International EBM day2023 - Een Helse EBM rit …
International EBM day 2023
De Casino
Sint-Niklaas
2023-02-24
Erik Vandamme
In een goed gevulde De Casino ging een heuse EBM avond door in het kader van ‘International EBM Day’. Dat het een wervelend dansfeest zou worden stond in de sterren geschreven, met vier bands die EBM nauw in het hart dragen. Het werd een helse rit van een dans macabre en typische EBM klanken.
Het Franse duo KALT (****) doet met koude en kille EBM klanken, waarbij percussie de toon aangeeft, een eerste rilling door ons vege lijf ontstaan. Je wordt gewoon gehypnotiseerd door de bonkende beats en je wordt meegevoerd naar die koude wereld die het duo je aanbiedt, waarna die klanken je aan het dansen zetten tot het warmer wordt in je donker hart. Een typische energieke EBM act deze KALT.
Het zelfde kan gezegd worden van No Sleep By The Machine (****) Pompende beats, met een al dan niet onderliggende boodschap, zorgen ervoor dat de dansspieren worden aangesproken. Ook hier staat een duo op de planken die des duivels ontbindt in een EBM kader, gedreven, energiek, opwindend.
Hier keken we naar uit … FÏX8:SËD8 (****1/2) deed ons namelijk op de laatste BIM Fest editie al versteld staan, maar had toen af te rekenen met technische problemen waardoor ze hun act vroegtijdig moesten stopzetten. Heel jammer, want deze performance met alle verkleedpartijen , lichtgevende poppen op het podium en veelzeggende beelden op het scherm moest zorgen voor een occulte totaalbeleving die aan het netvlies blijft kleven.
Deze herkansing was iets waar we dus al enige maanden zaten op te wachten. En muzikaal was het om van te smullen. Op een rolstoel zelfs, kwam de frontman/zanger, overdekt met een doorzichtige mantel, over het podium gereden, en kwamen al beelden boven van griezelige horror scenes.
De klankentovenaar verdween achter zijn keyboard en speelde snerpende beats; de demonische verschijning stond vanuit zijn rolstoel recht, en met een al even demonische houding greep hij zijn publiek muzikaal bij de lurven, en sleepte hen naar de meest donkere krochten van de Hel. We genoten van dit krachtig, verschroeiend, zwevend donker klankentapijt, een dans macabre dito vocals. We waren diep onder de indruk van deze sound, beelden en visuele effecten . Een uur lang vertoefden we ‘live’ in een horror film, zo eentje waarbij je met angst in de ogen , op het puntje van je stoel gespannen kijkt en geniet. Wat een indrukwekkende combinatie.
Rond middernacht hadden we dan Suicide Commando (*****). Wat een band trouwens rond Johan Van Roy , die al decennia zijn stempel drukt op de EBM, met een onderliggende boodschap. De band gaat er steeds voor, er werd gestrooid met hits; het publiek danste er op los vanaf de eerste tot de laatste beat. Suicide Commando onderscheidt zich duidelijk in het genre en duwt een boodschap, die er niet altijd even mooi uitziet, door je strot. Songs over God, zelfmoord, de Hel en andere onderwerpen die we al te vaak uit de weg gaan. De visuele effecten op het scherm waren veelzeggend en treffend. Kortom, een boodschap die in deze tijden niet vreemd is.
De beweeglijke frontman zocht zijn publiek letterlijk op en sprong zelfs midden de dansende menigte in om mee te springen. En intussen zorgden de twee klankentovenaars, bovenaan het podium, voor pompende beats. Een helse finale kregen we waarbij het publiek het podium letterlijk bestormde en het feest samen met de band afsloot. Suicide Commando blies ons dus compleet omver.
Organisatie: Bodybeats (ism De Casino, Sint-Niklaas)
We Are Open 2023 - Vinger aan de pols houden in de Belgische scene
We Are Open 2023
Trix
Antwerpen
2023-02-10 &11
Erik Vandamme
'We Are Open' is een jaarlijks terugkerend showcase festival, waarbij TRIX al zijn zalen open stelt voor opkomend Belgisch talent, een succesvolle formule zo blijkt. Want We Are Open 2023 is compleet uitverkocht. Het zijn artiesten binnen het club circuit die hun stempel drukken of … zullen drukken. Vinger aan de pols houden in de Belgische scene, een fijne tweedaagse ontdekkingsreis doorheen de prachtige zalencomplex van de TRIX; werd het even te druk, kon je rustig ergens anders een even mooi optreden oppikken.
Een overzicht
dag 1 - vrijdag 10 februari 2023
We konden de draad oppikken net na het knettergekke optreden van het supersympathieke gezelschap RONKER. We lieten ons bedwelmen door klankentovenaar Lennart Heyndels (****). De veelzijdige multi-instrumentalist tracht met knopjes en bleeps het publiek te hypnotiseren en prikkelt de dansspieren. Hij slaagt er ten dele in. We sloten even de ogen om ons lekker te laten mee zweven op de klankgolven van zijn instrument. Een ‘zen’ start voor ons …
Ada Oda (****) speelde in een overvolle Bar. De postpunkband rond César Laloux en Victoria Barracato, dochter van Frédéric François brengt verschillende culturen bij elkaar. Dit was Frans/Belgische rock met Italiaanse roots, die erin ging als zoete broodjes. Absurdisme wordt in kunstvorm gegoten.
De afsluitende act in de Club HEISA zou later op de avond dit nog eens overdoen. Ada Oda wist ons alvast compleet van onze sokken te blazen met een zeer beweeglijk publiek in de Bar.
Keuzes moesten we laken door de overlappingen aan de vijf podia … We besloten een stukje Marcel (****1/2) mee te pikken in het Café en in het tweede deel het solo project van STIKSTOF lid Jazz Brak (****) in de Club.
Marcel trakteert ons op een potje onversneden punkrock , aanstekelijk van aard en hij schopt lekker om zich heen. Marcel tekent voor een wervelend feestje ... De gitarist wisselt soms voor een orgeltje, en de zanger die op een fluitje begint te blazen, zorgt voor een feestelijke stemming. Overtuigend.
Jazz Brak blijkt als solo artiest muzikaal op dezelfde hoogte te staan als zijn kompaan Zwangere Guy solo bij STIKSTOF. Deze Brusselse hip hop formatie is gewoon wereldtop binnen zijn genre. Jazz Brak onderstreept net als Zwangere Guy zijn kunnen door de aanstekelijke hip hop met een persoonlijke touch. Een gezapig verhaal met emotievolle teksten die een snaar raken. Vernieuwend is het niet, maar Jazz Brak bewijst ook solo een uitzonderlijk talent te zijn..
Hype of niet? Hoedanook de populariteit van Studio Brussel lieveling Meltheads (****) is gestadig aan het groeien. Hier is sprake van een stevig, opzwepend geluid. Meltheads knalde. Frontman Sietse Willems is overal te vinden en gaat zijn publiek letterlijk opzoeken. Ook de muzikanten binnen de band staan geen moment stil. Het publiek reageert uitzinnig, het gaspedaal wordt gewoonweg nog dieper ingedrukt. Een moshpit was een feit.
Het hoeft niet origineel te klinken maar Metlheads gaat ervoor en is één brok energie. Een klein uur lang hielden ze hun publiek bij de kraag.
We besloten de avond te besluiten in de Bar/Club, met Nikitch & Kuna Maze (****1/2) die een bijzonder aanstekelijke, groovy sound spelen. Het trio improviseerde losweg met hun jazzy house. De dwarsfluit werkte in op de dansspieren en klonk dus opzwepend. Het publiek stond mee te deinen op en goot van die intrigerende opzwepende sound.
We volgen HEISA (*****) al een tijdje; zij besloten deze vrijdagavond in de Club. Opnieuw een opzwepend geluid met een brok absurditeit en humor. Een gek gezelschap die hier te werk ging. Dit was een wild solerende band , die z’n impact had op het publiek. De geluidsluur wordt doorbroken . Verpulverend.
De Limburgers tekenen voor een potje herrie en chaos. Muzikaal in ons geheugen gegrift.
dag 2 - zaterdag 11 februari 2023:
De tweede festivalavond starten we in de Bar om te genieten van het optreden van Cross Coeur (***1/2). Er was al wat volk. Het aanstekelijke klankentapijt, met een scheut psychedelica in combinatie van zachte, zalvende vocals bieden een zweverige aanpak. Boeiend klinkt het door de subtiele tempowissels.
Een mooie start in deze Belgische scene van ontdekkingen en bevestigingen.
Oriana Mangala is een Brusselse muzikante/performer. Een muzikale zoektocht in eigen sound van verschillende projecten en haar studies aan het Koninklijk conservatorium van Gent brengt haar tot Oriana Ikomo (*****) .
In het voorprogramma van Meskerem Mees wist ze ons hart vorig jaar in AB (Brussel) al te veroveren, in de Club intrigeert ze opnieuw met haar soulvolle stem. We ervaren hypnotiserende, heldere, pure vocals , die ons doen wegdrijven. Getalenteerd! Er is ook een mystiek kantje met haar gezelschap. Ze vormen een grote meerwaarde die de magie compleet maken. De a capella versie van "Afro Blue", op het einde van de set, doet ons naar adem happen. Ongelofelijk sterke band!
Op naar de kelder. In het programmaboekje wordt Spacebabymadcha (***1/2) omschreven als 'nu al een icoon in de hiphopscene'. Interesant dus. De aanstekelijke beats en de knappe lichtjes poëtische zang boeien. De beweeglijke rapper is overal op het podium te vinden. Groovy en dromerig dus, maar in z’n totaliteit niet echt verrassend. Spacebabymadcha klinkt boeiend binnen die reeks getalenteerde hiphopacts in ons landje rijk.
Een potje garage rock, die refereert aan de nineties, is er met Annabel Lee (*****) . De band is al sinds 2017 bezig en heeft enkele mooie platen uitgebracht. Een sterk geoliede machine die de 90s rock in een nieuw kleedje stopt. Een energieke sound door de talrijke bommetjes. Orkaanuitbarsting weliswaar op die manier. De dromerige stem van zangeres Audrey Marot zit in een badje van melancholie, en toch maakt ze een gebalde vuist als rock chick. Een veelzijdige frontdame die ons wist te overtuigen.
Het duo Annelies Van Dinter en Louis Evrard , ofwel Pruillip (****) dompelen ons onder in een knetterend, hard bad van sludge. Oorverdovend perst het duo alles uit hun instrumenten,. Pruillip zorgt voor een ondoordringbare muur van geluide, ze bouwen op om dan te exploderen. Mokerslagen worden toegediend. Het publiek headbangt en geniet. Missie geslaagd dus!
Eén van dé ontdekkingen vorig jaar op Sonic City (Kortrijk) was Use Knife (*****) met een audiovisueel totaalspektakel. Hier kregen we dezelfde formule. De heren zaten verstopt achter een semi-doorzichtig gordijn. Een intense, oorverdovende klank, die een bedwelmende, hypnotiserende invloed heeft. Een magisch, intrigerend spel van klank en beeld, die onaards, sprookjesachtig, spookachtig aanvoelt .
Om heel eerlijk te zijn, na dit magisch moment moesten we even bekomen … en toch kregen nog wat moois te horen ….O.m. in de zalen Café en in Bar.
In het café was er een soort DJ act van Leese (****) die door de opzwepende beats uit haar instrumenten, de dansspieren aan het werk zette. Een aanstekelijke set dus door het afvuren van de talrijke beats. Wat een energie , wat een kracht.
Datzelfde gevoel kregen we ook van het knettergekke gezelschap The Yummy Mouths (****) in een volle Bar, met verschroeiende gitaarloops en bijzonder lekker knallende drumsalvo’s. Het was een lekker potje jammen.
Beide getalenteerde artiesten zorgden elk op hun eigen wijze voor een wervelend feestje.
"Drummer Lander Gyselinck (STUFF., BeraadGeslagen, LABtrio…) en toetsenist Adriaan Van de Velde (Pomrad, J. Bernard, Mauro Pawlowski…) ontmoeten elkaar in een Brusselse kelder net voor de lockdown van 2020 alwaar zij een alliantie vormen met stok en toets" lezen we in de biografie over het duo Lander & Adriaan (*****) … Het zou een lyrische passage kunnen zijn uit een romantisch boek, het duo doet wel iets met klanken die onaards zijn.
Lander & Adriaan staan midden in de zaal opgesteld, dichter kan je bij je publiek niet komen. Ze porren iedereen voortdurend aan om mee te dansen op hun experimentele uitspattingen van percussie en elektronica, al die (opbouwende) laagjes klinken intrigerend.
We horen een groovy jazz sound, soms een muur oorverdovende beats en knallende drumsalvo's.
Kortom Lander & Adriaan sluiten het festival in de Grote Zaal af op een bijzonder boeiende, variërende wijze door hun speelsheid, virtuositeit en improvisatie. Wat een genot , wat een feest! Een perfecte afsluiter.
We Are Open - Een uiterst geslaagde tweedaagse van bonte ontdekkingen; we hebben een overvloed aan talent in ons klein landje en we houden zeerzeker vinger aan de pols in onze Belgische scene.
Organisatie: Trix, Antwerpen
Hagelant Fest 2023 II - De donkere ziel wordt gevoed!
Hagelant Fest 2023
RockMetal Café Hell
Diest
2023-01-28
Erik Vandamme
Onze donkere ziel voeden is minstens even belangrijk als eten en drinken om te overleven … we zakten dus af naar een black metal festival in het immer gezellige rock en metal café Hell in Diest. De zaal was goed gevuld, er heerste over de hele avond een gemoedelijke en gezellige sfeer, en de duistere krachten die we voelden, deden inderdaad enorm deugd aan ons donker hart.
Dystopia is een verborgen parel in de Nederlandse underground. Ze brengen black metal met een psychedelisch kantje. De band weet op plaat, onder andere door de toevoeging van koperblazers (een trombone en een trompet) een uniek geluid te creëren, wat live zou moeten zorgen voor een aparte atmosfeer. Althans dat was de onderliggende bedoeling; Helaas kwam die klank van trompet en trombone niet boven de andere klanken en vocale inbreng uit. Bijzonder jammer want had de trombone en trompet klanken wel beter hoorbaar geweest, hadden we kunnen spreken van een unieke totaalbeleving waar de hand wordt gereikt naar het occulte en folkloristisch binnen de black metal. Nu kregen we een doorsnee black metal concert, met alle ingrediënten die ter beschikking zijn, maar werd daar dus niets meer of minder aan toegevoegd. Waardoor we helaas lichtjes op onze honger bleven zitten.
Die sfeer zat bij MNHG dan wel goed, donkere intensiviteit die aan je ribben kleeft door een samensmelting van verschroeiende riffs en vocalen die door merg en been gaan. MNHG legt de lat vanaf die eerste tot de laatste noot heel hoog, en op de momenten dat registers worden open getrokken, komen de haren op onze armen recht. Helaas vielen er tussen elk nummer te lange stiltes, waarbij de heren wat aan hun instrument stonden te pingelen, waardoor de drive wat uit het concert geraakte. Door die veel te lange stiltes verslapte de aandacht een beetje, bijzonder jammer eigenlijk, want hier had veel meer ingezeten. Maar nu kregen we een iets te routineuze set, waarbij we wel onder de indruk waren van de intensieve en technisch hoogstaande wijze waarop MNHG donkere putten open deed.
De twee absolute hoogtepunten van de avond volgden. Met de Italiaans / Nederlandse formatie Liber Null kregen we een black metal optreden dat ons tot waanzin dreef. Het prikkelen van de fantasie, en beelden opwekken die je doen baden in het angstzweet, maar ook een innerlijke gemoedsrust over jou doen neerdalen. Zoveel emoties zitten verborgen in die donkere brij aan krachtige vocalen en messcherpe riffs, dat we ons gewillig onder hypnose laten meevoeren naar een donkere wereld die voor ons open gaat. De bandleden, zien er trouwens niet alleen imposant uit, ze klinken dus ook zo. Zowel instrumentaal als vocaal voelt een optreden van Liber Null dan ook letterlijk aan als een zwarte mokerslag, waarvan we toch even moeten bekomen. Een wervelstorm aan duistere machten , die ons totaal verweesd achterlieten.
Tijd om te bekomen van wat was voorafgegaan kregen we niet, want daar volgde een volgende intensieve donkere orkaanuitbarsting. Thronum Vrondor moest helaas verstek laten, en werd vervangen door Drawn Into Descent, geen onbekende voor ons. We zagen de band enkele jaren geleden op Catacombfest in Wilrijk en schreven daarover: “De band dompelt ons prompt onder in duistere doom sferen. De bijzonder indrukwekkende manier waarop gitaarlijnen je hart doorklieven, met daarbovenop een weemoedige grafstem die je een krop in de keel bezorgt, zorgen ervoor dat we koude rillingen voelen lopen over onze rug van begin tot einde van de set.” Dat overweldigend gevoel spreidt Drawn Into Descent dus ook op Hagelant Fest II tentoon. De band grijpt je dan ook vanaf de eerste seconde, zowel instrumentaal als vocaal letterlijk bij de keel. Je voelt gewoon de intensiviteit die aanvoelt als een donker deken tegen duistere gedachten, waardoor je ademloos blijft genieten. Drawn Into Descent voegt aan hun typische atmosferische black metal ook een streepje doom metal toe, en dat zorgt dus voor die unieke totaalbeleving waar we naar op zoek waren.
