Metal Molly - Belpop Metal Molly in de N9 viert 30 jaar ‘Surgery for Zebra’

De N9 in Eeklo was afgelopen vrijdag een avond die stevig in het teken stond van Belgische gitaarmuziek met weerhaakjes.
Het voorprogramma was thenightclub, een vijfkoppige band met ex-leden van Falling Man en Captain Moon. Vanaf de eerste klanken was duidelijk dat ze geen klassieke rockset kwamen spelen. Bas en drum namen resoluut de leiding, terwijl de gitaren en toetsen hun plaats vonden in een strak weefsel van maximaal twee akkoorden per nummer, maar met één onwrikbare groove die bleef sleuren.
Hun muziek voelde aan als iets wat rechtstreeks uit een repetitieruimte vol zweet en experiment kwam: ontstaan uit improvisatie, maar uitgepuurd tot echte songs. Donker, dwars, absurd en toch dansbaar, muziek die je niet meteen kunt plaatsen, maar die zich vastzet in je lijf.
Geen spoor van retro, al hing de geest van late jaren zeventig en vroege jaren tachtig overal: punkenergie vermengd met funk, disco, afro, reggae en een vleugje krautrock. Het publiek bewoog aarzelend mee, alsof het eerst even moest aftasten wat hier precies gebeurde, maar ik zag vooral veel goedkeurende knikken.
Geen wonder dat Stijn Meuris na hun eerste optreden al ‘ferm onder de indruk’ was. Hun digitale debuut ‘Mr. Eddy’ is pas sinds 1 september uit, maar wat mij betreft verdient het meer aandacht.

Na een korte ombouw was het tijd voor Metal Molly, het trio dat met deze tour de dertigste verjaardag van hun debuut ‘Surgery for Zebra’ viert, de plaat die hen in de jaren negentig bekend maakte met de hit “Orange”.
Metal Molly brak destijds door na hun deelname aan Humo’s Rock Rally in 1996, een memorabele editie die werd gewonnen door Evil Superstars, maar waar ook namen als Novastar, Arid, Tom Helsen en An Pierlé hun eerste stappen zetten.
De N9 was goed gevuld, al bleef er wat ruimte over. Het begin van de set verliep wat stroef: er leek iets te haperen aan de apparatuur, en de band moest een paar keer zoeken naar de juiste balans. Toch hielden ze het hoofd koel, en naarmate het concert vorderde, viel alles meer en meer op zijn plaats.
De klassiekers werden met enthousiasme onthaald, maar ook het minder bekende werk kreeg zijn moment. Wat begon als een wat aarzelende start, groeide gaandeweg uit tot een mooi crescendo. Tegen het einde stond de hele zaal mee te bewegen, en voelde het alsof de vonk eindelijk helemaal was overgeslagen.
Metal Molly toonde nog eens waarom ze destijds zo’n markante plek in de Belgische rockgeschiedenis veroverden: koppig, melodieus, een tikje eigenzinnig, maar met een hart dat nog altijd vol overtuiging klopt.
Ik stapte de N9 buiten met het gevoel een avond te hebben meegemaakt waarop verleden en heden elkaar perfect hadden gevonden, met een verrassend frisse blik op wat rock anno nu nog kan zijn.

Neem gerust een kijkje naar de pics

Metal Molly
https://www.musiczine.net/index.php/nl/component/phocagallery/category/8813-metal-molly-07-11-2025?Itemid=0

Thenightclub
https://www.musiczine.net/index.php/nl/component/phocagallery/category/8812-thenightclub-07-11-2025?Itemid=0

Organisatie: N9, Eeklo (ism Luminous Dash)

Bruges Is Doomed 2025 - Tussen droom en donder met Marissa Nadler en Pothamus
Bruges Is Doomed 2025
Cactus Club
Brugge
2025-11-05
Kristof Acke

Onder de noemer Bruges Is Doomed woonde ik begin november in de Cactus Club een opmerkelijke double bill bij: twee optredens die qua sfeer en intensiteit nauwelijks verder uit elkaar konden liggen, en die elkaar juist daardoor perfect aanvulden. Eerst stond Marissa Nadler op het podium, daarna Pothamus.
Wat begon als een intieme avond vol fragiele melancholie, eindigde in een geladen, bijna sacrale explosie van geluid en emotie.

Er waren net iets meer dan tweehonderd tickets verkocht voor de avond. Aanvankelijk vreesde ik voor een halflege zaal, maar Cactus had dat mooi opgelost: achterin hing een zwart gordijn dat de ruimte kleiner maakte en de setting extra intiem deed aanvoelen. Het paste wonderwel bij de sfeer van het eerste optreden.

