Les Nuits Botanique 2023 - Merope + Catherine Graindorge - Een spirituele totaalervaring binnen een experimenteel kader
Les Nuits Botanique 2023
Bozar
Brussel
2023-04-23
Erik Vandamme
In het kader van Les Nuits Botanique 2023 zakten we af naar BOZAR in Brussel, dit voor twee optredens die uitmondden in een spirituele totaalervaring binnen een experimenteel kader. De Bozar is een magische locatie, vlakbij Brussel Centraal en de Grote Markt. Toen we wandelden door de gangen en de zaal betraden, werd je meegezogen in een uniek sfeertje, die magie uit een ver verleden en de impact van het heden overbrugt … zo adembenemend mooi, dat je avond al op voorhand geslaagd is.
En dan moeten de optredens nog beginnen. Catherine Graindorge speelt en leeft op haar instrument, de viool. Terwijl Merope klankentapijtjes biedt van bevreemdend mooi allooi, geruggesteund door een compleet koor, The Vilnius Chamber Choir Jauna Muzika, wat de impact op je ziel nog groter maakt.
Als topvioliste heeft Catherine Graindorge (*****) samengewerkt met de absolute wereld top als John Parish, Hugo Race, Pascale Humbert en Bertrand Cantat (Détroit), Warren Ellis, Mark Lanegan en Nick Cave. Recent ook met Iggy Pop voor de EP ‘The Dictator’; de recensie kun je hier nog eens nalezen: https://www.musiczine.net/nl/chroniques/item/87568-the-dictator-ep.html
Deze avond staat in het teken van het project 'Songs for the Dead' . Ze krijgt hulp van Simon Huw Jones (And Also The Trees), Pascal Humbert (16 Horsepower, Lilium) en Simon Ho; hun bijdrages zijn een enorme meerwaarde. We waren danig onder de indruk van de vocals, de stem deed denken aan artiesten als Nick Cave of Mark Lanegan; beiden kunnen een verhaal zo emotioneel vertellen dat je tot tranen toe bedwongen wordt . De bedwelmende percussie en de baslijnen bezorgen je koude rillingen en de piano/keys trillen van puur genot. Het is het totaalpakket dat ons overtuigt, maar vooral het intense, verbluffende viool werk van Catherine Graindorge is van een onaardse oorsprong, waarbij ze voortdurend haar eigen grenzen aftast en verlegt. Haar heldere stem geeft kleur. Wat een emotionaliteit horen we in dit geheel.
Na een pauze, waarbij we door de gangen liepen om de omgeving te bezichtigen, mocht het The Vilnius Chamber Choir Jauna Muzika hun prachtig stemmen arsenaal boven halen. Merope is een magisch trio, bestaande uit muzikanten als Bert Cools en Jean Christophe Bonnafous, die door hun klanken een bevreemdende, experimentele sfeer toevoegen, aan die wondermooie vocals. Voeg daarbij de typische Litouwse gezangen van Indre Jurgelevi?i?t? toe, die met haar bijzondere stem en het aparte, betoverende instrument kanklés je compleet hypnotiseert.
Je wordt door Merope & The Vilnius Chamber Choir Jauna Muzika (*****) gedropt naar een sprookjesachtige wereld, die de fantasie prikkelt en een zekere gemoedsrust brengt.
Het kon nog intenser, indien er beelden op de achtergrond waren, nu was het aan luisteraar zelf deze in te vullen …
Het breed, uiteenlopend klankentapijt brengt een buitengewone ervaring van spiritualiteit, experiment en brengt prikkels die je doen vertoeven in een sprookjesbos. Magisch avondje, zonder meer.
Organisatie: Botanique, Brussel (ikv Les Nuits Botanique)
BRDCST 2023 - dag 3 - De ultieme cultuurschok
BRDCST 2023
Ancienne Belgique
Brussel
2023-04-09
Erik Vandamme
BRDCST festival is en blijft één van de mooiste muzikale ontdekkingsreizen. Na twee intense dagen, maakten we ons nu op voor een echte cultuurschok. We zagen enkele opmerkelijke artiesten en muzikanten die door hun bijzonder talent ons diep ontroerden én feestelijk meevoerden naar hun bonte wereld. We voelden een connectie die de verschillende werelden verbond.
Dienne (****1/2) (zie ook: Lili Grace, Faces On TV,…) debuteerde met haar solo-album 'Addio', een plaat over pijn, verlies en verwijzingen naar de COVID periode. Ze is een te ontdekken parel, die door haar betoverende mooie stem ons diep ontroert. Ze is ook een multi-instrumentaliste, o.m. op keys met een emotievol klankenpatroon, ook de klarinet doet ons al direct wegdromen. Deze combinatie brengt ons in een droomwereld, met een liefelijk en donker kantje. Pijn en hoop. Vreugde en verdriet. Emotionele start van deze derde dag.
Jochem Baelus maakt onder Slumberland (*****) indruk in de experimentele muziek; aan zijn instrumenten is hij als een octopus. Hij brengt een sound, alsof de Apocalyps is los gebarsten. Een geluidskunstenspektakel dat op bijzonder ingenieuze wijze wordt ingekleurd door de bijzondere stem van de inmiddels 66-jarige Tuvaanse Sainkho Namtchylak. Haar vocale capaciteiten overschrijden de aardse grens. De zangeres, getooid in een eerder vreemd pak, doet de muren trillen met haar stem. Samen met de niet-aflatende golf van klanken die Slumberland uit zijn instrumenten brengt, wordt de kunst van het experimenteren beklemtoond.
Ook MDCIII (*****) verstaat de kunst om grenzen te verleggen binnen de experimentele muziek. MDCIII is een van de vele projecten van duizendpoot en saxofonist virtuoos Mattias De Craene (Nordmann). Hij laat zich voor dit project omringen met drum/percussie grootmeesters Simon Segers (Absynth Minded) en Lennert Jacobs ( The Germans), die tekenen voor een onaardse magie.
In de grote zaal slaat het trio aan het improviseren met free jazz en percussie. De huilende saxofoon in combinatie met subtiel getrommel, zorgen voor rillingen.
In een sprookjesachtig kader, brengt MDCIII ons mee naar een onwaarschijnlijk mooie wereld, waar warme walmen aanvoelen als zachte dekens, die je tot de meest deugdzame gemoedsrust brengen.
Een magisch huwelijk van saxofoon, elektronica en percussie. Schitterend.
Breekbaar als een twijgje, krachtig als een winterstorm, op die manier kun je het gevoel omschrijven dat ons overviel bij het aanschouwen van Ichiko Aoba (*****), die door haar stem en uitstraling ons meteen ook confronteert met andere culturen, zoals de Oosterse cultuur. Het zorgt voor een deugdzame schokgolf, je kon een speld horen vallen in de Club. In dit intieme kader, komt haar muziek het best tot zijn recht. Dankzij de kracht in haar stem, voelden we een tinteling alsof ons hart doormidden breekt van intens geluk en genot. Prachtig!
Opnieuw verrassend klonken The Dwarfs Of East Agouza (***) rond grootmeesters Alan Bishop (Sun City Girls), Sam Shalabi (Land of Kush/Shalabi Effect) en Maurice Louca (Karkhana/Elephantine). Een supergroep! De Afrikaans geïnspireerde free jazz op gitaar, saxofoon en elektronica zorgen voor een bijzonder adembenemende sfeer in de zaal, de temperatuur stijgt. Helaas voelde het ook wat aan als een veredelde jamsessie, door het gebrek aan echte interactie met het publiek. Puur muzikaal bekeken een interessante ontdekking.
We zakten af naar de Bonnefooi voor het fenomeen Elvin Brandhi (****) ofwel de Welshe sound/noise-artieste Freya Edmondes. In haar muzikale wereld en improvisaties word je geconfronteerd met demonische wezens en doet ze je ziel branden. Geen voer voor tere zieltjes. Vervormde soundscapes en vocals zorgen voor een brij van duistere chaos. Huiveringwekkend!
Tijd om wat rust te vinden in ons hoofd in de AB Salon voor percussie grootmeester Aya Suzuki (****1/2) , die met haar bijzonder talent bewijst dat percussie niet per se hard en luid moet klinken. Een bijzonder percussie trouwens, een huwelijk tussen Westerse en Japanse cultuur. Ze speelt op diverse, gevarieerde wijze haar instrument. Op een verrassend intieme en harmonische wijze raakt Aya Suzuki de gevoelige snaar. We werden muzikaal geprikkeld en raakten compleet ‘zen’.
En dan kwam het absolute hoogtepunt van de dag … Hatis Noit (*****) is een Japanse avant-garde artieste die hier de ultieme cultuurschock veroorzaakte. Met haar stem bereikt ze ongekende hoogtes, ergens tussen opera en onaardse schoonheid. Ze combineert dit met puur theater en avant-garde invloeden; ze beweegt zich mysterieus over het podium.
Een confrontatie met een onbekende wereld. De fantasie prikkelende act, in combinatie met haar uiteenlopend stembereik, tussen diepe growls en intimiteit, is liefelijk tot demonisch. Deze performance was iets aparts, onaards en magisch mooi.
In de Bonnefooi kon Elvin Brandhi terug optreden, deze keer met haar vader Gustav Thomas met wie ze de tandem Yeah You (*****) vormt. Terwijl papa lief, aan de knopjes draait, verschroeiende klanken tovert, gooit Brandhi haar demonische stem ertegenaan, een geschreeuw uit de diepste krochten van de Hel. Wat een muzikale waanzin, een confrontatie met onze innerlijke demonen vol woede, pijn en innerlijk verderf.
De Turkse Gaye Su Akyol (*****) werd in '19 in Istanbul opgepakt voor verhoor door de politie omwille van haar kritiek op het regime. Ondanks dat statement, zorgt ze toch voor een feestelijke stemming in de AB zaal. Het ging bij Gaye Su Akyol alle kanten uit, van psychedelica naar krautrock tot Anatolische rock en een typisch Turkse sound. Een botsing van uiteenlopende muziekstijlen en culturen. De bijzonder opzwepende klanken en vocals, een huwelijk tussen de Westerse en Turkse sound biedt een internationaal feestje.
De charismatische frontvrouw is een klasse entertainer. De bevallig geklede zangeres daagt haar publiek lekker uit, met bekoorlijke danspasjes en haar stem, die harten breekt. Haar muzikanten zijn gemaskerd en produceren een klanken virtuositeit. Top!
Toen we de muziek van het nieuwe Britse post-punk fenomeen Fat Dog (****) beluisterden, in voorbereiding van dit weekendje BRDCST, stonden we wat sceptisch tegenover het zoveelste 'gehypte Britse' post-punk bandje. Maar vanaf die eerste song mochten we die sceptische houding al teniet doen. Nog maar net op het podium, sprongen enkele bandleden al in het publiek, en zorgden ze voor een lekkere moshpit.
We kregen een energieke, aanstekelijke show, de songs brulden we mee. Een wervelend post-punk feestje kregen we. Live was dit een belevenis waarvan we toch moesten bekomen. Wat een dynamiek en opwinding. De perfecte afsluiter van een knallend BRDCST weekend!
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel (ifv BRDCST)
BRDCST 2023 - dag 2 - Wat is Jazz anno 2023?
BRDCST 2023
Ancienne Belgique
Brussel
2023-04-08
Erik Vandamme
BRDCST biedt je drie dagen een hele waaier aan stijlen … Op dag twee waren we zoek 'Wat is Jazz anno 2023' kon betekenen. Een breed muzikaal antwoord kregen we … Jazz is als stijl geëvolueerd naar oneindige mogelijkheden uitpuren, en improvisatie technieken tot een kunstvorm te verheffen. Check gerust mee …
Onder de noemer jazz kun je Steve Gunn niet onder brengen, maar de manier waarop deze gedreven gitarist z’n virtuositeit bindt met improvisatie, is wel uniek. Samen met pianist David Moore mocht hij de tweede avond openen in de grote zaal. Deze samenwerking resulteert in het album 'Let the Moon be a planet'.
Steve Gunn & David Moore (***) openden de tweede dag met een zachtmoedige botsing tussen verfijnde gitaar riedels, en bedwelmende pianoklanken. Vaak zorgt dit voor een briesje dat over je hoofd heen waait, en mogen de registers lichtjes worden open gedraaid. Het duo durft al eens, op speelse wijze, in elkaars vaarwater zitten en vullen elkaar perfect aan. Vaak iets te perfect, want we missen deels een speelse aanpak naar het publiek toe. Alsof het duo lekker zit te jammen samen, en het publiek er laat van genieten op ingetogen wijze. Aan de reacties te zien, was iedereen diep ontroerd door deze mooie versmelting van twinkelende piano en aanstekelijke gitaarlijntjes.
De aulos (meervoud: auloi) is een blaasinstrument uit de oud-Griekse en de oud-Egyptische muziek. Onder de noemer Bloedneus & Snuitkever (****) , het pseudoniem van muzikant Lukas De Clerck, bracht ‘em reeds op KRAAK; hij bracht ons in beroering door een bedwelmend sfeertje. In de Club van de AB deed hij dat kunstje nog eens over. Het quasi zittend publiek gaat gewillig hypnotiserend mee in het muzikale verhaal van Lukas. We lieten de klanken op ons inwerken tot we compleet 'zen' werden. In z’n virtuositeit is Lukas iemand die houdt van experimenteren met die klanken. De klanken van aulos worden in een eigentijds kleedje gestoken, en het geheel klinkt strelend als snerpend.
De Canadese componist Tim Hecker (*****) is door de jaren heen uitgegroeid tot een van de leidende figuren van de experimentele ambient-scene. Zowel zijn soloalbums (op labels als Kranky en 4AD), soundtracks (o.a. voor de BBC-reeks 'The North Water') als de fijne samenwerkingen met andere artiesten, bewees Tim Hecker een man te zijn van uitzonderlijk kaliber.
Ambient muziek kan een helende werking hebben, als je meegaat in het verhaal van de muzikant. Tim Hecker is een grootmeester in het genre. Hij vertelt (muzikale) verhalen, die je niet in woorden kunt uitdrukken, door klankentapijtjes uit zijn instrument. Het filmische prikkelt de fantasie. Tim Hecker weet met zijn klankenpracht uiteenlopende emoties aan te spreken en gaat af op het buikgevoel.
