Het was puffen en blazen op deze tweede dag. De vermoeidheid door de loden zon overwonnen we door een rits grote bands op de Mainstage en enkele opkomende talenten. Zij zorgden voor een frisse bries en afkoeling.

Just Jack, het alter ego van de Brit Jack Allsopp, brengt een uitstekende pittige combinatie van groovy pop, rock, soul mellow hiphop, funk en jazz onder z’n zalvende vertelrap/zang. Het waren vooral de songs van z’n debuut van twee jaar terug die bleven hangen om de tweede dag te openen op de Mainstage. “Writers bloc”, “Glory days”, “Starz in your eyes” en “Disco friends” werkten aanstekelijk op de dansspieren. Een ingetogen “The day I died ontroerde. Het toonde aan dat ook de sfeervolle songs konden intrigeren. Een gevarieerde set van een charismatische band en zanger!

Intussen was de Spoken Words van Henry Rollins aan de gang in de Pyramid Marquee. De spierbal hield na z’n carrière met Black Flag en Henry Rollins Band bezig met ‘spoken word performances’. Hij omschreef zichzelf als ‘een trouble maker’, die er net een betere wereld wil van maken; hij trekt de wereld rond om z’n mensenrechtenboodschap, maatschappijkritische blik en leuke verhalen tijdens het reizen te vertellen: de oorlogsjaren tijdens president Bush, de bevrijding door de verkiezing van Obama, de story met de weirde Bad Brains zanger of de benauwdheid die hij creëerde door het lezen van een boek ‘Jihad’ (van A. Rashid) tijdens een vlucht in Australië. Kijk, hij gaf de jongeren vele houvasten mee en had een handig alternatief klaar om de oorlogen te stoppen: bombardeer de wereld met Ramones platen!

Eén van de gehypte ontdekkingen in 2009, het Londense White Lies speelde een overtuigende set met hun donkere waverock/postpunk op de Mainstage. Het kwartet, op deze zomerse dag nu nét even niet in het zwart gekleed, dingen Editors en Interpol naar de kroon met hun meeslepend en bedreven materiaal. Ze verwerken ‘80’s Joy Division, OMD, Teardrop Explodes, Echo & The Bunnymen, Chameleons op sublieme wijze. Ook de heldere, indringende vocals van de vriendelijke zanger/gitarist Harry McVeigh zorgden voor de gepaste dramatiek. Eén plaat uit en al zo veel gasten kunnen boeien op de wei, het is niet voor iedereen weggelegd. Hen lijkt een grootse toekomst weggelegd … Songs als “A place to hide”, “To lose my life”, “Farewell to the fairground” en het afsluitende “Death” stonden garant voor strak snedige rockers en een broeierige intensiteit.

De jonge Priscilla Ahn was duidelijk verbaasd van de belangstelling voor haar gig in de Pyramid Marquee. Ietwat bedeesd vatte ze de dromerige, zoete folky popsongs aan, die elan kregen door haar frêle, emotievolle stem. Spaarzaam werden ze begeleid door bas en toetsen. Het kader van deze tent bleek toch nog iets te overdonderend om volop een uur te kunnen boeien, maar een ticketje mag zeker weggelegd worden in een kleinere stage op Folkdranouter en/of Pukkelpop.

Vorig jaar bracht Amy MacDonald met “This is the life” één van de zomerhits van 2008. In een uitverkochte Bota hoorden we meer van die aanstekelijke, frisse en sfeervolle popfolkdeuntjes. Een relaxte, zwierige aanpak, maar heel leuk om naar te luisteren. Ze straalde op de Mainstage gemoedelijkheid en een ‘positive vibe’ uit. Haar naam stond over het ganse podium geschreven. Ze behield de aandacht met haar gevarieerd songmateriaal van broeierige rockers “Barrowland ballroom”, “Run” en de sfeervolle “Youth of today” en “Road to home”. Naast de singles “Mr Rock’n’roll” en “This is the life” voegde ze er nog twee opmerkelijke covers aan toe van haar favorieten: “Mr Brightside” van The Killers en “Dancing in the dark” van Bruce ‘the boss’. Of ze even geslaagd waren als het origineel, was een andere vraag …

Van elk van de drie volgende bands pikten we een kleine helft mee. M. Ward, Elbow en Jason Mraz. Hartverscheurend alvast als je weet dat M. Ward z’n veelzijdigheid als muzikant onderstreepte op het recentste ‘Hold time’, het enthousiaste Elbow hun subtiele,uitgewerkte pop live elan en diepgang weet te geven, en Jason Mraz als de jonge belofte wordt onthaald …
M. Ward boeide met een potpourri van bluesy rock’n’roll, dromerige rock, georkestreerde country ‘roots’pop en rockabilly. De zompige bluesy gitaarslides waren om van te snoepen. Maar ook hier was de Pyramid Marquee efkes te groot om volledig op te gaan in die broeierige sound. Spijtig genoeg kon het concert onvoldoende beklijven, mede ook door de matige belangstelling en mans brabbelstijl tussendoor.
Elbow opz’n beurt heeft zich door de jaren opgewerkt. Ze leveren nochtans al jaren ontroerende, stijlvolle en heerlijke prachtsongs af, die passen in het rijtje van Coldplay en Radiohead. Het geheel klinkt zowel sfeervol, grillig, somber als zwierig en poppy.
Live slaagt de band, rond de lieflijke zanger Guy Garvey, erin de songs kleur en diepgang te geven. We hoorden een elegante schoonheid, die af en toe wat forser en krachtiger klonk en op de Mainstage de aandacht behield. Een enthousiast gemotiveerde band (dito zanger!), die het nodige spelplezier beleefde en genoot van de sterke respons. We hoorden een schitterende finalereeks met het opbouwende “New born”, een fraai gearrangeerd “Weather to fly” (waarbij iedereen rond de keys stond) en een uitgesponnen orkestrale “One day like this”. Puike set!
En tot slot Jason Mraz in de Pyramid Marquee. Stond Gabriel Rios hier op het podium, kon je je wel afvragen? Vrolijke vriendelijke charmante pop, die een zwoel latin en r& b sfeertje uitstraalde en reggae vibes had, ondersteund van een warme zang. Een handvol herkenbare deuntjes als “Live high”, “A beautiful mess” en “I’m yours” zorgden voor de eerste cocktail bij deze zomerse avond …

