Feast of Fools 2022 - Alle beloftes ingevuld
Feast of Fools 2022
Asgaard
Gentbrugge
2022-11-05
Filip Van der Linden
In een periode dat in Vlaanderen nogal wat optredens en zelfs kleinere festivals afgelast worden wegens een tegenvallende voorverkoop van tickets is het hoopgevend dat een bescheiden festival als Feast Of Fools het bordje met uitverkocht kan ophangen. Ook al is de Asgaard in Gent dan wel niet meteen de grootste concertzaal van Vlaanderen.
Feast Of Fools was al aan zijn vierde editie toe en werd reeds in verschillende Vlaamse steden georganiseerd. De affiche van dit jaar stond garant voor leuke ontdekkingen en bands die hun sterke reputatie konden bevestigen en die belofte werd ingevuld.
Met liefst zes bands voor één avond mocht Absynth al om 16 uur het podium op. Voor een gemiddelde stoner/doom-band is dat best vroeg op de dag. Het publiek was nog lang niet voltallig, maar heel wat mensen die er wel waren, hoopten dat deze Absynth een aangename ontdekking zou worden. Iedereen in de zaal overtuigen, dat lukte niet helemaal. Absynth brengt zijn stoner en doom met vaak grillige structuren en rustpunten, zodat het voor het publiek hen nog niet kent, niet altijd duidelijk is waar een nummer begint of eindigt. Dat er maar weinig vocalen in hun songs zitten is in het genre geen probleem, maar op een festival als dit hadden we toch op wat duiding in de bindteksten gehoopt. Het helpt inzake interactie met het publiek ook niet dat de bandleden vaak naar de drummer gekeerd stonden, dus met de rug naar het publiek.
Het was mooi dat Absynth hier mocht openen, maar geef deze band toch maar wat tijd om te groeien. Het jonge viertal uit Charleroi had voor zijn set van 40 minuten slechts vier nummers nodig. “Psychiatre Carcérale Psychopathe” en “Heroin Hero” komen uit hun debuutalbum ‘Plèbe 2178’ van vorig jaar. In Gent vulden ze aan met twee nieuwe tracks: “Unwind The Wheel” en “Cycles Of Non-Existence”. Vooral bij die laatste merkte ik toch wat meer maturiteit en een degelijke songopbouw.
Een band die maturiteit te over heeft, dat is dan weer het minste wat je van Growing Horns kan zeggen. Deze doom/sludgeband bestaat uit een reeks muzikanten die gepokt en gemazeld zijn in de Vlaamse metalscene en na de release van hun debuut-EP ‘Nobility Of Pain’ leek het pad geëffend naar misschien wel een internationale doorbraak. Daar stak corona een stokje voor, samen met het op zoek moeten gaan naar een nieuwe drummer en nog een paar andere hindernissen. Maar sinds kort staat de trein van Growing Horns opnieuw stevig op de rails en het is leuk om te zien hoe gretig deze band die kans grijpt.
Op de setlist van Growing Horns staan nog steeds een aantal tracks van ‘Nobility Of Pain’ (“Luciferian Kingdom”, “Mountains Of Pain” en “2084”), een paar songs die al even op de setlist staan (“Motherbong” en “Dopefuck”) en al een paar nieuwkomers (“Blood In The Water” en “Lust For Knife”) die ze eerder dit jaar al op Alcatraz Open Air speelden.
De band heeft intussen bijna genoeg nieuwe nummers om de studio in te duiken voor een nieuwe release. Nieuwe drummer Seppe kreeg op vraag van zanger Daf een welkomstapplausje en was zo van slag dat hij vergat om het volgende nummer in te zetten. Maar dat was zowat het enige slordigheidje.
Growing Horns bracht op Feast Of Fools een heel degelijke en intens gebrachte set. Strak, geconcentreerd, met veel vertrouwen en met een publiek dat enthousiast reageerde. Een eerste hoogtepunt van de avond.
Het Nederlandse Vetrar Draugurinn had net iets meer moeite om het publiek voor het podium mee te krijgen op zijn trip van gothic en doom. Zou het aan die moeilijke bandnaam (IJslands voor wintergeesten) liggen? Dankzij de heldere vocalen van zangeres Marjan gingen de eerste nummers van de set in Gent een beetje naar de symfonische of powermetal en dat was misschien niet waar het publiek op rekende. Van die bijna verloren positie vochten de Nederlanders zich terug in de wedstrijd met meer progressieve stukken en melancholieke doom. Het is wat wennen aan het contrast tussen de tristesse in de lyrics en de zwaarte en loomheid van de muziek enerzijds en de bijna opgewekte en heldere vocalen.
Bij de bandleden mag het een snaartje meer zijn, met een zessnarige bas en twee gitaristen met elk acht snaren. In deze Nederlandse band zit overigens een voor Belgische metalfans bekend gezicht: Tom Cochrane zat enkele jaren in Ancient Rites.
Op de setlist van Vetrar Draugurinn stonden vooral tracks van hun jongste album ‘The Night Sky’ (“As I Drift On An Ocean Towards A Distant Shore”, “The Night Sky”, “The Observer” en “The Lonely”) en nog drie tracks van hun debuutalbum (“I Am”, “The Wolves At Our Door” en “Mother Of Northern Skies”). “The Lonely” zat wat onverwacht in de setlist. De band had zijn speeltijd niet goed ingeschat en kon zichzelf zo een toegift geven.
Aan enthousiaste drummers geen gebrek op Feast of Fools, dat zagen we bij bijvoorbeeld ook bij de Nederlandse stonerrockers An Evening With Knives. Jarno heeft al een paar weken een gebroken knie maar zat in Gent te drummen alsof er niets aan het handje was. Deze Nederlanders zijn al lang geen onbekenden meer in Vlaanderen en ik zag ze al vaker aan het werk, maar nooit eerder met zoveel geldings- en veroveringsdrang als op Feast of Fools, vooral bij zanger/gitarist Marco dan. Zijn enthousiasme was de vonk die het publiek in Gent nodig had om er helemaal voor te gaan en bij de donderende versie van “Drowning in Daybreak” die de set afsloot stonden ze van de rand van het podium tot aan de toog van de Asgaard te headbangen. An Evening With Knives zorgde voor een nieuw hoogtepunt op dit festival.
Intussen is het voor de fans van An Evening With Knives nog wachten op de opvolger van hun album ‘Sense Of Gravity’ uit 2020. Daar wordt aan gewerkt, maar op Feast of Fools kregen we nog geen nieuwe nummers te horen.
Het was voor hun Vlaamse labelmaatjes Splendidula niet eenvoudig om meteen nog eens harder te knallen. Deze doom/sludgeband kreeg een paar serieuze tegenvallers te verwerken en is nog wat zoekende naar een nieuwe bezetting. In Gent hadden zangeres Kristien en drummer Joachim bassist Olivier Puttaert (Tensor, Teras) mee en de nieuwe gitaristen Dries Van Belle en Kenny Depraeter (Winter’s Wrath). Voor Kenny was het nog wat zoeken naar zijn plaats op het podium en in de sound van de band, maar Dries maakte indruk met zijn gitaartechniek en vooral zijn podiumvastheid. Hij beschikt ook over moves die we doorgaans eerder in de thrashmetal zien.
Vergelijkingen met de vorige samenstelling van Splendidula zijn eigenlijk van geen tel. De nummers zijn gebleven, maar er staat een andere band op het podium en dus klinken die nummers zowel vertrouwd als anders. Het vergt moed voor een band om ondanks alle tegenslagen door te gaan. Opgeven zou zoveel makkelijker geweest zijn. Het vertrouwen van Kristien en het enthousiasme van Joachim en Dries trokken in de Asgaard de twijfelaars over de streep. En een pak degelijke songs, dat helpt natuurlijk ook. Splendidula speelde in Gent integraal het ‘Somnus’-album. Het aangehouden applaus was verdiend.
De afsluiter op Feast Of Fools was het Brusselse Wolvennest. Met liefst zes mensen werd het een beetje krap op het podium van de Asgaard. En dan moest er nog plaats gezocht worden voor kandelaars, wierrookstokken en schedels. Inzake genre is Wolvennest moeilijk in een paar woorden te vatten. Er zit wat atmosferische blackmetal in, een beetje death, zelfs een vleugje ambient, wat experimentele blues-psychedelica en dan heb je nog de vocalen van de enigmatische frontvrouw Schazzula, die ook nog eens synths en theremin toevoegt. Eén van de drie gitaristen is Marc De Backer, de Belg die een tijdlang deel uitmaakte van de Amerikaanse bands Mucky Pup en Dog Eat Dog. Een bonte verzameling op het eerste gezicht, maar het is een recept dat werkt. Vreemd en intrigerend tegelijk.
De Brusselaars brachten als headliner in Gent een dwarsdoorsnede van hun verschillende releases sinds 2016 die grofweg te catalogeren valt als hun digitale live-album van vorig jaar, aangevuld met enkele extra tracks. Een waardige afsluiter.
Organisatie: Feast of Fools (ism Asgaard, Gentbrugge)
Desertfest 2022 - Een boeiende dag van stoner en doom …
Desertfest 2022
VIERNULVIER
Gent
2022-10-30
Erik Vandamme
Naast Londen, Berlijn en Antwerpen gaat er sinds 2021 ook een editie van het vermaarde Desertfest door in Gent, in VIERNULVIER, drie podia, verspreid over de grote zaal, namelijk Desert stage, theaterzaal (die omgetoverd is tot een intieme omgeving op het podium) - Vulture Stage en de zaal bovenaan, Cayon Stage. De benen worden hier aangesproken, veel trappen dus, maar gelukkig was er ook een lift die je naar de vierde verdieping bracht … Het enige minpunt aan die verschillende podia is dat je door de overlappingen niet alles kunt zien, tenzij je uiteraard van het ene naar het andere holt, en maar een deel van een concert ziet, en het andere deels mist …Wij kozen het volledige plaatje, waardoor we helaas ook keuzes moesten maken en enkele concerten moesten 'skippen'.
We starten de dag met een bijzonder griezelig optreden van Ggu:II (****), afkomstig uit Tilburg . De band brengt een brij aan zware doom, gedrenkt in duivelse ritmiek. Enige interactie met het publiek was er nauwelijks, maar de logge, hypnotiserende sounds en vocals zorgen ervoor dat je wordt meegezogen naar de meest donkere gedachten in je onderbewustzijn. Confronterend. Een intense start van het festival.
Op de Cayon Stage doet The Devil and The Almighty Blues (****) iets gelijkaardigs. De band speelt stoner en doom, iets minder zwaar, maar een intense sound van trage, verschroeiende gitaarriffs, bedwelmend, massief van aard, die tot uitbarsting konden komen, waarin het donkere geluid van Black Sabbath samengaat met bluesrock. We herkennen zelfs Pink Floyd, wat de veelzijdigheid van deze bijzondere band onderschrijft.
"De ferm zware logge sound biedt geen lichtpuntjes. Het ietwat klein beetje licht komt door de kristalheldere stem van de imposante frontman. Een intens, duister , aanstekelijk sfeertje krijgen we , uniek aan de band" , schreven we over het optreden van Pallbearer (****) op Desertfest in de Trix, Antwerpen.
De band speelde nu in de grote zaal van VIERNULVIER. Ook nu weer viel de combinatie op van aanstekelijkheid en intense duisternis op, een strijd tussen donker en licht. Alleen hadden we het gevoel dat de band het wat moeilijk had om het publiek voor zich te winnen, maar ze bleven wel strak en stevig spelen, wat sierde. Knap.
Regarde Les Hommes Tomber (*****) speelt black metal, maar dan niet snel , gedreven maar eerder traag, intens, door lang uitgesponnen riffs en opbouwende lagen . Een pulserende sound, de hel , waanzin nabij. De vervaarlijk molenwieken frontman acteert en heeft een onaardse stem. Een demonisch klankentapijt wordt gecreëerd. Indrukwekkend!
De meest pure doom werd later op de avond gebracht door het afsluitende Candlemass, maar ook Monolord (****) overweldigt door hun mooie doom; een sound die eerder aanvoelt als een deken tegen donkere gedachtenkronkels. Monolord biedt een aanstekelijk geheel, die de duisternis en de waanzin wat deugdzamer maakt.
Ook Irist (***1/2) zagen we optreden op Desertfest in Trix. We schreven daarover: ''Irist doet Vulture stage op zijn grondvesten daveren door een wall of sound van doom en metalcore. De instrumentatie als de oorverdovende stem van brulboei Rodrigo Carvalho staan in voor een overweldigende gewaarwording. Wat een mokerslagen!"
Er stond weinig publiek voor het podium, de band speelde bijna gelijktijdig met de kleppers van Celeste. Maar dat liet Irist niet aan zijn hart komen en dus zetten ze een set neer alsof ze stonden op te treden voor een laaiende menigte. Ook nu weer zijn er de imposante vocals van Rodrigo Carvalha.We werden lekker muzikaal door elkaar geschud.
Een absoluut hoogtepunt op de Deserteditie in Antwerpen was Elder (****) De band haalde ook in VIERNULVIER de ‘doom’ sloophamer boven, en ging als een wervelstorm tekeer op dat podium van de Desert stage, met hun bijzondere strakke set. Het gaspedaal werd continu ingedrukt. Weinig of geen interactie hier, Elder liet vooral de muziek voor zich spreken. waardoor je verweesd achterbleef.
Wyatt E. (*****) was eerder de vreemde eend in de bijt … hij maakt gebruik van elektronica en verschroeiende drones. De gesluierde bandleden voerden ons weg naar het Midden Oosten, ook die muziek waaide over ons heen. Hun sound wordt doorkruist met koude, donkere klanken, die de fantasie voortdurend prikkelen. Wat een intense gewaarwording creëert hij van een spookachtige waar donker en licht elkaar bestrijden .
Orange Goblin (****) wordt samen met Cathedral beschouwd als een van de belangrijkste stonerbands van Engeland. In Gent bevestigden ze. De gitaarriedels en de drumsalvo's vlogen om ons heen. De bijzondere, letterlijk zelfs, verschijning van de spraakzame frontman, molenwiekend met zijn armen, trekt de meeste aandacht naar zich toe. Zijn bulderende stem gaat door merg en been. Orange Goblin speelt stonerrock en integreert pijn, smart met een feestelijk stemming.
Wat een contrast met de donkere, mysterieuze en angstaanjagende verschijning van Coven (***1/2) die zorgde voor een fantasieprikkelende totaalbeleving. Het occultisme binnen de set, vooral visueel dan, bezorgt ons rillingen. Puur muzikaal kregen we echter een luide, monotone brij die ons niet volledig kon bekoren.
Maar het visuele en de show op het podium bleek dus een meerwaarde; je werd meegezogen naar die waanzin wekkende wereld van pure kwaadaardigheid, de meest gruwelijke beelden komen voor de voor geest, waardoor Coven in zijn opzet is geslaagd.
Het was vooral uitzien naar de hoofd act op de Desert stage Candlemass (*****) . De band is al sinds de jaren '80 actief, en uitgegroeid tot een ware Doom legende. Doorheen de jaren waren veel personeelswissels en strubbelingen, maar nu staat Candlemass weer als een huis. De legendarische band brengt binnenkort zelfs een nieuwe plaat uit 'Sweet Evil Sun', helemaal in de traditie van die typische doom waar ze zo groot zijn door geworden. Dat zet de band trouwens ook live in de verf, met een strak, aanstekelijk geluid. De riffs zijn verschroeiend en de drummer mept erop los. De beminnelijke frontman heeft een heldere stem, is een groots entertainer en omarmt voortdurend zijn publiek.
Candlemass heeft duidelijk zijn nieuwe adem gevonden op plaat maar ook op het podium. Hier heerst het spelplezier van een stel jonge wolven, die de liefhebber van het genre sterk overtuigen.
Hoe kun je een typische stoner/doom dagje het best afsluiten? … Met de grootmeester van Heavy Doom metal, Black Sabbath?!, helaas waren deze laatste niet beschikbaar … Hier werd Pink Room (****1/2) opgetrommeld. Het Gents trio vertoeft in het wereldje van noisepunk en garagerock. Ze brengen een eigenzinnige, gewaagde versie van het album 'Paranoid' van Black Sabbath.
Het valt ons trouwens op hoe tijdloos songs “Paranoid”, “War Pigs”, “Iron Man” en “Hand of Doom” toch zijn. Enkele gast vocalisten zijn van de partij , de ene wat meer overtuigender dan de andere …De nummers worden energiek gebracht , elke song brul je uitbundig mee, alsof de geest van Ozzy & Co daar ook ergens rond waaide.
Naast een subliem gebrachte “Iron Man” was “Planet Caravan” fantastisch, ingekleed met een hemelse vibrafoonsolo. Pink Room bracht de klassieker “Paranoid” met enorm respect voor het origineel; ze voegden er iets eigenzinnigs aan toe.
De set was het perfecte sluitstuk van een bijzonder boeiende dag van stoner en doom …
Organisatie: Desertfest (Belgium)
TroyFest 2022 - Fields Of Troy definitief uitgezwaaid!
Troyfest 2022
Club de B
Torhout
2022-10-22
Erik Vandamme
Fields Of Troy gooit, na circa twaalf jaar aan de Belgische metal top, de handdoek. Dat wou de band op zijn eigen festival uitbundig vieren met een laatste knaller van een optreden, We zakten af naar Torhout, het gezellige Club de B was heel goed gevuld voor dit afscheidsfeestje. Fields Of Troy brachten voor de gelegenheid enkele bevriende bands mee, ook al was dit min of meer een uitgestelde affiche van 2020/2021 toen door de corona tijden alles werd afgelast. Wij genoten vanaf de eerste tot de laatste band met volle teugen, een afscheidsfeest met een knal van formaat? Dat werd het dus zeker en vast!
De avond werd geopend door het politie corps. Althans de leden van Cops On Coke waren getooid in een politie uniform. Een bandje draaide een pop / techno song als de band op het podium kwam. Eens de gitaren omgord vuurde Cops On Coke echter vlijmscherpe vuurpijlen af die als een mokerslag in je gezicht ontploffen. Ondanks dat de energie alle hoeken van de zaal uitstraalt, voelen we toch dat er veel meer in zit dan er nu al uitkomt. Geef deze band de nodige podium kansen, en met deze bijzonder integrerende set, waarbij aankleding, humor en een spervuur aan demonische klanken en vocalen hand in hand is dat een kwestie van tijd eer ze de wereld veroveren.
Dat energieke en vuurkrachtige zou nog wel een paar keer terugkeren op deze boeiende avond. “Alles wat het genre zo mooi maakt, vind je namelijk terug op deze schijf. Duisternis die je tot waanzin drijft, ingetogen momenten die je een krop in de keel bezorgen. Verschroeiende riffs die als een bot mes in je vlees snijden. Of het doen ontstaan van een feestelijke stemming. Het keert allemaal terug op dit bijzonder tot de verbeelding sprekend debuut” schreven we in 2018/2019 nog over ‘Melancholia’, van Lethal Injury dat zette de band ook live in de verf bij hun cd release in Oostende in diezelfde periode.. Ondertussen is Lethal Injury volwassen geworden en dus ook gegroeid in hun kunnen, maar zijn hun speelsheid gelukkig niet kwijt gespeeld, integendeel. Het spelen met uiteenlopende emoties blijft dus ook anno 2022 nog steeds overeind staan en dat zorgt voor bom aan vreugde taferelen, of net koude rillingen die je confronteren met duistere gedachten kronkels.