Marissa Nadler betrad het podium in stilte, enkel vergezeld door Milky Burgess op gitaar. Vanaf de eerste noten hing er een breekbare spanning in de zaal, het soort stilte die niet leeg is, maar juist vol verwachting. Ik had de indruk dat het merendeel van het publiek vooral voor Pothamus was gekomen, met bepaalde verwachtingen van dat soort muziek. Toch stelde iedereen zich met ingehouden adem open voor Nadlers verstilde universum. Haar stem was zacht, maar doordrong alles. De trage gitaarakkoorden klonken als echo’s van iets ouds en dieps, en elke toon leek te trillen van emotie. Het was muziek die niet duwde, maar trok — langzaam, onontkoombaar, naar binnen toe. Alles was klein, intiem, en toch gelaagd; onder die stille oppervlakte schuilde een enorme geladenheid.

Het contrast met Pothamus kon haast niet groter zijn. Waar Nadler fluisterde, donderde Pothamus. En toch, ook hier stond emotie centraal. Nog voor de eerste klanken weerklonken, was de sfeer veranderd: op het podium stond een wierookbeker waarin kruiden werden verbrand, de rook kringelend als wierook, de geur doordringend. De drie muzikanten, een bijna heilige drievuldigheid, namen hun plaats in: de twee gitaristen tegenover elkaar, zijdelings naar het publiek gericht, met de drummer centraal achter hen. Alleen al hun opstelling straalde iets ritueels uit.
Wanneer de eerste tonen losbarstten, voelde ik het letterlijk in mijn lichaam. De klanken waren massief, maar nooit chaotisch, elke laag zorgvuldig opgebouwd, als een gebed in feedback en resonantie. Pothamus speelde met geladenheid, met stilte en eruptie, met het spanningsveld tussen vernietiging en verlossing. Het deed me denken aan Amenra, niet in klank, maar in beleving, ook hier werd de muziek iets religieus, iets wat je niet alleen hoort maar ondergaat.
Na afloop hoorde ik iemand zeggen: “Zelfs als je hoofd volzit, komt dit nog altijd binnen.” En dat was precies het gevoel: de muziek brak niet door gedachten heen, ze overspoelde ze. Toen de laatste resonantie wegstierf, bleef er een bijna heilige stilte achter.

Twee optredens, twee uitersten: het tedere en het onstuimige, het intieme en het overweldigende. En toch voelden ze als delen van één geheel — een gelaagde avond waarin stilte en lawaai elkaar raakten in hetzelfde punt van intensiteit.

Bruges Is Doomed bleek allesbehalve doemdenken: het was een onderdompeling in emotie, een avond waarin muziek haar puurste vorm aannam — geladen, gelaagd en bezwerend.

Pics homepag: Pothamus

Neem gerust een kijkje naar de pics
Marissa Nadler
https://www.musiczine.net/index.php/nl/component/phocagallery/category/8801-marissa-nadler-05-11-2025?Itemid=0

Pothamus:
https://www.musiczine.net/index.php/nl/component/phocagallery/category/8802-pothamus-05-11-2025?Itemid=0

Organisatie Bruges Is Doomed ism Cactus Club, Brugge

Wet Leg - Van grijns tot grunge - Wet Leg komt tot volle bloei

Drie jaar geleden zag ik Wet Leg voor het eerst live, in Trix in Antwerpen. Toen stonden Rhian Teasdale en Hester Chambers nog naast elkaar op het podium: twee vriendinnen die elkaar aanstaken met guitige energie, gedeelde blikken en die typische mengeling van verlegenheid en ironie. Hun optreden toen voelde fris, bijna onschuldig, alsof ze zelf nog verbaasd waren over de commotie dat ze hadden veroorzaakt.
Op 2 november 2025 in de Ancienne Belgique was dat gevoel helemaal anders. Wet Leg stond daar als een volwassen band, met een zelfvertrouwen dat niet meer te ontkennen valt en met Rhian als onbetwiste frontvrouw.

Maar voor we daar waren, had Faux Real het publiek al volledig opgewarmd, of beter gezegd: in beweging gezet. Het Franse-Amerikaanse duo bracht een show die balanceerde tussen kunstperformance en pure pop-energie. Hun ironische choreografieën, hun rare maar onweerstaanbare uitstraling, en vooral hun lef om de laatste nummers midden in de zaal te spelen, zorgden voor iets wat ik nog nooit had meegemaakt: de hele AB, van balkon tot achterste rij, sprong en danste mee met het voorprogramma.
Ondanks hun tongue-in-cheek toon voelde het moment oprecht en aanstekelijk. Faux Real had de zaal volledig in zijn greep.

