Het 21ste Couleur Cafe festival genoot onder een tropische zon een ruime opkomst met wel 76000 mensen. Het is er dan ook één van dansbaar feestelijke muziek en relax, waar veel mensen even goed voor de sfeer, de animatie, de solidariteitsprojecten, de workshops, de tentoonstellingen, de pak faciliteiten aan dranken en cocktails, de vele exotische eetstandjes en de randanimatie komen, als voor de artiesten. We gaan u evenwel een recensie van de 51 eetstandjes besparen, muziek is nog altijd het hoofdmenu van Couleur Café. Veel vrouwvolk werd geprogrammeerd en de organisatie plaatste Congo centraal op dit wereldmuziekfestival. En de omstredenheid ontrent de Jamaïcaan Beenie Man besparen we U …
dag 1: vrijdag 25 juni 2010
De programmatie op vrijdag was eigenlijk atypisch, met bands als Ska-P, Supreme NTM en verrassend genoeg ook Rodrigo Y Gabriela, dacht ik me van festival vergist te hebben, maar nee ik bevond me toch niet op … Graspop in Dessel.
Ska-P is een zeskoppige Spaanse ska-punk band uit Madrid die sinds 1994 al een zestal albums uitgebracht heeft. Op het podium kregen we al de ska en punk clichés voorgeschoteld: mohawks, geruite schotse rokken, en ook in de nummers werd stevig tegen het establishment aangeschopt, meestal op niet subtiele wijze: zo kregen zowel de politie als de kerk er stevig van langs: een gorilla in battle dress was de gehate policia, terwijl een bisschop in SM-kledij de pederaste deugden van de kerk mocht bezingen. Wellicht beseften Ska-P niet dat ze zo dicht op de Belgische actualiteit zaten. Muzikaal zat Ska-P ergens tussen de mestizo punk van Manu Chao, en de ska-core van Mighty Mighty Bosstones.
Diam’s is een franse hiphop artieste die in het zuiden van België ongelooflijk populair is, maar in Vlaanderen totaal onbekend is. De Univers tent was aardig gevuld, en reageerde superenthousiast, er werden zowaar nummers meegezongen. Wij onthielden vooral de pakjes van de danseressen, die ons vaag aan Def Dames Dope deden denken. Net zoals in Duitsland, is hiphop in de eigen taal gigantisch in Frankrijk, maar zijn het maar enkelingen waaronder Wax Tailor die goed genoeg zijn om de grenzen over te steken.
Over dus naar Rodrigo y Gabriela. We keken raar op toen we een nummer van Tool als pauzenummer hoorden, toen we aan het hoofdpodium aankwamen, maar eigenlijk hoeft dat niet te verbazen, want Rodrigo Sanchez en Gabriela Quintero, ontmoetten elkaar in een trashmetal band. Ook op hun nieuwe album ‘11:11’ ontbreken die metal invloeden niet, zo speelt Alex Skolnick van Testament mee op ‘Atman”, een hommage aan de overleden leadgitarist van Pantera. Naast metal, putten Rodrigo & Gabriela inspiratie uit een ruime waaier van invloeden, van Pink Floyd, Santana, Jimi Hendrix, over jazz-rock tot tango en flamenco. Live is dit tweetal duidelijk gegroeid, waar ze vroeger haast op hun krukjes vastgeplakt zaten, vullen ze nu op hun gemak het hoofdpodium van elk festival. Het kan tijdens de Metallica cover “Orion” geweest zijn, dat Rodrigo zowaar wijdbeens op het podium stond, James Hetfield waardig. Terwijl de performance dus veel extraverter geworden is, blijft de intensiteit en intimiteit overeind: mooi om te zien hoe Rodrigo en Gabriela zo op mekaars gitaarspel ingaan. Absolute uitschieters waren “Diablo Rojo”, “Tamacun”, en “Hanuman”, terwijl het opvallendste nummer wel “Master of Puppets” van opnieuw Metallica was, waarbij Rodrigo knetterende distortie op zijn leadgitaar zette. Het publiek zette spontaan flamenco dansjes in, en deze man had het hoogtepunt van dag een op Couleur Café gezien.
Shantel & The Bucovina Club Orkestar wordt gegeerd in ons landje. Eerder al bouwden ze feestjes op festivals als Cactusfestival, Pukkelpop en in het clubcircuit. Ook Couleur Café mocht eraan geloven vanavond …alsof het niks was, toverden ze uit hun mouw een spetterend feestje met hun ‘Disko Partizani’, een zigeuner/ Balkan/fanfare/polka pop sound: blazers, violen, accordeon, drums, veel beats en de sensuele danspassen van de twee vrouwen van het leuke gezelschap. Opzwepend en dansbaar klonk het allemaal, zonder de traditionele Oost-Europese authenticiteit te verliezen, gedragen door vrouwelijke en mannelijke vocals. Broertjes Balkan Beat Box, Gogol Bordello, Goran Bregnovic, Asian Dub Foundation, Kocani Orkestar, Think of One en het relaxte neefje Beirut hebben er duidelijk een concurrent bij …
Voor het Titan podium was het nu volgelopen voor Supreme NTM. Deze Franse rappers waren ooit super controversieel, omdat ze in hun nummers de uiterst-rechtse politicus JM Le Pen en ook de politie aanvielen, en werden op een moment zelfs verantwoordelijk geacht voor de rellen in de Franse banlieues. Opnieuw zijn deze rappers totaal onbekend in Vlaanderen, dus we waren benieuwd waarom deze band de hoofdact van de avond was.We hoorden een donkere, harde hardcore hiphop, met een grimmige, agressieve voordracht van main man Joey Star. Niet echt ‘notre tasse de thé’, en zeker al niet toen Supreme meende “Smells like teen spirit” te moeten brengen op de wijze waarop Fred Durst meent “Anarchy in the UK” te moeten coveren. Iemand zou deze jongens moeten zeggen dat enkel ‘2 many djs’ met die Nirvana cover wegkomt.
Wij dus naar Ebony Bones. Vanavond kregen we minder mode-show dan een half jaar geleden op ‘les Inrocks’ in Lille, maar nog was de band rond Ebony Thomas een vreemd allegaartje dat onmiddellijk energiek van start ging. Iets te energiek eigenlijk want de drummer meende vanavond iedere subtiliteit metalgewijs uit de set te moeten meppen, waardoor de rest van de band natuurlijk ook verplicht was om het volume op 11 te zetten. Zo ging “W.A.R.R.I.O.R” meer op een metal electro nummer lijken dan op het anthem dat van M.I.A zou kunnen zijn. De elektronica en de punkfunk invloeden kwamen vanavond veel minder aan bod, geen koebel deze keer.
De twee dansers zweepten tijdens “Bone of my Bones”met hun Afrikaanse moves het publiek op, terwijl tijdens de rustiger nummers dame Ebony als een meesteres op de basdrum plaatsnam. We onthielden nog een mooie versie van”Sweet dreams” van Eurythmics, en zagen hoe het dak van de Fiesta tent er finaal toch afging toen de band het publiek van links naar rechts liet jumpen.
Straffe kost en een energieke set van Ebony Bones, maar we hadden toch net iets meer subtiliteit verwacht vanavond.
Op die noot zat Couleur Café dag één er voor ons op, waarbij we tot de verrassende vaststelling kwamen dat metal, hardcore rap en punk zowat de rode draad door ons parcours geweest waren. We namen ons dus voor om op dag twee wat meer in de echte Couleur Café sfeer te duiken.
Neem gerust een kijkje naar de pics
Organisatie: Couleur Café / co ZigZag, Tour & Taxis, Brussel
Na zijn eerdere doortochten in de Botanique, de AB en de Hallen van Schaarbeek heeft Jamie Lidell al lang geen kompas meer nodig om onze hoofdstad te vinden. De dag dat zijn nieuwe worp ‘Compass’ in ons land uitkomt, vond hij de tijd om deze voor te stellen in de Chapiteau op Les Nuit Botanique.
Jamie Lidell is sinds kort, om het met Sting z’n woorden te zeggen, ‘An Englishman in New York’ geworden. Mijmerend over zijn nieuwe leven, was het Beck die de aanzet gaf voor wat alweer de 4e plaat is van de ingenieuze geluidskunstenaar. Het was echter niet alleen muzikale bondgenoot Beck die meewerkte aan ‘Compass’, ook andere klinkende namen hadden een belangrijke bijdrage: Warp Records labelgenoot Leslle Feist (lyrics en inzingen van nummers), Chris Taylor van Grizzly Bear, Gonzales (piano) en Pat Sansone van Wilco (afwerking van de opnames) waren betrokken. ‘Muddlin Gear’ buiten beschouwing gelaten, zoekt ‘Compass’ de gulden middenweg tussen de experimentele elektronica van ‘Multiply’ en de soulpop van ‘Jim’. Het is een plaat geworden die overloopt van muzikaal geflirt, een vreemde rocksound en geflipte percussie. Dit alles overgoten met de prominent aanwezige soulstem van Lidell.
