European Jazz Conference 2024 - De Beren Gieren + Julien Tassin Quartet - Een boeiend avondje verrassende wendingen en onvoorspelbaarheid
European Jazz Conference 2024
Ha Concerts
Gent
2024-09-14
Erik Vandamme
Voor deze derde avond European Jazz Conference vertoeven we terug in de Ha Concerts, Gent. Vanavond kregen we twee avontuurlijke bands, De Beren Gieren + Julien Tassin Quartet, die tot de verbeelding spraken in speelsheid en vakmanschap
De Beren Gieren - Bezetting: Fulco Ottervanger (piano, fx, synths), Lieven Van Pée (contrabas, el. bas), Simon Segers (drums, fx), een erg interessant , boeiend trio binnen de jazz. Deze in 2009 opgerichte band combineert elektronisch vernuft met jazz vibes, waardoor een bijzonder aantrekkelijk klankentapijt wordt aangeboden van minimalisme en explosiviteit Ze hebben veel te danken aan de bezieler van de Ha Concerts, Wim Wabbes, die een interview gaf aan Klara en nu in pensioen gaat; De Beren Gieren zelf hadden eerder nog een ode klaargestoomd. Trouwens, zij hebben in die scene veel te danken aan Wim.
Het combo bracht een breed uiteenlopend, kleurrijk muzikaal tapijt. Ze zijn op elkaar ingespeeld, afgestemd , porren elkaar aan of steken wel eens de loef af onder elkaar. Met een dosis (muzikale) humor overtuigt De Beren Gieren moeiteloos. Improvisatie en virtuositeit zijn weergaloos met elkaar verbonden en wordt getriggerd door de speelsheid en de verrassende, onverwachtse wendingen. Klasse! Sterk!
Ook Julien Tassin is eentje die voortdurend op zoek is naar nieuwe prikkeling. Het laatste album 'Great Expectations' is een erg filmische plaat waarop hij samen met zijn kompanen de grenzen nog verder aftast. Hij ging een samenwerking aan met trompetspeler Ron Miles, met de bedoeling dat hij het trio - Julien Tassin (gitaar) - Nicolas Thys (bas), Dré Pallemaerts (drums) - onder de naam Julien Tassin Quartet, zou vergezellen voor een concert in de Bozar. Helaas overleed Ron Miles onverwachts en werd in eerste instantie de Amerikaanse trompettist Jason Palmer opgetrommeld. In de Ha Concerts nam echter Amerikaans-Eritrese Hermon Mehari het op zich.
Of het nu solo is, in duo met andere muzikanten, of met zijn kompanen als trio of kwartet, telkens valt ons op wat voor een uniek en super talentvol gitarist Julien Tassin toch is. Zijn kleurrijk gitaarspel is de taal; vol bewondering zijn we gekluisterd, luisteren en genieten we.
Het gitaarspel wordt aangevuld door een vernuftige bas, mooie drums en die warme sax-gloed. Allerhande pakkende en uitbundige moties borrelen op. Wat een prikkeling!.
We zagen op deze derde avond van de European Jazz Conference twee bands die over geweldige muzikanten beschikt, en een diverse, boeiende onaardse klank verwezenlijkt. Wat een magie van deze afwisselende instrumentatie. Een indrukwekkend avond genieten dus met deze avonturiers De Beren Gieren en Julien Tassin Quartet.
Organisatie: European Jazz Conference ism Ha Concerts, Gent
European Jazz Conference 2024 - GINGERBLACKGINGER + Stéphane Galland & The Rhythm Hunters – Een uiterst genietbare groovy avondje!
European Jazz Conference 2024
Ha Concerts
Gent
2024-09-13
Erik Vandamme
Terwijl op verschillende locaties in Gent optredens plaats grepen van o.a. MDCIII , Vitja Pauwels' Early Life Form en Nabou in het kader van de tweede avond European Jazz Conference, maakten wij ons op voor een uiterst genietbare, groovy avond met twee top acts binnen de scene, nl. Stéphane Galland & The Rhythm Hunters en GINGERBLACKGINGER. Ze brachten elk een overtuigende set van circa drie kwartier.
GINGERBLACKGINGER (****) is de band rond Bassist Yannick Peeters die uitgegroeid is tot een begrip in de Belgische jazzscene, vooral bekend in andermans projecten. Nu staat ze met haar double bass zelf in de spotlights, die een warme gloed biedt. Ze is zelf goed omringd, met o.m. Samuel Ber - als vervanger van Tom Rainey – die op hemelse wijze de drumvellen streelt. Klarinetspeler/saxofonist Frans Van Isacker en gitarist Frederik Leroux behoren tot de meest eigenzinnige vertegenwoordigers van de Belgische jazz en improvisatie. We hoorden het evenzeer subliem, doordacht in de Ha Concerts. GINGERBLACKGINGER bracht een groovende klankenpracht in een ‘zen’ aanvoelen …
Stéphane Galland & The Rhythm Hunters (****) vulde probleemloos dit aanvoelen verder aan met een even onaardse performance. Een diepe trance werd verwezenlijkt. Stéphane Galland zelf is een top drummer binnen de scene, surplus zijn sublieme werk bij Aka Moon. Ook solo bewees hij tot de beste drummers te behoren die ons landje rijk is.
Iedereen had zijn rol en was een even belangrijke schakel in het combo. De blazers hadden we met Shoko Igarashi (tenor saxofoon), Sylvain Debaisieux (alto saxofoon) en Pierre-Antoine Savoyat (trompet), die de temperatuur tot een kookpunt brachten. Op elektrische bas kregen we Louise van den Heuvel die enkele verbluffende solo's liet horen; wat een bijzondere parel. En Wajdi Riahi op zijn beurt speelt prachtig piano. De versmelting van deze talenten, met een dosis spelplezier en improvisatie, zorgden voor de nodige adrenalinestoten in het jazzgenre.
Hier kregen we van beide gezelschappen een avondje magisch groovende jazz virtuositeit te horen!
Organisatie: European Jazz Conference ism Ha Concerts, Gent
European Jazz Conference 2024 - Nacht van de jonge wolven
European Jazz Conference 2024
De Centrale
Gent
2024-09-12
Erik Vandamme
Van 12 tot 15 september 2024 brachten VI.BE, JazzLab, Ha Concerts en Europe Jazz Network de prestigieuze European Jazz Conference naar Gent. Het vierdaagse programma omvatte tal van netwerksessies, keynotes, panels en showcaseconcerten. EJC is een uitgelezen kans voor de Belgische jazzartiesten van het moment om zich te tonen aan honderden (inter) nationale jazzprofessionals en -liefhebbers.
Op de eerste avond vertoeven we in de gezellige De Centrale, Gent. Een oorspronkelijke stedelijke elektriciteitscentrale die is omgebouwd tot een, we citeren uit de website, 'intercultureel ontmoetingscentrum'. Naar aanleiding van de 'European Jazz Conference' stelde 'Young Curators ' - negen gepassioneerde jonge programmatoren met een liefde voor jazz, Rutger Mathys, Stan Maris, Kobe Gregoir, Nele Uyttendaele, Ferre Heyvaerts, Ewout Janssens, Anton Robberechts, Warre Vanhoutte & Joris Vanschoren - een programma samen met drie heel beloftevolle artiesten die het begrip jazz overstijgen, op hun eigen wijze. De nacht van de Jonge Wolven in De Centrale dus, en daar moesten we gewoon bij zijn…
Na een fijne babbel met afsluiter KAU (interview volgt), gingen we genieten van de intimiteit die Elis Floreen (*****) ons een uur lang aanbood. Op sprookjesachtige wijze wist ze de aanwezigen diep te ontroeren. Er waaide een bedwelmende, hypnotiserende sound surplus de brede vocals over ons heen, die ervoor zorgde dat we het jachtige leven van nu even konden vergeten. In de diversiteit en variatie heerste er een soort avant-gardisme binnen die sound, die een bevreemdend gevoel gaf. Een pakkende, ingetogen, mooie trip dus!
Ook Bodem (****) moet het vooral hebben van die hoge dosis intimiteit. Het wordt bepaald door een warme sax klank, zachte drums en twinkelende gitaarlijntjes. Het trio leunt puur muzikaal nog het meest aan bij de pure jazz in combinatie met aanstekelijke pop.
Het trio bestaat uit Anke Verslype (Aki, drums), Willem Malfliet (Woolvs, gitaar) en Adia Vanheerentals (saxofoon en composities). Met al heel wat ervaring binnen de scene. Op het podium voelen we de speelsheid en is er de zin voor improvisatie. We krijgen variaties en verrassende wendingen, die het allemaal spannend houden. Er heerst een mooie ingetogenheid, die gemoedsrust brengt, en de pedalen kunnen even worden ingedrukt. Het is een toegevoegde waarde aan het genre.
Bodem balanceert tussen toegankelijkheid en een bevreemdende schoonheid.
KAU (*****)maakt het meer dansbaar. Het wat uitgedunde publiek, het late uur en dat er in de stad nog andere concerten plaatsvonden op dat uur zullen wel een rol hebben gespeeld. Wat klonk het mooi wat KAU aanbood, jazz, hiphop, rock en pure dance, met een dosis experiment en improvisatie. Uiterst aangenaam dus, die pompende beats, de aanstekelijke gitaar/bas lijntjes en het verbluffende tromgeroffel. Een trio die grenzen aftast en verlegt. Het verzandt in een lichtjes dreigende trip, als de pedalen worden losgelaten en de sound bevreemdender gaat klinken, om dan later weer de registers open te trekken en te zorgen voor een dansfeestje. KAU tekende in de Centrale voor een heuse 'rave' party met een hoekje af … dé perfecte afsluiter van een bijzonder boeiende avond.
Organisatie: European Jazz Conference ism De Centrale, Gent
Razernij 2024: Beerdrinkers & Hellraisers 2024 - Punk voor (bier) fijnproevers
Razernij 2024: Beerdrinkers & Hellraisers 2024
Sleutelhof
Rumst
2024-08-24
Erik Vandamme
In Rumst ging in het weekend van 23 tot 25 augustus naar goede gewoonte 'Rumstse Volksfeesten ' door met op vrijdagavond o.a. een Sergio. Op zondag was er een kindernamiddag. Op zaterdag was er plaats voor het hardere werk, want dan had' Razernij: Beerdrinkers & Hellraisers' plaats. Naast de betere punk, werd hier ook een brede waaier aan bieren gepresenteerd, voer voor de bier fijnproevers. Wij genoten ook van dat aanbod, uiteraard, maar keken ook de podia. De muziek was even smakelijk als de lekkerste bieren …
Toen we de spandoek '’Bearded Punk Records’' opmerkten aan de merchandiser stand wisten we al dat we kwaliteit zouden aangeboden krijgen. Dat bleek al het geval bij Bram Desimpelaere & The High Hopes (****) die met akoestische folk punk, intiem, doordacht, de lont aan het vuur mocht steken. Het publiek keek vanop afstand zittend toe, maar dat liet het gezelschap niet aan hun hart komen. De aanstekelijke baslijn, de zwevende viool klank en sferische zanglijn met die kenmerkende sound was puur genot. Een mooie opener van het festival, deze Bram en zijn 'High Hopes' die we graag zien optreden in een gezellige club waar hun muziek nog beter tot zijn recht komt …
De hemelsluizen gingen voor een eerste keer compleet open - we werden zelfs aangemaand te gaan schuilen -, waardoor de daaropvolgende band even op zich liet wachten. Steele Justice (*****) is al zo’n kleine tien jaar bezig. Als band zijn ze nog wat aan hun proefstuk toe, maar het zijn allemaal artiesten met een muzikaal verleden in de scene. De tonnen ervaring spat gewoon uit de boxen. Als jonge hongerige wolven gingen ze tekeer. Steele Justice gaf ons een ferm oplawaai. De Limburgse band knalt, door de combinatie van pure punk en HC. Deze wilde mannen brengen een spervuur aan riffs en drumsalvo's. De beweeglijke frontman port zijn publiek voortdurend aan, wat zorgt voor de eerste moshs. Wat een energie!
De regen zou ons nog enkele keren parten spelen …. Maar we voelden het praktisch niet , zeker niet op de Spaanse furie Blowfuse (****). De uit Barcelona afkomstige band ontstond in 2013 en heeft al wat bereikt. Ze deelden de podia met grotere namen binnen de scene als Pennywise, Good Riddance, NOFX, Bad Religion en knallen alles en iedereen omver met hun podium act. De combinatie van de muziek en hun Zuiders temperament van verpletterende punk/hc attitude zorgt ervoor dat het publiek compleet uit zijn dak ging. Er werden ferme uppercuts uitgedeeld surplus kregen we hun technisch vernuft. Verbluffende Spaanse punk zonder meer.
Wat een energiebommetjes kregen we reeds te horen … De Engelse ska-punk band Buster Shuffle (*****) moest niet onderdoen. De verleidelijke instrumentale recital en de uitgekiende podium act van zanger/pianist Jet Baker (die zijn piano met voet en handen bespeelt) sprak tot de verbeelding. Buster Shuffle bracht een soort barbandsound, boogie en pure ska punk. Er is ook een 'artsy' kant te bespeuren op z’n Blur’s. Door deze aanpak spraken ze een breed publiek aan. Het is op het podium allemaal een beetje opgesmukt met een beetje tongue-and-cheek, om het luchtig te houden. Interessante ontdekking.
We maakten ons op voor een potje nostalgie naar Disney Classics, en thema songs van allerlei bekende series, gebracht op een punky wijze door Punk Rock Factory (*****). Een pak volk was geïnteresseerd. Wat een response kregen ze. Zelden stoere mannen zien teksten meebrullen van ABBA, Kate Bush of Elton John én die staan moshen op thema songs van Power Rangers, SpongeBob SquarePants Theme tot Pokémon .Punk Rock Factory kwam er hier mee weg. Ze mogen dan constant zelfspot hebben over het coveren van nummers van andere muzikanten en het aanpassen van hun gekozen genre, het werkte! Van hun aanpak werd je happy. Dit was party, dansende mensen , lachende gezichten, al dan niet beneveld van de lekkere bieren. Letterlijk een punk rock feestje met een hoek af …
Na deze muzikale absurde wervelstorm, de apotheose op Razernij met The Rawönes (****) . Ze worden omschreven als ‘the best tribute band of the Ramones in Western Europe''; ze vieren niet alleen hun 25ste verjaardag, maar ook 50 jaar Ramones. “Blitzkrieg Bop” zat vrij vroeg in de set. “Rock 'n' roll high school” , “Sheena is a punkrocker” en “I dont care” passeerden de revue. Weinig tijd voor bindteksten eigenlijk , ‘one, two, three, four and Go!, net als de Ramones zelf eigenlijk. De muziek van hun grote helden werden met respect voor het origineel gespeeld.
The Räwones is een overtuigende Ramones cover band, een feest voor de punk s … ‘Hey Ho! Let's go!’
Organisatie: Razernij, Beerdrinkers & Hellraisers 2024
Alcatraz Metal Fest 2024 – Luide, warme en harde gevangenistherapie van ‘ensentens’ (Kortrijks voor ‘helemaal tot het einde’)
Alcatraz Metal Fest 2024
Lange Munte
Kortrijk
2024-08-09 t-m 2024-08-11
Frederik Lambrecht
Sportcampus De Lange Munte werd wederom omgetoverd tot een hard rock & metal gevangenis. In tegenstelling tot andere gedetineerde, zijn wij wel heel blij om hier onze gevangenschap te beleven. Ook het feit dat de cipiers knappe vrouwelijke prenten zijn, stemt ons meer dan gelukkig. Maar op je lauweren rusten zat er alvast niet in, voor je de weide op mocht kon je kiezen voor de makkelijke toegang of het hindernissenparcours volgen via verschillende springkastelen…gohja, zolang de matrak niet werd gehanteerd, was alles goed voor mij.
