Belgian Blast Festival 2021 - Een rollercoaster vol energieboosts
Belgian Blast Festival 2021
OC de Coorenaar
Desselgem (Waregem)
2021-09-04
Erik Vandamme
Blast From The Past Festival is uitgegroeid tot een begrip binnen de indoor metal. Op 11 december zal er zelfs een nieuwe editie plaatsvinden in Kuurne met o.a. Cyclone, Ostrogoth, Tokyo Blade en Sortilège. De affiche ziet er dus weer schitterend uit.
Meer info op https://www.facebook.com/events/1502036593280374
Maar nu was er een heuse Belgische editie onder Belgian Blast Festival in OC De Coorenaar in Desselgem (Waregem). De opkomst was wat aan de magere kant, want er waren meerdere festivals die avond, o.a. Crammerock. Maar de afwezigen hadden, naar goede gewoonte, ongelijk. Want het was een topavondje …
De avond openen is altijd een moeilijke opgave, er stond nog weinig volk in de zaal maar dat kon Entheogen (***1/2) niet tegen houden om alle registers open te trekken. De band gaat als hongerige wolven tekeer op het podium, de riffs en de soli klieven door ons vege lijf en voor je het weet heb je een rollercoaster vol energieboosts. Entheogen gaf een goede indruk, we zien duidelijk potentieel maar helaas kwamen de vocals niet altijd boven de orkaan van muzikaal geweld. Er zijn dus nog werkpuntjes.
At The Front (****) timmert al enkele jaren aan de weg, en heeft ondertussen een sterke live reputatie opgebouwd. De band had blijkbaar lang stil gezeten door corona en dat was in het begin van de set ook te merken. Het geluid zat ook niet direct goed en de band kwam wat traag op gang. Maar verder hadden we een geoliede machine, vooruit gestuwd door een erg beweeglijke, charismatische frontman die wild om zich heen slaat en zijn publiek aanport.
At The Front zet in een wervelende finale de puntjes op de 'i' en deed een muzikale aardbeving ontstaan in een ondertussen wat voller gelopen zaal. We genoten alvast met volle teugen van hun energieke set!
Primal Creation (****) heeft een nieuwe plaat uit . We schreven over 'News Feed': Primal Creation bewijst met deze plaat hun status van progressieve thrashmetal. Hun sound smeekt naar een live ervaren om helemaal uit ons dak te gaan . Wij werden volledig van onze sokken geblazen.''
De volledige recensie kun je hier nog eens nalezen.
Live creëert de band een wervelstorm van geluid, die de songs sterk doen uitkomen. De zaal was wat uitgedund, maar de beweeglijke (soms gevaarlijke) molenwieken van de frontman Koen Mattheeuws passen in het geheel . Ook is er een dosis humor in hun muziek !
Bovendien waren we diep onder de indruk van de gitaarriedels en de vlijmscherpe riffs van de gitaristen en de bassist, mooi aangevuld door de drums . Eénieder is belangrijk in de sound!
Hier kon, een moshpit ontstaan door het knallend en knetterend klankentapijt. Dit was een groovy thrash feest, waarop we stonden te headbangen.
Ook Fields Of Troy (*****) heeft ondertussen zijn kunnen bewezen. Wat hen zo bijzonder maakt, is een rollercoaster aan metal emoties die recht door je hart boren. Het is de grote verdienste van de muzikanten die perfect aanvoelen hoe het moet klinken, riffs en drums die huiveren. Frontman Louis Soenens grijpt bij het nekvel met z’n vocals , sferisch en met een lichte echo naar boven toe. Een angstgevoel en innerlijk genot overvalt ons.
Fields of Troy legt de lat hoog. Louis gaat zelfs het publiek letterlijk opzoeken. Hij bespiedt zijn publiek vervaarlijk. Een muzikale wervelstorm waarbij de demonen ons strak in de ogen kijken en die de poorten van de hel doen opengaan, waardoor we trillend op de benen totaal verweesd achterblijven..
Woyote (*****) roert in het metalwereldje. Mike Doling (behalve bij Channel Zero vroeger ook nog bij SNOT en Soulfly) verzamelde een ploeg uit Vlaanderen en Wallonië rond zich met o.m. Jari De Roover (So We Collide), Quentin Cornet (Firedown), Sebastiaan Verhoeven (Hell City, waarvoor Doling nog producer was) en Charles Degolia (drumtech van Channel Zero). Aangevuld met zanger Aaron Nordstrom, van onder andere Gemini Syndrome .
Met hun single “The Hard Way” en “Way of the Wolf” liet de band reeds van zich horen, en ook nu, op het podium bewees de band dat top muzikanten samen brengen niet per se hoeft te resulteren in een routineklus afwerken. Niet alleen waren we onder de indruk van de verschroeiende solo's , of de bedwelmende vocale inbreng, ook het spelplezier van deze band werkt uiteraard heel aanstekelijk op het ondertussen toch goed opgekomen publiek, die lekker uit de bol ging . Stevig, sferisch en knallend hard klonk het.
Met After All (****) staat een levende legende op het podium van Belgian Blast Festival. De band is al bezig van de jaren '90 en heeft met de grote namen binnen de thrash metal scene op het podium gestaan.
After All heeft reeds vele personeelswissels doorstaan; de recente is de nieuwe zanger Mike Slembrouck wiens hoge vocals perfect past binnen het concept. After All doet wat ze moeten doen, een lekker strakke set spelen met alle thrash ingrediënten. Niks meer, maar ook niets minder.
Ze laten de muziek voor zich laten spreken. Persoonlijk hadden we graag wat meer variatie gehoord, toch ging het publiek stevig uit de bol. Een verschroeiende set. Missie geslaagd!
Ondertussen was het bijna middernacht toen afsluiter Cowboys & Aliens (*****) het podium betrad. De band hoeft ondertussen niets meer te bewijzen; al sinds 1996 zijn zij bezig. Ze waren de perfecte afsluiter van deze avond. Wat een energieke rollercoaster en gevarieerde sound.
Op Alcatraz verliet Cowboys & Aliens maar al te graag de comfortzone van stoner. Ook nu hoorden we dit. Er is de zeer charismatische frontman, die met grappen en grollen de sfeer erin houdt, en de muzikanten etaleren tonnen spelplezier. Sterke set bijgevolg!
Organisatie: Blast From the Past Festival
Footprints 2021 - Vinger aan de pols op de jazz van morgen
Footprints 2021
Minardschouwburg
Gent
2021-09-03
Erik Vandamme
We citeren even de introductie op de facebook pagina van het evenement Footprints: Met Footprints heeft Gent er sinds kort een gloednieuwe jazzbeleving bij. Een reeks showcaseconcerten, waar je de Belgische jazzhelden van morgen aan het werk kan zien. Verwacht je aan een gedurfd, avontuurlijk programma met artiesten die jazz op hun eigenzinnige manier weten te benaderen. Een muzikale viering van de ontdekkingstocht.
Op 3 september stonden volgende acts op het programma: Schreel van De Velde - Serendip Quartet - Under the reefs Orchestra - Vitja Pauwels (solo).
Dat er, wat jazz betreft, al jaren iets bloeit in Gent is geen geheim meer. Een opvallend jong publiek genoot met volle teugen van het aanbod in de Minardschouwburg , een schouwburg nauw verbonden aan de Gentse Geschiedenis.
Schreel Van De Velde (****) mocht de spits afbijten. Het duo - drum en gitaar - heeft in verschillende projecten zijn kunnen al bewezen. Samen ontstaat een magie. De heren vullen niet enkel elkaar aan, ze voelen elkaar perfect aan en dat binnen een set waar sfeerschepping en improviseren bovenaan staat.
De speelse wijze waarmee de band het publiek vaak op het verkeerde been zet, werkt trouwens heel aanstekelijk op de dansspieren. Je voelde de adrenaline door je, hierop stil zitten was onmogelijk.
Een kleurrijk, gevarieerd klankentapijt was het aanbod.
Serendip Quartet (****) is een naam die verwijst naar het Perzische sprookje van ‘De Drie Prinsen van Serendip’ door Amir Khusrau . Ze brachten met 'Queen of Fire' een plaat uit geïnspireerd op het verhaal van de vele vrouwen in de Democratische Republiek Congo die de afgelopen 20 jaar het onderwerp waren van aanslagen.
Emotioneel beladen klinkt en giert het, als ze de rauwheid van dit bestaan onderstrepen. Ook hier valt op hoezeer de muzikanten elkaar blindelings vinden. Weemoed, pijn en smart worden verbonden met deze songs waaruit hoop voortvloeit.
Serendip Quartet drukt ons met de neus op de feiten, zonder de beelden daarvan te tonen. Door hun muziek haal je wel die beelden voor de geest. Een heel confronterend optreden trouwens, dat dus je hart diep raakt en aan je netvlies kleeft. Sterk intens indrukwekkend dus.
Ook Under the Reefs Orchestra (*****) bespeelt uiteenlopende emoties van de luisteraar. Over hun in 2020 uitgebrachte schijf schreven we: ‘Under the Reefs Orchestra’ is een wondermooi debuut, voor liefhebbers van dromerige muziek, waarbij het zoeken is naar het verhaal. Een zoektocht die je wegvoert naar onontgonnen plekken in je hart, die je ziel tot een gemoedsrust brengt.
De volledige recensie kun je hier nog eens nalezen.
Under the Reefs Orchestra bestaat slechts uit drie muzikanten, gitarist Clement Nourry, baritonsaxofonist Marti Melia en drummer Louis Evrard. En toch voelt het aan alsof een gans orkest staat te spelen. Het trio verstaat de kunst van een bedwelmend, oorverdovend geluid. Dit trio verlaat de comfortzone van instrumentale muziek . Je verdiept in je gedachte en je wordt omvergeblazen. Een magische mooie trip dus.
Vitja Pauwels [solo] (****) bezorgde ons al enkele keren koude rillingen in zijn gitaar virtuositeit, o.a. bij Naima Joris. Hij steekt zodanig veel gevoel in zijn gitaarspel, dat hij ontroert en je van je sokken blaast.
Of dat ook helemaal alleen op dat podium zou lukken? Jawel hoor, de man had verschillende gitaren bij zich, die elk een eigen insteek hebben. Wat een variatie.
Ingetogen momenten, met een haast akoestische inbreng, lekker alle teugels los vieren en lichtjes flirten met geluidsnormen. Hij raakt ons steevast, die je in een bedwelmende sfeer doet weg drijven. Heerlijk.
Vitja Pauwels etaleert niet enkel zijn talent als volbloed gitaar virtuoos, hij leeft zich uit op dat instrument, en dat maakt hem zo bijzonder in de nieuwe lichting jazz.
Elke gitaarriedel speelt hij met zoveel gevoel dat je als luisteraar onder hypnose wordt gebracht en een gelukzalig gevoel krijgt. Op zijn eentje pakt hij ons letterlijk in met z’n kleurrijk (gitaar)klankentapijt. Schitterend!
Organisatie: Footprints, Gent
Festivital 2021 - ‘Pally town edition’ - Een perfect huwelijk van rock, opzwepende reggae en dub
Festivital 2021
Roomanmolen
Sint-Pauwels
2021-08-28
Erik Vandamme
Aan de gezellige Roomanmolen in Sint-Pauwels ging op zaterdag 28 augustus de eerste editie door van Festivital, onder de noemer: 'Pally Town Edition' . Er stonden voornamelijk bands uit het reggaegenre op het programma. De catering was zeer professioneel en de bediening aan de tafels verliep zeer vlot; de kilometers die de vriendelijke kelners hebben gelopen, willen we niet tellen, maar steeds was met een sterk enthousiasme en met een brede glimlach achter hun mondmasker.
De voeding was aangepast aan de Jamaicaanse tradities. Om maar te zeggen, alles zat goed om van deze eerste gratis editie een feestje te maken.
Elk van de bands zette hun beste beentje voor. De DJ's Leviman en Paparyan zorgden voor de danspasjes .
"Live DUB Impro Jam Experience" band Steppin' Tone (*****) mocht niet één keer maar twee keer optreden. Van hun optreden op het grote podium hebben we helaas enkel het laatste nummer gezien en gehoord; de gevleugelde manier waarop deze top muzikanten staan te improviseren met trompet, gitaar , percussie en keyboard beats viel op.
Hun tweede concert ging door op een kleiner podium, waar ze semi-akoestisch, dichter bij hun publiek de lat erg hoog legden. De typische reggae word hier prompt verlaten, we hoorden rockinvloeden - door de uitmuntende gitaar solo's die aan de ribben kleven -, en jazzy aanvoelende grooves door de verbluffende versmelting drums en trompet. De knetterende keys boden een meerwaarde. Wat een jamsessie. Dansen, dansen en dansen op die aanstekelijke muziek. Sjiek!
Mr. Ital (***1/2) is een jonge talentvolle entertainer die hongerig is om op het podium te staan; hij speelt eigenlijk een thuismatch bij zijn eerste optreden. In het begin van de set voel je de typische reggae vibes. Hij laat zich ook begeleiden door top muzikanten en een zangeres - bekend van de soul/roots/Blues formatie Miss B - die over een bijzondere stem beschikt en met de nodige pit Mr. Ital perfect aanvult.
Gaandeweg verslapte de aandacht wel een beetje, doordat steeds uit datzelfde vaatje werd getapt. Maar Mr. Ital had voldoende charisma en legde de lat nog wat hoger ; een stomende finale volgde. Een naam om te onthouden alvast.
Heartwash is de band rond songschrijver en zanger King Sillah Ishagha,(****) die persoonlijke indrukken uit Afrika en België kneedt tot geëngageerde songs in het Engels en het Mandingo. King Sillah & Heartwash speelt authentieke Afrikaanse roots, aangevuld door reggae en Westerse vibes, waardoor een ware cultuurschok ontstaat.
Door de gevarieerde aanpak, spreekt hij een ruim publiek aan. En ook op Festivital zorgde hij voor een Zuiders feestje; de zon scheen uitbundig . Het werkte allemaal aanstekelijk op de dansspieren. King Sillah is een sterk entertainer. Een speelse set die onze harde wereld weker maakt!
