Een massale belangstelling was er ook voor dag 2 Dourfestival met 35000 toeschouwers… Een heel interessante formule op deze twee dag bleek de 4x4 in de Club-Circuit Marquee, een geslaagde, gesmaakte zet van Dour, Grand Mix, 4AD en De Kreun. Volgende groepen stonden geprogrammeerd: The Sedan Vault, De Staat, Deerhoof, …Trail Of Dead, Animal Collective en Fuck Buttons. We zagen overtuigende optredens van deze beloftevolle bands!
The Sedan Vault opende de Marquee op vrijdag met glans. Het viertal uit Sterrebeek serveerde ons vooral songs uit het vorig jaar verschenen 'Vanguard'. We hoorden avontuurlijke en bezwerende nummers als "Communism by the gallon", "Autochtonic", "A rave to every home" en de grote Afrekening-hit "Unidentified flying objects". Hun opzwepende fusie van pop, emo, punk, progrock en elektronica bleef live goed overeind. De hoge en krijsende vocalen, de complexe songstructuren en onverwachte wendingen waren de ingrediënten van hun sound. De eeuwige vergelijkingen met The Mars Volta en At The Drive-In waren aanwezig en hoorbaar, maar toch was er wel degelijk sprake van een eigen gezicht. Daarvoor was hun knappe songmateriaal het levende bewijs. Puike prestatie van deze jongens!
Onze Franstalige Brusselse vrienden Cafeneon (La Petite Maison dans la Prairie) ontdekten we in de Bota. Nog steeds overtuigend klinkt hun goed opgebouwd, broeierig materiaal. Ze haalden de mosterd uit de electrowave van Joy Division/Bauhaus, de psychedelica van Stereolab en de shoegaze van My Bloody Valentine. Meeslepende songs onder een meerstemmige zang van Coster (rauw, doorleefd) en Brevers (zweverig, Jane Birkin/Siouxie tune).
Het Nederlandse De Staat (Club-Circuit Marquee) tekende voor een nieuw Fatal Flowers! Retrorock’n’roll die refereert aan Beasts Of Bourbon, Jon Spencer, en gekruid wordt door de retrostoner van Masters Of Reality en QOSA. Hun vettige rootsrockende en poppy sound klonk speels, fris en aanstekelijk. De (rauwe) gitaarlicks waren om van te snoepen. Band met potentieel, die het publiek trachtte nauw te betrekken in hun set en gaandeweg (Franstalige) zieltjes won; we onthielden een uitgesponnen “Wait for evolution”, titelsong van hun debuut, “Meet the devil”, een link naar Black Sabbath’s “War pigs” en het poppy “Fantastic journey”.
Ook was er veel volk opgedaagd om de feerijke pop te aanhoren (La Petite Maison dans la Prairie) van St. Vincent aka Annie Clark. Kenmerkend voor haar indie freefolk zijn de lieflijke, tedere als verbeten overstuurde sounds. Live klonk haar dromerige pop soms venijnig en grillig, waarbij de subtiele composities onverwachtse wendingen ondergingen, waren geïnjecteerd van de nodige experimenteerdrift en ondanks alles de toegankelijkheid behielden; naast gitaar en drums smeerde ze een breed instrumentarium aan van toetsen, elektronica, blazers en harmonium. Een sound vol tegenstellingen. Terecht trad dit talent in de voetsporen van Polly Harvey, Feist en Joan Wasser.
De hooggespannen verwachtingen bij Murphy's Law (Last Arena) werden niet ingelost. Deze legendarische band die samen met o.a. Agnostic Front, Warzone, Black Flag, The Bad Brains en The Cro-Mags zorgden voor de typische hardcore sound van de jaren '80, kon ons maar matig boeien. Oorzaken hiervan waren vooral het rommelige samenspel, de slappe uitvoering van de nummers, het nodeloze gepraat van bandleider en enig originele lid Jimmy Gestapo tussen de nummers en het ontbreken van de energiepunch en gemeende agressie die bij punk en hardcore muziek essentieel zijn. Hierdoor kwam er geen vaart in de set en bleven vele punkrockkids op hun honger zitten. Dit was enkel voor de die hard fans! Een gemiste kans.
Het was reeds de derde passage op Dour voor het populaire Detroitse metalcoregezelschap Walls of Jericho (Last Arena). Het kwintet onder leiding van metalchick Candace Kucsulain zorgde voor een uppercut van jewelste met brute en meedogenloze moshsongs als “Revival never goes out of style", "The American dream", "All hail the dead", "A trigger full of promises" en "A little piece of heaven". De indrukwekkende strot van Candace, het retestrakke riffwerk en de vette breakdowns zorgden voor immense circlepits. Dit was metalcore ten top en niet voor gevoelige zieltjes. Op naar doortocht nummer vier!
Het Franse Caravan Palace (The red frequency stage) verraste aangenaam met hun zwoele cocktail van swing jazz, gypsy, boombal, fanfare, slapstick en trippende beats. Zij tekenden een soundtrack voor wie houdt van ‘stomme’ films van de jaren ’30, Charlie Chaplin movies en Once Upon a Time In America. Ze hadden hun karavaan mee om het podium om te bouwen naar deze vroegere jaren, wat hun muziek ondersteunde van show en variété, met in de hoofdrol de zangeres van het Franse gezelschap. Haar (verleidelijke) acts boden een meerwaarde.
Hierna was het de beurt aan Sepultura (Last Arena) om de weide op stelten te zetten. Daar slaagden ze ook in, ze bewezen dat ze nog steeds bestaansrecht hebben in het huidige metalcircuit na het vertek van Max en Igor Cavalera. Frontman Derrick Green bezit weliswaar niet het charisma en de podiumprésence van Max, maar op vocaal gebied stond hij zeker zijn mannetje. Dit was tevens van toepassing op de ‘nieuwe' slagwerker Jean Dolabella die de tribal drumpatronen van voorganger Igor moeiteloos repliceerde. Gitarist Andreas Kisser en bassist Paulo Jr waren de oudgedienden. Het was duidelijk dat de alomgekende metalhymnes van de Braziliaanse grootheden op het meeste bijval konden rekenen. We hoorden in sneltempo onder andere"Refuse/resist", "Territory", "Troops of doom", "Innerself", "Mass hypnosis", "Dead embryonic cells" en de afsluiter bij uitstek "Roots bloody roots" passeren. Het materiaal van de laatste albums werd slapjes ontvangen en kon op minder bijval rekenen. Toch was dit zonder meer een degelijk optreden.
De bevallige dames van Au Revoir Simone (Dance Hall) uit NY boden een uurtje zeemzoeterige, dromerige electronicapop, die door de beats groovy en krachtiger klonken. Ze braken door met ‘Bird of music’ (2007), een gepaste titel voor hun eenvoudige, opbouwende melodieën op toetsen, piano en klavieren, gedragen door hun zalvende, zachte (sensuele) stemmenpracht.
Het uit San Francisco afkomstige Deerhoof (Club-Circuit Marquee) was één van de concerten van de vierdaagse. Hun muziek bestaat eveneens uit contrasten: ze balanceren tussen breekbare pop en avant garde. De laatste twee platen ‘Friend opportunity’ en ‘Offend Maggie’ zorgden voor een definitieve doorbraak naar Europa. Ze zijn uitgegroeid tot een kwartet en zijn goed op elkaar ingespeeld; de kleine springerige zangeres Satomi Matsuzaki gaf met haar frêle vocals elan aan het geheel. De indie/noiserock kreeg live een uppercut van formaat! De dromerige, sfeervolle songs werden eerst bepaald door repetitieve opbouwende gitaarlijnen en strakke drums, en sloegen dan plots om in ontspoorde ritmes en muzikale experimentjes. Een scherper, harder en snedig geluid en explosies van rauwe noise! “Tears & Music of love”, “Dummy Discards …” en “The perfect me” waren mooie voorbeelden. Uniek wat deze band, die Shellac, Pavement, Blonde Redhead en Stereolab in z’n broekzak heeft, allemaal op het podium uitvoerde. Verdiend zijn ze de ‘artists in residence’ van het komende Sonic City Festival in de Kreun te Kortrijk.
Eén van de meest intense en energiekste livebands van de afgelopen jaren is zonder twijfel The Dillinger Escape Plan (Last Arena). Ze deden hun reputatie alle eer aan met een verpletterende set op Dour. De 'mathmetal', een combinatie van hardcore, grindcore, metal, jazz/fusion en electronica, sloeg in als een bom. Met waanzinnige composities als "Milk lizard", "Lurch", "Fix your face", "Panasonic youth" en "Setting fire to sleeping ghosts" was er geen ontkomen aan. Een compromisloze cover van Nine Inch Nails "Wish" en een sfeervol piano-intermezzo kwamen ook aan bod. Zanger Greg Puciato schreeuwde de longen uit zijn lijf, sprong het fanatieke publiek in en gitaristen Ben Weinman en Jeff Tuttle speelden de meest waanzinnige gitaarpartijen en voerden halsbrekende manoeuvers uit. De ritmesectie van bassist Liam Wilson en drummer Billy Rymer brachten de groep op een ongekend hoog niveau. Dit was muzikaal vakmanschap en een show die nog lang zal nazinderen. Je moet het gezien hebben om te geloven!
