Dag 2 werd geopend door de winnaars van Verse Vis, het rockconcours van De Zwerver met als hoofdprijs een optreden op Leffingeleuren. Dit jaar waren The Spectors de gelukkigen en dat is meer dan terecht. Vorige week mochten ze in de AB al het voorprogramma verzorgen van niemand minder dan My Bloody Valentine. Daar wisten ze ons al te overtuigen. The Spectors nemen ons mee naar het begin van de jaren 90, toen shoegazegroepen in Engeland a la The Pastels, Jesus and Mary Chain,… de wereld veroverden. Blij te horen dat deze jongelingen uit Brugge deze muziek een warm hart toedragen. De muziek werd gebracht met respect voor het oude, maar ook met een blik op de toekomst. Wat een verademing te horen dat deze muziek nog altijd brandend actueel kan zijn. Als zij op hetzelfde elan verder gaan, gaan ze een mooie toekomst tegemoet.
Steak Number Eight is ondertussen al een gevestigde waarde in ons Belgenland, maar het is nog steeds een nest jonge wolven. Je moet al heel hard je best gedaan hebben om ze nog nooit gezien te hebben de laatste jaren. Hun muziek heeft al een hele evolutie ondergaan sinds hun glorieuze overwinning in de Humo’s rock rally 2008. Het jeugdig enthousiasme is nog steeds aanwezig, maar de naïviteit heeft plaats gemaakt voor doorgedreven rockintellect en maturiteit. Op de laatste plaat horen we minder de langgerekte epische songs, maar iets commerciëlere rock die een groter publiek aanspreken. Dit wel zonder aan de originele kerngedachte van de band te raken. Tijdens hun optreden in Leffinge plukken ze uit alle 3 hun cd’s en brengen ze de muziek opnieuw met verve en energie. Een band om trots op te zijn.
Het eerste optreden in de zaal vandaag en dan weet je dat er weer wat te ontdekken valt. We krijgen als voorgerecht Cayucas voorgeschoteld. Ze brengen zomerse, Californische pop, die dezer dagen zeer populair is dankzij bands als Vampire Weekend (ook al zijn die niet van Californië), San Cisco,… Ze krijgen het publiek voor het eerst aan het dansen vandaag. En hoewel de soms lange pauzes tussen de nummers de vaart wat uit het optreden halen, blijft de band wel constant swingen als een tiet. Jonge band die nog wat moet werken aan een eigen sound, maar die klaar lijken voor het grotere werk.
Vorig jaar zagen we Bed Rugs al excelleren in de 4AD (in het voorprogramma van Motorpsycho). Nu, gewapend met een nieuwe EP, mogen ze nogmaals komen uitleggen waarom ik ze toen zo goed vond. Door de extra EP hebben ze wat meer materiaal om uit te kiezen en dat kan zeker geen kwaad. Bed rugs laveert tussen enerzijds poppy, dan weer zweverig, maar altijd waart er een zweem van melancholie rond. De mooie (hoge) stem van de zanger wordt perfect gedragen door muziek. Dat ze goed nagedacht hebben over de nummers is te horen. De ritmeveranderingen en de grote wisselingen komen niet zo maar aanwandelen. Maar nooit klinkt het te gemaakt of te glad. Er hangen nog genoeg weerhaken aan om te blijven kleven. Als laatste nummer gooien ze er nog een ‘valse tragen’ achteraan en wordt de drum, tijdens het nummer, vakkundig gedemonteerd door de bandleden zelf. Een mooi slotakkoord bij een goed optreden. En de hoop op een bisnummer ook direct van de tafel geveegd.
Dat er sfeer geschept zal worden maken Still Corners direct duidelijk met het projecteren van een opkomende zon voor het optreden. Still Corners klinkt een beetje als het verre nichtje van SX (dat op dat moment in de tent aan het spelen was), maar dan eentje dat serieus wat shoegaze had beluisterd. Meer indie en minder pop. Het glitterjasje van de zangeres zorgde voor de nodige bling-bling. Maar ook de muziek was daarvoor verantwoordelijk. De groep twijfelt tussen electropop en electroshoegaze en laveert heel het optreden door tussen die twee. Het is vooral wanneer de elektronische geluiden wat naar de achtergrond worden gedrukt door bas en gitaar, dat de band zijn ware gedaante toont en niet als een doorslagje gaat klinken van andere, gelijkaardige bands. Of misschien is het net die variatie die hen er laat uitspringen?! Moeilijk om te zeggen, maar zeker boeiend genoeg om nog eens te gaan kijken.
The Horrors stonden wat ons betreft nogal vroeg op de affiche. Deze up-and-coming band uit Engeland belooft een van de revelaties te worden de komende jaren. The Horrors klinken zoals een moderne post-punk band moet klinken: stevig, dansbaar, vol, luid,… Dat hun muzikale voorbeeld Joy Division is , kunnen ze moeilijk weg stoppen, maar toch klinken ze niet als een doorslagje van hun grote helden. New-wave in een modern kleedje dat zowel jong als oud aanspreekt. De bombast spettert er met momenten van af, maar dat mag! Het zal de laatste keer geweest zijn dat ze zo vroeg op een affiche zijn. Iedereen mag blij zijn dat ze aanwezig waren.
Drie zusjes die samen muziek maken. Dat was het enige wat ik op voorhand wist over Au revoir Simone. Blijkbaar waren anderen beter ingelicht, want voor het eerst dit weekend was de zaal volzet en werd mijn geduld voor welgeteld 2 minuten op de proef gesteld. Wat we te zien kregen was leuk voor het oog: 3 zussen die elk met 1 of meerdere keyboards voor hun neus hebben staan. Dat het elektronisch klinkt mag dan niet verwonderen. Vrolijke elektropop, veel beter kan ik het niet omschrijven. Iets meer diepgang is echter niet verboden. Maar er wordt lustig gedanst, dus swing zit er zeker in.
Tromgeroffel en hoorngeschal, want de nieuwe popgodin komt ons verblijden met een optreden. Jessie Ware heeft in haar korte carrière al heel wat lof gekregen. Met haar nummer “Wildest moments” heeft ze een serieuze hit te pakken, één die ik ook kan smaken. Maar live blijkt dat dit wel haar beste nummer is. Aan inzet geen gebrek. En Jessie kan uitpakken met een fenomenale stem die iedereen kan beroeren. Maar het geluid zat niet direct goed. De bassen overstemden de zang en gitaar te veel. Maar dat ze kan zingen, daar kan geen twijfel over bestaan. Wat meer nummers zouden haar ook geen kwaad kunnen. En mag ik haar ten zeerste aanraden om wat meer soul en funk in de nummers te stoppen. Want wanneer die twee het hoofd om de muur staken, barste het feest helemaal los en at het publiek uit haar hand. Met een ongelofelijk enthousiasme trad ze in interactie met het publiek en maakte ze af en toe een praatje met de fans op de eerste rij. Dit zorgde ervoor dat een reeds uitgelaten publiek nog enthousiaster werd. Dit alles kwam zodanig naturel over dat ik wel degelijk geloof dat haar een grote toekomst staat te wachten. Nu nog wat hits en wat meer inhoud en ze stoot de groten der aarde van de poptroon.
Jacco Gardner is hét Nederlands wonderkind van het moment. Hij wordt over heel Europa uitgestuurd om de Hollandse eer hoog te houden. Hij wordt dan ook als dé grote belofte gezien. Tot mijn scha en schande is het de eerste keer dat ik hem aan het werk zie. Hij brengt alt-rock, met folkinvloeden. Warme muziek voor op een koude avond. Hij brengt alles heel onderhouden. De visuals en belichting ondersteunen alles perfect. Maar veel tijd is er niet, want in het café staat er een andere groep al te trappelen van spanning.
En die band, The Germans, blijft trappelen van spanning, ook en vooral tijdens het optreden zelf. En hoewel er al heel wat volk staat aan te schuiven om binnen te raken voor Compact Disk Dummies in de zaal, zit ook het café barstens vol. Voor mij was het lang geleden dat ik nog iets van The Germans had gehoord. En ze klinken bij lange niet meer zoals vroeger. Wat we voorgeschoteld krijgen is de meest experimentele lap muziek die ik in lange tijd gehoord heb, zeker van een Belgische band. Qua sound liggen ze tegenwoordig dicht bij The Mars Volta, zowel de stem als de solo’s. Groovy rock met percussies, maar zonder toeters en bellen. Ze schuwen een freestyle jam niet, of laten het zo klinken. Af en toe wordt er zelfs een mondharmonica boven gehaald. Ze mogen echter niet vergeten van ook wat nummers te spelen en niet enkel te teren op experiment. Maar dat het interessant is en geen moment gaat vervelen, dat kan ik je op een blaadje geven. Boeiende, verrassende muziek, zo heb ik het graag.
EN dan de ontegensprekelijke topper van de avond voor mij. A place to bury strangers had vorig jaar al De Kreun plat gewalst en dat doen ze vandaag droogweg over. APTBS brengt shoegaze, stevige shoegaze, alsof My Bloody Valentine gepaard heeft met Swans. Muur na muur van geluid wordt opgebouwd en verwoestend tegen het publiek aangesmeten. Bij het derde nummer vliegt de gitaar al door de lucht en op het podium. Wanneer de bassist dan nog eens het publiek in duikt weet je het al. Het wordt memorabel. De band straalt een ongelofelijke intensiteit uit, die het publiek niet onbewogen laat. De ene loopt al wenend de zaal uit, de andere blijft krampachtig smeken om meer, harder en luider. Het doet iets met een mens en dat is toch de hoofdbedoeling van muziek. Voor mij de absolute topper van het weekend!
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/index.php?option=com_datsogallery&Itemid=49&func=viewcategory&catid=4061
Organisatie: VZW De Zwerver – Leffingeleuren, Leffinge
Leffingeleuren - de traditionele afsluiter van het zomerfestivalseizoen, kon alweer uitpakken met een boeiende affiche, want naast internationale kleppers, heeft de organisatie oog voor jong, fris talent en de heetste Belgisch bands van het moment.
Sinds mensenheugnis wordt het bijzonder sympathieke festival voor de eerste keer geconfronteerd met zwaar bewolkt weer en regenbuien. Het kan ons niet weerhouden af te komen, gezien de gigs ofwel in de concerttent doorgaan ofwel in het zaaltje (de Zwerver) iets verderop. En ondanks dit regenweer is de locatie rond de kerktoren iets unieks. Waar vinden we dit nog?!
15000 bezoekers hadden ze over het ganse weekend ; een glimlach, een piepend zonnestraaltje, goed spelende bands, een enthousiast publiek en veel sfeer vingen dit op …
Bon soit, op naar de bands . Duidelijk was dat het publiek zich niet liet ontmoedigen en de bands en artiesten sterk onthaalde . Een warme gloed , die de temperatuur maar kon doen stijgen …
dag 1 - vrijdag 13 september 2013
Op deze eerste dag LL hadden we alvast een heel gevarieerd aanbod . Check maar even mee …
Coely opende het festival. De 18 jarige is één van de ontdekkingen binnen de (Belgische) hiphopscene en was deze zomer het meest te zien op de festivals . Een aardige trigger om even het zwaarbewolkte weer te vergeten en te genieten , te ondergaan van de gepassioneerde, zelfverzekerde stijl waarmee ze haar materiaal brengt, met een tweede MC en een DJ . Wat show en entertainment kleurden de set. Haar militante gedrevenheid maakte af en toe plaats voor mellow hiphop en r&b . De singles “Ain’ t chasing pavements” en “Nothing on me” , de Kanye West/ Snoop Lion’s samples en Bob Marley’s “Could you be loved” zijn nog steeds muzikale kopstootjes! Mooie opwarmer .
In het zaaltje hadden we het beloftevol talent van A Soldier’s Heart . Het Antwerpse kwintet was één van de smaakmakers van de Nieuw Lichting op StuBru en heeft met de sfeervolle single “African fire” al meteen een sterke hit , die ze lekker op het eind bewaarden . Overwegend hadden we aangename droompop , indietronica die harder , strakker en feller durfde te gaan en hield van een neurotisch trekje . Origineel was Gabriel Rios’ “Broad daylight”. De zangeres maakte allerhande danspasjes en hyperkinetische bewegingen. Ergens tussen Bel Canto , The Knife en The Yeah Yeah Yeahs’s . Een hartklop op z’n plaats!
Een sterke return noteerden we van het Brusselse Girls In Hawaii op Pukkelpop. Het sextet wordt aan de andere kant van de taalgrens op handen gedragen en kan hier nu ook aan z’n verovering beginnen . En terecht , want hen steeds omschrijven als goed bewaard geheim voor Vlaanderen , mag eens definitief worden afgebeiteld . De heren brengen ingenieus doordachte, gevoelige , dromerige indiepop , die weerbarstig , gedreven kan zijn, durft op te bouwen , te exploderen en live staat als een huis .
We werden ondergedompeld in hun mooie klankenwereld , die steeds meer refereert aan Grandaddy en houdt van Sparklehorse. Muzikale schoonheid en finesse van een gretig spelende band(!), die naast het oudere materiaal nog meer ‘jus’ krijgt door de puike singles “Not dead” en “Misses”. Nu nog even schaven aan de Nederlandse taal om hier nog meer harten te winnen!
Muzikaal scherp staat het Noord-Ierse And so I watch you from afar . Ze slaagden er in om de Zwerver te laten ontploffen met hun energieke math- en postrock., die ergens zweeft/hangt tussen de doorsnee postrock/- metal , de tronica tunes van 65daysofstatic en Battles’ grooves.
Ze speelden een scherp, snedig , scherp concert! Hun sound hakt, snijdt en knalt! Door de variaties en de repetitieve ritmes houden ze evenzeer van een intens sfeervolle, broeierige spanning. Een instrumentale soundtrack die hun zware ritmiek probleemloos combineert in frisse , zwierige , aanstekelijke , ontspannende tunes .
Eénmaal op gang gekomen , trokken ze de aandacht door de tempowisselingen en de strakke ritmes. Ze lieten de songs gieren , razen en ontploffen, zonder zich te verliezen in een poel van noise en fuzz . Een gedoseerde aanpak dus . Af en toe werd er wat gas teruggenomen en konden we genieten van rustige, slepende passages .
Enthousiaste , gemotiveerde band die na elk nummer hun publiek bij de leest houdt en hen uitermate bedankt voor de belangstelling. Eén van de meest opwindende liveacts van de voorbije jaren! ‘Must see’!
We konden nog iets meepikken van het Daan concert. De perikelen van een goede maand terug zijn definitief doorgespoeld en we zagen op ‘Daan’best , een gemotiveerde protagonist met z’n band. Daan blijft geliefd , da’s duidelijk. Het Franse lied werd deels herdefinieerd in Leffinge ; voor het feestje konden we niet omheen de elektrotunes van “Swedish designer drugs” , “Housewife” en “The player” .
Intussen zagen we in een eivol Café de Canadese garagerockers van Dead Ghosts . Hier draait alles omtrent zompige dampende 60’s rock’n’roll, niet vies van een psychedelisch tintje. Rammelend, relaxt en goed, dichtbij het publiek , die hier het best tot z’n recht kwam, ruikend naar zweet en bier. Meer moet dat soms niet zijn!
Welkom in de wondere wereld van Delvis aka Niels Delvaux . Beloftevol talent uit de omgeving van Leuven die hier komt aanwaaien met een flinke dosis dampende rock en soul&funk, flirtend met elektronicagrooves . Hij beschikt over een helder indringende stem , die de sound nog meer elan geeft . Hij heeft een heuse band achter zich , betrekt z’n publiek bij het materiaal en bijgevolg kreeg hij hen moeiteloos , o.m. met de single “Tell me” mee in de zaal!
De organisatie was uitermate fier om de weirde Britse elektronicatechneut Squarepusher aka Tom Jenkinson te strikken . In een indrukwekkende setting van ledschermen verraadt hij een heuse audiovisuele beleving , niet bevorderend voor epilepsiegevoelige mensen . Om het spektakelgehalte nog wat op te drijven , besteeg Jenkinson het podium met een bijpassende ledhelm dat ons meteen deed denken aan een Daft Punk-helm van een aantal jaren terug. Af en toe keek hij z’n publiek aan en porde hen aan , wat voor de nodige opwinding zorgde. De rauwe , stevige , neurotische , weerbarstige ritmes , de rusteloze, hyperkinetische, harde tunes, de abstracte elektronica , de breakcores en de basinjecties van z’n zessnarige bas is zeer zeker voer voor fans van Aphex Twin en Venetian Snares , en deden hier de wenkbrauwen fronsen van de doorsnee festivalganger. Squarepusher’s elektronisch vertier was een gewaagd spannend , tof experiment op de mainstage.
Tot slot ‘de Allesomvattende’ en ‘Nietsontzeggende’ ‘wall of sound’ van Amenra, West-Vlamingen, vaandeldragers van de postmetal/doom/sludge. Amenra is iets aparts en klinkt gitzwart door een onheilspellend , dreigend, apocalyptisch, ijzig sfeertje ; meedogenloos door de wisselende ritmiek en de immense sound . Een slepend herhalen, dynamisch, explosief met zalvende stemmige melodieën en rustpunten, in een decor van zwart-wit beelden van allerhande uitbarstingen , lavastromen , stille waters en ga zo maar verder. Een apocalyptische soundtrack.
En die stille waters beginnen te overheersen in hun ‘wall of sound’ , een bocht die de band nu nog meer neemt. Amenra is niet meer zo overweldigend als vroeger, maar zorgt nog wel voor die kenmerkende beklemmende sfeer en berust op intens ervaren en beleven.
Intussen knalde Tiga er op los in de concerttent , maar met wat we vandaag al te horen kregen, hadden we al een eerste overdonderede LL ervaring!
