The Bravery (Pyramid Marquee) uit New York opende een paar jaar terug Rock Werchter. Ze hebben momenteel hun tweede album uit ‘The sun and the moon’ dat subtieler en meer afgelijnd klinkt. De tweede lijn linie van Interpol en Editors waren een goede warming up voor de derde dag.  Ze putten afwisselend uit de twee cd’s met enkele puike recente songs als “Believe”, “Bad sun”, en “Fearless” en “An honest mistake” van hun debuut. Ze eindigden sterk met “No brakes” en “Unconditionel”.

The Hold Steady (Pyramid Marquee) verbaasde in het voorjaar met de nieuwe cd ‘Boys and Girls in America’. Ze  zijn voor het eerst op tournee in Europa. Het Amerikaanse vijftal speelde fijne, potige en dynamische ‘on the roadsongs’ ergens tussen Soul Asylum, The Replacements, Kings of Léon en Randy Newman. Trouwens, de zanger lijkt wel een jonge ‘lookalike’ van Randy. De groep speelde een gretige set en hadden de uitstraling van Weezer en Fountains Of Wayne. Frisse highschool rock, waarbij de leden onder de indruk waren van de respons.

Amy Winehouse (Main Stage) is een veelbesproken frêle jongedame die er al een zwaar leventje opzitten heeft van fors drank-, druggebruik en gekdoenerij ivm haar huwelijk. De graatmagere Amy kwam al een kwartier te laat op het podium, waardoor de set noodgedwongen moest worden ingekort.
Met haar intrigerende Motown black soul jazz sound en haar diepe, warme doorleefde stem waanden we ons  regelrecht in de ‘50’s. Haar mooi gekostumeerde (bijna volledige) zwarte begeleidingsband en het decor van grote nachtlampen beklemtoonden deze indruk. Tijdens de set liet de souljazzdiva een onverschillige indruk. Als een duivelin bekeek ze haar publiek, dronk een tweetal longdrinks, en vanaf het midden van de set was het hek helemaal van de dam want telkens bevroeg ze welke songs ze nu het best zou zingen. “Back to black”, “You know I’m no good”,  “Rehab”, “Me and Mr Jones” en Sam Cooke’s “Cupid” waren het onthouden waard. Matige set.

Anders ging het er aan toe in de Pyramid Marquee toen The Klaxons optraden. Hun plaat ‘Myths of the near future’ luidde een frisse wind in van Britpop, postpunk en dansbare wave…new rave/art partymusic wordt het omschreven, ergens tussen de oude rave van The Happy Mondays en The Stone Roses en de postpunk van Franz Ferdinand en Bloc Party. 
In de eerste songs, waaronder “The bouncer”, trok het viertal fel van leer en refereerde aan de punkrocks van The Beastie Boys: kort, krachtig en snel op elkaar volgend. Ze klonken geraffineerder vanaf de single “Golden skanz”, wat meer groove en psychedelica bood; tenslotte drukten ze het gaspedaal opnieuw in met als apotheose “Four horsemen”.

Het Schotse collectief Snow Patrol (Main Stage), onder de sympathieke Gary Lightbody, zit het écht niet mee om op tournee te gaan: op Pukkelpop vorig jaar bleven hun instrumenten achter, in Tourcoing mochten ze de luchthaven niet uit en deze maal was hun persoonlijke bagage niet mee. Hun melodieus dromerige, emotievolle gitaarpop boeide en werd ferm gesmaakt.  Songs van de voorbije twee cd’s ‘The final straw’ en ‘Eyes open’ passeerden de revue: “Spitting games”, “Shut your eyes”, “Chasing cars” en “You’re all I have”.  Snow Patrol speelde een sfeervolle set; tav geestesgenoten Starsailor vorig jaar klonken zij  minder krachtig.

Goose (Pyramid Marquee) won vijf jaar terug de HRR. Het duurde tot vorig jaar vooraleer hun debuut ‘Bring it on’ verscheen. Het viertal uit Kortrijk heeft hard gewerkt en plukt nu de vruchten. Goose  is de nieuw Soulwax Nite Versions, LCD Soundsystem en !!!. Het zijn pompende songs door (gierend) elektronicagefreak en beats, opgezweept door drums, fijne gitaarloops en ondersteund door de zang van Mikael Karkousse. Goose zijn graag geziene gasten op festivals en zetten de Marquee op z’n kop vanaf het eerste “Black gloves”. Een uitgelaten dansende menigte ging totaal loos op o.a.. “British mode” en “Good times”. “Modern vision “ was het meest songgericht. Goose was de  ideale afternoon party pil! Grootse Belgische band in wording… verdiend!

