Les Nuits Botanique 2022 - Crystal Murray - zwoele soul/r&b omgedoopte Orangerie …
Les Nuits Botanique 2022
Botanique (Orangerie)
Brussel
2022-05-04
Erik Vandamme
Ze wordt omschreven als de ‘nieuwe ster van de Franse soul’ en ze brak door met een dromerig geluid, geënt op soul, house en jazz. Ze is ook sociaal geëngageerd. Samen met Angelina Woreth, Thaïs Klapisch en Annabelle Ferrera heeft Crystal Murray het ‘Safe Place’-platform opgericht, dat slachtoffers van seksuele intimidatie en aanranding een stem moet geven. Ze richt zich nu op haar muziek en staat opnieuw op het podium met After Ten. We kregen een zwoel soul/r&b omgedoopte Orangerie van twee zelfverzekerde vrouwen.
Support act K.ZIA (****) blijkt een ware entertainer te zijn , ze heeft een sterke uitstraling, een variërend stemgeluid en een adembenemende, hypnotiserende , bevreemdende sound . De gezapige bindteksten sieren. Het klinkt intimistisch , aanstekelijk en wervelend in het genre. K.ZIA straalt warmte en puurheid uit, die de temperatuur reeds vroeg in de avond naar een kookpunt doet stijgen. K.ZIA is omringd door klasse muzikanten, ze doet het publiek meezingen, en doet ze meeklappen .
De show is een totaalspektakel . Het meezing gehalte ligt inderdaad heel hoog, en K.ZIA voelt al vrij vlug aan dat ze haar publiek kan innemen. Met een daverend en een lang, welgemeend applaus. Iedereen was onder de indruk van deze zachtmoedige, meeslepende en lekker opzwepende set, die de dansspieren aanspreekt.
Ook Crystal Murray (*****) tekent voor zoiets als K.ZIA . Het geheel klinkt exotisch. De sensuele danspasjes en het publiek bespelen met haar houding en haar bijzonder soulvolle stem nemen we evenzeer mee . Het is een muzikale en vocale mix van r&b en pop-elektronische dance beats. Haar vestje vliegt midden in de set uit, waardoor Crystal Murray met topje aan, nog uitdagender staat te soleren, tot hilariteit van de aanwezigen.
Ze komt zelfverzekerd over . In de intieme songs hoor je zachtmoedigheid en breekbaarheid. We onthouden dat ingetogen moment met de pianist, waarbij we zelfs een traan wegpinken. Iets later worden de registers opengetrokken en klinkt het zwoel opzwepend. Crystal Murray onderstreept haar veelzijdigheid in deze soul/r&b sound.
Organisatie: Botanique, Brussel (ikv Les Nuits Botanique)
Les Nuits Botanique 2022 - Tindersticks - Another night …with Tindersticks
Les Nuits Botanique 2022 - Tindersticks
Bozar
Brussel
2022-05-02
Sébastien Leclercq
Tindersticks viert de 30e verjaardag van hun eerst gelijknamig album, maar ook de release van een ‘best-of’ album (in maart ll verschenen). Niets beter dan een voorstelling op Les Nuits Bota (dit in de stijlvolle Bozar trouwens) om dit event te vieren tijdens hun tour langs prestigieuze locaties. We herinneren ons onder meer hun optreden op diezelfde Nuits in 2001, voor een viervoudig concert, met orkest , muzikale ensembles en verschillende gasten.
Met trots vanavond in een uitverkochte zaal , konden we opnieuw die aanwezigheid noteren van een orkest en gasten. De drie oorspronkelijke leden van de groep David Boulter, Neil Fraser en natuurlijk Stuart Staples (snor en grote hoed de hele avond op zijn hoofd) zijn de eerste die het podium opkomen . Ze worden gevolgd door Dan McKinna (hij is bij de groep sinds 2007) die tijdens de avond bas en keyboards afwisselt.
De setlist begint verrassend, met het discrete "Willow", uit Stuart's nieuwste solo-opus. De drummer Earl Harvin (laatst in de groep aangekomen in 2010), komt schuifelend de band bijtreden in het zeer rustig begin van de set. Enkele nummers later accentueert een cellist het einde van “She’s gone”.
Voor het aangekondigde orkest strijken een dozijn muzikanten van een strijkersensemble neer aan de rechterkant van het podium; het zorgt voor een nieuwe dimensie aan het concert. Het zeer ritmische "Her", in een Calexico-sfeertje, maakt het publiek volledig wakker. Een staande ovatie is het gevolg.
Maar het hoogtepunt van de avond komt er met het melancholische “Another night in”, gedragen door de violisten die ons bij elk akkoord koude rillingen bezorgen. “City Sickness” volgt en wordt enorm gesmaakt, een nummer niet gauw te vinden in de setlist van de band.
De spanning zakt wat met “How he entered” en Peggy Lee’s cover “Johnny Guitar”.
We vragen ons intussen wie wat de beloofde gasten kunnen zijn … Het antwoord komt er met Gina Foster in het duet "Travelling light". We geven even mee dat het een van de zeldzame keren is dat het nummer in duovorm wordt gebracht, laatst ruim twintig jaar terug op het Cactusfestival, Brugge (juli 2000). Inderdaad, toen met de aanwezigheid van de Walkabouts op de affiche, had Carla Togerson zich bij Stuart gevoegd, waarbij de twee geheugensteuntjes voor de geest haalden, en toegaven dat ze het nummer nog nooit eerder live speelden.
Het klinkt mooi , schoon en overtuigend met orkest en die (versterkte) vocale ondersteuning, Het publiek is enthousiast. Tijdens de laatste song "For the beauty" spreekt de instrumentatie (vnl de keys) en injecteert zich in Stuart’s nasale bariton stem, door de jaren heen nog even intact.
Na bijna twee uur , worden we extra verwend … met maar liefst vier nummers. “My sister” wordt gespeeld in een long version, met een crescendo klinkende trompet . Op “Tiny Tears” contrasteert de orkestratie, melancholisch zacht, met de ‘diepe doodgravers’ vocals van Stuart, net kenmerkend voor de band. Aan het eind, nog een "For those ...", dat klinkt als een definitief afscheid, ondersteund door Dan McKinna in de backing vocals.
Dit was een sterke return van Tindersticks, een best of, wat goed paste bij de compilatie ‘Past Imperfect: The Best Of Tindersticks '92-'21’ en de lange, rijkelijk gevulde carrière van de band uit Nottingham omvat.
Setlist : ‘Willow”,“A Night So Still”,“Medicine“,“She's Gone“,“Sleepy Song“,“Her“,“Another Night In“,“City Sickness“,“How He Entered“,“Trees Fall“,“Pinky in the Daylight“,“Both sides of the blade“,“Johnny Guitar (cover de Peggy Lee)“,“Travelling Light“,“My Oblivion“,“Show Me Everything“,“This Fire of Autumn“,“For the Beauty“
Encore:”My Sister“,“Harmony Around My Table“,“Tiny Tears”, “For those…”
Pics homepage @Christophe Dehousse
Organisatie: Botanique Brussel (ikv les Nuits Botanique) + Live Nation
Les Nuits Botanique 2022 - Novo Amor - Sferische vlakheid waar tikkeltje extra originaliteit ontbreekt
Les Nuits Botanique 2022
Botanique (Orangerie)
Brussel
2022-05-01
Jérôme Bertrem
De Welshe singer-songwriter Ali Lacey ofwel Novo Amor is in zijn korte carrière vervelt van innemende en zachte folk naar meer sferische muziek waar zijn falsetstem goed bij past. Na lang wachten kon hij eindelijk zijn laatste plaat ‘Cannot Be, Whatsoever’ (2022) aan het Belgische publiek voorstellen.
De immer in rustige Westmalse velden verkerende Catbug mocht het voorprogramma verzorgen. Samen met een toetsenist en gitarist mocht ze haar minimalistische en hyperrealistische muziek als lappendekentjes aan het beperkte publiek uitdelen.
Haar mix tussen Engels- en Nederlandstalige nummers werkten met de leuke melodieën aanvankelijk goed maar helaas verslapte onze aandacht al snel. Het was moeilijk om een aanknopingspunt te vinden in wat ze probeerde over te brengen of om een lijn te horen in haar te wispelturige zang. Het publiek verloor ook al snel de aandacht waardoor het ook voor hen geen memorabel moment was.
Het contrast tussen de kleine bezetting van Catbug en de grote productie van Novo Amor kon niet groter zijn. Met twee lichtbalken links en rechts, enkele overheads en wat bladgroen hier en daar beloofde ook voor het oog een interessante concert te worden. Lacey nam plaats achter zijn keyboard terwijl de overige vier muzikanten hun posten innamen om af te trappen met “Opaline”, dat tevens de opener van zijn laatste plaat is. De speelse complexloze pianomelodie werd sterk aangevuld met zijn typische hoge stem. Al snel maakten we de vergelijking met Bon Iver en Sigur Rós, wat we doorheen de set maar moeilijk konden afschudden.
Niet dat het geheel onorigineel was. Zo was “Utican” niet verzonken in de soms overbodige galm en waren de frivole trompetpassages zeer hartelijk. Voor “Decimal” ging Lacey even van achter zijn keyboard om met de gitaar onder de armen de volle klonken op plaat na te bootsen, en met succes. In “Halloween” waren de slide guitar en de drummer die helemaal los ging, de opvallende toetsen in een nummer die rustig begon en ook zo eindigde. Zelfs in “Guestbook” hing iedereen aan hun lippen want een vallende beker doorbrak plots de innemende stilte.
In de tweede helft van de set helde de band echter meer naar een wat te doorzichtige mengeling van pop met 80s toetsen en repetitieve indie rock à la Bastille. Het tweeluikje “13494 / State Line” beschilderde tussenin nog originele sferische natuurlandschappen. Ook waren “Birdcage” en “Anchor” met een duidelijke originaliteit van Lacey opgebouwd. De rest van de set zakte qua inhoud helaas wat in. “Carry You” en “I Feel Better” waren wat te doorzichtig en “Repeat Until Death” bleef echter vaststeken bij een goedbedoelde poging. Ook het sociale ongemak van Lacey, die ongeïnteresseerd bindteksten toewierp, hielp niet om een goede indruk over te houden van de avond. Nog vreemder was echter dat het laatste nummer “Terraform” niet door hemzelf maar door de tweede gitarist werd gezongen. Even leek hij Lacey er dus zelf geen zin meer in te hebben.
Wat Novo Amor bracht was zeker niet slecht, maar het miste wat aan originaliteit, tempo en toegankelijkheid. Ondanks dat gemis was het publiek toch dankbaar dat Novo Amor hen een rustige degelijke avond heeft kunnen bezorgen.