Toen Wet Leg daarna het podium betrad met “Catch These Fists”, voelde ik meteen dat de band gegroeid was. Ze klonken voller, scherper, zelfverzekerder. Daarna volgden “Wet Dream”, “Oh No” en “Supermarket”, nummers die het publiek moeiteloos meesleurden in hun typische mix van guitige humor en puntige gitaren. Toch viel me vooral op hoe de dynamiek tussen Rhian en Hester veranderd was. Waar ze vroeger samen het podium droegen, blijft Hester nu grotendeels in de schaduw. Letterlijk: ze speelt achteraan, haar gezicht half verborgen achter haar lange haar, bijna één met de achtergrond. Rhian daarentegen heeft zich helemaal ontpopt tot een echte frontvrouw. Ze beweegt vrij, spreekt het publiek met flair toe, en heeft een vanzelfsprekende uitstraling die de hele zaal vult. Af en toe draait ze zich nog even om naar Hester, zoekt een blik of glimlach, maar het is duidelijk dat zij nu de show draagt.
Het midden van de set bracht een mooi evenwicht, met “Being in Love”, “Don’t Speak” en het meeslepende “Jennifer’s Body”, gevolgd door het nieuwe “Liquidize”. En toen kwam “Ur Mum”, het moment waarop de hele zaal losbarstte en het inmiddels legendarische schreeuwstuk letterlijk door de muren leek te trillen. Maar het hoogtepunt voor mij kwam iets later, bij “Pillow Talk”. Waar Wet Leg vaak bekendstaat om hun luchtige, bijna sarcastische indiepop, klonk dit nummer als pure grunge: rauw, zwaar, en met een intensiteit die me verraste. Het was het bewijs van hoe breed deze band kan gaan, hoe ze moeiteloos schakelen zonder hun identiteit te verliezen.
De set ging verder met “Pokemon”, “Davina McCall” en “U and Me at Home”, en eindigde krachtig met “Too Late Now”, “Angelica” en “CPR”.
Na een korte onderbreking kwam de band terug voor de bisronde. “Chaise Longue” zette de AB nog één keer in vuur en vlam – het refrein werd door iedereen meegebruld – en afsluiter “Mangetout” zorgde voor een voldane ontlading.

Toen de lichten aangingen, bleef ik nog even staan. Het was een van die zeldzame concerten waarin alles klopt: een voorprogramma dat de verwachtingen overtreft, een hoofdact die bewijst hoe ver ze is gekomen, en een zaal die van begin tot eind meeleeft.
Wet Leg is niet langer dat grappige duo met één grote hit. Ze zijn uitgegroeid tot een band met diepte, met gelaagdheid, en met een frontvrouw die helemaal weet wie ze is. Rhian straalt, Hester verdwijnt in de schaduw, maar samen blijven ze onweerstaanbaar.

Neem gerust een kijkje naar de pics
Wet Leg
https://www.musiczine.net/index.php/nl/component/phocagallery/category/8797-wet-leg-02-11-2025?Itemid=0

Faux Real
https://www.musiczine.net/index.php/nl/component/phocagallery/category/8796-faux-real-02-11-2025?Itemid=0

Organisatie: Live Nation

Queens of the Stone Age – QOTSA graaft dieper dan ooit met The Catacombs Tour

Ondanks ticketprijzen die tussen de €150 en €350 schommelden, was het concert van Queens of the Stone Age in de Koningin Elisabethzaal elke euro waard. Op een kille maandagavond brachten Josh Homme en co een meeslepende show in drie akten, ondersteund door een orkest en een lichtshow die perfect de sfeer van elke fase ving.

Het voorprogramma werd verzorgd door Laura-Marie Carter, bekend van Blood Red Shoes — die met haar solo-set een verrassend intieme performance neerzette.

Deze tournee, toepasselijk getiteld The Catacombs Tour, ligt in het verlengde van de recente concertfilm die Queens of the Stone Age opnam in de catacomben van Parijs. Naar aanleiding van die indrukwekkende opname bracht de band ook een EP uit: ‘Queens of the Stone Age: Alive in the Catacombs’. Die mysterieuze, donkere sfeer werd in Antwerpen knap doorgetrokken, visueel én muzikaal.

QOTSA begon iets later dan gepland, waardoor het concert ruim na 23 uur eindigde, maar niemand in de zaal maalde daar om.
Act I opende met “Running Joke / Paper Machete”, gevolgd door parels als “Kalopsia”, “Villains of Circumstance” en ”I Never Came”— een breekbare start vol melancholie.
Act II was donkerder en zwaar, met een medley van “Someone’s in the Wolf / A Song for the Deaf / Straight Jacket Fitting” en een prachtige uitvoering van ”Mosquito Song”. Het hoogtepunt voor mij was “Spinning in Daffodils” (Them Crooked Vultures-cover) met een interlude van “The Blood is Love”.
In Act III bracht de band een emotionele afsluiter met nummers als “Hideaway”, “Fortress” en “…Like Clockwork”. Na het laatste akkoord verlieten band en orkest het podium — maar niet voor lang. Josh Homme keerde samen met Mickey terug voor een adembenemende, a capella versie van ”Long Slow Goodbye”.
Wat vooral bleef hangen, was het indrukwekkende stemgeluid van Josh Homme. Ondanks zijn gezondheidsperikelen van de afgelopen jaren klinkt zijn stem rijker, doorleefder en krachtiger dan ooit. Bovendien verdient het orkest dat de band op deze tour versterkt alle lof: hun bijdrage tilde de songs naar een cinematografisch niveau dat perfect aansloot bij de intensiteit van QOTSA’s universum.
Na het bisnummer bleef de zaal nog even in stilte hangen, toen plots “One Hundred Days” van Mark Lanegan weerklonk, een ontroerende afsluiter en een mooi eerbetoon aan de overleden vriend en muzikale broer van Josh. Hetzelfde nummer bracht Homme bijna een jaar geleden ook tijdens de herdenkingsshow voor Lanegan in Londen, samen met Dave Gahan (Depeche Mode).

