A. Savage - Geen brandend huis maar eerder ingetogen kampvuurtje
A. Savage, bekend van het viertal Parquet Courts, bracht met zijn tweede soloalbum ‘Several Songs About Fire’ onder de arm een bezoek aan ons land. Net als zijn eerste LP ‘Thawing Dawn’ uit 2017, ging hij opnieuw de introspectieve toer op. Deze keer over het verlaten van zijn New York als een brandend gebouw.
Zijn nieuwe songs, soms americana, soms folk, zijn spaarzame muzikale composities waar vooral zijn poëtische pen botviert.
Even zien hoe dit tijdens een intiem en gezapig concert aan bod kwam.
Het voorprogramma was verzorgd door de nobele onbekende Naima Bock. Al meedere passages in België heeft ze achter de rug. Opnieuw slaagde ze erin om het publiek vanaf het eerste moment met haar breekbare folkklanken en charisma in te pakken. Met nummers als "Gentle" en "Campervan" creëerde ze een intieme sfeer waarin haar baritonstem en zachte gitaarwerk schitterden. Ondanks enkele kleine muzikale hobbels wist ze het publiek te raken met haar authentieke en kleurrijke performance. Toen extra muzikant Jack van Bingo Furry haar vervoegde, werd haar concert wat interessanter. Naima's dankbaarheid voor het aandachtige publiek was voelbaar, en haar opmerking over Jack's nieuwe album zorgde voor een luchtige noot in haar betoverende set.
Na een luchtige opwarmer was het de beurt aan A. Savage om het publiek verder mee te nemen. Ondersteund door een band van getalenteerde muzikanten bracht A. Savage een eerste handvol nummers van zijn tweede soloalbum, ‘Several Songs About Fire’; met het allernieuwste "Black Holes, the Stars and You", "Hurtin' or Healed" en “Elvis in The Army” nam hij het publiek meteen bij een les introspectie. Zijn rauwe stem en poëtische teksten raakten enkele luisteraars, en hoewel sommige fans misschien snedige hooks hadden verwacht, werden ze beloond met een meer ingetogen benadering van zijn muziek.
“Riding Cobbles” klonk dan wel als een vreemde eend in de bijt, het kon ons wel bekoren.
A. Savage verraste iedereen met covers van "I Can't Shake the Stranger Out of You" en “Oyster and the Flying Fish” om daartussen terug te gaan naar zijn oude materiaal uit ‘Thawing Dawn’. "Winter in the South" en "Wild, Wild, Wild Horses" brachten een mix van americana en pasten vlekkeloos bij de covers en de songs uit zijn tweede soloplaat. Het hoogtepunt was “Thawing Dawn” zelf, dat ondanks de ongeïnteresseerde zang van Savage ons toch plezierde met de tempowisselingen.
Vervolgens vulden hij en de zijnen de set met opnieuw een handvol ‘Several Songs About Fire’. De avond kabbelde voort en werd soms wat te gezapig, maar toch slaagde A. Savage erin om het publiek geboeid te houden met zijn diepgaande teksten en minimalistische performance. Het slotnummer "Out of Focus" mocht dan wel matig zijn, maar de saxofoonsolo zorgde toch voor een klinkend einde.
Setlist: Black Holes, the Stars and You - Hurtin’ or Healed - Elvis in the Army - Riding Cobbles - Le grand balloon - I Can’t Shake the Stranger Out of You (Lavender Country) - Thawing Dawn - Wild, Wild, Wild Horses - Winter in the South - Indian Style - Oyster and the Flying Fish (Kevin Ayers) - Mountain Time - Thanksgiving Prayer - David’s Dead - My New Green Coat - Out of Focus
Organisatie: Botanique, Brussel
Muddler – Een gevarieerd donker rock avondje, met een hoek af
In 2019 hadden we reeds aandacht besteed aan de band Muddler, al vanaf 2016 actief , die toen net hun album 'Niets Leeft zonder Wonden ' uitbracht. 'Muddler - Een unieke parel tussen het overaanbod aan bands. Het is als zoeken naar een speld in een hooiberg. Echter, soms kom je toch heel uitzonderlijke artiesten tegen, die extra aandacht verdienen, schreven we over de band.
Over deze release hadden we in 2019 eveneens een interview met de band.
Muddler - Is het rock-'n-roll om tot de late uurtjes repeteren en op te treden in obscure clubs? Om de dag daarna je kinderen te knuffelen, hen naar school te brengen en in het dagelijkse leven te stappen? We denken van wel … (musiczine.net)
Ondertussen zagen we hen op het podium van Frietrock, en zijn we de band op de voet blijven volgen. We gingen dan ook gretig in op de uitnodiging om te komen zien naar hun optreden, als double Bill met Total Blindness in Liers Cultuurcentrum.
Het werd dan ook een bijzonder gevarieerde, boeiende, donkere rock avond, met een hoek af.
Total Blindness (****) staat garant voor gebalde rock muziek, vanuit de onderbuik. "Een onfeilbaar enthousiasme en eindeloze energie", lezen we in de biografie, en dat klopt zondermeer. Met de nodige vuurkracht, energie en speelsheid gaat het combo in razendsnel tempo tekeer. Ze porren het publiek telkens aan het publiek, zetten hen in bewegingen en bij een ballad gaan lichtjes de lucht in.
Kenmerkend is de 70s rock zonder echt gedateerd te klinken. Een stomend setje, die de tijd van toen doet heropleven. Na de regulaire set volgde nog een bis, het publiek reageerde enthousiast op deze knappe, lekkere rockshow met een hoek af.
Nederlandstalige rock is populair momenteel, kijk maar naar bands als Goldband die met hun muziek zorgen voor een ware volkstoeloop. Een band als Muddler (****) zou, ondanks hun wat donkere aankleding, niet misstaan tussen die lichting Nederlandstalige poprock. In hun emotionele sound is humor vervat, wat het geheel siert.
Live balanceert de band in uitersten , “zWaarheid' is er eentje van uitersten. De registers worden open getrokken op “Gouden Kooi” en “Kom Ten einde”. We krijgen een overtuigende, wervelende finale met een vlijmscherp gebracht “Keurslijf”, een zinderend “Hindertaal” en het gevoelige “'Huil”; ze dienen de nodige adrenalinestoten toe. “Liever onderweg” schittert in deze closing final. Klasse!
Muddler wist moeiteloos de aandacht van het publiek te behouden in hun gevarieerde set, die hield van tempowissels en emotionaliteit, die scoort met een donker kantje en een hoek af . Hun Nederlandstalige poprock verdient erkenning. Dit was hoedanook een gezellige avond!
