Bimfest 2023 - Van een decadent Lords Of Acid feestje naar een herboren DAF
Bimfest 2023
De Casino
Sint-Niklaas
2023-12-01 + 02
Erik Vandamme
Naar jaarlijkse gewoonte zijn we d’erbij op Bimfest, een boeiende portie donkere elektronica en EBM; muziek dicht bij huis en deugddoend in de koude wintermaanden. Een gezellig clubsfeertje ervaarden we in De Casino, van een decadente Lords Of Acid feestje naar een herboren DAF, na het overlijden van Gabi Delgado-Lopez in 2020.
Uiteraard viel er gedurende die twee dagen nog veel meer te beleven. Ons verslag
vrijdag 1 december 2023- Van Puur EBM naar verstand op nul op een decadent feestje met Lords Of Acid
We starten de avond met de Belgische post-punk/cold wave band The Ulitmate Dreamers (****). De band is al sinds de jaren '80/'90 bezig, en liet na een lange winterslaap, in 2021 weer van zich horen. Intussen zijn ze goed bezig. Eerder dit jaar verscheen zelfs een album 'Echoing Reverie.' Onlangs kwam ook een interessante remix EP op de markt 'Violent Ghost' Lees hier enkele recensies
https://www.musiczine.net/nl/chroniques/item/89946-echoing-reverie.html
https://www.musiczine.net/nl/chroniques/item/92715-violent-ghost-ep.html
Naast de verwijzing naar de cold-wave/postpunk, houdt het gezelschap van experiment en de kenmerkende klankentapijtjes. Eerst stonden ze met twee op het podium, daarna met vier wat tekende voor een vollere sound.
Een eindpunt van deze The Ulitmate Dreamers is er nog niet. We kijken verder uit…
2ND Face (****) is het project van het Duits klankenbrein Vincent Uhlig, die met zijn tweede album ‘utOpium’ de verwachtingen van het veelgeprezen debuutalbum ‘Nemesis’ wist te overtreffen. In De Casino confronteert hij ons met een ondoordringbare donkere wall of sound; met onderhuids een link naar Skinny Puppy en Tool. De vrij rauwe sound krijgt nog een mysterieuze toets, een meerwaarde binnen het donker experimenteel geheel.
Band met een eigen smoel binnen het genre.
Die klankenmagie krijgen we verder van de Britste grootmeester William Maybelline van de band Libanon Hannover met zijn solo project Qual (****). Verschroeiende, pure EBM soundscapes met een dosis harde elektronica. Het daverde hier. Zeker niet origineel, maar puurder en zuiverder kan EBM niet zijn. Loodzware beats kregen we over ons heen en de dansspieren werden geprikkeld.
Ruimte voor visueel spektakel bracht Placebo Effect (*****), ook al zo’n bandje sinds de jaren '80 bezig en na 26 jaar nu kregen we een nieuwe plaat, die niet inboet aan relevantie. Een etalage pop, een macabere verkleedpartij en dito sound intrigeerden. Fantasie prikkelend alleszins manier door die visuele effecten te combineren aan hun donkere, mysterieuze sound. Bijna horror; de meeste donkere gedachten komen naar boven … Ondanks deze elementen, hadden we hier een prachtige performance.
Het was enorm uitzien naar het decadent feestje van Lords Of Acid (***) die enige controverse niet uit de weg gaan. Maurice Engelen is een veelzijdig artiest, die we kennen van een Praga Khan; met dit project zoekt hij de grenzen van de erotiek op, muzikaal als visueel. Hij werd bijgestaan door een bevallige zangeres/danseres Gigi Ricci, die je bezweert met haar zwoele stem en uitstraling. Soms springen nog enkele dansers het podium op, met even erotiserende poses …
We hebben o.a. de zangeres die aan een touw een slaaf aan de leiband mee heeft, en gaat erop zitten enz; er zijn de slogans “Praise the Lords, fuck the rest..." of later in de set, “Show me your pussy show it to me...” Tot de verbeelding sprekend dus … De dames waren welkom op het podium … Het zijn maar een paar voorbeelden hoe de decadentie er van afdruipt. .Leuk om eens te zien , maar verder in z’n totaliteit (muzikaal/visueel) geen toegevoegde waarde. Het publiek was naar het einde van de set uitgedund.
Lords Of Acid moet het dus nog steeds hebben van een ‘schock effects, het uitbouwen van een seksueel getint feestje met het verstand op nul … Persoonlijk ondermijnt het de muzikale kwaliteit om compleet te overtuigen … maar ok, een decadent Lords Of Acid feestje werd het wel …
zaterdag 2 december 2023 – Darkness experiment naar een herboren DAF
Such Beautiful Flowers (****) is het soloproject van Donny Woetsenberg na het uiteenvallen van Midnight Souls, een melodieuze hardcoreband die gedurende hun korte bestaan van 4 jaar een cultstatus verwierf. Hij hanteert nu een drummachine en combineert het met rauwe en warm aandoende vocals. De opwekkende beats doen de temperatuur prompt stijgen. Niet echt vernieuwend, maar een lekkere ‘good feeling’ van de dag.
EBM met aandacht voor experiment hadden we van het Duitse duo NER/ORGIS (***1/2), die met opzwepende, pompende beats, en ijzige vocals de dansspieren aanspreken. Ze hebben met dit project pas hun debuut uit, en in andere projecten reeds goed hun sporen verdiend.
Live een sterke uitstraling met tonnen spelplezier en een dosis muzikale ervaring. De beweeglijke zanger zoekt zijn publiek voortdurend op, terwijl speciale effecten op het scherm te zien zijn met niet afladende beats van zijn compagnon aan de knopjes. Mooi allemaal , prikkelend en dansbaar …
Ook Rudi Huybrechts aka Schicksal (****) biedt ons een bijzondere kijk in zijn donkere wereld. In de afgelopen jaren begonnen vintage Schicksal tracks te verschijnen op een aantal minimal wave compilaties, die uiteindelijk leidden tot een volwaardige Schicksal compilatie genaamd ‘365 days’.
Shicksal kon op heel wat bijval rekenen. De man leeft met z’n muziek en heeft vele muzikale watertjes doorzwommen; hij straalt het muzikaal ook uit, achter zijn knopjes; met die aparte vocals erbovenop hebben we een boeiende bijzondere performance. Hij verlaat zijn keyboard regelmatig om het publiek aan te porren wat zijn effect heeft. De mooie beelden op het scherm zijn een meerwaarde. Een heerlijk dansfeestje. Klasse.
Over naar één van de revelaties van Bimfest, het Nederlandse duo 'Lifeless Past (****1/2) om de jaren '80 new wave in een nieuw kleedje te steken, alsof zij de stijl wisten heruit te vinden.
‘Koude en shimmy drums, trapsgewijze melodieuze gitaren en winterse zang’, lezen we. Dat is ook hoe Lifeless Past klinkt op het podium, en doet denken aan bands als The Cure. Het duo heeft een eigen smoel en doet de gouden tijden van toen heropleven. Duidelijk vernieuwend. Een nostalgietrip met de blik op het nu. Knappe performance.
Het opvallende duo Mängelexemplar (****)zit tussen synthpop en aanstekelijke darkwave. Hun geluid wordt gekenmerkt door minimal elektronica, dansbaar, speels en scherpe vocals. Door deze speelse aanpak is er een brug tussen licht en donker. Voortdurend lijkt het duo te balanceren tussen rauwe klanken en toegankelijkheid, muzikaal als vocaal. Lekker dansen dus, een ‘rave gevoel’; een kitscherige sound verpakt met een donker strikje …Aanstekelijk concertje.
Eén van de hoogtepunten van het festival was zondermeer het 'Ritual Musik' gezelschap This Morn' Omina (*****), muzikaal een blend aan muziekstijlen en op visueel vlak erg gevarieerd. Zo is de bevallige zangeres een schilder die door voodoo rituelen de aanwezigen vocaal weet te hypnotiseren en weet mee te voeren op haar ritueel van vuur, verf en waanzin. Het wordt aangesterkt door een muzikale brij van geluiden die huiveren; de mannelijke vocals op hun beurt gaan door merg en been. De bijzondere visuele effecten op het scherm doen je baden in het angstzweet. Een occulte totaalbeleving dus. Indrukwekkend!
Na die rituele en experimentele set klonk het nu wellicht wat gewoontjes. SA42 ofwel Signal Aout 42 (*****) doen waar ze goed in zijn, pure EBM spelen. Signal Aout 42 is het muzikale project van en rond de Belgische producer en zanger Jacky Meurisse. Oorspronkelijk opgericht als 'Signal' in de vroege jaren 80, veranderden ze de naam in SA42 met de release van hun eerste 12' maxi-singles. “Pleasure And Crimes” en “Girls Of Flanders” (1986) waren beide vrijwel onmiddellijke clubhits en dansvloervullers. Het gezelschap brengt dus pure EBM, pompen,de beats zonder al teveel scrupules. Ze maken ook gebruik van effecten op het scherm. Een mooi overtuigend geheel.
DAF (*****) begon ooit als een ‘volwaardige band’; de line-up werd in 1981 teruggebracht tot Gabi Delgado (zang) en Robert Görl (drums). Helaas overleed frontman en zanger Gabi Delgado onverwachts in maart 2020 op 61-jarige leeftijd, midden de opnames van een nieuw album. Op dat moment besloot Robert Görl het album alleen af te maken, met hulp van producer Sylvie Marks, als eerbetoon aan zijn overleden levenslange collega en vriend. Hij noemde het 'Nur noch einer!'
Daarmee gaat hij nu al enkele jaren op tournee, met Sylvie Marks aan de knoppen en hijzelf die (niet op drums speelt) de zang op zich neemt. Ook al wordt vooral uit de nieuwe plaat geplukt, de oudere nummers zoals een “Der Mussolini” en “Nue well” krijgen een eigenzinnig plaatsje binnen de set. Bovendien worden mooie beelden op het scherm getoond, een mooie ode aan de oude tijden.
Wat ons vooral opviel. DAF brengt de muzikale stijl door de jaren heen naar het nu . Intrigerende set dus die Bimfest 2023 meersterlijk besluit …
Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5638-bimfest-2023.html?Itemid=0
Organisatie: Bodybeats (ism De Casino, Sint-Niklaas)
Pluto Fest 2023 - Bevestigingen, diversiteit en …Vlaamse Folklore Metal
Pluto Fest 2023
Zaal Amb8
Oosterzele
2023-11-18
Erik Vandamme
'Wie het kleine niet eert, is het grote niet weerd', is een oeroude spreuk die ook betrekking heeft op de evolutie die we na de corona periode meemaakten. Grote concerten verkopen moeiteloos uit in soms een paar uur, de kleinere blijven steeds meer in de kou staan. En toch, als er niets meer groeit vanuit die underground, zal er na een tijdje ook geen top meer zijn …Het is een bedenking die we dikwijls hebben als we op die kleinere festivals zijn …
Dit terzijde zakten we op deze ‘regenzaterdag’ af naar een intiem en gezellig festival dat al heel wat stormen heeft doorstaan, Pluto Fest in Oosterzele.
De editie van 2023 was compleet uitverkocht, mooi voor deze initiatiefnemers! Op de affiche staan dan ook ronkende namen binnen de scene zoals de legendarische Ancient Rites en het verbluffende Thorium …Uiteraard was er veel meer te beleven ...
De jonge beloftevolle thrash/death metal band Cobracide mocht de avond openen. En deed dit op een bijzonder strakke, vuurkrachtige wijze, vooral de dodelijke riffs die de gitaristen voortdurend uit de gitaren spuwden, zetten de zaal in vuur en vlam. Cobracide blinkt wellicht niet uit in originaliteit, maar blaast op het publiek, energiek, krachtdadig. Ongeveer 45 minuten spelen ze op dit elan, maar het stoort allerminst. Cobracide trekt een ondoordringbare geluildsmuur op, loeiend hard en loepzuiver.
Een boeiende thrash/death metal band, met enorm veel potentieel!
Persoonlijk zijn we altijd eerder op zoek naar bands of artiesten die dwars van hokjesdenken staan en durven buiten de lijntjes kleuren. We zijn dan verwonderd en het levert gefronste wenkbrauwen op …
Shocker is er zo eentje, net hun gevarieerde plaat 'Fractured Visions Of The Mind'; de plaat nestelt zich gaandeweg in onze vene, eer je ‘em echt goed begrijpt. De band is live verrassend en prikkelend. geprikkeld. Er is de verbluffende samenzang van zanger Sammy Peleman, vocaal eerder lichtvoetig en helder, tegenover het rauwe en duistere van bassist/zanger Koen Van Assche; het brengt iets van donker en licht.
In de instrumentatie hebben we verder Chris Dedeurwaerder die gitaar en keys sterk beheerst; het geeft Shocker een unieke touch. Drummer Louis Genovese en gitarist David Vandewalle sluiten hier perfect op aan, en maken het plaatje compleet.
Shocker is dus een goed op elkaar ingespeelde band, waar elke schakel belangvol is. Wat een variaties en wendingen krijgen we in hun spel. Wat een overtuigende live band.
Aeveris is een metal band bestaande uit leden van Fields Of Troy, Thorium, Lethal Injury, Always Fallen en Horizons. Eind 2021 bracht de band hun debuut uit 'White Elephant', een afwisselende, veelzijdige, overtuigende plaat binnen de metalcore. Op het Pluto Fest dreven ze het tempo op. Zowel in de instrumentatie als vocaal vocaal klinkt de band erg strak en gebald. De ervaren band heeft een zanger/frontman die al zijn emoties uitschreeuwt. Wat een overdonderende sound. Alles tesamen in één woord ‘Sterk’!
Aktarum is een Belgische band uit Waver die met 'Trollvengers' in 2022 zijn derde album uitbracht. De rode draad doorheen hun muziek, je raadt het 'Trollen' en alles wat daarbij hoort. Aktarum neigt meer naar folk metal en is hier wat de vreemde eend in de bijt. Ze hebben hun fans mee op het festival, die genieten van een folklorefeestje. Ze staan met geverfde gezichten en alles dat erbij hoort op het podium.
Akatarum brengt ons een goed een uur naar een donker sprookjesbos, die de fantasie prikkelt.
En met een beetje verbeelding zien we zelf ook wezentjes uit dat bos tevoorschijn komen.
Puur muzikaal zit Akatrum echter tussen een Finntroll en Eluveitie, twee bekendere bands binnen het genre. Erg vernieuwend en grensverleggend is het niet, maar ze spelen vol goesting, wat mooi overtuigend is.
Ook Thorium heeft net een nieuwe plaat uit ''Extraordinary Journeys Part I' en kwamen die op Pluto Fest voorstellen. We volgen de band al vanaf het begin, en we waren steeds onder de indruk van een eigenzinnige sound binnen het heavy metal genre. Nooit klinkt het ergens gedateerd. Hun nieuwe plaat is voldoende alternatief. Live worden een goed uur mokerslagen uitgedeeld. De oudere nummers zijn in ons geheugen gegrift en de nieuwe als het daverende “Nightfall” en de single “Across the Nations” - met een enorm hoog meezinggehalte -, zijn ook meer dan de moeite; ze voelen zelfs aan alsof Thorium met dit album is uitgegroeid tot een grootse topper. Ze moeten niet onderdoen voor de grotere namen binnen de scene.
Een daverende, verbluffende, krachtige set kregen we vol uppercuts. Veelzeggend dus!
Thorium is een band die ons nog nooit heeft ontgoocheld, zowel live als op plaat.
Headliner Ancient Rites is binnen de metal scene (sinds 1989 opgestart) uitgegroeid tot een band met internationale allure. Zanger Günther Theys is de constante binnen de line up, hij weet zich steeds te omringen met muzikanten die hem in zang en tekst sterk aanvoelen. Sjiek. Een verdienste.
Het gevoelsmatige primeert. Gunther schreeuwt z’n Vlaamse Folkore uit, een tot de verbeelding sprekende sage en legende. Griezelig. Het klinkt allemaal scherp, ingenieus. Je wordt meegesleurd naar zijn fantasierijke wereld. Wat een overweldigende sound en wat eern uitstraling van deze imposante Gunther, wiens lange haren wapperden. In 99 waren we al onder de indruk van wat Ancient Rites live presteerde , 24 jaar later is dit nog steeds het geval. Hier werden we warm van, letterlijk een wauw gevoel! Dit was dus een waanzinnige, overweldigende live trip, een occulte totaalbeleving in de donkerte.
Met deze editie hadden we wederom een geslaagde editie van het Pluto Fest
Dank aan de organisatie van Pluto Fest.