Het Britse Does it offend you, yeah? (Dance Hall) overweldigde vorig jaar op Pukkelpop. Hun samengebalde troep van punkfunk, metal, elektronicagefreak, noisy gitaren en pompende beats klonk een jaar later gematigder en meer gefilterd. De set was opwindend, bruisend, eenduidiger, en minder ruw, rauw en rommelig; te situeren binnen de Goose-/Metronomy adepten en de huidige electro aanpak van Bloc Party. Kortom, minder verpletterend dan de eerste keer …
Vorige week nog was het Franse Babylon Circus één van de smaakvolle ambiancemakers op het Cactusfestival. Op de Red frequency stage lijken ze een mindere dag te hebben, want hun heerlijk gevarieerde, bruisende mengeling van rock, folk, ska, reggae, dubs, world, chanson en dancehall barst net niet voldoende los. Ze treden een beetje in de voetsporen van Gogol Bordello, weliswaar minder punky en Les Negresses Vertes. Maar ze waren sfeermakers met ballen op “Marion nous au soleil” en “Des fois”, maar hun op testosteron bepalende feestgedruis bleef vandaag netjes ingepakt …
Het Texaanse And you will know us by the Trail Of Dead (Club-Circuit Marquee) is al een tiental jaar bezig en staan garant voor een verwoestend geheel van snedig krachtige, compacte gitaarrick, symfo, psychedelica, orkestraties en bombast, wat door de dubbele percussie en repeterende toetsen wordt opgezweept, en avontuurlijk klinkt door de abrupte overgangen en ritmewisselingen. Maar live lieten ze de bombast, symfo en de psychedelica voor wat het was en kozen voor een harde, gebalde, felle sound, die af en toe werd afgewisseld door enkele zacht ingehouden, sfeervolle stukken, die eerder als intermezzo konden worden geïnterpreteerd.
Rauw, beheerst en gedoseerd klonken hun geluidsstormen van gierende gitaren, verpletterende drumslagen en een krachtige zang. Ze behielden een intense spanning in hun materiaal. Probleemloos wisselden een paar leden van instrumenten. Onderbouwde noiserock die de bocht richting postrock nam. De songs gingen in elkaar over en kregen elk een ‘fuck’ mee in de titel: “Giants in paviljons”, “Caterwaul”, “Will you smile again” en “Another morning stoner”, met als hoogtepunt de uitgesponnen klassieker “Totally natural”. Een boeiend, intrigerend concert van felle windstoten …
De post-punk/new wave/industrial rock van het Engelse Killing Joke (Last Arena) kon maar weinig mensen bekoren. De jongere generatie had blijkbaar nog nooit gehoord van deze invloedrijke en ondergewaardeerde Engelse zwartkijkers. Toch was dit een degelijk optreden. De iets oudere rockers onder ons werden getrakteerd op genadeloos beukende songs als "Requiem", "Wardance", "Change", "The wait" en "Primitive" (allen uit hun gelijknamige debuut uit '80). Bekende nummers als "Love like blood" en "Eighties" werden warmer onthaald. Er werd afgesloten met de mokerslagen van "Psyche" en "Pandemonium". Jaz Coleman en zijn kornuiten verdienden duidelijk meer. Toch hebben we ervan genoten en kunnen we zeggen dat de afwezigen ongelijk hadden!
Mercury Rev onderging sinds hun gig op FihP van 2007 een kleine metamorfose. Hun orkestrale, sferische en romantische sprookjespop maakte plaats voor stevige, potige symfonische psychedelicapop, waarbij de pedaaleffects stevig worden ingedrukt en de gitaarloops en de ‘wahwah’golven ons om de oren vlogen. Hun ‘brave new sound’ greep terug naar het verleden van de band (luister maar eens naar ‘Yerself is steam’ (’91)). Een paar oudjes als het gekende “Holes”, “Goddess on a highway” en “The dark is rising” herinnerden de lieflijke, dromerige pop. “Snowflake in a hot world” en “Senses are on fire” waren songs, waarbij de drums strak klonken, Grazhopper z’n gitaarversterker op 10 zette en de zanger Donahue zich een orkestleider/superman waande, die z’n band stuurde tot deze intense en krachtige spacerockende trip. Hij slaagde er zelfs in dat we in deze bedwelmende sound de regendruppels niet voelden …
Vive la Fête mocht de tweede festivaldag in stijl afsluiten op The Last Arena afsluiten. De electropop/new wave van vocaliste/vamp Els Pynoo en gitarist/brabbelaar Danny Mommens zorgden voor een groot en gezellig dansfeest. Met goed in het gehoor liggende en no-nonsense nummers als "Touche pas", "Maquillage", "La vérité", "Schwarzkopf" en "L'amour psychique" was het moeilijk om stil te blijven staan. Kortom, opdracht volbracht!
Animal Collective is uitgegroeid tot een ware cultband. We konden rustig trippen in de Club-Circuit Marquee, met hun prettig gestoord hypnotiserende, freakende psychodance; muzikale gekte, waarin ruimte is voor avontuur en improvisatie. Met het recente ‘Merriweather Post Pavilion’ klinkt het NY-se trio toegankelijker binnen die muzikale spacecake van grillige freefolk, psychedelica en avantgarde. Ze nestelen zich ergens tussen Flaming Lips, Mercury Rev en ’60’s Beach Boys.
Live dompelden ze hun nummers onder in een dosis eigenzinnigheid en nervositeit. Ze kregen soms een pompende elektronische beat en ‘base’ mee. Een charmant klanktapijt van weirde trips onder een bevreemdend, harmonieus, hoger stemmenwerk door elkaar. Een imponerende bezwerende danstrip van meeslepende thrillers “Summertime clothes”, “My girls” en “Lion in a coma”, waaraan “Fireworks”, “Banshee beaten” en “Brother sport” een prachtige finalereeks vormden door een krachtige beat in hun wereld van psychedelische klanken.
Andrew Hung en Benjamin Power, beter bekend als het duo Fuck Buttons (Club-Circuit Marquee), braken vorig jaar door met hun alombejubelde debuutplaat 'Street horrsing'. Hierop was een interessante en ongewone cocktail van noise, ambient, soundscapes/drones en avantgarde te horen. Referenties naar illustere en uiteenlopende gezelschappen als Throbbing Gristle, Boredoms, Animal Collective, Suicide, Wolf Eyes, Liars en Black Dice waren herkenbaar. Toch gaven ze er hun eigen draai en was het genieten geblazen van hun performance, al klinkt dit misschien ietwat raar en ongepast bij deze tegelijk elegante en angstaanjagende klanken. Beslist voor herhaling vatbaar!
Na dit potje elektronica en bijhorende sounds en bleeps konden we midden de nacht moegestreden maar uiterst tevreden ons bed in …
Neem gerust een kijkje naar de pics onder live foto’s.
Organisatie: Dourfestival, Dour
Het Dourfestival was toe aan z’n 21ste editie. Het festival staat voor een avontuurlijk muzikale ontdekkingstocht. De sfeer van het vierdaags ‘alternative music event’ wordt nog steeds erg geapprecieerd: een uitgelezen kans om een pak nieuwe groepen en alternatieve bands te leren ontdekken. Meer dan 140000 festivalgangers vonden Dour, een evenaring van het record van vorig jaar!
Het derde grote festival van ons landje is de ideale geleider van muzikaal windowshopping: 200 bands over zes verschillende podia en een vlekkeloos verloop
Uw verslaggeving ter plaatse: Frank Verwee en Johan Meurisse.
Kijk gerust ook naar de verslagen van onze Franstalige collega’s en de pics online onder live foto’s.
Op deze eerste dag van de vierdaagse marathon waren er al 34000 bezoekers. Een rustige aanloop met enkele beloftevolle bands, Frans talent, doomdrone/slugdge/postmetal en dance.
dag 1: donderdag 16 juli 2009
We vatten aan met Joe Gideon & The Shark (Club-Circuit Marquee), die de week voordien dag twee van het Cactusfestival wakker speelden. Ze waren nu minder snedig en hevig, maar ze zorgden voor een broeierige spanning van rauw rockend materiaal bepaald door een intens, krachtige drums. Zij ‘the shark’ deed dat op haar drumstel en haalde tussendoor een klanktapijt aan uit haar keyboards, hij, ‘de Gideon’, switchte van gitaar en bas, creëerde een smerig geluid, en dompelde de songs onder z’n grauwe (zeg)zang. Het optreden klonk rustiger en was meer voortkabbelend van aard tav de set op het Cactusfestival.
De jonge Leuvense Selah Sue staat op gelijk welk festival geprogrammeerd en bewees (nogmaals) het zeker aan te kunnen …. Ze wond de grote menigte in de Dance Hall om haar vinger met haar emotievolle songs op akoestische gitaar, gedragen door haar indringende, gevoelige, soulfulle stem. Ze gaf af en toe haar luistersongs een aardige groove. Ze stond duidelijk haar mannetje en tekende voor een paar opmerkelijke songs: van het innemende “Mountain” naar “Mommy”, “Black part love” tot het uptempo gebrachte “Fyah fyah”. Ze gooide er nog een medley bovenop, waarin een zwierige tune van “Cotton eye Joe” te horen was. Opnieuw chique wat deze talentrijke artieste/studente presteerde…
Het was een forse overgang naar de frisse, dynamische rockabilly/rock’n’roll van The Jim Jones Revue in de The Magic Tent. “Are you ready?” riepen ze … De band hield een uur lang een strak, energiek tempo aan; de ‘Say yeahs’ vlogen ons om de uren. Ergens tussen Gallon Drunk, MC5, The Blues Brothers, Jerry Lee Lewis (door de pianoloops) en The Cramps.
