Amatorski - Terug van nooit echt weg geweest
Toen we in 2010 de formatie Amatorski (***1/2) leerden kennen op Humo’s Rock Rally finale , waren we direct onder de indruk. We zijn de band blijven volgen. Vooralsnog is hun debuut 'Same Stars We Share' een schijf die we regelmatig grijs draaien. Het is al enkele jaren stil rond Amatorski, maar nu slaan ze terug met een nieuwe plaat 'Curves and Bends, Things Veer' dat onlangs op de markt kwam. Deze werd nu voorgesteld in de AB Club en gaf aan dat ze eigenlijk nooit écht zijn weggeweest …
Inne Eysermans haalt haar inspiratie uit de dingen rondom haar, die haar aanspreken en diep raken. De pandemie en de golf van activisme, betrekking tot klimaatverandering en de Black Lives Matters-beweging, hadden een invloed op de nieuwe plaat. De muziek is gebed in melancholie en verder zijn er mooie beelden op het scherm geprojecteerd van de Koreaanse kunstenaar Che Go Eun. Een mooi geheel muziek en visuals … Amatorski intrigeert opnieuw op die manier en probeert de (dagdagelijkse) ellende om je heen een plaats te geven.
Het publiek is Amatorski door de jaren wat vergeten, zagen we aan de opkomst … Ook doordat Amatorski niet de meest toegankelijke of gemakkelijkste weg inslaat. Geen tierlantijntjes maar songs die diep raken en je doen nadenken over wat mis gaat om je heen, subtiel, zachtmoedig, innemend, pakkend …Intiem materiaal, gedragen door de ontroerende, warme stem van Inne. Af en toe klinkt het krachtiger en worden de registers open getrokken, o.m. op “Tiny Bird”.
Ingetogenheid is de rode draad doorheen de set. Aan bindteksten doet Amatorski zelden, of het is actueel nu een oproep naar de mistoestanden in Gaza … op het scherm komt de boodschap tot een minuut stilte, naar het einde van de set toe. Mooi.
De band laat dus vooral de muziek voor zich spreken. De set was na een dik uurtje al gedaan, we bleven lichtjes op onze honger zitten … Maar het is net die filmische sound en visuals, die introvertie die Amatorski belangvol maakt, met pakkende, rakende boodschappen.
Live moeten de nieuwe nummers nog een beetje groeien, maar de behaaglijke, warme gloed is tekenend, zeker als het gekende “Come Home” en “Never Told” de revue passeren. Amatorski is terug van nooit écht weg geweest … Komt goed dus!
Setlist: Years. To. Come / Welcome / High. The. Tides / Diatomea / Tiny Bird / Nebula / Echo Variations / 20/04 / U-Turn / Boy/Girl / Come. To. Dust / Unknown // Come Home / Hudson / Never Told
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
Rhea – Try-out vol adrenaline!
De Kelk in Brugge was de place to be voor Rhea vanavond … Rhea belooft om er een try-out te geven als aftrap voor hun nieuwe tournee. Weken op voorhand zijn de 120 kaartjes al de deur uit, het mag dus niet verwonderen dat iedereen met hoge verwachtingen naar hier is afgezakt.
Ik leerde Rhea voor het eerst kennen via de radio en kort daarna als voorprogramma van Royal Blood. Dat was in 2019. Na de corona periode en enkele radio hits later, mochten ze ook de grote podia van o.a. Rock Werchter aandoen. Als warm-up voor dat concert kozen ze toen ook voor De Kelk. De eigenaars van De Kelk hebben de laatste jaren kosten noch moeite gespaard om een prachtige nieuwe zaal in de binnenstad te openen. Met een voorliefde voor muziek in het zwaardere genre programmeren ze regelmatig intieme optredens.
Als voorprogramma stond Lightspeed op de planken. De band rond zanger Rik Bontinck met op gitaar Jens Verbraeken, drummer Laurens Demaertelaere en op bas Fieke Soete (ook bekend van Ratmosphere) begint goed aan de set en kan de zaal laten vollopen. Als warm-up kwijten ze zich behoorlijk van hun taak. De muziek van Lightspeed klinkt iets ruiger dan wat we konden beluisteren op Spotify, geen slechte start van de avond.
Na een volledige podium wissel kwam Rhea op de planken. En hoe! De band stak meteen af met “Stuck in the Middle”, wat een bom, dat beloofde voor de rest van de set. Daarna volgde een afwisseling van oud en nieuw werk. Het was duidelijk dat deze band grotere podia aankunnen en verdienen, maar ze bleven zich ook in deze beperkte setting nummer na nummer smijten voor het publiek. Met veel goesting blijkbaar want een jaar gevuld met het schrijven en opnemen van de nieuwe plaat was blijkbaar veel te lang geweest, dus alle opgekropte energie moest er nu in één keer uit.
“Underground” volgde, een nummer van de plaat die binnenkort uitkomt en daarna “Creeping” dat eind vorig jaar op ons losgelaten werd. Beide nummers voelen fris aan en krijgen veel bijval van het publiek. Daarna volgt met “Shut up & Take My Money” weer wat werk uit de vroegere catalogus. Het publiek herkent meteen de beat en gaat helemaal op in de muziek. De laatste single “Meet with you” volgt op “The Medicine” die beiden ook op laatste release te horen zullen zijn. Nog steeds horen we de gekende sound waar Rhea voor staat. Rock met invloeden van Royal Blood en Black Box Revelation. Good old fashioned rock’n’roll met andere woorden.
Met “Ready to Rumble” laten ze De Kelk op z’n grondvesten daveren, ik vrees er even voor dat de decibelmeter het zal begeven. “Baby I’m Sorry” volgt en er wordt afgesloten met “BTG”, ook een nieuw nummer, een oorwurm van jewelste.
Omdat het een try-out is lijkt de setlist wat ingekort, maar gelukkig komt de band nog terug voor 2 bis-nummers. Eerst “Rather Be Nothing” dat gretig wordt meegezongen door het publiek. Finaal wordt afgesloten met het onbekende “Crawling”. Dat belooft voor de nieuwe plaat.