Setlist: zWaarheid//Zomerverloren//Tot Stof // Autopsie//Gouden Kooi//Kom Ten Einde//Keurslijf//Allenerziel//Hindertaal//Huil//Liever Onderweg
Organisatie: Liers Cultuurcentrum, Lier
Goethes Erben opent in Waregem een kist met oude en nieuwe herinneringen
De ambities van de programmatoren van de nieuwe Schakelbox in Waregem zijn niet min: één of twee keer per jaar de hoogdagen van The Invitation/The Steeple laten herleven. Een organisatie en concertzaal die legendarisch zijn in de wereld van new wave en gothic. Heel wat Belgische en buitenlandse fans en bands hebben fantastische herinneringen aan die periode, dus de lat ligt hoog voor de Schakelbox. De eerste horde in dat plan werd vlot genomen. Met Goethes Erben op de affiche, één van de eerste bands die The Invitation ooit uitnodigde naar Waregem (toen nog naar het Gaverke), kon het onmogelijk mis gaan. Het concert was dan ook heel snel na de aankondiging uitverkocht. De volgende stap is Clan of Xymox, nog zo’n overlevende legende uit die periode, die volgend jaar in maart in de Schakelbox staat.
Het voorprogramma van Goethes Erben op deze korte mini-tournee was voor de Belgische band The Arch, uit Breendonk. Niet zo verwonderlijk. Sinds kort zit The Arch op hetzelfde label als Goethes Erben, waarvan Goethes Erben-frontman Oswald Henke mede-eigenaar is. Hij heeft hen naar verluidt zelf gevraagd om bij Dryland Records te komen nadat hij hen in Duitsland live aan het werk zag, een uniek aanbod dat geen enkele band zou weigeren. Vorig jaar bracht The Arch op Dryland Records dan het album ‘Sanctuary Rat’ uit. Een heel fijn album, dat op veel gejuich werd onthaald bij fans en recensenten.
Er zijn wel wat gelijkenissen tussen The Arch en Goethes Erben. Beide bands hebben hun roots in de gothic rock, maar schuwen het experiment niet. Ook bij The Arch moet niet elke song opgebouwd worden met stompende beats en ijle gitaren. ‘More’ mag hier ook al eens ‘less’ zijn. Nog een overeenkomst tussen de bands: beide hebben een combinatie van muzikanten in de schaduw en een frontman die alle spots aan zich laat kleven. Al blijft CUVG van The Arch dan wel een light-versie van Oswald Henke. Het blijft voor ons toch moeilijk om aan onze Vlaamse bescheidenheid te ontsnappen en larger than life op een podium te staan.
The Arch bracht in Waregem een set in twee delen. De eerste helft was voor nummers uit ‘Sanctuary Rat’ (met “Clear Fields”, “9,81”, “Sanctuary Rat” en “Devil’s Breed”) en daarna kwam een soort van ‘Best Of’ uit alle albums voor ‘Sanctuary Rat’. Daarbij ging veel aandacht naar de begindagen van de band, met “Babsi Ist Tot” uit 1986 en de singles “Stay Lay” uit 1989 en de stevig rockende cult-hit “Ribdancer” uit 1990. De rolverdeling bij The Arch is duidelijk: CUVG is de charismatische ceremoniemeester die het publiek bespeelt, de gitaristen (Ivan & Mr Pierre) mogen hun ding doen als luitenanten. Stoïcijns staren ze de zaal in, een paar zeldzame keren zoeken ze elkaar op voor een gitaarduel. Bijna onzichtbaar op de achterste rij staat toetsenist Jakke.
The Arch kreeg in de Schakelbox de eerste rijen aan het dansen, al zeker met hun oudere werk in de tweede helft van de set. In de eerste helft was er vooral enthousiast applaus, wat toch ook al niet evident is bij een publiek dat enkel voor de hoofdact een ticket gekocht heeft. Op basis van deze perfect gebrachte en raak geselecteerde set verdiende The Arch misschien nog wat meer liefde en enthousiasme van het publiek. Maar we mogen ook niet vergeten dat vele fans al een dagje ouder worden en misschien ook niet allemaal mee zijn met het recente materiaal.
Goethes Erben werd met luid applaus en gejoel onthaald zodra de band het podium opkwam, wat er al op wees dat deze Duitsers weinig moeite zouden hebben om de 300 fans in Waregem in te palmen. Goethes Erben had bijna niks van decor mee voor deze ‘Greatest Hits’-avond. Enkel een minutieus uitgedachte lichtshow en een houten kist. Als Oswald deze ‘kist der herinneringen’ opent schijnt vanuit de kist een mysterieus rood licht en tovert hij er allerlei attributen uit: een soldatenjas voor “Zinnsoldaten”, een Mozart-achtig jasje voor “Märcherprinzen”, sterrenstof voor “Stadt der Träume,” een kinderpop voor “Vermisster Traum”, … Het sterrenstof blaast Oswald uit zijn hand over de eerste rijen. Twee dames die de volle laag glitters over zich heen krijgen, biedt hij nadien zijn verontschuldigingen en zijn eigen handdoek aan.
De kist is voor de Goethes Erben-frontman meer dan een veredelde verkleedkoffer en pupiter (als geheugensteuntje voor de lyrics, hoewel dat eigenlijk niet nodig is). Goethes Erben is de grondlegger van het muziektheater en Oswald gebruikt dat ene stukje decor dan ook voluit. Hij springt er bij bijna elk nummer vlotjes op, balanceert soms vervaarlijk op de rand en springt er dan net zo soepel opnieuw af. Vanop de eerste rijen is het kist-springen al spectaculair, vanop de achterste rijen lijkt het alsof de frontman op de schouders van het publiek staat.
Ook zonder kist is Oswald een volleerde acteur die de ene keer vrolijk een rondje danst op een dodenmars, dan weer zenuwachtig ijsbeert van links naar rechts en vervolgens zijn eigen dood naspeelt door enkele minuten languit en onbeweeglijk op het podium te blijven liggen.
Henke verontschuldigt er zich voor dat zijn Nederlandse woordenschat na al die Belgische optredens niet veel verder komt dan een gemeend ‘dankuwel’. Hij is zichtbaar geëmotioneerd door de warme ontvangst in Waregem. Deze stad gaf Goethes Erben het eerste optreden buiten Duitsland en was vaak een halte voor concerten en festivals. Het was van 2016 geleden dat de Duitse band nog in Waregem speelde en dat de (West-)Vlamingen hen nog niet vergeten zijn, doet bijzonder veel deugd. Er waren ook fans uit Nederland en Duitsland en zelfs uit Groot-Brittannië in de Schakelbox en die worden verwend met een lange set van singles en publieksfavorieten uit zowat alle albums.
