Inside Jazz 2021 - MiXMONK + Too Noisy Fish - Een filmische trip in klank en beeld
Inside Jazz 2021
Inside Jazz
Gent
2021-02-08
Erik Vandamme

In kader van 'De Week van de Belgische Muziek', van 8 februari tot 14 februari, organiseert Inside Jazz streaming concerten, die te volgen zijn via hun facebook. Je kan dus een resem Belgische jazz parels ontdekken …

We legden ons oor te luister bij deze twee kleppers, MiXMONK, het project rond twee Belgische top muzikanten, die hun instrument op buitengewone wijze beheersen. We hebben het over saxofonist Robin Verheyen en pianist Bram De Looze. Voor dit project gaan ze een samenwerking aan met een drum grootmeester, Joey Baron. Vuurwerk verzekerd.

Too Noisy Fish is een legendarisch jazz collectief die hun 10de verjaardag vierde. In een interview zei Inside Jazz bezieler Jens Tytgat over deze band 'Veel mensen kennen het als een gevestigde waarde. Dat is ook zo, maar deze muzikanten zitten niet zo op sociale media en dergelijk meer. Maar bij elk optreden, als de mensen uit de zaal komen - zowel op nationale als internationale concerten - zijn die vol bewondering voor de intensieve totaalbeleving van een concert van hen."

Superlatieven genoeg voor deze twee, in het teken van De Week van de Belgische Muziek'.

‘de magie die ontstaat als uitzonderlijke virtuozen elkaar ontmoeten'
De uitzending van MiXMONK (*****) is al van 2018 toen het trio op Jazz Middelheim een ode bracht aan de muziek van piano god Thelonious Monk. De drie tenoren Bram De Looze, Robin Verheyen en Joey Baron hebben samen een tomeloze inzet en virtuositeit; wat een uitzonderlijk talent, een uniek kaliber.
Elk apart zijn het muzikanten die hun instrument perfect beheersen, en er daadwerkelijk klanken uit kunnen toveren. Wat een magie ... Elke keer opnieuw weten ze ons te verbazen met verrassende wendingen. Een unieke samensmelting die zorgt voor een intensieve totaalbeleving, die de fantasie prikkelt en beelden oproept van stille wateren, mooie landschappen en verre oorden. Een visueel totaalbeleven dus.
Het extra leuke aan deze opname van Jazz Middelheim 2018 is ook nog de aanwezigheid van een enthousiast publiek dat, mooi op elkaar gepakt , staat te genieten … Bijna een nostalgisch beeld in deze coronatijd …

‘een ode aan de nacht'
Too Noisy Fish (*****) gaat dieper in op dat visuele aspect van daarjuist. Ze brengen met Trisha De Cuyper/Jan Lapeire (Videografen) en Dimitri Verhulst (schrijver) een drie-dimensionele expositie van 'Nightwatch'. De verhalenverteller van dienst - Dimitri Verhulst - brengt de teksten op poëtische wijze, terwijl de jazz muzikanten een intens groovy klankentapijt creëren.
Een donker beeld wordt geschapen met een bevreemdend, licht erotisch tintje , de rode draad van dit visuele aspect. De beelden zijn één met de muzikale en vocale omlijsting. Het zijn beelden die een ode brengen aan de nacht en alle aspecten daarmee verbonden, vanuit het oogpunt van een nachtwaker, een moeder en een dochter. De nachtwaker , de moeder en dochter zien elkaar niet,  maar ze zijn op de een of andere wijze wel met elkaar verbonden, net door die aspecten van de nacht.
De fantasie wordt duidelijk geprikkeld , iets wat je ook terugvindt bij een Einstürzende Neubauten , een interessante referentie voor Too Noisy Fish. Too Noisy Fish verbindt avant-garde met aanstekelijke jazz. Klank en beeld komen letterlijk tot leven, gezien de muzikanten perfect aanvoelen hoe ze die visuele kant kunnen uitbeelden in geluid.
Een uniek totaalbeleven dus,  die aan het netvlies blijft kleven. Ademloos blijf je aan het scherm, luisterend naar de poëtische teksten en genietend van die (jazz) klank … tot je zelf één bent met … dé nacht.

Bezetting Dimitri Verhulst: tekst, spoken word, zang en dans - Peter Vandenberghe: composities, piano en keyboards - Kristof Roseeuw: contrabas  - Teun Verbruggen: drums en percussie

Wat kregen een mooie, intense filmische trip van deze twee, MiXMONK en Too Noisy Fish.

Meer Inside Jazz concerten tijdens 'De Week van de Belgische Muziek' vind je via de facebook link: https://www.facebook.com/events/490999121886741

Organisatie: Inside Jazz ism VI.BE

Brussels Jazz Festival 2021 - Ontelbare klanktapijtjes in een gevarieerde omkadering
Brussels Jazz Festival 2021
Flagey
Brussel
2021-01-16
Erik Vandamme

Door de coronacrisis viel, op uitzondering van enkele coronaproof concerten in de zomer en in het vroege najaar, het hele jaar 2020 in het water. Sommige organisaties werkten creatieve ideeën uit , o.m. een 'drive-in' festival, of een heuse online streaming festival.
Onder de noemer Bel Jazz Fest staken verschillende organisaties en promotors de koppen bij elkaar om een weekend te organiseren in het teken van de Belgische jazz. Zoals iedereen ondertussen weet, is die scene heel levendig. De ontelbare releases, bands en projecten schoten als paddenstoelen uit de grond.
Bel Jazz Fest vond plaats op verschillende locaties in de Flagey , Brussel, ja zelfs tot op het dak van het gebouw, op 29 en 30 mei 2020. Wij waren er uiteraard ook bij.  Ons verslag kun je hier nog eens nalezen. http://www.musiczine.net/nl/festivalreviews/item/78615-bel-jazz-fest-2020-zwoele-jazz-magie-die-in-alle-kleuren-van-de-regenboog-de-huiskamer-binnen-waait.html   
In navolging daarvan bleef één van de mede organisatoren niet bij de pakken zitten; in 2021 koos de Flagey voor een streaming editie van het Brussels Jazz Festival op zaterdag 16 januari ; we citeren even:  ''De zevende editie van het Brussels Jazz Festival wordt dit jaar omgetoverd tot een speciale streaming edition. De uitmuntende beeld- en geluidskwaliteit zorgen voor een optimale beleving en in de chatroom kan je afspreken met vrienden en je favoriete artiest aanmoedigen. Net zoals de voorbije seizoenen zet het Brussels Jazz Festival zowel jong talent als (inter-)nationaal gevestigde waarden uit de hedendaagse jazzscene in de schijnwerpers. Geniet tijdens dit online festival van vier jazzgroepen en één DJ die het beste van zichzelf geven voor een heerlijke avond voor de buis."
Met deze top affiche bezorg je de jazz liefhebber dan ook het ene na het andere oorgasme,  zoveel is zeker, wij genoten in elk geval  met volle teugen van die ontelbare klankentapijtjes die werden uitgespreid.

