Dunk!festival 2020 - On Air - Bezwerende klankentapijten, van uiteenlopend allooi
Dunk!festival 2020
Zottegem (Velzeke)
2020-05-21 t-m 2020-05-23
Erik Vandamme

Wegens de corona crisis valt heel de festivalzomer in het water. Sommige organisatoren gaan daar recreatief mee om. Door bijvoorbeeld een heuse streaming tot 'drive-in' festival op poten te zetten, of een radio waar de fans kunnen luisteren naar de muziek gebracht door een groot deel van de bands die zouden optreden.
Dunk!festival 'On Air'  bood een overzicht van drie dagen dunk!festival aan. We citeren. "Because we had to move the 2020 edition to 2021 we decided to set-up a dunk!radio station (24/7 from now on) and stream the entire lineup during dunk!festival weekend (May 21st - 23rd) so we can all enjoy this together in some way.
Almost every band on the lineup provided a selected playlist that should've been their set and even a short introduction message to the audience."
Uiteraard kun je diezelfde gezellige sfeer, de magie zoals op het tot de verbeelding sprekende podium in dat bos, en de warmte in de tent niet door de boxen laten loeien. Maar wij probeerden toch een klein deel van die sfeer te proeven gedurende deze drie dagen vertoeven in ons kot. En gingen vooral op zoek naar bands die, zonder visuele effecten, ons toch datzelfde gevoel van intensiteit konden bezorgen. En buiten de lijntjes kleuren van wat het postrock en de aanverwante stijlen …

dag 1 - donderdag 21 mei 2020
Meridiano de Zürich (***) is een uit Chili afkomstige band die onlangs met het zeer fijne album 'Saudade' op de proppen kwam. Op een bevreemdend , uiterst bezwerende wijze dompelt de band je onder in walmen van intensieve duisternis. En laat daardoor een goede indruk achter, maar ons compleet omver blazen deed Meridiano de Zûrich helaas niet.

Pothamus (****), een uit Mechelen afkomstige sludge/postrock band combineert dit echter met elementen van shoegaze en stoner. Waardoor een gevarieerde soep ontstaat, die bovendien wordt gekruid met voldoende intensiviteit. Die dan weer een hypnotiserende inwerking heeft op uw gemoed.
Voortdurend schipperend tussen licht en duisternis, biedt Pothamus je dus eerder een trip naar het vagevuur aan. "Door in golvende bewegingen tewerk te gaan, zowel vocaal als instrumentaal, zet de band je voortdurend op het verkeerde been. Enerzijds zijn er die zalvende drum, bas en gitaar lijnen, anderzijds worden oorverdovende mokerslagen uitgedeeld die ervoor zorgen dat de poorten van die Hel letterlijk open zwaaien." schreven we toen we de band zagen optreden op het underground festival Artifacts From the Tangent Universe .
Het verslag kunt u hier nog eens nalezen http://www.musiczine.net/nl/concertreviews/item/76203-wolvennest-soul-grip-splendidula-pothamus-donkere-spirituele-ervaring-duistere-trances.html  
Uiteraard is het gemis van visuele effecten zeer groot. Maar zelfs bij het beluisteren van die muziek op de Dunk!Radio overvalt je datzelfde gevoel, als die keer in JK Paddestoel in Groot-Bijgaarden. En daarvoor moet je zeer sterk in je schoenen staan.

Lethvm (****) brengt een mix van Doom en Sludge waarbij er afgewisseld wordt tussen cleane zang en oorverdovend geschreeuw. Een beetje in verlengde van bijvoorbeeld AmenRa maar dan gekruid met iets meer doom elementen. En dat zorgt toch voor een zeer unieke, donkere brij. Op een vaak trage, maar daarom niet minder dreigende wijze, word je als luisteraar compleet murw geslagen. De combinatie tussen cleane vocalen met een oorverdovend geschreeuw boordevol opgekropte woede, drijft je daarbij tot een punt van pure waanzin. Wie dus houdt van extreme duisternis, donker melancholie, en een doom sfeertje dat je koude rillingen bezorgt, zal bij Lethvm zeker zijn gading vinden. Dat blijkt zelfs uit een luisterbeurt op de Dunk!radio. Met hun nieuwste schijf ' Acedia'  - die we voor die gelegenheid ook een luisterbeurt hebben gegeven - zet Lethvm dit nog meer in de donkere verf, maar dat is dan weer een ander verhaal.

Flowers (****) is een Nederlandse band die elementen van stoner verbindt met een eerder psychedelische inbreng. Dit wordt bovendien overgoten met een sausje experimenteren tot het oneindige. Met de ogen gesloten lieten we ons dan ook zeer gewillig hypnotiseren, en meevoeren naar een landschap waar alle kleuren van de regenboog de revue passeren en daar hadden we deze keer geen geestenverruimende middelen voor nodig. Enkel die intensief en kleurrijke muziek van Flowers om ons te doen zweven naar de top van die regenboog. Bovendien merken we bij Flowers  een extra kersje op de taart op. De band trekt telkens, in een oorverdovende climax, de registers compleet open zodat het lijkt alsof door een plots opstekende wervelstorm alle rust en stilte rondom ons in een oogwenk wegvaagt.

Vyctoria (*****) is een collectief drone meesters uit Mexico, die intense drone geluiden verbinden met typische post rock elementen. We zullen het wellicht nooit weten, maar die intens mooie muziek omgeven door de bomen en de vallende bladeren in dat bos? Het zou hebben gezorgd voor een kippenvelmoment, waarbij tranen over je wangen vloeien en waarbij je naderhand totaal verweesd zou achterblijven op een bankje in datzelfde bos, nog even nagenietend. In elk geval brengt de band in bepaalde mate rust in je hart. Niet dat het er over de hele lijn ingetogen aan toe gaat. Ook dat zal meermaals blijken. Maar deze Mexicanen verstaan dus wel de unieke kunst stilte oorverdovend te laten klinken. Door echter naar een al even oorverdovende climax op te werken , doet die aanpak uiteindelijk je trommelvliezen trillen van intens genot.
De band bracht in maart van dit jaar een nieuwe schijf uit ' | VAV | ' en ook , een best interessante live registratie: 'Live 316'.  Op basis van wat we hier hoorden op 'Dunk!festival On air' zeker checken deze Mexicaanse parel.

Bruit ≤ (***1/2)  is een Franse band die typische elementen uit post rock verbindt met klassieke muziek. Helaas,  een dertien in een dozijn gevoel overvalt ons toch een beetje, maar toch weet dit Franse collectief gevoelige snaren te raken, waardoor je tot gemoedsrust wordt gebracht op een eenvoudige en vooral zeer intens mooie wijze. Waardoor we dat puntje van kritiek prompt naar de vuilnisbak doorverwijzen.

Ook Ranges (***) en Kinder (***1/2) bewandelen diezelfde typische postrock getinte paden. En daar is nooit iets mis mee, als je het ons vraagt.

Het Duitse collectief Collapse Under the Empire (*****) zorgt dan weer voor een nieuwe wending binnen het aanbod. Meer experimentele post rock laat ons maar stellen, waarbij bevreemdend aanvoelende klanken je doen vertoeven in een  al even vreemd aanvoelende omgeving. De zeer visuele sound van Collapse Under The Empire prikkelt de fantasie van de luisteraar. Het spanningsveld is over de hele lijn te snijden, waardoor je met angstzweet op de lippen en een ware krop in de keel, zit te luisteren en vooral intensief genieten.
Kortom : een ware ontdekking deze band, mede omdat Collape Under The Empire durft buiten de lijntjes te kleuren, en op avontuur trekt doorheen dat post rock landschap.
Ook Of The Vine (***1/2) flirt met de grenzen tussen intimiteit en geluidsmuren afbreken, waardoor een intensieve atmosfeer ontstaat. Net als zijn voorganger kleurt ook Of The Vine daarbij zeer bewust buiten de lijntjes, en trekt op avontuur door het landschap van postrock en aanverwante stijlen. Wat ons dan weer compleet over de streep trekt.