Setlist
Opaline - Utican - Decimal - Halloween - Guestbook - No Plans - Birthplace - 13494 / State Lines - Carry You - Birdcage - Keep Me - Anchor - Repeat Until Death - Oh Round Lake - I Feel Better - Statue of a Woman / If We're Being Honest - Alps - Terraform
Organisatie: Botanique, Brussel (ikv Les Nuits Bota)
Crossfest 2022 - Belgian Finest Metal met Off The Cross + Friends
Crossfest 2022
Trix
Antwerpen
2022-05-01
Erik Vandamme
Mei is niet alleen de Maria maand, de bloemen en grasweides komen tot leven. Lente! Het is ook de tijd dat de festivals pas echt uit de startblokken schieten. Zowel indoor als outdoor. Anno 2022 kan dit eindelijk zonder begrenzing van mondmaskers en/of zitplaatsen. Zeker voor metal festivals is dit een zegen.
Ook in een goed gevulde Trix kwam de Belgian Finest van de Belgische Metal samen op 1 mei, de dag van de Arbeid, om er een gezellig metal feestje van te maken. Met dank aan Off The Cross die voor hun eigen festival Crossfest enkele vrienden uitnodigde. Trix was zodanig ingedeeld dat er optredens doorgingen op het grote podium, en enkele achteraan de zaal, in afwisselende setting zodat je nooit iets hoeft te missen. Bovendien was Trix café gewoon open, zodat je ook daar even op adem kon komen …want van enig rustpunt na elke set was amper sprake.
Het openen van een festival dag is altijd een moeilijke opgave, het publiek sijpelt binnen en de eerste aanwezigen moeten nog even wakker worden. Dat liet Patroness (*****) niet aan hun hart komen. 'De band balanceert muzikaal als vocaal het unieke pad tussen licht en duisternis' schreven we toen we hen recent aan het werk zagen, ook met hun full debuutalbum ‘FATUM’ zetten ze dat in de verf. De tot de verbeelding sprekende hoes laat een skelet zien die heel moederlijk en teder een baby skelet koestert. Een beeld van zachtmoedigheid en tederheid, verbonden met het grauwe en rauwe van de dood … of toch zoiets. Het wordt ook afgebeeld op het podium, door de aankleding met bloemen en kaarsjes als door de manier hoe de muzikanten tekeer gaan. Alles wordt uit de kast gehaald om de luisteraar te boeien in die uitersten.
Een van de hoogtepunten is als een imposante Steven zijn stem en zijn hele houding in de strijd gooit bij “Seclusion” (het voorlaatste nummer) . De man straalt het demonische uit van een duivel die met een onaardse schreeuw je doet trillen, dit in sterk contrast met de stem en uitstraling van Guy, die in zijn houding een zekere dosis humor verstopt waardoor je het duivels en grauwe een beetje kunt relativeren. Wat een moment, een bewijs dat de band net die fijne lijn bewandelt tussen licht en duisternis. Op het laatste nummer “Fatum” zorgt Nicholas dan weer voor die extra vocale inbreng, die binnen Patroness toch een enorme meerwaarde vormt. Schitterend.
Humor zou, vooral bij de eerste acts, de rode draad vormen in de performances. Ook Arson (*****) , die wat doen denken aan een metal versie van The Hives , tekent voor een feestelijke stemming. Niet dat er frivole taferelen ontstaan, maar het collectief zijn klasse entertainers in klank en riffs. Vooral de heel beweeglijke frontman - hij zoekt werkelijk elke hoek van de zaal op – klimt tot op de boxen en is tussen de fans voor het podium te vinden; hij beschikt over een groot charisma. Soms worden zelfs drankjes uitgedeeld aan de fans vooraan.
De muzikale omlijsting en de prachtige vocals laten dus horen dat Arson sterk voor de dag komt. . Drummer Gert schudt enkele stevige solo's uit zijn drumstel, tot de cimbalen letterlijk in brand staan. Krachtige rock en punk in een vurig geheel, met een dosis humor!
Tijd voor een potje Antwerpse hardcore. Uit de oude doos, gebracht door muzikanten, met het hart op de juiste plaat. 'Fatal Move (****) speelt op Crossfest duidelijk een thuismatch, en is in zijn nopjes. Want vanaf de eerste noot grijpen ze iedereen bij de keel, en laten niks meer los tot elke aanwezige compleet buiten adem verweesd achterblijft. Fatal Move speelt vanuit het hart en brengen een potje puur, onversneden hardcore zonder al te veel overdreven showelementen. Genoeg entertainment dus, om ervoor te zorgen dat het publiek muzikaal wordt verwend. Een gedreven band met hardcore op de juiste plaats.
Sons of A Wanted Man (*****) is geen band die het moet hebben van lange monologen of bindteksten, maar laat vooral de verschroeiende muziek voor zich spreken. Ze graven in de donkere gangen van ons onderbewustzijn. Ze klinken oorverdovend, verpletterend en intens; een klein uur worden we compleet onder hypnose gebracht en voelen we ons wegzweven. De duisternis is als een ondoordringbare muur van gitaar- en drumgeweld, een mokerslag in je gezicht. We genoten van deze intense trip van donkere klankentapijtjes.
Tangled Horns (*****) biedt een lichtpunt . Doordat Your Highness zijn veerboot terug uit Engeland had gemist , wisselden de bands van plaats.
Tangled Horns is een live band, een wervelwind, die stomend over iedereen heen walst. De beweeglijke , amicale frontman Tim Van De Plas springt in het oog, die met allerlei hilarische grimassen zijn publiek opzoekt en omarmt. Tim’s vocals zijn bepalend . De muzikanten genieten ook van de capriolen, en spelen vlijmscherp. Wat een sterke instrumentatie, lichtvoetig van aard, die iedereen gelukkig maakte.
Het siert de organisatie van het gevarieerde aanbod van bands die houden van die schakering tussen licht en donker . Complete duisternis opnieuw als je een band als Carnation (*****) hoort. Ze behoren tot de absolute metal top. De heren staan op grote festivals als Metal Days, Hellfest, en worden op handen gedragen. Verschroeiende death metal overstelpt het publiek.
Zanger Simon Duson zien we naar goede gewoonte met bloedrood geverfd gezicht. Hij gooit zijn bulderende stem in de strijd, en wordt geruggesteund door gitaristen Jonathan Verstrepen Bert Vervoort en bassist Yarne Heylen. De drumvellen staan roodgloeiend door drummer Vincent Verstrepen.
Lekkere old school death metal horen we … al sinds 2013. Kwalitatief sterk zijn ze en blijven ze! Ze onderscheiden zich en benaderen de perfectie in het genre. Zij zitten nog steeds op de troon van die Belgische Death Metal door hun standvastigheid, groeipotentiaal en onderscheiding .
Your Highness (****) hebben al heel wat watertjes doorzwommen. Een routineklus afleveren staat niet in hun dagboek. Ze gaan wild tekeer, alsof ze op de mainstage van Graspop Metal Meeting staan. De tonnen energie van de band zorgt zelfs voor een moshpit en een verdwaalde crowdsurfer. Stoner op z’n best. Your Highness klinkt fel, gedreven , aanstekelijk. Leuk!
Off The Cross (*****) mocht zijn eigen feestje knallend afsluiten. De band heeft een ijzersterke live reputatie, en de personeelswissels van de laatste jaren hebben daar gelukkig geen invloed op gehad. Daan Swinnen vervangt al enkele jaren de iconische Steven Van Cromburggen en kwijt zich met brio van zijn taak.
Op Crossfest is hij een volleerd entertainer, die zich volledig smijt. Hij heeft een breed stembereik, die perfect past binnen hun gevarieerde rock. De riffs van Jens De Vos en Kurt Hermans zijn snijdend, terwijl drummer Pieter De Ridder (die eveneens een iconisch persoon binnen de band Servaas Steurbaut al enkele jaren vervangt) zijn drumvellen onder spanning houdt. Ze bieden een wervelende show aan en combineren in hun metal duisternis en lichtvoetigheid , wat sterk overtuigt.
De mooie beelden op de achtergrond en de perfecte lichtshow zijn een meerwaarde aan de sound. Off The Cross overtuigde sterk op hun (eigen) feestje!
Organisatie: Off The Cross + Trix, Antwerpen
Les Nuits Botanique 2022 - Mitski - Indie-sensatie zet eigenhandig haar cultstatus kracht bij
Les Nuits Botanique 2022
Botanique (Chapiteau)
Brussel
2022-04-30
Jérôme Bertrem
De Aziatisch-Amerikaanse Mitski heeft in haar afgelopen carrière van reeds 10 jaar al zes platen uitgebracht. Vooral door haar twee laatste langspelers ‘Be The Cowboy’ (2018) en ‘Laurel Hell’ (2022) kreeg ze de aandacht (en online soms iets te veel) die ze verdiende. Haar fanbase is namelijk erg actief online en katapulteert haar als vertegenwoordiger van zovelen waardoor ze een cultstatus heeft verkregen. Het lang uitverkochte concert op Les Nuits beloofde dan ook een bijzondere te worden.
Door de populariteit van Les Nuits en vooral van Mitski was er een lange wachtrij tot ver buiten de tuinen van de Botanique. Hierdoor misten we helaas openingsact Sasami die afgaande op vorige concerten, een sterke live-reputatie heeft. Van op afstand klonk Sasami in de Chapiteau (een extra podium middenin de Botanische tuinen) zeer opzwepend en strak. Bij een volgende gelegenheid willen we haar absoluut niet missen.
Onder enthousiaste kreten probeerden de fans, waaronder veel LGBTQ+’ers, Mitski vroeger dan gepland op het podium te krijgen. Terwijl de lentezon zachtjes onderging, kwamen onder een bezwerende strijkersintro haar vier medemuzikanten tevoorschijn om naast een deur, die centraal op het podium stond, plaats te nemen in een halfrond. Mitski had daardoor genoeg plaats om haar pure rauwe expressionele muziek te brengen. Opener “Love Me More” gold meteen als een visitekaartje waar ze gesticulerend haar verhaal kracht bijzette. In “Should’ve Been Me” kwam de onmogelijke en onbereikbare liefde op zeer oprechte wijze aan bod. De hoge tonen en uiteraard de mimiek van het kloppen op de deur maakten het af. “Francis Forever” was als derde song al ook een derde genre dat de revue passeerde. Met het krachtige en toch rustige “First Love / Late Spring” werd een wervelend openingskwartier enig afgerond. Mitski bedankte toen al uitdrukkelijk de uitzinnige concertgangers.
Wat Mitski zo herkenbaar maakte is de mix van indie, stevige grunge en rock met toetsen van disco en new wave. Zo schuurde ze met “I Don’t Smoke”, “Your Best American Girl” en “A Pearl” dicht bij Pixies en Nirvana aan zonder aan originaliteit in te boeten.
Ook merkten we frivole toetsen van Kate Bush in onder andere “Me and My Husband” en “Drunk Walk Home” of zelfs nog van David Bowie (in zijn Low-periode) in “Happy” en “Geyser”.
Nog belangrijker was hoe origineel en gevat ze de emoties die ze bezong ook met de juiste theatrale expressie wist over te brengen. Zo deed Mitski elke keurig ingestudeerde slag, zwaai, blik, sprong of knieling met een overweldigende overtuiging dat het nooit als gespeeld of te klef aanvoelde.