Dat eerder doom achtige komt bij Frostmoon Eclipse nog meer naar boven, de link naar Black Sabbath wordt vaak gelegd. Maar deze band in een hokje duwen is hen tekort doen. De band wisselt harde en rauwe momenten van agressie en brutaliteit voortdurend af met eerder dromerige passages. Waardoor ze vrij uniek klinken, en de vele donkere emoties op een zeer gevarieerde wijze aanspreken. Het balanceren tussen zoveel uitersten, zorgt er dan ook voor dat we ons geen seconde vervelen. De Italiaanse band mag zich profileren als black metal, maar houdt dus ook duidelijk van buiten de lijntjes te kleuren. En een doomachtige sfeertje te creëren, wardoor Frostmoon Eclipse binnen die black metal een unieke parel blijkt te zijn, eentje om te koesteren dus!
Met Hell Militia staan zonder meer pioniers binnen de Franse black metal op het podium in Diest. De band kwam zijn nieuwste schijf ‘Hollow Void’ voorstellen, en deed dat op bijzonder scherpe, gevarieerde en intensieve wijze. Hell Militia maken geen black metal die aanzet tot een knuffel, integendeel.
Wat we dus wel krijgen is een orthodoxe, meedogenloze mengelmoes vol woede, grimmigheid, die je een gevoel van onbehagen geven. Door het bouwen van een donkere en vooral ondoordringbare geluidsmuur, zowel vocaal als instrumentaal, zorgt de band dan ook voor een eerste paar moshpits op de avond. Hell Militia duwt dat gaspedaal dan ook woest in, vanaf de eerste tot de laatste noot, tot die waanzin letterlijk in de ogen staat.
De perfecte afsluiter van een avond waar we gewillig de confrontatie aangaan met onze donkere gedachten, met als doel het voeden van onze donkere ziel.
Met dank aan Erik Depooter (Hell, Diest) + Musika.be
Organisatie: RockMetal Café Hell, Diest (ifbv Hagelant Fest)
Brussels Jazz Festival 2023 - Een geslaagd weekend van avontuur, virtuositeit en improvisatie
Brussels Jazz Festival 2023
Flagey
Brussel
2023-01-14 + 15
Erik Vandamme
Na enkele online edities door de coronapandemie, mocht in Flagey weer een gewone editie doorgaan van het Brussels Jazz Festival. Van 12 tot 15 januari kon de jazz liefhebber, die houdt van avontuur, ontdekkingen, een muzikale reis ondernemen binnen die jazz.
Op het programma: een reeks te ontdekken jonge talenten, een dag gewijd aan het ECM-label en drie projecten waarvoor de Belgische trombonist Nabou Claerhout carte blanche kreeg. Wij waren erbij op zaterdag 14 en zondag 15 januari 2023.
Ohja, om na te lezen, de online edities 2020 - 2021
https://www.musiczine.net/nl/festivals/item/80618-brussels-jazz-festival-2021-ontelbare-klanktapijtjes-in-een-gevarieerde-omkadering.html
https://www.musiczine.net/nl/festivals/item/78615-bel-jazz-fest-2020-zwoele-jazz-magie-die-in-alle-kleuren-van-de-regenboog-de-huiskamer-binnen-waait.html
- zaterdag 14 januari 2023
Duo Gaitar - In de voetsporen van Toots Thielemans
Een concert waar de geest van Toots Thielemans door de gangen waait, lokte ons al vroeg naar Flagey op een natte zaterdag ochtend. Duo Gaitar (****) bestaat uit enerzijds Rutger Mathys, chromatische harmonica en anderzijds Marijn van der Linden, gitaar. Twee jonge wolven in hun vak, die in diezelfde traditie van een grootmeester als Toots Thielemans, hun virtuositeit verbinden met speelsheid. Er hing dan ook magie in de lucht, vooral door het fijne, gevarieerde mondharmonicaspel en de aanstekelijke gitaarriedels, die elkaar zachtaardig raken. Intimiteit en improvisatie vonden elkaar.
Dunderklumpen (film) - Tussen twaalf uur s 'middags en half zeven in de avond genoten we van een lunch pauze gekoppeld aan een film namiddag. De muziekliefhebbers (incluis jazz-) werden op hun wenken bediend. Alsook het kindvriendelijke van dit festival werd onderstreept; want naast concerten was er ook heel wat randanimatie te beleven op Brussels Jazz Festival - zoals bijvoorbeeld interactieve performances waarbij muzikanten spontane tekeningen vertalen in muziek, onder de noemer Drawing Basses. Bovendien werd in de Flagey cinema de film Dunderklumpen uitgezonden, Een Zweedse speel- en animatiefilm uit 1974 van Per Åhlin met muziek van Toots Thielemans. Wij besloten daar een kijkje te gaan nemen, en zagen een gezapige vertoning met heel mooie beelden, met een sterk verhaal. Of hoe het in het leven van een mens mis kan lopen, doordat diezelfde mens zich eenzaam of niet erkend voelt en daardoor het verkeerde pad opgaat. Dat is een beetje de rode draad die wij herkenden, maar vooral is dit een zeer fantasieprikkelende film die ook anno 2023 nog steeds tot de verbeelding spreekt. Toots Thielemans zijn prachtige muziek maakte de magie compleet van film en muziek.
https://www.youtube.com/watch?v=2IvQRjo-7MU
Bendik Giske - Een bevreemdend mooie saxofoon trip
Het avond programma op zaterdag werd ingezet door Bendik Giske (*****). "De expressiviteit, de kwetsbaarheid en het uithoudingsvermogen van het menselijke lichaam. Dat is wat de Noorse kunstenaar en saxofonist Bendik Giske inspireert tot zijn unieke sound.", lezen we in de biografie op de website. En dat is daadwerkelijk niet ver gezocht. Zowel fysiek als muzikaal spreekt Giske tot de verbeelding, als een soort buitenaards wezen beweegt hij zich voort en ook de klanken die hij uit zijn saxofoon tovert, klinken onaards mooi; van lichtjes dreigend, over intimiteit, gaat het vaak naar een monotoon geluid waarbij de geluidsmuren trillen. .Bednik Giske brengt een klein uur lang een bevreemdende, gevarieerde mooie mix van dans, gezicht expressies en avontuurlijke saxofoon klanken, waarbij naar hartenlust wordt geëxperimenteerd, geïmproviseerd tot het oneindige.
Trombone Ensemble Nabou Claerhout feat. Robin Eubanks - Collectieve trombone magie
Wij zijn al een hele tijd enorme fan van Nabou Claerhout en alle projecten waar ze deel van uit maakt. De sympathieke en goedlachse jonge dame, speelt Trombone op een magisch mooie wijze, het maakt deel uit van de persoon die ze echt is. Instrumenten tot leven brengen is een kunstvorm, en daarin is zij een waarlijke grootmeester.
Voor de gelegenheid stelt Nabou een nieuw project voor, het Trombone Ensemble Nabou Claerhout (*****) met vijf trombonisten en een driekoppige ritmesectie, bestaande uit haar vaste kompanen Gijs Idema (gitaar), Cyrille Obermüller,(contrabas) en Daniel Jonkers. Bovendien sluit ook virtuoos Robin Eubanks zich bij dit gezelschap aan.
Het meest opvallende is echter de opstelling, iedereen staat broederlijk (of zusterlijk) naast elkaar opgesteld, waardoor het collectief in z’n geheel in de kijker staat . Wat een klankentovenaars. Elke schakel binnen dat collectief is dan ook even belangrijk in die magie.
Een podium dat heel goed gevuld is, net zoals de zaal die tot de nok gevuld is voor dit optreden.
Zichtbaar onder de indruk gooit Nabou en haar gezelschap alle alternatieven in de set, om een soort trombone magie te laten ontstaan; kippenvelmomenten in een razend tempo; Gitaar, contrabas en drums spelen er naadloos op in . Op een speelse wijze legt het ensemble de lat voortdurend heel hoog. Avontuur en improvisatie met een vleugje humor in de bindteksten. Klasse!
Black Flower - Exotische uitstappen los van de jazzpaden
Een optreden van Black Flower (****) is uniek door de multiculturele mix en diversiteit, een zalving van Oosterse klanken en de Westerse cultuur. Dat was ons al enkele keren opgevallen toen we de band live zagen - ons verslag van hun optreden in N9 kun je hier nog eens nalezen: https://www.musiczine.net/nl/concerts/item/85740-black-flower-een-multiculturele-schokgolf.html
Diezelfde totaalbeleving van culturen was ook op Brussels Jazz Festival. Een oneindig experimenten koppelt Black Flower aan mooie visuele effecten, die het plaatje compleet maken. De sound en de beelden , heerlijk. De saxofoon, de flute en de hoorn staan in de schijnwerpers; elke schakel is binnen de band even belangrijk. Een totaalbeleving!
Alabaster DePlume - Poëzie met een vette knipoog
Alabster DePlume (****) is vooral een klasse verteller en poëet die niet allen door gezapige bindteksten de mensen aan het lachen krijgt, maar ook als multi-instrumentalist en zanger hoge toppen scheert. Ruimschoots een uur lang worden teksten , over vaak de meest absurde dingen uit het leven, op dichterlijke wijze gezongen of gesproken. Samen met de instrumentatie klopt het perfect.
Humor en absurditeit staan bove aan. Zijn virtuositeit met de klasse van zijn twee muzikanten de entourage en iedereen om hem heen is mooi om te zien en te horen. De bassist en de gaan vol overgave te werk en bieden vocaal een meerwaarde. Meer nog, wederom valt ons op dat net de versmelting van al die elementen zorgt voor een unieke magie met een lach en een traan, geluk en bitter ernst.Het maakt een optreden van Alabster DePlume altijd zo speciaal, ook hier dus!
- zondag 15 januari 2023
Anneleen Boehme (solo) - Een mysterieus deken van zachtmoedigheid
Zondag kregen we een wandeling aangeboden in de catacomben van Flagey, met een overzicht van alle studio's en een optreden in de Tower en Studio 10, twee locaties waar je als doorsnee bezoeker van deze zaal niet binnen geraakt.
Contrabassist Anneleen Boehme (****) werd bij het grote publiek bekend als lid van het LABtrio. Tussen haar vele projecten door, staat ze tegenwoordig ook regelmatig alleen op het podium. In de intieme en kleine Tower mocht Anneleen Boehme haar muzikale kunsten als contrabassiste uit de doeken doen. Een technische hoogstaande speeltechniek haalt ze uit die contrabas; een soort mysterieus deken gooit ze over het publiek heen. Vooral op een intens mooie, zachtmoedige wijze, raakt ze de snaar van elke luisteraar. Een muzikale schoonheid dus.
Nabou Claerhout & Lynn Cassiers - Sprookjesachtig, spookachtig tot bevreemdend mooi
Nabou Claerhout & Lynn Cassiers (****1/2) is een samenwerking van trombose virtuoos Nabou Claerhout en multi-instrumentalist Lynn Cassiers , die vooral gekend is als jazz-, improvisatiezangeres en -kunstenaar. Dit zorgt voor uitersten, een sprookjesachtige botsing van trombone klanken en elektronisch vernuft, bovenop de mooie, spookachtige en gevarieerde vocale inbreng van Lynn .
In de kleine ruimte van Studio 10 gaat het duo een fijne botsing aan, lichtvoetigheid, intimiteit en een oorverdovend geluid vinden elkaar .Een tot de verbeelding sprekende mooie trip.
Julia Hülsmann Quartet - Een groovy klankentapijt binnen de norm van traditionele jazz
Zondag stond ook in het teken van ECM Records die enkele artiesten kwamen voorstellen, al dan niet met een gloednieuwe release, o.m. hadden we de Duitse formatie Julia Hülsmann Quartet (****), die haar gloednieuwe album ‘The Next Door’ kwam voorstellen in Flagey. Op plaat steekt ze haar voorliefde voor traditionele jazz niet onder stoelen of banken, ook live komt dit tot uiting. Experimentele uitspattingen zijn er dus niet echt bij, maar de eenvoudige manier waarop saxofoon, piano, contrabas en drum in elkaar vloeien, tekenen voor een lekker gevoel vanbinnen. De bijzonder intieme, groovy klankentapijtjes en het lekker met elkaar improviseren, zijn uiterst mooi.
Mette Henriette - Als muziekinstrumenten praten …
We schreven bij het optreden van Mette Henriette (*****) in onze notities. 'Kunnen muziekinstrumenten praten?' , werd onmiddellijk beantwoord door Mette Henriette op een mooie, sprookjesachtige wijze met haar saxofoon. Een intense totaalbeleving, indrukwekkend, pakkend en magisch.
Ze komt op het podium in een lang wit gewaad, met de lange zwarte haren lijkt ze op een Engel die uit de hemel is neergedaald. Eens Mette de klanken uit haar sax tovert, krijgt ze de zaal muisstil. We laten ons meevoeren . We worden muzikaal gehypnotiseerd. Een cello en een piano dragen mee de sound, een meerwaarde. Als hun muziekinstrumenten praten, zitten we in een sprookjesachtige wereld …
Wolfert Brederode, Matangi Quartet & Jasper van Hulten - Intens in het kwadraat
We citeren uit de biografie: “De Nederlandse pianist Brederode componeerde de suite Ruins and Remains voor piano, strijkkwartet en slagwerk in 2018 voor de honderdste verjaardag van het einde van de Eerste Wereldoorlog. De kwetsbare muziek 'heeft te maken met verdriet en verlies en het opnieuw leren opstaan'. Deze mix van aangrijpende intimiteit en hoop brengt de pianist samen met percussionist Jasper van Hulten en het Matangi Quartet, een van de meest avontuurlijke strijkkwartetten van Nederland.”
Wolfert Brederode, Matangi Quartet & Jasper van Hulten (*****) zorgen voor een intens totaalbeleven in het kwadraat. Een drummer die zijn drumstel streelt met een strijkstok, er klanken uithaalt die je niet direct linkt aan drums, strijkers die zoveel emoties in hun instrument stoppen, waardoor de tranen in de ogen staan, en een pianovirtuositeit die de grenzen aftast. Schitterend.
Ze zorgen daadwerkelijk voor een golf aan kippenvelmomenten, waardoor het wederom muisstil wordt in de zaal. Die muzikale intimiteit is uniek. Soms wordt er geflirt met geluidsmuren afbreken, om de emoties te doen oplaaien. Alsof je de beelden van die Oorlog ziet voorbij komen door die klankenpracht van het ensemble!
Benjamin Lackner Quartet - Een perfect geoliede machine waarbij iedereen dezelfde kant uitkijkt
De Duits-Amerikaanse jazzpianist Benjamin Lackner Quartet (****) - 'de nieuwe Keith Jarrett' - sluit het Brussels Jazz Festival af met de voorstelling van zijn ECM-debuut ‘Last Decade’. Los van het feit dat je hier hoort dat er muzikanten bezig zijn die hun instrument perfect bespelen, o.m. door enkele verbluffende solo's, staat hier een sterk geoliede machine op het podium waarbij iedereen dezelfde kant uit kijkt, zonder het improviserende karakter van hun muziek uit het oog te verliezen. Een muzikale perfectie en speelsheid vinden elkaar Dit was hoedanook het perfecte slot van een geslaagd weekend van avontuur, virtuositeit en improvisatie!
Organisatie: Brussels Jazz Festival ism Flagey, Brussel
Hertals RockCity 2023 - Never too old to Rock'N'Roll !
Hertals RockCity 2023
Den Dreef
Vorselaar
2023-01-13
Erik Vandamme
De organisatie van Hertals RockCity had voor zijn editie met heel wat tegenslagen af te rekenen … In eerste instantie zou The Exploited Vorselaar onveilig komen maken, maar die moesten wegens hartproblemen van frontman Wattie, die tijdens een show in Colombia door de benen zakte, afzeggen. Last-minute kwam het bericht dat de gitarist van Warriors een werkongeval heeft gehad en twee weken niet kon spelen. Ze werden vervangen door Unite Against Society.
Op de koop toe sukkelde organisator en zanger van Funeral Dress met een keelontsteking, waardoor even werd gevreesd dat ook hij niet kon optreden. Gelukkig stond hij er wel, en hoe! De energie van de oude tijden spatte gewoon de hele avond uit de boxen, de sfeer zat er goed in, en er kwam een publiek van alle leeftijden opdagen om er een wervelend punk feest van te maken.