Ons verslag
Naima Joris (*****) - Naima Joris  heeft als artieste en muzikante al heel wat watertjes doorzwommen. Ze werkte nauw samen met haar vader, jazz virtuoos Chris Joris, en zoals dat vaak gaat , valt de appel nooit ver van de boom. In het verleden verleende ze haar medewerking aan o.a. Isbells en Raymond van het Groenewoud. In 2020 kwam ze op onder haar eigen naam, om o.m. het overlijden van haar  zus een plaats te geven. Ze bracht een single uit "Bellybutton", een song van haar zus zelf.
Naima zette tijdens de lockdown ook filmpjes online. Ze kwam die songs live voorstellen. Naima stond op vrijdag avond 24 juli 2020, volledig corona proof uiteraard, te spelen in Baracita , Gent, voor een publiek van circa 200 bezoekers. Wij waren er ook bij, het verslag kun je  hier nog eens nalezen: http://www.musiczine.net/nl/concertreviews/item/79136-naima-joris-positieve-energie-in-zwaarmoedige-tijden.html   
Op Brussels Jazz Festival zagen we een artieste, en een band - die stonden nu meer dan ooit tevoren in de schijnwerpers. Ze is gegroeid in haar kunnen. Niet alleen werpt Naima haar bijzonder breekbare, soulvolle stem in de strijd, ook als multi-instrumentaliste speelt ze piano, saxofoon en gitaar alsof die instrumenten samen een onderdeel vormen van haar stem en uitstraling, wat zeer uitzonderlijk en opmerkelijk is.
Het grote verschil met die set in Gent? De band die nog meer dan voordien naar voor treedt, wat eigenlijk ook de bedoeling is,  dat liet Naima in een interview aan ons vorige zomer optekenen.
We waren bijzonder onder de indruk van het samenspel tussen Naima en gitarist Vitja, waarbij een magie ontstond , die onaards van oorsprong was. O.a. toen ze beiden een soort 'gevecht' aangingen  tussen sax en het gitaarspel. Indrukwekkend! Of de kruisbestuiving van het betoverende contrabasspel van Lara Rosseel met de blaasinstrumenten van Niels Van Heertum , die eufonium en trompet zo intensief mooi kan spelen. En verder de perfecte drum solo van Tijl Piryns die zijn drumvellen beroert op een integere en gedreven wijze.
Naima zelf klinkt weemoedig enerzijds, anderzijds doet ze vuurwerk ontstaan in je hart. Dat ze haar publiek thuis aanspreekt, is duidelijk een meerwaarde.
Dit was vooral een bijzonder emotioneel beladen optreden vol kippenvelmomenten; je komt echt in een tranendal. Na de gig in Gent toen, blijkt dit nu ook het geval, maw het is een soort weemoedigheid die als een warm dekentje je koude hart verwarmt. Dit is geen jazz meer, dit is pure wereldklasse binnen een veelzijdig en emotioneel mooie  omkadering.
Line-up:  Naima Joris, zang, saxofoon, piano - Niels Van Heertum, eufonium, trompet - Vitja Pauwels, gitaar - Lara Rosseel, contrabas - Tijl Piryns, drums

Alex Koo - Ralph Alessi - Attila Gyárfás  (*****) - De Belgisch-Japanse pianist Alex Koo werkte op zijn laatste cd 'Appleblueseagreen' (2019) met Amerikaanse grootheden Ralph Alessi en Mark Turner. Een diepe indruk liet de muziek na binnen de jazz en aanverwante stijlen. De man is een piano virtuoos, hij ontleedt dat instrument en haalt er klanken uit waarvan we het bestaan niet kennen. Bovendien maakt hij gebruik van computer technieken die het piano spel futuristisch en buitenaards doen klinken.
Ralph Alessi van zijn kant is een trompettist , die aantoont dat de appel niet ver van de boom valt, gezien zijn vader de klassieke top trompetspeler Joe Alessi was, en zijn moeder ooit zangeres was van de vermaarde Metropolitan Opera Compagny. Zelf is hij uitgegroeid tot een vaste waarde binnen de New Yorkse jazz scene.
Attila Gyarfas is een jazz drummer van wereldniveau, die zijn stempel heeft gedrukt op de scene.  
Improvisatie staat bij elk van hen heel hoog in het vaandel. Met Ralph Alessi, Alex Koo en Attila Gyarfas staat dus een trio op het podium van pure wereldklasse. Het trio bewijst het op uitmuntende wijze.
Alex Koo en co stellen in de Flagey in Brussel hun nieuwste meesterwerk ' Indentified Flying Object' voor. Een plaat die goed werd onthaald. Ze onderstrepen dat ze ‘meesters in improvisatie technieken' zijn , door die futuristische trip in het heelal; maw klanktapijtjes binnen een veelzijdige omkadering.
Alex start op piano, drummer Atilla streelt op oogstrelende wijze zijn drumvellen. De  trompet vormt de kers op de taart; een magie ontstaat tussen de drie en wordt tot kunst verheven in improviseren tot het oneindige.
Die kruisbestuiving tussen de drie tenoren biedt een magisch klankentapijt, dat onaards mooi is.
Ook nu weer spreekt Alex zijn publiek verschillende keren  aan, een opmerkelijk gegeven gezien hij spreekt voor een publiek dat hij niet ziet, wat toch een beetje onwennig moet aanvoelen.
Het trio kon zich er gemakkelijk vanaf maken en een pure routineklus spelen,  maar dat doen ze net niet. Ralp, Alex en Attila stralen tonnen spelplezier uit op dat podium. De piano aanslag, de drum partij en de trompet samen, die zijn verdomd zo goed uitgedacht. Sjiek, een groovy jazz sound, die ons lekker doet wegzweven  …
Alex Koo, Attilla Gyarfas en Ralph Alessi ontpoppen zich op het Brussels Jazz Festival tot muzikale tovenaars. Het voelt onaards aan door het uiteenlopend klankentapijt en hun improvisaties . Indrukwekkend!
Line up: Alex Koo, comp., piano - Attila Gyárfás, drum - Ralph Alessi, trompet

Catherine - Loueke - Moustapha (*****) - De Belgische gitaar-grootheid Philip Catherine, wordt vergezeld door Angelo Moustapha, het percussiefenomeen uit Benin, en diens landgenoot en gitaarvirtuoos Lionel Loueke . Ze zijn hier het  'gelegenheidstrio' voor het festival.
Mooi, als je de status van elk bekijkt … Philip ontpopt zich al vanaf de introductie tot een groots entertainer. Hij stelt zijn (mede)muzikanten op gezapige wijze voor, en brengt je prompt in een feestelijke stemming in een warm, groovy kader. 
Dat blijkt al uit de eerste song, een aanstekelijke samensmelting van gitaarriedels en meesterlijke percussie, die uit de boxen loeit. Van innerlijk geluk verschijnt er een glimlach op het gezicht , evenals een traan , die vloeit over de wangen.  
Het spelplezier op elke song zorgt voor adrenalinestoten. De heren spelen de nummers met zoveel liefde voor de muziek, alsof er honderden mensen in de zaal staan mee te wiegen op hun klankenwereld. Hun bescheidenheid, hun diep respect naar elkaar en het publiek toe, siert hen.
Deze top muzikanten profileren zich als jonge wolven in het vak, die met  grote gretigheid hun publiek murw wil slaan en daar slagen ze ‘en brio’ in.
Lionel Loueke blijkt trouwens niet enkel een gitaarvirtuoos te zijn, met zijn bijzonder warme stem , geeft hij kleur aan de set. De gezapige verhalen en de bindteksten zijn binnen deze context een meerwaarde. De songs zijn een ode aan de vele vrouwen die ze hebben gekend of kennen. Trouwens , de vrouw wordt algemeen tijdens de set op meesterlijke wijze in de schijnwerpers geplaatst.
Een klein uur lang worden we onder hypnose gebracht door dit wondere trio,  die perfect weet hoe ze een publiek, thuis, moeten bespelen . Het is optimaal genieten van deze bijzonder aanstekelijke , groovy trip . Een gevoel van  gelukzaligheid wordt door dit talentvolle verwezenlijkt.
Philip Catherine, gitaar - Lionel Loueke, gitaar, zang - Angelo Moustapha, percussie