De postmetal/sludge van het Belgische Amenra werd goed ontvangen in de Club-Circuit Marquee. De songs van hun felbejubelde 'Mass IV' werden verpletterend en krachtig gebracht. We herkenden massieve songs als "Razoreater", "De dodenakker", "Le gardien des rêves" en het oudje "Am kreuz". De muur van geluid en de oerschreeuw van Colin Van Eeckhout zorgden voor een explosieve wisselwerking. Spijtig dat ze zo vroeg geprogrammeerd stonden, hun duistere en apocalyptische muziek en visuals zouden beter tot hun recht komen op een later tijdstip. Toch is dit detailkritiek en mogen we zeker niet klagen, we kregen nl. een goede en degelijke show. ‘All welcome to the church of Ra’!
Even de grens over om Les Fatals Picards (The Last Arena) te horen. Ze kleurden samen met Saule et les Pleureurs en Tryo de Franse taal, in al z’n muzikale diversiteit. Opwindende Arty rock, elementen ska, punk, reggae en Franse chanson …
Qemists zetten letterlijk de La Petite Maison dans la Prairie in vuur en vlam … De groep stoeide met de crossover van UDS, Faith No More, Enter Shikari, de psychedelica van Senser, de drum’n’bass/breakbeats van Breakbeat Era, Goldie en Roni Size en de ontspoorde beats van Prodigy. Deze potpourri balden ze samen tot een opwindend, bruisend en dansbaar geheel. Draaitafels, laptops, gitaar, bas, een MC en zangers Jenna G. Indrukwekkend. Wat een ontdekking. ‘Say yeah’ aan de Qemists!
MVSC, de ontmoeting tussen Montevideo en Compuphonic (The Magic Tent), brachten aanstekelijke groove van punkfunk. LCD Soundsystem, The Klaxons, The Rapture en !!! waren goede barometers. En het oude TalkingHeads, A Certain Ratio en Gang Of 4 waren invloedrijk. Ze leken de ideale warming up voor Friendly Fires, ware het niet dat zij nét ter elfder ure hun optreden cancelleden.
Meshuggah (Club-Circuit Marquee), de Zweedse pioniers van de fusionmetal, stonden live als een huis. Hun unieke mix van deathmetal, trashmetal en jazz/fusion/avantgarde bleef moeiteloos overeind. Van hun recentste werkstuk 'ObZen' werden "Electric red", "Bleed", "Combustion" en "Pravus" gebracht. Classics als "Rational gaze", "Stengah" en natuurlijk "Future breed machine" passeerden ook de revue. De polyritmische drumpartijen van Thomas Haake en de jazzy, buitenaardse solo's van leadgitarist Fredrik Thordendal waren van wereldklasse en stonden op éénzaam hoogte. Een indrukwekkend optreden van deze innovatieve en avontuurlijke metalband.
Een aangenaam rustpunt vormde het Franse Cocoon (Dance Hall), die met herfstige indie/folkpop aardig in de buurt kwamen van onze Bram Vanparys’ Bony King Of Nowhere. De mooi uitgewerkte composities werden spaarzaam begeleid van elektronica en soms ondersteund van strijkers. Evenwichtige gemoedelijke, dromerige , sfeervolle muziek van het duo Mark (Daumail) en Morgane (Imbeaud), onder een (niet storend) charmant Frans accentje.
The Glimmers present Disko Drunkards (Dance Hall) is een liveproject van de heren Mo & Benoelie en Tim Vanhamel en c°. Eerst was er de DJ set van de heren, die een resem oude hits op verbluffende wijze in elkaar deden overgaan, om dan door de punkfunk/electrorock van Disko Drunkards rauwer en krachtiger te klinken. Ze hielden er een live set op na, die kon gelinkt worden aan Goose en Soulwax Nite Versions (= opvallend ook in het wit gekleed!), en refereerde aan het oude Devo. “Wanna Make Out”, Who you gonna call”, “Physical” en “Picture” waren toppers en zorgden voor het eerste dansfeestje …
Isis (Club-Circuit Marquee) was voor velen één van de absolute hoogtepunten en smaakmakers van de eerste festivaldag. De nieuwe post-metalgoden brachten vooral materiaal van hun laatste meesterwerk ‘Wavering radiant’: "Hall of the dead", "20minutes/40 years", "“Ghost key" en "Threshold of transformation". Oudere tracks "In fiction" en "Dulcinea" werden evenmin vergeten. De band was een goed geoliede machine en was perfect op elkaar ingespeeld. Elk detail van hun sfeervolle en experimentele songs kwamen live genadeloos hard aan. Daarboven was het geluid nagenoeg volmaakt en was de dynamiek onontkoombaar. Bijzonder knappe performance! Dit was puur genieten!
Santigold (The Last Arena) bracht een aanstekelijke en dansbare set op Dour. Haar originele mix van pop, rock, new wave, dance, reggae/dub en hiphop werd fel gesmaakt op de festivalweide. Ze werd begeleid door een netjes in wit pak gestoken liveband en twee danseressen. Van haar vorig jaar verschenen gelijknamige debuutalbum werden o.a. "L.E.S. Artistes", "Say aha", "Shove it", "Brooklyn go hard" en "Lights out" gespeeld. Een rockende versie van The Cure-classic "Killing an Arab" en "Creator" besloten de set. Tijdens deze laatste werd enkele tientallen danslustigen uitgenodigd op het podium om een feestje te bouwen. Een gezellige party indeed! Maar toch bleek de Mainstage iets te hoog gegrepen om de vonk te doen overslaan …
De nacht kon worden ingezet met de ‘mainstream’ beats’n’pieces van eerst multi-instrumentalist Matthew Herbert, die regelmatig eens linkte naar bigbeats en de discokitsch van Moloko en Roisin Murphy. Mstrkrft lieten de beats nog strakker, heftiger en straffer klinken. En tot slot kregen we nog een portie stevige, opzwepende drum’n’bass geserveerd van Andy C and MC GQ en Noisia …Voldoende verzadigd om omstreeks 4u30 ons bed op te zoeken …
Neem gerust een kijkje naar de pics onder live foto’s
Organisatie: Dourfestival, Dour
In 1985 werd in het Limburgse Peer de eerste editie van het Belgium Rhythmn ‘n’ Blues Festival boven de doopvont gehouden, met op de affiche o.a. Robert Cray Band, Anna Domino en top-of-the-bill The Fabulous Thunderbirds. Een kwarteeuw later mag Blues Peer dan al zijn uitgegroeid tot een vaste waarde op de zomerfestivalkalender, aan de filosofie van de begindagen werd opmerkelijk weinig gewijzigd: zorgvuldig uitgekozen bluesacts op één podium en een gemoedelijke sfeer waarin zowel die-hard bluesfanaten als de occasionele bezoeker met vrouwlief en kinderen terecht kunnen. Onder de noemer ‘25 years of Kings and Legends’ werd de affiche van de jubileumeditie niet enkel bevolkt door huidig en aanstormend talent, maar werden kosten noch moeite gespaard om enkele legendarische namen uit vijf decennia pop- en rockgeschiedenis naar het zoete Limburg te lokken. Zo mocht o.a. Steve Winwood zaterdag de tent sluiten en werd na het weekend zelfs een extra vierde dag aan het programma toegevoegd met John Fogerty als ultieme uitsmijter. Ondergetekende koos de derde festivaldag uit om de geur van blues en bier te Peer op te snuiven.
De samenstellers van de jubileumeditie van Blues Peer durven duidelijk buiten de lijntjes te kleuren als het er op aan komt om hun muzikale helden te eren. Zo kan je Roger McGuinn bezwaarlijk een blueslegende noemen, maar dat de inmiddels 67-jarige medeoprichter van The Byrds wereldwijd muziekgeschiedenis heeft geschreven staat buiten kijf. Enkel vergezeld van zijn onafscheidelijke 12-snarige Rickenbacker en een opvallend goedbewaarde stem trok McGuinn met “My Back Pages” en “Mr. Spaceman” meteen een blik Byrds klassiekers open, en ook tijdens de rest van de set zou hij voornamelijk putten uit de catalogus van deze folkrockpioniers. Jeugdsentiment, vage herinneringen uit de platenkast van vader of grootvader of mateloos respect voor een muzikale pionier: iedereen had wel een reden om eventjes weg te mijmeren bij “You Ain’t Going Nowhere”, “Wasn’t Born To Follow”, “All I Really Want to Do”, “5D (Fifth Dimension)”, “Chestnut Mare” en natuurlijk de evergreens “Turn!Turn!Turn!” en “Mr. Tambourine Man”. Verscholen achter een donkere zonnebril en zwarte hoed gaf een ietwat verlegen McGuinn tussendoor ook wat geschiedenisles over de oorsprong van bepaalde songs of haalde hij geestige anekdotes aan over Dylan, zowat de belangrijkste songleverancier tijdens de eerste jaren van The Byrds. Ook zijn vriendschap met Tom Petty kreeg een plaats in de set wiens “American Girl” naadloos aansloot bij “King Of The Hill” dat McGuinn samen met Petty schreef voor het onwaarschijnlijke comeback album ‘Back From Rio’ (’91). De voormalige Byrds frontman mocht na de nodige publieksbijval bissen met “Feel A Whole Lot Better”, “Chimes of Freedom” en, als we eerlijk moeten zijn, een eerder overbodige versie van “Knocking on Heaven’s Door”. Maar laat dat laatste detailkritiek zijn: McGuinn zorgde in zijn eentje voor de eerste memorabele momenten vroeg in de namiddag, en zoals later zou blijken, bleek zijn set het ontwapenende hoogtepunt van de volledige derde festivaldag.