Een fenomenaal optreden: intiem, groots en tot in de perfectie georkestreerd. Maandag of niet: een concert dat zal blijven hangen.

Neem gerust een kijkje naar de pics
QOTSA
https://www.musiczine.net/index.php/nl/component/phocagallery/category/8776-queens-of-the-stone-age-27-10-2025?Itemid=0 

Laura-Mary Carter
https://www.musiczine.net/index.php/nl/component/phocagallery/category/8777-laura-mary-carter-27-10-2025?Itemid=0

Organisatie: Live Nation

Here’s The Thing 2025 - Vier zalen, duizend decibels: Here’s The Thing 2025!
Here’s The Thing 2025
013
Tilburg
2025-10-11
Kristof Acke

Het festival Here’s The Thing vond op zaterdag 11 oktober 2025 plaats in en rond Poppodium 013 in Tilburg. Vanuit België aankomen was al een aangename ervaring: de parking naast en boven de zaal maakte het praktisch en stressvrij. Het festival, dat zichzelf omschrijft als een chaotische viering van post-punk, garagerock, psychedelica en indierock, maakte die belofte volledig waar.
De organisatie had vier podia voorzien: het hoofdpodium Mamamain in de grote zaal, The Naughty Next in de kleinere zaal ernaast, The Boogie Basement in de kelder onder de bar, en The Dirty Dungeon, een kelderruimte aan de overkant van de straat.
Daarnaast waren er ook workshops, ateliers en standjes met vinyl en merchandise, wat het geheel een gezellige, alternatieve sfeer gaf.

Zoals bij elk showcasefestival moest ik keuzes maken, want het was onmogelijk om alles te zien. Ik bleef vooral in het hoofdgebouw, met af en toe een uitstapje naar de kelderpodia. De dag begon met Andy & The Antichrist op The Naughty Next: luidruchtig en energiek, maar met iets te weinig overtuiging. Misschien was het gewoon nog wat vroeg op de dag.
Crybabies, vier punkchicks met uitgelopen mascara, brachten dan weer toegankelijke maar pittige nummers in The Boogie Basement. De kleine ruimte stond stampvol, en dat al vroeg in de middag.
Een eerste echte verrassing volgde met Grote Geelstaart in The Dirty Dungeon: jonge Nederlanders met veel flair en attitude, strak in het wit met foute dassen. Ze brachten hoekige punk met de juiste energie, en het was het ommetje naar de overkant van de straat meer dan waard.
Real Farmer overtuigde in eerste instantie minder. De nummers hadden potentie, maar de frontman leek wat afwezig. Naarmate het concert vorderde kwam er meer schwung in, maar ik vertrok iets te vroeg om Smudged te kunnen zien op Mamamain. Die brachten een soort ‘cowboys op speed’: punkattitude met dansbare beats. Een vreemde maar geslaagde combinatie die de zaal meteen wakker schudde.
Later op de dag was er opnieuw een hoogtepunt met Eosine in The Boogie Basement. Ik had de band kort voordien nog gezien op Leffingeleuren en ze wisten ook hier te overtuigen. Frontvrouw Elena, nog herstellende van een armoperatie, stond zonder gitaar op het podium en dat gaf haar extra bewegingsvrijheid. De nieuwe drummer zorgde voor een frisse drive.
Daarna was het tijd voor The Pill op The Naughty Next, een vrouwelijk punkduo van het Isle of Wight met een drummer erbij. Hun aanstekelijke energie werkte onmiddellijk, en hun songs klonken fris en direct. 
Coach Party op Mamamain speelde degelijk, maar de connectie met het publiek bleef wat afstandelijk. Frontvrouw Jess Eastwood oogde bedeesd, wat de dynamiek op het grote podium wat temperde.
Gelukkig maakte Cardigan Inn in The Boogie Basement dat meteen goed: een Amsterdamse new waveband die ’80s synths mengt met een moderne sound, vergelijkbaar met Whispering Sons. De kleine ruimte paste perfect bij hun dromerige, donkere sfeer.
Brògeal, een Schotse folkpunkband, bracht dan weer feest en chaos in The Naughty Next. Denk aan The Pogues en The Dubliners, maar dan met een moderne, Schotse twist. De sfeer was uitbundig en het publiek zong mee van begin tot eind.
Daarna volgde een van de sterkste optredens van de dag: Marathon op Mamamain. De Amsterdamse band combineert post-punk, shoegaze en indie met rauwe intensiteit. Frontman Kay Koopmans vroeg aandacht voor World Mental Health Day en droeg een nummer op aan Ramón van Geytenbeek, de overleden zanger van HOOFS. Het werd een emotioneel en krachtig optreden, dat perfect de geest van het festival belichaamde.
In The Naughty Next ging het ondertussen volledig los bij Getdown Services, die ik nog net op het einde kon meepikken. De zaal stond in lichterlaaie, en de sfeer deed denken aan Goldband maar dan zonder franjes.
Sports Team zette daarna een stevige set neer op Mamamain, met catchy nummers en een energieke frontman. Het was een band die het publiek moeiteloos mee kreeg en een groot festivalpodium helemaal aankon.
Het absolute hoogtepunt van intensiteit kwam met Heavy Lungs, opnieuw in The Naughty Next. Dit was geen gewoon optreden, maar een ervaring. De band speelde alsof hun leven ervan afhing, en het publiek werd volledig meegesleurd. Tijdens de finale kwamen de mannen van Getdown Services nog meedoen, wat het feest compleet maakte.
De afsluiter Lynks op Mamamain speelde voor een uitgedund publiek, maar leverde een bijzonder grappige en dansbare show af — camp, beats en zelfspot in één. Een perfecte afsluiter voor wie tot het einde bleef.