We waren door omstandigheden te laat om Midnight Tattoo aan het werk te zien, maar net op tijd om de hongerige wolven van Unite Against Society (****) het podium te zien bestormen. De uit Herentals afkomstige band heeft er wat jaren op zitten, In de jaren '90 hebben ze hun stempel gedrukt op het Belgische punk gebeuren. Recent kwam zelfs een nieuwe plaat op de markt, dertien jaar na hun laatste release 'Our Way', de compilatie ‘The Early Years 1997-2007' in het midden gelaten. De band had er zin in , vol overgave gingen ze te werk. Een heel beweeglijke frontman stormt over het podium als een bezetene; we hoorden snoeiharde, meedogenloze riffs. Unite Against Society klonk energiek en tekende meteen vor een punkfeestje!
The Kids (*****) na circa 46 jaar zijn nog steeds alive and kicking; ze gaan als Jonge wolven, gretige wolven tekeer. . Ludo en Luc spuwen als vanouds hun gal uit met songs als “No Monarchy”, “Facist Cops”, “Do you love the Nazi's'” en krijgen iedereen mee met hun hit “There wille be no next time”. Een uiterst genietbare set van deze oude energieke gasten. De sound werd gestuwd door de indringende vocals van Ludo, die er naar goede gewoonte niet teveel woorden aan vuil maakt; de nummers volgden elkaar snel op. De band ging fel tekeer. Hier speelde de leeftijd geen rol. De set werd dan ook op wervelende wijze afgesloten, fans bestormden het podium en iedereen zong “If the kids are united” uit volle borst mee Klasse! Show na show, jaar na jaar blijft de band een strak tempo aanhouden. Een uiterst respectvolle band dus.
Dat Dirk een keelontsteking had, was tijdens het optreden van Funeral Dress (*****) bitter weinig van te merken. Funeral Dress ging volledig uit zijn dak. Het viel ons wel op dat de gitaristen de vocals deel afsnoepten van Dirk; ze leverden hun bijdrage dus, maar al bij al is het de imposante frontman die met zijn stem en uitstraling zorgt dat je met de vuist in de lucht uit volle borst staat mee te brullen. We voelden ons terug ‘ne jongen gast’ in deze muzikale tumult! Wat een ontspannende, energieke set speelden ze, een lekker old school punk feestje dus.
Na de wervelstorm van twee Belgische punkgoden, hadden we nog Cockney Rejects (*****), die aan een afscheidstournee bezig zijn. De band ontstond in 1976 en worden gezien als pioniers van de Oi! Punk beweging. Ze nemen dus afscheid langs ‘de grote poort’, en speelden vol enthousiasme. De beweeglijke, goed bij stem zijnde frontman tekende samen met de band voor een wervelend afscheidsfeest alsof het weer 1976 is. Wat een gretigheid, met een verschroeiend harde, snelle, luide sound.
Punk is zeerzeker nog niet dood als je hen en onze Belgische vrienden hoort. Meer hadden we dan niet nodig om met een goed gevoel naar huis te gaan.
You're never too old to rock’n’roll! Volgende afspraak op 5 maart 2023, dan komt The Exploited die inhaalmatch spelen. Be there …
https://www.facebook.com/photo?fbid=515373987357578&set=a.437563391805305
Pics homepag: Luc Luyten (who cares) (band: Funeral Dress)
Organisatie: Hertals RockCity, Herentals
Blast From The Past 2022 - De ultieme verbinding van heavy metal tussen vroeger en nu, met de toekomst in het vizier
Blast From The Past 2022
Kubox
Kuurne
2022-12-10
Erik Vandamme
De organisatie rond het indoor festival Blast From The Past stelt al vele jaren affiches samen waar de muziekliefhebber die houdt van die typische jaren '80 Heavy Metal zijn gading kan in vinden. Met op de affiche telkens bands die ruimschoots hun sporen hebben verdiend binnen de scene. In April ging een eerste editie door met Blizzen, Kev Riddles' Baphomet, Vulture, Bütcher, Picture, Praying Mantis, Killer, Cyclone en Sortilège.
Op 10 december greep deel twee plaats, wederom in de gezellige Kubox in Kuurne. Het werd een bijzonder internationaal getinte editie waar iedereen aan zijn trekken komt. Een heel goed gevulde zaal genoot dan ook met volle teugen van negen bands die elk op hun eigen wijze hun beste beentje voorzetten.
Aan de Belgische formatie Warhead (****) om met een knal het festival te openen. De band bracht in 1984 en 1986 twee albums uit en drukte hiermee zijn stempel op het speed/heavy metal gebeuren in de lage landen. De band maakt zijn comeback in 2021, liet eerder al zien live nog steeds een bommetje te zijn en staat nu ook op Blast From the Past -Part 2. De vuurkracht van toen is overeind gebleven, de gitaar solo’s snijden dan ook diep doorheen ons lijf. Met een strakke set legt Warhead de lat vanaf de eerste tot de laatste riff heel hoog en haalt een klein uur lang bijzonder snel en verschroeiend uit, waardoor de temperatuur vroeg op de dag tot een kookpunt stijgt. Niets routineklus dus , de nodige virtuositeit boven halen en daar een speelsheid aan toevoegen als jonge wolven in het vak. Dat is wat Warhead doet.
De Franse formatie Tentation (***1/2) is een vrij jonge band, ze brachten pas recent hun debuut uit 'Le Berceau Des Dieux' een album gelinkt aan die typische jaren '80 New Wave Of British Heavy Metal - maar dan in het Frans. En dat laatste maakt deze band toch een unieke parel om te ontdekken. Puur instrumentaal bekeken doen bedwelmende riffs menig haren omhoog komen. Die ene solo na de andere schudden de gitaristen uit hun mouw, waardoor we murw geslagen in de touwen terecht komen. Vocaal merkten we echter op plaat al dat zanger Patrice Rohéé zijn stembereik eerder beperkt is, dat blijkt dus ook live het geval te zijn. Maar toch past deze inbreng perfect binnen het plaatje. Met een lekker strak en energiek potje NWOBHM dat aan je ribben kleeft, trekt Tentation ons dan ook deels over de streep, Compleet overtuigen konden ze ons helaas nog niet. We zien echter heel veel potentieel en groeimogelijkheden naar boven komen.
De Nederlandse band Cobra Spell (****) heeft al heel wat personeelswissels ondergaan, anno 2022 is de band een 'all round female power' act geworden. Met een spervuur een verschroeiende riffs drijft Cobra Spell, die recent met een nieuwe single uitpakten 'Flaming Heart', het tempo op tot een ongekend hoogte, Cobra Spell doet ons rock hart dan ook een klein uur lang sneller slaan. We waren niet alleen danig onder de indruk van wat die gitaristen uit hun mouw schudden, of de aanstekelijke manier waarop de drumvellen werden gestreeld. De bijzonder charismatische frontvrouw deed met een doordringende stem de zaal eveneens op zijn grondvesten daveren. Uiteraard haalt Cobra Spell enkele clichés binnen het heavy metal naar boven, maar de combinatie tussen instrumentale perfectie, krachtige vocalen met enorm veel speelsheid op dat podium, zorgt ervoor dat we compleet van onze sokken worden geblazen.
De Duitse speedmetal formatie Stallion (*****) laat er geen gras over groeien. Met een ijzersterke set, waarbij een ondoordringbare geluidsmuur wordt opgetrokken aan gitaar en drum geweld, duwt de band het gaspedaal van begin tot einde volledig in. Een zeer beweeglijke frontman spreekt niet alleen zijn publiek voortdurend aan, maar ook puur vocaal haalt hij zo hoog uit dat er barsten in die muur ontstaan. Stallion doet het speedmetal genre eer aan, door alle ingrediënten daarvan op een hoopje te gooien en het te kruiden met zoveel tonnen energie dat je onmogelijk hierop stil kunt blijven staan, de eerste voorzichtig moshpits zijn dan ook een feit. Een Duitse mokerslag.
Absolva (****) is ontstaan in 2012. Opgericht door Chris Appleton en Martin McNee, beiden afkomstig van de band Fury UK. Hun debuutplaat 'Flames of Justice' sloeg in als een bom. In 2014 verliet bassist Dan Bate de band. Luke Appelton bood nog maar eens zijn diensten aan bij Absolva. Ook het in 2015 uitgebrachte heavy metal pareltje 'Never A Good Day To Die' was een schot in de roos. De band heeft ondertussen nog enkele ijzersterke heavy metal platen uitgebracht en eveneens een sterke livereputatie opgebouwd en bestaat dus vooral uit muzikanten die heel wat watertjes hebben doorzwommen . Maar toch is van een routineklus afleveren helemaal geen sprake, integendeel. De soli gaan door merg en been, en doen ons heavy metal hart harder slaan. Maar vooral etaleren de muzikanten een speelsheid als jonge wolven in het vak. De charismatische frontman Chris Appleton doet de haren op onze armen recht komen met een hoog stembereik maar is eveneens een klasse entertainer die tekeer gaat alsof de band staat te spelen voor duizenden fans. Zo energiek en gedreven gaat Absolva tekeer dat er geen speld valt tussen te krijgen. Dat daar muzikaal gericht niets nieuws wordt aan toegevoegd, sinds dat debuut in 2012, stoort allerminst.
De band mocht blijven staan, want ze fungeren ook als muzikanten bij Blaze Bayley (*****). De charismatische frontman met krachtige stem, is bekend geraakt als zanger van de Britse metal formatie Wolfsbane (1984-1994) en als zanger van Iron Maiden ( 1994-1999). De invloeden van deze bands, en vooral dan Iron Maiden, keren ook terug in de sound van zijn project Blaze Bayley, maar dat wil niet zeggen dat hij die stijl zomaar kopieert . Hij voegt daar voldoende peper en zout aan toe, waardoor het goedje lekker gekruid is.
Blaze zelf is heel beweeglijk, spreekt zijn publiek - al dan niet door gekende clichés - voortdurend aan en beschikt na al die jaren nog steeds over een loepzuiver en heel hoog stembereik waardoor hij het publiek, de zaal stond plots helemaal vol trouwens , zonder enig moeite uit zijn hand deed eten. Blaze Bayley laat zich uiteraard heel goed omringen, de muzikanten van Absolva blijken ook nu weer die speelsheid te etaleren, perfect passende binnen de aanstekelijke muziek van Blaze Bayley.
De formatie Cloven Hoof (****) tapt min of meer uit datzelfde vaatje als hun voorgangers. Technisch hoogstaand vernuft, energiebommen die in je gezicht ontploffen en verschroeiende hete riffs die je rock hart in vuur een vlam zetten. Uniek? Nee, maar als een band je op die manier bij de lurven grijpt, en niet meer los laat tot je van het headbangen hoofdpijn krijgt en stampende uit de bol gaat? Wie zijn wij dan.. Binnen het typische NWOBM is de Britse band in de jaren '80 uitgegroeid tot een fenomeen. De band hield er in de jaren '90 mee op, maar lieten in de jaren 2000 terug van zich horen, in wisselende line-ups en staan anno 2022 nog steeds als een huis. Dat bleek niet alleen op de prachtige schijven die de band onlangs heeft uitgebracht. Zoals in 2022 'Time Assassin' dat de liefhebber van het genre een oorgasme van jewelste moet bezorgen.
Ook live etaleert Cloven Hoof nog steeds diezelfde energie als voordien. Ze voegen daar dus niets nieuws aan toe, maar laten je de nacht in gaan, door een loepzuivere NWOBM act neer te zetten, waarbij niet alleen de haren op de armen recht komen maar ook de hoofden lekker op en neer zwieren.
Levende legendes Raven (*****) vervangt Bonfire op de affiche van Blast From The Past 2. Hoewel de band al sinds 1974 aan de weg timmert, zijn ze nooit echt doorgebroken naar een heel ruim publiek. Maar de band rond de broers Gallagher zijn altijd over-aanwezig geweest binnen de scene, zowel op als naast het podium. De beide broers gaan anno 2022 dan ook nog steeds tekeer als Duracell-konijnen, die dat podium bestormen als jonge veulens, en elke hoek daarvan opzoeken. Lekkere riffs uit hun mouw schudden en een vocale oerkracht naar voor brengen, waardoor we compleet murw worden geslagen. Gerugsteund door een drummer die met lekkere mokerslagen alles uit de kast haalt zodat je geen seconde rust wordt gegund. Raven zorgt , na al die hoogtepunten van voordien, dus gewoon voor nog wat extra vuurwerk en doet de boel op een bijzonder gedreven wijzen nogmaals ontploffen. De band staat na al die jaren nog steeds stevig als een huis en weigert een flauwe routineklus af te werken.
Coroner (****) is een Zwitserse thrash metal band uit Zürich. Ze kregen relatief weinig aandacht buiten Europa. Opgericht in 1983,ging de band in 1996 uit elkaar, maar hervormde zich 14 jaar later. De band heeft sinds 2011 wereldwijd op meerdere live podia en festivals opgetreden, en is van plan om in 2023 hun eerste studioalbum in bijna drie decennia uit te brengen. Met hun progressief technische Thrash metal gaat de Zwitserse formatie een heel andere kant uit dan hun voorgangers, technische hoogstandjes boordevol duistere riffs en een sombere aankleding staan in schril contrast met het opzwepende en vaak feestelijke van hun voorgangers. Door op die wijze, heel subtiel, onze donkere ziel aan te spreken, komen we zelfs tot een bepaalde gemoedsrust die we kunnen gebruiken na al dat knallende en knetterende geweld van voordien. Niet dat we in slaap worden gewiegd, de riffs klieven, de drumpartijen klinken verschroeiend en de subtiele vocale aankleding drijft ons tot een punt van waanzin waar we graag vertoeven.
De perfecte afsluiter dus van deze uiterst geslaagde editie van Blast From The Past, Coroner doet ons dan ook met een brede glimlach op de lippen de donkere nacht induiken.
Erik Vandamme - met dank aan Mike De Coene + Musika.be
Organisatie: Blast From The Past
Bimfest 2022 - Het ultieme EBM feestje in een gezellige club sfeer
Bimfest 2022
2022-12-02 +03
De Casino
Sint-Niklaas
Erik Vandamme
Na een geslaagde 19ste editie eerder dit jaar – het verslag kun je hier nog eens nalezen https://www.musiczine.net/nl/festivals/item/85638-bimfest-2022-vinger-op-de-pols-in-het-ebm-genre.html - ging op het eerste koude winterweekend van het jaar de twintigste editie door. Met een uitverkochte eerste festival dag, uiteraard dankzij de absolute EBM goden Front242 en een tweede dag vol ontdekkingen voor de fijnproevers binnen de donkere elektronica, was het een geslaagd weekend, waarbij de dansspieren voortdurend werden aangesproken.
vrijdag 2 december 2022 - Front, Front, Juggernauts
“Het ultieme EBM feestje. Tof en overtuigend is dat ze een mix brengen van gekend en minder gekend materiaal. De energie, de opwinding, de levendigheid blijft ‘iets ongewoons’, leuk, met een dansende ‘pogo’ menigte, als in de old days .“ schreven we over het optreden van Front242 in de Ancienne Belgique deze zomer, naar aanleiding van hun veertigjarig (ondertussen 42) bestaan. Het verslag kun je hier eens nalezen: https://www.musiczine.net/nl/concerts/item/87043-front-242-front-242-na-veertig-jaar-brengt-nog-steeds-het-ebm-feestje-bij-uitstek.html
Hoewel Front 242 de kers op de taart vormde, viel er uiteraard veel meer te beleven op deze eerste festivaldag.
Het Duitse duo Amnistia (****) confronteert je door klank en beeld met wat mis gaat in onze maatschappij. De verschroeiende beats gecombineerd met messcherpe vocalen, bezorgen je koude rillingen. De band noemt hun muziekstijl ‘Bodywave’, en dat is de juiste omschrijving van hun muziek. Want een ding is zeker, niet alleen wordt de dansspieren aangesproken, de subtiele boodschap in beeld en klank grijpt letterlijk bij de keel. Indrukwekkende start van de avond.
De combinatie van beeld en klank vormt de rode draad doorheen de volledige avond, ook Severe Illusion (***1/2) maakt er gebruik van, ook al is alles letterlijk omgeven door een walm van rook. Daardoor dompelt Severe Illlusion je onder in een bevreemdend aanvoelende totaalbeleving, waarbij je fantasie wordt geprikkeld. Niet echt vernieuwend, alles is ietwat op dezelfde lijn, met een walm van rook. De sound is als een ondoordringbare muur van klanken en beats.
Over een frisse wind gesproken, The Juggernauts (*****) blijkt de perfecte opwarmer voor wat nog moet komen. Ze doen meer dan dat! Wat The Juggernauts zo bijzonder maakt is dat ze het EBM genre heruitvinden maar de basis ervan trouw blijven. We worden dan ook een klein uur lang ondergedompeld in een intense EBM sfeer die verleden, heden en toekomst samenbrengt. De heren staan met opvallende maskers op het podium, en brengen een zeer gevarieerde set die naar elke hoek van de zaal uitgaat. Zij maken ook gebruik van passende beelden die de zaal donkerrood, gitzwart, tot een ware regenboog kleurt. Wat een combinatie!
