Festival Dranouter 2024 – Muzikale vakantie in Dranouter - Succesvolle uitverkochte jubileum editie van Festival Dranouter
Festival Dranouter 2024
Festivalterrein
Dranouter
2024-08-02 t-m- 2024-08-04
Johan Meurisse
Voor het eerst ooit is Festival Dranouter helemaal uitverkocht in voorverkoop, dus het mag wel duidelijk zijn: iedereen heeft veel zin in de jubileumeditie '50 Years Of New Traditions'!, al traditiegetrouw ingezet op donderdag.
Een paar nieuwigheden zagen we: de tenten kregen een upgrade (= betere zichtbaarheid door de tenten groter te maken en de toegankelijkheid, via de houten vloer in alle tenten en de beplanking die alle podia verbindt)), het nieuwe folkpodium De Koer (met een terugblik naar de begindagen, de roots van het festival, een folk line-up hosted by het Muziekcentrum), de kans om artiesten van dichtbij te spotten in de Podcast Corner (met radio 1), 'Nordic Focus' in de spotlight, dit zijn interessante Scandinavische folkbands en natuurlijk het maken van de ‘new traditions’.
Op vlak van foods & drinks doet Dranouter verder op hetzelfde elan, foodtrucks voor elk wat wils , themabars, animatie, straattheateracts. Beleving en Ontspanning dus!
En ja, er wordt aan iedereen gedacht op Dranouter, … Familiefestival , de Dranouter formule werkt voor de hele familie, er is een babycorner en de kinderanimatie niet te vergeten, evenzeer belangvol en heel mooi uitgewerkt telkens van de organisatie; en op de feestzone heb je fanfares en DJ’s . Het maakt de folklore en het festival kleurrijker …
Een gevarieerde line-up , die een unieke positie inneemt in het festivallandschap. Festival Dranouter tekent voor ‘muziekvakantie’, mensen laten zich verrassen door gevarieerde bands, klinken op de vriendschap en het ontmoeten , iedereen komt aan zijn trekken dus …
En eenmaal de microbe te pakken, ben je verkocht voor de jaarlijkse ‘new traditions’. Nog meer Dranouter-gevoel. Met een recordopkomst van 55000 aanwezigen over het volledige festivalweekend was dit een editie ten top. Een festivalweekend die iedereen bijbleef. We kunnen het maar beamen …
Historiek
Festival Dranouter is en blijft een gemoedelijk en gezinsvriendelijk muziekfeest in een schitterende omgeving. Als één van de oudste festivals namen ze een unieke positie in binnen het Belgische festivallandschap. Sinds 2015 huist dit duurzame festival in het dorp van Dranouter, letterlijk tussen de huizen, de torende kerk, de uitgestrekte velden en de prachtige Kemmelberg. De mix van straffe live concerten, originele randanimatie, stevige afterparty's, verrassende kinderprogrammatie, -animatie en de verrassend mooi ingerichte drank- (themabars) en de heerlijke foodstands werden fel gesmaakt.
Geruggensteund door de slogan ‘Festival Of New Traditions’ komt de klemtoon op roots en folk, aangevuld door een zorgvuldig gekozen selectie van internationale en Belgische acts, met een rits onbekende parels.
Festival Dranouter 2024 – dag 1 - vrijdag 2 augustus 2024 – Zalige start met Belgische kleppers en het Nederlandstalige lied
Een gemoedelijke sfeer heerste op deze eerste festivaldag, die meteen tekende voor een recordopkomst van 16000 festivalgangers. Een geweldige start …
Het Ierse Villagers rond Conor O’Brien, live met vijf, zoekt de aansluiting met het publiek in de Chateau. Het nieuwe album ‘that golden time’ onderstreept mans kunst als sing/songwriter en brengt sfeervolle, dromerige indiepop met een folkty tune. De emotievolle, neuzelende (zeg)zang en de keys nemen een meer een belangvolle rol in en zorgen voor een kleurrijk geheel. O’Brien heeft er zin in. Al twee grootse singles zitten in het begin van de set , oudje “nothing arrived” en de huidige single “you lucky one”. Spijtig genoeg blijft de versterking wat uit en ervaren we Villagers als achtergrondmuziek. Live klinkt het materiaal nochtans krachtiger in de opbouw. Die extraverte push bood een boeiend concert van dit muzikaal talent , die meer airplay verdient. “Becoming a jackal”, “the waves” en “a trick of the light” waren mooie afsluiters van een fijn warm concert .
In de Cirque waren we onder de indruk van één van die acts van de ‘nordic folk’, die dit weekend centraal staat, o.m. het Finse Suistamon Sähkö, die een soort folktronica met disco , trance en beats produceerden. Het kwartet werd met hun muziek, dans -al of niet synchroon-, en fashion art sterk ontvangen . Zeker op het eind toen ze probleemloos het publiek overhaalden in singalongs. Met een dosis relativering en humor was dit een act die zwierig als minimal klonk en inwerkte op de dansspieren, door de elektronica en folky accordeon , met een knipoog naar ‘the love parade’ en ergens refererend aan de Scissor Sisters en het in hun middens gerespecteerde Varttina. Te overwegen, een deelname op het Eurovisiesongfestival?!
Portland is groot geworden . Toen ze een goede zes jaar terug ‘de nieuwe lichting’ van Stubru wonnen, zagen we hen in de kleine clubs en zelfs op Dranouter op de k-Koer. Een ontdekking meer dan waard, de band rond spil Jente Pironet, die na een gekweld fysiek jaar terug in het circuit te bewonderen is, om uiteindelijk die tweede plaat ‘departures’ opnieuw voor te stellen . Portland is écht een liveband, op plaat gevoeliger, innemend, live wordt het beest losgelaten en onderscheiden ze zich als een energieke, emo-rockende band die hun instrumenten ademruimte biedt en onder spanning houdt, zeker het gitaarspel, niet vies van wat gewaagde stukjes en experimentjes.
Jente is een entertainer en podiumbeest, hij weet z’n publiek voor zich te winnen en te ontroeren, met z’n expressieve stem en intense gitaarsoli. Wat een charisma. En Portland heeft een backing vocaliste, Nina Kortekaas, die zich vocaal goed wist te nestelen in die meerstemmige zang. Portland eigent zich hier terecht een plaatsje toe in de Chateau .
Portland kwam, zag en overwon , liet ruimte aan z’n publiek om te genieten met het meeneuriën, -zingen en handjeszwaaien. Iedereen genoot van hun materiaal die durfde te exploderen, ingetogen, kwetsbaar als stevig, krachtig, met zinderende songs als “sensational”, “lucky clover”, “good girls”, “aftermath”, “killler’s mind”, “she really really means it” (eentje omgebouwd van Metejoor!) en het afsluitende “pouring rain”. Music from the heart, met enkele krachttoeren. Een blij weerzien dus, Portland beet duidelijk van zich af, klaar om iedereen (opnieuw) te veroveren …
Leuk om eens na al die jaren terug te zien , Think of One , rond David Bovée en Tomas De Smet, in de Clubstage. Ze komen af en toe eens samen om een leuke mishmash aan stijlen te spelen met een goed rockende groove. Ze verwerken zo een beetje van alles in hun wereldlijke sound met salsa, afro, Balkan en Cuban sounds. Ze maken er een improvisatie oefening van, met behoud van die (Zuid-Amerikaanse) zomerse ritmes . Ergens waait hier de muzikale wind van Rumbaristas, Manu Chao, Gogol Bordello en Vampire Weekend.
Dubbel feest op Dranouter met Novastar … Joost Zweegers heeft een overzicht klaar van z’n klassiekers, geen normaal overzicht maar remakes van z’n nummers over 25 jaar heen, die hij opnieuw stoffeerde met Britse en vanavond hier ook met enkele Belgische muzikanten. Ze klonken emotioneel direct met een gepassioneerde singer Zweegers op het voorplan. En als special guest Geike , die op het eind enkele nummers meezong , “off shore” en “never back down” .
Het materiaal krijgt een nieuw muzikaal hoofdstuk, een bredere klankkleur, die in z’n gevoelige, emotionele pop, rock en americana omarmt , en minder rijkelijk, orkestraal of bombastisch is. Mooi om het materiaal in dit melodieus, fris karakter te horen, zonder afbreuk te doen van het melancholische karakter , gedragen door de immer sympathieke Zweegers, die vol overgave beweeglijk heupwiegt en danst in de nummers.
Een magic rock’n’roll touch ervaarden we , mooi ingezet door “wrong” en “light up my life”. Het enige nieuwe nummer “look at you now” knipoogt naar één van z’n idolen The Beatles, later wist hij solo Neil Young te eren met z’n “like a hurricane” , een versie op z’n Novastars. Het publiek liet zich gewillig meedrijven en was in te palmen voor singalongs op die indringende, groovy, extraverte kleurrijke sound van “because” , “closer to you” en schitterende afsluiters “when the lights go down on the broken hearted” en “the best is yet to come”. Een elegante schoonheid die los-vast, rechttoe-rechtaan en gevoelig klonk met de puntjes op de ‘i’. Overtuigende set dus.
Al drie decennia lang trakteert Kommil Foo ons op prachtige songs, die ontroeren , raken en ons weten te verbinden . Dit gegeven staat ook centraal met hun samenwerking met de bigband van Brussels Jazz Orchestra, die enkele van hun nummers weten te improviseren , te ontrafelen en er een ingestudeerde jamsessie van maken . Het Nederlandse kunstlied in een jazzy groove van blazers, piano , gitaar, flute, blokfluit en lichte drums, met kleppers als “zoogdier” en “ruimtevaarder”. De broers Walschaerts zingen, vertellen , spelen, entertainen en betrekken moeiteloos het publiek in deze set, alsof de ‘pink panther’ een nieuw leven toebedeeld krijgt. Wat een originaliteit van hen en wat enthousiasme in de Clubstage.
Tot slot kon Het Zesde Metaal een thuismatch spelen , de band is uitgegroeid tot een kwintet rond Wannes Cappelle, die hun West-Vlamingen wist in te palmen , met hun persoonlijke, maatschappijkritische Nederlandstalige muziek in het W-Vlaamse dialect. Hier werd o.m. de laatste plaat ‘het langste jaar’ voorgesteld, letterlijk een afscheidsceremonie van dierbare vrienden. Hun reeds vijftienjarige carrière krijgt cachet door die muzikale afwisseling. Er werd stilgestaan rond het verlies van goede vriend Tom Pintens , net een jaar terug, die nog kon meehelpen aan de plaat.
Na al die jaren zijn ze erin geslaagd één van de avonden in Dranouter af te sluiten, door hun gestadige groei.
We kregen een boeiende afwisseling, ingenomen , dromerig , als directer, snediger rockend , die door keys en steelpedal kleur kregen. Op de festivals wordt de kaart van het live beleven getrokken met dynamische, weerbarstige nummers als “gie den otto en ik” , “dag zonder schoenen” (waarbij iedereen wel bereid was om even te zwaaien met z’n schoen of sandaal), “naar de wuppe” , en op het eind de instant klassieker “boze wolven” van Gorki op de tune van “where is my mind” van The Pixies en het rockende oudje “ik haat u nie”.
Tussenin hoorden we de fijnzinnigheid, de gevoeligheid en de sfeervolle sound, met ruimte voor de instrumenten, van openers “tid van ton”, “nog maar begonnen”, “calais”, “ploegsteert ( met de verwerking van Vermandere’s “bange blankeman” (terecht mooi eerbetoon aan de man!)), “ier bie ons” en het prachtige broze “het langste jaar” , eentje die op hun borst mag gespeld worden.
Het toont het diverse muzikale gelaat van de band, integer, meeslepend, opwindend, muziek voor alle leeftijden wat ook wel het credo is van Festival Dranouter. Terechte afsluiter van een mooie eerste dag …
Festival Dranouter 2024 – zaterdag 3 augustus 2024 – Van de wortels van het festival naar ‘the new tradition’
Op deze tweede dag greep de organisatie terug naar de wortels van het festival. We werden ook overmand door regenbuien, maar door de vernieuwde beplanking op de weide werd de drassigheid geweerd en behield het de goede bereikbaarheid naar de tenten. Geslaagd dus. Even geslaagd als de gouden Olympische medaille voor Remco op de wegrit!
Hier opnieuw het bordje ‘uitverkocht’ dus.
In de namiddag was er al een algemene ‘merci’ voor Willem Vermandere, die na z’n laatste set in het Kursaal Oostende in juni toch definitief het podium vaarwel zei. Het 84 jarig icoon van het Vlaamse folklied, die normaal hier ging optreden, werd op die manier geëerd voor wat hij heeft betekend . Hij kreeg een tribute Vermandere door de anderen , met o.m. Maaike Cafmeyer, Patrick Riguelle, Eva De Roovere, Jan Hautekiet en natuurlijk zoon Augustijn. Ingetogen, uitbundig , sjiek en mooi.
Een kleurrijke sound in de namiddag , het festival werd even een muzikale ‘desert’ , prairie met het Cabana Belgica combo , met o.m. Jan Heldenbergh en Nils De Caster (van The broken circle breakdown), musicalartieste Sara De Smedt en blueslegende Roland . In dit uurtje een fijne afwisseling van integere, gevoelige en swingende, zwierige country, roots, americana, bluegrass met een bluesy inslag . Nummers die zorgden voor een heupwieg , danspas en handclaps . Heldenbergh had het vocaal iets moeilijker in het intieme materiaal, Roland gromde, grauwde doorleefd en Sara raakte door haar heldere vocals. De kenmerkende kledij dito cowboyhoed , boots en het brede instrumentarium met steelpedal , mandoline , piano , keys, mondharmonica gaven elan. Mooi om te zien en te horen.
Intussen was het Ierse combo Kila eraan begonnen in de Chateau . Een heerlijk genietbare sound van roots/pop/psychedelica met een folky basis , die evenzeer werd verwezenlijkt door een oor-verrijkend geluid van volksinstrumenten als uilleann pipes, fiddles en bodhran met djembe, congas , samen met elektrische gitaren, bas , drums en hun stemmenpracht. De traditionele Ierse muziek kreeg een breder spectrum , van weidse filmische landschappen in het intieme, en folkpop in het broeierig, meer uptempo materiaal . Inspirerend innovatief.
Een van de meest weirde, originele acts was Loverman wel; gedurfd, gewaagd, alternatief, hier is sprake van een performance dito muziek, die het klassieke verbindt met experiment en een theatrale act. Solo een do-it-all, die zijn handvol songs ontrafelt om ze dan terug in een vaste structuur te gieten. Hij interacteert met het publiek , doet het publiek ‘ondergaan’, laat hen lalala’s en z’n refreinen meezingen , -roepen enz . Hij zet z’n instrumenten nl. akoestische gitaar , piano, blazer, tamboerijn, onder spanning, huppelt heen en weer op het podium, is in het publiek en knuffelt z’n meegebracht hobbelpaardje. Op die manier kreeg je aparte, unieke versies van “loverman” (gehaald van Hendrix) , “tinderly”, “would right in front of your eyes”, “limbo we’ll meet again” en “differences aside”, met het refrein ‘come along for the ride, sing a song tonight’, dat dus door het publiek werd meegezongen – gebruld.
Je moet ervan houden of niet van deze experimentele aanpak, op Werchter wist hij iedereen in te pakken, hier had hij meer moeite om de Westhoek deze geniale muzikale inspiratie, gekte, katharsis verkocht te krijgen.
Een storm aan goede Nederlandstalige (vrouwen) pop siert al een paar jaar onze contreien . De Nederlandse artiestes en beloftes Eefje De Visser, Roosbeef, Merol, Meau , Sophie Straat, S10 hebben er nog eentje bij, Froukje … Ook hier hebben we dromerige, groovende popelektronica, puur, oprecht over dagdagelijkse onderwerpen, indrukken en persoonlijke ervaring, een spreekbuis van de Gen Z, met haar plaat ‘Noodzakelijk verdriet’ . Hier haalde het jongere publiek zijn hartje op en Froukje was samen met haar band onder de indruk van de warme , uitbundige respons . Ook solo wist zij te imponeren . De songs zitten beetje in hetzelfde van die synthpop , maar weten voldoende te raken, zeker de jongeren met o.m. “naar het licht” , “licht en donker” , “heb ik dat gezegd?” , “als ik God was” , de titelsong “noodzakelijk verdriet”, en eentje van haar kompaan S10 “nooit meer spijt”.
Intussen waren de eerste plensbuien er , maar de sfeer bleef optimaal in de kleinere tenten , met eentje van de ‘nordic folk’ , Brass riot , met swingende saxofoonsolo’s , aanstekelijke drums en groovy synths. De twee sax’s lieten een immens klankenspectrum horen, niet vies van enige experimentjes . De nummers kregen sfeervolle , stekelige touches, beetje ‘punkyriot’. Een intense beleving.
In de Clubstage had je het Britse The Longest Johns , die hun 10 jarig bestaan vierden , met hun kenmerkende sea shanty’s, muziek en gezangen, geïnspireerd door legendes en de zeevaart in innemende , dromerige en opwindende nummers door mandoline , banjo , akoestische gitaar, contrabas, drums en hun sterke samenzang.
Het Schots/Ierse The Waterboys zijn graag geziene gasten. Frontman Mike Scott werd 65 en het doorbraakalbum ‘this is the sea’ bijna 40. De laatste keer, in 2015 had Scott het niet makkelijk door z’n verkoudheid , maar deze keer gaf het kwintet er een stevige lap op in hun doorleefde, broeierige rootsfolkende rock. De songs kregen een intense injectie door Hammond keys ( wat een enthousiasteling hier), pianoloops en de gitaarpartijen. Zij weten ons nog steeds te bekoren en bij het nekvel te grijpen. Alive & kicking dus, werd er diep gegraven in het verleden van meesterlijke prachtsongs “glastonbury song” , “how long will i love you” , “a girl called johnny”, “medicine bow”, “the whole of the moon” en “fisherman’s blues”. Ze werden erg uitgediept, de keys , piano, gitaren kregen de vrije loop , om ons volledig mee slepen en te zuigen in hun muzikaal verhaal . Alsof Neil Young & Crazy Horse of Pearl Jam hier bezig waren. En we kregen een sfeervolle aanzet van het te verschijnen nieuw album in 2025, de sound nam Scott hier op z’n videorecorder.
Een oproep tot meer samenhorigheid gebeurde toen “because the night” werd verwerkt “in the pan within” en Dylans “knock on heavens door”.
In de regen waren The Waterboys watervrienden en deden ze even die felle buien vergeten …
Spinvis, aka Erik De Jong, is een woordenkunstenaar. In z’n 20 jarige carrière maakt hij woordcollages en brengt hij ze onder in subtiele, melodieus gevoelige, rakende songs . In een bezetting van zes , waaronder cello , viool , piano, keys , harmonium worden we ondergedompeld in een hoopvolle, melancholieke wereld . De sfeervol , donkere tunes krijgen streepjes zonlicht in “stuntman”, “trein vuur dageraad”, “paradijs” , “oogstlied” en oudje “smalfilm”. Steeds opnieuw weet hij te boeien, te intrigeren en ons in te nemen …
Brihang - Terug een West-Vlaming (intussen naar Brussel verhuisd) die Dranouter mag afsluiten . Mooi. In tien jaar tijd is Brihang uitgegroeid tot een groots artiest in ons landje. Hij weet elke club uit te verkopen en is op elk festival te zien . Hij omfloerst z’n integere hippop met zijn poëzie, zijn verhalen en spaarzame sounds. Beetje ons Belgische Spinvis als filosoferend woordkunstenaar . Hij is er één die speelt met woorden en persoonlijke verhalen onderbrengt in een maatschappijkritische bril . Na ‘casco’ is er nu een nieuw hoofdstuk ‘droomvoeding’. Muzikaal wordt hij omlijst van een tweekoppige begeleidingsband van drums en synths, die een voller geluid voorzien. De metalen constructies op het podium zijn letterlijk een beetje de springplank om de nummers cachet te geven , om de hoogtes en laagtes van het leven te verkennen . Hij doet dat o.m. met sterkhouders “berg” (die hij hier beklimt op de stelling!), “rommel” , “binnenkant”, “zee van tijd”, “telefoontje” en “steentje”. Moeiteloos krijgt hij Dranouter aan zijn kant, wat ‘em erg deugd deed . Eénmaal in het publiek heelde de pijn van de ‘aiaiai’s van ‘steentje’ … Een tweede geslaagde afsluiter.
Festival Dranouter 2024 – dag 3 - zondag 4 augustus 2024 – De Westhoek in feestmodus!
