Doodseskader schiet tien keer raak in Waregem
Doodseskader + Turpentine Valley
Waregem heeft een nieuwe concertzaal. Theaterzaal De Schakel kreeg een ‘klein broertje’ dat de Schakelbox werd gedoopt. In deze stad viel jarenlang weinig te beleven inzake rock en metal en dan is deze nieuwe zaal met een state-of-the-art uitrusting een verademing.
De programmatie in deze verbouwde cinemazaal doet ons watertanden. De toon werd al gezet met Jack Vamp & The Castle of Creep en de nu-metal tributeband Bulls On Parade en binnenkort komen Tristan en de Duitse gothrock-legende Goethes Erben nog langs.
Voor onze eerste kennismaking met deze nieuwe venue kozen wij voor de combinatie van Doodseskader en Turpentine Valley. Een goed uitgezochte combi blijkbaar, want de zaal stond – op een donderdagavond - netjes vol, ondanks dat buiten storm Ciaran nog niet helemaal uitgeraasd was.
Turpentine Valley speelde zo goed als een thuismatch. De instrumentale postmetalband uit Zulte is na de albums ‘Etch’ en ‘Alder’ beginnen componeren aan een nieuw album. Het ene nieuwe nummer dat de band al ongeveer klaar heeft, kregen we in Waregem nog niet te horen. Turpentine Valley bracht zijn vertrouwde set met een mix van tracks uit de twee bestaande albums, waarbij inzake intensiteit stelselmatig wordt opgebouwd naar “Trauma” en “Tremor”. Op het podium trekt bassist Thomas nog meer de aandacht naar zich toe: halfweg de set gaat hij als extra drummer de cymbalen van Roel te lijf en hij zoekt vaker dan vroeger het contact met het publiek. Dat publiek reageerde enthousiast en vroeg een bisnummer, maar daar doet Turpentine Valley niet aan mee ...
Net als voor Turpentine Valley was Waregem ook voor Doodseskader het laatste concert van 2023. Doodseskader is een duo met bas en drums en twee vocalisten. Bassist Tim zit ook in Amenra en Predatory Void en heeft het naast zijn bands druk als producer. Drummer Sigfried zat eerder o.m. in Kapitan Korsakov. Als duo brengen ze een sludgy vorm van postmetal met lyrics in drie talen (Engels, Nederlands en Frans in de nieuwe single “FLF”) en vaak wat rap. Flarden van de lyrics worden tijdens het concert in Waregem geprojecteerd zodat het podium van de Schakelbox soms op een gigantische lyric video lijkt.
Doodseskader is live een totaalspektakel. De projecties tellen als derde man op het podium dat voorts in zijn kaal- en leegheid een maatje te groot lijkt voor dit duo. Het geeft Tim de vrijheid om als een losgeslagen kopie van Flea (van de Red Hot Chili Peppers) over het podium te stuiteren.
Dat het voor Doodseskader het laatste concert van dit jaar is, ontlokt bij Tim een lang dankwoord aan de honderden fans in de Schakelbox. De band staat nog maar drie jaar op de rails en heeft in die korte tijd al heel wat afgevinkt van de bucketlist.
De set in Waregem wordt geopend met “Who Will Pour The Blood On Me”, een track die voor het eerst live gespeeld wordt en die diezelfde dag uitgekomen is als digitale single. Een cadeautje voor de fans en een knaller van formaat.
Daarna volgt een mix van tracks uit de EP ‘Year Zero’ uit 2020 en het album ‘Year One’ uit 2022, met ook nog de single “Still Haven’t Killed Myself” die in hetzelfde jaar uitkwam als ‘Year One ‘maar niet op dat album staat. De set wordt afgesloten met nog een nieuw nummer: “FLF”. Ook Doodseskader speelt geen toegift.
Na de concerten was het druk aan de merch-stands van beide bands. Mensen met Doodseskader-shirts gingen met LP’s van Turpentine Valley naar huis en omgekeerd.
De Schakelbox heeft flink wat troeven: een goede akoestiek, een uitstekende licht- en geluidsinstallatie, parking op wandelafstand, een uitdagende programmatie, … Dat deze nieuwe zaal voor elk concert (nagenoeg) uitverkocht is, bewijst dat Waregem dit nodig had. Nu kan er weer gebouwd worden aan een plaatselijke scene voor rock en metal.
Organisatie: CC De Schakel, Waregem
Hel(l)mut Lotti - Hel(l)mut Lotti goes metal - Het metal/rockend hart op de juiste plaats!
Hel(l)mut Lotti
Toen deze zomer het bericht kwam dat Helmut Lotti (****) op Graspop zou staan, werden de wenkbrauwen gefronst. De Metaldoom stond die dag echter overvol, met nieuwsgierige metal- en rock fans, en zeker ook wat sceptisch. Het werd een succes achterna, zelfs doorwinterde metalfans die we later spraken waren onder de indruk van de performance, Hel(l)mut goes metal. Uiteraard werd daar een vervolg aan gebreid in de vorm van een plaat, maar ook in een reeks zo goed als uitverkochte concerten.
Na het fijne interview met Helmut, lees hier - en de positieve reviews van zijn CD werd het hoog tijd om zelfs eens poolshoogte te gaan nemen.
We waren aanwezig in een erg goed gevulde Brielpoort, Deinze. We zagen een gevarieerd publiek die uitermate genoot.
Helmut Lotti is een klasse entertainer als een verdomd goed zanger, die het rock hart op de juiste plaats heeft. Niet zo verwonderlijk als je weet dat niemand minder dan Elvis één van zijn grote idolen en voorbeelden is.
Met “Holy Diver” zet Helmut Lotti al een bommetje neer, hoewel hij ons bij deze versie niet helemaal over de streep kon trekken. De stem van Dio is m.i. haast niet te evenaren. “Posion” van Alice Cooper en vooral het subliem gebrachte “Smoke on The Water” - met op het einde Lotti die een waterkanon boven haalt - van Deep Purple gingen erin als een zoetenkoek. Helmut Lotti biedt ons een vat aan diversiteit, met o.a. het lekker rockende “When The Lady Smiles” van Golden Earring tot “Gimme all you Lovin'” van ZZ Top. Tot zelfs later in de set een verrassende “Que je t' Aime” van Johnny Hallyday, de overleden Franse rockster.
Helmut Lotti had blijkbaar de vraag gekregen of er zitplaatsen waren, en reageert met een kwinkslag op een ingekorte versie van het overbekende “Tiritomba”, met lekker scheurende gitaren. Met zijn eigen song “Darkness” bewees Helmut Lotti dat hij in de metal echt meer in zijn mars heeft .
In het interview gaf hij aan "Daar ben ik mee bezig, ik ben volop nummers aan het schrijven. Die plaat komt er dus zeker, is het niet volgend jaar dan zal het het jaar daarna zijn. Maar die plaat met eigen metal nummers komt er zeker en vast aan." Iets om naar uit te kijken dus, want het smaakt naar meer.