Na het concert konden de fans beide bands nog terugvinden aan de merch waar de T-shirts en vinyl gretig over de toog gingen en met plezier gesigneerd werden door de bands. We zagen met Rhea een band die duidelijk zin heeft in het festivalseizoen, maar eerst in maart en april nog een aantal clubconcerten afwerkt in binnen- en buitenland. Als je ze nog niet aan het werk zag, aarzel dan niet om ze nog in een kleine zaal aan het werk te zien, je gaat gegarandeerd vol adrenaline terug naar huis.
Neem gerust een kijkje naar de pics
Rhea
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5810-rhea-16-03-2024.html?Itemid=0
Lightspeed
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5811-lightspeed-16-03-2024.html?Itemid=0
Organisatie: Rhea ism De Kelk, Brugge
Takuya Kuroda – Kleurrijk en energiek!
"Takuya Kuroda overstijgt moeiteloos de jazzgrens in z’n virtuositeit met z’n trompet, waarin souljazz, soul, funk, post-bop en hiphop samensmelten. Als getalenteerde trompettist uit Japan verhuisde hij naar New York, waar hij naast José James zijn carrière begon.", lezen we in de biografie. Een bijzonder man, in een goed vol gelopen Flagey, Brussel kwam hij zijn uitgebrachte album 'Midnight Crips' (2022) voorstellen.
Takuya Kuroda (****) tekent voor een dosis positieve energie door groovy, aanstekelijke beats. Een goed uur lang hield het gezelschap ons in de ban. Er viel van alles te beleven; er was een mooie samenhang van saxofoon, trompet en een pianorecital, ondersteund van een groovy bas en een opzwepende drumritme. Kleurrijk, energiek, magisch klinkt het als geheel.
Wat een virtuositeit van deze Takuya als trompetspeler met verder de piano/keys van Takahiro Izumikawa. Er zijn de uitdagingen met zijn medemuzikanten die elkaar speels overbluffen, o.m. tussen hem en drummer David Frazier Jr, die goed op elkaar ingespeeld zijn. Wat een klankenspectrum.
Soms gaat Takuya even opzij, zichtbaar genietend van wat de muzikanten spelen. Saxofonist Craig Hill vult perfect aan, alsook is er het overweldigend trompetgeschal van de meester zelf. Wat een improvisatie. De groovende soli (ook die van Reuben Cainer), doen ons wegdromen.
Een twee uur lang werden we in deze unieke wereld gedropt door het prachtige samenspel, de mooie soli en de trompetsounds in de gevarieerde, soms lange nummers. Kleurrijk, energiek, magisch!
Organisatie: Flagey, Brussel
The Gaslight Anthem - Weer van helemaal terug !
Eindelijk , Brain Fallon en zijn groep zijn terug. Na jaren van stilte en negen jaar na hun vorige plaat, brachten ze in het najaar van 2023 hun zesde plaat uit, ‘History Books’. Ze zijn nu op tournee en hielden terecht halt in ons landje … Ohja, deze door Bruce Springsteen ferm gerespecteerde band is na vanavond nog te zien op Rock Werchter …
Met hun onvervalste, doorleefde retrorootsrock konden ze ons vroeger al bekoren en we waren hoe dan ook nieuwsgierig of ze nog altijd bij ons in één van die bovenste rockschuiven mogen liggen … Als zevenkoppige formatie waren ze nu op het podium. Zanger Brian heeft de reputatie om niet zo toonvast te zijn en dat was helaas ook nu nog steeds merkbaar, zeker het eerste halfuur. De extra kilo’s die hij nu moet meesleuren, doen er misschien geen goed aan.
De bijna volledig uitverkochte AB was omringd door doorwinterde fans! Zij hielpen hun idool , hun meester Brian door het moeilijke eerste half uur, door zo goed als alle nummers luidkeels en woord voor woord mee te brullen. Tja, soms luider dan de groep zelf. Mooi, Indrukwekkend om te horen en … te zien!
De stevige nummers doen regelmatig denken aan Dropkick Murphys, In de rustige songs hoor je duidelijk die sound en klankkleur, niet veraf van The Boss. Een leuke, geslaagde afwisseling hoorden we , waarbij tot tweemaal toe Emily Wolfe kwam meedoen (“The weathermen”, “Bluejeans & white t-shirts”) . Ze had zich inderdaad zeer verdienstelijk gemaakt als support en werd op deze manier extra beloond.
Na iets meer dan anderhalf uur viel het doek over een aangenaam stomend concert. Klasse. “Er is inderdaad toekomst voor dit genre van muziek”, liet de meegereisde bassist van Old Town Lewis (Belgische groep, zelfde genre) mij weten.
Het valt wel op bij de return van verschillende bands na zo een lange stilte, dat de oudere songs sterker scoren o.m. een “Old white lincoln”, “Great expectations”, “Mae” en verderop “45”, “The ’59 sound” en “The backseat”. Hartverwarmende, emotievolle , intens spannende straight forward rock’n’roll, puur oprecht , zonder al te veel poespas.
Terecht op Rock Werchter, maar de mainstage lijkt me na vanavond iets te hoog gegrepen, live eerder het clubgevoel als in The Barn of The Klub.
We besluiten intussen dat ze nog steeds in diezelfde ‘muziek’ kluis liggen … Goed toch …
Organisatie: Live Nation
Roisín Murphy – Magie en talent ineen van een ware legende
Op deze druilerige avond waren we onder de indruk van de magie van de Ierse muzikale diva Róisín Murphy. Het Koninklijk Circus werd omgetoverd tot een waar circus met royale allures.
Het publiek, een diverse mengeling van fans oud en nieuw, werd opgewarmd door de eclectische dj-set van Ruf Dug terwijl ze wachten op het optreden van de iconische zangeres.
Zodra de lichten in de zaal dimmen en het geroezemoes van de menigte verstomt, verschijnt Róisín Murphy op het podium, gekleed in een eerste van vele extravagante outfits.
Het concert opent met "Pure Pleasure Seeker", één van de hits van Moloko. Terwijl velen Murphy nog altijd associëren met Moloko, wordt het met ieder concert toch duidelijker dat Moloko maar de eerste act in haar carrière is.
Wat een charisma heeft ze toch, haar plaats tussen andere acts meer dan waard! Daarna gaat het in een steeds hoger tempo verder met een mengeling van oud en nieuw werk, een gegoochel aan klanken, ritmes en beats , een potporri van electro, pop, disco , soul, r&b, funk, disco en kitsch in een theateract.