De Ambient Grootmeester brengt nieuw werk uit, en liet op BRDCST een tipje van de sluier horen. De sobere belichting zorgt voor een magie van spookachtige schaduwen die perfect aanleunen bij de intens mooie muziek. Indrukwekkend!
Op zoek naar wat jazz deze jaren kan betekenen, krijgen we iets apart te horen muzikaal.
Ill Considered (*****) biedt in een overvolle AB Club elementen van old school groovy jazz en vervormt het tot een lekkere brij. De sound wordt uitgepuurd, er is de speelvijver aan mogelijkheden en het klinkt als iets magisch. Binnen een jazz context slaan de instrumentalisten aan het improviseren. De dansspieren worden aangesproken alsook zijn er ingetogen momenten. Wat een muzikaal kleurrijke wereld.
Ook de set van Tom Skinner (*****) (zie: The Smile en The Comet Is Coming) is iets apart, iets speciaals. Een intiem, warm gevoel kreeg je door dit groovy muzikaal badje. Skinner is een uitzonderlijke drummer, die zijn drumstel sterk beheerst. Hij laat zich eveneens omringen door muzikanten die op diezelfde manier denken en doen als hemzelf. Hemelse baslijnen en aanstekelijke blazers vullen die bijzondere drums perfect aan. De vrij sobere verlichting is ideaal bij dit geluid. We zagen hier een zachtmoedige kant van de jazz. Wat een totaalbeleving.
"Met een achtergrond in geluid en beeldende kunst, onderzoekt ze de spanning tussen deze velden. Door alledaagse verwondering en intuïtie te combineren een algemene nieuwsgierigheid naar de grenzen en flexibiliteit van verschillende materialen, maakt ze werk met theatrale, cinematografische en poëtische elementen.", lezen we in de biografie over de Brusselse klankentovenares Amber Meulenijzer (****).
De artieste werkt met luidsprekers, waarvan een is opgesteld achteraan de Salon. Een vol geluid ontstaat er en elk aspect van wat geluid echt betekent, wordt benaderd.
De luisteraar wordt dan ook letterlijk meegesleurd in een verhaal van drones die intiem als oorverdovend hard blijven nazinderen in je hoofd.
Amber Meulenijzer prikkelt met haar klankvirtuositeit een breed uiteenlopend veld aan emoties. Die klankentapijtjes wekken beelden op die angst, pijn, vreugde en genot perfect met elkaar verbinden. Wat een palet aan klanken!
De in Amerika geboren, in India opgegroeide en in Londen residerende percussionist Sarathy Korwar (*****) zorgt niet alleen voor een cultuurschok, de verschillende lagen van percussie worden door hem en zijn band compleet uit de doeken gedaan, in een kleurrijk totaalbeleven. Sararthy Korwar zijn laatste album ‘Kalak’ wordt met lovende kritiek overladen. 'Een magistrale mix van Indiase percussie, jazz en dance.' lezen we.
Andere instrumenten hebben hun inbreng, en percussie wordt tot kunstvorm verheven. Er is de oneindige zin tot experimenteren.
De mooie beelden uit voornamelijk India, zorgen voor een mooi aansluitend visueel effect. Een versmelting die tot de verbeelding spreekt.
Met de EP 'Kannibalisme & Masturbatie' schopt het duo LIONSTORM (****) lekker keet in Nederland, het wilde duo houdt ervan elk heilig huisje een ferme schop onder de kont te geven. Ze combineren het met hiphop en met rap met een boodschap.
Het optreden vond plaats in de Bonnefooi. We zagen twee dames die hun gal uitspuwden en lekker om zich heen trapten. Een dosis humor was niet veraf. Het werd een knallend hiphop feestje. We lieten ons gewillig meevoeren naar die lekker ruige, vieze wereld van LIONSTORM. Sterk.
In de laatste rechte lijn maken we ons op voor twee dansfeestjes, eerst was er KODE 9 (****), die naast een show met visuele effecten ook een DJ act bracht van drie kwartier elk; wij gingen een kijkje nemen van de live show waar knallende, oorverdovende beats in een experimenteel kader, in combinatie met kleurrijke beelden op het scherm, de trommelvliezen deden trillen. Een visueel totaalbeleven. De sound van KODE 9 werkt verslavend, hypnotiserend en verstaat die unieke kunst om een soort rave te doen ontstaan.
Voor de DJ act gingen we even verpozen buiten de zaal, en we hoorden de pompende beats nog steeds knallen door de boxen …
Ook Bolis Pupul (*****) zorgt voor een wervelend dansfeest om de avond af te sluiten. Wat een knaller ook! De man is als een klankentovenaar bezig, en doet de grenzen tussen genres vervagen. In de elektronica experimenteert hij met een kleine dosis free jazz. Iedereen gaat uit z’n dak.
Verder was er nog DJ Marcelle, die de Club in vuur en vlam zette rond middernacht. Wij genoten nog even na van de bonkende beats die Boris ons bood …
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel (ifv BRDCST)
BRDCST 2023 - dag 1 - In beeld en klank een bedwelmende combinatie tot een Marokkaans punkfeest
BRDCST 2023
Ancienne Belgique
Brussel
2022-04-07
Erik Vandamme
Voor onze jaarlijkse wandeling doorheen het gevarieerde aanbod van experimentele muziek, zakten we ook in 2023 af naar het gezellige festival BRDCST, dat naar goede gewoonte doorgaat in de verschillende complexen van de Ancienne Belgique, alsook enkele optreden in de Bonnefooi, het al even gezellige muziekcafé vlak over AB.
Het werd een lang paasweekend voor de fijnproevers van ontdekkingen en voor wie houdt van experiment.
Dag 1 werd er eentje van ‘in beeld en klank een bedwelmende combinatie tot een Marokkaans punkfeest’.
Het fenomeen CAN - Ege Bamyasi (****) mocht de eerste avond openen in de zaal. Deze legendarische Krautrock band heeft zijn stempel gedrukt op de experimentele muziek. Als er één groep model staat voor de Krautrock dan is het wel Can en toch is Can veel groter dan de Krautrock.
‘De (West)Duitse band wordt gezien als een van de innovatiefste groepen ooit en geldt als een pionier voor de elektronische muziek, maar is ook baanbrekend geweest voor het werken met samples en het gebruik van noise’, lezen we in een biografie op een gerenommeerd prog. Magazine.
Vorig jaar mochten Sergeant, Oï les?OX, L. Jacobs en Milan W. nog de CAN klassieker ‘Tago Mago’ brengen, in een vertimmerde versie. Deze keer was een andere klassieke plaat aan de beurt 'Ege Bamyasi'. Het album 'Ege Bamyasi' is net iets toegankelijker dan 'Tago Mago' en ligt wat gemakkelijker in het gehoor, waardoor op het podium een aanstekelijk feestje ontstaat. Aangevuld met saxofonist Shoko Igarashi bezorgt CAN ons dan ook een lekker opzwepende start van het festival. De heel beweeglijke frontman maant de band aan, en zoekt alle hoeken op; de muzikanten zetten zich in met een groovy op de heupen inwerkende sound.
De Duitse formatie kreeg op deze wijze alle eer door theatermaker/muzikant Ferre 'Sergeant ' Marnef en C°. Magisch mooi dus.
Ze weet te experimenteren met accordeon, en voegt er een breed elektronisch vernuft aan toe, waardoor de klanken uit dat instrument compleet worden vervormd. We hebben het over de Belgische klankentovenares Suzan Peeters (****1/2) die voortdurend improviseert en de grenzen verlegt van het instrument.
Het experimenteren en het kleurenpalet aan elektronisch klanken in het intieme kader zorgt voor een bevreemdende magie.
De Amsterdamse formatie Ambassade (****) deed de typische jaren '80 muziek in de stijl van Fad Gadget heropleven met hun debuut 'Duistere Kamers' en stelt nu de nieuwste schijf 'The Fool ' voor.
In een aardig vol gelopen zaal, doet Ambassade ons lekker dansen door de pompende beats en de verbluffende percussie in vervormde vocals. De versmelting van die breed elektronische klanken, de bijzondere stemmen en de gitaarlijntjes zorgen voor een spookachtige, bevreemdende mooie sfeer. Ambassade vindt die 80s stijl opnieuw uit, en voegt er iets eigentijds aan toe .
Kort en krachtig was het (ultra) korte optreden van Marokkaans punk fenomeen Taqbir (*****). De gesluierde band betrad met een minutenlange intro van oorverdovende klanken het podium, en toen … gingen alle punk registers open, rechttoe-rechtaan, en lekker om zich heen stampend. Met een moshpit tot gevolg. Taqbir deed de Club op zijn grondvesten daveren. Het verbouwereerde publiek schrok wel dat het er na iets meer dan een kwartier al opzat, maar deze Marokkaanse wervelstorm blies ons compleet omver.
De band mocht dat trouwens nog eens overdoen op dag twee en drie, in diezelfde club.
James Holden (*****) had wel diezelfde intensiteit, ook al was de aankleding compleet anders. Bedwelmende klanken, een warme saxofoon, aanstekelijke percussie en beats worden gecombineerd met oogstrelende beelden, die een hypnotiserende invloed hebben op je gemoed. Een muzikaal kleurrijke wereld. We voelden de golf van intense schoonheid. Mooi.
Met enkele knappe singles en lovende (live) reviews wordt de Britste post punk DEADLETTER (***1/2) naar voor geschoven als één van de nieuwe revelaties.
De sound sloeg wild om zich heen, met aanstekelijke drums en gitaarriedels, ondersteund van een groovy sax; de charismatische frontman heeft een bijzondere stem. We stelden vast dat deze band over voldoende potentieel beschikt. In het oog te houden dus, deze DEADLETTER.
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel (ifv BRDCST)
Riverdance - 25th anniversary show - Magisch
Riverdance
Kursaal
Oostende
2023-03-31
Johan Meurisse
Riverdance - The New 25th Anniversary Show is een krachtige en spectaculaire herwerking van het gekende meesterwerk. Een energieke en emotievolle show, op passionele wijze gebracht, die de Ierse traditie en de internationale dans als o.m. flamenco respecteert.
Riverdance, terug live op het podium, was ontroerend, opwindend, wervelend.
Componist Bill Whelan nam de betoverende soundtrack opnieuw op. Producent Moya Doherty en regisseur John McColgan herwerkten de show volledig. Een spectaculaire, bruisende show kregen we, met de projecties, de decors , de kostumes en de mooi uitgewerkte belichting, samen met de vier bandleden op het achterplan, die hun talent onderstreepten en hun ei op hun instrument kwijt konden.
Het dansen, zingen en musiceren zorgde voor ingenomenheid, uitbundigheid, vreugde en enthousiasme. Ieder kreeg voldoende individuele ruimte, van speler tot artiest.
In de twee delen zien we dus het groepsconcept als het individuele. Ze verwerkten verschillende thema’s van drama en feeststemming in talloze interacties. De muziek kon hierop losbarsten en de dansschoenen konden kletteren.
Na de pandemie doet het meer dan deugd zo’n wervelende voorstelling te zien en te horen .
De 25th Anniversary show is krachtig, passioneel als het origineel. De nieuwe generatie, velen zijn nog zo jong, was nog niet geboren toen de eerste show in première ging. De topdansers kwamen samen in deze versie van Riverdance, die helemaal klaar is voor de 21ste eeuw.
Riverdance - Een handvol voorstellingen in Oostende … The New 25th Anniversary Show is één woord ‘Magisch’ - “It is Riverdance, but not as you have ever seen it before”. Een grammy award voor de muziek was dan ook op z’n plaats. Schitterend opnieuw.
Organisatie: Mb presents ism Kursaal, Oostende
International EBM day2023 - Een Helse EBM rit …
International EBM day 2023
De Casino
Sint-Niklaas
2023-02-24
Erik Vandamme
In een goed gevulde De Casino ging een heuse EBM avond door in het kader van ‘International EBM Day’. Dat het een wervelend dansfeest zou worden stond in de sterren geschreven, met vier bands die EBM nauw in het hart dragen. Het werd een helse rit van een dans macabre en typische EBM klanken.
Het Franse duo KALT (****) doet met koude en kille EBM klanken, waarbij percussie de toon aangeeft, een eerste rilling door ons vege lijf ontstaan. Je wordt gewoon gehypnotiseerd door de bonkende beats en je wordt meegevoerd naar die koude wereld die het duo je aanbiedt, waarna die klanken je aan het dansen zetten tot het warmer wordt in je donker hart. Een typische energieke EBM act deze KALT.
Het zelfde kan gezegd worden van No Sleep By The Machine (****) Pompende beats, met een al dan niet onderliggende boodschap, zorgen ervoor dat de dansspieren worden aangesproken. Ook hier staat een duo op de planken die des duivels ontbindt in een EBM kader, gedreven, energiek, opwindend.
Hier keken we naar uit … FÏX8:SËD8 (****1/2) deed ons namelijk op de laatste BIM Fest editie al versteld staan, maar had toen af te rekenen met technische problemen waardoor ze hun act vroegtijdig moesten stopzetten. Heel jammer, want deze performance met alle verkleedpartijen , lichtgevende poppen op het podium en veelzeggende beelden op het scherm moest zorgen voor een occulte totaalbeleving die aan het netvlies blijft kleven.
Deze herkansing was iets waar we dus al enige maanden zaten op te wachten. En muzikaal was het om van te smullen. Op een rolstoel zelfs, kwam de frontman/zanger, overdekt met een doorzichtige mantel, over het podium gereden, en kwamen al beelden boven van griezelige horror scenes.
De klankentovenaar verdween achter zijn keyboard en speelde snerpende beats; de demonische verschijning stond vanuit zijn rolstoel recht, en met een al even demonische houding greep hij zijn publiek muzikaal bij de lurven, en sleepte hen naar de meest donkere krochten van de Hel. We genoten van dit krachtig, verschroeiend, zwevend donker klankentapijt, een dans macabre dito vocals. We waren diep onder de indruk van deze sound, beelden en visuele effecten . Een uur lang vertoefden we ‘live’ in een horror film, zo eentje waarbij je met angst in de ogen , op het puntje van je stoel gespannen kijkt en geniet. Wat een indrukwekkende combinatie.
