked” dat soms al eens deed denken aan Nilüfer Yanya. Koppeltjes gingen daarna nog dichter bij elkaar gaan staan voor het met liefde overladen “So My Darling”. Het publiek lustte er heel wat van maar een extra nummertje na het heel dansbare “Happy Ending” mocht er helaas niet komen.

De voelbare verwachtingen van Remi Wolf waren hooggespannen. Des te meer wanneer ze,  nadat haar band verscheen, enkele minuten later springend opkwam om “Liquor Store” al knallend in te zetten. De uitzinnige kleurrijke en (voornamelijk) jonge muziekfans hadden er ook duidelijk zin in en gingen volledig mee met “Wyd”. De met zwoele R’n’B doorspekte “Sauce” was een bewijs van Wolf’s sterke zang maar evenzeer een eerste toonmoment van de vaardige gitarist. Remi piekte na de verschroeiende intro met “Monte Carlo” dat ondanks de moeilijke rappassage uitbundig werd meegezongen.
Meermaals hadden we het gevoel dat de Rotonde uit haar voegen barstte. Als het niet door de drummer, bassiste of gitarist was die één voor één zeer sterk speelde, dan was het zeker door de onuitputtelijke positieve vibes en energie van Remi Wolf. Op haar eigen compromisloze manier leidde ze “Sexy Villain” waarna ze heel soulful haar stem liet uitspannen in “Liz”. Niet altijd toonvast maar geen aanwezige die daar om maalde.
Al liep ze over van energie, toch kon ze even gas terugnemen tijdens het rake “Hello Hello Hello” en het vlekkeloze “Woo!”. Nog steeds bleef ze authentiek bij haar cover van Gnarls Barkley’s “Crazy” of haar eigen “Shawty” dat halfweg overvloeide naar Shaggy’s “It Wasn’t Me”.
Des te gekker werd de show voor “Volkiano” waar Wolf even achter de drum ging om haar uit te leven terwijl de drummer willekeurig lyrics prevelde. De concertavond was toen al een om in te kaderen waardoor het hele publiek er maar niet genoeg van kreeg.
Remi was naar het einde toe allesbehalve opgebrand want met het populaire “Photo ID” dropte ze nogmaals een ongelofelijke energiebom die de zaal deed daveren.
De show vloog zo voorbij en het duurde even voor Wolf en haar band terugkwamen voor meer. Met het komieke “Anthony Kiedis” en het doldwaze “Disco Man” waar ze niet enkel vocaal alles uit de kast haalde, verkochte ze ons een zeer welgekomen dreun van jewelste.

Dat Remi Wolf in een live setting floreert is een understatement. Haar muziek die veel verschillende genres aanroerde, kwam door haar zang en onuitputtelijke energie live over als een kleurrijke zaligmakend geheel waarmee ze allen van ons een zalige zomerstart bezorgde.

Setlist
Liquor Store - Wyd - Sauce - Monte Carlo - Sexy Villain - Liz - Crazy (Gnarls Barkley cover) - Hello Hello Hello - Volkiano - Woo! - Shawty / It Wasn't Me (Shaggy cover) - Photo ID — Anthony Kiedis - Disco Man

Organisatie: Botanique, Brussel

The Jesus & Mary Chain - Teren op het verleden, nog steeds met overtuiging

Het legendarische The Jesus and Mary Chain blijven sinds hun reünie in 2007 teren op hun gloriemomenten uit de jaren 80’ en ‘90. Het is dan ook voornamelijk met hun opvolgplaat ‘Darklands’ (1987) dat ze naar Antwerpen zijn afgezakt om het publiek te bekoren.