Heel andere koek kregen we vervolgens geserveerd door Derek Trucks, als lid van The Allman Brothers Band geen onbekende onder adepten van klassieke Southern rock. Met The Derek Trucks Band houdt deze amper 30-jarige blonde gitaargod er sinds ‘97 ook nog eens een solocarrière op na. De groep deed op Blues Peer haar reputatie van ultieme ‘jamband’ alle eer aan door alle nummers heel stereotiep op te bouwen: zanger Mike Mattison, met een meer dan fraaie stem die refereerde aan de jonge Joe Cocker die te lang in de Stax collectie van vader had rondgeneusd, mocht elk nummer kort inzingen waarna Trucks en zijn vierkoppige begeleidingsband van wal staken voor een minutenlange jam. Leuk voor een aantal nummers, dat wel, maar mede door de vrij afstandelijke houding van Trucks kon dit concept toch geen anderhalf uur boeien.
Elk zichzelf respecterend bluesfestival kan er alleen maar van dromen om op een jubileumeditie de godfather van de Britse blues, John Mayall, op de affiche te zetten. In Peer worden dromen echter ook werkelijkheid, al strooide de slechts nipt op tijd aangekomen tourbus van de blueslegende op de valreep toch wat roet in het eten. Toen Mayall dan uiteindelijk toch met veel toeters en bellen werd aangekondigd, maar prompt het podium moest verlaten toen bleek dat diens mondharmonica’s nergens te bespeuren vielen, kunnen we moeilijk anders dan van een gemiste start spreken. Mayall & co lieten zich hierdoor echter niet uit hun lood slaan en openden sterk met een track uit het recente Freddie King tribute album ‘In The Palace of the King’ (’07) gevolgd door het ruim 40 jaar (!) eerder opgenomen “Chicago Line” uit Mayall’s debuut. Ondanks zijn 76 lentes oogde en klonk de founding father of British blues bijzonder vitaal en hield hij eraan om elk nummer te situeren in zijn ondertussen indrukwekkende oeuvre. Bovendien heeft Mayall met Rocky Athas (gitaar) en Tom Canning (keyboards) twee virtuoze Bluesbreakers weten te strikken die de nodige dynamiek in de set wisten te brengen o.a. tijdens het klassieke ‘Parchman Farm” en de nieuwe nummers “Moving Out Moving On” en “Dream About The Blues”. Een lang uitgesponnen versie van het obligate “Room To Move”, uiteraard met Mayall’s harmonica in de hoofdrol, breidde een luchtig einde aan de licht ingekorte set. De sympathieke Brit mocht op verzoek van publiek en organisatie toch nog terugkeren voor één encore, een snedige interpretatie van de Otis Rush original “All Your Love”. Net als McGuinn eerder op de dag demonstreerde Mayall dat waardig ouder worden in de slopende musicbusiness niet noodzakelijk garant staat voor ‘ouw’bolligheid en futloosheid.
Met de onverslijtbare Southside Johnny & The Asbury Jukes kon Blues Peer geen betere act bedenken om ook de liefhebbers van pretentieloze R&B en barblues aan hun trekken te laten komen. Onder de vleugels van Steve Van Zandt (als producer en ooit zelf een Asbury Juke voor zijn overstap naar The E-Street Band) en Bruce Springsteen (als songleverancier) groeide deze bende muzikaal getalenteerde tooghangers medio jaren ’70 uit tot een sensatie in en rond de pubscene van New Jersey, en tot op de dag van vandaag blijft dit bonte gezelschap live garant staan voor een potje compromisloze R&B. Het podium van Peer was eigenlijk maar juist groot genoeg om naast Southside Johnny ook de acht man sterke Asbury Jukes, waaronder een vierkoppige blazerssectie, te huisvesten. Na een wat aarzelende start stak “I Played The Fool” de lont aan het vuur voor wat voorts een stomend R&B feestje zou worden. Uptempo ambiance nummers als “The Fever” en “Talk To Me” gingen hand in hand met trage bluesy tearjearkers als “Living With The Blues” en werden luidkeels meegeschreeuwd door zowel het nuchtere als het minder nuchtere deel van het publiek. Southside Johnny ademt en zweet R&B in de onvolprezen Stax traditie en bewees in Peer nogmaals zijn status als eerste klas entertainer.
Het moet een huzarenstukje geweest zijn voor een relatief bescheiden organisatie als Blues Peer om niemand minder dan Jeff Beck als headliner aan te trekken na bijna 40 jaar afwezigheid op Belgische podia. Beck wordt door kenners in één adem genoemd samen met Jimmy Page en Eric Clapton, werd eerder dit jaar ingehaald in de Rock’n’Roll Hall of Fame, en is momenteel op tournee om zijn jongste live album te promoten. Net als Page is ook Beck een meestergitarist die echter geen noot kan of wil zingen, en het was dus maar de vraag of de anderhalf uur durende instrumentale set op Blues Peer een breed publiek zou kunnen aanspreken. Het antwoord bleek negatief! Van meet af aan werd immers duidelijk dat het optreden enkel was weggelegd voor de echte gitaarfreaks die met open mond en in trance de virtuositeit van hun idool aanschouwden. Maar ongetwijfeld zullen evenveel toeschouwers een vocalist als Rod Stewart (ten tijde van The Jeff Beck Group) op het podium gemist hebben, en hadden weinig of geen boodschap aan de fusion, free-jazz en Zappaiaanse uitspattingen die Beck en zijn drie uiterst strak doch uitstekend musicerende begeleiders uit hun mouw schudden. Een muzikaal orgasme voor de één, een saaie gitaarles voor de andere: het is een eindbalans die toch wat magertjes uitvalt voor een instituut als Beck. Volgende keer misschien toch eerst even good-old Rod bellen voor een afspraak in de pub?!
Organisatie: Rhythm ‘n’ Blues Peer
Sleepy Sun heeft een sound die stevig in de seventies gebeiteld is. Net als andere nieuwe bands zoals Black Mountain en The Black Angels dwepen zij met mistige psychedelica gedrenkt in noeste gitaren en met vette knipoogjes naar The Velvets, The Doors en Hawkwind. In een halfvolle Handelsbeurs wisten zij de kritische rockliefhebbers te overtuigen met een portie stevige songs van hun alhier nog totaal ongekende debuut ‘Embrace’ (een dijk van een plaat, moet u dringend gaan ontdekken).
Arbouretum is al evenmin gekend in onze contreien. De band gaat echter al wat langer mee (productief groepje, 4 albums in 4 jaar is niet meer van deze tijd) en heeft met ‘Song of the pearl’ een opperbeste nieuwe plaat uitgebracht. Arbouretum bracht hun doorleefde knappe folk-rock soms met lekker stevige Crazy Horse gitaren. Frontman Dave Heumann’s puike gitaarwerk neigde ook al eens naar Tom Verlaine, en dat is uiteraard een compliment. Hij zong zijn americana songs als Will Oldham of zelfs Bon Iver en goot er met zijn robuuste band een ronkende rocksaus en een paar knappe gitaarsolo’s overheen. De heren stuurden een handvol schitterende songs de zaal in (met het geweldige “False spring” als uitblinker) waarop zij op een welgemeend enthousiast en goedkeurend onthaal werden getrakteerd. Interessante band.
Na een deftige portie stevige rock kregen we iets heel anders met The Bony King Of Nowhere, en dan bedoelen we vooral iets heel moois. Ontzettend knappe en fijne neo-folk van de bijzonder getalenteerde Gentenaar Bram Vanparys die volgens ons het volledige oeuvre van Jeff Buckley, Nick Drake en Devendra Banhart in zijn CD rek heeft staan. Vanparys en zijn puike band verblijdden ons met frisse en heldere korte pop- en folksongs, een heerlijke stem en tonnen talent. Eindelijk nog eens een Belg die niet als zeurpieten Novastar en Ozark Henry hardnekkig probeert de Vlaamse Coldplay te zijn, wel iemand die helemaal zijn eigen ding doet en dit vertaalt in schitterende songs. Uiteraard speelde hij in de Handelsbeurs een thuismatch en moest hij het publiek niet echt meer van zijn kunnen overtuigen. Maar ons wel, want wij waren tot voor vanavond nog niet vertrouwd met de man zijn muziek, maar zullen nu als de bliksem zijn debuutplaat ‘Alas my love’ gaan aanschaffen.
Neem gerust een kijkje naar de pics onder foto’s live
Organisatie: Boomtownlive (ism Democrazy, Handelsbeurs en FihP), Gent
Miss Kittin & The Hacker
Al op zeer jonge leeftijd begon deze Franse dame te draaien in nationale en internationale clubs. Nu al een kleine tien jaar vormen Caroline Hervé en Michel Amato het duo Miss Kittin & The Hacker. Ze staan bekend om hun ‘80’s (Euro)electro, hun aanstekelijke beats, opwindende vocals en sympathieke uitstraling. De mensen van 10 Days Off konden dan ook rekenen op een ruime belangstelling. Om begrijpelijke redenen werd het concert verplaatst van de ‘Bacardi Room’ naar de ‘Ballroom’, gezien het feit dat het hier om een live act ging. Het ganse podium werd dan ook benut met muziek- en licht installaties. Enig minpunt bleek dat de capaciteit van de zaal iets kleiner werd dan de ‘Bacardi Room’.