The Gallands (*****) - The Gallands is een project rond vader Stéphane Galland (Aka Moon, Ibrahim Maalouf,…) en Elvin Galland (Mustii, Juicy, Damso, Le 77, Noé Preszow). Hun repertoire: trippy , groovende akkoordprogressies, een mix van akoestische,  elektronische klanken en vlammende, pittige, energieke ritmes in een filmische sfeertje.
Het resultaat is een mix van twee grote, brede , rijke muziekwerelden , die versmelten tot een unieke sound van hiphop, jazz, r&b, electro, pop, breakbeat en funk.
Voor deze gelegenheid zijn ze op het podium vergezeld door de Belgische basgitarist Nicolas Fiszman. Het is pas hun tweede concert samen, en het leuke is dat de set wordt geopend met applaus - op een bandje weliswaar, maar zeer goed gevonden - .
Het duo dompelt ons onder in een feestelijke stemming van die uiteenlopende muziekstijlen, die perfect met elkaar worden verbonden.
Niet alleen profileren ze zich dus apart als topmuzikanten. Het unieke is het samenbrengen van generaties muzikanten, een kruisbestuiving tussen levenservaring en jong geweld , dat magie veroorzaakt, wat zeerzeker het geval is van deze vader/zoon band .
Met z’n drieën zorgen ze voor een groovy aanvoelend totaalbeleven. De ingetogen en energieke aanpak, binnen  een gevarieerd kader, biedt  een feestelijke stemming in de huiskamer; de dansspieren worden aangesproken en geprikkeld.  
We horen een schitterende wisselwerking van vader/zoon; ze spelen in een golvend tempo; elektronische beats en verbluffende drum salvo’s vinden elkaar. Nicolas’ baslijnen zijn een toegevoegde waarde. Wat een variaties en kleurrijk geheel. We kregen dus van dit trio een stomend feestje … in huiselijke kring!
Line Up: Stéphane Galland, drums - Elvin Galland, keyboard - Nicolas Fiszman, basgitaar

DJ Dick D'Alaise (****) - 'We sluiten af met een Feestje … Ter introductie van DJ Dick D'Alaise citeren we even uit de biografie: ''Met meer dan dertig jaar ervaring is Dick d'Alaise 'your not so typical DJ'. Vijfentwintig jaar geleden begon hij aan zijn vinyl verzameling vol aantrekkelijke, bezielde muziek. Tijdens zijn sets draait hij uitsluitend vinyl en weet hij als geen ander de stijlgrooves aan elkaar te rijgen . De hoes van zijn vinylplaten plaatst hij vooraan.”
We sluiten de avond dan ook af met een kleurrijk, groovy klankentapijt . De dansspieren worden aangesproken . DJ Dick D'Alaise is dus op die manier een perfecte afsluiter.


Dit was een heel mooi georganiseerd festival, van wie houdt van jazz en aanverwante stijlen, grensverleggend dus, werd ruim vier uur op z’n wenken bediend. Wat een oorgasme! Missie geslaagd.

Neem gerust een kijkje naar de pics @ Olivier Lestoquoit
http://musiczine.net/nl/foto-s/festival/brussels-jazz-festival-2021.html

Organisatie: Flagey, Brussel (+ Brussels Jazz Festival)

Eurosonic - Noorderslag 2021 - The European Music Conference and Showcase Festival - online editie 2021
Eurosonic - Noorderslag 2021
13-16 januari 2021
Diverse locaties
Gronigen
Erik Vandamme en Tijs Delacroix

Ook Eurosonic, het grootste ontdekkingsfestival van Europa moest plooien voor het vieze coronabeestje. Echter, daar waar heel wat organisaties besloten om een editie over te slaan, ging ESNS vol overtuiging voor een digitale variant. De conferentie, de panelgesprekken, de optredens, zelfs de bar,... alles werd in een digitaal bad ondergedompeld. Hierdoor moesten we ons niet van zaal naar zaal begeven in het noordelijke, gezellige Groningen en alsnog van véél muziek genieten. Dit bespaarde ons van vele kilometers in de benen, maar helaas ook van tal van eierballen en historische nachten die er bij een tripje Eurosonic komen kijken. Ook voor de muziekgroepen zat er een grens aan het amusement. Geselecteerde bands kregen de kans om hun publiek in een (vooraf opgenomen) set van (maximaal) een kwartier te overtuigen. Wat pakweg de helft is van een normale ESNS-set. Sommige acts waren daardoor genoodzaakt een ‘best of’ van hun ‘best of’ te brengen, daar waar andere bands net voor een korte, pittige rat-race opteerden.

Een overzicht
dag 1 - woensdag 13 januari 2021
Faux Real 20:40 - Zo één van die acts waarbij de vorm belangrijker lijkt, dan de inhoud. Over Faux Real (**) kunnen we kort zijn. Als je intro iets wegheeft van een mix van The Matrix en Flight Of The Conchords en je muzikaal ook wat in de pot van die laatste blijft roeren, dan wordt het resultaat niet veel soeps. De Fransmannen hebben muzikaal een tikkeltje weg van Her’s, maar kun je het best samenvatten als een extreme overdrijving van Alex Turner z’n persona op ‘Tranquility Base Hotel + Casino’, maar dan in tweevoud. Toffe footage van een foute karaoke avond, deze stream.

Holly Humberstone 20:45 - Geen dure productie bij Holly Humberstone (***), maar de dame doet het louter met haar iPhone stabiel gepositioneerd op haar piano. Een drietal nummers en wat generische bindteksten vormen de kapstokken van haar set. De eerste track kwam instrumentaal niet tot z’n recht, op het tweede nummer “Overkill” werd het wat charmanter en hoorden we wat Julian Baker-vibes (maar dan optimistischer). Afsluiten deed ze met “Vanilla”, waarbij we een goed uitgebalanceerde productie en mix toch best hebben gemist.

Benny Sings 21:25 - Het podium betreden met een ietwat onverzorgd uiterlijk en een honing-warme stem, dat moet Benny Sings (****) wel zijn. De act stond op ESNS met zijn zevenen op het podium en bracht er feel good music die ietwat weg had van Rex Orange County, zo ook set-opener “Sunny Afternoon”. Benny dompelde ons onder in een heel gezapige, zomerse sfeer. De ideale muziek om gepaard te gaan met een matige romantische komedie blockbuster. In tweede nummer “Nobody’s Fault” hoorden we zijn Nederlandse tongval iets te fel rollen, maar ontdeed de songs niet van zijn charmes. “In So Far So Good” en “Music” hield de gezellige sfeer stand, maar door het noodgedwongen format van livestreaming, begonnen we ons wel ietwat te vervelen.