In een doorleefd Schots accent maakte Jim Reid de intenties duidelijk: ‘Darklands back-to-back’ gevolgd door een allegaartje van ander werk. Weinig verrassingen dus voor de eerste helft maar die waren dan ook niet aan de broers Jim en William Reid besteed. “Darklands” was allesbehalve een opwarmertje waar Jim Reid zijn stem al liet uitspannen.
Ondanks de sombere teneur, liet de drummer zich gaan en zo ook het publiek met “Happy When It Rains”. Allesbehalve statig stond daar de backing band tijdens “Down on Me”.
“Nine Million Rainy Days” beroerde vervolgens met een heerlijke luid-stil-afwisseling opnieuw de gewenste duisternis.
Hoogtepunt “April Skies” mocht dan wel anders ingepakt zijn, toch sprongen heel wat concertgangers een gat in de lucht. Zonder al veel franjes raasden ze erdoor, bereikten ze nog even een climax met “Cherry Came Too” en legden ze het geheel neer met het rustige “About You”.
Heel even namen de anciens een korte theepauze om na een kleine 10 minuten opnieuw te verschijnen. Het snedige “Amputation” uit de laatste plaat ‘Damage and Joy’ (2017) diende meteen als breekpunt met het eerste deel. Dat duurde echter niet lang want het beukende “Between Planets” was opnieuw een sprong in het verre verleden. Dit maakte het publiek uitermate enthousiast. Er moet wel iets in die thee gezeten hebben want de band trok een sprint met een opgedreven “I Love Rock ‘N’ Roll”, een onheilspellend hoogtepunt in “Cracking Up” en een te gekke “Half Way to Crazy”. Heel even leek het effect te zijn uitgewerkt waardoor het noisy donkere “Snakedriver” de sfeer bekoelde.
Het publiek leek er maar niet genoeg van te krijgen. Een verzoek naar “Head On” werd door Jim kortweg afgewimpeld waarna ze ons het swingende “All Things Pass” serveerden. Een tweede vrij recent nummer dat zo zijn plaats verdiende in het rijke The Jesus and Mary Chain’s repertoire.
Na een serenade voor rock-'n-roll kon uiteraard een afgunst niet ontbreken met “I Hate Rock ‘N’ Roll” waar Jim - het hele concert door trouwens- geen krimp gaf.
Een serieuze toegift was er met “Just Like Honey” als eerste bis, duidelijk ook een publieksfavoriet. Niet minderwaardig was het sonisch oorverdovende “Never Understand” waarna ze hun dankbaarheid uitgebreid uitdrukten.

Ondanks een uitgebreide set van 22 stuks liet The Jesus and Mary Chain enkele kansen om het volledig af te maken. Toch slaagden ze naar goede gewoonte in om liefhebbers van het eerste uur tot de meest recente fans goed bezig te houden en te beroeren. Het is maar weinigen gegeven om nog zo hard te teren op een sterk verleden, zonder schroom en met bakken overtuiging.

Setlist
Darklands - Deep One Perfect Morning - Happy When It Rains - Down on Me - Nine Million Rainy Days - April Skies - Fall - Cherry Came Too - On the Wall - About You — Amputation - Between Planets - Something I Can't Have - I Love Rock 'n' Roll - Cracking Up - Halfway to Crazy - Snakedriver - Moe Tucker - All Things Pass - I Hate Rock 'n' Roll — Just Like Honey - Never Understand

Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/2678-the-jesus-and-mary-chain-22-06-2022.html
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/2677-partisan-22-06-2022.html

Organisatie: Trix, Antwerpen

Rolling Blackouts Coastal Fever - Weinig verrassingen, veel kleine gelukjes

Het nog steeds beloftevolle Rolling Blackouts Coastal Fever borduurt met derde langspeler Endless Room (2022) verder op met melancholie overgoten indie. Het Australische vijftal houdt het dus nog steeds op veilig maar blijft nagenoeg verrassend. Of dit ook zo overkwam tijdens een concert, moesten we nagaan in de Botanique.

