Gent Jazz 2024 met Jamie Cullum - Zweven op wolkjes
Gent Jazz 2024
Bijlokesite
Gent
2024-07-08
Erik Vandamme
Van 5 tot 20 juli 2024 gaat traditioneel Gent Jazz door op de mooie Bijlokesite in Gent. In aanloop van de Gentse Feesten die starten op 19 juli, biedt de organisatie een bonte variatie aan kleppers, ontdekkingen en verrassende acts aan, gespreid over twee podia.
Vanavond kregen we een divers aanbod van Jamie Cullum die ons deed zweven op wolkjes. Hij is toe aan z’n vierde passage op dit festival.
Er heerste een gezellige drukte en Jamie ging ervoor. Maar er viel uiteraard nog veel meer te beleven …
We openen de avond met Emily King (****) een jonge uit New York afkomstige singer-songwriter die met een bonte mix van R&B, pop en soul reeds meerdere malen in de prijzen viel, zoals voor haar debuut 'East Side Story'. Ook voor haar laatste 'Special Occasion' van 2023 ontving ze meerdere nominaties. Emily King, helemaal in haar eentje, met haar gitaar en warme vocals, wist het publiek te ontroeren. De soul staat centraal in de zang en het gitaarspel. Ze staat in een nauw contact met het publiek en brengt persoonlijke verhalen, o.m. een mooie ode aan haar moeder, die weet te raken. Al meteen kippenvelmuziek!
Edmund November (****) op de Garden Stage klinkt evenzeer emotievol. Edmund Lauret maakt al meer dan tien jaar indruk als gitarist van Nordmann, Kosmo Sound en The Milk Factory. Een uitzonderlijk gitaartalent in ons landje. Met dit project bewandelt hij een ander muzikaal pad. Hij keert terug naar zijn roots met dit solo project Hier genoot het publiek van deze set, helaas werd er nogal gekeuveld. Maar Edmund November liet dit niet aan zijn hart komen en wist met z’n warme stem en bredere gitaarlijntjes ons in te pakken.
Hij was ghoed omringd, met Stijn Engels (Stadlander, Renée), Trui Amerlinck (Tsar B, Nabou, Mayorga, Rosa Butsi) en Gert Malfliet (Tristan), één voor één muzikanten die sterk ingespeeld zijn op Edmund.. Een kleurrijke, gevarieerde set kregen we van intimiteit tot de dansspieren prikkelen. Een ontdekking op Gent Jazz.
Ook Stef Kamil Carlens & The Swoon (****) is van vele markten thuis, en heeft projecten bij de vleet. Wat een diversiteit brengt hij aan. Hij was onlangs nog in de Ha Concerts, lees gerust het verslag https://www.musiczine.net/nl/concerts/item/94309-stef-kamil-carlens-the-swoon-funky-ode-aan-vriendschap-en-non-conformisme.html met o.m. ''Vanavond bewees Stef Kamil Carlens vooral dat hij als muzikale kameleon nog steeds op eenzame hoogte staat én dat nederigheid en non-conformisme perfect hand in hand kunnen gaan.''
Op Gent Jazz etaleert hij vele stijlen vol verrassende wendingen van pop, soul, disco, blues, funk, warme reggae enz. Stef Kamil zingt en swingt erom heen, een volleerd entertainer. De talentvolle sing/songwriter heeft een sterke band en backing vocalistes achter zich. Er viel dus veel te beleven met dit combo. Hij tekende voor een intense, broeierige, kleurrijke, overtuigende set.
Terug naar de Garden Stage waar Unfinished Business ( ****) die de jazzsound duidelijk ondersteunde. Springlevend is de stijl, die steeds maar evolueert en daar is deze band in te situeren. Een groovy set waarbij vooral de trompet intrigeert, alsook de gitaarlicks. Het combo deed on s wegdromen en improviseerde waar het kon. Een heerlijk genietbare jazzboost verwezenlijkten ze. Ze mochten later de avond nog een set spelen in diezelfde Garden Stage. Verdiend!
Mooi was dat Gabriel Rios (*****) hier ook een plaatsje kreeg. Deze warmhartige sing/songwriter , pur sang, met Puerto Ricaanse roots hoeven we niet echt meer voor te stellen. In September komt er nieuw werk uit, hier grijpt hij diep terug naar zijn eigenlijke roots, die hij op zijn 17 van Puerto Rico inwisselde voor de kunstopleiding in Gent. De plaat kwam al uitvoerig aan bod op Gent Jazz. De multi-instrumentalist en z’n vaste rechterhand Ruben Samama, ondersteunt het materiaal op piano, contrabas en cello. Die twee samen zorgen voor een magisch beleven.
Lees gerust de set eerder in juni Gabriel Rios – Geen terugblik of best of, maar evoluerend, vernieuwend in de ‘lengua española‘ (musiczine.net)
Hij heeft een rits persoonlijke verhalen om die warme, zwoele Spaans gezongen nummers te ondersteunen. Mooi hoe Gabriel Rios ook zijn publiek bespeelt en ontroert.
Jamie Cullum (*****) sloot hier af en deed het op een bijzonder veelzijdige, kleurrijke wijze. Al 25 jaar lang weet hij moeiteloos fans van verschillende genres te verenigen , ‘jazz standards met een popjasje, terwijl hij hits van popartiesten een eigenwijze jazzvibe geeft’, lezen we.
De man is een rasecht entertainer en straalt tonnen charisma uit. Zang, piano en show staan centraal. De muzikanten spelen ideaal op z’n capriolen in, volgen en vullen aan; het siert het geheel; we horen enkele opzwepende trompet of drum solo's.
Jamie Cullum zet zijn piano on,der spanning ; hij gaat tekeer als een volleerde Jerry Lee Lewis, of zoekt zijn publiek op, om hen nog meer aan te porren. Het moet een feest worden van jazz en pop, dat erlkaar onmiskenbaar verbindt.
Hij slaagt erin om bijna twee een uur iedereen lekker te entertainen , hij prikkelt de dansspieren , doet iedereen heupwiegen, dansen, springen en meezingen. Wat een apotheose op deze festivalavond, waarbij we zweefden op wolkjes …
Neem gerust een kijkje naar de pics op de site www.gentjazz.com
Organisatie: Gent Jazz
Rock Werchter 2024 – Vier dagen muziekbeleving – Meer dan Goed – Op naar Goud!
Rock Werchter 2024
Festivalterrein
Werchter
2024-07-04 t-m 2024-07-07
Johan Meurisse
Rock Werchter brengt verschillende generaties samen, danst, popt en rockt. Rock Werchter heeft aandacht voor de gerespecteerde waarden, artiesten, opkomend talent en Eigen Werk. De oudjes waren hier op deze editie goed vertegenwoordigd en dingen nog steeds mee met het opkomend talent. Ook was er voldoende aandacht naar ladiespop. Een mooi evenwicht. Een topjaar en met Foo Fighters als gedroomde headliner van deze vierdaagse. Rock zondermeer, waarvoor Rock Werchter staat!
Het festival klinkt vertrouwd, leuk, gezellig, aangenaam en spannend. Het is en blijft Vlaanderens meest prestigieuze festival.
Rock Werchter is en blijft een festival van alle leeftijden, jong en oud houden er hun eigen bands en stijl op na. Een gevarieerde affiche, een tevreden publiek dus!
Vier dagen muziekbeleving in al z’n aspecten. Liefde en Muziek, het maakt het festival universeel, streven naar gelijkheid, gelijkwaardigheid, samenhorigheid en respect.
Quality time en beleving op een festival … Een dikke 10 voor gezelligheid en sfeer. Iedereen moet zich comfortabel voelen met bankjes, zitjes, shelters, eet- en bar gelegenheden, mooi aangepast qua inrichting, inkleuring …Meer dan muziek, ook comfort, rust- en genietplek.
De muziek won na die vier dagen. De brede diversiteit aan headliners waren op post en elk op zich gingen ze er gemotiveerd, enthousiast tegenaan.
Rock Werchter was een rimpelloze editie met 155000 unieke bezoekers.
Keuzes moeten worden gemaakt … Festival meer dan ooit … Meer groepen, meer terrein, meer ruimte voor bezoekers, meer mooie momenten …De Klub, de Barn, de Slope werden geupgraded in een prachtige outfit. Sjiek. Voor iedereen een totaalbeleven dus.
Rock Werchter 2025 is er van 3 tot 6 juli 2025. Het wordt een feesteditie want het festival wordt 50!
Summers starts here - Een overzicht van ons parcours - Cheers
dag 1 – donderdag 4 juli 2024 - waardig ouder wordende bands en artiesten overheersen. De instrumenten blijven letterlijk ingeplugd door de gitaarsoli en salvo’s!
Het Britse Stone is uitermate geliefd in ons landje en heeft enkele singles uit die de rocklijsten delen. “Money (hope ain’t gone)” zat middenin de set van dit Liverpoolse kwartet. Ze brengen stevige, snedige, meeslepende, gruizige rock die voldoende friste en groove in zich in heeft. Het eerste deel van de set wist de aandacht te trekken met enkele overtuigende songs als “Waste”, “I got a feeling” en “If you wanna”, daarna zakte het wat ineen om dan overtuigend te eindigen, letterlijk in ‘t publiek met “Leave it out”. De band wist hier in de clubs z’n potentieel te tonen met een debuut in ‘t verschiet , maar de mainstage op Werchter is toch nog iets anders. Band met groeipotentieel. In het oog te houden en in najaar opnieuw te zien in de Trix!
Het Limburgse Peuk is toe aan z’n tweede plaat ‘Escape somehow’. Het drietal bestaat uit restanten van Evil superstars en Heisa, en wordt aangevuld met frontvrouw Nele Janssen. Zij neemt de vocals op zich, zang en schreeuwzang gaan moeiteloos met elkaar. Hun bruisende, noisy, punky rocksound, niet vies van experimentjes, behoudt de melodie goed. Een link is gauw gemaakt naar Hole, The Breeders , het oude PJ Harvey en Pixies. In de half uur durende set hadden we enkele scherpe sterkhouders als “Bokkenpaleis”, “Rudy” en “Inconvenient”.
The Gaslight Anthem uit New Jersey is onmiskenbaar met Bruce ‘the boss’ verbonden, want ze komen uit dezelfde staat en kunnen beiden rocken. Met zes staan ze op het podium, de band rond Brian Fallon. Ze zijn er opnieuw na een goed tien jaar stilstand, een ‘re-born to run’. Toegegeven, ‘History books’ klinkt niet meer zo compact, spannend, bedreven dan het vroegere materiaal, want in ‘hun gaslight’ nemen ze wat gas terug. Het zijn dus vooral kleppers als “45”, “American slang”, de openers en verder “Mulholland drive”, “Great expectations” en “The 59sound” , die hun kenmerkende puur, onversneden rock’n’roll/rockabilly onderschrijven, zonder franjes. Dit was een soort ‘on the highway motorcycle muziek’. Het zijn ruwe bolsters met een blanke pit , de lichamen vol tattoes, en een Fallon die imponeert, hier als een Jim James van My Morning Jacket met de lange haren, baard en de paar kilo’s erbij. Een tweetal covers gooiden ze er tegen aan, “Ocean eyes” (Billie Eilish) en Mother Love Bone’s “Chloe dancer”, die jong en oud samenbrengen. Hier droop het spelplezier er van af, wat zorgde voor een overtuigende set van deze Amerikanen.
Het Britse Bombay Bicycle Club rond Jack Steadman, met het onschuldige studentebrilletje, moet hier in ons landje voor z’n plaats knokken . Nochtans valt er in hun dromerige indie voldoende positieve energie, vibe en groove te rapen; de band straalt het uit en de backing vocaliste is zeker een meerwaarde . Het overgrote deel van het materiaal van hun handvol platen bevatte die wegdromende, deels opgewekte tunes, en moest het publiek warm krijgen. “Shuffle” en “Eat, sleep wake (nothing but you)” kregen hier duidelijk een heupwieg en beweging door het fris, sprankelende gitaarspel, keys en percussie; “Evening/morning” rockte en tot slot “Carry me” en “Always like this” wisten ons met een goed gevoel de Klub te verlaten. Goed maar ook niet meer dan dat …
Het Zweedse The Hives, een combo strak in het pak, brengen even strakke, vette garage rock’n’roll, al zo’n dertig jaar lang .Hun materiaal trekt de kaart van een opwindend sfeertje en ambiance. Frontman Pelle weet op elke song het publiek bij de kraag te houden. Het moet rocken , screamen-shouten, circlepitten op hun punkrock, welk nummer ook wordt gespeeld . Dat ze nieuw werk uithebben , niemand maalt erom , het zijn de knallers, met talrijke salvo’s om de oren, die ‘t em doen door het intense, hoog aangehouden tempo. O.m. “Bogus operandi”, “Main offender”, “Hate to say I told you so”, “Come on” en “Tick tick boom”. The Hives blijven zondermeer The Hives, altijd goed voor een feestje …
De grote Johnny Marr is een graag geziene artiest in ons land. De gitarist, die samen met Morrissey de 80s Smiths groot heeft gemaakt, moet het live wel hebben van de handvol klassiekers die hij mee schreef. Terecht worden ze meegezongen en sterk onthaald, nl. “Panic”, “This charming man”, in het begin van de set, verderop “How soon is now” alsook “There’s a light that never goes uit”, die de set besloot. Britpop op z’n best, vooraleer het woord kon worden uitgesproken, door de broeierige, intense spanning, emotie, groove en het kenmerkende frisse, melancholische gitaarspel. Hij koppelt het aan z’n gebundelde werk ‘Spirit power’ (met o.a. “µSpirit power & soul”) en aan z’n zijproject Electronic, met Bernard Sumner (New Order) met het mooi uitgewerkte “Getting away with it”. Het wordt allemaal begeesterend gespeeld. We kregen er zelfs nog een Iggy klassieker bovenop ‘The passenger’. Ondanks de coole uitstraling van de band, hadden we hier een stralende, sympathieke, ontroerde Marr, ook al een jaartje ouder wordend, in het rijtje van het programma vandaag, die genoot van de warme respons.
Terecht zijn The Black Pumas een break-out , zoals ze het in hun eigen VS land omschrijven . Het draait rond het tweetal Eric Burton en Adrian Quesada, die live een uitgebreid collectief zijn met een backing vocaliste. Op een paar jaar tijd wordt hun mishmash van soul, r&b, hippop, psychedelica en gospel ferm gesmaakt; ze hebben nog maar twee albums uit, hun titelloos debuut en ‘Chronicles of a diamond’; het brachten hen al naar Vorst, nu stonden ze hier voor een volle Barn en wisten ze moeiteloos het publiek in te palmen met hun warme, bezwerende , meeslepende , groovy, dansbare songs. En Burton, met z’n indringende vocals, entertaint, charmeert. Marvin Gaye , P-funker George Clinton en retrospecialist Jimi Hendrix zouden hier wel hun duim opsteken.
Het publiek wordt opgezweept, opgejut door de band, z’n frontman en de beweeglijkheid op het podium. De keys en de bijkomende percussie waren zeker een meerwaarde en maakten het plaatje compleet. We werden meegezogen in “Know you better”, “More than a love song”, “Angel” en het schitterende “Rockandroll”,die solliciteerde voor een plaatsje op de soundtrack van een Tarantino film. Het afsluitende opbouwende “Colors” was een sfeervolle smaakmaker.
Op de achtergrond zagen we twee wilde, zwarte panters met witte ogen en tanden, die bijtend elkaar aankeken. Muzikaal wisten deze twee ons te omarmen met hun warme, sfeervolle, broeierige lounge en opwindend materiaal.
Het Britse Slowdive stond mee aan de wieg van die dromerige shoegazepop en kunnen dus ook al gerekend worden onder de ouderdomdekens van het festival. Na een stilte van twintig jaar werd de draad heropgenomen , en eerlijkheidshalve, ze maken de brug en tekenen voor de verderzetting van dat geluid, al klinkt het iets sfeervoller. Ze waren onlangs nog in Lille en in Brussel , uitgestelde concerten (nav een overlijden in de familie van één van de leden) die het vorig jaar verschenen ‘Everything is alive’ in de spotlight plaatste. De visuals, de lichteffects en de projecties bepalen het concept mee van hun wisselende, repetitief ingenomen, slepende, broeierige, opbouwende, exploderende sound, die postrock, wave ademt met die kenmerkende pedaaleffects en reverb. Ze houden het boeiend met gekende oudjes “Catch the breeze”, “Souvlaki”, “Alison” tegenover het nieuwere “Chained to a cloud”, “Sugar for the pill” en “Kisses”, die het totaalplaatje maakten. De rauwere mannelijke en de hemelse vrouwelijke zangpartijen zweven over het etherische materiaal. “When the sun hits” en “Golden hair”, een buiging naar Syd Barret’s Pink Floyd, besloot overtuigend hun uur durende set.
PJ Harvey is er ook eentje die per plaat tekent voor een concert op Rock Werchter. Deze 90s artieste weet sinds de tennies in een andere gedaante muziek uit te brengen. Vorig jaar verscheen ‘I inside the old year dying’, die in een mythologie wordt ondergedompeld van de oude Britse folk, gothic en pop, gelinkt aan een Fairport Convention en iets meeheeft van het trippoppende karakter van Beth Gibbons.
Multi-instrumentalist en producer John Parish is vaste waarde bij haar. Met vijf op het podium staan ze , het eerste deel boeit door mystiek en theatraliteit in haar performance en act van bewegingen en mime. Het bepaalt mee het plaatje en brengt een intense spanning en een donkere, betoverende sfeer in coolness samen, met songs als “The glorious land”, “Let England shake” en de titelsong van de nieuwe plaat. Een sfeervolle, semi-akoestische aanpak van gitaren, sobere drums, elektronica en vioolpartijen.
In het tweede deel omgordt Polly (Jean) haar gitaar of autoharp, ze intrigeert met haar gekende, vroegere materiaal, aangepast aan de tand des tijds, minder sober, spaarzaam, meer pit, snedig, rauw, en die een zekere dreiging van weleer behouden. O.m. “To send his love to me”, “50ft queenie”, “Man size”, “Dress” , “Down by the water” en “To bring you my love”. Een mooi overtuigende afwisseling tussen de oude en de nieuwe beeldvorming van PJ Harvey.
De vorige keer dat we Greta Van Vleet zagen op het Werchter podium, waren we meer gekluisterd aan hun bezwerende, gedreven gitaasoli en de wisselende zangpartijen die hoog konden uithalen. 70s retro, hardrock, blues en soul nestelen zich in dit Amerikaanse Greta Van Vleet. Led Zeppelin, Thin Lizzy, ACDC en Jack White zijn mooie referenties. Op de nieuwe plaat ‘Starcather’ gaat hun muziek over de grens, té overdreven, waardoor het echt niet meer aangenaam klinkt.
Live hadden we hetzelfde gevoel, met alle respect van hun kunde en talent; het concert enerveerde zelfs door de overdreven soli in gitaar, drums en de krijsende, jodelende vocals.
De glamrock mag er gerust wezen, maar de bombast, de kostuumwissels, het vuurwerk, de gimmick, het kwam het geheel niet ten goede.
Ze werden wel ontvangen als de ideale warming-up van Lenny met die verschillende elementen, wijzelf werden er deze keer onvoldoende warm van, ondanks de sterkte van “Safari song”, “The archer”, “Highway tune” en “Runway blues”.
Jane’s addiction zagen we onlangs nog in de AB, Brussel en het is altijd heerlijk, bands waarmee je opgegroeid bent, dertig jaar later terug te zien. Nostalgie dus! Een uitzonderlijk nieuw samen-moment in 2024 was er nu met dit kwartet uit LA , in de originele bezetting rond Perry Farrell. Net als in de AB, kunnen we zeggen ‘In grote doen, Wat een emotionele rockvibe’.
Verdienstelijk, zinderend, overtuigend klonk het ouder opgestofte werk uit die early 90s. Een broeierig, opwindende symfo-art rock set dus, die wat stroop en kitsch kon verdragen, maar hoedanook ferme kopstoten toediende. Hun cultstatus werd dik onderstreept. Straf wat deze (bijna) zestigers nog konden.
Lees gerust de live in de AB (juni 2024)
Jane’s Addiction – Nostalgie: In grote doen, wat een emotionele rockvibe (musiczine.net)
The Clockworks, van Ierland naar Londen verhuisd, brengen bands als Franz Ferdinand, het oude Arctic Monkeys en Fontaines DC samen in een rits indie-, punky en gitaarrockandrollende songs, die gedreven, opwindend, melodieus zijn. Hier sierden enkele begeesterende gitaarsoli. Met sterke songs als “The future is not what it is” en “Enough Isabelle never enough”. Niet echt iets nieuws muzikaal , maar hun gekende gruizige, boeiende aanpak was de moeite.
Lenny Kravitz is na bijna tien jaar terug van partij op Rock Werchter zelf. Dat betekent dat liefde, samenhorigheid een warm rock’n’roll hart toebedeeld krijgen. Hij heeft een nieuwe plaat uit ‘Blue electric light’ en dat brengt hem terug on tour.
Hij is nog steeds geliefd, onze publieksmenner, - trekker en knuffelbeer, de rock’n’roll profeet, die met het afsluitende langgerekte (te lang steeds, ruim 15 min!) “Let love rule” de ganse wei laat mee neuriën, - zingen in een ‘unite gevoel’.
De afgetrainde krachtpatser met z’n kenmerkende grote ovale zonnebril, dreadlocks, lederen vestje-broek en z’n kronkelende, sensuele bewegingen aan de microfoon, zuigt ons een twee uur lang in z’n 35 jaar uitgebreide oeuvre.
“Are you gonna go my way” was de ideale geleider van onze wei-Werchter specialist. Hier niet teveel allerhande technisch vernuft als closing act. Hij heeft een sterke en erg goed op elkaar ingespeelde band, de drumster gaat als een animal tekeer , gitaarsolo’s vliegen, hier gepast, om de oren , de diepe bas funkt, en een gevatte blazerssectie en 70s (Hammond) keys doen hun werk.
Retro, rock, soul, funk, blues vinden elkaar moeiteloos bij Lenny, strak, scherp, romantisch, emotievol.
De eerste nummers, “Minister of rock’n’roll’, de huidige single “TK421”, met z’n funkende Prince groove en “I’m a believer” deden ons luchtgitaar spelen. Ze werden uitgediept, maar nergens te ver. Het onderstreepte de kunde en het talent van Lenny en z’n band.
Het publiek werd hoedanook op z’n wenken bediend met een ‘Lenny best of’. Hartkloppingen kreeg je op het Intieme “I belong to you”. “Believe” en “Fear” boeiden door de tempowissels en deden donkere gevoelens wegsmelten . Een warm hart voor iedereen, dat is zijn ‘message to us’, en de liefdeswoordjes waaiden over ons heen op “It ain’t over till it’s over” en “Again”. “Paralyzed”, “Always on the run”, “American woman” (Guess Who cover btw!) en “Fly away” trokken nog eens alle registers open. Er waren zelfs discotunes te bespeuren op de voorstelling van de band en “Human” combineerde dansbare grooves met rock’n’roll. Op die manier sloot een oude rot in het vak dag 1 af.
Waardig ouder wordende bands en artiesten stonden vandaag centraal, wisten van zich af te bijten en ontgoochelden niet. Alsof we terug in de begindagen stonden van Rock Torhout en Rock Werchter. Mooi!
dag 2 – vrijdag 5 juli 2024 - Jeugdige uitbundigheid versus waardige standvastige oudjes
Al snel op deze middag weet Loverman aka James de Graef, respect en erkenning af te dwingen. Muzikaal zat het al snor met z’n debuut ‘Lovesongs’, live brengt hij het solo nog beter. De cluboptredens waren vol lof van z’n performance dito muziek, die het klassieke verbindt met experiment en een theatrale act.
Op de muziek van Jimi’s “Loverman” komt hij tussen de security op het podium , maakt een half veredelde pirouette, zet zich op zijn hobbelpaard, doet wat gepingel op gitaar, piano en blaast enkele verdwaalde tunes. Hij brabbelt, zingt, schreeuwt om zich heen.
Hij zet dan “Call me your loverman” in , het lijkt een soort katharsis. Verder muzikaal akoestisch gitaargetokkel, gedragen door z’n indringende , declamerende diepe baritonstem.
Van “Tinderly” en “Would right in front of your eyes” maakt hij er iets aparts, unieks en schitterends van. Hij is op het podium, hotst heen en weer, staat op de boxen, wisselt pijlsnel van instrument, start voorgeprogrammeerde sounds en is in het publiek, alsof de gekte in zich toeslaat. Het jazzy “Limbo we’ll meet again” huivert en zorgt voor kippenvel door de gitaargeseling.
Hij is een ‘do-it-all’, die een cinematografisch concept biedt in z’n paar nummers. Hij doet het publiek ondergaan. Hij interacteert als een Zappa (hij omschrijft het als ‘audience participation time’) met z’n publiek op het afsluitende “Differences aside” met het refrein “come along for the ride, sing a song tonight” . Het wordt ontrafeld om dan terug in een ietwat vastere songstructuur te worden gegoten. Hij verdwijnt hier overdag in de Barn als een dief in de nacht, huppelend met z’n blaasinstrument. De aanwezigen waren met open mond verbaasd. Dit was totally weirdo, maar wat een inspiratie heeft deze jonge gast. Nog niet veel gezien!
Ook het Britse Yard Act moest niet onderdoen. Zij vallen evenzeer op met hun weirde muziek en act. Zij staan nu al met zeven op het podium, met twee backing vocalistes, danseressen en zijn toe aan hun tweede album. Frontman is James Smith, die ons volledig meesleept in z’n muzikaal verhaal van stekelige, weerbarstige indie, pop, postpunk en punkfunk. Hij heeft nu toevallig dezelfde achternaam als wijlen Mark E Smith van The Fall. Deze band mag je gerust refereren aan Talking Heads en LCD Soundsystem.
Verdomd het zit goed in elkaar en hun wisselend groovy songmateriaal krijgt kleur door hoekige, strakke ritmes, de keys en een verdwaalde jazzy blazer; de danseressen/backing vocalistes en de praatzang en act van Smith doen de rest. Het podium wordt dus ten volle benut door elk groepslid. Het zorgt ervoor dat deze band zich duidelijk onderscheidt.
Onlangs overdonderden ze nog op Les Nuits Bota. Elke song heeft wel een eigen invalshoek door de verrassende wendingen en tempo’s. Al goed in die sfeer kwamen we met “We make hits”. “Dream job” , “The overload” en “100% endurance” zijn prima nummers, die live perfect tot hun recht kwamen.
Totaal uit z’n voegen barst het combo op “The trench coat museum”, op plaat al een sterkhouder, live overladen van verschillende instrumenten, de ritmes, de loops, het knopgefreak, de gekke danspasjes en de weirde zangpartijen.
Yard act deed beroep onze energie, onze verbeelding om in hun muzikaal verhaal te stappen. Een heerlijk genietbare, uitzinnige show!
De vier good looking ladies van het Canadese The Beaches, al een tiental jaar bezig, heeft het voor de wind; een doorbraak in Europa nu met die single “Blame Brett”, de breuk die frontdame Jordan Miller had.
Muzikaal onschuldige, melodieuze gitaarpoprock, ondanks het verhaal, dat intrigeert door de opborrelende, sprankelende ritmes, de positieve energie en de smileys. Een uurtje gelijkklinkende ladies pop dus; o.m. ”Everything is boring” en “Edge of the earth”. We ervaren een aangenaam, leuk, ontspannend sfeertje, het klinkt spontaan, losweg met de glimlach. Het is allemaal wel goed ingestudeerd, gelikt, die muziek, act en de synchrone, zwierige danspasjes.
Niks nieuws eigenlijk, maar bij het jonge (dames) publiek worden ze op handen gedragen.
Ambiance en sfeer hadden we zeker met het Ierse The Rumjacks. Het combo brengt folkpunk in de beste traditie van Dropkick Murphys, Flogging Molly, Whiskey Priests en traditionals The Dubliners en The Pogues. Met deze namen als fijne referentie, sierde het door de verbeten zangpartijen en bijhorende instrumentatie van accordeon, whistle en mandoline. De dansspieren werden geprikkeld en er zat swing in. Het tempo werd hoog gehouden en het klonk plezierig goed. Alle songs zaten een beetje onder diezelfde noemer, de kaart van een feestje werd getrokken!
Gary Cark Jr is een Amerikaans gitaarvirtuoos, die gelinkt wordt aan het werk van Jimi Hendrix. Hij heeft momenteel een goed geoliede band achter zich, met een tweede gitarist, keys en backing vocals. Er werden hier enkele fenomenale, schitterende gitaarsoli getoverd van de beide gitaristen in hun opbouwende, broeierige, snedige nummers. De kenmerkende soulfulle, bluesy, psychedelische gitaarrock’n’roll mag op de recentste plaat, ‘JPEG RAW’ wat lauwtjes aandoen, live zat er dynamiek, levendigheid in en voelden we de juiste drive, o.m. op opener “Maktub”, oudje “Bright lights” en het afsluitende “Habits”. Die aanwezige gitaarerupties waren meer dan voldoende om ons te overtuigen van een weldegelijke set.
Een onuitputtelijke sfeermaker is Glints, het alter-ego van de Antwerpse Jan Maarschalk. Een glimp zagen we van deze zanger/rapper, die een rits artiesten had uitgenodigd (Blu Samu, Yung Yello) onder het credo Glintsal. Hij is erg populair, een volle Klub ging ervoor. Hoogtepunt was er met Daan, die de gitaar omgorde (om er af en toe een noot uit slaan) op “Not a housewife” , die Glints voor de gelegenheid had herwerkt in een hardere knallende versie. Het weerhield de rapper niet met z’n arm heen en weer te zwaaien, die in het gips zat na een val van het paard toen hij een promospot opnam voor z’n set op Werchter. Euforie troef dus!
De Brit Tom Odell kennen we natuurlijk van die instant klassieker “Another love”, intussen al tien jaar oud en in het hart gedragen tijdens de Warmste Week van StuBru . Hoedanook blijft dit het muzikaal uitgangsbord van deze sing/sonwriter, die zich heeft ontpopt als een groots pianovirtuoos in de beste traditie van Elton John . Hij heeft een heuse band rond zich, die zijn pianonummers dragen, met blazers, viool, steelpedal en backing vocals.
Uiterst genietbaar klinkt het op de Mainstage. Het volk geniet en er zijn de rustig keuvelende babbels op die dromerige , aanzwellende, licht opzwepende pianopop. “Best day of my life” en “Fighting fire with fire” wisten zich naast z’n onmiskenbare hitsingle en Elton Johns “Your song” te onderscheiden, net voldoende om ‘goed’ te zijn.
De maatschappijkritiek is en blijft verweven in de indie van de Brit Declan McKenna. Hij is toe aan z’n derde plaat en brengt er wat meer luchtigheid in. Ook live had dit z’n weerslag waardoor het dromerige op plaat én het niet altijd even toegankelijke materiaal een stevige punch kreeg door de tempowissels, de gitaarsoli en de keys. Swingende indiepoprock, waarbij Mckenna z’n publiek bij de leest houdt, entertaint en hen weet op te zwepen. Eerst moest het nog wat op dreef komen met “The key to life on earth”, “Nothing works” om dan op “Isombard”, “British bombs en “Brazil” te ontploffen. Met jasje en bril af, huppelend op het podium, werd die groeiende extraverte aanpak ferm gewaardeerd wat Mckenna en Co deugd deed.
