Villa Pace 2019 - Een vlucht van duizend luchtballonnen
Villa Pace 2019
Grote Markt -’t Plein - De Nest
Sint-Niklaas
2019-09-07 + 08
Erik Vandamme

Jan Verstraeten - Newmoon - Every Stranger Looks Like you - Raveyards - Drahla - Stikstof - Haemers - TaxiWars - Vandal X

Vooraf - een stukje geschiedenis
De ballonmeeting is een jaarlijks terugkerend evenement ontstaan in 1948, ter herdenking van de bevrijding van de stad Sint-Niklaas tijdens WOII. Het initiatief werd genomen door voormalige burgemeester Romain De Vidts en de zakenman André Sax. Wat ooit begon als een eerder kleinschalig gebeuren, is ondertussen uitgegroeid tot een van de belangrijkste ballonhappenings in de wereld. Die internationale bekendheid kwam er al in 1949. Medio 1970 werden heteluchtballons toegevoegd. In 1987 special-shapes en in 2005 de miniatuurballonnen. Niet alleen het aanbod van ballons werd langzaam uitgebreid. Ondertussen is het evenement uitgegroeid tot een vredefestival. Onder de naam Villa Pace zijn er verschillende optredens op meerder podia in de stad. Die optredens gaan door op de Grote Markt, het Sint-Nicolaasplein, Hendrik Heymanplein, de Castrodreef , De Nest en ook de tuinen van Salons voor Schone kunsten waar Klassieke concerten plaats grijpen onder de naam: Terrazza. Bovendien is er een uitgebreide braderij en wereldmarkt. Met uiteenlopende gerechten uit alle streken van de wereld.

zaterdag 7 september 2019 - Vredesfeesten - Villa Pace
Over tradities gesproken. Minstens één dag in het weekend Vredefeesten vertoeven ook wij in de buurt van die Grote Markt voor mening concerten. We starten de avond op een gemoedelijke wijze.

Jan Verstraeten (****) mocht de avond openen op de Grote Markt. De man bezit de unieke gave om klassieke muziek in een modern kleedje te stoppen, getooid in kledij die eerder hoort bij rock muzikanten. Bovendien blijkt hij niet alleen een klanken tovenaar te zijn. Hij bespeelt zowel zijn piano als de gitaar met zoveel overgave, dat je er gewoon stil van wordt. Uiteraard laat hij zich begeleiden door strijkers en violisten die al een even magische sfeer laten waaien over de grote Markt. Ook al vinden we deze zeer intieme muziek eerder thuis horen in een gezellige concertzaal. Jan Verstraeten slaagt erin, mede dankzij een lichtjes experimentele inbreng, het publiek in vervoering te brengen en je ook innerlijk diep te ontroeren.
Kortom: Grenzen verleggen binnen Klassieke muziek, en buiten de lijntjes daarvan kleuren? Dat is wat Jan doorheen de set op de Grote Markt doet, daardoor vallen ook wij als een blok voor zijn unieke talent als muzikant en entertainer ten voeten uit.

Villa Pace - de strijd om de luidste gitaar solo
Voor het hardere werk moest je op 't Plein en De Nest zijn. Aangezien wij liefhebber zijn daarvan, besloten we dan ook daar post te vatten. We merkten een verandering in de opstelling van het podia. Twee jaar geleden - vorig jaar waren we niet aanwezig op Vredefeesten - stond het podium nog vlakbij de Markt opgesteld, en de drink/eet kraampjes daar vlak achter. Nu was dat omgekeerd, waardoor het podium van 't Plein veel nauwer verbonden was met het podium in De Nest. Een veranderde opstelling die we ten zeerste konden waarderen.

Newmoon (***1/2) dompelt het plein onder in een gezapige Shoegaze sfeer. De band brengt in oktober een nieuwe plaat uit 'Nothing Hurts Forever' en heeft ondertussen toch zijn stempel gedrukt op dat Shoegaze gebeuren in deze contreien. Op Villa Pace zagen we band die energie en gedrevenheid uitstraalt. Alle registers worden op een strakke en verschroeiende wijze open getrokken. Ook al gaat dat steeds diezelfde lijn uit, waardoor de aandacht een beetje verslapt. Daardoor word je sowieso omver geblazen. Bovendien beschikt de band over een frontman die niet alleen zijn emotionele stem in de strijd gooit, de man profileert zich als een entertainer die er alles aan doet om het publiek te bekoren. Geen inspanning is hem teveel, hij vraagt zelfs aan de mensen die vooraan staan de mensen die opzij staan te vragen dichter te komen. En hij slaagt zelfs in zijn opzet. Om maar te zeggen, ook al brengt deze band donkere Shoegaze die perfect past bij het vallen van de duisternis, de heren stralen spelplezier en Humor uit. Daardoor krijgen ze de handen gemakkelijk op elkaar, en worden ook wij over de streep getrokken.

Een van de ontdekkingen op Villa Pace 2019? Every Stranger Looks Like You (*****). Deze band grasduint door het Sludge metal aanbod, en voegt daar tonnen chaos aan toe. Daardoor bouwt ESLLY een ondoordringbare geluidsmuur op, waarbij de aanhoorder wordt meegesleurd naar een al even chaotische, donkere wereld. Het meest interessante aan deze band is dat ze een grote waaier aan variaties aanbieden. De vaak spoken words klinkt griezelig en dreigend, na een intro die de put van de Hel doet open gaan. Trekt de band een vat van verderf, woede, frustratie en pijn open waardoor De Nest op zijn grondvesten staat te daveren. De grimassen in het gezicht van zanger/gitarist spreken trouwens boekdelen. Je voelt gewoon die woede in de manier waarop zowel de zanger als muzikanten hun instrumenten letterlijk geselen. Dit is duidelijk geen voer voor tere zieltjes, want ook de oorverdovende climax op het einde zorgt voor een huivering doorheen ons lijf. Mokerslag na vuurbal wordt je door de strot geramd, tot je totaal verweesd achterblijft. ESLLY doet niet aan bindteksten. Geen communicatie over en weer met het publiek dus, maar die verschroeiende muziek voor zich laten spreken. In dat half uur tijd ontstaat er uiteindelijk ook in onze geest meerdere Apocalyptische taferelen. Die er uiteindelijk voor zorgen dat we zelf ook tot absolute waanzin worden gedreven. En totaal verweesd en van de kaart de Nest verlaten.

Raveyards (***1/2) heeft zijn naam niet gestolen. De band biedt letterlijk een rave party aan met alles erop en eraan. De dansspieren aanspreken na zo een donkere set van de voorganger? Dat kunnen we iedereen aanraden. Door middel van opzwepende en luide beats doet ook Raveyards de aarde op zijn grondvesten daveren. Al is het deze keer niet met de bedoeling de menigte te confronteren met zijn eigen demonen, maar eerder om een wervelend dansfeest te doen ontstaan. Een opdracht waarin Raveyards met brio in slaagt, want na een dik half uur vertoeven in deze oorverdovende rave staat er weer een glimlach op onze lippen.

Als liefhebber van de New wave en post punk uit de jaren '80 was het uitzien naar Drahla (*** 1/2) die ons onderdompelt in een potje nostalgie uit die gouden tijden. De dame en heren trekken een heel vat open, boordevolle jaren '80 spulletjes. De ene song is wat meer overtuigend gebracht dan de andere, ook de stem van de frontvrouw kwam er niet altijd even zuiver door. Bovendien kregen we het gevoel dat deze band best een aardig potje post punk brengt, maar ook een van de vele bomen in dat grote bos blijkt te zijn. Echter, kwalitatief valt hier geen speld tussen te krijgen. Getuige daarvan zijn de rillingen die over onze rug lopen bij elke gitaar lijn en drum geroffel, met als kers op de taart die toch wel zeer tot de verbeelding sprekende vocale inbreng .

De Brussels formatie Stikstof (*****) is uitgeroeid tot één van de vaandeldragers van de recente hip hop en rap in onze contreien. Wij stonden toch lichtjes sceptische daartegenover, maar moeten onze sceptische houding na die knetterende optreden op Villa Pace herzien. De band brengt niet alleen Hip Hop vanuit het hart van de muziekstijl, met teksten die je een spiegel voorhouden. Deze jongens koppelen humor met het vertellen van een verhaal, en kunnen daardoor nog meer op onze waardering rekenen. Vanaf de eerste noot legt Stikstof de lat zeer hoog, en laat niet meer los tot het volledig plein staat te zingen en springen.

Een korte maar hevige wervelstorm. Zo zouden we het aantreden van Haemers (***) nog het best kunnen omschrijven. In een razend snel tempo werden de songs je letterlijk door de strot geramd, zodat je geen moment tot rust kon komen. Niet alleen zorgde dit ervoor dat de trommelvliezen barsten, ook de geluidsmuren stonden op springen. Helaas bleek deze set iets te kort en krachtig, en met wat te weinig melodie, om ons echt compleet over de streep te trekken. Helaas kwam de zang er niet zo goed door, hadden we de indruk. Maar ondoordringbare geluidsmuur die de muzikanten op een intensieve wijze opbouwden, voelden aan als een hele horde bulldozers die over je hoofd heen denderen. Waardoor Haemers toch in zijn opzet slaagt. In een half uur de zaal veranderen in een slagveld, waarna het nodig is het puin te ruimen.

Tussen al dat Metal, postpunk en hip hop geweld bleek TaxiWars (****) een beetje de vreemde eend in de bijt. Bovendien vind ik dat de Jazz muziek dat de heren brengen nog het best floreert in een intiemere omgeving. De band rond dEUS frontman Tom Barman, Saxofonist Robin Verheyen, bassist Nicolas Thys en klasse drummer Anton Pierre brengt zijn nieuwste plaat uit 'Artificial Horizon'. Er bestaat geen twijfel over. Elk van deze muzikanten zijn uitzonderlijk getalenteerd en uniek in hun kunnen. Dat blijkt meermaals als Robin met een Hemelse sax solo elk haartje op je armen doet recht komen. Het verpletterende drumwerk van Anton en de virtuoze bas inbreng van Nicolas zijn niet zomaar een kers op de taart. Dit blijkt een onaardse meerwaarde. De stem van Tom past perfect in dat plaatje.
En toch hadden we vaak de indruk dat TaxiWars op de rem aan het duwen was. Op uitzondering van enkele sprankelende solo's, liepen niet altijd die rillingen over onze rug die we gewoonlijk voelen bij het aanschouwen van deze top band. Dit neemt niet weg dat de heren spelplezier uitstralen, zich rot amuseren en improviseren tot het oneindige. Maar vooral door die uitzonderlijk virtuositeit die ze aan de dag leggen, klanken en vocalen over het plein doen waaien, waardoor menig Jazz hart - waaronder het onze - prompt sneller gaat slaan.

Afsluiten deden we met een toch wel levende legende in zijn genre. Vandal X (***1/2). Toen we het hyperactieve duo Bart Timmermans en Günther Liket aan het werk zagen op Pukkelpop 1998 was dat een ware openbaring, waardoor we prompt werden omver geblazen. Snoeiharde riffs, drumsalvo's die aanvoelen als kanonskogels. Die in een razend snel tempo doorheen je strot worden geramd. Het is altijd al het ingrediënt geweest waarmee dit duo ons compleet murw heeft geslagen. Dat was anno 2015 op Desertfest nog steeds het geval. Van het strakke tempo wordt ook in 2019 geen centimeter afgeweken. Zonder verpinken gaat Vandal X door met maaien over de hoofden van de aanwezigen, tot niemand meer stil staat. Ook al was de zaal sterk uitgedund - Het was ondertussen al rond 2u in de nacht - Wie zich liet meevoeren over het aanbod van verwoestende tsunami's die Vandal X aanbood, bleef voor de laatste keer deze avond potdoof en totaal verweest achter in de hoek van de kamer. Kortom: Vandal X doet al meer dan twintig jaar menig barst ontstaan in muren van pubs en concertzalen. Ook op Villa Pace trekt de band weer eens een geluidsmuur op waar geen doorkomen mogelijk is. We konden niet anders dan deze wervelstorm van drum en gitaar geweld ondergaan, tot ook wij totaal van de kaart de zaal verlaten en met een goed gevoel vanbinnen huiswaarts keerden.

zondag 8 september 2019 - Sfeer en Gezelligheid
Op zondag bezochten we heel bewust andere oorden dan het concert aanbod. Er was op dat vlak nochtans wel wat te beleven. Zo ging in de Stationstraat het evenement rond klassieke muziek door onder de naam Terrazza. Stond op het podium Castrohof bands als NAFT, Black Juju en Black Flower. En waren er ook optredens van het getalenteerde gezelschap Out of my Box en Warhoofd. Dit alles in de buurt van de Wereldmarkt.
Op deze wereldmarkt werden niet alleen uiteenlopende gerechten van over de hele wereld aangeboden. Eveneens kon je bij de wandeling in het park letterlijk die landen opzoeken en informatie inwinnen. Tijdens het verorberen van een Pitta ook eens folders bekijken over de Turkse cultuur, of snuisteren in hebbedingetjes. Het zijn maar een paar voorbeelden hoe de Wereldmarkt op Vredefeesten een ruim publiek aan wereldburgers aantrekt. Dit was een zodanig bijzonder aangename plek om te vertoeven, wij genoten van de vele geuren en kleuren, dat je op reis voelde wandelen op een gezonde wijze. Zonder daarvoor auto of vliegtuig te hoeven gebruiken. INFO: https://www.villapace.be/wereldmarkt

Het was trouwens over de koppen lopen over de Grote Markt. Mede door het mooie weer op deze zondag, en de vele ballons die op het marktplein waren opgesteld. Jong en oud vergaapte zich met tintelingen in de ogen op al die magie die later ook de lucht inging. Het bewijst nog maar eens dat de muzikale omlijsting en de sfeerbeleving rond en op de Grote Markt zo nauw verbonden zijn, dat ze samen van Vredefeesten een echte feestbeleving maken, waardoor iedereen die ooit is gestorven voor zijn of haar vaderland hierboven eveneens een traan zal wegpinken van puur genot.

