Les Nuits Botanique 2021 - Mansfield.TYA + Silly Boy Blue - een wereld kleurrijke contrasten
Les Nuits Botanique 2021
Orangerie (Botanique)
Brussel
2021-09-12
Erik Vandamme
Toen we nog jong en onervaren waren stond een zondagavond garant voor een dansje in een praat café om de schoolweek aan te vatten; met kleine oogjes in de klas zaten we er dan op een maandagochtend. We namen het er graag bij. Soms echter blijkt dat feestje veel meer te zijn dan gewoon uit de bol gaan, neem nu het optreden van enerzijds Silly Boy Blue en anderzijds Mansfield. TYA. Dansen werd er zeker gedaan … we kwamen vooral terecht in een wereld kleurrijke contrasten.
Als een kind in een speelgoedwinkel die van de ene verwondering in de andere terecht kwam, zo voelden we ons op deze zondagavond in de Orangerie tijdens Les Nuits Botanique.
We citeren even uit de biografie: 'Silly Boy Blue is een 22-jarige Franse schrijver-componist-zangeres. Denk Angel Olsen meets Billie Eilish meets Fever Ray. Gefascineerd door de werelden van David Bowie en Lana Del Rey schrijft ze hartverscheurende tieneranthems, en deelt in haar muziek post-adolescente gevoelens onder de ogen van haar popiconen.'
Een stelling die de lading dekt, want opvallend veel jongeren schuiven een beetje dichter aan het podium om dit opkomende icoon Silly Boy Blue(****) aan het werk te zien ; ze combineert breekbare songs – ze ontroert met haar fluwelen stem - met aanstekelijke, dansbare songs , die een poppy tune hebben , zonder echt kitsch te gaan klinken. Ze spreekt een ruim publiek aan , net zoals haar helden Lana Del Rey en David Bowie.
Zonlicht en donkere gedachten vormen de rode draad doorheen deze set die lekker aan de ribben kleeft, en waarop je niet kan stil blijven staan. Het publiek reageert dan ook zeer enthousiast en danst zich de benen uit het lijf, of - zoals we zagen bij een meisje in de zaal – het publiek pinkt emotievol een traan weg.
We schreven het al ‘een wereld kleurrijke contrasten’ ging voor ons open vandaag. Bij Mansfield. TYA (*****) kwam het zelfs nog meer tot uiting. Het duo start hun set eerder bevreemdend, door een viool klank, die je koude rillingen bezorgt. Mansfield.TYA verlaat de comfortzone van dans, chanson en elektronische muziek. Voortdurend wordt je op het verkeerde been gezet, hun aanpak zorgt eerst voor een springende massa waarbij de zaal ontploft om daarna eerder ingetogen, intimistisch de gevoelige snaar te raken. Telkens net lang genoeg om de aandacht scherp te houden.
In een oogwenk vloog het hier allemaal voorbij. Beide muzikanten zijn top instrumentalisten en evenzeer klasse entertainers, die hun publiek voortdurend aanspreken en -porren. Ook de vocals raken, vooral bij songs die aanleunen bij het Franse Chanson.
De Orangerie verandert meermaals in een kolkende massa dansende lichamen. Een kleurrijk feest dat met een knal wordt afgesloten in de bisronde.
Mansfield. TYA . bracht een fijn avondje hartverwarmende muziek, die emotie deed opborrelen en de dansspieren aansprak. Wat een variatie! Zo hebben we het graag.
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/festival/les-nuits-botanique-2021/mansfield-tya.html
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/festival/les-nuits-botanique-2021/silly-boy-blue-12-09-2021.html
Organisatie: Botanique, Brussel (ikv Les Nuits Botanique)
Les Nuits Botanique 2021 - Girls in Hawaii - Beklijvende thuismatch met rake klappen die corona wegmeppen
Les Nuits Botanique 2021
Scene Parc (Botanique)
Brussel
2021-09-12
Jerome Bertrem
Na een lange hiatus van om en bij de twee jaar (je weet wel door dat ene virus) komen de culturele activiteiten traag maar gestaag op gang. Zo ook Les Nuits Botanique die niet in het voorjaar, maar dus ingehaald worden als leuke na-zomerse activiteit.
Op het programma voor vandaag: de jonge garde van WatchoutfortheGiants en de immer populaire Girls In Hawaii. Na een uitverkochte succesvolle zaterdagavond sloten beide bands het eerste weekend af van Les Nuits.
Helaas heeft ondergeschrevene de Gentse/Ninoofse reuzen niet kunnen bewonderen. De jonge finalisten van Humo’s Rock Rally van 2018 hebben nochtans met een langspeler en enkele rake singles veel in huis om het Botanisch luisterpubliek goed op te warmen.
Ondanks de nasleep van de pandemie waren er heel wat mensen aanwezig in de tuin van de Botanique om het concert mee te maken in het opgezet podium le Chapiteau. Niet verwonderlijk, want Girls in Hawaii kan teren op een lokale populariteit, ook al hebben ze sinds 2017 niets nieuws meer uitgebracht. Voor Lionel Vancauwenberghe en Antoine Wielemans (co-oprichters van de band) goldt de lockdown als een moment om even de pauzeknop in te drukken.
Desondanks was het publiek zeer enthousiast toen de vijfkoppige band het podium betrad. Of zat het vrijheidsgevoel (enkel een Covid Safe Ticket was de regel) er ook voor iets tussen? Zo weerklonk opener “Organeum” van debuutplaat ‘From Here to There’ als een vertrouwde begroeting, alsof de wereld nooit heeft stilgestaan. Toepasselijk was het wiegende “Not Dead” waar de elementen in de verf werden gezet die Girls in Hawaii zo sterk maken: melancholische indie vermengen met poppy deuntjes, besprenkeld met een snuifje lo-fi tot zelfs noise. “Guinea Pig” en “Cyclo” uit het meest recente ‘Nocturne’ klinken live nog zo fris als enkele jaren geleden, ook al slaan ze daarmee een meer elektro/experimentele weg in.
Met gouden oudjes “This Farm Will End Up in Fire”, “Time to Forgive the Winter” (dEUS op z’n hardst) en “Bees & Butterflies” (Das Pop op z’n zachtst) werd het gebrek aan nieuw materiaal meer dan goed gemaakt. Dit deerde het publiek uiteraard, want de band heeft in haar bijna 20-jarig bestaan een sterke live reputatie opgebouwd en is zowat kind aan huis in de Bota. Toch kwam daar even het nieuwe “Life Is So Fucked Up” piepen als rustpunt in de set.
Daarna zetten de Girls hun derde plaat ‘Everest’ in de kijker met het innemende “Misses”, het beukende “Switzerland” (tussenin ook “Willow Grove”), het opzwepende “Mallory’s Heights” en het slepende “Rorschach”. Het enthousiasme van het publiek was sinds het begin van het optreden niet gaan liggen, want zowat iedereen danste, lachte of zong mee naar hartelust.
Tijdens de eerste bisronde werd het tempo zelf verder de hoogte ingejaagd. Met een trio van de debuutplaat was het allesbehalve de bedoeling om gas terug te nemen. Het hoogtepunt (al waren er veel tijdens dit optreden) viel met een uitgerokken “Flavor” dat live volledig anders, maar even goed klinkt! Onmogelijk om zo naar huis gestuurd te worden en daarom kwamen Lionel en Antoine nog het podium op om een intieme versie van “Plan Your Escape” (met schattige schoonheidsfoutjes inbegrepen) te brengen.
Nogmaals bewijzen Girls in Hawaii waarom ze zo geliefd zijn bij het publiek en dus ook hun vaste plek hebben in het Belgische muzieklandschap.
Les Nuits Botanique vinden nog plaats tot en met 26 september met onder andere Moutain Bike, Videoclub, Benjamin Schoos + The Loved Drones, Sébastien Tellier, David Numwami en Yelle.
Setlist: Organeum - Not dead - Guinea Pig - Cyclo - This Farm Will End Up in Fire - Time to Forgive the Winter - Bees & Butterflies - Life Is So Fucked Up - Misses - Switzerland - Willow Grove - Mallory’s Heights - Rorschach - Found in the Ground - Catwalk - Flavor - Plan Your Escape
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/festival/les-nuits-botanique-2021/girls-in-hawaii-12-09-2021.html
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/festival/les-nuits-botanique-2021/watchoutforthegiants-12-09-2021.html
Organisatie: Botanique, Brussel (ikv Les Nuits Botanique)
Leffingeleuren 2021 - zaterdag 11 september 2021 - Muzikaal cabaret in een festivaltent
Leffingeleuren 2021
Festivalterrein
Leffinge
2021-09-11
Tijs Delacroix
Op dag twee van Leffingeleuren weinig muzikale meerwaardezoekers te bespeuren, de dag draaide namelijk volledig rond de regionale helden van Preuteleute.
“Preutewat?”, horen wij U spontaan denken. Voor wie hen niet kent, kunnen we het samenvatten als een vulgaire, seksistische, platte West-Vlaamse cabaret.
Hiermee doen we de act ook geen oneer aan, het is namelijk hun ‘Unique Selling Point’. Dat één van de leden, Sebastien Dewaele, wat acteerervaring achter de kiezen heeft (Eigen Kweek), voegt enkel maar toe aan het geheel.
In de beginfase van de set, moesten vooral oud-politiekers als Dehaene en Dedecker (want ja, zo lang gaat het nummer “Mussel” al mee) het ontgelden en stonden verder vooral fecaliën en anale frivoliteiten centraal bij aanvang van de set. Zo kabbelden Alain en Ook Alain langsheen “Vustekakker” en “Stroent/Komkommer” en proclameerden ze zich tot strijders van het recht op vrijheid om, wij citeren, ‘in je hol te steken wat je maar wil. Enkel een spontane regenboog boven de tent, had het plaatje completer kunnen maken. Helaas ging het allemaal nogal traagjes en konden/mochten de bindteksten een stuk beknopter.
Ondanks menig poging, slaagde Ook Alain (Tom Vanrijckegem) er zelfs niét in om ook maar één aanwezige vrouw haar boezem te doen ontbloten. Iets wat op een later tijdstip, op een volks dorpsplein zelden niet lukt. De vlam sloeg niet meteen in de pijp. Over pijpen gesproken; wel brulde menig aanwezig vrouw, heerlijk mee met de misogyne teksten zoals die van “Gie Oere, Gie Teve”, waarbij vrouwen nogal onvriendelijk worden gedwongen tot het oraal bevredigen van de man. Het eerste echte hoogtepunt in de set, eindigde zo op het aangezicht/langsheen de neus. En met een vlam die wél in de pijp zat.
Nadien volgde een deductieve les, waarbij het publiek in het Algemeen Nederlands (!) én het West-Vlaams de erg literaire tekst van “Gistern enk me vrouwmens” werd aangeleerd. Al hadden de aanwezigen, behalve meegesleurde metgezellen, hier geen nood aan. Dit haalde andermaal het tempo wat uit de set, jammer, want het publiek was al helemaal opgepept.
Het nieuwe “Gepluumd” viel helaas volledig in het water doordat het nagenoeg onverstaanbaar was, zelfs voor een recenserende West-Vlaming. Gelukkig werd dat goed gecompenseerd door afsluiter van de reguliere set “Bluuf me je fikkn va me”, in een érg snedige, boute uitvoering. Meer van dat!
Los van het tekstuele, mogen we niet vergeten dat Preuteleute effectief ook een act is. Ja, met geluidsman en met échte instrumenten. In het verleden (o.a. Paulusfeesten), werden de heren al wel eens omkaderd door een gitarist, een bassist,... Ditmaal gingen ze louter voor vocals, een sporadische, akoestische gitaar, synths en drums. Vooral de synths van Ook Alain bleken onontbeerlijk in het merendeel van de songs. Maar dat de heren ook een heus impressionante sound kunnen neerzetten, bleek in eerste bisnummer “Ramskapelle” (naar Rammstein - Rammstein). We merkten zelfs een spontane (puberale) moshpit op (!).
Het venijn zat, na een vooral trage, langdradige start met her-en-der eens een nieuwer nummer en vooral veel gezwans, dus zeker in de staart. Want hierna volgden ook nog klassiekers als “Dikke Vette” en “Pakt je Zak” die het luidkeelse publiek konden bekoren.
Dat de heren vooral een langdurige set moesten neerzetten en de overmatige bindteksten niet zomaar waren, werd bewezen door nog vier reservenummers op de papieren setlist aan te treffen. Zonde, want door het getalm werden de aanwezigen onthouden van een topnummer als “Rost Poept Goed”.
Preuteleute blijft succesvol, zelfs na 20 jaar, ongeacht de bandopstelling. Alain en Ook Alain staan garant om zelfs aan 30 euro per ticket nog steeds een goedgevulde tent te kunnen vullen. Preuteleute is meer dan een joke, Preuteleute is (Groot) Oostendse cult. Gedateerde nummers (zoals “Les Lacs Du Connemara”) houden de heren met hun verbasteringen eigenhandig in het collectieve geheugen. Dat Alain soms zoekende was naar het juiste gitaarakkoord neemt niet weg dat élk nummer ook gewoon erg goed werd gebracht. Want als je met een eenvoudige opstelling zelfs Rammstein in, nuja, ‘ere’ kan houden, dan ben je niet zomaar een coverband.
Pics homepag Preuteleute
Organisatie: VZW De Zwerver - Leffingeleuren, Leffinge
Miracle Metal Meeting 2021 - Een enthousiast publiek voor een uitdagende affiche
Miracle Metal Meeting 2021
RAC-Parking
Deinze
2021-09-11
Filip Van der Linden
In Nederland mag het nog steeds niet, maar in Vlaanderen is er niets dat het organiseren van metalfestivals nu nog in de weg staat. De tweede editie van de Miracle Metal Meeting in Deinze werd een open air-editie omdat de Brielpoort nog als vaccinatiecentrum gebruikt wordt, maar dat was geen excuus om dit nog eens uit te stellen. Zeven bands mochten het podium op, bijna allemaal Belgisch, maar wel allemaal met internationale allure.