The Killers (Main Stage) uit Las Vegas zijn samen met Bloc Party en Kaiser Chiefs één van de meest hippe bands van het moment. Er was veel te zien: een podium als een countryhouse, een keyboard met het gewei van een rendier als versiering, bloemen op de instrumenten en de heren gekleed in een moderne outfit van Henry Fonda’s ‘Once Upon A Time’. 
The Killers hebben tot nu toe twee cd’s uit (‘Hot Fuss’ en ‘Sam’s Town’) en hebben alle troeven om een grootse band te worden; ze gaven al een schitterend cluboptreden en te Werchter deden ze het doodleuk over! Zanger Brandon Flowers entertainde het publiek en bood met z’n band stevige en fijn uitgewerkte gitaarpoprock, kleur gegeven door piano en keyboards: “Enterlude (we hope you enjoy your show)” opende, gevolgd door een hitbox van “When you were young”, “Bones”, “Somebody told me”, “When you read my mind”, “Mr Brightside” en “For reasons unkown”. The Killers = grootse festivalband live op dreef.

Peter Gabriel (Main Stage) In de jaren ‘80 en  beginjaren ’90 zagen we Gabriel verschillende malen. Hij serveerde uiterst sfeervolle sets, waar z’n belangrijke hits niet ontbraken. De laatste keer liet hij zich omringen met strijkers en backing vocalisten, wat de sound verruimde. 
Nu, vijftien jaar later…en vijftien jaar ouder (57) leek het erop dat hij z’n eigen Real World studio van elektronica apparatuur had meegebracht. Er was z’n band van leeftijdsgenoten (Tony Levin en David Rhodes) en z’n dochter Melanie speelde piano en was backing vocaliste. 
Het jonge volkje liet Gabriel links, waardoor het rustig was op het hoofdpodium. “Blood of Eden” en “Family snapshot” (de inspiratie voor Taxi Driver) ontroerden in het eerste halfuur, gevolgd door “Big time”. Oude hits als “Solzbury hill” (hij wou het eens spelen!) en “Sledgehammer” haalde hij uit de kast, waarbij Gabriel en de zijnen een paar synchrone danspasjes waagden. Een paar sfeervolle nummers volgden om tenslotte, traditiegetrouw,  “Biko” op ons los te laten, wat luidkeels werd meegezongen. Voor de jongeren was Peter Gabriel een nobele onbekende, voor de TW Classics onder ons vervroegde de afspraak!

The Good, The Bad & The Queen (Pyramid Marquee) is het muzikale project van Damon Albarn (Blur/Gorillaz), Tony Allen (afrobeatlegende), veteraan Paul Simenon (bassist van ex The Clash) en Simon Tong  (gitarist The Verve). Een bandje van grootse artiesten,  aangevuld met een strijkerensemble. Het gezelschap flitste ons in de vorige eeuw: het stadsgezicht op de achtergrond, de kostuums, de hoge hoeden en door de spotlights, een soort straatverlichting  (door de voetlichten en witte lampen naast de groepsleden). In het voorjaar verscheen hun rustige, sfeervolle plaat, wat paste in dit decor. Live kregen sommige nummers een lichte groove, ging Simenon een imaginair gevecht aan met z’n bas en was er Albarns zalvende stem. De sound werd breder door toetsen, strijkers en melodica.
Met plezier ondergingen we hun donkere sfeervolle trip: “History song”, “Northern whaler”, “Kingdom of doom”, de single “Herculean”, “Green fields”, “Mr Whippy” en “The good, the bad & the queen”waren mooie voorbeelden.

Het Britse trio Keane (Main Stage) brengt fijne, dromerige en sfeervolle songs, bepaald door een begeesterend pianospel, meeslepende drums en een emotievolle zang. Het was niet het beste jaar van de charismatische zanger Tom Chaplin. Hij kwam op een afdeling terecht om van z’n verslaving aan porto af te geraken, waardoor een deel van de clubtournee in het najaar van 2006 werd afgelast. Hun optreden op Pukkelpop (vorig jaar) was goed, maar de groep onderscheidde zich niet. Momenteel is hij tiptop in orde. 
Keane heeft nog maar twee cd’s uit, maar zoals verschillende ‘jonge Britse’ bands staan ze al ’s avonds geprogrammeerd op de grootse festivals. Op Werchter speelde het trio een vertrouwde, puike set: “Crystal ball”, “Everybody’s changing”, “Bend & break”, “This is the last time”, “Somewhere only we know”,  “Isn’t it any wonder” en vaste afsluiter “Bedshaped”. Jonge meisjesharten braken voor de zanger op de intieme songs “Your eyes open”, “Hamburg song” en “Fly to me”.