Terecht mocht dEUS, nationaal muzikaal erfgoed, terug aantreden op Werchter zelf. Sinds vorig jaar zijn zij ‘back in the race’ met een nieuwe plaat ‘How to replace it’, tien jaar na vorig werk. En in eigen land zijn ze na 35 jaar verre van godvergeten. Nee , een volle Barn genoot van een fris, spannend, meeslepend, opwindend concert, rauw en lieflijk. Gepassioneerd, scherp en gretig gaan ze te werk. Vier op een rij , de drums iets achter, Barman als rode draad, laat dEUS de muziek voor zich spreken met een puike ‘best of festival set’, die pure klasse ademde.
Strak, stekelig klonk het met de openers “How to replace it”, “4 mains” en “The architect”, onder die grauwe (zeg)zang van Barman, die in de zangpartij door de anderen werd aangevuld. De sfeervolle “Instant street” en “Little arithmetics” zijn niet vies van enkele uppercuts en klinken live weerbarstiger in de outtro. Een goed geoliede machine dus, door de diep grommende bas, de intense, zwierige vioolpartijen, de zwevende elektronica, de snerpende bleeps, de bezwerende, snedige, scherpe gitaarriffs, zeker van Mauro en de ritmisch opzwepende drums.
Het publiek werd bij de kraag gehouden tot het eind, dEUS piekte hoog met songs als “Fell of the floor man”, “Sun ra”, “Bad timing” en de steeds weerkerende afsluiter “Suds & soda”, met de nodige singalongs. Nog niet op pensioen, zoveel is zeker!
Het Londense Archive, ook al zo’n dertig jaar bezig, heeft zich genesteld in Parijs en wordt door onze Franstalige vrienden op handen gedragen. Zij hebben een unieke mix van elektronica en gitaren, waarin wave, krautrock, trippop zich weten te kronkelen. De nummers zijn apocalyptisch, cinematografisch, beeldrijk, hebben een repeterende ritmiek, bouwen crescendo-gewijs op, zijn omgeven van distortion, exploderen met salvo’s elektronica en gitaarvertier, hebben iets donkers, mysterieus, huiverends, mystiek en pendelen tussen zalige rust en jagende onrust, ergens tussen Pink Floyd en Massive Attack in.
De wisselende zangpartijen, man-vrouw-gewijs als de samenzang, eist ook z’n plaatsje in die opbouwende, dynamisch pompende sound. “Lights”, “Fuck U”, ”The skies collapsing onto us”, “Again” en “Bullets” , check gerust die nummers! Live iets unieks en verdiend staan ze volgend jaar in de spotlights met twee opeenvolgende concerten in Brussel.
Het Schotse Snow Patrol van Gary Lightbody is en blijft de vriendelijkheid zelve. De band is hier groot geworden en vieren volgend jaar hun twintigjarig bestaan, eentje die wel niet zonder slag of stoot was. De eerste tien jaar wisten zij de hits aan elkaar te rijgen met hun melodramatische, betoverende ‘feelgood’ poprock, mooi omfloerst van keys en pianoloops.
Ondanks de return in 2018 moeten zij het nog steeds hebben van die classics. We voelden het ook zo aan in de volle Barn, wat de amicale, praatlustige frontman zeker goed wist te onderschrijven. Af en toe liet hij met z’n band iets recenter horen o.m. uit het onlangs verschenen ‘The forest is the path’, met “The beginning” en “All” die moesten optornen tegen de kwalitatief sterke en subtiele, fijnzinnige poprock van “You’re all I have”, “Take back the city”, “Crack the shutters”, “Run” en verder “Shut your eyes”, “Chasing cars” en “Just say yes”.
Snow Patrol speelde een hartverwarmende ‘best of 10 years’ (ipv 20Y). Benieuwd hoe het verder zal gaan en dat besefte Lightbody maar al te goed …
Het gaat hard met de carrière van het Italiaanse Maneskin. In vier jaar tijd, sinds ze het Eurovisiesongfestival wonnen, zijn zij het muzikale exportproduct van jeugdige uitbundigheid en spreken zij een nieuwe generatie aan. Net kregen we het bericht dat hun 80s icoon Pino d’Angio kwam te overlijden (remember ”Ma quale idea”).
Snoeiharde gitaarmuziek, omschreven als schurend heet en lekker vuil. Alle vier staan ze in de spotlights, voorop zanger Damiano David (lookalike Perry Farrell) en bassiste Victoria de Angelis, met haar verleidelijke blik en ‘x-jes’ op de borsten.
Ze kunnen spelen op hun instrumenten, zondermeer, er is heel wat dynamiek op het podium met het heen en weer hotsen en de gitaar-drumsalvo’s. Anderhalf uur lang is er geen sprake van standvastige rustigheid, nee, duracell konijnen zijn het, die geen minuut stilstaan …
Hoofdpodium of niet, ze zijn één met hun publiek, hun fans en nodigen hen uit mee te feesten op het podium, o.m. op het afsluitende “Kool kids”!
Een set vol toegankelijk materiaal, hitwerk met een meezinggehalte, van “Zitti e buoni” (winnaarsnummer), de recente single “Honey are U coming”, de cover “Beggin’”, “I wanna be your slave”, “Mammamia” en “Blalblabla”. Een festivalband bij uitstek in deze ‘20ies’ , die zich niet au te serieux neemt …
Jeugdige uitbundigheid meette zich vandaag met waardige standvastige oudjes. Mooi om deze te verweven in elkaar!
dag 3 –zaterdag 6 juli 2024 – Hey, Ladies, de dames ten top!
Onze twee Kempenaars Thibault en Pieter hebben goed nagedacht over hun set op Rock Werchter. Equal Idiots speelde een festivalset waarbij enkele nieuwtjes van de binnenkort te verschijnen titelloze derde plaat te horen waren. De twee rockten, rammelden, geselden hun gitaar en drums in de beste traditie van Black Box Revelation en White Stripes. Ze trekken de kaart van energiek, opwindend, wat zeker belangrijk is als opener op de Mainstage. “I am the light” en “Barcode” lieten ze los als kennismaking van het nieuwe. Wat volgde was herkenning met singles “16” en “What you gonna say”. De twee speelden rechttoe-rechtaan, zonder al te veel blabla. Een goed contact met het publiek injecteerde hen om te dansen vooraan. Ervoor gaan was de opdracht, en die was geslaagd. Na “Shoot” mochten de zwierige “Adolescence blues” en “Put my head in the ground” het rockfeestje besluiten.
Het Australische The Southern River Band zit ergens tussen ACDC, The Darkness en Black Crowes in. Hun naam hebben ze niet gestolen, een broeierige 70s rootsrockende, hardrockende sound hoorden we van dit amicale collectief die gezwind hun set speelde.
Ladies pop is in , eerder deden The Beaches de hartjes al sneller slaan, even zeemzoeterig kwam het Britse The Last Dinner Party voor de dag, die in een mum van tijd grote zalen weet te trekken. Het kwintet van dames, met een drummer on the background, zwiert zich door de set heen. De band brengt dromerige, aanstekelijke pop , met een theatraal, bombast, barok, orkestraal kantje.
Ergens roept het Abba, Miranda sex garden en Florence op. Een paar van de jonge dames zijn dan ook in die glam en glitter gekleed. Zangeres Abigail Morris floreert als een elfje, een vlinder of een nachtegaal zonder vleugels rond de band heen en weet het publiek in de volle Barn te charmeren. De songs zijn wat stroperig door de synthpoppy grooves en zangpartijen, maar op “Burn alive” en de afsluitende tracks “My lady of mercy” en de single “Nothing matters”, hun credo bij uitstek, overtuigden door de verrassende wendingen en de krachtig wordende aanpak. Ook de cover “Wicked game” van Chris Isaak brachten de dames op sobere elegante wijze. Dat ze gehypet worden is misschien wat overdreven, maar dat ze een positive vibe , energie realiseren en de temperatuur doen stijgen, kunnen we begrijpen …
Een interessant undergroundbandje, die ook in ons landje ferm gerespecteerd wordt, is Deadletter, die al succesvol werden onthaald in onze clubs. Deadletter, uit Londen , kweekt in het nest van Yard Act en we horen hier even aangename referenties naar de punk van CRASS, The Fall (opnieuw) en LCD Soundsystem. Ook hier horen we een verdwaalde sax in die melodieus dwarse en ritmisch groovende indiepunkrock. “Credit to treason”, “Fit for work”, “Mere mortal”, “It flies” en “Zeitgeist” zijn alvast splinterbommetjes die de dansspieren prikkelden en ons deden heupwiegen.
The Kooks op hun beurt gaan Snow Patrol achterna in die zin dat ze het moeten hebben van hun classics vóór 2010. Hun Britpop popt en rockt gemoedelijk melodieus en is aangenaam op de festivals op een zaterdagnamiddag. We houden nog steeds van die band met een “Ooh la”, “She moves in her own way”, “Seaside” en verderop “Do you wanna”, “Matchbox”, “Hammy, junk of the heart” en “Naïve”, die het spannend houden en het publiek doen meezingen en in beweging krijgt. Tussenin verslapte het toch wel door het minder degelijk songmateriaal, wat maakte dat de definitieve aansluiting uitblijft. Op zich goed, maar ook niet meer dan dat …
Door omstandigheid moesten we hier persoonlijk de muzikale draad loslaten en houden we volgende bands in memory: de psycherock van Psychedelic porn crumpets, de perfecte rock van Nothing But Thieves de donkere elektronicagrooves van The Blaze en de wegdromende beachsound van het Texaanse Khruangbin .
Toch nog even deze in de opvolging
- De killing moves en punkrock van Bob Vylan (zie hun verslag op Jera On Air de week voordien Jera On Air 2024 – 30 ste editie - Een parel van een jubileumeditie (musiczine.net) )
- De grooves van de tripdisco van Roisin Murphy die net als in de AB, Brussel een fijne set speelde en haar muzikale kronkels in een heupwieg en danspas samenspande. Lees gerust
Roisín Murphy – Magie en talent ineen van een ware legende (musiczine.net)
- Leuk meegenomen was Davis Smith (DJ) in de Aperol Spritz bar, één van de meer intieme locaties op het festivalterrein. Het was een verfrissende afwisseling van de grote, drukke podia en zorgde voor een meer persoonlijke en directe muziekervaring. Een perfecte setting voor een vooravond aperitiefmuziek. De comfortabele zitplaatsen, de verfrissende drankjes en het vriendelijke personeel droegen allemaal bij tot de aangename ervaring.
Davis Smith bracht een set die dus mooi aansloot bij de relaxte sfeer van deze bar. Zijn muzikale stijl, een mix van dromerige house met herkenbare lyrics, paste uitstekend bij de zonnige, zorgeloze ambiance van de bar.
Al met al was het akoestische optreden van Davis Smith goed, verrassend, intiem, uiterst genietbaar en hoogstaand.
- Avril Lavigne kon ons maar matig bekoren, zonder al te veel verrassingen. Het pop-punk icoon bracht een mix van haar grootste hits en nieuwere nummers. Een nostalgische sfeer overheerste. Er viel energie, enthousiasme te noteren in klassiekers als "Complicated" en "Sk8er Boi". Deze songs hebben nog steeds een sterke impact, zo te horen!
Lavigne's stem klonk sterk en haar band speelde strak, hoewel er dus zwakkere momenten waren. Het publiek genoot van het ouder materiaal, terwijl de nieuwere nummers lauw en minder werden onthaald. Ondanks het solide karakter, zorgde het voor een onevenwichtige set.
Een hoogtepunt was haar uitvoering van "I'm with You", de emotie was duidelijk voelbaar en het publiek zong luidkeels mee.
Avril Lavigne probeert nog aan te tonen dat ze een krachtige performster is die een groot publiek kan boeien. Aangename nostalgische show, maar niet meer dan dat …
- Dua Lipa betrad het podium in een indrukwekkende mix van energie, stijl en charisma. De setlist was een zorgvuldig samengestelde reis doorheen haar discografie, met hoogtepunten uit albums ‘Dua Lipa’ en ‘Future Nostalgia’, en enkele nieuwe nummers.
Het concert begon knallend met haar nieuwste hit ‘Training Season” waarbij de opzwepende beats en Lipa's krachtige vocalen het publiek meteen in beweging brachten. Verder impressionant "One kiss" en "Break my Heart", de dansbare ritmes toverden de festivalweide om tot een gigantische dansvloer en alles werd meegezongen.
Dua Lipa straalde zelfvertrouwen uit op het podium. Haar choreografie was strak en dynamisch, ze bewoog zich moeiteloos tussen de dansers en de bandleden. Haar outfit, een mix van futuristische en retro-elementen, pasten perfect op de visuele esthetiek van de show.
Tijdens het concert nam ze zelfs de tijd om met het publiek te praten, wat een persoonlijk tintje aan de show gaf. Ze bedankte iedereen voor de support en hun enthousiasme; ze deelde haar vreugde om te kunnen spelen op één van de grootste festivals van Europa. Door deze interacties kwam de performance ook hartverwarmend.
De visuele productie van het concert was verbluffend, een combinatie van een kleurrijke lichtshow, indrukwekkende projecties en een perfect afgestemde geluidsmix. Wat een visueel spektakel.
De geluidskwaliteit was uitstekend, met een helderheid en kracht die recht deden aan de complexiteit van Lipa's muziek. Haar stem klonk live even sterk en veelzijdig als op de opnames; de band zorgde voor een rijke muzikale basis die de nummers naar een hoger niveau tilde.
De ene grote hit na de andere in 90 minuten spektakel. Het eindigde met “Physical, Don’t Start Now” om tot slot weg te toveren met “Houdini”.
Dua Lipa's optreden was er eentje van triomf van popmuziek en performancekunst. Ze wist het publiek te boeien van begin tot eind, met een show die even visueel betoverend als muzikaal indrukwekkend was. Haar mix van hitgevoelige nummers, strakke choreografie en oprechte interactie met het publiek maakte het een onvergetelijke ervaring.
Of je nu een doorgewinterde fan bent of iemand die haar muziek voor het eerst ontdekte, Dua Lipa bewees dat ze een van de toonaangevende artiesten van haar generatie is. Haar concert hier is in ons geheugen gegrift!
(dank aan Michaël Bultinck)
De dames namen hier het voortouw, de hartjes zagen we langs alle kanten, ze bonkten met het spektakel van Dua Lipa als absoluut hoogtepunt! Ladies ten top.
dag 4 – zondag 7 juli 2024 – Rock’n’roll will never die - Foo Fighters zorgt voor wat Rock Werchter staat, ‘ROCKEN’!
Bluai was één van de vroegere winnaars van de Humo’s Rock Rally. Hun ‘Girl powerrr’ klinkt iets te weinig powerful om als opener het publiek te overdonderen. Ze grijpen terug naar de 90s indiepoprock en ze zagen hier waarschijnlijk één van hun favorieten, The Breeders, verder maken ze een link naar Big Thief (Adrienne Lenker), Courtney Barnett en Wet Leg. Melodieus smaakvolle, dromerige, rammelende gitaarpop, beetje onstuimig, nergens uit de bocht , maar die voldoende weet te raken. “Not the one”, “Dime store”, “My kinda woman” en “In over my head” zijn pareltjes van Catherine Smet en C°, goed ontvangen , maar nog beter in de Klub. Wel talentrijke band.
Brutus was andere koek en staat hier wel verdienstelijk op de Mainstage in deze beginuren. Een eigen geluid, tussen rock en postmetal in, fris, fel gedreven en toch melodieus meeslepend, emotievol. Het trio is sterk op elkaar ingespeeld en het blijft bewonderenswaardig en straf hoe Stefanie intense, bonkende drums en indringende, heldere vocals en schreeuwzang weet te combineren.
De sublieme opener “War” gaf meteen het visitekaartje van de band af. Bruusk, bruut gitaargeweld met enkele rustpunten. Een soundtrackgevoel van een ‘end of the world gevoel’ borrelt op, een beetje op z’n Vikings of Furiosa. Ze pakten tot slot uit met een sterk gebalde “Brave” en “Sugar dragon”. Topband toch?!
Los, ontspannend, relaxt ging het er aan toe bij de zusjes Kim en Kelley Deal van The Breeders. Al de livesets waren op die manier in het verleden, aangenaam rommelig, nu was dat niet anders met hun melodieus dromerige, sfeervolle grungepop, maar de opeenvolging was nu wel vlotter.
‘Last splash’, 30 jaar oud intussen, kon in de spotlight worden geplaatst, de hoes en het artwork, rood-groen, werd groots geprojecteerd achter hen.
Ook zij stonden beter in de Klub, gezien de vaart, de swung in hun materiaal er niet echt inzat. Alles wordt leuk gehouden, met de glimlach, ‘el sympathico dus’, middenin met het tussendoortje “Drivin’ on 9”. Enkele sterkhouders vielen te noteren als “Invisible man”, “Safari”, “No aloha” en singles “Divine hammer”, “Cannonball”, die het gaspedaal durfden in te drukken. Mooi was nog dat Kim’s instant klassieker “Gigantic” van The Pixies werd bovengehaald, minder scherp als vocaal hoog, maar steeds eentje die weet te raken. Plezierig goed, die Breeders …
Het Amerikaanse Scowl rond zangeres Kat Moss zong en schreeuwde er op los als een Rolo Tomassi. We kregen een opwindend, bedreven, fel noisy, punky setje, die op zich niets nieuws bracht qua stijl. Wel jeugdige bedrijvigheid, leuk om aan het werk te zien …
Met die punky style waren we al redelijk opgewarmd voor de Britse sensatie Idles uit Bristol rond Joe Talbot. Het combo, met zes op het podium, hield het publiek en zichzelf onder stoom. Wat wil je met zo’n band en zo’n bonk van een zanger, die je rauw zou oppeuzelen. Maar het zijn ruwe bolsters met een blanke pit, muzikale gekte met een boodschap (over de oorlogen, de statements over immigranten, de assholes die beslissingen nemen over andermans lichaam, enz). Ze willen ons wakker schudden, doen nadenken over wat er gebeurt in deze maatschappij en ons oproepen tot positiviteit en samenhorigheid.
Vijf albums in zeven jaar tijd (de laatste ‘Tangk’ iets minder overweldigend) en elk jaar wel ergens te zien, doe het hen maar na …
Deze postpunkers mogen dan geschift overkomen en klinken , het klinkt goed , het intrigeert, het triggert, het zweept op, het ontploft en zorgt voor opwinding, een mainstage waardig.
Een soort ongecontroleerde orde in de chaos. Losgeslagen buffels. Talbot zingt, roept en schreeuwt om zich heen; de instrumenten staan een uur lang onder spanning en worden gegeseld. De songstructuur wordt ontrafeld om dan terug z’n melodie te zoeken. De tempowissels en explosieve noisy uithalen volgden elkaar op en de moshpits groeiden.
“Colossus”, “Mr motivator” “Car crash” zijn mokerslagen van nummers. “Mother” is een voorbeeld van schreeuwtherapie. “Dancer”, “Danny Nedelko” klinken intens, messcherp, snedig, stevig, hard, onsamenhangend samenhangend. Af en toe is er een sfeervollere benadering en krijgt de elektronica doorgang als op een “Poppoppop”. De verdwaalde blazer is een meerwaarde en geeft kleur. Mariah Careys “Xmas song” werd door de mangel gehaald, de gitarist was met een cimbaal en route en letterlijk wordt er “Rottweiler”(s) gewijs verscheurend besloten.
Idles was geniaal gek, overdonderend! Een no rules mentality. Absoluut hoogtepunt.
Na zo’n stomend concertje was het beduidend rustiger aan de Slope met Soccer Mommy van Sophia Regina Allison. Ze speelden dromerige indiepop en haalden soms fors uit met de pedaaleffects richting shoegaze. Soccer Mommy is zo’n bandje die in één van de kleinere zaaltjes van de Bota goed tot z’n recht zou komen …
Met Pretenders ervaarden we een live gevoel van in de 80ies met Rock Torhout en Rock Werchter, één podium , één rockband, wat keuvelen en dan de volgende band of artiest aan het werk zien.
De pretentieloze rock van de Pretenders rond icoon Chrissie Hynde, de 70 voorbij, hot in de 80ies, zijn ‘back on the chain’ sinds een achttal jaar met albums ‘Alone’, ‘Hate for sale’ en ‘Relentless’, die vorig jaar uitkwam. Ze waren intussen al eens opnieuw te zien op Werchter. Ook nu krijgen we hier melodieus goed in het gehoor liggende pop/rock’n’roll, pur sang , zonder al te veel franjes. Het spelplezier droop er vanaf bij het kwartet en vocaal is Chrissie nog steeds goed bij stem.
Hoewel het recenter materiaal ‘an sich’ goed klinkt, zijn het hier toch de oudjes die ‘t em doen en voor herkenbaarheid zorgen, “Message of love”, “Back on the chain gang”, plakker “I’ll stand by you” en “Middle of the road”. Haar muzikanten kregen voldoende ademruimte in de soli. “Mystery achievement” was een puike afsluiter van een even puike band rond deze rock’n’roll queen …
Michael Kiwanuka, een Brit met Oegandese roots, heeft een pak muzikanten mee en tekent voor de ideale ‘midsummer evening music’ bij ondergaande zon aan zee … Eén nadeel, hij stond in een nokvolle Barn. Nu dit links gelaten, wist z’n retrosoulpop ons opnieuw te triggeren en te ontroeren; zijn gitaarspel, zijn indringende, warme stem, de breder instrumentatie en de backing vocals gaven kleur en diepte. Een betoverend optreden kreeg je en in de sound borrelt ergens grote namen op als Marvin Gaye, Otis Redding, Bill Withers, Stevie Wonder en Jimi Hendrix.
Een goed uur werden we meegezogen in die lounge, bezwerend , meeslepend als energiek. “Hard to say goodbye”, “You ain’t the problem“ en “Rolling” waren binnenkomers in dit genre, net drie van z’n laatste derde ‘Kiwanuka’.
Een evenwicht van een dromerige, kabbelende, hitsige en dynamische aanpak hadden we met “Black man in a white world” en “Hero”. Al de nummers werden gevat gespeeld, zonder al te veel outtro en uitgesponnenheid. Solo nam hij ons in met “Home again” en op piano met “Solid ground”. De afsluitende “Cold little heart” en “Love & hate” boden wat meer muzikale ademruimte.
Het wordt stilaan uitkijken naar enkele nieuwe songs, “Floating parade” was er zo eentje vol soulpop.
Kiwanuka heeft z’n publiek , hij houdt van hen en zij van hem. Een hartverwarmende klik.
Het Londense kwintet High Vis gaat er intens stevig tegen aan en door een maatschappijkritische bril krijgen we een rits hardcore punk nummers, waarbij de nodige ‘fxx’ ons om de oren worden geslingerd en gespuwd.
Met een gebalde vuist crossten en loodsten ze ons doorheen een “Walking wires”, “Fever dream”, “The bastard inside” en “Choose to lose”, onder spanning door die fel verbeten vocals van frontman Graham Sayle. High Vis kon in volle glorie de Slope afsluiten; op hun wijze hadden ze die muzikaal gesloopt …
Natuurlijk was iedereen op post om Foo Fighters te kunnen zien, de eerst aangekondigde headliner; Bijna twee en een halfuur kregen we onversneden rock te horen van een band die ook al zo’n dertig bezig is.
Het zijn graag geziene gasten, Dave Grohl en C°, die nooit ontgoochelen en zich één maken met hun publiek. Het verlies van drummer Taylor Hawkins is echt goed opgevangen met Josh Freeze van NIN. Ook hij mept er als een wild animal op los, om de songs te doen knallen.
Grohl , één van de overlevenden uit de grunge, heeft met Foo Fighters al een pak albums uit en moet het nu meer hebben van goed singlemateriaal; recent verscheen ‘But here we are’. Zij maken met de oudjes de set.
Het zijn Beren, net als Pearl Jam, om geconcentreerd, intens, hard tekeer te gaan. Een juke box van het (meer) stevige FF materiaal, die steeds werd opgebouwd naar een climax toe. Met zes op het podium staan ze, en met keys als toegevoegde waarde.
Grohl is de maestro, de dirigent, hij rockt, zingt, schreeuwt de longen uit zijn lijf, dweept de massa op en tekent dus voor de gedroomde rock’n’roll avond en show die Werchter en zijn publiek maar al te graag wenst! En die een dikke vette streep kan trekken onder zo’n geslaagde vierdaagse.
Ze leggen er de pees op met strakke nummers “All my life”, “No son of mine” , “The pretender”, “Times like these” en “Generator”. Grohl is overal te vinden, links, rechts, midden het podium of bij z’n publiek. Heerlijk zoiets, een band vol overgave met onweerstaanbare, bruisende rocksongs, die het enthousiasme aanwakkeren.
Een solootje van de verschillende leden namen we er bij, want ze verweefden het met enkele classics als “Stairway to heaven, Sabotage en Blitzkrieg pop”.
Een muzikale marathon , lofbetuigingen ten over … “My hero”, sober ingezet, bouwt broeierig op en explodeert crescendo-gewijs. Net als “Learn to fly” of “These days”. Nieuwtje was hier “Nothing at all”.
Een verschroeiend tempo kregen we dan op “This is a call”, “Monkey wrench” en “Best of you” (dedicated to Royal Blood, omdat ze de best muzikaal ruikende rock’n’roll band zijn). Een droomvogel, de vleugels wijd gespreid zagen we op “Aurora”, opgedragen aan Taylor; het bracht die andere emotie los, net als op het mooi uitgediepte, uitgesponnen “The teacher”, eentje voor Dave’s mama. En tot slot, enthousiasmerend met tonnen positieve energie “Everlong”, die definitief deze EU tour en ons als Werchterpubliek uitwuifde.
Een betere respectvolle afsluiter kon Werchter zich niet indenken op deze vierdaagse met de Foo Fighters. Sprakeloos waren we van zo’n moordende set. Fantastisch, schitterend. Rock zondermeer!
Tot volgend jaar!
Organisatie: Live Nation - Rock Werchter
Jera On Air 2024 – 30 ste editie - Een parel van een jubileumeditie
Jera On Air 2024
Festivalterrein
Ysselsteyn
2024-06-27 t-m 2024-06-29
Hans De Lee
Hoera voor het jarige Jera On Air, al 30 jaar een heerlijk feest voor alle aanhangers van stevige punk(rock), eigentijdse metalcore en true hardcore. En dit jaar was het dubbel en dik feest want wegens het parelmoeren jubileum besliste de organisatie om een extra festivaldag toe te voegen aan het programma. Bijgevolg werd Ysselsteyn vorige week niet 3 maar liefst 4 volle dagen het epicentrum van de net vernoemde muziekgenres … En Musiczine was er heel graag bij …
dag 1 - donderdag 27 juni 2024
In tegenstelling tot vorig jaar of, recenter, tot wat Graspop onlangs overkwam, mocht Jera gelukkig starten onder droge weersomstandigheden en was zelfs een stralende zon van de partij Elk jaar dient zich als bezoeker een luxeprobleem aan: hoe kan men als liefhebber van de aangeboden genres zoveel mogelijk bands live aan het werk zien en een optimale roadtrip maken in de ruime dagelijkse timetable, verspreid over 3 grote en 2 kleine podia, met elk een resem aan topoptredens.
Kiezen is verliezen, ook tijdens deze editie waar het aanbod alweer uitzonderlijk van kwaliteit was. Maar zoals gezegd : een luxeprobleem!
Shadow of Intent luidde voor ons officieel het festival in. En luid was het zonder enige twijfel. Het 4 koppig gezelschap uit Connecticut (US) liet meteen de hel uitbreken met hun loodzware doch best melodieuze deathcore. Van logge stukken naar vingervlugge passages, van grunts naar een zuivere sound. De band bewees, net als vorig jaar op Alcatraz, veel meer te zijn dan louter een studioproject.
Dat we vervolgens naar een leuke set van Madball konden gaan kijken, bewijst eens te meer hoe divers het aanbod op Jera is. Wat ons betreft een groot pluspunt dat jaar na jaar, met succes, nog meer wordt uitgespeeld. Madball hoeft geen uitleg. NYHC op z’n best, meteen de beuk erin, geen poespas maar old school smerige en rauwe streetcore. Al meer dan 35 jaar leveren deze kerels kwaliteit en tonnen energie op elk podium dat ze betreden. Ook hun set op Jera was alweer raak met een lekker wilde boel vooraan in de tent als logisch gevolg, ondanks het vroege uur op de timetable. ‘Set it off’ klonk heerlijk vintage, de cover van The Animals ‘It’s my life’ was eerder luchtig en ‘Get Out’ was een zoveelste uppercut, kort, krachtig, snel en met massale steun van de fans.
Tussendoor nog wat reclame maken voor de nieuwe plaat die begin 2025 uitkomt via Nuclear Blast en dan weer verder met een rotvaart het optreden afwerken. Ga dat zien op Sjock waar de band in extremis Sick Of It All zal vervangen.
Hoog tijd voor wat moderne metalcore nu en dan nog wel van een uitzonderlijke soort. Imminence uit Zweden brengt ‘sferische’ metalcore en maakt daarbij ondermeer gebruik van klassieke instrumenten met vooral een viool in de hoofdrol. Hun songs zitten knap in elkaar en barsten van geslaagde contrasten. Aan de éne kant wordt een ware wall of sound opgetrokken en dan plots duikt een kort vioolintermezzo op om de boel te ontmijnen. Voeg daar het veelzijdige strot van frontman Eddie Berg bij (tevens de violist van dienst) en je komt tot een uniek geheel. Weliswaar niet altijd even toegankelijke muziek maar steeds van een intense schoonheid. Nummers als ‘Continuum’, ‘Erase’ en de machtige afsluiter ‘The Black’ (tevens de titel van het laatste album) bewijzen het potentieel van deze band en overtuigen het aanwezige publiek in de goedgevulde Vulture tent.
De band komt in oktober terug naar België en Nederland voor clubshows. Go check them out! Absoluut de moeite waard.
De ‘oudjes’ van dienst op deze eerste festivaldag komen uit Los Angeles en worden geleid door niemand minder dan Ice-T. Body Count is de naam en stevige heavy metal, gekruid met wat rap invloeden is de muziek die ze spelen. Iedereen kent ongetwijfeld het nummer ‘Cop Killer’ waarover zo’n 30 jaar geleden enige controverse was.
Ice-T is intussen 66 jaar oud en laat zich op het podium vocaal bijstaan door 2 extra rappers/meebrullers. De groovy opener ‘Body Count’s in the house’ gaat helaas een beetje de mist in door geen al te best geluid. Gelukkig komt daar tijdens ‘The Purge’ verandering in en begint de oudgediende machine beter en beter te draaien.
Tussen al de moderne metalcore, deathcore en andere ‘core’ varianten klinkt Body Count misschien wat gedateerd maar daarom niet minder vet en relevant. Het typische trashy rap metal geluid komt het best tot uiting in de songs ‘Cop Killer’ en ‘Born Dead’ die traditiegetrouw op het einde van de set zitten en uiteraard op de meeste respons kunnen rekenen.. Het obligate ‘fuck the police’ sing along momentje voegt weinig toe aan het optreden maar kent als vanouds veel bijval.
