Les Nuits Botanique 2022 - Kowari + Satchel Hart + Eosine - Aanstekelijke muziek weemoedige soundscapes
Les Nuits Botanique 2022
Botanique (Grand Salon)
Brussel
2022-05-09
Erik Vandamme
Het mooie aan een festival als Les Nuits Botanique is het ongelofelijke, avontuurlijke en gevarieerde aanbod van bands , artiesten, local bands, ontdekkingen en ga zo maar door … waardoor elke dag in elke zaal wel iets nieuws en interessants te beleven valt.
Vanavond in de spotlights: Jaune Orange 'LABEL Night’ – Jaune Orange is een onafhankelijk label gevestigd in Luik, en actief sinds 2000. Voor deze LABEL Night stond de album release van Kowari 'Trail' op het appèl. Kowari is een duo die klassieke muziek en elektronica tot een intens geheel brengt. Verder nog twee andere projecten Satchel Hart en Eosine die beide zorgden voor een aanstekelijk poprock feestje.
Eosine (****) stelde haar debuut EP voor 'Obsidian', een aanstekelijke, gevarieerde combinatie van dreampop en rock. De charismatische frontvrouw heeft een overtuigende stem en is een klasse entertainer. Eosine hitst het publiek , heeft een theatraal tintje en onderhuids ervaren we weemoed in hun sound.
De gitaren gaan de hoogte in op het eind en de boodschap 'More Women On stage' wordt een statement.
"Satchel Hart, 24 jaar oud, is een muzikale UFO uit een ander tijdperk. Geïnspireerd door de jaren '70 en de French Touch, verdedigt hij een psychedelische pop met een kosmisch tintje.", staat te lezen op de website van Jaune Orange. Satchel Hart (*****) laat zich live omringen door vier muzikanten, die zijn stem en muziek perfect aanvoelen . Vanaf de eerste noot grijpt de band iedereen bij het nekvel, en laat het niet meer los tot het eind.
Een muzikaal landschap , een rollercoaster creëren ze vol psychedelische soundscapes, die een hypnotiserende invloed hebben. Iedereen reageert wild enthousiast op hun muziek , die aanstekelijk werkt . Satchel Hart geniet ervan en tekent voor een lekker opzwepende feestje, en er is plaats voor weemoed en melancholie. Toegankelijkheid en experiment vinden elkaar hier. Daarnaast is Satchel gewoon een klasse entertainer, die naast z’n heldere vocals een charismatische uitstraling heeft. Een overtuigende combinatie en geheel.
Het contrast met de twee vorige acts kon niet groter zijn. KOWARI (*****) is een duo van pianist/keys en een violist . Beiden zijn virtuozen , de ene tovert een rits mooie klanken uit z’n instrument , de andere speelt op adembenemende wijze viool. Een sfeervol kader en een donker geheel bieden ze aan ; maar het is echter eentje die je naar de mooiste plekken voert op onze planeet en een eenheid vormt met de natuur . Ze creëren een overweldigende gevoel, je wordt meegesleept door hun klankenspectrum. Heerlijk genietbaar. Een adembenemende mooie trip dus , dat ondersteund werd door een daverend applaus. We waren onder de indruk.
Jaune Orange toont z’n veelzijdigheid aan met deze avond door deze drie bands/artiesten.
Check maar even de site https://www.jauneorange.be/
Organisatie: Botanique, Brussel (ikv Les Nuits Botanique)
Labadoux 2022 - 6 t-m 8 mei 2022 - Heerlijk genietbaar festival!
Labadoux 2022
Festivalterrein
Ingelmunster
2022-05-10
Els Gheysen en Filip Gheysen
Na ‘Labadoux Bubbelt’ in 2020 met witte lijnen op de plankenvloer van die éne tent en het jaar erop -voor één keer in augustus- ‘Labadoux Zomert’ in openlucht met CST aan de ingang, leek het dit jaar of er nooit iets anders geweest was dan een weide met een grote concerttent en een pubtent en daarnaast nog enkele leuke tenten aan de andere kant van de Wantebrug. Het weer hield zich perfect aan de wetten van de klimaatopwarming en in tegenstelling tot de augustuseditie kwam er geen onverwachte storm of regen voor musici en hun crew, muziekliefhebbers en drinkebroers, lanterfanters en luilakken!
We kregen opnieuw een druk programma waarbij veel optredens elkaar overlappen! We probeerden zoveel mogelijk bands te zien in de drie tenten waardoor we lang niet alles volledig konden bekijken.
We waren er dit jaar op vrijdag en zondag - Een overzicht
dag 1 - vrijdag 6 mei 2022
LUCA BASSANESE & P.O.P had de eer om de aftrap te geven in de grote tent. Samen met zijn ‘La Piccola Orchestra Popolare’ (klein volksorkest?) stak deze Italiaanse Manu Chao meteen het vuur aan de lont met een repertoire aan vrolijke dansnummers die met accordeon en blazers elke festivalganger in beweging brengen: meetappen met de voet of de beentjes losgooien, al naargelang het enthousiasme.
Een week later mogen ze ook het Airbag festival in Brugge openen. Zo raakt dit recent Italiaans muzikaal talent toch wat bekend buiten de groen-wit-rode grenzen. Deze nieuwe hippie heeft een grote bewondering voor de protestzangers uit de jaren zestig en zeventig en presenteert zijn poëzie en liefdesverhalen in een kruidige Italiaanse thee met Balkankruiden.
Met dit eerste optreden geeft Lx meteen zijn visitekaartje af als festival waar altijd iets nieuws te ontdekken valt. Dat belooft voor de rest van het weekend!
BIGGER - Vier Fransen en een Ier uit Dublin… het klinkt als het begin van een belegen mop maar zo zit de samenstelling van Bigger in elkaar! De vijf muzikanten begonnen met touren in 2016 en spelen gelaagde nummers die soms melancholisch klinken, soms stevig rocken. “Les Myosotis” schetst een filmisch decor, terwijl een nummer als “Even with Lies” uitblinkt in eenvoud. In de Ingelmunsterse Pubtent mag het er wat harder, ruiger en wilder aan toe gaan, maar voor hun muziek was er om 19u15 nog niet veel publiek. In een concertzaal zou hun werk waarschijnlijk beter tot zijn recht komen. In elk geval een naam om te onthouden: ze werken met producers die al grote artiesten uit de rockscene onder hun vleugels namen. Ze worden zeker nog big!
MOONEYE - Voor deze winnaar van ‘De Nieuwe Lichting’ -editie 2019- van Studio Brussel liep de grote concerttent voor het eerst dit weekend helemaal vol! Het vijftal uit Moen (vandaar de groepsnaam!) rond frontman Michiel Libberecht pakte de zaal in met hun catchy songs die ook niet van onze Vlaamse zenders zijn weg te slaan. Iedereen herkende wel “Bright Lights” dat nu al een instant classic mag genoemd worden. Het was mooi om te zien hoe de leadgitarist op zijn rood instrument helemaal los kon gaan, petje op de grond en haren richting de snaren! Deze jonge band barst van podiumprésence en ze spelen alsof ze al tientallen jaren ervaring hebben! Wie hen nog niet kent na de komende Belgische festivalzomer, zal heel wat kansen gemist hebben! Ze hebben nog een drukke tijd voor de boeg!
BUURMAN - Het was dit jaar op Labadoux een eindje verder stappen naar de Clubtent. Voor wie alles wil gezien hebben, niet altijd even evident. Maar voor heel wat festivalgangers geen groot probleem. Deze kleinere tent barstte bijwijlen uit zijn zeilen door de vele fans die als haringen in een ton kwamen luisteren naar Geert Verdickt en zijn kompanen. Elk nummer is een verhaal en uit elk verhaal destilleert de Limburgse songsmid een nieuw nummer! Op hun website vind je ‘10 verhalen aan het vuur worden 10 nieuwe nummers’. Je kan ze meteen in een podcast openen, voor het vuur zorg je best zelf!
Op de website van LX klinkt het: “...songs over hartzeer en hoop. Over de liefde en al haar facetten. Ze zullen op Labadoux in trio op het podium staan. Verwacht je naast intieme nummers ook aan hun grootste hits.” Wij zagen echter een vijfkoppige band aangevuld met een blazerssectie van drie man. Dat leverde een volle sound, volgens ons geschikt voor het grote concertpodium. En de grote hits hebben we inderdaad gehoord!
JAUNE TOUJOURS - Deze Brusselse formatie was dan weer perfect gecast in de Pubtent waar ze een wild feestje bouwden. De groep die sterk geworteld is in het multiculturele Brussel, brengt een mix die de vele nationaliteiten in Brussel vertegenwoordigt. Je zou hen ook een typisch Belgische groep kunnen noemen want lead zanger en accordeonist Piet Maris springt van Frans naar Nederlands (en vice versa) in de aankondiging van de songs en uiteraard ook in de nummers zelf. Met deze mengeling van talen en muziekgenres bestrijken ze podia tot in Canada toe. Daar vonden ze zelf de naam voor dit mengsel; ‘Europeana’ (in tegenstelling tot of naar analogie met ‘Americana’) wat meteen ook de titel is van hun jongste plaat! De line-up van ritmesectie (contrabas! en durm) met accordeon en drie blazers levert meteen een aparte sound die ook wordt omschreven als ‘mestizo’, een mix van salsa, latin, ska, balkan, punk… Voor de festivalgangers met dansbenen bleek al deze uitleg niet relevant, als ze maar uit de bol kunnen gaan!
FISCHER-Z - Deze Engelse rockband uit de tijd van de new wave, eind jaren 70 van de 20e eeuw, is vooral voor medioren en senioren een oude bekende. Frontman John Watts startte met een test voor het publiek: “Let's see if you remember this one…” en zelfs voor sommige millennials klonk “The Worker” bekend in de oren. Deze hit uit hun eerste plaat ‘Word Salad’ (1979) deed het indertijd goed in de Lage Landen en in Duitsland, maar niet in the UK. Verder bestond de set uit een afwisseling van nieuw werk en oude bekende hits. Watts is gelukkig nog altijd goed bij stem want soms is dit bij ‘oude bands’ een afknapper. Uit hun tweede plaat ‘Going Deaf for a Living’ speelden ze o.a. “So Long (mogelijk nog bekender dan “The Worker”), “Room Service” en het knotsgekke “Limbo”.
Ook het nieuwe werk mag er zijn, maar of dit ooit de status en bekendheid van de songs uit de new wave periode zal bereiken, is nog maar de vraag. Toen hoorden we dat één van de vaste medewerkers (die nu worstelt met een ernstige ziekte) vlakbij het podium stond vol verwachting om haar naam nog eens te horen in de grootste hit uit hun derde plaat: “Marliese”. Dit stond dan ook helemaal onderaan de setlist van dit optreden! Mooi voor haar en voor de hele tent die uit volle borst meebrulde!