…
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/index.php?option=com_datsogallery&Itemid=49&func=viewcategory&catid=4061
Organisatie: VZW De Zwerver – Leffingeleuren, Leffinge
Crammerock 2013 - Alweer een schot in de roos
2013-09-06 & 07
Ik weet niet hoe het komt, maar ik blijf CR een van de beter festivalletjes vinden. Ondanks het feit dat het daar vol loopt met Antwerpenaren en Hollanders. Ondanks het feit dat er twee podia recht over elkaar staan in één tent en de ene de andere stoort met soundchecks. Neen, dus . Die vogels van de organisatie zijn er weer in geslaagd heel breed te programmeren en kanjers binnen te rijven. Voor elk wat wils. Op de koop lopen er niet alleen op het terrein veel West-Vlamingen rond, maar ook op het podium: Prozark, SX, Arno, Steak, …… . Alsof dat nog niet genoeg is , mocht Vanneste zijn alter ego Freddy Devadder de optredens aan elkaar praten. ‘Da mjiendje nie’.
dag 1 – vrijdag 6 september 2013
Op naar de festivaltent, waar het kruim van de Belgische music scene (Willow, Psycho 44, Steak Number Eight, Zornik en The Van Jets, ) reeds aan de beurt is geweest… We horen van de knallende, strakke riffs van Lou Barlow en gouwe ouwe Joseph Mascis – Ruben Block over 20 jaar – aan de zang, Dinosaur Jr. levert een knappe set af. Na tien studioalbums blijven ze boeien, er kan zelfs een cover van The Cure vanaf. Ik voel me plots ‘juist gelijk in den hemel’. Wie kan beter?
De twee jonge snaken van Black Box Revelation, toch ook al drie langspelers gebaard, bevestigen hun stevige live-reputatie en het publiek juicht massaal wanneer op de tonen van “I think I like you” het eindsignaal van Schotland-België weerklinkt. Kippenvelmoment!
En dan nog een serieuze mokerslag van Dinosaur Junior. Reeds twintig jaar zijn onze indie rockers bezig. Reeds twintig jaar brengen ze meer dan behoorlijke schijven uit met zowel pareltjes als tegenvallers. Ze hebben dus goed naar The Stooges geluisterd. Mascis omringt zich met Marschall torens en moet perse na ieder nummer zijn Jazzmaster stemmen, Barlow hangt zijn bas onder zijn knieen en speelt er gewone akkoorden op en de drummer lijkt net van een of ander Hawaiaans strand te komen. En toch speelt dit trio right in the face een retestrake set die je blijft vasthouden. Oordoppen waren zeker niet overbodig. Het is er hem duidelijk aan te zien dat die gasten al enkele decenia samenspelen. Ze voelen elkaar perfect aan en serveren de ene uppercut na de andere. Halverwege de set kwam dan hun wereldhitje “Feel The Pain”: ‘Zijne Retestrakheid’ gaf ons kippenvel. Nog even een windhoosje met “Start Chopping”, een heerlijke fuzz in “Freak Scene” en de mooi gevonden tegentijden in “Out There”. Met “Just like heaven” (The Cure) en het verpletterende “Sludgefeast” trachtte Lou ons nog eens knock out te slaan, wat eizona lukte ook.
Een fantastische pletwals die een beetje de bezieldheid van hun overgrootvaders The Stooges mist. Lang leve tinnutis.
Daarna is het de beurt aan Manic Street Preachers. De Welshmannen zijn maar al te blij dat buurland Schotland de boot inging tegen de Rode Duivels en trakteren ons op een heuse best-of set afgewisseld met nummers uit hun gloednieuwe plaat ‘Rewind the Film’, vanaf vrijdag in de winkel. James Dean Bradfield trekt smoelen zoals alleen Rowan Atkinson dat kan en wij zingen uit volle borst mee. Voldaan en met de glimlach op het gezicht kijken we dag twee tegemoet. De Hollandse Jeugd laten we aan ons voorbijgaan.
dag 2 – zaterdag 7 september 2013
Roland en Mauro begonnen een verrassend klassieke start.Een best te pruimen portie country blues folk. Daarna lieten ze Reena Riot eventjes alleen haar ding doen op het podium, om daarna heel gedreven en zoals verwacht de experimentele en improviserende toer op te gaan. Roland creeert samen met zijne genialiteit Mauro heerlijke klanktapijtjes die redelijk door merg en been kunnen snijden. Eigenlijk iets te vroeg geprogrammeerd.
SX wil nog steeds een of ander charisma claimen maar slaagt daar met de ietwat pretentieuze set met het clichematig slangengekronkel niet in. Meteen met hun radiohit “Gold” aftrappen houdt uiteraard risico’s in en om een publiek in te palmen moet je meer doen dan gerecycleerde indiepop presenteren alsof het warm water weer is uitgevonden. Laten we dit Kortrijks trio toch nog groeikansen geven.
The Scabs, zonder Reena Riot’s vader, speelden een retestrakke ‘best-of’ set en bewezen dat zij de enige en echte Vlaamse Stones kunnen genoemd worden. Muzikaal gezien viel er absoluut niets op aan te merken. Locomotiefdrum, fantastische verse bassist , een ‘swinnende’ ritmegitaar en een Willy Willy die de ene rif na de andere neerpoot. Ondanks een technisch akkefietje in het eerste nummer, vallen deze heren op geen enkele fout te betrappen. Maar helaas pindakaas. Ik kreeg al snel de indruk dat ze daar gewoon hun ding stonden te doen zonder meer. Passieloze perfectie dus.
Na met zijn ‘ Le Franc Belge’ het Franse lied te hebben herdefinieerd en met een zowat perfecte set in Lokeren de puntjes op de i te hebben gezet, kwam Daan dit nog eens leuk overdoen met de spreekwoordelijke vingers in de neus. Jean-Francois Assy spiest met Helvetische precisie baslijntjes in je maag. Blazer en manusje van alles Jo Hermans zorgt voor heerlijke arrangementen en die typische sound. De eeuwig fantastische verschijning Isolde Lasoen blijkt er niet alleen niet naast te meppen maar weet zich met haar zoetgevooisde stem te profileren tot een gretig performer. Jeroen Swinnen toetst alsof zijn leven ervan afhangt en druipt van het speelplezier. De rangen worden gesloten door niemand meer of minder dan gitaarwonder Geoffrey Burton ( Arno, Hong Kong Dong, Iggy Pop, Adamo, Absynth Minded,…..).De tent ontploft.
Arno kwam, zag en vergat te overwinnen. Ons icoon stond niet echt op scherp, alhoewel hij voor een heel strakke set gekozen had, hard, rauw en potig. Vanavond was er geen plaats voor de chansonnier in Arno, geen gevoelige songs als “Dans les yeux de ma mère”. Wel een verbeten, strakke en bijwijlen loeiharde set waarin meermaals de geest van TC Matic voorbijraasde. Arno kan dezer dagen terugvallen op een werkelijk fantastische band die stijf staat van de spanning. Gitarist Filip Wauters deed in één klap Geoffrey Burton en Jean Marie Aerts vergeten, Serge Feys is sowieso onmisbaar, maar ook een ronduit verbluffende bassist Mirko Banovic bracht het voltage niveau naar eenzame hoogtes. Hoogtepunten waren “Que Passa”, “Die Lie” en natuurlijk de onvermijdelijke nationale erfstukken “Putain Putain” en “Oh La La La” . Goed begonnen, ok, maar na enkele nummers begon de man die tegenwoordig vergeet te stotteren, gretig te rommelen aan zijn blaadjes op het pepiter en als een door een wesp of zes gestoken man in zijn kraag en vest achter zijn oortje te zoeken. Heeft Arno DMC (dement maar content)?
Flaming Lips hield het bij een fantastische licht- en andere show, muzikaal sterk ondersteund, en kon heel velen enthousiasmeren. Deze heerlijke zichzelf relativerende clowns brengen hallicunante artrock en brengt je in andere sferen. Even amusant en verbazingwekkend zoals ze altijd zijn. Nu en dan toch een nummer te herkennen. Moeilijk te vatten groepje toch.
Wat is Crammerock een heerlijk festival!
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/index.php?option=com_datsogallery&Itemid=49&func=viewcategory&catid=4027
Organisatie: Crammerock, Stekene
Masters@Rock Festival 2013 – gevarieerd tweedaags festival
Masters@Rock Festival 2013
Festivalterrein
Torhout
Zaterdag 31 september 2013 wast opnieuw prijs … Masters@Rock vervolgde zijn weg na de openingsdag met bands als The Kids, Front 242 en afsluiter Therapy. En de zaterdag was het smullen geblazen voor de metalfans, want het beloofde een knaldag te worden met een leuk weertje erbovenop.
In de voormiddag trapte Always Fallen deze festivaldag af, gevolgd door Wallace Vanborn. Beide bands heb ik helaas niet aan het werk gezien, maar te horen naar de reacties waren de meesten unaniem akkoord dat beide bands een perfecte opener waren om de slaperige hoofden te ontwaken.
Spoil Engine was bezig met de soundcheck toen ik reeds voet had gezet op het Torhoutse grasveld ietsje na twaalf uur. De melodische death metal van deze mannen werd door een grote groep volgelingen in dank aangenomen en de vette breaks die te ontdekken waren, gekoppeld aan de vurige bommen die uit het podium ontsproten, zette het feestgedruis in gang.
Zanger Niek Tournois was in zijn nopjes en danste van links naar rechts op het podium, zijn troepen aan te vuren. Er werd afgetrapt met “The Absurdist” om zonder aarzeling door te gaan op “In the Line of Fire”. Instrumentaal klonk deze band dik in orde, wat toch zeker mag verwacht worden na hun optredens op festivals als Pukkelpop en Dynamo in Nederland. Af en toe vond ik wel dat de zang van Dhr. Tournois niet duidelijk hoorbaar was toen hij energiek mee headbangde met zijn collega’s, maar dat was maar een klein minpuntje. Afsluiten deden ze met een hommage aan Phil Baheux (drummer Channel Zero) met het nummer “Fitting the Pieces” en “A World on the Outside”. De dag was alleszins voor mij goed begonnen! Extra noot voor de jonge drummer: fenomenaal!
Na het hardere materiaal van S.E. stonden de Britse hardrockers van Godsized paraat om hun show te beginnen. Helaas was hun materiaal niet gekend bij ondergetekende, maar ik moet zeggen dat er leuke riffs te ontdekken waren in dit optreden. Opnieuw waren er genoeg toeschouwers voor het podium te bespeuren en hadden de meesten een smaakvolle show om te genieten.
De eerste, aheum, verrassing van de dag was gepland rond ietsje voor 17u…de Duitse power metal van Powerwolf maakte hun intrede. Geschminkt zoals sommige black metal bands, begon hun frivole muziek uit de boxen te knallen. De frontman Attila Dorn had een soort van priestergewaad aangetrokken om de show nog meer bekijks te geven en één van de gitaristen vond het blijkbaar niet nodig om zijn gitaar aan te pluggen. Oké, waarschijnlijk zal dit te maken hebben met een technisch defect, maar jongen, de mensen die wat kennen van muziek hadden vlug in het snotje dat er ‘geplaybackt’ werd, ook al sta je daar een nummer of 4 het beste van jezelf te geven :p. Soit, visueel was alles in orde, maar muzikaal vond ik dit toch te weinig om er plezier aan te beleven. Sommigen zullen mij tegenspreken op dat vlak, maar helaas, bij mij ging het er net niet in.
Het leukste moment was ongetwijfeld toen het publiek gevraagd werd om te reageren op “If we Say HOE, you say…” waarop wij “RE”…Grandioos, en lang geleden dat ik nog zo gelachen had hehe. Alleszins merkte ik dat menig toeschouwers uit hun dak gingen met nummers als “We Drink Your Blood”, “In the Name of God” en “Raise your Fist, Evangelist”. Ondertussen slenterde ik rustig richting bar om deze muziek weg te spoelen…
Diablo Boulevard had twee jaar geleden ook al een plaatsje veroverd op de affiche van Masters@Rock en dit jaar mochten ze hun kunstje opnieuw doen. Waar ik meestal een directe link leg tussen Alex Agnew, Danzig en mijn vriend Bram (die dus een goeie look-alike is van hem), viel het mij deze keer op dat Alex minder geneigd was om zijn stem richting Danzig te duwen. Niet slecht bekeken, want zijn stem klonk oprecht goed, en het klonk zuiver! Uiteraard werd er geput uit hun 2 full-length albums ‘The Greater God’ en ‘Builders of Empires’ zoals bv. “Virus (The Pride)”, “Scarred and Undefeated”, “Between the Hammer and the Holy Cross”, hit “Black Heart Bleed” en afsluiter “Outcast”. Leuke set en aangename show, zoals het hoort dus! Prima.
Hardcore pioniers Sick of it All…wie kent deze mannen niet!!??? Ik waagde me vooraan de pit, beukte en moshte mee met de meute, kreeg ongetwijfeld 2 emmers stof/zand rechtstreeks in mijn longen geïnjecteerd, kreeg sporadisch een hiel tegen mijn hoofd tijdens de veelvuldige crowdsurfers en hield er enkele blauwe plekken en scharten aan over haha. Met andere woorden, een vet en plezierig optreden van deze Amerikanen!! Vele bekende nummers werden afgevuurd en iedereen ging wild op nummers als “World full of Hate”, “Just Look Around”, “It’s Clobberin Time” en de wereldgekende hit “Step Down”. FAN-TAS-TISCH optreden, maar kan ik er niet over zeggen! Bij deze band is de slogan niets minder dan ‘have fun and live for this moment’!
Eventjes op adem komen zat er niet bij want de Duitse thrashers van Kreator stonden al paraat. Zoals gewoontetrouw speelden ze de pannen van het dak en zat de nodige schwung en verbetenheid in hun muziek. Iedereen, uitgezonderd enkelingen, stonden met een brede glimlach de actie van Ventor, Mille Petrozza, Christian ‘Speesy’ Giesler en Sami Yli-Sirniö te aanschouwen en uiteraard vooraan het podium te beleven. Echte fans weten wanneer er keihard gebeukt wordt, en opnieuw was dit zonder twijfels op de krakers “Phantom Antichrist” van hun laatste full album, meebruller “Warcurse”, het oudgediende en snelle “People of the Lie”, het duistere “Phobia” en “Enemy of God”.
Het zweet spatte van het podium en de toeschouwers, de stofwolk bereikte ongekende hoogtes, armen en benen vlogen van links naar rechts en van boven naar onder en uiteraard bezorgde Kreator nog enkele absolute climaxen! Denk maar aan het agressieve “Pleasure to Kill”, ouwe trouwe “Coma of Souls” gevolgd door “Endless Pain” en meezinger “Violent Revolution”.
Wie dacht dat deze Duitsers reeds het beste van zichzelf hadden gegeven was grondig mis, want afsluiten deden ze in stijl met hun lijflied ‘it’s time to raise the’: “Flag of Hate” gevolgd door de vingervlugge riffs en aanstekelijke chorus in de kraker “Tormentor”. Zoals altijd, strak, rechtdoor en agressief, of in 1 woord: KREATOR!!!
De boog kan niet altijd even gespannen staan, dus had de organisatie voor de die-hard metalfans eventjes rust ingelast want ze hadden Guano Apes op de affiche geplaatst. Met hits als “Lords of the”, “Open Your Eyes” en de cover “Big in Japan” had ik voor de rest in feite geen flauw idee wat deze band nog allemaal in het verleden had uitgebracht. Qua sound wist ik wel welke kant het uitging, maar live was dit een primeur voor mij. Persoonlijk was dit niet echt mijn dada, maar aan het volk te zien waren er velen benieuwd naar dit optreden. Geslaagd zou ik het niet noemen, maar globaal gezien was dit een middelmatige show in mijn opinie…
Gevormd in 1979, dus reeds meer dan 30 jaar actief, 13 albums uitgebracht met ‘Fallen Angels’ als recentste daterend uit het jaar 2011, voor sommigen de grondleggers van Black metal, afkomstig uit Engeland, en met een exclusief optreden in België…een mens zou voor minder vol spanning uitkijken naar de komst van Venom! Twijfels twijfels twijfels, want eerlijk gezegd, Venom is niet zo vaak meer te aanschouwen op het podium, hun laatste albums waren niet echt grandioos, en de leeftijd zit hen ook achterna…dus rees de vraag: hebben ze het nog in zich??
Het antwoord: een volmondige JA! Cronos, met blote bast zijn legioen in stelling brengend, bewees dat zijn muziek staat als een huis. Krachtige riffs, een stem als vergif, drums die alles op hun weg splijten, …noem maar op. Het zelfvertrouwen dat deze Engelsen uitstraalden kende geen weerga, en met een doos vol klassiekers op hun setlist kon de avond niet meer stuk! Denk maar aan opener “Black Metal”, “Leave me in Hell”, “Hail Satanas”, “Possessed”, “Schizo”, “Live Like an Angel”, “Buried Alive”, “The Evil One”, “Straight to Hell”,…kortom teveel om op te noemen. Met de nodige duistere achtergrondtonen en de lichtshow had je het gevoel dat je samen met occulte personen een ‘black sabbath’ aan het houden was, terwijl momenten van nostalgie je lichaam vervulden. Als afsluiter stonden “In League with Satan” en “Witching Hour” geprogrammeerd, maar de hit dit de meeste vuisten in de lucht kreeg was ongetwijfeld “Welcome to Hell”, de klassieker van Venom die iedereen kent en kan meebrullen. Cronos en co waren dit jaar de perfecte afsluiters, en hopelijk mogen deze heren nog een tijdje hun kunsten tonen aan de mensheid!
Zo, Masters@Rock editie 2013 zat er weeral op, en ik ben benieuwd wie ze volgend jaar uit hun hoed zullen toveren… Het was alleszins weer plezant!
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/index.php?option=com_datsogallery&Itemid=49&func=viewcategory&catid=4066
Organisatie: Masters@Rock, Torhout
Masters@Rock Festival 2013 – Eerste festivaldag van Master@Rock meer dan geslaagd!
Masters@Rock Festival 2013
Festivalterrein
Torhout
Op vrijdag 30 augustus en zaterdag 31 augustus 2013 was er in Torhout opnieuw het fijne Masters@Rock.
Voor het tweede opeenvolgende jaar vond het festival plaats op een mooie weide langs de Vredelaan. Organisator Peter Lavens en zijn team hadden enkele kleine aanpassingen gedaan (ondermeer de toiletten waren dit jaar gratis) en het moet gezegd: de inkleding en indeling van het festivalterrein waren top en bezorgden de bezoeker een maximum aan comfort. Kenmerkend voor dit festival is trouwens het relatief oudere publiek waarbij een groot deel gretig zijn weg vond naar de leuke dranktenten.