En Murphy zweept het publiek op als een ware circusdirecteur, iedere song heeft zijn eigen outfit en verhaal. Murphy zoekt en vindt ook connectie met het publiek, ze gaat meerdere keren tegen de eerste rij aan staan, o.m. geeft ze iemand een roos, daarna haalt ze sensueel een lintje vanonder haar bloes en daarna eerder suggestief en seksueel vanonder haar rok, waarna ze de lintjes ook telkens het publiek in gooit. Het voelt als een vlam in de pan, het publiek is in extase.
Maar daarmee is het nog niet gedaan. Iets later gaat ze nog een stap verder, met haar rug naar het publiek zingt ze eerst naar een camera terwijl dat alles op groot scherm in zwart wit terug geprojecteerd wordt naar het publiek. Het creëert een sfeer van oude cinema, maar doet ook denken aan ‘Erotica’ van Madonna. Naarmate het nummer vordert, escaleert de suggestie ook, tot de camera bijna alleen haar mond en tong registreert. Je voelt je voor een stuk voyeur, maar wegkijken lukt niet, want dit is een show die subtieler is dan Madonna hem nu brengt en daardoor voelt het ook origineel en vernieuwend.
Sommige songs zijn net als Murphy na iedere songwissel in een nieuw jasje gestoken. “CooCool” is er zo één. Het duurde zelfs even voor we door hadden dat ze dit nummer had ingezet. "The Time Is Now' en "Sing It Back" mogen natuurlijk niet ontbreken, maar ook eigen interessant werk als "Overpowered" en "Ramalama" komen aan bod.
Naarmate het concert tot een climax komt, wordt de sfeer in de zaal steeds meer uitgelaten. Het publiek is helemaal mee en danst, zingt en wordt meegesleept door de muziek en de show. Het is een avond vol extase en vervoering, waarin iedereen verenigd werd door een gedeelde liefde voor de muziek van Róisín Murphy.
Na twee indrukwekkende toegiften "Forever More", "Flash Of Light" en een outro van "Pure Pleasure Seeker" verlaat Murphy het podium onder luid gejuich en applaus, haar legacy als een van de meest invloedrijke en iconische artiesten van haar generatie stevig verankerd. Voor het publiek in het Koninklijk Circus is het een avond om nooit te vergeten, doordrenkt van de magie en het talent van een ware legende.
Neem gerust een kijkje naar de pics
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5812-roisin-murphy-13-03-2024.html?Itemid=0
Organisatie: Live Nation
Zimmerman - Rijker van klank, dieper in emoties
Zimmerman vindt naast het touren als bassist met Balthazar toch voldoende tijd en energie om zijn persoonlijk ei kwijt te geraken. Simon Casier bracht zo’n klein jaar geleden een albumlange single uit ‘Wish You Were Here’ (2023), als eerbetoon aan zijn overleden broer. Onlangs broedde hij het zeemzoete ‘Love Songs’ (2024) uit, een plaat over - hoe raad je het? - de liefde. In die laatste langspeler breidt hij verder zijn composities uit en voegde er wat meer instrumentatie aan toe dan zijn debuutplaat ‘The Afterglow’ (2016) en opvolg EP ‘Chances, Changes, Choices’ (2017). Wat wel ongewijzigd bleef, waren de doodeerlijke onversneden lyrics en emoties.
Het podium gebaad in een rode gloed, gedrapeerd in een zachtroze gordijn, en gedecoreerd met een hartjesballon, maakte die oprechtheid al meteen duidelijk. Uiteraard is ie al wat meer gewoon dan een vol AB Café, maar hij zocht al meteen contact op tijdens opener “Hold me Close”. Na de eerste drumslagen van Laurens Billiet was het ijs dan volledig gebroken en slaakte het publiek al kreten. In “Other Plans” kwamen enkele Balthazar-gewoontes op vlak van geluid en présence naar boven, maar toch brachten hij en zijn tweede bandleden het met veel gevoel en kracht. “I Don’t Want It That Bad” stak dan in een nieuw jasje met een funky pianosolootje van toetsenist Senne Guns.
Casier is muzikaal een vat vol emoties en gevoel, in de omgang is hij wel heel nuchter. Zo leidde hij al lachend “Perfect Guy” in nadat hij even zijn laatste plaat ‘Love Songs’ vermeldde. Dat hij iets meer effort steekt in zijn muziek, klonk ook in zijn goede zang. Meer van datzelfde in “Hard to Pretend”, een complexe song die nu wat meer pit kreeg en het publiek aandachtig deed luisteren. Billiet aan de drum kreeg even de basgitaar uit Casier zijn handen waardoor Zimmerman zelf zijn huwelijksaanzoeknummer “Noémie” volledig kon uit de doeken doen. Het mag dan wel klef aanvoelen, maar dit toont hoe Casier authentiek is. Of het nu een klucht was of deel van de oprechtheid, hij kreeg iedereen aan het zingen om Noémie, die ook aanwezig was, zowel ongemakkelijk als geliefd te doen voelen.
Met “Choices” en “Someday Maybe” grabbelde hij even in de oldies bak en slaagde erin op die voller te doen klinken en goed te laten aansluiten op de lange intro van “The Way to My Heart”. Opnieuw overladen met liefde in “How Much I Love You” dat met kracht bijgezet werd door opnieuw een rake freewheelende solo van Gunns. Na een klein uur van oprechte emoties van zelfrelativering en liefde, was er nog tijd voor één nummertje.
“Wish You Were Here” kon uiteraard niet ontbreken en werd voor de gelegenheid ingekort tot ruim een half uur. Met een krop in de keel, kippenvel, oorverdovende stilte nam Casier en de zijne ons mee op een rollercoaster van emoties. Van een rustige opbouw tot een kale gestripte piano solo om terug naar een opborrelend hoogtepunt te gaan waar de drummer zich nog eens volledig gaf… En dat alles getemporiseerd met de rake, trieste woorden van Casier. De afsluiter was een totaal nummer waar het verdriet en het gemis van zijn broer, Wannes Casier, ons raakte in het diepste van ons hart.
