Het Franse Dirty Fonzy (The Last Arena) zegt invloeden te hebben van The Clash en Rancid, maar deed eerder denken aan onze eigen Janez Detd met hun melodieus onschuldige snedige punkrock/hardcore. Ze speelden een pittig verzorgd optreden.
Smaakmaker op het vroege uur was een ander Frans gezelschap Gomm (The Red Frequency Stage), die al een pak jaren bezig zijn, maar nog maar toe zijn aan een tweede plaat. Het viertal, waaronder een man - vrouw zang (drums - toetsen), verbaasde met hun weirdo postpunk, noiserock en psychedelica; Gomm situeert zich tussen de Yeah Yeah Yeahs, Sonic Youth en de huidige sliert postpunkbands. Twee cd’s hebben ze tot nu toe uit: ‘Destroyed to perfection’ en ‘4’. Hun songs waren opzwepend, hadden onverwachtse wendingen en ondergingen diverse tempowisselingen, ondersteund door een afwisselende zang of een samenzang. De band verraste aangenaam met hun boeiende, ijzersterke set, en er was de zangeres, die totaal loos ging op haar keyboards en deed beddromen met haar gepassioneerde, sensuele zang. Beloftevolle band of waren ze dit al niet?!
Ben Westbeech (Clubcircuit Marquee) leek een herboren Johnny Hates Jazz figuur, en bracht een aanstekelijke mix van soul, funk en pop. Gaandeweg had hij het publiek in z’n greep door de groovende sound. “So good today”, “Dance with me” en “Beauty” zorgden voor een fijn setje. ‘Welcome to the best years of your life’ is de debuutcd, een titel die hij live onderstreepte. Z’n sympathieke uitstraling was als de nieuwe Mick ‘Red’ Hucknall van Simply Red.
Sioen (The Red Frequency Stage) bracht heel wat Vlamingen vooraan. Ook onze Waalse vrienden, waren te vinden voor de ‘jonge-meisjes-hartenbreker’; vakkundig gearrangeerde, indringende songs, gekenmerkt door een broeierige opbouw en gedragen door z’n warme, melancholische lichthese stem. “Too good to be true” was een muzikaal gevecht tussen violist Jeroen Baert en pianist Sioen. Sioen speelde een erg afwisselende set van emotievolle poprock, die op geen enkel moment verveelde: “Ready for your love” als eerste herkenningspunt, “Ease your mind” en “Who stole my band” de rockers, “Wild wild west” klonk grillig en avontuurlijk en “No conspiracy at all” was het intieme moment.
Joe Lally (La Petite Maison dans la Prairie) maakte deel uit van de hardcore pioniers Fugazi, momenteel op non actief. Het solowerk van de bassist klinkt rustig. De band refereert nauw aan Morphine door Lally’s bas en een aan Dana Colley denkende sax. Een spannend, broeierige sound, met een dosis experiment en begeesterende saxpartijen.
The Frames (The Red Frequency Stage) komen graag naar ons landje. In het voorjaar speelden ze een drietal clubconcerten en ook op festivals zijn ze er bij (Dour/Boomtownlive). De Ierse band onder zangschrijver Glen Hansard spelen sfeervolle, dromerige songs, waarin een mate van dramatiek is verwerkt; live klonk het af en toe krachtiger. Luistersongs die soms aanzwollen, “Keepsake” en “God bless”, “Finally” klonk snedig en er was de uiterst sfeervolle aanpak, zoals op “Friends + Foe”. A good time gevoel hielden we over aan de broeierige set van de Ierse band.
Part Chimp (La Petite Maison dans la Prairie) was muzikaal geënt op de stonerrock en grunge. Het drietal in houthakkershemden refereerden aan Mudhoney, Kyuss en Sonic Youth: een pletwals van sluimerende stevige noisepop, doordrenkt van distortion, fuzz en een onverstaanbare zang. Een fel verbeten sound en noise uitbarstingen door de pedaaleffecten en in de rustige momenten zacht ingetogen.