De bandbezetting – die nogal eens wisselt bij Goethes Erben – laat bij deze passage in Waregem toe om zowel de meer ingetogen nummers te brengen als de oudere, meer gothic rock-nummers. Twee bandleden zijn alleskunners. De toetsenist is de vroegere gitarist en die mag ook voor twee nummers invallen als bassist en dan nog als gitarist. De nieuwe, jonge gitarist – het is zijn allereerste concert met Goethes Erben - speelt akoestische en elektrische gitaar en soms ook eens bas. Enkel de drummer en de man met de elektrische cello moeten nooit van instrument wisselen.
Wat opvalt in de setlist: uit het jongste album ‘X’ (naar het Romeinse cijfer voor tien vanwege het tiende studio-album) wordt slechts één nummer gespeeld: “Xenomelie”, hoewel heel wat fans gerekend hadden op de rockende single “Schmerz”.
De set in Waregem was een aaneenschakeling van hoogtepunten, met pakkende versies van onder meer “Der Eisstürm”, “Lebend Löhnt Es” en “Wer Mich Liebt”. De reguliere set wordt afgesloten met “Sitz Der Gnade”, Oswald Henke’s interpretatie van Nick Cave’s “Mercy Seat”, die in het Duitse nog wat harder binnenkomt. De cello-speler doet het hele concert zijn best om uit de spots te blijven, maar op het einde van de set is het Oswald die hem met een eenvoudige zaklamp een eresaluut geeft.
Na de reguliere set volgen liefst drie bisrondes met onder meer het abstracte liefdeslied “Seelenschatten”, het drammerige “Mensch Sein” en “Das Ende”.
Goethes Erben gaat in Waregem van het podium af met een kist met oude en nieuwe herinneringen.
Organisatie: CC De Schakel, Waregem
GA-20 - Heerlijke vintage blues
De blues, een te vaak platgetreden pad waarin men soms het bos door de bomen niet meer ziet. Om er hierin bovenuit te steken moet men al uit het goede hout gesneden zijn. Met GA-20 hebben we op dat gebied wat ons betreft een voltreffer.
Het basloze trio grijpt volledig terug naar de echt authentieke blues van grootheden als John Lee Hooker en vooral Hound Dog Taylor. Ze blijven trouw aan de primaire structuren van het genre, maar doen dit op zo een frisse, vitale en energieke manier dat het hen tot één van de meest opwindende blues-acts van het moment maakt.
Zowel Matthew Stubbs als Pat Faherty zijn fenomenale gitaristen die om de beurten met verrukkelijke solo’s voor de dag komen zonder daarbij in het Bonamassa syndroom te vervallen. Waarmee we willen zeggen dat hun solo’s volledig in functie van de songs staan, en niet van een opgeblazen ego.
Wat GA-20 ook uitzonderlijk maakt is de soulvolle stem van Pat Faherty, waarmee hij traditionals als “Just Because” (Lloyd Price) en “My Baby’s Sweeter” (Little Walter) naar een hoger niveau tilt. Met pareltjes als “I let Someone In” en “Easy On The Eyes” toont Faherty dat hij zelf ook een verdomd goed songschrijver is die de blues in een gloedvol bad soul doopt. Er is ook tijd voor een heerlijk solomomentje, wanneer Faherty in zijn eentje RL Burnside eert meet een naakte versie van “Come On In”.
Op hun rauwst klinken ze wanneer ze “Give Me Back My Wig”, “She’s Gone” en “Sitting At Home Alone” onder handen nemen, allen songs van hun grote voorbeeld Hound Dog Taylor die ze trouwens al eerden met een volledig album, het uitstekende ‘Try It… You Might Like It’.
GA-20 is een band die de blues laat schitteren op een uiterst vinnige en dynamische manier. Heel wat anders dan de talrijke blues-artiesten die misschien wel technisch heel bedreven mogen zijn, maar wiens blues te vaak oubollig, saai en belegen klinkt. GA-20 is the real thing.
Een pluim ook voor support act Hideous, met hun stevige rock misschien niet bepaald de ideale opwarmer voor een avondje retro blues, maar met een handvol puike rocksongs weten ze toch het publiek te overtuigen. Hideous lijkt in de eerste plaats toch wel het ding te zijn van Guillaume Lamont, in een ander leven ook gitarist van RHEA.
Bij RHEA, een band die hardnekkig een copy paste tracht te zijn van Royal Blood, moet hij in opdracht van zijn mede bandleden mooi binnen de uitgetekende lijntjes kleuren, maar in Hideous kan hij wel degelijk loos gaan. De looks en attitude heeft hij al, maar hij blijkt hij ook nog eens gezegend te zijn met een stem die helemaal in het rockplaatje past. Qua haardos, maar ook wel qua sound, denken we meermaals in de richting van Wolfmother en in de gitaarriffs bemerken we hier en daar zelfs een flard Black Sabbath, van ons mogen ze gerust nog wat meer die kant uitgaan.
Echt origineel is het allemaal niet, we hebben dit al vaker gehoord, maar er komt heel wat stuwkracht, pit en energie uit. En dat is wat telt.
Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas
Swans - Niet voor gevoelige oortjes
Een Swans concert is zoals u weet geen onbezorgd wandelingetje in het park. Het is een harde noot om te kraken, het grenst aan het ontoegankelijke en terroriseert het gehoor, maar het is steeds een indrukwekkende belevenis, althans voor diegenen die wel wat gewoon zijn.
Vaste songstructuren zijn uit den boze bij Swans, en dat al zeker in een live gebeuren. De tracks treden ver buiten de grenzen van hun studioversies en fungeren eerder als een leidraad, een vertrekpunt van waaruit goeroe Michael Gira als een ware sjamaan zijn band dirigeert naar ongekende noise-oorden waar furie overloopt in chaos. Zo duurt de eerste song “The Beggar” ongeveer een uur (jawel, u leest het goed, een uur) en daarmee worden ons brein, oren en ziel danig op de proef gesteld. Dit is Swans in zijn meest extreme vorm, pijnlijk, hardvochtig, huiveringwekkend, experimenteel, hectisch en pokkenluid.
Opperhoofd Michael Gira is alomtegenwoordig in de mix, zijn vaak overstuurde vocals komen binnen als noodkreten. Gira zingt niet, hij declameert, briest en sneert. Zijn kompanen volgen hem met een demonische en repetitieve sound die immer beklijvend en hypnotiserend werkt.
Maar liefst twee een half uur duurt dit intens spektakel en dat in 5 bezwerende songs, voor zover je hier nog over songs kan spreken, het zijn eerder meedogenloze opussen die de rand van de waanzin opzoeken.
Dit was onze vierde live kennismaking met Swans en we zijn alweer een bijzondere ervaring rijker die zijn gelijke niet kent.
