De 36 ste editie van het Festival Dranouter was een schot in de roos .. In totaal waren er tijdens de vier dagen 100000 bezoekers. De naamverandering en de bredere muziekprogrammatie binnen het pad van de poprock, waarbij voor het eerst de ‘folk’ werd geschrapt, zal daar wel voor iets tussen hebben gezeten. De nieuwe muzikale koers blijft wel oog hebben voor (familie) tradities en nieuwigheden (Low Impact Zone, Jesus Miracle Lab, Wedding Chapel, Radio Dranouter live). En verder natuurlijk nog de theatervoorstellingen, de kermisattracties van zweefmolens, de kraampjes en de pleintjes in de boerenbuiten van de Westhoek, de nachtelijke taferelen die zich afschilderen tijdens het wandelen tussen het festivalterrein en de parking enz …, maken het festival warmer en aparter van de andere grote festivals. Een prachtig decor en een uiterst genietbaar festival dus met een leuke, ontspannende sfeer en gezelligheid. En niet te vergeten Festival Dranouter is een Green Festival op en top.
Sfeerschepping, gemoedelijkheid en muziek slaan de handen in elkaar; na het startschot op donderdag konden we terecht voor een heuse boeiende afwisseling van acts als Vaya Con Dios, Paolo Conté, Anouk, Tom McRae, Tindersticks, Staff Benda Bilili, Solomon Burke feat. Joss Stone, The Pogues en het éénmalig concert van dEUS, die zorgde dat Dranouter voor het eerst in z’n geschiedenis uitverkocht geraakte met 30000 bezoekers.
En het weer? … afgezien van enkele onweersbuitjes bleef het droog en was het warm.
dag 1: vrijdag 6 augustus 2010
Op de eerste echte festivaldag kwamen ongeveer 28000 bezoekers, die genoten van de zomers zuiderse en feestelijke sounds en van de ‘la douce’ France en Italy van Vaya Con Dios, Paolo Conté en de onderhouden vrouwenpop van Anouk. Een geslaagde combinatie.
De ‘Balkan Banquets’ van het Belgisch/Franse Orchestre International du Vetex zit in de lift. De feestfanfare brengt muzikanten uit Vlaanderen, Wallonië en Noord-Frankrijk van diverse sociale achtergrond samen en biedt een prachtige collecte van trompetten, saxofoon, trombone, klarinet, bugel en sousafoon, en verder accordeon, flute, drums en percussies. Een zwierig geluid geënt op de Oost-Europese traditionele muziek, gypsy, klezmer en polka zorgde voor de juiste toon en sfeer op het festival in Dranouter. Eigen nummers werden afgewisseld met traditionals uit de Balkan. (H)Eerlijk feestelijke muziek hoorden we, af en toe ondersteund door een gemoedelijke Portugees leunende zang. De Balkan pop is en blijft alvast hip door hun inbreng …
Club!in Residence was het Zuiderpershuis in Antwerpen. Ze brachten op vrijdag wereldculturen samen in de Clubstage en konden alvast enkele beloftevolle artiesten strikken waaronder Terrakota en Hindi Zahra die avond.
Terrakota hielden het even feestelijk en zomers met hun Zuiderse geluiden, Afroritmes, opzwepende percussie, dans en de puike man/vrouw samenzang. Hindi Zahra ontpopte zich als een beloftevolle jonge klassemadam. Ze is afkomstig van het Berbervolk in Marokko, heeft Touareg-roots en opereert vanuit Parijs. Ze stelde haar debuut ‘Handmade’ voor, een soort fusion van pop, folk, soul, blues, jazz en flamenco met Oosterse, Marokkaanse rootsmuziek, zonder echt wereldmuziek te zijn. In sommige nummers is er de link met de hypnotiserende retro/world/woestijnblues van Tinariwen, ook Toeareg nomaden, maar dan van Mali. Ze wisselde haar meeslepende, aanstekelijke heupwiegende poplounge af met enkele aanstekelijke knallers als “Stand-up”, die alle stijlen samenbracht en, ondanks haar ziekjes-voelen, een schitterend staartje gaf aan haar gevarieerde set. Ook Baloji was hier vanavond te zien die op z’n soloplaten een zoektocht maakt naar de Afro-Europese identiteit en op de recentste plaat ‘Kinshasa Succersale’ een cru en klaar beeld schept over z’n roots in Congo.
De muzikale smeltkroes van het uit LA opererende Fool’s Gold is nog maar bitter weinig gekend en wie ze zag, was toch onder de indruk van de verwevenheid Westerse pop, intrigerende, tintelende gitaarakkoorden vs Afrikaanse, Oosterse, Indiase aanstekelijke ritmes en melodieën. Hun world beat pop werd af en toe zelfs in het Hebreeuws gezongen door de Israeli roots. De muzikale veelkeurigheid werd opgezweept en gedragen door de drums, percussie, synths, blazers, de gitaarpedaaleffects en de indringende zang. Middenin zakte het tempo evenwel, wat de dromerige kant van de band beklemtoonde. Een bezwerende trance danstrip zoals bij Hindi Zahra, met een knipoog naar Tinariwen …
Het Belgische The Antler King in de Kring hield het publiek in z’n greep met hun gevarieerde sound van ingehouden laidback en poprock. Broeierige pop waarbij het kwintet af en toe enkele akoestische momenten inschakelde. ... ‘a cold summerbreeze wraps itself around your shoulders‘… Mooi toch voor zo’n band op het festival ...
De feestelijke stampers maakten plaats voor een ‘du vin – du pain’ avondje met de jazzy crooner ‘douce’ sound van Vaya Con Dios en Paolo Conté in de Kayam tent.
Vaya Con Dios is gecentraliseerd rond Dani Klein, inmiddels 55 geworden. Ze is back en gaf een eerste teken van leven in 2004, maar het is vooral nu dat ze terug in de spotlights staat met de recente cd ‘Comme on est venu’. De plaat, nota bene geproduceerd door haar zoon, koppelt de vroegere Latijns-Amerikaanse sound aan de muzikale leefwereld van Piaf, Brel, Adamo, Gainsbourg en Arno. Een uiterst sfeervolle plaat van het Franse chanson, pop, jazz en soul. Ze slaagde er met haar uitgebreide band in de Kayam tent om te vormen tot een rokerige nachtkroeg. De oude hits “Puerto rico”, “Heading for a fall”, “What’s a woman …” en “Hey nah neh nah” werden in een aangepast kleedje gestopt, kregen een gepaste lichte heupwiegende swing en regen de set aaneen met het nieuwe werk, “Les voiliers sauvages”, “Suffisant d’y croire”, “Le pauvre diable” en de titelsong Comme on est venu”. Ook de andere Engelstalige songs boeiden, “Ain’t no love”, “Lay your hands” en “Get to you” … danspasjes werden op ongedwongen wijze gemaakt. Kijk, na de tournee in de talrijke CC zijn we er nu nog meer van overtuigd dat Dani Klein in één adem op te noemen is met die andere meertalige chansonnière Jo Lemaire; twee perfecte ambassadrices …
Paolo Conté klonk met een glaasje wijn. De ruim 70 jarige nors kijkende, rechtvaardige rechter, zanger/componist en tekstschrijver van liedjes voor andere artiesten en later voor zichzelf, gaf met treurige, melancholische songs en z’n grauwe zegzang en korrelige gebroken stem een aparte charme aan het festival; net als bij Vaya Con Dios kwamen de songs het best tot hun recht in de rokerige nachtkroegen, voor deze gelegenheid de Kayam-tent. De man heeft al een lange carrière achter de rug en brak definitief door met het in ’90 verschenen ‘Parole d’amore scritte a machina’. Samen met een jazzbalorkest van blazers, strijkers en piano hoorden we innemend sfeervol materiaal van “Impermeabli”, “Diavolo roses”, “Max” en “Comédie”, met een zalvende, subtiele, fijne klankkleur, én die af en toe een huppelend ritme kende
Van een andere orde was Anouk, die op de eerste avond een nokvolle Kayam tent lokte. Tja, in het nieuw ingeslagen pad van de organisatie kan de Nederlandse dame worden ingepast, na vroegere concerten op Rock Werchter, T/W Classic, Suikerrock enz … was ze vanavond hier voor het enige zomerconcert in België. De refreinen van haar hitsende en ingetogen emo vrouwenpop als “In this world”, “Modern world”, “Are U kidding me”, “Nobody’s wife” en “Girl Girl” en op het verzoek gevraagde “Michelle” werden luidkeels meegezongen. Onschuldige Poprock die elan had door de blazers en toetsen, de backing vocalistes en de onovertroffen Pamela Anderson uitstraling. “Good God” dachten we, toen ze op het Festival Dranouter kwam, én nét die song besloot (qua opkomst) succesvol de avond …
Organisatie: Festival Dranouter, Dranouter
Het lijkt erop dat Dranouter een vierdaags festival is geworden , want op de vooravond was de grote Kayam tent al meteen gevuld om onze Belgische artiesten Absynthe Minded en Gorki aan het werk te zien. 15000 bezoekers noteerde de organisatie. In het festivaltafereel van Dranouter vergeten we de komiek/mentalist Gili (bekend van De Laatste Show) niet. Hij vervangt Friedl’ Lesage, die jaren aan een stuk de optredende groepen aan elkaar praatte. Kort, krachtig, nuchter en ludiek trok hij de aandacht en kondigde hij de artiesten aan, met een vleugje zelfrelativering. De aftrap van het Festival Dranouter is gegeven, die naast de naamsverandering een frisse popwind inslaat, met oog voor (familie) tradities en nieuwigheden (Low Impact Zone, Jesus Miracle Lab, Wedding Chapel, Radio Dranouter live, zweefmolens, theatervoorstellingen, enz …) ,die het festival warmer en aparter maken van de andere grote festivals.
Prédag 5 augustus 2010
James Walsch, spil van Starsailor, mocht na de Australisch sfeervolle indiepop van Expatriate definitief het festival voor geopend verklaren. Hij last een sabbatjaar in en is momenteel op solopad, waarbij hij een duik nam in de vier Starsailor platen, stilstond bij het onovertroffen debuut ‘Love is here’ en een tipje van de sluier liet horen van komend werk. Hij eigende zich een plaatsje toe naast Coldplay, Travis, Elbow, Keane, Air Traffic en het oude Muse. De songs werden bepaald door akoestische gitaar, waarbij de snaren krachtig tokkelden. Alsof Luka Bloom achter de Britse sing/songwriter stond. “Silence is easy” en “Alcoholic” vatten de set aan en werden sober, elegant en emotievol op toetsen gespeeld. Hij wisselde het af met ingetogen, ingehouden songs als “Poor misguided fools”, “Lullaby“ en “The good souls” die middenin en op het eind van het nummer het begeesterende gitaarspel van Walsch benadrukten en zelfs een elektrische swing kregen. “Tell me it’s not over” was directer en toonde de rockkant van Walsch. Het refrein van “4 to the floor” werd luidkeels meegezongen en een paar nieuwe songs hield hij uiterst intiem en innemend. Danig waren we onder de indruk van het duet “In that way”met de Vlaamse artiest van Andes, die het Nederlands perfect op de Engelse vocals van Walsch inpaste. Chique! Meteen het hoogte punt van de set …
Walsch bevestigde als rasecht muzikant en performer; moeiteloos palmde hij z’n publiek in; hij boeide solo enorm en de sober gehouden songs overtuigden!
