Pyrefest presents 2022 - Een avond donkere metalen!
Pyrefest 2022
Asgaard
Gentbrugge
2022-02-26
Erik Vandamme

Het kan weer, metal concerten met een staande publiek die compleet uit de bol gaan. GRIMM Gent stelde in samenwerking met de organisatie van Pyrefest een editie van Pyrefest (presents) voor in Asgaard, Gentbrugge. Meteen was dit een try-out show van Patroness, die op 4 juni hun nieuwe plaat 'Fatum' uit brengen.
Een programma donkere metalen. De gezellige Asgaard was heel goed gevuld op deze avond, de organisatie mocht zelfs het bordje 'sold out' ophangen en vooral, er heerste van de eerste tot de laatste band een gezellige sfeer. Ook opvallend, er kwam vooral een jong publiek opdagen, wat bij metal concerten niet altijd een evidentie is.

Ons verslag
Cobracide (****) - Dat het een opvallend jong publiek was, had deels te maken met de band Cobracide die pas in 2021 hun eerste single op de markt brachten, “Trails of Destruction”, een combinatie van thrash/death metal . In Asgaard traden ze voor het eerst sinds hun oprichting op, een unicum. Het jeugdig enthousiasme combineren ze met technisch vernuft. Cobracide speelt in een verschroeiend tempo; er ontstonden moshpits en een wall of dead. Iedereen werd meegezogen in deze energieke set, het jonger publiek vooraan, het ouder publiek lekker aan de toog headbangend.
Een overtuigende gloednieuwe parel binnen het thrash/death metal genre, die ondanks enkele groeipijnen, over veel potentieel beschikken.

Patroness (*****) - Patroness speelde duidelijk een thuismatch. In het begin van de set werd er een bloemenkrans op het podium gelegd en versierd met kaarslicht. We vroegen ons af wat de bedoeling was … Het antwoord lees je binnenkort in een interview …
In elk geval hebben we hier een grauwe, duistere, donkere sound met een dosis humor en speelsheid in het metal genre. Een charismatische frontman heeft een glasheldere indringende stem, zoekt zijn publiek op, entertaint en port ze aan . Hun muziek klinkt verschroeiend, luid, dreigend als melodieus, lichtvoetig, een strijd tussen licht en donker.
"Patroness zorgt, mits je je fantasie de vrije loop laat, bovendien voor het ontstaan van apocalyptische taferelen in je onderbewustzijn. En dat is toch het soort black/doom/sludge waarvoor we zeer graag uit ons kot komen", schreven we nog twee jaar terug over de EP 'Pyre'.  Er staat nu een volwassen band te spelen, die de grenzen verder verlegt en buiten zijn comfortzone durft te treden. Hun speelse aanpak siert. Live sterk overtuigend! We kijken uit naar het nieuwe album.

Kludde (****) - Wat me bij blackmetal het meest aanspreekt, is de occulte inkleding waarbij verhalen over legendes en sagen uit vervlogen tijden worden verteld zodanig dat je je waant in die mythische omgeving waar die verhalen zijn ontsproten. We houden van het soort verhalen over het land of stad van waaruit de band zelf komt. Daarmee gooide Kludde, ontstaan in de Aalsterse Valleien, in 2008 met het debuut 'In Den Vergetelheid' al heel hoge ogen. Alles wordt in de eigen vervlaamste taal gebracht; Kludde lijkt wel een uniek project. Helaas hield de band er in 2009 mee op, maar in 2014 herrees deze blackmetalband. 'In de Kwelm' (2019) was het nieuwe resultaat. Kludde was klaar in zijn folklore/blackmetal. De recensie kun je hier nog eens nalezen.
De band liet ons trouwens  voor hun optreden weten bezig te zijn met een nieuwe plaat.  En net als vroeger wisten ze dit nu ook op Pyrefest te onderstrepen. Een optreden van Kludde vergelijken we altijd een beetje met het lezen van een zeer spannend boek. Als vanaf de eerste bladzijde ben je mee in het verhaal, muzikaal kom je hier in een mysterieuze, occulte wereld terecht van demonische wezens. Hun folklore/black metal in een doomachtig kader prikkelt , hypnotiseert en bedwelmt je. Het publiek genoot en gleed weg in hun mystieke wereld.

Mordkaul (*****) - Een avond donkere metalen!' … Afsluiter Mordkaul brengt een stevig potje Zweedse dead metal. Mordkaul bestaat uit vocalist Tommy Goffin (Hell City), de gitaristen Tim Bekaert (Diablo Blvd.) en Vincent Noben (Hell City), bassist Jan Rammeloo (Bliksem, Diablo Blcd, Furia) en drummer Tony Van den Eynde (Leng Tch'e).  Eén voor één topmuzikanten. In speelsheid overtreffen ze zichzelf, als het ware jonge wolven die iedereen omver blazen. Mordkaul deed het dus met brio.
De set startte eerder moeizaam, maar eens de registers werden open getrokken, ontstond door de bijzonder furieuze aanpak van de band en hun beweeglijke vocalist, een geluidsmuur van mokerslagen tot je compleet murw geslagen bent. Een knaller met een leuke moshpit en crowdsurfers.
Mordkaul was een welgekomen toevoeging binnen de Belgische deathmetal. 'Dress Code: Blood' klinkt sterk en ook live wordt dit bevestigd . Tot complete waanzin dreven ze hun publiek. Zoals dat hoort binnen dit genre.

Organisatie: GRIMM Gent + Pyrefest  

ESNS 2022 - The European Music Conference and Showcase Festival online editie 2022
ESNS 2022
2022-01-19 t-m 2022-01-22
Diverse locaties
Groningen
Erik Vandamme en Jérôme Bertrem