Wij waren opnieuw present om het leven binnen de gevangenismuren naar buiten de brengen, hieronder de sappige verhalen van de vele therapiesessies in de vorm van bands die wij mochten beleven.
vrijdag 9 augustus 2024 – dag 1 - Dani Filth toont zijn ware gelaat en krijgt zelfs applaus van de paus! To hell and back!
De eerste therapie was te vinden in de Swamp stage waar Dudsekop uit Ieper hun West-Vlamse koavezworte metal gekoppeld met een vleugje Sludge aan de man ging brengen. Geen hapklare brok, voor niet West-Vlamingen ongetwijfeld ook een moeilijke opdracht om de West-Vlaamse zinnen in de teksten te ontcijferen, maar soms moet je volharden in het leven. Recent nog een nieuwe plaat op de markt gebracht getiteld ‘Wuk emme nog van leevn’. Leuke opener, maar helaas konden ze mij niet gans hun show gefocust houden. Fans van black metal zullen deze band wel appreciëren, dus twijfel niet om hun muziek eens van dichter bij te bestuderen.
Ik bleef in de grote tent bijpraten want Skeletal Remains volgde een half uurtje later…hun recente plaat is een echte knaller, en dus was ik meer dan tevreden dat nummers als “Relentless Appetite” en opener “Void of Despair” op hun setlijst prijkten. Deze Death metal band uit de Verenigde Staten raasde lekker door en de eerste moshpits in de Swamp waren het gekende resultaat. In feite nog een redelijk jonge band (sinds 2011), maar het lijkt of ze al eeuwen meegaan. De schwung zat er lekker in en de temperatuur begon ook lichtjes in de lucht te gaan…het beloofde warm te worden haha
Altijd een feestje met Funeral Dress, de Belgische punkers zijn altijd een leuke band om te bekijken, hun meezingbare pogo punk werkt altijd aanstekelijk en er werd lustig gedanst op hun hitje “Party On”. Crowdsurfen is volgens de instructies niet toegestaan in de gevangenis, maar ja, rebelleren is nu éénmaal des mensen. Heel amusante show en ik zou zeggen, tot volgend jaar dan maar…de oudjes weten hoe ze een feestje moeten maken, helaas was er geen gratis bier voor ‘de Punx’ (doordenkertje).
Na een kort bezoekje aan de machtige metalbar ‘El Presidio’, waar diverse dj’s de leukste nummers bovenhalen, was het tijd om terug te keren naar de tent Helldorado. The Casualties gingen hun portie Punk ook laten ontploffen op het podium, en man, was me dit toch ook wel een geestige set. Altijd leuk om de liefde van de punk familie te zien samen smelten vooraan het podium, de benen vlogen in het rond, de zweetgeur werd met gemak genegeerd en de beide hanenkammen en gekleurde snit van de artiesten gingen gedwee op en neer. Ok, de frontman is niet van hetzelfde niveau als Jorge Herrera, daarvoor toch wat minder pit te ontdekken in zijn stem, maar als je daar door kon luisteren, dan ben ik zeker dat je mee aan het feesten was. Gelukkig is drummer ‘Meggers’ nog altijd actief om zijn metgezellen de juiste koers te varen, en live een ‘riot’ uit te lokken!
Sadus staat bekend om hun eerste 3 topalbums, waarvan enkel drummer John Allen en gitarist/vocalist Darren Travis nog actief lid is van deze band. Zoek de platen maar op, “Illusions’, “Swallowed in Black” en “A Vision of Misery” mocht je deze parels nog niet beluisterd hebben. Aftrappen deden ze met “Sadus Attack” die de zweetdruppels direct de ronde in lieten vliegen, deze Death/Thrash mix viel heel goed in de smaak bij de aanwezigen en de snelheid werd per nummer opgevoerd. Dat deze band in 2015 tijdelijk de stekker uittrok kon je niet direct uitmaken aan de enthousiaste expressies van de bandleden. Afsluiten deden ze met “Certain Death”, en na afloop waren er alvast genoeg mensen die vooraan in de pit hadden afgezien, en ja, reken daar maar de security bij.
Ik keerde terug richting Helldorado om wat old school Crossover/Hardcore/Punk in te ademen, want Cro-Mags stond ook mooi op de affiche te prijken!! Ik was redelijk vol verwachting naar hun prestaties, en vooral dan naar boegbeeld Harley Flanagan, de enige overblijver van de oorspronkelijke bezetting. Aan energie en buikspieren geen gebrek, aan passie zal het ook niet gelegen hebben, maar toch was er iets wat mij niet direct in bekoring kon brengen om dit een goeie show te vinden. Misschien klonk het op momenten wat te slordig, maar ik vond dit toch maar van gemiddelde kwaliteit. Helaas geen “Street Justice” op de planken, gelukkig blijven hun nummers op plaat echte blijvers in de scene! Denk dan vooral aan de nummers “Hard Times” en “We Gotta Know” van hun debuutplaat “The Age of Quarrel”. Om nogmaals het belang van deze band te onderstrepen in de scene, Cro-Mags blijft de 1e band in de geschiedenis die het aandurfde om Thrash metal toe te voegen aan het Hardcore recept!! Velen volgden later hun voetsporen, jammer genoeg losten de live verwachtingen deze vandaag niet echt in…
Begin dit jaar werd hun 27e plaat gereleaset, volgens mij staat Saxon dus in de top 3 ofzo qua aantal uitgebrachte studio albums. Leeftijd speelt dus niet altijd een rol inzake het schrijven van albums, en Biff Byford is een icoon op zichzelf in de metal gemeenschap. Een vaste line-up is dus effectief heel belangrijk in een band, en in het geval van Saxon zijn er nog 3 originele bandleden actief. Enkel gitarist Brian Tatler (Diamond Head) werd in 2023 toegevoegd, maar de voorlaatste personeelswissel dateert al van 1995 met de andere gitarist Doug Scarrat die toen werd toegevoegd. Hier stopt de geschiedenisles, maar het is ook het heden dat belangrijk is. Ik heb deze band al meermaals live aan het werk gezien, en meestal kunnen ze de verwachtingen volledig inlossen. Maar de laatste keren was het ook niet altijd prijs, en spijtig genoeg was de show vandaag ook niet indrukwekkend. De automatische piloot maakte zich soms meester van de muziek en beleving. Nochtans prachtig materiaal genoeg op de setlijst…waarbij dan vooral terug wordt gegrepen naar hun oudere werk. Het stembereik van Biff blijft na al die jaren intact, een dus kon je naar believen meebrullen met “Motorcycle Man”, het snelle “Heavy Metal Thunder”, de onverwoestbare hits “Denim and Leather”, “Princess of the Night” & “Wheels of Steel”. Gohja, eigenlijk mag ik niet teveel zeuren en dankbaar zijn dat ze deze prestatie nog kunnen neerzetten, ik ken andere bands...
Klaar voor nog een portie Hardcore? Ok, dan wist je dat je in de Helldorado tent moest zijn, want één van de pioniers stond paraat. Madball staat live als een huis en krijgt met gemak het publiek mee in hun waarden en filosofie. Hun rauwe hardcore grijpt je bij de strot en duwt telkens een beetje harder door. “Infiltrate the System”, “Born Strong”, “Down by Law” en “Get Out” vuurden de massa moshpits naar een ongekende hoogte, maar vooral bij “Set it Off” (redelijk vroeg in de set, maar het moment dat de drums hun werk doen voel ik het tot diep in mijn ballen) en “Pride (Times are Changing)” waren de climax van dit geweld. Het optreden duurde een uurtje en de aanwezigen zullen de nodige calorieën ongetwijfeld weg gedanst hebben.
Dani Filth mocht de Swamp stage afsluiten met zijn geesteskindje Cradle of Filth. En jawel, Cradle riep de demonen naar de aarde vanuit het vagevuur, draaide een tong met de duivel zelve om genadeloos uit te halen en allen aanwezig met een wow-factor achter te laten. WAT EEN OPTREDEN! Enkele jaren geleden speelden ze zeker zo strak niet en vond ik hun shows maar gemiddeld, maar de laatste jaren hebben ze een soort van metamorfose ondergaan die hun ware gelaat uit hun beginjaren weer naar de oppervlakte heeft gebracht. Hun laatste werk dateert van 2021 en “Existential Terror” van deze plaat trapte de boel op gang, even later schalde “The Principle of Evil Made Flesh” van het gelijknamig album uit de boxen, gevolgd door het waanzinnige “Cruelty Brought Thee Orchids” van de prachtplaat “Cruelty and the Beast”. De spijkers op Dani’s kostuum/pak/SM-outfit begonnen nog meer te prikken en de boosheid kreeg een extra boost met “The Dust and her Embrace”. De strot van Dani klonk demonisch zoals het hoort en de zwartgalligheid kroop in je aderen met afsluiters “Her Ghost in the Fog” en “From the Cradle to Enslave”. Venijnig en donker was dit optreden, en meer dan terecht de winnaar van de dag! Dit was een ritje naar de hel en terug.
zaterdag 10 augustus 2024 – dag 2 - Pro-Pain en D.R.I. regeren, wie anders? Hatebreed en Heideroosjes verloren nipt, en Joey Tempest en zijn Europe vervolledigen de top 5!
Heavy metal/hard rock uit Nederland met de naam Vengeance…klinkt bij de meesten waarschijnlijk wel heel bekend. Logisch uiteraard, want deze mannen gaan ook al mee sinds beginjaren ’80. Op de achtergrond een vlag met de woorden: ‘If you don’t like hard rock…I guess you never listened to Vengeance’. En gelijk hebben ze dedju! Ze mochten aftrappen op de Prison stage en konden rekenen op een klein legertje fans en nieuwsgierigen. De hardrock riffs galmden over de binnenplaats van de gevangenis en er werd rustig ontwaakt met lichte headbang bewegingen. Ik heb wel 1 tip voor zanger Leon Goewie: bier mag je nooit verspillen, en dan zeker niet over je hoofd leegkappen (ook al is het tijdens “Rock ’n Roll Shower”!! Aja wacht, jullie drinken Heineken zeker? Soit, I said nothing haha
En toen begon de dag voor ondergetekende…Who Am I? D.R.I.! Jaja, vorig jaar sterk, in de zaalshows sterk en zelfzeker, en ook ditmaal was dit niet anders. Van begin tot einde een bende zotten die in elkaars nek springen, crowdsurfers die van alle kanten opdoken, moshpits op de vele tempowissels…tja, ik kan niks verkeerd zeggen van D.R.I.
“Argument then War” (politiekers, heb je het gehoord?) en “Slumlord” waren de eerste danspasjes, “Manifest Destiny” zorgde voor een wals, “Thrashard” zette de deur open voor een slow met je buren, “Abduction” zweepte de tango op, “I Don’t Need Society” was een volksdans in de ware zin en afsluiters “Beneath the Wheel” en “The Five Year Plan” waren de snelle foxtrots van het dansfestijn. Een gala kostuum was niet vereist, enkel veel goesting en durf om mee te komen dansen. Oh ja, mocht je eventueel je muiltje verloren zijn tussen de dansers…pech!
Vlug richting Swamp stage want de Amerikaanse Death metal band Massacre ging gans het album “From Beyond” spelen. Het begin van de show heb ik moeten missen aangezien mijn voeten nog moesten bekomen van de vorige band. Naar mijn weten trouwens de eerste band op Alcatraz 2024 - die ikzelf gezien heb - die een ‘Wall of Death liet uitvoeren’??!! (bij klachten gelieve een gele postkaart te verzenden).
Dit album is een echte klassieker en als je de cover ziet weet je direct over welk album dit gaat…jaja, open maar je google en zoek het album op en geef mij maar gelijk. De grootste verrassing was misschien wel het feit dat Dave Ingram (voornamelijk gekend van Benediction) op het podium kwam gesloft om nummer “Corpsegrinder” mee te brullen. Een cover van de band Death uit hun beginjaren, meer bepaald hun EP ‘Reign of Terror’. Enkel zanger Kam Lee is nog present en ik moet toch wel toegeven dat hij een lekkere ruige strot heeft. De nekspieren werden lekker los gemaakt tijdens deze show.
Als ik het heb over – vermoedelijk – één van de beste live bands in mijn ogen, dan weten de mensen uit mijn vriendenkring direct dat ik refereer naar ofwel Iron Maiden of naar Pro-Pain in dit geval…weinig of nooit ontgoocheling na een show, behalve dan misschien dat het te stil stond, maar daar was vandaag alvast niks van aan. De vuisten werden gebald en ik sprong het gevangenisconflict in met beide voeten! “Unrestrained” nam directe controle, “Three Minutes Hate” deelde de eerste slag uit, “Stand Tall” was een verplichting in de moshpit, maar stoppen was geen optie. De energie werd van het podium naar de fans overgebracht en de loopgraven werden verlaten met “Un-american” gevolgd door het obligate “Neocon”. De troepen hergroepeerden om de flanken aan te vallen met “Voice of Rebellion”, het snelle “Deathwish”, “In for the KILL” die de grond deed schudden en de blauwe plekken die verschenen tijdens “Draw Blood”. De gesneuvelden kropen recht met “Shine” en zwaaiden de witte vlag met “Make War Not Love”, waarop gereageerd werd met “Johnny Black”, “State of Mind” en “Crush” die de gevechten een halt toeriepen. Fight club is er niks mee vergeleken! Kwaliteit zoals gewente! En nu graag een nieuwe plaat Gary!!
Mijn lichaam had efkes pauze nodig, om later terug paraat te zijn bij Death metal legendes Benediction. Dave Ingram had ik daarnet al vermeld, maar toch wil ik graag opmerken dat sinds de terugkeer van Dave, deze Engelsen opnieuw hoge toppen scheren. Hun oud materiaal blijft geniaal, maar ook hun laatste werk ‘Scriptures’ uit 2020 hakt er lekker in. Ik zal alvast direct beginnen met het feit dat ook Kam Lee (Massacre dus) een act de préséance heeft gedaan tijdens de show, en dit tijdens nummer “Progenitors of a New Paradigm” uit hun laatste werk. Maar geeft mij toch ook maar de harde noten van het oudere werk, waaronder “I Bow to None” en titelnummer “Subconscious Terror” die live werden gebracht. Afsluiten deden ze met “Magnificat” al had ik toch wel liever “Deadfall” gehoord. Dit zou tenminste eens een verrassing zijn. Ik kan het helaas maar blijven herhalen bij iedere verslag van Benediction dat ik dit nummer live wil horen. Soit, waarschijnlijk ook mijn record van crowdsurfen tijdens 1 optreden, want iedere keer in de pit, werd ik de lucht in gesmeten. Die ene security kerel zal ’s nachts van mij gedroomd hebben hehe.
Black metal met het Zweedse Marduk laat ik meestal ook niet passeren, maar het leek alsof ik ze nog maar net live gezien had. En ja, ook al is het 1 jaar geleden op graspop, het blijft een verse herinnering. Maar geen paniek, want ze speelden weer een deftige show. De snelheid was opnieuw optimaal bij de nummers en de zon werd efkes verduisterd met “On Darkened Wings” van het meesterstuk ‘Those of the Unlight’ en “The Sun has Failed” (spijtig genoeg weten we dat de zon dit jaar wel won) van die andere topplaat ‘Opus Nocture’ uit hun beginperiode. Hun laatste sterke album ‘Memento Mori’ werd logischerwijze ook niet vergeten met de toppers “Shovel Beats Sceptre” en “Blood of the Funeral”. Het publiek toonde meermaals dat ze de noten van deze band met veel goesting omarmde, en als ze dan nog afsloten met “Wolves” en “Panzer Division Marduk” kon het niet meer stuk.