Over de bands op de affiche kan je aan de toog een eind doorlullen, maar wie er niet bij was in Deinze heeft een leuk feestje gemist.
Turpentine Valley mocht een thuismatch spelen. Hun instrumentale postmetal ervaar je het beste in een kleine donkere ruimte met veel rook en weinig licht, zodat het visuele een extra dimensie biedt. Dat element werd in Deinze omgezet naar een indrukwekkende lichtshow en veel rook en dat werkt eigenlijk net zo goed.
De set bestond uit nummers van hun debuutalbum ‘Etch’. Hun volgende album is reeds ingeblikt, maar live willen ze dat nog even opsparen.
Ondanks het vroege uur wist Turpentine Valley de aandacht van de aanwezigen te grijpen en vast te houden tot het einde van hun al bij al korte set. Turpentine Valley bewees in Deinze dat ze klaar zijn voor de grotere festivals.
Nog meer postmetal met Carneia, maar dan niet instrumentaal en met ook nog invloeden van Tool en Faith No More. Carneia bouwde een heerlijk groovy wall of sound met zanger Jan Caudron als werfleider. De fans kregen vier tracks uit het vierde album ‘Voices Of The Void’, aangevuld met één oudere track: “White Collar”.
Op nieuw werk is het nog even wachten. Dat komt misschien als ze op 12 februari 2022 terugkeren naar Deinze voor een show in de Elpee, met Rawdriguez.
Geen postmetal bij Dyscordia, wel gelaagde progmetal. Deze West-Vlaamse band had zijn set opgebouwd rond het net voor corona uitgebrachte album ‘Delete/Rewrite’ dat ze live nog niet zo vaak konden promoten als ze wel zouden willen. Bleven de fans bij de eerste bands nog wat op de achtergrond, dan stonden ze bij Dyscordia in rijen voor het podium om mee te brullen. Bij Dyscordia stond dan ook elk bandlid met een brede glimlach op het podium.
Bittere ernst dan weer bij de militante straight edge hardcoreband Liar. Deze legendarische en internationaal gewaardeerde H8000-band werd niet zo lang geleden nieuw leven ingeblazen, surfend op het succes van een documentaire, heruitgaves van de albums en een boek over de H8000-scene waarvan Liar en voorganger Congress ambassadeurs zijn.
Dit jaar spelen ze maar twee concerten en de organisator van de Miracle Metal Meeting had ze naar Deinze weten te halen. Als je de huidige en vroegere leden van Liar optelt, kom je in te vermelden bands uit bij een mooie dwarsdoorsnede van de West-Vlaamse metal: RDS220, Aborted, Sartramus, Amenra, Oathbreaker, King Hiss, …
In Deinze speelde Liar zowat dezelfde set als bij hun reünieconcert in de Kortrijkse Depart, min de Congress-nummers. Dat leverde een reeks enthousiaste crowdsurfers en een spontane moshpit op.
Het moshen en crowdsurfen ging maar door op de metalcore van Spoil Engine. Die is uitgegroeid tot één van de belangrijkste Belgische metalbands van het moment en hun jongste album ‘Renaissance Noir’ kreeg massa's lovende kritieken. In de set lag het zwaartepunt uiteraard op dat album, met ook nog een paar oudere tracks van ‘Stormsleeper’ en een leuke Pantera-cover (“Yesterday Don’t Mean Shit”). Dit jaar speelt Spoil Engine vooral in België, maar als corona nog slechts een nare herinnering is, zal ons landje te klein zijn voor deze superband.
La Muerte is een love-or-hate-it-band en de liefde kwam in hun gloriedagen eind jaren ’80, begin jaren ‘90 vooral uit het buitenland. Op hun afscheidsshow in 1994 in de AB kregen ze het gezelschap van Arno en Richard23 van Front 242. Sinds enkele jaren zijn ze opnieuw samen, met Tino De Martino van Channel Zero op bas, en brengen ze ook nieuw materiaal uit.
De set in Deinze was opgebouwd rond een reeks klassiekers als “I Would Die Faster”, “Couteau Dans L’eau”, “Shoot In Your Back” en “Black God, White Devil”, aangevuld met recenter uitgebrachte nummers als “Whack This Guy”, “Je Suis Le Destructeur”, “She Did It For Lust” en “LSD For The Holy Man”.
Jammer dat er geen bisnummers bij konden, want het was tegen het einde van de set dat band en publiek op dezelfde golflengte zaten.
Tributeband Cowboys From Hell kwam uit Italië om de laatste bezoekers van de Miracle Metal Meeting tevreden naar huis te sturen op de tonen van Pantera. Het zou mooi geweest zijn om 27 jaar na de passage van de echte Pantera dezelfde set nog eens in de Brielpoort te kunnen horen, maar het alternatief in open lucht mocht er zeker zijn.. Al bij het tweede nummer (“”Walk) ging het publiek nog een keer helemaal uit de bol. De set sierde het publeik! Een mooi alternatief.
Organisatie: vzw Miracle
Leffingeleuren 2021 - vrijdag 10 september 2021 - Exotisch dansfeest
Leffingeleuren 2021
Festivalterrein
Leffinge
2021-09-10
Tijs Delacroix
Het nieuwe-oude normaal is nagenoeg (terug) in het land, dat bewijzen de talrijke evenementen die met het CS-ticket plaatsvonden afgelopen weekend. Opeengepakt publiek, geen onverstaanbare drankbestellingen door de mondmaskers die in de weg zitten,... Zo ook op Leffingeleuren. De organisatie haalde voor deze editie het recept van vorig jaar nog eens boven, wat betekent: een klassieke festivaltent, meerdere weekends op rij vullen met muzikaal, thematische dagen.
Zo waren we vrijdag te gast op de Oosters/wereldmuziek-geïnspireerde dag.
De eerste act waar we paraat stonden aan het podium was het Duits-Turkse DERYA YILDIRIM & GRUP ŞIMŞEK. Deze act begon nogal zacht aan hun set, gecombineerd met de psychedelische sound creëerde dat haast een feeëriek geheel. In slaap vielen we allesbehalve, want ondanks de zachte vibe, werd er een fijne, ritmische dynamiek onder de set gesponnen. De multi-instrumentalisten combineerden ondere andere drum en synths met bijvoorbeeld dwarsfluit en elektrische gitaar, een speciale combinatie die erg aansloeg. Zeker wanneer ze het tempo verhoogden en de feeërieke sfeer plek maakte voor het eerste dansfeestje van de avond, waarbij Derya haast evolueerde in een Christine & The Queens-achtige frontvrouw qua overtuigingskracht.
De subtiliteit en de erg straffe opbouw waarmee ze dat deden, bewijst de totale controle die de act over hun set had. Sterk over de ganse lijn.
Derya Yilldrim en haar act wisten de clichés rond muziek met traditionele invloeden omver te blazen en presenteerden zich als een sterke live-act, tout court.
Hierna werden aan de rand van het podium, haast neus-tegen-neus met het publiek, de instrumenten van Dijf Sanders en zijn matties; De Craene (sax) en Segers (drums) geïnstalleerd. De afstand tussen Sanders’ act en het publiek werd zo tot een minimum herleid. De act liet er geen gras over groeien en ging verschroeiend van start. Al ontstond er geen dj-stampfeestje, maar werd er een broeierige tempel gebouwd waarin elk van de leden een significant aandeel in het creatieproces had. Segers’ drums zorgden een dreunende dynamiek, terwijl De Craene met zijn sax en klarinet die pure, exotische sfeer wist neer te zetten. Het is haast symbolisch te noemen dat de man (Dijf zelf) die deze beide delen, perfect aanvult en verbindt met elektronica, centraal zit tussen de andere twee.
Het drietal de Power Rangers of de K3 van de exotische dansbaarheid noemen, is misschien een brug te ver, maar het geheel was bij Dijf Sanders in ieder geval véél meer dan de som van de delen.
Even, ongeveer midden in de set, liet de act het tempo wat terugvallen en verdween de dynamiek hierdoor uit de set. Iets wat ze naar het einde toe méér dan goedmaakte en de keet weer aanflakkerde als een zomerse bosbrand.
De headliner van de avond, was het Turks-Nederlandse Altin Gün. Met een grammynominatie en miljoenen streams op de teller, waren de verwachtingen voordien hoog gespannen. Doorheen hun set verdwaalden we wat in een psychedelische roes. Veel van de instrumentale power ging verloren aan de hoeveelheid aan elektronica waarmee de nummers werden doorspekt. Zo ontstond er wel een broeierige sfeer, maar tot een kolkend hoogtepunt kwam de set niet. Er ontstond weliswaar een vorm van plakkerig, muzikaal exotisch klimaat die wel aanzette tot bewegen, maar waarbij er van extase geen sprake was. Hoogtepunt is in de set was de afsluiter “Süpürgesi Yoncadan”, tevens een van de meest catchy hits van de act, waardoor we ook zonder verrassingen achterbleven.
We sloten de avond af door even bij Susobrino te blijven plakken, Vanobbergen leerden we enkele jaren geleden al kennen op Theater Aan Zee. Toen dompelde hij Café Crayon onder in een microkosmos van experimentele exotica, iets wat ons tot op de dag van vandaag is bijgebleven. Van zijn passage in Leffinge, zullen we helaas weinig onthouden. Aan het experimenteren slaan, als afsluiter, na dansbare acts, bleek niet de meest verstandige keuze. De zeldzame opflakkeringen die er te bemerken vielen in zijn set, waarbij hij dan toch enkele van de nog aanwezige poppen aan het dansen kreeg, snoerde hij af door deze te laten overgaan in knullig gebriel tussen gitaar en laptop in. In de wandelgangen hoorden we dat Susobrino ook wel eens sets neerzet waarbij hij pompende beats doorheen het publiek jaagt, een keuze die hij hier beter ook had gemaakt.
We kunnen spreken van een meer dan degelijke openingsdag van Leffingeleuren 2021. Mede door de meer dan aangename sfeer en vooral een uitblinkende Derya Yildirim en Dijf Sanders.
Pics homepag: Altin Gun
Organisatie: VZW De Zwerver - Leffingeleuren, Leffinge
Les Nuits Botanique 2021 - Jozef Van Wissem + Fleur De Feu - Een avond in een occult sfeertje
Les Nuits Botanique 2021
Rotonde (Botanique)
Brussel
2021-09-09
Erik Vandamme
Les Nuits Botanique is al jaren de ultieme ontdekkingsreis voor de fijnproever die graag buiten de comfortzone naar de toekomst kijkt van de populaire en alternatieve muziek. Na de scan van de COVID safe pas, wat op zich een routine wordt als je o.m. concerten bezoekt, voelde het wel een beetje onwennig aan, want we kwamen in een heel andere omgeving terecht dat we het laatste anderhalf jaar gewoon zijn. Je werd namelijk door een soort ‘spacy gang’ geleid naar de Rotonde , en verder kwam je in de Orangerie terecht. En buiten stond de derde locatie Scéne Parc.
Wij zakten af naar Rotonde voor een avond occult sfeertje van Jozef Van Wissem en Fleur De Feu.
We citeren even de info van Les Nuits Botanique: ‘Dominique Van Cappellen-Waldock is de frontvrouw van Baby Fire en mede-oprichtster van managementbureau Une Fois, waarmee ze vrouwen in de muziek wil ondersteunen. Met Fleur De Feu wil ze met een soort ceremonie alsnog de mensen eren die in het begin van de coronapandemie gestorven zijn en waarvoor geen publieke begrafenissen hebben kunnen plaatsvinden. Het wordt een symbolisch, spiritueel en sjamanistisch optreden.’
En dat laatste is het ook geworden, een soort intieme ceremonie waarbij Fleur De Feu (****) je door haar fluwelen stem, meeneemt naar verre oorden. Haar muzikanten spelen aangrijpende mooie klanken, die je een krop in de keel bezorgen. Vooraan het podium brandt een kaars, meer symbolisch dan dit kan het haast niet worden.
Doorheen de set hangt een sacrale sfeer , die je enkel tegen komt bij een ceremonie in de kerk. Op het einde van de set mogen aanwezigen op een blaadje een naam schrijven, die symbolisch wordt verbrand , als een eindpunt of ter nagedachtenis aan een dierbaar iemand. Velen komen naar voor, en doen aan deze ceremonie mee.
Fleur De Feu bezorgt ons op deze wijze een pakkend optreden, waar de medemens wordt geëerd. Gedurende de set blijven de drie muzikanten en zangeres statisch, maar door de manier waarop ze hun songs vocaal en instrumentaal brengen, eer je de overledenen en kom je in een sfeertje van nimfen in het sprookjesbos die dat ook deden om de natuur te eren. Fleur De Feu eert de mens op de meest intieme wijze, intens mooi.
Helemaal alleen bewandelt ook luit virtuoos Jozef Van Wissem (****) diezelfde uiterst intens mooie weg op intieme wijze. Jozef Van Wissem is een man van weinig woorden, maar laat zijn betoverende muziek voor zich spreken. Jozef Van Wissem heeft het instrument de Luit in de 21ste eeuw geloodst, door het instrument op te waarderen. Hij profileert zich vocaal tot een verhalenverteller, net als de volleerde troubadours in de middeleeuwen, op een zodanig intense, sprookjesachtige wijze waardoor je in diepe gedachte verzinkt.
Het beeld is soms huiveringwekkend, je voelt de koude rillingen van de duisternis en harde realiteit over jou. Achter dat masker schuilt de kracht van die troubadour. En dat is nu net de verdienste van deze man die zijn verhaal zo pakkend kan vertellen, dat je als luisteraar er compleet stil van wordt.
