Lokerse Feesten 2023 - DAG 7 - Balthazar - (Voorlopig) afscheid langs de grote poort
Lokerse Feesten 2023
Grote Kaai
Lokeren
2023-08-10
Erik Vandamme
Een rustigere avond qua opkomst hadden we vanavond met Sylvie Kreusch, Wilco en in Club Tsar B en Stijn Plays Prince. Kwalitatief werd afgesloten met Balthazar, een voorlopig afscheid, want hun projecten worden nu even op het voorplan geplaatst. Eindelijk goed weer, deugddoend om deze zevende avond door te komen.
We starten in de Club met Stijn Plays Prince (*****). Stijn is een veelzijdige artiest die we al enkele keren aan het werk hebben gezien. Bij elk project profileert hij zich als een volleerde klankentovenaar. Op eigenzinnige wijze, met alle respect voor wat Prince echt heeft betekend, neemt hij nu de muziek van deze grootmeester onder de loep. De songs worden soms compleet uitgekleed, het bewijst z’n creativiteit. Hij sleurt iedereen mee in dit funky muzikaal verhaal.
Wij hebben het wel voor Sylvie Kreusch (*****). Ze hypnotiseert je telkens met haar muziek, haar stem en de danspasjes die balanceren tussen sensualiteit en een bevreemdende schoonheid. Gekleed in een zwart doorzichtig kleedje, doet ze ook nu weer de harten sneller slaan. Met haar band gaat ze enthousiast en enthousiasmerend te werk. Ze zoekt het publiek voortdurend op en gebruikt haar microfoonstandaard als lustobject. De set spreekt tot de verbeelding, ze voegt er iets mysterieus, bezwerend, apart en uniek aan toe.
Even apart en mysterieus klinkt Tsar B (****) die in de Club een sprookjesachtig en bevreemdend klankentapijt geeft. Muzikaal avontuurlijk door intrigerende, bedwelmende vioolpartijen, cello, keyboard en vocals die een magische versmelting bieden.
Tussen de wulpse dansjes van Sylvie Kreusch, en de opzwepende set van Balthazar was de rootspop van Wilco (****) een beetje zoekende; de band rond Jeff Tweedy kreeg net als Balthazar anderhalf uur. Bezield en vol overgave klonk het ensemble, die het materiaal van boeiende wendingen voorzag. We genoten van de ongedwongen speelsheid, de warme gitaarintensiteit en – virtuositeit, die ergens Bob Dylan doen opborrelen, allemaal in een gezapig sfeertje. Niet makkelijk op een festival als de Lokerse Feesten, natuurlijk komt dit beter tot z’n recht in zaal, maar de organisatie was uitermate blij hen te kunnen strikken. Fijne set.
Setlist: Handshake Drugs // Story to Tell //I Am My Mother //Cruel Country // I Am Trying to Break Your Heart //If I Ever Was a Child //Hummingbird //Misunderstood //Love is everywhere (Beware) //Bird Without a Tail / Base of My Skull //Box Full of Letters //Impossible Germany //Jesus, Etc. //The Late Greats //Heavy Metal Drummer //A Shot in the Arm //Falling Apart (Right Now) //California Stars (Billy Bragg & Wilco cover) // Red-Eyed and Blue //Outtasite (Outta Mind) (shortened) //I Got You (At the End of the Century) //Monday
Iedereen kwam dichterbij om (nog een laatste keer voorlopig) Balthazar (*****) te zien. De bandleden gaan zich nu vooral concentreren op andere, minstens even interessante projecten als Warhaus, J. Bernardt, Zimmerman maar ze zijn op de Lokerse Feesten nog even gewoon zichzelf als Balthazar.
Wat een inzet, speelsheid en virtuositeit van dit gezelschap. Het wordt gecharmeerd door hun spontaniteit en warme uitstraling. Ze kwamen met een rits bekende songs die iedereen maar al te graag meezong.
Een opwindend, melodieus als grillig optreden door hun kenmerkende weerhaakjes. Vuurwerk, alles lekker uit de kast halen als ingetogenheid, ontroering; een bevreemdende schoonheid die iedereen in beweging bracht.
Geen rustpunten noteerden we. De band ging gretig te werk; opener “Decency” zette meteen de toon om bij het nekvel te grijpen. Ze weten hun publiek bij de leest te houden en delen kwinkslagen uit, wat door het publiek enthousiast, uitzinnig wordt onthaald. “Linger On” en “Fever” zijn maar een paar voorbeelden van de resem sterkhouders die ze uithebben. Het is een goed op elkaar ingespeelde band door de jaren. Balthazar wist de dansspieren te prikkelen en wist ons evenzeer te ontroeren.
De kleine stroompanne tijdens "On A Roll" werd goed opgevangen. Een bisronde volgde na de regulaire set met “Bunker” en “Losers”, de kers op de taart.
Ze zorgen voor een (voorlopig) afscheid langs de grote poort … en stiekem hopen we … tot snel!
Setlist: Decency //Wrong Vibration //Do Not Claim Them Anymore //Then What //The Oldest Of Sisters //The Boatman //On a Roll (restarted due to Jintes mic not working) //You Won't Come Around / Leaving Antwerp //Blood Like Wine // Linger On //I Want You (with Fifteen Floors as outro) //Fever //Entertainment ///Encore/// Bunker // Losers
Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5226-lokerse-feesten-2023.html?ltemid=0
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren
Lokerse Feesten 2023 - DAG 6 - Cypress Hill - Stikstof - Pennywise - Een avondje hiphoppunk!
Lokerse Feesten 2023
Grote Kaai
Lokeren
2023-08-09
Erik Vandamme
Op het programma vanavond staan Cypress Hill, Stikstof en Pennywise. Een interessant avondje die hiphop met punk linkt. In de Club werd overtuigend besloten met Bulls on Parade en Meltheads. Bizkit Park, opener, kon even goed afsluiten. Mooi dus hoe die stijlen elkaar vinden en het plaatje compleet maken.
Wie Bizkit Park (*****) ooit live zag, kan het beamen, de band brengt geen nu-metal covers, ze vinden het genre opnieuw uit. De band deelt lekkere uppercuts uit, die zorgen voor een vroege moshpit; ze gaan op dat elan door tot het einde. De ene na de andere nu-metal hit volgt om te headbangen. Ze zijn de perfecte opwarmer.
De punkrock liefhebber schoof nog wat dichterbij voor Pennywise (****). Na al die jaren brengt Pennywise nog steeds het zelfde, het zijn energieke boosts, waardoor je met de vuist in de lucht lekker staat te brullen. Bij sommige bands komt het 'been there, done that' -spook boven drijven. Maar Pennywise pakt het steeds goed aan en verveelt live nooit. De band denderde naar goede gewoonte als een losgeslagen bulldozer. Een echte pletwals. “Bro Hymn Tribute” is de apotheose en wordt uit volle borst meegebruld.
Pennywise is al sinds hun debuut in 1991 altijd zichzelf. Die standvastigheid siert hen.
Van punkrock maken we de stap naar de hiphopscene, uit de straat, met de Brusselse grootmeesters Stikstof (*****). Ze slagen erin stijlen te verzoenen door hun niet aflatende energieke aanpak en werkkracht. Stikstof brengt hiphop vanuit hun buikgevoel; dit is hiphop ‘straight from the heart’ , van wat ze meemaakten in hun jeugd en van gebeurtenissen die mensen uit de straat van Brussel meemaken.
Wij houden van die eerlijke aanpak zoals een Tupac het ooit deed. Bezield, gedreven, gepassioneerd gaat Stikstof te werk, misschien iets minder indrukwekkend als in de Casino. Toen schreven we ''Alles gewoon kapot spelen, na een ietwat moeizame start. Hiphop op z'n best, muziek en zijn teksten, die emoties losweken”.
In de Club was Meltheads (****) begonnen . "Bruisend, opwindende setje van deze vier gasten. Wat een uitstraling en live beleven." schreven we van hun optreden, dit voorjaar, in de Zwerver (Leffinge) . Op We Are Open hadden we volgende indruk: ''Het hoeft niet origineel te klinken maar Metlheads gaat ervoor en is één brok energie. Een klein uur lang hielden ze hun publiek bij de kraag.''
Ook in de Club ging Metlheads snedig te werk. Vuurwerk. Het nummer “Naief”, op de radio een grootse hit, werd hier ook sterk ontvangen. Ze hebben meer dan dat qua materiaal, het zijn allen opwindende songs die erin gaan als zoetenkoek. Nirvana is nog niet helemaal begraven als je hen hoort.
Cypress Hill (****) viert het 30 jarige jubileum van het legendarische 'Black Sunday' en speelt het album integraal! Dat mochten we vanavond ter harte nemen. Want het album werd chronologisch gespeeld. De plaat heeft een pak onvergetelijke parels uit als "I Ain't Going Out Like That" en "Insane In The Brain”. Er waren prachtige videobeelden van doodshoofden, wietplantages en vooral veel groen, echt veel groen. De kleurrijke visuals werkten hypnotiserend. Een gevoel zoals in1994 toen we hen zagen op Pukkelpop; na al die jaren hebben ze nog niet bijster veel van hun krachten moeten inboeten. Songs als “Legalize it”, “What Go Arond come Around” en “Dr. Greenthumb” maakten de set compleet!
Wat een trip, wat een speelsheid, wat een charisma van deze MC’s; een 'high' gevoel kon niet ontbreken, door een walm van … De dansspieren werden aangesproken. Leuk, goed, sterk.
Setlist: I Wanna Get High // I Ain't Goin' Out Like That //Insane in the Brain //When the Shit Goes Down //Lick a Shot //Cock the Hammer //Lock Down //3 Lil' Putos //Legalize It //Hits From the Bong //What Go Around Come Around, Kid //A to the K// Hand on the Glock// Break 'em off Some// Dr. Greenthumb// Illusions // Cuban Necktie // How I Could Just Kill a Man // (Rap) Superstar
Na een fraaie start met een nu-metal tribute (Bizkit Park), sloten we nu af met onze Belgische trots Bulls On Parade (*****) die de RATM nummers terug doen opleven. Songs die een onuitwisbare indruk nalieten , en die nu door dit kwartet goed worden aangepakt.
“Killing in the Name of“ blijft een instant killer. Wat een dynamiek. Bulls On Parade speelde strak, energiek, verschroeiend waarbij je vergat dat je naar een coverband stond te kijken. Sterk.
Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5226-lokerse-feesten-2023.html?ltemid=0
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren
Lokerse Feesten 2023 - DAG 5 - BLUR - Britse sneltrein verpulvert Grote Kaai
Lokerse Feesten 2023
Grote Kaai
Lokeren
2023-08-08
Erik Vandamme
Wij zijn opgegroeid met de muziek uit de jaren '80 en hebben altijd de sound van de early 90s op de voet gevolgd. We konden niet voorbij een Blur, die samen met Suede en Oasis die jaren bepaalden in de Britpopscene. Blur charmeerde in zijn geluid en enthousiasmeerde door zijn frontman Damon Albarn, die energiek, gedreven, gevoelig te werk kon gaan met z’n band. Een gevarieerde aanpak als gevolg.
Blur heeft nieuw werk uit en trekt terug op tournee. Blur speelde deze zomer o.a. in het Wembley stadion voor circa 90 000 man, en kwam nu in ons landje, … niet in een Koning Boudewijnstadion of op Rock Werchter, maar naar ons geboortestadje Lokeren voor de Lokerse Feesten.
BLUR raasde hier als een verschroeiende sneltrein over de Kaai heen en verpulverde het plein, wat een rollercoaster! Het werd trouwens een Brits getinte top avond.
Wat charisma betreft, daar spant Baxter Dury (****) , zoon van Ian Dury , eveneens de kroon. Tenminste van dat typisch Brits charisma, waar al eens een fluim bier door de lucht vliegt. Baxter Dury zagen we op Les Nuits Botanique, in 2012; hij heeft nog niets van zijn energie verloren.
Baxter Dury komt op in strak kostuum, maar al gauw vliegt het op de grond, ook het hemdje moet er gauw aan geloven. En voor we het weten staat hij in een mouwloos T-shirt te spelen. Hoe minder kledij, hoe intenser, strakker de sound. Op het einde zette hij zelfs een soort pruik op, tot hilariteit van de aanwezigen.
Hij ging door op dit elan, geruggesteund door z’n muzikanten, die het publiek naar zich toetrekken. Baxter Dury lijkt op de Lokerse eerder een Dieselmotor te zijn, wat tijd nodig om warm te draaien, maar eens op temperatuur is er geen houden meer aan. Op het einde klinkt het energiek, gedreven. Leuk, opwindend dus!
"Dit was Frans/Belgische rock met Italiaanse roots, die erin ging als zoete broodjes. Absurdisme wordt in kunstvorm gegoten.", chreven we over het optreden van Ada Oda (****) op We Are Open , eerder dit jaar. De jonge Brusselse band had ons echter al weten te bekoren op Les Nuits Botanique in 2022.
In een goed gevulde Club kwam hun set zelfs nog beter tot zijn recht. Het jeugdig enthousiasme combineert Ada Oda met een hoge dosis entertainment. Zangeres Victoria Barracato is een klasse entertainer en heeft een bijzonder stem die je ontroert en je weet op te zwepen. De lekker opzwepende gitaar en de drumpartijen doen de rest. Op het einde van de set ging ze gewoon op de schouders van de bassist. Ada Oda bracht een aanstekelijke, overtuigende set.
Hot Chip (****) in wit pak en met roze tinten, trachtte de regen te doen vergeten op de Grote Kaai. Hun groovy, aanstekelijke, opzwepende synthpop intrigeerde live. Op plaat beduidend gemoedelijk, live extravert.
Minder zomers, eerder furieus, oorverdovend knalde Warmduscher (****) het stof uit onze jas. De band bouwt een ondoordringbare laag op en duwt het gaspedaal krachtig in. Een verpletterende wervelstorm van deze Warmduscher. die onze oren lekker doet piepen. Helaas was het publiek hier uitgedund.
Blur heeft al een succesvolle carrière achter de rug en gaat nog steeds vooruit. De nieuwste plaat 'The Ballad of Daren' mag er opnieuw zijn. Damon is een klasse entertainer die zijn publiek voortdurend opzoekt, gestuwd door een sterk op elkaar ingespeelde band. Een verbluffende “St Charles Square” en “There is not other way” zijn meteen knallende openers. Uiteraard gaan de handen het meest op elkaar bij hits als “Girls & Boys” en “Song 2”.
Elke song ging erin als zoete broodjes, door de energie die de band uitstraalt. Het publiek reageert uitzinnig. Op diezelfde verschroeiende elan gaat Blur gewoon door, tot het sluitstuk “The Narcissist”, nieuwste single en ook zo’n tijdloze klepper in wording en “The Universal”. Iedereen was onder de indruk. Een bis hoefde niet meer.
Strakheid sierde de set van Damon en C°. Britrock op z’n best. Wat een charisma heeft die man. Blur tekende hier alvast voor het beste concert van het festival én van dit jaar.
Setlist: St. Charles Square//There's No Other Way//Popscene//Tracy Jacks//Beetlebum//Trimm Trabb//Villa Rosie//Coffee & TV//End of a Century/Country House//Parklife//To the End//Barbaric//Girls & Boys//Advert//Song 2//This Is a Low//Tender//The Narcissist//The Universal
Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5226-lokerse-feesten-2023.html?ltemid=0
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren
Festival Dranouter 2023 - Muzikale vakantie in Dranouter!
Festival Dranouter 2023
Festivalterein
Dranouter
2023-08-04 t-m 2023-08-06
Nadia Stöber en Johan Meurisse
Festival Dranouter is en blijft een gemoedelijk en gezinsvriendelijk muziekfeest in een schitterende omgeving. Als één van de oudste festivals namen ze een unieke positie in binnen het Belgische festivallandschap. We zijn toe aan de 49ste editie.