Richting mainstage alwaar Thrash titanen Testament hun geloof kwamen verkondigen. Chuck Billy was naar mijn mening opnieuw wat groter geworden in omvang, gelukkig deed dit niks af aan zijn machtige strot. De warmte werd nog wat geaccentueerd met eerste kraker “The New Order” die de circlepits deed ontwaken, en de krachtmeting ging verder, en dit met nummers verdeeld over twee albums (‘The New Order’ en ‘The Legacy’), hun eerste platen uit hun carrière. Trouwens de 5e keer dat ze present waren hier in Kortrijk, en altijd leverden ze kwaliteit. Opnieuw een leuke Thrash feestje!
Red Fang is ook zo’n band die elke jaar beter en bekender komt als ik dieper opzoekwerk doe over hen…dit jaar mochten ze de Helldorado tent aandoen, qua volk was er alvast voldoende belangstelling met mensen die tot net aan het einde van de tent stonden. Deze Stoner/Rock band uit Portland maakte furore met nummer “Prehistoric Dog”, tevens de afsluiter van hun set. Als je fan bent van gitaarriffs die splijtend zijn en die je gewillig laten mee knikken op hun stoner materiaal, dan moest je hier present zijn. De drie gitaristen smeten zich en drummer John Sherman zorgde dat hij mee was met hun enthousiasme. Een primeur voor mezelf, want de eerste keer dat ik deze band van dichtbij zag performen. Al bij al een meer dan geslaagde show.
En toen moest ik een harde keuze maken, ging ik voor de hardcore/punk richting, of ging ik naar de donkere krochten van de black metal. Kort gezegd, bleef ik in de Helldorado, of stuurde Hades mij naar de Swamp stage. Altijd ambetant zo’n dilemma’s. Aangezien ik nog niet uit gedanst was, en de kans groter was bij de hardcore en punk scene om mijn benen in de lucht te zien vliegen, koos ik dus voor De Heideroosjes en Hatebreed ipv Watain en Satyricon.
Oké, beginnen doe ik met de Heideroosjes. Reeds 35 jaar actief in 2024 en dus vieren ze dit op de correcte manier, met een optreden hier op Alcatraz. Enkel een select aantal shows staan geprogrammeerd in hun tour, dus dank u wel om de West-Vlaamse contreien op te zoeken. De punk rockers uit Horst, Nederlands Limburg hadden geen moeite om het publiek in actie te laten schieten, maar vooral de bekendste hits deden de boel ontploffen. “Time is ticking away”, “Damclub Hooligan” die luidkeels werd meegebruld, “We’re All Fucked Up” en “Ik wil niks!”. Toen ook nog een medley werd gemaakt van “Sjonnie & Anita / Klapvee! / Madammen met een bontjas” konden we besluiten dat we een fantastische show hadden meegemaakt. Ah ja, ook The Ramones werden nog geëerd met “I Wanna be Sedated”. Onverwacht voor ondergetekende, ik wist niet dat ze live zo’n spetterend optreden konden neerzetten. Excuses…
Efkes vergeten dat ik ook nog een tussenstop moest maken aan de Prison stage, want Europe stond klaar om hun rock over de weide te verspreiden. Een opnieuw mag gezegd worden dat ik een top optreden heb mogen aanschouwen. Vorig jaar nog een wereldtour gedaan voor hun 40-jarige bestaan onder de noemer ‘The Time Capsule 40th Anniversary Tour’ en dit jaar kwamen ze dus richting Kortrijk. De mannen zien er nog redelijk levendig en fris uit, er zijn generatiegenoten die minder attractief voor de dag komen. Zanger Joey Tempest straalde rock uit en sloeg iedereen met verstomming door “Rock the Night” vroeg in de show te spelen. Ook een vleugje progressieve elementen zijn te ontdekken in hun muziek, maar toch bleven de echte rock hits staan als een huis. Gans de weide zong mee met “Carrie” en “Open Your Heart” werd deels akoestisch gespeeld en deed de monden openvallen. Ook het sterke gitaarwerk in “Sign of Times” is meer dan het vermelden waard, voeg daar dan de prachtige stem aan toe en je begint stiekem een traantje weg te pinken. Deze band toonde dat de muziek voor zich spreekt, geen extra toeters of bellen, gewoon spelen en de toeschouwers meenemen op sleeptouw. “Superstitious” was ook zo’n topper en afsluiter “The Final Countdown” zorgde voor de kers op de taart. Verbazingwekkend!
Dag 2 sloot ik opnieuw af in de Helldorado, want daar was Hatebreed reeds bezig met hun gigantisch zwarte bal die alle kanten uitvloog over de meute. Tja, deze band is een echte aardbeving met hun mix van Hardcore, Thrash, en Groove die losgelaten wordt. Rust werd ons niet gegund en het ging hard tegen hard in de pit. “Destroy Everything” opende de debatten toen ik toekwam om niet meer te stoppen tot “I Will Be Heard”. Oké, de stem van Jamey Jasta klonk vroeger nog strakker, maar de vibe en adrenaline die deze band live ademt is van een ander niveau. “Live for This”, het oernummer “A Call for Blood”, ‘Everyone Bleeds Now” zijn maar enkele voorbeelden van hoe hard je kon ‘ragen’ tijdens de show. Het publiek werd tot aan hun limiet geduwd, want ze sloten af met kraker “Perseverance”, “Honor Never Dies” die het bloed in ons hard harder doet pompen en dus “I Will Be Heard” die het stof de laatste maal in de lucht deed vliegen. Jaja, zonder blauwe plekken en kleerscheuren kon je dit niet overleven. Prachtig toch.
zondag 11 augustus 2024 – dag 3 - Left to Die eert Chuck op fantastische wijze, Mayhem bestaat 40 jaar en Terrorizer kroont zich tot kampioen
Het beloofde een heel warme dag te worden, dus insmeren en voldoende water drinken was de boodschap. Op de weide werden extra watervoorzieningen beschikbaar gesteld met drinkbaar water om voor de nodige verfrissing te zorgen. Ik positioneerde mij rustig rond de Helldorado tent om Cobra The Impaler eens aan het werk te zien. Ik had al velen horen stoefen over deze muziek, dus was ik wel benieuwd… dit betreft een progressieve Metalcore band van eigen bodem en heeft ondertussen 2 albums gemaakt, recentelijk nog in mei. De riffs klonken lekker hard en er zat een bepaalde schwung in, maar helaas kon de stem mij niet bekoren, ook niet direct de achtergrondstem. Beiden klonken wat te ‘zweverig’ volgens mijn trommelvlies. De eerste kennismaking was dus nog wat aftastend laat ik maar zeggen, al lieten de goeie riffs de meeste indruk na.
Aansluitend kwam Eternal Champion hun epische fantasie heavy metal presenteren, en deze muziek was in feite een stille genieter. Geen uitbundigheid qua agressie of adrenaline, gewoon een cleane stem met specifiek accent die meedeint op de heavy metal riffs en gezapige drums. Af en toe een uitschieter waarvan je dacht, wow, klinkt lekker, maar meestal gewoon een vorm van achtergrondmuziek die je op je gemakje liet acclimatiseren aan de warmte…ik kon niet blijven tot het eind, want de 1e Death metal band van de dag ging in actie schieten.
Left to Die is inderdaad een coverband, maar wat voor één! De band Death behoeft volgens mij geen introductie, misschien enkel de jonge meute metal fanaten die ergens iets hebben horen waaien die wat extra info kunnen opzoeken, maar in feite twijfel ik niet aan de kennis van de jonge garde haha.
Deze band bestaat uit volgende muzikanten: zanger Matt Harvey (Exhumed, Gruesome), gitarist Rick Rozz (ex-Death), bassist Terry Butler (Obituary, ex-Death) en drummer Gus Rios (Gruesome) EN de grootste verrassing was dat ze het album ‘Leprosy’ integraal gingen spelen. Drie kwartier muzikaal Death metal genot, meer kan ik er niet van zeggen…mee headbangen op de tonen van “Open Casket”, “Choke on It”, “Left to Die”, “Frogotten Past” en absolute kraker “Pull the Plug” die nog éénmaal de vuisten in de lucht kreeg. Goh, wat een mooi eerbetoon aan de fantastische muzikant Chuck Schuldiner!! Respect mannen.
Na eventjes de airco in El Presidio te omarmen gingen we verder. Fans van Thrash wisten waarheen, Exodus stond ook op de affiche en mocht in de loden zon de spieren komen losschudden. De riffs vlogen je om de oren, de boel werd aangewakkerd om te stormen, spijtig genoeg vond ik de stem van Steve Souza soms wat rommelig klinken of wegebben achter de microfoon. Aan hitjes geen gebrek, opener “Bonded by Blood” zweepte de boel direct op, “Blacklist” ging een versnelling hoger, maar de laatste 4 nummers zorgden voor een tsunami…”A Lesson in Violence”, “Piranha”, dansnummer “The Toxic Waltz” en “Strike of the Beast” die ik niet volledig uitgekeken heb wegens een komende must-see.
Toen was het tijd om de band te bekijken die bij mij in het vet aangeduid was op deze zondag. Terrorizer was present in de Swamp stage en ging hun debuut album ‘World Downfall’ volledig spelen, het album dateert uit 1989 en bevat zware Death/Grind! Zanger Brian Werner had net van zijn prooi gegeten want zijn kop hing nog vol bloed, daarmee dat hij zo in form was. Voor ik verder ga, ook nog vermelden dat heerser Dave Vincent (Morbid Angel / Vltimas), topdrummer Pete Sandoval (Morbid Angel) en Richie Brown de line-up vervolledigden, na hun herstart in 2023. De statieven van de micro’s werden door een skelet omarmd met behulp van ijzeren kettingen en toen begon dit muzikaal orgasme. Agressie, adrenaline, gedrevenheid, passie, haat, lust, grinta, hard en gemeen, al deze ingrediënten zaten verwerkt in deze show. Geen tijd voor rust, want als je vooraan niet meedeed aan de mosh- en circlepits dan kwam de zanger lekker zelf mee vechten. Zijn shirt zei het al, ‘I’m comfortable with violence’, en zo geschiedde toen hij mee het tempo opdreef in de pit. Goh, hier leef ik voor…BAM!
In feite ben ik nauwelijks in La Morgue geweest, enkel in het voorbijgaan bij aankomst op het terrein, dus was het mijn vuurdoop bij de band Sacrifice. Ook deze band is bezig aan een reünie en twee platen laten misschien wel een belletje rinkelen (“Forward to Termination” en “Soldiers of Misfortune” uit de jaren 80). Alles stond klaar, de band begon eraan, en toen, tja, toen stond de muziek redelijk stil…de mensen van de PA waren aan het eten en waren dus niet aan het opletten. Gelukkig werd dit euvel vlug opgelost, maar toch had ik het gevoel dat de gitaren wat te stil in de mix stonden. Thrash metal heeft als fundering lekkere gitaarsolo’s, en laat dit nu net datgene zijn die niet luid genoeg doorkwam. Spijtig, maar gelukkig kon je nog lekker mee knikken op de drumriffs en de scherpe stem hehe. Blijkbaar zou er nieuw materiaal in de maak zijn, iets om naar uit te kijken.
Ik liet me overhalen om mee te gaan richting Prison stage want Gene Simmons stond daar met zijn band, en neen, het was dus niet Kiss. Ik persoonlijk ben gene Kiss fan, dus ik vreesde er een beetje voor. Maar, op stemgebied klonk hij verdorie zo slecht nog niet, openen werd gedaan met “Deuce” gevolgd door “War Machine”. Wat volgde was toch wat teleurstellend, het uitleggen van zijn nummers kon hij heel goed, en de opbouwende uitleg duurde soms wel heel lang. Wel grappig dat hij het woord ‘gereedschapskist’ en ‘godverdomme’ toevoegde in zijn monologen. De cover van “Ace of Spades” was nog amusant, de rest viel helaas wat tegen voor mij. Minder praten, meer spelen, maar ja, dat zijn de kneepjes van een oude rocker zeker?!
Gelukkig konden we direct doorspoelen naar de legendarische black metal band Mayhem die hun 40-jarig bestaan vierde. Foto’s en filmpjes uit het verleden werden op de achtergrond afgespeeld om de nodige sfeer en beleving te creëren om af te trappen met “Malum” van hun laatste studio album, alweer geleden van 2019. Deze black metal heeft minder versnellingen dan soortgenoten, vooral de mystiek rond de nummers en de spirituele horror zorgen voor het totaalbeeld van deze pioniers. Frontman Attila had zich deftig uitgedost en zijn gezicht van de nodige plamuur voorzien en hij ging verder om de boel te bezweren met “Chimera” van het gelijknamig album, het snelle “Pure Fucking Armageddon” en “Necrolust” uit hun beginperiode. Maar de nummers die toch voor de meeste open monden zorgden waren diegene die ons altijd de koude rillingen doen krijgen, “Freezing Moon” (die werd gespeeld ter nagedachtenis van Dead en Euronymous), “Funeral Fog” en “De Mysteriis Dom Sathanas”. Dank u voor dit mooi verjaardagsfeestje.
Afsluiten deed ik met Opeth, de band rond de fantastische zanger Mikael Åkerfeldt. De mix van seventies rock met de harde kant van de Zweeds Death metal is misschien niet voor iedereen even makkelijk te combineren, maar als je de platen thuis oplegt en er in alle rust naar luistert, dan is er toch veel te ontdekken in hun muziek. Ondertussen was het 5 jaar geleden dat ze op de affiche prijkten, en dit jaar mochten ze dus de Swamp stage in stijl afsluiten. Je merkte wel dat de meeste aanwezigen vooral gefocust waren op de show en dat er minder beweging vooraan het podium was, maar ja, na 3 dagen in de warmte te leven kan dit al eens gebeuren. “Heir Appartent” en “Deliverance” waren volgens mij de sterkste nummers tijdens deze set, en uiteraard de prestatie van de frontman.
Alcatraz jaargang 2024 zat er weeral op spijtig genoeg. Dit jaar was er blijkbaar een recordopkomst met zo’n 55.000 toeschouwers, opnieuw een heel gevarieerd programma met bekende, maar ook minder bekende bands die terecht in de spotlights mochten staan. Ah ja, en had ik al gezegd dat het opnieuw een warme editie was?
Aandachtige kijkers hadden de banners op de weide al gezien, met daarop de eerste 15 acts voor volgend jaar. Early Bird tickets zijn al de deur uit heb ik vernomen, en ik vermoed dat volgende editie vlug uitverkocht kan zijn als ik de reeds aangekondigde bands (Machine Head, Dimmu Borgir, Obituary, …) bekijk, dus twijfel niet te lang zou ik zeggen. Wij kijken er alvast naar uit!!
Bedankt dat we er weer bij mochten zijn. Stay metal!
