Het festival te Brugge was aan z’n 27ste editie toe. Het blijft steevast één van de gezelligste festivals in één van de mooiste parken. Eén podium, diverse stijlen van muziek, heerlijke spijzen, animatie, sfeer, gemoedelijkheid en … kindvriendelijk.
’Hear, See, Feel the world’ luidt hun credo, met de versmelting van verschillende culturen en muziek, wat de variëteit onderstreepte.
De organisatie kon rekenen op ongeveer 20000 bezoekers het ganse weekend. Goed weer, goede muziek, een paar blijvers en beklijvers maar … ook een paar ontgoochelingen!
dag 1: vrijdag 11 juli 2008
Sharon Jones & The Dap Kings gaven de aftrap, waarbij de begeleidingsband zich beduidend makkelijker voelde bij Jones, dan bij de grillige persoonlijkheid van Amy Winehouse. Een doorleefde sound van funk, soul, en een overtuigende aftrap.
Het Amerikaanse collectief The Brooklyn Funk Essentials deden al in het voorjaar eens een korte clubtournee. Een enig concert in de MaZ. Ze zetten een zomerse avondzon in te Brugge, met hun aanstekelijke, groovy dansbare mix van funk, jazz, soul, hiphop en reggae, die kleur kreeg door blazers, toetsen, raps en een(soul) zang. De songs jamden ze aan elkaar en ze stoeiden met evergreens en 70’s/‘80’s klassiekers als Sly Stone’s “I want to take you higher” in hun smeltkroes aan stijlen. Stomend concertje voor de eerste rijen, een aangename sound voor wie rond kuierde in het park.
Na een succesvolle theatertournee besloten Gabriel Rios, Jef Neve en Kobe Proesmans, hun intrigerende kruisbestuiving van modern klassiek, pop en jazz, gedragen door de warme stem van Rios, op enkele festivals uit te proberen. Maar deze vernuftige combinatie heeft het openlucht moeilijker te boeien naar een breed publiek.
De elegante sfeervolle en avontuurlijk aanpak en het intense samenspel van Neve’s beheerste pianospel, de droge drums van Proesmans en Rios’ gitaargetokkel, om eigen songs, covers (waaronder “Voodoo Chile”) en Rios’ materiaal o.a. “Stay” en “I’ m gonna die tonight, in een ander arrangement te stoppen, hadden niet dezelfde uitstraling en impact als in de clubs. Net iets te hoog gegrepen?
De organisatie had al jaren de ogen gericht op de The world’s greatest party band The B 52’s. De band rond Fred Schneider en z’n vrouwelijke vocalistes Pierson/Wilson, bracht na 15 jaar een nieuwe plaat uit, ‘Funplex’, die nog altijd een zeker party gevoel uitstraalt, doch niet meer over dezelfde begeestering beschikt van hun jaren ’90 groovende rock.
Ze hadden er een korte nacht opzitten en live was dit aan te zien want de passie en het vuur stonden maar op een laag pitje. De nieuwe songs “Ultraviolet”, “Hot corner”, “Love in the year 3000” en de titelsong deden de aandacht verslappen. Het waren “Juliet of the spirits” en de oudjes “Planet Claire”, “Roam”, “Private Idaho”, “Love shack” en “Rock lobster” die net op de tijd de verveling tegengingen binnen het rommelige concept. We misten een partysfeertje, de krijsende ‘doowaddydees’ en de juiste versnelling funk, wave en rock, die het kwintet terecht hadden groots hadden gemaakt. Geen “Channel Z” en “Good stuff” als meestampers! The B 52’s zijn veel van hun prikkelende energie kwijt en sloten eerder mak, troosteloos, gelaten en routineus de eerste avond van het festival af.
Organisatie: Cactus Club, Brugge
Stefano Dit Battista had de eer de tweede festivaldag te openen. Wat een concert! Hij speelde het klaar om als opener een staande ovatie af te dwingen in een halfvolle tent, dit in tegenstelling tot het saaie en freewheelende Trio Grande, die met alle respect voor de muzikale genialiteit van de individuele muzikanten, nooit echt kon bekoren. Het zal wel mijn ding niet zijn…
Wat dient nog gezegd te worden over het fenomeen Metheny? Met welke superlatieven kan men nog uit de hoek komen, zonder steeds weer in herhaling te vallen?
Mijn zoveelste ervaring met deze meester-gitarist, was wellicht de meest overrompelende. De afwezigheid van zijn ‘group’, zette de gitarist en zijn twee muzikanten dusdanig in de spotlights, dat zijn virtuositeit nog meer uit de verf kwam.
Soms vraagt een mens zich af hoe hij het in godsnaam klaarspeelt om zo de sterren uit de hemel te spelen? Een nachtelijke nakaarting met vrienden muzikanten leverde ons het antwoord: oefenen, oefenen en nog eens oefenen, maar het meest nog in het bezit zijn van een goddelijk natuurtalent. Vooral met dit laatste is Pat Metheny gezegend.
Een half uurtje intro, waarbij Metheny solo op scene stond. Zo werd dit aangekondigd, en meteen wist je wat Metheny uit zijn mouw ging schudden. De akoestische gitaar werd uitgehaald, ouder en nieuwer materiaal werd afgewisseld. Op het einde maakte hij wat tijd om zij speciale sitar-gitaar boven te halen. Een geweldig - zelf ontworpen – instrument, waarop Metheny zijn uitmuntendheid tentoon kan spreiden. De mens speelt foutloos, en slaagt erin de overvolle tent op de Bijloke muisstil te krijgen.
Samen met Christian McBride op akoestische bas, en Antonio Sanchez - vaste drummer uit zijn groep – werd een anderhalf uur durende vinnige show ten berde gebracht. Metheny toverde hemelse klanktapijten uit zijn Ibanez, en wat later op zijn bekende Roland gitaar-synthesizer. Voornamelijk recent werk uit zijn ‘Day trip’ was te horen.
Steeds opnieuw maakt Metheny ruimte om de composities tot zijn recht te laten komen. Ook voor McBride en Sanchez maakt hij vaak ruimte om hun muzikaliteit te laten horen.
Een goeie passage van Metheny - door collega’s perslui afgeschilderd als een moeilijk en nors man, maar wie dit kan, mag dan al eens iets op zijn neus zetten me dunkt – die de tweede avond van het Gent Jazz festival in grote muzikaliteit afsluit.
Organisatie: Gent Jazz Festival, Gent
Info op http://www.gentjazz.com
Fotoshoots door huisfotograaf Jos L. Knaepen
De doortocht van meneer Herbie Hancock op Gent Jazz is niet stilletjes aan ons voorbijgegaan. Dat is het minste wat men kan zeggen van dit memorabel concert.
De eerste concertdag van Gent Jazz beloofde veel goeds. Het was echter wachten op Lionel Leouke voor het eerste vuurwerk van de dag. Zijn (te) korte set (een half uur) – en het opwarmertje voor Herbie, want Leouke maakt tevens deel uit van Herbie’s band – was om duimen en vingers bij af te likken. Een gitaarvirtuoos van Afrikaanse afkomst, met dito vocale mogelijkheden en een techniek van jewelste. Zijn adieu aan Afrika en opleiding aan het befaamde Berkeley, heeft alles nog wat verfijnd en heeft ertoe geleid tot wat hij nu is: een fenomeen! Hier horen we nog meer van…
Voorgangers Pascal Mohy – niet onverdienstelijk, getalenteerd pianist, maar opener dus lauw publiek en dito belangstelling, en Django d’or van 2007 Pierre van Dormael met extra gitarist Herve Samb, konden wel bekoren. Het laatste was me wat te lang en op den duur slaapverwekkend. Tijd om de innerlijke mens te spijzen in afwachting van zijne godheid.
Herbie Hancock: Hij maakte de afgelopen jaren twee nieuwe platen, ‘The River’ en ‘Possibillities’. Samen levert dit een concerttournee onder de noemer ‘The River of possibillities’. Maar wat een band! Vinnie Colaiuta op drums, Dave Holland op bas (ja, zelfs op een elektrische), Chris Potter op saxofoon en zoals eerder vermeld Lionel Leouke op gitaar. Herbie himself op piano en synth, en ten gepaste tijde bijgestaan door twee formidabele zangeressen, Amey Keys en Sonya Mitchell.
Er kwamen nogal wat tributes to Joni Mitchell aan te pas, waarbij laatstgenoemden bij momenten hunner keelgaten konden openzetten; Maar op sublieme wijze, bijgestaan door een goed geoliede band; Tuurlijk, Herbie speelt al jaren met Holland en Colaiuta.
Opener “Actual Hero” sloeg in als een bom. Een welkom geschenk na de vele slaapverwekkende voorprogramma’s. Als er al bomen stonden op de site van de Bijloke, wil ik morgen wel eens het resultaat zien van de restanten na zo’n opening. Colaiuta sloeg erop los alsof hij net animal uit de Muppets had gezien, en Herbie raasde als een bezetene over zijn piano. Fantastisch, gevolgd door enkele tributes en wat standards van Herbie himself. “When love comes to town” was hierop een vervolg en een moment de gloire voor onze twee superbe vocals. De tent stond op zijn kop.
Herbie legt na ieder nummer het concert stil. Een wat vervelende gewoonte als je het mij vraagt. Geef die man een micro in de hand, en hij is niet meer te stoppen. Nu, veel had hij niet te vertellen, met uitzondering dan van de titel van het volgende nummer en hoe fantastisch zijn muzikanten wel waren. Een uitloper van jewelste die uitmondt in “Cantaloop Island” was voor mij een hoogtepunt.
Een eerste jazzdag in Gent werd in schoonheid afgesloten met een geslaagd concert. En ja, bijna vergeten: Dré Pallemaerts kreeg de Django d’or voor gevestigde waarde van het jaar 2008. Een verdiende prijs voor een uitmuntend Vlaams muzikant-drummer.