Dank aan Musika.be
Organisatie: Pluto Fest
Fifty Lab Music Festival 2023 - Een driedaagse trip ‘Back to the future’
Fifty Lab Music Festival 2023
Alle zalen
Brussel
2023-11-15 t-m 2023-11-17
Erik Vandamme
Beoordeling: 9
Als liefhebber van fantasie, SF en Horror intrigeert ons de mogelijkheid tot tijdreizen. Op muzikaal vlak optredens meemaken van overleden helden in hun glorietijden, of net voor ze bekend zijn geworden, lijkt ons iets magisch het te mogen meemaken. Of reizen we toch maar naar de toekomst om de laatste nieuwtjes in de muziek te ontdekken … Hier heb je echter geen Teletijdmachine nodig. Fifty Lab Music Festival is een jaarlijks weerkerende driedaagse trip, een 'Back to the Future'. Het festival is gecentraliseerd in het centrum van de hoofdstad, verspreid over vijf locaties. Je kan op deze editie dan ook terecht in de Bonnefooi, de AB Club, de Silver Space en in Golden Space van de Beursschouwburg, alsook in nieuwe locaties, zoals het prachtige Cafe Delune en op het dak van de net heropende Beurs. Daarnaast is er ook een aanbod in de Ancienne Belgique op donderdag en vrijdag.
Alle podia zijn op maximaal vijf minuten wandelafstand van elkaar, waardoor je redelijk snel van het ene optreden naar het andere geraakt. Omdat we echter verkiezen om concerten in z’n totaliteit mee te maken, beperken we die wandelafstand toch een beetje.
Maar op onze tijdreis naar de toekomst deden we een pak fijne ontdekkingen, bands en artiesten die we in het oog mogen houden, als de muziekbusiness hen die kans geeft …
Fifty Lab Music Festival 2023 - dag 1 - Van sprookjesachtige intimiteit naar opzwepende beats
We starten ons tijdreis trapsgewijs naar de bovenste verdieping van de Beursschouwburg. Heel veel trappen later kwamen we terecht bij de Gents-Leuvense formatie Ão (*****) die met hun album 'Ao Mar' op heel wat goede recensies kunnen rekenen. Lees onze recensie er maar even op na.
En dat ophemelen is niet uit de lucht gegrepen, zo zou later blijken. Live presenteert Ão een overvloed aan muziekstijlen die gaan van dromerig, naar pop en dance. Je kunt op hun muziek geen label kleven. Bovendien ligt de roots van zangeres Brenda Corijn in Mozambique en Portugal. In de sound en in de zang hoor je het. Het is een avontuurlijke reis die ons zwevend naar allerhande oorden brengt.
We gingen nu polshoogte nemen in de Bonnefooi voor Inturist (****), alter ego van Evgeny Gorbunov, muzikant en mediakunstenaar uit Tel Aviv, eigenaar van het label ‘Incompetence Records’. Een man die blijkbaar van vele markten thuis is … In de Bonnefooi hoorden we zijn mogelijkheden, met het combineren van loops, opzwepende beats en sax, een wilde botsing van elektronisch vernuft en een erg groovy sound, wat we ook wel in de jazzscene horen. Het is een bijzonder zinnenprikkelend experimenteel allegaartje, wat naar meer smaakte …
We zakten af naar de Beerlab, op het dak van de vernieuwde Beurs. Er is daar een breed assortiment bieren, alsook met het festival muziek … Een artieste die we met stip in onze agenda hadden gezet was Bobbi Lu (*****). De Brits-Brugse Sound Track-laureate van 2022 bezorgde ons koude rillingen door haar zalvende stem en een sound die het midden hield tussen piano virtuositeit en experimentele klanken. Het klonk ontroerend , bedwelmend. Intens genieten dus van een kleurrijke wereld.
Het contrast met het daarop volgende Dumb Buoys Fishing Club (***1/2) in de AB Club kon niet groter zijn. Het onlangs verschenen debuutalbum ‘Wrecked’ van het Londense duo - die hun inspiratie blijkbaar haalt bij een Daft Punk en Gorillaz – biedt een aanstekelijke sound van opzwepende beats en vocals. Niet altijd origineel, maar entertainment, feest hier, die de temperatuur deed stijgen en tot dansen aanzette.
Over naar de Bonnefooi. Egidius (****) speelt al van jongs af aan muziek. Hij liet de gitaar achter zich en begon tijdens de pandemie te experimenteren met synthesizer. Twee jaar later bracht hij zijn eerste EP uit, gevolgd door meer releases waaronder het debuutalbum van afgelopen winter.
In eerste instantie is hij ondersteund door een vocaliste. Intimiteit heerst, Egidius pikt er op in door zelf vocals voor zijn rekening te nemen . Een kleurrijk klankenpalet horen we, van opzwepende beats, oorverdovende klanken naar een golf van intimiteit. Wat een afwisseling en schakelingen. Een set die ingetogenheid en de dansspieren aansprak. Ingenieus veelzijdig …
In de Beerlab hadden we met Debby Friday (*****) wederom een fenomeen. Debby is een in Nigeria geboren muzikante, die zich toelegt in elektronica, woont en werkt in Toronto. Voor haar debuut werkte ze samen met Graham Walsh, een voor Juno en Polaris Prize genomineerde producer. De sprong omhoog in productiewaarde voegt gewicht en aantrekkingskracht toe aan de genre-flexibiliteit.
In een strak pakje zweeft ze als een zwarte mysterieuze nimf over het podium … De zwoele manier van zingen en dansen met een brede glimlach is mooi. Het klinkt best spannend, opzwepend en gevarieerd, deugddoend met een bruin St-Bernardus biertje.
Afsluiten in de AB Club deden we met Deijuvhs (***1/2) , die een blend van uiteenlopende muziekstijlen aanbood, gaande van jungle naar metal, punk tot drill. Hier konden we headbangen en lekker uit de bol gaan. Het beweeglijke ensemble gaat als een chaotische wervelstorm tekeer en zoekt het publiek letterlijk op.
Het enige minpunt was dat de stem van Deijuvbs teveel werd overstemd door pompende bassen en overstuurde drums. Maar een muzikaal feestje was het.
We eindigen de eerste avond met een kort en bondig feestje inde Bonnefooi en pikten een stukje ROLROLROL (***1/2) op, een project van Jameszoo & Niels Broos. Ze hebben hun eerste album uitgebracht via Ilian Tape in juni 2023. Het album heet simpelweg 'MUSIC' en is een ‘stopverfachtige’ oefening in pop, moderne jazz en elektronische muziek. Live zorgt dit voor een wilde mengelmoes van stijlen, in de vorm van bijzonder opzwepende klanken, waarbij het duo niet vies is van enige improvisatie. Kleurrijk en luid, die hen als een uniek duo onderstreepte binnen de elektronische muziek. De perfecte afsluiter voor een geslaagde eerste avond
Fifty Lab Music Festival 2023 - dag 2 - Vrouwen aan de macht!
Op de tweede dag van Fifty Lab waren de ‘vrouwen aan de macht’. Een programmatie binnen een zeer breed kader, die gaat van R&B, over weerbarstigheid naar Oosterse culturen. Mooi.
Die tweede festival dag starten we in de AB Club met een ferme portie typische zigeuner muziek, elegant vermengd met funk, jazz en fusion. Ginga Manga Funk (****1/2) is een gezelschap dat bestaat uit virtuozen op drums, gitaar bas en een zangeres; ze heeft een warme stem en kan ook een ferm potje drummen op haar djembés. Bovendien werden haar vocals vaak aangesterkt door de stem van een indrukwekkend solerende gitarist. Het gezelschap weet de emoties rond die zigeunermuziek heel mooi uit te beelden, en voegt daar eigenzinnigheid aan toe, die muzikaal nauw beantwoordt aan de leefwereld van de zigeuners. Er stond nog niet zoveel volk in de AB Club maar deze magische trip intrigeerde.
In de Bonnefooi zouden zich op deze avond vooral DJ feestjes ontplooien … De avantgardistische pop fee en Sweats-lid Stien Bovijn, oftewel Piffy (*****) maakt gebruik van beats en loops en zet het om tot special effects op haar keyboards. Ze voegt er haar rijkelijk geschakeerd stembereik aan toe, die het midden houdt tussen intimiteit en een aanstekelijke vitaliteit. Het is ' de perfecte muziek om op te dansen, alsook om op te wenen in een hoekje'; ze wordt zo op haar vi.be pagina omschreven. Piffy ging hier op bijzonder speelse, wulpse en frivole wijze te werk in de Bonnefooi. Artieste om in het oog te houden…
Een korte wandeling en met de lift naar boven bracht ons in de Beerlab. Zedie (****) is een Belgisch-Nigeriaanse zanger, songwriter en componist geboren in Brussel, fkomstig van het Epie-Atissa volk uit het zuiden van Nigeria. Die invloed etaleert hij ook in zijn set, hoewel er ook een streepje Franse chanson naar boven komt; De man heeft een warme stem en pakt je dan ook op gezapige wijze bij het nekvel. Zedie dompelt je onder in een melancholische sfeer met een Afrikaans tintje aan verbonden. Hij haalt zijn invloeden eveneens uit de Franse variété, wat ook tot uiting komt in zijn in het oog springende podium act. Soms neigt het daardoor naar ietwat kitscherig gedoe , maar dat stoort allerminst. Door zijn warmhartige uitstraling en kristalheldere stem weet hij iedereen te betoveren.
Ondertussen stond de AB Club goed gevuld voor Marguerite Thiam (****). Deze Franse actrice en singer-songwriter weet een brug te slaan tussen intimiteit en dans, op ingenieuze wijze. Marguerite Thiam klinkt emotievol, ontroerend. Een zinnenprikkelende set dus
In de Bonnefooi genoten we nog even van de DJ set van Jailed Jamie (****) die een gevarieerde set brengt van trance en rave. Jaime Tellado aka Skygaze is sinds 2013 actief in de Spaanse elektronische underground scene, en weet perfect hoe hij een publiek moet inpakken. Met z’n vocals maakt hij zijn DJ act nog wat unieker. Meer nog, het geeft een emotionele draai aan de klankenpracht. Best een aangenaam verrassing in de Bonnefooi.
Cyra Gwynth (*****) beweegt zich in de BeerLab op het pad van de betere R&B, die iets meer biedt dan opzwepen en dans. Ze zingt en brengt haar teksten met zoveel gemeende emoties, waardoor ze je ziel diep raakt. Net die combinatie zorgt ervoor dat deze talentvolle Belgische artieste niet moet onderdoen voor de zogenaamde grote namen binnen de scene. Helaas werd haar set teveel verstoord door gebabbel, zeker bij het deel waar ze op een stoel over haar leven vertelt. En toch wist ze het publiek goed te bereiken toen ze een intieme song bracht in alle weemoed; de lichtjes werden boven gehaald en ze krijgt de zaal stiller. Om daarna met een knappe R&B shot ons terug aan het dansen te zetten. Voldoende variatie dus om ons bij te blijven.
Met 'stip ' hadden we Mitsune (*****) in onze agenda gezet. Mitsune wordt aangevoerd door een krachtig trio vrouwelijke Tsugaru shamisen-spelers en begeleid door percussie en contrabas. Deze Japanse act deed het Midden-Oosten uiteenlopende ontwaken in een volle AB Club. Niet alleen de instrumentale inbreng, met vaak traditionele instrumenten, maar ook de vocale inbreng voeren je letterlijk mee - naar die voor de Westerling nog steeds onontgonnen gebieden. Soms klink het dansbaar, maar even goed dompelt het gezelschap je in een intieme sfeer met een licht dreigend kantje. 'Mitsune is een muzikaal en visueel feest dat emotie, folklorebeelden, stuwende grooves en wilde mode oproept’, staat in de bio, en dat is absoluut niet ver gezocht. Dit was een verrassend combo en een fijne ontdekking.
We gingen nog even de beentjes uitzwieren op de DJ act van de Italiaanse klankentovenaar Vanafec (***1/2) die door een zeer opzwepende set vol filmische soundscapes, de fantasie weet te prikkelen. De bleeps&beats en de prikkelende soundscapes brengen een kleurrijke wereld en trekt de kaart van het dansen. Mooie afsluiter.
Fifty Lab Festival 2023 - dag 3 - Humor, absurditeit en een hartenbreker
Op de derde festival dag vertoefden we vooral in AB, knus genieten van humoristische sets met een hoek af, tot ons laten bedwelmen door allerhande sounds. Afsluiten deden we echter met een hartenbreker van formaat..
We starten de avond in de AB Club met het gekke gezelschap Chevalier Suprise (****) een formatie aan toppers die zijn naam niet heeft gestolen; verrassend was deze set in elk geval. Getooid in soldatenpakken, brengen de heren een soort punk; er wordt dan ook stevig gestampt en geduwd op dat podium. Vooral straalt Chevalier Suprise veel zelfrelativering en humor uit.
Ze zorgden voor een eerste glimlach, terwijl heel subtiel een spiegel werd voorgehouden. Dat is waar het bij punk toch om draait … Echter, deze band in dat hoekje 'punk' duwen, is hen tekort doen … Het is een zootje ongeregeld die lekker om zich heen stampt en de controverse niet uit de weg gaat.. zonder die humor niet uit het oog te verliezen uiteraard.
Punk met een ferme hoek af, zouden we de band nog het best kunnen omschrijven. Een eerste uppercut.
Ricardo Martins (****) werd bekend in de Portugese muziekscene als drummer in bands als Adorno, Lobster en Cangarra. Hij groeide ondertussen uit tot een van de meest geliefde en drukbezette Portugese muzikanten. Helemaal op zijn eentje toont hij zijn capaciteiten in een rustig Bonnefooi. De man is niet alleen een verbluffende drummachine, hij maakt gebruik van speciale effecten, die het experimentele karakter van zijn muziek omkaderen of hij gooit er subtiele vocals aan toe. Hij ontplooit zich tot een klasvolle multi-instrumentalist, met zijn gevarieerd drumwerk. Een talentvol artiest.
Over veelzijdigheid gesproken … James de Graef staat onder het pseudoniem Loverman (****) helemaal alleen op het podium van de AB Box, enkel met gitaar en z’n doorleefde emostem. Hij krijgt de aanwezigen stil, maar durft ook over te gaan naar een meer dansbare act. Om later je weer op het verkeerde been te zetten. Wat een virtuositeit.
De sterkte van Loverman is dat hij helemaal op zijn eentje je kan ontroeren, anderzijds opzwepend je aan het dansen zet. Loverman is een klasse entertainer die zijn publiek letterlijk gaat opzoeken. Man met groot potentieel.
Ons werd de band University (****1/2) aangeraden na het Sonic City Festival in Kortrijk. Het gekke gezelschap brengt een chaotische vorm van postpunk met een hapje hardcore, ook met een ferme hoek af. Er zijn de gitaristen, die op scherp staan en er is de zanger/gitarist die brult of zijn teksten fluistert, tot hilariteit van het publiek. Ongelofelijk wat de drummer op zijn drumstel doet; het lijkt wel alsof hij waanzinnig is geworden, eens hij de cimbalen aanraakt.
Een rollercoaster van humor en absurditeit kregen we, ondanks dat deze muzikanten verdomd goed weten waar ze mee bezig zijn; puur muzikaal zijn het echte virtuozen. Het meest in het oog springende bij dit gekke gezelschap is echter de man met bivakmuts die schijnbaar computerspelletjes zit te spelen, en telkens de songtekst toont op een blad papier. Wat zijn functie ook mag zijn, het is iets speciaals. Bizarre set zondermeer.
We namen nu even polshoogte bij het Belgische rap duo 39Bermuda (***). Het duo gooit alle rap/hip hop clichés op een hoopje, en voegt er eigenlijk niets vernieuwend aan toe. Toch weten ze ons te intrigeren. Ze brengen die rap vanuit een onweerstaanbaar buikgevoel. De energie spat daadwerkelijk alle kanten uit. Stilstaan is onmogelijk.
De set werd abrupt afgebroken toen het geluid onverwachts stil viel, en het duo het podium verliet; Wat verweesd bleven we er eerst nog , maar uiteindelijk verlieten we de zaal, niet meer wachtende tot ze zouden terugkeren.
Binnen het rap genre zullen ze wellicht een rits schare fans vinden, en hun stempel weten te drukken door hun niet aflatende energie, maar ons konden ze niet compleet over de streep trekken. Helaas.
In eerste instantie was het de bedoeling om deze derde dag Fifty Lab af te sluiten met een tot de verbeelding sprekende Cumgirl8 die op Sonic City Festival in Kortrijk eveneens sterk voor de dag kwam. Maar er was geen doorkomen aan, de zaal stond te vol en mensen moesten buiten wachten.