Ook Lost Baron balanceert voortdurend tussen dat uitdelen van mokerslagen en, door middel van eerder gestroomlijnde tot melodieuze vocalen en riffs, de aanhoorder rustmomenten aan bieden. Waren onze verwachtingen wat hoog gespannen? Het kan, maar Lost Baron kwam op TroyFest ons iets te routineus over, en dit ondanks een donkere gewaarwording die ons even tot een punt van lichte waanzin bracht. We hebben ze in het verleden echter veel intensiever gezien en gehoord. Een donkere brij die zou moeten zorgen voor een intensieve totaalbeleving die aan de ribben kleeft schotelt Lost Baron dus nog steeds voor maar om één of andere reden bleef de mayonaise niet plakken. waardoor we deze keer helaas lichtjes op onze honger bleven zitten. Jammer.
Temptations For The Weak wist ons deze zomer op Frietrock nog compleet, maar dan ook compleet omver te blazen. De band heeft trouwens een schitterend nieuwe plaat uit ‘Fallen from the Stars’ waar ze hun eigen grenzen niet aftasten, maar compleet verleggen. Dat is de grote verdienste van de hele band, laat dit duidelijk zijn, maar het aantrekken van frontman Jadran Beauprez is op allerlei vlakken een schot in de roos. De imposante uitstraling op – en naast het podium – een aangeboren charisma waardoor hij zijn publiek moeiteloos inpakt en een stem als een kanon waardoor de mensen wat naar achteren gaan staan zo hard blaast hij je omver. Na het optreden vertelde Jadran dat hij al een paar weken stemproblemen heeft, het viel ons wel op dat sommige bandleden enkele zanglijnen overnamen, dat zorgde zelfs voor een extra meerwaarde binnen het geheel. Maar zelfs bij een minder sterk stembereik blaast de band ons volledig van de sokken. Wat een wervelstorm aan energiebommen die in je gezicht ontploffen en ons compleet verweest achter laten schotelt Temptations For The Weak ons voor! Anno 2022 is deze band duidelijk klaar voor de grote stap voorwaarts.. indrukwekkend!
Carrion is uitgegroeid tot één van de meest toonaangevende death metal gerelateerde bands die ons landje rijk is. Toen we de band onlangs op Zingem Beeft aan het werk zagen, bleven we ondanks die ferme uppercut die ze weer uitdeelden, lichtjes op onze honger zitten. Carrion had dus nog iets goed te maken, en deed dat met volle overgave. Elk van de bandleden straalde zoveel spelplezier uit, zodat je er zelf gelukkig van werd. Uiteraard binnen die typische duistere omkadering, het is niet zo dat Carrion nu plots liefelijke pop liedjes brengt over bloemetjes en bijtjes. Maar het feit dat we weer die solide band op dat podium zagen staan, waarbij iedereen diezelfde kant uitkijkt, stemt ons vreugdevol. Carrion drukt dat gaspedaal zowel vocaal als instrumentaal voortdurend in, waardoor het dak van Club de B er meermaals afgaat, klasse! En nu vol verwachting uitzien naar die nieuwe plaat…
De hoogtepunten blijven zich opstapelen, Fields Of Troy speelt hier een thuismatch, want plots stond het zaaltje vol tot ver naar achter, dat was voorheen en daarna niet echt het geval. De band wilde in schoonheid afscheid nemen, en haalde alles, maar dan ook alles, uit de kast om hun fans dat ultieme afscheidsfeestje te bezorgen. De grote sterkte van Fields Of Troy is het vocaal en muzikaal voortdurende spelen met emoties, en daardoor snaren raken op de meest gevoelige plekken. Soms worden daarbij registers open getrokken, vaak laaien die emoties zodanig op dat de bewegelijke frontman zijn publiek letterlijk gaat opzoeken. Op het einde van de set gaat hij zelfs gewoon op de boxen staan, gaat over tot een potje stagediven. Zijn fans vangen hem op en dragen hem door de zaal terug naar het podium. Maar ook de bandleden stralen emoties en spelplezier uit, en doen meer dan hun duid in het zakje. We zagen op TroyFest die Fields Of Troy waardoor we ooit super-fan zijn geworden nog eenmaal schitteren in al hun pracht en praal… en zijn zeer benieuwd naar de projecten waar de top muzikanten zich gaan aan laven in de toekomst. De puntjes werden compleet op de ‘i’ gezet, het publiek genoot en pinkte een traantje weg .. bedankt voor die mooie jaren Fields Of Troy!
Bear verstaat de kunst om metalcore / hardcore gerelateerde muziek, binnen die chaotische brij, zodanig melodieus te laten klinken dat we vrij subtiel toch enige structuur menen te herkennen. Maar door de bewegelijkheid, en het omver stampen van menig heilig huisje wordt de aandacht eerder gevestigd op de ravage die ontstaat na de doortocht van de Beer. Plots stond er wel veel minder publiek in de zaal voor Bear. Nochtans levert deze band steeds een chaotische show af, waarbij het publiek letterlijk wordt betrokken en muziekinstrumenten, waaronder het drumstel, sneuvelen. De in het wit geklede bandleden zijn natuurlijk één voor één topmuzikanten, die hun instrumenten furieus bespelen. De brulboei van dienst, schreeuw zijn longen gor, maar elk beetje energie dat er nog overschiet, wordt gebruikt om daken er te doen afvliegen. Haast letterlijk!
Het contrast met afsluiter Thurisaz kon niet groter zijn, niet dat het er plots rustig en relax aan toe gaat. Ook Thurisaz haalt een pletwals boven, al is dat eerder een intensief alternatief gedrenkt in doom elementen die je rillingen bezorgen. Toen we de band medio 2005 live zagen op Vlamrock (As) waren we zodanig van de kaart, dat we als een heel ander mens de zaal verlaten. Ook nu bespeelt Thurisaz de meest donkere gedachten in ons onderbewustzijn op een doordachte en intensieve wijze, waardoor je met de krop in de keel hevig staat te headbangen. Thurisaz is wat ons betreft, één van de meest onderschatte Belgische bands die er bestaan, de manier waarop ze op TroyFest een publiek tot hogere sferen kunnen brengen binnen die bijzonder duistere omkadering? Daar slagen maar weinig zogenaamde gerenommeerde bands binnen hun genre echt in. Thurisaz heeft steeds de grenzen van doom gerelateerde muziek afgetaste, verlegd en durft buiten de lijntjes daarvan te kleuren zonder gezichtsverlies te lijden. Dat was in het verleden zo, dat zetten ze op TroyFest mooi in de gitzwarte verf.
Met speciale dank aan Fields Of Troy en Nick Verduynslager (+ Musika.be)
Organisatie: Troyfrest
Desertfest 2022 - Kleurrijke sound in die stoner/psychedelica/doom
Desertfest 2022
Trix
Antwerpen
2022-10-14 t-m 2022-10-16
Erik Vandamme
De Trix was op 14,15 & 16 oktober drie dagen vol gelopen voor een avontuurlijke wandeling in het wereldje van de stoner/doom/psychedelische muziek voor de nieuwste editie van Desertfest.
Desertfest trekt eigenlijk een breed publiek aan , gezien de organisatie niet vies is om buiten de grenzen van de genres te treden; maw bands en artiesten programmeren die hun grenzen aftasten en experimenteren. De uitnodigende club sfeer, met een gezellig terras buiten, met foodtrucks, de bijzonder intimite en gezellige sfeer die er drie dagen heerst, vormen een belangrijk onderdeel om dit verhaal tot een goed einde te brengen. Al deze diverse, aantrekkelijke elementen, het aanbod en de locatie tekenen dit festival.
Wij genoten drie dagen lang van deze kleurrijke sound in die stoner/psychedelica/doom.
dag 1 - vrijdag 14 oktober 2022
De uit Charleroi afkomstige doom/slugde band Hispÿn (****) opent het festival op de gezellige Vulture stage, gevestigd in het Trix café, met een bijzonder emosound van verschroeiende riffs. De teksten van Hispyn zijn gebaseerd op de ervaringen van social worker Esteban Lebron-Ruiz, de zanger. Het klinkt donker en grauw en zowel de zang als de instrumentatie boeien .
Eén zelfde donker, mysterieus kader horen we bij Dommengang (*****) op de Canyon stage, de bovenverdieping van Trix. Dommengang speelt gestroomlijnde riffs en slepende drums. Een kenmerkende ‘stoner’ bedwelmende klank, die je brengen naar woestijnlandschappen. Overtuigende set.
Op Desert stage, in de grote zaal van de Trix, kregen we een experimentele totaalbeleving van IIVII (*****) . Dit is het ambient gerelateerd project rond multi-instrumentalist Josh Graham (Red Sparowes, A Storm of Light) met gitaar en loops, geruggesteund van onheilspellende klanken en drums. IIVII huivert! Adembenemend. Het duo maakt gebruik van beelden op een reuzengroot scherm, die het filmische van dit project nog meer onderstreept. Het is een set waarbij visuele effecten en de intense klank samengaanEens binnengestapt in de wereld van IIVII is een terugweg niet meer mogelijk.
De uit Eindhoven afkomstige band Severant (****) steekt zijn voorliefde voor de '60/'70 muziek niet onder stoelen of banken. Hun psychedelische muziek heeft een donker randje.. Severant maakt het aanstekelijk, gedreven, boeiend. De Nederlandse band heeft voldoende potentieel om binnen de kortste tijd door te breken naar een ruim publiek.
Pink Room (****1/2) is een Gents trio dat vertoeft in het wereldje noisepunk en garagerock. Ze brengen een eigenzinnige, gewaagde versie van het album 'Paranoid' van Black Sabbath, een belangvolle schijf voor iedere post-punk/new wave liefhebber, die zich ook verdiept in het metalgenre.
De band heeft Bart Baele (Speedözer, Tubelight), Lynn Claus (Ponykamp) en Jelle Denturck (DIRK.) uitgenodigd om dit huzarenstuk tot een goed einde te brengen, en slaagt dan ook met brio in zijn opzet. Het slepende en sinistere dat zowel Black Sabbath als de plaat 'Paranoid' zo tijdloos maakt, blijft overeind staan.. Pink Room speelt sterk en verdeint alle respect om dit album te spelen.
Cave In (*****) mocht, achteraf bekeken, de Desertstage afsluiten. De band speelde een ‘headlinerwaardige’ set. Knap hoe de band zich na het tragische overlijden van bassist Caleb Scofield herpakt heeft, niet alleen door het uitbrengen van de overtuigende plaat 'Pendulum', een versmelting tussen de grunge van Soundgarden en het betere metal werk, maar ook live zorgen Stephen Brodsky en C° voor energie! De verschroeiende riffs, de vunzige drumsalvo’s en de zang waren als mokerslagen … Wat een set!
Samavayo (****) uit Berlijn heeft reeds veel ervaring binnen de scene. Met 'Payan' krijgen we een waar meesterwerk in de stoner/psychedelica. Ook live blijkt Samavayo nog steeds tekeer te gaan als jonge wolven. Uiterst genietbaar gigje.
Acid Mammoth (*****) werd ons aangeraden. De Griekse band stond namelijk vorig jaar nog in Trix-café een indrukwekkende set te spelen. En inderdaad, Acid Mammoth was één van de hoogtepunten. Acid Mammoth haalt in de instrumentatie als in de vocals de sloophamer boven. Wat een pletwals! De vettige stoner/doom sound zinderde na door die verschroeiende sound. Schitterend.
De afsluiter op Desertstage dag 1 Brian Jonestown Massacre (***) is ook van een bijzonder kaliber. De indrukwekkende, groovy psychedelische sound is overtuigend en frontman Anton Newcombe heeft een lijzige stem. Helaas bleef de interactie naar het publiek beperkt; de swung ging soms uit het concert door de stiltes, toen de band bezig was aan het stemmen, en Anton een sigaretje opstak. Niettemin, we lieten ons gewillig meeslepen in dat intens, loom psychedelisch klankentapijt.
Geef ons dan maar Gozu (****) die met een stampende set van pure rock en stoner het Trix-café deed daveren. De muzikanten haalden lekker hard uit. Mokerslagen. De imposante verschijning alsook de zang van gitarist Mark Gaffney sprong in het oog. We sloten dus af met een ondoordringbare geluidsmuur.
dag 2 - zaterdag 15 oktober 2022
Zaterdag starten we met een typische stoner set door de Griekse band Half Gramme of Soma (****) . Een mooie woestijnstorm ontstond. Mooi binnen het genre.
"De band biedt in de instrumentatie als in de vocals vuurkracht. Het trio verstaat de kunst om verschroeiend uit te halen, donker en rauw, met een dosis humor" schreven we over het optreden van Gnome (****) eerder dit jaar in N9, Eeklo. En dat is wat Gnome dus ook doet op de Canyon stage, die dosis humor met een duister, luguber kantje … zoals de clown in een circus vaak grappig uitziet, maar ook soms angst kan zaaien, slaan deze opgeschoten kabouters ook diezelfde weg in.. met een lach en een bittere traan tot gevolg. Muzikaal een energieke sound.
Tijd voor levende legendes op de Desertstage. Unida (****) - Unida is de band rond voormalige zanger John Garcia, die in 1995 na de split-up van Kyuss begon met Slo-Burn om later dan door te gaan met Unida. Garcia zelf is er nu niet meer bij, drummer Miguel Cancino en gitarist Arthur Seay laten zich omringen door een andere legendarische zanger Mark Sunshine (Elysium en Riotgod ). De band brengt lekkere old skool stoner, met een lekkere ondoordringbare geluidsmuur. Technisch sterk alvast.
Irist (****) doet Vulture stage op zijn grondvesten daveren door een wall of sound van doom en metalcore. De instrumentatie als de oorverdovende stem van brulboei Rodrigo Carvalho staan in voor een overweldigende gewaarwording. Wat een mokerslagen!
Slomatics (****) op z’n beurt was evenzeer de moeite . Slomatics overdonderde door een intens, lang doom sfeertje te creëren. De band brengt op meeslepende, bedwelmende wijze een hypnotiserend, duister sfeertje, eigen aan het genre. Een verslavende inwerking. Sjiek.
Naxatras (***1/2) was iets aparts. De band speelde fuzzy riffs, voegt keys toe en heeft een langdradige zang. Het creëert een vreemd aandoend sfeertje. De band tast grenzen af en experimenteert met klanken. Een avontuurlijke aanpak van een Griekse band, die niet iedereen aansprak.
Op de Vulture stage hadden we intussen de energiebom Rosy Finch (****1/2), een opzwepende sound van gitaar en drums, om je murw te slaan; daarnaast ook een bijzonder beweeglijke frontvrouw Mireia Porto, die een klok van een stem heeft, rauw en intens. Hier dus een overtuigend sludge feestje, een aanstekelijke wervelstorm, met een knipoog naar de jaren '90.
Radar Men From The Moon (****) heeft een nieuwe zanger Niels Koster. Zij zorgden voor een psychedelisch totaalbeleving. De man schreeuwt zijn keel schor en zet de trommelvliezen onder spanning. Maar ook de sound is de moeite , met verschroeiende riffs, en met twee drummers op het podium ontstaat een overdonderd, oorverdovend geluid.
De gereputeerde Amerikaanse doomband Pallbearer (*****) zorgt voor een rustpunt, dat er eigenlijk geen is. De ferm zware logge sound biedt geen lichtpuntjes. Het ietwat klein beetje licht komt door de kristalheldere stem van de imposante frontman. Een intens, duister , aanstekelijk sfeertje krijgen we , uniek aan de band. Ze tekenen dan ook voor één van de sterkste doom optredens op Desertfest.
We zagen de band My Diligence (****) recent nog op Les Nuits Botanique. ''My Diligence ging als een diesel van start, maar eens het gaspedaal compleet is ingeduwd, werden we overdonderd door prachtige climaxen en werden we van onze sokken geblazen!'', schreven we. De nieuwste plaat ' The matter, the form and power' is een donker, duister fantasieprikkelend meesterwerkje. Ook live gaat het in diezelfde richting door de energieke aanpak, de sound gaat in uitersten, voortkabbelend, opbouwend, zwevend en explosief in een geordende chaos.
Op de bovenverdieping probeert Alunah (***1/2) ons met bezwerende danspassen en hypnotiserende vocals ons toe te laten in hun sprookjesachtige fantasiewereld, van griezelige wezens en liefelijke elfen. Een occulte totaalbeleving waar niet iedereen zich vermoedelijk kon in vinden; wij houden wel van die avontuurlijke aanpak, de lijn tussen lichtvoetigheid en bittere ernst, met een knipoog naar mystieke folklore en sprookjes uit onze kindertijd.
De sloophamer werd plots boven gehaald door Elder (*****) op de Desertstage.. De beste lange songs, o.m. “Compendium” klokt af op dertien minuten. Aan interactie doet de band niet echt, Elder laat zijn muziek voor zich spreken. De adrenalinestoten volgen elkaar op door de snaren die gespannen staan. Die sound krijgt meerwaarde door de beweeglijkheid van de zanger. Een doomsfeertje op z’n sterkst door dat klankentapijt.
Van het ene donkere straatje naar het andere, nu op de Vulture stage (of Trix-Café) waar The Necromancers (****) de strijd aangaan tussen donker en licht. Het is zo bijzonder aan deze band, die zijn inspiratie haalt uit religie, fantasie verhalen uit de Europese folklore en klassieke horror, voorzien van een vleugje humor , die subtiel de kop opsteekt; absurditeit wordtverbonden met donkere gedachtenkronkels. The Necromancers zijn trouwens grootmeesters in het prikkelen van de fantasie, die je als luisteraar zelf mag invullen.
Weedpecker (****)biedt een psychedelisch totaalbeleving op de Canyon stage. De Poolse spacerock band vertoeft letterlijk in hogere sferen. De hypnotiserende klanken en de vernuftige vocals bieden een mooi aanvoelend bevreemdend sfeertje in het heelal. Toch iets aparts met die sound!
Een band zien evolueren in zijn kunnen is n al die jaren nog steeds de hoofdreden waarom we concerten blijven bezoeken, naast de voortdurende ontdekkingsdrang uiteraard.
Red Fang (*****) zagen we enkele jaren terug op Deserfest, ze bliezen ons toen letterlijk omver met een verschroeiende stoner sound. De band is geëvolueerd en uitgegroeid tot het ultieme stoner rock fenomeen , die een waar oorgasme bezorgt. De ene riff na de andere schudt Red Fang uit zijn mouw, zonder oponthoud blijven ze doorbonken tot de muren beginnen te barsten. Red Fang sluit overtuigend dag twee af. Een knaller!
dag 3 - zondag 16 oktober 2022
Wij waren van plan om het op de derde festival dag wat kalmer aan te doen, het werd weer een marathon met zestien bands…
Openen deden we met Polymoon ( *****) de kosmische space-rock band uit Tampere, die met hun debuutalbum, ‘Caterpillars of Creation’ in 2020 een sterke indruk nalieten. Een fijne mix van progressieve psychedelica, dat een buitenaards sfeertje ademt, ietwat ongrijpbaar dat je enkel in het heelal terugvindt. Als het ware een reis naar verre planeten. Een spacy begin van de dag door deze Polymoon , met een tot de verbeelding sprekende frontman in vocals als uitstraling.