Meer info op www.alcatraz.be
Line Up:
Vrijdag: Amon Amarth, Saxon, Cradle of Filth, Channel Zero, Paradise Lost, Beast in Black, Feuerschwanz, Witechapel, Life of Agony, Madball, The Ocean, Eclipse, Orden Ogan, ScepticFlesh, Brant Bjork Trio, Misery Index, Mental Cruelty, Sylosis, Sadus, Uada, Monkey 3, Cro-Mags, Massive Wagons, Hippotraktor, Fen, Fire Down Below, Dyscordia, The Casualties, Skeletal Remains, Cutthroatla, Mantah, The Lucifer Principle, The Killbots, Mordkaul, Fatal Move
Zaterdag: Europe, Epica, Hatebreed, Testament, Satyricon, Watain, Spiritbox, Heideroosjes, Dio Disciples, Marduk, Lord of the Lost, Red Fang, Emmure, The Night Flight Orchestra, Finntrol, Benediction, Truckfighters, Raven, Fleddy Melculy, Bizkit Park, Vengeance, Massacre, Carach Angren, Pro-Pain, D.R.I., 1000 Mods, Bodysnatcher, Crippled Black Phoenix, Rituals of the Dead Hand, Pothamus, Arson, Thronehammer, Ankor, Columbarium, Temptations for the Weak, Secondhand Saints
Zondag: Architects, Gene Simmons Band, Opeth, Clutch, Mayhem, Exodus, Dark Tranquility, Jinjer, Korpiklaani, Danko Jones, Armored Saint, Baroness, Orange Goblin, Soil, Terrorizer, Aborted, After the Burial, Heathen, Green Lung, Legion of the Damned, Cyclone, Cirith Ungol, Unto Others, Audrey Horne, Cobra the Impaler, Conan, Eternal Champion, After All, Thorium, Sacrifice, Hirax, Exumer, Left to Die, Millhaven, Eternal Breath, Sanity’s Rage
Neem gerust een kijkje naar de pics @Karl Vandewoestijne
https://www.musiczine/net/nl/component/phocagallery/category/6675-alcatraz-2024.html?ltemid=0
Organisatie: Alcatraz Music – Rock Tribune
Lokerse Feesten 2024 - DAG 10 - Oscar And The Wolf – Magische set, de kers op de taart van de tiendaagse Lokerse Feesten!
Lokerse Feesten 2024
Grote Kaai
Lokeren
2024-08-11
Sarah Vandamme
De laatste avond van de Lokerse Feesten stond in het teken van Nederlands populair talent en de ultieme afsluiter van deze tiendaagse: Oscar And The Wolf, die tekende voor een magische set, de kers op de taart van tien dagen Lokerse Feesten.
Wij moesten door werkomstandigheid helaas verstek laten voor de rest van de affiche, maar zagen een Oscar and The Wolf in volle glorie triomferen.
Het is iets met die Nederlandse artiesten, uit die lange rij traden enerzijds trad Froukje aan die in maart dit jaar , met songs vanuit een buikgevoel, ook ons overtuigde in een overvolle Ancienne Belgique.
Lees gerust https://www.musiczine.net/nl/concerts/item/94116-froukje-gelukzaligheid.html . Ze profileert zich net als de daarop volgende Joost tot de spreekbuis van een generatie. Hier gaat vooral een erg jong publiek compleet uit zijn dak.
Maar wij waren er, zoals eerder aangegeven voor Oscar And The Wolf (*****). Hij begon zijn act zeer imposant met een groot scherm in het midden waar zanger Max Colombie te zien was, later bleek dit scherm ook te kunnen draaien en werd dit regelmatig gebruikt om zijn act wat meer karakter te geven. Een overweldigende opkomst van Oscar and the Wolf, en ook zijn geweldige dansers en de aangepaste lichten bleek van een enorme meerwaarde te zijn.
De band waarmee Max zich laat omringen staat er trouwens om gekend om vaak met led lichten te werken maar deze avond was het echt ook wel af. Er hing voortdurend een bijzonder soort magie in de lucht.
Openen deed Oscar And The Wolf met zijn gekend nummer “Warrior”. Het publiek was meteen verkocht en reageerde uitzinnig. Ongeveer in het met midden van de set bracht Max ook nog het prachtige “Angel Face” en “Somebody without you”, zijn bekendste hits van dit moment. Het publiek hing heel de avond aan de lippen van Oscar And The Wolf maar was pas echt geëmotioneerd toen hij de organisatie van de Lokerse Feesten toesprak, hij nam trouwens uitgebreid de tijd om tussen zijn liedjes door hen te bedanken voor alle kansen dat hij hier al gekregen heeft en dat de organisatie hem heel zijn carrière lang al is blijven steunen. Hij zei dan ook een paar keer 'Lokeren I love You', en dit is zonder twijfel geheel wederzijds.
Later kondigde hij ook nog officieel zijn Sportpaleisshow aan op 15 maart (Org: Live Nation); hier zullen ongetwijfeld ook heel wel wat Lokerse fans aanwezig zijn.
Oscar And The Wolf bracht uiteraard ook zijn signature-songs waaronder “Princes” en “Breathing & you're mine”. Afsluiten deed hij met een nieuw nummer “Oh Boy”, dit met het nodige vuurwerkspektakel vanachter het podium.
Samengevat was dit optreden niet alleen een prachtig einde van deze editie van de Lokerse Feesten, het bleek de kers op de taart te zijn van de tiendaagse. Een emo magisch boeiende set.
We kijken nu al uit naar volgend jaar, zeerzeker met het vijftigjarige bestaan van de Lokerse Feesten!
Setlist: Warrior - Shell - The Game - Angel Face - Somebody Without U - Breathing - Princes - You're Mine (Raving George cover) - Strange Entity - On Fire - Fever - Nostalgic Bitch - Joaquim - James - Oh Boy
Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6553-lokerse-feesten-2024.html?ltemid=0
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren
Lokerse Feesten 2024 - DAG 9 - Massive Attack – Wat een harde confrontatie met de dagdagelijkse realiteit
Lokerse Feesten 2024
Grote Kaai
Lokeren
2024-08-10
Erik Vandamme
In de laatste rechte lijn programmeerde de Lokerse Feesten één van de meest tot de verbeelding sprekende bands… Massive Attack. De band confronteert ons muzikaal, vocaal en in teksten - in het Nederlands notabene - met de harde realiteit. Een 'Eyeopener' van jewelste dus. Ruimschoots twee uur lang waren we compleet in de ban van Massive Attack en hun intense trip.
Maar uiteraard viel er nog wat meer te beleven.
Whispering Sons (***) stonden naar onze mening ietwat verkeerd geprogrammeerd op deze dag, en hadden in het begin van de set dan ook nog af te rekenen met technische problemen die de drive – ondanks de sublieme start toch weer – wat uit het concert nam. Het zou nooit meer echt goed komen, ondanks de muzikale speldenprikkeltjes en Fenne, die haar tekstvellen op hardvochtige wijze uitspuwde.
Een muzikale omlijsting die de grenzen van de postpunk aftast. Op de Lokerse feesten kabbelde het vanavond wat voort. De gretigheid kwam er via deze omstandigheid niet echt door, wat we van hen wel gewend zijn . Hier enkel de eerste rijen die wat in beweging kwamen . Spijtig .
We besloten eens een kijkje te gaan nemen in de Club bij AILI (****), een wulps electro-pop duo die op heel wat airplay kan rekenen. Het publiek smulde met een lekkere heupwieg van die aanstekelijke absurditeit, die een zekere speelsheid en humor had. Beetje chaos met een hoek af, maar het duo slaagt erin het publiek moeiteloos mee te krijgen. De twee spring-in-t-veld hadden er enorm veel zin in en de zinnenprikkelende totaalbeleving overtuigde zondermeer . Van contrasten gesproken …
Trentemøller (****1/2) van de Deense producer Anders Trentemøller is van alle markten thuis en tapt uit een heel ander vaatje. Z’n veelzijdigheid als producer, de ontelbare bands en projecten die hij heeft begeleid is eindeloos, en dat allemaal balt hij live samen met z’n band op het podium.
In september komt zijn nieuwste plaat uit, en dat is al direct een aanrader. Op de Lokerse Feesten speelde hij een set die balanceert tussen intimiteit en extravertie. De ijle stem van zangeres DISA (Disa Jakobs) neemt een vooraanstaande rol in en brengt enige ontroering en lichtjes in de soms donkere muzikale tunnel, zonder al te lichtvoetig te gaan klinken.
Trentemøller murwde zich in ongelofelijk veel bochten, dat je een inspanning moest leveren. Niet zo vanzelfsprekende op een zonnige zaterdagavond. Het was voor al die intense confrontatie tussen licht en donker, oplawaai en intimiteit, alsook de mooie afwisseling van het songmateriaal , tussen schoonheid en alternatie, met enkele ferme uppercuts die tekenden voor een wervelende set. Beklijvend mooi!
Sinds zijn passage op Fifty Labs festival in Brussel is Loverman (****), James De Graef, een veelzijdig multi-instrumentalist en alternativo, iemand die absurditeit tot kunst verheft. Hij zingt als een crooner en nachtegaal, danst als een volleerd balletdanser en zet zijn instrumenten ingenieus onder spanning. Hij intrigeert zijn publiek. Door ’t feit dat iedereen zich massaal begon te concentreren op de main act Massive Attack, dunde het hier wat uit . Maar z’n virtuositeit , dosis humor en de nodige kwinkslagen niet nagelaten, wist hij ons voldoende te overtuigen. En die diverse, gewaagde aanpak werd gesmaakt voor wie overbleef . Entertainment was hier de belangvolle factor.
Massive Attack (*****) was de closing act en dat voelde je duidelijk . Een overvolle Grote Kaai liet de muziek tot het diepste van je ziel indringen. Een optreden van Massive Attack, met hun trippop, is iets dat je gewoon moet ondergaan, zelfconfrontatie en stilstaan van wat rondom je heen gebeurt. Het werd op het scherm uitgebeeld door teksten in het Nederlands, tot de verbeelding sprekende beelden en een prachtige muzikale omlijsting, die ons naar adem deed happen …
Naast hun lichtkrant bracht Massive Attack ook een hele rits gastmuzikanten mee. Helaas geen gitarist Angelo Buschini, die vorig jaar stierf aan kanker, en ook het oud maatje niet, Tricky. Wel twee drummers, en guests als reggae-veteraan Horace Andy, Deborah Miller, Young Fathers en über-zangeres Elizabeth Fraser ((ex)Cocteau Twins) . Elk op hun eigen, unieke wijze overstelpten ze ons, wat een mokerslagen op veelzeggende beelden van Poetin, Netanyahu, bombardementen en droneaanvallen en de rerst ken je wel, brrr!
Hoogtepunten genoeg … O.m. “Girl I Love You”, “Angel” met Horace Andy, een golf aan kippenvelmomenten en een krop in de keel; of toen Young Fathers op de intense songs “Minipoppa”, “Voodoo in My blood” het bloed vanonder onze nagels haalde. Verder een “Song to the siren' (van Tim Buckley) met Elizabeth Frazer, eentje om ademloos in het ijle te zweven. Samen met het nummer “Black milk” pakkend, kwetsbaar, broos.
En we kunnen maar verder onderschrijven … “Karmacoma”, “Safe From Harm” of “Unfinished sympathy” die twee met Deborah Miller, raakten zondermeer ons hart. “Teardrop” met Elizabeth Fraser vormde de absolute climax.
In de instrumentatie als visueel als in de vocals, het was perfect op elkaar afgestemd. Massive Attack zorgde een twee uur lang voor een maatschappijkritische muzikale trippop trip, een harde confrontatie met de dagdagelijkse realiteit. Indrukwekkend!
Setlist: In My Mind (Gigi D'Agostino cover) (snippet) - Risingson - Girl I Love You (with Horace Andy) - Black Milk (with Elizabeth Fraser) - Take It There - Gone (with Young Fathers) (without Graham Hastings) - Minipoppa (with Young Fathers) (without Graham Hastings) - Voodoo in My Blood (with Young Fathers) (without Graham Hastings) - Song to the Siren (Tim Buckley cover) - Inertia Creeps - ROckwrok (Ultravox cover) - Angel (with Horace Andy) - Safe From Harm (with Deborah Miller) - Unfinished Sympathy (with Deborah Miller) - Karmacoma - Teardrop (with Elizabeth Fraser) - Levels (Avicii cover) - Group Four (with Elizabeth Fraser) - In My Mind (Dynoro & Gigi D'Agostino cover) (snippet)
Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6553-lokerse-feesten-2024.html?ltemid=0
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren
Lokerse Feesten 2024 - DAG 8 - Paul Kalkbrenner - Leuk langgerekt dansfeest op ‘Deutscher Weg’
Lokerse Feesten 2024
Grote Kaai
2024-08-09
Erik Vandamme
Op ‘De Avond van de DJ’ had je op Lokerse Feesten de keuze tussen een rits aan DJacts in de Club of een twee uur lange set met het Duitse fenomeen Paul Kalkbrenner. Wij kozen voor het tweede en starten al vrij vroeg met nog twee wel heel interessante acts binnen de dansscene.
One Track Brain en OGENN zijn bekend in België als internationale techno DJ's en producers. Ze hebben de wereld al rondgereisd met hun muzikale projecten. Samen vormen ze nu het duo Neon Shadow (***1/2). Hoewel het niet bijster vernieuwend is wat ze doen, weet het duo perfect hoe ze een hongerig publiek moeten opwarmen. De eerste danslustigen waren dus gauw te vinden, het zorgde al voor een eerst dansfeestje tot voorbij de PA. Het fijne aan dit duo is dat ze hun ervaring delen en elkaar weten aan te porren. Een frisse wind binnen de scene.
Een interessante, 'unieke' parel binnen die techno/dance is het fenomeen Anfisa Letyago (****). “Onder de dj's/producers die de afgelopen jaren de meeste impact hebben gehad op de wereldwijde dance/elektronica, is Anfisa Letyago erin geslaagd haar underground roots om te buigen in een boeiend en veelzijdig geluid", staat te lezen in de bio. En inderdaad , we kunnen het maar beamen.
Afisa Letyago brengt die underground naar een groot podium, en overtuigt op meesterlijke wijze met haar gevarieerde aanpak. Zeker door de Napolitaanse invloeden, die zorgen voor een Zuiders tintje in de beats. Anfisa Letyago experimenteert graag met klankentapijtjes; het onderschrijft haar diversiteit. Kleurrijk zwevend, de Zuiders zon tegemoet. Perfecte opwarmer naar Kalkbrenner toe …
Een set van ruimschoots twee uur kregen we van Paul Kalkbrenner (****), kleurrijk , divers, breed, leuk , ontspannend en gaande weg de dansspieren prikkelen . Heerlijk dansbaar dus. Het podium krijgt een mooie lichtshow toegemeten. Hij heeft hiervoor niet direct de hits als “Schwer”, “Te Quiero” en “Prayer in C” nodig. De handen gaan natuurlijk het meest in de lucht op een “Sky And Sand”. Hij boeit en intrigeert door de talrijke verrassende wendingen in zijn beats’n’sounds. Het mazakt hem bijzonder.
Kalkbrenner onderscheidt zich trouwens van de concurrentie doordat hij niet de 12-inch-singles maar wel de langspeelplaat op zich als het ideale medium voor zijn muziek beschouwt. En dat merk je aan de loepzuiverheid van de muziek die hij uit de boxen doet knallen, dankzij ook de sublieme geluidsmix.
We zagen overal dansende, lachende mensen, twee uur lang gewoonweg ontspannend heupwiegen, handen in de lucht en vooral genieten van die opbouwende, veelzijdige dansbare tunes . “Feed Your Head”, zijn bewerking van het klassieke “White Rabbit” van Jefferson Airplane werd natuurlijk het hoogtepunt en deed de Grote Kaai ontploffen. Wat een apotheose!
Paul Kalkbrenner zorgde voor een leuk langgerekt dansfeestje op ‘Deutscher Weg’. En klankentovenaar zondermeer. Klasse!
Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6553-lokerse-feesten-2024.html?ltemid=0
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren
Lokerse Feesten 2024 - DAG 7 - The Prodigy - Een neverending 'rave' party!
Lokerse Feesten 2024
Grote Kaai
Lokeren
2024-08-08
Erk Vandamme
We waren wat sceptisch afwachtend wat we van deze zevende festivalavond op de Grote Kaai konden verwachten. Is The Prodigy ‘backontheroad’ als voorheen zonder het (onvervangbare) boegbeeld Keith Flint, die in 2019 overleed? Met een neverending rave party hadden ze het antwoord klaar!
Glints (****), op zijn eentje, was een interessante opener deze avond, hij kon het publiek moeiteloos meekrijgen, ook al waren sommigen hier nog aan het toekomen , op zoek naar een drankje en een plekje. Een hiphop setje die wat absurditeit bevatte, en zorgde voor een uitzinnig feestje. De blazerssectie was een toegevoegde waarde. “All-in” zette de toon. Jan Maarschalk Lemmens is een klasse entertainer, met de nodige kwinkslagen, die eigenlijk geen band rond hem nodig heeft, om iedereen mee te krijgen. Op “All Blue Hair” helaas geen Faisal op het podium , wel kwam vriend/rapper Yong Yello hier. En net als Werchter “(Not A ) Housewife”, zijn recente hit, samen met Daan, hij speelde een aanstekelijke gitaarriff, die de harten sneller deed slaan. Maar de ultieme klepper was “Roma”, meegebruld door duizenden kelen; Glints sloot de set af met een knaller.
We houden wel van deze knettergekke man, het daverende applaus en de lachende gezichten rondom ons was evenzeer de moeite.
We schoven een beetje dichterbij voor een nostalgische trip. Een goede twintig jaar terug zagen we De La Soul (***) optreden op Pukkelpop. Hun hippop is door de jaren ontrafeld, maar de feestelijke stemming blijft even groots, de clichés nemen we mee in hun set. Bijna 25 jaar later is er aan dat kunstje nog niet veel veranderd. Na het overlijden van Trugoy the Dove vorig jaar, bleven Posdnuos en Maseo naarstig doorgaan met De La Soul. Ze willen , o.a. om hem te eren, nog steeds het leven vieren. Hoewel ze zich in Brussel waanden, en niet in Lokeren, bleef het entertainment gehalte groot, met oproepen tot handen in de lucht steken, maal honderd, de linker kant tegen de rechter kant van het podium opzetten enz. Ook nu weer swingden de clichés de pan uit. Het kon het publiek weinig schelen, want ze wilden samen met De La Soul een hippop feestje bouwen, met het verstand op nul. De band had de minste moeite om iedereen in feestmodus te brengen; de klassieker “Me, myself & I” behoorde er hier bij …
Hip Hop vanuit het buikgevoel, dat is iets voor NAS (****1/2). Songs als '"Got Ur Self a Gun”,"N.Y. State of Mind” en “The World Is Yours" lieten niets aan het toeval over. NAS brengt namelijk het soort hip hop uit de straat, met de grauwe kantjes eraan verbonden. Zijn teksten hebben een poëtische ondertoon. Hij houdt ons een spiegel voor die er niet altijd even mooi uitziet. Hij tekende voor een wervelend hiphop dansfeestje, door bonkende drumbeats, die iets te vaak overstemden de subtiele zang van Nasir bin Olu Dara Jones ofwel kortweg NAS ondermijnden; dat was best jammer, want het draait toch om zijn teksten.
Die pompende beats en het uitdelen van uppercuts onderstrepen de grauwheid als schoonheid van NYse leven, hoe je het ziet en voelt. Hierin was NAS in zijn opzet geslaagd. .
En toen was het tijd voor The Prodigy (****). Toegegeven, we waren wat sceptisch, afwachtend wat we van hen konden verwachten, na het overlijden van het (onvervangbare) boegbeeld Keith Flint (2019) . Maar The Prodigy was ‘backontheroad’ met een neverending rave party! Liam Howlett en Maxim Reality dragen The Prodigy hoog in het vaandel en bliezen elk beetje twijfel moeiteloos weg. “Breathe”, “Omen” en het verbluffende “Spitfire” waren sterke openers. Het knalde letterlijk om ons heen. De oogverblindende lichtshow, het verschijnen van het silhouet van Keith op de schermen en de onophoudelijke luide beats, die door de boxen loeiden, zorgden net voor dit langgerekt neverending ravefeestje. En de herkenbaarheid steeg met een vleugje “Firestarter” en classics als “Voodoo people”, “No good (start the dance)” en ”Poison” . Wat een knallers.
Het tempo lag hoog, enorm hoog, ADHD ten top, de dansspieren konden niet meer stilstaan, ze trilden … “Get Your Fight On” en “Smack My Bitch Up” gaven adrenalinestoten door merg en been. Een oorverdovend losgeslagen oplawaai, weinig rustpauzes, anderhalf uur lang.
Het donderde, dreunde verder met “Invaders must die” en “We Live forever”. “Out Of Space” besloot het feestje , en bracht ons een kwartiertje vroeger dan voorzien, back to reality. In hun muzikale wereld kan het aangenaam vertoeven zijn , maar evenzeer is deze angstaanjagend grauw. Zo beleefden we hen vroeger , maar kijk, we slaan de brug naar het ‘nu’ en voelen het precies nog zo aan …
Qua podium act en screams kan je de figuur Keith Flint onmogelijk overtreffen. Maar de vervaarlijke houding van The Prodigy is en blijft iets unieks , een intens genietbare, weirde, waanzinnige dance trip die iedereen overstag maakt!
Setlist: Breathe - Omen - Spitfire - ID (with samples from Smack My Bitch Up and Firestarter) - Voodoo People (evolves into Pendulum remix) – Roadblox - Light Up the Sky - No Good (Start The Dance) - Poison - Get Your Fight On - Smack My Bitch Up
Encore: Take Me to the Hospital - Invaders Must Die - Diesel Power (Knight Rider mix) - We Live Forever - Out Of Space (sample outro)
Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6553-lokerse-feesten-2024.html?ltemid=0
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren
Lokerse Feesten 2024 - DAG 6 - Richard Hawley + Chris Isaak + Novastar - De avond van de sing-songwriters
Lokerse Feesten 2024
Grote Kaai
Lokeren
2024-08-07
Erik Vandamme
Met kleppers als Richard Hawley, Chris Isaak en Novastar lokte dag zes van de Lokerse Feesten wellicht geen massa volk, maar het bleek toch een schot in de roos te zijn. Vooral een grappige Isaak en crooner pure sang Richard Hawley wisten ons enorm te bekoren, terwijl Novastar bewees waarom ze nog steeds een uitzonderlijke Belgische parel is om te koesteren. In de Club deden we dan weer een fijne ontdekking met Ise , stelden vast dat een van onze ontdekkingen van 2023 AO nog steeds aan het groeien is, en Bony King Of Nowhere verblufte ons nogmaals, na zijn magisch concert op Great Gigs in the Park in Sint-Niklaas.
We starten de festivalavond in de Club met Ise (****). De winnares van soundtrack 2024 en de Nieuwe lichting 2024 is amper 18 en straalt nu al iets unieks uit, in haar performance als in haar vocals; een multi-instrumentaliste op gitaren en op piano. Iemand die weet te ontroeren. Haar kristalheldere stem -als een nachtegaal- zorgt ervoor dat ons hart sneller slaat. Er zijn nog groeimogelijkheden, maar Ise heeft het gewoon in zich om groot te worden. In het oog te houden.
Een doorwinterde crooner zondermeer is Richard Hawley (****). Hij heeft een warme, donkere, doorleefde, fluwelen stem die ons weet in te pakken. Hij kwam hier vooral zijn nieuwe plaat voorstellen 'In this City they call you love', een erg diverse plaat trouwens. De prachtsingle “Prism in Jeans" vormt het uitgangsbord. Hawley kan harten breken, maar komt evenzeer extravert uit de hoek met een lekkere danspas door de opzwepende riffs, o.m. op “Standing at the sky’s edge”, waar hij alle registers opentrekt. De gitaarsolo’s klinken erg mooi en onderstrepen mans kunde.
Hij onderhoudt een nauw contact met z’n publiek. De muziek spreekt voor zich. De wisselende golvende aanpak sierde. Toegegeven in zaal komt dit nog beter tot uiting , hij is te zien op 10 september AB, Brussel.
In de Club bewees Ão (****) nog eens! waarom ze de hemel worden in geprezen. De brede sound van dromerige, bevreemdende klankentapijtjes en experimentjes maakt het sterk. De zangeres Brenda Corijn bindt haar Portugese roots aan de Engelse taal. Een muzikale cultuurconnectie.
Ão klinkt sinds de vorige passage nog overtuigender, door de blend van intimiteit en opbouwende , hardere soundscapes. Onderhuids sprookjes- en spookachtig, met een hypnotiserend effect. Wat een schoonheid en intensiteit. De band staat in het najaar in de Casino, Sint-Niklaas. Must see!
Een entertainer pur sang is die andere crooner Chris Isaak (*****). Een veelzijdig artiest.
Roy Orbinson is niet veraf in aanpak en vocals. Maar we zagen hier vooral een groots performer, die perfect zijn publiek om de vinger windt. Het publiek smult ervan; hij zoekt hen op, gaat op de foto's voor een selfie, grapt met zijn fans en is aan de toog te zien. Hij houdt het gezellig alvast met die uitstapjes. Mooi om te zien. Met z’n muzikanten maakt hij er een leuke boel van, het wordt humoristisch ervaren , ook al zijn de songs niet allen optimistisch, uitbundig.
Muzikaal: “Wicked Game” brengt de handen op elkaar. Roy Orbinson's “Pretty Woman” zorgt voor kippenvel en ademt de geest van de man. De sterke begeleidingsband mogen we in dit verhaal niet vergeten. Vooral gitarist Hershel Yatovitz en bassist Roly Salley zijn volleerde entertainers tot jolijt van Chris en van de fans.
Emotievolle rock’n’roll/rockabilly/roots vormt de rode draad. '"Forever Blue", "Blue Spanish Sky" en "Baby What You Want Me To Do?" zijn prachtnummers voor een ballroom of trouwfeest. Hij raakt evenzeer het gevoelig kantje van ieder mens, koppels die elkaar omarmen en dansen met een glimlach op de lippen. "Notice The Ring" en "San Francisco Nights" klinken swingend en maken er een mooie ‘Belgium Night’ van.
“Can't help falling in Love”, eentje die door Elvis groot werd gemaakt, wordt meegezongen, -gebruld en is de apotheose van de avond . En hij voegt er zelf nog aan toe ‘please focus on my bass player while I'm singing it'.
Een puike veelzijdige set, groovy, opwindend als ingetogen, gevoelig die ‘broken hearts terug aan elkaar lijmt’. Door de jaren heen nog steeds een groots artiest.
Tot sot naar de Club voor The Bony King Of Nowhere (****1/2) die we eerder in het Park van de Casino Sint-Niklaas aan het werk zagen , met een innemende, dromerige, broeierige en afwisselende set. Bram Van Parijs is een gerespecteerd sing/songschrijver, in de vocals schuilt er weemoed.
Hij heeft een goede band achter zich die het materiaal naar een hoger niveau tilt. Wat een mooie, intense, bedwelmende, licht verteerbare sound en brede klankkeur van dit combo. Zijn muzikale verhalen hield iedereen gekluisterd. Fijnzinnig, overtuigend optreden.
Joost Zweegers aka Novastar (****) blikt terug naar z’n muzikale carrière met een blik naar de toekomst. De songs op de remake plaat 'The Best Is Yet To Come’ is een overzicht van mans nummers in een vernieuwde outfit of hoe ze nu moeten klinken in die 25 jaar. Het publiek genoot van de zwierige en integere aanpak. Zweegers schuifelt , molenwiekt en danst rond de nummers heen.
Meteen een klepper “Wrong” en het enige nieuwtje “Look at you now'. Gaandeweg krijgt hij het publiek mee in die melodieuze popgevoelige rockers . “Mars needs woman” en “Velvet Blue Sky” raken. Eén van z’n helden wordt geëerd, “Like A Hurricane ' van Neil Young, met veel bravoure gespeeld, tekent voor samenhorigheid, hij kreeg de handen moeiteloos op elkaar.
En hij weet iedereen mee te krijgen op het broeierige “Caramia” en de sublieme classic “The Best is Yet to Come”. Een brede sound en een elegante schoonheid sierden deze backcatalogue van een groots artiest en performer, die het sing/songwritergehalte van de avond meesterlijk besloot!
Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6553-lokerse-feesten-2024.html?ltemid=0
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren
Lokerse Feesten 2024 - DAG 5 - KoRn - Het ultieme nu-metal feestje, én met een hoekje af!
Lokerse Feesten 2024
Grote Kaai
Lokeren
2024-08-06
Erik Vandamme
Lokerse Feesten 2024 zit aan de helft, de vijfde dag stond in het teken van de 'metal dag' … We kunnen gerust stellen, het werd een avondje metal met een hoekje af! Alles draaide vooral rond de afsluiter KoRn die zorgden voor het ultieme-metal feest alsof het weer 2000 is. De rest van de affiche was vooral verwondering van bands alsook een beetje aanmodderen, zo bleek …
We waren er vroeg bij voor Wargasm (****) een Brits elektronisch rockduo uit Londen. De band werd in 2018 opgericht door Sam Matlock, die eerder had opgetreden als onderdeel van Dead!, en Milkie Way, die eerder hun concerten had gefotografeerd en bas speelde voor Barns Courtney. De knettergekke grimassen en capriolen die het duo uithaalt op het podium spreekt tot de verbeelding. Puur muzikaal bekeken deelt Wargasm lekkere uppercuts uit, en stampen lekker om zich heen zoals volleerde punkers. Als opener van de avond slaagt het duo er dus met brio in de lont aan het vat te steken, om de boel te laten ontploffen. De eerste moshpits waren alvast een feit..
Nova Twins (***1/2) Amy Love en Georgia South halen hun mosterd duidelijk bij het eerder ‘emo’ kantje van wat metal te bieden heeft. Dat werd al vrij duidelijk toen het duo die net als hun voorganger stevig om zich heen schopte. Maar ze voegen daar dus een opvallend emo kader aan toe. Waardoor niet enkel moshpits ontstaan, maar ook weten te raken. Best een fijne ontdekking deze Nova Twins, net door die combinatie van beide aspecten.
In de Club keken we uit naar Ho99o9 (*****) die dat toegankelijke en zeemzoeterigere kantje van hun voorgangers weg blies door een grauwe, rauwe en donkere set neer te poten, die de oren deden piepen. Een confrontatie met innerlijke demonen, die aanzetten tot headbangen en dansen. Als er bij Ho99o9 al een hoek af is, dan is het eentje van een duister kaliber die je koude rillingen van angst bezorgt. Iets voor donkere zielen dus … En toch kon daar wat humor vanaf, want vaak werden songs ingezet met een intro van bijvoorbeeld “My Way” van Frank Sinatra. Het onderschrijft de zelfrelativering van dat alles toch een beetje. Een band om in het oog te houden, zonder meer.
Bij Frank Carter & The Rattlesnakes ( ****) draait het voornamelijk rond 'het publiek zoveel mogelijk entertainen' . En daar is de beweeglijke Frank Carter een grootmeester in. Hij zoekt zijn publiek voortdurend op, vaak letterlijk. En ook al werden clichématige trucs boven gehaald, o.m. het doen ontstaan van een vrouwelijke moshpit tijdens '”Wild Flowers” of een sitdown organiseren bij “Devil Inside Me”; de band kwam er mee weg.