Het Britse Bloc Party beheerst samen met samen met The Killers, Kaiser Chiefs, Editors en Franz Ferdinand (Coldplay buiten categorie btw!) het huidig rockpatrimonium.In een kleine vier jaar tijd brachten ze al drie cd’s uit waarbij we naast de energieke en frisse postpunk, meer hoekige ritmes hoorden van harder industriële elektronicabeats zoals op de laatste ‘Intimacy’. Bloc Party lijkt wel onophoudelijk te toeren en gaat nu al zeker twee jaar genadeloos te werk. Van het clubcircuit (twee avonden in AB in het voorjaar!) naar de festivals, met telkens lovende reacties. Ook hun halte in Werchter was opnieuw onweerstaanbaar. Hun ongekende spontaniteit, speelsheid en enthousiasme zorgde voor uitzinnige reacties, wat Kele Okereke en de zijnen een tandje lieten bijsteken. “One month off”, “Hunting for witches”, “Positive tension”, “Talons”, “Banquet”, “Two more years” en het sfeervolle “So here we are” overdonderden! Het gestoei met elektronica kwam vanaf het midden van de set met “One more chance”, “Mercury” en “Flux”. Zelfs de krachtige “Like eating glass” en “Helicopter” kregen wat gelaagde elektronica …Bloc Party heeft al aardig wat hits bij elkaar die iedereen in de juiste stemming bracht voor een rockende party …

En wat een rockoffensief hoorden we van The Killers daaropvolgend op de Mainstage. De band rondom zanger Brandon Flowers brengt wel niet de grootse platen uit, maar hebben een arsenaal aan hits om U tegen te zeggen. De bombast en saloonkitsch van de vorige toer is op het achterplan geraakt. De band uit Las Vegas koos voor een strakke meer directe aanpak. Brandon Flowers en de zijnen hadden alles heel goed onder controle en gingen vakkundig te werk. Een standvastige set, waarbij het stevige en subtiele materiaal elkaar mooi afwisselende; en ze waren niet bang de songs een krachtige kopstoot te geven. Flowers was in goede doen en slaagde er moeiteloos in het publiek op te zwepen; een performer ‘grand classe’: het sfeervolle “Human” kreeg een aardig drumbeat mee en “Somebody told me” zat vroeg in de set en had al meteen de wei mee. De broeierige spanning en de uptempo’s van “World we live” in en “Joyride” bewezen een band op scherp. Met een snedige versie van “Shadowplay” van Joy Division bereikten ze het kookpunt. Het sfeervolle “Smile like you mean it” (op piano/toetsen) was een welgekomen rustpunt. Dan ging het terug richting ‘rocken’ en zette de band alle registers open met “Jenny was a friend of mine” (wat een bastune!), het opbouwende “Read my mind”, het krachtige “Mr Brightside” en “When we were young” als bis. The Killers tekenden die avond voor de grote zalen …

Voor de topacts moesten we ook hier noodgedwongen keuzes maken tussen de wereldband van het decennium Coldplay en de opkomende discobitch Lady Gaga.
Coldplay zagen we in oktober ll in sterke doen met een uitmuntend concert in het Sportpaleis (zie livereview op de site!). Ook was de redactie aanwezig op het Main Square Festival in Arras (zie verslag festivalreviews!). Songs als “Life in technicolor”, “Violet hill”, “Clocks”, “In my place” en “Yellow” onderstreepten meteen de ijzersterke live reputatie van de tandem Martin/Champion. Om maar te zeggen dat Coldplay = de headliner van Werchter 2009! We vonden terug aansluiting op die fundamentele kracht en eenvoud van negen jaar Coldplay met “The scientist” op piano. De “Viva la Vida woohoohs” kreten galmden als een ‘wave’ over de weide. Intussen hadden we gehoord van een intermezzo aan de PA, net als hun optreden in zaal. “Life in technicolor pt 2” en “The escapist” besloten definitief de set van één van de meest gewone bands op deze aardbol … Coldplay !
Lady Gaga tot slot: op nog geen jaar tijd slaagt deze dame erin de andere vrouwelijke artiesten en bands naar de kroon steken; Pussycat Dolls, Pink en Britney Spears verbleken bij deze discoqueen. Wordt zij de nieuwe Madonna? In haar set van ruim een uur zagen we een danseres, een performster, een entertainster en een zangeres. Aanstekelijke catchy dance, een pompend disco/electro beatje en af en toe een sfeervolle toets op piano. De kitsch verkleedpartijen, de acts van de andere dansers/-essen, de danspassen, de opzwepende drums en een gitaarloop misstonden niet tijdens haar optreden. Ze bouwde het feestje op, waarbij het publiek alle refreintjes luidkees meezong. “Love game”, “Just dance” en “Pokerface” (akoestisch ingeleid) zorgden voor jouw rit ‘on a disco stick’. Het akoestisch luikje aan de piano toonde de Lady op haar intiemst. Een Lady in grote doen …