Op deze derde dag kregen we de jubileum ten top . Feest … door het mooie weer en zeker door de het West-Vlaams talent dat hier het juiste danspak aanhad. En sportief moesten we ook niet klagen want Lotte Kopecky behaalde brons op de wegrijt tijden de Olympische Spelen …
50 jaar Dranouter, straf spul op deze ‘Klijte’grond … 55000 bezoekers over het ganse weekend! Om niet gauw te vergeten …
Danny Vera biedt de zoveelste muzikale invalshoek op het festival. Zijn nummers hebben een rock’n’roll/rockabilly swing , met een bluesy tune. Het geheel klinkt catchy, groovy, opzwepend. De man verenigt de sound van Presley, Cash en Orbison. De sax, de keys, de gitaarpartijen en de twee lieftallige backing vocalistes weten die vettige rock’n’roll doordrenkte sound naar een hoger niveau te tillen. “Switchblade” , “roller coaster”, de doorbraak naar hier, en verderop “love” en “when the light shines” maken dat de sunday afternoon delight nog een zaterdagavond gevoel beleeft.
Het Ierse kwintet The Eskies zijn er graag opnieuw bij en brengen integere en swingende folkrock, met een donkere kantje . Maar eenmaal op gang krijgen we een soort hoempapa die de dansspieren prikkelt. Ze peppen het publiek telkens op in hun nummers, maar de vaart geraakt soms uit de set door die verhaaltrant dito anekdotes. Goed maar ook niet meer dan dat …
Chantal Acda is eentje van die ‘Duyster’ adepten, die kwetsbaarheid en broosheid laat horen in haar materiaal . We worden op innemende wijze in die muzikale leefwereld gedropt. Haar songs worden breder omlijst door getalenteerde jazzmuzikanten, The North Sea Drifters, contrabas, blazers en keys. Het onderstreept het sfeervolle karakter van haar materiaal wat positief warm werd onthaald. Het deed onze sing/songschrijfster meer dan deugd .
De diversiteit maakt het Festival Dranouter groot door al deze verschillende muzikale invalshoeken.
In de vooravond kregen we één van hun iconen ,Suzanne Vega , die al een handvol keer te zien was op het festival. Vandaag was het afsluitend optreden van haar tour. Samen met Gerry Leonard op elektrische gitaar, kregen we een mooi overzicht van haar semi-akoestisch materiaal, sober, spaarzaam, treffend en intens. De popfolky NY-se sing/songschrijfster, die eind de jaren 80 haar grootste succes kende, kwam mooi uitgedost met tovenaarshoed op, waarbij ze uitnodigde mee te stappen in haar muzikaal verhaal; zoals ze zelf aanhaalde ‘je krijgt de verwachte old songs, graag stel ik even enkele nieuwe voor en er zijn er nog een paar andere’.
De herkenbaarheid was er meteen van een “Marlena on the wall”, “99.9°F”, “caramel” en “gypsy”; in het begin scherpte het de aandacht van deze zachtmoedige nummers, bepaald door het gitaargepingel van de akoestische en elektrische gitaar, ondersteund door haar warme, lichthese, melancholische vocals. Op de nieuwere songs als “speaker’s corner” en “rats” had ze even haar tekstboek nodig. De tweede was niet vies van een snedige ‘Ramones’ tune. “I never wear white” liet zelfs een oude rauwe , gortdroge PJ Harvey gitaartune horen.
In een sobere groove speelden de twee “walk on the wild side” van Lou Reed, een tweede herkenningspunt, die ruimte liet om het refrein mee te zingen . “Left of center” en “Luka” zetten een mooie closing finale in , met als absoluut hoogtepunt “Tom’s diner”, deze keer niet acapella, maar mooi omgeven van foottics , elektronicabeats en het kenmerkend gitaargetokkel. Plus een mooi meezingmoment van ‘dudududududu’s’ met de obligate handclaps tussenin. Ze zwaaide ons definitief uit met haar hoed, het sterke onthaal dat hierop volgde deed de twee enorm deugd.
Mooneye , ook al een winnaar van Stubru’s Nieuwe Lichting, zagen we nog in de beginfase, net als Portland op de Koer. Intussen zijn ze uitgegroeid tot een band die bloedmooie, melodieus dromerige, broeierige melancho-songs brengt, in de beste traditie van Jasper Steverlinck’s Arid . “Bright lights”, “girl like you”, “thinking about leaving” en “fix the heater” zijn er zo enkele die hier mooi uitgevoerd worden. We worden meegesleept in hun muziek, de instrumentatie krijgt ademruimte en Michiel Libberecht heeft een prachtige innemende, heldere stem. En live durven ze hun songs een schop onder de kont te geven, een push forward, o.m. “in between” en “lover to stranger”. Overtuigen deden ze opnieuw, maar heimelijk moeten we zeggen dat na twee cd’s hun materiaal beetje teveel in dezelfde leest zit.
West-Vlaanderen boven … Miljaar, die broers Coorevits van de Compact Disk Dummies, winnaars van de Humo’s Rock Rally, twaalf jaar terug, zijn live een knaller … Ook zij hebben iets te vieren, 15 jaar bezig zijn , en een nieuwe plaat uit, ‘the signal’. Hun popelektronica krijgt een ferme dansboost door bezwerende, groovy , dreunende, pompende disco, elektrobeats, -tunes en bleeps, die zorgen dat het zeil van de tent mocht afgaan.
Wat een performance ook van Lennert, een podiumbeest die nauw bij zijn en in het publiek is, hen opzweept, enz . Met de percussionist erbij, zetten zij de boel op stelten en wordt iedereen meegetrokken te zingen en te roepen van ‘woo-woo’s’, te dansen , handen in de lucht, om er een dansparty van te maken. Wat een energiebommetjes kregen we hier over ons heen. De nummers vloeiden in elkaar over, van “cry for me”, “holy love”, “i remember”, “girls keep drinking” tot “the reeling” , telkens weten zij middenin deze te doen exploderen.
Alsof dit nog niet genoeg was , komt een andere West-Vlaming hen vervoegen, Brihang , die gisterenavond hier het publiek moeiteloos meekreeg, voor een mashup van “i remember” en “steentje” in een dansversie, met de nodige ‘aiaiai’s’. Zij flansten het in elkaar tijdens de Week van de Belgische Muziek. Een hoogtepunt zondermeer van deze twee.
Wat was me dat van een act, performance, show, set! Ambiance troef. Zij zijn gemaakt voor het grotere werk!
Het optreden zinderde nog na , maar iets verderop kregen we een muzikale ontdekking te horen, het Belgische combo Stavroz die eigenlijk al een pak jaren bezig is. Het kwartet brengt een amalgaan van dark elektro, trance , chillout , lounge, deephouse met psychedelica, Balkan en jazzy loops . We kunnen lekker zweven op hun repeterende, opbouwende , licht exploderende tunes , die naast de elektronica, gitaarloops en diepe basstunes , nog kan worden aangevuld met sax en trompet . De 90s dance in al z’n stijlen, vierde hier hoogtij.
Muzikaal een leuk , prikkelend, dansbaar, jammend onderonsje , die stapsgewijs iedereen in de clubstage kon overtuigen . Een beetje zoals het Australische Parcels dit wisten te doen. Mooi.
Tot slot bleef West-Vlaanderen de vaandel dragen en het feestje van deze jubileumeditie kon niet stuk met Goose , kwartet uit Kortrijk, rond Mickael Karkousse. Ook zij vieren nu hun 25 jarig bestaan, blikken terug en kijken naar de toekomst. En nu met een feestje … Deze elektrorockers moeten niet onderdoen voor hun jongere geestesverwanten. Hier werd de kaart getrokken van een dansparty. Hun synthpop kwam ook bijna telkens tot ontploffing, wat wil je met openers “British mode”, “can’t stop me now” en de EBM van “control”. Moeiteloos werd het publiek opgezweept, opgeslorpt door de slepende, pompende beats‘n’bleeps; een feestje zondermeer! Maar ook de gitaren , de bas en de drums leverden een sterke bijdrage, o.m. op het opbouwende “call me”, midden de set . Net als bij Compact Disk Dummies werden de nummers uitgediept en uitgesponnen. Een perfecte lichtshow deed de rest .
Het knalde bij deze vier die finaalgewijs overtuigden met het meezingrefrein van “words” en de ‘oeoeoe’s’ van het psychedelische “synrise”. De drums en de beats fungeerden als vuurwerk en deinden mooi uit in een knallend “everybody”. De tent daverde , iedereen wuifde en zong mee waar het kon.
Tot in het najaar in de Lotto Arena , waar we nog meer Goose kunnen horen en welke richting ze zullen uitgaan …
Wat was ons dat hier allemaal … Deze jubileumeditie tekende op deze afsluitende dag voor een feestje met eigen West-Vlaams toptalent.
Dranouter is verre van uitgeteld , integendeel goed voor de volgende vijftig jaar. We hopen het zo lang mogelijk mee te kunnen maken …
Neem gerust een kijkje naar de pics @Karl Vandewoestijne en Lien Callewaert
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6624-dranouter-2024.html?Itemid=0
Organisatie: Festival Dranouter, Dranouter
Lokerse Feesten 2024 - DAG 3 - Black Sunday - Afscheidsconcert van Front 242 zindert na
Lokerse Feesten 2024
Grote Kaai
Lokeren
2024-08-04
Erik Vandamme
Geen metal dag op de eerste zondag van de Lokerse Feesten, zoals de traditie het door de jaren wilde. Wel een nagenoeg uitverkochte new-wave dag, vooral in het teken van het afscheidsconcert van Front 242. Ze speelden hun allerlaatste festivalconcert, eentje langs de grote poort. De band heeft zich in de jaren geïnnoveerd, brengt een verbluffende lighthow en zorgt voor dat ultieme EBM feestje, alsof de jaren 80 nooit waren weggeweest.
Maar er viel meer te beleven die black sunday …
Marcel Vanthilt en zijn Arbeid Adelt! (*****)openden. Naar goede gewoonte deed het combo, met een dame erbij nu, dit met zoveel bravoure en energie. Humor en zelfrelativering is de rode draad doorheen de concerten van Arbeid Adelt! Marcel trapt lekker om zich heen en de bandleden laten zich van hun beste kant zien. “Ik sta scherp” zong Marcel, en dat mag je ook letterlijk nemen. Of het meezinggehalte van “Lekker Westers” en “De Dag Dat het zonlicht niet meer scheen”, eentje die in het geheugen gegrift staat. Met songs als “Pelikaan” en “Happy is geen Nederlands” bewijst Arbeid Adelt! dat ze nog steeds die ‘gekke punk’ hoog in het vaandel dragen.
Even serieus of net niet au serieux te nemen , Vive La Fête (****) die de dansbaarheidsfactor naar omhoog tilden. Danny Mommens en Els Pynoo, spil van de band, hebben een goed op elkaar ingespeelde band, die zorgen voor een aanstekelijk, opzwepend karakter. Samen met de looks en danspassen van Els die met haar onvaste zwoele vocals de harten doet sneller slaan, werd dot een leuk, wervelend feestje. Het donker kantje wordt in de elektro mooi behouden. Natuurlijk komt hun sound nog beter over in de club, maar toch konden we niet stilstaan toen ze speelden op de mainstage in het zonlicht.
Met kleppers als “Schwarzkopf”, “Touche pas”, “La verité”, “Maquillage” en “Noir désir” werd alvast een dansfeestje op poten gezet! Missie geslaagd.
Er was geen doorkomen aan in de Club, tja eigenlijk de hele avond niet … Op de valreep geraakten we nog net binnen voor Absolute Body Control (****) , die een oorverdovende EBM set speelden. De lichtshow was een meerwaarde en kon wat pijn doen aan de ogen. De harde beats bonkten en zetten aan tot talrijke moves. Een stampvolle Club onderging dit EBM feestje! Zoals het hoort te zijn …
The Selecter (***) is een ska-punk band met tonnen ervaring. We zagen hen eerder als eens in de Roma (Antwerpen), wat een fijn, leuk dansavondje werd. In Lokeren ging het moeizamer. Een band als The Selecter heeft zijn publiek nodig om voluit te kunnen gaan… De spraakzame frontvrouw Pauline Black port het publiek aan, en de aanstekelijke ska tunes doen de rest.
Maar niet iedereen ging overstag hier. Een wervelende finale noteren we met songs als The Ethiopians cover “Train to Skaville”, het prachtige “On My Radio” en het afsluitende “Too Much Pressure / Pressure drop / too much pressure”. Band die tot z’n recht komt bij de die hard fans en in het clubcircuit , zoals we zelf ervaarden in Antwerpen …
La Muerte (****) kon gerust op het grote podium staan in de vooravond, net zoals Absolute Body Control, gezien de Club moest afgesloten worden … Op het einde van de set konden we toch binnen om nog enkele songs te horen. La Muerte is een band die een oorverdovende donkere sound speelt met een tot de verbeelding sprekende podium act, de waanzin nabij in momenten … Hun muziek is dan ook niet bestemd voor tere zieltjes. Wat een helse sound die ons wist te overmeesteren. Een overtuigend oplawaai van deze Brusselse meesters …
‘The Damned is met The Sex Pistols en The Clash De Heilige Triniteit van de Engelse punk.’, staat te lezen op de website van de Lokerse. We kunnen ons hier wel achter plaatsen. The Damned (***1/2) is inderdaad zo eentje die aan de wieg stond van het genre, eind de jaren '70, met Vanian en Captain Sensible als belangrijkste leden! We ervaarden hen nu als een leuke nostalgie trip voor de oudere punks , en lieten jongere punks zien, vanwaar het allemaal komt en hoe het groeide.
Vanian is één van de overlevenden van dit Britse combo en hij probeert het publiek te betrekken in z’n muzikale trip. Het siert hem. De punk energy hing even in de lucht , maar de vocals hinkten achterop … Goed maar ook niet meer dan dat …
Dé ontdekking van deze festival dag deden we in de Club met The KVB (****1/2) , nu met heel wat minder volk, gezien de meesten stonden te wachten op de Sisters of Mercy op de mainstage. Het Engelse duo manifesteert zich binnen de shoegaze en hypnotiseert ons door hun dromerige sound dito vocals en die explderende energiebommetjes , die het genre rijk is. Ze combineren het met prachte beelden op het scherm, die een overtuigende meerwaarde zijn. Schitterend dat heen- en weer geslinger . Magisch setje toch !
De laatste concerten van The Sisters of Mercy (***) waren niet om naar huis te schrijven, o.m. in januari stuurde Eldritch nog z'n kat naar de Vooruit wegens 'ziekte'. Het inhaalconcert later toonde al een betere kant , maar toch , dit is niet meer de groep zoals we hen toen aanbaden.
Eldritch’s vocals zijn niet meer wat het geweest is, en als vanouds verstopt hij zich graag, meer achteraan het podium, in de schaduw van de anderen. Het vuurwerk van weleer is een waakvlammetje geworden, én toch … een glimp van weleer. De grote kracht van The Sisters is echter niet Eldritich, maar z’n strak spelende ritmesessie, topmuzikanten die de opzwepende nummers van The Sisters met opwinding en dynamiek brengen, die voor de obligate adrenalinestootjes zorgen.
De band kan blijven rekenen op een trouwe fanbase, die hen blijven steunen. De overvolle Grote Kaai staat mee te deinen op een “Alice”, “Dominion”, “Marian” en afsluitende tracks “Lucretia my reflection”, “Temple of love” en “This Corrosion”.
In hun genre zijn er tientallen bands die het veel beter doen, en hun plaats in de spotlights verdienen, maar de Sisters of Mercy zijn en blijven de Sisters, terend op hun naambekendheid. Vanavond wakkerde het vuur als vanouds even aan, maar ook niet meer dan dat.
Een band, 40 jaren bezig, én die bewijzen dat het nog steeds anders kan … jawel Front242 (*****) . Opener “W.Y.H.I.W.Y.G” mikte op de onderbuik. Sterk als staal, verblufte het combo ons meteen helemaal. Het tempo lag enorm hoog, “Body to Body”, “Moldavia” als old classics “Don’t Crash” en “U-Men”, overdonderden en zorgden voor een ware aardverschuiving door de bonkende EBM beats, de talloze adrenalinestoten en de dansende massa .
We waren ook onder de indruk van de tot de verbeelding sprekende visuals. Front heeft een nauw contact met z’n publiek, wat hun betrokkenheid en respect toont met hun fans.
De muziek behoudt z’n unieke karakter. Het feestelijke afscheidsconcert is er eentje die in ons geheugen gegrift staat; memorabele hoogtepunten genoeg dus, zoals het voortreffelijke “Quite unusual”, “Tragedy for U”, “Fix it en “Welcome to Paradise” waarmee ze de set besloten. Maar de kers op de taart, in de encores, classics “No Shuffle” en “Headhunter”. Dit was een Front242 ‘mokerslag into the face’ in de instrumentatie, de om de oren vliegende elektrobeats, hun jagende vocals en toepasselijke visuals. ‘Een wah gevoel’, een daverend EBM feest, een afscheid langs de grote poort. Hier kunnen velen nog van leren …
Setlist: W.Y.H.I.W.Y.G., Body To Body, Moldavia, Generator, Don’t Crash, U-Men, Take One, Quite Unusual, Punish Your Machine, Red Team, Gripped by Fear, Masterhit, Tragedy For You, Fix It, Welcome To Paradise
+++ Happiness (More Angels), No Shuffle, Headhunter
Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6553-lokerse-feesten-2024.html?ltemid=0
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren
Lokerse Feesten 2024 – DAG 4 - Pixies – Ashcroft en Future Islands - Een lang leven aan de gitaren
Lokerse Feesten 2024
Grote Kaai
Lokeren
2024-08-05
Sien Ranschaert
Op deze vierde dag tijd voor de indierockliefhebber om zijn hartje op te halen met een closing final van de doorwinterde Pixies. Een lang leven aan de gitaren …
Om op temperatuur te komen was er de aanzet van het Amerikaanse Future Islands, in de stralen van de toch wel vrij warme zon op dit uur van de dag. Deze band valt meer op door de excentrieke, expressieve moves van hun frontman Samuel T. Herring , die zich volledig smijt op het podium, en met zijn krachtige, diepe stem de songs een push forward biedt. Een half gevuld plein luisterde en keek vooral naar zijn theatrale performance. Muzikaal baadde het ietwat teveel in diezelfde synthwave, ondanks dat de songs goed werden ondersteund, waarbij de muzikanten wel een loopje durfden te nemen. “ Ran” en “Seasons” blijven hoedanook de sterkhouders. Goed maar ook niet meer dan dat …
Richard Ashcroft is een graag gezien gast op de Lokerse en op onze festivals. We voelen de warmte van het weer en van mans sound. The Verve mag nu wel al een tijdje gestopt zijn, een reünie niet meegerekend, hij speelt nog steeds een rits nummers van deze populaire Britpopband. “Sonnet” zat bij de openers en iets verderop kreeg je de classics en de kleppers, “The drugs don’t work” (publiek warm krijgen op zijn ‘shalalala’s), “Lucky man” (werd al beter gesmaakt) en “Bitter sweet symphony”, waarop de menigte totaal loos kon gaan. Deze lieten de grootste response na.
Hij heeft zijn lijzige, neuzelende stem zeker nog niet verloren, maar af en toe was er sleet, gekraak te bespeuren. De nummers waren goed maar we moeten daar ook credits geven aan de muzikanten die door de, soms langgerekte solo’s, hem de support gaven waar hij toch wel nood aan had.
Intens, bezield concertje in het genre.
Pixies - Wie rondom zich de menigte gadesloeg, kon er niet naast. De Grote Kaai had zich goed gevuld; de verschillende bezoekers verraadden door hun t-shirts voor welke groep ze gekomen waren, met name ‘(death to) The Pixies, band uit Boston die eind 80s een loopje nam met de noisy grungerock en een handvol memorabele platen afleverde, met ‘Bossanova’ als absoluut hoogtepunt.
Sinds de reünie en het nieuwere werk, een kleine tien jaar terug , blijven deze nummers niet echt meer hangen . De sterkte zit ‘em in die snijdende , snedige, broeierige rock’n’rollende knallers.
Het is duidelijk dat ze nog steeds zeer populair zijn; ze moesten met hun eerste nummer “Gouge Away” wat op dreef komen. Op “Wave of mutulation” , “Head on” (van Jesus & Mary Chain btw!)) en “Isla de encanta” zat Black Francis en C° op het goede rockspoor, mooie stevige rockmuziek dus; ook op de tragere nummers mogen ze terecht trots zijn, o.m. een “Monkey gone to heaven”, “Hey” en “Caribou”. Het kon snel gaan en nummers vloeiden, rockten in elkaar over; middenin o.m. met “The Sad Punk”, “Planet of sound”, “Chicken” en “The Vegas Suite”. Wat een tempo’s!
Veel oog voor de muziek. Minder oog voor het publiek… Je kreeg er nog een rits bovenop als “Velouria”, “Is she weird”, “Mr Grieves” en “Debaser”, oudjes die het nog steeds goed doen en de tand des tijds doorstaan.