Een dampende set werd het waarbij zang en instrumental beats elkaar mooi opvolgden. Naast de sensuele zang van Caroline Hervé mochten we ook dikwijls genieten van haar kunnen aan de knopjes. Ze kon haar voorliefde voor het DJ-en op het podium niet verbergen. “1000 dreams” was een hoogtepunt, en met “Tainted Love”, een cover van Soft Cell, breidden ze er een mooi slot aan! Een unieke, ‘cossy’ ervaring in een kolkende ‘Ballroom’.
Ben Klock
Door het verplaatsen van Miss Kittin & The Hacker mocht Ben Klock één uurtje vroeger aantreden in de Bacardi Room. Hij trad eerder dit jaar al aan in de Petrolclub in de schaduw van zijn collega Paul Kalkbrenner. Nu mocht hij zijn duivels ontbinden met een drie uur durende technoset. Deze gedreven techneut, afkomstig uit Berlijn, mocht een poging doen om de zaal tot extase te brengen …de ene beat’n’pieces vakkundig na de andere … Kijk gerust er de lijst op na met releasen, remixes en producties van deze man. Ook op deze editie van 10 Days Off mocht deze professional niet ontbreken. De uitputtingslag van drie uur was duidelijk voelbaar maar wie maalde daar nog om …
Organisatie: 10 Days Off (ism Petrolclub), Gent
Hogent Jazz Orchestra
Talent van eigen bodem met Elke van Dela Vega als zangeres. Wel vreemd dat ze zich een jazz orkest noemen terwijl ze eigenlijk iets anders spelen. En toch, alweer een goede opener met zeer goede muzikanten die hogerop mogen, moeten en zeker kunnen. Eigen nummers worden afgewisseld met standards en covers en kunnen daar mooi tussen staan. Na het eerste nummer die sterk naar Funkadelic rook, hoorden we met “Something Sweet” al een eigen puike compositie, “You’re the best thing” was héél mooi gearrangeerd: Simply Red meets The Committments. Ook Lidell wordt eer aangedaan en de pure soul van “Hold on, I’m coming” bleef toch wel eventjes nazinderen. Er is wel degelijk talent in Vlaanderen…
Lady Linn & Her Magnificent Seven
Geruggensteund door een extra blazersectie hebben Lynn en co hun thuismatch met verve gewonnen. Puur muzikaal genot met een heel sterke start, een iets minder tussenstuk en een op zijn minst beklijvende finale. Het is altijd leuk om mensen te zien genieten van hun muziek, zonder zich te laten betrappen op dan ook maar enige vorm van pretentie. Lady heeft een stem uit de duizend, Mendoza stond hier al de tweede keer virtuoos pianist te wezen en toen contrabassist Koen Kimpe reeds na enkele nummers het typische lijntje van “I don’t wanna dance” inzette, stond de tent al goed recht. Volgend jaar terug, hoger op de affiche.
Melody Gardot
Deze jonge dame van 23, nog altijd herstellende van een ernstig ongeval, waarvoor ze de piano voor gitaar moest inruilen, en één van de revelaties van vorige editie, zorgde voor een warme en intieme sfeer. We horen buiten de jazz ook wat invloeden uit folk, wals, blues/bluegrass en klassieke invloeden. De bindteksten zijn voorzien van wat humor. Laat mij ouderwets klinken, maar de melodie moet primeren en dat miste ik wel wat. Tenslotte zou een uptempo nummer her en der geen kwaad kunnen. Er werd dus wel een heel intieme sfeer gecreëerd maar ik miste wat de intensiteit van vorig jaar. Maar ja, we zijn hier al super verwend geweest en wie zijn wij dan om kritiek te geven.
Jamie Cullum
Wat moet je nog in Godsnaam schrijven over deze meester-muzikant en temperamentvolle topentertainer? Je verwacht van Cullum een professionele en stomende set en dat krijg je dus ook van deze Jerry Lee Lewis van de jazz. Het is alsof deze uitvinder van de Jazzrock niets verkeerd kan doen: subtiliteit, swung en rock worden heel ‘euh’… subtiel afgewisseld. Wat moet het aangenaam zijn om enthousiast, geestig en geniaal te zijn.
… Een perfecte afsluiter van een nu al historische editie van Gentjazz!
Neem gerust een kijkje naar de pics op http://www.gentjazz.com
Organisatie: Gent Jazz Festival 2009, Gent
De 15e editie van deze elektronische hoogmis van de clubmuziek in België vindt opnieuw plaats in de Gentse Vooruit. Het evenement is uitgegroeid tot een plek waar alle facetten van elektronische muziek te zien en horen zijn. Dus niet alleen techno, maar alle stijlen die je tegenwoordig in de internationale nachtclubs kunt beleven van house, electro, breakbeats, rock, drum 'n' bass, minimal, dubstep, nu-jazz, funk, disco, new-rave en andere hybride genres.
Avontuur en aantrekkingskracht voor iedereen die de elektroclash een warm hart toedraagt … Tien nachten lang geen excuus om niet naar de Vooruit in Gent af te zakken … ‘Enjoy the beats & sounds’.
DAY 02: Mark Farina, Red D & Lady Linn en Jazzanova
Red D & Lady Linn
In 2004 studeerde Lien De Greef, ondertussen beter bekend als Lady Linn, af aan het conservatorium in Gent. Na diverse omzwervingen en projecten ging ze uiteindelijk terug naar haar voorliefde voor de jazz. Lady Linn and her Magnificent Seven zagen het levenslicht. De echte doorbraak kwam er echter dit jaar met haar megasingle “I don’t wanna dance”. In een mum van tijd veroverde ze de hitparades en heel Vlaanderen viel voor deze sympathieke dame dito prachtige stem. Het resultaat is gekend, weinig festivals hebben deze dame nog niet op hun affiche staan, zelfs het afgelopen Rock Werchter was niet te hoog gegrepen.
En deze beloftevolle artieste zocht naar meer …Ze vond de weg naar de elektronicawereld. Samen met Bart Van Neste, alias Red D, vormen ze al geruime tijd een perfecte tandem die resulteerde in eigenwijze house met zang. Lady Linn verweefde zonder probleem haar enig mooie stem in het elektronisch vernuft van Red D. Zoals ze het graag heeft en ook goed kan, bracht ze haar koffer met covers mee. “Keep pushin” van Inaya Day en “Sky and Sand” van Paul Kalkbrenner waren hoogtepunten samen met “Thinking about you” van Trentemöller. Btw de DJ die er volgende week ook zal bijzijn …
Mark Farina
Één van de eerste grote, buitenlandse namen op deze editie van 10 Days Off was Mark Farina, geboren in Chicago en … hoe kan het ook anders bekend van zijn Chicago house met acid jazz invloeden. In de VS is de man een groots resident DJ. Hij reist al jaren de wereld rond om de freaks te laten kennismaken met zijn heerlijke housesets.Hij stond al in voor diverse releases en compilaties. In z’n gigs springt hij moeiteloos om met vleugjes hiphop en jazz. We konden ons uitleven op een uitgekiende set en hij onderscheidde zich als één van de betere houseDJ’s van de laatste twintig jaar!
Jazzanova
Het werd een drukte van jewelste in de omgeving van het gezellige Café. Op de dansvloer én op het podium stonden heel wat nieuwsgierigen te freaken op Jazzanova, een collectief uit Berlijn die net eind vorig jaar een nieuw album op de markt dropte ‘Off All The Things’. Dit eerste album sinds de laatste zes jaar is een mengeling van loungy, prikkelende jazz en house. Live hoorden we een pittig gekruide fusion van electro, jazz, house en soul. Binnen de beats’n’pieces kwam Jazzanova neer op een gewaagde zet, maar bovenal betekenden zij een aangename kennismaking voor de dansfreaks, die proefden van en zich duidelijk amuseerden op deze jazzy sounds!
Organisatie: 10 Days Off (ism Petrolclub), Gent
Kartasan
Deze Belgische jazz-indiegroep kreeg voor deze versterking van The Killer Horns, een verdienstelijk blazertrio. Ze droegen allemaal van die banale blauwbloejasjes , en stelden zich voor als West Vlaamse Gentenaars. Alles klonk me iets te poppy en we konden weinig jazz invloeden ontwaren. Onvermijdelijk kregen we het gevoel van ‘been there, seen that, heard that’. Het begon al redelijk religieus met “Judgement day”. We hoorden vervolgens een stroperige zeemanslied met een mespuntje Cave, een van The Doors gejat basloopje,….
Ze stonden eigenlijk allemaal een beetje voor zichzelf te spelen. Ze zijn goed, niet bijster origineel, en houden wel van een portie zelfbevlekking. Hoogmoed komt voor de val.
Joe Jackson
Om de woorden van de presentator te gebruiken: De man die zich al dertig jaar constant heruitvindt, heeft zich deze avond ook heruitgevonden. Hij neemt meer tijd om nummers te schrijven en wil geen hitmachine meer zijn, alles terecht ten voordele van de kwaliteit. Wat een lelijk mooie mens! Na een stomende avond met Leela James en Jamie Lidell krijgen we nu anderhalf uur pure klasse en begeestering, vakmanschap en typisch Brits cynisme.
Bracht hij een best of? Ja en nee: Hij speelde wel bijvoorbeeld “Number 2”, “Is she really…” en “Scary Monsters” van Bowie, maar dan wel in andere versies, ‘playing old shit in new clothes’, zoals hij zelf zei. Vervolgens “Invisible man”, “Too tough”, “King pleasure” en “Rush across the road”.