TORGEIR WALDEMAR - Terwijl Fischer-Z ervoor zorgde dat het festivalterrein leeg en de concerttent vol liep, gingen we snel even kijken in de Clubtent. De sfeer die daar heerste kon geen grotere tegenstelling vormen met de grote tent! Een Noorse viking stond er nagenoeg in het complete donker zodat zijn karakterkop verscholen bleef onder een stetson en de gitaar nu en dan het spaarzame spotlicht weerkaatste. Foto’s nemen was hier geen evidentie!
Met zijn donkere, warme stem hield Torgeir enkele tientallen muziekliefhebbers in de ban. We waren graag gebleven maar de lokroep van de Britpop zoog ons terug naar de massa…
KRAKIN’ KELLYS - Terug op het terrein tussen pubtent en concerttent, volgden we eerst nog de klanken die uit de dranktent kwamen: is het folk of is het punk? Nee dat is het niet… het zijn de Krakin’ Kellys, een Belgische band uit Namen die naar het voorbeeld van Dropkick Murphys een cross-over maken van heftige punkritmes die met Ierse folkklanken. In de late avond botsen boze microfoons en vettige baslijnen met doedelzakken, fluiten en accordeon voor een dronken feest waar de drinkers van smullen!
Ook hier kunnen we niet lang blijven, snel terug naar de hoofdacts van deze avond!
OZARK HENRY - Toen festivals nog de normaalste zaak van de wereld waren, zagen we deze reus uit onze Belgische muziekscene ook al op het podium van Lx. Hoeft het nog gezegd dat deze publiekstrekker opnieuw voor een bomvolle tent zorgt? Hij opent met “Word Up” en de hits volgens elkaar in een vlot tempo op. Energiek en expressief bespeelt hij de massa. Zijn imposante muziekcarrière staat bol van hits waarin geen enkel genre hem vreemd is. Met zijn voor rock- en popartiesten atypische losse kledij en sneakers beweegt hij op het podium als een vis in het water. De backing vocals kleuren perfect bij zijn eigen herkenbaar stemgeluid. Samen met zijn meer dan professionele band levert hij kwaliteit van wereldniveau, waar een klein land groot in kan zijn!
David Bowie keek vanuit de eeuwige rockvelden goedkeurend neer op deze grote Belg waarvan hij zelf fan van het eerste uur was! En achter de schermen poseert Piet Goddaer beminnelijk met fans die graag eventjes in zijn schaduw komen staan. Een groot artiest, maar hij staat nog altijd met beide voetjes op de grond.
dag 3 - zondag 8 mei 2022
RAGTIME RUMOURS - Moederdag, een mooie dag om Lx af te sluiten! Later dan voorzien geraken we op het terrein (onduidelijke tickets maken het leven niet makkelijker) maar het is prachtig lenteweer, de festivalweide ‘rent van het volk’ (<W-Vl); dus wie gaat nu zeuren over een kwartier vroeger of later?
En zie hoe mooi het leven kan zijn: we wippen eerst binnen in de Pubtent en horen daar de verrassende Ragtime muziek van drie jonge Nederlanders. Opnieuw opent Lx voor ons een doosje met een onbekende parel erin. Het speelplezier spat van het podium. De zanger-gitarist wordt geflankeerd door een toffe gast met een rastakapsel op elektrische gitaar en een frisse jonge dame op contrabas. Achter het drietal speelt de drummer in matrozentruitje de pannen van het dak met op zijn basdrum de groepsnaam in een sierlijk vintage lettertype. Voor het volgende nummer schuiven ze de instrumenten door als in een stoelendans. Ze blijken van alle markten thuis te zijn! Hun enthousiasme werkt aanstekelijk op het publiek en niemand weerstaat aan de oude Amerikaanse ritmes uit begin vorige eeuw. Waarachtig een ontdekking op zondagmiddag! Als we nog eens in Nederlands Limburg passeren, kijken we zeker uit of ze ergens te beluisteren zijn!
Kids With Buns - We trekken snel naar de Clubtent die opnieuw te klein blijkt voor de vele fans van Marie van Uytvanck en Amber Piddington! Er is geen doorkomen aan en we blijven luisteren van op een afstand. De website van Lx voorspelt dat ze ‘hun unieke stemgeluid zelfs de onstuimigste zaal muisstil krijgen’ en dat klopt helemaal. Opnieuw zit het juiste publiek in de juiste tent voor deze perfect geprogrammeerde band! We kennen een deel van hun nummers al van de radio en ze worden terecht vergeleken met een London Grammar.
Toch moet het van ons hart: de lage stemmen, de donkere songs botsen met de zonnige, uitgelaten sfeer van dit lentefestival op een zomerse dag. We moeten later nog eens opnieuw luisteren, liefst ‘s avonds als het donker is en misschien ook best in de winter? Er komen in ieder geval nog kansen deze maand, o.a. als supportact voor Balthazar en Eefje de Visser!
Smartschade - In de grote concerttent nemen Lien Van de Kelder, Mauro Pawlowski, Jan De Smet, Ad Cominotto, Wouter Berlaen en Stoy Stoffelen een diepe duik in het Nederlandstalige repertoire van smartlappen en kleinkunst! Hier wordt een mens vrolijk van. Het zijn topmuzikanten maar geen solotrippers. Geboren causeur Jan De Smet breit alles aan elkaar en laat op een gegeven moment die rol aan Maurits Pauwels, het alterego van Mauro: met een (gespeelde?) stunteligheid praat deze een minuutje vol zodat Jan het nodige muziekmateriaal kan bijhalen.
We krijgen bekende en onbekende nummers te horen. Jan en Lien vormen het ideale Eurosongduo en Maurits Pauwels bezingt met een morbide gevoel voor humor de dood die ons allen wacht. Dit is gewoon een topformatie van rasmuzikanten die een perfect moederdagcadeau presenteren met een grote rode strik errond! In de tent zien we veel (jonge) gezinnen die met veel plezier dit kado komen uitpakken!
Guy Swinnen band - Eigenlijk zijn de Scabs nog altijd alive and kickin’! Is de haardos van de frontman grijs geworden, de songs blijven eeuwig jong! De rocklegende zette de Pubtent in vuur en vlam, veel plaats was er niet meer over op de houten vloeren. Velen kozen ervoor om buiten in het zonnetje op veilige oorafstand mee te luisteren, maar ze misten wel de sfeer binnen waar het 1000 ambiancewas! Elk nummer werd kort geduid en de rocktrein denderde na elke stop telkens verder, een lust voor het oor en het oog! Hits uit de Scabs tijd werden afgewisseld met nieuw werk of solowerk van Swinnen. De groep is perfect op elkaar ingespeeld en nu en dan speelden ze in duo als in een soort balts die we in deze tijd ook in menig natuurgebied zien. We wisten het al lang en opnieuw wordt het duidelijk: Rock ‘n Roll will never die!
Les Invites - We nemen even de tijd om een zomers cocktail te proeven en trekken opnieuw naar de Clubtent langs de boorden van het kanaal. En weer krijgen we een cultuurschok want vanuit de pubtent met het Angelsaksische rockgeweld komen we in de zachte sferen van het Franse chanson van Les Invités: drie jonge Belgische rasmuzikanten op accordeon, contrabas en gitaar met prachtige stemmen. Ze steken meteen van wal met twee nummers van de grote Georges’ uit la Douce France: Brassens en Moustaki. Met wat uitleg vooraf zorgen ze ervoor dat ook de minder francofone melomaan nog kan volgen. De zon kleurt dit gezelschap in prachtige mediterrane kleuren. Opnieuw een bewijs dat op Labadoux écht voor élk wat wils te horen valt! Alsof je na een prefect ingelegde augurk kan gaan proeven van een chocoladetaart en direct daarop weer een bord pompoensoep…
Luka Bloom - Deze Ier is na vele jaren touren in Vlaanderen zelf een halve Vlaming geworden die er nu en dan enkele woorden in het Nederlands tussen gooit. Hij was bijzonder blij om opnieuw te spelen op ‘Labadou-bie-doe-bie-doux’ (“as frank Sinatra would say”, sic). Een man alleen met een gitaar, veel puurder kan je de muziek niet krijgen. Net voor corona ons overviel, begon hij te touren om de dertigjarige verjaardag van zijn eersteling ‘Riverside’ te vieren. Nog altijd speelt hij de fantastische nummers uit dit album: “Rescue Mission”, “Gone to Pablo”.
Ook voor hem sloeg de pandemie genadeloos toe en hij stak zijn blijdschap niet onder stoelen of banken: hij was ongelooflijk blij op zijn eerste festival van dit jaar te kunnen spelen voor een volle tent ‘lovely people’ in plaats van helemaal alleen in zijn keuken. Maar aan die eenzaamheid ontsprong toch een parel van een instrumentale plaat: ‘Out Of The Blue’ waarvan hij een tweetal nummers bracht. Er werd écht naar geluisterd (dat was ooit anders op Lx) maar Bloom is ook een koordirigent die een hele tent kan laten meezingen. En wat verenigt mensen beter dan samen zingen als één stem? Bij het slotnummer “Fertile Rock” neemt het publiek het la-la-la-refrein helemaal over! Het was genieten van de eerste tot de laatste minuut met deze authentieke mens!
Harmony Glen - Intussen is het in de Pubtent weer stampen en dansen: met de Schotse kilt om de lenden brengen de Nederlanders van Harmony Glen wijdbeens hun powerfolk. Met invloeden uit de hele wereld brengen ze een mix van traditionele en zelfgeschreven songs. Sommigen in het pub-publiek kamperen waarschijnlijk al de derde dag in deze tent en dat is er aan te zien. Op het podium bouwen de selfmade Kelten een feestje waar de energie van af spat en de menigte joelt gretig mee! Zo zorgen ze er op Lx altijd voor dat de folktraditie blijft leven, al zijn dit dan geen echte Paddy’s of Macs. Maar wie trekt zich daar iets van aan als de banjo en de tin whistle maar ten dans spelen!
De Mens - Lx sluit dit jaar af met nog een jubileum: In 2022 bestaat De Mens 30 jaar! Na “Dit is mijn huis” in 1992 hebben Frank Vander linden, Michel De Coster, Dirk Jans en David Poltrock in de decennia die volgden een ongelooflijke reeks sterke songs verzameld. Ze openen met “Sheryl Crow” en vervolgen met “Seks verandert alles” (“U mag dit uitbeelden als u daar zin in hebt”, sic Frank).
Wat volgt is een uitgebalanceerde mix van uptempo nummers en ballades of songs “waarbij-je-iets-kan-voelen” (dixit de website van Lx).