Nicole Willis and The Soul Investigators (Clubcirquit Marquee) deed de temperatuur nog toenemen met haar warme, groovende soul/jazzypop. De echtgenote van Jimi Tenor deed ons herleven in de Motown sound van eind de jaren ’60. Ze stond garant voor een uiterst aangename, smaakvolle set. Gaandeweg was er meer swing in het optreden, kleur gegeven door een blazersectie, opzwepende percussie, intrigerende ‘70’s toetsen en de prachtig heldere soulstem van Willis. Puike set.
Het Amerikaanse tweetal Two Gallants (The Red Frequency Stage) ging van rauwe garage rock/blues, van gitaar, mondharmonica en drums, tot kippenvelmomenten door slides en soli. ‘What the toll tells’ was een meesterwerk vorig jaar. Live voelde het grootse podium misschien wat onwennig aan, wat niet belemmerde een snedig concert te geven; “Long summer day” en “Las cruces jazy” waren hoogtepunten. De handvol nieuwe nummers maakten ons nieuwsgierig naar de binnenkort te verschijnen nieuwe titelloze cd.
Michael Gira (La Petite Maison dans la Prairie) lag aan de grondslag van de avantgarde/noise industrial sound die hij met Swans medio de jaren ’80 produceerde; met de jaren klonk Swans toegankelijk en introspectief. In ’97 werd Swans opgeheven en werkte Gira verder aan z’n record label Young God Rec. en z’n project Angels Of Light. Live hoorden we een voorsmaakje van nieuw solowerk; akoestische gitaar en z’n huiveringwekkende bariton stem droegen de intiem, broze songs. Af en toe refereerde hij naar de Swansperiode. Only for fans bleek het, want in de tent waren hoogstens een honderdtal aanwezigen. Emotievolle set.
Griots and Gods feat. The Young Gods & Dälek (La Petite Maison de la Prairie) zagen nog net voor hen één van de peetvaders van de industrial scene, Michael Gira.
Hun samenwerking was een avontuurlijke combinatie van donker dreigende (soms traag opbouwend) elektronische soundsapes en hiphop. Een intens, broeierige sound, die qua bezwerende, zwevende zang van Treichler en Däleks spervuur aan raps goed samen paste. Voor herhaling vatbaar!
Het Noorse trio Motorpsycho (The Red Frequency Stage) stonden als een Neil Young & The Crazy Horse opgesteld. Ze kregen ruim de tijd (bijna twee uur) om hun noise/postrock aan een breder publiek voor te stellen. Het drietal ging ervoor, stelde de recente dubbelaar ‘Black Hole/Blank Canvas’ voorop en blikte terug naar hun jaren ’80 muziek. De songs werden lang uitgesponnen, en er waren de begeesterende, bij het nekvel grijpende, gitaar- en drumsoli: zacht ingetogen of fel en scherp met gierende gitaren. Een kunstje beheerste, ontregelde en ontspoorde virtuositeit.
Notwist (La Petite Maison dans la Prairie) was duidelijk geïnspireerd door de live set van Motorpsycho, want zij gaven hun anders zo sfeervolle indie (elektronica)rock een stevige, harde tik. Het Duitse vijftal, onder de broers Acher, lieten songs als “Chemicals”, “Pilot” en “Pick up the phone” aanzwellen; Radiohead meets Tool en Pink Floyd? Door de donkere dreigende sound, noise en soundscapes viel dit te herkennen. Na ruim vijf jaar bleek de band er duidelijk zin in te hebben, klonken ze gretig en stonden ze op scherp. Benieuwd hoe hun nieuw materiaal zal klinken…
Girls In Hawaii (The Red Frequency Stage) is de populairste Waalse band. Het zestal uit Nijvel heeft nog maar één plaat ‘From here to there’ uit, en zal in februari klaar zijn met de opvolger. Meeslepende, broeierige en dromerige gitaarpop (soms met drie gitaren), sfeervolle toetsen en een zalvende stem. “Found the ground” en “The fog” gingen er in als zoetenkoek bij onze Franstalige vrienden en het handvol nieuwe nummers waren veelbelovend. De dEUS van Wallonië?!
