TW Classic 2022 xl - Een kleurrijke, emotievolle TW Classic
TW Classic 2022
Festivalterrein
Werchter
2022-06-25
Geert Vanassche en Erik Vandamme

Het festival seizoen is al een paar weken uit de startblokken geschoten. TW Classic werd samengevoegd met Werchter Encore en leverde een TW Classix xl op. Op die manier werden de bands over de drie podia verdeeld, met de Barn en Klub C, naast de mainstage (wat zorgde voor een overvolle tent en mensen die vaak de optredens buiten op het scherm dienden te volgen).
Op de mainstage traden de bands op die op de affiche stonden van het oorspronkelijke TW Classic. Afsluiten deden we met een zonder meer sublieme Nick Cave & The Bad Seeds, die ruim twee uur een adembenemende krachtige en emotievolle set neerpootte. En er viel die dag heel wat te beleven .
Een overzicht

AG Klub (Barn) (****) - In het rijtje 'hip hop fenomenen die een grote toekomst worden voorspeld' hoort AG Klub zeker thuis. Ondanks de magere opkomst, veel mensen waren nog onderweg naar het festival en anderen waren op de mainstage Whispering Sons aan het bekijken, zette het collectief rappers een overtuigende set neer. De jonge snaken gingen wild tekeer. Het siert hen! Ze voelden elkaar aan elkaar en profileerden zich als volleerde klasse entertainers, de raps waren op elkaar afgestemd. Er worden zelfs t-shirts in het publiek gegooid en de band port iedereen aan om lekker mee te dansen en te brullen, waardoor een aanstekelijk hip hop feestje ontstaat. (EVD)

Sylvie Kreusch (Klub C) (*****) - Ooit schreef ik in een verslag ''Sylvie, Sylvie wat doe je toch met mijn broze hart''. Sylvie Kreusch heeft een sterke, afwisselende stem en heeft een bijzondere uitstraling, sensueel als bevreemdend. Op bezwerende , hypnotiserende wijze gaat ze te werk. Als een wervelwind draait ze rond haar publiek. Indringend, integer, ingetogen als meeslepend, extravert is de sound. Soms worden alle registers open getrokken. Je wordt meegezogen naar een donkere als kleurrijke wereld.
Ze wordt ondersteund door muzikanten die haar perfect aanvoelen en aanvullen; het meest beklijvende moment was de sublieme sax van Mattias De Craene die twee songs begeleidde; in combinatie met haar vocals daalde een warme gloed neer op ons.
Als een nimf strooide ze zelfs confetti uit. Muziek en het visuele gingen hier hand in hand samen. Een adembenemend mooi concert … én ons hart (weer) in gruzelementen (EVD)

Sleaford Mods (Mainstage) (***1/2) - Nieuwsgierig of beat-arrangeur Andrew Fearn en leadzanger (what's in a name) Jason Williamson hun ijzersterke live-reputatie op een groot festivalpodium in volle siësta tijd konden waarmaken ? De harde en doordringende baslijnen en minimale samples, gekoppeld aan de agressief gedebiteerde, maar vaak onverstaanbare, teksten trokken alvast mijn aandacht. De eerste rijen (hoofdzakelijk diehard fans) waren alvast overtuigd. Het duo wist hen alvast te raken… Andrew spaart zijn muzikale inspanningen, drukt enkel op een knopje van zijn laptop bij de start van een nummer. Hij steekt al zijn energie in opwindende dansmoves. Jason bezorgt ons een lawine van woorden, (te) vaak onverstaanbaar… “Jobseeker”, “Mark ’n Mindy” klinken bekend in de oren. Origineel optreden, maar komt waarschijnlijk veel beter tot zijn recht in een zaaltje. Suggestie : waarom vervang je de laptop niet door een heuse live-band ? (GVA)

Noordkaap (Barn) (****) - Noordkaap heeft recent een drietal concertreeksen achter de rug in de AB , een tour die eigenlijk in 2020 ging plaats vinden , maar corona gooide hier roet in het eten! Wij waren er ook bij en schreven daarover: '' Noordkaap biedt zoveel meer dan een routineuze nostalgietrip. Als jonge wolven gingen ze te werk . Een stevig nineties rockfeest die de link met het heden maakt, en sterk overtuigt. Klasse.''
We vroegen ons af of Noordkaap ook op een festival weide diezelfde intensiteit en energie had … Jawel … Stijn Meuris is een klasbak die door zijn jarenlange ervaring probleemloos de band als publiek mee heeft; op zijn charisma staat gewoonweg geen grenzen. Een bomvolle Barn ontploft. Hij en zijn band zijn één! De gitaarsoli en het drumspel waren om van te snoepen.
Noordkaap is nu nog steeds een goede geoliede machine, ondanks het jaartje erbij , krachtig genoeg om iedereen te boeien en te exploderen door hun classics. TW Classic op z’n Belgische best! (EVD)