Neem gerust een kijkje naar de pics van hun set november 2023, Botanique, Brussel
https://www.musiczine.net/phocagallery/category/5626-swans-16-11-2023.html?ltemid=0
Organisatie: Aéronef, Lille
Persefone + guests - Intens progressief metal Avondje binnen een intiem kader
Een intens progressief-metal avondje kreeg je in het gezellige Asgaard in Gentbrugge.
De zaal was goed vol gelopen voor vier bands, komende uit Andorra, USA, Spanje en Frankrijk. Met Persefone als publiekstrekker.
Zanger Marc Martins Pia vertrok vorig jaar en werd vervangen door Daniel Rodríguez Flys, we waren benieuwd welke impact dit zou hebben op de band. Ze kwamen in Gentbrugge eveneens hun nieuwste EP ‘Lingua Ignota: Part I’ voorstellen.
Ons verslag van een fijn, intens progressieve metal avondje in een zeer intiem kader.
De avond werd op gang getrokken door het instrumentale trio Lampr3a (*****) die de kunst heeft verstaat de instrumenten te laten spreken. Een bijzondere gewaarwording en een virtuositeit, die naar een onaards hoogtepunt wordt gestuwd, zonder het spelplezier echter uit het oog te verliezen.
Een spraakzame bassist, gitarist en een bonkige drummer die zijn drumvellen geselt, doen de Asgaard op z’n grondvesten daveren. Deze puur instrumentale progressieve metal act klonk erg emotievol en blies ons omver. Wat een intensiteit. Uniek en grensverleggend.
Stellar Circuits (***) heeft wel zangpartijen en in de sound ervaren we diezelfde emotie en intensitet. De drums en gitaarpartijen zorgen voor kippenvelmomenten. De imposante zanger en frontman heeft een uiteenlopend stembereik; hij verlaat soms abrupt het pad van de intieme zanglijnen, om plots uit het niets hevig te brullen, waardoor je niet goed weet wat er nu echt gebeurt. Hij zoekt z’n publiek op en entertaint hen.
We waren maar deels overtuigd van hun diverse aanpak; ze zijn nog wat zoekende naar de juiste sound. Het potentieel is er echter wel.
Het donker kantje van wat progressieve metal te bieden heeft? En dat typische pad zelfs verlaten? Daarvoor moest je op deze zondagavond toch bij Hypno5e (****) onderstreept het donkere kantje van de progressive metal en durft dat pad te verlaten. Mooi klinkt het door die bijzonder grauwe instrumentatie en vocals. Samen met de sobere verlichting, borrelen angstgevoelens op. Desondanks kunnen we stevig headbangen, word je geconfronteerd met je innerlijke demonen.
Enkele moshpits duiken op . Hypno5e trekt alle registers open, wat een tempo’s en oorverdovend gitaar/drumgeweld. Overweldigend!
Persefone op z’n beurt trekt meteen de aandacht. “Flying Sea Dragons” is een binnenkomer en grijpt ons meteen bij het nekvel. Beukend of eerder intiem, ze overtuigen met die dreigende tunes en banen zich een weg naar je donkere ziel. Deze band weet ons te raken.
De melodieuze nuances van Persefone (*****) voelt aan als een canvas om die donkere emoties een plaats te geven. Qua instrumentatie dik ok dus.
Het was nu afwachten wat de impact van de nieuwe vocalist zou zijn. De zang is echt een openbaring, een zuivere puurheid met emoscreams. De zang van Daniel Rodríguez Fly is sterk, rauw en helder; wat een bereik in die sound.
Muzikaal staat de band op scherp dus; als de registers worden open getrokken, zoekt de gitarist letterlijk zijn publiek op. Er ontstaan spontaan enkele moshs en een heuse circle pit. Die brede, diverse aanpak intrigeert. We zijn overtuigd!
Neem gerust een kijkje naar de pics @Romain Ballez
Persefone
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5724-persefone-11-02-2024.html
Hypno5e
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5725-hypno5e-11-02-2024.html
Stellar Circuits
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5726-stellar-circuits-11-02-2024.html
Lampr3a
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5727-lampr3a-11-02-2024.html
Organisatie: Asgaard, Gentbrugge (ism GRIMM, Necktwister)
Belpop Bonanza Superstar- De beste Buitenlandse Belpopverhalen. Wat wij, kleine Belgen, hebben betekend voor de supersterren …
Jan Delvaux en DJ Bobby Ewing gingen weer grasduinen in de Belpop. In deze Belpop Bonanza Superstar laten ze horen en zien wat wij, kleine Belgen, hebben betekend voor de supersterren … Tekst, uitleg, muziek kregen we anderhalf uur lang van de twee, die sterk op elkaar ingespeeld waren, informatief, verrijkend, verrassend en entertainend …
Een nieuwe aflevering dus kregen we over de geschiedenis van de nationale popmuziek, deze keer de beste Buitenlandse Belpopverhalen . De twee toonden ons hoe (vaak) wij het buitenland hebben verbaasd.
Met plezier stapten we in hun muzikale leefwereld, verrast door de talrijke linken en toevalligheden. We kunnen niet alles verklappen , maar toch … even deze fijne verhalen, weetjes met een dosis humor.
België telt zes wereldhits. Na 60 jaar popmuziek. Zoveel hebben de Amerikanen er elke week. Toch mag ons internationale gewicht niet onderschat worden (Tip: Technotronic, Plastic Bertrand , Rocco Granata, …).
Of hoe Eurodance de wereld veroverde (Tip: Milc inc, Fiocco, 2 Unlimited, …). Hebben we wereldsterren? (ja hoor: Stromae, Angèle, Milow, …). Hoe Brel en Terri Jacks elkaar vonden (“Le moribond/seasons in the sun”). Een populair S-vormig blaasinstrument met kleppen? Adolphe Sax, zeker … George Michael en Gerry Rafferty hadden er wereldhits mee.
Geestig hoe het allemaal soms gaat en ons Belgen bindt met artiesten, producers, managers, kortom de muziekwereld.
We moeten ons niet wegschuilen, onze Toots met de tune van Sesamstraat; en een zekere Dambrin Didier zorgde voor een muzikale revolutie binnen de dance en beats, elektronica voor wereldsterren.
We zijn vaak belangrijk voor supersterren. Het logo van The Beatles? De mooiste liedjes van Boudewijn de Groot? De grootste Turkse popster aller tijden? Of de invloed van de juke box, Ronnex records van Ray Maxwell, de Expo 58 en de ICP recordings in Elsene (check maar eens “No mercy” (The Stranglers) , “Taking loud & clear” (OMD), “Bring on the dances horses” (Echo & The Bunnymen), “Just like heaven” (The Cure). Heerlijk , mooi, allemaal leuke en interessante verhaaltjes met een meezingmomentje … Of verder, de doorbraak van Indochine en Urban Dance Squad. Ook fashion designers vonden ons Belgen, o.a. Versace met de film ‘Belgica’ en de muziek van Soulwax.