Voor het alternatieve dansaanbod pendelden we heen en weer tussen Autechre (La Petite Maison dans la Prairie), Justice (Eastpak Core Stage) en Venetian Snares (La Petite Maison dans la Prairie).
Met een groot oplichtend kruis achteraan het podium maakte het Franse duo Justice een pompende mix van ‘80’s kitschdisco, breakbeats en drum’n’bass, waarbij tracks van bekende artiesten netjes werden verbouwd; het publiek was te vinden voor dit arty dansconcept
Autechre op z’n beurt bracht abstracte (knisperende) elektronica, bleeps en soundscapes. Een niet toegankelijk geluid, waarbij het Duitse duo binnen de dance nog steeds geen enkele toegeving heeft gedaan.
Venetian Snares, het alter ego van de Canadees Aaron Funk, slaagde erin op twee jaar tijd een vijftal platen uit te brengen van elektronisch vernuft, drum’n’bass, breakbeats, hardcore en klassiek. Een staaltje experiment voor de ‘die hards’ onder ons!
Organisatie: Dourfestival, Dour
Met de rootsreggae groep The Congos gingen we terug naar de generatie van Lee Scratch Perry en Bob Marley. The Congos zijn 4 ouwe makkers die in hun leven al tonnen joints moeten gerookt hebben, want ze zagen er toch allemaal niet te normaal meer uit. De vier hielden het bij vocale prestaties terwijl ze ondersteund werden door een veel jongere begeleidingsband die een fris potje reggae en dub speelden zoals die moet klinken, met lekker stekelige gitaren, een loodzware en diepe bas en roffelende drums en percussie. The Congos waren aangenaam vertier voor het zonnige cactus en verveelden geen moment, wat anders wel eens het geval kan zijn met reggae optredens.
Om de verscheidenheid van een festival als Cactus nog wat meer in de verf te zetten kregen we hierna iets heel anders met de gitaarrock van Buffalo Tom, die hier voor het tweede jaar op rij stonden, maar nu met een nieuw album, het eerste in tien jaar tijd. De set van Buffalo Tom was even scherp, potig en fris als die van vorig jaar. Al van bij de openingssong, het bruisende “Velvet roof” wisten we dat het goed zat. Het drietal ging ongestoord door met klassiekers als “Mineral”,”Taillights Fade”, “Summers gone”, “Tangerine”, en “I’m allowed” die allen nog even fris klinken als destijds. De nieuwe songs uit het overigens voortreffelijke ‘Three easy pieces’ konden de concurrentie met de oudjes aan. Opmerkelijk en lekker stevig was de Rolling Stones cover “Stray cat blues” in de bisronde. Een zinderend optreden van een band die aan een nieuw leven is begonnen.
Met de neerslachtige muziek van Tom Mc Rae ging de temperatuur alvast een stuk naar beneden. Fuiven was er hoegenaamd niet bij, luisteren naar zijn breekbare liedjes wel. Mc Rae had enkel een pianist en een cellist meegebracht. Doe daarbij zijn hemelse stem en een stel sublieme songs en je hebt voldoende ingrediënten om het festival in vervoering te brengen. Dat deed Tom Mc Rae dan ook. Met dergelijke donkere muziek op een zonnige weide toch de aandacht van een ganse weide vasthouden, je moet het maar doen (in tegenstelling tot wat een getormenteerde zielenpoot als Rufus Wainwright hier vorig jaar stond te doen, had u ons toen een geweer gegeven, wij hadden die janker meteen uit zijn lijden verlost).
Gabriel Rios hebben we aan ons laten voorbijgaan. Je hoort niets anders dan dat dit een hele mooie jongen is (’t zal wel zeker) maar niemand heeft het over zijn muziek. Dus echt onvergetelijk zal het wel niet zijn, ook zijn twee plaatjes zijn bij ons niet blijven hangen.