The Chemical Brothers (Main Stage) zijn de vaste waarde geworden om een avond in Werchter te besluiten. Bij elke nieuwe plaat zijn Ed Simons en Tom Rowlands op de afspraak en zien we hen als een schim achter hun immense elektronica apparatuur. Hun sound, beats en visuals werken aanstekelijk in op de dansspieren. Twee jaar terug herinnerden we ons een dansende menigte in de gutsende regen.
Hun ‘push the button’ clubdance, breakbeats en technotrance konden we deze keer beter ondergaan. De songs werden deels aangepast; in het eerste deel was de herkenbaarheidfactor hoog met “Galvanize”, “Do it again”, “Hey boy hey girl”, “Out of control” en “Star guitar”. In het tweede deel werden  songs als “Believe” en “Golden path” afgewisseld met ‘80’s trancegerichte nummers, waaronder twee nieuwe “All rights reserved” en  “We are the night”. Maar ze besloten groots met  de ‘oudjes’ “Chemical beats” en “Private psychedelic reel”. Onder hun motto ‘love us all’ maakten ze er een dansfestijn van!

Organisatie: Rock Werchter (Live Nation)

The Van Jets (Main Stage) De winnaar van HRR 2004, onder de broers Verschaeve, lieten een puike indruk na op dit vroege uur in de miezerige regen. Hun retrogitaarrock’n’roll werd smaakvol onthaald. Het viertal, af en toe aangevuld met een toetsenist, speelde een uitgekiende, afwisselende set: de stevige rockers “You”, “Ricochet” en “Electric soldiers”, het sfeervolle “Johnny Winter”, David Bowie’s “Fashion” in een avontuurlijk kleedje en tenslotte twee songs gericht aan hun helden Iggy en Rare Earth nl. Run’n hide” en “Boulevard”. Het was duidelijk dat de ‘70’s diep ingebakken waren bij het jonge bandje.

Jason Mraz (Pyramid Marquee) was een singer/songwriter die deed denken aan de performances van Xavier Rudd en Jack Savoretti, die op sobere wijze het publiek boeiden door akoestische gitaar en emotievolle vocals. De zanger, met hoed en zonnebril op, geplukt uit de freefolk, pleitte voor ‘Peace & Love’ en bracht een combinatie van pop, folk en hiphop onder z’n zangrap. Fijne ontdekking.

Enter Shikari (Main Stage) uit Londen zorgde meteen voor wat opwinding met hun niet alledaagse mengeling van metal, grindcore, emocore en house, drum’n bass en trance. ‘Take to the skies’ is hun pas verschenen debuut. De bandleden speelden, dansten en hotsten heen en weer op het podium. Ook al waren niet alle nummers even geslaagd, de performance was een dankbare zonnestraal!

Het uitgebreide Britse collectief Oi Va Voi (Pyramid Marquee) staat garant voor een muzikale smeltkroes van stijlen: het is een zomers exotische cocktail van pop, wereldmuziek en Balkan; naast de afwisselende vrouw- man zang intrigeerde het instrumentarium van viool, melodica en klarinet. Het resultaat was een groovy dansbare set, een gemiste kans voor de organisatie van Folkdranouter.

Kings of Leon (Main Stage) Het Amerikaans muzikaal familiebedrijfje Followill heeft een nieuwe cd uit ‘Because of the times’, die tav hun vroegere southern/americana rock’n’roll directer en strakker klinkt. 
In het begin voelde het viertal onwennig aan op het podium en waren ze erg geconcentreerd en cool. De bezieling leek wat uit, maar vanaf “The bucket” ging het allemaal losser aan toe. De hees doorleefde, emotievolle zang van gitarist Caleb gaf kleur. “On call” werd sterk onthaald en met “Slow night, so long” en “Trani” bereikten ze een hoogtepunt. Eddie Vedder werd er toen bijgehaald en gaf de song pit door z’n backing vocals en slagen op de tamboerijn.  Een venijnig einde van een goede set. 

