Alcatraz Metal Festival 2022 - Zelfs een hittegolf krijgt de metalheads niet stil
Alcatraz Metal Festival 2022
Lange Munte
Kortrijk
België
2022-08-12 t-m 2022-08-14
Frederik Lambrecht
Alcatraz Metal Fest - Vorig jaar nog één van de weinige hardrock- en metal festivals die effectief de deuren mocht openen tijdens de corona-nasleep, dit jaar was het opnieuw prijs en gingen de poorten naar zware gitaren, grunts, danspartijen en moshpits weer open in Kortrijk. Het beloofde een editie te worden waar een hittegolf de kop opstak, maar de aanwezigen keerden hun hoofd richting de 4 verschillende podia en gaven de zon een figuurlijke middenvinger. De organisatie was gelukkig voorzien tegen de warme temperaturen, zodat iedereen die wou de nodige schaduwplekken kon opzoeken, gratis water kon ophalen en zelfs genoeg zonnecrème kon verkrijgen om zijn/haar lichaam meermaals in te smeren!
Op donderdag was er een pré-party, waarbij de omwonenden ook de kans hadden om het festivalterrein van een bezoekje te voorzien. Enkele cover-bands waren geboekt, en dus konden de liefhebbers al inlopen met AC/DC UK, The Iron Maidens, Beuk, Fat Bastard en Bulls on Parade.
Ik arriveerde op vrijdagochtend, waarbij direct duidelijk werd dat de positie van de campings een serieuze verschuiving had ondergaan. Tegenwoordig zijn er verschillende manieren om de nachtrust aan te vatten op Alcatraz Open Air, waarbij er dus de mogelijkheid is om met een camper toe te komen, een friendszone beschikbaar was om je tentje in een vooraf gereserveerd plekje samen te droppen en zelfs luxe tenten die aparte sanitaire blokken en ontbijtregelingen kregen aangemeten.
Bij binnenkomst op het festival kreeg iedereen een groene jeton, die dus in functie van ‘Low Impact’ werd gebruikt. Deze techniek moet dus minder vuilnis op de weide creëren, wat dus ook effectief het geval was. Dit zal ongetwijfeld de nieuwe werking worden in de toekomst, iets wat wij en het milieu enkel maar kunnen toejuichen! Genoeg over de randzaken, op naar de kern van een festival, de bands! Hieronder mijn overzicht van Alcatraz…
dag 1 - vrijdag 12 augustus 2022 - Rivers of Nihil wint nieuwe zielen, Insomnium bekoort, Dark Funeral heerst en Cattle Decapitation geeft forfait!
Eerste stop was in de Helldorado tent alwaar Rivers of Nihil hun kunstjes mochten tonen. Deze technische death metal met een progressief randje ging er vlotjes in…ik zag veel mensen hun hoofd draaien in het voorbij wandelen om mee van de energieke show te genieten. Instrumentaal klopte alles perfect en de klank in deze tent klonk massief. Lekker begin van dit festival!
Lorna Shore was als volgende aan beurt, deze deathcore band is nog maar iets meer dan 10 jaar actief, dus bij velen waarschijnlijk nog onbekend. Helaas klonk de drum niet wat je van een band mag verwachten, waarbij sommige drumpartijen wat rommelig klonken en sommige drumelementen spoorloos waren in de boxen. De tent was redelijk gevuld, maar na enkele nummers was voor me de minder klank toch een beetje een struikelblok…hopelijk volgende keer beter.
Altijd leuk als de mannen van Suicidal Angels hun thrash albums aan de man komen brengen, deze show lag dan ook in het verlengde van hun voorgaande passages. Hun laatste album dateert alweer van 2019, dus ik hoop van harte dat ze binnenkort nog eens de studio induiken om nieuw materiaal neer te pennen. Dusja, hun laatste album ‘Years of Aggression’ werd voluit gepromoot tijdens deze set, waardoor er helaas maar 1 nummer – “Apokathilosis” van de oudere platen op hun setlist te vinden was. Iets meer variatie zou dan toch wat meer geapprecieerd worden door de fans denk ik…
Hierna ging ik richting de mainstage, of zoals ze in Alcatraz zeggen: Prison Stage. Unearth stond klaar om gas te geven, en ik was benieuwd of ze het nog in hun mars hadden. De klank was lekker vol – met uitzondering dan van het technisch mankementje in het midden van hun set waarbij enkel de zang van frontman Trevor Phipps te horen was– en het stof vooraan het podium vloog in het rond. Deze metalcore klonk dus lekker snedig en smaakte naar meer!
Spijtig genoeg voor deze Amerikanen wou ik op tijd zijn in de Swamp tent om de mix van grindcore en death metal van Cattle Decapitation te bekijken…ontnuchterend was het dan ook dat enkele minuten voordat de show moest beginnen de boodschap werd verkondigd dat de band in panne stond ergens in Duitsland. Deze afzegging was helaas een grote teleurstelling, zeker aangezien er nog een band niet op tijd aanwezig kon zijn later op het festival, maar hun show wel verzette naar een later uur. Wat bij deze band dus niet het geval was en een algemene afgelasting bleek. Velen dropen morrend af… om dit wat te laten bezinken ging ik richting ‘El Presidio’ om dit voorval weg te spoelen.
Even later stond ik alweer in de Swamp stage waar Insomnium mocht aantreden…deze Finnen brengen melodieuze Death metal, waarbij ikzelf zelf raakvlakken met Bolt Thrower in hun nummers hoorde…ofwel waren het de vocalen van de zanger die mij deze richting duwden…niettegenstaande een goeie show dat deze mannen aan hun palmares kunnen toevoegen. Al hun albums kregen hoge scores in het verleden, en als je dan ook nog live een prima prestatie kan brengen, dan weet je dat je te maken hebt met een heel goeie band! Ook al scheen de zon buiten, deze donkere muziek fleurde mijn dag op.
Dark Funeral stond hoog op mijn lijstje, want het was alweer een tijdje geleden dat ik hen live aan het werk zag. In het begin was de klank nog niet volledig afgestemd, maar dit beterde na het eerste nummer. Met een nieuw album uit begin 2022 getiteld ‘We Are the Apocalypse’ konden ze nieuw materiaal voorstellen, maar voor me waren nummers als “The Secrets of the Black Arts” en “Open the Gates” van hun EP en debuut album een leuke terugblik op hun beginperiode. Black metal waarbij de duivel vereerd wordt – elk zijn godsdienst natuurlijk – moet duister klinken en drummer Jaloomah - die pas sinds 2018 bij de band aansloot - deed wat van een black metal drummer verwacht wordt. Vocaal gezien werden we meegezogen naar de onderwereld, en met de warmte die al gans de dag het festivalterrein had ingepalmd, was dit een heel leuke verademing. Heel goed optreden!
Ik ging even gaan piepen bij Igorrr, maar deze mengelmoes van stijlen waarbij zelf geopend werd met een dj was voor mij toch een brug te ver…ik hoop dat de aanwezigen er meer van hebben genoten dan mezelf.
Geef mij dan maar Napalm Death, de grindcore vanuit Birmingham staat altijd met dikke stift onderstreept op mijn must-see lijstje, en ook deze show ging ik niet aan mij voorbij laten gaan. Blijkbaar hadden deze Britten zin in een noisy set, want veel bekende nummers moest je niet verwachten.
Enkel bij cover ‘Nazi Punks fuck off’ zag je de meeste reactie bij de toeschouwers. Mocht je uiteraard hun laatste plaat in je bezit hebben, dan kon je gelukkig mee moshen, want dit album was ook goed vertegenwoordigd in hun set. De frontman heeft nog altijd last van ADHD, want hij stond weer elektrisch geladen op het podium. Shane Embury kent geen genade op het podium als het over zijn gitaar gaat en dus vond ik het opnieuw een feestje.
Gelukkig kreeg ook “Scum” en het langste nummer ooit (“You Suffer” - 0,01sec) de nodige aandacht, was het gezellig springen bij “Smash a Single Digit” en zijn er ook nog zekerheden als de frontman de wereldproblemen en politiek hun vet geeft. Tot de volgende show mannen.
Na een slopende dag ging ik richting mijn tent terwijl Accept hun set speelde…aangezien de klank luid genoeg over de Lange Munte galmde, kon ik al wandelend meezingen/neuriën met hun hitjes “Restless & Wild”, “Princess of the Dawn”, “Fast as a Shark” en “Balls to the Wall”. Het enigste wat ontbrak was de originele zanger UDO, ook al deed zijn vervanger zijn stinkende beste…jah, soms zijn bepaalde nummers op het lijf van 1 persoon geschreven. Hierbij sloot ik mijn ogen zodat ik fris en monter dag 2 kon aanvatten.
dag 2 - zaterdag 13 augustus 2022 - Cyclone retestrak, Krisiun is een dodelijk trio, As I Lay Dying verrast mij en Carcass en Testament staan op hun strepen!
Waar Cyclone vorig jaar nog in de kleinste tent te bespeuren was, werden ze dit jaar een grotere tent toegewezen om hun thrash/speed metal op gang te trekken. Deze Belgische band was vorig jaar al meer dan de moeite, en deze show was opnieuw van hoog niveau. Slechts 2 albums in hun bandhistorie, maar 2 albums die hoge toppen scheren. Diegenen die nog niet volledig ontwaakt zijn rond de middag waren dit ongetwijfeld na deze set. “In the Grip of Evil”, “Fall Under His Command” en afsluiter “Fighting the Fatal” sloegen in als een bom en zanger en oprichter Guido Gevels overkeek zijn fans en zag dat het goed was!
Ik bleef rond de Swamp stage hangen en zag opnieuw een afgelasting medegedeeld worden…Heathen was er ook niet op tijd geraakt, en zou hun set aanvatten rond 1u ‘nachts, gelijktijdig met Behemoth.
Exhorder was midden de jaren 90 opeens op hun gat gevallen, maar rond 2019 kwamen ze op de proppen met nieuw materiaal, terwijl iedereen het oudere werk ongetwijfeld een belletje doet rinkelen met bekendste album ‘Slaughter in the Vatican’. Deze thrash band met dosis groove mocht aanvatten, maar het optreden was gemiddeld te noemen. De stem klonk voor mij niet optimaal en de klank kon ook wat luider als je het mij vraagt…maar er waren alvast genoeg riffs om eventjes de nekspieren los te schudden.
Naar mijn weten speelt de Braziliaanse death metal band Krisiun niet zoveel in België, dus ik was present om hen aan het werk te zien. Met een nieuw album die deze zomer uitkwam, vond ik het vooral raar dat maar 1 nieuw nummer werd toegelicht – “Swords into Flesh”. Maar ook van hun debuut stond niets op de set. Dit trio bewees dat je niet uit een grote bende moet bestaan om deftige death metal te maken en ik genoot van het enthousiasme dat ze uitspuwden! Niet zoveel volk in de tent, maar daarom niet minder ambiance, diegenen die erbij waren zullen kunnen beamen dat het een prima set was!
Vio-lence was opgeschoven van uur, gelukkig zag ik dit op de digitale infoborden passeren, dus moest ik niet veel van hun set missen. Vorig jaar moesten ze nog last-minute afhaken, vandaag stonden Sean Killian en co te popelen om te beginnen. Ik viel in bij “Eternal Nightmare” en liet mij meeslepen bij “Serial Killer”, gevolgd door “Calling in the Coroner”. Hun laatste EP ‘Let the World Burn’ mocht niet ontbreken en de aanwezigen lieten zich vlotjes gaan bij de old school thrash bommetjes. Leuk optreden alvast.
De death/black metal band Necrophobic van Stockholm – Zweden was volledig geschminkt en dus klaar om hun dodelijke sound los te laten. Opnieuw wat klankproblemen in het begin, maar deze werden vlotjes verholpen zodat bij “Black Moon Rising” iedereen gewillig zijn vuisten in de lucht deed om mee te brullen. Hoogtepunten: de close up van het gezicht van zanger Strokirk en zijn blote pens, nummers “Mark of the Necrogram” en het vlugge “Devil’s Spawn Attack”.
Ik ging nog eens langs in de El Presidio waar Franky De Smet – Vandamme (jaja, de zanger van Channel Zero) samen met Tom Waes zijn cameraman (Pascal hupperdepup) trakteerden met een Turbeau, het bier die deze zanger zelf brouwde. Net zoals hun dj-set voor mij niet speciaal.
Terug naar Helldorado dan alwaar ik nog een halve set van Der Weg Einer Freiheit meepikte. Deze filosofische black metal is niet makkelijk toegankelijk, en korte nummers hebben ze mijn inziens niet zoveel, dus de lange gitaarmuur moest je kunnen doorstaan om ervan te genieten. De typische uitgesponnen stem vocht tegen de warmte die ontsproot uit de zon, en al bij al toch een meer dan degelijk optreden.
Ene van de weinige keren dat ik dus richting Prison ging, alwaar As I Lay Dying een grote meute volk voor zich zagen opdoemen. Ik ga er vanuit dat deze band al een tijdje niet meer te zien was in onze contreien, want volgens mij stond 75% van de festivalgangers mee te dansen in het stof. Deze Amerikaanse metalcore band klonk energiek, had vlotjes het volk mee en pakte uit met een straffe show. Ikzelf ben niet 100% bekend met hun nummers, behalve dan “An Ocean Between Us” die bij mij het licht deed branden. Ondanks de striemende hitte amuseerden de fans zich en sprongen ze gewillig op en neer met de breaks. Een verrassing!
Het moment was aangebroken om Bill Steer, Jeff Walker en Daniel Wilding te begroeten. De vlag met foltertuigen stond paraat, dus kon Carcass eraan beginnen. “Buried Dreams” was het eerste hitje, en dan ging het verder in snel tempo. De uitvoering was machtig, de haren van frontman vlogen in het rond en de gitaren klonken vinnig. “Unfit for Human Consumption” naaide de boel lekker op en bij “Heartwork” ging het dak ervan. Topconcert, zoals je van deze band mag verwachten. Velen hadden deze Engelsen blijkbaar aangekruist, want de tent was afgeladen vol. Carcass smeekte om nog een nummer te mogen spelen, maar helaas stond de volgende band al paraat…
Chuck Billy had er zichtbaar zin in en dit was ook merkbaar aan de show van Testament. Bay Area thrash van de bovenste plank. “The New Order” was direct een spervuur aan riffs, en “Practice What You Preach” deed de adrenaline een ruk omhoog. Niet lullen maar spelen is hun motto, en ook tijdens deze show werden monologen beperkt…mij zeker niet gelaten want “The Formation of Damnation” ging er vlot in, en met de 3 afsluiters (“Over the Wall”, “Into the Pit” en meezinger “Alone in the Dark” eindigde dit spetterende optreden. Testament maakte een statement dat vele bands nog boterhammetjes mogen eten J Oh ja, wat een prestatie van Dave Lombardo…om te likkebaarden!
Een andere thrash band mocht ook deze editie aantreden, en met hun recente plaat ‘Persona Non Grate’ leverden ze vorig jaar een topplaat af. Verschillende nummers kwamen van deze plaat aan bod. Gelukkig vergeten ze hun ouder werk nooit, dus kon je mee aanschuiven in de moshpit bij “Piranha”, “Bonded by Blood” en danshitje “The Toxic Waltz”.
Was dit één van Exodus betere optredens? Neen, ik vrees ervoor, maar aangenaam was het wel.
We verlieten de thrash scene en stapten over naar de onderwereld, waar Behemoth hun black/death metal verkondigde. Waarschijnlijk hebben ze af en toe gespiekt bij Rammstein, want ook hier was vuur het kernwoord. “Off to War” moeten ze gedacht hebben, want ze klonken venijnig en gebeten. Ook grappig als frontman Nergal luidop de vraag stelt waarom Watain op hetzelfde moment geprogrammeerd stond in de Helldorado tent. Velen knikten meestemmend, maar lieten zich ogenblikkelijk onvermoeid verder gaan met “Blow Your Trumpets Gabriel” en afsluiter “Oh Fater O Satan O Sun!”