ESNS organiseert dit jaar voor de zesendertigste keer het showcasefestival en de muziekconferentie in Groningen. ESNS 2022 (19 - 22 januari 2022) heeft door de coronamaatregelen inmiddels voor de tweede keer grotendeels digitaal moeten plaatsvinden. Wij waren er vier dagen lang ook bij. De optredens duren allemaal gemiddeld tien minuten tot een kwartier, echt een concert kan je het niet noemen. Echter bleek het wel een vierdaagse ontdekkingsreis, doorheen de toekomst van de muziekbusiness in al zijn vormen, geuren en kleuren.
We citeren ook even uit het nieuwsbericht '' ESNS (Eurosonic Noorderslag) ziet nu, meer dan ooit, de noodzaak van het heropenen van de culturele sector en een langetermijnvisie voor haar wederopbouw. Bij de tweede digitale conferentie en festival zag de organisatie de bezoekerscijfers met 25% dalen. Ondanks deze cijfers is de organisatie niet ontevreden. Nederland zit in lockdown, terwijl het grootste deel van Europa gewoon open is, dit laat zien dat ESNS relevante en interessante content maakt. Tegelijk illustreert het dat een groot deel van het publiek moe is van livestreams en behoefte heeft aan een live ervaring".
Ook al is en blijft de gezondheid een eerste prioriteit, de cultuursector snakt na twee jaar naar perspectieven. Ook de bands die spelen op deze editie, en één voor één hun beste beentje voorzetten, verdienen een publiek voor zich.
''ESNS voelt dat er bij iedereen die verbonden is aan het evenement een groot vertrouwen is dat het einde van de pandemie in zicht is. Dit onderstreept de noodzaak van een goed plan voor wederopbouw. Dit werd dan ook gereflecteerd in een groot deel van de panels en keynotes op de conferentie, dat als thema heeft 'Building Back Better, Together'. Juist in deze tijd, waarin mensen werkzaam in de muziekindustrie veel van hun inkomsten zien verdampen, is de functie van een festival en conferentie als ESNS belangrijk om de sector weer op de rails te krijgen. Des te belangrijker is het stimuleren van talent dit jaar, gezien de exportwaarde van de Nederlandse popmuziek met 65% is gedaald, op basis van de exportcijfers van Buma Cultuur."
 Laat dit verslag u als lezer een kijkje geven in wat de toekomst ons kan brengen, op voorwaarde dat je die bands de aandacht geeft die ze echt verdienen; ook in deze tijden moeten we samenwerken zodat cultuur en alles daaromheen blijft bestaan…