Het publiek een papieren vliegtuigje toewerpen, zou volgens sommige kinderachtig zijn, maar Mitski deed zonder verpinken en onder luid gejoel tijdens “Goodbye, My Danish Sweetheart”.
Het gehele concert was van begin tot eind adembenemend waardoor er ontelbaar veel hoogtepunten waren. Voor wie echt nieuwsgierig is, waren er absolute uitschieters met “Nobody” waar ze zong over heel frivole pure eenzaamheid, “Working for the Knife” (haar micro leek even een moordwapen) dat een duidelijke sneer was naar de verstikkende muziekindustrie, “The Only Heatbreaker” over haar slechte invloed in relaties en “Washing Machine Heart” over zeer woelig innerlijke water. Na dat laatstgenoemde nummer en “A Pearl” kreeg ze zeer terecht bloemen toegesmeten.
Haar dankbaarheid uitte ze nog in het enorm pakkend bisnummer “Two Slow Dancers” en zeker toen ze enkele bloemen terug het publiek toewierp.
Met die wederzijdse dankbaarheid en haar overweldigende passage zette Mitski die laatste aprilavond in de Botanique haar cultstatus nog meer kracht bij?
Setlist
Love Me More - Should’ve Been Me - Francis Forever - First Love / Late Spring - Me and My Husband - Stay Soft - Townie - I Don't Smoke - Once More to See You - Nobody - I Will - Drunk Walk Home - Happy - Your Best American Girl - I Bet on Losing Dogs - The Only Heartbreaker - Geyser - Working for the Knife - Heat Lightning - Goodbye, My Danish Sweetheart - Washing Machine Heart - A Pearl - Two Slow Dancers
Organisatie: Botanique, Brussel (ikv les Nuits Botanique)
Les Nuits Botanique 2022 - Hangman's Chair - Wat een intense confrontatie met innerlijke demonen
Les Nuits Botanique 2022
Botanique (Rotonde)
Brussel
2022-04-29
Erik Vandamme
Hangman’s Chair zijn een rustpunt tussen al dat HC geweld, door dat inclusief donker wolkje dat ze creëren in hun sound. Dat is hoe we het optreden van Hangman’s Chair het best kunnen omschrijven. De band bleek een vreemde eend in de bijt, maar zette hun duistere elementen in, om de HC fans in hun donkere wereld te doen binnentreden’, schreven we over het optreden van de Franse doom pioniers Hangman's Chair op Evil Or Die Fest in 2019. De band heeft ondertussen bewezen grootmeesters te zijn in het genre en gaan een intense confrontatie aan met je innerlijke demonen. Vanavond in een overvolle Rotonde op Les Nuits Botanique!
Maar eerst mocht My Diligence (****) een thuismatch komen spelen. Na de EP 'Who Killed The Driver', hun eerste poging 'Self-Titled' en een line-up verandering, brengt My Diligence in 2019 hun tweede album 'Sun Rose' uit. Een succesvol meesterwerk waarmee ze in binnen- en buitenland hun stempel hebben gedrukt.
Begin juni komt een nieuw album op de markt 'The Matter, the Form and Power' via het Brusselse label Mottow Soundz (pre-order kan via deze site: https://www.mottowsoundz.com/md-the-matter-form-and-power )
De band kwam wat traag op gang, in die zin dat alles in de eerste tien minuten wat in dezelfde lijn bleef hangen. Maar eens My Diligence alle registers open trekt, is er geen doorkomen meer aan. Dan hebben we het niet enkel over de instrumentale geluidsmuur die wordt opgetrokken, maar ook over de verdere subtiele vocale aankleding.
Op het einde van de set gaat zanger/gitarist John Sailor gewoon even op de grond zitten om zijn gitaar met de mond te bewerken, terwijl drummer Gabriel Mariel, bezeten, zijn drumvellen gor mept, en gitarist Francois Peeters alles uit de kast haalt om de muren van de Botanique op hun grondvesten te doen daveren. Heerlijk. My Diligence ging als een diesel van start, maar eens het gaspedaal compleet is ingeduwd, werden we overdonderd door prachtige climaxen en werden we van onze sokken geblazen!
Hangman's Chair (*****) dompelt je, naar goede gewoonte, onder in een intens doomsfeertje, dat wil zeggen traag en log met een oerschreeuw iedereen in de duisternis bij het nekvel grijpen, waardoor je, net als hen, je eigen demonen strak in de ogen kijkt. Als je op zoek bent naar een lichtpunt op het einde van de tunnel, ben je bij Hangman's Chair duidelijk op het verkeerde adres.
De Franse band bracht dit jaar zijn zesde album 'A loner' uit via Nuclear Blast. Het werk gaat over eenzaamheid in al zijn vormen, en laat dus weer geen gaatje open voor enig licht in die duisternis. Je wordt letterlijk meegezogen naar een grauwe wereld, maar al bij al voelt die confrontatie niet pijnlijk aan; een band als Hangman's Chair zorgt er eerder voor dat je die donkere gedachten een plaats kunt geven in je onderbewustzijn. Hun bijzondere intense aanpak, onderhuids gedragen van weemoed, tekent daarvoor, luidruchtig genoeg om je oorschelpen te doen trillen. Ze bezorgen je een krop in de keel om ons lot te aanvaarden.
In de overvolle Rotonde slaagden Hangman’s Chair, in donkere gemoedsrust, erin een intense confrontatie aan te gaan met je innerlijke demonen!
Neem gerust een kijkje naar de pics
Organisatie: Botanique, Brussel (ikv Les Nuits Botanique)
Paaspop 2022 - Gezellig en allesomvattend, meer dan zomaar wat … muziek
Paaspop 2022
Festivalterrein
Schijndel (Nederland)
2022-04-15 t-m 2022-04-17
Hans De Lee
Wat een fantastisch weerzien met Paaspop! Samen met vele anderen was het enorm uitkijken naar dit event, zeker na die uiterst vervelende en gedwongen festivalstilte van bijna 2 jaar.
Uiteraard was ook deze editie lang vooraf helemaal uitverkocht. En al stonden er misschien iets minder ‘grote’ namen op de affiche, het kon de pret op geen enkel moment bederven, integendeel. De zon was van de partij, de mensen waren uitgelaten en de bands deden hun stinkende best om van hun eerste live optreden sinds lang een onvergetelijke belevenis te maken. Nog nooit zoveel enthousiasme voor het podium en spelplezier op het podium gezien op 1 dag.
Paaspop is wat mij betreft by far het meest gezellige en allesomvattende festival van de Benelux en zorgt binnen dat grondgebied steevast voor een geslaagd startschot van een lange festivalzomer. De heerlijk diversiteit aan muziekstijlen die aanbod komen, de bonte mengelmoes aan randactiviteiten en de waanzinnig mooie aankleding en verlichting van de festivaltenten en het immense festivalterrein tout court, zijn vrij uniek. De catering en het overvloedige aanbod aan spijs en drank zijn al even divers en smakelijk. Van reuzerefter, over een heus cosy ingericht restaurant tot een mega foodmarket, het is niet te verzinnen wat je hier zoal aantreft aan snacks en allerlei koude en warme happen.
Genoeg nu over het randgebeuren. Music maestro! Want dat is uiteindelijk de hoofdreden van ons bezoek aan Schijndel : bands live aan het werk zien en liefst zoveel mogelijk. Ook hier is het aanbod buitengewoon divers en soms verrassend te noemen maar daarom net zo interessant. Van schlagermuziek tot metal, van disco tot garagerock en van new wave tot hip hop, het galmt netjes naast elkaar uit één of andere tent op Paaspop.
We waren aanwezig op dag drie van het event - zondag 17 april 2022
Blood Red Shoes uit Brighton (UK) trokken meteen stevig van leer in de Jack Daniels tent. Hun indierock klonk heel vet, zeker als je weet dat ze slechts met 2 op het podium stonden. Ze beloofden later op het jaar terug te komen met meer muzikanten en met meer nummers uit hun recentste album ‘Ghosts on tape’. Door de minimale bezetting konden ze immers slechts 1 nummer uit dat album live brengen op Paaspop.
Terwijl in de Loco Royale tent het hilarische WK schuifelen aan de gang was, zorgde de plaatselijke wereldster Snelle (aka Lars Bos) voor een uitbundig feest op het hoofdpodium in Apollo. Hoewel hij vooral bekend staat als Nederlandstalige rapper scoorde hij in de nokvolle tent ondermeer met een spijkerharde versie van, echt waar, ‘Killing in the name’ van RATM, inclusief pyrotechnics.
Een andere binnenlandse held, Ronnie Flex, bracht dan weer in Phoenix de ganse tent aan het meezingen tijdens het aanstekelijke ‘Energie’ en tal van gelijkaardige nederhop deuntjes.
Op weg naar de Theatre tent, stopten we even in the Pinball club om op een resem flipperkasten van AC/DC, Metallica en andere legendarische rockbands een poging te ondernemen de highscore aan te vallen. De aanval mislukte grandioos maar katapulteerde ons moeiteloos terug naar onze jeugdjaren waar dergelijke kasten nog deel uitmaakten van het vast meubilair in menige donkere kroegen en lunaparken.
Iets voor 19u maakte Alex Agnew zijn opwachting in het theater, dat voor de gelegenheid gevuld was met honderden stoeltjes en met veel sfeer en gevoel voor gezelligheid was verlicht en ingericht. De band die voor Agnew de tent onder stoom moest brengen was Zoutmus, een bende ongeregeld die in het Nederlands een soort van fanfarerock brachten met als hoofdthema een banaan, inclusief bananenmutsen, opblaasbananen en teksten over die gele kromme vrucht. Hilarisch, althans toch voor even.
Alex deed op Paaspop een try-out van zijn upcoming comedyshow en bracht het er, ondanks zijn mindere status in Nederland, heel goed vanaf. Als vanouds nam hij geen blad voor de mond, was hij bijwijlen heel grof en ging hij geen enkel gevoelig onderwerp of taboe uit de weg. Hij haalde meedogenloos uit naar Poetin en Trump, spuwde op talrijke corona toestanden, maakte fietsers en steprijders met de grond gelijk, braakte een paar Jodenmoppen uit en nam tenslotte een aantal (trans)genders op de korrel. Maar door toevoeging van de nodige zelfspot (luister naar de hilarische avonturen met zijn hond Sherlock) , zijn gekende imitatiegeluiden en de gave om heel af en toe ook eens een seconde ernstig te zijn en kort stil te staan bij bepaalde onderwerpen, kon hij op veel bijval rekenen vanuit de zaal en wist hij een zeer geslaagd optreden neer te zetten. Dat belooft voor het echte werk in Vlaamse zalen later op het jaar.
Naast Agnew werd België ook nog op andere Paaspop podia met verve vertegenwoordigd . We vingen een glimp op van het concert van Whispering Sons en stelden vast dat de band sinds hun debuut enkele jaren terug enorm matuur is geworden. Alleen kunnen ze in Nederland nog lang niet terugvallen op de bekendheid en status die ze in eigen land gestaag opbouwden en nu permanent genieten. Het optreden stond als een huis maar de tent was helaas niet helemaal volgelopen voor dit talentrijk vijftal. Een gemiste kans voor heel wat festivalgangers als je het ons vraagt.