Volg de vredefeesten via de website: https://www.vredefeesten.be/ en https://www.villapace.be/

Organisatie: Villa Pace - Vredesfeesten

Frietrock 2019 - Fischer-Z - Zoveel meer dan een nostalgie trip
Frietrock 2019
Festivalterrein
Ieper
2019-09-06
Erik Vandamme
Rating: 8

Er bestaan blijkbaar twee festivals onder de naam Frietrock. Enerzijds is er Frietrock in Oud-Turnhout , anderzijds een festival met dezelfde naam in Ieper. Beide waren aan hun 11ste editie toe, en beide zijn gratis festivals voor een goed doel. Daar waar Frietrock in Oud-Turnhout echter vooral metal programmeert, gaat Frietrock in Ieper de meer rock, pop en danscultuur uit. Frietrock in Ieper gaat trouwens door in het centrum, vlakbij de markt en de vele gezellige terrasjes. Wij zakten naar het festival om Fischer-Z, die met 'Swimming in Thunderstorm' een gloednieuwe plaat uitbrengt, aan het werk. En stellen vast dat dit optreden veel meer was dan een nostalgie trip. Niet alleen Fischer-Z had iets te vieren. Ook Heideroosjes en Praga Khan vieren feest. Namelijk hun dertig jarig bestaan.

TERUGGEKEERD IN DE TIJD MET BEIDE VOETEN IN HET HEDEN
Het nadeel van een festival openen, als men o.a. sommige daarvan nog aan het opstellen is. Dat is dat je voor een twintigtal mensen staat te spelen, die eigenlijk in grote mate nog op zoek zijn naar een drank of eet gelegenheid. Smokin' Arms (***1/2) speelde een thuismatch, en had het ondanks dat thuisvoordeel aanvankelijk niet gemakkelijk om de handen op elkaar te krijgen. De band speelt echter een set alsof ze voor een vol plein staan te spelen, en storten zich met volle overgave in de strijd. De gestroomlijnde gitaar partijen, aanstekelijke aankleding en strakke manier van spelen gecombineerd met een frontman die enorm veel charisma uitstraalt. Zorgt ervoor dat Smokin' Arms uiteindelijk in zijn opzet slaagt. De lont aan het vuur steken om de boel tot ontploffing te brengen.

The Schmutz (****) is een Belgische popgroep uit de jaren '80. De band is vooral bekend van hun hit “Love Games” in 1984 en van het album 'Lip Service'. In 2018 bracht The Schmutz nog een zeer gesmaakte plaat uit: 'Pillow Talk'. We schreven daarover: ' Nee, aan zichzelf heruitvinden doet Schmutz niet mee. Maar bewijzen waarom ze toen zo hoog werden aangeschreven binnen het Belgische muziekgebeuren, en eigenlijk steeds een wat onderschatte parel zijn gebleven? Dat dan weer wel. '' En toch doet The Schmutz live veel meer dan zomaar een gemakkelijke nostalgie trip aanbieden. Bovendien had de band minder moeite om het publiek mee te krijgen dan hun voorganger, die uiteraard had af te rekenen met andere elementen. Mede dankzij een heel bewegelijke frontman die zijn publiek voortdurend uitdaagt en opjut, krijg je dan ook de perfecte postpunk show voorgeschoteld die je terug doet keren in de tijd. Maar wel met beide voeten in het heden. The Schmutz klinken opvallend fris, en niet alleen zanger Guy Peeters beweegt over het podium als een jonge wolf, en is bovendien nog steeds goed bij stem. Zijn kompanen spelen eveneens strak potje gitaar en drum en doen dus veel meer dan hun duit in het zakje.
Besluit: Door die naar typische jaren '80 postpunk referenten sound te brengen op een zeer levendige en speelse wijze, werden niet alleen wij, maar ook de vele aanwezigen voor het podium compleet over de streep getrokken. Dit door het brengen van een set boordevol enthousiasme en spontaniteit, waar veel generatiegenoten nog kunnen van leren.

EEN STRELING VOOR OOG EN OOR
Omdat er zoveel over gezegd en geschreven wordt, wilden we het toch ook even uitchecken. Want we snappen de 'hype' toch niet goed rond Jebroer (***). Puur muzikaal bekeken vinden we namelijk voldoende rap en hip hop acts die stukken beter zijn dan voornoemde, puur mijn mening. Maar een wervelende show neerzetten en het publiek met het grootste gemak uit zijn hand doet eten? Dat doet Jebroer wel met veel overgave. Ook al haalt hij daar een volledige trukendoos van gedoodverfde clichés voor boven. De aanwezigen aten met het grootste gemak uit zijn hand, waardoor een wervelend hip hop/dans feestje ontstond op het plein tot ver voorbij de PA.

Praga Khan (*****) had blijkbaar ook iets te vieren. Namelijk hun 30 jarig bestaan. De band rond Maurice Engelen legt vanaf de eerste noot (of beat) de lat torenhoog. Dit door het brengen van een wervelende show die tot de puntjes was uitgewerkt. Maurice houdt daarbij de teugels strak in handen, maar geeft zijn muzikanten, en bevallige dames die sensuele dansjes uitvoeren, voldoende ruimte om te schitteren in de schijnwerpers. Het oog wil ook wat, en krijgt dat ook. Praga Khan is altijd een band geweest die ook oog heeft voor de visuele effecten op een podium, en zet dit dus weer eens in de verf. Ook al reageert het publiek vrij mak, de gehele avond feitelijk, hierop stilstaan was voor ons onmogelijk. Ook Maurice zelf stoof als een wervelwind van de ene kant van het podium naar de andere.
Besluit: We kwamen ogen en oren tekort, door een Praga Khan die in topvorm verkeert en na dertig jaar nog steeds muziek brengt die aanvoelt als zweepslagen die je aanzet tot het bouwen van een wervelend dansfeest. Net zoals dertig jaar geleden, blijft Praga Khan medio 2019 nog steeds enorm toonaangevend te zijn. Waardoor onze waardering voor deze band alleen rond één van de meest getalenteerde artiesten en muzikanten die ons land rijk is, alleen maar groter is geworden.

VEEL, VEEL MEER DAN EEN NOSTALGIETRIP
Wij sloten de avond af met een andere levende legende: Fischer-Z (****1/2). Ook al blijft van de originele bezetting enkel nog John Watts over. De gedrevenheid waarmee de man op dat podium staat, en nog steeds platen uitbrengt die relevant blijken zijn, daarvoor doen we onze hoed af. 'Swimming in Thunderstorm' is daar namelijk een bewijs van. Live speelt de band eveneens nog steeds strak en energiek, ook John zelf is zeer goed bij stem en straalt tonnen enthousiasme uit. Dat werkt zeer aanstekelijke, want prompt zing je alle songs - zowel de oudere dan de nieuwe - uit volle borst mee. Fischer-Z brengt namelijk een zeer mooie set boordevol klassiekers, maar grasduint dus ook doorheen het nieuwe werk. Wat ons opvalt, is dat die nieuwe songs niet moeten onderdoen voor die hits uit de jaren '80. Enkel krijgt Fischer-Z de handen nog het meest op elkaar bij songs als “Marlies”, “So Long” of andere kleppers. Echter gingen die nieuwe nummers er ook in als zoete broodjes. John is bovendien een klasse entertainer die zijn publiek charmeert met kwinkslagen en een brede glimlach. Ook zijn muzikanten zijn naast virtuozen die klanken uit hun instrumenten toveren die je na al die jaren nog steeds koude rillingen bezorgen, op dat podium echte belhamels die grappen en grollen uithalen. Zo gooide de keyboard speler gratis t-shirts in het publiek, tot hilariteit van band en fans. En staan de muzikanten eveneens zeer bewegelijk te soleren.

Besluit: Fischer-Z is een band die bewijst dat jarenlange ervaring nooit hoeft te resulteren in het worden van een hits jukebox of het afwerken van een zoveelste routineklus. De band heeft ondertussen niets meer te bewijzen, maar doen dat dus niet enkel op plaat, maar ook op het podium zonder verpinken. Daardoor biedt ook Fischer-Z veel meer aan dan een slappe nostalgie trip.
Fischer-Z koestert zijn verleden, staat met beide voeten in het heden, en kijkt na al die jaren nog steeds met pretoogjes naar de toekomst. En dat dus zowel op als naast het podium.

Organisatie: Frietrock, Ieper

Frietrock 2019 - Wie het kleine niet eert, is het grote niet waard
Frietrock 2019
Festivalterrein
Oud-Turnhout
2019-08-30 t-m 2019-09-01
Erik Vandamme

Sfeerbeleving voor jong, oud, mobiel en minder mobiel
We hebben het al zo vaak herhaald maar doen het nog eens. Wie het kleine niet eert, is het grote niet waard. Een stelling die past bij het gezellige en gratis festival Frietrock in Oud-Turnhout. Bovendien is dit een organisatie voor het goede doel. Reden temeer dus om, naar de toekomst toe, eens naar Frietrock af te zakken. Dit jaar ging het festival door van 30 augustus tot en met 1 september. We stellen vast dat het overgrote deel van het publiek komt voor die toch wel zeer intieme en aangename feer op Frietrock. En dat is toch de grote verdienste van de organisatie, die met een brede glimlach je persoonlijk aanspreekt en er ook alles aan doet om het iedereen, van klein naar groot, zo comfortabel mogelijk te maken.
Niet alleen zijn er neven activiteiten, ook een springkasteel zorgt ervoor dat de kleinsten ook aan hun trekken komen. In een gezellige eethoek kunt u een lekker pak friet of burger eten. Uiteraard vloeit het gerstenat uitgebreid. Echter kun je ook sterke drank, al dan niet in combinatie met frisdrank verkrijgen, en dit alles aan democratische prijzen. Ondertekende was door omstandigheden minder mobiel. Ook daarvoor had de organisatie een passende oplossing gevonden. Het zegt voldoende over wat er echt speelt als je als muziekliefhebber afzakt naar de Stille Kempen op een zomers weekend eind augustus. Om de schoolvakantie in een feestelijke stemming af te sluiten.

De hoogtepunten
Laat er geen twijfel over bestaan, we hebben genoten van elk optreden op dit weekend. Echter waren er enkele concerten die er met kop en schouder bovenuit staken. We geven een overzicht daarover per festivaldag:

dag 1 - vrijdag 30 augustus 2019
Splendidula (****)
Over het optreden van Splendidula lagen de meningen wat uiteen. De band was zelfs een beetje een vreemde eend in de bijt. Schipperende tussen heavy metal en doom, voegt de band daar nog ander elementen die duisternis en licht verbinden aan toe. Daardoor zet Splendidula je , al dan niet bewust, een beetje op het verkeerde been. Dat is o.a. de verdienste van muzikanten die de doom en heavy atmosfeer als het ware uit hun instrumenten toveren. Maar vooral die bijzonder mysterieuze en sprookjesachtige uitstraling van zangeres Kristien Cools spreekt toe de verbeelding. Haar bijzondere stem klinkt soms kristalhelder, anderzijds schreeuwt ze al haar emoties waardoor ze een donderslag bij heldere hemel doet ontstaan. Voor de zoveelste keer moet ik me excuseren bij de topmuzikanten binnen deze band. Maar Kristien brengt je door haar bijzondere uitstraling in diepe ontroering. Of dompelt je onder in een vat van angst en vertwijfeling. Net dat spelen met uw emoties zorgt ervoor dat je, eens onder hypnose gebracht deze spookachtige trip die Splendidula je aanbiedt gewoon ondergaat. We schreven ooit in een recensie: '' Met de ogen gesloten voelden we de haren op onze armen rechtkomen en wisten niet of dat van pure angst of innerlijk genot was." Dit laatste duidt aan wat we ook voelden toen we deze band zagen aantreden op Frietrock. Niet weten of we nu badende in angst stonden te genieten, of eerder van puur genot mee headbangen.

Thorium (****1/2)
De heavy metal band Thorium bestaat uit één voor één topmuzikanten van uitzonderlijk talentvol allooi. Elk van hen bewees dat al ruimschoots binnen andere projecten. Samengevoegd krijg je een soort supergroep, die de heavy metal magie zodanig voorschotelt, dat de perfectie puur technisch compleet wordt overschreden. Op het podium van Frietrock werd dit nog maar eens in de verf gezet. Geen enkele speld valt er tussen te krijgen als de snarenplukkers van dienst menig riff door hun gitaren sturen die de haren op je armen doen recht komen. Verdovende drumsalvo's en een aan het genre gelinkt vocale aankleding zorgen voor de ultieme kers op de heavy metal taart. Beter dan dit kom je zelden tegen. Bovendien stralen elk van de muzikanten spelplezier en charisma uit, waardoor niet alleen het dak er vrij snel volledig afgaat. Ook bezorgt Thorium je de ene na de andere adrenalinestoot, waarop stilstaan onmogelijk is. Deze band moet al een tijdje niet meer onderdoen voor internationale acts binnen hun genre, ook op Frietrock zet Thorium nog maar eens de puntjes op de metal 'i'.