Sinds 2015 huist dit duurzame festival in het dorp van Dranouter, letterlijk tussen de huizen, de torende kerk, de uitgestrekte velden en de prachtige Kemmelberg. De mix van straffe live concerten, originele randanimatie, stevige afterparty's, verrassende kinderprogrammatie, -animatie en de verrassend mooi ingerichte drank- (themabars) en de heerlijke foodstands werden fel gesmaakt.
Geruggensteund door de slogan ‘Festival Of New Traditions’ komt de klemtoon op roots en folk, aangevuld door een zorgvuldig gekozen selectie van internationale en Belgische acts, met een rits onbekende parels. Het festival nodigde binnen- en buitenlandse programmatoren uit. Dit jaar was er de focus op de Britse folkbands en de Flanders showcases, talentvolle eigen bands.
Ze hadden de beste vrijdag in jaren, die was op een haar na uitverkocht. Voor de zaterdag waren alle tickets wel de deur uit. En zondag kon de organisatie van Festival Dranouter besluiten met een succesvolle editie. De formule is ijzersterk, weer of geen weer. Met 50000 in totaal.
dag 1 - vrijdag 4 augustus 2023 - Belgian tops en een rits te ontdekken parels
Op de eerste festivaldag werd met 15500 bezoekers afgeklokt. Zalig om te zien dat het wisselvallige weer van de voorbije dagen kon worden doorprikt met een aangenaam weertje en een heerlijk zonnetje.
Op deze vrijdag konden we terecht voor een rits te ontdekken parels en sterkhouders in de Belgische scene, Black Box Revelation, Lais, Daan en Bart Peeters. Belgian top!
De mainstage kwam in de vooravond op temperatuur met The Black Box Revalation. It’s rockandroll hoorden we … en we kregen een uurtje goede, rauwe, doorleefde, doordrammende muziek van de intussen uitgegroeide band tot een drietal. Old school met ronkende gitaren, beukende drums en een schreeuwerige stem. Toergegeven, de sound is wat breder door de 70s keys. Nieuw werk brachten zij in het voorjaar uit , ‘Poetic rivals’. De batterij was helemaal opgeladen en de sfeer zat er meteen in met kleppers “set your heart on fire”, “gravity blues”, “high on a wire”, “never alone/always together” en “Gloria”. Het klonk goed en de respons was enorm. Rock’n’roll/blues vindt hier z’n plaatsje op Dranouter en het publiek droeg het trio een warm hart toe. Een paar nieuwtjes sijpelden door als “heads or tails”, “mr big mouth” en “wrecking bed posts” , die intenser, broeierig zijn. Legendarisch ervaarden ze zelf dit optreden door de warme respons; ‘I think I like you’ was dan ook meer dan ooit op zijn plaats.
Daan liet ook een aantal jaar op zich wachten, maar is er nu bij met nieuw werk ‘the ride’. De muzikale kameleon is bij de pinken, klinkt fris, groovy en geeft met z’n nachtduistere blik de zaken een schop onder de kont. Hij heeft een sterke, geoliede band achter zich die het materiaal een ferme boost geeft en die het publiek (aanhoudend) prikkelt.
Intens broeierige, opwindende popelektronica die een pop noir uitstraling en soundtrack gevoel hebben. Ergens de verbintenis Brel - Arno - Gainsbourg en Birkin, door de motor Daan en Isolde. In een paar songs traden zij twee op het voorplan als o.m. “be loved”, middenin de set en verderop “swedish designer drugs” in de finale.
Daan is live een uitgebreid combo; de blazerssectie, de synths en de drums drongen zich positief , extravert op. Een muzikale ‘full speed’ rit op gang getrokken met “western”, “icon” (eerbetoon aan de pas overleden Tom Pintens, een geniaal muzikant, een icoon voor wie met hem werkte!) en die verder z’n weg plaveit met “16 men” en het Franse chanson “la crise”. Ann Christy’s “dag vreemde man” was orkestraal en kreeg een snedige, felle touch.
Het publiek hield van Daan en Daan van z’n publiek. “Addicted”, “the player”, “victory” en “house wife” zijn classics geworden en werden dansbaar en met handclaps overtuigend ontvangen. Sterke set.
Tot slot Bart Peeters & De ideale mannen die de eerste avond op Dranouter kunnen besluiten. Een volgepakte Kayam tent droeg onze do-it-all op handen. En hijzelf is van alle markten thuis, die het publiek op elk moment in de set betrekt. Wat een showman. Het was heerlijk genieten, ontspannen, ontladen … Muziek, entertainment, ambiance met de grote E van Emotie. Danspasjes en handjes zwaaien … ‘Dranouterrr, Dranouterrr’ scandeerde hij telkens en het hek was van de dam.
Hij beschikt over rasmuzikanten en loodst ons doorheen het oeuvre. De nummers worden moeiteloos aan elkaar gebreid door gevatte bindteksten en kwinkslagen. Fijngevoelige popsongs, die een kruisbestuiving zijn van stijlen, pop, folk, soul, swing, afro, latin, balkan,, … De brede instrumentatie van z’n getalenteerde muzikanten onderstrepen net die brede waaier. Hij weet alle generaties te bereiken en zorgt met z’n band voor die zonnestraaltjes en smileys op ons gezicht. Swing en intimiteit vonden elkaar in verbonden- en samenhorigheid. “Lepeltjesgewijs”, “denk je nog aan mij”, “Messias”, “konijneneten”, “brood voor morgenvroeg” of de gevoeligheid van “liefde is alles” en “tot je weer van me houdt (Céline Dion nummer)”, letterlijk licht gegeven door de smartphones. En zoals steeds werden enkele Radios nummers ( “zwemmen in de zee”, “ik hou meer van folk”) opgerakeld, weliswaar in een eigentijds jasje gestopt.
Bart Peeters is mee gegroeid met het festival en kon terecht mooi de eerste avond afsluiten … ‘Always look on the bright side of life’.
Eerder zagen we enkele beloftevolle, te ontdekken parels als Ao, een kwartet die in de Vox lijst van radio 1 opkikkers krijgt . Het kwartet zorgt voor een etherische, sfeervolle, dromerige, ambiente en groovy sound die door de Portugese roots, de elektronica en de percussie inwerken op de dansspieren. Brenda Corijn zweeft over de nummers met haar unieke, aparte, soms hoog uithalende vocals en laveert pasjes-wijs doorheen de nummers als “meninas”. Ao klinkt creatief, avontuurlijk en brengt experiment in hun innemend geluid.
Dit was iets aparts, net als het Franse kwartet Lolomis (2 man - 2 vrouw), die wat meer (Roma) zigeuner/afro/world toevoegen in hun filmische sound, een combinatie van harp, percussie, elektronica en flute . Het gezang zweeft over de nummers en zelf worden we meegevoerd naar een droomwereld. Ergens borrelt momenteel dat geluid van Jain (luister “makeba”) op . Een mooie ontdekking.
De line up van Dranouter krijgt een rood-blauw-wit randje met een rits Britse folk bands onder de noemer Focus UK, eentje er van was Dallahan, die we zagen in de vooravond op de mainstage. Het kwartet ademt net die folky sfeer uit met een instrumentatie van gitaar mandoline, accordeon, viool die sfeervol aangenaam al krachtig zwierig is. Een ideale start voor ons, die teruggrijpt naar de roots van het folkfestival …
Tot slot in de Club hadden we nog Lais … Terug van nooit weggeweest, geen vaarwel, wel een vrouwenstem minder, en een dertig jarige carrière gebundeld in een brede muzikale sound, die de brug slaat van rootspop met hun jeugdig folky kleinkunst en a capella kampvuursongs.
Het Laïs bronwater ontsproot hier toen op Dranouter en heeft voldoende mineralen, kwaliteitsvol, smaakvol, goed gebotteld en lekker in het gehoor liggend.
Ook zij zijn er opnieuw bij na een goede acht jaar, de twee overgebleven dames Jorunn Bauweraerts en Nathalie Delcroix met hun partners Tomas de Smedt en Bjorn Eriksson (remember hun Zita Swoon) zijn er met een nieuwe plaat ‘De langste nacht’. Op Dranouter kreeg het materiaal - gedrenkt in broeierige, spannende rootspoppsychedelica met een orientaalse tune op z’n Think of One’s, die hun folkroots niet verloochent -, duidelijk een live beleven en -karakter, dat groovy, zwierig als krachtig, fel is.
Belgische magie in een kijk- en luisterspel door de synchrone bewegingen, danspasjes van de buikdansende dames. De op elkaar afgestemde (hemelse) zangpartijen geven kleur en behouden net die kenmerkende folktune. Beeldrijk dus, met onderhuids een zigeunergevoel. De single “orion” van de recente plaat zat al vroeg in de set. We werden gestuwd naar hun classic “’t smidje”, aangepast in de tand des tijds, die de Club in vuur en vlam zette met de nodige danspasjes en handjeszwaaien. Schitterend!
dag 2 - zaterdag 5 augustus 2023 - Een beduidend gevarieerde, kleurrijke affiche!
Een beduidend gevarieerde affiche op deze tweede dag waarbij het hoofdpoduim breed en kleurrijk is door een kleinkunstfanfare (Jan De Wilde), Franse troubadours (Les Mecanos), doorleefde sing/songwriting (Jonathan Jeremiah) , rockende hippopsoul (Coely) en Nederlandstalige meezingpop (Bazart). Kan het nog diveser?
En dan de zijpodia, ze waren meer dan de moeite met talent als Loogaroo quartet, Bluai, Oratnitza en Jungle by night.
Als echte flandriens trotseerden we de modder door de hevige regenbuiten die Dranouter vandaag teisterden. Met 16000 waren we … Een Gent-Wevelgem op z’n best …
Ons parcours
Loogaroo quartet werd genomineerd bij de Flanders Folk awards en bracht ons meteen in opperbeste stemming met hun wisselende ingenomen, filmische, sfeervolle, loungy en groovy, bezwerende, opzwepende, swingende sound, die stijlen als pop , folk, jazz, postrock, flamenco, salsa met elkaar vermengt . Het kwartet deed het met akoestische gitaar, drum(tics), accordeon en sax. De gitarist betrok steeds het publiek bij de instrumentale nummers en die wisselwerking leverde een fijne respons op. Deze vier beleefden het nodige spelplezier. Wat een friste en aanstekelijkheid. Sjiek.
Les Mecanos deed ons teruggrijpen naar de middeleeuwen toen troubadours rondtrokken van de ene naar de andere plaats om hun verhaal aan de mensen te vertellen. Deze 10 Franse zangers en percussionisten, opgesteld in een halve cirkel, deden dus hun verhaal. Ze waren goed op elkaar afgestemd. Als een kerkkoor gingen ze werk, met diepe en hoge vocals in madrigalen, keelzang , handclaps en synchrone danspasjes. Het ontdekken waard.
Bluai was eerder één van de winnaars van Humo’s Rock Rally. ‘Girl powerrr’, met z’n vijf (waaronder vier dames) die teruggrijpen naar de 90s indiepoprock van o.m. Throwing Muses, Belly, Sleater-Kinney en die de link maakt met Big Thief (Adrienne Lenker), Courtney Barnett en Wet Leg. Met momenteel Amina Parago op lead vocals en gitaar. Melodieus smaakvolle, dromerige, rammelende gitaarpop, beetje onstuimig, nergens uit de bocht , maar die voldoende weet te raken door de charmerende uitstraling . “Ceiling stars”, “hate you”, “you again”, "in over my head" en “dime store” zijn alvast pareltjes die sterk werden ontvangen.
De Britse sing/songwriter Jonathan Jeremiah heeft een sterk combo achter zich die z’n materiaal een brede, kleurrijke touch geeft door strijkers, keys en de vrouwelijke backing vocals. Ideale muziek bij avondzon (aan het strand, tja denk aan de huidige serie ‘Knokke Off’) en bij een kampvuur op z’n Angus & Julia Stone; nu waren het warme herfstsongs in de zomer, die wat krachtiger live klonken, met een knetterend haardvuur in gedachten. De sunrise was vandaag ver te zoeken , maar met z’n doorleefde bariton stem en z’n integere, sfeervolle, broeierige pop zalfde hij dit druilerige herfstweer met o.m. “happiness”, “you make me feel this way”, “golddust” en de titelsong van de nieuwe plaat ‘horsepower for the streets’. Hij wist ons op die manier beter te omarmen dan Tindersticks , die hier vorig jaar waren.
Een interessante band was het Bulgaarse Oratnitza. Net als Go_A uit Ukraine weten zij de traditionele sound te mengen met elektronica, een soort electrofolk, die de Balkan beat omzette in een Bulgarian beat; het klonk groovy, kleurrijk door flute, didgeridoo, trom en percussie. De vrouwelijke vocals van de twee zangeressen rolden in snelvaart over ons heen, die ergens gelinkt mag worden aan het vroegere Finse Varttina en dus ook Go_A. De didgeridoo gaf een aparte , unieke basstune en de combinatie met de elektronica leverde pompende world/housebeats op en prikkelde dus duidelijk de dansspieren.
Op temperatuur gekomen konden we verder hotsen en springen op de opzwepende rockende hippopsoul/r&b van Coely. Met haar band is zij een eenheid, één familie. De gitarist en de keyboardspeler speelden zich in de kijken met snedige, felle en bezwerende partijen, wat de sound nog meer elan gaf.
Coely heeft een heldere, indringende stem, zingt, rapt en hitst met haar bevriende rappers als Dvtch Norris het publiek op om er een fijn hiphopfeestje van te maken. Zij is overal te zien op het podium. Dansmoves en handjeszwaaien, het hoort er allemaal bij en het gaat erin als zoetekoek. Een volgepakte Kayam geniet.
Een avondje good vibes en positieve energie met nummers als “run away”, “run it up”, “alive” en het afsluitende “celebrate”. Wat een enthousiasme, wat een overgave, samen met blackwave. het beste in het genre.
We pikten nog iets mee van het Nederlandse Jungle by night die verschillende genres als pop, disco, funk, jazz, elektro in een weirdo groovy, bezwerende , dansbare mix gooien. Uiterst aangenaam, leuk, ontspannend en … het werkte in op de dansspieren.
Tot slot Bazart die in 2017 ook al de kayam tent afsloot. Zij zorgden voor de warme chocomelk die iedereen wel kon nuttigen na een dagje herfstweer in de zomer op Dranouter. Zij komen aandraven met nieuw werk. De eerste single “geef mij alles” werd meteen gelanceerd en duidelijk werd, door Mathieu en C° (o.m. Simon en Oliver), dat meer de kaart van bezerende elektronica en opbouwende, pompende beats wordt getrokken in hun radiovriendelijke Nederlandstalige pop. Het klonk aanstekelijk.
Een volle tent opnieuw en iedereen, jong en oud van 7 tot 77, houdt wel van deze Bazart. Mathieu is een volksmenner, hij bespeelt z’n publiek, hitst hen op en dat zorgt net voor dat ietsje meer. De popelektronische songs baanden zich een weg, hebben een meezingrefrein, - gehalte en worden dan ook luidkeels meegezongen. Iedereen genoot. Entertainment dus.
“Grip (omarm me)”, “laat me los”, “onder ons” , “denk maar niet aan morgen”, de nieuwe single “blijf nog even hier” en “van god los” (de Monza cover), het zorgde voor een graadje hoger. Ook hier een eerbetoon aan Tom Pintens, met het intieme, sfeervolle “telkens als je gaat”. Mooi dat de lichtjes van de smartphone ons doen smelten en Tom een warm hart toedragen.