En dan is er plots Year Of No Light (*****) - We keren terug in de tijd, Dunk!festival 2014. De tent staat overvol voor Year of No Light. De lichten gaan uit, en prompt wordt het gaspedaal compleet ingedrukt. De Apocalyptische taferelen die we ons voor de geest halen, blijven ook nu nog steeds op ons netvlies gebrand. We schreven er toen over: ''Toen de muziek stopte, en de zaallichten terug aangingen, zagen we rondom ons mensen letterlijk naar adem happen. Ook wij wisten eerst niet goed wat er echt was gebeurd, deze trip naar de Hel zullen we niet vlug vergeten.''
Uiteraard kun je dat intensieve gevoel enkel herbeleven als je het live meemaakt, maar de rillingen die over onze rug lopen bij het horen van songs als 'Abbesse' zorgen ook nu voor een huivering die de meest donkere gedachten naar boven brengen. Waardoor Year Of No Light, zelfs zonder de bijhorende beelden en de live sfeer, erin slagen die Apocalyps ook in ons huiskamer te ontbinden.

Van oorverdovend, naar - ja daar gaan we weer - bedwelmend - Bersarin Quartett (****) hypnotiseert de luisteraar door een bijzonder filmische klankentapijt uit te spreiden. Door Ambient elementen te combineren met verdovende klanken , zorgt de band ervoor dat je niet in slaap wordt gewiegd. Eerder begin je , eens in een diepe trance aanbeland, letterlijk te zweven over de dansvloer. Binnen een intieme sfeer, gaat ook Bersarin Quartett  trouwens geregeld over naar een luidere climax waarbij wordt geflirt met geluidsnormen overschrijdend gedrag.

Een van de absolute top acts binnen het post rock gebeuren is And So I Watch You From Afar (*****). Puurder dan het zuiverste goud. Bliksem en donderslagen die je verweesd achterlaten. Verschroeiende climaxen naar boven toe, die zorgen voor een ware golf aan kippenvelmomenten. Superlatieven komen we tekort bij het horen van songs als 'These Riots are Just the Beginning' of 'If it ain't Broke. ‘Break it of ' en ander veel moois. Al deze songs bewezen in het verleden dat And So I Watch You From afar een band is die durft buiten de comfortzone van post rock te treden. Stevig uitpakken, enorm veel tempo wisselingen en bovendien tot het oneindige experimenteren. En dat is de reden waarom And So I Watch you From Afar ook anno 2020 nog steeds tot de absolute post rock en aanverwante behoort. Dit zet de band op deze donderdagavond  opnieuw in de verf. Genieten met een grote 'G'! Een afsluiter van formaat op dag 1 van Dunk!festival 2020 on Air.

dag 2 - vrijdag 22 mei 2020
Ingrina (****) zorgt voor een bijzonder donkere en intensieve start van de tweede festivaldag. We veronderstellen, moesten we die duistere mengelmoes van doom/sludge en post rock live aanschouwen, dat het zonlicht pijn zou doen aan onze ogen bij het verlaten van het bos of de tent. Ingrina verstaat namelijk die uitzonderlijke kunst om duisternis zodanig te laten aanvoelen, alsof griezelige klauwen je strot dicht knijpen en je happend naar adem je meest donkere demonen strak in de ogen kijkt. Met de ogen gesloten vertoeven we dan ook al te graag in deze duistere wereld die Ingrina ons aanbiedt, want ondanks die duisternis straalt Ingrina opvallend veel warmte uit. Maar dan in een zwartgeblakerde aankleding.

Wat  sfeerbeleving betreft, daarvoor ben je bij Stratosphere (*****) , het project rond klankentovenaar Ronald Mariën op het goede adres. "Waar rust en oorverdovende klanken, intensiviteit en intimiteit, verdovend en verschroeiend hard, in elkaar vloeien alsof dit de normaalste zaak van de wereld is. Weliswaar zonder echt geluidsmuren echt af te breken. Eerder door de luisteraar telkens opnieuw te hypnotiseren en in  een diepe, heel diepe, trance onder te brengen. En uiteindelijk te doen wegzweven naar onaardse mooie oorden. Je vindt daar Stratosphere terug'' , schreven we in 2018 over de release 'Collaboration I'. En eigenlijk hoeven we daar niets meer of minder aan toe te voegen. We omschrijven wat we voelen als we met de ogen gesloten zitten luisteren naar de bedwelmende klankentapijtjes die Ronald uitspreidt over onze ziel. Waardoor we, eens onder hypnose gebracht, inderdaad vertoeven in die zeer verre oorden. Oorden waar een gemoedsrust over ons neerdaalt die we in datzelfde verslag als volgt omschreven: ''Als er een paradijselijk genot bestaat van rust en kalmte, dan heeft Stratosphere de poorten van dat Hemels paradijs opengezet" Of ons toch een intens mooie blik laat werpen, hoe dat paradijs er zou kunnen uitzien. De koude rillingen die over onze rug liepen, en de haren die op onze armen recht komen van innerlijk genot, waren en zijn daar het levende bewijs van.

Astodan (****) is eigenlijk, ondanks ze al enkele jaren aan de weg timmeren, een nieuwe ontdekking voor ons, dankzij de recente release 'Bathala' waarover we schreven: '' Door die oude Filippijnse rituelen op een zeer intensieve wijze uit de doeken te doen, is Astodan met brio in zijn opzet geslaagd. Want zoals deze schijf, zo voelt de dood dus ook daadwerkelijk aan. Op een zodanige wijze gebracht door muzikanten die muziek brengen op een zeer visuele wijze. Waardoor de fantasie wordt geprikkeld. En je, eens onder hypnose gebracht, volledig zen de dood in de ogen kijkt met een glimlach op de lippen."
De recensie kunt u hier nog eens nalezen: http://www.musiczine.net/nl/cd-reviews/item/78105-bathala.html .
Ook hun debuut 'Ameretat' ademt diezelfde sfeer uit. Ook deze recensie kunt u hier nalezen: http://www.musiczine.net/nl/cd-reviews/item/71696-ameretat.html .
Ondanks het gemis van daarbij horende beelden en visuele effecten, blijft dat intens gevoel, waarbij je letterlijk de adem wordt afgesneden, overeind staan tijdens het beluisteren van deze bijzonder beklemmende muziek op Dunk!Radio. Waardoor die bovenstaande stelling nog wat meer in de donkere verf wordt gezet.

Voor Turpentine Valley (****) moest dit optreden op Dunk!festival de kers op de taart vormen in een periode van bouwen, groeien en zichzelf heruitvinden op een magische wijze af te sluiten. Helaas heeft die corona crisis daar een stokje voor gestoken. Met 'Etch' bracht de post metal formatie vorig jaar nog een knappe schijf uit, waarover onze recensent schreef: ' Enerzijds is er die genadeloze, ijzige riff die bij momenten lijkt weggelopen bij een atmosferische blackmetalband en anderzijds heb je die donkere warmte in het ritme van drum en bas, die rust en vertrouwen brengt.’
Opnieuw een klein meesterwerkje dus.' De volledige recensie kunt u hier nog eens nalezen: http://www.musiczine.net/nl/cd-reviews/item/76773-etch.html  
De heel filmische muziek van deze band heeft hen trouwens een bank vooruit geplaatst, want hun muziek is gebruikt voor de serie 'De Twaalf'. Door songs als 'Compassie' en 'Onweer' wordt die stelling ook op Dunk!radio stevig in de verf gezet. Die bijzonder visuele soundscapes, technisch hoogstaand gebracht door virtuozen die hun instrument met zodanig gedrevenheid bespelen dat niet alleen de perfectie wordt overschreden maar dat je, diep wegzakkend in de zetel, tot intense gemoedsrust wordt gebracht. Tot oorverdovende climaxen op het juiste moment je dromen aan diggelen slaan, waardoor je tegen een muur van klanken compleet murw wordt geslagen. Puurder en visuel dan dit kan post rock/metal niet zijn!