Abstynthe Minded is ‘hot’ en vanavond was hier het meeste volk voor gekomen. De band rond Bert Ostyn heeft al vier platen uit en is nimmer zo populair als nu. Dik verdiend, want ze leverden één van de beste platen af vorig jaar; de warme, sfeervolle en speelse sound en de gevarieerde aanpak van gevoelige, frisse pop en rootsrock met jazzy-, blues-, swing en Balkan capriolen, gedragen door Ostyns emotievolle melancholische stem, slaan aan.
De band was in topvorm. Begrijpelijk want na de talrijke clubconcerten en hun programmaring op bijna elk festival zorgden voor een goed (af)getrainde, ge-oliede band die hun songs een stevig rockkleedje toestopte, zonder aan emotionaliteit, muzikale subtiliteit, veelzijdigheid en grilligheid in te boeten. Ze grossierden in hun oeuvre. Schitterend hoe de (huidige) singles als “Moodswing baby”, “Papillon”, “Envoi” en “Plane song”de stevige scheut verdroegen en sterk onthaald werden. Of hoe het bezwerende geluid, de Oost-Europese invloeden, de contrabas, viool- en toetsenpartijen en de verrassende wendingen intrigeerden van een “There is nothing”, “People of the pavement”, “Stuck in reverse”, “Dead on my feet” en “I am a fan”. Stevig rockten “Mercury”, Weekend in Bombay” en “Substitute” en op het eind konden we niet omheen de classic “My heroics, part one”. Duidelijk is dat ze nog meer zieltjes hebben gewonnen. Wie nu nog twijfelt omtrent de muzikale kwaliteit van de band …
Tot slot gaf Luc de Vos met Gorki in Dranouter het enige optreden van het jaar. Ook hij kan al terugblikken op een lange carrière en spreekt de kleine, de tiener, de rijpere jeugd en de ouderdomsdekens aan met z’n eenvoudige, mooie meeslepende, broeierige Vlaamstalige gitaarpoprock. Ook hij wist handig in te spelen op het nieuwe Dranouter concept en wou de folktraditie niet aan zich voorbij laten gaan .. .Samen met 2 volleerde accordeonisten, Wim en Didier, kreeg “Billy lag te slapen” en “Beste Bill” de juiste folky injectie, swing en emotie. Eén voor één kwamen de eigen bandleden op het podium om “Beste Bill” verder te zetten in de gekende Gorkipop vs hoempapa. Het gaf de song nogal wat identiteit! Ook middenin de set op “Hij leeft” en “Monstertje”, werkte deze formule aanstekelijk. Voor de rest hoorden we het broeierige, meeslepende materiaal zoals we van Gorki gewend zijn de laatste jaren met “Schaduw in de schemering”, “Joeri”, “Ik doe mee”, “Xtc” en “Stotteraars aller landen” onder de luchtige, vrolijke, melancholische tonen en Devos’stokpaardjes “Sexy bitches” en “Yeah baby”. Het laatste half uur kon de tent volledig uit z’n dak gaan met meezingers van het eerste uur “Anja”, “Lieve kleine piranha”, “Soms vraagt een mens zich af” en het leuke “Veronica komt naar je toe”. Een uitgesponnen, uit volle borst meegezongen, intieme “Mia” (na al die jaren nog steeds beklemmend door het pakkende pianospel) mocht de succesvolle, officiële eerste festivalavond besluiten. ‘Rock’n’roll rules’ volgens de regels en de kunst van Devos … Nog tem in het voorjaar van 2011 zien we hem op solopad …
Ondertussen konden we nog lekker uitwaaien op de de beats’n’pieces van de DJ’s Desperado en Buscemi die de Palace omtoverden in een danstent en de Biertent van de vroegere dagen deed herleven …
Organisatie: Festival Dranouter, Dranouter
THE VAN JETS (**) mag dan al een oervlaamse band zijn, zelden of nooit hebben deze voormalige laureaten van Humo’s Rock Rally hun voorliefde voor de betere Engelse glamrock van T. Rex en Mott The Hoople onder stoelen of banken kunnen steken. Met twee full albums onder de arm beschikken deze jongelingen inmiddels over voldoende klasse songs om één uur lang te boeien, waarvan we vooral “Our Love = Strong”, “What’s Going On”, een leuke versie van Bowie’s “Fashion” en de jongste single “Down Below” onthouden. Keerzijde van de medaille is dat deze steeds populair wordende groep soms te hard haar best lijkt te doen om een festivalpubliek te entertainen. De geforceerde poses van frontman Johannes Verschaeve en de veel te lang uitgesponnen versies van sommige van hun prijsbeestjes haalden maar al te vaak de vaart uit de set. Een nummer als “Electric Soldiers” klinkt pas lekker als het kort, krachtig en smerig uit de boxen knalt, in Lokeren kreeg het publiek daarentegen een verhakkelde en futloze versie geserveerd als afsluiter. Maar ach, de festivalzomer duurt nog wel even voor deze jonge honden en dus hebben ze nog tijd zat om zich te bezinnen over het “less is more” principe.
Na zonsondergang en bij het intreden van de eerste duisternis voelen THE HORRORS (***) zich het best in hun vel. Hun gitzwarte en onheilszwangere set werd ingezet met de dodenklok intro van “Mirror’s Image”, tevens openingsnummer van hun vorig jaar verschenen en fel bejubelde ‘Primary Colours’ album dat in Lokeren zo goed als integraal werd opgediend. Net als op die plaat wordt ook live elk nummer vakkundig dichtgemetseld met een heerlijke brij van uitwaaierende gitaren en atmosferische synths, en frontman Faris Badwan bewees bovendien dat een pose wel degelijk kan werken. Hij gunde zowel zijn makkers als het publiek amper een blik en leek één uur lang wel op een andere planeet te vertoeven, maar dergelijke apathie paste perfect in de sfeer van dramatiek die rond de Horrors sound hangt. Net als tijdens hun doortocht in de Gentse Minnemeers dit voorjaar scoorde de pastorale pracht van “I Only Think Of You” het hoogtepunt van de avond. Na het lang uitgesponnen krautrock epos “Sea Within A Sea” bleef het Lokerse publiek wat verweesd achter, maar zag de LF organisatie zich wel beloond voor hun gewaagde zet om de ongrijpbare Horrors op de affiche te zetten. Graag meer van dat volgend jaar!
Met zijn 52 lentes was PAUL WELLER (****) met voorsprong de ouderdomsdeken van de avond. Echter, in tegenstelling tot vele van zijn generatiegenoten die eindeloos blijven teren op een glorierijk muzikaal verleden levert de modfather met de regelmaat van de klok nog steeds puike platen af. Sterker nog, met zijn nieuwste worp ‘Wake Up The Nation’ lijkt de man nadrukkelijker dan ooit te solliciteren voor een plaatsje in menig eindejaarslijstje. Op dat album volgestouwd met korte puntige songs gaan rock, punk, psychedelica en soul hand in hand, en het was precies die afwisseling van stijlen gekoppeld aan een bijzonder straffe begeleidingsband die Weller’s optreden tot het hoogtepunt van de avond maakten. Zo werd er schijnbaar moeiteloos overgeschakeld van het maatschappijkritische anthem “Wake Up The Nation” naar de Motown soul van “No Tears To Cry” (het beste nummer dat Willy DeVille nooit maakte) en de bijtende punk van “Fast Car/Slow Traffic”. Sporadisch gunde Weller het Lokerse publiek ook een kijkje in zijn indrukwekkende back catalogue. Een opgefriste versie van The Style Council’s “Shout To The Top” bewees nog maar eens de tijdloosheid van dit nummer, en menig kalende punkrocker kon loos gaan op “Strange Town” (’79), “Start?” (‘80) en vooral “Art School” (’77) uit Weller’s periode bij The Jam. Wie Lokeren vanavond links liet liggen had dus overschot van ongelijk, maar krijgt volgende maand een herkansing om de modfather te bewonderen tijdens Leffingeleuren.
Enkel en alleen al het feit dat Pete Doherty tijdig de weg naar Lokeren vond en bovendien eigenhandig het podium kwam opgeslenterd is voldoende om het optreden van BABYSHAMBLES (***) als memorabel te beschouwen. Met de ijzersterke opener “Delivery” leken Doherty en zijn maats zelfs heel even op weg om ook op muzikaal gebied een straffe toer uit te halen, maar daarna bleek al gauw waar het schoentje knelt bij Babyshambles. In tegenstelling tot The Libertines beschikt de groep namelijk over onvoldoende beklijvende songs om lang te boeien, dus besloot Doherty dan maar om het publiek op andere manieren te entertainen. Hij haalde zijn beste Duits (?!) boven om het talrijke jonge volkje op de eerste rijen toe te spreken, liet midden in de set plots een koppel roze ballerina’s aanrukken, organiseerde tussen twee nummers in een mini-signeersessie en plukte een klein meisje uit het publiek waarmee de communicatie begrijpelijk niet echt wou vlotten. Elke andere frontman zou zich hiermee onsterfelijk belachelijk maken, maar Doherty kwam er wonderwel mee weg. De alcohol vloeide rijkelijk op het podium en flessen gingen broederlijk van hand tot hand, maar echt beter zingen ging Doherty hier toch niet door. Het zal de voor eeuwig en altijd gebrandmerkte junk echter worst wezen. Een live optreden betekent voor de ex van Kate Moss immers veel meer dan louter spelen want wat er voor en naast het podium gebeurt lijkt hem minstens evenveel te interesseren. Met het autobiografische “Fuck Forever” eindigde Babyshambles in schoonheid (maar ook dat is relatief) om snel plaats te maken voor de HINDU NIGHTS DJ set (***) van Paul Gallagher (naar verluid de braafste uit de familie) die na een meer dan geslaagde avond het Lokerse publiek nog een aantal uurtjes bezig hield.
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren
Een beetje een ondankbare taak voor het Franse Air om te moeten spelen voor een publiek die duidelijk gekomen is om te springen en te dansen op de opzwepende raps en beats van M.I.A.
Hun zweverige, atmosferische en filmische muziek was dan ook niet aan het volkje besteed, enkel toen op het einde van de set “Kelly watch the stars” en “Sexy boy” uit de kast werden gehaald kwam er voorzichtig wat beweging op het terrein. De set van Air was ook wel overwegend rustig en kabbelde een beetje door op hetzelfde toontje, maar toch houden wij van de dromerige psychedelica die zij uit hun elektronica kasten halen. Misschien best te herbeleven ergens in een knappe concertzaal genre AB of Koninklijk Circus, zoals in het voorjaar, maar vanavond was hun doortocht helaas niet onvergetelijk.
