Op zaterdag 28 november maakten 12500 toeschouwers in het Sportpaleis in Antwerpen de 21e editie van The Golden Years mee, één van de oudste manifestaties die hier doorgaan. Volgens de geijkte formule, met de VIP’s aan tafeltjes op het middenplein, werd alles weer gepresenteerd door Carl Huybrechts, die dit keer een aantal groepen mocht aankondigen die het einde van de sixties en de seventies mee kleur gaven. Hij praatte alles vlot aan elkaar en kreeg de zaal telkens aan het juichen toen hij de belangrijkste gebeurtenissen van die jaren overliep, vooral toen hij vijf keer een overwinning van Eddy Merckx in de Tour de France mocht aanhalen.
Daardoor doet het evenement onvermijdelijk aan de Proms denken: zelfde mega-evenement, zelfde locatie, zelfde presentatie. Alleen zonder orkest of koor op het podium. En waar op de Proms de groepen dikwijls verdrinken in de dikke violensaus, kennen de Golden Years een andere probleem: popgroepen van veertig jaar geleden zijn nooit wat ze toen waren: meer en meer muzikanten vallen uit om diverse redenen: ouderdom, ziekte of gewoon omdat ze overleden zijn.
Daardoor zijn de groepen die op het podium staan bijlange niet meer in oorspronkelijke samenstelling. Je kan daar op verschillende manieren tegen aan kijken: ofwel beschouw je dit als een doodzonde, en dan blijf je ver weg ervan, ofwel sluit je compromissen. En dan kan je proberen de groepen op het podium zo objectief mogelijk te beoordelen. Van veel van de groepen uit die tijd zijn alleen één of een paar leden echt gekend bij het grote publiek. Meestal gaat het om een zanger of een gitarist. Het beste is natuurlijk als die er bij zijn, maar voor mij telt dat de klankkleur van de groep niet verandert door de inbreng van de vervangers. Niemand zit op een eigenzinnige persoonlijke interpretatie te wachten van één of ander hitje uit die tijd. Een zanger vervang je door iemand met een even goede, of betere, stem, maar met dezelfde stemkleur, een gitarist moet klinken als zijn voorbeeld.
Met die gedachte in het hoofd zagen wij ‘The Escorts’ als eersten een drietal nummers van ‘T.Rex’ coveren. Goede muzikanten, perfect als opwarmers. ‘Christie’ had niet meer dat enkele hits bij ons, maar kreeg toch een warm applaus: ze klonken dan ook heel goed, vooral door de erg herkenbare stem van Jeff Christie, die er nog steeds bij was. Met ‘The New Seekers’ kregen we dan een meer vocale gerichte groep op het podium. En ondanks hun verdienstelijke prestatie konden zij toch niet verbergen dat de stemmen (vooral van de dames) hun beste tijd gehad hebben. Ze kregen toch veel bijval van een welwillend publiek.
‘Sailor’ moest het in de seventies vooral hebben van hun kostuumpjes en hun act, en dat was nu niet anders. Toch hebben ze een drietal stevige hits op hun palmares, die nog steeds heel goed te pruimen zijn. Voor ‘Middle Of The Road’ is vooral de unieke stem van zangeres Sally Carr belangrijk. Ze was er bij en ze klonk, na een opwarmingsperiode, best goed!
Het eerste hoogtepunt van de avond kwam er met ‘Slade’. Zanger Noddy Holder is er niet meer bij, maar zijn vervanger zingt minstens even goed. En gitarist Dave Hill kan, ondanks zijn gekke bekkentrekkerij en fratsen, een behoorlijk stukje spelen! Op sommige momenten klonken ze bijna als ‘AC/DC’. ‘Alvin Stardust’ had een aantal hits, maar hij bewees dat hij vooral een echte rocker is, die nog steeds goed bij stem is. Zijn versies van “I Love Rock’n’Roll”, “2,4,6,8 Motorway” en “Johnny B. Goode” mochten er best wezen.
‘The Rubettes feat. Alan Williams’ zijn nog steeds erg flamboyant. Een aantal hits rolden er vlot uit, en ze waagden zich zelfs aan goede a capellaversies van “After The Goldrush” en “Barbara Ann”. Het tweede hoogtepunt kwam er met de slotact. ‘10CC’ trad op met Graham Gouldman, geen spoor van Godley of Creme. Maar de zanger, die de hoge stemmetjes (zoals op “Donna”) bracht, was ronduit schitterend. En ook “I’m Not In Love” klonk echt goed, evenals hun andere hits, met als uitschieter “Dreadlock Holiday”.
Het obligate slotnummer “Rockin’ All Over The World”, met de meeste artiesten op het podium, was eigenlijk overbodig, maar deze ruim drie uur muziekavond mocht er best wel wezen.
Laat editie 22 maar komen…
Organisatie: Sportpaleis – The Golden Years - Antwerpen
Autumn Falls 2010 – Olafur Arnalds - Nive Nielsen & The Deer Children - Menomena - Peter Broderick
Op de slotdag van de eerste editie van het driedaagse Brusselse indoor festival Autumn Falls was het afzakken geblazen naar de verschillende zalen die de Botanique rijk is. Hoewel de bands die daar die avond geprogrammeerd stonden stuk voor stuk (nog) niet echt een breed publiek aanspreken was de avond toch ruim op voorhand uitverkocht. Het bleek een meesterzet van de organisatoren om op de laatste dag de vrieskou te proberen verdrijven met intieme en minimalistische muziek die associaties oproept aan knetterende haardvuren en stomende warmwaterbronnen.
Peter Broderick
Het was drummen om nog binnen te geraken in de Rotonde, maar wie daar toch in slaagde zal het optreden van Peter Broderick niet vlug vergeten. De intimistische folksongs die deze 23-jarige Amerikaanse singer songwriter moeiteloos uit zijn pols leek te schudden deden het publiek verschillende keren naar adem happen.
Toen Peter Broderick tot twee maal toe de zaal inwandelde om zonder instrument en zonder micro te zingen (eigenlijk eerder een soort huilen) leek de betovering zelfs compleet. Duidelijk was dat deze jongeman zijn job van ambachtelijke songsmid ernstig nam. Het amateuristische geklungel met instrumenten op het podium tussen de nummers door werd hem bij deze ruimschoots vergeven.
Dankzij enkele gesmaakte duetten met zijn vriendin en de looping gewijze versmelting van piano, viool en gitaar bleef het optreden tot de laatste noot boeien. Wie Nick Drake en Sufjan Stevens best te pruimen vindt mag de ontroerende Peter Broderick niet langer links laten liggen.
Menomena
Het indie rockgeluid van het Amerikaanse viertal Menomena was die avond ongetwijfeld de vreemde eend in de bijt tussen de countryfolk en intimistische pianomuziek die uit alle zalen naar buiten sijpelde. Een gedurfde maar ook een geslaagde keuze, want het was wat ons betreft een aangename eerste kennismaking met deze eigenzinnige heren die erin slaagden om hun nummers experimenteel maar toch popgevoelig en toegankelijk te houden.
Op platen ‘Friend and Foe’ en het dit jaar verschenen ‘Mines’ is afwisseling het ordewoord, en zo was het niet verbazend dat ook die avond zowel echo’s van Amerikaanse bluesrock (Kings Of Leon), Britpop (Blur) of pure eighties pop (Cock Robin) doorschemerden. Menomena bleek naast de langharige zanger bovendien over meer dan één uitstekende stem te beschikken en maakte daar tijdens de set ook dankbaar gebruik van. Fans van Kings Of Leon die in hun huidige gepolijste stadion rock de weerhaakjes van weleer missen weten bij deze waar naartoe.
Nive Nielsen & The Deer Children
Doet deze groep bij u een belletje rinkelen? Bij ons ook niet. Omdat we het programmaboekje op voorhand niet zo goed bekeken hadden was onze verbazing dan ook niet klein toen er plots een breed glimlachend eskimo meisje op het podium verscheen. Het was ons trouwens niet duidelijk waarom Nive Nielsen maar bleef lachen het ganse optreden door. Was het omdat ze in een goed gevulde Rotonde mocht spelen na Peter Broderick, voor wie ze wel een boontje leek te hebben? Of was het te wijten een over de generaties heen geërfd biologisch afweermiddel tegen de pooltemperaturen? Leek ons niet echt nodig, want de rijk gearrangeerde countryfolk die ze met haar overtuigende achtkoppige live band bracht leek wel uitgevonden om maandenlange winters binnenshuis te trotseren.