Pixies - Altijd wel een beetje dwarsliggen in hun contact met hun publiek , hun fans, maar toch steeds dankbaar voor het sterke onthaal. Afgesloten werd met de klassieker “Where is My Mind?”, die ons naliet met een positief gevoel. Iedereen had hier wel een beetje ‘the time of their life’ .
Hoedanook, headliner binnen de rockscene op zijn plaats …
Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6553-lokerse-feesten-2024.html?ltemid=0
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren
Lokerse Feesten 2024 - DAG 2 - Phoenix - Visueel dansfeest à la Française!
Lokerse Feesten 2024
Grote Kaai
Lokeren
2024-08-03
Erik Vandamme
Welke troeven kan Frankrijk voorleggen? Parijs, een stad die tot de verbeelding spreekt. Franse wijnen behoren tot de beste van de wereld. De Franse taal behoort tot één van de mooiste talen. Ook op muzikaal vlak kan Frankrijk heel wat troeven voorleggen zoals de Franse chanson artiesten en het Franse house-elektro duo Daft Punk die circa drie jaar geleden ermee ophielden. Rond die periode in de jaren '90 is ook Phoenix ontstaan. De Franse band uit Versailles brak wellicht niet door zoals hun landgenoot, maar drukte toch zijn stempel op wat Frankrijk muzikaal te bieden heeft. Twee jaar geleden verkochten ze de AB twee keer compleet uit, en bewezen ze nog steeds stevig in hun schoenen te staan.
Lees gerust https://www.musiczine.net/fr/concerts/item/88454-phoenix-fait-son-blockbuster-phoenix.html
Op Lokerse Feesten zorgde Phoenix voor een visueel dansfeest à la Française … Er viel uiteraard nog meer te beleven.
Op Rock Herk wist de Compact Disk Dummies (*****), de band rond spring-in-t-veld Lennert Coorevits ons sterk te overtuigen. Wat een energiebommetjes lieten deze drie los in hun elektropopdiscokitsch. Op de Lokerse Feesten was dit evenzeer het geval. Al vrij snel zocht Lennert het publiek letterlijk op en porde hen voortdurend aan. Het publiek werd. Met “Are Friends Electric?” van Gary Numan kreeg Compact Disk Dummies de handen nog meer op elkaar, en vanaf dan barstte het dansfeest zelfs compleet los. Op de nieuwe nummers “Fomo” en de titelsong “The Signal” haalden de twee broers hun beste discodansjes aan. Op “Holy Love” was Lennert weer bij z’n publiek, hij ging zelfs vervaarlijk op de geluidstoren staan. Tot hilariteit van de aanwezigen. “I Remember” was één van de hoogtepunten, de handen gingen compleet de lucht in; de hele Kaai stond te dansen. Wat een enthousiasme en dynamiek, een live band bij uitstek. Het afsluitende “The Reeling” gaf een sitdown, om er dan loos op te springen, wat zorgde voor een lokale aardbeving, 8 op de schaal van Richter. Over een opwarmer gesproken?!
The Roots (****) is o.m. de ultieme huisband van Jimmy Fallon van de Tonight Show in Amerika, maar ze zijn meer dan dat … Het overgrote deel kent hen wellicht door die filmpjes op YouTube. The Roots zijn echter een bont gezelschap top muzikanten die hiphop, soul, afro, jazz, pop tot een aanstekelijk geheel maken. De blazers, de knetterende drums en de soulvolle zang partijen zorgen ervoor dat je gewoon lekker gaat heupwiegen, terwijl het net begon te regenen. Het had zelfs iets magisch als je het ons vraagt.
Een warme band als The Roots heeft echter de zon nodig om te kunnen losbarsten en er een feestje van te maken. En dat was er nu net niet …
We zijn fan van Charlotte Adigéry & Bolis Pupul (***1/2) zowel elk apart, of als duo; ze zorgen telkens voor een lekker dansfeestje met een hoek af. Persoonlijk houden we nog het meest van die momenten als beiden met elkaar zijn verbonden.
Maar hier bleven we echter lichtjes op onze honger zitten. Hun muziek bleef een beetje hangen in dezelfde sfeer en klonk iets minder energiek van wat we gewoon zijn van hen. Ondanks dit minpunt zocht Charlotte het publiek wel op, straalde enorm veel charisma uit en heeft ze uiteraard een kristalheldere stem; Bolis vuurde voldoende opzwepende beats af , met een experimenteel kantje. Misschien dat dit net op het grote podium iets minder aansloeg …. Of lag het aan de regen …
In de gietende regen sloten we af met een Franse band bij uitstek. De sterkte van Phoenix (*****) is dat ze hun opzwepende pop met forse drums en een charismatische frontman Thomas Mars combineren met tot de verbeelding sprekende visuals en effects. Ze wisten ons voortdurend te prikkelen en onze aandacht te behouden. Songs als “Lisztomania”, “Lasso”, “Alpha zulu” en “After Midnight” gingen erin als zoete broodjes.
De dansbare psychedelische beats die worden toegevoegd , met de visuele effecten zijn een meerwaarde en een schot in de roos. Het geeft een hypnotiserende invloed die je in trance brengen. De dansspieren worden aangesproken.
Phoenix houdt ook wel van theater, beetje op het morbide af. Op “If I ever feel better/Funky Squaredance" verscheen Magere Hein op het podium. Eerst leek Thomas Mars hem enkel te aanbidden, later hield de figurant als het ware een levensecht, afgehakt hoofd van de zanger in zijn handen.
De afsluiters van hun sublieme set, “1901” en “Identical”, was aanleiding van Thomas om zijn publiek letterlijk op te zoeken. Het had iets heroïsch in die gietende regen, een soort beeld van “Singing in the Rain” van Gene Kelly borrelde op.
Phoenix overtuigde met een dansfeest à la Française. We lieten ons gewillig een goed uur lang meedrijven in die muzikaal, visueel kleurrijke pracht van Phoenix. Magisch mooi, alsof Parijs en de Olympische Spelen eventjes op de Grote Kaai plaatsvonden …
Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6553-lokerse-feesten-2024.html?ltemid=0
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren
Festival Dranouter 2024 – dag 3 - zondag 4 augustus 2024 – De Westhoek in feestmodus!
Festival Dranouter 2024
Festivalterrein
Dranouter
2024-08-04
Johan Meurisse
Op deze derde dag kregen we de jubileum ten top . Feest … door het mooie weer en zeker door de het West-Vlaams talent dat hier het juiste danspak aanhad. En sportief moesten we ook niet klagen want Lotte Kopecky behaalde brons op de wegrijt tijden de Olympische Spelen …
50 jaar Dranouter, straf spul op deze ‘Klijte’grond … 55000 bezoekers over het ganse weekend! Om niet gauw te vergeten …
Danny Vera biedt de zoveelste muzikale invalshoek op het festival. Zijn nummers hebben een rock’n’roll/rockabilly swing , met een bluesy tune. Het geheel klinkt catchy, groovy, opzwepend. De man verenigt de sound van Presley, Cash en Orbison. De sax, de keys, de gitaarpartijen en de twee lieftallige backing vocalistes weten die vettige rock’n’roll doordrenkte sound naar een hoger niveau te tillen. “Switchblade” , “roller coaster”, de doorbraak naar hier, en verderop “love” en “when the light shines” maken dat de sunday afternoon delight nog een zaterdagavond gevoel beleeft.
Het Ierse kwintet The Eskies zijn er graag opnieuw bij en brengen integere en swingende folkrock, met een donkere kantje . Maar eenmaal op gang krijgen we een soort hoempapa die de dansspieren prikkelt. Ze peppen het publiek telkens op in hun nummers, maar de vaart geraakt soms uit de set door die verhaaltrant dito anekdotes. Goed maar ook niet meer dan dat …
Chantal Acda is eentje van die ‘Duyster’ adepten, die kwetsbaarheid en broosheid laat horen in haar materiaal . We worden op innemende wijze in die muzikale leefwereld gedropt. Haar songs worden breder omlijst door getalenteerde jazzmuzikanten, The North Sea Drifters, contrabas, blazers en keys. Het onderstreept het sfeervolle karakter van haar materiaal wat positief warm werd onthaald. Het deed onze sing/songschrijfster meer dan deugd .
De diversiteit maakt het Festival Dranouter groot door al deze verschillende muzikale invalshoeken.
In de vooravond kregen we één van hun iconen ,Suzanne Vega , die al een handvol keer te zien was op het festival. Vandaag was het afsluitend optreden van haar tour. Samen met Gerry Leonard op elektrische gitaar, kregen we een mooi overzicht van haar semi-akoestisch materiaal, sober, spaarzaam, treffend en intens. De popfolky NY-se sing/songschrijfster, die eind de jaren 80 haar grootste succes kende, kwam mooi uitgedost met tovenaarshoed op, waarbij ze uitnodigde mee te stappen in haar muzikaal verhaal; zoals ze zelf aanhaalde ‘je krijgt de verwachte old songs, graag stel ik even enkele nieuwe voor en er zijn er nog een paar andere’.
De herkenbaarheid was er meteen van een “Marlena on the wall”, “99.9°F”, “caramel” en “gypsy”; in het begin scherpte het de aandacht van deze zachtmoedige nummers, bepaald door het gitaargepingel van de akoestische en elektrische gitaar, ondersteund door haar warme, lichthese, melancholische vocals. Op de nieuwere songs als “speaker’s corner” en “rats” had ze even haar tekstboek nodig. De tweede was niet vies van een snedige ‘Ramones’ tune. “I never wear white” liet zelfs een oude rauwe , gortdroge PJ Harvey gitaartune horen.
In een sobere groove speelden de twee “walk on the wild side” van Lou Reed, een tweede herkenningspunt, die ruimte liet om het refrein mee te zingen . “Left of center” en “Luka” zetten een mooie closing finale in , met als absoluut hoogtepunt “Tom’s diner”, deze keer niet acapella, maar mooi omgeven van foottics , elektronicabeats en het kenmerkend gitaargetokkel. Plus een mooi meezingmoment van ‘dudududududu’s’ met de obligate handclaps tussenin. Ze zwaaide ons definitief uit met haar hoed, het sterke onthaal dat hierop volgde deed de twee enorm deugd.
Mooneye , ook al een winnaar van Stubru’s Nieuwe Lichting, zagen we nog in de beginfase, net als Portland op de Koer. Intussen zijn ze uitgegroeid tot een band die bloedmooie, melodieus dromerige, broeierige melancho-songs brengt, in de beste traditie van Jasper Steverlinck’s Arid . “Bright lights”, “girl like you”, “thinking about leaving” en “fix the heater” zijn er zo enkele die hier mooi uitgevoerd worden. We worden meegesleept in hun muziek, de instrumentatie krijgt ademruimte en Michiel Libberecht heeft een prachtige innemende, heldere stem. En live durven ze hun songs een schop onder de kont te geven, een push forward, o.m. “in between” en “lover to stranger”. Overtuigen deden ze opnieuw, maar heimelijk moeten we zeggen dat na twee cd’s hun materiaal beetje teveel in dezelfde leest zit.
West-Vlaanderen boven … Miljaar, die broers Coorevits van de Compact Disk Dummies, winnaars van de Humo’s Rock Rally, twaalf jaar terug, zijn live een knaller … Ook zij hebben iets te vieren, 15 jaar bezig zijn , en een nieuwe plaat uit, ‘the signal’. Hun popelektronica krijgt een ferme dansboost door bezwerende, groovy , dreunende, pompende disco, elektrobeats, -tunes en bleeps, die zorgen dat het zeil van de tent mocht afgaan.
Wat een performance ook van Lennert, een podiumbeest die nauw bij zijn en in het publiek is, hen opzweept, enz . Met de percussionist erbij, zetten zij de boel op stelten en wordt iedereen meegetrokken te zingen en te roepen van ‘woo-woo’s’, te dansen , handen in de lucht, om er een dansparty van te maken. Wat een energiebommetjes kregen we hier over ons heen. De nummers vloeiden in elkaar over, van “cry for me”, “holy love”, “i remember”, “girls keep drinking” tot “the reeling” , telkens weten zij middenin deze te doen exploderen.
Alsof dit nog niet genoeg was , komt een andere West-Vlaming hen vervoegen, Brihang , die gisterenavond hier het publiek moeiteloos meekreeg, voor een mashup van “i remember” en “steentje” in een dansversie, met de nodige ‘aiaiai’s’. Zij flansten het in elkaar tijdens de Week van de Belgische Muziek. Een hoogtepunt zondermeer van deze twee.
Wat was me dat van een act, performance, show, set! Ambiance troef. Zij zijn gemaakt voor het grotere werk!
Het optreden zinderde nog na , maar iets verderop kregen we een muzikale ontdekking te horen, het Belgische combo Stavroz die eigenlijk al een pak jaren bezig is. Het kwartet brengt een amalgaan van dark elektro, trance , chillout , lounge, deephouse met psychedelica, Balkan en jazzy loops . We kunnen lekker zweven op hun repeterende, opbouwende , licht exploderende tunes , die naast de elektronica, gitaarloops en diepe basstunes , nog kan worden aangevuld met sax en trompet . De 90s dance in al z’n stijlen, vierde hier hoogtij.
Muzikaal een leuk , prikkelend, dansbaar, jammend onderonsje , die stapsgewijs iedereen in de clubstage kon overtuigen . Een beetje zoals het Australische Parcels dit wisten te doen. Mooi.
Tot slot bleef West-Vlaanderen de vaandel dragen en het feestje van deze jubileumeditie kon niet stuk met Goose , kwartet uit Kortrijk, rond Mickael Karkousse. Ook zij vieren nu hun 25 jarig bestaan, blikken terug en kijken naar de toekomst. En nu met een feestje … Deze elektrorockers moeten niet onderdoen voor hun jongere geestesverwanten. Hier werd de kaart getrokken van een dansparty. Hun synthpop kwam ook bijna telkens tot ontploffing, wat wil je met openers “British mode”, “can’t stop me now” en de EBM van “control”. Moeiteloos werd het publiek opgezweept, opgeslorpt door de slepende, pompende beats‘n’bleeps; een feestje zondermeer! Maar ook de gitaren , de bas en de drums leverden een sterke bijdrage, o.m. op het opbouwende “call me”, midden de set . Net als bij Compact Disk Dummies werden de nummers uitgediept en uitgesponnen. Een perfecte lichtshow deed de rest .
Het knalde bij deze vier die finaalgewijs overtuigden met het meezingrefrein van “words” en de ‘oeoeoe’s’ van het psychedelische “synrise”. De drums en de beats fungeerden als vuurwerk en deinden mooi uit in een knallend “everybody”. De tent daverde , iedereen wuifde en zong mee waar het kon.
Tot in het najaar in de Lotto Arena , waar we nog meer Goose kunnen horen en welke richting ze zullen uitgaan …
Wat was ons dat hier allemaal … Deze jubileumeditie tekende op deze afsluitende dag voor een feestje met eigen West-Vlaams toptalent.
Dranouter is verre van uitgeteld , integendeel goed voor de volgende vijftig jaar. We hopen het zo lang mogelijk mee te kunnen maken …
Neem gerust een kijkje naar de pics @Karl Vandewoestijne en Lien Callewaert
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6624-dranouter-2024.html?Itemid=0
Organisatie: Festival Dranouter, Dranouter
Lokerse Feesten 2024 - DAG 1 - Pommelien Thijs + Clouseau40- Vlaanderen boven op de Grote Kaai!
Lokerse Feesten 2024
Grote Kaai
Lokeren
2024-08-02
Amber Vandamme
Voor sommigen 'die hard' fans begon dit jaar de Lokerse Feesten wel heel vroeg, om 7u in de ochtend stonden enkele super fans van Berre al voor de poort te wachten om zo toch de beste plaatsen te kunnen bemachtigen. De poorten van De Grote Kaai gingen uiteindelijk open om 18u30 & in een mum van tijd stond het plein vol met jonge en iets minder jonge liefhebbers van Vlaamse muziek. Met publiekstrekkers als Pommelien Thijs en Clouseau was de eerste dag dan ook compleet uitverkocht … Meer nog, de vraag naar tickets op sociale media was zelfs zeer groot.
Berre 7/10 - De opener voor deze editie van de Lokerse Feesten was Berre. Deze singer-songwriter werd bekend op TikTok met zijn cover van “Lost without you” (Freya Ridings). In 2022 bracht Berre zijn allereerste eigen single “Say my name” uit. Ondertussen heeft hij 2 jaar later al zes singles op zijn naam staan. Met een bang hartje kwam Berre het podium opgelopen. Bevend van de stress sprak hij zijn fans toe, deze waren helemaal uitgelaten na een toch wel emotionele speech over zijn angst voor de toekomst en dat je je dromen steeds moet achterna gaan.
Na enkele songs was ook hij helemaal opgewarmd en vloog zijn jeansjas toch maar aan de kant. Een mix van covers en eigen songs zorgde voor een vreugdegevoel bij de fans die ondanks het warme weer toch enthousiast mee zongen en dansten.
Pommelien Thijs 8.5/10 - Voor het 2e jaar op rij mag Pommelien Thijs deel uit maken van de Vlaamse avond. De vorig jaar nog een iets wat bedeesde zangeres maakt nu plaats voor een zelfverzekerde versie die het talrijke publiek voor de volle 100% kon overtuigen van haar kunnen. En dat op 23 jarige leeftijd! Aan enthousiasme was er geen gebrek toen Pommelien het podium opkwam met haar song "Entertainment". De laatste lege plaatsjes op de Kaai werden opgevuld. Een kleine 15.000 man aan publiek ging door het dak tijdens "Wat een idee" om daarna heel Lokeren en omstreken op zijn grondvesten te doen daveren tijdens een gezamenlijke springsessie.
Verder bracht ze ook haar nog niet uitgebrachte single "Roekeloos" waarbij je de die-hard fans kon onderscheiden van de fans die haar nog aan het ontdekken zijn, want die eerste categorie kende de tekst immers al uit het hoofd.
Enig minpuntje was dat tijdens sommige nummers de bassen iets wat aan de luide kant stonden waardoor je Pommelien niet meer kon horen. Voor de rest hoor je ons niet klagen, Pommelien Thijs is anno 2024 uitgegroeid tot een volwassen, zelfverzekerde entertainster die verdomd goed weet wat ze wil. Dat zet ze op Lokerse Feesten nogmaals in de verf.
Clouseau 9/10 - Een voorsmaakje van hun Sportpaleis shows … Waar kan deze beter getest worden dan op de Lokerse Feesten? Het iets wat jongere doelpubliek van de voorgangers maakte plaats voor de fans van dit top duo. Openen deden de broers met hun nummer "Dansen". Daarna volgde een enorme lijst aan succesvolle hits "Vanbinnen', 'Zij is van mij', 'De tegenpartij', 'Domino,…". Gewapend met camera en microfoon doorkruiste Koen het hele publiek tijdens de song "Louise". In totaal brachten de broers maar liefst 19 hits van de meer dan 50 nummers. Het grootste aantal meezingende fans staat zeker en vast op hun naam gepind! Voor sfeer en gezelligheid een dikke 10.
Clouseau40, meer dan verdiend!
Regi 8/10 - Regi nam dit jaar maar liefst vijf gast-artiesten mee, elk met hun eigen sterktes en unieke stemgeluid. Pauline Slangen nam een pop-medley voor haar rekening. Arno Louwette zong vooral de breekbare liedjes met zijn zachte stem. Maxine Van Breukelen zong o.a. haar hit " Horen, zien en zwijgen" en enkele dance nummers. Melanie Amollo mocht op haar beurt "Vuurwerk" zingen, helaas kon ze niet tippen aan de power waarmee Camille dit lied normaal gesproken brengt. Gastartiest van de avond is zonder twijfel Linda Mertens, zij slaagde erin om iedereen omver te blazen met haar nog steeds krachtige stem. Met onder andere "Run" en "Walk on water" liet ze Milk Inc heel eventjes weer opleven, dit kon het publiek zeker en vast smaken.
Afsluiten deed Regi samen met Linda ze gaven nog een laatste keer alles voor "Go to hell".
Vlaanderen boven dus op de Grote Kaai!
Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6553-lokerse-feesten-2024.html?ltemid=0
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren
Festival Dranouter 2024 – zaterdag 3 augustus 2024 – Van de wortels van het festival naar ‘the new tradition’
Festival Dranouter 2024
Festivalterrein
Dranouter
2024-08-03
Johan Meurisse
Op deze tweede dag greep de organisatie terug naar de wortels van het festival. We werden ook overmand door regenbuien, maar door de vernieuwde beplanking op de weide werd de drassigheid geweerd en behield het de goede bereikbaarheid naar de tenten. Met opnieuw het bordje 'uitverkocht' dus.
