Aspen Label Night 2021 - Jazz 2021 in een notendop
Aspen Label Night 2021
2021-10-15
Handelsbeurs
Gent
Erik Vandamme
We citeren even de facebook pagina van het evenement: '' Geen band deze keer, maar een label. Aspen Edities zette zich als klein, onafhankelijk platenhuis op de kaart met prachtig vormgegeven releases. De muziek die ze uitbrengen beweegt tussen jazz en improvisatie, hedendaags klassiek, pop- of folkinvloeden en elektronica. Deze labelnight combineert de albumrelease van het kwartet Veder met extra combinaties tussen muzikanten uit hun stal." De perfecte avond om niet alleen dit label, maar ook enkele bands en artiesten te ontdekken die ermee verbonden zijn, in een gezellige, intieme sfeer; De Handelsbeurs was goed gevuld met fijnproevers die jazz anno 2021 zo goed mogelijk willen ontdekken en doorgronden.
Op het programma: Linus + Økland / Van Heertum / Zach // Poor Isa // Niels Van Heertum solo . Muzikanten die elk op hun eigen wijze hun stempel hier drukken, maar ook rechtstreeks met elkaar verbonden zijn, wat zou blijken in een schitterende finale.
Niels Van Heertum (****) laat de veelzijdigheid horen van het instrument euphonium; in een sobere, intieme sfeer flirt hij lichtjes met de geluidsnormen maar gaat nergens over de schreef. Zijn muziek klinkt doorleefd en is emotioneel beladen, het klinkt zelfs lichtjes bevreemdend.
In de finale van zijn korte set trekt hij dus toch even de registers open, en bezorgt je een adrenalinestoot, waarvan je compleet wordt weggeblazen. Niels Van Heertum laat zijn instrument leven . Iets wat ook bij de andere muzikanten op deze avond terugkeert.
Poor Isa (****) is ook zo’n voorbeeld. Dit is het duo Ruben Machtelinckx en Frederik Leroux die banjoklanken zodanig verfijnd doen klinken, dat je er muisstil van wordt . Je blijft geboeid, net door de intensiteit waarop beide heren improviseren, elkaar aanvullen en verrassende wendingen bieden in hun sound. Een uiterst genietbare sound. Ze experimenteren graag in een onaards klankentapijt . Ze verleggen de grens in hun banjospel. Wat een talenten binnen die jazz scene.
De climax kwam na de pauze door gitarist Ruben Machtelinckx en rietblazer Thomas Jillings die samen het duo Linus vormen. Deze avond gaan ze de samenwerking aan met Niels Van Heertum, Nils Økland en Ingar Zach, onder de naam Linus + Økland / Van Heertum / Zach (*****). Zij improviseren en experimenteren met allerlei geluiden. Een bijzonder collectief. Het resulteerde eerder in knap platenwerk, - waaronder deze mooie parel https://aspenedities.com/catalogue/1 .
Live vertoefden we een klein uur lang in een heel andere wereld. In een zeer breed kader vullen de heren elkaar aan, en toveren ze klanken uit hun instrument tussen ingetogenheid, en een klankenspectrum, die een geluidsmuur doet afbrokkelen zonder te doen barsten. We kregen zondermeer een indrukwekkende emotievolle performance!
Tijdens deze Aspen Label Night in Gent lieten deze klankentovenaars een tipje van de sluier horen van hoe jazz mag, kan klinken anno 2021.
Benieuwd? Deze tour gaat nog door tot 16 januari in zaal, en met een hele rits artiesten aan dit mooie label verbonden.
Voor een overzicht verwijzen we jullie graag door naar de website van JazzLab: https://www.jazzlab.be/seizoen-2021-2022/aspen-label-night/
Linus + Økland / Van Heertum / Zach // Poor Isa // Niels Van Heertum solo
Organisatie: Aspen Edities + Jazzlab tour + Handelsbeurs, Gent
Headbanger’s Balls Fest 2021 - Het corona-geduld werd beloond
Headbanger’s Balls Fest 2021
De Leest
Izegem
2021-10-02
Filip Van der Linden
Wat moet het deugd gedaan hebben dat Headbanger’s Balls Fest na drie keer uitstel eindelijk kon doorgaan en dat de organisatie bovendien met zowat 600 bezoekers het bordje met ‘uitverkocht’ aan de deur kon hangen van Cultuurhuis De Leest in Izegem. Zoals bij zovele festivals en concerten werd de datum een paar keer opgeschoven en veranderden de namen op de affiche. Toch konden ze enkele buitenlandse bands met naam en faam naar Izegem halen.
De debatten werden geopend door Cobra The Impaler, een nieuwe Belgische metalband met oudgedienden van o.m. Hæster, Aborted, Almighty Mighty, Von Detta, Majestic Sun en BEAR. Het is zoals bij wel meer bands soms wat zoeken naar de juiste bezetting. De meest recente aanwinst is Ace Zec op drums. Een album is er nog niet. Dat komt pas volgend jaar in februari uit op het Franse label Listenable Records. Er was wel al een try-out in de Asgaard, om toch een beetje podium-routine op te doen vooraleer Cobra The Impaler voor de leeuwen werd gegooid in Izegem. Hoewel, in De Leest stonden de leeuwen op het podium en niet ervoor.
Cobra The Impaler verdiende vorige zaterdag alvast de Prijs voor de Strijdlust voor de attitude en overtuiging waarmee ze zich voor het eerst aan een groot publiek voorstelden. De gitaristen en zanger zochten vaak de rand van het podium op om het publiek mee te nemen op hun trip.
Er was flink wat volk opgedaagd om kennis te maken met Cobra The Impaler, maar voor meer dan enthousiast applaus was het zo kort na de middag misschien nog wat vroeg. Muzikaal mengt deze band verschillende genres en wisselen agressieve gitaarduels met wat meer ingetogen momenten. Van opener “Colossal Gods” tot afsluiter “Tempest Rising” hoorden we een band met ervaring en ambitie.
Ook Toxic Shock kwam met veel animo van Antwerpen naar Izegem. Deze crossoverband kan al flink wat adelbrieven voorleggen: split-albums met Amerikaanse bands als Reproach en Iron Reagan, Metallica-producer Flemming Rasmussen die hun jongste album opnam, openen voor Testament in de Effenaar in Eindhoven, … De set startte veelbelovend met een introdeuntje van Ennio Morricone (“For A Few Dollars More” ?) en dan meteen de furie van “S.P.O.S”, maar het enthousiasme sloeg niet over naar het publiek. De band speelde nochtans een sublieme set met een mix van agressieve thrash en bitse hardcore en vooral zanger Wally ging als een razende te keer. In niet veel meer dan een shortje rende hij het hele podium af en sprong overal op en af waar hij maar kon. Zijn microkoord draaide hij verschillende keren rond zijn nek, als de ketting waar je een dolle hond mee in bedwang houdt.
Veel applaus voor Toxic Shock, maar niet de verwachte moshpit en daardoor werd Wally wel heel pissed. Izegem swipete Toxic Shock naar links om het eens in Tinder-termen uit te drukken, al had deze band misschien beter verdiend.