Het muzikale zwaartepunt van Masters@Rock 2013 lag op zaterdag met ondermeer Sick Of It All, Kreator, Guano Apes en Venom maar dat nam niet weg dat ook vrijdag een geslaagde avond was met een voortreffelijke headliner.
Zelf waren wij door omstandigheden pas voor het optreden van Front 242 in Torhout aanwezig. Enkele bezoekers wisten ons te melden dat vooral The Kids en Good Riddance wisten te scoren. De eerste band uiteraard met enkele songs die tot de Belgische punkrockgeschiedenis behoren, de Amerikaanse band uit de Fat Wreck Chords-stal deed het op zijn beurt met een opvallend strak en melodieus geluid.
Front 242 was nadien een vreemde eend in de bijt. De elektronische sound van de heren paste niet echt in de punkrockgetinte line up maar viel desondanks bij heel wat aanwezigen in de smaak. Vooral een opvallend festivalganger in blote voeten, korte broek en rastakapsel danste op de stevige beats alsof zijn leven er van af hing. Wij genoten vooral van sterke nummers als “Headhunter”; “Religion” en het repetitieve “Im Rytmus Bleiben” en de geschifte beelden die geprojecteerd werden op het podium. Puike show!
Andy Cairns en de zijnen lieten het publiek daarna even wachten voor hun enige show in ons land dit jaar! Toen Therapy? uiteindelijk het podium betrad, waanden we ons eventjes opnieuw in 1995 of 1996 toen de band hun absolute hoogdagen kende en twee keer na mekaar op Torhout/Werchter stond. Frontman Cairns stond op Masters@Rock net als toen in zijn korte, zwarte broek en bleek na al die jaren nog steeds diezelfde, innemende en sympathieke frontman te zijn. Opvallend was dat de bar die daarvoor nog overbevolkt was plots leeg bleek bij de eerste noten van Therapy? .
De stem van Andy Cairns is misschien niet altijd meer van de zuiverste maar Therapy? is een geoliede machine die een publiek doet rocken als de beesten! Uiteraard speelde de band in Torhout de vele hits van de albums ‘Troublegum’ en ‘Infernal Love’ uit de nineties. Therapy? heeft echter daarvoor en in de jaren daarna nog talrijke albums gemaakt die op commercieel vlak minder scoorden, maar waarbij het talent van songschrijver Cairns herhaaldelijk tot uiting kwam. Het trio beschikt zo over een muzikale catalogus om u tegen te zeggen.
In Torhout startte het trio (of moeten we zeggen een kwartet gezien de extra gitarist die in een klein hoekje van het podium op diverse songs meejamde) met de oudjes “Meat Abstract”, “Potato Junkie” en “Nausea” waarna met “Knives” een eerste golf van herkenning door het publiek ging. Vervolgens werden een aantal minder bekende songs waaronder “Exiles” en “Get Your Dead Hand Of My Shoulder” afgehaspeld om met “Trigger Inside” de temperatuur met een flinke snok de hoogte in te jagen.
Met “Stories” was er de eerste, echte publiekslieveling die gretig werd meegezongen door de pakweg 4000 bezoekers. Met “If It Kills Me” en “Polar Bear” werden daarna 2 prachtige maar iets minder bekende composities gespeeld uit de jaren 2000. Na een drumsolo van Neil Cooper begon Therapy? aan een eerste finale met cultsong “Teethgrinder” en de fel toegejuichte tweeklapper “Nowhere” en “Died Laughing”.
Cairns, Mc Keegan en Cooper verlieten daarna de stage om vrij snel terug te keren voor een grandioze bisronde. “Turn”, een lang, uitgesponnen en stevige versie van meezinger “Diane” en “Stop It You’re Killing Me” met een hoofdrol voor de overstuurde gitaren van Cairns, het was werkelijk genieten voor de vele bezoekers.. Ook de overbekende Joy Division-cover “Isolation” mocht daarna niet ontbreken waarna met “Teenage Kicks” de avond werd afgesloten.
Therapy? bleek de ideale afsluiter te zijn voor een eerste geslaagde festivaldag!
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/index.php?option=com_datsogallery&Itemid=49&func=viewcategory&catid=4066
Organisatie: Masters@Rock, Torhout
Rock-en-Seine 2013 - zondag 25 augustus 2013
Rock-en-Seine 2013
Domaine de Saint-Cloud
Paris
Rock-en-Seine 2013 - System of A Down zorgt voor groots orgelpunt! Op dag 3
‘Au bord de la Seine’, op een boogscheut van de Eiffeltoren ontdekten we voor de eerste keer Rock-en-Seine, een festival dat stevig in opmars de laatste jaren, waar ook het bordje 'uitverkocht' mag hangen.
Op de schitterende site van Saint Cloud – een landgoed waar vroeger Napoleon Bonaparte en Marie Antoinette woonden- waren 4 grote. In de feeërieke setting kregen we een uitgebalanceerde line up.
De randanimatie was uitgebreid en vol verrassingen: van diverse tentoonstellingen en exposities tot een grote lounge area, massagesalons en tattoostandjes. Ook de tientallen eetkraampjes waren een absolute meerwaarde door de meest diverse specialiteiten; je kreeg de keuze uit o.m. Argentijnse, Senegalese, Ethiopische of Japanse gerechten.
We lieten ons onderdompelen in de gemoedelijke Franse sfeer en kwamen met volgend verslag terug.
Op het meest Oostelijke podium de 'Scène Pression Live' stond het kwartet van Parquet Courts. De korte nummers van het New Yorkse combo klonken fris, snedig en werden vol overgave gespeeld. De post-punkers leverden een energieke set af met in de hoofdrol Tim Vanhaemel lookalike Andrew Savage. Ook uitstapjes naar noise en garagerock waren nooit veraf en verwijzingen naar die typische collegerocksound waren vaak te horen.
We zagen veel meeknikkende hoofden en de snelle opeenvolging van het gitaargetokkel leverde een alleraardigste en onderhouden sound op volgens hun DIY mentaliteit. Flarden Pavement en Sonic Youth hoorden we. Parquet Courts is een band die weet wat z’n kwalitatieve sterkte is . Beluister gerust hun album , het laatste van deze gasten hebben we nog niet gezien.
Op de 'Grande Scène' – het hoofdpodium- stonden ze in drommen te wachten voor The Bloody Beetroots. Het Italiaanse trio -hier op handen gedragen- bracht wat we van hen gewend zijn... Hard en meedogenloos, als een wervelwind openden de gemaskerde Bob Rifo en maats hun set. Verpletterend was het begin, beukend, explosief en zo kunnen we nog wel even doorgaan...Ook de melodische momenten op de vleugelpiano , die als verpozing diende, klonken lekker, maar die kalmere periodes waren eerder schaars. Om dan weer op te bouwen en hun krankzinnige electro, punk en dance los te laten op de enthousiaste Fransen , die compleet uit hun dak gingen.
Het nieuwe werk van de op til staande release kwam in de spotlights en de klassiekers uit 'Romborama' zorgden voor brokken. Tot ver voorbij de PA zagen we een springende massa die bij de Refused cover “New noise” collectief overstag ging bij de pompende beats. Ook de guest appearance van Skip The Use zanger Mat Bastard op “Warp1.9” mocht er zijn.
Vonden we ze eerder dit jaar in de AB wat wisselvallig , dan sloegen ze hier nu snoeihard terug. Ze stonden garant voor een kolkende festivalset die we maar best ook op I Love Techno gaan bekijken. “Cornelius” in het slot was de spreekwoordelijke uppercut die iedereen terug met de voetjes op de grond zette en naar adem deed snakken.
We haasten ons naar de 'Scéne Cascade' want daar was één van de meest besproken acts van deze zomer aan hun feest begonnen: Major Lazer. Er was bijna geen doorkomen aan, op 100 meter van het podium stonden we vast … van een volksverhuizing gesproken. We waren nieuwsgierig en lieten ons maar al te graag onderdompelen door het soundsystem rond brein/producer/dj Diplo. We waren dan ook verbaasd dat we eigenlijk 'maar' een djset te horen kregen, maar later zou blijken dat dit niet zomaar de zoveelste djset was. Met steun van kompanen Jillionaire en MC Walshy Fire zette Diplo met veel flair het hele gebeuren in startmodus.
Het visuele aspect was groots, uitgebreid en oogverblindend, de show was begonnen. We hoorden een imposante mix met oa flarden Skrillex, Rihanna, Jay-Z, Martin Garrix, House of Pain met daarbovenop de eigen partytracks van het gezelschap.
Ook massa's samples en classic intro's, veel interactie met het publiek en niet te vergeten de bevallige danseressen die shaketen alsof hun leven er vanaf hing.
Een totaalspektakel en muzikale mishmash van reggae, electro, dancehall, rap en dubstep . Het trio entertainde op grootse wijze, o.m. op “Get free” waar iedereen aangemaand werd te zitten of wanneer ze op commando hun t-shirt moesten omhooggooien.
Ja sire er zijn nog Belgen ...ene Paul Van Haver aka Stromae bleek de verrassingsact te zijn, hij bracht z'n recentste single “Papaoutai” waarna Diplo & co er “Watch out for this (Bumaye)” tegenaan gooiden en opnieuw iedereen recht veerde. In het slot bij “Bubble butt” mochten ook enkele vrouwen uit het publiek op het podium, daar konden ze hun betere heupwerk tentoon spreiden.
Van een bom gesproken!
We konden nog een deel van Chrvches meepikken . Na hun goede recensies op Pukkelpop hadden we ze met stip aangeduid. Het synthpoptrio trok eerder al onze aandacht door hun poppy singletje “Gun” die aardig wat airplay kreeg bij StuBru. De in het voorjaar verschenen EP 'Recover' zette de Schotten voor het eerst echt in de kijker. Live horen we een sound die ergens het midden houdt tussen The Knive, Depeche Mode, Robyn en La Roux. De frisse electropop sloeg aan , met de fragiele frontvrouw Lauren Mayberry in een hoofdrol. We onthouden schitterende vertolkingen van “Lies”, “Tide” en “The mother we share” , maar zagen ook dat de band nog wat werk heeft. De stuwende beats van Iain Cook en Martin Doherty klonken gevarieerd, soms melodieus soms hard.
Aan hun podiumact en in de interacties met het publiek is nog wat werk. Desalniettemin bekoorden ze ons van begin tot einde en de engelenstem van Mayberry raakte ons meermaals. We kijken dan ook met hoge verwachtingen uit naar hun full album dat later dit jaar nog gereleased wordt en naar hun passage in de ABbox, in oktober.
De grote headliner van de driedaagse en voor vanavond was System Of A Down. Slechts een tiental Europese data spelen ze maar … jammer genoeg niet in België. Zoals aangekondigd een greatest hit set met maar liefst 23 knallers in 85 minuten! Ze openden met het 'spacy', soms zeemzoete “Aerials”; even later werden we meegezogen in hun wall of sound. Met “Suite-pee”, “Prison song”, “B.Y.O.B” in het begin was alles direct, strak en klonken ze harder als nooit tevoren.
Het succesrecept: de samenzang tussen Serj Tankian en gitarist Daron Malakian in combi met de snoeiharde riffs en pompende drum zorgden voor heftige mosh- en circlepits. De crossover/nu metal hakte er aardig op in en Rock En Seine kreeg een formidabel orgelpunt.
Vooral tandem Tankian-Malakian stond op scherp en de combinatie zang/schreeuw klonk net als op de cd.
Een zeer vet en vol geluid gaf de uitvoeringen van o.a. “Chop suey” en “Loneboy day” een absolute meerwaarde. Geen grootse lichteffecten hier, maar een sec en sobere lichtshow die het muzikale aspect nog meer in de schijnwerpers plaatste. Na “Cigaro”, “Toxicity” en “Sugar” en zonder bis lieten ze iedereen abrupt verweesd achter. Alsof een plotse tsunami alles en iedereen met de grond had gelijkgemaakt.
Organisatie: Rock-en-Seine
Rock-en-Seine 2013 - zaterdag 24 augustus 2013
Rock-en-Seine 2013
Domaine de Saint-Cloud
Paris
Rock-en-Seine 2013 Nine Inch Nails, Phoenix, Vitalic, La Femme, Kid Noize, In The Valley Below in de spotlights op dag 2
Voor de 11e editie bood het Rock-en-Seine festival een gevarieerd affiche van zo'n 56 bands, waarvan meer dan de helft een eerste EP of album kwam presenteren. Net als de voorgaande jaren was het festival in het uitgestrekte domein van Saint-Cloud, ten zuidwesten van Parijs, gevestigd. Gestaag gegroeid sinds haar oprichting is Rock-en-Seine er opnieuw in geslaagd zijn record te breken, met een totaal aantal van 118.000 bezoekers.
Musiczine was twee dagen aanwezig op het festival. Op het programma op zaterdag: een aantal bekende en gevestigde bands (Phoenix, Vitalic en vooral Nine Inch Nails), maar ook een aantal zeer veelbelovende formaties, die hun (bijna) debuut op een festival presenteerden.
Dit is het geval voor het eerste combo, In The Valley Below. Het Amerikaanse duo, bestaande uit Angela Gail en Jeffrey Jacob, heeft op zijn naam een EP en een single, al meteen een groot meesterschap. De stijl is psychedelische pop, 'dream pop' met een beetje melancholie, vergelijkbaar met Beach House. Op het Pression podium, een klein podium genesteld op een heuvel, wist de band reeds een aanzienlijk publiek aan te trekken, zo vroeg in de namiddag. Het is natuurlijk de mooie Angela, die de aandacht trekt. In haar witte kanten jurk beweegt ze met gratie en zachtheid en haar diepe stem fascineert. Ze gedraagt zich heel verleidelijk vis-à-vis haar partner Jeffrey Jacob, met wie ze de zang deelt. Na een eerste nieuw, zeer overtuigend nummer, "Stand Up", wordt de nadruk gelegd op de EP ‘Hymnal’ met "Palm Tree Fire", maar vooral "Last Soul", mijn favoriete nummer, een pop-juweel dat doet denken aan Beach House, natuurlijk, maar ook aan Bat For Lashes, Ladyhawke, of zelfs Cock Robin. Het geluid is een beetje onevenwichtig; de bass synths en de drums zijn te luid en verbergen de prachtige vocale harmonieën. Voor "Devil" wordt Angela diabolisch, en gebruikt ze een ijzeren ketting als percussie-element. "Dit is onze eerste show in Frankrijk”, zei ze. Dan, na “Lover”, spelen ze hun meest bekende lied, "Peaches" en het publiek, dat tot nu toe vrij passief was, begint te klappen en het refrein te zingen. De setlist wordt afgesloten door een bijkomende nieuwe song, "Neverminders" en de formatie verlaat het podium.
Een in alle opzichten veelbelovend concert. Ik ben nu een fan! Mis ze niet in November in de AB als support van White Lies! Kijk hier naar "Peaches": http://www.youtube.com/watch?v=nWJ4qOCBkJA
Setlist: Stand Up, Last Soul, Palm Tree Fire, Devil, Lover, Dove, Peaches, Neverminders.
Later, op het Cascade-podium, het tweede grootste festival podium, gelegen in het midden van het veld, is er opwinding omdat een Franse groep geprogrammeerd wordt: La Femme. Het combo komt aanvankelijk van Biarritz en cultiveert mysterie: de leden zijn slechts 20 jaar oud, maar hebben al enorm veel concerten gegeven en zelfs een eerste album uitgebracht: ‘Psycho Tropical Berlin’. Ze presenteren zich als een bende van zes vrienden, die houden van het plezier van spelen ... en om bier te drinken! Hun stijl is een mix van surf / punk en electro-pop à la Française. Wij denken natuurlijk aan Indochine, Taxi Girl, Jacno, Lescop, Daho of Marie et les Garçons, maar ze zijn gekker en feestelijker. Op het podium zien we vooraan meteen de drie ‘Nord’- keys. De leider van de formatie is duidelijk Marlon Magnée, een 'nice boy' boordevol energie en een geweldige toetsenist. Aan zijn zijde, ook op zang en keyboards, Clémence Quelennec, de typische Franse ‘femme’ met haar kleine baret en twistende dansstijl. Het concert start op wieldoppen met "Amour dans le motu" en "Packshot”. Bij La Femme is er geen plaats voor computers en sequencers: alles wordt 'live' gespeeld. Zelfs de supersnelle synth-basslijnen worden live uitgevoerd door Sam Lefèvre. Op "Nous étions deux”, de tweede single van het combo is het tempo langzamer en hebben we recht op een archetypische, 'kitsch' slow, met het geluid van een draaiorgel en het werkt! Hun titelnummer, "La Femme", doet denken aan Pulp Fiction en het publiek danst van vreugde. Sasha Got, multi-instrumentalist, doet dan een demonstratie van theremin, dit vreemde instrument dat uit een verticale antenne bestaat en in het nummer "Sur la planche" neemt hij een surfplank en gaat hij op het publiek surfen: een originele 'stunt'!
Conclusie: een concert vol energie, een beetje 'fourre-tout', maar het maakt niet uit: we hadden een geweldige tijd!
Setlist (tbc): Amour dans le motu, Packshot, Nous étions deux, La Femme, Françoise, Hypsoline, Sur la planche, Télégraphe, Antitaxi, La cabane perchée, Welcome America, La femme ressort.
Op het Industrie podium is het de beurt van een Belgisch project: Kid Noize. Kid Noize onderhoudt een mysterie à la Daft Punk door systematisch een masker te dragen, net zoals die van ‘Planet of the Apes’. Maar de echte kenners weten wie dat is, nl de leider van een bekende Belgische pop-rock band... Ik zal niet meer zeggen... Met een paar mixtapes, opmerkelijke prestaties en een EP onder de riem, speelt Kid Noize energieke electro-muziek met dub-accenten. Zijn show was erg kaal, alleen het personage en zijn machine. We misten een echte show of video's want na een paar nummers zakte de aandacht aanzienlijk. Gelukkig gaf de cover van "Eisbaer" terug een beetje punch aan het geheel. Voor de electro-fans was het in ieder geval een echt succes, in afwachting van Vitalic.