Het mooiste moment was toen een jongen in het publiek op Frank Carter zijn schouders mocht mee zingen op “Crowbar”. Kortom. Frank Carter & The Rattlesnakes zorgden dus vooral voor een feestelijke stemming op het plein, maar bewijzen ook verdomd goede muzikanten te zijn. Energiek tot het kwadraat deze Frank Carter en zijn Rattlesnakes. Zoveel is zeker.
Na het inlassen van een eet-drink pauze , kregen we een volgend feestje. The Dillinger Escape Plan (****) kwam de 25ste verjaardag vieren van hun debuut 'Calculating Infinity', wellicht zonder Greg Puciato die tegenwoordig het mooie weer maakt bij de formatie Better Lovers. Maar wel met Dimitri Minakakis. Het resulteert in een technisch hoogstaand optreden, misschien iets te technisch. Want alles kabbelde nogal voorbij als een beekje in een mooie vallei. Zonder te vervelen echter, daarvoor klinkt The Dillinger Escape plan strak en energiek genoeg, dat voelden we door de uppercuts in de maagstreek die het gezelschap uitdeelt. Mede doordat Dimitri het publiek letterlijk ging opzoeken, kreeg de band trouwens de handen toch tot ver voorbij de PA op elkaar. Geen routineklusje dus. Die speelsheid overtuigde ons.
Echter was het hele de avond vooral wachten op die ene climax … KoRn (*****) die niet alleen een prachtige lichtshow mee hadden genomen , maar ook muzikaal en vocaal er duidelijk zin in hadden. Soms kwam een soort kooi naar beneden waardoor het leek alsof de band achter tralies zat , op andere momenten ging die weer omhoog. Op het scherm verschenen constant mooie beelden. Aan visuele effecten geen gebrek dus.
Al vrij vroeg in de set draaide de hit machine op volle toeren met “Here to Stay” en “A.D.I.D.A.S.”. Het publiek reageerde uitzinnig, Jonathan Davies haalde meermaals zijn bruut kantje naar boven, tot jolijt van de menigte. De band had er dus wel zin in, maar vaak vielen er stille momenten na de songs wat toch ook duidt op een wat routineuze aanpak. Echter sprak Davies zijn publiek, naarmate de set vorderde, wel iets meer aan. Meestal zet hij de fans aan tot lekker om zich heen schoppen.
Uiteraard draait het bij KoRn niet enkel om Davies zijn stem en uitstraling. Met een verbluffende drumsolo bewees Ray Luzier welke grote meerwaarde hij vormt binnen de band, zonder de inbreng van de overige muzikanten te minimaliseren. Elke schakel is belangrijk. Dat werd bijvoorbeeld bewezen op “Blind”, kippenvelmomentje en “Got the life”. Op de laatste song, “Y'All Want a Single” gingen de middenvingers in de lucht, en vaak kwamen er ook mosh of andere pits aan te pas.
KoRn heeft dus niets van zijn gedoodverfde brutaliteit verloren, zoveel was zeker. Uppercuts uitdelen, vervaarlijk om zich heen slaan, en energiebommen droppen. Het was en hoorde er allemaal bij.
In de bisronde kregen we “Shoots and Ladders” met doedelzak. En strooide de band nog meer hits in het rond zoals het prachtige “Divine”. Het publiek werd er alleen maar uitzinniger van, waarna de band er gewoon nog wat scheppen bovenop deed met het ultieme “Freak On a Leash” waarmee de set met een knal van formaat werd afgesloten.
Hoewel we de indruk kregen dat het er vaak wat te routineus aan toe ging. Ging KoRn meer dan een uur als een pletwals tekeer op het plein. Ze zorgden uiteindelijk dan ook voor dat ultieme nu-metal feestje, met een hoekje af.. waardoor ze het publiek moeiteloos overtuigden. Meer hadden wij ook niet nodig om compleet murw te worden geslagen. Een aangename return!
Setlist: Rotting in Vain - Here to Stay - A.D.I.D.A.S. - Clown - Start the Healing - Good God - Drum Solo - Blind - Got the Life - Falling Away From Me - Coming Undone (with a snippet of Queen's "We Will Rock You") - Drum & Bass Battle - Somebody Someone - Y'All Want a Single
Encore: Shoots and Ladders (with a snippet of Metallica's "One") - Twist - Divine - Freak on a Leash
Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6553-lokerse-feesten-2024.html?ltemid=0
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren
Festival Dranouter 2024 – Muzikale vakantie in Dranouter - Succesvolle uitverkochte jubileum editie van Festival Dranouter
Festival Dranouter 2024
Festivalterrein
Dranouter
2024-08-02 t-m- 2024-08-04
Johan Meurisse
Voor het eerst ooit is Festival Dranouter helemaal uitverkocht in voorverkoop, dus het mag wel duidelijk zijn: iedereen heeft veel zin in de jubileumeditie '50 Years Of New Traditions'!, al traditiegetrouw ingezet op donderdag.
Een paar nieuwigheden zagen we: de tenten kregen een upgrade (= betere zichtbaarheid door de tenten groter te maken en de toegankelijkheid, via de houten vloer in alle tenten en de beplanking die alle podia verbindt)), het nieuwe folkpodium De Koer (met een terugblik naar de begindagen, de roots van het festival, een folk line-up hosted by het Muziekcentrum), de kans om artiesten van dichtbij te spotten in de Podcast Corner (met radio 1), 'Nordic Focus' in de spotlight, dit zijn interessante Scandinavische folkbands en natuurlijk het maken van de ‘new traditions’.
Op vlak van foods & drinks doet Dranouter verder op hetzelfde elan, foodtrucks voor elk wat wils , themabars, animatie, straattheateracts. Beleving en Ontspanning dus!
En ja, er wordt aan iedereen gedacht op Dranouter, … Familiefestival , de Dranouter formule werkt voor de hele familie, er is een babycorner en de kinderanimatie niet te vergeten, evenzeer belangvol en heel mooi uitgewerkt telkens van de organisatie; en op de feestzone heb je fanfares en DJ’s . Het maakt de folklore en het festival kleurrijker …
Een gevarieerde line-up , die een unieke positie inneemt in het festivallandschap. Festival Dranouter tekent voor ‘muziekvakantie’, mensen laten zich verrassen door gevarieerde bands, klinken op de vriendschap en het ontmoeten , iedereen komt aan zijn trekken dus …
En eenmaal de microbe te pakken, ben je verkocht voor de jaarlijkse ‘new traditions’. Nog meer Dranouter-gevoel. Met een recordopkomst van 55000 aanwezigen over het volledige festivalweekend was dit een editie ten top. Een festivalweekend die iedereen bijbleef. We kunnen het maar beamen …
Historiek
Festival Dranouter is en blijft een gemoedelijk en gezinsvriendelijk muziekfeest in een schitterende omgeving. Als één van de oudste festivals namen ze een unieke positie in binnen het Belgische festivallandschap. Sinds 2015 huist dit duurzame festival in het dorp van Dranouter, letterlijk tussen de huizen, de torende kerk, de uitgestrekte velden en de prachtige Kemmelberg. De mix van straffe live concerten, originele randanimatie, stevige afterparty's, verrassende kinderprogrammatie, -animatie en de verrassend mooi ingerichte drank- (themabars) en de heerlijke foodstands werden fel gesmaakt.
Geruggensteund door de slogan ‘Festival Of New Traditions’ komt de klemtoon op roots en folk, aangevuld door een zorgvuldig gekozen selectie van internationale en Belgische acts, met een rits onbekende parels.
Festival Dranouter 2024 – dag 1 - vrijdag 2 augustus 2024 – Zalige start met Belgische kleppers en het Nederlandstalige lied
Een gemoedelijke sfeer heerste op deze eerste festivaldag, die meteen tekende voor een recordopkomst van 16000 festivalgangers. Een geweldige start …
Het Ierse Villagers rond Conor O’Brien, live met vijf, zoekt de aansluiting met het publiek in de Chateau. Het nieuwe album ‘that golden time’ onderstreept mans kunst als sing/songwriter en brengt sfeervolle, dromerige indiepop met een folkty tune. De emotievolle, neuzelende (zeg)zang en de keys nemen een meer een belangvolle rol in en zorgen voor een kleurrijk geheel. O’Brien heeft er zin in. Al twee grootse singles zitten in het begin van de set , oudje “nothing arrived” en de huidige single “you lucky one”. Spijtig genoeg blijft de versterking wat uit en ervaren we Villagers als achtergrondmuziek. Live klinkt het materiaal nochtans krachtiger in de opbouw. Die extraverte push bood een boeiend concert van dit muzikaal talent , die meer airplay verdient. “Becoming a jackal”, “the waves” en “a trick of the light” waren mooie afsluiters van een fijn warm concert .
In de Cirque waren we onder de indruk van één van die acts van de ‘nordic folk’, die dit weekend centraal staat, o.m. het Finse Suistamon Sähkö, die een soort folktronica met disco , trance en beats produceerden. Het kwartet werd met hun muziek, dans -al of niet synchroon-, en fashion art sterk ontvangen . Zeker op het eind toen ze probleemloos het publiek overhaalden in singalongs. Met een dosis relativering en humor was dit een act die zwierig als minimal klonk en inwerkte op de dansspieren, door de elektronica en folky accordeon , met een knipoog naar ‘the love parade’ en ergens refererend aan de Scissor Sisters en het in hun middens gerespecteerde Varttina. Te overwegen, een deelname op het Eurovisiesongfestival?!
Portland is groot geworden . Toen ze een goede zes jaar terug ‘de nieuwe lichting’ van Stubru wonnen, zagen we hen in de kleine clubs en zelfs op Dranouter op de k-Koer. Een ontdekking meer dan waard, de band rond spil Jente Pironet, die na een gekweld fysiek jaar terug in het circuit te bewonderen is, om uiteindelijk die tweede plaat ‘departures’ opnieuw voor te stellen . Portland is écht een liveband, op plaat gevoeliger, innemend, live wordt het beest losgelaten en onderscheiden ze zich als een energieke, emo-rockende band die hun instrumenten ademruimte biedt en onder spanning houdt, zeker het gitaarspel, niet vies van wat gewaagde stukjes en experimentjes.
Jente is een entertainer en podiumbeest, hij weet z’n publiek voor zich te winnen en te ontroeren, met z’n expressieve stem en intense gitaarsoli. Wat een charisma. En Portland heeft een backing vocaliste, Nina Kortekaas, die zich vocaal goed wist te nestelen in die meerstemmige zang. Portland eigent zich hier terecht een plaatsje toe in de Chateau .
Portland kwam, zag en overwon , liet ruimte aan z’n publiek om te genieten met het meeneuriën, -zingen en handjeszwaaien. Iedereen genoot van hun materiaal die durfde te exploderen, ingetogen, kwetsbaar als stevig, krachtig, met zinderende songs als “sensational”, “lucky clover”, “good girls”, “aftermath”, “killler’s mind”, “she really really means it” (eentje omgebouwd van Metejoor!) en het afsluitende “pouring rain”. Music from the heart, met enkele krachttoeren. Een blij weerzien dus, Portland beet duidelijk van zich af, klaar om iedereen (opnieuw) te veroveren …
Leuk om eens na al die jaren terug te zien , Think of One , rond David Bovée en Tomas De Smet, in de Clubstage. Ze komen af en toe eens samen om een leuke mishmash aan stijlen te spelen met een goed rockende groove. Ze verwerken zo een beetje van alles in hun wereldlijke sound met salsa, afro, Balkan en Cuban sounds. Ze maken er een improvisatie oefening van, met behoud van die (Zuid-Amerikaanse) zomerse ritmes . Ergens waait hier de muzikale wind van Rumbaristas, Manu Chao, Gogol Bordello en Vampire Weekend.
Dubbel feest op Dranouter met Novastar … Joost Zweegers heeft een overzicht klaar van z’n klassiekers, geen normaal overzicht maar remakes van z’n nummers over 25 jaar heen, die hij opnieuw stoffeerde met Britse en vanavond hier ook met enkele Belgische muzikanten. Ze klonken emotioneel direct met een gepassioneerde singer Zweegers op het voorplan. En als special guest Geike , die op het eind enkele nummers meezong , “off shore” en “never back down” .
Het materiaal krijgt een nieuw muzikaal hoofdstuk, een bredere klankkleur, die in z’n gevoelige, emotionele pop, rock en americana omarmt , en minder rijkelijk, orkestraal of bombastisch is. Mooi om het materiaal in dit melodieus, fris karakter te horen, zonder afbreuk te doen van het melancholische karakter , gedragen door de immer sympathieke Zweegers, die vol overgave beweeglijk heupwiegt en danst in de nummers.
Een magic rock’n’roll touch ervaarden we , mooi ingezet door “wrong” en “light up my life”. Het enige nieuwe nummer “look at you now” knipoogt naar één van z’n idolen The Beatles, later wist hij solo Neil Young te eren met z’n “like a hurricane” , een versie op z’n Novastars. Het publiek liet zich gewillig meedrijven en was in te palmen voor singalongs op die indringende, groovy, extraverte kleurrijke sound van “because” , “closer to you” en schitterende afsluiters “when the lights go down on the broken hearted” en “the best is yet to come”. Een elegante schoonheid die los-vast, rechttoe-rechtaan en gevoelig klonk met de puntjes op de ‘i’. Overtuigende set dus.
Al drie decennia lang trakteert Kommil Foo ons op prachtige songs, die ontroeren , raken en ons weten te verbinden . Dit gegeven staat ook centraal met hun samenwerking met de bigband van Brussels Jazz Orchestra, die enkele van hun nummers weten te improviseren , te ontrafelen en er een ingestudeerde jamsessie van maken . Het Nederlandse kunstlied in een jazzy groove van blazers, piano , gitaar, flute, blokfluit en lichte drums, met kleppers als “zoogdier” en “ruimtevaarder”. De broers Walschaerts zingen, vertellen , spelen, entertainen en betrekken moeiteloos het publiek in deze set, alsof de ‘pink panther’ een nieuw leven toebedeeld krijgt. Wat een originaliteit van hen en wat enthousiasme in de Clubstage.
Tot slot kon Het Zesde Metaal een thuismatch spelen , de band is uitgegroeid tot een kwintet rond Wannes Cappelle, die hun West-Vlamingen wist in te palmen , met hun persoonlijke, maatschappijkritische Nederlandstalige muziek in het W-Vlaamse dialect. Hier werd o.m. de laatste plaat ‘het langste jaar’ voorgesteld, letterlijk een afscheidsceremonie van dierbare vrienden. Hun reeds vijftienjarige carrière krijgt cachet door die muzikale afwisseling. Er werd stilgestaan rond het verlies van goede vriend Tom Pintens , net een jaar terug, die nog kon meehelpen aan de plaat.
Na al die jaren zijn ze erin geslaagd één van de avonden in Dranouter af te sluiten, door hun gestadige groei.
We kregen een boeiende afwisseling, ingenomen , dromerig , als directer, snediger rockend , die door keys en steelpedal kleur kregen. Op de festivals wordt de kaart van het live beleven getrokken met dynamische, weerbarstige nummers als “gie den otto en ik” , “dag zonder schoenen” (waarbij iedereen wel bereid was om even te zwaaien met z’n schoen of sandaal), “naar de wuppe” , en op het eind de instant klassieker “boze wolven” van Gorki op de tune van “where is my mind” van The Pixies en het rockende oudje “ik haat u nie”.