Het daverende applaus op het einde van de set bevestigt dat iedereen stevig onder de indruk was van die intieme, ingetogen , verwoestend pakkende set . Hij zorgt voor barsten in je tere ziel.
Na de regulaire set kwam hij nog voor één nummer terug, zonder al te veel woorden. Een bevestiging van een avond in een occult sfeertje …
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/festival/les-nuits-botanique-2021/jozef-van-wissem-09-09-2021.html
Organisatie: Botanique, Brussel (ikv les Nuits Botanique)
Belgian Blast Festival 2021 - Een rollercoaster vol energieboosts
Belgian Blast Festival 2021
OC de Coorenaar
Desselgem (Waregem)
2021-09-04
Erik Vandamme
Blast From The Past Festival is uitgegroeid tot een begrip binnen de indoor metal. Op 11 december zal er zelfs een nieuwe editie plaatsvinden in Kuurne met o.a. Cyclone, Ostrogoth, Tokyo Blade en Sortilège. De affiche ziet er dus weer schitterend uit.
Meer info op https://www.facebook.com/events/1502036593280374
Maar nu was er een heuse Belgische editie onder Belgian Blast Festival in OC De Coorenaar in Desselgem (Waregem). De opkomst was wat aan de magere kant, want er waren meerdere festivals die avond, o.a. Crammerock. Maar de afwezigen hadden, naar goede gewoonte, ongelijk. Want het was een topavondje …
De avond openen is altijd een moeilijke opgave, er stond nog weinig volk in de zaal maar dat kon Entheogen (***1/2) niet tegen houden om alle registers open te trekken. De band gaat als hongerige wolven tekeer op het podium, de riffs en de soli klieven door ons vege lijf en voor je het weet heb je een rollercoaster vol energieboosts. Entheogen gaf een goede indruk, we zien duidelijk potentieel maar helaas kwamen de vocals niet altijd boven de orkaan van muzikaal geweld. Er zijn dus nog werkpuntjes.
At The Front (****) timmert al enkele jaren aan de weg, en heeft ondertussen een sterke live reputatie opgebouwd. De band had blijkbaar lang stil gezeten door corona en dat was in het begin van de set ook te merken. Het geluid zat ook niet direct goed en de band kwam wat traag op gang. Maar verder hadden we een geoliede machine, vooruit gestuwd door een erg beweeglijke, charismatische frontman die wild om zich heen slaat en zijn publiek aanport.
At The Front zet in een wervelende finale de puntjes op de 'i' en deed een muzikale aardbeving ontstaan in een ondertussen wat voller gelopen zaal. We genoten alvast met volle teugen van hun energieke set!
Primal Creation (****) heeft een nieuwe plaat uit . We schreven over 'News Feed': Primal Creation bewijst met deze plaat hun status van progressieve thrashmetal. Hun sound smeekt naar een live ervaren om helemaal uit ons dak te gaan . Wij werden volledig van onze sokken geblazen.''
De volledige recensie kun je hier nog eens nalezen.
Live creëert de band een wervelstorm van geluid, die de songs sterk doen uitkomen. De zaal was wat uitgedund, maar de beweeglijke (soms gevaarlijke) molenwieken van de frontman Koen Mattheeuws passen in het geheel . Ook is er een dosis humor in hun muziek !
Bovendien waren we diep onder de indruk van de gitaarriedels en de vlijmscherpe riffs van de gitaristen en de bassist, mooi aangevuld door de drums . Eénieder is belangrijk in de sound!
Hier kon, een moshpit ontstaan door het knallend en knetterend klankentapijt. Dit was een groovy thrash feest, waarop we stonden te headbangen.
Ook Fields Of Troy (*****) heeft ondertussen zijn kunnen bewezen. Wat hen zo bijzonder maakt, is een rollercoaster aan metal emoties die recht door je hart boren. Het is de grote verdienste van de muzikanten die perfect aanvoelen hoe het moet klinken, riffs en drums die huiveren. Frontman Louis Soenens grijpt bij het nekvel met z’n vocals , sferisch en met een lichte echo naar boven toe. Een angstgevoel en innerlijk genot overvalt ons.
Fields of Troy legt de lat hoog. Louis gaat zelfs het publiek letterlijk opzoeken. Hij bespiedt zijn publiek vervaarlijk. Een muzikale wervelstorm waarbij de demonen ons strak in de ogen kijken en die de poorten van de hel doen opengaan, waardoor we trillend op de benen totaal verweesd achterblijven..
Woyote (*****) roert in het metalwereldje. Mike Doling (behalve bij Channel Zero vroeger ook nog bij SNOT en Soulfly) verzamelde een ploeg uit Vlaanderen en Wallonië rond zich met o.m. Jari De Roover (So We Collide), Quentin Cornet (Firedown), Sebastiaan Verhoeven (Hell City, waarvoor Doling nog producer was) en Charles Degolia (drumtech van Channel Zero). Aangevuld met zanger Aaron Nordstrom, van onder andere Gemini Syndrome .
Met hun single “The Hard Way” en “Way of the Wolf” liet de band reeds van zich horen, en ook nu, op het podium bewees de band dat top muzikanten samen brengen niet per se hoeft te resulteren in een routineklus afwerken. Niet alleen waren we onder de indruk van de verschroeiende solo's , of de bedwelmende vocale inbreng, ook het spelplezier van deze band werkt uiteraard heel aanstekelijk op het ondertussen toch goed opgekomen publiek, die lekker uit de bol ging . Stevig, sferisch en knallend hard klonk het.
Met After All (****) staat een levende legende op het podium van Belgian Blast Festival. De band is al bezig van de jaren '90 en heeft met de grote namen binnen de thrash metal scene op het podium gestaan.
After All heeft reeds vele personeelswissels doorstaan; de recente is de nieuwe zanger Mike Slembrouck wiens hoge vocals perfect past binnen het concept. After All doet wat ze moeten doen, een lekker strakke set spelen met alle thrash ingrediënten. Niks meer, maar ook niets minder.
Ze laten de muziek voor zich laten spreken. Persoonlijk hadden we graag wat meer variatie gehoord, toch ging het publiek stevig uit de bol. Een verschroeiende set. Missie geslaagd!
Ondertussen was het bijna middernacht toen afsluiter Cowboys & Aliens (*****) het podium betrad. De band hoeft ondertussen niets meer te bewijzen; al sinds 1996 zijn zij bezig. Ze waren de perfecte afsluiter van deze avond. Wat een energieke rollercoaster en gevarieerde sound.
Op Alcatraz verliet Cowboys & Aliens maar al te graag de comfortzone van stoner. Ook nu hoorden we dit. Er is de zeer charismatische frontman, die met grappen en grollen de sfeer erin houdt, en de muzikanten etaleren tonnen spelplezier. Sterke set bijgevolg!
Organisatie: Blast From the Past Festival
Footprints 2021 - Vinger aan de pols op de jazz van morgen
Footprints 2021
Minardschouwburg
Gent
2021-09-03
Erik Vandamme
We citeren even de introductie op de facebook pagina van het evenement Footprints: Met Footprints heeft Gent er sinds kort een gloednieuwe jazzbeleving bij. Een reeks showcaseconcerten, waar je de Belgische jazzhelden van morgen aan het werk kan zien. Verwacht je aan een gedurfd, avontuurlijk programma met artiesten die jazz op hun eigenzinnige manier weten te benaderen. Een muzikale viering van de ontdekkingstocht.
Op 3 september stonden volgende acts op het programma: Schreel van De Velde - Serendip Quartet - Under the reefs Orchestra - Vitja Pauwels (solo).
Dat er, wat jazz betreft, al jaren iets bloeit in Gent is geen geheim meer. Een opvallend jong publiek genoot met volle teugen van het aanbod in de Minardschouwburg , een schouwburg nauw verbonden aan de Gentse Geschiedenis.
Schreel Van De Velde (****) mocht de spits afbijten. Het duo - drum en gitaar - heeft in verschillende projecten zijn kunnen al bewezen. Samen ontstaat een magie. De heren vullen niet enkel elkaar aan, ze voelen elkaar perfect aan en dat binnen een set waar sfeerschepping en improviseren bovenaan staat.
De speelse wijze waarmee de band het publiek vaak op het verkeerde been zet, werkt trouwens heel aanstekelijk op de dansspieren. Je voelde de adrenaline door je, hierop stil zitten was onmogelijk.
Een kleurrijk, gevarieerd klankentapijt was het aanbod.
Serendip Quartet (****) is een naam die verwijst naar het Perzische sprookje van ‘De Drie Prinsen van Serendip’ door Amir Khusrau . Ze brachten met 'Queen of Fire' een plaat uit geïnspireerd op het verhaal van de vele vrouwen in de Democratische Republiek Congo die de afgelopen 20 jaar het onderwerp waren van aanslagen.
Emotioneel beladen klinkt en giert het, als ze de rauwheid van dit bestaan onderstrepen. Ook hier valt op hoezeer de muzikanten elkaar blindelings vinden. Weemoed, pijn en smart worden verbonden met deze songs waaruit hoop voortvloeit.
Serendip Quartet drukt ons met de neus op de feiten, zonder de beelden daarvan te tonen. Door hun muziek haal je wel die beelden voor de geest. Een heel confronterend optreden trouwens, dat dus je hart diep raakt en aan je netvlies kleeft. Sterk intens indrukwekkend dus.
Ook Under the Reefs Orchestra (*****) bespeelt uiteenlopende emoties van de luisteraar. Over hun in 2020 uitgebrachte schijf schreven we: ‘Under the Reefs Orchestra’ is een wondermooi debuut, voor liefhebbers van dromerige muziek, waarbij het zoeken is naar het verhaal. Een zoektocht die je wegvoert naar onontgonnen plekken in je hart, die je ziel tot een gemoedsrust brengt.
De volledige recensie kun je hier nog eens nalezen.
Under the Reefs Orchestra bestaat slechts uit drie muzikanten, gitarist Clement Nourry, baritonsaxofonist Marti Melia en drummer Louis Evrard. En toch voelt het aan alsof een gans orkest staat te spelen. Het trio verstaat de kunst van een bedwelmend, oorverdovend geluid. Dit trio verlaat de comfortzone van instrumentale muziek . Je verdiept in je gedachte en je wordt omvergeblazen. Een magische mooie trip dus.
Vitja Pauwels [solo] (****) bezorgde ons al enkele keren koude rillingen in zijn gitaar virtuositeit, o.a. bij Naima Joris. Hij steekt zodanig veel gevoel in zijn gitaarspel, dat hij ontroert en je van je sokken blaast.
Of dat ook helemaal alleen op dat podium zou lukken? Jawel hoor, de man had verschillende gitaren bij zich, die elk een eigen insteek hebben. Wat een variatie.
Ingetogen momenten, met een haast akoestische inbreng, lekker alle teugels los vieren en lichtjes flirten met geluidsnormen. Hij raakt ons steevast, die je in een bedwelmende sfeer doet weg drijven. Heerlijk.
Vitja Pauwels etaleert niet enkel zijn talent als volbloed gitaar virtuoos, hij leeft zich uit op dat instrument, en dat maakt hem zo bijzonder in de nieuwe lichting jazz.
Elke gitaarriedel speelt hij met zoveel gevoel dat je als luisteraar onder hypnose wordt gebracht en een gelukzalig gevoel krijgt. Op zijn eentje pakt hij ons letterlijk in met z’n kleurrijk (gitaar)klankentapijt. Schitterend!
Organisatie: Footprints, Gent
Festivital 2021 - ‘Pally town edition’ - Een perfect huwelijk van rock, opzwepende reggae en dub
Festivital 2021
Roomanmolen
Sint-Pauwels
2021-08-28
Erik Vandamme
Aan de gezellige Roomanmolen in Sint-Pauwels ging op zaterdag 28 augustus de eerste editie door van Festivital, onder de noemer: 'Pally Town Edition' . Er stonden voornamelijk bands uit het reggaegenre op het programma. De catering was zeer professioneel en de bediening aan de tafels verliep zeer vlot; de kilometers die de vriendelijke kelners hebben gelopen, willen we niet tellen, maar steeds was met een sterk enthousiasme en met een brede glimlach achter hun mondmasker.
De voeding was aangepast aan de Jamaicaanse tradities. Om maar te zeggen, alles zat goed om van deze eerste gratis editie een feestje te maken.
Elk van de bands zette hun beste beentje voor. De DJ's Leviman en Paparyan zorgden voor de danspasjes .
"Live DUB Impro Jam Experience" band Steppin' Tone (*****) mocht niet één keer maar twee keer optreden. Van hun optreden op het grote podium hebben we helaas enkel het laatste nummer gezien en gehoord; de gevleugelde manier waarop deze top muzikanten staan te improviseren met trompet, gitaar , percussie en keyboard beats viel op.
Hun tweede concert ging door op een kleiner podium, waar ze semi-akoestisch, dichter bij hun publiek de lat erg hoog legden. De typische reggae word hier prompt verlaten, we hoorden rockinvloeden - door de uitmuntende gitaar solo's die aan de ribben kleven -, en jazzy aanvoelende grooves door de verbluffende versmelting drums en trompet. De knetterende keys boden een meerwaarde. Wat een jamsessie. Dansen, dansen en dansen op die aanstekelijke muziek. Sjiek!
Mr. Ital (***1/2) is een jonge talentvolle entertainer die hongerig is om op het podium te staan; hij speelt eigenlijk een thuismatch bij zijn eerste optreden. In het begin van de set voel je de typische reggae vibes. Hij laat zich ook begeleiden door top muzikanten en een zangeres - bekend van de soul/roots/Blues formatie Miss B - die over een bijzondere stem beschikt en met de nodige pit Mr. Ital perfect aanvult.