Kaiser Chiefs (Main Stage) is zo één van die festivalbands die van elk optreden een feest maken, door het publiek te betrekken bij hun frisse, opzwepende gitaarpoprock. Zanger Ricky Wilson was de volksmenner van dienst. Meteen zat de swing er in met “Everyday I love you less & less”, “Everything is average nowadays” en “Ruby”. Meezingers en stampers van formaat! Aanstekelijk klonken de subtiele songs “Heat dies down” en “Modern way”. “The angry mob” en “I predict a riot” trokken het tempo opnieuw omhoog. Het uitgesponnen “Oh My God” werd luidkeels meegezongen. De voetbalminnende Kaiser Chiefs behaalden op de wei te Werchter een duidelijke overwinning! 

Het publiek werd getrakteerd op twee hippe bands na elkaar op de Main Stage deze namiddag. Bloc Party was nu aan de beurt. Tijdens de clubtournee in het voorjaar lieten ze te Lille een vermoeide indruk na, maar herstelden de dag nadien in de AB te Brussel. 
Bloc Party klonk fris, aanstekelijk en ontspannen. Zanger/gitarist Kele Okereke was onder de indruk van de belangstelling, lachte z’n witte tanden bloot en gaf een stroomstoot aan de nummers. Een stevig begin met  “Song for Clay”, “Positive tension”, “Hunting for witches” en “Banquet”. Ze namen vaart terug op “I still remember”. “This Modern love”, “The Prayer” en “So here we are” hadden een prachtige opbouw en met ‘oudjes’ “Like eating glass”, “She’s hearing voices” en “Helicopter” besloten ze op schitterende wijze. Het ging allemaal vanzelf deze maal, een geoliede machine! Bloc Party nestelde zich in de voorste rijen van de postpunk. 

We konden nog een paar songs  meepikken van Lily Allen  (Pyramid Marquee). Haar set deed denken aan Leela James vorig jaar: pop, soul, reggae en hiphop waren de muzikale ingrediënten, die een zomerzon bezorgden. De rebelse jonge dame had er duidelijk zin in. Luidkeels zong het publiek “Smile” mee en ze trakteerde ons op enkele geslaagde covers als “Oh My God” (Kaiser Chiefs) en “Heart Of Glass” (Blondie). De halve liters bier en Jägermeister tijdens de set waren haar van harte gegund!

Queens of the Stone Age (Main Stage) “This is Queen of the God Damned Stone Age” kondigde zanger/gitarist Josh Homme de band aan … en verdomd ze speelden een verbluffende set. Een paar jaar terug dompelden ze songs onder in oeverloze gitaarnoise en fuzz. Deze maal was het strakker en gedoseerd in een sober lichtdecor van witte lampen: een ontketende drummer, een snedig gitaarspel, een diepe bas en een sterke zang zorgden voor een stevig portie gitaargrungerock van het viertal. Homme gaf alvast Amy Winehouse mee op te letten van de combinatie alcohol en pillen. Ze putten afwisselend uit hun rijkelijk gevulde oeuvre: “Little sister”, “Feel good hit of the summer”, “Sick sick sick”, “No one knows” en “Go with the flow”. Tijd om op adem te komen was er niet, want het krachtige tempo hielden ze genadeloos een uur vol.  

Arctic Monkeys (Main Stage) Vier jonge Britse gasten brengen in een recordtempo twee cd’s uit (‘Whatever people say I am, that’s what I am not’ en ‘Favourite worst nightmare’), zijn de succesvolste band in Engeland momenteel en fel begeerd voor jonge meisjesharten. Hun rauw rammelende melodieuze postpunk klinkt energiek, fris en aanstekelijk. 
Ze jaagden er een pak songs door;  een handvol songs intrigeerden, want het klonk een beetje té veel van hetzelfde. Het contact met hun publiek bleef grotendeels uit. Zanger/gitarist Alex Turner maakt van z’n wegrollende ogen en schichtige blik z’n handelsmerk. “View from the afternoon”, “Brainstorm”, “Dancing shoes”, “Fluorescent adolescent”, “I bet that you look good on the dancefloor”, “Leave before the lights come” en “When the sun comes down” onderscheidden zich.