Het eerder gespeelde nieuwe nummer van de upcoming plaat ‘Merciless’ belooft alvast veel goeds. Na een klein uur verdwijnen Ice-T en zijn entourage van het podium, alweer op weg naar een volgend optreden : Hellfest, Clisson, Frankrijk. Petje af voor deze toch wel legendarische band.
Aangezien Bad Religion op Sjock de laatste festivaldag afsluit werd op Jera gekozen om het (gelijklopende) optreden van Get The Shot mee te pikken ten koste van Greg Graffin en zijn gevolg.
Get The Shot is the next big thing uit Canada, althans wat het hardcore genre betreft. Ze stonden in 2022 ook reeds op Jera, speelden onlangs in het voorprogramma van Stick To Your Guns en hun status en aanhang groeit zienderogen. En terecht!
De 5 heren laten overal waar ze optreden immers een zeer sterke indruk na en spelen telkens het complete dak eraf. Ook op Jera is de publieke belangstelling heel groot. De tent staat alvast nokvol voor het aankomende optreden in het vredige Ysselsteyn. De muziek die ze brengen is echt niet voor doetjes : furieuze en ultrasnelle hardcore vanuit de buik. De imposante frontman JP zweept het publiek meteen op en een aanéénschakeling van crowdsurfers en circlepitters is het logische gevolg.
Nummers uit het meest recente album ‘Merciless Destruction’ worden afgewisseld met ‘klassiekers’ als ‘cold hearted’ en ‘blackened sun’. Bij het inzetten van ‘Erase the scum’ maakt JP van de gelegenheid gebruik om elke vorm van racisme, sexisme en fascisme te veroordelen. Wat volgt is een knappe zondvloed aan gitaargeweld en energie van Canada’s luidste zonen.
Een bom van een optreden!
Electric Callboy mocht de eerste festivaldag afsluiten. Overal waar dit Duits fenomeen aantreedt vormen zich 2 kampen : de haters en de lovers. De eerste groep verwijt de band sellouts te zijn die verwerpelijke commerciële muziek maken die niets meer met rock of metal te maken heeft. De fans prijzen dan weer de band om hun originele mix van electro/techno met zware metal en hardcore stukken in verweven.
Tot welk kamp je ook behoort, één ding moet je deze zotte bende wel nageven, overal waar ze spelen ontaardt hun show in een fantastische party met een ongeziene ambiance en dansende menigte. Dat was op Jera niet anders!
Ik zag het toenmalige Eskimo Callboy ooit Groezrock openen (Main Stage, 2019). De belangstelling was matig, evenals het optreden. Het contrast met de huidige headline show is immens : volgepakte tent, grootse podiumopbouw, spectaculaire lichtshow, constante projecties op groot scherm en pyrotechnics all the way.
Muzikaal verweeft men zoals eerder gezegd catchy electronische riedeltjes en technoritmes met pure metalcore invloeden, het geheel kan je nog het best omschrijven als ‘techno death’ of ‘gabber core’. Het recept slaat goed aan klinkt heel aanstekelijk.
Bijzonder in Nederland is de band heel populair gezien ze hier een traditie hebben in ‘gabber’muziek.
Het vertrek van zanger Sebastian (check diens nieuwe band Ghostkid, vorig jaar op de affiche van Jera trouwens) is intussen vergeten en wordt feilloos opgevangen door de nieuwe frontman Nico Sallach.
Vroeg in de set zitten al de grote hits ‘Spaceman’ en ‘Hypa Hypa’, samen met de cover ‘Everytime we touch’ toveren ze gans de Jera weide om in een ware reuze karaoke, inclusief de teksten die op het scherm worden geprojecteerd. Wat een heerlijk muzikaal circus! Dat de band bijna een thuismatch speelt wordt nog eens benadrukt als sommige zanglijnen in het Duits worden afgewerkt en meegezongen. Het éne cliché wordt opgevolgd door het andere maar het recept werkt wonderwel en zorgt voor een feest zonder weerga. ‘Share my love’ klinkt als een doorslag van ‘Spaceman’ maar niemand die daar om maalt. Na een uurtje houden wij het alvast voor bekeken, terwijl het feest onverwijld wordt verder gezet en de Callboys de eerste festivaldag met een knaller afsluiten.
dag 2 - vrijdag 28 juni 2024
De zon is alweer van de partij. Bij het betreden van het festivalterrein is Hanabie bezig aan een set Japanse (baby) metal/harcore. Eerlijk? Not my cup of tea! Maar ze kunnen toch al rekenen op heel wat publieke belangstelling en spelen een solide set. Mij doet het wat denken aan een vrouwelijke versie van Electric Callboys (Callgirls?) maar dan minder goed. De 4 Aziatische barbies doen hun stinkende best en wisselen kinderstemmetjes af met diepe grunts. Het, opvallend jonge, publiek vindt het allemaal gaaf en geniet van het aparte spektakel.
De mannen van Grade 2 is gelukkig andere koek. Dit 3-tal uit de UK (Isle of Wight) blinkt uit in echte oldschool punkrock. Rechttoe rechtaan, 1 2 3 4, korte en snedige songs, telkens met oog voor melodie brengen ze een mix van songs uit hun 4 verschenen albums, met de nadruk op het in 2023 verschenen ‘Grade 2’. De Misfits cover ‘Where eagles dare’ wordt zeker gesmaakt door de fans. Afsluiters ‘The only ones i trust’ en ‘Under the streetlight’ zorgen voor een mooie eindspurt van een prima optreden.
Het was uitkijken naar Bleed from Within, de luidste band van Glasgow, Schotland. Met hun laatste plaat ‘Shrine’ leverden ze een regelrecht meesterwerk af. Het nummer ‘Levitate’ moet zowat het beste zijn wat ze in hun (bijna) 20-jarige carrière hebben geschreven. Het concert start met een Shania Twain intro (!) maar dat is slechts schijn voor wat er komen gaat.
Opener ‘Souvereign’, inclusief vlammen en schermvisuals, geeft meteen het visitekaartje af van dit heerschap. Het publiek besluit prompt uit te pakken met een heuse wall of death als welkomstgeschenk. Wanneer al vrij vroeg in de set het magische ‘Levitate’ wordt ingezet reageren de fans uitgelaten. Dit prachtige epos klinkt bij wijlen wat bombastisch maar is toch echt een dijk van een song die het talent van Bleed from Within als geheel onderstreept en hen moeiteloos een plaatsje verzekert in het kruim van de huidige metalcore scene. De band stond de dag ervoor op Hellfest en sluit in Ysselsteyn hun zomertour af. Daarom willen ze nog een laatste keer alles geven en volgt ondermeer een gesmaakte versie van ‘Killing Time’ en ‘Into Nothing’.
Kort even ontdekken wat Better Lovers er zouden van bakken op de Vulture stage. De band bestaat ondermeer uit leden van Every Time I Die en The Dillinger Escape Plan. Het thema van het optreden bleek ‘love’ te zijn maar daar was verder weinig van te merken. Snoeiharde hardcore met een krijsende zanger. Wat mij betreft mocht er iets meer samenhang in de nummers zitten en klonk het geheel soms wat ‘lawaaierig’. Maar smaken verschillen en de fans van de band lieten het in geen geval aan hun hart komen. Ze genoten met veel overgave van de gebrachte show.
Er stonden dit jaar wederom heel wat Belgische bands op de affiche van Jera. Psychonaut, Amenra, Second Hand Saints, Temptations for the weak etc. moesten de eer van ons Belgenlandje hoog houden bij de noorderburen…maar het was toch vooral uitkijken naar Brutus, tegenwoordig zeer actief in het buitenland en uitgegroeid tot een belangrijk muzikaal exportproduct van Vlaanderen.
Brutus mocht om 16u aantreden in de Eagle tent. Hoe verfrissend klonk de band, met de straffe vocalen van Stefanie, niet tussen al dat ander (veelal met hoog testosteron gehalte) metalgeweld. Dikke pluim voor het eigen geluid en de eigen richting die deze band consequent en met veel succes volgt. De sublieme opener ‘War’ gaf meteen het visitekaartje van de band af. Het blijft knap om zien hoe leading lady Stefanie, schijnbaar moeiteloos, intense drumpartijen en loepzuivere vocals weet te combineren. De band is perfect op elkaar ingespeeld en wisselt bruusk gitaargeweld feilloos af met enkele rustpunten in de set. Om meteen daarna weer uit te pakken met moordende gitaren en bonkende drumpartijen. Vooral ‘Brave’ en afsluiter ‘Sugar Dragon’ maakten op ons het meeste indruk. Topoptreden van een topband! We mogen al eens chauvinistisch zijn, niet?
Counterparts was een band die we nooit eerder live aan het werk zagen en daarom keken we reikhalzend uit naar hun doortocht op Jera. Het heerschap uit Canada (spitsbroeders van Get The Shot) mocht aantreden in de Vulture tent. Grappige gedachte dat, vanuit de verte, de band precies leek te bestaan uit Frankie DSVD en zijn 3 jongere neefjes op het podium…De realiteit is uiteraard compleet anders en de vrolijke mannen uit Ontario vliegen er meteen genadeloos in. De intro van Charli XCX ‘360’ is meteen vergeten en met ‘Love me’ en ‘Choke’ tapt de band uit een stevig metalcore/hardcore vaatje.
Live klinken de songs een pak rauwer en woester dan op plaat maar daar maalt niemand om, integendeel.
Net als alle andere festivaldagen stond ook op vrijdag een echte vintage hardcore band op de affiche. Niemand minder dan Suicidal Tendencies, met meer dan 40 jaar ervaring op de teller, kwam de Eagle stage onveilig maken. Het moet gezegd Mister Mike Muir wordt een dagje ouder (61 jaar) en zijn typerende moves en rondjes op het podium komen soms wat (sorry fans) lachwekkend over. Maar de man geeft nog steeds het volle pond en doet dat met veel overgave. Zijn stem heeft merkbaar ook wat ingeboet aan kracht en het geluid kan beter, doch van bij de aanvang reageren de fans uitgelaten op opener ‘You can’t bring me down’.
Ook nummers als ‘War inside my head’ en ‘Freedumb’ gaan er als zoete broodjes in. Mighty Mike neemt nog steeds graag de tijd om wat te lullen met het publiek en zo komen we te weten dat de ST show op Jera de eerste is van de Europese zomertour.
Al bij al toch een heel verdienstelijke performance en chapeau voor Mike om oprecht alle energie te geven die in zijn lijf zit als rasechte entertainer.
Op het eind van de set mogen alle fans mee het podium op om ‘Pledge your Allegiance’ mee te brullen met de band.
Nostalgisch optreden voor ‘oude’ hardcore liefhebbers. Het enige nummer dat ik miste in de setlist was ‘Trip at the Brain’. Verder niets op aan te merken.
Ice Nine Kills is een fenomeen uit de US. De band brengt een aparte show waarbij de overwegend metalcore klinkende nummers visueel ondersteund worden door allerlei horror en spooky taferelen en visuals. Het éne acteerwerkje oogt al meer geslaagd dan het andere. Van onthoofdingen en zombies op het podium tot chainsaw acts.
De bandleden , allemaal in net maatpak en das, doen zelf ook hun duit in het zakje door geregeld actief aan de horrorsketches deel te nemen. Frontman Spencer Charnas (enige nog originele bandlid van 2000) neemt de meeste aandacht voor zijn rekening. Door het vele theatrale spektakel verdwijnen de songs als het ware soms naar de achtergrond. Of is dat net de bedoeling?
Muzikaal klinkt Ice Nine Kills zeker niet slecht, maar echte uitschieters of nummers die blijven hangen zijn toch zeldzaam. Men kan nog best spreken van een typische US metalcore sound overgoten met een poppy sausje. Dat de groep een aanzienlijke fanbase heeft bewijzen de eerste rijen voor het podium die alle nummers perfect weten mee te scanderen en vooral uit de bol gaan bij ‘Meat & Greet’ en ‘Savages’. Eveneens nieuwe nummers worden uitgetest om tot slot uit te pakken met de finale die ondermeer bestaat uit ‘American Nightmare’, Shower Scene’ en ‘Welcome to Horrorwood’. Vermakelijk optreden waarbij, wat mij betreft, de visuele prestaties langer blijven hangen dan de muzikale.
Hoewel op de 2de festivaldag de affiche eigenlijk werd afgesloten door 2 gelijkaardig klinkende bands (Dropkick Murphys en The Rumjacks) was voor vele festivalgangers de echte afsluiter SUM 41, die hun laatste openlucht/festivalshow op Nederlandse bodem speelden (er volgt wel nog een indoorconcert in het najaar in het kader van de definitieve farewell tour van de band).
De tent is alvast veel te klein voor Canada’s nummer 1 punkrockformatie. Tot ver buiten het zeil staat het volk opgepakt om toch maar een (ver)zicht op het podium te hebben. Sum 41 is dan ook gekend bij een zeer breed publiek en daar zal hun extreem catchy sound zeker voor iets tussen zitten.
Gezien de vrij korte duurtijd van de set (amper 1 uur) is het duidelijk dat dit concert een aanéénschakeling wordt van hits, af en toe aangevuld met nummers van de (letterlijk) laatste, en niet onaardige, (dubbel)plaat ‘Heaven x Hell’.
Het gebruikelijk TNT van AC/DC steekt alvast de lont in het kruidvat en Deryck Whibley en zijn kornuiten starten furieus met ‘Motivation’. De reactie van het publiek is navenant. Wat een uitgelaten sfeer.
Het vervolg is een ware jukebox aan hits en punkrock klassiekers als ‘The Hell Song’, ‘Over My Head’, ‘We’re All To Blame’ en ‘In Too Deep’. Tussendoor vertelt de frontman dat het na meer dan 28 jaar welletjes is geweest en dat de band weloverwogen besloten heeft om er na een heel mooie ‘carrière’ definitief mee op te houden.
Uiteraard dankt hij meermaals de trouwe fans en belooft hij hen in het najaar nog een allerlaatste keer terug te komen voor een ultieme en final zaalshow in Nederland.
De absolute finale wordt ingezet met ‘We Will Rock You’ van Queen. Het nummer leidt perfect DE 2 klassiekers van Sum 41 in : ‘Fat Lip’ dat werkelijk door duizenden festivalgangers wordt meegebruld en het al even epische ‘Still Waiting’.
Het is zonneklaar dat de band stopt op een hoogtepunt en dat ze enorm zullen gemist worden. Aan de andere kant siert het hen ook danig dat ze niet eindeloos verder gaan en nog enkele jaren, allicht op automatische piloot, shows zouden blijven spelen.
Respect voor hun moedige en eerlijke beslissing. En ja, Sum 41 zal oprecht gemist worden.
dag 3 - zaterdag 29 juni 2024
De 3de festivaldag begon wat ons betreft met een afknapper. Graag hadden we op de middag Annisokay aan het werk gezien. Een Duitse catchy metalcore band die jaar na jaar aan populariteit wint en die recent werd aangekondigd om in het najaar als supportband mee te trekken op tour met Within Temptation. Helaas moest het optreden op het laatste moment verplaatst worden naar een ander tijdstip/dag gezien blijkbaar de instrumenten en gear spoorloos waren op één of andere luchthaven.
Dan maar kort wat nummers meepikken van Another Now, die oorspronkelijk op zondag zouden spelen maar dus vriendelijk gevraagd werden hun plaats op de timetable te ruilen met Annisokay. De heren uit Nederland (hometown Eindhoven) waren mij totaal onbekend maar brachten het er zeer goed vanaf. Zonder complexen een set spelen van technische metalcore met hier en daar wat zijsprongen naar ‘death’ en ‘progressif’, het is niet iedereen gegeven. Mooie prestatie en dito visitekaartje.
Ander genre, doch niet minder intensief, was het feestje dat Mindwar uit Lokeren, België bouwde in de Buzzard tent. Een pot pure en lekker ruige en wilde hardcore kregen we geserveerd. Intussen al bijna 10 jaar het handelsmerk van dit gezelschap. Debuutplaat ‘Still at War’ uit 2023 is een knaller van formaat die de band eindelijk de erkenning oplevert die ze verdient en die live keer op keer kracht wordt bijgezet met nummers als mokerslagen recht in je gezicht. Deze kerels speelden niet voor niets reeds het voorprogramma van ondermeer Madball en sierden vorig jaar de affiche van Ieperfest . Ondermeer ‘Collective compulsion’ is een nummer dat heel goed het geluid van Mindwar typeert en dat veel respons krijgt van het talrijke hardcore publiek.
ERRA is nog zo’n fijne band die heel wat te bieden heeft en steevast een mooie liveprestatie neerzet waar ze ook de affiche sieren. Ook op de 30ste Jera leverde dit 5-koppig geheel uit Alabama (US) een puike set af. Intussen bestaat de band reeds 15 jaar en kennen ze bijgevolg de klappen van de zweep. Met hun leuke mix van post-hardcore en moderne metalcore zorgden ze van een massief geluid dat veel indruk maakte. De dubbele zang (cfr. The Amity Affliction, Bury Tomorrow ea.) is een beproefd recept dat Erra met glans weet toe te passen en dat de songs live soms nog beter uit de verf doet komen als op plaat. Nochtans is het laatste album ‘Cure’ een ware hoogvlieger en bestond het optreden voor 75% uit nummers van deze plaat. Van openingsnummer en titelsong ‘Cure’ tot ‘Pale Iris’ achteraan de set.
Een toch wel wat vreemde eend in de bijt was vandaag Escape the Fate. Deze band werd zo’n 20 jaar geleden opgericht door een zekere Ronnie Radke en situeert zich vooral in het (commerciële) rock en (heavy) metal genre. Dhr. Radke belandde in de US in de gevangenis en werd in 2008 succesvol vervangen door huidig frontman Graig Mabbitt. Intussen kennen we Ronnie Radke allemaal als leadzanger van Falling In Reverse, maar dit geheel terzijde. Het moet gezegd Mister Mabbitt kan een stukje zingen en tovert geregeld en bijzonder zuiver de typische metal screams uit zijn strot. Allemaal degelijke nummers maar weinig echte uitschieters of songs die boven het gemiddelde scoren. Escape the Fate heeft in de US een status die veel hoger reikt dan in Europa het geval is en dat is ook duidelijk merkbaar in Ysselsteyn.
Wij onthouden vooral een paar nummers op het einde van de set omwille van hun hoog meezing gehalte en typische ‘US metal’ sound : ‘Cheers to Goodbye’ en ‘One for the Money’.
For I Am King speelde een thuismatch op de Eagle stage. Dit Hollands gezelschap speelt pittige metalcore opgesmukt met hier en daar wat death geluiden. Op het podium treffen we 4 forse kerels aan volledig in het zwart uitgedost en daartussen een frêle frontdame in een frivool roze outfit, een opvallend contrast. Nog opvallender echter is het stemgeluid van zangeres Alma, wat een strot heeft deze dame zeg! De grafstem en grunts die ze produceert zijn indrukwekkend en passen wonderwel bij de technische (death) metalcore die de band ten gehore brengt. Songs als ‘Liars’ en de meest recente single ‘Liebe’ klinken loodzwaar en zijn geen hapklare brokjes. Het zijn eerder luide brokken die staan als een huis en zonder twijfel indruk maken. Verrassende eerste kennismaking.
Over Bob Vylan hadden we al één en ander gelezen en waren de verwachtingen bijgevolg vrij hoog. Met glans werden deze ingelost en bleek de sympathieke man uit Londen, samen met diens naamgenoot en enige gezel op het podium, een rasechte entertainer te zijn die een geslaagde melting pot bracht van punk, rock en hip hop/rap. Niet zonder eerst het optreden te beginnen met een korte yoga-sessie en wat stretching moves die samen met het publiek worden afgewerkt op de tonen van een loeiharde gitaarloop die uit de boxen knalt. Crazy maar best leuk om te aanschouwen.
Muzikaal volgt een soort van ‘metalrapcore’ met wat lichte rasta invloeden waarbij een live drummer (Bob 2) het ritme bepaalt van de zanger/MC van dienst (Bob 1). ‘We live here’ klinkt fris en blijft snel hangen, ‘Hunger Games’ en ‘Wicked and Bad’ benadrukken het kunnen van dit olijke duo. Heel aanstekelijke set waarbij Bob 1 het publiek al crowdsurfend uitvoerig komt begroeten. Kortom Bob Vylan heeft veel potentieel! Geen wonder dat hij dit jaar ook in Werchter van de partij is.
Vorig jaar zagen we Fit For A King aan het werk in Antwerpen (Kavka/Zappa) als support van The Amity Affliction. De band maakte toen een goeie beurt en dus besloten we om ze opnieuw de nodige aandacht te geven en te ontdekken hoe ze het ervan af zouden brengen op een groot en open air podium ipv in een kleine donker zaaltje. Het antwoord was al snel duidelijk : met glans!
Sommigen beweren dat dit gezelschap een ‘christian hardcore band’ is maar ze kwamen in elk geval van bij de aanvang duivels uit de hoek en het geluid zat ook meteen perfect tijdens opener ‘The Hell we create’ en ‘ End (the other side)’. Van een knalstart gesproken. ‘Falling through the sky’ zorgde voor een behoorlijke stroom aan crowdsurfers en die zou doorheen het optreden nauwelijks gaan liggen. Na goed 40 minuten werd in stijl afgesloten met ‘When everything means nothing’ en het machtige ‘God of Fire’.
Traditiegetrouw stonden ook vandaag enkele oudgedienden op de mainstage : Biohazard had vandaag de opdracht om de eer van de ‘hardcore eighties bands’ hoog te houden. En dat deden de mannen met volle overgave. Geen studieronde als bij Body Count of Suicidal Tendencies maar meteen gas geven en genadeloos uit de startblokken vliegen. Frontman Evan Seinfeld mag dan al 57 jaar oud zijn, fysiek heeft hij het afgetrainde lichaam van een prille dertiger die dagelijks de gym bezoekt. En ook vocaal kwam hij bijzonder energiek voor de dag. ‘Urban Discipline’ klonk vet en ‘Black and White and Red all over’ (eveneens van het album ‘Urban Discipline’) moest zeker niet onderdoen. Tussendoor vertelde de frontman hoe graag de band al meer dan 30 jaar naar Nederland komt (hun 2de thuis) en verwees hij vol nostalgie naar een uiterst geslaagd optreden tijdens Dynamo Open Air 1993. ‘Wrong side of the tracks’ werd aangewend om de nodige steun en solidariteit te vragen voor kameraad Lou Koller van Sick of It All die onlangs een medische harde noot moest kraken (kanker diagnose). De vertrouwde Bad Religion cover ‘We’re only gonna die’ werd ook deze set met succes bovengehaald tot groot jolijt van de fans. Op het einde van de set en na het aankondigen van een nieuw album werd bij ‘Hold My Own’ nog een laatste keer alle registers opengetrokken en speelde de band een heerlijk old school slot van zowel het optreden als van de volledige Europese tour.
Crosses (ϮϮϮ) werd pas laat toegevoegd aan de line up van Jera 2024 maar bleek toch al vlug een meerwaarde. Hoewel de band van Chino Moreno (Deftones) en diens partner in crime Shaun Lopez, moeilijk in een muzikaal vakje is weg te zetten en er heel wat ‘toetsen’ op het podium aanwezig waren, klonk de band toch zeer herkenbaar en naast kwetsbaar ook immens veelzijdig. Uiteraard dat Chino’s stem onvermijdelijk aan de Deftones doet denken, maar ook flarden van NIN kan je waarrnemen in de donkere filmmuziek die dit duo live op het talrijke publiek loslaat. Het geheel klinkt bij wijlen als industrial rock, gitaren die over electro beats heen komen en Dhr. Moreno die goed bij stem is een ook opvallend fris en scherp oogt. Toch wel een welgekomen alternatief geluid tussen al het pure gitaargeweld dat verder de affiche (terecht) bepaalt.
Het programma op zaterdagavond was hoofdzakelijk Brits getint doch geen liefhebber van het metalcore genre die daar om maalde aangezien het zonder twijfel de absolute top van de scene was die Ysselsteyn onveilig maakte. Wat te denken van het trio While She Sleeps, Bury Tomorrow en Architects! Indrukwekkend toch!
While She Sleeps is na 18 jaar ervaring en 6 albums uitgegroeid tot een ware metalcore sensatie. De fanbase groeide nog sneller dan de band zelf en de belangstelling was dan ook groot voor het optreden op Jera. De podiumopbouw was behoorlijk massief en de vlammenspuwers werden niet gespaard. Frontman Lawrence Taylor is een kei in het bespelen en ophitsen van het publiek en dook meteen zelf de menigte vooraan het podium in. Muzikaal brengt While She Sleeps, zoals eerder gezegd, pure metalcore maar weten ze zich toch te onderscheiden van gelijkaardige bands met een sound die heel eigen en herkenbaar is. ‘Sleeps Society’ en ‘Anti-Social’ kenmerken het typische WSS geluid en zijn beide onvervalste metalcore hymnes. In de (te) korte set miste ik het fantastische ‘Four Walls’ maar werd veel goedgemaakt met enkele klassiekers in wording van de laatste plaat ‘Self Hell’ met ondermeer het titelnummer en ‘To The Flowers’. ‘Silence speaks’ en ‘Systematic’ vervolledigden het beklijvende optreden dat nog even bleef nazinderen bij het voldane publiek.
Net als vorig jaar stond ook Bury Tomorrow weer op de Jera affiche, zij het enkele plaatsjes hoger en dat was volkomen terecht. De band uit Southampton heeft een sterke live reputatie en kan putten uit een hele reeks straffe nummers die verspreid zitten over 7 albums verschenen tussen 2009 en 2023. Vooral het album ‘Cannibal’ uit 2020 zorgde voor een stroomversnelling en leverde de band zijn huidige status op. Opvolger ‘The Seventh Son’ van vorig jaar bevestigde moeiteloos de kwaliteit van de band. In tegenstelling tot vorig jaar was zanger en frontman Daniel Winter-Bates in goede doen en heel spraakzaam. De interactie met de fans verliep dan ook vlekkeloos en de positieve vibe was voelbaar aanwezig. Muzikaal stond de set als een huis. Oud werk werd vakkundig afgewisseld met nieuwe songs en doorheen het optreden werd met veel overtuiging en bravoure gebouwd aan een climax op het einde. Songs als ‘Black Flame’ en ‘Boltcutter’ zijn 2 tussentijdse metalcore parels die qua kracht en intensiteit één en ander te bieden hebben. Echter niets kan op tegen het onvermijdelijke en geniale duo : ‘Cannibal’ en ‘Choke’, 2 muzikale handgranaten die zalig ontploffen in het gehoor van het voltallige publiek en zonder moeite door de hele aanwezige meute woord voor woord wordt meegebruld. Afsluiter ‘Death’ bevestigt de kwaliteit die Bury Tomorrow brengt als het gaat over loeiharde doch melodieuze songs. Wat mij betreft pure klasse, maar, toegegeven, als jarenlange fan is het moeilijk om objectief te blijven.
dag 4 - zondag 30 juni 2024
Intense festivaldagen waar je de éne goede band na de andere absoluut wil aanschouwen kunnen best slopend zijn. Zondag (4de festivaldag) was het energiepeil van ondergetekende oude knar dan ook flink gezakt, net als het aantal drankbonnetjes in de broekzak trouwens.
We besloten het wat rustiger aan te doen en slechts enkele bands uit te pikken om over te berichten alvorens helemaal voldaan huiswaarts te keren.
Het valt meteen op dat de weide toch duidelijk minder bevolkt is dan de vorige dagen. Allicht vonden heel wat festivalgangers 3 dagen om hun muzikale hartje op te halen meer dan voldoende en hielden ze het bij het traditionele ‘donderdag tot zaterdag ticket’ ipv later nog te upgraden naar een golden ticket met de extra festivaldag op de dag van de Heer.
Nochtans was de line-up echt niet te versmaden en van een zeer hoog en gevarieerd niveau. Een regelrechte topprestatie van het team dat het programma helemaal in elkaar puzzelt. Dat mag ook eens benadrukt worden!
Death Before Dishonor zagen we vorig jaar al heel sterk uitpakken op Brakrock, Duffel (België) en de band deed dit nog eens losjes over te Ysselsteyn. Het blijkt het laatste optreden van de tour te zijn maar frontman Bryan Harris (al 24 jaar in de band) wil niet weten van enige vermoeidheid en geeft samen met zijn bandleden van bij de aanvang flink van jetje op het podium. Korte, krachtige en snedige hardcore songs van 2 tot maximum 3 minuten en volledige volgens de beginselen van de typische NYHC-sound. Nummers uit de beginperiode worden vakkundig afgewisseld met recenter werk en het publiek gooit de laatste energie in de bres om zich volop uit te leven voor het podium. ‘Count me in’, ‘Endless Suffering’ en het onvermijdelijke ‘6.6.6’ (Friends Fam Forever) als afsluiter zijn wat mij betreft de 3 hoogtepunten van een lekker optreden.
Atreyu is een band die we al jaren volgen en die van bij hun ontstaan in 1998 tot op heden alleen nog maar albums van topkwaliteit hebben uitgebracht (intussen 9 stuks in totaal). Hun mix van heavy rock, catchy metal en metalcore kent in hun thuisland US meer bijval dan in Europa maar toch groeit de fervente aanhang van het 5-tal ook hier gestaag aan tot een aanzienlijk leger. Wie ze onlangs op Graspop aan het werk zag weet waartoe deze heren in staat zijn. Straffe liveband! Het is vooral de imposante frontman en zanger Brandon Saller die de meeste aandacht (naar zich toe) trekt en die met zijn aparte, doch zeer herkenbare, stem het optreden a.h.w. draagt. Atreyu kan moeiteloos een set vullen met enkele ‘hits’ die doorheen de vele jaren intussen goed gekend zijn bij de fans en woord voor woord worden meegezongen. Wie de band wil leren kennen checkt best nummers als ‘Drowning’ (recent werk), ‘Save Us’, ‘Ex & Oh’s en de afsluiters van het Jera optreden ‘Falling Down’ en ‘Blow’. Stuk voor stuk heavy muziekwerkjes maar steeds met veel zin voor melodie en refreinen die zich snel in je geheugen nestelen en daar lang kunnen blijven hangen.
Dé punkrock jukebox en karaoke band bij uitstek moet toch wel Me First & The Gimme Gimmes zijn. Iedereen weet intussen ongetwijfeld welk feestje deze zotte bende telkens bouwt on stage. Hun act houdt meestal het midden tussen pure punkrock kolder en een uitgekiende coverset. Vergis je niet, het gaat hier om straffe muzikanten (onder met CJ Ramone op basgitaar) die ogenschijnlijk een circusact opvoeren maar onderhuids toch zeer goed weten waarmee ze bezig zijn en er telkens in slagen, met hun luchtige attitude, zowel voorstanders als sceptici te vermaken. Zanger Spike is het speerpunt van de band en verleidt het publiek op humoristische wijze tussen de legendarische popsongs en klassiekers door die allen op de typische ‘Gimme Gimmes’ manier worden gebracht. Denk maar aan ‘Dancing Queen’, ‘Jolene’ en ‘I will survive’. Verstand op nul en gaan met die punkrock banaan.