Gaandeweg verslapte de aandacht wel een beetje, doordat steeds uit datzelfde vaatje werd getapt. Maar Mr. Ital had voldoende charisma en legde de lat nog wat hoger ; een stomende finale volgde. Een naam om te onthouden alvast.
Heartwash is de band rond songschrijver en zanger King Sillah Ishagha,(****) die persoonlijke indrukken uit Afrika en België kneedt tot geëngageerde songs in het Engels en het Mandingo. King Sillah & Heartwash speelt authentieke Afrikaanse roots, aangevuld door reggae en Westerse vibes, waardoor een ware cultuurschok ontstaat.
Door de gevarieerde aanpak, spreekt hij een ruim publiek aan. En ook op Festivital zorgde hij voor een Zuiders feestje; de zon scheen uitbundig . Het werkte allemaal aanstekelijk op de dansspieren. King Sillah is een sterk entertainer. Een speelse set die onze harde wereld weker maakt!
Kologne & the Beljam Rockers (****1/2) doen er nog een schepje bovenop. De reggaesound is de rode draad. Met een beetje verbeeldingskracht waan je je in het verre Jamaica , want naast het feit dat Kologne zelf een volbloed Jamaicaans artiest is, voegt de band daar voldoende vibes aan toe, eigen aan het genre.
Het extra fijne is dat Kologne zijn publiek letterlijk gaat opzoeken en op de tafels gaat staan tussen de mensen. Het zorgt voor hilariteit . We zien nog meer dansende mensen, die compleet uit de bol gaan. Kologne & the Beljam Rockers zorgen voor een typisch traditioneel Jamaicaans reggae feest.
Afsluiter Maanzaad (*****) put zijn inspiratie niet enkel uit dubreggae, maar verlaat heel bewust de comfortzone en trekt op avontuur door het weidse landschap. Zij die houden van bands die buiten de lijntjes durven te kleuren, genoten met volle teugen. De band legt de lat enorm hoog en beschikt over topmuzikanten die improvisatie en spelplezier weten te combineren.
Wat een band als Maanzaad zo bijzonder maakt, zijn de zeven verschillende leden, die elk op zich zorgen voor een unieke, gevarieerde inbreng. De knetterende gitaarriedels van Kim Gorgon sluiten perfect aan op de aanstekelijk baslijntjes van Gino Waem. Keyboard speler Bart van Gompel en Seppe Irri de Klerck zorgen voor de kenmerkende opzwepende beats. Mustafa Ketami zorgt tot slot voor knallend drumwerk. Een intens verschroeiend tempo.
Adriaan Cole op zijn beurt is een klasse entertainer met een hoog stembereik. Een jonge fan mag op het podium komen en wordt toegejuicht voor haar verjaardag; hij doet een ware polonaise ontstaan op de festivalweide. Hij port de aanwezigen aan, waardoor zelfs een mosh pit ontstaat en enkele stagedivers in het publiek duiken.
Shikha De Cock van haar kant, vult al die hoge dosis testosteron aan door haar fluwelen hoge vocals.
Kortom, Maanzaad zorgt voor een stevige opruiend en ontroerend setje. Maanzaad is een bijzondere parel binnen die dubreggae, met een hoekje af. Mooi is dat alles in het Nederlands wordt gezongen. Schitterend optreden.
Voor zij die er niet genoeg van kregen, sloot DJ Abena met een opzwepende set deze uiterst geslaagde avond af . We genoten na van deze fijne avond, een perfect huwelijk van rock, opzwepende reggae en dub.
Organisatie: Festivital
Sinner’s Day 2021 - Special - Telg van de familie van W-Festival
Sinner’s Day 2021
Het Klein Strand
Oostende
2021-08-25
Wim Guillemyn
Sinner’s Day 2021 - Special - Telg van de familie van W-Festival - Een nieuwe locatie voor dit jaar en dat op Het Kleine Strand te Oostende. De plaats was goed gelegen en ook niet ver van het station wat voor sommigen ook handig is. Een groot podium met hier en daar eet- en drankkraampjes. We zouden een resem negatieve zaken kunnen opnoemen zoals de catering die te weinig en onderbemand was. We hopen vurig dat het de volgende dagen in orde werd gebracht. Op vlak van de muziek was alles goed geregeld.
Dus een ganse dag zonder mondmasker en tussen de mensen zoals vroeger. Dat deed deugd. Helaas miste ik de wereldpremière van Pesch waar Chesko een thuismatch speelde. Ik hoorde positieve dingen zoals ‘live kunnen ze mij overtuigen, meer dan op plaat’. Het drietal zijn dan ook podiumbeesten met Slabbynck op kop. Zie livereview in Eernegem
The Names stonden zeer terecht op dit festival. Ze bewezen vooral dat ze nog niet versleten zijn en dat ze er nog zin in hebben. Maar ook dat ze indertijd toch een beetje schromelijk onderschat werden in eigen land. Songs zoals “Calcutta” en “Nighshift” zaten hier terecht in de setlist. De nadruk lag vooral op het album ‘Swimming’. Maar ook de andere werden niet vergeten.
The Obscure kwam dan de namiddag openen en ze startten met “Shake Dog Shake”, “Primary”, “Charlotte Sometimes”, “The Hanging Garden”… De grote Cure fans zullen meteen zeggen: maar dat is de playlist van hun live plaat ‘Concert’. Ja inderdaad, het was op één nummer na identiek. Dirk Vreys heeft het stem timbre en de looks van Robert Smith wel een beetje en de band speelde heel solide. Nice! Een kleine bedenking: het ware eigenlijk toch logischer geweest dat men A Slice of Life had geprogrammeerd ipv een (goeie) cover band. Dat is met nieuw en eigen werk.
De absolute vreemde eend in de bijt was Ramkot. Maar ze waren zeker niet het lelijk eendje want hun luide en strakke rock kreeg toch wel de nodige aandacht van het publiek. “Red” en “Fever” zijn toch knallers van nummers: energiek en melodisch. Zo ging hun speeltijd snel voorbij. Prettige kennismaking met deze winnaars van de nieuwe lichting 2021.
Suicide Commando kwam als late vervanger zijn ding doen. Een strakke, luide en weinig opbeurende (tekstueel) rij songs zoals “Hellraiser” waarbij de band het volk vooraan helemaal mee kreeg. Helemaal verrassend vond ik het niet maar ze deden waar ze goed in waren. Ook de graphics waren sterk en zo hadden ze een terechte plaats op de affiche.
Veel volk had meer dan gewone interesse voor Whispering Sons; de postpunk/wave band die ook het buitenland weet te beroeren. En terecht want muzikaal staan ze zo recht als een kaars. Een gitarist die klanken tovert en ritmes doorbreekt, een bassist die inkleurt en zelf kleurt wanneer het past. Een goeie drummer en dan de stem van Fenne… Zowel het oudere als het nieuwe werk uit hun uitstekende laatste plaat ‘Several Others’ kwamen aan bod. Fenne deed wat ze deed, zij het wel wat ingetogener dan de laatste keer ik ze live zag. Maar dat maakte de uitbarstingen dan wel iets imposanter. Ik wist het toen nog niet maar voor mij was dit de band van de dag.
Daarna was het aan een legende met name The Young Gods uit Zwitserland. Deze industrial rockband ontstond in 1987 en is nog steeds bezig met albums te maken. En hun laatste werd overal goed onthaald. Ze teren dus niet op hun vroegere werk. Ze kwamen, zagen en kregen het volk in de ban. Ook ik kon dit pruimen en noopt mij tot het herontdekken van de band.
VNV Nation is een band dat nogal wat controverse oproept. Naast heel trouwe fans heb je veel mensen die er niet van moeten weten. Een grijze zone blijkt er niet te bestaan. Was ik onder de indruk van het concert? Niet echt, ondanks dat Ronan Harris niets aan het toeval overliet en het publiek wilde mee participeren met “Control”. Allemaal entertainend inderdaad maar ik miste wat ziel.
Het was duidelijk dat een heleboel mensen voor Front 242 waren gekomen. Live is het de laatste jaren wat vriezen of dooien. Ditmaal vond ik dat ze een mooie strakke setlist speelden. Verrassingen in de set waren er niet want ze brengen (buiten remixes) al lang geen nieuw werk meer uit. Dus de setlist was vandaag vooral met hun best gekende werk zoals “Funkahdafi”, “Quiet Unusual” en “Headhunter”. De fans kon het niet deren want de weide was in verering gehuld.
Daarna was het de beurt aan The Neon Judgement met hun éénmalig reünieoptreden. Beiden hebben muzikaal niet stilgezeten de laatste jaren dat is zeker. De verwachtingen voor vanavond lagen hoog. Hun setlist was goed opgesteld en elke song is eigenlijk gekend door de zwart geklede muziekliefhebber.
Dirk Da Davo deed de toetsen (zoals we gewoon zijn van hem) en die waren ook echt live gespeeld! TB Frank op zang en gitaar. Het was moeilijk in te schatten hoe die laatste zich voelde. Hij leek mij een soort gelatenheid uit te schijnen maar het kan ook mijn inbeelding zijn geweest. Hij had ook nog wat problemen met zijn gitaar maar dat werd wel vakkundig opgelost. Dat er hier en daar een foutje werd gemaakt was normaal na zoveel jaren stil te hebben gelegen en zo hoor je ook eens dat het een echte liveband was die er stond.
Zo fijn om terug eens “Factory wall”, “Miss Brown” of “Chinese Black” live te horen. Een mooi moment was toen TB Frank zijn zoon op het podium riep en de tiener eerst op gitaar en dan op bas zijn uiterste best deed. Vergeef mij als ik fout ben maar ik dacht dat op “Miss Brown” was. De kid deed dat goed!
Uiteindelijk werden we terug naar huis gestuurd op de tonen van “TV Treated”. We mogen zeggen dat we een goede, misschien niet hun beste, show van de band hebben gekregen. Dit was waar voor ons geld.
Van 26 tem 29 augustus is er verder het W-Festival , met o.m. Marc Almond, Nena, Paul Young, The Human League, Visage (1980-2021), OMD en Blancmange, Starship, The Jacksons . Info op www.w-festival.com
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/festival/sinnersday-2021-special.html
Organisatie: W-Festival (Sinner’s day)
Catacombfest Open Air 2021 - Viva! de underground!
Catacombfest Open Air 2021
Zomerbar Chillrijk
Wilrijk
2021-08-21
Erik Vandamme
Alcatraz Metal Fest bewees het al vorig weekend, 13 tot 15 augustus, er bloeit en broeit al jaren iets binnen de Belgische metal scene. Of dat nu boven- of ondergronds is, kleine én vooral zeer gezellige festivals schieten als paddenstoelen uit de grond. Catacombfest is al een aantal jaren een vast begrip in die scene., nauw verbonden met JC Vizit
Catacombfest Open Air ging door in Zomerbas 'Chillrijk'. Het bordje uitverkocht hing al een tijdje uit, niet zo verwonderlijk met een affiche waarop bands als Fractured Insanity, Toxic Shock en Wolvennest prijkten. Dit festival ging trouwens geheel coronaproof door met zitplaatsen en mondmaskers aan als je je plaats verliet. De zon scheen, althans tot valavond, uitbundig. Over de ganse lijn waren fans, organisatie en bands heel enthousiast. De bediening aan de tafels was steeds met een brede glimlach.
Kortom, Catacombfest en JC Vizit hebben alles in het werk gezet om de metalfan te verwennen.
Wij waren er ook bij en genoten met volle teugen van het gevarieerde aanbod.
De eerste band op de affiche combineert Death metal met punkrock/hardcore, toch iets vrij uniek. Myotis (****) mocht in de brandende zon het festival openen, een ondankbare taak gezien het publiek nog binnen komt of net even aan het chillen is met een pintje in de hand, met de laatste weetjes onder elkaar. Maar dat liet de band niet aan zijn hart komen. Met een zeer beweeglijke frontman - Ziggy Coertjens van Fatal Move - die over een bulderende stem en een hoge dosis charisma beschikt , die er alles aan doet om de fans toch een beetje te laten moven op hun stoeltje, en er zelfs met brio in slaagt. Speels, vlijmscherp gaat de band tekeer.
Een openingsact die dus veel meer doet dan puur en alleen de lont aan het vuur steken; ze doen het park al een eerste keer ontploffen met hun zeer gevarieerde set, waardoor een lekker aanstekelijk hardcore feestje ontstaat, weliswaar met een donker randje.
Works Of The Flesh (*****) bestaat uit één voor één top muzikanten die binnen de scene al meer dan hun sporen hebben verdiend. Dat is geen vrijgeleide . Bij Works of the Flesh - die op Catacombfest Open Air hun allereerste concert ooit brachten - lag dat toch even anders. Zanger en frontman Tim De Meyer schudt met zijn rauwe, bulderende stem de aanwezigen die nog niet goed wakker waren, prompt wakker. Bovendien is hij een klasse entertainer die het publiek voortdurend aanport en aanspreekt; en hij straalt een enorm charisma uit.
Naat hemzelf geselen de muzikanten op maniakale wijze hun instrument ; de eerste demonen ontsnappen uit de hel.
De baslijn van Johan Anthonissen, het venijnig gitaar geweld van Niels Larsen en Timmy 'Beuk' De Beukeleer’ en tot slot de knallende drums van Steven De Herdt gaan door merg en been. Ondanks het duistere kader en de technisch perfecte instrumenatie verliest Works of The Flesh hun jeugdige speelsheid niet. Humor behoort tot hun sound.
'Of ik het een goed concert vond' werd me gevraagd ; 'Nee' antwoordde ik, 'dit was buitengewoon indrukwekkend'!