Jamie was behoorlijk in zijn sas en maakte met zijn nieuwe band meteen indruk door het enthousiasme waarmee hij zijn nieuwe nummers en aanstekelijke ‘feel good vibes’ de Chapiteau instuurde. Ondersteund door een liveband gaf kameleon Lidell blijk van zijn onbegrensde muzikale genialiteit, flirtend met diverse muziekgenres… electro, rock, soul, blues, pop,… al dan niet als cocktail in één en hetzelfde nummer. Halfweg de reguliere set gooide hij solo de toon en de limiet om door een elektronicaschokje uit te delen. Lidell op zijn best, al beatboxend zijn eigen stem bewerken en samplen op een kluwen van elektronische apparatuur. Vreemde danspassen, funky gebaren en gekke bekken trekkend… bijna loos gaan op zijn percussie of apparatuur: het zorgde voor een ongenaakbare podiumpres(en)tatie.
Naast de optimistische, heerlijk door het leven fluitende, pareltjes als “Another Day” (hoewel we deze versie net wat minder vonden) en “A Little Bit Of Feel Good” (een vette beatboxversie op het einde), gooide Jamie het publiek “Enough Is Enough” tussen de oren. Een typisch uptempo en speels Lidell-nummer dat schatplichtig is aan The Jackson Five. Het met dubbele drum voorziene “I Wanna Be Your Telephone”, (hallo Prince?) en het melancholische en feeëriek ingetogen gespeelde titelnummer “Compass” maakten grote indruk. Om maar te zwijgen van de subtiel gelaagde (piano, synths en blazers) single “The Ring”, waarmee hij zijn set begon. We werden blootgesteld aan verrassend hard gitaarwerk op “Completely Exposed” en “Gypsy Blood”, Jamie’s dedication aan de gypsies. De ingehouden zang van het nummer “Multiply” blijft het beste excuus voor een feestje. Jamie danste de gypsy-dance en ging prat op een fantastische soloversie van “A Little Bit More”. Bij het met een drumcomputer aangedreven “When I come back around” stuiterden en vlogen de verknipte vocalen op de meest onverwachte momenten als een volleerde springbal door de Kruidtuin. Maar er was meer… het aanstekelijke en door Beck geschreven “Coma Chameleon” bijvoorbeeld… of hoe beats uit de hiphop, blaasinstrumenten en gitaren met mekaar een uiterst interessante kruisbestuiving aangingen. Afsluiten deed Lidell met de bijzonder zoete ballade “She Needs Me” waar we een Prince-visioen kregen. Klasse!
Afgaand op dit concert wordt ‘Compass’ allicht één van soundtracks voor een drukkend hete zomer. Misschien maakte Lidell één van zijn beste platen tot dusver?! Jamie Lidell betoverde live alleszins met speelse improvisaties en experimenteel kattenkwaad. Dit was wederom een eigenzinnige en unieke liveshow met een hoge entertainmentwaarde en de zo typerende alomtegenwoordige souljams van Lidell. Ons hoofd eraf als deze plaat geen potten breekt… Jamie Lidell mag zich opmaken voor een verdere verovering van het soulpopheelal dat zich ergens situeert in het onverkend gebied tussen dansbare elektronica, funk en pure soul… “Aiming for the moon”… het zijn Jamie’s eigen woorden (in RifRaf, nvdr).
... Deze zomer alvast op het Cactusfestival in Brugge (zaterdag 10 juli! btw) te zien ... Check it up ...
Support Little Dragon is een Zweedse elektronicaband uit Göteborg met de Zweeds-Japanse zangeres Yukimi Nagano. De band is vooral bekend voor het nummer “Twice” dat zijn opwachting maakte in ‘Grey’s Anatomy’ en het feit dat ze mee op tour mochten met TV On The Radio. De bandleden zijn ook te horen op “Plastic Beach” van Gorillaz. Little Dragon slaagt erin om jazz, elektronica en pop met elkaar te verenigen. Een ideaal voorgerecht voor Jamie Lidell dus!
Neem gerust een kijkje naar de pics
Organisatie: Botanique, Brussel (ikv Les Nuits Bota 2010)
Er viel nog heel wat te beleven op de afsluitende Nuits Bota … de geprogrammeerde bands zaten nog niet op hun tandvlees …In de Chapiteau kon je terecht voor de funkende souldance, afrojazz en pop van Jamie Lidell, het Canadese Holy Fuck speelde energieke, opzwepende vibes en ritmes van luchtige elektronica, percussie, noise en rock in de Orangerie of je genieten van de sing/songwriterpop van Richard Hawley in het KC. En tot slot in de Rotonde stond één van de gehypte bands van het moment, The Drums … Hun single “Let’s go surfing” heeft een groot meezing- en fluitgehalte en zorgt er net als “Young Folks” van Peter, Bjorn en John voor dat de koude dagen van april en midden mei een zomerse temperatuur krijgen.
Het NY-se kwartet heeft al een tijdje hun EP ‘Summertime’ uit en binnenkort kloppen ze aan met hun debuut. In een volgepropte Rotonde konden we alvast op ontdekking gaan. Achterna konden we zeggen dat het kwartet, dat zich in Engeland schuilhoudt, meer in petto heeft dan een minnestrelend leuk nummer. The Drums rond gitarist Jacob Graham en zanger Jonathan Pierce goochelen met waveritmes van Joy Division, The Cure, de gitaarwaverock van Ian McCulloch (Echo & The Bunnymen) en The Smiths, halen invloeden aan van Fad Gadget, The Chameleons en roepen beelden op van de cold/glamour wave van Spandau Ballet en Theatre of Hate (zie hun haarsnit). En alsof dit nog niet genoeg was, hoorden we in songs de galmende, diepe bas van Peter Hook, de electro van New Order, de hoekige, springerige ritmes van The Rakes en Bloc Party in hun begindagen en zijn ze niet vies van de zomers surf van de Beach Boys en van de girlgroupies Shangri-Las en The Ronettes. En inderdaad, Interpol, White Lies en Editors mogen toch opkijken naar het opkomende talent.
Een mengelmoes en recyclage dus, die door deze jonge gasten een catchy melodie, een dosis lichtvoetigheid en een frisse, luchtige noot krijgen. Ze laten ook bitterzoete melancholie sluimeren in enkele songs. Wat maakt dat ze voldoende variaties aanbrengen en veel in hun mars hebben. De aanstekelijke deuntjes werden hoedanook sterk door het publiek onthaald.
De theatrale, spastische bewegingen, de hoekige danspassen en de grappige aankondigingen van Pierce deden denken aan onze Bijna Slimste Mens, Das Pop zanger Bent Van Looy (… had uiterlijk wel iets mee van hem!).
In de eerste songs straalde de zon nog niet echt, “It will all end in tears” en “My best friend (died)” waren qua tekst nu niet meteen de vrolijkste om mee te starten, maar hadden muzikaal voldoende dynamiek en vitaliteit. De daaropvolgende songs “I felt stupid”, “Submarine”, “Moon”, “Make you mine” en “Book of stories” waren grotendeels van dezelfde leest, hadden speelse, verrassende wendingen, gingen van een slepend naar een meer huppelend ritme of explodeerden ergens middenin. “Jerk” had dan iets mee van Vampire Weekend door de verleidelijke, opzwepende drumritmes. En “Skipping town” kleurde door het galmende gitaargetokkel. De single “Let’s go surfing” met z’n overbekende, aanstekelijke deuntjes, beëindigde na een goede 45 min de set. Het nummer klonk alvast krachtiger en directer dan op de radio.
Na bijna elk nummer werd het publiek hartelijk bedankt voor de respons, boog Pierce voorover en maakte een boogie danspas. En de momenten dat Graham even niet op z’n gitaar speelde, sprong hij wat in rond met z’n tamboerijn. Leuk allemaal.
Twee nummers besloten, het meeslepende, opbouwende “Down by the water” ( the love for all the boys & the girls) en het strakke, intens broeierige “Forever (and ever)”, de komende single, die doet denken aan de Psychedelic Furs.