Dus besloten we de avond af te sluiten in Beerlab, waar we de vorige twee dagen prachtige optredens hadden gezien. Dushime, (*****) ook bekend als Andie Dushime, Kigali, (film-/theateractrice, muzikante, zangeres, verhalenverteller en performer) is een nieuwe verschijning op het Belgische kunsttoneel. Het theatrale keert ook terug in haar emotionele set, ze grijpt je al door haar performance bij de keel. Dushime heeft een prachtige, heldere stem, tot zelfs een opera gehalte, …of het kan zacht zalvend, intimistisch, hypnotiserend zijn.. Helaas werd de set overstegen door vervelend gebabbel. Ondanks Dushime vriendelijk vroeg om 'uw innerlijke ziel te laten spreken' lukte het haar in eerste instantie niet volledig, maar ze hield vol, waarbij at last iedereen van die intense set genoot.
Er heerste een soort warme gloed in deze muzikale trip. Wij genoten op magische wijze …
We gingen toch nog even poolshoogte nemen bij A Strange Wedding (***1/2) die met een gevarieerde DJ set ‘ de raver' in ons wakker maakte; bonkende beats wisselt hij voortdurend af met vreemde soundscapes. Een kleurrijk klankentapijt.
Fijne, mooie afsluiters waarvan deze van Dushime nazinderde . Wat een driedaagse trip hier ‘back to the future’ …
Organisatie: Fifty Lab
Sonic City Festival 2023 - Ideaal voer voor alternatieve alleseters
Sonic City Festival 2023
Départ
Kortrijk
2023-11-10 t-m 2023-11-12
Lode Vanassche
De organisatie, de sfeer en de inrichting verdienen een dikke pluim. De chill out met de hangmatten is een blijver, al kan het iets warmer. Geen bakfiets- en hipster gedoe waar je enkel maar huisgebrouwen biopils en snacks met onuitspreekbare benoemingen kan drinken en eten. Deze fantastische bijeenkomst van lokale en minder lokale, jonge en minder jongere alternativo ’s wordt een steeds jaarlijks sterker groeiende must en feest.
Het duo Charlotte Adigéry en Bolis Pupul (in deze editie wat minder curatoren) mochten hun lusten botvieren op de line up met een meer dan behoorlijk resultaat, hoewel de organisatie (chapeau Vangheluwe en co) nog heel wat in de pap te brokken heeft.
… Bewijze hiervan de eerste uitgelezen avond en opening van americana over noise naar avant garde… Sonic City Festival 2023 - dag 1
De ‘minst alternatieve’ Rose City Band proeft in alle eenvoud met een gitaartje, lapsteel, bas en drum naar meer. Amerikaanse Westen houdt even halt in het Wilde Westen met hun redneck virtuositeit op zowel de slide, de gitaar, de bas de drums en de diepe warme stem. Iedereen kent Ripley Johnson natuurlijk van Wooden Ships en Moon Duo. Die man ademt gewoon muziek en stond nadien doodleuk te keuvelen aan de toog met wie het wilde.
Uiteraard gooit DeerHoof het over een andere boeg met hun opwekkende chaotische Japanse HST set met de drummer prominent vooraan die zo weggeplukt lijkt uit The Muppet Show. Derde keer , goede keer en nog steeds geen knoop aan vast te maken. Zoals de laatste dertig jaar. We maakten een ‘Bake Off’ aflevering mee waarin verschillende etniciteiten hun vreemde ingrediënten van glam, noise en rock toeleverden met als resultaat een taart waar de vulling van buiten zit in plaats van binnen. Maar wel heel lekker.
Indie kalmte bij Youth Lagoon. Je zou denken dat Trevor Powers qua uiterlijk rechtstreeks van Tomorrowland kwam, maar deze gast ontbloot duchtig zijn ziel als was het dat hij op een Freudiaanse sofa zich had neer gevleid. Heerlijke softe indierock met als basis prachtig toetsenwerk. Na de storm van DeerHoof is deze warme douche een eerste hoogtepunt.
Als Velvet en Sonic Youth-fan stond ik ooit te pronken, in 1991 vermoed ik, met Peng van Stereolab. Kwestie van te kunnen aandraven bij mijn alternatieve vriendenkring met een groep die niemand zou kennen. En een dikke dertig jaar later staan ze op SC! De prachtige gitaarsound uit de latere VU en die zo werd gecultiveerd door The Feelies, komt hier ten volle aan bod. Precies met een francofone Niko. Laetitia Sadier dacht zowaar dat ze voor een Frans publiek stond, tot ongenoegen of vreugde van de grote schare niet Zuid-West-Vlaamse fans. Bon, zoals gezegd is de basis de ultieme VU/Feelies sound met de typische gitaartjes en aftands klinkende toetsen met uitstapjes naar progrock en geluidsmuren die je gewoon omver bliezen: “Mountain”, “Pack Yr Romantic Mind” en het fenomenale “Super-Electric” .
Om het helemaal af te maken, kregen we nog ‘French Disko” als toegift. Dertig jaar na Beng kan ik nog altijd pochen dat ik Stereolab ken.
Ik had de tweede dag graag Geoffrey Burton gezien, maar gelukkig liet Musiczine me naar Daan in De Leest, Izegem gaan luisteren. Lees gerust Daan stuift door zijn ongelofelijke repertoire (musiczine.net) .
Sonic City Festival 2023 - dag 3 - Derde dag gitaardag
Wich refereerde naar Santana van Woodstock met zijn Hammond en legde ongelofelijk veel ijver en verlangen aan de dag dat iedereen nadien op de merch zijn plaat zou kopen. Jagari blies een dikke tien jaar geleden zijn band of project nieuw leven in met nieuwe leden, gezien de oud-leden het eeuwige hebben opgezocht. Afrikaanse sfeervolle en vooral dansbare funkadelic rock.
In de Club klonk het viertal Deeper uit Chicago als een typisch Britse postpunkband. Alle ingrediënten, van sound tot melodieuze flanger-riedeltjes zijn er. Nou ja, postpunk: En plus zitten we met drie bandleden die wel een potje kunnen zingen. Nic Gohl leek me zowaar een zware Robert Smith die wat schuurpapier op zijn rider had staan. De Club was vol en bleef vol. Laat dit een goede graadmeter zijn voor kwaliteit.
Zonder twijfel is de bom van de dag Fat Dog. Boris Johnson meets Poetin in de Club. Het is niet alleen de muziek, maar ook het meegaan in het enthousiasme en de vibes. Départ werd vakkundig afgebroken. Ik ken alleen maar het ronduit geweldige (letterlijk) King Of The Slugs met zijn gitaren en Goose in het kwadraat elektronica. De rest moet niet onderdoen voor dit ruwe One Step Beyond-gedoe. De moshpit wordt open getrokken, de snelladers aangereikt en het publiek krijgt een autonomie van duizenden kilometers. Eén opmerking, Fat Dogs: ergens was Front 242 u voor , enkele decennia geleden.
Helaas werd singer songwriter Johanna Sternberg afgelast. Tja, er is blijkbaar nog covid. Over rust gesproken: Wie durft er nu enkel met een akoestische gitaar op het podium van Sonic City staan? Willow Parlo. Deze frêle deerne moest helaas opboksen tegen het geroezemoes en het geweld van de lobby én de soundcheck op het hoofdpodium. Het toevoegen van een gitaar, drum en bas bracht geen zoden aan de dijk. ‘We gonna play a cover you probably know’, was de intro voor Donna Lewis “I love you always forever”. Er was wat hypocriet herkenningsapplaus. Ik had er nog nooit van gehoord. Ik kan mij niet herinneren er ooit op geslowd te hebben, laat staan een kind verwekt.
Ik geef mee dat Meg(han) Remy van U.S. Girls ervan houdt om het publiek hautain en pretentieus gade te slaan. We genieten wel van een korte en goede set met experimentele pop. De gitarist leek sprekend op onze lokale grootheid Gesman, ook als hij zweeg. Aanstekelijke latino-eske pogingen om het publiek in beweging te krijgen vielen in het water. De nochtans goede muziek kwam niet echt over. Na “Red Ford Radio” hield Remy het ook voor bekeken met de gedachte dat het aan het publiek lag.
De ideale afsluiter was het trio Timber Timbre. Deze gepolijste Stuart Staples of Madrugada bracht heel atmosferische muziek, ideaal om na een drie daagse alweer voortreffelijke editie van SC een crime serie te bingewatchen. Ze leverden trouwens ook voor ‘Breaking Bad’. Er mocht bij wijze van spreken ook een whisky geserveerd worden. Singer Songwriter Taylor Kirk staat garant voor luistermuziek waarbij de bottines van Départ tijdens Fat Dog worden ingeruild voor de huiselijke sloefen. Met een gitarist, pianist en drummer nam hij het diverse publiek moeiteloos mee in zijn pareltjes. Onder andere “Holy Motors” en “Mystery Streets” deden ons afvragen wat de volgende episodes zouden kunnen zijn in Timber Timbres verhaallijnen.
Organisatie: Sonic City Festival + Wilde Westen, Kortrijk
Desertfest 2023 - Wat een heerlijke diversiteit
Desertfest 2023
Trix
Antwerpen
2023-10-20 t-m 2023-10-22
Erik Vandamme
Vanuit alle hoeken komen de liefhebbers van stoner/doom/psychedelica en bijhorende stijlen samen op Desertfest in Antwerpen. We spraken mensen van zowel Londen als Berlijn. Een diversiteit culturen alsook een breed kleurrijk aanbod. Er heerst een sublieme gezellige sfeer. Het is als soort thuiskomen. Heerlijk vertoeven dus!
Ons verslag van drie dagen in huiselijke Desert …
dag 1 - vrijdag 20 oktober 2023:
We starten met een ferme uppercut 'into-the-face' op de Vulture Stage (Trix café) waar de uit Birmingham afkomstige formatie Margarita Witch Cult (****) al direct alle registers open trekt; een spervuur aan opwindende riffs horen we, een knetterend vuurwerk en wat een energie. Sterk.
Meer veelzijdigheid is er bij Siena Root (****) met elementen aanstekelijke blues, rock en traditionele folk door de blender; we menen riffs te herkennen die ons doen denken aan bands als Deep Purple. De bevallige, betoverende zangeres heeft een breed stemgeluid, die je hypnotiseert. Hier was het intens genieten van deze sound dito vocals!
Geen tijd om tot rust te komen, want op de Desert stage (de grote zaal) speelde This Will Destroy You (***1/2) met hun kenmerkende spannende, broeierige postrock. Een schitterende geluidsmuur kregen we door de overweldigende climaxen, elke song opnieuw; een soort orkaanuitbarsting eigenlijk, die ons in een andere wereld dropt . De repeterende melodielijn kan deels de aandacht verslappen, maar de huivering is en blijft er!
Intussen op de Vulture Stage was Moonstone (*****) begonnen en trok meteen alle registers open. 'Episch' is hier het woord dat opborrelde. De Poolse band intrigeert in de instrumentatie als in de vocals. Ook hier huivering. Moonstone begeleidt ons naar een ‘zen’ gevende trip, maar klinkt evenzeer verschroeiend met vuurballen …
Blackwater Holylight (****) is een heavy psych band van vrouwen uit Portland. Een aanstekelijke blend van psychedelische rock, die energiek, strak, vuurkrachtig als hypnotiserend klinkt. Mooi.
Een optreden van The Ocean (*****) moet je letterlijk ‘ondergaan’. Meteen worden we weggevoerd en zweven we in een andere wereld. Wat een intensiteit. Het publiek rondom ons mag heen en weer lopen , we voelen, horen hen niet …Nee, we worden letterlijk meegezogen door hun wisselwerking van mooie soundscapes en de verschroeiend riffs; een muur van klanken , lightspots en beelden.. Een indrukwekkend, wisselend kleurrijk geluid en unieke trip. Een onvergetelijke gewaarwording.
Quicksand (****) op hun beurt confronteert ons met de harde realiteit door loeiende, harde post-hardcore. Wat een broeierige, gebalde, gedreven verbluffende sound. Na al die jaren nog even strak …
De legendarische Zweedse formatie Truckfighters (***1/2) mag de overvolle Desert stage afsluiten met een typische desert rock set, maar eentje met een ferme hoek af. De heren zijn overal te zien op het podium en trekken het publiek mee in deze wilde rit doorheen de prairie. Ze zijn enthousiast en gaan als virtuozen te werk. Een ongebreidelde speelsheid van het combo, die de perfecte afsluiter was van de eerste dag …
dag 2 - zaterdag 21 oktober 2023
Het postrock genre sluipt meer en meer binnen op de affiche van Desertfest, o.m. op de eerste dag met This Will Destroy You. Op de tweede festival dag hadden we ook enkele bands die er aan gelinkt zijn; mooi om die lijn te zien in het brede kader van de stoner …
We starten echter met typisch stoner/metal op de Vulture Stage, Witch Piss (***1/2) is dus een vrij nieuwe vaderlandse stonermetalband; ze brachten onlangs nog een titelloos debuut uit dat ook bij ons de nodige aandacht kreeg, lees hier , met muzikanten die nog in andere bands spelen met diverse stijlen als Marche Funèbre, Drawn Into Descent, Akem Manah, Self Inflicted. De heren hebben dus heel wat ervaring overal opgedaan. Met een zekere speelsheid klinken ze energiek, scherp, snedig, catchy. De stoner liefhebber smulde … Een krachtige start zonder meer.
Astodan (*** 1/2) is een Belgische postrockformatie die past in het plaatje van AmenRa, Pelican en Mogwai. Luister maar naar 'Bathala' (2020) en het debuut 'Ameretat'. Filmische instrumentale parels die de fantasie prikkelen en je wegvoeren … Live een intens beleven door al die klankentapijten, die beelden oproepen. Een leuke, instrumentale trip, beetje veel van hetzelfde, maar die net voldoende intrigeerde door de opbouwende climaxen en rustpunten.
Year of No Light (*****) klinkt oorverdovend hypnotiserend in hun instrumentatie. Beeldrijk evenzeer en met de lichtbundels word je letterlijk tegen een geluidsmuur gekwakt … Een slopende set.
Desertfest is een festival van overlappingen en keuzes maken, waardoor mooie optredens aan ons voorbij durven te gaan , zeker op de Vulture stage. In het Trix café hadden we de Franse band Red Sun Atacama (***1/2) die een vuurwerk aan riffs speelde, waardoor de muren trilden. Een muzikale aardverschuiving op z’n Frans …
In de TRIX club, of ook de Canyon stage, was de formatie LLNN (**** 1/2) begonnen met een intense trip naar de diepste krochten van de hel, waar we geen lichtje aan het einde van de tunnel bespeuren. Een ademloze, demonische set vol koude rillingen.
The Vintage Caravan (****) brengt een potje onversneden hardrock, gelinkt aan de jaren '70, toptijden van het genre. Toch klinken ze niet gedateerd, integendeel, ze stoppen de stijl in een eigentijds kleedje. Klasse!
Ondertussen was het tijd voor een interview met Dead Witches (daarover lees je wel nog over!) meer in een ander artikel). We konden nog even op de Vulture stage om stukje Butch Kassidy (****) meepikken. De muziek van deze band wordt gelinkt aan o.a. Swans, Slint en Godspeed You! Black Emperor. Het gezelschap zit wel nog niet aan dat niveau, maar zorgt wel voor een ondoordringbare ‘wall of sound’. Wat een klankenspectrum en wat een mokerslagen kregen we, energiek, op ons afgevuurd …
Na de gezellige babbel met Dead Witches over duisternis en ons Belgisch bier, zakten we af naar de Desert Stage voor het absolute hoogtepunt van deze tweede festival, King Buffalo (*****). “Ze creëren een apart sfeertje, hun stoner en progressieve rock krijgt uppercuts en adrenalinestoten. Het publiek reageert laaiend enthousiast. King Buffalo drukt het gaspedaal in en doet een broeierig stoner feestje ontstaan”, schreven we over hun optreden op Desertfest van twee jerug in Gent.
In de Trix steeg de temperatuur tot een kookpunt, door een kolkende massa klanken als vuurballen, gecombineerd met prachtige visuals. ((Trouwens, die visuals op de Desert stage waren het ganse festivalweekend een grote meerwaarde).
King Buffalo klonk strak, verschroeiend, duivels. Her genoot elke stoner fan ten volle van …
Dead Witches (***1/2) is een vrij jonge doom band, die speelt met duistere machten, niet als pijniging, maar eerder een helend middel tegen donkere gedachten. In het interview hoorden we van henzelve, live werd dit overduidelijk. In de sound als in de vocals hoorden we een Black Sabbath. De vlijmscherpe, herkenbare riffs en de stem van de beweeglijke frontvrouw, die als een bezetene over het podium stuift, bleven kleven. We werden deels omver geblazen door hun muzikale aanpak, en merken dus veel potentieel bij Dead Witches. Gun hen effen nog die tijd!
Ook het duo Mantar (****) maakt ook gebruik van visuele effecten, om zijn publiek in hypnose te brengen. Even zeer een meerwaarde bij hun muziek, die de duisternis omarmt. Ze brengen een mix van doom en sludge, spelen het op verbluffende wijze en experimenteren maar al te graag in hun muzikale uitspattingen tussen beats en gitaargeweld. Sterk overtuigend.