Uiteraard mag een ode aan Elvis niet ontbreken, in de set komt het aan bod met de tekst uit “That’s Allright”, gecombineerd met een muzikale omlijsting van “Ace of Spades” van Motorhead. Een erg gedurfde onderneming die Helmut Lotti met brio doorstaat.
Het brengt ons bij een ander positief kantje aan dit optreden. Helmut Lotti is omringd van goed op elkaar ingespeelde muzikanten, die verbluffende riffs spelen. Op “Breaking the Law” van Judas Priest mag broer Johan ook in de spotlight staan. “Nothing Else Matters” zorgt voor lichtjes die de hoogte ingaan. Het valt ons trouwens op hoe bij dit song alsook op het eerder gebrachte “Still Loving You” van Scorpions, de stem van Helmut ons enorm raakt, tot het diepste in onze ziel.
Het ‘classic rock’ publiek is nogal kalm, naar metal normen dan, maar geniet met volle teugen van de nummers.
“Paranoid” van Black Sabbath klinkt in de instrumentatie subliem, vocaal valt Helmut Lotti hier toch wat door de mand. Maar het wordt echter gauw recht gezet met een sublieme “I was made for loving you” van Kiss. Later volgde nog “Born to Be Wild” (Mars Bonfire/Steppenwolf) en “Here We Go again” van Whitesnake; Absolute hoogtepunt werd “Paradise City” van Guns'n'Roses, vocaal klonk het zelfs stukken beter dan Axl Rose op Graspop. Een hevige “Highway To Hell” van AC/DC sloot een aantrekkelijke rock avond met een knal af.
Helmut Lotti gaf een kleine twee uur een bijzonder gevarieerde set, het (metal) rockend hart op de juiste plaats! Het sceptisme van ‘wat kunnen we verwachten’ smolt als sneeuw in de zon … Puik werk Hel(l)mut goes metal …
Setlist: Holy Diver (Dio cover) // Poison (Alice Cooper cover)// Smoke on the Water (Deep Purple cover) // Run To the Hills (Iron Maiden cover) // Easy Livin' (Urian Heep cover) Darkness// Still Loving You (Scorpions cover) // When the Lady Smiles (Golden Earring cover) / That's Allright/Ace of Spades (Elvis Presley cover) (lyrics by Elvis, song by Motörhead) // Gimme All Your Lovin' (ZZ Top cover) // Tiritomba ([traditional] cover) //Breaking the Law (Judas Priest cover) //Nothing Else Matters (Metallica cover) // Paranoid (Black Sabbath cover) I Was Made for Lovin' You (KISS cover) //Que je t'aime (Johnny Hallyday cover) //Born to Be Wild (Mars Bonfire cover) //Here I Go Again (Whitesnake cover) //Paradise City (Guns N' Roses cover)
Encore: Highway to Hell (AC/DC cover)
Pics homepag @Tim Vermoens Photography (Shoot ’n Rock)
Organisatie: Gracia Live
Teenage Fanclub - Een teenager gevoel van deze ‘Vijftigers’ Fanclub
Het Schotse Teenage Fanclub is een verborgen 90s indieparel die we maar al te graag koesteren, zeker hun langspeelplaten uit die jaren. Ook al klinkt het innemender, sfeervoller sinds de tennies, die fris tintelende als melancholisch warme, nazomerse sound dito samenzang is een omarming van hun 35 jaar muzikale carrière, die ons doet stilstaan in de ‘gemoedelijkheid des dingen’.
Heel wat volk in de Orangerie, vooral 45 plus, voor deze gitaarband die vooral hip klonk met platen ‘Bandwagonesque’, ‘Grand prix’ en ‘Songs from northern britain’. Die groovy, sprankelende als weemoedige, sfeervolle songs hebben een sterke melodielijn ,klinken eerlijk, puur, oprecht en intrigeren door de puike samenzang. Ze refereren aan bands als The Beatles, The Byrds, Beach Boys, Big Star en The Feelies.
Teenage Fanclub draait de laatste jaren rond het sing/songwriterduo Norman Blake en Raymond McGinley die vooral, in de goed anderhalf uur durende set, hier hun nineties muziekhart connecteren aan de laatste twee platen ‘Endless arcade’ (21) en het onlangs verschenen ‘Nothing last forever’.
Het was jaren geleden dat deze Teenage (nou teenage fiftyfivers) Fanclub in ons landje te zien waren. Bij het vorig album hielden ze enkele halt in de l’Aéronef, Lille.
Ze speelden een uiterst genietbare , dromerige, (aan) stekelige set waarbij het materiaal een bredere en extraverte omlijsting kreeg, met die kenmerkende, licht shoegazende, grunge aanpak, waarbij de pedaaleffects beheerst werden ingedrukt.
Het balanceerde in hun gretigheid en enthousiasme tussen lekkere grooves, fijnzinnigheid en ingetogenheid. Een heerlijk concert dus van elegante schoonheidsindiepop met een smiley gevoel.
Met zes stonden ze op het podium , met o.m. Stephen Black, die als Sweet Baboo , solo, als support optrad.
Een opstelling van akoestische, elektrische gitaren, drums, bas, keys en sax , die een jazzy tune durft te bieden. Een enthousiasmerende band, die er met veel goesting tegenaan ging. Een gretige aanpak hadden we en wel twintig songs hoorden we , een mooie backcatalogue van hun oeuvre, met in de spotlight het laatste materiaal.
“Tired of being alone” van het nieuwe album opende. “About you” van het sterke oudje ‘Grand prix’ volgde. En we kregen dan “Back to the light” en “Endless arcade”; ze zetten de toon van hun set, van harmonieus wisselende gitaarpartijen en op elkaar afgestemde zangpartijen. We werden meegesleept in melancholische, broeierige en frisse tintelingen, wat hen nu net zo specifiek typeerde.
Doorbraakalbum ‘Bandwagonesque’ (91) had evenzeer een centraal plaatsje in de list, “Alcoholiday” was de eerste worp, wat herkenbaar warm en sterk werd onthaald. Toegegeven, af en toe was er eens een niemandalletje, maar die waren gauw vergeten met die mooie afwisseling van oud en nieuw. De nieuwtjes “I left the light on”, “Falling in the sun” en “Everything is falling apart” konden zich meten met het gekende “What you do to me” en die aangename, aanstekelijke “It’s a bad world”, “I don’t want control of you” van hun ‘Songs from northern britain’ (97). “My uptight life” onderstreepte nogmaals die fijne zangpartijen, die zelfs bijna uitmondden op een acapella zang.
Natuurlijk konden we niet omheen “The concept”, doorbraaknummer bij uitstek, dat mooi uitgediept werd met die wisselende groovy sounds en wahwah golven … of hoe pop en distortion elkaar subtiel fijngevoelig vonden.
Het publiek genoot van hun onder het stof gehaalde materiaal en hun recente nummers, melodieuze ‘on the road’ dreampop die kan gelinkt worden aan de aanpak van de War On Drugs.
Met plezier kwamen ze terug met nieuwere sterkhouders “Back in the day” en “See the light”. Back to the nineties gingen we tot slot met “Everything flows” , ooit hun eerste single, die zorgde – opnieuw - voor die kenmerkende wisseling van introspektie en extravertie; net als “The concept” mooi uitgewerkt met een stekelige ritmiek en prachtige , overtuigende gitaarsoli.