Organisatie: Live Nation – Rock Werchter

Editie 35 van Rock Werchter was er eentje onder een verzengende, tropische hitte en één gutsende regenbui. Om vier dagen Werchter mee te maken en het muzikaal vol te houden was een goede conditie opportuun.
4 keer 80000 bezoekers konden worden genoteerd door de organisatie, waarbij het opviel dat het festival telkens internationaler wordt. Op onze weg kwamen we Ieren, Spanjaarden, Australiërs en Scandinaviërs tegen, naast Engelsen en Nederlanders.
Nieuw was de ‘tournipit’ vooraan de Mainstage: om te vermijden dat er een te grote druk kan ontstaan in het publiek vooraan, konden via een draaihek een gelimiteerd aantal mensen de toegang krijgen tot de afgebakende ruimte voor het podium.
Rock Werchter blijft Vlaanderens grootste en is het best georganiseerde festival ter wereld. De headliners bevestigden, singer/songwriters konden zich ontplooien en er waren de dansacts en DJ’s ,die zorgden voor afwisseling en variatie. En de gehypte controverse omtrent Milk Inc werd de grond in geboord.
Een tevreden publiek, een tevreden organisatie en ... een tevreden reporter.
Een overzicht van de indrukken van de concerten – ‘Ready to Rock Werchter 2009’…

- dag 1: donderdag 2 juli 2009
Eagles of death metal (Mainstage) gaf de aftrap van de vierdaagse marathon. Het kwartet onder spil Jess ‘the devil’ Hughes dompelde ons onder in een stevige portie stoner rock’n’roll van snedige, rauwe, zompige en strakke gitaarlicks, “Only want you”, “Make a bang”, “Bad dream” en “Wanna be in L.A.”. Rockclichés vlogen om de oren. Ze hielden het bij de eenvoud van de rock’n’roll: een stomend rechttoe-rechtaan setje, zonder al te veel franjes. Moeder Hughes en zijn zoontje waren van de partij in de coulissen, keken toe en zagen dat het goed was. Fijn dat de familie er op die manier kon bij betrokken worden.

Ondanks dat ze uit alle uithoeken komen hebben de heren van Expatriate (Pyramid Marquee) Australië als thuisbasis. De groep kwam in de bekendheid als support van dEUS en speelde een set van melodieus meeslepende, gedreven poprock. De keys verraden een ‘80’s Simple Minds en ook in de zang hoorden we Gavin Rossdale (van Bush) en Jim Kerr van Simple Minds terug. We hoorden een doordeweeks bandje met songs die er niet direct uitsprongen.

Eén van de toppers die al in de namiddag op de Mainstage stond, was Lily Allen. In tijgerbh en legging trok ze de aandacht. Onze felgebekte jonge Londense dame stal volledig de show en had de jongens en meisjes vooraan de stage volledig mee om de refreintjes van haar fijne pop te laten meezingen, als “Everyone’s at it you”, “Smile”, “The fear” en “Fuck you”. Ze trakteerde op een paar overtuigende covers “Oh my God (Kaiser Chiefs), “Day’n’nite” (Kid Cudo vs Crookers) en “Womanizer” van Britney Spears, waarbij ze ondertussen al haar legging had uitgedaan en te zien was in passend tijgerslipje … Een wulpse dame, glimlach op het gezicht, een goed op elkaar ingespeelde band, een heldere zang en wuivende handjes … Beter kon niet onder de stralende zon. Naast enkele aanstekelijke, dansbare nummers hoorden we ook enkele mellow souljazzy zonnebadende nummers, waaronder “He wasn’t there” en “Little things”. “It’s not fair” mocht met een fikse scheut electro het feestje besluiten. “Dit was het meeste naakte optreden dat ik ooit gaf”, scandeerde ze nog. Mooi meegenomen dus…

We pikten nog iets mee van de gig van de sympathieke IJslandse zangeres Emiliana Torrini. Ze brak door met haar derde plaat ‘Me & Armini’ en het opzwepende “Jungle drums”. Maar ze maakt tevens plaats voor haar singer/songwriterschap, wat te horen was in de sfeervolle luistersongs “Big jumps” en “Lifesaver”. Aanstekelijk klonk het met “Heard it all before” en het obligate “Jungle drums”, die het vuur in de pan sloegen in de Pyramid Marquee.

De eerste grote afspraak in de Marquee was met het vijfkoppige Fleet Foxes uit Seattle: dromerige indiepop, psychedelica, americana, folk en ‘60s pop gedragen door warme, hemelse meerstemmige vocale pracht. De band heeft een pak klassesongs klaar, die live niks inboeten aan subtiliteit. Ze werden erg overtuigend gespeeld: “Sun giant”, “White winter hymnal”, “Ragged wood” en “Tour protector”. Het publiek reageerde enthousiast en de band was onder de indruk. Ze profileerden zich tussen My Morning Jacket, Band of Horses, Belle & Sebastian, Beach Boys en Crosby, Stills & Nash. Op het nieuwe “Bedouin dress”, mocht het publiek de maat meeklappen en op “Mykonos”, één van de prachtsingles van de cd, palmden ze letterlijk de tent in. Wat een elegante muzikale schoonheid en wat een blijdschap zagen we op het podium.

Placebo (Mainstage) verkocht in geen mum van tijd het KC uit, zal op één van de Pukkelpopdagen afsluiten en komt begin december terug in het Sportpaleis. Maar eerst was het uitkijken wat ze op de wei in Werchter zouden doen. De band is een uitgebreid collectief geworden met twee gitaristen/keyboards en een violiste. Brian Molko en Stefan Olsdal hebben met Steve Forrest een nieuwe drummer, die de band alvast nieuw leven heeft ingeblazen op de recente cd ‘Battle for the sun’ … een hernieuwde drive die de band ten goede kwam. Als een volleerd QOSA-drummer, mepte hij erop los en gaf vaart aan het geheel. De band speelde strak en stevig, was soms messcherp en stelde eerst een pak nieuw materiaal voor aan een geboeid en dankbaar publiek: “Kitty litter”, “Ashtray heart”, “For what it’s worth”, “Seak in tongues” en de titelsong. De herkenbaarheid van oudere songs hoorden we dan met “Every you & every me” en “Special needs”. De groep, die de ‘80’s rockwave laat doorschemeren in hun sound, gaf jongere bands toch even het nakijken. Ze zetten een ‘best of’ Placebo in: “Meds”, “Come undone”, “Special K” en een fel bedreven en noisy “Sing to say goodbye”. Placebo is uitgegroeid tot een topband en beet z’n ereplaatsje in Werchter af. Het verzilveren gebeurt in Hasselt-Kiewit?!