Een eervolle vermelding gunnen we ook aan The Vipers die met hun show ’50 jaar queen’ de iets oudere festivalbezoekers massaal naar het theatre lokten, waar intussen alle stoelen netjes aan de kant werden geschoven. De tribute band uit Italië brengt op meesterlijke wijze alle hits van Queen weer tot leven en zanger Guiseppe Maggioni (ooit finalist van The Voice Italy) zet een verbluffende imitatie van Freddy Mercury neer. Hoedje af voor deze topmuzikanten die in de zomer trouwens ook op de affiche staan van Graspop te Dessel.
White Lies is een band die eigenlijk nooit teleurstelt. Akkoord ze geven misschien niet meteen de meest opwindende shows weg (tenzij je papiersnippers het einde vindt) maar laten gewoon de songs hun werk doen en die formule is prima. Frontman Harry McVeigh en zijn collega’s kunnen dan ook putten uit een indrukwekkende reeks van hits en zeer herkenbare nummers die bij de fans altijd op heel wat bijval kunnen rekenen. Het klinkt allemaal zo verdomd professioneel en goed : ‘Big TV’, ‘Bigger than us’, ‘Farewell tot he Fairground’, ‘To Lose my life’,enz. Een warme portie indiewaverock die bij vlagen doet denken aan Joy Division of, meer recent, Editors maar intussen toch al bewezen heeft over een perfecte eigen sound te beschikken. Deze witte leugens vervelen nog lang niet!
Op het einde van de geslaagde festivaldag stonden heel wat gekende en minder gekende Nederlandse rockbands geprogrammeerd in de Jack Daniels tent en in het kleinere Thunder Alley. En het moet gezegd, ze haalden stuk voor stuk een heel hoog niveau en bewezen dat de toekomst van de Nederlandse rock’n’roll best veelbelovend klinkt.
Persoonlijk was ik het meest onder de indruk van Fire Horse. Een recente band die rauwe en smerige maar catchy (garage)rock brengt en op het podium van de eerste tot de laatste minuut kon boeien. Geen wonder als je weet dat de leden al jarenlang meedraaien in de NL rockscene en eerder al veel strepen verdienden in bands als Peter Pan Speedrock en Birth Of Joy. Nummers als ‘Fire Horse’ en ‘Don’t Care’ klinken erg volwassen en blijven meteen hangen in het geheugen. Uitkijken naar de debuutplaat van deze heren die nog dit jaar zou uitgebracht worden.
Paceshifters van de gebroeders Dokman staan voor iets minder toegankelijke alternatieve rock en timmeren sinds 2008 met veel overgave aan hun muzikale carrière. Ze hebben intussen meerdere albums uit en speelden ondermeer met succes op Pinkpop en Zwarte Cross. Het klinkt allemaal zeer oprecht, intens en hard maar steeds met oog voor melodie en veel gevoel. Absoluut een erg geslaagd no nonsense concert.
Tenslotte mag Tusky uit Utrecht een goed gevulde Thunder Alley afsluiten met hun aanstekelijke punkrock. Ook deze heren leveren een prima set af, al is het even wennen aan de nieuwe bandleden en vooral het toch wel andere stemgeluid van zanger Quirin Wijgers die gelukkig op een heel energieke wijze de vroegere frontman Alfred vervangt en zijn eigen twist geeft aan de nieuwe Tuskysound anno 2022.
Wanneer we moe maar voldaan besluiten de auto op te zoeken horen we in de verte The Chainsmokers nog een laatste keer het hele festivalterrein op zijn kop zetten.
Neem gerust een kijkje naar de pics van de drie dagen
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/966-paaspop-2022
Organisatie: Paaspop
BRDCST 2022 - dag 3 - Wat een uiteenlopende contrasten in improvisatietechniek
BRDCST 2022
Ancienne Belgique
Brussel
2022-04-10
Erik Vandamme
Ook de derde avond van het BRDCST festival had heel wat moois te bieden. Er was o.m. de album voorstelling van Grid Ravage in de AB Club, en de drie projecten van de in Berlijn residerende percussioniste Bex Burch die op BRDCST terecht in de schijnwerpers werd geplaatst. Het festival werd afgesloten met mokerslagen en Afrikaanse voodoo toestanden. Voldoende variatie dus, wat een uiteenlopende contrasten in improvisatietechniek!
'Boing!' is het muzikale resultaat van de diverse lockdown Zoomsessies tussen Bex Burch (Vula Viel) en Leafcutter John. Bex Burch x Leafcutter John (****) verstaat de kunst om via allerlei instrumenten, klankentapijtjes en percussie vervormingen een kleurrijk palet aan te bieden. Het duo gebruikt doordeweekse, niet-alledaagse instrumenten en biedt je een set verrassende wendingen aan tussen intimiteit en energie. Geen geordende sound , moeten we toegeven, maar eentje van avontuurlijke soundscapes in een breed kader. Wat een oorgasme.
Muzikaal sterk.
We citeren even: ''De Duitse krautrockband Can mocht in 2021 vijftig kaarsjes uitblazen voor hun legendarische album 'Tago Mago'; een überklassieker van hetzelfde kaliber als klasbakken à la 'Kid A' en 'Amnesiac' van Radiohead. BRDCST daagt Oï les OX, Joachim Badenhorst, Sergeant, Lennert Jacobs en Milan W. uit om 'Tago Mago' integraal te (her)interpreteren ... en heeft er het volste vertrouwen in.'' Onder de noemer CAN - Tago Mago Project (*****) bewijst het gezelschap, hoe grensverleggend en tijdloos die plaat wel was. De songs zijn messcherp en stralen dus een avant-gardistisch sfeertje uit.
De muzikanten zijn klasse entertainers en bedreven in hun instrumenten. De beweeglijke frontman haalt waanzinnige capriolen uit.
CAN - Tago Mago Project zorgt voor een kolkende hete lavastroom aan klanken; dit is ‘waanzin, pure waanzin', een schitterend concert dus.
Vula Viel (**** ) is een jazzgroep uit Londen, die muziek speelt gebaseerd op het geluid van de gyil, een houten xylofoon uit West-Afrika, aangevuld met elektronica en minimal music. Percussie en drums vormen de rode draad; het klinkt intiem, aanstekelijk en soms worden de registers opengetrokken. Op uitgekiende wijze gaat men te werk en improvisaties, experimentjes worden aangehaald. Jazz elementen worden gecombineerd met typische West-Afrikaans klanken. Een verbluffende cultuurschok.
Bex Burch (Vula Viel), drummer Sarathy Korwar, keyboard speler Danalogue (The Comet Is Coming w/ Shabaka Hutchings), pianist Al MacSween (Maisha) en klarinettist Tamar Osborn (Collocutor) vormen samen het project Flock (*****). Ook hier improvisatie en grensvervaging troef door dit collectief aan multi-instrumentalisten. Een kleurrijk klankentapijt wordt aangeboden door de manier waarop de muzikanten elkaar aanvullen, aanvoelen en aanmoedigen op het podium. Het klink aanstekelijk en geeft een positive vibe op het publiek. Flock is een collectief muzikanten die improvisatie tot kunst verheven, een project waarop je geen muziekstijl kunt kleven, ook al is 'jazz' een voornaam aspect.
Dasom Baek (****) is componiste, docente en bespeelt de daegeum en sogeum, of nog: traditionele Koreaanse dwarsfluiten uit bamboe. Ze zat op de grond, bespeelt die bamboe en voegt er speciale effecten aan toe; er ontstaat een typisch bedwelmend, innemend , pakkend Oosters sfeertje. Alsof je wandelt in een donker bos waar allerlei geluiden op je afkomen, een hypnotiserend effect hebben en gemoedsrust bieden. Een wondermooie performance, waarbij de traditionele instrumenten worden aangevuld met elektronische geluiden. Een kleurrijk geheel.
En plots stond de AB Box bomvol. De Engelse singer-songwriter Tirzah (****) leverde met 'Colourgrade' één van de beste platen van 2021 af. 'Best New Music' werd geciteerd. Gerugsteund door een veelzijdig artiest die o.m. door heerlijke dwarsfluit klanken haar soulvolle stem perfect aanvult, weet Tirzah je muzikaal te beheersen. Haar overtuigende vocals kan vele toonaarden aan. Tirzah ontroert. Ze heeft een sterke uitstraling. De technische problemen die af en toe de kop opstaken , weet ze te omzeilen.
We kregen een zachtmoedige botsing tussen diverse stijlen in pop en experiment. Naast de kenmerkende r&b horen we spooky elementen. Een bijzonder iemand.
Grid Ravage (*****) is Gino Coomans op cello, Louis Evrard op drums en Yves De Mey op elektronica. Drie topmuzikanten die verdomd goed weten waar ze mee bezig zijn. Toen we de band twee jaar geleden zagen op de ‘Sound of Belgian Underground’ schreven we: ''Een groovy klinkende cello aangevuld met strakke drums, aangesterkt door elektronische klanken. Je bent vol bewondering voor zoveel virtuositeit. Een intens genot. Grid Ravage zorgt voor een veelkleurig klankentapijt dat emoties bindt met dansbare beats. Prachtig!"
Twee jaar later stelt de band zijn debuut plaat voor, in een overvolle Club. Ze klinken groovy, aanstekelijk en brengen oorverdovende soundscapes aan. Op verpletterende wijze gaat het trio als wilde buffels tekeer. Het denderde en donderde …
Het contrast met de eerder 'poppy' klinkende Noorse singer-songwriter Jenny Hval (****) kon niet groter zijn. De topzangeres bewandelt een dunne lijn tussen avant-garde en pop. De sound is uitgekiend en ze spreekt op die manier een breed publiek aan. Ze is een klasse entertainer die op gezapige en humoristische wijze haar muzikanten en publiek omarmt.
Met het recente album 'Classic Objects' doet ze een beperkt aantal Europese shows aan. Ze reist o.a. naar London, Parijs en Berlijn en speelt op festivals als Rewire en hier BRDCST. We waren onder de indruk van haar sprookjesachtige performance.
We sluiten af met een feestje. Duma (****) valt het best te omschrijven als een onvervalste uppercut van ‘hardcore punk-trash metal-breakcore-industrial noise’ met een lading onvervalste black metal vocalen, lezen we in de biografie. Oorverdovend in een donkere walm klonk het, alsof je in een voodoo ritueel was aanbeland waarbij demonische wezens je vlees verscheuren en je ziel doen branden in de Hel. Ongelofelijk duister, luidruchtig, waanzinnig … Wat een afsluiter …
Organisatie: BRDCST ism Ancienne Belgique, Brussel
BRDCST 2022 - dag 2 - De kunst van het experimenteren uit de doeken doen …
BRDCST 2022
Ancienne Belgique
Brussel
2022-04-09
Erik Vandamme
BRDCST is een ontdekkingsfestival bij uitstek en BRDCST is terug in de AB met een aanbod van bands van allerhande en uiteenlopende muziekstijlen. Het is een kennismaken met artiesten en bands.