In de bubbeleditie van 2020 stond Vander Linden solo op Lx: rustig en ernstig. Toen viel er niets te vieren, maar dit keer is het weer met een big smile en De Coster heeft geen stappenteller nodig om op elke vierkante meter van het podium zijn voetsporen na te laten. Na “Waar is de liefde” volgt een eerste rustpunt met “Broer”, een troostnummer voor wie een soulmate moet missen (“We leefden en lachten en huilden / Wat maakte het uit / Het was allemaal zo erg niet…”) .
Meteen daarna volgt het voorstel om de beest uit te hangen in Ingelmunster of in mijn “Kamer in Amsterdam”. De pompende bas van De Coster valt niet stil en “Zonder Verlangen” dendert de trein met “Vier Akkoorden” verder. Een nieuw nummer “Genees Mij” zet er even de rem op om dan weer te accelereren met “Luide muziek in kleine auto’s”.
Plots stond Frank alleen op het podium terwijl David Poltrock een intro speelt op zijn keyboard die bij kenners een belletje doet rinkelen. Er volgt een akoestische versie van “Jeroen Brouwers”, een hoogtepunt in het optreden! Toen wisten we nog niet dat de volgende dag het overlijden van de schrijver in de actualiteit zou komen. En alsof Frank dat wel al wist kondigde hij meteen daarna “Kim is dood” aan, “voor zij die er vandaag niet bij kunnen zijn omdat ze daarboven ergens…” .
De mix van een traan en een lach werkt perfect met “Patti Blues” en “Lachen en mooi zijn”. De Mens is echt een topper om dit mooie weekend af te sluiten voor alle vrouwen van rubber en mannen van staal! Schitterned dus op Lx!
Neem gerust een kijkje naar de pics @Filip Gheysen
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/1990-labadoux-2022
Organisatie: Labadoux, Ingelmunster
Les Nuits Botanique 2022 - Clap Your Hands Say Yeah - Enthousiaste indie gezelligheid met vlagen nostalgie
Les Nuits Botanique 2022
Botanique (Grand Salon)
Brussel
2022-05-08
Jérôme Bertrem
Uit de boeiende indie rock scene van de jaren 2000 was de selftitled debuutplaat van Clap Your Hands Say Yeah een ware mijlpaal. Na dat succes heeft Alec Ounsworth als CYHSY daarna nog vijf platen uitgebracht waarvan ‘New Fragility’ (2021) zijn meest recente is. Met die nieuwe songs en uiteraard een rugzak vol nostalgie keerde de band nog eens terug naar de Botanique.
Het gezellige Grand Salon dat voor Les Nuits dienst maakt als concertzaal, was aardig gevuld met fans van het eerste uur maar ook met doorsnee muziekliefhebbers. Zo was “Into Your Alien Arms” met het rustig begin en de strakke noisy outro meteen op luid onthaal verwelkomd. Daarop volgde het nieuwe “Innocent Weight” dat gezien de gewaagde keuze en de politiek beladen tekst, toch wel op sympathie en enthousiasme kon rekenen. Ounsworth’s hoekige, onregelmatige zangstem leek dan volledig opgewarmd te zijn.
Al vroeg in de set kwam daar “In This Home on Ice” uit die befaamde debuutplaat. De energie van de band werd moeiteloos overgenomen door de fans die hier en daar luidkeels meezongen, opsprongen en gretig de armen in de lucht opwierpen. Met “As Always” werd even gas teruggenomen om halfweg alsnog voluit te gaan. Het was toen al duidelijk dat CYHSY veel meer is dan die debuutplaat. De praatgrage frontman, die soms wat weg had van een minimalistische country boy, kwam met zijn bindteksten ook bijzonder sympathiek over.
“New Fragility” leek zo uit de 00s te zijn geplukt maar dit nieuw nummertje bleef met die gevoelige lyrics nog lang nazinderen. Eenzelfde gevoel kregen we bij “Same mistake” dat balanceerde tussen opgewekt en mijmerend.
Hier en daar had het viertal intussen al een hoog niveau bereikt, maar het was uiteraard met indie klassieker “The Skin of My Yellow Country Teeth” dat het publiek enorm enthousiast genoot. Tijdens het handgeklap op aangeven van de drummer, wandelde de Ounsworth goedkeurend rond om zijn gitaarsolo te brengen. Nog verrassender was eigenlijk “Some Loud Thunder” met de spacey intro en de kletterende afsluitende drumexplosie.
Het concert was tot dan toe zeer losjes en ontspannend gebracht. Dat hij zich niet moest aantrekken van wat mensen over hem denken, stond centraal in de eerste van de twee sologebrachte pianoballads. “Details of the War” mocht dan al 17 jaar oud zijn, toch klonk deze pianoherwerking akelig relevant. Meteen kwam de rest van de band terug om naadloos “A Chance to Cure” te brengen. Nog een hoogtepunt van de avond was de hedendaagse protestsong “Thousand Oaks”, een nummer geschreven voor iemand’s zoon die stierf door wapengeweld. Het slot was met “Misspent Youth”, “Over and Over Again (Lost and Found)” en “Better Off” een heerlijke moment van pure nostalgie waar toeschouwers duidelijk hun jeugd (of jongere jaren) gedeeltelijk herbeleefden.
Zoals verwacht kwamen ze uiteraard even terug om het innemende en rustige “Where They Perform Miracles” te spelen gevolgd door het opzwepende “Upon This Tidal Wave of Young Blood”.
Wat nog overbleef van energie na een vermoeiend weekend en een geweldig CYHSY-concert, werd door het publiek zonder twijfelen volledig losgelaten. Ounsworth kon uiteraard het enthousiasme niet onbeantwoord laten en daarom keerde hij en de zijne voor een tweede bisronde terug naar het podium. Waarvoor dank!
Setlist
Into Your Alien Arms - Innocent Weight - In This Home on Ice - As Always - New Fragility - Same Mistake - The Skin of My Yellow Country Teeth - Some Loud Thunder - Unfolding Above Celibate Moon (Los Angeles Nursery Rhyme) - Ambulance Chaser - Details of the War - Yankee Go Home - A Chance to Cure - Heavy Metal - Thousand Oaks - Misspent Youth - Over and Over Again (Lost and Found) - Better Off — Where They Perform Miracles - Upon This Tidal Wave of Young Blood —- (?)
Organisatie: Botanique, Brussel (ikv Les Nuits Botanique)
Headbanger’s Balls Fest 2022 - Ontdekkingen en Bevestigingen
Headbanger’s Balls Fest 2022
De Leest
Izegem
2022-05-07
Filip Van der Linden
Headbanger’s Balls Fest zette dit jaar de opgebouwde traditie en reputatie verder met opnieuw een geslaagde editie van dit indoor-metalfestival met een reeks uitstekende bands. Vooral Belgische bands op het podium van De Leest in Izegem, wat er misschien mee te maken had dat de eerste boekingen nog tijdens corona gebeurden en men een beetje op veilig wilde spelen. Dat was zeker geen rem op de fun.
Het Nederlandse An Evening With Knives mocht kort na de middag als eerste band het podium op met hun mix van stoner en postmetal en zette in met “Endless Night”. Die track komt van ‘Sense Of Gravity’, het album dat ze uitbrachten in 2020, net voor de wereld voor twee jaar op slot ging. Pas dit jaar kunnen ze dat album eindelijk live brengen. Van ‘Sense Of Gravity’ speelden ze in Izegem voorts nog “On Your Own”, “Levitate” en “Sacrifice”. Afsluiten deden ze met twee tracks van het vorige album ‘Serrated’. Hoewel An Evening With Knives geen onbekende is in het clubcircuit en deze band ook al op Alcatraz stond, was het concert op Headbanger’s Balls voor velen een ontdekking. Het reeds aanwezige publiek reageerde alvast enthousiast.
Sons Of A Wanted Man werd op Headbanger’s Balls aangekondigd met ‘zwart als steenkool, hard als diamant’. Deze blackened postmetalband uit Limburg is misschien niet de bekendste van de underground, maar de samenstellers van Headbanger’s Balls houden wel van een uitdaging. En hun publiek duidelijk ook. Over het album ‘Kenoma’ van deze zonen schreven we al dat het magistraal was in zijn soort, maar misschien niet het meest toegankelijke en dat is ook ongeveer wat opgaat voor hun liveset. De rijen voor het podium stonden al wat dichter bevolkt dan bij An Evening With Knives toen de band aftrapte met “Amor Fati”. Blackened postmetal is misschien niet het soort muziek waar je wilde taferelen moet verwachten, maar tussen de songs kwam er veel enthousiast applaus. Ook al een aangename ontdekking in Izegem.
Vervolgens betrad gitarist Josh Fury het podium van De Leest. Niet – zoals gepland – met King Hiss, maar met Liar, zijn andere band. Headbanger’s Balls had één van de haltes moeten zijn van de afscheidstournee van King Hiss, maar stemproblemen van zanger Jan Caudron beslisten daar anders over. Liar is een legende in de H8000-scene en zorgt steevast voor volk en entertainment. Liar-zanger Hans was eerder die dag aanwezig bij de begrafenis van Olav van hardcoreband Crucified en droeg daarom één van de eerste songs op aan hem, wat bij het publiek onthaald werd op een respectvol applaus. De set werd ingezet met de “Imperial March” die fans van John Williams herkennen van bij Star Wars. In de set lag het zwaartepunt op de oudste albums van Liar: ‘Falls Of Torment’, ‘Invictus’ en ‘Deathrow Earth’. Voor het publiek was Liar het sein om helemaal los te gaan: moshen en de lyrics meebrullen in de microfoon van Hans, die het de security knap lastig maakte. Hij ging met de security in discussie of crowdsurfen nu wel of niet toegelaten was, maar voor er een definitief antwoord kwam, werden de eerste lijven reeds over de handen gedragen. Dat feestje duurde tot na “Shatter” Frank Sinatra uit de luidsprekers knalde met zijn “My Way”.
Carnation en Wiegedood verwacht je eerder op Graspop of Alcatraz, maar het is mooi dat deze bands in Izegem dezelfde kansen krijgen als buitenlandse bands. Carnation leverde in Izegem een mooie prestatie en toonde een overvloed aan professionaliteit op het podium, al leek het soms alsof de band wat op routine speelde. De set in Izegem verzamelde het beste van de jongste albums: ‘Where Death Lies’ en ‘Chapel Of Abhorrence’. Wie Carnation deze zomer nog eens in eigen land live wil zien, moet op 4 juni in Eeklo zijn. Voorts heeft deze band enkel een lange reeks buitenlandse festivals op zijn agenda staan.