Killer (*****)
Levende Belgische legendes daar sloten we de eerste avond mee af . Killer hoeft niets meer te bewijzen maar doen dat op Frietrock wel. Betrapten we hen in het verleden op het afleveren van een routineklus dan straalde de band deze keer gelukkig een overdosis spontaniteit en spelplezier uit niet alleen bewogen ze op het podium als jonge wolven de heren gingen hun kunsten ook gewoon tussen het publiek vertonen. Ook vocaal en instrumentale viel er geen speld tussen te krijgen maar het is dus vooral het zien van een band met zoveel ervaring die de weide in vuur en vlam zet met een energieke set dat ons het meest over de streep trok . Bovendien valt ons op dat iedereen binnen Killer anno 2019 dezelfde kant uitkijkt, waardoor we compleet over de streep worden getrokken door deze verschroeiende set die aan je ribben kleeft. Een betere afsluiter van deze festivaldag konden we ons dan ook niet dromen. Klasse pure klasse, dat schotelt Killer ons voor op Frietrock!

dag 2 - zaterdag 31 augustus 2019
WUK (When Union Kills) (****)
We zakten al vroeg af naar Frietrock om WUK (When Union Kills) aan het werk te zien. Dit is een vrij jonge band die met één demo onder de arm deze tweede festivaldag met een knal van formaat mocht openen. Goed begonnen is half gewonnen zeggen wij altijd. Niet alleen viel er geen speld tussen te krijgen, deze band speelt de pannen van het dak op een energieke en strakke wijze. We schieten prompt wakker als drumster Bieke Van Damme (toevallig een naamgenoot vandaar) oorverdovende mokerslagen uitdeelt op haar drumstel, waarna de gitarist Jens DePoorter en bassist Jonis Momorency ons door Hemelse riffs een eerste adrenalinestoot van de dag bezorgt. Als kers op de taart krijg je een zanger/gitarist - Nelis Wattijn - te horen die zoveel emoties in zijn stem verstopt dat je de kroppen in de keel niet meer kunt tellen.
Kortom WUK liet nu reeds een diepe indruk achter, waardoor we nu al uitzien naar meer moois in de nabije en verre toekomst. Een toekomst die er op basis van dit top optreden, zeer rooskleurig uitziet.

CLCKWS (****)
CLCKWS heeft de laatste tijd wat personeelwissels ondergaan, en is nu klaar om een nieuwe bladzijde om te draaien. Eind september brengt de band zelfs een nieuwe plaat uit 'Popular Polarization'. Wat we voorgeschoteld krijgen is een pure punk set, waarbij een zeer bewegelijke frontman niet alleen zijn keel schor schreeuwt maar bovendien blijkt hij een klasse entertainer te zijn die een technisch probleem met de nodige kwinkslagen behandeld waardoor de set niet stil valt. De muzikanten van dienst drijven het tempo bovendien steeds op naar een hoogtepunt, waardoor stil staan onmogelijk is. De heren stralen enorm veel spelplezier uit, en brengen korte songs die in razend tempo door je strot worden geramd. Zo hoort dat nu eenmaal bij punk. Als daar een boodschap is aan verbonden, maar ook de humor niet achterwege wordt gelaten? Dan zijn we volledig verkocht.
Kortom: Ook al blijkt CLCKWS naderhand een vreemde eend in de bijt tussen al dat metal geweld. Wij werden compleet murw geslagen door een band die ons punk hart sneller deed slaan in het verleden, en dat in het heden nog steeds doet. Wat ons doet uitzien naar een gouden toekomst, die hopelijk gespaard blijft van verdere perikelen.

Slaughter The Giant (****)
Minder humor maar minstens even gedreven en tonnen spelplezier straalt Slaughter the Giant uit. De heren moesten twee optredens verzorgen op deze zaterdag en zetten door een verschroeiende strakke set Frietrock alvast in vuur en vlam. De imposante frontman met bebloed gezicht liet naar goede gewoonte zijn demonen de vrije loop en laat niet los voor iedereen murw geslagen in de touwen achterblijft. Waren we vorig jaar nog aangenaam verrast dan is deze band op een jaar tijd een pak meer volwassen geworden. Dat bewees de band dit jaar nog met een zeer knappe EP 'Asylum Of The Damned’. De muzikanten binnen Slaughter The Giant weten waar ze mee bezig zijn, en stralen meer dan ooit een soort zelfverzekerdheid uit die we vorig jaar nog niet hadden opgemerkt. Dit alles gecombineerd met een imposante frontman die niet duivels grunts en cleane vocale inbreng combineert met een demonische uitstraling. Zorgt ervoor dat deze band ook op het podium enorm veel stappen voorwaarts aan het zetten is naar eeuwige roem binnen dat Death metal gebeuren in ons land en wat ons betreft, ver daarbuiten.

Hudiç (**** 1/2)
Hudiç was vorig jaar een van de ontdekkingen van de festivalzomer. Deze keer stonden ze niet op het hoofdpodium maar in de tent. Met een wellicht minder black maar daarom niet minder duister set deed de band de haren op onze armen wederom recht komen. Dat is uiteraard de verdienste van muzikanten die riffs uit hun instrumenten toveren scherp als scheermesjes. En drumsalvo's die zorgen dat die putten van de Hel zelfs op klaarlichte dag open gaan. Het is echter zanger Kevin zijn unieke act die kan gezien worden als een kers op de taart. Kevin dwaalt als een demonisch wezen uit diezelfde Hel door het publiek kijkt fans strak in de ogen en schreeuwt zijn teksten in de oren tot de volledige tent waanzinnig is geworden. Inclusief wijzelf. We stelden ons de vraag hoe zo een show moet zijn bij het donker van de nacht als de band ook gebruik kan maken van lichteffecten? Dit terzijde. Eens onder hypnose gebracht, voelen wij ons wegglijden naar die duistere oorden waar we vorig jaar ook vertoeven. Dankzij zoveel donker intensiviteit, gebracht door een band die telkens opnieuw grenzen verlegt wat diezelfde duisternis betreft.
Kortom: Zowel theatraal als vocaal en ook instrumentaal blijft Hudiç nog steeds en ontgonnen donkere parel die u als liefhebber van deze stijl, zeker zou moeten uitchecken. Confrontaties met uw eigen demonen, gegarandeerd!

GRZLY (****)
GRZLY is een band dat het moet hebben van een orkaan uitbarsting doen ontstaan, waaruit je niet meer kunt ontsnappen. Eens in de wervelstorm die deze band ontketend aanbeland is dan ook geen terugweg meer mogelijk. GRZLY zet op verschroeiende en doortastende wijze dan ook de puntjes op de 'i' op Frietrock, waardoor ook wij over de streep worden getrokken. We hadden ook niet anders verwacht, want als Peggy iets aanraakt veranderd het altijd in goud. Met alle respect voor de muzikanten rondom haar. Die zich één voor één ontpoppen tot ware virtuozen. Trekt Peggy naar goede gewoonte de aandacht naar zich toe, bewust of onbewust dat laten we in het midden. Ze gooit, eveneens naar goede gewoonte , zich dan ook vocaal en visueel volledig en laat haar emoties de vrije loop. En blijft gerugsteund door top muzikanten rondom haar, doorgaan tot niemand meer stil staat. Missie geslaagd wat ons en velen in de tent betreft.

An Evening With Knives (****)
De uit Eindhoven afkomstige Psychedelische, Doom rock band An Evening With Knives bracht hun titelloze debuut EP uit medio 2015. Ondertussen is An Evening With Knives aan een serieuze opmars naar boven toe bezig. De band stond op het podium met o.a. Corrosion Of Conformity, Truckfighters, Elder en Steak no.8. En speelde ook enkele festivals in Nederland en België compleet plat. Vorig jaar bracht de band nog een EP uit 'Fade Out' waaruit blijkt dat de band nog is geëvolueerd en verder zijn grenzen aftast. An evening with knives bestaat uit één voor één topmuzikanten die indrukwekkend riffs uit hun instrumenten toveren waardoor niet alleen de haren op je armen recht komen, maar waardoor eveneens wervelstormen worden ontketend.
Kortom: "Waar melancholie, weemoedigheid en oorverdovend de trommelvliezen beroeren hand in hand gaan daar vind je An Evening With Knives'' schreven we over voornoemde EP. Op Frietrock zet de band dat met een knal van formaat nog maar eens in de verf.

Carrion (****)
Twee van de meest toonaangevende Belgische death metal acts van het moment op Frietrock. Daarvoor zouden we zelfs een ticket kopen aan een mooie prijs, moest dit een betalend festival zijn geweest. De eerste van de twee is Carrion. De band heeft de laatste tijd wat af te rekenen gehad met personeelswissels, maar blijft daarom niet bij de pakken zitten. Toen de band aantrad op Stormram in Zulte eerder dit jaar schreven we daarover: '' Carrion legt de lat vanaf begin tot einde heel hoog. Ook al spreekt de bewegelijk frontman Sven Van Severen zijn publiek geregeld aan. Carrion laat daarbij vooral de muziek voor zich spreken. En dat is het soort onaards aanvoelende death metal, waardoor de band ons in het verleden al een paar keer kippenvelmomenten bezorgden. '" Is er ondertussen veel veranderd? Nee. Carrion deed in de tent op Frietrock gewoon waar ze goed in zijn. Hoogstaande death metal brengen, zowel instrumentaal als vocaal, waardoor we weer in een vat vol kippenvelmomenten en adrenalinestoten terecht kwamen. Door een loepzuivere set neer te zetten, met de nodige spontaniteit, deed Carrion het dak er in de tent weer eens meermaals afgaan. We hadden ook niet anders verwacht van één van onze favorieten binnen het death metal genre. Klasse komt namelijk altijd boven drijven. Ook op Frietrock.

Leave Scars (**** 1/2)
"Leave Scars is het levende bewijs dat er in ons kleine landje voldoende heel sterke thrash en andere metal bands rondlopen die eigenlijk veel meer aandacht verdienen binnen dat metal wereldje dan ze nu krijgen" schreven we over het optreden van de band vorig jaar op Frietrock. Ook dat laatste komt weer eens tot uiting. In eerste instantie opgericht als zij project, is Leave Scars ondertussen uitgegroeid tot een volwaardige act die ruimschoots zijn sporen heeft verdiend. Leave scars, ontstaan in 2005, brengt een potje van de meest pure thrash met een hoek af. Van een routine klus afleveren, ondanks die vele jaren ervaring, is bij deze band geen sprake. Leave Scars straalt enorm veel speelplezier uit en het duurde niet lang of het dak van de tent gaat er compleet af. Bovendien springt de frontman zelf in het publiek voor een potje crowdsurfen. Waarna het hek volledig van de dam is.
Kortom: Een lekker oldschool thrash metal feest waar nergens een speld valt tussen te krijgen. Dat schotelt Leave Scars ons voor.

Fractured Insanity (*****)
Fractured insanity is de tweede top death metal band op de affiche. De band brengt begin 2020 een nieuwe plaat uit werd ons gemeld. Ondertussen blijven ze ook op het podium energiek en gedreven uithalen waardoor elk haartje op onze armen recht komt te staan . In het verleden viel ons meermaals op dat deze band totaal niet moet onderdoen voor de gevestigde internationale waarden binnen hun genre. Ook als je geen death metal bent kun je er niet omheen. Fractured insanity is gewoon één van de absolute toppers binnen deze muziekstijl. Ook op Frietrock legt de band de lat torenhoog, en blijft zowel vocaal als instrumentaal op het zelfde hoogstaand niveau gewoon doorgaan tot de weide in vuur en vlam staat. De band speelt wellicht een thuismatch, maar die moet nog steeds worden gespeeld uiteraard. Door de gedrevenheid waarop zowel de muzikanten als impostante en sympathieke frontman tekeer gaan op dat podium, ontstaat wederom een wervelstorm die geen spaander geheel laat van de festivalweide. Dit was, en is nog steeds, het soort death metal waarvoor we graag uit onze luie zetel komen.
Kortom: Dat de heren absolute toppers zijn binnen hun genre dat zet Fractured Insanity met een verschroeiende hete thuismatch op frietrock nog maar eens in de verf. We zien dan ook vol verwachting uit naar nieuw werk in 2020.

Ancient Rites (*****)
We sloten weer af met levende legendes Ancient Rites brengt Vlaamse folklore met een knipoog naar o.a. black metal op zodanige wijze dat je terugkeert in de tijd en met gebalde vuist de strijd aangaat. Vorig jaar maakten we ons nog zorgen over de gezondheidstoestand van frontman Gunther . Blijkbaar is hij aan de beterhand en straalt weer zelfverzekerdheid uit op dat podium na een toch bijzonder moeilijke periode. We slaakten dan ook een zucht van opluchting. Gunther trekt dan ook de meeste aandacht naar zich toe. Nochtans geeft Gunther zijn muzikanten de nodige ruimte om volop te soleren en hun kunsten te vertonen. Ondanks de inbreng van topmuzikanten die al even verschroeiende uithalen is het echter toch altijd de vervaarlijk in het publiek kijkende frontman, die op bulderen wijze verhalen en Sage door je strot ramt die je versteend van angst compleet murw slaat. De grimassen in zijn gezicht en demonische uitstraling als hij zijn verhaalt vertelt op dat podium staan trouwens in schril contrast met de beminnelijke man waarmee we voor het concert een gezapige babbel hadden. Kortom: Op Frietrock trok Ancient Rites ons naar goede gewoonte, op een verschroeiende harde wijze, mee op een reis naar het verleden. En liet ons totaal verweesd en met kloppend hart achter. Toen ik de band twintig jaar geleden aan het werk zag op Graspop was ik al danig onder de indruk. Behalve enkele mindere optredens, mede door de gezondheidsperikelen van Gunther, heeft Ancient Rites ons nooit ontgoocheld. Ook op Frietrock zet de band de puntjes op de Folkloristische 'i'. Missie geslaagd, mijne heren!

dag 3 - zondag 1 september 2019
Behind Bars (****)
Feitelijk hoeft de uit Geel afkomstige HC/metal band Behind Bars ons niets meer te bewijzen. De band is sinds 2015 uitgegroeid tot één toonaangevende band binnen het genre. Meteen de lat hoog leggen, en niet meer los laten tot het pril einde? Dat is wat de band doet in een iets te korte set naar onze goesting, geven we toe. Dat is dan ook het enige kleine minpunt trouwens. Wat Hardcore betreft moet het voor ons aanvoelen als een wervelstorm die niet meer overgaat, of mokerslagen in het gezicht die niet alleen zorgen voor heilige huisjes die worden omver gestampt. Ook dat je daardoor murw wordt geslagen, en in de hoek van de kamer verweesd achterblijft, is een voorwaarde. Nu, Behind Bars brengt de meest pure HC en ramt het zodanig door je strot dat je niet meer recht komt na zoveel uppercuts vol in je gezicht. Missie geslaagd!