Als soloartiest is Zimmerman ontbolsterd naar een wat geserveerd persoon, naar een doodeerlijke en pakkende artiest. Zijn keuze voor rijkere verfijnde composities in zijn laatste plaat trok hij live door zonder gevoel en oprechtheid te verliezen. Eens over liefde, eens over verdriet, in zijn eenvoud wist Zimmerman ons te raken.
Setlist
Hold Me Closer - Other Plans - I Don’t Want It That Bad - Perfect Guy - Doing Nothing - Hard To Pretend - Noémie - Choices - Someday Maybe - The Way To My Heart - How Much I Love You — Wish You Were Here
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
Metejoor – Metejoor trekt de kaart van Samenhorigheid
Metejoor blikt terug en kijkt vooruit … Hij is onder de indruk van de sterke respons op één van z’n grotere optredens tijdens deze (theater)tour. Metejoor weet met z’n band anderhalf uur lang de kaart van samenhorigheid te trekken, reikende hand te zijn en te ontroeren. Hoedanook de hartslagen in het publiek waren duidelijk voelbaar …
het Nederlandstalige lied zit in de lift , zie maar wat een Clouseau , Bart Peeters, een Willy Sommers, verder jongere wolven Bazart, Pommelien Thijs, de Nederscene met Meau, Eefje de Visser, de mooves van Regi en zelfs de hippopscene weten los te maken met een tHof, Brihang, Zwangere Guy. We mogen dit koesteren. Even verenigbaar voor iedereen wordt, is Metejoor momenteel, die met pop, rock, schlager en een ballad de mensen bij elkaar brengt … ‘Erop’ is het nu want naast de clubs, de theaters, de lokale festiviteiten, lonken de grote zalen als een Sportpaleis. Metejoor blikt terug en kijkt vooruit …
Joris van Rossem, 33 intussen, heeft intussen twee platen uit en een rits singles die een breed Nederlandstalig publiek aan het hart houdt; hij is niet meer weg te denken uit de hitlijsten (o.m. met “1 op een miljoen”, “Rendez-vous”, “Dit is wat mijn mama zei”, “Wat wil je van mij”, “Laat ons een bloem” en “Eigen schuld”). Een droom die in vervulling ging voor dit opkomend talent. De enthousiaste leerkracht uit Vosselaar, deelt het met z’n publiek.
We krijgen een uiterst aangename, leuke, ontspannende, opwindende als emotievolle, intieme set, dit door de recente persoonlijke plaat ‘Joris’.
De diversiteit en variatie sprak iedereen aan, zeker door z’n enthousiasmerende aanpak. De voltallige band is goed afgestemd op de artiest en krijgt voldoende ruimte te soleren, waar nodig; samen met zus Lisa, die meezingt, krijgen (sommige) nummers een Meatloaf-Ellen Foley jasje aangemeten.
Uiterst genietbaar avondje dus, die met “Groot”, “Kom dichterbij” wordt ingezet. “Curaçao” is één van de nieuwtjes die hij tijdens deze tour stilaan vorm heeft gegeven en het met iedereen wenst te delen, in een soort kampvuur aanvoelen met de band rond zich, een sobere aanpak van ingehouden instrumentatie en akoestische gitaren. Bart Peeters is meteen één van de referenties die hier opborrelt. Het volgende “Cappuccino” is zelfs bijna a capella. Het illustreert de brede aanpak van deze artiest, die iedereen in zijn verhaal wenst te betrekken (lijkt wel een geboren presentator) en er met verve in slaagt. Zijn muzikaal verhaal overtuigt en vertaalt zich steeds in een warm aandoenlijk applaus.
We worden verder gezwind geswitcht in zijn oeuvre met “De zijlijn”, “Het pleintje”, “Laat me los” (zijn knipoog naar Daan, die het voor hem deed in het nummer “Metejoor” in ‘Liefde voor Muziek’), en de resem hitsingles die hier vanavond niet worden vergeten en de revue passeerden.
De set eindigt bijna in schlagergehalte met “Dit is wat mijn mama zei“, “Eigen schuld”, “1 op een miljoen” en “Laat ons een bloem”; de handclaps, het handjeszwaaien, het heen en weer wiegen en de outtro voor beter mentaal zijn en voor mensen met een beperking tonen hoe dynamiek en kwetsbaarheid elkaar vinden.
Op een paar tijd heeft Metejoor zich sterk weten op te werken. Sjiek, hoe hij een breed publiek aanspreekt, animeert, enthousiasmeert in zijn muzikaal verhaal dat tot slot het Nederlandstalige lied (en beter welzijn) sterker maakt … Wordt vervolgd …
Organisatie: Basketvrienden, Hansbeke ism Live Nation
Mother Mother - Ideale uitlaatklep voor de emoties van jongeren
We leven in een tijd dat sociale media en zeker TikTok, een belangrijke barometer is geworden voor wat kan populair zijn bij de jeugd. eem nu de Canadese band Mother Mother (***1/2) die al sinds 2005 bezig is. Ze braken nu pas recent door naar een breed publiek en bereikten hier zelf een grote groep tieners. De band dragen ze het hart , ze zijn een soort uitlaatklep waar ze terecht kunnen met hun emoties.
Het zevende album ‘Dance and Cry’ werd in 2018 uitgebracht. Eind 2020 ging de muziek van de band viraal op TikTok, wat een golf van streams veroorzaakte. Geen wonder dat de AB was volgelopen met tieners, al dan niet begeleid van hun ouders die ook wel eens wilden zien waarom hun kids zo’n grote fan zijn. Mother Mother zijn de ideale uitlaatklep voor de emoties van jongeren. De harten sloegen sneller, en toch … sluimert hier en daar de automatische piloot door bij de band …
De Ierse formatie Moncrieff (****) opende met een aanstekelijke set, die sterk werd gesmaakt en konden rekenen op een fijne respons. Catchu muziek die intrigeert. De beweeglijke, charismatische frontman is een entertainer die iedereen ontroerde. De zanger was gepakt van het publiek. Mooi om te zien. De emotioneel beladen songs met de lekker opzwepende ritmiek sprak dus duidelijk aan.