Dit alles met slechts drie muzikanten: Een uitmuntende Graham Maby op een five-string-bas die in feite alles draagt , een Dave Houghtom op de drums die er precies ook niet naast slaat en Joe zelf op een virtuoze manier op de toetsen. Vergeet niet dat hij een academisch geschoold jazzmuzikant is. Ook het solomoment betekende kippenvel … ‘Glad to get rid of those two guys’ kondigde Joe zijn solo aan met het nummer…”Solo”.
Joe Jackson: één met zijn drieën die het publiek wellicht nooit zal vergeten. De zoveelste climax op Gentjazz.
Marianne Faithfull
Ze heeft niet zo’n goede live reputatie en dat heeft ze deze avond duidelijk bewezen. Marianne is zoals ze zelf zegt niet meer capabel om eigen songs te schrijven – heeft ze ooit wel een klassieker geschreven – en besluit dus covers te brengen. Het zit haar echt niet mee: Ze heeft wel een wereldberoemde schuurpapieren stem, ze heeft nog altijd een ongelofelijk aura, ze ziet er ondanks haar verslavingen en ziektes er verdomd goed uit voor haar 62ste, maar het is de overigens héél sterke band die haar draagt en niet omgekeerd. Het was precies de band die een zangeres had ingehuurd, en niet vice versa. Voor het eerst was er enige verveling.
Neem gerust een kijkje naar de pics op http://www.gentjazz.com
Organisatie: Gent Jazz Festival, Gent
Lambchop
Wie dacht dat flamenco behoort tot de antiquiteitenkast was vrijdag niet op appel tijdens Gentjazz. Eerst moesten we nog door de zure appel van Lambchop bijten. Kurt Wagner en de zijnen konden het publiek tot weinig enthousiasme inspireren met weliswaar degelijk songmateriaal, die op cd met een glaasje wijn en een boek in de hand wellicht te pruimen zijn, maar live algauw tot gegeeuw lijden. Hun subtiele mix van verschillende stijlen begon menig zelfs ietwat op de zenuwen te werken.
Rodrigo Y Gabriela
Gabriela Y Rodrigo brachten soelaas. Slechts gewapend met 2 akoestische gitaren leverden ze muziek alsof een hele band aan het werk was. Flamenco in de beste traditie van Al di Meola en Paco de Lucia, maar dan vernieuwend, gespekt met de roots waarin de het buskende duo vroeger aan de slag ging: metal. Een gitaar heeft meer dan 6 snaren, de kast laat zich gedwee beroffelen met swingende ritmes, ja zelfs tot er technobeat op je af komt. Het publiek ging steeds mee in een set die geen seconde verveelde. Rodrigo verliet algauw de centraal geplaatste stoel op het podium om het publiek op te jutten. Virtuozen in het bespelen van publiek en gitaar. Ging er in als tapas!
Neem gerust een kijkje naar de pics op http://www.gentjazz.com
Organisatie: Gent Jazz Festival, Gent
Briskey
Naar goede gewoonte wist de puike organisatie weer Belgische topkwaliteit te programmeren als opener. De wereld is toch mooi als Isolde Lasoen achter de drums zit. Met nog Sara Gilis op de fender rhodes en de bloodmooie celliste erbij is dat meer dan voldoende om het testosteron bij de mannelijke helft euh.. omhoog te krijgen.
Briskey is ontsproten uit het muzikale brein van Gert Keunen en wordt cinematic postjazz genoemd. We kregen een vakkundig, minimalistisch, ietwat traag maar vooral hartverwarmend concert voorgeschoteld die doet denken aan soundtracks van de betere alternatieve films. Canvasvoer, zeg maar. Met een blazerstrio om u tegen te zeggen konden we genieten van prachtige suggestieve arrangementen. Naast het topmoment “Le désir de l’autre” kregen we met “Spellbound” een finale van jewelste met een fade out en een fade in.
Valt er dan iets op te merken? Jawel: Zangeres Dorona dacht waarschijnlijk dat ze het warm water heeft uitgevonden en haar overacting en geposeerde emotionaliteit werkte storend.. Gelukkig stuurde Gert Keunen ze op tijd weg.
Leela James
Ok, geen Jazz, maar pure onversneden Soul. En je kan het niet aan mensen beschrijven wat we hebben gezien en gehoord. De pittige Leela met een stem als een misthoorn heeft meer soul in haar kleine linkerteen dan de volle Aretha Franklin, Chaka Khan en Neneh Cherry samen. ‘Back to the basic’ en terug naar die heerlijke ‘old school’ soul en funk.
Laat ons haar ook gerust de vrouwelijke Iggy Pop van de soul noemen. Met de vingers in de neus wist ze in een mum van tijd het publiek op te zwepen. Je zag duidelijk dat het recht uit haar hart kwam en dat ze het méénde. Zo werden ook een vijftigtal mensen op het podium geroepen om deel te nemen aan het gigantisch feest. We zagen flitsen van de betere Simply Red, The Meters, Sly and the Family Stone, met als absoluut hoogtepunt “Miss you” van The Stones die voor de gelegenheid werd omgedoopt tot “I love music”. Toch wel één schoonheidsfoutje: waarom een soulversie maken van “Don’t speak”? (Pas op, ik heb niets tegen die trut van No Doubt hoor).
Leela verliet na dit gigantisch feest duidelijk geëmotioneerd het podium. Het dankbare publiek wist nog niet dat er nog meer van dat zou komen.
Jamie Lidell
Deze muzikale duizendpoot kon begin deze week al eens onverwacht repeteren op Cactus en was duidelijk van plan Leela te overtreffen. En dat is hem wonder boven wonder ook gelukt met zijn eigenzinnige interpretaties van klassieke soul met hier en daar een knipoog naar de oude funk van Toussaint en zijn Meters. U zal best begrijpen dat Lidell moeilijk te vatten is. “Prostitution” doet me aan Stevie Wonder denken, we proefden muziek en verwijzingen naar Jamiroquai, Matthew Herbert, Amy Winehouse met “I say No No”, en ga maar door. Op de koop toe wist hij met zijn beat box time in zijn eentje op het podium de tent simpelweg op stelten te zetten. Hier gaf hij even les aan de Dewaele Brothers. Dan werd een heuse stomende finale ingezet met topmuzikanten: Andre Vida speelt gehuld in een kamerjas twee saxen tegelijk, Taylor Savvy speelt bas en gitaar en lijkt opgebeamd uit de jaren 70, Phil Parnell is een van de betere toetsenisten van het festival en Willie B drumt als een locomotief. Zijn pornosnor weze hem vergeven.
Kortom : de ideale stomende mix tussen jazz, soul, funk,disco en electronica.
Beste mensen: Gent Jazz kan niet meer stuk!
Neem gerust een kijkje naar de pics op http://www.gentjazz.com
Organisatie: Gent Jazz Festival, Gent
In de loop der jaren heb ik een behoorlijke allergie aan festivals opgedaan maar de symptomen hiervan laten zich gelukkig niet gevoelen op het Sjock Festival. Dit is nog een festival op mensenmaat, waar de commercie de bovenhand niet haalt en waar men zijn eigenheid in de loop der jaren nooit heeft verloochent. Een festival voor de ware muziekliefhebber, waar iedereen zich tooit met een t-shirt van zijn (meestal obscure) favoriete groep, en het aantal sfeerzoekers tot een minimum beperkt blijft.
De affiche van deze 34ste (!) editie oogde weer behoorlijk indrukwekkend maar het was toch vooral de reünietour van The Gories en de Oblivians die me naar de Kempen lokte. Het was intussen 12 jaar geleden dat die Oblivians nog eens in België speelden maar de herinnering daaraan was nog bijzonder levendig. Er werd dan ook reikhalzend uitgekeken naar dit concert dat jammer genoeg om 14u 's middags in een miezerig weertje moest doorgaan. Maar dat namen we er graag bij want dit trio uit Memphis blijft tot de verbeelding spreken. Garagepunk tot de naakte essentie herleid. Hier geen volksmennerij, onnodig gebeuk op gitaren of overvloedig gemors met bier, enkel de muziek telt. En die zou je kunnen omschrijven als rudimentaire Ramonespunk, nonchalant gebracht met de rauwheid van oude bluesmannen als bvb Hound Dog Taylor. Ondanks de talloze onderbrekingen wegens gebroken snaren bleek dit nog altijd onweerstaanbaar en met als absoluut hoogtepunt "Part of your plan" waarin nogmaals bleek over wat voor een fenomenale stem Greg wel beschikt.
De inactiviteit van The Gories was nog wat langer, 17 jaar aub, maar men ging het hen niet nageven. Dit trio uit Detroit serveerde zijn bluespunk bijzonder strak en met een enthousiasme die men meestal enkel bij beginnende bands aantreft. Twee snokkende gitaren, de mooie complementaire stemmen van Mick Collins en Dan Kroha en het primitieve oergeroffel van Peggy O'Neill konden niet anders dan je goedkeurend doen knikken. Vooral Dan Kroha was een aangename verrassing, want de laatste keren dat ik hem bezig zag bij de Demolition Doll Rods was hij toch niet meer dan wat aan het aanmodderen.
Intussen was de zon volledig doorgebroken, ideaal dus om een surfband op ons los te laten, hoewel Deke Dickerson toch beweerde liever in het duister te spelen. Untamed Youth bracht ontwapenende garagesurf waar naast Deke's gitaar ook een Farfisa-orgeltje mee de klank mocht bepalen. De vier hadden er duidelijk zin in en maakten er dan ook een wild feestje van met veel spuitende bierblikjes. Maar de muziek zelf had toch iets te weinig om het lijf om langer dan enkele uren te beklijven, tenzij misschien de machtige bis "Surfin' bird". Toch een ideaal combo om uw bbq's wat meer kleur te geven.