Pearl Jam (Main Stage) Vorig jaar in het Sportpaleis te Antwerpen konden we voor het eerst Pearl Jam op Belgische bodem aan het werk zien en wat deed het deugd om hun onversneden gitaar(grunge)rock’n’roll op overtuigende wijze te horen. Geen pretentie, geen sterallures, gewoon rechtdoor.  De groep speelde een gevarieerde set en verbleekten generatiegenoten en huidige postpunkbands! Eén van de topconcerten van 2006!
Te Werchter konden ze nu ook voor de eerste maal optreden; derde maal scheepsrecht! De groep koos voor een stevige aanpak, wat een indrukwekkend resultaat opleverde: “Last exit”, “Animal”, “Brain of J”, “World Wide Suicide” en “Once” om de set aan te vatten. De band stond als een Crazy Horse dicht bij elkaar opgesteld en gaven enkele volleerde soli om U tegen te zeggen. Een glansrol was weggelegd voor Vedder en gitarist Mc Cready.  “Dissident” was het eerste sfeervolle nummer. Maar dan gaven ze opnieuw gas op songs als “Evolution” en “Corduroy”. De Irak oorlog zit Vedder enorm omhoog: Werchter was het afsluitend Europees concert, wat betekende dat ze bij de thuiskomst zullen werken om de ‘garbage in het Witte Huis‘op te kuisen! “Jeremy” sloot aan op z’n woorden en was het eerbetoon voor elk jong strijder in de oorlog!  
Ze behielden een hoogstaand strak tempo: “Why go”, “Even flow” en “Life wasted”, onder die emotievolle stem van Vedder.  De band gaf nog een uitgebreide bis: “No War”, akoestisch toongezet door Vedder en naar een apotheose ging het met “Better man”, “Alive” en The Who’s “Babe O’Riley”, met hulp van Josh Homme, waarbij ze de song eindigden in gecontroleerde noise.
Wat een afgewerkt concert van een superband! Thanx Pearl Jam.

Organisatie: Rock Werchter (Live Nation)

Rock Werchter had opnieuw een schitterende affiche klaar. Grotendeels gespaard door de weergoden was het vierdaagse festival muzikaal hoogstaand. De headliners Beastie Boys, Muse, Queens Of The Stone Age, Pearl Jam, Keane, The Chemical Brothers, Metallica en Faithless bevestigden (wat vorig jaar anders was).

De nieuwe generatie Britse en Amerikaanse bands en het handvol Belgische bands (glansrol voor Goose) overtuigden.
Een tevreden publiek, een tevreden reporter..moet er nog meer muziek zijn?

Billy Talent (Main Stage )mocht, naast Milow in de Marquee, het festival voor geopend verklaren.
Het Canadese gezelschap nestelt zich binnen de emorock en heeft met “Fallen leaves” al een fijn hitje op zak. Zanger Benjamin Kowalewicz deed vocaal denken aan Zack de la Rocha van RATM. Ze trokken alvast fel van leer met songs als “How it goes” en “Devil”. Ze wisten een pak jongeren te boeien met “Try honesty” en “Fallen leaves”. Een potig, dynamisch setje van een veel-in-dozijn-bands. Goede aanzet van het vierdaags festival.

Het Limburgse Zornik (Main Stage) op z’n beurt, heeft een nieuwe cd ‘Crosses’uit, en warmde zich al op in de Lotto Arena, een paar maand geleden. Vooraan het podium was het duidelijk dat Zornik jonge meisjesharten bekoorde. Koen Buyse trad op met 40° koorts, wat niet belette om er meteen in te vliegen met “Lost and Found”. De groep haalde z’n Afrekening hits uit de kast: “Believe in me”, “It’ so unreal” , “Scared of yourself” en “Black hope shot down”. De four-men-in-black beklemtoonden het recentste album. Live result: net zoals bij hun laatste doortocht moeten we besluiten dat de songs van Zornik op zo’n groots podium net onvoldoende beklijven!

Het jonge Britse Air Traffic (Pyramid Marquee) intrigeerde met hun fijne, subtiele gitaarpoprock die de ene maal snedig klonk, de andere maal ingetogen. Het publiek maakte kennis met hun melodieus opgebouwde emotievolle songs. Een overtuigende set, met een uitgelaten zanger op toetsen en piano. Air Traffic plaatste zich ergens tussen Bloc Party, Franz Ferdinand in de krachtige songs als de single “Just abuse me” en door het intense pianospel aan Keane en Coldplay. Tof bandje, die zich meteen onderscheidde. Het wordt uitkijken naar het te verschijnen debuut.

