We Are Open 2024 Vinger aan de pols in de Belgische scene en wat een diversiteit in eigen kweek!
We Are Open 2024
Trix
Antwerpen
2023-02-09 + 10
Erik Vandamme
Het is weer de tijd van het jaar. In Trix komen gedurende twee avonden, en op zes podia, een overaanbod aan Belgische talenten zichzelf aan een ruim publiek voorstellen: over donkere paadjes naar intimiteit tot wilde feestjes en Dj's. Het komt allemaal aan bod op We Are Open.
De gezellige sfeer kwam ons eigenlijk al tegemoet bij het binnentreden van de zaal, waar een uiterst sympathieke security ons met een brede glimlach een leuke avond toewenste. Die gezelligheid bleef ook in elk van de zes zalen hangen bij het publiek.
Je zag duidelijk, dit is een publiek dat afkomt op een totale muziekbeleving. En ook dit maakt We Are Open als festival en concept zeer uniek; het is na al die jaren nog steeds grensverleggend.
Ons parcours was erg divers tijdens deze interessante tweedaagse. Ons verslag
dag 1 - vrijdag 9 februari 2024
We starten ons parcours in De Kelder met Head On Stone (****), het solo project van Nele Janssen (Peuk). In tegenstelling tot de energieke sludge van Peuk, gooit Head On Stone het over een eerder intimistische boeg, gezeten aan haar piano, en songs mee gedragen door haar brede vocals. Ze ontroert iedereen. Soms ontstaat er een lichte welving waarbij de norm wordt overschreden, maar over het algemeen is het hier de intense intimiteit die de rode draad vormt binnen haar set. Er hangt een half uur lang een sprookjesachtige magie. Mooi.
In de club wacht ons L?p?GangGang (****), een band die net die diversiteit hoog in het vaandel draagt. Je kunt op hun muziek niet echt een stijl kleven, en net dat trekt ons aan. In de performance gebeurt er vocaal als instrumentaal zoveel. We waren vooral onder de indruk van die tweestemmige zang, vrouwelijk als mannelijk. Het balanceert voortdurend tussen ingetogenheid en extravertie, waarbij de registers wel eens worden open getrokken, steeds in een golvende beweging. Met L?p?GangGang krijg je een zeer gevarieerde energieboost. Leuke kennismaking met dit collectief.
We bleven in de Club hangen, vlakbij de Bar … Bands mochten binnen een intiemer kader, dicht bij het publiek, hun ding doen. Maze (***1/2) onder meer … Hun energieke postpunk doet de zaal op zijn grondvesten daveren, op zich niets vernieuwends, maar ok, alles blijft een beetje diezelfde strakke lijn uitgaan, maar net door die boost aan energieke riffs en een waanzinnige zang, kregen we een rits adrenalinestoten te verwerken. Overtuigende set.
Levy Seynaeve en Wim Coppers, bekend van Wiegedood, stampten de band CROUCH (****) uit de grond. Jasper Hollevoet sloot zich als bassist aan. Het trio is geen onbekende voor ons, we zagen hen vorige zomer nog live aan het werk. "De bedoeling was goed, maar alles bleef teveel hangen binnen een gezapig donker lijntje, waardoor de aandacht nogal snel verslapte.", schreven we over hun optreden op Catacombfest Open Air. Raar maar waar, ondanks dat ook nu alles op diezelfde muzikale lijn hing, stoorde dit in een goed gevulde Café totaal niet. Ze wisten een intens spannend sfeertje te creëren, je werd gewoonweg meegezogen in donkere gedachtenkronkels.
Hét absolute hoogtepunt van deze eerste festival avond volgde echter in De Kelder met het gekke gezelschap Brorlab (*****). Hun korte, krachtige songs bezorgden ons een oplawaai. In nog geen twintig minuten tijd werden we overdonderd door de mokerslagen. Ze schopten lekker om zich heen. Brorlab blies iedereen in de Kelder dan ook compleet weg. Wat een oerkracht straalde dit trio toch uit.
Wie houdt van punk met een ferme hoek af, is bij dit trio zeker op het juiste adres. Het klonk snel , vuil, geweldig en tussen de regels is er sprake van absurditeit. Drie muzikanten die verdomd weten waar ze mee bezig zijn in de vlijmscherpe riffs. De beweeglijke zangeres heeft een indringende, hoge stem. Duidelijk een meerwaarde in de sound!
Een band die we hadden aangestipt als 'must see' was Predatory Void (*****). De leden zijn geen vreemden in de scene: Lennart Bossu (Amenra, Oathbreaker, Living Gate), Lina R. (Cross Bringer), Kris Auman (ENDLINGR), Thijs De Cloedt (Cobra The Impaler, ex-Aborted) en Vincent Verstrepen (Carnation). Dit resulteert in een dosis donkere energiebommetjes. In de instrumentatie sterk overtuigend , maar ook die stem van Lina R. bezorgt je een krop in de keel.
Muzikaal gaat het van een zalvende schoonheid naar een vlijmscherpe sound; in hun duisternis ontstaat een warme gloed . Wat een gevarieerd aanbod. Predatory Void laat de duistere muziek voor zich spreken.
Sam De Nef is ondertussen geen onbekende meer. Zo wist hij ons vorig jaar solo op Les Nuits Botanique te bekoren met zijn zachte vocals en zijn verbluffend gitaar spel. Deze keer gaat hij dus een samenwerking aan met Camille Camille. Een beeldend kunstenaar in combinatie met een warme stem, de perfecte aanvulling met wat Sam De Nef doet.
Na al dat overweldigende tijdens de avond, bracht Sam De Nef & Camille Camille (****) dus wat rust in ons hart. Een intrigerende hartverwarmende, intense set kregen we van hen.
dag 2 - zaterdag 10 februari 2024
Ook de tweede festivaldag starten we, net zoals op dag één in De Kelder met Amina 808 (****). Deze R&B /house artieste heeft niet alleen een zeer zwoele, warme stem, ze straalt zoveel speelplezier uit dat niet alleen de temperatuur in de Kelder stijgt, maar ook je hart in vuur en vlam staat. Bovendien wordt op deze aanstekelijk muziek de dansspieren geprikkeld. We hebben hier een klasse entertainer. De ontwapende wijze waarop Amina 808 haar publiek aanspreekt en bespeelt, zorgt voor een brede glimlach. Beloftevolle artiesten binnen de R&B/house scene.
Naast alternatief, krijgt ook de doorsnee pop zijn plaats op We Are Open. Uwase (***) balanceert een beetje tussen de uitersten van pop en rock, met soulvolle kruiden.
Niet overdonderd, maar eenvoudig pakkend overtuigt het gezelschap. Uwase klonk braafjes, maar onderhuids noteerden we wat avontuur. Er zit alvast voldoende potentieel in dit combo, door de warme gloed in de sound en de soulfulle elementen.
In de grote zaal was het de beurt aan Mojo & The Kitchen Brothers (****). Hun heavy progressive rock roept associaties op met onder andere Black Sabbath, Wishbone Ash en Pink Floyd. Vooral die laatste halen we erbij door de vaak lange, intense gitaarriffs. Die langdradigheid in de instrumentatie, stoort echter nooit. De bandleden entertainen ons en sleuren hun publiek mee in deze oorverdovende muzikale wervelstorm. Een beetje headbangen is ons niet vreemd met hun muziek.
Dit is een waar genot voor de liefhebber van typische jaren '70 rock. Mojo & The Kitchen Brothers refereert naar die jaren , maar klinkt niet typisch gedateerd.
Bij Purrses (****) in de Bar draait alles rond het opbouwen van een ondoordringbare geluidsmuur, in de instrumentatie als in de vocals. Er zit een zekere melodieuze punk attitude verborgen ook. Die verschillende elementen maakt Purrses bijzonder. Een overtuigende, fijne ontdekkingen op We Are Open 2024!
Toen we Rori (*****) zagen optreden op Corefest vorige zomer, schreven we: ''De bijzonder pittige deerne heeft een warme stem en straalt zelfverzekerdheid uit. Uiteraard is er bij Rori groeimogelijkheid, ze bleek net iets te licht uit te vallen op het grote podium, maar haar uitstraling en vocals compenseerden het.'' In de Trix Club is ze gegroeid in haar kunnen. Haar vrij wulpse houding combineert ze op uitgekiende wijze met een eerder donker kantje. Ze entertaint haar publiek.
Puur muzikaal, vocaal en ook visueel gaat het in uitersten, wat de set boeiend houdt. Ze wist hier een breed publiek aan te spreken.
TAKH (*****) is al van 2015 bezig en haalt elementen aan van Swans, met hun intense , opbouwende, oorverdovende sounds . The Black Heart Rebellion nodigde toen Annelies Van Dinter (Echo Beatty, Pruillip) uit als gastmuzikant, op de plaat ‘People when you see to smoke’, een gemeenschappelijke liefde voor doom en somberheid, samen met de rauwe, emotionele aanpak.
Vorige zomer zagen we het gezelschap nog in het Park van de Casino, Sint-Niklaas als support van Briqueville. We waren onder de indruk van hun bedwelmende riffs, knetterende drums en de best emo-beladen zang. Muziek die in de donkerte van de nacht tot z’n recht komt. In een volgepakt Café kregen we mokerslagen te verduren. Ook nu weer gingen de oren suizen en voelden we een helse sound over ons heen..
TAKH zorgt echter vooral voor een ondoordringbare muur van geluid, met dat even bijzonder emo-beladen kantje. Best indrukwekkend.
We besloten de avond in de Grote zaal met Captain Kaiser (*****) die gelijktijdig speelden met het voortreffelijke Ão, die in Club die uitgroeien tot een absolute topper. We zien hen binnen enkele dagen in de AB, …dus verkozen we nu Captain Kaizer met een boven best punk feestje. De Grote zaal was iets meer dan half gevuld, beetje jammer eigenlijk, want de energieke set van Captain Kaiser sloeg in als een bom.
Er is de beweeglijke, imposante zanger Sascha Vansant die in ontbloot bovenlijf elke kant van het podium opstuift en zijn publiek letterlijk opzoekt, met o.a. een lekkere moshpit.
Captain Kaiser speelt verschroeiend hard, luid en energiek. En in deze loudness band met een maatschappijkritische boodschap. POuur punk dus!
Een knallende afsluiter van deze tweedaagse We Aren Open. Mooi!
met een knal van formaat af te sluiten.
Neem gerust een kijkje naar de pics We Are Open 2024
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5704-we-are-open-2024.html
Organisatie: Trix, Antwerpen
The Sound of the Belgian underground 2024 – Een geslaagde ontdekkingsreis – Verblindende schoonheid met knallende feestjes erbovenop
The Sound of the Belgian Underground 2024
Ancienne Belgique
Brussel
2024-02-02
Erik Vandamme
De AB in Brussel heeft al jaren een neus voor opkomend talent, die kunnen uitgroeien tot grotere bands die de Club of de grote zaal gor spelen en kunnen doorbreken op de festivals. The Sound of the Belgian Underground is intussen een begrip geworden. In het verleden werd dit georganiseerd in samenwerking met Subbacultcha, die nu onder de naam Different Class hun werkzaamheden verder zet.
Het concept blijft echter hetzelfde: een mainstream publiek laten proeven van wat de ‘Belgische Underground' te bieden heeft, met een avond vol live acts, en DJ's om de nachtraven onder ons dansend de nacht te laten induiken. De organisatie is nu ook weer in zijn opzet geslaagd. Door de overlappingen konden we helaas niet elke band zien, bij de ene bleven we wat langer hangen dan bij de andere, en ook de DJ acts na middernacht lieten we aan ons voorbij gaan.
Maar zoals bij elke editie deden we weer enkele fijne ontdekkingen, van een verblindende schoonheid met knallende feestjes erbovenop, die al of niet een onderliggende boodschap hebben.
We starten de avond in de Club met Suzan Peeters (*****) die we vorig jaar reeds leerden kennen op BRDCST festival in AB. Lees gerust . De klanken van haar accordeon wordt geruggesteund door allerlei elektronische effecten, met een soort voetmassage apparaat dat zorgde voor extra trillingen. We kregen een adembenemende intimiteit en snerpende geluiden die onze oren onder spanning zette. Suzan Peeters brengt kleur en variatie met haar accordeon, die triggeren om het instrument zelf te ontdekken. . Wat een schoonheid verwezenlijkte deze artieste.
De formatie Sergeant (****) is een avant-pop band rond componist Benjamin Cools en acteur Ferre Marnef. De band balanceert tussen experiment met klank en beeld en aanstekelijke, opzwepende pop, die de dansspieren prikkelt. Er gebeurt van alles op het podium. Wat een klankenspectrum en chaotische brij door o.m. flute, gitaar, percussie en de zang. Een avontuurlijke, veelzijdige aanpak die intrigeerde.