Wiegedood is een fenomeen dat je moet gezien of gehoord hebben om er een oordeel over te hebben. Op de albums speelt deze atmosferische blackmetalband vooral met intensiteit. Dat leverde hen een wereldwijde platendeal op en ze rijgen de buitenlandse tournees aan elkaar. Live mist dit trio soms wat van de nuances die je op de albums wel hoort. Hun meest recente album, ‘There’s Always Blood At The End Of The Road’, is dan ook nog eens het meest overweldigende uit hun catalogus, met veel minder rustpunten dan de trilogie “De Doden Hebben Het Goed”. Waren de nieuwsgierigheid en fascinatie aan het begin van de set nog goed voor een volle zaal, dan werd de lokroep van de toog toch almaar sterker eens voorbij halfweg. Niet dat ze iedereen uit de zaal weggejaagd hebben, maar voor velen was dit een taaie brok.
Een ander, toegankelijker fenomeen is Fleddy Melculy. Je kon zelfs twijfelen of deze Belgische band misschien niet de ‘echte’ hoofdact van de dag was. Zeker inzake interactie en enthousiasme bij het publiek haalden de Belgen het vlot van de Polen. De hype rond Fleddy Melculy is dan misschien wat afgezwakt en de singles vinden steeds moeilijker hun weg naar de radio, de vele fans zijn gebleven. Oud en nieuw werk werd op net zo veel enthousiasme onthaald bij het publiek. Klassiekers als “T-Shirt Van Metallica”, “Geen Vlees, Wel Vis” en “Feestje In Uw Huisje” stonden te blinken naast nieuwere tracks als “Fuck Uw Vrienden”, “Geen Tijd Voor Spijt” en “God Is Een Kapper”. De vuisten gingen massaal de lucht in en de moshpit bereikte zijn kookpunt. Wel zat er een vervelende hapering in de set toen de microfoon van Jeroen uitviel en het een eeuwigheid leek te duren voor dat euvel hersteld was. Maar de conclusie is duidelijk: Fleddy Melculy zwaait nog steeds de scepter over de Belgische metal.
De set van de Poolse deathmetalband Decapitated begon ook al met vertraging door microfoonproblemen, maar de fans bleven geduldig wachten, ondanks het late uur. Hun trouw werd door Vogg, het enige overgebleven originele bandlid, beloond met een staalkaart uit de 25 jaar dat de band reeds bestaat. Oude tracks als “Nine Steps” (uit 1998) werden voorafgegaan door klassiekers als “Nihility”, “Spheres Of Madness” en “Mother War”. Van hun later dit jaar te verschijnen album ‘Cancer Culture’ kreeg je in Izegem enkel de titeltrack te horen en dat was misschien wat jammer. Maar niet getreurd, dat album komen ze eind oktober live voorstellen in de Botanique in Brussel. Decapitated speelde retestrak en met veel overgave – vooral bij zanger Rasta met zijn meterslange dreadlocks, maar zorgde bij het publiek misschien niet voor hetzelfde enthousiasme als eerdere headliners in Izegem als Moonspell of Orange Goblin.
Organisatie: Headbanger’s Balls
Les Nuits Botanique 2022 - Viagra Boys - Post-punk rollercoaster
Les Nuits Botanique 2022
Botanique (Chapiteau )
Bruissel
2022-05-06
Sam De Rijcke
Het wou aanvankelijk niet lukken bij Crack Cloud. In hun eerste drie songs zat geen animo, geen richting, geen goesting, geen ziel. De ontgoocheling begon bij ons al op te komen, want van een band die onlangs het sterke en frisse ‘Pain Olympics’ had afgeleverd, hadden we toch wat meer verwacht. Maar plots werden de Canadezen wakker en ging het crescendo, hun set werd met de minuut beter en na afloop konden we dan toch van een geslaagd concertje spreken. Met een zingende drummer aan het front kon het bijna niet anders dan dat de drums een prominente plaats innamen in hun sound, een beetje zoals bij Squid, een band die meteen ook een referentie bleek te zijn. Verder waren het vooral de saxofoon en de tintelende gitaartjes die het geluid van Crack Cloud bepaalden. Een sound die we ergens mochten gaan zoeken tussen Gang Of Four, Clinic en Snapped Ankles, avontuurlijk en met hier en daar wat weerhaakjes.
Het was meer dan duidelijk dat vanavond de Chapiteau volledig was volgelopen voor de viriele postpunk van Viagra Boys. Een overenthousiaste menigte ging al vanaf de eerste noot van “Research Chemicals” compleet uit de bol voor deze opwindende Zweden en het feestje zou het komende uur niet meer stoppen. Het publiek at massaal uit de hand van de lijvige en volgetatoeëerde Sebastian Murphy, een frontman die als geen ander een publiek weet te bespelen met een flinke geut rock’n’roll nonchalance. Er waren blijkbaar ook al wat kilootjes bijgekomen sinds zijn laatste doortocht in de Trix, en dat is amper een half jaartje geleden, voor bijkomende tattoos was er geen plaats meer. Het weerhield hem er niet van om hier een opwindend showtje neer te zetten en zijn publiek constant op te zwepen. Het was stampen en bonken met geweldige punch-punksongs als “Ain’t Nice” en “Slow Learner” en het verslavende “Just Like You” was alweer om instant gelukkig van te worden. Het gloednieuwe “Ain’t No Thief” bleek een al even bruisende drive te hebben en mocht zo zonder blozen naast de publiekslieveling “Sports” komen staan. Met het roodgloeiende “Shrimp Shack” als ideale afsluiter zetten Viagra Boys de sluizen nog eens vol open en lieten ze het boeltje in een stomende eruptie uitmonden. Niet minder dan geweldig.
Sorry aan al die fijne nieuwe Britse bandjes van het moment, maar dé post-punkrevelatie van de laatste jaren komt uit Zweden.
Neem gerust een kijkje naar de pics
Viagra Boys
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/1931-viagra-boys-06-05-2022
Crack Cloud
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/1930-crack-cloud-06-05-2022
Shht
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/1929-shht-06-05-2022
Organisatie: Botanique, Brussel (ikv les Nuits Botanique)
Les Nuits Botanique 2022 - Crystal Murray - zwoele soul/r&b omgedoopte Orangerie …
Les Nuits Botanique 2022
Botanique (Orangerie)
Brussel
2022-05-04
Erik Vandamme
Ze wordt omschreven als de ‘nieuwe ster van de Franse soul’ en ze brak door met een dromerig geluid, geënt op soul, house en jazz. Ze is ook sociaal geëngageerd. Samen met Angelina Woreth, Thaïs Klapisch en Annabelle Ferrera heeft Crystal Murray het ‘Safe Place’-platform opgericht, dat slachtoffers van seksuele intimidatie en aanranding een stem moet geven. Ze richt zich nu op haar muziek en staat opnieuw op het podium met After Ten. We kregen een zwoel soul/r&b omgedoopte Orangerie van twee zelfverzekerde vrouwen.
Support act K.ZIA (****) blijkt een ware entertainer te zijn , ze heeft een sterke uitstraling, een variërend stemgeluid en een adembenemende, hypnotiserende , bevreemdende sound . De gezapige bindteksten sieren. Het klinkt intimistisch , aanstekelijk en wervelend in het genre. K.ZIA straalt warmte en puurheid uit, die de temperatuur reeds vroeg in de avond naar een kookpunt doet stijgen. K.ZIA is omringd door klasse muzikanten, ze doet het publiek meezingen, en doet ze meeklappen .
De show is een totaalspektakel . Het meezing gehalte ligt inderdaad heel hoog, en K.ZIA voelt al vrij vlug aan dat ze haar publiek kan innemen. Met een daverend en een lang, welgemeend applaus. Iedereen was onder de indruk van deze zachtmoedige, meeslepende en lekker opzwepende set, die de dansspieren aanspreekt.
Ook Crystal Murray (*****) tekent voor zoiets als K.ZIA . Het geheel klinkt exotisch. De sensuele danspasjes en het publiek bespelen met haar houding en haar bijzonder soulvolle stem nemen we evenzeer mee . Het is een muzikale en vocale mix van r&b en pop-elektronische dance beats. Haar vestje vliegt midden in de set uit, waardoor Crystal Murray met topje aan, nog uitdagender staat te soleren, tot hilariteit van de aanwezigen.
Ze komt zelfverzekerd over . In de intieme songs hoor je zachtmoedigheid en breekbaarheid. We onthouden dat ingetogen moment met de pianist, waarbij we zelfs een traan wegpinken. Iets later worden de registers opengetrokken en klinkt het zwoel opzwepend. Crystal Murray onderstreept haar veelzijdigheid in deze soul/r&b sound.
Organisatie: Botanique, Brussel (ikv Les Nuits Botanique)
Les Nuits Botanique 2022 - Tindersticks - Another night …with Tindersticks
Les Nuits Botanique 2022 - Tindersticks
Bozar
Brussel
2022-05-02
Sébastien Leclercq
Tindersticks viert de 30e verjaardag van hun eerst gelijknamig album, maar ook de release van een ‘best-of’ album (in maart ll verschenen). Niets beter dan een voorstelling op Les Nuits Bota (dit in de stijlvolle Bozar trouwens) om dit event te vieren tijdens hun tour langs prestigieuze locaties. We herinneren ons onder meer hun optreden op diezelfde Nuits in 2001, voor een viervoudig concert, met orkest , muzikale ensembles en verschillende gasten.
Met trots vanavond in een uitverkochte zaal , konden we opnieuw die aanwezigheid noteren van een orkest en gasten. De drie oorspronkelijke leden van de groep David Boulter, Neil Fraser en natuurlijk Stuart Staples (snor en grote hoed de hele avond op zijn hoofd) zijn de eerste die het podium opkomen . Ze worden gevolgd door Dan McKinna (hij is bij de groep sinds 2007) die tijdens de avond bas en keyboards afwisselt.
De setlist begint verrassend, met het discrete "Willow", uit Stuart's nieuwste solo-opus. De drummer Earl Harvin (laatst in de groep aangekomen in 2010), komt schuifelend de band bijtreden in het zeer rustig begin van de set. Enkele nummers later accentueert een cellist het einde van “She’s gone”.
Voor het aangekondigde orkest strijken een dozijn muzikanten van een strijkersensemble neer aan de rechterkant van het podium; het zorgt voor een nieuwe dimensie aan het concert. Het zeer ritmische "Her", in een Calexico-sfeertje, maakt het publiek volledig wakker. Een staande ovatie is het gevolg.
Maar het hoogtepunt van de avond komt er met het melancholische “Another night in”, gedragen door de violisten die ons bij elk akkoord koude rillingen bezorgen. “City Sickness” volgt en wordt enorm gesmaakt, een nummer niet gauw te vinden in de setlist van de band.
De spanning zakt wat met “How he entered” en Peggy Lee’s cover “Johnny Guitar”.