Pure rock’n’roll met verschroeiende gitaarlijnen en donderende drumpartijen horen we bij Plainride (****). De band deelde ferme uppercuts uit. Mooi om hen eens aan het werk te zien.
Van eenvoud naar messcherpe death metal, dan belanden we bij Incantation (*****) die op de Desertstage alle registers compleet open trekt. Incantation trekt een ondoordringbare, donkere geluidsmuur op met allerlei mokerslagen. Ook het publiek genoot met volle teugen van deze wervelstorm aan gitaar/zang en drums.
Terwijl we op de Desert stage werden geconfronteerd met de meest intense duisternis, brachten de twee andere podia op de derde dag een klein beetje licht aan het einde van die tunnel.
De Zweedse band Sleepwulf (****)zit in hetzelfde muzikaal bedje van Black Sabbath; die heavy metal sound zorgt voor positief gevoel van welbehagen, lekker stevig en energiek.
Ook de Noorse formatie Slomosa (***1/2) gaat energiek, aanstekelijk te werk, met groovy ritmes en die herkenbare, psychedelische gitaarsound. Met die heldere vocals krijg je die typische 'Tundra rock ' . Een interessante trip, totaalbeleving.
De Poolse band Belzebong (***1/2) sleurt ons weer eens mee naar de donkerste krochten van de Hel, met een vuurkracht waarbij de geluidsmuur dreigt te worden gesloopt, en met een zekere occulte aankleding eraan verbonden. Het is hier meegaan in de trip naar de donkerste kant van je onderbewustzijn. Belzebong confronteert ons ermee!
Cities of Mars (****) combineert stoner met doom. Een groovy donker sfeertje dus. Gezapigweg brengt de band ons een strakke set; een lekkere mix van doom/postrock/sludge en donkere stoner viel in de smaak.
De uit Londen afkomstige stoner band STEAK (****) bracht onlangs een nieuwe plaat uit 'Acute Mania' die een meer psychedelisch kantje van de band laat horen. Dat komt ook live tot uiting. STEAK dompelt ons gezapigweg onder in een dromerige, hypnotiserende, kleurrijke psychedelica, met toch een donker kantje.
Lucifer (***1/2), de Scandinavische doomrockband rond de Duitse zangeres Johanna Sadonis, haalt inspiratie bij heavy metal bands als Deep Purple en Black Sabbath en voegt er iets occults aan toe in die typische doom sound. Heel interessant allemaal zeker omdat ze dit combineren met hypnotiserende visuele effecten. Het zou moeten zorgen voor een onvergetelijke trip naar een fantasierijke omgeving, maar het gaat er allemaal nogal braafjes aan toe, waardoor we lichtjes op onze honger blijven zitten …
Geef ons dan maar de Italiaanse furie van Mr. Bison (*****) die op de Vulture stage alle registers open trekt en binnen een razend tempo tekeer gaat. Wat een uppercuts hier, letterlijk een pletwals. Het publiek geniet met volle teugen.
Stygian Bough (*****) , de samenwerking tussen Bell Witch en Aerial Ruin, is van nog een ander kaliber. De band brengt een mengeling van funeral doom en darkrock, door een intense, logge sound. We zijn ver werwijderd van de harde realiteit en we worden geconfronteerd met onze meest donkere kant. Klonk sterk.
Oorverdovend is een understatement bij Bongripper (***1/2) die vaak start vanuit een traag opbouwende doom, naar een climax toewerkt en de trommelvliezen onder spanning brengt. Een dreigende, krachtige sound dus van een band die grenzen aftast in de genres.
Hippie Death Cult (*****) is een sludgy rock 'n roll-trio met een bevallige vocaliste, die een klokheldere stem heeft. Hippie Death Cult klinkt aangrijpend en sleurt je mee naar een tot de verbeelding sprekende wereld van een doom/sludge sfeertje. De band zet dan ook de Vulture stage in vuur en vlam. Er blijft iets opgewekt onderhuids in die donkere wereld . Wat een verschroeiende totaalbeleving.
Wucan (*****) zorgt op Canyon stage voor een occulte totaalbeleving, door de bezwerende sound en de vocals. Een band als Jethro Tull borrelt op door de flute in de sound. Wucan brengt alvast diezelfde mysterieuze, hypnotiserende , fantasieprikkelende sound , met een knipoog naar de folklore
We hadden al enkele donkere acts gezien, maar wat Wolves in the Throne Room (***1/2) in hun black metal achtige sound doet, is toch ook iets bijzonder. Een intens ritualistische sfeertje creëerden ze. Wolves in the Throne Room gaat in een razend tempo te keer. Een ondoordringbare geluidsbrij, die het licht niet toelaat. Verschroeiend.
We besloten toch nog even te 'verpozen' in Vulture stage , en lieten ons nog éénmaal onderdompelen in een intens sludge sfeertje, met Tons (****). Een emotievolle muzikale wervelstorm, de perfecte afsluiter voor deze boeiende derde dag Desertfest 2022.
Neem gerust een kijkje naar de pics @Romain Ballez
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4383-desetfest-antwerp-2022.html?ltemid=0
Organisatie: Desertfest (Belgium)
BUSKERfestival Herent 2022 - Het ultieme huiskamerconcert
BUSKERfestival Herent 2022
GC De Wildeman
Herent
2022-09-30
Erik Vandamme
We citeren: '' Rootstown en GC De Wildeman stellen met veel trots de 2de editie van BUSKERfestival Herent voor. Deze muzikale wandeling trekt doorheen jullie geliefde cultuurcentrum. In kleine groepen trekken jullie op ontdekking doorheen het gemeenschapscentrum. Bij elke tussenstop staat er een muzikant of groep uit de Rootstown-stal klaar om de deelnemers te beroeren met 100% akoestische liedjes.''
Op 30 september weliswaar … Met een optreden op de zolder verdieping, in de 'trouwzaal', en op twee intieme locaties, werd vooral een soort huiskamerconcert sfeer gecreëerd die tot de verbeelding sprak.
Na een korte voorstelling, werden we dus in groepjes rond geleid, en belandden we in een vrij donker en vooral intieme zaal, waar David Newbould (*****) helemaal op zijn eentje als een straatmuzikant akoestisch zijn songs bracht. Dat de man een verhalenverteller is, bewees hij al met zijn album 'Power Up' - de recensie kun je hier nog eens nalezen .
Ook tijdens die korte set op BUSKERfestival vertelt hij uitvoerig zijn verhalen in zijn muziek als in de bindteksten op een gezapige, humorvolle en emotioneel beladen wijze. Het zijn persoonlijke ervaringen. Je voelt je als luisteraar sterk verbonden .
In een nog intiemere, warmere omgeving vinden we RUTH (*****) die voor de gelegenheid wordt bijgestaan door een cello speler Daan De Meyer; hij is een enorme meerwaarde. Met haar gitaar en zeemzoetige , kristalheldere en bijzonder hypnotiserende stem voert RUTH je naar een sprookjesachtig oord. RUTH ontroert door haar unieke stem en uitstraling . Feeëriek, gelukzalig is het, met een zekere gemoedsrust. Ze promoot haar komende EP en speelt er enkele songs uit. Een hemels mooi akoestisch optreden dus.
Er ging ook een optreden door op de iets frissere zolderverdieping met Mirco Gasparrin (*****) . Hij zorgde voor een warme gloed met z’n zwoel banjo/gitaar geluid die de temperatuur tot een kookpunt deed stijgen. De man heeft met zijn project Everyone is Guilty een plaat uit 'A Wolf and a lamb' , maar zat dus nu helemaal alleen op een stoel. Hij vertelt uitvoerig over zijn twee banjo's die hij mee heeft, en zorgt voor een warm klankentapijt. Op die zolderverdieping zorgt Mirco Gasparrin trouwens voor een cultuurschok die de verschillende windstreken met elkaar verbindt, van het Oosten, het Westen tot het Zuiden en het Noorden . Een wereldse totaalbeleving.
Een Chileen, een Amerikaan en een Australiër zaten eens samen op café … Het zou zo het begin kunnen zijn van een leuke mop. Maar het is ook het verhaal rond Yonder Boys (*****) Het trio leerde elkaar kennen in Berlijn, en stelden vast dat ze alle drie verknocht zijn aan bluesgrassmuziek … Van het één kwam het andere, en de heren besloten samen muziek te maken.
De band bestaat uit banjospeler David Stewart Ingleton afkomstig uit Forster, Australië, gitarist Jason Serious stamt uit Baltimore, USA en Tomás Peralta heeft zijn roots in Santiago, Chili en speelt in de band op contrabas, mandoline en banjo. Verschillende culturen zijn met elkaar geconnecteerd, wat zorgt voor een uiteenlopende muziekstijl. Naast de Bluesgrass horen we elementen uit folk, americana en country. De instrumentatie is met die aanstekelijke banjo en harmonieuze samenzang erg overtuigend. Yonder Boys bracht een gevarieerd en bijzonder kleurrijk slot van deze boeiende avondwandeling.
Het ultieme huiskamerconcert gevoel overheerste.
Pics homepag Yonder Boys @Lissens Johan Photography
Organisatie: Rootstown/GC De Wildeman
Pyrefest 2022 - September 2022 - Een wandeling doorheen donkere straten en gezellige huiskamers
Pyrefest 2022
JH Vizit
Wilrijk
2022-09-23 + 2022-09-24
Erik Vandamme
Pyrefest in Wilrijk heeft kunnen doorzetten na de pandemie en in deze energiecrisis. We waren twee dagen op 23 en 24 september in het gezellige JH Vizit voor een aanbod aan voornamelijk Belgische kleppers die ondertussen een plaatsje hebben ingenomen binnen de metal underground. Het werden twee boeiende dagen van ontdekkingen en bevestigingen, een bonte wandeling doorheen donkere straten en gezellige huiskamers.
dag 1 - vrijdag 23 september 2022
Voor een handvol fans opende Scarificator (***1/2) met lekkere thrash/death metal. De set kwam vrij traag op gang, maar de aanwezigen gaven hen al vanaf de eerste song een welgemeend applaus, en dat zorgde ervoor dat de band een versnelling hoger ging gaan schakelen. Deze band bestaat uit klasse gitaristen, die duivelse riffs uit hun instrumenten toveren, geruggesteund door een drummer die knetterende mokerslagen uitdeelt.
Wat Scarificator brengt, is wellicht niet vernieuwend, maar je voelt wel dat de band tot veel in staat is. Ze speelden een verschroeiend heet slot, waarbij een kleine mini moshpit ontstond en de gitarist zelfs even van het podium sprong.
Geef deze jongens nog wat tijd in het clubcircuit …
Lekkere old school heavy metal, met een donkere twist daarbovenop, kregen we met Cardinal (***1/2). Vanuit Mechelen put het jonge grut inspiratie uit het repertoire van de Britse heavymetalbands als Judas Priest en Saxon, net bands waarmee we groot zijn geworden. Hun strakke sound krijgt meer pit , biedt adrenalinestoten en raakt niet aan de roots. Een beetje meer variatie had gemogen. Band met groeimogelijkheden.
Speed Queen (*****) heeft een bijzondere charismatische frontman Thomas Kenis. Samen met de band gaat hij er tegenaan, het siert hen. Meteen krijgen we snoeiharde riffs en knetterende drums. Het gaspedaal blijft stevig ingedrukt. Er is meer volk en Thomas port het publiek aan. Op het eind waagt hij zelfs een sprong in de armen van zijn fans.
"Speed Queen is ondertussen geëvolueerd van een doorsnee speed metal bandje, tot een geoliede machine waar iedereen diezelfde kant uitkijkt.”, schreven we over hun optreden op Evil Or Die Fest in 2018. Ze moeten echt niet onderdoen voor grotere bands. Klasse!
Pure heavy metal/hardrock uit de jaren '80 vind je ook terug bij een band als Wildheart (****) met hun lekker aanstekelijke riffs en drums. Die vroegere ingesteld en muziek tekenen voor een leuk muzikaal feestje. Wildheart heeft een lichtjes uitzinnig publiek nodig, vanavond zagen we het publiek eerder teruggedrongen, dat aan het genieten was. De beweeglijke frontman deed zijn uiterste best en de aanwezigen reageerden redelijk enthousiast. Wildheart verdiende meer door hun onversneden, eerlijke aanpak.
Schizophrenia (****) speelt 'old school' extreme metal! Ze stonden eerder dit jaar in TRIX als voorprogramma van Evil Invaders. Ze hebben de nodige vuurkracht om de boel te doen ontploffen in gelijk welke club. De band had op Pyrefest af te rekenen met een storend achtergrond geluid. Hun old school set overtuigde door de messcherpe riffs , de adrenalinestoten, de drums en de rauwe vocals.
dag 2 - zaterdag 24 september 2022
Voor het programma op zaterdag hadden we twee podia, de Pyre Stage en de Hermit Stage. Het zorgde voor een totaalbeleving, die de bonte wandeling van donkere straten en gezellige huiskamers mooi onderstreepte. Publiek en band staan gewoon heel dicht bij elkaar. Een interessant concept, dat je o.m. terugvindt in de Music City in Antwerpen, een geliefde locatie voor de doorsnee 'underground' metal liefhebber..
Rechttoe-rechtaan klinkt de melodieuze hardcore formatie Piron (****) uit Aalst . Ze gingen er ferm tegenaan. Uppercuts werden uitgedeeld en de beweeglijke frontman stond voor het podium zijn longen gor te schreeuwen, en porde het publiek aan mee te bewegen. Er was op dit uur nog niet zoveel volk, maar ze speelden alsof een uitzinnige menigte voor hen stond.
Ihloosuhree (****1/2) gooit het over een andere boeg, en dompelt ons onder in een donker sfeertje. Een intense duisternis dus . De beelden die ze toonden, waren huiveringwekkend en soms waanzinnig van aard, o.m. gieren die zich voeden met menselijke resten. Wat een demonisch geheel.
Throatsnapper (***1/2) zit ook vervat in die aparte wereld. "Hier komt de klemtoon op loodzware, ijzige riffs en bedwelmende, knallende drums. Zanger Wouter Goolaerts heeft een grauwe, indringende stem. Throatsnapper zorgt voor een intense totaalbeleving; het is een soort duistere macht die je strot dichtknijpt met klauwen, happende naar adem en je verdwaasd achterlaat in een donkere hoek.", schreven we over het optreden van de band op Catacombfest 2021. Spijtig genoeg was er weinig tot geen interactie met het publiek enkel de mededeling dat er cd's te koop waren … Hun zware doomachtige muziek sprak voor zich en had een hypnotiserende inwerking op de donkere ingesteldheid.
Works of the Flesh (*****) zorgt voor een feestelijke stemming in die donkere, hevige sound, een wervelwind van duistere gedachten met een vleugje humor. Ze konden lekker hun ding doen. De muzikanten gingen fel tekeer , wat een energie samen met de beweeglijke frontman, die in je gezicht brult. Puike set.
Aeveris (****) is het vrij nieuwe project rond brulboei Louis Soenens en bestaat uit leden van o.a. Fields Of Troy, Thorium, Lethal Injury, Always Fallen en Horizons. Hun muzikaal project overtuigde door messcherpe riffs en bommen energie. De bandleden straalden tonnen spelplezier uit, en renden van de ene kant naar de ander kant. Een muzikale wervelwind met evenzeer een duister kantje. Sterk.
Incinerate (****) is al sinds 2008 bezig , en brengt speed/thrash metal met een donkere twist. Strak en energiek klinkt het. Wat een wilde rollercoaster creërden ze.
WALFANG (****) was een beetje de vreemde eend in de bijt met hun doomachtige, blackened, speed/death metal. Hun sludge/post rock/metal hoorde wel degelijk thuis op dit festival. WALFANG trok alle registers open en bouwde een ondoordringbare geluidsmuur op en loodste ons van de ene naar de andere climax. We waren sterk onder de indruk van die muzikale combinatie en hun gedreven set.
Slaughter the Giant (*****) is duidelijk gegroeid in hun muzikaal kunnen en performance. Ook hier een tsunami van donker geweld … De muzikanten zijn geconcentreerd bezig en de beweeglijke frontman zoekt zijn publiek op. Ze zijn goed op elkaar ingespeeld. Slaughter the giant brengt een boeiende, gevarieerde set.
Binnenkort komt de nieuwe plaat uit: https://www.facebook.com/events/1108304500100719 ; op basis van deze verpletterende mokerslag, is die plaat en hun concert een aanrader.
Serpents Oath (*****) brengen nog meer duisternis mee met hun occulte black metal. De band is uitgegroeid tot een vijfkoppige slang die al kronkelend en sissend zijn weg baant door het zompige blackmetal land. Intens, doordringend gaan ze te werk. Wij lieten ons gewillig meevoeren naar dit donkere bos, en werden tot pure waanzin gedreven.
Hun symboliek sprak boekdelen. Dit was een black metal optreden met een verschroeiende sound en aparte visuals. Ze lieten ons verweesd achter …
When Plagues Collide (****) mag de Hermit Stage afsluiten, en gaf het beste van zichzelf met een opmerkelijk energieke set van deathcore. When Plagues Collide ging snel, krachtig tekeer. Een set vol mokerslagen. Een strakke, daverende sound dus. Sjiek in het genre.
Mijn mama heeft altijd gezegd dat spelen met vuur gevaarlijk is, sommige bands doen het toch gewoon maar… Bütcher (*****) maakt maar al te graag gebruik van occulte rituelen, met brandend kaarslicht op het podium, later zou dat podium zelfs bijna letterlijk in brand staan.
Zijn ze op het podium iets apart , het zijn gewone, sympathieke gasten naast het podium, die je prompt aanspreken en stevig de hand drukken met een glimlach op de lippen.
Live transformeert de band naar een meute demonische wezens recht uit horror films, sages en legendes; een vervaarlijk kijkende frontman die als een demonisch wezen zijn slachtoffers rauw lijkt te verscheuren. Hij heeft een bulderende stem. Een visuele act die op het netvlies blijft kleven.
Bütcher zet een uur lang het podium in vuur en vlam, die de put van de Hel compleet open zwaait en de kolkende lava stroomt eruit.
De sound gierde door ons lijf. Wat een indrukwekkende gewaarwording, maar eentje die we gewillig ondergingen. Een vurige knaller die het festival afsloot.
Pyrefest was een boeiende tweedaagse met deze verschillende bands.
Organisatie: Pyrefest, Wilrijk
Zingem Beeft 2022 - Standhouden en veel meer dan dat
Zingem Beeft 2022
De Mastbloem
Kruisem
2022-09-17
Filip Van der Linden
Het ene concert na het andere festival wordt afgelast. Net nu het na corona opnieuw allemaal mag en kan is er de inflatie en de energiecrisis. Mensen denken twee keer na voor ze een ticket kopen. Geef ze eens ongelijk. De voorbije jaren hebben ze almaar tickets besteld voor evenementen die uitgesteld of afgelast werden. En nu wordt er opeens heel veel tegelijk georganiseerd, terwijl er behalve concerten nog veel andere feestjes moeten ingehaald worden.