Aan afsluiter Front 242 (*****) om nog beter te doen. Front 242 teert niet op routine. Integendeel zelfs, met plezier en vol enthousiasme verleggen ze hun eigen grenzen en gaan tekeer alsof het hun eerste optreden is. Dat siert hen! Hoewel de heren na meer dan veertig jaar niets meer moeten bewijzen, gaan ze dan ook vanaf die eerste song tot de laatste beat tekeer als jonge wolven . Met de ervaring en routine van doorwinterde EBM pioniers als extra wapen, doen ze de Casino op zijn grondvesten daveren; iedereen is aan het bewegen en staat te dansen. Zelfs de bovenverdieping gaat uit de bol.
Kortom: Front 242 zorgt in een overvolle zaalvoor het ultieme EBM feestje. Nog steeds klasse!
Setlist: First In/First Out //Take One //Don't Crash //Funkhadafi //Generator //Quite Unusual //No Shuffle //Commando Mix //Red Team //Deeply Asleep //Operating Tracks //Tragedy >For You< //Fix It //Headhunter //W.Y.H.I.W.Y.G. / U-Men //Moldavia ///Encore://Agressiva //Body to Body //Welcome to Paradise
zaterdag 3 december 2022 – Muzikaal over duistere paden en donkere walmen
Op de tweede festival dag BIMfest liep De Casino ook heel goed vol, al zou dat eerder naar de avond toe zijn. Met een fijn aanbod aan bands die op eigenzinnige wijze duister paden opzoeken en op intense, opzwepende wijze donkere walmen over ons hoofd doen waaien. Het werd vooral een dag avond vol ontdekkingen en bevestigingen.
Met zijn project Amnistia kon Tino Claus ons compleet overtuigen. Op zaterdag mocht hij met zijn solo project TC75 (***1/2) de tweede festival dag openen. Met zijn messcherpe vocalen greep hij ons bij de keel, en liet ons verweesd achter.
De muzikale omlijsting op tape kon ons helaas wat minder bekoren. Want vaak leek het alsof Tino stond te roepen in de woestijn. Het geheel klonk wel intens en emotioneel, mede door z’n vocals.
We misten zijn compagnon die hem bij Amnistia zo perfect aanvoelt en aanvult alsof ze een Siamese tweeling zijn, waardoor we nu lichtjes op onze honger bleven zitten.
De visuele aankleding blijkt bij veel acts dat extraatje, waardoor het plaatje compleet is. Dat is ook zo bij Tilly Electronics (***1/2), een keyboard speler en danseres/zangeres getooid in opvallende pakjes , met veel glitter en pracht komt het kitsch over maar dat is totaal niet storend. Het is net dat balanceren tussen die donkere sound , de opzwepende klanken en de vocals, niet vies van een vleugje humor, dat Tilly Electronics een uitbundige act en performance is.
Het kleine minpunt aan de twee eerste acts is een gemis aan echte variatie. Bij de daarop volgende act Alvar (****1/2) was dit toch wel even anders. Een percussionist die breed-gewijs percussie verbindt met elektronisch vernuft. Op een bepaald moment vreesden we zelfs dat hij zijn instrument tot gor zou slaan, zo intens ging hij tekeer. De sound is voorzien van doorleefde vrouwelijke en mannelijke vocals, die door merg en been gaan.
Iets apart deze wall of sound in een chaotisch kader. Klasse
Even op adem komen, konden we met Soft Riot (****) op zijn eentje, hij combineert een vernuftig spel met klankentapijtjes op zijn keyboards en met een stem die de snaren raakt, speels, maar ook intens mooi ,dat je er stil van wordt. Niet dat het er rustig en relax aan toe ging, de best opzwepende beats doen je zweven en prikkelen de dansspieren.
Helaas had Soft Riot af te rekenen met technische problemen waardoor hij zijn veel te korte set vroegtijdig moest afbreken. Het smaakte alvast naar meer.
Hetzelfde scenario speelde zich helaas ook af bij de Duitse formatie Fïx8:Sëd8 (*****) die poppen en andere attributen op het podium zetten; ze combineerden het met best wel intrigerende beelden op het scherm. Soms wondermooi, en ook soms op het randje van ritueel en lichtjes luguber. De klanken bezorgden je koude rillingen, en er was een opvallend geklede zanger/performer, die als een klasse verteller op bijzonder spookachtige wijze verhalen door de strot ramt, dicht bij de beste horror . Zeer fantasieprikkelend dus.
We leken op weg naar een onvergetelijke occulte totaalbeleving. Helaas had FÎx8:Sëd8 tot twee keer af te rekenen met technische problemen, de eerste keer opgevangen met een kwinkslag ook al duurde het best lang eer het was opgelost. De tweede keer werd het optreden helaas stil gelegd en kwam de imposante frontman zich verontschuldigen. Een domper op de feestvreugde; de occulte totaalbeleving bleef daardoor wat zoek
Herkansing in 2023 op ‘International EBM Day’ in De Casino - https://www.facebook.com/events/665043204775722
Ook bij het duo Potochkine (*****) komt dat occulte en die fantasieprikkeling de kop op steken. Meer nog, deze formatie ontpopt zich tot dé revelatie van BIM fest XX. De zangeres intrigeert met haar stem en tot de verbeelding sprekende dansmoves; je wordt onder hypnose gebracht naar donkere gedachten. Een keyboardspeler/zanger vult aan met intense en opzwepende klankentapijtjes. Je wordt meegesleurd naar een donkere wereld, die toch enige rust aanbiedt.
Stilstaan was zo goed als onmogelijk, want de dansspieren werden steeds aangesproken, tot je totaal verweesd en buiten adem achterblijft.
Op zijn eentje op het podium, in de schaduw en dus niet echt herkenbaar, zorgde Radical. G. (****) wellicht voor de meest bevreemdend aanvoelende set van de avond, en dat is veelzeggend. Zelfs de beelden op het scherm onthullen niet alles, waardoor de luisteraar met veel vragen achterblijft. Door de opzwepende klanken en intense vocals, werd wederom de fantasie geprikkeld. Radical. G. drijft je dan ook visueel en vocaal/instrumentaal tot een punt van totale waanzin, door een spel van tot de verbeelding sprekende schaduwen en kleine lichtpuntjes. Prachtig!
Afsluiter was Test Dept (*****) die visueel, in instrumentatie als in vocals heel sterk waren. Het was allemaal binnen een experimentele aankleding. Ze doen een huivering door ons lijf ontstaan, meer dan een uur lang. Soms worden de registers open getrokken. Soms gaat het zelfs de meer ingetogen kant uit. Vervelen deed het nooit.
Bovendien reflecteren ze beelden op het scherm met opvallende boodschappen die je confronteren met wat vaak mis gaat in de wereld. Test Dept preekt echter niet, en neemt ook niet echt een standpunt in, maar confronteert je er wel mee en doet je erover nadenken. En dat maakt dit concept zo uniek. Een totaalbeleving dus. De bijzonder instrumentale aankleding met percussie en niet alledaagse instrumenten, spraken tot de verbeelding.
Test Dept verheft percussie, drums en alles wat ermee te maken heeft tot een ware kunstvorm die elke verbeeldingskracht overtreft. Indrukwekkend!
Ondertussen was het al bijna één uur, tijd om de nachtraven aan het dansen te krijgen tot de vroege uurtjes. De nog aanwezigen danslustigen werden op hun wenken bediend door het duo Sonar (****), doorwinterde muzikanten die binnen de scene ruimschoots hun sporen hebben verdiend.
Sonar werd in 1996 opgericht als een zijproject van elektronisch muziek pionier Dirk Ivens. Aanvankelijk had Ivens de hulp ingeroepen van Patrick Stevens. Nu werkt Dirk samen met een andere klankentovenaar Eric Van Wonterghem. Het resulteert in een oorverdovende brij aan klanken en beats die niet alleen de oorschelpen doen trillen, maar ook ferm inspelen op de dansspieren. Je wordt gehypnotiseerd door oogverblindende mooie effecten op het scherm, wat het totaalplaatje compleet maakt. De zinderende klanken zorgen er uiteindelijk voor dat een laatste aardverschuiving ontstaat.
We sluiten af met een feestje, is dan ook een understatement! Wat een oerknal van dit duo, die mee tekende van een geslaagde tweedaagse!
Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4524-bimfest-xx.html?Itemid=0
Organisatie: Bodybeats (ism De Casino, Sint-Niklaas)
Pluto Fest 2022 - Voor wie houdt van een brede smaak in het genre!
Pluto Fest 2022
Zaal Amb8
2022-11-19
Oosterzele
Erik Vandamme
Een organisatie met een gouden metal hart, een locatie dichtbij de uitvalswegen naar zowel Gent/Brussel. Zeer centraal gelegen dus. Maar vooral een evenement waar steeds een gezellige, broederlijke en uitnodigende sfeer heerst binnen een intiem kader. Bovendien zit het geluid altijd goed in Amb8 te Oosterzele, met dank aan de professionele aanpak van de geluid / lichtmannen van dienst. Maar vooral is Pluto Fest een metal feest voor de metal liefhebbers met een brede smaak. Wij deden enkele fijne ontdekkingen en sloten af met een aanstekelijke nostalgie trip naar de jaren ’80 met Kates’ Acid.
Met een mokerslag van jewelste wakker worden, is altijd wel leuk meegenomen. Nocturnal Empire bestaat uit muzikanten, die je het gevoel geven alsof een bulldozer over je hoofd raast. “De band gaat als een wervelwind tekeer op het podium. Dat is het soort thrash metal die je doorheen schudt en lekker laat headbangen en moshen door de tent. De band mocht de avond openen en deden dat op een bijzonder strakke, krachtdadig wijze. Snoeiharde riffs, bulderende vocals en straffe drum salvo’s die in razend tempo over je hoofd heen waaien.. Wat een eerste adrenalinestoot.
Hoewel het bij Tyrant King er wat meer melodieuzer aan toe gaat, komt ook bij hen dat overweldigende gevoel boven drijven. Al gaat het hier de meer heavy metal richting uit met vrij catchy refreinen en lekker lange, verschroeiende solo’s. Traditionele heavy metal is het ook weer niet, daarvoor rockt het allemaal te veel bij Tyrant King én komen er ook regelmatig meer agressieve elementen naar boven. De groovy, catchy gitaarlijnen en aanstekelijke (dubbele bas) drums verraden zelfs een voorliefde voor thrash en NWOAHM. De vocals zorgen voor een huivering door je lijf, geen screams of grunts maar eerder cleane vocals krijgen we. De instrumentatie is evenzeer een oerkracht, die past binnen het plaatje dat Tyrant King wil aanbieden. Een donkere, mysterieuze zweem zweeft over je hoofd als hij zijn teksten door de strot ramt. De snoeiharde, gevarieerde instrumentatie blaast je compleet weg. Een heel interessante band dus, die onlangs nog een prachtige EP (‘Heart Of Metal’) uitbracht.
Plots stond de zaal heel goed gevuld voor Ironborn. Deze band grasduint in de heavy metal/hard rock met een epische inbreng. De muzikanten zijn goed op elkaar ingespeeld, en de frontman heeft een sterk charisma en een stem als een klok, vaak mooi aangevuld door een tweede stem bij sommige nummers. De band bracht ook een nieuwe song uit , die ze even muzikaal kwijt waren, maar er snel op inpikten met een kwinkslag. Een song die laat horen dat Ironborn ook lichtjes de donkere paden bewandelt van het leven. De opzwepende riffs met de emotionele teksten, doen je meebrullen met een vuist in de lucht of tijdens het luchtgitaar spel. Ironborn is een energieke band, met een ‘into your face’ aanpak.
Crux Tenebris, met een als pseudo zombie verklede frontman, moet het hebben van het creëren van een soort schrik effect. Op een festival met overwegend heavy/thrash metal zijn ze een beetje een vreemde eend in de bijt waardoor de zaal wat leeg loopt. We laten ons onderdompelen in de donkere walm van de band. Een zeer beweeglijk en vervaarlijk kijkende frontman port zijn publiek dan ook aan om die duisternis te omarmen. Crux Tenebris creëren op het podium een mystieke, lichtjes occulte sfeer die zorgt voor een huivering. Maar het blijft net iets teveel hangen binnen een gezapige lijn van het genre. De extra pit ontbreekt wat.
maar klinken aanstekelijk genoeg binnen de melodic death metal.
Tensor werd in 2017 opgericht door Jeroen D’Hauwers, een boeiend gitarist die behoefte had aan een uitlaatklep voor zijn metal ideeën. Hij benaderde verschillende muzikanten die hun ervaring al hadden bewezen in andere bands en projecten. Met leden van Herfst, The Advent of March, The Dirty Harries en Sanity’s Rage bracht Tensor hun eerste demo uit na een jaar samenspelen. De twee track ‘The Collector’ demo (2018), werd met internationale bijval ontvangen, wat Tensor een goede start gaf. In 2019 bewezen dat ze de kwaliteit hadden van een degelijke live band met maandelijkse optredens en een behoorlijke reputatie. Datzelfde jaar werd de EP ‘The Suicide Connection’ uitgebracht.
Oorspronkelijk stond de band als co-headliner op Pluto Fest 2021, maar corona was een dwarsligger. Nu ze waren één van de hoogtepunten van Pluto Fest 2022. Tensor brengt een heel gevarieerd palet, met een streepje black/death metal en lekkere aanstekelijke riffs die refereren aan heavy/thrash metal. De emotievolle vocals hebben voldoende humor en staan in voor zelfrelativering (vooral in de bindteksten.
Tensor gaat de zoektocht aan toegankelijk te klinken, waardoor je toch een straaltje zon ziet aan het einde van de tunnel. Hier staat een solide band te spelen waar elke schakel even belangrijk is om tot een magisch geheel te komen; donker en licht perfect zijn perfect met elkaar verbonden. Tensor gaat intens tekeer. We zijn diep onder de indruk en zijn compleet murw geslagen.
Op naar een nostalgie trip naar de jaren ’80. Acid, de groep rond frontvrouw Kate De Lombaert groeide gedurende de eerste helft van de jaren tachtig uit tot een begrip in de Lage Landen. Na het uitbrengen van het debuut ‘Acid’ en de daaropvolgende albums ‘Maniac’ en ‘Engine Beast’, hield het gezelschap het in 1985 plotseling voor bekeken. Wanneer er zo’n vijfendertig jaar na datum een reünie wordt aangekondigd, is het enthousiasme in metal minnende kringen groot. Helaas gooide corona en innerlijke strubbelingen roet in het eten, maar de comeback kwam er dus wel, onder de noemer Kate’s Acid. De band grijpt op Pluto Fest, met Kate als de vocale en charismatische motor van de band, terug naar die typische heavy metal clichés uit die gouden jareng. De songs van Acid worden geen nieuw leven ingeblazen, maar zijn enorm spontaan gespeeld waardoor de band de liefhebbers van de meest pure heavy metal uit die jaren ’80 een oorgasme van jewelste bezorgt.
Kate is een klasse entertainer en heeft een loepzuivere stem die door merg en been gaat. De klasse muzikanten spelen de ene na de andere aanstekelijke, verschroeiende riff, best lange solo’s; op die manier ontstaat een ultiem heavy metal feestje om Pluto Fest 2022 met een lekkere knal van formaat af te sluiten.
Met dank aan Kristof en de organisatie van Pluto Fest
Met dank aan Musika.be
Organisatie: Pluto Fest
Sonic City Festival 2022 - De ultieme speeltuin voor de fijnproevers van alternatieve muziek
Sonic City Festival 2022
Départ
Kortrijk
2022-11-11 t-m 2022-11-13
Erik Vandamme
Sonic City Festival 2022 start met een treurige noot, het overlijden van een icoon. Low-drummer/zangeres Mimi Parker overleed op 5 november aan kanker. Als er een band is die mag gezien worden als pionier wat alternatieve muziek betreft, dan is het wel Low. De mooiste manier om haar te eren, is van Sonic City Festival drie dagen lang een ware speeltuin maken voor die fijnproever onder de alternatieve muziekliefhebbers. De intieme omgeving van Départ spreekt tot de verbeelding. Bij het binnenkomen voel je een gemoedelijke sfeer over je heen komen. Die komt zowel van de organisatie en alles daaromheen, maar ook vanuit het publiek. Iedereen kent iedereen, zo lijkt het wel.