We vragen ons intussen wie wat de beloofde gasten kunnen zijn … Het antwoord komt er met Gina Foster in het duet "Travelling light". We geven even mee dat het een van de zeldzame keren is dat het nummer in duovorm wordt gebracht, laatst ruim twintig jaar terug op het Cactusfestival, Brugge (juli 2000). Inderdaad, toen met de aanwezigheid van de Walkabouts op de affiche, had Carla Togerson zich bij Stuart gevoegd, waarbij de twee geheugensteuntjes voor de geest haalden, en toegaven dat ze het nummer nog nooit eerder live speelden.
Het klinkt mooi , schoon en overtuigend met orkest en die (versterkte) vocale ondersteuning, Het publiek is enthousiast. Tijdens de laatste song "For the beauty" spreekt de instrumentatie (vnl de keys) en injecteert zich in Stuart’s nasale bariton stem, door de jaren heen nog even intact.
Na bijna twee uur , worden we extra verwend … met maar liefst vier nummers. “My sister” wordt gespeeld in een long version, met een crescendo klinkende trompet . Op “Tiny Tears” contrasteert de orkestratie, melancholisch zacht, met de ‘diepe doodgravers’ vocals van Stuart, net kenmerkend voor de band. Aan het eind, nog een "For those ...", dat klinkt als een definitief afscheid, ondersteund door Dan McKinna in de backing vocals.
Dit was een sterke return van Tindersticks, een best of, wat goed paste bij de compilatie ‘Past Imperfect: The Best Of Tindersticks '92-'21’ en de lange, rijkelijk gevulde carrière van de band uit Nottingham omvat.
Setlist : ‘Willow”,“A Night So Still”,“Medicine“,“She's Gone“,“Sleepy Song“,“Her“,“Another Night In“,“City Sickness“,“How He Entered“,“Trees Fall“,“Pinky in the Daylight“,“Both sides of the blade“,“Johnny Guitar (cover de Peggy Lee)“,“Travelling Light“,“My Oblivion“,“Show Me Everything“,“This Fire of Autumn“,“For the Beauty“
Encore:”My Sister“,“Harmony Around My Table“,“Tiny Tears”, “For those…”
Pics homepage @Christophe Dehousse
Organisatie: Botanique Brussel (ikv les Nuits Botanique) + Live Nation
Les Nuits Botanique 2022 - Novo Amor - Sferische vlakheid waar tikkeltje extra originaliteit ontbreekt
Les Nuits Botanique 2022
Botanique (Orangerie)
Brussel
2022-05-01
Jérôme Bertrem
De Welshe singer-songwriter Ali Lacey ofwel Novo Amor is in zijn korte carrière vervelt van innemende en zachte folk naar meer sferische muziek waar zijn falsetstem goed bij past. Na lang wachten kon hij eindelijk zijn laatste plaat ‘Cannot Be, Whatsoever’ (2022) aan het Belgische publiek voorstellen.
De immer in rustige Westmalse velden verkerende Catbug mocht het voorprogramma verzorgen. Samen met een toetsenist en gitarist mocht ze haar minimalistische en hyperrealistische muziek als lappendekentjes aan het beperkte publiek uitdelen.
Haar mix tussen Engels- en Nederlandstalige nummers werkten met de leuke melodieën aanvankelijk goed maar helaas verslapte onze aandacht al snel. Het was moeilijk om een aanknopingspunt te vinden in wat ze probeerde over te brengen of om een lijn te horen in haar te wispelturige zang. Het publiek verloor ook al snel de aandacht waardoor het ook voor hen geen memorabel moment was.
Het contrast tussen de kleine bezetting van Catbug en de grote productie van Novo Amor kon niet groter zijn. Met twee lichtbalken links en rechts, enkele overheads en wat bladgroen hier en daar beloofde ook voor het oog een interessante concert te worden. Lacey nam plaats achter zijn keyboard terwijl de overige vier muzikanten hun posten innamen om af te trappen met “Opaline”, dat tevens de opener van zijn laatste plaat is. De speelse complexloze pianomelodie werd sterk aangevuld met zijn typische hoge stem. Al snel maakten we de vergelijking met Bon Iver en Sigur Rós, wat we doorheen de set maar moeilijk konden afschudden.
Niet dat het geheel onorigineel was. Zo was “Utican” niet verzonken in de soms overbodige galm en waren de frivole trompetpassages zeer hartelijk. Voor “Decimal” ging Lacey even van achter zijn keyboard om met de gitaar onder de armen de volle klonken op plaat na te bootsen, en met succes. In “Halloween” waren de slide guitar en de drummer die helemaal los ging, de opvallende toetsen in een nummer die rustig begon en ook zo eindigde. Zelfs in “Guestbook” hing iedereen aan hun lippen want een vallende beker doorbrak plots de innemende stilte.
In de tweede helft van de set helde de band echter meer naar een wat te doorzichtige mengeling van pop met 80s toetsen en repetitieve indie rock à la Bastille. Het tweeluikje “13494 / State Line” beschilderde tussenin nog originele sferische natuurlandschappen. Ook waren “Birdcage” en “Anchor” met een duidelijke originaliteit van Lacey opgebouwd. De rest van de set zakte qua inhoud helaas wat in. “Carry You” en “I Feel Better” waren wat te doorzichtig en “Repeat Until Death” bleef echter vaststeken bij een goedbedoelde poging. Ook het sociale ongemak van Lacey, die ongeïnteresseerd bindteksten toewierp, hielp niet om een goede indruk over te houden van de avond. Nog vreemder was echter dat het laatste nummer “Terraform” niet door hemzelf maar door de tweede gitarist werd gezongen. Even leek hij Lacey er dus zelf geen zin meer in te hebben.
Wat Novo Amor bracht was zeker niet slecht, maar het miste wat aan originaliteit, tempo en toegankelijkheid. Ondanks dat gemis was het publiek toch dankbaar dat Novo Amor hen een rustige degelijke avond heeft kunnen bezorgen.
Setlist
Opaline - Utican - Decimal - Halloween - Guestbook - No Plans - Birthplace - 13494 / State Lines - Carry You - Birdcage - Keep Me - Anchor - Repeat Until Death - Oh Round Lake - I Feel Better - Statue of a Woman / If We're Being Honest - Alps - Terraform
Organisatie: Botanique, Brussel (ikv Les Nuits Bota)
Crossfest 2022 - Belgian Finest Metal met Off The Cross + Friends
Crossfest 2022
Trix
Antwerpen
2022-05-01
Erik Vandamme
Mei is niet alleen de Maria maand, de bloemen en grasweides komen tot leven. Lente! Het is ook de tijd dat de festivals pas echt uit de startblokken schieten. Zowel indoor als outdoor. Anno 2022 kan dit eindelijk zonder begrenzing van mondmaskers en/of zitplaatsen. Zeker voor metal festivals is dit een zegen.
Ook in een goed gevulde Trix kwam de Belgian Finest van de Belgische Metal samen op 1 mei, de dag van de Arbeid, om er een gezellig metal feestje van te maken. Met dank aan Off The Cross die voor hun eigen festival Crossfest enkele vrienden uitnodigde. Trix was zodanig ingedeeld dat er optredens doorgingen op het grote podium, en enkele achteraan de zaal, in afwisselende setting zodat je nooit iets hoeft te missen. Bovendien was Trix café gewoon open, zodat je ook daar even op adem kon komen …want van enig rustpunt na elke set was amper sprake.
Het openen van een festival dag is altijd een moeilijke opgave, het publiek sijpelt binnen en de eerste aanwezigen moeten nog even wakker worden. Dat liet Patroness (*****) niet aan hun hart komen. 'De band balanceert muzikaal als vocaal het unieke pad tussen licht en duisternis' schreven we toen we hen recent aan het werk zagen, ook met hun full debuutalbum ‘FATUM’ zetten ze dat in de verf. De tot de verbeelding sprekende hoes laat een skelet zien die heel moederlijk en teder een baby skelet koestert. Een beeld van zachtmoedigheid en tederheid, verbonden met het grauwe en rauwe van de dood … of toch zoiets. Het wordt ook afgebeeld op het podium, door de aankleding met bloemen en kaarsjes als door de manier hoe de muzikanten tekeer gaan. Alles wordt uit de kast gehaald om de luisteraar te boeien in die uitersten.
Een van de hoogtepunten is als een imposante Steven zijn stem en zijn hele houding in de strijd gooit bij “Seclusion” (het voorlaatste nummer) . De man straalt het demonische uit van een duivel die met een onaardse schreeuw je doet trillen, dit in sterk contrast met de stem en uitstraling van Guy, die in zijn houding een zekere dosis humor verstopt waardoor je het duivels en grauwe een beetje kunt relativeren. Wat een moment, een bewijs dat de band net die fijne lijn bewandelt tussen licht en duisternis. Op het laatste nummer “Fatum” zorgt Nicholas dan weer voor die extra vocale inbreng, die binnen Patroness toch een enorme meerwaarde vormt. Schitterend.
Humor zou, vooral bij de eerste acts, de rode draad vormen in de performances. Ook Arson (*****) , die wat doen denken aan een metal versie van The Hives , tekent voor een feestelijke stemming. Niet dat er frivole taferelen ontstaan, maar het collectief zijn klasse entertainers in klank en riffs. Vooral de heel beweeglijke frontman - hij zoekt werkelijk elke hoek van de zaal op – klimt tot op de boxen en is tussen de fans voor het podium te vinden; hij beschikt over een groot charisma. Soms worden zelfs drankjes uitgedeeld aan de fans vooraan.
De muzikale omlijsting en de prachtige vocals laten dus horen dat Arson sterk voor de dag komt. . Drummer Gert schudt enkele stevige solo's uit zijn drumstel, tot de cimbalen letterlijk in brand staan. Krachtige rock en punk in een vurig geheel, met een dosis humor!
Tijd voor een potje Antwerpse hardcore. Uit de oude doos, gebracht door muzikanten, met het hart op de juiste plaat. 'Fatal Move (****) speelt op Crossfest duidelijk een thuismatch, en is in zijn nopjes. Want vanaf de eerste noot grijpen ze iedereen bij de keel, en laten niks meer los tot elke aanwezige compleet buiten adem verweesd achterblijft. Fatal Move speelt vanuit het hart en brengen een potje puur, onversneden hardcore zonder al te veel overdreven showelementen. Genoeg entertainment dus, om ervoor te zorgen dat het publiek muzikaal wordt verwend. Een gedreven band met hardcore op de juiste plaats.
Sons of A Wanted Man (*****) is geen band die het moet hebben van lange monologen of bindteksten, maar laat vooral de verschroeiende muziek voor zich spreken. Ze graven in de donkere gangen van ons onderbewustzijn. Ze klinken oorverdovend, verpletterend en intens; een klein uur worden we compleet onder hypnose gebracht en voelen we ons wegzweven. De duisternis is als een ondoordringbare muur van gitaar- en drumgeweld, een mokerslag in je gezicht. We genoten van deze intense trip van donkere klankentapijtjes.