Stella Donnelly is al lang geen onbekende meer in de indiepop scene. Haar opvolgplaat Floods is reeds ingeblikt maar zal pas over enkele maanden het levenslicht zien. Toch kwam ze al met heel wat nieuwe songs op de proppen om het publiek op te warmen. Zowel "Flood" als "How Was Your" waren bedrieglijk vederlicht maar in gekende Donnelly-stijl waren de lyrics net iets grauwer. Met full band klinkt ze heerlijk swingend waarvan "Lamps" het beste voorbeeld was. Als een echte guitige entertainer kreeg ze ons aan het zingen en danste ze een ludieke choreo tijdens "Die". Afsluiten met "Tricks" maakte het publiek geheel terecht zeer enthousiast. Stella  verdient haar eigen concertavond wat het geval zal zijn op 17 november opnieuw in de Botanique.

De main act liet na de welgekomen pauze even op zich wachten. Dit deerde het publiek niet, en de sfeer zat al goed in de goed gevulde en warme Orangerie. Ondanks wat “An Air Conditioned Man” als titel deed vermoeden, de vijf Australiërs vlogen er meteen in. Zeer bewegelijk zweepten ze het publiek al op. Het venijn viel wat weg in “She’s There” waarna het nog wat luchtiger en melancholischer aan toe ging in “Read My Mind”. Met eerste publieksfavoriet“Talking Straigh” gingen we opnieuw enkele versnellingen hoger. De uitermate gebalanceerde en heldere klankmix was een streling voor het oor. Jammer genoeg legde dit soms wat gemiste noten bloot in de zanglijnen in onder andere “Mainland”. Gelukkig was dit verder de avond in minder opvallend.
De nieuwe songs die dan de revue passeerden klonken betrekklijk poppy. Zo raakten het trage “Dive Deep” met originele melodie en “Echo” met strakke climax de melancholische snaar. “Blue Eyed Lake” werd door de swingende opbouw enorm gewaardeerd. Stella Donnelly kwam even opdraven om “Caught Low” en “Bounce Off The Bottom” net dat tikkeltje extra te bezorgen. En met succes!
De concertgangers leken niet altijd even mee met het verhaal met “Cars in Space” waren ze plots allemaal weer bij de les. Het licht elektronische “The Way It Shatters” sloot af met een flitsend einde die zo visueel “Falling Thunder” aankondigde.
Helaas was dat laatste nummer net met iets minder inspiratie gebracht. Het crewlid had al heel de avond heel wat om handen en dat deed hij dat met verve waardoor de band quasi onverstoord verder kon spelen. Zo kon het melancholische “Cameo” en het bedrukte “Fountain of Good Fortune” met strak einde probleemloos worden gebracht. Alleen leek daar opnieuw de focus van publiek en band wat weg te zakken.
Een uitgebreide en kletterende “French Press” kon uiteraard niet ontbreken en dit bisnummer maakte het uiteindelijk allemaal goed.
Zelf met nieuwe songs bleef Rolling Blackouts Coastal Fever wat zwoegen om voortdurend te boeien. Toch bleef er genoeg over om met een gelukzalig gevoel opgezadeld te zijn.

Setlist
An Air Conditioned Man - She's There - Read My Mind - Talking Straight - Mainland - Dive Deep - Blue Eye Lake - My Echo - Caught Low (with Stella Donnelly) - Bounce Off The Bottom (with Stella Donnelly) - Car in Space - The Way It Shatters - Falling Thunder - Cameo- Fountain of Good Fortune - French Press

Organisatie: Botanique, Brussel

donderdag 16 juni 2022 22:46

Nada Surf - Liefde, liefde overal

Nada Surf - Liefde, liefde overal

Na meer dan twee jaar na de release van Never not Together (2020) kan Nada Surf eindelijk op tour gaan om die aan hun fans voor te stellen. Na acht langspelers is de succesformule van powerpop met een snuifje grunge of post hardrock, opnieuw de kern in dat laatste negende album. Het was dus tijd om dat ticket van onder het stof te halen en het viertal aan het werk te zien in de Botanique.