Op de bovenverdieping verpozen we even in de Trix café om te genieten van de wisselende hard-zacht sonische soundscapes van het gezelschap Iron Jinn (***1/2).
In de laatste rechte lijn naar headliner Cult of Luna, vertoeven we in psychedelische sferen met de Australische formatie Khan! (***1/2). Hun hypnotiserende klanken doen je letterlijk wegzweven. Relaxte psychedelica en post-rock klinken kleurrijk. Eentje met een ‘zen’ gevoel.
We sloten de tweede festival dag af met Cult of Luna (****1/2) die door middel van oorverdovende klanken en verblindende beelden op het scherm, huiverde en daverde. We lieten ons echter gewillig meedrijven op die harde klanken en ondoordringbare ‘wall of sound’. Cult Of Luna was dan ook de perfecte afsluiter van dag twee, met piepende oren en een kloppend hart, nagenietend van zoveel tonnen intensiteit.
dag 3 - zondag 22 oktober 2023
We zakten terug af naar landschappen van boordevol heerlijke gitaar riffs en intense, bedwelmende klanken. Op de derde festival dag worden we enorm verwend door wilde rollarcoasters en wervelstormen …
We starten de derde festival dag - naar goede gewoonte - op de Vulture stage, die de perfecte remedie was om wakker te worden. We kregen een strakke en moddervette sound van Apex Ten (***1/2) die ons met een ferme uppercut van de sokken blies.
Door de overlappingen moesten we deze stage links … We waren te vinden op de Canyon en Desert stage.
Op die Canyon Stage bood Acid Rooster (***1/2) een spacy trip van psychedelica en allerhande klanken. Intimiteit en fijn geknabbel aan de geluidsmuur kregen we. Een intens gevoel van welbehagen overviel ons bij deze band.
Monkey3 (***1/2) overtuigt in zwevende intensiteit, die het midden houdt tussen een bedwelmend, verdovend geluid en murw slaan. Ze spelen in op gevoelsmatigheid. De verbluffende visuele effecten op het scherm waren sterk en hadden een hypnotiserende inwerking, waardoor je werd meegezogen naar hun bijzonder wereld …
Fire Down Below (****1/2 ) heeft een nieuwe plaat uit 'Low Desert Surf Club': ''Low Desert Surf Club' is een heel gevarieerd album dat op alle tracks stoner en desert bevat. 'Hymn Of The Cosmic Man' is al een sterke kwalificatie en hun 'Low Desert Surf Club' is hun Champions League ticket, schreef onze recensent, lees hier .
Live kunnen we dit onderstrepen. De band haalt op Desertfest qua stoner alles uit de kast. Het internationaal gezelschap aan liefhebbers kon deze Belgische parel wel smaken en ging lekker headbangen op die strakke, energieke, vuurkrachtige en meeslepende sound. Het gaspedaal werkt continu ingedrukt. Fire Down Below is er eentje die blijft groeien in de scene …
De klassiek doom metal band The Obsessed (***1/2) doet gewoon wat een typisch doom band moet doen, met name ‘je door een overvloed aan logge, bijzonder intense riffs lekker laten headbangen. Vocaal evenzeer sterk overtuigend. The Obsessed klinkt eenvoudigweg old skool in het genre.
Meer variatie is er bij Duel (*****). Ze zorgen voor een speels, wervelend rockfeestje. Interessant is dat er diverse stijlen door de mangel. Ze zijn erg beweeglijk op het podium en lijken elkaar zelfs te overbluffen. Het triggert het publiek die de sound ondergaat. Lekkere uppercuts horen we door de instrumentatie en de vocals. Wat een knaller.
Een soort duisternis van het (g)rauwe soort kregen we door Eyehategod (****) die ons meesleuren naar de diepste krochten van de hel, ruwe en oorverdovend. Ondanks die rauwhe en donkerte zien we lichtjes flikkeren; het is ook een uiterst sympathiek combo en een probleem met de microfoon werd met een kwinkslag weggelachen. Eyehategod kwam aandraven met een puike, stevige set.
Op de boven verdieping stond een andere Belgische parel Black Mirror (****). Ze dompelden ons onder in donkere gedachten die warm kunnen aanvoelen. De muzikanten gaan gretig te werk. De beweeglijke frontvrouw heeft een bijzonder heldere, krachtige stem. Het klinkt intrigerend, hypnotiserend, magisch mooi in een bijzondere muzikale (sprookjesachtige) wereld .
Ondertussen hadden we een interview met Fire Down Below; we zakten dan af naar de Desert stage voor Enslaved (*****) die ongeveer op hetzelfde elan doorgaan als Eyehategod, maar nog oorverdovender en duister klinken. Enslaved tekende voor een ‘wall of sound’, maar hier geen lichtjes die flikkeren, maar pure donkerte. En met wat een huivering!
Ondertussen was in Vulture Stage Yawning Man (****) bezig. De legendarische stoner band, al sinds 1986 bezig, brengt ons een lekkere ‘oldschool, lay down set’ met bedwelmende baslijnen, aanstekelijke riffs en drums die je doen zweven in een woestijnlandschap. Een hypnotiserende inwerking had het, waardoor je na al die eerdere donkere muziek even op adem kunt komen. In een overvolle Vulture Stage genoot iedereen.
We sluiten af met een feestje en wat voor één …We hadden in die drie dagen de Canyon stage nog niet zo overvol zien staan als voor de al even legendarische The Atomic Bitchwax (*****). De band werd opgericht in 1992, New Jersey. De band speelt hevig psychedelische muziek, met een hoek af, deels instrumentaal, deels vocaal.
Het zorgt voor een opwindende wervelstorm aan aanstekelijke, dansbare riffs. Iedereen ging uit de bol. Een wilde muzikale rollercoaster was het gevolg. Een verslavend inwerkende sound om van te genieten … Dit concert was dé ultieme afsluiter van Desertfest! Wat een geslaagde driedaagse met deze Atomic Bitchwax.
In 2024 gaat Desertfest door van 18 t-m 20 oktober 2024. Genoteerd alvast en tot dan!
Neem gerust een kijkje naar de pics @Romain Ballez
Desertfest 2023
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5576-desertfest-antwerp-2023.html
Organisatie: Desertfest (Belgium)
Doomsday III 2023 - De zoektocht naar lichtpuntjes in de tunnel
Doomsday III 2023
At The Finish
Zwevegem
2023-09-30
Erik Vandamme
Door de coronapandemie was het van 2019 geleden dat er nog een Doomsday plaatsvond. Op dit festival kon de doom liefhebber pur sang zijn hart ophalen. Deze editie stond vooral in het teken van Columbarium die in ‘At The Finish’ hun album 'The Morbidious One' kwamen voorstellen. Aan de sterke publieke opkomst te merken werd het concert van Columbarium ferm gesmaakt. Doomsday III was succesvol, een zoektocht naar lichtpuntjes in de tunnel.
De openingsact Anamnesis uit Hannuit/Luik, hadden we gemist; ze brachten een klassieke doom set, zo te horen.
We schoven wat dichterbij voor Darqo (***1/2), een Doom/Sludge band met doorwinterde muzikanten. Een oorverdovend geluid hadden we; de zanger zelf was bezig met knopjes op een keyboard. Die frontman had een stem die je de nodige rillingen bezorgde; de eerste demonen uit je onderbewustzijn kwamen tevoorschijn. De scherpe sound en de vocals overdonderden, maar op den duur werd het wat eentonig, wat de aandacht deed verslappen. Ze onderscheiden zich eerder door het hypnotiserende en bedwelmende , die je konden meevoeren naar de diepste krochten van de hel. Een trip die je letterlijk gewillig moest ondergaan. Wat een fantasieprikkelende, oorverdovende mokerslag.
Toen we vorige week op het gezellige Devils Rock For An Angel Columbarium (*****) aan het werk zagen schreven we: ‘Columbarium zorgt eerder voor een toegankelijk geluid binnen een duister geheel. Ze klinken volwassen, gelinkt aan Loose License. Ze staan voor een donkere, intense totaalbeleving’. Ook op Doomsday III moesten ze niet onderdoen, stevig en lichtvoetig was het, met een lichtje die durft te schijnen op het einde van de tunnel. Met een onuitputtelijke enthousiasme gingen ze tekeer. We kregen al meteen enkele kleppers als “The Mobid One” en “Rivers of Blood”. Het absolute hoogtepunt werd “Eyes bleed black” toen zangeres Tabasco Esmee, als een donkere nimf, met haar stem en uitstraling elan gaf aan het nummer. Wat een huivering en intensiteit. Een overweldigend gevoel. We waren aan de grond genageld . Puik werk!
Columbarium behield die intense spanning, ook nadat Esmee het podium had verlaten, o.m. op de donkerte van “A cure for everything” en “Funeral Procession”. Het publiek omarmde de duisternis van de band, behoudens een lichtpuntje, door de instrumentatie en de vocals.
We kregen een indrukwekkende performance van een volwassen geworden band, die is gegroeid in hun ‘Doom zijn’, donker, duister maar met een lichtpuntje als kleur.
An Evening with Knives (****) had de bijzondere taak dit te kunnen evenaren. Ze kwamen op tegen middernacht, ideaal om het publiek bij de leest te houden in dit genre! De Nederlandse formatie is een klepper geworden, die alles uit de kast haalt. Overdonderend eveneens. De vocals trillen, kunnen ontroeren, en hebben bijgevolg een belangvolle inbreng in hun geluidsmuur van klievende riffs en donderende drumsalvo’s. Wat een spanning en intensiteit? Ze zorgden voor een eerste echte kleine moshpit die prompt ontstond door hun muzikale wervelstorm. een gelukzalig gevoel van duisternis en welbehagen … Missie geslaagd!
Organisatie: VZW The Lizard
Devils Rock For An Angel 2023 - Wat een intensiteit binnen een divers kader
Devils Rock For An Angel 2023
OC 't Riet
Zillebeke (Ieper)
2023-09-23
Erik Vandamme
Naar goede gewoonte wordt het pittoreske Zillebeke (nabij Ieper) eind september ingenomen door een horde metal fans, die afzakken naar het festival Devils Rock For An Angel , een evenement op poten gezet voor het goede doel, al sinds 2015. Het was dus wederom verzamelen geblazen in het zaaltje OC in ’T Riet, dat aardig was vol gelopen op deze vrij zonnige zaterdag. Wij waren er ook bij … tot in de vroege uurtjes.
Ons verslag
De Belgische melodieuze Heavy Metal band Tyrant King(****) mocht de namiddag openen voor een al goed vol gelopen zaal. De band trekt je mee in een typisch Heavy Metal sfeertje, niets nieuws onder de zon dus, maar slaat je net door die bijzonder ingenieuze instrumentatie en vocale aanpak lekker murw. Ondanks de vrij statische houding gaan ze perfect om in hun instrumenten, ze delen mokerslagen van drums uit en de gitaarliks zorgen voor een aanstekelijke adrenalinestoot. De vocalist doet er alles aan doet om zijn publiek aan te porren; de band speelt zijn set alsof ze voor een overvolle festivalweide staan. Knal-start!
The Extremists (****1/2) zijn een Joe Satriani Tribute band die met een instrumentale virtuositeit ervoor zorgen dat de geest van diezelfde Joe Satriani in hun half uur rond waait. Op zich een moeilijke opgave, niet enkel omdat ze zo zonder zanger op het podium staan, maar ook omdat deze gitarist een van die uitzonderlijke talenten is, eenzaam aan de top. Zo iemand evenaren is haast onmogelijk.
The Extremists slagen er echter met brio het publiek koude rillingen te bezorgen, en je te doen headbangen. Ze betrekken hun publiek letterlijk in hun gitaar spel, wat hen siert. Het trio haalt dan ook alle gitaartrucs, op ‘Satrianische’ wijze, uit de kast. Een waar oorgasme, sjiek!
Promise Down (*****) is een into-your-face metal band die goed heeft geluisterd naar een Motorhead. Ze stralen diezelfde intensiteit, energie en loudness uit . In het begin van de set leken ze eerder wat aan te modderen, maar eens de registers open getrokken was het niet meer te doen. Een spervuur aan mokerslagen, met een bonkige frontman die letterlijk zijn publiek opzocht; er kwam zelfs een confetti kanon aan te pas. Wat een entertainment.
Promise Down denderde als een wilde bulldozer op los zoals alleen Lemmy en c° dit konden. Met een wervelende finale tot gevolg. Pure, oprechte rock-'n-roll dus.
Na de feeststemming , op naar een zwaar doom sfeertje met Columbarium (****). Wat een intensiteit hier. Eind september stellen Columbarium hun CD/LP voor ,'The Morbidious One', in hun eigen Zwevegem (https://www.facebook.com/events/244436781468126 ) op het festival 'Doomsday III’).
De plaat zelf komt een dag eerder uit, maar we konden nu enkele nummers horen op Devils Rock For An angel. De band, die een goed jaar geleden van naam veranderde, pakt het erg professioneel aan. Hun sound is zwaarder, die de pure Doom liefhebber aanspreekt. We lieten ons gewillig meevoeren over die donkere walmen waar geen lichtje te bespeuren viel. Of het moet die handvol fijne keyboard klanken zijn, die zorgen voor een eerder toegankelijk geluid binnen dat duister geheel.
Kortom , Columbarium klinkt volwassen, gelinkt aan Loose License. Ze staan voor een donkere, intense totaalbeleving.
Ook InHuman (****) bewandelt heel graag dit donkere paadje, en voegt er een dosis duister theater aan toe. Naast de spookachtige ‘spoken words’ van de keyboardspeler, die met de klanken die uit haar instrument komt, ons al bedwelmt, is het de meerstemmigheid die intrigeert.
Een sopraanachtige mooie stem, gecombineerd met rauwe grunts zorgen voor rillingen. Op het einde van de set laat de frontvrouw/keyboard speelster zich vastbinden, en staat ze geblinddoekt op het podium als combinatie tussen iets demonisch als een zekere pijn-, angstbeleving; een vertwijfeling die losbarst in een verschroeiende brij van instrumentatie en vocals, waardoor het demonisch kantje verdwijnt en een sprookjesachtige fee zichzelf bevrijdt. Een bijzondere performance.
InHuman vertelt vooral een fantasieprikkelend verhaal, een theatrale show, een beleving die veel aan de verbeelding overlaat.
Divine:Zero (***1/2) tapt uit een heel ander vaatje. De Duitse Melodieuze Death metal band bouwt een ondoordringbare geluidsmuur op, en drijft het tempo op tot ongekende hoogtes, zowel in de instrumentatie als in de vocals. Wat een overweldigend gevoel. En toch klonk het ietwat teveel van hetzelfde in strakheid, waardoor de aandacht verslapte. Het mocht iets avontuurlijker, speelser zijn. Divine:Zero zal zich wel weten te nestelen in die hoge Death Metal regionen.
Diversiteit dus … Behind Bars (*****) tapt weer uit een heel ander vaatje. Behind Bars brengt namelijk de meest pure HC/metal met talrijke uppercuts. Een muzikale wervelstorm in het genre. Stevig , ongenaakbaar te werk gaan, je murw slaan en het publiek doen bewegen was het uitgangspunt.
Primal Age (****)brengt metalcore, denderend als een sneltrein. Primal Age gaan moeilijke onderwerpen niet uit de weg, en rammen muzikaal maar al te graag. Een verpletterende sound , met een maatschappijkritische vinger! Band en publiek vinden elkaar om loos te gaan . Een rollarcoaster richting hel … Wat een oerknal.
Godslave (*****) bewandelt diverse stijlen … hoewel de Duitse band wordt omschreven als Old School Thrash, Hoedanook, ze zorgen voor een verschroeiende, donkere, rauwe aanpak. Een ondoordringbare muur komt tevoorschijn. Godslave zoekt z’n publiek letterlijk op, tot de gitaristen en zanger toe; ze krijgen de handen nog meer op elkaar.
Los van de rauwe aanpak, gaat Godslave speels, avontuurlijk in instrumentatie en vocals te werk wat het geheel boeiend houdt. Godslave wist ons met die diverse aanpak ons compleet van onze sokken te blazen.
Dank ook aan Musika (http://www.musika.be)
Organisatie: Devils Rock For An Angel
Zingem Beeft 2023 - Doorgaan op een mooi elan
Zingem Beeft 2023
De Mastbloem
Kruisem
2023-09-16
Filip Van der Linden
Never change a winning team en voor Zingem Beeft houdt dat in dat ze nog even doorgaan op hun succesformule met het kruim van de Belgische metal te laten optreden in perfecte omstandigheden inzake licht en geluid, met voor het publiek een bescheiden ticketprijs.