Rond middernacht hadden we dan Suicide Commando (*****). Wat een band trouwens rond Johan Van Roy , die al decennia zijn stempel drukt op de EBM, met een onderliggende boodschap. De band gaat er steeds voor, er werd gestrooid met hits; het publiek danste er op los vanaf de eerste tot de laatste beat. Suicide Commando onderscheidt zich duidelijk in het genre en duwt een boodschap, die er niet altijd even mooi uitziet, door je strot. Songs over God, zelfmoord, de Hel en andere onderwerpen die we al te vaak uit de weg gaan. De visuele effecten op het scherm waren veelzeggend en treffend. Kortom, een boodschap die in deze tijden niet vreemd is.
De beweeglijke frontman zocht zijn publiek letterlijk op en sprong zelfs midden de dansende menigte in om mee te springen. En intussen zorgden de twee klankentovenaars, bovenaan het podium, voor pompende beats. Een helse finale kregen we waarbij het publiek het podium letterlijk bestormde en het feest samen met de band afsloot. Suicide Commando blies ons dus compleet omver.
Organisatie: Bodybeats (ism De Casino, Sint-Niklaas)
We Are Open 2023 - Vinger aan de pols houden in de Belgische scene
We Are Open 2023
Trix
Antwerpen
2023-02-10 &11
Erik Vandamme
'We Are Open' is een jaarlijks terugkerend showcase festival, waarbij TRIX al zijn zalen open stelt voor opkomend Belgisch talent, een succesvolle formule zo blijkt. Want We Are Open 2023 is compleet uitverkocht. Het zijn artiesten binnen het club circuit die hun stempel drukken of … zullen drukken. Vinger aan de pols houden in de Belgische scene, een fijne tweedaagse ontdekkingsreis doorheen de prachtige zalencomplex van de TRIX; werd het even te druk, kon je rustig ergens anders een even mooi optreden oppikken.
Een overzicht
dag 1 - vrijdag 10 februari 2023
We konden de draad oppikken net na het knettergekke optreden van het supersympathieke gezelschap RONKER. We lieten ons bedwelmen door klankentovenaar Lennart Heyndels (****). De veelzijdige multi-instrumentalist tracht met knopjes en bleeps het publiek te hypnotiseren en prikkelt de dansspieren. Hij slaagt er ten dele in. We sloten even de ogen om ons lekker te laten mee zweven op de klankgolven van zijn instrument. Een ‘zen’ start voor ons …
Ada Oda (****) speelde in een overvolle Bar. De postpunkband rond César Laloux en Victoria Barracato, dochter van Frédéric François brengt verschillende culturen bij elkaar. Dit was Frans/Belgische rock met Italiaanse roots, die erin ging als zoete broodjes. Absurdisme wordt in kunstvorm gegoten.
De afsluitende act in de Club HEISA zou later op de avond dit nog eens overdoen. Ada Oda wist ons alvast compleet van onze sokken te blazen met een zeer beweeglijk publiek in de Bar.
Keuzes moesten we laken door de overlappingen aan de vijf podia … We besloten een stukje Marcel (****1/2) mee te pikken in het Café en in het tweede deel het solo project van STIKSTOF lid Jazz Brak (****) in de Club.
Marcel trakteert ons op een potje onversneden punkrock , aanstekelijk van aard en hij schopt lekker om zich heen. Marcel tekent voor een wervelend feestje ... De gitarist wisselt soms voor een orgeltje, en de zanger die op een fluitje begint te blazen, zorgt voor een feestelijke stemming. Overtuigend.
Jazz Brak blijkt als solo artiest muzikaal op dezelfde hoogte te staan als zijn kompaan Zwangere Guy solo bij STIKSTOF. Deze Brusselse hip hop formatie is gewoon wereldtop binnen zijn genre. Jazz Brak onderstreept net als Zwangere Guy zijn kunnen door de aanstekelijke hip hop met een persoonlijke touch. Een gezapig verhaal met emotievolle teksten die een snaar raken. Vernieuwend is het niet, maar Jazz Brak bewijst ook solo een uitzonderlijk talent te zijn..
Hype of niet? Hoedanook de populariteit van Studio Brussel lieveling Meltheads (****) is gestadig aan het groeien. Hier is sprake van een stevig, opzwepend geluid. Meltheads knalde. Frontman Sietse Willems is overal te vinden en gaat zijn publiek letterlijk opzoeken. Ook de muzikanten binnen de band staan geen moment stil. Het publiek reageert uitzinnig, het gaspedaal wordt gewoonweg nog dieper ingedrukt. Een moshpit was een feit.
Het hoeft niet origineel te klinken maar Metlheads gaat ervoor en is één brok energie. Een klein uur lang hielden ze hun publiek bij de kraag.
We besloten de avond te besluiten in de Bar/Club, met Nikitch & Kuna Maze (****1/2) die een bijzonder aanstekelijke, groovy sound spelen. Het trio improviseerde losweg met hun jazzy house. De dwarsfluit werkte in op de dansspieren en klonk dus opzwepend. Het publiek stond mee te deinen op en goot van die intrigerende opzwepende sound.
We volgen HEISA (*****) al een tijdje; zij besloten deze vrijdagavond in de Club. Opnieuw een opzwepend geluid met een brok absurditeit en humor. Een gek gezelschap die hier te werk ging. Dit was een wild solerende band , die z’n impact had op het publiek. De geluidsluur wordt doorbroken . Verpulverend.
De Limburgers tekenen voor een potje herrie en chaos. Muzikaal in ons geheugen gegrift.
dag 2 - zaterdag 11 februari 2023:
De tweede festivalavond starten we in de Bar om te genieten van het optreden van Cross Coeur (***1/2). Er was al wat volk. Het aanstekelijke klankentapijt, met een scheut psychedelica in combinatie van zachte, zalvende vocals bieden een zweverige aanpak. Boeiend klinkt het door de subtiele tempowissels.
Een mooie start in deze Belgische scene van ontdekkingen en bevestigingen.
Oriana Mangala is een Brusselse muzikante/performer. Een muzikale zoektocht in eigen sound van verschillende projecten en haar studies aan het Koninklijk conservatorium van Gent brengt haar tot Oriana Ikomo (*****) .
In het voorprogramma van Meskerem Mees wist ze ons hart vorig jaar in AB (Brussel) al te veroveren, in de Club intrigeert ze opnieuw met haar soulvolle stem. We ervaren hypnotiserende, heldere, pure vocals , die ons doen wegdrijven. Getalenteerd! Er is ook een mystiek kantje met haar gezelschap. Ze vormen een grote meerwaarde die de magie compleet maken. De a capella versie van "Afro Blue", op het einde van de set, doet ons naar adem happen. Ongelofelijk sterke band!
Op naar de kelder. In het programmaboekje wordt Spacebabymadcha (***1/2) omschreven als 'nu al een icoon in de hiphopscene'. Interesant dus. De aanstekelijke beats en de knappe lichtjes poëtische zang boeien. De beweeglijke rapper is overal op het podium te vinden. Groovy en dromerig dus, maar in z’n totaliteit niet echt verrassend. Spacebabymadcha klinkt boeiend binnen die reeks getalenteerde hiphopacts in ons landje rijk.
Een potje garage rock, die refereert aan de nineties, is er met Annabel Lee (*****) . De band is al sinds 2017 bezig en heeft enkele mooie platen uitgebracht. Een sterk geoliede machine die de 90s rock in een nieuw kleedje stopt. Een energieke sound door de talrijke bommetjes. Orkaanuitbarsting weliswaar op die manier. De dromerige stem van zangeres Audrey Marot zit in een badje van melancholie, en toch maakt ze een gebalde vuist als rock chick. Een veelzijdige frontdame die ons wist te overtuigen.
Het duo Annelies Van Dinter en Louis Evrard , ofwel Pruillip (****) dompelen ons onder in een knetterend, hard bad van sludge. Oorverdovend perst het duo alles uit hun instrumenten,. Pruillip zorgt voor een ondoordringbare muur van geluide, ze bouwen op om dan te exploderen. Mokerslagen worden toegediend. Het publiek headbangt en geniet. Missie geslaagd dus!
Eén van dé ontdekkingen vorig jaar op Sonic City (Kortrijk) was Use Knife (*****) met een audiovisueel totaalspektakel. Hier kregen we dezelfde formule. De heren zaten verstopt achter een semi-doorzichtig gordijn. Een intense, oorverdovende klank, die een bedwelmende, hypnotiserende invloed heeft. Een magisch, intrigerend spel van klank en beeld, die onaards, sprookjesachtig, spookachtig aanvoelt .
Om heel eerlijk te zijn, na dit magisch moment moesten we even bekomen … en toch kregen nog wat moois te horen ….O.m. in de zalen Café en in Bar.
In het café was er een soort DJ act van Leese (****) die door de opzwepende beats uit haar instrumenten, de dansspieren aan het werk zette. Een aanstekelijke set dus door het afvuren van de talrijke beats. Wat een energie , wat een kracht.
Datzelfde gevoel kregen we ook van het knettergekke gezelschap The Yummy Mouths (****) in een volle Bar, met verschroeiende gitaarloops en bijzonder lekker knallende drumsalvo’s. Het was een lekker potje jammen.
Beide getalenteerde artiesten zorgden elk op hun eigen wijze voor een wervelend feestje.
"Drummer Lander Gyselinck (STUFF., BeraadGeslagen, LABtrio…) en toetsenist Adriaan Van de Velde (Pomrad, J. Bernard, Mauro Pawlowski…) ontmoeten elkaar in een Brusselse kelder net voor de lockdown van 2020 alwaar zij een alliantie vormen met stok en toets" lezen we in de biografie over het duo Lander & Adriaan (*****) … Het zou een lyrische passage kunnen zijn uit een romantisch boek, het duo doet wel iets met klanken die onaards zijn.
Lander & Adriaan staan midden in de zaal opgesteld, dichter kan je bij je publiek niet komen. Ze porren iedereen voortdurend aan om mee te dansen op hun experimentele uitspattingen van percussie en elektronica, al die (opbouwende) laagjes klinken intrigerend.
We horen een groovy jazz sound, soms een muur oorverdovende beats en knallende drumsalvo's.
Kortom Lander & Adriaan sluiten het festival in de Grote Zaal af op een bijzonder boeiende, variërende wijze door hun speelsheid, virtuositeit en improvisatie. Wat een genot , wat een feest! Een perfecte afsluiter.
We Are Open - Een uiterst geslaagde tweedaagse van bonte ontdekkingen; we hebben een overvloed aan talent in ons klein landje en we houden zeerzeker vinger aan de pols in onze Belgische scene.
Organisatie: Trix, Antwerpen
Hagelant Fest 2023 II - De donkere ziel wordt gevoed!
Hagelant Fest 2023
RockMetal Café Hell
Diest
2023-01-28
Erik Vandamme
Onze donkere ziel voeden is minstens even belangrijk als eten en drinken om te overleven … we zakten dus af naar een black metal festival in het immer gezellige rock en metal café Hell in Diest. De zaal was goed gevuld, er heerste over de hele avond een gemoedelijke en gezellige sfeer, en de duistere krachten die we voelden, deden inderdaad enorm deugd aan ons donker hart.
Dystopia is een verborgen parel in de Nederlandse underground. Ze brengen black metal met een psychedelisch kantje. De band weet op plaat, onder andere door de toevoeging van koperblazers (een trombone en een trompet) een uniek geluid te creëren, wat live zou moeten zorgen voor een aparte atmosfeer. Althans dat was de onderliggende bedoeling; Helaas kwam die klank van trompet en trombone niet boven de andere klanken en vocale inbreng uit. Bijzonder jammer want had de trombone en trompet klanken wel beter hoorbaar geweest, hadden we kunnen spreken van een unieke totaalbeleving waar de hand wordt gereikt naar het occulte en folkloristisch binnen de black metal. Nu kregen we een doorsnee black metal concert, met alle ingrediënten die ter beschikking zijn, maar werd daar dus niets meer of minder aan toegevoegd. Waardoor we helaas lichtjes op onze honger bleven zitten.
Die sfeer zat bij MNHG dan wel goed, donkere intensiviteit die aan je ribben kleeft door een samensmelting van verschroeiende riffs en vocalen die door merg en been gaan. MNHG legt de lat vanaf die eerste tot de laatste noot heel hoog, en op de momenten dat registers worden open getrokken, komen de haren op onze armen recht. Helaas vielen er tussen elk nummer te lange stiltes, waarbij de heren wat aan hun instrument stonden te pingelen, waardoor de drive wat uit het concert geraakte. Door die veel te lange stiltes verslapte de aandacht een beetje, bijzonder jammer eigenlijk, want hier had veel meer ingezeten. Maar nu kregen we een iets te routineuze set, waarbij we wel onder de indruk waren van de intensieve en technisch hoogstaande wijze waarop MNHG donkere putten open deed.
De twee absolute hoogtepunten van de avond volgden. Met de Italiaans / Nederlandse formatie Liber Null kregen we een black metal optreden dat ons tot waanzin dreef. Het prikkelen van de fantasie, en beelden opwekken die je doen baden in het angstzweet, maar ook een innerlijke gemoedsrust over jou doen neerdalen. Zoveel emoties zitten verborgen in die donkere brij aan krachtige vocalen en messcherpe riffs, dat we ons gewillig onder hypnose laten meevoeren naar een donkere wereld die voor ons open gaat. De bandleden, zien er trouwens niet alleen imposant uit, ze klinken dus ook zo. Zowel instrumentaal als vocaal voelt een optreden van Liber Null dan ook letterlijk aan als een zwarte mokerslag, waarvan we toch even moeten bekomen. Een wervelstorm aan duistere machten , die ons totaal verweesd achterlieten.