Absolute hoogtepunt van de avond was natuurlijk The Flaming Lips. Zelden zo iets indrukwekkends gezien. De aanvang van hun set staat in ons geheugen gegrift. Tientallen grote ballonnen het volk in, tonnen confetti en papierslingers die met een kanon de weide werden ingeblazen en halve zot Wayne Coyne die in een reuzengrote ballon in het publiek ging crowdsurfen. Dat allemaal als intro van de eerste song, het prijsbeest “Race for the prize”. Van dan af kon het niet meer kapot, en dat was ook zo. The Flaming Lips bleven ons verrassen met hun energieke en avontuurlijke set met showelementen waar ze bij Pink Floyd stikjaloers van zijn. Die gelijkenissen met Pink Floyd zijn helemaal zo gek niet, want dit is Pink Floyd na een reanimatiekuur van vodka, buskruit en de meeste vreemde plantenextracten. The Flaming Lips puurden vooral uit hun laatste drie albums, gingen geregeld een geflipte psychedelische toer op, maakten het publiek al even gek als ze zelf zijn en zorgden voor het meest indrukwekkende totaalspektakel dat we de laatste jaren gezien hebben. Je moet er bij geweest zijn om het te geloven. Een fantastische afsluiter voor Cactus 2007. Dit zal ons nog lang bijblijven.
Tracklist: race for the prize – free radicals – yoshimi battles the pink robots I & II – vein of stars – the yeah yeah yeah song – in the morning of the magicians – the wand – cow/duck jam – the spark that bled – she don’t use jelly - do you realize
De nieuwe generatie Britse en Amerikaanse bands en het handvol Belgische bands (glansrol voor Goose) overtuigden.
Een tevreden publiek, een tevreden reporter..moet er nog meer muziek zijn?
Billy Talent (Main Stage )mocht, naast Milow in de Marquee, het festival voor geopend verklaren.
Het Canadese gezelschap nestelt zich binnen de emorock en heeft met “Fallen leaves” al een fijn hitje op zak. Zanger Benjamin Kowalewicz deed vocaal denken aan Zack de la Rocha van RATM. Ze trokken alvast fel van leer met songs als “How it goes” en “Devil”. Ze wisten een pak jongeren te boeien met “Try honesty” en “Fallen leaves”. Een potig, dynamisch setje van een veel-in-dozijn-bands. Goede aanzet van het vierdaags festival.
Het Limburgse Zornik (Main Stage) op z’n beurt, heeft een nieuwe cd ‘Crosses’uit, en warmde zich al op in de Lotto Arena, een paar maand geleden. Vooraan het podium was het duidelijk dat Zornik jonge meisjesharten bekoorde. Koen Buyse trad op met 40° koorts, wat niet belette om er meteen in te vliegen met “Lost and Found”. De groep haalde z’n Afrekening hits uit de kast: “Believe in me”, “It’ so unreal” , “Scared of yourself” en “Black hope shot down”. De four-men-in-black beklemtoonden het recentste album. Live result: net zoals bij hun laatste doortocht moeten we besluiten dat de songs van Zornik op zo’n groots podium net onvoldoende beklijven!
Het jonge Britse Air Traffic (Pyramid Marquee) intrigeerde met hun fijne, subtiele gitaarpoprock die de ene maal snedig klonk, de andere maal ingetogen. Het publiek maakte kennis met hun melodieus opgebouwde emotievolle songs. Een overtuigende set, met een uitgelaten zanger op toetsen en piano. Air Traffic plaatste zich ergens tussen Bloc Party, Franz Ferdinand in de krachtige songs als de single “Just abuse me” en door het intense pianospel aan Keane en Coldplay. Tof bandje, die zich meteen onderscheidde. Het wordt uitkijken naar het te verschijnen debuut.
My Chemical Romance (Main Stage) maakt deel uit van een nieuwe lichting emoglampoprock als Fall Out Boy, Lostprophets en Panic! at the Disco. Ze hebben al een pak hits afgeleverd met hun recentste cd. Het vijftal uit New Jersey profileerde zich als een stadion rock band, refererend aan Queen en Smashing Pumpkins. Ze speelden een afgelijnde set, maar het hoofdpodium was iets te hoog gegrepen om aanhoudend te boeien. De glans was er met songs als “Disappear”, “Welcome to the black parade”, “Helena”, “Famous last words” en het ingetogen “Cancer”.