Meetsysteem 22:05 - Meetsysteem (***½) , hun set was er eentje waar de aanhouder bij won. Doordat de band in het begin ietwat te lang in bepaalde jamvibes bleef plakken, kwam de set niet eenvoudig los. Voeg daaraan toe dat de zang, die zwemt tussen Nederhop en Spinvis, niet altijd even toonvast was. Hiierdoor begin je niet al te enthousiast te recenseren aan een beperkte set van louter een kwartier. In “Geduld” dook Meetsysteem de poëtische theaterhoek in, wat ons mede dankzij de minimalistische sound(scapes) ons al heel wat meer beviel. Eindigen deed het trio met iets wat op het Nederlandse antwoord op bands als HONNE kan lijken. De nadrukkelijke synths in “Sinaasappels” die zelfs wat space-y klonken, zorgden ervoor dat de set uiteindelijk voldoende, variërende aspecten van hun sound in de kijker zette.

YĪN YĪN 22:20 - Eén van de hoogtepunten van deze editie van ESNS werd aangeleverd door de band YĪN YĪN (*****). Met hun unieke mix van indie, Thaise funk, afrobeat en nog een hele resem genres, teleporteren ze je als luisteraar naar een andere dimensie. Gedragen door een héél straffe bandsound, zetten de heren een erg uitgekiende, krachtige set neer. De set bouwde stelselmatig op naar climax “One Inch Punch”, wat voor een erg dansbaar en opzwepend muzikaal exploot zorgde. De erg strakke drums en conga’s geven gedurende de volledige set een enorm stabiele ruggengraat aan de band. Een krachtige trip in exact een kwartier tijd neerzetten verdient meer dan een mooie pluim, vijf sterren bijvoorbeeld of een boeking op een groot Belgisch zomerfestival in 2021/2022?

Anna Keeneela 20:00 - Breekbaarheid binnen een dromerig en sprookjesachtig kader, dat is hoe je de set van Anna Keeneela (****) het best  omschrijft. Niet alleen gooit deze artieste haar uiteenlopend stembereik in de strijd, ze straalt iets uit dat schippert tussen mysterieus en gracieus. De artieste is een parel is binnen een nieuwe lichting zangtalenten.

Aka neomi 20:10 - Ook breekbaarheid vind je terug bij Aka Neomi (****). Alleen wordt de muziek van deze artieste gedrenkt in een aanstekelijk elektronisch badje, dat op de dansspieren inwerkt. De hypnotiserende stem van de zangeres doet de rest. We krijgen een smaakvolle triphop wandeling. Aka Neomi brengt je in een trance. Dit was goed en smaakt naar meer …

Steiner & Madlaine 20:30 - Het duo Steiner & Madlaine (***1/2) doet een beetje denken aan duo’s als Simon & Garfunkel; binnen een min of meer folky sfeertje brengen ze het levenslied , die zeemzoeterigheid verbindt met een sound , die gevoelige snaren raakt. Wij konden ons vinden in de gezapige sfeer die het duo creëert. Ze keuvelen lekker met elkaar na elke song.
Knappe set van het duo als je net houdt van folk muziek. Steiner & Madlaine  benaderen dus die unieke sfeer van Simon & Garfunkel . Een te ontdekken band …

Queen’s Pleasure 20:55 - De Nederlandse formatie Queen’s Pleasure (*****) maakte met enkele knappe singles en optredens een goede indruk. En bevestigen het zelfs via een korte live streaming. De gitaarriedels zorgen voor adrenalinestoten, de lekker knallend drumpartijen en de vocals zijn warm en aanstekelijk.
Binnen een catchy kader kregen we lekkere garagerock. Deze band heeft veel in zijn mars . Mooi!

NAVA 21:10 - Kate Bush anno 2021? Wie weet … NAVA (*****) beandert het icoon met haar danspassen, de uitstraling en haar stem akelig dicht, ook al liggen beiden puur muzikaal ver uit elkaar. NAVA dompelt je onder in een eerder donkere, mysterieuze wereld. Binnen een spooky kader bewandelt NAVA een dunne lijn tussen lekker op de dansspieren inwerken en je achterlaten met angstzweet. De Oosterse invloeden zijn een meerwaarde. Net dat laatste, samengevoegd met het mysterieuze en ongrijpbare zorgt ervoor dat NAVA een speciale parel is , net door dat mysterieuze en ongrijpbare …

Chibi Ichigo 22:20 - Tijd voor een Belgische parel die we vorig jaar hebben ontdekt, net voor het uitbarsten van de corona crisis die ons en heel de wereld nog steeds in zijn ban houdt. Ze combineert Nederlandstalige en Russische teksten. De twintigjarige Sabina Nurijeva aka Chibi Ichigo (*****) heeft immers Russische roots. In 2019 kwam haar EP 'Legenda' uit, waarvoor ze onder andere samenwerkte met Zwangere Guy. Chibi straalt de zelfverzekerdheid uit van een Russische diva, en combineert dat met een soulvolle , warme stem die aanvoelt als een deken tegen koude winternachten.
We keren even terug in de tijd. Vorig jaar januari zagen we Chibi Ichigo,  toen dat nog mocht, live aan het werk in de AB tijdens het festival ‘Sound of the Belgian underground’. We waren aangenaam verrast en schreven: ‘’ Ze heeft het gewoon in zich om groot te worden, want ze beschikt over een charisma dat je zelden tegen komt. Deze dame brengt trouwens het soort hiphop vanuit het hart van die stijl, en krijgt hierdoor een sterretje meer op haar plantsoen.”
Op ESNS zet ze die stelling nog meer in de verf en laat ze zich van haar meest sensuele, mysterieuze, intieme en aanstekelijke kant zien. Haar stem ontroert. Ze hypnotiseert je met haar uitzonderlijke vocals, en door haar opmerkelijke danspasjes.
In dat kwartier tijd bewijst Chibi een aparte artieste te zijn, die verschillende stijlen aftast, gelinkt aan hiphop en soul. Ze kleurt de sound en verlaat graag de comfortzone. Klasse artieste dus!

dag 2 - donderdag 14 januari 2021
Daði Freyr 22:15 - Hij had waarschijnlijk het Eurovisie Songfestival met de vingers in de neus gewonnen, maar een plekje op ESNS lijkt ons Daði Freyr (*****) toch een duurzamer pad als artiest te zullen opleveren.
Openend met “Where We Wanna Be” bewezen hij en zijn band dat gevoel ook meteen. Met een meer dan solide elektronische sound en zijn voortreffelijke stem pakte de IJslander ons binnen de eerste minuut helemaal in. Dat ze op hun eiland een ganse resem aan voortreffelijke warme stemmen hebben, weten we al langer, maar dat ze ook kunnen uitblinken in dansbaarheid, daar worden we nu ook overduidelijk van bewust gemaakt. Kronkelend en dansend rond zijn microfoon, maakt Daði het onmogelijk om te blijven stilzitten. Ook kon het nummer uit zijn Eurosong-deelname “Think about Things” niet ontbreken in zijn set. Op een stripped-back manier werd de intro ingezet om finaal helemaal te ontplooien tot de hit die het de afgelopen maanden was. In nauwelijks drie nummers tijd knalt de act zich naar de top van ‘ons willen-we-na-COVID-aan-het-werk-zien’ lijstje!