In deze selist misten we persoonlijk oudje “Star sign” en “Foreign land” van hun ‘Nothing last forever’, maar we treurden totaal niet van wat deze ‘Vijftigers’ Fanclub nog presteerden.
We waren na al die jaren uiterst content hen zo enthousiast bezig te zien. Het ‘teenagers gevoel’ is dus nog niet uitgeteld!
Organisatie: Botanique, Brussel
Brandee Younger Trio + Aja Monet + Lonnie Holley - Vanuit het buikgevoel!
Brandee Younger Trio
Niet één maar wel drie headliners-waardig, deze concerten in een goed gevuld AB van Brandee Younger Trio + Aja Monet + Lonnie Holley. Elklk van he musiceert wel degelijk vanuit een buikgevoel dat een krop in de keel geeft. De muzikanten gaan overtuigend te werk, ze hebben in hun leven al wat meegemaakt en delen het met een luisterende, genietende publiek; we kregen een aanstekelijke sound van jazz, soul en afro-muzikale perfectie.
Afrofuturism, Jazz en Soul, 'Funkadelic meets Sault' zo wordt de muziek omschreven.
Kunstenaar en muzikant Lonnie Holley (****1/2) wordt gerekend tot wat in de beeldende kunst outsider art is gaan heten: een selfmade artiest zonder officiële opleiding die een geheel eigen artistiek universum weet in te richten. De man laat zich begeleiden door muzikant en achtergrond zangers die hem daarin volgen. Hij beschikt over een bijzonder soulvolle stem, die warmte uitstraalt. Hij spreekt over zijn leven, met een lach en een traan. Soms stort hij zijn hart uit intimistisch als schreeuwend. Een danspasje is niet uitgesloten. Lonnie Holley zorgt voor een oerknal, van smart en pijn die het leven ...
Evenzeer vinden we het bij Aja Monet (*****), omringt door muzikanten die haar perfect aanvoelen. “When the Poems Do What They Do” is het debuutstudio-album van de Amerikaanse dichteres.
Op haar debuut biedt Aja Monet een vloeiende mix van jazz en poëzie, die de geest van de spoken-word scènes van de jaren '90 oproept. Ze citeert haar teksten op poëtische wijze of schreeuwt haar pijn en frustratie uit. Bij sommige songs moet ze even stoppen met praten, overmand door verdriet. Het is allemaal gemeend vanuit haar hart; een wervelstorm aan emoties, gebracht vanuit het buikgevoel. Een daverend applaus volgt. Het publiek staat recht op het einde van de set.
Wat een emotionele rollercoaster naar de diepste roersels van onze ziel. Een indrukwekkende performance van een artiest die een boodschap heeft, die hopelijk door de wereld wordt begrepen!
Brandee Younger Trio (****1/2) weet jazz met klassieke muziek te binden op ingenieuze wijze. Uiteraard staat de harp van Brandee Younger centraal, ze speelt doorleefd op dit instrument. Wat een huivering.
En toch werkt dit trio vanuit het verfijnde begrip van een groepsgeluid. De bedwelemende baslijnen vullen de harp perfect aan. En dan de drumtechnieken, die zijn gevarieerd, indrukwekkend.
Een verbluffende lange solo op het einde van de set gaat door merg en been. Younger haalt haar inspiratie o.a. bij Coltrane, wiens geest inderdaad een uur lang over de zaal waait.
Ze omarmen ook pop muziek, naast jazz en klassieke muziek. Een allegaartje aan prikkels dus. De sussende, pulserende en swingende klankentapijtjes van het trio zorgen ervoor dat je wordt meegesleept naar een fijne jazzwereld.
Een subliem slot van drie fijne concerten vanuit het buikgevoel!
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
Brihang - Gestadige groei naar de absolute top
Je hebt artiesten die je gestadig ziet groeien en openbloeien, in die categorie kunnen we Brihang (****) plaatsen. Zijn plaat 'CASCO' werd erg goed ontvangen, en het gaat Brihang voor de wind. Hij kwam in de spotlights en nu is er het nieuwe album 'Droomvoeding', bijgevolg drie maal in een overvolle AB. Wat een groei!
Willem Ardui (***1/2), die we kennen van blackwave, mocht solo - met band uiteraard - zijn werk voorstellen. Als support moet je opboksen tegen een publiek dat wat ongeïnteresseerd komt binnen sijpelen, maar Willem Ardui weet het met brio te omzeilen. De man heeft voldoende podium ervaring, en laat zich omringen met zelfverzekerde muzikanten. Willem Ardui heeft de kracht van de Nederlandstalige muziek ontdekt, het past perfect in het plaatje van deze avond. Braafjesweg stralen Willem en zijn muzikanten een warme gloed uit; allemaal deugddoend die ontroerend als lekker aanstekelijke sound. Zijn inspanningen worden beloond met een dik verdiend en welgemeend applaus.
Ook Brihang heeft een sterke band achter zich wat een grote meerwaarde is. De gevarieerde sound en klankentapijtjes en de persoonlijke, maatschappijkritische geëmotioneerde teksten dito vocals van Brihang maken het compleet. Ze zijn het succes achter de man en plaatsen Brihang terecht in de spotlight. Hij is overal op het podium te zien en port zijn publiek op bijzonder speelse en humoristische manier aan. Een portie stagediven op “Wieder” hoort daar ook bij. Sommige songs komen vanuit het buikgevoel, zoals het wondermooie “Mama’s Buik”, een ode aan elke aanstaande moeder … Mooi!
Het fijne aan Brihang is dat hij voortdurend in emotie wisselt op de nummers, die aanstekelijk op de dansspieren inwerken of naar een onzekerheid gaan over de dingen des levens of erg gevoelig klinken. Soms blijft hij hangen in gezapigheid, maar we krijgen ruimschoots een uur lang een warm gevoel vanbinnen op songs als “kWou da'k het kon zeggen” en het magische “Ver Weg”. Het is een verhalenverteller en poëet, die Brihang. Het publiek zingt de geëmotioneerde en herkenbare teksten uit volle borst mee, danst een beetje en geniet vooral. “Steentje” en “Tussenin” zijn twee kleppers die zorgen voor een onvergetelijk moment Wat een enthousiasme. Een enthousiasmerende Brihang geniet evenzeer.“Cut op de Set” is een prachtig slotstuk.
Vader worden, het doet een mens iets … Ook Brihang, hij is sinds kort papa en dat heeft blijkbaar een erg positief effect. Hij straalt gewoon op het podium en speelt in op zijn publiek. Een volleerde entertainer, die ook de moeilijke onderwerpen in het leven niet uit de weg gaat
Een gestadige groei naar de absolute top. Drie uitverkochte concerten in Brussel en nog een mooie reeks clubconcerten lonken … Kortom, een gouden toekomst!