Tenslotte besluiten we ook Tesseract nog mee te pikken alvorens we ons met slome tred richting de uitgang begeven en in de auto ploffen. Geen evidente keuze van band en programmatoren om met een pot progressieve metal uit te pakken op Jera. Maar daarom ook tonnen respect voor het lef om dit net wel te doen en de diversiteit aan muziekgenres verder uit te diepen en uit te testen. Deze Britten gaan intussen ook al meer dan 20 jaar mee en spelen hoofdzakelijk complexe en vrij technische muziek in combinatie met de wondermooie stem van frontman Daniel Tompkins. De band verdiende meer publieke belangstelling dan een met moeite 1/3 gevulde tent maar de aanwezigen hadden overschot van gelijk en zullen het geweten hebben want ze kregen een hoogstaand optreden voorgeschoteld met een sublieme zanger. Geen simpele meezingers bij Tesseract maar uitgesponnen composities van een heel hoog niveau die je meevoeren naar niet-traditionele rock en metal (atmo)sferen. Je kan het best omschrijven als luide luistermuziek met de nadruk op gitaren en loepzuivere en cleane vocalen. De band heeft doorheen de jaren heel wat albums uitgebracht (waaronder 5 studio platen en 2 live platen). Logischer wijze wordt op Jera vooral geput uit het meest recente (en heel sterk) album ‘War of Being’ (2023). ‘Echoes’ klinkt fantastisch en bewijst het uitzonderlijke kunnen van de muzikanten en alweer zanger Daniel. ‘War of Being’ klinkt al even machtig en afsluiter ‘Concealing Fate Part 1 : Acceptance’, dat nog voor slechts een gering aantal die hard fans wordt gebracht, is een knap orgelpunt van een al even knap optreden. Heel blij deze show alsnog volledig te hebben uitgekeken. Topprestatie van Tesseract van begin tot eind.
En wat mij betreft een prachtige persoonlijke afsluiter van de zoveelste uiterst geslaagde editie van Jera on Air.
Wat kijk ik al ongeduldig uit naar de affiche van 2025! Laat jaargang 31 maar vlug komen.
Helaas laten we bands als Amenra (from Belgium with love) en The Prodigy (from UK without the late Keith Flint) aan ons voorbij gaan. Maar zoals reeds eerder gezegd, trop is teveel en na 4 dagen is het lichaam op en het vat helemaal leeg.
Toch nog een welgemeende dank u wel aan alle medewerkers en vrijwilligers van dit heerlijke festival. De organisatie is echt, jaar na jaar, top. En de vriendelijkheid van de mensen kent nergens zijn gelijke. Houden zo!
Tot slot misschien nog vlug vermelden dat in 2025 3 festivaldagen ruim volstaan ;-) en dat de organisatie van de merchverkoop van de bands het enige minpuntje was tegenover de voorgaande edities. Afschaffen die volledig georkestreerde handel en terug naar de spontane en chaotische toestanden van vroeger met rechtstreeks contact met de bands en hun crew.
Tot eind juni 2025!
Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6162-jera-on-air-2024.html?Itemid=0
Organisatie: Jera On Air
Feest in 't Park 2024 - Voor elk wat wils
Feest in ’t Park 2024
Minnewaterpark
Brugge
2024-06-29
Kristof Acke
Op 29 juni 2024 vond Feest in 't Park plaats op het prachtige terrein van het Cactusfestival, dat later in juli zal plaatsvinden. Ondanks het wisselvallige weer werd het een onvergetelijke dag vol muziek en sfeer.
Bij aankomst werden festivalgangers hartelijk verwelkomd door de fanfareband Brazzmatazz. De band bracht een vrolijke, dynamische sfeer die het publiek direct in de feeststemming bracht.
De Belgische-Congolese zangeres Reinel Bakole opende het podium met haar unieke mix van jazz, neo-soul en Afrikaanse invloeden. In juli ook nog te zien op Gent Jazz, maar hier dus al gratis te bekijken, wist zij het publiek te betoveren met haar warme stem, soulvolle melodieën en dans. Haar optreden was een ware muzikale reis, waarbij ze het publiek meenam door een divers repertoire van intieme ballads tot ritmische nummers.
Vervolgens was het de beurt aan Think of One, een band die bekendstaat om hun eclectische mix van wereldmuziek, jazz en rock. De Antwerpse groep bracht een energieke show vol verrassende muzikale wendingen. Met hun aanstekelijke grooves en meeslepende ritmes wisten ze het publiek moeiteloos aan het dansen te krijgen, ondanks de af en toe dreigende regenwolken.
Het Portugese OMIRI bracht daarna een unieke performance die traditionele Portugese muziek vermengde met moderne elektronische beats. Zijn innovatieve aanpak en visueel indrukwekkende show gecombineerd met twee danseressen maakten indruk op het publiek. De combinatie van folkloristische elementen met hedendaagse technologie zorgde voor een vernieuwende en fascinerende ervaring.
Als afsluiter stond de Oekraïense band Go_A op het podium. Deze groep, die bekendheid verwierf met hun deelname aan het Eurovisiesongfestival, bracht een energieke mix van folk en elektronische muziek. Hun krachtige en opzwepende ritmes vormden een perfecte afsluiting van de dag.
Ondanks de regenbuien die af en toe spelbreker was, wist Go_A het publiek warm te houden en de energie hoog te houden tot het einde van hun set.
Tussen de concerten door en na de afsluiter van de hoofdact gaf Team DAMP een stomende DJ-set in de tent naast het podium. Hun opzwepende beats zorgden ervoor dat het feest ook buiten het hoofdpodium gewoon doorging, en lieten de festivalgangers dansen tot in de late uurtjes.
Feest in 't Park 2024 was een dag vol muzikale hoogtepunten en ondanks het wisselvallige weer met meer dan 13.000 bezoekers een groot succes. Het festival bewees opnieuw een divers en boeiend programma te kunnen bieden dat voor elk wat wils had.
Neem gerust een kijkje naar de pics
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6403-feest-in-t-park-2024.html?Itemid=0
Organisatie: Feest in ’t Park, Brugge
Rock Gaston 2024 - Ook tweede editie is geslaagd
Rock Gaston 2024
JH Knipperlicht
Zulte
2024-06-29
Filip Van der Linden
Rock Gaston was op 29 juni toe aan zijn tweede editie. Of het een absolute graadmeter is voor het slagen van het festival, dat durf ik niet zeggen, maar in de Knipperlicht stond bij elke band meer volk dan op de kermis enkele meters verder op hetzelfde plein in Zulte. De organisatie is er alvast in geslaagd om de spirit van het vroegere Rock Zulte te laten herleven in een compacter festival, maar met nog steeds veel aandacht voor lokaal talent.
Door het afzeggen van headliner The Mars Model mocht Old Town Lewis aantreden als opener. Het was niet de eerste keer dat deze band in de ‘Knip’ speelde. Bijvoorbeeld in 2018 speelden ze daar – samen met The Lotus Tree - in de kelder als opwarmer voor Turpentine Valley. Toen nog als punkband Lewis, deze keer als Old Town Lewis. De klassieke rockbandbezetting werd aangevuld met synths en twee blazers. Met trompet en sax erbij zou het in de richting van de Voodoo Glow Skulls kunnen gaan, maar deze band is op zoek naar een eigen geluid, met meer melodie en met een meer dreamy sound.
Het jammere in die zoektocht is dat de extra muzikanten (synths en blazers) live helemaal in de achtergrond zitten, zowel in het bandgeluid als in hun positie op het podium. Echt alles aan Old Town Lewis ademt nog punkrock: de songs in hun opbouw en sound, de attitude op het podium, de ooh-oooh-ooh’s die het publiek meebrult, het grapje om de drummer die moeilijke intro een stuk langer te laten spelen dan voorzien, …
Live klinkt Old Town Lewis als een punkbandje waar de scherpe kantjes van afgevijld zijn. Voor een lokale band is er altijd wel publiek en die hebben zich geamuseerd voor het podium. De nummers die zijn blijven hangen, zijn “Camouflaged Behaviour”, “Bruised & Abrased” en “Out Of Me”.
Real Or Not/Anothe Lovesong/Camouflaged Behaviour/Feel/Safehaven/See You In The Dark/Bruised & Abrased/How Many Days/Out Of Me/Timmy/City Walls/Doom & Gloom
NeXt! kwam al een paar keer eerder op onze radar. Deze Kortrijkse band vervelde van een coverband met een liefde voor new wave naar een garagerockband met een eigen geluid (ergens tussen The Sonics en the Fuzztones in). Hun democassette kon ons al bekoren en live lieten ze al mooie dingen horen in soms uitdagende omstandigheden inzake licht en geluid.
In Zulte werden ze deze keer goed geholpen door een uitstekende geluidstechnicus. Wat ook helpt is dat één van de twee gitaristen de band verlaten heeft om zich op andere projecten te focussen. Zat het bandgeluid vroeger al eens te ‘vol’ en hoorden we live al eens competitie om elkaar als muzikant te overtreffen, dan vullen nu alle puzzelstukjes in elkaar voor NeXt!.
Live stralen ze als band meer rust uit en ze hebben ook gewerkt aan hun act. Hun openingstrack “Party Girl” drijft op niet meer dan wat vocalen en een heel basic riff en daarmee grijpen ze meteen de aandacht van het hele publiek in Zulte. Daarna brengen ze al meteen “Nude As The News”, een cover van Cat Power die ze indrukwekkend naar hun hand gezet hebben.
Een klein deel van het publiek is niet geïnteresseerd in deze band en staat luid te praten aan de toog, toch totdat zangeres Saskia ze – terecht – kordaat tot de orde roept. Dan volgen de negen eigen nummers die ze binnenkort in de studio gaan opnemen voor hun debuutalbum, met puike versies van “Abuse In Paradise”, “Lovesong” en “War”.
Als finale grijpt NeXt! terug naar hun verleden als coverband. “Modern Dance” van de Definitivos doet in Zulte geen belletje rinkelen, maar “Tainted Love” van Soft Cell in een punkrockjasje, “Living Room” van Red Zebra (waarbij de sax de zo bekende gitaar-rif even overneemt) en “Blitzkrieg Bop” van de Ramones doen dat uiteraard wel. Op die laatste nummers (eigenlijk bedoeld voor de bisronde) wagen een tiental mensen een braaf pogo-dansje.
Deze band heeft een lange aanloop genomen, maar als ze dan straks hun eerste album klaar hebben, valt alles wel in de plooi.
Party Girl/Nude As The News/Greedy/Lovesong/Abuse In Paradise/Basic/Moodswings/Freak!/24 Problems/War/Identify/Modern Dance/Who Cares/Tainted Love/Living Room/Blitzkrieg Bop
De volgende band op Rock Gaston was fullcirclebroken. In een eerste leven bracht deze post-hardcore/melodic hardcoreband (volgens Discogs) drie releases uit tussen 2004 en 2009 en in 2012 speelden ze hun laatste concert als fullcirclebroken. Daarna vervelde de band tot The Lotus Tree, een postmetalband met dezelfde bandleden. Daarmee speelden ze een aantal mooie supports en er waren aanzetten om songs te gaan opnemen in de studio, maar een echte full album release als The Lotus Tree kwam er niet.
Sinds de herstart als fullcirclebroken zijn er al twee singles uit (“R.I.S.E.” en “R.EV.E.A.L.”) en die vormden mooi het begin en het einde van de setlist. Ook leuk: de bandleden hadden T-shirts laten maken met elk een letter van “R.I.S.E.” en ze stonden op het podium ook nog eens in de juiste volgorde.
Omdat ze met vijf zijn, had de zanger als enige de volledige songtitel op z’n shirt. De overige nummers in de set waren ouder werk van deze band en er was één nummer van The Lotus Tree dat in een Fullcirclebroken-jasje zat (“White Bear”). De songs die de beste indruk maakten, waren “R.I.S.E.”, “Waiting For The Storm” en “Violent World”, het nummer dat naar verluidt ooit één keer gespeeld is op Studio Brussel. Met de terugkeer naar de roots van melodic/post-hardcore vallen ook voor deze band wat puzzelstukjes in de juiste plaats.
Als band functioneren ze beter met all things loud, fast, agressive en edgy.
R.I.S.E./Waiting For The Storm/Distance Avenue/Violent World/Interstate/White Bear/Infinity/For The Pictures They Take/A Silent Existence/R.E.V.E.A.L.
Door het wegvallen van The Mars Model werd Cesars Palace gepromoveerd tot headliner van Rock Gaston. Op het eerste zicht was dat misschien wat hoog gegrepen voor een band die nog niet eens een album heeft uitgebracht, maar hun reputatie snelt hen vooruit. Bij Cesars Palace gebeurt er iets op het podium. Dat staat vast. En dan hebben we het niet over het feit dat ze alle drie al eens hun shirt uittrekken om hun jonge, afgetrainde lijven aan het publiek te showen.
Het zit ‘m bij Cesars Palace in de eerste plaats in de muziek. Zelf omschrijven ze die als psychedelic stonerpunk. Psychedelic rock en stoner is een combinatie die wel vaker voorkomt. De punk die ze er nog aan toevoegen moet je misschien vooral in de snelheid zoeken. Gnome meets The Hives, zoiets. En het zit ‘m bij Cesars Palace ook vooral in de podium-attitude: met het mes tussen de tanden, er onvoorwaardelijk voor gaand, zich smijtend alsof er geen morgen meer is, … Zo zien wij dat graag. De overgave van dit trio doet ons wat denken aan die van Baby Godzilla (later herdoopt in Heck), een band die er niet voor terugdeinsde dat er gewonden vielen in de eigen rangen, als dat nodig was om helemaal mee te krijgen.
Zanger-bassist Taron stond niet zonder kleerscheuren aan de start van Rock Gaston: zijn stem was al helemaal schor nog voor het concert kon beginnen, kapotgeschreeuwd de avond ervoor op hun concert in Gent. Thee en honing brachten geen soelaas. Gelukkig zitten er niet zo heel veel lyrics in de muziek van Cesars Palace. En dan waren er nog twee leden van de bevriende Noorse band Way Down The Rainbow die toevallig in ons land waren en die samen met Cesars Palace “Bulls On Parade” van Rage Against The Machine coverden.
Cesars Palace trekt in het najaar de studio in om eindelijk dat debuutalbum op te nemen. Dat zal helemaal anders klinken dan de demo-EP die ze eerder met weinig podium- en studio-ervaring ingeblikt hebben en waar ze nu niet meer zo tevreden over blijken. Benieuwd of ze die rauwe, rafelige, pulserende energie kunnen vatten in een studio-opname.
Wij kijken alvast uit naar de release van tracks als “Backwards Overbender”, “Piss In Peace” en “Nightshop” (met de uit het leven gegrepen mantra ‘where is the wine’). Cesars Palace maakte zijn reputatie helemaal waar en speelde alles kapot als afsluiter van Rock Gaston. Het publiek wou wel een toegift, maar de stembanden van Taron snakten naar rust, en nog meer thee en honing.
Souls/Backwards Overbender/Kinda Nirvana/Genocide/I Know/Brainwash/Piss In Peace/FaceFuckrrr/Tuna Can/Bulls On Parade/Fuck The Line/Go Fund Me/Nightshop
Bij de vorige, eerste editie bouwde het aantal bezoekers gradueel op van begin tot het einde, dit jaar stond er –grofweg – bij elke band evenveel volk in de zaal. Het succes van deze twee eerste edities was voor de organisatie alvast voldoende om voor eind december een namiddag met akoestische muziek aan te kondigen.
Neem gerust een kijkje naar de pics
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6346-rock-gaston-2024.html?Itemid=0
Organisatie: Rock Gaston, Zulte
Live /s Live 2024 - Spirituele totaalbeleving over de drie dagen heen
Live /s Live 2024
Middenvijver
Antwerpen
2024-06-28 t-m 2024-06-30
Erik Vandamme
‘Herontdek de originele festivalvibe en laten we teruggaan naar de festivalervaring zonder alle extra poespas - welkom bij Live is Live’, staat te lezen op de website. En dat blijkt nog te kloppen ook. Het festival Live /s Live biedt sinds enkele jaren een alternatief voor een publiek dat nog festivals bezoekt, maar het liever iets 'intiemer' wil houden. De eerste editie had plaats in Zeebrugge, sinds vorig jaar op Middenvijver in Antwerpen Linkeroever. Met twee podia op een mooie wandelafstand van elkaar, met enkele kleppers als The National, The Smashing Pumpkins en Editors op de affiche, zag de line-up van 2024 er veelbelovend uit. Bovendien stonden op dat kleinere podia bijzonder 'te ontdekken' talenten.
Er hing over drie dagen magie in de lucht, de zon zat er uiteraard ook voor iets tussen, hoewel we af en toe eens ook onze paraplu mochten boven halen. De regen viel echt uit de lucht op zondagavond, geen nood, dit was ook een magisch moment.
Ons verslag van deze spirituele totaalbeleving over de drie dagen heen
dag 1 - Een bijzondere spirituele ervaring met Tamino en Jacob Alon, The National met de hakken over de sloot …
We starten de eerste dag met Intergalactic Lovers (*****). Op Great Gigs in The Park, Sint-Niklaas liet Lara en haar band in ons hart kijken, en zette ons aan het dansen. Het intiemere kantje liet de band achterwege op Live /s Live. Lara bewoog zich voort als een hinde over het podium, en straalde positieve energie uit die de dansspieren prikkelde. In ons verslag van het optreden in Sint-Niklaas braken we trouwens een lans voor de muzikanten binnen de band. Op Live /s Live kwam hun meerwaarde opnieuw tot uiting. Zeker toen Lara even achter hen plaats nam en ze alle instrumentale teugels mocht vieren, ontstond een aanstekelijke wervelwind. Met een brok in de keel dus!
Het Canadese Alvvays (****) deed met een verknipte combinatie tussen dreampop en shoegaze de temperatuur tot een kookpunt stijgen. De ijle stem in combinatie met synths, de bedwelmende riffs en de drumpartijen, deden ons wegzweven. De mooie beelden op het scherm zorgden dat het plaatje compleet werd. De zangeres Molly Rankin deelde mee dat ze het eigenlijk niet gewoon zijn van op zo’n groot podia te staan. Die onwennigheid zagen we. . Ze creëerden een brug tussen emotionele dreampop en donkere shoegaze. Het klonk alvast meer dan overtuigend.
Op het kleine podia stond Bess Atwell (****), enkel met akoestische gitaar en haar kristalheldere vocals. Ze ontroerede ons. Ze werd geruggesteund door een multi-instrumentalist die gitaar, viool als piano speelde; een ware virtuoos. We kregen een gevarieerde trip van weemoed en melancholie. Toegegeven, er zijn nog groeimogelijkheden, want het verliep allemaal nogal braafjes; maar die lekkere gitaarriffs sierden hoedanook. In het oog te houden dus, deze Bess Atwell.
Passenger (***) scoorde circa tien jaar geleden een geweldige hit met “Let Her G” en teert daar nog steeds op. Muzikaal een kabbelend beekje, met als climax die welgekende hit. Passenger haalde daadwerkelijk alles uit de kast om het tegendeel te bewijzen. We bleven ietwat op onze honger zitten, gezien het nadrukkelijk diezelfde lijn uitging. Het publiek liet het over zich heen waaien. Ze gingen zelfs uit de bol bij een '"I Hate" en een cover van "The Sound of Silence". Mooi om zien!
We dwaalden vroegtijdig terug af naar de Dageraad stage voor Jacob Alon (*****) die op zijn eentje zou zorgen voor een eerste echte apotheose van het festival. Jacob stond op het podium met ontblote bast en engelen vleugels om zijn schouders. Niet alleen zag hij er engelachtig uit, zijn stem klonk daadwerkelijk als een engel die uit de hemel was neergedaald. Intiem, boeiend en vol emotie in zijn stem, zorgde hij voor een lichtpunt in onze donkerste gedachte. Iedereen was geboeid, genoot en droomde weg naar mooie oorden. Een interessant man, wiens vocals en tokkelende gitaar je hart deed smelten …
Net voor zijn optreden vloog er symbolisch een vogel over de hoofden van de fans heen, een boodschap van hierboven? Geen idee. Tamino (*****) wist ons een uur lang diep te raken. Maar er was meer. Nadat hij puur op zijn eentje reeds zorgde voor kippenvelmomenten en een krop in de keel, voegden zijn muzikanten zich toe. Een voller geluid, met nog meer intensiteit. Op dat moment, persoonlijk, konden we onze tranen niet meer bedwingen, en lieten ons gewillig meevoeren naar het hemelse paradijs van Tamino: in de wolken meende ik mijn vorig jaar overleden vader te herkennen, een soort teken. Tamino liet ons op dit uur compleet wegglijden van de realiteit, en gaf me het gevoel dat pa en mezelf weer even samen stonden te genieten van de muziek met een Orval biertje erbij … Een bijzondere gewaarwording voor mezelf!, die me nog lang zal bijblijven. Wat een schoonheid, wat een magie …
We moesten na dit emotioneel beladen optreden even bekomen. Ben Howard (***) bracht ons back to reality. Na een wat ingetogen start, bouwde hij zijn set mooi op tot een closing climax. De melancholie bleef hier overeind. Het voelde aan als een soort verteltrant rond het kampvuur.
Arooj Aftab (****) is geen onbekende voor ons, we zagen ze op enkele andere festivals al. De spraakzame artieste weet naast haar groovy wereldmuziek met enkele kwinkslagen een glimlach te toveren. In de Dageraad stage stelde ze de nieuwste plaat voor; gezien het nog maar de tweede keer was dat het album werd gespeeld, had ze hier enkele spiekbriefjes nodig. Een worldsound die de dansspieren aansprak en niet vies was van een vleugje humor. Arooj Aftab is een veelzijdige artieste met haar band.
The National (***1/2) speelde een set van meer dan twee uur. Na een langgerekt “Slippery People” kwam de band het podium op. Matt Berninger en C° deden de temperatuur terug stijgen tijdens de avond. Wat een uitstraling en vocals, ook al was het niet steeds toonvast. Het publiek werd letterlijk omarmd, al van in ’t begin op “Sea of Love”. Matt zocht veelvuldig zijn publiek op. Hij ontpopt zich tot een groots entertainer.
Hoogtepunten? “Alien”, een ode aan label manager Jan De Mars, het prachtige “Graceless” en “Fake Empire” met een ferme sneer naar Amerika. Verder de voortdurende tempowissels en het werken naar een climax toe, o.m. “Space Invader” net vóór de bis, The National op hun best.
Hoedanook ervaarde ik het niet als een topconcert van de band. De set was soms te chaotisch. Maar het publiek genoot. The National is wel een goed geoliede machine in een zweem van weemoed en opwinding. Puntjes op de 'i' alvast met een sublieme “Light Years”, “Mr. November”' en “About Today”.
dag 2 - Een ontketende Loverman, Sheryl Crow een warme nostalgietrip en een overtuigende Editors
Openingsact zijn op een festival, het is nooit een fijne taak. Belgische trots Absynthe Minded (****) beet van zich af en kon al rekenen op een sterke belangstelling. Het kwam de sfeer ten goede. De band vloog er stevig en energiek in, met hun kenmerkende weerhaakjes. Ze hielden het tempo strak aan en we kregen een spetterende finale. Zelfs de nieuwe song “Natural” ging erin als een zoete broodje. Band op hoog niveau. Nog te ziern op diverse festivals , o.m. de Fonnefeesten in Lokeren.
Trombone Shorty & Orleans Avenue (*****) moest niet onderdoen in energie en dynamiek. Een totaalbeleven door hun instrumentatie en zeerzeker door de blazers; als confetti dwarrelde het over de hoofden heen en spoorde aan tot dansen. Er zit heel wat soul vervat in hun sound. Het komt het geheel ten goede. De instrumentale Green Day-cover "Brain Stew" werd een onvergetelijk hoogtepunt op het einde van de set. Wat een prikkeling , wat een wervelstorm. Schitterend.
De Amerikaanse 'cowboy' Lord Huron (***1/2) gooit het muzikaal over een andere boeg , door z’n gezapige, warme sound , die zieltjes voor zich won. Hij ging uitgekiend te werk en kreeg de handen moeiteloos op elkaar. De gitaarriffs en vocals van Lord Huron waren er van innerlijk genot. Ook hier was er sprake van een kampvuurgevoel. Een lekker innemende, dromerige als gebalde, gedreven set. Mooi.
Ondertussen op de Dageraad Stage hoorden we een Gents duo, Charlotte & Reinhard (****), bekend met projecten als Rheinzand. Ze brengen dus ook als duo en koppel platen uit. In de instrumentatie is er sprake van een mengelmoes aan stijlen, een vleugje experiment en met disco als basis.
Een bekoorlijk dansende Charlotte weet je te hypnotiseren met haar kristalheldere vocals. Reinhard zorgt voor weerwerk en ontpopt zich tot een ware multi-instrumentalist. We waren onder de indruk van het sublieme vioolwerk. In het najaar stelt Charlotte & Reinhard hun nieuwe plaat voor, o.m. in de AB. Overtuigende set.
Eén van de levende legendes op Live /s Live was Sheryl Crow (****1/2). Een wereldster, in geen jaren meer in ons landje te zien. Ze heeft al een pak hits uit, en het publiek wou vooral genieten van een ultiem nostalgietripje. Sheryl Crow dook in haar backcatalogue, en deed ons smelten met haar indringende, hemelse stem, o.a. de Cat Stevens-cover "The First Cut Is the Deepest", of de heupwieg op “Run Baby Run” en “All I wanne do”. Meezingers van een klassevrouw, pur sang, die haar publiek nauw betrok bij de nummers. De speelsheid sierde
van deze charismatische dame!
Iskander Moon (****) is een volleerd pianist en entertainer. Wat hij allemaal uitvoert op zijn instrument is puur rock-'n-roll vertier. Piano en gitaar, sterk! Op een bepaald moment vreesden we dat hij dat instrument tot gor ging slaan, of het in vuur en vlam zetten, indachtig de reeds overleden Jerry Lee Lewis. De intieme sound scoorde evenzeer, en kregen door z’n warme vocals een meerwaarde. Puike set van die gast!
Tijdens de aanvang van de set van Warhaus (****) begon het net te regenen en vluchtten de mensen weg op zoek naar beschutting en een poncho. De band ging meteen gretig te werk en haalde alles uit de kast. Hun intrigerende sound heeft het van multi-instrumentalisten van een onaards niveau. Sterk. Maarten Devoldere (Balthazar) geeft punch aan de nummers door zijn beweeglijkheid en door zijn lijzige baritonstem. Een waanzinnige trip kregen we, die overtuigde door de speelsheid en de improvisaties.
Het hoogtepunt van de dag beleefden we aan het Dageraad podium met Loverman (*****), het alter-ego van James De Graef. Vorig jaar wist hij ons op het ontdekkingsfestival Fifty Lab festival in Brussel al omver te blazen. De waanzinnige set op Live /s Live overtrof dat nog. Hij verscheen niet vooraan het podium, maar sloop als een slang zingend achteraan de bar, doorheen de regen naar het podium. Hij ging op een schommelpaardje zitten met zijn gitaar, brulde wat door zijn microfoon en ging dan vooraan wulps dansen. Of hij acteerde als een soort mime speler met een verbluffende dans. Iedereen was verbaasd van wat zich hier afspeelde. Mooi.
De theatrale alleskunner heeft een breed stembereik en is een klasse entertainer, danser en multi-instrumentalist, en zeker vol bravoure op zijn piano, die hij versleepte zodat iedereen hem goed kon zien.
Op het eind van de set sprong hij in het publiek, liet iedereen meezingen, en verdween toen zoals hij was gekomen, als een dief in de nacht. Het publiek was verbouwereerd. Een waanzinnig wervelend optreden!
De best wel lange set van Paolo Nutini (***1/2) was minder spannend. Hij doet harten sneller slaan door z’n zwoele, warme stem dito sound, met een Zuiders timbre. Knuffelrock op zijn best! De mooie lichtshow tekende een magisch visueel effect. Helaas muzikaal kabbelde het allermaal een beetje voort, wat de aandacht na een tijdje deed verslappen. Een standvastige rustigheid en een soort Saturday afternoon delight gevoel …
De concerten van Editors (****1/2) kunnen wisselend zijn, die dan durft te neigen naar metaalmoeheid. Maar de band is hier enorm geliefd en zet dan ook zijn beste beentje voor om Live /s Live in vuur en vlam te zetten. Eerst moesten we er zelf wat inkomen om die elektronica in hun popwave een plaats te geven. Op de eerste song “Strawberry Limonade” waren we nog wat sceptisch op wat komen moest, maar op “An End Has a Start” werden we volledig meegezogen op hoe Editors het best klinkt. De handen gingen moeiteloos op elkaar bij “Eat Raw Meat = Blood drool” , “The Racing Rats”, het wonderbaarlijke “Heart Attack” en het puike “Smokers outside the Hospital Door”.
Tom Smith was als vanouds erg beweeglijk en de publieksmenner. De band had er dus duidelijk zin in, en wist dan ook het publiek te bespelen in die prikkelende sound. Uiteraard horen daar clichés bij, o.a. confetti en vuur op het podium. Het intieme, breekbare kantje van de band wordt niet vergeten.
Het ultieme vuurwerk volgde met “No Sound but the wind” in de bis en uiteraard “Papillon”. Geen Editors zoals in de hoogdagen, maar meer dan voldoende om de tweede avond op knallende wijze af te sluiten. Sjiek!
dag 3 – Van een nostalgietrip met Zornik naar verbluffende postrock van Mogwai, hartenbrekers Gavin, Trixie en Emmy tot het overdonderende muzikale karakter van The Smashing Pumpkins!
Al vroeg veel volk op de been voor een nostalgische trip voor de dertig-veertigers met Zornik (****), in de jaren 2000 populair bij de tieners. De tieners van toen zijn wat ouder geworden, de band ook. De meer volwassen aanpak zorgt er echter niet voor dat de speelsheid is verdwenen. Gretig gaat Zornik als een tornado tekeer op dat podium, en krijgt de handen moeiteloos op elkaar. Het werd meer dan een nostalgietrip. De band is springlevend en het publiek stond lekker mee te headbangen en te springen. Een mooie opener.
K's Choice (****) zit hier deels op het thuisfront in Antwerpen. Een energieke, gedreven, meeslepende, emotievolle set. Sam schreeuwt zijn stem schor of zingt integer. ‘K's Choice is nog steeds een band die ingetogenheid, melancholie bindt met groove en extravertie’, schreven we over hun optreden op de Lokerse Feesten, vorige zomer. Ook hier kunnen we dit overtuigend onderstrepen.
We gingen direct naar het Dageraad podium voor Frankie Fame (***) met een psychedelica- funky geluid. De aanzet voor een zomers feestje. Frankie Fame deed zeker zijn best, maar het bleef een beetje aanmodderen. Er mocht gerust wat meer variatie zijn. Goed , maar niet meer dan dat!
'De vreemde eend in de bijt', zei iemand me toen we terug op het hoofpodium waren voor Mogwai (*****). Dit is voer voor de postrockliefhebbers. Ze zijn één van de exponenten. … Ze wisten een set neer te zetten die eigenlijk thuishoort in de donkerte ipv op klaarlichte dag, maar ze hielden het spannend, broeierig door de talrijke wissels en het werken naar een climax, met enkele energiebommetjes. Een golvende aanpak die het publiek inpakt. Je wordt meegesleept in hun muzikaal verhaal, mede door de sympathieke frontman. Ook hier een band met veel goesting op het podium. Missie geslaagd.