Het Brits/Australische Pendulum dreunde er op los in de Pyramid Marquee. De band deed vervaarlijk aan het te vroeg heen gegane Atari Teenage Riot van Alec Empire denken door de scherpe metalgitaren, drum’n’bass, bonkende electro beats en trancy soundscapes. Een loeihard pompende set van het gezelschap.

Wie Oasis (Mainstage) in januari ll aan het werk zag , moest bekennen dat Oasis er terug stond: “Fuck the people who say fuck Oasis!”, bleek het besluit van onze redactie, ondanks Liam’s arrogante koelheid en hautaine opstelling, handen op de rug en de lippen genageld aan z’n micro. Ook hier was de band onder een deels nieuwe bezetting te zien, naast de broers Gallagher, wat de sound hechter en homogener maakte. Oasis trok de kaart van de rock’n’ roll die de ‘60’s en ‘70s samenbrengt, en The Beatles onvoorwaardelijk hoog in het vaandel droeg. Het bewijs was er met het afsluitende “I am the wallrus”, dat rauw, hard en nosiy klonk. Anderhalf uur putten ze, zonder al te veel commentaar, uit hun vroegere classics. De taal van de instrumenten sprak: “Rock’n’roll star”, “Lyla”, “Cigarettes & alcohol” en “Roll with it”. Grootse nummers als “What’s the story morning glory”, “Wonderwall”, “Champaign supernova” zaten tussen de broeierig rock van “Slide way”, “Supersonic” en “Live forever”. “The masterpaln”, “Songbird” en het heel innemende “Don’t look in back anger” ( Noel op gitaar en een luidkeels meegezongen refrein door het publiek) waren de paar rustmomenten die de band in z’n set voorzag. Op het eind begaf Liam zich naar de eerste rijen, vroeg een sigaret en keek naar z’n eigen band. Oasis: een band op z’n beste niveau, die erin slaagde een pittig gedreven set te spelen.

Als warming up voor The Prodigy, ondergingen we nog even de deep funky basses en dance van techno, house en drum’n’bass van Tiga (Pyramid Marquee), die België als z’n tweede thuis beschouwt. Onze knoppendraaier pompte er een breed arsenaal van deze stijlen door .

Het Britse Prodigy overweldigde midden de jaren ’90 met een hardcore rave aan breakbeats, bonkende en ronkende basses, scherpe gitaren en industral. Dancerock! De daaropvolgende jaren namen ze de tijd, maar de inspiratie bleek zoek: mak stuurloos materiaal wat zich vertaalde in rommelige, schreeuwerige en chaotische livegigs. Howlett (productionele brein achter Prodigy), Maxim R en Keith Flint (uitgangsbord van de band) hebben zich duidelijk hierin herpakt: als ‘real warriors’ gingen ze te werk. Het trio, met band op het podium, klonk strijdvaardig en plaatste de oude hits netjes binnen het nieuwe, wat hun niveau naar boven trok. Ook nam Maxim R het voortouw tav Flint, die op die manier (terecht) minder in de picture stond. Ze fokten hun publiek op met classics als “Breathe”, “Their law”, “Poison”, “Firestarter” en “Voodo people”, naast een “Worlds on fire” en “Warriors dance”. Prodigy had er duidelijk zin in en met hun fans als prooi zorgden ze voor een nachtelijke party op de wei (Mainstage); hun mokerslagen van beats breidden ze uit in de bis: “Diesel power”, “Smack my bitch up”, “Outta space” en de huidige “Invaders must die” en “Take me to the hospital”. Treffende afsluiter!

Organisatie: Live Nation - Rock Werchter

Het Main Square Festival vindt sinds 2004 plaats in het Noord-Franse Arras, gelegen op amper 60 km voorbij de Belgische grens en op nauwelijks anderhalf uur rijden van pakweg Brussel. Aanvankelijk begonnen als een ééndaags gebeuren met op de affiche Placebo en  Gomm, is dit evenement intussen dermate uitgegroeid dat sinds dit jaar voor het eerst gedurende vier dagen kan genoten worden van een diverse keur aan muzikale topacts. Medeverantwoordelijke hiervoor is niemand minder dan Herman Schuermans. Hij was voordien al gratis raadgever van het festival maar is intussen ook officieel partner geworden. Door de samenwerking met Live Nation en Rock Werchter en het feit dat het Main Square Festival tegelijk plaatsvindt met het ‘beste festival ter wereld’, leidt dit er toe dat via het doorschuifsysteem (het merendeel van de groepen present op het Main Square Festival treden de dag nadien op in Werchter) aldus met een minimum aan meerkosten op beide locaties een prachtig en bij momenten uniek programma kan aangeboden worden. Zo stond bijvoorbeeld dit jaar Coldplay zowel op de affiche van Arras als van Werchter te prijken, en dit terwijl ze behalve Roskilde geen enkel ander Europees zomerfestival aandoen.
Maar ook los van de samenwerking met Schuermans heeft het Main Square Festival heel wat troeven in handen, niet in het minst door de locatie zelf. De concerten vinden namelijk plaats op de Grand’Place, een door de UNESCO beschermd plein en geven aan het geheel een mooie setting. Ook biedt het festivalterrein plaats aan ongeveer 25.000 bezoekers, minder dan een derde dus dan Rock Werchter, en mede daardoor een ideaal alternatief voor wie niet zo happig is op een verblijf op de weide, de grote drukte wat wil ontlopen en ook nog eens dichtbij wil parkeren.
Een deel van de redactie van Musiczine was traditiegetrouw in Werchter aanwezig, terwijl onder meer ondergetekenden een bezoekje aan onze zuiderburen brachten. Op dag één stonden vier artiesten geprogrammeerd, namelijk achtereenvolgens M. Ward, Amy Macdonald, The Ting Tings en absolute hoofdact Coldplay.