Tussenin hoorden we de fijnzinnigheid, de gevoeligheid en de sfeervolle sound, met ruimte voor de instrumenten, van openers “tid van ton”, “nog maar begonnen”, “calais”, “ploegsteert ( met de verwerking van Vermandere’s “bange blankeman” (terecht mooi eerbetoon aan de man!)), “ier bie ons” en het prachtige broze “het langste jaar” , eentje die op hun borst mag gespeld worden.
Het toont het diverse muzikale gelaat van de band, integer, meeslepend, opwindend, muziek voor alle leeftijden wat ook wel het credo is van Festival Dranouter. Terechte afsluiter van een mooie eerste dag …
Festival Dranouter 2024 – zaterdag 3 augustus 2024 – Van de wortels van het festival naar ‘the new tradition’
Op deze tweede dag greep de organisatie terug naar de wortels van het festival. We werden ook overmand door regenbuien, maar door de vernieuwde beplanking op de weide werd de drassigheid geweerd en behield het de goede bereikbaarheid naar de tenten. Geslaagd dus. Even geslaagd als de gouden Olympische medaille voor Remco op de wegrit!
Hier opnieuw het bordje ‘uitverkocht’ dus.
In de namiddag was er al een algemene ‘merci’ voor Willem Vermandere, die na z’n laatste set in het Kursaal Oostende in juni toch definitief het podium vaarwel zei. Het 84 jarig icoon van het Vlaamse folklied, die normaal hier ging optreden, werd op die manier geëerd voor wat hij heeft betekend . Hij kreeg een tribute Vermandere door de anderen , met o.m. Maaike Cafmeyer, Patrick Riguelle, Eva De Roovere, Jan Hautekiet en natuurlijk zoon Augustijn. Ingetogen, uitbundig , sjiek en mooi.
Een kleurrijke sound in de namiddag , het festival werd even een muzikale ‘desert’ , prairie met het Cabana Belgica combo , met o.m. Jan Heldenbergh en Nils De Caster (van The broken circle breakdown), musicalartieste Sara De Smedt en blueslegende Roland . In dit uurtje een fijne afwisseling van integere, gevoelige en swingende, zwierige country, roots, americana, bluegrass met een bluesy inslag . Nummers die zorgden voor een heupwieg , danspas en handclaps . Heldenbergh had het vocaal iets moeilijker in het intieme materiaal, Roland gromde, grauwde doorleefd en Sara raakte door haar heldere vocals. De kenmerkende kledij dito cowboyhoed , boots en het brede instrumentarium met steelpedal , mandoline , piano , keys, mondharmonica gaven elan. Mooi om te zien en te horen.
Intussen was het Ierse combo Kila eraan begonnen in de Chateau . Een heerlijk genietbare sound van roots/pop/psychedelica met een folky basis , die evenzeer werd verwezenlijkt door een oor-verrijkend geluid van volksinstrumenten als uilleann pipes, fiddles en bodhran met djembe, congas , samen met elektrische gitaren, bas , drums en hun stemmenpracht. De traditionele Ierse muziek kreeg een breder spectrum , van weidse filmische landschappen in het intieme, en folkpop in het broeierig, meer uptempo materiaal . Inspirerend innovatief.
Een van de meest weirde, originele acts was Loverman wel; gedurfd, gewaagd, alternatief, hier is sprake van een performance dito muziek, die het klassieke verbindt met experiment en een theatrale act. Solo een do-it-all, die zijn handvol songs ontrafelt om ze dan terug in een vaste structuur te gieten. Hij interacteert met het publiek , doet het publiek ‘ondergaan’, laat hen lalala’s en z’n refreinen meezingen , -roepen enz . Hij zet z’n instrumenten nl. akoestische gitaar , piano, blazer, tamboerijn, onder spanning, huppelt heen en weer op het podium, is in het publiek en knuffelt z’n meegebracht hobbelpaardje. Op die manier kreeg je aparte, unieke versies van “loverman” (gehaald van Hendrix) , “tinderly”, “would right in front of your eyes”, “limbo we’ll meet again” en “differences aside”, met het refrein ‘come along for the ride, sing a song tonight’, dat dus door het publiek werd meegezongen – gebruld.
Je moet ervan houden of niet van deze experimentele aanpak, op Werchter wist hij iedereen in te pakken, hier had hij meer moeite om de Westhoek deze geniale muzikale inspiratie, gekte, katharsis verkocht te krijgen.
Een storm aan goede Nederlandstalige (vrouwen) pop siert al een paar jaar onze contreien . De Nederlandse artiestes en beloftes Eefje De Visser, Roosbeef, Merol, Meau , Sophie Straat, S10 hebben er nog eentje bij, Froukje … Ook hier hebben we dromerige, groovende popelektronica, puur, oprecht over dagdagelijkse onderwerpen, indrukken en persoonlijke ervaring, een spreekbuis van de Gen Z, met haar plaat ‘Noodzakelijk verdriet’ . Hier haalde het jongere publiek zijn hartje op en Froukje was samen met haar band onder de indruk van de warme , uitbundige respons . Ook solo wist zij te imponeren . De songs zitten beetje in hetzelfde van die synthpop , maar weten voldoende te raken, zeker de jongeren met o.m. “naar het licht” , “licht en donker” , “heb ik dat gezegd?” , “als ik God was” , de titelsong “noodzakelijk verdriet”, en eentje van haar kompaan S10 “nooit meer spijt”.
Intussen waren de eerste plensbuien er , maar de sfeer bleef optimaal in de kleinere tenten , met eentje van de ‘nordic folk’ , Brass riot , met swingende saxofoonsolo’s , aanstekelijke drums en groovy synths. De twee sax’s lieten een immens klankenspectrum horen, niet vies van enige experimentjes . De nummers kregen sfeervolle , stekelige touches, beetje ‘punkyriot’. Een intense beleving.
In de Clubstage had je het Britse The Longest Johns , die hun 10 jarig bestaan vierden , met hun kenmerkende sea shanty’s, muziek en gezangen, geïnspireerd door legendes en de zeevaart in innemende , dromerige en opwindende nummers door mandoline , banjo , akoestische gitaar, contrabas, drums en hun sterke samenzang.
Het Schots/Ierse The Waterboys zijn graag geziene gasten. Frontman Mike Scott werd 65 en het doorbraakalbum ‘this is the sea’ bijna 40. De laatste keer, in 2015 had Scott het niet makkelijk door z’n verkoudheid , maar deze keer gaf het kwintet er een stevige lap op in hun doorleefde, broeierige rootsfolkende rock. De songs kregen een intense injectie door Hammond keys ( wat een enthousiasteling hier), pianoloops en de gitaarpartijen. Zij weten ons nog steeds te bekoren en bij het nekvel te grijpen. Alive & kicking dus, werd er diep gegraven in het verleden van meesterlijke prachtsongs “glastonbury song” , “how long will i love you” , “a girl called johnny”, “medicine bow”, “the whole of the moon” en “fisherman’s blues”. Ze werden erg uitgediept, de keys , piano, gitaren kregen de vrije loop , om ons volledig mee slepen en te zuigen in hun muzikaal verhaal . Alsof Neil Young & Crazy Horse of Pearl Jam hier bezig waren. En we kregen een sfeervolle aanzet van het te verschijnen nieuw album in 2025, de sound nam Scott hier op z’n videorecorder.
Een oproep tot meer samenhorigheid gebeurde toen “because the night” werd verwerkt “in the pan within” en Dylans “knock on heavens door”.
In de regen waren The Waterboys watervrienden en deden ze even die felle buien vergeten …
Spinvis, aka Erik De Jong, is een woordenkunstenaar. In z’n 20 jarige carrière maakt hij woordcollages en brengt hij ze onder in subtiele, melodieus gevoelige, rakende songs . In een bezetting van zes , waaronder cello , viool , piano, keys , harmonium worden we ondergedompeld in een hoopvolle, melancholieke wereld . De sfeervol , donkere tunes krijgen streepjes zonlicht in “stuntman”, “trein vuur dageraad”, “paradijs” , “oogstlied” en oudje “smalfilm”. Steeds opnieuw weet hij te boeien, te intrigeren en ons in te nemen …
Brihang - Terug een West-Vlaming (intussen naar Brussel verhuisd) die Dranouter mag afsluiten . Mooi. In tien jaar tijd is Brihang uitgegroeid tot een groots artiest in ons landje. Hij weet elke club uit te verkopen en is op elk festival te zien . Hij omfloerst z’n integere hippop met zijn poëzie, zijn verhalen en spaarzame sounds. Beetje ons Belgische Spinvis als filosoferend woordkunstenaar . Hij is er één die speelt met woorden en persoonlijke verhalen onderbrengt in een maatschappijkritische bril . Na ‘casco’ is er nu een nieuw hoofdstuk ‘droomvoeding’. Muzikaal wordt hij omlijst van een tweekoppige begeleidingsband van drums en synths, die een voller geluid voorzien. De metalen constructies op het podium zijn letterlijk een beetje de springplank om de nummers cachet te geven , om de hoogtes en laagtes van het leven te verkennen . Hij doet dat o.m. met sterkhouders “berg” (die hij hier beklimt op de stelling!), “rommel” , “binnenkant”, “zee van tijd”, “telefoontje” en “steentje”. Moeiteloos krijgt hij Dranouter aan zijn kant, wat ‘em erg deugd deed . Eénmaal in het publiek heelde de pijn van de ‘aiaiai’s van ‘steentje’ … Een tweede geslaagde afsluiter.
Festival Dranouter 2024 – dag 3 - zondag 4 augustus 2024 – De Westhoek in feestmodus!
Op deze derde dag kregen we de jubileum ten top . Feest … door het mooie weer en zeker door de het West-Vlaams talent dat hier het juiste danspak aanhad. En sportief moesten we ook niet klagen want Lotte Kopecky behaalde brons op de wegrijt tijden de Olympische Spelen …
50 jaar Dranouter, straf spul op deze ‘Klijte’grond … 55000 bezoekers over het ganse weekend! Om niet gauw te vergeten …
Danny Vera biedt de zoveelste muzikale invalshoek op het festival. Zijn nummers hebben een rock’n’roll/rockabilly swing , met een bluesy tune. Het geheel klinkt catchy, groovy, opzwepend. De man verenigt de sound van Presley, Cash en Orbison. De sax, de keys, de gitaarpartijen en de twee lieftallige backing vocalistes weten die vettige rock’n’roll doordrenkte sound naar een hoger niveau te tillen. “Switchblade” , “roller coaster”, de doorbraak naar hier, en verderop “love” en “when the light shines” maken dat de sunday afternoon delight nog een zaterdagavond gevoel beleeft.
Het Ierse kwintet The Eskies zijn er graag opnieuw bij en brengen integere en swingende folkrock, met een donkere kantje . Maar eenmaal op gang krijgen we een soort hoempapa die de dansspieren prikkelt. Ze peppen het publiek telkens op in hun nummers, maar de vaart geraakt soms uit de set door die verhaaltrant dito anekdotes. Goed maar ook niet meer dan dat …
Chantal Acda is eentje van die ‘Duyster’ adepten, die kwetsbaarheid en broosheid laat horen in haar materiaal . We worden op innemende wijze in die muzikale leefwereld gedropt. Haar songs worden breder omlijst door getalenteerde jazzmuzikanten, The North Sea Drifters, contrabas, blazers en keys. Het onderstreept het sfeervolle karakter van haar materiaal wat positief warm werd onthaald. Het deed onze sing/songschrijfster meer dan deugd .
De diversiteit maakt het Festival Dranouter groot door al deze verschillende muzikale invalshoeken.
In de vooravond kregen we één van hun iconen ,Suzanne Vega , die al een handvol keer te zien was op het festival. Vandaag was het afsluitend optreden van haar tour. Samen met Gerry Leonard op elektrische gitaar, kregen we een mooi overzicht van haar semi-akoestisch materiaal, sober, spaarzaam, treffend en intens. De popfolky NY-se sing/songschrijfster, die eind de jaren 80 haar grootste succes kende, kwam mooi uitgedost met tovenaarshoed op, waarbij ze uitnodigde mee te stappen in haar muzikaal verhaal; zoals ze zelf aanhaalde ‘je krijgt de verwachte old songs, graag stel ik even enkele nieuwe voor en er zijn er nog een paar andere’.
De herkenbaarheid was er meteen van een “Marlena on the wall”, “99.9°F”, “caramel” en “gypsy”; in het begin scherpte het de aandacht van deze zachtmoedige nummers, bepaald door het gitaargepingel van de akoestische en elektrische gitaar, ondersteund door haar warme, lichthese, melancholische vocals. Op de nieuwere songs als “speaker’s corner” en “rats” had ze even haar tekstboek nodig. De tweede was niet vies van een snedige ‘Ramones’ tune. “I never wear white” liet zelfs een oude rauwe , gortdroge PJ Harvey gitaartune horen.
In een sobere groove speelden de twee “walk on the wild side” van Lou Reed, een tweede herkenningspunt, die ruimte liet om het refrein mee te zingen . “Left of center” en “Luka” zetten een mooie closing finale in , met als absoluut hoogtepunt “Tom’s diner”, deze keer niet acapella, maar mooi omgeven van foottics , elektronicabeats en het kenmerkend gitaargetokkel. Plus een mooi meezingmoment van ‘dudududududu’s’ met de obligate handclaps tussenin. Ze zwaaide ons definitief uit met haar hoed, het sterke onthaal dat hierop volgde deed de twee enorm deugd.
Mooneye , ook al een winnaar van Stubru’s Nieuwe Lichting, zagen we nog in de beginfase, net als Portland op de Koer. Intussen zijn ze uitgegroeid tot een band die bloedmooie, melodieus dromerige, broeierige melancho-songs brengt, in de beste traditie van Jasper Steverlinck’s Arid . “Bright lights”, “girl like you”, “thinking about leaving” en “fix the heater” zijn er zo enkele die hier mooi uitgevoerd worden. We worden meegesleept in hun muziek, de instrumentatie krijgt ademruimte en Michiel Libberecht heeft een prachtige innemende, heldere stem. En live durven ze hun songs een schop onder de kont te geven, een push forward, o.m. “in between” en “lover to stranger”. Overtuigen deden ze opnieuw, maar heimelijk moeten we zeggen dat na twee cd’s hun materiaal beetje teveel in dezelfde leest zit.
West-Vlaanderen boven … Miljaar, die broers Coorevits van de Compact Disk Dummies, winnaars van de Humo’s Rock Rally, twaalf jaar terug, zijn live een knaller … Ook zij hebben iets te vieren, 15 jaar bezig zijn , en een nieuwe plaat uit, ‘the signal’. Hun popelektronica krijgt een ferme dansboost door bezwerende, groovy , dreunende, pompende disco, elektrobeats, -tunes en bleeps, die zorgen dat het zeil van de tent mocht afgaan.
Wat een performance ook van Lennert, een podiumbeest die nauw bij zijn en in het publiek is, hen opzweept, enz . Met de percussionist erbij, zetten zij de boel op stelten en wordt iedereen meegetrokken te zingen en te roepen van ‘woo-woo’s’, te dansen , handen in de lucht, om er een dansparty van te maken. Wat een energiebommetjes kregen we hier over ons heen. De nummers vloeiden in elkaar over, van “cry for me”, “holy love”, “i remember”, “girls keep drinking” tot “the reeling” , telkens weten zij middenin deze te doen exploderen.
Alsof dit nog niet genoeg was , komt een andere West-Vlaming hen vervoegen, Brihang , die gisterenavond hier het publiek moeiteloos meekreeg, voor een mashup van “i remember” en “steentje” in een dansversie, met de nodige ‘aiaiai’s’. Zij flansten het in elkaar tijdens de Week van de Belgische Muziek. Een hoogtepunt zondermeer van deze twee.