We zagen een knappe, melodieuze set van het kwartet, die een grootse toekomst kunnen tegemoet gaan; ze stonden er overduidelijk als liveband en kunnen net als White Lies vorig jaar de hoopvolle band zijn van 2010!
Organisatie: Botanique, Brussel (ikv Les Nuits Bota 2010)
In de Orangerie was het vanavond ‘the place to be’ om enkele ‘upcoming’ bands aan het werk te zien, die met de gevestigde waarde, het Canadese Wolf Parade van het duo Spencer Krug en Dan Boeckner heel erg schoon en overtuigend besloot. Beide heren zijn actief in bands als Frog Eyes, Sunset Rubdown en Handsome Furs en worden genoemd met bands als Broken Social Scene, Postal Service, Fiery Furnaces, Built To Spill en Arcade Fire.
Van het kwartet mogen we volgende maand nieuw werk verwachten, ‘Expo 86’, die ‘Apologies to the Queens Mary’ (‘05) en ‘At Mount Zoomer’ (’08) opvolgen. Duidelijk was dat ze een erg goed op elkaar ingespeelde band zijn en over tonnen enthousiasme, dynamiek, speels- en frisheid beschikten … een hechte band met klasse, die er vanavond stevig tegen aan ging, broeierig klonk door de gitaren en opzwepende drums en onderhuids geïnjecteerd werd door forse psychedelicatoetsen. De afwisselende vocals en de vloeiende samenzang in de refreinen gaven elan aan de sound. Bezwerend boeiend materiaal, dat heerlijke tempowisselingen onderging en krachtig, energiek en geëmotioneerd kon zijn; ze lieten ruimte voor de instrumentatie en hielden de subtiliteit onder controle. Met zwaar aangezette synths opende “Soldier’s gun” de ruim anderhalf uur durende set. Ze zorgden voor prachtmomenten met o.a. “Fast ballad, “It’s a curse” en “Sun & daughters of hungry Gods”; hun favoriete song in het rijtje was trouwens “Ghost pressure”. We verstaan er ons niet aan dat de band nog steeds niet de verdiende airplay krijgt op hun snedig materiaal.
“This heart’s on fire”en “What did my lover say” verraadt het puike songwriterschap van het duo en met een finale reeks als “Kissing the beehive” en “I’ll believe it anything” besloten ze en verve hun staaltje ‘direct alternative indierock’.
De band gaf aan dat ze vanavond wel hun beste concert speelden … En zagen we ergens in de zaal de heren van Team William niet …?!
Wolf Parade werd vooraf gegaan door de dames Emily, Theresa en Jenny van Warpaint, aangevuld met Stella Mozgawa op drums. De indie van de dames wordt nogal omgeven door post-punk, wave en galm; zweverige en dromerige songs, die een donkere, broeierige intensiteit hadden, waarover hemelse vocals en een harmonieuze samenzang heen waaide. Een betoverend sfeervolle sound die The Cranes (Alison Shaw), The Mazzy Star (Hope Sandoval) en Slowdive omarmde. Een beloftevolle band die eerder al de EP ‘Exquisite corpse’ uitbracht en waarvan de komende zomer het debuut verwacht wordt. Checken dus!
Even opmerkzaam was de lekker in het gehoor liggende catchy powerpop van de vijfkoppige indierockband Surfer Blood uit West Palm, Florida. Deze jonge gasten bundelden hun muzikale invloeden samen in het aanstekelijke debuut ‘Astro Coast’. Inderdaad, verslavende poppy songs met een scherpe randje, opgezweept door toetsen en een dubbele percussie. Weezer, Pixies, Pavement, Vampire Weekend borrelden op in songs als “Fast jarboni”, “Take it easy”, “Catholic pagans” en “Anchorage”; de single “Swim” sierde door de gitaarexplosies tussenin en reeg “Gigantic” (The Pixies) en “Sweet Jane” (Lou Reed) aaneen. Tja, een bandje die van alles proefde en het in een kort gebald, strak setje overtuigend bracht!
Organisatie: Botanique, Brussel (ikv Les Nuits Bota 2010)
Het kunstminnende cabaretier CocoRosie van de zusjes Casady zijn vaste klanten tijdens het Les Nuits concept. Ze dompelen ons onder in hun unieke, wondere sprookjes droomwereld. Ze gooiden er vanavond bijna de volledige nieuwe cd ‘Grey Oceans’ tegenaan die mee werd geproduceerd door Dave Sitek van Tv on the radio. De eigenaardigheden zijn duidelijk gefilterd en van de haaks vocale tegenstellingen en van de geniale gekte van het vroeger materiaal van allerhande geluidjes is er dus duidelijk minder sprake.
Sierra’s operastem weet steeds dieper in te dringen en Bianca’s rauw raspende stem is geëvolueerd naar een fraaie soms emotievolle hoge zang. Het weirde klankenpalet van knusse, iets–niet-van-deze-wereld freefolk/elektronicableeps laat meer sfeervolle hiphopbeats en Oosterse en Indiase invloeden toe, klinkt in z’n totaliteit minder bevreemdend en is toegankelijker geworden. De schoonheid zit subtieler in elkaar en de songs laten zelfs een meer rustige indruk na.
We konden vorig jaar al ‘een tip van de sluier horen’ toen de zusjes met beatboxer Tez en Gael Rakotondrabe, vaste pianist sinds de vorige tour, aangevuld met een drummer op Folkdranouter te zien waren met een soort ‘Unplugged’ tour. De fraaie zangpartijen en het pianospel namen een prominente rol in!
De fans van het eerste uur zullen wel niet afhaken na vanavond, want de CocoRosie herkenbaarheidfactor blijft torenhoog maar door de verfijnde, melodieuze, gemoedelijke, sfeervolle aanpak kunnen ze nog een breder publiek aanspreken. De ietwat krachtig aandoende nummers als het intrigerende melodieuze “Fairy paradise”, het obscure puike “Fatherhood” door de huppelende ritmes en de prachtige “Moon asked the crow”, “Hopscotch”, kunnen door de explosiever wordende beatbox en keelzang duidelijk hun mannetje staan naast “(black) Rainbowwarriors”, het enig opzwepend oudje in het eerste deel van set.
In de overwegend sfeervolle set hadden we het ingetogen “Grey oceans” bepaald door de pianotunes en een broeierig opbouwende “Lemonade”, die zich moeiteloos nestelden in de prachtige (oudjes) “Black poppies”, “Animals”, “Promise” en “K Hole”.
We hoorden rijkelijke Oosterse sounds in “Undertaker” en “Smokey taboo”, die refereerden aan het werk Loop Guru, Transglobal Underground en die zelfs een vleugje Ofra Haza koesterden. De speelgoedgeluidjes waren zo een beetje de rode draad binnen de sound, en niet voor niks zagen we ‘toys’ en een kermiscarrousel op het grote doek achter hen.
Het samenhorigheid – kampvuur - gevoel brandde iets minder fel, maar treffend en pakkend klinken ze nog steeds. Tez kreeg traditiegetrouw de ruimte om z’n beatbox te showen.
In de bis bleven de meesterlijke “Beautifuil boyz”, “Werewolf”, “By your side” en “Japan” in de koelkast, maar ze maakten een sterke beurt met een geschifte versie van “Bear hides & buffalo” en “Tranny power”, een song die op geen cd terug te vinden is, maar de instant klassieker “Japan” benadert met z’n pompende karakter en afrogrooves. Regendansjes en een ‘Wizard Of Oz’ gehalte waren hier op z’n plaats.
Kijk, CocoRosie is één van m’n favorieten én van de Bota en blijft iets bijzonders & magisch … wordt vervolgd …
Met de support van het Deense Efterklang had de organisatie eigenlijk wel een ‘double bill’. Efterklang grossiert momenteel tussen de Scandinavia van Sigur Ros, Björk, Mum en de Britpop van Elbow en Grizzly Bear adepts op het recente ‘Magic chairs’; dromerige popkracht met verrassende wendingen staan nu voorop. De episch indringende parelpop is wat op het achterplan geraakt. Naast enkele belangvolle oudjes als “Step aside” hoorden we o.a.. “Full moon”, “I was playing drums”, “Modern drift” en “Alike” van de nieuwe cd. Ze hebben definitief de bombast en de typisch artistieke schoonheid van zich afgeschud!