Mother Mother kronkelt zich een weg tussen pop en alternatief. “Nobody Escapes” onderstreept dit alvast en zit ergens tussen lichtvoetigheid met allerhande, flitsende gedachten. Er heerst een uitgeladen sfeer. Een zweem van melancholie horen we op “Arms Tonite” en “Hayloft II”. Die sterkte intensiteit kunnen ze net niet aanhouden. Er sluimerde zeker een routineuze aanpak door ondanks tussenin dat de charismatische frontman z’n publiek opdroeg de gsm lichtjes te branden en hen gedwee kon doen meestappen in z’n muzikaal verhaal.
Het publiek hield van Ryan Guldemond’s bindteksten, en hij wist hen in te palmen. Wat een entertainer. Zijn zus Molly kon de zang even overnemen op “Sleep Awake”. Als een rustig voortkabbelende beekje in de Canadese bergen ging de set verder, op naar een wervelende finale die de registers opentrok. "Ghosting", "Oh Ana" en natuurlijk de hit '"Hayloft' werd luid meegebruld. Wat een positiviteit ervaarden we hier …In de bis kregen we nog overtuigende versies van “Grief Chapter” en “Burning Pile”.
Mother Mother weet een jong publiek te bespelen , het siert hen. Wijzelf iets ouder kennen de (muzikalen) verhalen van zo’n bands, maar mooi is dat ze hun publiek weten aan te spreken, te ontroeren en hen een leuke, aangename avond bezorgen. Een familiaal gevoel ervaarden we, die vreugde en leed met elkaar delen. Kortom, samen met de ouders de ideale uitlaatklep voor de emoties van jongeren …
Setlist: Nobody Escapes//Arms Tonite//Hayloft II//The Matrix//Problems//Oleander//Explode//Back to Life//Bit by Bit///Body//Sleep Awake//Dirty Town//Neighbour//Wisdom//Ghosting//Little Pistol//It's Alright//Oh Ana//Wrecking Ball//The Stand//Verbatim//Hayloft
ENCORE - Grief Chapter//Burning Pile
Organisatie: Live Nation
Editors – Back in the race!
Editors zijn back, en hoe. De Britse band rond Tom Smith plaatst zich opnieuw op het voorplan, met het overtuigende ‘EBM’, die een frisse electro wind blaast in hun melodieuze elektronische waverock. Zowel de concerten in Nederland als in België waren uitverkocht. Na de grootse podia is het in Luxemburg in den Atelier iets kleinschaliger met een pak minder capaciteit. Heerlijk dus om hen in zo’n pittoresk uitverkocht zaaltje te kunnen zien …
We kregen een goed afwisselend concert van een erg gretig spelend Editors. De goesting is er en ze staan er opnieuw. Hier voelde het net iets intiemer, uitermate leuk om hen van zo dichtbij te kunnen zien en te kunnen meemaken.
“Two hearted spider”, “Sugar” waren goede binnenkomers in de aanvang van de set. Met “Karma climb”, van de nieuwe plaat, “A ton of love” en oudjes “Bullets”, “Blood” en “All sparks” zat de sfeer er goed in. Een rits klassiekers die Smith, band en publiek met elkaar versmelten; en hoe de muzikale genres in Editors elkaar in evenwicht brengen …
De cover “Killer” van Adamski (en Seal) staat nu al meer dan een jaar op de setlist, pal midden de set, en zorgde voor een collectief dansmoment. Mooi. Wat een dynamiek.
Een backcatalogue van twintig jaar volgde met o.m. “The racing rats”, “Bones”, “Munich”, “An end has a start” en natuurlijk die instant dance klassieker “Papillon”. Wat een ontploffing! Enkel “No Sound But The Wind” ontbrak hier.
Editors zorgde voor een onvergetelijke avond. Het doet deugd hen op die manier bezig te zien. De frisse tinteling van “Smokers outside the hospital doors” was dan ook de weergave van een spannend, dromerig, broeierig, energiek, bruisend optreden.
Iedereen was meer dan tevreden om hun favoriete band in zo’n kleiner zaaltje te zien. Kortom , Editors bleef nazinderen. En Editors is back in the race! Tot op Live /s Live Festival, eind juni … in ons landje België …
Neem gerust een kijkje naar de pics
Editors
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5801-editors-09-03-2024.html?Itemid=0
Wings of desire
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5800-wings-of-desire-09-03-2024.html?Itemid=0
Organisatie : Atelier, Luxemburg
Kaizers Orchestra - Een unstoppable Noorse sneltrein!
Na een pauze van bijna tien jaar zijn de verwachtingen hooggespannen om de Noorse sensatie Kaizers Orchestra (*****) eindelijk terug op het podium te zien. Na enkele legendarische optredens (o.m. Metropolitan Museum of Art, New York) verwierf de band in de jaren tweeduizend wereldwijd een cultstatus.
Lees er onze live reviews maar op na toen ze in belgië waren …
2011 - Kaizers Orchestra – live een stoomtrein! (musiczine.net)
2008 - De gekke live bende van Kaizers Orchestra (musiczine.net)
Dat de Noren tien jaar na hun laatste noot nog niets aan populariteit hebben ingeboet, bewees de aankondiging van hun Scandinavische tour: die was in minder dan 15 minuten volledig uitverkocht. Naast een gloednieuwe single, bracht de band zijn volledige oeuvre - goed voor acht studioalbums - uit op vinyl.
Op 9 maart trad Kaizers Orchestra aan in een goed gevulde Roma. Vooraf hadden we nog een interview met hen, lees hier .
Als een niet te stoppen (Noorse) sneltrein, raast de band anderhalf uur doorheen De Roma. Alles werd in het Noors gezongen, het deerde het publiek niet, want die brulde zogoedmogelijk de teksten gewoon uit volle borst mee. De aanstekelijke opbouw van hun songs en de feestelijke stemming waarmee ze worden gebracht, kon alleen maar zorgen voor een wervelend feestje … op Noorse wijze.
Reeds vanaf “Ompa til du dor” tot “KGB” gaat de band beweeglijk tekeer op het podium. Trommelend op vaten met staven, koevoeten, gasmaskers opzetten, hossen van links naar rechts, het hoort er allemaal bij, bij deze gekke bende; ze jagen lekkere riffs uit hun gitaren en slaan meedogenloos op de drumvellen, alsof je leven er vanaf hangt; en er is de gespierde zanger Ottessen, die het publiek entertaint en overtuigt met z’n heldere, volle, indringende stem.. Een volksmenner.