De tweede festivaldag stond in het teken van ' de kunst van het experimenteren uit de doeken doen …’ in een intens, ingetogen kader in de Salon, in het Theater en in de Club. De avond werd besloten met een oerknal van formaat …
De Japanse orgel virtuoos Yosuke Fujita ofwel FUJI|||||||||||TA (****) zet het alvast in de verf. De man maakt gebruikt van een orgel en de daarbij horende speciale effecten. Je kon een speld horen vallen in de theaterzaal. FUJI|||||||||||TA bewandelt een mystiek pad, met een Oosters tintje; hij verbindt verschillende culturen en er worden extra klanken toegevoegd aan het doorsnee orgel; een grensverleggende performance weliswaar krijgen we van een man die dit oeroude instrument eens terecht in de kijker zet, met respect voor de sound, … én hij durft er iets aan toe te voegen. Knap!
De Amerikaanse, in Brussel wonende componist en filmmaker Christina Vantzou (*****) gooit haar talent als muzikante en visueel artieste in de strijd. Ze laat zich uiteraard goed omringen, met multi-instrumentalisten, topmuzikanten en een zangeres die door haar indringende operastem puur emotie uitstraalt. De sax, contrabas en blazers worden gecombineerd met fijne, zachtmoedige elektronische soundscapes. Christina Vantzou en C° doen je wegdromen langs een bevreemdend mooie weg, die een rustgevende invloed heeft op je gemoed. Ondanks de eerder intieme setting, met ambient elementen, klinkt de instrumentatie als de vocals krachtig genoeg.
Elisabeth Klinck (****), medeoprichter van het NEMØ-ensemble, bouwt aan een spannend, eigen repertoire en brengt werk van jonge en eigentijdse componisten tot leven, lezen we in de biografie. De violiste experimenteert niet alleen met het instrument zelf, maar voegt er elektronische geluiden en klanken aan toe waarbij wordt gebalanceerd tussen een intieme, zwoele en weerbarstige krachtdadige sound. Muzikale weerhaakjes en verrassende wendingen horen we. Een zeer mooie performance van een talentvolle componiste die grenzen verlegt.
De psychedelische synth-drone band Bitchin Bajas (****) eert op bijzondere wijze hun held en legendarische afrofuturistische jazzgod Sun Ra. En dat met niet minder dan 19 vintage keyboards, drumcomputers en vocoders, lezen we in de biografie. Die psychedelische elementen winnen aan improvisatie en worden tot kunst verheven. Net zoals Sun Ra tast Bitchin Bajas grenzen af. Een indrukwekkend mooie performance kregen we.
Net zoals Elisabeth Klinck in de Salon met Viool, vervaagt Judith Hamann (*****) de grenzen. De Australische celliste vervormt de klanken van haar cello. Ze experimenteert en improviseert tot een oorverdovende stilte. Je wordt tot tranen toe bedwongen, en de oren beginnen te piepen; en door het hypnotiserend effect at last , gaat het over in een volledig ‘'zen' gevoel. Wat een intensiteit.
Circuit Des Yeux-frontvrouw Haley Fohr moest vanwege stemproblemen verstek geven. Arsenal (*****) die met een verbluffende percussie set, de eerste festival dag op gang trok, mocht de tweede festivalavond met een oerknal afsluiten. Het contrast kon nu niet groter zijn, gezien het trio op drums en percussie krachtig en energiek tewerk gaat Arsenal dreef het tempo steeds op, improviseerde en maakte er, mede door de vocals, de luidruchtige tamtam en de drums er een Afrikaans voodoo-beleven van. De staande ovatie op het eind toonde aan dat iedereen diep onder de indruk was van deze grensverleggende en oorverdovende performance. Wat een afsluiter.
Organisatie: BRDCST ism Ancienne Belgique, Brussel
BRDCST 2022 - dag 1 - Een boeiende avond in het teken van de Oost-Afrikaanse underground
BRDCST 2022
Ancienne Belgique
Brussel
2022-04-08
Erik Vandamme
BRDCST is een ontdekkingsfestival bij uitstek en BRDCST is terug in de AB met een aanbod van bands van allerhande en uiteenlopende muziekstijlen. Het is een kennismaken met artiesten en bands.
De eerste festival dag staat in het teken van het in Kampala (Oeganda) gevestigde Nyege Nyege Tapes en zusterlabel Hakuna Kulala. We citeren: '' Vergeet Detroit, Chicago en Berlijn. De meest opwindende elektronische muziek komt op dit moment namelijk uit Oost-Afrika. Een pak releases zijn gelinkt aan het in Kampala (Oeganda) gevestigde Nyege Nyege Tapes - https://nyegenyegetapes.bandcamp.com/ - en zusterlabel Hakuna Kulala. https://hakunakulala.bandcamp.com/
Terwijl het moederschip zich focust op outsider music, staat Hakuna Kulala garant voor elektronische clubmuziek uit de underground."
Het werd hoedanook een boeiende avond in het teken van de Oost-Afrikaanse underground.
De avond werd met de nodige vuurkracht ingezet. Arsenal (*****) - niet te vergelijken met onze Belgische trots onder dezelfde naam - is een trio bestaande uit percussionisten die rond elkaar staan met drums/percussie. Een kleurrijk geluid. Het klinkt goed en we worden meegevoerd door de slagen . Het is een soort voodoo door de hypnotiserende en groovier sound . Dit trio improviseert en tast de grenzen van hun instrument af. Ze vullen elkaar aan en steken elkaar speels de loef af door de aanstekelijke drumbeats.
Een nadeel zijn de overlappingen tussen de concerten, waardoor je ergens keuzes moet maken …
We zakten af naar de Club om nog even de sfeer op te snuiven bij De Oegandese grime-artiest Ecko Bazz (****) . Dit hiphop fenomeen is ook zo’n grensverleggend artiest , die op handen wordt gedragen door artiesten als Aphex Twin en Death Grips. Het duo brengt een stomende set en we horen een dreigende tune ; de ingevulde Afrikaanse stijl brengt ons naar weidse landschappen.
Helaas konden we de volledige set niet uitzien, omdat we bewust kozen om het opkomende talent binnen die scene op te volgen.
De Britse celliste en componiste Lucy Railton en Fender basgitaar speelster Farida Amadou (*****) mochten in de Salon hun kunsten vertonen. Eerst elk apart, later in de avond sloegen ze de handen in elkaar om lekker te improviseren met bas en cello.
Eerst mocht Farida dus helemaal op haar eentje bewijzen dat je uit een basgitaar op ongelofelijke wijze klanken kunt halen. Farida Amadou heeft samengewerkt met kleppers als Peter Brötzmann, Thurston Moore en Wolf Eyes, Ingetogen en messcherp klinkt het, bedwelmend, gedreven, met de nodige experimentjes.
MC Yallah is al 20 jaar een gevestigde waarde in de Afrikaanse hiphopscene en staat nu aan de rand van een internationale doorbraak. Met beatmeister Debmaster herwerkte ze onlangs een heerlijke track van desert blues iconen Mdou Moctar. Onder de noemer MC Yallah x Debmaster (****) krijgen we een soort hiphop met opzwepende beats. MC Yallah steekt voldoende soul in haar stem, en met de combinatie van de beatmaster zorgen ze voor een spannend grensverleggend feestje.
Door de overlappingen moesten we helaas Avalanche Kaito aan ons laten voorbij gaan die in Club Afropunk-gewijs de zaal in vuur en vlam zette. Celliste Lucy Railton (*****) deed in AB salon net hetzelfde, subtiel, pakkend, bedwelmend en groovy, door een warme cello klank en experimentjes. Lucy Railton durft ook door te gaan . Hier kregen we een mooie, magische performance.
De albums van trompettist Jaimie Branch (*****) 'Fly Or Die' en 'Fly Or Die II' werden lovend onthaald door zowel The New York Times en The Wire. Ze is een virtuoze. Ze laat zich omringen door muzikanten die samen met haar een weerbarstige sound spelen. Een wervelend dansfeest van uiteenlopende muziekstijlen van R&B, hiphop, soul en jazz . Improvisatie staat voorop. Jaimie is een klasse entertainer die op schalkse wijze haar publiek aanport en aanspreekt. Het geheel krijgt een vleugje punkattitude mee, wat de verschillende culturen verbindt. Een stomend setje dus
Lucy Railton & Farida Amadou (*****) samen zijn iets unieks . Van elk apart waren we reeds onder de indruk . Een spannende set met ruimte voor nogal wat experiment en improvisatie dus. Onaards soms. Het balanceert tussen zachtmoedigheid en extravertie . Het is een intens kleurrijk palet door die bas en cello .
We citeren ''Jana Rush (****) is geboren en getogen in Chicago, de geboorteplek van footwork. Het genre - een vorm van pijlsnelle streetdance in battle stijl - ontstond reeds in de jaren '90 met een snelheid van 160 bpm en nam op die snelweg, invloeden mee van house en techno.'' Het bijzondere aan deze act is dat het meer is dan zomaar een DJ act; de klankentapijtjes die ze in Club verspreidt, staan bol van experiment; het gaat van oogstrelend en oorverdovend. Ook hier een bijzonder kleurrijk dansfeest, boeiend, bedwelmend en aanstekelijk. Wat een mooie afsluiter!
DJ Marcelle moesten we door het late uur aan ons laten voorbij gaan. Maar dit was al een geslaagde eerste avond BRDCST!
Organisatie: BRDCST ism Ancienne Belgique, Brussel
Belpop jaren 80 - WitLof from Belgium
Belpop jaren 80
CC De Wissel
Zwevezele
2022-03-19
Johan Meurisse
Woensdagnamiddag , BRT 2 Oost-Vlaanderen, Vrijaf … “How much are they” is de achtergrondtune van het programma … Deejay Gust De Coster presenteert onder deze Vrijaf de ‘Belpop’ = we spreken dan begin van de jaren ’80, een periode waarin de Belgische rock in de slipstream van de punk en vooral de new wave hoogtij vierde.
Wij als jonge gast zaten gekluisterd aan onze radio (toen nog geen stereodeck , maar een ordinair radio- cassette spelertje met een cassettetje in de hand om de nummers van toen op te nemen (met de hoop dat Gust ze volledig kon draaien) . Het lijkt wel de oertijd waarover ik spreek.
In zijn veelbeluisterde programma ‘Vrijaf’ op Radio 2 besteedde Gust De Coster bijzonder veel aandacht aan groepen als TC Matic, The Kids, De Kreuners, Luna Twist, Arbeid Adelt!, Jo Lemaire + Flouze, Red Zebra, The Scabs, Lavvi Ebbel, The Machines, 2 Belgen, The Employees, Nacht Und Nebel, Elisa Waut… En droeg zo bij aan een nooit eerder gezien succes van Belgische bands in die tijd.