Ons verslag
dag 1 - woensdag 19 januari 2022
Zeemzoetigheid die niet verveelt, door de experimentele weerhaakjes die verbonden zijn aan de muziek van de Deense formatie Ydegirl (***1/2) het verbinden van een zachtmoedige stem, met een instrumentale aankleding die gaat van dromerig naar buiten de lijntjes kleuren, het bezorgt de avonturier in ons dan ook een eerste adrenalinestoot. De ingetogenheid zorgt dan weer voor gemoedsrust, een gevoel van welbehagen.
Chibi Ichigo( ****) zorgt voor een feestelijke stemming, met een donker en mysterieus kantje. Ze flirt voortdurend met geluidsnormen en doet de trommelvliezen trillen. Ze zorgt er ook voor dat de dansspieren worden aangesproken, en op de meest ingetogen momenten doet ze je wegdromen naar duistere oorden.
De folkpop van Fears (****) geeft een zweverig gevoel, mede door een sprookjesachtige stem. De vocals hebben een hypnotiserende invloed. In zaal had dit gezorgd voor een momentje om even weg zijn van de harde realiteit en te vertoeven in een mooie wereld. Ook thuis gaf ze ons datzelfde gevoel van welbehagen.
May the muse (***1/2) verlegt grenzen binnen de hiphop, en durft buiten de comfortzone te treden door de diep rakende verhalen. Dat is de sterkte. We omarmen dan meteen de bijzonder tot de verbeelding sprekende artieste.
Moeten we onze Belgische trots Naima Joris (*****) nog voorstellen? De veelzijdige multi-instrumentaliste en zangeres met haar bijzondere stem deed ons al naar adem happen. Ze wordt nogal snel in het jazz hokje geduwd, maar verlaat graag die comfortzone door stijlen te integreren en breed te gaan. In een emotievol muzikaal kader, diep rakend, is er de improvisatie en de speelsheid, een verbinding tussen verdriet, pijn met vreugde. There’s a light at the end of the tunnel, kun je zeggen. Dat is net Naima Joris.
Sofie (***) brengt popmuziek met een hoek af, de heren en dame zijn niet alleen opvallend getooid; hun muziek spreekt ook tot de verbeelding, en biedt een feestelijke stemming. Wulpse songs, rechttoe-rechtaan, eenvoudig en niet te veel diepgang. Eenvoudige pop deuntjes dus.
Een experiment in dans, zang en muzikale aankleding. Dat is Anna B Savage (****). ‘Vraagtekenmuziek' staat te lezen in de biografie, dat is niet ver gezocht. Beetje mystiek, mysterieus dus. Anna B Savage verstaat de kunst de muziek filmisch te laten klinken en creëert een bevreemdend gevoel. Een fantasie prikkelend optredentje, dat zijn muzikale geheimen niet volledig prijsgeeft …
"Ze combineert het avant-gardisme van Laurel Halo, Mica Levi en Eartheater met het sensitieve futurisme van Kelela en FKA Twigs" staat te lezen in de biografie van de Franse artieste Sabrina Bellaquel (****) die zich dus niet in een hokje laat murwen, heel subtiel voegt ze daar zelfs een kleine streepje Franse Chanson aan toe. Het is een veelzijdige artieste die met haar vocals en uitstraling de fan siert in intimiteit en extraversie. Wie houdt van avontuur, komt hier aan zijn trekken.
Pitou (****) is een Amsterdams collectief. Het combo heeft een zangeres, die een warme, kristalhelder mooie stem heeft. Een sprookjesachtige wereld gaat open, zachtmoedigheid, intimiteit borrelt op in hun dromerig sfeertje. Ze durven op te bouwen en de registers eens open te trekken, wat tekent voor een flirt met de heupspieren.
Carla Prata (****) is een 21-jarige Angolees-Portugese R&B-artieste, beïnvloed door een amalgaam UK hiphop, afrobeat en hedendaagse R&B. De jonge beloftevolle parel verbindt de old skool fans als de nieuwe lichting. Ze kan het ver schoppen.
Het is meteen duidelijk in de sound van waar het Zweedse vrouwelijk drietal Vero (***) (begeleid door een extra drummer) de mosterd heeft gehaald. De 90s grunge rock linkt ons aan Sleater Kinney, Sonic Youth en Pixies. "Cupid" is een in-your-face nummer met een fijn melodieus refrein. De zachte en snedige zang refereert aan PJ Harvey. "Heather" ging verder op diezelfde rauwheid. Nog beetje meer pit in de set en dan is alles ok …
Binnen de elektronische muziek tast BLEUM (****) de grenzen af, ze klinken aanstekelijk als breekbaar; geen probleem voor het duo die zich goed weet te manifesteren binnen de elektronische muziek.
Sylvie Kreusch (*****) verbindt sensualiteit met gevoeligheid op een zodanig uiteenlopende wijze dat je, eens onder hypnose, niet meer wil terugkeren naar de realiteit. Ze intrigeert door haar veelzijdige vocals. Ze is omringd door muzikanten die perfect op haar en op haar stem zijn afgestemd. Een erotiserende spookachtige wereld opent zich …
Het was even wennen om het Schots punk duo Memes (***1/2) begeleid te zien door opgenomen drumtracks, maar die onwennigheid viel al snel weg in opener "Heavy Night". Ze klinken overtuigend door rake gitaar hooks, strakke baslijnen, drums à la Motörhead en absurde teksten in "J.O.B.S" en "Funny Man". Ok als bandje, maar kon ons toch niet volledig boeien …
We citeren: ''John Francis Flynn is een zanger en multi-instrumentalist wiens werk draait rond traditioneel en folky materiaal uit Ierland. Hij is medeoprichter van de band Skipper's Alley, waarmee hij uitgebreid door Europa en Amerika toerde.'' John Francis Flynn (****) ademt met zijn bijzonder emotionele stem die Ierse traditie uit, vaak kom je in een tranendal terecht, maar vooral zorgen de folky aanvoelende soundscapes ervoor dat je moeilijk kan stil zitten.
De muzikanten van de Zweede superband Amason (***½) hebben reeds ervaring opgedaan in allerlei projecten, o.m. van The Tallest Man on Earth, Miike Snow, Dungen en Lykke Li. Die ervaring is meteen ook te merken op "N.F.B." zonder onorigineel te klinken. Dit nummer heeft iets mee van Arcade Fire, zelfs Kate Bush en al zeker als daar wat vogelzang komt tussen piepen alvorens het geheel los kletterde. Het catchy "Kelly" klinkt dan meer als iets wat Arsenal zou gemaakt hebben. Het publiek (in deze vooropgenomen korte set) was zeer enthousiast en gaf een goede indruk van hoe deze band het live echt vanaf brengt.
Potige indierock en (Franse) disco synths vinden we terug in de sound van het beloftevolle Britse Wet Leg (****½). Een rechttoe-rechtaan karakter, wat we meteen hoorden op "Wet Dream". De frontvrouw zet, zonder scrupules, op de song mannen met ongewenst machogedrag op hun plaats. Op het The Breeders-achtige "Supermarket" wordt de catchiness naar een hoger niveau getild. De afwisseling van hoge en lage zanglijnen, dito gitaarspel maakten van "Oh No" een uiterst gezellig nummer. Mooneye (****) is al een tijdje gekend in het zuidelijke deel van de Lage Landen en verdient zeer zeker een plaatsje op ESNS. Frontman Michiel Libberecht beschikt over een geweldige backing band, en leverde een prachtig drieluik af. In een soort van loods klonk "Blackriver" nog weidser dan we gewoon zijn. De kenmerkende melancho-zang van Libberecht ontplooide zich volledig op "Time to Move Away from Here". Na De Nieuwe Lichting (2019) verdient Mooneye alvast meer. We duimen alvast!