Kologne & the Beljam Rockers (****1/2) doen er nog een schepje bovenop. De reggaesound is de rode draad. Met een beetje verbeeldingskracht waan je je in het verre Jamaica , want naast het feit dat Kologne zelf een volbloed Jamaicaans artiest is, voegt de band daar voldoende vibes aan toe, eigen aan het genre.
Het extra fijne is dat Kologne zijn publiek letterlijk gaat opzoeken en op de tafels gaat staan tussen de mensen. Het zorgt voor hilariteit . We zien nog meer dansende mensen, die compleet uit de bol gaan. Kologne & the Beljam Rockers zorgen voor een typisch traditioneel Jamaicaans reggae feest.
Afsluiter Maanzaad (*****) put zijn inspiratie niet enkel uit dubreggae, maar verlaat heel bewust de comfortzone en trekt op avontuur door het weidse landschap. Zij die houden van bands die buiten de lijntjes durven te kleuren, genoten met volle teugen. De band legt de lat enorm hoog en beschikt over topmuzikanten die improvisatie en spelplezier weten te combineren.
Wat een band als Maanzaad zo bijzonder maakt, zijn de zeven verschillende leden, die elk op zich zorgen voor een unieke, gevarieerde inbreng. De knetterende gitaarriedels van Kim Gorgon sluiten perfect aan op de aanstekelijk baslijntjes van Gino Waem. Keyboard speler Bart van Gompel en Seppe Irri de Klerck zorgen voor de kenmerkende opzwepende beats. Mustafa Ketami zorgt tot slot voor knallend drumwerk. Een intens verschroeiend tempo.
Adriaan Cole op zijn beurt is een klasse entertainer met een hoog stembereik. Een jonge fan mag op het podium komen en wordt toegejuicht voor haar verjaardag; hij doet een ware polonaise ontstaan op de festivalweide. Hij port de aanwezigen aan, waardoor zelfs een mosh pit ontstaat en enkele stagedivers in het publiek duiken.
Shikha De Cock van haar kant, vult al die hoge dosis testosteron aan door haar fluwelen hoge vocals.
Kortom, Maanzaad zorgt voor een stevige opruiend en ontroerend setje. Maanzaad is een bijzondere parel binnen die dubreggae, met een hoekje af. Mooi is dat alles in het Nederlands wordt gezongen. Schitterend optreden.
Voor zij die er niet genoeg van kregen, sloot DJ Abena met een opzwepende set deze uiterst geslaagde avond af . We genoten na van deze fijne avond, een perfect huwelijk van rock, opzwepende reggae en dub.
Organisatie: Festivital
Sinner’s Day 2021 - Special - Telg van de familie van W-Festival
Sinner’s Day 2021
Het Klein Strand
Oostende
2021-08-25
Wim Guillemyn
Sinner’s Day 2021 - Special - Telg van de familie van W-Festival - Een nieuwe locatie voor dit jaar en dat op Het Kleine Strand te Oostende. De plaats was goed gelegen en ook niet ver van het station wat voor sommigen ook handig is. Een groot podium met hier en daar eet- en drankkraampjes. We zouden een resem negatieve zaken kunnen opnoemen zoals de catering die te weinig en onderbemand was. We hopen vurig dat het de volgende dagen in orde werd gebracht. Op vlak van de muziek was alles goed geregeld.
Dus een ganse dag zonder mondmasker en tussen de mensen zoals vroeger. Dat deed deugd. Helaas miste ik de wereldpremière van Pesch waar Chesko een thuismatch speelde. Ik hoorde positieve dingen zoals ‘live kunnen ze mij overtuigen, meer dan op plaat’. Het drietal zijn dan ook podiumbeesten met Slabbynck op kop. Zie livereview in Eernegem
The Names stonden zeer terecht op dit festival. Ze bewezen vooral dat ze nog niet versleten zijn en dat ze er nog zin in hebben. Maar ook dat ze indertijd toch een beetje schromelijk onderschat werden in eigen land. Songs zoals “Calcutta” en “Nighshift” zaten hier terecht in de setlist. De nadruk lag vooral op het album ‘Swimming’. Maar ook de andere werden niet vergeten.
The Obscure kwam dan de namiddag openen en ze startten met “Shake Dog Shake”, “Primary”, “Charlotte Sometimes”, “The Hanging Garden”… De grote Cure fans zullen meteen zeggen: maar dat is de playlist van hun live plaat ‘Concert’. Ja inderdaad, het was op één nummer na identiek. Dirk Vreys heeft het stem timbre en de looks van Robert Smith wel een beetje en de band speelde heel solide. Nice! Een kleine bedenking: het ware eigenlijk toch logischer geweest dat men A Slice of Life had geprogrammeerd ipv een (goeie) cover band. Dat is met nieuw en eigen werk.
De absolute vreemde eend in de bijt was Ramkot. Maar ze waren zeker niet het lelijk eendje want hun luide en strakke rock kreeg toch wel de nodige aandacht van het publiek. “Red” en “Fever” zijn toch knallers van nummers: energiek en melodisch. Zo ging hun speeltijd snel voorbij. Prettige kennismaking met deze winnaars van de nieuwe lichting 2021.
Suicide Commando kwam als late vervanger zijn ding doen. Een strakke, luide en weinig opbeurende (tekstueel) rij songs zoals “Hellraiser” waarbij de band het volk vooraan helemaal mee kreeg. Helemaal verrassend vond ik het niet maar ze deden waar ze goed in waren. Ook de graphics waren sterk en zo hadden ze een terechte plaats op de affiche.
Veel volk had meer dan gewone interesse voor Whispering Sons; de postpunk/wave band die ook het buitenland weet te beroeren. En terecht want muzikaal staan ze zo recht als een kaars. Een gitarist die klanken tovert en ritmes doorbreekt, een bassist die inkleurt en zelf kleurt wanneer het past. Een goeie drummer en dan de stem van Fenne… Zowel het oudere als het nieuwe werk uit hun uitstekende laatste plaat ‘Several Others’ kwamen aan bod. Fenne deed wat ze deed, zij het wel wat ingetogener dan de laatste keer ik ze live zag. Maar dat maakte de uitbarstingen dan wel iets imposanter. Ik wist het toen nog niet maar voor mij was dit de band van de dag.
Daarna was het aan een legende met name The Young Gods uit Zwitserland. Deze industrial rockband ontstond in 1987 en is nog steeds bezig met albums te maken. En hun laatste werd overal goed onthaald. Ze teren dus niet op hun vroegere werk. Ze kwamen, zagen en kregen het volk in de ban. Ook ik kon dit pruimen en noopt mij tot het herontdekken van de band.
VNV Nation is een band dat nogal wat controverse oproept. Naast heel trouwe fans heb je veel mensen die er niet van moeten weten. Een grijze zone blijkt er niet te bestaan. Was ik onder de indruk van het concert? Niet echt, ondanks dat Ronan Harris niets aan het toeval overliet en het publiek wilde mee participeren met “Control”. Allemaal entertainend inderdaad maar ik miste wat ziel.
Het was duidelijk dat een heleboel mensen voor Front 242 waren gekomen. Live is het de laatste jaren wat vriezen of dooien. Ditmaal vond ik dat ze een mooie strakke setlist speelden. Verrassingen in de set waren er niet want ze brengen (buiten remixes) al lang geen nieuw werk meer uit. Dus de setlist was vandaag vooral met hun best gekende werk zoals “Funkahdafi”, “Quiet Unusual” en “Headhunter”. De fans kon het niet deren want de weide was in verering gehuld.
Daarna was het de beurt aan The Neon Judgement met hun éénmalig reünieoptreden. Beiden hebben muzikaal niet stilgezeten de laatste jaren dat is zeker. De verwachtingen voor vanavond lagen hoog. Hun setlist was goed opgesteld en elke song is eigenlijk gekend door de zwart geklede muziekliefhebber.
Dirk Da Davo deed de toetsen (zoals we gewoon zijn van hem) en die waren ook echt live gespeeld! TB Frank op zang en gitaar. Het was moeilijk in te schatten hoe die laatste zich voelde. Hij leek mij een soort gelatenheid uit te schijnen maar het kan ook mijn inbeelding zijn geweest. Hij had ook nog wat problemen met zijn gitaar maar dat werd wel vakkundig opgelost. Dat er hier en daar een foutje werd gemaakt was normaal na zoveel jaren stil te hebben gelegen en zo hoor je ook eens dat het een echte liveband was die er stond.
Zo fijn om terug eens “Factory wall”, “Miss Brown” of “Chinese Black” live te horen. Een mooi moment was toen TB Frank zijn zoon op het podium riep en de tiener eerst op gitaar en dan op bas zijn uiterste best deed. Vergeef mij als ik fout ben maar ik dacht dat op “Miss Brown” was. De kid deed dat goed!
Uiteindelijk werden we terug naar huis gestuurd op de tonen van “TV Treated”. We mogen zeggen dat we een goede, misschien niet hun beste, show van de band hebben gekregen. Dit was waar voor ons geld.
Van 26 tem 29 augustus is er verder het W-Festival , met o.m. Marc Almond, Nena, Paul Young, The Human League, Visage (1980-2021), OMD en Blancmange, Starship, The Jacksons . Info op www.w-festival.com
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/festival/sinnersday-2021-special.html
Organisatie: W-Festival (Sinner’s day)
Catacombfest Open Air 2021 - Viva! de underground!
Catacombfest Open Air 2021
Zomerbar Chillrijk
Wilrijk
2021-08-21
Erik Vandamme
Alcatraz Metal Fest bewees het al vorig weekend, 13 tot 15 augustus, er bloeit en broeit al jaren iets binnen de Belgische metal scene. Of dat nu boven- of ondergronds is, kleine én vooral zeer gezellige festivals schieten als paddenstoelen uit de grond. Catacombfest is al een aantal jaren een vast begrip in die scene., nauw verbonden met JC Vizit
Catacombfest Open Air ging door in Zomerbas 'Chillrijk'. Het bordje uitverkocht hing al een tijdje uit, niet zo verwonderlijk met een affiche waarop bands als Fractured Insanity, Toxic Shock en Wolvennest prijkten. Dit festival ging trouwens geheel coronaproof door met zitplaatsen en mondmaskers aan als je je plaats verliet. De zon scheen, althans tot valavond, uitbundig. Over de ganse lijn waren fans, organisatie en bands heel enthousiast. De bediening aan de tafels was steeds met een brede glimlach.
Kortom, Catacombfest en JC Vizit hebben alles in het werk gezet om de metalfan te verwennen.
Wij waren er ook bij en genoten met volle teugen van het gevarieerde aanbod.
De eerste band op de affiche combineert Death metal met punkrock/hardcore, toch iets vrij uniek. Myotis (****) mocht in de brandende zon het festival openen, een ondankbare taak gezien het publiek nog binnen komt of net even aan het chillen is met een pintje in de hand, met de laatste weetjes onder elkaar. Maar dat liet de band niet aan zijn hart komen. Met een zeer beweeglijke frontman - Ziggy Coertjens van Fatal Move - die over een bulderende stem en een hoge dosis charisma beschikt , die er alles aan doet om de fans toch een beetje te laten moven op hun stoeltje, en er zelfs met brio in slaagt. Speels, vlijmscherp gaat de band tekeer.
Een openingsact die dus veel meer doet dan puur en alleen de lont aan het vuur steken; ze doen het park al een eerste keer ontploffen met hun zeer gevarieerde set, waardoor een lekker aanstekelijk hardcore feestje ontstaat, weliswaar met een donker randje.
Works Of The Flesh (*****) bestaat uit één voor één top muzikanten die binnen de scene al meer dan hun sporen hebben verdiend. Dat is geen vrijgeleide . Bij Works of the Flesh - die op Catacombfest Open Air hun allereerste concert ooit brachten - lag dat toch even anders. Zanger en frontman Tim De Meyer schudt met zijn rauwe, bulderende stem de aanwezigen die nog niet goed wakker waren, prompt wakker. Bovendien is hij een klasse entertainer die het publiek voortdurend aanport en aanspreekt; en hij straalt een enorm charisma uit.
Naat hemzelf geselen de muzikanten op maniakale wijze hun instrument ; de eerste demonen ontsnappen uit de hel.
De baslijn van Johan Anthonissen, het venijnig gitaar geweld van Niels Larsen en Timmy 'Beuk' De Beukeleer’ en tot slot de knallende drums van Steven De Herdt gaan door merg en been. Ondanks het duistere kader en de technisch perfecte instrumenatie verliest Works of The Flesh hun jeugdige speelsheid niet. Humor behoort tot hun sound.
'Of ik het een goed concert vond' werd me gevraagd ; 'Nee' antwoordde ik, 'dit was buitengewoon indrukwekkend'!
Works of Flesh speelt nog op 18 september op Pyre Fest in Wilrijk https://www.facebook.com/events/1128156007671781
Throatsnapper (****) brengen sludge/doom metal. Andere koek dus. Hier komt de klemtoon op loodzware, ijzige riffs en bedwelmende, knallende drums. Zanger Wouter Goolaerts heeft bovenop een grauwe, indringende stem. Throatsnapper zorgt voor een intense totaalbeleving; het is een soort duistere macht die je strot dichtknijpt met klauwen, happende naar adem en je verdwaasd achterlaat in een donkere hoek.
De zon durft door die sound te verdwijnen achter donkere wolken en te verbleken; demonische wezens verschijnen …
Throatsnapper slaagt in z’n opzet om je te doen verdwalen in donkere gedachten. En we laten ons comfortabel meedrijven in hun aparte muzikale wereld.
Binnen die death metal scene zijn er weinig bands die zo strak en loeiend hard klinken als Fractured Insanity (**** ½) . Je wordt voortdurend tegen een donkere geluidsmuur gekwakt en murw geslagen. Ze zijn een trouwe gast op het festival . Muzikaal overtuigden ze opnieuw op Catacombfest.