“Goud” kon niet ontbreken. Het bracht iedereen samen, handjeszwaaien, zingen en dansen. Met snippers. Het tekent dat samenhorigheidsgevoel en solidariteit voor wat Festival Dranouter staat. Mooi.
Op die manier werd, ondanks het regenweer en de modderpartij, het festival opnieuw overtuigend besloten.
dag 3 - zondag 6 augustus 2023 - The sun always shine on …
Goed weer op deze derde dag, het zonnetje kon de regenwolken verdringen. De modder werd typische Westhoekklei, maar belette niet dat de 15000 festivalgangers van enkele fijne acts konden genieten. Deze derde dag kleurde Belgisch met sterk werk van Warhaus en Selah Sue. Merol was de vaandeldrager van het vrouwelijk Nederpop geweld. En leuk verrassend was de set van Valtos, die afsluitend in de Cirque de Focus UK alle eer aandeed.
Ons parcours
Het Duitse Labrassbanda wist al vóór corona een feestje te bouwen op het festival, vier jaar later kwamen ze het doodleuk nog eens overdoen; allerhande tracks met de klemtoon op de blazerssectie naast gitaar, bas, percussie, en met een zanger die zingt, rapt enz. Het is ontspannend, groovy, dansbaar. Een feestelijk gevoel van een fanfare , die de temperatuur deed stijgen en deugddoend was na een baaldag van het weer. Een combo sfeermakers, die evenzeer sfeer bieden met een aangename combinatie van mariachi, la bamba, hoempapa, polka, Balkan tunes , 80s pop en singalongs. Labrassbanda maakte er een party van op deze zondagnamiddag. Missie geslaagd van deze knotsgekke bende.
Deira band, een trio geleest op akoestische gitaar, viool en flute wonnen al de prestigieuze ‘Battle of the folkbands in Scotland’, en zijn dus op hun plaats binnen de Focus UK. We kregen een aangenaam folky geluid van sfeervol, dromerige, filmische soms heupwiegende songs, die de Keltische muziek een warm hart toedragen, en ons bijgevolg net de uitslag van het WK wielrennen een plaatsje gaf. De foottics en de tempowissels prikkelden de dansspieren .
Met de Nederlandse Merol werd het populairder en kon een breed publiek worden aangesproken. De vrouwelijke Nederpop heeft met de roodharige femme fatale één van de kleppers. Na de clubconcerten vorig en dit jaar, haar deelname aan de Slimste Mens, doet ze terug heel wat festivals aan. België is helemaal voor haar gewonnen. Haar Nederlandstalige synthpop is cheeky, slepend, pompend en dansbaar met een gezonde dosis humor en zelfspot. Zwoel, sensueel, warm erotiserend is het door haar verschijning met pluimhoed, haar act (overal te vinden op het podium, op de grond en in t publiek), haar kledij en haar indringende, lichthese, warme stem. Sensuele heupwiegende dansmoves. Een prikkelende sound die moeiteloos overslaat. Ze betrekt haar publiek bij de lekker in het gehoor liggende songs, die sterk worden ontvangen. Inspirerende dame is Sinead O’Connor. Merol zorgde meteen voor een eenheidsgevoel met ‘bendronkenlaatme’ en ‘je vais vite op de campingdisco’; de fantasie sloeg op hol met het aangebrande ‘hou je bek en bef me’, ‘mannen met gevoel ’ en feestgedruis ontstond door pompende elektrobeats en -bleeps met een meezinggehalte, o.a. de singles ‘vol’ , ‘knaldrang’, ‘het feest is al voorbij’ en ‘lekker met de meiden’. Kortom zij weet ieders hart te veroveren, een ‘waan-zin-nig feestje’!
Johannes is zijn naam is het alterego van Johannes Verschaeve, voorheen de frontman van The Van Jets. Hij doet het nu alleen, in maatpak en met een ritmebox/voorprogramming. Hij treedt in de voetsporen van die andere electronica/experimenteur Fulco Ottervanger (Beraadgeslagen). Pop, krautrock en old80s synths worden op repeterende, filmische, slepende wijze door de mangel gehaald, waarin de Nederlandse teksten van Johannes dwarrelen doorheen de elektronicaloops. Onderliggend borrelt ergens Suicide en Moderat op. Een toets, harmonium of samba ballen vullen aan. Aan de microfoon worden de vocals wel eens vervormd. Iets apart met een dosis experiment. (h) Erkenning alvast met ‘party boy’ en ‘apparaat’.
Een andere filmsoundtrack ervaarden we van Warhaus, het project rond Maarten Devoldere van Balthazar, die met ‘ha ha heartbreak’ al aan plaat drie is. De donkerte intrigeert door die grauwe (zeg) zang en de grillige sound, die huivert, prikkelt en iets mysterieus heeft; dit is pop noir cabaresk op z’n Cave/Arno/Gainsbourg met een Sergio Leone touch, die verslavend inwerkt. Een aanhoudend intens broeierige spanning weet het vijftal te creëren, dit door de aanzwellende partijen, de gitaarlicks, - getokkel en de grooves. Het klinkt uitermate bezwerend. Elk instrument kreeg voldoende ruimte en zeker de verdwaalde trombone/blazer partijen. Niet iedereen was hiervoor te vinden, je moet ervan houden eerlijkheidshalve, maar zeker is dat hier sprake is van een beklijvende set, met een rits pakkende sterke nummers, ‘control’, ‘desire’, ‘the good lie’, ‘love’s a stranger’ en ‘it had to be you’.
Erg origineel en creatief was het instrumentale ‘beaches’, dat mooi uitgediept werd en knalde. Elk instrument kreeg voldoende ruimte met de deels vervormde blazer. We werden meegezogen in een bedje van groove. De looplamp die Maarten richtte op elk van hen, maakte het nog aparter en unieker. Tussenin verhaalde hij zijn jeugdervaringen op Dranouter. Warhaus was ijzersterk en eigent zich een plaatsje op naast Balthazar. Klasse.
Opmerkzaam was de set van het Schotse kwartet Valtos in het kader van de Focus UK. Een ontdekking meer dan de moeite, die ergens de binding maakt tussen Clannad, Enya en Afro celt sound system. We krijgen een soort ‘etnoworldelectrodiscofolk’ met allerhande beats’n’drums door de elektronica, viool, flute, doedelzak en gitaar. Twee zangeressen vullen soms aan met hun gezangen. We worden meegevoerd, -gesleept , -gezogen in die flow. Instrumentaal of met zangpartijen, het werkt verslavend en zorgt voor de nodige ambiance. Er heerst een freewheel in hun sound, een gezonde nonchalance en toch … het steekt goed in elkaar en klinkt overtuigend. Mooi. Een band om te onthouden …
Een graag gezien gaste op Dranouter is Selah Sue. Zij bracht een persoonlijke plaat ‘Persona’ vorig jaar uit en is nu terug op tournee. Ze heeft haar demonen onder controle en wil het met iedereen delen, met het gevoelig kantje dat erbij hoort. Ze beschikt over een heuse band met soulzangeressen en weet op extraverte en innemende wijze het festival te besluiten.
Als een volleerde Joss Stone krijgen de nummers een vol geluid, die door haar krachtige, schurende, doorleefde, hese vocals worden ondersteund. Zij zingt en rapt; ze leeft zich totaal uit alsof het niks is.
De songs intrigeren door hun wisselende opbouw, zijn boeiend, emotievol als dynamisch, opwindend. Ze worden mooi uitgewerkt en verbinden pop, rock, funk, soul, r&b, hippop, triphop en dubstep moeiteloos aan elkaar. Zelfs het sobere, intiemere materiaal krijgt een bredere omkadering in een soort freestyle.
De afwisselende set overtuigt met ‘on the table’, ‘raggamuffin’, ‘all the way down’, ‘when it falls down’ en kleppers ‘alone’, ‘peace of mind’ en ‘this world‘. Het ingetogen ‘pills’ kreeg op het eind een dansbare wending door allerhande groovende en pompende electrobeats. Creatief en vindingrijk is het met een sterk op elkaar ingespeelde band, waarbij de muzikanten elk voldoende ademruimte krijgen. Sjiek.
Op die manier zorgt de charismatische, goed-in-haar-vel voelende, expressief te werk gaande dame voor een feestelijke stemming en besluit ze overtuigend Festival Dranouter!
Op naar de 50ste editie van Festival Dranouter, volgend jaar op 2+3+4 augustus 2024, met een startdag op donderdag 1 augustus.
Neem gerust een kijkje naar de pics @Karl Vandewoestijne en Lien Callewaert
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5286-festival-dranouter-2023.html?ltemid=0
Organisatie: Festival Dranouter, Dranouter
Lokerse Feesten 2023 - DAG 4 - Een nightfall trip
Lokerse Feesten 2023
Grote Kaai
Lokeren
2023-08-07
Erik Vandamme
Schijnt nu net de zon … als we een nightfall trip krijgen met Siouxsie en Placebo. Beiden speelden een eigenzinnige set, die de donkerte siert. De Kaai was aardig vol gelopen voor een avond nostalgie en bombast.
The Haunted Youth (****) is een energieke band die zich een weg baant naar de absolute top. Het zijn terecht ‘teen rebels’. Gretig gaan ze te werk ook al lijken de nummers op elkaar. Het stoorde allerminst. De tomeloze inzet van The Haunted Youth sierde. Het klonk magisch mooi, zeker de tweestemmigheid en de oogstrelende combinatie van aanstekelijke gitaarriffs, knallende drums en keyboard. Ze refereren naar de vroegere 80s. De band paste perfect als opener vóór Siouxsie en Placebo. De muziek wordt in een jong, fris kleedje gestopt. Interessante band.
De new wave/postpunk liefhebber pur sang, met bands als The Cure, Sisters of Mercy, Jesus and Mary Chain, en Joy Division, kon toen in de eighties ook nog terecht bij Siouxsie & The Banshees. Siouxsie (***1/2) was op de Lokerse Feesten zonder Banshees. Er zat weinig beweging in de leden, ze lieten het aan de frontvrouw over. Het resulteerde helaas in een iets te routineus gebrachte set. Israel” opende, direct een klepper van formaat. Dat ze op haar 66 niet meer zo hip, beweeglijk is, en haar stembereik niet meer zo hoogdravend is, nemen we haar niet kwalijk. Het vuur dat ooit brandde, is een waakvlammetje geworden. Er waren enkele muzikale lekkernijen als het opzwepende '"Sin In My Heart" waarbij ze de gitaar omgorde, en het wat stille publiek tot bewegen kon aanzetten.
Op het einde van de set, zorgde Siouxsie nog voor enig weer- en vuurwerk op het prachtige “Spellbound”. Er waren leuke visuals. Ze besloot met een fijne “Into A Swan'” dat sterk overtuigde door de ingetogen vocals . Ons donker hart verwarmde compleet. Maar meer dan een leuke nostalgische trip was het niet, een magere schim van vroeger.
Setlist: Israel (Siouxsie and the Banshees song) //Arabian Knights (Siouxsie and the Banshees song) //Here Comes That Day // Kiss Them for Me (Siouxsie and the Banshees song) //Dear Prudence (The Beatles cover) //Face to Face (Siouxsie and the Banshees song) //Land's End (Siouxsie and the Banshees song) //Spellbound (Siouxsie and the Banshees song) //Sin in My Heart (Siouxsie and the Banshees song) //Happy House (Siouxsie and the Banshees song) //Hong Kong Garden (Siouxsie and the Banshees song) // Into a Swan
Placebo (****) wist ons vorig jaar op TW Classic matig te overtuigen. Op de Lokerse Feesten brachten ze een vrij eigenzinnige, bombastische set rond hun recente album 'Never Let me Go'. Een band vol goesting in tomeloze inzet. De band had er duidelijk zin, en bespeelde zijn publiek vakkundig. Ook al was dat bij aanvang nog niet echt het geval, we vreesden voor een al te gezapige inkadering. Ze kwamen op dreef , er was meer variatie en alle registers werden open gegooid.
Placebo dompelde ons onder in hun meeslepende, broeierige, opzwepende sound met een badje van melancholie, o.m. “For what It’s Worth” en “Song to Say Goodbye”. Op temperatuur kwamen ze met “Infra-red” en “Better End”. Een mooie, overtuigende terugblik. Met de Tears For Fears cover “Shout”, “Fix Yourself” en “Running up that hill (a Deal with God)” van Kate Bush werd bij de bisnummers het optreden met een leuke knal besloten.
Setlist: Forever Chemicals //Beautiful James //Scene of the Crime// Hugz// Happy Birthday in the Sky // Bionic //Surrounded by Spies //Sad White Reggae //Try Better Next Time //Too Many Friends //Went Missing //For What It's Worth //Slave to the Wage //Song to Say Goodbye //The Bitter End //Infra-red///
Encore:///Shout (Tears for Fears cover) //Fix Yourself //Running Up That Hill (A Deal With God) (Kate Bush cover)
Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5226-lokerse-feesten-2023.html?ltemid=0
Neem gerust een kijkje naar de pics van de set Placebo 08-08-2023, 013, Tilburg @Romain Ballez
Placebo
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5373-placebo-08-08-2023.html
Cameron Hayes (support)
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5372-cameron-hayes-08-08-2023.html
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren
Lokerse Feesten 2023 - DAG 3 - Metaldag vol diversiteit
Lokerse Feesten 2023
Grote Kaai
Lokeren
2023-08-06
Erik Vandamme
De metal dag op Lokerse Feesten is naar goede gewoonte een topavond , in grote mate door het super sympathieke publiek dat er op afkomt. De regen speelde in het begin van de namiddag de organisatie deze keer parten, waardoor STAKE omstreeks half vier niet opende, (ze zouden later in de Club wel optreden omstreeks elf uur). Met Biohazard, Bullet for my Valentine, Within Temptation en Amenra stond er voldoende diversiteit op het programma om iedere ‘open minded’ metal fan een geslaagde dag te bezorgen.
Biohazard (*****) brengt ons terug naar een jaren 90 trip. We zagen hen enkele malen live aan het werk, met uppercuts tot gevolg. Bij een soort reünie bestaat de kans dat dit uitmondt in een routineklus, maar niets is minder waar. Ze hadden er duidelijk zin in. De lat werd direct hoog gelegd en het publiek werd voortdurend opgezocht en aangepord. Zonder opkijken klonken ze verschroeiend hard en meedogenloos. Hoewel het materiaal allemaal in dezelfde lijn ligt was de set energiek en speels. Biohazard speelt iedereen murw. Wat een adrenalinestoten;
Bullet For My Valentine (****) tapt uit een ander vaatje. Puur muzikaal ligt hun stijl ergens tussen metal- en emocore. Bullet For My Valentine is een live band, die zijn publiek bespeelt. Het is een balanceren tussen pure metal en het lichtvoetige van et genre. Ze wisten de aandacht te behouden met nummers die emotioneel beladen en messcherp zijn, ondersteund van wisselende zanglijnen. Te koesteren binnen de nu-metal!
We probeerden naar de Club te geraken, maar er was geen doorkomen meer aan, dus bleven we gewoon hangen op de mainstage. Met Megadeth (*****) stond er een van de grote namen binnen de metalscene. Live klinkt de band creatief, divers, en toegegeven onderliggend ook wat afhankelijk van het humeur van Dave Mustain. Soms was er sprake van klievende gitaren en langdradig gepingel op gitaren. Verschroeiend in momenten. Dave sprak zijn publiek aan en bewees zijn vingervlugheid op gitaar met bravoure. Door de adrenalinestoten kreeg je er kippenvel van. Er viel nog geen sleet te bespeuren. Ze zijn nog steeds absolute top binnen hun genre en in hun instrumentale virtuositeit. Puur vocaal is Dave geen hoogvlieger. Wat een speelsheid. Iedereen stond te headbangen. Top concertje van Megadeth!