Een optreden die ze in Lokeren niet snel zullen vergeten was dat van M.I.A., een dame met ballen die dezer dagen geweldig populair is. Een massale opkomst die avond, en iedereen was duidelijk voor haar gekomen, dat hadden die arme sukkelaars van Air ook al ondervonden. Het werd een bruisend en ophitsend optreden.
Het zag er behoorlijk indrukwekkend uit met flitsende videobeelden, gesluierde vrouwen als backgroundzangeressen en wild dansende mannen in combat outfit. De songs van M.I.A. werden onder zware beats het volk gekegeld. M.I.A. rapte er met volle overgave doorheen en kreeg als volbloed performer het volk volledig aan haar voeten. En letterlijk zelfs, tijdens het moordende “Born Free” (wat een heerlijk agressieve song is dit toch) dook ze het publiek om van bovenop de fans de song verder te zingen. Op het eind ging Lokeren volledig uit zijn dak met het kolkende “Paper Planes”, nog zo een geweldig nummer die in zijn eentje een publiek kan verpulveren.
Een stomend concertje, en vooral een flitsend totaalspektakel van een dame met pit die de Rihanna’s en Britneys van deze wereld een flinke trap in het kruis verkoopt.
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren
Festival JH De Bunker - Lagwagon For President! - Strandfuif Glabbeek
Al van 1979 is er ieder jaar begin augustus in en rond JH De Bunker in Glabbeek de Strandfuif. Een 2 daags zanderig gebeuren met op vrijdag een rits leuke bands en op zaterdag een spetterende party.
Op vrijdag gingen wij de 'zeelucht' opsnuiven en kwamen met volgende impressies terug. Bij het betreden van het terrein werden we meteen in het zand gedropt dat leidde naar de grote concerttent, waarrond een grote gezellige ruimte gecreëerd werd met tentjes en chill-out zones; door de inrichting hing er een relaxt loungy sfeertje.
In de tent was inmiddels het Nederlandse Peter Pan Speedrock aan het laatste deel van z'n set bezig. Zoals steeds blies dit trio uit Eindhoven iedereen van z'n sokken, de harde rockabilly sound beukte genadeloos door de tent. Zonder veel boeh of bah werkten ze strak nummer na nummer af en toonden ze waarom ze een graag geziene gast zijn op de Belgische podia. Ook in Amerika en Australië toerden ze meermaals en werd hun intensiteit ‘on stage’ bewierookt. Later dit jaar verschijnt er nog een nieuw album die ‘We want blood’ zal heten.
Het in 1987 gestichte No Use For A Name uit California speelde in z'n beginjaren snelle skatepunk maar evolueerde de voorbije jaren naar meer poppy punkrock cfr. het laatste album ‘The feel good record of the year’. Het viertal rond frontman Rory Koff had er ontzettend veel zin in en greep direct de volgestroomde tent naar de keel. Met de snelle catchy vertolkingen van “Invincible”, “Soulmate” en “On the outside” was duidelijk waarom ze bij de beste punkrockbands behoren van de laatste 20 jaar. Bij “The answer is still no “ en het onvermijdelijke “Justified back eye” nam het publiek voor een groot deel de vocals over, ook de band genoot en bleef een vol uur doorstomen met een ‘greatest hits’ set … wat een vette show!
Even later stond het iets grotere broertje uit de Fat Wreck stal op de planken: Lagwagon. Het was inmiddels een paar jaar geleden dat deze sympathieke Californische bende in het buitenland toerde; door hun leeftijd en familiale omstandigheden hadden ze wat gas teruggenomen. Het vijftal, rond boegbeeld Joey Cape, kent sinds jaar en dag een ruime fanshare hier en dat ze allen op het appèl waren hier in Glabbeek was snel duidelijk...
Van bij de start werd het een dolle boel met massa's singalongs, vette circle- en moshpits, honderden stagedives en feel good dancing.
Al de klassiekers werden uit de kast gehaald: “Razor burn”, “May 16th”, “Violins”, ... keer op keer brachten ze de tent in vervoering en Lagwagon bewees met deze ijzersterke prestatie nog steeds de één van de beste melodische punkrockband te zijn heden ten dage. De band loofde meermaals de organisatie en bleef op z'n elan doorgaan met heerlijke versies van “Sleep” en “Sick”.
Toen Joey Cape even uitgleed op de monitors en hard neersmakte, vreesden we even maar stande pede veerde hij recht om doodleuk z'n tekst weer op te nemen. Een dik uur lang kregen we punrocknostalgie en constateerden we dat ze nog lang niet op hun retour zijn.
Eén bisnummer werd ons gegund en wat voor één ... de snelste uitvoering ooit van Motorheads “Ace of spades” met een duo zang van Joey en NUFANS Rory, dat resulteerde in een kolkende meezingmassa en dito stagedivefestival … meedogenloos en hard werd het nummer gebracht en het bleek de ultieme apotheose van een wervelende show! Hopelijk tot zeer gauw zou ik zeggen!
Afsluiter van dienst was de meest geboekte artiest van deze zomer: Daan
Stuyven zoals steeds strak in het pak en met zonnebril op werkte ook hier op automatische piloot één van z'n vele shows af, geflankeerd door z'n zeskoppige begeleidingsband. In het eerste halfuur lag de nadruk met een vijftal nummers op z'n laatste wapenfeit ‘Manhay’ waarvan de openers "Exes “ en “Crawling from the wreck” waren en “Icon" het 'hoofdstuk' ”Manhay” afsloot. Daarna werden de hitjes gepresenteerd: “The player”, “Bridge burner” en “Addicted” uit z'n vorige platen, stuk voor stuk parels uit het rijke oeuvre van deze eigenzinnige duizendpoot. Automatische piloot of niet Glabbeek genoot zichtbaar van deze perfect op elkaar afgestemde machine en kreeg in het slot "Victory”, “Swedish designer drugs” en “Housewife” gepresenteerd.
Het pad voor de platenruiters van dienst was geëffend, rond middernacht begon het Zweedse duo Dada Life aan z'n platenkunstjes gevolgd door zijne groene godheid Dr Lektroluv, Glabbeek zag dat het goed was en danste de nacht in.
Neem gerust een kijkje naar de pics
Organisatie: JH De Bunker, Glabbeek
Lokerse Feesten 2010: DAG 07: The Sisters Of Mercy – The Dandy Warhols – Gang Of Four - Customs
Customs zijn ondertussen al wel één van de sterkhouders van de Belgische rockmuziek geworden, mede dankzij een bijzonder sterke debuutplaat. De band begeeft zich in het vaarwater van ondermeer Editors en White Lies. Een eighties sound dus, die ook op het podium sterk voor de dag bleek te komen. Een Joy Division cover was hier misschien een beetje te voor de hand liggend, maar “Transmission” kreeg een zeer fijne uitvoering mee, met tonnen respect voor het origineel en voor Ian Curtis. Voor de rest speelde Customs strak, en met stijl (allemaal netjes in maatpak gehuld). Nog een beetje aan een eigen smoelwerk en sound werken en alles komt goed.
Het sterkste optreden van de dag was met kilometers voorsprong dat van Gang Of Four, de voorvaders van de punkfunk waar bands als LCD Soundsystem, !!! en Radio Four meer dan schatplichtig aan zijn. Klassiekers als “Return the gift”, “At home he’s a tourist”, “Damaged goods” en “Not great man” werden retestrak gespeeld. Scherpe, springerige gitaren en een vlammende sexy bass bepaalden vanavond het opzwepende en meeslepende geluid dat bijwijlen funky as hell klonk. Mensen die gekomen waren voor “I love a man in a uniform”, een song die in wezen niks te maken heeft met het spannende geluid van Gang Of Four, waren er aan voor hun moeite. En dat was maar goed ook. Gang Of Four zitten trouwens op een nieuw album te broeden, wij zijn uiterst nieuwsgierig.
The Dandy Warhols zijn ook een bandje die verschillend richtingen uit wil. Wij hoorden nu eens Britpop, dan weer prille psychedelische Pink Floyd, elders een streep shoegaze, een brokje Sonic Youth light en verder dan weer een soort Hawkwind mélange. De band begon een beetje aarzelend, maar naarmate de set vorderde gingen we meer en meer op in hun bezwerende sound en toen ze achter elkaar “Not if you were the last junkie on earth” en “Bohemian like you” speelden was ook de rest van het publiek mee. De volumeknop mocht voor ons part een stuk meer naar rechts, maar we hebben best wel genoten van The Dandy Warhols.
We hadden het al door aan de looks van het overwegend zwarte publiek dat de meesten vanavond gekomen waren voor The Sisters Of Mercy, fossielen uit het new wave tijdperk die 20 jaar geleden (20 jaar !!) hun laatste plaat maakten. In al die jaren zijn de heren gewoon blijven optreden terend op het succes van een viertal onsterfelijke songs. Je moet maar durven.
Met één van die songs ”First and last and always” begonnen ze hun set, maar het duurde wel anderhalve minuut tegen dat we het nummer herkenden (en dan nog alleen maar doordat we de zanger het refrein hoorden zingen). The Sisters produceerden een soort zware en luide industrial sound waarin hun songs gewoon versmachtten. Een mens zou gezworen hebben dat het Front 242 was die hier op de planken stond, en laat dit nu toevallig ook niet echt één van onze favoriete bands zijn.
Dit had niks meer te maken met de gothic wave sound die de Sisters zo populair heeft gemaakt. Wij hoorden een dreun van bassen, mechanische drums en donkere keyboards. Vreemd genoeg hadden de heren géén bassist, géén drummer en ook géén keyboardspeler meegebracht. Het hele zootje stond gewoon op een tape die er door een soort soundsystem meedogenloos werd doorgeramd. Op het podiumzagen we , tenminste voor wie door de rookgordijnen heen kon kijken, een zanger (met spierwitte pullover aan, had hij hier even zijn pekzwarte fans een ferme loer gedraaid) en twee gitaristen, waarvan er dan nog één dacht dat hij in een hard-rock groep stond te spelen. Potsierlijk.
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren
Het programma van de Lokerse Feesten is wel meer op nostalgie gericht, vanavond was dit zeker het geval, er liepen nogal wat ouwe rockers met gezette bierbuiken rond. Kon ook moeilijk anders, met zo’n affiche.
Therapy? , nog steeds zeer geliefd in België, mocht de regenachtige avond openen in Lokeren. De band hun set klonk misschien bij momenten een beetje rommelig, maar bij de drie immer sympathieke heren valt dat best te pruimen. Hun sound heeft wat aan agressie moeten inboeten en is er wat meer fun in de plaats gekomen, maar de spontaniteit is onberoerd gebleven, en dat is wat hen populair houdt. Uiteraard moesten ze het hebben van de oudjes als daar zijn “Isolation”, een nog steeds fel en verbeten “Teethgrinder”, “Going nowhere”, “Die laughing” en natuurlijk “Diane” dat voor de gelegenheid een strak rockkleedje kreeg aangemeten.