Ook bij de metalcore van Signs Of Algorithm was het op 2 oktober niet meteen liefde op het eerste gezicht in De Leest. Maar dat bracht het vertrouwen van deze band niet aan het wankelen en na een sterke set werd Signs Of Algorithm daarvoor beloond met een bescheiden moshpit.
Deze band deed het in Izegem zonder bassist, maar dat was er nauwelijks aan te horen. Izegem kreeg een paar nieuwe nummers te horen en dat duidt misschien op een nieuw album. Het vorige, ‘Harbinger’ dateert reeds van 2016 en was in Izegem goed voor zowat de helft van de setlist.
De laatste band van het Belgische luik op Headbanger’s Balls was Psychonaut. Deze postmetalband kan steevast op veel enthousiasme rekenen en dat was in Izegem niet anders. Het was hun derde show in drie dagen, na een concert in Nijmegen en een label-night van Pelagic Records in de Trix in Antwerpen. Hun set was opgebouwd uit tracks uit hun recentste album ‘Unfold The God Man’, met minstens twee uitblinkers “All I Saw As A Huge Monkey” en “Kabuddah”. Het enthousiasme van de band tussen de nummers vormde een aangenaam contrast met het serene en de ernst van de muziek. Het zal niet lang meer duren voor België te klein is voor Psychonaut.
De Nederlandse deathmetalpioniers van Pestilence mochten als eerste buitenlandse band aantreden. Albums als ‘Consuming Impulse’ en ‘Testimony Of The Ancients’ hebben enkele decennia later nog niets aan kracht ingeboet en het materiaal van het nieuwe album ‘Exitivm’ is opnieuw bijzonder goed. De set wisselde dan ook constant tussen oud en nieuw werk. De Nederlandse band speelde al vaak in België (Graspop, Alcatraz, Antwerp Metal Fest, …) en stelde ook deze keer niet teleur. Hoewel de rijen voor het podium niet zo dik waren als bij de vorige band, ontstond er wel spontaan een enthousiaste mosh- en circlepit en zag je al eens een crowdsurfer voorbijkomen. Dan toch.
Phil Campbell And The Bastard Sons werd in Izegem onthaald als een publiekslieveling. Campbell was decennialang de vaste gitarist bij Motörhead en na het overlijden van Lemmy trad de Brit uit de schaduw met zijn eigen band, met daarin drie van zijn zonen en zanger Neil Starr. Die laatste werd nog niet zo lang geleden opgevolgd door Andrew Hunt. Zijn stem klinkt niet als die van Lemmy en hij moest voor sommige lyrics al eens spieken op zijn tablet, maar de Motörhead-klassiekers in de set klonken toch heel vertrouwd. En dat waren er nogal wat: “Ace Of Spades”, “Rock Out”, “Born To Raise Hell”, “R.A.M.O.N.E.S”, “Killed By Death”, “Going To Brazil”, …
Moet je deze band dan indelen bij de tribute-bands? Daarmee doe je ze oneer aan, want de eigen nummers van Phil Campbell And The Bastard Sons, die soms hard lijken op Motörhead-songs, zijn minstens zo degelijk.
In de set zat ook nog een metal-versie van “Sharp Dressed Man”, een ode aan ZZ Top’s Dusty Hill, die andere inmiddels overleden legendarische bassist. Hunt leek zich wat te willen verstoppen achter een pet, een zonnebril en een volumineuze baard, en toch is het een rasentertainer die het publiek in Izegem meekreeg zonder veel te moeite te doen. Hunt is niet Lemmy, maar veel dichter bij Motörhead zal je als fan niet meer komen.
Orange Goblin was de absolute headliner op Heabanger’s Balls Fest. De intro van deze ook al Britse band was “It’s A Long Way To The Top (If You Wanna Rock ’n Roll)” van AC/DC en dat is een misschien wel heel korte samenvatting van de carrière van Orange Goblin. Deze Britten stonden in de jaren ’90 van vorige eeuw mee aan de wieg van de stoner(metal)scene. De band heeft een stabiele bezetting, maar sinds dit jaar is er Harry Armstrong (in Izegem voorgesteld als de nieuwe Cliff Burton) als nieuwe bassist.
Zanger Ben Ward nam zijn tijd om het publiek en de organisatie te bedanken en legde uit waarom Orange Goblin ondanks alle corona-ellende en de Brexit toch vastberaden was om in België te komen spelen. “België was het eerste land buiten de UK waar we live mochten spelen en daar zijn we nog steeds dankbaar voor.”
Ook waren er woorden van lof voor Pestilence (‘heroes of ours’) en Lemmy, aan wie ze “The Devil’s Whip” opdroegen. Dat laatste mag niet verwonderen, want enkele jaren terug speelden ze als MotörGöblin nog een volledige set Motörhead-covers.
Orange Goblin bracht op Headbanger’s Balls Fest een dwarsdoorsnede van hun verzamelde werk, met de nadruk op het oudste materiaal. Hoogtepunten waren o.m. “The Filthy And The Few” en “The Fog”.
Als aanloop naar dit concert hadden deze Britten zichzelf op een bierproeverij getrakteerd in Izegem en dat droeg misschien bij tot het enthousiasme van de boomlange zanger Ben Ward. Tijdens het concert beperkte die zich overigens netjes tot water, wat hij met veel plezier deelde met het publiek op de eerste rijen.
Als eerste band van het festival kreeg Orange Goblin een bisronde, maar om ‘iedereen wat tijd te besparen’ bleef de band gewoon op het podium staan. De toegift was bijzonder energiek, met “The Devil’s Whip”, “Quincy The Pigboy” en “Red Tide Rising”.
Het publiek had wat tijd nodig had om helemaal los te komen, maar het corona-geduld en het doorzettingsvermogen van de ploeg achter Headbanger’s Balls Fest werd beloond met een uitverkochte zaal en enthousiaste reacties.
Volgend jaar op 7 mei is er alweer een nieuwe editie van dit fijne indoorfestival.
Organisatie: Headbanger’s Balls Fest
Leffingeleuren 2021 - zondag 26 september 2021 - Goose - Elektronisch hoogtepunt van de zomer
Leffingeleuren 2021
Festivalterrein
Leffinge
2021-09-26
Tijs Delacroix
De laatste avond van Leffingeleuren 2021 hadden we met stip aangeduid als er eentje met het potentieel om te escaleren tot een waar dansfeest. De affiche bestond namelijk uit Bolis Popul, die het eens zonder Charlotte Adigéry aan zijn zijde deed, het duo Aili + Transistorcake en het Kortrijkse Goose.
Boris Zeebroek, de man achter Bolis Popul (****½), kennen we al van bands als The Germans en Hong Kong Dong. Bands met een eigen publiek, maar niet de grootste kanonnen. Recente publiceerde Charlotte Adigéry dat ze heeft besloten om haar bandmaatje Boris ook in de naam van hun gemeenschappelijke project op te nemen. Een mooi teken van waardering, maar we vermoeden dat die dankbaarheid wederzijds is. Het is namelijk in samenwerking met Adigéry dat Zeebroek zelf dus ook steeds grotere, internationale festivals krijgt voorgeschoteld. Binnenkort staat het duo zo ook op de Londense en Parijse edities van Pitchfork Music Festival, waar de über-meerwaardezoekers zich steeds komen verlekkeren.