De joviale John Vanderslice was present om de eerste concertgangers al te verwelkomen. Solo met een gitaar en een drumcomputer bracht hij luchtige songs, met een politieke boodschap, die af en toe spacey of dan al eens indie rock waren. Vanderslice werkt als producer met Grandaddy en die invloed was ook merkbaar in onder andere “Oral History of Silk Road”. De lichte korrel om zijn stem was een meerwaarde in “After It Ends”.
Meer dan alleen de muziek was John een verteller die graag interactie opzocht met het publiek. Niet enkel het collectief metronomisch handgeklap voor afsluiter “Pale Horse” kwam van het publiek, maar ook mochten we vragen neerpennen die hij tussen de nummers graag beantwoordde. Of hij een kattenmens is, graag bier drinkt, een bijnaam heeft voor zijn gitaar… De antwoorden waren vaak ludiek en toch interessant. Een gezapige support act.

Vanderslice liet ons weten dat de leden van Nada Surf, de een al wat meer doorleefd dan de andere, overliepen van sympathie en liefde. En al meteen met opener “So Much Love” was dat dus niet gelogen. Een eerder voorzichtig begin want “Hi-Speed Soul” was steviger en ging er sneller aan toe. In de verste verte klonk daar Lou Barlow in “The Plan” waar Nada Surf meer de grunge opzocht met toch wel boeiende tempowisselingen. De voelbare melancholische vibe in “Friend Hospital” kwam meermaals terug in de rest van wat komen zou. Toch was dat gevoel minder overtuigend en wat te klef in “Beautiful Beat” of “Looking Through”.
Het publiek met heel wat fans genoot er zichtbaar van en zorgde vaak voor luid gejoel. Favorietjes die heel wat losweekten waren het post hardrock-achtige “Killian’s Red”, het Fountains of Wayne klinkende“Happy Kids”, het in crescendo-eindigende “See These Bones” of het makkelijk mee te zingen “Inside of Love”. Een keer kreeg de ruige bassist de zaal stil wanneer hij het zeemzoete Franse “Là pour toi” bracht. Eerder kwam ook “J’attendais” maar dat nummer kon minder overtuigen.
De set was eerder wisselvallig maar dat was buiten de lange bisronde gerekend. Toen haalden de vier van Nada Surf nog eens alles uit de kast. “Just Wait” mocht dan wel een aftastend rustig begin zijn, toch werd het drieluikje “Popular” (met speciale gaste Pom Pom Squad), “Always Love” en “Blankest Year” intens meegezongen en beleefd door de fans. Een kers op de (kleine) taart was unpluggede versie “Blizzard of '77” waar de vier met John Vanderslice iedereen voor een tweede keer stil kregen Een geweldig einde van een eerder middelmatige concert.

Setlist
So Much Love - Hi-Speed Soul - The Plan - Friend Hospital - Killian's Red - Looking Through - Inside of Love - Happy Kid - Je t’attendais - Beautiful Beat - Là pour ça - Where Is My Mind?  (Pixies cover) - Blonde on Blonde - Mathilda - Hyperspace - Looking for You - See These Bones - Something I Should Do
Just Wait - Popular - Always Love - Blankest Year - Blizzard of '77 (with John Vanderslice)

Neem gerust een kijkje naar de pics
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/2639-nada-surf-14-06-2022.html
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/2640-john-vanderslice-14-06-2022.html

Organisatie: Botanique, Brussel

Flat worms - Snedige post-punk overgoten met vette garagepunk

Wie in de Witloof Bar even verkoeling zocht na een warme start van de (werk)week, was er aan voor de moeite. Flat Worms raasde namelijk voorbij met hun loeiharde psychedelische garagapunk. Laatste plaat Antarctica (2020) mag volgens releasetermen al oud zijn, toch was nu het moment om ook dat materiaal live te mogen beleven.