Tangled Horns (*****) biedt een lichtpunt . Doordat Your Highness zijn veerboot terug uit Engeland had gemist , wisselden de bands van plaats.
Tangled Horns is een live band, een wervelwind, die stomend over iedereen heen walst. De beweeglijke , amicale frontman Tim Van De Plas springt in het oog, die met allerlei hilarische grimassen zijn publiek opzoekt en omarmt. Tim’s vocals zijn bepalend . De muzikanten genieten ook van de capriolen, en spelen vlijmscherp. Wat een sterke instrumentatie, lichtvoetig van aard, die iedereen gelukkig maakte.
Het siert de organisatie van het gevarieerde aanbod van bands die houden van die schakering tussen licht en donker . Complete duisternis opnieuw als je een band als Carnation (*****) hoort. Ze behoren tot de absolute metal top. De heren staan op grote festivals als Metal Days, Hellfest, en worden op handen gedragen. Verschroeiende death metal overstelpt het publiek.
Zanger Simon Duson zien we naar goede gewoonte met bloedrood geverfd gezicht. Hij gooit zijn bulderende stem in de strijd, en wordt geruggesteund door gitaristen Jonathan Verstrepen Bert Vervoort en bassist Yarne Heylen. De drumvellen staan roodgloeiend door drummer Vincent Verstrepen.
Lekkere old school death metal horen we … al sinds 2013. Kwalitatief sterk zijn ze en blijven ze! Ze onderscheiden zich en benaderen de perfectie in het genre. Zij zitten nog steeds op de troon van die Belgische Death Metal door hun standvastigheid, groeipotentiaal en onderscheiding .
Your Highness (****) hebben al heel wat watertjes doorzwommen. Een routineklus afleveren staat niet in hun dagboek. Ze gaan wild tekeer, alsof ze op de mainstage van Graspop Metal Meeting staan. De tonnen energie van de band zorgt zelfs voor een moshpit en een verdwaalde crowdsurfer. Stoner op z’n best. Your Highness klinkt fel, gedreven , aanstekelijk. Leuk!
Off The Cross (*****) mocht zijn eigen feestje knallend afsluiten. De band heeft een ijzersterke live reputatie, en de personeelswissels van de laatste jaren hebben daar gelukkig geen invloed op gehad. Daan Swinnen vervangt al enkele jaren de iconische Steven Van Cromburggen en kwijt zich met brio van zijn taak.
Op Crossfest is hij een volleerd entertainer, die zich volledig smijt. Hij heeft een breed stembereik, die perfect past binnen hun gevarieerde rock. De riffs van Jens De Vos en Kurt Hermans zijn snijdend, terwijl drummer Pieter De Ridder (die eveneens een iconisch persoon binnen de band Servaas Steurbaut al enkele jaren vervangt) zijn drumvellen onder spanning houdt. Ze bieden een wervelende show aan en combineren in hun metal duisternis en lichtvoetigheid , wat sterk overtuigt.
De mooie beelden op de achtergrond en de perfecte lichtshow zijn een meerwaarde aan de sound. Off The Cross overtuigde sterk op hun (eigen) feestje!
Organisatie: Off The Cross + Trix, Antwerpen
Les Nuits Botanique 2022 - Mitski - Indie-sensatie zet eigenhandig haar cultstatus kracht bij
Les Nuits Botanique 2022
Botanique (Chapiteau)
Brussel
2022-04-30
Jérôme Bertrem
De Aziatisch-Amerikaanse Mitski heeft in haar afgelopen carrière van reeds 10 jaar al zes platen uitgebracht. Vooral door haar twee laatste langspelers ‘Be The Cowboy’ (2018) en ‘Laurel Hell’ (2022) kreeg ze de aandacht (en online soms iets te veel) die ze verdiende. Haar fanbase is namelijk erg actief online en katapulteert haar als vertegenwoordiger van zovelen waardoor ze een cultstatus heeft verkregen. Het lang uitverkochte concert op Les Nuits beloofde dan ook een bijzondere te worden.
Door de populariteit van Les Nuits en vooral van Mitski was er een lange wachtrij tot ver buiten de tuinen van de Botanique. Hierdoor misten we helaas openingsact Sasami die afgaande op vorige concerten, een sterke live-reputatie heeft. Van op afstand klonk Sasami in de Chapiteau (een extra podium middenin de Botanische tuinen) zeer opzwepend en strak. Bij een volgende gelegenheid willen we haar absoluut niet missen.
Onder enthousiaste kreten probeerden de fans, waaronder veel LGBTQ+’ers, Mitski vroeger dan gepland op het podium te krijgen. Terwijl de lentezon zachtjes onderging, kwamen onder een bezwerende strijkersintro haar vier medemuzikanten tevoorschijn om naast een deur, die centraal op het podium stond, plaats te nemen in een halfrond. Mitski had daardoor genoeg plaats om haar pure rauwe expressionele muziek te brengen. Opener “Love Me More” gold meteen als een visitekaartje waar ze gesticulerend haar verhaal kracht bijzette. In “Should’ve Been Me” kwam de onmogelijke en onbereikbare liefde op zeer oprechte wijze aan bod. De hoge tonen en uiteraard de mimiek van het kloppen op de deur maakten het af. “Francis Forever” was als derde song al ook een derde genre dat de revue passeerde. Met het krachtige en toch rustige “First Love / Late Spring” werd een wervelend openingskwartier enig afgerond. Mitski bedankte toen al uitdrukkelijk de uitzinnige concertgangers.
Wat Mitski zo herkenbaar maakte is de mix van indie, stevige grunge en rock met toetsen van disco en new wave. Zo schuurde ze met “I Don’t Smoke”, “Your Best American Girl” en “A Pearl” dicht bij Pixies en Nirvana aan zonder aan originaliteit in te boeten.
Ook merkten we frivole toetsen van Kate Bush in onder andere “Me and My Husband” en “Drunk Walk Home” of zelfs nog van David Bowie (in zijn Low-periode) in “Happy” en “Geyser”.
Nog belangrijker was hoe origineel en gevat ze de emoties die ze bezong ook met de juiste theatrale expressie wist over te brengen. Zo deed Mitski elke keurig ingestudeerde slag, zwaai, blik, sprong of knieling met een overweldigende overtuiging dat het nooit als gespeeld of te klef aanvoelde.
Het publiek een papieren vliegtuigje toewerpen, zou volgens sommige kinderachtig zijn, maar Mitski deed zonder verpinken en onder luid gejoel tijdens “Goodbye, My Danish Sweetheart”.
Het gehele concert was van begin tot eind adembenemend waardoor er ontelbaar veel hoogtepunten waren. Voor wie echt nieuwsgierig is, waren er absolute uitschieters met “Nobody” waar ze zong over heel frivole pure eenzaamheid, “Working for the Knife” (haar micro leek even een moordwapen) dat een duidelijke sneer was naar de verstikkende muziekindustrie, “The Only Heatbreaker” over haar slechte invloed in relaties en “Washing Machine Heart” over zeer woelig innerlijke water. Na dat laatstgenoemde nummer en “A Pearl” kreeg ze zeer terecht bloemen toegesmeten.
Haar dankbaarheid uitte ze nog in het enorm pakkend bisnummer “Two Slow Dancers” en zeker toen ze enkele bloemen terug het publiek toewierp.
Met die wederzijdse dankbaarheid en haar overweldigende passage zette Mitski die laatste aprilavond in de Botanique haar cultstatus nog meer kracht bij?
Setlist
Love Me More - Should’ve Been Me - Francis Forever - First Love / Late Spring - Me and My Husband - Stay Soft - Townie - I Don't Smoke - Once More to See You - Nobody - I Will - Drunk Walk Home - Happy - Your Best American Girl - I Bet on Losing Dogs - The Only Heartbreaker - Geyser - Working for the Knife - Heat Lightning - Goodbye, My Danish Sweetheart - Washing Machine Heart - A Pearl - Two Slow Dancers
Organisatie: Botanique, Brussel (ikv les Nuits Botanique)
Les Nuits Botanique 2022 - Hangman's Chair - Wat een intense confrontatie met innerlijke demonen
Les Nuits Botanique 2022
Botanique (Rotonde)
Brussel
2022-04-29
Erik Vandamme
Hangman’s Chair zijn een rustpunt tussen al dat HC geweld, door dat inclusief donker wolkje dat ze creëren in hun sound. Dat is hoe we het optreden van Hangman’s Chair het best kunnen omschrijven. De band bleek een vreemde eend in de bijt, maar zette hun duistere elementen in, om de HC fans in hun donkere wereld te doen binnentreden’, schreven we over het optreden van de Franse doom pioniers Hangman's Chair op Evil Or Die Fest in 2019. De band heeft ondertussen bewezen grootmeesters te zijn in het genre en gaan een intense confrontatie aan met je innerlijke demonen. Vanavond in een overvolle Rotonde op Les Nuits Botanique!
Maar eerst mocht My Diligence (****) een thuismatch komen spelen. Na de EP 'Who Killed The Driver', hun eerste poging 'Self-Titled' en een line-up verandering, brengt My Diligence in 2019 hun tweede album 'Sun Rose' uit. Een succesvol meesterwerk waarmee ze in binnen- en buitenland hun stempel hebben gedrukt.
Begin juni komt een nieuw album op de markt 'The Matter, the Form and Power' via het Brusselse label Mottow Soundz (pre-order kan via deze site: https://www.mottowsoundz.com/md-the-matter-form-and-power )
De band kwam wat traag op gang, in die zin dat alles in de eerste tien minuten wat in dezelfde lijn bleef hangen. Maar eens My Diligence alle registers open trekt, is er geen doorkomen meer aan. Dan hebben we het niet enkel over de instrumentale geluidsmuur die wordt opgetrokken, maar ook over de verdere subtiele vocale aankleding.
Op het einde van de set gaat zanger/gitarist John Sailor gewoon even op de grond zitten om zijn gitaar met de mond te bewerken, terwijl drummer Gabriel Mariel, bezeten, zijn drumvellen gor mept, en gitarist Francois Peeters alles uit de kast haalt om de muren van de Botanique op hun grondvesten te doen daveren. Heerlijk. My Diligence ging als een diesel van start, maar eens het gaspedaal compleet is ingeduwd, werden we overdonderd door prachtige climaxen en werden we van onze sokken geblazen!
Hangman's Chair (*****) dompelt je, naar goede gewoonte, onder in een intens doomsfeertje, dat wil zeggen traag en log met een oerschreeuw iedereen in de duisternis bij het nekvel grijpen, waardoor je, net als hen, je eigen demonen strak in de ogen kijkt. Als je op zoek bent naar een lichtpunt op het einde van de tunnel, ben je bij Hangman's Chair duidelijk op het verkeerde adres.