Neem gerust een kijkje naar de pics
Organisatie: Botanique, Brussel (ikv Les Nuits Bota 2010)
De 28 jarige Californische Joanna Newsom overdonderde drie jaar terug met de modern klassieke neofolky plaat ‘Ys’. Dankzij de freefolky stijl van Cocorosie, Devandra Banhart en de aparte stijl van Antony Hegaert en Sufjan Stevens kreeg ze de verdiende spotlights op haar gericht. Want ze brengt een heerlijk betoverend geluid op haar harp, gedragen door een hemelse zang, die het nauwst leunt aan Kate Bush. We hoorden na het debuut ‘The milk-eyed mender’(2004) lang uitgesponnen, zwaar aangezette partijen van subtiel uitgewerkte songs door strijkerarrangementen, ‘Ys’, gekenmerkt door lappen tekst. Na de EP ‘And The Ys Street Band’ verscheen onlangs de 3 dubbelaar ‘Have one on me’, telkens zes songs en twee uur luisterplezier, die linkt naar de sobere aanpak van haar debuut, soms aangevuld met enkele orkestrale versieringen.
Vanavond kregen haar songs een minimale omlijsting van violen, trombone, gitaar en drums. Zoals op de laatste plaat speelde ze afwisselend een handvol songs op haar reuzengrote harp en vleugelpiano.
De bevallige, jonge, lieflijke dame speelde met haar begeleiding nagenoeg een perfect technische set, was enthousiast, ging in dialoog met haar publiek en straalde op het podium.
Ergens middenin de set moest de harp worden bijgesteld, wat geen evidentie was. Tegen de tijd dat haar harp in orde was, voerde ze een vragenronde in. Drummer Neil Morgan ontpopte zich hier als moderator en kreeg dan ook de meeste vragen afgevuurd. En ondanks dat Joanna zich concentreerde op haar harp, gaf ze samen met hem enkele leuke antwoorden.
We konden bijna twee uur genieten van een uiterst sfeervolle set. Ze putte rijkelijk uit haar recentst plaat ‘Have one on me’, aangevuld met een paar songs van haar debuut en slechts één nummer van het orkestrale ‘Ys’.
Ze pakte meteen uit één van de meest gevoelige songs van de plaat, het broze, intens pakkende “81”. Haar ‘Garden of Eden’ refereerde aan het klassieke ‘The Spirit of Eden’ van Mark Hollis’ Talk Talk. De titelsong zette ze eerst solo in en werd dan op zalvende wijze spaarzaam ondersteund door haar band. Een imaginair dromerige song, die lang uitrekte, veel aan de verbeelding overliet en verrassende wendingen onderging. Ook het mooie, op piano gespeelde, “Easy” zat al vroeg in de set …downtempo zonder aan intensiteit in te boeten.
Ze liet ons meedrijven in de finesse en subtiliteit van haar elfenpop. Haar prachtige stem, haar kunde, de aanvulling van de band en de lieflijke uitstraling en spontaniteit deden sprookjesachtige taferelen opborrelen. Zomaar hadden we de ‘Ark van Noah voor ons door de klassieke instrumentatie van het lange “Monkey & beat” en de ingetogen, intieme “Soft as chalk” en “Autumn” en droomden lekker weg op het oudere “The book of right-on”.
De mooi op elkaar ingespeelde band kon zelfs iets krachtiger gaan op dat ander oudje “Inflammators writ”. Ze hield ons volledig in haar greep met het filmische “Good intentions paving co”, bepaald door haar begeesterende pianospel en de trombone van Andrew Strain. En het vleugje experiment misstond niet op de slotsong “Peach, Plum Pear”.
De dramatiek van haar materiaal was onderhouden en met een dosis gezond verstand kon ze het ook relativeren, wat ik ten zeerste bewonderde, want na de set wou ze er ook eens op uit om een goed Belgisch Biertje te drinken! Het onderscheidde haar alvast van Soap & Skin, die totaal in haar huiveringwekkende songs gevangen zat.
Ze was haar optreden in de AB van een paar jaar terug nog niet vergeten; ze kreeg toen een mooi gedichtje van een vrouwelijke fan; klaarblijkelijk was deze er niet meer bij, want reactie bleef uit … haar lieve fan zal er een andere muzikale stijl op nahouden, grapte ze. “Baby Birch” in de bis, naast “81” ook één pareltjes op de plaat , intrigeerde door de intens broeierige opbouw, de prachtige klankkleur op de harp, de bredere maar sober gehouden omlijsting en enkel gitaarerupties!
Elegante Pracht en Schoonheid zijn woorden op hun plaats voor de talentrijke, charismatische, joviale jonge dame Joanna Newsom … Pop door haar hemels breekbare stem en het centraal plaatsen van harp en piano. De factor emotionaliteit verhoogde ze met een band die de arrangementen treffend, perfect en puur oprecht samenbracht.
De bejaarde Britse sing/songwriter Roy Harper trok mee op haar tour. Ze was dan ook vol lof over deze ‘happy old man’, die invloedrijk was op artiesten als Richard Thompson en Luka Bloom en menig jong solo/ artiest kan inspireren van gevoelige folk/blues/rock. Zelf kenden we mans oeuvre niet, maar hij boeide met z’n beeldrijke verhalen, liefdessongs en impressies door het beheerste gitaargetokkel, gedragen door z’n diep grauwe, maar indringende stem.
Organisatie: Botanique, Brussel (ikv Les Nuits Bota 2010)
De leadgitarist van het Brusselse Driving Dead Girls had zich voor de gelegenheid door zijn coiffeur een heuse vetkuif laten zetten, maar het was vooral de zanger/gitarist die hardnekkig probeerde Jon Spencer te zijn. Helaas is er een hemelsbreed verschil tussen proberen en slagen en de man viel dan ook volledig door de mand. Zijn geforceerde rock’n’roll pose ergerde ons mateloos en het geluid mocht dan wel strak en stevig zijn, echt overtuigend was het nooit wegens te veel clichés en te weinig songs. Er zit nog meer rock’n’roll in de broodrooster van ons grootmoeder. Termen als nep en fake waren hier volledig op hun plaats.
Over naar Wintersleep dan maar, een Canadese indie groep. Weer zat het probleem bij de zanger. Die had wel een paar aardige songs, die in het beste geval iets naar Grandaddy neigden, maar met zijn stem was het al veel erger gesteld. De man stond te zingen alsof er voortdurend iemand met een dildo in zijn aars zat te koteren en die irritante stem overheerste jammer genoeg de vaak wel interessante songs. Wil er dus dringend iemand dat ding uit zijn reet komen halen.
Ook van Zaza hadden wij nog nooit gehoord, en wij zouden dat graag ook zo houden. Hun setje kunnen we nog best omschrijven als mislukte Raveonettes, en verder willen wij hier geen woorden aan vuilmaken.
Taai dat we zijn, hebben we toch de beproeving van de drie voorprogramma’s weten te doorstaan en werden we hiervoor rijkelijk beloond met een wervelende twee uur durende show van The Black Rebel Motorcycle Club. Uiterst nieuwsgierig waren we na de geweldige nieuwe plaat ‘Beat the devil’s tattoo’, en de band overtrof onze stoutste verwachtingen. Uit dat album werd trouwens rijkelijk geput, met maar liefst 9 songs, en met al direct twee overtuigende kleppers op kop, de stroomstoten “War machine” en “Mama taught me better”. De sound zat meteen goed, BRMC klonk van bij de aanvang fel, gretig en verbeten. Lekker gemeen, maar ook loepzuiver.
Met nu al vijf albums op zak kunnen BRMC terugvallen op een breed repertoire met pure rock’n’roll, shoegaze en donkere blues. Werkelijk al het beste uit die platen zat in de setlist vanavond. Een sterke troef is dat zij met Robert Levon (bas/zang) en Peter Hayes (gitaar/zang en af en toe eens een scherpe smoelschuiver) eigenlijk twee frontmannen in huis hebben, die ook al eens van instrument durven te verwisselen, en dat maakt dat op geen enkel moment het spook der verveling kan komen opduiken, de heren houden het lekker spannend.
Dat de blues soms onderhuids schuilt in hun massieve sound, mochten we ervaren in “Beat the devil’s tattoo” en in een geweldig “Ain’t no easy way”. Ook de nieuwkomers “Aya” en “River styx” werkten bezwerend, donker en bluesy. Een tandje hoger schakelden ze met rauwe en smerige rock’n’roll in het ophitsende trio “Berlin”, “Weapon of choice” en prijsbeest “Whatever happened to my rock’n’roll”.
De vuilste, heetste en meest vlammende song uit de nieuwe plaat is “Conscience killer” en was ook vanavond moordend en wild, de song werd meteen in dezelfde furie gevolgd door het stomende “Six Barrel shotgun”, ook een hete lap dynamiet.