In plaats van naar Wavves te gaan, besluiten we om voor het grote podium post te vatten, want daar moet Nine Inch Nails rond 20u40 beginnen. Voor degenen die het niet weten is NIN (of NIИ) een legendarische band waarvan de leider en enige permanente lid Trent Reznor is. Opgericht in 1988, was NIN een van de voorlopers van industrial rock (met Ministry), maar door de jaren heen heeft hij zijn muzikale palet uitgebreid naar electro-rock, ambient, trance en synth-pop. In 2009, na acht studio albums en 30 miljoen verkochte records, besloot Reznor om een pauze te maken. Hij startte een nieuw project met zijn vrouw, How To Destroy Angels en schreef filmmuziek (waarbij hij niet minder dan een Oscar verdiende!). Maar in februari, tot algemene verrassing, blies Reznor NIN nieuw leven in en kondigde hij een wereldtournee en een nieuw album aan, ‘Hesitation Marks’, die gepland is voor begin september.
NIN heeft een wereldreputatie als ‘killer live act’: het is dus met grote verwachtingen dat veel fans voor het grote podium verzamelen. Gelukkig regent het niet. En het is al behoorlijk donker, wat goed is voor de lichtshow. Want de heer Reznor is een perfectionist: hij heeft zeven reusachtige LED-schermen meegebracht, die aan de achterzijde van het podium staan . Plotseling horen we de intro van “Somewhat Damaged” en ontdekken we een geheel nieuwe formatie. Reznor heeft zijn goede oude Robin Finck (gitaar) aangeworven, naast Josh Eustis van Telefon Tel Aviv (bas), Alessandro Cortini (keyboards) en Ilan Rubin (drums). De keuze voor deze 'opener' is opportuun: in plaats van met "Copy of A” te openen, zoals in andere shows van deze tour, besloot Reznor meteen hard te slaan. "Too fucked up to care anymore!", schreeuwt Reznor onder een spervuur van gitaren. Het kan niet duidelijker zijn. NIN is terug en in volle vorm!
Na "The Beginning of the End" komt zwaar en gewelddadig "Terrible Lie". Reznor ziet er fit uit en is energieker dan ooit. Tijdens "March of the Pigs", begint het publiek aan een pogo en sommigen surfen boven het publiek. Na "Piggy" kent de show een korte pauze en het tweede, meer gesofistikeerde deel van het concert, begint met de grote klassieker "Closer". Het is nu dat de beste high-tech lichteffecten op de LED-schermen worden getoond. De sfeer wordt nog rustiger met “Me I'm Not” en vooral met "Find My Way", de enige track uit het nieuwe album in de setlist. Het wordt zelfs 'ambient' met "What If We Could?", uit de soundtrack van 'The Girl With The Dragon Tattoo ", gevolgd door het prachtige “The Way Out Is Through". Maar het explosieve einde van dit nummer uit het cult album ‘Fragile’, markeert het einde van het rustige gedeelte en het gaat terug de hoogte in met "Wish", een absolute 'killer'. De LED-schermen tonen flitsen van verblindend licht en de vlakte van Saint-Cloud explodeert in het gehuil van Trent Reznor. Een zeer zeldzaam iets: Reznor spreekt tegen het publiek en de organisatoren om ze te bedanken: "Het is leuk om met koele en beschaafde mensen te zijn". Het is onduidelijk of de indirecte kritiek gericht is aan het publiek van Pukkelpop in België (Eminem fans hadden het concert van NIN gepest) of naar de organisatoren van het Reading Festival (die NIN verhinderd hebben gebruik te maken van hun eigen lichtshow). Een lichtshow die ook op “Only” geweldig was, met pixel-beelden die Reznor volgen in functie van zijn bewegingen, een technologie van Moment Factory. De rest is geschiedenis: zoals gebruikelijk, eindigde NIN zijn concert met de absolute hits “The Hand That Feeds" en "Head Like A Hole". De sfeer bereikte een hoogtepunt toen Reznor het publiek vroeg te klappen en een oceaan van handen naar boven zwaaiden. Een indrukwekkende finale!
Na een paar minuten, kwam NIN terug voor een unieke, zeer zachte interpretatie van het meesterwerk "Hurt", ondersteund door een prachtige, zeer 'organieke' video. We horen zelfs een speld vallen wanneer Reznor zachtjes de woorden fluisterde: "I hurt myself today...".
Dit concert was groots. Er waren enorm veel fans ; iedereen scheen blij te zijn Reznor te hebben gezien, als een oude vriend. Een bijna perfecte setlist, een best-of waar toch een of twee bijkomende nieuwe nummers ontbraken ("Copy of A" en "Came Back Haunted”), om dit kleine gevoel van nostalgie te voorkomen. We kijken uit naar het album en de tour als headliner in 2014!
Na zo'n geluidsorgasme, zijn we in de VIP-ruimte gegaan voor wat rust en daar konden we de prestatie van Pascal Arbaz alias Vitalic op de schermen volgen. Niets bijzonders te melden: het was een goed ingestudeerde reeks van electro hits, gesteund door een enorme lichtshow, tot grote vreugde van de vele 'electroheads' die de Cascade- ruimte in een enorme nachtclub omtoverden. We herkenden de klassiekers "La Rock 01", "Terminator Benelux” of “My Friend Dario”, afgewisseld met meer of minder succes met fragmenten uit het laatste album: “Mort sur le dancefloor”, "No Fun", "Rave Kids Go" en "Stamina".
Op het grote podium was het de taak van Phoenix om NIN te vervolgen. Natuurlijk speelt de formatie uit Versailles hier 'thuis', onder leiding van Thomas Mars (de echtgenoot van Sophia Coppola). Het publiek was dus op voorhand gewonnen. Maar voor degenen die de nasale stem van Mars niet appreciëren, zoals ondergetekende, was het natuurlijk een beetje moeilijker. Muzikaal gezien speelt Phoenix vrij geavanceerde pop, een combinatie van vintage gitaren, ijzige synths en funk ritmes. De fans werden getrakteerd op een opeenvolging van hits zoals "Entertainment", die doet sterk denken aan M83, een andere Franse project van wereldomvang, "Lasso", "Lisztomania" of "Run run run". Tijdens de finale 'reprise' van “Entertainment", begon Thomas Mars op het publiek te surfen tot aan de PA en beklom de steigers om zijn fans te bedanken. Een 'stunt' die een beetje ongepast leek: Mars heeft inderdaad noch het charisma noch de energie van een Bono!
Uitgeput door de lange avond, hebben we niet de moed gehad om naar de andere kant van het festival te trekken om het concert van Fauve bij te wonen. Daarenboven vond het plaats op het kleine Pression-podium (veel te klein voor Fauve) en het was beginnen regenen. Volgende keer zeker!
Tot slot, een prachtig festival, zeer goed georganiseerd, aan te raden! Enige nadeel, de eindeloze wachtrijen bij de bars, waar ze op de koop toe geen enkele Belgische bier hadden! Alvast iets om te verbeteren voor volgend jaar!
vertaling Phil Blackmarquis – Johan Meurisse
Organisatie: Rock-en-Seine
FeestinhetPark 2013 - zondag 25 augustus 2013
FeestinhetPark 2013
Donkvijvers
Oudenaarde
De laatste dag FihP begonnen we met een twee uur durende set van de Dilly Boys; een DJ duo bestaande uit Jan Walraven en Michiel De Rouck, vooral bekend van 'Date with the Night' in Gent. De mix van indie, rock en soul bracht de menigte in beweging. Muziek van de Arctic Monkeys, Michael Sembello en The White Stripes zijn maar enkele namen die de revue passeerden. Tussen de muziek in haalde Jan Walraven er ook een peuter bij en stak deze omhoog in de container waar ze aan het draaien waren. Dilly Boys is een enthousiast duo dat muziek draait zoals weinige DJ's nog draaien.
Tijdens het optreden van Admiral Freebee Solo troffen we zanger Tom van Laere aan zittend op een stoeltje met enkele gitaren en zijn mondharmonica. Openen deed hij met de woorden: "Het concert is begonnen!" Tijdens dit intieme concert werden enkele bekende hits op een akoestische manier gebracht, o.a. “Oh Darkness” en “Always on the Run'.
“Einstein brain” werd wel op een erg speciale manier gebracht, zo stopte hij in het midden van het refrein om zijn mondharmonica te nemen en zei: "Het is nog niet gedaan, we zitten in het midden van het refrein!"
Hoogtepunt was het nummer “Rags 'n' Run” dat enorm breekbare manier werd gespeeld. Toch was er nog plaats voor een grappige noot, zo vertelde hij dat “Last Song About You” een lied is dat over zijn ex gaat en vroeg aan het publiek het volgende: 'Ik ben geen super goeie zanger, maar ik breng het wel op een sympathieke manier he?"
Afsluiten deed hij op een ietwat rare manier met een stukje rap uit de song “Bitch, don't kill my vibe” van Kendrick Lamar , en bood wat reclame voor de nieuwe plaat die uitkomt in maart. Ondanks het feit dat Tom Van Laere er helemaal alleen was, stond hij er zeker en wist hij het publiek mee te nemen in zijn verhaal.
Na het optreden van Admiral Freebee was het de beurt aan Alice Russell, deze Britse schone met haar krachtige soulstem - vergelijkbaar met Joss Stone & Amy Winehouse- deed de temperatuur in de tent stijgen. Ook vonden we enige gelijkenissen met Tina Turner in de manier waarop de vrouw haar songs bracht. Alice gaf zich helemaal gedurende het volledige optreden, ze had er duidelijk zin in, zo vertelde ze het publiek: "No talking, just playing okay?"
Met de zoon van Bob Marley stond er een klepper in het reggae genre op de affiche. In tegenstelling tot zijn collega's waren de teksten van Julian Marley wel verstaanbaar. “Lion in the morning” en “Boom Draw” zijn maar enkele van de nummers die werden gebracht. De muziek, de lichten, de look, alles klopte in het plaatje om je in Jamaica te wanen. Nostalgie voor de liefhebbers van Bob Marley.
Na vier dagen feest, muziek en ruim 40 000 bezoekers kwam FeestinhetPark 2013 alweer aan zijn einde. De weergoden zorgden voor een vrij droge 18ste editie. Een editie die voornamelijk gericht was op elektronische muziek en reggae.
Benieuwd zijn we naar wat ons volgend jaar te wachten staat. Graag tot volgend jaar op 21-22-23-24 augustus aan de Donkvijvers in Oudenaarde!
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/feest-in-het-park-2013/
Organisatie: FihP, Oudenaarde
FeestinhetPark 2013 – zaterdag 24 augustus 2013
FeestinhetPark 2013
Donkvijvers
Oudenaarde
Dag drie FihP - Steak Number Eight - 16u10 @ Redbull Elektropedia. Deze jonge rock rally winnaars uit 2007 begonnen aan hun 50 minuten durende set en slaagden erin ondanks het vroege uur heel wat volk naar zich toe trekken. Niet moeilijk want Steak Number Eight blijft een klepper in het genre. Hoogtepunt tijdens hun optreden was het nummer “The Sea is Dying” waarop het publiek zich liet meeslepen/wegdromen door de prachtige gitaarriffs. Deze post-rock, sludgemetal band gaf een optreden waar U mag tegen gezegd worden.
De Gentse Oostendenaars The Van Jets stonden vroeg al geprogrammeerd in de Grand Mix. Opener “Here comes the light” was meteen een goed startschot; even later speelden ze een uitgesponnen “Electric Soldiers” , en waren ze echt goed vertrokken.
Vooral de recentere nummers uit 'Halo' vielen een beetje licht uit in vergelijking met het oudere werk. Een strakke “Down below”, een swingend “If I was your man” en een poppy “Teevee” toonden de echte Van Jets. Met afsluiter “The future” , gesteund door een fel publiek, zetten ze nog eens de puntjes op de i. Bij hen komt de eightiespop meer op het voorplan en iets te weinig rock 'n’roll...
Raveyards begon dan weer met wat vertraging door technische problemen met de baskasten. Toen de band opkwam viel meteen de aanwezigheid van een 4de (nieuwe) lid op... Een sexy donkere jongedame aka Ann-Sophie Claeys aka Maya ( Maya's Moving Castle) versterkte Raveyards. Ze hebben duidelijk niet stilgezeten sinds I Love Techno toen we hen zagen, door de pak nieuwe tracks, de nieuwe invloeden en de aanwezigheid van Ann-Sophie Claeys. De schaduw van Nine Inch Nails hing over de band ... Het voelde aan alsof ze met een nieuwe lei waren herbegonnen , en dat bijna alle oudere tracks hervormd of opgeborgen waren . Een allegaartje van stijlen van electro, rave, wave en zelf dubstep zaten in hun donkere chaotische sound verweven. Prijsbeesten blijven nog steeds “The pack” en “Remember”, 2 massieve tracks die slaan en zalvend inwerken!
Om 18u45 speelde Absynthe Minded in de Grand Mix. Benieuwd waren we naar hun optreden, na hun set op Crammerock 2012. Dat de vijf mannen uit het Gentse hun niveau blijven aanhouden mochten we in levende lijve ondervinden. Een strakke set vol bekende hits als: “Envoi”, “End Of The Line”, “Plane Song” en “Moodswing Baby” passeerden de revue. Toch blijft “My Heroics, Part One” het absolute pareltje uit hun oeuvre.
Met de Compact Disk Dummies stonden de laatste rock rally winnaars op het podium. Deze scoorden een vette hit met hun single “The Reeling”. Benieuwd waren we naar wat deze jonge kerels nog meer in hun mars hadden. Geholpen door een hevige plensbui stond de tent in geen tijd propvol. Zo mochten we genieten van onder andere: “Pale Eyes”, “What You Want” en het ondertussen welbekende “Mess With Us” van hun debuutalbum. Elk nummer werd beëindigd met een welgemeende: 'Merci!'. Ondanks het feit dat de stem van Lennert Coorevits bij hoge noten niet altijd even zuiver was, kon dit toch het enthousiasme van de fans niet bederven.
De explosieve gig werd afgesloten met de opmerkelijke cover “Toxic” van Britney Spears.
Even later consternatie in de Charlatantent waar niet Francsco Rossi maar Jaydee werd aangekondigd. Rossi, gekend van dé zomerhit- “Paper aeroplanes” zat vast in Rome en zou daags nadien dan komen. Zo kon de Hollander Robin Albers aka Jaydee hier voor verfrissing zorgen. De danceproducer en ervaren rot bracht met z'n happy house en retroclassics de sound van de 90's terug en zette de ietwat 'oudere' bezoekers aan het dansen. Jongeren die kwamen voor Rossi dropen af en gingen in een andere tent. Jaydee kwam hoe langer hoe meer op stoom en knalde in de eindfase een pak classic floorfillers door de boxen. Oudenaarde genoot en zag dat het goed was, een waardige vervanger!
Een pak volk keek uit naar Flogging Molly. Het zevenkoppig Iers-Amerikaans feestorkest bracht iedereen in de juiste mood en een groot samenhorigheidsgevoel heerste in de uitpuilende tent. Met hun poppy Ierse folk en punkrock zetten ze een sound neer ergens tussen The Clash, Dropkick Murphys en The Pogues. De accordeons, violen, gitaren, mandolines en banjo's draaiden overuren en vol overgave hield de charismatische zanger Dave King z’n publeik bij de leest. Een kolkende pit ontstond door de aanstekelijke sound. Een dik uur springen, dansen en wat pintjes tussenin, een eenvoudig , eerlijk recept voor een dik 'volksfeest'. Ook al leken “Drunken lullabies”, “Revolution” en “Whistles The Wind” als druppels op elkaar, niets weerhield de band en publiek ervan om stevig door te zakken en tevreden terug te kijken op dit optreden . Met een warm , goed gevoel kon iedereen de nacht in.
Vooral bekend van het nummer “Right Beside You” speelde Jakwob een uur durende set in de Redbull Elektropedia stage. Met een remix van de nineties klassieker “Show me Love” kreeg hij zonder moeite de menigte aan het dansen. Toch sprong het optreden er voor ons niet uit en vinden we Jakwob beter in samenwerking met een andere artiest. Ondanks onze mening zorgde de frontman voor heel wat enthousiasme bij de fans.
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/feest-in-het-park-2013/
Organisatie: FihP, Oudenaarde
FeestinhetPark 2013 – vrijdag 23 augustus 2013
FeestinhetPark 2013
Donkvijvers
Oudenaarde
De twee dag FihP startten we met Coely - Ze werd aangekondigd als koningin van de zomerfestivals, gezien er maar liefst 33 shows staan er op de agenda! Ze begon a capella in een zweterige Elektropediatent. Een pak jong en schoon volk stonden haar op te wachten en zongen gezwind mee op de eerste nummers van haar set. Een schitterende ambiance reeds vroeg in de namiddag en de voorbode van wat volgde … Met supports voor o.a. Snoop Dogg, Kendrick Lamar, De La Soul en Nas kon Coely op korte tijd proeven hoe het er allemaal aan toe gaat in dat wereldje. En dat ze geleerd heeft, bleek wel duidelijk... zagen we begin dit jaar een timide jong meisje dan staat ze nu als een charismatische, zelfverzekerde vrouw te entertainen!
Een gevarieerde set kregen we met de radiohits “Nothing on me” en “Ain' t chasing pavements” als singalongs. Daarnaast een pak nieuwe tracks en veel variatie tussen hiphop, rap, soul en af en toe nog wat a capella momenten. Oudenaarde genoot en Coely duidelijk ook! Toen ze de bis “All I do” al beatboxend inzette werd het respect voor dit jonge talent enkel maar groter en sloot ze op weergaloze wijze een stomende set af. Een volledige band rond haar biedt nog meer mogelijkheden in de toekomst .
In de Grand Mix weinig volk voor Willy Moon die een dik kwartier later dan voorzien opkwam. De 23 jarige Nieuw-Zeelander , strak in het pak, begon solo en al jammend op z'n gitaar aan z'n set. Even later werd hij geflankeerd door 2 bevallige deernes, de ene zette zich achter de drumkit, de andere nam de bas. Eerder dit jaar maakte hij veel furore met z'n debuut ‘Here's Willy Moon’; de verwachtingen waren dan ook hooggespannen na alle positieve recensies. 'Raar' kwam bij ons op toen we een kwartier hadden geluisterd en gekeken. Een vergelijking met Daan borrelde op ... Met een mix van rockabilly, hip hop, rock 'n’roll en beats zette hij een 'merkwaardige sound' neer. Gimmick en kitsch waren niet veraf .
Een rare combinatie maar vervelen deed het zeker niet! Hier was sprake van diversiteit zoekende naar de coherentie in de sound, ‘less is more’...