Black Tartans (*****)
De publiekslieveling van deze festivaldag? Want prompt stond de weide zeer goed gevuld. Dat was Black Tartans ten voeten uit. De band verbindt Folk elementen met de nodige humor en voegt daar bovendien de nodige snuifjes duisternis aan toe. Aanstekelijke doedelzak klanken en lekker loos gaande gitaar en drum werk. Het zit allemaal verborgen binnen de sound van Black Tartans. Daardoor brul je die songs vanaf de eerste tot de laatste noot mee. Als klap op de vuurpijl straalt de frontman zoveel charisma uit dat hij iedereen ui zijn hand doet eten. Daardoor is stil staan hierop eveneens totaal onmogelijk. Het publiek wordt compleet wild en blijft dansen tot het zweet op de lippen staat. Black Tartans voelt aan dat ze hier een thuismatch spelen, en doet daar gewoon een paar schepjes bovenop tot dat dak er compleet afvliegt, meerdere keren zelfs. De band bezorgt Frietrock een Folks dansfeest , overgoten met de nodige duisternis, zoals je er weinig tegen komt.

Elusion (****)
In tijden dat er over het genre niets nieuws meer te melden is slaagt Elusion erin dat extra pit toe te voegen aan die muziekstijl, waardoor je zelfs als meest sceptische muziekfan toch overslag gaat. Dat merkten we aan hun recente plaat 'Singularity'. We schreven daarover: '' Vooral het feit dat Elusion zich niet profileert als een zoveelste 'female fronted metal act' in een lange rij, maar duidelijk ook 'andere wendingen' durft aannemen op deze knappe schijf trekt ons nog het meest over de streep. Dat was al met die EP in 2016 het geval en dat zet Elusion met deze nieuwe parel in de symfonische metal 'Singularity' nog meer in de verf." . Ook live steekt Elusion er met kop en schouder bovenuit. Dit mede doordat de band zijn eigen grenzen, maar ook deze van dat typische Female Fronted Melodic metal verder aftast en verlegd. En bovendien over een frontvrouw beschikt die door haar stembereik je ontroert en wegvoert naar weer eens zeer verre oorden.
Kortom: In tijden waarin het genre wat van zijn pluimen dreigt te verliezen blijkt Elusion een uitzonderlijk parel om te koesteren. En dat zowel op als naast het podium.

BEUK (*****)
We houden van harde werkers die niet aflaten, tot ze hun doel hebben bereikt. Aanvankelijk had Beuk het wat moeilijk om de aanwezige in de tent tot bewegen aan te zetten. De heren van Beuk stralen echter zoveel charisma en spelplezier uit, en bewegen als losgeslagen konijntjes op Duracell batterijen op dat podium. Dat je ook als statische aanhoorder hier uiteindelijk moeilijk kunt op stil staan. Beuk legt de lat enorm hoog en brengt een potje rock-'n-roll vanuit het hart van die muziekstijl. Dat dit trio bestaat uit muzikanten die weten waar ze mee bezig zijn, daarover bestaat de minste twijfel. Door zo spontaan op dat podium te staan, slaagt Beuk er uiteindelijk in de volledige tent in vuur en vlam te zetten. Al dan niet met een onderliggende boodschap. Over de recente EP van beuk 'Dynamite' schreven we: '' Live hoeft de band ons ondertussen niets meer te bewijzen, maar ook op plaat doet BEUK dus de grond onder onze voeten daveren, en zorgt voor een aardverschuiving die je voelt over alle taal en rock grenzen heen.'
'Laat dit laatste nu ook het gevoel zijn dat ons overvalt bij het aanschouwen van een van onze favoriete West-Vlamingen. De grond daverde uiteindelijk wel onder onze voeten, dankzij BEUK die ondanks een moeizame start die lat steeds hoger blijft leggen tot ieder beetje rock fanaat uit de bol gaat, dankzij het ontvangen van een overdosis aan adrenalinestoten die de band uitdeelt.

Furia (**** 1/2)
FURIA is in het Antwerpse - tot ver daarbuiten - ondertussen uitgegroeid tot een begrip. De band bestaat uit top muzikanten die hun kunnen ruimschoots hebben bewezen. Zowel op als naast het podium bewees FURIA ons al meermaals uit het goede hout gesneden te zijn. Daarbij stelden we bovendien al meerdere keren vast dat de band zijn naam niet gestolen heeft. Want FURIA slaat ook op Frietrock wild om zich heen. Aan een verschroeiend, strak tempo blijft de band doorborduren tot niemand meer stil staat. Mokerslag na uppercut schotelt de band je voor. Steeds in een verschroeiend tempo, met oog voor de nodige spontaniteit. Je hoort en ziet dat deze band enorm veel spelplezier uitstraalt, en dat heeft zijn uitwerking op een publiek dat nog eens stevig uit de bol gaat. FURIA brengt zowel op als naast het podium donkere muziek met een humoristische kijk op de zaak. Waardoor een wild feest ontstaat in je hoofd, maar dus ook op de festival weide. Wat ons betreft het perfecte einde van een geslaagd weekend vertoeven in Oud-Turnhout. Een knallend feest, dat een onvergetelijk indruk achterlaat. Zoals we dat van FURIA ondertussen gewoon zijn, maar waar je nooit genoeg van krijgt.

Besluit
Het is ondertussen moeilijk geworden om de bomen nog te zien in het bos van festivals dat we voorgeschoteld krijgen. Vaak zijn er evenementen die elkaar overlappen, waardoor je keuzes moet maken. Wat eind augustus betreft is die eveneens het geval. Echter vertoeven wij het tweede jaar op rij op het festival Frietrock om een festival zomer af te sluiten. En wederom stellen we vast dat er zoveel Belgische top acts zwemmen in die immens grote metal en aanverwant visvijver. Ook daar is het uiterst moeilijk geworden om door het bos de bomen nog te zien. We roepen al jaren op om meer chauvinistisch te worden, want helaas bekijkt de Belg acts of artiesten tot ook sportmensen vaak met een sceptische kijk op de zaak. Nu, dat is wat Belgische bands betreft dus voor niets nodig.

Het korte overzicht hierboven bewijst dat nog maar eens.
Bands om in het oog te houden - Naast die hoogtepunten zagen we eveneens enkele bands aan het werk die over potentieel beschikken om ooit potten te gaan breken.
dag 1 - Provectus (***) dompelt de tent onder in een black metal atmosfeer, waarbij wordt teruggrepen naar de ingrediënten uit de jaren '90. Ook al konden we ons stiekem niet van de indruk ontdoen dat er meer inzat, dan er werkelijk uit kwam. Deze zeer energiek spelende band, deed voor het eerst op deze avond de duisternis neerdalen over Frietrock. Mits enige groeimogelijkheden zien we Provectus zeker nog potten breken binnen dat typische black metal gebeuren. Een band om in het oog te houden dus.
dag 2 - Neem nu de HC formatie Streetwiser (***) die het soort hardcore brengt vanuit het hart van die muziekstijl. Een naam om te onthouden als fan van dat genre. Ook Generaal Onzin (*** 1/2) - die op zijn eentje op het podium staat - blijkt niet alleen een begenadigd muzikant en zanger. Door humor en absurditeit toe te voegen aan zijn set, zorgt hij voor de nodige hilariteit en krijgt de handen moeiteloos op elkaar. Hemelse virtuositeit die aan de ribben kleeft. Technische hoogstandjes die door je hart boren en een imposante verschijning van een frontman die zijn publiek letterlijk omarmd en over een stem als een klok beschikt die zorgt voor menig aardverschuiving. Dat is Oceans Burning (***) in een notendop. Aanvankelijk had de band het moeilijk om het publiek mee te krijgen, maar dankzij het aangeboren charisma van een voornoemde frontman, lukte dat uiteindelijk toch.
dag 3 - Northwind (***) is een vrij nieuwe melodieuze death metal band met aan het hoofd de zeer bevallige zangeres en frontvrouw Tine Vanmuysen. De band bracht een demo song uit: “Under the northwind” en zou aan het werken zijn aan een eerste full album. De band had in het begin af te rekenen met een zeer vervelend technisch probleem, waardoor het oorverdovende en harde geluid er zelfs voor zorgde dat velen de tent ontvluchten. Op zich jammer, want eens dat euvel opgelost horen we een band die niet alleen met vlijmscherpe riffs en drumsalvo's ons hart zalven. Tine verstopt niet alleen zeer veel uiteenlopende emoties in haar stem, ze straalt eveneens enorm veel rock-'n-roll en tonnen energie uit. Waardoor we vol bewondering, stevig headbangende, compleet van de kaart achterblijven met verstomming werden geslagen. Waardoor die minder geslaagde start snel was vergeten.

Ik geef het toe, ik ben over het algemeen geen voorstander van cover of tribute bands. Omdat ofwel klakkeloos die songs worden gecoverd, zonder daar iets aan toe te voegen. Of omdat het eerder klinkt als een flauw afkooksel. Soms kom je echter bands tegen die de songs in een zodanig nieuw kleedje steken, op een wijze alsof het lijkt dat ze die zelf hebben geschreven. Phoenix (*** 1/2) is zo een band die op strakke en spontane wijze die songs van bijvoorbeeld Dio of Metallica tot Deep Purple nieuw leven inblaast. De songs worden dan ook zodanig levendig en spontaan gebracht, dat het zorgt voor meerdere kippenvelmomenten. En dat is net hoe we een optreden van een coverband het liefst beleven en bezig horen en zien.
Het viel ons op dat na dit optreden van Black Tartans het publiek sterk was uitgedund. Zo verwonderlijk is dat niet, want op maandag begon het nieuwe schooljaar. Ook The Guardian (*** 1/2) had het, ondanks een charismatische frontvrouw, aanvankelijk moeilijk om het publiek uit hun hand te doen eten. Gaandeweg lukte dat wel. Doordat The Guardian instrumentaal een strakke en energieke set naar voor bracht. En frontvrouw Ginny Claes een klasse entertainer is die zich als een pitbull vastbijt in haar publiek, tot niemand meer stil staat. Daardoor slaagt de band er alsnog in de aanwezigen tot bewegen aan te zetten. Deze band is één van de betere Female Fronted Melodic Metal band die we al hebben gezien de laatste tijd, dat zet The Guardian nog maar eens in de verf.

Met dank aan Erik Vandamme https://www.musika.be/

Organisatie; Frietrock, Oud-Turnhout

W-Festival 2019 - van donderdag 15 augustus t-m 18 augustus 2019 - Een overzicht
W-Festival 2019
Expo
Waregem
2019-08-15 t-m 2019-08-18

Team: Filip Van der Linden, Joost Vandoorne, Corina Baekeland, Wim Guillemyn, Joeri Cardon en Hans De Lee

Waregem Expo was vijf dagen lang het toneel voor het W-Festival. Dat brengt het beste van de jaren ’80, aangevuld met recentere elektronische muziek. Na de start in Wortegem-Petegem en een tussenstop in Amougies lijkt deze organisatie zijn definitieve stek gevonden te hebben in Waregem. De expohallen zijn iets minder zomerfestival-achtig dan de vroegere tenten, maar infrastructureel bieden ze tal van voordelen. Er was online wat gemor over de kostprijzen van tickets, eten en drinken, maar noem mij één festival dat elk jaar zijn ticketprijzen verlaagt of waar je niet te veel betaalt voor eten en drinken.
Bovendien heeft W-Fest een ploeg die uit elke opmerking wil leren en bereid is om dingen aan te passen. Dat alle festivaldagen zo goed als uitverkocht waren, wijst al zeker op de kracht van dit festivalconcept. Op een enkeling na ontgoochelde geen enkele headliner en in de namiddag waren er heel wat bands te ontdekken of te herontdekken

Volgend jaar komt W-Fest alvast opnieuw naar Waregem, maar dan in het verlengde weekend van 21 tot 24 mei. Voor volgend jaar staan voor de Synth Stage reeds op de affiche: The Original Alan Parsons Band, Big Country, Kim Wilde, Matt Bianco, Praga Khan, SX, The Magic Numbers, Visage, A Split Second, Snap!, Technotronic, Cock Robin, Dead Man Ray, Dr & The Medics, Ellen Foley, Fuzzbox, Glen Matlock (van de Sex Pistols), Roland Gift (van de Fine Young Cannibals), The Christians, The Telescopes en Wang Chung.
Op het podium van de Wave Cave staan in 2020 o.m. Leæther Strip, Diary Of Dreams, Fields Of The Nephilim, And Also The Trees, KMFDM, Test Department, Enzo Kreft, The Arch en Vomito Negro.
In december worden nog vier ‘grote’ namen aangekondigd.

dag 1 - donderdag 15 augustus 2019 (Joost Vandoorne, Corina Baekeland en Filip Van der Linden)
De Synth Stage was op donderdag een mix van vrolijke en donkere pop, met aan het uiteinde van het ene spectrum de Time Bandits en aan het andere Echo & The Bunnymen. Op andere dagen en edities is die tweespalt eerder verdeeld tussen de Synth Stage en de Wave Cave, maar zoals het op donderdag gebeurde, werkt het ook. Natuurlijk ook al omdat de twee podia gewoon naast elkaar stonden.
Over de twee hoofdpodia kon je grofweg dezelfde conclusies trekken als vorig jaar: bij de Wave Cave was de sfeer (uiteraard) donkerder, werd meer aandacht besteed aan het visuele, hadden de hits net iets minder belang en werden de concerten intenser beleefd, zowel op als voor het podium. Op de Synth Stage zagen de bandleden er doorgaans uit alsof ze net een gezapige strandwandeling hadden gemaakt en was het telkens uitkijken of en hoe ze de hits zouden brengen.