Wat een adrenaline, wat een energieke set kregen we die uitzinnig werd onthaald met een “Aldri vodka; Violeta” en “Lett med verden”. Ze krijgen de handen moeiteloos op elkaar van een bijzonder hongerig en gewillig publiek, tja da’s nu net Kaizers Orchestra.
Die euforie maakt de band nog sterker. Er volgt een verjaardagsfeest voor de bassist Øyvind Storesund, die zijn 50ste verjaardag vierde , met champagne en alles wat erbij hoort. Gitarist Geir Zahl mocht zich vocaal bij ‘Dr Mowinckel' bewijzen, naast het intens potje gitaarspelen spelen; er wordt zelfs een meisje op het podium gehaald bij “Min Kvite Russe” die blijkbaar luistert naar de naam Margarita, een verwijzing naar die song. Ze spelen die song voor haar zo goed als akoestisch, ze zingt mee en ze mag ook nog een glaasje champagne meedrinken. De avond kan voor haar alvast niet stuk.
Niks dan genietende en glimlachende mensen tijdens het optreden van Kaizers Orchestra , die z’n publiek letterlijk KO slaat, met een rollercoaster aan feestelijke songs. .Tijdens de bis met een meesterlijke “Begravelsespolka”, “Maestro” en “Die Polizei”. Schitterend.
Wat een reünie concert was ons dit … Kaizers Orchestra is teruggekeerd en hoe . Met wat een dynamiek, virtuositeit, doordachtheid en speelsheid gaan zij tekeer. Een positieve ontlading. Na tien jaar afwezigheid was dit een muzikale wervelwind van jewelste. Nu werk maken van nieuwe nummers …
Setlist: Russian Dance (Tom Waits song) - Ompa til du dør - Bøn fra helvete - KGB -Prosessen - Aldri vodka, Violeta - Støv og sand - I ett med verden - Veterans klage - Bak et halleluja - Resistansen - Dr. Mowinckel - Min kvite russer - Dine Gamle Dager Er Nå - En for orgelet, en for meg - Kontroll på kontinentet - Hjerteknuser
Encore: Begravelsespolka - Maestro - 170 - Die Polizei
Organisatie: De Roma, Antwerpen
The Bony King Of Nowhere - Gentenaar Bram Vanparys, voor één avond koning van Brussel
The Bony King Of Nowhere, de artiestennaam van de Gentse singer-songwriter Bram Vanparys, komt een frisse AB opwarmen. Dat doet hij met “Working Harder”, een mooie mysterieuze opener. “Are You Still Alive” doet daarna denken aan een rustig kabbelende beek. “Every Road”, vanop het album ‘Silent Roads’, alweer 6 jaar geleden, zorgt voor een breekpunt, maar met “Almost Invisible” en titeltrack “Everybody Knows” wordt opnieuw volop op de nieuwste worp gefocust. Maar liefst 10 nummers krijgen we vanop ‘Everybody Knows’, alleen “Rubber Faces” ontbreekt.
Sommige nummers staan sterk overeind. Zo blijft “Going Out” toch heel straf. Laat Thom Yorke maar 'smilen'. Deze van Vanparys is een prachtig soelaas en alternatief voor de door Yorke nooit geschreven Radiohead-songs. Nog nooit heeft nostalgie zo dicht de perfectie geraakt. Wat een stem en prachtige arrangementen! Laat het duidelijk zijn: Vanparys is naast een fantastisch zanger ook een hele innemende vent. Ook de band was van een erg hoog niveau.
“Eleonore”, het enige nummer dat niet vanop de laatste twee platen komt, zorgt plots voor gejoel in de zaal. Een herkenningspunt voor fans die na ‘Alas My Love’ en ‘Eleonore’ zijn afgehaakt. Hier toont Vanparys waarom ook de latere cd’s de moeite lonen. What you see is what you get, letterlijk. Hij staat daar, sober, zonder franjes, en brengt liedjes die raken. En inderdaad, ontroerende teksten schrijven is hij niet verleerd, zo blijkt op “All It Takes” en “Slow Down”.
Die laatste brengt, samen met “Get One Free” opnieuw voor schwung wanneer het publiek net even minder aandachtig wordt. “Silent Days” doet afwisselend denken aan Kurt Vile en Benjamin Francis Leftwich, met zelfs een hint van Ryan Adams. The Bony King of Nowhere won in 2019 meer dan terecht de MIA voor beste singer-songwriter, maar verder dan die ene erkenning lijkt het niet te komen. Na het horen van “Falling Into Place” hoop ik toch stiekem op die definitieve (inter)nationale doorbraak. Als alle puzzelstukjes in elkaar vallen, moet dit zeker lukken.
De Encore bestaat uit “Still Around” en “Perfect Sense”. Na deze straffe song op het einde maakt het allemaal perfect sense.
Waar een eerste luisterbeurt thuis me niet erg kon bekoren, komt het kersverse album live wel meer tot leven: de nummers horen afgaande op de klankkleuren duidelijk bij elkaar, maar de dynamiek in de nummers zorgt ook voor voldoende afwisseling. ‘Everybody Knows’ is een pareltje dat meer luisterbeurten verdient. En Bram Vanparys is een ‘grote meneer’.
Na de try-out inde 4ad, Diksmuide, opnieuw meer dan een geslaagde passage ...
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
Cathubodua – Duistere, pakkende folklore
Het is altijd leuk om een band die je al vanaf het prille begint volgt te zien evolueren. Neem nu Cathubodua die in de DVG Club, Kortrijk hun nieuwste plaat 'Interbellum' kwam voorstellen. Toen we de band de eerste keer aan het werk zagen (2017) viel ons hun symfonische metal op, ondersteund van sterke female vocals.
Toegegeven , er zijn diverse wissels geweest in de band, en ook de coronapandemie deed geen deugd. Maar kijk, alles goed overleefd en met de nieuwste plaat, slaat de band een rauwere, gebalde weg in. Een duistere, pakkende folklore sfeer intrigeerde door hun muzikale aanpak (verbluffende gitaar, drums) , de brede, uiteenlopende vocals van Sara, en zeker de unieke inbreng van viool, die de sound sterk mee bepaalt!