In een versnelling minder was BRMC vooral overtuigend met de slepende gitaarnoise van “Love burns”, “Red eyes and tears”, “Bad blood”, “Half state” en “Spread your love”. De stekker mocht er zelfs een keertje volledig uit toen Robert Levon een mooi akoestisch “Mercy” bracht.
BRMC wist de spanningsboog maar liefst twee uur aan te houden en overdonderde ons van de eerste tot de laatste minuut. Onze vriend de Oasis-fan floepte er zelfs in al zijn enthousiasme een gemeend ‘Fuck Oasis’ uit. En of hij gelijk heeft.
Neem gerust een kijkje naar de pics
Organistie: Botanique, Brussel (ikv Les Nuits Bota 2010)
Een hilarisch leuk avondje potige, zompige, vettige en spacey punkrock’n’roll ondergingen we met de formule die de Bota organisatie voorschotelde met The Black Lips & The King Khan & BBQ Show present The Almighty Defenders.
Een goed gevuld Orangerie ging al meteen plat voor het duo The King Khan & BBQ Show uit Canada. Het duo kwam eind vorig jaar in de spotlights met ‘Invisible girl’, hun vierde cd al trouwens! De verkleedpartij van de heren , het ‘back to basics’ instrumentarium van twee gitaren, een footstepdrums en de harmonieuze en de afwisselende, doorleefde stemmenpracht gaven een opzwepende, dynamische, frisse stijl van ‘60’s Beach Boys, surf rock’n’roll, Elvis’ rockabilly, doowop en punkrock. De ‘two member’ band klonk luchtig, recht door zee, smerig, vunzig, rauw, ruw maar o zo lieflijk, met de gepaste dosis relativering en zelfspot … Zoals we het ruim 20 jaar geleden kenden van Dead Moon. Ook de heren van The Black Box Revelation waren aanwezig onder het publiek en genoten van de performance, wat misschien inspirerend kan werken voor de komende eigen gigs …
Met twee eenvoudige, onnozele versterkers gaven ze een eigen draai aan hun stijl, en hadden ze genoeg om zich rot te amuseren.
Een bekertje bier of een leren jekker vloog al eens door de lucht; de ambiance factor steeg nog op de flower punkrock’n’roll van de uit Atlanta, Georgia afkomstige The Black Lips. Een springerige sound aangevuld met garagerock, ‘60’s Beatlespop, indie en enkele powerfulle en gematigde probeersels, zoals op hun laatste cd; de ongecompliceerde, ongedwongen en aan de jaren ’60 refererende garagesound, de aanstekelijke refreintjes en de (valse) samenzang van het kwartet klonk verwarrend en chaotisch. Ondanks de variatie, rammelde het langs alle kanten en de vocals en het geschreeuw zweefden ergens in het rond. Het enthousiasme van het kwartet en de op in sneltempo volgende songs konden de pret niet bederven, met de gekende single “Bad kids” als hoogtepunt van de set.
En tot slot kwamen leden van de beide bands samen met hun Almighty Defenders . Een uit de hand gelopen, doldwaze postmodern gospel rockshow die ergens baadde in de gewaden van de Polyphonic Spree. Fun, pleasure, music, dope & beer. Een leuk project, maar niks verrassend. Dat ze samen op tour zijn, bracht al de nodige vonken in de Orangerie.
Organisatie: Botanique, Brussel (ikv les Nuits Bota 2010)
Toegegeven, wijzelf hadden van RAzoHARAANd THE odd oRCHESTRA tot voor hun programmatie op Les Nuits Botanique ook nog nooit gehoord. Met zo een groepsnaam mag je in principe van alles verwachten, behalve dat het Duitse hippies met een verwijfd trekje zouden zijn misschien. En warempel, uitgerekend het minst verwachte deed zich die avond toch wel niet voor zeker?
Zowel visueel (blote voeten, sjaaltjes) als muzikaal (sfeervolle, langgerekte loungy composities) en tussen het gitaargeweld van TheDodos en Deerhunter in hadden ze hun naam van vreemde eend in de bijt zeker niet gestolen. ROATOO putte live vooral uit hun recent verschenen album ‘II’. Al was van echte songs weinig sprake, eerder van atmosferische, soulvolle soundscapes (denk bijvoorbeeld aan Zero 7) waarin af en toe wat dub invloeden in de trant van Tied&Tickled Trio (eveneens Duits) kwamen bovendrijven. Niet verwonderlijk dus dat zanger Patrick Rasmussen met zijn hoge stemmetje af en toe behoorlijk in trance verkeerde op het podium.
Voor de talrijk opgedaagde noise liefhebbers waren RazOhara en zijn vreemde snuiters live dus niet veel meer dan een origineel opwarmertje. Als achtergrondmuziek op een terrasje ergens in een van de vele artistieke Berlijnse wijken moet dit wélbest te pruimen zijn, vooral dan met een smakelijke Weisswürst erbij.
Weinig groepen typeren Les Nuits Botanique beter dan The Dodos: eigenzinnig, compromisloos en vooral té ontdekken. Verwacht van deze jongelui uit San Fransisco dus vooral geen meezingbare hitjes, wel een hoogst originele aaneenschakeling van energieke indiepop waarin de melodieuze stem en akoestischeg itaar van zanger Meric Long ieder nummer moet opboksen tegen een dominerende combinatie van drums en vibrafoon.
Dit mag een op voorhand verloren strijd lijken, toch bleef de frontman er met zijn opgewekte, jongensachtige uiterlijk (half Paul MacCarthy, half Ian Curtis) er die avond in een goedgevulde tent wonderwel in slagen om doorheen de set zijn deel van de koek naar zich toe te halen (al moeten we er hier wel eerlijkheidshalve aan toevoegen dat er af en toe toch enkele elektrische stroomstoten door zijn gitaar schoten). Nummers als “Fables” uit het vorig jaar verschenen ‘Time To Die’ en “Fools” klonken opvallend melodieus en de galmende zang konden voorliefde voor de Amerikaanse Rock & Roll helden uit de jaren ’50 zoals Elvis Presly niet verbergen.
The Dodos weigerden die avond halsstarrig om platgetreden paden te bewandelen maar zagen zich niettemin op de hielen gezeten door een enthousiast en dankbaar publiek.
Amper bekend bij een ‘breed publiek’, maar toch door de organisatoren al (terecht) bekroond met een plaats als hoofdact in de Chapiteau. Die eer viel Deerhunter die avond te beurt en als wederdienst trakteerden ze ons op een optreden die de liefhebbers van experimentele gitaarnoise in te tent deden kwijlen van genot. Bij opener “WashOff” was het al direct prijs: een pingelend SonicYouth gitaar motiefje dat op sleeptouw genomen wordt door een nerveuze basspartij om ergens onderweg te exploderen in een ware eruptie van feedback en noise in vergelijking waarmee de uitbarsting van de Eyjafjallajökul niet meer dan een scheet in een fles lijkt.
En het werd nog beter, zeker naarmate het collectief uit Atlanta volop begon te putten uit ‘Microcastles’, een plaat die intussen al dateert van 2008 maar net als belegen kaas verder blijft rijpen met de jaren. “Never Stops” en “Little Kids” bijvoorbeeld, die beiden live ten overvloed bewezen dat pedaalgeluidseffecten niet ten koste hoeven te gaan van een goede melodie.
Even was er verwarring toen de bassist aan de rest van de groepsleden de toelating vroeg en kreeg om het podium te mogen verlaten, wij vermoeden om zich naar het dichtstbijzijnde toilet te spoeden. De manier waarop die afwezigheid echter muzikaal ingekleurd werd met een zinderend stukje My Bloody Valentine noise deed ons hopen dat het een grote behoefte betrof.
Deerhunter bedankte het geduldige wachten van het publiek met een vlekkeloze overgang naar “Nothing Ever Happened”, opnieuw zo een nummer waar Thurston Moore een arm zou voor afwringen.
Tijdens afsluiter “Calvary Scars”vroeg zanger meermaals om vergiffenis, al waren wij op dat ogenblik al lang bekeerd én volgeling. Deerhunter groeide die avond gaandeweg naar een hoogtepunt waar het zeer eenzaam vertoeven is.