Sky Ferreira (Klub C) (**) - We hebben maar zelden een tent zo snel zien leeg lopen als bij  Sky Ferreira op TW Classic, en dat heeft ze helemaal aan zichzelf te danken. Eerst rijkelijk te laat de set beginnen, ongeïnteresseerd met een grote zonnebril een routineuze klus afwerken, en tussen elke song een pauze inlassen,  om wat weten we, veel te doen, zonder maar naar het publiek op te kijken … Nee, dan kun je niet op onze sympathie rekenen.
Sky Ferreira heeft nochtans een stem die vaag doet denken aan Debbie Harry van Blondie, wat een compliment is. Haar charisma en uitstraling waren spijtig genoeg allesbehalve. Een zware ontgoocheling dus … (Erik VD)
Dark synthpop à la Bauhaus en Siouxsie and The Banshees werd verteld … Een veelbelovende aankondiging, maar daar kwam niet veel van terecht. Het was eerder een flauw afkooksel van het genre. Af en toe deed een gitaarriff me denken aan Jesus and Mary Chain.  Zwakke, eentonige songs, weinig overtuigende zangpartijen, slordige geluidsbalans… Voldoende om het na 3 nummer voor bekeken te houden. Sky Ferreira ontgoochelde… (GVA)
E
ven onze muzikale honger stillen op Courtney Barnett (Main Stage) (****1/2), die alvast met meer gretigheid en dynamiek haar materiaal bracht . (EVD)
De Australische singer-songwriter en gitariste was voor mij de verrassing en revelatie van TW Classic. Sterke songs, mooie composities, mooie samenzang. Deze band deed me denken aan een breed spectrum artiesten : Neil Young, Kurt Vile, een vleugje Patti Smith, The Feelies, Bear's Den, … . Back to basic…eenvoud siert.  Courtney beroert haar gitaar linkshandig op een heel aparte manier. De set is goed samengesteld en met “Before you goµ” krijgen we een eerste hoogtepunt voorgeschoteld : een ingetogen song, met een leuke elektrische drum. Daarna wordt het ruiger en ruiger (iets wat de band perfect beheerst) en volgen nog een aantal parels, waaronder haar hit “Pedestrian at Best”. Ja, ik heb genoten van de rustige, coole melodieën, de zalige drumpartijen en het leuke Hammond orgeltje. (GVA)

Zwangere Guy (Barn) (****) - Zwangere Guy is een Brussels hiphop fenomeen, die zich solo als met Stikstof verdomd sterk profileert. Wat provocatie in zijn raps , teksten en in de bindteksten … Hij windt er geen doekjes om. Hij stampt met z’n corpulente lichaam vol tattoos wild om zich heen. Hij spuwt z’n mening, al dan niet met een humoristische ondertoon. Het maakt Zwangere Guy net lieflijk. In sommige  nummers is hij erg persoonlijk, hij bezorgt ons een krop in de keel.
Een mooie ode aan één van zijn boezemvrienden Arno, is welgemeend, een artiest die met dezelfde ingesteldheid tekeer durfde te gaan. “Putain Putain” klonk in een hip hop naslagje,  alsof Arno hevig stond mee te brullen. Controversieel of niet te werk gaan, wat hij doet is Klasse! (Erik VD)

The Specials (Klub C) (***) - De legendarische ska band The Specials wisten ons circa tien jaar geleden in de AB en op de Lokerse Feesten compleet omver te blazen door hun stomend setje.
The Specials zijn niet zomaar een ska band trouwens, ze durven buiten de comfortzone van het genre te treden. In een volle tent brengen ze hun publiek onder stoom. Een lekker aanstekelijk feestje bouwden ze, waarop stilstaan onmogelijk was.
En toch hadden we hier maar een licht opflakkerend waakvlammetje , de motor bleef wat sputteren , ondanks de breed glimlachende bandleden,  hun aanstekelijke vocals, de riedels en het contact met het publiek.
De muzikale vuurballen, die hen kenmerkt, werden gespaard tot het einde van de set met drie sublieme songs. Een overweldigende finale dus. (EVD)
Een bomvolle tent enthousiaste 50-plussers, een bomvol podium… klaar voor een feestje ? The Specials openden bluesy en funcky,  voegden er in het tweede nummer (“Working 4 the ratrace”) een vleugje reggae aan toe, maar hielden dit niet lang vol… Een eentonige, lauw gebrachte, zeer vervelende set kon de tent niet beroeren. Ook de hits “Rudy” en “Too much too young” gingen compleet de mist in. The Specials hadden geluk dat het regende, anders liep de tent vast en zeker leeg tijdens de set… (GVA)

The Smile (Main Stage) (****) - The Smile is het project rond Radiohead tenor Thom Yorke, samen met Jonny Greenwood en Tom Skinner, de drummer van Sons of Kemet, een grootheid binnen de jazz en c°-scene. Yorke vormt hiermee een topformatie, wat we horen op de knappe, overtuigende plaat 'A Light for Attracting Attention'.
Ook live blijkt vooral die perfectie in de instrumentatie te intrigeren. Een muzikaal spel, een avontuurlijke (soms routineuze) jam ondergaan we van Thom York en Jonny Greenwood. Maar Thom staat met een brede glimlach te genieten op het podium en spreekt zijn publiek aan, wat uitermate fijn is. Dit is een project dat in zaal ideaal tot zijn recht kan komen , die creativiteit , alternatief met melodie kruist. (EVD)

The Kid LAROI (Barn) (****) - Het Australische tieneridool The Kid LAROI  staat dit jaar twee keer op Werchter. De eerste passage is op TW Classic al geslaagd , met een volle tent, volgende week komt Rock Werchter aan de beurt. De jonge, talentvolle artiest en zanger heeft het in zich om heel groot te worden; hij bewijst het door een sublieme set neer te zetten, waarbij uiteraard clichés worden bovengehaald. De visuele effecten overtuigen evenzeer .
De jonge snaak beschikt over een emotievolle , ontroerende stem. Kippenvel bezorgt hij ons. Hij heeft ook een sterk charisma.
The Kid LAROI heeft het aanvankelijk wat moeilijk om een toch iets ouder publiek voor zich te winnen, maar hij zet gewoon door en krijgt uiteindelijk de handen moeiteloos op elkaar.
Op het einde van de set laat hij enkele jongeren bij hem op het podium lekker mee dansen, tot hilariteit van de hele tent. Met zo een ingesteldheid kan en zal hij binnen de kortste keren een compleet Sportpaleis omverblazen; het potentieel is er alvast! (EVD)