In de namiddag was er al een algemene ‘merci’ voor Willem Vermandere, die na z’n laatste set in het Kursaal Oostende in juni toch definitief het podium vaarwel zei. Het 84 jarig icoon van het Vlaamse lied, die normaal hier ging optreden, werd op die manier geëerd voor wat hij heeft betekend . Hij kreeg een tribute Vermandere door de anderen , met o.m. Maaike Cafmeyer, Eva De Roovere, Jan Hautekiet en natuurlijk zoon Augustijn. Ingetogen, uitbundig , sjiek en mooi.
Een kleurrijke sound in de namiddag , het festival werd even een muzikale ‘desert’ , prairie met het Cabana Belgica combo , met o.m. Jan Heldenbergh en Nils De Caster (van The broken circle breakdown), musicalartieste Sara De Smedt en blueslegende Roland . In dit uurtje een fijne afwisseling van integere, gevoelige en swingende, zwierige country, roots, americana, bluegrass met een bluesy inslag . Nummers die zorgden voor een heupwieg , danspas en handclaps . Heldenbergh had het vocaal iets moeilijker in het intieme materiaal, Roland gromde, grauwde doorleefd en Sara raakte door haar heldere vocals. De kenmerkende kledij dito cowboyhoed , boots en het brede instrumentarium met steelpedal , mandoline , piano , keys, mondharmonica gaven elan. Mooi om te zien en te horen.
Intussen was het Ierse combo Kila eraan begonnen in de chateau . Een heerlijk genietbare sound van roots/pop/psychedelica met een folky basis , die evenzeer werd verwezenlijkt door een oor-verrijkend geluid van volksinstrumenten als uilleann pipes, fiddles en bodhran met djembe, congas , samen met elektrische gitaren, bas , drums en hun stemmenpracht. De traditionele Ierse muziek kreeg een breder spectrum , van weidse filmische landschappen in het intieme, en folkpop in de broeierige, meer uptempo materiaal . Inspirerend innovatief.
Een van de meest weirde, originele acts was Loverman wel; gedurfd, gewaagd, alternatief, hier is sprake van een performance dito muziek, die het klassieke verbindt met experiment en een theatrale act. Solo een do-it-all, die zijn handvol songs ontrafelt om ze dan terug in een vaste structuur te gieten. Hij interacteert met het publiek , doet het publiek ‘ondergaan’, laat hen lalala’s en z’n refreinen meezingen , -roepen enz . Hij zet z’n instrumenten nl. akoestische gitaar , piano, blazer, tamboerijn, onder spanning, huppelt heen en weer op het podium, is in het publiek en knuffelt z’n meegebracht hobbelpaardje. Op die manier kreeg je aparte, unieke versies van “loverman” (gehaald van Hendrix) , “tinderly”, “would right in front of your eyes”, “limbo we’ll meet again” en “differences aside”, met het refrein ‘come along for the ride, sing a song tonight’, dat dus door het publiek werd meegezongen – gebruld. Je moet ervan houden of niet van deze experimentele aanpak, op Werchter wist hij iedereen in te pakken, hier had hij meer moeite om de Westhoek deze geniaze muzikale inspiratie, gekte, katharsis verkocht te krijgen.
Een storm aan goede Nederlandstalige (vrouwen) pop siert al een paar jaar onze contreien . De Nederlandse artiestes en beloftes Eefje De Visser, Roosbeef, Merol, Meau , Sophie Straat, S10 hebben er nog eentje bij, Froukje … Ook hier hebben we dromerige, groovende popelektronica, puur, oprecht over dagdagelijkse onderwerpen, indrukken en persoonlijke ervaring, een spreekbuis van de Gen Z, met haar plaat ‘Noodzakelijk verdriet’ . Hier haalde het jongere publiek zijn hartje op en Froukje was samen met haar band onder de indruk van de warme , uitbundige respons . Ook solo wist zij te imponeren . De songs zitten beetje in hetzelfde van die synthpop , maar weten voldoende te raken, zeker de jongeren met o.m. “naar het licht” , “licht en donker” , “heb ik dat gezegd?” , “als ik God was” , de titelsong “noodzakelijk verdriet”, en eentje van haar kompaan S10 “nooit meer spijt”.
Intussen waren de eerste plensbuien er , maar de sfeer bleef optimaal in de kleinere tenten , met eentje van de ‘nordic folk’ , Brass riot , met swingende saxofoonsolo’s , aanstekelijke drums en groovy synths. De twee sax’s lieten een immens klankenspectrum horen, niet vies van enige experimentjes . De nummers kregen sfeervolle , stekelige touches, beetje ‘punkyriot’. Een intense beleving.
In de clubstage had je het Britse The Longest Johns , die hun 10 jarig bestaan vierden , met hun kenmerkende sea shanty’s, muziek en gezangen, geïnspireerd door legendes en de zeevaart in innemende , dromerige en opwindende nummers door mandoline , banjo , akoestische gitaar, contrabas, drums en hun sterke samenzang.
Het Schots/Ierse The Waterboys zijn graag geziene gasten. Frontman Mike Scott werd 65 en het doorbraakalbum ‘this is the sea’ bijna 40. De laatste keer, in 2015 had Scott het niet makkelijk door z’n verkoudheid , maar deze keer gaf het kwintet er een stevige lap op in hun doorleefde, broeierige rootsfolkende rock. De songs kregen een intense injectie door Hammond keys ( wat een enthousiasteling hier), pianoloops en de gitaarpartijen. Zij weten ons nog steeds te bekoren en bij het nekvel te grijpen. Alive & kicking dus, werd er diep gegraven in het verleden van meesterlijke prachtsongs “glastonbury song” , “how long will i love you” , “a girl called johnny”, “medicine bow”, “the whole of the moon” en “fisherman’s blues”. Ze werden erg uitgediept, de keys , piano, gitaren kregen de vrije loop , om ons volledig mee slepen en te zuigen in hun muzikaal verhaal . Alsof Neil Young & Crazy Horse of Pearl Jam hier bezig waren. En we kregen een sfeervolle aanzet van het te verschijnen nieuw album in 2025, de sound nam Scott hier op z’n videorecorder.
Een oproep tot meer samenhorigheid gebeurde toen “because the night” werd verwerkt “in the pan within” en Dylans “knock on heavens door”.
In de regen waren The Waterboys watervrienden en deden ze even die felle buien vergeten …
Spinvis, aka Erik De Jong, is een woordenkunstenaar. In z’n 20 jarige carrière maakt hij woordcollages en brengt hij ze onder in subtiele, melodieus gevoelige, rakende songs . In een bezetting van zes , waaronder cello , viool , piano, keys , harmonium worden we ondergedompeld in een hoopvolle, melancholieke wereld . De sfeervol , donkere tunes krijgen streepjes zonlicht in “stuntman”, “trein vuur dageraad”, “paradijs” , “oogstlied” en oudje “smalfilm”. Steeds opnieuw weet hij te boeien, intrigeren en ons in te nemen …
Brihang - Terug een West-Vlaming (intussen naar Brussel verhuisd) die Dranouter mag afsluiten . Mooi. In tien jaar tijd is Brihang uitgegroeid tot een groots artiest in ons landje. Hij weet elke club uit te verkopen en is op elk festival te zien . Hij omfloerst z’n integere hippop met zijn poëzie, zijn verhalen en spaarzame sounds. Beetje ons Belgische Spinvis als filosoferend woordkunstenaar . Hij is er één die speelt met woorden en persoonlijke verhalen onderbrengt in een maatschappijkritische bril . Na ‘casco’ is er nu een nieuw hoofdstuk ‘droomvoeding’. Muzikaal wordt hij omlijst van een tweekoppige begeleidingsband van drums en synths, die een voller geluid voorzien. De metalen constructies op het podium zijn letterlijk een beetje de springplank om de nummers cachet te geven , om de hoogtes en laagtes van het leven te verkennen . Hij doet dat o.m. met sterkhouders “berg” (die hij hier beklimt!), “rommel” , “binnenkant”, “zee van tijd”, “telefoontje” en “steentje”. Moeiteloos krijgt hij Dranouter aan zijn kant, wat ‘em erg deugd deed . Een tweede geslaagde afsluiter.
Neem gerust een kijkje naar de pics @Karl Vandewoestijne en Lien Callewaert
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6624-dranouter-2024.html?Itemid=0
Organisatie: Festival Dranouter, Dranouter
Festival Dranouter 2024 – dag 1 - vrijdag 2 augustus 2024 – Zalige start met Belgische kleppers en het Nederlandstalige lied
Festival Dranouter 2024
Festivalterrein
Dranouter
2024-08-02
Johan Meurisse
Voor het eerst ooit is Festival Dranouter helemaal uitverkocht in voorverkoop, dus het mag wel duidelijk zijn: iedereen heeft veel zin in de jubileumeditie '50 Years Of New Traditions'!, al traditiegetrouw ingezet op donderdag.
Een paar nieuwigheden zagen we: de tenten kregen een upgrade (betere zichtbaarheid en toegankelijkheid), het nieuwe folkpodium De Koer (met een terugblik naar de begindagen, de roots van het festival, een folk line-up hosted by het Muziekcentrum), de kans om artiesten van dichtbij te spotten in de Podcast Corner (met radio 1), 'Nordic Focus' in de spotlight, dit zijn interessante Scandinavische folkbands en natuurlijk het maken van de ‘new traditions’.
Op vlak van foods & drinks doet Dranouter verder op hetzelfde elan, foodtrucks voor elk wat wils , themabars, animatie, straattheateracts. En ja kinderanimatie niet te vergeten, evenzeer belangvol en heel mooi uitgewerkt telkens van de organisatie; en op de feestzone heb je fanfares en DJ’s . Het maakt de folklore en het festival kleurrijker …
Een gevarieerde line-up , die een unieke positie inneemt in het festivallandschap. Festival Dranouter tekent voor ‘muziekvakantie’, mensen laten zich verrassen door gevarieerde bands, klinken op de vriendschap en het ontmoeten , voor elk wat wils dus. We kunnen het maar beamen …
Een gemoedelijke sfeer heerste op deze eerste festivaldag, die meteen tekende voor een recordopkomst van 16000 festivalgangers. Een geweldige start …
Het Ierse Villagers rond Conor O’Brien, live met vijf, zoekt de aansluiting met het publiek in de chateau. Het nieuwe album ‘that golden time’ onderstreept mans kunst als sing/songwriter en brengt sfeervolle, dromerige indiepop met een folkty tune. De emotievolle, neuzelende (zeg)zang en de keys nemen een meer een belangvolle rol in en zorgen voor een kleurrijk geheel. O’Brien heeft er zin in. Al twee grootse singles zitten in het begin van de set , oudje “nothing arrived” en de huidige single “you lucky one”. Spijtig genoeg blijft de versterking wat uit en ervaren we Villagers als achtergrondmuziek. Live klinkt het materiaal nochtans krachtiger in de opbouw. Die extraverte push bood een boeiend concert van dit muzikaal talent , die meer airplay verdient. “Becoming a jackal”, “the waves” en “a trick of the light” waren mooie afsluiters van een fijn warm concert .
In de Cirque waren we onder de indruk van één van die acts van de ‘nordic folk’, die dit weekend centraal staat, o.m. het Finse Suistamon Sähkö, die een soort folktronica met disco , trance en beats produceerden. Het kwartet werd met hun muziek, dans -al of niet synchroon-, en fashion art sterk ontvangen . Zeker op het eind toen ze probleemloos het publiek overhaalden in singalongs. Met een dosis relativering en humor was dit een act die zwierig als minimal klonk en inwerkte op de dansspieren, door de elektronica en folky accordeon , met een knipoog naar ‘the love parade’ en ergens refererend aan de Scissor Sisters en het in hun middens gerespecteerde Varttina. Te overwegen, een deelname op het Eurovisiesongfestival?!
Portland is groot geworden . Toen ze een goede zes jaar terug ‘de nieuwe lichting’ van Stubru wonnen, zagen we hen in de kleine clubs en zelfs op Dranouter op de koer. Een ontdekking meer dan waard, de band rond spil Jente Pironet, die na een gekweld fysiek jaar terug in het circuit te bewonderen is, om uiteindelijk die tweede plaat ‘departures’ opnieuw voor te stellen . Portland is écht een liveband, op plaat gevoeliger, innemend, live wordt het beest losgelaten en onderscheiden ze zich als een energieke, emo-rockende band die hun instrumenten ademruimte biedt en onder spanning houden, zeker het gitaarspel, niet vies van wat gewaagde stukjes en experimentjes.
Jente is een entertainer en podiumbeest, hij weet z’n publiek voor zich te winnen en te ontroeren, met z’n expressieve stem en intense gitaarsoli. Wat een charisma. En Portland heeft een backing vocaliste, Nina Kortekaas, die zich vocaal goed wist te nestelen in die meerstemmige zang. Portland eigent zich hier terecht een plaatsje toe in de chateau .
Portland kwam, zag en overwon , liet ruimte aan z’n publiek om te genieten met het meeneuriën, -zingen en handjeszwaaien. Iedereen genoot van hun materiaal die durfde te exploderen, ingetogen, kwetsbaar als stevig, krachtig, met zinderende songs als “sensational”, “lucky clover”, “good girls”, “aftermath”, “killler’s mind”, “she really really means it” (eentje omgebouwd van metejoor!) en het afsluitende “pouring rain”. Music from the heart, met enkele krachttoeren. Een blij weerzien dus, Portland beet duidelijk van zich af, klaar om iedereen (opnieuw) te veroveren …
Leuk om eens na al die jaren terug te zien , Think of One , rond David Bovée en Tomas De Smet, in de clubstage. Ze komen af en toe eens samen om een leuke mishmash aan stijlen te spelen met een goed rockende groove. Ze verwerken zo een beetje van alles in hun wereldlijke sound met salsa, afro, Balkan en Cuban sounds. Ze maken er een improvisatie oefening van, met behoud van die (Zuidamerikaanse) zomerse ritmes . Ergens waait hier de muzikale wind van Rumbaristas, Manu Chao, Gogol Bordello en Vampire Weekend.
Dubbel feest op Dranouter met Novastar … Joost Zweegers heeft een overzicht klaar van z’n klassiekers, geen normaal overzicht maar remakes van z’n nummers over 25 jaar heen, die hij opnieuw stoffeerde met Britse en vanavond hier ook met enkele Belgische muzikanten. Ze klonken emotioneel direct met een gepassioneerde singer Zweegers op het voorplan. En als special guest Geike , die op het eind enkele nummers meezong , “off shore” en “never back down” .
Het materiaal krijgt een nieuw muzikaal hoofdstuk, een bredere klankkleur, die in z’n gevoelige, emotionele pop, rock en americana omarmt , en minder rijkelijk, orkestraal of bombastisch is. Mooi om het materiaal in dit melodieus, fris karakter te horen, zonder afbreuk te doen van het melancholische karakter , gedragen door de immer sympathieke Zweegers, die vol overgave beweeglijk heupwiegt en danst in de nummers.
Een magic rock’nroll touch ervaarden we , mooi ingezet door “wrong” en “light up my life”. Het enige nieuwe nummer “look at you now” knipoogt naar één van z’n idolen The Beatles, later wist hij solo Neil Young te eren met z’n “like a hurricane” , een versie op z’n Novastars. Het publiek liet zich gewillig meedrijven en was in te palmen voor singalongs op die indringende, groovy, extraverte kleurrijke sound van “because” , “closer to you” en schitterende afsluiters “when the lights go down on the broken hearted” en “the best is yet to come”. Een elegante schoonheid die los-vast, rechttoe-rechtaan en gevoelig klonk met de puntjes op de ‘i’. Overtuigende set dus.
Al drie decennia lang trakteert Kommil Foo ons op prachtige songs, die ontroeren , raken en ons weten te verbinden . Dit gegeven staat ook centraal met hun samenwerking met de bigband van Brussels Jazz Orchestra, die enkele van hun nummers weten te improviseren , te ontrafelen en er een ingestudeerde jamsessie van maken . Het Nederlandse kunstlied in een jazzy groove van blazers, piano , gitaar, flute, blokfluit en lichte drums, met kleppers als “zoogdier” en “ruimtevaarder”. De broers Walschaerts zingen, vertellen , spelen, entertainen en betrekken moeiteloos het publiek in deze set, alsof de pink panther een nieuw leven toebedeeld krijgt. Wat een originaliteit van hen en wat enthousiasme in de clubstage.
Tot slot kon Het Zesde Metaal een thuismatch spelen , de band is uitgegroeid tot een kwintet rond Wannes Cappelle, die hun West-Vlamingen wist in te palmen , met hun persoonlijke, maatschappijkritische Nederlandstalige muziek in het W-Vlaamse dialect. Hier werd o.m. de laatste plaat ‘het langste jaar’ voorgesteld, letterlijk een afscheidsceremonie van dierbare vrienden. Hun reeds vijftienjarige carrière krijgt cachet door die muzikale afwisseling. Er werd stilgestaan rond het verlies van goede vriend Tom Pintens , net een jaar terug, die nog kon meehelpen aan de plaat.
Na al die jaren zijn ze erin geslaagd één van de avonden in Dranouter af te sluiten, door hun gestadige groei.
We kregen een boeiende afwisseling, ingenomen , dromerig , als directer, snediger rockend , die door keys en steelpedal kleur kregen. Op de festivals wordt de kaart van het live beleven getrokken met dynamische, weerbarstige nummers als “gie den otto en ik” , “dag zonder schoenen” (waarbij iedereen wel bereid was om even te zwaaien met z’n schoen of sandaal), “naar de wuppe” , en op het eind de instant klassieker “boze wolven” van Gorki op de tune van “where is my mind” van The Pixies en het rockende oudje “ik haat u nie”.
Tussenin hoorden we de fijnzinnigheid, de gevoeligheid en de sfeervolle sound, met ruimte voor de instrumenten, van openers “tid van ton”, “nog maar begonnen”, “calais”, “ploegsteert ( met de verwerking van Vermandere’s “bange blankeman” (eerbetoon aan de man!)), “ier bie ons” en het prachtige broze “het langste jaar” , eentje die op hun borst mag gespeld worden. Het toont het diverse muzikale gelaat van de band, integer, meeslepend, opwindend, muziek voor alle leeftijden wat ook wel het credo is van Festival Dranouter. Terechte afsluiter van een mooie eerste dag …
Neem gerust een kijkje naar de pics @Karl Vandewoestijne en Lien Callewaert
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6624-dranouter-2024.html?Itemid=0
Organisatie: Festival Dranouter, Dranouter
Raut Oak Fest 2024 - Uniek festival met zicht op de Alpen
Raut Oak Fest 2024
Festivalterrein
Riegsee (Duitsland)
2024-07-19 t-m 2024-07-21
Ollie Nollet
Raut Oak Fest is een klein, onafhankelijk festival zonder sponsoring dat doorgaat in Riegsee, deelgemeente van Garmisch-Partenkirchen in Beieren, een unieke locatie met zicht op de Alpen. Ontstaan in 2011 toen Christian na 4 maanden huwelijk besloot te scheiden en daar een feestje voor gaf. Dat viel zo goed mee dat hij het jaar erop enkele groepen uitnodigde wat de kiem bleek van Raut Oak Fest, een driedaags festival vol underground music dat dit jaar iets meer dan duizend toeschouwers mocht verwelkomen.
Een bijzonder aangenaam festival, oude stijl met slechts één podium, waar het bier in halveliterflessen werd verkocht en waar de bar mee bemand werd door een contingent Vlamingen.
dag 1 - vrijdag 19 juli 2024
Het festival werd vrijdag om 15u30 afgetrapt door het in Londen residerende Fraülein dat niets vandoen bleek te hebben met de gelijknamige song van Townes Van Zandt. Dit duo bestond uit de Noord-Ierse Joni Samuels (zang-gitaar) en de Nederlandse drummer Karsten van der Tol. Iemand omschreef hen ooit als PJ Harvey op een autorally en zelf beweren ze geobsedeerd te zijn door Big Thief. Sympathiek, dat zeker, maar dit was het soort indierock die me niet langer dan vijftien minuten kon boeien.
Daarna kregen we opnieuw een duo in exact dezelfde bezetting. Red Money uit Pau, niet te verwarren met de gelijknamige band uit Richmond, Virginia of de rapper uit Atlanta, bestaat uit Laure Laferrerie (zang-gitaar) en drummer Arnaud Dussiau. Hun laatste plaat, ‘Shake, burn and love’ werd in Nashville geproduceerd door Andrija Tokic, die ook al werkte voor Alabama Shakes en Benjamin Booker. Dat schept toch enige verwachtingen en die werden deels ingelost. Dit was stevige rock die het midden hield tussen grunge en stoner. Niet meteen mijn favoriete genres maar met Laferrerie had Red Money een frontvrouw in huis die naam waardig. Haar gitaar klonk meestal als een overstuurde bas, maar wist toch voor voldoende variatie te zorgen. Verder viel er nog een verrassende cover te noteren: "The whores hustle and the hustlers whore" van PJ Harvey.