Andere koek na deze alternatieve band met de lief kijkende Emmy D'Arc (*****), die een popsound introduceert met haar kristalheldere stem (ondanks de verkoudheid) en stralende glimlach. Emmy weet ook haar publiek te betrekken, met leuke anekdotes en kwinkslagen. We herinneren ons haar optreden in de AB en als support van Amy MacDonald, waar ze de volledige zaal stil kon krijgen. Ze is muzikaal gegroeid. Haar nummers intrigeren en op het afsluitende “Troy” (Sinead O'Connor) kregen we tranen in de ogen …
In het najaar wordt het nieuwe werk in de clubs voorgesteld. Magisch, mooi, intiem, meeslepend, verbluffend, een gouden toekomst tegemoet.
Interpol (***1/2) is één van die donkere wave pop bands, die een trouw publiek hebben. Melancholie is de troef . Ze hebben een sterke staalkaart van integere en broeierige rockers. De statische houding en de weinige interactie was soms wel enerverend. Niet iedereen was er voor te vinden , maar ze hebben een belangvolle invloed gehad, samen met bands als Editors toen. Goied , maar ook niet meer dan dat …
De echte hoogtepunten vonden we op de Dageraad podium. De Ierse singer-songwriter Gavin James (*****) speelde bij The Problematic. We kregen een afwisselende set, groovy, ontspannend gedragen door z’n warme, breekbare stem. Dit was meer dan een kampvuur gevoel, door z’n indrukwekkende skills op gitaar, zijn brede vocals en zijn dosis charisma. Swing en ontroering gingen hand in hand dus.
De Amerikaanse soul/rockgroep Gossip ('****) van Beth Ditto , stond als co-headliner geprogrammeerd op de mainstage. Een messcherpe aanpak, muziek met een hoek af en een sympathieke frontlady die er staat en met tonnen humor de aandacht behoudt. Ziekjes of niet , ze ging ervoor, ondanks de regen . De bindteksten en de leuke kwinkslagen waren soms wat langdradig, maar OK, het zorgde voor een leuk sfeertje. Hun muziek overtuigt op een festival, zeker met kleppers als “Heavy cross”. Het heupwiegt en swingt. Feest dus!
Een volksverhuis van groot podia naar het Dageraad podium, hadden we met Trixie Whitley (*****). ‘Soms hoor je een stem die je onmiddellijk in een houdgreep neemt. Je verweren is zinloos, het enige wat je kan doen, is ademloos luisteren. Zo'n klankbord heeft de Belgisch-Amerikaanse Trixie Whitley, dochter van de veel te jong overleden singer-songwriter Chris Whitley.", schreven we nog in 2019 over haar optreden in de Vooruit, Gent. De zangeres is ondertussen uitgegroeid tot een groots sing/songwriter. Een multi-instrumentaliste (piano, gitaar tot drums) die een sterke indringende stem heeft. Ze brengt een afwisselende boeiende set, innemend , meeslepend, groovy , zonder aan emotionaliteit in te boeten. Puik werk van deze dame. Te zien in de clubs, dit najaar!
The Smashing Pumpkins (***1/2) sluiten af in de gietende regen. Ondanks dit weertje meer dan voldoende magie en vuurwerk! De schermen opzij het podium werden afgezet. De band wou dat het publiek zich op het podium focuste. Corgan en C° gingen als wilden tekeer en lieten de muziek voor zich spreken. Op zich heeft “The Everlasting Gaze” was de aanzet van de stuwende tempo’s op een “Ava Adore”, “'Disam”, “Springtimes” en “Mayonaise”. De fans hielden ervan. We kregen een wervelende finale met “Bulllet with Butterfly wings” en “Zero”, sterkhouders van de 90s, die ons overstelpten. Corgan en interactie , het is nog nooit een goed ingrediënt geweest , die arrogantie zelve zal hij wel nooit kwijtraken . Maar muzikaal eenmaal op dreef komen, klonken ze fris , snedig , gebald, pompend. Ze sloten mooi een prachtig driedaags festival af.
Live /s Live in 2025 staat genoteerd, een aanrader voor wie een alternatief zoekt op de meer grootschalige festivals als Rock Werchter of Pukkelpop.
Neem gerust een kijkje naar de pics @Vincent Dufrane
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6251-live-is-live-festival-2024.html?ltemid=0
Organisatie: Live /s Live ism FKP Scorpio
De Pekkersfeesten 2024 - Een sterke programmatie en bijhorende performances op een heel fijne locatie
De Pekkersfeesten 2024
Cultuurhuis De Leest
Izegem
2024-06-29
Wim Guillemyn
Dit jaar waren we toe aan de derde editie van dit festival waar de nadruk op New Wave en aanverwante donkere muziek ligt. Dit jaar konden we terug van een mooie affiche spreken met She Past Away als afsluiter. De Leest is een heel mooie plaats om events zoals dit te organiseren: het is gemakkelijk bereikbaar, er is parking, een mooie zaal met ook een plaats om buiten te genieten van een drankje en de zon wanneer je eens moet bekomen van het dansen.
De openers van dienst waren Pure Kult die om 15u het beste van henzelf kwamen geven. Het moet gezegd dat er al aardig wat volk was opgekomen voor deze “The Cult-tribute” band. In het verleden heb ik hen al verschillende keren gezien in een semi-akoestisch bezetting maar ditmaal was het met de volledige band. De zanger was helemaal gekleed zoals Ian Astbury vroeger. Het stemgeluid benaderde akelig dicht die van de originele zanger. Er werden vooral nummers uit ‘Love’ en ‘Dreamtime’ gespeeld aangevuld met nog nummers uit enkele andere albums van The Cult. Het optreden werd door het publiek goed onthaald. Er werd ook een nummer uit de Death Cult periode gespeeld: “God’s Zoo”. Alles tesamen kregen we ferme vocals en een band die er stond. De toon was gezet.
Van Goth rock ging het naar postpunk/darkwave met het Rijselse DaGeist. Van een rocktempo zonet ging het nu naar een milder ritme. We weten dat het een basgedreven band is. Dat hoor je ook in de mix. Voor de rest kregen we naast de zang, de bas en de elektronische muziek ook mooie visuals om de muziek te ondersteunen. Het hoogtepunt van het optreden vond ik de song “Curse” waar men Kelly erbij riep om mee te zingen. Een engelengezang was dat. Ook kwam bassist Frederic tijdens een nummer in de zaal spelen. Zo kregen we toch voldoende variatie en opwinding mee tijdens deze set.
Dat Erato na tien jaar terug is van weggeweest is een understatement. Het was dan ook heel fijn om deze band terug live op een podium voor een volle zaal te zien staan. En aan het aantal t-shirts met hun logo erop waren er wel veel voor hen afgezakt. Terecht trouwens, want ze speelden een schitterende show. De goede balans in de mix werd nog even gezocht in het eerste nummer maar daarna was er boenk op. Zowel rockend (“Act Like Moses” of “Dead By Dawn”) als ingetogen (zie “Nothingness”) stonden ze er. De zaal vroeg en kreeg op het einde “Amnesia”, al zal dit wel ingecalculeerd geweest zijn.
Velvest Mist bestaat sinds 2020 en dit was nog maar hun tweede officiële optreden. Hun derde als we hun try-out optreden meerekenen. Ik versta het echt niet waarom dit nog maar hun tweede performance was. De band heeft sterke songs en de nodige présance op het podium. Dat er leden uit Cardinal en Carnation in de band zitten hoor je een beetje aan de metal invloeden die soms voorbij komen in de songs. Zo is de muziek een mix van een beetje metal en vooral gothic rock. Nu en dan hoor je subtiel een echo van The Sisters of Mercy passeren. Maar hun muziek is zeker geen kloon van die band. Dat zou hen zeker te kort doen. Het optreden werd heel sfeervol geopend met “Your Ghost” en meteen merk je ook de charismatische verschijning van de zanger. Je hoort ook aan de band dat dit geen nieuwkomers op een podium zijn. Ik was ferm onder de indruk van de bassist en naarmate de set vorderde kwamen de keys nog meer naar voor. Dat trok het geheel nog een stukje omhoog vond ik. De set werd goed opgebouwd met eerst iets rustiger nummers om daarna de boel open te trekken. Hun laatste twee singels “Valley of Dreams” (wat een song!) en “Midnight Fire” passeerden de revue en zullen op hun komende nieuwe album te horen zijn. Ook “Farewell” klonk sterk net als afsluiter “Hollow Eyes”. Dit was een optreden dat voor herhaling vatbaar is!
De Zweedse electro band Agent Side Grinder was hierna toch wel een teleurstelling. Zanger Emanuel Astrom leek te zwalpen op het podium, was niet echt toonvast (iets wat ik niet snel zal zeggen) en het leek alsof hij de show wilde stelen maar niet wist hoe. Jammer voor de twee andere muzikanten die achter hun synths stonden te spelen. Je merkte ook dat een deeltje van het publiek na een tijdje afhaakte. Jammer, want ze hebben toch wel een aantal sterke songs gemaakt gedurende die 25 jaar dat ze bestaan. Ook het eerbetoon aan Absolute Body Control kon het tij niet doen keren. Dit was zeker en vast een gemiste kans voor de band.
Veel volk was afgezakt voor de Turkse postpunk/darkwave band She Past Away. Een band die sinds het uitkomen van ‘Belirdi Gece’ in 2012 ongelooflijk populair is geworden. Terecht, want het was een sterk album en de shows die erop volgden waren heel aangenaam. Live weet je wat je van de band kan verwachten: energie, hun beste songs en mooie visuals. Dat was ook wat we kregen van de band: Energieke en bezwerende performances. Ontgoochelen doen ze nooit eigenlijk. Het volk zag en vond dat het goed was! Een heel geslaagde afsluiter van een toch wel heel sterk festivalletje!
Daarna gingen ze nog de dansvloer op, op de tonen van dj Fab Noir en dj The Master.
Organisatie: Cultuurhuis De Leest, Izegem ism Magik Events
Graspop Metal Meeting 2024 - Een moddervette editie!
Graspop Metal Meeting 2024
Festivalterrein
Dessel
2023-06-20 t-m 2023-06-23
Frederik Lambrecht
Editie 2024 was al een tijdlang uitverkocht, waardoor het beloofde om opnieuw lekker gezellig te worden op Graspop Metal Meeting. Alles was tot op de puntjes voorbereid, maar zoals het ook in het leven gaat, gebeuren er af en toe ongewenste zaken en situaties, die je forceren om snel te schakelen in de moeilijke momenten. En helaas was dit hard nodig in 2024, want de weergoden waren ons niet gunstig gezind. De andere goden ook niet, maar aan hen heb ik het schijt!
Nu, de vele wolkbreuken daags voor de start hadden de campings en parkeerweides naar een soort zwembad herleid, waardoor sommige van deze locaties niet toegankelijk werden gesteld voor de bezoekers… bezoekers die maar voor 1 dag afreisden, werden aangeraden om het openbaar vervoer te gebruiken, en hen werd de toegang tot de campings ontzegd, aangezien deze voorbehouden waren voor de festivalgangers die een combi ticket hadden aangekocht.
Het festivalterrein zelf lag er nochtans goed bij de eerste uren, maar logischerwijze veranderden de groene grassprieten in een bruine slijksmurrie die niet echt sneaker-vriendelijk was.
Soit, Graspop fans zijn van geen kleintje vervaard en aan de foto’s te zien waren sommigen zelfs zo blij dat ze er spontaan hun lichaam mee insmeerden…
Maar toch, een dikke pluim voor de organisatie, die er alles aan deden om de toeschouwers op hun gemak te stellen en hun veiligheid te garanderen. Ondanks het vele gewroet in de modder van de heilige grond was er natuurlijk ook de muziek die ons het mindere weer en omstandigheden deed vergeten.
Hieronder de uitgestippelde route van Graspop Metal Meeting 2024! Enjoy.
Donderdag 20 juni 2024 - Tranen voor een vriend, Kerry King is Thrash en sushi is stukken beter dan Babymetal
Een verslag schrijven voor een festival heeft zijn voordelen, waardoor ik op het festivalterrein kon wandelen en rustig foto’s nemen van de omgeving voordat de duizenden festivalgangers binnen gelaten werden. Stilte voor de storm dus, maar dit veranderde redelijk vlot toen de meute vanachter de barricades werden vrijgelaten.
De eerste band klom op het hoofdpodium ... Solence, een Zweedse elektro rock band bestaande uit 4 mannen die een zeemzoete stem uit de boxen laten knallen en iedereen mocht meedansen. Ongetwijfeld de kans van je leven als je fan bent, maar mijn inziens kon er toch beter een echte rockband de boel aftrappen… gemiste kans in mijn oordeel. Maar soit, de aanzet was gegeven om het eerste pintje te verwelkomen.
Fans van theatrale power metal konden de show van Dominium zichtbaar appreciëren, de kale frontman nam het publiek mee in een leuke set en zijn gekleurde lenzen waren gefixeerd op zijn mede muzikanten, zodat ze zijn tred ook moesten volgen. Heavy, power metal met een horrorthema…oké, niets dat we nog niet zijn tegengekomen, maar ze zetten wel een leuke show neer op de mainstage. Deze band heeft de komende weken ongetwijfeld de tijd van hun leven, want ze zijn mee op de tour van levende legende Bruce Dickinson… een mens zou voor minder jaloers worden. Ik hoorde ook twee covers de revue passeren, waarvan 1 gekend was bij ondergetekende (Scorpions: “Rock you Like a Hurricane”) en dan blijkbaar iets van radioster Billy Eilish.
De eerste metalcore band van dit weekend werd ook aanschouwd…ooit begonnen als een coverband van Lamb of God, ondertussen uitgegroeid tot een actieve band die zes studio albums heeft gecreëerd, afkomstig uit het Verenigd Koninkrijk… heel raar trouwens dat ze nog maar 3 keer uitgenodigd zijn voor Graspop. Bleed From Within is de naam en hun laatste album dateert van 2022, maar in juni dit jaar werd reeds een nieuwe single “Hands of Sin” aan de man gebracht. De breaks vlogen je rond de oren op de Jupiler Stage en ze speelden met overtuiging, krachtig en doordacht. Persoonlijk ben ik geen fan van het feit dat een heel goeie grunt wordt overschaduwd door een pure cleane stem, maar de combinatie heeft al velen blij gemaakt. De crowdsurfers deden hun ding en de donkere wolken konden daar niks aan veranderen!
Shadow of Intent is een relatief jonge band en prijkte voor de 1e keer op de affiche van GMM. De Deathcore met veel symfonische en melodische toevoeging heeft de laatste jaren vele nieuwe fans bijeen gekregen en dat was ook redelijk zichtbaar in de Marquee. Voor fans van Dimmu Borgir & Lorna Shore wordt de muziek van deze band beschreven, maar dan zal het toch wel niet het oudere werk van Dimmu zijn waar ze op doelen haha. Technisch heel sterk, soms een beetje te veel van het goede, of teveel in 1 nummer willen steken, maar toch staat deze band als een huis. Het was wel machtig hoe de blast beats giftig uit de boxen vlogen om je oorvliezen te doen daveren! Het meest intense moment was misschien wel bij “Embracing Nocturnal Damnation” uit hun studioalbum ‘Melancholy’ uit 2019, want dit was de eerste keer dat dit nummer in België live aan de man werd gebracht. De zweetgeur die uit de Marquee kwam, maakte duidelijk dat dit een heel goed optreden was.
Toen was het de beurt aan de 1e Belgische band op het hoofdpodium, Stake. Deze band vierde trouwens hun 20e verjaardag en neemt volgend jaar afscheid van gitarist Cis Deman die blijkbaar naar de Verenigde Staten zou trekken… helaas ging hun verjaardag mij niet goed af. Tijdens hun set kreeg ik persoonlijk slecht nieuws waardoor de grond onder mijn voeten wegzakte…Excuses Brent, Joris, Cis en Jesse, maar mijn focus lag niet meer bij jullie…Ik hoop van harte dat jullie fans meer dan tevreden waren met jullie prestatie.
De tijd bleef even stilstaan, maar toen kwam Kerry King om mij weer meer aan de muziek te laten denken …net voordat Slayer hun einde had aangekondigd (dewelke ondertussen ook al niet meer actueel is), had de gitarist al direct duidelijk gemaakt dat hij nieuwe muziek in zijn hoofd had zitten, die hij later ging loslaten. Met zijn debuutalbum ‘From Hell I Rise’ merk je nog steeds de Slayeriaanse passie (ja, dit heb ik net uitgevonden) die in deze man vervat zit. Zijn album is lekker thrashy en live weet hij op welke momenten hij gas moet bijgeven…de vraag was uiteraard ook: gaan er Slayer nummers opduiken in de setlist? Het antwoord was: Ja, maar toch was ik in twijfel, aangezien de stem van Mark Osegueda nooit of te nimmer kan tippen aan deze van de koning Araya zelf. Dit buiten beschouwing gelaten, trouwens een heel sterke line-up die Kerry King op de been heeft kunnen brengen…ik zou zeggen: luister naar zijn album en je weet wat je gemist hebt. Thrash till death!
K-pop, de Japanse K3, mensen met poezenoortjes, Kawaii-attributen (WTF), …de aanloop naar Babymetal was ingezet. Was ik benieuwd? Ja, aan de ene kant wel, maar het gezonde verstand in mijn ‘metal hart’ wist maar al te goed wat het resultaat ging zijn. Drie Japanse meisje die staan te springen alsof ze in een karaoke bar voor enkele geile oude mannen moeten dansen, meer kan ik er niet van zeggen. Anderen noemen dit dan, levendig, dynamisch, opwekkend, maar als dit de trend wordt, dan hoop ik dat deze opflakkering niet te lang duurt… Was dit trouwens niet gewoon puur playbacken??!!
Gelukkig heb je dan nog wel de rockers die weten wat je moet doen met een gitaar…de ene riff na de andere eruit halen en je instrument pijn doen op een goede manier. Dave Mustaine en zijn Megadeth gaan al heel lang mee, waardoor het soms lijkt dat ze op automatische piloot spelen. Oké, ik kan dit argument wel begrijpen, maar als ze “Dread and the Fugitive Mind” spelen, dan heb je mij alvast mee in het feestgedruis. “Hanger 18”, “Skin On My Teeth”, “Countdown to Extinction”, “Sweating Bullets”, “Tornado of Souls” en afsluiters “Symphony of Destruction”, “Peace Sells” en “Holy Wars…” blijven toppers in hun genre en dit werd wederom bewezen. Mee headbangen deden we met plezier en hun recentste werk uit 2022 getiteld ‘The Sick, The Dying….the Dead’ tont aan dat er nog veel creativiteit en soleerwerk in de handen van Mustaine vervat zit. Ik vond het alvast meer dan geslaagd!
Shockrocker Alice Cooper werd terug uitgenodigd dit jaar en ook op deze man kan je kastelen bouwen. De toeschouwers meenemen op een avontuur van horror, meezingers en een kast vol tenues aantrekken om gefocust te blijven. “Welcome to My Show” is op die man zijn lijf geschreven, en voeg daar dan nog zijn hitjes “No More Mr. Nice Guy”, “I’m Eighteen”, “Poison” en “School’s Out” aan toe, en je beseft achteraf dat het wederom genieten was. Nepbloed, schmink, zijn hoge hoed en een wandelstok, zo zal ik hem toch blijven herinneren! Ondertussen al ruim boven de 70, maar rock & roll is zijn adrenaline! Zijn honger is duidelijk nog niet gestild…
Afsluiter op de affiche was weggelegd voor de Amerikaanse progressieve rockband Tool. Zanger en boegbeeld Maynard James Keenan – met gekende hanenkam- is blijkbaar niet echt fan van spotlights, want hij stak zich wat weg achteraan het decor…filmpjes op de grote schermen links en rechts van het podium konden geen glimp van hem vastleggen, waardoor volgens mij toch enige connectiviteit tussen band en publiek wegvalt. Voor de één is dit een topband, voor de ander is deze muziek toch eventjes slikken. Ik persoonlijk ben meer aanhanger van deze laatste opinie, en bijgevolg kon ik mij dan ook niet direct linken aan hun muziek. Soms klinkt alles toch wat de langdradig, en heb ik toch wat meer nodig dan enkel visuele aspecten.
Bekende hits “Schism” en “Stinkfist” deden nog het meest deugd bij de aanwezigen als ik de reacties bekeek, maar toch zag ik vooral twijfel en verwarring bij velen. Neen, ik denk niet dat het merendeel van de trouwe Graspopaanhang hier volgende keer op staat te wachten. Maar – en dit wil ik toch ook duidelijk stellen – over smaken kan je verschillen, so don’t be offended!
Vrijdag 21 juni 2024 - Dying Fetus wederom uitstekend, Bruce en Rob de gepassioneerde legendes
Vandaag zat er een beetje van alle genres in mijn schema verwerkt, en na een helletocht door de modder kon ik beginnen met de Noorse Black metal band Borknagar. Begin dit jaar werd hun recentste werk ‘Fall’ voorgesteld en deze werd direct door de media als een topalbum aanzien. Deze mannen komen live niet zoveel buiten als ik het goed begrijp, en zanger ICS Vortex lijkt mij toch de meeste bekendste artiest uit deze band door zijn vroeger werk met Dimmu Borgir. De switch tussen cleane en diepe grunts is niet altijd voor mij weggelegd, maar de sfeer die deze Noren uitstralen op het podium creëert een soort trance die je meeneemt naar eindeloze landschappen. Neen, dit is geen rauwe black metal zoals ze voorzien was, maar black metal die je kippenvel doet krijgen. Mooie start van de dag.
Over Dying Fetus moet ik mijn persoonlijke mening al lang niet meer verkondigen…Top band bij uitstek als je het over Death metal hebt!! De laatste keren dat ik hen aan het werk zag, werden ze door mij gebombardeerd als beste act van het festival, en ook deze keer zitten ze in de top qua uitvoering. Het enige minpuntje in vergelijking met voorgaande keren vond ik dat de gitaren wat minder in de mix stonden, nochtans het instrument die ze met perfectie beheren. Niettemin, het was weer een machtige show. Openen deden we met “Wrong One to Fuck With”, gevolgd door “Compulsion for Cruelty” die onze nekspieren deftig opwarmden. De snelheid ging nog meer de hoogte in bij het vlugge “In the Trenches”, “Unbridled Fury” en “Throw them in the Van” van hun laatste topplaat. Superlatieven te kort voor deze Death metal machine, moshen deden we nog wat verder bij “Intentional Manslaughter” en het massieve “Grotesque Impalement” die deze geweldige set afsluit. Jaja, hiervan krijg ik nooit genoeg haha.
Fear Factory was al begonnen op de mainstage, en dit is een soort nieuwe doorstart van deze band. Oudgediende zanger Burton C. Bell is niet meer van de partij, hij gaf er de brui aan na de opnames van hun laatste album ‘Re-Industrialized’ en in de plaats kwam zanger Milo Silvestro op de proppen. Geen slechte zanger, maar ook niet zo bijzonder…gelukkig is Dino Cazares nog steeds van de partij en spreekt de muziek zelf boekdelen, en was dit optreden een nostalgisch tripje. “Newbreed”, “Schock”, “Linchpin” en “Zero Signal” doen mijn hersenpan al opfleuren en bij de toppers van de set getiteld “Edgecrusher”, het energieke “Powershifter” en “Replica” gingen de toeschouwers compleet uit hun dak.
Op de North Stage kwam Bruce Dickinson zijn nieuw solo werk ‘The Mandrake Project’ voorstellen, dit gecombineerd met zijn ouder werk. De eerste muzikante die in het oog sprong was bassist Tanya O’Callaghan, een imposante en leuke verschijning, en toen Bruce het podium kwam opgerend kon het feestje beginnen. Aftrappen met “Accident of Birth” was direct de koe bij de horens vatten en meebrullen, gevolgd door “Abduction” die het verhaal vertelt over ontvoering van aliens. Bruce teert op zijn uitmuntende stem en er zit nog genoeg panache in zijn stembereik. Oké, niet iedereen heeft dus al zijn nieuw project aanhoortd, maar gelukkig haalde hij dus ook zijn oude nummers naar boven. Kwijl maar bij “Laughing in the Hiding Bush”, “Chemical Wedding”, het emotionele “Tears of the Dragon” die luidkeels werd meegebruld en afsluiter “Road to Hell”. Jaja, ook dit optreden was er bonk op…kom volgend jaar maar terug Mr. Dickinson, aja, en breng dan gerust Steve mee!
Opnieuw richting Marquee voor het zwaardere werk want Nile kwam een voorproefje geven van hun nieuw album dewelke uitkomt in augustus 2024. De technische death metal is hard en gemeen en dus niet voor iedereen weggelegd, gelukkig heb ik stevige botten en kan ik tegen een stootje! Van hun nieuw plaat werd – en pas op, want het is een lange titel – volgend nummer in primeur gespeeld: “Chapter for Not Being Hung Upside Down on a Stake in the Underworld and Made to Eat Feces by the Four Apes” Hoe komen ze er toch op??!!
Punk maar dan de moderne variant en dan kan Turnstile hieraan gekoppeld worden. Ze kregen een plaatsje op het hoofdpodium, maar ik vrees dat deze band toch niet bij velen gekend was. Het publiek had zichtbaar wat tijd nodig om erin te komen, dus vond zanger Brendan Yates de tijd rijp om zich in het publiek te gooien om de boel los te maken. Mijn indruk was dit enkel het geval bij hun hitjes die deze show afsloten. Niet direct memorabel voor ondergetekende helaas.
Tijd dan voor de Metal God. Rob Halford kwam met Judas Priest bewijzen dat leeftijd geen rol speelt, zolang je maar de passie voelt die nodig is. Hun recente album bewees dat het vuur nog brandt onder zijn leder outfit en hij deze met plezier op ons overbrengt. Oké, soms worden nummers wat extra lang in de verf gezet om de set te vullen, maar dit is het geval bij vele headliners van die leeftijd hehe. Het nummer “War Pigs” kondigde de band aan en ze vlogen er direct in met hun nieuw nummer “Panic Attack”. De stem van onze Rob ademt gewoon heavy metal en dus dansten we mee met “Sinner”, meezingers “Turbo Lover” en “Breaking the Law” en het sublieme “Victim of Changes”. Geen verrassingen te noteren in de setlijst van Priest, waarbij als toegiften “Painkiller”, “Electric Eye” en “Living After Midnight” dit puike optreden deed eindigen. Als frontman van zo’n band kan je ook statements maken, en dit deed hij toen hij met een regenboog pet zijn Harley kwam tentoonstellen. ‘The Priest was back’, en hoe!
Zaterdag 22 juni 2024 - De terugkeer van Spoil Engine??, de Death metal bands klinken lekker agressief, Abbath laat het vriezen maar Wolfmother doet mijn mond openvallen!
Ik moest vlug mijn schoenen aantrekken want om stipt 12u begon Spoil Engine aan zijn show die in het teken stond van hun 20-jarige bestaan. Enkele oudgedienden werden opgetrommeld waaronder drummer Steven Demey en zanger Niek Tournois… vooral hun werk van debuutalbum ‘Skinnerbox van 07 kwam aan bod en zorgde voor een strakke set zonder franjes. Rechttoe rechtaan, spelen maar en gaan met die banaan. West-Vlaamse metal die beukt, en toen het slotnummer door de zoon van de drummer de boel mocht afsluiten weergalmde een meer dan verdiend applaus. Is er een comeback van dit vijftal in de maak?? Ik zou het terecht vinden…
De zon scheen waardoor de smurrie stilaan opdroogde en toen ging ik mijn schoenen gaan uitslaan in de Marquee. Death metal collectief Suffocation kwam hun kunstjes tonen en ik ben dan logischerwijze graag van de partij! Deze brute muziek linken we niet direct aan zonneschijn, maar daar maakte de band zich niet druk om. Sinds 2019 is zanger Ricky Myers aangesloten en de strot van deze man maakt indruk. Vorig jaar nog een nieuw album, maar het zijn toch vooral de oude krakers die de moshpits deden uitbreken. “Pierced from Within” was de eerste bom die de Marquee in vuur zette, en afsluiter “Infecting the Crypts” deed dit nog eens losjes over. Al de modder verdween uit mijn schoenzolen en mijn nekspieren waren opgewarmd. Een knaller!
En we bleven rond de tent staan, want de Hollanders van Pestilence waren de volgende in de rij. Deze progressieve death metal band onder leiding van Patrick Mameli gaan ook al een tijdje mee in de scene – sinds 1986 opgericht en hun debuut ‘Mallevs Maleficarvm’ die uitgebracht werd in 1988. Oké, niet alle albums scheerden hoge toppen, maar het oudere werk staat als een huis en is alom gekend. De intense circlepits wakkerden de hitte aan en dit was echt een staaltje vakmanschap. Prima show met uitblinkers “Twisted Truth”, “Lost Souls” (beiden ‘Testimony of the Ancients’) en “Out of the Body”. Mr. Mameli is geen opgever en dit is duidelijk te horen in zijn muziek en live prestatie. Of zoals ze in Holland zeggen: kroket!
Na het uitvallen van Frog Leap bleef enkel nog Steel Panther over om te bekijken die mij eventueel kon interesseren rond 15u30…en ik keek en zag dat het in feite slaapverwekkend was. Als ze gewoon het podium willen inpalmen om verhaaltjes te vertellen, borsten heb ik namelijk al veelvuldig gezien (begrijp me niet verkeerd: je kan nooit te weinig naar borsten gluren), dan heb ik liever dat er een band met inhoud staat. Neen, het is overduidelijk dat dit voor mij maar een flauwe bedoening was. Hoe lang komen ze hier nog mee weg vraag ik mij dan af. Soit, ik blies de aftocht en liet de ego’s achter… veel volk nochtans, dus waarschijnlijk vecht ik tegen de bierkaai.
Terug richting Marquee waar Rotting Christ hun laatste werk ‘Pro Xristou’ kwam promoten onder de noemer ‘35 Years of Evil Existence Pro Xristou World Tour’. Melodische black metal die strak werd uitgevoerd, koppel daaraan enkele vlammen die uit het podium vlogen en je krijgt een antichristelijk gevoel die je meeneemt naar de Griekse onderwereld. Onder een blauwe gloed kwamen de bandleden het podium op om van start te gaan met “666” en te eindigen bij “Grandis Spiritus Diavolos”. De volgeladen Marquee vol demonen zag dat het goed was en balde hun vuisten in de lucht.
Ik had een moeilijke keuze te maken met Blind Guardian of I Am Morbid, maar het is dan uiteindelijk Dave Vincent en Pete Sandoval en hun Morbid Angel ode geworden. Death metal kolkt in mijn bloed en achteraf gezien was ik heel tevreden met mijn keuze. Het lichaam bewoog op de klassiekers die één na één uit de speakers vlogen. “Immortal Rites”, “Blessed are the Sick”, “Rapture”, het fenomenale “God of Emptiness” en thrasher “Maze of Torment”. Klassieker na klassieker werd gebracht en dit tot blijdschap van de vele aanwezigen. Neen, een stevige portie Death metal gaat er altijd in en zeker op zo’n niveau.