! Tip aan de organisatie: laat de raaskallende en storende Duvel-drinkende VIPS in hun biotoop. Geef ze desnoods alles wat ze maar willen, maar laat ze niet aan de zijkant van de concerttent de resten van hun Duvels uitzuipen. En nee, “Cantaloop Island” is geen cover van US3, zoals een groepje onverlaten achter mijn rug beweerden. Herbie owns the song, you bastards!
Organisatie: Gent Jazz Festival, Gent
Info op http://www.gentjazz.com
Fotoshoots door huisfotograaf Jos L.Knaepen
John Butler Trio (Mainstage) mocht de laatste festivaldag aftrappen. Het trio imponeerde vorig jaar nog op Leffingeleuren. De sympathieke gitaarvirtuoos John Butler was al onder de indruk van de belangstelling op dit vroege uur. Met z’n plaknagels tokkelde hij op z’n gitaar en steelpedal het ene na het andere akkoord, - slide en -soli. Rootsrock/blues te situeren ergens tussen Jimi Hendrickx, G Love, Ben Harper en Jeff Healey; en een zang die kon gelinkt worden aan Garland Jeffreys; iedereen verbleekte toen hij ruim vijf minuten lang op een twaalfsnarige gitaar een soli ten beste gaf. Meesterlijke, begeesterende gitaarmuziek, ondersteund door contrabas en percussie (ook al met een solo ten beste!). De toetsen van een vierde man gaven nog wat kleur aan het geheel. Fijn concertje op dit middaguur.
Een ander tof bandje was het Amerikaanse Devotchka (Pyramid Marquee), die met een divers en uitgebreid instrumentarium een aanstekelijke, groovy en dromerige, donkere mix brachten van rock, zigeunerpop, Balkan, mariachi en country. Het bandje zinderde met hun rijke, boeiende sound!
Eren glimp zagen we van het Amerikaanse Panic At The Disco (Mainstage), die samen met bands als Fall Out Boy en My Chemical Romance de TMF/Jim TV ’s kunnen ontsieren met hun emoglamrock. Op het podium zagen we een ordinary band, die eenvoudig melodieuze, afgelijnde rock speelde, net iets te hoog gegrepen op het hoofdpodium. Hun songs beklijfden niet … te ordinary waarschijnlijk?!
Tim Vanhamel (Pyramid Marquee) heeft z’n Millionaire een goed jaartje opgeborgen om z’n droom een soloplaat uit te brengen te realiseren. We horen melancholische, melodieuze pop van een jonge Lou Reed lookalike (met grote zonnebril en leren jekker). Live hadden we een strakker en krachtiger geluid. Catchy gitaarrock , waarbij Vanhamel wordt begeleid door een voortreffelijke band. Vanhamel & Co stonden er na de intense vingeroefening in het clubcircuit. Ook vocaal kwam hij er goed uit. “Until I found you” en “Like a fire” konden rekenen op heel wat respons; op de andere nummers onderging het publiek eerder de rockaanpak.
Een klein half uurtje konden we Anouk (Mainstage) nog aan het werk zien. De dame is er bij elke nieuwe plaat bij te Werchter. Haar songs kregen met de backing vocalisten een voller geluid; na “Lost” kwam haar zoontje Benjamin op “Modern world” eerder onwennig wat jammen op gitaar. De moeder - kind band sprak voor zich. Na enkele slowsongs kon de hitmachine worden aangezet.
Het Amerikaanse dance collectief Hercules & The Love Affair (Pyramid Marquee) dreunde er een uurtje op los met ‘80’s disco/electropop. Knoppenfreak Andy Butler werd geruggensteund door twee zangeressen, waaronder de ene (met Braziliaanse roots?) sensuele danspassen maakte en af en toe wat onvast zong; en de andere gaf de nummers een soulfulle inslag. Allemaal een beetje teveel van hetzelfde waarbij enkel de single “Blind”, “Raise me up” en de cover “Don’t fear the reaper” opvielen. En daar kon een blazerpartij en een verschoten Hercules pijl weinig verandering in brengen …
Het Britse kwartet The Kooks, onder zanger/gitarist Luke Pritchard, (Mainstage) toonde in het voorjaar al aan dat ze aan een nieuwe veroveringstocht zijn begonnen met de tweede cd ‘Konk’ die niet zonder slag of stoot tot stand kwam. De vorige keer op Werchter klonken ze loom en mak, deze namiddag speelden ze een uurtje hapklare, aanstekelijke gitaarrock’n’roll. Al meteen zat er vaart in de set met de huidige single “Always where I need to been” en hielden ze het boeiend met “Ooh la” en “Sway”. “She moves in her own way” was de aanzet van een zegetocht: “Do you wanna”, “So naïeve” en “Shine on”. Een innemende “On the seaside” solo overtuigde, wat het feestje verder zette met “See the sun”, “Stormy weather” en “Sofa song”. Toen Pritchard zich naar de voorste rijen begaf, werden de kleren haast van zijn lijf gescheurd. Z’n plat dialect namen we er op zo’n moment graag bij. Hoe
rock’n’roll en wereldfaam dicht bijeen kunen liggen.
In afwachting van Grinderman zagen we in de Pyramid Marquee een uitzinnige meute op Mark Ronson en zijn ensemble (blazers, strijkers en backing vocalisten). Deze producer doopte andermans songs in eigen versies. Dolle pret op het podium en in de tent! Schitterende versies waren er nog van “Valerie”, “Stop me/you just keep me hanging on” en een introotje van “Sweet child o’ mine”.
Cave werd vijftig. De man gaat al een paar jaar een tweede jeugd tegemoet met het epos ‘Abattoir Blues/The Lyre of Orpheus’ (’04) en de recente cd ‘Dig Lazarus !!! Dig’. En vorig jaar was er het Grinderman project (Pyramid Marquee).
Als een stomende, dolle twintiger wordt muziek van in z’n Birthday Party dagen gespeeld: rauwe, smerige en zompige rock’n’roll blues. Cave op gitaar en toetsen, geruggensteund door Ellis’ knarsende, tokkelende viool en mokerslagen op pauken, de diepe repeterende bas van Casey en het strakke drumspel van Sclavunas.
Ze speelden een magistrale set, een verschroeiende sound, bedreven, opzwepend, spannend en ingehouden, waarin het tot felle uitbarstingen kwam. Een Cave - Ellis in overdrive, die de pedaaleffecten stevig ingedrukt hielden op songs als “Depth charge ethel”, “Get it on”, “Grinderman”, “When my loves comes down” en “Honeybee”. Enkel “Man in the moon” en het nieuwe “Dream” klonken sfeervoller en leunden aan bij z’n Bad Seeds werk.
Grinderman pakte iedereen bij het nekvel, en trakteerde op een beklijvend “No pussy blues”. Tot wat vijftigers allemaal in staat zijn …
De Franse scene na Daft Punk en Cassius is verzekerd met het duo Gaspard Augé en Xavier de Rosnazy, met name Justice (Pyramid Marquee). Een uitgelaten jonge menigte onderging de discotunes, de vettige, schurende basses, de electro, funk, trance, ronkende noise , drum’n’bass, punkfunk en de stampende beats. Het duo ging totaal loos achter hun draaitafels en elektronica-apparatuur. In het midden stond een groot oplichtend wit kruis. Sommige fans hadden zelf hun kruisje gemaakt en baanden zich een weg dor de dansende menigte, met de hoop een glimp op te vangen van hun twee ‘Messias-sianen’. Een resem danskrakers passeerden de revue: “Phantom”, “D.A.N.C.E.” en “Tthhee Ppaarrttyy”, maar hun ‘Justice’-rock was compleet toen ze Simians versie “Never be alone” remixten en scandeerden. “We are your friend, we are never going to be alone again” en de woohwoohs werd luidkeels gescandeerd op de harde, bonkende beats. Een geflipte kerkdienst op zondagavond volgens het evangelie van Justice …
’Modern Guilt’ is de nieuwe cd van Beck, die de eerder onopvallende ‘Guero’ en ‘The information’ opvolgt. Beck Hansen (Mainstage) leek de reïncarnatie van Kurt Cobain wel, lang haar, grote opvallende flashy zonnebril, houthakkershemd en een rechttoe-rechtaan (grunge) rock aanpak. Opnieuw anders dan z’n ingetogen ‘Johnny Cash’s Man In Black’ en de poppenkastgig op Pukkelpop. In een klein anderhalf uur hoorden we meer dan twintig songs die snel op elkaar volgden. Beck boeide en bracht een indrukwekkend oeuvre: hij verdeelde z’n hits “Loser” (opener), “Nausea”, “No pollution”, “Timebomb”, “Devil’s haircut”, “Where’s it at” en “E-Pro” binnen z’n subhits en nieuw materiaal “Gamma ray”, “Soul of a man”, “Youthless”, “Walls” en “Chem. trails”. Retrorock, psychedelica, hiphop, soul, funk en singsongwriting. En intimiti kregen “I think I’m in love”, “Lost cause” en The Korgis’ one-hit wonder “Everybody’s got to learn sometimes”.
En tenslotte was er ons eigen dEUS (Mainstage), die hun nieuwe plaat ‘Vantage point’ simpelweg naar hun huisstudio hebben vernoemd. De band heeft sinds 2005 een ‘tabula rasa’ ondergaan en klinkt venijnig, messcherp, broeierig en poppy. Barman heeft een sterke sectie achter zich met Mauro als rechterhand, die op z’n beurt nummers grilligheid en intensiteit geeft.
Op Werchter zagen we een subtielere versie van hun korte clubtournee eind april – begin mei , waarbij de nieuwe nummers ruim aan bod kwamen: “Slow” opende, “Oh my God, “Is a robot”, “The vanishing of Maria Schneider” en “Favourite game” werden mooi afgewisseld met melige pop als “Smokers reflect”, “Nothing really ends” en “Instant street, dat schitterend uitdeinde. Hun instant klassiekers “Fell off the floor man”, “Theme from Turnpike”, “The architect” en “Sun ra” waren de rode draad van broeierige spanning binnen de anderhalf uur durende set. Een puike finalereeks kregen we met “Roses”, een kinderkoor op “Popular culture”, en de moeiteloze overgang van “Suds & soda” in “Bad timing”. Dansende kinderen en het knallende vuurwerk besloten. Moet er nog zand zijn …?