Works of Flesh speelt nog op 18 september op Pyre Fest in Wilrijk https://www.facebook.com/events/1128156007671781
Throatsnapper (****) brengen sludge/doom metal. Andere koek dus. Hier komt de klemtoon op loodzware, ijzige riffs en bedwelmende, knallende drums. Zanger Wouter Goolaerts heeft bovenop een grauwe, indringende stem. Throatsnapper zorgt voor een intense totaalbeleving; het is een soort duistere macht die je strot dichtknijpt met klauwen, happende naar adem en je verdwaasd achterlaat in een donkere hoek.
De zon durft door die sound te verdwijnen achter donkere wolken en te verbleken; demonische wezens verschijnen …
Throatsnapper slaagt in z’n opzet om je te doen verdwalen in donkere gedachten. En we laten ons comfortabel meedrijven in hun aparte muzikale wereld.
Binnen die death metal scene zijn er weinig bands die zo strak en loeiend hard klinken als Fractured Insanity (**** ½) . Je wordt voortdurend tegen een donkere geluidsmuur gekwakt en murw geslagen. Ze zijn een trouwe gast op het festival . Muzikaal overtuigden ze opnieuw op Catacombfest.
Fractured Insanity heeft een nieuwe gitarist en drukt het gaspedaal nog wat dieper in. De donkere walm blijft nog steeds hangen en alle registers worden nog eens opengetrokken, in een doomgetint sfeertje en kader. Snoeihard en Meedogenloos klinkt het! Wat een intensiteit en rollercoaster.
Fractured Insanity zorgt voor adrenalinestoten in hun gitaarriedels . De imposante frontman - wel een zachtaardige grote teddybeer trouwens - lijkt met zijn stem, uitstraling en charisma iedereen te verscheuren en vermorzelen. Hij spreekt en port zijn publiek aan, ondanks de moeizame start . Fractured Insanity voelt dat het publiek meegaat in die trip, en draait dus de volume knop volledig open.
Helaas had de band af te rekenen met een technisch probleem. Niet getreurd, in een wervelende finale werden alle registers nog eens compleet open getrokken; kortom, muzikaal een alles vernietigende vulkaan uitbarsting …
Na al dat geweld werd het tijd voor een rustmoment met Doodswens (****). Het duo wiegt ons allesbehalve in slaap door hun aangrijpende gitaarriedels en intense drumwerk. Donker, duister, spannend klinkt het. Een gevoel van welbehagen krijgen we , die je moet ondergaan , op zoek naar dat zen gevoel , een allesomvattende gemoedsrust. Het duo slaag er met brio in. Niet eenvoudig om zoiets te verwezenlijken met twee . Sjiek! Het Een occult beleven als het ware beleefden we met ze op Catacombfest.
Op hun fb pagina lazen we nog dat ze vandaag twee optredens te verwerken hadden. En intussen vielen de eerste regendruppels .
Over contrasten gesproken? Op Toxic Shock (*****) kon men niet meer stilzitten! De Antwerpse band speelde een thuismatch. Al jaren brengt de band een soort crossover, thrashmetal en hardcore. De manier waarop de set gespeeld wordt , is ongelofelijk.
En dat siert hen en doet me telkens smelten .
De band gaat als razende, losgeslagen buffels tekeer op het podium …Alle remmen los, dus. Iedereen bewoog en de stoelen werden inderdaad prompt opzij gezet, een moshpitje ontstond en er werd even aan stagediven en crowdsurfen gedacht. De regen viel met bakken uit de hemel, maar dit kon niemand deren … Ook de technische onderbreking die erop volgde niet…
Een wervelende set, waarbij alle registers spontaan werden open getrokken . Een wervelende finale kregen we; wat een sound in die crossover/thrasmetal/hardcore. Een losgeslagen band , een losgeslagen publiek . Wat een feestje hier!
Helaas bleef de regen een spelbreker, want het publiek was ondertussen ferm uitgedund. Wolvennest had ook af te rekenen met enkele technische perikelen. Helaas konden we hen muzikaal niet meepikken, want we moesten thuis geraken met bus en trein.
Ze zijn evenzeer muzikaal gekend van een intense, occulte totaalbeleving, binnen een mystiek kader.
Een geslaagd festival was het door de gretig, energiek spelende bands en de puike organisatie.
Organisatie: Catacombfest + JC Visit, Wilrijk
Labadoux Zomert 2021 - Een écht openluchtfestival!
Labadoux Zomert 2021
Festivalterrein
Ingelmunster
2021-08-20 + 21
Bram Gheysen en Filip Gheysen
De oevers van de vaart stonden al mooi vol geparkeerd toen we vrijdagavond tegen klokslag 19u van de Wantebrug afdraaiden. De Fiat 500 voor ons twijfelde even of de graskant breed genoeg zou zijn voor de lengte van het vehikel, maar uiteindelijk werd hij niet te water gelaten. Dit jaar was er geen camping voorzien maar toch stonden er nog campers voor enkele die-hards die het niet konden laten. Gelukkig was de zon er nog eens bij op haar ‘augustus-best’ want de kenmerkende concerttent van Labadoux was voor deze zomereditie vervangen door een podium in openlucht. We waanden ons even in Klein Dranouter maar de frisse Guinness zorgde voor de perfecte Labadoux-sfeer.
We waren klaar voor een weekendje muziek van eigen bodem met een Italiaanse groep als afsluiter.
dag 1 - vrijdag 20 augustus 2021
Radar Station, winnaar van De Nieuwe Lichting 2020, mocht deze bevrijdingseditie op gang trappen. Enerzijds werden er door covid-19 heel wat live-opportuniteiten door hun neus geboord maar anderzijds konden ze wel hun straffe debuut-plaat afwerken in hun Gentse berenhol. Een zoveelste vergelijking met een buitenlandse band zullen we u besparen maar dit vijftal heeft heel wat in hun mars om een hele grote te worden met troeven zoals de vocale mogelijkheden van frontman Brent en een achterhoede die er helemaal voor gaat. De radiohits Subtle Science en The Giant werden door jong en oud meegezongen en daarnaast was er ook plaats om even stil te staan bij de actualiteit van de voorbije weken met een hart onder de riem voor alle Afghanen die opnieuw onder het juk van de Taliban leven.
Achteraf werd het ‘tuinhuisje’ naast het podium druk bezocht door de fans die cd en vinyl lieten signeren. Toch fijn dat er weer wat zaad in het bakje komt!
Brihang in Brigandland - Daarna mocht dé Belgische rapper van het moment aantreden. Dat Brihang was aanbeland in Ingelmunster, dé Brigandgemeente bij uitstek, kon een mooie insteek zijn om zijn poëtische krachttoer te starten. Maar zonder deze voorzet binnen te koppen nam Boudy Verleye uit Knokke een vliegende start met het wondermooie Rommel en een daverend applaus, zonder nog maar één woord uitgekraamd te hebben. De Casco-kleppers #Quote, Binnenkant en Oelala zetten de toon van een live-vertoning vol vuur en verbinding.
Een fantastische belichting maakte er een écht totaalspektakel van. Ook de al iets oudere hits zoals Morsen en de Kleine Dagen konden op heel wat bijval rekenen. Toen iedereen dacht dat het concert perfect was afgerond met Steentje –net zoals in de videoclip stond de West-Vlaming weer in een blok gebetonneerd- ging er naast het podium een hoogtewerker de lucht in tot aan het dak van het podium met de woordkunstenaar zelf aan boord. Even leek het of we in een Schouwburg stonden waar Brihang het eerste balkonnetje had uitgekozen om de menigte toe te zingen met een laatste kunststukje Balanceren.
Live-muziek in de moedertaal is de beste balsem voor de ziel.
De Dolfijntjes - Met het boeken van de Dolfijntjes had de organisatie een zekerheid op feestsucces. Deze legendarische band onder leiding van Wim Opbrouck en Wim Willaert is na twintig jaar uitgegroeid tot Belpoppatrimonium. Meezingers ten over en leutige bindteksten om zorgen van het leven te vergeten. Alle hits huppelden gewillig voorbij en gretig werden de schunnige refreinen meegebruld. Het terloops peilen naar de vaccinatiegraad en de soorten prikjes was een schot in de roos.
Dag één was met deze line-up een succes. Ook zonder de lange afwezigheid van ‘normale’ festivalsfeer kan je hiermee uitpakken.
dag 2 - zaterdag 21 augustus 2021
Kadril - De klank van pure folk lokt het publiek als de fluit van de man van Hamelen uit de tent en in een oogwenk is de weide voor het podium gevuld met dansend folkvolk. Het instrumentaaltje was een aperitiefje en Peter Libbrecht stelt ons voor aan “de nieuwe muze sinds 2019”, Kimberly Claeys. Met Deze goden wil ik niet, bewijst ze meteen dat ze de klassiekers al heeft ingestudeerd. Het is voor ons meteen duidelijk: ze is een waardige opvolger van Patrick Riguelle en Eva de Roovere!
De middeleeuwse Vlaamse literatuur levert inspiratie voor Tijl Uilenspiegel en met Het spel der waanzin, geschreven door Erwin Libbrecht, krijgen we al een vooruitblik op het nieuwe album dat eraan komt.
Als de eerste druppels vallen zetten ze een "jig" in, voor mij voor het eerst vertaald als "springdans". En er wordt gesprongen en gedanst, al is het minder dan vroeger toen het in een tent mocht op een houten plankenvloer.
Donkere tijden zorgen ook voor inspiratie: "(de geur van) Bier en rode wijn" klinkt niet echt vrolijk, maar hoeft het nog gezegd dat de voorbije periode dat zeker niet was voor artiesten die van optredens moeten leven? In een hoekje zitten kniezen helpt ook niet: de hype op facebook leverde een Shanty op en het gaat van “hoiladieladee” in Oud brood en jonge kaas!
Dan wordt het tijd voor bekende nummers zoals Louise. Excuseer ons inlevingsvermogen maar het lijkt ons alsof Riguelle daarin zong als de geile bezoeker terwijl Claeys nu als de hitsige Louise zelf klinkt...
Afsluiter is het Franse Ma jolie Flamande. De vrolijke Vlaamse aan de microfoon is een aanwinst voor de groep die 45 kaarsjes uitblaast in december en dit hoopt te vieren met een tournee in 2022! Gelukkige verjaardag! We klinken erop met Seerlands Dale als toemaatje.
Ruben Block & Tourist LeMC - Ruben begon eraan met veel goesting. Voor de eerste nummers werd telkens een andere gitaar omgord. Toen de eerste druppels kwamen blikte hij terug op de tijd waarin we op de proef gesteld werden: "En nu worden we weer op de proef gesteld, maar we zijn hier nu en proberen er het beste van te maken". Ten slotte werd hij voor het blok gezet: stoppen of elektrocutie! Een wolkbreuk joeg de massa uit elkaar en zette het podium blank. Een flink kwartier gaf de buienradar waar voor zijn geld. Exit Ruben Block. Heel spijtig. Volgend jaar opnieuw? In een tent?
Nadat het podium droog gedweild is en de donkere wolken westwaarts zijn getrokken komt de Antwerpse MC op het podium. Met zijn maatschappijkritische teksten heeft hij ook in West-Vlaanderen een stevige fanbase veroverd. We horen de jonge gasten uit volle borst meezingen en niet alleen Spiegel of Niemandsland oogsten bijval! Hij wordt stevig geruggesteund door vier jonge rasmuzikanten. Na een tweetal nummers krijgt hij een vrouwelijke sidekick (Judith Okon) die de lyrics van Meskerem Mees of Raymond voor haar rekening neemt.
TV-hits zoals "liefde voor muziek" hebben de artiesten geen windeieren gelegd. Nogmaals werd hier bewezen dat kruisbestuiving tussen genres die voor de luisteraar misschien botsen, kunnen leiden tot nieuwe parels. Het publiek mag een verzoeknummer kiezen:
Tourist LeMC brengt een Nederlandstalige versie van de hit “Run” van Emma Bale. Met als nieuwe titel “Kom Naar Het Water”.
In een korte maatschappijkritische babbel krijgen de vaccincritici lik op stuk, inleiding tot Koning Liefde.
Het TV-werk van Tourist levert ook verrassingen op: plots komt de jonge Ilias uit The Voice mee op het podium. Niet elk jurylid zal één van zijn poulains onder de vleugels nemen op het podium! VERLOREN TIJD??
Het grote werk met de ruime bezetting wordt afgewisseld met solowerk op gitaar: Ik wil deze nacht in de straten verdwalen. Wannes zag van hierboven dat het goed was. Als een nieuwe goeroe eindigt de MC met een ‘gebed’ en op de wei gaan de handjes met bezwerende gebaren de lucht in. Al lijkt hij meestal de rust zelve, Johannes Faes is ook een podiumbeest. De verregende weide stond even in vuur en vlam!
BIG ONE - 'The European Pink Floyd Show' - Dit zijn een zestal Italianen die al jarenlang het repertoire van Pink Floyd met klasse in stand houden. Kopstukken uit de internationale krantenwereld bestempelden deze tribute band BIG ONE als de beste van Europa.
Een paar jaar terug waren we er ook bij toen aan de Wantebrug een groot rose varken bengelde waarmee Labadoux toen al vooraf duidelijk maakte dat er iets bijzonders geprogrammeerd stond. Dat waren nog eens tijden! Deze keer valt het op hoe de gemiddelde leeftijd op de weide enkele tiental jaren omhoog is geschoten als Tourist het podium aan de Italiaanse Pink Floyd heeft gelaten.