Voor velen was Tramhaus, een vijftal uit Rotterdam dat zich waagt aan postpunk met een vleugje noise, dé verrassing van de dag. Voor mij was dat wat minder het geval daar ik ze reeds verschillende keren aan het werk zag. Toch bleven ze ook mij van de eerste tot de laatste noot fascineren en was dit wellicht de beste keer dat ik ze aan het werk zag. Als geen ander weet Tramhaus hard en zacht te combineren. Het is hen vele malen voorgedaan, toch bleef het altijd inventief. We hoorden stuk voor stuk sterke, knap afgewerkte nummers waarin opvallend veel aandacht besteed werd aan de tweede stem. En dan had ik het nog niet over die twee gitaren die van een wilde frisheid getuigden (vooral die van Nadya Van Osnabrugge) of het fenomenale natuurtalent Lukas Jansen. Hoe hij met een onwaarschijnlijke souplesse over het podium dartelde zou zelfs een jonge Mick Jagger doen verbleken. Dat terwijl zijn zang al even wonderlijk was. Vooral tijdens een nieuwe song wist hij me te verbazen door vocaal alles uit de kast te halen. Het doet me nu al reikhalzend uitkijken naar de op 20 september te verschijnen debuutplaat, ‘The first exit’.
Met Earth Tongue uit Wellington, Nieuw-Zeeland kregen we opnieuw een duo waarvan een vrouw (Gussie Larkin) de zang en de gitaar voor haar rekening mocht nemen en een man (Esra Simons) achter de drumkit postvatte. Earth Tongue heeft een gloednieuwe (tweede) plaat, ‘Great haunting’, uit en dat op het befaamde In the Red Records uit Los Angeles. Voldoende om mijn aandacht te wekken en even leek het erop dat dit een memorabele set zou worden. Dit was het soort heavy psych rock dat ik wel kon smaken. Gussie Larkin bleek een innemende frontvrouw met een heldere, etherische stem die men niet meteen verwacht in dit genre. Ook de riffs die ze uit haar luide gitaar kneep, waren best wel pakkend. Helaas sloeg na een tijdje de eentonigheid toe en schoof Earth Tongue iets te veel richting metal op.
Afsluiter op vrijdag was Endless Boogie uit New York maar niet uit Brooklyn, wat Paul Major ons meteen met buitengewoon harde taal duidelijk maakte. Waarvoor dat nodig was, is me nog steeds niet geheel duidelijk. Het viertal opende de set met een nummer van om en bij de twintig minuten en de overige nummers zullen wellicht niet veel korter geweest zijn. Maar wat geeft dat? Had het er eentje van 50 minuten geweest, dan had dat me even gelukkig gemaakt. Het recept van Endless Boogie is vrij eenvoudig. Gitarist Jesper Eklow, drummer Harry Druzd en de bassist (van wie de naam me niet bekend is) construeren een minimalistisch, hypnotiserend geraamte waarin de, in een eeuwig streepjesshirt gehulde, bijna 70-jarige Paul Major ongehinderd kan soleren. Effectpedalen zijn daarbij compleet overbodig. Enkel Jesper Eklow trapt af en toe op een wah-wah pedaal. Dat lijkt misschien bijzonder saai, maar dat was het allerminst, integendeel. Die twee gitaren klonken zo subtiel dat er geen ontkomen aan was. Het leken wel virussen die zich steels onder je hersenpan nestelden om je zo in een gelukzalige roes te dompelen. Waaruit we bruusk gewekt werden toen Paul Major een snaar brak, zijn eerste in vijftien jaar. Maar eenmaal dat euvel verholpen werden we met "Vibe killer" naar het walhalla getransporteerd. Endless Boogie zorgde voor twee uur puur genot en was vast van plan om dat zondagavond nog een half uur langer te doen.
dag 2 – zaterdag 20 juli 2024
De line-up op zaterdag stond volledig in het teken van de vorig jaar op 60-jarige leeftijd overleden Chris Johnson. Chris Johnson was de oprichter van het Deep Blues Fest, het grootste alternatieve bluesfestival ter wereld en godfather van de Deep Blues Community. Zijn belang voor die groepen die hun blues of roots net iets rauwer en ongepolijster laten klinken kan niet overschat worden. Alle groepen die op zaterdag optraden hadden dat vroeger ook op Deep Blues Fest gedaan.
Opener op zaterdag was Mudlow uit het Britse Brighton. Met zijn drieën (gitaar/zang,bas en drums) brachten ze donkere blues die wellicht beter tot zijn recht zou komen in een nachtelijke kroeg dan op deze zonovergoten weide. Knap gedaan maar echte vonken bleven uit. Tobias Tester liet af en toe een sardonisch lachje horen tussen de nummers en ergens hoopte ik dat hij ook zo eens zou zingen. Maar hij bleef het beschaafd houden, zeker toen hij "Flesh and blood" van Joe Henry coverde.
Reverend Deadeye is afkomstig uit Denver maar woont al een tijdje in Zwitserland, waar hij ook zijn drumster vond. De man is reeds meer dan twintig jaar actief en mag dus stilaan bij de veteranen gerekend worden. Maar sleet zat er alvast niet op. De vlam sloeg meteen in de pan met "Drunk on Jesus". Een ander hoogtepunt was "Can't take it with you" terwijl hij verder verrassend veel nummers uit zijn eerste en niet meer te verkrijgen plaat bracht. Niet alles was even sterk maar zijn enthousiasme werkte toch aanstekelijk. Zo zagen we hem zijn tamboerijn, die meestal aan zijn voet hing, gebruiken als slide.
CW Ayon was thuis in Las Cruces, New Mexico gebleven, zodat de rest van het programma wat vooruit werd geschoven. Dat leek me eigenlijk niet slecht uit te komen, zo zou ik wat vroeger naar bed kunnen. Die voorsprong op het uurschema werd echter meteen tenietgedaan door de tegensputterende Fender Rhodes van James Leg. Het kostte enig moeite om het orgel, dat hier een jaar onaangeroerd was achtergebleven (James Leg mag ieder jaar acte de presence geven op Raut Oak), terug aan de praat te krijgen.
Maar er was nog meer aan de hand. Onze man uit Chattanooga, Tennessee was afgezakt naar Riegsee zonder drummer. En hoewel er een drumstel werd opgesteld (en nadien ook weer afgebroken) en er een naam van een mogelijke invaller circuleerde besloot James Leg te experimenteren met een drumcomputer. Iets om nooit meer te herhalen want dit klonk gewoon schabouwelijk. Los daarvan hoorde ik een behoorlijk sterke set die geopend werd met twee nieuwe nummers, die het beste laten verhopen voor de nieuwe plaat. Wat kalmer dan gewoonlijk maar met tonnen soul. Meteen daarna bereikte hij ongekende hoogten met een adembenemende en nooit eerder zo intens gebrachte cover van Nina Simone's "Sinnerman". Hij draagt blijkbaar niet voor niets een broeksriem met de beeltenis van deze legendarische zangeres. Daarna bleef het hoogtepunten regenen met onder meer "Every damn time", "Georgia" en zelfs "A forest" dat het origineel van The Cure liet vergeten.
Dat hij een meester is in het zich eigen maken van andermans nummers bewees hij nog maar eens met de twee afsluitende songs: "Drinking too much" (The Kill Devil Hills) en "Fire & brimstone" (Link Wray).
De revelatie van Raut Oak 2024 was ongetwijfeld Restavrant, oorspronkelijk uit Victoria, Texas maar verkast naar Los Angeles. Helemaal uit het niets komen ze nu ook weer niet. In 2012 wist dit duo me al te verrassen met de plaat ‘Yeah, I carve cheetahs’, uitgebracht op Hillgrass Bluebilly Records, maar daarna volgde de absolute stilte. Tot deze passage en dat zal ik geweten hebben! Wat een rollercoaster was dit. Tijd om adem te halen hadden we nauwelijks. Restavrant (zoek niet te veel achter die naam, gewoon verkeerd geschreven) wist als geen ander blues en punk te combineren in ultrakorte en van moordende tempos voorziene nummers. Zanger Troy Murray, wiens petje meer dan één wasbeurt kon gebruiken, ramde op met spuug en paktouw aan elkaar hangende gitaren terwijl Tyler Whiteside een elektronische drumset combineerde met een conventionele snare drum en een hoop trash waaronder plastieken emmers, een autovelg, aan elkaar geknutselde nummerplaten en een gasfles. Achteraf was hun merchandise in geen tijd uitverkocht.
Dat Left Lane Cruiser (Fort Wayne, Indiana) er zin in had werd meteen duidelijk. Nooit eerder hoorde ik Freddie J IV zo de longen uit zijn vege lijf schreeuwen. Zat de volle maan hier voor iets tussen of wou hij er zich van verzekeren dat we Restavrant meteen vergaten. Het werd een onstuimige set (drummer Brenn Beck gaf tussendoor enkele richtlijnen voor de moshpit maar problemen waren er nooit) die niet zo heel veel verschilde met die van in de 4AD enkele weken geleden. Uiteraard kon het lang niet meer gehoorde "Mr. Johnson", een eerbetoon dat reeds dateert uit 2008, hier niet ontbreken.
Dit was reeds de vijfde keer tijdens deze tour dat ik ze zag en geloof het of niet: van verzadiging is nog steeds geen sprake. Dit was nog maar eens een immens festijn van rauwe, beukende garageblues vol demonische gitaren en triomfantelijk klinkende drums .
Voor de afsluitende en erg uitgebreide jam vroeg Left Lane Cruiser dit keer niet enkel vrijwilligers uit het publiek, die eerst nog abusievelijk door de security terug van het podium werden gejaagd, maar kwam er ook assistentie uit de coulissen opdagen: James Leg en de drie kinderen van Chris Johnson waarvan er één een gitaar bijhad. Veel muzikale potten werden er niet meer gebroken, dit leek eerder een kakofonie maar het straalde wel een enigmatisch gevoel van samenhorigheid uit zodat je toch gefixeerd bleef toekijken.
Na al dat geweld mocht Guadalupe Plata uit het Spaanse Úbeda de tweede festivaldag in schoonheid afsluiten. Zanger Pedro De Dios is een fenomenale gitarist, erg gestileerd en met veel gevoel voor details. Samen met drummer Carlos Jimena en enkele gasten boetseerde hij cinematografische songs met diepe wortels in de blues. Plots konden we zelfs even mee neuriën toen hij "El Condor Pasa" zijn set in smokkelde.
dag 3 – zondag 21 juli 2024
De zondag begon met een traditioneel ontbijt (waarvoor ik gepast heb) dat opgevrolijkt werd door een uitgebreid orkest onder de eik. Die Landlergschwister uit München telde maar liefst veertien leden: 4 klarinetten, 4 trompetten, een tuba, 2 drums, een accordeon, een banjo en een gitaar annex zang. Gezeten in een grote kring speelden ze de sterren uit de hemel, waarbij we af en toe een cover, zoals "The Model" van Kraftwerk, konden noteren. Een bijzonder aangename verrassing.
De eerste band op het podium kwam ook uit München. Ippio Payo, een project van multi-instrumentalist Josip Pavlov, hield het bij tamelijk experimentele indierock. Knappe momenten, waarbij ik dacht dat hij weleens zou kunnen solliciteren bij ‘Thrill Jockey’, werden te vaak afgewisseld met richtingloze probeersels, al moet ik toegeven dat mijn concentratie nog niet volledig op punt stond.
Dat was wel het geval bij Screaming Dead Balloons uit het Griekse Larissa. Ze haalden hun naam bij het gelijknamige boek, een spannende avonturenroman van Philip McCutchan uit 1968. Een belezen band? Verder viel daar alleszins niet veel van te merken. Met zijn drieën (gitaar, bas, drums) brachten ze vrij stereotiepe psychrock die net iets te weinig uitschieters kende. Maar echt vervelend werd het nooit en toen zanger Ioannis Pispirikos zijn gitaar ruilde voor een mandoline kreeg hun muziek plots een Grieks trekje. Dat had hij gerust meer mogen doen.
Intussen hadden donkere wolken zich onheilspellend samengepakt en werden we plots gevraagd om het terrein te verlaten en te gaan schuilen in tent of wagen. Wie geen van beide had, kon terecht in een schuur. Binnen enkele minuten was de site ontruimd en bijna meteen daarna brak het tempeest los.
Gelukkig zonder schade en na een paar uur onderbreking mocht Cantes Malditos uit het Spaanse Granada de draad weer oppakken, zij het in de schuur. Verre van ideaal want slechts een paar rijen konden de vier artiesten, die zittend speelden, zien. We herkenden gitarist Pedro De Dios, die we de vorige avond bij Guadalupe Plata hadden gezien. Maar dit keer was de ster Antonio Fernández, een waarlijk fenomenale zanger. Cantes Malditos laat zich vertalen als vervloekte liedjes en gezien de lichaamstaal van Fernández kregen we die ook te horen. Ik ben niet meteen een flamenco fan maar zoals het hier gebracht werd met af en toe een miniem scheutje blues of country, daar kon ik alleen maar mijn hoed voor af doen. Schitterend!
Intussen was het podium netjes opgedweild voor Lonesome Shack uit Escondido, Californië. Opnieuw een exponent uit de Deep Blues community, normaal met zijn drieën maar de drummer was ziek thuisgebleven. Dus moesten zanger-gitarist Ben Todd en Luke Bergman, afwisselend op bas en dobro, het met zijn tweeën zien te rooien, wat naar mijn mening niet helemaal lukte. Het knappe gitaarspel, dat even deed denken aan John Fahey, gecombineerd met die ijle zang van Ben Todd zorgde voor mysterieuze blues maar het hypnotiserende zoals we dat kennen van een Junior Kimbrough bleef dit keer uit. Wellicht door het gebrek aan een drummer. Toch nog altijd goed genoeg om mijn interesse te wekken voor hun nieuwe plaat, ‘Song of the Horse’ die intussen verschenen moet zijn.
Een twee en een half uur durende show van Endless Boogie. Dat was de geplande apotheose voor deze editie van Raut Oak. Velen keken ernaar uit, maar door de opgelopen vertraging was hier uiteraard geen tijd meer voor. Het einduur was immers al bereikt, nog voor de groep kon beginnen. Toch kregen we nog een volwaardige set met zoals beloofd enkel nummers die we op vrijdag niet gehoord hadden. Paul Major had zelfs zijn eeuwige streepjesshirt in de kast gelaten, een poging om het contrast nog duidelijker te maken? Tot tweemaal toe werd een inzet gemist, wat liet vermoeden dat ze minder vaak gespeelde nummers hadden geselecteerd.
Toch was dit weer Endless Boogie van de bovenste plank. Wat bluesier en zompiger dan op vrijdag en met een Paul Major die tijdens het laatste nummer zowaar ging scatten. Dat terwijl de regen met bakken uit de hemel viel en de frontstage in een modderpoel was herschapen. Maar dat kon geen domper zetten op een alweer adembenemend optreden van Endless Boogie.
Organisatie: Raut Oak Fest
Rock Herk 2024 – Rock Herk, een muzikaal vat boordevol contrasten
Rock Herk 2024
Festivalterrein
Herk-De-Stad
2024-07-19 + 20
Erik Vandamme
Toen ik mijn veertigste verjaardag vierde, voelde ik me nog piepjong. Een evenement dat nu ook veertig jaar op de teller heeft staan, is Rock Herk. Een boek verscheen 'Het grootste kleine festival van het land'. Een aanrader!, met een bom van informatie en weetjes van en rond het festival. Rock Herk heeft zeker geen makkelijk parcours afgelegd, was een tijdje gratis en bijna failliet. Maar het festival doorstond weer en wind , stormen en staat stevig op zijn grondvesten.
Deze veertigste editie was compleet uitverkocht. Rock Herk was een muzikaal vat boordevol contrasten qua optredens als qua weersomstandigheid.
Ons verslag van twee dagen vertoeven in een van de meeste gezellige Limburgse festivals die ons land rijk is…
dag 1 - vrijdag 19 juli 2024 - Nooit te heet om te knallen
We starten ons parcours met Mojo & The Kitchen Brothers (****) die qua sound refereert aan de jaren ’70. Referenties: Black Sabbath, Pink Floyd tot Wishbone Ash, lezen we in de biografie. Scherp als een scheermes en knetterend als een stoomketel die op springen staat doet Mojo & The Kitchen Brothers ons lekker headbangen. Ze geven een eigenzinnige draai aan die jaren. Een band met potentieel dus.
YESNOMAYBE (*****) - De winnaar van de van De Nieuwe Lichting 2024, gaan als wildemannen tekeer op het podium. Al vrij vlug resulteert dit in circle-moshpits en stagedivers. De beweeglijke zanger gaat zelfs de stelling beklimmen om zijn publiek aan te porren, we vreesden even dat hij het publiek in zou springen, zo vuurkrachtig ging hij tekeer. Het mooie was echter hoe hij oproept om bij een moshpit het fair te houden, en wie valt direct recht te trekken. Het moet plezant blijven. Het siert hem ook.
YESNOMAYBE onderstreept maar eens hoe het komt dat ze winnaar werden van deze wedstrijd door hun muzikaal oplawaai.
De contrasten ervaarden we muzikaal door optredens bij te wonen op de mainstage als in de Street. Beide locaties overlapten elkaar wel …
Een eerste trip bracht ons bij Brorlab (****1/2) die ons eerder dit jaar op ‘We Are Open’ al omver blies. Snelle nummers, snauwend, bijtend en een zangeres met een heel hoog stembereik. Ze zingt en schreeuwt zich schor voor het punky feestje dat ons recht naar de ballen grijpt.
Het contrast met BLUAI (****), die een zeemzoetige, dromerige aanpak prefereert, kon niet groter zijn. Ze speelden voor minder volk op de mainstage, maar hun warme sound en vocals boden innerlijke rust.
Ronker (*****) zagen we ooit die Street stage in lichtenlaaie zetten en eerder waren we aanwezig op hun eerste EP voorstelling. Toen al stelden we vast wat een sterke band ze reeds waren in ons muzieklandschap. In de Club wist Ronker energiek opnieuw te bevestigen.
Een muzikale wervelwind, niet vies enkele uppercuts uit te delen.
Millionaire (****) is een publiekstrekker op de affiche, zeker in hun eigen Limburg, de mainstage stond overvol. Niet zo verwonderlijk met de band ooit heeft gepresteerd.
De band rond Tim Vanhamel is ondertussen aan zijn tweede leven toe. Ze zetten de set wat routineus in, maar gaandeweg werd het gaspedaal ingedrukt en klonk het melodieus snedig, potig en hard, niet vies van enige experimentjes. Door knappe songs als ‘We don’t live here anymore’ tot ‘Can’t stop the noise’ kregen ze meer grip op zichzelf en op het publiek; in een wervelende finale, en als apotheose ‘Happy Birthday Rock Herk’ , werden alle registers open gegooid, om te eindigen in een eigen unieke oerknal
Hotel Lux (***1/2) kreeg heel wat minder volk voor zich in de Club. Ze hadden ook af te rekenen met enkele kleine technische problemen in het begin. De adrenalinestoten die ze konden toedienen, intrigeerden en wisten ons net goed genoeg te overtuigen.
Contrasten , het draaide hier rond op Rock Herk … o.m. met MadMadMad (****) op de Street stage en Glints (****1/2) op de mainstage. MadMadMad heeft zijn naam niet gestolen, wildemannen waren het. Beats en breaks vlogen om de oren, dansen was het uitgangspunt! Iedereen was snel mee op die afwisselende, opzwepende sound.
Ook niet vies van enige absurditeit was Glints. Een zeer beweeglijke Jan Maarschalk Lemmens huppelt van de ene kant naar de andere kant, schreeuwt zijn stem schor en haalt alles uit de kast om zijn publiek uit de bol te laten gaan … Mooi om te zien! Een intiem momentje met zangeres Blue Samu , net een nachtegaal, halen zelfs het ritme niet uit de set.
Een leuke, aanstekelijke show met een hoek af. Wat een virtuositeit van deze Glints.
Een optreden van Doodseskader (*****) moet je ondergaan, net als hun vrienden van Amenra. We genoten van deze trip in de diepste kerker van onze persoonlijkheid. Doodseskader is een duo, die door de zang en het schitterende drumwerk kippenvel bezorgen.
Wat een kracht en intensiteit. Een donkere trip , zeker niet voor tere zieltjes dus.
Raketkanon (****) vierden vier jaar geleden hun afscheid, o.m. in de AB. Speciaal voor deze 40ste editie van Rock Herk kwamen ze terug bijeen om een show te brengen, en hoe! Pieter-Paul Devos sprong al direct bij ‘Louis’ in het publiek, en was niet vies om het te herhalen tijdens de set. Het muzikaal vuur bleef ondanks dat afscheid, nog steeds branden. Hoogtepunten volgende elkaar in een razend tempo op met songs als ‘Harald’ , ‘Anna’ en ‘Ibrahim’ Wat gingen ze tekeer op deze wervelende show. Raketkanon, duidelijk hun naam waardig. We tekenen zeer zeker voor een reünie van deze band , die de ene na de andere mokerslag toediende. Mooi!