Fractured Insanity heeft een nieuwe gitarist en drukt het gaspedaal nog wat dieper in. De donkere walm blijft nog steeds hangen en alle registers worden nog eens opengetrokken, in een doomgetint sfeertje en kader. Snoeihard en Meedogenloos klinkt het! Wat een intensiteit en rollercoaster.
Fractured Insanity zorgt voor adrenalinestoten in hun gitaarriedels . De imposante frontman - wel een zachtaardige grote teddybeer trouwens - lijkt met zijn stem, uitstraling en charisma iedereen te verscheuren en vermorzelen. Hij spreekt en port zijn publiek aan, ondanks de moeizame start . Fractured Insanity voelt dat het publiek meegaat in die trip, en draait dus de volume knop volledig open.
Helaas had de band af te rekenen met een technisch probleem. Niet getreurd, in een wervelende finale werden alle registers nog eens compleet open getrokken; kortom, muzikaal een alles vernietigende vulkaan uitbarsting …
Na al dat geweld werd het tijd voor een rustmoment met Doodswens (****). Het duo wiegt ons allesbehalve in slaap door hun aangrijpende gitaarriedels en intense drumwerk. Donker, duister, spannend klinkt het. Een gevoel van welbehagen krijgen we , die je moet ondergaan , op zoek naar dat zen gevoel , een allesomvattende gemoedsrust. Het duo slaag er met brio in. Niet eenvoudig om zoiets te verwezenlijken met twee . Sjiek! Het Een occult beleven als het ware beleefden we met ze op Catacombfest.
Op hun fb pagina lazen we nog dat ze vandaag twee optredens te verwerken hadden. En intussen vielen de eerste regendruppels .
Over contrasten gesproken? Op Toxic Shock (*****) kon men niet meer stilzitten! De Antwerpse band speelde een thuismatch. Al jaren brengt de band een soort crossover, thrashmetal en hardcore. De manier waarop de set gespeeld wordt , is ongelofelijk.
En dat siert hen en doet me telkens smelten .
De band gaat als razende, losgeslagen buffels tekeer op het podium …Alle remmen los, dus. Iedereen bewoog en de stoelen werden inderdaad prompt opzij gezet, een moshpitje ontstond en er werd even aan stagediven en crowdsurfen gedacht. De regen viel met bakken uit de hemel, maar dit kon niemand deren … Ook de technische onderbreking die erop volgde niet…
Een wervelende set, waarbij alle registers spontaan werden open getrokken . Een wervelende finale kregen we; wat een sound in die crossover/thrasmetal/hardcore. Een losgeslagen band , een losgeslagen publiek . Wat een feestje hier!
Helaas bleef de regen een spelbreker, want het publiek was ondertussen ferm uitgedund. Wolvennest had ook af te rekenen met enkele technische perikelen. Helaas konden we hen muzikaal niet meepikken, want we moesten thuis geraken met bus en trein.
Ze zijn evenzeer muzikaal gekend van een intense, occulte totaalbeleving, binnen een mystiek kader.
Een geslaagd festival was het door de gretig, energiek spelende bands en de puike organisatie.
Organisatie: Catacombfest + JC Visit, Wilrijk
Labadoux Zomert 2021 - Een écht openluchtfestival!
Labadoux Zomert 2021
Festivalterrein
Ingelmunster
2021-08-20 + 21
Bram Gheysen en Filip Gheysen
De oevers van de vaart stonden al mooi vol geparkeerd toen we vrijdagavond tegen klokslag 19u van de Wantebrug afdraaiden. De Fiat 500 voor ons twijfelde even of de graskant breed genoeg zou zijn voor de lengte van het vehikel, maar uiteindelijk werd hij niet te water gelaten. Dit jaar was er geen camping voorzien maar toch stonden er nog campers voor enkele die-hards die het niet konden laten. Gelukkig was de zon er nog eens bij op haar ‘augustus-best’ want de kenmerkende concerttent van Labadoux was voor deze zomereditie vervangen door een podium in openlucht. We waanden ons even in Klein Dranouter maar de frisse Guinness zorgde voor de perfecte Labadoux-sfeer.
We waren klaar voor een weekendje muziek van eigen bodem met een Italiaanse groep als afsluiter.
dag 1 - vrijdag 20 augustus 2021
Radar Station, winnaar van De Nieuwe Lichting 2020, mocht deze bevrijdingseditie op gang trappen. Enerzijds werden er door covid-19 heel wat live-opportuniteiten door hun neus geboord maar anderzijds konden ze wel hun straffe debuut-plaat afwerken in hun Gentse berenhol. Een zoveelste vergelijking met een buitenlandse band zullen we u besparen maar dit vijftal heeft heel wat in hun mars om een hele grote te worden met troeven zoals de vocale mogelijkheden van frontman Brent en een achterhoede die er helemaal voor gaat. De radiohits Subtle Science en The Giant werden door jong en oud meegezongen en daarnaast was er ook plaats om even stil te staan bij de actualiteit van de voorbije weken met een hart onder de riem voor alle Afghanen die opnieuw onder het juk van de Taliban leven.
Achteraf werd het ‘tuinhuisje’ naast het podium druk bezocht door de fans die cd en vinyl lieten signeren. Toch fijn dat er weer wat zaad in het bakje komt!
Brihang in Brigandland - Daarna mocht dé Belgische rapper van het moment aantreden. Dat Brihang was aanbeland in Ingelmunster, dé Brigandgemeente bij uitstek, kon een mooie insteek zijn om zijn poëtische krachttoer te starten. Maar zonder deze voorzet binnen te koppen nam Boudy Verleye uit Knokke een vliegende start met het wondermooie Rommel en een daverend applaus, zonder nog maar één woord uitgekraamd te hebben. De Casco-kleppers #Quote, Binnenkant en Oelala zetten de toon van een live-vertoning vol vuur en verbinding.
Een fantastische belichting maakte er een écht totaalspektakel van. Ook de al iets oudere hits zoals Morsen en de Kleine Dagen konden op heel wat bijval rekenen. Toen iedereen dacht dat het concert perfect was afgerond met Steentje –net zoals in de videoclip stond de West-Vlaming weer in een blok gebetonneerd- ging er naast het podium een hoogtewerker de lucht in tot aan het dak van het podium met de woordkunstenaar zelf aan boord. Even leek het of we in een Schouwburg stonden waar Brihang het eerste balkonnetje had uitgekozen om de menigte toe te zingen met een laatste kunststukje Balanceren.
Live-muziek in de moedertaal is de beste balsem voor de ziel.
De Dolfijntjes - Met het boeken van de Dolfijntjes had de organisatie een zekerheid op feestsucces. Deze legendarische band onder leiding van Wim Opbrouck en Wim Willaert is na twintig jaar uitgegroeid tot Belpoppatrimonium. Meezingers ten over en leutige bindteksten om zorgen van het leven te vergeten. Alle hits huppelden gewillig voorbij en gretig werden de schunnige refreinen meegebruld. Het terloops peilen naar de vaccinatiegraad en de soorten prikjes was een schot in de roos.
Dag één was met deze line-up een succes. Ook zonder de lange afwezigheid van ‘normale’ festivalsfeer kan je hiermee uitpakken.
dag 2 - zaterdag 21 augustus 2021
Kadril - De klank van pure folk lokt het publiek als de fluit van de man van Hamelen uit de tent en in een oogwenk is de weide voor het podium gevuld met dansend folkvolk. Het instrumentaaltje was een aperitiefje en Peter Libbrecht stelt ons voor aan “de nieuwe muze sinds 2019”, Kimberly Claeys. Met Deze goden wil ik niet, bewijst ze meteen dat ze de klassiekers al heeft ingestudeerd. Het is voor ons meteen duidelijk: ze is een waardige opvolger van Patrick Riguelle en Eva de Roovere!
De middeleeuwse Vlaamse literatuur levert inspiratie voor Tijl Uilenspiegel en met Het spel der waanzin, geschreven door Erwin Libbrecht, krijgen we al een vooruitblik op het nieuwe album dat eraan komt.
Als de eerste druppels vallen zetten ze een "jig" in, voor mij voor het eerst vertaald als "springdans". En er wordt gesprongen en gedanst, al is het minder dan vroeger toen het in een tent mocht op een houten plankenvloer.
Donkere tijden zorgen ook voor inspiratie: "(de geur van) Bier en rode wijn" klinkt niet echt vrolijk, maar hoeft het nog gezegd dat de voorbije periode dat zeker niet was voor artiesten die van optredens moeten leven? In een hoekje zitten kniezen helpt ook niet: de hype op facebook leverde een Shanty op en het gaat van “hoiladieladee” in Oud brood en jonge kaas!
Dan wordt het tijd voor bekende nummers zoals Louise. Excuseer ons inlevingsvermogen maar het lijkt ons alsof Riguelle daarin zong als de geile bezoeker terwijl Claeys nu als de hitsige Louise zelf klinkt...
Afsluiter is het Franse Ma jolie Flamande. De vrolijke Vlaamse aan de microfoon is een aanwinst voor de groep die 45 kaarsjes uitblaast in december en dit hoopt te vieren met een tournee in 2022! Gelukkige verjaardag! We klinken erop met Seerlands Dale als toemaatje.
Ruben Block & Tourist LeMC - Ruben begon eraan met veel goesting. Voor de eerste nummers werd telkens een andere gitaar omgord. Toen de eerste druppels kwamen blikte hij terug op de tijd waarin we op de proef gesteld werden: "En nu worden we weer op de proef gesteld, maar we zijn hier nu en proberen er het beste van te maken". Ten slotte werd hij voor het blok gezet: stoppen of elektrocutie! Een wolkbreuk joeg de massa uit elkaar en zette het podium blank. Een flink kwartier gaf de buienradar waar voor zijn geld. Exit Ruben Block. Heel spijtig. Volgend jaar opnieuw? In een tent?
Nadat het podium droog gedweild is en de donkere wolken westwaarts zijn getrokken komt de Antwerpse MC op het podium. Met zijn maatschappijkritische teksten heeft hij ook in West-Vlaanderen een stevige fanbase veroverd. We horen de jonge gasten uit volle borst meezingen en niet alleen Spiegel of Niemandsland oogsten bijval! Hij wordt stevig geruggesteund door vier jonge rasmuzikanten. Na een tweetal nummers krijgt hij een vrouwelijke sidekick (Judith Okon) die de lyrics van Meskerem Mees of Raymond voor haar rekening neemt.
TV-hits zoals "liefde voor muziek" hebben de artiesten geen windeieren gelegd. Nogmaals werd hier bewezen dat kruisbestuiving tussen genres die voor de luisteraar misschien botsen, kunnen leiden tot nieuwe parels. Het publiek mag een verzoeknummer kiezen:
Tourist LeMC brengt een Nederlandstalige versie van de hit “Run” van Emma Bale. Met als nieuwe titel “Kom Naar Het Water”.
In een korte maatschappijkritische babbel krijgen de vaccincritici lik op stuk, inleiding tot Koning Liefde.
Het TV-werk van Tourist levert ook verrassingen op: plots komt de jonge Ilias uit The Voice mee op het podium. Niet elk jurylid zal één van zijn poulains onder de vleugels nemen op het podium! VERLOREN TIJD??
Het grote werk met de ruime bezetting wordt afgewisseld met solowerk op gitaar: Ik wil deze nacht in de straten verdwalen. Wannes zag van hierboven dat het goed was. Als een nieuwe goeroe eindigt de MC met een ‘gebed’ en op de wei gaan de handjes met bezwerende gebaren de lucht in. Al lijkt hij meestal de rust zelve, Johannes Faes is ook een podiumbeest. De verregende weide stond even in vuur en vlam!
BIG ONE - 'The European Pink Floyd Show' - Dit zijn een zestal Italianen die al jarenlang het repertoire van Pink Floyd met klasse in stand houden. Kopstukken uit de internationale krantenwereld bestempelden deze tribute band BIG ONE als de beste van Europa.
Een paar jaar terug waren we er ook bij toen aan de Wantebrug een groot rose varken bengelde waarmee Labadoux toen al vooraf duidelijk maakte dat er iets bijzonders geprogrammeerd stond. Dat waren nog eens tijden! Deze keer valt het op hoe de gemiddelde leeftijd op de weide enkele tiental jaren omhoog is geschoten als Tourist het podium aan de Italiaanse Pink Floyd heeft gelaten.
Net zoals vier jaar geleden slaat ons hart een slag over als de eerste tonen weerklinken van “Shine On You Crazy Diamond”. Een nummer dat een eerbetoon was aan Syd Barett, groepslid van het eerste uur. Op het cirkelscherm verschijnen opnieuw de psychedelische beelden die we ook al zagen bij Gilmour op marktrock Tienen in 2016. De instrumenten zijn dezelfde als het origineel en zo klinkt de muziek ook. Niet vergelijken, geen details onder de loep nemen maar meegaan in de stroom en genieten van de muziek! Als de bekende hits worden afgewisseld met hun eigen keuze LP-werk, krijgen we de neiging om 5 frank in de jukebox te gooien om een ander nummer te selecteren. Maar een band is geen jukebox en al blijft de regen weg, intussen begint de kilte van de nacht toch onder de kleren te sluipen. Tijdens de soundcheck hoorden we even een ouderwets kassa rinkelen en we hopen stilletjes op Money. Onze wens wordt meteen werkelijkheid en even wanen we ons weer in de 70ies toen dit nummer ook de kapel van het college werd binnengesmokkeld om de schoolmis op te smukken. Waar we vier jaar geleden ook onder de indruk waren van het stemgeluid van de band, zijn nu toch wat teleurgesteld. Het klinkt niet altijd even toonvast een perfectionistisch duiveltje fluistert ons in dat het toch niet écht is…
Voor ons is het mooi geweest. De kou trekt aan onze mouw en stilletjes verlaten we de wei. Langs de vaart tonen de vele gaten in de parking dat velen ons al zijn voorgegaan. De liefhebbers die de band voor het eerst zien, blijven zeker tot de laatste noot.
Wij weten uit ervaring dat ze met een zalig gevoel naar huis zullen gaan!