Zelf bespeelde Nive een ukelele en de talrijke blazers kleurden mooi samen met haar fragiele stemgeluid, dat vaag aan Kirsten Hersch van Throwing Muses deed denken. Dat we hier niet direct enkele songtitels meegeven vergeeft u ons wellicht, want de debuutplaat ‘Nive Sings’ is tot nader order alleen in thuisland Groenland verkrijgbaar.
Olafur Arnalds
Zelden een treuriger concert gezien dan Olafur Arnalds op Autumn Falls. Van de spaarzame projecties van opvliegende duiven, sneeuwvlokken en eenzame vuurtorens werd je al niet echt vrolijk, maar de muziek klonk zo mogelijk nog meer deprimerend.
De erg minimalistische, klassieke composities, waarin piano, strijkers en een vleugje avant garde elektronica elkaar uitdaagden, deden de titel van het nieuwe album ‘…And they have escaped the weight of darkness’ alle eer aan.
Net als landgenoot Johann Johannsson bestaat de missie van deze sympathieke piepjonge Ijslander erin om niet klassiek geschoolden ook wat klassieke invloeden bij te brengen. Een opdracht waarin hij die avond trouwens ruimschoots slaagde, getuige de muisstille Orangerie doorheen de ganse set. Als je het ons vraagt toch geen geringe prestatie voor een rechtstaand publiek (dat op het eerste zicht overwegend niet klassiek geschoold leek) in een rocktempel laat op de avond. “Thank you for being the most quiet audience ever” was zijn welgemeend dankwoord tot twee maal toe.
Organisatie: Botanique ism ToutPartout)
Ieder oneven jaartal zo rond december ligt het episch centrum van het Oost-Vlaamse muziektalent in de Vooruit te Gent waar een finale doorgaat die de 'beste' Oost-Vlaams bands/artiesten verzameld van het moment onder de noemer Oost-Vlaams Rockconcours.
In de finale geraak je door voorrondes te doorstaan georganiseerd in voornamelijk jeugdhuizen, maar liefst 130 inschrijvingen kreeg de organisatie te verwerken waaruit oorspronkelijk 8 voorrondes met 6 bands geselecteerd werden om dan zo naar 4 halve finales te gaan waaruit dus de 8 finalisten gedistilleerd werden.
Het is een cliché maar als je tot de finale doorstootte dan was je eigenlijk al een beetje een winnaar want dan wordt je opgenomen in het 100% Puur project, dit biedt organisatoren de komende 2 jaar de kans om de helft van de gage van een artiest/band uit de finale terug te krijgen ( tot een bep. limiet), dit geldt voor alle finalisten uit alle provincies, een zeer mooi initiatief waarin jonge bands zich wel kunnen vinden.
De finale dan... die stond bol van diversiteit en genres met Maya's Moving Castle, Catatonics, Vegas!, Amatorski, The Curvy Cuties Fanclub, As You Like It, Look & Trees, Intergalactic Lovers en een surprise act.
Door allerlei beslommeringen konden we pas inpikken tijdens de set van As You Like It, de opkomst viel in eerste instantie wel wat tegen, een iets meer dan de helft gevulde zaal in tegenstelling met de vorige editie die stampvol zat. As You Like It liet er geen gras over groeien, met een melodieuze rocky sound probeerden ze iedereen van hun kunnen te overtuigen, een stagediver werd gespot en het publiek lustte er wel pap van.
Vervolgens betrad het bonte allegaartje van Look & Trees de bühne.
Met een sound die deed denken aan Wilco pakte het op z'n eigen manier de zaal in, er was veel cohesie en speelvreugde te vinden in de sound en de band stond er alsof ze al 10 jaar spelen, een leuk en gevarieerd optreden.
Als laatste mocht Intergalactic Lovers hun ding doen, na hun winst deze zomer op de Beloften waren ze volgens velen de topfavoriet voor deze wedstrijd. Met een naturelle flair begon de band aan z'n set, "Gimme", "Soul for hire" en "Fade away" zijn schitterende poprockdeuntjes die bovendien nog sterker kunnen worden mits een goede productie, de band is immers nog maar 6 maanden samen. De lovers waren solide en zetten een sterke set neer zonder veel verrassingen maar wel met een oerdegelijk 'resultaat'.
Na het optreden viel er nog een surprise act uit de lucht... Niemand minder dan Steven H de meest besproken act uit het concours en afvaller in de halve finale mocht nogmaals bewijzen dat hij zeker z'n plaats in de finale had, dat bewees hij door achtereenvolgens "Saai in den backstage" en " 't Zit tegen" het publiek in te blazen, op " 't zit tegen" werd hij nog versterkt door 6 dansers wat het plaatje echt af maakte, jammer dat deze topentertainer over het hoofd werd gezien!
Even later werd Look & Trees derde, bezette Vegas! de tweede plaats en werden Intergalactic Lovers oververdiend tot winnaars gekroond.
Organisatie: Team OVRC
Crossing Border Festival 2009: bijzonder geslaagde eerste editie van het Crossing Border Festival met Patrick Watson en Monsters of Folk als uitschieters
Het Nederlandse Crossing Border Festival in Den Haag bestaat al sinds 1993 en brengt een mix van literatuur, muziek, en alles wat daar rond hangt zoals kortfilms en interviews met muziekjournalisten of fotografen. Crossing Border besliste om dit jaar ook in België dit festival te organiseren, en zo kwam het dat we naar een uitverkochte eerste editie van Crossing Border Antwerpen konden gaan in de Arenbergschouwburg.
De organisatie was er in geslaagd een fantastische affiche samen te stellen, die muzikaal zeker ver boven de programmatie van De Nachten uitstak, dat andere Antwerpse muziek- en literatuurfestival. Het zou dus kiezen worden, een beetje zoals op Pukkelpop dus, en slenteren tussen de grote zaal (omgedoopt tot La Zona Rosa) en de drie kleinere zalen. We kozen er voor om optredens volledig uit te zitten, en niet om zoals op Pukkelpop 25 minuten van een optreden mee te pikken om dan nog 30 minuten van een ander concert te gaan bekijken. Je zal hier dus geen verslagen vinden van Wild Beasts, The Antlers, Steve Earle of Madensuyu …
Het Crossing Border festival werd voor ons geopend door Mumford & Sons, een viertal uit Londen, die hun debuutalbum, ‘Sigh no More’, pas in oktober uitbrachten. Ondertussen is deze Engelse folkrock groep rond Marcus Mumford, opgepikt door de media en is het heel snel gegaan: de single “Little lion man”, met de fantastische zinsnede “But it was not your fault but mine, and it was your heart on the line, I really fucked it up this time, didn’t I my dear” zit bijvoorbeeld in heavy rotation op zowel Radio Eén als Studio Brussel. Een pluim dus voor de organisatie dat ze deze band opgepikt hadden nog voor ze goed en wel bekend waren. Marcus Mumford leek van ver wel een beetje op Greg Dulli van Afghan Whigs of Twilight Singers: stevig gebouwd en een Romeinse, lichte haviksneus. Naast de typerende banjo die in “Little Lion man” gebruikt wordt, hadden Mumford en Sons een ruime set instrumenten: staande bas, drums, gitaren en piano. Ook opmerkelijk is dat de muzikanten dikwijls van instrumenten wisselden en natuurlijk ook de a-cappella zang, die misschien wel niet zo hoog ging als bij Fleet Foxes, maar hoedanook de nummers naar een hoger niveau stuwde. Na vijfendertig minuten zat het optreden er op, maar we hadden alvast een eerste hoogtepunt van Crossing Border meegemaakt.
Over naar de grote zaal dan, waar we nog een nummer of drie van The Low Anthem konden meepikken. Volgens velen is ‘Oh my God, Charlie Darwin’ één van de beste albums van 2009. We pikten nog net drie totaal verschillende nummers mee, een honky tonk blues a la Tom Waits en twee mooie akoestische nummers, met onder meer het spooky geluid van crotales (een soort mini-cymbaaltjes op een rij), die met een strijkstok bespeeld werden.
Na deze twee klasse optredens, naar de Red Eye Fy zal dan, voor een korte fotoprojectie op beats van de Engelse rockfotograaf Kevin Cummins. Eigenlijk louter toevallig heeft Kevin Cummins een hele generatie van essentiële rockgroepen uit Manchester op de gevoelige plaat gelegd, van de late jaren zeventig tot de midden jaren negentig. We kregen dus mooie maar ook grimmige foto’s van onder meer The Buzzcocks, Joy Division, New Order, The Fall, The Smiths, The Stone Roses, Happy Mondays en Oasis en het wereldje rond de legendarische club ‘The Factory’ (zie ook de film ‘24 hour party people’). Cummins heeft eigenhandig mee de rockfotografie veranderd (een beetje zoals Anton Corbijn) en heeft ook een heel groot aandeel gehad in de iconografie van bands zoals Joy Division, door die groepen in ongewone poses af te beelden in het grauwe, door crisis geteisterde Manchester van de jaren tachtig. Tijdens het interview met de man kwamen we te weten dat die klassieke foto’s, eigenlijk niet bedoeld waren om langer mee te gaan dan de volgende editie van de New Musical Express, maar het is anders uitgedraaid. We maakten ons ook de bedenking, dat het grauwe, desolate Manchester van die tijd allang niet meer bestaat. Niettemin, een interessant interview en prachtige foto’s.