It Was a Good Dream (***1/2) heeft zijn naam niet gestolen. De uit Boston afkomstige instrumentale rock band, zorgt inderdaad voor dromerige walmen die door de boxen vloeien en weer een gemoedsrust over ons doen neerdalen, die we kunnen gebruiken. Wellicht allemaal gebracht binnen een vrij monotone omkadering, De rust die je echter voelt neerdalen bij songs van It Was a Good Dream raken weldegelijk de gevoelige snaar. Ze maken ons ook nu weer de bedenking, omgeven door de bomen in het bos, dat het wellicht had gezorgd voor een moment om even tot bezinning te komen. Op een eenvoudige maar zeer doortastende wijze brengt It Was A Good Dream je tot complete 'zen' op voorwaarde dat je je bewust en gewillig laat meevoeren op de betoverende mooie klanken die zij tentoon spreiden.

ROOK (*****) is een Gents collectief die psychedelische muziek inkleurt met een donkere tint, binnen een dromerige omgeving. De zeer gevarieerde wijze waarop ROOK tewerk gaat, brengt je dan ook tot rust en zorgt voor een krop in de keel. Het opmerkelijke is dat er zoveel tempowisselingen, zoveel puzzelstukjes perfect in elkaar passen, en zoveel uiteenlopende intensieve soundscapes te ontdekken zijn, dat je op de muziek van ROOK geen label kunt kleven.
Bovendien slaat ROOK voortdurend aan het experimenteren met diezelfde klanken en voegt daar vaak bevreemdende vocalen aan toe. Die avontuurlijke aanpak en buiten de lijntjes kleuren, trekt ons nog het meest over de streep. Daardoor heeft ROOK op Dunk!festival gezorgd voor een van de meest aangename verrassingen in de line-up van de tweede festival dag.
Kortom: In een klein half uurtje heeft Rook vooral duisternis uitgekleed en er door experimentele toevoegingen een kunstwerk van gemaakt boordevol chaos. Zonder de geluidsmuur te verpulveren, eerder door je ziel binnen te dringen, je te hypnotiseren en je uiteindelijk te confronteren met je eigen demonen, op een golvende en intensieve wijze, binnen een trage doomsfeer die je niet elke dag tegenkomt. Wat ons dan weer doet uitzien naar meer duisternis en kunst verheffen in de toekomst, schreven we over de recente release van ROOK , de rode draad van wat we hoorden en voelden op Dunk!Radio

Frontman Remedy Waloni van de uit Indonesië afkomstig The Trees and the wild (***1/2) omschrijft de muziek van zijn band als 'somber tropical'. Een stelling die blijkt te kloppen. Uiteraard hoor je de typische Afrikaanse tint terug in de sound van deze band. Het wordt gecombineerd met een vaak dreigende ondertoon, boordevol rituelen die doen denken aan voodoo en dergelijke spookachtige totaalbelevingen. In elk geval gaat er iets bevreemdend uit van The Trees and the wild die je tot een punt van waanzin drijft, eens je je laat meevoeren door de opzwepende percussie en andere klanken, en die je wegvoeren naar die Afrikaanse oorden. Dat hoor je bijvoorbeeld in een song als 'ZamZam' , de rode draad van het volledige oeuvre van The Trees and the wild …

Dat mysterieuze en ongrijpbare, ook al is het bij deze artiest op een andere wijze, komen we ook tegen bij Bolt Ruin (****). Dit is het project rond elektronicavirtuoos Brecht Linden. ‘Bolt Ruin schrijft de soundtrack naar overgroeide industriële braakliggende terreinen, lezen we op de vi.be-pagina van de band.
Toen we Bolt Ruin zagen optreden op BRDCST-festival in de Ancienne Belgique in 2019, waren we danig onder de indruk van de combinatie tussen eerder 'liefelijke' beelden en dreigende muziek die als een oorverdovende oerknal ervoor zorgden dat apocalyptische wezens de zaal zouden overnemen. Ook op zijn album 'Bolt Ruin' blijkt hij diezelfde sfeer weer te kunnen geven.
Met de ogen gesloten halen we ons beelden voor de ogen van de Apocalyps die gewoon dagdagelijkse taferelen verstoort , door dood en verderf te zaaien om zich heen. Meestal op een langzame maar heel dreigende wijze, maar ook met oog voor improviseren en experimenteren met die duistere elektronica. Er is steeds een angstgevoel en je kruipt wat dichter tegen elkaar aan als Bolt Ruin je weer eens bij de keel grijpt met een verschroeiend donker tapijt dat over de hele lijn wordt uitgespreid, schreven we over deze schijf. En laat dit nu net het gevoel zijn dat ons ook overvalt bij het beluisteren van Bolt Ruin op Dunk!Radio. Indrukwekkend!

Pray For Sound(***1/2) grasduint in het doorsnee landschap van postrock, voegt daar wat synthesizer klanken aan toe, en dekt dat allemaal toe met een strakke en opvallende percussie. Niets nieuws onder de zon, maar altijd fijn als er bands zijn die nog steeds de intensiviteit van waar postrock echt voor staat, hoog in het vaandel dragen.
Ook het Brusselse band We Stood Like Kings (****) houdt eveneens vast aan die ingrediënten van typische postrock, maar zet je eveneens op het verkeerde been. Met de trilogie 'Berlin 1927', 'USSR 1926' en 'USA 1982' bewees de band inderdaad voldoende zijn kunnen, door het soort postrock te brengen met een hoek af. En als klap op de vuurpijl voegt We Stood Like Kings daar een zeer filmische sound aan toe. We Stood Like Kings treedt dan ook zeer bewust uit zijn comfortzone en neemt graag risico's. Net die avontuurlijke aanpak zorgt er dan ook voor dat deze band een zeer interessante parel is binnen het genre, om te koesteren. Dat komt via de luistersessie op Dunk!Radio eveneens tot uiting.

Bij het vallen van de duisternis, gaan we ook op zoek naar de iets donkere hoek van de kamer. En dan kom je het mysterieus klinkende combo Fly Pan Am (*****) tegen. De band is ontstaan in 1996 en was onderdeel van dezelfde scene als Godspeed You! Black Emperor. In 2006 hield de band ermee op, maar sinds 2018 staat Fly Pan Am terug op de bühne. Met hun vijfde plaat ‘C’est ça’ liet de band in 2019 al een tipje van de sluier zien en horen, en die smaakte naar meer. Veel meer. Het is bijzonder jammer dat we deze levende legendes niet echt live kunnen zien. Want puur muzikaal liggen ze ook anno 2020 nog steeds een beetje tussen  Godspeed You! Black Emperor en My Bloody Valentine, en dan weet je waar je kunt aan verwachten. Oorverdovende intensiteit die aan je ribben kleeft, boordevol experimentele valkuilen waardoor ze je bewust op het verkeerde been zetten. Voer voor de doorsnee muziekliefhebber, waartoe ook wij behoren, die houdt van bands en artiesten die buiten de lijntjes van de muziekstijlen kleuren,. Fly Pan Am is dan ook een parel binnen experimentele muziek die we hopen in 2021 terug te zien op Dunk!festival.

Over duisternis gesproken. Oh Hiroshima (*****) is een Zweedse postrock formatie die ingrediënten van postrock vermengt met voldoende donkere soundscapes waardoor je wegdrijft naar je meest duistere gedachten. De band bracht met 'Oscillation' vorig jaar een gloednieuwe plaat uit, die op heel wat goede recensies kon rekenen. Naast instrumentale vuurkracht, is het unieke aan Oh Hiroshima dat ze dit combineren met een magisch mooie vocale aankleding, die aanvoelt als een warm donker deken tegen koude winterdagen. De koude rillingen die over onze rug lopen bij intens mooie songs als 'A handfull of Dust' - inderdaad uit die laatste schijf - bewijzen dat Oh Hiroshima nog steeds eenzaam aan de top staat van de donkere zijde van de post rock. En dat wordt , bij het vallen van de duisternis, ook op Dunk!radio haarfijn in de verf gezet.