Niks nieuws, niks verrassends, maar toch een blij weerzien met deze fijne gasten.
Mötley Crüe, wat moesten we daar in hemelsnaam van verwachten ? een over the top karikaturale Amerikaanse hard-rock band waarvan hun sex-, drugs- en rock’n’roll uitspattingen beruchter zijn dan hun muziek.
Wel, het viel reuze mee, tenminste voor wie zich een uurtje kon inleven in de wereld van kitscherige cliché matige hard-rock. En dat konden wij nu voor één keertje ook, zie. Het hoge stemmetje, de gierende gitaren, de hair metal meets New York Dolls looks, de stoere poses, de vlammenwerpers, het vuurwerk. Het ging er allemaal lekker in. De songs die voor ons Europeanen niet echt wereldschokkend zijn, werden hard en strak gespeeld en de totaalsound mocht er zijn. Meer dan geslaagd, dus.
Ontgoocheling van de avond waren de ouwe rockers van Golden Earring. Van een bende ervaren rotten hadden we toch wat meer verwacht, maar ze klonken alsof ze de laatste 15 jaar alleen nog maar comateus in leven werden gehouden (kan ook 25 jaar zijn). We kregen een fletse, routineuze set in de trend van ‘we willen nog wel, maar we kunnen echt niet meer’. Songs als “When the lady smiles” en “Twilight zone” werden al vroeg in de set half op automatische piloot na mekaar afgehaspeld en brachten geen greintje beroering teweeg. Het onvermijdelijke “Radar love”, dat de meubelen moest redden, werd ontsierd door een compleet overbodige drumsolo en had verder ook maar weinig power te bieden. In de bisronde probeerden ze het dan over een andere boeg te gooien door wat meer de rock’n’roll toer op te gaan, maar ook daarmee gingen ze de mist in. Eén ding werd ons klaar en duidelijk vanavond : Golden Earring is klaar voor het kerkhof.
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren
De roep naar heavy bands klonk de laatste jaren steeds harder en dat hadden de organisatoren begrepen want ze verzamelden een bont allegaartje van Amerikaanse 'metalbands' (Anthrax - Papa Roach - Life Of Agony – Alice Cooper) op het podium van de Grote Kaai.
Paraat waren voor Anthrax …De verwachtingen waren eigenlijk wel vrij hoog... want niet iedereen wordt naast Metallica, Slayer en Megadeth in één adem tot 'the big four' gerekend!
Sympathieke gitarist Scott Ian nam zoals steeds het voortouw van dit New Yorkse combo en hield het tempo strak alsof het z'n eerste optreden was. De trash en speedmetalpioniers konden dit niveau helaas niet hun hele set volhouden en het verouderingsproces was vooral bij zanger Joey Belladonna hoorbaar.
Klassiekers “In my world”, “Got the time” en "Only" kwamen te weinig uit de verf en daar waar vorig jaar tijdens Graspop met een andere zanger werd geëxperimenteerd vrezen we na het zien van deze vocale prestatie dat dit niet de laatste keer zou kunnen geweest zijn.
Sentiment was het wel en de publieke respons was er ook maar we hadden eerder het gevoel van net niet....
Een totaal ander geluid bij Papa Roach. Ten tijde van de nu metal hype begin jaren 2000 verschenen zij met o.a. Korn en Limp Bizkit aan de oppervlakte en bereikten ze miljoenen alternatieve oren. Bij hun opkomst was direct duidelijk dat een groot deel van het publiek hen nog op handen draagt en frontman Jacoby Shaddix ging daar maar wat gretig op in.
Hun set was energiek maar na een een 20 tal minuten vroegen we ons af of we nu 5x hetzelfde nummer gehoord hadden of dat dit verschillende tracks waren... Alles behalve veel variatie dus al kwam die er even later wel toen ze uit hun 'Infest' cd “Broken Home”, “Last resort” en “Between angels and insects” speelden. Ook het nieuwe nummer “Kick my teeth” kreeg een goeie repliek en met het nieuwe album in the pipeline en een live dvd die volgende maand uitkomt kunnen we enkel maar vaststellen dat de toekomst voor deze band er nog steeds rooskleurig uitziet.
Met Life Of Agony kregen we terug iets totaal anders voorgeschoteld. Het kwartet, afkomstig uit Brooklyn, passeerde eerder dit jaar in de AB met hun ‘20 years strong’ tournee en stonden de vorige editie ook in de shelter op Pukkelpop. Wie LOA zegt, zegt Keith Caputo, de charismatische frontman die het gezicht en geluid bepaalt van de band. Er werd fel geopend met “Lost at 22” en “ Weeds” en we slikten even want de stem van Caputo kwam er niet door... was dit door het slecht afgestelde geluid of lag het gewoon aan hemzelf... Gelukkig was het het eerste zodat we daarna schitterende vertolkingen kregen van o.a. “Underground” en “Through & through”. Circle- en moshpits werden gespot en ook bassist Alan Robert zweepte de fans meermaals op. Het was genieten van de typische groovy sound maar de te lange stiltes tussen de nummers nam de vaart eruit en was storend voor de rest van het optreden.Gitarist Joey Z die zich zoals steeds volledig gaf, nam de band meermaals op sleeptouw. “This time” en “Rivers runs red” ontbraken ook niet in de setlist en benadrukten nog eens de unieke sound van deze band. Hopelijk mogen we binnenkort nieuw werk verwachten...
Maar even later was het tijd voor de headliner Alice Cooper en z'n 'Theatre of death' tour.
Een rinkelende schoolbel luidde het metalfeest in, vanachter een neergelaten canvas doemde de 62 jarige David Furnier op en met “School's out”, “No more mr nice guy” en “Eighteen” deelde hij meteen een mokerslag uit die kon tellen. Wat een strakke sound, wat een stem, wat een start van deze set!
Ook het showelement was alomtegenwoordig: Cooper werd gespiest, onthoofd, doorboord en overleefde al deze acties om daarna telkens weer springlevend op het podium te dartelen. Een pluim ook voor de sterke begeleidingsband die in al dit showgebeuren de teugels strak hield en niet uit hun rol viel, Lokeren genoot en bracht vocale steun bij “Poison” en “Elected”.
De outfits, decors, de gehele show, alles zat vernuftig ineen en na anderhalf uur klokten we af en moesten we toegeven dat Alice Cooper nog steeds een zeer grote meneer is met een uitmuntende show.
Deze metalformule was een schot in de roos en we mogen er zeker van zijn dat dit de komende jaren wel navolging zal krijgen.
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren
Tomorrowland 2010 van 23 t/m 25 juli 2010
Op zaterdag 24 & zondag 25 juli 2010 vond de 6de editie van Tomorrowland plaats. Het mooiste en meest spraakmakende festival van België werd opnieuw georganiseerd op het recreatiedomein De Schorre in Boom. Op korte tijd was het festival hopeloos uitverkocht! Met maar liefst 14 podia en 250 nationale en internationale dj’s was dit de Belgische hoogmis voor elektronische dansmuziek. 100.000 bezoekers lieten zich onderdompelen in de beats’n’pieces … En het oog wou ook wat … verbluffende decors, rodelen in de sneeuw, genieten van jacuzzi’s, feesten op een echt strand, muzikaal vuurwerk enz … Tot in de nopjes verzorgd met z’n muziek, entourage en camping… Onovertroffen … De organisatie ID&T wist van aanpakken en haalde het onderste uit de kan …
Tomorrowland werd een zonovergoten en overdonderend succes, een festival als een sprookje, in een uniek decor. Inderdaad, Tomorrowland is één van de snelst groeiende festivals en een vaste waarde geworden maar ook een buitenbeentje in de drukke Belgische festivalzomer. Zoals ze het zelf omschrijven … ‘Yesterday is History Today is a Gift Tomorrow is Mystery’ …
Volgende impressies van het driedaags event
- vrijdag 23 juli 2010 – Camping
Op vrijdag werden we al opgewarmd door de pré party op de camping. Op het programma: JOHAN & CIMAÏ , SOUL MIGRANTZ, SHIMTSHACK, DEEJAMES VS IGOR, YAMO, DJAXX & NEUROTIQUE, MAXIM LANY, YVES V, LOULOU PLAYERS, DIMITRI ANDREAS, PRINZ, HERMANOS INGLESOS en ED & KIM
Deze DJ-elektrotechneuten waren de ideale geleider van house, techno, elektro en dubstep. Voor elk wat wils dus. Maar de beats’n’pieces klonken echter enkel in de grote tent fors en krachtig door, waardoor niet iedereen kon meegenieten . . Als electrofreak konden we ons hartje ophalen en keerden we moe maar tevreden terug naar de camping.
zaterdag 24 juli 2010 – Tomorrowland
We hoorden de eerste tunes en bleeps van het festival met de set van Yves V op de Mainstage. Ons eerste doel was Len Faki die in maart ll een stomend setje speelde op Kozzmozz en deze namiddag on air te horen was op, jawel, de Kozzmozz stage; maar eerst waren we onder de indruk van Spacid, die Len Faki vooraf ging … een knaller van formaat sierde “Public Energy – Three O’ Three”. De tent was op die manier behoorlijk opgewarmd voor Len Faki … ‘Real massive techno’, die het talrijke opgekomen publiek uit z’n dak deed gaan. Even indrukwekkend als z’n set was de verlichting …
We probeerden nog een stukje van Ricardo Villalobos mee te pikken, één van de bekendste dj’s binnen de minimal techno/house scene, maar hij was spijtig genoeg nog niet opgedaagd. Deze gerespecteerde DJ houdt er een er een eigen visie op na en laat nagenoeg de VS links liggend door hun bemoeizucht in de wereldpolitiek.
In het sfeerbeeld verkenden we alle stages, en konden we niet omheen de ‘Church of Love’, waar koppels tien minuten lang ‘hun ding’ konden doen, en waar natuurlijk ook condooms worden uitgedeeld.
Extrawelt, Arne Schaffhausen & Wayan Raabe, waren de volgende halte. We waren te vinden voor hun ‘global electronics’ op de stage van Café d’Anvers, dat volledig in een strand was omgetoverd.
Op de Kozzmozz stage waren we aanwezig voor één van de legendes Jeff Mills. Een fantastische platenkeuze hoorden we, al vond ik dat hij niet volledig bij de zaak was in de mixes en overgangen.
Afsluiter in de Minus stage was Richie Hawtin, die btw het platenlabel Minus oprichtte. Het was trouwens één van de best ingerichte tenten met honderden discoballen, en we zagen een prachtige lightshow van effects en lasers. Met een link naar de Detroit technoscene gaven we ons volledig over aan z’n snoeiharde set dito schitterende platenkeuze …dit was toch wel de topact van de dag …
- zondag 25 juli 2010 – Tomorrowland
De intense danspartijen, het kuieren, en het weinige slapen begonnen door te wegen. De muziek, de beats en de pittoreske omgeving moesten helend werken om de pijnen op de afsluitende dag te bestrijden. De dansspieren werden alvast opnieuw getraind door een uurtje Sound of Stereo op de mainstage.