M. Ward (17u05 – 17u50)
Iets na 17u mocht Matthew Stephen Ward, beter bekend onder de artiestennaam M. Ward, het festival en dus ook dag één openen. Deze uit Portland, Oregon afkomstige getalenteerde zangerliedjesschrijver bracht onder eigen naam al enkele knappe platen uit, waaronder nog dit jaar het fantastische ‘Hold Time’, maar door het grote publiek wordt zijn mix van country, folk, blues, gospel, rock and roll, rockabilly en Americana tot dusver nog veel te weinig opgemerkt. Integendeel, vreemd genoeg is hij nog het meest gekend door zijn bijdragen op platen van bijvoorbeeld Cat Power, Beth Orton, Norah Jones, Jenny Lewis en Bright Eyes of door zijn samenwerking met Zooey Deschanel onder de benaming ‘She & Him’ waarvan de plaat ‘Volume One’ vorig jaar werd uitgebracht.
Dat hij nu op een groot podium geprogrammeerd stond, was enerzijds positief te noemen in die zin dat – mede dat er in Arras gewerkt wordt met één enkel podium - de aanwezigen niet naast hem konden kijken en luisteren (iets wat de dag nadien in de Pyramid Marquee van Werchter een veel moeilijkere opgave zal zijn) maar anderzijds was het de vraag of zijn bij momenten breekbare muziek mede in combinatie van zijn zo karakteristieke, hese en krakerige stem niet in het feestgedruis verloren zou gaan.
Dat laatste viel best mee. “Chinese Translation” en “Requiem” (allebei uit ‘Post-War’, 2006) kenden eenzelfde crescendo opbouw, “Rave On” (Buddy Holly cover) kreeg net als op de plaat ‘Hold Time’ een erg mooie laidback uitvoering en “Epistemology” (uit ‘Hold Time’) en “Fool Says” (uit ‘Transfiguration Of Vincent’, 2003) werden mooi ingekleurd door slidegitaar. De begeleidingsgroep speelde daarbij telkens lekker relaxt. Maar doordat de stem van Ward ons wat onderdrukt leek, konden we ons echter niet van de indruk ontdoen dat het concert toch wat dynamiek miste en teveel voortkabbelde.
Halfweg de set werd dit duidelijk rechtgezet en kregen we nog prachtige versies te horen van “Right In The Head” (‘Post-War’) en van “To Save Me” en een heupwiegende “Never Had Nobody Like You” (‘Hold Time’), mede door de extra achtergrondzang van de groepsleden. Ondertussen was er ook tijd voor enkele ingetogen passages zoals “Hold Time” en “Poison Cup” (‘Post-War’), waarbij Ward aan de piano ging zitten. Toen hij bij dit laatstgemeld nummer meedeelde dat de rest van de set zou worden opgedragen aan de overleden Alain Bashung, kreeg hij een ruimer deel van het publiek op zijn hand. Er werd afgesloten met een snedig rockende versie van “Roll Over Beethoven” (Chuck Berry) zodat we van een geslaagd concert kunnen spreken.
Jammer dat hij een prachtnummer als “For Beginners” links liet liggen maar dat houden we te goed hij nog eens voor een zaaloptreden langskomt.

Amy Macdonald (18u22-19u17)
Toen Amy Macdonald, intussen voorzien van een geblondeerd kortgeknipt kapsel en afgelopen donderdag getooid in een Egyptisch aandoende witte lange blouse, op het podium verscheen, werd ze meteen erg enthousiast onthaald.
Alles heeft natuurlijk te maken met haar vorig jaar verschenen debuutalbum ‘This Is The Life’ dat voor deze Schotse artieste een inslaand succes betekende en al enkele miljoenen keren over de toonbank is gegaan. Vooral het gelijknamige titelnummer kon je meermaals horen meezingen en -fluiten door – in de eerste plaats – (piep)jonge en vrouwelijke fans en tijdens haar concert in Arras werd dit nog eens vlotjes overgedaan.
Het applaus dat haar bij ieder nummer werd toebedeeld, stond ons inziens evenwel niet in verhouding tot de prestaties vooraan op de planken. Haar begeleidingsgroep stond goed maar in verhouding tot het stembereik van Macdonald, te luid te musiceren met als gevolg dat zij hiertegen niet kon opboksen, heel vaak de bal compleet missloeg en als een overstuurde Dolores O’Riordan in overdrive geraakte.
Enige lichtpunten die te noteren vielen, waren de twee singles “Mr. Rock & Roll” en “This Is The Life” en – laten we mild zijn - de akoestische cover van Bruce Springsteen’s “Dancing In The Dark”. Over die andere cover “Mr. Brightside” van The Killers willen we het liever niet hebben wegens werkelijk tenenkrullend en wat de rest van de set betreft, durven we zelfs het woord ‘hemeltergend’ in de mond nemen.
De duizenden aanwezige meisjes uit de jeugdbewegingen zouden volstrekt onze mening niet delen en jammer voor de vriendelijke Amy, maar dit concert deed teveel onze wenkbrauwen fronsen en was er eentje om snel te vergeten.
Setlist: Poison Prince, L.A., Youth Of The Day, Barrowland Ballroom, Mr. Brightside, A Whish For Something More, Mr. Rock & Roll, Next Big Thing, This Is The Life, The Road To Home, Run , Dancing In The Dark, Let’s Start A Band