Setlist: Accepteren//Alles loopt anders//Berg//Oelala//Binnenkant//Veel succes//Mama's buik//'k Wou da'k het kon zeggen//Zee van tijd//Rommel//Kleine dagen//Wieder//Ver weg//Telefoontje//Steentje//Tussenin//Cut op de set
Neem gerust een kijkje naar de pics van één van de concertreeks @Dieter Boone
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5599-brihang-28-10-2023.html?ltemid=0
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel + All eyes on hiphop
Bulls On Parade - De allereerste moshpit in de gloednieuwe Schakelbox
De iconische piramide van de CinéStar is niet meer, tegenwoordig staat naast Het Pand in Waregem een hip, rechthoekig cultuurcentrum waar concerten, films, workshops, en zelfs een Ponyclub onderdak vinden.
Niet Zack de la Rocha, Tom Morello, Tim Commerford, en Brad Wilk staan er vanavond, wel de nummer 1 Rage Against The Machine tribute band van Europa: Bulls on Parade. Rauwe energie en agressie in een rode gloed van licht, en als je je ogen dichtdoet, hoor je nauwelijks verschil.
“Testify”, “Take the Power Back”, en “Bulls on Parade” zelf vormen de ferme openers. Meteen erna volgt de eerste moshpit van de avond bij de solo van “Bullet in the Head”. We horen veel songs vanop de debuutplaat en vanop ‘Evil Empire’, en hier en daar een verdwaald nummer vanop ‘The Battle of Los Angeles’ (“Guerrilla Radio” en het energetische “Sleep Now in the Fire”).
Helaas niets vanop de laatste worp ‘Renegades’ – zelfs niet “How I Could Just Kill a Man”… Het blijft een moeilijke evenwichtsoefening voor een coverband: spelen ze een ‘best of’, of gooien ze er af en toe een b-side in voor de échte fans. Het publiek bestond uit beide groepen, dus op zich had het gekund, maar de heren speelden liever op veilig met “Settle for Nothing” en “Know Your Enemy”.
Van “another Bombtrack” ging het naadloos over naar de echte. De overgangen zitten strak ineen en de bandleden zijn duidelijk op elkaar ingespeeld. Het is een lang jaar geweest maar dat voelen ze niet tijdens hun laatste concert van 2023, ook niet na het gebrul van “Tire Me”.
Op de achtergrond zien we de albumcover van het heerlijke self-titled debuut en het doet ons denken aan een tweede dilemma: hoe dicht blijf je bij de originele tracks? Vaak is er erg weinig verschil, zoals op “Wake Up” en “Township Rebellion”, tijdens het eerste bisnummer “Freedom” neemt BoP toch even meer de vrijheid om een eigen touch toe te voegen aan het klankenpaneel.
O ja, op het eind speelden ze ook nog een lied dat “Killing in the Name of”heet, iedereen ging compleet uit de bol, er werd nog een groepsfoto genomen, en toen gingen we allemaal welgezind naar huis.
Organisatie: CC De Schakel, Waregem
Isbells - Basegimitti, het vijfde kind van Isbells
De verjaardag van ‘In Skies’, mocht Caspar Auwerkerken woensdagavond met het publiek in Ha Concerts vieren. ‘Een beloftevol talent met een engelenstem’, werd gefluisterd in het publiek. De verwachtingen lagen hoog, nog voor de eerste noot werd gezongen. En plots verscheen uit de duisternis een piepjonge knaap met een kaaklijn waarop je kaas kunt raspen. Alleen met zijn gitaar op het podium, de blauwe spot op hem gericht, intiem en oprecht. Zo hebben we voorprogramma’s graag. Caspar gidste ons op een ingetogen manier door het ontpoppingsproces van zijn eerste EP Abloom. Dromerig, zweverig en loepzuiver neemt hij ons mee naar dat eerste streepje zon na een dagenlange regenbui. Beloftevol talent uit eigen land die een beetje aan Tamino deed denken, als de Limburger dit niveau kan aanhouden zal hij snel de voorprogramma’s ontgroeien.
Na het gitaarwerk van Auwerkerken was het eindelijk zover, Isbells passeerden langs Ha Concerts om hun nieuwste plaat ‘Basegimiti’ voor te stellen. Vanaf de eerste noot van opener “The Night Is Yours” werden we getrakteerd op een perfect harmonische samenzang, iets waarvoor de indie folkband gekend staat. Hun nieuwste plaat is rustiger en elektronischer dan we gewoon zijn van Gaëtan Vandewoude, waardoor de sound naast vertrouwd ook vernieuwend aanvoelt.
Voor Belpop Helden 2023 mocht Isbells een ode brengen aan een bekende Belgische artiest. Op het lijstje van alle bandleden sprong dEUS in het oog, de keuze was dus snel gemaakt. Een hommage aan de goddelijke aura van Tom Barman en co werd bezongen in “Revolutionist”, een song die qua tekst het beste overeind bleef staan. In tegenstelling tot andere nummers waarbij de vrij letterlijke vertelsels ons toch even deden fronsen.
Doorheen de set voelden we het ritme af en toe slabakken. Bij “Matchday” kwam de vraag wie een voetbalouder was, het werd redelijk stil in de zaal, de gehoopte interactie bleef uit. Gelukkig kwam daarna hitje “Reunite”, waarbij de trommels de ruimte wisten te vullen. “Reunite” is een nummer dat live zoveel beter tot zijn recht komt dan op plaat. “Sparke And Shine” bracht ons als eerste song van de avond aan het dansen. Een nummer geschreven voor de dochter die een gap year neemt in Zweden, een vrolijke ode aan vasthouden en loslaten tegelijk. Verder dansen mochten we doen op “Apoplexy”, geschreven samen met Joy Wellboy. Een electropop nummer waarbij de bewerkte zang iets weg heeft van “Axolotl” van Marble Sounds, geen onlogische vergelijking gezien twee vijfde van Isbells ook met Pieter Van Dessel op het podium staat.
“The Utmost Way” bracht ons even weer naar die verre dimensie waar Isbells het beste klinkt, de iets aanwezigere trommels zorgden voor net dat tikkeltje meer tijdens het concert. Daarna werden we verder meegenomen in de vrolijke stemming van “Elation”, een nummer waarbij de frontzanger ons even liet weten dat de hoge noten toch iets moeilijker aanvoelen dan pakweg tien jaar geleden. Bij de inzet van “Sosei” was de gitaar van Gaëtan even de noten kwijt, een korte herstemsessie leek het publiek niet echt te deren, maar zorgde opnieuw voor een verlies van energie tijdens de set.
Afsluiten deden we met het akoestische “Looking For The Beauty” en de good vibes van het kritische “How Do You Know”.
Een mooie avond in het Gentse, maar wie echt magie zocht, bleef waarschijnlijk net als wij een beetje op z’n honger zitten …
Neem gerust een kijkje naar de pics @Astrid De Maertelaere
Caspar Auwerkerken
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5603-caspar-auwerkerken-25-10-2023.html?Itemid=0
Isbells
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5604-isbells-25-10-2023.html?Itemid=0
Org: Ha Concerts, Gent (ism V2)
Augustijn - Augustijn heeft het Sportpaleis niet nodig
De Amberhoeve is vooral een bed & breakfast en bij uitzondering ook al eens een concertzaaltje. Augustijn kwam er al een tweede keer langs voor een intiem concert met niet meer dan enkele tientallen mensen in het publiek. We zouden graag zien dat deze sympathieke en te bescheiden artiest voor grotere zalen kan spelen, maar zo op bijna-huiskamerniveau kunnen we ten volle van zijn muziek en geniale teksten genieten.