Nog niet alles stond op punt want wij en de band trouwens ook, konden de vocals niet horen. Flat Worms struikelde daar niet over want opener “The Aughts” was toch een stevige binnenkomer. “Motorbike” klonk nog best goed ondanks die geluidskrampen maar met “Pearl” waren ze eindelijk op dreef en het publiek ook. “Time Warp in Exile” en “Antarctica” waren beide post-punk overgoten met een vette garagesaus.
Bij de strakspelende bassist Tim Hellman was het duidelijk dat hij puurde uit zijn ervaring van bij Ty Segal en The Oh Sees. Niet minder gedreven en intens was Justin Sullivan aan de drums die het boeltje strak bijeen hield maar evengoed uiteen deed spatten. In “Accelerated” leek hij net nog strakker te kletteren dan een metronoom. Ook zo tijdens “Terms of Visitation” waar hij zijn cimbalen voor de zoveelste keer bijna aan gort sloeg.
De meeste aandacht ging toch naar de onuitputtelijke en behendige zanger/gitarist Will Ivy. Diens gitaarwerk was om vingers en duimen af te likken, maar nog straffer was zijn snedige stem.  “Silver Steel Red Tulip” klonk dan als een stevige hedendaagse indie punk song, maar het was vooral bij “The Mine” en “Plaster Cast” waar gelijkenissen met Dead Kennedys en Black Flag niet ver te zoeken waren.
Pieken deden de drie met het uitdijende “Into The Iris”, het nieuwe “The Guest” en het messcherpe bisnummer “Red Hot Sand”. Meer dan appreciatie was er van het beperkt publiek waarvoor de stevige garagepunkers ook meermaals bedankten.

In nog geen uur schopten ze het beetje monday blues zo uit onze lijven.

Setlist
The Aughts - Motorbike - Pearl - Time Warp in Exile - Antarctica - The Guest - Silver Steel Red Tulip - The Mine - Accelerated - Plaster Cast - Into the Iris - Terms of Visitation - Market Forces - Condo Colony - Red Hot Sand

Organisatie: Botanique, Brussel

John Grant - Verwennerij van expressieve en gevoelige verhalenverteller

Volgroeid tot een ware chroniqueur brengt John Grant steevast politiek geladen en persoonlijke introspectieve songs. Diezelfde eigenheid blijft hij behouden in de door –Cate Le Bon-geproduceerde Boy From Michigan (2021). Het was lang uitkijken naar zijn (uitgestelde) terugkomst maar eindelijk konden we die zesde langspeler live
beleven.

Kaktus Einarsson mocht het - voor de gelegenheid - zittend Brugse publiek alvast warm maken voor een boeiende concertavond. Deze IJslander brengt met zijn kompaan aan de piano en synth, een kruising tussen experimentele klassieke muziek en zachte melancholische pop. Einarsson zelf is gezegend met een baritonstem die zijn gitaargetokkel goed aanvult. Het sferisch "My Driver" legde dat evenwicht tussen experimentele en pop bloot. Nog donkerder was "Ocean's Heart" waar extra trillende pianosnaren ons een bevreemdend gevoel bezorgden. Hoe zwaarmoedig doch interessant “Space Soul” en afsluiter “45rpm” waren, de twee Einarsson had voldoende sympathie om het publiek aangenaam te plezieren.