Bisnummers? Jan Delvaux en Jimmy Dewit ‘Bobby Ewing’ vergeten het niet in hun theatershow, met een aangename draai en swing.
Wat een mooi eerbetoon aan die Belgen die internationaal ‘iets’ konden betekenen, maken, spontaan, losweg, onverwachts, beredeneerd. Dat zijn wij, we zijn vaak supersterren in het buitenland!
Belpop Bonanza Superstar was een grenzeloze avond tussen de wereldsterren., met de beste buitenlandse Belgische verhalen, een avondvullende theatershow, ontspannend, leuk, verrassend, verrijkend en entertainend.
De tour is van start gegaan tijdens ‘de week van de Belgische muziek’; in het voorjaar worden een dertigtal plaatsen in Vlaanderen aangedaan tot eind mei 2024. Doen!
Eerdere shows van de twee: BB city specials, BB Tura special, Merci Nederland en BB Royale, … Een grootse quiz volgt nog in de Brielpoort, Deinze (april) en er zijn de naslagwerken als deze hier, ‘de dikke Delvaux’, enz. Zeg niet , dat we het niet hebben gezegd …
Organisatie: Working class heroes ism CC De Spil, Roeselare)
Meau - Nederland overheerst De Vooruit
Philine - Het publiek werd opgewarmd door Philine, een pittige blondine vergezeld door een gitariste en backing vocal. Eerder een ongewone combinatie voor een singer-songwriter. Philine is een Rotterdamse die kwetsbare popliedjes schrijft over de dagdagelijkse struggles van een twintiger. Ze laat zich in haar teksten van de meest kwetsbare kant zien. Ze beschrijft de hersenspinsels die haar wakker houden ’s nachts. Op haar plaat ‘So Sick Of Myself’ neemt ze de onzekerheden van een nieuwe relatie onder de loep en de bijhorende druk om het niet te verpesten.
Haar eerste EP bevat 5 nummers waar “Half Of It” de meest eervolle vermelding krijgt live. Meezingen deden we vooral met “Needy As Hell”, die alle aspecten van een goede popsong bevat.
Enkele oudere singles passeerden ook in concertzaal Vooruit. Met het nummer “Green” beschreef de Rotterdamse haar eerste ervaring met truffels, we vermoeden dat het niet over chocoladetruffels ging.
Andere nummers gingen over kussen met meisjes en toxische ex-liefjes. Iedere inspiratie is inspiratie voor de 24-jarige. Laat je dit zeker niet van de wijs brengen, sommige thema’s lijken banaal, toch slaagt Philine er in om al haar twijfels in het leven om te zetten naar fijne deuntjes.
Hoewel het niet altijd loepzuiver was in de hoogte, was het voorprogramma wel de moeite om iets vroeger naar de Vooruit af te zakken.
Alle credits ook voor de backing vocal, die niet alleen een engelenstem had maar evengoed een prachtige glimlach. Ik weet niet wat in het water zit in Nederland, maar bottoms up, het smaakt naar meer.
MEAU - Meau, voluit Meau Hewitt, stond in 2022 al een keer in de kleine concertzaal van kunstencentrum VIERNULVIER in Gent. Maar het gaat hard voor Meau na haar deelname aan ‘Beste Zangers’ (bij ons gekend als ‘Liefde voor Muziek’), blijkbaar hard genoeg om vlotjes de grote concertzaal uit te verkopen. Een sober podium met vijf muzikanten en enkele antieken lampen uit de kringloopwinkel. Meer had de Nederlandse niet nodig om ons te overtuigen op woensdagavond.
Openen deed Meau met “22” van haar gelijknamige plaat, waarvan de eerste zin het is me eventjes teveel geworden meteen werd meegebruld door alle tieners en twintigers in het publiek.
Het jeugdig enthousiasme werd me tijdens de show gelukkig niet te veel, want de fans kregen doorheen het ganse optreden geen enkele dip.
Meau bracht niet de grootste popshow, maar draaide ons vlotjes om haar vinger door haar vrolijkheid op het podium. De interactie met zowel het publiek als de muzikanten kwam heel oprecht over en de kalverliefde tussen haar en gitarist Vadim deden ons zelf een beetje vlinders in onze buik krijgen. Voor “Dans Met M’n Ogen Dicht” haalde ze eenmalig haar mondharmonica boven. Jammer dat die daarna niet opnieuw passeert, want het paste wel mooi tussen de lampenkappen.
Betoveren doet Meau vooral in de kwetsbare nummers, zoals “Hou Me Vast”, “Blijven Rijden” en het wondermooie “Helen” over ongelukkig zijn ook al heb je alles om wel dolgelukkig te zijn. Haar teksten halen niet het niveau van grote voorbeeld Eefje De Visser, maar bevatten wel de nodige diepgang om de ganse avond aandachtig te blijven luisteren.
Uit haar passage van ‘Beste Zangers’ kregen we in tegenstelling tot haar Nederlandse tour geen enkel nummer, hoewel “Geef Me Iets” zeker had mogen passeren. Gelukkig had Meau genoeg anders voor ons in petto. Halfweg het concert kwam de verrassing van de avond op het podium gesprongen, niemand minder dan Pommelien Thijs kwam meezingen met hun hitje “Droom Het Donker Weg”. Pommelien stond op ieder podium het voorbije jaar, dus we mogen ons na die vijf MIA’s best vereerd voelen dat ze even een blitzbezoek bracht aan Gent. Maar echt schitteren deed de samenzang van de meiden vooral in “Als Geen Ander” dat oorspronkelijk met Bente werd opgenomen.
Een wondermooi nummer over meisjes die elkaar onvoorwaardelijk steunen in het leven.
Onze laatste restje stem spaarden we tot de bisnummers, waarbij haar grootste hit “Dat Heb Jij Gedaan” hoorbaar was tot in Ledeberg.
Wie Meau en Philine nog aan het werk wil zien, kan eind februari afzakken naar Het Depot in Leuven, er zijn nog tickets te verkrijgen.
Philine + Meau
Neem gerust een kijkje naar de pics
Philine
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5709-philine-07-02-2024.html?Itemid=0
Meau
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5710-meau-07-02-2024.html?Itemid=0
Organisatie: Democrazy, Gent (ism Live Nation en VIERNULVIER)
Soulwax – Live indrukwekkend en collectief dat nazindert!