Na deze kleppers bleek YOB (*****) de ultieme kers op de taart te zijn van deze tweede festivaldag. De legendarische doom band - die deze stijl vermengt met o.a. postrock , ontstond in 1996 maar hield ermee op in 2006. Om in 2008 uit de doden op te staan. In 2016 bewees YOB ons op Desertfest nog dat ze nog steeds op een eenzaam hoog niveau staan te soleren. Hun laatste wapenfeit 'Our Raw Heart' zorgde voor gemengde reacties. Maar YOB weekt op hun nieuwe schijf bij ons nog steeds enorm veel donkere emoties los, waardoor onze ziel in vuur en vlam wordt gezet. En zorgt er dus zowel bij de oudere songs als bij nieuwe parels als 'Lungs Reach' voor , dat elk haartje op onze armen recht komt te staan van puur innerlijk genot. Met een traan in de ogen en een krop in de keel zien we nog een laatste keer onze demonen in de ogen. En glimlachen, na het aanschouwen van zoveel intensiteit die als een mokerslag in ons gezicht tot ontploffing wordt gebracht.
Bijzonder jammer dat we dit niet echt live konden zien, een bedenking die we al een paar keer maakten en nog veel zullen maken. Met alle visuele effecten daarbovenop zou dit nog meer magisch zijn geweest. Maar het innerlijke gevoel dat ons overvalt bij het beluisteren van deze epische songs laten ons nu al met verstomming achter in, jawel, die donkerste hoek van ons onderbewustzijn. Waar het steeds fijn vertoeven is.

dag 3 - zaterdag 23  mei 2020
De laatste festivaldag is doorgaans de zwaarste. Een dag die we doorgaans op een rustige manier beginnen met een GRATIS aangeboden koffie in het gezellige jeugdhuis, en - moest het zijn doorgegaan - genieten van de gevarieerde set van Flash The Readies (***1/2). Zondermeer de perfecte wijze om die derde festivaldag goed in te zetten. De band bewandelt trouwens de dunne lijn tussen intimiteit en verschroeiend hard uithalen op een ingenieuze wijze. In tegenstelling tot wat normaal gebeurt bij postrock gaat Flash The Readies in eerder golvende bewegingen tewerk. Bovendien wordt dat recept gekruid met de nodige psychedelische soundscapes, waardoor je eens onder hypnose tot rust wordt gebracht, maar dus ook op tijd en stond wakker geschud.

De Duitse band Noir Reva (***) dompelt ons onder in een typisch postrock badje, zonder daar meer of minder aan toe te voegen. En daar is op zich uiteraard nooit iets mis mee, ook al komt het 'dertien-in-dozijn' spook helaas weer om de hoek kijken. Deze band brengt echter songs waarvan elk beetje postrock liefhebber begint te watertanden. In het bos of in de tent, had dit dan ook voor een moment van oorgasme gezorgd voor de doorsnee liefhebber van het genre, die het niet te ver gaat zoeken.

Solkyri (****) is een postrock formatie uit Australië die sinds 2006 stevig aan de weg timmert. Met 'Mount Pleasant' brengt de band nu een loepzuivere post rock plaat uit, maar toch is er meer aan de hand. Deze band tast duidelijk de grenzen af van agressie, ingewikkeldheid en intimiteit. Tot het oneindige. Hun energieke post rock wordt bovendien beladen met verfijnde popmelodieën. Tracks als ' Shambles' of  'Pendoxk & Proces' zijn opgebouwd rond stuwende ritmes, met een vette knipoog naar shoegaze. En dat maakt deze band toch een unieke parel binnen de globale postrock en de aanverwante stijlen. Dat komt bij 'Sad Boys', terug te vinden op de schijf 'Sad Boys club' (2015), nog maar eens tot uiting. Het is eigenlijk de rode draad te zijn in elke sprankelende song die we te horen krijgen op de Dunk!radio.

Ook de Engelse postrock band Outlander (***1/2) grasduint in het aanbod van typische postrock, en ook Outlander voegt daar niets meer of minder aan toe. Maar klinkt daarom niet minder intensief.
Besluit: We zijn dus eigenlijk bewust een beetje op zoek naar bands die boven het maaiveld uitsteken wat het genre betreft, en dus buiten de lijntjes kleuren. En dat is bij Outlander niet echt het geval. Wie echter houdt van een eenvoudige postrock aanpak zonder daar meer of minder aan toe te voegen, die zal ook in deze parel van een postrock band zijn gading vinden.

De eveneens uit Australië afkomstige band Iiah (*****) overgiet die typische postrock met elementen uit de ambient, wat zorgt voor een dromerige trip binnen enerzijds een intieme omkadering, anderzijds worden registers in een ware climax open gegooid waardoor de geluidsmuren in onze huiskamer beginnen te trillen. Iiah bracht met 'Terra' onlangs een gloednieuwe plaat uit. Een song als 'Displacement' klinkt spookachtig, mysterieus en doet de haren op je armen recht komen. Alleen weten we niet of dat dit uit pure angst of genot is. En dat is de sterkte van deze band. Want het bevreemdende mooie van de dark ambient wordt telkens perfect verbonden met die intensiteit van typische postrock; je wordt letterlijk gehypnotiseerd en weggevoerd naar  al die even mysterieuze gedachten in je onderbewustzijn. En net als je denkt alles te hebben gezien en gehoord is er die ene song “When I Fear You, All Else Is Where It Should Be”, waar een spookachtige stem uit het niets, je de ultieme doodsteek toedient. Indrukwekkend!

Sagor Som Leder Mot Slutet (****) is een Zweeds postrock/metal band die donkere, zwaardere thema's combineert met zachte, maar daarom niet minder dreigende tonen. Waardoor je prompt in de donkerste hoek van de kamer terecht komt. Met geen kans op de terugkeer naar het licht, eens je door deze band bij de lurven bent gegrepen. Duisternis in al zijn intensieve vormen, geuren en kleuren, de zwarte draad in de muziek van Sagor Som Leder Mot Slutet. Met de ogen gesloten laten we ons gewillig meevoeren naar weer eens onze meest donkere, en vaak lugubere gedachten. Moesten we buiten zijn gekomen, had het licht in de ogen pijn gedaan door een overdosis duisternis die deze Zweden ons aanboden. Nu kunnen we enkel onze fantasie zijn werk laten doen, en ook die was gitzwart moeten we toegeven.

De scene begint wat verzadigd te geraken met generische bands, die gebruik maken van ellenlange nummers vol sterk vertraagde harmonische gitaarpartijen die uiteindelijk opbouwen naar een climax. Je ziet door de bomen het bos niet meer, daardoor is het moeilijk om die ene uitzonderlijke parel te ontdekken. De uit UK afkomstige band Coldbones (****) trapt niet in die val en voegt duidelijke elementen van progressief metal en shoegaze toe aan het gedoodverfde geluid, waardoor ze met kop en schouders boven het maaiveld van postrock gerelateerde bands uitsteken. De band bewees dat al met het schitterend album 'Where it all began' , uitgebracht in 2018. Deze stelling wordt via Dunk!radio stevig in de verf gezet. Bovendien zorgt de filmische muziek ervoor dat je , eens je fantasie laat werken, zelf die beelden daarbij kunt voorstellen. Een extra kers op de taart die ons doet uitzien om deze band ook live te aanschouwen.

Ook de Zweedse formatie Feed Me To The Waves (***1/2) blijft gewoon grasduinen in het sferische postrock aanbod. Zonder daar weerom echt iets nieuws aan toe te voegen. Maar ook Feed Me To The Waves komt daar gemakkelijk mee weg. Dat gevoel van herkenning, en ook van erkenning, overviel ons al toen we de recente schijf 'Intill' onder de loep namen. Wie op zoek is naar iets unieks, of naar een band die op avontuur trekt , is wellicht niet op het juiste adres bij Feed Me To The waves. Maar de doorsnee postrock liefhebber, die vandaag al een paar keer lekker is verwend, zal ook hier gewoon zijn gading in vinden. Want dit is wellicht eenvoudige postrock, maar wel van een eenzaam hoog niveau. Er valt nergens een speld tussen te krijgen, die bommetjes intensiteit strelen je oorschelpen strelen en beroeren je hart. En dat trekt ons bij deze band dus nog het meest over de streep.