Whispering Sons (*****) - We herinneren ons nog dat onzeker en bedeesd bandje op TrixTrax in de Trix in 2016. Toen al voelden we aan dat er heel wat potentieel zat en zij iets unieks waren binnen die postpunk revival.
Ze bouwden ondertussen een ijzersterke reputatie op en brachten zelfs een nieuwe plaat uit, waarbij ze hun comfortzone durven te verlaten. Live zien we een band die nog steeds hun roots trouw is, maar vooruit kijkt. Dat bleek al bij kleppers als ‘Something good’, ‘Heat’ en ‘Hollow’. Een zelfverzekerde Fenne hoeft haar publiek niet aan te spreken, maar door haar zang weet ze het publiek te mennen en komt de menigte in beweging door die sombere aanstekelijke sound.
Whispering Sons is sterk op elkaar ingespeeld. Opnieuw overtuigend hun postpunk, eigenwijs van aard, die weet te raken! Met ‘The talker’, Walking, flying’ en verderop Alone’ en ‘Try Me Again’ werd dat op het einde van de rit mooi in de verf gezet.
“We sluiten af met een feestje‘ hey … hier is Goose (****) aan het werk, die veel meer zijn dan zomaar een dans act. Goose port natuurlijk aan tot dansen, door hun beweeglijke frontman Mickael Karkousse, een entertainer pur sang, én hun synthrock getinte muziek. Een perfecte lichtshow doet de rest. Ze vlogen er al vanaf het begin keihard in met “British Mode”, “Can’t Stop Me Now” en “Control” . Een uur lang staat de tent in vuur en vlam. Goose steekt nu wat meer psychedelica in hun geluid, wat ons lekker doet zweven. Een ruim publiek spreken ze aan met hun brede sound. Een knallend feestje dus , om dag 1 te besluiten …
dag 2- zaterdag 20 juli 2024 - Van de zon naar de zondvloed
We waren er al vroeg bij om de formatie Stay Idle (****) aan het werk te zien. In 2022 wisten ze ons op het festival Razernij al te overtuigen, we waren dus heel benieuwd hoe ze het er in een nog niet zo vol gelopen Club zouden vanaf brengen. De enthousiaste band brengt punk vanuit de onderbuik. We kregen een potige, gretig spelende band te zien als opener van dag 2.
Stay Idle stond op scherp en ging als een losgeslagen bulldozer tekeer. We werden dus al direct wakker geschud. Dank u , Stay Idle!
Heel andere koek, maar even interessant was Ed Harcourt (****1/2). Hij start zijn set aan de piano. Zijn warme stem doet de rest. Een breekbare, gezapige aanvang, maar iets later door o.m. violist Rick Nelson van The Afghan Whigs wordt het geluid intenser en voller. Met Greg Dulli er dan ook nog bij, wordt hier nog spannender. “Broken Keys” is een overtuigend nummer met deze twee, en maakt het plaatje compleet.
Ed Harcourt ontpopt zich als een multi-instrumentalist als hij de gitaar omgorde en met knallende drum samples ons overspoelde. Die aparte mix van drumroffels, pianolijntjes en gitaarriffs zorgde voor een apotheose. Een muzikale kameleon, die de twijfelaars duidelijk over de streep trok.
In de Club deelde de Gentse post-hardcore formatie Dad Magic (****) ferme uppercuts uit, door de razend tempo’s. Ze bieden toch iets speciaals aan in dit genre door er creatief mee om te springen. Het gaspedaal wordt ingedrukt en een ondoordringbare geluidsmuur wordt opgetrokken. Sjiek!
We bleven hangen in de Club voor Campus (****1/2). Tien jaar na hun laatste show is de band terug van nooit weggeweest. In 2023 bewezen ze in de AB Club dat het vuur nog steeds brandt; hier in een volgelopen Club werd dit bevestigd. Niet teveel poeha, er direct invliegen en het publiek bij de lurven nemen. Zo hoort dat gewoon.
Ondertussen begon het buiten te rommelen en te regenen, het eerste signaal van een zondvloed die later over Rock Herk trok.
Campus trok muzikaal alle registers open. Wat een wall of sound. Als een pletwals gingen ze tekeer. Campus heeft in deze reünie duidelijk zijn nieuwe adem gevonden en is klaar voor een nieuw hoofdstuk!
We volgden de dreigende wolken naar de Street voor Pruillip (****) die ons al twee keer konden overtuigen, nl. Op We Are Open van 2023 en recent nog op het BRDCST festival in de AB.
Resultaat een sludge gerelateerde brij, onder de intense vocals van Annelies, die je ziel doormidden scheurt“ , schreven we over dat laatste optreden. Ondanks het feit dat de hemelsluizen volledig open gingen , ging Pruillip ferm tekeer in hun duistere brij; een versmelting van verschroeiende sludge en die bijzondere vocals van Annelies, het werkte. Wat een intense gewaarwording. Missie geslaagd dus!
Op We Are Open dit jaar waren we diep onder de indruk van Predatory Void (*****) die ons onderdompelde in een donker badje. Ook zij kregen wat hulp van de weergoden want het werd pikdonker en het regende nog feller. En even fel en intens was hun demonische sound, met ijzingwekkende screams van zangeres Lina R. Geen voer voor tere zieltjes, de mokerslagen als klievende bijlen, vlogen om de oren. Wij persoonlijk lieten ons meevoeren naar die aparte muzikale fantasiewereld. De donkerte, de kilte en de zondvloed werd op die manier gevoed.
J. Bernardt (****) deed de zon uitbundig schijnen op de mainstage, na zo’n weer en na de set van Predatory Void. Zijn eerder zeemzoetig, bedwelmende, zweverige nummers songs als zijn warmhartige vocals, zorgen voor innerlijke rust en laaten ons gemoedelijk genieten.
Op Great Gigs In The Park, Sint-Niklaas wist hij moeiteloos het publiek in te palmen, nu lukte het moeizamer.
J. Bernardt slaat met zijn solo project vooral een brug tussen alternatief en toegankelijkheid, Wie houdt van wat avontuur in die toegankelijkheid, vond hier zijn gading.
Over contrasten hadden we het … Hier nog eentje switchend van licht naar donker … Want in Club stond B R I Q U E V I L L E (****) . Hun duistere klauwen maakten zich meester van het zonlicht. ‘Een hoogmis voor donkere zielen’, schreven we al dikwijls. Het nieuwe is er wat van af , maar B R I Q U E V I L L E blijft nog even intens donker aanvoelen.
Wat waren we blij dat we de kans kregen om de Compact Disk Dummies (****1/2) live aan het werk te zien. We hoorden al dat een live band bij uitstek is geworden. In een goed gevulde mainstage toonden de broers hoe energiek, krachtig , dansbaar ze wel klinken. Sterk. Er is de beweeglijke frontman Lennert Coorevits, die werkelijk van de ene naar de andere hoek stuift. De niet aflatende energie overtuigt. Wat een adrenalinestoten. Live band om U tegen te zeggen.
Na de portie duistere gedachten van Briqueville en Predatory Void werd het hoog tijd voor de absolute climax met Psychonaut (****1/2). Een uur lang worden we door elkaar geschud. De tent ging pas overslag bij hun instant klassieker “The Fall of Consciouness”, die ons koude rillingen bezorgde. De band rond Thomas Michiels (bassist en zang) en gitarist Stefan De Graef verstaan de ultieme kunst om licht en donker met elkaar te verbinden. Een verdienste. Hun weirde klankenspectrum van gitaren, drums en de rauwe, cleane vocalen intrigeren. Psychonaut is er eentje die de grenzen opzoekt. Wat een intensiteit , wat een band.
Een nostalgische trip naar de jaren ’90 kregen we met Therapy? (*****) , maar ze boden meer dan dit . De spraakzame frontman Andy Cairns, de verbluffende muzikale omlijsting en hun herkenbaar materiaal waaronder het onvermijdelijke ‘Stories’ tot ‘Nowhere’ klinkt verre van gedateerd. Met een dosis humor, zelfrelativering, pakkende anekdotes, uppercuts van nummers en hun gekende kleppers als ‘Die Laughing’, ‘Knives’, “Diane”, overtuigden ze speels en ongedwongen. Een leuk , ontspannend rock feestje dus op Rock Herk. Nostalgie en Emotie vonden elkaar hier moeiteloos. De kers op de taart volgt met de Judas Priest cover ‘Breaking the law’. Prachtig!
Yard Act (****) is een interessant alternatief bandje, die net als op Rock Werchter hier het publiek inpalmde. Wat een energieboosts bezorgden ze ons hier ook . Lees gerust de review
Rock Werchter 2024 – Vier dagen muziekbeleving – Meer dan Goed – Op naar Goud! (musiczine.net)
Eén van de topacts die de organisatie kon strikken was The Afghan Whigs (***1/2) die behoort tot die rits bands die ooit zorgden voor een memorabele Pukkelpop in 1994. Ondertussen hebben we de band rond Greg Dulli al enkele keren live gezien. Sommige concerten waren ronduit memorabel, andere beetje futloos. Dulli had wat last van een pijnlijke knie en speelde een deel van zijn set zittend op een klapstoel. Zijn indringende , lichthese, warme stem en het uitmuntende gitaarwerk leden hieronder niet.
Puur muzikaal en vocaal was dit af, door de aanstekelijke adrenalinestoten en hun bekoorlijke herkenbare sound en songs als ‘What jail is like’, ‘Algiers’, ‘Toy Automatic’ en ‘Going to town’. En toch was er ‘iets’ tekort … ze kwamen nogal onderhouden, cool over , waardoor het wat spontaniteit, speelsheid miste. En er spijtig genoeg geen bis werd aan gebreid …
The Afghan Whigs gaven een zeer mooi concert weg, een nostalgietrip zondermeer , maar ook niet meer dan dat.
We sloten de avond af in de Club met Brutus (*****) die na middernacht bewezen dat ze zijn uitgegroeid tot één van de absolute toppers binnen de metal/rock. Het bandje dat we ooit ergens in een verloren hoekje zagen optreden, is duidelijk volwassen geworden. Ze wisten meteen het publiek bij de leest te houden. Intensiteit en opwinding. En uiteraard was er die heldere, verbluffende stem van Stefanie Mannaerts in combinatie met haar oorverdovende drumwerk. maar Brutus is meer dan dat … een geoliede machine van drie muzikanten, die elkaar perfect aanvoelen om als een pletwals tekeer te gaan, en de modder uit de schoenen te stampen.
Brutus is een wereldband geworden. Een knallend optreden die met brio deze twee dagen besloot, een muzikaal vat boordevol contrasten!
Neem gerust een kijkje naar de pics @Romain Ballez
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6532-rock-herk-2024.html
Organisatie: Rock Herk
Cactusfestival 2024 – van 12 t-m 14 juli 2024 - Sfeer, gezelligheid en … goede muziek, aangename sets!
Cactusfestival 2024
Minnewaterpark
Brugge
2024-07-12 t-m 2024-07-14
Talitha Delaere, Stan Vanhecke en Astrid De Maertelaere
Het feeërieke Minnewaterpark in Brugge is waar we traditiegetrouw vertoeven in juli, dit keer voor een volledig uitverkochte 41e editie van Cactusfestival met 30000 bezoekers. De tickets gingen razendsnel de deur uit, geen kaartjes voor de twijfelaars deze keer. En met zo’n line up lijkt ons dat volledig terecht.
vrijdag 12 juli 2024
Het heilige podium als eerste betreden, die eer ging naar Kids With Buns. We kennen de meiden vooral van hun deelname aan Humo’s Rock Rally en hun overwinning in De Nieuwe Lichting 2021. Hun single ‘Bad Grades’ domineerde ook een hele tijd de playlist van Studio Brussel en haalde nummer één in de Afrekening. Een uitverkochte AB met hun eerste album out of place was een logisch en terecht vervolg. Marie (met bun) en Amber (zonder bun) zijn met hun indiepop niet meer weg te denken van de podia deze zomer. Het duo bracht zelfs het eerste streepje zon mee na een dag vol regendouches. De ietwat hakkelende bindteksten tussen de nummers door was volgens ons alleen maar het bewijs dat ze erg onder de indruk waren van het West-Vlaamse publiek. En wanneer ze hun vrolijke deuntje ‘Bathroom Floor’ inzetten, gingen ook de hemelsluizen opnieuw open en vielen de eerste druppels uit de lucht. Het had niet beter kunnen passen bij de trieste tekst die verborgen zit achter het dansbaar deuntje.
Na het meidenduo was het aan de broertjes Coorevits van Compact Disk Dummies. Lennert werd net papa maar van de slapeloze nachten was niets merkbaar, met bakken energie en heel veel goesting bestegen ze het podium in Brugge. Het was voor de West-Vlamingen dan ook bijna een thuismatch. ‘There’s No Sex Without You’ deed het kwik meteen 5 graden stijgen, de bijhorende danspasjes deden er nog een paar graden bij. De regenbui tijdens ‘Cry For Me’ deed ons weer wat afkoelen, waarbij Lennert meteen verkondigde “geweldig dat jullie al een beetje nat zijn”. De combi van dansbare tunes, een portie ADHD en een publiek met goesting leverde een geweldig optreden op met veel interactie. Tijdens ‘Holy Love’ zwierde de frontman al rond een paal van de PA stand en ‘I Remember’ onderwierp de planché op het middenplein aan een eerste stevigheidstest. De broers organiseerden de eerste sit down en eerste crowdsurf tijdens hun uur durende performance. Afsluiten deden we met nog een extra West-Vlaming op het podium. Brihang bracht samen met de broertjes hun ‘I Remember/Steentje’ mashup.
Klein puntje van kritiek, de zang van Lennert was niet altijd loepzuiver, maar wegens het overmatig enthousiasme willen we dit gerust door de vingers zien. Eén ding was zeker, ondanks de matige weersvoorspellingen hadden we het intussen lekker warm.
Daarna volgden de enige Noorderburen die op vrijdag het podium mochten betreden. Opnieuw uitgenodigd na het overweldigende succes van twee jaar geleden lagen de verwachtingen meteen hoog voor Willie Wartaal en zijn kompanen van De Jeugd Van Tegenwoordig. En zo gaat dat met hoge verwachtingen, deze kunnen niet altijd ingelost worden. De jeugd had er weinig zin in, zelfs met hitjes als ‘Tante Lien’ en ‘Manon’ kwam de set niet op gang. Bij ‘Watskeburt?!’ hoopten we dat de boel toch even ging loskomen, maar door een (te) lange uitloper van het nummer was de energie weer snel verdwenen. We kregen een flauwe moshpit, flauwe zang en een algeheel pover optreden. We misten energie en ‘Get Spanish’ op de setlist. Bij ‘Sterrenstof’ hoopten we dat de jongens van Bazart de boel nog wat mee gingen komen opvrolijken, maar ook deze poging was tevergeefs. Misschien focussen de Nederlanders bij hun volgende passage best iets meer op hun prestatie op het podium in plaats van op hun drankvoorraad achter de DJ booth.
Gelukkig waren we snel over de povere show heen wanneer de volgende West-Vlaming het podium betrad. Een week eerder stond Brihang voor het eerst op de mainstage van Rock Werchter met een knappe show die uitsluitend positieve kritieken ontving. De eer was dus voor ons dat de Knokkenaar met zijn stelling ook het podium in Brugge wilde bestijgen. Openen deed Boudy Verleye met ‘Accepteren’, waarin de heel schattige vraag kwam van zijn oudste kindje ‘Hallo Cactusfestival, gaat alles goed?’, we smolten meteen. Met ‘Alles Loopt Anders’ werd al ons oud liefdesverdriet weer opengehaald en daarna mochten we ook nog samen een ‘Berg’ opklimmen in het Minnewaterpark.
Brihang nam ons mee, naar een ‘Telefoontje’ met slecht nieuws op vakantie, naar de ‘Rommel’ in zijn huis en hoofd, naar de ‘Kleine Dagen’ die zo belangrijk zijn. En wij volgden gedwee mee met zijn zeemzoete stem en de zware beats. Zelfs bij de bindteksten over de gewone esdoorn hingen we aan Verleye zijn lippen. Meezinger ‘Steentje’ en de gezamenlijke aiaiai waren hoorbaar tot ver buiten de provinciegrenzen. Eindigen deden we met ‘Cut op de set’, al wilden we dat deze set nooit tot een einde kwam.
De eerste concertdag werd afgesloten met headliner Bazart. Het trio koos voor een eerder rustige festivalzomer, voor Cactusfestival maakten ze met plezier een uitzondering. Het festival heeft een speciaal plekje in hun hart, ze waren een tiental jaar geleden namelijk zelf nog gewoon bezoeker in het Minnewaterpark. Frontman Mathieu Terryn noemde het zelfs het beste festival van België. We spreken hem niet tegen, we zouden niet durven.
Het begon allemaal met ‘Goud’ maar ondertussen zijn er al heel wat kleppers te vinden in het oeuvre van de best geklede Nederlandstalige band. Samenwerkingen met Pommelien Thijs, Eefje de Visser en Guusje passeerden allemaal op vrijdagavond, hits die de jongens ook aardig solo stand lieten houden. We misten soms wat verbinding tussen de verschillende songs, maar met een setlist vol hits kunnen we dat Terryn en co makkelijk vergeven. Het laatste beetje energie werd ingezet om te dansen op ‘Grip (Omarm Me)’ en monsterhit ‘Goud’.
Afsluiten deden de kameraden met ‘Denk Maar Niet Aan Morgen’. We nemen het advies alvast ter harte als we richting de bar gaan voor het laatste biertje van deze eerste succesvolle festivaldag.
zaterdag 13 juli 2024
De tweede festivaldag werd opgestart door de meiden van Bluai, die de donkere regenwolken en de katers hielpen verjagen. Ondanks hun vroege programmatie, kwam er veel volk vroeg afgezakt om de groep aan het werk te zien. Na het winnen van zowel Humo’s Rock Rally als de Nieuwe Lichting lagen de verwachtingen zeer hoog, al kan hun prestatie van vorige week op Rock Werchter er ook voor iets tussen zitten. Daar mochten de dames ook de mainstage openen op zondag. Wie veel verhalen en bindteksten verwachtte kwam tevergeefs, wie prachtige meerstemmige songs wou kreeg waar voor z’n geld. Hun nummer ‘Dime Store’ omschreven ze zelf als hun eerste holy shit momentje als het op de radio werd gespeeld. We denken dat er nog vele soortgelijke momenten zullen volgen na hun bedwelmende prestatie op Cactusfestival. Hoogtepunten waren ‘My Kinda Woman’ waarbij er collectief werd meegeklapt. Al verkondigden ze zelf al blij te zijn als ze niet op hun gezicht waren gegaan. Eindigen deden we met ‘In Over My Head’, drie blondjes, drie gitaren, drie engelenstemmen. De lat werd gelegd.
Je spreekt het uit als [ɐ͂w̃] maar ÃO bracht enkel kreten van verlossing. De Portugees/Engelse band uit eigen land met Brenda Corijn aan de microfoon betoverde ons vanaf noot één. Zwoele deuntjes, mooie gitaarlijnen en een indrukwekkende percussie op alles wat drumbaar is, we gaan ons niet excuseren voor ons heupgezwaai. Op het prachtige ‘More’ deden zelfs de stijfste heupen een poging om mee te bewegen. Corijn heeft Mozambikaans-Portugese roots die duidelijk de sound van de band beïnvloeden, haar hoge noten gecombineerd met enkele zwaardere beats zorgden voor een prachtige mix. Het kippenvelmomentje mag ook aan de frontvrouw worden toegeschreven. Na het optreden ging ze richting Portugal voor de huwelijksverjaardag van haar ouders. Of we even wilden meewerken aan het filmpje? Uiteraard! En plots scandeert een volledig publiek ‘Parabéns’, een mooier cadeau dan deze felicitaties kan een dochter voor haar ouders niet wensen. Volledig onder de indruk werden we achtergelaten, de ene met losgemaakte heupen, de ander met toch een beetje [ɐ͂w̃].
Omwille van ziekte van één van de groepsleden moest Beak> zaterdag last minute afhaken voor het festival. Ze werden vervangen door The Murder Capital. We kunnen ons inbeelden dat hun Belgische fanbase treurde, gezien alle tickets voor zaterdag al weken de deur uit waren. De postpunkers werden muzikaal beïnvloed door Idles en Shame, die laatste mochten we vorig jaar nog leren kennen op Cactusfestival. De Ieren verzorgden recent het voorprogramma van Pearl Jam en stonden vorig jaar nog op Coachella en Glastonbury. Zanger James McGovern had zich voor de gelegenheid een zebrakapsel aangemeten. Om het met de woorden van het meisje naast me te zeggen, "die wil ik liever niet tegenkomen in een donker steegje". De jongens staan met de nodige arrogantie op het podium, maar brachten een brave strakke set, toch iets minder punk dan we hadden verwacht, evenals die tamboerijn. Dat de frontzanger naast zijn sterallures ook een prachtige stem heeft werd bewezen tijdens ‘Gigi’s Recovery’. De set afsluiten deden we met ‘Don't Cling To Life’ dat letterlijk eindigde met een mic drop.