Organisatie: Live Nation
Het jonge trio uit Athens, Georgia (btw hometown van R.E.M.!) The Whigs (Mainstage) openden. Het trio kwam langzaam op dreef met hun opbouwende, broeierige soms bedreven americana/Britpop. Inderdaad, het trio bundelde groepen als The Verve, Oasis en Stone Roses samen met The Band Of Horses en My Morning Jacket tot een boeiend geheel, waarvan de single “Violet furs” op herkenning kon rekenen.
Een bizar beloftevol bandje uit New Orleans zagen we met Galactic (Pyramid Marquee), die twee stijlen muziek lanceerden: er was de frisse, energieke, stuwende en groovende funkrock met soul, jazz en hiphop, onder een opzwepende rap (Boots Riley?) en sax die ‘90’s bands als Fun Lovin’ Criminals, Digable Planets, Beastie Boys en Living Colour samenbracht. “My favourite munity”, “Gunsmoke”, “5 million ways to kill” en “CEO” overtuigden.
In het tweede deel hoorden we ‘real old school’ hiphop (met Lyrics Born ?), wat minder boeide en al te veel gehoord was; oude trucjes haalde hij naar boven om het publiek te doen meezingen. Een half geslaagd Galactic dus.
In afwachting van MGMT konden we een klein half uur de set van het Amerikaanse kwartet uit Portland The Gossip (Mainstage) meepikken. Het gezelschap staat bekend voor hun opwindende clubconcerten, want hun rauwe melodieuze rock’n’roll heeft een dance injectie, waarvan “Standing in the way of control” totnutoe de meeste waardering kreeg.
De uiterst sympathieke vlezige dame Beth Ditto huppelde met haar kilo’s op het podium en gaf de songs zeggingskracht door haar heldere stem. In de opener “Listen up” hoorden we Talking Heads “Psycho Killer” en in “Jealousy girls” flirtte ze met “Crazy” van Gnarls Barkley. De groep speelde sfeervolle en rauwe rock’n’roll, maar kwam on the mainstage niet écht op dreef …
Het New Yorkse Management ‘MGMT’ (Pyramid Marquee) haalt voor hun dromerige, psychedelische dancetrips Hawkwind, Pink Floyd, Polyphonic Spree, Flaming Lips en Black Mountain aan; Indiase sounds voegen ze eraan toe.
Geestesverruimende muziek en een op elkaar afgestemde zang en zegrap, die door de fleurige kledij van de heren nog wat kracht werd bijgezet. Hun poppsychedelica klonk kleurrijk en werkte in op de dansspieren; “Electric feel”, “Time to pretend “en “Kids” waren absolute toppers.
Band Of Horses (Pyramid Marquee)uit Seattle, onder multi-instrumentalist Ben Bridwell, brak definitief door naar een breder publiek met de tweede plaat ‘Cease to begin’. Doch de klemtoon viel live vooral op het debuut ‘Everything all the time’, aangevuld met enkele nieuwe warme, intens meeslepende, dromerige americanapop, onder die melancholische bedwelmende stem van Bridwell.
My Morning Jacket, Wilco en Arcade Fire zijn de band in het geheugen gegrift, maar ook ‘80’s Triffids, Green On Red en The Long Ryders zijn te horen.
De band kreeg een duwtje in de rug door de talrijke ‘woohwoohs’, wat de paarden écht van stal bracht om een boeiend, gevarieerd en tof concert af te leveren: rockende versies van “Is there a ghost”, “Too soon” en “For free”, en sfeervol, broeierig materiaal als “The great salt laken”, “The weed party”, “The funeral” en “Detlef schremph”. De goed in het gehoor liggende songs werden smaakvol ontvangen, wat de band uiterst tevreden stemde.
Vorig jaar brak het Britse Editors (Mainstage) definitief door met het ijzersterke ‘An end has a start’; hun optredens op een goed jaar tijd (Pukkelpop en vier zaal optredens) kregen steeds goede recensies.Editors kon het niet beter lukken, want het 1000e optreden tijdens het rockfestival was op hun naam. En opnieuw speelden ze een krachtige set ‘80’s Britwave; een sprankelend, snedig gitaarspel, een strakke opzwepende drums en een diepe bas, onder de helder zang van Tom Smith, uitgegroeid tot een groots podiumbeest: “All sparks”, “Blood”, “Bullets”, “Munich”, “Fingers in the factories” en “Smokers outside the hospital doors”. Op geen moment boetten ze in aan dynamiek en speelplezier. ”Bones”, “Racing rats”, “Escape the nest” en “An end has a start” laten een bredere sound horen en met “Weight of the world” en het nieuwe, eerder flauwe “No sound in the wind” zorgden ze voor twee rustpunten binnen hun frisse set.
De jonge Britse Kate Nash (Pyramid Marquee) werd net 21jaar en is op een goed jaar tijd een grootse artieste geworden. Een nokvolle tent om een klein uurtje lang haar feelgood flower/bubblegumpop te ondergaan. Een set van leuke, luchtige en innemende songs, onder haar praktisch onnavolgbare miauw praatzang (met een knipoog naar Ani Difranco).
Het was niet steeds even boeiend wat ze bracht, maar ze werd op handen gedragen door een uitzinnig publiek, die haar koste wat kost een hug (knuffel) wou geven. “Pumpkin soup” en “Shit song” hadden vaart door haar bedreven pianospel; een eerder smaakloze “We get on” en “Birds” counterde de dynamiek. Haar tienerfrustraties zong ze van zich af met vrolijk swingende songs als “Mouthwash”, “Mariella” en “Skeleton song”. “Model Behaviour” behield z’n punkdoorslagje. Al bij de eerste toets van “Foundations” kon het gegil en gekir niet op. Om tenslotte met “Merry happy” lieftallig te eindigen.
Vrouwenpop boven in de Pyramid Marquee want na Kate Nash was het de beurt aan de Schotse KT Tunstall, die ook al kon rekenen op heel wat belangstelling van haar onschuldige, prettig in het gehoor liggende, sfeervolle gitaarpop, die iets mee had van Melissa Etheridge. Van de lichtvoetige en hitgevoelige “Hold on”, “Black horse & the cherry tree (solo ingezet!)”, “Another place to fall”, “Saving my face” en “Suddenly I see” was ze onder de indruk van de talloze woohwoohs en handclapping.
Zelfverzekerde dame die alvast een sterkere set neerpootte dan dit voorjaar in de AB.
Een gewaagde, doch geslaagde keuze maakte de organisatie voor de topacts Sigur Ros en Radiohead op het hoofdpodium. Het deed me terugdenken toen beide bands acht jaar terug te zien waren in een speciale tent op het festivalterrein.
Het IJslandse Sigur Ros (Mainstage) is in die tussentijd een grote, respectabele band geworden en heeft na drie uitgebalanceerde, elegante schoonheidsbombast, hun meest radiovriendelijke poppy plaat uit ‘Med sud I eyrum vid spilum endalaust’. Hun indringende, melancholische, soms niet te doorgronden (grensverleggende) sound, onder de onverstaanbare zang van Jon Por Birgisson, kreeg kleur in een decor van lichtballen, confetti en een fijn uitgedoste gekostumeerde band, blazersectie en het Amiina string kwartet. Het leek wel een Adam & The Ants bal en een Flaming Lips concert samen.
Het aparte, unieke van hun sprookjesachtige doch mysterieuze en carnavaleske sound kon rekenen op heel wat belangstellenden. Het gezelschap speelde aanzwellende partijen, orkestraties en geselde gitaarsnaren met strijkstok op oudjes als “Svegn-g-englar”, “Glosoli” en “Saeglopur”. Ze klonken directer op “Inni mer syngur” of haalden een vleugje experiment en zalvende beats aan van Einstürzende Neubauten. De huidige single “Gobbledigook” toonde een fanfare aan in een speelgoeddoosje.
Een pracht van een playlist werd samengesteld door Radiohead (Mainstage) die vernuftig materiaal bracht met elektronica, bleeps, neurotische beats, gitaareffectbejag en pop. Ze dompelden het geheel onder in onverwachtse wendingen, grillige tempowisselingen, experiment en subtiele melodieën. De groep grossierde in hun indrukwekkende oeuvre van ‘OK Computer’, ‘Kid A’, ‘Amnesiac’ en het recente (gratis te downloaden trouwens) ‘In rainbows’.
Meer dan anderhalf uur lang maakten we kennis met Yorke’s /Greenwoods muzikale ideeënrijkdom, gaande van “Weird fishes/Arpeggi”, “National anthem”, “Nude”, “How to disappear …”, “Reckoner”, “Idiotheque” en het fors rockende “Bodysnatchers”. Met de poppy songs “Lucky” en “Just” tuimelden we in Radioheads roemrijke verleden.
Ze hadden er duidelijk zin in en speelden maar liefst vijf songs in de bis, wat respect afdwong. Ook al was Yorke niet veel van zeg, telkens kon er een glimlach vanaf en kregen we af en toe eens een schuchtere ‘thank you very much’ te horen. “Paranoid android” en “Everything’s in it’s right place” besloten en verve Radioheads concert .
Organisatie: Live Nation
Een paar jaar terug kregen ze al een verdiende ereplaats op Humo’s Rock Rally. Het duo The Black Box Revelation (Mainstage) doen knallers als The Kills, The White Stripes en The Black Keys verbleken en stelden zich meteen naast een Blood Red Shoes. Op een losse, ontspannende wijze speelden ze fris en ongedwongen hun rauwe, vettige en retestrakke garage rock’n’roll blues: “Gravity blues”, “I think I like you” en een schitterend gespeelde “Set your heart on fire” wisselden ze moeiteloos af met een beklijvend “Never alone/always together”. Het jonge duo ging intens en vakkundig te werk op het hoofdpodium. En het leek er op alsof ze daar met twee gitaristen en drummers waren. Wat een puike prestatie!