Tijd om te bekomen van wat was voorafgegaan kregen we niet, want daar volgde een volgende intensieve donkere orkaanuitbarsting. Thronum Vrondor moest helaas verstek laten, en werd vervangen door Drawn Into Descent, geen onbekende voor ons. We zagen de band enkele jaren geleden op Catacombfest in Wilrijk en schreven daarover: “De band dompelt ons prompt onder in duistere doom sferen. De bijzonder indrukwekkende manier waarop gitaarlijnen je hart doorklieven, met daarbovenop een weemoedige grafstem die je een krop in de keel bezorgt, zorgen ervoor dat we koude rillingen voelen lopen over onze rug van begin tot einde van de set.” Dat overweldigend gevoel spreidt Drawn Into Descent dus ook op Hagelant Fest II tentoon. De band grijpt je dan ook vanaf de eerste seconde, zowel instrumentaal als vocaal letterlijk bij de keel. Je voelt gewoon de intensiviteit die aanvoelt als een donker deken tegen duistere gedachten, waardoor je ademloos blijft genieten. Drawn Into Descent voegt aan hun typische atmosferische black metal ook een streepje doom metal toe, en dat zorgt dus voor die unieke totaalbeleving waar we naar op zoek waren.
Dat eerder doom achtige komt bij Frostmoon Eclipse nog meer naar boven, de link naar Black Sabbath wordt vaak gelegd. Maar deze band in een hokje duwen is hen tekort doen. De band wisselt harde en rauwe momenten van agressie en brutaliteit voortdurend af met eerder dromerige passages. Waardoor ze vrij uniek klinken, en de vele donkere emoties op een zeer gevarieerde wijze aanspreken. Het balanceren tussen zoveel uitersten, zorgt er dan ook voor dat we ons geen seconde vervelen. De Italiaanse band mag zich profileren als black metal, maar houdt dus ook duidelijk van buiten de lijntjes te kleuren. En een doomachtige sfeertje te creëren, wardoor Frostmoon Eclipse binnen die black metal een unieke parel blijkt te zijn, eentje om te koesteren dus!
Met Hell Militia staan zonder meer pioniers binnen de Franse black metal op het podium in Diest. De band kwam zijn nieuwste schijf ‘Hollow Void’ voorstellen, en deed dat op bijzonder scherpe, gevarieerde en intensieve wijze. Hell Militia maken geen black metal die aanzet tot een knuffel, integendeel.
Wat we dus wel krijgen is een orthodoxe, meedogenloze mengelmoes vol woede, grimmigheid, die je een gevoel van onbehagen geven. Door het bouwen van een donkere en vooral ondoordringbare geluidsmuur, zowel vocaal als instrumentaal, zorgt de band dan ook voor een eerste paar moshpits op de avond. Hell Militia duwt dat gaspedaal dan ook woest in, vanaf de eerste tot de laatste noot, tot die waanzin letterlijk in de ogen staat.
De perfecte afsluiter van een avond waar we gewillig de confrontatie aangaan met onze donkere gedachten, met als doel het voeden van onze donkere ziel.
Met dank aan Erik Depooter (Hell, Diest) + Musika.be
Organisatie: RockMetal Café Hell, Diest (ifbv Hagelant Fest)
Brussels Jazz Festival 2023 - Een geslaagd weekend van avontuur, virtuositeit en improvisatie
Brussels Jazz Festival 2023
Flagey
Brussel
2023-01-14 + 15
Erik Vandamme
Na enkele online edities door de coronapandemie, mocht in Flagey weer een gewone editie doorgaan van het Brussels Jazz Festival. Van 12 tot 15 januari kon de jazz liefhebber, die houdt van avontuur, ontdekkingen, een muzikale reis ondernemen binnen die jazz.
Op het programma: een reeks te ontdekken jonge talenten, een dag gewijd aan het ECM-label en drie projecten waarvoor de Belgische trombonist Nabou Claerhout carte blanche kreeg. Wij waren erbij op zaterdag 14 en zondag 15 januari 2023.
Ohja, om na te lezen, de online edities 2020 - 2021
https://www.musiczine.net/nl/festivals/item/80618-brussels-jazz-festival-2021-ontelbare-klanktapijtjes-in-een-gevarieerde-omkadering.html
https://www.musiczine.net/nl/festivals/item/78615-bel-jazz-fest-2020-zwoele-jazz-magie-die-in-alle-kleuren-van-de-regenboog-de-huiskamer-binnen-waait.html
- zaterdag 14 januari 2023
Duo Gaitar - In de voetsporen van Toots Thielemans
Een concert waar de geest van Toots Thielemans door de gangen waait, lokte ons al vroeg naar Flagey op een natte zaterdag ochtend. Duo Gaitar (****) bestaat uit enerzijds Rutger Mathys, chromatische harmonica en anderzijds Marijn van der Linden, gitaar. Twee jonge wolven in hun vak, die in diezelfde traditie van een grootmeester als Toots Thielemans, hun virtuositeit verbinden met speelsheid. Er hing dan ook magie in de lucht, vooral door het fijne, gevarieerde mondharmonicaspel en de aanstekelijke gitaarriedels, die elkaar zachtaardig raken. Intimiteit en improvisatie vonden elkaar.
Dunderklumpen (film) - Tussen twaalf uur s 'middags en half zeven in de avond genoten we van een lunch pauze gekoppeld aan een film namiddag. De muziekliefhebbers (incluis jazz-) werden op hun wenken bediend. Alsook het kindvriendelijke van dit festival werd onderstreept; want naast concerten was er ook heel wat randanimatie te beleven op Brussels Jazz Festival - zoals bijvoorbeeld interactieve performances waarbij muzikanten spontane tekeningen vertalen in muziek, onder de noemer Drawing Basses. Bovendien werd in de Flagey cinema de film Dunderklumpen uitgezonden, Een Zweedse speel- en animatiefilm uit 1974 van Per Åhlin met muziek van Toots Thielemans. Wij besloten daar een kijkje te gaan nemen, en zagen een gezapige vertoning met heel mooie beelden, met een sterk verhaal. Of hoe het in het leven van een mens mis kan lopen, doordat diezelfde mens zich eenzaam of niet erkend voelt en daardoor het verkeerde pad opgaat. Dat is een beetje de rode draad die wij herkenden, maar vooral is dit een zeer fantasieprikkelende film die ook anno 2023 nog steeds tot de verbeelding spreekt. Toots Thielemans zijn prachtige muziek maakte de magie compleet van film en muziek.
https://www.youtube.com/watch?v=2IvQRjo-7MU
Bendik Giske - Een bevreemdend mooie saxofoon trip
Het avond programma op zaterdag werd ingezet door Bendik Giske (*****). "De expressiviteit, de kwetsbaarheid en het uithoudingsvermogen van het menselijke lichaam. Dat is wat de Noorse kunstenaar en saxofonist Bendik Giske inspireert tot zijn unieke sound.", lezen we in de biografie op de website. En dat is daadwerkelijk niet ver gezocht. Zowel fysiek als muzikaal spreekt Giske tot de verbeelding, als een soort buitenaards wezen beweegt hij zich voort en ook de klanken die hij uit zijn saxofoon tovert, klinken onaards mooi; van lichtjes dreigend, over intimiteit, gaat het vaak naar een monotoon geluid waarbij de geluidsmuren trillen. .Bednik Giske brengt een klein uur lang een bevreemdende, gevarieerde mooie mix van dans, gezicht expressies en avontuurlijke saxofoon klanken, waarbij naar hartenlust wordt geëxperimenteerd, geïmproviseerd tot het oneindige.
Trombone Ensemble Nabou Claerhout feat. Robin Eubanks - Collectieve trombone magie
Wij zijn al een hele tijd enorme fan van Nabou Claerhout en alle projecten waar ze deel van uit maakt. De sympathieke en goedlachse jonge dame, speelt Trombone op een magisch mooie wijze, het maakt deel uit van de persoon die ze echt is. Instrumenten tot leven brengen is een kunstvorm, en daarin is zij een waarlijke grootmeester.
Voor de gelegenheid stelt Nabou een nieuw project voor, het Trombone Ensemble Nabou Claerhout (*****) met vijf trombonisten en een driekoppige ritmesectie, bestaande uit haar vaste kompanen Gijs Idema (gitaar), Cyrille Obermüller,(contrabas) en Daniel Jonkers. Bovendien sluit ook virtuoos Robin Eubanks zich bij dit gezelschap aan.
Het meest opvallende is echter de opstelling, iedereen staat broederlijk (of zusterlijk) naast elkaar opgesteld, waardoor het collectief in z’n geheel in de kijker staat . Wat een klankentovenaars. Elke schakel binnen dat collectief is dan ook even belangrijk in die magie.
Een podium dat heel goed gevuld is, net zoals de zaal die tot de nok gevuld is voor dit optreden.
Zichtbaar onder de indruk gooit Nabou en haar gezelschap alle alternatieven in de set, om een soort trombone magie te laten ontstaan; kippenvelmomenten in een razend tempo; Gitaar, contrabas en drums spelen er naadloos op in . Op een speelse wijze legt het ensemble de lat voortdurend heel hoog. Avontuur en improvisatie met een vleugje humor in de bindteksten. Klasse!
Black Flower - Exotische uitstappen los van de jazzpaden
Een optreden van Black Flower (****) is uniek door de multiculturele mix en diversiteit, een zalving van Oosterse klanken en de Westerse cultuur. Dat was ons al enkele keren opgevallen toen we de band live zagen - ons verslag van hun optreden in N9 kun je hier nog eens nalezen: https://www.musiczine.net/nl/concerts/item/85740-black-flower-een-multiculturele-schokgolf.html
Diezelfde totaalbeleving van culturen was ook op Brussels Jazz Festival. Een oneindig experimenten koppelt Black Flower aan mooie visuele effecten, die het plaatje compleet maken. De sound en de beelden , heerlijk. De saxofoon, de flute en de hoorn staan in de schijnwerpers; elke schakel is binnen de band even belangrijk. Een totaalbeleving!
Alabaster DePlume - Poëzie met een vette knipoog
Alabster DePlume (****) is vooral een klasse verteller en poëet die niet allen door gezapige bindteksten de mensen aan het lachen krijgt, maar ook als multi-instrumentalist en zanger hoge toppen scheert. Ruimschoots een uur lang worden teksten , over vaak de meest absurde dingen uit het leven, op dichterlijke wijze gezongen of gesproken. Samen met de instrumentatie klopt het perfect.
Humor en absurditeit staan bove aan. Zijn virtuositeit met de klasse van zijn twee muzikanten de entourage en iedereen om hem heen is mooi om te zien en te horen. De bassist en de gaan vol overgave te werk en bieden vocaal een meerwaarde. Meer nog, wederom valt ons op dat net de versmelting van al die elementen zorgt voor een unieke magie met een lach en een traan, geluk en bitter ernst.Het maakt een optreden van Alabster DePlume altijd zo speciaal, ook hier dus!
- zondag 15 januari 2023
Anneleen Boehme (solo) - Een mysterieus deken van zachtmoedigheid
Zondag kregen we een wandeling aangeboden in de catacomben van Flagey, met een overzicht van alle studio's en een optreden in de Tower en Studio 10, twee locaties waar je als doorsnee bezoeker van deze zaal niet binnen geraakt.
Contrabassist Anneleen Boehme (****) werd bij het grote publiek bekend als lid van het LABtrio. Tussen haar vele projecten door, staat ze tegenwoordig ook regelmatig alleen op het podium. In de intieme en kleine Tower mocht Anneleen Boehme haar muzikale kunsten als contrabassiste uit de doeken doen. Een technische hoogstaande speeltechniek haalt ze uit die contrabas; een soort mysterieus deken gooit ze over het publiek heen. Vooral op een intens mooie, zachtmoedige wijze, raakt ze de snaar van elke luisteraar. Een muzikale schoonheid dus.
Nabou Claerhout & Lynn Cassiers - Sprookjesachtig, spookachtig tot bevreemdend mooi
Nabou Claerhout & Lynn Cassiers (****1/2) is een samenwerking van trombose virtuoos Nabou Claerhout en multi-instrumentalist Lynn Cassiers , die vooral gekend is als jazz-, improvisatiezangeres en -kunstenaar. Dit zorgt voor uitersten, een sprookjesachtige botsing van trombone klanken en elektronisch vernuft, bovenop de mooie, spookachtige en gevarieerde vocale inbreng van Lynn .
In de kleine ruimte van Studio 10 gaat het duo een fijne botsing aan, lichtvoetigheid, intimiteit en een oorverdovend geluid vinden elkaar .Een tot de verbeelding sprekende mooie trip.
Julia Hülsmann Quartet - Een groovy klankentapijt binnen de norm van traditionele jazz
Zondag stond ook in het teken van ECM Records die enkele artiesten kwamen voorstellen, al dan niet met een gloednieuwe release, o.m. hadden we de Duitse formatie Julia Hülsmann Quartet (****), die haar gloednieuwe album ‘The Next Door’ kwam voorstellen in Flagey. Op plaat steekt ze haar voorliefde voor traditionele jazz niet onder stoelen of banken, ook live komt dit tot uiting. Experimentele uitspattingen zijn er dus niet echt bij, maar de eenvoudige manier waarop saxofoon, piano, contrabas en drum in elkaar vloeien, tekenen voor een lekker gevoel vanbinnen. De bijzonder intieme, groovy klankentapijtjes en het lekker met elkaar improviseren, zijn uiterst mooi.
Mette Henriette - Als muziekinstrumenten praten …
We schreven bij het optreden van Mette Henriette (*****) in onze notities. 'Kunnen muziekinstrumenten praten?' , werd onmiddellijk beantwoord door Mette Henriette op een mooie, sprookjesachtige wijze met haar saxofoon. Een intense totaalbeleving, indrukwekkend, pakkend en magisch.
Ze komt op het podium in een lang wit gewaad, met de lange zwarte haren lijkt ze op een Engel die uit de hemel is neergedaald. Eens Mette de klanken uit haar sax tovert, krijgt ze de zaal muisstil. We laten ons meevoeren . We worden muzikaal gehypnotiseerd. Een cello en een piano dragen mee de sound, een meerwaarde. Als hun muziekinstrumenten praten, zitten we in een sprookjesachtige wereld …
Wolfert Brederode, Matangi Quartet & Jasper van Hulten - Intens in het kwadraat
We citeren uit de biografie: “De Nederlandse pianist Brederode componeerde de suite Ruins and Remains voor piano, strijkkwartet en slagwerk in 2018 voor de honderdste verjaardag van het einde van de Eerste Wereldoorlog. De kwetsbare muziek 'heeft te maken met verdriet en verlies en het opnieuw leren opstaan'. Deze mix van aangrijpende intimiteit en hoop brengt de pianist samen met percussionist Jasper van Hulten en het Matangi Quartet, een van de meest avontuurlijke strijkkwartetten van Nederland.”