Onder een gespannen sfeer was het even wachten tot John Grant - met badslippers - en zijn twee begeleidende muzikanten het podium opkwamen. De donkere new wave electro pop was in opener “Just So You Know” al meteen opmerkelijk terwijl Grant aan de vleugelpiano al eens op Elton John leek. In “Boy From Michigan”, dat de titeltrack is van zijn laatste plaat, waren de toetsen van producer Cate Le Bon duidelijk hoorbaar. Hier en daar een saxofoonriff die de spacey synthmelodieën doorkruisten. Tel daarbij een klok van een stem en het geheel was al vroeg in de set al boeiend genoeg. Heel even leek de theatrale crooner een marionet te spelen in “Rhetorical Figure” waar hij met kinderlijke eenvoud zijn stem van hoog naar laag en terug liet gaan.
“Marz” met een Giorgio Moroder-achtige synth klonk als een new wave-sprookje met licht komische lyrics maar dat werd enorm gesmaakt door het enthousiast publiek. Vanaf dan leek Grant helemaal op zijn gemak te zijn want geregeld gaf hij een inkijk in wat komen zou. “The Cruise Room” was een ode aan een bar in Denver maar evengoed aan Julee Cruise en Twin peaks. “Touch and Go” ging dan over de moedige Chelsea Manning die in haar leven al meermaals de hel heeft gezien. Met een priemende geweldige zang bezong hij in “Glacier” de vrijheid die je moet ervaren zonder oordeel van anderen.
Het slot van de reguliere speeltijd ontplofte helemaal met “Sensitive New Age Guy” waarbij een ijzersterke noisy gitaarsolo van de backing gitarist Grant begeleidde in zijn expressieve bewegingen. Het publiek kon er maar moeilijk bij zitten en zong dan ook met alle plezier de laatste woorden in “Queen of Denmark”.
John Grant was nog lang niet uitgepraat en verwende ons met een bisronde waar opnieuw veel aan bod kwam. In het duistere 80s-pop van “Tempest” ging hij helemaal los op zijn sampler terwijl “Caramel” dan een aangrijpende pianoballad was. “Drug”, over zijn eigen drugsverslaving en geschreven voor zijn vorige band “The Czar”, was wellicht het meest aangrijpende van de hele avond. Enkel met zijn stem en de vleugelpiano wist hij alles en iedereen stil te krijgen. Een verrassing speciaal voor het Brugse publiek was “TC and Honeybear” en ten slotte het overrompelende “GMF” dat toegewijd was aan elke aanwezige motherfucker in de zaal.

Zonder te beseffen vlogen de onnoemelijke hoogtepunten zo voorbij waar wij intens van hebben genoten. Met het nieuwe materiaal heeft John Grant zowel op plaat als live opnieuw heel wat kijk- en luisterparels gemaakt. Een ware verwennerij die zowel onze gevoelige snaar wist te raken als ons zin gaf om te dansen.

Setlist
Just So You Know -  Boy from Michigan - The Rusty Bull - Black Belt - Rhetorical Figure - Grey Tickles, Black Pressure - Marz - The Cruise Room - Touch and Go -
Glacier - Pale Green Ghosts - Sensitive New Age Guy - Queen of Denmark - - - Encore: Tempest - Caramel - Drug (The Czars song) - TC and Honeybear – GMF

Organisatie: Cactus Club, Brugge

Heartless Bastards - Stevige rootsrock recht uit het Amerikaanse binnenland

De Amerikaanse rockers met stevige country- en rootsinvloeden van Heartless Bastards hebben intussen gestaag een repertoire van zes albums gevormd. Doorheen de jaren is er al wat verloop geweest van bandleden, maar toch blijft hoofdsongwriter Erika Wennerstrom de vaste waarde. Met haar country creativiteit en vocale impulsen blikte ze met haar band ‘A Beautiful Life’ (2021) in waarvan zij op de cover vol zelfvertrouwen pronkt.

Toch was de interesse van de Belgische muziekliefhebbers eerder lauw waardoor de Rotonde te leeg aanvoelde. Ondanks die tegenvaller aarzelde de band niet om het beste te laten horen en te laten zien. Opener “Got to Have Rock and Roll” bleek het voorproefje voor de rest van de avond: oerdegelijke rock met flitsen van country, folk of nog hardrock. In “How Low” nam het Amerikaanse zestal ons nog dieper in het Amerikaanse binnenland. Datzelfde gevoel en beeld hadden we ook bij “Photograph” of “The River”.
“When I Was Younger” voelde groots aan en kon dienen als soundtracks voor een westernfilm. Ook een terugkerende gevoel bij het gros van de set. Zo gaf Wennerstrom toe voor “The Arrow Killed the Beast” inspiratie gevonden te hebben bij Nancy Sinatra, Ennio Morricone en Clint Eastwood. De band slaagde er kundig in om die grootsheid wel meerdere keren te overtreffen.
Het gelaagde “Gray” begon kabbelend maar werd knallend helemaal goed gemaakt naar het einde toe. In het nieuwe “Revolution” hoorden we de verschillende stijlen die de band machtig is: trage balad in het begin, beukende hardrock naar het einde en daartussen wat blues en country. En dat nog eens overladen met punchy treffende lyrics.
Het potentieel zat er degelijk in om een blijvende indruk na te laten. De soms overdadige zang van Wennerstrom kwam echter wat geforceerd over waardoor ze hier en daar wat aan stemvastheid verloor. In “Only For You” zorgde net die moeilijke zangpartij ervoor dat onze aandacht wat verslapte.
Voor het merendeel van de set paste haar korrelige gelaagde stem toch wel goed bij de geheel. “The Thinker” zou maar een niemendalletje geweest zijn zonder haar vocale inspanning. Zo sympathiek en joviaal ze wel was, deed ons dan ook die kleine tekortkomingen vergeten.
Voor het slotnummer “Sway” werd nog eens alles uit de kast gehaald om ons dan toch met een verrast gevoel op te zadelen.
En zo eindigde de set zoals die begon: met een stevige opbouw, sterke passages van elke muzikant en allemaal strak bijeengehouden door een sympathieke frontvrouw.