Organisatie: Botanique, Brussel (ikv Les Nuits Bota 2010)
Gil Scott-Heron’s spervuurgedichten - aggressive, no-nonense street poetry - maakten hem beginjaren ’70 onsterfelijk als ‘the godfather of rap’. Hij inspireerde praktisch elke rapper, denk Public Enemy, NWA, Michael Franti, PM Dawn, Kanye West en Common, want iedereen haalde wel eens z’n vinnige, kritische, predikende en humoristische verteltrant aan. De schrijver en ‘spoken word’ dichter was de chroniqueur van het harde leven in de ghetto … duistere poëzie en invoelbare junkiedrama’s die in ons geheugen gegrift staan met “The bottle” - ‘Winter in America’ - ’74, en “Home is where the hatred is” – ‘Pieces of a man’ - ’71. Songs die hij in een ‘back to bascis’ geluid speelde met z’n begeleiding van een percussionist, een saxofonist die ook dwarsfluit speelde en, naast Scott-Heron op orgel/toetsen, een derde man die zich bediende van een jazzy piano en een soort Toots- mondharmonica. Hij dompelde deze songs - samen met een handvol andere - onder in heerlijk, bedwelmende, dromerige druilerige ‘stadnighttrips’. Ze werden gedragen door z’n diepe, donkerbruine, rafelende stem en rapzang, nu eens weinig nadrukkelijk gezongen, dan weer met dwingende kracht uitgesproken … ze verbaasden, wisten te raken en te ontroeren.
De atmosferische omlijsting van Gils gedichten was beklijvend … Soulvolle, jazz/bluesy Hardup Poëzie noemt men zoiets in verdwaasde, bezwerende, verloren gewaande sounds.
Hoe hij de prooi werd aan de gevaren waarover hij schreef, kan een mysterie lijken. Hij is herrezen uit de dood, zestien jaar na de laatste cd ‘Spirits’. Drugsproblemen en bijhorende gevangenisstraffen hielden zijn carrière de afgelopen decennia immers flink op, maar met behulp van de productionele vleugels van XL baas Richard Russell, trok hij op de nieuwe, evenwel korte, cd ‘I’m new here’ diepe, duistere elektronische decors op. Het is dan ook glorieus dat hij terug muziek maakt!
Getekend door de jaren is hij écht een oude man geworden, licht bevend en trillend op z’n benen, die z’n songs stoffeert met een dosis relativering en humor. Het gezicht half bedekt onder een veel te grote klak en in een te korte kostuumbroek, begon hij eerst met een stukje stand up comedy. Hij wist onmiddellijk het ijs te breken, goochelde met de letters van de aswolk van de vulkaan in IJsland, moest even lachen om de newsupdates op CNN en vertelde enkele leuke impressies van z’n verblijf in een hotel in Brussel. Het onderstreepte de gezelligheid van het optreden.
We waren al meteen onder de indruk van de sobere elegantie op de “ain’t getting downs” van “The blue collar” uit ’82 door de toetsen en z’n indringende rapzang. Ook de duistere ‘on the roadsong’ “Winter In America”, “Almost Lost Detroit” en “Work for peace”, zo geplukt uit de jaren ’70 ‘Taxi’ reeks, kregen langzamerhand kleur en invulling door de andere instrumenten. Een sobere lofi omlijsting trouwens!
Het nieuwe “I’ll take care of you” zat ergens middenin de set en vormde wel de ideale link naar de lounge van Little Axe en z’n klonen. We waren al goed in de sfeer van de Scott-Heron trips, want hierop volgden wondermooie bewerkingen van “Did you hear what they said”, “The other side” en het heus intense beleven van “Home is where the hatred”, een hoogtepunt in de set.
Schitterend hoe telkens de instrumenten lichtjes aanvulden op de orgeltoets en raspende stem van Gil. Ondanks het feit dat de solo performance van de percussionist op “The bottle” er eventjes teveel aan was, hadden we hier te maken met een glorieuze comeback van één van de spils van ‘free protest spoken word raps’ in funky/jazz/soulblues. ‘The old man’ werd sterk onthaald en met een puike versie van “Better days ahead” breidde hij er met de sax en de mondharmonica een fijn, subtiel slot aan van een ruim twee uur durende set in het KC. Laat ons nu maar hopen dat hij er geraakt op Gent Jazz en niet hervalt met een arrestatie aan z’n been …
Neem gerust een kijkje naar de pics
Organisatie: Botanique, Brussel (ikv Les Nuits Bota 2010)
Zoals gewoonlijk te laat arriverend konden we maar 3 nummers van Montgomery meepikken. Maar die waren wel genoeg om ons opgelucht te doen concluderen: er is wel degelijk leven ná Jacques Dutronc en Vanessa Paradis in Frankrijk (hoewel die in gezelschap van een kaasbordje en Frans wijntje ook wel best te pruimen zijn). Aangepookt door 2 drummers experimenteerden deze jongelui uit Rennes er intens en luidruchtig op los zonder het publiek veel aandacht te schenken. Op de beste nummers “Le Ciel” en “Volcan” waren de invloeden van ‘shoegazer’ bands Catherine Wheel en Swervedriver duidelijk hoorbaar en als eerste kennismaking volstond dit ruimschoots.
Het Britse Stornoway was stiekem de band waar we deze editie van Les Nuits Botanique het meest naar uitkeken.Hun debuutalbum ‘Beachcomber’s Windowsill’ ligt pas eind deze maand (op 24 mei 2010) officieel in de rekken. Toch wordt dit kwartet uit Oxford in de Britse kwaliteitskrant The Guardian nu al omschreven als ‘the most marvellous thing we’ve seen in ages… not one song was less then lovely and they immediately became our new favourite band’.
Nu, het zal zeker niet de laatste keer geweest zijn dat een nieuwe groep van Britse bodem de hemel ingeschreven wordt over het Kanaal (om later meestal met evenveel enthousiasme afgekraakt te worden). Maar als getuige van hun allereerste optreden op Belgische bodem kunnen we achteraf toch alleen maar concluderen dat ze er deze keer verdomd niet ver naast zitten. Zelden werden we meer overrompeld door de magische schoonheid van een handvol folksongs die op het podium een soort ongereptheid en weidsheid uitademden die je nog zelden tegenkomt in Vlaanderen, enkele uitzonderingen in de Vlaamse Ardennen niet te na gesproken.
Denk aan Fleet Foxes, maar dan (veel) Britser, of aan het beste van Belle and Sebastian, maar dan Amerikaanser, vooral door de melodieuze stem van zanger Brian Briggs die zelfs af en toe naar John Denver neigde.Geen grootspraak over ‘de teloorgang van de vrijheid’ (zoals bij Admiral Freebee later die avond, zie verder) bij dit viertal met een hoog universiteitsgehalte, eerder oprechte verwondering over op het eerste zicht banale onderwerpen.
“I Saw You Blink” bijvoorbeeld, dat een gemiste treinaansluiting omtoverde tot een te koesteren ervaring: genieten van de zon en een zee van tijd die zich ineens voor je uitstrekt. De frontman bleek trouwens iets met treinen te hebben, want tussendoor moest hij ook nog aan het publiek kwijt dat zijn allereerste reis met de Eurostar van Londen naar Brussel veel minder spannend was dan hij oorspronkelijk gedacht had, wat op het nodige gegrinnik in de zaal onthaald werd. Een andere luchtige anekdote over het van een toren gooien van jonge katjes tijdens het Ieperse Kattenfestival zette de Engelse dames met een maatje meer in het publiek zelfs aan tot uitbundig lachen.
Veel tijd om uit te leggen dat dit géén ‘Belgian joke’ was kregen we niet. Uit het met mandoline begeleidde “We Are The Battery Human” sijpelde een voorliefde voor dronken nachten in Keltische kroegen en het met orgel begeleidde “Fuel up” blikte nostalgisch terug naar een jeugdliefde die voorgoed voorbij is.
Tijdens afsluiter “Zorbing” moesten we ons zelfs heel even vastklampen aan de balustrade van de mengtafel achter ons om niet steil achterover te vallen van zoveel pracht.
Na het optreden vertrouwde drummer Rob Steadman me nog toe dat Stornoway er deze zomer op uit trekt om enkele kleinschalige concerten te geven op de Schotse Western Isles (naar wiens ‘hoofdstad’ de band trouwens genoemd is). Het moet dus waarschijnlijk ergens in die buurt zijn waar deze jongelui hun inspiratie opdoen voor hun magische songs.
Moet het eigenlijk nog gezegd worden dat Stornoway na amper twee dagen nu al dé revelatie is van Les Nuits Botaniques 2010?