Net zoals vier jaar geleden slaat ons hart een slag over als de eerste tonen weerklinken van “Shine On You Crazy Diamond”. Een nummer dat een eerbetoon was aan Syd Barett, groepslid van het eerste uur. Op het cirkelscherm verschijnen opnieuw de psychedelische beelden die we ook al zagen bij Gilmour op marktrock Tienen in 2016. De instrumenten zijn dezelfde als het origineel en zo klinkt de muziek ook. Niet vergelijken, geen details onder de loep nemen maar meegaan in de stroom en genieten van de muziek! Als de bekende hits worden afgewisseld met hun eigen keuze LP-werk, krijgen we de neiging om 5 frank in de jukebox te gooien om een ander nummer te selecteren. Maar een band is geen jukebox en al blijft de regen weg, intussen begint de kilte van de nacht toch onder de kleren te sluipen. Tijdens de soundcheck hoorden we even een ouderwets kassa rinkelen en we hopen stilletjes op Money. Onze wens wordt meteen werkelijkheid en even wanen we ons weer in de 70ies toen dit nummer ook de kapel van het college werd binnengesmokkeld om de schoolmis op te smukken. Waar we vier jaar geleden ook onder de indruk waren van het stemgeluid van de band, zijn nu toch wat teleurgesteld. Het klinkt niet altijd even toonvast een perfectionistisch duiveltje fluistert ons in dat het toch niet écht is…
Voor ons is het mooi geweest. De kou trekt aan onze mouw en stilletjes verlaten we de wei. Langs de vaart tonen de vele gaten in de parking dat velen ons al zijn voorgegaan. De liefhebbers die de band voor het eerst zien, blijven zeker tot de laatste noot.
Wij weten uit ervaring dat ze met een zalig gevoel naar huis zullen gaan!
Neem gerust een kijkje naar de pics @Filip Gheysen
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/festival/labadoux-zomert-2021.html
Organisatie: labadoux, Ingelmunster
Alcatraz Metal Festival 2021 - Eindelijk nog eens los, de metalfanaten zijn U dankbaar voor dit schitterend 3daags feest!
Alcatraz Metal Festival 2021
Lange Munte
Kortrijk
2021-08-13 t-m 2021-08-15
Erik Vandamme en Frederik Lambrecht
Het leek een beetje surrealistisch, overal waar je komt dien je afstand te bewaren en mondmaskers te dragen. Op de trein, de werkvloer en in de supermarkt. Maar in de gevangenis van Alctraz in Kortrijk ging een heel andere wereld open. Drie dagen lang kon je gewoon moshen, crowdsurfen en stagediven zonder maskers. En met je vrienden afspreken voor een pint lukte ook zonder afstand te bewaren …dit alles na de covid safe test en het voorleggen van een certificaat.
De organisatie is er trouwens in geslaagd om een programma aan te bieden met enorm veel Belgisch talent (50%), gecombineerd met enkele stevige buitenlandse kleppers. De combi-tickets waren uitverkocht, en over de drie dagen heerste een gezellige drukte. Maar echt overdreven druk werd het haast nooit. Jong en oud stond te popelen om nog ééns lekker uit het dak te gaan op - zonder twijfel - de beste muziekgenre ooit!
Hierbij ons verslag van een 3-daagse uitbarsting van festivalgeweld, gehuld in een lederen vestje J
dag 1 - vrijdag 13 augustus 2021 - Tweemaal Channel Zero, Mayhem, Brutus blinken uit en Epica blijkt de goeie keus als headliner
Wat zo indrukwekkend is aan een band als Black Mirrors (****) is dat ze mooi balanceren tussen een bedwelmende, hypnotiserende sound en verschroeiend hard kunnen uithalen binnen een psychedelisch zweverig kader. De honger om op te treden was heel groot. Het enthousiasme waarmee Marcella haar publiek aanspreekt, werkt dan ook zeer aanstekelijk. De grote sterkte van Black Mirrors is variatie, zowel vocaal als in instrumentatie. Van licht naar donker, van zachtmoedige streling naar hard, meedogenloos klinken. Een te koesteren band in het genre, die nog steeds aan het groeien is.
‘Female Power in het kwadraat’ schreven we toen we Thundermother (***1/2) zagen optreden op de mainstage van Alcatraz Metal Fest. Deze band bespeelt het publiek ingenieus en doordacht. Het spelplezier druipt er inderdaad van af; de dames zijn klankentovenaars. De gitaarriedels gingen door merg en been; de frontvrouw schreeuwt haar stem lekker schor. Het was een beetje teveel van hetzelfde, waardoor de aandacht een beetje verslapte. Door die overdosis speelse energie, geraak je in vervoering en sta je lekker mee de deinen en te headbangen.
Wat een band als The Vintage Caravan (****) zo bijzonder maakt? Ze laten zich inspireren door die typische jaren ’70 bands als een Deep Purple, maar ze kopiëren die stijl niet zomaar. Nee, The Vintage Caravan vindt de muziekstijl van toen opnieuw uit. Dat bleek al uit hun platenwerk vol explosieve energie. Hier zetten ze de SWAMP stage in vuur en vlam.
The Vintage Caravan verlegt duidelijk grenzen, en zorgt voor adrenalinestoten, die hun retrosound samenbalt naar het nu!
Ook al bleken ze met hun melodieuze powermetal een beetje een vreemde eend in de bijt, toch waren ze één van de hoogtepunten op de eerste festival dag, het betreft de Canadese band Unleash The Archers (*****) die door hun muzikale versmelting buiten hun comfortzone treedt en enorm weet te variëren. De frontvrouw heeft een sterke stem en straalt nogal wat charisma uit .
Hun opzwepende powermetal met elementen van o.a. melodieuze death metal, zorgt voor een voortdurend gevecht in lichtvoetigheid en pure duisternis. Hier staat een band die elkaar blindelings aanvoelt, wat zeer aanstekelijk werkt . Gevolg, een enthousiast publiek die deze power metal band op handen draagt.
Over tonnen energie gesproken, we weten niet waar drummer/zangeres Stefanie Mannaerts het vandaan haalt maar als ze haar stem verheft en haar drum virtuositeit naar boven haalt, word je compleet van je sokken geblazen. Wat een verdienste. Ook de andere muzikanten binnen Brutus (*****) drijven het tempo mee tot een voortdurende climax. Snoeihard, knallend weerbarstig klinkt het. Het siert hun enthousiasme. Sterk.
De Griekse thrashformatie Suicidal Angels (***1/2) timmert al ruim twintig jaar aan de weg naar de hoogste regionen in de scene, met af en toe een appelflauwte (‘Bloodbath’ en hun laatste ‘Years of Agression’ die beiden redelijk wat pit missen), maar live merk je dat hun fundering er één is waarop gebouwd mag worden.
Nick Melissourgos is nog de enige restant van de basisband. We misten deels die stevige portie thrash live. Hun beste songs bleven op stal, met uitzondering van “Apokathilosis”.
In de jaren ’80 waren ze een van de vaandeldragers van de Belgische hardrock, met een zanger en frontman in hun midden die met zijn stem en uitstraling ons kippenvel bezorgde in talrijke projecten. White Heat (****) mag dan nog steeds putten uit die wilde jaren van toen, ze klinken niet gedateerd en werken geen routineklus af. De immer charismatische frontman en entertainer Flype port het publiek aan om mee te brullen en lekker uit de bol te gaan. Je ziet een band met tonnen ervaring, die als jonge wolven tekeer gaan. White Heat is back! en knalde de stage La Morgue compleet weg.
Moonspell (****) behoeft geen introductie meer, deze mix van black, gothic en death metal kan door iedereen gesmaakt worden. Hun wilde haren zijn ze al een tijdje kwijt, maar hun muziek blijft spectaculair! Zeerzeker als ze dan nog eens “Opium” en afsluiter “Full Moon Madness” op ons afvuren, van hun - althans voor mij - beste plaat ‘Irrelegious’.
In het begin was het publiek nog wat afwachtend, maar hoe verder de set vorderde, hoe meer de rem losging. De rode lichten straalden de nodige sfeer uit. Een overtuigend en compleet optreden.
Black metal uit Noorwegen, en een band die nooit de teugels laat vieren, behalve dan als er teveel zon te bespeuren is. Jaja, in een donkere Swamp stage stond Mayhem (****1/2) te pronken en man, wat heb ik genoten van deze show. Niet de beste band tijdens Alcatraz, maar een meer dan verdienstelijke podiumplaats deze jaargang. Oké, als je ‘Freezing Moon’ zegt voel je al de grond onder jou voeten beven en kraken, want dan weet je dat zwakke zieltjes in hun broek doen en vrezen dat de Apocalyps zal beginnen. Maar de echte fans krijgen een glimlach op hun gezicht en ballen hun vuisten. Als ze zingen over het eeuwige leven, om even later af te sluiten met “Pure Fucking Armageddon”, dan mag je stellen dat er uit verschillende albums werd geplukt; een meer dan gevarieerd optreden van deze echte black metal lieden! Zelfs Satan kon het niet laten om geniepig mee te gluren.
Kleppers uit de jaren ’80 die nu nog steeds staan als een huis, gaven de toon op het podium van La Morgue. Ostrogoth (****) is ook zo eentje, die in een nieuwe bezetting op het podium staat; ze leggen meteen de lat erg hoog in hun kenmerkende hardrock stijl, lekker oldskool, maar met de blik vooruit! Ostrogoth straalt enorm wat spelplezier uit, en net als een White Heat en Killer, is er hier geen sprake van een routineklus, integendeel ze blazen ons compleet weg door de vele 80s hardrock adrenalinestoten .
Scandinavische melodische thrash/death van At the Gates (***1/2) gaat er altijd in, al hoopte ik stiekem wel dat er minder van hun laatste albums gingen gespeeld worden en dat ze gingen teruggrijpen naar hun oude sound, die toch meer op mijn lijf geschreven was. Gelukkig stonden er wat nummers van hun oude platen en het heftige “At War with Reality” op hun tekstvel, want de overige nummers konden mij niet direct bekoren. De klank viel op momenten wat weg en dat was - ook bij andere bands - op de Prison stage soms wat frustrerend.
Ik ging even naar de skybar waar alle VIP’s, guests en perslieden kunnen samentroepen, maar ook daar was de reactie wat flauwtjes op het gehele gebeuren beneden. Neen, zet Tomas Lindberg maar lekker in een obsceen tentje waar hij meer in zijn sas is! Had ik het geweten, ik stond mee te thrashen bij Cyclone, want blijkbaar was het daar een serieus feestje.
Killer (****) bestaat ondertussen 40 jaar! Hun gitaarriedels zijn verbluffend . Een technisch hoogstaande set kregen we om stevig te headbangen. De heren mogen dan al wat ouder zijn, ze spelen nog steeds met die gedrevenheid zoals in hun jonge jaren, en laten niet na hun publiek te omarmen door hen voortdurend aan te spreken en aan te porren.
Het siert die oldskool hardrock bands op het podium van La Morgue die dezelfde energie uitstralen van toen. Killer teert ook niet louter op hun oude nummers, maar kijkt vooruit , wat bleek uit een interview dat we hadden met de band. Op het podium komt het sterk tot uiting; na al die jaren zitten ze stevig in het zadel.
Channel Zero (*****) mocht niet één, maar twee keer optreden op Alcatraz. Rond de middag met een ‘new set’ en in de SWAMP stage om af te sluiten met een oldskool set. We zagen in die eerste set enkel de laatste nummers. Opvallend? Een bom energie van een ijzersterke band , die ze al ruim dertig jaar letterlijk zijn.
Beide sets waren vuurkrachtig explosief! . Channel Zero komt sterk uit die covid periode, iedereen kijkt meer dan ooit dezelfde kant uit. Hun gedrevenheid siert zoals jonge wolven, maar met de ervaring van oude rotten …
We sloten af met Epica (*****) . Toen we de band onlangs via streaming aan het werk zagen schreven we :’’ De muziek van Epica is op de nieuwe schijf 'Omega' sowieso een filmische trip waarbij alle emoties worden aangesproken; de manier waarop dit in beeld werd gebracht tijdens deze livestream is gewoonweg meesterlijk en adembenemend. Een intens gevoel creëren ze, alsof we in een andere wereld zijn terecht gekomen.’’
Het is de rode draad van het concert op de Prison stage, dat visueel eveneens sterk intrigeerde. De verschroeiende, bedwelmende sound en de variërende vocals van Simonne voeren je mee naar een heel andere wereld. Ze zorgen ervoor dat je in een aparte, sprookjesachtige wereld terecht komt waar het fijn vertoeven is; met het vallen van de nacht zorgt dit voor een welgekomen gemoedsrust binnen de lichtjes donkere omkadering. Een duisternis die trouwens echt geen angst inboezemt. Puike set dus.
dag 2 - zaterdag 14 augustus 2021 - Feestje bij Bizkit Park, een verwarrend klinkende Heilung en Emperor die wint in alle categorieën!
Necrotted (****) bestaat nog maar sinds 2012, dus ik ben niet zeker of de meesten ooit al van deze Duitse death metal band met sommige deathcore invloeden hadden gehoord. Ik had deze naam al eens horen waaien in de underground scene, dus slenterde ik naar de Swamp stage om deze levende wekker zijn ding te laten doen. Voor een primeur een meer dan verdienstelijk optreden, alhoewel ik vrees dat de stembanden van Fabian Fink niet voor iedereen even spraakmakend waren op dit vroege tijdstip.