40 jaar later … De hoogdagen worden even weer tot leven gebracht met enkele Belpopartiesten , die live optredens brengen, en die samen met den Gust een handvol culturele centra afschuimen . De artiesten worden o.m. begeleid door leden van Red Zebra , Hans Helewaut en Ad Cominotto, in CC De Wissel, Zwevezele … Twee mannen en twee vrouwen: Marcel Vanthilt (Arbeid Adelt!), Peter Slabbynck (Red Zebra), Jo Lemaire en Elsje Helewaut (Elisa Waut). Elk brengen ze hun beste nummers uit de jaren ’80 live en coveren ze ook hits van andere Belpop-artiesten op eigen unieke wijze . Gust De Coster staat aan de decs en zorgt voor de rustpunten met interviews en straffe verhalen uit de Belpop-periode. De Belpop herleeft even , met foto’s, platenhoezen, affiches en tickets uit die tijd; ze doen ons nog meer onderdompelen in de geest van de Belgische muziek van de jaren ’80. Op de achtergrond prijkt een grote hoes van ‘Witlof from Belgium ‘, een collectie die verscheen met talrijke Belgium classics. Muzikale nostalgie ten top . Zucht … we zijn ouder geworden na 40 jaar …
Ladies first
Elsje Helewaut uit de streek , woont in Zarren en heeft daar een B&B, blikt terug naar haar overwinning op de Rock Rally 84; succesvolste periode was tussen 85-90 , muzikaal situeerde ze zich binnen de melancho synthpop , dit was ‘Exotica from Belgium’ , omschreef men . Na het gesprek en de platenhoezen speelde ze iets later met Hans en band enkele nummers . Meteen raak was het met “Russia”, één van de eerste nummers van Elisa Waut en nu nog brandend actueel met de oorlog in Ukraine. Trouwens , de link werd meermaals gemaakt tussen verleden en nu , de Koude Oorlog, De Muur en wat er nu gebeurt. “After today” volgde . “Sailors don’t cry”, soundtrack van de film van Marc Didden werd evenzeer opgehoest . De samenwerking tussen haar broer , man Chery Derycke , Dirk Blanchart en Jean Blaute werd nog eens beklemtoond. In deze songs primeerde de weemoed. Accordeon en mandoline bepaalden de tune. Friste borrelde op in “Four times more” , de meest bekende hit. .”Beats of love” van Nacht und Nebel werd hier op slowmotion wijze gespeeld met elektronica en jazzy klanken door sax , het bouwde op en klonk groovier. Mooi overtuigend.
Iedereen kwam in de mood van de wave van deze tachtiger jaren. Jo Lemaire was de tweede vrouwelijke artieste , een ‘grande dame in de Belpop’, werd ze omschreven . Ze heeft een rijkelijk gevulde solo-carrière en beheerst het Nederlands- Frans-Engels als geen ander. De eerste stappen in de muziek zette ze met Jo Lemaire + Flouze , met de bekende hit “Je suis venue te dire que je m’en vais’ van Serge Gainsbourg, dat ook hier niet kon ontbreken .
Ze speelde haar nummers met full band, o.m. “Tentations” ,en uit het sterke ‘concorde’ album “Parfum de rêve” en “La mémoire en exile”. Ook hier staken de songs er bovenuit in een popelektronisch geluid, niet vies van jazzy tunes. Ze betrekt nauw het publiek aan haar materiaal . “Operation coup de poing” van 2 Belgen werd herwerkt als cover , de toetsen en de zanggeluidjes zorgden voor iets aparts.
De babbels zijn een nostalgische trip met een stap in het heden , ook muzikaal kon je dit wel aangeven als je de nummers van de twee artiesten totnutoe hoorde. Ze werden mooi verpakt in een nieuw jasje .
In de pauze rakelde Gust even wat Belpopnieuws op. Gust en C° gaven Arno een hart onder de riem, er werden herinneringen opgehaald van z’n projecten, TC Matic en solo van deze ‘Ostends-Brusseleirse’ nachtraaf.
Gentlemen please
Na de pauze kwamen de heren aan bod , Marcel Vanthilt en Peter Slabbynck. Meer rock en muzikale gekte.
Marcel kwam op z’n Marcels op , een spring-int-veld , een muzikaal kunstenaar , mediafiguur, presentator , enz . In de babbel spreekt hij van een hernieuwde samenwerking met (de herrezen) Luk Van Acker onder Arbeid Adelt! . Nieuw werk zal verschijnen onder ‘Het heelal is hier’.
Marcel Vanthilt speelde hier solo , met een keyboard en vooraf opgenomen tapes met z’n cassettespeler . Het debuut werd in de schijnwerpers geplaatst met ‘Ik sta scherp’ , een alternatieve versie met krachtige beats, allerhande geluidjes en experimentjes. Haarscherp klonk het. “Jonge helden” was een vingerwijzing naar de Koude Oorlog , werd tekstueel aangepast en is dus nu evenzeer brandend actueel. “De dag dat het zonlicht niet meer scheen” , origineel van John Terra , en “Lekker westers”, instant AA klassiekers, klonken uitermate groovy , aangenaam en toegankelijk tav het andere materiaal die Marcel vanavond speelde. De harmonium op die laatste zorgde voor een zomerse tune. De cover die Marcel aanhaalde was van Vaya Con Dios , “Just a friend of mine” . Hij had er een subliem verhaal aan gebreid . Het nummer was donker en was in zegzangstijl. Een muzikale link naar The Residents hoorden we hier.
Marcel zorgde voor een leuke set met gevatte en grappige interventies. Sjiek.
Tot slot een andere komediant , die evenzeer scherp , maatschappijkritisch uit de hoek komt, met name Peter Slabbynck van Red Zebra , die toen wave rock op z’n best brachten met het ongeëvenaarde ‘Bastogne’ en ‘Maquis’ , spraakmakende albums. Slabbynck is een manusje-alle-kunsten die Red Zebra steeds nieuw leven inblies en z’n medewerking verleent in allerhande projecten , zoals nu met Augustijn Vermandere (zoon van …), ‘Ossan zeer’, de aandacht voor chronische pijn.
Levendig gaat hij aan de slag. Na de twee nachtegalen (Elsje en Jo) kwamen nu de twee eksters (Marcel en hemzelve), merkte hij op. “The art of conversation” is na 40 jaar nog steeds een rollarcoaster van informatie , “Shadow of doubt” kreeg een PIL’s “This is not a love song” -refreintje en tune mee, “Beirut by night” was z’n link naar de huidige oorlogskwestie, sfeervol , melancholiek klonk het, met de support van de twee nachtegalen.
“Hey Ronny” van The Employees was zijn coverkeuze . Hij haalde o.m. inspiratie uit het conflict Reagan-Gorbatsjov toendertijd , met enkele leuke anekdotes. Tot slot werd op intens snedige wijze “Can’t live in a living room” gespeeld , dat nooit ontbrak op de plaatselijke kermisfuif. Hij verwees hierbij naar Harry Nilsson’s “Without you” en een zegswijze van acteur “Michael Caine.
Allemaal interessante info , om van deze avond een mooi los en compact geheel te maken , met deze verschillende artiesten. “Ohlalala” en “Operation coup de poing” waren de twee Belpopklassiekers die door alle artiesten samen nog eens werden gezongen en gespeeld; het wuifde definitief deze geslaagde nostalgie trip uit.
Tja, waar is de tijd he , als je deze nummers terug live eens hoort. We zijn (iets) ouder geworden en blikten ‘voldaan’ en ‘witLof’ terug op deze avond…
Organisatie: Kras (‘artists’) ism Davidsfonds en CC De Wissel, Zwevezele
Bimfest 2022 - Vinger op de pols in het EBM genre
Bimfest 2022
De Casino
Sint-Niklaas
2022-03-18 + 19
Erik Vandamme
De organisatie van BIMFEST houdt al veel jaren de vinger op de pols van wat leeft binnen het EBM genre. Wat BIMFEST uniek maakt, is het creëren van een clubsfeer, wat het genre groot houdt. Het is een mooie combinatie van talentvolle bands en gevestigde waarden.
De editie van 2020 werd al een paar keer uitgesteld, door de pandemiecrisis, maar nu, uiteindelijk, kon editie 'XIX' doorgaan. De Casino was twee dagen heel goed gevuld , op zoek naar ontdekkingen en het behouden , bewaren van een nostalgisch karakter.
dag 1 - vrijdag 18 maart 2022
De Duitse Synthpunk band QEK Junior (***1/2) mocht de avond openen. Met een spervuur aan oorverdovende beats, en tot de verbeelding sprekende beelden op het scherm, houdt de band je in tijden van oorlog in Europa een spiegel voor. Ze gooien er een verschroeiende klank tegenaan alsof je de bommen rond je oren hoort vliegen. Een militaristisch kader, dat je een krop in de keel bezorgt.
Niet echt nieuw in het genre , maar door de combinatie beeld-klank biedt het geheel iets extra’s.
Het is, binnen het wereldje van de elektronische donkere muziek, onmogelijk uniek te klinken, maar sommige slagen er wel in die grens te verleggen. True Zebra (*****) - ofwel Kevin Strauwens - bewijst al sinds 2012 dat er binnen dat genre zeker nog mogelijkheden zijn tot vernieuwing.
Met zijn recente meesterwerk 'Idiorhythmic' zet de kameleon binnen die donkere elektronische muziek, het in de verf. Live beweegt Kevin zich over het podium als een zwarte panter die elk moment zijn publiek zal verscheuren; Hij beschikt niet alleen over een stem als een klok, ook als gitarist bewijst hij een talent te zijn van een uitzonderlijk kaliber. Kevin zoekt voortdurend zijn publiek op, letterlijk zelfs, als hij op een bepaald moment gewoon doorheen de zaal heen loopt , tot ver naar achter, tot hilariteit bij de aanwezigen.
Wat zijn muziek en performance zo uniek maakt, is dat True Zebra live voortdurend blijft balanceren tussen grauwe beats en lichtvoetigheid.
Ultra Sun (*****) is binnen de duisternis, meer een zonnetje. Kort samengevat zou je de muziek van Ultra Sun nog het best kunnen omschrijven als EBM Beats, voorzien van poppy melodieën en minimale post punk. Lekker dansbaar, zwart… Overtuigend wat dit Brusselse duo bracht.
A Split Second (****) is in het genre overbekend … De legendarische band heeft naam en faam verworven. Vanaf de eerste tunes krijgen we die nostalgie trip naar de jaren '80. Minpunt, het klonk ietwat routineus. Maar die spraakmakende sound, de beweeglijke zanger Mark Ickx (die als vanouds zich weer profileerde als een showbeest) en de ontelbare knallende hits waren een zalving .
Portion Control (*****) is wel iets unieks; op die op de eerste avond brachten ze een set rond hun 'Seed’ EP's. De band intrigeert in EBM beats en pompende electro tunes. Ze voegen er iets vernieuwends aan toe. De beweeglijke zanger/frontman is vervaarlijk, kijkt z’n publiek strak in de ogen en heeft een rauwe stem . Het spreekt tot de verbeelding . Beklemmend , hypnotiserend , dansbaar klinkt het , mede door de beelden .
dag 2 - zaterdag 19 maart 2022
'Goed begonnen is half gewonnen' zegt het spreekwoord. Het geldt voor de tweede avond BIM Fest in Sint-Niklaas. Een avond vol hoogtepunten!