Patrick Watson zorgde voor het volgende hoogtepunt. De grote zaal was goed volgelopen, zodat we nog net een plaatsje vonden op het uiteinde van het balkon. Het grote voordeel daarvan was dat we bijna op het podium zaten, zodat we de man van heel dicht in actie konden zien. Deze dertigjarige Canadees, met de iconische pet en de zijden stem die soms aan Jeff Buckley doet denken, bracht in 2009 het album ‘Wooden Arms’ uit, nadat hij al eerder onder meer een belangrijk aandeel had in het album ‘Ma Fleur’ van Cinematic Orchestra. Veel nummers dus uit ‘Wooden Arms’, met onder meer uitschieters zoals “Big Bird in a small cage” en “Travelling salesman”. Intieme ballads werden afgewisseld met cabareteske nummers waar Tom Waits dus niet het alleenrecht op heeft. Zeker een hoogtepunt, wat ook bleek uit de staande ovatie van het publiek. Patrick sloot af met een a-capella “The man under the sea”, waarbij de micro op zij gezet werd en hij de zaal het refrein ‘the fish and the sea’ liet meezingen.
Na dit prachtige concert was het tijd om even te bekomen, een drankje, plus nog een stuk van de akoestische set James Yorkston meepikken, die niet echt kon overtuigen, ook al omdat de man zelf niet voor de volle honderd procent er voor ging.
The Bony King of Nowhere, de enige Belgische groep die we vanavond zouden zien, wist ons te overtuigen, door de warme klank, de stem van Bram Vanparys die wel wat van Nick Drake heeft, en de single “ Taxidream”. Toch wel een verrassend optreden, want de debuutplaat ‘Alas my love’, vonden we niks, vooral dan door het kale geluid op die plaat.
We wisten niet wat we moesten verwachten van Stephen Malkmus solo, net als Evan Dando vanThe Lemonheads, één van mijn jaren negentig indie-helden, maar net als Evan Dando, lid van de orde van de notoire valszingers. En ja, onze vrees leek bewaarheid te worden, de eerste drie nummers was het niet alleen de gitaar die vals klonk, ook de stem van Stephen Malkmus tuimelde ongegeneerd van de toonladders. Het was pas toen de man zijn bril afzette, en een pintje aangereikt kreeg, dat zijn stem en gitaarspel erop verbeterde. En toen kwam het toch nog goed, met een hele reeks briljante Pavement klassiekers zoals “Spit on a stranger”, “Trigger-cut/Wounded kite at :17”, “Heaven is a truck”, “We Dance” (“There is no castration fear”), waarbij rake observaties en complete onzinteksten elkaar afwisselden. Op het einde mochten de Pavement fans nog verzoeknummertjes aanvragen, zodat we nog getrakteerd werden op “Shady Lane” en “Range Life”. Hopelijk passeert de Pavement-reünie ook in België volgend jaar.
We zouden bijna vergeten dat er ook nog literatuur aan bod kwam op Crossing Border, maar door de overvolle muziekprogrammatie, hadden we eigenlijk weinig tijd om ook eens interessante schrijvers bezig te zien. De grote zaal zat overvol voor Monsters of Folk, maar eerst kregen we nog een korte opwarmer door Luuk Gruwez, die korte gedichten bracht waarin hij bommen op Kortrijk wou gooien (zijn geboortestad), reflecteerde over de dood van zijn vader, en het had over dikke mensen en moeders.
Monsters of Folk, begon om kwart na tien aan een marathonconcert van twee uur kwart (het was dus al goed maandagmorgen en werkweek toen het concert afgelopen was). Deze supergroep met Jim James van My Morning Jacket, Conor Oberst van Bright Eyes, M. Ward en Will Johnson van Centro-Matic/ South San Gabriel, had er zin in op de laatste avond van hun Europese tournee. De heren zaten net in het pak, en gingen stevig van start, het leek wel of we in Nashville op een concert van Billy Ray Cyrus beland waren, of in een country and western revue. Jim James leidde zijn boys in, en iedereen kreeg zijn kans om een stukje te zingen. Meest waren we gecharmeerd van de duetten tussen Jim James en M. Ward, want de combinatie van hoge falset met de groezelige stem van M. Ward werkte het best. Spijtig dat Will Johnson maar een nummer mocht zingen, want hij bracht het er schitterend vanaf. Conor Oberst moest het vooral van zijn teksten hebben, want zijn karakteristieke stem biedt weinig variatie. Het best was Monsters of Folk in de rustige folksongs, of in de mid-tempo harmonieën, zoals de triphopballade “Dear God”, waarin zowel Jim James, Conor Oberst als M. Ward een stuk van de zang voor hun rekening namen. De uptempo countryrockers kon ik minder smaken, omdat die songs gewoon minder sterk waren. Aangezien het concert meer dan twee uur duurde, kregen de individuele leden van Monsters of Folk ook de kans eigen solonummers te brengen. Een van de hoogtepunten uit eigen werk was beslist M. Ward’s “Chinese Translation” (What do you do with the pieces of a broken heart), waarna een warm applaus volgde.
Iets voor halfeen sloten Monsters of Folk de eerste editie van Crossing Border af met een razende slotsong waarin alle registers opengezet werden.
De eerste editie van Crossing Border was bijzonder geslaagd, dus volgende jaar mag het zeker opnieuw. Misschien moeten er dan wel een paar groepen minder geprogrammeerd worden, zodat er meer rustpunten zijn, en iedereen ook de literatuur en interview sessies kan meepikken.
Organisatie: Crossing Border ism Arenbergschouwburg, Antwerpen
Het Inrocks Festival bestaat al een aantal jaren en is een showcase festival waar nieuwe, beloftevolle groepen worden voorgesteld over een aantal concertzalen in verschillende Franse steden.
De puike editie van 2009 werd geplaagd door een aantal afzeggingen, zo zegden onder meer The Big Pink en La Roux af, de eerste wegens verplichtingen in het voorprogramma van Muse, de tweede wegens ziekte. Gelukkig kon de organisatie voor vervangers zorgen, op donderdag kregen we Violens en op vrijdag Two Door Cinema Club.
Festival les Inrocks 2009 - vrijdag 6 november 2009
We konden nog net twee nummers van Two Door Cinema Club meepikken, en die konden ons overtuigen met hun dansbare UK indie rock in de stijl van Friendly Fires of Maximo Park.
De tweede act van de avond, Lissy Trullie, kon ons minder overtuigen. Lizzie McChesney is een model en singer-songwriter uit New York die een Ep’tje uit heeft, waarin ze zwaar naar de eighties refereert. Haar indierock bleef niet echt hangen, enkel een leuke cover van Hot Chip’s “Ready for the floor’ bleef ons bij. Modellen of actrices die ook beginnen zingen, meestal is het geen geslaagde combinatie (zie ook Juliette and The Licks of Scarlett Johansson).
Hoogtepunt van de tweedaagse was zeker en vast Florence And The Machine. Florence Welch haar debuutalbum, ‘Lungs’, mag zeker tot een van de belangrijkste van 2009 gerekend worden, een jaar waren jonge vrouwelijke popartiesten de toon aangegeven hebben (La Roux, Bat for Lashes, maar waarom ook niet Lady Gaga).
Op Pukkelpop waren we met moeite de Club ingeraakt en hadden we maar een kort stukje kunnen meepikken, zo populair is Florence And The Machine al op korte tijd geworden, dus we waren benieuwd hoe ze het er in een volledige set zou vanaf brengen. Florence had opnieuw haar kenmerkende zwarte cape en ditto korte broekje aan, maar deze keer stond er geen gigantische ventilator op het podium, dus wapperende knalrode haren zouden we vanavond moeten missen. Een harp hadden The Machine wel meegebracht, en hierop werd dan ook “Between 2 lungs” ingezet. Het was lang geleden dat we nog zo een Stem met een grote S gehoord hadden, ergens tussen Heather Nova en Sharon Den Adel van Within Temptation in. Waar Heather Nova echter een totaal gebrek aan podium présence heeft, en Within Temptation aan de verkeerde kant van theatraal zit, heeft Florence and The Machine nu nét die présence, en weet ze perfect op het randje van de theatraliteit te balanceren. Een stem met een enorme soepelheid en ongelooflijk bereik. Nummers die we absoluut onthielden waren “Drumming”, “Dog days are over”en“If I had a heart”. Tijdens één van deze nummers moesten we zelfs aan Robert Plant denken, wat toch wel bewijst hoe uniek de stem van Florence is. Het Franse publiek was superenthousiast, zodat de set stomend afgesloten werd met de disco-klassieker “U got the love” (cover van Candi Station) en finaal natuurlijk “Rabbit Heart”.