Neem gerust een kijkje naar de pics @Filip Gheysen
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/festival/labadoux-zomert-2021.html
Organisatie: labadoux, Ingelmunster
Alcatraz Metal Festival 2021 - Eindelijk nog eens los, de metalfanaten zijn U dankbaar voor dit schitterend 3daags feest!
Alcatraz Metal Festival 2021
Lange Munte
Kortrijk
2021-08-13 t-m 2021-08-15
Erik Vandamme en Frederik Lambrecht
Het leek een beetje surrealistisch, overal waar je komt dien je afstand te bewaren en mondmaskers te dragen. Op de trein, de werkvloer en in de supermarkt. Maar in de gevangenis van Alctraz in Kortrijk ging een heel andere wereld open. Drie dagen lang kon je gewoon moshen, crowdsurfen en stagediven zonder maskers. En met je vrienden afspreken voor een pint lukte ook zonder afstand te bewaren …dit alles na de covid safe test en het voorleggen van een certificaat.
De organisatie is er trouwens in geslaagd om een programma aan te bieden met enorm veel Belgisch talent (50%), gecombineerd met enkele stevige buitenlandse kleppers. De combi-tickets waren uitverkocht, en over de drie dagen heerste een gezellige drukte. Maar echt overdreven druk werd het haast nooit. Jong en oud stond te popelen om nog ééns lekker uit het dak te gaan op - zonder twijfel - de beste muziekgenre ooit!
Hierbij ons verslag van een 3-daagse uitbarsting van festivalgeweld, gehuld in een lederen vestje J
dag 1 - vrijdag 13 augustus 2021 - Tweemaal Channel Zero, Mayhem, Brutus blinken uit en Epica blijkt de goeie keus als headliner
Wat zo indrukwekkend is aan een band als Black Mirrors (****) is dat ze mooi balanceren tussen een bedwelmende, hypnotiserende sound en verschroeiend hard kunnen uithalen binnen een psychedelisch zweverig kader. De honger om op te treden was heel groot. Het enthousiasme waarmee Marcella haar publiek aanspreekt, werkt dan ook zeer aanstekelijk. De grote sterkte van Black Mirrors is variatie, zowel vocaal als in instrumentatie. Van licht naar donker, van zachtmoedige streling naar hard, meedogenloos klinken. Een te koesteren band in het genre, die nog steeds aan het groeien is.
‘Female Power in het kwadraat’ schreven we toen we Thundermother (***1/2) zagen optreden op de mainstage van Alcatraz Metal Fest. Deze band bespeelt het publiek ingenieus en doordacht. Het spelplezier druipt er inderdaad van af; de dames zijn klankentovenaars. De gitaarriedels gingen door merg en been; de frontvrouw schreeuwt haar stem lekker schor. Het was een beetje teveel van hetzelfde, waardoor de aandacht een beetje verslapte. Door die overdosis speelse energie, geraak je in vervoering en sta je lekker mee de deinen en te headbangen.
Wat een band als The Vintage Caravan (****) zo bijzonder maakt? Ze laten zich inspireren door die typische jaren ’70 bands als een Deep Purple, maar ze kopiëren die stijl niet zomaar. Nee, The Vintage Caravan vindt de muziekstijl van toen opnieuw uit. Dat bleek al uit hun platenwerk vol explosieve energie. Hier zetten ze de SWAMP stage in vuur en vlam.
The Vintage Caravan verlegt duidelijk grenzen, en zorgt voor adrenalinestoten, die hun retrosound samenbalt naar het nu!
Ook al bleken ze met hun melodieuze powermetal een beetje een vreemde eend in de bijt, toch waren ze één van de hoogtepunten op de eerste festival dag, het betreft de Canadese band Unleash The Archers (*****) die door hun muzikale versmelting buiten hun comfortzone treedt en enorm weet te variëren. De frontvrouw heeft een sterke stem en straalt nogal wat charisma uit .
Hun opzwepende powermetal met elementen van o.a. melodieuze death metal, zorgt voor een voortdurend gevecht in lichtvoetigheid en pure duisternis. Hier staat een band die elkaar blindelings aanvoelt, wat zeer aanstekelijk werkt . Gevolg, een enthousiast publiek die deze power metal band op handen draagt.
Over tonnen energie gesproken, we weten niet waar drummer/zangeres Stefanie Mannaerts het vandaan haalt maar als ze haar stem verheft en haar drum virtuositeit naar boven haalt, word je compleet van je sokken geblazen. Wat een verdienste. Ook de andere muzikanten binnen Brutus (*****) drijven het tempo mee tot een voortdurende climax. Snoeihard, knallend weerbarstig klinkt het. Het siert hun enthousiasme. Sterk.
De Griekse thrashformatie Suicidal Angels (***1/2) timmert al ruim twintig jaar aan de weg naar de hoogste regionen in de scene, met af en toe een appelflauwte (‘Bloodbath’ en hun laatste ‘Years of Agression’ die beiden redelijk wat pit missen), maar live merk je dat hun fundering er één is waarop gebouwd mag worden.
Nick Melissourgos is nog de enige restant van de basisband. We misten deels die stevige portie thrash live. Hun beste songs bleven op stal, met uitzondering van “Apokathilosis”.
In de jaren ’80 waren ze een van de vaandeldragers van de Belgische hardrock, met een zanger en frontman in hun midden die met zijn stem en uitstraling ons kippenvel bezorgde in talrijke projecten. White Heat (****) mag dan nog steeds putten uit die wilde jaren van toen, ze klinken niet gedateerd en werken geen routineklus af. De immer charismatische frontman en entertainer Flype port het publiek aan om mee te brullen en lekker uit de bol te gaan. Je ziet een band met tonnen ervaring, die als jonge wolven tekeer gaan. White Heat is back! en knalde de stage La Morgue compleet weg.
Moonspell (****) behoeft geen introductie meer, deze mix van black, gothic en death metal kan door iedereen gesmaakt worden. Hun wilde haren zijn ze al een tijdje kwijt, maar hun muziek blijft spectaculair! Zeerzeker als ze dan nog eens “Opium” en afsluiter “Full Moon Madness” op ons afvuren, van hun - althans voor mij - beste plaat ‘Irrelegious’.
In het begin was het publiek nog wat afwachtend, maar hoe verder de set vorderde, hoe meer de rem losging. De rode lichten straalden de nodige sfeer uit. Een overtuigend en compleet optreden.
Black metal uit Noorwegen, en een band die nooit de teugels laat vieren, behalve dan als er teveel zon te bespeuren is. Jaja, in een donkere Swamp stage stond Mayhem (****1/2) te pronken en man, wat heb ik genoten van deze show. Niet de beste band tijdens Alcatraz, maar een meer dan verdienstelijke podiumplaats deze jaargang. Oké, als je ‘Freezing Moon’ zegt voel je al de grond onder jou voeten beven en kraken, want dan weet je dat zwakke zieltjes in hun broek doen en vrezen dat de Apocalyps zal beginnen. Maar de echte fans krijgen een glimlach op hun gezicht en ballen hun vuisten. Als ze zingen over het eeuwige leven, om even later af te sluiten met “Pure Fucking Armageddon”, dan mag je stellen dat er uit verschillende albums werd geplukt; een meer dan gevarieerd optreden van deze echte black metal lieden! Zelfs Satan kon het niet laten om geniepig mee te gluren.
Kleppers uit de jaren ’80 die nu nog steeds staan als een huis, gaven de toon op het podium van La Morgue. Ostrogoth (****) is ook zo eentje, die in een nieuwe bezetting op het podium staat; ze leggen meteen de lat erg hoog in hun kenmerkende hardrock stijl, lekker oldskool, maar met de blik vooruit! Ostrogoth straalt enorm wat spelplezier uit, en net als een White Heat en Killer, is er hier geen sprake van een routineklus, integendeel ze blazen ons compleet weg door de vele 80s hardrock adrenalinestoten .
Scandinavische melodische thrash/death van At the Gates (***1/2) gaat er altijd in, al hoopte ik stiekem wel dat er minder van hun laatste albums gingen gespeeld worden en dat ze gingen teruggrijpen naar hun oude sound, die toch meer op mijn lijf geschreven was. Gelukkig stonden er wat nummers van hun oude platen en het heftige “At War with Reality” op hun tekstvel, want de overige nummers konden mij niet direct bekoren. De klank viel op momenten wat weg en dat was - ook bij andere bands - op de Prison stage soms wat frustrerend.
Ik ging even naar de skybar waar alle VIP’s, guests en perslieden kunnen samentroepen, maar ook daar was de reactie wat flauwtjes op het gehele gebeuren beneden. Neen, zet Tomas Lindberg maar lekker in een obsceen tentje waar hij meer in zijn sas is! Had ik het geweten, ik stond mee te thrashen bij Cyclone, want blijkbaar was het daar een serieus feestje.
Killer (****) bestaat ondertussen 40 jaar! Hun gitaarriedels zijn verbluffend . Een technisch hoogstaande set kregen we om stevig te headbangen. De heren mogen dan al wat ouder zijn, ze spelen nog steeds met die gedrevenheid zoals in hun jonge jaren, en laten niet na hun publiek te omarmen door hen voortdurend aan te spreken en aan te porren.
Het siert die oldskool hardrock bands op het podium van La Morgue die dezelfde energie uitstralen van toen. Killer teert ook niet louter op hun oude nummers, maar kijkt vooruit , wat bleek uit een interview dat we hadden met de band. Op het podium komt het sterk tot uiting; na al die jaren zitten ze stevig in het zadel.
Channel Zero (*****) mocht niet één, maar twee keer optreden op Alcatraz. Rond de middag met een ‘new set’ en in de SWAMP stage om af te sluiten met een oldskool set. We zagen in die eerste set enkel de laatste nummers. Opvallend? Een bom energie van een ijzersterke band , die ze al ruim dertig jaar letterlijk zijn.
Beide sets waren vuurkrachtig explosief! . Channel Zero komt sterk uit die covid periode, iedereen kijkt meer dan ooit dezelfde kant uit. Hun gedrevenheid siert zoals jonge wolven, maar met de ervaring van oude rotten …
We sloten af met Epica (*****) . Toen we de band onlangs via streaming aan het werk zagen schreven we :’’ De muziek van Epica is op de nieuwe schijf 'Omega' sowieso een filmische trip waarbij alle emoties worden aangesproken; de manier waarop dit in beeld werd gebracht tijdens deze livestream is gewoonweg meesterlijk en adembenemend. Een intens gevoel creëren ze, alsof we in een andere wereld zijn terecht gekomen.’’
Het is de rode draad van het concert op de Prison stage, dat visueel eveneens sterk intrigeerde. De verschroeiende, bedwelmende sound en de variërende vocals van Simonne voeren je mee naar een heel andere wereld. Ze zorgen ervoor dat je in een aparte, sprookjesachtige wereld terecht komt waar het fijn vertoeven is; met het vallen van de nacht zorgt dit voor een welgekomen gemoedsrust binnen de lichtjes donkere omkadering. Een duisternis die trouwens echt geen angst inboezemt. Puike set dus.
dag 2 - zaterdag 14 augustus 2021 - Feestje bij Bizkit Park, een verwarrend klinkende Heilung en Emperor die wint in alle categorieën!
Necrotted (****) bestaat nog maar sinds 2012, dus ik ben niet zeker of de meesten ooit al van deze Duitse death metal band met sommige deathcore invloeden hadden gehoord. Ik had deze naam al eens horen waaien in de underground scene, dus slenterde ik naar de Swamp stage om deze levende wekker zijn ding te laten doen. Voor een primeur een meer dan verdienstelijk optreden, alhoewel ik vrees dat de stembanden van Fabian Fink niet voor iedereen even spraakmakend waren op dit vroege tijdstip.
Opener op de Prison stage Dyscordia (****) liet ons in een interview achteraf weten dat ze wat zenuwen hadden en zich afvroegen of er zo vroeg wat volk zou staan. Dat was voor niets nodig want de Prison stage stond heel goed gevuld op dit vroege uur. Verwonderlijk is dat echter ook niet, Dyscordia is al jaren aan een sterke opmars naar boven bezig, en beschikt over een ‘Dyscordia Army’ die op Facebook steeds opnieuw nieuwe leden krijgt. Dat Army is steeds paraat op de vele concerten en festivals. De twaalfde man is daardoor een belangrijke pion voor een ploeg, en ook nu porren de fans al vrij snel hun favoriete band aan om alle registers open te gooien. Dat werkt als een rode lap op een stier, en Dyscordia gooit prompt alles in de strijd om iedereen, ook zij die achteraan nog twijfelden, compleet omver te blazen We schrijven ‘gooit alles in de strijd’ om die reden dat elke schakel binnen deze band even belangrijk is. COVID heeft ervoor gezorgd dat de opmars van Dyscordia helaas wat werd afgeremd, maar op Alcatraz bewezen ze te staan als een huis, en vooral klaar zijn om deze oorlog te winnen…
Met een zon die meer en meer begon op te warmen zag je een lichte stofwolk verhuizen richting de Prison stage alwaar jong veulen Iris Goessens er een lap op ging geven. Helaas ook hier soms problemen met de vocalen die af en toe niet goed doorkwamen, gelukkig trokken de aanwezigen zich er weinig van aan. Spoil Engine (***1/2) heeft al vele line-up wissels meegemaakt, dus wij hopen dat de huidige nog een tijdje kan doorgaan. Op muzikaal gebied leveren ze altijd degelijke platen af, dus live hebben ze genoeg ruimte om voldoende gevarieerd te klinken. Maar vooral hun recentste plaat ‘Renaissance Noir’ werd logischerwijs aangegrepen tijdens deze show.