De uit Korea afkomstige formatie Jambinai (*****) staat bekend om het mengen van postrock met Koreaanse traditionele muziek. Ze maken daarbij gebruik van zowel rockinstrumenten, als Koreaanse traditionele muziekinstrumenten (o.m. de haegeum (een soort viool), geomungo (een soort citer) en blaasinstrumenten piri en taepyeongso). Dat zorgt voor een bijzonder verrijkend geluid, dat je in onze contreien niet elke dag tegen komt. Het lijkt wel een eindeloos gevecht tussen traditionele Koreaanse klanken en Westerse gewoontes, die uitmonden in ofwel oorverdovende climaxen of eerder verstilde momenten waarbij je een speld kunt horen vallen. Maar eens alle registers worden opengetrokken, ontstaat vooral een allesverwoestende tsunami aan klanken die elke geluidsmuur omver blaast. Of dat nu de Koreaanse of de Westerse is , maakt daarbij weinig of niets uit. Want net zoals bij elke oorlog, zijn er geen winnaars. De kruisbestuiving tussen die uiteenlopende instrumenten zorgt eerder voor een verbond, waarbij elke puzzel - de gitaar en de geomungo, of de drum en de haegueum - elkaar aanvult waardoor die puzzel net perfect in elkaar past. Dat laatste maakt deze bijzondere band zo uniek binnen de postrock. Ze verbinden uiteenlopende culturen op een zo uitgekiende wijze, dat ze de remedie kunnen vormen voor wereldvrede. We hopen deze band dan ook volgend jaar te mogen verwelkomen, omgeven door visuele effecten zal een soort magie ontstaan die elke landsgrens overschrijdt.

Ook De Osos (****) brengt traditionele eigenschappen uit hun eigen land mee naar Dunk!festival, dit maal uit Mexico. Wat blijkt, de band houdt ervan je op het verkeerde been te zetten, en slaat voortdurend aan het experimenteren en improviseren met klanken en percussie. Dat zorgt ervoor dat deze Mexicaanse band een unieke totaalbeleving vormt binnen de postrock en aanverwante stijlen. Er komt trouwens een vocale inbreng in voor, waarbij dat tintje Zuid-Amerikaans vernuft prompt om de hoek komt kijken. Een bijzonder kleurrijke band, om in het oog te houden deze De Osos.

De Australische formatie We Lost the Sea (*****) spreekt elke emotie van de postrock liefhebber letterlijk aan. Startend binnen een eerder intieme , sobere omkadering, brengt deze band dan ook het beste naar boven wat postrock betreft; opbouwen naar een oorverdovende climax die aanvoelt alsof je hart wordt doorboord, hoort daar ook bij. We Lost the Sea legt die lat, zowel bij de intieme als de oorverdovende momenten, telkens opnieuw torenhoog en moet daarom eigenlijk totaal niet onderdoen voor de grotere acts binnen de scene. Dat bewees de band ons al op die avond op Dunk!festival 2017. Dat blijkt ook uit de songs als 'The last dive of David Shaw' en zoveel andere parels die de revue passeren. Want ook via Dunk!Radio  voelen we ons wegglijden naar onaards mooie oorden bij die verstilde momenten. En voelen de luide climaxen aan alsof je letterlijk tegen een muur wordt gekwakt en je hersenpan wordt verbrijzeld. Een gewaarwording die ons trouwens doet terugdenken aan een andere avond. Toen Explosions in the Sky kwam optreden in de AB voelde het net ook zo aan alsof je letterlijk werd weggeblazen door de visuele effecten op het podium, door dezelfde climax. En dat is net wat We Lost the Sea dus ook doet met ons, als we die songs uit de boxen horen en vooral voelen loeien.

BIG /BRAVE (*****) is een Canadees trio die bestaat uit Robin Wattie (zang en gitaar), Mathieu Ball (gitaar en zang) en Loel Campbell (drums).Net zoals label genoot Sunn O))) moet BIG/BRAVE het hebben van die hypnotiserende inwerking op je gemoed. Het uit zich bij BIG/BRAVE vooral in de herhalende klappen die worden uitgedeeld door gitaren en/of drums. De vocalen van Robin Wattie zijn dan weer melodieus maar ook geheimzinnig en raadselachtig. Het zorgt voor een mystieke, spookachtige sfeer die je tot een zekere vorm van waanzin drijft, eens je door dit trio letterlijk bent betoverd. Want ja, deze tovenaars met klanken en vocalen voeren je weg naar een onaards mooi paradijs. Het contrast tussen de harde muziek en de melodieuze zang zorgen voor een aangrijpende sfeer. Waardoor pijn en vreugde perfect met elkaar worden verbonden. Dit trio ontpopt zich dan ook tot ware magiërs die een klankentapijt uitspreiden, waarbij je eens meegevoerd naar die verre oorden, 'Zen' geworden, de harde realiteit rondom jou compleet vergeet. We kunnen ons zo voorstellen wat voor een effect dit in het bos, bij het vallen van de duisternis, moet hebben gehad op de aanwezigen. Want zelfs nu, bij enkel het beluisteren via de Dunk!Radio voelen we een gelukzaligheid over ons neerdalen, die met geen pen valt te omschrijven.

Afsluiter AmenRa (*****) combineert alle voornoemde uitersten. "Het sterke aan Amenra is dat ze hun set opbouwen naar een climax toe die pas echt zijn kookpunt bereikt naar het einde toe, om dan in je gezicht te ontploffen. Daarom volgde er ook geen bisnummer, omdat het onderste uit de kan is gehaald en er niets meer aan valt toe te voegen. We kregen een uur lang iets meer dan gewoon een trip door de diepste krochten van onze ziel, werden geconfronteerd met onze nietigheid in deze wereld en werden er zelfs even stil van." Dat is hoe we meermaals een optreden van AmenRa, of moeten we zeggen een misviering, hebben beleefd.
Via de Dunk!Radio voelen we ons nogmaals wegglijden en gaan de confrontatie aan met ons meest innerlijke demonen.
Een optreden van AmenRa valt  gewoon niet in woorden te omschrijven, een optreden van AmenRa moet je voelen tot in het diepste van je genen. En dat gevoel brengt de band dus ook over als we gekluisterd aan de radio, de nacht in gaan. Na die indrukwekkende totaalbeleving die AmenRa ons heeft bezorgt, binnen een occulte totaalbeleving die ons totaal van de kaart achterlaat, zakken we weer af naar, jawel de meest donkere kamer van ons onderbewustzijn. Een plaats waar we graag vertoeven.
Een mooier , intenser slot van deze toch wel zeer bijzondere driedaagse 'in ons kot' gekluisterd aan 'Dunk! On Air' radio , konden we ons niet dromen.

Besluit: Het gemis van deze bands allemaal live te zien, is zeer groot. Dat kunnen we niet genoeg herhalen. De meeste bands en artiesten slaagden erin ons toch dat intense gevoel te bezorgen dat ons altijd overvalt als we naar Dunk!festival afzakken.
Dit puur door gewoon naar de muziek van elk van hen op de radio te luisteren. En dat is zo indrukwekkend aan een festival als Dunk!festival.
Dat de organisatie op die manier daar in slaagt, is zeer opmerkelijk. We hopen uit de grond van ons hart dat deze hele line-up kan verschijnen op Dunk!festival 2021.
Afspraak op 13, 14 en 15 mei. Wij zullen er alvast bij zijn, Jij toch ook!?