Met Within Temptation (****) begaven we ons door de prachtige visuele effecten en het vuurwerk, in een sprookjesachtige wereld waarbij duisternis aanvoelt als een deken tegen donkere gedachten. Het laatste is in grote mate de verdienste van zangeres Sharon den Adel die met haar hoog stembereik en prachtige vocals als een hogepriesteres de menigte onder hypnose meevoerde naar een wereld bijzondere wezens die de fantasie prikkelden door de messcherpe riffs en de verbluffende drumpartijen. Within Temptation zit ergens tussen hemels licht en een helse duisternis. “Mother Earth” sloot af. Binnen hun genre nog steeds de absolute top.
Een optreden van Amenra (****) is een intense totaalbeleving, waarbij je als luisteraar gewoon moet kunnen meegaan in het verhaal. De donkere schaduwen op het scherm in combinatie met het intense gebrul van Colin H. van Eeckhout - naar goede gewoonte met zijn rug naar het publiek -, biedt een oorverdovende muur van klanken. Je komt in een totaal andere wereld terecht, die de realiteit doet vergeten. Doch Amenra slaagde er niet in iedereen te overtuigen. Maar hun muzikaal beleven was intens en intrigeerde.
Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5226-lokerse-feesten-2023.html?ltemid=0
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren
Lokerse Feesten 2023 - DAG 2 - Rag'n'Bone Man - Zachtmoedige beer met een hemelse stem, die even de krachtige regenbuien doet vergeten
Lokerse Feesten 2023
Grote Kaai
Lokeren
2023-08-05
Erik Vandamme
De Lokerse Feesten hadden af te rekenen met een pak regenvlagen, die het tweede deel van de maand juli zo teisterden, en spijtig genoeg ook nog dit weekend. Op de tweede festivaldag was de opkomst eerder matig. Nochtans deed Rag'n'Bone Man die regen snel vergeten, door ons te betoveren met zijn hemelse stem en mee te voeren naar mooie, warme oorden.
We besloten al heel vroeg naar de Grote Kaai af te zakken voor Glints (*****). Toen we hem eerder deze zomer zagen optreden op Core festival in Brussel waren we danig onder de indruk van zijn performance; hoe hij het helemaal op zijn eentje klaarde een hele tent in vuur en vlam te zetten. Deze entertainer gebruikt misschien wel enkele clichés, maar speelt bij zijn performance in op het puibliek, o.m. met op te treden in een t-shirt van Sporting Lokeren en het publiek te doen neerhurken om dan terug recht te komen om te springen. Tonnen charisma dus, een man met een prachtige stem, die zijn muziek kleurt met een vleugje melancholie en z’n teksten van humor voorziet. Glints doet de regen even vergeten en brengt een warme gloed aan, mede door de warme vrouwelijke vocals van Blu Samu op “Sorry”. Glints wist het publiek meteen in te pakken. Op het afsluitende "Roma" gingen de hemelsluizen compleet open, maar dankzij de energieke boots werd even alles vergeten, de menigte ging aan het dansen en brulde mee. Een klasbak deze Glints! Hij zette de natuur elementen naar zijn hand.
Over naar een nostalgie trip, tenminste voor de generatie die XINK (***1/2) in zijn jeugd heeft meegemaakt. De band moest een beetje warm draaien het eerste kwartier. Eénmaal goed op dreef trok XINK de registers open. We kregen een jeugdige onbezonnen speelsheid. Poprock die leuk, intens, gedreven klonk. Er komt zelfs een confetti kanon aan te pas en op het eind van de set krijgt XINK alle handen op elkaar. De menigte brult de teksten mee. Wat een vriendschapsband.
Na deze twee geslaagde acts, besloten we even enkele bands mee te pikken in de Club. Jack Vamp & The Castle of Creep (****) waren reeds aan hun set bezig. Deze band rond Arthur Boussiron, draait diverse muziekstijlen door de blender … Een open mind en een kleurrijke, avontuurlijke aanpak, die meeslepend, melancholisch als dansbaar klinkt.
Mayorga (****1/2) is de band rond Helena Mayorga Paredes. De half-Chileense gitariste brengt een melancholisch geheel van lo-fi indie en r(a)uwe gitaarpop. Ze is ondersteund van gitariste Charline D'Hoore en bassiste Trui Amerlinck, twee muzikanten die het avontuur in de sound niet schuwen Tot slot nog drummer Sam Enthoven, die zorgt voor vuurwerk.
Mayorga tekent voor een psychedelische trip, meeslepend, opzwepend, gedreven, gebald. Kwaliteitsvolle band.
We kregen dus twee bijzondere parels te horen.
De stem is nog steeds het mooiste instrument dat er bestaat … en sommige vocalisten beschikken echter over een onaards stembereik, waardoor de aarde onder je voeten begint te beven van al die emoties. Rag'n' Bone Man (*****) is er zo eentje! De bonkige verschijning op het podium blijkt een zachtmoedige beer te zijn, die je met weemoedige songs meevoert naar een magische wereld. Een betoverende stem heeft die man. Hij is omringd van klasse muzikanten en achtergrondzangeressen, die met hun kristalheldere stem, ons ook wisten te ontroeren.
Wat een charisma en uitstraling. De regen droop letterlijk van ons af , maar we voelden het niet meer op songs als “Human”, die door merg en been ging; met “Hell Yeah” en “Giant” kregen we een krop in de keel. Een warm tedere, overtuigende set!
Setlist : Wolves//Time Will Only Tell//Skin//Sorry For My Broken Heart//All You Ever Wanted//Alone (Nothing But Thieves versie)//Grace//Bitter End//Anywhere/Away From Here//As You Are//Be the Man//Crossfire//Human//Hell Yeah//Giant
Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5226-lokerse-feesten-2023.html?ltemid=0
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren
Lokerse Feesten 2023 - DAG 1 - S10 + Merol en … Party’s in de Club - Meteen een zware feestavond
Lokerse Feesten 2023
Grote Kaai
Lokeren
2023-08-04
Erik Vandamme
De grote sterkte van het tiendaagse festival de Lokerse Feesten is het diverse aanbod, want elke avond is er wel iets anders te beleven. Bovendien zijn de Lokerse Feesten een stadsfestival dat nauw verbonden is met de Fonnefeesten, die nog steeds geheel gratis zijn, en met de kermis, wat het festival nog aantrekkelijker maakt om er te vertoeven.
Enig puntje van kritiek was vanavond de onveilige situatie aan de kassa, waar een mensenmassa uren lang op elkaar geperst achter hun bandje moest gaan om dan weer diezelfde weg af te leggen om op het terrein te geraken. Vooral bij uitverkochte festivaldagen, een hekelpunt.
Los daarvan …op de eerste festival avond, die compleet was uitverkocht, zou Goldband en The Opposites zorgen voor een wervelend feest op de Kaai. Wij gingen deze keer de sfeer opsnuiven in de Club tot in de vroege uurtjes met Globerz, Parsa en Opgekonkerd, en sloten af met de kers op de taart, Used.
Het Nederlandse fenomeen S10 (****) zagen we eerder deze zomer op Werchter Boutique. Dat de jongedame potentieel heeft, viel ons het meest op. Ze etaleert zich als een klasse entertainer , beweegt over het podium als een hinde en zorgt, voortgestuwd door haar bandleden, voor een opzwepende feestje waardoor de Grote Kaai al heel vroeg in de avond op zijn grondvesten daverde. De handen gingen dan ook heel snel in de lucht, en de Kaai was zelfs goed vol gelopen zo vroeg op de avond. S10 straalt niet alleen enorm veel charisma en spelplezier uit, ze weet verdomd goed wat ze wil en brengt haar set vanuit een buikgevoel.
Merol (****) is het volgend Nederlands fenomeen, die hier in Vlaanderen sterk wordt gegeerd. Het Dordrechtse Nederpop-fenomeen verwierf grote bekendheid met haar expliciete singles "Lekker met de meiden" en "Hou je bek en bef me". Ze liet ook vooral horen dat ze uit een zeer bijzonder hout gesneden is. Eerder op de dag speelde Merol nog op Suikerrock, in de avond stond ze gewoon fris en monter op de Lokerse Feesten. Geen routine , geen vermoeidheid. Integendeel, de set was energiek en aanstekelijk. Bovendien waren we best onder de indruk van hoe de in een opvallend pakje gestopte zangeres haar muziek en haar vrijgevochten teksten met humor linkt. Ze betrekt het publiek bij elk nummer en het publiek houdt ervan. Ze gaat dansen met een meisje vooraan, en port de menigte aan te dansen en te feesten.
Een pittige, charismatische dame dus die pop, rock, elektronica met entertainment en kitsch verbindt.
De avond zetten we verder in de Club … The Opposites en Goldband moeten we dus aan ons laten voorbijgaan …
De pompende , oorverdovende beats van Globerg (****) deden de oorschelpen trillen en spraken de dansspieren aan. Het Gentse drum & bass producersduo zorgt dan ook voor energieboots en adrenalinestoten, een wilde rit op een rollercoaster …
Van enige pauze was geen sprake want rapper Parsa (****) zette dat wervelende dansfeest gewoon verder en voegt daar enkele gezapige rapteksten aan toe, een streepje humor wordt toegevoegd aan de pompende beats. Samen met de flamboyante sidekick Gladde Paling, die later op de nacht zou aantreden in diezelfde Club, verlegt Parsa door deze aanpak grenzen binnen het rap/hiphop genre.
Het was een razend tempo waarbij de acts elkaar hier opvolgden. Opgekonkerd (*****) staat gemaskerd op het podium en doet zijn set met bonkende beats denken aan een zware, keiharde rave party die naar de ballen grijpt. De aanwezigen gingen prompt uit hun dak, dansten en sprongen. Er werden nog meer verschroeiende harde beats toegevoegd. Voor ons was deze Opgekonderd de perfecte afsluiter van deze feestelijke avond in de Club.
Een avond die in de vroege uurtjes werd afgesloten met o.a. Gladde paling en Vieze Asbak.
Wij besloten de avond af te sluiten op de Grote Kaai, met het ultieme feestje van Used (****). Er was nog opvallend veel volk aanwezig. Used is een fenomenaal artiest die veel muziekstijlen verbindt en ze door de blender draait; wat een dansfestijn. De kers op de taart dus op een bijzonder zware eerste feestavond, met spetterend vuurwerk.
Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5226-lokerse-feesten-2023.html?ltemid=0
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren
Boomtown 2023 - Marble Sounds + Willy Mason - Verrassende programmatie op Boomtown
Boomtown 2023
Ha Concerts
Gent
2023-07-18
Talitha Delaere
Het was al van 2019 geleden dat we Marble Sounds nog eens mochten verwelkomen op het podium van Boomtown. In november passeerde de band wel al in Ha Concerts met hun nieuwe plaat en leverden toen een sublieme show af. We verwachtten ook van deze avond niets anders. Terwijl op de Kouter en nabijgelegen pleinen de Gentse Feesten hun vijfde avond ingingen, waren er in Ha concerts vooral kippenvelmomentjes.
Openen deed Van Dessel met ‘Quiet’ en ‘Never Leave My Heart’, de eerste twee nummers van de nieuwe plaat met de originele naam Marble Sounds.
Ook ouder werk van hun plaat ‘Tautou’ uit 2016 werd uitvoerig opgenomen in de setlist, nummers als ‘The Ins and Outs’ en ‘These Paintings Never Dry’ zorgden voor een mooie afwisseling. Ook ‘Tout et Partout’ werd van onder het stof gehaald en is altijd een leuk nummer om de heupen op los te wiegen. Traditiegetrouw werd de band met twee toetsenisten ook vergezeld van enkele strijkers, die zeker in nummers als ‘The First Try’ en ‘Leave A Light On’ het verschil maken live.
‘Soon It’ll Will Make Us Laugh’ werd een collectief meezingmomentje, waardoor het geluid van het feestje dat op de Kouter aan de gang was, makkelijk werd overstemd. Drummer Mattijs mocht na zijn grote verdwijntruck voor ‘Leave a Light On’ weer plaats nemen achter zijn drums en ‘Priorat’ inzetten. Een nummer met niet de typische sound van de Marbles, was dinsdagavond zeker het beste van hun set. Dit knap staaltje drumwerk zorgde dat ook het plaatje klopte tijdens een rechtstaand concert, wat niet de gewoonte is bij de band.
De verrassing dit jaar was wel dat Marble Sounds als eerste op het avondprogramma stond. In plaats van de hoofdact, was Willy Mason eerder het dessertje van de avond. Na een pauze van anderhalf uur en een halvering van het publiek mocht de Amerikaan er aan beginnen.
In 2022 stond hij nog in Trefpunt met een uitverkochte show, deze keer was de opkomst eerder teleurstellend. Willy liet het niet aan zijn hart komen en opende zijn show na het voorwoordje met: I have no idea what he said about me, but I told him to lie.
Willy lijkt niet meteen de meest enthousiaste man, maar leverde wel een loepzuivere set af. De sound was afwisselend tussen indie, rock, folk en rustigere nummers. Hier en daar was ook een vleugje country te bespeuren zoals bij ‘Hard Hand To Hold’. De aangekondigde grunge- en punkinvloeden waren niet meteen te bespeuren, maar genres waren van ondergeschikt belang met wondermooie nummers zoals ‘Simple Town’ en ‘Save Myself’. Dat teksten schrijven bij Mason in het bloed zit is niet verwonderlijk als je weet dat Henry James een van zijn voorouders is. En als kind van twee songwriters moeten we ook de muzikaliteit niet ver zoeken
Mason ging al met de grote namen zoals Mumford & Sons en Ben Howard op tour. Zijn set op Boomtown voelde eerder minimalistisch aan, vergezeld van twee bandleden en zonder veel poespas. Wie zich tussen de concerten door al iets te goed liet gaan aan de bar buiten, dacht dat Rebel Wilson voor de gelegenheid achter het drumstel zat. Die twijfels verdwenen snel wanneer ‘Worth It’ werd ingezet, waarbij de drums met de show gingen lopen en zelfs Willy even onder de indruk leek.
Gejuich van herkenning in Ha Concerts bij ‘Oxygen’, wat duidelijk het nummer was waarop iedereen zat te wachten. Wat de band nog de laatste boost gaf om de set netjes af te werken.
Afgezien van de eerder verrassende programmatie werd de rustige Boomtown avond goed afgesloten.
Neem gerust een kijkje naar de pics
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5219-boomtown-2023.html?Itemid=0
Organisatie: Boomtown, Gent
Gent Jazz 2023 met Herbie Hancock - Man met een missie en een visie
Gent Jazz 2023
Bijlokesite
Gent
2023-07-15
Erik Vandamme
Een van de laatste levende Jazz legendes mocht Gent Jazz 2023 afsluiten … De tent zat logischerwijs dan ook afgeladen vol voor jazz pianist Herbie Hancock , die op zijn 83ste nog steeds hip oogt en als een volleerde piano virtuoos trucjes boven haalt waar veel jonge helden nog iets kunnen van leren.
Herbie Hancock is een klasse entertainer en verteller pur sang, die zijn publiek en band voortdurend in zijn set betrekt. En toch viel er buiten Herbie Hanock nog een interessant hoogtepunt te noteren.
We openden de avond met een wonderkind. Pianist Alex Koo (****1/2) intrigeerde met een intens piano spel waarbij hij heel zijn lichaam, soms letterlijk, in de strijd gooit. Bij de eerste songs gebruikt hij zelfs z’n ellebogen.