We krijgen in Schorisse een avondvullend programma zonder support, maar met een pauze. Zoals ze dat in de culturele centra soms doen. Augustijn begint met de opmerking dat hij via familie verbonden is met het dorpje in de Vlaamse Ardennen en dat levert meteen enkele bonuspunten op bij het publiek. Hij begeleidt zichzelf op synths met meestal fluweelzachte toetsen en dat maakt het allemaal nog gezelliger. Augustijn bestaat ook als trio, en dat willen we ook zeker eens beleven, maar omdat Augustijn’s liedjes heel vaak ‘klein’ gearrangeerd zijn, is deze setting top.
Hij begint zijn set met niet voor de hand liggende nummers, die telkens kort met wat humor worden aangekondigd. Uit zijn vier albums kiest Augustijn voor rustige nummers, vaak met een knipoog of met een dubbele laag: “Fragile”, “Noois Content”, “Zin”.
In “Misschien” geeft hij aan dat een podium bij hem voor black-outs en gestotter zorgt, maar in Schorisse valt dat bijzonder goed mee. Heel leuk is zijn stoute West-Vlaamse vertaling van “Common People” van Pulp. Typisch zo’n Engelstalig nummer dat wel catchy klinkt op de radio, maar waarvan maar weinigen stil hebben gestaan bij de betekenis van de lyrics.
In “Geliek” haalt hij uit naar mensen die op social media zichzelf een wetenschapper wanen in disciplines die steeds wisselen volgens de meest recente nieuwsflits. Het eerste deel van de set wordt afgesloten met “Ja Santé”, een vrolijke meezinger waarin Augustijn zijn liefde betuigt voor allerlei merken bier, inclusief het Augustijn-bier.
De tweede helft van deze wedstrijd wordt ingezet met “Mijn Land”, een cover van wat Augustijn een ‘collega-Vermandere’ noemt. De verschillen tussen de Vermandere’s vallen op: ander timbre, ander bereik en volume, andere stemtechniek, … Wel diezelfde kunde om van iets kleins en persoonlijks een verhaal met een veel grotere draagwijdte te maken. De collega-Vermandere komt nog een paar keer langs. In “Schermtje” zit een zinnetje dat verwijst naar zijn grootste hit “Lat Mi Mar Lopen”. “In De Schouwte” gaat over hoe moeilijk het is om beter te doen dan een bekende vader. Een nummer dat zich – met meer humor – kan meten met “De Wedstrijd” van Bram Vermeulen.
Er zit best wel wat humor in de liedjes van Augustijn, maar hij gaat de moeilijke onderwerpen niet uit de weg. Samen met Peter Slabbynck van Red Zebra vertimmerde hij “Living Room” naar “Ossan Zeer”, een nummer over chronische pijn. “Een Klein Gebaar” gaat dan weer over afscheid moeten nemen van een goede vriend, terwijl “Gie En Ik” zout in de wonde strooit van een onbeantwoorde tienerverliefdheid.
Tijdens “Bucketlist” mijmert Augustijn over allerlei dingen die hij waarschijnlijk nooit zal doen, zoals het Sportpaleis uitverkopen. Nochtans heeft hij genoeg goeie muziek en charisma om een zaal mee te laten zingen (op “Goa Je Nie Mee” en “Godverdomme Joat”).
Wij houden vooral van authenticiteit van Augustijn, die misschien verloren zou gaan in de toeters en bellen die zouden toegevoegd worden in de Antwerpse rocktempel.
Ook over authenticiteit ging het in het enige bisnummer van de avond: “Echt Plastiek”. Laat dat Sportpaleis maar aan de Regi’s en Clouseau’s van deze wereld.
Organisatie: Amberhoeve, Schorisse (Maarkedal)
BDRMM - Een ondoordringbare geluidsmuur!
Ondanks de lockdown-periode wist de shoegaze/dream indiepoprock formatie BDRMM (****), uit het Engelse Hull, in 2020 toch een behoorlijke impact te maken met hun debuut-album ‘Bedroom’, verder niet vies van wat kraut/post-punk. Opvolger 'I Don't Know' is eveneens een schot in de roos. We schreven daarover: 'Je hoort een band die een moeilijke periode van zich afschudt, zonder die bijzonder weemoedige laag uit het oog te verliezen. Het is een veelzijdige, spannende plaat geworden.'
De volledige recensie kun je hier nog eens nalezen
Ondertussen hadden we eveneens een heel leuk gesprek met de band
BDRMM kwam nu in een goed gevulde Trix Club. We waren benieuwd …
Het duo Affaire (****) bracht de zaal op temperatuur met een gezonde mix van aanstekelijke rock en elektronische beats. Affaire bracht pas in 2022 een eerste EP uit 'De Affaire' , maar ging in TRIX uitgekiend te werk. Hun klankentapijt intrigeerde door de talrijke experimentjes en de vocals boden een meerwaarde. We kregen een verbluffende show, mede door een charismatische frontman, die strak in pak over het podium bewoog en zijn publiek letterlijk ging opzoeken. Affaire kreeg de handen moeiteloos op elkaar. Een veelzijdig, talentvol duo.
Wie een ticket had van dit optreden in Trix Club mocht ook in Trix café een concertje meepikken. Die kans lieten we niet aan ons voorbij gaan. In een intiem kadering stond het gezelschap zzzahara (****) een aanstekelijke set te spelen; we hadden een mooi uitgelijnd bas/gitaarspel, er waren de lekkere catchy drums en er was een zangeres die met haar heldere stem wist te ontroeren alsook stevig kon uithalen. Vernieuwend is dat allemaal niet, maar de sound wist ons te boeien. Evenzeer een 'veelbelovende' band, deze zzzahara …
Luid en oorverdovend haalt BDRMM op zijn beurt alles uit de kast, om de Trix te doen daveren. Shoegaze wordt gecombineerd met snedige, vlijmscherpe gitaarsounds. Om het plaatje compleet te maken gooit het combo er visuele effecten aan toe; je wordt meegezogen naar een bonte, kleurrijke wereld.
“Alps” was een dromerige start, maar ze werkten zich op naar een climax toe, feller, intenser, bedrevener, luidruchtiger, zoals bij de nieuwe single “Muds”, een ware mokerslag in het gezicht. En op het afsluitende “Port” mocht het knallen en werden alle registers opengetrokken.
Het weemoedig kantje dat we op plaat ontdekken, wordt live oorverdovend gecamoufleerd door het opbouwen van een ondoordringbare geluidsmuur. Allerlei emoties drijven boven door die tempowissels, het opbouwen naar een climax en die variërende, spannende aanpak. Na een klein anderhalf uur floepten de lichten aan … Geen bis nummer en de bitter weinig interactie waren een minpunt. Maar muzikaal had BDRMM alles om te overtuigen. Interessant bandje dus.