Na Florence and The Machine zou Passion Pit het moeilijk krijgen om beter te doen. Dit vijftal uit Massachussets brengt elektropop a la Hot Chip of Friendly Fires, heel dansbaar en inventief dus. Passion Pit was zeker niet slecht, maar wat voor mij het optreden een beetje de das omdeed was de falset stem van zanger Michael Angelakos, die ook veel te dicht tegen Mika aanschuurde. Het publiek was ook niet echt overtuigd, het was maar naar het einde van de set dat kopjes goedkeurend op en neer gingen. Afgesloten werd met “The reeling”.
Al bij al was deze editie van Les Inrocks opnieuw zeer geslaagd, met bands uit heel verschillende genres, waarbij Florence And The Machine met vlag en wimpel boven de rest uitstak.
Neem gerust een kijkje naar de pics.
Organisatie: Aéronef, Lille
Het Inrocks Festival bestaat al een aantal jaren en is een showcase festival waar nieuwe, beloftevolle groepen worden voorgesteld over een aantal concertzalen in verschillende Franse steden.
De puike editie van 2009 werd geplaagd door een aantal afzeggingen, zo zegden onder meer The Big Pink en La Roux af, de eerste wegens verplichtingen in het voorprogramma van Muse, de tweede wegens ziekte. Gelukkig kon de organisatie voor vervangers zorgen, op donderdag kregen we Violens en op vrijdag Two Door Cinema Club.
Festival les Inrocks 2009 - donderdag 5 november 2009
Wegens het vroege aanvangsuur pikten we maar in tijdens Amanda Blank. Amanda Blank is een Amerikaanse rapster uit Philadelphia die al sinds 2005 actief is met o.m. samenwerkingen met Spank Rock, Santigold en M.I.A. Op haar debuut ‘Ilove you’ kreeg ze hulp van onder meer Spank Rock, Diplo en David Sitek (van TV on the Radio) Een Dj zou ons eerst vijftien minuten opwarmen, met een elektrische set met veel jaren tachtig invloeden, old school hiphop, Madonna en Italo-disco, maar ook met vuile hedendaagse electro in de stijl van Crookers. Het was duidelijk dat niet iedereen in het publiek hier op zat te wachten, maar ook bij de oudere rockfans werd de aandacht gewekt toen Amanda Blank tenslotte op het podium verscheen: zeker toen ze haar boksercape afgooide en er een mooi stel benen en billen tevoorschijn kwamen. De link naar Lady Gaga was duidelijk gelegd, niet alleen in de uitdagende verschijning, maar ook in de stijl van de nummers die elektropop met hiphop vermengden. Natuurlijk kwam er een song ‘for the ladies in the house’, en daarnaast kregen we nog een ode aan de vuilbekkende eighties rappers van 2 Live Crew (herinner u “Me so horny”), maar de meest memorabele song was toch “Might like you better”.
Na Amanda Blank, kregen we direct een complete stijlbreuk met Black Lips, een garage rock groep uit Atlanta. In 2009 werd deze groep opgepikt in het alternatieve circuit met hun vijfde album, ‘200 Million Thousand’. We kregen een heel afwisselende set, waarin de ritmesectie een bepalende rol speelde. We hoorden en zagen heel veel sixties invloeden (de vloeistofdiaprojecties op de achtergrond), en ze deden ons met momenten heel erg denken aan de vroege Beatles (in hun Hamburg periode), ook al omdat de zanger een basgitaar bespeelde die wel heel erg op die van Paul McCartney leek. Naast die sixties-invloeden, refereerden Black Lips ook naar The Clash en The White Stripes. Black Lips waren op hun best wanneer ze mid-tempo songs speelden, omdat dan de melodieuze kracht van de nummers de overhand haalde.
Ebony Bones!, een Engels zevental rond zangeres Ebony Thomas, mocht de donderdagavond afsluiten. We keken onze ogen uit toen deze groep het podium betrad: het leek wel of de Antwerpse modeacademie zijn afstuderende ontwerpers een forum gaf: we zagen een Egyptische farao of het kan ook een Perzische prins geweest zijn op gitaar, op keyboards een rastafari met een Zorro-masker, de drumster had zwarte lipstick op, er waren twee danseresjes met blauwe en paarse pruikjes, en het fantastische middelpunt was Ebony Thomas, een kop blond kroeshaar aka Kelis, met een roodgroen ballonjurkje en een legging waarvoor ze wellicht een aantal van de 101 dalmatiers gevild hadden. De muziek dan: een feestige mix van indie-rock, electronica, en punkfunk met soulinvloeden. Ebony Thomas kreeg het Franse publiek op handen, en slaagde er zelfs in ditzelfde publiek tot zijwaartse danspasjes te verleiden. Een geslaagde afsluiter van de eerste dag, ook al omdat afgesloten werd met een leuke versie van Iggy’s “I wanna be your dog”.
Neem gerust een kijkje naar de pics
Organisatie: Aéronef, Lille
Dag 3 bracht weer een hoop volk op de been. Eerst wat staan luisteren naar de jonge auteurs die onder de titel ‘Print is Dead’ een gezamenlijk verhalenbundel hebben uitgebracht. Literair jong grut en dat moet ook de conclusie zijn : er is nog veel werk aan de winkel.
Customs bracht donkere rechttoe-rechtaan rock die de mosterd bij Editors of dan weer hun voorgangers uit de jaren tachtig haalde en ze deden dat goed. Er moet misschien nog hier en daar aan de identiteit van de songs geschaafd worden, maar wat ze als nieuwe band brachten, was knap. Ze moeten alleen beseffen dat het een risico is om een wereldsong als “Shine On” van de House of Love te coveren als die moet contrasteren met het eigen werk.
Daarvoor hadden we al Tom Lanoye en Tom Naegels bezig gehoord. Aardige en bij momenten grappige teksten, maar niet meer dan dat, en ze moeten beiden echt iets aan hun schabouwelijke dictie doen.
Wat veel beter beviel was het Kiteman’s Hiphop Orkest, dat een keur aan (wereld)-muziek door de gehaktmolen haalde en daar met onverwachts goede resultaten uitkomt. Het zijn allemaal erg professionele muzikanten en het samenspel loopt gesmeerd. Moeiteloos springen ze van reggae naar hiphop naar iets wat op free jazz lijkt. De eerste keer dat het publiek in de Rote Bühne zo enthousiast was. Een feestje was geboren.
De documentaire We Call It Techno, was er een waar ik erg naar had uitgezien. Ze ging over het ontstaan van de techno in Duitsland in de vroege jaren negentig. Daaruit bleek dat het beestje een naam moet hebben, want wat ze in Frankfurt techno noemden was bij ons gewoon new beat. Erg boeiend oud filmmateriaal gezien, en dan valt het op dat de mode toch wel vreselijk was toen. Maar goed, techno is ook in Duitsland een massafenomeen geweest, wat tot excessen en commercialisering wel haast moest lijden, wat de idealisten van het eerste uur wel moesten betreuren. Het gebeurt altijd opnieuw. Muzikaal vraag ik me wel af wat er van het hardste materiaal op termijn zal overblijven, toch zeker vergeleken met het etherischer werk uit Detroit uit die periode, maar het zal ooit wel weer ontdekt worden. Ik schat nog vijf jaar.
Toen was het plots zowat drie uur, en als je dan uit een filmzaal komt zou ik denken dat het om films van bedenkelijk allooi gaat. Nu ja het is eens iets anders. Afgesloten hebben we met Riders on the Storm van The Doors, niet je alledaagse afsluiter op een evenement als De Nachten, maar het was goed geweest. Volgend jaar weer present.
Organisatie: 5 voor 12, Villanella en de Singel
Tweede nacht van De Nachten en dus voor vandaag geen Worstclub, maar Mieke Maaikes Obscene Kapsalon. Nu ja, U moet zelf maar eens fantaseren wat het zou kunnen zijn. Er was in ieder geval al veel meer volk dan op donderdag en dat was wel net zo aangenaam. Op voorhand een programma uitgestippeld, waar ik me niet altijd consciëntieus aan gehouden heb, maar dat hoort er denk ik bij.