Intergalactic Lovers (Klub C) (****1/2) - Intergalactic Lovers mocht de Klub C op TW Classic afsluiten. Lara Chedraoui, de frontdame, was, terecht overigens, laaiend enthousiast. Intergalactic Lovers is meer dan Lara , ondanks de aandacht die ze -vermoedelijk- ongewild naar haar toetrekt, de muzikanten geven sublieme touchs aan hun instrumenten. We zijn telkens onder de indruk.
Intergalactic Lovers brengt verschillende genres in de pop samen, met een knipoog naar de new wave van de jaren '80.
De songs zijn emotioneel beladen. Lara heeft een bijzonder bezwerende stem, die zeggingskracht bieden aan het materiaal. Ze bezorgt ons een krop in de keel. "Delay" en "Shewolf" worden uit volle borst mee gezongen door een uitzinnig publiek, we zien Lara van pure emotie een traantje wegpinken van geluk, en wij kunnen een glimlach van medeleven niet onderdrukken.
Intergalactic Lovers wist zijn publiek in te pakken op gemoedelijke, doorleefde wijze. Een gedroomde afsluiter . (EVD)

Placebo (Main Stage) - (***1/2) - Deze typische festivalband was goed, maar ook niet meer. Ze maakten het zichzelf moeilijk door niet te kiezen voor een best-of-set. Respect. De nieuwe nummers zijn niet verrassend, noch vernieuwend. De beter bekende nummers (“Too Many Friends”, “For What It’s Worth”, “Special K”, “The Bitter End”) bekoorden het publiek, een flauw afkooksel van Kate Bush “Running Up That Hill'” sloot dit middelmatig optreden pijnlijk af. (GVA)

Florence + The Machine (Barn) (*****) - Vrouwen spannen duidelijk de kroon op de zij podia van TW Classic, en daar zijn we niet treurig om. De ultiem afsluiter Florence + The Machine zet dit kleurrijk in de verf in een afgeladen volle Barn; trouwens, vele mensen stonden ook buiten aan het scherm te kijken en te genieten van dit adembenemend schouwspel. Florence trekt de meeste aandacht naar zich toe, door haar bijzondere uitstraling , haar danspasjes en haar brede, wondermooie vocals.
Als een bosnimf dwaalt Florence over het podium, gaat ze de confrontatie aan met haar publiek door haar fans vooraan de hand te reiken; de eerste rijen meisjes zijn gepakt en worden tot tranen toe bedwongen, ook zijzelf kan haar eigen tranen ook moeilijk verbergen. Dit is een bijzonder emotionele totaalbeleving waarbij publiek, Florence en band perfect met elkaar worden verbonden. Dat is al vanaf de eerste song en het blijft duren tot het bitter einde. Geen enkele seconde laat Florence je los. Blijven doorgaan tot je letterlijk terug in de realiteit belandt , hoe intens, doorleefd, onwerkelijk, onaards , betoverend het ook klonk .
Het slotstuk "Hunger", "Shake It Out" en "Rabbit Heart (Raise It Up)" waren de kers op de taart. Wat een muzikale schoonheid en sprookjesachtige optreden dus. (EVD)

Nick Cave And The Bad Seeds (Mainstage) (*****) - Uw kind voor jou zien gaan, het is zowat het ergste wat je als ouder kan tegen komen. Hoe overleef je het als dat in korte tijd twee keer voorvalt? Die vraag stelden we ons toen we Nick Cave het podium zagen betreden. Door je verdriet uit te schreeuwen in songs, op ingetogen wijze ontroeren of door verschroeiend ‘GOD’ hards uit te halen en de middelvinger te tonen.
Tijdens het optreden van Nick Cave viel trouwens de regen met bakken uit de lucht, alsof de hemel mee huilde. En toch was het geen show met al te veel droefnis. Wel meer dan voldoende weemoed en melancholie. Maar ook niet al te lang , want als de registers werden opengetrokken , werden de duivels ook ontbonden, zoals op “From Here to Eternity”, waarbij Nick aan een dame vroeg 'i need your hand, this is a song about a girl' , schitterend gewoonweg … Oorverdovende knallen deelde Cave en C° uit, vocaal als in de instrumentatie. Het zorgde voor een schokgolf op de festivalweide.
En toen waren we vertrokken voor een gevarieerde set van twee uur vol brede emotie. Nick Cave zoekt zijn publiek letterlijk op , klinkt dreigend op een “Tupelo” of zalvend op “Jubilee Street”.
De band speelt sterk in op Cave’s meesterlijke act. Neem nu de percussie van “Red Right Hand'”, als een soort hoevengetrappel van de Ruiters van de Apocalyps. Koude rillingen kregen we. Of als ‘rechterhand’ Warren Ellis bezig is , een klankvirtuoos op elk instrument , en zeker de viool en de gitaar. Hij en Cave zijn ontegensprekelijk nu met elkaar verbonden, check maar eens de laatste werken van beiden samen, de riffs en de zanglijnen zijn perfect op elkaar gestemd, o.m. op “Carnage” en “White Elephant”.
Op elke song krijg je mokerslagen te verduren. Het doet heerlijk aan wat ze presteren.
In de bis krijgen we het indrukwekkende mooie liefdeslied “Into my arms”, als kers op de taart gevolgd door “Vortex” en “Ghosteen speaks”, waarbij nog een laatste keer alles uit de kast wordt gehaald, als een ‘neverending’ emotionele rollercoaster.
Nick Cave & The Bad Seeds brengen (steeds) opnieuw een sublieme, magische performance. Ze overtreffen (steeds) opnieuw zichzelf. We voelden de regen zelfs niet meer . Wat een afsluiter …
Kortom, Nick Cave & band acteerden op championsleague niveau en degradeerden de andere bands. Meesterlijk ! (EVD en GVA)