Hij is een verhalenverteller en pianoweirdo. Na een song voor zijn dochter, brengt Alex Koo ook wat film muziek, waarbij je daadwerkelijk je in een scene waant waar een cowboy op een paard rijdt, de horizon tegemoet. Een klankenspectrum dat tot de verbeelding spreekt en intens mooi is . Een gevarieerde set met een onaardse streling aan de oren …
Alex Koo is zonder meer een van de meest begenadigde pianisten in ons landje. Sterk.
De formatie Profound Observer (****1/2) zagen we in 2022 nog optreden met Bert Joris, het werd een onvergetelijke avond … De instrumenten hadden hun verhaal. "In hun spelplezier klinkt het allemaal ingenieus en verrassend. Wanneer die grenzen van het genre in virtuositeit vervagen , dan kom je dus bij hen terecht. Een puike, boeiende, overtuigende set!" Ook op Gent Jazz voelen de muzikanten elkander perfect aan, zonder het spelplezier uit he oog te verliezen. Deze keer zonder Bert Joris en in een lichtjes aangepaste line up, zonder Daniel Jonkers maar wel met Jesse Dockx op drums, weet de band ons weer te boeien, met een gevarieerde, wervelende set van gitaar, drum en saxofoon. Een ondoordringbare muur van klanken wordt gebouwd. De aanstekelijke jazz in al z’n vormen waren best een indrukwekkende gewaarwording.
Bilal Sayeed Oliver is een zanger en componist die je puur muzikaal in geen hokje kunt duwen, maar 'neo-soul' is wel een goede noemer. Het gaat bij Bilal (****) zoveel kantjes uit, dat ook dat hem tekort doen is. Niet alleen beschikt Bilal over een breed stembereik, hij is een charismatische verschijning.
Bilal laat zich bovendien begeleiden door muzikanten die niet allen knappe solo's uit hun mouw schudden, vooral de gitaarriedels bleven lekker kleven, en ze vullen de vocale capaciteiten van hun frontman perfect aan, waardoor grenzen afgetast worden. En er zit nogal wat emotie in die sound en in die vocals. Overtuigend.
Terug naar de Gardenstage voor een fenomenale totaalbeleving in een intiem kader. Immanuel Wilkens Quartet (****) De jonge beloftevolle alt sax virtuoos, Immanuel Wolkens, speelt op zijn saxofoon zo ingenieus en doordacht dat we er kippenvel van krijgen.
Hij laat zich omringen door al even sterke muzikanten, jonge snaken eigenlijk, die net als hem, de nodige snedige klankentapijtjes spelen. De temperaturen stegen tot een waar kookpunt door deze klankentovenaars. Gezien hun nog vrij jonge leeftijd , ergens rond de 25, voorspellen we op basis van dit magische optreden in de Gardenstage hen een gouden toekomst toe binnen die jazz. Formatie om in het oog te houden dus.
Het absolute hoogtepunt van deze Gent Jazz avond was niet (enkel) Herbie Hancock, maar wel de formatie BJO invites Aka Moon (*****), het Brussels Jazz Orchestra en Aka Moon dus. Ze vierden begin dit jaar hun dertigste verjaardag met enkele gezamenlijke concerten, en deden dit in een zeer uitgebreide opstelling nog eens over in een overvolle tent op Gent Jazz.
Er viel nogal wat te beleven tijdens deze set. Zo was er een soort drum gevecht tussen de beide drummers, die elkaar geregeld de loef afstaken om daarna elkander (figuurlijk) in de armen te vallen; of de weelderig klinkende saxofoon en trompet, die met een piano of accordeon o magische wijze elkaar vonden.
Fabrizio Cassol, altsaxofonist van Aka Moon, vulde de big band telkens aan, wat de bijzonder sfeer die er al heerste, alleen maar intenser maakte. Een mooie ode ook opgedragen aan de Amerikaanse gitarist John Scofield, was erg emotievol.
Het daverende applaus aan dit project, bewees dat iedereen onder de indruk was van wat dit combo verwezenlijkte in variatie, het perfect samenvloeien van etnisch getinte muziek van Aka Moon met de verbluffende bigbandjazz van het Brussels Jazz Orchestra. Waauw, wat waren we hier van verbaasd.
Het was tijd voor de grote finale met levende legende Herbie Hancock (****). Op zijn 83ste nog steeds kwiek en monter. De man speelt piano en keyboard, als een volleerd professor. Hij kan beroep doen op een rits vurige, sterk spelende muzikanten. Ze werden mooi voorgesteld, soms iets te langdradig, wat het ritme wat uit het concert dreigde te halen.
Herbie is een volleerd klasse entertainer … Hij gort naar het einde van de set op “Chameleon” zijn keytar om, een kruising tussen een gitaar en een keyboard, en danste over de bühne als een jonge wolf. Een jeugdig enthousiasme dat charmeerde, ondanks zijn gezegende leeftijd. Het zorgde voor een uitbundige sfeer.
Herbie Hancock speelt met stijlen, naast de typische jazz, zijn er lekker groovy klanken en experimenteert hij wel eens graag. Het maakt van Herbie Hancock een man met een missie, maar vooral met een visie om te entertainen, zoals alle legendarische jazz grootheden. Klasse concert, in een feestelijke jazz tint, de perfecte afsluiter van een zeer geslaagde editie Gent Jazz 2023 dus!
Neem gerust een kijkje naar de pics www.gentjazz.com
Organisatie: Gent Jazz
Gent Jazz 2023 met Branford Marsalis Quartet - Improvisatie ten top
Gent Jazz 2023
Bijlokesite
Gent
2023-07-14
Erik Vandamme
Gent Jazz is aan zijn laatste weekend toe. De twee resterende avonden staan in het teken van de pure Jazz met o.m. Branford Marsalis Quartet op vrijdag en de legendarische Herbie Hancock op zaterdag. We moeten het hebben over ‘pure jazz' als het experimentele kantje van de jazz.
Met Branford Marsalis Quartet was het improvisatie ten top. Wat een kleurrijke avond.
Lara Rosseel is niet alleen een bijzonder getalenteerde muzikante, ze is ook van vele markten thuis. Eén van haar projecten, die we eerder dit jaar opvolgden was Lara Rosseel Orchestra: ARK (*****), een project met uiteenlopende muzikanten van percussie over blazers naar viool en strijkers, wat zorgt voor een gevoel van eensgezindheid, waardoor publiek en muzikanten op het podium met elkaar worden verbonden, zoals op een Ark .
Er wordt duchtig geëxperimenteerd met klanken zoals geluid van kolkend water, uitgebeeld door een hand dat beweegt in een kom gevuld met water. De percussie en drum bestaan niet louter uit drums spelen, maar voortdurend experimenteren met andere klankentapijtjes, mooi aangevuld met een verbluffende contrabas, aanstekelijke viool klanken en de groovy blazers.
Een klein uur lang heerst er een bijzondere magie, die je doet wegvaren naar oneindig mooie oorden. Hier telde het collectief ‘an sich’, dat tekende voor een bijzondere beleving.
Onder de categorie ‘bijzondere parels binnen de Belgische muziek’, kunnen we ook gitarist Vitja Pauwels (****) rekenen. Niet alleen speelt hij gitaar als een ware virtuoos, hij haalt er klanken uit waarvan we het bestaan nog niet kenden. Hij is ook een multi-instrumentalist die door loops en klanken, zorgt voor verwondering in je hart. Het experimentele kantje zorgt ervoor dat je je geen seconde verveelt. Vitja heeft een kristalheldere stem, een meerwaarde in die sound.
Vitja Pauwels liep op zijn eentje misschien wat verloren op de Gardenstage, maar door die veelzijdige, wisselende, kleurrijke aanpak, wist hij ons te veroveren, te ontroeren of deed hij ons lekker headbangen. Mooi overtuigend.
Het absolute hoogtepunt van de dag kwam al vrij vroeg met Lakecia Benjamin (*****). De saxofonist, in goudgeel pakje, is niet alleen een verbluffende muzikante en performer - ze haalt haar inspiratie dan ook bij de groten op aarde als John Coltrane - maar ook een charismatische entertainer. Haar pakkende en grappige bindteksten zijn mooi meegenomen.
Ze beweegt over het podium als een pop diva, met het hart van jazz op de juiste plaats. Grootheden als Miles Davis borrelen op, als we haar zien dartelen naar elke hoek van het podium.
Ze is omringd van sterke muzikanten door de groovy contrabas, sublieme pianoklanken en bezwerende, knetterende drum partijen. Het prikkelde de dansspieren. Lakecia Benjamin weet door haar bijzondere emotionele en veelzijdige aanpak, iedereen te begeesteren.
Op het einde van de set verlaat ze het podium, dwaalt door de menigte en laat haar muzikanten nog even een solo spelen; iedereen wordt verbouwereerd achtergelaten.
Verbluffend en grensverleggend met een mysterieus kantje! Een overtuigende show.
Op de Gardenstage verpozen we even met een muziekje op de achtergrond, althans zo voelde het optreden van Kahil Elzabar Quartet (***) toch aan. De muzikanten slaan lekker aan het jammen en betrekken het publiek er deels bij. Ze tonen hun virtuositeit. Maar meer dan een lekker groovy sfeertje komt er niet boven drijven, wat uiteraard niets afdoet aan de enorme aanstekelijk- en gedrevenheid. Goed zonder meer, maar zeker niet grensverleggend.
Julian Lage Trio (****1/2) bestaat uit drie muzikanten die zich niet alleen in jazz middens manifesteren. De New York Times omschreef hem alvast als ‘een van de meest talentvolle jazzvirtuozen, bezeten van een onverstoorbare technische vaardigheid en een schijnbaar grenzeloze nieuwsgierigheid’. Met John Roeder op contrabas en Rudy Royston op drums bracht hij vorig jaar nog een schitterend album uit 'View with a room'.
Live worden hier ook de grenzen afgetast. De set leek wat gezapig te starten, gaandeweg kreeg het trio meer grip op het publiek en werden alle registers opengetrokken. We kregen een veelzijdige en improviserende aanpak. Daar hoort soms wel een knappe solo bij, waarbij de muzikanten apart laten horen wat voor een bijzonder getalenteerde parels ze wel zijn. Het was vooral het samenspel van deze drie tenoren binnen de jazz, die een magie doen ontstaan die een onaardse schoonheid is.
Door het daverende applaus zijn ze nog eens terug voor een bis. Julian Lage Trio was op Gent Jazz als een diesel, eens de vlam in de pijp , niet meer te stoppen!
Een levende legende op het podium is Branford Marsalis Quartet (****1/2) zeerzeker. Op zeer jonge leeftijd heeft hij zowel binnen de jazz als in de rock zijn stempel gedrukt als saxofonist. In 1985 speelde hij zelfs voor 72 000 mensen op Wembley, toen hij in de band van Sting zat. In het begin van de jaren 90 deed hij gastoptredens bij de Grateful Dead. Hij toerde ook samen met Miles Davis in een van de bands. Wat een c.v. houdt hij er op na.
Branford Marsalis is naast een verbluffende sax virtuoos een klasse entertainer pur sang, die zijn publiek voortdurend aanport. De muzikanten gaan vurig te werk en verrassen voortdurend.
Anderhalf uur ondergaan we een magische sound. Ze maken de jazz met z’n verschillende componenten levendig. De groovy klanken en de improvisaties ten top creëren een intens sfeertje. Mooi avondje met dit combo.
Neem gerust een kijkje naar de pics www.gentjazz.com
Organisatie: Gent Jazz
Sjock 2023 - 7 t-m 9 juli 2023 - Het rock'n'roll highlight of the year
Sjock 2023
Festivalterrein
Gierle
2023-07-07 t-m 2023-07-08
Ollie Nollet
De organisatoren kunnen terugblikken op een geslaagde editie. Veel volk, het weer dat ondanks de voorspellingen toch geen spelbreker werd en veel goeie muziek, een lappendeken van genres en stijlen. Zondag leek me veruit de interessantste dag, maar toen werd plots nog Stiff Richards toegevoegd aan de line-up van vrijdag. We waren twee van de drie dagen aanwezig …
vrijdag 7 juli 2023
Doordat ik wat langer dan verwacht moest aanschuiven aan de ingang miste ik Bob Wayne, de zingende stoomfluit uit Nashville. Ik zag hem nog net "Spread my ashes on the highway" brengen en kon enkel vaststellen dat hij behoorlijk scherp stond en The Outlaw Carnies een stevige indruk nalieten.
Grootste reden voor mijn komst op vrijdag was Stiff Richards uit Melbourne. Nadat ze vorig jaar op de Bang Bang Stage, het kleinste podium op Sjock, verschroeiend uithaalden werden ze dit jaar opnieuw geïnviteerd en kregen ze een plaatsje op de Main Stage toegewezen voor wat hun enige optreden deze zomer in Europa zou worden. Met een schaapachtige grijns op het gelaat vatte zanger Wolfgang Buckley (wat een naam!) vooraan het podium post en zette zijn tanden meteen in "Point of you", misschien wel hun beste nummer. Snelle, rauwe punk die geen enkele poging ondernam om te vernieuwen en ons als het ware terug katapulteerde naar de jaren '70. En wie dacht dat de Main Stage een maatje te groot zou zijn voor dit soort no nonsense rock-'n-roll mocht zijn mening meteen herzien. Integendeel, dit podium leek eerder te klein want Wolfgang Buckley dook al vlug met ontbloot bovenlijf en ware doodsverachting het publiek in waar hij zowat driekwart van het optreden zou vertoeven. In een moshpit waaruit gigantische stofwolken opstegen bleef hij voortdurend fysiek contact zoeken met zijn fans terwijl de Sjock crew handenvol werk had om alles in veilige banen te leiden.
Tussen al dat spektakel zou je bijna vergeten wat voor een geweldige, van een nijdige rasp voorziene, zanger hij is. Intussen fabriceerden de overige vier groepsleden, weggedoken in de luwte, een strakke, met melodieuze gitaren doorspekte, sound. "State of mind" en het traag en repetitief bonkende "Got it to go" spraken mij het meest aan maar eigenlijk hoefden alle overige nummers hier niet voor onder te doen.
Sjock 2023 was na Stiff Richards voor sommigen al een geslaagde editie!
Na eerder in een sukkelstraatje vol verslavingen, arrestaties, gevangenissen en rehabilitatiecentra te zijn beland herpakte Jesse Daniel zich dankzij de muziek en met de steun van zijn verloofde Jodi Lyford, die hier mee op het podium stond. Het aloude verhaal dus maar ook hier ontsproot er iets moois uit. Dit was zijn allereerste show op Europese bodem en het was er meteen eentje om in te lijsten.
Met een vijfkoppige band, waaronder een pedal steel speler, schonk de man uit Austin, Texas ons verrassend fris klinkende country die zich spiegelde aan de Californische Bakersfield sound. De vergelijkingen met Merle Haggard waren dan ook niet uit de lucht gegrepen. We hoorden stuk voor stuk sprankelende songs, waartussen een heerlijke instrumental.
En het mocht er soms ook wat frivoler aan toegaan. Zo bleek de gitarist een liefhebber van crowdsurfen, wat hij hier dan ook eens moest uitproberen. Waarom niet? Schitterende set waarin prijsbeest "Rollin' on" helemaal achterin zat.
Veel garagerock viel er dit jaar niet te beleven op Sjock zodat alle hoop gevestigd was op het Limburgse The Sha-La-Lees, het bandje van connoisseur Cedric Maes (El Guapo Stuntteam, The Sore Losers). De band opende vrij spectaculair met Link Wray's "Rumble" en ook "Born to lose", dat van Reigning Sound had kunnen zijn, trof me midscheeps. Maar daarna werd het te wisselvallig om van een geslaagde set te kunnen spreken. Drummer Dave Schroyen (Evil Superstars, Peuk) werd wegens ziekte last minute vervangen maar daar zal het niet aan gelegen hebben. De songs waren net iets te zwak en het solo-momentje van Cedric Maes met "Bad man" (Oblivians) was overduidelijk te hoog gegrepen. Verder toch nog genoten van de mondharmonica van Christophe Vaes (hoewel we die niet altijd hoorden) en de MC5-cover "Ramblin' rose".