Op zaterdag 16 september waren ze in Kruisem aan de zesde editie toe en er stonden deze keer zeven bands op de affiche, eentje meer dan vorig jaar.
De traditie leert ons dat bij Zingem Beeft op tijd komen beloond wordt en deze keer was dat niet anders.
De nieuwe metalband Beal kwam hier zijn visitekaartje afgeven aan het publiek. Hun eerste release is reeds opgenomen, maar nog niet uitgebracht. De bandleden leerden het klappen van de zweep kennen bij onder meer Speedball Jr, the Bollock Brothers, Our Common Sense, Angry Eye, Buzzkill Baby en Hammeramp. Als Beal brengt dit vijftal van opperhoofd Frederik Landuyt een vernieuwende en catchy, uptempo mix van klassieke hardrock en heavy metal, met daarbij nog wat invloeden uit de core-families, vooral in de cleane vocalen. Zanger Thomas stond overigens al eens eerder op Zingem Beeft, toen met Our Common Sense. Het nummer dat ons het makkelijkste kon overtuigen is “I Got A War”. Op Zingem Beeft zagen we een heel gretige Beal, met bandleden die ook nog eens veel vertrouwen en ervaring uitstraalden. En dan hebben we Beal nog niet eens op zijn volle sterkte gezien, want de gitarist van progmetalband Earupt moest invallen voor één van de Beal-gitaristen. Beal heeft een bandlogo met een aanvallende tijger en dat is ongeveer hoe wij deze band beleefd hebben.
Lost Baron werd in 2014 gestart. Deze band uit Roeselare brengt moderne, donkere, energieke metal met invloeden van groovemetal, hardcore, stoner en black metal. Hun eerste full-album – als trio - was ‘Dark Messiah’ dat in 2022 uitkwam en dat heel wat lovende kritieken kreeg. Met twee gitaristen die elkaar afwisselen op zang krijg je live veel variatie. Het zijn ook de gitaristen die veel contact maken met het publiek, onder meer door een deeltje van de set tussen de toeschouwers af te werken. De energie vanop het podium werd teruggekaatst met enthousiast gejoel en applaus. Lost Baron bracht op één track na het album ‘Dark Messiah’ integraal en in de albumvolgorde. Enkel “A Parasite, A Plague” moest plaats maken voor “Indifference”.
Het Gents-Antwerpse viertal Huracán is een telg uit de dunk!records-familie van en mixt stoner, noise en sludge. De band kreeg flink wat aandacht voor het jongste album ‘We Are Very Happy’. Ook hier kregen we een heel gretige en enthousiaste band te zien en te horen. Vooral de bassist is een podiumbeest dat constant het publiek aanvuurt. De weinige lyrics in de muziek worden ook nog eens verdeeld over alle muzikanten, tot de drummer toe. De set van Huracán op Zingem Beeft werd ingezet met twee nummers uit de EP ‘Realm Of Instability’ met daarna vier tracks uit ‘We Are Very Happy’ en dan nog de kopstoot “Dark Numbers” (uit ‘Realm…’).
Huracán is genoemd naar een orkaan-god van de Azteken. Deze band wervelde dan eerder door De Mastbloem als de roetsjbaan in Bellewaerde met dezelfde naam.
The Curse Of Millhaven komt uit West-Vlaanderen en timmert reeds sinds 2012 aan de muzikale loopbaan. Hun geschiedenis begon met een mix van metalcore en melodic deathmetal, maar dat is intussen geëvolueerd naar een mix van death en black metal. Het meest recente wapenfeit inzake releases is de single “Maze” van 2022, maar de band zat deze zomer in de studio voor nieuw materiaal. Daar mocht het publiek van Zingem Beeft al eens van proeven met “Bringer Of Light”. Voorts bracht The Curse Of Millhaven een doorsnede van het oudere werk, op dat van het eerste album na. Insiders hadden getipt dat The Curse Of Millhaven Zingem wel eens de revelatie van Zingem Beeft zou kunnen zijn en die insiders hadden het bij het rechte eind.
Angel Crew is een hard/metalcore gezelschap uit het Brusselse dat in 2000 werd gestart met bandleden die eerder in Backfire, Downshot, Deviate, Length Of Time en Arkangel speelden. De bezetting wisselt al eens. Sinds kort zien we in de Crew onder meer Jonas Sanders en Greg Discenza die eerder al op Zingem Beeft stonden met Komah. Angel Crew is inzake opnames niet zo bijzonder productief en bracht in meer dan 20 jaar bestaan nog maar drie full albums uit. Daarvan is het in 2016 uitgebrachte ‘XVI’ het meest recente wapenfeit. Daaruit speelde Angel Crew enkel “Crucify Me”. Zowat de helft van de set in Kruisem kwam uit het debuutalbum ‘Another Day Living In Hatred’ uit 2001 en de andere helft uit ‘One Life, One Sentence’ uit 2005.
Vorig jaar viel bij Angel Crew Pat uit als tweede vocalist voor een reeks concerten en werd het Brusselse collectief uit de nood geholpen door Jeroen Camerlynck van Fleddy Melculy. Omdat de Fleddies op hetzelfde Zingem Beeft speelden, stond het in de sterren geschreven dat Jeroen opnieuw als gastvocalist mee zou doen met Angel Crew en zo geschiedde. Het publiek wist het allemaal wel te smaken en er werd – voor het eerst op deze editie van Zingem Beeft - spontaan een kleine moshpit gevormd voor het podium.
Voor Schizophrenia is dit het jaar van de grote doorbraak, toch als we kijken naar hoe deze Antwerpse band zijn zomer doorbracht: ze stonden na een tour als support voor Evil Invaders en Warbringer op het podium van achtereenvolgens Graspop, Hellfest, Wacken, Alcatraz en Summer Breeze. En dan vergeten we nog een paar minder bekende festivals. Om maar te zeggen dat Schizophrenia goed gerodeerd was voor hun passage in Kruisem. Ze kondigden ook aan dat dit hun voorlopig laatste Belgische optreden was voor een lange tijd.
Schizophrenia staat sinds 2016 voor een mix van death en thrash. Sinds de start zorgde de band voor twee EP’s en een full-album. Hun meest recente werkstuk was de EP ‘Chants Of The Abyss’ van begin dit jaar, met covers van punk- en metalbands. Daarvan kregen we er op Zingem Beeft slechts twee te horen. Eerst liet zanger Lorenzo het publiek kiezen tussen Slayer en Morbid Angel en toen koos het publiek voor “Necrophiliac” van Slayer.
Op het einde van de set bleek dat Schizophrenia nog een pak minuten te goed had, en dus joegen ze er als niet-zo-bedoelde bisronde ook nog “Maze Of Torment” van Morbid Angel door. Voorts werd de liveset gevuld met nummers van hun full album ‘Recollections Of The Insane’ en van debuut-EP ‘Voices’.
Schizophrenia speelde als een perfect geoliede machine. Op de eerste rijen werd flink gemosht in de oven van De Mastbloem.
De eerste single van Fleddy Melculy, “T-Shirt Van Metallica”, sloeg in 2016 in als een bom in Vlaanderen en de rest is geschiedenis. De volgende singles van deze Nederlandstalige metalcoreband maken met elke nieuwe release telkens wat minder indruk, maar live staan ze er nog wel. Fleddy Melculy mocht in De Mastbloem aantreden als headliner en deed dat met goed 20 minuten vertraging. Toch wat jammer voor de voorts perfect gevolgde timing.
We zagen deze Nederlandstalige metalcoreband al eerder aan het werk en toen wisten ze ons makkelijker te overtuigen. Ross Demon van Angel Crew was gastbrulboei bij de opnames van “Feestje In Uw Huisje” en mocht dat op Zingem Beeft nog eens overdoen.
De set van Fleddy Melculy was een dwarsdoorsnede van de vier albums van deze band. Het leek alsof Fleddy Melculy op Zingem Beeft wat op routine aan het spelen was.
Zingem Beeft slaagde opnieuw in zijn opzet. Ik ben alvast benieuwd naar de affiche voor volgend jaar. Afspraak op zaterdag 14 september 2024 in De Mastbloem in Kruisem.
Organisatie: Agera Events.
Crammerock 2023 - Muzikale variatie van een mooie festivalzomer
Crammerock 2023
Festivalterrein
Stekene
2023-09-01 + 02
Erik Vandamme
De sterkte van Crammerock is dat de organisatie grasduint in het zomerfestivalaanbod en grote namen op hun affiche kan zetten binnen een erg gezellige omgeving in het mooie Stekene. Dit jaar staan dan kleppers als blackwave., Stikstof, GOOSE, Goldband en Noel Gallagher op de affiche. Crammerock 2023 was dan ook vrij snel uitverkocht.
Een overzicht van de tweedaagse.
dag 1 - vrijdag 1 september 2023
Merol (****) – Merol was al meteen één van de binnenkoppers op vrijdag. Ze weet semi-erotiek met een brok humor te verbinden. Energiek gaat ze te werk, het klinkt snedig, leuk, lekker provocerend en met de duivelse preciesheid van een wilde kat legt ze de lat hoog. Merol zorgt voor een wervelend dansfeestje … met een hoek af.
Daan (****1/2) - Daan was gewoon Daan op Crammerock. Punt. Hij pakt ons simpelweg in door z’n charisma en de virtuositeit van de band en hemzelf. Wat een intensiteit en afwisseling in de instrumentatie. In de clubs was er ruimte voor intimiteit en op de festivals klonk Daan gedreven, extravert en trok de kaart van ambiance. Iedereen ging ervoor en het spelplezier droop er van af.
Pommelien Thijs (****) - Het derde podium kreeg de bastunes te verduren in de overlappingen, vaak van de sound in de grote tent .. Pommelien Thijs hoeft nu al bijna geen introductie meer. Op de Lokerse Feesten wist ze te intrigeren. En op Crammerock ervaarden we nog meer vuurkracht, spelplezier en gedrevenheid. Een artieste die maar groeit in haar kunnen …
Miles Kane (****) - Miles Kane kon op heel wat bijval rekenen, een enthousiast publiek verwelkomt hem. Miles voelt aan dat hij hier een soort thuismatch kan spelen. Ondanks de mindere laatste plaat, ging hij en z’n band gretig te werk. De talentvolle zanger weet het publiek perfect te bespelen . Entertainment in die Britpopgroove, o.m. mag een kindje op het podium een dansje wagen, wat zorgt voor meer applaus. Er zijn veel meezingmomenten in de rits vroegere hits. Miles Kane pakt Crammerock in door een oeverloos enthousiasme, het refrein van "Don't Forget Who You Are" galmde minutenlang na de set nog steeds doorheen de tent. Klasse optreden van een klasbak!
Selah Sue (*****) - Een van de hoogtepunten van de festivalzomer was Selah Sue op Werchter Boutique. We schreven over haar optreden: '' Selah Sue heeft haar demonen onder controle; het gevoelig kantje is gebleven, maar er staat een ijzersterke vrouw op het podium die weet wat ze wil. Wat een krachtige uitstraling, emotievol, innemend als dynamisch, extravert."
En na Dranouter moet ze ook vanavond niet onderdoen. Dartelend, springend hebben we hier een bruisende set van een enthousiaste lady. De dansspieren worden aangesproken, alsook kan het ook gevoelig, breekbaar, ingenomen klinken . Mooi overtuigend die afwisseling, gedragen door haar warme, soulvolle stem. Selah Sue voelt zich goed, erg goed momenteel en is uitgegroeid tot een sterke vrouw. Een sublieme gedreven, emotievolle set.
Caity Baser (***) - Caity Baser is een Britse singer-songwriter die vooral door Tik-Tok is uitgegroeid tot een pop fenomeen. De jonge dame staat wel voor een half lege club. De aanstekelijke pop blijft ietwat hangen, maar echt uniek is het niet. Caity Baser is nog jong en kan nog groeien.
Goose (*****) – De synthpop van Goose is een blijvertje. Live op optredens en festivals trekken ze de kaart van ontspanning en dans. Ze spreken een breed publiek aan. Het pompt en dreunt. Er zweeft evenwel een donker wolkje in hun materiaal , wat hun variatie en hun evolutie onderstreept. Goose stond garant voor een feestje door die groovy, opzwepende sound.
Goldband (***1/2) – Goldband is hip … voor wie er van houdt. Persoonlijk kunnen ze me niet echt overtuigen, maar ok, deze Nederlanders krijgen op vrij carnavalesque wijze iedereen mee. Aangenaam vertier dus. Een wervelend feestje met een heupswing! Goldband weet hun publiek nauw te betrekken en zorgen dus voor een optimale positieve stemming . Als een circusact, ‘geen noodgeval’, maar leuk zondermeer.
dag 2 - zaterdag 2 september 2023
Mayorga (****1/2) - We zakten al vrij vroeg af voor Mayorga. Op de Lokerse Feesten wist de formatie ons te intrigeren met hun sound, bedwelmende vocals en charisma. Helena Mayorga Paredes en C° speelden een gretig indierockend setje, met “Lovesong” van The Cure die hier opviel. Op het einde werd het tempo verhoogd en zagen we zelfs een mini moshpitje .
Circa Waves (****) - Circa Waves had al wat meer publiek. De indierockers klonken aanstekelijk, energiek. Een spannende, gevarieerde aanpak met een handvol poppareltjes, die het publiek een eerste heupwieg bezorgde.
S10 (****) - S10 was een artieste die deze zomer opviel. De bevallige zangeres heeft een sterk charisma en met haar sprookjesachtige stem en sound sprak ze de dansspieren aan. Ook de emo-nummers mochten er best zijn. De speelse aanpak overtuigde het publiek en tekende dat ze hier kan doorbreken. Dame met groeipotentieel.
Absynthe Minded (****) – Blij dat deze band terug op het voorplan kan treden. De Belgische klepper heeft een arsenaal fijne nummers uit en ook nu in hun comeback brengen ze overtuigend materiaal , niet vies van een wereldlijke inslag. De songkeuze was in z’n totaliteit ietwat gematigd, gezapig van opzet, ondanks de finesse in instrumentatie en vocals.
Sons (*****) - Sons op z’n beurt was wat anders en trok alle registers open. Een band die de nodige uppercuts uitdeelde, en energiek, dynamisch, opwindend klonk. Al vrij vroeg is er een moshpit. Mokerslagen werden uitgedeeld. Sons zette ons in vuur en vlam! Wat een spanning en een gebald gedreven set. Dit was lekker hard 'into the face'.
Brutus (****) - Brutus is er eentje die opvalt door de aanstekelijke gitaarriffs en de drums van zangeres/drummer Stefanie Mannaerts. Er zit heel wat emotie in hun set en veelvuldig worden alle registers opengetrokken. Strak, rauw, gedreven als korrelig, zalvend, intens, pakkend. Die golvende beweging wist aan te slaan.
The Haunted Youth (****) - The Haunted Youth blaast de postpunk/new wave nieuw leven in. Dat donker emotionele kantje kunnen we niet van ons afslaan. De band laat ons mee glijden en zweven op hun gezapig dromerige rockende sound. “Teen Rebel” klonk stevig en werd door iedereen meegezongen. Band die het publiek wist te ontroeren.
Heideroosjes (****1/2) - We hadden al veel Heideroosjes T-shirts gespot in het publiek. Zij kunnen nog steeds rekenen op een sterke respons. Heideroosjes staan garant voor een wervelend punkrockfeest, die de humor in hun materiaal niet verliest. Punkrock op z’n best. Al van ‘89 weten Marco Roelofs en C° België en Nederland op stelten te zetten, en na al die jaren hebben ze niks aan energie ingeboet. Als jonge wolven gingen ze tekeer, speels, gedreven. Gewoon gaan met die banaan. Hun return sinds een kleine vijf jaar blijft nazinderen …
White Lies (****) - Een overvolle tent voor White Lies. Niet zo verwonderlijk want White Lies is hier uitgegroeid tot een waar begrip. Hun debuut plaat 'To Lose My Life' is een klassieker geworden. Ook al deed de band het met 'Ritual' (2011) niet slecht. White Lies is met de jaren extraverter en houdt van z’n Belgische fans . We ervaarden een standvastige, doortastende set van het combo, die soms alle registers opentrok. Het sierde hen. Sublieme set, zonder meer!
blackwave. (*****) – Eén van de toppers live is ongetwijfeld deze blackwave. die hiphop, soul, r&b en jazz perfect in elkaar doet samenvloeien, met een overvolle tent op Crammerock, De aanstekelijke blazers met die hiphopsounds en raps zorgden voor een warme, groovy, kleurrijke sfeer, met een wervelend dansfeestje als gevolg. Het publiek wordt nauw betrokken. Iedereen amuseerde zich.