Nadat Coely reeds de rode loper had uitgerold bleek het voor SAFI & SPREEJ een koud kunstje om op dat elan verder te gaan. De tent was verder nog aangedikt en van bij de start zette het duo gesteund door DJ Dysfunkshunal en een uitgelaten publiek een groot hiphopfeest in gang. Op hun typisch enthousiaste manier en met die kwieke drive hadden ze in no time controle over een uitgelaten menigte. Naast de radiohits “Herinner mij”, “Op aarde” en “Vandaag” werden ook de minder gekende nummers erggoed ontvangen. De nadruk lag op het nieuwe album ‘Fase 2’ waaruit de single “Voor u” opgepikt werd door de radio. Goeie teksten, strakke beats, massa's sfeer en singalongs, het 'eenvoudige' recept voor een vette party! Het trio maakte hier een goeie beurt en bewezen dat ze hun plaatsje op de line up dik verdienden.
In de Charlatantent hadden DJVC ft MC AC er ook veel zin in. Dat FihP ook lokaal talent steunt , bleek met de 2de passage van DJVC op het festival. De Oudenaardse DJ maakt ook zelf tracks en dat resulteerde in enkele ep's die een pak ( buitenlandse) lof oogsten! Z'n harde drum'n’bass en dubstepklanken zorgden ook hier voor big drops en wobbles en MC AC entertainde op gepaste wijze de partyfloor. Ook hier veel sfeer en animo en dat was zonder meer de verdienste van het energieke duo. Meer variatie hadden we wanneer meer melodieuzere stukken even voor wat ademruimte zorgden. De prestatie van DJVC aka Jasper Van Cauwenberghe mocht gezien worden, de vooruitgang in skills zijn duidelijk merkbaar tav z’n vorige act . Met zijn eigen producties daarenboven houden we hem in de gaten.
Ook een vlammetje op FihP, de beste hiphopformatie van ons land ‘t Hof van Commerce. Vorig jaar kwamen ze terug na enkele jaren stilte en bouwden ze toen in Oudenaarde al een dik feest. Heel benieuwd zijn we of ze daar weer in slagen, ze openden hun set alvast vlekkeloos met “Voe De Show”. Met een dikke knipoog leiden ze hun nummer “Dikke Nekke” in als het nummer dat over Filip Kowlier gaat. De jongens van ‘t Hof wisten in geen tijd het publiek naar hun hand te zetten en bereikten met “Jaloes” een eerste hoogtepunt. Gevolgd door “Dommestik En Leverancier” kwamen ze tot een absoluut kookpunt waar een volle tent enthousiast wist te vertellen hoe laat het was. Om het publiek af te koelen spoot Flip Kowlier regelmatig met een waterpistool, én ook hij kreeg zelf van iemand uit het publiek de volle laag.
Naast de oudere gekende nummers brachten ze ook paar nummer uit hun recentste album ‘Stuntman’ . Bissen deden ze met een aangepaste versie van “Zonder Totentrekkerie” , voor de gelegenheid staken ze het nummer in een dubstep jasje. Met “Wupperbal” maakten ze een einde aan een heel erg gesmaakt optreden.
In de Grand Mix maakten we ons op voor de Australische Sam Sparro. Toen de lichten gedoofd werden weerklonk een mysterieuze intro waarop een in het wit gehulde Sam Sparro verscheen. Openen deed hij met “Black And Gold” , ooit zijn grote doorbraak en ook hier werd de single warm onthaald. Deze Aussie maakte gedurende de set regelmatig gebruik van allerlei hoedjes en animeerde ons met zijn typische danspasjes. Zijn set was een opeenstapeling van nummers die doorspekt waren met funk, soul en disco. Het was een zeer aangename set waar “Happiness” het dak er van af blies.
Na Sam Sparro haasten we ons naar de Red Bull elektropedia stage voor Andy C, daar aangekomen merkten we op dat Metrik achter de knoppen stond. Blijkbaar was Andy C nog niet aanwezig en wou Metrik inspringen. Deze jonge knaap uit Londen maakte al furore door het maken van remixen voor onder andere Dj Fresh, Dirtyphonics en Camo & Crooked. Zijn set bestond voornamelijk uit het mixen van de recentste dansplaten maar dan overgoten met een dubstep sausje. Zo werd “Get Lucky” van Daft Punk vakkundig geremixed, ook onze eigen Netsky werd door de mixer gehaald. Alle jonge lui die dubstep een warm hart toe dragen houden deze knaap best heel goed in de gaten.
Onze avond sloten we af met Jamie Lidell , deze funkende soulzanger kennen we vooral van zijn hit “Another day”. Vaak wordt hij omschreven als een 'beatboxend eenpersoonsband'. Dit keer werd hij bijgestaan door enkele andere muzikanten. Door zijn magische apparaat creëert hij telkens een anders stemgeluid, in combinatie met de elektronische invloeden geeft dit een verscheidenheid aan songs.
Versteld stonden wij dan ook van de veelzijdigheid van deze artiest. Heel raar vonden we het dan ook dat de tent maar tot de helft gevuld raakte. Jamie maakte er een erg strakke set van waar een hoop toeters en bellen kwamen bij kijken. Nummers als’”Multiply” en “What's The Use” klinken heel overtuigend en worden op een hele funky manier gebracht. In het begin hadden we wat schrik voor het optreden maar achteraf moeten we toegeven dat het zeker de moeite waard was om helemaal tot het einde te blijven.
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/feest-in-het-park-2013/
Organisatie: FihP, Oudenaarde
FeestinhetPark 2013 – donderdag 22 augustus 2013
FeestinhetPark2013
Donkvijvers
Oudenaarde
Vier dagen Feest in Oudenaarde … De organisatie kan uiterst tevreden terugblikken op deze editie. Sterke acts , DJ’s , dance, goed weer en veel ambiance.
Net zoals de voorbije jaren werd een eclectische mix van bands, dj's en producers samengesteld en kregen we een brede waaier van diverse stijlen op de line up. Met daarin aandacht voor de gevestigde waarden zoals Jamie Lidell, Tricky en Derrick May aangevuld met aanstormend talent zoals Francesco Rossi, Coely en Compact Disc Dummies. Voor elk wat wils dus , al is FihP vooral ‘the place to be’ om nieuwe artiesten/dj's te ontdekken. We lieten ons maar al te graag onderdompelen in de gezellige sfeer en met een cocktail maakten we volgende impressies.
De Donkvijvers in Oudenaarde zijn de eyecatcher in het fraaie decor van Feest in Het Park. En deze keer was ook de zon ruimschoots van de partij, een hevige bui op zaterdagnamiddag niet meegerekend.
dag 1 - donderdag 22 augustus 2013
Opener van het festival was Left Boy in de Elektropedia tent .Vergezeld van 7! mannelijke! dansers en een dj probeerde de Oostenrijkse songwriter/mc/producer een eerste feestje in gang te zetten. Aan het enthousiasme en de fratsen (–lees: choreografieën) van de 'toyboys' lag het zeker niet maar de geremixte hiphoptracks en covers van o.a. Carly Rae Jepsen en Lana Del Rey vielen wat flauw uit. Het jonge publiek kon het wel smaken en bij aanvang van het festival werd de lat niet meteen hoog gelegd.
In de charlatan tent was Louisahhh de opwarmster van dienst. De aardig aangeklede 'danstent' werd deze avond gehost door het Franse label Bromance, dat een pak van hun dj's voorstelde op de 'Bromance label night'. De New Yorkse is tevens de eerste vrouw die een plaatsje kreeg bij het hippe Franse label. Aan haar skills was te merken dat we hier met een artieste zaten die van aanpakken wist en niet voor het platte commerciële gestamp zou gaan.
Met een mix van techno, deephouse en electro zette ze langzaam maar zeker de danslustigen naar haar hand. In haar opgebouwde set waren op de juiste momenten de exacte 'drops' ; ze zorgde voor een eerste hoogtepuntje van de avond. Later op de avond zouden vrienden Gesaffelstein en Brodinski haar voorbeeld volgen.
Met Puggy stond er een drie koppige multiculturele band op het podium, de bandleden bestaan respectievelijk uit een Fransman, Zweed en een Engelsman. Live zijn ze met vier en is er een Belg toegevoegd . Het andere Belgisch kantje aan de band is dat alle leden in Brussel wonen. Met Puggy stond er op donderdag al een eerste relatief grote naam op het programma. We troffen de mannen aan op de Red Bull elektropedia stage, deze tent was tot onze grote verbazing maar tot de helft gevuld. De afwezigen hadden alweer ongelijk want met hun melodieuze aanstekelijke krachtige popsong pakten ze de aanwezigen in een mum van tijd in. Zo zong tijdens het nummer “When You Know” het voltallige publiek mee. De 50 minuten die hen gegund waren brachten ze een levendige energieke set die geen minuut verveelde. Voor ons is het zeer begrijpelijk dat de band zeer populair is in Frankrijk, nu hopen dat de band in ons eigen land evenveel aandacht en waardering krijgt als bij onze buren.
In de Charlatan stage maakte het duo Mr. B en Mr. C van Monsieur Monsieur hun opwachting. De twee jonge Fransmannen uit Reims stonden achter een dj boot waar 2 fel rood gekleurde spots op hun gericht waren waardoor je bijna een hele set lang 2 rode schimmen zag. De jonge dj’s kozen voor een doordachte opbouw waarbij ze traag van start gingen om later helemaal te ontploffen. De menigte liet zich gewillig meedrijven op een gevarieerde set van electro en techno. Wij voorspellen nog een mooie toekomst voor deze 2 techneuten!
Rond 21u50 liep een Red Bull Elektropedia stage vol voor Alborosie, zo kregen we een eerste Reggae artiest voorgeschoteld. Als we reggae zeggen dan denken we aan Jamaica, maar op het podium verscheen een blanke Siciliaan. Opvallend aan zanger Alberto D’Ascola waren zijn wel erg lange dreadlocks waarmee hij regelmatig lustig naar het publiek zwaaide. De set bestond uit reggae zoals het hoort: een zwoele bas en een ritmische drum. Al gauw ging een een Jamaicaanse de lucht in en vroeg men zich af waar de - hoe kan het ook anders - marihuana was. Bij het inzetten van “Kingston” slaagde Alborosie er in om alle zieltjes voor hen te winnen. De zanger werd tijdens het optreden bijgestaan door een steengoede band die de vibes heel goed wist over te brengen op het publiek.
In een uithoek van het terrein werd de nieuwe coole Hyppo-Desperados stage even later onthuld. De knap ontworpen dj booth voorzien van een vernuftige lichtshow, een imposant rookkanon en vuurspuwers op het dak hadden enorm veel bijval.
Funkd had de 'ondankbare' taak om op dit vroege uur de party animals op de juiste (dans)temperatuur te brengen. Met een mix van het huidige 'commercieel' werk en oude klassiekers kreeg hij in no time de goede vibe . In een goed onderhouden tempo draaide hij 2 uur lang een aangename en zomerse mix.
Lengah nam even later de decs over , na het optreden van Alborosie. Dit jonge talent gekend uit Decadance speelde de voorbije zomers ook regelmatig sets in Spanje. Hier was hij de perfecte opvolger voor Funkd en bracht hij met r&b, urban, dancehall en remixen van diverse danskrakers het publiek verder in de juiste mood. Hoe later het werd hoe meer volk z'n weg vond naar de uitstekende set van deze youngster. Mooi om de nacht in te gaan …
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/feest-in-het-park-2013/
Organisatie: FihP, Oudenaarde
Pukkelpop 2013 thru the eyes & ears of Geert Huys
Pukkelpop 2013
Festivalterrein
Hasselt-Kiewit
PUKKELPOP, Kiewit, 15-17 augustus 2013
Dag 1 (15-08-2013)
PARQUET COURTS (Marquee, ***½)
Bio: Naar Brooklyn uitgeweken Texanen die op hun sprankelend debuut ‘Light Up Gold’ met sprekend gemak de hobbelige weg van de strakke punkpop hebben teruggevonden die The Strokes al een aantal jaren kwijt zijn.
On stage: In een halflege tent bewees de band dat de termen ‘nonchalant’ en ‘slordig’ ook als complimenten kunnen gelden. Echter, voor zowel groep als publiek leek het nog erg vroeg dag en bleef het verwachte muzikaal vuurwerk uit. Graag een herkansing in De Charlatan (20 okt) of de AB club (27 okt).
Highlights: “Gold Record Diamond Minds”; “Borrowed Time”; “Stoned & Starving”
THE ALLAH-LAS (Club, ***)
Bio: Viertal waarvan een aantal leden elkaar voor het eerst tegen het lijf liepen in een legendarische platenzaak in Los Angeles én een uitgesproken interesse in de iconische 60ies garagerock verzamelaars Nuggets en Pebbles bleken te delen.
On stage: Ze klinken niet alleen als een 60ies bandje, met hun strakke donkerblauwe denimpakjes zagen ze er ook zo uit. Net als de meeste ‘Nuggets era’ groepjes bleek dat deze vier jonge kerels behalve twee erg leuke radiohitjes vooral teren op veel afleggertjes die voortborduren op hetzelfde meerstemmige garagerock thema.
Highlights: “Tell Me (What’s on Your Mind)”; “Sacred Sands”
FEW BITS (Wablief?!, ***½)
Bio: Belgisch vijftal rond Karolien Van Ransbeeck, de voormalige backing vocaliste van Admiral Freebee en The Go Find. Wordt al maandenlang doodgeknuffeld op Radio 1.
On stage: De ietwat bedeesde Van Ransbeeck lonkte uitdrukkelijk naar de prille Heather Nova en Mazzy Star’s Hope Sandoval. De Antwerpse werd omringd door vier heren die haar spooky folkrock mooi gedoseerd van de nodige tristesse en melancholische weerhaakjes voorzagen. De herfst is dit jaar nog nooit zo vroeg begonnen.
Highlights: “Shell”; “Wolves”
DEFTONES (Main stage, ****)
Bio: Amerikaans vijftal dat midden jaren ’90 tegen wil en dank tot nu-metal act werd gebombardeerd, maar vanaf de mijlpaal ‘White Pony’ (’00) is uitgegroeid tot een genre op zich. Bij elk optreden draagt de groep een nummer op aan de oorspronkelijke bassist Chi Cheng die na een jarenlange coma overleed op 13 april jl.
On stage: Deftones bedankten Chokri voor hun derde ticket naar Kiewit met een ongezien enthousiasme, en vooral met een erg afwisselende set waarin hard-zacht contrasten subtieler dan ooit waren uitgewerkt. Memorabel was het moment waarop de overigens erg fit ogende brulboei Chino Moreno midden het publiek gewillig zijn kindergeld liet betasten en daarna eensklaps een verschroeiend “Elite” inzette. Een kippenvel versie van “Change (In the House of Flies)” werd opgedragen aan hun gevallen makker Cheng.
Highlights: “Poltergeist”; “Rosemary”; “Elite”; “My Own Summer (Shove It)”; “Change (In
the House of Flies)”
PHOSPHORESCENT (Club, ***½)
Bio: Nom de plume van Matthew Houck, een minzame singer-songwriter die net als collega treurwilgen Bonnie ‘Prince’ Billy en Bon Iver de introspectie opzoekt als voornaamste inspiratiebron.
On stage: De ranke Amerikaan koos resoluut voor de vlucht vooruit alsof hij de tent moest opwarmen als voorprogramma van Springsteen. Vergezeld van een vijfkoppige band, inclusief twee keyboardspelers, klonk de americana van Phosphorescent ongewoon extravert, groots en bijwijlen zelfs swingend. Sire, er zijn geen zekerheden meer.
Highlights: “Song for Zula”; “Terror Canyons (The Wounded Master)”
MILES KANE (Marquee, ****)
Bio: Amper 27, en toch heeft de frivole Brit er reeds carrières opzitten bij The Rascals en The Last Shadow Puppets én is hij net bevallen van een tweede solo album waarop merseybeat en glamrock op luchtige wijze worden gerecycleerd.
On stage: Ontdaan van alle studio tierlantijntjes en geruggesteund door een straffe groep klonken Kane’s nummers onverwacht snedig en pretentieloos. Met dit bevlogen optreden in een volle tent nam Kane een klinkende revanche voor zijn gedwongen forfait tijdens de rampeditie van Pukkelpop twee jaar terug.
Highlights: “Rearrange”; “Better Than That”; “Don’t Forget Who You Are”; “Come Closer”
QUICKSAND (Shelter, ***½)
Bio: Kortlevend 90ies gezelschap rond el sympathico Walter Schreifels dat in de voetsporen van Helmet hardcore injecteerde met alternative metal. Schreifels ging later de emo tour op met Rival Schools, en staat 19 jaar na hun eerste doortocht in Kiewit opnieuw op de affiche met zijn oude makkers van Quicksand.
On stage: De houdbaarheidsdatum van Quicksand’s melodieuze post-hardcore bleek nog niet overschreden, getuige de uitgelezen bloemlezing uit het redelijk fantastische debuut ‘Slip’ (‘93). Anders dan bij Rival Schools kon de schreeuwzang van veteraan Schreifels dit keer wel overtuigen. Ook bassist Sergio Vega verdiende een pluim. Eerst met zijn huidige werkgever Deftones op de Main Stage, en vervolgens met zijn oude Quicksand maatjes in de Shelter speelde de man op een tijdspanne van twee uur twee denderende gigs.
Highlight: “Dine Alone”
JOHNNY MARR (Marquee, ****½)
Bio: Vormde in The Smiths samen met ene Steven Patrick Morrissey de Lennon & McCartney van de Engelse indiescene tijdens de zes glorieuze jaren ’82-’87. De briljante gitarist werd nadien tijdelijk ingelijfd bij o.a. Electronic, The The, Modest Mouse en The Cribs, en bracht dit voorjaar met ‘The Messenger’ een degelijk solo debuut uit.
On stage: Op de tonen van John Barry’s ‘The Persuaders Theme’ en met een sneeuwwitte roos tussen de lippen begon Marr als een jonkie die nog alles te bewijzen had aan een vlammende set. Vergezeld van een straffe band etaleerde de ouderdomsdeken van Pukkelpop 2013 (50 binnenkort) zijn briljant en kristalhelder gitaargetwinkel en kwam hij ook vocaal erg aardig uit de hoek. Geen zinnig mens had echter kunnen of durven dromen dat His Godlike Genius ook een stel Smiths evergreens op het menu had gezet, vier om precies te zijn. Emo moment van de dag: een halflege tent die “To Die By Your Side is Such a Heavenly Way to Die” acapella meebrulde tijdens “There’s a Light That Never Goes Out”.