Na de uppercut van Jesse Daniel verwachtte ik van Dale Watson & His Lone Stars niets minder maar dit kwam toch wat minder hard binnen. Daarvoor speelde hij naar mijn gevoel iets te veel op veilig, getuige zijn cover van "Ring of fire".
Nochtans begon hij zijn set vrij indrukwekkend met een stem die steeds meer in de buurt van Johnny Cash komt en een verrassend snedige gitaar. En op songs als "The train kept a rollin'", "I lie when I drink" of "Nashville rag" viel niets af te dingen. Authentieke country met af en toe wat andere roots invloeden, helemaal mijn ding, maar toch bleef ik ergens op mijn honger zitten. Waren het His Lone Rangers die er apathisch bijstonden (te lang in de zon gelegen?) of de pedal steel die nogal loom klonk? Ongeveer halverwege de set gleden ze weg in een irriterend lankmoedige sound die het genre voor niet-liefhebbers zo onverteerbaar maakt. Gelukkig duurde dit slechts een drietal nummers waarna Dale Watson zich herpakte en er toch nog een pittig slot aan breide, niet in het minst door zijn eclatant gitaarwerk.
Ik heb nooit begrepen waarom een groep als The Hellacopters (Stockholm) destijds bij de garagerock revival van de jaren '90 werd ingedeeld. Nadat ik ze in 2000 zag in Gent, waar ze naar mijn gevoel naar huis gespeeld werden door het magnifieke Zen Guerilla, dat toen dienst deed als voorprogramma, wist ik zeker dat dit helemaal niets met garagerock te maken had, wat Wikipedia ook mag beweren.
23 jaar later bleek er niet veel veranderd. De show was wellicht wat grootser en de sound nog iets pompeuzer. De set begon en eindigde met helikoptergeluiden, niet bijster origineel maar het had wel wat. En dat in tegenstelling tot hun muziek. Foute glamrock, hair metal en Boston (de groep) waren de termen die onder mijn schedelpan circuleerden. Niet echt geruststellend, maar gelukkig zonder blijvende gevolgen.
Nadat The Legendary Shack Shakers in laatste instantie om familiale redenen moesten afhaken was de affiche van vrijdag onthoofd. Met het Baskische Moonshine Wagon werd alsnog een valabele vervanger uit de hoed getoverd. Een groep die ik reeds twee keer eerder aan het werk zag, wat de beslissing om voor mijn bed te kiezen wellicht wat makkelijker maakte.
zondag 9 juli 2023
Mijn parcours begon op zondag in The Titty Twister met Honeyboy Slim & The Bad Habits uit Vetlanda/ Malmö, Zweden. Het viertal, dat 1 plaat, ‘Who put the Jinx?’ onder de arm had, serveerde ons klassieke rhythm & blues die bij momenten behoorlijk broeierig klonk. Opmerkelijke nummers waren opener "I'm moving on" en de Bo Diddley-cover, "Roadrunner". Nooit werd duidelijk wie nu eigenlijk Honeyboy Slim was. De band beschikte immers over twee zingende gitaristen die dan ook nog eens broers waren: Josef en Jacob Steinvall. Laat dit gezelschap in een bruine, bedompte kroeg spelen, dan breken ze daar wellicht het kot af. Hier hadden ze toch wat moeite om het vuur aan te wakkeren of zat het vroege uur hiervoor iets tussen?
Eén van de bands waar ik fel naar uitkeek was The Drowns uit Seattle. Het viertal opende met een mokerende lap rock-'n-roll waarin Aaron Rev Peters zich met zijn Flying V gitaar profileerde als een innemend frontman gezegend met stembanden die uit puur grind leken te bestaan. De groep bleek echter over twee zangers te beschikken. Ook de veel conventioneler zingende bassist Andy Wylie mocht zijn bijdrage leveren en zijn nogal brave power-pop punk sprak veel minder tot de verbeelding. Desondanks bleef ik The Drowns, die zich presenteerden als een anti-racist en anti-fascist band, een merkwaardige groep vinden die af en toe onverwacht uit de hoek kwam. Zoals met "Subculture rock 'n' roll" of "Ballroom Blitz", een cover van The Sweet die ze opdroegen aan Cock Sparrer van wie ze vermoedden dat ze oud genoeg waren om de lyrics van dat nummer te kennen.
Lobo Jones and The Rhythm Hounds is een jonge Britse band die vorig jaar debuteerde met "Howlin'". Het viertal bewees dat rockabilly ook anno 2023 fris kan klinken. Elliot ‘Lobo’ Jones uitte zich als een erg getalenteerde zanger, begiftigd met die typische snik in de stem. Terwijl drummer Zack Godden de fles Jack Daniels regelmatig liet rondgaan, bleef de band ons verbazen met parels als "Wind up baby" en "If you gonna rock it". Het absolute hoogtepunt voor mij was de Ronnie Self-cover "Bop-a-lena", een song die na 65 jaar nog niets van zijn glans verloren heeft en hier een schitterende uitvoering kreeg.
Het Deens Hola Ghost zag ik vorig jaar nog blinken in The Titty Twister, waar ze blijkbaar voldoende indruk maakten om dit jaar hun entree te mogen maken op het grote podium. The Copenhagen gringos, zoals ze weleens worden genoemd, zagen er weer stralend uit in hun zwarte Mexicaanse pakken met sombreros en dodenmaskers op het gelaat geschilderd. Ook muzikaal blijft de groep van zanger-gitarist Peter Sandorff (Nekromantix, Mad Sin) een uniek gegeven.
Hun cocktail van surf, punk, mariachi en psychobilly smaakte weer verrukkelijk met de twee trompetten als kers op de taart. Intussen pakten donkere wolken zich samen en toen daar nattigheid van kwam, maakte ik mij uit de voeten. Gelukkig bleef het beperkt tot die ene bui.
Ik had wel enige verwachtingen van His Lordship, een jonge band uit Londen, maar die bleven oningelost. Nochtans openden de drie, allen keurig in het pak, niet onaardig met "All cranked up", een lillende homp rock-'n-roll. Maar daarna bleef His Lordship steken in de goede bedoelingen. Zanger-gitarist James Walborne wil zo graag rock-'n-roll zijn maar slaagde daar nooit in. Hij droeg een nummer op aan Robert Gordon, later nog één ("Sleepwalk") aan Jeff Beck. Hij heeft het hart ongetwijfeld op de juiste plaats zitten en aan inzet ontbrak het hem zeker niet maar alles klonk veel te geforceerd terwijl de sound met haken en ogen aaneen hing. Op hun beste momenten riepen ze herinneringen op aan The Godfathers, maar ik vermoed dat dat geenszins de bedoeling was. His Lordship heeft nog wat werk aan de winkel.
Met Eddie and The Hot Rods, die midden de jaren '70 wat deining veroorzaakten met de albums "Teenage depression" en "Life on the line", mochten we een semi-legendarische groep verwelkomen. Of toch niet? Want nadat zanger Barrie Masters in 2019 het loodje legde was meteen ook het laatste originele lid van de groep uit Essex verdwenen. De toenmalige bassist Ian "Dipster" Dean promoveerde zichzelf daarna tot zanger en de band bleef verder optreden en maakte dit jaar zelfs een nieuwe plaat, "Guardians of the legacy". Veel toepasselijker kan een titel niet gekozen zijn en ook op de planken bewezen ze veel meer dan een ordinaire tributeband te zijn.
Hun setlist bestond uit nagenoeg evenveel oude als recentere songs die trouwens naadloos bij elkaar aansloten. We zagen een goed geoliede band die perfect wist te balanceren op de grens tussen pubrock en punk. Nummers als "Life on the line", "Teenage depression"of "Do anything you wanna do" (hun hitje) stonden nog steeds overeind maar ook een nieuw nummer als "Paradise" met Dean op mondharmonica misstond zeker niet tussen die oude parels. Ik vermoed dat ze in de jaren '70 een stuk urgenter klonken, maar dat kon de feeststemming niet drukken. En al helemaal niet toen er werd afgerond met "Gloria".
Voor een eerste echt hoogtepunt op zondag moest men in The Titty Twister zijn. Reverend Peyton's Big Damn Band uit Beanblossom, Indiana begon in 2004 misschien als een 'gimmick' band met Breezy Peyton, de vrouw van de Reverend, voortdurend ratelend op een washboard. Intussen is het drietal toch uitgegroeid tot een vaste waarde in het rootslandschap.
Terecht, zo bleek nog maar eens in Gierle. Reverend Peyton kan intussen bogen op een indrukwekkende reeks sterke songs. Wat was het weer genieten van nummers als "Pot roast and kisses" of "Devils look like angels", dat zelfs aardig dicht in de buurt van Left Lane Cruiser kwam. Daarnaast is de Reverend ook nog eens een begenadigd gitarist die hier zo'n zestal gitaren ter beschikking had, gaande van een resonator tot een immense bijl waarop enkele snaren gemonteerd waren (gebruikt in het slotnummer "Two bottles of wine").
De man speelde niet alleen gitaar maar zorgde tegelijkertijd met zijn duim op de bovenste snaar voor de bas. In het instrumentale "Train song" kon hij naar hartelust zijn techniek demonstreren. We kregen nog meer spektakel toen Max Senteny zijn drumstel ruilde voor ‘bones’, één van de oudste instrumenten ter wereld die bestaat uit twee dierlijke botten, tijdens "Poor Black Mattie" (R.L. Burnside). Toch was het de muziek zelf, die Peyton omschrijft als front-porch blues, die bleef primeren.
Wine Lips uit Toronto was de eerste band die me kon verleiden om naar de kleinere Bang Bang Stage te trekken en ook nu was de keuze hartverscheurend want op hetzelfde moment speelde Slim Cessna's Auto Club in The Titty Twister. Ik heb het me niet beklaagd want het Canadese vierspan groeide uit tot dé revelatie van Sjock. Ze zagen er misschien wat onnozel uit met hun idiote zonnebrillen en hun potsierlijke knevels, hun muziek was dat allerminst. Een adembenemende mix van garagerock, psychedelica en punk gestut door een onontkoombare drive zorgde meteen voor een uitzinnige moshpit.
De invloeden van Osees waren overduidelijk maar dat kon geen enkel bezwaar vormen want dit klonk veel bezielder dan wat John Dwyer de laatste tijd uitspookt.
Het slotkwartier was ronduit fenomenaal met een lange opzwepende instrumental, "Suffer the joy" en "Electric lady". Wine Lips bewezen dat ook eigentijdse psychrock zijn plaatsje verdient op Sjock.
Hardcore is echt mijn ding niet maar het inmiddels ook al twintig jaar oude debuut van The Bronx vond ik toch net iets meer hebben. Ook live, met toch nog een drietal nummers uit die eerste plaat, konden de vijf uit Los Angeles me nu overtuigen. Het werd een hondsbrutale uitbarsting van energie met meedogenloze riffs en een zanger, Matt Caughtran, die als geen ander zijn publiek wist te bespelen ("I need some bodies over here!"). Bovendien viel er wel altijd wat te beleven. Zo werd de jarige drummer op een taart getrakteerd of dook hun chauffeur, tot grote verbazing van de groep, crowdsurfend het publiek in.
De knappe set werd evenwel ontsierd door het oeverloze gezwam van Caughtran, die zijn rol als dominee duidelijk gemist heeft, en een ellenlange, strontvervelende metal solo van gitarist Ken Horne.
Mijn verwachtingen voor het Zweeds-Deense (Göteborg/ Kopenhagen) The Kokomo Kings waren hoog maar die werden ruimschoots overtroffen. Wat een groep! Vier schitterende muzikanten serveerden ons een perfecte blend van Louisiana blues, Mississippi swamp en Chicago blues opgesmukt met een toefje rock-'n-roll waarbij het onmogelijk stil staan was.
The Kokomo Kings hebben samengewerkt met artiesten als James Harman, Lazy Lester, Louisiana Red, John Primer, Keith Dunn en Mud (zoon van) Morganfield en dat heeft hen duidelijk geen windeieren gelegd. Het bezorgde hen ongetwijfeld die verbazingwekkende maturiteit.
Het werd een set die geen seconde verveelde en waarin geen noot te veel werd gespeeld en dat is verre van evident in de blues. Dit klonk als The Fabulous Thunderbirds in hun allerbeste dagen, ook al omdat de warme stem van Martin Abrahamsson gelijkenissen toonde met die van Kim Wilson.
Songs als "Bottle up" en " A drive-by love affair" werden met een ongehoorde souplesse vertolkt. Naast Abrahamsson die ook gitaar speelde zagen we nog drie sublieme muzikanten: drummer Daniel Winerö, contrabassist Magnus Lanshammar, die niet om een stunt verlegen was en de van een indrukwekkende baard voorziene gitarist Waldemar Skoglund. Die laatste twee vonden zelfs de tijd nog om af en toe met elkaar te dollen. The Kokomo Kings waren adembenemend en duizelingwekkend sterk.
Cock Sparrer, om eerlijk te zijn: ik had er nooit eerder van gehoord. Of misschien toch en was ik ze al lang vergeten. De groep uit Londen bestaat immers sinds 1972! Zij het met enkele onderbrekingen. Cock Sparrer ( een verbastering van Cock Sparrow en dat is een cockney term voor familiarity) begon als pubrock band maar bekeerde zich tot de oi! toen die punkbeweging opkwam. Met zijn vijven, waaronder nog drie originele leden, verschenen ze aan de aftrap. Zanger Colin McFaull was goed bij stem terwijl ook de overige leden, ondanks hun ongetwijfeld respectabele leeftijd, er kwiek uitzagen. "Riot Squad" en "Watch your back" klonken vrij potent maar langer dan 10 minuten kon deze skinhead Status Quo, zoals ze weleens genoemd worden, me niet boeien. Dat had uiteraard alles met het genre te maken: telkens die meebrulbare teksten en kinderlijk eenvoudige melodieën, ik raak er snel op uitgekeken.
Nadat ze exact een jaar geleden in The Titty Twister werden aangekondigd liep diezelfde tent zondag helemaal vol voor de terugkeer van Belgiës bekendste rockabilly/ roots groep The Seatsniffers. Het werd een triomftocht waarin de groep weinig kon misdoen. Walter Broes (zang/gitaar), Roel Jacobs (sax), Bop De Houwer (bas) en Piet De Houwer (drums) lieten de tent uit haar dak gaan. Het liefst hoor ik The Seatsniffers wanneer ze zich aan de blues wagen. "UFO", met die heerlijke gitaar van Broes, was voor mij misschien wel het hoogtepunt van de set. Hun uitstapjes naar de ska kon ik iets minder smaken. Later kwam Alex Agnew nog "Great balls of fire" zingen maar toen was ik net vertrokken in een poging om de uittocht files voor te zijn.
Neem gerust een kijkje naar de pics van één van de dagen SJOCK @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5059-sjock-2023.html?Itemid=0
Organisatie: Sjock, Gierle
Cactusfestival 2023 - van 07 t-m 09 juli 2023 - Sfeer, gezelligheid en … goede muziek, toegankelijk alternatief!
Cactusfestival 2023
Minnewaterpark
Brugge
2023-07-07 t-m 2023-07-09
Talitha Delaere, Stan Vanhecke en Astrid De Maertelaere
dag 1 - vrijdag 7 juli 2023 - Muilen en huilen
Het Cactusfestival haalde dit jaar opnieuw enkele fantastische namen naar het Minnewaterpark. De broeierige sfeer en de warmte gingen hand in hand in Brugge op deze eerste dag van het festival.