Setlist
Got to Have Rock and Roll - How Low -  When I Was Younger - You Never Know - A Beautiful Life - The Arrow Killed the Beast - Photograph - The River - Went Around the World - Dust - Swamp Song - Gray - Only for You - Revolution - Parted Ways - Encore: The Thinker - Sway

Organisatie: Botanique, Brussel

Sharon Van Etten - Zalvende en gelukmakende groepstherapie

Ondanks vele samenwerkingen en haar zes albums, waarvan de nieuwste ‘We've Been Going About This All Wrong’ (2022) nog maar enkele weken oud is, blijft Sharon Van Etten nog steeds een goed bewaard geheim. Haar coronaplaat met onzekerheden angsten en menselijke onvolmaaktheden, deed ze dan ook met de nodige beklijvende sérieux en charme uit de doeken in OLT Rivierenhof.

De band gevolgd door Sharon Van Etten, ging tijdens audiofragment, van wat bleek een laatste therapiesessie te zijn, geruisloos het podium op. De zwaarwichtige toon werd zo gezet en met “Headspace” verder doorgezet. In dit duister quasi versmachtend begin was Van Etten al sterk van zang. In “No One's Easy to Love” zocht ze de interactie op met haar bandleden wat ze de hele avond meermaals deed. Een allesbehalve statig begin dus waar “Comeback Kid” mooi op aansloot.
Met het verraderlijke traag beginnende “Anything” en “Save Yourself” nam Van Etten wat gas terug. Toch bleven die songs als een huis staan doordat ze enig in duet ging met Heather Woods Broderick (toetseniste/gitariste) wat voor een rustgevende chemie zorgde.
Sharon weet zich trouwens te omringen met steengoede muzikanten. “Porta”, een nieuwe single, was een waar speelveld voor Devin Hoff (bassist) die hele avond lang secuur speelde, terwijl Charley Damski onder andere “Darkish” en “Mistakes” doorkliefde met splijtende gitaarsolo’s. Niets minder kan gezegd worden van Jorge Balbi die het geheel en vooral bij “Born” bijeen drumde.
Dat ze zo goed kon rekenen op haar bandleden, die ze als haar tourfamilie beschouwde, gaf haar de vrijheid om op haar eigen straffe manier haar nummers kracht bij te zetten. In “I’ll Try” en “Darkish” blies ze ons zo omver met haar indrukwekkende zang. Al zagen we het tijdens “Beaten Down” dat ze geregeld het publiek nadrukkelijk aankeek, maar in het ijzersterke “Seventeen” nam ze zowat elke toeschouwer met haar indringende blik en ongegeneerd vingerwijzen mee in haar denkwereld. “Hands” was tussenin door de onweerachtige beukende sound zowat het beste wat zij en haar band voortbrachten.
De technische mankementen en een vreemde herwerking van “Every Time the Sun Comes Up” in de bisronde konden alvast de beleving niet bederven.