Wat was me dat van een act, performance, show, set! Ambiance troef. Zij zijn gemaakt voor het grotere werk!
Het optreden zinderde nog na , maar iets verderop kregen we een muzikale ontdekking te horen, het Belgische combo Stavroz die eigenlijk al een pak jaren bezig is. Het kwartet brengt een amalgaan van dark elektro, trance , chillout , lounge, deephouse met psychedelica, Balkan en jazzy loops . We kunnen lekker zweven op hun repeterende, opbouwende , licht exploderende tunes , die naast de elektronica, gitaarloops en diepe basstunes , nog kan worden aangevuld met sax en trompet . De 90s dance in al z’n stijlen, vierde hier hoogtij.
Muzikaal een leuk , prikkelend, dansbaar, jammend onderonsje , die stapsgewijs iedereen in de clubstage kon overtuigen . Een beetje zoals het Australische Parcels dit wisten te doen. Mooi.
Tot slot bleef West-Vlaanderen de vaandel dragen en het feestje van deze jubileumeditie kon niet stuk met Goose , kwartet uit Kortrijk, rond Mickael Karkousse. Ook zij vieren nu hun 25 jarig bestaan, blikken terug en kijken naar de toekomst. En nu met een feestje … Deze elektrorockers moeten niet onderdoen voor hun jongere geestesverwanten. Hier werd de kaart getrokken van een dansparty. Hun synthpop kwam ook bijna telkens tot ontploffing, wat wil je met openers “British mode”, “can’t stop me now” en de EBM van “control”. Moeiteloos werd het publiek opgezweept, opgeslorpt door de slepende, pompende beats‘n’bleeps; een feestje zondermeer! Maar ook de gitaren , de bas en de drums leverden een sterke bijdrage, o.m. op het opbouwende “call me”, midden de set . Net als bij Compact Disk Dummies werden de nummers uitgediept en uitgesponnen. Een perfecte lichtshow deed de rest .
Het knalde bij deze vier die finaalgewijs overtuigden met het meezingrefrein van “words” en de ‘oeoeoe’s’ van het psychedelische “synrise”. De drums en de beats fungeerden als vuurwerk en deinden mooi uit in een knallend “everybody”. De tent daverde , iedereen wuifde en zong mee waar het kon.
Tot in het najaar in de Lotto Arena , waar we nog meer Goose kunnen horen en welke richting ze zullen uitgaan …
Wat was ons dat hier allemaal … Deze jubileumeditie tekende op deze afsluitende dag voor een feestje met eigen West-Vlaams toptalent.
Dranouter is verre van uitgeteld , integendeel goed voor de volgende vijftig jaar. We hopen het zo lang mogelijk mee te kunnen maken …
Neem gerust een kijkje naar de pics @Karl Vandewoestijne en Lien Callewaert
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6624-dranouter-2024.html?Itemid=0
Organisatie: Festival Dranouter, Dranouter
Lokerse Feesten 2024 - DAG 3 - Black Sunday - Afscheidsconcert van Front 242 zindert na
Lokerse Feesten 2024
Grote Kaai
Lokeren
2024-08-04
Erik Vandamme
Geen metal dag op de eerste zondag van de Lokerse Feesten, zoals de traditie het door de jaren wilde. Wel een nagenoeg uitverkochte new-wave dag, vooral in het teken van het afscheidsconcert van Front 242. Ze speelden hun allerlaatste festivalconcert, eentje langs de grote poort. De band heeft zich in de jaren geïnnoveerd, brengt een verbluffende lighthow en zorgt voor dat ultieme EBM feestje, alsof de jaren 80 nooit waren weggeweest.
Maar er viel meer te beleven die black sunday …
Marcel Vanthilt en zijn Arbeid Adelt! (*****)openden. Naar goede gewoonte deed het combo, met een dame erbij nu, dit met zoveel bravoure en energie. Humor en zelfrelativering is de rode draad doorheen de concerten van Arbeid Adelt! Marcel trapt lekker om zich heen en de bandleden laten zich van hun beste kant zien. “Ik sta scherp” zong Marcel, en dat mag je ook letterlijk nemen. Of het meezinggehalte van “Lekker Westers” en “De Dag Dat het zonlicht niet meer scheen”, eentje die in het geheugen gegrift staat. Met songs als “Pelikaan” en “Happy is geen Nederlands” bewijst Arbeid Adelt! dat ze nog steeds die ‘gekke punk’ hoog in het vaandel dragen.
Even serieus of net niet au serieux te nemen , Vive La Fête (****) die de dansbaarheidsfactor naar omhoog tilden. Danny Mommens en Els Pynoo, spil van de band, hebben een goed op elkaar ingespeelde band, die zorgen voor een aanstekelijk, opzwepend karakter. Samen met de looks en danspassen van Els die met haar onvaste zwoele vocals de harten doet sneller slaan, werd dot een leuk, wervelend feestje. Het donker kantje wordt in de elektro mooi behouden. Natuurlijk komt hun sound nog beter over in de club, maar toch konden we niet stilstaan toen ze speelden op de mainstage in het zonlicht.
Met kleppers als “Schwarzkopf”, “Touche pas”, “La verité”, “Maquillage” en “Noir désir” werd alvast een dansfeestje op poten gezet! Missie geslaagd.
Er was geen doorkomen aan in de Club, tja eigenlijk de hele avond niet … Op de valreep geraakten we nog net binnen voor Absolute Body Control (****) , die een oorverdovende EBM set speelden. De lichtshow was een meerwaarde en kon wat pijn doen aan de ogen. De harde beats bonkten en zetten aan tot talrijke moves. Een stampvolle Club onderging dit EBM feestje! Zoals het hoort te zijn …
The Selecter (***) is een ska-punk band met tonnen ervaring. We zagen hen eerder als eens in de Roma (Antwerpen), wat een fijn, leuk dansavondje werd. In Lokeren ging het moeizamer. Een band als The Selecter heeft zijn publiek nodig om voluit te kunnen gaan… De spraakzame frontvrouw Pauline Black port het publiek aan, en de aanstekelijke ska tunes doen de rest.
Maar niet iedereen ging overstag hier. Een wervelende finale noteren we met songs als The Ethiopians cover “Train to Skaville”, het prachtige “On My Radio” en het afsluitende “Too Much Pressure / Pressure drop / too much pressure”. Band die tot z’n recht komt bij de die hard fans en in het clubcircuit , zoals we zelf ervaarden in Antwerpen …
La Muerte (****) kon gerust op het grote podium staan in de vooravond, net zoals Absolute Body Control, gezien de Club moest afgesloten worden … Op het einde van de set konden we toch binnen om nog enkele songs te horen. La Muerte is een band die een oorverdovende donkere sound speelt met een tot de verbeelding sprekende podium act, de waanzin nabij in momenten … Hun muziek is dan ook niet bestemd voor tere zieltjes. Wat een helse sound die ons wist te overmeesteren. Een overtuigend oplawaai van deze Brusselse meesters …
‘The Damned is met The Sex Pistols en The Clash De Heilige Triniteit van de Engelse punk.’, staat te lezen op de website van de Lokerse. We kunnen ons hier wel achter plaatsen. The Damned (***1/2) is inderdaad zo eentje die aan de wieg stond van het genre, eind de jaren '70, met Vanian en Captain Sensible als belangrijkste leden! We ervaarden hen nu als een leuke nostalgie trip voor de oudere punks , en lieten jongere punks zien, vanwaar het allemaal komt en hoe het groeide.
Vanian is één van de overlevenden van dit Britse combo en hij probeert het publiek te betrekken in z’n muzikale trip. Het siert hem. De punk energy hing even in de lucht , maar de vocals hinkten achterop … Goed maar ook niet meer dan dat …
Dé ontdekking van deze festival dag deden we in de Club met The KVB (****1/2) , nu met heel wat minder volk, gezien de meesten stonden te wachten op de Sisters of Mercy op de mainstage. Het Engelse duo manifesteert zich binnen de shoegaze en hypnotiseert ons door hun dromerige sound dito vocals en die explderende energiebommetjes , die het genre rijk is. Ze combineren het met prachte beelden op het scherm, die een overtuigende meerwaarde zijn. Schitterend dat heen- en weer geslinger . Magisch setje toch !
De laatste concerten van The Sisters of Mercy (***) waren niet om naar huis te schrijven, o.m. in januari stuurde Eldritch nog z'n kat naar de Vooruit wegens 'ziekte'. Het inhaalconcert later toonde al een betere kant , maar toch , dit is niet meer de groep zoals we hen toen aanbaden.
Eldritch’s vocals zijn niet meer wat het geweest is, en als vanouds verstopt hij zich graag, meer achteraan het podium, in de schaduw van de anderen. Het vuurwerk van weleer is een waakvlammetje geworden, én toch … een glimp van weleer. De grote kracht van The Sisters is echter niet Eldritich, maar z’n strak spelende ritmesessie, topmuzikanten die de opzwepende nummers van The Sisters met opwinding en dynamiek brengen, die voor de obligate adrenalinestootjes zorgen.
De band kan blijven rekenen op een trouwe fanbase, die hen blijven steunen. De overvolle Grote Kaai staat mee te deinen op een “Alice”, “Dominion”, “Marian” en afsluitende tracks “Lucretia my reflection”, “Temple of love” en “This Corrosion”.
In hun genre zijn er tientallen bands die het veel beter doen, en hun plaats in de spotlights verdienen, maar de Sisters of Mercy zijn en blijven de Sisters, terend op hun naambekendheid. Vanavond wakkerde het vuur als vanouds even aan, maar ook niet meer dan dat.
Een band, 40 jaren bezig, én die bewijzen dat het nog steeds anders kan … jawel Front242 (*****) . Opener “W.Y.H.I.W.Y.G” mikte op de onderbuik. Sterk als staal, verblufte het combo ons meteen helemaal. Het tempo lag enorm hoog, “Body to Body”, “Moldavia” als old classics “Don’t Crash” en “U-Men”, overdonderden en zorgden voor een ware aardverschuiving door de bonkende EBM beats, de talloze adrenalinestoten en de dansende massa .
We waren ook onder de indruk van de tot de verbeelding sprekende visuals. Front heeft een nauw contact met z’n publiek, wat hun betrokkenheid en respect toont met hun fans.
De muziek behoudt z’n unieke karakter. Het feestelijke afscheidsconcert is er eentje die in ons geheugen gegrift staat; memorabele hoogtepunten genoeg dus, zoals het voortreffelijke “Quite unusual”, “Tragedy for U”, “Fix it en “Welcome to Paradise” waarmee ze de set besloten. Maar de kers op de taart, in de encores, classics “No Shuffle” en “Headhunter”. Dit was een Front242 ‘mokerslag into the face’ in de instrumentatie, de om de oren vliegende elektrobeats, hun jagende vocals en toepasselijke visuals. ‘Een wah gevoel’, een daverend EBM feest, een afscheid langs de grote poort. Hier kunnen velen nog van leren …
Setlist: W.Y.H.I.W.Y.G., Body To Body, Moldavia, Generator, Don’t Crash, U-Men, Take One, Quite Unusual, Punish Your Machine, Red Team, Gripped by Fear, Masterhit, Tragedy For You, Fix It, Welcome To Paradise
+++ Happiness (More Angels), No Shuffle, Headhunter
Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6553-lokerse-feesten-2024.html?ltemid=0
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren
Lokerse Feesten 2024 – DAG 4 - Pixies – Ashcroft en Future Islands - Een lang leven aan de gitaren
Lokerse Feesten 2024
Grote Kaai
Lokeren
2024-08-05
Sien Ranschaert
Op deze vierde dag tijd voor de indierockliefhebber om zijn hartje op te halen met een closing final van de doorwinterde Pixies. Een lang leven aan de gitaren …
Om op temperatuur te komen was er de aanzet van het Amerikaanse Future Islands, in de stralen van de toch wel vrij warme zon op dit uur van de dag. Deze band valt meer op door de excentrieke, expressieve moves van hun frontman Samuel T. Herring , die zich volledig smijt op het podium, en met zijn krachtige, diepe stem de songs een push forward biedt. Een half gevuld plein luisterde en keek vooral naar zijn theatrale performance. Muzikaal baadde het ietwat teveel in diezelfde synthwave, ondanks dat de songs goed werden ondersteund, waarbij de muzikanten wel een loopje durfden te nemen. “ Ran” en “Seasons” blijven hoedanook de sterkhouders. Goed maar ook niet meer dan dat …
Richard Ashcroft is een graag gezien gast op de Lokerse en op onze festivals. We voelen de warmte van het weer en van mans sound. The Verve mag nu wel al een tijdje gestopt zijn, een reünie niet meegerekend, hij speelt nog steeds een rits nummers van deze populaire Britpopband. “Sonnet” zat bij de openers en iets verderop kreeg je de classics en de kleppers, “The drugs don’t work” (publiek warm krijgen op zijn ‘shalalala’s), “Lucky man” (werd al beter gesmaakt) en “Bitter sweet symphony”, waarop de menigte totaal loos kon gaan. Deze lieten de grootste response na.
Hij heeft zijn lijzige, neuzelende stem zeker nog niet verloren, maar af en toe was er sleet, gekraak te bespeuren. De nummers waren goed maar we moeten daar ook credits geven aan de muzikanten die door de, soms langgerekte solo’s, hem de support gaven waar hij toch wel nood aan had.
Intens, bezield concertje in het genre.
Pixies - Wie rondom zich de menigte gadesloeg, kon er niet naast. De Grote Kaai had zich goed gevuld; de verschillende bezoekers verraadden door hun t-shirts voor welke groep ze gekomen waren, met name ‘(death to) The Pixies, band uit Boston die eind 80s een loopje nam met de noisy grungerock en een handvol memorabele platen afleverde, met ‘Bossanova’ als absoluut hoogtepunt.
Sinds de reünie en het nieuwere werk, een kleine tien jaar terug , blijven deze nummers niet echt meer hangen . De sterkte zit ‘em in die snijdende , snedige, broeierige rock’n’rollende knallers.
Het is duidelijk dat ze nog steeds zeer populair zijn; ze moesten met hun eerste nummer “Gouge Away” wat op dreef komen. Op “Wave of mutulation” , “Head on” (van Jesus & Mary Chain btw!)) en “Isla de encanta” zat Black Francis en C° op het goede rockspoor, mooie stevige rockmuziek dus; ook op de tragere nummers mogen ze terecht trots zijn, o.m. een “Monkey gone to heaven”, “Hey” en “Caribou”. Het kon snel gaan en nummers vloeiden, rockten in elkaar over; middenin o.m. met “The Sad Punk”, “Planet of sound”, “Chicken” en “The Vegas Suite”. Wat een tempo’s!
Veel oog voor de muziek. Minder oog voor het publiek… Je kreeg er nog een rits bovenop als “Velouria”, “Is she weird”, “Mr Grieves” en “Debaser”, oudjes die het nog steeds goed doen en de tand des tijds doorstaan.
Pixies - Altijd wel een beetje dwarsliggen in hun contact met hun publiek , hun fans, maar toch steeds dankbaar voor het sterke onthaal. Afgesloten werd met de klassieker “Where is My Mind?”, die ons naliet met een positief gevoel. Iedereen had hier wel een beetje ‘the time of their life’ .
Hoedanook, headliner binnen de rockscene op zijn plaats …
Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6553-lokerse-feesten-2024.html?ltemid=0
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren
Nederlands 
Français 