De house tour DJ van Massive Attack, Nick Warren, die ik leerde kennen door de cd ‘Shangai’ van het Global Undergroud label, is intussen uitgegroeid tot één van mijn favoriete dj’s. Hij speelde een strakkere set, het was uniek luisterplezier en de bevallige dame die op het podium aan het dansen was, was mooi meegenomen!
Na Nick Warren gingen we naar de Coincidence stage waar we konden luisteren naar de ‘drifty thriller hypnotic beats’ van Psytox en Tom Dazing & Gols. Lekkere groovende muziek en een ‘neverending clubbying sfeertje’ in een gepaste locatie. Een op en top feestje en Partysfeertje dus …
Als afsluiter kozen we voor het commerciële luik van David Guetta en Dj Chuckie, die voor de nodige ambiance zorgden.
Tot slot een nog nooit gezien, fantastisch spektakel, dat rondom ons afspeelde … Een helikopter die een bloementapijt uitstrooide over de weide …met vuurwerk, licht- , laserspektakel …bediend door een ‘parapentevlieger’.
£
Tomorrowland verbaasde, overdonderde én was dance, fun & enjoying. De kennismaking is voor herhaling vatbaar …
Balans
Positief - Algemene decoratie - Organisatie camping - Volwassen bezoekers - Vlotte bereikbaarheid van de stages door de afbakening
Aandachtspunten – Te weinig bankautomaten - Lange wachttijden voor het douchen - Hoge drankprijzen, € 2.8 per consumptie
Organisatie: Tomorrowland – ID&T
10 Days Off 2010: DAY 06 - Mount Kimbie, Joy Orbison en Benga
Twee festivals op een avond doen? Dat moeten wel de Gentse Feesten zijn. Nadat we eerder op de avond al een ingekorte set van John Grant in de Handelsbeurs hadden gezien en Archie Bronson Outfit zowat de Kouter weggeblazen had met zijn vuile garagerock en pschedelica, trokken we zo rond enen naar de Vooruit voor de dubstep avond van 10 days off. We waren zo nog net op tijd om het hoogtepunt van de set van Kastor & Dice te zien: Belgische dubstep met een hoge hiphop-invloed.
Mount Kimbie is een Londens duo, dat net zijn eerste volledige album uit heeft op het dubstep label Hotflush recordings en de volgende weken onder meer het voorprogramma van The XX doet. Live gebruiken ze naast een laptop, ook drums en gitaar, die ze dan door de PC jagen om zo loops te creëren. We hoorden rustige, dromerige en veelgelaagde muziek, die ons aan Boards of Canada deed denken, maar eigenlijk weinig raakpunten heeft met dubstep, op de gesyncopeerde beats na, maar donderende bassen kregen we dus niet te horen. Luistermuziek dus, een vloeiende sound , je kan ze zelfs de elektronische versie van Animal Collective noemen, maar echt dansen kan je op deze jongens niet.
Waar oorspronkelijk Joy Orbison, alter ego van de 22jarige Peter O’ Grady, een set van twee uur zou spelen, was die ingekort tot een uur. Joy Orbison, de ideale schoonzoon met ruitjeshemd, daalde dus maar met een CD etui af naar de dj-booth. O’Grady, net als Benga uit Croydon, zuid-Londen, dj’t al sinds zijn dertiende, en wordt door Mary Anne Hobs, de BBC Radio one guru van de dubstep, als de vernieuwer van de Engelse dansmuziek naar voor geschoven. O’Grady was vanavond vooral met zijn decks bezig, weinig interactie met het publiek dus, maar wat hij deed was goed: een veel gelaagde mix van dubstep en house, de soulstemmetjes die hij gebruikte deden ons aan Inner City of Goldie denken. Zo rond minuut veertig rolden de zware bassen in, en het publiek reageerde hier onmiddellijk op, iedereen was vanavond gekomen voor een wild feestje.
Dat wild feestje kreeg het publiek dan ook van Benga, aka Beni Adejumo. Het publiek werd wild toen Benga de booth overnam van Joy Orbison. Benga mengt dubstep met grime, en zou het publiek opzwepen met zijn tracks: van voor tot achter kreeg je een kolkende, springende massa, de rechterarmen zweefden op en neer, en er werd duchtig gestagedived, een kerel belandde bijna in de dj-booth. De bassen trilden onophoudelijk, maar toch wist Benga de clichés van het genre te vermijden, er zat veel ruimte in zijn nummers, en Benga wist de val te ontwijken van hetzelfde effect minuten lang te herhalen, afwisseling was troef. Toen Benga zelf nog het publiek in dook, was het feestje compleet.
Dag zes van 10 days off, was dus heel afwisselend, Mount Kimbie en Joy Orbison gingen voor de veelgelaagdheid en subtiliteit, soms meer luistermuziek dan dansmuziek, terwijl Benga een gigantisch feest bouwde waarbij het publiek compleet uit zijn dak ging.
Organisatie: 10 Days Off, Gent
Dourfestival Dour 2010: zondag 18 juli 2010
In de Club-Circuit Marquee stonden The Van Jets geprogrammeerd, en tot onze verbazing was de tent maar half volgelopen. Het werd meteen duidelijk dat Johannes en de zijnen het niet aan hun hart lieten komen door zeer sterk te openen met “Down Below”. Zo was de toon gezet voor een heel strak optreden waar ook “Dancer” en “What’s Going On” de revue passeerden. Al dat moois viel erg in de smaak van een intussen volgelopen tent, die als afsluiter “The Future” voorgeschoteld kregen. The Van Jets hebben opnieuw maar eens bewezen dat ze sterk bezig. Een geslaagd optreden dus. (Pieter)
Zelfs voor The Van Jets beginnen te spelen, zijn ze al af. Zanger Johannes Verschaeve haalt al graag eens de mosterd bij David Bowie en heeft de rest van de band een bijpassend stijltje aangemeten. Deftig en strak is het sleutelwoord en dat lijkt ook het geval bij de nummers die ze daarna spelen. Ze zijn mooi afgelijnd, maar brengen geen tent aan het dansen. Pas na de helft van de show komt hier wat verbetering, nadat de jongens wat van hun oude plaat, ‘Electric Soldiers’ hebben gespeeld. Dat betekent niet dat het publiek hun nieuwe plaat nog niet kent! Iedereen lijkt te genieten van “The Future”, hoewel dit niet het sterkste is wat The Van Jets in hun mars hebben. De anders zo stevige garagerock lijkt hier meer een al uitgekauwde popkant uit te gaan.
Voor mij maken ze dat echter goed door David Bowie op een acceptabele manier te coveren. Natuurlijk heeft elke band zo zijn voorbeelden, maar muziek van één van de groten der aarden recyclen, is een gevaarlijke zet. Toch slagen ze hier vrij goed in. “Fashion” is dan ook een kei van een nummer, waar iedereen toch wel de tekst van hoort te kennen. Ooit coverden deze rockers ook “Hit me baby one more time”, een cover waarop menigeen zit te wachten om nog eens live te horen.
Met “Electric Soldiers” als afsluiter krijgen The Van Jets zelfs nog de grootste droogstoppels op hun hand. Hun nauwkeurig gerepeteerde freeze en agressief gitaarwerk op het einde, oogst heel wat bijval. Iedereen draagt Verschaeve dan ook op handen als hij besluit om in het publiek te gaan crowdsurfen. Spelen kunnen ze, dat is een feit, maar de show die erbij hoort lijkt iets te ingestudeerd. (Fay)
Als je een erg strakke en stevig blazende band aan het werk wou zien, moest je zo tegen 18u in de La Petit Maison Dans La Prairie zijn. Daar maakten Monotonix hun opwachting, voor wat later nog zou blijken schitterend optreden. Niemand had waarschijnlijk verwacht dat je met deze uit Israël komende band een halve circus show aan het werk zou zien. Reden was dat de drummer regelmatig het publiek als drumstel gebruikte en een zanger die uitermate gek deed. Hij zette al zingend aan één van de tentpalen de hele tent op z’n kop en waagde zich zelfs tot stagediven. Met Monotonix kon je je geen minuut vervelen!
Na de stomende set van The Van Jets en het zotte Monotonix moesten we even op adem komen, daarom trokken we naar de Club-Circuit Marquee. Een overwegend mannelijk publiek wou de vier dames van de Dum Dum Girls aan het werk zien. Dee-Dee en haar girls brachten een combinatie van garage rock en indie. Ondanks de ietwat rechttoe-rechtaan aanpak en eenvoudige, simplistische teksten, sloegen hun nummers wel aan en verveelden ze niet. Het optreden van deze dames was al bij al geslaagd. (Pieter)
De Dum Dum Girls verschijnen met een ongelooflijke arrogantie. Ze houden geen verwelkomend praatje – zelfs een vriendelijk lachje kan er niet vanaf. Maar als ze zonder er doekjes om te winden, hun instrumenten nemen en te beginnen spelen, lijkt dat ook niet meer nodig. De nummers zijn foutloos en de vrouwen zijn beeldschoon. Na enkele nummers besluipt toch ook de eentonigheid van de muziek, die wat doet denken aan The Ramones, maar dan met rustige vrouwen. Of om het minder vriendelijk maar eerlijker te zeggen, een slap afkooksel van Vivian Girls.
De stem van zangeres Dee Dee is wel intrigerend. Ze heeft een hese stem die al snel bestempeld zou kunnen worden als niet geschikt om te zingen. Ze bewijst echter het tegendeel door verrassend hoge noten te halen. Ook het tweestemmige zingen is perfect op elkaar afgestemd. Hun optreden loopt als een trein en ze stoppen er twintig minuten vroeger dan verwacht mee. Hadden ze een sympathieke reden kunnen bedenken, was het hen vergeven. Maar helaas, meer dan een kurkdroge ‘Thank you’ kon er nu eenmaal niet af. (Fay)
De Deense formatie The Raveonettes bestaande uit zanger/gitarist Sune Wagner en zangeres/bassist Sharin Foo brachten grage rock’n’roll wave noise pop. Ze konden op Dour echter niet overtuigen en speelden een matig tot erg zwakke set. We kregen een hoop slaapsongs te horen en enkel met “Last Danceé" leek even het tij te keren.
We trokken een laatste keer naar The Last Arena voor Ghinzu; de Brusselse rockgroep is vooral populair in Wallonië en piept met mondjes maat in Vlaanderen … hoge verwachtingen dus voor het beloftevolle gezelschap … Moeiteloos losten ze die in met nummers als “Do You Read Me?” en “Blow”; “Blow” kan je herkennen als het nummer voor de slotscène in de verfilming van Herman Brusselmans’ Ex Drummer. Verder speelden ze nog “Cold Love” waar ze vorig jaar mee in de Afrekening van Studio Brussel stonden en zo hun eerste stappen zetten in het Vlaamse radiolandschap, wat hen naar Rock Werchter bracht. Ghinzu wist vlijmscherp uit de hoek te komen en haalde dus niet voor niks hun naam bij een Japanse messenfabrikant.