Op Leffingeleuren moest Zeebroek het dus zonder podiumgenoot stellen, maar van een mindere set of show was er helemaal geen sprake. Bolis Popul heeft duidelijk veel ervaring en wijsheden geabsorbeerd uit de DEEWEE-nest. Zijn set was uiterst goed opgebouwd en Popul schuwde het niet om de uitdaging tussen repetitiviteit en dynamiek op te zoeken. Ondanks dat de tent maar matig was gevuld, kreeg Popul het aanwezige publiek al aardig aan het dansen. Een prestatie, zo op zondagavond, terwijl er buiten een stralende zon op de huid brandde. Bolis Popul lijkt ons ook solo de kwaliteiten te hebben om snel België te kunnen ontgroeien.
Na de verrassend aangename kennismaking met Bolis Popul werd de elektronische lijn mooi doorgetrokken met Aili (****). Het is ons nog steeds niet duidelijk of deze artiestennaam inclusief of exclusief Orson Wouters (Transistorcake) geldt, maar wat wel duidelijk is, is dat dit tweetal zich aardig in de Vlaamse scene aan het nestellen is. Ze sloten zich, net zoals Meskerem Mees, recent aan bij agency Rockoco en afgelopen zomer moest je ook al goed je best doen, om ze op de talrijke concertlocaties te ontlopen.
Op een van die eerdere keren, moest Aili nog een zittend publiek (Brugge) aan het bewegen krijgen, niet ideaal dus, dit overcompenseerde ze toen met een hoop bindteksten.
Op Leffingeleuren hield het tweetal het wel kort en doelgericht. De set werd aangevat met “Parri Parri”, wat een goeie binnenkomer bleek. Helaas had het aanwezige publiek aanvankelijk vooral oor voor elkaar, in plaats van de act. Onterecht wat ons betreft, want zowel Orson als Maruyama haalden het onderste uit de kan en ook aan de visueel interessante performance kan of mag het niet gelegen hebben. Gaandeweg, kreeg de set een vettige, elektronische vibe dat piekte op het moment dat “Dansu” door de luidsprekers knalde. Daarna liep de intensiteit ietwat terug, maar Aili zette zeker en vast een mooie set neer.
Headliner van de avond was Goose (****½) die zelf héél erg blij waren dat er een festival hen die slot toevertrouwde. De Kortrijkzanen brachten eerder dit jaar een nieuwe langspeler ‘Something New’ uit. Een release die - door de gekende omstandigheden - niet geheel de aandacht kreeg die het verdiende. De heren trapten hun set af met “Lucifer” en het nieuwe “Heaven”, dat op de meest recente plaat te vinden is.
“Heaven” bleek ook niet te misstaan naast topschijf “Control” die meteen erna ertegenaan werd gegooid. Het publiek stond voor het eerst die dag eindelijk en masse in de tent, waardoor we voor het eerst sinds lang terug de ‘oude’ festivalsfeer voelden. Nu, dit is niet geheel waar. Zelfs bij “Control” reageerde het publiek nogal lauw, om niet te zeggen koud, op de show waar op het eerste gehoor niets mis mee was. We checkten het even door onze oordoppen uit te nemen, maar muzikaal was er niets op de set aan te merken. Het zorgde voor een bevreemdende sfeer. Het publiek spaarde, zo merkten we, al hun energie op om later in één trek te lossen. “Bring It On” sloeg in als een bom en vervolgens was de trein vertrokken. “Can’t Stop Me Now” toverde de tent in een op-en-neer springende zweetbarak. Eindelijk, zo dachten we. Ook de band genoot met verve van het schouwtoneel, zo veel dat frontman Mickael Karkousse het niet kon laten van zich in het publiek te nestellen en een sit-down in gang te zetten. De trein, die denderde voort. Een slotsalvo van “British Mode”, “Words” en bisnummers “What You Need” en “Synrise” - dat minutenlang na de set bleef gebruld worden - liet de volledige tent met een heerlijk gevoel naar huis vertrekken.
Goose speelde een verschrikkelijke periode van zich en van honderden andere mensen af, de ‘oude normaal’ is terug, en hoe.
Pics homepag @Nathan Dobbelaere
Organisatie: VZW De Zwerver - Leffingeleuren, Leffinge
Les Nuits Botanique 2021 - Emptiness, Neptunian Maximalism - Een experiment van duistere machten
Les Nuits Botanique 2021
Botanique (Orangerie)
Brussel
2021-09-26
Erik Vandamme
Laten we even terugkeren in de tijd, 2015 Rocktoberfest in Lier … Toen we Emptiness aan het werk zagen schreven we het volgende: ''Zonder een woord uit te wisselen met het publiek liet Emptiness de gitzwarte muziek voor zich spreken, en de grafstem van zanger Phorgath deed ons staren naar een ongedefinieerde plaats buiten de realiteit. Na de show moesten we onszelf even weer tot de orde roepen, zo niet zouden wij achtergebleven zijn in een leegte.''.
De band stond in een volgelopen Orangerie op de laatste avond van Les Nuits Botanique. Ze kwamen hun nieuwste album 'Vide' voorstellen.
Vóór die duistere trip, kregen we nog Neptunian Maximalism, een collectief in een wisselende bezetting, dat drone-metal met spirituele free jazz en psychedelische muziek brengt.
Neptunian Maximalism (*****) is niet vies van experimenteren in deze mengelmoes. De band staat met een ruime bezetting op het podium, o.m. twee drummers, een saxofonist, enkele gitaristen en twee man die knopjes bedienen voor de geluidseffecten. De frontman, ook een beetje multi-instrumentalist, heeft een bezwerende, hypnotiserende stem .
Ze improviseren met klankentapijtjes, door percussie en gitaar in elkaar te laten vloeien, of die net elkaar tegenwerken. De groovy sax doet je wegzweven.
Ingetogen momenten worden afgewisseld met een opengetrokken register in een breed, gevarieerd kader. Het is een spannend muzikaal verhaal door die donkere paadjes en angstaanjagende beelden. Toch is er sprake van gemoedsrust . Mooi . Ondanks die duistere walmen, speelt Neptunian Maximalism echter een bijzonder kleurrijke set.
Grimmiger van aard in die duisternis is Emptiness (*****). Een intense , verrassende set in de krochten van de hel , omgeven van een gitzwart muzikaal kader, zonder woorden opnieuw. Emptiness flirt met de griezelige kant van de duisternis, alsof in een donkere straat voetstappen en akelige geluiden steeds dichter op je afkomen.
De scherpe gitaarriffs knijpen je strot dicht. Je hart bonst in je keel, het angstzweet staat op je lippen en je kunt geen kant meer uit … Brr! Emptiness drijft het tempo op. Gruwelijk klinkt het . Horrorbeelden borrelen op . Wat een intensiteit van dit combo.
Donkere trips kregen we van deze twee bands. Een experiment van duistere machten.