Niet alleen de UK of de USA leveren post-punk acts af, ook Frankrijk exporteert stilaan interessante bands in hetzelfde genre. Zo zijn er de mannen van Unschooling (***) die op ESNS hun muzikaal kunstje onderstreepten. "Wet Sidewalks" volgt met een monotone zangstem, strakke gitaarmelodieën en pulserende bas en drums, naar het voorbeeld van Television en Gang of Four. Melodieuzer ging het er aan toe op "NYE" met een fraaie uiterst originele outro.
Voor de nodige dosis classic rock n' roll moest je bij het Noord-Ierse Dea Matrona (**) zijn. Op "Stamp on it" was hun muzikale kunde sterk, referenties als Wolfmother of Joni Mitchell borrelden op. Het ging dan meer richting Jack White, AC/DC zelfs op "Nobody's Child". "Make You My Star" was een fraaie afsluiter. Helaas voelde het geheel wat onaf aan. Live maken ze ons nieuwsgierig hoe ze zullen evolueren …
Ze zien er misschien uit als een lollige brassband, maar schijn bedriegt … Het Sloveense drietal Pantaloons (***) brengt met drums, saxofoon en sousafoon (familie van de tuba) ska doorspekt met jazz, breakbeat en dubstep. "Komercale" was een rustig opwarmertje terwijl "Kreker" een plezante oorworm was. Onmogelijk om hierbij stil te zitten! Helaas was het van te korte duur en was het dus moeilijk in te schatten of deze act een set lang even aantrekkelijk zou klinken.
De Portugese funk formatie The Black Mamba (**½) heeft al enkele platen uit, alsook interessante tours gespeeld en tekende zelfs voor een deelname aan Eurosong. Via ESNS kregen ze de kans meer fans en geïnteresseerde bookers te overtuigen. "Slow it Down" was een gestage groovy binnenkomer, terwijl ze op "I Want my Money Back" al meteen twee versnellingen hoger speelden. "Rock me Baby" werd met dezelfde behendige strakheid gespeeld, al verloren we wat onze interesse door de soms vlakke lyrics.
De vijf Oostenrijkers van Sharktank (****) brengen een unieke mix van zachte lofi indiepop en rake, ironische raps. Al op opener "Washed Up" voelde die combinatie origineel aan en was het potentieel duidelijk. Bevestigen deden ze met het poppy "Too Much" dat een enig refrein bevatte. Het innemende "For Myself" bleef na hun krachtige performance nog lang nazinderen. Het is zeker en vast uitkijken naar een gig van deze band op Belgische bodem.
De zoveelste punkband, hoor ik je zeggen? Panic Shack (***) is niet zomaar een punkband… De DIY en compromisloze full female band schopt graag met volle overtuiging tegen heilige huisjes. "Baby" klinkt misschien sarcastisch maar in hun overgave neem je ze best maar au sérieux. Nog meer straight into your face klonken ze met "The Ick" die guurder en puurder klonk dan Dreamwife. Het afsluitend dansje gaf het nummer nog meer punch. Op zijn Black Flags of Dead Kennedys speelde het vijftal met "Mannequin Man" een oorworm van jewelste.
Afgaande op de beschrijving mochten we ons met de Duitse Albertina Sarges (*****) verwachten aan avant-gardistische pop beïnvloed door dreampop en post-punk. "Rollercoaster" is al meteen een sterk voorbeeld. Op boeiende wijze zingt ze thema's als feminisme en gender stereotypes, als in "Free Today". Ze is half geschminkt, kijkt het publiek recht aan en betrekt hen er close bij. Twee nummers hebben we gehoord en we waren al verkocht aan de muzikale exploten van deze boeiende artieste.
Surf punk uit de Baltische staat Litouwen van de driekoppige band Shishi (**½). Ze openden met "Istanbul". Ongelofelijk sterk nummer. Op "Na Na Na" waren we echter wat minder geprikkeld; op enkele missers op gitaar na, speelden en zongen ze alledrie heel strak.
Het afsluitende “Mafitishei" maakte het nog goed, al ontbrak hier wat punch en originaliteit.
In een donkere en minimalistische club waren de Spaanse punkers van Podium (****) volledig in hun element. Op z'n IDLES barstte "Céntrate" helemaal los. Ook al zat de frontvrouw er soms naast met haar in het Spaans gezongen vocals, het ontbrak niet aan pure rauwe energie en enthousiasme. "Siempre Mal" leunde meer aan bij de 90s industrial metal à la Ministry. In "La Noche" ontrafelde dit genre verder, en sloot dus een krachtdadige set af met een welgemeende uppercut.
Nog een plaatsje voor enkele Belgen op ESNS 2022 … Het Brusselse Commander Spoon (****) speelt experimentele jazz met hiphop, rock en elektronica. "Jazzclub" had een ongewoon, complex begin maar al snel ging dit naar een boeiend eclectisch geheel dat deed denken aan BADBADNOTGOOD. Op "Belcanto" schakelden ze even terug zonder aan intensiteit in te boeten. In het lekker scheurende "Spoonfield" speelden de vier hun eigen versie van rock. Doeltreffend! Benieuwd wat ze nog meer in petto hebben.
Voor psychrock was je bij A/lpaca (***) aan het juiste adres. Dit Italiaans kwartet brengt met verve vintage kraut- en surfrock, wat meteen in "Beat Club" hoorbaar was. Op "Make it Better" werd de sound nog psychedelischer en leunden ze sterk aan bij King Gizzard and the Lizard Wizard en Ohsees. Het lekker pulserende, splijtende einde doen het beste vermoeden. Sterk potentieel van deze band.
Nog een hoogtepunt van deze eerste ESNS-avond was de zachte neo-soul en folk van Beharie (*****) uit Noorwegen. In een gezellige huiskamersetting bracht hij met vier extra muzikanten een prachtige versie van "Don't Wanna Know". We kregen kippenvel door zijn zang, het fijne gitaarwerk en de mooie balans met de backing vocals. In "Won't You Let Me Go" prikkelde Beharie ons nog meer, ook al was dit opnieuw een andere insteek dan het opgenomen nummer. Zijn frisse, zuivere stem maakte het geheel compleet. We zijn dan ook uiterst benieuwd hoe hij in levende lijve zal klinken.
In een mistige kelder brachten de drie Hongaren van Jazzbois (***) wat verpozing met lo-fi triphop jazz. Zachtjes begonnen ze hun set met "Narctis" waarbij de keyboards op het voorplan kwam. Het trio voerde ons mee in hun zweverige, psychedelische trip, die zachtjes eindigde. Op het afsluitende "Monsun" zette de bassist de toon. In een kletterende, opzwepende passage halfweg, pakten ze uit met hun skills. Deze licht verteerbare jazzact was een fijn tussendoortje!
Een band uit Oostenrijk opnieuw en deze keer met wereldmuziek die allerlei genres integreert
Takeshi's Cashew (***). Zij haalden in het enige langgerekte nummer "Sterndüne" alle invloeden aan. De klassieke opstelling met gitaar, bass en drum werd aangevuld met een djembe, een houten dwarsfluit en een soort van doedelzak. Wat begon als desert blues à la Touareg ontplooide zich verder in opzwepende krautrock. Hier waren we even op wereldreis.
Als een van de afsluiters van de eerste dag was daar de jonge Londenaar Kai Kwasi (***) die met zijn zachte soulstem en dromerige indie tunes ons verwende. We kregen een goede indruk (en dat van zijn 3 bandleden) in het korte, krachtige "Ain't That Just the Way". Iets trager ging het er aan toe in "Jugular" waar zijn zang een prominente rol kreeg. De leuke R&B-outro was ook mooi meegenomen. Ten slotte werd alles uit de kast gehaald op "To Insight a Riot".
De eerste ESNS-avond kwam op zijn eind met een gepast feeëriek electrofeestje door de Franse Irene Dresel (***). Met samples en percussie begon ze haar kleurrijke set, "CHAMBRE 2". Vlot ging ze van new wave naar dance, zachte house en strakke techno. Dresel liet "Je t'aime (edit)" en “Rajadamnern" erop vaardig aansluiten. Opzwepende songs en een act die gepast deze avond ESNS besloten …