De heersers van de onderwereld hadden hun boodschap met bravoure verkondigd alvast.
dag 3 - zondag 14 augustus 2022 - DRI en Sick of it All spelen de tent plat, Thanatos eindigt in schoonheid en Suffocation is de winnaar van de dag! Death metal zet de toon op deze laatste dag…
Het was vroeg dag want Thanatos stond als om 11u15 geprogrammeerd…het was dan ook teleurstellend waarschijnlijk voor de band om maar weinig toeschouwers te zien bij hun afscheidsshow in Alcatraz. Dit is de oudste Nederlandse death/thrash band in metal land, en na een carrière van 38 jaar gaan ze ermee ophouden. Maar dus niet vooraleer ze nog eens hun kunnen in Kortrijk gingen tonen. ‘Emerging from the Netherworlds’ is een topplaat en dus was ik blij dat ze hiervan enkele nummers speelden. De klank stond goed en nummers als “Dawn of the Dead”, “Angelic Encounters” van de gelijknamige plaat en afsluiter “War” waren verwoestend. Het vuurwerk werd aangestoken en deze Nederlandse band werd op applaus onthaald door de aanwezigen voor hun gemaakte carrière en dankbaarheid voor topnummers die deze mannen hebben neergepend. Respect!
Een half uurtje later zag je een band opkomen, waarbij de zanger een Oekraïense vlag meezeulde…1914 was aan de beurt en met hun oorlog getinte teksten is dit uiteraard een spijtige samenloop van omstandigheden. De zanger verwees enkele malen naar de politieke leider van Rusland, maar wij richten ons liever op de muziek zelf. De logge death/doom metal ging erin als zoete koek, en als de zanger dan ook nog gezwind tussen het publiek komt brullen met “Passchenhell” en “War Out” dan heb je een leuk optreden gezien. Een dik applaus vervulde de tent na de show.
Ik luisterde van enkele meters naar Funeral Dress en werd meegezogen in de vrolijke deuntjes, waarbij “Party On” het hoogtepunt was. Een beetje later stond Trauma ook in de Helldorado tent…mij was deze band niet direct bekend, maar toen ik de NWOBH deuntjes hoorde, kon ik mijn benen amper stilhouden. Een band die ik ongetwijfeld verder zal ontleden in de toekomst. Blijkbaar een nieuwe plaat op til in september, iets wat ik zal moeten onthouden.
Death metal van Birmingham, ja, dat kan alleen maar Benediction zijn…hun laatste plaat ‘Scriptures’ werd goed ontvangen door de media en live klonken de nummers van deze plaat ook lekker strak. Deze old school metal band kent de kneepjes van het vak, en dus werden uit diverse albums gevarieerd. Gelukkig maakte ze mij opnieuw blij met de klassiekers “Subconscious Terror” en “The Dreams You Dread”! Als afsluiter had ik gehoopt om “Deadfall”, maar ze kozen zelf voor “Magnificat” (ook een geweldig nummer) en “Agonised”. Leuk en gevarieerd optreden!
D.R.I. was aan de beurt en dat zullen de aanwezigen geweten hebben…vooraan moest je af en toe je hand voor je mond houden, of je shirt boven je gezicht duwen, anders was je puur zand aan het eten door de vele moshpits, circlepits en crowdsurfers die rond je hoofd vlogen. Je moet deze mannen niet leren hoe ze een feestje moeten bouwen…een goeie omkadering, enkele biertjes en een set die de boel laat ontploffen. “Who Am I?” galmde door de tent, “Thrashhard” zorgde voor de zoveelste circlepit, “Abduction” en “I don’t need Society” deden de fans een meter hoger springen. De security achter de dranghekkens zullen ongetwijfeld een goeie nachtrust hebben gehad. Neem daar dan nog de afsluiters “Beneath the Wheel” en “The Five Year Plan” en het feestje was compleet. Vet optreden…dank u dirty rotten imbeciles!
En we gingen door, want Suffocation was aan de beurt. Deze brute technische death metal band van Amerika beukte er lekker op los. Wat een optreden! Ik begon eraan met “Effigy of the Forgotten” van het gelijknamige album en de sfeer zat er direct in. De massieve klank kwam goed tot zijn recht en zanger Ricky Myers heeft met bravoure de lege plek van Frank Mullen ingenomen! Wat een stem heeft deze man. Neem daar de gigantische drumsound en de opgefokte gitaren bij en je kon je laten gaan op “Jesus Wept”, “Pierced from Within” en “Breeding the Spawn”. De menigte werd gek en afsluiten deden ze in stijl met “Infecting the Crypts”. Killer show!
Volgende op het schema voor mij: Aborted…en wat een grote band is dit toch geworden. Van Belgische makelij (waarbij enkel zanger Sven De Caluwé nog als enige van de originele line-up overblijft) die jaarlijks roem en faam opbouwde, en terecht een hoge plaats kreeg op de affiche! De variatie tussen grind en death metal is allesbehalve makkelijk verteerbaar, maar o zo mooi. Starten deden we met “Global Flatline” om te eindigen met “The Saw and the Carnage Done”. Alles ertussen was een salvo aan instrumentale klasse en hoog tempo. Helaas niet de winnaar van de dag voor mij maar ze zaten er dichtbij.
Hardcore en metal samengevat in 1 woord? Ja, Pro-Pain was aan de beurt…ik slofte richting het podium, maar was heel teleurgesteld in het volume. Neen, Pro-Pain moet hard gebracht worden, wat hier voor mij niet het geval was. Gelukkig hangen er op het einde van de tent nog boxen waar de klank wel een beetje beter tot zijn recht kwam. Na eventjes mokken stampte ik toch mee met “Un-american”, “Make War Not Love”, “Three Minutes Hate”, “The Shape of Things to Come” enzovoort. Tot jullie volgend optreden mannen.
En opnieuw was het de beurt aan een death metal band…meer bepaald Cannibal Corpse. Zij mochten de Swamp stage afsluiten en deden dit redelijk berekend. De bindteksten hebben we ondertussen al ettelijke keren gehoord, dus wisten we op voorhand wanneer “I Cum Blood” en “Fucked With a Knife” aan de beurt waren. De machine denderde constant voor en de nekspieren van Corpsegrinder werden traditiegetrouw in gang gezet. We gingen gezellig verder met het krachtige ‘Devoured by Vermin”, het vuile “Stripped, Raped and Strangled” om te eindigen met de hit der hits “Hammer Smashed Face”. Ik zag velen lijkbleek vertrekken na enkele nummers, maar ja, de zwakken moeten er van tussen ;-)
Ik sloot deze editie af met een topoptreden van Sick of it All. Deze hardcore band behoeft geen intro…zanger Lou Koller maande het publiek aan om nog eens alles te geven na een warm weekend en dat slapen voor na hun show was. De aanwezigen begrepen de boodschap en begonnen bij het startsignaal aan de nodige circlepits. Deze frontman kan het publiek makkelijk op de hand krijgen, en ook vandaag was dit weer het geval! “Scratch the Surface” mocht uiteraard niet ontbreken en sloot deze set af. De schoenen vlogen in de lucht en ik genoot van mijn laatste pils en amuseerde mij op de uitstraling van de band.
Arch Enemy sloot het hoofdpodium af, maar ik was dolgelukkig met mijn keuze voor Sick of it All. Editie 2022 van Alcatraz Open Air zat er bij deze helaas op.
De data voor volgend jaar is ondertussen ook bekend gemaakt: 11, 12 en 13 augustus 2023, en je kan zelfs al early bird tickets kopen…er wordt gefluisterd dat Gojira en Megadeth op de affiche zullen prijken, of dit waar is valt weliswaar nog af te wachten.
Alcatraz Open Air 2022, u was prachtig! Tot binnen 365 dagen ongeveer.
Line-up
Vrijdag
Accept, Venom Inc., The Darkness, Stratovarius, Vandenbergh, Unearth, Uli Jon Roth, The Night Flight Orchestra, Warkings, April Art, MGLA, Napalm Death, Dark Funeral, Insomnium, Suicidal Angels, Lorna Shore, Bark, Parasite Inc., Solstafir, Voivod, Igorrr, Pentagram, Vola, Cowboys & Aliens, Pallbearer, Rivers of Nihil, Hangman’s Chair, Urne, Peter Pan Speedrock, King Buffalo, My Sleeping Karma, Dozer, Stöner, Wo Fat, Your Highness, Grotto, Motsus
Zaterdag
Behemoth, Testament, Watain, Death Angel, Carcass, Amaranthe, As I Lay Dying, Exodus, Katatonia, Life of Agony, Enslaved, Ill Nino, Evil Invaders, Vio-Lence, EyehateGod, Necrophopic, Krisiun, Cyclone, Exhorder, Der Weg Einer Freiheit, Heathen, Harakiri for the Sky, Uada, Butcher Babies, Vended, Fractured Insanity, Hippotraktor, March Funebre, Mordkaul, Powerstroke, Saille, Temptations for the Weak, Von Detta, Warhead, Wolvennest, Woyote, Hemelbestormer
Zondag
Arch Enemy, Electric Callboy, Cannibal Corpse, Korpiklaani, Gotthard, Tesseract, Abbath, Diamond Head, Sick of it All, Aborted, Lacuna Coil, Pro-Pain, Suffocation, Ignite, Benediction, DRI, Misery Index, Enforced, Bloodywood, Trauma, The Raven Age, Angel Crew, Bear, 1914, Cobra the Impaler, Darqo, Killthelogo, Lethal Injury, Liar, My Diligence, Panzerfaust, Speed Queen, Thanatos, Turbowarrior of Steel, Wild Heart, Praying Mantis, Satan, Funeral Dress, Ethereal Darkness, Bear
Neem gerust een kijkje naar de pics @Romain Ballez
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/4173-alcatraz-2022.html
Organisatie: Alcatraz Music - Rock Tribune
Lokerse Feesten 2022 - DAG 10 - MEAU , Saint Motel, The Snuts, Louis Tomlinson - Tienerklanken op de Grote Kaai
Lokerse Feesten 2022
Grote Kaai
Lokeren
2022-08-14
Erik Vandamme
Wie ooit jong is geweest in de jaren ’60, herinnert zich wellicht nog de massa hysterie toen The Beatles ergens kwamen optreden. Die soort toestanden kreeg De Grote Kaai in een wat meer sober kader, te verwerken bij het optreden van het fenomeen Louis Tomlinson , ooit deel uitmakend van de groep One Direction. Hij werd iets meer dan een uur laaiend enthousiast onthaald, maar ook MEAU, Saint Motel en The Snuts (voor ons een ware ontdekking) konden op heel wat bijval rekenen.
In de Club StuBru zagen we dan weer een rits hip hop artiesten.
Kortom, dit was een avondje tienerklanken op de Grote Kaai om deze 47ste editie van de Lokerse Feesten feestelijk af te sluiten.
MEAU (****1/2) is door de release van de prachtige EP 'Kalmte' en de doorbraak hit “Dat heb jij gedaan” heel wat harten aan het veroveren. In een al lang uitverkochte AB Club deed ze eerder dit jaar haar eerste echte optreden in ons landje, en overtuigde met brio. Ook de Grote Kaai mocht eraan geloven. Ze heeft een heldere, veerkrachtige stem en ze is en gaat zelfverzekerd te werk. Ze slaagt in een overtuigende, emotievolle set waar de jongeren zich in haar teksten weten te vinden.
Op het nog onuitgebrachte nummer “Onbereikbaar” zorgde ze voor kippenvelmomenten. MEAU pakt dan ook een volle Grote Kaai moeiteloos in, met als climax de hit “Dat heb jij gedaan”, dat door iedereen werd meegezongen.
Er stond in de Club StuBru amper een handvol gegadigden toen Lil Skid (***1/2) zijn set bracht. Met alle doorsnee hip hop clichés, zette hij een fijne set neer, enthousiasmerend.
In 2014 weet de Amerikaanse band Saint Motel (****) te scoren met het nummer “My Type”, zomerse dansbare indiepop kenmerkend voor de vier Amerikanen. Ondertussen zaten ze niet stil en in april kwam de band hun gloednieuwe plaat ‘The Original Motion Picture Soundtrack’ voorstellen in de Botanique, een leuk good feeling concert .
Op de Lokerse Feesten was er nogal wat beweging op het podium. Qua sound was er een knappe sax, die aanstekelijk op de dansspieren inwerkte. De frontman zoekt het publiek op en ontpopt zich tot een ware entertainer, tot hilariteit van de jonge fans, die de band met veel liefde omarmt. Een groovy zomerse vibe waaide dus over de Grote Kaai.
Ondertussen begaven we ons weer naar de Club StuBru voor de volgende hiphopact. K1D (****) is al een tijdje een gevestigde waarde in de Belgische scene en mikt nu nóg verder met ondertussen al een 4de EP in de pijplijn. Samen met zijn kompaan port hij de fans aan en slaagt in een wervelend feestje.
De Schotse band The Snuts (****1/2) was al aan zijn set bezig toen we opnieuw het plein betraden. De band heeft al een sterke reputatie uitgebouwd, maar moet het hier nog wat bewijzen. De vier vrienden sinds de middelbare school (Jack Cochrane, Joe McGillvray, Callum Wilson en Jordan Mackay) staan als een sterk geoliede machine te spelen. Tonnen spelplezier combineren ze met technische perfectie; de strakke set, het werkt aanstekelijk die jong en oud weet te raken. Een energiek optreden en een aangename ontdekking voor ons …
Terug naar de Club StuBru voor onze hiphopartiesten … SOR is één van de grootste muzikale beloftes van Nederland. SOR weet naast rap en zang ook nog te componeren en te producen. Op het podium is het de moeite. Er is een samenzang tussen rappers op het podium en het voltallige publiek. Het klinkt aangenaam opzwepend. Een fijn feestje kon losbarsten! Klasse.
Eerder op de dag doken beelden op van jonge bakvisjes die al sinds de middag stonden aan te schuiven, om binnen te geraken. Louis Tomlinson (****1/2) heeft niet alleen harten veroverd door One Direction, ook als solo artiest is hij goed bezig.
Iets later dan voorzien begint hij eraan, een joelende menigte port hem aan. De man stond in april nog in de Lotto Arena, waar hij zijn debuut ‘Walls’ , dat twee jaar geleden op de markt kwam, voorstelde. Ook hier werd de show gedragen door enthousiaste fans. Louis is een entertainer en weet zijn publiek te bespelen op ingetogen en bezwerende wijze door o.m. z’n charisma en z’n vocals. De menigte gaat ervoor en danst! Z’n band speelt mooie solo’s en brengt de nodige adrenalinestoten aan. Op One Direction songs als “Little black Dress” en “Throught the Dark” ging iedereen uit z’n dak.
Louis Tomlinson tekent voor een ultiem pop rock feestje , met zelfs een heerlijke polonaise. Een knaller van formaat!
Setlist: We Made It//Drag Me Down (One Direction)//Don’t Let It Break Your Heart//Always You//7 (Catfish and the Bottlemen-cover)//Fearless//Only the Brave//Habit//Copy of a Copy of a Copy//Defenceless//Little Black Dress (One Direction)//Walls//Through the Dark (One Direction)//Kill My Mind
Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/2889-lokerse-feesten-2022.html
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren
Lokerse Feesten 2022 - DAG 9 - Kindernamiddag + De Kreuners - Clousseau - Overwinning van de Nederlandstalige muziek
Lokerse Feesten 2022
Grote Kaai
Lokeren
2022-08-13
Erik Vandamme
De Grote Kaai was ook nu volledig vol gelopen voor twee Vlaamse kleppers De Kreuners + Clouseau die tonen dat de Nederlandstalige muziek enorm populair is bij alle leeftijdsgenoten. Regi breidde, in het verlengde, er een feestje aan …
The Clement Peerens Explosition (ook CPeX genaamd) (****) mocht de avond openen, en deed dat met een vleugje absurditeit, kolderhumor en ‘heavy gitaar’ muziek. CPeX is toe aan een afscheidstournee. Het trio haalt allerlei capriolen uit met elkaar en met het publiek. Ze doen het gekscherend of met de nodige kwinkslagen. Drummer Dave De Peuter, is als vrouw gekleed, pruik en van alles, Clement is gewoon zichzelf, en Sylvain Aertbeliën droeg ook een opvallende pruik. Genoeg attributen dus als parodie. Als muzikant moeten de drie niet onderdoen. Ze halen sterk uit. Met het eind van het jaar starten ze hun afscheidstournee. We koesteren hen alvast.
De Kreuners (****) bepalen mee de Nederlandstalige muziek in Vlaanderen. De band heeft van 1978 tot begin jaren ‘80 er voor gezorgd dat Nederlandstalige rock muziek een voorname component werd met verschillende klassiekers en onvergetelijke live concerten.