Neem gerust een kijkje naar de pics
Emptiness
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/festival/les-nuits-botanique-2021/emptiness-26-09-2021.html
Neptunian Maximalism
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/festival/les-nuits-botanique-2021/neptunian-maximalism-26-09-2021.html
Organisatie: Botanique, Brussel (ikv Les Nuits Botanique)
Devils Rock for An Angel 2021 - Een gevarieerd aanbod aan metalen
Devils Rock For An Angel 2021
Zaal ’t Riet
Zillebeke (Ieper)
2021-09-25
Erik Vandamme
Sinds 2015 heeft in Zillebeke (Ieper) een initiatief plaats voor een goed doel, o.m. onder de naam 'Devils Rock For An Angel'. In 2020 kon het gezellige evenement door de corona niet doorgaan. We kregen nu een zeer gevarieerd programma in de metal-stijl. De zaal was heel goed vol gelopen, zonder dat het te druk werd . Er heerste van de vroege namiddag tot het late uur een gezellig sfeertje in een intiem, vriendelijk kader; de bands als het publiek konden schitteren. Met dank aan een puike organisatie, want alles was tot in de puntjes uitgewerkt om iedereen een top dag te bezorgen.
Hunter (*****) - Openingsact Hunter moest twee keer optreden, eerst op Devils Rock For An Angel en later in de avond in Ninove. Wie had gedacht dat de band om die reden op de rem zou gaan staan, kent Hunter niet. Ze halen altijd alles uit de kast, om je murw te slaan. Ook hier op Devils Rock For An Angel. Terwijl de ene gitarist van de ene naar de andere kant van het podium zweeft, en soms door de knieën gaat, speelt de ander statisch op zijn instrument.
Dat is het interessante aan Hunter, de combinatie tussen jonge wolven en oude rotten met een dosis ervaring. Samen krijg je een band die als hongerige wolven het podium bestormen en de solo's tot een hoogtepunt brengen; vocaal ligt de lat erg hoog.
Ze zorgen voor adrenalinestoten, waarop stil staan onmogelijk is. In het interview lieten ze het al horen.
Op Devils Rock For An Angel speelden ze een wervelende set.
Shuulak (***1/2) - Een donkere walm drijft over de hoofden heen als Shuulak het podium betreedt. Ze tekenen voor een woeste duisternis en een intense beleving, Echter blijft alles wat op diezelfde strakke lijn, waardoor de aandacht verslapt naarmate de set vordert.
De Nederlandse band bracht reeds enkele knappe EP's uit, hypnotiserend sterk donker materiaal. Op klaarlichte dag de donkerte van de nacht voelen , concluderen we.
Liquid therapy (****) - Het is moeilijk om op de muziek van Liquid Therapy een label te kleven. Hun recente release 'Breathe' (2020), net voor de eerste lockdown, overtuigt.
De recensie kun je hier nog eens nalezen.
Na een moeizame start, drijven de gitaristen het tempo een beetje op. Ze worden aangespoord door een charismatische en heel beweeglijke frontman, die een stem als een klok heeft. Het zijn energieboosts. Naarmate de set vordert, krijgt de band meer en meer greep op het publiek, waarna ze de lat nog hoger leggen; in een wervelende finale slaan ze ons compleet murw. Een heen en weer van strakheid en variatie .
Een geslaagd optreden van een band , die buiten de comfortzone van de doorsnee metalfreak durft te treden.
Objector (****1/2) - Speed en thrash metal van eigen bodem die meer respons verdient.
Een band met een sterke live reputatie. Het debuut 'Social Intolerance' uit 2018 klonk overtuigend. Beukende drums, scheurende gitaar-, bas lijnen en rauwe vocals zijn de rode draad. Ondanks de wervelend set , bleef het publiek wat statisch, maar genoot zichtbaar van de set. Ze halen ongemeend verschroeiend uit. Ze zijn uit het goede hout gesneden. Puik werk van deze gasten.
Carrion (****) - is ook een band die verdomd meer erkenning mag krijgen in het death metal genre. In de instrumentatie als in de vocals valt er geen speld tussen te krijgen.
Ze zijn muzikaal te situeren binnen een strak keurslijf. Wat een adrenalinestoten. Het publiek reageert enthousiast. Wat een sterke live band. Nu nog even wachten op een nieuwe plaat , die volgend jaar zou uitkomen …
Sin Savage (*****) - Sin Savage, is een Belgische heavy-metalband opgericht in 2019 door Zan Geeraerts, Jasper Vanderheyden, Vassili Golfidis en Andreas Timmerman. Deze mannen hadden al heel wat ervaring opgedaan in verschillende projecten en wilden hogerop geraken, 'they wanted to make Belgium great again!'. En zo werd Sin Savage geboren.
Ze lieten het publiek kennis maken met hun eerste single "Lost In The Dark". Later volgde hun allereerste album, een 4 nummers tellende EP, 'Lost In The Dark'.
Hier zagen we een ijzersterk collectief aan vrienden, die de puurheid van old school heavy metal hoog in het vaandel dragen. Sin Savage kruidt het genre, waardoor een wervelend heavy metal feestje ontstaat.
De band blies ons omver. We waren laaiend enthousiast over de ruwe hedendaagse sound die mag vergeleken worden met een versie van Motorhead of Judas Priest. Sin Savage knalde!
Signs of algorithm (****) - De organisatie bood een gevarieerde affiche. Signs of Algorithm zit in de metalcore. Snel, hard, meedogenloos en blijven bonken. Signs of Algorithm zijn al enkele jaren bezig, stonden in 2018 op Alcatraz en speelden als support van topbands in het genre. Ze speelden een daverende set, alsof er 1000 wild losgeslagen fans voor het podium stonden . Missie geslaagd!
Cathubodua (****) - Cathubodua brengt een sound van metal met een folky tune. De inbreng van vioolpartijen en het brede scala aan vocals zijn tekenend. Symfonische metal dus, denk aan bands als Nightwish of Epica. De band brengt je in een soort occulte totaalbeleving, waarbij de fantasie wordt geprikkeld. De viool klanken, de epische riffs, de beklijvende refreinen en de fraaie zang van Sara Vanderheyden (rauw en opera-getint) zijn duidelijk een meerwaarde. Een sterk houvast aan de sound. 'Continuum' uit 2019 overtuigde al sterk , live klinken ze donker, mystiek, intens en gedreven
Reject the sickness (*****) - Gretig wilden ze er tegenaan gaan . Ze hebben dan ook een nieuwe plaat uit, 'While our world Dissolves' . Energiek, spannend klonk het.
Vanaf de eerste song ontstond een moshpit en gingen sommigen crowdsurfen . De band had nogal snel door dat ze het publiek voor zich wonnen. Mooi.
In 2018 schreven we nog over hun passage op Frietrock :''De band laat er geen gras over groeien, en trekt alle registers van begin tot einde compleet open. Als een razende wervelstorm gaat Reject The Sickness tekeer, tot niemand meer stil staat in die kleine tent. Zonder meer worden we dan ook compleet omver geblazen."
Ook nu weer liet Reject the Sickeness geen spaander geheel. Wat een tsunami.
Back to back (***1/2) - Voor wie er nog niet genoeg van had, was er nog Back to Back, die covers brengen van bekende en minder bekende metal songs, en voegen er gelukkig iets extra’s aan toe of steken die songs zelfs in een nieuw kleedje .
We bleven nog even hangen, om lekker te headbangen en uit de bol te gaan op hun klassiekers , die op een frisse, energieke stoot kregen .
Back to Back sloot het festival dan ook overtuigend , knallend af . De kers op de taart dus!