Highlights: “The Right Thing Right”; “Stop Me if You Think You’ve Heard This One Before”; “Bigmouth Strikes Again”; “I Fought the Law”; “How Soon is Now”; “There’s a Light That Never Goes Out”
SAVAGES (Club, ****)
Bio: All female postpunk revelatie die met ‘Silence Yourself’ hengelen naar de eretitel ‘debuut van het jaar’. Nauwelijks twee weken na de release van deze plaat scoorden deze straffe meiden ook nog eens hét concert van het voorjaar in een volgepropte Orangerie van de Botanique. U merkt het, we zijn redelijk weg van deze meisjes.
On stage: Frontvrouw Jehnny Beth tuurde naar het publiek als betrof het een tegenstander die tegen elke prijs moest overwonnen worden. Het zorgde voor meer afstandelijkheid dan in Brussel, maar tegelijkertijd ook voor meer muzikale uitstraling. Furieuze postpunk uppercuts werden afgewisseld met broeierige gothrock die soms naar de performance art neigde. De fans weten intussen wat er hen te wachten staat als finale stroomstoot, en toch, het blijft kicken op “Husbands! Husbands! Husbands! Husbands! Husbands! Husbands! Husbands!”.
Highlights: “City’s Full”; “I Am Here”; “She Will”; “Hit Me”; “Husbands”
MEURIS (Wablief?!, ****)
Bio: Limburgs vat vol emotie dat zich naast Nederlandstalige rock ook onledig houdt met sterrenkunde, journalistiek en politiek incorrecte opinies. Heeft na ‘Gigant’ (‘94) met Noordkaap en ‘Grand’ (‘05) met Monza nu ook met zijn eerste echte soloschijf ‘Mirage’ opnieuw een klassieker in het genre beet.
On stage: Voor de Stijn was Pukkelpop 2013 een soort homecoming na jaren afwezigheid. Geruggesteund door een erg straffe groep verkende de geboren entertainer met jeugdige gretigheid alle uithoeken van het podium en strooide hij kwistig met (soms gevatte, soms onfortuinlijke) one-liners. Op de nieuwste plaat omarmen Meuris & co uitdrukkelijk de donkerste en dus interessantste jaren van de 80ies. Niet alleen de recente nummers, maar ook de evergreens van weleer staken bijgevolg in een glinsterend new wave jasje dat gesneden koek bleek voor het Pukkelpop publiek.
Highlights: “Panamarenko”; “1974”; “Gigant”; “Omerta”; “Wie Danst Er Nog?”; “Arme Joe”
GODSPEED YOU! BLACK EMPEROR (Marquee, ***½)
Bio: Van oorsprong uit Montreal, Quebec afkomstig instrumentaal collectief dat in 2000 eigenhandig de postrock herdefinieerde met de mijlpaal ‘Lift Your Skinny Fists Like Antennas to Heaven’. Na een lange periode van muzikale bezinning, dat o.a. het zijproject Thee Silver Mt. Zion Memorial Orchestra & Tra-La-La Band heeft gebaard, komt dit toonbeeld van de antirock haar plaats terug opeisen.
On stage: De apocalyps is onafwendbaar, en GY!BE heeft alvast de bijhorende soundtrack gecomponeerd. De Canadezen negeren hierbij alle wetten van een conventioneel rockoptreden. De nauwelijks zichtbare muzikanten hullen zich in een waas van mystiek door niet zichzelf maar wel de muziek centraal te plaatsen, aangevuld met sobere filmprojecties. In feedback gedrenkte gitaren, jankende strijkers en tribal drums vormden de funderingen van composities die begin noch einde schijnen te kennen. Een unieke totaalervaring als afsluiter van de eerste Pukkelpopdag.
Highlights: “Hope Drone”; “Mladic”
Dag 2 (16-08-2013)
IN THE VALLEY BELOW (Castello, ***)
Bio: M/v duo uit Los Angeles dat dit voorjaar met ‘Hymnal’ een eerste EP vol pastorale indierock op de wereld losliet. De Passion Pit remix van hun eerste single “Peaches” groeide inmiddels uit tot een bescheiden YouTube hit.
On stage: Aangevuld met twee extra muzikanten creëerde de van tristesse doorwrongen samenzang van Angela Gail en Jeffrey Jacobs een broeierig en mysterieus sfeertje. Hun 19de eeuwse retro outfit paste dan ook volledig in het plaatje. Fans van Aimee Mann, Cold War Kids en Woven Hand hebben er een favoriet bij.
Highlight: “Peaches”
ANiMAL MUSiC (Dance Hall, ***)
Bio: Londens trio dat heftige dubstep door de punkmangel haalt. Bouwden eerst een stevige reputatie op in het clubcircuit als remixers en DJs, en gaan sinds kort ook als ‘live’ band de boer op.
On stage: Deze kerels deden hard hun best om te klinken als The Prodigy in overdrive, en slaagden daar ondanks het vroege uur nog vrij goed in ook. Muzikaal viel het trio terug op pretentieloze cut’n’paste recyclage van vijf decennia popmuziekgeschiedenis, van Ray Charles over Daftpunk tot Queens Of The Stone Age. Bevorderlijk voor de feestvreugde ... en voor de vertering van een stevig ontbijtje.
Highlight: “Jump”
CLOUD BOAT (Castello, ***)
Bio: Duo uit Noord-Londen dat na omzwervingen in metal en post-rockbandjes besloot om zich te bekeren tot een soort hybride van melancholische folk en downtempo dubstep. Brachten in 2011 hun eerste 10’’ uit op ons eigenste R&S label.
On stage: Tom Clarke en Sam Ricketts zijn niet enkel boezemvrienden en tourcompagnons van James Blake, maar laten zich ook vocaal en muzikaal duidelijk inspireren door de Londense wonderboy van de offbeat dubstep. Hun combinatie van knisperende electronica en subtiele gitaarecho’s durfde trouwens ook wel eens te knipogen naar The Notwist en post-‘OK Computer’ Radiohead. Ingegeven door de populariteit van Blake lustte het publiek wel pap van Cloud Boat’s dramatische soundscapes. Het duo was duidelijk een beetje van zijn melk door zoveel enthousiasme, en bleef het publiek maar bedanken tot het zelfs een beetje gênant werd.
Highlight: “Wanderlust”
LORD HURON (Club, ***)
Bio: Amerikaans indiefolk gezelschap dat in 2010 het daglicht zag om de muzikale ideeën van natuurfilosoof Ben Schneider aan mens en dier toe te vertrouwen. Hun debuutschijf ‘Lonesome Dreams’ is schatplichtig aan de pastorale close harmony van Fleet Foxes en de organische americana van My Morning Jacket.
On stage: De zon bleek een prima compagnon voor de luchtige folkpop van het Amerikaanse vijftal. Paul Simon en Vampire Weekend wisten het al langer, en nu heeft ook Lord Huron ontdekt dat het verweven van Afrikaanse gitaarmotiefjes in hun wijdse sound een glimlach op het gezicht van elke festivalganger tovert.
Highlights: “The Man Who Lives Forever”; “Ends of the Earth”
NOAH AND THE WHALE (Main stage, **)
Bio: Londense folkies die zich gaandeweg steeds meer op radiovriendelijke 80ies pop zijn gaan storten, én bijgevolg al flink wat weken in de Britse charts mochten kamperen. De nieuwe godin van de Engelse folk, Laura Marling, verliet intussen de band en uiteindelijk ook haar lief in de persoon van frontman Charlie Fink.
On stage: Twee technische pannes zetten de groep een flinke hak onder een loden middagzon, maar ook zonder pech verdenken we Fink & co ervan met bijzonder weinig goesting naar Kiewit te zijn afgezakt. Werkelijk geen enkel nummer, zelfs niet een op stadions bemeten perfecte popsingle als “Tonight’s the Kind of Night”, klonk oprecht catchy of bleef op onze bezwete huid plakken. Ironisch genoeg kregen deze netjes uitgedoste Londenaars de meeste handen op elkaar met een leuke Daftpunk cover, maar tegen dan was Noah’s ark al lang gezonken.
Highlight: “Digital Love”
FACTORY FLOOR (Castello, ***)
Bio: Postindustrieel trio uit Londen met een onvoorwaardelijke adoratie voor zowat alles wat eind jaren ’70 tot begin jaren ’80 op het vermaarde Factory Records label (o.a. Joy Division en New Order) verscheen, maar uiteindelijk onderdak vond bij de hippe DFA stal van Tim Goldsworthy en James Murphy (LCD Soundsystem).
On stage: Na een eerste ronduit indrukwekkend kwartier dachten we één van dé revelaties van Pukkelpop ‘13 beet te hebben. De combinatie van onderkoelde electronica, dubby vocals en retestrakke drumpatronen zoog het publiek steeds dieper mee in een hypnotiserende trance trip waar reguliere bezoekers van de Boiler Room een moord voor zouden begaan. Echter, waar hun inspiratiebronnen New Order en Giorgio Moroder de nodige variaties op hetzelfde thema inbouwen reed Factory Floor zich gaandeweg vast in de monotonie. Hopelijk/mogelijks/misschien biedt hun langverwachte debuut meer soelaas.
Highlight: “Two Different Ways”
THE BLACK HEART REBELLION (Wablief?!, ***½)
Bio: Met deze zes men in black heeft de Gentse muziekscene terug een sensatie van formaat gebaard. In de schaduw van Amenra, sowieso al een plaats waar geen zinnig mens een nachtje wil doorbrengen, brouwt dit gezelschap een mengsel van claustrofobische postrock en gotische folk dat best niet in het bijzijn van gevoelige zielen wordt gedegusteerd.
On stage: We verdenken frontman Pieter Yuttenhove er niet van een vrolijke jongen te zijn, maar durven wel met zekerheid stellen dat ’s mans stem zich kan meten met deze van Woven Hand’s David Eugene Edwards op een druilerige herfstdag. Maar goed dat zijn maats verscholen zaten in een dik mistgordijn, want hun dreigende postrockmetal verdraagt nu eenmaal niet het minste beetje licht. Als duivelsuitdrijvingen nog bestaan, dan is er geen betere achtergrondmuziekje te bedenken dan een plaat van BHR.
Highlights: “The Woods I Run From”; “Circe”
UNKNOWN MORTAL ORCHESTRA (Club, ***)
Bio: Geesteskind van Ruban Nielson, een uit Portland, OR afkomstige gitaarwizard die in een vorig leven de stiel leerde bij de Nieuw-Zeelandse punkband The Mint Chicks. Na de split van die groep ontdekte Nielson de subtiliteiten van de luchtige psychedelica waarmee hij inmiddels reeds twee albums van Unknown Mortal Orchestra heeft gevuld.
On stage: Het orkest in kwestie bleek naast Nielson ook een strakke ritmesectie in de rangen te hebben die zijn gitaaruithalen ondersteunden met een groovy upbeat. De tonnen reverb konden niet verhullen dat toonvast zingen niet het sterkste punt is van de kleine Amerikaan, dus ter compensatie stortten hij en zijn maats zich dan maar op soms ellenlange jams. Zoiets heet dan leuk maar niet onvergetelijk.
Highlights: “Swim and Sleep (Like a Shark)”; “Ffunny Ffrends”
GIRLS IN HAWAII (Marquee, ***)
Bio: Eén van de weinige Waalse poprock bands die in Vlaanderen een zekere fanbase heeft opgebouwd. De groep vierde haar comeback op Pukkelpop na een lange periode van persoonlijke en muzikale bezinning door het tragische overlijden van drummer Denis Wielemans in een verkeersongeval in 2010.
On stage: Ook na de wederopstanding blijven we Girls In Hawaii een sympathieke groep vinden die echter over een te hoge aaibaarheidsfactor beschikt om ons echt te beklijven. Met Lionel Vancauwenberghe en Antoine Wielemans heeft de groep 2 ideale schoonzonen in de rangen, weinig verwonderlijk dus dat hun light versie van Grandaddy meets Sparklehorse vooral door het vrouwelijke deel van het publiek erg warm werd onthaald.
Highlight: “This Farm Will End up in Fire”; “Time to Forgive the Winter”
GRUPPO DI PAWLOWSKI (Wablief?!, ***)
Bio: Aflevering 314 in de avonturen van de gekste en creatiefste muzikale duizendpoot die Limburg ooit heeft voortgebracht. Bijgestaan door andere veteranen uit de vaderlandse muziekgeschiedenis waaronder Elko Blijweert en Pascal Deweze tast Mauro de grenzen van de experimentele waanzin op.
On stage: Geen zinnig mens heeft zich waarschijnlijk ooit afgevraagd hoe een jamsessie met Captain Beefheart, Frank Zappa en The Jesus Lizard zou geklonken hebben. Wel, dat is natuurlijk buiten Mauro en zijn maats gerekend die dergelijke vraag interessant genoeg vinden om met averechtse blues, nowave, freejazz en fusion als basisingrediënten dan maar zelf een wansmakelijke doch unieke cocktail in elkaar te flansen. Anti-rock? Als het genre nog niet bestond, dan bombarderen we Mauro bij deze tot de geestelijke vader ervan.
Highlight: “Who Do You Love?”
POLIÇA (Club, ***)
Bio: Indiepop gezelschap uit Minneapolis wiens ijle synthpop een grote commerciële toekomst wordt voorspeld. De lead single “Dark Star” uit het debuut is intussen een klassieker, benieuwd of er op de moeilijke tweede ook een dergelijke kanjer prijkt.
On stage: Voor wie de band enkel kent van haar etherische hitjes was het toch even schrikken. Voortgestuwd door twee drummers klinkt de groep live immers een pak dynamischer en krijgt hun melancholische electropop een welgemikte triphop injectie. Als de frêle zangeres Channy Leaneagh zich een nog iets extravertere pose kan aanmeten dan komen de harde dollars van Clear Channel erg dicht binnen handbereik.
Highlights: “Dark Star”; “Wandering Star”
EELS (Main stage, ****)
Bio: De eerste vier platen (’96-‘01) van eeuwige anti-held Mark Oliver Everett (oftewel E) als Eels zijn klassiekers waar multi-instrumentale vindingrijkheid en ontwapenend songschrijverschap elkaar wonderwel vinden. Daarna evolueerde Eels naar een muzikaal minder interessante rechttoe rechtaan rockgroep, maar dan wel één die mateloos populair blijft bij de nieuwe jeugd die intussen E’s kids hadden kunnen zijn.
On stage: Eels besteedt tegenwoordig evenveel aandacht aan volksvermaak als aan een muzikaal sterke prestatie. Het is en blijft een lust voor oog en oor hoe de band een op voorhand strak geregisseerde show toch zo spontaan en ontwapenend kan brengen. Getooid in donkere Adidas trainingspakken en dito sunglasses zoeken en vonden de groepsleden elkaar voor knuffels, fratsen en retestrakke rock. Wetende dat op dat moment Neil Young & Crazy Horse normaal gezien alle registers hadden moeten open gooien trakteerden E en zijn maats het publiek op een fraaie date met Young’s “Cinnamon Girl”.
Highlights: “Cancer for the Cure”; “Oh Well”; “Fresh Feeling”; “That Look You Give That Guy”; “Cinnamon Girl”; “My Beloved Monster/Mr. E’s Beautiful Blues”
LOW (Club, ****)
Bio: De spil van dit uit Minnesota afkomstig gezelschap is het Mormoonse echtpaar Alan Sparhawk en Mimi Parker, die tegen hun zin als de grondleggers van de slowcore worden beschouwd. Het duo heeft na 20 jaar een indrukwekkende cult following opgebouwd, met als grootste compliment het feit dat ene Robert Plant twee Low originals op zijn laatste plaat had staan.
On stage: Tegen het eind van een slopende festivaldag moet een mens soms moeilijke keuzes maken wanneer een monument als Low de tent sluit: overeind blijven om met open mond Sparhawk’s gitaarcapriolen te aanschouwen, of toch maar languit wegdromen op de plankenvloer met de hemelse vocal harmonies van dit uniek rock’n’roll echtpaar op de achtergrond. Het werd uiteindelijk een combinatie van beide. Net als Eels had ook Low een pleister op de wonde voorzien met een magische versie van Neil Young’s “Down by the River”.
Highlights: “Murderer”; “Especially Me”; “Down by the River”
JAMES BLAKE (Marquee, ***½)
Bio: 25-jarige Londenaar die ooit op de schoolbanken zat met Katy B, zijn eerste songs opnam in de slaapkamer en intussen is uitgegroeid tot dé posterboy van de downtempo dubstep.
On stage: Enkel vergezeld van een gitarist en een drummer ontpopte Blake zich tot een erg veelzijdige performer die er in slaagde om een groot deel van de tent in een soort collectieve trance te brengen. In wezen is de Londenaar een singer-songwriter die met behulp van atmosferische dubstep, zwoele neosoul en jachtige electro een geheel eigen geluid weet neer te zetten. De ietwat bedeesde Blake kreeg van de massaal aanwezige tentsletjes een hartverwarmend applaus, maar stuurde ons met koude rillingen de nacht in.
Highlights: “Limit to Your Love”; “The Wilhelm Scream”; “Retrograde”; “Unluck”
Dag 3 (17-08-2013)
CLOCK OPERA (Marquee, ***½)
Bio: Viertal uit Londen dat aan de overzijde van het kanaal tot één van dé hypes van 2012 werd gebombardeerd op grond van hun debuutschijf ‘Ways to Forget’. Hun ingenieuze doch licht verteerbare samplepop lonkt voorzichtig naar het soort stadions waar ook de jongens van
Coldplay al een paar liters hebben afgezweet.
On stage: Elke zanger die vocaal ook maar in de buurt komt van The Blue Nile’s Paul Buchanan kan bij ons weinig verkeerd doen, en tot dat selecte gezelschap moet ook Clock Opera frontman Guy Connelly worden gerekend. Anders dan op hun debuutschijf straalden de songs overigens veel meer grandeur uit door een duidelijk klaarwakkere ritmesectie. Dat veel van hun pianospielerei voorgeprogrammeerd was deerde wonderwel niet.