Blanks 22:10 - Nederland heeft heel wat acts die, mede dankzij de wonderen van Spotify, tot ver buiten de landsgrenzen bekend zijn. Zo ook Blanks (***), een jonge guitige kerel met nog wat rode jeugdbultjes rond de mond. Het zou ons niet verbazen dat hij heel wat tienermeisjes hun hart sneller doet slaan, want over de juiste hoeveelheid stage appearance beschikt hij zeker en vast. Muzikaal werden we echter minder warm van Blanks. Het klonk allemaal een beetje als een potpourri van succesformules van tal van post-milleniumovergangbands. “Favourite Nightmare” klonk als een mix van Owl City en The 1975, terwijl “Dance Alone” heel wat weg had van een mix van The Vaccines en The Kooks. Met ook nog een rustiger nummer dat in de verte leek op Goo Goo Dolls’ “Iris”. Afsluiten deden ze met “Waves” dat zowel One Direction als Foals-elementen bevatte. Nu, het inventief puzzelen met invloeden is een kunst op zich, maar we bespeuren nog niet echt een ‘eigen sound’ bij Blanks. Wat niet is, kan echter nog komen.

Katy J Pearson 21:30 - De Britse Katy J Pearson (***1/2) kenmerkt zichzelf met een wel héél bijzonder stemgeluid. Alsof iemand bij een rijpe Dolly Parton de pitch nog een stuk hoger heeft gezet. Het is wennen, maar gaandeweg konden we wel gewoon worden aan de stem. Samen met haar band brengt ze interessante, ietwat repetitieve, indie rock. Op “Take Back The Radio” klonk ze dan weer ietwat als een pittige Stevie Nicks en schuift er een trompet de band binnen. Het zou ons niet verbazen mochten de kleinere, meer eclectische Europese festivals, zoals bv. Leffingeleuren, in gezondere tijden aan haar mouw trekken. Na afloop van de stream waren we echter niet helemaal verkocht, daarvoor vielen er te weinig echte uitschietende hoogtepunten te noteren.

Meskerem Mees 20:00 - In den gevloerden bos in Eeklo zorgde Meskerem Mees (****) er vorige zomer voor, samen met Febe Lazou’s intens mooie cello, dat iedereen naar adem hapte. De versmelting tussen Meskerem Mees haar soulvolle, warme stem en de sprankelende cello van Febe onderstreept het talent hier, wat hen de meesters maakte van de Humo’s rock rally 2020. Op Eurosonic zetten ze het magisch mooi in de verf; in een kwartier tijd brengt dit duo je in beroering. Zonder zeemzoeterig te klinken, raakt Meskerem Mees de gevoelige snaar. Een gevarieerd setje en op het eind zelfs meer uptempo. Sjiek. En natuurlijk ontbrak het hitje “Hey Joe” niet …

Lor 20:15 - Lor (***1/2) zijn vier getalenteerde jonge Poolse muzikanten, een tip voor de toekomst. Het combo , aangevuld met percussie en gitaar , biedt een veelkleurige sound . Magie wat er tussen de violiste, pianiste en zangeres telkens gebeurt.
Een sprankelend bandje met tal van groeimogelijkheden. Afwachten hoe het zal evolueren …

Sofia Portanet 20:35 - Haar debuut ‘Freier Geist’ put duidelijk inspiratie uit de Neue Deutsche Welle van de jaren 80, maar voegt er psychedelische rock, Franse pop, post-punk en zelfs opera aan toe. Sofia Portanet (****) is een veelzijdige artieste. Tot de verbeelding spreekt de theatrale wijze waarop ze haar teksten zingt en danspasjes maakt. Mooi om de aandacht te trekken!
De talentvolle zangeres laat zich omringen door topmuzikanten die haar stem perfect aanvullen; magie hangt in de lucht, die het verleden - zeerzeker de jaren 80 - verbindt met het nu. Sofia Portanet doet die grens vervagen en brengt op die manier een fijne, boeiend setje!

Noémie Wolfs 21:00 – ‘Lonely Boy’s Paradise’, de dit jaar op de markt gebrachte tweede solo plaat van Noémie Wolfs (*****) is een zwoele popplaat geworden waarop Noémie haar krachtige stem en uitstraling in de strijd gooit. Noémie overstijgt zichzelf en laat het verleden definitief achter zich, ook live . Breekbaar, teder en catchy prikkelt ze de sound.
In deze korte set bewijst ze een getalenteerde ,  veelzijdige zangeres en performer te zijn, die  over een dosis charisma beschikt en iedereen nauw betrekt bij de set. We werden ontroerd en lieten ons gewillig meeslepen in haar gevarieerde set van dansbaarheid en gevoeligheid .

The Cool Greenhouse 21:20 - Frank Zappa vroeg het zich al af …”Does humor belong to music?” The Cool Greenhouse (*****) geeft een eigenzinnig antwoord op de vraag. De post punk formatie kleurt graag buiten de lijntjes, stampt  heilighuisjes omver en doet de wenkbrauwen fronsen , van wie houdt van een geordend leven. The Cool Greenhouse treedt in de voetsporen een The Fall en beschikt op energieke wijze  over een eigen smoel.
Deze band zorgt voor vuurwerk. The Cool Greenhouse  doet gewoonweg zijn eigen zin op het podium en stampt gezellig om zich heen. Waarover ze zingen weten we totaal niet.
Een aanstekelijke performance , knetterend vuurwerk, van een interessant bandje , het ontdekken waard!

Eefje de Visser 21:45 - De Nederlandse top singer-songwriter Eefje De Visser (*****) heeft in 2020 al ferm haar stempel gedrukt. In coronatijden speelde ze al overtuigende concerten, die een diepe indruk nalieten. Op ESNS hebben we van Eefje De Visser een intens , gevoelig , energiek setje. Het siert haar. ‘Bitterzoet’ is een plaat, die van begin tot einde aan de ribben kleeft en ook live weet te ontroeren. Muziaal een vat vol emoties van weemoed, melancholie en hoop . De bevallige danseressen en haar topmuzikanten bieden elan aan de sound.  We zagen een knappe performance … De live ervaring snakt (opnieuw) …

dag 3 - vrijdag 15 januari 2021
Lous and the Yakuza 20:45 - Een Congolees importproduct dat momenteel als ons grootste exportproduct wordt beschouwd, dat kan momenteel niemand anders dan Lous and the Yakuza (*****) zijn. Marie-Pierra haar set duurde duurde maar een kleine zes minuten, nog niet de helft van de andere sets, maar ze palmde ons op een overtuigde, kleurrijke manier in een handomdraai in. “Dilemme” klinkt sexy, warm, duister en spontaan. De fijne samensmelting van Frans chanson, hiphop en r&b raakt en sleurde je mee in haar eigen wereldje. La nouvelle Stromae est arrivée. Tweede en laatste track van de sessie, “Amigo” was een pak dansbaarder en matcht tegelijkertijd perfect met onze eerdere bevindingen. Erg indrukwekkend, de lovende feedback van andere media blijkt erg terecht.

Tuys 20:25 - De mannen van Tuys brengen geen ‘in eenzaamheid opgenomen’ sessie, neen, ze stuurden een liveset mét publiek bij ESNS in. Gek om nog eens beelden van shows met publiek (met social distancing) te zien. De bizarre, coole intro liep in ieder geval vlotjes over in “Papaya”. De heel erg sexy openingstrack van de Luxemburgers van Tuys (****). Verder hoorden we in het nummer een heel erg soepele bridge en overheerlijke gitaarsolo. We zagen een band die stevig in hun schoenen staat en die weet waar ze mee bezig zijn. Het geheel van de bindteksten en nummers, vormden trouwens een muziektheaterstuk. Alsof de mooie, vrouwelijke stem van de frontman al geen attractie op zichzelf was. Tweede track “Saturday Night” werkte helaas minder aanstekelijk dan “Papaya”, maar ook hier zit het venijn in de staart. Een heroïsche outro die in stilte uitmondde, zorgde alsnog voor de benodigde dynamiek.