Organisatie: Devils Rock For An Angel, Zillebeke
Les Nuits Botanique 2021 - It It Anita - Een Luikse energiebom!
Les Nuits Botanique 2021
Botanique (Orangerie)
Brussel
2021-09-23
Erik Vandamme
Een optreden van It It Anita ontaardt telkens in een alles vernietigende wervelstorm, waarvan je even moet bekomen. Steeds word je omver geblazen. Wat een Luikse energiebom !
Brorlab (***) wordt omschreven als de Vlaamse versie van Cocaine Piss. Dit klopt enigszins, maar het trio beschikt toch over een eigen smoel. Kort en krachtig klinkt het zeerzeker !
Na een vreemde start van een minutenlang dreunende drummachine, speelt, vliegt het combo er meteen in. De beweeglijke frontvrouw schreeuwt haar teksten op furieuze wijze door de microfoon, De muzikanten trekken alle registers open.
Korte songs werden afgevuurd, en de set duurde maar een kleine twintigtal minuten. Wat een tsunami kregen we over ons heen. Tegen dat we konden bekomen , was de set al gedaan. Band met potentieel , in de voetsporen van Cocaine Piss. Een punkattitude in het geheugen gegrift.
‘Popmelodieën met noisy gitaren en post-punk voor kids’, lezen we in de bio van Milk TV (****). Recht door zee, aanstekelijk, en met een punk attitude klinkt het. Milk TV is ook toegankelijk, melodieus in hun sound. En in die grooves komt Talking Heads opborrelen. Een mooi terechte verwijzing. Een opwindende , dynamische set van het trio, die het publiek weet aan te porren. Stilstaan is onmogelijk ! Band om in het oog te houden.
De Orangerie was intussen goed volgelopen voor It It Anita (*****) . Ze plaatsten hun derde album 'Sauvé' in de spotlights . Aan de sound is niet echt zo veel veranderd.
It It Anita is een liveband bij uitstek, die energieboosts veroorzaakt in de songstructuur. Ze trekken meteen ook alle registers open . Ze staan mooi opgesteld in een kring om die sound nog voller te doen klinken door verschroeiende riffs en drum salvo's . Humor en bittere ernst hebben we.
It It Anita bouwt op naar een climax, het publiek deint en danst mee op die krachtige tunes.
Het ontaardt in een alles vernietigende wervelstorm. De drummer duikt het publiek in met zijn drumstel, de andere bandleden zoeken hun fans letterlijk op. Schitterend wat we hier zien en horen.
Kortom, een Luikse energiebom, zonder meer.
Neem gerust een kijkje naar de pics
It It Anita
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/festival/les-nuits-botanique-2021/it-it-anita-23-09-2021.html
Milk Tv
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/festival/les-nuits-botanique-2021/milk-tv-23-09-2021.html
Brorlab
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/festival/les-nuits-botanique-2021/brorlab-23-09-2021.html
Organisatie: Botanique, Brussel (ikv Les Nuits Botanique)
Les Nuits Botanique 2021 - Emy - Dankbaar voor zoveel oprechte innemendheid
Les Nuits Botanique 2021 - Emy - Moli
Botanique (Orangerie)
Brussel
2021-09-22
Jerome Bertrem
Op deze double bill stonden de superpop van Moli en het neo-soul van Emy geprogrammeerd. Een Belgische concertavond van twee beloftevolle artiesten, dus.
Als eerste kwam de Brits-Belgische Moli aan beurt. Ook al is ze nog maar sinds 2018 bezig, toch heeft ze met haar twee EPs ‘Résumé’ en ‘Préface’ plus een handvol singles genoeg songs om een dik halfuur te vullen.
“Comfortable” legde meteen haar muzikaal palet bloot: krachtige gevarieerde vocals, dansbare tracks met nostalgische 80s disco hooks en licht compromisloze lyrics. Met “On the Weekend” bracht ze een ode aan Berlijn dat nu haar thuisbasis is. Uniek is ook haar mix van Engels en Frans in haar teksten. Deze speelse, maar toch doeltreffende keuze klonk goed in onder andere “Cloud No 9”, “Shapeshifting”, “Disconnected” en “Something What I’ve Said”. Achter de opwekkende glossy pop schuilen er soms ernstige thema’s als eindeloze zelfreflectie en piekergedachten.
Moli bracht al bij al dus mooi uitgebalanceerde pop. Ze leek af en toe wat overweldigd te zijn door het feit dat ze voor het eerst optrad voor een Belgisch publiek, inclusief haar vrienden en familie, maar we wilden toch nog meer horen. Zo gevraagd zo gekregen, want als bisnummer schudde ze opnieuw “Shapeshifting” uit haar mouwen dat trouwens nog net beter klonk dan de eerste keer.
De in Parijs-geboren en nu Gentse Emy Kaboré is een rijzende ster van wie haar singer-songwriter act tijdens haar deelname aan Humo’s Rock Rally in 2018 ontbolsterd is tot de neo-soul/funk met full band. Dat ze ernstig met haar muziek bezig is, viel ook meteen op aan de live setting. Begeleid door vier stuk-voor-stuk sterke muzikanten, maakte ze in een huiselijke setting (tv, plant, tapijtje) het zeer gezellig .
Al vanaf de eerste tonen en zanglijnen liet ze een ontspannen en zelfverzekerde indruk na. Moeiteloos brak Emy uit haar schelp in “Comfort Zone” waarna het publiek - op haar vraag - dichter ging staan. Deze intimiteit werd beloond met een breekbare en pakkende “Down the Lonely Street”.
Halfweg de set was het moment gekomen voor het op radio-vaak-gespeelde “Inconvenient” dat live met volle overgave een terechte kippenvelmoment bezorgde.
Authentiek is ook een woord op de juiste plaats: na het intieme “Does it matter” is Emy zelf duidelijk ontroerd. Als publiek konden we alleen maar dankbaar zijn voor het mogen aanschouwen van deze oprechte emoties, die ze via dit nummer (over een emotionele periode in haar leven) met ons wil delen.
Nog een heerlijke glimp van haar talent (en van haar muzikanten) was “Freestyle” waar ze op funky wijze komaf maakt met hokjesdenken en onterechte verwachtingen.
Emy vergelijken met andere artiesten zou haar talent onrecht aan doen. Wat ze vanavond bracht, belooft voor wat ze nog zal uitbrengen. We kijken er dan ook halsreikend naar uit wanneer het eerste album het daglicht zal zien.
We zijn Emy dankbaar voor zoveel oprechte innemendheid
Neem gerust een kijkje naar de pics @Dieter Boone
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/festival/les-nuits-botanique-2021/emy-22-09-2021.html
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/festival/les-nuits-botanique-2021/moli-22-09-2021.html
Organisatie: Botanique, Brussel (ikv Les Nuits Botanique)
Les Nuits Botanique 2021 - Chantal Acda - Gepolijste pareltjes enig mooi gebracht
Les Nuits Botanique 2021
Botanique (Rotonde)
Brussel
2021-09-21
Jerome Bertrem
In de Rotonde wachtte er ons die avond een innemend en toch dreunend concert van Chantal Acda. De Nederlandse woonachtend in Antwerpen heeft haar strepen al lang verdiend met allerlei samenwerkingen (o.a. Isbells, Sleepingdogs, Bill Frisell, Nils Frahm en nog zo veel meer) en uiteraard haar solowerk (5 albums en 3 live albums).