Noel Galllagher's High Flying Birds (***1/2) – De absolute publiekstrekker was natuurlijk Noel Gallagher , die al een handvol eigen platen uitheeft , en die enkele opvallende Oasis nummers graag speelt. Het legendarische statuut van de man en het eenmalig optreden in ons landje (nav de pas verschenen nieuwe plaat, ‘council skies’) met zijn 'High Flying Birds' bracht veel volk op de been. Hij heeft een sterke band achter zich , maar moet het vooral hebben van eigen classics en deze van Oasis. De spanning daalde dikwijls door de te gezapige aanpak. Het waren vooral de muzikale speldenprikjes die de aandacht terug omhoog krikten. Compleet omverblazen waren we niet. Het rockend Britpophart kwam als een diesel opgang om dan warmgedraaid te overtuigen, met “Don’t look back in anger”.
Amber Broos (****) - Uitbollen konden we in de Club waar Amber Broos, twee uur lang, tekende voor een dansfeestje door de pak variaties aan beats, niet vies van enige experimentjes. Binnen de DJ wereld is deze Amber Broos aan het doorbreken door de wilde combinatie house en typische club techno.
Stikstof (****) - We sloten Crammerock 2023 af met één van dé topacts binnen de Belgische hip hop. De Brusselse formatie brengt het soort hip hop uit de straat, dat ons kan bekoren. Ook het publiek was ervoor te vinden. Stikstof kon fel tekeer gaan, maatschappijkritiek, bittere ernst, dagdagelijkse ervaringen en een vleugje humor vinden elkaar bij dit combo rond Jazzbrak en Zwangere Guy. Dit was intens pakkende, rake ‘to the face’ snedige klasse hip hop. Mooi om overtuigend Crammerock af te sluiten. Crammerock wist zichzelf te overstijgen. Sjiek!
Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5486-aaa.html?Itemid=0
Organisatie: Crammerock
Catacombfest Open Air 2023 - Intens donkere paden
Catacombfest Open Air 2023
Steytelinck Park
Wilrijk
2023-08-19
Erik Vandamme
In de schaduw van Alcatraz Metal Fest en Graspop zijn er voor de metal liefhebber die het graag wat kleinschaliger gaat zoeken, heus voldoende alternatieven. We hebben het over gezellige indoor festivals als o.m. Antwerp Metal Fest en Catacombfest.
Het jaarlijkse Catacombfest Open Air in Steytelinck Park is er eentje die we met plezier meenemen onder deze noemer. Een zeer tot de verbeelding sprekende omgeving voor ons intens donker pad. Met als afsluiter Hemelbestormer en Wiegedood.
Ons overzicht
Cellardoor (****) - Een festival openen is altijd een vervelende taak. Een festival openen waar het publiek net komt voor die intense donkerte. Hun metalcore had een donker kantje en het was dus geen makkelijke zaak openlucht. Maar hun uppercuts 'into the face’ grepen bij het nekvel en lieten ons niet meer los en stoomden op die manier naar een wervelende finale.
Cobracide (*****) - De vrij jonge death/thrash metal band Cobracide kon op heel wat meer bijval rekenen. Toen we de band zagen optreden in Asgaard vorig jaar, schreven we: ''Een overtuigende gloednieuwe parel binnen het thrash/death metal genre, die ondanks enkele groeipijnen, over veel potentieel beschikken''. Cobracide is in dat jaar tijd enorm gegroeid, en verstaat die uitzonderlijke kunst om een donkere, ondoordringbare walm aan duisternis op te trekken op klaarlichte dag. Je wordt door die demonische sound, die uit de boxen loeit, gegrepen. Cobracide ging doordacht, energiek te werk.
Opium Heathen (*****) - Voor ons was Opium Heathen eerder een onbekende. De nog vrije jonge band brengt een mengeling van stoner en doom, met post rock/metal invloeden. Het zorgt voor een wel heel donkere brij aan gitaarriedels.
Een walm van duisternis kregen we van de vorige twee bands, Opium Heathen brengt volstrekte duisternis. De band gaat zeer minutieus tewerk, loom en traag, dan weer alles uit de kast halen. We horen onderhuids Black Sabbath. De vocals waren belangvol, demonisch bijna en bezorgden ons koude rillingen.
Knives To A Gunfight (****) - Zij gingen razendsnel, keihard te werk en zorgden voor een eerste voorzichtig moshpit. Humor is er ook met een macarena pasje en dansje. Een hardcore sound is te horen. Knives To A Gunfight toont aan dat zware metalheads het meest sympathieke publiek zijn; ze stralen het ook uit op het podium, o.m. met zijn dochter op de arm en de vuist in de lucht wordt een song gespeeld, tot hilariteit van het meisje zelf als van de band en het publiek. Knives To A Gunfight daverde, een niet te stoppen sneltrein. Wat een rollarcoaster. Het toonde ook een diep menselijk kant dat ons kon bekoren. Een wervelende brok energie met lekkere kopstoten en een verbluffende zin voor entertainment en humor.
Crouch (***1/2) - Crouch kon ons na deze bands minder overtuigen, ondanks het feit dat de leden al heel wat ervaring hadden. De bedoeling was goed, maar alles bleef teveel hangen binnen een gezapig donker lijntje, waardoor de aandacht nogal snel verslapte. Gelukkig kwam er in het laatste kwartier wat meer variatie in de competities, wat ons meer kon bekoren.
Maar algemeen waren we onvoldoende overtuigd.
Hemelbestormer (*****) - Hemelbestormer was andere koek. Een gevarieerde aanpak, van traag opbouwend naar een ultieme climaxen in voortdurend golvende bewegingen. Ze combineerden het met zeer mooie beelden uit het heelal. We werden in een andere wereld gedropt. Hemelbestormer zalft, dreigt, doet de aarde onder je voeten daveren, om daarna je te omarmen, een deken tegen de donkere gedachten. Ze gaan intens te werk met hun spooky sounds van verderf en waanzin. Wat een sound.
Wiegedood (*****) - Hemelbestormer intrigeerde door hun golvende sound, Wiegedood op z’n beurt deed de grond onder je voeten daveren; doortastend, oorverdovend klonk het, badend in een rood licht. Een griezelige gewaarwording, die de fantasie prikkelde. De beelden drijven tot waanzin Een donker gevoel van welbehagen … Sterk!
Organisatie: Catacombfest + JC Visit, Wilrijk
Alcatraz Metal Festival 2023 - Death metal heerst deze editie
Alcatraz Metal Festival 2023
Lange Munte
Kortrijk
België
2023-08-11 t-m 2023-08-13
Frederik Lambrecht
Alcatraz mocht dit jaar 15 kaarsjes uitblazen, want het festival bestond dan ook 15 jaar, en ze wilden dit uiteraard met de nodige toeters en bellen vieren. Heel grote aanpassingen waren er niet, maar wel enkele heel effectieve. Zo was er op de camping een grotere bar voorzien en stonden er flipperkasten neergepoot om de mensen van het nodige entertainment te voorzien. Maar het belangrijkste was toch wel in mijn ogen het feit dat ze een shortcut van camping naar festivalterrein hadden voorzien. Dit scheelde toch enkele kilometers als je dit op een weekend bekijkt. Op het festivalterrein was mijn inziens de VIP ruimer gemaakt, en bleef rockbar “El Presidio” open tot 1u ’s nachts. Maar het meeste plezier werd nog altijd voltrokken op de diverse podia.
Hieronder het overzicht van onze route doorheen Alcatraz Festival 2023!
dag 1 - vrijdag 11 augustus 2023 - Forbidden tovert nostalgie, Dismember hakt en zaagt en I Am Morbid is kunst op zich
Beginnen deed ik in de Swamp, de grote groene tent waar – volgens mijn smaak – de beste bands act de préséance zouden geven. Uiteraard ook logisch dat ik daar merendeels van mijn tijd vertoefde, want ik ben nu eenmaal een adept van het hardere werk. Serial Butcher van Belgische bodem – Gent meer bepaald – mocht aftrappen en was direct een leuke binnenkomer. Brute death metal om de dag mee te beginnen, het kan slechter. Niet zo veel volk om deze opener te aanschouwen, maar de eerste headbangers begonnen al stilletjes te beginnen. Vooral drummer Nico Veroeven bepaalde het tempo. Spijtig genoeg kregen ze niet iedereen mee in de flow, maar aan hen zal het alvast niet gelegen hebben.
Doordat de leden van Frozen Soul transportproblemen hadden ofzo, verschoven ze van uur en kwam Alkerdeel opdraven om de leegte op te vullen. Een totaal andere stijl kregen we nu voor onze kiezen, maar je moet het hen nageven, opgebeld worden terwijl je op het festival als toeschouwer vertoeft, om dan opeens te mogen opdraven met hun rauwe black/sludge metal. Zichtbaar niet iedereen zijn stijl in deze grote tent, dus was het ook maar een lauwe bedoening vooraan het podium. Neen, ze gedijen beter in een kleinere tent waar het zweet gekoppeld wordt aan hun passie.
De kleinere tent genaamd Helldorado was de uitvalsbasis voor hardcore en punk en bij Do or Die was ik present. Ze lieten de aanwezigen uit hun dak gaan zonder schroom. Er werd voluit gedanst, geslagen, getrokken, crowdsurfen was een vereiste en deze Belgische band heeft veel fans bij gekregen als ik dit optreden terug voor ogen haal. Twee zangers die prima op elkaar waren afgestemd en de hardcore greep iedereen bij zijn kraag. Ik was onder de indruk van de samenhang, maar vooral de drive die ze overbrachten bij ons. Mooi!
Frozen Soul was dus wat in vertraging, maar de massieve zanger Chad Green had er opmerkelijk goesting in, want hij kon zich niet bedwingen om van start te gaan. Deze death metal heeft veel weg van Bolt Thrower als je het mij vraagt, en hun beide albums klinken lekker vet en hebben reeds een plek in mijn platencollectie. Bassist Samantha Mobley ziet er venijnig en kil uit, maar toen ik ze later op de weide tegenkwam was ze spontaan en lief te tegelijk. Gelukkig gaat death metal niet gepaard met hartjes, dus klonken ze lekker furieus op podium. ‘Crypt of Ice’ deed de grond daveren, ‘Morbid Effigy’ was meedogenloos en ‘Encased in Ice’ leverde positieve rillingen op. Degelijk show en een band die nog zal groeien in de toekomst als je het mij vraagt.
Vomitory klaar om hun laatste aanwinst (“All Heads Are Gonna Roll”) te promoten in Kortrijk. Deze plaat werd uitgebracht in mei 2023, en kreeg heel veel positieve recensies. Maar het is niet omdat het op plaat vet klinkt, dat het live ook zo kan gebracht worden. Gelukkig betreft dit een Zweedse death metal band, en zoals hun oorsprong in feite vereist – moet hun muziek rollen en brullen, wat vandaag ook het geval was. De zang stond in het begin nog wat te stilletjes, maar dit werd naderhand het optreden vorderde, in positieve zin aangepast. Ondergetekende was vooral onder de indruk van het nummer ‘Redemption’, van hun gelijknamige plaat uit 1999. Strak optreden, met helaas een begin die niet goed afgestemd was door de te stille zang.
Op het hoofdpodium waren de meer neutralere bands terug te vinden en ik ging gaan piepen bij Metal Church die al bezig was. Een nieuwe zanger in de gelederen – Marc Lopes – die ik herkende van zijn tijd bij Ross the Boss, dus ik vreesde al een beetje het ergste. Zijn stem klinkt wat te geforceerd, waardoor nummers als ‘Gods of Wrath’, ‘Badlands’ en ‘Beyond the Black’ er niet goed uitkwamen. Instrumentaal wel in orde, maar in zijn totaal toch een optreden om snel te vergeten. Neen, de goeie ouwe tijd heb ik niet herbeleefd bij deze Amerikanen. Kon David Wayne maar terugkeren…
Old school thrash metal, Forbidden was aan de beurt op de Prison stage en speelde enkele dagen voordien nog in café Elpee te Deinze – waar naar ik horen zeggen het er bonk op was (lees gerust de review Forbidden is terug en maakt meteen indruk (musiczine.net) ).
Ik was dus danig benieuwd of Forbidden in hun nieuwe formatie mij kon bekoren zoals tijdens hun oude platen. Twee bandleden van vroeger zijn nog actief (Matt Camacho en Craig Locicero), dus was het vooral uitkijken of nieuwbakken drummer Chris Kontos die ook al een tijdje in het circuit zit en zanger Norma Skinner het materiaal onder de knie hadden. Ik had maar een kleine 10 minuten nodig om mee te springen in de moshpit en mij te laten dragen over de eerste rijen door mijn mede-luisteraars rond mij. Wat een feestje! Gelukkig waren de meeste nummers in de set van hun eerste twee platen (“Forbidden Evil” en “Twisted into Form”) dus kon het voor mij alvast niet meer stuk gaan. De nekspieren gingen gedwee mee op de tonen van de hitjes ‘Follow Me’, ‘Off the Edge’, ‘March into Fire’ en afsluiter ‘Chalice of Blood’. Van het begin tot einde heb ik mij geamuseerd en kon ik mij uitleven op deze thrash carrousel! Wat een optreden!! Forbidden zorgde voor vuur (letterlijk) op het podium en vuur (figuurlijk) tussen hun fans.
Vlug richting Swamp, want door de verschuivingen was ik niet direct meer mee met het tijdschema – zoals spijtig genoeg nog enkele aanwezigen die hierover terecht aan het zeuren waren. De tijdschema’s op de schermen en op het online-platform werden helaas niet aangepast, dus was ik blij dat ik de tonen van Immolation hoorde in de Swamp stage. Melodieuze death metal met een serieus technisch kantje – en lekker old school – dus wat moet een mens meer hebben? Kletskop Robert Vigna was weer zichzelf en bevredigde zijn gitaar met de nodige bruutheid en tederheid, maar het waren vooral nummers van hun laatste album ‘Acts of God’ die aan de man werden gebracht. Leuk optreden, maar ze mogen ook hun debuutplaten niet uit het oog verliezen! Veel volk vooraan de tent, maar achteraan zag ik toch redelijk wat open ruimtes. Meer dan degelijk optreden waarbij toch ‘Under the Supreme’ (album “Here in After”) het vermelden waard is.
Terror was ook al bezig in tent Helldorado en dit was toch ook opnieuw genieten. Deze Amerikaanse hardcore band is ook al een gevestigde waarde in de scene en heeft ook al een tiental albums op hun conto. ‘Spit My Rage’ is een leuze van deze mannen, en live dragen ze altijd een grote portie adrenaline met zich mee die ze kwistig verspreiden over hun publiek. Van links naar rechts werd meegebruld met ‘Always the Hard Way’ (veel vuisten in de lucht), ‘Return to Strength’ en meezinger ‘Keepers of the Faith’ die dit optreden afsloot. Hardcore is een gevoel en als dit jou niet ligt, dan was je volgens mij ook niet aanwezig. Niettemin, ik heb er weer van genoten.
Toen was het tijd voor Evil D. aka David Vincent – de welgekende zanger van Morbid Angels tijdens de periode van hun topalbums. In 2017 werd ik al weggeblazen door deze imposante figuur, en dit jaar was dit niet anders. Klassiekers dus uit de Morbid Angel geschiedenis, vertolkt met verve, vooral als je weet dat ook ex-drummer Pete Sandoval zich aansloot bij I Am Morbid. Speel de nummers maar af in jou hoofd en herbeleef deze machtige show: opener ‘Immortal Rites’, ‘Blessed are the Sick’, het stevige ‘Rapture’ gevolgd door ‘Pain Divine’ van het Covenant-album. En dit was nog niet alles, want deze death metal machine ging door met ‘Maze of Torment’ die de tent in de fik stak! Afsluiten deden we in stijl met ‘God of Emptiness’ waarbij de tekst “Let the Children Come to Me” nog dagen in mij en mijn metgezellen hun hoofd bleef steken! Groot applaus voor deze band!
Om festivaldag 1 af te sluiten had iedereen een ruime keuze – dan bedoel ik vooral op gebied van smaak – om een band te kiezen. Ik ging voluit voor Dismember (uiteraard in de Swamp) – de Zweedse death metal pioniers met hun kenmerkend kettingzaaggeluid die door merg en been gaat. Naar de muziek nu, een tijdje geleden dat ik deze mannen aan het werk zag, dus baande ik mij een weg naar de voorste regionen om mij onder te dompelen in deze lekkere pot herrie. Eerste nummer die mij kippenvel opleverden: ‘Fleshless’ van hun “Indecent & Obscene” periode, gevolgd door ‘Sickening Art’ van hun album “Like an Everflowing Stream”. Het death metal bloed in mijn lijf begon lekker te koken en de temperatuur ging de lucht in om verder te moshen tijdens ‘Skin her Alive’ en het prachtige ‘Override of the Overture’. De solo’s en muzikale uitbarstingen werden op volle snelheid aangepakt door de bandleden en zorgden voor een vreugdedansje bij de aanwezigen. Death metal op zijn puurst, meer heb ik niet nodig!
dag 2 - zaterdag 12 augustus 2023 - Biohazard zorgt voor een tijdloze herinnering, Wattie spuwt zijn gal en Obituary is hard en meedogenloos!