Het blijft een ‘must see’, Soulwax van de Gentenaars Stephen en David Dewaele, sleutelfiguren van de internationale elektronische muziek. Opnieuw zorgden ze voor een ‘part of the weekend that never dies … on a manic monday’, die hun talrijke projecten en ‘From Deewee’ sound samenbalden in een twinkelend, energiek synthpopfeestje!
Een korte Europese tour zetten ze op poten, met o.m. vier uitverkochte concerten in de AB, Brussel. Muzikaal speelden ze anderhalf uur lang een reuzensalom doorheen hun elektronisch vernuft, dat rock-percussionair gekruid was. Een terugblik, maar innoverend genoeg om reikhalzend uit te kijken naar de toekomst. Letterlijk een sonisch synth laboratorium van kolossale apparatuur, controllers, consoles en een geraamte van stellingen voor drie drummers staan pal voor ons. Het toont nog steeds waarom ze een ‘outstanding contribution to music award in association with Merlin’ hebben ontvangen tijdens de AIM Awards als erkenning van hun werk en invloed, drie decennia lang; in één adem te noemen als futuristisch.
Ook hier in Lille , veel (West) Vlamingen op hun concert. Met zeven op het podium, de immense drumstellen van de doorwinterde spierballen van Brasilveteraan Igor Cavalera (den dienen van Sepultura, zoals Stephen zei), Blake Davies (Turbowolf) en lady Aurora Bennett, al dan niet synchroon drummend, de broers aan hun apparaten, bijgestaan door Laima Leyton, de wederhelft van drummer Igor en Stefaan van Leuven, op bas en elektronica, en al van in ‘t begin bij Soulwax betrokken.
De sound klonk ritmisch, creatief, alternatief door de repeterende opbouw en de vele wendingen. De songs gleden in elkaar over en houvast hadden we aan de handvol herkenbare nummers, letterlijk de steunbalk in die potpourri, mishmash van synths en drums, waarin benevelde zangpartijen zijn verweven. Mooi om met allerhande elementen, stijlen te flirten, van eightieswave, disco, elektro, newbeat, techno, breakbeats, krautrock, tribal, rock, punkfunk, neurotische trance en bleeps, die zich percussief een weg banen.
We werden in die unieke, futuristische wereld meegezogen en gemept . Ze kwamen op dreef met nieuwkomers “Hot like Sahara” en “Idiots in love” , die de huidige, dikke Soulwax lijn van elektronica, percussie en rock onderstreept. “Missing wires” en “Is it alway binary” van hun ‘From Deewee’ was de eerste herkenning, overstelpt van mitrailleursalvo’s aan slagen en synthbeats; ze mondden uit in dansbaar groovende en trancy punkfunk op schitterende tracks “Krack” en “Do you want to get into trouble”.
Het loopt over elkaar en door elkaar, zoals hun ‘Nite versions’ , die het ultieme party gevoel willen verwezenlijken. Het brengt ons tot een schitterende closing final van “Miserable girl”, “E-talking” en “NY excuse”. We worden opgehitst door die weerkerende ritmes en die sprankelende, energieke sound. De keys, elektronicabeats en percussiegeweld rollen over ons heen in een hectische, chaotische precisie en gekte. Invloedrijk in al dat materiaal: Kraftwerk, Human league, DAF, Suicide, Liaisons dangereuses, The art of noise, Depeche mode, Meat beat manifesto en LCD Soundsystem. De sobere, flashy en kleurrijke lightshow doet mee z’n werk en zorgt ervoor dat we ademloos achterblijven . Wat een dansfeestje.
Ook in de bis worden oudjes “Conversation intercom” en “Accidents and compliments” door de mangel gehaald en we worden tot slot nog even bij de kraag gehouden met “Goodnight transmission”.
Soulwax is live indrukwekkend en blijft nazinderen. Deze korte tour bewijst dat ze er nog steeds staan, met interessant werk, klaar voor de festivalzomer!
Organisatie: Aéronef, Lille
Cobra The Impaler en Turpentine valley – Beiden op naar een veelbelovende toekomst
Turpentine valley - Interessant instrumentaal trio uit eigen streek, mocht de avond openen. In hun broeierige , spannende postrock-metal hoor je een ‘back-to-basics’ geluid en sferische stukken, die een repetitieve opbouw kennen, naar een climax gaan en kunnen exploderen; de boeiende tempowissels houden het publiek bij de leest. De zachtmoedige en harde stukken vloeien in elkaar over. In het samenspel gitaar, bas, drums is er onderhuids een ‘desert’ gevoel. Door de serie ‘The twelve’ kwam het trio in de spotlights met enkele tracks …
Invloeden van Kyuss, Amenra, Godspeed, Tool, A perfect circle, God Machine en zeker Russian circles zijn er door de extraverte touches; ze weten het perfect in een eigen geluid te verwerken.
Turpentine valley - Ze zijn een goede vijf jaar bezig , hebben twee langspeelplaten uit (‘ETCH’, ‘Alder’) en houden het totnutoe bij een directere aanpak, een muur van geluid, intens, bijtend, zwaar.
Hun sound krijgt elan door het sober lichtdecor en het optrekken van een mistgordijn. Filmisch was dit een lange, dolle rit in het onbekende, een ‘lost highway’ van David Lynch.
De passage van Cobra The Impaler in het Leietheater werd aangekondigd als een try out concert, maar het nieuwe werk zit blijkbaar nog volop in de ontwikkelingsfase waardoor er hoegenaamd geen nieuwe songs in de setlist zitten. Er is dus eigenlijk weinig sprake van een try out, maar met het materiaal van hun debuutplaat ‘Colossal Gods’ uit 2022 zitten we meer dan goed voor een uurtje massieve metal. ‘Colossal Gods’ is dan ook een ijzersterk album waarin Cobra The Impaler grossiert in solide metal met ten gepaste tijd een welgekomen vleug van melodie. Een stevige sound die refereert naar gloeiende bands als Mastodon, Psychonaut en Gojira.
Cobra The Impaler pakt uit met zwaargebouwde riffs, pompende bassen en vocals die al eens neigen naar de nineties iconen Alice In Chains. Als een perfect geoliede machine pletwalst het vijftal doorheen de potige songs van ‘Colossal Gods’, een moordend debuut dat wat ons betreft bij elke beluistering nog beter wordt.
Als de nieuwe plaat even sterk wordt dan zitten ze gebeiteld voor een veelbelovende toekomst.
Het ziet er trouwens al zeer goed uit met een concertagenda die hen naar gerenommeerde festivals brengt als Alcatraz (Kortrijk) en Arctangent (Bristol).
Zeer benieuwd naar die nieuwe plaat, laat maar komen, en tot in Alcatraz!
Organisatie: Leietheater, Deinze
Piaf! The Show - Mooie honneur aan Piaf!