Setlist: Get Ready for Love//There She Goes, My Beautiful World//From Here to Eternity//O Children//Jubilee Street//Bright Horses//I Need You//Waiting for You//Carnage (Nick Cave & Warren Ellis nummer)//Tupelo//Red Right Hand//The Mercy Seat//The Ship Song
Higgs Boson Blues//City of Refure//White Elephant (Nick Cave & Warren Ellis nummer)//ENCOR: Into My Arms//Vortex//Ghosteen Speaks

Organisatie: Live Nation - TW Classic- Rock Werchter

Graspop Metal Meeting 2022 - 25-jarige viering in bloedhete stijl
Graspop Metal Meeting 2022
Festivalterrein
Dessel
2022-06-16 t-m 2012-06-19
Frederik Lambrecht

Over 4 dagen gespreid werd het bekendste metal- en hardrock festival in België gevierd voor hun 25^e verjaardag. Meer dan tweehonderdduizend fans waren afgezakt naar Dessel om de kaarsen mee uit te blazen, enkel de brandende zon kon pas bedwongen worden op de laatste festivaldag. De organisatie had gans het festivalterrein verwisseld van puzzelstukken, waarbij de hoofdpodia herdoopt werden onder de naam ‘North – en South’ stage, een Moose-bar zijn vuurdoop kreeg, en de Classic Rock Bar - waar het altijd aangenaam vertoeven is - werd pal naast de Metaldome geposteerd zodat een leuke openlucht terras ontstond.
Ook de VIP’s werden herleid van plaats, waar ze vroeger aan de linkerkant van het hoofdpodium stonden, werden ze dit jaar aan de rechterkant uitgenodigd om van de hoofdacts te genieten.
Maar liefst 130 acts werden verspreid over 5 podia, waar voor elk liefhebber wel iets te ontdekken was. De variatie die de laatste jaren telkens in de affiche sloop, werd dus ook dit jaar weer met bravoure toegepast.

Musiczine was wederom van de partij, en hieronder alvast mijn relaas van dit vierdaagse bommetje!

donderdag 16 juni 2022 - Death to All met een echte hommage, Mastodon laat het nog meer opwarmen, Maiden is wederom top en Mercyful Fate zet de kers op de taart!

Na alle vereiste check-ins ging ik direct richting de South Stage alwaar Tremonti (Creed, Alter Bridge) de fans verwelkomde… fans van lekkere gitaarmuziek konden hier alvast hun ei kwijt, want gitaarspelen kan hij blindelings. Een leuke opener om voorzichtig het nieuwe festivalterrein te ontrafelen.

Ik bleef oude gekenden tegenkomen, maar tijdens Mastodon ging ik toch een stapje verder in het gewoel. Deze progressieve rock/sludge band had er duidelijk zin in, ondanks dat de zon zijn warmte over de weide verspreidde. Achter hen stond een groot scherm geposteerd waar telkens filmpjes en artwork van hun albums op begonnen te bewegen en kwamen de gekende hitjes aan bod. ‘Blood en Thunder’ en ‘Crystal Skull’ om maar een duo te noemen, maar eind vorig jaar hadden ze een nieuwe release gedaan, en deze werd duidelijk extra in de verf gezet. De kopjes gingen van boven naar beneden met de zware riffs die deze laatste plaat in zich heeft – waaronder “Teardrinker” en “Pushing the Tides” als hoogtepunten. De gezichten van de bandleden liepen rood aan, maar wat een glansprestatie!

Ik spoedde mij richting Marquee waar een heuse ode aan Chuck Schuldiner bezig was…Death to All mogen we dankbaar zijn dat ze het geesteskind van deze legendarisch zanger/gitarist in de spotlight zetten. Heel wat volk stond in de Marquee om mee te handbangen op de vele hitjes die Death heeft neergepend. “Living Monstrosity”, “Suicide Machine”, “Symbolic” en afsluiter “Pull the Plug” die deze show vulden met nostalgie. Neem daar dan nog “Zombie Ritual” van hun debuut, het pareltje “Crystal Mountain” en het tempo-variërende “Spirit Crusher” en je weet dat het goed zat. De luchtgitaren vulden de tent en het zweet droop van menig lijf, death metal zoals het moet klinken. Hell yeah!

North stage dan maar opnieuw, alwaar Dropkick Murphys het feestje verder zette…doedelzak in de hand en dansen maar…helaas een beetje te heet om constant op en neer te springen, maar de Amerikanen kon het geen bal schelen. We gingen van links naar rechts, draaiden toertjes en sloegen de armen in elkaar op deze genietbare show…