Highlights: “Move to the Mountains”; “Once and for All”; “Lesson no. 7”
THE SEDAN VAULT (Wablief?, **½)
Bio: Belgische band met een geweten rond drie telgen uit de familie Meeuwis die reeds twee albums vol experimentele/progressieve rock op hun conto hebben staan. Voor de opnames van de langverwachte derde ‘Minutes to Midnight’ gooiden de broertjes hun Vlaamse bescheidenheid overboord en gingen te rade bij sterproducer Richard Woodcraft (Radiohead, Arctic Monkeys, Duffy).
On stage: “Goeienavond”!? Om 14u in de namiddag? De zenuwen stonden duidelijk gespannen bij The Sedan Vault, ofwel konden de gasten na een nachtje repeteren wel een stevige cafeïne shot gebruiken. De groep nam in ieder geval een verschroeiende start met een paar manische gitaar/synth/drums uppercuts die onvermijdelijk deden denken aan The Mars Volta. Naarmate hun set vorderde gingen de jongens echter gevaarlijk dicht aanleunen bij Muse, en laat dat nu net een overbevolkt eiland zijn waar ondergetekende niks verloren heeft.
Highlights: Waren er wel, maar weinig van de nieuwe titels verstaan
I AM KLOOT (Marquee, ***½)
Bio: Oorspronkelijk een trio uit Manchester dat in de begindagen werd ingedeeld bij de ‘New Acoustic Movement’, maar intussen ook het bestaan van strijkers, piano’s en blazers heeft ontdekt. Hun beste songs zijn ontstaan op weg naar, in, of op de terugweg van de pub.
On stage: Op Pukkelpop 2001 en 2004 blonk I Am Kloot nog uit in simpele levensliedjes die je onmiddellijk bij het nekvel grepen, maar datzelfde gevoel kregen we dit jaar maar sporadisch. Natuurlijk is en blijft de versleten stem van John Bramwell de sterkhouder van de groep, alleen vragen we ons af wat die drie extra bandleden op keyboards en blazers op het podium hadden verloren. Less is more, dat had de groep op het eind gelukkig ook begrepen toen ze met z’n drietjes een paar oude krakers bovenhaalden en dat nekhaar alsnog ging rechtstaan.
Highlights: “Some Better Day”; “86 TV’s”; “From Your Favourite Sky”; “Proof”
ALABAMA SHAKES (Main stage, ***)
Bio: Een vrouwelijke postbode met het sex appeal van een nijlpaard die samen met een paar vrienden uit Athens, Alabama uit voorliefde voor zowel Led Zeppelin als Otis Redding een rock’n’soul bandje uit de grond stampt dat intussen elk groot Europees festival op de CV heeft staan? Het is en blijft één van de onwaarschijnlijkste succesverhalen uit de recente popgeschiedenis.
On stage: Chokri luistert naar de StuBru jeugd van tegenwoordig, zoveel is zeker, want hoe kan een band wiens muzikale roots ruim een halve eeuw achter ons liggen anders op de Main stage van Pukkelpop belanden? Op Blues Peer was dit waarschijnlijk een topconcert geweest, zeker wanneer je in de imposante strot van de sympathieke Brittany Howard om de haverklap de geesten van Janis Joplin en Otis Redding ontwaard. In Kiewit luisterde de vintage rhythmn & blues van Alabama Shakes gewoon lekker weg in het gezelschap van een bordje Breydelham.
Highlights: “Hold On”; “Hang Loose”; “Be Mine”
HOLY OTHER (Castello, ***½)
Bio: Echte naam: onbekend. Woonplaats: ergens tussen Manchester en Berlijn. Beroep: producer. Hobby: naar donkere electronica luisteren. Tja, de Jan Becaus in ons moet het soms stellen met wel heel erg beknopte CVs.
On stage: In de donkere beslotenheid van de Castello tent ontpopte deze mysterieuze knopjesdraaier zich tot de kroonprins van de slowbeat. Stilstaand dansen was toegestaan, wegdromen met de ogen dicht een must. Hier een genre opplakken is geen sinecure, we houden het bij atmosferische postdubstep met een dramatische ondertoon. Klinkt als: Craig Armstrong, Ryuichi Sakamato en Art Of Noise in de mix.
Highlights: “Love Some1”; “Feel Something”
!!! (Dance Hall, ***½)
Bio: Gezellige bende New Yorkers die zich ook laten aanspreken als ‘chk chk chk’ en in ’96 besloten om saaie house parties op te luisteren met funky postpunk en strakke leftfield D.I.S.C.O. Met hun vijfde album ‘Thr!!!er’ halen deze bad boys tegenwoordig zelfs Radio 1, wat niet kon verhinderen dat ze reeds voor de derde keer een telefoontje kregen van Chokri.
On stage: Alhoewel hun platen steeds meer inwisselbaar worden valt live niet te ontkomen aan de verslavende groove van dit zestal. Zoals elke zichzelf respecterende party band heeft ook !!! in de persoon van zanger Nic Offer een volksmenner in de rangen die als een hyperkinetische Mick Jagger kloon met krullen alle uithoeken van het podium verkent. Dat Offer een foute bermuda droeg met de hoesprint van het klassieke Stones album ‘Some Girls’ leek ons overigens puur toeval.
Highlights: “Get That Rhythm Right”; “Californiyeah”
THE SOFT MOON (Castello, ***)
Bio: Eenmansproject van de Afro-Cubaanse producer, instrumentalist en songwriter Luis Vasquez die zich onledig houdt met de erfenis van Joy Division en Suicide. Jongste album ‘Zeros’ staat dan ook stijf van de dreigende postpunk en kille new wave.
On stage: Elke combinatie van holle drums, rubberen baslijntjes, doomy synths en uitwaaierende gitaren kan sowieso op onze aandacht rekenen, wat nog niet betekent dat we The Soft Moon daarom op handen dragen. Vocals zijn voor Vasquez immers niet meer dan een instrument zonder boodschap, dus ging de man gretig aan de slag met allerlei stemvervormers. Goed voor een half uurtje, daarna hopeloos monotoon.
Highlights: “Parallels”; “Insides”
FOALS (Main stage; **½)
Bio: Hyperkinetisch indierock vijftal uit Oxford dat zich dankzij een flitsend debuut ‘Antidotes’ (‘08) ergens tussen Bloc Party, Klaxons en Talking Heads in nestelde. Na de overstap naar een major label (Warner MG) koos de groep op hun recente doorbraak album ‘Holy Fire’ voor meer hapklare songs die hen bakken airplay en de sleutel tot grote concertzalen opleverden.
On stage: Wie niet beter weet zou Foals gemakkelijk kunnen afschilderen als een one-hit wonder. Eens publiekslieveling “My Number” de revue was gepasseerd had de groep namelijk heel wat moeite om nog meer van dat soort catchy artpop uit haar mouw te schudden. Meer dan goed voor hen was verloren Yannis Philippakis en zijn maats zich soms in te lange instrumentale stukken, en gingen hierdoor onnodig op de rem staan. De gebruikelijke duik van Philippakis in het tienerpubliek leverde leuke beelden op, maar kon een bloedeloze set niet meer redden.
Highlights: “Red Socks Pugie”; “Two Steps Twice”
BAT FOR LASHES (Marquee, ***½)
Bio: Nom de plume van Natasha Khan, een 33-jarige Engelse deerne met Pakistaanse roots wiens etherische indiepop al twee Mercury Prize nominaties voor ‘album of the year’ opleverde.
On stage: Toegegeven, alleen al Khan’s ontwapenende glimlach volstond om een groot deel van de tent uit haar hand te doen eten. Haar aan Kate Bush en Björk verwante sprookjespop klonk afwisselend erg breekbaar, of werd opgejut door hitsige electrobeats en percussie. Khan en haar muzikaal gevolg genoten zichtbaar van de warme ontvangst die hen te beurt viel.
Highlights: “Horse and I”; “Rest Your Head”; “Daniel”
FRANZ FERDINAND (Main stage, ****½)
Bio: Vier vrolijke Schotten die de politieke angel uit de punkfunk van Gang Of Four haalden om er dansbare gitaarpop mee te brouwen. De band hield het na drie albums bijna voor bekeken, maar forceert met het kakelverse ‘Right Thoughts, Right Words, Right Action’ momenteel een comeback.
On stage: De jukebox van Alex Kapranos & co stond overduidelijk in ‘party mode’ en liet in een verschroeiend tempo en met de gretigheid van een stel jonge honden al hun radiohits het publiek in knallen. Akkoord, het muzikale recept van Franz Ferdinand is intussen beproefd, maar smaakte als na een lange vastenperiode des te lekkerder. Met de mash-up van hun “Can’t Stop Feeling” en Donna Summer’s “I Feel Love” maakten deze kerels uit Glasgow hun ultieme statement: een publiek van indie kids en disco lovers zij aan zij uit de bol laten gaan, il faut le faire!
Highlights: Teveel om op te noemen, wel meeste nekklachten overgehouden aan “This Fire” en “Ulysses”.
THE KNIFE SHAKING THE HABITUAL SHOW (Marquee, ****)
Bio: Eigenzinnige Zweedse broer-zus combinatie die met hun unieke combinatie van oculte vocals, ratelende beats en claustrofobische soundscapes een buitenbeentje vormt in de electronica scene. Het gezelschap veroorzaakte dit voorjaar de nodige ophef toen de ‘live‘ voorstelling van hun nieuwe opus ‘Shaking The Habitual’ door de verzamelde pers als een impactloze playback show werd beschreven.
On stage: Karin Dreijer Andersson en broer Olof Dreijer lezen ook recensies, zoveel is duidelijk. The Knife werd op grond van hun eerste concertenreeks wat te vlug met pek en veren overgoten, want dit totaalspektakel zal menige Pukkelpopper nog lang heugen. Met een eclectische mix van choreografische hoogstandjes, grillige electronica, tribal beats en bijhorende visuals kleurde het duo ver buiten de lijntjes van een klassiek festivaloptreden. Live en playback stukken wisselden elkaar regelmatig af, maar nergens kregen we de indruk in een aflevering van Top of the Pops te zijn beland.
Highlights: “A Tooth for an Eye”; “Full of Fire”; “Silent Shout”
THE XX (Main stage, *****)
Bio: De Londense kids Oliver Sim en Romy Madley-Croft telden amper 15 lentes toen ze The xx boven de doopvont hielden. Pas met de komst van beatmaster Jamie xx kreeg hun ongeziene symbiose van minimale new wave en onderkoelde R&B langzaam maar zeker voet aan de grond. Op Pukkelpop 2010 mochten ze de Marquee afsluiten met songs van hun titelloze ‘Mercury Prize winning’ debuut, dit jaar zijn ze gepromoveerd tot één van de headliners van het festival.
On stage: Hoofdacts op een allerlaatste festivaldag moeten het doorgaans hebben van dreunende beats, scheurende gitaren en/of volksmennende frontmannen/vrouwen. The xx kwam, zag en overwon de anders zo rumoerige festivalmeute met geen enkele van deze ingrediënten. Hun devies luidt dan ook ‘less is more’: geen enkele beat of noot teveel, stiltes die even belangrijk bleken als de muziek zelf, en geconcentreerde blikken op oneindig. Voor ons kon dit wel tellen als emotioneel hoogtepunt van de Pukkelpop driedaagse. Zelfs het ijskonijn in Romy Madley Croft ontdooide even toen ze onder toeziend oog van tienduizenden festivalgangers een verjaardagsknuffel kreeg van Oliver Sim.
Highlights: “Heart Skipped a Beat”; “Islands”; “VCR”; “Intro”; “Infinity”; “Angels”
MIDLAKE (Club, ****)
Bio: Texaans retro gezelschap dat Jethro Tull en Fairport Convention even hoog in het vaandel draagt als pakweg Radiohead en Grandaddy. Frontman Tim Smith verliet een jaartje terug de band om met Harp een nieuw muzikaal avontuur te starten.
On stage: Ook met gitarist Eric Pulido als kersvers boegbeeld bleef de pastorale folk van Midlake moeiteloos overeind. De vierkoppige close harmony was even welkom als een warm deken op een frisse zomernacht, enkel het knetterende kampvuur moest je er zelf bij verzinnen. Ach, uw verslaggever ter plaatse mag al eens lyrisch worden na optreden no. 38.
Highlights: “Winter Dies”; “Roscoe”; “Rulers, Ruling all Things”
Neem gerust een kijkje naar de pics van het Nederlandse Lowlandsfestival
http://www.musiczine.net/nl/news/divers/lowlands-2013-16-t-m-18-augustus-2013-21e-editie-pics/
Organisatie: Pukkelpop, Hasselt-Kiewit
Pukkelpop 2013 – zaterdag 17 augustus 2013
Pukkelpop 2013
Festivalterrein
Hasselt-Kiewit
Tijdens deze derde dag werd het rockmindende publiek op z’n wenken bediend . Uitstekende bands volgden elkaar op en die stonden garant voor enkele geniale optredens. We hadden een reeks topconcerten in de Marquee, de Club en op de mainstage. Meer naar de avond toe waren er bijzondere dance acts van The Knife’s ‘Shaking the habitual now’ , en onze West –Vlaamse trots Goose besloot op het hoofdpodium. Een overzicht
Al vroeg op de middag stond één van ‘De Nieuwe Lichting’ van StuBru geprogrammeerd . Heel wat volk wou het opkomend talent van A Soldier’s Heart aan het werk zien . De jonge Antwerpse band staat op 1 in de Afrekening en heeft met de sfeervolle single “African fire” al meteen een sterke hit . Overwegend hadden we aangename droompop , die houdt van een neurotisch trekje . De zangeres in glitterpak maakt allerhande danspasjes en door haar hyperkinetische bewegingen en kapsel deed ze denken aan Karen O van de Yeah Yeah Yeahs. Als toemaatje kregen we nog een pak papiersnippers over ons heen . A Soldier’s Heart zorgde voor een eerste hartklop!
Het Britse collectief Clock Opera van Guy Connelly slaagde erin het publiek gaandeweg voor zich te winnen. De melodieus uitgedokterde , aanstekelijke droompop kan breed gearrangeerd zijn , houdt van een gepaste dosis bombast en krijgt kleur door keys en de emotievolle, soms hoog uithalende vocals. Na de doorbraaksingle “Move to the mountains” wat verderop in de set, sprankelde de pop nog meer en klonk het gezelschap directer en snediger.
Regina Spektor had met heel pech af te rekenen . Ze was nog maar goed begonnen of een ondraaglijk gekraak stoorde haar prachtig ingenomen , lieflijke songs “Better” en “On the radio”. Ze moest zelfs een paar keer herbeginnen; haar positieve ingesteldheid verloor ze niet. De steun van het publiek deed haar enorm veel deugd . Toen haar werd meegedeeld best te stoppen , verontschuldigde ze zich en verdween in de coulissen . Er werd gewerkt om toch een paar songs te kunnen spelen . Solo speelde ze nog een 3tal songs , breekbare pianopop, waaronder “Us” en haar doorbraaksingle “Samson”.
Regina , voor jou kunnen we niks anders dan respect opbrengen. Een ander ging er waarschijnlijk al lang de brui aan gegeven hebben! Ze zette door.
(Stan Vanhecke) Regina Spektor had te kampen met technische problemen, en moest het podium vroeger verlaten dan werd verwacht. Een kritische noot kan op de techniek gegeven worden, maar niet op de muzikale talenten van Spektor, die zij op geen enkel moment kon naar voor brengen.
Het Britse trio I Am Kloot, rond zanger/gitarist John Bramwell, zorgde samen met een Turin Brakes voor de ‘new acoustic movement’ , songs die puur , spaarzaam begeleid zijn. Intussen zijn in hun ruim tienjarige carrière een groot deel van de nummers breder verpakt, en worden ze ook aangevuld met een blazerscollectief, piano en accordeon. Ook live valt die afwisseling te noteren . Een elegant bitterzoet herfstig palet maakt zich meester , goed uitgewerkte luistersongs bepaald door een helder innemende stem . Ondanks dat de nummers redelijk serieus klinken , houdt Bramwel wel van een grapje . “Don’t drink too much on the festivals” en ondertussen klinkt hij samen met z’n publiek op een frisse pint.
Het Amerikaanse Alabama Shakes heeft een zangeres Brittany Howard, om U tegen te zeggen . De forse dame kan gitaarspelen , heeft charisma en beschikt over een gouden stem, … indringend, ruig, helder en zuiver als een klok, overmand van gospel . Haar mondbewegingen spreken boekdelen . Hun fraai aanstekelijke garagerock en rollende southern bluesy soul pop raakt enorm . Nieuw werk zit er aan te komen . De juiste toon werd meteen gezet met “Rise”, “Hang loose” en “Hold on” , ‘real (Alabama) Shake stuff’!; daarna kregen we een reeks uiterst genietbare, aangename en rustig voortkabbelende 70s retrosongs. De Hammond orgeltunes drongen sterk door. Hier ontbrak Charles Bradley nog om er een ‘hipshakend’, stomend soulpop/gospelfeestje van te maken .
(Stan Vanhecke) Dan verging het Alabama Shakes veel beter. Zeker als men eerst een man op het podium verwacht. Het was echter een serieus stuk vrouwmens dat ten tonele verscheen. En wat een vrouw: wanneer Brittany Howard haar keel open zet , is iedereen mee, en kan je niet anders dan met veel respect kijken naar wat wordt gebracht. De rest van de band moest zeker niet onderdoen. “Hold On” klonk ondertussen al bekend in de oren, de rest van de set toonde aan dat Alabama Shakes meer is dan dat. Deze kleurrijke band slaagt er in de zuiderse Amerikaanse bluesrock op een erg hoog niveau te tillen en betekende een aardige opwarmer voor wat komen zou.
De twee Californische dames Deap Valley waren tijdens deze zonnige namiddag één van de revelaties . Lindsey Tro op gitaar en Julie Edwards (drums) balden de sound van White Stripes , Jack White , Black Mountain en White Hills samen, en zorgden voor een hitsende, dampende , opwindende set . Verrassende Wilde Wijven Muziek . Hun debuut ‘Sistrionix’ zullen we de komende weken zeker checken .