Dag 2 - donderdag 20 januari 2022
De popdiva uit Praag Amelie Siba (***1/2) brengt een visueel potje pop/alternatieve muziek met een dansbare twist. Een beduidend emotievolle, gevoelige sound. Op het podium laat ze zich omringen door dansers, die perfect door hun bewegingen die gevoeligheid uitbeelden. Amelie heeft een sterke stem en uitstraling, het is een popartieste en singer-songwriter die perfect de dromerige weemoedige sfeer in haar muziek omkadert met aanstekelijke beats.
De carrière van Travis Birds (****) is pijlsnel de hoogte in sinds 'Coyotes' van 2019, titelsong van de tv ‘La Casa de Papel’. Met de gitaar en haar kristalheldere, breekbare stem doet Travis Birds je wegglijden in gedachte. Een dromerige aanpak. Het Zuiders accent geeft elan aan de sound.
Sana Gari? (***1/2) is een moderne art electro-rockband uit Belgrado, Servië. Het klonk groovy, breekbaar en sprak de dansspieren aan. Culturen werden verbonden.
Aanstekelijke rock muziek uit Zweden krijgen we van Melby (****). De lichte, semi-psychedelische folkpop intrigeert. De muzikale omlijsting is herkenbaar tussen toegankelijkheid in poprock en alternatieve folk. Matilda Wiezells haar vocals zijn betoverend stem. Fijne ontdekking.
Rita Ray (*****) is een jonge singer-songwriter en componist uit Estland, die zich toelegt op blue-eyed soul, klassieke R&B en old-school disco. Ze brengt een meeslepende liveshow met band plus soms het Pärnu City Orchestra voor de symfonische feel. Klassieke muziek, opera - want Rita Ray heeft een stembereik van een operazangeres - soul en pop zijn aan elkaar gewaagd; een veelkleurig geheel. Ze laat een diepe indruk na. Indrukwekkende performance.
De naam zegt het zelf, Funk Shui (****) is een uit Noord-Macedonië band die funkrock speelt. Ze kleuren graag buiten de lijntjes. Ze experimenteren en improviseren graag. Een bijzonder interessante band.
De Portugese formatie Bruno Pernadas (*****) zoekt de grenzen op tussen jazz, wereldmuziek en pop rock. Voegt daar elektronische soundscapes aan toe, en bewijst daardoor een band te zijn die niet alleen van veel markten thuis is, maar ook verschillende zuiderse en westerse culturen met elkaar verbindt.
Feng Suave (****) is een alternatief soulduo uit Amsterdam. De vocale aankleding is breekbaar en krachtig; een zachtmoedige gitaar baant zich een weg in het geluid.
Dromerige rock en soul worden gecombineerd. Live zijn ze begeleid door piano en drums. Een meerwaarde. Mooi.
We citeren: 'Aramboa (****) is het alias van de Weense producer Moritz René Scharf. Vanuit een jazz-achtergrond begon hij als teenager elektronische muziek te produceren.’ Net door de experimentjes, verlaat Aramboa de comfortzone, en komt je terecht in een bont allegaartje die houdt van improvisatie in jazz en aanverwante stijlen; een oneindige speelvijver. Wat een muzikale schoonheid.
The Lounge Society (*****) komt uit West Yorkshire, UK. Ze brengen een potje aanstekelijke, groovy funkende rock. Er is een intrigerende hypnotiserende psychedelische tune Lekker en aangenaam klinkt het.
Onze Belgische trots The Haunted Youth (*****) komt sterk voor de dag met hun hypno-psychpop. Vanaf de eerste song sleuren ze je mee naar een droomwereld door die repetitief opbouwende tunes. We genieten van hun kleurrijke pop, door die lekker verschroeiende drums, keyboard en gitaarriedels.De vocals zijn emotioneel en catchy waardoor een veelkleurige wereld voor je open gaat. Het mysterieus geluidje dat er wordt toegevoegd, is een duidelijke meerwaarde.