‘De plaat 'Unfold the god man' is verdomd sterk , maar live is de sound en de vocale variaties even overtuigend van deze muzikanten . Het concert was een totaalbeleving , de perfecte postmetal sound die verschroeiende mokerslagen uitdeelt , je tegen een geluidsmuur kwakt en die emotioneel raakt . Kortom, een emotionele confrontatie met al onze innerlijke demonen’, schreven we over een streaming concert van Psychonaut (****) . Niets vervangt echter het echte live beleven. En op het podium verlegt Psychonaut dan ook grenzen in die totaalbeleving, zowel in de instrumentatie als in de vocals. Psychonaut biedt je, op gevarieerde wijze, een therapeutisch beleven aan waardoor je als een heel ander mens, deels potdoof, diep onder de indruk de tent verlaat.
Vele verschillende stijlen op Alcatraz, ook de hardcore scene was dit jaar terug vertegenwoordigd met Rykers (***). Even lekker gaan dachten de meesten, helaas vond ik de klank niet zo denderend, hun enthousiasme ten spijt. Geen overtuigende indruk.
Met hun nieuwste schijf ‘Moving True Silence’, de recensie kun je hier nog eens nalezen: - bewandelt Atomic Vulture (****) een psychedelisch spacy aanvoelend pad. Een bezwerende gewaarwording, waardoor je door de tent zweeft van hun muzikaal kunnen en virtuositeit , lekker headbangend ofwel gewoon in een soort diepe trance genietend. Atomic Vulture biedt een soort rustmoment, zonder ons in slaap te wiegen, want op onverwachte momenten worden de teugels gevierd en davert de geluidsmuur. Atomic Vulture maakt een fijne stoner wandeling in een intens mooi kader.
‘Powerstroke blijft zichzelf heruit vinden. Een evolutieve band die niet kiest voor de makkelijkste weg in het genre. Ze verrassen ons steeds opnieuw en klinken avontuurlijk . Boeiende band dus die een top plaat uithebben . Sjiek!’, schreven we over de nieuwste schijf. ‘The Path Against all the others’. Powerstroke (****) bevestigt live van wat we over de plaat schreven . Powerstroke pint zich niet vast op een muziekstijl. Zowel in de instrumentatie als in de vocals klinken ze bedwelmend of trekken ze alle registers open. Powerstroke is een band die z’n comfortzone durft te verlaten van metal/hardcore. Wat een energie en explosiviteit.
Helaas speelde op datzelfde moment Fleddy Melculy op de mainstage, waardoor die tent niet zo goed gevuld was. Maar zij die erbij waren gingen compleet uit de bol, en genoten van deze sterke performance.
In de SWAMP stage stonden redelijk veel death metal en black metal gerelateerde bands. De ene wat meer overtuigend dan de andere. Omnium Gatherum (*****) is een melodieuze death metal band uit Finland die zodanig intens tekeer gaat, dat zelfs de zon duister begint te schijnen. Verschroeiend luid en hard klinkt het. Origineel is het niet echt, maar hun intensiteit onthouden we.
FEED (***) is een trio dat zich onderscheidt in knappe gitaarriedels en bedwelmende drums partijen. De zanger spreekt het publiek aan, en heeft een sterk stembereik. Maar daar houdt het ook mee op. Door de vrij statische houding en het gezapige strakke (muzikale) karakter slaat de verveling al gauw toe. Wie houdt van een relaxt sfeertje na al dat rock geweld, kwam hier wel tot zijn trekken.
“Who needs Limb bizkit, when we have Bizkit park’’ , schreven we enkele jaren geleden toen we de band zagen op Alcatraz. Bizkit Park (*****) grasduint al van 1999 in nu-metal klassiekers, maar hen een ‘tribute’ of cover band noemen is die band tekort doen. Bizkit Park tast de grenzen af in de nu-metal en klinkt verdomd energiek . De band gaat als een wervelwind tekeer op het podium, waardoor de SWAMP stage in korte tijd in vuur en vlam staat. Daar houdt het niet mee op, hoe meer het publiek uit de bol gaat, hoe hoger Bizkit Park versnelt. Bizkit Park zorgt voor een zelden geziene nu-metal tsunami, en blaast ons volledig omver. Een knaller dus!
Destruction (****) behoort tot de Duitse Thrash metal top, en zorgt hier voor een uitmuntend feestje in het genre. In het eerste kwartier was het een beetje zoeken en aftasten. De motor kwam traag op gang. De spraakzame frontman port zijn fans en muzikanten aan . Wat het tempo doet opdrijven naarmate de set vordert . Een wervelende finale kregen we en door al die adrenalinestoten kregen we nogal wat moshpits.
Hoe ijzersterk is Dark Tranquility (****) nog anno 2021, vroegen we ons af. Binnen het death metal genre behoren ze tot onze persoonlijke favorieten. Vanaf die eerste noot heeft Dark Tranquility zijn antwoord al klaar, door letterlijk bij de strot te grijpen en je mee te sleuren in een oorverdovende wervelstorm. Donkere paden worden bewandeld en de registers worden open getrokken.
Van metaalmoeheid is er geen sprake . Deze band zit nog steeds sterk in het zadel.
Hypocrisy (*****) is zo’n band die ooit begon als een ruwe death metal band, maar is in de loop der jaren uitgegroeid tot een oerdegelijke melodieuze death metal band. Ikzelf ben vooral fan van hun eerste albums (‘Penetralia’ & ‘Osculum Obscenum’), maar hun melodieus randje kan ik meestal ook nog wel pruimen. Peter Tägtgren is een instituut in metal-begrippen, en is live een echte kunstenaar. Aftrappen deden we met “Fractured Millenium”, om terug te keren naar hun roots via “Pleasure of Molestation” en “Osculum Obscenum” die aan elkaar gerijgd werd, om tenslotte af te sluiten met “Roswell 47”. Dit optreden was watertanden voor de fans van Hypocrisy, want ze klonken strak en zetten de tent perplex met hun sound. Petje af!
Soms moet je muziek op jou laten inwerken als een gif, i.p.v. er naar te luisteren. Anders werkt het eerder averechts. Wie dus gewoon op het gehoor afgaat bij een band als Alkerdeel (****) komt in een chaotische brij terecht, waarbij menig trommelvliezen barsten en wenkbrauwen worden gefronst. Wie zich, net als wij, gewillig laat meevoeren naar deze oorverdovende wereld vol chaos en verderf, krijgt enkele intensieve mokerslagen te verwerken waardoor je niet alleen potdoof wordt maar ook compleet omver geblazen je eigen demonen strak in de ogen kijkt. Alkerdeel is geen muziek voor tere zieltjes, want de ijskoude klanken en vocalen - in zoverre die te horen waren in de brij van instrumentale geselingen die de band je aanbiedt - drijven je tot een punt van pure waanzin. Die je ofwel ondergaat, of waar je gewoon van wegloopt , een andere optie is er niet. Wij bleven gewillig staan, tot die waanzin in onze ogen te lezen was en we verweesd de tent verlieten; de zon in onze ogen deed zelfs pijn na deze trip naar de meest duistere kant van ons onderbewustzijn.
Dirkschneider (****) heeft zijn roots bij Accept - alom gekend bij de oude metalheads, en iedere set staan de meesten te popelen om mee te brullen met deze hitjes van Duitse portie degelijkheid. Deze nummers hadden geen moeite om de weide mee te krijgen en met volle borst mee te zingen. De intro van “Princess of the Dawn” klonk bij mijn weten nog nooit zo doordringend, de dansbeentjes vlogen in het rond met “Midnight Mover” en zelfs de kinderstem bij de intro van “Fast as a Shark” werden zonder probleem mee gekweeld. Udo deed wat hij moest doen, voor mij had hij gerust opnieuw mogen afsluiten.
Wat een band als Cowboys & Aliens (****) zo bijzonder maakt is dat je geen label kunt kleven op hun muziek. Bovendien beschikt de band over een zeer charismatische, beweeglijke frontman, die iedereen om zich heen aanport. Al vrij snel zorgt dit voor crowdsurfing en stagedivers. De band voelt al gauw dat ze het publiek meehebben. Er ontstaat een wervelend stoner/rock feestje, die iedereen overslag doet slaan. Mooi!
Als je spreekt over muzikale meesters, dan zal ongetwijfeld de naam Ihsahn bij velen op plaats nummer 1 staan. Hij heeft zijn band Emperor (*****) meegebracht om de Swamp stage met verstomming te doen slaan. Ikzelf werd aan de grond genageld. Een muzikaal orgasme hadden we hier. De instrumentatie was enorm sterk, perfect zelfs . Hun symfonische black metal intrigeerde. Wat een precisie! Wat een live optreden!
Insahn had zijn beste hemd aangetrokken en zijn haar was deftig naar achter gelegd met voldoende gel; vocaal klonk hij lekker smerig. ‘Don’t judge a man by its cover…’, of zoals deze Noren zelf aangegeven: ‘Curse You All Men!’
Het muzikaal genot bestond uit een verdeling van ‘Anthems to the Welkin at Dusk’ en ‘In The Nightside Eclipse’; de doorwinterde fan bleef dus niet op zijn honger zitten.
Wat een topper! ‘They are the Emperor sof Darkness’!
Heilung (*****) zorgt als afsluiter voor gemengde reacties op de sociale media. Wat deze band echter doet is een occulte totaalbeleving aanbieden, met een folkloristisch tintje; En de visuele effecten zijn evenzeer belangrijk.
We gingen gewillig mee in deze muzikale, visuele trip, die al onze innerlijke demonen opriep. Hun intensiteit is vergelijkbaar met rituelen uit folklore verhalen van tovenaars en hogepriesters uit het rijk der duisternis. Er werden geen jonge maagden geofferd aan de Goden, maar de totaalbeleving boordevol spookachtige beelden bleven aan je netvlies kleven, Wat een huivering.
‘Dit is geen echte metal’ hoorden we iemand zeggen. Nee, Heilung is eerder een trip naar de diepste krochten van de Hel … Je wordt in een donkere trance gedompeld en … Je ondergaat het of je vlucht ervan weg. Schitterend!
dag 3 - zondag 15 augustus 2021 - De zwaarste genres winnen het pleit, geen twijfel mogelijk
Recept: word wakker, drink een halve fles wodka en doe je Russische dansschoenen aan en zo bekom je een amusante show van Russkaja (***1/2). Niet direct spek voor mijn bek, maar de enthousiastelingen die voor het podium gewillig meedansten op het ritme van de trompetten en sfeer bewezen mijn ongelijk. De sfeer zat er dus al direct in vanaf ’s morgens vroeg!
Niet zo heel veel volk present voor After All (***1/2) had ik het gevoel, en opnieuw een band die problemen had met geluid die wegviel tijdens het optreden. Deze Belgische thrash band heeft ook al in een carrousel van bezettingen gezeten, en de laatste nieuwe wissel blijkt de zanger (Mike Slembrouck) te zijn die sinds 2017 de micro ter hande neemt. Vocaal gezien werkt de hoge stem nog wel bij de moderne thrash-invloeden, dus al bij al nog een leuk optreden, helaas een show die vlug in de vergetelheid zal raken.
Twee drums, twee gitaren dat is de opstelling waarmee Sloper (****) de SWAMP stage op het vroege uur in vuur en vlam zet. De heren hebben hun naam niet gestolen en gaan knallend van start. Het lijkt soms alsof binnen die omkadering de gitaren letterlijk een strijd aangaan met het drum geweld. Zonder echter elkaar daarbij de loef af te steken, eerder op een speelse wijze worden prikjes uitgedeeld. Door deze gevarieerde aanpak, laat Sloper het publiek dan ook moeiteloos uit zijn hand eten.
En toen was het tijd voor de Belgische thrash/speedmetal band bij uitstek volgens mij! Evil Invaders (*****) deed wat het altijd doet, het publiek omver blazen met hun agressieve, rechttoe-rechtaan attitude, muziek om duimen en vingers mee af te likken, allemaal gecombineerd in een ruw en old school jasje! Beide albums (‘Pulses of Pleasure’ en ‘Feed Me Violence’) zijn krakers, en dus werd door de aanwezigen volop mee gefeest tijdens een combinatie van deze albums, moshen en thrashen was verplicht, anders werd je volgens mij direct meegezogen in de vele moshpits. Ooooh, zo moet speed metal gebracht worden, met veel pit dedju!
We gingen vlug richting Swamp, want het Deense dynamiet van Artillery (****) stond paraat. Hun laatste album getiteld ‘X’ (verwijzing naar hun 10e studio album) werd vol lof onthaald door de media en ook vandaag werd veel gedaan om deze release te promoten. Maar toch stonden de meesten, waaronder mezelf, vol ongeduld te wachten op nummers van hun eerste albums. Het feestje werd voor een eerste keer in gang gezet door middel van “The Challenge”, gevolgd door het prachtige “By Inheritance”! Thrash metal met een moderne sound kun je van hen verwachten tegenwoordig, maar de vintage feeling bij de oudere nummers bleek aanstekelijk tijdens het optreden. Deze show was ongetwijfeld nog beter geweest met zanger Flemming Rönsdorf, maar huidig zanger Michael Stützer kan er ook wat van! Nostalgie was bij mij het sleutelwoord van dit optreden.
Een portie death/doom metal nodig op deze zondag? Wel, gelukkig was Martin Van Drunen in topvorm, want de venijnige muziek van Asphyx (****1/2) werd rond 16u op ons losgelaten. De soundcheck beloofde veel goeds, want je merkte dat ze stonden te popelen om live nogmaals los te gaan. Ook deze band heeft onlangs nog maar een vette plaat neergepend en tijdens de show - was zoals te verwachten - de voltreffer nummer “Botox Implosion”. Het nummer die mij tijdens de eerste luistersessie van hun lp bij de keel greep om niet meer los te laten. Goh, ik dacht dat ze hun vorige passage in Kortrijk niet konden overtreffen, maar ze hadden mij goed liggen. Drop daar nog “Death the Brutal Way”, “Deathhammer”, “The Rack” en “Last One on Earth” bij, en je voelt de nekspieren nog nazinderen! Topset, topshow, gewoon veel te kort haha.