Volg alle activiteiten van Dunk!festival verder op via de website: https://www.dunkfestival.be/  Of via de sociale media kanalen:
twitter - https://twitter.com/dunkfestival
facebook - https://www.facebook.com/dunkfestival/

Organisatie: Dunk!festival , Zottegem

We Are Open 2020 - Showcasefestival Trix - Een ontdekkingsreis langs Belgische omwegen

Sinds jaar en dag is het begin februari verzamelen geblazen voor de fijnproevers tussen de muziekliefhebber op We Are Open , die op zoek is naar nieuwe onontgonnen Belgische parels. De editie van 2020 ging door op 6, 7 & 8 februari.
Op zes februari stond er namelijk een 'secret gig' van STAKE op de planning. Deze editie was trouwens compleet uitverkocht en dat is niet enkel de verdienste van ronkende namen op de affiche. Een hele generatie jongeren is dezer dagen bovendien op zoek naar dat iets nieuw, iets uniek of dat bijzondere dat niet alleen boven de middelmaat uitsteekt, maar ook de verbeelding prikkelt. En dat vind je dus al vele jaren op We Are Open. Ook in 2020. Ook wij gingen ook op ontdekking door Belgische omwegen, en stellen weer eens vast wat voor bijzonder getalenteerde muzikanten, bands en artiesten in ons landje toch rondlopen. Artiesten die wellicht niet zullen worden genomineerd voor MIA's of dergelijke, maar zeker tot de crème de la crème van de Belgische muziekwereld behoren. Niet minder dan veertig bands stonden er verspreid over de twee dagen op uiteenlopende podia in de TRIX. Een hele opgave om daar je weg in te vinden, ook wij zullen wellicht enkele onvergetelijke optredens niet hebben gezien doordat we nu eenmaal verscheurende keuzes dienen te maken.

Een overzicht
dag 1 - vrijdag 7 februari 2020
Ratmosphere (***1/2) is een duo die zijn bandnaam niet heeft gestolen. Door uit te pakken met lekker catchy refreinen, en voortdurend te schipperen tussen zeemzoetigheid en verschroeiend uitpakken, zorgt Ratmosphere inderdaad voor een sfeervol concert dat mikt op de onderbuik van de luisteraar. Dit duo doet een beetje denken aan bands als Black Box Revelation, met een klein beetje minder oorverdovende pit maar genoeg energieke aanpak om toch al te flirten met geluidsnormen overschrijdend gedrag. Om ervoor te zorgen dat je lekker staat te headbangen, met een krop in de keel. De nog niet zo vol gelopen Bar genoot met volle teugen. En ook wij kregen al een eerste kleine adrenalinestoot, die ons met een glimlach op de lippen de zaal liet verlaten op naar een volgende ontdekking.

In zaal 'Kelder', werd je letterlijk naar beneden gezogen in de underground van de Belgische muziek. Mono-Mono (****) is een duo bevallige dames die zich niet alleen ontpoppen tot multi-instrumentalisten, er kwam zelfs een streepje viool boven drijven. Getooid in opvallend kledij, die wat deed denken aan een sciencefiction serie, strooide Mono-Mono psychedelische klanken doorheen de etter die de muren lichtjes deden daveren. Vooral zorgde het voor een bedwelmende gewaarwording waarop je niet kan stil staan. Zwevende doorheen de kelder werd je bovendien geconfronteerd met verschillende areas binnen de muziek.  Een futuristisch allegaartje dus, met een knipoog naar een psychedelisch verleden. Met beide voeten in het heden, lonkt  Mono-Mono echter ook naar de toekomst van elektronische muziek met een experimentele twist.  Wat hen een bijzonder pareltje maakt om te koesteren, we zouden er nog tegen komen op deze eerste avond.

Mirek Coutigny (****) bracht in 2018 zijn sprankelend mooi debuut uit 'Revisions #1' en is al bezig aan een nieuwe plaat. Op het podium laat hij zich omringen door celliste Jolien Deley en percussie virtuoos Jonathan Bonny die zorgen voor iets meer pit. Dit aangevuld door de magisch mooie piano klanken die Mirek over de hoofden doet waaien op een intens mooie wijze. Waardoor het stil wordt in ons hart. Net doordat elk van de muzikanten elkaar diep raken door middel van hun sprankelende instrumentale inbreng, kom je compleet tot rust. Weggevoerd naar sprookjesachtige mooie oorden. Oorden die helaas teveel werden verstoord door het teveel geroezemoes in de zaal, waardoor de magie niet compleet zijn werk kon doen. Het is een euvel waarover al veel inkt is gevloeid, een pratend publiek dat van een zaal een praat café maakt waar ze tussen pot en pint de nieuwste weetjes aan elkaar vertellen na een lange werkweek. Niets op tegen uiteraard, maar het is heel storend. In zaal 'Café' bleek dat over de gehele avond zelfs nog het meest het geval te zijn, de gezellige bar vlak naast het podium is uiteraard zeer uitnodigend om even te tot bezinning te komen. Jammer. Maar daarom zijn we zeker niet minder overtuigd van het kunnen van deze top muzikant en zijn bandleden. Integendeel zelfs.

Hip Hop is hot, ook in ons land. Uiteraard kom je in dat vaarwater veel bands en artiesten tegen die ons een soort dertien en dozijn gevoel geven. Sommige steken er echter met kop en staart bovenuit en doen iets uniek met die muziek, waardoor je met open mond vol bewondering staat te genieten tot in de toppen van je tenen. Glauque (****) staat voor een zeer goed gevulde bar het beste van zichzelf te geven, en legt binnen die hip hop gerelateerde wegen dan ook de lat enorm, maar dan ook enorm hoog. Naast de aanstekelijke muzikale aankleding bestaat de band uit twee beweeglijke zangers, die elkaar niet alleen perfect aanvullen, maar eveneens een spervuur van teksten op het publiek afvuren, waarbij heilige huisjes prompt sneuvelen. En op deze wijze op ingenieuze wijze iedereen een spiegel voorhoudt.
Kortom, op het kruispunt van rap, electro, pop, rock en het spoken word verlegt deze jonge Waalse band grenzen binnen dat genre, en daarvoor krijgen ze zeker een sterretje meer op hun plantsoen. Het lange en welgemeend applaus op het einde van de set, was dan ook gemeend en oprecht.

Ondertussen was er geen doorkomen meer aan in de Kelder. We bleven dan maar op de bovenverdieping staan kijken naar wat er beneden allemaal gebeurde. Niet dat we nog veel konden zien eigenlijk, maar wat we hoorden en voelden was voldoende om ons te overtuigen. Want het knettergekke gezelschap PAARD (*****) dreef het tempo zodanig hoog op dat er barsten ontstonden in de muur van de Trix. Door middel van een geschifte drum en percussie, lekker energieke riffs en beats werd op een intensieve wijze een oorverdovend klankentapijt uitgespreid in de kelder. Mokerslag na uppercut uitdelende, ging er een schokgolf doorheen de Trix, vergelijkbaar met een tsunami of vulkaanuitbarsting. Even tot bezinning komen is er trouwens niet bij, want PAARD blijft op dat verschroeiende tempo gewoon tot het einde van de set doorgaan. Tot daadwerkelijk niemand meer stil staat.

Toen we in september 2019 Martha Da'Ro (****) aan het werk zagen op Leffingeleuren waren we danig onder de indruk van de soulvolle, vaak breekbare stem van deze artieste. En bovendien de Afrikaanse roots die als een warme wolk een gevoelige snaar raakte. Op intieme momenten, waarop ze bijna in spoken word haar publiek aansprak, kon je bijna een speld horen vallen in de Club. En dat is een prestatie op zich. Maar eveneens werden de teugels gevierd, waarbij ze die roots eveneens niet kon verstoppen. Met als gevolg dat we een Afrikaans getint feestje voorgeschoteld krijgen, waar ook een traan wordt weggepinkt met een glimlach op je lippen. Martha Da'Ro is vooral een soul artieste die de ziel doet bloeden van innerlijk genot, dat bewees ze eerder op Leffingeleuren uitvoerig en zet ze op We Are Open in Trix nogmaals in de verf.

Roedel (***) mocht in de bar een rap/hip hop feestje bouwen. Dit collectief heeft goed gekeken en geluisterd naar acts als Zwangere Guy en weet dus hoe ze hun publiek gemakkelijk kunnen inpakken. De aanwezigen smullen ervan en gaan vanaf de eerste noot compleet uit de bol, tot het dak er bijna afvliegt. Wijzelf bleven echter niet enkel op onze honger zitten, een 'dertien-in-dozijn' gevoel overviel ons eveneens. Maar binnen die typische hip hop en rap, is Roedel zeker een collectief die potten zullen breken. Met het grootste gemak deden ze de aanwezigen uit hun hand eten. En het publiek heeft altijd gelijk. Toch?