Een concertavond van drie veelbelovende bands …
Setlist: Alps //Be Careful //It's Just a Bit of Blood //Gush //We Fall Apart //Is That What You Wanted to Hear? //Hidden Cinema //Mud //Pulling Stitches //A Final Movement //Push/Pull //Happy //(Un)happy //Forget The Credits //Port
Organisatie: Trix, Antwerpen
The Slow Show - Band met een eigen geluid, een eigen sterkte en een eigen fanbase die dreigingsniveau 4 durft te trotseren
We schrijven 2010. Als de jonge van oorsprong Vlaamse producer Frederik ‘t Kindt ervaring opdoet in de Manchester Blueprint Studio ontmoet hij er Rob Goodwin. Met gitarist Joel Byrne-McCullough, bassist James Longden en drummer Chris Hough richten ze The Slow Show op en voltooien ze het sfeervolle ‘White Water’, wat vijf jaar later verschijnt. Al erg snel volgt daarna ‘Dream Darling’ waarmee ze hun sound nog meer naar eigen hand weten te zetten en talloze keren in België komen toeren.
We schrijven 2023. The Slow Show beroerde de AB opnieuw tijdens een bizarre en toch betoverende avond in de bijzonder sfeervolle setting waarin ze hun diep melancholische nummers ten gehore brachten. De band presenteerde zich in een stijlvolle outfit die een vintage Ierse uitstraling had, passend bij de Peaky Blinders-pet die Goodwin droeg. Dit gaf een extra laag aan hun al charismatische podiumaanwezigheid. Het publiek werd meegenomen op een reis door emoties, ondersteund door een sober muzikaal landschap en de indringende stem van zanger Rob Goodwin, zijn hemd helemaal open zoals Tarkan.
Het optreden begon met nummers als “Strangers Now”, “Dresden”, “Long Way Home” en het intieme “Mountbatten”, die meteen de toon zetten voor de avond. Met ‘Ordinary Lives’ kregen we een eerste hoogtepunt, gevolgd door “Breaks Today”, “Low”, “Brother” en “Vagabond”. Het gebruik van klassiek geschoolde pianoklanken en een breed scala aan instrumenten, waaronder trompet, flugelhoorn, bass, clarinet en vioolsolo's, voegde diepte en complexiteit toe aan hun muziek. Hun geluid blijft herkenbaar en tegelijk verschilt het toch aanzienlijk van het meer rock-georiënteerd geluid van tijdens hun beginjaren.
De muziek lijkt af en toe wat te kabbelen, maar wie zijn aandacht niet losliet, werd telkens bij het eind van elke song ontroerd door die extra touch, alsof er ‘een hoek af’ is. Zeker wanneer de band in hun element was, zoals bij het nummer “Builder Boy”, valt op hoe makkelijk ze live overeind blijven. Hier hoort ook een welverdiend applaus bij voor opwarmer Joshua Burnside, die dit laatste nummer naar een hoger niveau tilde dankzij de zeer fijne afwisseling in stemgeluid tussen hemzelf en Goodwin.
Het enige minpunt van de avond was dat er weinig interactie was met het publiek en het concert wat aan de korte kant voelde. Daarenboven wordt de band vaak verweten dat ze expansiedrift missen en gewoon maar wat ‘meer van hetzelfde’ te doen. Hoewel er weinig vernieuwing lijkt te zijn, is dit niet per se een negatief punt. De groep weet met hun eerlijke liedjes het publiek te raken. Geliefden stonden in een innige omhelzing te genieten van de fraaie nummers die met passie werden verteld/gezongen.
De nummers vanop de nieuwe plaat ‘Subtle Love’ lijken daarenboven ook dieper te gaan dan op voorgaande albums, wat getuigt van een zekere muzikale groei. De nieuwe worp voelt als een echt herfstalbum, de timing van het concert was dus perfect (los van de vreselijke aanslag daags voordien, waar de bandleden ook even kort bij stilstonden). “Net nu hebben we nood aan een goeie show”, riep iemand uit het publiek. Raak.
Tot slot verdient toetsenist Frederik 't Kindt ook een vermelding voor een uitstekende thuismatch. Al met al is The Slow Show een band die met elk album volwassener lijkt te worden en vasthoudt aan hun eigen ontwikkelde geluid. Ze blijven trouw aan zichzelf, en dat is iets om te koesteren. En nee, we maken de vergelijking met The National niet.
Deze band heeft een eigen geluid, een eigen sterkte en een eigen fanbase die dreigingsniveau 4 durft te trotseren. Chapeau.
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
High Vis - Liefde, samenhorigheid en moshpits!
Het was toch al een tijdje geleden dat ik persoonlijk nog eens present tekende voor een hardcore/punk concert, maar wanneer ik las dat High Vis ook een stop zou maken in de AB, trokken ze mij meteen over de streep.
De heren van het Belgische Bløssom kregen de eer om van wal te steken met hun dromerige maar tevens ook rauwe shoegaze/emo rock. Het was een jongensdroom van de zanger om ooit in deze zaal te staan en na enkele nummers werd voor mij al duidelijk dat ze deze plaats ook geheel verdienen.
Hun muziek klonk breekbaar, authentiek, recht vanuit het hart. Tijdens hun set liep de zaal langzaamaan vol, al duurde het niet lang vooraleer ik volledig werd meegezogen in hun boodschap en eigenlijk totaal geen oog meer had voor de andere mensen. Ze stonden zelfzeker op het podium en brachten alles heel puur, zonder al teveel scrupules.
Na een half uur zat hun set er jammer genoeg al op, en bleef ik achter met een hongerig gevoel. Wat mij betreft een ideale start van de avond, check zeker hun EP ‘Indian Summer Days’, je gaat het je niet beklagen.
Na een korte adempauze was het aan Pest Control uit het Britse Leeds om de avond verder te zetten. Een totaal andere band in vergelijking met Bløssom en High Vis, maar dit maakte mij des te nieuwsgieriger op voorhand. Alles klonk meteen zwaar, hard, luid en vooral snel. Ze speelden een coole mix van trash metal en hardcore waarbij ik vaak moest denken aan bands als Power Trip, Testament en Municipal Waste. De zang en grunts van zangeres Leah maakten alles tot een compleet geheel en eigenlijk was ik gewoon helemaal mee. Het gitaarwerk klonk meer dan strak en zowel op als naast het podium werd de sfeer des te energieker. Mensen begonnen te bewegen en zonder we het misschien goed door hadden, werden we tegen het einde van deze overtuigende set klaargestoomd voor High Vis!
Klokslag 21u15 was het dan eindelijk zover: de zaal leek tot in de nok gevuld te zijn en vanaf High Vis de eerste noten van ‘0151’ door de luidsprekers bliezen, ontstond er één grote moshpit. De vocals van Graham Sayle zaten ook live zo goed en ik voelde zoveel enthousiasme in mij opborrelen.