Ook de bands doen hun duit in het zakje om van deze editie een onvergetelijke te maken, waardoor Mimi wellicht van hierboven toekijkt, met een brede glimlach dankbaar voor zo een mooie driedaagse ode aan de ultieme alternatieve muziek.
dag 1 - vrijdag 11 november 2022 - Goat/Gilla Band
Door onvoorziene omstandigheden arriveerden we op de eerste festivaldag pas laat in de avond. We waren daardoor helaas net te laat om de twee eerste acts aan het werk te zien. Er stonden vier bands op de affiche, enkel op de mainstage. Dat zorgde voor nog meer intimiteit, die perfect past bij zo een fantasieprikkelende avond die we kregen voorgeschoteld.
We waren dus wel ruimschoots op tijd om Gilla Band (****) , de postpunkband uit Dublin, aan het werk te zien. Met hun nieuwe album 'Most Normal' bewijst de band dat ze zich, wat muziekstijl betreft, niet in één hoekje laten duwen. Mensen die houden van een geordend leven zijn er bij Gilla Band dan ook aan voor de moeite. De band zet dat ook live in de verf. Soms ingetogen, en dan plots, vanuit het niets, een chaos doen ontstaan. Zelfs de rustigste momenten van de set eindigen daardoor in jankende gitaren en enorme baslijnen die tegen elke muur in de zaal botsen en in het publiek worden teruggekaatst. Indrukwekkend hoe Gilla Band lekker om zich heen stampt en, vooral dankzij die verrassende en chaotische wendingen, je uiteindelijk dan ook elke hoek van die zaal laat zien en horen.
Tijd voor een verkleed bal? Goat (*****) bracht eind oktober een nieuwe plaat uit 'Oh Death'. Een psychedelisch meesterwerk, met een hoes die tot de verbeelding spreekt. Ook zij houden van een potje chaos, ook al gaat het er bij Goat iets minder luidkeels aan toe als bij hun voorganger. Door de overdonderende sound, en tot de verbeelding sprekende omkadering, zowel muzikaal als visueel, werden we ruims een uur lang compleet van onze sokken geblazen. De twee frontdames hitsen het publiek op met bezwerende vocalen en sjamanistische danspasjes. Terwijl de muzikanten een verslavende sound produceren en prikkels uitdelen waarop je onmogelijk stil kunt staan.
Exotische ritmes overgoten met een psychedelische sound worden gecombineerd met een freakshow van verkleedpartijen wat zorgt voor een visuele totaalbeleving. Het publiek smeekt na de reguliere set om meer, en krijgt dat ook. Alle registers worden nog éénmaal compleet opengegooid, waarna we met een brede glimlach de zaal verlaten… diep onder de indruk.
dag twee - zaterdag 12 november 2022 - De emotionele viering van het leven
Waaide de geest van Mimi Parker het hele weekend doorheen Sonic City Festival, dan was die op de tweede festivaldag, de avond waarop Low curator van dienst was, nog het meest aanwezig. In een opvallende hoek, bij het binnenkomen, staat heel het weekend een mooie foto van Mimi, er liggen papiertjes waar de fans boodschappen kunnen schrijven, en die op het prikbord hangen. Wij deden dat uiteraard ook. In de geest van Mimi en Low brachten veel bands en artiesten trouwens een mooie ode. Vooraleer de laatste band het podium betrad, bracht Ayco Duyster een mooie hommage aan Mimi en Low, waarna "Laser Beam" van Low door de boxen loeide, wat op een laaiend en lang applaus werd onthaald. Het werd dus een emotioneel beladen, maar vooral magisch mooie dag waarbij het leven werd gevierd.
We starten deze tweede festival dag met Wu-Lu (***) die ons onderdompelt in een warm dub-sfeertje, waar het steeds fijn vertoeven is. De aanstekelijke sound en bijzondere warmhartige stem voeren je weg naar de mooiste oorden. De man verbindt uiteenlopende genres gaande van rap naar dub, maar ook postpunk-elementen vind je hier terug. Een overaanbod waar niet iedereen zich kon in vinden, aan de lege zaal te zien. Maar ook een best gevarieerde set die, als je er wat voor open staat …
De Australische postpunkers EXEK (***) geven het postpunkgenre een nieuwe impuls. De mooie mix tussen elektronische elementen, met typische postpunk, deden ons hart wel degelijk sneller slaan. Ondanks de spontaniteit en immense inspanningen die de heren leveren, met vooral messcherpe gitaarlijntjes die ons oogjes deden glinsteren, steekt deze band helaas niet genoeg boven het maaiveld van een overaanbod binnen het genre uit om ons compleet over de streep te trekken. Die dynamiek waardoor dit wel het geval zou kunnen zijn, kwam er pas op het einde van de set, wat bewijst dat EXEK over enorm veel potentieel beschikt om binnen dat postpunk genre weldegelijk potten te gaan breken.
Het eerste hoogtepunt volgde op de bovenverdieping met Sea Change (*****) die met haar adembenemende stem ons diep ontroerde. Op een poëtische wijze bezorgt ze ons een ware krop in de keel. Het is echter niet zo dat je in slaap wordt gewiegd, want Sea Change voegt daar best dansbare klankentapijtjes aan toe, die je doen zweven, terwijl hypnotiserende beelden zorgen voor een visueel spektakel. Compleet zen werden we ervan, we moesten dan ook even naar adem happen na zoveel onverbloemde en dansbare schoonheid, vooraleer we de trappen naar beneden betraden voor de volgende act.
Kali Malone feat Lucy Railton & Stephen O'Malley (****) bedwelmen min of meer op dezelfde wijze, al is het bij dit duo eerder met monotone drones klanken. Veel variatie zit daar niet in, enkel de kleuren, die voortdurend veranderen op het scherm achter het duo, zorgen ervoor dat je naar een sprookjesachtige wereld van oorverdovende geluiden wordt verbannen. De enige voorwaarde om de wereld van Kali Malone te begrijpen, is dit allemaal gewillig ondergaan, anders mist het zijn uitwerking. We lieten ons dan ook gewillig hypnotiseren door het spel tussen drones en een kleurrijk palet dat voor onze ogen verscheen, om ons gemoed op oorverdovende wijze tot rust te laten brengen.
Een meer dansbaar contrast bood Horse Lords (****) ons aan op de Club stage. Met twee drums en saxofoon krijg je een heel vol en vooral dynamisch geluid, dat als een mokerslag in je gezicht openspat. Met een aanpak die wat doet terugdenken aan postrock, lange nummers minimalistisch opbouwen naar een oorverdovende climax, binnen een instrumentale aankleding, zorgt Horse Lords er dan ook voor dat de dansspieren voldoende worden aangesproken. De dynamiek, gebracht door o.a. dus die dubbelle percussie, daarop kun je namelijk onmogelijk stil blijven staan. Het publiek ging dan ook laaiend enthousiast in op het aanbod en danste zich de adem uit het lijf.
Op de boven verdieping zorgde een duidelijk geëmotioneerde Chantal Acda (*****) eveneens voor een danspasje, overdekt met een zweem weemoedigheid. Het verlies van de hartsvriendin die Mimi voor haar was, valt haar bijzonder zwaar. Maar toch wilde zij het leven vieren, zoals Mimi dat zou hebben gewild. Met haar breekbare stem bezorgt ze je een krop in de keel. De sierlijke instrumentale aankleding vult haar zalvende stem zodanig mooi aan dat je er een totaal ander mens van wordt. Chantal Acda en haar band spelen dus in op emoties , op een uiteenlopende en uitgekiende wijze. We zweven dan ook allen samen over de dansvloer van het leven, elkander een figuurlijke maar welgemeende groepsknuffel gevende.
De mainstage was ondertussen vol gelopen voor één van dé hypes van het moment, Dry Cleaning (*****). We staan altijd een beetje sceptisch tegenover hypes. De band rond de timide Florence Shaw, die met haar kristalheldere, hoge vocals ontroert, voldoet echter met brio aan die hoogstaande verwachtingen. En dat is niet alleen de verdienste van haar act op het podium. Ze laat zich omringen door heel energieke, beweeglijke bandleden. De aanstekelijke gitaarlijntjes van Tom Dowse, die midden in de set trouwens even meedeelt dat de set is opgedragen aan Mimi Parker en daardoor de handen nog meer op elkaar krijgt, gaan recht doorheen je lijf. Bassist Lewis Maynard bedwelmt je met zijn baslijnen, terwijl de energieke drums van Nick Buxton het plaatje compleet maakt. Dry Cleaning doet de boel dan ook compleet ontploffen. Overtuigend dus.
We hadden al enkele knappe en ook emotioneel beladen optredens gezien, maar de echte knaller moest nog komen. Crows (*****) stelde zijn nieuwe plaat 'Beware Believers' voor; De heren brengen het postpunkgenre niet zomaar terug tot leven, maar voegen er energieke elementen aan toe dat het wordt heruitgevonden. En dat maakt Crows zo een bijzondere band. Een heel beweeglijke frontman, die met zijn stem de harten sneller doet slaan, en dynamische gitaristen die met verschroeiende gitaarriedels ons punkhart in vuur en vlam zetten, doen ook de zaal op zijn grondvesten daveren. De aanwezigen dansen zich lekker de benen uit het lijf en gaan lekker headbangen op de verbluffende muur van klanken die de band opbouwt. Volledig murw werden we geslagen door deze band. Afgemeten aan de grote opkomst aan de merchandise achteraf, waren we niet de enige die diep onder de indruk de Club verlaten.
Met een punk-attitude stipten we Billy Nomates (***) aan als een 'must see artist' na enkele luisterbeurten van haar muziek. Waren onze verwachtingen daardoor wat te hoog gespannen? Geen idee, maar overtuigen kon Nomates helaas niet. We houden wel van een eigenzinnige aanpak. Nomates maakt gebruik van tapes en staat zonder band op het podium. Ze port haar publiek voortdurend aan en haar tot de verbeelding sprekende danspasjes doen je glimlachen. Bovendien spuwt ze haar songs uit zoals enkel volleerde punkers dat doen. Doordat ook haar stem via backtrack werd gebracht, waar ze gewoon wat bovenuit stond te schreeuwen, voelde het allemaal niet echt aan als een 'live' optreden. Ondanks die punk-attitude die ze wel degelijk uitstraalt, had ze dit beter gebracht met een echte band. Wij bleven wat op onze honger zitten en verlieten samen met velen vroegtijdig de zaal.
Door overlappingen zagen we maar een heel klein stukje van Divide and Dissolve (****). Deze band creëert een instrumentale sound die zowel zwaar als mooi is, lezen we in een biografie. En dat zetten ze ook live in de verf: het mooi balanceren tussen licht en donker, omgeven van een duidelijke boodschap. Het korte stukje dat we konden zien, overtuigde.
Ook met Aoife Nessa Frances (****1/2) was dit geval … Op een ingetogen wijze bracht Anife gemoedsrust in ons hoofd, waardoor we het licht weer even zagen schijnen aan het eind van de donkeretunnel. Een gewaarwording waardoor het zo goed als muisstil werd op de bovenverdieping, en ook in ons hart.
Er was ook wat plaats voor experiment. Met een vrij energieke drummer en een multi-instrumentalist die als een klankentovenaar tekeer ging, werden de dansspieren lichtjes aangesproken. Een klarinet zorgde dan voor een mysterieuze tint. Maar het is vooral die adembenemende stem en uitstraling van Frances die ervoor zorgde dat we vertoefden ineen heel mooie, andere wereld.
Na de toespraak van Ayco Duyster als hommage aan Mimi Parker maakten we ons op voor een psychedelisch slot van de tweede avond met Panda Bear & Sonic Boom (****). Zij zorgden op speelse wijze, visueel als muzikaal, voor een heel dansbaar sluitstuk. Door de beelden op het scherm, werd het zelfs een kleurrijk tafereel tussen klank en beeld. Met een zin voor experiment. Die magische botsing tussen klank en beeld, zorgde dan ook voor een sprookjesachtig slot van een bijzonder emotioneel beladen tweede festival dag, waar dus vooral het leven werd gevierd.
dag drie - zondag 13 november 2022 - Female Power!
Op zondag arriveren we reeds vrij vroeg in Départ, wandelen we in de gangen en snuiven we de sfeer op. Die sfeer was trouwens over de drie dagen enorm gemoedelijk, alsof je met vele vrienden even drie dagen samen komt om te genieten van zoveel moois om je heen.
De derde festivaldag werd trouwens een topdag, met als rode draad een aanbod aan 'female power'.
De eigenlijke reden dat we zo vroeg arriveerden was Use Knife, die we al een tijdje volgen en die ons wel kan bekoren. Maar eerst stond in de Club het gezelschap BNNY(****) . Een zangeres met glitters in het haar en een band die op bedeesde wijze mooie liedjes brengt, die aanstekelijk inwerken. Zonder al te kitscherig te gaan klinken, raakt BNNY daarmee een gevoelige snaar. Het ging er, vooral dan in het eerste deel, net iets te gezapig aan toe, maar naar het eind toe werden wel registers opengegooid en liet BNNY horen dat ze veel in hun mars hebben. Van dromerig ging het prompt naar verschroeiend. Een band om in het oog te houden dus.
Use Knife (*****) houdt van experiment in hun klanken. Ze gebruiken ook niet-voor-de-hand-liggende instrumenten en verheffen experimentele muziek tot een ware kunstvorm. Stef Heeren, Kwinten Mordijck en Saif Al-Qaissy halen, verstopt achter doorzichtige doeken waarop mooie beelden verschenen, alles uit de kast om de aanwezigen te bedwelmen met een audiovisueel totaalspektakel. Eén keer kwam een van de bandleden vooraan staan om strofes te zingen, met 'Fucked' op de achtergrond geprojecteerd. Het publiek reageerde laaiend enthousiast en de bandleden kwamen vooraan hun dankbaarheid uitdrukken. Spectaculaire set deze Use Knife.
Met enkel saxofoon en drum betreedt ook O. (*****) het pad van het experiment, maar ook improvisatie is hier even belangrijk. Soms lijkt het alsof de saxofonist en drumster elkaar speels de loef willen afsteken, maar telkens vinden ze elkaar en vullen elkaar prompt aan. Dat speelse zorgt ervoor dat het zoveel kanten uitgaat. Een instrumentaal allegaartje aan sax en drum weerwerk, klinken enerzijds intiem en anderzijds ontstaat er chaos. De gevarieerde aanpak en de zin voor experiment en improvisatie wist ons te overtuigen.
KOKOKO! (*****) gooien het over een heel andere boeg, ook al blijft experiment bij dit duo bovenaan staan. Afrikaans getinte invloeden, zowel in zang als percussie, worden gecombineerd met krachtige elektronische beats. De klankentapijtjes gaan diverse kanten uit. KOKOKO! bleef gewoon doorgaan, zelfs wat langer dan gepland, om in een spetterende finale alle registers open te gooien tot daadwerkelijk bijna niemand stil zou staan.
Tijd voor een potje pure jazz. Saxofonist Muriel Crossmann (*****) zorgde ervoor dat we werden bedwelmd door de groovy klinkende saxofoon klanken, en ze staat ook heel beweeglijk op het podium. Het is in sterk contrast met de statische houding van haar bandleden die een soort onaardse magie spelen uit hun instrumenten; de ellenlange solo’s sieren de jazzsound. Muriel Crossman verlegt grenzen in die scene, zonder al teveel af te wijken van de basis. Er is dus duidelijk plaats voor improvisatie. Een aanstekelijk, groovy klankentapijt werd dus gecreëerd.
"Meisje met gitaar en engelenstem krijgt de hele zaal muisstil" het zou de titel kunnen zijn van een sprookje. Indigo Sparke (*****) beschikt over een sprankelende mooie stem, waar je inderdaad prompt stil van wordt. Ontwapenend mooi, hoe ze in haar bindteksten humor en tederheid met elkaar verbindt. Haar tourmanager vergezelde haar om enkele nummers mee te zingen van de nieuwe plaat 'Hysteria'. Een onaardse schoonheid verpakt in songs die één voor één weten te raken. Magisch!
Ellie Bleach (****) moest het door omstandigheden zonder haar band doen, maar op haar eentje bleek ze ons ook wel omver te kunnen blazen. Met piano klanken, en muziek dus helaas op tape, maar met een zelfverzekerde houding straalt Ellie Bleach een sterk charisma uit. Bijtende en lekker om zich heen slaand, doet stem en uitstraling denken aan Nick Cave en Patti Smith. Haar poëtische, maatschappijkritische teksten doen je even stil staan .
We vragen ons af hoe dat moet klinken met band …
Arooj Aftab (*****) bezorgde ons ook kippenvel. De Pakistaanse frontvrouw beschikt over een kristalheldere, indringende stem. Intens mooi en hartverwarmend. Haar (soms lange) bindteksten, soms zelfs lange, waren vol humor. We zouden haast vergeten dat ze zich laat omringen door twee muzikanten die een betoverende mooie klank brengen, die zorgt voor een exotische, adembenemende, mooie sfeer, die wat doet denken aan het Midden-Oosten of een Arabische land. Prachtig.