The Cool Kids (Pyramid Marquee) hitsten het publiek op met hun ‘old school’ hiphop, een mixmax van Cypress Hill, Beastie Boys, Eric B & Rakim, gelinkt aan de funk van Snoop Dogg en enkele ‘80’s klassiekers; van heftiger beats en grooves naar een meer softere aanpak. Niks nieuws , maar goed als opener in de Marquee.
En strak bezielde en een goed geoliede Monza (Mainstage), onder Stijn Meuris, toonde aan dat de Nederlandstalige rock staande bleef op het hoofdpodium. Een snedige aanpak, wat fuzz en een knipoog naar de ‘80’s Belgenpop, met songs als “Tanken in Luxemburg”, “Attica” en “Schuld van de deejay”. “Van God Los” klonk meeslepend, en de meezingers op dit vroege uur waren “Gigant” (één van de Noordkaap klassiekers) en “Wie danst er nog?”.
Met ‘Close to Paradise’ kreeg de Canadese songwriter Patrick Watson (Pyramid Marquee) menig recensent achter zich. Hij schrijft grillige, gesofistikeerde en subtiele verfijnde droomsongs, die onverwachtse wendingen kunnen ondergaan, zonder in te boeten aan intensiteit en gekruid zijn met een vleugje jazz en freefolk.
Het jeugdige enthousiasme van de band bracht hen niet van hun voetstuk. Zelfs niet toen een stroomspanne hen velde en de eerste harde tonen van Slayer op het hoofdpodium te horen waren. Nee, Watson begaf zich onder z’n publiek, en net als tijdens de clubconcerten, jamde hij zonder versterking met enkele bandleden er rustig op los, wat ontwapenend mooi was! Respect! Kippenvelmomenten waren “Weight of the world”, “Luscious life” en de titelsong van z’n plaat. Ergens tussen Buckley, Waits, Devandra Banhart en Radiohead en The Residents te situeren.
Op de duivelse thrashmetal van Slayer (Mainstage) is er na al die jaren nog geen sleet (al van ’82 actief nota bene!). We hoorden een ‘wall of sound’ van het kwartet (wat een versterkers!), die de eer aan zichzelf hielden met een Slayer t-shirt, kettingen en tatoeages. Hun praktisch niet te evenaren gitaarsoli en drumpartijen dwongen respect af. In schril contrast met hun muziek en teksten van satanisme, chaos en terreur kon er bij zanger Tom Araya na elk nummer een verlegen glimlach vanaf, over schouwde hij z’n publiek met z’n indringende blik en gaf op het einde doodleuk de gouden tip mee “Celebrate life”. Ze haalden enkele klassiekers aan: “Chemical warface”, “Ghosts of war”, “War ensemble”, “Mandatory suicide” en “Angel of death”. Een professioneel coole en beheerste aanpak, wat weinigen hen maar kunnen nadoen.
We bliezen even uit op de vermakelijke, speelse, vrolijke pop van Ben Folds (Pyramid Marquee). Folds ging gretig tekeer en kon praktisch niet stilzitten op zijn piano. De broeierige pianopop kreeg live een forse injectie. Hij kon rekenen op een sterke respons. Zijn Folds Five behoren tot het verleden, maar met z’n huidige band leverde hij een stomend, opzwepende setje af.
Ondertussen verraste op het hoofdpodium Air Traffic (Mainstage) een tweede keer, ter vervanging van Pete Doherty’s Babyshambles.
Het nodige spelplezier beleefde het Amerikaanse My Morning Jacket in de Pyramid Marquee. Deze indie/americana band geeft de laatste jaren hun songs een stevige, krachtige prik mee en laat ze dikwijls ontsporen. Ze onderscheiden zich als een jonge Neil Young & Crazy Horse.
De band, onder zanger/gitarist Jim James, speelde een boeiende set, waarbij ze in eerste instantie fel en hard klonken met “Magheeta”, “Off the record” en “Gideon”, vaart afnamen met sfeervoller werk als “Way he sings”, “Smokin from shooting” en “Evil urges”, titelsong van de nieuwe cd, gedragen door de zalvende, hemelse en melancholische stem van James. My Morning Jacket tekende voor een pittig, bedreven setje.
Duffy ( Pyramid Marquee) maakt deel ut van de damesrevolte Estelle, Adele en Amy Winehouse en refereert aan ‘60’s Dusty Springfield en Petula Clark. Melodieus sensuele soulpop met jazzy loops van een jonge, aantrekkelijke blonde zangeres, - kortgerokt, hoge hakken en verleidelijke blik -, uit Wales, die over een nachtegalenstem beschikte, en menig mannenhartje sneller deed slaan in de komende midzomernachten. “Syrup & honey” en “Rockferry” waren de groovy openers, “Serious” en “Breaking my own heart” het sfeervolle middendeel en “No mercy “en “Distant dreamer” het zwoele slotstuk.
De comeback van The Verve (Mainstage), onder Richard Ashcroft, is er eentje van gemengde gevoelens. De songs kwamen niet echt uit en de groep kon maar schitteren in het tweede deel van de set toen ze enkele klassiekers speelden: “The drugs don’t work”, “Lucky man” en de instant klassieker “Bittersweet symphony”, samen met de huidige single “Love is noise”. Te pas en te onpas straalt Ashcroft een Gallagher mentaliteit uit. Ok, ook “Sonnet” en het nieuwe “Sit & wonder” overtuigden door hun sterke opbouw.
Het ontbrak The Verve aan elan en uitstraling (hoewel Ashcroft een knalgele t- shirt aanhad!). Kortom, een goede, doch weinig spraakmakende set.
Onder de slogan ‘rock’n’roll will never die’ rekenen we twee muziekiconen van de ‘60’s, nl Iggy Pop (die er al was op TW Classic) en Neil Young. Neil Young (Mainstage) was onlangs nog te zien voor een twee uur intense set ifv z’n ‘Continental Tour’; op z’n gezegende leeftijd van 62 jaar boette hij nog niks in van z’n begeesterende, verschroeiende gitaarsoli en doorleefde zang. Voor wie geen (duur en duurzaam) ticket kon bemachtigen tijdens deze clubtournee, was het nu een uitgelezen kans om onze veteraan met vrouwlief Pegi aan het werk te zien. Hij speelde met een tweede generatie Crazy Horse leden een zorgvuldige, uitgekiende en bezielde set, waarbij een pak songs werden gespeeld uit de ‘Harvest’ plaat (’72), waaronder het ingetogen materiaal “Needle & damage done”, “Heart of gold” “Old man” en “Words”. Hij beet van zich af met rockende windvlagen op “Love & only love” en “Hey hey, my my” en varieerde met sfeervoller werk als “Everybody knows this is nowhere” en het recente “Spirit road”. Hij nam de draad opnieuw op met “Fuckin’ up” en Dylans “All along the watchtower”. Ook z’n country roots verloochende hij niet, want hij selecteerde “Get back to the country”. Hij trakteerde, samen met z’n goed op elkaar ingespeelde band, op twintig minuten spelplezier van “No hidden path” uit het recente ‘Chrome Dreams II’.
En verve besloot hij met een unieke Beatles klassieker “A day in the life”, een gierend gitaarspel, waarbij de gaspedaal stevig ingedrukt bleef…
Een grootse prestatie, een levende legende en een rocker met grote R voor jong & oud …
Het Britse kwintet Hot Chip (Pyramid Marquee), onder de tandem Taylor/Goddard, trok de kaart van aanstekelijke popelektronicadeuntjes, bleeps en beats. De soms vreemde wendingen, onverwachtse melodielijnen en dwarrelende sounds van op plaat werden opgeborgen. Ze kozen voor ambiance: heupwiegende en springende dancepop, groovende ritmes en funky loops op songs als “Shake a fist”, “Over & over again”, “And I was a boy from school” en “Ready for the floor”. Hot Chip deinde de party uit met een origineel aangepakte “Nothings compares to U”, die hun andere, eerder zalvende aanpak onderstreepte. Fijne set.
Waar the Chemical Brothers niet in slaagden, was wel weggelegd voor Moby (Mainstage). Hij toverde de wei om in een discotheek! en zorgde voor een dansfeestje om de tweede nacht te besluiten. Vooraf aangekondigd werden z’n hits geremixt en bepaald door keyboards, drums en beats , waarover de gelaagde soulzang zweefde van Joy Malcolm, af en toe geruggensteund door de onvaste stem van Moby, die met het nodige effectbejag het geheel aanscherpte.
Anderhalf uur lang, zonder rust en adempauze, stelden ze er in snelvaarttempo z’n ‘very best of’ voor: “Honey”, “In my heart”, “In this world”, “Go”, “Porcelain”, “Natural blues”, een ophitsende “Lift me up”, “We are all made of stars” en “Why does my heart feel so bad”. Enkele nieuwe songs waaronder “Disco lies” (wel geen “I live to move in here”?) zaten mooi verweven tussen de hits. Te bewonderen waren de drumster en een hyperkinetische Moby (liep als een bezetene over het podium), die het strakke tempo aanhielden. “Bodyrock” (scherpe gitaren ) en “feelin’ so real” werden luidkeels meegezongen. Zegetocht voor hitmachine Moby!
Organisatie: Live Nation
Het vierdaagse festival Rock Werchter had een sterke, gevarieerde affiche klaargestoomd en kon rekenen op een massale belangstelling van telkens 80.000 muziekfans. De headliners buiten The Chemical Brothers bevestigden, wat de twee plensbuien al gauw deden vergeten.
Een divers publiek - jong en oud - genoten, de cameraman op de wei zorgde voor animatie van het publiek zelf, er waren de free hugs en …Rock Werchter heeft internationale uitstraling want de buitenlandse aanwezigheid was groot (Britten, Scandinaviërs en Australiërs).