Het begon al sterk met Llumen (*****) de band rond brulboei Pieter Coussement, die op een bijzonder emotionele wijze tekeer ging op het podium. Hij had een muzikale omlijsting die ts licht-duisternis zit. Een gevarieerde set hoorden we van pulserende beats, met hoge sequenties en rake melodieën, samen met een lekker old school EBM geluid, en gecombineerd met gothic, techno. Een future-pop.
Causenation (*****) varieert ook graag in het genre. De band haalt elementen uit de traditionele EBM, maar durft die comfortzone te verlaten. Een magisch geluid. Causenation bestaat uit muzikanten die elkaar blindelings aanvoelen. Het gaat van ingetogen, hard en soms worden alle registers open getrokken. De beweeglijke frontman spreekt zijn publiek aan en stuift over het podium, terwijl de drummer hilarische kunsten uithaalt. In sterk contrast met de vrij statische houding van de keyboardspeler.
Op het einde brengen drummer Jonas Hernia en zanger Vain Sacrosanct samen een min of meer a-capella song aangevuld door Van Der Goes, waarbij die tweestemmigheid duidelijk een meerwaarde is. Net dat contrast tussen de drie bandleden koestert hen!
In de mysterieuze , donkere dagen van de vroege jaren '90 begon Jan Dewulf wat bizarre, onnavolgbare elektronische muziek te maken. Mildreda (*****) , vernoemd naar een heilige, is een donker, krachtig en extreem heavy electro project in de traditie van bands als The Klinik. Dat mysterieuze horen we duidelijk.
We krijgen een occulte industrial totaalbeleving door de muzikale omlijsting, de geverfde gezichten en de dansende nimf - uitgebeeld door danseres Miss C Pole - op 'Liaisons Dangereuses' en de grauwe stem van Jan zelf. Demonisch soms door die donkere brij.
Indrukwekkend!
ELM (****) is een alternatief electronic EBM project door de in Brussel wonende Zweedse artiest Peter Elm. Zijn muziek is poëtisch, rauw en direct. De man heeft een imposante drummer bij zich; de ene vuurbal na de andere wordt uitgespuwd. Door de rauwe vocals van Peter zelf krijg je het soort EBM gerelateerd aan Front242. Die intens dreunende mokerslagen zijn als een aardbeving. Een verpulverende sound.
Implant (*****) biedt een experimentele kijk op het genre. Len Lemeire en Jan D'hooge bieden een diverse klankkleur , zowel in de instrumentatie als in de vocals. Een dansbaar effect om lekker uit de bol te gaan. De mooie visuele effecten hebben een hypnotiserende inwerking. Dit is een donkere elektronische parel!
Absolute Body Control (*****) zijn levende legendes op iets als Bimfest. De band is nauw verwant aan Front242 en Neon Judgement. Absolute Body Control is nog steeds absolute top. Adrenalinestoten volgen elkaar op. De beweeglijke Dirk Ivens zoekt elke hoek van het podium op en spoort zijn fans aan om compleet uit de bol te gaan. Samen met klankwonder Eric Van Wonterghem is er sprake van een wervelend dansfeestje
Portion Control (****) zorgde, net als op de eerste festival dag, voor de kers op de taart. Op de eerste avond was het een set rond hun 'Seed’ EP's. Op dag twee een best of set. Uiteraard voel je, dankzij die EP's dat de band is blijven evolueren en innoveren. Ze zorgden voor een mooi afsluitend dansfeestje! Wat een totaalbeleving.
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/festival/bimfest-2022.html
Organisatie: Bodybeats (ism De Casino, Sint-Niklaas)
KRAAK festival 2022 - Voortdurend balanceren tussen een bedwelmende schoonheid en een oorverdovende oerknal
KRAAK festival 2022
Het Bos
Antwerpen
2022-03-12
Erik Vandamme
Het festival KRAAK legt al vele jaren de vinger op de pols van het 'underground' kunst gebeuren. Die jarenlange ervaring, en de liefde voor 'kunst, muziek en theater' in de brede zin van dat woord, resulteren telkens in een affiche waarvan we als doorwinterde muziekliefhebber, steeds onder de indruk zijn geweest. Na locaties in Brussel en Aalst, landde het gezelschap KRAAK dit jaar in Het Bos, Antwerpen. Een locatie die, mede door de bands en de artiesten die er kwamen optreden, perfect past binnen het plaatje van de organisatie. De beneden verdieping, inclusief bar, werd volledig benut. En ook op de eerste en derde verdieping gingen concerten door. Veertien bands die op eigenzinnige wijze een diepe indruk nalieten. Rode draad van het festival is een voortdurend balanceren tussen een bedwelmende schoonheid en een oorverdovende oerknal.
Nuke Watch (*****) - Onder het motto 'goed begonnen is half gewonnen' in de café/bar was Nuke Watch, een gezelschap klankentovenaars, al bezig aan hun set. Beat Detectives Hontos en Anderson - die het festival lang na middernacht zouden afsluiten - worden vergezeld door Leonard King en William Statler, en vormen op die manier het zwevend abstracte ensemble Nuke Watch. Ze brengen een soort psychedelische trip door een palet aan instrumenten , die tot de verbeelding spreekt, een combinatie van opzwepende beats, knetterende percussie en zwevende klanken, ingetogen-extravert, die gemoedsrust creëert als de dansspieren aanspreekt.
Luster (****) - Op de affiche stonden nogal noise gerichte bands, vooral in de grote zaal, die eerder zorgden voor een - letterlijk - oorverdovende climax. Luster was iets apart, en wist ons diep te raken; lieflijk, bedeesd spraken ze het publiek aan. Zowel in de instrumentatie als in de vocals zorgen ze voor een deugddoende, spirituele trip met een subtiel folkloristisch, gospel tintje. Bepaalde instrumenten passen perfect binnen deze stijl zoals de viool, cello, ukelele, fluit en harmonium. 'Doomfolk onstuimige postrock en Stereolab-getinte pop komen naadloos samen, lezen we in de bio en dat kunnen we muzikaal beamen.
Antonina Nowacka (*****) - Antonina Nowacka stond helemaal alleen, met enkel een microfoon voor een grote hal te zingen voor een zittend publiek. Op bedeesde wijze glimlachte ze fijntjes … we dachten even dat ze door de mand zou vallen. Vanaf de eerste tunes , kwamen we onder de indruk, en werd het muisstil. Antonina heeft een breed, veelzijdig, onaards mooie stem, die probleemloos wisselde. Een zachtmoedig gevoel en een hypnotiserend effect. Pure trance. Adembenemend hoe ze zoveel facetten legt in haar stem, en dat zonder enige versterking, het kwam vanuit haar hele lichaam en ziel. Wat een intimiteit en kracht kon ze in haar vocals steken!
Het minutenlange, daverende applaus na deze magische set, was vanuit het hart. Antonina was overmand door emoties en barstte in tranen uit. Wat een emo-performance!
Sholto Dobie (****) - We citeren 'De uit Edinburgh afkomstige Sholto Dobie werkt letterlijk met geluid: zelfgemaakte orgels, draailieren en veldopnamen van verschillende kalibers zijn slechts enkele van de apparaten die gebruikt worden om delicate maar stralende composities te draaien.' Vooral de draailieren spreken tot de verbeelding. Het gevoel dat Antonina ons gaf met haar stem, overvalt ons nu door die ontelbare klanken van Sholto. Een bedwelmende muzikale schoonheid. Hier misten we enige visuele effecten, die deze intense sound kunnen verbinden met de beelden. Sholto durfde als eens verder te gaan met hun sound en tekent zo voor een aanzwellende, opbouwende, oorverdovende sound. Aangenaam, wondermooi en intrigerend dus!
Dror Feiler (***1/2) - De in Stockholm geboren Israëlische componist en performer Droc Feiler zet de trommelvliezen onder druk, door een unieke geluidsmuur van koperblazers en schurende elektronica. Een unieke noise sound. Hij jaagt agressieve beats uit zijn keyboard, en maakt luidkeelse trompet/sax klanken. Messcherp, oorverdovend, piepend , pijnigend klinkt het . Een climax van uiteenlopende klanken. Grensverleggend. Omvergeblazen werden we.
Bloedneus & De snuitkever (****) - De aulos (meervoud: auloi) is een blaasinstrument uit de oud-Griekse en de oud-Egyptische muziek. Lukas De Clerck ontdekte de aulos een paar jaar geleden, maar het begint er steeds meer op te lijken dat de aulos hem ontdekte, lezen we in de bio. Onder het pseudoniem Bloedneus & de Snuitkever zorgt de man, in een zeer goed gevulde zaal op het eerste verdiep, voor een bedwelmend sfeertje. Hij wist de aandacht te trekken en kreeg de zaal stil.
Bloedneus & de snuitkever doet dit oeroude instrument herleven en maakt de link met de hedendaagse alternatieve muziek . Hij had een tot de verbeelding sprekende stem, die ons compleet murw sloeg. Een bijzonder artiest. Binnenkort, op 26 maart 22 treedt hij op in Kunstruimte Bogardenkapel, Brugge.
Marcia Bassett (*****) - De Brooklynse Marcia Bassett is al minstens 20 jaar een invloedrijk artieste binnen de internationale undergroundscene. Ze heeft al een pak projecten uit. Bovendien is ze 'headrunner' van the Yew label.
Haar optreden op KRAAK wordt begeleid door multidimensionale projecties van videokunstenaar Ursula Scherrer. Het zorgt voor een unieke driedimensionale totaalbeleving. Beide performers zitten op de grond en voelen elkaar perfect aan. Een emotievolle, hypnotiserende sound,. We werden meegezogen door klank en beeld, een onaards klankentapijt van een mysterieuze wereld. Onwerkelijk, imaginair en toch indrukwekkend.
Piotr Kurek (****) – Nog zo’n klankentovenaar. "De uit Warschau afkomstige multi-instrumentalist Piotr Kurek heeft gestaag gewerkt aan een oeuvre dat indruk maakt en raakt door zijn aanpak en grenzeloze vindingrijkheid. Tape, orgelpatronen en gesynthetiseerde geluiden van onbeschrijflijke herkomst maken plaats voor composities van verbluffende helderheid en verreikende muzikale implicaties." , lezen we in de bio. En dat zet hij hier in de verf. Een performer die je bij de keel grijpt, door z’n bezwerende, pure muziek vol experimentjes. Even zeer onaards , onwerkelijk klinkt het door die emo-ambiente, elektronische muziek. Grensverleggend. Wat een bijzonder getalenteerde, veelzijdige multi-instrumentalist.
Dhavali Giri (****) - Het trio Dhavali Giri biedt een mysterieus psychedelische trip van (onaards) elektronische beats en sonische klanken. Een vreemd blaasinstrument wordt toegevoegd en zorgt voor een meditatief gevoel. Een intense zwevende, intrigerende sound, die de fantasie prikkelt. Er is ruimte om zelf in te vullen wat je voelt met dit geluid.