The Ting Tings (19u50-21u05)
Wie veel beter de overstap van de kleine plankenvloeren naar de grotere podia verteerd hebben, zijn The Ting Tings. Dit Britse duo gevormd rondom Jules De Martino en Katie White kunnen sinds hun vorig jaar uitgebrachte album ‘We Started Nothing’ en nog meer via de hiervan getrokken singles, op een grote aanhang rekenen. Ze weten niet alleen de aandacht te trekken door middel van de voor hen zo typerende aanstekelijke, opgewekte en goed in het gehoor liggende muziek maar ook via hun steeds bijzonder flashy en dito opvallende outfits. Ook afgelopen donderdag speelden ze deze combinatie met gemak uit op het podium.
Het concert begon met een sferische intro, waarna De Martino op piano de eerste akkoorden van “We Walk” begon te spelen, ging plaatsnemen achter zijn drumstel en gitaar speelde, terwijl wat later White het podium opwandelde en het publiek groette. Het sein voor de aanwezigen om zich te laten meeslepen voor een uurtje ongedwongen dansbare muziek, vooral omdat onmiddellijk na het openingsnummer ook de hit “Great DJ” gebracht werd.
Alle tien de nummers van het album kwamen aan bod en behalve de zonet twee vermelde singles, konden het strakke “We Started Nothing” (waarbij we qua ritme wat gelijkenissen konden horen met !!!), het van extra beat voorziene “Shut Up And let Me Go” en “Impacilla Carpisung” als uitschieters beschouwd worden.
White speelde haar rol als frontvrouw met verve en de trukendoos werd geregeld opengetrokken, al vielen er geen verrassingen te noteren: midden een song onbeweeglijk blijven staan om nadien terug in te vallen, het omver duwen van de drum, het filmen van het publiek en het dj-gewijs spelen van enkele – nagenoeg steeds terugkerende – deuntjes als “Walk This Way” (Aerosmith), “Rapper’s Delight” (Sugarhill Gang), “Ghostbusters” (Ray Parker Jr.) en speciaal voor het Franse publiek “Je T’Aime … Moi Non Plus” (Gainsbourg & Birkin). We zagen het de groep allemaal al meermaals eerder doen.
The Ting Tings brachten niet al te moeilijke muziek, meezingbare refreintjes en veel expressie en waren aldus een prima sfeerbrenger en dé vrolijke noot van de dag. Uiterst genietbaar concert.
Leuk moment was ook toen White haar laarsjes bij het inzetten van het laatste nummer uittrok, op het einde van de set van het podium stapte om wat later snel terug te lopen om haar schoeisel mee te graaien vooraleer in de auto te stappen.
Setlist: We Walk, Great DJ, Fruit Machine, Keep Your Head, Traffic Light, Be The One, We Started Nothing, Shut Up And Let Me Go, Impacilla Carpisung, That’s Not My Name

Coldplay (21u50-23u35)
Met Coldplay had het Main Square Festival een absolute wereldtopper in huis. Jaar na jaar blijft de populariteit van deze Britse groep toenemen en ook op hun muzikale kwaliteit en creativiteit zit nog steeds geen sleet. Dit bewezen ze vorig jaar met hun vierde studioalbum ‘Viva La Vida or Death And All His Friends’ in een productie van onder meer Brian Eno. Zonder drastische omwentelingen te veroorzaken, klinkt deze plaat rijkelijker en gelaagder dan de voorgangers en dat doet zich tegenwoordig ook gelden op het podium. Het was al te merken tijdens hun passages in zaal eind vorig jaar en ook in Arras was dit nu niet anders.
Mede omdat zoals eerder geschreven de groep slechts aanwezig zou zijn op drie Europese festivals, was het festivalterrein op de Grand’Place goed volgelopen toen zij om 21u50 aan hun set begonnen.
Met gele lichtjes in de handen kwamen ze het podium op en speelden “Life In Technicolor” achter een zwarte, licht doorschijnende doek. Bij de begintonen van “Violet Hill” werd deze doek naar beneden gehaald en werd het begin van de triomftocht van Coldplay ook visueel helemaal duidelijk gemaakt.
Met “Clocks” (kleurrijke laserstralen werden het publiek ingestuurd terwijl Chris Martin achter de piano zat), “In My Place” (Chris Martin rende expressief en dartelde als een veulen over een speciaal hiervoor geplaatst zijpodium, zocht het contact met de toeschouwers op, liet zich vallen om vervolgens opnieuw naar het hoofdpodium te spurten) en “Yellow” (gele grote ballonnen werden boven de hoofden van de toeschouwers losgelaten) werd gekozen voor een klassiek drieluik.
De sfeer zat er meteen goed in en rondom ons zagen we zelfs ontroering in de ogen van de toeschouwers. Maar ook de weergoden lieten zich niet onbetuigd en gaven een teken dat ook zij van de partij waren. Na een weekje aanhoudende loodzware temperaturen viel er namelijk zowaar regen uit de lucht die kort erna al even snel weer verdween.
Chris Martin nam plaats achter de piano en speelde “42” en het massaal meegezongen “Fix You”. Na “Strawberry Swing” begaf de groep zich naar een zijpodium om uptempo, met beats overladen versies van “God Put A Smile Upon Your Face” en “Talk” te vertolken. Terwijl de overige groepsleden zich opnieuw naar het hoofdpodium begaven, bleef Chris Martin alleen achter de piano zitten om “The Hardest Part”, “Postcards From Far Away” en een stukje “Billy Jean” als ode aan de zopas overleden Michael Jackson te brengen. Ongetwijfeld een van de hoogtepunten van het concert. Op het einde van dit eerbetoon zette drummer Will Champion het beginritme in van “Viva La Vida”, inmiddels uitgegroeid tot een meezinghymne buiten alle formaat. Extra aangestuurd door de pauken en het klokkengeluid werd nog eens onderstreept hoe deze song in perfecte symbiose leeft met een festival. Chris Martin lag op het einde van het nummer languit op de rug op het podium terwijl hij figuurlijk bedolven werd door het massale gezang van het publiek. Sterk!
Na “Lost!” dat live nog meer overtuigde doordat bassist Guy Berryman extra drumde, baande de groep onder begeleiding van een nog steeds zingend publiek zich een weg naar een ander podium om daar enkele nummers akoestisch te brengen: “Green Eyes”, “Death Will Never Conquer” (gezongen door Will Champion terwijl Chris Martin mondharmonica speelde) en een cover van “I’m A Believer” (geschreven door Neil Diamond maar beter bekend in de hitversie van The Monkees). Het ging er bij deze nummers erg ontspannen aan toe. Er werd heel wat afgelachen, Franse rijmende zinsneden mengden zich onder Engelstalige teksten en gitarist Jonny Buckland werd door Martin uitgedaagd om te zingen hoewel hij hier niet voor te vinden is. Leuk en ontwapenend. Wel is het zo dat dit in een zaal beter tot zijn recht komt dan op een festivalterrein waar het publiek veel meer door elkaar staat te schreeuwen. Wij vermoedden dan ook dat niet iedereen even duidelijk meekreeg wat zich daar aan het afspelen was op die kleine oppervlakte.
Onder de tonen van een geremixte “Viva La Vida” namen de vier hun plaats opnieuw in op het hoofdpodium en speelden een in een volledig nieuw jasje gestoken “Politik” en “Lovers In Japan” dat mooi opgefleurd werd via projecties en het massaal laten neerfladderen van fluorescerende papieren vlinders. Coldplay wordt menigmaal als de nieuwe U2 genoemd en ook al willen we ons tot deze vergelijking niet laten verleiden, dichter dan het kenmerkende gitaargeluid van The Edge kon Jonny Buckland op dat moment inderdaad alvast niet geraken.
Met “Death And All His Friends” werd het eerste deel het concert beëindigd maar als toegift was er nog ruimte voor het onverwoestbare “The Scientist” waarbij Chris Martin eerst solo op piano speelde, Jonny Buckland op akoestische gitaar aanvulde om nadien ook steun te krijgen van bassist Guy Berryman en drummer Will Champion. Met “Life In Technicolor ii” en “The Escapist (Outro)” sloot het viertal het concert na ongeveer 1u45’ definitief af.