Het verschil met de volgende band, New Bomb Turks, was bijzonder groot. Het betrof hier ook een reünie maar het leek erop alsof de Turks nog maar net ‘!! Destroy-oh-boy !!’ hadden uitgebracht. Vanaf de eerste noten greep deze rauwe, energieke punkrock je bij je nekvel om je niet meer te lossen. De alle aandacht naar zich toe zuigende zanger Eric Davidson verkende alle hoeken van het podium om vervolgens enkele keren het publiek in te duiken daarbij geruggensteund door een fantastische sound, stevig als een betonnen muur. Davidson daagde dan nog wat de securitymensen uit door het publiek massaal over de dranghekkens te laten kruipen maar het bleef leuk en grappig. Dit was een woest feestje waarvan ook diegenen die zich niet in het gewoel stortten mateloos konden genieten.
Na hun schertsvertoning in '98 in de 4AD waren de verwachtingen voor het Noorse Turbonegro niet bijster hoog. Toen ze eindelijk op het podium verschenen dacht ik eerst nog met een wat donkerder versie van Village People te maken te hebben, zo zagen ze er toch uit. Maar wat ik hoorde was een soort tandenloze shockrock, Alice Cooper na een slecht verteerde maaltijd. Een paar opflakkeringen niet te na gesproken was dit oersaai maar smaken kunnen verschillen. Zo bleek naast de horden fans - de Turbojugend, herkenbaar aan hun blauwe jeansjasjes (beangstigend!) - ook Eric Oblivian hier met volle teugen van te genieten.
Op Sjock hebben ze naast het hoofdpodium ook nog de Titty Twister waar de meer traditionele Amerikaanse muziekgenres aan bod komen. En ook daar viel er nog heel wat te savoureren. Zo zag ik er flarden van een best te pruimen James Intveld die een fantastische gitarist naast zich had terwijl hij zelf ook wel weg wist met een gitaar. Er zat zelfs nog een stunt in : zo speelden ze met zijn tweeën op één gitaar zonder te verongelukken. Ook wat ik zag van The Sweden Special kon me boeien. Nu Jerry Lee er live niet veel meer van bakt lijkt me Boppin' Steve een geschikt alternatief. Tot slot zagen we nog eens Deke Dickerson, dit keer met The Ecco-fonics. Goed voor een portie hillbilly, rockabilly,swing,...waarbij Deke naast de gitaar ook de bas hanteerde en zowaar ook nog eens Oblivians-gewijs achter het drumstel ging zitten ook. Allemaal bijzonder leuk maar echt pakken deed het me niet.
Opnieuw een geslaagde editie en na The Sonics vorig jaar en The Gories en Oblivians dit jaar lijkt Sjock wel het festival van de bijzondere reünies te worden. Benieuwd wie er volgend jaar zijn vetes zal bijleggen.
Neem gerust een kijkje naar de pics van New Bomb Turks
Organisatie: Sjock, Gierle
Na de filmische postrock van het Japanse Mono en het losgeslagen Franse Babylon Circus, vonden we aansluiting bij de derde act van de middag, het Duitse The Notwist. Net als Mono waren zij, onder de broers Markus en Micha Archer, al te gast op het Dominofestival in april ll. Na talrijke nevenprojecten maakten ze een nieuw album ‘The devil, you + me’. Eigenlijk vertoonde hun set veel gelijkenissen als op Domino: een traag op gang komende stoomlocomotief en rustig, voortkabbelende melancholische indierock. Na “Pick up the phone” bouwden ze een broeierige spanning op: “This room”, “Boneless” en “Pilot” kregen een krachtige injectie en noisier gitaargeluid; en door de knetterende, knisperende en subtiele electronicableeps én de repeterende, ontregelde ritmes een groovy climax. Ze wisselden deze snedige aanpak af met enkele zachtere, ingetogen songs als “Sleep” en de titelsong van de recente cd. Om tot slot een boeiende finalereeks te spelen als “Chemicals”: laten aanzwellen en het strakker en straffer laten klinken met een dreigend ondertoontje. The Notwist won gaandeweg aan belangstelling en leverde bijgevolg een uitstekende set af.
Het Amerikaanse weirde collectief !!! verloor één van z’n frontmannen bij de vorige toer van ‘Myth takes’. !!! zijn live sfeermakers, maar midden in de namiddag openlucht optreden is geen evidentie om fans te winnen. Hun aanstekelijke, hitsige en dansbaar groovende (soms beukende) sound - door keys, elektronisch vernuft, een snedige gitaarloop, een diepe, repeterende bastune en dubbele percussie, soms aangevuld met blazers -, moest ook hier wat op gang komen. De vijfkoppige band grossiert uit het oeuvre van A Certain Ratio, Gang Of Four en Ozric Tentalcles, en sluit aan bij de huidige scene van Radio 4, The Rapture, LCD Soundsystem en Friendly Fires. Ze stelden vooral het nieuw werk voor, met een ietwat strakke, rauw klinkende gitaar; de oudjes in de stijl van “Me & Giulliani” “Heart of hearts” en “Must be the moon” overweldigden door de opgebouwde trance en de opzwepende percussie. Ten tijde van hun Pukkelpop optredens overdonderden ze de massa, nu was vooral de eerste helft van het Park te vinden voor het hyperkinetisch collectief.
Het lijvige vriendelijke Britse Magic Numbers van de familie Stodart (twee broers/zus en Angelo Gannon) zullen in het najaar hun langverwachte derde cd uitbrengen. Hun ‘feel good’ luchtige, dromerige en bitterzoete songs (door subtiele (retro) gitaarakkoorden, toetsen en bezwerende drums), onder een meerstemmige zang, gingen erin als zoetenkoek. Oudjes als “Take a chance”, “Forever lost”, “Love me like you”, “I see you, you see me” en “Mornings eleven” pasten mooi naast het nieuwe “Hurt so good”, “Sound of something” en “The pulse”, die over evenveel lichtvoetigheid beschikken … Enthousiasme en speelplezier dus, dat op het eind een staartje kreeg met een ‘on-the-road-country’ medley. Een terechte verwijzing naar Fleetwood Mac en Supertramp.
Het combo rond Joey Burns (zang, gitaar, bas) en John Convertino (drums) Calexico, bieden een ruime kijk op de americana door het toevoegen van warme, exotische, zuiderse klanken, waarbij ze creatief en broeierig klinken; accordeon, steelpedal, de Mexicaans klinkende trompetten en zelfs een Spaans/Cubaanse zang zijn daar verantwoordelijk voor. Live stond de band op scherp. Kijk, na overtuigende sets op FihP en in de AB, was ook de massa op Cactus te vinden voor deze ‘afro/cuban/ bossanova/ americanapop’ en de vleugjes mariachi/latino, jazz, folk en spaghetti western (waaronder “El gatillo”, “Crystal frontier”, “Inspiracion” en “Writers minor holiday”). Ze wisselden dit moeiteloos af met enkele sfeervolle ingetogen songs. ‘Carried to dust’ verscheen nog maar vorig jaar, maar stiekem hoorden we al dat ze nog meer zuiders zullen klinken op de volgende plaat … dat belooft dus! “Guero Canelo” en “Corona” breidden een feestelijk einde aan deze zomers geïnspireerde set.
Pop, triphop, soul, drum’n’bass, allerhande trancy beats en breakbeats zijn de muzikale ingrediënten van het Britse Lamb, die na ruim vijf jaar terug van zich laten horen. Lamb, onder de frêle zangeres Louise Rhodes en computerfreak Andy Barlow, sloten hun muzikale carrière af met de in 2003 verschenen vierde cd ‘Between darkness & wonder’, die door het uitblijven van hitpotentie het einde van het duo betekende … Maar de herbronning deed deugd… om het oude materiaal opnieuw overtuigend, gedreven en begeesterend te spelen. Lamb, tegenpolen in sound en stem én tegenpolen qua sfeer creëren van een opgefokte Barlow vs de ingetogen sterkte van Rhodes. Net deze gegevens gaven vonken … Het duo werkte in op de dansspieren en bezorgde ons tegelijkertijd kippenvel door de broeierige spanning van elektronica, beats, de jazzy aandoende electric bass/cello (door een derde lid!) en de breekbare, ijzige en zwoele vocals van Rhodes. De nummers werden ondersteund door visuals, wat elan gaf. Een ‘best of’ die nazinderde. Check er de lijst maar eens op na: “Little things”, “Gabriel”, “Trans fatty acid”, “What sound”, “God bless”, “Gorecki“en in de bis “Cotton wool” en “Bonfire”. Een betere reünie konden we ons niet voorstellen … Lamb was om van te smullen !!!