Na de release van het laatste album ‘Saturday Moon’ was Chantal Acda ongeduldig om het nieuwe materiaal te delen. Ook al probeerde ze tijdens de lockdown de songwriting op haar eentje (enkel met gitaar en micro), uiteindelijk nodigde ze een hele reeks muzikanten uit om haar muzikale ideeën vorm te geven.
Met “Fight Back” viel ze meteen met de deur in huis, dan wel in de meest huiselijke zaal van de Botanique, de Rotonde en meteen werd de toon gezet. Hier en daar moest de begeleidende band (onder andere haar partner Eric Thielemans, Niels van Heertum, Alan Gevaert en Gaetan Vandewoude) zich nog wat opwarmen, maar het zittend publiek was toch al mee.
Al snel volgde “Saturday Moon”, single track van haar laatste album. Het zeemzoete nummer over vervlogen tijden was als een aangename gloed op de eerste herfstdag van het jaar. In “Disappear” zette Acda haar zachte vibrerende stem (denk aan Janis Joplin of Mimi Parker van Low) goed in de verf terwijl de berg van aluminiumfolie als achtergrond prachtig werd verlicht. Hoewel het nummer gaat over twijfel om menselijke connectie te maken, lukt het haar moeiteloos om elke toeschouwer te raken.
Omringd door zeer ervaren muzikanten, is het wel duidelijk dat Acda het geheel dirigeert. Toch gaat het er ontspannen aan toe en laat ze regelmatig haar bandleden hun ding doen. In “Times Frames” en “Still we Guess” was deze chemie een streling voor de oren en ogen.
Tussendoor kwamen ook nog het enig mooie en ontroerende “Wolfmother” en het opzwepende “Conflict of Minds” aan bod waardoor ze meer pareltjes uit haar laatste werk te delen.
De toeschouwers - inclusief Italiaanse fans (!) - waren Acda overduidelijk dankbaar om sinds lang haar live te mogen aanschouwen.
Des te dankbaarder waren we toen ze ons de nacht instuurde met het afsluitertje “The Lifer” (cover van Chris Eckman). Kortom, dit waren gepolijste pareltjes enig mooi gebracht!
Setlist: Fight back - Saturday Moon - Disappear - Back against the wall - My night - Conflict of Minds - Times Frames - Wolfmother - These terms - Still we guess - The lifer (cover Chris Eckman)
Organisatie: Botanique, Brussel (ikv Les Nuits Botanique)
Les Nuits Botanique 2021 - Esinam - Een uiteenlopend klankentapijt
Les Nuits Botanique 2021
Rotonde (Botanique)
Brussel
2021-09-16
Erik Vandamme
Esinam is een zangeres/instrumentaliste die muzikaal de juiste balans biedt van een ingetogen, lichtvoetige en dansbare sound, als een donkere walm die over je hoofd waait. Het is een veelzijdige artieste die zich laat omringen door fijne muzikanten .
Een drietal jaar geleden zagen we haar aan het werk in de Orangerie. Ook de live streams onderstrepen een artieste en een band , die ons compleet ontroeren. In een goed gevulde Rotonde kunnen we dit aanvoelen maar beamen.
In die gezellige Rotonde zagen we eerst piano wonder Dorian Dumont (*****). We citeren uit een interview: '' De 33-jarige Dorian Dumont werd geboren in het Franse Montpellier. Van zijn zevende tot zijn achttiende volgde hij lessen klassieke piano en was hij van plan om klassiek pianist te worden. De dingen gaan evenwel niet altijd zoals gepland en met ouder worden nam de interesse in improvisatie en jazz toe.''
De man laat zich o.a. inspireren door Aphex Twin. En dan weet je het wel … We krijgen hemelse piano partijen; de grenzen van het instrument worden afgetast. Dorian verlaat de comfortzone van de pianostijl. Iedereen stond vol bewondering te kijken naar deze virtuositeit en speelsheid. Hij gaat van een ingetogen recital naar een spervuur van klanken waarbij geflirt wordt met geluidsnormen. Dorian Dumont bewijst vooral dat minimalisme zachtmoedig als krachtig kan klinken. Een adembenemend mooi schouwspel dus
Esinam (*****) start vrij ingetogen door hypnotiserende flutes. Haar muzikanten pikken hierop in. Het brengt ons naar een magisch mooie solo van de drummer en kloppende basslines. De breekbare stem van Esinam overspoelt ons. De kaart van speelsheid en warmte wordt getrokken. Het publiek geniet van de ingetogen en groovende sound.
Het is energiek, pakkend en adembenemend . Schitterend.
Esinam nam je anderhalf uur mee in een uiteenlopend hypnotiserend, groovy klankentapijt. Iedereen genoot van die veelzijdige muzikante en haar band . Fijne set dus.
Organisatie: Botanique, Brussel (ikv Les Nuits Botanique)
Les Nuits Botanique 2021 - Benjamin Schoos + The Loved Drones - De verbintenis tussen Franse chanson en pure rock-'n-roll
Les Nuits Botanique 2021
Orangerie (Botanique)
Brussel
2021-09-16
Erik Vandamme
Benjamin Schoos is van vele markten thuis. Hij is zanger, componist, baas van het label Freaksville, enz . Hij kwam op Les Nuits Botanique zijn nieuwste plaat - uitgebracht in 2020 btw - 'Doubt in my heart ' voorstellen,
In deel twee was er meer een show gedeelde met de band The Loved Drones . De allereerste keer dat de band het album ‘Conspiracy Dance’ live speelt , lezen we op de facebook pagina. Een avondje voor de rock fan die houdt van die sound uit de seventes , als van wie houdt van het Franse chanson …
Benjamin Schoos + The Loved Drones (****) - In deel één kregen we dus die Franse Chanson kant van Benjamin Schoos. Hij bracht op gemoedelijke wijze een rits nummers die gevoelig, aanstekelijk klinken ; hij wordt begeleid door muzikanten die mooi z’n warme stem aanvullen. Hij ontroert eenvoudigweg hoedanook. Benjamin bewijst met brio hoe een artiest/componist kan schitteren in eenvoud, zonder al teveel overdreven franjes. In die eenvoud durft hij avontuurlijk te klinken , voegt hij er wat experiment aan toe of hij gaat de strakkere rock toer op. Fijngevoelig, strak dus!
In het tweede deel mogen The Loved Drones hun ding doen, Wat ons na enkele luisterbeurten van 'Conspiracy Dans 'op viel, is het meeslepende karakter van die seventies sound, en een psychedelische invalshoek . The Loved Drones hebben toch een eigen smoeltje in dit geheel. Ze trekken de registers nog eens open . De sfeer zit er in en ons rockhart slaat sneller.
Het publiek deint mee op de tunes en sommigen doen een eerste danspas . Wat een aanstekelijke show krijgen we hier van de band . De charismatische frontman met lang grijs haar en in leder pak heeft een fijne uitstraling . Het onderstreept de muzikale duizendpoot Benjamin Schoos.
Kortom, The Loved Drones zorgen voor een heropleving van die 70s sound.
Als we de beide sets naast elkaar plaatsen , hadden we vanavond de verbintenis tussen Franse chanson en pure rock-'n-roll!