Na het eerste nummer bedankte Graham ons al uitvoerig: “we started our music as a thing for ourselves and never ever even dared of dreaming playing this for so much people in such big venues, we can’t thank all of you enough.”
Kort daarna speelden ze voor mij met “Walking Wires” meteen één van de hoogtepunten van hun set:
“Gag my throat as I catch my breath
They talk free 'cause they think we're deaf
I was happy in a parallel dream
And now it hurts and I can't even scream.”
Met “Talk for Hours” vuurden ze een eerste anthem op ons af en kwam zo goed als de hele zaal in beweging. Bijna iedereen zong luidkeels mee en nadien barstte de zanger in emoties uit, hij wist ogenschijnlijk niet goed wat er hem overkwam en ondanks woorden hem tekort schoten, kon hij ons niet genoeg bedanken.
Een volgend hoogtepunt van hun set was “Altitude”: geen enkel ander nummer kan High Vis wat mij betreft zo goed samenvatten als deze. Hoe straf is het gitaarwerk hierbij trouwens ook niet van Martin MacNamara en Rob Hammeren? Tot mijn verrassing speelden ze met “A Fist for When You’re Down” één van hun oudste nummers en live kwam het zo goed tot z’n recht.
Na een korte maar oprechte speech over gelijkwaardigheid, het belang van liefhebben en een middelvinger naar racisme, facisme en discriminatie speelden ze met “Trauma Bonds” voor mij het beste hardcore/punk nummer van het laatste decennium. Ik voelde zoveel liefde en samenhorigheid in de zaal. Als je ’t mij vraagt, is DIT gewoon waar het ‘m over gaat.
Hierna speelden ze nog het lekker dansbare “Fever Dream” en het agressievere “The Bastard Inside”. Zonder enige bis-ronde en zoals een echte hardcore band beaamt, sloot High Vis in volle glorie af met “Choose to Lose”. Het publiek barstte nogmaals compleet los en met zoveel dankbaarheid dropen de mensen de zweterige Ballroom uit.
Wat een geweldige avond was me dat! .
Setlist: 0151 - Walking Wires - Talk for Hours - Out Cold – Altitude - A Fist for When You’re Down - Trauma Bonds - Fever Dream - The Bastard Inside - Choose to Lose
Neem gerust een kijkje naar de pics @Romain Ballez
High Vis
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5572-high-vis-15-10-2023.html
Pest Control
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5573-pest-control-15-10-2023.html
Blossom
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5574-blossom-15-10-2023.html
Organisatie: Live Nation + Ancienne Belgique, Brussel
Chris Joris - Veelzijdigheid en intimiteit vinden elkaar in kunstvorm
Chris Joris (*****) is een multi-instrumentalist en een begenadigd percussionist. Hij is dus van vele markten thuis. Met zijn nieuwste plaat 'Until The Darkness Fades', die in september op de markt kwam via W.E.R.F records, tast hij de grenzen af en improviseert in een speels kader, waardoor de songs live nog beter tot hun recht komen.
In een goed vol gelopen De Casino onderstreepte Chris Joris z’n veelzijdigheid op percussie en op piano. Hij etaleert een onaardse virtuositeit zonder de speelsheid uit het oog te verliezen. Piano, saxofoon, cello, viool, klankschalen allerhande, triangel en de brede percussie dus tekenen spannende, strelende composities. Vaak ingetogen, heel intiem gaat hij te werk, waarna hij, plots alles uit de kast haalt en het crescendo, feller klinkt.
Uiteraard doet hij dat, ondanks de veelzijdige aanpak, als zeventiger niet alleen. Hij wordt bijgestaan door Marie-Eve Ronveaux op cello en Cécile Broché op viool; we krijgen een magisch rijker klinkend klankentapijt, er zijn verrassende wendingen een meerwaarde zondermeer. Er wordt gegrasduind doorheen de nieuwe plaat en uit zijn rijkelijk gevulde oeuvre.
De man heeft zijn demonen een plaats gegeven, althans zo voelen de songs op 'Until The Darkness Fades' aan, evenals de performance op het podium. Hij spreekt met een kwinkslag zijn publiek aan, en er zijn de speelse klankentapijtjes die elkaar vinden in veelzijdigheid en intimiteit. Wat een mooie, overtuigende kunstvorm, die een gelukzalig gevoel en een licht in de duisternis creëren. Uiteraard waakt hij erover dat het niet al te kitsch, lichtvoetig wordt, en dat het donkere, mysterieuze kantje kleurrijk wordt door het improviseren en experimenteren van al die klanken, van viool, piano, cello, percussie enz.
Twee uur lang waren we onder de indruk van de integere, brede werkwijze van Chris Joris en C° die jazz, klassiek en allerhande muziekstijlen omarmt.
Een boeiende, avontuurlijke, magische sound en set.
Pics homepag @Sven Dullaert
Organisatie: Jazz Lab ism De Casino, Sint-Niklaas
Star Industry - Feest met onverwoestbare klassiekers
Star Industry + Next! + The Dirty Scums
In de Asgaard in Gent staat doorgaans metal op het programma, maar vorige zaterdag stond er een mix van punk en gothic/wave op de affiche, met drie bands die elk een bijzonder verhaal hebben.
De West-Vlaamse punkband The Dirty Scums bestaan al sinds 1981 en zijn daarmee zowat generatiegenoten van The Kids en Red Zebra, twee bands die ook nog steeds actief zijn. The Dirty Scums hebben in de Belgische punkscène een goede reputatie, maar daarbuiten hebben ze de voorbije 40 jaar misschien minder fans gemaakt.
Bij de start van hun optreden in de Asgaard zijn maar een handvol fans van de band opgedaagd in een shirt van de Scums. Ze zijn met te weinig, niet meer van de jongste en misschien ook niet enthousiast genoeg voor een onstuimige pogo. Zanger-gitarist Dirty Pik geeft wel het volle pond, maar legt zich al snel neer bij het feit dat dit voor The Dirty niet de meest gedenkwaardige avond zal worden.
De set is een mooie dwarsdoorsnede van hun oeuvre, met onder meer een ode aan Debbie Harry (van Blondie) en een sneer aan de toenmalige eerste minister Wilfried Martens (“Martens, Jij Ouwe Rukker”).
Het leukste moment bij The Dirty Scums is als het trio elk een bouwvakkershelm opzet en hun versie brengen van het Bob De Bouwer-lied, met als refrein ‘Gaan We Eentje Drinken? Nou En Of!’. Na de reguliere set gaan The Dirty Scums gretig in op de vraag voor een toegift. Het trio perst er in een rotvaart nog drie nummers uit, met onder meer het hilarische nummer “Joat” (Ja in het West-Vlaams).
The Dirty Scums verdienen respect voor wat ze al gepresteerd hebben, maar dit concert in de Asgaard voegt weinig toe aan hun palmares.
Next! kwam al eens eerder aan bod op deze site. Deze ook al West-Vlaamse band begon als coverband met een voorliefde voor new wave-hits en vervelde van daar uit naar een band met eigen nummers die nog wel wortels hebben in de postpunk en punk van de jaren ’80.