Opener op de Prison stage Dyscordia (****) liet ons in een interview achteraf weten dat ze wat zenuwen hadden en zich afvroegen of er zo vroeg wat volk zou staan. Dat was voor niets nodig want de Prison stage stond heel goed gevuld op dit vroege uur. Verwonderlijk is dat echter ook niet, Dyscordia is al jaren aan een sterke opmars naar boven bezig, en beschikt over een ‘Dyscordia Army’ die op Facebook steeds opnieuw nieuwe leden krijgt. Dat Army is steeds paraat op de vele concerten en festivals. De twaalfde man is daardoor een belangrijke pion voor een ploeg, en ook nu porren de fans al vrij snel hun favoriete band aan om alle registers open te gooien. Dat werkt als een rode lap op een stier, en Dyscordia gooit prompt alles in de strijd om iedereen, ook zij die achteraan nog twijfelden, compleet omver te blazen We schrijven ‘gooit alles in de strijd’ om die reden dat elke schakel binnen deze band even belangrijk is. COVID heeft ervoor gezorgd dat de opmars van Dyscordia helaas wat werd afgeremd, maar op Alcatraz bewezen ze te staan als een huis, en vooral klaar zijn om deze oorlog te winnen…
Met een zon die meer en meer begon op te warmen zag je een lichte stofwolk verhuizen richting de Prison stage alwaar jong veulen Iris Goessens er een lap op ging geven. Helaas ook hier soms problemen met de vocalen die af en toe niet goed doorkwamen, gelukkig trokken de aanwezigen zich er weinig van aan. Spoil Engine (***1/2) heeft al vele line-up wissels meegemaakt, dus wij hopen dat de huidige nog een tijdje kan doorgaan. Op muzikaal gebied leveren ze altijd degelijke platen af, dus live hebben ze genoeg ruimte om voldoende gevarieerd te klinken. Maar vooral hun recentste plaat ‘Renaissance Noir’ werd logischerwijs aangegrepen tijdens deze show.
‘De plaat 'Unfold the god man' is verdomd sterk , maar live is de sound en de vocale variaties even overtuigend van deze muzikanten . Het concert was een totaalbeleving , de perfecte postmetal sound die verschroeiende mokerslagen uitdeelt , je tegen een geluidsmuur kwakt en die emotioneel raakt . Kortom, een emotionele confrontatie met al onze innerlijke demonen’, schreven we over een streaming concert van Psychonaut (****) . Niets vervangt echter het echte live beleven. En op het podium verlegt Psychonaut dan ook grenzen in die totaalbeleving, zowel in de instrumentatie als in de vocals. Psychonaut biedt je, op gevarieerde wijze, een therapeutisch beleven aan waardoor je als een heel ander mens, deels potdoof, diep onder de indruk de tent verlaat.
Vele verschillende stijlen op Alcatraz, ook de hardcore scene was dit jaar terug vertegenwoordigd met Rykers (***). Even lekker gaan dachten de meesten, helaas vond ik de klank niet zo denderend, hun enthousiasme ten spijt. Geen overtuigende indruk.
Met hun nieuwste schijf ‘Moving True Silence’, de recensie kun je hier nog eens nalezen: - bewandelt Atomic Vulture (****) een psychedelisch spacy aanvoelend pad. Een bezwerende gewaarwording, waardoor je door de tent zweeft van hun muzikaal kunnen en virtuositeit , lekker headbangend ofwel gewoon in een soort diepe trance genietend. Atomic Vulture biedt een soort rustmoment, zonder ons in slaap te wiegen, want op onverwachte momenten worden de teugels gevierd en davert de geluidsmuur. Atomic Vulture maakt een fijne stoner wandeling in een intens mooi kader.
‘Powerstroke blijft zichzelf heruit vinden. Een evolutieve band die niet kiest voor de makkelijkste weg in het genre. Ze verrassen ons steeds opnieuw en klinken avontuurlijk . Boeiende band dus die een top plaat uithebben . Sjiek!’, schreven we over de nieuwste schijf. ‘The Path Against all the others’. Powerstroke (****) bevestigt live van wat we over de plaat schreven . Powerstroke pint zich niet vast op een muziekstijl. Zowel in de instrumentatie als in de vocals klinken ze bedwelmend of trekken ze alle registers open. Powerstroke is een band die z’n comfortzone durft te verlaten van metal/hardcore. Wat een energie en explosiviteit.
Helaas speelde op datzelfde moment Fleddy Melculy op de mainstage, waardoor die tent niet zo goed gevuld was. Maar zij die erbij waren gingen compleet uit de bol, en genoten van deze sterke performance.
In de SWAMP stage stonden redelijk veel death metal en black metal gerelateerde bands. De ene wat meer overtuigend dan de andere. Omnium Gatherum (*****) is een melodieuze death metal band uit Finland die zodanig intens tekeer gaat, dat zelfs de zon duister begint te schijnen. Verschroeiend luid en hard klinkt het. Origineel is het niet echt, maar hun intensiteit onthouden we.
FEED (***) is een trio dat zich onderscheidt in knappe gitaarriedels en bedwelmende drums partijen. De zanger spreekt het publiek aan, en heeft een sterk stembereik. Maar daar houdt het ook mee op. Door de vrij statische houding en het gezapige strakke (muzikale) karakter slaat de verveling al gauw toe. Wie houdt van een relaxt sfeertje na al dat rock geweld, kwam hier wel tot zijn trekken.
“Who needs Limb bizkit, when we have Bizkit park’’ , schreven we enkele jaren geleden toen we de band zagen op Alcatraz. Bizkit Park (*****) grasduint al van 1999 in nu-metal klassiekers, maar hen een ‘tribute’ of cover band noemen is die band tekort doen. Bizkit Park tast de grenzen af in de nu-metal en klinkt verdomd energiek . De band gaat als een wervelwind tekeer op het podium, waardoor de SWAMP stage in korte tijd in vuur en vlam staat. Daar houdt het niet mee op, hoe meer het publiek uit de bol gaat, hoe hoger Bizkit Park versnelt. Bizkit Park zorgt voor een zelden geziene nu-metal tsunami, en blaast ons volledig omver. Een knaller dus!
Destruction (****) behoort tot de Duitse Thrash metal top, en zorgt hier voor een uitmuntend feestje in het genre. In het eerste kwartier was het een beetje zoeken en aftasten. De motor kwam traag op gang. De spraakzame frontman port zijn fans en muzikanten aan . Wat het tempo doet opdrijven naarmate de set vordert . Een wervelende finale kregen we en door al die adrenalinestoten kregen we nogal wat moshpits.
Hoe ijzersterk is Dark Tranquility (****) nog anno 2021, vroegen we ons af. Binnen het death metal genre behoren ze tot onze persoonlijke favorieten. Vanaf die eerste noot heeft Dark Tranquility zijn antwoord al klaar, door letterlijk bij de strot te grijpen en je mee te sleuren in een oorverdovende wervelstorm. Donkere paden worden bewandeld en de registers worden open getrokken.
Van metaalmoeheid is er geen sprake . Deze band zit nog steeds sterk in het zadel.
Hypocrisy (*****) is zo’n band die ooit begon als een ruwe death metal band, maar is in de loop der jaren uitgegroeid tot een oerdegelijke melodieuze death metal band. Ikzelf ben vooral fan van hun eerste albums (‘Penetralia’ & ‘Osculum Obscenum’), maar hun melodieus randje kan ik meestal ook nog wel pruimen. Peter Tägtgren is een instituut in metal-begrippen, en is live een echte kunstenaar. Aftrappen deden we met “Fractured Millenium”, om terug te keren naar hun roots via “Pleasure of Molestation” en “Osculum Obscenum” die aan elkaar gerijgd werd, om tenslotte af te sluiten met “Roswell 47”. Dit optreden was watertanden voor de fans van Hypocrisy, want ze klonken strak en zetten de tent perplex met hun sound. Petje af!
Soms moet je muziek op jou laten inwerken als een gif, i.p.v. er naar te luisteren. Anders werkt het eerder averechts. Wie dus gewoon op het gehoor afgaat bij een band als Alkerdeel (****) komt in een chaotische brij terecht, waarbij menig trommelvliezen barsten en wenkbrauwen worden gefronst. Wie zich, net als wij, gewillig laat meevoeren naar deze oorverdovende wereld vol chaos en verderf, krijgt enkele intensieve mokerslagen te verwerken waardoor je niet alleen potdoof wordt maar ook compleet omver geblazen je eigen demonen strak in de ogen kijkt. Alkerdeel is geen muziek voor tere zieltjes, want de ijskoude klanken en vocalen - in zoverre die te horen waren in de brij van instrumentale geselingen die de band je aanbiedt - drijven je tot een punt van pure waanzin. Die je ofwel ondergaat, of waar je gewoon van wegloopt , een andere optie is er niet. Wij bleven gewillig staan, tot die waanzin in onze ogen te lezen was en we verweesd de tent verlieten; de zon in onze ogen deed zelfs pijn na deze trip naar de meest duistere kant van ons onderbewustzijn.
Dirkschneider (****) heeft zijn roots bij Accept - alom gekend bij de oude metalheads, en iedere set staan de meesten te popelen om mee te brullen met deze hitjes van Duitse portie degelijkheid. Deze nummers hadden geen moeite om de weide mee te krijgen en met volle borst mee te zingen. De intro van “Princess of the Dawn” klonk bij mijn weten nog nooit zo doordringend, de dansbeentjes vlogen in het rond met “Midnight Mover” en zelfs de kinderstem bij de intro van “Fast as a Shark” werden zonder probleem mee gekweeld. Udo deed wat hij moest doen, voor mij had hij gerust opnieuw mogen afsluiten.
Wat een band als Cowboys & Aliens (****) zo bijzonder maakt is dat je geen label kunt kleven op hun muziek. Bovendien beschikt de band over een zeer charismatische, beweeglijke frontman, die iedereen om zich heen aanport. Al vrij snel zorgt dit voor crowdsurfing en stagedivers. De band voelt al gauw dat ze het publiek meehebben. Er ontstaat een wervelend stoner/rock feestje, die iedereen overslag doet slaan. Mooi!
Als je spreekt over muzikale meesters, dan zal ongetwijfeld de naam Ihsahn bij velen op plaats nummer 1 staan. Hij heeft zijn band Emperor (*****) meegebracht om de Swamp stage met verstomming te doen slaan. Ikzelf werd aan de grond genageld. Een muzikaal orgasme hadden we hier. De instrumentatie was enorm sterk, perfect zelfs . Hun symfonische black metal intrigeerde. Wat een precisie! Wat een live optreden!
Insahn had zijn beste hemd aangetrokken en zijn haar was deftig naar achter gelegd met voldoende gel; vocaal klonk hij lekker smerig. ‘Don’t judge a man by its cover…’, of zoals deze Noren zelf aangegeven: ‘Curse You All Men!’
Het muzikaal genot bestond uit een verdeling van ‘Anthems to the Welkin at Dusk’ en ‘In The Nightside Eclipse’; de doorwinterde fan bleef dus niet op zijn honger zitten.
Wat een topper! ‘They are the Emperor sof Darkness’!
Heilung (*****) zorgt als afsluiter voor gemengde reacties op de sociale media. Wat deze band echter doet is een occulte totaalbeleving aanbieden, met een folkloristisch tintje; En de visuele effecten zijn evenzeer belangrijk.
We gingen gewillig mee in deze muzikale, visuele trip, die al onze innerlijke demonen opriep. Hun intensiteit is vergelijkbaar met rituelen uit folklore verhalen van tovenaars en hogepriesters uit het rijk der duisternis. Er werden geen jonge maagden geofferd aan de Goden, maar de totaalbeleving boordevol spookachtige beelden bleven aan je netvlies kleven, Wat een huivering.
‘Dit is geen echte metal’ hoorden we iemand zeggen. Nee, Heilung is eerder een trip naar de diepste krochten van de Hel … Je wordt in een donkere trance gedompeld en … Je ondergaat het of je vlucht ervan weg. Schitterend!
dag 3 - zondag 15 augustus 2021 - De zwaarste genres winnen het pleit, geen twijfel mogelijk
Recept: word wakker, drink een halve fles wodka en doe je Russische dansschoenen aan en zo bekom je een amusante show van Russkaja (***1/2). Niet direct spek voor mijn bek, maar de enthousiastelingen die voor het podium gewillig meedansten op het ritme van de trompetten en sfeer bewezen mijn ongelijk. De sfeer zat er dus al direct in vanaf ’s morgens vroeg!
Niet zo heel veel volk present voor After All (***1/2) had ik het gevoel, en opnieuw een band die problemen had met geluid die wegviel tijdens het optreden. Deze Belgische thrash band heeft ook al in een carrousel van bezettingen gezeten, en de laatste nieuwe wissel blijkt de zanger (Mike Slembrouck) te zijn die sinds 2017 de micro ter hande neemt. Vocaal gezien werkt de hoge stem nog wel bij de moderne thrash-invloeden, dus al bij al nog een leuk optreden, helaas een show die vlug in de vergetelheid zal raken.
Twee drums, twee gitaren dat is de opstelling waarmee Sloper (****) de SWAMP stage op het vroege uur in vuur en vlam zet. De heren hebben hun naam niet gestolen en gaan knallend van start. Het lijkt soms alsof binnen die omkadering de gitaren letterlijk een strijd aangaan met het drum geweld. Zonder echter elkaar daarbij de loef af te steken, eerder op een speelse wijze worden prikjes uitgedeeld. Door deze gevarieerde aanpak, laat Sloper het publiek dan ook moeiteloos uit zijn hand eten.
En toen was het tijd voor de Belgische thrash/speedmetal band bij uitstek volgens mij! Evil Invaders (*****) deed wat het altijd doet, het publiek omver blazen met hun agressieve, rechttoe-rechtaan attitude, muziek om duimen en vingers mee af te likken, allemaal gecombineerd in een ruw en old school jasje! Beide albums (‘Pulses of Pleasure’ en ‘Feed Me Violence’) zijn krakers, en dus werd door de aanwezigen volop mee gefeest tijdens een combinatie van deze albums, moshen en thrashen was verplicht, anders werd je volgens mij direct meegezogen in de vele moshpits. Ooooh, zo moet speed metal gebracht worden, met veel pit dedju!