Wolfert Brederode, Matangi Quartet & Jasper van Hulten (*****) zorgen voor een intens totaalbeleven in het kwadraat. Een drummer die zijn drumstel streelt met een strijkstok, er klanken uithaalt die je niet direct linkt aan drums, strijkers die zoveel emoties in hun instrument stoppen, waardoor de tranen in de ogen staan, en een pianovirtuositeit die de grenzen aftast. Schitterend.
Ze zorgen daadwerkelijk voor een golf aan kippenvelmomenten, waardoor het wederom muisstil wordt in de zaal. Die muzikale intimiteit is uniek. Soms wordt er geflirt met geluidsmuren afbreken, om de emoties te doen oplaaien. Alsof je de beelden van die Oorlog ziet voorbij komen door die klankenpracht van het ensemble!
Benjamin Lackner Quartet - Een perfect geoliede machine waarbij iedereen dezelfde kant uitkijkt
De Duits-Amerikaanse jazzpianist Benjamin Lackner Quartet (****) - 'de nieuwe Keith Jarrett' - sluit het Brussels Jazz Festival af met de voorstelling van zijn ECM-debuut ‘Last Decade’. Los van het feit dat je hier hoort dat er muzikanten bezig zijn die hun instrument perfect bespelen, o.m. door enkele verbluffende solo's, staat hier een sterk geoliede machine op het podium waarbij iedereen dezelfde kant uit kijkt, zonder het improviserende karakter van hun muziek uit het oog te verliezen. Een muzikale perfectie en speelsheid vinden elkaar Dit was hoedanook het perfecte slot van een geslaagd weekend van avontuur, virtuositeit en improvisatie!
Organisatie: Brussels Jazz Festival ism Flagey, Brussel
Hertals RockCity 2023 - Never too old to Rock'N'Roll !
Hertals RockCity 2023
Den Dreef
Vorselaar
2023-01-13
Erik Vandamme
De organisatie van Hertals RockCity had voor zijn editie met heel wat tegenslagen af te rekenen … In eerste instantie zou The Exploited Vorselaar onveilig komen maken, maar die moesten wegens hartproblemen van frontman Wattie, die tijdens een show in Colombia door de benen zakte, afzeggen. Last-minute kwam het bericht dat de gitarist van Warriors een werkongeval heeft gehad en twee weken niet kon spelen. Ze werden vervangen door Unite Against Society.
Op de koop toe sukkelde organisator en zanger van Funeral Dress met een keelontsteking, waardoor even werd gevreesd dat ook hij niet kon optreden. Gelukkig stond hij er wel, en hoe! De energie van de oude tijden spatte gewoon de hele avond uit de boxen, de sfeer zat er goed in, en er kwam een publiek van alle leeftijden opdagen om er een wervelend punk feest van te maken.
We waren door omstandigheden te laat om Midnight Tattoo aan het werk te zien, maar net op tijd om de hongerige wolven van Unite Against Society (****) het podium te zien bestormen. De uit Herentals afkomstige band heeft er wat jaren op zitten, In de jaren '90 hebben ze hun stempel gedrukt op het Belgische punk gebeuren. Recent kwam zelfs een nieuwe plaat op de markt, dertien jaar na hun laatste release 'Our Way', de compilatie ‘The Early Years 1997-2007' in het midden gelaten. De band had er zin in , vol overgave gingen ze te werk. Een heel beweeglijke frontman stormt over het podium als een bezetene; we hoorden snoeiharde, meedogenloze riffs. Unite Against Society klonk energiek en tekende meteen vor een punkfeestje!
The Kids (*****) na circa 46 jaar zijn nog steeds alive and kicking; ze gaan als Jonge wolven, gretige wolven tekeer. . Ludo en Luc spuwen als vanouds hun gal uit met songs als “No Monarchy”, “Facist Cops”, “Do you love the Nazi's'” en krijgen iedereen mee met hun hit “There wille be no next time”. Een uiterst genietbare set van deze oude energieke gasten. De sound werd gestuwd door de indringende vocals van Ludo, die er naar goede gewoonte niet teveel woorden aan vuil maakt; de nummers volgden elkaar snel op. De band ging fel tekeer. Hier speelde de leeftijd geen rol. De set werd dan ook op wervelende wijze afgesloten, fans bestormden het podium en iedereen zong “If the kids are united” uit volle borst mee Klasse! Show na show, jaar na jaar blijft de band een strak tempo aanhouden. Een uiterst respectvolle band dus.
Dat Dirk een keelontsteking had, was tijdens het optreden van Funeral Dress (*****) bitter weinig van te merken. Funeral Dress ging volledig uit zijn dak. Het viel ons wel op dat de gitaristen de vocals deel afsnoepten van Dirk; ze leverden hun bijdrage dus, maar al bij al is het de imposante frontman die met zijn stem en uitstraling zorgt dat je met de vuist in de lucht uit volle borst staat mee te brullen. We voelden ons terug ‘ne jongen gast’ in deze muzikale tumult! Wat een ontspannende, energieke set speelden ze, een lekker old school punk feestje dus.
Na de wervelstorm van twee Belgische punkgoden, hadden we nog Cockney Rejects (*****), die aan een afscheidstournee bezig zijn. De band ontstond in 1976 en worden gezien als pioniers van de Oi! Punk beweging. Ze nemen dus afscheid langs ‘de grote poort’, en speelden vol enthousiasme. De beweeglijke, goed bij stem zijnde frontman tekende samen met de band voor een wervelend afscheidsfeest alsof het weer 1976 is. Wat een gretigheid, met een verschroeiend harde, snelle, luide sound.
Punk is zeerzeker nog niet dood als je hen en onze Belgische vrienden hoort. Meer hadden we dan niet nodig om met een goed gevoel naar huis te gaan.
You're never too old to rock’n’roll! Volgende afspraak op 5 maart 2023, dan komt The Exploited die inhaalmatch spelen. Be there …
https://www.facebook.com/photo?fbid=515373987357578&set=a.437563391805305
Pics homepag: Luc Luyten (who cares) (band: Funeral Dress)
Organisatie: Hertals RockCity, Herentals
Blast From The Past 2022 - De ultieme verbinding van heavy metal tussen vroeger en nu, met de toekomst in het vizier
Blast From The Past 2022
Kubox
Kuurne
2022-12-10
Erik Vandamme
De organisatie rond het indoor festival Blast From The Past stelt al vele jaren affiches samen waar de muziekliefhebber die houdt van die typische jaren '80 Heavy Metal zijn gading kan in vinden. Met op de affiche telkens bands die ruimschoots hun sporen hebben verdiend binnen de scene. In April ging een eerste editie door met Blizzen, Kev Riddles' Baphomet, Vulture, Bütcher, Picture, Praying Mantis, Killer, Cyclone en Sortilège.
Op 10 december greep deel twee plaats, wederom in de gezellige Kubox in Kuurne. Het werd een bijzonder internationaal getinte editie waar iedereen aan zijn trekken komt. Een heel goed gevulde zaal genoot dan ook met volle teugen van negen bands die elk op hun eigen wijze hun beste beentje voorzetten.
Aan de Belgische formatie Warhead (****) om met een knal het festival te openen. De band bracht in 1984 en 1986 twee albums uit en drukte hiermee zijn stempel op het speed/heavy metal gebeuren in de lage landen. De band maakt zijn comeback in 2021, liet eerder al zien live nog steeds een bommetje te zijn en staat nu ook op Blast From the Past -Part 2. De vuurkracht van toen is overeind gebleven, de gitaar solo’s snijden dan ook diep doorheen ons lijf. Met een strakke set legt Warhead de lat vanaf de eerste tot de laatste riff heel hoog en haalt een klein uur lang bijzonder snel en verschroeiend uit, waardoor de temperatuur vroeg op de dag tot een kookpunt stijgt. Niets routineklus dus , de nodige virtuositeit boven halen en daar een speelsheid aan toevoegen als jonge wolven in het vak. Dat is wat Warhead doet.
De Franse formatie Tentation (***1/2) is een vrij jonge band, ze brachten pas recent hun debuut uit 'Le Berceau Des Dieux' een album gelinkt aan die typische jaren '80 New Wave Of British Heavy Metal - maar dan in het Frans. En dat laatste maakt deze band toch een unieke parel om te ontdekken. Puur instrumentaal bekeken doen bedwelmende riffs menig haren omhoog komen. Die ene solo na de andere schudden de gitaristen uit hun mouw, waardoor we murw geslagen in de touwen terecht komen. Vocaal merkten we echter op plaat al dat zanger Patrice Rohéé zijn stembereik eerder beperkt is, dat blijkt dus ook live het geval te zijn. Maar toch past deze inbreng perfect binnen het plaatje. Met een lekker strak en energiek potje NWOBHM dat aan je ribben kleeft, trekt Tentation ons dan ook deels over de streep, Compleet overtuigen konden ze ons helaas nog niet. We zien echter heel veel potentieel en groeimogelijkheden naar boven komen.
De Nederlandse band Cobra Spell (****) heeft al heel wat personeelswissels ondergaan, anno 2022 is de band een 'all round female power' act geworden. Met een spervuur een verschroeiende riffs drijft Cobra Spell, die recent met een nieuwe single uitpakten 'Flaming Heart', het tempo op tot een ongekend hoogte, Cobra Spell doet ons rock hart dan ook een klein uur lang sneller slaan. We waren niet alleen danig onder de indruk van wat die gitaristen uit hun mouw schudden, of de aanstekelijke manier waarop de drumvellen werden gestreeld. De bijzonder charismatische frontvrouw deed met een doordringende stem de zaal eveneens op zijn grondvesten daveren. Uiteraard haalt Cobra Spell enkele clichés binnen het heavy metal naar boven, maar de combinatie tussen instrumentale perfectie, krachtige vocalen met enorm veel speelsheid op dat podium, zorgt ervoor dat we compleet van onze sokken worden geblazen.
De Duitse speedmetal formatie Stallion (*****) laat er geen gras over groeien. Met een ijzersterke set, waarbij een ondoordringbare geluidsmuur wordt opgetrokken aan gitaar en drum geweld, duwt de band het gaspedaal van begin tot einde volledig in. Een zeer beweeglijke frontman spreekt niet alleen zijn publiek voortdurend aan, maar ook puur vocaal haalt hij zo hoog uit dat er barsten in die muur ontstaan. Stallion doet het speedmetal genre eer aan, door alle ingrediënten daarvan op een hoopje te gooien en het te kruiden met zoveel tonnen energie dat je onmogelijk hierop stil kunt blijven staan, de eerste voorzichtig moshpits zijn dan ook een feit. Een Duitse mokerslag.
Absolva (****) is ontstaan in 2012. Opgericht door Chris Appleton en Martin McNee, beiden afkomstig van de band Fury UK. Hun debuutplaat 'Flames of Justice' sloeg in als een bom. In 2014 verliet bassist Dan Bate de band. Luke Appelton bood nog maar eens zijn diensten aan bij Absolva. Ook het in 2015 uitgebrachte heavy metal pareltje 'Never A Good Day To Die' was een schot in de roos. De band heeft ondertussen nog enkele ijzersterke heavy metal platen uitgebracht en eveneens een sterke livereputatie opgebouwd en bestaat dus vooral uit muzikanten die heel wat watertjes hebben doorzwommen . Maar toch is van een routineklus afleveren helemaal geen sprake, integendeel. De soli gaan door merg en been, en doen ons heavy metal hart harder slaan. Maar vooral etaleren de muzikanten een speelsheid als jonge wolven in het vak. De charismatische frontman Chris Appleton doet de haren op onze armen recht komen met een hoog stembereik maar is eveneens een klasse entertainer die tekeer gaat alsof de band staat te spelen voor duizenden fans. Zo energiek en gedreven gaat Absolva tekeer dat er geen speld valt tussen te krijgen. Dat daar muzikaal gericht niets nieuws wordt aan toegevoegd, sinds dat debuut in 2012, stoort allerminst.
De band mocht blijven staan, want ze fungeren ook als muzikanten bij Blaze Bayley (*****). De charismatische frontman met krachtige stem, is bekend geraakt als zanger van de Britse metal formatie Wolfsbane (1984-1994) en als zanger van Iron Maiden ( 1994-1999). De invloeden van deze bands, en vooral dan Iron Maiden, keren ook terug in de sound van zijn project Blaze Bayley, maar dat wil niet zeggen dat hij die stijl zomaar kopieert . Hij voegt daar voldoende peper en zout aan toe, waardoor het goedje lekker gekruid is.
Blaze zelf is heel beweeglijk, spreekt zijn publiek - al dan niet door gekende clichés - voortdurend aan en beschikt na al die jaren nog steeds over een loepzuiver en heel hoog stembereik waardoor hij het publiek, de zaal stond plots helemaal vol trouwens , zonder enig moeite uit zijn hand deed eten. Blaze Bayley laat zich uiteraard heel goed omringen, de muzikanten van Absolva blijken ook nu weer die speelsheid te etaleren, perfect passende binnen de aanstekelijke muziek van Blaze Bayley.
De formatie Cloven Hoof (****) tapt min of meer uit datzelfde vaatje als hun voorgangers. Technisch hoogstaand vernuft, energiebommen die in je gezicht ontploffen en verschroeiende hete riffs die je rock hart in vuur een vlam zetten. Uniek? Nee, maar als een band je op die manier bij de lurven grijpt, en niet meer los laat tot je van het headbangen hoofdpijn krijgt en stampende uit de bol gaat? Wie zijn wij dan.. Binnen het typische NWOBM is de Britse band in de jaren '80 uitgegroeid tot een fenomeen. De band hield er in de jaren '90 mee op, maar lieten in de jaren 2000 terug van zich horen, in wisselende line-ups en staan anno 2022 nog steeds als een huis. Dat bleek niet alleen op de prachtige schijven die de band onlangs heeft uitgebracht. Zoals in 2022 'Time Assassin' dat de liefhebber van het genre een oorgasme van jewelste moet bezorgen.