Op de La Morgue deed Huracán (****) zijn naam eer aan , door een erg energieke set te spelen, zowel in de vocals als in de instrumentatie van (zwevende) gitaarriedels, soms flirtend met geluidsnormen; ze raken heel intens en diep de rock harten. Huracan gaat gedreven tewerk en je wordt alle kanten van de tent meegesleurd, zonder je echt pijn te doen . Zo hoort een doorsnee stoner gerelateerd optreden echt te klinken. Huracan speelt met brio een stonerrockend optreden.
We gingen terug de krochten van het vagevuur opzoeken, want Marduk (****1/2) ging beginnen aan hun ceremonie. Een gevarieerde setlist, waarbij uit een hele reeks albums (kzal niet ver van een 10-tal albums zitten) inspiratie werd gehaald. De oorlogsschmink werd aangebracht en de drum stond centraal geposteerd.
Ze bliezen hier een uurtje. De vieze stem schikte perfect in de donkere tent, omgeven van halfvolle pinten; de drummer blonk uit in extremiteit. Niet iedereen was fan, ik zag redelijk wat bleke gezichten de tent uitbollen, maar verdorie, zo’n portie black metal wordt toch soms zo ondergewaardeerd. “Beyond the Grace of God” klonk uitstekend, en de samengetroepte volgelingen beleefden een zalig vieruurtje. Toen ze afsloten met “Christraping Black metal”, had iedereen waarschijnlijk het liefst van al op de ‘repeat’ knop gedrukt.
Lalma (***1/2) toonde onlangs nog op de Lokerse Feesten aan dat ze heel wat in hun mars hadden. We kregen een sneert energieke doom/black metal. De emotievolle vocals waren een toegevoegde waarde. De muzikanten toonden hun sterkte . We schreven ‘Lalma deelt gitaarriffs en drumsalvo’s uit, gaat door en durft buiten de lijntjes te kleuren, snoeihard en gevoelig uithalend .’
Neem daar een bijzonder charismatische frontman bovenop, en je krijgt een band te horen die zeker nog potten zal breken binnen de doom/rock/metal. De opkomst was wat mager, op het ander podium stond de mooie verschijning van Jinjer het publiek compleet in vervoering te brengen. Maar Lalma boeide in La Morgue .
Ook nog aan te geven, normaliter ging Vio-Lence aantreden in de Swamp, maar blijkbaar konden ze niet in Kortrijk geraken, waardoor de heavy/power metal band Freedom Call hun plaats ging innemen. Te melig voor mij, voor mij een redelijk onlogische vervanging, dus helaas geen relaas van dit optreden.
Een van de absolute hoogtepunten op de derde festivaldag was voor ons toch Thurisaz (*****), die de tent La Morgue onderdompelde in een intens mooi doom sfeertje. Echt oorverdovend klonk het niet, het ging de wat trage en zompige kant op, zoals dat hoort bij een doorsnee Doom gerelateerd optreden. Net in die intensiteit slaagt Thurisaz erin je tot een gemoedsrust te brengen waardoor het fijn vertoeven was in een donker hoekje. Na al die jaren blijft Thurisaz nog steeds top binnen hun genre; we bleven ademloos en totaal verweessd achter.
Maar ook tijdens Doro (***1/2) was Musiczine present, en met Doro kan het in feite weinig of niet misgaan, behalve misschien de stem die niet meer zo glinstert als in jaar jonge jaren. DE metalbabe bij uitstek voor de oudere generatie, een fenomeen voor iedereen die metal een warm hart toedraagt, en dit Für Immer! De verplichte Warlock-odes waren uiteraard present, dus was het voor de meesten meezingen geblazen. Leuke en onderhoudende set, maar uiteraard niks nieuws onder de zon, gewoon nostalgie en leuke herinneringen van oudere optredens oprakelen.
Laten we om te beginnen stoppen met STAKE (*****) te vergelijken met Steak Number Eight. De vibes van die tweede is nog steeds aanwezig, maar STAKE klinkt nu opvallend melodieuzer en daar is echt niets mis mee. Over hun opreden op de Lokerse Feesten schreven we, ‘Brent is een klasse entertainer die zijn publiek omarmt en aanport. Hij slaagt met brio in zijn opzet. De band legt de lat heel hoog; in de instrumentatie halen ze fors uit . Wat een vurigheid in die duivelse riffs, om de registers open te trekken en even ingetogen te klinken. Een overtuigende act(.
Het is de rode draad in hun optreden in SWAMP stage. Het enige grote verschil? Gezien het publiek niet meer op stoeltjes moest zitten, kon STAKE nog energieker uitpakken. Brent dook zelfs min of meer in het publiek, en hoe meer de set vorderde, hoe krachtiger de band uithaalde en op die manier een wervelende finale speelde.
STAKE is een bom energie, die ontploft, maar nu op een meer melodieuze wijze ...
BARK (****1/2) brengt eelekker potje rock muziek van de zuiverste soort. Ze doen dat al enkele jaren en slagen er telkens in menig tentje of club in vuur en vlam te zetten. Ook al wordt hiervoor de gedoodverfde formule boven gehaald, die enorme energieke aanpak doet een hele tent compleet uit de bol gaan. BARK zorgt dan ook voor het perfecte rock feest, zoals je maar zelden meemaakt. En daar krijgt je ook na zovele malen, nooit genoeg van.
Een concert van AmenRa (*****) dien je vooral te ondergaan. Of dat nu in een akoestische setting is, of een hard en meedogenloos waardoor je trommelvliezen dreigen te barsten. Intensiviteit tot het kwadraat is steeds de rode draad. De donkere en grauwe beelden op de achtergrond, met walmen van zwarte wolken , geven eigenlijk ook aan hoe AmenRa klinkt op Alcatraz. Een donkere en verschroeiende trip die niet zozeer gehoorschade zal bezorgen, maar wel je ziel doormidden klieft. Dat is uiteraard de verdienste van de manier waarop Colin H. Van Eeckhout je letterlijk bij de strot grijpt op een bijzonder emotioneel beladen wijze. Maar ook van de virtuositeit van de topmuzikanten binnen AmenRa die de duisternis letterlijk omarmen. AmenRa combineert op SWAMP stage de kracht van alle aspecten waardoor ze ons zoveel malen lieten wegdrijven naar die donkere hoek in onze onderbewustzijn, waar het steeds fijn vertoeven is. We bleven totaal van de kaart achter, gehuld in pure duisternis.
Mille en Co hadden de eer om het hoofdpodium af te sluiten en deden dat redelijk goed. Helaas heb ik Kreator (****) in het verleden al wat beter gezien, dus daarom minder punten dan je misschien zou verwachten. Aan de setlist lag het alvast niet, met oudjes “Extreme Agression”, “Awakening of the God” en mijn favorieten “People of the Lie” en het agressieve “Pleasure to Kill” die de show afsloot. Kreator is zo’n band die nummers heeft gemaakt die lekker opruiend zijn, maar ook nummers die heel aanstekelijk zijn en letterlijk kunnen meegezongen worden (opener “Violent Revolution”), daardoor blijft Kreator na al die jaren fris en opvallend klinken.
Aangezien het zondag was, was de weide niet meer zo volgelopen als de vorige dagen, maar het plezier om deze thrashveteranen aan het werk te zien was er niet minder om. Maar zoals gezegd, ik heb ze al beter gezien, ofwel lag dit aan de basis van opkomende vermoeidheid haha.
Wiegedood (****) sloot La Morgue verschroeiend hard en meedogenloos af. Emotioneel beladen vocalen en vlijmscherpe instrumentale huzarenstukken doen je trommelvliezen trillen van intens genot. IJskoude vocalen worden gevolgd door gitaarlijnen die recht doorheen je hart boren, Wiegedood bezorgt je de ene climax na de andere adrenalinestoot waardoor je compleet van je sokken wordt geblazen. En bezorgt ons, als afsluiter van Alcatraz 2021, een wilde rit naar de Hel en terug.
Alcatraz 2021…U was fantastisch, dank dat we erbij mochten zijn!
Neem gerust een kijkje naar de pics
Alcatraz 2021 (musiczine.net)
Organisatie: Alcatraz Music - Rock Tribune
Popallure 2021 - De Kreuners - Dinosaurussen die nog niet met pensioen moeten
Popallure 2021
CC Het Centrum
Nazareth-Eke
2021-08-09
Rating: 8
Filip Van der Linden
Het blijft soms zoeken naar de juiste formule voor coronaproof concerten en festivals. Voor de Zomerbubbels van dit jaar (Daan, Ozark Henry, Admiral Freebee, …) maakte Popallure één uitzondering op het 'zittende' publiek. Voor De Kreuners mochten de fans in hun bubbel rond een tafeltje staan en dansen, maar wel met mondmasker (hoewel het buiten was). Om uitspraken te doen over de veiligheid ben ik te weinig expert (daarvan zijn er al genoeg op facebook), maar gezellig werd het - ondanks de regels - zeker. Net als vorig jaar perfect georganiseerd.
Dat De Kreuners hun zomertournee starten in Nazareth, is geen toeval. Ze repeteerden enkele weken in dezelfde gemeente om de nummers van hun zomertournee opnieuw in de vingers te krijgen. Toch was het concert meer dan een try-out of een generale repetitie. Voor een band die al meer dan 40 jaar on the road is, was de honger naar het podium en het publiek deze zomer groot. Ze hadden dan ook een setlist waarmee ze zowel zichzelf als het publiek een groot plezier deden: anderhalf uur hits, met af en toe een minder bekend oud of nieuw nummer. Ze hebben de Nederlandstalige rock uitgevonden en mee kleur gegeven en alleen daarvoor verdienen ze eindeloos respect.
De legendarische band opende naar goede gewoonte met "Gezellig Samenzijn" en er stonden nog meer nummers op de lijst van 'S Nachts kouder Dan Buiten' (uit 1981): de hits "Zij Heeft Stijl" en "Nee Oh Nee" en het minder bekende "Black-Out". Ook uit dat jaar: de Billy Idol-vertaling "Ik Dans Wel Met Mezelf". Uit 'Er Sterft Een Beer In De Taïga' uit 1982 hoorden we "Cous-Cous Kreten" en "Layla". De hoofdbrok kwam uit succesalbum 'Hier En Nu': "Ik Wil Je", "Door Jou", "Zo Jong", "Chris Lomme", "Maak Me Wakker", "Op Zoek" en "Nu Of Nooit" (van de Tröckener Kecks). "Liever Alleen", uit 'Knagend Vuur', hebben ze niet meer live gespeeld sinds het nummer uitkwam in 1992. "Met Alle Gevolgen Vandien" werd volgens Walter Grootaers geschreven door Wimmeke Punk van de Wolf Banes en dan volledig herwerkt door De Kreuners. Een nummer met het potentieel van een goeie single. "Meisje Meisje" werd gezongen door Axl Peleman en Ben Crabbé, enkel begeleid door de gitaar van Jan Van Eyken.
Op de keuze van de nummers valt weinig af te dingen. De Kreuners laten nog een handvol hits liggen als "Kom Terug. Ik Mis Je", "Jongens Hebben Geluk" en "Sha-La". Ook de vroegere traditionele afsluiter "Vuil Water" ontbreekt in Nazareth opnieuw.
Maar als je anderhalf uur de aandacht van het publiek vasthoudt zonder die nummers, dan ontbreekt er eigenlijk niets. Ook op de performance van de dinosaurussen van de Nederlandstalige rock kan je nauwelijks kritiek hebben. Goed, Walter is geen absolute nachtegaal, maar dat is hij misschien ook nooit geweest.
En het publiek zingt vaak zo luid mee dat ze hem toch overstemmen. Deze band staat ondanks of net dankzij hun leeftijd nog heel gretig, passioneel en professioneel op het podium. De voorspelbare grapjes van Walter neem je er dan maar bij.
Deze dinosaurussen kunnen nog wel een paar jaar mee. Geniet ervan.
Organisatie: Popallure
Lokerse Feesten 2021 - DAG 10 - Gabriel Rios, Novastar - Songwriting op z’n best!
Lokerse Feesten 2021
Grote Kaai
Lokeren
2021-08-08
Sien Ranschaert
Lokerse Feesten! Na een jaar onderbreking, staan we hier uiteindelijk weer op de Grote Kaai. Het voorbije anderhalf jaar beheerste corona al ons leven, en ook dit jaar zijn we het nog niet kwijt. Geen gezellige drukte, geen overvol plein maar tafeltjes, keurig op 1,5m en meer. De Lokerse Feesten zijn een ontmoetingsplaats voor de Lokeraar en anderen , én dat is ook nu nog duidelijker...aan de verschillende tafeltjes met 4 personen zie je regelmatig de arm omhoog gaan naar een andere tafel, want je mag nu eenmaal dansen rond je tafel...aan een andere tafel mag dit niet.
Vandaag is de affiche niet van het soort dat we onmiddellijk de beentjes gaan losgooien, we kunnen wel genieten van mooie muziek van sterke artiesten.
Op de laatste dag van de Lokerse Feesten hebben we gekozen om de namiddagsessie bij te wonen, want ook dat is anders dit jaar. Op weekdagen kan men genieten van gemiddeld 2 optredens per avond met aansluitend een DJ, op weekenddagen wordt gekozen om zowel in de namiddag als 's avonds dezelfde artiesten op het podium te plaatsen, de avondsessies worden ook aangevuld met een DJ.
Het belooft een rustige afsluiter te worden, we komen aan op een halfgevuld plein … ligt het ietwat aan de weersomstandigheden? Hoogstwaarschijnlijk wel, want na een halfuurtje Gabriel Rios in de regen, slaagt hij er toch in de wolken te verdrijven en wat zon aan de hemel te toveren met zijn muziek. Door een nieuwe straffe plaat en dito muzikant, konden we horen dat ze er zin in hadden. De Gentse Puerto Ricaan weet hoe hij mooie nummers moet maken, kan super zingen, maar de algemene sfeer die hij anders zet , was dit keer wat minder door de kleine bezetting als muzikaal kader. Hij kreeg het publiek niet echt mee, tot hij aan het gekende werk begon als “Broad Day Light”.