We gingen vlug richting Swamp, want het Deense dynamiet van Artillery (****) stond paraat. Hun laatste album getiteld ‘X’ (verwijzing naar hun 10e studio album) werd vol lof onthaald door de media en ook vandaag werd veel gedaan om deze release te promoten. Maar toch stonden de meesten, waaronder mezelf, vol ongeduld te wachten op nummers van hun eerste albums. Het feestje werd voor een eerste keer in gang gezet door middel van “The Challenge”, gevolgd door het prachtige “By Inheritance”! Thrash metal met een moderne sound kun je van hen verwachten tegenwoordig, maar de vintage feeling bij de oudere nummers bleek aanstekelijk tijdens het optreden. Deze show was ongetwijfeld nog beter geweest met zanger Flemming Rönsdorf, maar huidig zanger Michael Stützer kan er ook wat van! Nostalgie was bij mij het sleutelwoord van dit optreden.
Een portie death/doom metal nodig op deze zondag? Wel, gelukkig was Martin Van Drunen in topvorm, want de venijnige muziek van Asphyx (****1/2) werd rond 16u op ons losgelaten. De soundcheck beloofde veel goeds, want je merkte dat ze stonden te popelen om live nogmaals los te gaan. Ook deze band heeft onlangs nog maar een vette plaat neergepend en tijdens de show - was zoals te verwachten - de voltreffer nummer “Botox Implosion”. Het nummer die mij tijdens de eerste luistersessie van hun lp bij de keel greep om niet meer los te laten. Goh, ik dacht dat ze hun vorige passage in Kortrijk niet konden overtreffen, maar ze hadden mij goed liggen. Drop daar nog “Death the Brutal Way”, “Deathhammer”, “The Rack” en “Last One on Earth” bij, en je voelt de nekspieren nog nazinderen! Topset, topshow, gewoon veel te kort haha.
Op de La Morgue deed Huracán (****) zijn naam eer aan , door een erg energieke set te spelen, zowel in de vocals als in de instrumentatie van (zwevende) gitaarriedels, soms flirtend met geluidsnormen; ze raken heel intens en diep de rock harten. Huracan gaat gedreven tewerk en je wordt alle kanten van de tent meegesleurd, zonder je echt pijn te doen . Zo hoort een doorsnee stoner gerelateerd optreden echt te klinken. Huracan speelt met brio een stonerrockend optreden.
We gingen terug de krochten van het vagevuur opzoeken, want Marduk (****1/2) ging beginnen aan hun ceremonie. Een gevarieerde setlist, waarbij uit een hele reeks albums (kzal niet ver van een 10-tal albums zitten) inspiratie werd gehaald. De oorlogsschmink werd aangebracht en de drum stond centraal geposteerd.
Ze bliezen hier een uurtje. De vieze stem schikte perfect in de donkere tent, omgeven van halfvolle pinten; de drummer blonk uit in extremiteit. Niet iedereen was fan, ik zag redelijk wat bleke gezichten de tent uitbollen, maar verdorie, zo’n portie black metal wordt toch soms zo ondergewaardeerd. “Beyond the Grace of God” klonk uitstekend, en de samengetroepte volgelingen beleefden een zalig vieruurtje. Toen ze afsloten met “Christraping Black metal”, had iedereen waarschijnlijk het liefst van al op de ‘repeat’ knop gedrukt.
Lalma (***1/2) toonde onlangs nog op de Lokerse Feesten aan dat ze heel wat in hun mars hadden. We kregen een sneert energieke doom/black metal. De emotievolle vocals waren een toegevoegde waarde. De muzikanten toonden hun sterkte . We schreven ‘Lalma deelt gitaarriffs en drumsalvo’s uit, gaat door en durft buiten de lijntjes te kleuren, snoeihard en gevoelig uithalend .’
Neem daar een bijzonder charismatische frontman bovenop, en je krijgt een band te horen die zeker nog potten zal breken binnen de doom/rock/metal. De opkomst was wat mager, op het ander podium stond de mooie verschijning van Jinjer het publiek compleet in vervoering te brengen. Maar Lalma boeide in La Morgue .
Ook nog aan te geven, normaliter ging Vio-Lence aantreden in de Swamp, maar blijkbaar konden ze niet in Kortrijk geraken, waardoor de heavy/power metal band Freedom Call hun plaats ging innemen. Te melig voor mij, voor mij een redelijk onlogische vervanging, dus helaas geen relaas van dit optreden.
Een van de absolute hoogtepunten op de derde festivaldag was voor ons toch Thurisaz (*****), die de tent La Morgue onderdompelde in een intens mooi doom sfeertje. Echt oorverdovend klonk het niet, het ging de wat trage en zompige kant op, zoals dat hoort bij een doorsnee Doom gerelateerd optreden. Net in die intensiteit slaagt Thurisaz erin je tot een gemoedsrust te brengen waardoor het fijn vertoeven was in een donker hoekje. Na al die jaren blijft Thurisaz nog steeds top binnen hun genre; we bleven ademloos en totaal verweessd achter.
Maar ook tijdens Doro (***1/2) was Musiczine present, en met Doro kan het in feite weinig of niet misgaan, behalve misschien de stem die niet meer zo glinstert als in jaar jonge jaren. DE metalbabe bij uitstek voor de oudere generatie, een fenomeen voor iedereen die metal een warm hart toedraagt, en dit Für Immer! De verplichte Warlock-odes waren uiteraard present, dus was het voor de meesten meezingen geblazen. Leuke en onderhoudende set, maar uiteraard niks nieuws onder de zon, gewoon nostalgie en leuke herinneringen van oudere optredens oprakelen.
Laten we om te beginnen stoppen met STAKE (*****) te vergelijken met Steak Number Eight. De vibes van die tweede is nog steeds aanwezig, maar STAKE klinkt nu opvallend melodieuzer en daar is echt niets mis mee. Over hun opreden op de Lokerse Feesten schreven we, ‘Brent is een klasse entertainer die zijn publiek omarmt en aanport. Hij slaagt met brio in zijn opzet. De band legt de lat heel hoog; in de instrumentatie halen ze fors uit . Wat een vurigheid in die duivelse riffs, om de registers open te trekken en even ingetogen te klinken. Een overtuigende act(.
Het is de rode draad in hun optreden in SWAMP stage. Het enige grote verschil? Gezien het publiek niet meer op stoeltjes moest zitten, kon STAKE nog energieker uitpakken. Brent dook zelfs min of meer in het publiek, en hoe meer de set vorderde, hoe krachtiger de band uithaalde en op die manier een wervelende finale speelde.
STAKE is een bom energie, die ontploft, maar nu op een meer melodieuze wijze ...
BARK (****1/2) brengt eelekker potje rock muziek van de zuiverste soort. Ze doen dat al enkele jaren en slagen er telkens in menig tentje of club in vuur en vlam te zetten. Ook al wordt hiervoor de gedoodverfde formule boven gehaald, die enorme energieke aanpak doet een hele tent compleet uit de bol gaan. BARK zorgt dan ook voor het perfecte rock feest, zoals je maar zelden meemaakt. En daar krijgt je ook na zovele malen, nooit genoeg van.
Een concert van AmenRa (*****) dien je vooral te ondergaan. Of dat nu in een akoestische setting is, of een hard en meedogenloos waardoor je trommelvliezen dreigen te barsten. Intensiviteit tot het kwadraat is steeds de rode draad. De donkere en grauwe beelden op de achtergrond, met walmen van zwarte wolken , geven eigenlijk ook aan hoe AmenRa klinkt op Alcatraz. Een donkere en verschroeiende trip die niet zozeer gehoorschade zal bezorgen, maar wel je ziel doormidden klieft. Dat is uiteraard de verdienste van de manier waarop Colin H. Van Eeckhout je letterlijk bij de strot grijpt op een bijzonder emotioneel beladen wijze. Maar ook van de virtuositeit van de topmuzikanten binnen AmenRa die de duisternis letterlijk omarmen. AmenRa combineert op SWAMP stage de kracht van alle aspecten waardoor ze ons zoveel malen lieten wegdrijven naar die donkere hoek in onze onderbewustzijn, waar het steeds fijn vertoeven is. We bleven totaal van de kaart achter, gehuld in pure duisternis.
Mille en Co hadden de eer om het hoofdpodium af te sluiten en deden dat redelijk goed. Helaas heb ik Kreator (****) in het verleden al wat beter gezien, dus daarom minder punten dan je misschien zou verwachten. Aan de setlist lag het alvast niet, met oudjes “Extreme Agression”, “Awakening of the God” en mijn favorieten “People of the Lie” en het agressieve “Pleasure to Kill” die de show afsloot. Kreator is zo’n band die nummers heeft gemaakt die lekker opruiend zijn, maar ook nummers die heel aanstekelijk zijn en letterlijk kunnen meegezongen worden (opener “Violent Revolution”), daardoor blijft Kreator na al die jaren fris en opvallend klinken.
Aangezien het zondag was, was de weide niet meer zo volgelopen als de vorige dagen, maar het plezier om deze thrashveteranen aan het werk te zien was er niet minder om. Maar zoals gezegd, ik heb ze al beter gezien, ofwel lag dit aan de basis van opkomende vermoeidheid haha.
Wiegedood (****) sloot La Morgue verschroeiend hard en meedogenloos af. Emotioneel beladen vocalen en vlijmscherpe instrumentale huzarenstukken doen je trommelvliezen trillen van intens genot. IJskoude vocalen worden gevolgd door gitaarlijnen die recht doorheen je hart boren, Wiegedood bezorgt je de ene climax na de andere adrenalinestoot waardoor je compleet van je sokken wordt geblazen. En bezorgt ons, als afsluiter van Alcatraz 2021, een wilde rit naar de Hel en terug.
Alcatraz 2021…U was fantastisch, dank dat we erbij mochten zijn!
Neem gerust een kijkje naar de pics
Alcatraz 2021 (musiczine.net)
Organisatie: Alcatraz Music - Rock Tribune
Popallure 2021 - De Kreuners - Dinosaurussen die nog niet met pensioen moeten
Popallure 2021
CC Het Centrum
Nazareth-Eke
2021-08-09
Rating: 8
Filip Van der Linden
Het blijft soms zoeken naar de juiste formule voor coronaproof concerten en festivals. Voor de Zomerbubbels van dit jaar (Daan, Ozark Henry, Admiral Freebee, …) maakte Popallure één uitzondering op het 'zittende' publiek. Voor De Kreuners mochten de fans in hun bubbel rond een tafeltje staan en dansen, maar wel met mondmasker (hoewel het buiten was). Om uitspraken te doen over de veiligheid ben ik te weinig expert (daarvan zijn er al genoeg op facebook), maar gezellig werd het - ondanks de regels - zeker. Net als vorig jaar perfect georganiseerd.
Dat De Kreuners hun zomertournee starten in Nazareth, is geen toeval. Ze repeteerden enkele weken in dezelfde gemeente om de nummers van hun zomertournee opnieuw in de vingers te krijgen. Toch was het concert meer dan een try-out of een generale repetitie. Voor een band die al meer dan 40 jaar on the road is, was de honger naar het podium en het publiek deze zomer groot. Ze hadden dan ook een setlist waarmee ze zowel zichzelf als het publiek een groot plezier deden: anderhalf uur hits, met af en toe een minder bekend oud of nieuw nummer. Ze hebben de Nederlandstalige rock uitgevonden en mee kleur gegeven en alleen daarvoor verdienen ze eindeloos respect.
De legendarische band opende naar goede gewoonte met "Gezellig Samenzijn" en er stonden nog meer nummers op de lijst van 'S Nachts kouder Dan Buiten' (uit 1981): de hits "Zij Heeft Stijl" en "Nee Oh Nee" en het minder bekende "Black-Out". Ook uit dat jaar: de Billy Idol-vertaling "Ik Dans Wel Met Mezelf". Uit 'Er Sterft Een Beer In De Taïga' uit 1982 hoorden we "Cous-Cous Kreten" en "Layla". De hoofdbrok kwam uit succesalbum 'Hier En Nu': "Ik Wil Je", "Door Jou", "Zo Jong", "Chris Lomme", "Maak Me Wakker", "Op Zoek" en "Nu Of Nooit" (van de Tröckener Kecks). "Liever Alleen", uit 'Knagend Vuur', hebben ze niet meer live gespeeld sinds het nummer uitkwam in 1992. "Met Alle Gevolgen Vandien" werd volgens Walter Grootaers geschreven door Wimmeke Punk van de Wolf Banes en dan volledig herwerkt door De Kreuners. Een nummer met het potentieel van een goeie single. "Meisje Meisje" werd gezongen door Axl Peleman en Ben Crabbé, enkel begeleid door de gitaar van Jan Van Eyken.
Op de keuze van de nummers valt weinig af te dingen. De Kreuners laten nog een handvol hits liggen als "Kom Terug. Ik Mis Je", "Jongens Hebben Geluk" en "Sha-La". Ook de vroegere traditionele afsluiter "Vuil Water" ontbreekt in Nazareth opnieuw.
Maar als je anderhalf uur de aandacht van het publiek vasthoudt zonder die nummers, dan ontbreekt er eigenlijk niets. Ook op de performance van de dinosaurussen van de Nederlandstalige rock kan je nauwelijks kritiek hebben. Goed, Walter is geen absolute nachtegaal, maar dat is hij misschien ook nooit geweest.
En het publiek zingt vaak zo luid mee dat ze hem toch overstemmen. Deze band staat ondanks of net dankzij hun leeftijd nog heel gretig, passioneel en professioneel op het podium. De voorspelbare grapjes van Walter neem je er dan maar bij.
Deze dinosaurussen kunnen nog wel een paar jaar mee. Geniet ervan.
Organisatie: Popallure
Nederlands 
Français 