Uit Denemarken verwelkomde Alcatraz de death metal band Maceration. Twee albums in hun loopbaan, eentje uit 1992 om dan midden de jaren ’90 de stekker eruit te trekken. Maar blijkbaar begon het bij sommige leden opnieuw te kriebelen en begonnen ze stilletjes aan opnieuw samen te komen met als resultaat hun recentste album “It Never Ends…” neer te pennen die eind 2022 het licht zag. Enkel de twee gitaristen blijven nog over van de oude bezetting, maar deze groovende death metal klinkt lekker ouderwets. Verstand op nul, je nekspieren het werk laten doen en genieten van de groove en volle stem. Lekker om de dag mee te beginnen alvast.
Eerste keer dat ik vandaag trouwens de tent ‘La Morgue’ binnen ging om de Belgische thrashers Schizophrenia aan het werk te zien. Onlangs was ik nog aanwezig tijdens hun show op Graspop, en dit optreden kan je in feite in dezelfde lijn doortrekken, enkel is deze tent wat kleiner van omvang, dus gezelliger en meer zweet onder de oksels. Een combinatie van death/thrash, waarbij toch vooral het laatste deel de bovenhand drijft. Opkomen, de boel platspelen, fotootje daarbij en de menigte zien blazen van genot, dat is de essentie van deze band. Hup België Hup!
In de tent ernaast was het de beurt aan Midnight uit de Verenigde Staten. Blackened speed metal met een strot die venijnig klinkt. Niet zoveel volk op de been voor deze band, niet heel speciaal, gewoon amusant. Ik ben niet zo geheel gekend met deze band – waarvan blijkbaar 1 man alles regelt – dus qua nummers of vergelijk kan ik niet veel zeggen. NWOBHM uit de jaren stilletjes, laat dat nu net spek voor de bek van Tygers of Pan Tang zijn. Enkel gitarist Robb Weir blijft over van de huidige bezetting, de rest is er mondjesmaat bij gekomen. Goh, als ik mijn gevoel over deze band moet bespreken, dan moet ik zeggen dat ik er niet koud of warm van werd. Oké, enkele klassiekers deden mijn voeten rustig meetrippelen zoals bij ‘Gangland’ en opener ‘Euthanasia’, maar mijn heavy metal bands die ik aanbid klinken toch nog wat voller en meer gevarieerd. Goed geprobeerd, maar helaas niet top.
Ook bij H.E.A.T. had ik hetzelfde gevoel…een goedlachse man op het podium die van hot naar her rent in zijn spannend leder broekjes (mooie schoenen trouwens…) en de hoge vocalen uit zijn lichaam perst, gitaarspel die aanstekelijk klinkt en de drum die weinig spectaculaire dingen uithaalt. Maar helaas niet het niveau die mij direct aanspreekt, dus was ik er ook vlug klaar mee. Maar, velen rondom mij hadden een lach op hun gezicht en vonden het een spetterend optreden. Misschien ligt de waarheid ergens in het midden, maar ja, elk zijn mening ;-)
Efkes de honger stillen, bijpraten in de El Presidio en toen richting mainstage waar Biohazard hun instrumenten al had klaar gezet. Afkomstig uit NY – Brooklyn EN in hun klassieke line-up (gitaristen Billy Graziadei en Bobby Hambel, bassist en zanger Evan Seinfield en drummer Danny Schuler), dan weet je dat je naar een unieke band aan het kijken bent. De drive en enthousiasme zaten er direct in alvast! En ze trapten meteen af met een hitje getiteld ‘Urban Discipline’ die direct de massa in actie bracht, ‘Down for Life’ volgde niet veel later – meteen het beste nummer tijdens de set, en ‘Wrong Side of the Tracks’ deed velen opspringen. Geen circlepits en wall of death toegelaten? Toch wel, zelfs Billy Graziadei deed vol overgave mee. En ze gingen door op hun elan en lieten iedereen meespringen tijdens kraker ‘Punishment’ en ‘Hold My Own’. Goh, zo’n set zou toch veel langer mogen duren…
Ook punk was vertegenwoordigd op de affiche en daarbij sprak The Exploited mij direct aan…ik ben al jaren trouwe fan en iedere keer ze in België vertoeven probeer ik aanwezig te zijn. Helaas kan zanger Wattie Buchan ook onbetrouwbaar zijn waardoor de band soms optredens moet cancelen, maar gelukkig was dit vandaag niet het geval. Wattie kwam het podium opgerend en ging gans het optreden niet meer stil staan, tenzij net na ‘Fuck the System’ waarbij hij het podium onderkotste. Geen idee wat hij eventueel had euhm gedronken, maar de blik in zijn ogen leken net sterretjes. Openen deden we met ‘Let’s start a War (Said Maggy one Day)’ die al direct de vlam in de pan sloeg want opeens vlogen er vuilnisbakken door de lucht! ‘Dogs of War’ werd ook vrij vroeg gespeeld en vooraan was het drummen om zo dicht mogelijk bij de zanger te komen. Een kleine verwijzing naar wankers door de zanger ging over naar ‘Fuck the USA’ en hij ging driftig door met ‘Troops of Tomorrow’ van de gelijknamige plaat, het agressieve ‘Beat the Bastards’ (opnieuw met zijn spetterende verbeelding van wankers), ‘Cop Cars’ (sorry blauwe vriendjes), en ‘Chaos is my Life’ die toepasselijk is voor dit speciale individu. Ok, The Exploited bestaat niet enkel uit de zanger, maar sowieso ben je op hem gefixeerd. De kelk was nog niet geleegd tot op de bodem want hitjes ‘Holiday in the Sun’, ‘I Believe in Anarchy’ (werd luidkeels meegebruld) en afsluiter ‘Punks not Dead’ zette de tent voor de laatste maal om in een oorlogsgebied. Zalig optreden, maar waar was nummer ‘Exploited Barmy Army’????
Ok, opnieuw richting de Swamp voor één van mijn favoriete death metal bands. Obituary werd niet aangeduid als headliner (wtf?), maar dit kon hen en hun publiek niet deren. De gitaren en drumpartijen werden ingezet bij opener ‘Redneck Stomp’, waarna zanger John Tardy kwam invallen bij ‘Sentence Day’. Wat een sound dat deze mannen toch kunnen produceren! Petje af! Met hun nieuwste plaat die onlangs werd losgelaten moest deze uiteraard ook live aan het publiek gepresenteerd worden, waarbij dus enkele nummers in de setlist vertoefden. Deze plaat is op en top Obituary en deze nummers passen perfect bij hun ouder werk. ‘The Wrong Time’ gevolgd door ‘My Will to Life’ werden op luid applaus onthaald en de nekspieren waren dus al dusdanig warm gedraaid. Het ging er hard aan toe maar we hadden geen tijd om te bekomen, want daar waren de volgende kleppers op komst: ‘Find the Arise,’ combo ‘Chopped in Half’ en ‘Turned Inside Out’ op kruissnelheid zoals het hoort, waarna werd teruggekeerd naar hun nieuwste werk.
Afsluiten doen ze altijd met een pletwals, dus moest ‘Slowly We Rot’ uit de boxen knallen. Opnieuw een immens optreden van deze death metal veteranen en ze hebben beloofd dat ze gingen terugkomen. Meer dan welkom brothers!
Ik ging nog eens richting La Morgue want daar speelde Exciter en gingen ze hun debuutalbum ‘Heayv Metal Maniacs’ vieren omdat deze 40 jaar bestond. Maar neen, dit was het toch niet, zeker niet als je rechtstreeks van zo’n vette show als Obituary komt. Een drummer die dan ook nog moet zingen lijkt mij ook niet praktisch, maar dat is misschien een andere discussie. Neen, oude rotten in het vak, compromisloos en rauw, maar meer ook niet. Vlug vergeten die handel, ook al blijft deze speed metal nog altijd aan je ribben plakken als je de albums thuis oplegt
dag 3 - zondag 13 augustus 2023 - Shirenc speelt zonder remmingen, Bloodbath is top, maar Dying Fetus is subliem en laat iedereen buigen
Vandaag beloofde een drukke dag te worden en omstreeks 12u was het de beurt aan Serpents Oath uit België. Aan de bekleding van het podium kon je direct afleiden dat we hier met een black metal band te maken had hier in de Swamp. Opnieuw stond de klank niet perfect afgestemd, waardoor het wat rommelig klonk, maar ook ditmaal werd dit euvel vlug opgelost. De snelheid die deze mannen creëerden was immens en was direct een ontbijtje om u tegen te zeggen! Nog een jonge band, want nog maar opgericht in 2020, waarbij ze reeds 2 albums hebben uitgebracht…een band die ik eens meer zal moeten uitdiepen thuis.
Sacred Reich heeft in 2019 een heel matig album gemaakt getiteld “Awakening”, en dit was dan na een stilte van 13 jaar. Spijtig genoeg stonden dan ook redelijk wat nummers van deze plaat op hun lijstje. Beetje matig optreden, ik heb ze nu eenmaal al beter gezien, gelukkig maakten nummers als ‘The American Way’, ‘Independent’ en de snelle afsluiters ‘Death Squad’ en ‘Surf Nicaragua’ (blijft een ongelofelijk enthousiast live nummer met snelheid) het toch enigszins goed.
Death metal was vandaag voor ondergetekende de rode draad van de laatste festival dag en ik ging door op mijn elan met Schirenc ‘Plays Pungent Stench’. Indien je niet gekend bent met deze band, dat kan ik je alvast meegeven dat de originele leden van Pungent Stench in dispuut kwamen, er miserie was omtrent de muziekrechten en bandnaam, maar dat dit naderhand toch op de één of andere manier mogelijk werd zodat Schirenc de muziek verder live kon spelen onder huidige naam. En wat een bom van een optreden was dit! Veel nummers van het oudere werk werd live gespeeld en klonken fenomenaal: ‘For God Your Soul…for Me Your Flesh’, ‘Happy Re-Birthday’, ‘Shrunken and Mummified Bitch’, … alle grote krakers passeerde de revue. Headbangen deden we ook lustig bij ‘Dead Body Love’, het vettige ‘Extreme Deformity’ en ‘Blood, Pus and Gastric Juice’.
Het enigste wat misschien ontbrak bij deze band was hun inkleding, want vroeger kon je makkelijk enkele SM-attributen op het decor zien verschijnen. Soit, ze hebben mij weggeblazen!
Evil Invaders kwam de afwezigheid van Overkill (wat spijtig, want had deze band graag nog eens aan het werk gezien) invullen en werden dus in extremis toegevoegd aan de affiche. Speed metal op kruissnelheid, waarbij de solo’s je om de oren vliegen en een strot om U tegen te zeggen (dank u Joe). Live staan ze altijd hun mannetje, en dit was bij deze niet anders. Maar persoonlijk genoeg heb ik ze de laatste tijd al wat teveel aan het werk gezien waardoor het voor mij wat vanzelfsprekend werd. ‘Feed Me Violence’ zette de headbangers aan het werk om niet meer te stoppen tot na ‘Raising Hell’. Meer dan degelijk, maar overdaad schaadt soms – no offense.
En toen was de tijd aangebroken om hoogstwaarschijnlijk de beste act van de dag te aanschouwen. Drie mannen die technische death metal aan de man brengen, maar op zo’n niveau dat het niet meer menselijk is. In september komt hun nieuwe album uit (“Make Them Beg for Death”), en naar wat ik nu al heb gehoord van de nummers die ze loslieten, kan ik alleen maar concluderen dat dit een verplicht aanschaf is voor death metal fans! Jep, Dying Fetus kwam, zag en zorgde voor een dreun van jewelste! Intro ‘The Boys are Back in Town’ (Thin Lizzy cover) werd aangevat en ging snoeiend hard over in ‘One Shot, One Kill’ waarbij dus direct een hoog toerental werd gehaald. Fans van onverbiddelijk drumpartijen leefden zich los op ‘Subjected to a Beating’, en maakte oorlog met ‘In the Trenches’. De moshpits ontsproten met regelmaat, crowdsurfen startte ver achteraan bij ‘Grotesque Impalement’ (wat een fenomenaal nummer toch) en toen zaten we nog maar net over de helft van het optreden. De samenzang tussen beide zangers – Gallagher & Beasley – is net zoals een kunstwerk en neem daar dan het ongekende talent van drummer Trey Williams bij, en je kan spreken van een gouden driehoek. Technisch perfect, strak en krachtig, een show die nagenoeg perfectie bereikt. ‘Wrong one to Fuck With’ en ‘Kill Your Mother, Rape Your Dog’ sloten deze waanzinnige set af. Ongetwijfeld winnaar van de dag!
Deicide was de volgende band op mijn lijstje. En we begonnen met een knal van het album “Legion” – ‘Satan Spawn, The Caco-Daemon’ maar spijtig genoeg vond ik de zang te stil staan in vergelijking met de instrumenten. Hoe zanger Glen Benton ook zijn best deed, voor mij kon hij zijn volle zelf niet geven doordat hij niet de hoofdvogel was in de mix. Aan dansende en beukende mensen vooraan de pit geen gebrek alvast, want deze band kan ook uit een ruime collectie nummers putten en daarbij blijven de oudere nummers mij toch meeste bekoren: ‘Tricifixion’, ‘In Hell I Burn’ en ‘Dead By Dawn’ om er maar enkele te noemen. Neen, zijn vorige passage zal mij langer bijblijven…
Na het afscheid van Michael Ackerfeldt nam Nick Holmes de microfoon over en hebben ze ondertussen ook niet stil gezeten, waarbij ondertussen 3 nieuwe albums werden geschreven. Zweedse death metal die rolt en gromt, wie wil dit niet omarmen…Bloodbath stond als voorlaatste geprogrammeerd in de Swamp en ook dit was een show om van te smullen. De wat te lange intro begon, de witte lichten straalde neer op de toeschouwers en we begonnen met een knal ‘So You Die’ waardoor de sfeer er direct invloog. Stilstaan was uit den boze, ik werd mee geslingerd van rechts naar links, moest de vuisten ontwijken en zette mij schrap bij ‘Brave New Hell’. Wat een machtige combinatie van nummers. En zo hadden nog enkele nummers perfect achter elkaar gezet – denk maar aan ‘Like Fire’ gevolgd door ‘Outnumbering the Day’ en ‘Cry My Name’ en het prachtige ‘Eaten’.
Instrumentaal stond het als een huis, vocaal gezien mis ik toch nog altijd Ackerfeldt bij deze oude nummers, maar Nick deed meer dan zijn best. Mijn lichaam had al enkele blauwe plekken, en nu werden daar gewillig nog enkele bij gezet zonder pardon. De fans hadden er weer en super optreden bij dit weekend.
Nog een laatste keer alles geven dacht ik bij mezelf en dus stond ik opnieuw vooraan de pit tijdens Hypocrisy. Een tijdje geleden alweer dat ik hen aan het werk zag en iedere keer verbazen ze mij toch. Ok, qua nummerkeuzes hadden ze wat meer oude death metal van hun beginperiode mogen spelen – enkel ‘Impotent God’ (kippevel bij die drumpartijen) en ‘Inferior Devoties’ van hun beginperiode stond ingepland en dit waren dan ook voor mij de beste nummers tijdens dit optreden. Naarmate hun loopbaan vorderde, werd hun stijl wat meer melodischer, maar toch klinken deze nummers toch zo krachtig en furieus. ‘Don’t Judge Me’ en ‘Worship’ zijn mooie voorbeelden van hun stijlaanpassing. Bezieler en dus oprichter Peter Tägtgren smeet zich zoals altijd, en deze man zit dan ook boordevol ervaring om een zaal naar zijn hand te zetten. De brute stem heerste en nummer ‘War-Path’ wakkerde de boel aan vooraan de pit. Een mooie afsluiter van een lang maar gezellig weekend.
Mijn death metal hart kan er weer tegen voor eventjes, want wat moois heb ik toch weer mogen aanschouwen!
Alcatraz Festival was spijtig genoeg weer afgelopen, maar het was toch weer een topeditie. Ok, de headliners op het hoofdpodium maakten mij niet echt warm, maar er waren toch veel kleppers te bespeuren dit weekend, de vele gekende gezichten maakten er een leuk onderonsje van, de organisatie was opnieuw van hoog niveau en dit festival blijft voor mij met stip aangeduid in mijn agenda. Stay metal.
De data voor volgend jaar zijn ook al bekend en dit van 8 tot 12 augustus 2024. De early bird tickets waren blijkbaar al direct de deur uit, dus verwachten wij ons opnieuw aan een mooie editie. Onze aanwezigheid mag je alvast noteren!