In de 'Foyer' - de Bar naast de AB zaal - mochten artiesten in een hoek hun ding doen, intiem en dicht bij het publiek. Moenen & Mariken (*****) is een duo van muzikant/producer Neil Claes en actrice/schrijfster Maria Magdalena de Cort. Je krijgt aanstekelijke techno beats van Neil die worden ondersteund door de poëtische teksten van Maria Magdalena, die haar gal uitspuwt. Hier hoort een vleugje humor bij. Het doet ons wat denken aan een Patti Smith die op diezelfde doordachte wijze haar mening en visie verhaalt . Die poëtische inbreng heeft een punkattitude die het publiek verbaasde. Iedereen hield ervan. Het kwam goed tot zijn recht in die intieme bar.
We gingen even poolshoogte nemen in de Club bij Camille Keller (***) die zich als volleerde danser en theatraal componist over het podium bewoog; er waren mooie beelden op het scherm. Puur muzikaal brengt hij aanstekelijke beats die inwerken op de dansspieren, en zorgen voor een lekker, aangenaam feestje. Niet echt vernieuwend of grensverleggend, maar we zagen een talentvol performer die door zijn aanpak dans, theater en muziek perfect met elkaar verbindt.
We konden ons echter meer vinden in de daarop volgende act, Jo Rwaka (****). De rapper, zanger en componist brengt tussen alternatieve rap en R&B, met invloeden van hedendaagse muzen als BROCKHAMPTON en Tyler the Creator. Verkleedpartijen en zangers van alle allooi stoven het podium op. De opzwepende beats intrigeerden. Wat een entertainment en bijzonder rap/R&B feestje was me dat! De bonte, brede variatie aan stijlen, de verbluffende danspasjes en vocaal vernuft zijn hiervoor verantwoordelijk. Mooi. Trouwens, Jo Rwaka brengt zijn verhaal op emotionele wijze en raakt de gevoelige snaar.
Kortom, een ultiem rap feestje, met een onderliggende boodschap.
Het contrast met wat gebeurde in de Foyer vlak erna, kon niet groter zijn. Zzangeres/muzikante Lazzaro (*****) overspoelde ons op bevreemdende, verstilde wijze. Met een stilte, die ons rillingen geeft en je niet in slaap wiegt. Een groot deel van het publiek ging er net als Lazzaro zelf even bij gaan zitten. Op het einde van haar set haalde ze nog een gitaar boven; ze dankte bescheiden haar publiek. De fragiele, krachtige stemmen en de gedurfde sfeer gaan samen in een opzwepend ritme. Een sprookjesachtige wereld opent zich voor ons. Magisch!
We sluiten The Sound of the Belgian Underground af met het duo Youniss (****). Samen met drummer Tim Caramin baant de man zich een weg doorheen rauwe R&B, en weet het voldoende te kruiden. De knallende percussie en de emotioneel beladen vocals zijn vlijmscherp. Wat een intensiteit en geluidsmuur horen we.
Youniss dompelt ons onder in een feestelijke stemming en heeft ook een onderliggende boodschap klaar van opgekropte woede en frustratie. Sterk overtuigend deze set.
De 'underground' is in ons landje meer dan springlevend, deze Youniss wist dit op verbluffende wijze in de verf te plaatsen.
Organisatie: Different Class ism Ancienne Belgique, Brussel
Flanders Folk Awards 2024 - De fakkel wordt doorgegeven, het vuur blijft branden
Flanders Folk Awards 2024
Ancienne Belgique (AB Club)
Brussel
2024-01-27
Filip Gheysen
De uitreiking van de Flanders Folk Awards, georganiseerd door het Flanders Folk Network (een initiatief van Dranouter festival, Merodefestival, Muziekclub ’t Ey, Muziekcentrum Dranouter, Muziekmozaïek en VI.BE), is al aan z’n vierde editie toe. Met een live show tijdens de ‘Week van de Belgische Muziek’ in een goed gevulde AB Club (Brussel).
Naast de prijsuitreiking waren er concerten van GFVP, Airboxes XL en de genomineerde band Leán.
De jury bestond uit muziekprofessionals van zowel binnen als buiten de folk sector.
Kastaars - Terwijl in het enorme Studio 100 pop-up theater de Kastaars worden uitgereikt, werden in de kleine warme AB Club in Brussel de winnaars van de Flanders Folk Awards 2024 bekendgemaakt, stuk voor stuk ook kastaars op hun vakgebied, maar geen groot nieuws in de grote perskanalen! Alleen op KLARA hoorden we maandagmiddag nog een fijn interview met de dames van Hella.
De jury, bestaande uit leden die actief zijn in de hedendaagse muziekscene en affiniteit hebben met folk, stond voor een uitdagende taak. België barst van het muzikaal talent! Elke genomineerde band illustreert de rijkdom, kwaliteit en diversiteit van het Vlaamse folklandschap.
Muziek voor alles!
We werden verwelkomd door Sien Wynants (Radio Willy) en Michaël Robberechts (VRT, Radio 1). Naast de uitreiking van de prijzen door Sabam for Culture, PlayRight+ en Lotto, kon het publiek genieten van opzwepende optredens van GFVP, Airboxes XL en Leán.
GFVP staat voor The Ghent Folk Violin Project van Wouter Vanden Abeele, maar dan zonder hem: we kregen een prachtig samenspel van Jeroen Knapen op gitaar met de violen van Anouk Sanchouk, Naomi Vercauteren en Lotte Remmen die de remmen los gooit in een solo tijdens de laatste reels. De zomerwarmte van het Dranouterfestival sloop de zaal binnen! We mochten genieten van de ‘Merode Wals’ en enkele ‘Reels’ en werden ten dans uitgenodigd maar dat zal iets voor de zomerse festivaltenten zijn....
Tien jaar geleden heeft dit ensemble een eerste cd uitgebracht en nu zijn ze terug van weg geweest.
Wie deze vrolijke violen aan het wil horen en zien: Fiddlers on the Move #9 in De Centrale in Gent is the place to be van 14 tot 18 februari 2024 !
Beloftevolle Band
Maar er moesten ook drie bands met de een prijs gaan lopen! Genomineerd als Beloftevolle Band waren Bliet en Hella. De prijs voor Beloftevolle Band gaat naar Hella. Een vierstemmig a capella folk-ensemble dat composities en arrangementen van traditionele melodieën in het Nederlands brengt. Hierbij laten ze zich inspireren door meerstemmige muziek uit zowel de klassieke als de Scandinavische wereld. De vrouwelijke stemmen versmelten naadloos in pure, warme en kleurrijke harmonieën.Hella krijgt een geldprijs uitgereikt door Lotto.
“Als trotse partner van de Belgische muziek is Lotto fier de award voor beloftevol talent uit te reiken aan jonge (folk)artiesten van eigen bodem die aan de start van hun carrière staan. Op die manier geven we kansen aan jong talent en bieden we hen een podium. Omdat het kan.”, licht Tracey Hosdey, partnership manager van Nationale Loterij, toe.
Daarnaast winnen deze muzikale geesten een jaar lang trajectontwikkeling op maat aangeboden door VI.BE, aanspreekpunt voor de muzieksector en muzikanten. Muziekcentrum Dranouter biedt een driedaagse residentie aan waar ze binnen de muren kunnen werken aan nieuwe muziek en live show.
En ze krijgen een coverstory in het tijdschrift Folk van Muziekmozaïek.
De jury was onder de indruk
Hella, dat zijn vier straffe damesstemmen die harmonieus meanderen tot één bijna mystiek geheel. Zonder de ondersteuning van een instrument slagen de vier zangeressen er helemaal in om een vol geluid voor te brengen die een hele nieuwe wereld creëert. De a capella band neemt zijn publiek mee door verschillende tradities, maar klinkt tegelijkertijd zeer 2024. Hella heeft al een mooi parcours afgelegd, maar we zijn overtuigd dat deze niet alleen in Vlaanderen, maar ook internationaal de nodige potten kan breken.
Beste Live Band
Hiraeth, Naragonia en Snaarmaarwaar werden genomineerd als Beste Live Band. De titel gaat naar Naragonia. Een band die heel België en Europa verovert met straffe volksmuziek en vorige maand nog z’n 20-jarig bestaan uitgebreid vierde in 30CC in Leuven. Pascale Rubens en Toon Van Mierlo maken muziek zonder compromissen die recht naar het hart gaat, los van alle conventies. Als duo, kwartet of met hun getalenteerde kinderen zijn ze graag geziene gasten op alle grote podia. Het ouderpaar was ergens aan het optreden maar de kinderen Matthijs, Charlotte en Louis kwamen trots de prijs in ontvangst nemen. Vooral de jonge Matthijs stal de show en doet dat naast zijn ouders op het podium zeker ook!
Na 2 eerdere nominaties als beste live band konden ze niet anders dan deze dit jaar te verzilveren. Sterke melodieën, eigenzinnig en zeer herkenbaar, dat is 'the sound of Naragonia'.
Naragonia gaat naar huis met een geldprijs aangeboden door Sabam for Culture. “Sabam for Culture draagt graag haar steentje bij aan initiatieven die folkmuziek van bij ons in de schijnwerpers plaatsen en de auteurs in dit genre een platform bieden. Daarom kan Flanders Folk Network rekenen op onze onvoorwaardelijke steun voor de uitreiking van deze awards.” motiveert Serge Vloeberghs, hoofd Muziek van auteursvereniging Sabam. Bovendien krijgt de band een spot op de affiches van Gooikoorts en Festival Dranouter en staan er concerten gepland bij Muziekclub 't Ey, Merodefestival en Muziekcentrum Dranouter.
Wat vond de jury van Naragonia?
Al 2 decennia is Naragonia een vaste waarde op de Vlaamse en internationale podia. Wat ooit begon als een gelegenheidsduo voor een danscursus is intussen uitgegroeid tot een succesrijke formatie, zowel in duo als kwartet vorm. Of het nu voor een danspubliek dan wel voor aandachtig luisterende toehoorders is, telkens weten ze de juiste toon te vinden, met veel variatie en fijngevoeligheid, waarbij de muziek altijd op de eerste plaats komt.
Beste Album live
‘C.O.N.V.E.R.S.A.T.I.O.N.S’ van Andries Boone, ‘Tierra Azul’ van Leán en ‘Zwerver’ van Toasaves zijn de genomineerden. Leán brengt ons een zuiders optreden met Spaanse teksten met congas en triangel in het slagwerk. In heel goed Nederlands met een mooi Spaans accent vertelt Vanesa Diaz Gil over hun album waarin de Argentijnse dichteres en feministe Alfonsina Storni centraal staat. Zij schreef over depressie, alleenstaande moeders en seksualiteit in de 1920s. 100 jaar later, nog altijd actuele thema’s.
En de winnaar is:
Het album ‘Zwerver’ van Toasaves ontvangt de prijs voor het Beste Album van het afgelopen jaar. Op het debuutalbum, uitgegeven door Muziekpublique, vertrekt de band vanuit de composities en het Groot Liedboek van Wannes Van de Velde (1937-2008). Met een aanknopingspunt in Oude Muziek, traditionele dansmuziek uit de Griekse eilanden, klassieke hofmuziek (makam) uit Istanbul en zelfs volksmuziek uit Afghanistan. Het ensemble werd opgericht door de oed-speler Tristan Driessens en brengt artiesten uit verschillende landen en tradities samen wat de toepasselijke albumtitel ‘thuishavens’ opleverde, maar dan in het Antwerps.
Toasaves ontvangt een geldprijs geschonken door PlayRight+. “De Flanders Folk Awards celebreren de unieke band die folk - meer dan welk ander muziekgenre - tussen verschillende generaties smeedt door universele én herkenbare verhalen te brengen, en PlayRight als beheersvennootschap voor muzikanten ondersteunt dat graag mee.”, aldus Christian Martin van PlayRight+.
De jury was lovend over het album: Een rijk gearrangeerde en diverse plaat die een eigen artistiek verhaal vertelt in de geest van de meester, met muzikale connecties met andere culturen, zoals Wannes het zelf ook graag had.
Verrassing!
Naast de vooraf aangekondigde prijzen voor Beste Live Band, Beste Album en Beloftevolle Band, werd als verrassing de allereerste Lifetime Achievement Award uitgereikt. De eer viel te beurt aan radiomaker Marc Vandemoortele (Klara, Radio 1), die de award met dankbaarheid in ontvangst nam. De presentatoren waren trots om de “verrassing” aan te bieden want iedereen had zijn stinkende best gedaan om dit geheim te houden. Monkelend zei Marc: “Ik wist het eigenlijk al…”
Muzikale duizendpoot
Gedurende ruim 30 jaar was Marc Vandemoortele dé folkmuzieksamensteller bij de openbare omroep, eerst bij Radio 1 en later bij Klara. In die tijd heeft hij het narratief van wat 'goede' folk is, geleidelijk aan vormgegeven. Zijn ongeëvenaarde toewijding bleef niet beperkt tot de radio; achter de schermen heeft hij ook een significante rol gespeeld bij diverse organisaties binnen de Vlaamse folkscene, waaronder Muziekpublique, Cluster, Muziekclub 't Ey, en het Merodefestival.
Marc heeft altijd een scherp oog gehad voor jong talent en heeft op verschillende manieren bijgedragen aan hun stimulering. Denk hierbij aan zijn bijdrage aan de productie van "Bouquet Garni" in de jaren '90, waarbij hij samenwerkte met artiesten als Laïs, Ambrozijn, Fluxus en de familie De Cauter.