Empathy Test mocht  openen op de Synth Stage. De band, live aangevuld tot een trio, bracht onderkoelde pop. Niet donker, maar ook net niet dansbaar. Daarvoor missen de songs wat vaart. Voor het publiek maakt het niet uit, dat geniet met volle teugen van deze synthpop die twijfelt tussen retro en modern. De band begon zelf wat lauw aan de set, maar excuseert zich daarvoor als “Vampire Town” verkeerd wordt ingezet en moet hernomen worden. “We moeten heel snel veel bekender worden, dan kunnen we later op de dag optreden en zullen we lichamelijk en geestelijk beter bij de les zijn”, belooft de zanger. Er zaten wel meer knipogen in de set van deze Britten. Ze informeren naar wie de grootste afstand heeft afgelegd om het festival bij te wonen en komen uit bij een Australiër. Hij krijgt daarvoor een T-shirt en de opmerking dat hij alvast niet met lege handen moet terugkeren, waarna de band hun track “Empty Handed” inzet.
Vooraf bedacht of niet, Empathy Test doorstaat met die Britse humor de lakmoesproef om als openingsband toch meteen het publiek mee te krijgen. Op het einde van hun set, het is dan nog steeds middag, staan enkele honderden fans mee te klappen op het ritme van “Here Is The Place”. Mission accomplished.

Der Klinke mocht de Wave Cave openen. Mocht je gedacht hebben dat ze voor een lege zaal zouden openen , dan kwam je bedrogen uit want er was veel volk afgezakt om deze Oostendenaars aan het werk te zien. Opener “Our Dance In Darkness” werd meteen goed onthaald. “Curtains” uit hun laatste album ‘Decade’ was sterk. Ze vierden onlangs hun tienjarig bestaan en zanger Chesko smeet enkele T-shirts als cadeau in het publiek. We zagen een strakke en gedreven set en gelukkig werd dit niet verstoord door het klein technische oponthoud. Chesko wist dit goed op te vangen. Op “Bridges” werd er vrij veel gedanst maar de echte climax was er met hun culthit “The Doll” dat een prima concert afsloot.

Signal Aout 42 was een net iets moeilijker verhaal. Deze Waalse band heeft wel een degelijke reputatie in de underground, maar geen hits die bij het brede publiek bekend zijn. Een stek op het Wave Cave-podium zou minstens net zo terecht geweest zijn, maar ook op de Synth Stage kwam hun EBM/industrial-noise-act goed tot zijn recht. De band bestaat reeds sinds begin de jaren ’80 en bracht dit jaar nog het album ‘Insurrection’ uit. Daarvan speelden ze in Waregem “Welcome To Reality” en “Can You Hear My Rage”. Uit de oude doos haalden ze o.m. “Dead Is Calling”, met een beetje new beat-invloeden. SA42 bracht zijn set met veel panache en bravoure, maar voor het publiek was het nog te vroeg om al massaal mee te dansen. Het is mooi dat deze band een plaats kreeg op dit festival, maar ze hadden nog net iets hoger op de affiche mogen staan.

De Duitse electroband In Strict Confidence draait al wat langer mee. Sedert 1992 om precies te zijn. Visueel was het heel aantrekkelijk en goed afgestemd op de intense en meeslepende muziek. Op een gegeven moment kwam de gitariste het podium op met lichtgevende vleugels aan. De nieuwe single “Mercy” is een beetje een stijlbreuk maar deed het live goed. Ook “Zauber Schloss” was erg genietbaar. Ze speelden over de gehele lijn een goeie set.

Na het overdonderende van SA42 bracht Tristesse Contemporaine opnieuw rust op de Synth Stage. Hun synthpop is modern en dansbaar, maar de band mist vooral bekendheid in ons land. Muzikaal was deze internationale band (met leden uit Japan, de UK en Zweden en opererend vanuit Frankrijk) vrij klassiek. Het is met name zanger Malik die er half rappend, half zingend een moderne toets aan geeft, met een beetje een Faithless-vibe. Hij wil wel een praatje maken voor het publiek, maar wordt dan afgeblokt door de rest van de band die gewoon meteen al het volgende nummer inzet. Dat gebrek aan interactie maakt dat deze band geen onvergetelijke indruk maakt. Met zoveel bands op de affiche kan/moet het niet altijd raak zijn.

Solar Fake brengt melodische en originele electro. ‘Another Manic Period’ en hun laatste album ‘You Win. Who Cares?’ werden algemeen goed onthaald. Terecht en ook live zijn ze de moeite waard. In Duitsland verkopen ze de zalen uit maar het was de eerste keer dat ze ons land aandeden. Zanger Sven Friedrich heeft live een goeie en aangename zangstem. De nummers waren goed gekend door het publiek en werden bij momenten uit volle borst meegezongen. Toen op een gegeven moment het licht en de visuals uitvielen trok het publiek hen mee en ze speelden gewoon verder tot het euvel verholpen was. Om af te sluiten brachten ze een geslaagde cover van “Papillion” van The Editors.  Aan Solar Fake was niets fake, we zagen een goed optreden en veel enthousiasme.

Daarna volgden de Blow Monkeys op de Synth Stage, die van podium verwisselden met The Primitives. Dat The Primitives naar het veel kleinere en afgelegen buitenpodium gestuurd werden en de Blow Monkeys vandaar naar het ‘hoofdpodium’ gehaald werden, was een zet die de organisatie al van bij het begin had kunnen maken. Deze Monkeys horen met hun vlotte soulpop meer thuis op het binnenpodium. Ze brachten puike, lang uitgerokken versies van hun twee eighties-hits: “Digging Your Scene” en “It Doesn’t Have To Be This Way”. Zo smooth en gelikt als toen klonken die synthpophits in Waregem niet, maar aan het enthousiasme van het publiek te merken, heeft iedereen ze wel meteen herkend. De band hengelde ook nog naar positieve reacties voor de songs van hun jongste album ‘The Wild River’, met puike songs als “Cry For The Moon” en titeltrack “The Wild River”, maar daarvoor zijn die misschien toch wat te doorsnee. Het publiek was blij deze band eens terug te zien op een Belgisch podium, maar het nieuwe werk sluit te weinig aan op het oude.

The Primitives speelden buiten, op de Olivier Daout-stage, voor een vol plein en druk bezette tribune. Misschien niet zoveel mensen als in de zaal, maar ze stonden wel allemaal geboeid te luisteren.

De Britse electroband The Cassandra Complex ontstond al in de vroege jaren ‘80. Gedurende die jaren tot aan 1993 waren ze heel actief en brachten ze zeven albums uit. Daarna hadden ze het moeilijk en kregen we tot dusver enkel in 2000 nog nieuw werk van hen. Heden ten dage staan ze op het podium in originele bezetting aangevuld met Volker  Zaccharias. We kregen een degelijk concert te horen. We kregen eerst “Theme From The Invisibles” gevolgd door “Nightfall”. Er werd uit elk album minstens één nummer gespeeld maar de nadruk lag toch meer op hun vroeg werk zoals “Too Stupid To Sin”, “Moscow, Idaho” en “Second Shot”. Tijdens “Moscow Idaho” moesten ze het nummer herstarten omdat de zanger zijn cue mistte. Iets wat hij tijdens die 5.000 andere keren nog nooit had voorgehad, zei hij. Voor de rest niets op aan te merken.

De Time Bandits moeten dit jaar zowat de enige Nederlandse band op de affiche geweest zijn op W-Fest. De band rond frontman Alides Hidding was heel bekend in het begin van de jaren ’80, maar hun ster deemsterde daarna wat weg. Hun set met vrolijke en catchy eurodisco was muzikaal ook de meest kitscherige op de donkere affiche van de donderdag, maar het publiek kon het wel smaken. De band musiceerde op hoog niveau, alleen bleek dat de hits het niet altijd ook in België goed gedaan hebben. “I’m Specialized In You” heeft het goed gedaan in Frankrijk en “Endless Road” in Australië, maar bij de Vlaamse fans deden ze - net als “I’m Only Shooting Love” maar vaag een belletje rinkelen. Hun cover van “Purple Rain” was misschien wat overbodig, maar leverde ook geen strafpunten op. De song die Vlaanderen wel meteen herkende, was “Listen To The Man With The Golden Voice”. Wie ouder is dan 40 en dat lied opzoekt op YouTube, krijgt het de volgende dagen niet meer uit zijn hoofd. Echt ‘golden’ zoals in de jaren ’80 kun je de stem van Hidding nu niet meer noemen, maar met de hulp van twee uitstekende achtergrondzangeressen zetten de Time Bandits hier toch een prima versie neer. Deze band krijgen we niet vaak te zien in België, maar ze mogen zeker nog eens langskomen op W-Fest.

Het was de laatste passage voor de goth rockers van de Merciful Nuns  want Arthaud trekt in het najaar de stekker uit dit toch succesvolle project. Zal hij een nieuw project uit de grond stampen of smijt hij zich ten volle in NEO (met Ashley Dayour)? Het is nog koffiedik kijken op dit moment. Na een donkere intro die de sfeer van de groep als occulte gothicrockgroep in de verf zette , werd er meteen stevig van wal gestoken met “Neo Alpha Genesis” om daarna over te schakelen naar “Cremation”.  Met “Blue Lodge”, “Body of Light” en “Karma Inn” werd er strak en energiek verder verdergegaan. Dit werd wel  door het publiek gesmaakt.  “Black Halo” de single van de laatste nog te verschijnen EP deed het live heel goed. Het voorlaatste nummer van de set was het uitstekende “The Passing Bell” maar het was wat te lang uitgesponnen en te traag waardoor de boel wat in een zak viel. Jammer. Maar tijdens afsluiter “Thelema” kwam het enthousiasme bij het publiek terug en werd er hier en daar gepogoogd. Na hun passage hier vroegen velen zich af waarom ze in godsnaam ermee ophouden, vooral dan de Belgian Nunhood (fanclub) die met vlag en al op de eerste rij stond.

Echo & The Bunnymen was in de jaren ’80 misschien net zo groot als U2 en The Cure, vandaag staan ze daar mijlenver vandaan. De oude hits hebben nog niets aan kracht ingeboet, maar het nieuwe materiaal kan maar weinig muziekfans nog warm maken. Dat ze klassiekers in overvloed hebben, bewezen de Bunnymen in Waregem zonder problemen, maar het was zanger Ian McCulloch die ze allemaal de nek omdraaide. Hij kon het ritme van zijn band niet volgen, miste de juiste toon en had er schijnbaar geen idee van op welke planeet hij zich bevond. Bindteksten waren er niet en dat was nog het beste. Een beetje zoals Shane McGowan zich lange tijd gedroeg bij The Pogues. Gelukkig zijn de fans al wel wat gewoon en waren ze al blij dat ze zelf konden meezingen waar McCulloch de steken liet vallen. De set was mooi opgebouwd met “Rescue” en “Seven Seas” netjes in het begin, dan wat minder bekend werk als “Villiers Terrace”, “The Somnabulist”, “Over The Wall” en “Never Stop” en dan de finale met onverwoestbare klassiekers als “Bring On The Dancing Horses”,  “The Cutter”, “Killing Moon” en “Lips Like Sugar”. De band speelde foutloos en het publiek genoot met volle teugen, maar McCulloch was een schim van zichzelf.

Onder de aanwezigen op W-Fest was er een beetje discussie over wie nu eigenlijk op donderdag de headliner moest zijn. Echo & The Bunnymen heeft volgens sommige ‘grotere’ hits, terwijl The Stranglers er ‘meer’ hebben en in meer verschillende tijdsvakken. In Waregem speelden The Stranglers die andere band nochtans meteen naar huis. Bassist Jean-Jacques Burnell en gitarist Baz Warne stapten het podium op met een verbeten grimas en een grinta alsof ze persoonlijk het gewauwel van Ian McCulloch zouden rechtzetten. “Toiler On The Sea” was meteen vuurwerk. Daarna kwamen “I’ve Been Wild” en “Get A Grip On Yourself”. Deze Britten baanden zich een weg doorheen punk, postpunk en popmuziek, maar op W-Fest kozen ze voor de ongepolijste punkaanpak: geen gladde intro’s en arrangementen, maar elke song als een vuistslag in het gezicht. Uit hun arty-pop-periode speelden ze “Skin Deep”, “Golden Brown” en “Always The Sun” na elkaar en gingen zo voorbij aan die vierde klassieker in het rijtje: “No Mercy”. De aartsmoeilijke intro van “Golden Brown” rammelde een beetje, maar werd toch op gejuich onthaald. Daarna kregen de punkgitaren weer de hoofdrol in o.m. “Something Better Change”, “Relentless”, “5 Minutes” en “Duchess”. De klassieke afsluitsong bij The Stranglers is al enige tijd “No More Heroes”. Deze band liet geen steken vallen. The Stranglers staan er nog steeds.