Zwitserse acts zijn op deze editie eerder zeldzaam. De vier surfrockers van Annie Taylor (****) speelden met verve. De energie in opener "Telephone" was letterlijk voelbaar. De charismatische frontvrouw imponeerde met haar vocals. Iets meer uptempo en lekker scheurend was "She Loves You No More". Denk maar aan Blondie in punkversie!
Groovy alternative soul en R&B hoorden we bij Hauptman (***). De Sloveen hoort thuis in klassieke jazz. Hij wordt omringd door talentvolle muzikanten. In een korte set brachten ze een medley van "Finished, Not Perfect", "Like a River", "Baby Come Back" en "Sometimes", fraaie gezellige, innemende composities, ondersteund van een warme, zachte zang van Hauptman en de backing vocals.
Combos - Trashpunk uit Noorwegen die niet moet onderdoen in de huidige scene… De trashy gitaar hooks en de beukende bas van Combos (***) zorgen voor adrenalinestoten en een energieke sound. Het moshpittend publiek in deze vooraf opgenomen stream was helemaal mee met de grillen en grappen van Combos. Het sarcastische "Combos for Life" miste zijn doel niet terwijl "Superboy" er eentje was van zelfspot.
Verrassend was de originele mengeling van grunge, nu-metal en funk van de vier Duitsers van Slope (***). De funky intro "I'm Fine" sloeg plots over naar grunge om uiteindelijk met een knallende Rage Against The Machine passage te eindigen. "Truth Machine" borduurde verder op die trashy nu-metal, terwijl de vocals van de frontmannen krachtiger werden.
OK, de lyrics waren niet even boeiend als de sound. "Purple Me" sloot af met een outro die Tom Morello zou bedacht hebben.
De Spaanse Carola Ortiz(*****) heeft al heel wat ervaring opgedaan in haar drie soloplaten en in tal van medewerkingen. Het is een klein mysterie dat ze nog niet gekend is. In een klassieke opstelling van Spaanse instrumenten begonnen Ortiz en haar muzikanten aan een sound van melancholische flamenco, "Ala, Bat! Sí, Adeu". Het nummer wordt in mysterie ondergedompeld en is gekenmerkt van een opzwepende opbouw. Overtuigend!
Het weemoedige "Corro per la nit" heeft een breekbaar stukje en is anders een heel expressief nummer. En verder hadden we hier een sterke performance.
Eén van de weinig Roemeense exportproducten op ESNS-bill, was het duo Balkan Taksim (***), een combinatie van Balkan, folk, psychedelica en electronica grooves. Iets tussen Dave Sanders en Omar Souleyman, maar dan met meer traditionele Balkan roots, o.m. opener "Foia Verde" was wel heel duidelijk. "Anadolka" klonk gezapiger en deed soms wat denken aan Brian Jonestown Massacre. "Zali Zare" bleef boeiend door de traditionele luit die gekleurd werd met een wah-wah pedaal. Goed, maar ook niet meer dan dat …
Het Spaanse Dharmacide (****) speelde strakke, dromerige en opzwepende shoegaze, in de voetsporen van DIIV en in momenten Slowdive, My Bloody Valentine en Beach House. De kenmerkende shoegaze sound was meteen hoorbaar in het strakke "Breezing". De vocals waren soms prevelend in dit geheel, maar overtuigden meer in de hogere en krachtige passages. "Depressed" was een duistere rollercoaster met een weerbarstig einde. Het tedere "Dreams" onderstreepte de weemoed. Interessant bandje dus.
Francis of Delirium (****) is een trio met bandleden die oorspronkelijk geboren zijn in de VS, maar gevormd werden in Luxemburg. De indie rockformatie rond Jana Bahrich klinkt met "In the Funhouse" aanvankelijk als Jimmy Eat World of Sleater Kinney maar evolueerde tot iets unieks. Bahrich' stem leek niet op haar sterkst in "Let It All Go". In vlagen hoorden we Soccer Mommy, Phoebe Bridgers of Lucy Dacus in de afsluiter "I Think I'm Losing". In deze drie nummers konden ze ons vlekkeloos overtuigen van hun potentieel!
Het in Bologna gevormde en nu in Londen gevestigde Qlowski (***) rond het duo Michele Tellarine en Cecilia Corapi, brengt dark post-punk dat scheurt, stoot als zalft en troost. Corapi's dromerige vocals in "A Woman" dompelden het nummer onder in dreampop dan post-punk. Tellarine pakte in "Lotta Continua" uit met een postpunk-achtige stem in analogie van The Sound, Television of Omni. Het nummer kletterde voort tot Corapi 'stem het geheel zoet afsloot. Strak gespeeld en fris klinkend, maar we misten hier en daar nog wat punch of originaliteit.
De epische postrock/metal van het Belgische Pothamus (***) mocht ook aandraven op deze Nederlandse showcase. In een duistere zweem en op z'n slow core's vatten ze "Orath" aan, die uiteindelijk hun enige song op de stream bleek te zijn. Geen erg want in dit nummer gingen ze vlot van postrock naar slowcore tot gothic metal, sludge en dark metal. De diepe, donkere vocals, ruw, diep tot uiterst hoog overladen de song in gepaste dramatiek. Met een knipoog naar Amenra en Wiegedood.
De Fransman Mezerg (****) waagt het om alleen op een podium te staan. Hij gebruikt handen én voeten om op de elektronische instrumenten te spelen. "Groningen" lijkt een ode aan ESNS waar hij rustig tokkelt op zijn synths. Met zijn voeten krijgen we enkele drumbeats terwijl hij verder de keys aanslaat. Wat een intensiteit in spel en uitdrukking! Iets tussen Caribou en LCD Soundsystem maar dan zonder vocals; funk, jazz, acid en techno worden toegevoegd. Hij laat het nummer alle kanten uitgaan om af en toe eens naar de beginmelodie terug te gaan! Fijne ontdekking.
De ervaren Deense band VOLA (***) jongleert met nu-, alternative gothic metal, grunge, hardrock en zelfs trip hop. "Head Mounted Sideways" duurde nog geen zes minuten waarin die waaier aan invloeden aan bod kwam. De sterke vocals bewijzen dat het in het metalgenre niet enkel gaat om loeiharde gitaren, drums of basses. Het strak gespeelde "Straight Lines" met een bijna onnavolgbaar drumritme was opnieuw een uitstekend pronkstuk van de band. In de setting imponeerden verder de lazers en het lichtwerk.