Ook live etaleert Cloven Hoof nog steeds diezelfde energie als voordien. Ze voegen daar dus niets nieuws aan toe, maar laten je de nacht in gaan, door een loepzuivere NWOBM act neer te zetten, waarbij niet alleen de haren op de armen recht komen maar ook de hoofden lekker op en neer zwieren.
Levende legendes Raven (*****) vervangt Bonfire op de affiche van Blast From The Past 2. Hoewel de band al sinds 1974 aan de weg timmert, zijn ze nooit echt doorgebroken naar een heel ruim publiek. Maar de band rond de broers Gallagher zijn altijd over-aanwezig geweest binnen de scene, zowel op als naast het podium. De beide broers gaan anno 2022 dan ook nog steeds tekeer als Duracell-konijnen, die dat podium bestormen als jonge veulens, en elke hoek daarvan opzoeken. Lekkere riffs uit hun mouw schudden en een vocale oerkracht naar voor brengen, waardoor we compleet murw worden geslagen. Gerugsteund door een drummer die met lekkere mokerslagen alles uit de kast haalt zodat je geen seconde rust wordt gegund. Raven zorgt , na al die hoogtepunten van voordien, dus gewoon voor nog wat extra vuurwerk en doet de boel op een bijzonder gedreven wijzen nogmaals ontploffen. De band staat na al die jaren nog steeds stevig als een huis en weigert een flauwe routineklus af te werken.
Coroner (****) is een Zwitserse thrash metal band uit Zürich. Ze kregen relatief weinig aandacht buiten Europa. Opgericht in 1983,ging de band in 1996 uit elkaar, maar hervormde zich 14 jaar later. De band heeft sinds 2011 wereldwijd op meerdere live podia en festivals opgetreden, en is van plan om in 2023 hun eerste studioalbum in bijna drie decennia uit te brengen. Met hun progressief technische Thrash metal gaat de Zwitserse formatie een heel andere kant uit dan hun voorgangers, technische hoogstandjes boordevol duistere riffs en een sombere aankleding staan in schril contrast met het opzwepende en vaak feestelijke van hun voorgangers. Door op die wijze, heel subtiel, onze donkere ziel aan te spreken, komen we zelfs tot een bepaalde gemoedsrust die we kunnen gebruiken na al dat knallende en knetterende geweld van voordien. Niet dat we in slaap worden gewiegd, de riffs klieven, de drumpartijen klinken verschroeiend en de subtiele vocale aankleding drijft ons tot een punt van waanzin waar we graag vertoeven.
De perfecte afsluiter dus van deze uiterst geslaagde editie van Blast From The Past, Coroner doet ons dan ook met een brede glimlach op de lippen de donkere nacht induiken.
Erik Vandamme - met dank aan Mike De Coene + Musika.be
Organisatie: Blast From The Past
Bimfest 2022 - Het ultieme EBM feestje in een gezellige club sfeer
Bimfest 2022
2022-12-02 +03
De Casino
Sint-Niklaas
Erik Vandamme
Na een geslaagde 19ste editie eerder dit jaar – het verslag kun je hier nog eens nalezen https://www.musiczine.net/nl/festivals/item/85638-bimfest-2022-vinger-op-de-pols-in-het-ebm-genre.html - ging op het eerste koude winterweekend van het jaar de twintigste editie door. Met een uitverkochte eerste festival dag, uiteraard dankzij de absolute EBM goden Front242 en een tweede dag vol ontdekkingen voor de fijnproevers binnen de donkere elektronica, was het een geslaagd weekend, waarbij de dansspieren voortdurend werden aangesproken.
vrijdag 2 december 2022 - Front, Front, Juggernauts
“Het ultieme EBM feestje. Tof en overtuigend is dat ze een mix brengen van gekend en minder gekend materiaal. De energie, de opwinding, de levendigheid blijft ‘iets ongewoons’, leuk, met een dansende ‘pogo’ menigte, als in de old days .“ schreven we over het optreden van Front242 in de Ancienne Belgique deze zomer, naar aanleiding van hun veertigjarig (ondertussen 42) bestaan. Het verslag kun je hier eens nalezen: https://www.musiczine.net/nl/concerts/item/87043-front-242-front-242-na-veertig-jaar-brengt-nog-steeds-het-ebm-feestje-bij-uitstek.html
Hoewel Front 242 de kers op de taart vormde, viel er uiteraard veel meer te beleven op deze eerste festivaldag.
Het Duitse duo Amnistia (****) confronteert je door klank en beeld met wat mis gaat in onze maatschappij. De verschroeiende beats gecombineerd met messcherpe vocalen, bezorgen je koude rillingen. De band noemt hun muziekstijl ‘Bodywave’, en dat is de juiste omschrijving van hun muziek. Want een ding is zeker, niet alleen wordt de dansspieren aangesproken, de subtiele boodschap in beeld en klank grijpt letterlijk bij de keel. Indrukwekkende start van de avond.
De combinatie van beeld en klank vormt de rode draad doorheen de volledige avond, ook Severe Illusion (***1/2) maakt er gebruik van, ook al is alles letterlijk omgeven door een walm van rook. Daardoor dompelt Severe Illlusion je onder in een bevreemdend aanvoelende totaalbeleving, waarbij je fantasie wordt geprikkeld. Niet echt vernieuwend, alles is ietwat op dezelfde lijn, met een walm van rook. De sound is als een ondoordringbare muur van klanken en beats.
Over een frisse wind gesproken, The Juggernauts (*****) blijkt de perfecte opwarmer voor wat nog moet komen. Ze doen meer dan dat! Wat The Juggernauts zo bijzonder maakt is dat ze het EBM genre heruitvinden maar de basis ervan trouw blijven. We worden dan ook een klein uur lang ondergedompeld in een intense EBM sfeer die verleden, heden en toekomst samenbrengt. De heren staan met opvallende maskers op het podium, en brengen een zeer gevarieerde set die naar elke hoek van de zaal uitgaat. Zij maken ook gebruik van passende beelden die de zaal donkerrood, gitzwart, tot een ware regenboog kleurt. Wat een combinatie!
Aan afsluiter Front 242 (*****) om nog beter te doen. Front 242 teert niet op routine. Integendeel zelfs, met plezier en vol enthousiasme verleggen ze hun eigen grenzen en gaan tekeer alsof het hun eerste optreden is. Dat siert hen! Hoewel de heren na meer dan veertig jaar niets meer moeten bewijzen, gaan ze dan ook vanaf die eerste song tot de laatste beat tekeer als jonge wolven . Met de ervaring en routine van doorwinterde EBM pioniers als extra wapen, doen ze de Casino op zijn grondvesten daveren; iedereen is aan het bewegen en staat te dansen. Zelfs de bovenverdieping gaat uit de bol.
Kortom: Front 242 zorgt in een overvolle zaalvoor het ultieme EBM feestje. Nog steeds klasse!
Setlist: First In/First Out //Take One //Don't Crash //Funkhadafi //Generator //Quite Unusual //No Shuffle //Commando Mix //Red Team //Deeply Asleep //Operating Tracks //Tragedy >For You< //Fix It //Headhunter //W.Y.H.I.W.Y.G. / U-Men //Moldavia ///Encore://Agressiva //Body to Body //Welcome to Paradise
zaterdag 3 december 2022 – Muzikaal over duistere paden en donkere walmen
Op de tweede festival dag BIMfest liep De Casino ook heel goed vol, al zou dat eerder naar de avond toe zijn. Met een fijn aanbod aan bands die op eigenzinnige wijze duister paden opzoeken en op intense, opzwepende wijze donkere walmen over ons hoofd doen waaien. Het werd vooral een dag avond vol ontdekkingen en bevestigingen.
Met zijn project Amnistia kon Tino Claus ons compleet overtuigen. Op zaterdag mocht hij met zijn solo project TC75 (***1/2) de tweede festival dag openen. Met zijn messcherpe vocalen greep hij ons bij de keel, en liet ons verweesd achter.
De muzikale omlijsting op tape kon ons helaas wat minder bekoren. Want vaak leek het alsof Tino stond te roepen in de woestijn. Het geheel klonk wel intens en emotioneel, mede door z’n vocals.
We misten zijn compagnon die hem bij Amnistia zo perfect aanvoelt en aanvult alsof ze een Siamese tweeling zijn, waardoor we nu lichtjes op onze honger bleven zitten.
De visuele aankleding blijkt bij veel acts dat extraatje, waardoor het plaatje compleet is. Dat is ook zo bij Tilly Electronics (***1/2), een keyboard speler en danseres/zangeres getooid in opvallende pakjes , met veel glitter en pracht komt het kitsch over maar dat is totaal niet storend. Het is net dat balanceren tussen die donkere sound , de opzwepende klanken en de vocals, niet vies van een vleugje humor, dat Tilly Electronics een uitbundige act en performance is.
Het kleine minpunt aan de twee eerste acts is een gemis aan echte variatie. Bij de daarop volgende act Alvar (****1/2) was dit toch wel even anders. Een percussionist die breed-gewijs percussie verbindt met elektronisch vernuft. Op een bepaald moment vreesden we zelfs dat hij zijn instrument tot gor zou slaan, zo intens ging hij tekeer. De sound is voorzien van doorleefde vrouwelijke en mannelijke vocals, die door merg en been gaan.
Iets apart deze wall of sound in een chaotisch kader. Klasse
Even op adem komen, konden we met Soft Riot (****) op zijn eentje, hij combineert een vernuftig spel met klankentapijtjes op zijn keyboards en met een stem die de snaren raakt, speels, maar ook intens mooi ,dat je er stil van wordt. Niet dat het er rustig en relax aan toe ging, de best opzwepende beats doen je zweven en prikkelen de dansspieren.
Helaas had Soft Riot af te rekenen met technische problemen waardoor hij zijn veel te korte set vroegtijdig moest afbreken. Het smaakte alvast naar meer.
Hetzelfde scenario speelde zich helaas ook af bij de Duitse formatie Fïx8:Sëd8 (*****) die poppen en andere attributen op het podium zetten; ze combineerden het met best wel intrigerende beelden op het scherm. Soms wondermooi, en ook soms op het randje van ritueel en lichtjes luguber. De klanken bezorgden je koude rillingen, en er was een opvallend geklede zanger/performer, die als een klasse verteller op bijzonder spookachtige wijze verhalen door de strot ramt, dicht bij de beste horror . Zeer fantasieprikkelend dus.
We leken op weg naar een onvergetelijke occulte totaalbeleving. Helaas had FÎx8:Sëd8 tot twee keer af te rekenen met technische problemen, de eerste keer opgevangen met een kwinkslag ook al duurde het best lang eer het was opgelost. De tweede keer werd het optreden helaas stil gelegd en kwam de imposante frontman zich verontschuldigen. Een domper op de feestvreugde; de occulte totaalbeleving bleef daardoor wat zoek
Herkansing in 2023 op ‘International EBM Day’ in De Casino - https://www.facebook.com/events/665043204775722
Ook bij het duo Potochkine (*****) komt dat occulte en die fantasieprikkeling de kop op steken. Meer nog, deze formatie ontpopt zich tot dé revelatie van BIM fest XX. De zangeres intrigeert met haar stem en tot de verbeelding sprekende dansmoves; je wordt onder hypnose gebracht naar donkere gedachten. Een keyboardspeler/zanger vult aan met intense en opzwepende klankentapijtjes. Je wordt meegesleurd naar een donkere wereld, die toch enige rust aanbiedt.
Stilstaan was zo goed als onmogelijk, want de dansspieren werden steeds aangesproken, tot je totaal verweesd en buiten adem achterblijft.
Op zijn eentje op het podium, in de schaduw en dus niet echt herkenbaar, zorgde Radical. G. (****) wellicht voor de meest bevreemdend aanvoelende set van de avond, en dat is veelzeggend. Zelfs de beelden op het scherm onthullen niet alles, waardoor de luisteraar met veel vragen achterblijft. Door de opzwepende klanken en intense vocals, werd wederom de fantasie geprikkeld. Radical. G. drijft je dan ook visueel en vocaal/instrumentaal tot een punt van totale waanzin, door een spel van tot de verbeelding sprekende schaduwen en kleine lichtpuntjes. Prachtig!
Afsluiter was Test Dept (*****) die visueel, in instrumentatie als in vocals heel sterk waren. Het was allemaal binnen een experimentele aankleding. Ze doen een huivering door ons lijf ontstaan, meer dan een uur lang. Soms worden de registers open getrokken. Soms gaat het zelfs de meer ingetogen kant uit. Vervelen deed het nooit.
Bovendien reflecteren ze beelden op het scherm met opvallende boodschappen die je confronteren met wat vaak mis gaat in de wereld. Test Dept preekt echter niet, en neemt ook niet echt een standpunt in, maar confronteert je er wel mee en doet je erover nadenken. En dat maakt dit concept zo uniek. Een totaalbeleving dus. De bijzonder instrumentale aankleding met percussie en niet alledaagse instrumenten, spraken tot de verbeelding.
Test Dept verheft percussie, drums en alles wat ermee te maken heeft tot een ware kunstvorm die elke verbeeldingskracht overtreft. Indrukwekkend!
Ondertussen was het al bijna één uur, tijd om de nachtraven aan het dansen te krijgen tot de vroege uurtjes. De nog aanwezigen danslustigen werden op hun wenken bediend door het duo Sonar (****), doorwinterde muzikanten die binnen de scene ruimschoots hun sporen hebben verdiend.
Sonar werd in 1996 opgericht als een zijproject van elektronisch muziek pionier Dirk Ivens. Aanvankelijk had Ivens de hulp ingeroepen van Patrick Stevens. Nu werkt Dirk samen met een andere klankentovenaar Eric Van Wonterghem. Het resulteert in een oorverdovende brij aan klanken en beats die niet alleen de oorschelpen doen trillen, maar ook ferm inspelen op de dansspieren. Je wordt gehypnotiseerd door oogverblindende mooie effecten op het scherm, wat het totaalplaatje compleet maakt. De zinderende klanken zorgen er uiteindelijk voor dat een laatste aardverschuiving ontstaat.