Organisatie: Botanique, Brussel (ikv Les Nuits Botanique)
Les Nuits Botanique 2021 - Paradoxant, Unik Ubik, Mountain Bike - Een stevig bluesrock feestje
Les Nuits Botanique 2021
Orangerie (Botanique)
Brussel
2021-09-15
Erik Vandamme
Naar aanleiding van ‘15 jaar Humpty Dumpty Records!' stonden in de Botanique enkele bands op het podium die verbonden zijn met dat label. Het beloofde, op papier, een stevig rock en blues feestje te worden.
Aan die verwachtingen werd door de drie bands met brio voldaan. Zowel Mountain Bike - Unik Ubik als Paradoxant speelden een daverende set
Paradoxant (***1/2) is het project van Antoine Meersseman, die je misschien wel kent van het werk bij BRNS. Hij laat zich omringen door een keyboard speelster, die een kristalheldere stem heeft, en een drummer die aan multitasking doet, en die dus ook gitaar van tijd tot tijd speelt. Wat we krijgen is een setje aanstekelijke songs, met een vleugje melancholie en weemoed.
Het moet wel vooral lekker rocken vanavond. De instrumentatie als de vocals zijn de moeite; de drie muzikanten entertainen hun publiek en teasen elkaar. Het is vooral een band met potentieel en groei. In het oog te houden.
De muziek van Unik Ubik (*****) is soms moeilijk te plaatsen. De klemtoon komt op bluesrock met jazzinvloeden en psychedelica. De aanstekelijke gitaarriedels, de opbouwende sax en de bedwelmende drums zorgen voor een wisselende vederlichte , stevige en harde sound. De Orangerie was al goed gevuld intussen . Iedereen genoot van de strakke set.
Het Belgisch-Franse Unik Ubik zijn graag geziene gasten op Dour; ook hier klinken ze overtuigend. Ze eindigen in een oorverdovende climax. Mooi.
De wervelstorm die Unik Ubik ontketende, is nog maar pas gaan liggen, of daar is de volgende al. Mountain Bike (*****) klinkt snel, vlijmscherp en snoeihard . Al gauw ontaardt dit in een moshpit, crowdsurfers en stagedivers. Het spelplezier druipt er van af .
We zien een hongerige band met bloeddorstige fans . Mountain Bike legt de lat hoog en zorgt voor een stevig, hevig bluesrock feestje.
Kortom, Mountain Bike tekent voor een muzikale tsunami!
Neem gerust een kijkje naar de pics
https://musiczine.net/nl/photos/category/1773-paradoxant-15-09-2021
https://musiczine.net/nl/photos/category/1774-unik-ubik-15-09-2021
https://musiczine.net/nl/photos/category/1775-mountain-bike-15-09-2021
Organisatie: Botanique, Brussel (ikv Les Nuits Botanique)
Les Nuits Botanique 2021 - Bachar Mar-Khalifé - Dance en Trance, wat een variatie!
Les Nuits Botanique 2021
Orangerie (Botanique)
Brussel
2021-09-14
Erik Vandamme
Op zijn debuut 'Oil Slick' (2010) en albums als 'The Water Wheel' (2018), 'ON OFF'(2020) toont de Frans-Libanese multi-instrumentalist en componist Bachar Mar-Khalifé (*****), z’n muzikale veelzijdigheid aan, van rock, dub, dabké tunes, electro en soms zelfs latin music. Het concert ging door in de Orangerie, met zitplaatsen.. De zaal was overladen vol waardoor sommigen gewoon op de trappen gingen zitten.
De sfeer zat er vanaf de eerste tot de laatste seconden in. In onze notitieboekje schreven we 'Indrukwekkend, onvergetelijk, magische avond' . Dit optreden was van een ongelofelijke schoonheid, onaards, van het ene naar het andere oorgasme. Wat een intens, gelukzalig gevoel. Dance en Trance, wat een variatie! , wat Bachar Mar-Khalifé ons meer dan anderhalf uur voorstelde.
Ingetogen start Bachar op piano, hij wordt begeleid door een percussie virtuoos en gitarist/contrabassist van uniek allooi. Mooi allemaal. Alle registers worden open getrokken en er ontstaat een wervelstorm van deze instrumenten, piano, gitaar en drum. Vuurwerk waardoor de grond onder onze voeten davert. Hierop stil zitten is onmogelijk, het luide en lange applaus duidt aan dat ook het publiek genoot met volle teugen.
Bachar spreekt zijn publiek aan door gezapige kwinkslagen, en blijkt dus op de koop toe een charismatische klasse entertainer te zijn.
Hij wordt geruggesteund door zijn muzikanten die op percussie/drum en gitaar/bas hoogstaande magie realiseren. Op een bepaald moment gaan de muzikanten zodanig intens en oorverdovend tekeer alsof de Apocalyps is ontbonden in de Botanique. De respons van het publiek bedwingt Bachar letterlijk tot tranen. Wat een emoties! Het is poëtisch, filmisch wat we horen en zien.
Bachar brengt na een uur , opnieuw, een ingetogen stukje op zijn piano, aangevuld door zijn muzikanten die moeiteloos op de song inpikken; het bewijst hun uitzonderlijke virtuositeit. Daarna trekt Bachar het potje compleet open, het publiek staat nu recht en begint wild te dansen. Een wervelende finale in een veelkleurige sound.
Bachar Mar-Khalifé bezorgt ons een onvergetelijke, formidabele set en avond! Hij klinkt met z’n muzikanten uitbundig en emotievol. Schitterend.
Organisatie: Botanique, Brussel (ikv Les Nuits Botanique)
Les Nuits Botanique 2021 - Vox Low + Le Villejuif Underground + Bryan's Magic Tears - Buiten de comfortzone kunnen treden van de doorsnee postpunk op Franse wijze
Les Nuits Botanique 2021
Orangerie (Botanique)
Brussel
2021-09-13
Erik Vandamme
Born Bad Records is een Frans label gevestigd in Parijs. Dit label legt de focus op bands die buiten hun comfortzone durven treden, het pad verbreden, hun genre verlaten, en zelfs muzikaal naar absurditeit lonken.
Nieuwsgierig ? check gerust eens de website: https://www.bornbadrecords.net/
De drie bands, Vox Low + Le Villejuif Underground + Bryan's Magic Tears, die vanavond op Les Nuits Botanique in de Orangerie staan , beantwoorden perfect aan het vooropgestelde profiel.
Ze doen hun zin , dat was duidelijk , de ene succesvoller dan de andere. De Orangerie was goed volgelopen en de liefhebber van die postpunk adepten, kwam hier volledig aan zijn trekken.
Volgens de biografie grasduint Bryan's Magic Tears (***1/2) in de sound van bands als Pavement en Dinosaur Jr. , en geeft het een eigen smoel. De leden staan mooi op veilige afstand van elkaar, een statische houding weliswaar, en doen je wegdromen met hun lekkere aanstekelijke gitaarriedels naar die jaren '90. In de instrumentatie en vocals horen we alles wat in dezelfde lijn . Wat meer variatie was niet slecht !
De combinatie van een magisch mooie mannelijke en vrouwelijke stem zorgt echter voor een beetje meer kleur in de set. Hun zwevende sound biedt een hypnotiserende inwerking en doet ons geboeid luisteren en lekker genieten. Leuk setje.