"Een collectief aan multi-instrumentalisten zorgen voor een mediatieve totaalbeleving, sprookjesachtig en dansbaar tegelijkertijd”, schreven we over het optreden van Crack Cloud (****) op Rock Herk deze zomer. Op Sonic City maakte het collectief gebruik van de intimiteit van een clubsfeer. Het klinkt energiek, gedreven, oorverdovend als emotievol, zwevend. Niet iedereen zal zich binnen die muzikale chaos kunnen vinden. Alle registers werden dan ook breed open getrokken. Het publiek was te vinden voor deze uiteeenlopende brij.
Op Los Bitchos (****) stond de mainstage, voor het eerst, bijna helemaal vol. De band brengt een speelse set, vol aanstekelijke, groovy refreinen. Een beetje surf muziek met psychedelische invloeden. De band haalt alles uit de kast om hier een feestje te bouwen, en dat met quasi instrumentale muziek. De band, vier dames en één man, staan puur technisch sterk te soleren, met enkele knappe soli en percussie. Die speelsheid is een troef voor de komende festivals…
Het was een topdag, die derde festival dag, maar helaas was er ook één dikke tegenvaller. Special Interest (***) biedt een rauwheid die we wel kunnen waarderen, delen leuke uppercuts uit, staan zelfverzekerd op het podium, maar de arrogante houding van de frontvrouw, die zelfs een fotograaf een karate shop verkoopt en bespuwt, daar knappen we dan weer op af …Een te overdreven agressieve touch en houding …
Puur muzikaal is Special Interest nu ook niet wereldschokkend, wel lekker intens om zich heen schoppen zonder scrupules toe.
We waren, na het vertrek van de originele zanger/frontman benieuwd hoe Black Country, New Road (****) het er vanaf zou brengen. Want die stem van Isaac Wood bleek toch een grote meerwaarde binnen de band. Niet getreurd, de overige bandleden haalden alles uit de kast om het publiek te bekoren. Zangeres Tyler Hyde kweet zich met brio van haar job.
We kregen trouwens geen énkel nummer te horen van hun eerste twee albums, enkel recenter werk, hoe risicovol dit mag zijn. Het lijkt wel alsof de band, na die moeilijke tijden zijn nieuwe adem heeft gevonden. Het is een geoliede machine op het podium, goed op elkaar ingespeeld. Die magie slaat ook over het publiek. We zijn alvast benieuwd hoe de band verder zal evolueren.
De band ging er dus sterk tegenaan. De set werd afgesloten met een mooie ode aan Mimi Parker, de song "Nothing But Heart" van Low. Het zestal nodigde al de gecureerde acts uit; op die manier kregen we een enorm kippenvelmoment door een dertienkoppig koor. Sjiek.
Dit was een bijzonder emotionele editie, waarbij ‘het leven uitbundig als ingetogen werd gevierd’.
Organisatie: Sonic City festival + Wilde Westen, Kortrijk
Feast of Fools 2022 - Alle beloftes ingevuld
Feast of Fools 2022
Asgaard
Gentbrugge
2022-11-05
Filip Van der Linden
In een periode dat in Vlaanderen nogal wat optredens en zelfs kleinere festivals afgelast worden wegens een tegenvallende voorverkoop van tickets is het hoopgevend dat een bescheiden festival als Feast Of Fools het bordje met uitverkocht kan ophangen. Ook al is de Asgaard in Gent dan wel niet meteen de grootste concertzaal van Vlaanderen.
Feast Of Fools was al aan zijn vierde editie toe en werd reeds in verschillende Vlaamse steden georganiseerd. De affiche van dit jaar stond garant voor leuke ontdekkingen en bands die hun sterke reputatie konden bevestigen en die belofte werd ingevuld.
Met liefst zes bands voor één avond mocht Absynth al om 16 uur het podium op. Voor een gemiddelde stoner/doom-band is dat best vroeg op de dag. Het publiek was nog lang niet voltallig, maar heel wat mensen die er wel waren, hoopten dat deze Absynth een aangename ontdekking zou worden. Iedereen in de zaal overtuigen, dat lukte niet helemaal. Absynth brengt zijn stoner en doom met vaak grillige structuren en rustpunten, zodat het voor het publiek hen nog niet kent, niet altijd duidelijk is waar een nummer begint of eindigt. Dat er maar weinig vocalen in hun songs zitten is in het genre geen probleem, maar op een festival als dit hadden we toch op wat duiding in de bindteksten gehoopt. Het helpt inzake interactie met het publiek ook niet dat de bandleden vaak naar de drummer gekeerd stonden, dus met de rug naar het publiek.
Het was mooi dat Absynth hier mocht openen, maar geef deze band toch maar wat tijd om te groeien. Het jonge viertal uit Charleroi had voor zijn set van 40 minuten slechts vier nummers nodig. “Psychiatre Carcérale Psychopathe” en “Heroin Hero” komen uit hun debuutalbum ‘Plèbe 2178’ van vorig jaar. In Gent vulden ze aan met twee nieuwe tracks: “Unwind The Wheel” en “Cycles Of Non-Existence”. Vooral bij die laatste merkte ik toch wat meer maturiteit en een degelijke songopbouw.
Een band die maturiteit te over heeft, dat is dan weer het minste wat je van Growing Horns kan zeggen. Deze doom/sludgeband bestaat uit een reeks muzikanten die gepokt en gemazeld zijn in de Vlaamse metalscene en na de release van hun debuut-EP ‘Nobility Of Pain’ leek het pad geëffend naar misschien wel een internationale doorbraak. Daar stak corona een stokje voor, samen met het op zoek moeten gaan naar een nieuwe drummer en nog een paar andere hindernissen. Maar sinds kort staat de trein van Growing Horns opnieuw stevig op de rails en het is leuk om te zien hoe gretig deze band die kans grijpt.
Op de setlist van Growing Horns staan nog steeds een aantal tracks van ‘Nobility Of Pain’ (“Luciferian Kingdom”, “Mountains Of Pain” en “2084”), een paar songs die al even op de setlist staan (“Motherbong” en “Dopefuck”) en al een paar nieuwkomers (“Blood In The Water” en “Lust For Knife”) die ze eerder dit jaar al op Alcatraz Open Air speelden.
De band heeft intussen bijna genoeg nieuwe nummers om de studio in te duiken voor een nieuwe release. Nieuwe drummer Seppe kreeg op vraag van zanger Daf een welkomstapplausje en was zo van slag dat hij vergat om het volgende nummer in te zetten. Maar dat was zowat het enige slordigheidje.
Growing Horns bracht op Feast Of Fools een heel degelijke en intens gebrachte set. Strak, geconcentreerd, met veel vertrouwen en met een publiek dat enthousiast reageerde. Een eerste hoogtepunt van de avond.
Het Nederlandse Vetrar Draugurinn had net iets meer moeite om het publiek voor het podium mee te krijgen op zijn trip van gothic en doom. Zou het aan die moeilijke bandnaam (IJslands voor wintergeesten) liggen? Dankzij de heldere vocalen van zangeres Marjan gingen de eerste nummers van de set in Gent een beetje naar de symfonische of powermetal en dat was misschien niet waar het publiek op rekende. Van die bijna verloren positie vochten de Nederlanders zich terug in de wedstrijd met meer progressieve stukken en melancholieke doom. Het is wat wennen aan het contrast tussen de tristesse in de lyrics en de zwaarte en loomheid van de muziek enerzijds en de bijna opgewekte en heldere vocalen.
Bij de bandleden mag het een snaartje meer zijn, met een zessnarige bas en twee gitaristen met elk acht snaren. In deze Nederlandse band zit overigens een voor Belgische metalfans bekend gezicht: Tom Cochrane zat enkele jaren in Ancient Rites.
Op de setlist van Vetrar Draugurinn stonden vooral tracks van hun jongste album ‘The Night Sky’ (“As I Drift On An Ocean Towards A Distant Shore”, “The Night Sky”, “The Observer” en “The Lonely”) en nog drie tracks van hun debuutalbum (“I Am”, “The Wolves At Our Door” en “Mother Of Northern Skies”). “The Lonely” zat wat onverwacht in de setlist. De band had zijn speeltijd niet goed ingeschat en kon zichzelf zo een toegift geven.
Aan enthousiaste drummers geen gebrek op Feast of Fools, dat zagen we bij bijvoorbeeld ook bij de Nederlandse stonerrockers An Evening With Knives. Jarno heeft al een paar weken een gebroken knie maar zat in Gent te drummen alsof er niets aan het handje was. Deze Nederlanders zijn al lang geen onbekenden meer in Vlaanderen en ik zag ze al vaker aan het werk, maar nooit eerder met zoveel geldings- en veroveringsdrang als op Feast of Fools, vooral bij zanger/gitarist Marco dan. Zijn enthousiasme was de vonk die het publiek in Gent nodig had om er helemaal voor te gaan en bij de donderende versie van “Drowning in Daybreak” die de set afsloot stonden ze van de rand van het podium tot aan de toog van de Asgaard te headbangen. An Evening With Knives zorgde voor een nieuw hoogtepunt op dit festival.
Intussen is het voor de fans van An Evening With Knives nog wachten op de opvolger van hun album ‘Sense Of Gravity’ uit 2020. Daar wordt aan gewerkt, maar op Feast of Fools kregen we nog geen nieuwe nummers te horen.
Het was voor hun Vlaamse labelmaatjes Splendidula niet eenvoudig om meteen nog eens harder te knallen. Deze doom/sludgeband kreeg een paar serieuze tegenvallers te verwerken en is nog wat zoekende naar een nieuwe bezetting. In Gent hadden zangeres Kristien en drummer Joachim bassist Olivier Puttaert (Tensor, Teras) mee en de nieuwe gitaristen Dries Van Belle en Kenny Depraeter (Winter’s Wrath). Voor Kenny was het nog wat zoeken naar zijn plaats op het podium en in de sound van de band, maar Dries maakte indruk met zijn gitaartechniek en vooral zijn podiumvastheid. Hij beschikt ook over moves die we doorgaans eerder in de thrashmetal zien.
Vergelijkingen met de vorige samenstelling van Splendidula zijn eigenlijk van geen tel. De nummers zijn gebleven, maar er staat een andere band op het podium en dus klinken die nummers zowel vertrouwd als anders. Het vergt moed voor een band om ondanks alle tegenslagen door te gaan. Opgeven zou zoveel makkelijker geweest zijn. Het vertrouwen van Kristien en het enthousiasme van Joachim en Dries trokken in de Asgaard de twijfelaars over de streep. En een pak degelijke songs, dat helpt natuurlijk ook. Splendidula speelde in Gent integraal het ‘Somnus’-album. Het aangehouden applaus was verdiend.
De afsluiter op Feast Of Fools was het Brusselse Wolvennest. Met liefst zes mensen werd het een beetje krap op het podium van de Asgaard. En dan moest er nog plaats gezocht worden voor kandelaars, wierrookstokken en schedels. Inzake genre is Wolvennest moeilijk in een paar woorden te vatten. Er zit wat atmosferische blackmetal in, een beetje death, zelfs een vleugje ambient, wat experimentele blues-psychedelica en dan heb je nog de vocalen van de enigmatische frontvrouw Schazzula, die ook nog eens synths en theremin toevoegt. Eén van de drie gitaristen is Marc De Backer, de Belg die een tijdlang deel uitmaakte van de Amerikaanse bands Mucky Pup en Dog Eat Dog. Een bonte verzameling op het eerste gezicht, maar het is een recept dat werkt. Vreemd en intrigerend tegelijk.
De Brusselaars brachten als headliner in Gent een dwarsdoorsnede van hun verschillende releases sinds 2016 die grofweg te catalogeren valt als hun digitale live-album van vorig jaar, aangevuld met enkele extra tracks. Een waardige afsluiter.
Organisatie: Feast of Fools (ism Asgaard, Gentbrugge)
Desertfest 2022 - Een boeiende dag van stoner en doom …
Desertfest 2022
VIERNULVIER
Gent
2022-10-30
Erik Vandamme
Naast Londen, Berlijn en Antwerpen gaat er sinds 2021 ook een editie van het vermaarde Desertfest door in Gent, in VIERNULVIER, drie podia, verspreid over de grote zaal, namelijk Desert stage, theaterzaal (die omgetoverd is tot een intieme omgeving op het podium) - Vulture Stage en de zaal bovenaan, Cayon Stage. De benen worden hier aangesproken, veel trappen dus, maar gelukkig was er ook een lift die je naar de vierde verdieping bracht … Het enige minpunt aan die verschillende podia is dat je door de overlappingen niet alles kunt zien, tenzij je uiteraard van het ene naar het andere holt, en maar een deel van een concert ziet, en het andere deels mist …Wij kozen het volledige plaatje, waardoor we helaas ook keuzes moesten maken en enkele concerten moesten 'skippen'.
We starten de dag met een bijzonder griezelig optreden van Ggu:II (****), afkomstig uit Tilburg . De band brengt een brij aan zware doom, gedrenkt in duivelse ritmiek. Enige interactie met het publiek was er nauwelijks, maar de logge, hypnotiserende sounds en vocals zorgen ervoor dat je wordt meegezogen naar de meest donkere gedachten in je onderbewustzijn. Confronterend. Een intense start van het festival.
Op de Cayon Stage doet The Devil and The Almighty Blues (****) iets gelijkaardigs. De band speelt stoner en doom, iets minder zwaar, maar een intense sound van trage, verschroeiende gitaarriffs, bedwelmend, massief van aard, die tot uitbarsting konden komen, waarin het donkere geluid van Black Sabbath samengaat met bluesrock. We herkennen zelfs Pink Floyd, wat de veelzijdigheid van deze bijzondere band onderschrijft.
"De ferm zware logge sound biedt geen lichtpuntjes. Het ietwat klein beetje licht komt door de kristalheldere stem van de imposante frontman. Een intens, duister , aanstekelijk sfeertje krijgen we , uniek aan de band" , schreven we over het optreden van Pallbearer (****) op Desertfest in de Trix, Antwerpen.
De band speelde nu in de grote zaal van VIERNULVIER. Ook nu weer viel de combinatie op van aanstekelijkheid en intense duisternis op, een strijd tussen donker en licht. Alleen hadden we het gevoel dat de band het wat moeilijk had om het publiek voor zich te winnen, maar ze bleven wel strak en stevig spelen, wat sierde. Knap.
Regarde Les Hommes Tomber (*****) speelt black metal, maar dan niet snel , gedreven maar eerder traag, intens, door lang uitgesponnen riffs en opbouwende lagen . Een pulserende sound, de hel , waanzin nabij. De vervaarlijk molenwieken frontman acteert en heeft een onaardse stem. Een demonisch klankentapijt wordt gecreëerd. Indrukwekkend!
De meest pure doom werd later op de avond gebracht door het afsluitende Candlemass, maar ook Monolord (****) overweldigt door hun mooie doom; een sound die eerder aanvoelt als een deken tegen donkere gedachtenkronkels. Monolord biedt een aanstekelijk geheel, die de duisternis en de waanzin wat deugdzamer maakt.
Ook Irist (***1/2) zagen we optreden op Desertfest in Trix. We schreven daarover: ''Irist doet Vulture stage op zijn grondvesten daveren door een wall of sound van doom en metalcore. De instrumentatie als de oorverdovende stem van brulboei Rodrigo Carvalho staan in voor een overweldigende gewaarwording. Wat een mokerslagen!"
Er stond weinig publiek voor het podium, de band speelde bijna gelijktijdig met de kleppers van Celeste. Maar dat liet Irist niet aan zijn hart komen en dus zetten ze een set neer alsof ze stonden op te treden voor een laaiende menigte. Ook nu weer zijn er de imposante vocals van Rodrigo Carvalha.We werden lekker muzikaal door elkaar geschud.
Een absoluut hoogtepunt op de Deserteditie in Antwerpen was Elder (****) De band haalde ook in VIERNULVIER de ‘doom’ sloophamer boven, en ging als een wervelstorm tekeer op dat podium van de Desert stage, met hun bijzondere strakke set. Het gaspedaal werd continu ingedrukt. Weinig of geen interactie hier, Elder liet vooral de muziek voor zich spreken. waardoor je verweesd achterbleef.
Wyatt E. (*****) was eerder de vreemde eend in de bijt … hij maakt gebruik van elektronica en verschroeiende drones. De gesluierde bandleden voerden ons weg naar het Midden Oosten, ook die muziek waaide over ons heen. Hun sound wordt doorkruist met koude, donkere klanken, die de fantasie voortdurend prikkelen. Wat een intense gewaarwording creëert hij van een spookachtige waar donker en licht elkaar bestrijden .
Orange Goblin (****) wordt samen met Cathedral beschouwd als een van de belangrijkste stonerbands van Engeland. In Gent bevestigden ze. De gitaarriedels en de drumsalvo's vlogen om ons heen. De bijzondere, letterlijk zelfs, verschijning van de spraakzame frontman, molenwiekend met zijn armen, trekt de meeste aandacht naar zich toe. Zijn bulderende stem gaat door merg en been. Orange Goblin speelt stonerrock en integreert pijn, smart met een feestelijk stemming.