Meer recent introduceerde hij jong folktalent in de programmering van "de twintigers" bij Klara. Hoewel Marc onlangs met pensioen is gegaan, blijft hij in de eerste plaats een gepassioneerde muziekliefhebber. Hij omarmt de professionalisering van de folkwereld, maar plaatst altijd de muziek en de muzikant centraal.
Voor het Flanders Folk Network, was het vanzelfsprekend om hem te eren met een award voor zijn indrukwekkende carrière: Marc heeft zijn hele leven lang een eigenzinnige strijd gevoerd om folk te presenteren als een internationaal, inclusief en levendig verhaal. Hij fungeert als bron van inspiratie voor zowel de huidige generatie als voor hen die nog zullen komen.
Hij weet folk naar een breed publiek te brengen, deelt zijn enthousiasme en liefde voor goede folk met muzikanten uit binnen- en buitenland, en ondersteunt actief diverse toonaangevende organisaties binnen de folkwereld.
Marc gaf nog deze boodschap mee bij het in ontvangst nemen van de award: “We hebben momenteel in onze folkscene nog nooit zoveel straffe muziek gehad, nog nooit zoveel onderwijs en nog nooit zoveel steengoede muzikanten. Steun ze, geef ze een podium en ga luisteren naar hun concerten.”
Met deze wijze woorden is alles gezegd! We konden ‘oude rot’ Marc achteraf nog feliciteren, geflankeerd door Matthijs van Naragonia: de fakkel wordt doorgegeven, het vuur blijft branden.
Info https://www.flandersfolknetwork.be
Organisatie: Flanders Folk Network ism Ancienne Belgique, Brussel
Brussels Jazz Festival 2024 - Nduduzo Makhathini Trio - Tussen Jazz en Afrikaanse cultuur
Brussels Jazz Festival 2024
Flagey
Brussel
Datum: 2024-01-20
Erik Vandamme
Brussels Jazz Festival 2024 zit op z’n laatst, het was een rollercoaster aan fijne avonden, die de grenzen in de jazz aftast. Vanavond was er de double bill van Afrikaanse jazz virtuozen, enerzijds drummer Asher Gamedze met zijn nieuwe album ‘Turbulence and Pulse’ en pianist Nduduzo Makhathini die de grens tussen spiritualiteit, jazz en folklore aftast met zijn twee kompanen.
Een zwoel avondje genieten dus met een boodschap, die jazz en Afrikaanse cultuur samenbracht.
Asher Gamedze (****) boeit niet alleen door zijn gedreven drumspel, de man heeft een verhaal. Dit uit zich in z’n mening van wat er in de wereld omgaat, in z’n bindteksten, alsook muzikaal in z’n, drumspel. De emoties druipen er van af.
Hij staat niet alleen op het podium. Trompet geschal weerklinkt als een verschroeiende walm, aangevuld door sax en aanstekelijke basstunes. Het totaalpakket intrigeert. Asher Gamedze verstaat ingenieus met z’n muzikanten, vooral de kunst om de instrumenten hun werk te laten doen. Mooi.
Ook Nduduzo Makhathin Trio (****) zijn poëten, verhalenvertellers. Het verhaal voel je evenzeer door het pianospel en in de zang.
Ook hier zijn we onder de indruk van de twee genres die elkaar moeiteloos vinden, de emoties (pijn, vertwijfeling, blijdscha) en de grensverleggende aanpak door de weemoedige contrabas, de drumpartijen, die snedig, gedreven en bombastisch klinken. Wat een schoonheid.
De Afrikaanse roots kan het trio niet verstoppen; het samenspel klinkt kleurrijk, ondersteund van de gevoelige, breekbare vocals van Nduduzo.
Op het einde van de set steekt hij een monoloog af , een lang gesprek met zijn publiek. Hier verkondigt hij uitgebreid zijn boodschap zonder te prekerig over te komen. Iedereen is evenwaardig, belangrijk, ongeacht wie je ook bent (afkomst, geslacht, huiskleur) of waar je ook woont in deze wereld. Een muzikaal sluitstuk volgt nog.
Dit optreden is dan ook de ideale afsluiter van een tiendaags festival van muzikale varianten in genres, die de grenzen wist af te tasten. Wat een diversiteit die ons aanhoudend boeide.
Organisatie: Brussels Jazz Fesitval ism Flagey, Brussel
Brussels Jazz Festival 2024 - Kahil El'Zabar Ethnic Heritage Ensemble - Een spirituele jazz beleving
Brussels Jazz Festival 2024
Flagey
Brussel
2024-01-19
Erik Vandamme
Als een levende legende op een podium staat, die al circa vijftig jaar meedraait in het muziekwereldje, kan het verschillende kanten uitgaan. Ofwel krijg je een routineuze trip, waar het vuur een beetje uitdooft, maar je hebt die artiest toch nog eens 'live gezien'; of je krijgt een glimp uit een ver verleden, dat je emotioneel weet te raken, een hemelse magie waarbij de artiest als een jong veulen zijn ploeg aanspoort om er een onvergetelijke top avond van te maken. Dit was alvast het geval bij het optreden van Kahil El'Zabar Ethnic Heritage Ensemble in een volgepakt Studio 4 in Flagey, Brussel, legendarisch kan je wel zeggen tijdens deze boeiende avond op Brussels Jazz Festival.
We starten echter in een goed gevulde Studio 1 met Work Money Death (****1/2), het project rond de knotsgekke saxofonist Tony Burkill; die in 2017 zijn debuut maakte bij ATA Records.
Het gezelschap improviseert maar al te graag. Het is een uurtje uitermate genieten. Ook al staat Tony zijn sax vaak centraal, je kunt niet voorbij de ingenieuze ingevingen van drummer Sam Hobss die zijn capriolen combineert met de meesterlijke multi-instrumentalist Daniel Templeman; met o.a. schelpen, klokken , tamboerijn zorgt de man voor speciale effecten in een bevreemdend mooie sfeertje. Pianist John Ellis intrigeert door z’n speelsheid en is een virtuoos in z’n vak; en er is ook nog de bas van Neil Innes. Richard Ormrod vult verder nog aan met fluit en percussie, op de sax van Tony. De cirkel is rond op die manier. Ontspannen en met een humoristisch trekje dompelt dit gezelschap ons onder in een badje van pure improvisatie, een hemelse, hartverwarmende schoonheid.
In studio 4 doet Kahil El'Zabar Ethnic Heritage Ensemble (*****) er nog wat bovenop. Het niet meer zo jong ogende combo staat op het podium als jonge wolven. We voelen de speelsheid in de instrumentatie als in de vocals, zwoel en aanstekelijk klinkt het allemaal. Het prikkelt de dansspieren. David Murray op tenor saxofoon en Joe Bowie op trombone vullen aan, wat een magische sound en geheel met al deze muzikanten tesamen .
Verder waren we onder de indruk van het zangtalentvan Kahil El' Zabar zelf, die met zijn bijzondere warme stem de sound elan geeft. Vuurwerk kregen we door de combinatie van percussie met o.m. de (alt)viool van James Sanders, de spetterende cello klank van Ishmael Ali en Corey Wilkes’ trompet geschal.
Met een nieuw meesterwerk 'Open Me, A Higher Consciousness of Sound and Spirit’ bewees deze formatie dat het vuur na vijftig lange jaren nog steeds hevig blijft branden. Wat een improvisatie die live hier werd uitgedrukt.
Na de staande, daverende ovatie kwam het gezelschap nog eens terug; de set werd met een knal afgesloten o.m. door de percussie te combineren met Kahil’s uitzonderlijk zangtalent. Mooi overtuigend en sjiek!
Wat we hier zagen was gewoon legendarisch … Kahil El'Zabar Ethnic Heritage Ensemble zorgde voor een indrukwekkende, spirituele jazz beleving.
In 2020 hadden we nog een interview met de band Bandler Ching, lees hier . Het was nu hoog tijd om ze live aan het werk te zien.
Na twee top prestaties was het echter bijzonder moeilijk voor Bandler Ching (****), die hun debuutalbum 'Coaxial' kwamen voorstellen in de foyer, om de aandacht te behouden.
We zagen velen de zaal verlaten maar we bleven hier nog even …, want deze Brusselse muzikanten waren zondermeer goed op zo’n groovy avond. We hadden een aanstekelijke, veelzijdige mix van virtuositeit en speelsheid in hun instrumentatie, door de opzwepende drums, de verbluffende basstunes en een opzwellende sax. Bandler Ching deed de temperatuur in de foyer tot een kookpunt stijgen. Wat een mooie besluitvolle avond met dit gezelschap!
Organisatie: Brussels Jazz Fesitval ism Flagey, Brussel
Brussels Jazz Festival 2024 - Dijf Sanders - De Wizzard of Jazz
Brussels Jazz Festival 2024
Flagey
Brussel
Datum: 2024-01-14
Erik Vandamme
Op de vierde festival dag van Brussels Jazz Festival maakten we ons op voor een 'Double Bill' van Dijf Sanders en Ashiq Nargile. Het werd een culturele ontdekkingsreis van klanken en muzikale experimentjes. De concerten begonnen reeds om vijf uur en multi-instrumentalist Dijf Sanders ontpopte zich als een groots klankentovenaar pur sang.
We citeren uit de biografie op de website: ''Ashiq Nargile is de enige vrouwelijke ashiq (bard) in Georgië en behoort tot de Azerische minderheid.'' Ahiq Nargile (****) staat helemaal alleen op het podium, en pakt haar instrument op zalvende en opzwepende wijze aan; uiteenlopende emoties borrelen op. Haar heldere stem weergalmt doorheen de zaal; het is als een soort vulkaanuitbarsting. Binnen Gregoriaanse normen innemend als folkloristisch. Mooi. Ze wist ons enorm te ontroeren. Er waren praktisch geen bindteksten. Wat een culturele totaalbeleving die de vele kanten van Georgië uitbeeldt, een troubadour die op haar unieke manier verhaalt, een verhaal dat tot de verbeelding spreekt. We lieten ons gewillig meevoeren naar haar unieke muzikale leefwereld …
Dijf Sanders (****) klonk minder intimistisch. Eerder ging hij in Indonesië en Nepal klanken tappen voor zijn platen 'JAVA' (2017) en 'Puja' (2020). De liefde voor het onbekende deed hem voor zijn nieuwste plaat 'Supra' afreizen naar Georgië. In zijn klankentapijt horen we de mooie als de mindere mooie kanten van die contreien.
Live wordt hij bijgestaan door een percussie/drummer, die gevarieerd, chaotisch tekeer gaat op zijn drumstel, zoals Dijf Sanders zelf op zijn synthesizers en toetsen.
Hier worden de grenzen afgetast, improvisatie, experiment als toegankelijkheid vinden elkaar. Ver weg van het eigenlijke jazz genre, wanen we ons eventjes op een dance festival, heel eventjes maar …want Dijf, en zijn kompaan schakelen probleemloos over en houden van uitersten. De talentvolle drummer brengt een prachtige solo zalvend, expressie, die ruimte bood voor experimentjes.
Wat een wizzard is me die Dijf Sanders, die zo breed, gevarieerd, verrassend, avontuurlijk klinkt. Klasse!
Pics @Patrick Van Vlerken - Flagey
https://www.flickr.com/photos/patrickvanvlerken/albums/72177720314226584
Organisatie: Brussels Jazz Fesitval ism Flagey, Brussel
Brussels Jazz Festival 2024 - Speakers Corner - Grensvervaging en Totaalbeleving
Brussels Jazz Festival 2024
Flagey
Brussel
2024-01-13
Erik Vandamme
John Lennon zong het al “Imagine all the people Sharing all the world''. Het kan wel eens mooi zijn dat de grenzen vervagen in de muziekgenres en kan geopteerd worden voor de totaalbeleving, gewoonweg naar muziek luisteren die je op emotievolle wijze prikkelt. Een mooie muzikale wereld, die ons wist te raken, kregen we hier vanavond!
Yoni Mayraz (*****) liet het meteen horen … door elektronisch vernuft te combineren met bevreemdende soundscapes en een groovy sax. De man laat zich goed omringen door muzikanten die zijn veelzijdige aanpak perfect aanvoelen. Een uur lang doet het gezelschap ons vertoeven in een andere wereld. Yoni Mayraz brengt zelfs hiphop elementen aan met aanstekelijke beats; een knipoog naar andere culturen. Op het album 'Dybbuk Tse!' licht hij al een tipje van de sluier en live werd het beklemtoond. Een breed, doorleefd klankentapijt hoorden we. Puik werk.