In die omstandigheden mag Zingem Beeft een pluim op de hoed steken om niet alleen stand te houden, maar ook nog eens de helft meer publiek te lokken dan vorig jaar. Over de affiche zal elkeen wel wat te zeuren hebben, maar als organisatie liep alles op wieltjes. Zelfs het uurschema werd netjes aangehouden.
Zingem Beeft zat bovendien in een nieuw jasje, met een nieuwe locatie en een nieuwe datum, want dit indoorfestival ‘verhuist’ op de agenda van november naar half september. Tegelijk blijft de organisatie trouw aan zijn formule met een doorsnede van de beste metal die België momenteel te bieden heeft, verdeeld over zes bands en tegen een bescheiden ticketprijs. Omdat de vorige editie uitverkocht was, wordt dit indoorfestival voortaan nog een maatje groter en is er de verhuis naar De Mastbloem in Kruishoutem (Kruisem).
Het is daarbij heel jammer dat de eerst aangekondigde headliner Spoil Engine verstek moet geven. Het had mooi geweest om die Belgisch-Nederlandse band in Kruisem aan het werk te kunnen zien met de nieuwe zanger(es), maar dat zal voor een volgende editie zijn.
Op tijd komen is een mooie deugd. Wie dat bij Zingem Beeft deed, kreeg Patroness als aperitief. Deze band uit het Antwerpse is nog maar sinds 2019 actief en verwerkt doom en black metal tot een eigen sound. Deze band bracht eerder dit jaar het album ‘Fatum’ uit en dat album vormde de hoofdmoot van de set in Kruisem, aangevuld met “Dominae”, een track van hun eerste demo. Sterke nummers en de band speelde zijn set heel nauwkeurig en tegelijk met veel agressie. Het is bij Patroness zanger Guy die met de meeste aandacht gaat lopen. Een geboren entertainer en een man van het grote gebaar. Hoewel het niet eens zo warm was in De Mastbloem stond hij al snel in bloot bovenlijf en dan kwam er nog een (ander) zwembandje aan te pas. Misschien was er in de lyrics iemand aan het verdrinken, maar wat de bedoeling daarvan was, werd niet meteen duidelijk. Maar het is een formule die werkt. Het reeds aanwezige publiek werd naar het podium gezogen en bleef daar in de ban van deze master of ceremonies. Hij dankte hen uitgebreid om al zo vroeg aanwezig te zijn en dan ook nog eens ‘niet weg te lopen naar de toog. Fijne band. Hier willen we nog meer van zien en horen.
Stories From The Lost brengt postmetal met een progressieve toets, en met zuinige maar puntige bindteksten . De band uit Zottegem draait al een hele tijd mee en bracht al vier albums uit. Daarvan is ‘Alternate Endings’ uit 2020 het meest recente. Dat album vormde de hoofdmoot van de set in Kruisem, met aan het einde nog een oudere track, “The Haze”. Deze band werkt al even aan ideeën voor nieuwe nummers, maar daarvan kregen we nog niks te horen op Zingem Beeft. Stories From The Lost was op Zingem Beeft misschien niet de bekendste band op de affiche of de band die het meeste publiek tot voor het podium wist te lokken (wat toch mooi lukte), maar deze band was wel voor heel wat mensen een aangename ontdekking.
Deathmetalband Carrion had op Zingem Beeft misschien wel de meest fanatieke fans mee en had dan ook al vooraf gewonnen spel. Deze band had vier nieuwe nummers voor te stellen, van een album dat heel binnenkort zal uitkomen. Voor het nieuwe nummer “Genetic Alteration” werd tijdens Zingem Beeft zelfs een live-clip opgenomen. Carrion moest hard werken om het publiek te overtuigen en dat lukte vooral dankzij het entertainende talent van gitarist Mathieu en het charisma van zanger Sven.
Your Highness mixt sludge met groovemetal en stoner. Deze band bracht zopas nog de EP ‘The Ragbag Vol. 1’ uit en hoewel wij nooit de beste waren in wiskunde leert de ervaring ons dat daar doorgaans een ‘The Ragbag Vol. 2’ op volgt en die werd in Kruisem inderdaad aangekondigd, net als het album dat de twee EP’s optelt. Eerder dit jaar speelde deze band nog de Morgue aan flarden op Alcatraz Open Air, een kunstje dat ze eerder al uithaalden op Graspop, Desertfest en Pukkelpop. Als Your Highness Zingem niet kon doen beven, dan niemand, dachten wij vooraf en we kregen gelijk.
Cobra The Impaler was de vervangende subheadliner op Zingem Beeft en deze band wist iedereen in het publiek te imponeren. Afgaand op het aantal mensen dat de hele set voor het podium bleef staan, mocht deze band misschien zelfs nog een plaatsje hoger staan op de affiche. Hun veelgeprezen debuutalbum ‘Colossal Gods’ opende de deuren naar heel wat grotere festivals in ons land. Sinds ze hun live-debuut maakten op Headbanger’s Balls is deze band nog gegroeid als vijfkoppig podiummonster en zeker in aantal fans. Dit is een band die nu de stap moet zetten naar de buitenlandse podia. Of ze maken nog zo’n sterk album als hun debuut. Dat mag ook.
Reject The Sickness promoveerde door het afzeggen van Spoil Engine tot headliner van Zingem Beeft en deze melodic deathmetalband heeft al verschillende Europese tournees op zijn palmares. Eerder dit jaar deden ze een Europese tournee als support van het Poolse Vader en ze speelde ook al op Metaldays in Slovenië en op Graspop. Sinds 2007 brachten ze reeds drie albums uit en in Kruisem brachten ze een dwarsdoorsnede van die albums. Dit was niet alleen muzikaal een heel degelijke set, ook de lichtshow en de niet aan inflatie onderhevige rookkanonnen maakten het helemaal af.
Het is altijd leuk om een festival te zien groeien en voor Zingem Beeft is het einde van de groei nog niet in zicht. Volgend jaar in september zijn wij alvast opnieuw van de partij.
Organisatie: Agera Events
Strawberry Festival 2022 - Psychedelica troef!
Strawberry Festival 2022
Maison Folie Moulins
Lille
2022-09-16
Ollie Nollet
Strawberry Festival is een bescheiden festival met een voorliefde voor psychrock en neo-psychedelica. Twee avonden met telkens vier groepen plus op zaterdagmiddag enkele gratis acts. Na drie jaar te zijn uitgeweken naar Villeneuve-d'Ascq keerde het festival dit jaar terug naar Lille, meer bepaald naar Maison Folie Moulins, een mooie zaal met een capaciteit van 600 man annex een bar (La Bulle Café) waar ook geregeld optredens plaatsvinden. Op vrijdagavond hadden ze dit jaar een line-up in elkaar geknutseld waaraan ik niet kon weerstaan.
vrijdag 16 september 2022 - Eerste groep die ik zag was The Kundalini Genie, een vijftal uit Glasgow dat reeds een vijftal jaar actief is en evenveel platen heeft gemaakt. Zanger Robbie Wilson zag eruit alsof hij net terug was uit Woodstock met zijn hoed en lange jas met bontranden. Na het eerste nummer vlogen die evenwel in de hoek. We hoorden behoorlijk strak gespeelde neo-psychedelica die heel hard aan The Brian Jonestown Massacre deed denken zonder daarbij een kopie van die band te zijn. Vier enthousiaste jongens (twee gitaren, bas en drums) en een meisje, dat er een beetje als een verwelkt kamerplantje bijstond, op toetsen boden ons lekker deinende psychedelische rock die bleef boeien tot de laatste noot met als toetje een gesmaakte versie van "Oh! Sweet nuthin'" van The Velvet Underground, inclusief een flard " Hey Jude" en enkele ooh oohs van de Stones.
De belangrijkste reden van mijn aanwezigheid waren The Spyrals uit L.A.. Ik was die groep op 3 februari 2020 al eens gaan zien in de Pit's waar ze toen verstek moesten geven wegens gestrand in Engeland door een defecte camionette. Een hartgrondige vloek volgde pas enkele maanden later toen hun plaat ‘Same old line’ verscheen want dat bleek een echte parel te zijn. Het was ook die plaat die ze nu kwamen voorstellen. Het werd wel even wennen want bassist Michael McDougal bleek vervangen door een toetseniste, Georgia Feroce, wat toch voor een andere sound zorgde terwijl ik zijn stem, die hier heel wat omfloerster klonk, ook niet meteen herkende.
Na een korte aanpassing kon ik toch volop genieten van deze heerlijke band. Zanger Jeff Lewis keek voortdurend bijzonder ernstig en liet zich niet één keer betrappen op een glimlachje. Maar wat hij bracht met zijn behoorlijk vintage sixties klinkende Fender Mustang was van een adembenemende schoonheid. Het sixties gevoel werd nog versterkt door het orgeltje van Georgia Feroce.
Toch bleef dit hedendaags klinkende en af en toe van een flinke portie fuzz voorziene bluesy psychrock die down to earth gehouden werd door de roffelende drums van Dash Borinstein. Hoogtepunt was ongetwijfeld "Same old line" waarvoor Jeff Lewis zijn mondharmonica opduikelde. Even later gebruikte hij dat kleinood als slide. Lewis was intussen zodanig goed op dreef dat hij een druk gesticulerende organisator, die wou dat het voorbij was, niet eens opmerkte. Feroce die het wel zag had gelukkig niet het lef om haar baas hier attent op te maken tot grote frustratie van de man aan de zijlijn. Schitterend einde van een schitterende set!
Het was de tweede keer in zes dagen tijd dat ik de uit Toronto afkomstige maar tegenwoordig in Londen wonende Tess Parks aan het werk zag. Alhoewel ‘zag’ veel gezegd is want op Leffingeleuren waren er enkel wat vage silhouetten in een fel rood tegenlicht te zien. Gelukkig was dat hier anders en kon ik nu eindelijk ontwaren wie er in Leffinge ons die hallucinante trip bezorgde. De vijf musiceerden hier voor een groot wit scherm waarop versneld groeiende paddenstoelen en andere natuurbeelden geprojecteerd werden waardoor ze hun anonimiteit te grabbel gooiden. De setlist zal wellicht identiek geweest zijn als die in Leffinge, toch was het opnieuw zalig wegglijden in die psychedelische roes. Nu zag ik dat een Mellotron (van de Italiaan Francesco Perini) verantwoordelijk was voor die warme synth klanken en Mike Sutton die altijd verfijnde gitaarriedels fabriceren. En Tess Parks zelf, die bleef verbazen met die diepe, hese stem die je helemaal niet verwacht bij zo'n jonge, tengere vrouw. De songs waren evenredig geplukt uit haar vier platen met als uitschieters "Right on" en "Please never die".
Deze set was, nu we de muzikanten zagen, wat minder mystiek maar toch minstens even sterk als in Leffinge.
Organaistie: Bains de minuit productions, Lille
Leffingeleuren 2022 - Eclectischer dan ooit
Leffingeleuren 2022
Festivalterrein
Leffinge
2022-09-09 t-m 2022-09-11
Ollie Nollet
Na twee jaar behelpen met afgeslankte corona-edities kon Leffingeleuren dit jaar opnieuw uitpakken met een volwaardig festival. Vooraf had ik nog enige twijfels over de affiche maar na afloop bleken die, zoals gewoonlijk trouwens in Leffinge, totaal onnodig geweest te zijn.
Het werd een meer dan geslaagde jaargang met veel volk en een rijk palet aan muzikale stijlen.
Op vrijdag konden de gevestigde waarden me niet echt overtuigen maar werd ik wel verrast door enkele sterke Belgische groepen. Zaterdag kende met Tess Parks en Triptides twee absolute hoogtepunten. Op zondag werden we van het ene uiteinde van het muzikale landschap naar het andere geslingerd wat niet kon beletten dat dit veruit de mooiste dag was met als apotheose een overdonderend Clamm.
dag 1 - vrijdag 9 september 2022
Allereerste band dit jaar was Heisa, een drietal uit het Limburgse Hoeselt onder leiding van bassist Jacques Nomdefamille, iemand die we de laatste jaren vooral aan het werk zagen met het onvolprezen Peuk. De drummer verscheen op krukken maar dat bleek gelukkig geen belemmering te vormen want Heisa pootte een dijk van een set neer. Met zo'n groepsnaam verwacht je misschien vooral veel herrie maar dat viel best mee. Heisa creëerde een weidse sound vol verrassende wendingen en ziedende uitbarstingen waarin ik af en toe zelfs wat prog invloeden meende te horen. Een nummer dat mank liep werd opnieuw ingezet wat loonde want het bleek één van de beste uit een set die van de eerste tot de laatste noot bol stond van de spanning. Dit was meteen het beste wat ik zag op vrijdag.
Dali Muru & The Polyphonic Swarm bleek vervangen door het Brusselse duo Kidiot. De eerste twee nummers werden vooruitgestuwd door de verrassend rudimentair klinkende gitaar van Bart Ostyn (Absynthe Minded) wat zorgde voor scheurende garagerock waarin zanger Nick Defour, voorzien van een indrukwekkend nektapijt, alle duivels in zich losliet. Daarna schoof Ostyn zijn gitaar aan de kant ten faveure van een synthesizer die al even rudimentair klonk maar helaas ook voor spuuglelijke klanken zorgde. Die schelle elektronische sound joeg me de gordijnen in.
Party Dozen, een duo uit Sydney, nam een indrukwekkende start. Drummer Jonathan Boulet boetseerde met zijn samples een onheilspellend zware sound, verwant met doommetal, terwijl Kirsty Tickle als een bezetene tekeer mocht gaan op sax. Maar de twee beperkten zich niet tot dat ene kunstje en zochten geregeld andere oorden op als dub, triphop of zwoele nachtclub jazz. Niet alle samples waren even gelukkig gekozen maar de immer rondhossende Tickle, die haar sax langs twee kanten gebruikte (bovenaan om in te zingen), bleef me begeesteren. En tijdens "Macca the mutt" hoorden we zelfs Nick Cave! Hoewel zijn inbreng beperkt bleef tot het herhalen van dat ene zinnetje "I got a mutt called Macca" prijkt Nick Cave toch maar mooi op hun loonlijst!
Meetsysteem staat voor zanger-toetsenist Ricky Cherim uit Amsterdam. Bijgestaan door een bassist en een drummer zorgde hij voor perfectionistische, Nederlandstalige pop. Dromerige synths werden afgewisseld met authentieke Fender Rhodes klanken, het had zeker wat. Helaas bleek mijn naar opwinding hunkerende ziel het geduld niet te hebben om hier lang naar te luisteren.
Met Protomartyr en Millionaire stonden vrijdag twee min of meer gerenommeerde groepen op de affiche die zo goed als volledig aan me voorbijgegaan zijn en daar zal waarschijnlijk niet meteen verandering in komen. Protomartyr uit Detroit is sinds 2010 actief en kwam er hun vijfde plaat ‘Ultimate success today’ voorstellen. Het viertal werd voor die gelegenheid aangevuld met Kelley Deal (The Breeders) op toetsen. We werden ondergedompeld in een unieke, deprimerende sound waarin zanger Joe Casey, voortdurend een pilsje in het vuistje gekneld, alle vrijheid kreeg om zijn teksten wat zeurderig te declameren. Wringende postpunk met aan Mark E. Smith schatplichtige vocals waarin nauwelijks plaats was voor variatie. Velen genoten er wellicht met volle teugen van terwijl ik vooral die schaarse momenten wanneer ze uit dat keurslijf ontsnapten (meestal wanneer Kelley Deal voor een heerlijke tweede stem mocht zorgen) koesterde.
Vervolgens zag ik op de gratis toegankelijke Busker Stage Barno Koevoet (uit Brugge). "& The Duijmschpijkers" is blijkbaar uit de naam geschrapt want ze stonden wel degelijk met zijn vijven op het krappe podium. Dit nieuwe project van Arno Vanhoutte (Budget Trash) belaagde ons met brutale, no nonsense punk gegoten in korte, explosieve nummers. Niet alles was even sterk, vooral die nummers waar ze de punk even lieten voor wat het was en ze het tempo danig lieten zakken durfden al eens sputteren. Maar dat zag ik graag door de vingers want dit was gewoon een feestje en dat hadden ze vooraan, waar het er nogal wild aan toe ging, goed begrepen.
Millionaire was al een tijdje bezig toen ik arriveerde maar rouwig zal ik daarom niet zijn. Ik heb alle respect voor Tim Vanhamel maar de set van Millionaire liet me toch grotendeels koud. De sound klonk veel te gezwollen en had dringend nood aan een liposuctie. Nummers als "Los Romanticos" en "Champagne" hadden daar iets minder last van maar zelfs dat kon me niet opbeuren.
Na die lichte ontgoocheling verbeet ik de vermoeidheid en trok naar het café voor een laatste optreden en dat heb ik me zeker niet beklaagd. Maze ontstond meer dat tien jaar geleden in Brugge maar hebben nu met zijn vieren hun thuisbasis in Gent. De eerste twee nummers vond ik nog doordeweekse postpunk maar gaandeweg wist Maze me meer en meer te verbazen. Dit bleek plots allesbehalve doordeweeks terwijl postpunk de lading eigenlijk niet volledig dekte. Een zoemende bas en een snedige gitaar gecombineerd met de getormenteerd galmende zang zorgde voor een niet aflatende spanning. Waar zanger Arjen Verswijfelt eerst nog wat zenuwachtig leek, ontpopte hij zich plots als een echt podiumdier. Maar dan één die vooral voor het podium actief was terwijl hij zelfs niet te beroerd was om een poging tot crowdsurfen te wagen. Zo viel er totaal onverwacht nog een parel uit de kast.
dag 2 - zaterdag 10 september 2022
Mijn zaterdag begon in de Kapel met The Lounge Society uit het Britse Hebden Bridge (West Yorkshire). Vier frisse, jonge snaken die elk hun instrument perfect beheersten, gaven er het beste van zichzelf. Gemakshalve bij de postpunk geclassificeerd, ik hoorde eerder britpop met funk invloeden die toch wat te arty klonk.
Van dat laatste had Opus Kink, een zestal uit Brighton, alvast geen last. Zij lieten ons proeven van een originele, aanstekelijke mix van punk, jazz en folk. Voorman Angus Rogers, in blote bast en op blote voeten, haalde daarbij alles uit de kast. Hij dook af en toe het publiek in waar hij dan theatraal op zijn knieën neerzeeg. Later verdween hij plots in de coulissen om enkel in een slip, hoog genoeg opgetrokken om zijn billen de vrije baan te geven, terug te keren en zo een spectaculair dansje uit te voeren bij een drumsolo. Naast die fratsen werd er ook nog muziek gespeeld die soms wat hoekig klonk, duidelijke Balkan sporen vertoonde en geregeld in een deugddoende chaos belandde. Hun grootste troef waren evenwel de twee blazers (trompet en sax) die voor een wat feestelijke sfeer zorgden.
Aan ambitie hebben de jongens van Famous (Londen) geen gebrek. Hun naam alleen al! Zo gaven ze net als The Beatles een rooftop concert in Londen. Waarom niet! In de rug gesteund door een bas, drums en vooral een tape zwalpte zanger Jack Merrett met een zelfverzekerde grijns over het podium. Ook al gecatalogeerd bij de postpunk terwijl Merritt me eerder deed denken aan een dronken crooner. Terwijl we een volgestouwde sound horen viel er niet zo gek veel te beleven op het podium waardoor ik uiteindelijk het hazenpad koos. Onterecht liet ik me vertellen want Famous zou dan toch nog enkele hele knappe nummers uit hun hoed getoverd hebben.