We sluiten af met een feestje, is dan ook een understatement! Wat een oerknal van dit duo, die mee tekende van een geslaagde tweedaagse!
Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4524-bimfest-xx.html?Itemid=0
Organisatie: Bodybeats (ism De Casino, Sint-Niklaas)
Pluto Fest 2022 - Voor wie houdt van een brede smaak in het genre!
Pluto Fest 2022
Zaal Amb8
2022-11-19
Oosterzele
Erik Vandamme
Een organisatie met een gouden metal hart, een locatie dichtbij de uitvalswegen naar zowel Gent/Brussel. Zeer centraal gelegen dus. Maar vooral een evenement waar steeds een gezellige, broederlijke en uitnodigende sfeer heerst binnen een intiem kader. Bovendien zit het geluid altijd goed in Amb8 te Oosterzele, met dank aan de professionele aanpak van de geluid / lichtmannen van dienst. Maar vooral is Pluto Fest een metal feest voor de metal liefhebbers met een brede smaak. Wij deden enkele fijne ontdekkingen en sloten af met een aanstekelijke nostalgie trip naar de jaren ’80 met Kates’ Acid.
Met een mokerslag van jewelste wakker worden, is altijd wel leuk meegenomen. Nocturnal Empire bestaat uit muzikanten, die je het gevoel geven alsof een bulldozer over je hoofd raast. “De band gaat als een wervelwind tekeer op het podium. Dat is het soort thrash metal die je doorheen schudt en lekker laat headbangen en moshen door de tent. De band mocht de avond openen en deden dat op een bijzonder strakke, krachtdadig wijze. Snoeiharde riffs, bulderende vocals en straffe drum salvo’s die in razend tempo over je hoofd heen waaien.. Wat een eerste adrenalinestoot.
Hoewel het bij Tyrant King er wat meer melodieuzer aan toe gaat, komt ook bij hen dat overweldigende gevoel boven drijven. Al gaat het hier de meer heavy metal richting uit met vrij catchy refreinen en lekker lange, verschroeiende solo’s. Traditionele heavy metal is het ook weer niet, daarvoor rockt het allemaal te veel bij Tyrant King én komen er ook regelmatig meer agressieve elementen naar boven. De groovy, catchy gitaarlijnen en aanstekelijke (dubbele bas) drums verraden zelfs een voorliefde voor thrash en NWOAHM. De vocals zorgen voor een huivering door je lijf, geen screams of grunts maar eerder cleane vocals krijgen we. De instrumentatie is evenzeer een oerkracht, die past binnen het plaatje dat Tyrant King wil aanbieden. Een donkere, mysterieuze zweem zweeft over je hoofd als hij zijn teksten door de strot ramt. De snoeiharde, gevarieerde instrumentatie blaast je compleet weg. Een heel interessante band dus, die onlangs nog een prachtige EP (‘Heart Of Metal’) uitbracht.
Plots stond de zaal heel goed gevuld voor Ironborn. Deze band grasduint in de heavy metal/hard rock met een epische inbreng. De muzikanten zijn goed op elkaar ingespeeld, en de frontman heeft een sterk charisma en een stem als een klok, vaak mooi aangevuld door een tweede stem bij sommige nummers. De band bracht ook een nieuwe song uit , die ze even muzikaal kwijt waren, maar er snel op inpikten met een kwinkslag. Een song die laat horen dat Ironborn ook lichtjes de donkere paden bewandelt van het leven. De opzwepende riffs met de emotionele teksten, doen je meebrullen met een vuist in de lucht of tijdens het luchtgitaar spel. Ironborn is een energieke band, met een ‘into your face’ aanpak.
Crux Tenebris, met een als pseudo zombie verklede frontman, moet het hebben van het creëren van een soort schrik effect. Op een festival met overwegend heavy/thrash metal zijn ze een beetje een vreemde eend in de bijt waardoor de zaal wat leeg loopt. We laten ons onderdompelen in de donkere walm van de band. Een zeer beweeglijk en vervaarlijk kijkende frontman port zijn publiek dan ook aan om die duisternis te omarmen. Crux Tenebris creëren op het podium een mystieke, lichtjes occulte sfeer die zorgt voor een huivering. Maar het blijft net iets teveel hangen binnen een gezapige lijn van het genre. De extra pit ontbreekt wat.
maar klinken aanstekelijk genoeg binnen de melodic death metal.
Tensor werd in 2017 opgericht door Jeroen D’Hauwers, een boeiend gitarist die behoefte had aan een uitlaatklep voor zijn metal ideeën. Hij benaderde verschillende muzikanten die hun ervaring al hadden bewezen in andere bands en projecten. Met leden van Herfst, The Advent of March, The Dirty Harries en Sanity’s Rage bracht Tensor hun eerste demo uit na een jaar samenspelen. De twee track ‘The Collector’ demo (2018), werd met internationale bijval ontvangen, wat Tensor een goede start gaf. In 2019 bewezen dat ze de kwaliteit hadden van een degelijke live band met maandelijkse optredens en een behoorlijke reputatie. Datzelfde jaar werd de EP ‘The Suicide Connection’ uitgebracht.
Oorspronkelijk stond de band als co-headliner op Pluto Fest 2021, maar corona was een dwarsligger. Nu ze waren één van de hoogtepunten van Pluto Fest 2022. Tensor brengt een heel gevarieerd palet, met een streepje black/death metal en lekkere aanstekelijke riffs die refereren aan heavy/thrash metal. De emotievolle vocals hebben voldoende humor en staan in voor zelfrelativering (vooral in de bindteksten.
Tensor gaat de zoektocht aan toegankelijk te klinken, waardoor je toch een straaltje zon ziet aan het einde van de tunnel. Hier staat een solide band te spelen waar elke schakel even belangrijk is om tot een magisch geheel te komen; donker en licht perfect zijn perfect met elkaar verbonden. Tensor gaat intens tekeer. We zijn diep onder de indruk en zijn compleet murw geslagen.
Op naar een nostalgie trip naar de jaren ’80. Acid, de groep rond frontvrouw Kate De Lombaert groeide gedurende de eerste helft van de jaren tachtig uit tot een begrip in de Lage Landen. Na het uitbrengen van het debuut ‘Acid’ en de daaropvolgende albums ‘Maniac’ en ‘Engine Beast’, hield het gezelschap het in 1985 plotseling voor bekeken. Wanneer er zo’n vijfendertig jaar na datum een reünie wordt aangekondigd, is het enthousiasme in metal minnende kringen groot. Helaas gooide corona en innerlijke strubbelingen roet in het eten, maar de comeback kwam er dus wel, onder de noemer Kate’s Acid. De band grijpt op Pluto Fest, met Kate als de vocale en charismatische motor van de band, terug naar die typische heavy metal clichés uit die gouden jareng. De songs van Acid worden geen nieuw leven ingeblazen, maar zijn enorm spontaan gespeeld waardoor de band de liefhebbers van de meest pure heavy metal uit die jaren ’80 een oorgasme van jewelste bezorgt.
Kate is een klasse entertainer en heeft een loepzuivere stem die door merg en been gaat. De klasse muzikanten spelen de ene na de andere aanstekelijke, verschroeiende riff, best lange solo’s; op die manier ontstaat een ultiem heavy metal feestje om Pluto Fest 2022 met een lekkere knal van formaat af te sluiten.
Met dank aan Kristof en de organisatie van Pluto Fest
Met dank aan Musika.be
Organisatie: Pluto Fest
Sonic City Festival 2022 - De ultieme speeltuin voor de fijnproevers van alternatieve muziek
Sonic City Festival 2022
Départ
Kortrijk
2022-11-11 t-m 2022-11-13
Erik Vandamme
Sonic City Festival 2022 start met een treurige noot, het overlijden van een icoon. Low-drummer/zangeres Mimi Parker overleed op 5 november aan kanker. Als er een band is die mag gezien worden als pionier wat alternatieve muziek betreft, dan is het wel Low. De mooiste manier om haar te eren, is van Sonic City Festival drie dagen lang een ware speeltuin maken voor die fijnproever onder de alternatieve muziekliefhebbers. De intieme omgeving van Départ spreekt tot de verbeelding. Bij het binnenkomen voel je een gemoedelijke sfeer over je heen komen. Die komt zowel van de organisatie en alles daaromheen, maar ook vanuit het publiek. Iedereen kent iedereen, zo lijkt het wel.
Ook de bands doen hun duit in het zakje om van deze editie een onvergetelijke te maken, waardoor Mimi wellicht van hierboven toekijkt, met een brede glimlach dankbaar voor zo een mooie driedaagse ode aan de ultieme alternatieve muziek.
dag 1 - vrijdag 11 november 2022 - Goat/Gilla Band
Door onvoorziene omstandigheden arriveerden we op de eerste festivaldag pas laat in de avond. We waren daardoor helaas net te laat om de twee eerste acts aan het werk te zien. Er stonden vier bands op de affiche, enkel op de mainstage. Dat zorgde voor nog meer intimiteit, die perfect past bij zo een fantasieprikkelende avond die we kregen voorgeschoteld.
We waren dus wel ruimschoots op tijd om Gilla Band (****) , de postpunkband uit Dublin, aan het werk te zien. Met hun nieuwe album 'Most Normal' bewijst de band dat ze zich, wat muziekstijl betreft, niet in één hoekje laten duwen. Mensen die houden van een geordend leven zijn er bij Gilla Band dan ook aan voor de moeite. De band zet dat ook live in de verf. Soms ingetogen, en dan plots, vanuit het niets, een chaos doen ontstaan. Zelfs de rustigste momenten van de set eindigen daardoor in jankende gitaren en enorme baslijnen die tegen elke muur in de zaal botsen en in het publiek worden teruggekaatst. Indrukwekkend hoe Gilla Band lekker om zich heen stampt en, vooral dankzij die verrassende en chaotische wendingen, je uiteindelijk dan ook elke hoek van die zaal laat zien en horen.
Tijd voor een verkleed bal? Goat (*****) bracht eind oktober een nieuwe plaat uit 'Oh Death'. Een psychedelisch meesterwerk, met een hoes die tot de verbeelding spreekt. Ook zij houden van een potje chaos, ook al gaat het er bij Goat iets minder luidkeels aan toe als bij hun voorganger. Door de overdonderende sound, en tot de verbeelding sprekende omkadering, zowel muzikaal als visueel, werden we ruims een uur lang compleet van onze sokken geblazen. De twee frontdames hitsen het publiek op met bezwerende vocalen en sjamanistische danspasjes. Terwijl de muzikanten een verslavende sound produceren en prikkels uitdelen waarop je onmogelijk stil kunt staan.
Exotische ritmes overgoten met een psychedelische sound worden gecombineerd met een freakshow van verkleedpartijen wat zorgt voor een visuele totaalbeleving. Het publiek smeekt na de reguliere set om meer, en krijgt dat ook. Alle registers worden nog éénmaal compleet opengegooid, waarna we met een brede glimlach de zaal verlaten… diep onder de indruk.
dag twee - zaterdag 12 november 2022 - De emotionele viering van het leven
Waaide de geest van Mimi Parker het hele weekend doorheen Sonic City Festival, dan was die op de tweede festivaldag, de avond waarop Low curator van dienst was, nog het meest aanwezig. In een opvallende hoek, bij het binnenkomen, staat heel het weekend een mooie foto van Mimi, er liggen papiertjes waar de fans boodschappen kunnen schrijven, en die op het prikbord hangen. Wij deden dat uiteraard ook. In de geest van Mimi en Low brachten veel bands en artiesten trouwens een mooie ode. Vooraleer de laatste band het podium betrad, bracht Ayco Duyster een mooie hommage aan Mimi en Low, waarna "Laser Beam" van Low door de boxen loeide, wat op een laaiend en lang applaus werd onthaald. Het werd dus een emotioneel beladen, maar vooral magisch mooie dag waarbij het leven werd gevierd.
We starten deze tweede festival dag met Wu-Lu (***) die ons onderdompelt in een warm dub-sfeertje, waar het steeds fijn vertoeven is. De aanstekelijke sound en bijzondere warmhartige stem voeren je weg naar de mooiste oorden. De man verbindt uiteenlopende genres gaande van rap naar dub, maar ook postpunk-elementen vind je hier terug. Een overaanbod waar niet iedereen zich kon in vinden, aan de lege zaal te zien. Maar ook een best gevarieerde set die, als je er wat voor open staat …
De Australische postpunkers EXEK (***) geven het postpunkgenre een nieuwe impuls. De mooie mix tussen elektronische elementen, met typische postpunk, deden ons hart wel degelijk sneller slaan. Ondanks de spontaniteit en immense inspanningen die de heren leveren, met vooral messcherpe gitaarlijntjes die ons oogjes deden glinsteren, steekt deze band helaas niet genoeg boven het maaiveld van een overaanbod binnen het genre uit om ons compleet over de streep te trekken. Die dynamiek waardoor dit wel het geval zou kunnen zijn, kwam er pas op het einde van de set, wat bewijst dat EXEK over enorm veel potentieel beschikt om binnen dat postpunk genre weldegelijk potten te gaan breken.
Het eerste hoogtepunt volgde op de bovenverdieping met Sea Change (*****) die met haar adembenemende stem ons diep ontroerde. Op een poëtische wijze bezorgt ze ons een ware krop in de keel. Het is echter niet zo dat je in slaap wordt gewiegd, want Sea Change voegt daar best dansbare klankentapijtjes aan toe, die je doen zweven, terwijl hypnotiserende beelden zorgen voor een visueel spektakel. Compleet zen werden we ervan, we moesten dan ook even naar adem happen na zoveel onverbloemde en dansbare schoonheid, vooraleer we de trappen naar beneden betraden voor de volgende act.
Kali Malone feat Lucy Railton & Stephen O'Malley (****) bedwelmen min of meer op dezelfde wijze, al is het bij dit duo eerder met monotone drones klanken. Veel variatie zit daar niet in, enkel de kleuren, die voortdurend veranderen op het scherm achter het duo, zorgen ervoor dat je naar een sprookjesachtige wereld van oorverdovende geluiden wordt verbannen. De enige voorwaarde om de wereld van Kali Malone te begrijpen, is dit allemaal gewillig ondergaan, anders mist het zijn uitwerking. We lieten ons dan ook gewillig hypnotiseren door het spel tussen drones en een kleurrijk palet dat voor onze ogen verscheen, om ons gemoed op oorverdovende wijze tot rust te laten brengen.