My Chemical Romance (Main Stage) maakt deel uit van een nieuwe lichting emoglampoprock als Fall Out Boy, Lostprophets en Panic! at the Disco. Ze hebben al een pak hits afgeleverd met hun recentste cd. Het vijftal uit New Jersey  profileerde zich als een stadion rock band, refererend aan Queen en Smashing Pumpkins. Ze speelden een afgelijnde set, maar het hoofdpodium was iets te hoog gegrepen om aanhoudend te boeien. De glans was er met songs als “Disappear”, “Welcome to the black parade”, “Helena”, “Famous last words” en het ingetogen “Cancer”.

Marilyn Manson (Main Stage) de wereld van Marilyn Manson is er geen van engeltjes. De duivelse ‘Antichrist Superstar’ serveert een stevige portie donker dreigende industrial gothic metal. Sex, drugs, Caligula taferelen en Satanisme staan in mans muzikaal woordenboek. ‘Eat me, Drink me’ is de onlangs verschenen cd om onder de aandacht te brengen. Op het podium bleef de drive uit (aan de nieuwe songs schort er toch wat!) en was de act minder spectaculair dan verwacht: het bleef bij de zwarte klederdracht, kaarsen op het podium, een ‘lookalike’ vlijmscherp mes aan z’n microfoon, en veel schmink! Op de koop toe viel het geluid een paar maal uit. Het waren opnieuw de covers “Sweet dreams” en “Tainted love” en enkele onversneden oude songs als “The dope show” die de set boeiden. Het rookgordijn en de snippers op het eind konden de gig niet redden. Zette Brian Warner  z’n definitieve passen in het hellevuur?!

Beastie Boys (Pyramid Marquee) Een afgeladen Marquee zag de drie dolle veertigers AdRock, MCA en Mike D op hun best. De voorbije tournee was geslaagd, doch rommelig, met een pak punkrocksongs. De drie MC’s (in maatpak), hun dj (Mixmaster Mike) en hun band (waaronder toetsenist Money Mark) stonden op scherp en serveerden een aanstekelijke, dynamische en opzwepende cocktail van rock, hiphop, soul, funk en ‘70’s psychedelica, onder een spervuur aan raps en scratches. 
Al van in het begin van de set maanden de drie MC’s het publiek aan om elkaar te helpen, want het ging er vooraan nogal heftig aan toe door de snel op elkaar volgende punkrocksongs “Time for living” en “Egg grid”. De lange afwezigheid van The Beasties zal daar wel voor iets tussen hebben gezeten! “Root down” zette de toon van hun twintigjarige carrière: van “Triple trouble”, “Sure shot”,  “Body movin’”, “Super disco breakin’” tot de oude oldschool “Brass monkey”, hun eerste single ooit! Deze nummers werden mooi afgewisseld met instrumentale funky soulpop van de nieuwe cd ‘The Mix Up’.
The Beastie Boys zetten de tent op z’n kop:  “So what’cha want”, “Remote control”, “3 MC’s & 1 DJ”, “No sleep till Brooklyn”, “Check it out” en “Intergalactic”. “Sabotage”,  aan het adres van de President of the United States, mocht totally weirdo de set besluiten. Wat een wervelwind in de Marquee!

Van de ene naar de andere wervelwind, want Muse  trad aan op de Main Stage, als afsluiter van dag 1. Het Britse drietal, onder Matthew Bellamy, live met vier, dwingt respect af  van wat ze op een kleine zeven jaar hebben verwezenlijkt: pittig verbeten en sfeervolle gitaarrock en bombast kunnen overbrengen in bruisende livesets.
Vorig jaar waren we onder de indruk van hun optredens op Werchter (toen was net ‘Black Holes & Revelations’ uit) en in zaal te Lille en te Antwerpen, hun indrukwekkende lightshow en het decor van een veelhoekige kap over de drums. Het goed op elkaar afgestemde viertal speelde een stevige set; af en toe  namen ze gas terug. “Knights of Cydonia”, “Hysteria” en “Map of the problematique” wisselden ze af met aanstekelijke songs als “Feeling good en “Sunburn”. We fronsten de wenkbrauwen van wat Bellamy uitvoerde op z’n gitaar; hij manipuleerde zelfs het geluid met een (resonantie)plaatje (cfr. Mark Bell bij de Björkset).
De groep zag, kwam en overwon: “Invincible”, “Starlight”, “Time is running out” en in de bis ‘Newborn”, “Plug in baby” en “Take a bow”. Ze gingen erin als zoetenkoek!
Wat een gemotiveerde, alles gevende band en een sterke respons allemaal niet oplevert.