De muziek van The Mysterines uit Liverpool wordt omschreven als grunge of fuzzy rock. Ik hoorde iets wat ik gewoon rock zou noemen en vraag me af of dat eigenlijk nog kan. Duidelijke invloeden uit zowel de seventies als the nineties, in een klassieke bezetting (twee gitaren, bas en drums) zonder al te veel franjes. Met Lia Metcalfe hebben ze een fantastische zangeres in huis en voor de rest moeten The Mysterines het enkel hebben van de muziek. Bindteksten waren er niet buiten "The next song is..." en statischer kan een optreden nooit worden. De vier openden met het fabelachtig mooie "Under your skin" en helaas was daarmee hun beste kruit reeds verschoten. Slecht werd het zeker nooit en la Metcalfe bleef bezielen maar het bleef vergeefs wachten op een even mooie parel als die eerste song. Misschien de setlist even omgooien?
Tess Parks uit Toronto heeft vier platen gemaakt waarvan twee met Anton Newcombe van Brian Jonestown Massacre. Zo weet je meteen ook in welke richting je het moet gaan zoeken: neo-psychedelica. De langzaam voortschrijdende nummers werden gestut door een onwrikbare psychedelische muur waarin de immer subtiele gitaar en de warme synths of piano de opvallendste onderdelen waren. Uiteraard was de hoofdrol voor de laconieke zang van Tess Parks met haar uit duizenden herkenbare hese, lage stem. Toch kan ik heel goed begrijpen dat sommigen hier op afknapten. Met een beetje kwade wil zou je kunnen stellen dat Tess Parks slechts één song heeft. Veel variatie was er inderdaad niet en sommige songs bleken perfect inwisselbaar. Tot overmaat van ramp zagen we door dat felle rode tegenlicht enkel donkere silhouetten op het podium (van de drummer was er zelfs helemaal geen spoor te bekennen). Maar wie in staat was die bezwaren aan de kant te schuiven werd meegezogen in een roes van zaligmakende psychedelica waarbij alle genotmiddelen verbleekten. Een hallucinante trip die nog lang zal nazinderen.
De Gentse weirdo's van Shht klutsten allerlei genres door elkaar met als resultaat iets dat eerder op een kermis thuishoorde. Er viel wel wat te beleven. Zanger James De Graef, een adonis enkel in korte broek gehuld, beklom alles wat er te beklimmen viel. Maar aan hun muziek beleefde ik evenveel plezier als aan een rotte kies. Zo hoorde ik onder meer een Emerson, Lake & Palmer pastiche en een slaapverwekkende drumsolo.
Ook dit jaar was er een editie (de derde) van Duyster Live in de kerk met naast de plaatjes van Eppo Janssen een viertal sessies waarvan ik de laatste meepikte. Mess Esque is een Australisch duo dat bestaat uit Helen Franzman (ook gekend als McKisko) en Mick Turner (naast Warren Ellis en Jim White ooit lid van het befaamde Dirty Three). Voor deze sessie werden ze verrassend bijgestaan door twee extra muzikanten (een bassiste en een drummer). Het werd een moment van rust waarbij de dromerige vocals van Franzman als een warm dekentje aanvoelden. En natuurlijk was het leuk om Mick Turner nog eens terug te zien hoewel zijn gitaar slechts voor wat rimpelingen zorgde, zij het hele mooie dan.
Na deze ingetogen sessie volgde meteen het brute geweld van Ditz, een vijftal nozems uit Brighton. Ditz is een groep die opkomt voor de rechten van de LGBTQ+-gemeenschap, vandaar misschien dat zanger Cal Francis erbij liep als een keurig schoolmeisje. De set kwam bijzonder moeizaam, met veel te veel haperingen, op gang. Net toen ik begon te twijfelen of ik wel zou blijven dook Francis het publiek in om er tot helemaal achteraan te blijven ronddolen. Blijkbaar het sein voor de rest van de band om zich te herpakken. Plots klonk hun noisepunk met beukende drums en gekartelde gitaarriffs bijzonder strak. Loeihard maar tevens steeds melodieus terwijl Francis bewees, in tegenstelling met de meeste andere zangers van dit soort groepen, dat hij wel degelijk kon zingen. Bijna sloeg het noodlot toe toen hij tijdens een verkenning van de uithoeken van het podium plots met een ferme smak op de begane grond terecht kwam. Gelukkig zonder erg want uiteindelijk werd dit toch nog een memorabel optreden.
Het Oostends-Leffinges i am batman speelde een thuismatch op de Busker Stage wat bijzonder veel volk op de been bracht. De vier tapten uit verschillende muzikale vaatjes maar waren op hun best wanneer ze de seventies pot leeg schraapten. Zou hier een nieuwe Jerry Garcia zijn opgestaan? De looks heeft Lieven Verkouille alvast.
En dan werd het stilaan tijd voor het fenomeen Willy Organ, de redder van het Vlaamse levenslied. Niet dat mijn verwachtingen hooggespannen waren want zo'n reddingsactie vond ik niet meteen noodzakelijk. Toch keek ik hier naar uit omdat ik Willy Organ ken uit een vorig leven toen hij nog de charismatische voorman was van het schromelijk ondergewaardeerde garage/roots bandje The Tubs van wie ik een hondstrouwe fan was. Zo'n vier jaar geleden zette hij The Tubs op non-actief en begon totaal iets anders. Na een paar jaar ploeteren krijgt hij nu eindelijk hetgeen hij nooit kreeg met zijn groep: aandacht en succes. Tot mijn verbazing verscheen hij niet alleen op het podium. Aan een enorme mixtafel volgestouwd met pintjes herkenden we zowaar Bart Cocquyt van Pink Room die tevens voor de tweede stem zorgde. Qua credibility kon dit alvast tellen.
Maar dat veranderde uiteraard niets aan de muziek. Die bleef wat het was: spitsvondige, humoristische teksten gegoten in goedkope, meezingbare songs telkens voorzien van een luide, banale discodreun. Dat laatste ergerde me mateloos terwijl het publiek er met volle teugen van genoot en werkelijk uit zijn hand at. Toen Willy, badend in het zweet, plots besefte dat hij zijn handdoek vergeten was kreeg hij onmiddellijk een truitje toegeworpen van iemand van vrouwelijke kunne. Ganse nummers werden door voornamelijk vrouwelijke fans meegezongen alsof we ons op een schlagerfestival bevonden. Toch leek één nummer min of meer aan de banaliteit te kunnen ontsnappen: "Vlaamse stoverij" met een marcherende en met een Duitse punthelm getooide vedette. Willy Organ gaf het publiek wat het wou en heerste moeiteloos over Leffingeleuren.
Bij Triptides uit L.A. ging het er heel wat verfijnder aan toe maar zij waren dan ook veroordeeld tot het café. Het drietal heeft reeds negen platen uit waarvan ik slechts de laatste twee ken. Die klinken mooi en veelbelovend maar soms ook wat te braaf en te perfectionistisch. Vanaf de eerste noten al werd duidelijk dat Triptides live veel beter uit de verf zou komen. In een aanstekelijke mix van West Coast pop en psychedelische rock mocht de gitaar van Glenn Brigman hoogtij vieren. De infectieuze grooves en de opzwepende harmonieën tussen Brigman en bassist Stephen Burns waren van een bedwelmende schoonheid. Eigenlijk was dit een set met niets dan hoogtepunten, toch wil ik er een paar songs uitpikken. "I won't hurt you" waarin Brigman met zijn twaalfsnarige Dillion gitaar akelig dicht in de buurt van The Byrds kwam en het fenomenale "Revelation blues" waaraan een duizelingwekkende gitaarsolo werd gebreid die op de plaat niet terug te vinden is. Verder hoorden we ook nog een smaakvolle Tom Petty cover. Dit overtrof mijn stoutste verwachtingen.
Tegen beter weten in ben ik daarna nog even Lebanon Hanover (Berlijn/Newcastle) gaan zien. Even dacht ik nog, gezien de talloze kaarsen, bij een herdenkingsplechtigheid van de queen te zijn terechtgekomen maar dit waren wel degelijk Larissa Iceglass (gitaar, synths) en William Maybelline (bas). Even uit hun kerker losgelaten bestookten ze ons met het soort gothic new wave waarvan ik dacht dat het al jaren uitgestorven was. Zeggen dat dit gedateerd klonk is een understatement. Vluchten leek me de enige optie.
dag 3 - zondag 11 september 2022
Vito (uit Gent) was dit jaar de enige vertegenwoordiger van americana op Leffingeleuren. Vito is nog steeds de groep van Vito Dhaenens, zoon van Derek (van Derek And The Dirt). Een uitgebreid gezelschap met maar liefst vier gitaristen en zus Ciska, die voor de tweede stem zorgde, kwam er hun debuutelpee ‘The Restless Kind’ voorstellen. Derek heeft een mooie doorleefde stem terwijl de band duidelijk alle knepen van het vak onder de knie had. Dat resulteerde in bloedmooie americana of liever belgicana die genoeg gevarieerd was om te blijven boeien. Met Mauro Bentein hadden ze bovendien een heel expressieve gitarist bij die af en toe vreemde bokkensprongen maakte. Zo viel er visueel ook nog wat te beleven. Eén Tess Parks was immers meer dan voldoende.
Milk TV uit Brussel is het vehikel van de Franse bassist Matthieu Peyraud die voorheen ook al actief was bij die andere intrigerende Brusselse groep, Phoenician Drive. Samen met gitarist Casper De Geus (Moar, Brorlab, O'Grady) en drummer Thomas Vaccargin zorgde hij vroeg op de middag al voor het nodige vuurwerk in de Kapel. Moeilijk vast te pinnen, ik hou het maar bij een mix van punk en no wave. De zenuwslopende grooves gecombineerd met exotische ritmes waren niet altijd even behapbaar maar spannend bleef het in ieder geval wel. Met die afgeknepen noten hadden ze iets van Devo maar dan zonder de elektronica. Fascinerende set.
Met Ill Considered zagen we vervolgens weer totaal iets anders: impro jazz uit Londen. Ik ben absoluut geen jazzkenner maar ik hou er wel van. Wat ik hier zag leek me van een meer dan bovengemiddelde klasse. Idris Rahman nam ons met zijn wonderlijke sax mee langs onbekende maar toverachtige wegen. Hier was geen ontkomen aan. Sherpa's van dienst waren twee uitzonderlijk knappe muzikanten: een hypnotiserende bassist en een drummer die tijdens enkele explosieve momenten wel van een andere wereld leek te komen. Ill Considered bewees met deze schitterende set dat ook jazz zijn plaatsje verdient op Leffingeleuren.
Beduidend wat minder talent op het podium daarna maar dat maakte het niet minder straf. Joe & The Shitboys zijn een stel plattelandsjongens van de Faeröer eilanden die uit pure verveling een punkbandje hebben opgericht. Zelf noemen ze zich a band of bisexual vegan punks. Wellicht een reactie op het ultraconservatieve klimaat op de eilanden waar de homohaat nog welig tiert. Ook zijn groezelige t-shirt met opschrift "Wrestling Gay" zal waarschijnlijk een sneer zijn in die richting. Joe bleek een imponerende persoonlijkheid die voortdurend provoceerde, geen blad voor de mond nam en het ene politieke statement na het ander de zaal in vuurde. "If you believe in eating meat start with your dog" was er maar eentje van. Bovendien wist hij handig het publiek te bespelen door bijvoorbeeld iedereen eens een grondige "fuck you" door zijn microfoon te laten roepen of de toeschouwers dicht bij zich te roepen, ze vervolgens te laten zitten om ze daarna te laten rechtveren en dansen. Dit was trouwens na Ditz en Willy Organ reeds de derde ‘sit-down’, als dat maar geen nieuwe trend wordt. De haveloos geklede Shitboys lieten hun punk rauw en primitief klinken terwijl de nummers uiterst kort bleven. Het kortste klokte af op twee seconden en bestond uit één welgemikte vloek. Joe & The Shitboys: punk zoals het ooit bedoeld was!
Eblis Alvarez (Bogota, Colombia) moet een handige jongen zijn. De platen van zowel Meridian Brothers als zijn andere groep, die ik dit jaar nog in de 4AD aan het werk zag, Los Pirañas neemt hij helemaal in zijn eentje op. Hier met de Meridian Brothers liet hij zich omringen door vier muzikanten om een wervelende show vol opwindende roots salsa ten beste te geven. Ik heb altijd een beetje moeite met Latijnse muziek maar hun cover van "Son of a preacher man" vond ik zelfs beter dan het origineel van Dusty Springfield.
Naar aanleiding van het pas verschenen ‘Crackdown’ van GA-20 gewaagden enkele recensenten van een heuse blues revival waardoor ik wel erg benieuwd geworden was of Zach Person (Austin, Texas) daar deel van zou uitmaken. De oeropstelling, gitaar en drums, liet alvast het beste vermoeden. Person begon indrukwekkend met een smerige garageversie van Jimi Hendrix maar vanaf het derde nummer zakte mijn aanvankelijke enthousiasme tot ver onder nul.
Van die oeropstelling bleek helemaal geen sprake want er liep voortdurend een tape mee waarop we zelfs achtergrondzangeressen konden horen. Resultaat was een sound die veel te pompeus klonk en nog maar eens leek te bevestigen dat de blues doodziek is. Maar het kon nog erger. Zo verscheen er plots een special guest op het podium die niemand minder dan Shtevil bleek te zijn. Een gitaarbeul uit Mechelen die zo vol is van zichzelf dat hij het niet eens zou merken als de tent leegliep (wat ook gedeeltelijk gebeurde). Een nummer dat gepresenteerd werd als de nieuwe single lag volledig in de stijl van The Black Keys, ook al een groep die een tijdje het noorden kwijt is. De laatste twee songs brachten opnieuw wat beterschap maar dat kon mijn immense teleurstelling niet wegspoelen.
Het eerste nummer dat ik van de Berlijnse Derya Yildirim en haar Grup Simsek hoorde was een lange psychedelische instrumental met nogal wat vreemde klanken. Het smaakte beslist naar meer maar wat volgde waren meestal Anatolische folksongs waarin de psychedelica iets minder nadrukkelijk aanwezig was. Het bleef wel mooi met de uitermate sympathieke Yildirim op baglama (Turkse luit) die ook nog eens, misschien net iets te veel, wat uitleg gaf bij de gebrachte nummers.
Vanishing Twin uit Londen is de groep rond Cathy Lucas die je zou kunnen kennen van Fanfarlo. De groepsnaam verwijst naar het vanishing twin syndrome (verloren tweeling syndroom) waarbij tijdens de zwangerschap van een tweeling één foetus verdwijnt. Cathy Lucas zelf is zo een alleen geboren tweeling. Op het podium hield de groep het bij experimentele pop met een licht psychedelische inslag. Op een gegeven moment zetten de groepsleden roze maskers op terwijl Lucas zich omdraaide en haar masker op haar achterovergeslagen hoed plaatste. Wat voor een bevreemdend effect zorgde. Intussen sloop er nogal wat gepingel in de muziek en werd het me net iets te artistiekerig.
De verwachtingen waren hoog voor het Australische Clamm (Melbourne). De groep wordt immers vaak in één adem genoemd met Stiff Richards en Amyl & The Sniffers, twee groepen die live een onuitwisbare indruk op me nalieten. De drie groepen zijn ook bevriend met elkaar hoewel ze muzikaal toch een eind uit elkaar liggen. Zo mixt Amyl haar punk met een neut ouderwetse hardrock terwijl Stiff Richards dan weer zweert bij no nonsense seventies punk. Clamm houdt het bij powerpunk in de traditie van landgenoten Cosmic Psychos. Het was een wat vreemd beeld hoe de drie daar ietwat bedeesd op het podium stonden terwijl ze een muur van bruut geweld aan het bouwen waren en de lijven vooraan tegen een steeds hogere snelheid tegen elkaar botsten. Terwijl de beukende drums van Miles Harding en de onwrikbare bas van Maisie Everett een onstuitbare pletwals fabriceerden zorgde Jack Summers voor de nodige nuances met een soms versplinterd klinkende gitaar waarbij hij zijn in wanhoop gebottelde teksten uitspoog. Niet dat ik er zoveel van verstaan heb maar het gevoel dat we hier met een unieke groep te maken hadden was er zeker.
Dit was de gedroomde afsluiter van Leffingeleuren hoewel er anderen waren die die rol Sylvie Kreusch toedichtten.
Organisatie: VZW De Zwerver - Leffingeleuren, Leffinge
Frietrock Metal Fest 2022 - Een emotionele trip in de metal underground
Frietrock Metal Fest 2022
Hoendergaarsen
Arendonk
2022-08-26 t-m 2022-08-28
Erik Vandamme
Sinds enkele jaren gaat in de Kempen een uiterst gezellig metal festival door, Frietrock. Een evenement waar de 'underground' van de het metal in de kijker wordt gezet. De uiterst sympathieke organisatie vind je op elk metal festival of concert over het hele land. Of dit nu Graspop, Alcatraz of een kleinschalig festival is, de Frietrock Metal Fest crew leeft metal. Helaas, eerder dit jaar stapte bezieler en organisator Jan 'Kilowat' Daneels uit het leven. Er ging een schokgolf doorheen het metal landschap, maar zijn leuze indachtig ''treur niet om mijn heengaan, vier mijn leven'' bleef zijn echtgenote en vrienden niet bij de pakken zitten. Zo werd zijn as op een heel pakkende wijze, op verschillende plekken die hij een warm hart toedroeg, uitgestrooid. O.a. in de moshpit van Fractured Insanity op Alcatraz Metal Fest. De filmpjes op de sociale media spraken boekdelen, en zorgden ook hier voor opwellende tranen in de ogen.
Met man en macht werd gewerkt om ook dit jaar de editie van Frietrock Metal Fest te laten doorgaan, die stond geheel in het teken van het aandenken aan Jan, het werd een emotionele trip in de metal underground, waar vooral ‘het leven’ werd gevierd. Zoals Jan het wou! De meeste bands brachten dan ook een mooie ode op het podium, en overal zag je ‘een hamer’ verschijnen, als eer aan 'The hammerguy', zoals Jan werd genoemd.
dag 1 - vrijdag 26 augustus 2022
We starten met de band Bèrelor (****) . Deze bonte meute ongeregeld houdt er blijkbaar van een chaos te laten ontketenen. Een aanpak met klemtoon op een feestelijke stemming. Een sound van adrenalinestoten en vuurbollen zijn hier het muzikaal statement voor de metalliefhebbers.
De Antwerpse gigant Temptations For The Weak (*****) is altijd een energieke band geweest. Band vol overtuiging. De band is al sinds 2010 bezig, en heeft ondertussen een stevige reputatie opgebouwd. In 2020 werd een nieuwe zanger aangetrokken Jadran Beauprez, die in andere projecten reeds bewees over een imposante stem te beschikken. Met een gloednieuw album, 'Fallen from the Stars', een schok van een plaat, zet Temptations for the Weak op Frietrock de puntjes op de 'i'.