Nadat Ghinzu het publiek al met verve had opgeward was het aan Calvin Harris om de wei in lichterlaaie te zetten. De Schotse elektronische muzikant die bij ons vooral bekend is met zijn “Ready For The Weekend” speelde met een live band waarvan hij de zanger was (in plaats van dat hij in zijn eentje achter de draaitafel staat). Hij speelde een overtuigende set en zette het publiek naar zijn hand, met als hoogtepunten “The Girls" en“I Created Disco”. (Pieter)
Calvin Harris was een perfecte afsluiter voor het festival op de Mainstage! Het is de allerlaatste nacht en iedereen is vastbesloten er met volle teugen van te genieten. Daarom gedragen we ons allemaal als gekken zodra Harris’ band nog maar op het podium verschijnt. Hijzelf heeft een perfecte présence die zelfs degenen die nog niet overtuigd waren, over de streep trekt. Van welke muziek je ook houdt, hij weet je tevreden te stellen. Zijn het niet de bassen, dan zijn het wel zijn teksten of de eighties invloeden die zich verschuilen in de bijzonder Brits aandoende house. De nummers roepen op tot zowel nostalgie en wild feestgedrag. Waar je ook kijkt, het hele veld geeft zich compleet. Zelf lijkt hij ook in zijn nopjes, je zou voor minder. Iemand die live zo sterk speelt, mag wel trots zijn op zijn werk. Hij heeft een fantastische groep om zich heen – zijn muziek leent zich om te draaien, maar daar trekt hij zich niks van aan. Hij doet alles zoals het hoort en bewijst daarmee dat hij een artiest is die alles in huis heeft. (Fay)
DJ Kentaro (Magic Tent) is een goochelaar met platen, dat blijkt al snel. De eerste minuten zijn vervuld van gescratch, iets dat wel eens op de zenuwen kan werken. Wanneer je namelijk een nummer hoort waarop je dolgraag wil dansen, is het alweer een ander voor je het weet. Toch weet hij verdomd goed waar hij mee bezig is – aangezien hij in 2002 het DMC World Championship won, valt er ook niets anders te verwachten. Hij haalt alles uit de kast, enkele oldies en bijzonder veel soul, dat echt in de smaak valt bij zo’n dj-set. Na enige tijd gaat het gescratch me wel uit de keel hangen, maar de rest van de tent lijkt hier weinig last van te hebben. Als één van de laatste dj’s op Dour wordt hij op handen gedragen en als de camera op podium toont hoe hij zijn platen hanteert, kan ik niets anders dan ze gelijk geven.
… En op waardige wijze besloot Dour met de naam van het 'European Alternative Music Event’ …
Neem gerust een kijkje naar de pics onder live foto’s
Organisatie: Dourfestival, Dour
Dourfestival Dour 2010: zaterdag 17 juli 2010
Door parkeerproblemen raakten we pas na 18 u op de weide, net genoeg om nog 20 minuten van het Franse Mass Hysteria te zien.Deze metalveteranen kregen reeds voor de 4de keer een plaatsje op de line up van Dour. Voor 'The last arena' was een ruime schare fans samengetroept en die gaven zich volledig over aan hun verpletterende sound. Met voorprogramma's in het verleden van o.a. Rage Against The Machine en Korn maakten ze ook hier hun livereputatie waar, de band bedankte het publiek ruimschoots en genoot van de gewonnen thuismatch.
Iets later ging het er nog harder aan toe in 'The magic tent' waar Death Before Dishonour ten tonele was verschenen. Dit vijftal afkomstig uit Boston bewees met z'n laatste langspeler ‘Better ways to die’ geen eendagsvlieg te zijn in de metalcorewereld. Beïnvloed door o.a. Terror en Hatebreed brengen de korte, catchy nummers live diverse moshpits tot stand.
De geringe opkomst belette hen niet hun boodschap te verspreiden door hun no nonsense, meezingbare, agressieve hardcore.
Even later waren de verwachtingen hoog gespannen voor Pony pony run run, we hadden de laatste maanden veel goede dingen over deze Fransen gesprokkeld en hen gespot op het Main Square Festival.Vanaf het startschot bracht de electropop het merendeel van 'The dance hall' in vervoering vooral door de synthriedeltjes, de opzwepende frontman en het enthousiasme van het hoofdzakelijk Franse publiek. Maar na enkele nummers spatte de zeepbel uit elkaar, de repetitieve sound, geringe variatie en te weinig power bracht een soort van saaiheid teweeg zodat we na een halfuur ontgoocheld andere oorden gingen opzoeken.Was dit hun offday deze zomer?
The Spudmonsters maakten inmiddels hun opwachting in de aardig volgelopen 'Magic tent'.
Onder leiding van Don Foose was deze hardcoreband razend populair in de jaren '90 met als hoogtepunt het klassieke album "’Stop the madness’, de split in '98 kwam dan ook als een verrassing.
Enkele jaren geleden kwamen ze terug samen en schrijven ze inmiddels een nieuw hoofdstuk waarvan we dus hier mochten proeven.Een prominente hoofdrol tijdens de snelle set was voor Foose weggelegd, continue vuurde hij zowel z'n band en publiek aan en zong hij alsof z'n leven er vanaf hing. Dit werd fel gesmaakt door de hardcorefans en mondde uit in een vet feestje.
Das Pop stond vervolgens geprogrammeerd in de dancehall. Met het inmiddels gekende 'opblaasdecor' en met een warme ontvangst opende het viertal met "Underground" en hun nieuwe single "Saturday night", direct was duidelijk dat ze er zin in hadden.
Volksmenner Van Looy haalde z'n beste Frans boven en brabbelde tussen ieder nummer wel wat woordjes om, zoals hij het verwoordde zijn ‘enfants de Dour’ zoet te houden.Een vol uur lang kwamen alle hits aan bod met uitstekende versies van "Fool for love", "Wings" en "Girl be a man". Als apotheose volgde een ruim uitgesponnen "Never get enough" waarin het publiek de vocale hoofdrol kreeg.Topconcert!
Op het hoofdpodium stroomt het publiek wat later toe voor de headliner van de avond dj/producer Etienne de Crécy. Met z'n Beats N' Cubes concept probeert hij ook het visuele effect op een hoger niveau te brengen en dat lokt daarom een pak extra nieuwsgierigen.
Na wat vertraging wordt na middernacht de kubusconstructie van 6 op 6 meter ontmanteld ...
Centraal in het vierkant staat De Crécy die met een gestage opbouw het dansfeest op toerental brengt, de visuals zijn werkelijk indrukwekkend en een absolute meerwaarde voor de show.
Als grondlegger voor de Franse house scène, opende hij deuren voor o.a. Bob Sinclair en Alex Gopher, maar hier laat hij met een mix van pulserende beats & bleeps z'n veelzijdigheid blijken.
Na een goed halfuur gaat het tempo omhoog en kom er meer schwung in de set, de Fransman weet als geen ander hoe belangrijk een zorgvuldige opbouw is en z'n geduld loont want in het slot worden zowel op het podium als de wei alle registers opengetrokken.Voor de afwezigen volgt er binnenkort nog een nieuwe kans wanneer hij halt houdt op Feest in het park in Oudenaarde.
Wie nog niet uitgeshaket was en het nog iets 'harder' wilde, spoedde zich naar de Dance Hall waar The Subs hun enige Belgische live show gaven voor deze zomer.Het Gentse collectief komt weer volop in de picture door de samenwerking met de Partyharders op "The pope of dope" en werkt momenteel aan de opvolger voor hun debuut 'Subculture'. Een tot de nok gevulde tent explodeerde meteen op de tonen van "Music is the new religion"; de harde eclectische electropunk van het trio De Pessemier/Bracke/Loccufier bracht de massa in een roes waar ze pas een uur later weer uit zouden ontwaken.
Naast "Kiss my trance", "Fuck that shit" en "Papillon" worden ook nieuwe tracks getest uit het nieuwe album dat rond de jaarwisseling zal verschijnen. Daarin viel vooral de diversiteit van de composities op zodat we nu al reikhalzend uitkijken naar het resultaat ervan.
Afsluiter en Subshymne "My punk" zorgde ook hier voor de apotheose en liet iedereen na een uur plankgas verweesd achter...
Neem gerust een kijkje naar de pics onder live foto’s
Organisatie: Dourfestival, Dour
Dourfestival Dour 2010: vrijdag 16 juli 2010
Het weer zorgt ervoor dat Los Campesinos! (Last Arena) een zware taak voor de boeg heeft. Het druppelt en hun blije liedjes zijn niet meteen in staat om ons op te vrolijken. Zelf lijken ze ook niet zo vervuld van hun anders zo aanwezige energie. Op een rustige manier brengen ze wat eigenlijk uitzinnig moet worden gespeeld. Toch is het knap dat deze acht jonge mensen zo mooi op elkaar ingespeeld zijn. Technisch zijn ze vrij sterk, maar toch is een main stage aan het dansen brengen te moeilijk voor hen. Zelfs “You! Me! Dancing!” lijkt niet de juiste boodschap over te brengen. Als ze echt zo graag willen dat er gedanst wordt, moeten ze daar zelf voor zorgen. Een idee dat blijkbaar nog niet bij hun opgekomen is.
Er hoort een duidelijke dresscode bij ‘new ravers’, een muziekstroming waar de New Young Pony Club (Club-Circuit) en onder meer de Klaxons bijgerekend mogen worden. Beiden zoeken evenwicht tussen postpunk en pure pop, gestuurd door synthesizers, die ook een belangrijk aandeel hebben. In ieder geval frappeert het dat jongeren die zo graag deze dansbare muziek beluisteren, zelf zo stijf als een hark blijven staan.
Op Dour lijkt zangeres Tahita Bulmer zelfs lichtelijk geërgerd. Zelf slooft ze zich uit door nog niet de geringste fout te zingen en zelf voor sfeer te zorgen door soepel te dansen op de eighties aandoende songs die ze brengen. Ook de band zelf speelt foutloos, waarbij de bassist op het voorplan wordt geplaatst en de bij andere muziek zo aanwezige elektrische gitaren, naar de achtergrond verdwijnen. Bij hits zoals “Ice Cream” of “Lost a girl” lijkt er even verandering te komen in de sfeer, maar zodra de laatste noten wegebben en een minder bekend nummer aanvangt, gaat iedereen weer kaarsrecht staan. Jammer dat een band die zo’n zuiver optreden kan geven, vervuld van o zo dansbare muziek, geen enthousiaster publiek kan aantrekken.