In de Kino kwam ik terecht bij Madensuyu die erg stevige instrumentale gitaarmuziek maken die ergens tussen instrumentale Big Black en Wire in ligt, en dit laten begeleiden door ik zal maar zeggen avant-garde-film. Best te pruimen, maar ook luid.
Efterklang was een band waar ik erg naar uitgekeken had en they delivered the goods. Op plaat kabbelt het soms net iets te rustig, maar live hadden ze er echt wel in zin blijkbaar. Hun prachtige emo kwam in een mooie zaal als de Rote Bühne heel mooi tot haar recht. Een rustmoment en echt een prachtig concert.
De formule van De Nachten is ook uitermate geschikt om wat te zappen tussen het aanbod en dat is ook een beetje het gevaar. Veel mensen doen dit wat de sfeer niet altijd ten goede komt. Met name in de Tanz Club zorgt dit er toch voor dat er eigenlijk weinig sfeer was. De DJ’s horen goed te zijn en wat ik in flarden van Kissogram en DJ Polska Root gehoord heb, was op zich wel goed, maar gedanst werd er dus niet, en zelfs trainspotters waren er amper, als ik mezelf even niet mee reken. Maar zoals gezegd de tafeltjes aan de helling of de heerlijk ligzakken in de Konditorei waren ook wel interessante plekken om te vertoeven en cultureel correct je theorieën te verkondigen over het concept van De Nachten en de richting die cultuur in de toekomst hoort uit te gaan. Wat ondergetekende bij momenten dan ook gedaan heeft.
Afgesloten met Pitchtuner en een stuk Apparat, toch een van de redenen waarom ik naar De Nachten wou komen, en als je abstractie van de wat afwezige sfeer maakt, was het muzikaal zeker in orde. Bij Pitchtuner wat abstracter, dan een Apparat dat dacht ik geen eigen nummers gespeeld heeft, maar hun selectie was klasse. Jammer van de toeslaande vermoeidheid.
Organisatie: 5 voor 12, Villanella en de Singel
Berlijn was dus het ordewoord op deze editie van De Nachten en daarbij beperkten de organisatoren het niet tot high-brow kunstvormen maar had ook de oer-braadworst met Senft een prominente plek gekregen in de culturele potpourri die ons geserveerd werd. Ik ben nu dus van de worstclub, en denk er ernstig over na om morgen mijn worst te laten tatoeëren. Hele leuke act en ditto schnapps. De organisatoren waren zover gegaan om de sfeer na te bootsen dat ze een jaren zeventig gedrocht in Antwerpen hadden neergepoot, compleet met namaakhout-wanden en veel glas recht uit een twijfelachtige seventiesserie of een Stasi-bureau. Als je daar dan op strategische plekken allerlei leuke lichtjes op plaatst, dan is het effect gegarandeerd.
Het begon met Cees Nooteboom die herinneringen mocht ophalen aan zijn decennialange betrokkenheid met Berlijn, waarbij hij het ook al door de vragen van de interviewer vooral over de geschiedenis die nu door twintig jaar gevallen Muur weer extra in de belangstelling staat. In zekere zin bleef ik wat op mijn honger zitten, omdat niet werd ingegaan op Berlijn als vrijplaats voor allerlei tegenculturen waar Berlijn ondanks alle politieke verwikkelingen van de afgelopen eeuw een enorme traditie in heeft opgebouwd. Aan de andere kant is Nooteboom een heel aangename voorlezer en had zijn prachtig rode broek als van een tuinkabouter vast wel iets te betekenen als boodschap aan niet alleen het literaire establishment.
Minder gecharmeerd was ik over Oscar van den Boogaard, die op typisch Nederlandse wijze zijn preoccupatie met Duitsland in een enigszins lollige tekst had verpakt, maar het speelde te veel met clichés die meer over hem dan over Duitsland zegde. Ook Tom van Laere, Admiral Freebee zelve, slaagde er niet in te overtuigen. Zijn samenwerking met Einstürzende Neubauten- lid Jochen Arbeit was aardig maar niet meer dan dat. Het kon nergens beklijven en als je dan een soort spoken word wil geven in een van god weet welke inspiratiebron gepikt plat Amerikaans waar het Antwerps constant doorheen klinkt zonder inhoudelijk ook maar ergens heen te gaan, dan is dat behoorlijk tenenkrullend.
Je kan gelukkig nog veel andere dingen doen op De Nachten en zo kan je bijvoorbeeld de hele tijd films kijken. Waarschijnlijk heb ik ook veel gemist, maar op goed geluk ben ik terecht gekomen bij een aantal Poolse art-films uit de jaren tachtig die erg leuk waren, maar vooral ook het gevoel overbrachten dat een band met die jaren voor wie het niet meegemaakt heeft zo ongeveer onmogelijk geworden is. Verder ben ik dan maar een beetje gaan dwalen door de Strasse der Liebe om uiteindelijk op de lege dansvloer van de Tanzclub terecht te komen, waar de Biergarten Boys, geef toe de naam lijkt nergens op, bijzonder coole italo-disco in de beste traditie van Baldelli aan het draaien waren. Muzikaal erg goed, maar geen grein sfeer op een donderdagavond. Morgen beter dus.
Organisatie: 5 voor 12, Villanella en de Singel
Op donderdagavond 5 november viel de regen met bakken uit de lucht. Gelukkig vonden er enkele gezellige, warme clubconcertjes plaats in de Balzaal van de Vooruit, georganiseerd door de Democrazy- crew. Op de affiche stonden De Staat, Team William en Customs, elk goed voor een 40-tal minuten durende set.
De Staat trapte de avond af. De Nederlands rockers brengen iets dat aanleunt tegen stonerock, maar schuwt geen invloeden uit de surfrock en de pop (de koebel!). Het kwintet bracht heel enthousiast veelal broeierige instrumentale stukken, en dat vooral naar het einde toe. Ze beleefden hun hoogtepunt ergens in het midden van de set met “You'll Be The Leader”.
Tweede op het programma was het hedendaagse beste Ninoofs exportproduct. De grieperige jongens van Team William (het is dan ook herfst) palmde het publiek moeiteloos in met hun chaotische en humoristische stijl. Zo speelde zanger Floris Dedecker “Judo Kid” op slechts vijf snaren en werd er tijdens dat nummer een geheel nieuwe dimensie aan het woord 'interactiviteit' gekoppeld. Een jonge knaap mocht op het podium klimmen en speelde het nummer moeiteloos verder. Toen hij zich ook aan een zangpartij waagde, greep Dedecker snel in. Ook stelden ze hun nieuwe single “You Look Familiar” voor. Ze schatten hun speeltijd ook fout in, maar konden de organisatoren toch overtuigen verder te spelen. Tijdens dat laatste nummer werd al het één en ander afgebroken om het materiaal van de volgende groep klaar te zetten en dat terwijl Team William nog stond te spelen. Het blijven wel beleefde jongens.
Strak afgelijnder dan Team William was de afsluiter van de avond. Customs is bezig aan een succesverhaal. Met “Rex” stonden ze wekenlang op 1 in De Afrekening en huidige single “Justine” doet het ook goed. De groep bracht vorige week pas hun debuutalbum uit ‘Enter The Characters’ en het concert in De Vooruit liet ons horen wat we daarop mogen verwachten. Indiepoprock met wat invloeden uit de postpunk. Het gitaargeluid en de zangstem van Kristof Uittebroek neigen bij momenten naar het oudere werk van Editors. Enkele leuke nummers waren “Tonight We Stand Out”, “We Are Ghosts”, “Finals”, “Shine on” een cover van House Of Love (die ook een grote invloed heeft op de sound van Customs) en het onvermijdelijke “Rex”. “Justine” besloot de set, waarna er nog twee bisnummers werden gebracht. En die waren samen met “Justine” het beste dat we die avond van deze band gehoord hebben.
Organisatie: Democrazy, Gent
Zwart Zwart en nog eens Zwart! Wie vandaag wou opvallen in Hasselt had best geen ‘Black’ uit zijn kleerkast genomen. Een donker geklede massa stond reeds om 13u aan te schuiven aan de Ethias Arena, allemaal met één doel, ‘Back (of eerder ‘Black’) In Time’ te gaan…
En ja hoor, de organisatoren waren er weldegelijk in geslaagd om een ‘wow-effect’ te creëren: een zwarte omlijsting met de nodige rookgordijnen en een indrukkwekkende videowall. Nu afwachten of de helden van vroeger dit gevoel konden doortrekken.