In 2012 hielden De Kreuners ermee op, maar sinds 2017 zijn ze aan een sterke comeback bezig. Corona hakte deels in op de band. We stelden vast dat Walter zijn stem niet meer is, wat het geweest is, ook al is ie duidelijk aan de beterhand. Ze staan er nog steeds als band en ondersteunen elkaar. Axl Peleman neemt naast de bas ook deels de vocals op zich.
Ook al zijn ze de jongste niet meer, ze zijn nog steeds een heel goed geoliede machine. Ze beleefden tonnen spelplezier, en brengen de songs met zoveel enthousiasme dat iedereen uiteindelijk overslag gaat, van “hun liefde aan Chris Lomme”, het uit volle borst mee gezongen “Lena” of bij “Meisjes Meisje” (een song geschreven door Mauro Pawlowski) tot de reeks hits die elkaar in een snel tempo weten op te volgen.
De Kreuners blijven op hun iets oudere dag nog steeds die charismatische entertainers die het publiek voldoende overtuigen.
Over klasse entertainers gesproken. Ooit schreven we over een optreden van Clouseau (****) in het Antwerpse Sportpaleis ‘Als een band je in een overvol Sportpaleis het gevoel kan geven dat ze staan te spelen voor jou persoonlijk in je huiskamer, dan spreken we van uitzonderlijke wereldklasse’.
Na al die jaren, van 1984 tot nu, staan we nog steeds achter dit statement. Ook op de Lokerse Feesten ging iedereen overslag. “Jij, hij, of zij” legde meteen de lat hoog. Ondanks de paar dipjes zijn Koen Wouters en C° uitzonderlijke entertainers, die blijven doorduwen tot niemand meer stil staat. Kleppers als “Domino”, “Anne” en “Louise” zorgden voor een samenhorigheidsgevoel, waarbij de handen telkens de lucht ingingen. Ook de minder bekende songs mogen er best zijn, en werden door het publiek gesmaakt. “Vanbinnen” zorgde voor een krop in de keel en “Altijd heb ik je lief” blijft een meezinger. Met “En Dans” werd de set wondermooi afgesloten.
Na al die jaren blijft Clouseau de publiekslieveling bij uitstek, die zowel jong als iets ouder, compleet uit de bol doet gaan. Ze zitten nog steeds op de troon van de Vlaamse en Belgische muziek.
We besloten nog een stevig feest te breien aan de avond met Regi (Live) (****). Het viel ons dat, in tegenstelling bij DJ acts op andere avonden, dat het plein nog steeds overvol stond. Met een extra zanger en zangeres als support, zorgde Regi dan ook voor het ultieme dansfeestje.
Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/2889-lokerse-feesten-2022.html
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren
Kindernamiddag - K3 + #LikeMe laten jong en oud dansen over de Kaai
Op een uitverkocht plein mochten vandaag twee geliefde groepen het beste van zichzelf gaan geven. Als er één ding was dat niet klopte op deze namiddag, dan is het de benaming 'kindernamiddag' want deze 2 groepen hebben al meerdere malen bewezen (ook vandaag) dat ze jong en oud samen kunnen brengen, en laten dansen over de Grote Kaai.
K3 - Bij K3 zet Julia vandaag haar allereerste stappen op het podium van de Lokerse Feesten onder leiding van anciens Hanne en Marthe openen zij de Kindernamiddag met het nummer “Waterval”, jong en oud, iedereen deed vol enthousiasme mee met het dansje en er werd luidkeels meegezongen. Enkele liedjes later leerde het 3tal het publiek de danspasjes van “Tjikke boom” aan en zetten op deze manier terug het hele plein om in één groot dansfestijn. Afsluiten deden K3 met het liedje “Mango mango” gevolgd door een enorm applaus. Het warme weer hield de kindjes alvast niet tegen om hun favoriete K3 outfits aan te doen.
Wat mij betreft een geslaagd optreden. Dit trio zou volgens mij zelfs een volledig uur de bezoekers kunnen entertainen want bij zowat ieder liedje waren kindjes en ook volwassenen aan het meezingen en dansen.
#LikeMe - Een jong verlegen Caro die haar eerste dag op een nieuwe school zou gaan aanvatten, zo begon de tv-serie #LikeMe. Al zeer snel word ze geconfronteerd met zowat alles waar een 15 jarig meisje mee kan maken krijgen. van het ontmoeten van de eerste vrienden over verliefd worden op het onbereikbare tot pesterijen en jaloezie. Alsook ziekte en verlies, komen allemaal aan bod.
#LikeMe begonnen hun optreden met een medley van “porselein, meisjes, hoop doet leven,...” Lotte mocht dan weer op haar beurt knallen met haar cover van “Nee oh nee”, wat heel enthousiast werd meegebruld door het volwassen publiek. Toen Maksim en Lotte er een wedstrijdje om ter luidste roepen van maakten tussen de jongens en de meisjes werd het wel duidelijk dat het publiek 3/4 uit meisjes bestond. Pomelien liet dan weer zien hoe lenig ze is tijdens het liedje “Ochtendgymnastiek” deed ze een split waardoor ieders mond openviel van verbazing. Het mooiste moment van hun optreden? Dat was zeker en vast Fransisco met zijn breekbare versie van “Laat me”. Het hele plein werd stil en hier en daar werd een traantje weggepinkt. Hij sloot zijn song af met de wijze woorden "Hoe lang en hoe zwaar de rit ook lijkt en hoe gemeen mensen soms ook kunnen zijn… laat niets of niemand je ooit tegen houden om te zijn wie je bent!"
Als laatste liedje brachten zij hun Titelsong “#LikeMe”
Besluit: Deze groep weet hoe ze een publiek aan het zingen krijgt en met hun covers van Vlaamse klassiekers wisten ze dan ook de harten van jonge en oud te stelen. Niet elke cover klonk even bekend in de oren maar sfeer was er in ieder geval overmaats aanwezig.
De leden van #LikeMe: Pomelien Thijs (Caro) Maksim Stojanac (Vince) Lotte Declercq (Emma) Francisco Schuster ( Yemi) Sali Haidara (Maria)
‘De 2 eerste op de lijst bouwden ondertussen ook al een indrukwekkende solocarrière uit.
(met dank aan Amber Vandamme)
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren
Lokerse Feesten 2022 - DAG 8 - Kraftwerk - 3D - Adembenemend visueel totaalspektakel
Lokerse Feesten 2022
Grote Kaai
Lokeren
2022-08-12
Erik Vandamme
Kraftwerk - Pioniers, grondleggers van de ‘Elektronische muziek' worden ze genoemd. In elk geval heeft Kraftwerk sinds de jaren '70 zijn stempel gedrukt op het genre. ‘Deze Beatles van de elektronica’ waren een inspiratiebron voor zovele artiesten die elektronische muziek programmeerden. De Grote Kaai stond dan ook overvol voor deze 3D show, we kregen bij het binnenkomen zo een brilletje.
Als opener van de avond ging Sylvie Kreusch (*****) op overtuigende wijze te werk. Zij weet ons te charmeren met haar melodieuze, sprankelende, bezwerende , sprookjesachtige sound , haar indringende stem en zwoele danspassen . Sylvie ziet er altijd speciaal uit en was nu gekleed in een knalrood pak. Vocaal is ze heel sterk. Ze is omringd door een goed op elkaar ingespeelde band. Op het einde van de set wandelde ze met een knalrode handtas doorheen het middenvak, en gooit groene rozenblaadjes in ’t rond, als een goede fee. Een adembenemende set.
Hun debuutplaat 'Topical Dancer' kreeg lovende recensies, en het duo kreeg ook fans in heel Europa op de knieën, ook vanavond moest het publiek op de LF eraan geloven. Charlotte Adigéry & Bolis Pupul (****) mengt elektronica met gitaarriedels en voegt er een portie R&B, soul aan toe. Een groovy sound, die inwerkt op de dansspieren is het resultaat. De aanstekelijke, opzwepende, toegankelijke muziek overtuigt. Er ontstaat als het ware een rave-party Ze zijn beiden niet vies van wat experiment. Een meerwaarde. Er is ook plaats voor wat humor, zoals op “Haha”; de schaterlachende dame weet door de aanstekelijke beats het publiek aan het dansen te krijgen. Een leuke performance van het dynamische duo, Charlotte Adigéry & Bolis Pupul.
Tijd om onze 3D bril op te zetten, en ons compleet te laten bedwelmen en te hypnotiseren door de adembenemend beelden die we te zien zouden krijgen bij het visuele totaalspektakel van Kraftwerk (*****).
Vier figuren , personen die onbeweeglijk achter een laptop staan, maar meteen waren we onder de indruk van de opzwepende beats van “Number” , waarbij de nummers in 3D letterlijk in je gezichtsveld terecht kwamen. “Computer World” volgde. Ze laten de visuals voor zich spreken en laten veel aan de verbeelding over zonder enige interactie met het publiek.
We kregen in het begin van de set zelfs enkele experimentele songs maar vanaf de kleppers “The Model”, “Radioactivity” en “Tour de France” ging het viertal naar een climax.
Kraftwerk gaat monotoon, repetitief, opbouwend, strak te werk . Je wordt meegesleept in die elektronische wereld, ondersteund door de visuele effecten. Anderhalf uur lang, een kleurrijk geheel en totaalspektakel.
“The Robots”, “Boin Boom Tschak” brachten ons in een virtuele wereld, waar de tijd is stil blijven staan. Op “Music Non Stop” verlieten de bandleden één voor één het podium, elk maakte een diepe buiging naar het publiek. De muziek bleef nog even dreunend doorgaan, en toen was het gedaan. Zelf waren we diep onder de indruk van wat deze vier hadden gecreëerd door de jaren heen…
Setlist: Numbers//Computer World//It's More Fun to Compute//Home Computer//Spacelab//Tango//The Man-Machine//Autobahn//Computer Love//The Model//Radioactivity//Tour de France 1983//Tour de France 2003//Trans-Europe Express//Metal On Metal//Abzug//The Robots//Robotronik//Boing Boom Tschak//Music Non Stop
… Bolis Pupul (****) doopte de Club StuBru om in een clubsfeertje, waardoor een rave-party. Bolis amuseerde zich op z’n toetsenbord, en voegde er op het scherm hypnotiserende visuele effecten aan toe. De strakke luide beats zorgden voor een wervelend dansfeestje. Mooi.
Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/2889-lokerse-feesten-2022.html
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren
Lokerse Feesten 2022 - DAG 7 - Blackwave, Bazart, The Subs - Een kleurrijk feestje
Lokerse Feesten 2022
Grote Kaai
Lokeren
2022-08-11
Erik Vandamme
Na even een aperitiefje op de gezellige Fonnefeesten, zakten we af naar de Grote Kaai voor het populaire Vlaamse fenomeen Bazart, die de zevende dag zou besluiten. Het werd al vrij duidelijk dat het gros van de aanwezigen speciaal voor hen was afgezakt. Persoonlijk waren we echter meer onder de indruk van Young Yello en Blackwave, die een mooi geheel van hippop/soul/jazz brengen. The Subs sloten meesterlijk de dansavond af.
Dé verrassing van de avond kwam al heel vroeg van Young Yello (*****) die hippop, met jazz mengt door de blazerssectie. Vorig jaar bracht hij zijn EP ‘Marcel’ uit, autobiografisch, over zijn eigen leven aan de rand van de maatschappij met drank en drugsmisbruik. De emoties hieromtrent verpakt hij , samen met de band in een bezwerende, pakkende set. Zijn raps, vocals geven zeggingskracht.
De nummers zijn mooi uitgewerkt en werken in op de heupspieren. Een indrukwekkende mooie performance.
Blackwave (*****) zit in hetzelfde elan als Young Yello. maar heeft ietsje meer podium ervaring. Gaandeweg weten ze het publiek te overtuigen; de twee frontmannen zijn klasse entertainers die perfect weten in te spelen op hun publiek en betrekken ze nauw bij de set. Ze stralen tonnen spelplezier uit en zorgen voor een smiley gevoel. De handen gaan in de lucht en danspasjes sieren op hun aanstekelijke hippop en groovy jazz.
En toen was er het fenomeen Bazart (****), een band die de Nederlandstalige muziek naar een hoger niveau brengt. Een band van klasse muzikanten en een frontman - feitelijk twee - door zijn knappe verschijning, beminnelijke uitstraling, magische stem en z’n dosis charisma meisjesharten doet smelten, de grote sterkte van Bazart.
Bazart is er op het juiste moment en op de juiste plaats, het publiek ging compleet overslag. Bazart heeft intussen een pak hits uit, die door iedereen werden meegebruld. Er is confetti en de handen gaan , tot helemaal achteraan, in de lucht. Een wervelend dansfeest dus met een weemoed en melancholie onderhuids.
'We sluiten af met een feestje!' en wat voor één. The Subs (****1/2) zijn meer dan een DJ of dance act … er valt veel te beleven door de opzwepende beats en de rits veelkleurige geklede vocalisten, die het publiek opzoeken; één van de zangeressen weet op sensuele, zwoele wijze met haar danspasjes je mee te voeren naar een sprookjesachtige omgeving; ook komt er ergens een rubberbootje bovendrijven . Tal van elementen dus om de sound en de act breder te maken.
The Subs onderstreepten samen met de vorige artiesten een veelkleurig dansfeestje, hier intussen in volle maanschijn aan de horizon . Mooi!
Ook in de Club StuBru stage was het de moeite. Shaka Shams (***1/2) brengt een doorsnee hiphop set, die voldoende intrigeerde. Interessanter was de performance van Miss Angel (****) die met een grote portie 'female power,' energiek, lekker opzwepend, iedereen overtuigde. De vocals en de verschroeiende beats maakten het geheel mooi. Fijne set.
Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/2889-lokerse-feesten-2022.html
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren
Lokerse Feesten 2022 - DAG 6 - Seasick Steve, The Afghan Whigs, Snow Patrol - magisch hen aan het werk te zien!
Lokerse Feesten 2022
Grote Kaai
Lokeren
2022-08-10
Erik Vandamme
Snikheet! We zitten midden in een hittegolf. En sommige bands slagen erin de temperatuur tot een kookpunt te doen stijgen. Op de zesde avond Lokerse Feesten stond Snow Patrol garant voor magie. The Afghan Whigs deed de fans hun hart smelten, een mooie return, en Seasick Steve zorgde voor een gezapig blues rock sfeertje.
Ook de Belgen moesten niet onderdoen . Portland wist ons moeiteloos in te pakken , Admiral Freebee is back, en Mooneye speelde net als Portland een bloedmooie set
Kortom , een uiterst geslaagde avond
Portland was de eerste om de hittegolf te trotseren. Ze behoren tot het rijtje grote Belgische bands, van wereld niveau! Portland (*****) wist ons moeiteloos in te pakken. Ze geven hun ingenomen , aanstekelijk materiaal een energieke boost. De frontman zingt, springt en port het publiek voortdurend aan. Ook de band was meer dan de moeite en is sterk op elkaar ingespeeld. Portland kreeg een kwartiertje extra , de band zorgde voor een muzikale wervelstorm en het publiek was laaiend enthousiast. We kijken uit naar de nieuwe plaat , die in het najaar verschijnt.
Ondertussen stond in de Club StuBru Mooneye (*****) . Een volle zaal die de West-Vlaamse band aan het werk wou zien, een band in melancholie en weemoed en geeft live het materiaal , net als Portland , een energieboost. Poprock , subtiel uitgewerkt. Het debuut 'Big enough' overtuigt. Ze klonken intiem , gedreven en soms werden de registers open getrokken en klonk de band uiterst extravert, zonder de weemoed uit het oog te verliezen. Mooneye ontroerde en kon rekenen op een sterke respons, ondanks het geroezemoes die er in de ingenomen momenten was.
Seasick Steve (***1/2) tekent voor broeierige spanning in zijn kenmerkende bluesrock.
De man haalt wellicht steeds hetzelfde trukendoosje boven, zoals een jong meisje uit het publiek mee nemen om op het podium voor haar een liedje te zingen. Hij is een klasse verteller en een begenadigde blues gitaar speler. Zijn trucjes werken nog steeds, maar hij blijft evenwel wat hangen in zijn typische stijl.
Admiral Freebee (*****) hand net als Mooneye een volle Club StuBru. Vorig jaar bracht Tom Van Laere nog een nieuwe plaat uit, die vanavond in de picture stond. Het waren de oudere kleppers die zorgden voor een climax. Het publiek ging overstag op een “Einstein Brain” , al vroeg in de set, en de ultieme klassieker “Oh Darkness”.