Uitblazen na de moshpits mocht met Whispering Sons. Opnieuw een band die, je raadt het nooit, gelanceerd werd na een overwinning in Humo’s Rock Rally. De Limburgers staan gekend voor hun stevige live reputatie. Openen deden ze met ‘Balm (After Violence)’ en ‘Standstill’, twee nummers van hun recent verschenen plaat The Great Calm. De nieuwste plaat bepaalde een groot deel van de setlist, waarbij ‘Walking, Flying’ en ‘The Talker’ de uitblinkers waren. Bij ‘Cold City’ kon je een speld horen vallen, Fenne Kuppens liet het publiek uit haar hand eten, we konden geen weerstand bieden en konden enkel meegaan in deze fluisterende betovering. Wat een stem én wat een outfit. We kunnen bijna niet geloven dat dit Belgisch is.
Het Zesde Metaal speelde bijna een thuismatch in Brugge, de West-Vlamingen waren vanaf minuut één in hun nopjes. De immer charmante Wannes Capelle was tevreden met z’n publiek, ‘amai, we zijn nog maar begonnen’, het gelijknamige nummer was meteen gepast. Dat Wantje de grootste fan is van Willem Vermandere is geen geheim, er durft dan ook wel eens een cover in de setlist sluipen. Deze keer was dit ‘Bange Blankeman’, gevolgd door het prachtige ‘Ploegsteert’. Een ‘Dag Zonder Schoenen’ resulteerde in vuile sokken, gezien traditiegetrouw een hoop schoenen in de lucht werden gestopt. Gelukkig blies de wind de geurtjes de andere richting uit. ‘Na De Wuppe’ was het mooie meezingmomentje waar we allemaal op hoopten, terwijl de zon achter de bomen verdween. Nog een laatste keer kippenvel wanneer ‘Boze Wolven’ van Gorki werd gecoverd in een sample van ‘Where Is My Mind’ van Pixies. Een eerbetoon aan Tom Pintens, die vorig jaar de strijd tegen kanker verloor. Hij zou ongetwijfeld trots zijn geweest op deze passage van zijn poulains.
Wannes Capelle grapte, “in 2020 stonden we nog na Patti Smith geprogrammeerd, maar die is intussen beroemd geworden”. De 77-jarige legende was natuurlijk de ware reden dat velen op zaterdag kwamen afgezakt naar het Minnewaterpark. Na vorig jaar zijn we toch wat twijfelachtig bij levende legendes, toen Kim Gordon beter was thuisgebleven. Patti kwam op in jeans, sneakers en een oversized shirt, zwaaide ons als een lief omaatje tegemoet en zette ‘Summer Cannibals’ in. Het begin van een mooi stukje muziekgeschiedenis. Daarna volgde ‘Ghost Dance’. Na een ode aan de gewone esdoorn van Brihang gisteren, vond Patti (mogen we al Patti zeggen?) de bomen ook een heel interessant deel van het publiek, ‘I think they are having a good time’ vermeldde ze. Wij ook, Patti, wij ook.
Er passeerden een resem eerbetonen, eentje aan Bob Dylan, eentje aan Johnny Cash en eentje aan de broertjes Van Eyck, ook Brugge bracht inspiratie. Smith coverde het wondermooie ‘Summertime Sadness’ van Lana Del Rey voor haar man Fred, met zoonlief op de gitaar. ‘Because The Night’ kon natuurlijk niet ontbreken in de setlist, volgens mij kregen zelfs de bomen kippenvel van dit nummer. Eindigen deden we met ‘About A Boy’ en een eerbetoon aan Kurt Cobain met ‘Smells Like Teen Spirit’ gebracht als een soort mars. Iedereen marcheerde gewillig mee. Eerlijk is eerlijk, enkel legendes mogen andere legendes coveren. Wij schreeuwden nog de longen uit ons lijf met ‘People Have The Power’ en dan verdween ze, met evenveel gezwaai als ze was gekomen. De legende met het lange grijze haar liet ons verdwaasd en voldaan achter. Zoals Kirsten Lemaire het vooraf aankondigde, “er is altijd een voor en er is altijd een na”, deze performance zal niemand ooit vergeten.
Maarten Devoldere deed het waarschijnlijk in zijn broek om na Patti Smith met z’n solo project Warhaus op het podium te verschijnen. Het was een beetje merkbaar, want de set kwam maar traag op gang, opener ‘Control’ gevolgd door ‘Desire’ had maar weinig effect. Vanaf ‘Popcorn’ kwam er eindelijk wat tempo in en ‘Machinery’ gebracht onder begeleiding van een draaiorgel klopte het laatste stof van de performance. Vanaf ‘Best I Ever Had’ waren we vertrokken op een drafje met een climax op ‘Love’s a Stranger’ dat perfect een Balthazar nummer had kunnen zijn. Maarten haalde zijn beste moves en schoonste huppeltjes boven, de muzikanten (waaronder de zeer getalenteerde Jasper Maekelberg) gaven intussen van jetje op alle blaasinstrumenten die ze konden vinden. Een trotse mama en papa in het publiek wanneer Devoldere bij ‘Open Window’ zijn kopstem nog een laatste keer bovenhaalde.
Warhaus was als een diesel gestart maar op de hoogste versnelling geëindigd.
Deze succesvolle en zeer gevarieerde festivaldag afsluiten deden we met Brittany Howard, je weet wel, die van Alabama Shakes die het nu zonder de Shakes doet. Solo brengt Howard een mix tussen soul, R&B en jazz. Met maar liefst 8 muzikanten op het podium weten we niet altijd waar eerst gekeken. Helaas valt ons oog maar zelden op Howard zelf, het intussen uitgedunde publiek kon ook moeilijk de aandacht bewaren. We bleven hopen tot het einde dat Brugge uit zijn voegen ging barsten, want twijfel niet, Howard heeft een klok van een stem. Maar we bleven toch wat op onze honger zitten, een gemiddelde performance die toch wat power miste. Al lieten we het niet aan ons hart komen, morgen is een nieuwe festivaldag.
zondag 14 juli 2024
Oef! De bottines mochten uit. De afsluitende dag van het Cactusfestival was in een mum uitverkocht toen bekend werd dat ‘The War on Drugs’ zou komen. Maar naast de Amerikaanse indierockband kwam ook de zon even gedag zeggen. De mix zorgde voor een gezapige zondagse sfeer met een apotheose van formaat.
Toch werden de Bruggelingen rond de noen al even brutaal door elkaar geschud. Het razende Demob Happy schonk de vroege vogels een ferme show en liet het gebrek aan toeschouwers niet aan hun hart komen. De drie cheeky geordies houden van riffs die blinken in hun vel en een beetje glamour rock’n roll. ‘Sweet and Sour America’ werd met een vettige knipoog opgedragen aan Donald Trump en klonk ruig melodieus. ‘Autoportrait’ had dan weer een heel coole intro, uiteraard begeleid met tonnen swag van de frontman, Matthew Marcantonio. De band gaat gepaard met een sausje seventies en er worden ook invloeden van Sgt. Pepper van The Beatles toegeschreven. Dat zal allemaal wel, maar van dat laatste vonden wij de connectie nogal vergezocht. Queens of the Stone Age klonk alleszins dichterbij. Ook het anti-alles sfeertje paste bij de vibe. Afsluiten deed de band met ‘Be Your Man’ van album ‘Holy Doom’. Het bekendste nummer van de groep was jammer genoeg een beetje all over the place, al zal het ongetwijfeld allemaal de bedoeling zijn geweest.
Waxahatchee lokte nauwelijks meer publiek naar het Minnewaterpark. Katie Crutchfield speelde vooral songs van haar laatste twee uitstekende platen. Tegelijkertijd bleek het daardoor te vaak te veel van hetzelfde om echt te blijven boeien. De rustige indie/americana van de band kon bekoren met ‘Right Back To It’ en ‘Fire’, maar het was vooral fijn als achtergrondmuziek om in de sfeer te komen. Geen opgezweept publiek, geen nieuwsgierigheid bij de binnenkomers en geen echte uitschieters. Het is muziek van de singer-songwriter, gebracht door een naar wat ons een iets te uitgebreide band leek. Crutchfield is wel een echte pro, want qua zangtalent en technisch vernuft zat dit top in elkaar.
Ondertussen stroomde het park vol voor wat ongetwijfeld meer als bekend aanvoelde voor de Bruggelingen. Admiral Freebee ontgoochelde niet. Niet alleen trokken ze hun blik aan hits open met ‘Einstein Brain’, ‘Rags 'n' Run’, ‘Oh Darkness’ en nog vele andere, ze brachten ook wat old school rock ‘n’ roll met stevige gitaarsolo’s en een schreeuwende Tom Van Laere. Af en toe hield de band eens halt met een nummer als ‘Nothing Else To Do’, waarbij Van Laere zich van zijn zachte kant toonde. Bij ‘Always On The Run’ mochten we genieten van een heerlijke solo op synthesizer. Ironisch getimed was ook het vliegtuig met Vlaams Belang-banner die overvloog tijdens ‘Get Out of Town’. Gemonkel steeg vanuit het publiek, we veronderstellen dat de band er voor niets tussen zat.
De set van Admiral Freebee had niet al te veel verrassingen in petto, maar soms heb je gewoon zin in een klassieker. Tom Van Laere en de zijnen bezorgden net wat het publiek nodig had.
Een stem als een klok en een stijl om jaloers op te zijn. Zo stelde Anna Calvi zich voor aan het Brugse publiek. Virtuoos en passioneel voor de ene, compromisloos en uitdagend voor de andere. Niet de meest toegankelijke show dus, waardoor het aanvoelde als terug bij af. De aanhoorders reageerden eerder mak, iets wat een jammerlijke rode draad zou worden deze festivaldag. Al vuurde Calvi genoeg op ons af om blij van te worden. Enkele prangende gitaarsolo’s en wat Oosterse invloeden tijdens ‘Love Won’t Be Leaving’ verrasten. De lange intro van ‘I’ll Be Your Man’ was grimmig en gaf je het gevoel in het Birmingham van Tommy en zijn Peaky Blinders te vertoeven. Het hoeft dus niet te verbazen dat Calvi de score van seizoen 5 & 6 mocht verzorgen. Voor de rest lijkt de vocaal ijzersterke frontvrouw geen zieltjes te hebben gewonnen op Cactus.
Zo kwam het dat J. Bernardt opnieuw wat leven in de brouwerij moest proberen brengen. Het nevenproject van Jinte Deprez slaagde daar ook wel in. Met ‘Contigo’ als kersverse langspeler in de set verwerkt, kregen we ook de nodige tristesse in onze bak geslingerd. Al ging dat gepaard met een poppy, funky en groovy saus. ‘Don’t Get Me Wrong’ swingt bijvoorbeeld over de moeilijke communicatie in een relatie die spaak loopt. ‘Mayday Call’ klonk dan weer zeer orkestraal en groot, waarbij Deprez met een drumstick losging op zijn gitaar tijdens de outro. De show must go on. Bij ‘Left Bathroom Sink’ ging het energielevel even naar beneden, om daarna op te bouwen. Ook ‘Matter of Time’ groeit steeds aan na een aanzet met strijker en zachte stem. Tijdens de hit ‘Wicked Streets’ toonde de frontman wat een stem hij heeft. Lang uitgesponnen kreeg hij iedereen mee, vooraleer J. Bernardt ons verliet met een ‘Last Waltz’.
Unknown Mortal Orchestra – what's in a name – luidde vooral de hongerige magen in, want jammer genoeg betekende onbekend ook vooral het beminnen van de vele eetkraampjes verderop. Meer plaats voor de echte fans om zwierig mee te bewegen met de Nieuw-Zeelanders dus, die een staaltje gaven van hun sterke plaat, ‘II’. Voor de rest bleef de band in trippy sferen met ‘Hunnybee’ en ‘Multi-Love’. Veel deuntjes, zeer melodieus. Zacht en elegant, zo presenteerden ze zich. Erg toegankelijk is de muziek alweer niet, en op dat vlak deed het wat denken aan Waxahatchee en Anna Calvi. Met een erg specifieke Cat Power sings Dylan 66 set daaropvolgend leek het wat te veel van dattum. Afsluiter ‘Can’t Keep Checking My Phone’ maakte daarin wel wat goed, we waanden ons ook in een soort luchtige crimi sfeer bij het nummer. Laat het maar ons geheimpje zijn, beste kiwi’s!
Voor de fans van Dylan was het daarna smullen geblazen. Voor de rest: not so much. Cat Power zong in de Royal Albert Hall in Londen een integrale set van Dylan van toen hij daar speelde in 1966. Ze kreeg wat minder tijd op Cactus dan in Londen, waardoor ‘Visions of Johanna’ en ‘Desolation Row’ sneuvelden. Deze twee songs zaten normaal gezien in het zeer ingetogen akoestische eerste deel van de set. De stem van Cat Power is krachtig en kreeg iedereen stil. Of hoorden we daar in de verte toch een knorretje bij het wakker schrikken, toen ze overschakelden van enkel piano en stem naar de elektrische instrumenten?
Daarna zorgde Cat Power nog voor enkele prachtige versies van ‘Tell Me, Momma’ en ‘I Don’t Believe You’. Tegelijkertijd was dit het ideale moment voor de muzikanten om te shinen met enkele topsolo’s. We genoten ook van ‘One Too Many Mornings’ en bij ‘Leopard-Skin Pill-Box Hat’ hoorden we duidelijk de country en Elvis invloeden. ‘Like a Rolling Stone’ sloot een geslaagd concert af, al bleef de honger naar de échte headliner van de avond groot.
The War On Drugs zorgde voor een overvol Minnewaterpark. Al liet het echte ontploffingsgevaar nog even op zich wachten tijdens ‘Pain’ en ‘Baby Missiles’. Waarschijnlijk zijn we bij hen te veel gewend geraakt. ‘An Ocean in Between the Waves’ was een eerste herkenningspunt voor velen. ‘I Don’t Wanna Wait’ volgde kwiek. De sferische indierock van de Amerikaanse band bouwde telkens op, én klonk vaak net dat tikje anders dan op de plaat. Met af en toe een schreeuw van Adam Granduciel voor wat extra cachet was het publiek eindelijk helemaal mee met wat er op het podium aan het gebeuren was. ‘Harmonia’s Dream’ bracht een unieke elektronische intro met bijbehorend lichtspektakel. ‘Red Eyes’ verhoogde het tempo alleen nog maar, en werd gecombineerd met het symfonische ‘Strangest Thing’ inclusief ronkende gitaarsolo.
Frivoliteit alom toen we met ‘Love Is a Long Road’ plots een cover van Tom Petty te horen kregen. Oerend hard ging de band naar de apotheose. Ze vuurden een drietrapsraket af met ‘Under the Pressure’, ‘I Don’t Live Here Anymore’ en ‘Thinking of a Place’. Tijdens die tweede song leerden we alle bandleden kennen, en zat het ritme anders dan we gewend zijn. Fijn als de act weet te verrassen en je de adem beneemt. Want dat was exact wat The War on Drugs deed. Ze overtroffen de al hoge verwachtingen en wisten er een couche op te leggen die het meer dan de moeite waard maakte om er live bij te zijn.
Zo werd Cactus in stijl afgesloten met een fantastische headliner. Het struikelblok? Dat het publiek duidelijk voor hen kwam, en dat het enthousiasme voor Waxahatchee, Anna Calvi, Unknown Mortal Orchestra en misschien zelfs Cat Power daar wat onder heeft geleden.
Toch was deze laatste dag er één vol aangename sets, een gezellige sfeer en een afsluiter die ons van de sokken blies.
Neem gerust een kijkje naar de pics @Astrid De Maertelaere
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6491-cactusfestival-2024.html?Itemid=0
Organisatie: Cactus Club, Brugge (Cactusfestival)
Gent Jazz 2024 met Rodrigo Y Gabriela – Reis rond de wereld in één dag!
Gent Jazz 2024
Bijlokesite
Gent
2024-07-14
Erik Vandamme
Iedereen kent de roman ‘De reis om de wereld in 80 dagen’ van Jules Verne wel. Deze werd vele keren verfilmd. De organisatie van Gent Jazz deed op zondag 14 juli nog beter, ze boden een reis rond de wereld in één dag aan. We vertoeven in Cuba, zochten de warme Latijns-Amerikaanse oorden op en eindigen in Mexico met het geweldige duo Rodrigo Y Gabriela.
We starten echter de dag gewoon in eigen land met Zap Mama (****) Hoewel je bij dit collectief niet voorbij kan aan de Afrikaanse invloeden, is het, na het overlijden van haar moeder in 2011, heel lang stil geweest rond Marie Daulne en haar Zap Mama. Er komen op Gent Jazz heel wat emoties naar boven van pijn, verlies en verdriet. Maar vooral wil ze hét leven vieren samen met alle fans om haar heen. We draaien dan ook meerdere rondjes rond de aardbol met Zap Mama . Met de vuist in de lucht of uitbundig een dansjes uitvoeren, het kan allemaal. ‘Haar’ Zap Mama , maar eentje waarbij Marie Daulne zich verdomd goed laat omringen door muzikanten en achtergrondzangeressen, die haar perfect aanvullen in de aanstekelijke set. Dat mag ook in de verf worden gezet. Het was een vrij zonnige en warme zondag, én Zap Mama deed de temperatuur haast naar een kookpunt stijgen. Kortom: De wereld voelde dankzij Zap Mama een beetje beter aan… Ze kunnen het na al die jaren dus nog steeds!
We zetten onze wereldreis verder en belanden in Brussel met het gezelschap Nicolas Mortelmans Quartet (*****) die met zijn debuut ‘MĀYĀ’ ,uit bij WERF Records, zijn liefde voor het instrument Sitar in de kijker wil zetten. Hij zocht en vond daarvoor voldoende gelijkgestemde muzikanten. Live zorgt het dus wel degelijk voor een reis naar het verre India. Er hangt de gehele set een bevreemdend mooie sfeer, die mensen aanzet zich neer te zetten en te luisteren. In de Garden Stage werden sommige acts geconfronteerd door overdadig geroezemoes. Maar bij Nicolas Mortmans Quartet bleef het opvallend stil. Ook bij de wat intiemere momenten. En dat is een zeer sterke prestatie. De hypnotiserende Sitar , tabla en Tanpura klanken werden trouwens gecombineerd met gewoon Elektrische gitaar. Wat op zijn beurt zorgde voor een milde botsing tussen Indiaanse cultuur en Westerse Cultuur. En dat maakt dit gezelschap zo een unieke parel om te koesteren.
Uniek in zijn kunnen is eveneens de legendarische Cubaanse zanger, gitarist en songwriter Eliades Ochoa (****) De kranige zeventiger werd wereldwijd bekend als één van de oorspronkelijke leden van Buena Vista Social Club maar staat ook solo zijn mannetje. Samen met zijn kompanen brengt hij een gezapige set boordevol verwijzingen naar Cuba, hoe kan het anders. En ook brengt hij enkele songs die verwijzen naar die tijd met Buena Vista Social Club, wat zorgt voor herkenningsapplaus en dansende mensen. Want op deze opzwepende muziek is stilstaan echt onmogelijk. Ritmische gitaar riffs, warme vocals en verbluffend drums doen het aanvoelen als een reis naar dat verre Cuba. Een uur lang even de warme oorden opzoeken , en genieten dan maar! Prachtige totaalbeleving die je in onze contreien niet elke dag tegen komt, deze Cubaanse warme gloedgolf.
Susobrino (****) , geboren in Bolivia, gevestigd in Brussel, is een multi-instrumentalist die van vele markten thuis is. De typische Latijns-Amerikaanse ritmes verweeft hij zonder probleem met de Westerse cultuur, ook hij troont ons mee op een reis rond de wereld. Op een zeer harmonieuze wijze. Bovendien biedt hij ons een kleurrijk palet aan. Intimiteit, opzwepende klanken, filmische sounds of harmonieuze tussen stukken; het zit er allemaal in verweven. Hoewel daarbij vooral de percussie de bovenhand neemt, gaat het puur instrumentaal ook zoveel kanten uit. Heel indrukwekkend dat de man, helemaal op zijn eentje, je niet alleen het gevoel geeft dat er een complete band op het podium staat. Hij biedt je een wereldreis aan naar alle hoeken van de aarde, op een klein uurtje tijd… En in alle kleuren van de regenboog …
Bij de uit Cuba afkomstige formatie Cimafunk (*****) draait het de gehele tijd rond dansen, dansen en dansen. In de biografie staat te lezen ‘’ Cimafunk vertrekt van Cubaanse ritmes en tradities, voegt er Afro-Amerikaanse flavours aan toe en komt zo tot een moderne versie van funk.’’