Om 14u stipt mochten onze Belgische jongens Dirk Da Davo & T.B. Frank de KickOff geven: en of ze dit deden! Met “Chinese Black” en “Miss Brown” was de toon gezet, strak en vol overgave. Daarna “Tomorrow In The Papers”, en aansluitend de inside klassieker “The Fashion Party”, die de 1ste maal de zaal aan diggelen (figuurlijk) bracht. Ook nieuw werk uit hun huidige CD ‘Smack’ mocht niet ontbreken en dit o.a. met “Leash”. Als bis mocht de Neon Judgement een extra nummer (“TV Treated”) brengen; de samenstellers hadden hier ook door dat een 30minuten durende set van dit kaliber veeeeeeeeeeeeeel te kort was. Het 1ste nostalgie-moment van de dag was een feit.
Tweede in de rij was Lydia Lunch. Van het hevige noise gedoe van vroeger bleef weinig over, een goede ‘rock’ set die met kleine mate werd geproefd door het publiek. Geen uitschieter en uiteindelijk zal ook wel blijken dat men ‘Lydia en haar Lunch’ vlug zal vergeten zijn.
Hoe zegt men dit ook alweer … ‘andere en betere’, en ja hoor daar zijn The Bollocks. Zanger Jock McDonald. (gekleed in een soort damboord in 1-stuk-pyama met grijze en zwarte vlakken) zette meteen de toon: “Faith Healer”, intens, meeslepend en direct de kop eraf. Daarna volgde “Harley David Son Of A Bitch”, in een ‘rock’-versie gespeeld. Na de “Bunker” mocht de ex-drummer van Nacht Und Nebel hun “Beats of Love” als tussendoortje ten berde brengen, wat direct luidkeels werd meegezongen! Ook Jock’s zoontje (nog een heel stuk bedeesder dan zijn papa) mocht het Belgische publiek eens toespreken. Na “Horror Movies” was het tijd voor een korte pauze, dacht leadzanger Jock, hij ging de stage af met “Pretty Vancant” als gevolg; lang leve de punk van de Sex Pistols. Dit schitterende optreden werd overtuigend afgerond met “King Rat & Count Dracula”.
Tijd voor wat verademing en poëzie om op te dansen. Inderdaad Anne Clark… Opkomend met strakke lederen jekker en haar poëziebundel onder de arm.
Het 1ste gebrachte deel, met songs als “Virtuality”, “Killing Time“, “The healing” en “Leaving”, was woord en muziek, in een vertel-fluister-schreeuw stijl. Ook het 2de gedeelte, “Echoes remains Forever”, “Seize The Vived Sky” en “Full Moon”, was af, met een bepalende invloed van zware beats. Ook het langverwachte “Sleeper In Metropolis” en bisnummer “Our Darkness” waren opzwepend in pure onvervalste hedendaagse dansstijl verweven. Dank Anne voor uw performance.
De vervangers van The Psychedelic Furs waren Gang Of Four. 4 gedreven gasten, bepalend voor de Engelse postpunk. Zanger Jon King ging als een beest te keer op het podium, een jonkie van 20 leek hij wel. Wat een drive en energy ging er van die gasten nog uit, chapeau! Bij het begin, met nummers als “Return The Gift” en “Ether & Great Men” was er weinig belangstelling, maar door hun enthousiasme en opzwepende groove kwam het publiek dichter te staan. Bekende songs als “What We All Want”, “Anthrax” & “I Love A Man In A Uniform” konden zeer gesmaakt worden. Ook de act met de microgolf en baseball-bat - die als extra drum fungeerde bij het nummer “He’d Send In The Army” zal in ons geheugen gegrift staan.
… De klok wees reeds 19u30 …: tijd voor de 1ste hoofdact: Gary Numan
Hierbij kunnen we vaststellen dat Gary meer industrial -metal minded was op Sinner’s Day dan een poging te wagen de sfeer van de ‘80’s op te roepen. Zijn t-shirt was blijkbaar ‘de hint’: NiN (Nine Inch Nails). Het recentere werk zoals “Jagged” was dus industrial-goth getint. Zelfs de enige grote meezinger deze avond “Are Friends Electric” was hard tot snoeihard. Dit was niet wat het publiek verwacht had van Gary Numan op Sinner’s Day, maar dit neemt niet weg dat we mogen besluiten van een knap, sterk en verrassend optreden.
Na de hevige sound van Gary naar de mega synth pop van The Human League. In een 6-koppige bezetting en zanger Philip Oakey, in zwarte stijlvolle pardessus met daaronder een spierwit hemd en zwarte das, begonnen ze met “The Lebanon” en “The Sound Of The Crowd”: het publiek reageerde uitzinnig op deze nummers. Een prachtige set waarvoor het massaal meebrullende publiek gekomen was. En ja, het is eigenlijk onvoorstelbaar wat voor Hit-machine deze band wel is: “Love Action”, “Open Your Heart”, “Empire State Human”, “Fascination”, “Mirror Man” en “Don’t You Want Me”; het vroegere werk passeerde de revue en was feilloos gebracht. “Being Boiled”, het bisnummer met de fabelachtige intro, was de kers op de taart. Thx !!!
En ja, nog was het niet gedaan, want de Electronic Body Music van Front 242 was ongelofelijk, zeer veel energie en in een echte commando stijl; ook de frontmannen hadden hun oude commando kleren aangetrokken. Zowel oude als nieuwe songs (o.a. “Happyness”, “Moldavie”, “Tragedy”, “Commando”, “Quite Unusual”, “No Shuffle” en “Headhunter”) konden het publiek zonder moeite overtuigen en het verwachtte hoogtepunt van de avond inlossen!
Ja hoor, de reeds voorzien datum van 31 oktober 2010 staat in onze agenda met stip aangeduid. De daarbij horende opgeblonken puntschoenen, zwarte t-shirt en Arafat-sjaal liggen reeds klaar. Als de heren organisatoren deze mix van Punk-Wave-Pop-Electronic kunnen aanhouden zal ook deze dag een zwarte dag zijn in de Hasseltse geschiedenis. CU Next Year.
Neem gerust een kijkje naar de pics
Organisatie: Sinner’s day Festival
Zaterdag 24 oktober 2009…, zachtjes tikt het winteruur tegen … maar de rode loper werd voor de 14e maal uitgerold voor de elektro- en technohoogmis van het jaar. Het megaspektakel van I Love Techno is het grootste in zijn genre. Meer dan 35000 bezoekers verspreid over vijf omgetoverde discotheken en één ‘chill room’. We trokken uiteraard ook onze dansschoenen aan en gingen met de oordopjes bij de hand op het geluid af richting Gent en hadden volgende stopplaatsen
Speedy J
Eén van onze graag geziene noorderburen is Speedy J. Hij kende zijn doorbraak met de hit “Pullover” begin jaren ’90. Hij staat erom bekend een liefhebber te zijn van het hardere technowerk maar is onderhuids beïnvloed door de gouden jaren ’90 retro. Hij mocht twee uur lang de ‘Red Room’ donkerrood kleuren en kon de aandacht naar zich toe trekken; maar heel wat liefhebbers hun kennis over deze DJ ging niet verder dan die ene monsterhit “Pullover”.
Joris Voorn
Na ‘Tommerowland’ afgelopen zomer staat Joris Voorn opnieuw op het podium van een groots elektrofestival. Deze Rotterdammer speelde in zijn jonge jaren vooral viool en gitaar maar vond met de jaren de weg naar de draaitafel. Hij is nu al ruim tien jaar lid van de hedendaagse techno-scene en slaagde er de laatste vijf jaar in om geregeld met eigen werk op de proppen te komen. “Incident”, één van de betere technonummers, kregen we dan ook te horen tussen 23u en 00.30u in de ‘Green Room’. Onvervalste techno, mooi in elkaar geswitcht door Joris Voorn. Een naam voor de toekomst…
Laurent Garnier – The Subs
De vader van de Franse techno en de voorganger van hedendaagse helden als Vitalic en Justice ... Laurent Garnier werd aangekondigd met live-band en dat concept is ons niet vreemd. Vanavond was dat beperkter … de grootmeester zelf achter zijn computer bijgestaan door een saxofonist en trompettist. Zijn mixen van beats en jazzinvloeden zorgen op het ene moment voor een loungy intens gevoel maar dat kan snel omslaan in een hevige uitbarsting van stevige, opzwepende beats.
Ondertussen gingen we even een kijkje nemen bij The Subs om dan het einde van de set niet te missen van Garnier. We gokten er namelijk op dat hij het sterkere (en het bekendste) zou houden tot het einde. En onze voorspelling kwam uit. “The man with the red face” was de overtuigende closing final.