Admiral Freebee is een klasse entertainer , zanger/muzikant en onderstreept het live karakter.
‘How Do You Burn?’is de te verwachten nieuwe plaat van The Afghan Whigs (****) in september. Al drie nummers werden losgelaten en eerlijkheidshalve, ze zijn verdomd goed. Afghan Whigs rond Greg Dulli speelde een broeierige, spannende aanstekelijke set, met een donkere tune en zijn intense, indringende, doorleefde vocals. Een uiterst genietbare, magische sound en return in een sobere setting van deze legendarische 90s band. Broeierig heet klonk het op die wijze. De ultieme hit “Debonair” kwam er hier spijtig genoeg niet aan te pas , maar hun intense , strak soulrock overtuigde de doorwinterde liefhebber, maar zal geen nieuwe zieltjes hebben gewonnen .
Willy Organ (****) was de ietwat vreemde eend. Zijn absurde dansmuziek van Vlaamse teksten wrongen zich in een plaatsje in deze programmatie. Hij zorgde voor een aanstekelijk feestje in de Club StuBru. Willy Organ geeft aan het begrip Vlaamse muziek een heel andere wending. Zijn songs zou je kunnen toeschrijven aan elke charmezanger; de man ziet er eerder uit als een bonkige metalhead. De man laat ook een melancholisch kantje zien.
Een wervelend feest staat voorop. Willy Organ zoekt z’n publiek op en geeft zich steeds 100% . Mooi om te zien.
Snow Patrol (*****) bracht de ultieme apotheose. Meteen hadden ze het publiek met herkenbare nummers als "Take Back The City", "Chocolate" en "Crack The Shutters". Gepolijst materiaal. Magisch mooie beelden op het achterplan sierden de sound. Frontman Gary Lightbody betrekt het publiek nauw aan de set.
De registers werden meer en meer open getrokken, naar een hoogtepunt tot alle lichtjes van de GSM schenen op het plein. Songs werden uit volle borst meegebruld. Spelplezier en enthousiasme kenmerkten een magisch, schitterend concert. “Just say yes” was dan ook een volmondige 'YES', een prachtige afsluiter.
Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/2889-lokerse-feesten-2022.html
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren
Lokerse Feesten 2022 - DAG 5 - Whispering Sons, The Vaccines, Kings of Leon - Broeierige, aanstekelijke muziek
Lokerse Feesten 2022
Grote Kaai
Lokeren
2022-08-09
Erik Vandamme
De vijfde avond Lokerse Feesten beloofde een aantrekkelijke avond te worden met, zowel in Club StuBru als op het hoofdpodium, broeierige, aanstekelijke muziek. Toegegeven, niet iedere band op de affiche slaagde in die opzet, maar het heelde de muzikale wondjes.
Een band als Whispering Sons (****) hoort eigenlijk thuis in een donkere omgeving, i.p.v. in volle zonneschijn te spelen op de LF te openen. Eens Fenne met haar indringende blik haar keel open zet, voel je de duisternis over jou neerdalen. Niet alleen haar aparte stem, ook de band voert je mee naar een donkere gedachtenwereld. Een goed geoliede machine alvast. Furieus gingen ze te werk alsof elk moment een onweer zou losbarsten. In deze omstandigheid van een brandende zon wisten ze sterk te overtuigen. Klasse!
In de Club StuBru zwaaien Belgische bands de plak. Met ILA (****1/2) begon de band, onder Ilayda op intimistische wijze; naarmate de set vorderde, ging het crescendo en trok ILA de registers meer open. Energiek, gedreven, meer een muzikale wervelstorm; emotievol evenzeer door rauwheid met ingetogenheid te verbinden.
'De band rond de 25-jarige singer-songwriter Ilayda Cicek, brengt emotie in een grillige, rauwe, melodieuze sound. Die rauwheid wordt omgeven van zalvende soundscapes en indringende vocals.’, lazen we. En dat was tijdens deze set overduidelijk.
The Vaccines deden de temperatuur nog wat stijgen . Een stomend setje speelden ze. The Vaccines (*****) bracht vorig jaar nog een nieuwe plaat uit 'Back to Love City' en blijkt nu nog steeds een strak spelende band te zijn, die speelsheid en stekeligheid samenbrengt in een groovy sound. Eerder overtuigden ze nog op Rock Herk. ''We houden van hun muzikale trip; groovy, energiek , gedreven , aangenaam klinkt het." schreven we . Justin Young is een begenadigd frontman, entertainer die zijn publiek voortdurend aanport. De overige bandleden moeten niet onderdoen, en staan beweeglijk op de bühne. Iedereen genoot met volle teugen en ging lekker mee in die ‘klank’ rollercoaster. Ook de nieuwe songs waren de moeite , maar die moeten we nog even gewoon worden; klassiekers als “Teenage Icon” tekenden verder een prachtig optreden.
Hairbaby (****) , de band rond Otto-Jan Ham, tussen ILA en High Hi, was een beetje de vreemde eend in de Club StuBru - ook al sluiten ze subtiel wel aan bij de bands op het hoofdpodium als de Kings of Leon. Het jeugdig enthousiasme van de band werkte aanstekelijk. Soms leek het beetje een veredelde jamsessie waarbij de grappige frontman iedereen - bandleden als publiek - aanport om lekker loos te gaan. En toch, die gasten van Hairbaby kunnen verdomd goed met hun instrumenten omgaan. De aantrekkelijke muziek en de speelsheid trok ons over de streep , om dit collectief warm te onthalen.
De Grote Kaai was ondertussen goed gevuld om de Kings Of Leon (***1/2) aan het werk te zien. Ondanks de coolness die ze uitstralen, blijven ze populair in ons landje (remember hun passages op Rock Werchter). Ze hebben een pak hits uit , en brachten hier een heel mooie lichtshow mee. Het visueel spektakel in combinatie met die strakke melodieuze sound en herkenbare vocals sierden en zorgden regelmatig voor vuurwerk.
"Waste A Moment" was een knappe, overtuigende opener, alsook verderop "Use Somebody" en het afsluitende "Sex on Fire", ze gingen erin als zoete broodjes. De band was goed op elkaar ingespeeld door de lekkere riffs en het drumspel. Caleb Followill was uitstekend bij stem. De beperkte interactie is en blijft een hekelpunt om volledig van slag te zijn van hen. Voor de rest meer dan goed.
High Hi (****1/2) mocht de Lokerse Feesten dag 5 afsluiten in Club StuBru . De band had het wat moeilijk om het keuvelend publiek echt stil te krijgen, maar liet dit niet aan zijn hart komen. In het broeierige materiaal , met een groovy wave tune, werden de registers regelmatig opengetrokken. Op die manier klonk de sound uiterst spannend. De samenzang tussen drummer Dieter 'Didi' Beerten en gitariste Anne-Sophie Ooghe, en hoe ze elkaar aanvullen was gewoon magistraal. Ook de snedige riffs van Koen Weverbergh waren de moeite.
High Hi is, net als ILA, een band die z’n songmateriaal in de set mooi weet op te bouwen en die verschroeiend kan uithalen. Die variërende aanpak siert en overtuigt. Te koesteren , deze beloftevolle band.
Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/2889-lokerse-feesten-2022.html
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren
Lokerse Feesten 2022 - DAG 4 - Interrupters, Heideroosjes en Flogging Molly tekenen voor een wervelend punkrock feestje
Lokerse Feesten 2022
Grote Kaai
Lokeren
2022-08-08
Erik Vandamme
Naast de traditionele metaldag is er op Lokerse Feesten ook een punkrockdag, een succesformule die een breed publiek trekt, en zorgt voor een goed vol gelopen Grote Kaai. Helaas heeft Bad Religion moeten afzeggen door familiale omstandigheid, ze werden vervangen door Heideroosjes, die, samen met o.m. Interrupters en Flogging Molly, een leuk punkrock feestje bouwden.
Er was natuurlijk veel te beleven die avond.
Over de ‘echte punk attitude’ bestaan een pak discussies. Interessant is dat er een ‘do it yourself’ attitude is , een maatschappijkritische inbreng, en een je m’en fou mentaliteit. Anti-Flag (****) is een band die deze elementen zeker onderstreept. De band gaat als een sneltrein te keer met een ‘old school punk attitude’. Songs als “Hate Conguers all”,’ “Fuck the police” - waarbij de middelvingers de lucht in gingen - en uiteraard “This is the end (for you my friend)” werden sterk geapprecieerd. . De punk medley “Should I Stay or Should I Go / God Save the Queen / Rise Above / Fall Back Down / If the Kids Are United / She / Blitzkrieg Bop” zette het nog meer in de verf. Het publiek genoot ervan. Anti-Flag zorgde dus voor het eerste echte punkrock feestje, met een duidelijke boodschap.
‘Wat deze band zo bijzonder maakt? Het etaleren van een sound die we niet anders kunnen omschrijven als vertoeven in absurdistan. En dat is als compliment bedoeld. Want absurditeit tot het oneindige, dat kregen we’, schreven we over het optreden van HEISA (**** 1/2) op Sonic City festival 2018. Vier jaar later is HEISA duidelijk geëvolueerd tot een speelse, volwassen band. De opkomst was hier wat mager, maar het belette HEISA niet er tegenaan te gaan, met een verschroeiende set vol uppercuts. Terecht een Belgische (punk) parel om trots op te zijn.
SONS (****1/2) hoort ook thuis onder deze muzikale noemer. Ze mochten zelfs een soort thuismatch spelen in Lokeren, ze zijn afkomstig van Melsele en dat is nog steeds het Waasland.
‘Telkens zij een festivalweide, tent of concertzaal betreden, ontstaat er een ware aardverschuiving, waardoor die site op zijn grondvesten staat te daveren; Geluid overschrijdend doorhet vuurwerk aan riffs’, schreven we over hun optreden op Veldrock in Temse (2018). De band speelt energiek en vol overgave . SONS overtuigt en trekt na een gezapige intro alle registers open met “Succeed”. Het gaspedaal blijft ingedrukt tot het eind met “Richochet”, dat goed werd onthaald.
Het publiek kwam helemaal los bij een Interrupters (*****) die de ska punk deden heropleven. Hun sound klinkt aanstekelijk, gedreven en wordt vocaal gedragen door een zangeres , die sterk kan uithalen. De instrumentatie van gitaar/drums krijgt kleur door de blazers. Het spelplezier en het contact met het publiek werd sterk positief ervaren; een laaiend enthousiast dansende menigte dus. Een leuke , krachtige set, met een prachtige Bad Religion cover “Sorrow”. De wervelende finalereeks tekende de overtuigende set van Interrupters.
Heideroosjes (*****) bracht naar goede gewoonte een spetterend volksfeest. Een show van Heideroosjes zit vol grappige en absurde anekdotes, met één voor één punk items, waarbij de verhaallijn soms bittere ernst uitstraalt. De old school punker onder ons houdt van die stijl en gaat overslag van de pretpunk van de Nederlanders.
De band krijgt moeiteloos het publiek mee. Als jonge wolven gaan zij nog steeds te werk . Het spelplezier dat deze gasten uitstralen, siert nog steeds. Messcherp klonken ze met nummers als “Damclub Hooligan”, dat vrij vroeg in de set zat, “I’m not deaf (I just ignore you)” en ”Time is ticking away”
Flogging Molly (*****) hield het tempo even hoog en strak. De Amerikaans/Ierse band laat hun roots van Ierse folklore duidelijk doorsijpelen in de punksound.
Dave King is een volksmenner en weet met z’n charisma en Iers accent het publiek meteen mee te krijgen. Een opzwepende, zwierige sound creëren ze door die kenmerkende instrumentatie als viool en flute. Flogging Molly biedt geen ruimte tot rust. Ze spreken telkens de dansspieren aan met o.m. “Drunken Lullabies”, “What’s left of the flag” en het afsluitende “The Seven Deadly Sins”. Een leuk, ontspannend overweldigend folk/punkrock feestje!
Setlist
Drunken Lullabies //The Hand of John L. Sullivan //Swagger //Selfish Man //These Times Have Got Me Drinking / Tripping Up the Stairs //Life in a Tenement Square //A Song of Liberty //Float //Tobacco Island //The Croppy Boy ’98 //Devil's Dance Floor //Crushed (Hostile Nations) //If I Ever Leave This World Alive //What's Left of the Flag //The Seven Deadly Sins
Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/2889-lokerse-feesten-2022.html
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren
Festival Dranouter 2022 - In het ‘nieuwe normaal’ succesvol over de ganse lijn
Festival Dranouter 2022
Festivalterrein
Dranouter
2022-08-05 t-m 2022-08-07
Nadia Stöber en Johan Meurisse
De 48ste editie van Dranouter was succesvol en kende over de drie dagen maar liefst 51000 tevreden bezoekers, met twee uitverkochte dagen, en waar de festivalgangers heel wat nieuwigheden ontdekten. Met o.m. de Chateau tent (die de blauwe Kayam tent verving) met een comfortabele vloer. Ook tent Cirque, die de Voute en de Kerk moeten vergeten, met een line-up die opbouwde van ingetogen singer-songwriters tot partybands, staat er voor het eerst. En natuurlijk verder de Clubstage die een mooie aankleding verkreeg met de originele, mooi verlichte vinkenkooitjes.
Mooi dat we het festival terug kunnen bijwonen volgens ‘het oude normaal’, om de muziek en om de unieke festivalsfeer op te snuiven . Verder een kleurrijk aanbod van themabars, foodtrucks, kraampjes, theateracts , (rand)animatie, terrasjes, shelters, een Dranouter trail enz. Elk hoekje en kantje van het terrein werd ingekleed. Publiek- en kindvriendelijk. De Palace zat dan tussen het festivalterrein en de camping.
Het dorpse karakter van het festival werd versterkt door een nieuwe, thematische aankleding op het terrein dus . Het ‘nieuwe normaal’. Er werd ingezet op sfeer, beleving, een uitdagend muziekprogramma en ecologie! Iedereen was het erover eens, dit zit goed, het viel dus duidelijk in de smaak!
dag 1 - vrijdag 5 augustus 2022
Op vrijdag 5 augustus 2022 zette Festival Dranouter haar editie officieel in. Op de line-up o.a. Rodrigo Y Gabriela, Go_A, Portland, Madou mét strijkers, Querbeat en veel meer. Zo'n 13.000 festivalgangers genoten met volle teugen van dit programma, de unieke sfeer, enz.
Over naar de muziek . Op deze vrijdag ademde even het vroegere folkfestival, een gevoel van verbondenheid, samenhorigheid, gelukzaligheid, van intimiteit en ambiance.
Het Schotse Breabach maakt deel uit het project ‘showcase scotland expo’, waarbij de Schotse overheid z’n strafste acts naar hier stuurt, om te proeven van de Schotse cultuur . Dranouter sprong mee op de kar. Breabach tekent voor een sfeervol, groovy, dansbaar Keltisch feestje , die droom en extravertie samenbrengt . De akoestische gitaren, flute, doedelzak, viool , contrabas zijn de instrumenten die dit sfeertje en een soundtrackgevoel geven. De kenmerkende stepdance ontbrak niet, en kleurden het geheel.
Een sfeervolle, rust biedende opener van onze avond als de aanzet van een lichte swing. ‘Mijmer’ muziek als beeldrijk voor natuurlandschappen .
K-Zia , dochter van Marie Daulne van Zap Mama brengt sensuele, exotische r&b, soul, funk en pop. Ze heeft een warme, sterke stem. Haar muziek, de danspasjes, de uitstraling, het laat veel aan de verbeelding over. “I got your back” was één van de hoogtepunten . Probleemloos weet ze het publiek in te pakken met haar innemende, zwoele , groovy sound. Onthou het debuutalbum ‘Genesis’ van deze beloftevolle artieste.
Veelzijdigheid troef vanavond, vóór de fuifnummers was er eerst ruimte voor de melancho van Portland en Madou.
Portland rond Jente Pironet en Sarah Pepels wist in 2018 definitief door te breken met hun melancholische popelektronica . Ze geven live het intiemer geluid van de plaat een injecterende boost. Door de tempowissels durft de sound te exploderen. Die live erupties intrigeren en zijn boeiend, spannend en meeslepend.