Wat een contrast met de donkere, mysterieuze en angstaanjagende verschijning van Coven (***1/2) die zorgde voor een fantasieprikkelende totaalbeleving. Het occultisme binnen de set, vooral visueel dan, bezorgt ons rillingen. Puur muzikaal kregen we echter een luide, monotone brij die ons niet volledig kon bekoren.
Maar het visuele en de show op het podium bleek dus een meerwaarde; je werd meegezogen naar die waanzin wekkende wereld van pure kwaadaardigheid, de meest gruwelijke beelden komen voor de voor geest, waardoor Coven in zijn opzet is geslaagd.
Het was vooral uitzien naar de hoofd act op de Desert stage Candlemass (*****) . De band is al sinds de jaren '80 actief, en uitgegroeid tot een ware Doom legende. Doorheen de jaren waren veel personeelswissels en strubbelingen, maar nu staat Candlemass weer als een huis. De legendarische band brengt binnenkort zelfs een nieuwe plaat uit 'Sweet Evil Sun', helemaal in de traditie van die typische doom waar ze zo groot zijn door geworden. Dat zet de band trouwens ook live in de verf, met een strak, aanstekelijk geluid. De riffs zijn verschroeiend en de drummer mept erop los. De beminnelijke frontman heeft een heldere stem, is een groots entertainer en omarmt voortdurend zijn publiek.
Candlemass heeft duidelijk zijn nieuwe adem gevonden op plaat maar ook op het podium. Hier heerst het spelplezier van een stel jonge wolven, die de liefhebber van het genre sterk overtuigen.
Hoe kun je een typische stoner/doom dagje het best afsluiten? … Met de grootmeester van Heavy Doom metal, Black Sabbath?!, helaas waren deze laatste niet beschikbaar … Hier werd Pink Room (****1/2) opgetrommeld. Het Gents trio vertoeft in het wereldje van noisepunk en garagerock. Ze brengen een eigenzinnige, gewaagde versie van het album 'Paranoid' van Black Sabbath.
Het valt ons trouwens op hoe tijdloos songs “Paranoid”, “War Pigs”, “Iron Man” en “Hand of Doom” toch zijn. Enkele gast vocalisten zijn van de partij , de ene wat meer overtuigender dan de andere …De nummers worden energiek gebracht , elke song brul je uitbundig mee, alsof de geest van Ozzy & Co daar ook ergens rond waaide.
Naast een subliem gebrachte “Iron Man” was “Planet Caravan” fantastisch, ingekleed met een hemelse vibrafoonsolo. Pink Room bracht de klassieker “Paranoid” met enorm respect voor het origineel; ze voegden er iets eigenzinnigs aan toe.
De set was het perfecte sluitstuk van een bijzonder boeiende dag van stoner en doom …
Organisatie: Desertfest (Belgium)
TroyFest 2022 - Fields Of Troy definitief uitgezwaaid!
Troyfest 2022
Club de B
Torhout
2022-10-22
Erik Vandamme
Fields Of Troy gooit, na circa twaalf jaar aan de Belgische metal top, de handdoek. Dat wou de band op zijn eigen festival uitbundig vieren met een laatste knaller van een optreden, We zakten af naar Torhout, het gezellige Club de B was heel goed gevuld voor dit afscheidsfeestje. Fields Of Troy brachten voor de gelegenheid enkele bevriende bands mee, ook al was dit min of meer een uitgestelde affiche van 2020/2021 toen door de corona tijden alles werd afgelast. Wij genoten vanaf de eerste tot de laatste band met volle teugen, een afscheidsfeest met een knal van formaat? Dat werd het dus zeker en vast!
De avond werd geopend door het politie corps. Althans de leden van Cops On Coke waren getooid in een politie uniform. Een bandje draaide een pop / techno song als de band op het podium kwam. Eens de gitaren omgord vuurde Cops On Coke echter vlijmscherpe vuurpijlen af die als een mokerslag in je gezicht ontploffen. Ondanks dat de energie alle hoeken van de zaal uitstraalt, voelen we toch dat er veel meer in zit dan er nu al uitkomt. Geef deze band de nodige podium kansen, en met deze bijzonder integrerende set, waarbij aankleding, humor en een spervuur aan demonische klanken en vocalen hand in hand is dat een kwestie van tijd eer ze de wereld veroveren.
Dat energieke en vuurkrachtige zou nog wel een paar keer terugkeren op deze boeiende avond. “Alles wat het genre zo mooi maakt, vind je namelijk terug op deze schijf. Duisternis die je tot waanzin drijft, ingetogen momenten die je een krop in de keel bezorgen. Verschroeiende riffs die als een bot mes in je vlees snijden. Of het doen ontstaan van een feestelijke stemming. Het keert allemaal terug op dit bijzonder tot de verbeelding sprekend debuut” schreven we in 2018/2019 nog over ‘Melancholia’, van Lethal Injury dat zette de band ook live in de verf bij hun cd release in Oostende in diezelfde periode.. Ondertussen is Lethal Injury volwassen geworden en dus ook gegroeid in hun kunnen, maar zijn hun speelsheid gelukkig niet kwijt gespeeld, integendeel. Het spelen met uiteenlopende emoties blijft dus ook anno 2022 nog steeds overeind staan en dat zorgt voor bom aan vreugde taferelen, of net koude rillingen die je confronteren met duistere gedachten kronkels.
Ook Lost Baron balanceert voortdurend tussen dat uitdelen van mokerslagen en, door middel van eerder gestroomlijnde tot melodieuze vocalen en riffs, de aanhoorder rustmomenten aan bieden. Waren onze verwachtingen wat hoog gespannen? Het kan, maar Lost Baron kwam op TroyFest ons iets te routineus over, en dit ondanks een donkere gewaarwording die ons even tot een punt van lichte waanzin bracht. We hebben ze in het verleden echter veel intensiever gezien en gehoord. Een donkere brij die zou moeten zorgen voor een intensieve totaalbeleving die aan de ribben kleeft schotelt Lost Baron dus nog steeds voor maar om één of andere reden bleef de mayonaise niet plakken. waardoor we deze keer helaas lichtjes op onze honger bleven zitten. Jammer.
Temptations For The Weak wist ons deze zomer op Frietrock nog compleet, maar dan ook compleet omver te blazen. De band heeft trouwens een schitterend nieuwe plaat uit ‘Fallen from the Stars’ waar ze hun eigen grenzen niet aftasten, maar compleet verleggen. Dat is de grote verdienste van de hele band, laat dit duidelijk zijn, maar het aantrekken van frontman Jadran Beauprez is op allerlei vlakken een schot in de roos. De imposante uitstraling op – en naast het podium – een aangeboren charisma waardoor hij zijn publiek moeiteloos inpakt en een stem als een kanon waardoor de mensen wat naar achteren gaan staan zo hard blaast hij je omver. Na het optreden vertelde Jadran dat hij al een paar weken stemproblemen heeft, het viel ons wel op dat sommige bandleden enkele zanglijnen overnamen, dat zorgde zelfs voor een extra meerwaarde binnen het geheel. Maar zelfs bij een minder sterk stembereik blaast de band ons volledig van de sokken. Wat een wervelstorm aan energiebommen die in je gezicht ontploffen en ons compleet verweest achter laten schotelt Temptations For The Weak ons voor! Anno 2022 is deze band duidelijk klaar voor de grote stap voorwaarts.. indrukwekkend!
Carrion is uitgegroeid tot één van de meest toonaangevende death metal gerelateerde bands die ons landje rijk is. Toen we de band onlangs op Zingem Beeft aan het werk zagen, bleven we ondanks die ferme uppercut die ze weer uitdeelden, lichtjes op onze honger zitten. Carrion had dus nog iets goed te maken, en deed dat met volle overgave. Elk van de bandleden straalde zoveel spelplezier uit, zodat je er zelf gelukkig van werd. Uiteraard binnen die typische duistere omkadering, het is niet zo dat Carrion nu plots liefelijke pop liedjes brengt over bloemetjes en bijtjes. Maar het feit dat we weer die solide band op dat podium zagen staan, waarbij iedereen diezelfde kant uitkijkt, stemt ons vreugdevol. Carrion drukt dat gaspedaal zowel vocaal als instrumentaal voortdurend in, waardoor het dak van Club de B er meermaals afgaat, klasse! En nu vol verwachting uitzien naar die nieuwe plaat…
De hoogtepunten blijven zich opstapelen, Fields Of Troy speelt hier een thuismatch, want plots stond het zaaltje vol tot ver naar achter, dat was voorheen en daarna niet echt het geval. De band wilde in schoonheid afscheid nemen, en haalde alles, maar dan ook alles, uit de kast om hun fans dat ultieme afscheidsfeestje te bezorgen. De grote sterkte van Fields Of Troy is het vocaal en muzikaal voortdurende spelen met emoties, en daardoor snaren raken op de meest gevoelige plekken. Soms worden daarbij registers open getrokken, vaak laaien die emoties zodanig op dat de bewegelijke frontman zijn publiek letterlijk gaat opzoeken. Op het einde van de set gaat hij zelfs gewoon op de boxen staan, gaat over tot een potje stagediven. Zijn fans vangen hem op en dragen hem door de zaal terug naar het podium. Maar ook de bandleden stralen emoties en spelplezier uit, en doen meer dan hun duid in het zakje. We zagen op TroyFest die Fields Of Troy waardoor we ooit super-fan zijn geworden nog eenmaal schitteren in al hun pracht en praal… en zijn zeer benieuwd naar de projecten waar de top muzikanten zich gaan aan laven in de toekomst. De puntjes werden compleet op de ‘i’ gezet, het publiek genoot en pinkte een traantje weg .. bedankt voor die mooie jaren Fields Of Troy!
Bear verstaat de kunst om metalcore / hardcore gerelateerde muziek, binnen die chaotische brij, zodanig melodieus te laten klinken dat we vrij subtiel toch enige structuur menen te herkennen. Maar door de bewegelijkheid, en het omver stampen van menig heilig huisje wordt de aandacht eerder gevestigd op de ravage die ontstaat na de doortocht van de Beer. Plots stond er wel veel minder publiek in de zaal voor Bear. Nochtans levert deze band steeds een chaotische show af, waarbij het publiek letterlijk wordt betrokken en muziekinstrumenten, waaronder het drumstel, sneuvelen. De in het wit geklede bandleden zijn natuurlijk één voor één topmuzikanten, die hun instrumenten furieus bespelen. De brulboei van dienst, schreeuw zijn longen gor, maar elk beetje energie dat er nog overschiet, wordt gebruikt om daken er te doen afvliegen. Haast letterlijk!
Het contrast met afsluiter Thurisaz kon niet groter zijn, niet dat het er plots rustig en relax aan toe gaat. Ook Thurisaz haalt een pletwals boven, al is dat eerder een intensief alternatief gedrenkt in doom elementen die je rillingen bezorgen. Toen we de band medio 2005 live zagen op Vlamrock (As) waren we zodanig van de kaart, dat we als een heel ander mens de zaal verlaten. Ook nu bespeelt Thurisaz de meest donkere gedachten in ons onderbewustzijn op een doordachte en intensieve wijze, waardoor je met de krop in de keel hevig staat te headbangen. Thurisaz is wat ons betreft, één van de meest onderschatte Belgische bands die er bestaan, de manier waarop ze op TroyFest een publiek tot hogere sferen kunnen brengen binnen die bijzonder duistere omkadering? Daar slagen maar weinig zogenaamde gerenommeerde bands binnen hun genre echt in. Thurisaz heeft steeds de grenzen van doom gerelateerde muziek afgetaste, verlegd en durft buiten de lijntjes daarvan te kleuren zonder gezichtsverlies te lijden. Dat was in het verleden zo, dat zetten ze op TroyFest mooi in de gitzwarte verf.
Met speciale dank aan Fields Of Troy en Nick Verduynslager (+ Musika.be)
Organisatie: Troyfrest
Desertfest 2022 - Kleurrijke sound in die stoner/psychedelica/doom
Desertfest 2022
Trix
Antwerpen
2022-10-14 t-m 2022-10-16
Erik Vandamme
De Trix was op 14,15 & 16 oktober drie dagen vol gelopen voor een avontuurlijke wandeling in het wereldje van de stoner/doom/psychedelische muziek voor de nieuwste editie van Desertfest.
Desertfest trekt eigenlijk een breed publiek aan , gezien de organisatie niet vies is om buiten de grenzen van de genres te treden; maw bands en artiesten programmeren die hun grenzen aftasten en experimenteren. De uitnodigende club sfeer, met een gezellig terras buiten, met foodtrucks, de bijzonder intimite en gezellige sfeer die er drie dagen heerst, vormen een belangrijk onderdeel om dit verhaal tot een goed einde te brengen. Al deze diverse, aantrekkelijke elementen, het aanbod en de locatie tekenen dit festival.
Wij genoten drie dagen lang van deze kleurrijke sound in die stoner/psychedelica/doom.
dag 1 - vrijdag 14 oktober 2022
De uit Charleroi afkomstige doom/slugde band Hispÿn (****) opent het festival op de gezellige Vulture stage, gevestigd in het Trix café, met een bijzonder emosound van verschroeiende riffs. De teksten van Hispyn zijn gebaseerd op de ervaringen van social worker Esteban Lebron-Ruiz, de zanger. Het klinkt donker en grauw en zowel de zang als de instrumentatie boeien .
Eén zelfde donker, mysterieus kader horen we bij Dommengang (*****) op de Canyon stage, de bovenverdieping van Trix. Dommengang speelt gestroomlijnde riffs en slepende drums. Een kenmerkende ‘stoner’ bedwelmende klank, die je brengen naar woestijnlandschappen. Overtuigende set.
Op Desert stage, in de grote zaal van de Trix, kregen we een experimentele totaalbeleving van IIVII (*****) . Dit is het ambient gerelateerd project rond multi-instrumentalist Josh Graham (Red Sparowes, A Storm of Light) met gitaar en loops, geruggesteund van onheilspellende klanken en drums. IIVII huivert! Adembenemend. Het duo maakt gebruik van beelden op een reuzengroot scherm, die het filmische van dit project nog meer onderstreept. Het is een set waarbij visuele effecten en de intense klank samengaanEens binnengestapt in de wereld van IIVII is een terugweg niet meer mogelijk.
De uit Eindhoven afkomstige band Severant (****) steekt zijn voorliefde voor de '60/'70 muziek niet onder stoelen of banken. Hun psychedelische muziek heeft een donker randje.. Severant maakt het aanstekelijk, gedreven, boeiend. De Nederlandse band heeft voldoende potentieel om binnen de kortste tijd door te breken naar een ruim publiek.
Pink Room (****1/2) is een Gents trio dat vertoeft in het wereldje noisepunk en garagerock. Ze brengen een eigenzinnige, gewaagde versie van het album 'Paranoid' van Black Sabbath, een belangvolle schijf voor iedere post-punk/new wave liefhebber, die zich ook verdiept in het metalgenre.
De band heeft Bart Baele (Speedözer, Tubelight), Lynn Claus (Ponykamp) en Jelle Denturck (DIRK.) uitgenodigd om dit huzarenstuk tot een goed einde te brengen, en slaagt dan ook met brio in zijn opzet. Het slepende en sinistere dat zowel Black Sabbath als de plaat 'Paranoid' zo tijdloos maakt, blijft overeind staan.. Pink Room speelt sterk en verdeint alle respect om dit album te spelen.
Cave In (*****) mocht, achteraf bekeken, de Desertstage afsluiten. De band speelde een ‘headlinerwaardige’ set. Knap hoe de band zich na het tragische overlijden van bassist Caleb Scofield herpakt heeft, niet alleen door het uitbrengen van de overtuigende plaat 'Pendulum', een versmelting tussen de grunge van Soundgarden en het betere metal werk, maar ook live zorgen Stephen Brodsky en C° voor energie! De verschroeiende riffs, de vunzige drumsalvo’s en de zang waren als mokerslagen … Wat een set!
Samavayo (****) uit Berlijn heeft reeds veel ervaring binnen de scene. Met 'Payan' krijgen we een waar meesterwerk in de stoner/psychedelica. Ook live blijkt Samavayo nog steeds tekeer te gaan als jonge wolven. Uiterst genietbaar gigje.
Acid Mammoth (*****) werd ons aangeraden. De Griekse band stond namelijk vorig jaar nog in Trix-café een indrukwekkende set te spelen. En inderdaad, Acid Mammoth was één van de hoogtepunten. Acid Mammoth haalt in de instrumentatie als in de vocals de sloophamer boven. Wat een pletwals! De vettige stoner/doom sound zinderde na door die verschroeiende sound. Schitterend.