…En zo was iedereen klaar om de mannen van Iron Maiden te verwelkomen. We trapten af met 3 nummers van hun laatste album getiteld ‘Senjutsu’ alwaar de meningen serieus over verdeeld zijn…ondergetekende vind dit een heel goed album, maar blijkbaar zijn vele fans toch een beetje teleurgesteld. Soit, na het titelnummer kwam het prachtige “Stratego” aan bod, gevolgd door de single die de bekendmaking van hun nieuwe muziek als een lopend vuurtje de wereld in blies. “Can’t you see…the writing on the wall” werd meegebruld met een zicht op het sublieme decor. Deze Britten weten als geen ander hoe ze een show in elkaar moeten steken, en dus werd “Revelations” van stal gehaald! Het imposante decor maakt deze show tot een ware sensatie en Bruce Dickinson stelde zoals traditiegetrouw dat wij één grote familie zijn. “Blood Brothers” werd door duizenden mee gekweeld en  zette de toon verder.
Afsluiters “Aces High” voegde snelheid toe, “Sign of the Cross” nam een stap terug naar het Blaze Bayley tijdperk, “Hallowed be thy Name” was een voltreffer en “Fear of the Dark” is één samenhorig headbang momentje. Alsof het nog niet warm genoeg was geweest, werden de vuurspuwers op het podium aangestoken onder de tonen van “Flight of Icarus” en werd luidkeels “Freedom” gebruld tijdens “The Clansman”.
Iron Maiden bewees opnieuw dat er in feite maar 1 winnaar kan zijn die door iedereen omarmd kan worden! Topshow, topband, topmuziek!

Volbeat was de afsluiter op het hoofdpodium, maar deze heb ik aan mij voorbij laten gaan.

King Diamond stond achter de coulissen van de Marquee om na 23 jaar (!) opnieuw te spelen onder de naam Mercyful Fate. Jaja, het is geleden van 1999 dat deze man nog onder deze bandnaam kwam opdraven. De stage was machtig, een ‘marmeren’ trap verscheen op het podium en King Diamond kwam aangewandeld met zijn microfoon bestaande uit 2 beenderen. Over zijn stem zijn al verschillende boeken geschreven, sommigen omarmen hem, anderen spuwen hem uit. De niet-fans hadden hier dan ook geen plaats, want toen hij zijn stembanden aan het werk zette bij opener “The Oath” werd je meegezogen in de horror heavy metal. Theatraal, geschminkt, verkleed en omringd door topmuzikanten en dan weet je dat het goed zit! Voor mij waren “Black Funeral”, “Melissa”, “Curse of the Pharaoooooh” en “Evil” de toppers van deze show. De riffs vlogen je om de oren en King Diamond bespeelde het publiek zoals in zijn jonge jaren.
Na Iron Maiden voor mij toch wel de winnaar van de dag! Ik genoot nog wat na in de Classic Rock Bar en maakte me klaar voor dag 2…

vrijdag 17 juni 2022 - Dave Mustain had er zin in, ontdekking Employed to Serve en de ondergaande zon was een verademing!

Fans van Rock ’n Roll moesten naar de North stage waar Phil Campbell & the Bastard Sons nummers van Motörhead aan de man brachten…ik had meer volk verwacht naar mijn mening, maar ik kan er wel wat inkomen. Niemand zal Lemmy ooit evenaren, ook als worden nummers als “Iron Fist”, “Bomber” en “Ace of Spades” goed gebracht.

Had je geen genoeg van Seks, Drugs & Rock, dan kon je blijven wachten aan de mainstage alwaar Steel Panther hun seksueel geladen teksten uit de boxen liet komen. Uiteraard worden altijd borsten gespot tijdens hun optredens – ook al merk je dat sommigen mee in de act zitten – maar de sfeer en uitstraling van deze band was wel meer dan degelijk. Leuk om te volgen, maar daar bleef het dan ook bij voor mij. Als er dan ook nog technische mankementjes opduiken, en er meer vrouwen op het podium staan dan dat er gezongen wordt, dan verdween de charme wat.

En we bleven in het rock straatje, want Zakk Wylde stond paraat met zijn band Black Label Society…geen franjes, gewoon het éne nummer na het andere die werd afgehaspeld. Rockers met een Southern feeling die de muziek laten spreken, daar doen we het voor. Nummers “Fire it Up” en “Heart of Darkness” waren voor mij de hoogtepunten tijdens deze set.

Op het kleine maar gezellige Jupiler Stage stonden de mannen en frontdame van Employed to Serve paraat. Een tip die ik via een vriend had verkregen de ochtend zelf, dus was ik benieuwd naar deze Engelse band. Redelijk wat breaks, laag gestemde riffs en versnellingen en een goeie variatie tussen de zangeres en de backing vocals die hun muziek aan kracht lieten winnen. Spijtig genoeg niet zoveel volk vooraan, maar de weinigen die dichtbij het podium stonden, genoten zichtbaar van de circlepits en de wall of death die zangeres Justine aanvroeg bij hen. Deze post-hardcore band klonk strak en je merkte dat de goesting eraf spoot. Een energieke show die smaakt naar meer…zeker de moeite om eens te checken!

Op de North stage stond alles klaar voor Megadeth…en gelukkig voor ons was de klank dit jaar uitstekende op alle podia. Geen wind die de klank wegblies, waardoor iedereen eindelijk eens deftig kon luisteren naar Dave Mustain en co. Hij kwam op onder de tonen van “Hangar 18”, gekleed in een wit hemd en een bos haar die zijn gezicht bedekt. De vingers werden op de snaren gelegd, en het was genieten van begin tot eind. Ook zanger Dave Mustain was in een plezante bui, aan alles kon je merken dat hij er zin in had.
We gingen verder met het uitstekende “Dread and the Fugitive Mind” van album ‘The World Needs a Hero’ die mijn wetens niet zoveel gespeeld wordt, om opnieuw te versnellen met “Sweating Bullets” (wat een super nummer is dit toch). Sommige riffs werden wat langer uitgesponnen dan op plaat, maar dit was geen erg. Bij “Angry Again” klonk de stem niet zo krachtig als hij wou bij dit nummer, maar bij “The Conjuring” ging dit weer crescendo. Het meezing momentje was voorbehouden voor “A Tout Le Monde”, waarna opnieuw wat afgezwakt werd met “Trust”, om vervolgens opnieuw volle gaze te geven bij de afsluiters. De drum bij “Symphony of Destruction”, het snedige gitaarspel bij “Peace Sell” en bisnummer “Holy Wars…”, sloten deze wervelende show af.
Ik heb persoonlijk genoten van dit optreden, ook al klonk zijn stem niet altijd even zuiver, toch beschouw ik deze als één van de hoogtepunten van deze editie!