Portland - Ze zijn verdiend een winnaar van de Nieuwe Lichting (StuBru) een handvol jaren terug, brachten een ijzersterk debuut uit, met een pak singles waaronder “Aftermath”, “Deadlines”, “You misread me” en “Pouring rain”, die in een fris kleedje werden gestopt. Verder kregen we een coronaproof cover “Somewhere in the way” (“Ergens onderweg” van De Mens) en het nieuwe werk dat grilliger klinkt. Portland houdt het boeiend.
Ze zaten de voorbije twee jaar deels gevangen aan de coronapandemie , maar de creativiteit en de muzikale ontlading logen erna niet om. Ze betrekken hun publiek nauw in de set en gsm lichtjes gaan aan. Ze zijn warm naar hun publiek toe en worden enthousiast onthaald.
De stemmenpracht, de samenzang of de afwisselende zang, waarbij hoog kan worden uitgehaald, gaven elan aan die sfeervolle poprock.
Kortom , een kleurrijke sound vol uiteenlopende emoties.
Na een stilte van wel veertig jaar is de verborgen parel van de Belpop, Madou, terug bovengronds . De band rond Vera Coomans en vroegere Rum partner Wiet van de Leest is gerestyled met jonge gasten, waaronder zoonlief Thomas Devos en voor deze Dranouter gelegenheid aangevuld met enkele strijkers.
De single “Ronquieres” leidde de return in. Een nieuw album verscheen, ‘Is er iets’, die in de set centraal stond. Ook hier sijpelt weemoed, verlating, de donkerte en een soort murder ballad gevoel door in het ingenomen materiaal , met de vocals van Vera die met de jaren goed bewaard is gebleven en doet terugdenken aan Marianne Faithfull. Een sobere, elegante, indringende aanpak. Af en toe was het eens zoeken naar de juiste toon , maar het zalfde de muzikale wonde. Natuurlijk ontbraken de oudjes “Witte nachten” en “Niets is voor altijd” niet, gedragen door pianoloops, drumtics, gitaargetokkel en de strijker inbreng. Mooi na al die jaren .
De overleden Henny Vrienten kreeg een nummer toebedeeld en ze beloofden er nog eentje voor Arno in het najaar, als ze hun ‘Rewind’ van 82 live zullen voorstellen.
De avond is gevallen en de vrijdagavond wordt omgedoopt tot partytime in de volgende programaties Querbeat en Go_A.
Het Duitse brass-ensemble Querbeat , niert te tellen met hoeveel man op het podium, zorgt net als landgenoten Meute (meer geleest als technofanfare) voor de nodige ambiance. Feelgood anthems werden verweven in hun materiaal door de blazerssectie. En ze zijn één met hun publiek en zwepen hen op. Ze zorgen voor de nodige dansmoves, heen- en weer beweeg en ups en downs. Alle zorgen opzij dus met dit feestcollectief!
De hartjes laaiden op toen het Oekraïense Go_A eraan begon. In 2021 waren ze één van de smaakmakers op de Eurovisie met hun industrial/electrofolk. Sindsdien is er veel veranderd in Europa en wat ontspanning moest zijn, is nu een emotioneel beladen set waar verzet en hoop hand in hand gaan dezer dagen. De respons op hun (steeds maar uitgestelde) tour is enorm, wat hen deugd doet.
En net zoals wij streven ze nu naar eenheid. Ze willen dit muzikaal doen met hun traditionele Balkan sound te vermengen met (pompende) world/housebeats door diepe basses, flute en laptop. De zangeres rolt in snelvaart over haar vocals, het Finse Varrtina in de hoge uithalen achterna. Het tempo wordt hoog gehouden, de songs zitten onder de noemer van hun single “Shum”, waarmee ze definitief doorbraken. Drumtics worden af en toe toegevoegd en de vaart mag al eens wat afnemen.
Het kwartet wordt sterk onthaald , net als bij Querbeat is dit de muziek die de jongeren aansprak, de ‘heyoohs’ schallen, samen met de moves , de handclaps en het heen- en weer beweeg. Schitterend. Go_A kreeg een hart onder de riem.
Het Mexicaanse virtuoze duo Rodrigo (Sanchez) y Gabriela (Quintera) sluit dag 1 van het festival af en zijn in hun reeds lange carrière enorm op elkaar ingespeeld . Ingespeeld? jawel, ze beschikken over een sublieme techniek, vingervlugheid en finesse op hun akoestische gitaren alsof een hele band aan het werk is, alsof het kinderspel is.
Gitaarspel wordt hier kunst verheven. Er werd een soort huiskamersessie georganiseerd, in je living, met hun stoel, een poef, salon, tafeltje, een nachtlamp en een glaasje water. Overwegend zittend, maar op het eind rechtstaand.
Ze staan garant voor een meesterlijk en geniaal gitaarschouwspel, hier spreekt de instrumentatie, een spel van rock, metal, mariachi en flamenco als communicatie; het wordt ritmisch en swingend vermengd in verrassende covers en eigen werk. Je wordt overstelpt door het broeierige samenspel. Het klinkt als een tsunami. De slagen van hun hand-vingertics op het gitaarhout roffelen als drums.
Een uurtje werden we ondergedompeld in deze unieke muzikale wereld. Verbluffend.
AC DC - “For those about to rock” schalde zachtjes door de boxen …
Fijne afsluiter van dag 1.
dag 2 - zaterdag 6 augustus 2022
Voor de festivaldag op zaterdag 6 augustus mocht Festival Dranouter al in voorverkoop het bordje 'uitverkocht' uithangen. Zo'n 16.000 bezoekers tekenden present voor o.a. het laatste optreden van de Kortrijkse pop noir band SX, Guido Belcanto, Tourist LeMC, Fara én Het Beste Van 't Westen featuring Flip Kowlier, Brihang, Wannes Cappelle en Wim Opbrouck & Wim Willaert van De Dolfijntjes. Tijdens dit allstars project lieten de West-Vlaamse helden nog enkele surprise special guests los op het podium.
Ondertussen ontdekten vele families het uitgebreide aanbod kinderanimatie, themabars en kleurrijke foodstanden.
Dag twee kende een muzikale apotheose met Tourist LeMC, Guido Belcanto en het allstarsproject Het Beste Van ’t Westen …
In het kader van het project ‘showcase scotland expo’, waarbij de Schotse overheid z’n strafste acts naar hier stuurt, om te proeven van de Schotse cultuur, hadden we deze namiddag o.m. Fara, onze opener van dag twee; het kwartet, drie violistes en 1 pianist, brengen instrumentale en gezongen nummers, die teruggrijpen naar de traditionele Schotse cultuur . Traditionals en zelfgeschreven nummers wisselden af. Een uiterst sfeervolle sound, die af en toe meer swing bood, een ‘Saturday afternoon delight’, ideaal op een ceremonie of een receptie. Spijtig genoeg stond het allemaal wat stilletjes , wat bij het ‘ontmoeten’ het geroezemoes de bovenhand had.
Het Kortijkse combo Sx, rond Stefanie Callebaut en Benjamin Desmet, houden er na een goed tien jaar, voorlopig, mee op . Sx was een te koesteren pareltje binnen de Belgische scene met hun mysterieuze, licht dreigende, sfeervolle popelektronica, een pop noir, die ergens David Lynch doet opborrelen. Songs als “Black video” (doorbraak), “Gold”, “Graffiti”, “Designed/desire”, “Devotion” en “Real life” scoorden goed en waren ook in deze set in een aparte versie te horen Ze hebben hun stop in een ‘unplugged tour’ omgezet en op Dranouter wordt definitief de stekker uitgetrokken . De songs worden ontdaan van elektronica en van enige franjes en krijgen door het etherisch, galmend gitaargetokkel (o.m. van Tom Pintens), aangevuld met toegevoegde drums , pianoloops , klarinet en elektrische gitaar een andere dimensie .
Stefanie heeft een unieke indringende, donkere stem en met haar theatrale armbewegingen , zittend of rechtstaand, geeft ze de nummers nog meer diepgang.
Sx unplugged blaast warmte en koude, huivering en emotie tegelijk, en is tot slot kwetsbaar als krachtig. Stefanie was duidelijk ontroerd , en gaf de songs vocaal een energieboost; “Elysian”, “Falling” en het afsluitende “Godspeed” brachten net als de singles gevoeligheid en extravertie samen, door de verrassende opbouw en tempowissels. Een extra track kregen we. Ze sloten waardig, duidelijk aangedaan , de pakkende set af. Sx … misschien toch tot later?!
Even bekomen , dat konden we met Crossbones Trombones in de Cirque , vijf jonge gasten op trombone , die rondom ons heen schalden, gebed in laptopsounds en bouncy, bezwerende, groovy, zweverige psychedelica beats, bleeps en drum’n’bass . Het was even wennen aan deze combinatie , maar gaandeweg werd je meegezogen in hun muzikale wereld . Hun ‘trombones on groove ‘kregen het publiek mee , waren in momenten filmisch, en vormden een mooi experiment, alternatief.
Het Britse Tindersticks bestaat dertig jaar, een rijkelijk gevulde carrière met hun weemoedige ‘dream’kamerpop, gedragen door die kenmerkende baritonstem van Stuart Staples, houdt ook halt in Dranouter. De band rond Staples heeft nog een paar oorspronkelijke leden en vanavond waren ze hier met zes te zien . De Chateau tent bleek achterna iets te groot om volledig omarmd te worden van die innemende, emotievolle sound in een sober gehouden lichtdecor. Maar de subtiliteit, de finesse en het slepende karakter van het materiaal hield het mooi overeind. Staples, met snor en zomerhoed, voerde je mee met de band in het smartoeuvre, zeerzeker in het eerste deel van de set , met o.m. “Like only lovers can do”, “Medicine” en “Pinky in the daylight “, mooi uitgewerkt door het gitaarspel , het getokkel, de piano, orgeltunes en zalvende drums . Met het oude “Her” werd het tempo opgeschroefd en klonk de band iets snediger, feller en directer . “See my girls” refereerde aan het oude Cave & Bad Seeds door de broeierige intensiteit en opbouw . Ergens dwarrelde een Bowie riff in een van de laatste nummers, “Take care in my dreams” wuifde de sfeer, intimiteit, melancholie en rust van Dranouter uit , want wat volgde nu, sprak de dansspieren aan en zorgde voor de nodige ambiance …
Manran was de aanzet , ze zijn uit Schotland, en in het kader van de ‘scotland expo’ kregen ze hier internationale kansen. En die grepen ze . Hun wisselende integere, ingenomen, sfeervolle als groovy, gedreven , zwierige instrumentale als vocale sound, sprak iedereen in de Clubstage aan. Het instrumentarium sprak voor zich: akoestische gitaren, drums, accordeon , viool , flute, pipes, doedelzak en de mannelijke, vrouwelijke zang (ze hebben hier Kim Carnie, de beste Gaelic zangeres v 2021 bij zich). Het ademde de vroegere folksfeer van Dranouter uit. Fijne, overtuigende ontdekking .
Tourist LeMC, ‘den troubadour van t stad’, de koning van het Antwerpse volkslied, was er al graag bij in 2019 en in de coronapandemie bracht hij z’n nieuwe plaat’ Niemandsland’ uit. Hij heeft al een pak goede singles uit , die in een poëtische background een maatschappijkritische insteek hebben. Al een kleine tien jaar is hij bezig. Hij palmt moeiteloos ons landje in en betrekt steeds opnieuw het publiek nauw bij de set. Het samenhorigheidsgevoel wordt bevorderd door de “En routes” en “(Koning) Liefdes”. Hij bewandelt zijn eigen pad binnen de hippop. Hij heeft een sterke band achter zich met blazerssectie . Vanavond werd hij vocaal ondersteund door een vocaliste op verschillende nummers als “Niemandsland” , Wally was er bij op “Horizon” en Wim Opbrouck nu eens op “De troubadours” . Vrienden troubadours slaan dus de handen in elkaar, Antwerpen meets de Westhoek.
Festival Dranouter is één grote familie, Koning Liefde regeert! Die Tourist LeMC blijft op hoog niveau bezig.
Guido Belcanto is een van de boegbeelden van het Vlaamse lied, al ruim 35 jaar. In de kronkels van zijn geest horen we zijn dagdagelijkse observaties, ervaringen, evoluties in rakende teksten en troostende humor. Muzikaal krijgt het vorm in pop, chanson, folk, roots en blues . Zoals de charismatische zanger het zelf ideaal passend omschrijft in ‘Dranouters outfit van the new traditions’. Hij beschikt over een heuse band en een breed instrumentarium als viool, contrabas, accordeon die de sound nog meer in kleuren .
Moeiteloos wist hij vanavond een volle Clubstage te boeien met z’n wisselend materiaal en interessante tekstvelletjes. De transgender an sich passeerde in de fijne cover “Half een man, half een vrouw” (cover van Nick Lowe), hij grossierde gewiekst door z’n oeuvre met o.m. het zwierige “De vrouw van de bakker” , het sfeervolle “Rome bij nacht”, verder de intimiteit en de groove van “Vlammetjes”, “Droevig is deze wereld (je betekent niets als niemand om je geeft)”, “Haar vader hield niet van mij” en “Na de dood keren wij weer”.
Als zangeres kwam in deze amicale set Little Kim erbij …”Ik ben niet de man die je zoekt”, “Toverdrank” en Cave’s “Wilde rozen’ zongen ze samen. Alsof Meatloaf bezig was met Ellen Foley.
Hij kon zo nog uren doorgaan op dit elan, het toont nog maar eens z’n talent en sterkte, wat hij allemaal heeft uitgebracht en hoe ludiek, ontspannen, leuk het allemaal wordt gespeeld. Wat een optreden …
Nog niet bekomen van zoveel schoons van het Vlaamse Lied , waren we dan er helemaal aan van het allstars project van Het Beste Van ‘t Westen. Inderdaad dit was een ongeziene headliner van dag twee , die nog steeds nazindert . Een project zomaar ergens opgeborreld in de Dranouter zomersessies en tijdens de coronapandemie; het bracht Kowlier, Brihang, Wannes Cappelle en de twee Wims (Opbrouck - Willaert) samen, met een heuse band van leden van elkaars band.
West-Vlaanderen, de Westhoek boven in hun levenslied , met verder Kenji Minogue en Stefanie van Sx . Elk kreeg de kans een tweetal nummers te spelen, te zingen, op elkaar beroep te doen en konden zelfs hun lockdown sessie aan de man brengen .
Het was heerlijk te zien in een soort jam hoe ze op elkaar ingespeeld waren, de nummers onderdompelden in ’t Westfluts en het publiek meekregen.
Op het eind waren ze allemaal te samen met een eigen versie van ‘”Freestyler” (remember Bomfunk MC’s), “Laat mie moar lopen langs de stroate” (van Vermandere) en Kowlier’s “Min moaten” .
Wat een creativiteit legden ze aan de dag en wat een samenhorigheid en verbondenheid . Dit is wat Dranouter voor staat , amicaliteit en een culturele mix van alles. Verbluffend, sjiek.
Op die manier werd dag twee in de grootste schoonheid beëindigd. Dit is op ons netvlies gebrand!
dag 3 - zondag 7 augustus 2022
Ook op deze derde dag mocht de organisatie last instant het bordje uitverkocht plaatsen. Na de allereerste editie van de Dranouter trail kon het publiek terecht voor enkele Belgische toppers (in spé) als Yevgueni , Sylvie Kreusch , Douglas Firs , Intergalactic Lovers , Kids with Buns en Young Yello. De Franse chanson cabaratierpop van Zaz mocht het festival definitief besluiten .
De muziek, het mooie weer, de animatie, de entourage, sfeer en beleving , Festival Dranouter is het familiefestival bij uitstek met 51000 tevreden festivalbezoekers over de drie dagen …
Yevgueni rond Klaas Delrue en Geert Noppe zijn graag gezien gasten op het festival. Ze kregen al verdiend de Prijs van de Vlaamse Cultuurprijs voor Muziek in het Nederlandstalige Lied. Ze brachten in de coronapandemie een nieuwe plaat uit ‘Straks is ook goed’ en konden die nu met mondjes maat voorstellen . De band heeft de kunst om goed uitgewerkte, melodieuze dromerige , weemoedige popsongs te schrijven; de goede melodieën raken en worden gedragen door de heldere , overtuigende vocals van Delrue en naast de gitaarpartijen en drums geven de piano-/orgelpartijen kleur aan de sound. Yevgueni popt en rockt met fijne, subtiele nummers als de titelsong van de nieuwe plaat en de prachtige single eruit, “Ze danst gewoon op straat “; verder omarmen ze ons met “Kom met me mee”, “Bovenaan de dijk” en de singles “Adem”, “Nieuwe meisjes” en “Als ze lacht”, die iedereen in beweging bracht en werd meegezongen. Yevgueni is één van de verpersoonlijkingen van het hedendaagse Nederlandse lied. Sterke set dus.