The Obscure, de Vlaamse tribute band van The Cure, zorgde voor een ontzettend gaaf optreden in de Olivier Daout tent neerzette. De band is intussen al terecht een vaste waarde geworden in de zwarte scene.

dag 2 - vrijdag 16 augustus 2019 (Wim Guillemyn)
Een overzicht van de Wave Cave
Aansluiting op dag twee hadden we met The Breath of Life. In 2017 bracht deze band, die inmiddels meer dan 30 jaar bestaat, nog een heel puik album uit. Voor diegene die het niet weet: ‘Under The Falling Stars’. Een aanrader. Er werd sfeervol geopend. Sedert enkele jaren hebben ze geen drummer meer en staat alles op pc maar dat was hier geen minpunt. Daarna volgde “Naomina” dat iets toegankelijker was en wat meer energie in het optreden bracht. Elk nummer had zijn aangepaste visuals op het screen. Dat zorgde voor een mooi geheel. Zangeres Isabelle Dekeyzer was goed bij stem. Ze kan mooi overschakelen van een gewone zang naar een hoge stem die naar opera neigt. Iets wat hen als band onderscheidt van de doorsnee wave band trouwens.  Het geluid was trouwens super. Bij deze fragiele zanglijnen is dat wel belangrijk. De inbreng van een viool in sommige nummers maakte de muziek ook wat opzwepender. Een geslaagd optreden.

Het darkwave duo Lebanon Hanover  (Zwitsere en een Brit) kende na hun ontstaan in 2010 een steile opgang met enkele hoog aangeschreven albums zoals ‘Tomb For Two’ en ‘The World Is Getting Colder’. Ze brachten een vrij vinnige set en een mooie lichtshow. Het optreden was goed, maar niet meteen wauw. Ietwat monotoon natuurlijk, maar het geluid was goed en het optreden was meer dan degelijk. Toch lijkt het mij dat ze de laatste jaren wat teveel in cirkels blijven draaien. Misschien moeten ze eens lichtjes afstappen van hun principes en wat nieuwe wind door hun songs laten waaien?

Siglo XX bracht vorig jaar een aantal maxi’s en EP’S uit begin jaren ‘80 opnieuw uit en tourde daarna een jaar lang rond. Met succes. Hier op W-Fest was hun laatste concert vooraleer ze de boeken toe doen. Het werd een memorabele avond met een optreden dat we gemakkelijk als het beste van de ganse dag mogen benoemen. Vanaf het begin tot aan het einde kregen we een gedreven band te horen die de postpunk in het rond smeet. Er werd geopend met een tape met Russische gesprekken en bijpassende screens. Daarna werd er stevig van wal gestoken. Oudje “Until A Day” was al meteen een hoogtepuntje. Er volgden er nog zoals “Dreams Of Pleasure”, “Sister In The Rain” en “Endless Corridor”. Je zag het publiek meedeinen op de muziek. En wat is er passender dan te eindigen met “It’s All Over Now”?
Wat onthou ik van hun optreden? De energie, de goede sound en set. Ze stonden er en konden iedereen overtuigen in de zaal. Achteraf was iedereen het erover eens: dit was sterk. Blij dat we dit hadden meegemaakt.

Helaas was VNV Nation te laat om mee te pikken. Tot 02u00 is wel heel laat.  Het is toch wel jammer dat de laatste afsluiter telkens zo laat was. Ook jammer dat men tussen de voorlaatste en de laatste band op de wave stage eerst 2 bands op de synth stage liet opkomen. Dat zorgde voor een gat op de wave stage. En het was toch voor een deel een ander publiek die de verschillende podiums bezocht.

Voor de rest kan ik zeggen dat het geluid in de expo van Waregem heel goed was. En dat hebben we in het verleden al anders geweten. Het concept met de twee podiums naast elkaar vond ik geslaagd. De dansvloer buiten viel ook bij velen in de smaak. Die derde stage buiten was niet mis, maar ook niet meteen noodzakelijk.

dag 3 - zaterdag 17 augustus 2019 (Joeri Cardon en Hans De Lee)

Het is al behoorlijk druk als we zaterdag rond 15u de festivalsite betreden.  De verantwoordelijken vertellen ons met de nodige trots dat het festival vandaag volledig is uitverkocht.  Zo’n 6.500 muziekliefhebbers zijn afgezakt naar Waregem om hun muzikale jeugd terug te beleven en hun helden van vroeger nog eens live aan het werk te zien.
Het terrein naast de Expohallen ligt volledig bedekt met kleurrijke vierkante reuze vilten tapijten.  Ze vormen een mooi contrast met de overwegend zwarte outfits van het volk dat erop loopt, danst en een pintje drinkt.

Als we de immense zaal betreden is Sigue Sigue Sputnik (UK) net begonnen aan hun set.  “Rocket Miss USA” knalt uit de speakers.  Wat ooit begon als een gimmick in 1982 blijkt anno 2019 nog altijd zo te zijn.  De typische kostuums, de gevederde haartooi van zanger Martin, de opzwepende en commerciële mix van repetitieve electrobeats, pop, rock en punk…komen het best tot uiting in de 2 grootste successen van de band : “21st Century Boy” en “Love Missile F1-11”. Na een half uurtje is de speeltijd over en het publiek degelijk opgewarmd voor alle bands die verder op de dag nog op de affiche staan.

Mannen van de KV die zomaar in Waregem rondlopen, het zorgt doorgaans voor zenuwachtigheid bij lokale politiemensen en fans van Essevee. Wij hadden daarenboven verwacht dat die van The Definitivos met een rood/witte vlag het podium zouden betreden, maar die provocatie hielden ze toch maar voor een andere keer. Wat The Definitivos wél meebrachten : de vier originele bandleden en genoeg scherpte om de regenwolken te counteren. Werd al vroeg prijsgegeven : laatste single “18:38”, die enkele maanden geleden een beetje verrassend uit de lucht kwam vallen en die wat ons betreft een poco meer airplay had mogen krijgen.  Nog kruid dat vroeg wordt verschoten :  een aantal tracks van de vorig jaar verschenen compilatie ‘Courtrai moderne : definite Definitivos’ (“Robin in the forest”, “In this head”).  Laat dát meteen het grootste pijnpunt zijn van het viertal : de LP is er destijds nooit gekomen, waardoor de toen opgenomen tunes vele jaren te laat op een verzamelaar zijn gepropt.  Immers : de tijdsgeest was er, het talent evenzeer.  Maar we gaan niet morren, want met name de vier songs van de eerste twee singles zorgen nog steeds voor vreugdekreten en door kippenvel gestuurde koude golven : “Take over”, “Mister C” (vooraan in de set), de met messcherpe gitaren en strijdkreten versterkte wereldsingle “Courtrai tonight” en uiteraard “The modern dance”.  Over die laatste : zet die toch maar in het rijtje “Putain putain” of “Can’t live in a living room”.  Waarom naar Londen of Manchester reizen om het geboortehuis van een postpunkklassieker te bezoeken als je met de fiets tot aan de Groeningekouter kunt rijden? 
En dan was het voorbij, het verjaardagsfeestje van The Definitivos. Naar de nochtans zeer opwindende 12” ‘Sight seeing’ (1985) werd helaas niet teruggegrepen. Iets met een andere zanger, wellicht?  Maar goed, veertig kaarsjes graag voor deze onvervalste cultgroep. Of veertig pintjes, ik denk dat we hen daar bij nader inzien meer plezier mee doen. Het moet tenslotte wél rock’n roll blijven hé zeg. En wij, hoewel het geen zicht is, wij dansen de modern dance nog eens. 

Bij Tyske Ludder (D) is de zaal zowat 2/3 gevuld en zijn we getuige van een strakke EBM performance met een zeer kenmerkende Duitse sound (het thuisland van dit 3-tal).  De Belgische fans kunnen de cover van “Oh la la la” (TC Matic) wel smaken en juichen zanger Claus Albers toe wanneer deze plots fel benadrukt tegen fascisme en nazisme te zijn.  Zijn zware (graf)stem met grove korrel past perfect bij de donkere dreigende beats en dubbele live drums.  Het geheel is best genietbaar maar mist originaliteit om echt boven de middelmaat uit te steken.  Naar het einde van het concert wordt een nummer opgedragen aan de recent overleden acteur Rutger Hauer en pleit de frontman voor een ‘free weed’ beleid.

De publieke belangstelling voor Psyche (CAN) is behoorlijk maar had best nog wat beter gekund.  Deze pioniers van de synthpop en wave (sinds 1982 actief) brengen dan wel iets minder beats/minuut, ze compenseren dit makkelijk met meer kwaliteitsvolle old school dark electro.  De stem van frontman Darrin Huss is niet altijd even toonvast maar hij doet tenminste een poging om echt te zingen en de kwetsbaarheid van de nummers op die manier in de verf te zetten.  Het nummer “Angels lies sleeping” is daar een knap voorbeeld van.  Oude werk als het succesvolle “Misery” of “The Brain Collapses” wordt netjes afgewisseld met recentere nummers.  Het uiterst luchtige en dansbare “Unveiling the Secret” en het gekende “Goodbye Horses” krijgen de fans uiteindelijk in beweging vooraan het podium en vormen het hoogtepunt van een gesmaakt optreden.

Escape with Romeo (D) ontstond in 1989 in Keulen.  De band speelt rockmuziek met sterke electronische invloeden.  Zowaar zijn de eerste gitaarsolo’s te horen in de Waregemse Expohal.  Ze brengen een knappe maar eerder ‘brave’ set met tal van nummers die duidelijk kwaliteit laten horen maar die te weinig beklijven of blijven hangen.  Check ondermeer songs als “Here comes the night” en “If seeing is believing” om zelf te oordelen over deze band.  Enkel op het einde van het optreden kan de eerste single van Escape with Romeo, “Somebody” uit 1991, voor het nodige animo zorgen en het publiek met een goed gevoel richting ander podium of dranktoog sturen.  Allicht was het in Waregem één van de laatste kansen om deze band live aan het werk te zien aangezien ze onlangs via hun website hebben aangekondigd er na de optredens van zomer 2019 definitief mee op te houden

Leuk concept op W-Fest is dat er buiten de zaal, vlakbij de ingang en de food area, een soort van ‘dansvloer’ is voorzien waar DJ’s  constant hun ding mogen doen en waar zelfs kleinere bands de kans krijgen een ‘rooftop’ optreden te doen.  Heel wat dansliefhebbers strekken met plezier de benen (en armen) of genieten intens van de complexloze live performance van Dageist uit Rijsel.

Een aantal groepen bracht in 1982 een plaat uit die meerdere decennia later bij liefhebbers van de allermooiste synthklanken nog steeds voor hartsprongetjes zorgt : Yazoo (“Upstairs at Eric’s”), Men without hats (“Rhythm of youth”) of Icehouse (“Primitive man”) scoorden ook effectief internationale hits. Rational Youth kon destijds wat dat betreft niet anders dan op de eigen kin kloppen, en dat voor een groep die met ‘Cold war night life’ in datzelfde jaar nochtans een synthpopmeesterwerk uitbracht.   ‘Cold war night life’ is op kousevoeten uitgegroeid tot een ware cultklassieker en blijkt een veelgezochte plaat.   We moeten er wel bij zeggen, we mogen immers best wel eens streng zijn, dat na het uiteenvallen van de originele band bezieler Tracy Howe nooit meer dat niveau heeft gehaald. 
Het is de verdienste van de organisatie van het W-Festival dat Rational Youth voor het eerst een Belgisch podium haalde, dit weekend.  Een prestatie waar Jurgen Van den Broeck nog stééds van droomt.   Zoals gezegd : latere releases van Rational Youth misten de punch van het debuut, maar Howe -  voor de gelegenheid bracht hij zijn zus mee! - vist er wel de lekkerste brokken uit, om u koud te serveren.  Opener “This side of the border” en “Western man” stammen bijvoorbeeld uit 2016, terwijl “Money and blood” dateert van 1999.  Onbekend, maar zelden onbemind want naarmate het enthousiasme van broer en zus steeg ging ook de applausmeter meer en meer in het rood.  “Holiday in Bangkok” en “In your eyes” (beide van de tweede EP, uit 1983) kregen nog meer herkenning en wanneer het al vermelde debuut wordt aangeboord hadden de opgetrommelde fans zin in een ovatie zo luid dat de dakstructuur van de Expohal even in gevaar was.  Zie de reacties tijdens en na “Dancing on the Berlin wall”, het oorstrelende “City of night”  en de absolute apotheose “Saturdays in Silesia”.  En weg waren ze, hevig genietend van het applaus dat hen te beurt viel. 
Exit Rational Youth, maar niet zonder aan te kondigen dat ‘Cold war night life’ nog deze zomer wordt heruitgebracht.  U moest al aan het mailen zijn naar uw platenboer om het kleinood eindelijk te bestellen.   Een synthpopmeesterwerk, we geven het u op een briefje.

Toen in 1978 nog eens hard werd geschud aan de boom genaamd punk viel daar alweer een volledig rariteitenkabinet uit. U denkt misschien aan The B-52’s, Devo, The Cramps of Toyah, maar laat het ons even hebben over Lene Lovich. Met haar cabarateske verschijning, een stem die alle hoogtes en laagtes streelt en zakken vol even catchy als dolle liedjes was ze een welgekomen gast om de hele new wave nog maar eens van richting te doen veranderen.  Dankzij debuut ‘Stateless’ (1978) - een tijdloos meesterwerk - sloeg de gekte pas echt toe, en haalde met name Stiff Records een kip met gouden eieren in huis.  Opvolger ‘Flex’(1979) en de samenwerking met Herman Brood en Nina Hagen wisten het succes voor beperkte tijd te verlengen maar tegen ‘No man’s land’ (1982) ging de aandacht van het grote publiek alweer naar gothrock, synthpop of bulderpunk met een mohawk.
En stond u met een vlag te zwaaien tijdens het concert van U2 op Rock Torhout?, vandaag zijn we veertig jaar verder en laat ons de organisatoren van W-Fest toch maar een kushandje toewerpen omdat we Lovich eindelijk nog eens op een Belgisch podium kunnen zien. Met haar 70 zomers op de teller ziet ze er dan misschien wel uit als het gekke besje dat in Midsomer Murders als eerste om het hoekje wordt gewurgd, van zodra de eerste tonen van “Savages”  door de geluidsinstallatie vliegen wanen we ons terug in 1978.  Of 1982 eerder, want “Savages” is zowat de enige keer dat ze naar later werk teruggrijpt. 
De leidraad is ‘Stateless’ en omdat die plaat een festival vol heerlijkheid is , zitten we gebeiteld voor 40 minuten pracht en praal. “Home”, “1 in a 1.000.000”, “Writing in a wall”, “Tonight” (met dat hemels stukje sax, dat ze nog altijd zelf speelt), “I think we’re alone now” (Tommy James & The Shondells), “Bird song” (van ‘Flex’) en “Lucky number” blijken de hoogtepunten van dienst.  Die laatste heeft na al die jaren nog steeds het effect van een knallende champagnekurk, het sein dus om de dansbenen helemáál los te gooien.  En helaas ook het moment om massaal de smartphone uit de broekzak te halen. Instagram en Facebook moeten immers bewijzen dat u erbij was.  Maar dat was het dan ook, Lene duikt de coulissen in en de mood elevator in de zaal blijft steken op een collectieve glimlach. Bedankt Lene, bedankt organisatie en bedankt hij of zij die destijds eens flink aan de boom heeft geschud.