Na een half uurtje kwam Joost Zweegers alleen het podium op waarbij hij algauw vergezeld wordt door zijn goede vriend en muzikant Mikey Rowe. Op zijn typische manier, gitaar en micro hoog, en zingend alsof hij naar de sterren aan het kijken is, brengt hij zijn nummers. Hij laat ons ook kennismaken met nummers van de komende nieuwe plaat in oktober, waarbij hij ook verklaart dat het zeer logisch is dat we die niet kunnen meezingen?.
Maar ook het vroegere werk komt evenwichtig aan bod, o.m. nummers als "Life is all", "Closer to you" en "Mars needs women".
Hij krijgt het publiek iets makkelijker mee door er swung in te steken. Als hij voor de tweede maal op het podium komt voor de bis weet hij het publiek pas echt te koren met “Where did we go wrong”. Het laatste nummer begeleidt hij zelf aan de piano en krijgt hij het plein aan het zingen.
De samenzang met het publiek zorgt voor een fantastische afsluiter, “The best is yet to come". Novastar bracht een sterk concert, met een gezellige mix van oude en nieuwe nummers. Op die manier vertrokken we met een voldaan (muziek)gevoel aan de Grote Kaai.
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/festival/lokerse-feesten-2021.html
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren
Festival Dranouter 2021 - Zomersessies xl - donderdag 5 augustus 2021
Festival Dranouter 2021
Festivalterrein
Dranouter
2021-08-05
Johan Meurisse
Festival Dranouter werd voor de tweede maal op rij door de coronacrisis omgedoopt tot Dranouter zomersessies xl, waarbij coronaproof volgens de regels maximum 5000 bezoekers per festivaldag toegelaten zijn . De bezoekers moeten met hun bubbel afstand houden van andere bubbels, en een mondmasker dragen bij verplaatsingen over het terrein.
In de concerttent Kayam werkte de organisatie met een zelf uitgewerkt systeem met vlaggetjes. Als de festivalgangers aankomen, dan kiezen ze met hun bubbel een statafel. Staat het vlaggetje op de statafel recht, dan is die plek nog vrij. Willen ze een statafel innemen met hun bubbel, dan nemen ze het vlaggetje weg. Daarna vormt die plek hun locatie voor alle optredens van die festivaldag.
Tussen de optredens door genieten ze uiteraard van al het lekkers en moois dat het festivalterrein te bieden heeft, met een knipoog naar het echte Dranouter festivalbeleven, met de themabars, foodstanden, straatanimatie enz.
De festivalweide van Dranouter kreeg de voorbije dagen enkele regenbuien over zich. Iedereen zette alles op alles om het terrein zo goed mogelijk voor te bereiden door schors en stro in en rond de tenten te strooien. De organisatie leverde enorme inspanningen op vlak van decor, inrichting en veiligheidsmaatregelen om het de festivalganger zo goed mogelijk te maken.
Het straattheateract 'Feestcomiteit Dikkebusstraat' was dit jaar weer van de partij. Het fictieve, absurde feestcomiteit haalt alle festiviteiten die in 2020 niet konden plaatsvinden, zoals Valentijn, Kerstmis en oudejaar, in op deze Zomersessies XL.
Een overzicht van dag 1; van de overige dagen kun je het beleven ervaren en de sfeer opsnuiven via de pics
Een rustige start van deze donderdag was het , met Bipolar bows en Sam De Nef als openers . De bezoekers kwamen mondjesmaat aan. We sloten aan op het programma met Naima Joris, Eefje de Visser en Hooverphonic.
We werden op innemende wijze in de festivalsfeer gebracht . Na al die corona ups en downs deed het deugd. Naima Joris , dochter van jazzvirtuoos Chris Joris , heeft zich aardig opgewerkt de voorbije jaren . Onlangs was ze nog te zien op de ‘vive le vélo’ sessies en werd het pad van het onbekend zijn verlaten.
Een huiveringwekkende trip naar het donkere Zuiden , een pop noir geluid , dat pop , fado, soul , jazz vermengt. Een sfeervol broeierige , ingetogen sound met een donkere inslag , die ons deed balanceren waarmee we bezig zijn in ons leven , verdriet verwerken (Naima o.m. van haar zus) en wegdromen. Vertwijfeling , treurnis en hoop zijn de thema’s. Ze is een multi-instrumentaliste en haar warme , tedere diepe vocals zijn bepalend in het songmateriaal. Ze werd omringd door een puik collectief , die de zachtmoedige, sober, gehouden songs mooi ondersteunen . Een subtiele, ingehouden afwisseling in de instrumentatie kregen we. De gitaarriedels , contrabas en blaasinstrumenten (o.m. euphonium en trompet ) zijn oorstrelend en durven de song wat meer opentrekken. Met vijf waren ze.
“Missing you” , “Soon” en “Bellybutton” onderstrepen het concept van fijne , pakkende melodieën, met een knipoog naar Gabriel Rios in deze tijden. Geen feeststemming, maar wel een uitnodigende opener voor het festivalweekend in Dranouter …
Eefje de Visser werd vorig jaar in Nederland uitgeroepen als één van de artiestes van het jaar . Ook hier bij ons kreeg ze sterke bijval en had ze een rits concerten to do , maar corona gooide roet in het eten en na de handvol optredens die nu konden tijdens de versoepeling , zal ze een rustperiode inbouwen , omdat ze haar eerste kindje verwacht in oktober . In 2022 trekt ze terug op tournee , maar toch wouden we nog snel deze artieste/muzikante even aan het werk zien.
‘Bitterzoet’ , haar vierde album al , betekent de definitieve doorbraak. Herkenbare, vertrouwd klinkende melodieuze sfeervolle popelektronica, met een donker randje is het uitgangspunt . De songs worden omgeven door haar lichthese, hemelse , indringende , zachte dromerige zang . Ook hier dringt de melancholie door en zijn dance invloeden verwerkt in de synths .
Haar materiaal siert in de voetsporen van een Doe Maar of Bazart, en met een Aafke Romeijn heeft ze de komende periode een ideale opvolgster in andere Nederlandse artiestes.
Ook hier een ruim collectief die haar intiemere sound een boost geeft . Twee backing vocalistes/danseressen die synchrone pasjes, (hand) bewegingen doen als de muzikante zelf, de keys, gitaar en zachtmoedige drums brengen weemoed en extravertie samen. De keys durfden de sound op te zwellen , boden een boost, swing, en werkten in op de heupspieren. Ritmisch en avontuurlijk klonk het als geheel mooi overtuigend.
Zelf was ze gehuld in een wapperend kleedje en speelde ze regelmatig gitaar. “Storm” en “Bitterzoet” zijn sterke singles en openden de set . Meteen trok ze aandacht naar zich toe . De donkere spotlights en de rode gloed gaven de sound nog meer elan, met iets verderop het innemende “Zwarte zon” en het sfeervolle “Oh” , ook van de huidige plaat . De keys etaleerden zich op het eind , met heel wat gefreak als krachtige outtro. Eefje de Visser zweeft als een nachtraaf in het daglicht. Net als Joris hadden we hier een sterke ‘woman force’!
Tot slot Hooverphonic die zo goed als 25 jaar terug in de oude bezetting stonden, Callier, Geerts en Geike Arnaert. Muzikaal grossierden ze in hun breed oeuvre , en kreeg het recent verschenen sfeervolle ‘Hidden places’ voldoende ademruimte. In hun sound brengen ze pop, elektronica, sixties (swing) , rockabilly en Ennio Morricone samen . Het werd een fijn afwisselende set , waarbij Geike moeiteloos de nummers van de vroegere zangeressen die bij het duo waren , kon zingen . De band klinkt cool, beredeneerd en warm innemend . Intussen was het buiten kil en waren er forse regenbuien die hun sound een overtuigende klankkleur bezorgden .
Ze maakten het zichzelf niet makkelijk in het begin met het nieuwe materiaal , dat een donkere groove heeft ; “The wrong place” was meteen het meest herkenbare , gezien het onze Eurovisie anthem was . “Vinegar & salt” werd erg intiem gespeeld, enkel gedragen door haar warme stem en het indringend gitaargetokkel. Het was de aanzet van hun popsound , doorbraak “2 wicky” kwam, trippop nummer bij uitstek, gevolgd door het frisse, vol klinkende “Sometimes”.
Ze wisten het nieuwe materiaal te plaatsen binnen de rits pop hits, “ Anger never dies” , “Romantic”, “Eden” , “Jackie cane” en “The night before” . Geike zong ze overtuigend . Opvallend waren de keys die hier sterk uitgewerkt , uitgebalanceerd werden . Strijkersarrangementen voegden ze toe. Trouwens , die arrangementen worden in live bezetting opnieuw aangehaald tijdens hun wintersessies.
Na een eerbetoon aan Ennio volgden het jazzy “Badaboum” , het innemende “Mad about you” en het groovy “Thinking about you” , gebaad in een Abba-tune .
Hooverphonic was z’n (trouw) publiek dankbaar voor het warme onthaal en we kregen nog een ruime bis erbij, met o.m. “Amalfi” en “The world is mine“, die ons allen wist te omringen met zoveel liefde om het regenweer te trotseren , gezien intussen Dranouter een drassig weiland geworden was.
Hooverphonic is nog steeds wat ze al altijd waren, cool, beredeneerd en warm innemend. Sjiek.
En nu huiswaarts … Was het vorig jaar net de warmste week van het jaar , hadden we nu te doen met grillig weertje , met de goede muziek in ons achterhoofd …
Neem gerust een kijkje naar de pics van de vier dagen
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/festival/dranouter-zomersessie-xl.html
Organisatie: Festival Dranouter, Dranouter
Lokerse Feesten 2021 - DAG 6 - Brihang, Het Zesde Metaal - Dialect ten top!
Lokerse Feesten 2021
Grote Kaai
Lokeren
2021-08-04
Vincent Govaert
Tijd voor de vriendelijke Knokse rapper ofte de fonetische versie van Brigand … Brihang!
En hebben we er allemaal zin in ? Presentatrice Jolien dweept iedereen op en iedereen, dat is zo’n 1200 liefhebbers, een mix van Westvlamingen en Lokeraars.
Al van in 2019 is het laatste werk van Brihang, ‘Casco’ is die plaat, later vertelt zanger/rapper Boudy zelf meer daarover.
‘Casco’ wil zeggen, ‘beton en staal’, en ook al is Brihang geen Metalgroep, toch zijn de teksten soms rauw en zeer to the point en dat is wat Boudy wil. Met “Rommel” steekt hij van wal, en voor “Binnenkant” start , vraagt ie ons of we allemaal flink en braaf de regels gevolgd hebben, dat we toch allemaal gejost zijn door Corona…
Erna volgt “Oelala” met de prachtige zin ‘Ik pak altijd op als de media belt’… We krijgen nog te horen dat ze vooraf mosselen gegeten hebben en dat het ‘geen krab’ geworden is, neen ‘niet krab’ maar ‘krap’, bedoelt hij … misschien laat ik wel een boerke zegt ie, maar dan weten we waardoor dat komt. Heerlijk geestige vent toch die Brihang.
Bizarre dansmoves zien we van hem tijdens “Ik wil alles, behalve” … , op het einde zegt hij, ‘veel bling bling en … bitches’ ! En dan draait hij alles in “Alles draait” en dit is samen met rapper Dieter Meeuws.
“Ver Weg” wordt opgevolgd door het nummer waarmee Brihang zijn vriendin ooit ten huwelijk vroeg, “Avenue Deschanel” … met de zin, ‘ik wil nog niet gaan slapen want ben nog nie moe’, het is duidelijk, Lokeren ook niet helemaal!
Een anekdote volgt nu : ‘er is panne geweest, het is nipt geweest, er was een marter: een kat/rat die aan zijn kabels van de auto heeft gebeten, ze eten dat graag’… Zelfspot is leuk en hij zegt, kijk dit is mijn anekdote, je kan ook niet veel verwachten van een ‘goedkoop’ voorprogramma van Het Zesde Metaal hé. Wat een understatement.
“De kleine dingen” komt voor “Morsen” , en dan is het tijd voor de laatste nummers en dat zijn natuurlijk niet de minste. “Steentje” zet hij in staande in een ‘blok’ goud, ‘het mag al wat kosten hé’ !!
Ergens tussendoor wordt het publiek ook nog aangeraden via de QR-code de plaat ‘Casco’ te kopen, we gaan dat nog horen vanavond.
In het bisnummer zien we plots uit de verte een hoogtewerker bewegen, en dit stond 1 minuut na het optreden al op social media. En welk nummer hebben we dan het best, juist ja “Balanceren”. Hij voelt zich als Béyonce of Rihanna, maar wij weten dat hij eigenlijk Pink bedoelt.
We zitten met een aantal gelijkgestemden in bubbel aan een tafel en we zijn unaniem, ‘Lokerse Feesten, jullie hebben ook niet bespaard op het geluid, dat is TOP !’
Brihang was schitterend en ze dat is vooral Boudy, Deejay Essence (SNS), Mick Lemaire gitaar/keys, en gastrapper Dieter Meeuws.
We wandelden achter het podium mee met Boudy … Brihang, hij had geen schrik op de hoogtewerker, maar het zicht was enorm mooi , zegt hij. We wensen hem proficiat met zijn puike prestatie.
Het Zesde Metaal - Presentatrice Jolien stapt exact om 21u45 het LF-podium op en heeft van Wannes geleerd hoe ze het moet zeggen : “Het is nog al nie naar de Wuppe “ later komt Wannes nog terug op de uitspraak.
Een piano, een zanger en meer moet dat niet zijn om hun avond in te zetten met “A je mie mist”; een mooie start na Brihang
“Niets doen is geen optie” wordt gevolgd door “Dag zonder schoenen” , en dan is Wannes Cappelle er met zijn steeds leuke, boeiende bindteksten: “we wouden den hoogtewerker ook gebruiken maar die was nie meer beschikbaar na 22 uur”
‘Lokeren, jullie zien er amazing uit, vooral als jullie gaan meezingen’. “Tid van ton” wordt ingezet ; Wannes vraagt de mensen die niet kunnen zingen om mee te zwaaien, leuk dat niet iedereen dat dialect begrijpt , want de meesten zwaaien lustig mee.