In Studio 4 worden die grenzen evenzeer verlegd door de formatie Speakers Corner Quartet (*****). We hoorden viool, aanstekelijke piano, verbluffende drums, bas en flutes. Wat een muzikale wereld ging hier open. Op het debuut hoorde je reeds die muzikale pracht, Further Out Then the Edge. Live klonk het nog beter. Ze lieten zich omringen door enkele gasten. We waren danig onder de indruk van de magie die Joe Armon-Jones uit zijn klavier toverde. De vocals van Confucius MC en Goya Gumbani vormden een enorme meerwaard. De vier muzikanten binnen Speakers Corner Quartet blijken ware klankentovenaars te zijn, die het publiek speels aanzetten tot bewegen en in de handen klappen. Ook in de puur instrumentale stukken vervagen genres en stijlen.
Speakers Corner Quartet intrigeert door hun speelse, veelzijdige ingenomen als extraverte aanpak . Wat een uiteenlopend klankentapijt. Hier is sprake van improvisatie en technisch muzikale perfectie. Iedereen geniet. Speakers Corner Quartet is generatie overstijgend. Een minutenlang daverend applaus was dan ook terecht!
Afsluiten deden we in de Foyer met het tweede project van 'Artist-in-residence' Casimir Liberski, onder de noemer Casmir Liberski, Roman Hiele en Tolouse Low Trax (****), die de ingeslagen weg van hun voorgangers bleef volgen. In een jazzy sfeer voegden ze elektronisch vernuft toe, de zalvende vocals waren emotievol, pakkend. Intiem, ingenomen met ruimte voor experiment. Ze sloten een boeiende, breed klinkende avond af. Sjiek.
Organisatie: Brussels Jazz Festival ism Flagey, Brussel
Brussels Jazz Festival 2024 - Liberski, Osby, Grenadier, Waits – Een spannende uitstap 'Brussels By Night'
Brussels Jazz Festival 2024
Flagey
Brussel
2024-01-12
Erik Vandamme
Na enkele online edities tijdens de corona periode, en een volledig weekend in 2023 kon Brussels Jazz Festival in 2024 weer in zijn volle glorie doorgaan. Het festival grijpt nu plaats van 11 tot 20 januari. Wij waren er in de weekends bij, en maakten ons op voor, weerom, een interessante ontdekkingsreis doorheen het jazz landschap.
Op de tweede festival dag, vrijdag 12 januari 2024 resulteerde dit in een spannend uitstapje 'Brussels By Night'
We starten de avond in de gezellige studio 1, met de Italiaanse bassist en componiste Rosa Brunello (*****), die haar nieuwste meesterwerk 'Sounds Like Freedom' komt voorstellen. Een meesterwerkje waarbij ze de hulp inriep van de legendarische jazz trompettist Yazz Ahmed. In de knusse zetels werden we vergast op een wervelstorm bedwelmende bas, roffelende drums en een zwoele sax of trompet, die de oorschelpen strelen. Rosa laat zich goed omringen zoveel. Al deze instrumenten samen zorgen voor een verbluffende climax die de dansspieren prikkelen. De broeierige, opwindende en gevarieerde aanpak boeit enorm, mede door de verrassende wendingen. In de gezapige bindteksten kan Rosa haar Italiaanse roots niet verbergen. De fijne kwinkslagen maken een nauwe band met het publiek.
Een uur lang worden we geïntrigeerd door hun virtuositeit en speelsheid. Spannend dus.
Casimir Liberski, ‘artist-in-residence’ van het Brussels Jazz Festival, krijgt carte blanche voor drie projecten. Voor zijn eerste performance omringt de Brusselse pianist en klavierspeler zich met grote namen uit de Amerikaanse jazz: Greg Osby, Larry Grenadier en Nasheet Waits. Onder de naam Liberski, Osby, Grenadier, Waits (****) presenteert het gezelschap in hun virtuositeit muzikale perfectie voor de jazz fanaat. Een avontuurlijk pad wordt niet direct bewandeld, maar die hemelse improvisatietechniek is gewoonweg schitterend. Hun klankentapijt biedt een warm gevoel. Er is sprake van een groovy wervelstorm. Het gezelschap wordt na de regulaire set van een uur terug geroepen. In hun technisch vernuft kregen we een boeiende, hartverwarmende set.
Om af te sluiten vertoeven we in de Foyer voor een pittige set van Ill Considered (****), een telg uit de bruisende Britse jazz scene die aan een tournee bezig is om hun binnenkort nieuwe plaat voor te stellen. Hier zijn er heel wat ingetogen momenten en in de foyer komt dat vooraan goed uit , maar achteraan staan er mensen gewoon gezellig te keuvelen met een pint in de hand, wat deels storend is, om optimaal te genieten van hun set.
Wij lieten ons onderdompelen in hun klankenspectrum van heerlijke sax, zalvend tromgeroffel en bedwelmende bastunes, die zacht en licht dreigend klinken.
Ill Considered gaat uitgekiend te werk en trekt soms de registers helemaal open. Het geheel klinkt boeiend door de grenzen af te tasten , de variaties en de deels avontuurlijke aanpak. Wat een innemende, groovende jazz kregen we hier. Kortom, Ill Considered heeft het in zich groots te worden binnen het genre.
Organisatie: Brussels Jazz Festival ism Flagey, Brussel
Bimfest 2023 - Van een decadent Lords Of Acid feestje naar een herboren DAF
Bimfest 2023
De Casino
Sint-Niklaas
2023-12-01 + 02
Erik Vandamme
Naar jaarlijkse gewoonte zijn we d’erbij op Bimfest, een boeiende portie donkere elektronica en EBM; muziek dicht bij huis en deugddoend in de koude wintermaanden. Een gezellig clubsfeertje ervaarden we in De Casino, van een decadente Lords Of Acid feestje naar een herboren DAF, na het overlijden van Gabi Delgado-Lopez in 2020.
Uiteraard viel er gedurende die twee dagen nog veel meer te beleven. Ons verslag
vrijdag 1 december 2023- Van Puur EBM naar verstand op nul op een decadent feestje met Lords Of Acid
We starten de avond met de Belgische post-punk/cold wave band The Ulitmate Dreamers (****). De band is al sinds de jaren '80/'90 bezig, en liet na een lange winterslaap, in 2021 weer van zich horen. Intussen zijn ze goed bezig. Eerder dit jaar verscheen zelfs een album 'Echoing Reverie.' Onlangs kwam ook een interessante remix EP op de markt 'Violent Ghost' Lees hier enkele recensies
https://www.musiczine.net/nl/chroniques/item/89946-echoing-reverie.html
https://www.musiczine.net/nl/chroniques/item/92715-violent-ghost-ep.html
Naast de verwijzing naar de cold-wave/postpunk, houdt het gezelschap van experiment en de kenmerkende klankentapijtjes. Eerst stonden ze met twee op het podium, daarna met vier wat tekende voor een vollere sound.
Een eindpunt van deze The Ulitmate Dreamers is er nog niet. We kijken verder uit…
2ND Face (****) is het project van het Duits klankenbrein Vincent Uhlig, die met zijn tweede album ‘utOpium’ de verwachtingen van het veelgeprezen debuutalbum ‘Nemesis’ wist te overtreffen. In De Casino confronteert hij ons met een ondoordringbare donkere wall of sound; met onderhuids een link naar Skinny Puppy en Tool. De vrij rauwe sound krijgt nog een mysterieuze toets, een meerwaarde binnen het donker experimenteel geheel.
Band met een eigen smoel binnen het genre.
Die klankenmagie krijgen we verder van de Britste grootmeester William Maybelline van de band Libanon Hannover met zijn solo project Qual (****). Verschroeiende, pure EBM soundscapes met een dosis harde elektronica. Het daverde hier. Zeker niet origineel, maar puurder en zuiverder kan EBM niet zijn. Loodzware beats kregen we over ons heen en de dansspieren werden geprikkeld.
Ruimte voor visueel spektakel bracht Placebo Effect (*****), ook al zo’n bandje sinds de jaren '80 bezig en na 26 jaar nu kregen we een nieuwe plaat, die niet inboet aan relevantie. Een etalage pop, een macabere verkleedpartij en dito sound intrigeerden. Fantasie prikkelend alleszins manier door die visuele effecten te combineren aan hun donkere, mysterieuze sound. Bijna horror; de meeste donkere gedachten komen naar boven … Ondanks deze elementen, hadden we hier een prachtige performance.
Het was enorm uitzien naar het decadent feestje van Lords Of Acid (***) die enige controverse niet uit de weg gaan. Maurice Engelen is een veelzijdig artiest, die we kennen van een Praga Khan; met dit project zoekt hij de grenzen van de erotiek op, muzikaal als visueel. Hij werd bijgestaan door een bevallige zangeres/danseres Gigi Ricci, die je bezweert met haar zwoele stem en uitstraling. Soms springen nog enkele dansers het podium op, met even erotiserende poses …
We hebben o.a. de zangeres die aan een touw een slaaf aan de leiband mee heeft, en gaat erop zitten enz; er zijn de slogans “Praise the Lords, fuck the rest..." of later in de set, “Show me your pussy show it to me...” Tot de verbeelding sprekend dus … De dames waren welkom op het podium … Het zijn maar een paar voorbeelden hoe de decadentie er van afdruipt. .Leuk om eens te zien , maar verder in z’n totaliteit (muzikaal/visueel) geen toegevoegde waarde. Het publiek was naar het einde van de set uitgedund.
Lords Of Acid moet het dus nog steeds hebben van een ‘schock effects, het uitbouwen van een seksueel getint feestje met het verstand op nul … Persoonlijk ondermijnt het de muzikale kwaliteit om compleet te overtuigen … maar ok, een decadent Lords Of Acid feestje werd het wel …
zaterdag 2 december 2023 – Darkness experiment naar een herboren DAF
Such Beautiful Flowers (****) is het soloproject van Donny Woetsenberg na het uiteenvallen van Midnight Souls, een melodieuze hardcoreband die gedurende hun korte bestaan van 4 jaar een cultstatus verwierf. Hij hanteert nu een drummachine en combineert het met rauwe en warm aandoende vocals. De opwekkende beats doen de temperatuur prompt stijgen. Niet echt vernieuwend, maar een lekkere ‘good feeling’ van de dag.
EBM met aandacht voor experiment hadden we van het Duitse duo NER/ORGIS (***1/2), die met opzwepende, pompende beats, en ijzige vocals de dansspieren aanspreken. Ze hebben met dit project pas hun debuut uit, en in andere projecten reeds goed hun sporen verdiend.
Live een sterke uitstraling met tonnen spelplezier en een dosis muzikale ervaring. De beweeglijke zanger zoekt zijn publiek voortdurend op, terwijl speciale effecten op het scherm te zien zijn met niet afladende beats van zijn compagnon aan de knopjes. Mooi allemaal , prikkelend en dansbaar …
Ook Rudi Huybrechts aka Schicksal (****) biedt ons een bijzondere kijk in zijn donkere wereld. In de afgelopen jaren begonnen vintage Schicksal tracks te verschijnen op een aantal minimal wave compilaties, die uiteindelijk leidden tot een volwaardige Schicksal compilatie genaamd ‘365 days’.
Shicksal kon op heel wat bijval rekenen. De man leeft met z’n muziek en heeft vele muzikale watertjes doorzwommen; hij straalt het muzikaal ook uit, achter zijn knopjes; met die aparte vocals erbovenop hebben we een boeiende bijzondere performance. Hij verlaat zijn keyboard regelmatig om het publiek aan te porren wat zijn effect heeft. De mooie beelden op het scherm zijn een meerwaarde. Een heerlijk dansfeestje. Klasse.
Over naar één van de revelaties van Bimfest, het Nederlandse duo 'Lifeless Past (****1/2) om de jaren '80 new wave in een nieuw kleedje te steken, alsof zij de stijl wisten heruit te vinden.
‘Koude en shimmy drums, trapsgewijze melodieuze gitaren en winterse zang’, lezen we. Dat is ook hoe Lifeless Past klinkt op het podium, en doet denken aan bands als The Cure. Het duo heeft een eigen smoel en doet de gouden tijden van toen heropleven. Duidelijk vernieuwend. Een nostalgietrip met de blik op het nu. Knappe performance.
Het opvallende duo Mängelexemplar (****)zit tussen synthpop en aanstekelijke darkwave. Hun geluid wordt gekenmerkt door minimal elektronica, dansbaar, speels en scherpe vocals. Door deze speelse aanpak is er een brug tussen licht en donker. Voortdurend lijkt het duo te balanceren tussen rauwe klanken en toegankelijkheid, muzikaal als vocaal. Lekker dansen dus, een ‘rave gevoel’; een kitscherige sound verpakt met een donker strikje …Aanstekelijk concertje.
Eén van de hoogtepunten van het festival was zondermeer het 'Ritual Musik' gezelschap This Morn' Omina (*****), muzikaal een blend aan muziekstijlen en op visueel vlak erg gevarieerd. Zo is de bevallige zangeres een schilder die door voodoo rituelen de aanwezigen vocaal weet te hypnotiseren en weet mee te voeren op haar ritueel van vuur, verf en waanzin. Het wordt aangesterkt door een muzikale brij van geluiden die huiveren; de mannelijke vocals op hun beurt gaan door merg en been. De bijzondere visuele effecten op het scherm doen je baden in het angstzweet. Een occulte totaalbeleving dus. Indrukwekkend!