PIAF! The Show is wereldwijd één van de meest succesvolle Franstalige productie sinds 2015! Het wordt unaniem beschouwd als "... de mooiste hulde die ooit is geproduceerd over Edith Piafs carrière..."
60 jaar na het overlijden van Edith Piaf, schittert de internationaal gerenommeerde Nathalie Lermitte in deze show, bedacht en geregisseerd door Gil Marsalla.
In twee delen van 45 minuten vertelt PIAF! The Show het verhaal van de carrière van zangeres Edith Piaf aan de hand van haar onvergetelijke liedjes in een originele scenografie met projecties van beelden van Edith Piaf die nooit eerder zijn vertoond.
De dame n de spotlights, de vertolker van Edith Piaf, is de geweldige Nathalie Lermitte dus. Al van jongsaf bouwde ze een boeiende carrière op in de muziek als zangeres, zette stappen in de muzikale komedie en speelde rollen in musicals waarin ze vaak de rol van Piaf speelde. Het was dan ook niet moeilijk dat zij hier de prominente rol op zich nam .
Samen met haar vier muzikanten op accordeon, piano, contrabas en drums worden we in deze theatershow in de muzikale leefwereld van deze belangvolle Franse legende gedropt, de jaren ‘30-‘60 tegemoet met de oorlogsjaren tussenin.
Edith Piaf was een cabaretzangers, songwriter en actrice, die emoties losmaakte in haar materiaal; in de chansons voelen we de turbulentie van de ups en downs van haar leven, van melancholie en verdriet, van het straat, avondlijk, nachtelijk (be)leven, de bruine kroegsfeer en het bruisende Parijse leven.
De artieste Piaf in de rol van Lermitte liet hier de weemoed in Parijs doorklinken; een andere artieste, Zaz met name, die we nog niet lang geleden zagen, laat het sprankelende van de hoofdstad horen.
Een handvol sober ingehouden nummers openden de show, die hier de sfeer van druilerige wandelavonden, onder half verlichte lantaarns, in de boulevards aan ‘le tour d’Eiffel’ ademden, met o. m “Les mômes de la cloche”, “Plus bleu que tes yeux” en “l’Accordeoniste”. Haar heldere, indringende vocals en de innemende, verdwaalde en levendige tunes van het accordeonspel stonden centraal.
Het ruige leven, de pijnlijke liefdeservaringen, haar alkohol- en morfineverslaving en daarbovenop haar artritis, zijn verweven in het Franse chanson dat doorleefd, intriest klinkt, zoals ”A quoi ça sert l’amour”, “Elle frequentait la rue Pigalle”, “Entre St Ouen et Clignantcourt”, “Sous le ciel de Paris” en “Paris” zelf.
Op het achterplan zien we een foto van haar centraal , een sfeerbeeld van Parijs in al z’n aspecten, het bruisende dag- en nachtleven, een tour l’amour, de bars en de terrasjes, alsook de verlatenheid ‘snachts in Parijs.
Het tweede deel klinkt aanstekelijker, er zit meer feeststemming in, door o.m. de Parijse foor. “Padam padam”, “Mon manage à moi” en het gekende “Milord”. Haar bekender werk horen we nu. Het publiek ondersteunt de songs met handclaps en de dansspieren worden geprikkeld. Ook de instrumenten krijgen meer ruimte , naast de lappen tekst die we het eerste deel overspoeld kregen; de piano overheerst hier, eerst in het breekbare “Mon dieu”, daarna in het frisse “La foule”.
Naar een closing final gaan we met “Non je ne regrette rien”, “l’Hymne à l’amour” en “La vie en rose , gedragen door een sobere , spaarzame begeleiding en het zachtjes neuriën en meezingen.
Heel wat van onze eigen artiesten als Brel, Arno en Adamo integreerden het werk van de belangvolle Franse ‘mus’/chansonnière in hun materiaal.
Deze theatershow, vertolkt door Nathalie Lermitte was sterk geslaagd, een mooie honneur aan Piaf!
Organisatie: Mb presents ism Kursaal, Oostende
The Sisters of Mercy - Een dubbele ervaring van een band van vroeger
Wie de Sisters Of Mercy zegt, zegt jaren ’80, new-wave, pop, gothic, dance, donkere tijden … mysterie en een hele hoop miserie … Een ouder wordende band biedt een avond waarbij het niet duidelijk is wat het publiek er juist van moet denken.
Het begon met een zeer degelijk voorprogramma. The Virginmarys beuken er met hun twee vlot tegenaan en brengen wat sfeer in een volle zaal. Hun gitaarriffs zijn stevig zonder echt vuil te worden en de zang heeft wat weg van Queens of the Stone Age. Ze spelen een degelijke set als voorprogramma en het publiek kan het mondjesmaat wel smaken.
Na het débâcle in de Vooruit, hopen de doorwinterde fans toch nog steeds hun 80s idolen aan het werk te kunnen zien, de capriolen van Andrew Eldritch doorspoelend. Bij verrassing starten ze mooi op tijd en komen de twee gitaristen met de nodige air op het podium. Dit blijkt nodig te zijn als duidelijk wordt dat Eldritch duidelijk geen showman is en voornamelijk parallel met de podiumrand ijsbeert en daarbij vooral naar de geluidstechnici kijkt. Het lijkt alsof de anderhalve meter in coronatijden in zijn geheugen staat gegrift, want hij houdt zich consistent op afstand en staat zelden in de spaarzame spotlights.
Over de muziek kan veel gezegd worden, vooral over het dubieuze karakter daarvan. De band heeft een stevige repertoire waar ze sinds de jaren 80 op kunnen terugvallen maar waarbij ze tegelijk ook nieuwere nummers brengen later in de set. Binnen het genre staan ze er duidelijk en werkt het nog steeds, beetje aangepast aan de tand des tijds, zeker bij songs als “Alice”, “Dominion/Mother Russia” en “Marian”
Enkel het zingen van Eldritch kan nu meer bestempeld worden als het opzeggen van een opstel en het mompelen doorheen het optreden. En toch in momenten bij meezingers als op “Dominion/Mother Russia” komt hij er toch mooi door, met hulp van de gitaristen die het vocaal goed mee ondersteunen.
Als we naar de drums kijken zien we Catalyst die op zijn troon verheven achter de digitale machine staat en alles aanschouwt, of dat is omdat hij weinig werk heeft of contact met het publiek zoekt, laten we daarbij in het midden. De drums zijn mooi geprogrammeerd en vallen logischerwijs op het juiste moment. Als voordeel geeft dit natuurlijk dat dit degelijke sounds geeft voor een artiest die ook al 40 jaar meedraait.
De mythische clash met de recordlabels waarbij ze enkel nog live muziek brengen én maken, geeft het desondanks een extra tintje om erbij te zijn.