Tijd voor een dosis gezonde rock ’n roll en Wolfmother nam deze taak met bravoure op zich. WAT EEN OPTREDEN!! De Metal Dome heeft een onvergetelijke show mogen meemaken waarbij de band ze alle hoeken van de tent liet zien. Ik persoonlijk was nog meer onder de indruk, want behalve “Women” en “Joker & the Thieve” was ik niet zo gekend met deze band…en heeft dit optreden mij toch wel fan van het eerste uur gemaakt zeker. Ik hoor de gitaarloops nog galmen in mijn trommelvliezen…jaja, de beentjes bleven bij niemand stil staan. Smaakt naar meer, want het uur passeerde veel te vlug!
Abbath performs Immortal was al efkes bezig toen ik terugkwam en hij was bezig met nummer “One by One” die mij direct in gang zette. Nummers “Tyrants” en titelnummer “Damned in Black” passeerden bijgevolg de revue en je voelde de ijskoude hand van Demonaz op je rug tikken. Zelf hij beaamde dat het goed was haha. Abbath is geen man van grootspraak, hij laat liever de muziek voor zich spreken en als je dit dan nog kan doen via Immortal klassiekers, dan hoor ik hem graag bezig. “At the Heart of Winter”, “Withstand the Fall of Time” en verplichte afsluiter “Blashyrkh (Mighty Ravendark” – inclusief helm met horens) zorgden voor een staande ovatie. Zijn schmink was al aan het uitlopen, dus hij heeft zich ook gesmeten. Briljant en een topartiest in zijn stijl!
Bring me the Horizon kon mij niet direct boeien, dus dronk ik nog een slaapmutsje en zocht de rust op. Er was nog 1 festival dag te gaan.
Zondag 23 juni 2024 - Ihsahn gaat voor dubbel goud, Machine Head nadert perfectie en 'Talk Shit, Get Shot' het nieuwe motto tegen pesten volgens Ice-T
Na een lang en gesmaakte BBQ stapte ik de warme zonnestralen in richting South Stage, om rustig aan te beginnen met Extreme. “More Than Words” maakte deze band in 1 klap wereldberoemd, maar live zag ik toch vooral een band die moeite had om het publiek achter hun muziek te scharen. Zoals gezegd, een rustige opener van deze zondag, want de pit ontbrak een beetje. Oké, je mag ook niet onderschatten dat de aanwezigen al 3 dagen tegen modder hadden gevochten, maar toch.
Andere koek dan weer bij Ihsahn, de frontman van Emperor moest later op de dag opnieuw aan de bak, maar dan in een volledig andere stijl. De staart van zijn gitaar was kortgeknipt en zijn progressieve rock/metal raakte mondjesmaat ingeburgerd bij de aanwezigen. Begin dit jaar kwam zijn 8e studio-album uit via Candlelight Records en deze plaat omvat alles waar deze man onder zijn eigen naam voor staat. De emotie die deze man uitstraalt, samen met de samenzang van Ognedal en Svennaes maken dit dan ook muziek van hoog niveau. Luister maar eens naar “The Distance between Us” en “My Heart is the North” en wordt weggeblazen in dit genre. Mooi zo.
Op de North Stage dan weer de beurt aan Body Count feat. Ice-T…Hij had trouwens ook zijn zoon en mogelijks gans zijn familie meegebracht, en verwelkomde het publiek met “Body Count’s in the House”, om later dan over te schakelen naar Slayer met “Raining Blood/Postmortem”. Het begin van deze show was wat verwarrend en ik wist nog niet echt goed waar dit naartoe ging…gelukkig begon de vibe een beetje de boel over te nemen en was het leuk feesten met “Their Goes the Neighborhood” (inclusief een verhaal over verbouwereerde mensen die backstage een leger zwarte mensen zien lopen), “Manslaughter” (met een pleidooi tegen het laten verwijderen van je ballen), en “No Lives Matter”. Opeens kwam zijn dochter het podium op en werd er gepleit tegen pestkoppen…waarna nummer “Talk Shit, Get Shot” werd opgevoerd. “Cop Killer” en het meezing/springmoment “Born Dead” deden een toch wel meer dan degelijke show op zijn einde lopen. Ice-T mag trots zijn.
Corey Taylor zie ik liever met Slipknot, dus na een klein kwartier vertrok ik richting de Marquee om de death metal band The Black Dahlia Murder aan het werk te zien. Een tweetal jaren geleden overleed zanger Trevor Strnad en nam gitarist Brian Eschbach de microfoon over. Geen hapklare death metal alleszins, en veel volk die dan toch vooraan het hoofdpodium stond, waardoor de Marquee maar halfvol stond ongeveer. Eind dit jaar komt trouwens een nieuw album uit getiteld ‘Servitude’ en daarvan werd het nummer “Aftermath” in primeur gespeeld. Agressief, opgefokt, technisch en vlug, ziehier mijn korte maar terechte samenvatting van deze band.
Deep Purple kreeg opnieuw een plekje op het hoofdpodium toegewezen…openen werd gedaan met het hitje “Highway Star” die op applaus werd onthaald, en toen ging de machine moeizaam door naar mijn mening. De rockers speelden alsof ze op hun gemak zaten, zelfs de toetsenist nipte tijdens het optreden van zijn glas rode wijn. Niks speciaals in mijn ogen, maar dit betreft dus wel een legendarische band die al meegaat sinds de jaren ’70. Bij “Smoke on the Water” begon nagenoeg gans de weide mee te zingen en zo werd dit optreden op de meest logische manier afgesloten, met een applaus vol respect voor deze oudjes. Dank u voor bewezen diensten.
Brute deathcore uit Rusland, dit kom je alvast niet veel tegen…Slaughter to Prevail loste de verwachtingen in. Zanger Alex Terrible kan blijkbaar moeiteloos verschillende zangstijlen aan een klonk lekker overtuigend, waardoor hij de massa die toch wel aanwezig was moeiteloos meekreeg. Ik ga mij ook in deze band wat verder moeten verdiepen, want ik had er ook nog maar weinig kaas van gegeten, maar de Jupiler Stage stond volgepropt, dus dit zegt ook genoeg. De show werd enkele keren stilgelegd, blijkbaar was er een toeschouwer slecht gevallen, en staat er zelfs een filmpje online waarin de zanger na het optreden zich gaat vergewissen van de situatie. Respect komt van beide kanten, zoveel is duidelijk! En met nummers die de titel “Bonebreaker” en “Demolisher” krijgen, dan weet je dat het erom gespannen heeft in de pit.
Over oude rockers gesproken, Scorpions was aan de beurt op het hoofdpodium. Zanger Klaus Meine moest blijkbaar tijdens het zingen op 1 welbepaalde positie staan, want veel beweging zat er toch niet meer in zijn lichaam. Waarschijnlijk de reden dat ze 10 jaar geleden al begonnen zijn met afscheid nemen. Maar op muzikaal gebied kunnen ze nog veel bandjes het nakijken geven, want de nummers die ze in hun discografie hebben staan, zijn tijdloos. Veel visuele zaken zichtbaar trouwens op de schermen maar ik kon helaas niet blijven, want ik had een andere verplichting…
Black metal van de hoogste graad, jawel, Emperor stond gelijk geprogrammeerd met Scorpions, ondertussen ook al 7 jaar geleden toen ze aanwezig waren op Graspop. Zanger Ihsahn was overduidelijk in form, hij had dit trouwens eerder op de dag ook al bewezen- en nam ons mee op een wonderbaarlijk avontuur. Geen nieuwe platen meer gemaakt sinds 2001, dus wij hopen vurig dat daar vlug verandering in komt. De symfonische black metal wordt op precisie gespeeld en openingsnummer “Into the Infinity of Thoughts” van het prachtige album ‘In the Nightside Eclipse’ maakte duidelijk dat we niet op ons honger gingen zitten. Er werd duchtig gewisseld tussen dit album en ‘Anthems to The Welkins at Dust’ dus ondergetekende ging niet klagen, net als de andere aanwezigen die deze machtige show mochten volgen. “Inno A Satana” werd meermaals gebruld door het publiek waarna het nummer werd ingezet, om even later af te sluiten met “Ye Entrancemperium”. De bandleden waren in form en de toetsenist had de tijd van zijn leven, de aanwezigen hadden gelijk…de afwezigen, tja…Curse You all Men! J
Afsluiter van editie 2024 was weggelegd voor Rob Flynn en Machine Head…de apotheose van Graspop Metal Meeting was aangebroken en man, was toch wel opnieuw een heel waardige afsluiter. Een resem albums op zijn conto, mega veel hits, maar toch had hij enkele jaren blijkbaar genoeg aan festivaloptredens, waardoor deze niet meer ingepland werden. Gelukkig is dat zwak momentje vlug gepasseerd en staat hij weer vol energie zijn muziek te verkondigen, waaronder dus hier op Graspop. Aan pyrotechnisch materiaal geen gebrek, het vuurwerk schoot sporadisch de lucht in boven de mainstages en de vlammenwerpers zorgden voor extra spektakel. Hij hitste het publiek op om hun laatste krachten uit het lichaam te persen, want hij besefte dat dit 4-daagse metal festival in de kleren had gekropen van de aanwezigen. “Ten Ton Hammer” bracht meteen nostalgische gevoelens naar boven (goh, waar is de tijd eind jaren ’90), “is There Anybody Out There?” raakte diep tot in de ziel, “The Blood, the Sweat, the Tears” was energiek en krachtig, en toen werd nogmaals teruggekeerd naar hun beginperiode met “From This Day” en “Davidian”. Rob Flynn en co was op dreef gans het uur en een half en toen “Darkness Within” werd gespeeld werd toch efkes terug stil gestaan bij wat zich donderdag had afgespeeld op persoonlijk vlak. Afsluiten deden we met “Halo” van het sterke album ‘The Blackening’. Voor de laatst maal werd vuurwerk ontstoken en werd deze editie in stijl afgesloten.
Editie 2024 zal voor velen in het geheugen gegrift blijven, door de leuke en de minder goede dingen. We werden niet vrijwaart van slecht weer, maar het motto van de organisatie ‘Stay metal, stay safe & take care’ werd fantastisch toegepast. Denk maar aan het aanpassen van het mobiliteitsplan door de ondergelopen parkings, de boomschors en stro om de modder en nattigheid te bestrijden, de noodcamping voor ondergelopen tenten die werd opgezet, de grootste droogkast die uit hun mouw getoverd werd, …
Ook niet te vergeten hoe de inwoners van Dessel hun steentje hebben bijgedragen om waar nodig in te springen en hun tuin en zelfs hun keuken + toilet open te stellen voor het Graspop publiek. Maar vooral dus een welgemeende dankjewel voor de crew en organisatie van Graspop die alle zeilen heeft bijgezet.
Wij – en dan ben ik zeker dat ik in naam van de 55000 bezoekers per dag mag spreken, danken u uit het diepste van ons hart!! Stay Metal!
De data voor volgend jaar zijn ook al bekend, waarbij er opnieuw 4 dagen ingepland worden en dit van 19 tot 22 juni 2025. Wij zijn er graag opnieuw bij! Thanks Graspop!
Meer info op www.graspop.be
Line Up:
Donderdag: Alice Cooper, Alien Weaponry, All Them Witches, Amaranthe, AsinHell, Babymetal, Bleed from Within, Brothers of Metal, Bury Tomorrow, Casey, Comeback Kids, Counterparts, Dominium, Doro, Dying Wish, Erra, Hanabie., Healt, Heart, Kerry King, Kvelertak, Max & Igor Cavalera, Megadeth, Ne Obliviscaris, Night Verses, Polyphia, Shadow of Intent, Silverstein, Solence, Textures, Tool, Underoath, †††Crosses
Vrijdag: Avantasia, Biohazard, Borknagar, Brand of Sacrifice, Brian Downey’s Alive and Dangerous, Bruce Dickinson, Deez Nuts, Drug Church, Dying Fetus, Dynazty, Eisbrecher, Electric Callboy, Fear Factory, Fit for a King, Five Finger Death Punch, Fu Manchu, Gel, Graveyard, High on Fire, Judas Priest, Kadaver, Khemmis, Landsdowne, Nile, P.O.D., Pendulum (live), Svartsot, Tarja, The Acacia Strain, The Vintage Caravan, Thursday, Turnstile, Until I Wake, Vltimas
Zaterdag: Abbath performs Immortal, Architects, Avenged Sevenfold, Butashka, Blind Guardian, Bring Me the Horizon, Brutus, DeathbyRomy, Defects, Empire State Bastards, Fleddy Melculy, Flotsam and Jetsam, Glenn Hughes performs classic Deep Purple live, I Am Morbid, Ice Nine Kills, Iron Allies, Kamelot, Kampfar, Limp Bizkit, Mammoth WVH, Mr. Bungle, Pain, Pest Control, Pestilence, Red, Rotting Christ, Spoil Engine, Steel Panther, Suffocation, Uriah Heep, Vola, While She Sleeps, Wolfmother
Zondag: Atreyu, Better Lovers, Black Stone Cherry, Body Count ft Ice-T, Corey Taylor, Crownshift, Crystal Lake, Dark Funeral, Deep Purple, Emperor, Ereb Altor, Extreme, Future Palace, Igorrr, Ihsahn, John Coffey, Karnivool, Machine Head, Make them Suffer, Malevolence, Monuments, Of Mice & Man, Rival Sons, Sanguisugabogg, Scorpions, Skynd, Slaughter to Prevail, The Black Dahlia Murder, The Last Internationale, Thy Art is Murder, Vukovi, Wargasm, Zulu
Organisatie: GMM, Dessel
Wacken Battle 2024 - Belgische Wacken Battle werd gewonnen door Poseydon
Wacken Battle 2024
Poseydon + Decision + Barrel Smoke + Painted Scars + Titans + Piron + HellForged + Astrant
De Volkskring
Kruisem
2024-05-25
Filip Van der Linden
Death/thrashmetalband Poseydon won de Belgische Wacken Battle en mag binnen enkele weken naar Wacken Open Air, naast onder meer Amon Amarth, Brutus, Objector, Heidevolk en Inherited, de winnaar van de Nederlandse versie van deze bandbattle.
Poseydon is een mooie opvolger voor Objector, Primal Creation, Speed Queen, Powerstroke, Carrion en Evil Invaders.
De Wacken Battle is voor heel wat Belgische bands een kans op een felbegeerde podiumplaats op het grootste en/of belangrijkste metalfestival ter wereld. Poseydon kan straks Wacken afvinken op de bucketlist. Elke andere band in de finale kwam hen na de lang aanslepende puntentelling feliciteren met de overwinning. Een sportief gebaar en dat was tekenend voor de hele avond: meedoen leek belangrijker dan winnen en de sfeer was altijd opperbest.
Ook leuk was dat Objector voltallig aanwezig was. Deze Belgische winnaar van 2023 kon vorig jaar niet op Wacken spelen door een onweer-inferno, maar krijgt dit jaar een herkansing.
Wat voor de start van de finale opviel: opnieuw geen stoner- of postmetalband bij de finalisten. Toch twee genres waarin ons land internationaal uitblinkt. Er zat wel minstens één stonerband in de halve finale, wat er toch op wijst dat ook die bands interesse hebben in deze bandbattle. Maar dit is niet enkel een wedstrijd tussen bands, maar ook tussen genres en misschien zelfs regio’s. Vier van de finalisten hadden een band met Aalst, wat toch opmerkelijk is voor een stad die niet echt bekend staat als de metalhoofdstad van België.
Er stonden liefst acht Belgische bands in deze finale. De opener was Decision. Deze overwegend West-Vlaamse band mixt thrash, heavy metal en hardrock tot songs met een pittig tempo. De inspiratie daarvoor vinden ze onder meer bij Volbeat, Three Doors Down, In Flames, Godsmack en Avenged Sevenfold. Decision doet het doorgaans goed in bandbattles en wist op relatief korte tijd al een mooie aanhang op te bouwen. Hun klein leger aan fans zorgde in Zingem meteen voor heel wat sfeer. Zanger Bert imponeert niet enkel met zijn postuur maar ook met het volume van zijn stem. De band had duidelijk goed nagedacht over de act op het podium, de bindteksten en de manier van interageren met het publiek en dat had alvast de vakjury meteen opgemerkt. Decision werd door de eigen fans getrakteerd op een moshpit en daarmee lag de lat al van bij aanvang hoog voor de volgende bands in deze wedstrijf.
Leuke set, prima band, goede songs met refreinen met een hoog meebrulgehalte. Het nummer dat het langste bleef hangen in ons geheugen was “Playground”.
Barrel Smoke brengt hardrock met een hoog octaan- en testosterongehalte. Denk aan Motörhead meets Peter Pan Speedrock (of de herrezen Killbots). Deze Limburgse band bracht al een EP en een full album uit en ze hebben al bescheiden internationale succesjes geboekt. Een tweede full album staat in de steigers. Gitarist Tom won reeds in 2017 deze bandbattle, toen als lid van Speed Queen. Hij kent dus het klappen van de zweep. Zanger Ricky van Barrel Smoke had bij de start van hun korte set een paar probleempjes met een microfoonkabel die steeds los kwam, maar hij kon dat oplossen zonder de set stil te leggen en ook dat wordt gewaardeerd door de vakjury. Net als Decision had ook deze band een plan uitgewerkt voor de act op het podium en de interactie met het publiek. Niet dat het een ingestudeerde choreagrafie was, maar je merkte dat ze erover nagedacht hadden en ook dat levert altijd wat extra puntjes op. Tijdens “Maniac” – geen cover van Michael Sembello’s hit uit Flashdance – loopt Ricky het publiek in en dat levert meteen enthousiaste reacties op. Nochtans stond Barrel Smoke – in schril contrast met Decision – met heel weinig eigen fans in de Volkskring. Dat ze dan toch de hele zaal het ritme konden laten meeklappen en enkele refreinen meebrullen, zijn pluimen die ze bij Barrel Smoke zeker op hun hoed mogen steken. Geen Wacken voor Barrel Smoke, maar deze band zal ook op eigen kracht doorbreken in het buitenland.
Painted Scars is een Oost-Vlaamse hardrock/heavymetalband die pas in de lente van vorig jaar opgericht werd en met een paar bekende namen. Kevin zat eerder in Circle Unbroken, Yannick kan je kennen van King’s Summit en Bram heeft een verleden bij Mojo’s Venue. Zangeres Hyacien doet visueel wat denken aan Marieke, de zangeres van het vroegere Circle Unbroken. En ze kan net als haar collega een publiek op sleeptouw nemen met haar zang, en ook door een beetje uit te dagen. Painted Scars is een interessante band, met veel talent, goede songs en een sterke frontvrouw. Ook hier zagen we opnieuw een band met een plan voor de act en de publieksinteractie en daar kunnen we alleen maar blij om zijn. Painted Scars is het soort band dat voor heel wat bezoekers van Wacken een leuke ontdekking zou geweest zijn, maar helaas strandde deze band op de tweede plaats.
Maar niet getreurd: in augustus organiseren ze hun eigen Scarfest en nadien staan ze nog op Devil’s Rock For An Angel in Ieper en op Metal Babes & Queens in Bree. En er komt binnenkort een EP uit van Painted Scars. Als “Knock Knock” daar op staat, kan die song uitgroeien tot een live-klassieker voor deze band. En zo hebben ze er nog wel een paar.
Titans (uit het Waasland) omschrijft zichzelf als een heavy melodic band, maar wij houden het op metalic hardcore: veel energie en veel woede. Ze vinden naar eigen zeggen inspiratie bij onder meer Counterparts, Misery Signals en Stick To Your Guns. De band bestaat al even en ze hebben al een paar releases uit. De energie en het gebeuk van op het podium slaat over op het enthousiaste publiek en dat zorgt voor een moshpit en twee keer een pittige wall of death. Titans is een prima band. Misschien niet echt vernieuwend, maar dat hoeft ook helemaal niet in het genre dat ze voor zichzelf afgebakend hebben.
Piron (uit de omgeving van Aalst) zit met hun melodic hardcore inzake genre dicht tegen Titans aan, maar toonde in de Volkskring niet hetzelfde niveau van entertainment. Hun Dendercore kwam hard en agressief binnen, maar behalve bij de eigen fans maakte dat weinig los bij het publiek. In een kleinere zaal en zonder het wedstrijd-gegeven zal dit vast de band zijn die de avond memorabel maakt, maar in deze setting ‘werkte’ de formule niet. Respect voor deze band omdat ze geen toegevingen gedaan hebben om wat meer zieltjes voor zich te kunnen winnen.
HellForged (met connecties in Aalst) heeft nog niet zo heel veel concerten gedaan, maar er wordt wel al vaak over de band gepraat. HellForged had het enige keyboard mee van deze wedstrijdavond. De aandachtsmagneet is evenwel zangeres Linda Redmane, maar ook de andere bandleden hebben zich in een leuk pak gehesen dat doet denken aan Facts. Niet elke metalfan wordt blij van dergelijke themagebonden verkleedpartijen, maar zoals HellForged het aanpakt, kan het nog wel. Hun synthdriven metal komt op deze bandbattle wat braaf over omdat de gitaren ver achteraan zitten in de mix, terwijl de synths net heel prominent aanwezig zijn.
Deze band brengt een leuke set, waarbij de vrouwelijke leadvocalen tegenwerk krijgen van mannelijke grunts van bassist Joni. De andere bandleden hebben nog wat groeimarge om vlot en enthousiast een publiek te entertainen, maar de intentie is er al wel. Linda Redmane staat met veel naturel op het podium en neemt het publiek vlot mee op sleeptouw. Het ritme meeklappen, meezingen, een wall of death, dat gebeurde allemaal heel spontaan. Als derde in de eindstand heeft HellForged niet gewonnen, maar zich als band wel op de kaart gezet. Ze eindigden ook al in de finale van de battle voor het Nederlandse Femme-festival en op de lange termijn zullen ze van al dat harde werk in bandbattles de vruchten kunnen gaan plukken.
Ook HellForged broedt op een nieuwe release en op termijn zou deze band misschien wel eens de Visions of Atlantis of de nieuwe Cathubodua van de Lage Landen kunnen worden. Leukste nummer in de korte set van deze band was Get Your Game On.
Astrant was een beetje de vreemde eend in de bijt op deze avond: keurig nette jongelui met cleane vocalen en luide gitaren. Een stevige rockband met degelijke songs, maar misschien niet het soort band dat je naar Wacken wil sturen. Nochtans deed deze band hard zijn best om in de smaak te vallen bij publiek en vakjury, maar het was een op voorhand verloren strijd: te braaf en te netjes voor Wacken. Maar leuk dat ze het geprobeerd hebben en dat ze zo ver geraakt zijn.
Poseydon, de uiteindelijke winnaar, mocht als laatste aantreden. Deze band bestaat sinds 1992 en was daarmee de ouderdomsdeken in deze wedstrijd. Poseydon-bassist Jeroen moest met zijn andere band Thorium op dezelfde avond aantreden op het Kraken Metal Fest in het Brusselse en daarom mocht Dominique van Everglow invallen.
Poseydon bracht een heel degelijke en energieke set met thrash en death. Ondanks de invallende bassist speelde deze band met het vertrouwen van de grote dagen. Deze band heeft al wat diepe dalen en hoge toppen overleefd en alles wat er nu nog bijkomt, is gewoon meegenomen.
Toch was de ontlading groot toen zaterdagnacht het verdict viel dat Poseydon naar Wacken mag. Mogen spelen op het belangrijkste metalfestival komt op een heel interessant moment voor deze band: ze hebben alweer nummers klaar om een EP te gaan opnemen, er staat een korte tournee in Spanje op het programma en in Nederland mag Poseydon alvast op twee kleinere festivals gaan spelen.
Het is moeilijk te duiden waar precies Poseydon het verschil maakte met de andere finalisten. Misschien was het wel de spontaniteit waarmee ze op het podium stonden. Hun concert in deze finale leek als twee druppels water op hoe ze spelen als er ‘niets’ op het spel staat. Maar het was ook weer niet dat ze hun korte set routineus hebben afgehaspeld. Ze wisten verdomd goed wat er op het spel stond. Poseydon is een mooie en terechte winnaar en ze hebben deze overwinning zeker niet gestolen.
Wacken Battles als deze worden elk jaar in verschillende landen georganiseerd. Omdat de podiumcapaciteit op het Duitse festival niet onbeperkt is, moet elk land na een aantal jaren een jaar ‘pauzeren’. Voor België komt die pauze in 2025. Daarom werkte organisator Racing Thunder Promotions een nieuwe formule uit. In 2025 zijn er verschillende voorrondes, waaruit dan vier finalisten worden gekozen. In 2026 zijn er dan opnieuw voorrondes waaruit nog eens vier finalisten worden gekozen. In 2026 is er dan ook de finale om de winnaar aan te duiden die België mag vertegenwoordigen op Wacken Open Air. Of die finale opnieuw in De Volkskring georganiseerd kan worden, staat niet vast. Er zijn plannen om het gebouw te slopen/renoveren/vervangen en mogelijk wijkt de finale dan uit naar een andere locatie.
Organisatie: VZW RTP (Racing Thunder Promotions)
Antwerp Metal Fest 2024 – Wat een uppercuts
Antwerp Metal Fest 2024
Fort Merksem
Merksem
2024-05-18
Erik Vandamme
Na al die regen van de laatste dagen en maanden was het bang afwachten voor het Antwerp Metal Fest 2024, één van de gezelligste outdoor metalfestivals in Vlaanderen. Oef , het was opvallend droog. Een beetje regen viel er tijdens het optreden van Wiegedood, maar dat heeft ervoor gezorgd dat de donkere magie die deze band uitstraalt nog beter tot zijn recht kwam.
Op deze zaterdag was er echter veel te beleven natuurlijk. We kregen een pak muzikale uppercuts, mooi met dit wisselende weer, dat alle kleuren van de regenboog verpakte …
Cathubodua (main)
Voor een band als Cathubodua (****) die beter tot zijn recht komt in een donkere omgeving, was het moeilijk om in de namiddag bij een licht zonnetje dat door de wolken scheen, op te treden. Toch slaagde de band er met brio in voor een duistere walm, binnen een folklore kader; je voelde hun muzikale klauwen. Sara's vocals deden ons naar adem happen, en we waren onder de indruk van het betoverende vioolspel. Het zorgde voor een prikkeling. Het was echter vooral dat totaalpakket van milde botsingen van donker en licht dat ervoor zorgde dat Cathubodua ons ook bij klaarlichte dag kon onderdompelen in donkere gedachten.
STAB (core)
De eerste uppercut 'in the face' bezorgde HC band STAB (****1/2) ons op de Core stage. Hun set zette de tent in vuur en vlam. Ze hadden wel even de tijd nodig, maar goed warm gedraaid, ging de band tekeer als een wilde meute op dat podium. STAB kreeg het publiek volledig mee en ging naar een wervelende finale.
Trouwens, die HC en thrash bands op Antwerp Metal Fest overtuigden probleemloos.
Verwilderd (main)
Wij herinneren ons het optreden van Verwilderd (****) vorig jaar oktober in de Asgaard (Gentbrugge) … "We werden bedwelmd, verdoofd en ondersteund door rauwe vocals. Het verhaal is spannend. Dit was de puurste duisternis, een fantastische trip uit een dor sprookjesbos”, schreven we.
Het is echter heel moeilijk om diezelfde sfeer te creëren op een podium op klaarlichte dag. En toch … de band, met geverfde gezichten en een tak als microfoon, slaagde in zijn opzet. De temperatuur steeg. Op die manier wist Verwilderd het publiek moeiteloos te overtuigen. Knappe set met duistere folklore . Sterk.
Moments (core)
Tijd voor een meer melodieuze aanpak van HC met Moments (****). Moments stond heel energiek te spelen en entertainde het publiek. Ze drukten het gaspedaal in en dienden mokerslagen toe binnen een melodieus kader.
Fractured Insanity (main)
Fractured Insanity (****) is al vele jaren een favoriet. De band is inmiddels flink aan gegroeid , en stond ondertussen op Alcatraz Metal Fest. In wat vernieuwde line up wisten ze ons eerder al van de sokken te blazen. Lees gerust ...
Op het Antwerp Metal Fest bouwde de band, door een niet aflatend werkethiek, een ondoordringbare geluidsmuur op. Wat een pletwals. De imposante frontman met bulderende stem, deed ons trillen en porde het publiek telkens aan. Muzikaal messcherpe riffs en verbluffende drum salvo's. Fractured Insanity straalde , ondanks zijn pure donkere klank, een ongelofelijke positieve energie uit. De muzikanten voelden elkaar perfect aan. Wat een bom!
Beyond The Styx (core)
De Franse band Beyond The Styx (*****) opende de poorten van de Hel op de Core Stage. Als een alles vernietigende pletwals ging de band tekeer. De sonische aanval op je onderbuik, gebracht door een ontzagwekkende fusie van typische HC, zorgde voor een verpletterende, donkere sound. Schitterend gewoonweg.
Schizophrenia (main)
Schizophrenia (****) is inmiddels een bekende naam in het thrashmetal wereldje. Deze band heeft ons nog nooit ontgoocheld. Ondanks de routineuze set, zagen we een gedreven, energieke band. We kregen enkele lekkere, pittige moshpits. Missie geslaagd in deze thrashmetal sound !
Nervosa (core)
Normaal gesproken stond Nervosa (*****) op het afgelaste Miracle Metal Meeting in Deinze , maar werd in laatste instantie aan de line up toegevoegd. Een schot in de roos bleek. De Braziliaanse band heeft de laatste tijd enkele wijzigingen in de line up doorgemaakt. Wij hadden hen al aan het werk gezien , maar nog steeds hebben ze ons niet volledig omvergeblazen. Maar op AMF waren we wel sterk onder de indruk.
Momenteel voelt een optreden van Nervosa aan als een krachtige sonische aanval die doorspekt is met hints naar Sodom, Kreator en Destruction. De band heeft een nieuwe adem gevonden, met iedereen op dezelfde golflengte, die elkaar aanport. Er was de niet aflatende interactie met het publiek. Een speelsheid die hen siert. Moeiteloos ging het naar een wervelende finale. Sterk.
Wiegedood (main)
Wiegedood (****) intrigeert op intense wijze onze donkere ziel. De laatste jaren klinken ze iets breder, gevarieerder wat we horen op 'There's Alwasy Blood at the end of the road'. Tja, het klinkt zelfs toegankelijker. Live klinken ze ook op diezelfde lijn van hun kenmerkende donkere ranzigheid en een zonnig, toegankelijk, zelfs psychedelisch aanvoelend kantje. Door de regenbuien in een priemend zonnetje, kwam een regenboog tevoorschijn, wat zorgde voor een gevoel van ‘kermis in de hel’, iets wat hen muzikaal evenzeer tekent.
Prowl (core)
Op de Canadese HC band Prowl (*****) zagen e een meute dansende, moshende HC fans, met crowdsurfing en cirkelpits tot gevolg. De band brengt een soort korrelige, messcherpe, vernietigende sound met een dosis duisternis. Wat een opwinding, alsof een orkaan door de tente woedde. Hier genoot iedereen van deze set.