Ik bleef wat hangen rond de North & South stage, maar zowel Whitesnake  als Scorpions konden mij niet direct bekoren, ook al hebben ze enkele goeie nummers verwerkt in hun setlist… vroeger top, nu hun eindpunt aan het naderen…ook al weet iedereen dat Scorpions hun einde al meermaals heeft afgekondigd via farewell-shows, om er dan opeens toch nog enkele jaren bij te doen.
Ertussen stond ook nog Within Temptation geprogrammeerd, maar ik ging rustig iets eten om dan schoorvoetend naar de Classic Rock Bar te schuiven om te dansen op de klassiekers.

De zon had zijn werk gedaan vandaag, waardoor het een lomere avond werd. Maar de zaterdag beloofde qua warmte nog minder goed…gelukkig was de organisatie erop voorzien.

zaterdag 18 juni 2022 - Dying Fetus zegt BAM, Decapitated had het te warm, Ihsahn toonde zijn kunnen en Korn maakte indruk met zijn klassiekers!

Zaterdag beloofde de dag te worden van de hardere bands als ik de affiche bekeek, dus was ik vooral terug te vinden in de Marquee, alwaar het ontzettend warm was. Ik miste het begin van Tribulation, maar wat ik hoorde kon mij meer dan bekoren. Ik pikte alvast nog enkele nummers mee van deze mix van gothic, death & black.

Ik stond geruime tijd klaar om de Amerikaanse Death metal band Dying Fetus te bekijken – één van mijn favorieten trouwens. Krachtvoer voor ondergetekende, maar blijkbaar was ik niet de enigste die stond te popelen voor deze band. Achteraf gezien een dijk van een optreden met een superklank, een super strakke show en zware paté die beukte zoals het moet. “Subjected to a Beating” werd meegebruld, “One Shot, One Kill” deed de boel ontploffen, “Wrong One to Fuck With” blijkt een retestrak livenummer en afsluiter “Kill your Mother, Rape Your Dog” klonk beenhard en woest. Wat een prestatie van dit trio!! Deze mannen mogen wat meer in België vertoeven mijn gedacht.

Hierna was het de beurt aan Decapitated, maar de show werd voortijdig gestopt wegens de warmte…gans de Marquee werd eventjes ontruimd, want ik denk dat de geluidsinstallaties ook last had van de warmte. Hun optreden werd dan ook verzet tijdens Korn, waardoor ik deze moest laten passeren. 

Ik ging mijn hoofd onder een kraan doppen om terug te keren richting Marquee waar Ihsahn aan de beurt was…indien je deze man niet kent, hij werd alvast bekend met zijn symfonische black metal band Emperor die alom gekend is. Solo speelt hij niet zo’n extreme muziek, maar makkelijk verteerbaar is toch ook niet. Extreme experimentele progressieve metal krijg je voor de kiezen, maar de uitstraling en kennis van deze man spatte van het podium. Alle klopte perfect, ondanks de voor mij wat minder cover “Wratchild” die hij speelde. Nummer “Nord” en “My Heart is of the North” waren toch wel de blikvangers. Goeie show, topmuzikant.

Up next in de Marquee: Down. Na zijn tijdelijke verbanning van diverse festivals na een domme uitspraak onder invloed, mocht Phil Anselmo na een kleine 10 jaar opnieuw de grond in Dessel laten daveren. In het begin liep het wat stroef met de volume van gitaren als de zangpartijen, maar na het openingsnummer was het probleem opgelost. Nummer “Hail the Leaf” werd zoals altijd opgedragen aan Vinnie Paul en Dimebag, oudleden van Pantera. Na een tijdje kwam bij mij toch wel het besef dat instrumentaal alles nog vlot verloopt, maar vocaal gezien vond ik het toch ondermaats…ook afsluiters “Stone the Crow” en “Bury Me in Smoke” konden het publiek wel in extase brengen, maar werd vroeger toch beter gebracht.

Ik repte me naar de South stage, waar Saxon zijn vleugels ging uitspreiden. Een hitjescarrousel die goed gebracht werd – uitgenomen dan het telkenmale rekken van nummers die mij wat begon tegen te steken – door een band van oudere leeftijd die in feite alles al hebben gezien. Biff Byford was zich live aan het amuseren met zijn nieuwe smartphone, hij zal alvast genoeg beeldmateriaal hebben om aan zijn nageslacht te tonen. De motoren begonnen te ronken en “Motorcycle Man” knalde uit de boxen, gevolgd door “Thunderbolt” van het gelijknamige album. En daarna ging het verder met de klassiekers: “Wheels of Steel”, het vlugge “Heavy Metal Thunder”, meezinger “Denim and Leather” en logischerwijze “Princess of the Night” die de show afsloot.
Van de laatste twee albums werden geen nummers gespeeld, hij vertrouwde ons toe dat hij deze enkel zou spelen op zijn volgende show in België die volgt in oktober. Leuke set, helaas heb ik ze al beter gezien.

Ik wou niet te ver lopen voor de volgende act op South stage, en dus bleef ik rond de halve liter bar hangen om me te laten verrassen door Five Finger Death Punch. De eerste keer dat ik deze band aanschouwde, spijtig genoeg zal dit voor mij ook de laatste keer zijn. Totaal niet mijn ding, ook al probeerde de band en zanger veel energie in de show te steken. Smaken verschillen, en aan mij hadden ze alvast geen klant.