De organisatie van Here’s The Thing verdient veel lof. De overgangen tussen podia waren vlot, de sfeer informeel en open. Het viel op hoe vaak muzikanten van andere bands in het publiek stonden, of spontaan meespeelden tijdens optredens. Die laagdrempelige, spontane interactie gaf het festival een uniek karakter.
Na een dag vol post-punk, zweet, riffs en onverwachte ontdekkingen bleef vooral het gevoel hangen van een perfect georganiseerde chaos — precies zoals het festival zichzelf aankondigde.
Moe maar voldaan keerde ik terug naar huis, met de stille overtuiging dat Here’s The Thing volgend jaar weer een tussenstop waard is.

Neem gerust veen kijkje naar de pics
https://www.musiczine.net/index.php/nl/component/phocagallery/category/8718-here-s-the-thing-2025?Itemid=0
Organisatie: Here’s The Thing ism 013, Tilburg

Parcels - Van intimiteit tot euforie

De Australische band Parcels kwam hun nieuwe plaat voorstellen in Vorst Nationaal. De zaal was, zoals een dag eerder aangekondigd, uitverkocht. Het middenplein stond goed vol, de zitplaatsen op de eerste tribune waren stevig bezet, enkel de bovenste ring was afgesloten met een donker gordijn.
Waar het drie jaar geleden in een uitverkochte AB nog broeierig heet was, hing er nu aanvankelijk een fris herfstgevoel in de lucht – maar dat veranderde snel.

Parcels werd opgericht in 2014 in het Australische Byron Bay en bestaat uit Louie Swain (toetsen, zang), Patrick Hetherington (toetsen, zang), Noah Hill (bas, zang), Jules Crommelin (gitaar, zang) en Anatole “Toto” Serret (drums, zang). Inmiddels is de band gevestigd in Berlijn, waar ze hun herkenbare mix van funk, disco, pop en westcoast-harmonieën verder verfijnden.
Hun doorbraak kwam er in 2017 toen Daft Punk hun single “Overnight” produceerde – een samenwerking die hun sound definitief op de kaart zette. Met hun recent verschenen derde album ‘LOVED’  bewijst Parcels dat ze nog steeds evolueren, met een warme, groovende en emotioneel gelaagde sound.

De avond werd geopend door The Zenmenn, een trio uit Berlijn bestaande uit Magnus Bang Olsen (keyboards), Jonathan Reiter (bas) en Ben Anderson (drums). De band bracht een soort new age easy listening, hier en daar gekruid met oriëntaalse invloeden en een snuifje smooth jazz. Het geheel balanceerde ergens tussen ironie en ernst — “als het serieus was, zou het niet grappig zijn”, zo leek de ondertoon. De drummer, met hoed, sjaal en zonnebril, zag eruit alsof hij rechtstreeks uit een tropische loungebar was komen aanwaaien, terwijl Magnus met een Australische cowboyhoed en een zwaar Duits accent zijn Casio-keyboard om de nek hing voor een nummer over een Chinees restaurant, getiteld ‘Ming Dynastie’.
De muziek had zo kunnen dienen als soundtrack van een cheesy jaren tachtigfilm. Tegen het einde begonnen enkele hoofden te knikken — deels op het ritme, deels uit verveling — maar de sfeer bleef gemoedelijk.

Parcels opende de set op theatrale wijze: in het donker verscheen op het scherm een videoprojectie waarin de band te zien was in hun repetitieruimte, spelend met een sequencer. Terwijl het beeld verder liep, namen de vijf bandleden één voor één hun plaats op het podium in. Zodra de eerste noten van “tobeloved”, de opener van hun nieuwe plaat ‘LOVED’, klonken, steeg de temperatuur in de zaal voelbaar.”ifyoucall” volgde naadloos, en met het vertrouwde ”overnight “was het ijs volledig gebroken.