Jamie Lidell, an Englishman in Berlin, moest ter elfder ure topact Joss Stone vervangen, die vanaf vrijdagavond enkele optredens moest annuleren door ziekte. Gelukkig was de man in ons landje om zich op te warmen voor het komende Gent Jazz en het Dourfestival. Hij gaf ook nog een ‘free’ concert in het Depot in Leuven en kon er een mooie finale aan breien als ‘closing act’ op het Cactusfestival. Eerlijk gezegd, hoorden we hier niemand klagen om deze geluidskunstenaar en z’n smaakvolle cocktail van funk, soul, pop en swing aan het werk te zien. Een schitterende, gepaste en gevatte keuze van de organisatie! Hij zorgde voor een evenwichtige set van toegankelijke, dansbare elektronica van z’n ‘Multiply’ plaat en de funky soul van het recente ‘Jim’. We zagen een energieke, opzwepende en bruisende set met z’n band en een man met een podiumprésence, vocale capriolen en een vleugje gekte en humor om U tegen te zeggen; naast de pak songs als “Figured me out”, “Little bit of feel good”, “Multiply” en “Another day” toonde hij nog eens een staaltje elektronicagestoei/beatboxing/scratches op z’n Jimi Tenors’s/Beastie Boys. “I tried to look like Joss Stone” wierp hij nog op … Een man –van-alle-kunstjes, die eindigde met twee zwoele, sensuele en aanstekelijke P-funk ballads … Overtuigender kon niet meer om een succesvolle Cactuseditie te besluiten …
Organisatie: Cactus Club, Brugge
Een nieuwe naam in de categorie veelbelovende rockbandjes is Joe Gideon & The Shark, een duo die met ‘Harum Scarum’ een bijzonder interessante debuutplaat heeft afgeleverd. Joe Gideon op gitaar en zang neigde door zijn vertellende zangstijl naar Mark E. Smith van The Fall. Ook de gitaarklanken hebben echo’s van The Fall in zich en verder meenden wij ook Lift To Experience te herkennen (wat is er in hemelsnaam met die schitterende band gebeurd?). De dame die zichzelf ‘The Shark’ noemt, gaf wat overtuigende rake klappen op de vellen en haalde ondertussen allerhande geluidjes uit de keyboards die haar sober drumstelletje omringden. Een sterk en fris optreden met boeiende songs.
65daysofstatic was heel andere koek. Denk aan de postrock van Mogwai en Explosions In The Sky, maar dan volop in overdrive en opgehitst met hier en daar wat stomende dansbeats. De bandleden stonden hoegenaamd niet stil en creëerden een gezonde dosis herrie die duidelijk een hoop opzwepender klonk dan de wat rustiger sound die wij kennen van hun platen. Fameus concertje.
Retestrakke dirty ass rock’n’roll kregen wij van The Black Box Revelation, een supercool piepjong duo die met volle power hun stomende rock- en garagesongs op kolkende wijze de weide in knalden. De veelbelovende krachtige nieuwe songs deden ons ongeduldig hunkeren van verlangen naar de nieuwe CD die er zit aan te komen. Dit is het beste wat België qua rock’n’roll sedert jaren te bieden heeft. Geen wonder dat ook de buitenlandse pers niets dan lovende woorden publiceert over de overrompelende sound van dit duo. Uitermate fantastisch!
En dan… was het gedaan. De optredens die nog volgden, met uitzondering van de wervelende Paul Weller weliswaar, varieerden van matig tot ontstellend zwak. Toch maar een overzichtje, we zullen het kort houden: Joan As Police Woman was oersaai, haar set kabbelde eindeloos voort, niks van vuur, emotie of enige vorm van spanning. Bovendien had het mens een potsierlijk kruippakje aan en zag ze eruit alsof ze net uit de Tele Tubbies was weggelopen. De Cold War Kids hebben we ook al beter gezien, maar goed, zij hadden tenminste nog een handvol frisse songs en hun optreden verbeterde echt wel naar het einde toe, maar onvergetelijk? No way. De grootste ontgoocheling kwam van Gutter Twins. Wij hadden huizenhoge verwachtingen van deze twee supericonen van de alternatieve rockmuziek. Wat kregen wij? een akoestische set die wel zijn momenten had (Greg Dulli en Mark Lanegan hadden geen elektriciteit maar gelukkig wel hun stem meegebracht) maar die nergens het vuurwerk bracht die wij verwachtten. De Gutter Twins akoestisch is doodzonde, wij vergeven het hen nooit. Nadien zeurde ook Novastar onophoudelijk door waardoor wij, in afwachting van de onvolprezen Paul Weller, niet anders konden dan ons langdurig troosten met bier en wijn.
Gelukkig ontgoochelde goeie ouwe PAUL WELLER niet. Met zijn heftig rollende band speelde hij -zoals gewoonlijk met de nodige dosis vuur en goesting- een flinke greep uit zijn knappe nieuwe plaat ‘22 dreams’. Verder hoorden we één keer Style Council (een soulvol “Shout to the top”) en één keer Jam (een puntig en krachtig “Eton rifles”). Van het oudere materiaal onthouden we vooral een lekker lang en jammy “Porcelain gods’ en de onvermijdelijke powerstoot “Changingman”. De all time klassieker “Wildwood” werd op originele wijze in een ritmisch kleedje gestoken. Dat is wat Weller altijd zo sterk maakt. Zijn optredens en setlist zijn onvoorspelbaar, de man speelt nergens op automatische piloot en is nooit minder dan fantastisch. Ook weer vanavond in het Minnewaterpark had hij gekozen voor een minder voor de hand liggende setlist (dus geen greatest hits), waarmee hij zijn fans en de liefhebbers van de betere rockmuziek een groot plezier deed. Weller was samen met onze eigenste Black Box Revelation het beste wat we vandaag te zien kregen op Cactus.
Organisatie: Cactus Club, Brugge
De 28ste editie van het Cactusfestival zal ingaan als de succesrijkste tot nu toe. Ruim 27000 bezoekers konden genieten van een voortreffelijk programma. Het zal de crew van Cactus een hart onder de riem zijn … ’Hear, See, Feel the world’ luidt hun credo, wat de versmelting betekent van verschillende culturen en muziek, wat de variëteit onderstreept. De formule bleef ongewijzigd: één podium, diverse stijlen van muziek, heerlijke spijzen, animatie, sfeer, gemoedelijkheid en … kindvriendelijk.
dag 1: vrijdag 10 juli 2009
De eerste avond van het Cactusfestival in Brugge was er ééntje van alle leeftijden. Het ging van de jonge beloftevolle Leuvense Selah Sue naar ‘opa’ Bunny Wailer, de 60 jarige stiefbroer van Bob Marley tot ‘papa’ Franti en ‘mama’ Chapman. Zo zie je maar dat de organisatie alle leeftijden kon binnenhalen, naast de muzikale diversiteit en songwriting.
De 18 jarige Selah Sue beet solo de spits van de driedaagse. Het is niet iedereen gegeven om op zo’n jonge leeftijd het vriendelijkste festival in Vlaanderen te openen. De beloftevolle artieste overwon de plankenkoorts met haar akoestische gitaar en haar doorleefde, indringende en emotievolle stem. Ze pootte live enkele opmerkelijke gevoelige luistersongs neer: een pakkende “Mommy”, een overtuigende “Black part love” en een uiterst sfeervol groovende “Fyah fyah”. Songs met inhoud en hitpotentie … Chique wat deze talentrijke jonge dame presteerde op zo’n groot podium.
’Opa’ Bunny Wailer werd op z’n beurt dan geruggensteund door een uitgebreid collectief. Bunny Wailer houdt het bij de traditionele zomerse reggae zonder al te veel zware basses, dubs en drum’n’bass. De Jamaicaanse roots hield hij hoog met aanstekelijke ritmes, grooves en een vleugje ska. De blazersectie en de backing vocals gaven kleur aan het geheel. Hij kon van een handvol Marley klassiekers niet onderuit, “No woman, no cry”, “One love” en “Lively up yourself”. Net als de daaropvolgende act Franti/Spearhand waren ‘Peace, Love en Unitiy’ de sleutelwoorden.
Michael Franti & Spearhead putten ten dele verder uit deze rijkelijke traditie, want samen met de Jamaicaanse gastzangeres Charleen Anderson vatte hij de set aan met “Redemption song”. Wat daarop volgde was - naast vrede, samenhorigheid en verdraagzaamheid -, een opwindende en bruisende cocktail van pop, soul, hiphop, reggae, dub en funk. Een groots feestje bouwde hij op voorzien van danspasjes, handjeswuiven en meezingbare slogans … Entertainment en ‘Feeling Good’ music met een geweten …Het was een wervelende show, waar de songs in elkaar overgingen; tussendoor hoorden we flarden “Billie Jean/Pass the dutchie” en “Tainted love/could it be love”. De plaat ‘All rebel rockers’ deed z’n titel alle eer aan … Franti omzeilde de routine van de jaren door aan de nummers een moedige, handige en frisse alternatieve draai te geven.
Tracy Chapman tot slot besloot de eerste Cactusavond. Al twintig jaar staat deze singer/songschrijfster (‘with a message’ en ‘(broken)lovesongs’)op de bühne. Ze scoorde vooral hoge ogen eind de jaren ’80 met haar eerste twee platen. Samen met leeftijdsgenoten Suzanne Vega, Sinead O’Connor, Natalie Merchant en Joan Armatrading wint ze vele vrouwenharten. Het eerste deel van het Park werd dan ook (terecht) overspoeld door vrouwelijke fans. Melodieuze popfolk, onder haar begeesterende en indringende stem (die door de jaren niks heeft ingeboet aan emotionaliteit btw!) …”Talkin’ about the revolution”, “Across the lines”, “Fast car”, “Mountain o’things”, “Baby can I hold you now” en “Tellin’ stories” wisselde ze af met materiaal van haar recente plaat ‘Our brightest future’, waaronder “Save us all” … Een heerlijk innemende en opbouwende sound. Haar gitaarspel stond voorop, wat muzikaal verder werd ingevuld door een tweede gitaar, bas, drums en/of toetsen. Begeesterende set van een talentrijke dame, die ‘full respect’ afdwong.
Organisatie: Cactus Club, Brugge
Nederlands 
Français 