Een tevreden publiek, een tevreden organisatie en een tevreden reporter. Mooi toch …
dag 1: donderdag 3 juli 2008
Vorig jaar al ontpopte het sympathieke Britse Air Traffic (Mainstage) zich als een aangename ontdekking op Rock Werchter. De jonge spruit van bands als Starsailor, Muse en Coldplay is in tussentijd uitgegroeid tot één van de ‘coming bands’. Ze waren onverwachts drie keer te gast op Werchter: als openingsact, op de camping en op dag 2 vervingen ze Pete Doherty’s Babyshambles, die al ettelijke malen verstek liet. Na een overtuigend cluboptreden dit voorjaar, bevestigde dit jonge kwartet opnieuw. Ze behielden hun jeugdig enthousiasme en stonden dicht bij hun fans. De songs van het ijzersterke debuut ‘Fractured life’ stonden als een huis. Chris Wall zong de longen uit zijn lijf, stapte moeiteloos over van gitaar naar piano en speelde met de andere bandleden krachtige en emotievolle pop. Van “Charlotte”, “Just abuse me”, ”Time goes by” tot “No more running away” en “Shooting stars”, wat al meteen gillende keelgaten en meezingrefreinen opleverde. Eens te meer een mooi afgewerkt concert van deze kereltjes uit Bournemouth, Zuid-Engeland.
Het NewYorkse jonge gezelschap Vampire Weekend (Pyramid Marquee) nodigde uit op een versmelting van Rock Werchter met Couleur Café. Inderdaad, hun melodieus, creatief aanstekelijke gitaarpop , met swingende, exotische ritmes, Afrikaanse deuntjes, flamenco en klassiek gaf de indruk dat ze met meer dan vier op het podium stonden. Fris sprankelend songmateriaal in een gevarieerde, uiterst genietbare set: “Campus”, “Cape Cod Kwassa Kwassa”, “M79”, “Oxford Comma” en “Walcott. Deze nummers met een positive vibe werden mooi afgewisseld met de sfeervolle psychedelica van “Mansard roof” en “I stand corrected”. Origineel en sterk!
Het was eventjes wennen aan de zachtere aanpak van Counting Crows (Mainstage). De band, onder charismatische zanger met dreadlocks Adam Duritz, speelde overwegend een sfeervolle set met songs uit de recentste cd ‘Saturday nights & sunday mornings’, die ze gepast varieerden met enkele paraltjes als “Mr Jones”, “Round here”, “Big yellow taxi” van Joni Mitchell, “A long december” en “Hangingaround”. Maar de Mainstage was wel wat te hoog gegrepen, want we hoorden te weinig straf spul om de aandacht te behouden.
Mika (Mainstage) op z’n beurt was het zonnetje in de plensbuien. Vorig jaar cancellede de 23 jarige Libanese/Britse popartiest z’n optreden op Werchter. Z’n Basement Jaxx getinte carnaval en speelse, vrolijke kitsch van discopop werkten in op de dansspieren en boden aangenaam vertier. Er viel veel te beleven met een bloemetjesgordijn, dansende Rio dames, vlezige soulzangeressen en een heen en weer hotsende Mika. Eenvoudige feelgood pop met een meezinggehalte: “Relax, take it easy”, “Big girl, you’re beautiful”, Depeche Mode’s “I just can’t get enough”, “Happy ending” en een uitgesponnen “Love today” (met Mika aka Fred Astaire “I’m singing in the rain”). Het sprookjesachtige “Lollipop” mocht de set besluiten.
Shameboy (Pyramid Marquee) maakt deel uit van de vernieuwende trends in techno en elektro landschap. Ze waren vanavond de aanzet voor een avondje clubdance en rave met een Soulwax /2 Many DJ’s concept. De tweede plaat ‘Heartcore’ komt vervaarlijk in de lijn van de kanonnen Justice, Alter Ego en Digitalism. De knoppenfreaks Luuk Cox en DJ Bobby Ewing deden de Marquee daveren met hun beukende en stampende beats, trance, vettige en schurende basses, chemical breakbeats en elektronicableeps op “Stumble”, “Sunday punk”, “Slaxx”, “Monofour” en “Heartcore”; hartverwarmend waren de massale ‘woowoos’ op de funkende synthloops van “Rechoque”, “Strobot” en “Splend it”.
’It’s time for a love revolution’ is de comeback plaat voor Lenny Kravitz (Mainstage). Weg zijn de tierlantijntjes van orkestraties, gospel, oeverloos soleren en gekostumeerde pakken. In leren jekker leverden Kravitz en de zijnen een goed strak concert af. Enkel in “I’ll be waiting” en “Let love rule” verloor hij zichzelf even. Een retrorock’n’roll hart spreekt de man opnieuw aan: “Bring it on”, “Always on the run”, “Dig in”, “Fields of joy” en “Dancin’ till dawn”; wat hij afwisselde met ingetogen, sfeervoller werk: “It ain’t over till it’s over”, “Stillness of heart” en “I’ll be waiting”. Kravitz breidde een energieke finale met de Guess Who klassieker “American Woman” en “Fly away”; “Are you gonna go my way “ en een massaal meegezongen (en uitgesponnen) “Let love rule”, waarbij Kravitz z’n fans handjes schudde zette het rockfeestje verder in de bis. Kortom, hij bracht het ‘Mama said’ album samen met songs van de recentste cd.
In Soulwax (Nite Versions) (Pyramid Marquee) hebben de broertjes Stephen en David Dewaele de gitaren aan de haak gehouden en resoluut de kaart gekozen van elektronica, elektro, breakbeats, neurotische trance en vervormde vocals, opgezweept door een diepe bas en drums, waarin herkenbare tunes en samples te horen waren (waaronder Kraftwerk, Robbie Williams, Klaxons en Justice).
Een herhaling van hun Xmas feestje weliswaar, onder hun motto ‘Part of the weekend never dies’, wat de logische aanzet was van hun 2 Many DJ set.
R.E.M. (Mainstage) heeft een nieuwe plaat uit ‘Accelerate’, die een directer en strakker aanpak heeft dan hun platen van kortweg de laatste tien jaar. Een wildcard voor Werchter 2008 hadden ze meteen op zak. Het trio Stipe – Mills - Buck & band traden voor de zevende keer aan en konden putten uit hun al indrukwekkende oeuvre. Ze speelden een gevarieerde rockset; ze namen af en toe wat vaart af, doch behielden de aandacht net op tijd door sterke oudjes “Orange crush”, “What’s the frequency Kenneth”, “Bad day”, “The one I love”, “Begin the begin” en “Fall on me” af te wisselen met sfeervol, dromerig werk als “Drive”, “Imitation of life” en “Electrolyte” (wat een wonderbaarlijke pianotoets!) en een handworp nieuwe rocksongs: “Living well is the best revenge”, “Man sized wreath” en de singles “Hollow man” en “Supernatural superserious” , wat het mindere materiaal deed vergeten.
In de bis werd door de herkenbare mandolinetune “Losing my religion” ingezet en het refrein luidkeels meegezongen; de set besloten ze traditioneel met “Man on the moon”.
The Chemical Brothers (Mainstage) zetten de nacht in, maar het écht late uur speelde Rowlands/Simons parten, want de geluidstovenaars legden de klemtoon op een meer chillende trancegerichte aanpak en lange overgangen, wat de uitbundigheid en vuurwerk ontnam. Minder dansbare, pompende beats, wat deels door hun lasers, flashlights en projecties werd gecompenseerd. Een ‘push the button’- injectie hoorden we nog met “Galvanize”, “Do it again/get yourself high”, “Hey boy hey girl”, “Out of control”, “Believe” en “We are the night”.
Tijdens de set waren al vele (vermoeide ) bezoekers richting tent. De Britten besloten zelf moeizaam met “The golden path” en “Chemical beats”.
Een feestje bleef uit, ook al werden we mooi bedankt door onze Chemische Broeders.
Organisatie: Live Nation
Ruim 40.000 mensen, die de kaap van de gezegende leeftijd van 35 en ouder hadden bereikt , konden hun rockhartje ophalen met een schitterende TW Classic finale, The Police. Wie vorig jaar er niet in slaagde een kaartje te bemachtigen van hun concert in het Sportpaleis, kon nu op aangename wijze z’n favoriete‘80’s band aan het werk zien en kreeg er het podiumbeest Iggy en het poprockende The Scabs bovenop.
Het publiek maakte eerst kennis met Milow en Juanes, beloftevolle artiesten binnen de huidige pop, die al door de vroege aanwezigen warm werden onthaald. Maar het rockminnende publiek kwam samen om de drie volgende kleppers aan het werk te zien:
The Scabs die, weliswaar geplaagd door een brok nervositeit, zorgden voor een aangename brok nostalgie en verblijdden de talrijke dertigers en veertigers met een portie welgemeende Belgenrock. Guy Swinnen had voor de gelegenheid nog eens zijn jacket en Clash T-shirt van 25 jaar geleden aangetrokken. Het was immers van toen geleden dat zij als jonge wolven op het Werchter podium de dag mochten in gang stampen. Het hitje van het eerste uur “Matchbox car” ging jammer genoeg een beetje de mist in wegens te nerveus afgehaspeld maar verder waren The Scabs een aangename belevenis, ook al mocht het van ons allemaal wel iets minder beleefd en vooral een beetje ruiger. Zij verdienden het echter wel om hier te staan en nog eens voor zo een hoop volk te spelen.
The Stooges dan. Een brok geschiedenis, hier kan gewoon geen enkele zichzelf respecterende gitaargroep omheen. En ook al is Iggy misschien al lang een karikatuur van zichzelf geworden, voor ons is hij nog altijd het meest explosieve rock’n’roll beest dat in de laatste decennia ooit op een podium is opgemerkt. The Stooges spelen nog steeds de smerigste riffs ooit gehoord op deze planeet. Klassiekers als “Loose”, “No fun”, “I wanna be your dog”, “Down on the street”, “Dirt” en “1969” waren als gewoonlijk een brok dynamiet en naar het slot van de set toe wisten Iggy en zijn magistrale Stooges ons nog te verrassen met de oerpunkers “Search and destroy” en “I got a right”, songs die bij hun vorige reünie optredens vermeden werden omdat de broertjes Asheton bij het maken ervan destijds al de laan waren uitgestuurd door een in die tijd compleet geschifte Iggy Pop. By the way, geschift is ie nog altijd, trouwens.