Le Villejuif Underground (*****) op z’n beurt biedt meer variatie sen steekt meer schwung in de set. De band rond Nathan Roche heeft een soort punk attitude, die regelgeving uitgomt. De heren spelen op indrukwekkende wijze, en Nathan beschikt over vocals die je in vervoering brengen.
Dit is lekkere groovende postpunk, klaar voor een gitaarfeestje ; absurditeit , humor en bittere ernst gaan hand in hand samen. Nathan is een klasse entertainer en de band amuseert zich kostelijk. Improvisatie en experiment zijn niet veraf in de sound, het publiek geniet en ondergaat .
‘When Will The Flies In Deauville Drop?’ is een onvoorspelbaar plaatje door de experimentele combinatie van pop, garagerock, country en zelfs disco. Live klinken deze elementen zeerzeker door ; aanstekelijk allemaal , mede door Nathan’s aanporrende insteeks aan het publiek, dat wild aan het dansen slaat.
Een klein uurtje lang werden we dus ondergedompeld in dit avontuurlijk postpunkfeestje . Grenzen verbleken . Deze French touch van het genre smaakte naar meer !
Vox Low (*****) straalt nog wel spelplezier uit, maar de absurditeit en humor is hier tot een minimum. Hiet trekt men de kaart puur muzikaal en wordt eerder een donker pad ingeslagen, met een vleugje krautrock.
Duivelse beats uit hun keyboards horen we, waarop stil staan onmogelijk is. Het publiek gaat compleet uit de bol, en de zaal verandert in een kolkende massa alsof het 1980 terug is.
Maar Vox Low klinkt allesbehalve gedateerd, de krautrock is eigentijds , aangepast en klinkt verdomd ingenieus en uitgekiend.
De band heeft het publiek mee , dat voelen ze aan. Ze drijven het tempo nog op ; niemand staat nog stil .
Je mag ze terecht omschrijven als 'de acid-houseversie van The Jesus & Mary Chain’, die surft tussen 60's rockabilly en koude, minimale techno’, wat we ook lezen in de bio.
Je wordt in een hypnose gebracht en je danst, danst en danst …
Een bijzondere verschroeiende set van Vox Low kregen we, die het elan van deze avond perfect samenvat, met name buiten de comfortzone kunnen treden van de doorsnee postpunk op Franse wijze.
Organisatie: Botanique, Brussel (ikv Les Nuits Botanique)
Leffingeleuren 2021 - zondag 12 september 2021 - Jozef Van Wissem en Amenra - Tantrische mokerslagen
Leffingeleuren 2021
Festivalterrein
Leffinge
2021-09-12
Tijs Delacroix
De tijd dat zondag steeds gepaard ging met een kerkbezoek, ligt gelukkig ver achter ons. We hulden ons afgelopen weekend echter wel in ons Paasbest-zwart om een bezoek te brengen aan de Church Of Ra. Na een periode te hebben getourd met akoestische optredens, spelen de heren van Amenra namelijk ook terug optredens op volle kracht. In deze vertrouwde opstelling hielden ze ook halt in Leffinge.
Voor het zover was, mocht Nederlandse componist en avant-garde muzikant Jozef Van Wissem de tent inspelen. De man werd reeds gelauwerd voor zijn inbreng als filmmuziekcomponist, maar staat ook te boek als ‘s werelds bekendste luitspeler. Wanneer we een solo-instrumentele set recenseren, staat de sfeerschepping of muzikale kunde veelal centraal. Aan beiden bij Jozef geen gebrek, de man beheerst vanzelfsprekend zijn, niet zo gebruikelijke, instrument en weet rust voor de storm te brengen. Veel mensen kozen er echter voor om deze act aan zich voorbij te laten gaan om zich nog even goed in te pilsen. Een beweging die halverwege de set steeds meer mensen begon te maken. Met één instrument drie kwartier vullen in een festivalsetting, bleek een fijn, maar minder succesvol experiment.
Terwijl er nog valavond-licht de tent in priemde, druppelden er voorzichtig en stelselmatig opnieuw mensen de tent binnen. Het deed ons denken aan kraaien die voorzichtig een kadaver benaderden. Amenra opende hun set met “Boden”. Het kletterende metaal, in combinatie met een muisstil publiek, verkilde op slag de tent met nog enkele graden celcius.
Doorheen hun set stootte, beukte en porde de band op de hartspier. het is hun aangeboren talent om een desolate sfeer neer te zetten en deze uit te rekken tot een zielenvacuüm om deze vervolgens op een fractie van een seconde te doen imploderen tot een woestenij van dreunende drums en gitaren. Het hartstochtelijk geschreeuw van frontman CHVE komt van diep, en dat niet alleen letterlijk. Amenra experimenteert steeds vaker met het Nederlands als voertaal en ook live werkte dit verbazingwekkend goed. De teksten van de band kwamen héél hard binnen bij het publiek. De intonatie die Collin in zijn teksten legde, bekroop het rug(dons)haar. Van hun laatste plaat hoorden we tijdens het optreden “Voor Immer” en “Evenmens”.
Muzikale hoogtepunten waren het mooie, melodische “Solitary Reign”, waarin de screams op zich werden genomen door bassist Tim De Gieter, en het eerder vermelde, nieuwe “Evenmens”.
Het is ook verbazingwekkend hoe de volledige band non-stop strak in het ritme bleef spelen. Amenra doet aan sfeerschepping, wat ellenlange, herhalende ritmes inhoudt, maar om dit zo lang vol te houden tijdens zo’n tantrische uitputtingsslag, is een huzarenstukje.
Het bruuske einde na afsluiter “Golden Nail” was gepast bij de aard en de dynamiek van het concert, maar voelde ergens ook ‘bevreemdend’ aan.
Het immense, plotselinge contrast gaf ons nog wat meer het machteloze gevoel dat we aan het einde van een trip, een beleving, waren gekomen. Het gevoel dat we als collectief ondergeschikt zijn aan het machtige, onaantastbare, het goddelijke. Het was voorbij, en er was geen weg meer terug en Amenra wist deze wrange, bedoelde nasmaak perfect in de hand te werken. De band verliet het podium met de geprojecteerde woorden “Altijd en overal”. Een verweesd publiek accepteerde hun lot.
Amenra speelde een set vol vertrouwen, ééntje waarin hun nieuw werk een ware voltreffer bleek en waarin het enorme potentieel van deze nu al grote, succesvolle band wat extra in de zwarte verf werd gezet.
Pics Amnra @Romain Ballez en Wim Heirbaut
Neem gerust een kijkje van hun set in OLT Rivierenhof op 10 september 2021
Amenra, Psychonaut, OLT Rivierenhof, Deurne, 10 september 2021 - Pics (musiczine.net)
Pics Jozef Van Wissem @Wim Heirbaut
Neem gerust een kijkje naar de pics van de set tijdens les nuits botanique 2021 op 9 september 2021
Les Nuits Botanique 2021 - Jozef Van Wissem + Fleur De Feu - Een avond in een occult sfeertje (musiczine.net)
Organisatie: VZW De Zwerver - Leffingeleuren, Leffinge
Nederlands 
Français 