Een meer dansbaar contrast bood Horse Lords (****) ons aan op de Club stage. Met twee drums en saxofoon krijg je een heel vol en vooral dynamisch geluid, dat als een mokerslag in je gezicht openspat. Met een aanpak die wat doet terugdenken aan postrock, lange nummers minimalistisch opbouwen naar een oorverdovende climax, binnen een instrumentale aankleding, zorgt Horse Lords er dan ook voor dat de dansspieren voldoende worden aangesproken. De dynamiek, gebracht door o.a. dus die dubbelle percussie, daarop kun je namelijk onmogelijk stil blijven staan. Het publiek ging dan ook laaiend enthousiast in op het aanbod en danste zich de adem uit het lijf.
Op de boven verdieping zorgde een duidelijk geëmotioneerde Chantal Acda (*****) eveneens voor een danspasje, overdekt met een zweem weemoedigheid. Het verlies van de hartsvriendin die Mimi voor haar was, valt haar bijzonder zwaar. Maar toch wilde zij het leven vieren, zoals Mimi dat zou hebben gewild. Met haar breekbare stem bezorgt ze je een krop in de keel. De sierlijke instrumentale aankleding vult haar zalvende stem zodanig mooi aan dat je er een totaal ander mens van wordt. Chantal Acda en haar band spelen dus in op emoties , op een uiteenlopende en uitgekiende wijze. We zweven dan ook allen samen over de dansvloer van het leven, elkander een figuurlijke maar welgemeende groepsknuffel gevende.
De mainstage was ondertussen vol gelopen voor één van dé hypes van het moment, Dry Cleaning (*****). We staan altijd een beetje sceptisch tegenover hypes. De band rond de timide Florence Shaw, die met haar kristalheldere, hoge vocals ontroert, voldoet echter met brio aan die hoogstaande verwachtingen. En dat is niet alleen de verdienste van haar act op het podium. Ze laat zich omringen door heel energieke, beweeglijke bandleden. De aanstekelijke gitaarlijntjes van Tom Dowse, die midden in de set trouwens even meedeelt dat de set is opgedragen aan Mimi Parker en daardoor de handen nog meer op elkaar krijgt, gaan recht doorheen je lijf. Bassist Lewis Maynard bedwelmt je met zijn baslijnen, terwijl de energieke drums van Nick Buxton het plaatje compleet maakt. Dry Cleaning doet de boel dan ook compleet ontploffen. Overtuigend dus.
We hadden al enkele knappe en ook emotioneel beladen optredens gezien, maar de echte knaller moest nog komen. Crows (*****) stelde zijn nieuwe plaat 'Beware Believers' voor; De heren brengen het postpunkgenre niet zomaar terug tot leven, maar voegen er energieke elementen aan toe dat het wordt heruitgevonden. En dat maakt Crows zo een bijzondere band. Een heel beweeglijke frontman, die met zijn stem de harten sneller doet slaan, en dynamische gitaristen die met verschroeiende gitaarriedels ons punkhart in vuur en vlam zetten, doen ook de zaal op zijn grondvesten daveren. De aanwezigen dansen zich lekker de benen uit het lijf en gaan lekker headbangen op de verbluffende muur van klanken die de band opbouwt. Volledig murw werden we geslagen door deze band. Afgemeten aan de grote opkomst aan de merchandise achteraf, waren we niet de enige die diep onder de indruk de Club verlaten.
Met een punk-attitude stipten we Billy Nomates (***) aan als een 'must see artist' na enkele luisterbeurten van haar muziek. Waren onze verwachtingen daardoor wat te hoog gespannen? Geen idee, maar overtuigen kon Nomates helaas niet. We houden wel van een eigenzinnige aanpak. Nomates maakt gebruik van tapes en staat zonder band op het podium. Ze port haar publiek voortdurend aan en haar tot de verbeelding sprekende danspasjes doen je glimlachen. Bovendien spuwt ze haar songs uit zoals enkel volleerde punkers dat doen. Doordat ook haar stem via backtrack werd gebracht, waar ze gewoon wat bovenuit stond te schreeuwen, voelde het allemaal niet echt aan als een 'live' optreden. Ondanks die punk-attitude die ze wel degelijk uitstraalt, had ze dit beter gebracht met een echte band. Wij bleven wat op onze honger zitten en verlieten samen met velen vroegtijdig de zaal.
Door overlappingen zagen we maar een heel klein stukje van Divide and Dissolve (****). Deze band creëert een instrumentale sound die zowel zwaar als mooi is, lezen we in een biografie. En dat zetten ze ook live in de verf: het mooi balanceren tussen licht en donker, omgeven van een duidelijke boodschap. Het korte stukje dat we konden zien, overtuigde.
Ook met Aoife Nessa Frances (****1/2) was dit geval … Op een ingetogen wijze bracht Anife gemoedsrust in ons hoofd, waardoor we het licht weer even zagen schijnen aan het eind van de donkeretunnel. Een gewaarwording waardoor het zo goed als muisstil werd op de bovenverdieping, en ook in ons hart.
Er was ook wat plaats voor experiment. Met een vrij energieke drummer en een multi-instrumentalist die als een klankentovenaar tekeer ging, werden de dansspieren lichtjes aangesproken. Een klarinet zorgde dan voor een mysterieuze tint. Maar het is vooral die adembenemende stem en uitstraling van Frances die ervoor zorgde dat we vertoefden ineen heel mooie, andere wereld.
Na de toespraak van Ayco Duyster als hommage aan Mimi Parker maakten we ons op voor een psychedelisch slot van de tweede avond met Panda Bear & Sonic Boom (****). Zij zorgden op speelse wijze, visueel als muzikaal, voor een heel dansbaar sluitstuk. Door de beelden op het scherm, werd het zelfs een kleurrijk tafereel tussen klank en beeld. Met een zin voor experiment. Die magische botsing tussen klank en beeld, zorgde dan ook voor een sprookjesachtig slot van een bijzonder emotioneel beladen tweede festival dag, waar dus vooral het leven werd gevierd.
dag drie - zondag 13 november 2022 - Female Power!
Op zondag arriveren we reeds vrij vroeg in Départ, wandelen we in de gangen en snuiven we de sfeer op. Die sfeer was trouwens over de drie dagen enorm gemoedelijk, alsof je met vele vrienden even drie dagen samen komt om te genieten van zoveel moois om je heen.
De derde festivaldag werd trouwens een topdag, met als rode draad een aanbod aan 'female power'.
De eigenlijke reden dat we zo vroeg arriveerden was Use Knife, die we al een tijdje volgen en die ons wel kan bekoren. Maar eerst stond in de Club het gezelschap BNNY(****) . Een zangeres met glitters in het haar en een band die op bedeesde wijze mooie liedjes brengt, die aanstekelijk inwerken. Zonder al te kitscherig te gaan klinken, raakt BNNY daarmee een gevoelige snaar. Het ging er, vooral dan in het eerste deel, net iets te gezapig aan toe, maar naar het eind toe werden wel registers opengegooid en liet BNNY horen dat ze veel in hun mars hebben. Van dromerig ging het prompt naar verschroeiend. Een band om in het oog te houden dus.
Use Knife (*****) houdt van experiment in hun klanken. Ze gebruiken ook niet-voor-de-hand-liggende instrumenten en verheffen experimentele muziek tot een ware kunstvorm. Stef Heeren, Kwinten Mordijck en Saif Al-Qaissy halen, verstopt achter doorzichtige doeken waarop mooie beelden verschenen, alles uit de kast om de aanwezigen te bedwelmen met een audiovisueel totaalspektakel. Eén keer kwam een van de bandleden vooraan staan om strofes te zingen, met 'Fucked' op de achtergrond geprojecteerd. Het publiek reageerde laaiend enthousiast en de bandleden kwamen vooraan hun dankbaarheid uitdrukken. Spectaculaire set deze Use Knife.
Met enkel saxofoon en drum betreedt ook O. (*****) het pad van het experiment, maar ook improvisatie is hier even belangrijk. Soms lijkt het alsof de saxofonist en drumster elkaar speels de loef willen afsteken, maar telkens vinden ze elkaar en vullen elkaar prompt aan. Dat speelse zorgt ervoor dat het zoveel kanten uitgaat. Een instrumentaal allegaartje aan sax en drum weerwerk, klinken enerzijds intiem en anderzijds ontstaat er chaos. De gevarieerde aanpak en de zin voor experiment en improvisatie wist ons te overtuigen.
KOKOKO! (*****) gooien het over een heel andere boeg, ook al blijft experiment bij dit duo bovenaan staan. Afrikaans getinte invloeden, zowel in zang als percussie, worden gecombineerd met krachtige elektronische beats. De klankentapijtjes gaan diverse kanten uit. KOKOKO! bleef gewoon doorgaan, zelfs wat langer dan gepland, om in een spetterende finale alle registers open te gooien tot daadwerkelijk bijna niemand stil zou staan.
Tijd voor een potje pure jazz. Saxofonist Muriel Crossmann (*****) zorgde ervoor dat we werden bedwelmd door de groovy klinkende saxofoon klanken, en ze staat ook heel beweeglijk op het podium. Het is in sterk contrast met de statische houding van haar bandleden die een soort onaardse magie spelen uit hun instrumenten; de ellenlange solo’s sieren de jazzsound. Muriel Crossman verlegt grenzen in die scene, zonder al teveel af te wijken van de basis. Er is dus duidelijk plaats voor improvisatie. Een aanstekelijk, groovy klankentapijt werd dus gecreëerd.
"Meisje met gitaar en engelenstem krijgt de hele zaal muisstil" het zou de titel kunnen zijn van een sprookje. Indigo Sparke (*****) beschikt over een sprankelende mooie stem, waar je inderdaad prompt stil van wordt. Ontwapenend mooi, hoe ze in haar bindteksten humor en tederheid met elkaar verbindt. Haar tourmanager vergezelde haar om enkele nummers mee te zingen van de nieuwe plaat 'Hysteria'. Een onaardse schoonheid verpakt in songs die één voor één weten te raken. Magisch!
Ellie Bleach (****) moest het door omstandigheden zonder haar band doen, maar op haar eentje bleek ze ons ook wel omver te kunnen blazen. Met piano klanken, en muziek dus helaas op tape, maar met een zelfverzekerde houding straalt Ellie Bleach een sterk charisma uit. Bijtende en lekker om zich heen slaand, doet stem en uitstraling denken aan Nick Cave en Patti Smith. Haar poëtische, maatschappijkritische teksten doen je even stil staan .
We vragen ons af hoe dat moet klinken met band …
Arooj Aftab (*****) bezorgde ons ook kippenvel. De Pakistaanse frontvrouw beschikt over een kristalheldere, indringende stem. Intens mooi en hartverwarmend. Haar (soms lange) bindteksten, soms zelfs lange, waren vol humor. We zouden haast vergeten dat ze zich laat omringen door twee muzikanten die een betoverende mooie klank brengen, die zorgt voor een exotische, adembenemende, mooie sfeer, die wat doet denken aan het Midden-Oosten of een Arabische land. Prachtig.
"Een collectief aan multi-instrumentalisten zorgen voor een mediatieve totaalbeleving, sprookjesachtig en dansbaar tegelijkertijd”, schreven we over het optreden van Crack Cloud (****) op Rock Herk deze zomer. Op Sonic City maakte het collectief gebruik van de intimiteit van een clubsfeer. Het klinkt energiek, gedreven, oorverdovend als emotievol, zwevend. Niet iedereen zal zich binnen die muzikale chaos kunnen vinden. Alle registers werden dan ook breed open getrokken. Het publiek was te vinden voor deze uiteeenlopende brij.
Op Los Bitchos (****) stond de mainstage, voor het eerst, bijna helemaal vol. De band brengt een speelse set, vol aanstekelijke, groovy refreinen. Een beetje surf muziek met psychedelische invloeden. De band haalt alles uit de kast om hier een feestje te bouwen, en dat met quasi instrumentale muziek. De band, vier dames en één man, staan puur technisch sterk te soleren, met enkele knappe soli en percussie. Die speelsheid is een troef voor de komende festivals…
Het was een topdag, die derde festival dag, maar helaas was er ook één dikke tegenvaller. Special Interest (***) biedt een rauwheid die we wel kunnen waarderen, delen leuke uppercuts uit, staan zelfverzekerd op het podium, maar de arrogante houding van de frontvrouw, die zelfs een fotograaf een karate shop verkoopt en bespuwt, daar knappen we dan weer op af …Een te overdreven agressieve touch en houding …
Puur muzikaal is Special Interest nu ook niet wereldschokkend, wel lekker intens om zich heen schoppen zonder scrupules toe.
We waren, na het vertrek van de originele zanger/frontman benieuwd hoe Black Country, New Road (****) het er vanaf zou brengen. Want die stem van Isaac Wood bleek toch een grote meerwaarde binnen de band. Niet getreurd, de overige bandleden haalden alles uit de kast om het publiek te bekoren. Zangeres Tyler Hyde kweet zich met brio van haar job.
We kregen trouwens geen énkel nummer te horen van hun eerste twee albums, enkel recenter werk, hoe risicovol dit mag zijn. Het lijkt wel alsof de band, na die moeilijke tijden zijn nieuwe adem heeft gevonden. Het is een geoliede machine op het podium, goed op elkaar ingespeeld. Die magie slaat ook over het publiek. We zijn alvast benieuwd hoe de band verder zal evolueren.
De band ging er dus sterk tegenaan. De set werd afgesloten met een mooie ode aan Mimi Parker, de song "Nothing But Heart" van Low. Het zestal nodigde al de gecureerde acts uit; op die manier kregen we een enorm kippenvelmoment door een dertienkoppig koor. Sjiek.
Dit was een bijzonder emotionele editie, waarbij ‘het leven uitbundig als ingetogen werd gevierd’.
Organisatie: Sonic City festival + Wilde Westen, Kortrijk
Nederlands 
Français 