Na die rituele en experimentele set klonk het nu wellicht wat gewoontjes. SA42 ofwel Signal Aout 42 (*****) doen waar ze goed in zijn, pure EBM spelen. Signal Aout 42 is het muzikale project van en rond de Belgische producer en zanger Jacky Meurisse. Oorspronkelijk opgericht als 'Signal' in de vroege jaren 80, veranderden ze de naam in SA42 met de release van hun eerste 12' maxi-singles. “Pleasure And Crimes” en “Girls Of Flanders” (1986) waren beide vrijwel onmiddellijke clubhits en dansvloervullers. Het gezelschap brengt dus pure EBM, pompen,de beats zonder al teveel scrupules. Ze maken ook gebruik van effecten op het scherm. Een mooi overtuigend geheel.
DAF (*****) begon ooit als een ‘volwaardige band’; de line-up werd in 1981 teruggebracht tot Gabi Delgado (zang) en Robert Görl (drums). Helaas overleed frontman en zanger Gabi Delgado onverwachts in maart 2020 op 61-jarige leeftijd, midden de opnames van een nieuw album. Op dat moment besloot Robert Görl het album alleen af te maken, met hulp van producer Sylvie Marks, als eerbetoon aan zijn overleden levenslange collega en vriend. Hij noemde het 'Nur noch einer!'
Daarmee gaat hij nu al enkele jaren op tournee, met Sylvie Marks aan de knoppen en hijzelf die (niet op drums speelt) de zang op zich neemt. Ook al wordt vooral uit de nieuwe plaat geplukt, de oudere nummers zoals een “Der Mussolini” en “Nue well” krijgen een eigenzinnig plaatsje binnen de set. Bovendien worden mooie beelden op het scherm getoond, een mooie ode aan de oude tijden.
Wat ons vooral opviel. DAF brengt de muzikale stijl door de jaren heen naar het nu . Intrigerende set dus die Bimfest 2023 meersterlijk besluit …
Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5638-bimfest-2023.html?Itemid=0
Organisatie: Bodybeats (ism De Casino, Sint-Niklaas)
Pluto Fest 2023 - Bevestigingen, diversiteit en …Vlaamse Folklore Metal
Pluto Fest 2023
Zaal Amb8
Oosterzele
2023-11-18
Erik Vandamme
'Wie het kleine niet eert, is het grote niet weerd', is een oeroude spreuk die ook betrekking heeft op de evolutie die we na de corona periode meemaakten. Grote concerten verkopen moeiteloos uit in soms een paar uur, de kleinere blijven steeds meer in de kou staan. En toch, als er niets meer groeit vanuit die underground, zal er na een tijdje ook geen top meer zijn …Het is een bedenking die we dikwijls hebben als we op die kleinere festivals zijn …
Dit terzijde zakten we op deze ‘regenzaterdag’ af naar een intiem en gezellig festival dat al heel wat stormen heeft doorstaan, Pluto Fest in Oosterzele.
De editie van 2023 was compleet uitverkocht, mooi voor deze initiatiefnemers! Op de affiche staan dan ook ronkende namen binnen de scene zoals de legendarische Ancient Rites en het verbluffende Thorium …Uiteraard was er veel meer te beleven ...
De jonge beloftevolle thrash/death metal band Cobracide mocht de avond openen. En deed dit op een bijzonder strakke, vuurkrachtige wijze, vooral de dodelijke riffs die de gitaristen voortdurend uit de gitaren spuwden, zetten de zaal in vuur en vlam. Cobracide blinkt wellicht niet uit in originaliteit, maar blaast op het publiek, energiek, krachtdadig. Ongeveer 45 minuten spelen ze op dit elan, maar het stoort allerminst. Cobracide trekt een ondoordringbare geluildsmuur op, loeiend hard en loepzuiver.
Een boeiende thrash/death metal band, met enorm veel potentieel!
Persoonlijk zijn we altijd eerder op zoek naar bands of artiesten die dwars van hokjesdenken staan en durven buiten de lijntjes kleuren. We zijn dan verwonderd en het levert gefronste wenkbrauwen op …
Shocker is er zo eentje, net hun gevarieerde plaat 'Fractured Visions Of The Mind'; de plaat nestelt zich gaandeweg in onze vene, eer je ‘em echt goed begrijpt. De band is live verrassend en prikkelend. geprikkeld. Er is de verbluffende samenzang van zanger Sammy Peleman, vocaal eerder lichtvoetig en helder, tegenover het rauwe en duistere van bassist/zanger Koen Van Assche; het brengt iets van donker en licht.
In de instrumentatie hebben we verder Chris Dedeurwaerder die gitaar en keys sterk beheerst; het geeft Shocker een unieke touch. Drummer Louis Genovese en gitarist David Vandewalle sluiten hier perfect op aan, en maken het plaatje compleet.
Shocker is dus een goed op elkaar ingespeelde band, waar elke schakel belangvol is. Wat een variaties en wendingen krijgen we in hun spel. Wat een overtuigende live band.
Aeveris is een metal band bestaande uit leden van Fields Of Troy, Thorium, Lethal Injury, Always Fallen en Horizons. Eind 2021 bracht de band hun debuut uit 'White Elephant', een afwisselende, veelzijdige, overtuigende plaat binnen de metalcore. Op het Pluto Fest dreven ze het tempo op. Zowel in de instrumentatie als vocaal vocaal klinkt de band erg strak en gebald. De ervaren band heeft een zanger/frontman die al zijn emoties uitschreeuwt. Wat een overdonderende sound. Alles tesamen in één woord ‘Sterk’!
Aktarum is een Belgische band uit Waver die met 'Trollvengers' in 2022 zijn derde album uitbracht. De rode draad doorheen hun muziek, je raadt het 'Trollen' en alles wat daarbij hoort. Aktarum neigt meer naar folk metal en is hier wat de vreemde eend in de bijt. Ze hebben hun fans mee op het festival, die genieten van een folklorefeestje. Ze staan met geverfde gezichten en alles dat erbij hoort op het podium.
Akatarum brengt ons een goed een uur naar een donker sprookjesbos, die de fantasie prikkelt.
En met een beetje verbeelding zien we zelf ook wezentjes uit dat bos tevoorschijn komen.
Puur muzikaal zit Akatrum echter tussen een Finntroll en Eluveitie, twee bekendere bands binnen het genre. Erg vernieuwend en grensverleggend is het niet, maar ze spelen vol goesting, wat mooi overtuigend is.
Ook Thorium heeft net een nieuwe plaat uit ''Extraordinary Journeys Part I' en kwamen die op Pluto Fest voorstellen. We volgen de band al vanaf het begin, en we waren steeds onder de indruk van een eigenzinnige sound binnen het heavy metal genre. Nooit klinkt het ergens gedateerd. Hun nieuwe plaat is voldoende alternatief. Live worden een goed uur mokerslagen uitgedeeld. De oudere nummers zijn in ons geheugen gegrift en de nieuwe als het daverende “Nightfall” en de single “Across the Nations” - met een enorm hoog meezinggehalte -, zijn ook meer dan de moeite; ze voelen zelfs aan alsof Thorium met dit album is uitgegroeid tot een grootse topper. Ze moeten niet onderdoen voor de grotere namen binnen de scene.
Een daverende, verbluffende, krachtige set kregen we vol uppercuts. Veelzeggend dus!
Thorium is een band die ons nog nooit heeft ontgoocheld, zowel live als op plaat.
Headliner Ancient Rites is binnen de metal scene (sinds 1989 opgestart) uitgegroeid tot een band met internationale allure. Zanger Günther Theys is de constante binnen de line up, hij weet zich steeds te omringen met muzikanten die hem in zang en tekst sterk aanvoelen. Sjiek. Een verdienste.
Het gevoelsmatige primeert. Gunther schreeuwt z’n Vlaamse Folkore uit, een tot de verbeelding sprekende sage en legende. Griezelig. Het klinkt allemaal scherp, ingenieus. Je wordt meegesleurd naar zijn fantasierijke wereld. Wat een overweldigende sound en wat eern uitstraling van deze imposante Gunther, wiens lange haren wapperden. In 99 waren we al onder de indruk van wat Ancient Rites live presteerde , 24 jaar later is dit nog steeds het geval. Hier werden we warm van, letterlijk een wauw gevoel! Dit was dus een waanzinnige, overweldigende live trip, een occulte totaalbeleving in de donkerte.
Met deze editie hadden we wederom een geslaagde editie van het Pluto Fest
Dank aan de organisatie van Pluto Fest.
Dank aan Musika.be
Organisatie: Pluto Fest
Fifty Lab Music Festival 2023 - Een driedaagse trip ‘Back to the future’
Fifty Lab Music Festival 2023
Alle zalen
Brussel
2023-11-15 t-m 2023-11-17
Erik Vandamme
Beoordeling: 9
Als liefhebber van fantasie, SF en Horror intrigeert ons de mogelijkheid tot tijdreizen. Op muzikaal vlak optredens meemaken van overleden helden in hun glorietijden, of net voor ze bekend zijn geworden, lijkt ons iets magisch het te mogen meemaken. Of reizen we toch maar naar de toekomst om de laatste nieuwtjes in de muziek te ontdekken … Hier heb je echter geen Teletijdmachine nodig. Fifty Lab Music Festival is een jaarlijks weerkerende driedaagse trip, een 'Back to the Future'. Het festival is gecentraliseerd in het centrum van de hoofdstad, verspreid over vijf locaties. Je kan op deze editie dan ook terecht in de Bonnefooi, de AB Club, de Silver Space en in Golden Space van de Beursschouwburg, alsook in nieuwe locaties, zoals het prachtige Cafe Delune en op het dak van de net heropende Beurs. Daarnaast is er ook een aanbod in de Ancienne Belgique op donderdag en vrijdag.
Alle podia zijn op maximaal vijf minuten wandelafstand van elkaar, waardoor je redelijk snel van het ene optreden naar het andere geraakt. Omdat we echter verkiezen om concerten in z’n totaliteit mee te maken, beperken we die wandelafstand toch een beetje.
Maar op onze tijdreis naar de toekomst deden we een pak fijne ontdekkingen, bands en artiesten die we in het oog mogen houden, als de muziekbusiness hen die kans geeft …
Fifty Lab Music Festival 2023 - dag 1 - Van sprookjesachtige intimiteit naar opzwepende beats
We starten ons tijdreis trapsgewijs naar de bovenste verdieping van de Beursschouwburg. Heel veel trappen later kwamen we terecht bij de Gents-Leuvense formatie Ão (*****) die met hun album 'Ao Mar' op heel wat goede recensies kunnen rekenen. Lees onze recensie er maar even op na.
En dat ophemelen is niet uit de lucht gegrepen, zo zou later blijken. Live presenteert Ão een overvloed aan muziekstijlen die gaan van dromerig, naar pop en dance. Je kunt op hun muziek geen label kleven. Bovendien ligt de roots van zangeres Brenda Corijn in Mozambique en Portugal. In de sound en in de zang hoor je het. Het is een avontuurlijke reis die ons zwevend naar allerhande oorden brengt.
We gingen nu polshoogte nemen in de Bonnefooi voor Inturist (****), alter ego van Evgeny Gorbunov, muzikant en mediakunstenaar uit Tel Aviv, eigenaar van het label ‘Incompetence Records’. Een man die blijkbaar van vele markten thuis is … In de Bonnefooi hoorden we zijn mogelijkheden, met het combineren van loops, opzwepende beats en sax, een wilde botsing van elektronisch vernuft en een erg groovy sound, wat we ook wel in de jazzscene horen. Het is een bijzonder zinnenprikkelend experimenteel allegaartje, wat naar meer smaakte …
We zakten af naar de Beerlab, op het dak van de vernieuwde Beurs. Er is daar een breed assortiment bieren, alsook met het festival muziek … Een artieste die we met stip in onze agenda hadden gezet was Bobbi Lu (*****). De Brits-Brugse Sound Track-laureate van 2022 bezorgde ons koude rillingen door haar zalvende stem en een sound die het midden hield tussen piano virtuositeit en experimentele klanken. Het klonk ontroerend , bedwelmend. Intens genieten dus van een kleurrijke wereld.
Het contrast met het daarop volgende Dumb Buoys Fishing Club (***1/2) in de AB Club kon niet groter zijn. Het onlangs verschenen debuutalbum ‘Wrecked’ van het Londense duo - die hun inspiratie blijkbaar haalt bij een Daft Punk en Gorillaz – biedt een aanstekelijke sound van opzwepende beats en vocals. Niet altijd origineel, maar entertainment, feest hier, die de temperatuur deed stijgen en tot dansen aanzette.
Over naar de Bonnefooi. Egidius (****) speelt al van jongs af aan muziek. Hij liet de gitaar achter zich en begon tijdens de pandemie te experimenteren met synthesizer. Twee jaar later bracht hij zijn eerste EP uit, gevolgd door meer releases waaronder het debuutalbum van afgelopen winter.