Organisatie: Rock Werchter (Live Nation)

Het jaarlijkse Rock & Roots festival Schwung te Roeselare slaagde er terug in om enkele schitterende namen bij elkaar te sprokkelen. Dit West-Vlaamse rockfeestje was al aan zijn negende editie toe. Het begon allemaal in 1999. Toen had men reeds Uriah Heep & Golden Earring op de affiche staan. Doorheen de jaren profileerde dit festival zich als een volwaardig Classic Rock festival. Bands zoals Deep Purple, Status Quo, Thin Lizzy, Cheap Trick, Thunder, Europe, Scorpions en Alice Cooper stonden allen op de Schwung podium. Dit jaar was het vooral uitkijken naar REO Speedwagon. Want waarin zelfs het grote Arrow Rock festival niet slaagde, deden de Schwung organisatoren wel en ze haalden de Amerikaanse band REO Speedwagon naar België. Opmerkelijk want deze band was al meer dan 20 jaar niet meer in onze contreien live te zien. Het monsterlijke Lordi moest toch ook wat volk naar Roeselare brengen. Terwijl Megadeth niet bij elke Classic Rock fan werd onthaald als een gepaste afsluiter.

Toch kwam er weer heel wat volk (zo’n 7000 man) opdagen voor deze Schwung editie. Schwung is ook een erg relaxt festival. Hier geen heen en weer geloop naar de verscheidene podia, geen optredens die elkaar overlappen. Nee, Schwung eert de oude festival formule: één dag, één podium. Tussen de optredens van de negen bands zat er een korte pauze waarin je naar hartelust je opnieuw kon opladen of eventjes op adem kon komen in de frisse buitenlucht. Nieuw dit jaar waren twee videoprojectieschermen aan beide zijkanten van het podium. Organisatorisch had dit festival dus een zeer sterke basis.