Live speelt de band ingenieus en doordacht. Jadran overschouwt de menigte met zijn imposante verschijning, en zet een tandje bij. De hard werkende muzikanten gaan mee in zijn niet aflatende werkethiek. Het gaspedaal blijft ingedrukt, iedereen gaat overslag; een verschroeiend metal feest is het resultaat. Temptations For The Weak is klaar voor de volgende stap.
Afsluiten deden we met een Judas Priest tribute. Contrete Priest (****) grossiert in het oudere werk van Judas Priest, en voegt er iets unieks en eigenzinnig aan toe. We zijn niet echt fan van tribute bands,, maar Concrete Priest klonk energiek overtuigend en wist iets extra’s aan toe te voegen . Een mooie tribute en een knap slot van de eerste avond
dag 2 - zaterdag 27 augustus 2022
Zaterdag was de topdag van Frietrock met een zeer grote opkomst.
Wardogs (***1/2) , openingsact, zet een ijzersterke, energieke set neer, met een overdonderende sound, niet echt vernieuwend of uniek. Maar goed genoeg om ons in deze sfeer onder te dompelen.
Our Common Sense (****) kleurt buiten de lijnen van de metal scene. In hun biografie staat 'post-metal'- wat uiteraard klopt - zie en hoor je een zekere punk attitude. Die post-hardcore kwam op de recente plaat 'Harbinger of Calamity' boven. Live is er een ideale versmelting tussen die donkere gedreven sound en de vocals. Puike set.
Backdoor Solution (***1/2) heeft de definitie van 'rock-n-roll' zeer goed begrepen. De band haalt alles uit de kast, en dompelt de tent onder in een gezapig headbangend rockfeestje, met het nodige spelplezier. Wat een oerkracht.
Wat meer 'female power' on stage nu, Worlds Beyond (****1/2) bestaat uit verdomd sterk solerende gitaristen, uit een klassiek geschoolde zangeres die met haar bijzonder hypnotiserende stem en uitstraling, het publiek doet wegzweven naar een spookachtige, sprookjesachtige wereld. Muzikaal een interessante parel.
The Catalyst (*****) brengt progressieve death metal met een duidelijke boodschap, ''We are Catalyst and we bring you Progressive, Melodic Death Metal with songs inspired by the many political, economical en ecological fears and failures of today's society."
The Catalyst gaat gebald, vuurkrachtig tekeer. De zanger/frontman intrigeert met zijn imposante stem en uitstraling, je krijgt de ene na de andere uppercut. De tent stond in vuur en vlam, en alsof dat nog niet genoeg is drukt The Catalyst het gaspedaal nog meer in. Wat een verschroeiende wervelstorm!
Afscheid nemen in stijl! Turbowarior of Steel (*****), een pure thrash/speed metal band, houdt er mee op …Stoppen op een hoogtepunt van ons kunnen, was het antwoord. Een energieke band die de nodige humor , kwinkslagen aanbracht en op niet afhoudende wijze bezig was, met moshpits tot gevolg. Turbowarior Of Steel weet goed waarmee ze bezig zijn, lekker het gaspedaal indrukken en ervoor gaan . Een overtuigende, speelse aanpak die hen sierde .
Virus Inhumanity tapt uit een heel ander vaatje. Virus Inhumanity (*****) kleurt donkerzwart, met een set die geen zonlicht verdraagt. De bijzonder (g) rauwe aanpak moet je even doorslikken . We gaan gewillig mee in deze intense, oorverdovende donkere trip. Virus Inhumanity brengt duisternis over de zonovergoten weide.
Malfeted (*****) speelt een soort Death metal dat je gegarandeerd koude rillingen bezorgt. Een verschroeiende aanpak, die iedereen mee sleurt in hun donkere wereld. Er is ook een speels kantje en ergens in die donkere tunnel is er ook een lichtje te bespeuren. Malfested doet de temperatuur naar een kookpunt stijgen.
Een band als Patroness (*****) brengt donker en licht nauw samen. Patroness gaat verschroeiend, emotioneel tekeer, en laat hun support blijken voor de organisatie. Ze zorgen voor een daverend feestje om ‘het leven’ te vieren . Patroness grijpt bij het nekvel , confronteren je met een donkere wereld en zoeken in die sound een positief kantje. Ze hebben een sterke beweeglijke frontman , die op het einde van de set met ontbloot bovenlijf het publiek opzoekt. Sterke live band dus!
Works of the Flesh (*****) is nog niet zo lang bezig, maar heeft ervaren muzikanten in de scene. In de donkere instrumentatie als in de vocals overtuigen ze. Works of the Flesh heeft tonnen spelplezier. De zanger en frontman Tim De Meyer gaat letterlijk tussen het publiek, en zorgt voor een leuk feestje. Een band die als duiveltjes uit een doos je puur instrumentaal en vocaal omver blazen.
Slaugter The Giant (*****) had in eerste instantie af te rekenen met een nogal terughoudend publiek, en moesten het gaspedaal diep indrukken om hun doel te bereiken. De band heeft een charismatische, imposante frontman. De band overtuigt gaandeweg het publiek, een werkethiek die zorgt dat op het einde van de set niemand meer stil staat. Klasse!
Abacination (***1/2) is geen ABBA coverband, zoals we ons grappend lieten ontvallen; de bandleden zien er alleen niet imposant uit, ze klinken ook imposant. Maar in momenten soms ook een beetje rommelig. Muzikaal overweldigend door de diverse adrenalinestoten, die ons lekker doen meedeinen.
Fields of Troy (***1/2) gaan nog enkele concerten spelen, waaronder hun eigen Troyfest op 22 oktober, en dan houden ze er ook mee op. Een band die een rollarcoaster aan emoties liet opborrelen in hun riffs, en drums . Ze zijn perfect op elkaar ingespeeld. Frontman Louis Soenens grijpt bij het nekvel met z'n vocals , sferisch en met een lichte echo naar boven.
Een angstgevoel en innerlijk genot overvalt ons. Een knaller van een afscheid concert is het echter niet geworden. Er ontbrak wat vuur om het overweldigend te maken. We wensen hen alle succes in de nieuwe projecten.
Primal Creation (****) zorgt dan voor een tsunami. De sound krijgt elan door de vocaal sterke beweeglijke frontman. In een woord klasse wat deze band deed .
Fat Bastard (*****) kon de Battlefield (of ook de main stage) afsluiten. Een ferm gesmaakt emotioneel concert. Jorn Mazet liet de geest van organisator jan, een heel close vriend btw, over de weide waaien. De belofte werd gemaakt om zijn leven te vieren, wat Fat Bastard ook deed. Ze deelden mokerslagen uit. Fat Bastard ging nogal te werk. Wat een gedrevenheid.
Er volgde nog een optreden van Slayer! in een tribute vorm door Slagter ('****) . De fans van Slayer werden op hun wenken bediend; net zoals op Concrete Priest voegt Slagter er iets extra’s aan toe met een snuifje humor. Iedereen ging uit de bol. Fijne afsluiter.
dag 3 - zondag 28 augustus 2022
Na twee bijzonder intense dagen begon dag drie al met een aanrader … Wound Collector (*****). Een fijne , unieke combinatie van death metal met sax , die een groovy jazz tune met zich meebrengt. Wound Collector durfde experimenteren en trok de registers op in dat death metal genre. Uiterst origineel van een band die grenzen doet vervagen in het genre.
"Vers vlees uit Pelt! "Met hun strakke riffs, zwevende melodieën en breakdowns om op te moshen creëert Asvana een zware, doch toegankelijke sound. " staat te lezen op hun vi.be pagina. Asvana (***1/2) speelt hun eerste festival optreden ooit, op Frietrock. En dat is ook te merken. De band beschikt over potentieel en die kenmerkende oerkracht , maar gebrek aan podium ervaring zorgt ervoor dat ze er eerder krampachtig staan … Last van zenuwen denken we. Het is nog een kwestie van tijd, afwachten dus wat de toekomst brengt …
Darker Days Ahead (***1/2) had zijn fanclub mee; we spotten heel de dag wel ergens een T-shirts van de band. De muzikanten vuren riffs af en zorgen voor een potje headbangen. Hun aanpak is eenvoudig, doeltreffend, die rock en blues kruisen. Darker Days Ahead speelde een gezapig setje.
Tijd voor een meer stevige hap. Wröng (****) bestaat uit leden van Los di Maggio's, Koncept, Violent city, Lucky sinners, OCD, en nog een berg personen van (solo)projecten. De band schopt lekker om zich heen in hun punkrock. De heren gaan wild tekeer en het publiek smult van hun muziek. Ook de metal fans gingen mee in het verhaal. Mooi. Een energiek concert.
De brug tussen punkrock en thrash metal is niet zo groot, check Noctural Empire (****) maar eens met hun stevige thrash metal. De band schudt je lekker doorheen, iedereen gaat loos, headbangt of is te vinden voor een mosh.
The Evil Pony's (****1/2) is een bandje met een hoek af … Uiteenlopende stijlen zijn te horen, van punk naar metal met een vleugje absurditeit . Aanstekelijke muziek met een feestelijke stemming dus, iedereen gaat lekker uit de bol. De muzikanten en hun imposante frontman weten goed waar ze mee bezig zijn.
"Cutting edge cross-over metal, sharp as a knife." , lezen we in de introductie van Cuttermes (****) . De muzikanten bieden een spervuur van riffs aan . De beweeglijke, energieke frontman trekt de aandacht. De man loopt heen en weer, en gaat zijn publiek op goedlachse wijze voortdurend opzoeken. Wat een charisma. Ook de muzikanten gaan ontspannend mee in het verhaal . Hun aanstekelijke sound overtuigt. Een leuk muzikaal feestje hier, die zorgde voor een overweldigend gevoel van welbehagen.
Met Cathubodua (****1/2) staat er een van de sterkste Belgische symfonische metal acts op het podium van Frietrock. Met hun album 'Continuum' lieten ze in 2019 al horen veel in hun mars te hebben. De band rond zangeres Sara Vanderheyden, bewees ook live je te doen wegglijden in een wereld vol magie. Sara is een volksmenner die met haar bijzondere stem, je weet te ontroeren.
We werden ondergedompeld in een sprookjesachtige wereld, met een duidelijk donker kantje, een tot de verbeelding sprekende wereld, waarbij Sara oproept om alle vuisten in de lucht te steken in de vorm van een hamer , als eer aan Jan. Een kippenvelmoment.
Dit is een bijzondere band binnen de symfonische metalscene .
De organisatie heeft een gevarieerde affiche samengesteld, waar iedereen aan zijn trekken komt. Met een naam als Charkutterie (****) weet je bij voorbaat dat hier een absurd sfeervol concert zal afgeleverd worden … Metalcore songs in snelvaarttempo worden afgevuurd , verstand op nul. Charkutterie speelde op kruissnelheid!
Muddler (*****) tapt uit een heel ander vaatje. Muddler is een vierkoppige band uit Lier, bestaande uit Maxim de Soomer (drums), Fons Vloebergs (zang), Ben Kovalewski (basgitaar) en Joeri Arras (gitaar). De band heeft een knappe plaat uit, 'Niets leeft zonder wonden', een bijzonder Nederlandstalig stoner rock pareltje. Ze doopten het om tot SNØCK!
Live doet Muddler allerhande emoties opborrelen en in de spotlight plaatst de zanger zich; Fons haalt de meest acrobatische toeren uit op de boxen, zoekt het publiek op en gaat als een waanzinnige tekeer . De muzikanten gaan ingenieus te werk en doen lekker hun ding.
De teksten van Muddler gaan vaak over de moeilijke kantjes van het leven, en de band slaagt erin die problemen uit het leven, niet alleen muzikaal, maar ook visueel uit te beelden . Een totaalspektakel die bittere ernst met humor verbindt . Overtuigende band.
Over humor gesproken … Het is bijzonder moeilijk om het optreden van Gore Force V (****) echt te omschrijven. Ze brengen een grindcore feestje in de voetsporen van Charkutterie en voegen er death metal aan toe. Gore Force V overtuigt in muzikale absurditeit, zorgt voor een polonaise en de attributen als ballonnen en een groot roos bord in de vorm van een middenvinger onderstrepen het muzikaal geheel. Lekker loos gaan dus zonder al te veel tralala. We vreesden even dat de ballonnen die in de lucht vlogen de PA tafel zouden vernietigen.
Pure Doom krijgen we van Marche Funébre die instaat voor puur muzikaal innerlijk en duister genot . Marche Funébre (*****) dompelt ons ons onder in een donker sfeertje. Opvallend aan hun pure Doom plaat is de lange tijdsduur van de songs. De tempowissels in de nummers , behouden je aandacht. We waren geïntrigeerd door hun duistere sound. Wat een indrukwekkende intensiteit!
De Belgische Gothic Rock/Metal pioniers TORN keren terug als TORN AD (****) met een nieuwe EP ‘The Lost Tapes’. Hier is srake van een old school gevoel van gothic rock/metal die licht brengt in donkere tijden. Met leden van Meantime, Helluray, Exoto, Off the Cross, ... krijg je een band vol sterke muzikanten. Live klinkt de band somber, en bezorgt je kippenvelmomenten. De band laat de muziek voor zich spreken, en dompelt je terug onder in een intense, donkere sfeer; het sloot aan bij Marche Funébre qua sfeer en innerlijk genot, maar onderscheidde zich in energieke riffs .
Afsluiter op de Battlefield stage was Stung (****1/2) . De muzikanten zijn geen groentjes meer. Deze Thrash/Hardcore/Crossover/Metal band is gevormd door ex-leden van Leave Scars, Soultaker en Meantime. Genoeg superlatieven dus , om hier een bommetje te doen ontploffen op Frietrock.
En dat is wat Stung ook doet, met hun opwindende, krachtige, gevarieerde aanpak; thrash elementen smelten samen met crossover. Wat een klankenspectrum en wat een muzikale wervelstorm creëren ze . Het spelplezier siert.
Stung sluit het festival af met een knetterend thrash/crosover feestje! De boel mocht dan ook dan ook nog een laatste keer compleet ontploffen.
Wie er nog niet genoeg van kreeg kon zich nog laveren aan Overtime (****) die door klassieke covers de danslustigen onder ons op hun wenken bediende, na een emotionele toespraak van Inge, die samen met de vele medewerkers en crew op het podium ging staan.
Een bijzonder editie van Frietrock Metal Fest werd op die manier besloten
Organisatie: Frietrock Metal Fest
Razernij: Beerdrinkers & Hellraisers 2022 - Bier, Punk & Rock-’n-roll
Razernij: Beerdrinkers & Hellraisers 2022
Sleutelhof
Rumst
2022-08-20
Erik Vandamme
Razernij: Beerdrinkers & Hellraisers combineert een beertasting met een muziekfestival, De biertjes terzijde, hebben we het over de muziek. Op de affiche stonden enkele stevige punkrock bands die elk op hun eigen wijze zorgden voor de ideale sfeer die bij een ‘beertasting’ passen.
Last minute viel afsluiter Janez Detd uit, maar vond een waardige vervanger onder Fleddy Melculy. Misschien wat vreemd, maar toch, zo’n metalact op een punkrock festival kon erbij, gezien ‘Fleddy’ en zijn kornuiten zich met brio kweten van hun job. Het was een zonnig heel fijn festival, boordevol bier, punk & rock-’n-roll!
Een overzicht
Such Guys (***), een rockcollectief uit Leuven met roots in Rumst, doet zijn uiterste best om het publiek te triggeren , maar slaagde daar helaas niet in. Hun aanstekelijke punkrock was wel de moeite. De jonge wolven missen nog wat pit, lef en podiumervaring. Maar de energie was er . Bandje met potentieel in het genre dus.
Pit en vuurkracht was wel aanwezig bij Stay Idle (****) uit Houthalen. Ook al hadden ze nog niet het publiek mee, ze stampten lekker wild om zich heen. Een energieke aanpak. Ze halen scherp uit en hebben een frontman die bezig is als een bulldozer. Stay Idle brengt punkrock vanuit de buik , wat zorgt voor een eerste echte energieboost.
Wat meer ‘female power’ op het podium nu met Lost From The Start (****), een Limburgs (Zutendaal) female-fronted poppunkcollectief. Zangeres Hilde heeft een sterke emotionele stem en kan verschillende toonaarden aan. De muzikanten spelen aanstekelijke riffs en drumpartijen. Een lekker wervelend poppunk feestje is het gevolg. Hilde is een charismatische entertainer en probeert zo goed mogelijk in te spelen op het publiek. De band krijgt een daverend, gemeend applaus voor hun sublieme poppunk show.
Het eerste deel werd afgesloten door levende legendes F.O.D. (*****) . Binnen de punk rock is F.O.D. ondertussen uitgegroeid tot een gevestigde waarde, die niet alleen op de kleinere maar ook grotere festivals present is. Ze hoeven niet onder te doen voor de zogenaamde grote en internationale namen binnen de scene.
Een kwalitatief hoogstaande set van tonnen energie met een aanstekelijke sound, voorzien van adrenalinestoten en grappige kwinkslagen. Het siert F.O.D. in wat ze allemaal in staat zijn en ze stralen enorm veel spelplezier uit. Dit was een lekker punkrock feestje.
Na een korte pauze begon het tweede deel met een internationale act. The Fire (***) is een Italiaanse pop punk band. Met wat egotripperij weliswaar , alsof ze het hele plein in een oogwenk plat gaan spelen, bestijgen ze het podium. The Fire heeft zijn naam niet gestolen, en zet de boel in vuur een vlam. De band krijgt de handen moeiteloos op elkaar met hun vrij toegankelijke aanpak. Energiek en aanstekelijk klinkt het. Een charismatische band, die wat braafjes klinkt, maar die een sterke uitstraling en dynamiek heeft.
Satanic Surfers (****1/2) zit tussen een vrij poppy en fel gedreven geluid; ze delen mokerslagen uit. Strak en recht voor de raap, je voelt de adrenaline. Een wervelende punkrock sound, wat monotoon, maar treffend, waarbij band en publiek lekker om zich heen stampen. Satanic Surfers drijven het tempo steeds opnieuw op en gaan naar een verschroeiend hoogtepunt; ze gaan steeds op diezelfde harde en rauwe lijn door. Overtuigend!
Wie vreesde dat Fleddy Melculy (*****) wat door de mand zou vallen, na al die punkrock acts, had buiten het natuurlijk charisma van Jeroen en co gerekend. Het is meer dan zomaar een ‘metal’ act. Fleddy Melculy is een strak spelende rock band, die voor dit festival ietwat punkrock toevoegt, wat hen siert.
Fleddy Melculy behoudt een dosis humor en zijn gelukkig niet een parodie op zichzelf geworden. De lekker aanstekelijke songs, de ruwe, harde uithalen, de grappige teksten en kwinkslagen , wat absurditeit , het is er allemaal. De geluidsbarrière staat onder druk.
Fleddy Melculy tekent voor een ultiem warm , aangenaam rock feestje. Sjiek!