Twee bands vooraf …. De eerste, Bunch of maniacs (****) heeft zijn naam niet gestolen. Bart Labeur (Wasted 24/7), bassist Roel Jacobus (BEUK), imposante zanger Peter Van De Vannet en drummer Jean-Baptist Bisschop hebben een pak ervaring in het vak. Het project is ontstaan als een soort jamsessie, vernamen we achter de coulissen. De heren spelen een thuismatch, en willen vooral veel plezier maken. Het resulteert in een mengelmoes van verbluffende virtuositeit, aanstekelijk- en speelsheid. Niks vernieuwends, alleen een lekker potje rock muziek, het lont aan het vuur steken. Gaandeweg werden de registers opengetrokken en in een borrelende finale ontplofte het gewoonweg. Hier kan nog iets moois uit groeien …
Een interessante band is alvast Objector (*****). Binnen de Thrash metal zijn ze sterk onderschat. Zowel op laat als live weet deze band nogal te overtuigen door een strakke ritmesectie, duivelse speelsheid en interacties. Een moshpit is dan ook niet vreemd. De sfeer zat er goed in; Objector gaat er vollen bak tegenaan. Wat een energie. Het siert hen. Razendsnel, loeiend, retestrak, hard en doordacht gaan ze te werk. Thrash metal op z’n best.
Na deze ‘feestelijke’ openers tijd voor meer donkerte. Cathubodua (*****). Iets meer dan een uur lang worden we in een ‘grimmige’ sprookjeswereld (van GRIMM) gedropt. In dat donker sprookjesbos heb je elfen, feeën als demonische wezens, die niets of niemand ontzien.
In de instrumentatie als in de vocals wordt dit correct uitgebeeld. Een spervuur aan gitaar geweld, rauwe baslijnen, verbluffende drums en toevoeging van die overweldigende vioolpartijen. De brede, uiteenlopende stem kan zalvend als ijzingwekkend zijn. We krijgen een botsing zacht(moedigheid) -hard (rauwheid), zacht goed-kwaad en licht-(pure) duisternis. “Dawn + Hydra” is reeds een mooi voorbeeld.
Cathubodua staat garant voor een visueel totaalspektakel, zonder al teveel franjes. De muziek spreekt voor zich, de fantasie wordt geprikkeld. Nieuwere songs als “Foretelling” en “Will Unbroken” tonen een grauw, ruw kantje van Cathubodua.
Er is mooi evenwicht van nieuw en oud materiaal.
Op het wondermooie “Hero of Ages” van de vorige plaat 'Continuum', is er meer de symfonische kant van de band, een soort akoestische versie tussen de viool van Arvid Vermote en de zuivere, breekbare stem van Sara Vanderheyden; wat een emotionaliteit. Een subliem “Goddes Fallacy” krijgen we nog een laatste keer die overweldigende donkerte over ons heen.
In de performance horen we duistere, pakkende folklore; het is een band die in tien jaar ‘on the road’ nog steeds evolueert zonder hun symfonische metal roots te verliezen. trouw blijvende, vooral vooruit kijkt.
Setlist: Dawn + Hydra// My way to glory// Scarecrow//Journey of Lysilde //Foretelling //The Mirror//Effigy of Aftermath/// Monolith of Doubt//Will Unbroken//Amidst Gods//Hero of Ages//Goddes Fallacy
Pics homepag: dank aan Luc Ghyselen (Musika)
Organisatie: Cathubodua ism DVG Club, Kortrijk
Whispering Sons – Whispering Sons blazen nieuw leven in hun sound
Whispering Sons + VAAG
Whispering Sons trapte hun Europese tournee af in de 4AD, Diksmuide. Een tournee waarvan zo goed als alle zaalconcerten op Belgische bodem uitverkocht zijn. De try-out hier was de ideale gelegenheid om alles nog eens goed op elkaar af te stemmen …
De avond werd op gang getrokken met een soort ‘raw power’, rauwe energie en opwindende punk. VAAG was de support in dit genre. Vanaf het moment dat de band het podium betrad, voelde je de vitaliteit door de zaal stromen. VAAG straalde dus een rauwe authenticiteit uit, als echte working class heroes. Het publiek reageerde meteen op die vibes, en al snel stond de zaal vol met hoofden die op en neer bewogen op hun ritme. VAAG's punkgeluid is compromisloos en opwindend. Met hun ruige gitaarriffs en rauwe vocals wisten ze de zaal te overtuigen. Elk nummer voelde als een oproep tot rebellie, een uitnodiging om los te breken van de alledaagse sleur. Met titels als “Loss”, “Secret Life”, “Bled Dry”, “Cold”, “Nothingness”, “Empty Life”, “Paniek” en “Hey!” op de setlist , druipt de punk er dan ook van af.
Het is uitkijken naar het festivalseizoen en we duimen dat deze heren een breder publiek kunnen aanspreken en hun punk attitude kunnen brengen. De sound en het enthousiasme was er alvast.
En dan moest Whispering Sons er nog aan beginnen. De groep rond zangeres Fenne Kuppens en gitarist Kobe Lijnen zijn nog altijd met dezelfde leden, maar er is wat geschoven in hun rol. Tuur Vandeborne die vroeger op bas speelde zit nu achter de drums, Bert Vliegen speelt nu bas en Sander Pelsmaekers neemt nu plaats achter de synths. Op dit openingsconcert speelt de groep alsof ze al jaren in deze opstelling bezig zijn.
Op de setlist veel nieuw werk want de band kwam natuurlijk een nieuwe plaat promoten. Met ‘The Great Calm’ slaat Whispering Sons een iets luchtigere weg in hun donkere postpunk, al is dat wel heel subtiel. De plaat wordt intussen sterk ontvangen. Ook live konden de nieuwe nummers op veel bijval rekenen. Zowat de hele plaat stond ook op de setlist waarvan enkele toekomstige klassiekers. De single “The Talker” is er zo één en ook “Walking, Flying” gaat een mooie toekomst tegemoet.
Het publiek werd ondergedompeld in hypnotiserende klanken, een gelaagd geluid en integrerende teksten.
De band speelde in volle concentratie en overgave voor een boeiend publiek in een uitverkochte 4AD. De theatrale Fenne zocht voeling met het publiek en vond die ook. Voor bindteksten moet je bij deze band niet zijn, maar toen vanuit het publiek een ‘We love you’ weerklonk kon er toch een heimelijke glimlach af. Naast de nummers van de nieuwe plaat passeerden ook nog “Satantango”, “Heat”, “Hollow” en “Surface” de revue. Wat een puike, overtuigende set!