In sommige contreien wordt hij vergeleken met James Brown. En dat is niet zo ver gezocht eigenlijk. Diezelfde energie straalt de man zeker uit. Het resulteert dan ook in een waar feestje in de tent. Niet alleen is er de bewegelijke, charismatische frontman. Hij laat zich verdomd goed begeleiden. Zo waren we diep onder de indruk van de blazerssessie die met koperklankentapijtjes de oorschelpen doen trillen, en meteen ook op de heupspieren inwerken. Hoewel Cimafunk wat de neiging heeft steeds in datzelfde potje te roeren, het stoorde door de overdosis energiebommetjes die op je afkomen totaal niet.
Op het einde van deze wervelende set mochten mensen uit het publiek op het podium komen meedansen, wat zorgde voor een apotheose. Een Cubaanse wervelstorm, met een aanstekelijke Funky tune, zo kunnen we dit verbluffende optreden van Cimafunk nog het best omschrijven.
We gingen de rust opzoeken in de Garden Stage met Azmari (****) die bedwelmende klanken weten te verbinden met groovy jazz partijen en daardoor de innerlijke rust doet wederkeren. Zonder je in slaap te wiegen echter. Lekker heupwiegen doe je dan weer wel doordat het gezelschap ook opzwepende klanken weet te verbinden aan dat melodieuze kantje. Deze Brusselse formatie zorgt voor een terugkeer naar de pure jazz maar biedt je ook nog een lekker dub sfeertje aan. Wat hen toch vrij uniek maakt. Een fijne kennismaking , die smaakt naar meer..
Maar wij waren dus naar Gent Jazz afgezakt voor het Mexicaanse duo Rodrigo Y Gabriela (*****). Hun optreden op Pukkelpop 2007 staat nog steeds in ons geheugen gegrift, en dat is gezien het grote aantal concerten en festivals dat we jaarlijks bezoeken toch opmerkelijk. Er werd ook wat nieuw werk voorgesteld, en ook grossiert het duo doorheen hun laatst uitgebrachte plaat. Of halen enkele kleppers boven. Telkens verbonden met enkele mooie bindteksten, zorgt Rodrigo Y Gabriela er niet voor dat dit resulteert in een routine klus. Dé speelsheid blijft dus overeind. Daarbovenop hoor je subtiel die Mexicaanse invloeden. En dat maakt nu net het plaatje compleet. Van opzwepend naar intiem tot zelfs heel emotioneel beladen riffs passeren negentig minuten lang de revue.
De passie voor gitaar , en alle aspecten daarvan, zorgen voor niet één maar honderden adrenalinestoten. Wat ook opmerkelijk blijft, is hoe deze Rodrigo Y Gabriela puur met twee een compleet gevulde tent in vervoering kunnen krijgen. We zien het weinig bands , zelfs met een volledige line-up om zich heen, hen nadoen. Ze laten hun gitaren (woorden) spreken. Dat deden ze al twintig jaar, dat doen ze dus nog steeds.
Bovendien vult het duo elkaar zo perfect aan, dat het wel lijkt alsof ze als een schakel van een ketting met elkaar zijn verbonden. Waardoor er de gehele tijd magie in de lucht hangt.
De gitaar liefhebber werd door dit duo dan ook meer dan verwend. Een perfecte afsluiter van deze bonte reis rond de wereld, in één dag…
Neem gerust een kijkje naar de pics op de site www.gentjazz.com
Organisatie: Gent Jazz
Rock Zottegem 2024 – zaterdag 13 juli 2024 met Hellmut, Brihang, John Fogerty en Daan - Potige vaderlandse en internationale rock
Rock Zottegem 2024
Bevegemse Vijvers
Zottegem
2024-07-13
Geert Huys
Met 30 jaar op de teller mag Rock Zottegem zich zonder schroom een vaste waarde in het segment van de middelgrote zomerfestivals noemen. Wie last heeft van keuzestress kunnen we gerust stellen, want overlap met het tegelijk lopende Cactusfestival is er eigenlijk nauwelijks. Potige vaderlandse en internationale rock zitten al sinds het prille begin stevig verweven in het DNA van Rock Zottegem, maar omdat risicospreiding nu eenmaal cruciaal is in dit competitieve wereldje krijgen ook pop en beats steeds nadrukkelijker een plaats op de affiche.
Toegegeven, de line-up oogt daardoor soms wat eclectisch. De headliners op vrijdagavond, Joost en Toto, zijn in zowat elk opzicht elkaars tegenpolen, maar in Zottegem werkt die zotte combinatie van ‘upcoming & onstuimig’ en ‘retro & gezapig’ klaarblijkelijk wel.
Probeerden de weergoden op de openingsdag het verjaardagsfeestje aan de Bevegemse Vijvers nog enigszins te vergallen, dan kon het publiek tijdens de tweede festivaldag laarzen en poncho’s met gerust gemoed thuis laten. De aftrap op zaterdag leek overigens wel weggelopen uit een vorige editie van Graspop.
Na de opwarmingsronde door plaatselijke metal helden Ironborn en het nu-metal tribute gezelschap Bizkit Park liep de tent een eerste keer helemaal vol voor Hellmut Lotti Goes Metal (***). Broer en metalhead Johan kan trots zijn: hij bracht destijds immers de hardrock platen binnen ten huize Lotigiers waarmee de crooner carrière van Helmut decennia later een onwaarschijnlijke draai zou nemen. Vergezeld van een erg strakke band borduurde Lotti in Zottegem doodleuk verder op zijn veelbesproken maiden trip in de Metal Dome van Graspop nu een goed jaar geleden. Genre classics als “Poison”, “Smoke On The Water”, “Breaking The Law” en de uit de hand gelopen Radio Willy grap “Run To The Hills” gingen er bij een overwegend 45+ publiek in als gesneden koek, maar dé strafste momenten in de set waren toch diegene waar de Gentenaar knipoogde naar zijn eigen crooner verleden. “Tiritomba” klonk ineens behoorlijk credible dankzij een ferme speedrock injectie, en een bijna onherkenbaar “That’s Alright Mama” verzoende Elvis met Lemmy op de tonen van “Ace Of Spades”. Ook Whitesnake’s “Here I Go Again” kreeg een Hellmut remake; hij puurde er zowaar een hoogstpersoonlijke levensles over emotionele heropstanding uit waardoor dit stroperig gedrocht ineens toch een gans andere lading kreeg.
Kortom, Lotti bewees in Zottegem dat hij een sympathieke lefgozer is die, wie weet, volgend jaar zo maar even met een hip hop plaat op de proppen kan komen.
Terwijl andere vaders van 31 met hun kroost op vakantie trekken schuimt Brihang (***½) deze zomer de festivalpodia af. En of er hierdoor brood op de plank komt: één week na Rock Werchter en daags na het Cactusfestival was de man met de pet alweer te bewonderen in Zottegem. De opdracht was duidelijk maar verre van simpel: hij moest en zou een publiek meekrijgen dat op papier niet echt het zijne is. Brihang hield na de doortocht van Hellmut nog een half gevulde tent over, maar nog belangrijker: hij hield stand! De West-Vlaming speelde een aantal nieuwe troeven uit in vergelijking met een paar jaar geleden toen we hem als the next big thing in een overvolle tent op Pukkelpop zagen debuteren.
Vooreerst heeft de DJ van toen intussen plaats geruimd voor een tweekoppige begeleidingsband. Live drums en synths zorgden voor een voller geluid waardoor de minimale poëzie van Brihang meer wind in zeilen kreeg tot in alle uithoeken van de tent. Ook het bijna iconische trapladdertje van weleer is ingeruild voor een podium vullende modulaire metalen constructie waardoor de rapper letterlijk de hoogtes en laagtes van het leven kan verkennen.
Niet voor niets is “Berg” één van de sterkhouders op zijn vorig jaar verschenen derde plaat ‘Droomvoeding’: ‘Waarom zou ek al m’n tijd aan een berg spenderen/der is nog zoveel van de heuvels te leren’. Als filosoferende woordkunstenaar scheert hij hoge toppen, maar in het échte leven moet ook hij toegeven dat de stap van ‘voldoening’ naar ‘onderscheiding’ soms een (te) grote tol vergt. ‘Hebben jullie al een beetje gerockt?’ vroeg de guitige Brihang met een knipoog naar de grootste gemene deler van het festival. Het mooiste antwoord dat hij kon terugkrijgen was een zachtjes meegefluisterd “Steentje”.
Hoe verdienstelijk of genietbaar de voorgaande acts ook waren, toch werden ze allen moeiteloos overschaduwd qua reputatie, overlevingsdrang en energie door de niets minder dan legendarische John Fogerty (*****). Het gros van die aandacht dankt de kranige Californiër aan de pakweg vijf jaar waar hij als songschrijver, zanger, gitarist én producer de creatieve kracht was achter het in oer-Amerikaanse traditie gewortelde Creedence Clearwater Revival, oftewel CCR.
Aangevuurd door een band met twee Fogerty juniors in de rangen schoot de CCR jukebox met een verschroeiend tempo uit de startblokken in Zottegem. We zijn amper 10 minuten ver in de set, of met “Bad Moon Rising”, “Up Around The Bend” en “Green River” zijn reeds drie onvervalste evergreens de revue gepasseerd. Meteen valt op dat Moeder Natuur behoorlijk mild is geweest voor Fogerty’s rauwe howl, en bovendien kon de ouwe knar al die jaren terugvallen op de goede zorgen van vrouwlief Julie die hij vanavond uitgebreid in de bloemetjes zet. Zij zorgde er immers voor dat de 79-jarige veteraan zich pas vorig jaar kon loswrikken uit het wurgcontract met CCR’s toenmalige platenlabel Fantasy Records. ‘I finally got my songs back, and tonight I’m gonna play every single one of them’ klonk het triomfantelijk, en om dat te vieren -dit is tenslotte zijn ‘Celebration’ tour- liet Fogerty prompt een magnum fles Duvel aanrukken.
Het siert de Amerikaanse veteraan bovendien dat hij naast massaal meegebrulde anthems als “Have You Ever Seen The Rain” ook deep cuts uit de CCR catalogus opviste waaronder de alt.country avant la lettre uppercut “Effigy” en de broeierige swamprock stamper “Keep On Chooglin’”. Met het even simpele als onsterfelijke “Rocking All Over The World” en het door een hitsige sax aangedreven “Proud Mary” serveerde Mr. CCR de match uit met een ace.
En nu we toch volop met superlatieven strooien: onze bucket list is na vanavond één item armer, onze tijdloze live top 10 daarentegen een nieuwkomer rijker.
De uittocht was al goed begonnen toen Daan (****) ruim na middernacht de twijfelachtige eer kreeg om de tweede festivaldag af te sluiten. Zijn azuurblauw maatpak en statige zonnebril om half één ’s nachts herinnerden ons er prompt terug aan: wie live van Daan wil genieten moet er de flamboyante en kitscherige persona bijnemen. In ware Ennio Morricone stijl greep de Leuvenaar meteen onze aandacht vast met de instrumentale opener “Western” wiens verstandshuwelijk tussen banjo en beats de komende jaren wellicht zal uitgroeien tot een nieuwe vaste waarde op de setlist. Ook in zijn begeleidingsband is er, op trouwe drumster Isolde Lasoen na, altijd wel sprake van enige vernieuwingsdrang. Na o.a. Pieter-Jan De Smet, Arno en Triggerfinger heeft nu ook Daan meestergitarist Geoffrey Burton weten te strikken. Burton weet als geen ander platgetreden Belpop classics als “Exes”, “Icon” en “Everglades” opnieuw in te kleuren met avant-gardistische weerhaakjes waardoor ze ineens toch weer verfrissend klinken.
Midden in de set bewees Daan overigens dat hij in principe helemaal geen band nodig heeft. Enkel begeleid door een elektronisch klank- en lichtspektakel zette hij een ronduit imponerende versie neer van “Woods”, naar eigen zeggen één van ’s mans favorieten uit zijn Dead Man Ray periode.
En ja, na zijn passage in ‘Liefde voor Muziek’ hoort ook “Dag Vreemde Man” enigszins onvermijdelijk tot zijn live cover repertoire. Wanneer Daan & co vervolgens dieper gaan putten uit de recentste plaat ‘The Ride’ gaapt er meteen een pijnlijke kloof met de impact van het oude werk. Dat ligt niet aan de drummende nachtegaal Lasoen of de diepe croon van haar broodheer, maar wel aan de nummers zelf die spanning lijken te hebben ingeruild voor meligheid.
Gelukkig is er nog altijd dat bonkende pensioennummer “Housewife”: steeds raak om een set op een euforische noot mee af te sluiten én bovendien verdomd moeilijk uit je systeem te krijgen richting parking.
Zottegem: de meesten onder jullie waren gewoonweg fantastisch!
Organisatie: Rock Zottegem, Zottegem
Gent Jazz 2024 met Birdy en Selah Sue – Een verdwaald pad van Melancholie en Weemoed
Gent Jazz 2024
Bijlokesite
Gent
2024-07-13
Erik Vandamme
Het beloofde een drukke dag te worden op Gent Jazz. Niet alleen waren er publiekstrekker sBirdy en Selah Sue, ook artiesten als Dushime, Lézard en Reinel Bakole stond er heel wat lekkers op het podium van Gent Jazz. We onthouden vooral een verdwaald pad van Melancholie en Weemoed doorheen deze mooie dag.
Het begon al met Dushime (*****) die zoveel power, eerlijkheid en soul in haar stem en uitstraling stopt. Meteen kregen we uppercuts te verwerken. Vorig jaar in de AB op de Sound of Belgian Underground (2022) en op het ontdekkingsfestival Fifty Lab in 2023, deed ze het al voor.
Als openingsact op Gent Jazz intrigeerde ze. Ze is begeleid door een goed op elkaar afgestemde band. De emoties voelen en zien we letterlijk, ze meent oprecht wat ze zingt en zegt. Het komt allemaal vanuit het hart en buikgevoel, ondersteund van haar uiterst breekbare, krachtige stem. Een eerste hoogtepunt. Een muzikale mokerslag. Groeipotentieel ervaarden we hier!
We lieten ons op de Gardenstage meevoeren, een groovy, gedreven klankentapijt door aanstekelijke drums, piano en contrabas door het trio Toon Putteman Trio (****). Toon zit in zijn laatste jaar aan het Koninklijk Conservatorium Antwerpen, zocht en vond, twee muzikanten met een even grote honger tot voorliefde voor jazz, Thibaut Deryckere (piano) en Toon Rumen (contrabas). Op intense, doordachte wijze slaat het trio lekker aan het improviseren. Wat een virtuositeit. Ze etaleren nogal wat speelsheid. Deze drie jonge wolven bewezen op Gent Jazz vooral dat ze uit een bijzonder (jazz) hout gesneden zijn.
Wasia Project (****1/2), het Brits fusion duo William en Olivia Hardy combineren uiteenlopende stijlen als jazz, klassiek en pop muziek alsof het de normaalste zaak van de wereld is. De sound wordt gedragen door een breed gamma van instrumenten en een tweestemmigheid die ons enorm kan bekoren. Soms is het Olivia die met haar soulvolle stem een warme gloed over de menigte doet waaien; we waren ook onder de indruk van het bedwelmende pianospel en de zoete achtergrond zang van broer William. De klik tussen beiden zorgt voor een unieke totaalbeleving en harten breken. De nummers zijn opbouwend, worden krachtig, en voelen filmisch aan. Er heerst uitbundigheid. Het duo werd bijgestaan door een bassist, drummer en twee blazers, een sterke meerwaarde. Een divers magisch concertje dus.
"Serendip Quartet is een band onder leiding van saxofonist Arnaud Guichard. Hun repertoire bestaat uit originele composities geïnspireerd door verhalen die een zeer intiem en uniek universum creëren. Een reis door Spiritual-, Afro-, Free- en hedendaagse jazz", lezen we in de bio. Arnaud liet weten dat ze een langgerekt set zouden spelen, zonder pauzes. We maakten ons opnieuw op voor een gevarieerde, groovy trip doorheen het jazz landschap. Serrendip Quartet (***1/2) overtuigde zondermeer. Er was zelfs een licht experimenteel kantje te horen. Sjiek. aan verbonden. In het eerste deel was men uitermate geboeid, maar de aandacht vasthouden, lukte niet zo goed.
Serrendip Quartet bood een kleurrijke trip vol verrassende wendingen. Wellicht komt zoiets beter over in de intimiteit van een club, en niet zozeer in open lucht ...
De eerste pop diva op het podium van Gent Jazz was Iniko (***1/2). Ze straalde het alvast uit. Iniko combineert allerlei stijlen van disco, soul, R&B tot rock. In haar bindteksten breekt ze een lans voor gelijkheid, tussen man, vrouw ras en stand. En in haar muziek beeldt ze dat subliem uit door je die spiegel voor te houden, en al dansend door het leven de demonen te overwinnen. Ze heeft twee krachtige achtergrond zangeressen, die samen met de drie muzikanten zorgden voor de nodige swung; Iniko deed ons heupwiegen en genieten. Volledig konden we niet opgaan in haar set, het klonk iets te oppervlakkig.
Iniko heeft echter voldoende potentieel om binnen de soulpop door te breken. We duimen.
Wie ons al een paar keer kon overtuigen is Lézard (*****). We zagen de beloftevolle jonge band, die vergelijkingen verdient met een Talking Heads. Zowel op de Rock Rally als op Great Gigs in the Park, Sint-Niklaas speelden ze overtuigend sterk.
Op Gent Jazz slaagden ze erin het publiek te boeien; te doen rechtveren en meedeinen. De vocals en de sound van dit springerig collectief aan jonge talentvolle muzikanten verraste, door aanstekelijke refreinen, gekke bekkentreks en enkele verbluffende danspartijen. Mooi.
De funky style was een toegevoegde waarde. Zij hadden het publiek mee.
De publiekstrekker vanavond was Birdy (*****). Haar vorig jaar uitgebrachte album 'Portraits' is een zoektocht naar haar ware identiteit. In een volgepakt Gent Jazz bewees ze een groots artieste te zijn. De zangeres is al sinds haar twaalfde bezig en heeft haar naam niet gestolen. Als een zingende nachtgaal, aan de piano of met gitaar, zweefde ze over ons heen in een uitnodigend pad van weemoed en melancholie, bijna 90 minuten lang. Iedereen was onder de indruk van Birdy. Wij genoten van die intense, intieme, breekbare magie van deze jonge dame, die wordt geruggesteund door een goed op elkaar ingespeelde band. De poppy pakkende nummers doen je meedrijven, zonder al te zeemzoetig te klinken. Haar zalvende, zachte stem is krachtig genoeg in haar kenmerkende sound. Een daverend applaus volgde steeds en de lichtjes gingen in de lucht. Een zinderende set.
Net na de release van haar debuutalbum 'Healing Exhaustion', werd Reinel Bakole (***1/2) omschreven als dé rijzende ster van de Belgische avant-garde soulscene. We waren benieuwd of ze dat op Garden Stage ook kon waar maken. En inderdaad, we zagen een artieste die ‘soul’ ademde op het podium, zowel in de dansmoves als in de vocals. Reinel Bakole gaf haar muzikanten veel ruimte om in de spotlights te geraken, de saxofonist zorgde zelfs voor een lekker groovy jazz tune. Een aanstekelijke klankentapijt werd uitgespreid, die psychedelisch aanvoelde doorheen avant-garde en soul, met een dosis experiment.
Een ietwat vreemd theatraal totaalbeeld, die haar veelzijdige, avontuurlijke aanpak onderstreepte en grenzen durfde te verleggen.
Een deerlijke nimf Selah Sue (*****) besloot de festivaldag. Hier is geen sprake meer van een bedeesd meisje dat we ooit zagen optreden in de AB. Ze klinkt zelfverzekerd en vol zelfvertrouwen; haar doorleefde, heldere vocals injecteert de emotievolle, pakkende en groovy soulpop. We krijgen een gevoelige, dromerige, zwierige set die de dansspieren aanspreekt. Doorbraak hit "Raggamuffin" en "Together" zaten vroeg in de set. Weemoed en melancholie kregen we iets verderop.
De gevarieerde et boeide zondermeer. De mooie beelden op het scherm deden de rest. Het plaatje was compleet hierdoor.
Ze schakelde voortdurend over van intimiteit naar een meer opzwepende sound. Selah Sue is uitgegroeid tot een echte souldiva die allerhande emoties doet oproepen. Sterk!
Neem gerust een kijkje naar de pics op de site www.gentjazz.com
Organisatie: Gent Jazz
Nederlands 
Français 