The Subs blijven één van onze paradepaardjes binnen de dance. Ondanks het feit dat we deze clubdancers al voldoende aan het werk zagen, kunnen we er maar niet genoeg van krijgen!
Vanaf de eerste tune en beat ging de hele zaal uit z’n dak. Hun opzwepende mengeling van trance, techno en elektro ging erin als zoete broodjes. De zaal sprong en schreeuwde mee alsof hun leven ervan af ging. Er werden soms niet al te mooie woorden gebruikt maar soit, dat maakt het ‘em nu net ook bij die beats’n’pieces. Een eerste hoogtepunt tussen middernacht en één … De hel brak los in de ‘Blue Room’ en niet toevallig zaten The Subs daar voor iets tussen.
Vitalic
Deze ruim 30-jarige DJ wordt door velen beschouwd als een outsider als het op punten aankomt. Nadat we hem nu aan het werk zagen, kunnen we onze mening grondig bijschaven. Als je van opzwepende techno houdt met diverse tempowisselingen dan sluit hij duidelijk aan bij de doorsnee danceliefhebber. Hij zorgde meteen voor een ‘hot’ temperature. Een grootse, boeiende set! Wat een hoogtepunt!
Boys Noize
De headliner van deze editie was ongetwijfeld Boys Noize. Deze Duitse technoproducent stond voor de vierde opeenvolgende keer achter de draaitafel van I Love Techno, een resident van het event. Zijn nieuwe plaat ‘Power’ is klaar en dat is meteen ook de reden van zijn bezoek. Hij is zonder twijfel de publiekslieveling die in geen tijd de zaal in rep en roer bracht. Van in het begin legde hij er de pees op: harde compromisloze no-nonsense clubmuziek, lomp en zwaar, twee uur lang, de techno van deze jaren !
Dave Clarke
Dave Clarke is één van de tekende figuren van I Love Techno. Zijn passie en gedrevenheid achter de draaitafels, zijn gevoel voor ritme en zijn liefde voor Detroit is verweven in zijn unieke stijl van dj-en. Hij zorgde er letterlijk voor dat de tijd bleef stilstaan en mocht aan het einde van zijn één uur durende set de klok één uurtje terugdraaien…
Fake Blood
Wie nog niet op de tonen van “Mars” gedanst heeft dit jaar, mag zich ernstig vragen beginnen stellen. We hebben het niet over dat snoepje of de planeet maar over de monsterhit van Fake Blood. Tot voor kort was het raden naar de identiteit van deze dj. Even werd zelf gedacht dat de broertjes Dewaele achter dit project zaten. Niets is minder waar. Het gaat hier over de Londense DJ Touché, die al jaren verscheidene namen gebruikt om zijn muziek de wereld in te sturen. Het is alvast het jaartje voor de Londenaar, die een stevige pot elektro en house door de boxen knalde.
Tiga
Nog zo’n publiekstrekker, ‘Tiga live from Montreal’. Even na drieën trad hij aan én dat was spijtig genoeg al voor een halve zaal. Deze ervaren producer en remixer bood een intrigerende mix van techno, house en drum’n’bass. Hij is er dan natuurlijk ook graag bij in zijn tweede thuisland; dat respect is wederzijds. Nog even de laatste energie eruit gehaald om dan richting huis te keren.
I Love Techno 2009 was er weer eentje om te kaderen. Zowel de artiesten als de omgeving zorgden ervoor dat deze editie terug ten top was. Zal de editie van 2010 die van dit jaar overstijgen? We pleiten ervoor, want de organisatie zal feestvieren voor zijn 15e uitgave. Tot op 13 november 2010.
Organisatie: I Love Techno – Live Nation
Donkere dagen, winteruur in zicht … Dat betekent tijd, naar jaarlijkse traditie, van het begin van Night Of The Proms. Het moest iets speciaal worden want het is dan ook dit jaar een jubileumeditie. Reeds 25 jaar lokt NOTP duizenden bezoekers naar het Sportpaleis en ook nu zal het niet anders zijn. Zoals gewoonlijk begon het evenement met Also sprach Zarathustra van Richard Strauss. Fine Fleur stelde zich voor als vuurdragers met glinsterende pakjes aan. Een waar spektakel.
Als eerste gasten kregen we de tweelingsbroers Peter & Zoltan Katona , twee virtuoze gitaarspelers. Deze twee kunnen er wat van. Dit klassiek gitaarspel is ronduit geweldig.
Il Novecento trakteerde ons daarna op de Bloemenwals, waarbij we bloemen te zien krijgen boven het orkest en waarbij een spray met bloemengeur door de zaal werd verspreid.
Tweede gast was Toots Thielemans. 25 jaar geleden was hij er ook al bij en wat hij nog presteert op 87 jarige leeftijd is fenomenaal. Aan bod kwamen onder meer ‘Bluesette’, ‘Turks fruit’ en ‘Baantjer’. Toots kreeg een staande ovatie en was wel even onder de indruk! Hij hoopte er binnen 25 jaar terug bij te zijn…
Daarna was het de beurt aan Sharon den Adel,zangeres van Within Themptation. Deze gothic heavy rockende zangeres bracht eerst “Ice Queen” waarbij Fine Fleur als witte geesten uit de grond kwam. Vuureffecten maakten tijdens het tweede nummer “Stand my ground” het spektakel compleet.
Vervolgens kwam Roxette, het Zweedse duo waarvoor ik eigenlijk was gekomen. Ze brachten een eerste nummer “I wish I could fly”. Allebei zagen ze er goed uit, de hoge noten waren een beetje moeilijk voor Marie, maar wie kan haar dat kwalijk nemen na de helse strijd die ze heeft moeten leveren.
Ouverture uit ‘Dichter en boer’ van Franz von Suppé bracht ons naar het volgende duo: Orchestral Manoeuvres in the Dark oftewel OMD zette “Maid of Orleans” in en dan komen er heel wat herinneringen terug. Na een korte medley kregen we nog “Enola Gay”.
Na de pauze iets helemaal anders: jongeren met 25 verschillende nationaliteiten dansten samen. Het project ‘Let’s go Urban’ is een project van de stad Antwerpen.
De gitaartweeling voorzag daarna nog eens van een medley met o.a. “Sweet home Alabama”, “Bad”, “Black or White” en “Smells like teen spirit”. Samen met John Miles kregen we “Stairway to Haven” te horen.
En daarna was Toots er terug met een versie van “A wonderful World” met het portret van Louis Armstrong op de achtergrond. Hij bracht ook nog “If I could” samen met John Miles.
Na een hulde aan 25 jaar NOTP met de bolero van Ravel was het terug tijd voor de hoofdact Roxette. Het publiek was dolenthousiast. “The look”, “It must have been love”, “Joyride” en “Listen to your heart” werden moeiteloos meegezongen. Het was fijn ze te kunnen zien en de staande ovatie was echt verdiend!
Als “Land of hope and glory” wordt ingezet weet men dat het einde nabij is. Maar niet voordat we ook nog eens het onvermijdelijke “Music” van John Miles te horen krijgen.
Deze editie met zoals steeds gastheer en presentator Carl Huybrechts, was eens te meer geslaagd. Puike organisatie en een aanrader voor iedereen die nog eens lekker uit de bol wil gaan op klassieke muziek gecombineerd met pop en rock. Er zijn nog enkele kaarten te verkrijgen. Kijk vlug op www.notp.com. De concerten vinden nog plaats tot 11 november 2009… Be there!
Organisatie: Sportpaleis, Antwerpen
De jongste editie van Leffingeleuren kan in alle opzichten geslaagd genoemd worden. Stralend weertje, vrijdag en zaterdag uitverkocht, zondag bijna en muzikaal viel er heel wat te beleven. LL blijft als vanouds hét festival waarop alle jongeren van de streek present geven maar dit jaar kon ik me niet van de indruk ontdoen dat er opnieuw meer ware (en oudere) muziekliefhebbers waren komen opdagen.Een gevarieerd programma dat beslist niet enkel op veilig speelde heeft zijn vruchten afgeworpen. Hoogtepunten genoeg waarbij ik u mijn persoonlijke top 5 niet wil onthouden!