Meer info op www.alcatraz.be
Line Up:
Vrijdag: Psychlona, Gnome, Eleine, Slomosa, A Goat as Our Shepherd, Frozen Soul, Drain, Do or Die, Kludde, Death Before Dishonor, Downset, Mad Sin, Serial Butcher, Vomitory, Slapshot, Acid King, La Muerte, Alkerdeel, Immolation, Svalbard, Unleashed, Wind Rose, Rise of the Northstar, Terror, Converge, Agnostic Front, I Am Morbid, Prong, Bury Tomorrow, Possessed, Dismember, Metal Church, Forbidden, Michael Schenker Group, Trivium, Powerwolf
Zaterdag: Schizophrenia, Yoth Iria, Crystal Viper, Brand of Sacrifice, Angelus Apatrida, Gaerea, Iron Mask, Maceration, Tygers of Pan Tang, Evil Dead, Jag Panzer, Hunter, Predatory Void, Twilight Force, Midnight, Vicious Rumors, Decapitated, Riot V, Taake, Dynazty, Tribulation, Schizophrenia, King 810, Shadow of Intent, Decapitated, Exciter, Sodom, Glodflesh, Belphegor, H.E.A.T., The Exploited, Sepultura, Obituary, Amorphis, Biohazard, Alestorm, Heaven Shall Burn, KK’s Priest
Zondag: Aeveris, Hexa Mera, Slaughter the Giant, Mantah, Reject the Sickness, Serpents Oath, Depressive Age, Holy Moses, Annisokay, My Diligence, Brutal Sphincter, Gang Green Schirenc Plays Pungent Stench, Gaupa, Celeste, Gatecreeper, Psychonaut, Archspire, Bleed From Within, Elder, Dying Fetus, Grave Digger, Sacred Reich, Deicide, Stake, Kataklysm, Bloodbath, Russian Circles, Evil Invaders, Glory Hammer, Brutus, Cult of Luna, Hypocrisy, Blind Guardian, Killswitch Engage, Electric Callboy.
Neem gerust een kijkje naar de pics @ Karl Vandewoestijne + Romain Ballez
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5374-alcatraz-2023.html?Itemid=0
Organisatie: Alcatraz Music - Rock Tribune
Lokerse Feesten 2023 - DAG 10 - Tiësto - Vuurwerk op de Lokerse Feesten
Lokerse Feesten 2023
Grote Kaai
Lokeren
2023-08-13
Sarah Vandamme en Loes Steels
De 10de en daarmee ook de laatste avond van de Lokerse Feesten 2023 werd geopend door niemand minder dan Yves Deruyter. Yves begon zijn carrière in 1985 als dj in verschillende clubs, bij het Lokerse publiek was hij duidelijk gekend wellicht door de CherryMoon. Dat was dan ook te zien aan de verschillende zwart-gele t-shirts van de CherryMoon in het publiek. Het was voor Yves zelf dan misschien ook wel een beetje thuiskomen. De laatste avond begon rustig maar wanneer Deruyter op het podium kwam en plaats nam achter de decks sloop het Lokerse volk klaarblijkelijk naar voor, in een mum van tijd stond de Kaai goed vol. Gelukkig was er wel nog ruimte want Yves zijn klassiekers zetten de dansbeentjes snel in gang.
Na een uurtje zat de set er jammer genoeg al op, terwijl het publiek klaarblijkelijk meer wou. Ze scandeerden dan ook duidelijk "we want more" maar ondertussen had DJ Licious zijn plaats achter de decks al ingenomen. Deze 39-jarige DJ uit Antwerpen stond al meerdere malen op grote podia in zowel binnen- als buitenland. Zijn grotere festivaloptredens zijn Tomorrowland, Laundry Day en tussendoor doet hij dus nog shows in Duitsland en in Ibiza. Maar vanavond stond hij dus op de Lokerse Kaai.
Er was zeker wel een verschil in de overgang van Dj Yves Deruyter naar Dj Licious, terwijl Deruyter meer uptempo nummers bracht staat Dj Licious meer bekend om zijn loungemuziek. Deze begon dan ook duidelijk ‘rustiger’. Gelukkig werd voor deze set anderhalf uur voorzien want het eerste halfuur zat het publiek nog met de stevige beats van Deruyter in het hoofd (en de benen). Desalniettemin nam DJ Licious het publiek op sleeptouw en waren we vertrokken voor nog een goed uur met Wim Clukers alias DJ Licious.
Daarna was het de beurt aan de Britse DJ Jax Jones, de man die nooit zonder petje op het podium verschijnt. Deze DJ met hits waaronder "Whistle", "You don't know me" en "Where did you go" deed de Kaai daveren met zijn straffe beats en verbluffende visuals die achter hem mee zijn set naar een hoger niveau tilden. De 35- jarige Dj was duidelijk in zijn element aangezien hij zonder enige schroom mee danste met het publiek en dit een groot deel van de set met een sigaar in de mond.
Anderhalf uur dansen met opzwepende nummers, leuke interactie met het publiek en dit met een drankje in (beide) handen, meer hoeft een festival toch niet te zijn? Hij had het publiek helemaal mee en dat is zeker niet onopgemerkt gebleven. Wanneer hij de armen van links naar rechts begon te zwaaien en hierbij "eeeh-oooh" uit het publiek wilde halen, deed iedereen dan ook gewillig mee. Zowel zijn bekende nummers als mixes van andere nummers werden zonder enig probleem meegezongen, voor sommigen waarschijnlijk zelfs met keelpijn tot gevolg.
Na onze conditie opgekrikt te hebben door de dansbenen boven te halen en onze stembanden uitvoerig te hebben ingesmeerd, was het tijd voor de afsluiter van de avond namelijk Tijs Verwest, ook wel beter bekend als DJ Tiësto. De DJ van bij onze Noorderburen kwam binnen met een knal en heel wat lichtstralen. De 2 uur durende set begon zeer veelbelovend en werd alleen maar beter naarmate de avond vorderde. In het publiek zag je verschillende kartonnen bordjes passeren met "We love Tiësto", in Lokeren zijn ze duidelijk grote fan van de wereldberoemde DJ. De 54- jarige DJ uit Breda wist het publiek te bekoren door de ene hit na de andere te draaien. Dit in combinatie met een heus vuurspektakel, confetti -en rookkanon, je kan het je al inbeelden, het denkbeeldige dak ging er af.
Zowel de jongere als de oudere generatie waren volledig mee en dansten tot diep in de nacht, of toch althans tot 2u want dan zaten de Lokerse Feesten 2023 er helaas op.
We kunnen concluderen dat deze laatste avond een geslaagde avond was, met verschillende DJ's van een zwaar kaliber, met andere woorden grootse dj's die de extra mile gingen en echt wel het publiek wisten te entertainen.
Deze kleppers waren zeker waardige namen om de affiche van de Lokerse Feesten te vervolledigen. Wij zijn al benieuwd wat de volgende editie voor ons in petto heeft, tot volgend jaar!
Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5226-lokerse-feesten-2023.html?ltemid=0
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren
Lokerse Feesten 2023 - DAG 9 - K’s Choice - Skunk Anansie - Een blij weerzien , in ’t kwadraat
Lokerse Feesten 2023
Grote Kaai
Lokeren
2023-08-12
Erik Vandamme
In de laatste rechte lijn, na de kindernamiddag met Camille, werd de negende avond Lokerse Feesten gekenmerkt door een blij weerzien, enerzijds met Belgische trots K's Choice. We waren vooral benieuwd welke impact de vocals van Sam nu hebben. En er was Skunk Anansie, die we laatst zagen op Pukkelpop 2011, net met die bewuste, allesvernietigende storm …
De avond werd geopend door Anouk (***1/2). Doorheen de jaren is ze niet alleen van uiterlijk veranderd, we hadden haar al een tijdje niet meer live gezien en herkenden haar haast niet meer. Vocaal haalt Anouk nog de hoge noten, en zit het ergens tussen helder, indringend als weemoedig. Er waren echter wat dipjes merkbaar, waarbij alles wat de routineuze kant dreigde uit te gaan. Gelukkig waren er voldoende momenten van opperste euforie, waarbij je de Anouk zag, die moeiteloos iedereen kon inpakken en ontroeren. Bij het afsluitende “Nobody’s Wife” zagen we haar als vanouds, gedreven, en het publiek opzwepen. Compleet overtuigen deed ze dus helaas niet, maar die enkele fijne momenten onthouden we.
Setlist: Been Here Before //It's a New Day // Down Daddy Down //The Dark //Three Days in a Row //Jerusalem // Ms. Crazy //Lost //Good God //Girl // R U Kiddin' Me //Nobody's Wife
K's Choice (*****) is al vele jaren onze Belgische trots. Ze speelden in binnen- en buitenland de zalen plat. K's Choice was bijzonder door Sarah Bettens’ magische stem en de top muzikanten die haar perfect aanvoelden. Het was nu afwachten of de vocals van de nu Sarah Sam even groot van impact waren. Die sceptische houding werd al snel van tafel geveegd, toen Sam bij opener “Everything for Free” ons tot tranen toe wist te ontroeren. K's Choice is nog steeds een band die ingetogenheid, melancholie bindt met groove en extravertie. Opzwepende parels waren er hier genoeg, zoals de recente single "Time Is a Parasite". Mooi allemaal hoe ze de songs afwisselden. Het mooiste moment van de avond was bij “Not An Addict'” toen Skin van Skunk Anansie de band vervoegde. Kippenvel kregen we van hun stemmenpracht.
Veel nummers zijn trouwens herwerkt die passen bij de stem van Sam. Ze boeten niet in aan intensiteit, integendeel het geeft een veelkleurige sound, die ons kan bekoren. Aan de enthousiaste reacties van het publiek, die de band terugriepen voor een bisronde (o.a. het mooie “We Are Glaciers”), konden we uitmaken dat er hier sprake was van een sterke performance.
Setlist: Everything for Free //Bag Full of Concrete //Perfect Scar //Almost Happy //Time Is a Parasite //Echo Mountain //Not an Addict (with Skin) //Surrender//The Phantom Cowboy //Woman //I Was Wrong About Everything //Believe //We Are Glaciers (Bettens cover)
Skunk Anansie (****1/2) is klasse entertainment van zangeres Skin, die perfect haar publiek kan bespelen, op ongedwongen, speelse, enthousiaste, soms provocerende wijze. Ze gaat haar publiek zelfs letterlijk opzoeken, met een crowdsurf tot gevolg, op handen van enkele stevige fans vooraan, wordt ze gedragen. Door haar charisma trekt ze de aandacht naar haar toe. En haar stem, die klinkt glashelder, doordringend, hoog, diep, allemaal geen probleem.
De muzikanten voelen Skin perfect aan. Skunk Anansie klauwt nog net zoals vroeger, met o.m. “Piggy” streelt en zalft ze je hart, ze haalt alles uit de kast en grijpt bij het nekvel als op “My ugly boy” en “God Loves you only”. Opgedragen aan Sam Bettens.
Skunk Anansie kreeg dan ook moeiteloos de handen op elkaar, het publiek werd opgezweept. Ze doen er daadwerkelijk alles aan om het publiek te doen dansen en te doen genieten. Puike set!
Setlist: This Means War// Because of You //I Believed in You //Twisted (Everyday Hurts) //Weak //My Ugly Boy // Love Someone Else //God Loves Only You // Hedonism (Just Because You Feel Good) // Piggy // Tear the Place Up //Charlie Big Potato // Little Baby Swastikkka
Na deze drie fijne concerten , zou Arsenal de avond met een knal afsluiten. Wij verkozen echter, na negen lange avonden, huiswaarts te keren, nagenietend van deze top avond.
Kindernamiddag met Camille - Dansend over roze wolkjes (Amber Vandamme)
Camille (****1/2) brak net zoals verschillende van haar collega's door in de jeugdserie #LikeMe (2019). Ondertussen heeft ze al enkele hits te pakken zoals “Vergeet de tijd samen” met Regi, “Vuurwerk”, “Geen tranen meer over”, … In 2022 bracht ze haar single “Diamant” uit, deze was tevens ook het campagne lied voor ‘De week tegen pesten’. Ondertussen heeft Camille alweer een hit te pakken met "Rihanna". In de songtekst horen we een paar verwijzingen naar Rihanna 's hits zoals "Stop de muziek niet" -> “Don't Stop the Music”, “Daar vind ik liefde”-> “we found love”, en nog enkele andere. Ze is voor het 2e jaar op rij geselecteerd om de radio 2 zomerhit in de wacht te slepen, waar ze het opneemt tegen enkele van haar #LikeMe collega's Zoals Maksim Stojanac en Pommelien Thijs. Nog maar pas 21 jaar en nu al een carrière om U tegen te zeggen.
De Lokerse Kaai kleurde voor een groot deel roze, heel wat kinderen en jongeren hadden een T-shirt of een volledige outfit aan van Camille haar eigen kledinglijn. Verder zagen we enkele mooie boodschappen verschijnen zoals ' Camille jij danst beter dan Rihanna' en 'Camille we love you'.
Het optreden bestond voor het grootste deel uit krachtige meezingers maar er werden ook enkele zachtere nummers gebracht zoals “Licht”, “Vechter” en zelfs een cover van “Verliefd” (K3).
Als afsluiter van de Lokerse Feesten vinden we dit jaar misschien geen lichtspektakel, op de Grote Kaai was er deze middag wel plaats voor “Vuurwerk”, waarbij het publiek boven de stem van Camille uitkwam. Kort samengevat: Een warme zonnige zomernamiddag met heel veel blije gezichten van jong en oud.
Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5226-lokerse-feesten-2023.html?ltemid=0
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren
Lokerse Feesten 2023 - DAG 8 - Pommelien Thijs - Bart Peeters & De ideale mannen - Een generatiekloof, die er eigenlijk geen is
Lokerse Feesten 2023
Grote Kaai
Lokeren
2023-08-11
Erik Vandamme
Was de Hollandse avond op de eerste dag Lokerse Feesten compleet uitverkocht, dan was het plein op de Belgische avond ook tot de nok gevuld. Niet zo verwonderlijk met op het programma Metejoor en Regi (die steeds zorgt voor een oerdegelijk dansfeestje op Vlaamse wijze). Wij gingen echter een kijkje nemen bij Pommelien Thijs en sloten af met Bart Peeters & de ideale mannen. Wat dan weer zorgde voor een generatiekloof, die er feitelijk geen is.
#LikeMe-adept Pommelien Thijs (***1/2) is op korte tijd uitgegroeid tot een vaste waarde binnen het Belgische, en vooral het Vlaamse muzieklandschap. Ze wordt door jong en het iets ouder publiek op handen gedragen. De jonge dame speelt de concertzalen plat en ze kan een overvolle Grote Kaai doen dansen. Haar jeugdige speelsheid en charisma zijn de toegevoegde waarde. Ze heeft een prachtige, ontroerende als indringende stem.
We hadden nog maar zelden zoveel volk gezien voor de openingsact van een Lokerse Feesten. Ze is enorm enthousiast. Het publiek kreeg Pommelien Thijs dan ook moeiteloos mee, de handjes gingen al vanaf de eerste seconde op elkaar. Een melodieuze set die braaf van opzet is, maar iedereen wel samenbrengt. Crowd pleasing is geen zonde, maar het kan wel wat avontuurlijker. In de ingetogen mooie songs bezorgt ze ons zelfs een krop in de keel. En af en toe wordt door de muzikanten alle registers compleet opengetrokken.
Pommelien Thijs is een artieste met enorm veel potentieel. Wordt vervolgt!
Met Bart Peeters & de ideale mannen (****) staat een muzikant, artiest en alleskunner op het podium, die al een pak jaren op de teller heeft geraakt. Sam met de verschillende projecten die hij op zijn naam heeft staan, is hij een klasse verteller en volksmenner eerste klas. We houden van zijn enthousiasme, zijn humor en hoe de hij diverse zaken emotioneel ervaart. Hij entertaint zijn publiek, handclaps volgen en hij doet het complete plein meezingen. Extravertie en intimiteit vinden elkaar probleemloos.
Hij gaat op de schouders zitten van een security en loopt als een jonge gast naar elke hoek van het podium. Hij is omringd van top muzikanten die hem perfect aanvullen. ‘Moesten ze er niet zijn, stond Bart Peeters gewoon een beetje te zingen en verhaaltjes vertellen in de woestijn’, zegt hijzelf.
Met een knappe “Ik hou meer van Folk” (van De Radio's) sloot Bart Peeters & De Ideale Mannen met een knaller af. Een euforisch slot van een top concertje. Tja, van een generatiekloof geen sprake dus.
Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5226-lokerse-feesten-2023.html?ltemid=0
Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren
Nederlands 
Français 