Pics homepag Satanic Surfers @Tim Vermoens
Organisatie: Razernij - Beerdrinkers & Hellraisers
Alcatraz Metal Festival 2022 - Zelfs een hittegolf krijgt de metalheads niet stil
Alcatraz Metal Festival 2022
Lange Munte
Kortrijk
België
2022-08-12 t-m 2022-08-14
Frederik Lambrecht
Alcatraz Metal Fest - Vorig jaar nog één van de weinige hardrock- en metal festivals die effectief de deuren mocht openen tijdens de corona-nasleep, dit jaar was het opnieuw prijs en gingen de poorten naar zware gitaren, grunts, danspartijen en moshpits weer open in Kortrijk. Het beloofde een editie te worden waar een hittegolf de kop opstak, maar de aanwezigen keerden hun hoofd richting de 4 verschillende podia en gaven de zon een figuurlijke middenvinger. De organisatie was gelukkig voorzien tegen de warme temperaturen, zodat iedereen die wou de nodige schaduwplekken kon opzoeken, gratis water kon ophalen en zelfs genoeg zonnecrème kon verkrijgen om zijn/haar lichaam meermaals in te smeren!
Op donderdag was er een pré-party, waarbij de omwonenden ook de kans hadden om het festivalterrein van een bezoekje te voorzien. Enkele cover-bands waren geboekt, en dus konden de liefhebbers al inlopen met AC/DC UK, The Iron Maidens, Beuk, Fat Bastard en Bulls on Parade.
Ik arriveerde op vrijdagochtend, waarbij direct duidelijk werd dat de positie van de campings een serieuze verschuiving had ondergaan. Tegenwoordig zijn er verschillende manieren om de nachtrust aan te vatten op Alcatraz Open Air, waarbij er dus de mogelijkheid is om met een camper toe te komen, een friendszone beschikbaar was om je tentje in een vooraf gereserveerd plekje samen te droppen en zelfs luxe tenten die aparte sanitaire blokken en ontbijtregelingen kregen aangemeten.
Bij binnenkomst op het festival kreeg iedereen een groene jeton, die dus in functie van ‘Low Impact’ werd gebruikt. Deze techniek moet dus minder vuilnis op de weide creëren, wat dus ook effectief het geval was. Dit zal ongetwijfeld de nieuwe werking worden in de toekomst, iets wat wij en het milieu enkel maar kunnen toejuichen! Genoeg over de randzaken, op naar de kern van een festival, de bands! Hieronder mijn overzicht van Alcatraz…
dag 1 - vrijdag 12 augustus 2022 - Rivers of Nihil wint nieuwe zielen, Insomnium bekoort, Dark Funeral heerst en Cattle Decapitation geeft forfait!
Eerste stop was in de Helldorado tent alwaar Rivers of Nihil hun kunstjes mochten tonen. Deze technische death metal met een progressief randje ging er vlotjes in…ik zag veel mensen hun hoofd draaien in het voorbij wandelen om mee van de energieke show te genieten. Instrumentaal klopte alles perfect en de klank in deze tent klonk massief. Lekker begin van dit festival!
Lorna Shore was als volgende aan beurt, deze deathcore band is nog maar iets meer dan 10 jaar actief, dus bij velen waarschijnlijk nog onbekend. Helaas klonk de drum niet wat je van een band mag verwachten, waarbij sommige drumpartijen wat rommelig klonken en sommige drumelementen spoorloos waren in de boxen. De tent was redelijk gevuld, maar na enkele nummers was voor me de minder klank toch een beetje een struikelblok…hopelijk volgende keer beter.
Altijd leuk als de mannen van Suicidal Angels hun thrash albums aan de man komen brengen, deze show lag dan ook in het verlengde van hun voorgaande passages. Hun laatste album dateert alweer van 2019, dus ik hoop van harte dat ze binnenkort nog eens de studio induiken om nieuw materiaal neer te pennen. Dusja, hun laatste album ‘Years of Aggression’ werd voluit gepromoot tijdens deze set, waardoor er helaas maar 1 nummer – “Apokathilosis” van de oudere platen op hun setlist te vinden was. Iets meer variatie zou dan toch wat meer geapprecieerd worden door de fans denk ik…
Hierna ging ik richting de mainstage, of zoals ze in Alcatraz zeggen: Prison Stage. Unearth stond klaar om gas te geven, en ik was benieuwd of ze het nog in hun mars hadden. De klank was lekker vol – met uitzondering dan van het technisch mankementje in het midden van hun set waarbij enkel de zang van frontman Trevor Phipps te horen was– en het stof vooraan het podium vloog in het rond. Deze metalcore klonk dus lekker snedig en smaakte naar meer!
Spijtig genoeg voor deze Amerikanen wou ik op tijd zijn in de Swamp tent om de mix van grindcore en death metal van Cattle Decapitation te bekijken…ontnuchterend was het dan ook dat enkele minuten voordat de show moest beginnen de boodschap werd verkondigd dat de band in panne stond ergens in Duitsland. Deze afzegging was helaas een grote teleurstelling, zeker aangezien er nog een band niet op tijd aanwezig kon zijn later op het festival, maar hun show wel verzette naar een later uur. Wat bij deze band dus niet het geval was en een algemene afgelasting bleek. Velen dropen morrend af… om dit wat te laten bezinken ging ik richting ‘El Presidio’ om dit voorval weg te spoelen.
Even later stond ik alweer in de Swamp stage waar Insomnium mocht aantreden…deze Finnen brengen melodieuze Death metal, waarbij ikzelf zelf raakvlakken met Bolt Thrower in hun nummers hoorde…ofwel waren het de vocalen van de zanger die mij deze richting duwden…niettegenstaande een goeie show dat deze mannen aan hun palmares kunnen toevoegen. Al hun albums kregen hoge scores in het verleden, en als je dan ook nog live een prima prestatie kan brengen, dan weet je dat je te maken hebt met een heel goeie band! Ook al scheen de zon buiten, deze donkere muziek fleurde mijn dag op.
Dark Funeral stond hoog op mijn lijstje, want het was alweer een tijdje geleden dat ik hen live aan het werk zag. In het begin was de klank nog niet volledig afgestemd, maar dit beterde na het eerste nummer. Met een nieuw album uit begin 2022 getiteld ‘We Are the Apocalypse’ konden ze nieuw materiaal voorstellen, maar voor me waren nummers als “The Secrets of the Black Arts” en “Open the Gates” van hun EP en debuut album een leuke terugblik op hun beginperiode. Black metal waarbij de duivel vereerd wordt – elk zijn godsdienst natuurlijk – moet duister klinken en drummer Jaloomah - die pas sinds 2018 bij de band aansloot - deed wat van een black metal drummer verwacht wordt. Vocaal gezien werden we meegezogen naar de onderwereld, en met de warmte die al gans de dag het festivalterrein had ingepalmd, was dit een heel leuke verademing. Heel goed optreden!
Ik ging even gaan piepen bij Igorrr, maar deze mengelmoes van stijlen waarbij zelf geopend werd met een dj was voor mij toch een brug te ver…ik hoop dat de aanwezigen er meer van hebben genoten dan mezelf.
Geef mij dan maar Napalm Death, de grindcore vanuit Birmingham staat altijd met dikke stift onderstreept op mijn must-see lijstje, en ook deze show ging ik niet aan mij voorbij laten gaan. Blijkbaar hadden deze Britten zin in een noisy set, want veel bekende nummers moest je niet verwachten.
Enkel bij cover ‘Nazi Punks fuck off’ zag je de meeste reactie bij de toeschouwers. Mocht je uiteraard hun laatste plaat in je bezit hebben, dan kon je gelukkig mee moshen, want dit album was ook goed vertegenwoordigd in hun set. De frontman heeft nog altijd last van ADHD, want hij stond weer elektrisch geladen op het podium. Shane Embury kent geen genade op het podium als het over zijn gitaar gaat en dus vond ik het opnieuw een feestje.
Gelukkig kreeg ook “Scum” en het langste nummer ooit (“You Suffer” - 0,01sec) de nodige aandacht, was het gezellig springen bij “Smash a Single Digit” en zijn er ook nog zekerheden als de frontman de wereldproblemen en politiek hun vet geeft. Tot de volgende show mannen.
Na een slopende dag ging ik richting mijn tent terwijl Accept hun set speelde…aangezien de klank luid genoeg over de Lange Munte galmde, kon ik al wandelend meezingen/neuriën met hun hitjes “Restless & Wild”, “Princess of the Dawn”, “Fast as a Shark” en “Balls to the Wall”. Het enigste wat ontbrak was de originele zanger UDO, ook al deed zijn vervanger zijn stinkende beste…jah, soms zijn bepaalde nummers op het lijf van 1 persoon geschreven. Hierbij sloot ik mijn ogen zodat ik fris en monter dag 2 kon aanvatten.
dag 2 - zaterdag 13 augustus 2022 - Cyclone retestrak, Krisiun is een dodelijk trio, As I Lay Dying verrast mij en Carcass en Testament staan op hun strepen!
Waar Cyclone vorig jaar nog in de kleinste tent te bespeuren was, werden ze dit jaar een grotere tent toegewezen om hun thrash/speed metal op gang te trekken. Deze Belgische band was vorig jaar al meer dan de moeite, en deze show was opnieuw van hoog niveau. Slechts 2 albums in hun bandhistorie, maar 2 albums die hoge toppen scheren. Diegenen die nog niet volledig ontwaakt zijn rond de middag waren dit ongetwijfeld na deze set. “In the Grip of Evil”, “Fall Under His Command” en afsluiter “Fighting the Fatal” sloegen in als een bom en zanger en oprichter Guido Gevels overkeek zijn fans en zag dat het goed was!
Ik bleef rond de Swamp stage hangen en zag opnieuw een afgelasting medegedeeld worden…Heathen was er ook niet op tijd geraakt, en zou hun set aanvatten rond 1u ‘nachts, gelijktijdig met Behemoth.
Exhorder was midden de jaren 90 opeens op hun gat gevallen, maar rond 2019 kwamen ze op de proppen met nieuw materiaal, terwijl iedereen het oudere werk ongetwijfeld een belletje doet rinkelen met bekendste album ‘Slaughter in the Vatican’. Deze thrash band met dosis groove mocht aanvatten, maar het optreden was gemiddeld te noemen. De stem klonk voor mij niet optimaal en de klank kon ook wat luider als je het mij vraagt…maar er waren alvast genoeg riffs om eventjes de nekspieren los te schudden.
Naar mijn weten speelt de Braziliaanse death metal band Krisiun niet zoveel in België, dus ik was present om hen aan het werk te zien. Met een nieuw album die deze zomer uitkwam, vond ik het vooral raar dat maar 1 nieuw nummer werd toegelicht – “Swords into Flesh”. Maar ook van hun debuut stond niets op de set. Dit trio bewees dat je niet uit een grote bende moet bestaan om deftige death metal te maken en ik genoot van het enthousiasme dat ze uitspuwden! Niet zoveel volk in de tent, maar daarom niet minder ambiance, diegenen die erbij waren zullen kunnen beamen dat het een prima set was!
Vio-lence was opgeschoven van uur, gelukkig zag ik dit op de digitale infoborden passeren, dus moest ik niet veel van hun set missen. Vorig jaar moesten ze nog last-minute afhaken, vandaag stonden Sean Killian en co te popelen om te beginnen. Ik viel in bij “Eternal Nightmare” en liet mij meeslepen bij “Serial Killer”, gevolgd door “Calling in the Coroner”. Hun laatste EP ‘Let the World Burn’ mocht niet ontbreken en de aanwezigen lieten zich vlotjes gaan bij de old school thrash bommetjes. Leuk optreden alvast.
De death/black metal band Necrophobic van Stockholm – Zweden was volledig geschminkt en dus klaar om hun dodelijke sound los te laten. Opnieuw wat klankproblemen in het begin, maar deze werden vlotjes verholpen zodat bij “Black Moon Rising” iedereen gewillig zijn vuisten in de lucht deed om mee te brullen. Hoogtepunten: de close up van het gezicht van zanger Strokirk en zijn blote pens, nummers “Mark of the Necrogram” en het vlugge “Devil’s Spawn Attack”.
Ik ging nog eens langs in de El Presidio waar Franky De Smet – Vandamme (jaja, de zanger van Channel Zero) samen met Tom Waes zijn cameraman (Pascal hupperdepup) trakteerden met een Turbeau, het bier die deze zanger zelf brouwde. Net zoals hun dj-set voor mij niet speciaal.
Terug naar Helldorado dan alwaar ik nog een halve set van Der Weg Einer Freiheit meepikte. Deze filosofische black metal is niet makkelijk toegankelijk, en korte nummers hebben ze mijn inziens niet zoveel, dus de lange gitaarmuur moest je kunnen doorstaan om ervan te genieten. De typische uitgesponnen stem vocht tegen de warmte die ontsproot uit de zon, en al bij al toch een meer dan degelijk optreden.
Ene van de weinige keren dat ik dus richting Prison ging, alwaar As I Lay Dying een grote meute volk voor zich zagen opdoemen. Ik ga er vanuit dat deze band al een tijdje niet meer te zien was in onze contreien, want volgens mij stond 75% van de festivalgangers mee te dansen in het stof. Deze Amerikaanse metalcore band klonk energiek, had vlotjes het volk mee en pakte uit met een straffe show. Ikzelf ben niet 100% bekend met hun nummers, behalve dan “An Ocean Between Us” die bij mij het licht deed branden. Ondanks de striemende hitte amuseerden de fans zich en sprongen ze gewillig op en neer met de breaks. Een verrassing!
Het moment was aangebroken om Bill Steer, Jeff Walker en Daniel Wilding te begroeten. De vlag met foltertuigen stond paraat, dus kon Carcass eraan beginnen. “Buried Dreams” was het eerste hitje, en dan ging het verder in snel tempo. De uitvoering was machtig, de haren van frontman vlogen in het rond en de gitaren klonken vinnig. “Unfit for Human Consumption” naaide de boel lekker op en bij “Heartwork” ging het dak ervan. Topconcert, zoals je van deze band mag verwachten. Velen hadden deze Engelsen blijkbaar aangekruist, want de tent was afgeladen vol. Carcass smeekte om nog een nummer te mogen spelen, maar helaas stond de volgende band al paraat…
Chuck Billy had er zichtbaar zin in en dit was ook merkbaar aan de show van Testament. Bay Area thrash van de bovenste plank. “The New Order” was direct een spervuur aan riffs, en “Practice What You Preach” deed de adrenaline een ruk omhoog. Niet lullen maar spelen is hun motto, en ook tijdens deze show werden monologen beperkt…mij zeker niet gelaten want “The Formation of Damnation” ging er vlot in, en met de 3 afsluiters (“Over the Wall”, “Into the Pit” en meezinger “Alone in the Dark” eindigde dit spetterende optreden. Testament maakte een statement dat vele bands nog boterhammetjes mogen eten J Oh ja, wat een prestatie van Dave Lombardo…om te likkebaarden!
Een andere thrash band mocht ook deze editie aantreden, en met hun recente plaat ‘Persona Non Grate’ leverden ze vorig jaar een topplaat af. Verschillende nummers kwamen van deze plaat aan bod. Gelukkig vergeten ze hun ouder werk nooit, dus kon je mee aanschuiven in de moshpit bij “Piranha”, “Bonded by Blood” en danshitje “The Toxic Waltz”.
Was dit één van Exodus betere optredens? Neen, ik vrees ervoor, maar aangenaam was het wel.
We verlieten de thrash scene en stapten over naar de onderwereld, waar Behemoth hun black/death metal verkondigde. Waarschijnlijk hebben ze af en toe gespiekt bij Rammstein, want ook hier was vuur het kernwoord. “Off to War” moeten ze gedacht hebben, want ze klonken venijnig en gebeten. Ook grappig als frontman Nergal luidop de vraag stelt waarom Watain op hetzelfde moment geprogrammeerd stond in de Helldorado tent. Velen knikten meestemmend, maar lieten zich ogenblikkelijk onvermoeid verder gaan met “Blow Your Trumpets Gabriel” en afsluiter “Oh Fater O Satan O Sun!”
De heersers van de onderwereld hadden hun boodschap met bravoure verkondigd alvast.
dag 3 - zondag 14 augustus 2022 - DRI en Sick of it All spelen de tent plat, Thanatos eindigt in schoonheid en Suffocation is de winnaar van de dag! Death metal zet de toon op deze laatste dag…
Het was vroeg dag want Thanatos stond als om 11u15 geprogrammeerd…het was dan ook teleurstellend waarschijnlijk voor de band om maar weinig toeschouwers te zien bij hun afscheidsshow in Alcatraz. Dit is de oudste Nederlandse death/thrash band in metal land, en na een carrière van 38 jaar gaan ze ermee ophouden. Maar dus niet vooraleer ze nog eens hun kunnen in Kortrijk gingen tonen. ‘Emerging from the Netherworlds’ is een topplaat en dus was ik blij dat ze hiervan enkele nummers speelden. De klank stond goed en nummers als “Dawn of the Dead”, “Angelic Encounters” van de gelijknamige plaat en afsluiter “War” waren verwoestend. Het vuurwerk werd aangestoken en deze Nederlandse band werd op applaus onthaald door de aanwezigen voor hun gemaakte carrière en dankbaarheid voor topnummers die deze mannen hebben neergepend. Respect!
Een half uurtje later zag je een band opkomen, waarbij de zanger een Oekraïense vlag meezeulde…1914 was aan de beurt en met hun oorlog getinte teksten is dit uiteraard een spijtige samenloop van omstandigheden. De zanger verwees enkele malen naar de politieke leider van Rusland, maar wij richten ons liever op de muziek zelf. De logge death/doom metal ging erin als zoete koek, en als de zanger dan ook nog gezwind tussen het publiek komt brullen met “Passchenhell” en “War Out” dan heb je een leuk optreden gezien. Een dik applaus vervulde de tent na de show.
Ik luisterde van enkele meters naar Funeral Dress en werd meegezogen in de vrolijke deuntjes, waarbij “Party On” het hoogtepunt was. Een beetje later stond Trauma ook in de Helldorado tent…mij was deze band niet direct bekend, maar toen ik de NWOBH deuntjes hoorde, kon ik mijn benen amper stilhouden. Een band die ik ongetwijfeld verder zal ontleden in de toekomst. Blijkbaar een nieuwe plaat op til in september, iets wat ik zal moeten onthouden.
Death metal van Birmingham, ja, dat kan alleen maar Benediction zijn…hun laatste plaat ‘Scriptures’ werd goed ontvangen door de media en live klonken de nummers van deze plaat ook lekker strak. Deze old school metal band kent de kneepjes van het vak, en dus werden uit diverse albums gevarieerd. Gelukkig maakte ze mij opnieuw blij met de klassiekers “Subconscious Terror” en “The Dreams You Dread”! Als afsluiter had ik gehoopt om “Deadfall”, maar ze kozen zelf voor “Magnificat” (ook een geweldig nummer) en “Agonised”. Leuk en gevarieerd optreden!
D.R.I. was aan de beurt en dat zullen de aanwezigen geweten hebben…vooraan moest je af en toe je hand voor je mond houden, of je shirt boven je gezicht duwen, anders was je puur zand aan het eten door de vele moshpits, circlepits en crowdsurfers die rond je hoofd vlogen. Je moet deze mannen niet leren hoe ze een feestje moeten bouwen…een goeie omkadering, enkele biertjes en een set die de boel laat ontploffen. “Who Am I?” galmde door de tent, “Thrashhard” zorgde voor de zoveelste circlepit, “Abduction” en “I don’t need Society” deden de fans een meter hoger springen. De security achter de dranghekkens zullen ongetwijfeld een goeie nachtrust hebben gehad. Neem daar dan nog de afsluiters “Beneath the Wheel” en “The Five Year Plan” en het feestje was compleet. Vet optreden…dank u dirty rotten imbeciles!