Judas Priest ging aan zijn acte de préséance beginnen en ik stond te trappelen, zeker omdat ik hun aanstaande concert in Tilburg moet missen wegens de verplaatsing door toedoen van Covid. Rob Halford zat keurig in zijn goudleder kostuum, met metal spikes in verwerkt. Vocaal gezien kan je het niet meer vergelijken met vroeger, ook het feit dat de oorspronkelijke tandem Tipton-K.K. Downing plaats heeft moeten ruimen heeft toch wat van Priest hun pluimen laten verliezen eerlijk gezegd.
 Niettemin, Judas Priest kan een week lang setslists vullen met hun discografie, en ook vandaag zaten er enkele verrassingen in verwerkt zoals “One Shot at Glory” en “Hell Patrol”. De frontman haalde de eerste noten, maar had toch ook veel hulp nodig van de geluidstechnici om de echo van zijn strot verder uit te diepen. De machine ging door – alles verliep op cruise controle – en “Living After Midnight” werd nog een laatste keer door het publiek meegezongen.
Volgens mij konden ze hun 50-jarige bestaan toch op een betere manier gevierd hebben, helaas wordt de Metal God ook ouder.

Dan was afsluiter Korn op het hoofdpodium voor mij van een ander kaliber…Jonathan Davis haalde voor de eerste keer uit met “Got the Life”, waarbij het zweetvocht opnieuw uit de grond opsteeg, gevolgd door het sterke “Falling Away from Me” die enthousiast werd meegedanst door de toeschouwers. Met “Start the Healing” werd het laatste album aangesproken, maar je zag dat nog niet veel mensen deze in bezit hadden waardoor het wat stiller viel, gelukkig werd de doedelzak bovengehaald voor “Shoots and Ladders” waardoor het publiek opnieuw in extase kwam! En het dak ging er nogmaals af met “Coming Undone”, “Freak on a Leash” en meezinger “Blind”, die met veel kracht en gevoel werd neergezet door Korn.
Qua podiumspektakel kon het waarschijnlijk wel ietsje beter, maar toch was het leuk om hen sinds 2015 op deze jubilee-editie te zien spelen. Mocht je nog niet uitgefeest zijn, kon je ook nog richting de Classic Rock bar voor Bad Medicine en Van Hager – de Van Halen tribuut band.

zondag 19 juni 2022 - Alestorm werkt aanstekelijk, Alice Cooper zet een show neer en The Offspring brengt iedereen terug naar zijn jeugd

Eindelijk was er verfrissing, want we stonden op met enkele regendruppels. Ik begon aan de laatste dag met Evil Invaders, de Belgische speed metal band die de successen aan elkaar rijgt. Energie ten top, en onder een rookwolk kwamen de bandleden het podium op. Wat direct in het oog sprong was de microstatief met de messen en de initialen van de band. De drummer had volgens mij een pintje in de hand, dus de aanzet was gegeven. De gitaren begonnen te gieren en er werd afgetrapt met “Hissing in Crescendo”. De wind speelde opnieuw wat parten met de klank, maar overal gezien toch een leuke set met vooral nummers uit het laatste album ‘Shattering Reflection’. De snelheid van uitvoering paste perfect met de uitstraling van deze band en de headbangers hadden hun werk met het spervuur aan riffs.

Volgende band die ik zag was Destruction, oerdegelijk Duitse thrash met weinig stiltes, rechttoe, rechtaan zoals het hoort. “Curse the Gods” en “Nailed to the Cross” zorgden voor de eerste glimlach en genoegdoening, voeg daar nog hun hitjes “Mad Butcher” en “Thrash till Death” en het ruwe “Bestial Invasion” aan toe en je kwam tot de conclusie dat de show veel te rap was afgelopen.

Ik miste het begin van Alestorm, maar zag een massa’s volk aanschuiven aan het hoofdpodium. Met een gigantische bad-eend op de achtergrond zongen de meesten mee met “Alestorm”, “Drink” dat kenmerkende nummer specifiek voor deze folk/power metal band van het Verenigd Koninkrijk en “Fucked with an Angor”. Een feestje terwijl de zon opnieuw van zich liet voelen, rolstoelgebruikers die meesurfen op de golven van de muziek, een strandbal die alle kanten van de weide heen slingerden en een publiek dat aan het genieten was, leuk zoveel lachende gezichten!

De keuze tussen Tiamat en Alice Cooper viel mij niet licht, maar toch koos ik ervoor om naar de oude shock rocker te gaan kijken, een keuze die ik mij alvast niet beklaagd. Stiekem hoop ik toch dat Tiamat geen ijzersterke set neerzette, maar daar heb ik tot nu toch nog het raden naar. Soit, Cooper dus, en hij was blijkbaar ook in form. Zoals altijd maakt hij er een leuke show van, en als je dan nog aan zijn zijde Nita Strauss hebt lopen, dan weet je dat het zicht vooraan slechter kan…
Hij meet zichzelf verschillende personage aan, en toen hij een verpleegstertje binnen draaide kon de pret niet meer op, gepaard met “No More Mr Niceguy”, “I’m Eighteen”, het aanstekelijke “Poison” en “Hey Stoopid” was ondergetekende zichzelf aan het amuseren. Afsluiten werd gedaan met “School’s Out” die deze fantastische prestatie afsloot.