De Franse band bracht dit jaar zijn zesde album 'A loner' uit via Nuclear Blast. Het werk gaat over eenzaamheid in al zijn vormen, en laat dus weer geen gaatje open voor enig licht in die duisternis. Je wordt letterlijk meegezogen naar een grauwe wereld, maar al bij al voelt die confrontatie niet pijnlijk aan; een band als Hangman's Chair zorgt er eerder voor dat je die donkere gedachten een plaats kunt geven in je onderbewustzijn. Hun bijzondere intense aanpak, onderhuids gedragen van weemoed, tekent daarvoor, luidruchtig genoeg om je oorschelpen te doen trillen. Ze bezorgen je een krop in de keel om ons lot te aanvaarden.
In de overvolle Rotonde slaagden Hangman’s Chair, in donkere gemoedsrust, erin een intense confrontatie aan te gaan met je innerlijke demonen!
Neem gerust een kijkje naar de pics
Organisatie: Botanique, Brussel (ikv Les Nuits Botanique)
Paaspop 2022 - Gezellig en allesomvattend, meer dan zomaar wat … muziek
Paaspop 2022
Festivalterrein
Schijndel (Nederland)
2022-04-15 t-m 2022-04-17
Hans De Lee
Wat een fantastisch weerzien met Paaspop! Samen met vele anderen was het enorm uitkijken naar dit event, zeker na die uiterst vervelende en gedwongen festivalstilte van bijna 2 jaar.
Uiteraard was ook deze editie lang vooraf helemaal uitverkocht. En al stonden er misschien iets minder ‘grote’ namen op de affiche, het kon de pret op geen enkel moment bederven, integendeel. De zon was van de partij, de mensen waren uitgelaten en de bands deden hun stinkende best om van hun eerste live optreden sinds lang een onvergetelijke belevenis te maken. Nog nooit zoveel enthousiasme voor het podium en spelplezier op het podium gezien op 1 dag.
Paaspop is wat mij betreft by far het meest gezellige en allesomvattende festival van de Benelux en zorgt binnen dat grondgebied steevast voor een geslaagd startschot van een lange festivalzomer. De heerlijk diversiteit aan muziekstijlen die aanbod komen, de bonte mengelmoes aan randactiviteiten en de waanzinnig mooie aankleding en verlichting van de festivaltenten en het immense festivalterrein tout court, zijn vrij uniek. De catering en het overvloedige aanbod aan spijs en drank zijn al even divers en smakelijk. Van reuzerefter, over een heus cosy ingericht restaurant tot een mega foodmarket, het is niet te verzinnen wat je hier zoal aantreft aan snacks en allerlei koude en warme happen.
Genoeg nu over het randgebeuren. Music maestro! Want dat is uiteindelijk de hoofdreden van ons bezoek aan Schijndel : bands live aan het werk zien en liefst zoveel mogelijk. Ook hier is het aanbod buitengewoon divers en soms verrassend te noemen maar daarom net zo interessant. Van schlagermuziek tot metal, van disco tot garagerock en van new wave tot hip hop, het galmt netjes naast elkaar uit één of andere tent op Paaspop.
We waren aanwezig op dag drie van het event - zondag 17 april 2022
Blood Red Shoes uit Brighton (UK) trokken meteen stevig van leer in de Jack Daniels tent. Hun indierock klonk heel vet, zeker als je weet dat ze slechts met 2 op het podium stonden. Ze beloofden later op het jaar terug te komen met meer muzikanten en met meer nummers uit hun recentste album ‘Ghosts on tape’. Door de minimale bezetting konden ze immers slechts 1 nummer uit dat album live brengen op Paaspop.
Terwijl in de Loco Royale tent het hilarische WK schuifelen aan de gang was, zorgde de plaatselijke wereldster Snelle (aka Lars Bos) voor een uitbundig feest op het hoofdpodium in Apollo. Hoewel hij vooral bekend staat als Nederlandstalige rapper scoorde hij in de nokvolle tent ondermeer met een spijkerharde versie van, echt waar, ‘Killing in the name’ van RATM, inclusief pyrotechnics.
Een andere binnenlandse held, Ronnie Flex, bracht dan weer in Phoenix de ganse tent aan het meezingen tijdens het aanstekelijke ‘Energie’ en tal van gelijkaardige nederhop deuntjes.
Op weg naar de Theatre tent, stopten we even in the Pinball club om op een resem flipperkasten van AC/DC, Metallica en andere legendarische rockbands een poging te ondernemen de highscore aan te vallen. De aanval mislukte grandioos maar katapulteerde ons moeiteloos terug naar onze jeugdjaren waar dergelijke kasten nog deel uitmaakten van het vast meubilair in menige donkere kroegen en lunaparken.
Iets voor 19u maakte Alex Agnew zijn opwachting in het theater, dat voor de gelegenheid gevuld was met honderden stoeltjes en met veel sfeer en gevoel voor gezelligheid was verlicht en ingericht. De band die voor Agnew de tent onder stoom moest brengen was Zoutmus, een bende ongeregeld die in het Nederlands een soort van fanfarerock brachten met als hoofdthema een banaan, inclusief bananenmutsen, opblaasbananen en teksten over die gele kromme vrucht. Hilarisch, althans toch voor even.
Alex deed op Paaspop een try-out van zijn upcoming comedyshow en bracht het er, ondanks zijn mindere status in Nederland, heel goed vanaf. Als vanouds nam hij geen blad voor de mond, was hij bijwijlen heel grof en ging hij geen enkel gevoelig onderwerp of taboe uit de weg. Hij haalde meedogenloos uit naar Poetin en Trump, spuwde op talrijke corona toestanden, maakte fietsers en steprijders met de grond gelijk, braakte een paar Jodenmoppen uit en nam tenslotte een aantal (trans)genders op de korrel. Maar door toevoeging van de nodige zelfspot (luister naar de hilarische avonturen met zijn hond Sherlock) , zijn gekende imitatiegeluiden en de gave om heel af en toe ook eens een seconde ernstig te zijn en kort stil te staan bij bepaalde onderwerpen, kon hij op veel bijval rekenen vanuit de zaal en wist hij een zeer geslaagd optreden neer te zetten. Dat belooft voor het echte werk in Vlaamse zalen later op het jaar.
Naast Agnew werd België ook nog op andere Paaspop podia met verve vertegenwoordigd . We vingen een glimp op van het concert van Whispering Sons en stelden vast dat de band sinds hun debuut enkele jaren terug enorm matuur is geworden. Alleen kunnen ze in Nederland nog lang niet terugvallen op de bekendheid en status die ze in eigen land gestaag opbouwden en nu permanent genieten. Het optreden stond als een huis maar de tent was helaas niet helemaal volgelopen voor dit talentrijk vijftal. Een gemiste kans voor heel wat festivalgangers als je het ons vraagt.
Een eervolle vermelding gunnen we ook aan The Vipers die met hun show ’50 jaar queen’ de iets oudere festivalbezoekers massaal naar het theatre lokten, waar intussen alle stoelen netjes aan de kant werden geschoven. De tribute band uit Italië brengt op meesterlijke wijze alle hits van Queen weer tot leven en zanger Guiseppe Maggioni (ooit finalist van The Voice Italy) zet een verbluffende imitatie van Freddy Mercury neer. Hoedje af voor deze topmuzikanten die in de zomer trouwens ook op de affiche staan van Graspop te Dessel.
White Lies is een band die eigenlijk nooit teleurstelt. Akkoord ze geven misschien niet meteen de meest opwindende shows weg (tenzij je papiersnippers het einde vindt) maar laten gewoon de songs hun werk doen en die formule is prima. Frontman Harry McVeigh en zijn collega’s kunnen dan ook putten uit een indrukwekkende reeks van hits en zeer herkenbare nummers die bij de fans altijd op heel wat bijval kunnen rekenen. Het klinkt allemaal zo verdomd professioneel en goed : ‘Big TV’, ‘Bigger than us’, ‘Farewell tot he Fairground’, ‘To Lose my life’,enz. Een warme portie indiewaverock die bij vlagen doet denken aan Joy Division of, meer recent, Editors maar intussen toch al bewezen heeft over een perfecte eigen sound te beschikken. Deze witte leugens vervelen nog lang niet!
Op het einde van de geslaagde festivaldag stonden heel wat gekende en minder gekende Nederlandse rockbands geprogrammeerd in de Jack Daniels tent en in het kleinere Thunder Alley. En het moet gezegd, ze haalden stuk voor stuk een heel hoog niveau en bewezen dat de toekomst van de Nederlandse rock’n’roll best veelbelovend klinkt.
Persoonlijk was ik het meest onder de indruk van Fire Horse. Een recente band die rauwe en smerige maar catchy (garage)rock brengt en op het podium van de eerste tot de laatste minuut kon boeien. Geen wonder als je weet dat de leden al jarenlang meedraaien in de NL rockscene en eerder al veel strepen verdienden in bands als Peter Pan Speedrock en Birth Of Joy. Nummers als ‘Fire Horse’ en ‘Don’t Care’ klinken erg volwassen en blijven meteen hangen in het geheugen. Uitkijken naar de debuutplaat van deze heren die nog dit jaar zou uitgebracht worden.
Paceshifters van de gebroeders Dokman staan voor iets minder toegankelijke alternatieve rock en timmeren sinds 2008 met veel overgave aan hun muzikale carrière. Ze hebben intussen meerdere albums uit en speelden ondermeer met succes op Pinkpop en Zwarte Cross. Het klinkt allemaal zeer oprecht, intens en hard maar steeds met oog voor melodie en veel gevoel. Absoluut een erg geslaagd no nonsense concert.
Tenslotte mag Tusky uit Utrecht een goed gevulde Thunder Alley afsluiten met hun aanstekelijke punkrock. Ook deze heren leveren een prima set af, al is het even wennen aan de nieuwe bandleden en vooral het toch wel andere stemgeluid van zanger Quirin Wijgers die gelukkig op een heel energieke wijze de vroegere frontman Alfred vervangt en zijn eigen twist geeft aan de nieuwe Tuskysound anno 2022.
Wanneer we moe maar voldaan besluiten de auto op te zoeken horen we in de verte The Chainsmokers nog een laatste keer het hele festivalterrein op zijn kop zetten.
Neem gerust een kijkje naar de pics van de drie dagen
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/966-paaspop-2022
Organisatie: Paaspop
BRDCST 2022 - dag 3 - Wat een uiteenlopende contrasten in improvisatietechniek
BRDCST 2022
Ancienne Belgique
Brussel
2022-04-10
Erik Vandamme
Ook de derde avond van het BRDCST festival had heel wat moois te bieden. Er was o.m. de album voorstelling van Grid Ravage in de AB Club, en de drie projecten van de in Berlijn residerende percussioniste Bex Burch die op BRDCST terecht in de schijnwerpers werd geplaatst. Het festival werd afgesloten met mokerslagen en Afrikaanse voodoo toestanden. Voldoende variatie dus, wat een uiteenlopende contrasten in improvisatietechniek!