En we gingen door, want Suffocation was aan de beurt. Deze brute technische death metal band van Amerika beukte er lekker op los. Wat een optreden! Ik begon eraan met “Effigy of the Forgotten” van het gelijknamige album en de sfeer zat er direct in. De massieve klank kwam goed tot zijn recht en zanger Ricky Myers heeft met bravoure de lege plek van Frank Mullen ingenomen! Wat een stem heeft deze man. Neem daar de gigantische drumsound en de opgefokte gitaren bij en je kon je laten gaan op “Jesus Wept”, “Pierced from Within” en “Breeding the Spawn”. De menigte werd gek en afsluiten deden ze in stijl met “Infecting the Crypts”. Killer show!
Volgende op het schema voor mij: Aborted…en wat een grote band is dit toch geworden. Van Belgische makelij (waarbij enkel zanger Sven De Caluwé nog als enige van de originele line-up overblijft) die jaarlijks roem en faam opbouwde, en terecht een hoge plaats kreeg op de affiche! De variatie tussen grind en death metal is allesbehalve makkelijk verteerbaar, maar o zo mooi. Starten deden we met “Global Flatline” om te eindigen met “The Saw and the Carnage Done”. Alles ertussen was een salvo aan instrumentale klasse en hoog tempo. Helaas niet de winnaar van de dag voor mij maar ze zaten er dichtbij.
Hardcore en metal samengevat in 1 woord? Ja, Pro-Pain was aan de beurt…ik slofte richting het podium, maar was heel teleurgesteld in het volume. Neen, Pro-Pain moet hard gebracht worden, wat hier voor mij niet het geval was. Gelukkig hangen er op het einde van de tent nog boxen waar de klank wel een beetje beter tot zijn recht kwam. Na eventjes mokken stampte ik toch mee met “Un-american”, “Make War Not Love”, “Three Minutes Hate”, “The Shape of Things to Come” enzovoort. Tot jullie volgend optreden mannen.
En opnieuw was het de beurt aan een death metal band…meer bepaald Cannibal Corpse. Zij mochten de Swamp stage afsluiten en deden dit redelijk berekend. De bindteksten hebben we ondertussen al ettelijke keren gehoord, dus wisten we op voorhand wanneer “I Cum Blood” en “Fucked With a Knife” aan de beurt waren. De machine denderde constant voor en de nekspieren van Corpsegrinder werden traditiegetrouw in gang gezet. We gingen gezellig verder met het krachtige ‘Devoured by Vermin”, het vuile “Stripped, Raped and Strangled” om te eindigen met de hit der hits “Hammer Smashed Face”. Ik zag velen lijkbleek vertrekken na enkele nummers, maar ja, de zwakken moeten er van tussen ;-)
Ik sloot deze editie af met een topoptreden van Sick of it All. Deze hardcore band behoeft geen intro…zanger Lou Koller maande het publiek aan om nog eens alles te geven na een warm weekend en dat slapen voor na hun show was. De aanwezigen begrepen de boodschap en begonnen bij het startsignaal aan de nodige circlepits. Deze frontman kan het publiek makkelijk op de hand krijgen, en ook vandaag was dit weer het geval! “Scratch the Surface” mocht uiteraard niet ontbreken en sloot deze set af. De schoenen vlogen in de lucht en ik genoot van mijn laatste pils en amuseerde mij op de uitstraling van de band.
Arch Enemy sloot het hoofdpodium af, maar ik was dolgelukkig met mijn keuze voor Sick of it All. Editie 2022 van Alcatraz Open Air zat er bij deze helaas op.
De data voor volgend jaar is ondertussen ook bekend gemaakt: 11, 12 en 13 augustus 2023, en je kan zelfs al early bird tickets kopen…er wordt gefluisterd dat Gojira en Megadeth op de affiche zullen prijken, of dit waar is valt weliswaar nog af te wachten.
Alcatraz Open Air 2022, u was prachtig! Tot binnen 365 dagen ongeveer.
Line-up
Vrijdag
Accept, Venom Inc., The Darkness, Stratovarius, Vandenbergh, Unearth, Uli Jon Roth, The Night Flight Orchestra, Warkings, April Art, MGLA, Napalm Death, Dark Funeral, Insomnium, Suicidal Angels, Lorna Shore, Bark, Parasite Inc., Solstafir, Voivod, Igorrr, Pentagram, Vola, Cowboys & Aliens, Pallbearer, Rivers of Nihil, Hangman’s Chair, Urne, Peter Pan Speedrock, King Buffalo, My Sleeping Karma, Dozer, Stöner, Wo Fat, Your Highness, Grotto, Motsus
Zaterdag
Behemoth, Testament, Watain, Death Angel, Carcass, Amaranthe, As I Lay Dying, Exodus, Katatonia, Life of Agony, Enslaved, Ill Nino, Evil Invaders, Vio-Lence, EyehateGod, Necrophopic, Krisiun, Cyclone, Exhorder, Der Weg Einer Freiheit, Heathen, Harakiri for the Sky, Uada, Butcher Babies, Vended, Fractured Insanity, Hippotraktor, March Funebre, Mordkaul, Powerstroke, Saille, Temptations for the Weak, Von Detta, Warhead, Wolvennest, Woyote, Hemelbestormer
Zondag
Arch Enemy, Electric Callboy, Cannibal Corpse, Korpiklaani, Gotthard, Tesseract, Abbath, Diamond Head, Sick of it All, Aborted, Lacuna Coil, Pro-Pain, Suffocation, Ignite, Benediction, DRI, Misery Index, Enforced, Bloodywood, Trauma, The Raven Age, Angel Crew, Bear, 1914, Cobra the Impaler, Darqo, Killthelogo, Lethal Injury, Liar, My Diligence, Panzerfaust, Speed Queen, Thanatos, Turbowarrior of Steel, Wild Heart, Praying Mantis, Satan, Funeral Dress, Ethereal Darkness, Bear
Neem gerust een kijkje naar de pics @Romain Ballez
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/4173-alcatraz-2022.html
Organisatie: Alcatraz Music - Rock Tribune
Lokerse Feesten 2022 - DAG 10 - MEAU , Saint Motel, The Snuts, Louis Tomlinson - Tienerklanken op de Grote Kaai
Lokerse Feesten 2022
Grote Kaai
Lokeren
2022-08-14
Erik Vandamme
Wie ooit jong is geweest in de jaren ’60, herinnert zich wellicht nog de massa hysterie toen The Beatles ergens kwamen optreden. Die soort toestanden kreeg De Grote Kaai in een wat meer sober kader, te verwerken bij het optreden van het fenomeen Louis Tomlinson , ooit deel uitmakend van de groep One Direction. Hij werd iets meer dan een uur laaiend enthousiast onthaald, maar ook MEAU, Saint Motel en The Snuts (voor ons een ware ontdekking) konden op heel wat bijval rekenen.
In de Club StuBru zagen we dan weer een rits hip hop artiesten.
Kortom, dit was een avondje tienerklanken op de Grote Kaai om deze 47ste editie van de Lokerse Feesten feestelijk af te sluiten.
MEAU (****1/2) is door de release van de prachtige EP 'Kalmte' en de doorbraak hit “Dat heb jij gedaan” heel wat harten aan het veroveren. In een al lang uitverkochte AB Club deed ze eerder dit jaar haar eerste echte optreden in ons landje, en overtuigde met brio. Ook de Grote Kaai mocht eraan geloven. Ze heeft een heldere, veerkrachtige stem en ze is en gaat zelfverzekerd te werk. Ze slaagt in een overtuigende, emotievolle set waar de jongeren zich in haar teksten weten te vinden.
Op het nog onuitgebrachte nummer “Onbereikbaar” zorgde ze voor kippenvelmomenten. MEAU pakt dan ook een volle Grote Kaai moeiteloos in, met als climax de hit “Dat heb jij gedaan”, dat door iedereen werd meegezongen.
Er stond in de Club StuBru amper een handvol gegadigden toen Lil Skid (***1/2) zijn set bracht. Met alle doorsnee hip hop clichés, zette hij een fijne set neer, enthousiasmerend.
In 2014 weet de Amerikaanse band Saint Motel (****) te scoren met het nummer “My Type”, zomerse dansbare indiepop kenmerkend voor de vier Amerikanen. Ondertussen zaten ze niet stil en in april kwam de band hun gloednieuwe plaat ‘The Original Motion Picture Soundtrack’ voorstellen in de Botanique, een leuk good feeling concert .
Op de Lokerse Feesten was er nogal wat beweging op het podium. Qua sound was er een knappe sax, die aanstekelijk op de dansspieren inwerkte. De frontman zoekt het publiek op en ontpopt zich tot een ware entertainer, tot hilariteit van de jonge fans, die de band met veel liefde omarmt. Een groovy zomerse vibe waaide dus over de Grote Kaai.
Ondertussen begaven we ons weer naar de Club StuBru voor de volgende hiphopact. K1D (****) is al een tijdje een gevestigde waarde in de Belgische scene en mikt nu nóg verder met ondertussen al een 4de EP in de pijplijn. Samen met zijn kompaan port hij de fans aan en slaagt in een wervelend feestje.
De Schotse band The Snuts (****1/2) was al aan zijn set bezig toen we opnieuw het plein betraden. De band heeft al een sterke reputatie uitgebouwd, maar moet het hier nog wat bewijzen. De vier vrienden sinds de middelbare school (Jack Cochrane, Joe McGillvray, Callum Wilson en Jordan Mackay) staan als een sterk geoliede machine te spelen. Tonnen spelplezier combineren ze met technische perfectie; de strakke set, het werkt aanstekelijk die jong en oud weet te raken. Een energiek optreden en een aangename ontdekking voor ons …
Terug naar de Club StuBru voor onze hiphopartiesten … SOR is één van de grootste muzikale beloftes van Nederland. SOR weet naast rap en zang ook nog te componeren en te producen. Op het podium is het de moeite. Er is een samenzang tussen rappers op het podium en het voltallige publiek. Het klinkt aangenaam opzwepend. Een fijn feestje kon losbarsten! Klasse.
Eerder op de dag doken beelden op van jonge bakvisjes die al sinds de middag stonden aan te schuiven, om binnen te geraken. Louis Tomlinson (****1/2) heeft niet alleen harten veroverd door One Direction, ook als solo artiest is hij goed bezig.
Iets later dan voorzien begint hij eraan, een joelende menigte port hem aan. De man stond in april nog in de Lotto Arena, waar hij zijn debuut ‘Walls’ , dat twee jaar geleden op de markt kwam, voorstelde. Ook hier werd de show gedragen door enthousiaste fans. Louis is een entertainer en weet zijn publiek te bespelen op ingetogen en bezwerende wijze door o.m. z’n charisma en z’n vocals. De menigte gaat ervoor en danst! Z’n band speelt mooie solo’s en brengt de nodige adrenalinestoten aan. Op One Direction songs als “Little black Dress” en “Throught the Dark” ging iedereen uit z’n dak.
Louis Tomlinson tekent voor een ultiem pop rock feestje , met zelfs een heerlijke polonaise. Een knaller van formaat!
Setlist: We Made It//Drag Me Down (One Direction)//Don’t Let It Break Your Heart//Always You//7 (Catfish and the Bottlemen-cover)//Fearless//Only the Brave//Habit//Copy of a Copy of a Copy//Defenceless//Little Black Dress (One Direction)//Walls//Through the Dark (One Direction)//Kill My Mind
Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/2889-lokerse-feesten-2022.html
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren
Lokerse Feesten 2022 - DAG 9 - Kindernamiddag + De Kreuners - Clousseau - Overwinning van de Nederlandstalige muziek
Lokerse Feesten 2022
Grote Kaai
Lokeren
2022-08-13
Erik Vandamme
De Grote Kaai was ook nu volledig vol gelopen voor twee Vlaamse kleppers De Kreuners + Clouseau die tonen dat de Nederlandstalige muziek enorm populair is bij alle leeftijdsgenoten. Regi breidde, in het verlengde, er een feestje aan …
The Clement Peerens Explosition (ook CPeX genaamd) (****) mocht de avond openen, en deed dat met een vleugje absurditeit, kolderhumor en ‘heavy gitaar’ muziek. CPeX is toe aan een afscheidstournee. Het trio haalt allerlei capriolen uit met elkaar en met het publiek. Ze doen het gekscherend of met de nodige kwinkslagen. Drummer Dave De Peuter, is als vrouw gekleed, pruik en van alles, Clement is gewoon zichzelf, en Sylvain Aertbeliën droeg ook een opvallende pruik. Genoeg attributen dus als parodie. Als muzikant moeten de drie niet onderdoen. Ze halen sterk uit. Met het eind van het jaar starten ze hun afscheidstournee. We koesteren hen alvast.
De Kreuners (****) bepalen mee de Nederlandstalige muziek in Vlaanderen. De band heeft van 1978 tot begin jaren ‘80 er voor gezorgd dat Nederlandstalige rock muziek een voorname component werd met verschillende klassiekers en onvergetelijke live concerten.
In 2012 hielden De Kreuners ermee op, maar sinds 2017 zijn ze aan een sterke comeback bezig. Corona hakte deels in op de band. We stelden vast dat Walter zijn stem niet meer is, wat het geweest is, ook al is ie duidelijk aan de beterhand. Ze staan er nog steeds als band en ondersteunen elkaar. Axl Peleman neemt naast de bas ook deels de vocals op zich.
Ook al zijn ze de jongste niet meer, ze zijn nog steeds een heel goed geoliede machine. Ze beleefden tonnen spelplezier, en brengen de songs met zoveel enthousiasme dat iedereen uiteindelijk overslag gaat, van “hun liefde aan Chris Lomme”, het uit volle borst mee gezongen “Lena” of bij “Meisjes Meisje” (een song geschreven door Mauro Pawlowski) tot de reeks hits die elkaar in een snel tempo weten op te volgen.
De Kreuners blijven op hun iets oudere dag nog steeds die charismatische entertainers die het publiek voldoende overtuigen.
Over klasse entertainers gesproken. Ooit schreven we over een optreden van Clouseau (****) in het Antwerpse Sportpaleis ‘Als een band je in een overvol Sportpaleis het gevoel kan geven dat ze staan te spelen voor jou persoonlijk in je huiskamer, dan spreken we van uitzonderlijke wereldklasse’.
Na al die jaren, van 1984 tot nu, staan we nog steeds achter dit statement. Ook op de Lokerse Feesten ging iedereen overslag. “Jij, hij, of zij” legde meteen de lat hoog. Ondanks de paar dipjes zijn Koen Wouters en C° uitzonderlijke entertainers, die blijven doorduwen tot niemand meer stil staat. Kleppers als “Domino”, “Anne” en “Louise” zorgden voor een samenhorigheidsgevoel, waarbij de handen telkens de lucht ingingen. Ook de minder bekende songs mogen er best zijn, en werden door het publiek gesmaakt. “Vanbinnen” zorgde voor een krop in de keel en “Altijd heb ik je lief” blijft een meezinger. Met “En Dans” werd de set wondermooi afgesloten.
Na al die jaren blijft Clouseau de publiekslieveling bij uitstek, die zowel jong als iets ouder, compleet uit de bol doet gaan. Ze zitten nog steeds op de troon van de Vlaamse en Belgische muziek.
We besloten nog een stevig feest te breien aan de avond met Regi (Live) (****). Het viel ons dat, in tegenstelling bij DJ acts op andere avonden, dat het plein nog steeds overvol stond. Met een extra zanger en zangeres als support, zorgde Regi dan ook voor het ultieme dansfeestje.
Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/2889-lokerse-feesten-2022.html
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren
Kindernamiddag - K3 + #LikeMe laten jong en oud dansen over de Kaai
Op een uitverkocht plein mochten vandaag twee geliefde groepen het beste van zichzelf gaan geven. Als er één ding was dat niet klopte op deze namiddag, dan is het de benaming 'kindernamiddag' want deze 2 groepen hebben al meerdere malen bewezen (ook vandaag) dat ze jong en oud samen kunnen brengen, en laten dansen over de Grote Kaai.
K3 - Bij K3 zet Julia vandaag haar allereerste stappen op het podium van de Lokerse Feesten onder leiding van anciens Hanne en Marthe openen zij de Kindernamiddag met het nummer “Waterval”, jong en oud, iedereen deed vol enthousiasme mee met het dansje en er werd luidkeels meegezongen. Enkele liedjes later leerde het 3tal het publiek de danspasjes van “Tjikke boom” aan en zetten op deze manier terug het hele plein om in één groot dansfestijn. Afsluiten deden K3 met het liedje “Mango mango” gevolgd door een enorm applaus. Het warme weer hield de kindjes alvast niet tegen om hun favoriete K3 outfits aan te doen.
Wat mij betreft een geslaagd optreden. Dit trio zou volgens mij zelfs een volledig uur de bezoekers kunnen entertainen want bij zowat ieder liedje waren kindjes en ook volwassenen aan het meezingen en dansen.
#LikeMe - Een jong verlegen Caro die haar eerste dag op een nieuwe school zou gaan aanvatten, zo begon de tv-serie #LikeMe. Al zeer snel word ze geconfronteerd met zowat alles waar een 15 jarig meisje mee kan maken krijgen. van het ontmoeten van de eerste vrienden over verliefd worden op het onbereikbare tot pesterijen en jaloezie. Alsook ziekte en verlies, komen allemaal aan bod.
#LikeMe begonnen hun optreden met een medley van “porselein, meisjes, hoop doet leven,...” Lotte mocht dan weer op haar beurt knallen met haar cover van “Nee oh nee”, wat heel enthousiast werd meegebruld door het volwassen publiek. Toen Maksim en Lotte er een wedstrijdje om ter luidste roepen van maakten tussen de jongens en de meisjes werd het wel duidelijk dat het publiek 3/4 uit meisjes bestond. Pomelien liet dan weer zien hoe lenig ze is tijdens het liedje “Ochtendgymnastiek” deed ze een split waardoor ieders mond openviel van verbazing. Het mooiste moment van hun optreden? Dat was zeker en vast Fransisco met zijn breekbare versie van “Laat me”. Het hele plein werd stil en hier en daar werd een traantje weggepinkt. Hij sloot zijn song af met de wijze woorden "Hoe lang en hoe zwaar de rit ook lijkt en hoe gemeen mensen soms ook kunnen zijn… laat niets of niemand je ooit tegen houden om te zijn wie je bent!"
Als laatste liedje brachten zij hun Titelsong “#LikeMe”
Besluit: Deze groep weet hoe ze een publiek aan het zingen krijgt en met hun covers van Vlaamse klassiekers wisten ze dan ook de harten van jonge en oud te stelen. Niet elke cover klonk even bekend in de oren maar sfeer was er in ieder geval overmaats aanwezig.
De leden van #LikeMe: Pomelien Thijs (Caro) Maksim Stojanac (Vince) Lotte Declercq (Emma) Francisco Schuster ( Yemi) Sali Haidara (Maria)
‘De 2 eerste op de lijst bouwden ondertussen ook al een indrukwekkende solocarrière uit.
(met dank aan Amber Vandamme)
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren
Nederlands 
Français 