De set was zoals steeds tot in de puntjes opgebouwd: een evenwichtige afwisseling van dansbare grooves en intieme momenten, waarbij ‘LOVED’ de rode draad vormde. Zo goed als elk nummer van het nieuwe album kwam aan bod. Tijdens  “summerinlove”  verscheen er zelfs een live kiss cam die koppels in het publiek in beeld bracht – een knipoog die perfect paste bij de romantiek van de song.
Op een rustpunt in de set schoof de band naar de voorkant van het podium voor “leaveyourlove”, waarbij de drummer even de camera zelfs even overnam. Parcels beheerst het spel van gimmicks zonder het te overdrijven: kleine visuele en performance accenten die ervoor zorgen dat de show nooit statisch wordt. Ook de belichting speelde een hoofdrol – voortdurend werd er gespeeld met licht en schaduw, met projecties boven de band en bewegende spots die de muziek versterkten.
Halverwege zette “thinkaboutit” opnieuw het tempo hoger, een onweerstaanbare oorwurm die meteen gevolgd werd door het publiekfavoriet “tieduprightnow”, dat de zaal helemaal deed meedansen. Naar het einde toe klonk het gevoelige “once”, met Magnus Bang Olsen van het voorprogramma op slide guitar, een onverwacht maar geslaagd duetmoment dat het publiek even stil kreeg.
De reguliere set werd afgesloten met een uitgesponnen tranceversie van “tobeloved”, waarin de band minutenlang bouwde aan een climax. Voor de bisronde kwamen de vijf nog één keer terug, met het prachtig ingetogen “finallyover”, waarbij Jules Crommelin zittend op de rand van het podium de song bijna fluisterend inzette. Een intiem slotakkoord na een show die perfect balanceerde tussen energie en emotie.

Parcels bewees opnieuw dat ze niet enkel meesters zijn in harmonieën en groove, maar ook in het creëren van een totaalervaring. Hun liefde voor detail – in klank, beeld en ritme – maakt elk optreden meer dan een concert: het is een zorgvuldig geregisseerde viering van muziek, warmte en verbondenheid.

Neem gerust een kijkje naar de pics
Parcels
https://www.musiczine.net/index.php/nl/component/phocagallery/category/8676-parcels-07-10-2025?Itemid=0
The Zenmenn
https://www.musiczine.net/index.php/nl/component/phocagallery/category/8679-the-zenmenn-07-10-2025?Itemid=0

Organisatie: Live Nation

mclusky - Luider, scherper en koppiger dan ooit

De Cactus Club in Brugge vanavond helemaal in het teken van rauwe gitaren en bijtende energie. Bij het binnengaan vroeg ik aan een medewerker van de club hoe de ticketverkoop verlopen was, en tot mijn verwondering bleken er minder dan tweehonderd tickets verkocht in voorverkoop. Wellicht had het feit dat mclusky enkele dagen voordien nog in Trix in Antwerpen stond er iets mee te maken, en ook dat ze vorig jaar op Leffingeleuren te zien waren, en eerder dit jaar nog op Les Nuits Botanique.
Toch was de zaal tegen aanvang mooi gevuld en hing er die typische geladen sfeer die alleen ontstaat wanneer een publiek weet dat het iets bijzonders te wachten staat.

Het voorprogramma werd verzorgd door No Prisoners, een band die ik nog maar recent aan het werk zag op Leffingeleuren. Hun set was opnieuw een shot pure no-nonsense punkrock, strak, maar met een opvallend vleugje glamrock dat vooral tot uiting kwam in de geblondeerde frontman. De band speelde met overtuiging en zonder franjes, precies zoals het hoort. Op een bepaald moment gooide de drummer een mentos het publiek in, die – tot mijn lichte verbazing – recht in mijn richting vloog. Ik heb hem gewoon opgegeten. Zo’n onverwacht detail dat perfect past bij de charme van deze band: ruw, ongepolijst en met een knipoog.