Het lijkt weliswaar een hommage aan het repertoire van vroeger , verderop met de obligate “More”, “Temple of love”, “Lucretia my reflection” en “This corrrosion”, dan een voorzetting maar daarom is het absoluut nog geen slecht eerbetoon, waar het publiek van overtuigd was door luidkeels mee te zingen waar nodig en zelfs een occassionele moshpit openden. Tja, een dubbele ervaring van een band van vroeger. En nu duimen in juni voor hun gig in Gent, na 39 jaar!
Neem gerust een kijkje naar de pics
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5702-the-sistes-of-mercy-30-1-2024.html?ltemid=0
Organisatie: Trix, Antwerpen
Eve Beuvens - Oerhert - Een spannend avondje poëtisch genieten
Er is in de media heel wat te doen rond het fenomeen Oerhert, het interessante project rond de gelauwerde poëzie van Astrid Haerens (laureaat Poëziedebuutprijs 2023), met muziek van MARIS & Jasmijn Lootens. Superlatieven waren tekort in de versmelting poëzie en muziek , waarbij de verkenning van de twee in de spotlights werd geplaatst.
In een goed vol gelopen Ha Concerts konden we Oerhert zien, samen met de pianiste Eve Beuvens als 'double bill'.
Eve Beuvens (****) laat haar piano spreken. In de sound borrelt de emotie naar boven. De integere muziek klinkt prachtig en weet te raken. Soms klinkt het intenser, forser en de combinatie zacht-harder maakt het boeiend. Een uniek pianospel waarvan de gevarieerde aanpak intrigeert.
Poëzie en jazz, woord en klank, het zit er allemaal in. Er wordt bij Oerhert (*****) in elk geval veel in beweging gebracht. ‘Emoties’ staan centraal in dit concept, en er ontstaat een balanceren in lichte dreigingen en zachte strelingen.
In 2022 werkten Haerens en Broeckmeyer reeds samen aan een literair project rond vrouwelijkheid en maatschappelijk engagement; muzikaal onder de noemer van jazz en improvisatie.
Ze stellen hun album ‘Anger's Family Tree’ voor. Een plaat die ons al kon bekoren, maar live nog beter tot zijn recht komt. De connectie met het publiek is er, we voelen het aan.
Muzikaal weten zij te intrigeren door ‘spoken words’ en hun kenmerkende lichtjes dreigende muziek te combineren. De emotioneel beladen zanglijnen zijn een meerwaarde.
Astrid Haerens dicteert de gesproken teksten uit haar boek, soms zingt ze gevoelig zelfs die teksten. Mariske Broeckmeyer omlijst het muzikaal. Zij weet met haar prachtige stem een mooi tegengewicht te bieden aan Astrid. Verder is er de spannende cello van Jasmijn Lootens; kortom, magie samen.
We waren onder de indruk van deze ‘double bill’; de combinatie woord, klank met de zang en spoken words waren uitermate spannend. Mooi avondje poëtisch genieten!
Organisatie: Ha Concerts, Gent ism Jazz Lab
The Sisters of Mercy - Geen ‘Temple of Love’ wel een ‘Temple of Disappointment’
Een uitverkochte concertzaal volgepakt met in het zwart geklede 40 en 50 plussers, zo zag het publiek er uit voor het langverwachte optreden van The Sisters of Mercy in Gent. Het was immers 39 jaar geleden dat ze nog eens een tussenstop maakten in de mooiste concertzaal van de Arteveldestad. Het publiek had zin in een avond vol nostalgie, de sfeer was uitgelaten.
Rond 21u45 moest de show van start gaan, maar de Sisters hebben een reputatie en durven wel al eens te laat op het toneel verschijnen. In het eerste kwartier was er geen vuiltje aan de lucht. Het publiek keek enkel nog harder uit naar de opening van het gordijn en de start van de show.
Maar 22u werd al snel 22u15 en 22u30. Het ‘boe’-geroep werd luider en frequenter, het ongenoegen groter en het publiek werd onrustig en rumoerig. Mensen begonnen iets vaker naar de bar te lopen en enkelen dachten waarschijnlijk aan de teller van hun parkeermeter die maar bleef aantikken. Iemand was het beu en sprong op het podium om even achter het gordijn te kijken wat er aan de hand is, maar werd door de security snel terug de zaal in gestuurd.
Iets voor 23u kregen we (eindelijk) te horen wat we intussen al een beetje voelden aankomen, het concert zal vanavond niet plaatsvinden. Zanger Andrew Eldritch was blijkbaar ‘ziek’, volgens de organisatie werd met man en macht geprobeerd hem ‘beter’ (lees: nuchter?) te maken, maar zonder succes.
Samen met het management werd besloten dat hij niet in staat was om het podium te bestijgen. Veel boe-geroep naar de kerel die als enige een micro ter hand nam die avond om dit ontgoochelende nieuws mee te delen.
Ook voor een organisatie is dit een catastrofe, gezien zij ook weinig invloed hebben op de staat waarin de artiesten naar hun job afzakken.
Een terugbetaling van de tickets en een kale rit terug naar huis voor de fans. Concertzaal Vooruit was donderdagavond geen ‘Temple of Love’ maar een ‘Temple of Disappointment’, Kudos naar de jongeman van de organisatie die het nieuws moest meedelen, hij had de lastigste job van de avond.
The Sisters of Mercy staan op 30 januari nog in een uitverkochte Trix. Hopelijk leert Andrew tegen dan van het Belgische bier afblijven… Voor ons geen ‘First and Last and Always’ maar eerder een ‘First and Last and Never’. Jammer!
Newsletter Organisatie
Het concert van The Sisters of Mercy in De Vooruit van 25 januari is niet kunnen doorgaan wegens ziekte van de zanger. We willen alle aanwezigen uitdrukkelijk bedanken voor hun geduld en sportieve houding. Aangezien de situatie maar heel laattijdig duidelijk werd, was dit allesbehalve evident. Er kon pas laat gecommuniceerd worden omdat we er aanvankelijk van uitgingen dat het concert normaal kon doorgaan. Pas na het geplande aanvangsuur bleek dat de zanger te ziek was om op te treden.
Momenteel overleggen we met het management van de groep wat de volgende stappen zijn. We laten de ticketkopers zo snel mogelijk weten wat er met hun tickets zal gebeuren. In het geval er een nieuwe datum gevonden wordt, worden de tickets omgeboekt naar die nieuwe datum. In geval van definitieve annulering wordt er automatisch terugbetaald. In tussentijd vragen we nog even geduld. We houden jullie op de hoogte. Namens de band en de organisatie bieden we alleszins onze excuses aan voor het ongemak.
Organisatie: Live Nation ism Democrazy + VierNulVier
Nederlands 
Français 