Absynthe Minded (Mainstage) kon al heel wat volk lokken, wat ergens ook niet vreemd is, aangezien ze momenteel erg hot zijn bij het jonge volkje. Ze maakten de aanwezigen wakker met “Plane song”, en na een 3 tal nummers speelden ze “My Heroics,Part One” waar het meeste volk ongetwijfeld voor gekomen was. Deze instant klassieker werd een tijdje geleden door de luisteraars van Studio Brussel uitgeroepen tot song van het voorbije decennium. Natuurlijk mocht”Envoi”, het bewerkte en herwerkte gedicht van Hugo Claus niet ontbreken … en als je het mij vraagt hebben ze daar een waardige opvolger mee, die zeker en vast kan meestrijden om het nummer van dit decennium te worden! Ze zorgden nog voor een kippenvelmoment met “Moodswing Baby” een buitenmatig gevoelig nummer waarvan alle meisjesharten sneller gingen slaan. Hun set sloten ze in schoonheid af met “I Like It When Your Sad”.
De uit Brooklyn,New York komende The Antlers, Magic Tent, is een band die gebouwd is rond frontman Peter Silberman. Zij dankten hun plaatsje op Dour door het succesvolle album ‘Hospice’, een cd over het schokkende verhaal van een ziekenhuisverpleger die emotioneel kapot gaat aan een kankerpatiënt. Dat dit alles dan ook heel donker en deprimerend klonk, was niet meer dan normaal, niet verwonderlijk dus dat het met momenten heel stil werd in de tent. Ondanks die stilte hing het publiek aan de lippen van Peter Silberman.. Met hun nummer “Sylvia” deden ze beetje aan Glasvegas en Arcade Fire denken. De donkere en deprimerende muziek boeide …
Een aantal jaar terug was ik zeer teleurgesteld van het optreden van Dog Eat Dog, de Amerikaanse band die midden jaren negentig één van de toppers was in de alternatieve scène. Ik trok met volle moed naar The Red Frequency stage om ze een tweede kans te geven. Maar eenmaal daar aangekomen bleek al snel dat ik alle hoop op een fantastisch optreden snel mocht opbergen. Het deed echt pijn om een band op het podium te zien staan die zelfs in de verste verte niet meer leek op de band die ze ooit waren. Hun veel te lange bindteksten zorgden voor veel te lange pauzes en werkten al snel op de zenuwen. Zelfs met één van hun grootste hits "Who’s The King” konden ze me niet bekoren. Echt onbegrijpelijk hoe ze op een paar jaar tijd zo de pedalen zijn kwijtgeraakt …
Het flauwe optreden van Dog Eat Dog was nog niet half verteerd of we konden ons al opmaken voor The Subways (Mainstage). De Engelse alternatieve band spoelde onze wrange nasmaak van daarnet meteen weg door sterk te openen met “Oh Yeah”. Dit nummer had duidelijk effect op het publiek die al vroeg uit hun dak gingen. De energie die de band uitstraalde zorgde er dan ook voor dat echt niemand stil kon blijven staan. Met “Rock ’n’ Roll Queen” kon de menigte nog een laatste keer uit de bol gaan, dit was dan ook de ideale afsluiter voor een meer dan geslaagd optreden.
We waren na al dat gitaar geweld klaar voor eens iets anders,iets totaal anders. Drum ‘n’ bass leek ons geen slechte keuze, dus trokken we naar The Magic tent. Daar stonden AKS, die o.a. werd bijgestaan door Selah Sue, die met haar soulstem voor een unieke sound zorgde en tevens een meerwaarde was. Maar in die optiek gebruikten ze net iets te weinig de capaciteiten van Selah Sue’s stem. Ook was het jammer dat ze door omstandigheden hun set moesten inkorten naar een half uur, wat maakte dat ze er een zeer krachtige set op nahielden. Met een knaller als “Fire Fire” zetten ze de hele tent in de fik! De verwachte hit “Ready To Blow” bleef uit zodat we een beetje op onze honger bleven zitten. Ondanks het minpuntje kijken we reikhalzend uit naar Pukkelpop 2010 waar ze beloofden een volledige set te spelen.
Een ander oud gediende op de affiche waren The Fun Loving Criminals, generatiegenoten van Dog Eat Dog. Ze deden het iets beter, maar konden ook niet echt overtuigen. Het nochtans talrijk opgekomen publiek kregen ze met hun makke optreden echt niet mee, als we dan toch een lichtpuntje zagen dan was dit tijdens “Scooby Snacks”, een hit die het nog steeds doet. Ook The Fun Loving Criminals hebben hun beste periode gehad en tekenen niet echt meer om naar uit te kijken …
Atari Teenage Riot - Nooit gedacht dat één band zo veel verschillende subculturen kon verenigen. Het gigantische openluchtpodium (Red Frequency) dat normaalgezien wordt voorbehouden voor metal en punkbands, geeft nu de ruimte aan Atari Teenage Riot, dat in geen enkel genre thuishoort. Misschien daarom dat we, bij het naar voor dringen, omringd worden door zowel punk-, drum ’n bass- en elektrofans. Hier maakt men geen verschil.Van de eerste beat af aan is het raak. Iedereen begint te dansen, te springen, allerlei soorten bewegingen te maken. We zijn één massa die leeft voor de unieke digital hardcore die Atari Teenage Riot heeft ontworpen. De reactie op de in Duitsland populaire techno gedurende de jaren ’90 werd nooit geëvenaard in zijn soort. Iedereen lijkt dat te beseffen, we werpen ons lichaam in de strijd in elk nummer, dat qua geschreeuw hetzelfde klinkt. Enkel de beats worden op- of afgevoerd. Zelfs voor fans zijn nummers vrij onherkenbaar, omdat cd’s noch mp3 makkelijk te vinden zijn van deze artiesten. Toch zijn ze een legende en als ‘Revolution Action’ door de dreunende boxen klinkt, lijkt iedereen, hoe afgemat ook, zichzelf nog net dat beetje meer tot het uiterste te drijven.
Het einde laat een vreselijke leegte achter; na nog wat met het mengpaneel geëxperimenteerd te hebben en de illusie te creëren om een volgend nummer te spelen verdwijnen onze helden. Vol verwachting en verlangen laten ze het nog lang niet uitgefeeste publiek achter. Zo moeten we op zoek naar iets anders, dat deze ervaring nooit zal kunnen evenaren.
Op The Last Arena besloten Luuc Cox en zijn Shameboy. Zij brachten heel wat volk op de been en entertainden hun publiek! Hun hoge tonen en scratches hadden een vreemde uitwerking, wat resulteerde in soms erg unieke dance moves. Dat “Strobot” en Splend-it” een schot in de roos waren bleek toen de volledige menigte uit hun dak ging. Wij zagen een erg goed op elkaar ingespeeld DJ duo, die een hoogtepunt bereikten met “Rechoque”.
Neem gerust een kijkje naar de pics onder live foto’s
Organisatie: Dourfestival, Dour
Eén van Europa's grootste alternatieve underground festivals gaat sinds jaar en dag door in Dour. Het festival staat voor een avontuurlijke, muzikale ontdekkingstocht. De sfeer van het vierdaags ‘alternative music event’ wordt nog steeds erg geapprecieerd; op de vier dagen kwamen er meer dan 125000 bezoekers, iets minder dan de vorige jaren, maar de concurrentie is dan ook bikkelhard … Hoedanook, het Dourfestival is de uitgelezen kans om in een brede waaier van muziekstijlen een pak nieuwe groepen en alternatieve bands te leren kennen.
Het derde grote festival van ons landje was toe aan de 22ste editie en is de ideale windowshop-geleider door 200 bands voor te stellen over zes verschillende podia. Door de vlotte organisatie bleef het festival er netjes bij, kende ze een vlekkeloos verloop en heerste er een ontspannen sfeer …
Donderdag lokte het festival 31 000 bezoekers. Vrijdag kwamen er 30 000 toeschouwers opdagen en de zaterdag en de zondag waren telkens goed voor 32 000 bezoekers.
De Belgische groepen op de affiche wisten haast allemaal te overtuigen en moesten in weinig onderdoen voor de grote namen op de affiche.
Tot slot was Dour gedurende het weekend de muziekhoofdstad van de wereld want uit heel Europa kwamen festivalgangers …
dag 1 – donderdag 15 juli 2010 – volgende impressies
Mintzkov (Last Arena) had al aardig wat volk op de been gebracht. Deze Antwerpenaars, in het verleden Humo’s Rock Rally winnaar, zijn toe aan de derde plaat. De band onder de tandem zanger/gitarist Philip Bosschaerts en zangeres /bassiste Lies Lorquet, geraakte af van de dEUS-link. Hun broeierige pop biedt aandoenlijke tunes en bezit hitpotentieel door songs als “Ruby red”, “Mimosa” en de recente singles “Author of the play” en “Opening fire”. Op het hoofdpodium konden ze net niet voldoende beklijven en prikkelen en zweefde de melodieuze sound wat over het publiek.
Het Waalse Showstar (Club–circuit) waaide naar Vlaanderen over met de single “Day by day”, nu ook al anderhalf jaar oud … Aanstekelijke Britpop met postpunk uitstapjes … Het kwintet startte strak en hoekig, “Residents of the lost club”, “Gold mine” en “Battle of the bands”, klonk dan verfijnder en meer melodramatisch, wat de vaart uit het optreden nam; er was eerder sprake van een dertien-in-een-dozijn nummers en zorgde ervoor dat de aandacht verslapte. Het eerbetoon aan de drummer van Girls In Hawai onthouden we alvast ...
Beast uit Montréal, Canada (Magic Tent) was een leuke ontdekking ‘s namiddag. De band rond Betty Bonifassi en Jean-Phi Goncalves herinnerden aan de ‘90’s Morcheeba en ons onvolprezen Lowpass. Door de worldbeats neigden ze naar het oude Asian Dub Fondation en door het tokkelende country gitaarspel aan Hooverphonic. Mooie referenties zijn het dus voor een triprockende band die overtuigde met “Out of control” en “Mr Hurricane”; ze verrasten door de aangename tempowisselingen, de donkere bezwerende, hardere beats’n’pieces en de gevarieerde zegzang van Betty, warm, diep, indringend en giftig …
Wild Beasts uit Leeds (Club- circuit) van Hayden Thorpe en Tom Fleming, kwam in de belangstelling met de tweede cd ‘Two dancers’. Hun aanstekelijke, doordachte gitaarpop klonk door de falsetstem van Thorpe theatraal, maar kon telkens op tijd worden opgevangen door de warme vocals van Fleming. De sfeervol, slepende sound riep de barok van Malcolm Mclarens “Madame Butterfly” op, maar ze overtuigden door de frisse, groovy tintelingen en de verrassende wendingen richting punkfunk, zoals de “We still got the taste dancing …” – versie.