Coldplay groeit buiten zijn eigen proporties en de concertenreeks is een duidelijk voorbeeld van een massaproductie maar als u kijkt met welke gedrevenheid er wordt gemusiceerd, met welk (over)enthousiasme er over het podium wordt gedarteld en het contact met het publiek wordt opgezocht, dan doet dit een mens snel vergeten hoe mega de groep is geworden en hoef je als toeschouwer niet veel moeite te doen om ondergedompeld te worden in een uiterst genietbare sfeer. De duizenden aanwezigen die nog een hele poos na het einde van het concert en nadat de roadies het podium al lang ontruimd hadden, “Viva La Vida” nascanderen, sprak daarbij boekdelen.
Van ingetogenheid tot expressie, van soberheid tot extravagantie, van ongedwongenheid tot ernst, van droefheid tot vreugde, het zat allemaal vervat in dat ene concert op de Grand’Place te Arras. Het verliep bij momenten wat nonchalanter dan bij eerdere optredens in zaal – zo liet bijvoorbeeld Chris Martin bij “Yellow” en “Lost!” door zijn spurt- en klimoefeningen vocaal wat steken vallen en waren er her en der wat onzuiverheden te bespeuren -  maar dat zijn niet meer dan kleine aantekeningen bij een voor het overige meer dan uitstekende doortocht. ‘Viva La Vida! Viva Coldplay!’
Setlist: Life In Technicolor, Violet Hill, Clocks, In My Place, Yellow, 42, Fix You, Strawberry Swing, God Put A Smile Upon Your face (Partial Techno Remix), Talk (Partial Techno Remix), The Hardest Part, Postcards From Far Away, Viva La Vida, Lost!, Green Eyes, Death Will Never Conquer, I’m A Believer, Viva La Vida (Remix Interlude) , Politik, Lovers In Japan, Death And All His Friends
The Scientist, Life In Technicolor ii, The Escapist (Outro)

Organisatie: Main Square Festival+ FLP - Live Nation France Festivals

De twintigste editie van Couleur Café was een schot in de roos. Met zo goed als drie uitverkochte dangen,  klokte de organisatie af op ruim 78000 bezoekers. Couleur Café stond garant voor dansbaar feestelijke muziek op drie podia met animatie, solidariteitsprojecten, workshops, tentoonstellingen, een pak faciliteiten aan dranken en cocktails en een keur aan maaltijden. Ons eerste bezoek (Foei!) aan Couleur Café was hét ontdekken waard … Dag 1 kozen we uit …

dag 1: vrijdag 26 juni 2009
Amadou & Mariam (Titan)
Heel veel leuks komt uit Mali met o.a. Ali Farke Touré, Toumani Diabaté en het zeskoppige gezelschap onder het blinde echtpaar Amadou & Mariam. Ze leverden meteen een hartverwarmende als swingende, groovy dansbare set af door de opzwepende dubbele percussie, een fijn aanstekelijk en intrigerend gitaarspel (refererend aan de nomaden van Tinariwen) en de samenzang van het koppel. Ook de bevallige backing vocalistes/danseressen boden kleur en intensiteit.
Ze braken door met de vorige cd ‘Dimanche à Bamako’ (met dank aan Manu Chao!). Het recente ‘Welcome to Mali’ zorgde voor een evenwichtige opvolger. Het sympathieke gezelschap klinkt op plaat allemaal aanstekelijk en mellow, live speelden ze krachtiger, creëerden een zomers zwoel sfeertje en werkten in op de dansspieren, die het fleurige karakter van CC onderstreepten. De sterke respons aan het hoofdpodium deed de band erg deugd. Hun afroworldpop kwam in de schijnwerpers met songs als “Artistaya”, “Beaux dimanches”, “Coulibaly”, “Sabali”, “Africa” en de titelsong van de nieuwe cd.