Daarna was het tijd voor mclusky. Ik ben al jaren fan van deze Welshe noise rockers. De eerste keer dat ik ze zag was in 2002 op Pukkelpop, toen ‘mclusky do dallas’ net uit was. Dat album, met iconische nummers als “lightsabre cocksucking blues”,”to hell with good intentions” en “alan is a cowboy killer”, heeft voor mij nog altijd iets magisch. Tot mijn grote vreugde stonden die nummers ook nu weer op de setlist. Het was alsof de tijd even had stilgestaan, al is de band sindsdien natuurlijk stevig geëvolueerd.
Toen ik ze in 2004 opnieuw op Pukkelpop zag, was Jack Egglestone net de nieuwe drummer. Hij zit er nog steeds bij, en zijn spel is krachtiger dan ooit. De bas wordt tegenwoordig verzorgd door Damien Sayell, die in 2015 toetrad nadat de band in 2005 een lange pauze had ingelast.
Op het podium viel meteen op dat de drummer de laatste jaren achter plexiglas speelt, en dat Falco bijna het hele optreden met extra gehoorbescherming zingt – van die grote oorkappen die op een koptelefoon lijken. Dat is geen modegril: Falco kampt al langer met tinnitus, een kwaal die bij hem behoorlijk ernstig is geworden. Toch weerhield dat hem er niet van om met dezelfde intensiteit en overgave te spelen als twintig jaar geleden. Zijn stem klonk nog steeds even scherp en giftig, en zijn humor bleef vlijmscherp.
De show in Brugge stond vooral in het teken van hun recente plaat ’the world is still here and so are we’, die eerder dit jaar verscheen op Ipecac, het label van Mike Patton – toevallig nog een andere held van mij. Van dat album kwamen onder meer ‘unpopular parts of a pig’ ‘people person’ en ‘way of the exploding dickhead’ voorbij, nummers die live minstens even strak en fel klonken als de oudere klassiekers.
Het nieuwe materiaal klonk bijzonder overtuigend en toonde dat mclusky nog steeds barst van de creativiteit. De band speelde met een intensiteit die deed vermoeden dat er in al die jaren niets van hun scherpte verloren is gegaan. Falco liet tussen de songs door zijn droogkomische zelf horen, scherp als altijd maar met een zekere warmte die alleen maar groeit naarmate de band ouder wordt.
Na de show vertelde Falco dat ze momenteel al een opvolger voor ‘the world is still here and so are we’ aan het opnemen zijn, en dat die volgens hem iets toegankelijker zal klinken. Hij benadrukte dat deze nieuwe plaat-in-wording het beste werk bevat dat ze in jaren hebben gemaakt.
Als het concert in de Cactus Club daar een voorbode van was, dan staat er iets groots te komen. mclusky bewees nog maar eens waarom ze een van de meest intrigerende en compromisloze bands uit het Verenigd Koninkrijk blijven: luid, scherpzinnig, en nog altijd met die heerlijke chaos die perfect balanceert op de rand van genialiteit.

Setlist: lightsabre cocksucking blues - without msg i am nothing - collagen rock - what we've learned - unpopular parts of a pig - you should be ashamed, seamus - kafka‐esque novelist franz kafka - way of the exploding dickhead - she will only bring you happiness - autofocus on the prime directive – chases - alan is a cowboy killer - the battle of los angelsea - people person – whoyouknow - to hell with good intentions

Neem gerust een kijkje naar de pics
mclusky
https://www.musiczine.net/index.php/nl/component/phocagallery/category/8672-mclusky-04-10-2025?Itemid=0

No Prisoners
https://www.musiczine.net/index.php/nl/component/phocagallery/category/8673-no-prisoners-04-10-2025?Itemid=0

Organisatie: Cactus Club, Brugge

The Happy Fits brengen met ‘Lovesick’ een mix van positiviteit en glamrock naar Kavka Oudaan

Zondag ll stonden The Happy Fits op het podium van Kavka Oudaan in Antwerpen, voorafgegaan door Phoneboy. De zaal was niet helemaal uitverkocht, maar toch gezellig druk gevuld met voornamelijk tieners en twintigers. Het publiek was duidelijk klaar voor een avond vol frisse alt-pop met indie vibes, en kreeg precies dat.

Phoneboy mocht de avond openen en bracht een set vol sprankelende poprock, waarmee ze moeiteloos de zaal wisten op te warmen. Hun luchtige melodieën en jeugdige energie sloten perfect aan bij de sfeer die The Happy Fits later zouden neerzetten.

The Happy Fits – bestaande uit Calvin Langman (lead vocals, cello), Luke Davis (backing vocals, drums), Nico Rose (backing vocals, gitaar) en Raina Mullen (backing vocals, gitaar) – zijn momenteel op tournee om hun nieuwe plaat ‘Lovesick’ te promoten. Op dat album moest Langman de breuk van een lange relatie verwerken, en dat persoonlijke element gaf de liveset een extra lading. Toch straalde de muziek ook in Antwerpen vooral positiviteit uit: hun nummers weten zware thema’s te combineren met een aanstekelijke energie, waardoor ze perfect aansluiten bij een jong publiek.
Frontman Calvin Langman was de absolute blikvanger. Met zijn cello stevig omgesperd bewoog hij energiek over het podium en maakte hij er een show van die tegelijk charmant en indrukwekkend was. Zijn virtuoze spel en levendige performance gaven de songs extra kracht, terwijl Davis, Rose en Mullen met hun strakke begeleiding en samenzang zorgden voor een solide fundament.
 Af en toe hoorde je zelfs glamrock-invloeden doorschemeren in de live-uitvoering van bepaalde nummers, wat het geheel een verrassende extra dynamiek gaf.
Hoewel Kavka Oudaan niet tot de nok toe gevuld was, hing er een warme, bijna feestelijke sfeer. The Happy Fits bewezen dat ze met hun frisse geluid en dynamische podiumpresentatie precies weten hoe ze hun doelgroep moeten aanspreken.
 Het resultaat was een zondagavond vol glimlachen, meezingen en dansende schouders, een concert dat positiviteit uitstraalde en bij het jonge publiek nog lang zal nazinderen.