Uit de laatste Stooges plaat ‘The weirdness’ van een jaar terug, een miskleun als je ’t ons vraagt, werd gelukkig enkel “My idea of fun” gehaald, het enige nummer op die plaat die de moeite waard is. Maar vooral “Skull ring” en “Electric chair” uit de het Skull ring album van 2003 waren strak en wervelend en moesten geenszins onderdoen voor de klassiekers van meer dan dertig jaar geleden.
Om maar te zeggen, The Stooges waren nog maar eens verpletterend en Iggy blijft een rock’n’roll beest pur sang. De vips stonden er vanuit hun immense boulevard zo een beetje naar te kijken als een koe op een ruimteschip, zij begrepen er helemaal niks van. Rock’n’roll is duidelijk niet aan hen besteed. Mogen zij de volgende keer naar Bryan Adams, Soulsister of Marco Borsato gaan kijken, maar bij Iggy blijven ze beter weg.
The Police, daar was het meeste volk voor gekomen, inclusief zij die na het afgelaste tweede Sportpaleis concert op hun honger bleven zitten. Wel, die mensen hun geduld werd meer dan beloond met wat werd aangekondigd als het laatste Police-concert op Belgische bodem ooit. The Police was echter veel meer op dreef dan ze ooit hadden kunnen zijn in het Sportpaleis enkele maanden geleden. Sting had deze keer wel zijn stem meegebracht en Andy Summers en Stewart Copeland toonden zich als twee ongelooflijke rasmuzikanten die merkelijk plezier beleefden aan die laatste Belgische trip. De drive zat er in, dat deed het hem. De songs klonken nergens afgehaspeld of belegen, ook al hebben we ze al zo’n duizend keer gehoord. Een song als “De do do do” die anders een beetje banaal klinkt was hier zelfs een hoogtepunt . “Roxanne”, achterwege gelaten omwille van stemproblemen in het Sportpaleis, was nu wel als absolute knaller van de partij en “So Lonely” kende de gedrevenheid van de jonge dagen. Verder was het smullen van “Walking on the moon”, “Message in a bottle” (waar mee begonnen werd, “met de deur in huis vallen” noemen ze dat), “King of pain” en “Don’t stand so close to me” en het hevige punky “Next to you”.
Eigenlijk speelde The Police een mooie compilatie uit hun vijf albums, ze deden dat met volle overgave en gaven nooit de indruk dat hier even snel wat geld moest verdiend worden. Ook al was het waarschijnlijk wel zo, maar ze konden het in ieder geval goed wegsteken.
Organisatie: Live Nation
De ‘ eerste’ editie van Polsslag kon rekenen op ruim 12000 belangstellenden (ruim 18 jaar terug was er ook al eentje!, maar in een totaal ander concept). De Grenslandhallen van Hasselt werden omgedoopt tot een indoor Hasselt –Kiewit. Een sterk aanbod van bands en DJ’s waren verspreid over vier zalen (Marquee, Club, Dance hall en Boiler room) met elk hun eigen genre, een tof ingerichte chill-out en een gezellige, klein ingerichte festival buitenruimte.
Muzikaal: noteer alvast onze Humo’s Rock Rally winnaars Steak Number Eight, Holy Fuck en The Ting Tings als ontdekkingen. Isis, José Gonzales bevestigden en The Breeders en Angels & Airwaves boeiden onvoldoende. De Dance hall en Boiler room groeiden uit tot ‘the place to be’ voor het dansminnende publiek en waren het succesvolst.
Volgend parcours stippelden we uit:
De jonge West-Vlaamse honden van Steak Number Eight (Marquee) dompelde het publiek met het middaguur meteen onder een hallucinante, tranceachtige drone, sludge, postrock, hardcore, grunge, noise en screamo. Van hard naar zacht, feedbackgeraas en een galmende (schreeuw)zang.
In de uithoeken van West-Vlaanderen leeft deze stijl enorm, luister maar naar Black Heart Rebellion en Amen Ra. Het kwartet was te situeren binnen deze bands, Isis, 65 days of static, Mogwai, Nirvana en Sonic Youth. Een cv om U tegen te zeggen op zo’n jonge leeftijd.
Holy Fuck (Club)
Nog maar net bekomen van de overtuigende set van Steak Number Eight trakteerde de organisatie al op een tweede revelatie, het Canadese kwartet Holy Fuck; ze stonden dicht bij elkaar opgesteld, speelden een quasi instrumentale set die paste in het rijtje van Batlles en Trans Am, met uitstapjes naar de indie, stonerrock en ‘90’s elektronica soundscapes van Sabres Of Paradise en The Aloof. Een bas, percussie en een pak elektronica!
Hun broeierige, aanstekelijke en energieke sound intrigeerde en was uiterst origineel. Een tip voor een tweede Sonic City noise festival te Kortrijk.
Combinatie Styrofoam (Marquee) en Samin (Dance hall)
Styrofoam, de groep rondom electronicamuzikant/producer Arne Van Peteghem, ging niet aan onze neus voorbij. Het trio lichtte een tipje van de sluier van de te verschijnen nieuwe plaat ‘A thousand words’. Goed opgebouwde, toegankelijke en dromerige indiepop, met een stevig randje en een mooie samenzang.
De Zwitserse/Iraanse producer Samin op z’n beurt, werd bijgestaan door de Venezolaanse Miguel Toro op percussie. Samin zorgde voor zwierige, kleurrijke ritmes en fijne overgangen in z’n Balkan/Algerian dance met uitstapjes naar de bossanova en ragga. Dansbaar, groovy, aanstekelijk; de zomerhit van vorig jaar “Heater” zat mooi in het midden van de set verpakt.
De wavepostrock van het Leedse vijftal iLiKETRAiNS (Club) klonk tav hun optredens op Cactus en in de Bota Rotonde krachtiger en feller, gedragen door de baritonzang van David Martin. Ze waren gekleed in oude spoorweghemdjes. Het kwintet serveerde ‘dark music for happy people’. ‘Elegies to lessons learnt’, hun eerste full cd, plaatsten ze voorop. De songs hadden een spannende dreiging en dramatische ondertoon. We misten hun projecties van tragedies en rampverhalen, die elan gaven aan hun trieste, sombere sound.
Het Berlijnse elektronica dance gezelschap Modeselektor (Dance hall) gaf een grillige, eigenzinnige doch aanstekelijke, dansbare set van elektronicariedels, rave, dubstep, neurotische trance en opzwepende pompende beats. Het trio klonk live éénduidiger dan op plaat en de videoprojecties waren meegenomen.
Het Britse duo The Ting Tings (Club), Jules de Martino (drums/vocals) en Katie White (gitaar/vocals), klinken minder rauw dan die andere man/vrouw duo’s The Kills of Blood Red Shoes; ze laten een verfrissende wind horen van sprankelende, springerige en speelse gitaarpoprocksongs, die levensvreugde en optimisme uitstralen. Het duo haalt eerder de mosterd uit een B’52’s. Ze staken meteen van wal met “Great DJ”, die de laatste weken grijs werd gedraaid op StuBru. “Fruit machine”, “Keep your head”, “Be the one” en “That’s not my name” lagen in het verlengde. Rustpunt was “Traffic light”. Het afsluitende “Started nothing” kan een tweede hotshot betekenen! Er was een ruime belangstelling en The Ting Tings waren een viersterren ontdekking!
Het New Yorkse trio Blonde Redhead (Marquee) heeft op plaat z’n rauw bedreven sound opzij geplaatst, maar live wisselden ze dit af met hun lieflijk, dromerige gitaarpop, ondersteund door ‘70’s psychedelica toetsen. We hoorden uitgebalanceerde pop door de frêle zang van de tengere Kazu Makino of die een ruwer tintje kreeg toen één van de tweelingbroers Pace zong. In een donker sfeervol decor stelden ze het recente ‘23’ centraal, met songs als “Dr Strangeluv”, “Spring & by summerfall”, “The dress” en de titelsong. Stemmige gitaarpop, die in goede aarde viel.
Het Britse Foals (Club) uit Oxford kwam in eerste instantie wat onwennig over. Trouwens, een soundcheck is niet aan hen besteed. Gaandeweg palmden ze het publiek in met hun frisse, groovy, springerige songs, hoekige en strakke ritmes, ‘80’s wave, onder diverse tempowisselingen en plotse explosies.
Het kwintet is te situeren binnen de ‘80’s van Talking Heads, Gang Of Four en Siouxie, het freakende CYHSY en !!!, de postpunk van Bloc Party en Franz Ferdinand en de postrock van Mogwai.
De mop tussendoor begrepen we niet maar ze speelden een originele set van aparte, eigenzinnige songs, inwerkend op de dansspieren, waaronder “Cassius”, “Red Sock Pugie” en “Two steps, twice”.
Mstrkrft (Boiler room), onder de vroegere spil van het retrorock’n’roll duo Death from above 1979 Jesse Keeler, is de weg van de dance ingeslagen, aanvankelijk gestart met de eigen songs te remixen.
Momenteel is Mstrkrft hot en nestelt zich in het rijtje van Simian Mobile Disco, Digitalism, Justice en ons eigen Shameboy. Een volle Boiler Room onderging de pompende beats, trance en verrassende wendingen van het duo.
Van The Breeders (Marquee), onder de zusjes Kim en Kelly Deal, lagen de verwachtingen vooraf al niet hoog. Hun reünie, na ruim zes jaar, met de nieuwe cd ‘ Mountain battles’ leverde een potje gerommel en rammelend gitaargetokkel op, waarbij Kim zich goedlachs door de set slalomde, en Kelly plots na “Canonball” de stuipen op het lijf kreeg en een hysterische bui had, wat de set verder hypothekeerde. Maw een goed eerste half uur met wat we kunnen gewoon zijn van The Breeders: rauw rammelende lofi gitaarpop, o.a. “Tipp city”, “Huffer”, “Divine hammer”, “Pace” en “No aloha”, en de nieuwtjes “Bang on”, “Night of joy” en “Walk it off”. Een stuurloos tweede deel: communicatiestoornis, dispuut, concentratieverlies, chaos, geen zin meer hebben… God knows…Enkel nog “German studies” en “Safari” hielden de makke set staande in het tweede deel.