In een volle Cirque konden we terecht voor één van de beloftevolle acts van dit moment , Kids with Buns, rond het duo Marie (van Uytvanck) en Amber (Piddington) , die op hun gitaar met een drummer en bassist/keyboards worden ondersteund. Hun nummers zitten in donkere, melancholische, dromerige indiepop vervat; het zijn persoonlijke dagboekfragmenten en de wisselende diepe, lichtgrauwe, indringende en wat zachtmoedige vocals geven zeggingskracht. Het publiek smolt voor de onderlinge dynamiek en het breekbare pop noir materiaal.
Terecht waren ze één van de winnaars van StuBru’s Nieuwe Lichting tijdens de coronapandemie , maar nu was het de uitgelezen kans om prachtsongs als “Numbers” , “Untitled” en “Bad grades” aan een breder publiek voor te stellen . Ze waren onder de indruk van de sterke respons; dat hartverwarmende deed hen enorm veel deugd, ontroerde hen zelf. Hun muziek werd door het gitaargetokkel en de vocals soms erg sober gehouden of kreeg wat meer diepe basses of knisperende elektronica, krautrock op z’n alt-J’s mee. Verder was de sound niet vies van Girl in Red en London Grammar. En ergens dwarrelde een cover. Een unieke warme beleving creëerden ze.
Sylvie Kreusch verwerkt haar liefdesbreuk met Maarten Devoldere op haar debuut ‘Montbray’, de locatie waar ze de plaat definitief tot stand bracht. Ze heeft een heuse band rond zich, met dubbele percussie om haar ietwat donkere , mysterieuze, mystieke pop kracht te geven . Ergens hier is een link naar David Lynch en Twin Peaks.
Sylvie, mooi gedresst, verpersoonlijkt dit licht dreigende geluid , kronkelt over het podium en betrekt het publiek nauw tot de songs. Al meteen trekt ze de aandacht met de prachtsingle “Let it all burn”. Vroeger sijpelde klanken door van Fever Ray (remember The Knife) , met bezwerende exotische , koele ritmes, hier op “Seedy tricks” en “Please to Devon” .
De bruine panter weet het publiek voldoende te overtuigen , nummers als “Wild love”, “Girls” , “All of me” en “Walk walk” hebben een sfeervolle groove door de keys, de percussieve ritmes en het galmend gitaargetokkel (op z’n Hooverphonics) . Op “Just a touch away” kreeg het refreintje een typisch ‘wuk wuk’ accentje wat het publiek nog meer overtuigde. Sylvie Kreusch onderstreepte haar muzikaal talent met haar act.
De muziek van Douglas Firs van Gertjan van Hellemont is gesitueerd binnen de rootspop . Hij brengt met z’n band een sfeervolle , dromerige , broeierige sound , van gitaarspel/-getokkel , bas , drums en piano/keys, gedragen door z’n scherpe, intense, doorleefde vocals. Een verborgen parel in de huidige Belgische scene. Hij deed veel muzikale ervaring op in de south states of the Usa. De nieuwe plaat ‘Heart of a mother’ is de verwerking van verdriet van het verlies van moeder en grootmoeder , maar we horen ook een energieke boost met de komst van zijn eerste kindje. Dit is ideale muziek bij ondergaande zon, met o.m. “Delighted”, “Pretty legs and things to do” en ”I could fall in love with you”. Schattige muziek!
Intergalactic Lovers rond Lara Chedraoui zijn een goed op elkaar ingespeelde band en leveren goed (onschuldige) melodieus poprockend songmateriaal af. Het is af en nergens gaat de band over de schreef. Het is de band die steeds op zoek is naar de perfecte popsong op het nieuwe platenwerk. De corona hakte echter diep in op de psyche , alsook op de band , maar dit hebben ze overwonnen met de nieuwe plaat ‘Liquid love’ , die wat meer elektronica groove laat doorsijpelen .
Live putten ze uit hun tienjarige carrière totnutoe met o.m. “In limbo”, “Shewolf”, “No regrets”, “Islands”, “Bobbi” en “Delay” , compacte aanstekelijke popnummers . Het publiek genoot van de muziek , haar glimlach, haar zwierige pasjes , haar lichthese, innemende (soms onvaste) vocals en de meeslepende , gedreven aanpak van de band.
Yong Yello zit in hetzelfde muzikaal bedje als Tourist LeMC . De Antwerpse rapper heeft z’n werk als producer wat terzijde gelaten om eigen te werk te brengen , hij heeft een combo achter zich die het hiphop materiaal een bredere insteek biedt . Inderdaad nummers als “Cirkels” , “Als ge slaapt” , “Waanzin” en “Luchtkasteel” waren de herkenning van wat hij in petto heeft als muzikant/rapper. Het klinkt goed met een overtuigende performance. Een jonger publiek is te vinden voor de muziek.
De Franse cabareske chansonpop van Zaz aka Isabelle Geffroy, wordt nog steeds goed ontvangen . In 2016 was ze al eens bij de afsluitende acts , net zoals nu ,waar ze het festival definitief besluit . Ze werd al bejubeld met haar debuut uit 2010 en ‘Sur la route’ uit 2015. Ze bracht vorig jaar nieuw werk uit en op ‘Vive le velo’ werd haar liedje “Paris sera toujours Paris” steeds als openingstune gebruikt .
In haar nummers sluipt dat cabaratier gevoel door in een amalgaan aan stijlen als jazz, soul, swing die een typisch ‘Paris-iènne’ sfeertje ademen. De dolle veertiger laat een sprankelende indruk na , een feelgood gevoel en de glimlach op ’t gezicht.
Ze heeft een heldere, indringende stem, als een nachtegaal , alsof het niks is om zo te zingen. Ze dartelt op het podium , maakt allerhande bewegingen, houdt het publiek bij de leest en trekt hen mee.
Ze kon rekenen op een sterke respons en ze heeft een sterke band achter zich; af en toe worden de registers open getrokken en mogen de nummers eens exploderen . In het plaatselijk dialect voerde ze ons mee op een enthousiasmerend, leuk , ontspannend , groovy concert. De nummers klonken speels, huppelend, bruisend, onschuldig en gevoelig.
Er is een gevoel van samenhorigheid op “Si jamais j’oublie” , “Imagine”, “Les passants”, ”Tout là-haut” en het afsluitende “Je veux”, met het kenmerkend harmonium mondstuk geluidje.
In de bis hoorden we een intieme , integere “Le chant des grives “, die mooi opbouwde en verder haar voorliefde aan Edith Piaf met “La vie en rose” . Met Zaz weet je nu waar Christine & the queens de mosterd haalden. Een mooie afsluiter voor het Dranouterpubliek.
Op die manier namen we afscheid van een perfect verlopen editie, die op enorm wat bijval kon rekenen. Sfeer, beleving, creativiteit, comfort, ecologie en muziek, het zijn kernwoorden die de organisatie hoog in het vaandel houdt.
Tot volgend jaar.
Neem gerust een kijkje naar de pics @Karl Vandewoestijne en Lien Callewaert
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/2953-dranouter-festival-2022.html
Organisatie: Festival Dranouter, Dranouter
Lokerse Feesten 2022 - DAG 3 - Metaldag met Judas Priest - Het metalpubliek is het meest sympathieke publiek van de wereld!
Lokerse Feesten 2022
Grote Kaai
Lokeren
2022-08-07
Erik Vandamme
De Metaldag op de Lokerse Feesten, het is een jaarlijkse traditie. De metal familie is ook gemeenschap waar iedereen, iedereen kent. Je komt dan ook vaak dezelfde gezichten tegen, of dat nu op Graspop, Alcatraz of een kleinschalig festival in de Westhoek is .. of op Lokerse Feesten … Het maakt bitter weinig uit.
Hoogtepunt van deze metaldag … is het publiek zelf. Het metal publiek is zonder enige discussie het meest sympathieke publiek ooit! Ook op deze zonnige zondag zat de sfeer vanaf
de eerste tot de laatste band steengoed, en vloeide het gerstenat tierig …
‘Sloper sloopt de Grote Kaai' noteerden we. Dat is vooral de verdienste van Mario Goossens en Cesar Zuiderwijk die toch twee van de beste drummers in de Lage Landen zijn. Hun samenwerking kan alleen maar zorgen voor vuurwerk op een podium. Sloper (****) is een project waar ze zich als drummer ten volle kunnen uitleven. De overvloedige drums en de kunstjes van de twee staan centraal. Vóór hen staan twee volleerde gitaristen namelijk Limburger Fabio Canini en de Engelsman Pete Shoulder, met wie Mario heeft samengespeeld bij de Britse band Winterville. Beiden spelen net als de drummers aanstekelijke solo's. Dit is rootsmuziek pur sang. Pete maakt het plaatje compleet met z’n doorleefde vocals. Die combinatie drums-gitaren klinkt intrigerend. Als hongerige wolven gaan ze speels tekeer. Een sterke prestatie van de jongeren als van Cesar Zuiderwijk, ondertussen een prille zeventiger en Mario Goossens ook al een vijftiger!
En toen ging het licht uit. Of toch, hoe een band je het gevoel kan geven dat , ondanks de stralende zon, de duisternis over jou neerdaalt… At The Gates (****) laat de putten van de Hel op een verschroeiende wijze open gaan. De Zweedse melodieuze deathmetal pioniers hebben de unieke kunst dit gevoel te creëren met loeiharde gitaarlijnen, waanzinnige screams en duivelse drum salvo's. Helse taferelen horen tot de verbeelding.
De band vierde, met vertraging, de vijfentwintigste (ondertussen zeventwintigste) verjaardag van Slaughter of the Soul. Dit was een optreden, een trip voor geen tere zieltjes.
Ook Brutus (****) kon op heel wat bijval rekenen. Of dat iets te maken heeft met hun eerste plaats in 'De Zwaarste lijst' op Studio Brussel, laten we in het midden. We denken eerder dat ze ondertussen een ijzersterke reputatie hebben opgebouwd, en dat zet Brutus ook in Lokeren in de verf. De band beschikt over top muzikanten; de beweeglijke en vocaal sterk zingende Stefanie intrigeert in de band. Telkens zij haar stem schor schreeuwt of lekker loos gaat op haar drums, borrelen verschillende emoties op. Niettemin zijn ze goed op elkaar ingespeeld en dat is net de overtuigingskracht.
Eind oktober verschijnt hun derde album ‘Unison Life’, waaruit al enkele nummers werden geplukt. Check zeerzeker Brutus!
Er zijn voor en tegenstanders, maar wij gaan ook overslag voor de band Lalma (****1/2), het 'black metal' project rond John Roan (Arsenal) hoewel dat niet helemaal klopt , het is eerder het donker kantje van John Roan, zonder echt in dat hokje 'Black Metal ' te worden geduwd. In de gezellige donkere club komt de intense sound van de band nog het best tot zijn recht. Bovendien schreeuwt John fors zijn emoties uit. Lalma brengt een bijzonder beladen set. Mooi.
Kreator (****1/2) was ondertussen aan zijn set begonnen en bewees waarom ze worden gezien als 'de grote drie van de Duitse Thrash metal'. De set kwam een beetje 'traag' op gang, maar gaandeweg kwam de band op dreef en sprak Mille Petrozza zijn publiek steeds meer aan, wat zorgde voor moshpits, crowdsurfers en een wall of death. Kreator had het publiek mee en bracht het nodige vuur en vlam mee op het podium. Een bijzonder griezelige opstelling die perfect paste bij de muziek van de band. Met songs als “Pleassure to kill” en “Flag of Hate” zette Kreator de puntjes op de 'i', en tekende voor het ultieme thrash metal feestje.
De duisternis daalde neer over Lokeren met Lamb of God (*****). De band haalde alles aan om te zorgen voor een aardbeving in Lokeren. De vervaarlijke grimassen van Randy Blythe gaven een demonische indruk; hij porde zijn publiek aan om in die duivelse trip mee te gaan. De muzikanten durfden verschroeiend uit te halen; opnieuw noteerden we enkele moshpits. Tere zieltjes brandden in de hel. De intense krachtige aanpak sierde. Huiveringwekkende trip.
Meteen waren we klaar gestoomd voor een andere muzikaal waanzinnige confrontatie Wiegedood (*****) mocht de avond in Club afsluiten, met bloedrode lichten, scherpe, bulderende vocals, en een instrumentatie die de geluidsmuur doorboort. Ook hier een intens krachtige aanpak. Een concert van Wiegedood moet je letterlijk ondergaan. Wat een muzikale wervelstorm, tsunami.
Judas Priest (****1/2) vierde zijn vijftigste jarig verjaardag. Rob Halford heeft het misschien wat moeilijk in het stappen, maar zijn stem is nog steeds vrij goed voor een zeventiger. Hij is nog steeds een klasse entertainer en gaat zijn fans opzoeken.
De band is sterk op elkaar ingespeeld. Andy Sneap en Ritchie Faulkner spelen verschroeiende solo’s. Ze trekken alle registers open. Wat een speelsheid.
Het is de laatste show van de tour , Halford spreekt zijn waardering uit voor iedereen - inclusief de fans - om deze tour mogelijk te hebben gemaakt. Hij stelt zich bescheiden op en dat siert iemand van zo’n iconische reputatie.
De attributen ontbraken niet , o.m. een grote stier en de motor. “Painkiller”, “Breaking the law” en “Living after Midnight” zijn en blijven klassiekers. De metalheads van ultieme 'old school heavy metal ' beleefden hun avondje.
Klasse na al die jaren. Sjiek
Setlist: War Pigs (Black Sabbath song) //Battle Hymn // One Shot at Glory //Lightning Strike //You've Got Another Thing Comin' //Freewheel Burning //Turbo Lover //Hell Patrol //The Sentinel //Victim of Changes //The Green Manalishi (With the Two Prong Crown)
(Fleetwood Mac cover) //Diamonds & Rust
(Joan Baez cover)// Painkiller
? Encore:
The Hellion //Electric Eye //Hell Bent for Leather //Breaking the Law //Living After Midnight //We Are the Champions (Queen song)
Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/2889-lokerse-feesten-2022.html
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren
Lokerse Feesten 2022 - DAG 2 - Met Black Eyed Peas als waardige afsluiter in de Female Power!
Lokerse Feesten 2022
Grote Kaai
Lokeren
2022-08-06
Erik Vandamme
Op deze tweede dag was het over de koppen lopen. Aan de basis lag het optreden van Black Eyed Peas, die terug op tournee trokken en een hele generatie in de jaren '90 aan het dansen kreeg. Helaas is Fergie, die toen veel aandacht naar zich trok op en naast het podium, er sinds 2017 niet meer bij. Niet getreurd Black Eyed Peas op de Lokerse Feesten is nog steeds een grote brok energie die zorgt voor een dansende meute.
En vanavond namen de vrouwen het voortouw, leve, de Female Power!
De jonge , talentvolle zangeres Emma Bale (***1/2) heeft al een succesvol parcours afgelegd. Als we even terugblikken naar 2016 op Suikerrock was ze nog een bedeesd meisje die zachtmoedig, zalvend ontroerde en de hartjes veroverde. Nu zovele jaren later is ze duidelijk geëvolueerd naar een zelfverzekerde dame , die subtielweg een donker kantje van zich laat horen. Muzikaal horen we een combinatie van opzwepende, dansbare en integere nummers. Een gevarieerde aanpak dus. Ze weet al een goed publiek te bereiken en betrekt haar fans nauw aan de set. Emma Bale kan verder groeien in deze fase.
De Nederlandse zangeres Froukje (***1/2) bracht in 2021 de EP 'Licht en Donker' die goed werd ontvangen; de TikTok generatie omarmt haar. Over haar streaming concert op het festival ESNS in Groningen begin dit jaar schreven we: 'De toekomst ziet er rooskleurig uit, maar we wilden weten of ze ook ons kon overtuigen. Het typische Rotterdamse accent en het speelse, sprookjesachtige spreekt tot de verbeelding. Bedwelmend heerlijk! Ze is ook een klasse entertainer die haar publiek in de stream aanspreekt. Ze heeft een sterke stem en laat zich omringen met muzikanten die haar perfect aanvullen' .