In eerste instantie is hij ondersteund door een vocaliste. Intimiteit heerst, Egidius pikt er op in door zelf vocals voor zijn rekening te nemen . Een kleurrijk klankenpalet horen we, van opzwepende beats, oorverdovende klanken naar een golf van intimiteit. Wat een afwisseling en schakelingen. Een set die ingetogenheid en de dansspieren aansprak. Ingenieus veelzijdig …
In de Beerlab hadden we met Debby Friday (*****) wederom een fenomeen. Debby is een in Nigeria geboren muzikante, die zich toelegt in elektronica, woont en werkt in Toronto. Voor haar debuut werkte ze samen met Graham Walsh, een voor Juno en Polaris Prize genomineerde producer. De sprong omhoog in productiewaarde voegt gewicht en aantrekkingskracht toe aan de genre-flexibiliteit.
In een strak pakje zweeft ze als een zwarte mysterieuze nimf over het podium … De zwoele manier van zingen en dansen met een brede glimlach is mooi. Het klinkt best spannend, opzwepend en gevarieerd, deugddoend met een bruin St-Bernardus biertje.
Afsluiten in de AB Club deden we met Deijuvhs (***1/2) , die een blend van uiteenlopende muziekstijlen aanbood, gaande van jungle naar metal, punk tot drill. Hier konden we headbangen en lekker uit de bol gaan. Het beweeglijke ensemble gaat als een chaotische wervelstorm tekeer en zoekt het publiek letterlijk op.
Het enige minpunt was dat de stem van Deijuvbs teveel werd overstemd door pompende bassen en overstuurde drums. Maar een muzikaal feestje was het.
We eindigen de eerste avond met een kort en bondig feestje inde Bonnefooi en pikten een stukje ROLROLROL (***1/2) op, een project van Jameszoo & Niels Broos. Ze hebben hun eerste album uitgebracht via Ilian Tape in juni 2023. Het album heet simpelweg 'MUSIC' en is een ‘stopverfachtige’ oefening in pop, moderne jazz en elektronische muziek. Live zorgt dit voor een wilde mengelmoes van stijlen, in de vorm van bijzonder opzwepende klanken, waarbij het duo niet vies is van enige improvisatie. Kleurrijk en luid, die hen als een uniek duo onderstreepte binnen de elektronische muziek. De perfecte afsluiter voor een geslaagde eerste avond
Fifty Lab Music Festival 2023 - dag 2 - Vrouwen aan de macht!
Op de tweede dag van Fifty Lab waren de ‘vrouwen aan de macht’. Een programmatie binnen een zeer breed kader, die gaat van R&B, over weerbarstigheid naar Oosterse culturen. Mooi.
Die tweede festival dag starten we in de AB Club met een ferme portie typische zigeuner muziek, elegant vermengd met funk, jazz en fusion. Ginga Manga Funk (****1/2) is een gezelschap dat bestaat uit virtuozen op drums, gitaar bas en een zangeres; ze heeft een warme stem en kan ook een ferm potje drummen op haar djembés. Bovendien werden haar vocals vaak aangesterkt door de stem van een indrukwekkend solerende gitarist. Het gezelschap weet de emoties rond die zigeunermuziek heel mooi uit te beelden, en voegt daar eigenzinnigheid aan toe, die muzikaal nauw beantwoordt aan de leefwereld van de zigeuners. Er stond nog niet zoveel volk in de AB Club maar deze magische trip intrigeerde.
In de Bonnefooi zouden zich op deze avond vooral DJ feestjes ontplooien … De avantgardistische pop fee en Sweats-lid Stien Bovijn, oftewel Piffy (*****) maakt gebruik van beats en loops en zet het om tot special effects op haar keyboards. Ze voegt er haar rijkelijk geschakeerd stembereik aan toe, die het midden houdt tussen intimiteit en een aanstekelijke vitaliteit. Het is ' de perfecte muziek om op te dansen, alsook om op te wenen in een hoekje'; ze wordt zo op haar vi.be pagina omschreven. Piffy ging hier op bijzonder speelse, wulpse en frivole wijze te werk in de Bonnefooi. Artieste om in het oog te houden…
Een korte wandeling en met de lift naar boven bracht ons in de Beerlab. Zedie (****) is een Belgisch-Nigeriaanse zanger, songwriter en componist geboren in Brussel, fkomstig van het Epie-Atissa volk uit het zuiden van Nigeria. Die invloed etaleert hij ook in zijn set, hoewel er ook een streepje Franse chanson naar boven komt; De man heeft een warme stem en pakt je dan ook op gezapige wijze bij het nekvel. Zedie dompelt je onder in een melancholische sfeer met een Afrikaans tintje aan verbonden. Hij haalt zijn invloeden eveneens uit de Franse variété, wat ook tot uiting komt in zijn in het oog springende podium act. Soms neigt het daardoor naar ietwat kitscherig gedoe , maar dat stoort allerminst. Door zijn warmhartige uitstraling en kristalheldere stem weet hij iedereen te betoveren.
Ondertussen stond de AB Club goed gevuld voor Marguerite Thiam (****). Deze Franse actrice en singer-songwriter weet een brug te slaan tussen intimiteit en dans, op ingenieuze wijze. Marguerite Thiam klinkt emotievol, ontroerend. Een zinnenprikkelende set dus
In de Bonnefooi genoten we nog even van de DJ set van Jailed Jamie (****) die een gevarieerde set brengt van trance en rave. Jaime Tellado aka Skygaze is sinds 2013 actief in de Spaanse elektronische underground scene, en weet perfect hoe hij een publiek moet inpakken. Met z’n vocals maakt hij zijn DJ act nog wat unieker. Meer nog, het geeft een emotionele draai aan de klankenpracht. Best een aangenaam verrassing in de Bonnefooi.
Cyra Gwynth (*****) beweegt zich in de BeerLab op het pad van de betere R&B, die iets meer biedt dan opzwepen en dans. Ze zingt en brengt haar teksten met zoveel gemeende emoties, waardoor ze je ziel diep raakt. Net die combinatie zorgt ervoor dat deze talentvolle Belgische artieste niet moet onderdoen voor de zogenaamde grote namen binnen de scene. Helaas werd haar set teveel verstoord door gebabbel, zeker bij het deel waar ze op een stoel over haar leven vertelt. En toch wist ze het publiek goed te bereiken toen ze een intieme song bracht in alle weemoed; de lichtjes werden boven gehaald en ze krijgt de zaal stiller. Om daarna met een knappe R&B shot ons terug aan het dansen te zetten. Voldoende variatie dus om ons bij te blijven.
Met 'stip ' hadden we Mitsune (*****) in onze agenda gezet. Mitsune wordt aangevoerd door een krachtig trio vrouwelijke Tsugaru shamisen-spelers en begeleid door percussie en contrabas. Deze Japanse act deed het Midden-Oosten uiteenlopende ontwaken in een volle AB Club. Niet alleen de instrumentale inbreng, met vaak traditionele instrumenten, maar ook de vocale inbreng voeren je letterlijk mee - naar die voor de Westerling nog steeds onontgonnen gebieden. Soms klink het dansbaar, maar even goed dompelt het gezelschap je in een intieme sfeer met een licht dreigend kantje. 'Mitsune is een muzikaal en visueel feest dat emotie, folklorebeelden, stuwende grooves en wilde mode oproept’, staat in de bio, en dat is absoluut niet ver gezocht. Dit was een verrassend combo en een fijne ontdekking.
We gingen nog even de beentjes uitzwieren op de DJ act van de Italiaanse klankentovenaar Vanafec (***1/2) die door een zeer opzwepende set vol filmische soundscapes, de fantasie weet te prikkelen. De bleeps&beats en de prikkelende soundscapes brengen een kleurrijke wereld en trekt de kaart van het dansen. Mooie afsluiter.
Fifty Lab Festival 2023 - dag 3 - Humor, absurditeit en een hartenbreker
Op de derde festival dag vertoefden we vooral in AB, knus genieten van humoristische sets met een hoek af, tot ons laten bedwelmen door allerhande sounds. Afsluiten deden we echter met een hartenbreker van formaat..
We starten de avond in de AB Club met het gekke gezelschap Chevalier Suprise (****) een formatie aan toppers die zijn naam niet heeft gestolen; verrassend was deze set in elk geval. Getooid in soldatenpakken, brengen de heren een soort punk; er wordt dan ook stevig gestampt en geduwd op dat podium. Vooral straalt Chevalier Suprise veel zelfrelativering en humor uit.
Ze zorgden voor een eerste glimlach, terwijl heel subtiel een spiegel werd voorgehouden. Dat is waar het bij punk toch om draait … Echter, deze band in dat hoekje 'punk' duwen, is hen tekort doen … Het is een zootje ongeregeld die lekker om zich heen stampt en de controverse niet uit de weg gaat.. zonder die humor niet uit het oog te verliezen uiteraard.
Punk met een ferme hoek af, zouden we de band nog het best kunnen omschrijven. Een eerste uppercut.
Ricardo Martins (****) werd bekend in de Portugese muziekscene als drummer in bands als Adorno, Lobster en Cangarra. Hij groeide ondertussen uit tot een van de meest geliefde en drukbezette Portugese muzikanten. Helemaal op zijn eentje toont hij zijn capaciteiten in een rustig Bonnefooi. De man is niet alleen een verbluffende drummachine, hij maakt gebruik van speciale effecten, die het experimentele karakter van zijn muziek omkaderen of hij gooit er subtiele vocals aan toe. Hij ontplooit zich tot een klasvolle multi-instrumentalist, met zijn gevarieerd drumwerk. Een talentvol artiest.
Over veelzijdigheid gesproken … James de Graef staat onder het pseudoniem Loverman (****) helemaal alleen op het podium van de AB Box, enkel met gitaar en z’n doorleefde emostem. Hij krijgt de aanwezigen stil, maar durft ook over te gaan naar een meer dansbare act. Om later je weer op het verkeerde been te zetten. Wat een virtuositeit.
De sterkte van Loverman is dat hij helemaal op zijn eentje je kan ontroeren, anderzijds opzwepend je aan het dansen zet. Loverman is een klasse entertainer die zijn publiek letterlijk gaat opzoeken. Man met groot potentieel.
Ons werd de band University (****1/2) aangeraden na het Sonic City Festival in Kortrijk. Het gekke gezelschap brengt een chaotische vorm van postpunk met een hapje hardcore, ook met een ferme hoek af. Er zijn de gitaristen, die op scherp staan en er is de zanger/gitarist die brult of zijn teksten fluistert, tot hilariteit van het publiek. Ongelofelijk wat de drummer op zijn drumstel doet; het lijkt wel alsof hij waanzinnig is geworden, eens hij de cimbalen aanraakt.
Een rollercoaster van humor en absurditeit kregen we, ondanks dat deze muzikanten verdomd goed weten waar ze mee bezig zijn; puur muzikaal zijn het echte virtuozen. Het meest in het oog springende bij dit gekke gezelschap is echter de man met bivakmuts die schijnbaar computerspelletjes zit te spelen, en telkens de songtekst toont op een blad papier. Wat zijn functie ook mag zijn, het is iets speciaals. Bizarre set zondermeer.
We namen nu even polshoogte bij het Belgische rap duo 39Bermuda (***). Het duo gooit alle rap/hip hop clichés op een hoopje, en voegt er eigenlijk niets vernieuwend aan toe. Toch weten ze ons te intrigeren. Ze brengen die rap vanuit een onweerstaanbaar buikgevoel. De energie spat daadwerkelijk alle kanten uit. Stilstaan is onmogelijk.
De set werd abrupt afgebroken toen het geluid onverwachts stil viel, en het duo het podium verliet; Wat verweesd bleven we er eerst nog , maar uiteindelijk verlieten we de zaal, niet meer wachtende tot ze zouden terugkeren.
Binnen het rap genre zullen ze wellicht een rits schare fans vinden, en hun stempel weten te drukken door hun niet aflatende energie, maar ons konden ze niet compleet over de streep trekken. Helaas.
In eerste instantie was het de bedoeling om deze derde dag Fifty Lab af te sluiten met een tot de verbeelding sprekende Cumgirl8 die op Sonic City Festival in Kortrijk eveneens sterk voor de dag kwam. Maar er was geen doorkomen aan, de zaal stond te vol en mensen moesten buiten wachten.
Dus besloten we de avond af te sluiten in Beerlab, waar we de vorige twee dagen prachtige optredens hadden gezien. Dushime, (*****) ook bekend als Andie Dushime, Kigali, (film-/theateractrice, muzikante, zangeres, verhalenverteller en performer) is een nieuwe verschijning op het Belgische kunsttoneel. Het theatrale keert ook terug in haar emotionele set, ze grijpt je al door haar performance bij de keel. Dushime heeft een prachtige, heldere stem, tot zelfs een opera gehalte, …of het kan zacht zalvend, intimistisch, hypnotiserend zijn.. Helaas werd de set overstegen door vervelend gebabbel. Ondanks Dushime vriendelijk vroeg om 'uw innerlijke ziel te laten spreken' lukte het haar in eerste instantie niet volledig, maar ze hield vol, waarbij at last iedereen van die intense set genoot.