EUT 20:50 - Rockende vrouwen, dat horen we graag. Ook in het Amsterdamse EUT (**½) zijn er daar een aantal van te vinden. Ze putten duidelijk inspiratie uit jaren ‘90 bands. Getooid in lederen broek en gekke muts lijkt de frontvrouw ook even in die tijd te zijn blijven hangen. Helaas horen we tijdens de set van EUT weinig nummers die er echt bovenuit steken. Alles kabbelt wat verder en klinkt ietwat gewoontjes. Geen bijzondere stem, maar een set vol generisch klinkende songs. Slecht kunnen we het zeker ook niet noemen wat de Nederlanders ten gehore brachten, maar memorabel was het verre van. Alsof je een plaat van Hole of Weezer ontdoet van alle (semi-)hit(je)s en met de rest van de discografie een plaatje samenstelt.

Yellowstraps - Ze zijn in Vlaanderen niet zo bekend, maar zoals vaak vuurt het Franstalige gedeelte ook geregeld een talentvolle groep de ether in. Het zingende Murenzi broertje van Yellowstraps (**1/2) heeft niet de meest sterke stem, maar wel de groove in de benen en longen om een gezellige sfeer neer te zetten. Een nummer dat normaal op enkele minuten afgerond zou zijn, wist ie mede door zijn zelfvertrouwen om te buigen in een halve sing-a-long van ruim 6 minuten. Een gewaagde hoeveelheid aan zelfvertrouwen. Ook op “Lalala” en “A Colors Show” werden we muzikaal niet omver geblazen, daarvoor klonk het allemaal wat eentonig, repetitief.

Arja Zappa 20:00 - Aria Zappa (****) straalt iets van futurisme uit dat je niet elke dag tegen komt. Ze beschikt  bovendien over een opmerkelijk donkere, haast mannelijke en zeer sensuele stem die wat doet denken aan bijvoorbeeld Grace Jones of Annie Lennox. Ook de vergelijking met Ziggy Stardust wordt gemaakt, maar dat is toch een beetje ver gezocht. De Berlijnse multidisciplinaire artieste is dan weer wel van veel markten thuis. Puur muzikaal kun je er, buiten elektronische muziek met een donker tintje, geen muziekstijl op kleven. Ook wat ze doet met haar stem is gehuld in mysterie.  Verleidelijk en toch heel krachtig hypnotiseert ze je over de hele lijn, en doet je wegdromen naar verre oorden. . In die voornoemde  walm van mysterie laat ze je uiteindelijk verweesd achter in een donker hoekje van de kamer. En dat in amper een kwartier tijd. Indrukwekkend!

Victoria Canal 20:15 - Geboren in München, met een Amerikaanse moeder en Spaanse vader, heeft ze overal gewoond, van Shanghai, Tokio en Amsterdam tot Londen en Dubai. Maar het was in New York waar de legendarische vocale coach Jan Smith (Drake, Usher) haar debuut maakte in 2016, en toen nodigde Beatnigs Michael Franti haar uit op tournee. Omdat ze met één arm geboren is als gevolg van het Amniotic Band Syndrome, put Canal uit een gepassioneerde positiviteit. Al deze energie straalt ook uit op haar EP die in 2020 op de markt kwam. Victoria Canal (***1/2) schippert voortdurend tussen op een pakkende, ingetogen wijze je hart te breken en lekker aanstekelijke de luisteraar doen zweven over de dansvloer. Dit binnen een weemoedige omkadering, die aanvoelt als een deken tegen koude winterdagen. Hoewel ze zich laat omringen door topmuzikanten en een backing vocale aankleding die een meerwaarde blijkt te zijn binnen het geheel, trekt Victoria de aandacht naar zich toe op een eerder zeemzoet maar sprankelende mooie wijze, doordat het stil wordt in ons hart. Door iets te nadrukkelijke uit hetzelfde vaatje te blijven tappen begint na enkele songs helaas de aandacht een beetje te verslappen, maar door haar unieke stem die ons innerlijk diep ontroert , voert ze je weg naar een dromen dal wat ons tot slot voldoende overtuigt.

Tarta Relena 20:40 - Het mooiste muziekinstrument is en blijft nog steeds de menselijke stem, zeker de uiteenlopende wijze waarop een vocalist ons kan ontroeren. Het Spaanse duo Marta Torrela en Helena Ros zetten het met het project Tara Relena (****) mooi in de verf. Gedurende de volledige set komt het theatrale en opera achtige bovendrijven; deze twee sopranen weten heel goed hoe ze je emotioneel kunnen pakken. Net als de Sirene  de zeeman tegen de klippen doet varen, hypnotiseren de vocalisten je op magische wijze, die je ziel in vuur en vlam zetten. De Spaanse en dus ook Zuiders inkleding, is een meerwaarde.
Hun uiteenlopend stembereik doet ons hart tegen de klippen varen, het wordt stil vanbinnen. Een weemoed die je niet in slaap wiegt maar je dus vooral in een trance brengt , met een Zuiders tintje.

Buzzard Buzzard Buzzard 21:05 - In de UK zijn ze ondertussen uitgegroeid tot een Hype. Ook wij wilden eens horen wat er zo bijzonder is aan hen (*****) . De band haalde de mosterd bij vintage rock groepen Thin Lizzy of T-Rex. De jaren ’70 sound loeit op hun EP ‘The Non Stop EP’ , … ook live. Buzzard Buzzard Buzzard speelde op dit retroniveau een rock show van hoog niveau. De vintage rock sound is energiek en heeft groovy refreinen ,wat het allemaal fris en monter doet klinken. De frontman hitst zijn publiek op, alsof het geen streaming showcase is. Een mooie toekomst kan weggelegd worden . De charismatische frontman en de muzikanten bewijzen dit. Grootse klasse van de Britten.

Nea 21:30 - Linnea Södahl , bekend onder haar artiestennaam Nea (***1/2) is een Zweedse singer-songwriter. Ze is geboren in Zuid-Afrika en verhuisde in haar kindertijd terug naar haar thuisland.  Ze heeft in de beginjaren samengewerkt met artiesten als Zara Larson, Maggie Lindemann, Tove Stryrke, Timie Tempah , Grey en Axwell. Ze schreef onder andere mee aan Larsons nummer “Lush Life’, “Don’t worry bout me” en “IG4M”,  en nu probeert ze het als solo artieste.
De ervaring die ze heeft opgedaan, neemt ze mee in haar solo project.  De single “Some Say” werd alvast goed ontvangen, nu live nog. Ze slaagde met brio in haar opzet. Haar songs stralen een huiskamer sfeertje uit, het is een gezapige gezelligheid die niet al te kitsch klinkt. Haar doorleefde, warme stem brengt een punt van rust, zonder je in slaap te wiegen. Je wordt onder hypnose gebracht, en je wordt ondergedompeld in een deugddoend bad van melancholie en weemoed. Een zonnige, zomerse aanpak. Haar muziek floreert het best in een intieme omgeving; met haar stem en uitstraling omarmt ze je.