‘Waar is den tid van ’t volgende liedje’ … “Ploegsteert” komt vroeg in de avond en klinkt gelukkig weer als vroeger ; het is een prachtig eerbetoon aan VDB.
Plots klinkt REM door de boxen van de LF, het wordt een Nederlandse versie van “Everybody Hurts”, ofte “Gelijk Hoe”, gevolgd door “Geef mie n’en dag” , en dan beslissen anderen wie je bent, maar dan in het Westvlaams in “Stempel”.
Is iedereen nog mee ? Soms denk je, is dat mijnen favoriet ? Neen, maar dan komt die nog… Ook Wannes vraagt iedereen via de QR code hun laatste plaat te kopen.
En dan mogen we alles afzeggen voor morgen, “Gie den otto en ik” met een sterk gitaarspel van Tom Pintens.
“Nie gezond” wordt gevolgd door “De onvolledigen’ en het mooie “Ik haat u nie” . Lokeren Rocks zegt Wannes, met z’n rode pet op … “Ier bie oes” komt er nu aan.
“Naar de wuppe” is het laatste ; jammer want we konden nog langer meegaan in hun muziek op deze zomertemperatuur en het heel klein beetje miezerregen….
Het laatste concert van hen zag ik vorig jaar in februari, en opnieuw kan ik aanhalen dat het formidabel goed was …
Direct ‘na de wuppe’ klinkt ABBA en is Radio Rommelmarkt gestart, en ja, ze hebben al hun platen, … op rommelmarkten gekocht !
Lokeren gaat de nacht in en ik ga naar huis …
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/festival/lokerse-feesten-2021.html
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren
Lokerse Feesten 2021 - DAG 5 - Black Box Revelation, De Staat - Duizend bommen en granaten
Lokerse Feesten 2021
Grote Kaai
Lokeren
2021-08-03
Erik Vandamme
"Duizend Bommen en Granaten'' is niet alleen een beroemde uitspraak uit de strips van Kuifje. Het is ook hoe we deze ondertussen vijfde avond op de Lokerse Feesten echt beleefden. Black Box Revelation en De Staat haalden alles uit de kast, energiek, gedreven als Duizend Bommen en Granaten. Ze slaagden met brio in hun opzet.
Een wedstrijdje Nederland -België? Haha, we dachten er even aan … beide bands moeten het inderdaad hebben van die energieboost die mensen doet springen en dansen … In deze corona tijden een zeer moeilijke opgave.
De Staat (*****) is altijd een band geweest die absurditeit tot kunst verheft. Een nors kijkende frontman, gespeeld uiteraard, port zowel zijn publiek als de band aan om het rockfeest echt te doen uitbarsten. Een bende virtuozen die een mooi betoverend rockend klankentapijt spelen. Een overtuigende combinatie van humor en energie.
Het publiek begon rond de tafels in hun bubbel te dansen, de handen gingen in de lucht en het feest barste compleet los. De Nederlanders hebben al veel ervaring om een festival in vuur en vlam te zetten … Op Pinkpop en op Werchter deden ze het reeds moeiteloos. Ook nu vanavond op de Lokerse Feesten slaagde De Staat er met brio in. Ijzersterk.
De Black Box Revelation (****) nu … De band is ondertussen uitgegroeid tot een trio. Sommige nummers klinken breder dan de kenmerkende drum-zang-gitaar. De elektronica van Jasper Morel zorgt voor een fris geluid. Een iets meer voller geluid dus.
In de energieke aanpak is er bij Black Box Revelation daardoor niet zoveel veranderd,
Het eerste deel van de set klonk strak, gedreven , net genoeg om ons lekker te doen headbangen en mee te bewegen. Toegegeven , we misten dat klein beetje meer pit en gif in om de boel te laten exploderen. Ook de gevaarlijke capriolen op het podium - ooit zagen we Paternoster op Dries Van Dijck zijn drumstel gek doen - zijn er echter met het ouder worden een beetje uit.
Black Box Revelation is echter, net als De Staat, een band die zijn publiek nodig heeft, die hen weet op te hitsen. We zagen hier in enkele bubbels wat mensen heen en weer bewegen.
Jan en Dries dreven het tempo en legden de lat nog wat hoger; op die manier kregen we dus een wervelende finale.
Black Box Revelation klinkt volwassen en speels. Het duurde misschien nu wat langer eer de opdoffers ons knockout sloegen …
Setlist: Gloria - Gravity Blues - Built to Last - War Horse - Tattooed Smiles - Do I Know You - High on a Wire - Never Alone / Always Together - Blown Away - Love Licks - I Think I Like You - My Perception - Sealed With Thorns - Set Your Head on Fire
Willem Jongeneelen (*****) was de afsluitende DJ vanavond, die we o.m. kennen als freelance muziekjournalist. De Nederlander prijkt op alternatieve rock, jazz en pop lazen we. Al meteen hoorden we het uit de eerste songs. Die gekende songs steekt hij echter in een totaal nieuw kleedje door er allerlei beats aan toe te voegen, waardoor je niet naar een jukebox met klassiekers staat te luisteren. Hij wist er iets extra’s aan toe te voegen . Een avontuurlijke zet en set, die getuigt van eigenzinnigheid. Overtuigend dus!
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/festival/lokerse-feesten-2021.html
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren
Lokerse Feesten 2021 - DAG 4 - Kids With Buns, Hooverphonic - Amicaal groovende melancholie
Lokerse Feesten 2021
Grote Kaai
Lokeren
2021-08-02
Erik Vandamme
Eindelijk was de zon nu eens van de partij op de Lokerse Feesten … en de Grote Kaai mocht bovendien het bordje 'Sold out' boven halen. Alle adjectieven om hier een geslaagde avond van te maken waren dus aanwezig.
En ja, we werden aangenaam verrast door zowel de performance van Hooverphonic als van het opkomend talent Kids With Buns.
"Laat je betoveren'' , zei de presentatrice toen ze Kids With Buns aankondigde. Iets wat we persoonlijk meenamen voor de ganse avond!
“Een sprookjesachtige wereld opent zich op de hypnotiserende, bedwelmende ingetogen sound van Kids With Buns, die in z’n opzet slaagde met hun intense, zachtmoedige aanpak. We werden ingepakt door een setje weemoed!", schreven we nog over het recente optreden van Kids With Buns (****) in De Casino, Sint-Niklaas toen ze optraden in het kader van 'Great gigs in the park'. Het volledige verslag kun je hier nog eens nalezen
“We spelen vandaag voor zowat het grootste publiek waarvoor we al ooit hebben moeten optreden'' , vertelde de band, in coronatijden is dat wellicht niet zo moeilijk want 1600 mensen die samenkomen voor een concert is een onlangs gevolg van de versoepelingen. Er was één verschil met het ingetogen concert in Sint-Niklaas. De teugels werden iets meer gevierd, de beide dames brachten zelfs iets meer pit in de set. Ze kregen de handen moeiteloos op elkaar, en bewezen dat ze nog veel meer in hun mars hadden.
Op de Lokerse Feesten zagen we dus vooral een duo die breekbaarheid en kracht laten samenvloeien . Een heel opmerkelijke, pakkende song was de cover “She” van Dodie Clark , vingerwijzend op de homohaat, wat zorgde voor kippenvelmomenten.
De registers werden opnieuw open getrokken; het publiek wist lekker mee te klappen en ging uit de bol ging in de finale met een daverend, welgemeend applaus. Terecht, Kids with Buns verraste aangenaam met hun vurige set, zonder de melancholie en weemoed uit het oog te verliezen. Sjiek.
Hooverphonic (****) behield die weemoed tijdens hun set op de Lokerse Feesten. Nu, dat is niet zo nieuw eigenlijk, gezien het de stijl is waarmee de band ons al sinds 1998 weet in te pakken.
De band put in Lokeren echter grotendeels uit de nieuwste schijf 'Hidden Stories'. Sommige konden degelijk op wat bijval rekenen, waaronder “The wrong place” , hun Eurovisie song. De oudere songs “Sometimes” en “Jackie Cane” maakten het publiek echt warm. Alex Callier is de publieksmenner en Geike, de persoon die met haar bijzondere stem en uitstraling de meeste harten veroverde. De bedwelmende, hypnotiserende stem van Geike in combinatie met het muzikaal klankentapijt is breekbaar en groovy; de sound is omgeven van een mystiek donker laagje. De sterkte van Hooverphonic btw!
Waren er mindere momenten? Jawel, soms viel het optreden een beetje stil maar doorgaans swingde het wel binnen dat badje van melancholie. ‘Melancholie die op de dansspieren inwerkt' hadden we in het achterhoofd. Het vat eigenlijk het hele concert van Hooverphonic samen. De band kwam terug met een overtuigende bis , waaronder “The World is Mine”. Titelsong “Hidden Stories” sloot met brio het zeer geslaagde concert af, waarop een daverend applaus volgde. Kortom, iedereen genoot van een fijn innemend concert.
Setlist: A Simple Glitch of the Heart - The Wrong Place - Belgium in the Rain - Vinegar & Salt - 2Wicky - Sometimes - Circus - Anger Never Dies - Romantic - Eden - One Big Lie - Jackie Cane - The Night Before - Full Moon Duel - No More Sweet Music - Lift Me Up - Badaboum - Mad About You - Thinking About You
Encore: If You'd Really Know Me - Amalfi - The World Is Mine
Encore 2: Hidden Stories
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/festival/lokerse-feesten-2021.html
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren
Lokerse Feesten 2021 - DAG 2 - Lalma, STAKE, Channel Zero - It's only rock'n'roll … and I like it!
Lokerse Feesten 2021
Grote Kaai
Lokeren
2021-07-31
Erik Vandamme
Het was met een dubbel gevoel dat we afzakten naar het festival in onze geboortestad. De Lokerse Feesten moeten het dit jaar door de coronacrisis kleinschalig aanpakken. In plaats van de volle capaciteit, konden er nu maximum 1600 muziekliefhebbers binnen, met zitplaatsen in bubbels van vier. Het voelde wat onwennig aan, zeker op een avond van rock en metal. Echter, eens de avond viel, vielen ook alle maskers af en ging Lokeren - op zo goed mogelijke veilige wijze - compleet uit de bol.
We schrijven “It's only Rock'n'roll', and I like it'' …Een ontladen energieke avond na 16 maand sluimering ; wat deed het deugd …
Lalma (****) was de openingsact, nog voor een beperkt publiek. De band toonde aan dat ze heel wat in hun mars hebben. We kregen een sneert energieke doom/black metal. De emotievolle vocals waren een toegevoegde waarde. Een charismatische zanger die de aandacht naar zich toe wist te trekken . Hij schreeuwt emotie , pijn, frustratie uit . Een beweeglijk man , die in z’n act doet denken aan Matt Berninger van The National.
Lalma deelt gitaarriffs en drumsalvo’s uit, gaat door en durft buiten de lijntjes te kleuren, snoeihard en gevoelig uithalend .
De band komt eigenlijk nog het best tot z’n recht in een donkere omgeving . Lalma speelt nog op Alcatraz Fest. Een aanrader.
STAKE (*****) kreeg meer handen op elkaar. Het plein begon aardig vol te lopen, maar een 'full house' zou het helaas niet worden. De laatste keer dat we STAKE nog zagen , was het nog onder Steak Number Eight. STAKE of Stake Number Eight , het klinkt even vitaal , gedreven , energiek, kortom een jeugdige speelsheid.
STAKE klinkt volwassen en durft ook een meer melodieuze tour op te gaan. Brent is een klasse entertainer die zijn publiek omarmt en aanport. Hij slaagt met brio in zijn opzet.
De band legt de lat heel hoog; in de instrumentatie halen ze fors uit . Wat een vurigheid in die duivelse riffs, om de registers open te trekken en even ingetogen te klinken. Een overtuigende act .
Intussen warden de hemelsluizen open gedraaid …
Het grootste deel van het publiek kwam duidelijk voor Channel Zero (*****). De band stond te springen om eindelijk weer te mogen optreden; Check ons recent interview met frontman Franky hier .
Na dertig jaar brengt Channel Zero nog steeds pure rock-'n-roll zonder franjes en recht door zee, hun leuze trouwens . Op de Lokerse Feesten kregen we een fijne mengelmoes van hun songmateriaal. Het werd , zoals we de band kennen, een stevig metal feestje. Sterke songs als “Suck my Energy”, “Back to the Bone” en “Fools' parade” waren één voor één kleppers; met het nodige vuur en de vlammetjes.
Channel Zero houdt het vuur aan de schenen en weet z’n (metal) publiek te vermaken. Het siert hen; Channel Zero staat als een huis. Het charisma, de zang van Franky en de capaciteiten van z’n band blazen ons omver; de drumsalvo’s van Seven Antonopulos gaan door merg en been en zorgen voor innerlijk genot. De scherpe gitaarsoli van Mikey Doling en Christophe Depree - die elkaar trouwens perfect aanvoelen - snijden en tot slot de verschroeiende bas van Olivier De Martino maakt het muzikaal verhaal compleet . Wat een totaalbeleving.
Franky weet door z’n zang op “Help” te ontroeren; het is een song die uit volle borst wordt meegebruld. Op het afsluitende “Black Fuel” paradeert hij door het publiek en er ontstaat zelfs een kleine moshpit binnen de bubbel en de mensen gaan zelfs crowdsurfen.
Channel Zero is na die dertig jaar nog steeds een goed geoliede machine, die ons compleet murw weet te slaan.
We konden nog even nagenieten van dj Goe Vur In Den Otto (****), een wild rockfeestje tot het sluitingsuur om 1u. Een laatste keer nog eens uit de bol kunnen gaan in onze bubbel, heerlijk!
Een knallende avond werd het van hongerige bands die maar al te graag wouden optreden en met brio een geslaagde set brachten …‘It's Only Rock'n'roll'… and i like it’ …
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/festival/lokerse-feesten-2021.html
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren
Nederlands 
Français 