Dag 3 - vrijdag 21 januari 2022
Michael Aldag (***1/2) is een jonge, beloftevolle singer-songwriter die van poprock een sprankelend geheel maakt. Hij verbindt verschillende generaties.Een bijzonder artiest weliswaar. In de paar nummers hoorde ik een klasbak, een talentvol iemand met een sterk charisma. Er zijn nog groeimogelijkheden, maar het potentieel is hier duidelijk.
De Italiaanse art-pop artieste Marta Del Grandi (*****) biedt een sprookjesachtige, mysterieuze sound, die licht en donker kruist; de weemoed straalt en een gemoedsrust daalt over je. De intens mooie vocals, de viool en het bedwelmend klanktapijt hebben over het algemeen overtuigd.
De muziek van Duo Ruut (****) ('Duo Vierkant') komt neer op het raakvlak van twee jonge Estse muzikanten en songwriters sinds 2017. Hun geluid verbindt een enkele Estonian citer met twee opmerkelijke stemmen. In het minimalistisch, intieme kader, straalt het duo enorm veel kracht uit. Een breekbare, zweverige sound. Ze experimenteren graag. De cultuur van Estonia wordt uit de doeken gedaan. Een mooi geheel.
De Franse Singer-songwriter Théo Charaf (****) weet blues met folk te mengen. Stem en gitaar vinden elkaar van weemoed en melancholie. Hij is een begenadigd gitarist met een warme, breekbare stem.
Het Berlijnse duo AVAWAVES (*****), violist Anna Phoebe en pianist Aisling Brouwer, nestelt zich in in filmische vertellingen die een emotionele reis doen opborrelen, lezen we. Het duo verstaat de unieke kunst om traditionele instrumenten (als viool) te binden aan het hedendaags klanktapijt. Zachtmoedigheid en geluidsnormen overschrijdend gedrag kruisen elkaar. Ingetogenheid, groove en mysterie samen in een sprookjesachtige wereld. Een mooi experimenteren. Een getalenteerd duo dat elkaar perfect aanvult.
De Franse muzikanten en zangeres QUINQUIS (*****) zoeken de grenzen van de elektronica muziek op, intiem, donker en mysterieus. De vocals zweven over de sound. Er wordt een meeslepend sfeertje gecreëerd en er zijn mooie experimentjes.
We citeren: ''Voor hun debuut-EP 'Dansu' sloegen de Belgisch-Japanse artiest Aili Maruyama en 'Transistorcake' Orson de handen ineen. Het duo werkte tijdens de lockdown door en produceerde een wonderbaarlijk fris klinkend muziekproject.''Aili (***1/2) brengt intimiteit, beats en dance samen. Een fris en monter geluid is het resultaat. En in dat klankspectrum horen we experimentjes. De vocals spelen ook een voorname rol, ze klinken aanstekelijk als breekbaar.
Singer-songwriter Florence Arman (****) werkte met artiesten als Rhys Lewis, The Kooks, Barns Courtney, G-Flip, Bakermat, Filous en Harry Hudson. Ze heeft een zeemzoete stem en brengt een lichtvoetig, emotievol geluid. Het is een veelbelovende popartieste die op uitgekiende wijze de harten sneller doet slaan. Een dromerig concept, waarbij we ons gewillig lieten meevoeren naar verre, mooie oorden.
We citeren de biografie: ''Discovery Zone (*****) is het alias van muzikant en multimedia-artiest JJ Weihl, tevens oprichter van experimenteel popproject Fenster. Opgevoed in New York en nu gebaseerd in Berlijn, creëert Weihl popmuziek, videocollages, powerpoints en algoritmische kunstexperimenten, die de holografische lijnen en codes van onze realiteit verkennen, en wat het betekent om mens te zijn in verhouding tot cyberspace.'' Door het elektronische vernuft, de tot de verbeelding sprekende beelden en de mooi sprekende stem doet Discovery Zone wat denken aan avant-garde muzikanten of een Berlijnse Diva die op sensuele wijze je hoofd op hol doet slaan. Een hypnotiserende performance. Er is een prachtige wisselwerking tussen beeld, klank en een fantasie prikkelende stem.
De Noorse pop van Hanne Mjøen (****) klinkt toegankelijk, gevoelig. Er is ook een zekere experimenteerdrift. Ze heeft een sprankelende stem en een sterke uitstraling. Een aangename kennismaking.
Joe & the Shitboys (***1/2) is een collectief muzikanten met maatschappij kritische vertellingen. Er is ook een portie humor. Ze stampten lekker om zich heen. Ontspannende en heerlijke set.
De Franse formatie Structures (****) doet het post-punk genre heropleven, Er is die kenmerkende 80s revival met een psychedelische tune, die de sound aanstekelijk, opzwepend maakt. Een donker, vaak grauw verhaal en muzikaal dansbaar. Schitterend!
De Berlijnse formatie Gewalt (****) speelt grauwe, rauwe, razendsnelle noise industrial rock. In de biografie lezen we: '' De façade bestaat uit machinale beats, klikkende gitaren, het geroezemoes, de schoonheid van sonische druk en de absentie van enig licht." Er zijn referenties met Einstürzende Neubauten, Klaus Kinski en ja … Pharrell Williams. Een overtuigende, energieke sound.
Smash Into Pieces (****) zijn alternatieve rockers en kregen de verdiende aandacht door het intense touren en het releasen van zes studioalbums; ze synchroniseren hun muziek met filmische video-episodes. Live delen ze mokerslagen uit, een ondoordringbare geluidsmuur. Smash Into Pieces is één brok energie.
De Nederlandse Brass band Jungle by Night (*****) integreert krautrock en jazz. Ze improviseren graag en maken er een feestelijke boel van, door wilde blazers, lekkere percussie en een gestroomlijnd klanktapijt.
Het Finse viertal Cyan Kicks (***1/2) tekent voor spannende, energieke elektronische rock, met een speels, emotioneel, melancho toontje in de voetsporen van Pvris en Chvrches.
De Italiaanse psychedelische rock van Big Mountain County (****) is iets om live te beleven. Een strakke sound vol adrenalinestoten.
Anushka Chkheidze (*****) is een opkomende Georgische elektronica-producer. Ze dompelt je onder in een ritmisch zalvend EDM /Ambient sfeertje. Intimiteit en ingetogenheid staan voorop. Wat een intensiteit, ‘een reis voor de geest door tijd en ruimte’
Rodeo (***) begonnen in 2014, is beïnvloed door de stonerrock van Kyuss. Ze zijn waarschijnlijk de enige stonerband die zingt in het in Euskara (Baskisch). Origineel in de vocals, maar oud vertrouwd in de sound. Fijne toevoeging uit Spanje.
Het Nederlandse altrocktrio Paceshifters (***1/2) heeft al een sterke live ervaring op de podia en festivals. Een energieke band die refereert aan de 90s. Ze spelen aanstekelijke refreinen en de vocals spreken tot de verbeelding. Hier kunnen we even headbangen met de luchtgitaar in de hand.
"Het concert was een totaalbeleving, de perfecte postmetal sound die verschroeiende mokerslagen uitdeelt, je tegen een geluidsmuur kwakt en die emotioneel raakt. Kortom, een emotionele confrontatie met al onze innerlijke demonen" schreven we over het optreden van onze Belgische trots Psychonaut (*****). Het verslag kun je hier nog eens nalezen.
Psychonaut doet nogal emoties opborrelen in sound en vocals. Saxofonist Dieter Vaganée kan wat rust brengen. Maar wat een wervelstorm… o.m. “The Fall of Consciousness” klinkt verschroeiend, intimistisch. Indrukwekkend.
Het Brusselse kwartet Echt ! (*****) brengt een soort vervormde jazz fusion, met een elektronica 'touch'. De lichtshow op het podium zorgt voor een driedimensionale totaalbeleving, waardoor beeld en klank perfect in elkaar vloeien. Echt! verlegt grenzen binnen de jazz te verleggen, improviseert in hun elektronica en produceert op die manier een onaardse klanktapijt.
De artiest CouCou Chloe (****) afkomstig uit het Franse Nice is medeoprichter van het invloedrijke NUXXE collectief, en met haar opmerkelijke kijk op gedeconstrueerde clubmuziek won ze wereldwijd fans. Ze brengt een futurisme aan klanken waarbij grenzen worden afgetast en verlegd. Coucou Chloe zorgt voor een bevreemdend slot van deze derde ESNS af, met een feestje, waarbij je lekker over de dansvloer zweeft. Een hypnotiserend gevoelig geluid van deze elektronica virtuoze met haar bijzonder tot de verbeelding sprekende stem.