Wie buiten een frisse neus wou halen en een korte wandeling maakte achter de grote zaal, kwam uit op het kleine podium met zittribune (OD Stage).  We gingen er een kijkje nemen naar Then Comes Silence uit  Zweden, een vrij jonge band die stevige gothic rock speelt in de lijn van de meer gekende voorbeelden als The 69 Eyes en ook duidelijk beïnvloed is door muziek grootheden als The Cult, The Sisters of Mercy, The Mission enz.

Van bij het begin was het geluid verre van optimaal en door vervelende technische problemen (snare drum liet het afweten) kwam het optreden nooit echt helemaal op gang.  De logge rock die drijft op de donkere stem van zanger Alex Svenson sloeg amper aan en de reactie van het publiek was ook al niet bijster overtuigend.  Jammer voor deze gemiste kans want de band heeft zeker potentieel en nummers als “The Dead Cry for No One” en “She Loves The Night” leveren daar moeiteloos het bewijs van.  Hopelijk snel een herkansing die wel kan overtuigen.

Van het optreden van Mesh konden we enkel het einde nog net meepikken.  De groep uit Engeland bestaat sinds 1991 en geniet niet zozeer bekendheid in eigen land maar eerder in Duitsland, waar hun synthpop vrij succesvol is.  Afgaande op de reacties van het publiek tijdens het slotnummer “Taken for granted” (2013) was dit een geslaagde doortocht in Waregem.  Het geluid van de band deed mij alvast aan Depeche Mode denken.

In tegenstelling tot Mesh is Blutengel (DE) wel zeer populair in eigen land.  Ze brengen dan ook typische en bombastische gothrock en dat doorspekt met electro, een genre dat bij onze oosterburen altijd al op heel wat bijval kon rekenen.  De publieke belangstelling is dan ook groot en wanneer frontman Chris Pohl en zijn gevolg het podium betreedt is de linkerzijde van de zaal aardig gevuld.  Zowel nummers in het Engels als in het Duits passeren de revue, het ene al meer bombastisch dan het andere maar allemaal uiterst genietbaar en met een zekere commerciële inslag.  Enig minpuntje is dat door het strakke uurschema de nummers in een rotvaart moeten afgehaspeld worden en er nauwelijks tijd is voor interactie met het publiek, laat staan het spelen van een bisnummer.  Hoogtepunten zijn ontegensprekelijk de nummers “Alles” en “U walk away” die een mooi visitekaartje van de band afgeven en de fans zonder veel moeite aan het bewegen en meebrullen krijgen.  Speciale vermelding ook voor de leuke stage act met witte lichtgevende en dansende ‘engel’.  Of was het een vlinder?

De zon was al een tijd onder, de kindjes lagen in bed; tijd dus om het ultieme balorkest van het hellevuur nog eens te gaan bezichtigen.  We hebben het uiteraard over  - (slaat een kruisteken) - het almachtige Killing Joke.  Tien minuten te laat waren ze, maar geen haan die het lef heeft om er naar te kraaien natuurlijk.  Na veertig jaar is een blik van Jaz Coleman nog steeds genoeg om een ijselijke rilling over je ruggengraat te jagen. 
En dan moet de show nog beginnen : eens de eerste tonen van éTomorrow’s worldé de geluidsinstallatie doen panikeren zit het publiek al in een wurggreep, die pas vijftig minuten later wordt gelost.  Killing Joke is vooral geen fun, wel een paar hits. “Wardance” en “Eighties” bijvoorbeeld, mokerslagen die de harde kern voor het podium met de glimlach trotseert.   Coleman en de zijnen beschikken over een ruime discografie om uit te kiezen en maken serieuze bokkesprongen : “Loose cannon” en “Seeing red” (beide 2003) worden afgewisseld met een b-kant uit 1980 (“Pssyche”) of een karatetrap van een song, uit hetzelfde jaar (“The Wait”).  Afronden doet Killing Joke dan weer met het bijna teutoonse “Pandemonium” (1994).  Game, set, match en een murw publiek dat verweesd de nacht opzoekt om af te druipen. 
De samenvatting van dit concert is exact dezelfde als de samenvatting van de carrière van deze wonderbaarlijke groep : compromissen?  Bitter weinig.  Knettergek?  Wie Coleman op een podium bezig ziet , denkt er wel eens aan om de jongens in witte jassen te bellen, en breng alstublieft een spuit met verdovingsmiddel mee. Hard?  Man, tegenover Killing Joke klinkt Manowar als het kleuterdansje tijdens het jaarlijkse grootoudersfeest. 
Was Killing Joke nu goed of slecht?  Killing Joke was Killing Joke : verbluffend, luid, bezwerend, geniaal, compleet zot, gemeen grijnzend  ( ja we hebben het over u, meneer Youth) en je kreeg een spontane behoefte om een collaboratievlag door iemands neusgaten te trekken. 

De festivaldag loopt stilaan naar zijn einde, doch niet zonder eerst nog eens stevig uit te pakken met een ware jukebox aan eighties hits.  The Human League (UK) heeft de eer om de Expohal om te toveren tot een echte jaren 80 fuif en doet dat met verve.  De band uit Sheffield werd opgericht in 1977 (!) en frontman Philip Oakey is één van de originele bandleden uit die tijd.  De zanger is inmiddels 64 jaar maar ziet er nog steeds piekfijn uit en zijn stem heeft nog niet veel ingeboet aan kracht en zuiverheid.  Al zijn de technieken bij live optredens in vergelijking met pakweg 40 jaar geleden ook enorm verbeterd natuurlijk… Er is weinig toelichting nodig bij de resem hits die The Human League in de loop der jaren heeft uitgebracht.  Het zijn stuk voor stuk electro- en synthpopklassiekers die, ondanks hun ouderdom, nog steeds heel overtuigend en aanstekelijk klinken.  Parels als ondermeer “Mirror Man”, “Love Action”, “The Lebanon” zetten de zaal in enkele tellen helemaal op zijn kop en het publiek zingt al dansend de hits uit hun jeugd luidkeels mee.
Het moet gezegd dat Philip Oakey nog steeds op voortreffelijke en sensuele manier wordt geflankeerd door Susan en Joanne en dat zowel de belichting als de aankleding van het podium zeer geslaagd zijn. Uiterst professioneel, clean en afgeborsteld, overeenkomstig de muziek.
Het feest gaat onverwijld door met successen als “Human”, “Fascination” en het up tempo “Tell me when”.  Wat een heerlijke nostalgische (terug)reis in de tijd is dit? 
En dan moet het beste eigenlijk nog komen!  Het afsluitende triootje bestaat uit “Don’t you want me”, het fenomenale en heerlijk avantgarde klinkende “Being Boiled” (uit 1978!) en tenslotte “Together in Electric Dreams”.  Dit laatste nummer is eigenlijk niet van The Human League maar het knappe resultaat van een samenwerking tussen Philip Oakey en synth/disco legende Giorgio Moroder.  Het zal de toeschouwer evenwel worst wezen! Het was de afsluiter van een schitterend concert!  Met de ‘W’ van ‘Waw’!

Het machtige Nitzer Ebb kreeg de eer om de 3 de festivaldag af te sluiten en het licht uit te doen in de zaal.  De groep deed dat, zoals gewoonlijk, met veel energie en overgave!  Het was al dik na 01u00 als Douglas Mc Carthy en Bon Harris het podium betraden, geflankeerd door 2 extra groepsleden.  De heren mogen gerust bestempeld worden als belangrijke grondleggers van het Electronic Body Music (EBM) genre en doen al sinds 1982 heel consequent hun ding.  Hun kenmerkende beukende ritmes, repetitieve beats en bijhorend slagwerk herken je van heel ver.  Zeker wanneer frontman Mc Carthy zijn lyrics overtuigend afdreunt en bijna op militaire wijze teksten debiteert op het ritme van de typische Nitzer Ebb sound.  De laatste jaren brengt de groep amper nog nieuw werk uit en teren ze op hun succesplaten van eind jaren 80.  Vooral het album ‘That Total Age’ (1987) wordt beschouwd als een absoluut meesterwerk!
De set start met de beste nummers uit de albums ‘Belief’ (1989) en ‘Showtime’ (1990).  Fans reageren meteen enthousiast op opener “Bloodmoney”, dat naadloos overgaat in “For Fun” en “Captivate”. 
Douglas maakt er zoals altijd een sportieve avond van.  Hij holt op het podium werkelijk constant van links naar rechts en spuwt daarbij zijn woorden met veel kracht over het publiek.  Vocaal is er nauwelijks verschil te horen met pakweg 20 jaar geleden.  Nog altijd even furieus en intens!  Tijdens het opzwepende “Getting Closer” treedt Bon Harris even op de voorgrond om mister Mc Carthy zangkundig te ondersteunen en het publiek te groeten.  Veel interactie moet je als toeschouwer verder niet verwachten van deze heren, ze laten de muziek spreken.  Bindteksten of small talk zijn bijgevolg quasi onbestaande.  Maar het publiek krijgt waarvoor het gekomen was : strakke old school EBM.
De 2 de helft van de set wordt nog een versnelling hoger geschakeld en komt vooral het betere werk uit ‘That Total Age’ aan bod.  “Join in the Chant” en een coole versie van “Control I’m Here” luiden een super enthousiast slot in van een temperamentvol optreden.  “Down on your knees” een vrij recent nummer (2010) kan nog enigszins voor een betrekkelijk rustig moment zorgen maar dan breekt de electro hel los en volgt een zeer intensieve versie van “Let your body learn” en een heerlijk vette uitvoering van het Nitzer Ebb epos bij uitstek : “Murderous”. 
Publiek en band gaan voor een laatste maal wild tekeer voor en op het podium en brullen samen de slagzin ‘Where is the youth’ uit volle borst.  De jeugdjaren van de meeste fans zijn dan wel al even achter de rug,  dankzij een dergelijke live boost voelt iedereen zich toch terug heel even tiener of twintiger en keert de menigte daarna helemaal voldaan huiswaarts of richting camping.  Op naar de volgende festivaldag!  En wat Nitzer Ebb betreft!  Sterk optreden!  Rendez-vous op 20 november voor hun concert @ Casino te Sint-Niklaas!

dag 4 - zondag 18 augustus 2019 (Hans De Lee)
Op de laatste dag van deze muzikale 4-daagse is het alweer lekker druk!  Misschien iets minder bezoekers dan op zaterdag maar de echte liefhebbers van het genre zijn toch duidelijk allemaal weer op post.

Jammer van de vroege bands op de affiche maar de eerste act die we live kunnen meepikken is die van Peter Hook & The Light.  Peter Hook maakte in een ver verleden deel uit van 2 legendarische bands en dankt daar nu nog altijd zijn status en populariteit aan.  Vooreerst behoorde hij tot de oprichters van Joy Division en later (na de dood van zanger Ian Curtis) was hij ook actief bij het alom gekende New Order.  In 2009 stopte hij de samenwerking met New Order en ging hij onder eigen naam verder.  Meteen weet je welke muziek je mag verwachten van de man en zijn band The Light : alternatieve rock met veel new wave en post punk invloeden. 
De set bestaat, wat had je gedacht, uit een knappe mix van de grootste succesnummers van de 2 eerder genoemde bands en kan daarom telkens op heel wat publieke belangstelling rekenen.  Ook in Waregem was de zaal goed gevuld, ondanks het nog vrij vroege uur, en zat de sfeer meteen snor.  Hook die de zang voor zijn rekening neemt , begint meteen aan een rondje Joy Division met zo’n 6 nummers.  Opener “Day of the Lords” begint niet slecht maar het zijn vooral klassiekers als “Isolation”, “She’s lost control” en “Transmission” die op de meeste bijval kunnen rekenen en de glorietijden van Joy Division doen herleven.  Al is de stem van oorspronkelijk frontman Ian Curtis uniek en onnavolgbaar.
Halfweg de set wordt met de megahit “Blue Monday” de kaart van New Order getrokken en evolueert de sound naar iets meer electro georiënteerde pop/rock.  De geest van New Order blijft nog geruime tijd hangen met aangename versies van ondermeer “Regret”, “Temptation” en “Ceremony” maar het is toch kaskraker en donker epos “Love will tear us apart” van Joy Divison dat een fantastisch einde maakt aan een zeer verdienstelijk optreden.  De vele fans en muziekliefhebbers bewegen en zingen vol overgave mee met dit onsterfelijk nummer dat jaren later (1984) zou hernomen worden door Paul Young, die er op zijn beurt een gigantisch commercieel succes mee behaalde.