We lieten ons gewillig meevoeren. Dhavali Giri maakte van hun elektronische muziek ‘kunst’. Wat een muzikale ontdekkingen, door het improviserende karakter in deze performance. Dit was een bijzondere gewaarwording.
Barn Sour (****) - De Canadese performer Barn Sour tekende voor een van de meest vreemde, donkere acts op KRAAK. De man , met een jutten kap op z’n hoofd, deed denken aan een beul uit de middeleeuwen. Zijn rauwe stem, het gemopper dat we hoorden en de dreigende klanken gaven een angstgevoel van geritsel door het struikgewas, en dreigende stappen in het donker die steeds dichterbij komen. Een soort muzikaal horror verhaal.
Paul Arámbula (****) - KRAAK 2022 was een festival van uiteenlopende contrasten. Zanger/muzikant Paul Arámbula was duidelijk tegenstellend met Barn Sour, alsof je van een soort Hel terug in de Hemel kwam. Een muzikale wereld van innerlijke demonen die je zonder angst (terug) in de ogen kunt kijken. Een bedwelmende sound. De aanstekelijke pop tunes zijn van de betere synthpop. Zijn zachte en kristalheldere stem biedt gemoedelijkheid, rust in een rusteloos hart.
Een verademing na al die donkere, grauwe, oorverdovende performances, en toch klonk het niet echt lieflijk. Maar soit ook hier een emotionele totaalbeleving.
Donna Candy (*****) - Hier kregen we opnieuw een felle klankenstroom, een allesvernietigende tsunami aan lawaai en andere onwereldse geluiden. Het onwaarschijnlijke trio, Sale Garce, Js Donny en Nadi Füdli, bekend als Donna Candy brengt het punkgenre terug tot leven, en steekt het in een experimenteel kleedje. Het publiek staat in een kring, rondom de muzikanten die eveneens in een cirkel staan te soleren. Naast de jankende gitaren en de knallende drumpartijen, schreeuwt de zangeres onophoudelijk haar stem schor. Donna Candy levert een chaotische brij aan in de instrumentatie en in de vocals. Wat een vuurkracht!
Petronn Sphene (***1/2) - ‘Drummachinechaos, xenomorph gekrijs en scherven van ruisende synthgolven die van alle kanten komen" lezen we in de bio van Petronn Sphene. Inderdaad, met een oorverdovende knal zet ze haar set in … dansend, brullend en molenwiekend …, alsof ze waanzinnig gek wordt … Petronn Sphene gaat nogal tekeer op het podium. De monotoon klinkende noise van haar instrumenten voelt aan als een stel denderende bulldozers. Wat een oorverdovende, krankzinnige sound! Grensverleggend. Een waauw-pfff gevoel.
Beat Detectives (*****) - De set van Beat Detectives voelde aan als een dansbaar rustpunt om KRAAK overtuigend mooi af te sluiten. Niet dat het er bij dit trio zachtaardig aan toeging, maar net als bij de performance van Nucke Watch (waar dit trio dus ook deel van uitmaakt), was er oog voor oorverdovend geruis in een psychedelisch kader. Beat Detectives gaat in uitersten, zalvend, warm en snerpend, hard. Het duo creëert een bijzonder kleurrijke wereld. Sterk om de KRAAK-avond af te sluiten.
Organisatie: KRAAK + Het Bos
The Sound of The Belgian Underground 2022 - Een geslaagde ontdekkingsreis - Mainstream comes to you, but you have to go to the underground!
The Sound of the Belgian Underground 2022
Ancienne Belgique (AB Box)
Brussel
2022-02-27
Erik Vandamme
We citeren even: ''Al tien jaar brengt Subbacultcha artiesten in contact met een nieuw publiek via het lidmaatschap, een agenda van gratis events, online interviews en een 2-maandelijks magazine. 'The Sound of the Belgian Underground' is een van Subbacultcha's vele benaderingen om nieuwe artiesten te ondersteunen en leden te laten proeven van de Belgische undergroundmuziekscene."
'The Sound of The Belgian Underground' is ondertussen aan zijn vijfde editie toe. Het werd een goedgevuld programma, waar de muziekliefhebber een brede kijk op de scene krijgt. De AB Box werd bovendien ten volle benut, d.w.z. het podium vooraan, maar er waren ook optredens achteraan op een verhoog net voor de PA of gewoon op het balkon.
De zaal was goed vol gelopen. Naar goede gewoonte, bleek ook deze editie van 2022 een ware ontdekkingsreis binnen het underground gebeuren. Mainstream comes to you, but you have to go to the underground!
Ons verslag
Frankie Traandruppel (***) is het soloproject van Lee Swinnen (Tubelight, Double Veterans, Ero Guro). Samen met zijn kompanen Mathias Roggeman (Mitraille), Bart Weyens (Statue) en Timo Fannoy (Frankie), brengt het collectief aanstekelijke garagerock gekruid met punk en folk invloeden. Ergens deed het ons zelfs wat denken aan de Britpop van circa twintig jaar geleden. Heel subtiel, kwam een band The Libertines ons voor de geest. Met catchy riffs en aanstekelijke refreinen, kon Frankie Traandruppel ons ergens wel overtuigen. Want door de onstuimigheid waarmee de heren zowel in de instrumentatie als in de vocals tekeer gaan, bezorgde de band ons een eerste lichte adrenalinestoot. Helaas, doordat alles iets te nadrukkelijk gezapig klonk, bleven we ondanks de energie, lichtjes op onze honger zitten. Ze hebben wel het potentieel om binnen die garagerock zich te onderscheiden.
Horrorrap krijgen we van de Antwerpse formatie Kleine Crack (****). De act zagen we op een klein podium vlakbij de PA. We kregen een vervaarlijk uitziend gezelschap, waaronder een collectief VHS-crew genaamd. Het gezelschap stond met bivakmutsen en dergelijke meer op het podium.
Kleine Crack brengt geen rap voor tere zieltjes. De benaming' Horrorrap' is hier overduidelijk. In een dreigende ondertoon, werden rap/hiphop songs door de strot geramd. Iedereen ging gewillig mee in de trip. Hier zagen we een donkere, vuige, rauwe act.
Deze editie bestaat uit verschillende contrasten. Na de hiphopwaanzin klonk het duo Salome (***1/2) lieflijk, maar ook niet te zeemzoetig. De zangeres was eerder bedeesd. We vergeven de stuntelige manier in de overgangen naar de songs. Het podium was ietwat te groot voor de zangeres en de gitarist die met hun aanstekelijke refreintjes en lekkere drum&bass beats ons innam. Podium ervaringen moeten ze opdoen. Maar het tweetal heeft groeimogelijkheden.
Het meest overweldigende optreden kwam van Dushime (*****). Door een soulvolle stem en hoge noten van koorzangen, zorgde Dushime voor een spirituele totaalbeleving in een donker, mystiek kader; even konden we deze harde wereld vergeten. Onaards mooie vocalen dus incluis de mysterieuze beats tekenen voor een confrontatie met je meest innerlijke zelfzijn. De beelden op het scherm hebben een hypnotiserende inwerking. Mooi hoe klank en beeld elkaar vinden. Een echt ‘zen’ gevoel!
Tijd voor een wervelend feestje met WLTR (****). De dj, bekend van de collectieven Nooit Meer Naar Huis en Burenhinder, bracht haar set vanop het balkon en zorgde door de keiharde beats ervoor dat de AB werd omgetoverd tot een soort danspaleis. De harde, oppeppende beats botsten alle kanten uit. De DJ had het publiek mee en dreef het tempo op! Leuk feestje.
Op het kleine podium achteraan bracht Azertyklavierwerke (****) ook een feestje , evenwel in een eigenzinnige versie van humor en absurditeit. De man leest zijn teksten van een smartphone af, onderdeel van een theatrale show. Het voelde vreemd aan, Azertyklavierwerke was als het ware de verstrooide professor deze avond die per ongeluk op een podium sukkelde en met aanstekelijke, bedwelmende en vaak absurd klinkende beats de luisteraar murw slaat. Met een knipoog naar de (experimentele) aanpak van Frank Zappa.
Onder het motto ‘Kunst met een grote K’ wist Azertyklavierwerke deze performance uit te voeren . Er kwam hier zelfs geen gitaar aan te pas, het waren de elektronische beats en de aanstekelijke vocals die het ‘em deden. Het experimenteren met klankentapijtjes en de absurde teksten overtuigden.
Het Brusselse trio PEGA (*****) speelt iets tussen post-punk en mathrock. De band heeft drie dames die spelplezier beleven . Ze beheersen goed hun instrumenten , de aanstekelijke riffs en drums deden ons headbangen . Eenvoudig , goed en stevig klonk het. PEGA geeft muzikale kleur in deze grauwe wereld. Het is een band die binnen de post-punk flirt tussen lichtvoetigheid, stevig rocken (aanstekelijk en energiek) en experiment. Op die manier waren we snel overtuigd.
Helenah (**) deed hier een slechte poging om de 'humor en absurditeit tot kunst te verheffen'. Ze probeerden misschien Azertyklavierwerke te evenaren, maar slaagden er duidelijk niet in. Hier kon je niet echt genieten. Ook al houden we van klankexperimentjes, de beats gingen nu nergens naartoe. Een gemiste kan …
We citeren even ''Merlin Wubslin is het muzikale project van Christian Garcia-Gaucher, Valérie Niederoest en Jérémie Conne. Het Belgisch-Zwitserse trio combineert stemharmonieën met gitaardialogen, herhaling en onstuimige ritmes, wat live een trance uitlokt''. Merlin Wubslin (*****) speelde een soort psychedelische trip. De gitaar is binnen dit concept het belangrijkste instrument. Deze band kleurt buiten de lijntjes , durft de comfortzone te verlaten, en gaat lekker improviseren en experimenteren. Een zachtmoedige, warme stem werkt in die chaotische aanpak helend. Een genotvol innerlijke gedachtes, ver weg van de realiteit, met een ‘zen’ gevoel.
Rachel Sassi, zangeres, en Victor De Roo, producer (bekend van De Nooit Moede), vormen samen een Franstalig synthwave -duo, Victor De Roo + Rachel Sassi (*****). Ze voelen elkaar muzikaal sterk aan. De koude beats van Victor staan in sterk contrast met de warme, heldere vocals van Rachel. Er lijkt zelfs een elektronisch gevecht te ontstaan tussen licht en duisternis, hardheid en zachtmoedigheid. De contrasten reiken elkaar de hand, de twee tegenpolen vullen elkaar perfect aan. Een mooie versmelting.
Het betoverend klankentapijt van Victor en de zalvende stem van Rachel waren de perfecte afsluiter van een boeiende editie, The Sound of The Belgian Underground. Opnieuw geslaagd dus!
Organisatie: Subbacultcha ism Ancienne Belgique, Brussel
Nederlands 
Français 