'Boing!' is het muzikale resultaat van de diverse lockdown Zoomsessies tussen Bex Burch (Vula Viel) en Leafcutter John. Bex Burch x Leafcutter John (****) verstaat de kunst om via allerlei instrumenten, klankentapijtjes en percussie vervormingen een kleurrijk palet aan te bieden. Het duo gebruikt doordeweekse, niet-alledaagse instrumenten en biedt je een set verrassende wendingen aan tussen intimiteit en energie. Geen geordende sound , moeten we toegeven, maar eentje van avontuurlijke soundscapes in een breed kader. Wat een oorgasme.
Muzikaal sterk.
We citeren even: ''De Duitse krautrockband Can mocht in 2021 vijftig kaarsjes uitblazen voor hun legendarische album 'Tago Mago'; een überklassieker van hetzelfde kaliber als klasbakken à la 'Kid A' en 'Amnesiac' van Radiohead. BRDCST daagt Oï les OX, Joachim Badenhorst, Sergeant, Lennert Jacobs en Milan W. uit om 'Tago Mago' integraal te (her)interpreteren ... en heeft er het volste vertrouwen in.'' Onder de noemer CAN - Tago Mago Project (*****) bewijst het gezelschap, hoe grensverleggend en tijdloos die plaat wel was. De songs zijn messcherp en stralen dus een avant-gardistisch sfeertje uit.
De muzikanten zijn klasse entertainers en bedreven in hun instrumenten. De beweeglijke frontman haalt waanzinnige capriolen uit.
CAN - Tago Mago Project zorgt voor een kolkende hete lavastroom aan klanken; dit is ‘waanzin, pure waanzin', een schitterend concert dus.
Vula Viel (**** ) is een jazzgroep uit Londen, die muziek speelt gebaseerd op het geluid van de gyil, een houten xylofoon uit West-Afrika, aangevuld met elektronica en minimal music. Percussie en drums vormen de rode draad; het klinkt intiem, aanstekelijk en soms worden de registers opengetrokken. Op uitgekiende wijze gaat men te werk en improvisaties, experimentjes worden aangehaald. Jazz elementen worden gecombineerd met typische West-Afrikaans klanken. Een verbluffende cultuurschok.
Bex Burch (Vula Viel), drummer Sarathy Korwar, keyboard speler Danalogue (The Comet Is Coming w/ Shabaka Hutchings), pianist Al MacSween (Maisha) en klarinettist Tamar Osborn (Collocutor) vormen samen het project Flock (*****). Ook hier improvisatie en grensvervaging troef door dit collectief aan multi-instrumentalisten. Een kleurrijk klankentapijt wordt aangeboden door de manier waarop de muzikanten elkaar aanvullen, aanvoelen en aanmoedigen op het podium. Het klink aanstekelijk en geeft een positive vibe op het publiek. Flock is een collectief muzikanten die improvisatie tot kunst verheven, een project waarop je geen muziekstijl kunt kleven, ook al is 'jazz' een voornaam aspect.
Dasom Baek (****) is componiste, docente en bespeelt de daegeum en sogeum, of nog: traditionele Koreaanse dwarsfluiten uit bamboe. Ze zat op de grond, bespeelt die bamboe en voegt er speciale effecten aan toe; er ontstaat een typisch bedwelmend, innemend , pakkend Oosters sfeertje. Alsof je wandelt in een donker bos waar allerlei geluiden op je afkomen, een hypnotiserend effect hebben en gemoedsrust bieden. Een wondermooie performance, waarbij de traditionele instrumenten worden aangevuld met elektronische geluiden. Een kleurrijk geheel.
En plots stond de AB Box bomvol. De Engelse singer-songwriter Tirzah (****) leverde met 'Colourgrade' één van de beste platen van 2021 af. 'Best New Music' werd geciteerd. Gerugsteund door een veelzijdig artiest die o.m. door heerlijke dwarsfluit klanken haar soulvolle stem perfect aanvult, weet Tirzah je muzikaal te beheersen. Haar overtuigende vocals kan vele toonaarden aan. Tirzah ontroert. Ze heeft een sterke uitstraling. De technische problemen die af en toe de kop opstaken , weet ze te omzeilen.
We kregen een zachtmoedige botsing tussen diverse stijlen in pop en experiment. Naast de kenmerkende r&b horen we spooky elementen. Een bijzonder iemand.
Grid Ravage (*****) is Gino Coomans op cello, Louis Evrard op drums en Yves De Mey op elektronica. Drie topmuzikanten die verdomd goed weten waar ze mee bezig zijn. Toen we de band twee jaar geleden zagen op de ‘Sound of Belgian Underground’ schreven we: ''Een groovy klinkende cello aangevuld met strakke drums, aangesterkt door elektronische klanken. Je bent vol bewondering voor zoveel virtuositeit. Een intens genot. Grid Ravage zorgt voor een veelkleurig klankentapijt dat emoties bindt met dansbare beats. Prachtig!"
Twee jaar later stelt de band zijn debuut plaat voor, in een overvolle Club. Ze klinken groovy, aanstekelijk en brengen oorverdovende soundscapes aan. Op verpletterende wijze gaat het trio als wilde buffels tekeer. Het denderde en donderde …
Het contrast met de eerder 'poppy' klinkende Noorse singer-songwriter Jenny Hval (****) kon niet groter zijn. De topzangeres bewandelt een dunne lijn tussen avant-garde en pop. De sound is uitgekiend en ze spreekt op die manier een breed publiek aan. Ze is een klasse entertainer die op gezapige en humoristische wijze haar muzikanten en publiek omarmt.
Met het recente album 'Classic Objects' doet ze een beperkt aantal Europese shows aan. Ze reist o.a. naar London, Parijs en Berlijn en speelt op festivals als Rewire en hier BRDCST. We waren onder de indruk van haar sprookjesachtige performance.
We sluiten af met een feestje. Duma (****) valt het best te omschrijven als een onvervalste uppercut van ‘hardcore punk-trash metal-breakcore-industrial noise’ met een lading onvervalste black metal vocalen, lezen we in de biografie. Oorverdovend in een donkere walm klonk het, alsof je in een voodoo ritueel was aanbeland waarbij demonische wezens je vlees verscheuren en je ziel doen branden in de Hel. Ongelofelijk duister, luidruchtig, waanzinnig … Wat een afsluiter …
Organisatie: BRDCST ism Ancienne Belgique, Brussel
BRDCST 2022 - dag 2 - De kunst van het experimenteren uit de doeken doen …
BRDCST 2022
Ancienne Belgique
Brussel
2022-04-09
Erik Vandamme
BRDCST is een ontdekkingsfestival bij uitstek en BRDCST is terug in de AB met een aanbod van bands van allerhande en uiteenlopende muziekstijlen. Het is een kennismaken met artiesten en bands.
De tweede festivaldag stond in het teken van ' de kunst van het experimenteren uit de doeken doen …’ in een intens, ingetogen kader in de Salon, in het Theater en in de Club. De avond werd besloten met een oerknal van formaat …
De Japanse orgel virtuoos Yosuke Fujita ofwel FUJI|||||||||||TA (****) zet het alvast in de verf. De man maakt gebruikt van een orgel en de daarbij horende speciale effecten. Je kon een speld horen vallen in de theaterzaal. FUJI|||||||||||TA bewandelt een mystiek pad, met een Oosters tintje; hij verbindt verschillende culturen en er worden extra klanken toegevoegd aan het doorsnee orgel; een grensverleggende performance weliswaar krijgen we van een man die dit oeroude instrument eens terecht in de kijker zet, met respect voor de sound, … én hij durft er iets aan toe te voegen. Knap!
De Amerikaanse, in Brussel wonende componist en filmmaker Christina Vantzou (*****) gooit haar talent als muzikante en visueel artieste in de strijd. Ze laat zich uiteraard goed omringen, met multi-instrumentalisten, topmuzikanten en een zangeres die door haar indringende operastem puur emotie uitstraalt. De sax, contrabas en blazers worden gecombineerd met fijne, zachtmoedige elektronische soundscapes. Christina Vantzou en C° doen je wegdromen langs een bevreemdend mooie weg, die een rustgevende invloed heeft op je gemoed. Ondanks de eerder intieme setting, met ambient elementen, klinkt de instrumentatie als de vocals krachtig genoeg.
Elisabeth Klinck (****), medeoprichter van het NEMØ-ensemble, bouwt aan een spannend, eigen repertoire en brengt werk van jonge en eigentijdse componisten tot leven, lezen we in de biografie. De violiste experimenteert niet alleen met het instrument zelf, maar voegt er elektronische geluiden en klanken aan toe waarbij wordt gebalanceerd tussen een intieme, zwoele en weerbarstige krachtdadige sound. Muzikale weerhaakjes en verrassende wendingen horen we. Een zeer mooie performance van een talentvolle componiste die grenzen verlegt.
De psychedelische synth-drone band Bitchin Bajas (****) eert op bijzondere wijze hun held en legendarische afrofuturistische jazzgod Sun Ra. En dat met niet minder dan 19 vintage keyboards, drumcomputers en vocoders, lezen we in de biografie. Die psychedelische elementen winnen aan improvisatie en worden tot kunst verheven. Net zoals Sun Ra tast Bitchin Bajas grenzen af. Een indrukwekkend mooie performance kregen we.
Net zoals Elisabeth Klinck in de Salon met Viool, vervaagt Judith Hamann (*****) de grenzen. De Australische celliste vervormt de klanken van haar cello. Ze experimenteert en improviseert tot een oorverdovende stilte. Je wordt tot tranen toe bedwongen, en de oren beginnen te piepen; en door het hypnotiserend effect at last , gaat het over in een volledig ‘'zen' gevoel. Wat een intensiteit.
Circuit Des Yeux-frontvrouw Haley Fohr moest vanwege stemproblemen verstek geven. Arsenal (*****) die met een verbluffende percussie set, de eerste festival dag op gang trok, mocht de tweede festivalavond met een oerknal afsluiten. Het contrast kon nu niet groter zijn, gezien het trio op drums en percussie krachtig en energiek tewerk gaat Arsenal dreef het tempo steeds op, improviseerde en maakte er, mede door de vocals, de luidruchtige tamtam en de drums er een Afrikaans voodoo-beleven van. De staande ovatie op het eind toonde aan dat iedereen diep onder de indruk was van deze grensverleggende en oorverdovende performance. Wat een afsluiter.
Organisatie: BRDCST ism Ancienne Belgique, Brussel
Nederlands 
Français 