Whispering Sons stond 5 jaar geleden op de affiche van het eerste W-Fest (toen nog in Wortegem-Petegem).  Dat de groep sindsdien enorme stappen heeft gezet hoef ik niet te vertellen en dat deze zomer razend druk is voor hen, is snel duidelijk als je vluchtig hun tourdata bekijkt : Rock Werchter, Lokerse Feesten, W-Fest, Brussels Summer Festival, Crammerock…is slechts een greep van de concerten in eigen land en vanaf september tot november gaan de Sons gans Europe overtuigen van hun kwaliteiten. Van Zweden tot Polen. Van Denemarken tot Roemenië. Wedden dat het lukt.
Spilfiguur tegen wil en dank is zangeres Fenne Kuppens.  Hoe goed haar collega’s muzikanten ook zijn, met haar apart stemgeluid bepaald ze zowat op haar eentje de kenmerkende sound van Whispering Sons.  Op het podium zijn ook alle ogen gericht op haar.  Hoe mooi is de tegenstelling tussen enerzijds haar broze en tengere verschijning, gehuld in witte kleding en anderzijds haar krachtige, zware stem met een heel donker timbre.  Het geheel resulteert in een soort post punk die meermaals doet denken aan een mix van Joy Division, Editors, Sisters of Mercy,…
Fenne Kuppens straalt intussen al heel wat maturiteit uit op het podium.  De ene keer staart ze onbewogen in het publiek, de andere keer transformeert ze in een wild tekeer gaande deerne die vol overgave haar muziek furieus deelt met het aanwezige publiek.  De interactie met de fans is beperkt, de intensiteit van de muziek maakt echter veel goed.  Compromisloos en overtuigend! Van begin tot eind!  Het gros van de nummers komt logischer wijze uit de debuut CD, ‘Image’ van de band.  Absolute hoogtepunten zijn, zoals verwacht, “Alone” en “Hollow”.  Beide nummers zijn goed gekend bij een breed publiek en lokken dan ook de meeste reactie uit… Doch de set is heel evenwichtig opgebouwd en er vallen nauwelijks mindere momenten te bespeuren.  Deze band staat nog maar aan het begin van een mooie en veelbelovende carrière en zal zeker nog verder uitgroeien tot een belangrijk export product van Vlaanderen.  Hopelijk kan de 2 de CD in de toekomst de hoge verwachtingen inlossen.  Intussen is het genieten van het huidige succes!

Red Zebra is een ander paar mouwen!  Ook Belgisch maar daar houdt de gelijkenis met Whispering Sons dan ook op, behalve dan de deelname aan Humo’s Rock Rally!  Red Zebra haalde ooit de finale.  Whispering Sons won Rock Rally in 2016.
De rode zebra’s ontstonden eind jaren ’70 en speelden punk met een stevige scheut humor in.  Wanneer ze in 1980 de single “Can’t live in a livingroom” uitbrengen, gaat hun bekendheid plots fors omhoog en mogen ze het voorprogramma spelen van ondermeer The Cure, Killing Joke, The Undertones, enz. 
Na verloop van tijd houdt echter de band op te bestaan maar in 2017 komen ze terug samen, komen ze terug overeen en komen ze geregeld naar W-Fest.  Frontman Peter Slabbinck blijft na al die jaren zijn gevoel voor humor nog niet verloren te hebben.  Hij maakt oa. een kwinkslag over de Vlaamse leeuwenvlaggen historie (Pukkelpop) en over de overwegend zwarte klederdracht van het publiek op W-Fest.  Muzikaal tapt men uit een vrij simpel vaatje.  Rechttoe-rechtaan rock met punkinvloeden of is het punk met rockinvloeden?  “(Welcome to the) Polar Club” klinkt lekker old school, “Shadows of doubt” is iets minder pittig maar “I’m falling apart” en het ultieme “Cant’ live in a living room” brengen terug schwung in de set.  Hoeveel mensen uit het publiek denken bij dit laatste nummer niet nostalgisch terug aan de jeugdclub waar ze toen wild dansten op het zo herkenbare beginrifje?  Heerlijk om zien hoe sommigen bijna 40 jaar later het dansje nog eens over doen.  Naar het einde van de set wordt een nummer gezongen met de mond vol banaan ‘(”Man comes from Ape”) en staat ook nog een vermakelijk duet op het programma in ‘The Art of Conversation” waar Slabbinck het heeft over de Simon & Garfunkel van de wave.  Helemaal achteraan het optreden trakteert Red Zebra nog op “God is not a DJ” en “Innocent People” een gouwe ouwe waarin Slabbinck zijn stem me vaag doet denken aan het specifieke stemgeluid van Johnny Rotten alias John Lydon. 

Van Apoptygma Berzerk kende ik wel van naam maar het oeuvre van deze band uit Noorwegen was me tot op heden totaal onbekend.  Dus heel benieuwd of de Noren mij en het publiek zouden kunnen bekoren.  De belangstelling bleek niet zo immens groot maar de band gaf van bij de aanvang een stevig visitekaartje af en pakte uit met een indrukwekkende sound.  Er werd een ware geluidsmuur opgetrokken van goed verteerbare electro met duidelijke commerciële disco invloeden en verwijzingen naar Giorgio Moroder.  Zelf spreken ze van ‘future pop’.  De groep werd opgericht in 1989 en bracht dit jaar een 8 ste langspeler uit.  Enkel frontman en zanger Stephan Groth is er bij van in de beginperiode.  Nummers die mij het meest zijn bijgebleven zijn opener “Weight of the World”, het theatrale “Love never dies” en het heerlijk dreigende en in donkere sfeer badende “Kathy’s Song”.  Fans vertelden me dat het jammer was dat de band door de beperkt toegekende stagetime hun gebruikelijke covers grotendeels uit de set hadden gelaten.  De meest geliefde cover,  “Fade to Black” van Metallica, zal dus pas bij een volgend optreden kunnen beoordeeld worden.  Gelukkig was de poppy klinkende afsluiter “The End of the World” een voltreffer.

Totaal andere koek was het optreden van China Crisis.  Een beetje vreemde eend in de bijt toch wel in de line up van de laatste festivaldag te Waregem.  Met hun pure popmuziek had deze band uit Liverpool het aanvankelijk dan ook niet makkelijk om het publiek mee te krijgen in hun reis door de tijd.  Reeds 40 jaar gaat de band mee.  Het grootste successen behaalden ze in het begin van de jaren ’80 en hun laatste studio LP/CD verscheen in 1994.
Zoals gezegd reageerde het publiek aanvankelijk nauwelijks of zeer lauw op de nummers van de band.  Hoe verwoed zanger Gary Daly, soms met de nodige flauwe humor, ook probeerde een interactie op touw te zetten.  De sound was vrij jazzy en zeker wanneer geregeld de sax werd bovengehaald had je eerder het idee naar een gezapige big band te staan kijken met een afgeborstelde would be crooner als zanger.  Ondermeer “African and white” en “No more blue horizons” (uit 1982) klonken weinig overtuigend en iets teveel op veilig gespeeld om te kunnen overtuigen.  Met “Strenght of Character” gooit China Crisis het plots over een andere boeg en gaan ze de reggea tour op maar ook dat nummer klinkt iets te steriel en gepolijst om echt te kunnen begeesteren.  Gelukkig worden dan net op tijd enkele nummers bovengehaald die de groep indertijd in de hitlijsten bracht en die ook nu nog lekker in het gehoor liggen en bijgevolg eindelijk toch enige positieve reactie van de toeschouwers kunnen uitlokken.  Vooral “Black Man Ray”, “Wishfull Thinking” en in mindere mate “Working with Fire and Steel” redden de boel en trekken het publiek finaal over de streep.  Moeizaam concert met een verdienstelijk slot!

Met New Model Army staat de meest rock gerichte band van de dag op het podium.  Kapitein Justin Sullivan, al lijkt hij meer weggelopen uit een zeeroversfilm, stuurt al sinds 1980 zijn punk en folkrock schip onophoudelijk door de muzikale wereldzeeën en bouwde op die manier een omvangrijke groep trouwe volgers/fans uit die bij elk concert opduiken.  Ook in Waregem zijn ze vooraan het podium te vinden en zingen ze moeiteloos elke song van begin tot einde mee.  “Stormclouds” opent erg krachtig de set en krijgt een extra dimensie door het gebruik van de grote tribal trommels of pauken.  De heer Sullivan (63 jaar) is nog steeds een charismatische verschijning die vurig en vol overgave zijn ding doet op compromisloze wijze. “Lights Go Out” is een ouder nummer dat rockt als de beesten en nogmaals het enorme contrast onderstreept met de muziek van voorgaande band China Crisis.  “The Charge” is nog zo’n nummer met meer power dan een ganse set van eerder genoemde band.  Power die duidelijk meer wordt gesmaakt door het talrijk aanwezige publiek.  Naar het einde van de set wordt “Here comes the war” bovengehaald, een klassieker die opnieuw met extra tribal drums als een soort oorlogssaus wordt overgoten.  Knap, stevig en sfeervol optreden.  Wel heel jammer dat een pak andere klassiekers en nummers waarvoor New Model Army het meest gekend is, deze keer in de kast bleven.  Wat had ik graag “Get me out” gehoord, of “Stupid Questions”, of “Purity”, of “I love the World”,…of eigenlijk allemaal!  Fans komen toch vooral om, naast nieuwe nummers, de grootste ‘hits’ en successen van hun favoriete bands te zien?  Ach, New Model Army was goed, strak en nog steeds heel energiek voor een band met 39 jaarlengstes.  De koppigheid nemen we er graag bij en doet ons denken aan Killing Joke, de band die op zaterdag een heel knappe en potige set neerzette maar al geruime tijd weigert om hun grootste succes “Love like blood” live te brengen.

Voor heel wat aanwezigen was het enorm uitkijken naar Jimmy Somerville.  Zelfs de diehard gothics en liefhebbers van de zwaardere eighties wave en electro sound moeten erkennen dat deze kerel een wereldster is die tal van aanstekelijke en tijdloze nummers in zijn repertoire heeft zitten.  Vooral de parels van wijlen Bronski Beat en The Communards kent iedereen.  Afwachten wat Dhr. Somerville er live zou van bakken en benieuwd hoe enthousiast deze intussen 58 jarige spring in het veld er zou invliegen.
Alle twijfels werden al na 1 seconde weggenomen toen Somerville en zijn 14-koppig orkest (oa. 4 strijkers, 3 blazers, 2 backings,…) opkwamen en 3You make me feel (mighty real)” inzetten.  Wat een binnenkomer was me dat!  Meteen de volle pond geven, publiek bij het nekvel grijpen en duidelijk maken dat er in Waregem een feestje op til was zonder voorga.  De frontman zag er nog steeds stralend uit, goedlachs en had er precies echt veel zin in.  Het publiek reageerde van meet af heel uitbundig en doopte de zaal om in een soort megafuif.  Somerville bewierookte ook de enorme diversiteit aan muziek en groepen die hij terugvond op de affiche van W-Fest en benadrukte dat hij dergelijke diversiteit sterk waardeerde.  “Tomorrow” en “There’s more to love than boy meets girl” klonken heel fris en luchtig. “Tell me why” zorgde alweer voor een heerlijke danspartij vooraan het podium al stond de kleine zanger zelf ook amper stil.  Heel leuk was de versie van “So cold the night” (The Communards) die gebracht werd met een oriëntaalse/oosterse sound die het nummer een nog  een zoetere smaak gaf. 
De stem van Somerville bleek nog altijd in topvorm te zijn en hij haalde nog steeds behoorlijk de typische hoge noten.  Misschien iets minder vlot als vroeger maar daar kraait geen haan naar.  Vanaf “Never can say goodbye” werd het pas echt een live discotheek in Expo Waregem.  Somerville drong zelfs bij de lichtmensen nadrukkelijk aan op een extra inspanning om het (disco) feest compleet te maken.  Met succes! 
Naar het einde toe werden de verwachte kleppers als “Smalltown Boy” (Bronski Beat), “You are my world” en het ultieme fuifnummer “Don’t leave me this way” (The Communards) met verve gebracht!  Het moet gezegd dat de liveband uitstekend werk leverde en de backing vocals eveneens een topprestatie neerzette.  Dankzij hun feilloze concert kon de kleine frontman met zijn grootse stem en persoonlijkheid schitteren en alle aandacht naar zich toe trekken. 
De apotheose van dit optreden kwam er met afsluiter “I feel love”.  Het wereldnummer dat gekend is dankzij Donna Summer en Giorgio Moroder zorgde een laatste keer voor een ultieme dansexplosie!  Somerville die ooit het nummer zong met Marc Almond van Soft Cell en er op het einde steevast ‘Johnny remember me’ aan toevoegde, deed nu solo dezelfde truc maar dan met “Highway to hell” van AC/DC.  Het gevolg was een schitterende mash-up die een luidkeels meebrul moment uitlokte tot achterin de grote zaal.  Kippenvel!  En einde van een zalig optreden en uiterst geslaagde throwback naar de beste synthpop uit de jaren ’80.

W-Fest mag terug kijken op een zeer geslaagde editie.  Zowel muzikaal als organisatorisch speelde men op een hoog niveau.  Hoedje af voor de realisatie van een dergelijke 4-daagse en met plezier uitkijken naar de editie van 2020.  De affiche ziet er alvast behoorlijk indrukwekkend uit.  Aandacht evenwel voor de vroegere datum!  Niet in augustus maar eind mei zal het volgende W-Fest opnieuw dé ontmoetingsplaats vormen voor liefhebbers van synthpop, electro, ebm, wave en alle mogelijke varianten daarop uit de jaren ’80 en ’90!

Neem gerust een kijkje naar de pics

http://www.musiczine.net/nl/foto-s/festival/w-festival-2019.html

Organisatie: W-Festival