1 Eilen Jewell
Een geluk bij een ongeluk : door het jammerlijke afzeggen van Joe Gideon & The Shark verhuisde Eilen Jewell van het café naar de zaal, die toch nog steeds iets comfortabeler is om een concert te volgen. Jewell, afkomstig uit Boise, Idaho, graait met stijl in genres als rockabilly, country, rock-'n-roll en folk. Je zou ze wel eens kunnen vergelijken met een Lucinda Williams of Gillian Welch, qua zang dan, maar op haar laatste plaat kwam er plots wat meer rock-'n-roll ingeslopen. Zo ook zaterdag op het podium en dat was vooral de verdienste van haar band die de sfeer van de vroege rock-'n-roll (eind jaren '50 - begin jaren '60) helemaal terug naar Leffinge bracht. "Wat braaf" hoorde ik iemand zeuren achteraf. Tja, maar de rock-'n-roll was natuurlijk nog braaf in die tijd. Wat gitarist Jerry Miller (niet diegene van Moby Grape) uit zijn snaren toverde was van een zelden gehoorde subtiliteit. Om duimen en vingers bij af te likken. Tijdens de prachtige Johnny Kidd & The Pirates-cover "Shakin' all over" trok hij alle registers open en hoorden we een indrukwekkende reeks citaten uit de rock-'n-roll geschiedenis en dat zonder ook maar één noot teveel te spelen. Duizelig werd ik ervan en dit keer kwam dat zeker niet door een teveel aan decibels. De set eindigde tenslotte veel te vroeg met een Bessie Smith-medley.
2 William Elliott Whitmore
Dit had ik eigenlijk evengoed op één kunnen zetten, want deze boerenzoon uit Iowa, die ooit begon als roadie van een hardcoreband, zette een zo goed als perfecte set neer. Afwisselend op gitaar en banjo en enkele nummers bijgestaan door een drummer, bracht hij erg melodieuze songs met wortels in de delta blues of de appalachian folk. Zijn laatste plaat ‘Animals in the dark’ is een parel en die wist hij ook live te verzilveren. De man beschikt over een fenomenale lage stem (vergelijkingen met Tom Waits of Captain Beefheart gaan eigenlijk niet echt op) en bleek bovendien een geboren performer. Handjes schudden vooraf en achteraf, het publiek op een grappige manier uitvoerig bedanken of een jonge kerel die op het podium sprong ,om tijdens "Mutiny" mee te zingen, beschermen tegen de security: het bleef allemaal even spontaan. We hebben er een nieuwe held bij!
3 Creature With The Atom Brain
Deze Antwerpse band van Aldo Struyf en Dave Schroyen (beiden ook Millionaire) heeft sinds hun ontstaan een hele metamorfose ondergaan. Met zijn vieren brengen ze tegenwoordig lome maar fascinerende gitaarsongs waarin je het zand tussen de snaren hoort knarsen. Als dit al stoner is klinkt het toch totaal anders dan wat een gemiddelde stonerband daaronder verstaat. Hier had ik eerder gitaarbands als Thin White Rope in gedachten en dat kan nooit slecht zijn. Het snuifje progrock dat er hier en daar aan toegevoegd werd was niet altijd even gepast, toch bleef dit optreden boeien tot de laatste seconde.
4 J. Tillman
De prijs van de sympathiekste artiest zal deze J. Tillman (tevens drummer bij Fleet Foxes) wel niet winnen. Hij liep er het ganse optreden op zijn minst gezegd nogal humeurig bij en toen enkelen ritmisch begonnen mee te klappen schoot hij zodanig in zijn wiek dat hij hen de zaal dreigde uit te schoppen. Maar voor de rest mocht hetgeen hij bracht zeker gehoord worden. Op plaat durft zijn muziek nogal eens saai overkomen en ik had zeker geen grote verwachtingen. Maar op de planken koos hij voor een veel forsere aanpak, wat een gouden zet bleek. Zijn band (met o.a. een pedal steel) mocht geregeld voluit gaan en gaven zijn ingetogen songs zo een wat rijper karakter. Moeilijk te plaatsen maar wel verrassend goed.
5 Seasick Steve
Ik vrees een beetje dat zijn immense populariteit stilaan in zijn nadeel zal spelen. Pas op, ik vind hem nog steeds meer dan ok maar hij weet verduiveld goed waar hij mee bezig is en gebruikt zowat alle trucs om het publiek uit zijn hand te laten eten. Zo moet hij intussen toch al genoeg verdiend hebben om zich een nieuwe plunje aan te schaffen maar hij treedt nog steeds op in een gelapte broek, een gescheurd hemd en een bijzonder groezelig marcelleke. Bijgestaan door een andere veteraan op drums gaf de 68-jarige Steve weer een demonstratie met zijn aparte verzameling instrumenten : de éénsnarige Diddley Bow, de three-string guitar of een gitaar gemaakt uit een sigarenkistje. Het bleef mooi en gedreven of zelfs ontroerend (die song waarbij hij een meisje vroeg om gewoon bij hem te komen zitten). Alleen tijdens de bis "Doghouse boogie" dat hij eindeloos uit rekte werd het net iets teveel voor me. Toch een waardige afsluiter.
Ook gezien
The Streets
Mike Skinner lijkt me een heel aardige mens, zo iemand waarmee je uren pinten kan drinken in het café om de hoek. Naar 't schijnt is hij ook echt zo. En op het podium deed hij het verre van onaardig. Van rap heb ik weinig kaas gegeten maar hij liet zich begeleiden door een echte (en goeie) groep en een heerlijke zanger. Mooi maar ongevaarlijk en toen hij met publiekspelletjes begon (publiek laten springen) ben ik vooraan de meute ontvlucht en met iemand anders in de pinten gesukkeld.
Sunset Rubdown
Een bijzonder gedreven band maar hun muziek leek me te beredeneerd om een gevoelsmens als ik te kunnen bekoren.
Blood Red Shoes
Jong Brits duo (meisje op gitaar, jongen op drums) bracht het soort luide indierock waar je je geen buil aan kon vallen. Inzet genoeg maar verder dan wat teenybopper kwamen ze niet.
Alela Diane
De nieuwe look van Alela Diane (Nevada City, Portland) staat haar beeldig. Maar we hadden het hier over de muziek zeker? Die is nog geen spat veranderd. Grootste troef blijft haar fantastische stem die dit keer geruggensteund werd door een volledige band (drums, bas, vader Tom Menig op gitaar en de nog steeds onbeweeglijke Alina Hardin als tweede zangeres). Soms steeg het suikergehalte zodanig dat het glazuur op mijn tanden dreigde te barsten maar bij deze Alela Diane heb ik daar geen problemen mee. Toch zou wat afwisseling beslist geen kwaad kunnen.
Dinosaur Jr.
Sommige van zijn platen blijf ik echt wel sterk vinden maar live zal ik het wel altijd moeilijk hebben met dit trio. Hun naam hebben ze alleszins niet gestolen: hun sound klinkt ronduit verpletterend maar tegelijkertijd ook een beetje lomp en soms wat richtingloos. Het blijft natuurlijk een mooi zicht : Jay Mascis met zijn lange grijze manen voor een muur van Marshall versterkers. Er werd ook wat strakker gespeeld dan enkele jaren geleden in de AB. Maar deze gitaarbrij bleek me toch net iets té dik om met smaak verorberd te kunnen worden. Ik hield er in ieder geval een kleine maagcrisis aan over of zou dat toch aan iets anders gelegen hebben?
Elvis Perkins In Dearland
Bende hippies uit New York rond Elvis Perkins, zoon van Anthony Perkins (de legendarische hoofdacteur uit Hitchcock's ‘Psycho’) en de fotografe Berry Berenson, die op één van de vliegtuigen zat die zich in de Twin Towers boorden. Freakfolk kenden we al, dit leek me eerder freakpop. Maar ondanks de verfrissende impuls van wat minder voor de hand liggende instrumenten (zoals trombone en harmonium) bleef dit eerder aan de zeurderige kant. Naar het einde toe kwam er toch wat beterschap en bleek ‘The Band’ plots niet meer heel veraf.
Dawn Landes
Wint de prijs voor de meest frisse verschijning en tevens voor het meest enthousiaste optreden van gans het weekend en dat uitgerekend in het café! Zelden iemand met zoveel plezier haar ding zien doen en dat was bovendien buiten alle verwachtingen bijzonder goed. Daar zaten de bassist en vooral de drummer die nog met tal van andere zaken bezig was, voor heel wat tussen. Maar Dawn kan natuurlijk ook wel een aardig mondje zingen. Of ze nu countrypop of sixtiespop bracht, het bleef allemaal even ontwapenend. Mooi moment : tijdens de Françoise Hardy-cover "Tous les garçons et les filles" bleek iemand in het publiek die tekst nog te kennen. Tamelijk overrompelend en net geen top 5.
Organisatie: VZW De Zwerver – Leffingeleuren, Leffinge
Nederlands 
Français 