Sharon Van Etten
bezorgde ons alweer kippenvel en tussen de zwaarmoedigheid toch enige hoop met een set waarin haar nieuw materiaal onopmerkelijk perfect past bij haar ander werk. Met dit optreden namen we allemaal een stukje gelukzaligheid mee als blijvende herinnering.

Setlist: Headspace - No One's Easy to Love - Comeback Kid - Anything - Save Yourself - I’ll Try - Beaten Down - Come Back - Darkish - Porta - Hands - Darkness Fades - Mistakes - Seventeen - Born - Every Time the Sun Comes Up

Organisatie: OLT Rivierenhof, Deurne ism Live Nation

Beach House - Zweverige trip met fonkelnieuwe glitters

Met acht langspelers op de teller blijft Beach House nog steeds de referentie voor alles wat duistere dreampop is. Voor de laatste langspeler ‘One Twice Melody’ (2022) - opgedeeld in vier hoofdstukken - behielden Victoria Legrand en Alex Scally dezelfde ingrediënten. Markant verschil is dat ze deze voor het eerst volledig zelf geproduceerd hebben. Voor de reeds vijfde passage in de Ancienne Belgique, waren de verwachtingen niet minder hooggespannen.

Het jonge Britse duo van White Flowers was aangesteld om de eerste concertgangers te vermaken. Hun  eigengemaakte dreampop leunde heel hard aan bij dat van Beach House maar ze wisten het publiek duidelijk te bekoren. Het geheel klonk nog zweverig en bij momenten ook poppy zang waardoor White Flowers geen één-op-één-kopie was van de hoofdact. Afsluiten deden ze met het sterke “Night Drive” waar dat een alarmerende gitaar enig overladen werd door de zachte zuivere zang. Aan hun korte set van net geen half uur kwam tegen onze zin helaas een abrupt einde.

In een in duisternis gedompeld podium ving Beach House de set aan met het nieuwe “Once Twice Melody”. Wat op plaat een rustige opener is, klonk live grootser en des te interessanter. Net die nieuwe nummers waren door de vernieuwde muzikale keuzes bij momenten zeer verrassend. “Through me” sloot bijvoorbeeld af met een trap outro die vloeiend overging in een kinderlijk pianoriedeltje. “Modern Love Stories” deed ons denken aan Twin Peaks waar een alarmerende sound afgewisseld werd door David Bowie-achtige akoestische passage en uitdoofde met een verrassend slot. “New Romance” klonk betrekkelijk opgewekt en kreeg net dat extraatje door Legrands opzwepende performance.
Toch waren er zeldzame momenten waar Legrand en Scally die in glitters gekleed waren, ons niet volledig konden inpakken zoals tijdens “Pink Funeral” of “Wildflower”. Toch klonk het nieuwe “Superstar” groots door de diepe kickdrum, de geprojecteerde sterrenhemel en de spacey outro die ons volledig meetrok. Net daar ligt Beach House’ sterkte: aanvankelijk vatten ze een song rustig aan om naar het einde toe volledig de ruimte in te vliegen. Het gekende zalige “Lazuli”, het flitsende “Dark Spring” of nog “PPP” kenden allemaal dezelfde zweverige opbouw. Uitschieter “Lemon Glow” was van begin tot eind een geweldige psychedelische dromerige trip. Het slot was in een trek met het geweldige “Space Song”, “Myth” en het bisnummer “Over and Over” met slim gebruik van visuals, rook en klank, een overrompeling die nog lang nazinderde.

De bewuste afwisseling tussen nieuw en oud zorgde voor een overtuigend en boeiend geheel. Waar bij vorige concerten van Beach House ons interesse even kon afgeleid worden, was dit vanavond allerminst het geval. Beach House vond zich opnieuw uit en bevestigde live nog maar eens.

Setlist
Once Twice Melody - Lazuli - Through Me - Dark Spring - Silver Soul - Pink Funeral - PPP - Superstar - Drunk in LA - Take Care - New Romance - Wildflower - Lemon Glow - Modern Love Stories - Space Song - Myth - Encore: Over and Over

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel

Pagina 1 van 6