Neem gerust een kijkje naar de pics
The Happy Fits
https://www.musiczine.net/index.php/nl/component/phocagallery/category/8659-the-happy-fits-28-09-2025?Itemid=0

Phoneboy
https://www.musiczine.net/index.php/nl/component/phocagallery/category/8660-phoneboy-28-09-2025?Itemid=0

Organisatie: Kavka Oudaan, Antwerpen

L.A. Witch betovert een uitverkochte Trix Bar, onheilspellend en onweerstaanbaar!

Het was drummen geblazen in de Trix Bar, waar het optreden van L.A. Witch al de dag voordien volledig uitverkocht bleek. De kleine zaal was tot de nok gevuld, wat meteen de toon zette voor een intieme maar bruisende avond.

Voorprogramma Alpha Whale mocht de spits afbijten en deed dat met verve: de Belgische band bracht een stevige dosis garagerock met psych-invloeden, die het publiek snel warm kreeg en duidelijk in de juiste stemming bracht. Hun fuzzy gitaren en energieke performance bewezen dat ze moeiteloos hun plaats op dit podium verdienden.

Toen L.A. Witch vervolgens het podium betrad, werd de spanning die al in de zaal hing helemaal ingelost. Voor deze tour staan ze met een vierkoppige band op het podium: Sade Sanchez (zang en gitaar), Irita Pai (bas), Ellie English (drums) en als extra kracht op keyboard Clamart Tara Laura.
Het trio uit Los Angeles, aangevuld met deze nieuwe dimensie, liet vanaf de eerste noten horen waarom ze wereldwijd cultstatus genieten. Met gruizige riffs, dromerige zang, broeierige keys en een bezwerende ritmesectie trokken ze het publiek mee in hun karakteristieke geluid, dat balanceert tussen loom en onheilspellend, maar altijd onweerstaanbaar.
Het publiek liet zich meeslepen en bevestigde zo nog maar eens dat de vroege uitverkoop geen toeval was: L.A. Witch speelde in Trix Bar voor een zaal vol overtuigde fans.

Neem gerust een kijkje naar de pics
L.A. Witch
https://www.musiczine.net/index.php/nl/component/phocagallery/category/8657-l-a-witch-27-09-2025?Itemid=0

Alpha Whale
https://www.musiczine.net/index.php/nl/component/phocagallery/category/8658-alpha-whale-27-09-2025?Itemid=0

Organisatie: Trix, Antwerpen

Nova Twins, Hotwax in Gent - Halfvolle zaal, volle energie


Afgelopen vrijdagavond stond het Londense powertduo Nova Twins op het podium van Wintercircus in Gent, met het Britse HotWax als opener. Hoewel de zaal maar half gevuld was, werd het een avond vol energie die de aanwezigen meer dan op sleeptouw nam.

HotWax, een jong trio uit Hastings bestaande uit Tallulah Sim-Savage (zang/gitaar), Lola Sam (bas) en Alfie Sayers (drums), beet stevig van zich af met een set die laveerde tussen alternatieve rock, grunge en post-punk. Hun hoekige riffs, strakke ritmes en felle zang zorgden ervoor dat het publiek meteen werd wakker geschud en duidelijk zin kreeg in meer.

Nova Twins – bestaande uit Amy Love (zang/gitaar), Georgia South (bas/zang) en live aangevuld met drummer Jake Woodward – bewezen daarna opnieuw waarom ze de voorbije jaren tot de spannendste acts uit de Britse rockscene zijn uitgegroeid. Bekend om hun mix van punk, grime, rock en hiphop, brachten ze eerder al de albums ‘Who Are The Girls?’ en ‘Supernova’ uit, en afgelopen augustus verscheen hun nieuwste plaat ‘Parasites & Butterflies’.
In Gent maakten ze duidelijk dat die nummers live minstens even krachtig klinken als op plaat. Van bij de eerste noten barste het feest los: de riffs van Love waren scherp, South haalde alles uit haar baspedalen en Woodward legde er een stevig fundament onder.
De set balanceerde tussen nieuwe tracks en oudere publieksfavorieten en werd hard, fel en strak gebracht, zonder dat het ooit routineus overkwam.
Hoewel de zaal maar half gevuld was, speelde de band alsof ze voor duizenden stonden. Het publiek liet zich meeslepen, klapte, riep en sprong, waardoor de lege ruimte al snel geen rol meer speelde.

Ook HotWax had zich eerder al meer dan waar gemaakt als voorprogramma, en samen zorgden de bands voor een avond die misschien niet de drukte kende die je verwacht bij een groep van dit kaliber, maar die muzikaal alles in huis had.
Nova Twins bewezen dat passie en spelvreugde altijd zwaarder wegen dan opkomstcijfers, en lieten het Wintercircus achter met het gevoel dat men getuige was van een show die meer verdiende dan een halfvolle zaal.

Neem gerust een kijkje naar de pics
Nova Twins
https://www.musiczine.net/index.php/nl/component/phocagallery/category/8645-nova-twins-19-09-2025?Itemid=0
Hot Wax
https://www.musiczine.net/index.php/nl/component/phocagallery/category/8646-hot-wax-19-09-2025?Itemid=0

Organisatie: Democrazy, Gent