Marilyn Manson (Main Stage) de wereld van Marilyn Manson is er geen van engeltjes. De duivelse ‘Antichrist Superstar’ serveert een stevige portie donker dreigende industrial gothic metal. Sex, drugs, Caligula taferelen en Satanisme staan in mans muzikaal woordenboek. ‘Eat me, Drink me’ is de onlangs verschenen cd om onder de aandacht te brengen. Op het podium bleef de drive uit (aan de nieuwe songs schort er toch wat!) en was de act minder spectaculair dan verwacht: het bleef bij de zwarte klederdracht, kaarsen op het podium, een ‘lookalike’ vlijmscherp mes aan z’n microfoon, en veel schmink! Op de koop toe viel het geluid een paar maal uit. Het waren opnieuw de covers “Sweet dreams” en “Tainted love” en enkele onversneden oude songs als “The dope show” die de set boeiden. Het rookgordijn en de snippers op het eind konden de gig niet redden. Zette Brian Warner z’n definitieve passen in het hellevuur?!
Beastie Boys (Pyramid Marquee) Een afgeladen Marquee zag de drie dolle veertigers AdRock, MCA en Mike D op hun best. De voorbije tournee was geslaagd, doch rommelig, met een pak punkrocksongs. De drie MC’s (in maatpak), hun dj (Mixmaster Mike) en hun band (waaronder toetsenist Money Mark) stonden op scherp en serveerden een aanstekelijke, dynamische en opzwepende cocktail van rock, hiphop, soul, funk en ‘70’s psychedelica, onder een spervuur aan raps en scratches.
Al van in het begin van de set maanden de drie MC’s het publiek aan om elkaar te helpen, want het ging er vooraan nogal heftig aan toe door de snel op elkaar volgende punkrocksongs “Time for living” en “Egg grid”. De lange afwezigheid van The Beasties zal daar wel voor iets tussen hebben gezeten! “Root down” zette de toon van hun twintigjarige carrière: van “Triple trouble”, “Sure shot”, “Body movin’”, “Super disco breakin’” tot de oude oldschool “Brass monkey”, hun eerste single ooit! Deze nummers werden mooi afgewisseld met instrumentale funky soulpop van de nieuwe cd ‘The Mix Up’.
The Beastie Boys zetten de tent op z’n kop: “So what’cha want”, “Remote control”, “3 MC’s & 1 DJ”, “No sleep till Brooklyn”, “Check it out” en “Intergalactic”. “Sabotage”, aan het adres van de President of the United States, mocht totally weirdo de set besluiten. Wat een wervelwind in de Marquee!
Van de ene naar de andere wervelwind, want Muse trad aan op de Main Stage, als afsluiter van dag 1. Het Britse drietal, onder Matthew Bellamy, live met vier, dwingt respect af van wat ze op een kleine zeven jaar hebben verwezenlijkt: pittig verbeten en sfeervolle gitaarrock en bombast kunnen overbrengen in bruisende livesets.
Vorig jaar waren we onder de indruk van hun optredens op Werchter (toen was net ‘Black Holes & Revelations’ uit) en in zaal te Lille en te Antwerpen, hun indrukwekkende lightshow en het decor van een veelhoekige kap over de drums. Het goed op elkaar afgestemde viertal speelde een stevige set; af en toe namen ze gas terug. “Knights of Cydonia”, “Hysteria” en “Map of the problematique” wisselden ze af met aanstekelijke songs als “Feeling good en “Sunburn”. We fronsten de wenkbrauwen van wat Bellamy uitvoerde op z’n gitaar; hij manipuleerde zelfs het geluid met een (resonantie)plaatje (cfr. Mark Bell bij de Björkset).
De groep zag, kwam en overwon: “Invincible”, “Starlight”, “Time is running out” en in de bis ‘Newborn”, “Plug in baby” en “Take a bow”. Ze gingen erin als zoetenkoek!
Wat een gemotiveerde, alles gevende band en een sterke respons allemaal niet oplevert.
Organisatie: Rock Werchter (Live Nation)
Nederlands 
Français 