Op de Lokerse Feesten overtuigt ze voldoende, met heerlijk opzwepend materiaal, haar charisma en vocals. Net als Emma Bale voldoende groeipotentieel.
We verlieten de Grote Kaai even om naar de Club af te zakken. We botsten op YACID (*****), een artieste die visueel tot de verbeelding spreekt. De finaliste van HUMO's Rock Rally 2022 brengt puur muzikaal bekeken een gezonde mix van hyperpop en cyberpunk maar voegt dark ambient elementen aan toe. Iets speciaals dus.
YACID heeft een breed stembereik, dat licht zweverig en hypnotiserend klinkt. Ze siert de sound en de set met visueel spektakel van laserstralen die uit haar handen lijken te komen, en ze is getooid in een lichtgevend pak. Met een druk op de knop verandert het van kleur. Het is iets mysterieus en sprookjesachtig, die mag gelinkt worden aan de wondere wereld van GRIMM vol vreemde wezens, zeker met haar masker op. Een aparte, adembenemende trip.
Ondertussen was Coely (**** ) aan haar set bezig. Toen ze onlangs in N9 optrad viel ons al op hoe Coely is geëvolueerd naar een souldiva die iedereen moeiteloos impalmt. Op de Lokerse Feesten is Coely samen met haar mannelijke rapper en band één met haar publiek. Coely weet het plein op te hitsen en te ontroeren. Haar doorleefde soulvolle stem geeft elan aan het materiaal en zorgt voor een feestje in het genre. Wat een overgave.
Black Eyed Peas (*****) kwam, zag , overwon en maakte het feestje van de ladies compleet … Black Eyed Peas is uitgegroeid tot een fenomenale podium act, toen mede dankzij Fergie, maar in de huidige bezetting moesten ze niet onderdoen. Het is een een energiek enthousiast combo , die erg blij waren hier te mogen optreden en kregen meteen het publiek mee. Ze spreken de dansspieren aan met hun aanstekelijk opzwepend materiaal. Telkens opnieuw betrekken ze hun publiek met het meezingen van de refreinen , het zwaaien met de handjes in de lucht en met de lichtjes van de gsm, om een sterrenhemel te creëren.
Of het nu ingetogen, intiemer of groovy, dansbaarder is, het is allemaal met heel veel liefde gebracht. Wat een feest. Het plein op stelten dus met Black Eyed Peas!
Zelfs de mindere songs in hun samenwerkingen als “Don't you worry”,bleek live overtuigend door hun speelsheid, charisma en entertainment. “Where is the love”, “I got the feeling” en
“Don't stop the party” waren smaakmakers en werden meegebruld.
Ook sterk waren de beelden op het scherm, fragmenten van vroeger en video clips. Het zorgde voor een muzikaal totaalspektakel, dat werd afgesloten met confetti.
De bandleden waren duidelijk ontroerd van de sterke response en uitten in een lange monoloog hun dankbaarheid. Letterlijk iedereen werd in de bloemetjes gezet van entourage tot organisatie. Het is duidelijk dat dit een onvergetelijke avondfeest was .
Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/2889-lokerse-feesten-2022.html
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren
Lokerse Feesten 2022 - DAG 1 - 't Hof van Commerce - Damian Marley - Zwangere Guy Cultuurschok van hip hop tot reggae
Lokerse Feesten 2022
Grote Kaai
Lokeren
2022-08-05
Erik Vandamme
Na meer dan twee jaar kan het weer, een normale Lokerse Feesten, het festival zelf - in zijn volle glorie - op de Grote Kaai.
De eerste festival dag had hiphop in de aanbieding van Zwangere Guy, die op zijn manier Lokeren deed ontploffen en 't Hof Van Commerce die een gezapig West-Vlaams feestje bouwde. Damien Marley bracht de Grote Kaai in beroering met reggae uit Jamaica in de geest van vader Bob.
De Lokerse hiphopproducer Chuki Beats (***1/2) is al van op jonge leeftijd bezig met hiphop, eigen werk en als producer voor andere artiesten. Hier hebben we Emotie en Gevoeligheid in de opzwepende beats. Het klinkt gevarieerd. Hij haalt veel instrumenten aan en roept enkele artiesten en zangers/zangeressen op het podium die elk op hun eigen wijze een vocale insteek geven op de sound. Hij spreekt voortdurend zijn publiek aan en lost kleine technische problemen op met een kwinkslag. Hij wist een aanstekelijke mooie set te verwezenlijken , maar toegegeven, zijn songs komen echt tot hun recht in een gezellige club..
Een opvallend jong publiek schoof dichterbij voor het Hollandse fenomeen Joost (****) die nogal een opzwepende set speelde. Dit was Hollandse absurditeit van begin tot eind; hij kreeg moeiteloos de handen op elkaar. Een hiphop feestje onder het motto ‘gaan voor die banaan' , van dansen tot moshen.
Er was meer. Joost mag dan een clowneske indruk nalaten in zijn teksten en in z’n hyperkinetische moves, hij heeft alles goed doordacht muzikaal en geeft het materiaal elan met z’n doorleefde stem. Hij bewerkt klassiekers op eigenzinnige wijze en dat viel bij de ietwat oudere muziekliefhebbers in de smaak. Van eventuele generatieconflicten geen sprake dus. Schitterend dus!
Na de Hollandse uitstap kregen we een muzikale rit uit West-Vlaanderen met 't Hof Van Commerce (****1/2), pioniers van de Vlaamse hiphop scene, rap in een gezapig West-Vlaams met bezwerende, opzwepende beats. De drie, Kowlier, Buyse en DJ 4T4, weten op hun eigen unieke wijze het publiek aan te porren. West-Vlaams als wereldtaal. Na al die jaren (bezig sinds midden jaren '90) zit er nog geen sleet op hen. Het spelplezier druipt er van af, en de meute feestende festivalgangers proberen zo goed als mogelijk de teksten uit volle borst mee te brullen. Da’s nu eens ne “dommestik en levrancier”.
Damian Marley (*****) brengt een reggae gloed over de Grote Kaai. De zoon van reggae legende Bob, voegt een eigen tint toe aan die kenmerkende sound, wat hem uit de schaduw brengt van zijn vader. Hij brengt een boodschap van vrede en liefde . “Could you be loved” is één van de nummers die hij speelt van zijn pa . De afbeelding van deze legenda staat niet voor niks op het scherm. De enkele songs van pa worden dan ook enthousiast onthaald.
Damian verbindt die lieve boodschappen aan de reggae, over generaties en culturen.
Zwangere Guy (****) heeft een succesvol eigen parcours uitgewerkt , naast Stikstof. Hiphop uit Brussel kan evenzeer hard zijn en hoe het mensen verbindt , weet hij te vertellen. Een zelfverzekerde, grappende en grollende Zwangere Guy weet meteen het publiek te entertainen. Hij krijgt de handen op elkaar en deelt kwinkslagen uit met z’n unieke soort hiphop van de straat. Hij gaat geen confrontatie uit de weg in z’n raps. Die harde realiteit zet hij om in een broeierige, aanstekelijke , ophitsende sound. Zwangere Guy is top in het genre in België en het publiek ondergaat moeiteloos die kracht. Dit is de hiphop van nu. Wat een afsluiter.
Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/2889-lokerse-feesten-2022.html
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren
Rock Zerkegem 2022 - Einde in schoonheid
Rock Zerkegem 2022
Festivalweide (aan de Schooiweg)
2022-07-23
Zerkegem
Ollie Nollet
Na vijftien jaar gooien organisatoren Jonas en Pieter-Jan de handdoek in de ring maar niet zonder nog één keer alles te geven. Het werd een einde in schoonheid want dit was misschien (ik was er niet altijd bij) wel de beste editie ooit. Zeer veel volk, een zalig weertje en vooral goeie muziek met als uitschieters Tuff Guac en Tramhaus.
Vooraf was er even sprake van een lichte prijsverhoging maar uiteindelijk bleef alles bij het oude en werden de pintjes er aan één euro geserveerd wat altijd hét uithangbord is geweest van Rock Zerkegem.
Missen zullen we het zeker maar het is vooral jammer voor die groepen die anders enkel in groezelige cafeetjes of in het beste geval in het voorprogramma van een wat grotere band mogen spelen en hier eens mochten aantreden voor een ruimer en altijd even enthousiast publiek.
Eerste band, I Am Batman, hoorde ik enkel van ver terwijl ik stond aan te schuiven aan de ingang, waar een doodsprentje op ons lag te wachten. Nooit eerder meegemaakt hier maar blijkbaar wou iedereen er deze laatste keer vroeg bij zijn.
Eerste groep die ik zag was het Gentse viertal Nimbus Cart en wat ik hoorde deed toch even mijn wenkbrauwen fronsen. Seventies rock! Bijna schreef ik 'belegen' maar dat was het niet en daar zorgde vooral Janis voor, een fenomenale frontvrouw die haar naam niet gestolen had. Wat een strot en wat een attitude! Zo presteerde ze het om al vroeg in de set voor één nummer een dwarsfluit op te duikelen, niet meteen het instrument waarmee je veel vrienden maakt in de rock-'n-roll maar dat kon haar geen reet schelen. De laatste die ik het zag gebruiken in een rockgroep moet John Dwyer van Thee Oh Sees geweest zijn. Mocht dit een referentie zijn dan was het er alvast één die kon tellen.
Met Purrses uit Brussel zagen we opnieuw een kwartet met een zangeres in de frontlinie, zij het van een geheel andere orde. Zelf noemen ze het daddy's rock, ik hoorde vooral soulvolle indiepop met veel stijl gezongen door de charmante zangeres Laura, afkomstig uit Marseille. Naast een dartele cover van "My girl" (The Temptations) mocht er al eens een nummer in het Frans gezongen worden terwijl Laura tussendoor ook nog eens bewees een aardig deuntje te kunnen fluiten. Knap allemaal maar toch net iets te vrijblijvend.
Meteen daarna ontpopte de drummer van Purrses zich op het hoofdpodium tot de hyperkinetische frontman van Warm Exit (Brussel). Gehuld in een korte broek en een opvallend "FBI" topje stuiterde Max Poelmann, zo heet hij, met zijn basgitaar over het podium. Samen met zanger-gitarist Valentino Sacchi en drummer Martin Tafani ploegde hij zich door een set razende postpunk waar de energie vanaf droop. Toch kwam het mooiste moment er toen Poelmann zijn bas ruilde voor de gitaar van Sacchi en Tafani zijn drumstel verliet om aan de synths een donker en dreigend nummer te zingen. Schitterende groep!
Met de tongbreker Kalaallit Nunaat (wat staat voor Groenland in de taal van de Inuit) kregen we een trio uit Rotterdam te zien. Met een grote gretigheid beten ze zich vast in nietsontziende, met veel noise doorweven postpunk. Een door merg en been snijdende gitaar, een doldraaiende bas en voortjakkerende drums stoffeerden de explosieve nummers die soms deden denken aan Metz en een enkele keer aan Wire. Maar helemaal overtuigen deden ze niet. Spelbrekers waren de te monotone zang en het geluid dat nooit echt goed zat.
De podiumtruck raakte goed gevuld met het negenkoppige Antwerpse gezelschap Condor Gruppe. Met in de indrukwekkende line up drie gitaren, bas ,drums, conga's, orgel/ synths, trompet, sax en bariton sax dompelden ze de weide onder relaxerende vibes.
De groep heeft een volstrekt unieke sound gecreëerd die bestaat uit een amalgaam aan stijlen en invloeden zoals psychedelica, seventies exotica, krautrock, surf, Calexico of Ennio Morricone. Heel mooi allemaal maar soms iets te kabbelend zodat ik stiekem hoopte op wat vuurwerk. Daar hadden de drie uitstekende blazers, die naar mijn gevoel te weinig aan bod kwamen, beslist voor kunnen zorgen.
Ach, het was slechts een kleine oprisping die trouwens volledig werd weggespoeld door het hypnotiserende slotnummer met Nicolas Mortelmans op sitar.
Het was reeds de derde keer in ruim een half jaar tijd dat ik het Antwerpse Tuff Guac aan het werk zag en ik kan alleen maar constateren dat ik ze steeds beter vind. Op plaat is Tuff Guac het soloproject van ‘Belly Button Records’ baas Rafael Valles Hilario maar op het podium zagen we toch een solide, steeds beter geoliede groep met naast Hilario bassist Jasper Suys, drummer Gert-Jan Van Damme (beiden Mogo) en de telkens opnieuw begeesterende Wim De Busser (King Dick, Zita Swoon, Helmut Lotti,...) op gitaar en toetsen. Hun aanstekelijk rammelende mix van bubblegum pop en garagerock liet de tent ontploffen terwijl ze nu, dankzij de verplichte oefening op Humo's Rock Rally, met "Sitting on the dock of the bay" ook een song bij hadden die iedereen kon meezingen of meefluiten. Opgejut door het kluwen van beukende lijven voor hen overtrof Tuff Guac alle verwachtingen. Ze werden slechts in laatste instantie na het wegvallen van het Spaanse Pódium aan de affiche toegevoegd, toch zorgden ze voor een eerste hoogtepunt.
Door een luchtvaartstaking waren The Gluts helemaal uit Milaan met de auto naar de West-Vlaamse polders gereden. Zo groot was hun enthousiasme om hier te mogen spelen en dat vertaalde zich ook op het podium. De groep begon met een heerlijke homp modern klinkende spacerock. Ik was er meteen helemaal klaar voor, helaas zorgde zanger Nicolo Campana voor een domper op de feestvreugde. Gebrek aan inzet kon je hem moeilijk verwijten - hij smeet zich letterlijk in het publiek - maar zijn totaal ontspoorde gebrul raakte kant noch wal. Gelukkig was er nog de smerige en af en toe aan The Stooges refererende gitaar van broer Marco tot die ongeveer halverwege de set besloot zijn instrument enkel nog als stoorzender te gebruiken. Wat wel overeind bleef was de strak spelende ritmesectie, bestaande uit bassiste Claudia Cesena (een Italiaanse Kim Gordon) en drummer Dario Bassi, die verhinderde dat het schip helemaal de dieperik in ging.
Tramhaus, genoemd naar een legendarisch tramhuis in hun thuisstad dat nu dienst doet als eettent, is een vijftal uit Rotterdam waarvan de leden reeds eerder aan het werk waren bij groepen met ronkende namen als Vulva, Pig Frenzy of Nagasaki Swim.
Ik had al veel lovende woorden over deze groep gehoord en die bleken stuk voor stuk te kloppen. Tramhaus wordt meestal gecatalogeerd onder de noemer postpunk maar daar ben ik het niet helemaal mee eens. Buiten die donkere, giftige zang vond ik hun bijzonder heldere sound eerder glibberen tussen noiserock en punk. In ieder geval wisten ze met een adembenemende set de tent te transformeren in een kolkende heksenketel. Zanger Lukas Jansen, die de uitstraling had van een jonge Mick Jagger gekruist met Jim Morrison, stuiterde met een ongeziene naturel over het podium. Iemand waarvan je meteen weet dat hij geboren is om op de planken te staan. Achter hem zorgden twee jongens en twee meisjes voor een strakke, sprankelende sound waardoor de gitaren verrassend melodieus mochten kronkelen. Dit klonk bedrieglijk eenvoudig en tegelijkertijd verbijsterend uniek. Het tragere, dreigende "I don't sweat", het explosieve "Karen is a punk" en het van een wonderlijke gitaar voorziene "Amour amour" waren maar enkele van de parels die ons naar adem deden happen.
Het aantal nieuwe jonge en uitstekende punkbands uit Australië is stilaan niet meer bij te houden. Denk maar aan Amyl and The Sniffers, Civic, Stiff Richards en het al wat oudere Eddy Current Suppression Ring van wie Mickey Young de platen van Vintage Crop telkens mag mixen en masteren. We hoopten Vintage Crop, niet te verwarren met het legendarische racepaard, aan dat rijtje te kunnen toevoegen maar dat zou toch wat te veel eer zijn voor dit zootje uit Melbourne. Nochtans deden ze er alles aan om een waardige afsluiter te zijn als laatste groep ooit op Zerkegem.
Het begon ook heel mooi met de nu al legendarische aankondiging van de gitarist: "We are an Australian band from Australia". Daarna beten de vier zich vast in stampende postpunk opgejaagd door de nijdige zang van frontman Jack Cherry. Intussen kon ik het geeuwen nog amper onderdrukken en dat kwam niet alleen door het late uur.