Met hun Ramones-cover “Blitzkrieg Bop” als eerste in de setlist rapen die van Next! de cover-punten op die The Dirty Scums hebben laten liggen. De andere covers die nog op de setlist prijken zijn “Modern Dance” van The Definitivos (doet jammerlijk geen belletje rinkelen bij het Gentse publiek) en “Living Room” van Red Zebra. Bij die laatste gaat het dak er wel af.
“Nude As The News” is een cover van Cat Power en sluit dus minder aan op de roots van deze band. Het is niet zo’n heel bekend nummer. Het is wel het nummer waarop zangeres Saskia haar visitekaartje afgeeft: wat een stem, wat een performance, …
Het is twee jaar geleden dat ik Next! live zag en wat een progressie heeft zij gemaakt. Vroeger stond ze op het podium met een houding van ‘ik sta hier ook maar omdat ik een te grote mond heb opgezet op café’ terwijl ze vandaag echt een frontvrouw is die terecht met bijna alle aandacht gaat lopen.
Bijna alle aandacht, want bij Next! zijn ze met z’n zessen en dan nog netjes gender-gelijk verdeeld met de helft vrouwen en de helft mannen. Een klassieke rockband-bezetting met wel twee gitaristen en dan nog een saxofonist. Vooral die laatste drie maken dat het geluid van deze band soms heel vol zit en dat elk podium bij voorbaat te klein is om iedereen zijn moment in de spotlights te gunnen. Next! was er in de Asgaard op gebrand om alle nummers van hun eerste release (op cassette!) te spelen en daarvan onthouden we vooral “Greedy”, “Lovesong” (geen cover van the Cure) en “War” als hoogtepunten.
Net als The Dirty Scums eerder eigent ook Next! zichzelf nogal vlot een bisronde toe en daarin brengen ze hun versie van “Bad Reputation” van Joan Jett & The Blackhearts.
Next! kan nog wat groeien in hun eigen nummers en moet wat meer ‘lucht’ brengen in hun sound, maar dit is een band met een mooie toekomst voor zich.
De Limburgse gothic rockband Star Industry is de headliner van de avond in Gent. Deze band kende zijn hoogtepunt op het einde van de jaren ’90 met hun radiohit “Nineties” (op StuBru) en daarna volgden erkenning en concerten en festivals in het buitenland. Ze haalden de mosterd bij The Mission en de Sisters Of Mercy. Heel productief zijn ze niet. Doorgaans zit er minstens vijf jaar tussen elke albumrelease en sinds ‘The Renegade’ uit 2015 heeft Star Industry geen nieuw studiowerk meer uitgebracht.
In de set in Gent zaten ook nog altijd geen nieuwe nummers. Wel kregen we een mooie doorsnede van hun muzikale erfenis. Het Gentse publiek reageerde met het grootste enthousiasme op het oudste werk (“Ceremonial”, “Be Real”, “Sodium Haze”, …) en de Asgaard ontplofte als “Nineties” werd ingezet. Het publiek was al behoorlijk enthousiast maar bij dit nummer ging elke vleermuis aan het dansen.
Star Industry nam al mooie covers op van onder meer Depeche Mode en Roxette, maar in Gent brachten ze een compleet herwerkte versie van “Eleanor Rigby” van The Beatles. En in “Sodium Haze” werden ook nog een paar zinnen gezongen van the Eurythmics (uit “Here Comes The Rain Again”).
Ook deze band ging niet naar huis zonder een toegift en daarna was het aanschuiven aan de merch-stand. Star Industry bracht in de Asgaard een mooi opgebouwde set met veel vaste waarden en weinig verrassingen. Ze kunnen nog altijd teren op hun oudste materiaal, maar nieuw werk is zeker welkom.
Organisatie: EGW-Rock & ENG
Brussels Jazz Orchestra & Friends - Dertig jaar jong en springlevend.
Dertig jaar is in een mensenleven een mijlpaal, je zet belangrijke stappen in je leven … En toch ben op je dertig nog steeds piepjong en vol toekomstplannen. Brussels Jazz Orchestra (*****) kwam in een overvolle concertzaal DeSingel in Antwerpen eveneens zijn dertigste verjaardag vieren, ook voor hen een mijlpaal. Maar na hun performance, kregen we vooral het gevoel dat zij springlevend en vol plannen zitten. Het werd een bonte avond, waar uiteraard jazz de rode draad vormde, grenzen werden afgetast en verlegd, dit allemaal binnen een speels kader van improvisatie, dans, zang en visuele effecten.
Brussels Jazz Orchestra bracht, om deze verjaardag te vieren, enkele vrienden mee. Ze zetten de avond in met een groovy intro en riepen één van dé meest toonaangevende jazz muzikanten op het podium die ons landje rijk is, Bert Joris. De man is een trompetvirtuoos, hij leeft met dat instrument en tast de mogelijkheden af tot het oneindige. Een wervelstorm aan kippenvelmomenten, die de zaal in vuur en vlam zette. Een eerste hoogtepunt.
Twee uur lang werden e in die unieke wereld ondergedompeld. Na een storm van uitzinnige blaasinstrumenten, bracht o.a. Tutu Puoane wat soul en warmte met haar vocals op “We have A Dream”, er was ook plaats voor een macabere murder ballad van “In The Pines”, naar een graphic novel Erik Kriek, muzikaal begeleid door de klanken van Lynn Cassier. Wat een huivering en emotionaliteit.
De heren van Kommil Foo vervoegden en de combinatie van vocale virtuositeit, humor en absurditeit intrigeerden. Ze pasten in het plaatje van jazz en improvisatie; tot een kunstvorm werd het verheven, ze voelden zich binnen dit collectief enorm in hun sas. Het resulteerde in een tot de verbeelding sprekende, wervelende show.
BJO demonstreert hun veelzijdigheid door alles uit de kast te halen, met blazers, drums en gitaar; verder een wervelende piano, die het geheel compleet maakt. Elk element is belangrijk en valt op zijn plaats.
BJO staat open voor vernieuwing, andere culturen en kijkt over de grenzen heen. Er o.m. de samenwerking met qanunspeler Osama Abdulrasol die samen met zijn kompanen ons onderdompelt in een badje van Midden-Oosterse elementen, aangevuld door de klankenpracht van BJO. Een zachtaardige botsing van culturen.
In de laatste rechte lijn stelde Frank Vaganée zijn mede muzikanten voor, en had oog voor entourage, publiek, de organisatie en de vele mensen achter de schermen, die zorgden voor een perfect verloop van de avond. Een bescheidenheid die hem siert, want zijn soli op sax naast die van zijn muzikanten, waren onaards voelend en creëerden een gevoel van welbehagen.
De avond werd afgesloten met jazz, moderne muziek en rap, met o.a. Monique Harcum (vocals), Zediam (rap) en DJ Grazzhoppa die een heel andere kantje van BJO laten horen in een schitterende finale. Het onderstreepte alvast het springlevende karakter van BJO. Dertig jaar bezig en het is nog steeds uitkijken naar de toekomst.
Organisatie: BJO + De Singel Antwerpen
Nederlands 
Français 