Kwam het door de toch wel experimentele aanpak die tot de verbeelding van de aanhoorder sprak? Of doordat Susobrino (*****) een zodanig gevarieerd klankenbord voorlegde? Deze multi-instrumentalist en klanken virtuoos kreeg wonder bij wonder de zaal Café wel stil. Nochtans is zijn muziek vaak breekbaar, maar word je bovendien van je sokken geblazen op zeer onverwachte momenten. De Belgisch- Boliviaanse producer haalt zijn inspiratie uit die Boliviaanse roots, en etaleert in Trix café zijn passie voor exotische klanken en Zuid-Amerikaanse traditionele percussie. Waardoor hij tot de verbeelding van de aanhoorder spreekt, binnen een bijzonder filmische omkadering. Bij het sluiten van de ogen komen er beelden boven die al even vreemd aanvoelen als wat de man uit die instrumenten tovert. Een tovenaar met klanken die niet alleen een zaal compleet stil kan krijgen maar ook kan aanzetten tot zweven over de dansvloer? Dat is Susobrino ten voeten uit, en daarvoor trekken we graag onze dansschoenen aan terwijl kippenvelmomenten ons deel zijn.

Een meesteres in hypnotiseren , dat is Sylvie Kreusch (*****) door haar stem en bijzondere uitstraling zeker en vast. Dat bewees ze in het verleden zowel bij de bands waarmee ze aantrad, als solo, voldoende. We schreven in onze notities: “Sylvie, wat doet je toch met mijn gevoelig hart''. Eens onder invloed van Sylvie haar heldere stem, drijf je namelijk letterlijk weg naar zeer, zeer verre oorden. Als ze bovendien haar sensuele danspassen boven haalt, brengt Sylvie je in een trance waaruit ontsnappen onmogelijk blijkt. Eveneens schippert Sylvie Kreusch tussen breekbaarheid als porselein, en op de dansspieren werken waardoor je onmogelijk kan stil blijven staan. Dat voortdurende flirten met grenzen, zorgt ervoor dat je aan haar lippen gekluisterd, blijft staan luisteren, genieten en zachtjes meedeinen in de zaal. Sylvie blijkt eveneens een entertainer te zijn die haar publiek wellicht niet veel aanspreekt, ze laat gerugsteund door haar topmuzikanten, vooral de muziek voor zich spreken.
Bij de laatste song demonstreert ze echter hoe ze als een ware hogepriesteres haar publiek rond haar vingers draait. De fan mag meedansen op het podium en ze maant iedereen aan om neer te zitten. Het trukendoosje werkt, want plots gaat dat dak er in een wervelende finale compleet af. Een kers op de taart van wederom een magisch concert, waar Sylvie Kreusch een sprookjeswereld open doet, die je enerzijds bedwelmt en anderzijds doet dansen, dansen en dansen tot het einde van de rit.

Over dansen gesproken, Raveyards (*****) sluit het feest in de Trix bar af op een oorverdovende wijze, waardoor een rave feest ontstaat in je hoofd maar dus ook op de dansvloer zelf. Ook al sijpelt het publiek wat weg, het is ondertussen na middernacht, wie blijft staan, wordt door een uiterst beweeglijke Brent en de zijnen getrakteerd op een daverend elektronisch feest, zoals je dat zelden tegen komt. Brent spring niet alleen als een waanzinnige rond, hij sleurt bijna de boxen boven het podium eraf, stampt zijn microfoon omver en gaat de confrontatie met zijn publiek letterlijk aan. Als je een beetje stoom afblaast na een lange werkweek, dan is Raveyard de juiste remedie. Zo blijkt. Want prompt staat niemand meer stil, en daarom legt de band de lat nog een beetje hoger om in een wervelende finale dat dak er finaal te laten afgaan in Trix.

dag 2 - zaterdag 8 februari 2020
In de bar mocht Glass Museum (***1/2) de tweede avond openen met een jazzy/elektronisch gevecht tussen percussie en keyboard/piano klanken. Niet dat de heren elkaar in de haren vliegen. Het duo Antoine Flipo (synthesizer) en Martin Grégoire (drums) zat echter tegenover elkaar opgesteld. Door elkaar op deze wijze aan te sporen en aan te vullen spreidt Glass Museum als het ware een improviserend klankenbord in de zaal, waardoor een magie ontstaat die naar elke hoek van de zaal uit gaat. Helaas blijft Glass Museum dat trucje over de hele set herhalen, waardoor de aandacht wat verslapt naar het einde toe. Maar binnen de jazzy/elektronische muziek zien we dit duo nog potten breken. Band om in het oog te houden  dus, deze Glass Museum.

Enkele jaren geleden hield The Hickey Underworld er vroegtijdig mee op. Het bleef een beetje stil rond de bandleden, maar nu is een zeer interessant nieuw project op poten gezet rond frontman Younes Faltakh. Binnen Arabnormal (****) verwerkt de man klanken uit zijn Maghrebijnse roots. Samen met zijn kompaan Niek Meul (Das Pop) trok hij de studio in en stelde ondertussen een mooi debuut album samen. Live laat het duo zich omringen door al even sterke muzikanten als ex-Hickey Underworld gitarist Jonas Govaerts (bas), Michael Beniest (Deadsets) op toetsen en Millionaire leden Sjoerd Bruil (gitaar) en Damien Vanderhasselt (drums).
In de grote zaal kregen we met deze magistrale line-up boordevol top muzikanten dan ook een bijzonder energiek optreden voorgeschoteld. De heren amuseren zich kostelijk op dat podium, wat uiteindelijk zijn uitstraling heeft op het toch al goed opgekomen publiek in die grote zaal. Waardoor het dak er vrij vlug afgaat, mede door instrumentaal vakmanschap, dat wordt tentoon gespreid. Younes beschikt bovendien over een stem en charisma waardoor hij met het grootste gemak iedereen uit zijn hand doet eten.
Kortom, Arabnormal is geen Hickey Underworld, laat dit duidelijk zijn, maar is wel klaar om op een bijzonder gedreven en bijzonder gevarieerde wijze zijn stempel te drukken op het Belgische muziekgebeuren.

Oordopjes zijn geen overbodige luxe tijdens een optreden van YOUFF (****) . Toen we de band zagen optreden op The Sound of the Belgian Underground in de Ancienne Belgique medio 2016 schreven we daarover: ''Youff , ontstaan in 2013, brengt een potje noiserock  in zijn meest pure vorm. Oorverdovende, snoeiharde tonen doen onze oren piepen waardoor we in diepe trance belanden.'' Dat is wat YOUFF ook doet in de Club op We Are Open. Alle registers vanaf de eerst tot de laatste noot op een chaotische en oorverdovende wijze open trekken, en niet ophouden tot iedereen potdoof en compleet dooreen geschud verweesd achter blijft. Instrumentaal valt er geen speld tussen te krijgen, wat de zang betreft , vragen we ons wel af wat de man daar staat te doen buiten enkele onverstaanbare teksten schreeuwen en al waanzinnig geworden voortbewegen op dat podium. Maar ook dat is dus een belangrijk onderdeel van de act die de band opvoert. YOUFF moet het namelijk hebben van net die waanzin, letterlijk, tot een soort kunstvorm verheffen. En dit door je strot rammen tot je als aanhoorder daar zelf waanzinnig van wordt. Een opzet waar YOUFF met brio in slaagt als we op het einde van de set met tuitende oren de zaal verlaten.