Met de nummers van Vintage Crop was op zich niet veel mis mee maar ze waren onderling veel te inwisselbaar om te blijven boeien.
Rock Zerkegem, bedankt!
Organisatie: Rock Zerkegem
Rock Herk 2022 - Het ultieme feestje van de alternatieve muziekliefhebber
Rock Herk 2022
Festivalterrein
Herk-De-Stad
2022-07-15 + 16
Erik Vandamme
In het pittoreske Limburgse stadje Herk-De-Stad gaat al jaren het intieme en gezellige festival Rock Herk door. Dit jaar, na twee jaar corona, mag het weer. We zakten dan ook af naar Limburg, met het openbaar vervoer en de gratis bussen die de organisatie had ingelegd om de festivalganger veilig van en naar de festivalweide te vervoeren. Met dank aan De Lijn.
Een gezellig samenzijn met vrienden die je al een tijdje niet meer hebt gezien en het consumeren van gerstenat, zonder dat het de sfeer bederft.
Even hadden we de vrees dat de muziek ondergeschikt zou zijn aan de randbeleving van het festival, gezien de tent soms maar half vol stond bij sommige bands. De vrees was ongegrond, want elke band kreeg een daverend applaus en werd met even veel liefde ontvangen, als perfect onderdeel van diezelfde vriendschappelijke sfeerbeleving, wat Rock Herk zo uniek maakt binnen het weidse festival landschap.
Rock Herk is nog steeds het ultieme feestje van de alternatieve muziekliefhebber. Een overzicht van twee dagen genieten met een grote 'G'
dag 1 - vrijdag 15 juli 2022
We zetten het festival in met wat één van de absolute hoogtepunten zou worden van het volledige festival. Whorses (*****) doet de tent op zijn grondvesten daveren, ook al is deze halfvol. De kwaliteitsvolle band speelt energiek. Harry Descamps heeft een heldere stem en kan een stevig potje gitaar spelen. Hij beweegt als een dolgedraaid Duracell konijn, en gaat zijn publiek opzoeken. Al vlug ontstaan de eerste moshpits; dit bij de eerste act van een festival.
Wij wisten al dat Whorses live een wervelstorm kan zijn. Wat een aanstekelijke band met een charismatische zanger. Klasse concert, top band!
Het contrast op de mainstage kon niet groter zijn met Westhinder (****). Dit is het project rond Stien Carlier. In 2016 verloor Sien haar mama; als een soort rouwproces schreef ze daar liedjes over, die werden gebundeld in het album 'Westhinder I'. Gevoeligheid staat centraal, het raakt iedereen, zonder al te zeemzoetig te klinken. Die intensiteit is sterk in haar set , de weinige interactie is de enige kritische noot … Mooie, emotievolle set alvast.
Peuk (****), een jonge band uit de buurt van Hasselt, brengt razendsnelle sludge/ punk alsof het terug de punk is van 1977. Peuk heeft sterke muzikanten en een heel beweeglijke zangeres die overtuigt door haar extraverte, indringende vocals. Registers kunnen worden opengetrokken, maar ze kan even goed intiem zingen.
Een moddervette sound krijgen we. Peuk beukt van begin tot einde. Puik werk!
Er gingen ook Street concerten door, we hebben er maar eentje meegepikt, gezien de overlappingen met optredens op de andere podia. Een zeer mooi concept uiteraard … dichter bij een band kan je niet staan omdat zowel band als publiek zich één voelen , en op dezelfde hoogte staan te soleren. Het is een mooi aanvoelen.
Ronker (*****) was ook een overtuigende band tijdens de tweedaagse. Betreft het aanvoelen van het publiek, spannen ze de kroon, de frontman ging zelfs, vervaarlijk zwiepend, op de boxen staan, om iedereen te overschouwen en de fans letterlijk aan te porren. Meer nog, hij sprong als een volleerde stagediver het publiek in vanuit die hoogte; een hachelijke onderneming, maar met brio geslaagd.
Wat een spelplezier straalden ze uit… Qua instrumentatie en in de vocals klonk dit top! Een dansende meute, enkele fijne moshpits, een aanstekelijke sound , wat een energie, … allemaal op straat! Entertainment van het hoogste niveau.
Nothing (***1/2), band die shoegaze gerelateerd klinkt, heeft al heel wat personeelswissels gehad. Hier speelde de band een strakke, meeslepende set, door de hemelse riffs en de sprankelende zangpartijen. Het gebrek aan interactie, zorgde er echter voor dat alles wat op een gezapige lijn bleef hangen, waardoor de aandacht wat verslapte. Ook het publiek droop gaandeweg af ... Nothing is een sterke band in het genre, maar meer spelplezier uitstralen, mocht zeker.
Ook Ramkot (****) heeft zijn naam niet gestolen door hun voortdurende uppercuts. Een band die op scherp speelt. Het siert de sound. Ze hebben een spraakzame frontman, een klasse entertainer, die zijn publiek aanport. Ramkot raast als een sneltrein. Het resulteert in enkele fijne moshpits. This is rock-'n-roll!
Wiegedood (****) heeft een nieuwe plaat uit, waarbij een nieuw hoofdstuk wordt aangevat. Op 'There's Always Blood At The End Of The Road' horen we verrassende, chaotische wendingen. Ze weten nog steeds Een Hel op aarde te creëren.
Wat een muzikale vuurpoel. Je laat je meeslepen in een waanzinnige, donkere, demonische wereld. Huiveringwekkend!
Gemoedelijk en comfortabel klonk het bij Portland (*****), een mooie versmelting van hypnotiserende, zwevende sounds en kristalheldere vocals. De ruwe kantjes zijn er bij Portland wat af, maar zeemzoetig klinkt het niet. Op sprookjesachtige wijze weet Portland te raken, de songs zijn verfijnd, soms een ruwe bolster , en duisternis wordt omgebogen naar licht. Een sterke performance van deze vroegere Nieuwe Lichting winnaars van StuBru.
Godflesh (****) is dan weer andere koek en brengt ons terug naar een duistere, demonische wereld … Wat een totaalbeleving brengt het duo nog steeds na al die jaren met hun drummachine als extra kracht. Ook al is er geen interactie met het publiek, in hun sound gaan ze diep en dat voelen we . Ook hier gaan de poorten van de Hel open en word je (mee) gezogen in hun unieke muzikale wereld …Onze ziel brandde overweldigende in die Godflesh wereld …
Tijd voor muzikale feestjes, na het donker en verderf …
We starten met Noordkaap (****1/2) Zowel in hun reünie concerten in AB als op TW classic bewees Noordkaap dat ze niet aan een flauwe routineklus bezig zijn, integendeel. Het is een band met klasse muzikanten , de lekkere riffs sieren. Muzikaal genot. En dan is er natuurlijk Stijn Meuris , klasse entertainer ten top, die met gevatte bindteksten om zich heen stampt, en zelfs zorgt voor een dosis humor. Bovendien is hij nog steeds goed bij stem. Alle songs worden ruimschoots geapprecieerd.
Noordkaap speelt hun set als jonge wolven, met de nodige ervaring en knowhow. Sterk steeds. Klasse.
Een nieuwe plaat hoeft niet perse. Ze bieden een pittige, aantrekkelijke nostalgietrip, en daar was iedereen duidelijk tevreden mee.
Danko Jones zagen we laatst 'live' via streaming door de corona pandemie. Danko Jones was een van de weinigen die erin slaagde de sfeer van een podium, ook in de huiskamer te brengen. Hij houdt van een live publiek , da’s zeker. De feestelijke rockstemming van Noordkaap ging probleemloos verder met Danko Jones (****1/2) . Een gespeelde arrogantie, in een hoge dosis zelf relativering en bindteksten geven een glimlach op je gezicht. Het is de niet-aflatende overdosis rock riffs, met een knipoog naar AC/DC en de bulderende vocals, die sieren. Eenvoudig, rechttoe-rechtaan, dat is net Danko Jones. Mooi.
We zijn fan van The Vaccines (*****) en volgen hen , plaat-gewijs. We waren benieuwd naar het live karakter van hun aanstekelijke melodieuze gitaarsound. We houden van hun muzikale trip. Groovy, energiek , gedreven , aangenaam klinkt het. Ze zijn betrokken en nauw verwant aan hun publiek.
Een gevarieerde set speelden ze, ingenieus sterk en fijnzinnig, als een geoliede machine.
Brutus (**** 1/2) heeft door hun nummer één spot in de Zwaarste Lijst op StuBru, ook zijn weg gevonden naar een meer 'mainstream' publiek. Ze verdienen het , door hun niet aflatende inspanning en dynamiek. Hier stond veel volk. De band valt op door de energieke drumster en zangeres.
Brutus klonk ‘Brutus’, emotievolle rock!, verschroeiend, hard, strak en intens. Een terechte afsluiter in de Club, de 'hardere' stage
Op de andere stage sloten op Hollandse wijze De Jeugd Van Tegenwoordig (****) af, een band die er ontegensprekelijk in slaagt bittere ernst om te zetten in zelfrelativering en humor in hun bind- en songteksten. Net als Goldband was dit ‘gaan met die banaan’ , de perfecte afsluiter voor een muzikaal feestje. Nederpop op z’n best.
dag 2 - zaterdag 16 juli 2022
De tweede festival dag starten we iets later dan gepland met de postrock/sludge van Pothamus (****) . De Mechelse formatie heeft zijn stempel gedrukt op het genre. Hun klankentapijtjes zijn bedreven. De instrumenten staan onder spanning, donderslagen bij heldere hemel. Een ondoordringbare muur van geluid. Rustpunten zijn er wel, maar die worden vlug in de kiem gesmoord door die klievende riffs. Sterk.
Pieterjan Vervondel, de drummende helft van Madensuyu, en Mirko Banovic, de bassende linkerhand van Arno, vormen met de Rwandese zangeres risca - Agnes Nishimwege de formatie Stilll (****) . Dit trio brengt verschillende stijlen bijeen, een interessante kruisbestuiving van lekker aanstekelijke rock, soul (in grote mate door de stem van Agnes) en experimentele soundscapes. Agnes Nishimwege is een energieke dame in stem, act en uitstraling, eentje die doet denken aan Skunk Anansie.
Het is een uiterst boeiend project door het avontuurlijke karakter en de variaties, die de comfortzone durft te verlaten.
ILA (****1/2) zorgt voor een meeslepende, aanstekelijke rocksound. De band rond de 25-jarige singer-songwriter Ilayda Cicek, brengt emotie in een grillige, rauwe, melodieuze sound. Die rauwheid wordt omgeven van zalvende soundscapes en indringende vocals. Terechte ontdekking via de Nieuwe Lichting.
Sam De Nef (****) een zeer talentvolle singer-songwriter bewees zijn kunnen bij Danny Blue and The Old Socks. Met zijn EP 'Lonely Day, Crowded Year' kreeg hij een enorme positieve respons. In het najaar komt de debuut plaat uit. Op Gent Jazz wist hij ons enorm te ontroeren, vooral door de persoonlijke manier waarop hij zijn emoties brengt naar zijn publiek. Hij heeft een sterke band achter zich. We waren onder de indruk van het moois dat de saxofonist uit zijn mouw schudt zonder afbreuk aan de rest van de band te doen. Zijn innemende stem en uitstraling zijn een meerwaarde. Sam De Nef is een emotievolle singer-songwriter die we best in het oog houden.
Een zeer interessant ensemble is Crack Cloud (****) . Dit is een mixed-media collectief uit Vancouver, Canada. Crack Cloud houdt duidelijk van klank experiment, o.m. percussie, gitaar en blaas instrumenten; ze komen op uiteenlopende wijze vanuit alle hoeken van de zaal, tot je helemaal zen bent. Energiek, zwevend klinkt het geheel. Het collectief aan multi-instrumentalisten zorgen voor een mediatieve totaalbeleving, sprookjesachtig en dansbaar tegelijkertijd. Prachtig!
Tijd voor pittige rock muziek nu, zonder franjes. RHEA (****) Een lekker snedige sound door de riffs die worden afgevuurd. Opwindend! Net als een Danko Jones eenvoudig, rechttoe-rechtaan, eenvoudig. Gitaarmuziek pur sang.
Het absolute hoogtepunt van de dag kwam met het gekke collectief Shht (*****).We zien hen in kleurrijke pakjes, ook hun muziek en de manier waarop ze hun set brengen is even kleurrijk en spreekt tot de verbeelding. Niet alleen gaat de band het publiek opzoeken, ze halen allerlei acrobatische capriolen uit op het podium. Shht voegt humor toe aan hun muziek pop en rock, grenzen vervagen en absurditeit wordt tot kunst verheven in een punky attitude. Bijzonder bandje!
School is Cool (****1/2) heeft door de jaren een indrukwekkend parcours afgelegd, en zijn uitgegroeid tot een sterk geoliede machine. Een volwassen band in instrumentatie als in de vocals, de schoolbanken ontgroeid, zonder z’n speelsheid te verliezen. School is Cool krijgt het publiek moeiteloos mee. Fijne band.
Bij Beak > (****) namen veel mensen een break en gingen ze even neerzitten in het gras; tijd ook om een lekkere hamburger te eten, of te genieten van een pintje. De muziek is wat minder gekend, de ingetogenheid voelt aan als een rustpunt. Hun muziek komt beter tot z’n recht in een club , dan hier , maar ok, hun sound is fantasierijk en visueel prikkelend. Deugddoende set .
The Sore Losers (****) die Millionaire onverwachts verving, wegens ziekte, hadden het aanvankelijk moeilijk om het publiek echt mee te krijgen. Maar hun energie, dynamiek en intensiteit haalden het . Net als Sons een hard working band, rock, die de gitaren laat spreken.
Voor een uppercut zorgde DIRK. (****1/2) in de Club. Ze zijn al een tijdje aan een opmars bezig, en zetten live een perfecte set neer. Een verslavende trip , als een losgeslagen rollercoaster. Ook hier een dosis energie en dynamiek. Een collectief dat sterk op elkaar is ingespeeld en een zeer beweeglijke frontman die dat extraatje swung geeft .
Het Schotse Mogwai (****) intrigeerde in het postrockgenre door de opbouwende klanktapijtjes en repeterende , broeierige riffs. Het klinkt minder scherp explosief dan vroeger, de sound is eerder slepend, zalvend, intens. En toch streven ze steeds opnieuw naar die verschroeiende climax van weleer, een ondoordringbare geluidsmuur, wat de sound uniek maakt. In het genre plaats je hen samen met een 65daysofstatic en Explosions in the Sky.
In december trekt Maurice Engelen de stekker uit zijn project Praga Khan (****) met afsluitende shows in de AB, Brussel; uiteraard blijft hij nog in andere projecten actief. De stekker wordt net op tijd uitgetrokken, stellen we vast na hun passage op Rock Herk. De energie en de beats zijn er nog steeds, net als de dansers en het visueel totaalspektakel. Iedereen danst op deze bruisende sound , die zo sterk was in de nineties. … En toch … is het ‘vet wat van de soep'.
Praga Khan sluit dit mooie hoofdstuk in schoonheid af, vooraleer ze een parodie van zichzelf dreigen te worden.
Ook dEUS (*****) van Tom Barman en C° zitten meer en meer in de muzikale noemer van nostalgie. Maar ze spelen nog even gedreven en verbeten . Hits en nummers met een zekere grilligheid en subtiliteit. Avontuur en hitgevoeligheid gaan hand in hand samen dus.
Barman is misschien een kleurrijk figuur, maar ook de muzikanten zijn meer dan de moeite. Mauro o.m. op zijn manier, is al een even grote entertainer en straffe muzikant. De band blijft door de jaren sterk op elkaar ingespeeld.
Het knallende slot sierde door o.a. “Instant Street" en ''Suds & Soda' , twee dynamische kleppers, waarmee ze ons nog steeds iedereen murw slaan.
"We sluiten af met een feestje'' en wagen ons aan een heuse Rave Party, met een topper en pionier in het genre, CJ Bolland (****). We lieten ons gewillig meevoeren op z’n aanstekelijke, groovy, dansbare beats.
Rock Herk is het ultieme feestje van de alternatieve muziekliefhebber door het gevarieerde aanbod, zonder z’n gezelligheid te verliezen. Een mooie verwezenlijking trouwens.
Organisatie: Rock Herk
Nederlands 
Français 