Er heerste een soort warme gloed in deze muzikale trip. Wij genoten op magische wijze …
We gingen toch nog even poolshoogte nemen bij A Strange Wedding (***1/2) die met een gevarieerde DJ set ‘ de raver' in ons wakker maakte; bonkende beats wisselt hij voortdurend af met vreemde soundscapes. Een kleurrijk klankentapijt.
Fijne, mooie afsluiters waarvan deze van Dushime nazinderde . Wat een driedaagse trip hier ‘back to the future’ …
Organisatie: Fifty Lab
Sonic City Festival 2023 - Ideaal voer voor alternatieve alleseters
Sonic City Festival 2023
Départ
Kortrijk
2023-11-10 t-m 2023-11-12
Lode Vanassche
De organisatie, de sfeer en de inrichting verdienen een dikke pluim. De chill out met de hangmatten is een blijver, al kan het iets warmer. Geen bakfiets- en hipster gedoe waar je enkel maar huisgebrouwen biopils en snacks met onuitspreekbare benoemingen kan drinken en eten. Deze fantastische bijeenkomst van lokale en minder lokale, jonge en minder jongere alternativo ’s wordt een steeds jaarlijks sterker groeiende must en feest.
Het duo Charlotte Adigéry en Bolis Pupul (in deze editie wat minder curatoren) mochten hun lusten botvieren op de line up met een meer dan behoorlijk resultaat, hoewel de organisatie (chapeau Vangheluwe en co) nog heel wat in de pap te brokken heeft.
… Bewijze hiervan de eerste uitgelezen avond en opening van americana over noise naar avant garde… Sonic City Festival 2023 - dag 1
De ‘minst alternatieve’ Rose City Band proeft in alle eenvoud met een gitaartje, lapsteel, bas en drum naar meer. Amerikaanse Westen houdt even halt in het Wilde Westen met hun redneck virtuositeit op zowel de slide, de gitaar, de bas de drums en de diepe warme stem. Iedereen kent Ripley Johnson natuurlijk van Wooden Ships en Moon Duo. Die man ademt gewoon muziek en stond nadien doodleuk te keuvelen aan de toog met wie het wilde.
Uiteraard gooit DeerHoof het over een andere boeg met hun opwekkende chaotische Japanse HST set met de drummer prominent vooraan die zo weggeplukt lijkt uit The Muppet Show. Derde keer , goede keer en nog steeds geen knoop aan vast te maken. Zoals de laatste dertig jaar. We maakten een ‘Bake Off’ aflevering mee waarin verschillende etniciteiten hun vreemde ingrediënten van glam, noise en rock toeleverden met als resultaat een taart waar de vulling van buiten zit in plaats van binnen. Maar wel heel lekker.
Indie kalmte bij Youth Lagoon. Je zou denken dat Trevor Powers qua uiterlijk rechtstreeks van Tomorrowland kwam, maar deze gast ontbloot duchtig zijn ziel als was het dat hij op een Freudiaanse sofa zich had neer gevleid. Heerlijke softe indierock met als basis prachtig toetsenwerk. Na de storm van DeerHoof is deze warme douche een eerste hoogtepunt.
Als Velvet en Sonic Youth-fan stond ik ooit te pronken, in 1991 vermoed ik, met Peng van Stereolab. Kwestie van te kunnen aandraven bij mijn alternatieve vriendenkring met een groep die niemand zou kennen. En een dikke dertig jaar later staan ze op SC! De prachtige gitaarsound uit de latere VU en die zo werd gecultiveerd door The Feelies, komt hier ten volle aan bod. Precies met een francofone Niko. Laetitia Sadier dacht zowaar dat ze voor een Frans publiek stond, tot ongenoegen of vreugde van de grote schare niet Zuid-West-Vlaamse fans. Bon, zoals gezegd is de basis de ultieme VU/Feelies sound met de typische gitaartjes en aftands klinkende toetsen met uitstapjes naar progrock en geluidsmuren die je gewoon omver bliezen: “Mountain”, “Pack Yr Romantic Mind” en het fenomenale “Super-Electric” .
Om het helemaal af te maken, kregen we nog ‘French Disko” als toegift. Dertig jaar na Beng kan ik nog altijd pochen dat ik Stereolab ken.
Ik had de tweede dag graag Geoffrey Burton gezien, maar gelukkig liet Musiczine me naar Daan in De Leest, Izegem gaan luisteren. Lees gerust Daan stuift door zijn ongelofelijke repertoire (musiczine.net) .
Sonic City Festival 2023 - dag 3 - Derde dag gitaardag
Wich refereerde naar Santana van Woodstock met zijn Hammond en legde ongelofelijk veel ijver en verlangen aan de dag dat iedereen nadien op de merch zijn plaat zou kopen. Jagari blies een dikke tien jaar geleden zijn band of project nieuw leven in met nieuwe leden, gezien de oud-leden het eeuwige hebben opgezocht. Afrikaanse sfeervolle en vooral dansbare funkadelic rock.
In de Club klonk het viertal Deeper uit Chicago als een typisch Britse postpunkband. Alle ingrediënten, van sound tot melodieuze flanger-riedeltjes zijn er. Nou ja, postpunk: En plus zitten we met drie bandleden die wel een potje kunnen zingen. Nic Gohl leek me zowaar een zware Robert Smith die wat schuurpapier op zijn rider had staan. De Club was vol en bleef vol. Laat dit een goede graadmeter zijn voor kwaliteit.
Zonder twijfel is de bom van de dag Fat Dog. Boris Johnson meets Poetin in de Club. Het is niet alleen de muziek, maar ook het meegaan in het enthousiasme en de vibes. Départ werd vakkundig afgebroken. Ik ken alleen maar het ronduit geweldige (letterlijk) King Of The Slugs met zijn gitaren en Goose in het kwadraat elektronica. De rest moet niet onderdoen voor dit ruwe One Step Beyond-gedoe. De moshpit wordt open getrokken, de snelladers aangereikt en het publiek krijgt een autonomie van duizenden kilometers. Eén opmerking, Fat Dogs: ergens was Front 242 u voor , enkele decennia geleden.
Helaas werd singer songwriter Johanna Sternberg afgelast. Tja, er is blijkbaar nog covid. Over rust gesproken: Wie durft er nu enkel met een akoestische gitaar op het podium van Sonic City staan? Willow Parlo. Deze frêle deerne moest helaas opboksen tegen het geroezemoes en het geweld van de lobby én de soundcheck op het hoofdpodium. Het toevoegen van een gitaar, drum en bas bracht geen zoden aan de dijk. ‘We gonna play a cover you probably know’, was de intro voor Donna Lewis “I love you always forever”. Er was wat hypocriet herkenningsapplaus. Ik had er nog nooit van gehoord. Ik kan mij niet herinneren er ooit op geslowd te hebben, laat staan een kind verwekt.
Ik geef mee dat Meg(han) Remy van U.S. Girls ervan houdt om het publiek hautain en pretentieus gade te slaan. We genieten wel van een korte en goede set met experimentele pop. De gitarist leek sprekend op onze lokale grootheid Gesman, ook als hij zweeg. Aanstekelijke latino-eske pogingen om het publiek in beweging te krijgen vielen in het water. De nochtans goede muziek kwam niet echt over. Na “Red Ford Radio” hield Remy het ook voor bekeken met de gedachte dat het aan het publiek lag.
De ideale afsluiter was het trio Timber Timbre. Deze gepolijste Stuart Staples of Madrugada bracht heel atmosferische muziek, ideaal om na een drie daagse alweer voortreffelijke editie van SC een crime serie te bingewatchen. Ze leverden trouwens ook voor ‘Breaking Bad’. Er mocht bij wijze van spreken ook een whisky geserveerd worden. Singer Songwriter Taylor Kirk staat garant voor luistermuziek waarbij de bottines van Départ tijdens Fat Dog worden ingeruild voor de huiselijke sloefen. Met een gitarist, pianist en drummer nam hij het diverse publiek moeiteloos mee in zijn pareltjes. Onder andere “Holy Motors” en “Mystery Streets” deden ons afvragen wat de volgende episodes zouden kunnen zijn in Timber Timbres verhaallijnen.
Organisatie: Sonic City Festival + Wilde Westen, Kortrijk
Desertfest 2023 - Wat een heerlijke diversiteit
Desertfest 2023
Trix
Antwerpen
2023-10-20 t-m 2023-10-22
Erik Vandamme
Vanuit alle hoeken komen de liefhebbers van stoner/doom/psychedelica en bijhorende stijlen samen op Desertfest in Antwerpen. We spraken mensen van zowel Londen als Berlijn. Een diversiteit culturen alsook een breed kleurrijk aanbod. Er heerst een sublieme gezellige sfeer. Het is als soort thuiskomen. Heerlijk vertoeven dus!
Ons verslag van drie dagen in huiselijke Desert …
dag 1 - vrijdag 20 oktober 2023:
We starten met een ferme uppercut 'into-the-face' op de Vulture Stage (Trix café) waar de uit Birmingham afkomstige formatie Margarita Witch Cult (****) al direct alle registers open trekt; een spervuur aan opwindende riffs horen we, een knetterend vuurwerk en wat een energie. Sterk.
Meer veelzijdigheid is er bij Siena Root (****) met elementen aanstekelijke blues, rock en traditionele folk door de blender; we menen riffs te herkennen die ons doen denken aan bands als Deep Purple. De bevallige, betoverende zangeres heeft een breed stemgeluid, die je hypnotiseert. Hier was het intens genieten van deze sound dito vocals!
Geen tijd om tot rust te komen, want op de Desert stage (de grote zaal) speelde This Will Destroy You (***1/2) met hun kenmerkende spannende, broeierige postrock. Een schitterende geluidsmuur kregen we door de overweldigende climaxen, elke song opnieuw; een soort orkaanuitbarsting eigenlijk, die ons in een andere wereld dropt . De repeterende melodielijn kan deels de aandacht verslappen, maar de huivering is en blijft er!
Intussen op de Vulture Stage was Moonstone (*****) begonnen en trok meteen alle registers open. 'Episch' is hier het woord dat opborrelde. De Poolse band intrigeert in de instrumentatie als in de vocals. Ook hier huivering. Moonstone begeleidt ons naar een ‘zen’ gevende trip, maar klinkt evenzeer verschroeiend met vuurballen …
Blackwater Holylight (****) is een heavy psych band van vrouwen uit Portland. Een aanstekelijke blend van psychedelische rock, die energiek, strak, vuurkrachtig als hypnotiserend klinkt. Mooi.
Een optreden van The Ocean (*****) moet je letterlijk ‘ondergaan’. Meteen worden we weggevoerd en zweven we in een andere wereld. Wat een intensiteit. Het publiek rondom ons mag heen en weer lopen , we voelen, horen hen niet …Nee, we worden letterlijk meegezogen door hun wisselwerking van mooie soundscapes en de verschroeiend riffs; een muur van klanken , lightspots en beelden.. Een indrukwekkend, wisselend kleurrijk geluid en unieke trip. Een onvergetelijke gewaarwording.
Quicksand (****) op hun beurt confronteert ons met de harde realiteit door loeiende, harde post-hardcore. Wat een broeierige, gebalde, gedreven verbluffende sound. Na al die jaren nog even strak …
De legendarische Zweedse formatie Truckfighters (***1/2) mag de overvolle Desert stage afsluiten met een typische desert rock set, maar eentje met een ferme hoek af. De heren zijn overal te zien op het podium en trekken het publiek mee in deze wilde rit doorheen de prairie. Ze zijn enthousiast en gaan als virtuozen te werk. Een ongebreidelde speelsheid van het combo, die de perfecte afsluiter was van de eerste dag …
dag 2 - zaterdag 21 oktober 2023
Het postrock genre sluipt meer en meer binnen op de affiche van Desertfest, o.m. op de eerste dag met This Will Destroy You. Op de tweede festival dag hadden we ook enkele bands die er aan gelinkt zijn; mooi om die lijn te zien in het brede kader van de stoner …
We starten echter met typisch stoner/metal op de Vulture Stage, Witch Piss (***1/2) is dus een vrij nieuwe vaderlandse stonermetalband; ze brachten onlangs nog een titelloos debuut uit dat ook bij ons de nodige aandacht kreeg, lees hier , met muzikanten die nog in andere bands spelen met diverse stijlen als Marche Funèbre, Drawn Into Descent, Akem Manah, Self Inflicted. De heren hebben dus heel wat ervaring overal opgedaan. Met een zekere speelsheid klinken ze energiek, scherp, snedig, catchy. De stoner liefhebber smulde … Een krachtige start zonder meer.
Astodan (*** 1/2) is een Belgische postrockformatie die past in het plaatje van AmenRa, Pelican en Mogwai. Luister maar naar 'Bathala' (2020) en het debuut 'Ameretat'. Filmische instrumentale parels die de fantasie prikkelen en je wegvoeren … Live een intens beleven door al die klankentapijten, die beelden oproepen. Een leuke, instrumentale trip, beetje veel van hetzelfde, maar die net voldoende intrigeerde door de opbouwende climaxen en rustpunten.