We vermoedden het al toen de Duits/ Nigeriaanse zangeres Nneka (Egbuna) (Fiesta) in februari ll optrad in de Botanique. Zij komt naar CC! Haar broeierige afro/soulpop met een groovy beat palmde in geen mum van tijd de tent in. De charismatische Nneka is ergens te situeren tussen Neneh Cherry, Lauryn Hill, Leela James en Kelis. Ze putte uit haar twee platen en wist moeiteloos enkele songs uit te spinnen met haar begeleidingsband door meezingbare refreinen en enkele obligate ‘yeahyeahs’. Ook het handjeszwaaien gaf elan.
Een dame die veel te vertellen had: haar streven naar en de droom van een betere wereld kreeg muzikaal kleur door de meeslepende, bedreven opbouw en exotische klanken, of door een semi –akoestisch toongezette aanpak, gedragen door haar helder indringende en overtuigende vocals. Succesvol waren alvast de herkenbare “Walking” en “Uncomfortable truth” als “Come with me”, het sfeervolle “God of mercy” en het opbouwende “Suffri”.

Ook een aangename ontdekking was Ayo, van dezelfde afkomst als Nneka (Titan), die erin slaagde wereldculturen samen te brengen in broeierige luistersongs. Het recente ‘Gravity at last’ staat bol van die muzikale verbreding. Haar warme, aantrekkelijke stem lijkt nauw verwant aan de vervlogen tijden van Nona Hendrickx. Muzikaal plaatst ze zich tussen Angie Stone, India.Arie, Tracy Chapman en opnieuw … Lauryn Hill. Ook zij was al eerder te zien in clubcircuit.
We hoorden opbouwende songs in een muzikaal palet van afro, blues, funk, soul en gospel bepaald door sfeervolle toetsen en een bezwerende percussie en ondersteund door haar fluwelen, krachtige vocals. Net als twee jaar terug klonk ze even overtuigend en enthousiast! En door als wereldreizigster te fungeren in diverse grootsteden, was een mondje Frans haar niet vreemd, wat haar een sterk onthaal opleverde …

Ook een wereldburger is Keziah Jones (Univers) die van z’n geboortestreek van Lagos/Nigeria naar Londen en Parijs verhuisde. Een man met een boodschap van hoop en samenhorigheid, die een maatschappijkritische kijk heeft, én een man die stoeit met allerlei stijlen van funk, blues, retropop en afrobeats. Hij geeft er een rauwe scherpere speelstijl aan, wat wordt omschreven als energieke blufunk! Live klonk het trio onder deze hyperkinetische zanger/gitarist intens, strak en hevig; de klemtoon kwam op het recente ‘Nigerian wood’, aangevuld met enkele goocheltrucs van covers (o.a. Dylan’s “All Along the watchtower” en Fela Kuti’s “Colonial Mentality”). Jones was een volleerd showman: in ontbloot afgetraind bovenlijf en met hoed op, ging hij volledig op in z’n uniek, meesterlijk gitaarspel, de wahwah pedalen stevig ingedrukt, refererend aan Jimi Hendrickx, en opgezweept door deep funky basses en drums. Hij betrok het publiek nauw bij de songs met de nodige “hey en how’s”, wat hem tussen Prince en James Brown bracht. Hij eerde de creatieve geesten van de worldpop en z’n idolen Miles Davis, John Coltrane en Bob Marley tot .. zelfs Michael Jackson. We hoorden en uitstekende, stomende en bruisende liveset.

Ben Harper & The Relentless 7 (Titan).
Onze Amerikaanse rootsrocker heeft zich duidelijk weten te herbronnen met een nieuwe band The Relentless 7 en de cd ‘White lies for dark times’. Er is sprake van een rauwer en krachtiger bluesy rockgeluid. Harper zingt feller en gedrevener. Kortom, het rockt de pan uit op plaat, en  live speelden ze op pittig overtuigende wijze. De vorige jaren, waaronder de laatste Werchter passage, gaf, klonk en liet Harper een uitgebluste indruk na met z’n Innocent Criminals (btw anders nog steeds zijn begeleidingsband!) door de traag slepende, sfeervolle solopartijen en z’n nasale stemgeluid, wat irritatie kon opwekken.
Op CC was er sprake van een strakke retroset, waarbij Harper z’n Weissenborn gitaar afwisselde met snedige gitaarlicks en z’n akoestische 12-string gitaar. Een knipoog naar de retro ZZ Top, Thin Lizzy en – opnieuw - Jimi Hendrickx. Praktisch al het nieuwe materiaal kauwden ze voor, waaronder “Number with no name” en “Shimmer & shine”; een terugblik naar z’n debuut hadden we met “Walk away” en “Another lonely day” en tot slot een verbluffende cover van Queen’s “Under pressure”. De Californische zanger en z’n drie kompanen wonnen ons hart met een stevige portie bluesrock.

In de verte hoorden we nog de raï van de Algerijnse Khaled in de Univers tent. Bijgestaan door een tienkoppige band hoorden we nog een smeltkroes aan warme stijlen die inwerkten op de dansspieren, met gekend materiaal “Aïcha” en “Didi” als hoogtepunten.

Succesvolle toppers besloten de eerste avond …

Bezoek gerust eens de Franstalige site voor het driedaags verslag van Couleur Café

Neem gerust een kijkje naar de Live pics op de site van Couleur Café op http://www.couleurcafe.be

Organisatie, Couleur Café / co ZigZag, Tour & Taxis, Brussel