Jyellowl 21:45 - Doorsnee rap en hiphop met een boodschap vanuit het hart … Klop maar aan bij Jyellowl (****) . Deze klasbak presenteerde het een kwartier lang. Hij beschikt over topmuzikanten . Hij trekt evenwel de aandacht naar zich toe . Hij is zelfverzekerd , en grijpt ons vast met zijn verhaal. Kort en  krachtig . Kortom , hij is een groot talent in spé.

Under the Reef Orchestra 22:25 - Under The Reefs Orchestra (*****)  is een Brussels powertrio die , in de instrumentatie,  de grenzen tussen jazz en alternatieve rock aftast. Gitarist en componist Clément Nourry, saxofonist Marti Melia en drummer Louis Evrard beheersen ongelofelijk hun instrument. Wat een magie. Ze improviseren en treden graag uit de comfortzone. Een verbazingswekkende , grenzeloze combinatie van experimentele jazz en alternatieve muziek.

EABS 22:40 - Electro-Acoustic Beat Sessions of kortweg EABS (*****) zijn niet gekoppeld aan enige muzikale orthodoxie. De Poolse formatie haalt inspiratie uit verschillende muziekstijlen als jazz, soul, funk, hiphop en elektronische muziek. De band verlegt, net als het Brusselse Under The Reefs Orchestra, z’n grens. De Poolse band weet de stijlen door de blender te jagen . EABS is kwaltatief sterk bezig en weet elkaar perfect aan te vullen. Wat een kijk  naar de toekomst toe!

dag 4 - zaterdag 16 januari 2021
Banji 20:15- Voeg Julian Casablancas vocoder toe aan de set van dansbare Cage The Elephant en je krijgt Banji (****), Nederlands’ hipste indiepopsensatie. “Chills” klonk, ondanks de rommeligheid, erg fris en overtuigend. Als jonge band vier backing vocals bij je liveset betrekken, zonder er Nathalia-vibes bij te krijgen,  je moet het durven! Het pakte in ieder geval erg goed uit. Meer van dat op “Dogbreath”, waar we ook wat Mac DeMarco-achtige klanken bespeuren. Daar waar “Benny Sings” te braafjes bleef, creëerde Banji een amusante, interessante sound waar we ons graag nog een aantal keren extra willen aan laven. Door topnummers “Chatterbox” en “Listen” tot het einde op te sparen, heerste er eveneens een gevoel van ‘verlangen’ tijdens de set. Beide nummers hielden méér dan stand in hun live-uitvoering, iets wat bij jonge bands toch altijd een vraagteken is. Banji, daar zullen we nog van horen.

Froukje 21:00 - Nu ze getekend heeft bij Top Notch, komt de ganse machine achter Froukje (***½) helemaal op gang. Boekers, promo, persaandacht. Fijn om een selfmade dame, die we afgelopen zomer al leerden kennen via Spotify, de stap naar het grote werk te zien zetten. Een sessie op ESNS kon dan uiteraard niet ontbreken. Na een epische intro , werd ingezet met “Groter Dan Ik”, haar doorbraaknummer. Zelfverzekerd raasde ze door de tekst, maar 100% zuiver klonk het niet altijd. Het zijn dan ook heel wat woorden dat Froukje aan elkaar moest rijgen. Muzikaal klonk het nummer anders dan op plaat, wat best verrassend is voor een band vol jonkies om die variaties te overwegen. Froukje straalde zelfvertrouwen uit, zo ook in “Ik Wil Dansen”. Ook hier hadden we indruk dat ze in de snellere nummers niet altijd haar eigen nummers kon bijbenen. Een gevoel dat volledig verdween bij “Licht en Donker”, waar ze vocaal wel helemaal in haar element zat. We zien Froukje, wanneer de wereld het toelaat, wel Lowlands en Pinkpop platspelen.

The Vices 21:00 - De meest gehypete band van Nederland? Dat moet The Vices (****) wel zijn. Met hun rebelse, theatrale en gevarieerde set, stond de band garant voor een dynamisch potje meeknikken op hun gitaarlawaai. Het refrein van “In and Out” had evengoed van een album van Miles Kane of The Strokes geplukt kunnen zijn. En zorgde voor een tijdloos kantje aan The Vices’ set. En God, wat missen we het: een zanger die zichzelf letterlijk in het zweet speelde, danst en in zijn microfoon roept, zelfs zonder fysiek publiek. The Vices lieten de omstandigheden niet aan hun hart komen en scheurden zich richting het einde van hun set. Wat een vet slotsalvo kregen we te verteren. Alles. kapot. Een mooie beoordeling is dan ook op zijn plaats.

Robin Kester 21:55 - Wat later op de avond kwam Robin Kester (***1/2) op de proppen. We ervoeren een dromerige, elektronische blend van scherpe en zachte klanken. Heel meeslepend allemaal. Ook “Leave Now” had een verrassend arrangement, we bemerkten zelfs een vleugje Massive Attack. Erg opvallen deed de act echter niet tussen de massa aan anderen op ESNS. Voortreffelijke uitvoering van de nummers, dat zeker, maar met nummers als “Sweat & Fright” beland je dan misschien wel in onze aan-het-werk-Spotify playlists, maar heel erg warm worden we er nu ook niet van.

Luwten 22:30 - Luwten (***) dan die haar set inzet met “Haircut”. Zelf getooid in een Noémie Wolfs-kortpittig kapsel, bewandelde ze met haar band voorzichtig wat Radiohead-achtige paden. Zo ook op “Element of Surprise” waar Thom Yorke plek heeft geruimd voor satijnen, vrouwelijke zachtheid. Soms zorgde die zachtheid er helaas wel voor dat de muziek ons niet helemaal bij ons nekvel nam. Op dat soort momenten klonk het gewoon te braafjes. Afsluitende track “Control” had dan weliswaar wat meer aanstekelijke toetsen, maar bleef ook wat te lang rond de pot draaien om onze aandacht op scherp te kunnen houden. Een set die heel sterk begon, baarde helaas een comateus muisje.

Organisatie: Eurosonic - Noorderslag 2021

Humo's Rock Rally 2020 - Finale: Tien sprankeltjes hoop in donkere tijden
Humo’s Rock Rally 2020
Ancienne Belgique
Brussel
2020-10-20
Erik Vandamme

De Finale van Humo's Rock Rally 2020 is er eentje voor de geschiedenis boeken, niet zozeer door de optredende artiesten in de finale, - die zetten allen hun beste beentje voor, sommigen zijn echte goudhaantjes -, maar door de coronacrisis waarin we verzeild zijn geraakt. Sommige bands of artiesten of bands springen er uit , hebben succes , anderen worden snel vergeten .
De optredens gingen door in een zo goed als lege zaal, zonder publiek, of personen die hun favoriete band aanmoedigen. Want elke band brengt zijn eigen fanclub mee, dat maakt die finale zo bijzonder en weirdo. Niets daarvan nu dus. Alles verliep via streaming, en gelukkig kon je het thuis volgen vanuit je luie zetel. De beleving is wellicht heel anders, maar een eerste indruk is ook belangrijk. Dus gingen we bij het bekijken van de  bands af op ons buikgevoel. We zagen dat de  bands, door hun puike prestatie, een erg mooie toekomst kunnen hebben.