Tijd voor een rustpunt in de Kelder? Min of meer dan toch. Met Nordmann, MDC III heeft Mattias De Craene voldoende zijn stempel gedrukt op het, laat ons maar stellen, free jazz en aanverwante stijlen. Ook zijn medewerking met o.a. Sylvie Kreusch is zonder meer magistraal te noemen. In de Kelder stelt hij zijn solo project voor onder de noemer Mattiasdecraene (*****). 'Onverwachts, eigen en avontuurlijk' , is hoe Mattiasdecreane wordt omschreven in de biografie op de website van We Are Open. En dat is absoluut niet ver gezocht. Wat de man doet met zijn saxofoon alleen al, is dat instrument ontleden en er klanken uit voortbrengen waarvan we het bestaan nog niet wisten. Mattias trekt dus op avontuur door het jazz landschap, en improviseert daarmee tot het oneindige. Het doet sommige wat wenkbrauwen fronsen, want men verlaat vrij vlug de kelder. Maar zij die bleven  staan - waaronder wij - voelden de intensiviteit langzaam in zijn of haar kleren kruipen, tot de ziel wordt geraakt op meerdere bijzondere plaatsen.
Mattiasdecraene flirt eveneens voortdurend met oorverdovend hard uithalen, en zachtjes strelen binnen een intieme en magische omkadering. Dit optreden van Mattiasdecraene blijft daardoor aan onze ribben kleven, de rest van de avond lang.

Dat laatste kan ook gezegd worden van The Guru Guru (*****).We leerden The Guru Guru kennen via hun debuut 'P C H E W'. Deze Limburgse formatie wist ons toen al omver te blazen met een stevige noise rock plaat, waarbij uitbundig werd geëxperimenteerd. Absurditeit tot het oneindige was toen al de rode draad. Op de nieuwste plaat 'Point Fingers' blijft The Guru Guru gewoon diezelfde weg verder bewandelen, en daar zijn wij niet treurig om.
Ook live blijkt dit dus het geval te zijn. Puur muzikaal gaat het er wellicht iets minder luidruchtig aan toe dan bij YOUFF, maar flirten met geluidsnormen overschrijdend gedrag is er zeker bij met The Guru Guru. De band haalt vanaf de eerste noot verpulverend hard uit. En laat daarbij geen spaander geheel van je vege lijf en hersenpan. Echter is het vooral de charismatische frontman die tot de verbeelding spreekt. Hij beschikt over een zeer emotioneel en uiteenlopend stembereik, dat door merg en been gaat, en beweegt op dat podium molenwiekend voort als waanzinnig geworden en blijft daarbij het publiek aansporen. Tot niemand meer stil staat. The Guru Guru doet het dan ook letterlijk aanvoelen alsof je op een achtbaan bent terecht gekomen, waarbij je niet weet hoe en waar je gaat uitkomen. Op een razend tempo word je naar alle kanten van de muur gestuurd door dit bonte gezelschap ongeregeld, die elke regel aan hun laars lapt. Dat beetje waanzin in de ogen van de frontman, drijft uiteindelijk ook de aanhoorder tot die waanzin waaruit je niet meer wil en kunt ontsnappen. Indrukwekkend!

Doordat het een nodeloos geloop zou gaan worden, en we toch de magistrale band Wallace Vanborn (****) nog eens live wilden zien, hebben we helaas Vieze Meisje, Skemer en Crackups gelaten voor wat het was. Ondanks deze verscheurende keuze, is dit gelukkig geen verkeerde beoordeling gebleken. Wat strakheid en energieke aanpak betreft, hoeft Wallace Vaborn namelijk niets meer te bewijzen, elk van hun optredens zorgde in het verleden voor bommetjes energie die voortdurend in je gezicht tot ontploffing werden gebracht. Dat is anno 2020 gelukkig nog steeds het geval. Vanaf die eerste noot legt de band de lat dan ook torenhoog en doet de zaal lekker op zijn grondvesten daveren. Er ontstaat op deze wijze een daverend rock feest waardoor de band in het verleden de festivalweide in vuur en vlam wist te zetten. Ook Trix ging volledig uit zijn dak dankzij een band die ook nu, na al die jaren, nog steeds op het scherp van de snee staat te soleren.

Onverwacht hoogtepunt in Club? Ja en Nee. Want wij kennen de top muzikant en percussie tovenaar Wim Segers al van bijvoorbeeld John Ghost en andere vele projecten en zijn danig onder de indruk van de man zijn kunnen. Binnen dit project Compro Oro (*****) worden psycho ethnojazz  paden en improvisatie wegen verder verkend. Dit allemaal gekruid met een sterke dosis Afro-Latijns, Amerikaanse invloeden. Bart Vervaeck is op gitaar een grootmeester die de ene onverwachte solo na de ander uit zijn mouw schudt, daarbij op een magistrale wijze aangevuld door Matthias De Busschere , die door middel van verdovende baslijnen de haren op je armen doet recht komen. De strijd tussen vibraphone meesterschap van Wim Segers met de percussie virtuositeit van Falk Schrauwen en de drum schoonheid van Frederik Van Den Berghe , is uiteindelijk meer dan een kers op de taart.
Samengevoegd is Compro Oro een concept waar grenzen vervagen, worden verlegd en nieuwe grenzen worden gemaakt waar er geen zijn. Zonder oponthoud worden we geconfronteerd met de ene na de andere verrassende wending die ons met verstomming slaat. Nergens valt er een speld tussen te krijgen, want deze heren trekken dus over de hele set op avontuur door het landschap dat improvisatie heet, en verheffen dit zelfs tot een ware kunstvorm. Magistraal is dan ook een understatement, met wat deze heren binnen dit concept doen. Deze Compro Oro laat in elk geval een diepe , onuitwisbare indruk op ons na die we niet gauw zullen vergeten.

Crowd Of Chairs (****) zagen we enkele jaren geleden optreden op het evenement The Sound of the Belgian Underground in de Ancienne Belgique. We schreven daarover: ''Het leek wel alsof de heren hun demonen de vrije loop lieten, zo wild om zich heen slaande. En daarbij zijn publiek letterlijk meetrekt in die draaikolk van chaotische riffs, drumsalvo's en geluiden die de trommelvliezen deden barsten. Met deze overweldigende aanpak bewees Crowd Of Chairs dus ook live een band te zijn die geluidsnormen aan hun laars veegt, en elke zaal plat speelt tot geen spaander geheel blijft." Het interessante aan Crowd Of Chairs is dat ze bovendien putten uit uiteenlopende muziekstijlen. Noiserock tot streepjes krautrock passeerden in de Trix bar de revue, tot de aanhoorder er dol van werd.

Crowd Of Chairs trad ongeveer op hetzelfde moment van Peuk die in zaal café het beste van zichzelf stond te geven; velen stonden trouwens te wachten op de ultieme headliner van We Are Open Gruppo Di Pawlowski. Wie echter bleef staan, voelde de energie opborrelen die uitmondde op een vulkaan uitbarsting en je van je sokken blies.
Het was ondertussen al na middernacht, maar tijdens Gruppo Di Pawlowski (*****) stond de grote zaal voor een laatste keer zo goed als compleet vol. Niet zo verwonderlijk, want al jaren weet Pawlowski en zijn geschift gezelschap grenzen te verleggen qua absurditeit. De man zelf laat zich molenwiekend volledig gaan, en port zijn publiek aan hetzelfde te doen. Gerugsteund door één voor één klasse muzikanten die binnen die omkadering hun eigen grenzen, en eveneens deze van het publiek aftasten tot niemand meer stil staat. Schreeuwend en stampend,  én zowel zijn muzikanten als de fans aansporen , legt Pawlowski de lat van absurditeit steeds hoger en hoger, tot het dak er compleet afgaat. Wie het al eerder heeft meegemaakt, weet het.
Een optreden van Gruppo Di Pawlowski is niet zomaar een concert. Het is een onaards aanvoelende totaalbeleving die je als aanhoorder vooral moet ondergaan. Binnen de wereld van Pawlowski zijn er namelijk geen grenzen, of ze vervagen en veranderen in een chaotische ongestructureerde brij die je nogmaals tot waanzin drijft.
Een beter einde van een bijzondere tweedaagse showcase langs Belgische omwegen konden we ons dan ook niet dromen …

Organisatie: Trix, Antwerpen