De zon was al een beetje aan het inzakken toen we de nostalgische toer opgingen met The Offspring. Voor menig man en vrouw ging dit een terugblik naar hun jeugdjaren betekenen, en dit was ook zichtbaar aan het enthousiasme van de toeschouwers. De hitjes werden meegezongen van begin tot eind, “Come Out and Play”, “Bad Habbit” die boekdelen sprak en afsluiter “Self Esteem” van het meest bekende album ‘Smash’ die veel aanwezigen vandaag ongetwijfeld in het kast hebben liggen.
Maar ook de mindere gekende songs werden moeiteloos verteerd. Denk hierbij dan vooral aan opener “Staring at the Sun” en “Why Don’t you get a Job?”. Het uur vloog voorbij en wat had ik toch graag op de repeat knop gedrukt.

Deep Purple mocht ook nog eens afkomen, en een energiek concert kon je het niet noemen. De gekende nummer kent waarschijnlijk iedereen van voor naar achter zoals, maar enkel bij “Smoke on the Water” stond ik stil bij het feit dat deze mannen toch enkele pareltjes hebben neergepend. Helaas ging de sfeer mee ten onder met het statische optreden van de oude rockers …

De laatst keer dat ik Dimmu Borgir aan het werk hoorde, was ik wat teleurgesteld van de songkeuzes, vooral dan omdat hun laatste album mij niet geheel kon bekoren. Ik miste de oude venijnige aspecten die ze in hun ouder materiaal staken…gelukkig was het dit jaar al iets beter want er werd een beetje meer naar vroeger teruggeblikt. “Puritania” was de eerste hoogvlieger, en het beste werd voor het laatst gespaard met “Mourning Palace”.
De duisternis in de Marquee paste perfect bij de muziek, ook al zat de warmte van de vorige dagen nog in de tentzeilen. Gelukkig slaagde Dimmu Borgir erin om de sfeer grimmig te houden…met zelfs een verrassing in de set waarbij “The Insight and the Catharsis” nogmaals gespeeld werd, iets wat toch al geleden was van 2008.
Voorts was het genieten geblazen van de overvolle Marquee die bewees dat iedereen klaar was om Graspop met een glimlach uit te zwaaien.
Nog een laatste duwtje, en het vuurwerk kon afgeschoten worden om deze feesteditie af te sluiten.

Achteraf gezien was het 25-jarige bestaan van Graspop Metal Meeting meer dan een voltreffer, met het festival dat volledig uitverkocht was, de diversiteit van bands die op de affiche stond, en hoogstwaarschijnlijk de warmste editie ooit. Gelukkig had de organisatie aan alles gedacht om de warmte toch wat dragelijker te maken, met drinkbaar water over gans de weide, meerdere schaduwplekken en vele vrijwilligers die er een topeditie van maakten!
Een groot applaus is meer dan terecht! En wat vooral opviel door het mooie weer, de klank op de hoofdpodia…deze was bijna zo goed als perfect, zeker als je de vergelijking maakte met de laatste festivaldag waar er meer wind over Dessel waaide.

De data voor volgend jaar is ondertussen ook bekend gemaakt: 16, 17 en 18 juni 2023. Hopelijk zijn jullie er opnieuw bij om er samen een feest van te maken! Op nog eens 25 jaar alvast.

Hierbij alvast nog eens een overzicht van alle 130 bands verspreid over de 5 podia:

Donderdag: Baroness, Battle Beast, Beartooth, Celeste, Creeper, Dana Dentata, Death To All, Deez Nuts, Dropkick Murphys, Ego Kill Talent, Enthroned, High On Fire, In Extremo, Iron Maiden, Lalma , Mastodon, Mercyful Fate, Misthyrming, My Dying Bride, Powerwolf, Slapshot, Stake, Strains, Suicidal Tendencies, The Curse Of Millhaven, Toxic Shock, Trash Boat, Tremonti, Vltimas, Volbeat, While She Sleeps

Vrijdag: A Day to Remember, Alcest, Amenra, As Everything Unfolds, Beyond The Black, Black Label Society, British Lion, Bullet For My Valentine, Code Orange, Crystal Lake, Disillusion, Dool, Employed to Serve, Gaahls Wyrd, Gloryhammer, Heaven Shall Burn, Heilung, Jinjer, Killing Joke, Megadeth, Paradise Lost, Perturbator,, Phil Campbell And The Bastard Sons plays Motörhead Sacred Reich, Scorpions, Sloper, Steel Panther, Stick To Your Guns, Tempt, The Vintage Caravan, Twin Temple, Whitesnake, Within Temptation, Zeal & Ardor

Zaterdag: Blues Pills, Boston Manor, Cemetery Sun, Counterparts, Devin Townsend, Down,, Dying Fetus, Eisbrecher, Europe, Five Finger Death Punch, Fleddy Melculy, Foreigner, Good Riddance, Ihsahn, Imminence, Judas Priest, Killthelogo, Kontrust, Korn, Lagwagon, Majestica, Massive Wagons, Michael Schenker, Myles Kennedy And Company, Opeth ,Red Fang ,Saxon, Shinedown, Smash Into Pieces, Tribulation, Ugly Kid Joe, Walls of Jericho

Zondag: Alestorm, Alice Cooper, Amorphis, Black Veil Brides, Bury Tomorrow, Bütcher, Crossfaith, Deep Purple, Deftones, Destruction, Diamante, Dimmu Borgir, Dirty Honey, Dog Eat Dog, Fire From The Gods, Fu Manchu, Kadavar, Me And That Man, Naglfar, Rival Sons, Sabaton, Sepultura, Skillet, Spiritbox, Suicide Silence, The Dead Daisies, The Great Old One,s The Offspring, Thunder, Tiamat, Wayward Son

Neem gerust een kijkje naar de pics op de site www.graspop.be

Organisatie: GMM, Dessel