The Breeders dachten even in hun repetitiehok te verkeren en maakten alvast hun naam waar van wisselende live gigs …
Andere koek was het Amerikaanse Isis (Club), rond Aaron Turner, die een klein anderhalf uur bij het nekvel greep met hun alternatieve, avontuurlijke sound van postmetal, doom, drones, sludge, noise, fuzz en psychedelica, af en toe geruggensteund door Aaron’s (schreeuw)zang. Het leek wel een soundtrack voor een ‘day after’ movie.
Het vijftal ging van loodzwaar tot innemend en bracht diverse tempowisselingen en onverwachtse wendingen aan, door een bezwerende, opzwepende percussie, diepe basses en opbouwende, krachtiger klinkende gitaren. Kortom, niet te vatten muzikale gedachtekronkels, chaos en rauwe emotionele schoonheid. Uniek boeiend en intrigerend!
In een volle Dance hall genoten zwetende lichamen van het Duitse wondertalent DJ/mixer Alex Richa, a.k.a. Boys Noize. Hij schreef al een pak interessante remixen op z’n naam en zweepte het publiek op met z’n chemical trance, breakbeats, techno, pulserende beats, samples en scratches. Hij zorgde voor de juiste kwinkslagen. Een uitgelaten menigte genoot van wat deze 23 jarige op de laptop en aan de draaitafels presteerde.
De Zweedse singer/songschrijver Jose Gonzales (Club) was een aangenaam rustpunt. Twee platen ver (‘Veneer’ en ‘In our Nature’) is de man en hij kan al rekenen op een pak trouwe fans. Hij zorgde samen met twee percussionisten voor ideaal ‘candlelightvoer’, songs ontdaan van enige franjes en bepaald door akoestische gitaar, een softe percussie en mans warme melancholische stem, ingetogen, dromerig en pakkend.
Hij vatte solo de set aan met “Deadweight & velveteen”, “Hints” en “All you deliver”, en liet zich begeleiden op “Crosses“, “Stay in the shade”, “Lovestain” en “In our nature”. Hij ging naar een hoogtepunt met de twee covers “Heartbeats” en “Teardrops”, plus “Love will tear us apart” in de bis.
Ietwat onverwachts voor een doorwinterde muziekliefhebber sloot het relatief onbekende Amerikaanse Angels & Airwaves uit Californië, de nieuwe band van Tom Delonge , ex Blink 182 zanger/gitarist, Polsslag in de Marquee af. Gitaarrock met een punky inslag, maar braafkes en gestroomlijnd. De groep kon rekenen op een horde jonge fans, maar kon door het matige, éénduidige songmateriaal onvoldoende boeien , wat het aantal belangstellenden deed afnemen. Enkel “Love like rockets” en “Breathe” onthielden we. De uitlatingen over de jonge meisjes toen hij solo een paar songs speelde, laten we maar links. Het showaspect was leuk, vooral de gig met bril en laserstralen.
De nacht werd verder gezet voor de onvermoeide, dansende festivalganger met o.a. Alter Ego, Erol Alkan, Carl Craig en de jongens van Goose die een DJ set verzorgden.
Organisatie: Polsslag/Pukkelpop Hasselt
Rock Waregem lichtte voor z’n programmering de sluier op van enkele gerenommeerde bands in het Belgisch poplandschap, nl. Belgian Asociality, binnen de prettig gestoorde rammelende pretpunk, Red Zebra binnen de ‘80’s waverock en De Kreuners van de ‘80’s Belgenpop, die na dertig jaar nog even fris gezwind overeind staan. En als internationaal artiest kwam John Watts, frontman van het vroegere Fischer Z, die 25 jaar terug verfrissende rock speelde met een politiek geladen boodschap. Kortom, voer voor ‘nostalg-neuten’ en een spannende kennismakingsronde voor het jonge publiek, om te achterhalen waar huidige bandjes de mosterd vandaan halen!
Belgian Asociality, de ‘enfants terribles’ van de Vlaamstalige pop, onder spil Marc Vosté, speelden een klein uur met korte, krachtige en opzwepende songs, bol van humoristische en cynische no-nonsense teksten. Een hoog, strak tempo van leuke songs en entertainment! Het publiek was ’s namiddags meteen wakker! Twee nieuwe songs hoorden we, maar de langverwachte opvolger van ‘Wakker Worde’ is nog steeds niet klaar …
Red Zebra was een voorname exponent va de ‘80’s wave rock, en met de heropleving van deze sound komt deze West Vlaamse band opnieuw in de spotlights. Ze wisselden oud met nieuw werk af, waarbij de oude songs gebeiteld staan in ons geheugen: “Ultimate stranger”, “Art of conversation” en “I can’t live in a living room”. Ere wie ere toekomt, want ook Joy Divsion en The Sound kregen een krans om het hoofd met overtuigende versies van “Transmission” en “Winning”. De nieuwe songs waren directer met “Too far west”, “Don’t put your head on a bucket” en “John Wayne …”.
John Watts Fischer Z was één van de spraakmakers van de arty rock begin jaren ’80. Wie dacht werk te horen van de drie memorabele platen ‘Word salad’, ‘Going deaf for a living’ en ‘Red skies over paradise’ was eraan voor de moeite.
John Watts kan grillig zijn en bood saai vakmanschap uit z’n soloplaten. Enkel op het eind werd met “Marliese” even teruggrepen naar de sprankelende ’80’s gitaarpop!
De Kreuners: Walter Grootaers en de zijnen bestaan dertig jaar en in de aanloop naar hun feest in oktober te A’pen, gaven ze het startschot te Waregem; een avant-première van hun showcase. Grootaerts is een entertainer, een publiekslieveling en kan als geen ander z’n fans betrekken bij de rocksongs.
Een rijkelijk gevuld repertoire, een hecht spelende band (Van Eycken, Pelemans en Crabbé) en een afwisseling tussen opwindende en sfeervolle songs: “Nee oh nee”, “Het regent meer dan vroeger”, “Layla” en recenter “Meisje, meisje” en “Pinguïns in Texas” gingen moeiteloos in elkaar over en werden sterk onthaald. De rock’n’roll spirit bleef behouden. Een préhistorie hoorden we nog met o.a. de meezingers “Ik dans wel met mezelf”, “Verliefd op Chris Lomme”, “Ik wil je”, “Zij heeft stijl” en “Nu of nooit”. De aanzet naar de Vlaamse concertpodia is gezet …
Organisatie: Rock Waregem
Popallure vond voor de tweede keer plaats in de Brielpoort te Deinze, en is al aan de vierde editie. Popallure geeft de aftrap van een pak indoorfestivals en laat een tipje van de sluier horen van wat Belgische bands in hun mars hebben voor de komende festivalzomer. Wat betekent dat Popallure niet links mag gelaten worden!
De overstap naar de Brielpoort werd goed ontvangen; Popallure kon rekenen op ruim 1200 belangstellenden.
Dit jaar bokste de organisatie volgende affiche in elkaar: Rockefeller (winnaar van het Popallure concours), No Mo Trevno (winnaar Oost-Vlaams rockconcours), Balthazar(beloftevol Belgisch talent), De Heideroosjes, Flip Kowlier , Foxylane en Vive La Fête. Een after party was er traditietouw met Dirk Stoops en Fredo & Thang (de huisDJ’s van de Petrolclub te Antwerpen).
We sloten aan bij volgende optredens
De Heideroosjes
De kans is vrij klein met een gemiddelde van zo’n 100 optredens per jaar of er iemand dit Nederlands punktalent, onder Marco Roelofs, nog niet aan het werk heeft gezien. Bijna 20 jaar onderweg, 8 albums onder de arm en nog altijd even opwindend. Het concept is gekend: een uurtje alles en iedereen omverblazen, met een verbluffende fysiek en dynamiek. Ze stevenden af op hun publiek en overdonderden hen met een punkattitude en een visie.
Altijd hetzelfde!? Akkoord, maar toch slagen ze erin steeds een extra dimensie te geven aan het optreden, wat net boeiend is!
Flip Kowlier
De Vlaamse troubadour Flip Kowlier, man-van-alle-kunstjes (singer/songwriter, ereburger Izegem, z’n werk met ’t Hof), dwong respect af. Z’n sfeervolle en meezingbare moderne kleinkunst, stond garant voor een potje West-Vlaamse leute, sentiment en intimiteit. Muzikale hoogstandjes:“Min moaten” “Ne Welgemeende …”, “In de fik” en “Donderdagnacht”. Overtuigend setje van deze sympathieke Kowlier!
Foxylane
Andere koek was het kwintet Foxylane, die in de voetsporen van Goose, Soulwax en LCD Soundsystem opwindend elektronisch vernuft, electro, punkfunk en rock speelt. Vorig jaar onderscheidden ze zich. Meteen hitsten ze de menigte op.Ze injecteerden hun jeugdig muzikaal enthousiasme op het publiek en werkten aanstekelijk op de dansspieren, wat de temperatuur in de Brielpoort deed stijgen. Foxylane mocht terecht van de organisatie een tweede keer optreden!
Vive La Fète
Vaste waarde binnen het Popallure concept vormde Vive la Fête, die op een paar luttele kilometers wonen van Deinze. De opvallende verschijningen (kledij/schmink) van Danny Mommens en Els Pynoo, mochten het avondfeest van groepen besluiten; maar ze ontbrandden slechts ten dele de aangestoken lont door Foxylane; het publiek zat wat op z’n honger. Het geheel klonk wat oud vertrouwd. Ontspanning en showgehalte waren OK, doch hun tandem draaide minder gesmeerd in de échte aantrekkelijke feestnummers. Volgende keer beter.
Het drukte de stemming niet, want het publiek kon nog genieten van de beats en dance van de after party tot vroeg in de morgen.