Dag 4 - zaterdag 22 januari 2022
Zonnig, melancholisch en in een majeur toonaard. Dat is het geluid van de 4-koppige indieband Elephant (***1/2). Melancholische popmuziek met een excentriek randje, voor fans van Wilco, Andy Shauf en Big Thief. Zeemzoetigheid hoeft niet te resulteren in een saai of klef allegaartje. Hun songs geven een soort weemoed die je tot rust brengt. Eenvoud en doeltreffend.
Als introductie citeren we even: ''Cero Ismael (****) timmert snel aan de weg in de alternatieve hiphopscene van Nederland. De Amsterdamse artiest maakt soulvolle, poëtische tracks met invloeden uit zowel traditionele als moderne R&B. Zijn debuut EP 'Blue Man' was een melancholische en dromerige aangelegenheid, terwijl Cero's recente singles meer experimenteel en funky klinken, waaronder 'PUBLIK', dat ons leert om euforische momenten te omarmen''. Het interessante aan Cero is dat hij in die brede waaier aan muziekstijlen enorm veel emoties verstopt in zijn muziek, maar ook in zijn stem. Hij kan diverse toonaarden aan in die raps en soul. Binnen die R&B een sterke aanrader dus.
Ze groeide op met ABBA, Tears for Fears, Talk Talk, Fleetwood Mac en The Bee Gees en begon op 16-jarige leeftijd te experimenteren met genres, geluiden en productie. Mazey Haze (*****) combineert deze invloeden met liedjes die haar diepste en donkerste gevoelens verwerken en uitdrukken. Op haar jonge leeftijd lijkt ze een 'oude ziel in een jong lichaam', en dat is een compliment. Hoewel ze haar kristalheldere, breekbare maar ook krachtige stem laat spreken laat Mazey haar omringen door muzikanten die die vocale sterkte alleen maar aansterken, waardoor een onaardse magie ontstaat. Binnen een weemoedige en melancholische omkadering, voert Mazey Haze je weg. En dit met een donker randje, eentje dat echter aanvoelt als dat deken tegen duistere gedachten. Mooi!
MEROL (****) is de Nederlandse zangeres en songwriter Merel Baldé, die in 2018 doorbrak met smashhit “Lekker Met De Meiden”. Ze maakt Nederlandstalige pop met 80's disco-invloeden, op ESNS brengt ze echter nieuwe nummers, want in april komt een nieuwe plaat uit. “Patronen” en “Vol” zijn alvast twee groovy, aanstekelijke, dansbare songs, ook al zit er iets breekbaars en emotioneel in haar vocals. Het speelse karakter is nooit ver weg. Een singer-songwriter die op het gevoel en op de dansspieren inspeelt. Een feestelijke stemming dus. Benieuwd hoe de nieuwe plaat en haar tour ons landje zal intrigeren …
Het Amsterdamse Loupe (***1/2) speelt indierock met een stevige ritmesectie en gitaar, een speelse zang siert de sound. De songs zijn mooi uitgekiend, hebben een zweverig psychedelisch zweverige tune en zijn op die manier weemoedig intiem meeslepend. Op het eind trekt Loupe plots de registers open en is het meer rockend. Verrassend goed!
De Nederlandse folkzangeres Sophie Staat (****) groeide eind jaren '90 op in de voormalige, inmiddels gegentrificeerde volksbuurt de Pijp. Tegenwoordig schrijft ze, samen met compagnon Wieger, over de gevolgen van gentrificatie in Amsterdam. Ze staat garant voor maatschappijkritische songs, die stof tot nadenken zijn. Ze brengt een levenslied over Amsterdam en over de dagdagelijkse dingen uit het leven. Het beklijft en het pakt ons. Meteen willen we het onrecht bestrijden.
Son Mieux (****) is de 7-koppige band die momenteel samenwerkt met singer-songwriter Camiel Meiresonne; trouwens het veelgeprezen eerste album 'Faire de Son Mieux' van 2019 konden ze op de kaart zetten. Ondertussen is er al een tweede plaat uit 'The Mustard Seed', die speels, aanstekelijk, goed klinkt. Op ESNS leverden ze hun visitekaartje af. Hun rock werd in een toegankelijk jasje gestopt.
Beachdog (*****) die in november nog een allereerste 7 inch EP uitbrachten, kondigden nu hun self-titled debuutalbum aan. Het album komt uit eind april, nu momenteel de eerste single “Dog”. De single is er samen met de video, die nu te bekijken is op YouTube Beachdog - Dog (Official Video) - YouTube. Beachdog is een gedreven bandje dat lonkt naar een live-ervaring. Een korte, energieke overtuigende rockset die een ruim publiek kan aanspreken.
Future Husband (****) is de Nederlands-Nigeriaanse singer-songwriter Adura Sulaiman. Na het intens internationaal toeren (met Sofie Winterson en Feng Suave) ligt de focus nu op haar eerste soloproject. Het soulvolle in haar stem, combineert Adura met een aanstekelijke sound. Een intieme en groovy set. Een prachtige combinatie.
Eén van de spannendste nieuwe namen uit de Nederlandse garagepunk is Cloudsurfers (****) en … het klinkt onvoorspelbaar, zweterig, vlammend. Vanaf die eerste song legt de band de lat hoog, alle registers worden opengetrokken. Kort en krachtig. Het klinkt als een denderende bulldozer. We werden letterlijk omver geblazen.
Froukje - De Rotterdamse zangeres is jong, maar heeft zeker wat te vertellen. De debuutsingle “Groter Dan Ik”, over de klimaatcrisis, is erg populair. Froukje (*****) zit op het Notch label. Een doorbraak was er met de EP van 2021 'Licht en Donker', waarbij een andere single viraal ging op Tiktok. De toekomst ziet er rooskleurig uit, maar we wilden weten of ze ook ons kon overtuigen. Het typische Rotterdamse accent en het speelse, sprookjesachtige spreekt tot de verbeelding. Bedwelmend heerlijk! Ze is ook een een klasse entertainer die haar publiek in de stream aanspreekt. Ze heeft een sterke stem en laat zich omringen met muzikanten die haar perfect aanvullen. Liedjes die blijven hangen, en die je prompt kunt meezingen. Kinderlijk onschuldig en zachtmoedig goed, dat is net het mooie aan deze prinses van het levenslied die jong en oud weet te bereiken. Een zachtmoedigheid die we nodig hebben in deze harde wereld…
Als Ghanese jongen in Amsterdam-Zuidoost ontdekte Benjamin Bnnyhunna (*****) Ankomah hoe hij zich kon uitdrukken in de muziek. Er zijn experimentjes met diverse muziekstijlen, en hij flirt - ondersteund door topmuzikanten – tussen intimiteit en extraversie. Het is een veelzijdig artiest die jazz, hiphop, r&b en soul vermengt en in deze stijlen improviseert en experimenteert …
Haags markthuis ontmoet bouwmarktpop. Goldband (*****) levert muziek voor stukadoors en artiesten, voor handelaren en influencers. Je zingt mee met knallers als “Mijn Stad” en “Uber Uber” en je weet gewoon dat je de tekst nooit meer vergeet. Doorgebroken ondanks de pandemie, Goldband heeft meer afgelaste shows gehad dan daadwerkelijke optredens, maar ze bleven opnemen. Ze worden op handen gedragen, dit is het soort muziek waarmee een band als Doe Maar zoveel fans overtuigde… Nederlandstalige muziek die toegankelijk klinkt, met een stevige portie rock. Dat zijn het soort bands die blijvertjes kunnen worden. We genoten met volle teugen van hun hemelse aanstekelijkheid.
De Rotterdamse groep Dragonfruit (***1/2) heeft een liefde voor sample-heavy hiphop en neo-soul; de stuiterende drums van hiphop, de weelderige melodieën van R&B en de energie van club bangers, siert de band. Het debuutalbum 'Gears of the Giant Machine' is nu uit op Super Sonic Jazz Records. De band moet nog wat groeien, maar beschikt over voldoende potentieel en talent om door te breken.

Een ontdekkingstocht hebben we ervaren. Mooi om voeling te houden van wat er leeft en om naar te luisteren …

Organisatie: ESNS