De afsluiter op Desertstage dag 1 Brian Jonestown Massacre (***) is ook van een bijzonder kaliber. De indrukwekkende, groovy psychedelische sound is overtuigend en frontman Anton Newcombe heeft een lijzige stem. Helaas bleef de interactie naar het publiek beperkt; de swung ging soms uit het concert door de stiltes, toen de band bezig was aan het stemmen, en Anton een sigaretje opstak. Niettemin, we lieten ons gewillig meeslepen in dat intens, loom psychedelisch klankentapijt.
Geef ons dan maar Gozu (****) die met een stampende set van pure rock en stoner het Trix-café deed daveren. De muzikanten haalden lekker hard uit. Mokerslagen. De imposante verschijning alsook de zang van gitarist Mark Gaffney sprong in het oog. We sloten dus af met een ondoordringbare geluidsmuur.
dag 2 - zaterdag 15 oktober 2022
Zaterdag starten we met een typische stoner set door de Griekse band Half Gramme of Soma (****) . Een mooie woestijnstorm ontstond. Mooi binnen het genre.
"De band biedt in de instrumentatie als in de vocals vuurkracht. Het trio verstaat de kunst om verschroeiend uit te halen, donker en rauw, met een dosis humor" schreven we over het optreden van Gnome (****) eerder dit jaar in N9, Eeklo. En dat is wat Gnome dus ook doet op de Canyon stage, die dosis humor met een duister, luguber kantje … zoals de clown in een circus vaak grappig uitziet, maar ook soms angst kan zaaien, slaan deze opgeschoten kabouters ook diezelfde weg in.. met een lach en een bittere traan tot gevolg. Muzikaal een energieke sound.
Tijd voor levende legendes op de Desertstage. Unida (****) - Unida is de band rond voormalige zanger John Garcia, die in 1995 na de split-up van Kyuss begon met Slo-Burn om later dan door te gaan met Unida. Garcia zelf is er nu niet meer bij, drummer Miguel Cancino en gitarist Arthur Seay laten zich omringen door een andere legendarische zanger Mark Sunshine (Elysium en Riotgod ). De band brengt lekkere old skool stoner, met een lekkere ondoordringbare geluidsmuur. Technisch sterk alvast.
Irist (****) doet Vulture stage op zijn grondvesten daveren door een wall of sound van doom en metalcore. De instrumentatie als de oorverdovende stem van brulboei Rodrigo Carvalho staan in voor een overweldigende gewaarwording. Wat een mokerslagen!
Slomatics (****) op z’n beurt was evenzeer de moeite . Slomatics overdonderde door een intens, lang doom sfeertje te creëren. De band brengt op meeslepende, bedwelmende wijze een hypnotiserend, duister sfeertje, eigen aan het genre. Een verslavende inwerking. Sjiek.
Naxatras (***1/2) was iets aparts. De band speelde fuzzy riffs, voegt keys toe en heeft een langdradige zang. Het creëert een vreemd aandoend sfeertje. De band tast grenzen af en experimenteert met klanken. Een avontuurlijke aanpak van een Griekse band, die niet iedereen aansprak.
Op de Vulture stage hadden we intussen de energiebom Rosy Finch (****1/2), een opzwepende sound van gitaar en drums, om je murw te slaan; daarnaast ook een bijzonder beweeglijke frontvrouw Mireia Porto, die een klok van een stem heeft, rauw en intens. Hier dus een overtuigend sludge feestje, een aanstekelijke wervelstorm, met een knipoog naar de jaren '90.
Radar Men From The Moon (****) heeft een nieuwe zanger Niels Koster. Zij zorgden voor een psychedelisch totaalbeleving. De man schreeuwt zijn keel schor en zet de trommelvliezen onder spanning. Maar ook de sound is de moeite , met verschroeiende riffs, en met twee drummers op het podium ontstaat een overdonderd, oorverdovend geluid.
De gereputeerde Amerikaanse doomband Pallbearer (*****) zorgt voor een rustpunt, dat er eigenlijk geen is. De ferm zware logge sound biedt geen lichtpuntjes. Het ietwat klein beetje licht komt door de kristalheldere stem van de imposante frontman. Een intens, duister , aanstekelijk sfeertje krijgen we , uniek aan de band. Ze tekenen dan ook voor één van de sterkste doom optredens op Desertfest.
We zagen de band My Diligence (****) recent nog op Les Nuits Botanique. ''My Diligence ging als een diesel van start, maar eens het gaspedaal compleet is ingeduwd, werden we overdonderd door prachtige climaxen en werden we van onze sokken geblazen!'', schreven we. De nieuwste plaat ' The matter, the form and power' is een donker, duister fantasieprikkelend meesterwerkje. Ook live gaat het in diezelfde richting door de energieke aanpak, de sound gaat in uitersten, voortkabbelend, opbouwend, zwevend en explosief in een geordende chaos.
Op de bovenverdieping probeert Alunah (***1/2) ons met bezwerende danspassen en hypnotiserende vocals ons toe te laten in hun sprookjesachtige fantasiewereld, van griezelige wezens en liefelijke elfen. Een occulte totaalbeleving waar niet iedereen zich vermoedelijk kon in vinden; wij houden wel van die avontuurlijke aanpak, de lijn tussen lichtvoetigheid en bittere ernst, met een knipoog naar mystieke folklore en sprookjes uit onze kindertijd.
De sloophamer werd plots boven gehaald door Elder (*****) op de Desertstage.. De beste lange songs, o.m. “Compendium” klokt af op dertien minuten. Aan interactie doet de band niet echt, Elder laat zijn muziek voor zich spreken. De adrenalinestoten volgen elkaar op door de snaren die gespannen staan. Die sound krijgt meerwaarde door de beweeglijkheid van de zanger. Een doomsfeertje op z’n sterkst door dat klankentapijt.
Van het ene donkere straatje naar het andere, nu op de Vulture stage (of Trix-Café) waar The Necromancers (****) de strijd aangaan tussen donker en licht. Het is zo bijzonder aan deze band, die zijn inspiratie haalt uit religie, fantasie verhalen uit de Europese folklore en klassieke horror, voorzien van een vleugje humor , die subtiel de kop opsteekt; absurditeit wordtverbonden met donkere gedachtenkronkels. The Necromancers zijn trouwens grootmeesters in het prikkelen van de fantasie, die je als luisteraar zelf mag invullen.
Weedpecker (****)biedt een psychedelisch totaalbeleving op de Canyon stage. De Poolse spacerock band vertoeft letterlijk in hogere sferen. De hypnotiserende klanken en de vernuftige vocals bieden een mooi aanvoelend bevreemdend sfeertje in het heelal. Toch iets aparts met die sound!
Een band zien evolueren in zijn kunnen is n al die jaren nog steeds de hoofdreden waarom we concerten blijven bezoeken, naast de voortdurende ontdekkingsdrang uiteraard.
Red Fang (*****) zagen we enkele jaren terug op Deserfest, ze bliezen ons toen letterlijk omver met een verschroeiende stoner sound. De band is geëvolueerd en uitgegroeid tot het ultieme stoner rock fenomeen , die een waar oorgasme bezorgt. De ene riff na de andere schudt Red Fang uit zijn mouw, zonder oponthoud blijven ze doorbonken tot de muren beginnen te barsten. Red Fang sluit overtuigend dag twee af. Een knaller!
dag 3 - zondag 16 oktober 2022
Wij waren van plan om het op de derde festival dag wat kalmer aan te doen, het werd weer een marathon met zestien bands…
Openen deden we met Polymoon ( *****) de kosmische space-rock band uit Tampere, die met hun debuutalbum, ‘Caterpillars of Creation’ in 2020 een sterke indruk nalieten. Een fijne mix van progressieve psychedelica, dat een buitenaards sfeertje ademt, ietwat ongrijpbaar dat je enkel in het heelal terugvindt. Als het ware een reis naar verre planeten. Een spacy begin van de dag door deze Polymoon , met een tot de verbeelding sprekende frontman in vocals als uitstraling.
Pure rock’n’roll met verschroeiende gitaarlijnen en donderende drumpartijen horen we bij Plainride (****). De band deelde ferme uppercuts uit. Mooi om hen eens aan het werk te zien.
Van eenvoud naar messcherpe death metal, dan belanden we bij Incantation (*****) die op de Desertstage alle registers compleet open trekt. Incantation trekt een ondoordringbare, donkere geluidsmuur op met allerlei mokerslagen. Ook het publiek genoot met volle teugen van deze wervelstorm aan gitaar/zang en drums.
Terwijl we op de Desert stage werden geconfronteerd met de meest intense duisternis, brachten de twee andere podia op de derde dag een klein beetje licht aan het einde van die tunnel.
De Zweedse band Sleepwulf (****)zit in hetzelfde muzikaal bedje van Black Sabbath; die heavy metal sound zorgt voor positief gevoel van welbehagen, lekker stevig en energiek.
Ook de Noorse formatie Slomosa (***1/2) gaat energiek, aanstekelijk te werk, met groovy ritmes en die herkenbare, psychedelische gitaarsound. Met die heldere vocals krijg je die typische 'Tundra rock ' . Een interessante trip, totaalbeleving.
De Poolse band Belzebong (***1/2) sleurt ons weer eens mee naar de donkerste krochten van de Hel, met een vuurkracht waarbij de geluidsmuur dreigt te worden gesloopt, en met een zekere occulte aankleding eraan verbonden. Het is hier meegaan in de trip naar de donkerste kant van je onderbewustzijn. Belzebong confronteert ons ermee!
Cities of Mars (****) combineert stoner met doom. Een groovy donker sfeertje dus. Gezapigweg brengt de band ons een strakke set; een lekkere mix van doom/postrock/sludge en donkere stoner viel in de smaak.
De uit Londen afkomstige stoner band STEAK (****) bracht onlangs een nieuwe plaat uit 'Acute Mania' die een meer psychedelisch kantje van de band laat horen. Dat komt ook live tot uiting. STEAK dompelt ons gezapigweg onder in een dromerige, hypnotiserende, kleurrijke psychedelica, met toch een donker kantje.
Lucifer (***1/2), de Scandinavische doomrockband rond de Duitse zangeres Johanna Sadonis, haalt inspiratie bij heavy metal bands als Deep Purple en Black Sabbath en voegt er iets occults aan toe in die typische doom sound. Heel interessant allemaal zeker omdat ze dit combineren met hypnotiserende visuele effecten. Het zou moeten zorgen voor een onvergetelijke trip naar een fantasierijke omgeving, maar het gaat er allemaal nogal braafjes aan toe, waardoor we lichtjes op onze honger blijven zitten …
Geef ons dan maar de Italiaanse furie van Mr. Bison (*****) die op de Vulture stage alle registers open trekt en binnen een razend tempo tekeer gaat. Wat een uppercuts hier, letterlijk een pletwals. Het publiek geniet met volle teugen.
Stygian Bough (*****) , de samenwerking tussen Bell Witch en Aerial Ruin, is van nog een ander kaliber. De band brengt een mengeling van funeral doom en darkrock, door een intense, logge sound. We zijn ver werwijderd van de harde realiteit en we worden geconfronteerd met onze meest donkere kant. Klonk sterk.
Oorverdovend is een understatement bij Bongripper (***1/2) die vaak start vanuit een traag opbouwende doom, naar een climax toewerkt en de trommelvliezen onder spanning brengt. Een dreigende, krachtige sound dus van een band die grenzen aftast in de genres.
Hippie Death Cult (*****) is een sludgy rock 'n roll-trio met een bevallige vocaliste, die een klokheldere stem heeft. Hippie Death Cult klinkt aangrijpend en sleurt je mee naar een tot de verbeelding sprekende wereld van een doom/sludge sfeertje. De band zet dan ook de Vulture stage in vuur en vlam. Er blijft iets opgewekt onderhuids in die donkere wereld . Wat een verschroeiende totaalbeleving.
Wucan (*****) zorgt op Canyon stage voor een occulte totaalbeleving, door de bezwerende sound en de vocals. Een band als Jethro Tull borrelt op door de flute in de sound. Wucan brengt alvast diezelfde mysterieuze, hypnotiserende , fantasieprikkelende sound , met een knipoog naar de folklore
We hadden al enkele donkere acts gezien, maar wat Wolves in the Throne Room (***1/2) in hun black metal achtige sound doet, is toch ook iets bijzonder. Een intens ritualistische sfeertje creëerden ze. Wolves in the Throne Room gaat in een razend tempo te keer. Een ondoordringbare geluidsbrij, die het licht niet toelaat. Verschroeiend.
We besloten toch nog even te 'verpozen' in Vulture stage , en lieten ons nog éénmaal onderdompelen in een intens sludge sfeertje, met Tons (****). Een emotievolle muzikale wervelstorm, de perfecte afsluiter voor deze boeiende derde dag Desertfest 2022.
Neem gerust een kijkje naar de pics @Romain Ballez
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/4383-desetfest-antwerp-2022.html?ltemid=0
Organisatie: Desertfest (Belgium)
BUSKERfestival Herent 2022 - Het ultieme huiskamerconcert
BUSKERfestival Herent 2022
GC De Wildeman
Herent
2022-09-30
Erik Vandamme
We citeren: '' Rootstown en GC De Wildeman stellen met veel trots de 2de editie van BUSKERfestival Herent voor. Deze muzikale wandeling trekt doorheen jullie geliefde cultuurcentrum. In kleine groepen trekken jullie op ontdekking doorheen het gemeenschapscentrum. Bij elke tussenstop staat er een muzikant of groep uit de Rootstown-stal klaar om de deelnemers te beroeren met 100% akoestische liedjes.''
Op 30 september weliswaar … Met een optreden op de zolder verdieping, in de 'trouwzaal', en op twee intieme locaties, werd vooral een soort huiskamerconcert sfeer gecreëerd die tot de verbeelding sprak.
Na een korte voorstelling, werden we dus in groepjes rond geleid, en belandden we in een vrij donker en vooral intieme zaal, waar David Newbould (*****) helemaal op zijn eentje als een straatmuzikant akoestisch zijn songs bracht. Dat de man een verhalenverteller is, bewees hij al met zijn album 'Power Up' - de recensie kun je hier nog eens nalezen .
Ook tijdens die korte set op BUSKERfestival vertelt hij uitvoerig zijn verhalen in zijn muziek als in de bindteksten op een gezapige, humorvolle en emotioneel beladen wijze. Het zijn persoonlijke ervaringen. Je voelt je als luisteraar sterk verbonden .
In een nog intiemere, warmere omgeving vinden we RUTH (*****) die voor de gelegenheid wordt bijgestaan door een cello speler Daan De Meyer; hij is een enorme meerwaarde. Met haar gitaar en zeemzoetige , kristalheldere en bijzonder hypnotiserende stem voert RUTH je naar een sprookjesachtig oord. RUTH ontroert door haar unieke stem en uitstraling . Feeëriek, gelukzalig is het, met een zekere gemoedsrust. Ze promoot haar komende EP en speelt er enkele songs uit. Een hemels mooi akoestisch optreden dus.
Er ging ook een optreden door op de iets frissere zolderverdieping met Mirco Gasparrin (*****) . Hij zorgde voor een warme gloed met z’n zwoel banjo/gitaar geluid die de temperatuur tot een kookpunt deed stijgen. De man heeft met zijn project Everyone is Guilty een plaat uit 'A Wolf and a lamb' , maar zat dus nu helemaal alleen op een stoel. Hij vertelt uitvoerig over zijn twee banjo's die hij mee heeft, en zorgt voor een warm klankentapijt. Op die zolderverdieping zorgt Mirco Gasparrin trouwens voor een cultuurschok die de verschillende windstreken met elkaar verbindt, van het Oosten, het Westen tot het Zuiden en het Noorden . Een wereldse totaalbeleving.
Een Chileen, een Amerikaan en een Australiër zaten eens samen op café … Het zou zo het begin kunnen zijn van een leuke mop. Maar het is ook het verhaal rond Yonder Boys (*****) Het trio leerde elkaar kennen in Berlijn, en stelden vast dat ze alle drie verknocht zijn aan bluesgrassmuziek … Van het één kwam het andere, en de heren besloten samen muziek te maken.
De band bestaat uit banjospeler David Stewart Ingleton afkomstig uit Forster, Australië, gitarist Jason Serious stamt uit Baltimore, USA en Tomás Peralta heeft zijn roots in Santiago, Chili en speelt in de band op contrabas, mandoline en banjo. Verschillende culturen zijn met elkaar geconnecteerd, wat zorgt voor een uiteenlopende muziekstijl. Naast de Bluesgrass horen we elementen uit folk, americana en country. De instrumentatie is met die aanstekelijke banjo en harmonieuze samenzang erg overtuigend. Yonder Boys bracht een gevarieerd en bijzonder kleurrijk slot van deze boeiende avondwandeling.
Het ultieme huiskamerconcert gevoel overheerste.
Pics homepag Yonder Boys @Lissens Johan Photography
Organisatie: Rootstown/GC De Wildeman
Nederlands 
Français 