Voor de veertigste editie werden we op vrijdag getrakteerd op sets van Aili, Goldband, Charlotte Adigéry & Bolis Pupul, GOOSE en Arsenal.
Files vermeden, de hitte doorgekomen en op tijd weggeslopen op je werk? Dan was je net op tijd voor Aili, het Japans-Belgische electropopduo, die de spits mocht afbijten in het Minnewaterpark. Aili Maruyama en Orson Wouters brachten zachte maar sfeervolle ritmes, vanuit de kosmos. Maruyama zong – in het Japans – mee met de aanstekelijke tonen van de elektronische saus. Met ‘Genki’ waande je je onmiddellijk in een bar die zichzelf net wat te hip vindt. De nummers rekten als een malle, waardoor het soms moeilijk werd om de aandacht erbij te houden. Maar songs als ‘Dansu’ zijn meeslepend, en ontbraken nooit aan een vleugje magie.
Aili nodigde verlegen uit om te dansen, dat lukte jammer genoeg niet helemaal. ‘Glamorous’, gebaseerd op de hit van Fergie, zorgde er wel voor dat de waakvlam aangewakkerd werd, net als ‘Toki Doki’. Al bij al was het vrolijke, subtiele en verfijnde Aili niet erg toegankelijk voor een publiek dat zich al op ostentatieve manier zat te verlekkeren op het complexloze Goldband.
Goldband - Het was dus tijd voor de mannen waarvoor menigeen een ticketje Cactus had gekocht. Of toch een deel van de mannen: de rest zat vast in een tunnel. En dat hoorde je er wel een beetje aan. Toch deden Karel, Milo en Boaz hun best om de afwezigheid van bassist en gitarist te compenseren. Dat hoefde niet muzikaal te zijn. Al zorgde ‘Rommel’ wel voor een knallende start van de set.
Dat de zanger gerust mee in de file had mogen zitten bewees een meeschreeuwend publiek tijdens ‘Ja Ja Nee nee’. De band bleek een nóg ongeleider projectiel dan normaal en constant nodigden ze publiek uit op het podium. Eerst om Karels T-shirt uit te trekken, daarna om een vracht kinderen met vlaggen te laten zwaaien tijdens ‘Mijn Stad’.
Niet alle interventies waren even geslaagd, maar we mogen de file wel dankbaar zijn voor een prachtig solo optreden van een meisje dat de bewonderende toeschouwers trakteerde op een fantastisch en gevoelig ‘Noodgeval’.
Minder gevoelig: de fan die mocht muilen met Milo. Ze had er wel zelf om gevraagd met een kartonnen bordje, classy.
De achterblijvers hadden zin om nog even de boel mee te doen ontploffen. Zichtbaar op hun gemak nu de band weer compleet was, kregen we nog de échte versie van ‘Noodgeval’, en pompten ze ‘Psycho’ op als gekken. Ondertussen stond geen mens in het publiek nog stil. De light versie van ‘Witte Was’ was dan weer wat knulliger, maar fijn dat de band niet zomaar hun plaat het park in slingerde. Dat dit optreden nog zo’n ongebreideld enthousiasme bij het publiek losmaakte, is eigenlijk al ongelooflijk sterk.
Op halve kracht kregen ze het Minnewaterpark helemaal mee, met een mooie apotheose op het eind. Toppers!
“Misschien niet helemaal terecht, maar een mens moet eten”, moeten vele Cactusgangers gedacht hebben. Na de show van het Hagenese geweld was er merkelijk minder volk aanwezig voor Charlotte Adigéry & Bolis Pupul. Charlotte, in een soort superheldinnenpak, liet het niet aan haar hart komen en trapte af met ‘Reappropriate’, dat rustig op ons afkwam. De wat abstracte electro beats van Bolis zijn verbazingwekkend dansbaar. Ondertussen slingerde Charlotte de vaak zeer herhalende zanglijnen op ons af. Toch weet ze steeds net haar accenten zo te leggen, waardoor het geheel uitkomt waar het moet zijn. Bij ‘Blenda’ hoorden we de tonen van Bolis zoals je je de geluidjes van een oude spelcomputer voorstelt, bijvoorbeeld bij het spelen van Pong.
En met ‘Making Sense Stop’ haalde diezelfde Bolis zijn gitaar boven om nog wat meer cachet te geven aan de meeslepende song die Frans en Engels klinkt. Wanneer ze het nummer even volledig onderbraken, schreeuwde het publiek naar meer, wat we gelukkig ook kregen.
Er zat best wel wat rust in deze set. Maar die vloog definitief de deur uit wanneer het duo ‘Patinépat’ inzette. ‘HAHA’ volgde op ‘Ich Mwen’, en Adigéry toonde dat er zelfs kunde zit in demonisch lachen.
‘Ceci n’est pas un cliché’ overtuigde de laatste stilstaanders en afsluiten deed het tweetal met het ietwat absurde en ironische ‘Thank You’. We vertrouwen erop dat de dank je wel aan het enthousiaste Brugse publiek wél gemeend was.
Daarna was het tijd voor de band die de Belgen al bijna twee decennia lang de beste elektronische rock van het land bezorgt, GOOSE. De band zorgde vast en zeker voor het luidste optreden van de dag, en het Minnewaterpark danste erop los. De Kortrijkzanen speelden de hits – en dat arsenaal leek bodemloos - waardoor bijna elk nummer luidkeels meegezongen werd. ‘What You Need’ schalde door de boxen, het licht speelde rond je ogen tijdens een uitstekend opgebouwd ‘Call Me’ en ‘Bring It On’ bleek een heuse trip down memory lane. Die laatste song klonk vettiger dan ooit. De drummer ging los en streed een heerlijke strijd met de aanstekelijkste riffs. Sterk dat het daarna niet stilviel. Want ook het iets meer poppy ‘British Mode’ en ‘Can’t Stop Me Now’ werden perfect gebracht door Mickael Karkousse en de zijnen.
Uiteindelijk hoorden we niet gigantisch veel songs, en toch leken ze allemaal te vroeg te eindigen. Het publiek hunkerde naar meer en kreeg zijn apotheose. Het eentonige inzetten bij ‘Words’ werd verlengd om de ontploffing nog groter te maken.
De mannen van GOOSE moet je duidelijk niet meer leren hoe een show in elkaar te steken. Afsluiten deden ze natuurlijk met ‘Synrise’, aangekondigd en afgesloten met de ohohoh’s van een uitzinnige menigte.
Het is tegenwoordig niet gigantisch vanzelfsprekend dat je Arsenal eens te zien kan krijgen. We doen dus graag ons petje af voor de organisatie om hen opnieuw te strikken. Al was het waarschijnlijk makkelijk overtuigen for old times sake, want Arsenal stond al voor de vijfde keer op het festival.
Het was duidelijk dat het publiek hen een warm hart toedroeg, klaar om feestend de nacht in te gaan. Jammer genoeg werd het een sof. Al merkten we in het begin nog niets. Frontman John Roan en kompanen begonnen met ‘Melvin’, waardoor iedereen eigenlijk onmiddellijk mee was. Maar er werd niet voortgebouwd op het momentum. Zo klonk (topnummer) ‘Black Mountain (Beautiful Love)’ redelijk rommelig. Moeilijk om de vinger te leggen op waar het aan lag. Het was niet het enthousiasme van de band. Die gaven echt alles, maar de connectie kwam niet. Vaak leek de zang te stil, en instrumentaal leek het soms een strijd. Gelukkig waren er opflakkeringen en enkele fijne momenten met ‘Saudade’,
Daarbij hielp het Minnewaterpark John Roan een handje. Eén van de backing vocals zong het onheilspellende ‘Temul’, maar het dreigende van de song verdween wat. En 'Longee’, een song vol vrolijke tonen dat normaal gezien blije gezichten in het publiek zou toveren, werd een gevecht en iets dat grensde aan apathie bij de luisteraar. Nochtans wilden beide partijen elkaar zo enorm graag zien. Soms lukt het eens niet. ‘Estupendo’ en ‘Lotuk’ zorgden nog voor enkele dansmomenten met zwierige en poppy tonen.
Hoewel de set nog niet afgelopen was, kreeg de band om klokslag 1 uur te horen dat ze moesten stoppen. Er werd dan nog een beetje knullig a capella verder gezongen, maar afdruipen zouden ze. Het was vermoedelijk een offday, want uit ervaring weten we dat Arsenal even goed voor het beste optreden van de dag had kunnen zorgen. Misschien waren de verwachtingen te hoog.
Een spijtige afsluiter van een heel erg mooie dag op het Cactusfestival. Een stevige opwarmer voor wat komen zou.
dag 2 - zaterdag 8 juli 2023
James de Graef mocht onder zijn pseudoniem Loverman de tweede festivaldag openen. Het publiek was eerder afwachtend en zocht nog even de schaduw op om te ontsnappen aan de hete middagzon. We geven toe, hij zag er een beetje uit als een cowboy die van zijn paard was gevallen op weg naar de festivalweide. Begrijpelijk als je het festivalterrein zag, dat na een avondje springen op Goldband leek op een platgewalste prairie.
De voormalige Shht-frontman had daarentegen weinig schroom, hij besteeg het podium met zijn gitaar en tamboerijn en zette ‘Into The Night’ in. Waarmee zijn zeemzoete stem meteen de suiker in onze ochtendkoffie was. De technische mankementen liet hij niet aan zijn hart komen: een gitaar die het begaf en een oververhitte gsm die hij nodig had voor de muziek. A capella dan maar, waarbij hij af en toe z’n microfoon onder iemands neus duwde tijdens zijn wandeling door het publiek.
De schorre stembanden mochten meteen meezingen met ‘Differences Aside’, zijn meest recente nummer come along for the ride/sing a song tonight. En met die oorwurm sloot hij zijn korte set af, sprong op zijn paard en vertrok.
High Hi, de driekoppige band die in 2022 nog in het voorprogramma van Arsenal stond, was voor het eerst te gast in Brugge. We werden meteen getrakteerd op heel wat nieuwe nummers van hun derde plaat Return To Dust die vorig jaar verscheen. De combi van vrolijke liedjes met droevige teksten was exact wat we nodig hadden om de laatste katers van het terrein te verjagen. High Hi blonk uit in samenzang, de stemmen van drummer Dieter Beerten en frontvrouw Ann-Sophie Ooghe vulden elkaar perfect aan in ‘94A9’.
De band bewees hun uitstekende livereputatie bij ‘Heart In The Open’, wie nog niet goed wakker was dacht dat Enya plots was verschenen. Eervolle vermelding voor de geweldige danspasjes van bassist Koen Weverbergh, die zeer aanstekelijk werkten.
High hi sloot hun set af met ‘All Cool All Fine’ en hun grootste hit ‘Daggers’.
Daarna volgde een streepje Nederlandstalige meidenpop van MEROL, die in een lycra catsuit het podium op kroop met de beats van ‘Bendronkenlaatme’. Daarna volgde ‘Dankspeech_2023_V3’, ‘Superlatieven’ en ‘Je Vais Vite (op de Campingdisco)’, waarbij onze dansbenen voldoende waren opgewarmd voor ze aan haar grootste hitjes kwam. Heel wat gezinnen waren intussen afgezakt naar het podium, waarbij de kinderen op de eerste rij uit volle borst meezongen met hits als ‘Foefsafari’ en ‘HOU JE BEK EN BEF ME’. Mogelijks gingen enkele gênante gesprekken tussen ouders en kind hieraan vooraf. In het publiek spotte de zangeres ook een jongeman in een giraffenpak met een bordje waarop de vriendelijke vraag stond: ‘Mag ik je gibaffen?’ Voor MEROL het ideale bruggetje voor ‘MANNENMETGEVOEL_Bonustrack’.
Wie nog twijfels had over de zangcapaciteiten van de Nederlandse mocht deze opbergen na het iets rustigere ‘Beter Als Ik Slecht Ga’. Afsluiten deden we met ‘Knaldrang’, de nodige okselvijvers en ‘LEKKER MET DE MEIDEN’.
Terug naar talent van eigen bodem als in de vooravond Portland met zangeres Nina Kortekaas passeerden aan het Minnewaterpark. Wie al te diep in de herbruikbare beker keek, dacht even dat Luke Pritchard van The Kooks naar Brugge was afgezakt. Jente Pironet en band startten met ‘Where Did Everybody Go’ en daarna volgde ‘Sensational’, waarbij de hemelpoorten opengingen en enkele verkoelende druppels liet neerdalen. Ook de rest van de set was verfrissend waarbij rustigere nummers en snellere drums elkaar afwisselden. Bij ‘Aftermath’ konden we niet anders dan de engelenstem van Sarah Pepels missen, we hopen dan ook dat de boodschap uit het nummer klopt: And it takes time/But I know you will/Be alright/And not stand still. ‘Step Aside’ en ‘She Really (Really) Means It’ de cover uit Liefde voor muziek van Metejoor volgden.
Afsluiten deden we met ‘Pouring Rain’ wat het collectief meezingmomentje van de set was. De volledige show voelde soms wat gekunsteld en overdreven aan, maar goede dingen moeten nu eenmaal rijpen, zo ook de combinatie van Jente en Nina.
We bleven in eigen land met The Haunted Youth, alhoewel dat bijna niet te geloven is. De internationale sound van de Limburgers deed iedereen afzakken naar het podium. Geen dans- of springmuziek, maar alle hoofden knikten meteen mee met opener ‘Broken’. Joachim Liebens zit een beetje verstopt achter zijn blonde haren en staat de helft van de set met zijn rug naar het publiek, oogcontact komt er zelden, maar iedereen hangt aan zijn lippen. Hij is niet de man van de grote bindteksten, hun droevige indierock spreekt voor zichzelf.
De set is afwisselend, met enkele instrumentale nummers die zorgen voor afwisseling en speelruimte voor de muzikanten. ‘I Feel Like Shit And I Wanna Die’ werd door velen meegezongen en ‘Teen Rebel’, het nummer waarmee alles begon, kreeg dan ook het nodige applaus in Brugge.
De set werd afgesloten met ‘Gone’ en ‘Coming Home’. En dat laatste mogen ze doen, hun eerste deel van de tour zit er net op en na hun passage op Rock Werchter enkele weken geleden is het tijd voor wat rust.
The Vaccines komen uit Engeland en brachten bloemen en bakken energie mee. Opener ‘Your Love Is My Favourite Band’ en de glimlach van de stijlvolle Justin Young deden ons meteen in zwijm vallen. De succesformule van de sympathieke dertigers zijn de korte en snelle nummers, waardoor het tempo tijdens de show constant bleef, wegkijken bleek onmogelijk.
Toegankelijke teksten met de nodige herhaling zorgden voor enkele mooie meezingmomentjes zoals bij ‘Post Break-Up Sex’ en ‘Wetsuit’, terwijl de zaterdagzon achter de bomen verdween. Daarna dansten we de eerste vermoeidheid van ons af met ‘Wanderlust’, wat evengoed een nummer van Imagine Dragons had kunnen zijn.
De drumsticks die door Yoann Intonti werden overhandigd aan een kleintje in publiek zorgde voor enkele traantjes. Wij pinkten ook snel een traantje weg omdat de set erop zat en daarmee ook ongetwijfeld het beste optreden van de veertigste editie van Cactusfestival.
Mix de stem van Editors frontman Tom Smith en de sound van Nick Cave, giet daar een vleugje country over en je hebt Madrugada. De Noorse band verdween 10 jaar uit de spotlight, maar is terug van weggeweest. Netjes in kostuum verwelkomde Sivert Høyem het publiek, we zetten even onze zonnebril af om te kijken of de bassist nu wel of niet Ruben Block van Triggerfinger was. Een tamboerijn, sambaballen en een discobol, alles werd uit de kast gehaald om de fans die afgezakt waren naar Brugge de tijd van hun leven te geven.