Terms (***1/2)
Dilys Cosemans bewees ons in het verleden al dat haar bijzonder uiteenlopend stembereik haar grootste wapen is. In combinatie met het toetsenwerk van Gill Princen ontstaat een magie die het aardse lijkt te overstijgen. Live staan ze met ruim zes muzikanten op het podium, en dat zou moeten zorgen voor een fantasierijk totaalbeleven die je wegvoert naar verre oorden. Even magisch als in je mooiste dromen. Terms moet het  dan ook vooral hebben van een zangeres met charisma, en , inderdaad , een zeer emotionele stem. Het onderdompelen in een badje van intense weemoedigheid, het voortdurende flirten tussen breekbaarheid en oerkracht, is de grote sterkte van Terms. Het bleek uit de drie songs die ze mochten brengen én het smaakte naar meer. Bijster origineel klinkt het allemaal niet, maar de gevoelige snaar raken doet Dilys overtuigend.

Be Irving (***1/2)
Be Irving brengt een stukje aanstekelijke elektronische muziek die aan je ribben kleeft. Met verwijzingen naar de synthpop, presenteert de band een heel toegankelijk klinkend allegaartje, waar je gelukkig van wordt. Be Irving bestaat dus uit muzikanten die van vele markten thuis zijn. Deze band kan een ruim publiek aanspreken, van liefhebbers van toegankelijke deuntjes, tot de alternatieve elektronische muziekliefhebber. Er zit potentieel in deze band. Een gouden toekomst voorspellen we door een  charismatische frontman als de kers op de taart. In het oog te houden.

Uma Chine (*****)
"Nele De Gussem (Maya's Moving Castle, Future Old People Are Wizards, Inwolves, BRNS) has taken some of the best musicians of Ghent's pop- and jazz scene under her wings and fuses their individual talents into a strong mixture of sixties psychedelica and contemporary synth pop.", lezen we in de bio op de website van Uma Chine. Ondertussen heeft de band eigenlijk al bewezen wat ze in hun mars hebben. Een psychedelische trip in een kleurrijke landschap , een sprookjesachtige omgeving creëren en je fantasie laten prikkelen is de rode draad van wat Uma Chine doet met ons. Een betoverend mooi optreden dat ons doet uitzien naar een adembenemend mooie reis in ons droomwereld of onderbewustzijn …

Wolker (*****)
Het interessante aan het duo Wolker is een sprankelende gevecht tussen keyboard en drums, ondersteund van vocals die zalft en doet zweven. Beide muzikanten vullen elkaar  aan alsof ze al dertig jaar samen spelen. Dat maakt deze band een interessante parel binnen de Belgische muziek. Om te koesteren.
Hun muziek is een mengeling van slimme gitaren, bij momenten loeiharde drums en zweverige vocals. Tijdens het derde nummer "Dream State" creëren ze een soort melancholische post-rock vibe, met de breekbaarheid van een akoestisch indie nummer. Door bedachtzame loops, drumcomputer en drumtechnieken lijkt het alsof er niet 2 maar 5 muzikanten op het podium staan.
“Hun atypische muziek werd smaakvol ontvangen”, werd geschreven toen ze optraden als support van High Hi in de AB. Iets waar we ons volmondig op aansluiten!

Hugs of the sky (*****)
En dan was er Hugs of the Sky. Wat een bommetje. De energie spat in razend tempo uit de boxen. Door de psychedelische aankleding krijg je een visueel beeld en je hoeft enkel je fantasie een beetje te laten werken. De band verstaat de unieke kunst om alles zo oorverdovend hard te laten klinken, dat de sound aanvoelt  als een geluidsmuur die tot ontploffing worden gebracht in je nabijheid. De spetters gaan alle kanten uit, alsof je in een vuurwerkfabriek bent opgesloten , al de lichtjes flikkeren, en de ene ontploffing na de andere een kleurrijke palet vormt. De oorschelpen worden gestreeld maar ook de ogen krijgen de kost. Het is een die ook verdomd goed weet hoe de registers open te trekken tot een wilde climax die door merg en been gaat; een knetterend haardvuur, snoeihard en bloedheet, als een vuurbal die je hersenpan doet uiteenspatten. Dat is hoe we Hugs of the Sky ervaarden op deze songs. Wat moet dat dan zijn bij een full concert? Een goudhaantje!

Meskerem Mees (****)
Ondanks de broosheid en de breekbaarheid die zo eigen, uniek is aan Meskerem Mees zit er toch genoeg pit in de stem en uitstraling van deze talentvolle zangeres, die diep weet te ontroeren en je tot dansen aanzet. Een soulvolle aankleding, die je begeleidt naar  een Zuiders sfeertje. “Elk haartje op onze armen kwam recht telkens er een magische kruisbestuiving ontstond tussen die warme stem van Meskerem Mees in combinatie met die wonderbaarlijke cello klanken”, schreven we over haar optreden in Eeklo deze zomer. Als solo artieste komt Meskerem Mees zelfverzekerd over. Dankzij de hulp van haar vaste partner in crime Febe Lazou (cello)  wordt gezorgd voor voller geluid.  Een grote meerwaarde. Ze voelen elkaar perfect aan, wat een onaards mooie magie oplevert.
Kortom: Een artieste die ondertussen haar kunnen al heeft bewezen, met brio bevestigt ze het op de rock rall.

Yokan (*****)
Elektronische weerhaakjes die in je hoofd blijven zitten, dat is Yokan in een notendop. Eens gehypnotiseerd door de versmelting van beats en klanken worden de dansspieren voortdurend aangesproken. Maar niet zomaar, eens onder die hypnose zie je de zon schijnen achter elke donkere wolk. De heren waren volledig in het wit gekleed op het podium.
De positieve energie spat gewoon uit de boxen. Deze band brengt  pure, aanstekelijke popsongs die niet klef klinken, maar aan je ribben blijft kleven. Je krijgt er niet genoeg van en je kan er ook niet stil op blijven zitten. Drie songs is bitter weinig uiteraard. De blazers op het einde geven trouwens een dimensie aan hun sound. Yokan wist zich sterk te profileren!

All-Turn (***1/2)
All-Turn is meer dan zomaar een doorsnee hiphop act. Het komt vanuit het hart , wat ons fors over de streep. All-Turn heeft potentieel om door te breken, maar steekt niet boven uit het maaiveld van de hiphop acts in ons landje. Groeimogelijkheden  zeerzeker, dus even de tijd geven …

Jakomo (****)
Jakomo brengt Aanstekelijke melodieën, die op een uiteenlopende wijze binnen dringen en je doen zweven over de dansvloer. Helaas gaat het er wat braafjes aan toe. En toch, door de variaties is het een band die je bij het nekvel grijpt en je als luisteraar in vervoering brengt. Knappe performance ook.

Dyce (*****)
Als hiphop artiest is uiterst moeilijk om boven het aanbod uit te steken. Dyce is een artiest die het genre zeer uniek benadert en knipoogt naar andere genres. Dyce speelt in op de emoties op ingenieuze wijze. Er hangt ook een zweem van mysterie rond die man, en dat zorgt ervoor dat hij een unieke parel blijkt te zijn in het genre.

Onze persoonlijke top 3: Hughs of the sky - Wolker - Uma Ching
De Winnaars van Humo's rock rally 2020 zijn: Meskerem Mees - Wolker - Dyce
Publieksprijs: Yokan

Organisatie: Humo ism Ancienne Belgique, Brussel