Het Britse Todd (La petite maison dans la prairie) heeft betere tijden achter de rug en lijkt wat over z’n hoogtepunt heen. De chaotisch splijtende noisepop is z’n scherpte kwijt, want het kwartet ramde en jamde er wat doelloos op los. Natuurlijk zijn we te vinden voor de avontuurlijke, onverwachtse wendingen, de overstuurde ritmes, de pedaaleffects en de mokerslagen, alleen was de herrie minder vindingrijk; ook de onvaste, schreeuwerige brabbelzang verdween in de mist … Geestesgenoten Victims Family, Jesus Lizard, NoMeansNo en Shellac intrigeren momenteel meer. Duidelijk is dat ze zouden verbleken mochten zij als support aantreden van Pattons projecten (Fantomas, Tomahawk, …)
Hoewel het pas vroeg in de avond is, lijkt Hadouken! (Magic Tent) één van de eerste bands te zijn die het publiek opzweept tot één dansende, zwetende brij. Ze noemen zichzelf grindie, een mix van grime en indie, een genre dat niet dansen onmogelijk maakt. Deze Londense band bracht in februari hun tweede plaat uit, ‘For The Masses’ en deze werd voorgesteld op Dour. De gameboygeluiden die samengesmolten werden met ruig gitaarwerk, worden nu ook vergezeld van een vleugje drum ’n bass.
Frontman James Smith weet meteen hoe hij de gewilde energie moet oproepen door zichzelf volledig te geven. Hij springt alle kanten van het podium uit, wat hem niet belet om beschuldigende teksten bij een snel tempo aan elkaar te rappen. Helaas kan dit niet van alle bandleden gezegd worden. De enige vrouwelijke aanwinst, Alice Spooner, blijft griezelig rustig bij haar keyboard. Misschien dat de festivalgangers nog een tikje meer zouden geven als ze zich ook overgeeft aan haar eigen beats. Maar ook zonder haar enthousiasme zorgen de Britten voor de aftrap van een massaal feest.
Get Well Soon (Club-circuit) gaat door het leven als het éénmanshuiskamerorkest van de Duitser Konstantin Gropper. De ingetogen en sfeervol opbouwende pop van de plaat werd live maar ten delen behouden. Gropper beschikte over een heuse band en vulde de sound aan door trompet, viool en cimbals. Ze speelden een krachtig luik, bezwerende semi-akoestische wavepop en minder bombast; de vocals waren indringender, dieper en grauwer. Tja, hier ging Get Well Soon richting Swans van hun tweede helft van de nineties!
Het beloftevolle Amerikaanse Baroness stond aangestipt in 'La petite maison dans la prairie'. Ze openden loeihard met de nadruk op hun laatste langspeler 'Blue record'. Het vierkoppig combo speelde een soort van heavy stonerrock en deed me soms denken aan Triggerfinger. De melodieuze samenzang tussen de frontman en de gitarist zat wel goed en de band maakte een goed geoliede indruk, naarmate de set vorderde kwam er meer vaart in het geheel en het samengetroepte publiek kon dit wel smaken.
Goed maar niet wereldschokkend.
Onder eens stralende zon begonnen even later The Maccabees aan hun set op het hoofdpodium. Het kwintet uit Brighton timmert langzaam aan de weg. Ondersteund door een blazerstrio bracht de band een gelaten indruk, misschien gezellig om languit op de weide te liggen en even weg te soezen maar niet om een uur lang een publiek aandachtig te houden.
Het is ons een raadsel waarom ze onlangs als support fungeerden op de Britse tournee van The Strokes, of hadden ze een offday... feit was dat we na een saai halfuur van Britse melodietjes een ander podium gingen opzoeken. (John)
Als dertien-in-een-dozijn-groepje hebben The Maccabees heel wat te bewijzen. Hun sound, die al snel vergeleken wordt met die van de doorsnee Britse indierock, kan alleen aangesterkt worden met een sterke performance en foutloze sets. Helaas slagen ze er niet in om het publiek te entertainen en lijken ze zelf nogal verveeld. Zelfs meezingers zoals “First Love” of “Toothpaste Kisses” brengen ze met wel erg weinig feeling.
Men heeft nauwelijks oog voor wat er zich op het podium afspeelt. De grote main stage is moeilijk om in beweging te krijgen, maar de hoeveelheid lome lijven die in het gras liggen, zeggen toch veel over hun kwaliteit als entertainers. Ook de muziek frappeert niet. Niets heeft dat beetje extra. De gitaar klinkt te slap, het gezang te vlak en zelfs de drums krijgen er geen ritme in. The Maccabees hadden veel te bewijzen, maar slagen daar helaas niet in.
Met een mix van hardcore en metal starten Devildriver, 'La petite maison dans la prairie', furieus aan hun opdracht.
Onder leiding van brulboei Dez Fafara de vroegere leider van Coal Chamber bracht dit kwintet uit Santa Barbara onlangs hun derde cd uit op major label Roadrunner records.
Het optreden stond bol van circle- en moshpits en de heavy sound klonk strak met af en toe melodieuze uitspattingen. Dat de band hier al een grote aanhang had, was duidelijk door de vocale steun bij een groot deel van hun nummers. Degenen zonder oordoppen hadden hier ongelijk...
Twee bands voor de prijs van één, kon je besluiten … Woven hand en Muzsikas (Club-circuit), bleek achterna nu niet direct een samenwerkingsproject … Woven hand van zanger/componist en predikant Dave Eugene Edwards, speelde z’n onheilspellende, donker dreigende rootssongs op bezielde, bezwerende en heftige Cave-iaanse wijze … Hel & verdoemenis spookten door de boodschappen van “Sinking hands”, “Threshingfloor”, “A holy measure”, “Raise her hands” en “Kingsdom of ice”. We konden even op adem komen door de instrumentale strijkerintermezzo’s van het Hongaarse Muzsikas, die met hun folky/Balkan invloedssfeer als een toegevoegde waarde werden ingevuld …
Na hun zegetocht vorig jaar op Pukkelpop was het merendeel deze dag gekomen om Faith No More te zien schitteren. Zoals steeds strak in het pak en met een megafoon in de hand kwam Mike Patton dreigend de bühne op. In het openingskwartier bewees hij met o.a. "Evidence", "Caffeine" en "From out of nowhere" wat een veelzijdige frontman hij is en met z'n typische humor is hij ook een gedroomde topentertainer ‘pur sang’. Dat Patton Dour hoog in het hart draagt, bewees hij door de laatste jaren met z'n andere projecten Tomahawk, Peeping Tom en Fantomas hier neer te strijken.
Het 2de deel van het optreden stond ook garant voor verrassingen, zo brengt hij flarden uit z'n nieuwe Spaanse soloproject en probeert hij een kleuter op het podium te krijgen - zonder succes trouwens-, maar het moment is wellicht de cover van "Ben" vd Jackson 5 waarin hij opnieuw alle aandacht naar zich toezuigt.
Met "Easy", "Midlife Crisis" en "King for a day" kreeg het publiek de hits waar het voor gekomen was … al viel het wel op dat het niet over de koppen lopen was … lag hier de sterke programmatie van Les Ardentes een week eerder aan de basis?!
Met in het slot het onvermijdelijke "Epic" en een supercatchy uitvoering van "Be agressive" mochten we concluderen dat FNM in de originele line up opnieuw een goeie indruk naliet, weliswaar niet zo overweldigend als in Kiewit vorig jaar maar toch van een hoog niveau.
DJ Hype (Magic Tent) wordt wel vaker één van de grondleggers van de moderne drum ’n bass genoemd en daarom staat ook de verwachtingsboog hier hooggespannen. We hebben gerust even geduld voor de set op gang komt, maar dit lijkt niet te gebeuren. De eentonige klank die zo snel in dit genre kan ontspringen, duikt ook hier op. Geen gewaagde tempowisselingen of verrassende muziekkeuzes. Zelfs de bekende en graag gehoorde remixes van DJ Hype, zoals die van Pendulums “Tarantula” of “Feel Good Inc.” van de Gorillaz komen niet aan bod. Het lijkt alsof we dansen op een doorsnee drum ’n bass-dj, in plaats van de misschien wel te veel gehypete DJ Hype.
Het Engelse duo Simian Mobile Disco mocht 'The last arena' afsluiten en bewees dat ze momenteel naast o.a. Justice, Boys Noize en Vitalic tot de vaandeldragers van de hedendaagse dancescène behoren.
De opvallende opstelling waarbij de draaitafels in een cirkel stonden en waardoor de 2 meermaals met de rug naar het publiek stonden was op z'n minst opmerkelijk te noemen.
Het tweetal brak in 2002 door met o.a. remixes voor Björk en Muse en leverde de laatste jaren 2 albums af die zeer goede kritieken ontvingen.
James Ford en James Shaw hadden er zin in en trokken direct alle registers open, mede gesteund door een geslaagde lichtshow werd de weide ondergedompeld in een positieve dancevibe. Het waren niet de plaatjes maar vooral hun keyboards en synthesizers die de staat van dienst uit maakten voor hun uiterst dansbare performance.
Een uiterst geslaagde afsluiter van de eerste dag op het hoofdpodium … (John)
We leverden ons over aan de nachtelijke huiveringwekkende dancetrips van Moderat, de versmelting van Modeselektor & Apparat … duistere donkere elektronicagrooves en puike visuals; en we gingen tot slot kopje onder in de opwindende, opgefokte en ontspoorde breakcore van Drumcorps… (Johan)
Captain Ahab feat Sickboy (La petite maison dans la prairie) - Het lijkt wel de ideale mix; de energie die Captain Ahab op het podium weet te creëren en de hele zaal intorpedeert, en Sickboy, de man die weet hoe core dansbaar te maken. Zelfs core-newbies, waaronder ik mezelf wel mag rekenen, kunnen niet langer stil blijven staan bij de dansende mannen met nietsverhullende Speedo’s aan en de mix van breakcore, hardcore en drum ’n’ bass. We herkennen bekende nummers die uit de foute nineties stammen en steeds weer voor sfeer zorgen. De tent is vrij leeg, maar dat belet niemand om een gigantisch feest te bouwen, liefhebber of niet. Stilstaan is nu eenmaal onmogelijk. (Fay)
Borgore (La petite maison dans la prairie) - Om iets voor vier ‘s nachts is er geen sprake van slapengaan. Iedereen kruipt uit zijn tent voor Borgore, een Israëlische dubstepproducer die ontdekt werd door M.I.A. Zelf noemt hij zijn muziek liever ‘gorestep’. Misschien herkennen we een iets meer agressieve baslijn en wat invloeden die uit rock en metal afkomstig zijn, maar dubstep lijkt de show bij aanvang volledig te omvatten. Met ingehouden adem wachten we op zijn buitengewoon vrouwonvriendelijke en pornografische teksten, maar hij lijkt geconcentreerd bezig met zijn muziek live te bewerken. Met het eerste nummer waar eindelijk wat tekst in voorkomt, “Cry me a river” lijkt het feest op gang te komen. Daarna liggen de hoogtepunten in elk nummer dat zin per zin goordere teksten bevat. “Act like a ho”, “Nympho”, “Love” en “Ice Cream” worden steeds wilder ontvangen. Ook scoort hij door een remix van Britney Spears’ “Womanizer” en door af te sluiten met eentje uit de oude doos, “Chop Suey” van System of a Down. De variatie die Borgore met de anders vrij monotone dubstep weet te creëren is onvoorstelbaar. Niemand kan het geloven dat het al licht is na zo’n duistere set. (Fay)
Neem gerust een kijkje naar de pics onder live foto’s
Organisatie: Dourfestival, Dour
Nederlands 
Français 