Waar vroeger enige rivaliteit tussen punks en new wavers niet vreemd was, is dat nu helemaal het geval niet meer. Integendeel , ze versterken elkaar. Vanavond hebben VAAG en Whispering Sons bewezen dat ze de ware spirit van de Belgische alternatieve muziekscene verder nieuw leven inblazen. Benieuwd waar hun muzikale reis hen nog naartoe zal brengen.
Neem gerust een kijkje naar de pics
Whispering sons
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5799-whispering-sons-06-03-2024.html?Itemid=0
VAAG
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5798-vaag-06-03-2024.html?Itemid=0
Organisatie: 4ad, Diksmuide
The Libertines - Standvastige set van speels, ongedwongen Britse garagerock’n’roll
Een leuk, ontspannend, evenwichtig concert zagen we van de Britse Libertines , rond Peter Doherty en Carl Barât, toe aan hun tweede reünie in hun 25 jarige carrière. We kregen van deze vier veertigers speels, ongedwongen garagerock’n’roll te horen, die elkaar terug vonden en nu (uit)eindelijk op hun best en sterkst speelden!
Apart bandje toch, die Libertines, uit de Britscene; in een soort ‘je m’en fou’ reizen ze muzikaal doorheen de Engelse rijke muziekhistorie; ze gingen op de koffie bij The Jam, Ian Dury, Buzzcocks, The Clash en keken op naar een Supergrass, net vóór hen.
Kenmerkend voor Libertines zijn songs die soms nooit echt helemaal afgewerkt klinken, maar altijd bijzonder catchy, fris en spontaan klinken; rudimentaire, rauwe, venijnige rockers of prachtig sfeervol, rommelig, licht weemoedige nummers.
Ook vanavond kregen we anderhalf uur lang een backcatalogue die de bredere aanpak onderstreepte van een band die nu live goed voor de dag kwam, en gretig, gedreven, gemotiveerd speelde, genoot van elkaar en van de respons. Het was ooit anders, waarbij ze nogal wisselend, gedesinteresseerd bezig waren, zeker met de vroegere historiek van Pete, de spanningen met Barât enz. ; zelfs vorig jaar nog, toen ze één van de avonden op Cactusfestival beetje erbarmelijk afsloten.
Vier platen hebben we van deze ‘Young ones’, zo waren ze eigenlijk wel te zien op het podium vanavond, Pete als een gentlemen, Carl als de doorleefde rocker James Dean vs Sid Vicious, bassist Hassall met open bedrukt hemd de punkscene uitstralend, en tot slot Powell, die als het ware net terug was van een loopwedstrijd met z’n felle gele sportieve kledij.
Muzikaal nu … Er werd afwisselend geput uit die twee opzienbarende platen uit de nillies ‘Up the bracket’ en ‘Libertines’ en het binnenkort te verwachten ‘All quiet on the eastern esplanade’, die hun tweede reünie inluidt, en ons al wist te intrigeren met drie singles “Run run run”, “Shiver” en “Night of the hunter”. Sporadisch werd de set aangevuld met eentje uit 2015, hun eerste comeback met de plaat ‘Anthems for doomed youth’. Voldoende interessant muzikaal voer dus …
Barât en Doherty, hun sympathieke rommeligheid siert een beetje een rebelse punkspirit; het rockte, rolde, het kraakte, rammelde, het raakte, een aanpak van een ruwe bolster met een blanke pit, twinkelend, sprankelend, spaarzaam, sober, elegant en bovenal heerlijk genietbaar door het elektrische, akoestische tokkelende gitaarspel, de diepe, ronkende bas en de opzwepende, zwierige en zalvende drums.
Met doorbraaknummer “Up the bracket”, als opener, knalde het meteen, het Libertines credo bij uitstek, ruim twintig jaar backintime; overtuigend ging het verder met de garagerock’n’rollende “Vertigo”, “Run run run” en “What became of the likely lads”. De zang van Doherty moest eerst nog wat z’n weg vinden, deze van Barât was direct ok. De zangpartijen vulden elkaar aan of wisselden elkaar af.
Het zat allemaal wel goed in elkaar en tekende een homogeen, evenwichtig optreden. De huidige single “Night of the hunter”, ondersteund van een tweede gitarist en weliswaar zonder die Morricone inslag, klonk zalvend, sfeervol.
Libertines hadden dus een fijne keuze gemaakt in hun materiaal en bleven bij de leest. Het recentere “Shiver”, “Mustangs”, “Heart of the matter” meten zich met oudjes “The boy looked at Johnny”, “The delaney” en “What a waster”. De akoestische gitaar en mondharmonica konden af en toe eens worden bovengehaald op een “Music when the lights go out”, “Can’t stand me now” als op “Night of the hunter; onafgewerkt ruw, rammelend vs afgewerkt, subtiel melodieus; broeierig, extravert, ingenomen, zacht.
Al snel was op die manier het eerste uur voorbij. Het publiek was enthousiasmerend en dit straalde op het kwartet af, die hun publiek steeds hoffelijk dankte .
Er mag al veel gezegd en geschreven zijn over Doherty-Barât na al die chaos en spanning, het zijn twee muzikale genieën die elkaar hebben teruggevonden en met z’n vier vormen zij nu een hechte band.
De band is hier populair, de Fransen dragen ze op handen, misschien wel omdat Doherty, die sinds zijn Franse Puta Madres (met Frédéric Lo) avontuur (na Babyshambles en solo) zich momenteel in Normandië heeft gevestigd.
Het integer rockende “France” van Barât werd sterk onthaald in de bis, het spannende “Gunga din” volgde en met “The good old days”, opgewarmd door een ferme drumsolo en “Don’t look back into the sun”, kregen we twee kopstoten in doel.
Hier stond een Libertines op scherp en op hun best; de jaren op de teller zorgden voor spontaniteit, speelsheid, homogeniteit en standvastigheid. Dit was er eentje om te onthouden en in te kaderen van deze Libertines!
Organisatie: Aéronef, Lille
Nederlands 
Français 