Na zoveel moois kon het optreden van het Canadese Woodpigeon alleen maar tegenvallen. En dat deed het helaas ook.De prijs van meest excentrieke band die avond sleepten ze wel moeiteloos in de wacht. Toen frontman Mark Hamilton met dikke rosse baard en lijvige postuur het podium opstapte, dachten we zelfs even dat Tom Van Laere van Admiral Freebee zich van uur vergist had. De bassist was zo mogelijk nog meer behaard in het aangezicht en de bebrilde drummer zagen we eerder ergens een noodplan uitdokteren voor het redden van de euro. Maar de meeste aandacht werd toch wel gestolen door de 2 zotte beezen met licht Aziatische looks en bloemen in het haar om de boel wat op te vrolijken op het podium (en af en toe ook een instrument te bespelen). Met de regelmaat van de klok zetten ze beiden een gesynchroniseerd danspasje in dat je allerminst zou verwachten bij dit genre. Woodpigeon grossiert immers in (licht) melancholische muziek die de mosterd haalt bij Elliot Smith, Sufjan Stevensen en (vooral) Iron and Wine, zonder deze voortreffelijke inspiratiebronnen ooit te overtreffen. Het nieuwe album ‘Die Stadt Muzikanten’ slaat een iets luchtiger en rijker instrumentarium aan, maar live kwam dit nooit echt van de grond. “…And as the Ship went down” deed zijn naam alle eer aan en de meeste overige nummers klonken weinig origineel. “Knock Knock” uit het vorige album ‘Treasury Library Canada’ bracht wat meer vaart in de set en zorgde op die manier voor een bescheiden hoogtepunt. Met het laatste nummer “Drowning Hands” beloofde Mark Hamilton alsnog vuurwerk, maar ook die ging de mist in.
Neen, een prijsduif was Woodpigeon zeker niet die avond in de Botanique.
Het was op zich een moedige zet van de organisatoren om in tijden van communautaire hoogspanning in extremis nog een Vlaamse headliner toe te voegen aan de affiche in de Orangerie. Maar of het optreden van Admiral Freebee die avond aanleiding zal geven tot enige pacificatie aan weerszijden van de taalgrens valt wel héél sterk te betwijfelen.
Aan het einde van de set was de zaal immers zo goed als leeggelopen. Zanger Tom Van Laere stak hiervoor ietwat zuur lachend de schuld op zijn promotor, die beloofd had dat de laatste band sowieso voor een volle zaal zou spelen.Maar volgens ons zou hij toch eens beter werk maken van een intern gewetensonderzoek. Hoe komt het bijvoorbeeld dat de talrijk opgekomen Engelstalige fans van Stornoway en Woodpigeon zich al na enkele nummers richting uitgang begaven? En dat hij in Vlaanderen aardig wat volk op de been kan brengen maar in het epicentrum van het Franstalig clubcircuit, ondanks zijn internationale en toegankelijke sound,amper van de grond komt?
Aan de begeleidingsband die strak en geconcentreerd op het podium stond zal het die avond zeker niet gelegen hebben. Zelfs Flip Kowlier kweet zich voor de verandering helemaal op de achtergrond als bassist meer dan aardig van zijn taak.
We vragen ons wel af waarom frontman Van Laere die groepsleden al uitgebreid begon voor te stellen vóór de helft van het concert verstreken was, een karwei die hij later nog tot tweemaal toe zou herhalen? De ellenlange en vervelende solo’s waarmee deze voorstelling telkens gepaard ging brachten de vaart volledig uit het optreden.
Opener “I’m Always Open For The Worst” klonk nog veelbelovend en ook de prima single “Always On The Run” uit het nieuwe album ‘The Honey And The Knife’ zat al vroeg in de set. Maar daarna ging het snel bergaf.
Niet alleen omdat Tom Van Laere hoe langer hoe meer de onweerstaanbare drang kreeg om te schreeuwen in plaats van de zingen tijdens ieder nummer. Het waren vooral de tenenkrullende lyrics en refreinen die ons incasseringsvermogen nog het meest op de proef stelden. “Look what love has done” klonk ronduit pathetisch en “I’m in love with solitude” ongeloofwaardig. “There’s nothing like romance, only trouble and desire” was er opnieuw vér over en toen hij voor de zoveelste keer zijn 5 reistips (rule number one, you have to travel alone; rule number two, you have to travel slow, enzovoort enzovoort…) uit de doeken deed moesten we zelfs even een lachbui onderdrukken. En klinkt “Get out my life whore, you don’t love me anymore” niet eerder als een Facebook kreet van een gefrustreerde 14-jarigedan als poëzie van een bohémien die openlijk dweept met de ‘Beat Generation’?
Op het eind zaten weinigen nog echt op een bisnummer te wachten, maar Admiral Freebee speelde er toch nog enkele. “Nu gaan ze mij wel van het podium moeten sleuren” sprak Tom Van Laere met duidelijk Antwerps accent, en heel even vreesden wij dat hij het echt meende terwijl hij “Carry On” inzette.
Als «den Admiraal» live niet dringend uit een ander vaatje tapt dreigt hij veel te vroeg een karikatuur van zichzelf te worden. Maar misschien moet hij gewoon eens een goed lief vinden. We wensen hem veel succes tijdens zijn avondexcursies in de Vlaamsesteenweg.
Organisatie: Botanique, Brussel (ikv Les Nuits Bota 2010)
Zondag 9 mei … Moederdag … Nadat we aan de verplichte familiereünies ontsnapt zijn, is op Labadoux de jaren ’60 revival al volop aan de gang. The Move hebben we gemist. Schijnt dat de afwezigen ongelijk hadden… Maar er staat nog meer retro op het programma …
Alan Price Set
Alan Price, één van de twee voormannen van The Animals, maakte furore met zijn legendarische orgelbewerking van “The House of the Rising Sun”. In 1965 verliet Alan Price The Animals om een andere weg in te slaan: The Alan Price Set was meteen geboren. Meerdere pogingen om The Animals opnieuw samen te krijgen mislukken. Toch toert Alan Price al tientallen jaren door de UK. Zo figureert Alan Price met zijn groep als zichzelf in de film "O lucky man" van Lindsay Anderson uit 1973. Het loont de moeite om dit even op YouTube te bekijken. Malcolm McDowall is de rijzende ster in de film en ontdenkt dat hij in proefkonijn in een verschrikkelijk experiment is. (http://www.youtube.com/watch?v=-oL7XP0ROvk) Hij ontsnapt werd bijna aangereden door een minibusje van… jawel ‘The Alan Price Set’ (http://www.youtube.com/watch?v=1w0x-ezfBXA&feature=related) Hij mag mee met het busje en ontmoet de mooie jonge Helen Mirren. Later zoekt hij haar op in haar appartement waar ook de groep repeteert (http://www.youtube.com/watch?v=6WpgRYw1Ye4&NR=1)
Hij treedt ook op met groepen als Manfred Mann, The Searchers en The Hollies. Verder werkt hij samen met verschillende muzikanten zoals Georgie Fame. In de set list van zondag hoorden we dan ook nummers zoals “Lucille” van Little Richard, “The Letter” van The Boxtops of “Money (That's What I Want)” dat inde jaren’60 gecoverd werd door alles wat naam had.
Zoals altijd weet hij zich omringd door een stel uitstekende muzikanten. Op het einde van de set trad frontman Alan Price even opzij en gaf hen elk hun solomoment.
Achteraf konden we de groep nog even strikken voor een groepsfoto. Maar voor een extra woordje uitleg was hij niet te vermurwen. Hij is dan ook al decennia lang een grote ster…
Yevgueni
We zijn hier nu toch” zingen de mannen van Yevgeni. Wij waren er gelukkig ook bij in de volle tent om Labadoux editie 2010 af te sluiten. Frontman Klaas, de lieveling van de meisjes, bezingt hen in poëtische “jongensteksten” (meisjes netjes gesorteerd van klein naar groot of omgekeerd). Hij weet ons te vertellen dat “Sara komt nooit meer terug” verwijst naar café de Cafard in Leuven …of De Fagot die gelukkig nog bestaat. Ook gevleugelde uitspraken zoals Spijt is wat de geit schijt, maken deel uit van de teksten die Klaas schrijft (in het bijzonder met de benen gespreid). Het is ongelofelijk te horen welk songbook deze jonge groep (ontstaan in 2002), nu al bijeen geschreven heeft. In geen tijd zijn ze uitgegroeid tot een gevestigde waarde in ons muzieklandschap. Het publiek zong ook uit volle borst mee met de nummers van hun derde cd. (Bekijk de UFO op http://www.yevgueni.be/ )
Halfweg de set haalde Klaas een oude beatbox boven. “Nieuwe meisjes” werd ingezet en meezingen was toegelaten. Hij had het toch niet kunnen verbieden. Ook de mannen werden op hun wenken bediend: “Je moet een man zijn” blijkt dus een metafoor te zijn voor de tefalpan. Wie erbij was, begrijpt wat filosoof Klaas hiermee bedoelt. Op het einde testte de zanger nog eens het vakmanschap van zijn groep: zonder enig sein of teken zong hij het begin van het volgende nummer. Elk groepslid viel in op het juiste moment! Meesterschap!