Toen we aankwamen in Roeselare hadden al twee bands hun set afgewerkt. De Nederlandse Guns & Roses tribute band Gunz & Rozes en gitaarwonder Paul Gilbert hebben we jammer genoeg moeten missen.
We waren net op tijd voor het optreden van de Nederlandse symfo formatie Focus. Deze formatie die in 1969 werd opgericht door de organist/fluitist Thijs van Leer had ik nog nooit eerder live gezien. Vooral het schitterende melodieuze gitaarspel van Niels van der Steenhoven was adembenemend. De solospots die van Leer voor zijn rekening nam drongen bij mij iets minder door. “Hocus Pocus” mag dan wel hun grootste hit zijn, van het gejodel van van Leer ben ik echt geen groot liefhebber. Focus bracht een leuk uurtje instrumentale symfo rock.
Daarna was het de beurt aan de heavy rock van het Zwitserse Krokus. De band speelde een stevige set in de goede ‘Alive & Screamin’ traditie. Terug in de Krokus bezetting was gitarist Mandy Meyer die, na enkele jaren dienst als tweede gitarist bij Gotthard, ons verraste met erg stevig gitaarwerk. Toch was het vooral zanger Marc Strorace die met zijn strot à la Bon Scott het meest imponeerde. Vanwege zijn illuster stemgeluid waanden we ons AC/DC te horen. AC/DC, Saxon, Iron Maiden het zat allemaal erg dicht bij. “Rock City” Roeselare ging voor het eerst echt uit zijn dak.
Vervolgens was het de beurt aan de Nederlandse wereldklasse van Golden Earring. Deze band die actief is sinds 1961 is nog steeds niet uitgespeeld. Deze band stond al voor de derde keer op Schwung en had dan ook niet de minste moeite om het publiek te overtuigen. Hay, Kooymans & co brachten een energieke set, fris en jeugdig. De Golden Earring jukebox draaide op volle toeren en de fans genoten met volle teugen van: “When The Lady Smiles”, “Twilight Zone”, “Long Blond Animal” en een wel erg uitgesponnen versie van “Radar Love”. Deze rocklegenden bieden dus nog steeds waar voor hun geld. Al zal de band waarschijnlijk ook wel iets duurder geworden zijn in vergelijking met het Schwung openingsjaar 1999.
Van totaal ander fabrikaat waren de monsters van Lordi. Deze Finse melodische heavy rockband werd bij het grote publiek vooral bekend na hun Songfestival overwinning van 2006. Origineel zijn ze niet echt. Liefhebbers van de creaturen van GWAR verwijten Lordi een slap afkooksel te zijn en ook muzikaal heeft deze band weinig om het lijf. Alhoewel, de monsters treden op in loodzware kostuums en maskers en dat op zich mag toch wel verdienstelijk genoemd worden. Hun ware identiteit is dan ook hun best bewaarde geheim. Geen geheim dat ze muzikaal hun mosterd halen bij acts zoals Alice Cooper  (“Who’s Your Daddy”). Toch was er duidelijk een publiek voor de groteske, doch zeer vermakelijke show. Tussen de nummers door was er net iets te weinig schwung. Maar ja, de heren hadden het bijzonder druk om de verschillende moordtuigen en attributen bij elkaar te zoeken. Tonnen vuurwerk en een gigantische hoeveelheid papiersnippers zorgden voor een wervelende finale. “Hard Rock Hallelujah”, blij dat we dit overleefd hebben! Van UFO ben ik nooit een grote fan geweest. Alleen van het A.O.R. getinte album ‘Misdemeanor’ (een album dat door de meeste UFO fans als bijzonder zwak werd onthaald) uit 1985 was ik erg onder de indruk. Ook na enkele malen UFO live te hebben gezien, heeft deze band mij nog nooit echt kunnen charmeren. Deze Britse Classic rockformatie heeft ontelbare groepswissels gekend. De huidige bezetting is er een zonder Michael Shenker maar wel met gitarist Vinnie Moore. Phil Mogg en Pete Way vormen nog steeds de spil van deze band. Mogg was opmerkelijk goed bij stem en vooral er was geen ruzie op het podium. UFO bracht echter een onopvallende, vlakke set. Enkel tijdens de klassieker “Doctor Doctor” gingen de handen tot midden in de zaal de lucht in.
Rond 21.30 was het dan eindelijk de beurt aan REO Speedwagon. De band waar we gans de dag naar uit hadden gekeken. Deze Amerikaanse band uit Illinois is reeds bedrijvig sinds 1967 en toch waren ze slechts een handvol keer te zien in Europa. Ruim 25 jaar was het geleden dat ze nog in België te zien waren en net zoals bij Journey was dit voor de fans een droom die in vervulling ging. Muzikaal ligt Journey mij nog iets nauwer aan het hart maar toch had ik tijdens het REO Speedwagon optreden vaak diezelfde intense gevoelens. Vanaf opener “Don’t Let Him Go” tot afsluiter “Ridin’ The Storm Out” heb ik intens genoten van deze pure Amerikaanse classic rockshow. Zanger/gitarist Kevin Cronin was erg onder de indruk van zoveel enthousiasme en gaf dan ook het beste van zichzelf. De set bevatte de ene hit na de andere. Een enkele keer (met “Smilin’ In The End”) werd er gegrepen naar nieuw muziekmateriaal. De band heeft namelijk, na elf jaar!, met ‘Find Your Own Way Home’ een nieuw album uit. De REO klassiekers volgden elkaar in snel tempo op. Opvallend was dat enkele jongeren naast mij de meeste Speedwagon songs erg goed onder de knie hadden. De ballades “Keep On Loving You” en “Can’t Fight This Feeling” bereikten natuurlijk nog meer zielen en werden luidkeels meegezongen. Naast deze rustpunten liet REO Speedwagon echter horen een goed geoliede machine te zijn, die bovendien erg stevig kon rocken! Gitarist Dave Amato trok stevig van leer en ook bassist en blonde God Bruce Hall liet zich erg verdienstelijk opmerken. Deze laatste mocht ook de song “Back On The Road Again” voor zijn rekening nemen. REO Speedwagon voldeed aan alle verwachtingen. Met de belofte om heel vlug opnieuw naar Europa te komen toeren kwam er voor ons een einde aan deze schitterende Schwung editie.
Even bleven we nog kijken naar de trash metal van Dave Mustaine & co. Doch Megadeth is Metallica niet. Een objectief oordeel kan ik over het Megadeth optreden niet vellen. Dat laat ik liever over aan de echte Megadeth fans die toch nog talrijk hun band gadesloegen. Ook de safety mensen hadden plotseling heel wat meer werk met crowdsurfende Megadeth fans.

Dit Schwung festival eindigde voor mij met REO Speedwagon. Afsluiten in schoonheid noem je zoiets. Schwung 2007 was een zeer geslaagd festival. Op naar de tiende editie, waarbij ik hoop dat de organisatie opnieuw zal uitpakken met enkele verrassende namen!

Foto's: http://www.pixagogo.be/5993714199

Organisatie: Schwung, Roeselare