Misery Index (main)
De Amerikaanse Death/Thrash metal band Misery Index (****) zette op zijn beurt de mainstage in vuur en vlam, door hun gedreven set van aanstekelijke riffs en een charismatische frontman, die met z’n rauwe vocals een meerwaarde bood. Muzikaal niet direct origineel , maar door hun gretigheid overtuigend.
Slagter (core)
We sloten de avond af met een portie Slayer op de Core stage, onder de naam Slagter (****); trouwens, een collectief top muzikanten die de sound en de songs van Slayer nieuw leven inbliezen, op speels, gedreven wijze, zelfs uniek, met respect voor het originele vanSlayer. De muziek van onze thrash metal helden werd geëerd; een perfecte afsluiter van een wederom boeiende editie van Antwerp Metal Fest.
De editie van 2025 gaat trouwens door op zaterdag 17 mei 2025 https://www.facebook.com/AntwerpMetalFest
Be there, het is een must, na zo’n geslaagde editie vanavond!
Organisatie: Antwerp Metal Fest
Lawijtstrijd 2024 – Finale - Een verruimde blik naar een gouden toekomst
Lawijtstrijd 2024
De Casino
Sint-Niklaas
2024-05-11
Erik Vandamme
We laten als inleiding bezieler en mede organisator Bert Reniers zelf aan het woord :’’ Na bijna 10 jaar is LAWIJTSTRIJD opnieuw vanonder het stof geblazen omdat heel veel beloftevolle bands vroegen naar podiumkansen en we merkten dat er toch wel wat potentieel aanwezig is in deze regio. Ondertussen zijn we terug opgestart en zijn we toe aan de tweede editie sinds de reanimatie. Nog meer dan vorig jaar had de jury het bijzonder lastig om de bands te selecteren die doorstoten naar de finale. En dat het niveau opnieuw hoog ligt zal blijken tijdens de finale op zaterdag 11 mei die bijzonder divers én jeugdig is’’
Het volledige interview kun je hier nog eens nalezen .
Wij waren aanwezig op de finale in een goed vol gelopen De Casino in Sint-Niklaas en zagen zes beloftevolle bands met enorm veel potentieel. Er kan maar één winnaar Lawijt en één winnaar van de publieksprijs zijn, maar elk van hen zette hun beste beentje voor, en bezorgde ons een verruimde blik naar een gouden toekomst …
Een wedstrijd openen is geen gemakkelijke opgave, er is nog niet zoveel volk aanwezig buiten de meegekomen fans …Pink Mantra (*****) had hier helaas mee af te rekenen. Nochtans zet het collectief hun beste ‘funky’ beentje voor, met twee saxofonisten en een springerige, actieve frontman. De sound was aanstekelijk en opzwepend en deed onsverlangen naar lange zomeravonden. We kregen een mengelmoes aan stijlen. Pink Mantra intrigeerde en sprak de dansspieren aan. Iedereen genoot hier.
Het ‘dertien –in-een-dozijn’ spook komt ook bij Ide Snake (****) wel eens boven drijven, maar toch brengt de man gerugsteund door zijn DJ iets unieks in die hiphop/rap, door de sax en bijkomende zang. Wat Ide Snake bijzonder maakt, is zijn gedrevenheid, recht vanuit het buikgevoel. Hij verkondigde bovendien een boodschap die iedereen begreep, met een dosis humor. De sound was ook hier best groovy, dansbaar. De clichés zoals gehurkt zitten en terug recht springen, of lekker een moshpit of een wall of dead creëren, namen we er graag bij.
Cracks (*****) had een enorme horde fans meegebracht, bij voorbaat leek het een gewonnen thuismatch … Maar een wedstrijd dient nog steeds te worden gespeeld, thuisvoordeel of niet …. Cracks vloog er meteen in en trok een ondoordringbare geluidsmuur op. Al gauw zijn er moshpits en vliegt er een crowdsurfer voorbij. Cracks halen hun inspiratie bij bands als Idles, Nirvana, Fontainas D.C en Turnstile. Wat een intensiteit en vuurkracht live en in hun sound merken we naast de referenties dat ze een eigen smoel hebben !
Na deze energieke set etaleert Mellecrack (*****) een brede waaier aan stijlen. We krijgen krachtige punk als door een schitterende viool klank, een emotievolle jazzy sound. De frontman gaat als een wildeman tekeer en zoekt het publiek op. Wat een dynamiek en enthousiasme straalt deze band uit! Het werkte aanstekelijk.
Mellecrack werd omschreven als ‘rauw en tegendraads’. Inderdaad; we kunnen dit beamen. Hun gevarieerde aanpak boeide en klonk spannend. In een wervelende finale werden alle registers open getrokken. Mooi overtuigend.
Walvos (****) is een doorwinterde band en heeft een meer doorleefde, ingetogen, frisse sound. De vocals zijn warm, zweverig en klinken mijlenweg van al dat geweld. Hier kreeg je beeldrijk materiaal , die ons deed wegdromen naar weidse berglandschappen. Harmonieus overtuigend …
A Point of Protest (****) deed al talrijke shows en voorprogramma’s van bands als Evergreen Terrace, Harm’s Way en Bad Omens. Ze zijn nu klaar om meer airplay te verkrijgen. De band is ervaren en heeft reeds een plaat uit. A Point of Protest zorgt voor uppercuts met hun krachtige, energieke ‘into the face’ sound. Ook hier wordt een ondoordringbare muur opgetrokken, met moshpits tot gevolg; ze klinken als een meute losgeslagen olifanten.
Band met een mening ook … Zonder meer krachtig, gedreven.
De publieksprijs ging helemaal terecht naar Cracks en de wat verrassende overwinnaar was Ide Snake die geprezen werd om zijn veelzijdige aanpak en dynamiek binnen de hiphop/rap.
Onze persoonlijke top drie zag er als volgt uit. Mellecrack, Cracks en Pink Mantra.
INFO Lawijtstrijd 2024, De Casino, Sint-Niklaas – Ide Snake wint deze strijd! (musiczine.net)
Organisatie: Lawijtstrijd ism De Casino, Sint-Niklaas en Lokerse Feesten
Labadoux 2024 – 03 t-m 05 mei 2024 – Labadoux vindt zichzelf opnieuw heerlijk genietbaar uit!
Labadoux 2024
Festivalterrein
Ingelmunster
2024-05-03 t-m 2024-05-05
Els Gheysen en Filip Gheysen
Dit jaar kiest LX voor twee prominente tenten: een grote en kleine concerttent. Daarbij wisselen de optredens in beide tenten elkaar netjes af zodat de veelvraat die alles wil horen perfect heen en weer kan wandelen, onder de Wantebrug door, om van alles ten volle te genieten!
In de grote tent staan heel wat oude en nieuwe bekenden geprogrammeerd. Het zal blijken dat geen enkel optreden ontgoochelt, integendeel: de verwachtingen worden ruim ingelost! De kleine tent is eerder een opvolger van de Dranktent uit vervlogen tijd (mét bar achter in de tent!). Daar horen we hoofdzakelijk dans- en feestmuziek waarbij de sfeer primeert.
Daarnaast zijn er nog de DJ-sets die op het einde van het terrein hun stek kregen en de Buskerstage die op een klein openlucht podium vlak naast het kanaal hun ding mogen doen. Daarvan hebben we niet veel kunnen meepikken want die optredens liepen gelijktijdig met het programma in beide concerttenten. Het verdient in ieder geval navolging dat (jonge) beginners een (klein) podium krijgen zodat de festivalganger ook hiermee kennis kan maken!
Ons besluit is dat Labadoux in 2024 een memorabele editie neerzette met o.a. het 1000ste optreden… op naar de 2000!
dag 1 - vrijdag 3 mei 2024
GEPPETTO
Hier zit een scenario in voor een muziekfilm: muzikant (Florian Cosaert) stapt gitaarshop binnen en ontmoet verkoper met passie voor muziek en instrumenten (Jarne Debue). Van instrumenten testen komt samen wat tokkelen, en zo wordt Florian deel van het interieur van de shop. Met Issa Hellebaut erbij wordt het trio GePpetto gevormd (niet te verwarren met Gepetto and the Whales).
Een betere opener voor Labadoux kunnen de organisatoren zich niet voorstellen! Op het eerste gehoor doet het stemgeluid van Jarne Debue ons denken aan Lenny (van de Wespen). Met een rauwe stem die uit een kille kelder lijkt te komen, zingt hij zijn eigen nummers waarmee hij naar eigen zeggen zijn frustraties wil wegschrijven zoals in het nummer "Hondenleven". Ondersteund door contrabas en accordeon brengt hij verhalen met een waterval van woorden. Met een tekstboekje erbij zou het duidelijker worden.
We moeten ons zeker nog eens verdiepen in hun mix tussen americana, blues en kleinkunst.
Ook in 2024 belooft LX niet teleur te stellen: zoals elk jaar hebben we tegen zondagavond weer een pak nieuwe bands leren kennen waar we meer van willen horen. GePpetto mag bovenaan het lijstje staan!
DIRK.
Sinds jaar en dag vind je de muziekbroers ‘De Wilfrieds’ op het podium van LX. En zoals dat overal gaat, werden genen doorgegeven en ook paplepels vol muzieknoten aan de volgende generatie zoals aan frontman Jelle Denturck. De vierkoppige band speelt hier inderdaad een thuismatch en is voor een groot publiek een absolute must-see op LX. Jelle kijkt zelf met goede herinneringen naar zijn tijd in het publiek van LX: " Het was 10 minuten wandelen in het deuregaan en een uur in het werekeren... ". In zijn herinnering was LX iets met Willem Vermandere en veel folk. Hij vond het dan ook verbazingwekkend dat ze erbij mochten zijn “met al hun lawaai” en “zonder fluitjes of accordeon.” Alleen puristen vallen hier over en in de tent stonden alleen fans want DIRK. (mét een punt) moet eigenlijk niet meer voorgesteld worden. Ze werden ooit ‘Koning van de afrekening’ genoemd toen ze 3 hits tegelijkertijd in de afrekening hadden.
Ze komen op met “Pass The Dutchy” van Musical Youth, een leuk hitje dat je op Radio 2 nog wel eens hoort. Een gimmick die fantastisch contrasteert met de snerpende gitaren van het eerste nummer. Daarmee is de radiozender definitief naar StuBru geswitcht, er volgt een energieke show met internationale allures. Wij zijn geen kenner, vraag ons geen titels (of toch niet veel) maar de nummers zijn snedig en snel. De bandleden spelen flitsend als jonge volbloed hengsten. Ze schuwen geen experimenteel gitaargeweld waarbij de snaren en de versterkers zich schrap moeten zetten (ons oude geheugen grijpt terug naar Jimmy Page die het in de 70ies met een strijkstok deed). Uit de gecontroleerde chaos aan klanken vloeit een direct herkenbaar “ I can’t sleep”. Jelle omschrijft hun songs zelf ironisch: "Normaal begint het luid, daarna gaat het wat luider en eindigt het zeer luid”. Daarom vraagt hij de aandacht voor een atypisch nummer dat van stil naar luid gaat… Gelukkig hebben we onze oordoppen in: die filteren de decibels maar laten ons toch nog genieten van “Alarms”.
DIRK. bouwt verder aan een traditie waarin een klein landje als België heel groot geworden is: muziek van eigen bodem die zo internationaal klinkt dat het evengoed een Britse of een Amerikaanse band had kunnen zijn. “Doe zo verder", zou hun schooljuf zeggen.
Mr. PAUL & THE LOWRIDERS
Na Ruben Block in de vorige edities van LX komt Paul Van Bruystegem, de ‘koning van de Belgische bas’, ook bekend van Triggerfinger, met zijn project Mr. Paul & The Lowriders. Dat doet hij met een indrukwekkende groep: Stoy Stoffelen (drums), Matthias Moors (bas), Patrick Cuyvers (toetsen), Jan Oelbrandt (pedal steel en gitaar), Alain Louie (zang en gitaar) en Tijs Vanneste (zang en gitaar). Bovendien springen sporadisch Sam Vloemans (trompet en percussie) en/of Frank Deruytter (sax) mee op het podium om het gezelschap van Mr. Paul als special guests te vervoegen.
Alain Louie zingt niet alleen fantastisch als Tom Waits, hij bespeelt ook de bodhran de gitaar en percussie. We krijgen covers zoals “Eight Miles High” van het nieuwste album ‘Ungarded Thoughts’ uit 2023. Misschien zullen de meesten dit pas herkennen na de psychedelische intro? De stem van Tijs Vanneste kleurt perfect bij het klanktapijt van deze sixties hit die ons achterover blaast. Niet alleen het publiek maar ook de organist geniet van de hoge nootjes in "Everybody wants to live together".
Als een dirigent zit Lange Polle opzij van het podium, van waaruit hij de groep perfect naar een outro dirigeert. Check eens "Out of the city" van Alain Toussaint: met een stevige riff doen ze er hun eigen ding mee en Tijs stelde de overbodige vraag: “Labadoux zijn jullie wakker?" Helaas wordt het tijd om af te ronden: "Cinnamon Blood" (ook van de nieuwste) heeft een zalig JJ Cale ritme. “Low Rider" (een cover van War) moet hun lijflied worden met de blazers op volle toeren.
Ze eindigen met een medley voor de muziekquizzers onder ons. Ergens in het midden herkennen we de riff van “Interstellar overdrive” van Pink Floyd, perfect geïntegreerd in een lappendeken van herkenbare tunes waar je niet altijd de vinger kan op leggen.
Wat ons betreft een eerste hoogtepunt van dit weekend!
DAAN
De banjo opent de set en meteen herkent iedereen “Western”, een atypisch popnummer want zoveel banjo horen we niet in de ultratop! Daan wordt op de website van LX dan ook omschreven als een muzikale kameleon vol speelse rebellie. Fotografisch is een optreden van Daan ‘kameleon spotten’ want vestimentair zorgt hij voor afwisseling en dat begint na enkele nummers met: "Wanneer zal hij zijn zonnebril afzetten! Nu!" en meteen wordt "Icon" ingezet. De hits volgen elkaar in snel tempo op en "Exes" wordt door de hele tent begeleid ritmisch klappen. Het jasje gaat ook uit en er volgt een Frans nummer met bouzouki klanken. Er volgt een vreemde bekentenis: “Ik was dan ook liever een jonge blonde vrouw geweest in de 70ies… al is Ingelmunster in 2024 ook niet onaardig.” We krijgen "Dag vreemde man" in een hels ritme, een cover uit Liefde Voor Muziek.
Multitalent Isolde Lasoen, al jaren vast bandlid bij Daan, ruilt haar drumstel met Daan en speelt in blazersduo met de trompettist de soundtrack van een Franse film. Daar heeft ze zelf een patent op (Check haar nieuwste “Oh Dear”). Ze zingt ook de partij van Naima Joris op "Be loved". Als fotograaf krijgen we een choreografie van het duo met sprekende gelaatsuitdrukkingen.
Als een echte "Player" neemt hij een loopje met het publiek: wie vooraan in het midden staat krijgt een (kleine) douche van zijn waterflesje. Uit dankbaarheid mag het publiek het woord “player” meezingen. Ook "Swedish designer drugs" wordt een flitsend duet met Isolde en "Victory" en "Housewife" gaan erin als kerstgebak!
Met Daan wordt een trend gezet voor het hele weekend: de klasbakken in de grote concerttent ontgoochelen niet en de luisteraars krijgen waar voor hun geld!
FEROCIOUS DOG
Dit folk-punk fenomeen uit Nottingham verovert opnieuw Labadoux 2024! Na een geweldige show vorig jaar, belooft Ferocious Dog deze editie opnieuw een onvergetelijk optreden.
Het zal een trend blijken op de deze editie van LX: folk in een punkjasje of beter punk in een folkbezetting. Ze kondigen het ook zelf aan: "They say you can't play punk with a violin and a banjo in your band... Fuck the Punk Police", een titel uit hun plaat uit 2021. Sommige folk klassiekers worden bijna onherkenbaar: alleen de tekst van "Poor Paddy on the railway" klopt nog maar ze krijgen er wel de hele tent mee aan het dansen! Wie zweert bij ‘zuivere folk’ zal met de handen voor de oren naar buiten rennen. Voor de muzieksnoepers op LX zit de sfeer er goed in en hiermee wordt de tweede trend gezet: de bands die aantreden in de kleine zet het kot op stelten en bouwen telkens weer een zot feestje!
The O’Reillys and the Paddyhats
Het is intussen middernacht en in de grote concerttent kampen ze met technische problemen, uitgerekend voor de 1000ste band die door LX geprogrammeerd wordt! Dus stelt leadzanger Sean O’Reilly een akoestisch set voor met enkele klassiekers zoals "The wild rover" en "Whisky in the jar". Het is improvisatie maar met de klassiekers zitten we plots in een Ierse pub met enkele jammende muzikanten. Sean drukt hun dankbaarheid uit voor een publiek dat geduldig meezingt en -klapt. Stiekem vinden wij dat het leukste van de avond. De ene technische ploeg helpt de andere en uiteindelijk gaan ze toch van start, drie kwartier later dan voorzien. Zwaaiend met Ierse vlaggen vliegen ze er meteen in. Ook nu is het beproefde recept een mengsel van Keltische en traditionele deuntjes met een rauwe rocksound. Zeven topmuzikanten, elk met een unieke achtergrond, creëren een onderscheidende mix van Ierse folk-punk.
We trekken de kille nacht in met onze vermoeide dansbenen. We kijken al uit naar de komende muziekdagen!
dag 2 - zaterdag 4 mei 2024
ZONEN MET VADERS
Als we de kleine concerttent op zaterdagmiddag betreden, zorgt het lentezonnetje buiten voor een zomerse festivalsfeer binnen! De winnaars van de publieksprijs Nekkawedstrijd 2022 brengen verrassende songs over tandeloze dwergen, gulzige bankiers en kunstenaars zonder etenswaar. Met zeven op het podium kan je qua stijl en orchestratie alle kanten uit. LX zegt het zelf: “Blazers, samenzang, elektronica, synths en zowel zachte als ontregelende gitaren smelten samen tot een eigentijds poporkest.” De zangstijl van Jeroen Boone doet ons denken aan Huub Van der Lubbe van De Dijk.
De teksten zijn gelaagd en intelligent, al is een concerttent niet de ideale plek om die te volgen. "Iedereen is het beu" is een rake schets van de huidige tijdsgeest die drijft op een nijdig ritme: “Waar blijft die mensheid met gezond verstand?” Soms klinken ze ook wrang en sarcastisch: "Ik heb nog 13 foto's van een snoezig konijn, meer heb ik niet nodig om gelukkig te zijn." “We spelen ook nog op de Gentse feesten, mochten jullie nog een gaatje vinden in onze dichtslibbende agenda's.” We gaan onze agenda zeker checken want dit is voor ons alweer een ontdekking die we verder moeten uitpluizen met een tekstboekje erbij. Op de radio hoor je niet elke dag literatuur op muziek
AO
Na DIRK. op vrijdag, krijgen we vandaag nog een raspaard uit de stal van Mayway Records. Het contrast tussen beide kan moeilijk nog groter zijn. Dit keer geen snerpende gitaren maar sfeervolle klanken. Je mag je niet mispakken aan de zoetgevooisde stem van Brenda Corijn, ze kan ook uithalen met veel kracht! De zangeres met Portugees-Mozambikaanse roots bewerkt haar eigen stemgeluid met een digitaal device aan de microstandaard zodat het een nieuw instrument wordt.
In 2023 presenteerde de band de plaat ‘Ao Mar’(naar zee). Siebe Chau (gitaar, bas) begint met fingerpicking, een nummer dat in de richting van fado lijkt te gaan maar dan sturen de Afrikaanse ritmes van Bert Peyffers alles een andere kant op en belanden we in een Braziliaanse bossa nova. De roots van Corijn dooraderen de songs. Ze vertelt zelf over Avõ Pondina, de moeder van de krokodillen in het dorp van haar moeder in Mozambique. Als men haar vroeg of het veilig was om te zwemmen, dan kon je op haar kennis rekenen.
Kraftwerk meets Santana in de intro van "Meninas": toetsenist-elektronicawizard Johan Decaestecker gaat in dialoog met de percussie van Peyffers zodat afrikaanse ritmes gemengd worden met dissonante synths.
Ze eindigen met “More” dat de luisteraar van radio 1 zal herkennen. Dit Belgische viertal liet intussen al tot ver buiten onze landsgrenzen een diepe indruk na. Prachtige keuze van LX!
CELTIC ROSES
In de kleine tent wordt “Dancing Tales by the Fire” gepresenteerd: een unieke Ierse dansshow die door de eeuwen heen reist. Een voice-over vertelt een verhaal dat met dans en (uiteraard live) muziek wordt uitgebeeld. We krijgen er ook stukjes toneel bij uit de voorbije eeuwen. Het spektakel wordt gesmaakt door het publiek.
TOM MCRAE
De sympathieke eenzaat met de gitaar weet dat hij niet met een jukebox vol hits naar België gekomen is. Voor velen is hij misschien de grote onbekende in het programma. McCrae heeft intussen wel een unieke band met België: recent scoorde hij een hit met een remake van zijn “Bloodless” in duet met Wannes Capelle.
Met humor slaag je erin om je publiek in te pakken: "Let's pretend this next song is your all time favorite. It's the first dance of your wedding and the song you go be buried with." Het publiek doet perfect wat hij gevraagd heeft en bezorgt hem zijn ‘Bruce Springsteen moment’. Een mooi moment... maar volgens hem "too much". Uiteindelijk wordt toch het refrein meegezongen! Met zijn bijzonder stemgeluid pakt hij zijn publiek in. Het stadion met de gitaar hoog in de lucht, wordt ingeruild met een ingetogen huiskamer met de piano: "the universe is cooling down"
The “Boy with the bubblegun” gaat niet over een jongetje met kauwgum maar wel over de machteloosheid van de woorden in een lied die niets veranderen aan de wereld. Ze zijn als wapen even effectief als een pistool met zeepbelletjes… "if songs could kill, this one's for you" zegt genoeg.
Dit was een prachtig optreden van een man alleen, tussen al het geweld van grote (soms luide) bands!
THE REVEREND PEYTON’S BIG DAMN BAND
Voor bands als deze moet je elk jaar op LX zijn! In de VS genomineerd voor de Blues Music Awards, lijkt deze ‘grootste front-porch bluesband ter wereld’ zo weggelopen uit de tijd van de burgeroorlog aldaar. Bandleider Reverend Peyton, is een vingervirtuoos op (naar eigen zeggen) “zoveel mogelijk gitaren”. Wijdbeens op het podium wringt hij de instrumenten bijna de nek om met zijn weergaloos gitaarspel. “Oh my goodness how are you??”, roept hij en prijst meteen de Belgische gastvrijheid en “the good food and good coffee“.
Het is ook écht genieten van het beeld van “moeder de vrouw aan de wastobbe”, een karikatuur die hier gebracht wordt door zijn échte echtgenote op washboard met de plastic handschoenen en de plectrum-vingernagels! Is er iets mooier dan samen aan dezelfde weg timmeren? Hij stelt ook de bassist voor: zijn eigen duim! Die speelt bas en de andere vingers doen de rest, dus alles is écht! En dat voelde je, LX weet de échte te programmeren!
10cc
Is een band waarbij nog 1 of 2 originele groepsleden meedoen na 50 jaar nog relevant? Ja! Al was het maar omdat hun muziek intussen tijdloos geworden is. Nog elke week hoor je nummers van 10CC op de radio en niet alleen op de 70ies zenders! Deze avond is Graham Gouldman de centrale figuur: begin van de jaren zestig schreef hij voor anderen al geschiedenis met 'Bus Stop', 'For Your Love', 'Heart Full of Soul' en later de 10cc's klassiekers 'I'm Not in Love', 'The Things We Do for Love', 'Dreadlock Holiday'. Voor die belangrijke bijdragen aan de geschiedenis van de popmuziek werd hij in 2014 erkend toen hij werd opgenomen in de ‘Songwriters Hall of Fame’.
De show neemt een vliegende start met “Wall Street Shuffle”, gevolgd door “Art for Art's Sake”. Het ene herkenbaar na de eerste seconde, het andere wat gecamoufleerd met een arty farty intro. Graham Gouldman maakte deel uit van alle bezettingen die 10CC gekend heeft. Hij schreef dat tweede nummer zelf en voegt eraan toe: “Money for God's sake” is een tekst van mijn vader.
Een song van een halve eeuw oud is nog altijd actueel: “Life is a Minestrone”, we hebben er inderdaad een soepje van gemaakt! “The Dean and I” uit het eerste album (1973!) een nummer van Kevin Godley en Lol Crème (die na de split als duo ook nog een resem hits scoorden): alle andere bandleden worden nog eens genoemd door Gouldman.
Voor de zangpartijen in de hoogte is Ian Hollow de geknipte man! Wie een tiener was in de 70ies heeft geen moeite om al die nummers te herkennen. We voelen ons aangesproken als Gouldman zegt “you're gonna know this one”; natuurlijk herkennen we “The things we do for love” en “Silly" nog meer met de gedreven gitaren op een rij.
We geven toe: het enige nummer van de hele set dat we niet herkenden kwam van de LP ‘Bloody Tourist’: “From Rochdale To Ocho Rios” met Caraïbische kettledrums op orgel.
De bekendste nummers zijn wel “I'm not in love” (written by myself (Graham Goldman) and Eric Stewart (daar is het vierde bandlid)) en “Dreadlock Holiday”: het refrein mag meegezongen worden maar dat doen ze al vanaf de eerste zin. "I don't like Labadoux, I love it". Een fantastische afsluiter met een grappige apotheose is de a capella versie van eerste single “Donna”. Een sublieme close harmony van de bandleden waarbij de drummer als laatste een basnoot mag produceren. Met een encore als een “Rubber Bullet” vliegen ze eruit. Het deed ons deugd dat we dit mochten meemaken!
RISERVA MOAC
Deze Italiaanse formatie bedient iedereen met zin om te dansen met hun aanstekelijke ska ritmes. Het lijkt wel een knotsgekke bende kanaries met hun gele pakjes die joggend huppelen over het podium. De twee gitaristen dollen met elkaar alsof ze in een kleine moshpit samen gegooid zijn en het duo aan de microfoon zal met hun stappenteller een dikke duim omhoog oogsten! Het is duidelijk dat de gasten in de kleine tent er met volle teugen van genieten. Nogmaals verbazend hoe uiteenlopend muziek hier kan zijn met toch altijd hetzelfde doel voor ogen! LX zegt zelf: “Hun muziek doet je al je zorgen vergeten en voert je mee op een prachtige wereldreis.” Vandaar trokken we inderdaad naar de Noordkaap!
NOORDKAAP
Nog altijd staat Stijn Meuris op een podium met meer energie dan een kerncentrale! We krijgen opnieuw één van die Vlaamse Supergroepen waarvan de songcatalogus compleet in Lijst der Lage Landen mag staan. Hij doet een vertwijfelde poging om Westvlams te spreken, maar daarvoor mag je toch niet van de overkant van Brussel komen! In “Hoopvol” valt de regen zo zacht in mijn hart... “Gelukkig valt hij ook zacht in Ingelmunster…”
De voorstelling van de groepsleden is ook een West-Vlaamse grapje: “Wat een toeval:ze komen uit Ingelmunster, Izegem en Tielt.” Allemaal leuk maar de aardrijkskunde van de provincie kan toch wat bijgespijkerd worden! "Hoe ver is Veurne hier vandaan?” Het antwoord is: “Stif verre!” Maar “Will Tura is in de house: Arme Joe!”, de lyrics van dit Rock Rally nummer zijn basiskennis voor de hele tent!
“Pretentious-moi” doet deze seventiestiener altijd denken aan die aflevering van Fawlty Towers waarin een gigolo een lief mee smokkelt naar zijn kamer. Stijn ziet ook jonge mensen in de tent die volgens hem vragen aan papa: "Ken ik die groep van ergens?" Het antwoord is volgens hem: “Ja, van Satelliet Suzy!”
Ze spelen niet uitsluitend hits: een sinister nummer dat ze niet zo vaak spelen is "Soms schrik"? (Op sommige dagen krijg ik schrik, ik weet niet waarom. Mijn inzicht is volledig fout, als ik iets zeg wordt ik uitgejouwd). Met gitaarsolo van Bambost en er doorheen het orgelriffje uit “Riders on the Storm” krijgt het nummer epische proporties. Lars van Bambost (neefje van nonkel Roel en intussen ook al 55) stond aan de wieg van het leeuwendeel van hun nummers! Met scheurende stembanden schreeuwt Stijn “Gigant”. Je vraagt je af of zijn stem het einde van de set zal halen!
Werd de show op vrijdag gestolen door Daan, dan moet Stijn er op zaterdag niet voor onderdoen. “Wat is kunst” en daarna de eerste single uit een nieuwe plaat die deze week exact 39 jaar geleden uitkwam: "Druk in Leuven". De hits blijven komen! “Een heel klein beetje oorlog” hebben we in deze tijd niet meer nodig maar de prachtige gitaarsolo van Bambost rondt alles mooi af!
UNCLE BARD & THE DIRTY BASTARDS
Ook op zaterdag wordt er een mix van Ierse traditionele muziek en punkrock geserveerd in de klein tent: gekke gitaren waarbij de ullean pipes letterlijk en figuurlijk naar de achtergrond verdrukt worden. Als de danseressen die er plots bijkomen kunnen we de groep omdopen tot Beauties and the Bastards.
Ook zij zien de kleine concerttent als een dranktent 2.0. The Bastards zingen ondermeer over "the most important thing, that's beer". Maar ze brengen ook afwisseling met ballads waar de pipes beter tot hun recht komen. De banjo krijgt ook een prominente rol: het oplopende tempo is voor de vingervlugge speler geen probleem. LX heeft alweer gelijk: “...het wilde podiumoptreden sleept het publiek in een draaikolk van opzwepende deuntjes en oprechte folkvreugde.”
THE SIDH
Deze groep met Ierse folk komt eigenlijk uit Italië. In het begin vindt de frontman het nodig om te onderhandelen over de taal: Engels? Frans? Italiaans?
Doedelzak en fluit worden magistraal bespeeld! Daar valt niet over te discussiëren! Voor wie houdt van de combinatie met synths en elektrische gitaar zijn het “doedelzakken die niet saai klinken” zoals we een kenner horen verwoorden tegen een newbie.
Een kleine schare fans is gebleven voor het klank-licht-en rookspel. De fotograaf in ons blijft op zijn honger zitten: mistige foto’s nemen we liever op een koude wintermorgen. “De vrolijke fluiten en indrukwekkende doedelzakken vermengd met percussie en een vleugje hiphop” zuigen het laatste restje energie uit ons vermoeide lijf. We laten de tent aan de energieke dansers en zoeken onze kafzak op. Kortom: LX biedt voor elk wat wils!
dag 3 - zondag 5 mei 2024
SAX MINDED PEOPLE
Als een echte big band presenteert Sax Minded People een mooi aperitiefconcert op deze zonnige zondagmiddag. "You are the sunshine of my life" is de perfecte inzet van een medley ‘Stevie Wonder in concert’. Het repertoire van Sax Minded People overspant de diversiteit van onze muziekcultuur. Van jazzy composities van Duke Ellington, Herbie Hancock en George Gershwin tot hartstochtelijke tangoklanken van Piazzolla, popnummers van The Beatles en klassieke meesterwerken. Er staan ook crooners op het programma zoals "New York°" van Frank Sinatra. Daarvoor kunnen ze rekenen op special guest star Hans Denturck van de Wilfrieds die in smoking zijn beste Sinatra ten beste geeft!