De band bracht ons een mooie mix tussen oudere nummers zoals ‘Legends And Bones’, ‘Electric’, en nieuw werk van meest recente plaat Chimes at Midnight. Van die laatste bleef vooral ‘Nobody Loves You Like I Do’ hangen. ‘Strange Colour Blue’ kwam in een aangepaste versie die geen einde kende. En we werden getrakteerd op een strakke gitaarsolo tijdens ‘Look Away Lucifer’.
Een mooie passage in Brugge.
De tweede festivaldag werd afgesloten met The Libertines van Peter Doherty, die quasi onherkenbaar in een gescheurde jeans het podium op wandelde. Het resultaat van een accidentje op een te klein fietsje in de backstage, we stelden er ons verder geen vragen bij. Peter had duidelijk last van geografische verwarring toen hij ‘thank you Brussels’ riep. Een mopje dat veranderde in ‘thank you Antwerp’,en nog een arsenaal aan Europese steden.
Maar de fun was er op een bepaald moment wel af. Voornamelijk het oude werk kon het overgebleven publiek op de eerste rijen bekoren, andere bleven vooral uit nostalgie het concert volgen. ‘The Good Old Days’ bevatte veel waarheid en iets te veel oh oh, oh. ‘Don’t Look Back Into The Sun’ was het muzikale hoogtepunt, maar tegen dan was de wei al wat leeggelopen.
Het samenspel van Doherty en Carl Barât was ongetwijfeld ooit het betere binnen het garagerock genre, zaterdagavond was het vooral een rommeltje. Het ritme, het tempo en de toonvastheid waren soms zoek, de sigaretten op het podium daarentegen…
Een aardige tweede festivaldag in het Minnewaterpark. Moe, voldaan, bezweet en stoffig keerden we huiswaarts.
dag 3 - zondag 9 juli 2023
Ook de laatste festivaldag beloofde een zeer gevarieerde te worden. Slow Crush was als eerste aan de beurt. Frontvrouw Isa Holliday moest duidelijk nog wat wakker worden want ze vergat haar basgitaar in Leuven. Een tripje heen en terug zorgde voor een compleet podium, met een rookkanon dat al meteen overuren mocht draaien. Het duurde even voor we doorhadden dat de micro wel degelijk aangesloten was, waardoor de sound van het optreden voornamelijk beperkt was tot muziek en wat gemompel. Typisch aan het shoegaze genre, of in Holliday haar geval tattoogaze genre. Ze brachten wat sombere popmuziek, met ongetwijfeld mooie teksten die jammer genoeg amper hoorbaar waren. De echte crush bleef helaas uit.
Daarna was het tijd voor Tsar B, het pseudoniem van de Gentse Justine Bourgeus, die duidelijk in de kast van de snaarinstrumenten was gedoken. Verder een sober podium met enkel een lichtster die verwees naar de nieuwste release to the stars. Justine deed wat weinig andere kunnen, klassieke muziek moeiteloos laten samensmelten met stevige elektronische bassen, dat bewees ze met ‘Amara Terra Mia’. Ook ouder werk zoals ‘Rattlesnake’ en ‘Escalate’ ontbraken niet in de set. Gelukkig zat haar victoriaans korset goed strak om het ravefeest dat op het einde losbrak aan te kunnen, de parels aan haar broekje en een deeltje van het drumstel begaven het wel, (bijna) alles kapot.
Veel tijd om uit te rusten na Tsar B was er niet. Want helemaal uit Londen kwamen de punkers van Shame. De jongens zagen er uit alsof ze net van hun eindejaarsbal kwamen, vol puberpuistjes en een beetje onder invloed van hun eerste glaasjes alcohol. Ze brachten postpunk zoals het hoort, boos, luid, schreeuwerig en met een vleugje humor.
Zanger Charlie Steen die op zondag jarig was, toonde al na twee nummers zijn blote bast terwijl hij het publiek aanmoedigde om aan de eerste moshpit van de dag te beginnen. Tegen 15u was ook de eerste stagedive een feit. Hij bespeelde en dirigeerde het publiek zonder enige moeite. Vanaf het tweede nummer at iedereen uit Steen’s hand, letterlijk zelfs als hij een stuk van zijn verjaardagstaart deelde met iemand op de eerste rij. Bassist Josh Finerty, die een beetje leek op het personage Pico van FC de Kampioenen, trakteerde ons op enkele rare sprongen en een zweefkoprol op het podium, zonder daarbij een noot te missen. Bewonderingswaardig, op z’n minst. Eindigen deden ze met de schreeuw: shame shame shame, that’s our name. Een optreden dat we niet snel zullen vergeten.
Keyboardist Dan Leavers, drummer Max Hallett en saxofonist Shabaka Hutchings aka de man met de onuitputtelijke longcapaciteit, dat is The Comet Is Coming. Een compleet muzikaal intermezzo dat jazz en elektro met elkaar doet samensmelten. ‘Summon The Fire’, ‘Blood Of The Past’, ‘CODE’, ‘Birth Of Creation’, al hun hits brachten ze mee uit Londen. King Shabaka heeft naast The Comet is Coming nog heel wat andere projecten, zo maakte hij tot vorig jaar deel uit van Sons of Kemet en treedt hij nog regelmatig op met Shabaka and the Ancestors. Een grote eer dat deze legende na het podium van Coachella ook het podium van Cactusfestival mocht betreden.
Daarna volgt de intussen zeventig jaar oude Kim Gordon die haar gloriedagen kende in de jaren 80 en 90 met de Amerikaanse grungerockband Sonic Youth. Menig fans hadden voor de gelegenheid dan ook hun Sonic Youth T-shirts van zolder gehaald. Wie hoopte op hitjes uit die periode was er aan voor de moeite. Gordon bracht enkel solo werk en had daar een spiekbriefje bij nodig.
De band had er zin in, Kim iets minder, tijdens de performance bleef ze verstopt achter een grote zonnebril. Er was weinig connectie met het publiek en de zanglijnen waren regelmatig vals. De band en haar zilveren hotpants hielden (gelukkig) wel stand. Een povere passage op Cactusfestival, stoppen op het hoogtepunt zit er al een tijdje niet meer in.
Na de ontgoocheling van Kim Gordon kwam Kurt Vile and The Violators het tempo wat opdrijven met zijn (Watch My Moves) tour. Veel van die moves hebben we (gelukkig?) niet gezien, als frontman oogde Vile wat stuntelig en verstopte hij zich een beetje achter zijn lange krullen. In 2008 verliet hij de band The War On Drugs om zich te focussen op zijn solocarrière.
Vile heeft een typische sound die soms wat deed denken aan een uptempo Jack Johnson. Dat de Amerikaan een uitstekend gitarist is, bewees hij meermaals tijdens de show, hij leverde ons strak gitaarwerk met lange uitlopers in nummers als ‘Palace Of OKV In Reverse’. ‘Wakin On A Pretty Day’ had een lekker lange intro die door het publiek duidelijk werd gesmaakt, maar het muzikaal hoogtepunt was voor ‘Pretty Pimpin’. De aandacht is terug, de vermoeidheid verdwenen.
We maken ons klaar voor de laatste keer dansen op het festival met Róisín Murphy. De Ierse durft wel eens iets extravagants aan te trekken, voor de gelegenheid kwam ze als smurfin met pinnenmuts het podium op gestrompeld. Vanaf ‘Overpowered’ brak het feest helemaal los en kon niemand nog langer stil blijven staan. Ieder nummer werd ingezet met een nieuw attribuut voor Murphy, een roze pompon, een zilveren schelpenmuts, een kleurrijke cape, een lappenpop,… zolang het maar blonk en glitterde. En wij blonken mee van de zweetdruppels op ons hoofd terwijl we onze beste moves bovenhaalden. Ze deed er nog een schepje bovenop toen ze ‘Time Is Now’ en ‘Sing It Back’ van Moloko met ons deelde. Voor die gelegenheid had ze een paarse kerstboomachtige jurk aangetrokken.
Róisín verdween tijdens afsluiter ‘Flash Of Light’ van het podium, daarna verdwenen een voor een de muzikanten tot er niets overbleef buiten oorverdovend applaus van het publiek.
De allerlaatste act van de dag is voor de Belgisch-Egyptische halfgod Tamino. Even stelden we ons de vraag of een band als Tamino het best geschikt was voor een festivalweide, maar vanaf het eerste nummer ‘The Longing’ waren de twijfels verdwenen. Niemand kreeg het Brugse Minnewaterpark zo stil als de Vlaamse Jeff Buckley. De sombere melancholische popmuziek gecombineerd met uitstekend drumwerk van Ruben Vanhoutte en het vocaal bereik van Tamino-Amir gaven ons meermaals kippenvel. In zijn nieuwer werk van de plaat Sahar is er meer speelruimte voor de muzikanten, die zeker live de nodige afwisseling kunnen bieden in nummers zoals ‘The Flame’. Tijdens ‘w.o.t.h’, doorspekt met Oosterse invloeden, bevond iedereen zich in een hogere sfeer.
Na zijn vijfsterrenpassage op Rock Werchter lagen de verwachtingen hoog, maar deze werden ingelost toen ‘Habibi’ alle monden nogmaals deed openvallen. Met ‘Smile’ als bisnummer was de magische set en de veertigste editie van Cactusfestival ten einde.
Volgend jaar gaat een volgende editie door op 12-13 en 14 juli 2024
Neem gerust een kijkje naar de pics @Astrid De Maertelaere
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5117-cactusfestival-2023.html?Itemid=0
Organisatie: Cactus Club, Brugge (Cactusfestival)
Gent Jazz 2023 met Ludovico Einaudi - Wat een emotionaliteit!
Gent Jazz 2023
Bijlokesite
Gent
2023-07-09
Erik Vandamme
Met Ludovico Einaudi staat op Gent Jazz een levende legende op het podium. Deze componist/pianovirtuoos heeft muziek gemaakt voor films en is populair bij een zeer breed publiek. Hij speelt voor volle zalen. De tent was bijgevolg compleet vol. Trouwens , hij is er voor twee avonden!
Op deze zonnige zondag was er van de verwachte storm - sommige festivals waren ondertussen afgelast - op Gent Jazz geen sprake.
Ludovico Einaudi trad wel twee uur op in het muzikaal uitbeelden van natuurelementen door middel van muziek.
We starten de avond met een artieste die geleidelijk aan uitgroeide tot een van onze persoonlijke favoriete performers, Esinam (****). Eerder blies ze ons omver op Les Nuits Botanique (2018 en 2021) met een sound die het midden houdt tussen lichtvoetig, ingetogen en extravert, dansbaar.
Als opener op Gent Jazz in de grote tent trad ze op voor een handvol fans. Een voorname opdracht om hen te overtuigen. Esinam speelt met zoveel overgave en voegt er een dosis virtuositeit aan toe. Een vat vol emoties, die alvast iedereen kon intrigeren.
Ze is een multi-instrumentaliste als soulvolle zangeres. Wat een veelzijdigheid.
Ze mocht door het afzeggen van afsluiter Stadt de avond na Ludovico Einaudi ook nog eens afsluiten op de Garden Stage, dit bij het vallen van de duisternis; we vermoeden dat haar set in een intiemer kader nog beter tot zijn recht komt dan op een groot podia.
Op weg naar de Garden stage, stellen we vast dat Gent Jazz duidelijk de kaart trekt van gezelligheid en intimiteit. Het maakte het festival tot een bijzondere totaalbeleving voor jong en oud, zeker voor de fijnproevers, die graag de grenzen aftasten.
Noah Vanden Abeele (****1/2) wist de Garden Stage compleet stil krijgen door zijn eerder klassiek getinte muziek. Hier was duidelijk een publiek te vinden voor deze muziek pur sang. Een betoverende set van een jonge talentvolle pianovirtuoos die zijn instrument met zoveel overgave bespeelt; we waren tot tranen toe bedwongen en lieten ons gewillig meevoeren naar een mooie, sprookjesachtige wereld.
De man laat zich omringen door muzikanten die met cello en viool zijn muziek tot een hemels mooi niveau doen stijgen; zelf is hij een charismatische klasse entertainer die houdt van improviseren van pop met neoklassieke muziek. Op die manier maakt hij de link een breder publiek te bereiken. Pur sang dus zonder tierlantijntjes. Grensverleggend en magisch.
Toen we Arooj Aftab (****) zagen optreden op Sonic City festival 2022 in Kortrijk waren we onder de indruk van de cultuurschok die ze veroorzaakte. "een exotische, adembenemende, mooie sfeer, die wat doet denken aan het Midden-Oosten of een Arabische land. Prachtig.", schreven we.
Deze keer stond ze op het podium geflankeerd door gitarist Gyan Riley, zoon van legende Terry Riley. Ze had het vrij moeilijk om een zittend publiek, in een half gevulde tent, te overtuigen. Op Sonic City was dit wel anders. Arooj Aftab liet het niet aan haar hart komen, met haar soulvolle, emotioneel beladen vocals, de dosis humor in haar bindteksten en de gitaar uitspattingen van Gyan Riley waren een meerwaarde. Ze maakt van de alternatieve set een bijzondere totaalbeleving. Wat een fijn gevoel.
Ook Aõ (****), de groep rond Brenda Corijn, had het wat moeilijk om een zittend publiek in de Garden Stage bij de les te houden. Aö zweeft over een bedje van weemoed en melancholie, en door de opzwepende klankentapijtjes zorgt de band voor een aanstekelijke, dansbare touch Dit gezelschap brengt een portie Portugese melancholie met een typisch Zuiders tintje. Bovendien zingt Brenda zowel in het Engels als het in Portugees, wat deels uniek is. Met een knipoog naar Madredeus. Bandje om in het oog te houden, zonder meer…
Om 20h was het de beurt aan de hoofdbrok van deze festivaldag, met name componist/piano virtuoos Ludovico Einaudi (*****), die met zijn laatste schijf 'Undiscovered 2' inspiratie haalt uit de natuur elementen. Twee uur lang doet hij ons zittend aan zijn piano verglijden in brede, uiteenlopende landschappen, van een kabbelend riviertje bij ondergaande zon tot een allesverwoestende vulkaan uitbarsting.
De natuur wordt uitgebeeld door zijn klankenspectrum en de spanning wisselt. Hij slorpt je op in zijn wereld , hij alleen kan dit. Hij krijgt de tent compleet stil; ademloos varen we mee naar de vele landschappen.
Ludovico Einaudi laat zich begeleiden door percussie en twee strijkers, het sterkte de sound en het is vooral zijn onaardse pianospel, dat je optimaal doet genieten. Kippenvelmomenten.
Wat een staande ovaties. Bindteksten zijn aan hem niet besteed, hij spreekt wel vaak zijn dankbaarheid uit.
Op het einde van de set worden alle registers compleet opengetrokken. Wat een emotionaliteit en virtuositeit op “Experience”, de kers op een magisch mooie avond.
Ludovico Einaudi tast niet enkel de grens van pop en klassieke muziek af. Hij maakt er iets oneindigs van; twee uur lang een emotionele rollercoaster, die je in een droomwereld brengt, dan wakker schudt om terug geconfronteerd te worden met de dagdagelijkse realiteit.
Indrukwekkende set!
Setlist: Atoms // Wind Song //Rolling Like a Ball // Natural Light // Swordfish //Flora //Cold Wind //Low Mist // Petricor // L'origine nascosta //Fly //Elements //The Path of the Fossils //Berlin Song //Una mattina // Nuvole bianche //Divenire //Experience
Neem gerust een kijkje naar de pics www.gentjazz.com
Organisatie: Gent Jazz
Nederlands 
Français 