Year of No Light (*****) klinkt oorverdovend hypnotiserend in hun instrumentatie. Beeldrijk evenzeer en met de lichtbundels word je letterlijk tegen een geluidsmuur gekwakt … Een slopende set.
Desertfest is een festival van overlappingen en keuzes maken, waardoor mooie optredens aan ons voorbij durven te gaan , zeker op de Vulture stage. In het Trix café hadden we de Franse band Red Sun Atacama (***1/2) die een vuurwerk aan riffs speelde, waardoor de muren trilden. Een muzikale aardverschuiving op z’n Frans …
In de TRIX club, of ook de Canyon stage, was de formatie LLNN (**** 1/2) begonnen met een intense trip naar de diepste krochten van de hel, waar we geen lichtje aan het einde van de tunnel bespeuren. Een ademloze, demonische set vol koude rillingen.
The Vintage Caravan (****) brengt een potje onversneden hardrock, gelinkt aan de jaren '70, toptijden van het genre. Toch klinken ze niet gedateerd, integendeel, ze stoppen de stijl in een eigentijds kleedje. Klasse!
Ondertussen was het tijd voor een interview met Dead Witches (daarover lees je wel nog over!) meer in een ander artikel). We konden nog even op de Vulture stage om stukje Butch Kassidy (****) meepikken. De muziek van deze band wordt gelinkt aan o.a. Swans, Slint en Godspeed You! Black Emperor. Het gezelschap zit wel nog niet aan dat niveau, maar zorgt wel voor een ondoordringbare ‘wall of sound’. Wat een klankenspectrum en wat een mokerslagen kregen we, energiek, op ons afgevuurd …
Na de gezellige babbel met Dead Witches over duisternis en ons Belgisch bier, zakten we af naar de Desert Stage voor het absolute hoogtepunt van deze tweede festival, King Buffalo (*****). “Ze creëren een apart sfeertje, hun stoner en progressieve rock krijgt uppercuts en adrenalinestoten. Het publiek reageert laaiend enthousiast. King Buffalo drukt het gaspedaal in en doet een broeierig stoner feestje ontstaan”, schreven we over hun optreden op Desertfest van twee jerug in Gent.
In de Trix steeg de temperatuur tot een kookpunt, door een kolkende massa klanken als vuurballen, gecombineerd met prachtige visuals. ((Trouwens, die visuals op de Desert stage waren het ganse festivalweekend een grote meerwaarde).
King Buffalo klonk strak, verschroeiend, duivels. Her genoot elke stoner fan ten volle van …
Dead Witches (***1/2) is een vrij jonge doom band, die speelt met duistere machten, niet als pijniging, maar eerder een helend middel tegen donkere gedachten. In het interview hoorden we van henzelve, live werd dit overduidelijk. In de sound als in de vocals hoorden we een Black Sabbath. De vlijmscherpe, herkenbare riffs en de stem van de beweeglijke frontvrouw, die als een bezetene over het podium stuift, bleven kleven. We werden deels omver geblazen door hun muzikale aanpak, en merken dus veel potentieel bij Dead Witches. Gun hen effen nog die tijd!
Ook het duo Mantar (****) maakt ook gebruik van visuele effecten, om zijn publiek in hypnose te brengen. Even zeer een meerwaarde bij hun muziek, die de duisternis omarmt. Ze brengen een mix van doom en sludge, spelen het op verbluffende wijze en experimenteren maar al te graag in hun muzikale uitspattingen tussen beats en gitaargeweld. Sterk overtuigend.
Op de bovenverdieping verpozen we even in de Trix café om te genieten van de wisselende hard-zacht sonische soundscapes van het gezelschap Iron Jinn (***1/2).
In de laatste rechte lijn naar headliner Cult of Luna, vertoeven we in psychedelische sferen met de Australische formatie Khan! (***1/2). Hun hypnotiserende klanken doen je letterlijk wegzweven. Relaxte psychedelica en post-rock klinken kleurrijk. Eentje met een ‘zen’ gevoel.
We sloten de tweede festival dag af met Cult of Luna (****1/2) die door middel van oorverdovende klanken en verblindende beelden op het scherm, huiverde en daverde. We lieten ons echter gewillig meedrijven op die harde klanken en ondoordringbare ‘wall of sound’. Cult Of Luna was dan ook de perfecte afsluiter van dag twee, met piepende oren en een kloppend hart, nagenietend van zoveel tonnen intensiteit.
dag 3 - zondag 22 oktober 2023
We zakten terug af naar landschappen van boordevol heerlijke gitaar riffs en intense, bedwelmende klanken. Op de derde festival dag worden we enorm verwend door wilde rollarcoasters en wervelstormen …
We starten de derde festival dag - naar goede gewoonte - op de Vulture stage, die de perfecte remedie was om wakker te worden. We kregen een strakke en moddervette sound van Apex Ten (***1/2) die ons met een ferme uppercut van de sokken blies.
Door de overlappingen moesten we deze stage links … We waren te vinden op de Canyon en Desert stage.
Op die Canyon Stage bood Acid Rooster (***1/2) een spacy trip van psychedelica en allerhande klanken. Intimiteit en fijn geknabbel aan de geluidsmuur kregen we. Een intens gevoel van welbehagen overviel ons bij deze band.
Monkey3 (***1/2) overtuigt in zwevende intensiteit, die het midden houdt tussen een bedwelmend, verdovend geluid en murw slaan. Ze spelen in op gevoelsmatigheid. De verbluffende visuele effecten op het scherm waren sterk en hadden een hypnotiserende inwerking, waardoor je werd meegezogen naar hun bijzonder wereld …
Fire Down Below (****1/2 ) heeft een nieuwe plaat uit 'Low Desert Surf Club': ''Low Desert Surf Club' is een heel gevarieerd album dat op alle tracks stoner en desert bevat. 'Hymn Of The Cosmic Man' is al een sterke kwalificatie en hun 'Low Desert Surf Club' is hun Champions League ticket, schreef onze recensent, lees hier .
Live kunnen we dit onderstrepen. De band haalt op Desertfest qua stoner alles uit de kast. Het internationaal gezelschap aan liefhebbers kon deze Belgische parel wel smaken en ging lekker headbangen op die strakke, energieke, vuurkrachtige en meeslepende sound. Het gaspedaal werkt continu ingedrukt. Fire Down Below is er eentje die blijft groeien in de scene …
De klassiek doom metal band The Obsessed (***1/2) doet gewoon wat een typisch doom band moet doen, met name ‘je door een overvloed aan logge, bijzonder intense riffs lekker laten headbangen. Vocaal evenzeer sterk overtuigend. The Obsessed klinkt eenvoudigweg old skool in het genre.
Meer variatie is er bij Duel (*****). Ze zorgen voor een speels, wervelend rockfeestje. Interessant is dat er diverse stijlen door de mangel. Ze zijn erg beweeglijk op het podium en lijken elkaar zelfs te overbluffen. Het triggert het publiek die de sound ondergaat. Lekkere uppercuts horen we door de instrumentatie en de vocals. Wat een knaller.
Een soort duisternis van het (g)rauwe soort kregen we door Eyehategod (****) die ons meesleuren naar de diepste krochten van de hel, ruwe en oorverdovend. Ondanks die rauwhe en donkerte zien we lichtjes flikkeren; het is ook een uiterst sympathiek combo en een probleem met de microfoon werd met een kwinkslag weggelachen. Eyehategod kwam aandraven met een puike, stevige set.
Op de boven verdieping stond een andere Belgische parel Black Mirror (****). Ze dompelden ons onder in donkere gedachten die warm kunnen aanvoelen. De muzikanten gaan gretig te werk. De beweeglijke frontvrouw heeft een bijzonder heldere, krachtige stem. Het klinkt intrigerend, hypnotiserend, magisch mooi in een bijzondere muzikale (sprookjesachtige) wereld .
Ondertussen hadden we een interview met Fire Down Below; we zakten dan af naar de Desert stage voor Enslaved (*****) die ongeveer op hetzelfde elan doorgaan als Eyehategod, maar nog oorverdovender en duister klinken. Enslaved tekende voor een ‘wall of sound’, maar hier geen lichtjes die flikkeren, maar pure donkerte. En met wat een huivering!
Ondertussen was in Vulture Stage Yawning Man (****) bezig. De legendarische stoner band, al sinds 1986 bezig, brengt ons een lekkere ‘oldschool, lay down set’ met bedwelmende baslijnen, aanstekelijke riffs en drums die je doen zweven in een woestijnlandschap. Een hypnotiserende inwerking had het, waardoor je na al die eerdere donkere muziek even op adem kunt komen. In een overvolle Vulture Stage genoot iedereen.
We sluiten af met een feestje en wat voor één …We hadden in die drie dagen de Canyon stage nog niet zo overvol zien staan als voor de al even legendarische The Atomic Bitchwax (*****). De band werd opgericht in 1992, New Jersey. De band speelt hevig psychedelische muziek, met een hoek af, deels instrumentaal, deels vocaal.
Het zorgt voor een opwindende wervelstorm aan aanstekelijke, dansbare riffs. Iedereen ging uit de bol. Een wilde muzikale rollercoaster was het gevolg. Een verslavend inwerkende sound om van te genieten … Dit concert was dé ultieme afsluiter van Desertfest! Wat een geslaagde driedaagse met deze Atomic Bitchwax.
In 2024 gaat Desertfest door van 18 t-m 20 oktober 2024. Genoteerd alvast en tot dan!
Neem gerust een kijkje naar de pics @Romain Ballez
Desertfest 2023
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5576-desertfest-antwerp-2023.html
Organisatie: Desertfest (Belgium)
Doomsday III 2023 - De zoektocht naar lichtpuntjes in de tunnel
Doomsday III 2023
At The Finish
Zwevegem
2023-09-30
Erik Vandamme
Door de coronapandemie was het van 2019 geleden dat er nog een Doomsday plaatsvond. Op dit festival kon de doom liefhebber pur sang zijn hart ophalen. Deze editie stond vooral in het teken van Columbarium die in ‘At The Finish’ hun album 'The Morbidious One' kwamen voorstellen. Aan de sterke publieke opkomst te merken werd het concert van Columbarium ferm gesmaakt. Doomsday III was succesvol, een zoektocht naar lichtpuntjes in de tunnel.
De openingsact Anamnesis uit Hannuit/Luik, hadden we gemist; ze brachten een klassieke doom set, zo te horen.
We schoven wat dichterbij voor Darqo (***1/2), een Doom/Sludge band met doorwinterde muzikanten. Een oorverdovend geluid hadden we; de zanger zelf was bezig met knopjes op een keyboard. Die frontman had een stem die je de nodige rillingen bezorgde; de eerste demonen uit je onderbewustzijn kwamen tevoorschijn. De scherpe sound en de vocals overdonderden, maar op den duur werd het wat eentonig, wat de aandacht deed verslappen. Ze onderscheiden zich eerder door het hypnotiserende en bedwelmende , die je konden meevoeren naar de diepste krochten van de hel. Een trip die je letterlijk gewillig moest ondergaan. Wat een fantasieprikkelende, oorverdovende mokerslag.
Toen we vorige week op het gezellige Devils Rock For An Angel Columbarium (*****) aan het werk zagen schreven we: ‘Columbarium zorgt eerder voor een toegankelijk geluid binnen een duister geheel. Ze klinken volwassen, gelinkt aan Loose License. Ze staan voor een donkere, intense totaalbeleving’. Ook op Doomsday III moesten ze niet onderdoen, stevig en lichtvoetig was het, met een lichtje die durft te schijnen op het einde van de tunnel. Met een onuitputtelijke enthousiasme gingen ze tekeer. We kregen al meteen enkele kleppers als “The Mobid One” en “Rivers of Blood”. Het absolute hoogtepunt werd “Eyes bleed black” toen zangeres Tabasco Esmee, als een donkere nimf, met haar stem en uitstraling elan gaf aan het nummer. Wat een huivering en intensiteit. Een overweldigend gevoel. We waren aan de grond genageld . Puik werk!
Columbarium behield die intense spanning, ook nadat Esmee het podium had verlaten, o.m. op de donkerte van “A cure for everything” en “Funeral Procession”. Het publiek omarmde de duisternis van de band, behoudens een lichtpuntje, door de instrumentatie en de vocals.
We kregen een indrukwekkende performance van een volwassen geworden band, die is gegroeid in hun ‘Doom zijn’, donker, duister maar met een lichtpuntje als kleur.
An Evening with Knives (****) had de bijzondere taak dit te kunnen evenaren. Ze kwamen op tegen middernacht, ideaal om het publiek bij de leest te houden in dit genre! De Nederlandse formatie is een klepper geworden, die alles uit de kast haalt. Overdonderend eveneens. De vocals trillen, kunnen ontroeren, en hebben bijgevolg een belangvolle inbreng in hun geluidsmuur van klievende riffs en donderende drumsalvo’s. Wat een spanning en intensiteit? Ze zorgden voor een eerste echte kleine moshpit die prompt ontstond door hun muzikale wervelstorm. een gelukzalig gevoel van duisternis en welbehagen … Missie geslaagd!
Organisatie: VZW The Lizard
Nederlands 
Français 