Dirigent Rik Vaneyghen hebben we ooit als saxofoonleraar leren kennen. Een niet te onderschatten job! Misschien past de bâton van de dirigent hem beter? Al is dit een andere job waarvan velen geen idee hebben hoe moeilijk die is! We herkennen ook de huisfotografe van LX op de tweede rij! We zorgen ervoor dat ze zelf ook in het fotoalbum van deze editie terechtkomt! Misschien wordt dit wel een primeur?
SPILAR
LX heeft er in editie ‘24 voor gezorgd dat we geen enkel optreden moeten missen, in beide tenten wisselen de optredens elkaar netjes af. Alleen de buskerstage doorkruist dit programma. Toch is het niet evident om als verslaggever bij alles aanwezig te zijn.
We slagen er nog in om het laatste nummer van Spilar mee te pikken en herkennen onmiddellijk een mooie cover van Willem Vermanderes “Voor Marie-Louise”. LX programmeert altijd West-Vlaamse groepen met ‘korte-keten-muziek’ (zoals Spilar hun werk zelf noemen). We hebben duidelijk iets gemist maar herkansen kan gelukkig nog: check hun kanalen en gaat dat allen zien in Bredene, de Gentse Feesten of Dranouter, of iets kleiner in de Kloostertuinconcerten in Wevelgem. Wij zetten één ervan alvast in onze kalender!
MADOU
Misschien denk je dat Madou zo’n groep is die verder surft op de golven van enkele oude hits waarvan de golfslag na vele decennia nog niet uitgedeind is? “Witte Nachten” en “Niets is voor Altijd” uit begin de jaren ‘80 behoren nu tot het collectief geheugen van de Vlaamse muziek, maar intussen is een nieuwe generatie opgegroeid die muziek in de genen en de boterhamdoos mee kreeg. Madou is herrezen dank zij Thomas Devos, de zoon van Jan en Vera Coomans en muzikaal bekend van Rumplestitchkin en Tommigun. Hij bracht vers materiaal aan dat het vuur liet heropflakkeren en maakte nieuwe arrangementen voor de oude songs. "Is er iets" wordt omkaderd met minimalistische begeleiding die meestal haar stempel drukt op de nieuwe muziek: ingehouden slagwerk, spaarzame noten van de piano en de saxofonist blaast bijna met ingehouden adem. Een nieuwe klassieker in wording is "Roncqières" (dat regelmatig airplay krijgt op radio 1). Het werd ook door zoon Thomas bedacht toen hij langs het kanaal fietste. Het zou de prequel van “Niets is voor altijd “ kunnen zijn: vluchten uit een verstikkende relatie (“..hierbinnen word ik gek / ik wil naar buiten / laat me toch gaan / je adem in mijn nek…”) vooraleer er zich een onomkeerbaar drama voltrekt. Het lijkt op een zomers vakantieliedje: "...rijden langs 't kanaal...", maar met een bittere ondertoon: "...en nooit meer terug..."
Het is altijd mooi om te zien hoe muzikanten zoals Vera Coomans, Jan Devos en Wiet Van de Leest in de herfst van hun leven een nieuwe lente beleven onder impuls van hun eigen kroost.
SCOTT H. BIRAM
‘De kleine tent’ kreeg in ons geheugen voor altijd een link met de blues van Tiny Legs Tim. Hij blies de blues in verschillende edities nieuw leven in en wordt nog altijd gemist sinds hij overleed in 2022. SCOTT H. BIRAM herinnert ons met zijn speelstijl en stemtimbre aan Tim De Graeve. Voor even bracht de gebrilde Texaan de ziel van gebrilde Tim terug in de tent. Someone up there will like it!
Op de website van LX: Gezeten bovenop een stompbox waar zijn voeten het ritme aangeven, brengt deze muzikale krachtpatser een unieke mix van country, blues en punkrock. Doordrenkt met authentieke roots en doorgroefd met zijn karakteristieke rauwe stem, belichaamt hij de essentie van Amerikaanse muziek.
We komen de tent binnen tijdens een wilde rollercoaster op de slidegitaar. De snelheid waarmee zijn vingers de snaren mishandelen is adembenemend! Even gas terugnemen met een soort roadmovie op de akoestische. Beide instrumenten tonen al de slijtsporen van rijkgevuld muziekleven. En dan begeeft de micro het plots, weg verhaal, weg sfeer. Maar Scott gaat meteen een handje toesteken bij de technicus van dienst en in een handomdraai kan hij weer de draad opnemen: "Hey, I've got cable! ...in my pants..."
Mondharmonica spelen en zingen tegelijkertijd, het moet kunnen: in "Ain't it a shame" klaagt hij het onrecht aan dat mensen elkaar aandoen. Die bril boven de vuisten met mondharmonica… dat lijkt wel het stoute jongere broertje van Toots Thielemans. Opnieuw is de kleine concerttent omgetoverd in een sfeervolle muziekpub met deze keer de blues in al zijn verschijningsvormen en de medewerkers van LX geven je gratis tips: Luister naar Dr. Boogie op de Franstalige zender Classic21, elke maandag van 21 tot 00 uur!
KADRIL & LIEVEN TAVERNIER
In de vorige eeuw waren we erbij toen Kadril optrad met Patrick Riguelle en hun live plaat opnamen in de Cactus in Brugge. We zijn enkele decennia verder en nu mag Kimberley Claeys sinds 2019 de zangpartijen invullen op de nieuwste plaat ‘Jolie Flamande’.
We kennen ook Lieven Tavernier als (toen nog) mysterieuze leverancier van een paar iconische nummers voor Jan De Wilde op zijn al even iconische plaat ‘Hè hè’. Hij brengt een ironisch lied waarin West-Vlaanderen in zee verdwijnt tot zijn eigen (gespeeld?) jolijt. Of de tent vol West-Vlamingen zich daar ook vrolijk over maakt, is een andere vraag…
Na een nummer uit de nieuwe plaat volgt een koppel instrumentals in de goede oude danstraditie van Kadril. Ze brengen ook een Franstalige versie van De Eerste Sneeuw ("Les yeux perdus dans les vagues...") waar ook een elektrische gitaarsolo in past. "Johnny en Alice" is ook een liedje waarin Tavernier met nostalgie terugkeert naar "de jaren van de liefde": "Iemand zei alles gaat voorbij, maar ik wist dat hij loog…"
Uit de jongste plaat van kadril “Jolie Flamande” , krijgen we “Paloma Dorada” met Peter en Erwin Libbrecht als ondersteunende vocals. Van hun optreden op de Gentse Feesten samen met Kommil Foo hielden ze "Eenzaam is de spits" over. De switch tussen Kadril en Tavernier zorgt voor de nodige afwisseling: één van de meest maatschappelijk relevante nummers uit ‘Sprokkelgoud’ van Tavernier: "Hij was een vreemdeling" met als afsluiter het titelnummer van “Jolie Flamande”.
Groepen als Kadril die decennia lang stand hielden in de woelige waters die de folk soms overspoelen; moeten op festivals als LX blijvend geprogrammeerd worden!
THE DEPUTEES
Het is zondagnamiddag en je familie komt ook genieten van zon, gezelschap en muziek op LX. Wat kan een mens nog meer wensen? Je tweejarige kleinzoon wil op je arm maar je neemt hem op de schouders zodat hij kan mee genieten van een Marleyklassieker: “Is this love?” Het antwoord is volmondig: Ja!
De 11-koppige Belgische formatie brengt covers van Bob Marley met een eigenzinnige toets. De muziek is pure klasse en de nummers zijn voor de hele tent gekend! De perfecte soundtrack voor een zondag die eindelijk naar de zomer begint te ruiken! Ook op mijn schouder zit er ééntje enthousiast mee te wippen! De toekomst van de reggae is verzekerd! Als we oud en krom gegroeid zijn, neemt hij ons misschien nog mee en duwt onze rolstoel tot voor het podium?
TINA’S LEGACY
In de grote tent staat een band geprogrammeerd met leden die stuk voor stuk hun sporen verdiend hebben bij artiesten als Axelle Red en Jo Lemaire of Vaya Con Dios. Na The Deputees die Bob Marley eren, krijgen we nu een tribute aan Tina Turner. “What's love got to do with it?”, we weten het niet. Op het podium staat in ieder geval een zangeres met een machtige stem die bij tijd en wijle aan “de échte” doet denken. De backing vocals en ook de bandleden geven het beste van zichzelf. Het zijn dan ook mega hits uit de muziekhistorie die ze mogen brengen: “Proud Mary” met twee zangeressen die een lange teasende intro geven die dankbaar met applaus onthaald wordt. Meteen volgt de snerpende gitaarintro van
“Nutbush City Limits”. Het songbook wordt vakkundig afgewerkt met “Disco Inferno”, “River Deep Mountain High” en “Simply The Best”: een mooi meezingmomentje van het publiek Dat ze ‘de ziel en passie van Tina tot leven brengen’ hebben wij niet gevoeld, maar dat kan aan ons liggen.
THE LUCKY TROLLS
De laatste band die de kleine tent op haar grondvesten mag doen daveren met Ierse Folk is van Luikse bodem. Opnieuw klinken luide gitaren in combinatie met krachtige keltische ritmes. We merken dat de violiste al enkele maanden zwanger is. Hopelijk zorgt het vruchtwater voor afdoende geluidsdemping! We zien in onze fantasie al een embryo met zo’n “koptelefoon” voor kinderen…
Het is alweer vollen bak feest in de kleine tent want “stilstaan op The Lucky Trolls is zo goed als onmogelijk!” (sic LX).
En nu bedenken we plots dat de folkmuziek uit de jeugdjaren van Jelle Denturck (zie verslag over DIRK op vrijdag) verworden is tot feest-punk-drank-muziek, om het even of die nu gebracht wordt door de feestbands van de kleine (pub)tent of door de bands in de grote concerttent (met uitzondering van Kadril dan). Blijkbaar is dit type muziek onverteerbaar geworden zonder het glijmiddel uit de tube met punk, harde gitaren en snelle ritmes. Voor ons mag er gerust nog een formatie in de traditie van Planxty of The Chieftains (een vijftal jaar geleden nog op LX) geprogrammeerd worden naast het geweld van Lucky of andere Trolls.
bvba Vandamme
Voor het eerst dit weekend komen we ook even postvatten vóór de busker stage. Deze groepsnaam die evengoed op een bedrijf in plastic rolluiken zou kunnen slaan, dekt een heel andere lading! Meteen horen we bindteksten en nummers in onversneden West-Vlaams van jonge dertigers. In de loop van onze carrière in het onderwijs (waar AN uiteraard de standaard was en is) moesten we met lede ogen aanzien dat de kennis van onze streektaal snel aan het verdwijnen was. Maar dat blijkt dus toch nog goed te komen!
Sam Vandamme en zijn vier kompanen spelen folk me nen ‘oek af. Intussen hebben ze ook al een plaat uit die ze op 5 juni voorstellen in De Leest! Check hun werk alvast op Spotify, kennis van het West-Vlaams is een vereiste, al wisten wij zelf ook niet wat “Fadroei” was. Dat blijkt te slaan op “vadrouille” dat uit het Frans komt, wat ons weer bij een film van De Funès en Bourvil brengt en daarmee zijn we weer bij bvba Vandamme: ook daar was het soms slapstick op het podium tussen de vijf bandleden die zich misschien nog meer geamuseerd hebben dan het publiek dat in veel te groten getale was toegestroomd voor de beperkte zitplaatsen. Maar zo gaat dat voor wie een thuismatch speelt langs het kanaal dat verder stroomt naar Oostrozebeke en omstreken… Volgend jaar rendez-vous met Vandamme en Co in de Kleine Concerttent en wie weet daarna??
AXELLE RED
Met haar album 'AR 30’ viert Axelle Red 30 songs van de voorbije 30 jaar. Met die release uit december 2023 herneemt Axelle Red de succesvolle ’30 ans de sensualité’ tour. En zo strijkt ‘de koningin van de Belgische pop’ ook neer op het Labadoux festival!
Over haar songwriting zegt ze zelf: "Ik schrijf in het Frans maar eronder zit de poëzie van Bill Withers, Carole King en Leonard Cohen”. Ze werkte samen met de grootste namen uit de Amerikaanse soul en is in Frankrijk één van de grootste artiesten, al kijken ze daar soms neer op ‘Les Petites Belges’. Maar in alle bescheidenheid en met duidelijk plezier komt ze het West-Vlaamse Ingelmunster verbazen met de warmste sensueelste klanken!
In de grote concerttent is het op de koppen lopen voor de afsluiter van dit weekend! De vakkennis straalt van het podium terwijl ze de ene na de andere ‘tube’ (zoals ze een “hit” noemen in het Frans) brengt. De schare topmuzikanten die ze meebrengt, blinken uit in virtuositeit. Het speelplezier druipt ervan af. Zelf beweegt ze over het podium met de elegantie van een balletdanseres. Dat haar liedjes niet zomaar leuke deuntjes zijn, maakt ze duidelijk met haar bindteksten: “Si tu savais” gaat bv. over poging tot loslaten. Zelf zegt ze: “Nu zoek ik alleen nog naar zoveel mogelijk manieren om met het publiek echt iets te delen, naar contact.”
Die connectie was duidelijk voelbaar op LX! Voldaan konden de festivalgangers naar huis. Een weekend vol muziek was in schoonheid afgesloten!
Neem gerust een kijkje naar de pics
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6015-labadoux-2024.html?Itemid=0
Organisatie: Labadoux, Ingelmunster
Dunk!festival 2024 – Postrockgenre in al z’n moves – Een intens totaalbeleven
Dunk!festival 2024
Vooruit
Gent
2024-05-09 t-m 2024-05-11
Sam De Rijcke
Het is een verademing dat er in het overaanbod aan festivals nog iets bestaat als Dunk!fest, een niche festival dat al meer dan 15 jaar trouw blijft aan zijn oorspronkelijke opzet, en dat is het programmeren van de betere post-rock en aanverwanten. Je moet het maar doen, want het zou het eerste festival niet zijn dat afwijkt van het oorspronkelijke doel. Neem nu Pukkelpop, wat vroeger hét festival was voor de alternatieve meerwaardezoeker, en nu een toevluchtsoord is geworden voor popprinsesjes, hitgroepjes en tieneridolen. Of Blues Peer, dat nauwelijks nog bluesbands op de affiche zet, Folk Dranouter dat nog weinig of niets met folkmuziek te maken heeft of Rock Werchter, dat zo stilaan de ‘rock’ uit de naam mag weglaten.
Dunkfest zweert daarentegen bij de originele formule en houdt geen uitverkoop met populaire namen om hun tickets aan de man te brengen. Ze gaan steevast met kennis van zaken op zoek naar de crème van het post-rock genre en hebben ieder jaar enkele heuse revelaties in de aanbieding. Zelfs de meest uitgekookte post-rock freak zal op Dunk!fest nog altijd nieuwe ontdekkingen doen, dat is wat dit festival zo uniek maakt.
Dunk!fest slaagt er ook elk jaar in om enkele grote namen in het genre te strikken. Al is dat wel relatief, want wat grote namen zijn in de post-rock, zijn voor de gemiddelde Rock Werchter-ganger nog altijd vreemde diersoorten. Waarmee we willen zeggen, dit is en blijft een nichefestival, en dat is maar goed ook.
Dit jaar werd er al wat breder geprogrammeerd zonder het originele concept te verloochenen. Naast de hoofdbrok aan post-rock acts kon je er immers ook terecht voor experimentele elektronica, shoegaze, prog-rock, extreme metal en donkere folk. Veel variatie met behoud aan kwaliteit dus, en zoals gezegd geen uitverkoop.
Hier volgt onze greep uit Dunk!fest 2024
Vervang de vervanger. De Belgische post-metal band Pothamus was als invaller opgeroepen, maar die stuurden op hun buurt hun kat. Jammer, want wij houden van de gedreven post-metal van Pothamus. Geen nood, Capitan (***1/2) mocht het gat vullen, en dat deden ze prima. Niet de meest originele sound, dat klopt, maar wel intens en meeslepend. Een soort post-metal die middels een stel loodzware riffs al eens overslaat in doom-metal. Amenra is duidelijk een referentie, maar dan met cleane vocals in plaats van gekrijs. We meenden ook een lichte Tool toets te herkennen, en daar is op zich ook niets mis mee. Feit is dat Capitan ons gedurende een uurtje wist te overtuigen met een potige en gevarieerde set.
Capitan heeft tot op heden één album uit, ‘Cascades’ uit 2021. Tijd voor iets nieuws, want er zit potentieel in deze band. Eén werkpuntje misschien, iets meer eigen smoelwerk inlassen.
Een unieke niet te evenaren sound was er te beleven met het Zuid Koreaanse Jambinai (****1/2). Door een paar Oosterse instrumenten klonk hun post-rock heel apart en helemaal anders dan het gros van de bands hier aanwezig. Met die traditionele Koreaanse instrumenten kon Jambinai nochtans ook een aardig potje noise produceren, maar evengoed werd die noise-lawine afgewisseld met heerlijke verstilde momenten. De Vooruit smulde ervan, dit was inderdaad adembenemende klasse uit het verre Oosten. Jambinai eindigde de set met het wonderlijke “Unda” dat rechtstreeks uit de jungle leek te komen. Oosterse snaren, fenomenale opzwepende drums, een gierende gitaar en vocals uit hogere oorden. Prachtsong, zoals eigenlijk de hele set van Jambinai.
Ranges (****1/2) zijn vaste klanten. Ze zijn niet alleen ondergebracht bij het Dunk label, maar zijn ook al eerder op Dunk!fest verschenen en hebben er steevast een bijzonder sterke indruk nagelaten. Ranges liet de balzaal vollopen voor hun gelaagde instrumentale post-rock die zich diep in onze aderen nestelde. De band had hier een meesterwerk van een laatste album (‘33’) voor te stellen en deed dat met klasse, toewijding en muzikale pracht. Ranges greep ons een uur lang bij het nekvel met gitaren van het zuiverste water, af en toe een hemelse explosie en steeds adembenemende soundscapes.
Waar we het meest naar uitkeken vanavond was de set van Emma Ruth Rundle (***). Wij zijn immers fan van haar doordringende post-rock die gedreven wordt door venijnige gitaaruithalen en we konden niet wachten om dit live mee te maken. Maar we zijn hier van een kale reis teruggekomen. Emma Ruth Rundle was immers helemaal in haar eentje naar Dunkfest afgezakt om er een naakte akoestische set te spelen. In plaats van de venijnige rocker kregen we eerder de gekwelde folktroubadour te horen. Dat deed ons toch wel even slikken, wij hebben bijvoorbeeld ook nooit zitten wachten op Motörhead Unplugged.
Dit neigde meer naar Tori Amos en Heather Nova dan naar de intrigerende post-rock waarop wij gehoopt hadden. Emma Ruth Rundle bracht weliswaar met veel moed, intimiteit en overgave haar songs, maar slaagde er ondanks een hemelse stem niet in om onze aandacht vast te houden. En duidelijk niet alleen de onze, want na een half uur was de zaal al voor de helft leeggelopen. Met de eerste songs kon ze die zaal nog muisstil houden, maar naarmate de klad er begon in te zitten nam het geroezemoes alsmaar toe. Op het einde kregen we wel nog mooie versies van “Protection”, “Control” en “Marked For Death”, maar die konden onze ontgoocheling geenszins goedmaken.
Emma Ruth Rundle wist zelf ook wel dat het merendeel van de zaal iets anders had verwacht, dit is immers Dunk!fest. Ze verontschuldigde zich dan ook meermaals voor deze aanpak en vertelde dat ze in de nabije toekomst de band er terug zal bijhalen. Hoe sneller, hoe liever, wat ons betreft.
Shoegaze op Dunk!fest, moet kunnen. Met Cloakroom (****) had men hiervoor de juiste act te pakken. De Britten serveerden hun shoegaze met een stevige portie stoner en zelfs doom. Hier zit misschien een nieuw genre in, stonergaze of doomgaze. My Bloody Valentine en Swervedriver waren steeds in de buurt, maar ook af en toe Black Sabbath. Bij momenten scheurde de gitaar dwars door de muren, elders was het dan weer genieten van verstilde meeslepende pracht. Cloakroom leek ons alleszins een band te zijn die live een stuk meer overtuigt dan op hun albums.
Eén van de meest aangename ontdekkingen was de Noorse band Spurv (****1/2). Gelaagde post-rock (met blazers!) zoals ze die het liefst hebben op Dunk!fest, getuige een volgelopen en bijzonder enthousiaste balzaal. Begeesterende pracht en subtiele klanken afgewisseld met aanzwellende gitaaruitbarstingen, Spurv bleken er meesters in. De Noren stelden hier het fantastische nieuwe album ‘Brefjaere’ voor, en dat is een absolute aanrader.
Even dachten we dat we van Dunk!fest een tijdelijke uitstap maakten naar Graspop of Alcatraz. Met Conjurer (*** ½) kregen we immers genadeloze en hondsbrutale metal op ons bord. Barbaarse vocals, striemende gitaren, mokerslagen van drums. Toch bemerkten we hier en daar een verstild of sferisch momentje, waarmee we de post-metal indicaties wel konden thuisbrengen. Ergens dachten we aan Cult Of Luna, maar dan met minder subtiliteit. Dit was pletwalsmetal die ons murw geslagen achterliet.
Misschien niet de beste keuze om te bekomen van het meedogenloze geweld van Conjurer, maar toch wilden wij het Schots Dvne (*** 1/12) even checken. Wederom hardvochtige metal met brulvocals en verschroeiende gitaren. Liefhebbers van pakweg Psychonaut konden hier wel hun hart aan ophalen. Dvne bleek een krachtige band met een volumineuze sound, maar zo kunnen we er nog wel een honderdtal opnoemen, en Dvne springt er niet echt uit. We hebben dit soort metal met name al vaker en beter gehoord.
Met voorsprong één van de beste momenten van deze editie was de geweldige set van Maserati (*****). Post-rock met immer prikkelende gitaren op een opzwepende beat, en met een fenomenale drummer die centraal op het podium had plaatsgenomen, kwestie van hem extra in de kijker te zeten, en terecht. Maserati had met een gedreven en opwindende set de ganse zaal in een greep. Geen band die meer ritme en opwinding kan brengen in het post-rock genre dan deze heren. Maserati maakt post-rock zowaar dansbaar, en dat dankzij een immer gedreven beat. Maar toch waren het de immer zinderende gitaren die de bovenhand kregen, en dat is wat hun formule uniek maakt in het genre. Meest bewogen concertje van het weekend.
Arms & Sleepers (***) toonde aan dat Dunkfest met deze editie meer dan ooit voor een bredere programmering had geopteerd. Dit duo was eerder een buitenbeentje en bracht, geruggesteund door een drummer, elektronische muziek die mikte op sfeerschepping maar daar niet echt in slaagde. De voorzichtige beat was onvoldoende om het publiek loos te doen gaan en men lukte er ook niet in om de juiste vibe over te brengen op de zaal. Het had wel iets, maar te weinig. Te vrijblijvende elektronica, zeg maar.
Pruillip (****) was van een heel ander allooi. Gestripte en donkere doom/sludge van het duo Louis Evrard op gitaar en Annelies Van Dinter op zang en drums. Zij produceerden een indringende en beklijvende sound aan een slowmotion tempo. Het werd ons meteen duidelijk waarom deze band in één adem genoemd wordt met de legendarische doom-act Earth. Slepend, rauw en hypnotiserend, net zoals op het ongezouten debuutalbum dat meer dan uw aandacht waard is.
In tegenstelling tot de eerste avond was de headliner op dag 2 in de concertzaal er deze keer wel boenk op. Kon ook niet anders, met This Will Destroy You (*****) had Dunk!fest één van de grote en legendarische namen in het genre gestrikt. Hun geweldige set was een schoolvoorbeeld van hoe post-rock moet klinken. Adembenemende tussenpozen en wervelende climaxen die niet zelden in een poel van heerlijke noise uitmondden. De intieme passages kregen de zaal muisstil, de zinderende gitaaruitbarstingen creëerden bloedstollende apotheoses. Dit was zonder meer prachtig, een uitzinnig publiek bedankte deze buitengewone performance dan ook met een daverend applaus.
Post-rock met een zanger, het kan ook, alhoewel we ons bij Oh Hiroshoma (***1/2) wel hardop mochten afvragen of dit wel een goed idee was. Frontman Jakob Hemström had nu ook weer niet zo een begenadigde stem en de songs die gedreven waren op zijn vocals flirtten af en toe met de grens van de meligheid. Op de meest benarde momenten meenden we zelfs een flard U2 te ontwarren, of erger nog, Coldplay. Dit kan toch de bedoeling niet geweest zijn. De sound van Oh Hiroshima hengelde elders dan weer naar prog-rock die, het moet gezegd, stijlvol en geraffineerd geserveerd werd. Knap, maar helaas wel een beetje ten koste van de energie en vitaliteit.
Oh Hiroshima kwam pas echt op dreef toen de microfoon met rust werd gelaten om een paar heerlijke en potige brokken post-rock te etaleren, hier waren ze wel terug volledig bij de les. Gemengde gevoelens dus, de band probeerde in dat kleine uurtje in te veel verschillende watertjes te zwemmen en dat kwam hun set niet te goede.
Het beste werd voor het laatst gehouden, zo bleek. Wat een geweldig, springerig en uiterst energiek concert van Sleepmakeswaves (*****)! Dunk!fest werd zo afgesloten met een fameuze knal.
De vitaliteit die deze Australiërs op een podium tentoonspreiden is van een ongekende dimensie, even intens en hectisch zeg maar als hun collega’s van And So I Watch You From Afar.
Omwille van de sterk voelbare en zichtbare kracht en intensiteit van deze dynamische bende kwam dit veel sterker, heviger en snediger binnen dan op hun uitgebalanceerde platen, waaronder het splinternieuwe en alweer bijzonder knappe ‘It’s Here But I Have No Names For It’. Sleepmakeswaves bracht hun uiterst explosieve riff-geladen post-rock met een uitgelaten bedrijvigheid en enthousiasme. Nieuwe hitsige songs als “All Hail Skull”, “Ritual Control” liepen over van elektriciteit en spankracht, zinderende klassiekers als “The Stars Are Stigmata” en “Pyramids” waren al even extatisch.
Na al het moois dat we van deze Dunk!fest editie kregen, was dit de ultieme kers op de taart.
Thank You Dunk & See You Next Year
Neem gerust een kijkje naar de pics @Romain Ballez
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6005-dunk-festival-2024.html
Organisatie: Dunk!festival ism VierNulVier, Gent
Les Nuits Botanique 2024 - The Paper Kites + William Fitzsimmons - Intiem Slotakkoord van Les Nuits Bota
Les Nuits Botanique 2024
Botanique (Chapiteau)
Brussel
2024-05-05
Jérôme Bertrem
De laatste avond van Les Nuits Botanique beloofde een zachte afsluiter te worden. The Paper Kites stonden op het programma, met hun recente album ‘At The Roadhouse (2023) op tournee. Een verrassend album waar het Australisch vijftal met een mix van blues en rock een breder palet verkent. De vraag was of ze die verrassende benadering ook live konden waarmaken.
Nadat Benni de avond voor ons iets te vroeg had ingeluid, konden we gelukkig nog genieten van het tweede voorprogramma. De lange gestalte en diepe stem van William Fitzsimmons doen denken aan Bob Mould, maar zijn muziek en zang zijn absoluut niet te vergelijken. In "Goodmorning" toonde Fitzsimmons zijn vaardigheden op de gitaar, terwijl hij de lyrics zachtjes in een hoge toon fluisterde. Ook in het - volgens hemzelf - 'verdomd trieste' nummer "Please Forgive Me (Song of the Crow)" kwam zijn unieke stem goed naar voren. Helaas werd de aandacht van het publiek al snel afgeleid door gebabbel, ondanks zijn geestige cover van de Backstreet Boys-hit "I Want It That Way". Het intieme "Beautiful Girl" vormde een passend slotstuk van een vermakelijk concert dat eigenlijk wel wat meer aandacht verdiende.
Met een grote opstelling beloofde het optreden van The Paper Kites een volwaardige ervaring te worden, en dat werd het ook. Samen met drie extra muzikanten vormden ze de Roadhouse Band, waarmee frontman Sam Bentley verwees naar de plek waar ze hun album hebben opgenomen. Diezelfde energie voelden we meteen bij het zacht opgezette "Between the Houses", dat zich naar het einde toe met de mondharmonica lekker ontwikkelde. De fluwelen stem van Bentley raakte ons diep tijdens het in americana gehulde "Till the Flame Turns Blue". Ook het nieuwe "Hurts so Good" zat vol nuances van hun vernieuwde sound. De praatgrage en sympathieke Bentley vertelde vol trots dat hij een nieuw Manneke Pis had gekocht om zijn kapotte exemplaar te vervangen. Dat leverde hem zeker wat extra punten op!
De prachtige samenzang in "Tenenbaum" en "Green Valleys" versterkte de subtiele instrumentatie. Het indrukwekkende "Bloom", waarbij ze met z’n achten achter één microfoon plaatsnamen, kreeg de hele zaal muisstil. Het publiek zong de lyrics zachtjes mee, wat de magische sfeer alleen maar versterkte. Tegenover dit rustige nummer stond het meer rockende "June’s Stolen Car", waarbij tweede gitarist David Powys met volle overgave de zang van Bentley overnam. Pianiste en vocaliste Christina Lacy nam tijdens "Without Your Love" het voortouw en sleepte het publiek verder mee. De gitaarliefhebbers in de tent konden genieten van de afsluitende solo in "Good Nights Gone".
Met het slot gaven ze weer ruimte aan intimiteit. De banjo zorgde voor een geslaagde cover van Adrianne Lenkers "anything". De laatste keer achter de akoestische microfoon was een ware beproeving door de luide sirenes en passerende vliegtuigen. Met wat geluk slaagde het vijftal er toch in om het pareltje "Paint" perfect en met de nodige kippenvel te brengen. Met de swingende uitsmijter "Electric Indigo" lieten ze de allerlaatste noten van Les Nuits Botanique weerklinken.
Setlist Between the Houses - Till the Flame Turns Blue - Hurts So Good - Nothing More Than That - Green Valleys - Tenenbaum - Bloom (akoestisch) - June’s Stolen Car - Without Your Love - Good Nights Gone - Black & Thunder - Anything (cover van Adrianne Lenker) - Paint (akoestisch) — Electric Indigo
Neem gerust een kijkje naar de pics alle zallen @Dieter Boone
Benni
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5998-benni-5-05-2024.html?ltemid=0
William Fitzsimmons
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5999-william-fitzsimmons-5-05-2024.html?ltemid=0
The Paper Kites
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6000-the-paper-kites-5-05-2024.html?ltemid=0
Kiss Facility
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6001-kiss-facility-5-05-2024.html?ltemid=0
Erika De Casier
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6002-erika-de-casier-5-05-2024.html?ltemid=0
Organisatie: Botanique, Brussel (ikv Les Nuits Botanique)
Nederlands 
Français 