Toen haalde Klaas één van zijn fans uit het publiek: Laura Houthoofd mocht meezingen en beleefde waarschijnlijk reeds haar hoogtepunt van 2010. Met verzoeknummer “Als ze lacht” en nog een boodschap voor de stemplichtigen onder ons “Meer vrouwen aan de macht” werden we naar bed gestuurd. Het is echt waar: ze hebben het perfecte evenwicht gevonden tussen kleinkunst en pop. Dat hoorden maar liefst 3250 man in de concerttent.
Neem gerust een kijkje naar de pics
Organisatie: Labadoux, Ingelmunster
De Amerikaanse postrockers Trans Am toverden tijdens Les Nuits Bota de magische Rotonde om tot een halfdansbare roboteske heksenkring. De bezweringen die het trio Means/Manley/Thomson er, na 20 jaar veelvuldig touren en een tiental platen later, op het publiek loslieten hadden aan geen kracht ingeboet.
Centraal tijdens de Trans Am sfeervolle live ervaring stonden het onweerlegbare vakmanschap met Thomson zijn retestrakke 80’s drumbeats, de zware NIN-achtige synthgrooves (“Black Matter” uit de nieuwe ‘Thing’) en flippende computergeluiden en –beats (“Outmoder”) uit de tijd dat de floppy disk nog revolutionair was, en dit alles overgoten met een goeie scheut theatrale humor. Means die zijn vervormde stem aan een vroegere ontmoeting met de aliens ontleend had, predikte van voor zijn keyboard/altaar tijdens “I want it all”, “Futureworld” en “Play in the summer” als een begeesterde priester - eentje met betere bedoelingen - en kwam met een grote glimlach geloofwaardiger over dan de meeste politiekers de laatste tijd in het verknipte Brussel betrachten.
Het spelplezier stond duidelijk voorop en een nooit vervelende afwisseling van complexe evenals eenvoudige groovende ritmes, en met delay doorspekte melodieën werden in de hoofdzakelijk instrumentale nummers moeiteloos door de ketel geroerd. Bas en gitaar werden dan ook vlotjes van muzikantenhand verwisseld, de leadzang werd schijnbaar lukraak uitgewisseld en Manley haalde de ene geïmproviseerde gitaarloop na de andere uit zijn Memory Man.
Het trio kende hun klassiekers en amuseerde met de Richie Samborachtige gitaarsolo’s, Means zijn Drittes Reich poses en het vrouwelijke gejubel bij de ontblote torso van Thomson die maniakaal en met gouden ketting het publiek met starende ogen in zijn visier hield.
Het trio kroop na een uur, bisnummer incluis, van strakke en verhalende flipgrooves terug op hun ataribezems en liet een hondertal man verstomd achter. Kort en krachtig, meer moet dat niet zijn!
Organisatie: Botanique, Brussel (ikv Les Nuits Bota 2010)
We zijn alvast blij dat het niet écht Brits klinkende Archie Bronson Outfit terug op het voorplan is met nieuw werk ‘Coconut’. Vier jaar lieten ze op zich wachten en intussen is het Londense drietal uitgebreid tot een kwintet. De heren hadden vroeger een grove baard en waren gekleed in houthakkershemd, nu zijn ze korter geknipt en treden ze op in gekleurde gewaden.
De onversneden portie rauwe, broeierige en opzwepende bluesy gitaarrock’n’roll horen we natuurlijk nog op ‘Coconut’, maar ABO laat de psychedelica meer doorklinken door zwevende synths en baslijnen, stevige ritmes en wahwah golven. De productie was trouwens in handen van Tim Goldsworthy die al eerder z’n sporen verdiende bij LCD Soundsystem, Hercules & The Love affair en The Rapture. Een bredere sound dan vroeger dus, door de intrigerende, bedreven en sfeervolle toetsen en synths, waarbij ze zelfs de ‘80’s wave en punkfunk niet schuwen.
Muzikaal combineren ze Jon Spencer, het oude Cave ( remember de tijd van ‘The firstborn is dead’ (’85) ), Alan Vega, The Kills, The Fall en een dolgedraaid 16 Horsepower met de aanstekelijke groove van Swervedriver, Spacemen 3 en de ‘80’s van The Cure en Gang Of Four, onder de doorleefde, emotievolle zang van Sam Windett.
Ze serveerden een energieke en gevarieerde set met enkele boeiende outtro’s. Een lang uitgesponnen “You have a right to a mountain life/one up” opende de gig. Eén van de twee toetsenisten begon aan een bezwerende trip op een Grandaddy meets Spacemen 3 wijze. De song ging crescendo door de repetitief opbouwende melodielijn en explodeerde toen de andere groepsleden hun instrumenten inplugden en het nummer van een stevige scheut gitaarrock’n’roll en opzwepende percussie voorzagen, bepaald door een galmende, zweverige zang van Windett. Een opzienbarende start! Op adem komen was er niet bij, want “Magnetic warrior” volgde, een snedige psychedelische rocker overstelpt van noisy wahwah pedaaleffects.
Windett voelde vroeger onwennig aan op het podium, nu was hij duidelijk communicatiever, voelde zich goed in z’n vel en stond hij er met z’n band als een huis. Ze hielden het eerste half uur een hels tempo aan met broeierige, krachtige versies van de nieuwtjes “Hoola” en “Wild strawberrys”. De synths plaatsten zich prompt naast de gierende en brommende rock’n’roll en in de rauw rockende uptempo’s van de oudjes “Kink” en “Cherry lips” hadden de synths en toetsen een zalvende werking door hun onderhuidse aanwezigheid. De leden gingen totaal op in hun heerlijk bedwelmende soms overstuurde herrie.
En dat ABO goed geluisterd had naar de invloedrijke jaren ’80 hoorden we in “Shark’s tooth” door dat tikkeltje ‘80’s waverock op z’n Cure’s, terwijl “Chunk” het meer moest hebben van de ‘80’s funkende (punkfunk) dance van Talking Heads, Gang Of Four en A certain ratio en het zelfs kon gelinkt worden aan het oude TC Matic en Lavvi Ebbel. Ze werden afgewisseld met de ruwe “Kangaroo heart” en “Dart for my sweetheart”, die door de bluesy slides intens beklijfden. Het sfeervolle “Bite it & believe it”, ergens tussenin de songs, was de meest gelaagde pop in de set.
De band raasde door de pittoreske Rotonde met een ongemeen rauwe “Harness”, die alle ABO ingrediënten samenbracht en het overgoot van elektronicableeps en pedaaleffects. Een schitterende versie die ervoor zorgde dat de band ‘God’- verheven werd en het publiek uit z’n dak deed gaan.
Een leuk rockende bis breidden ze er nog aan, met een avontuurlijke “Cuckoo” die door een sitarklinkende gitaar en gedoseerde synths duidelijk breder klonk; tot slot speelden ze een doorleefde broeierige “On the shore” en een hyperkinetische “How I sang dang”, door de ‘hoempapa’ opzwepende ritmes.
De psyche elektronica en punkfunk is in de moddervette garagerock van ABO doordrongen, biedt duidelijk een meerwaarde en heeft live een verslavende werking. Onverwoestbaar en ziedend! Na de MaZ in Brugge eerder deze week, moest de Bota eraan geloven …
Peggy Sue: met een referentie aan Buddy Holly speelden de dames Rosas Rex en Katy Klaw uit Brighton dramatiek met een rauw randje! De dames maken deel uit van de huidige lichting vrouwelijke sing /songschrijfsters, integreren Feist, Cat Power en Joan As Policewoman in hun dromerige folkypop en maken bochten naar de ruwe bolster van Sleater-Kinney; op die manier doen ze onrechtstreeks denken aan een rauwe Indigio Girls en Tegan & Sara. Ze staan in de spotlights met de cd ‘Fossils and other phantoms’.
Ze boden een overwegend boeiende set door zachte strelingen en ruwe partijen, de sfeeropbouw en de vocale samenzang en - pracht. De emotionaliteit klonk door en ze wisten van zich af te bijten.
Naast het dance event in de Chapiteau met Kalkbrenner – Shameboy schoot de Bota - organisatie ook raak in de Rotonde met ABO …
Organisatie: Botanique, Brussel (ikv Les Nuits Bota 2010)
Nederlands 
Français 