Organisatie, Popallure, Nazareth-Eke
De 12° editie van I Love Techno was een topper. Ruim 35000 enthousiaste bezoekers genoten en ondergingen de pompende dancebeats die tijdens deze editie in de line-up lekker werden aangevuld met aanstekelijke en stevige gitaren. Net als op Dour plaatsten DJ’s en dansgeoriënteerde groepen zich ongedwongen makkelijk naast gitaarbands. Als het maar groovy en dansbaar was! Underworld was (eventjes) vergeten.
Een greep uit het aanbod:
Dr Elektoluv is op een paar jaar tijd een grootse Meneer geworden en kwam in Flanders Expo deze keer niet in zijn witte stofjas maar in een zilveren glittervest. Hij toverde uit z’n vestzak elektroklassiekers onder monotoon pulserende beats. Hij boog de rumoerige zaal om tot een danstempel.
De Britse Turk Erol Alkan verraste als draaitafelspecialist; zijn ‘mind blowing set’ deed de grens tussen elektronica, trance en rock vervagen. Wat een opzwepende DJ set!
Het Britse Simian Mobile Disco maakt samen met The Klaxons en Shitdisco deel uit van de nu-rave. Het duo hield het op een wave van elektronica, beats, grooves , trance en dance. “It’s the beat” en “I believe waren alvast twee goed meegenomen slogans.
Vijf jaar terug wonnen de West-Vlaamse heren van Goose Humo’s Rock Rally. Ze zijn intussen uitgegroeid tot de Belgische punkfunkband bij uitstek…LCD Soundsystem meets Soulwax Nite Version en Daan. Sprankelende opzwepende dance: elektronicagefreak, opzwepende percussie, pompende dancebeats, snedige en fijne gitaarloops en …dampende lijven. Bring it on! Heren.
Een groot oplichtend kruis op het podium…we waren aanbeland bij de set van het frandse duo Gaspard Augé en Xavier de Rosnay, Justice. Ze gaven een uur lang het beste van zichzelf; in een overvolle Orange Room. Een pompende mix van ‘80’s kitschdisco, breakbeats en drum’n’bass; een arty dansconept dat erin ging als zoetenkoek: “D.A.N.C.E.”, “Tthhee ppaaarrttyy”, “Stress” en de schitterende uitdeinende afsluiter “(Where are your friends you) never be alone again”, wat door het publiek werd meegebruld. Om kippenvel van te krijgen! De “7 nation Army” van White Stripes.
Kortom, dit is de nieuwe wind in techno en elektroland; Daft Punk verbleekte. Wat een ‘Cross’ religieuze ervaring!
Naar het einde van de nacht werd het British Murderboys meegepikt: keiharde techno en mag ik even …verstand op nul!
I Love Techno: een geweldige sfeer, een enthousiast, dance-minded publiek, en een herwerkte gouden formule waar de gitaren en de nu-rave binnen de dance en de DJ’s kon worden geplaatst. Mooi toch.
Organisatie: Live Nation (I Love Techno)
De eerlijkheid gebiedt ons te zeggen dat we over Elvis Perkins, nota bene zoon van acteur Anthony Perkins, geen grondig oordeel kunnen vellen gezien we enkel het laatste nummer hebben kunnen meepikken. Maar afgaande op deze prachtige song en op de enthousiaste reactie van publiek vonden we het wel heel jammer dat we een half uurtje te laat zijn gekomen.
Los Campesinos dan. Voorafgaandelijk hadden we even naar die gasten hun EP geluisterd en daar ontdekten we toch wat fijne en frisse dingetjes op. Maar deze gingen echter live volledig verloren tussen het arty farty gepingel, de stuurloze herrie en vaak ongepaste noise. Los Campesinos is een zevenkoppig collectief en dat zijn er minstens drie te veel. De nerveuze, springerige en vaak te opgejaagde poprock bevat wel een paar aardige ideeën, maar het begon allemaal toch wat te snel op de zenuwen te werken, mede dankzij een vervelend ettertje van een zanger die hoegenaamd niet kon zingen. De drie bevallige dames binnen de groep zagen er wel leuk uit maar konden het boeltje ook niet redden.
Verrassing van de avond was het Britse trio Noisettes. Een wijf met met ballen op vocals (een even fel konijn als Lisa Kekaula van The Bellrays maar ze zag er nog iets beter uit), een flitsende en energieke gitarist en een weelderig behaarde neanderthaler op de vellen, een drummer om ‘Keith Moon’ tegen te zeggen. Ze speelden rauwe, zeer opwindende en energieke rock’n’roll met af en toe een welgekomen rustpunt en met de nodige show verzorgd door de oververhitte dame Shingai Shoniwa. Een avontuurlijke mix van The Bellrays, The Yeah Yeah Yeahs, The Stooges en The Dirtbombs.
Editors zijn op 2 jaar tijd uitgegroeid tot een ‘grote’ groep en klinken op een podium inderdaad als een goed geoliede machine die weet hoe een publiek in te palmen. Dit hebben ze voor een groot stuk te danken aan hun frontman Tom Smith wiens stem en présence staan als een huis. Een paar jaar terug stond hij nog wat onwennig en lichtjes bescheiden op het podium, op vandaag is de zaal gewoon van hem. Dat zijn stem aanleunt bij die van Ian Curtis is helemaal niet uit de lucht gegrepen, maar in tegenstelling tot het pikzwarte Joy Division klinkt Editors toch een pak opgewekter. De jaren tachtig invloeden uiten zich ook duidelijk in de galmende gitaren van Chris Urbanowicz, die een handvol rake riffs uit zijn gitaar tovert zoals The Edge ze al in 15 jaar niet meer weet te bedenken. De set van The Editors was krachtig, stevig en ook soms wel te luid. De rustiger en subtielere momenten van op hun platen mistten we hier wel een beetje, de sound van de avond was nogal dichtgemetseld. Ze hadden ook maar een uurtje, wat als enigszins plausibele uitleg kan worden aanschouwd, het moest vooral vooruit gaan. Editors speelden ook opvallend veel tracks uit hun debuut ‘The back room’, de sterkhouders van het optreden kwamen voornamelijk uit dat album, alsof zij zelf ook wel weten wat hun beste werk tot nog toe is.
Feit is, Editors is een hechte live band die rijp is voor nog grotere prestaties en voor de hoogste postjes op de affiches van de grote festivals. Toch loert er ook enig gevaar om de hoek bij deze band, hun songs zijn allemaal een beetje volgens hetzelfde herkenbare stramien opgebouwd. Nu is het nog fris, maar naarmate de jaren zullen vorderen zal er toch enige vernieuwing en variatie in hun sound moeten komen willen ze een relevante groep blijven.
Organisatie: France Leduc Productions ism l’Aéronef, Lille
Le Festival les Inrocks biedt een pak fijne, beloftevolle bands de kans zich te profileren binnen enkele grootse steden in Frankrijk (Parijs, Bordeaux, Nantes, Strasbourg en Lille). Op elke locatie kon je een verscheidenheid van bands zien. Te Lille kon je op 9 november terecht voor New Young Pony Club, Yelle, Jack Penate en The Go!Team.
Op 10 november waren volgende bands te zien: Elvis Perkins, Los Campesinos, Noisettes en Editors.
New Young Pony Club is een jong Brits bandje met zangeres Tabitha Bulmer in een hoofdrol. Het vijftal zorgde al meteen voor een klein feestje met hun opwindende, energieke gitaarrock, sfeervolle toetsen en opzwepende percussie. Hun debuut ‘Fantastic Playroom’ met de single “Ice cream” verscheen onlangs. Jeugdig enthousiasme, die de volgende stelregel hanteerde: ‘Join their club’!
De 24 jarige Française Yelle haalt op haar debuut ‘Pop-Up’ invloeden aan uit de Franse ‘80’s discoclubs en linkt het aan de huidige electropop. Enerzijds was er sprake van een onschuldige, sensueel prikkelende electrokitsch in het verlengde van Lio en Vive La Fête, waaronder een cover van A cause des garçons, anderzijds haalde Yelle het huidig elektronicagefreak en de pompende beats aan van Soulwax Nite Version, Foxylane en Goose. Het trio deed dit vooral in de tweede helft van de set. Ze toverden eventjes de l’Aéronef om tot een La Bush discotheek .
De sympathieke Brit Jack Penate (Spaanse vader en Engelse moeder) kwam z’n debuutcd ‘Matinée’ voorstellen. Een rauw, venijnig gitaarspel en een opzwepende percussie zorgden voor fris sprankelende en leuke gitaarpopsongs, gekenmerkt door huppelende ritmes. “Spit a stars”, “Got my favourite” en “Learning lines” gaven alvast het tempo aan van een broeierige, dynamische en ontspannende set. “Dub be good to me” van Beats Int. (Fatboy Slim) kreeg een aangename wending. Penate hotste heen en weer op het podium.
Het trio ontpopte zich als een partyband. “Made of codes” en de single “Torn on the platform” waren de partytrekkers. Penate had het rock’n’roll karakter van Edwyn Collins en de uitstraling van Billy Bragg. Overtuigende set en een sterke respons.
Het uit Brighton afkomstige zestal The Go!Team leek de nieuwe versie van The Rock Steady Crew uit de ‘80’s. Ze haalden allerhande invloeden aan, gaande van hiphop, noisepop, popelektronica en trancegerichte dancebeats, opgezweept door een dubbele percussie; één van de zangeressen Ninja voerde allerlei turnoefeningen uit. Een ‘mishmash’ aan ogenschijnlijk botsende geluiden en ritmes, maar steevast in een strak bijeengehouden melodie.
The Go!Team wisselde mooi af uit hun twee verschenen cd’s ‘Thunder lightning strike’ en ‘Proof of youth’, onder de afwisselende zang van Kaori Tsuchida en Ninja. “The power is on” zette de toon van een uurtje bubblegumpop. Ze speelden gretig in op de reacties van het publiek. Ze maakten het feestje tijdens de eerste avond van Le Festival les Inrocks compleet met “Grip like a vice”, “Bottle rocket”, “Flashlight fight”, “Titanic vandalism”, “Doin’ it right” en “Keys to the city”.
Organisatie: France Leduc Productions ism l’Aéronef, Lille
Nederlands 
Français 