Iets verderop Dans Dans , een Belgisch instrumentaal trio rond gitarist Bert Dockx (Flying Horseman), drummer Steven Cassiers (Dez Mona) en bassist Fred ‘Lyenn’ Jacques, niet onder een gezamenlijke noemer te brengen , maar een crossover van rock’n’roll , psychedelica jazz en surf tot film noir, die live scherp , noisy, avontuurlijk en opbouwend is. Dans Dans is een geluidsproject , een luisterervaring. In die gedrevenheid zorgen ze ook voor finesse en zijn er een handvol eigenzinnige bewerkingen van andermans composities die een andere interpretatie krijgen . Bijzonder bandje !
‘Rock’n’roll will never die’ , zeker niet als Triggerfinger aan de beurt is. Het trio stond even ‘onhold’ voor de optredens in België . Heel veel volk dus aan de mainstage , gezien ze enkel Pukkelpop selecteerden voor de zomer. In het buitenland, op het Szigetfestival o.m., maakten ze kennis met de drie heren in maatpak . Inpluggen en spelen , puur, onversneden, compromisloos, met een denderende, virtuoze set als gevolg. De songs logen er niet om “I’m coming for you” , “On my knees”, “Let it ride” en “Is it”. Een song mag dan wel eens uitgesponnen worden, maar dat drumsolo avontuurtje van Goossens kennen we nu onderhand wel. Will Tura kwam even de rock’n’roll animals een schouderklopje geven . Ademruimte kregen we met die semi-akoestische Lykke Li’s “I follow rivers”. Alle drie dicht bij elkaar boden ze het hartverwarmende nummer; voor de rest hadden we hier rock’n’roll vertier!
Even de knop omdraaien … Nu werd je letterlijk meegezogen door de zalvende, dampende beats en lounge van Bonobo in een volle Marquee . De elektronische sterkte hadden we ongetwijfeld van opperaap Simon Green , die deels alleen aan het werk is aan de keys en z’n mengtafel, zelf nog aanvult op bas , maar breder , dieper gaat door de support van een vocaliste en een voltallige band van drums , sax, klarinet, synths. Bonobo creëerde een fundament van downbeat en jazzy trip hop op z’n Cinematic Orchestra’s en Thievery Corporation. Dit beestje werd losgelaten , klonk aantrekkelijk en werkte aanstekelijk op de dansspieren.
We pikten nog iets mee van The Soft Moon , het muzikaal project van de uit San Francisco afkomstige multi-instrumentalist Luis Vasquez , live met drie , die ons in een psychedelisch claustrofobisch shoewavebad dompelde , een poel waar Joy Division – The Cure - Suicide – Spacemen 3 in ronddwalen; in die duistere, licht verslavende sound waaide de (haast onverstaanbare) zweverige , galmende zang van Vasquez . Goed, maar niet die ‘fond’ om onder de indruk te blijven .
Het uit Oxford afkomstige Foals van Yannis Philippakis heeft met de aantrekkelijke, aanstekelijke single “My number” uit hun derde cd ‘Holy fire’ een aardige hit op zak . Een ideaal nummer om je dagtaak mee aan te vatten , want dit nummer sprankelt, bubbelt, bruist en ademt positivisme uit. Redelijk wat volk kon al vroeg in de set de eerste danspasjes zetten. Indie , postpunk en punkfunk klinken hier homogeen . In het begin hadden we dit al met de instrumental en “Providence” en op het einde , als de band enorm op dreef was, met de stekelige “Inhaler” en “Two steps” , Foals classics die een prachtige opbouw hebben, aanzwellen en durven uit de bocht te gaan zonder aan emotie en melodie in te boeten.
De charismatische frontman Yannis probeert in de ietwat intensere, sfeervolle en rustige passages de luisteraar bij de leest te houden en springt met gitaar en al het publiek in.
Misschien is het hoofdpodium nog wat te hoog gegrepen om ons volledig in te palmen, maar die mooie afwisseling van dartelend en dromerig materiaal intrigeerde .
(Stan Vanhecke) Na een, zoals altijd, stevig rockend Triggerfinger, was het de beurt aan Foals. Zij hadden deze zomer een gigantische hit te pakken. “My Number” was dan ook duidelijk het hoogtepunt van de set. Er werd gedanst, gefeest en uit de bol gegaan. Met zo’n climax was het moeilijk om het publiek nog eens uit zijn dak te laten gaan daarna. Yannis Philippakis deed zijn uiterste best om het tempo vol te houden. Dat lukte meer dan aardig: de vrolijke poppy songs die Foals typeren werden af en toe afgewisseld door lekker krachtige songs. De band was zijn plek op de Main Stage meer dan waard.
Op weg naar het excentrieke Canadese elektropopduo Crystal Castles, moeten we last instant constateren dat ze hun set moesten cancelen . Autopech . Later hoorden we dat ze een goed uur later optraden . Nu, geen nood, de etherische , theatrale dromerige gothic folkpop van Bat For Lashes rond de bevallige Natasha Khan (Britse van Pakistaanse afkomst), brengt soelaas; ook al wordt ze geconfronteerd met wat technische problemen en raakt ze ergens de tekst kwijt van een nummer. Ze kon alle frustraties letterlijk van zich afschreeuwen. De subtiliteit, finesse in het materiaal blijft iets moois. “Lillies” en “Glass” waren er mooie voorbeelden . De knappe mylady in vrolijk broekpak; is een lieve , dynamische jonge vrouw, die speels , vol levenslust en optimisme over het podium schuifelt . Haar jeugdig enthousiasme en onschuldige look vangt de ‘emotievol dramatische’ stijl van het materiaal probleemloos op , en ze geeft het elan door stemvariatie en de zwierige hand- en pasbewegingen. “Laura” grijpt naar de keel en met “Haunted man” en het obligate “Daniel” wordt de set overtuigend besloten .
Een happy return hadden we van het uit Glasglow afkomstige Franz Ferdinand . De postpunkers waren tien jaar terug een van de hipste bands en brachten vrolijke , aanstekelijke, springerige popsongs die jou het Afrekeninsgsavondje bij uitstek bezorgden . Na de welverdiende time-out , lieten ze vorig jaar van zich horen en gingen een paar optredens al het nieuwe werk ‘Right thoughts, right words, right action’, vooraf . ‘Right action’ lazen we op een levensgroot spandoek achter de band . De single “Love illumination” sluit moeiteloos aan op het oude werk. Gretig speelden Alex Kapranos en C° vorig jaar op Dour . Er was veel volk afgezakt. Kapranos entertainde , dweepte het publiek op en speelde een FF rockcatalogue , net als Editors op Rock Werchter , waarbij af en toe een nieuw nummer doorsijpelde .
Een fris, opwindend, leuk ontspannend setje , van “Dark of the matinee” , “So you want to” , naar “Michael , “Walk away “, tot “This fire” en andere kleppers “Ulysses” en “Take me out”. Een feestje waarbij refreinen werden meegezongen, we konden springen en jumpen. Geslaagd optreden op de mainstage.
(Stan Vanhecke) Daarna werd het tijd voor een van de hoogtepunten van de avond. Toen Franz Ferdinand verscheen gingen alle harten sneller slaan. Franz Ferdinand pakte het publiek onmiddellijk mee en zorgde voor een van de grootste feestjes op Pukkelpop. De onvervalste Schotse hits konden voor een uur lang boeien. “Ulysses” en “This Fire” maakten het publiek zo enthousiast dat het stof overal tussen de mensen hing. Met het recentere “Love Illumination” zorgde onze Franz voor een heleboel stagedivers, iets wat we heel Pukkelpop maar zelden zagen. De set werd afgesloten met een knoert van een hit. “Take Me Out” was de beste song om een heerlijk razend optreden af te sluiten.
Na ruim zes jaar komt het Zweedse duo The Knife , broer – zus, Olof en Karin Dreijer Andersson terug op het voorplan. Het donkere mystieke klankbeeld van vroeger blijft alvast behouden op het epos ‘Shaking the habitual’ , verweven met wave – tribal- en Indiase ritmes. Eerder het jaar was er een ware hetse omtrent het concert , omdat er weinig live instrumenten werden gespeeld en een dansles aan de nummers werd gebreid . Maar die ‘Shaking the habitual’ werd op een festival anders geapprecieerd . De show werd erg sterk onthaald door de evenwichtige combinatie van muziek , dans en de performance van het duo.
De donkere dreiging is de rode draad, maar het geheel klonk dampend , groovy, hitsend, opzwepend en dansbaar . Meer industriële techno met tropische klanken, instrumentaal of ondersteund door die aparte stem van Karin. Er werden vooral in het eerste deel nogal wat instrumenten gebruikt, of die nu aards - onaards klinken; in het tweede deel van de set hadden we die veelbesproken aerobicssessie op de stage, met de muziek als onderdeel .
De songs op plaat kregen dus een ander jasje aangemeten , “Full of fire”, “Without you my life would be boring”, “Raging lung” of ” Stay out here” . “Silent shout” , één van de nummers die de herkenbaarheid van vroeger deelde , zorgde voor een stomende party door de beats en ging naar een uitbundige climax. Fascinerend.
Naast de party kregen we maatschappijkritische boodschappen ‘tégen racisme, tégen sexisme, tégen homofobie, tégen de door mannen gedomineerde maatschappij. "Het volk zal leiden en de leiders zullen volgen!", "Wij zijn allemaal Pussy Riot!" .
Het was fijn vertoeven in hun universum , geen gewoon concertje alvast …
Nog niet goed bekomen van The Knife , kregen we opnieuw een hoogstaand concert van het Britse The xx . Hoogste plek ooit op een Europees festival! Terecht hoog op de affiche. Hartverwarmend was dit voor het trio; hun minimalistische ‘pop noir’ is één van de meest originele, creatieve , gevoelige en indringende van de laatste jaren . De ‘less is more’ aanpak intrigeert door die ingehouden spannende, dreiging , het spooky glamrockend gitaarspel, - getokkel, de verdwaalde donkere bluesrock’n’roll, de rollende wave basstunes en de gestripte synths en toetsen . De duetten van Madley Croft en Sim zijn in een soort half brabbelende vertelzang. De act en communicatie van Sim tussenin brak de onderkoelde sound en de verjaardag van Madley Croft maakte de stijl van het concert nog emotioneler.
Geen enkele nummer moest onderdoen . Sober , elegant; om kippenvel van te krijgen. De twee ‘x-en’ , die in de lasers te zien waren , onderstreepten de sterkte van hun klankenspectrum in de songs als “Try”, “Crystalized”, “Reunion”, “Shelter”, “Vcr”, “Islands”, “Chained” , “Infinity” en “Angels”, die de set afsloten . Meesterlijk concert in de donkerte !
In het najaar verschijnt nieuw werk van het uit Texas afkomstige Midlake , die het voor de eerste keer moeten doen zonder Tim Smith . De slepende, dromerige rootsrock komt terug wat meer op het voorplan , maar geen nood , die kenmerkende Britfolkrock , psychedelica en deels meerstemmige zang blijft doorschemeren. De set was iets directer dan vroeger . De single “Acts of man” bleef spijtig genoeg opgeborgen , maar we kregen veel moois te horen , waaronder “Young bride” , “The old & young” en “Roscoe“, naast beloftevol nieuw werk . De organisatie van Festival Dranouter mag deze Midlake na June Tabor en Oysterband eens in het oog houden.
Een prima afsluiter voor het festival waren de elektrorockers van Goose , een vettig dansfeestje , een goede zet van de organisatie. Goose ging er tegenaan , pompte, bonkte en beukte . “Control” zette meteen de toon , “United” , “Real” , “Bring it on”, “Can’t stop me now” volgden. Goose bedankte z’n publiek dit feestje met hen te delen . Ook de lightshow was verbluffend , die de sound nog meer kleur en elan gaf.
Goose had er duidelijk zin in en had ook nog iets meer te bieden dan er steeds hard tegenaan te gaan. Tot slot de classics “Synrise” en een uitgesponnen “Words” , de laatste stuiptrekking van samenhorigheid en een heftig feestje. Het was fantastisch voor Karkousse en C° .
Het publiek kan nu maar nagenieten . Pukkelpop 2013 was ‘fantastisch’, zoals de frontman van Goose verwoordde . Het vuurwerk kon terecht knallen . Uitkijken nu naar de volgende editie, maar deze staat alvast in het geheugen gegrift als een schitterende, buitengewone!
Pukkelpop did sound better with you!
Neem gerust een kijkje naar de pics van het Nederlandse Lowlandsfestival
http://www.musiczine.net/nl/news/divers/lowlands-2013-16-t-m-18-augustus-2013-21e-editie-pics/
Organisatie: Pukkelpop , Hasselt –Kiewit
Pukkelpop 2013 – vrijdag 16 augustus 2013
Pukkelpop 2013
Festivalterrein
Hasselt-Kiewit
Op deze warme zomer dag hadden we op deze succesvolle editie de ontmoeting tussen opkomend talent en een gevestigde waarde binnen de dance . Twee bands die binnen het genre ‘hip’ zijn, Major Lazer en Prodigy . En iedereen was op de afspraak om de ‘dans’scrollende beats van hen letterlijk te ondergaan , want het was op de koppen lopen . Een goede zet van de organisatie om , last instant, deze Major Lazer, binnen te halen. Een zalvend recept voor de verdwaasde Neil Young fan , maar een bijhorend geschenk voor de jongeren.
Waren we nog niet goed bekomen van hun act op Rock Werchter , ook hier gingen ze ook met de hoofdvogel gaan vliegen , zelfs op een mainstage . Major Lazer staat voor een uitzinnig feestje dat iedereen pleziert . Het stof waaide op . Major Lazer is ‘hot today’. En ze worden op handen gedragen . Crazy gewoonweg! Geen echte songs maar de eigen aanstekelijke nummers werden afgewisseld van samples, flarden andere hits, reggae, rock en dancehall . Alles werd door de hitmachine van Major Lazer gehaald . Botsauto muziek op z’n Gunther D’s .
Een crew van twee wulpse deernes , die naast danspassen hipshakes als professionele bezigheid hebben , verder nog een DJ, MC en Diplo, spil van de band , die het publiek opjutten . Een wild stomend feestje dus, een ‘harlem shake’ door de mashup van hun materiaal, waarbij natuurlijk flarden “Bubble but” , “Get free” en “Watch out for this , bumaye” ware hymnes zijn . Een tent of openlucht, het is geen enkel probleem voor Major Lazer.
Maar de belangrijke boost van Major Lazer was de Hot Stuff en het Entertainment ; hipshakes van jonge dames op het podium, t-shirts uittrekken en omhoog gooien , handjeszwaaien, elkaar op de schouders nemen, opblaasballen op z’n Flaming Lips, champagnedouches, lapdance en dat zal de gans verklede jonge man wel geweten hebben op het podium , en ga zo maar verder .
Major Lazer is het nieuwe alternatief voor jouw seksueel beleven. Opwindend , heet op z’n minst . Opnieuw meer dan geslaagd. Als doorwinterde festival rat nog maar weinig gezien …
(Stan Vanhecke) Major Lazer zorgde voor de verrassing van het festival. Zij werden op het programma gezet zonder dat deze verandering echt werd overgebracht. Velen zaten waarschijnlijk nog onwetend op de camping met een middagpils in de hand. Bovendien kan men zich vragen stellen bij de waarde van deze losbollen als vervangers van Neil Young. Of de ‘Bubble Butt’-muzak een Young-fan kan aanspreken is immers maar zeer de vraag. Ondanks het eindeloze gepalaver over deze zaak slaagden de mannen van Major Lazer erin een leutige show te presenteren, en toegegeven, veel meer mocht men niet verwachten.
Ook The Prodigy , één van de meest populaire dance-acts van de jaren 90, het project van Liam Howlett slaagde er, mee dankzij de opvallende frontman Keith Flint en Maxim R, in een breed publiek te bereiken. Hun pompende beats overdonderden en triggerden de jongeren na al die jaren door de opleving van de drum’n’bass en dubstep . Hun hardcore rave van breakbeats, bonkende en ronkende basses, scherpe gitaren en industrial, onder vlijmscherpe schreeuwerige zegraps, legden alvast de ‘fond’ van de huidige house, techno en elektro scene; door de jaren wel iets unieks. Zo zie je maar hoe invloedrijk een band kan zijn . Prodigy is ‘in’, ook al brengen ze geen nieuw werk meer uit …
“Voodoo people” knalde letterlijk de boel op gang; “Poison”, “Breathe “ , “Firestarter”, “Smack my bitch up” en “Outta space” zijn krakers , maar ook o.m. “Thunder, “Omen “, “Spitfast” en “Invaders must die” werden eigentijds opgestoft . Die hits zijn een must en zorgden voor een tweede verpletterend feestje op de mainstage . De Prodigy Warriors stonden op scherp en overtuigden .
Als Tomorrowland ooit eens denkt aan bands bij zoiets …
* Maar er was meer …
Veel volk voor het rockconcept van Eels , die in de opstelling op het podium even deed denken aan Neil Young en net als in het KC hun ‘Adidas’ tenue aanhadden ; en ouwe Neil werd duidelijk niet in een hoekje geduwd; “Cinnamon girl” was een mooi eerbetoon, nadat Eels eerst “Beast of burden” inzette . Humor zit telkens vervat in de set, de voorstelling van de band, het lijflied van de band en de ‘hugs’ aan elkaar, waren één van de meest weerkerende handelingen .We kregen een rauw rockend en toch gevoelige set , een ”Kinda fuzzy” en daar zit natuurlijk de laatste cd voor iets tussen. Meer herkenbaarheid kregen we met “Fresh feeling” en “That look you give that guy” subtiele emotionele meezingers. Covers zijn Mr E en de zijnen nooit vreemd en een mix van “My beloved monster” en “Mr E’s beautiful blues” op het eind besloten een strak , beheerst , gecontroleerd concert .
(Stan Vanhecke) Eels is een garantie op succes. Op Pukkelpop waren ze zeker niet perfect, maar dan nog stijgt deze band ver boven het gemiddelde uit. “Prizefighter” was een mooie opwarmer voor wat komen zou. Bij E en zijn kompanen zit er altijd een gezonde portie humor in de set en het nummer in de eer van Neil Young werd eigenlijk een cover van “Beast of Burden”. De gespeelde excuses achteraf waren zout in de wonde van de Young-fans. Voor de anderen was het gewoon geniaal sarcasme. De band, met hun typerende trainingspakken van Adidas schoot met scherp en zacht. “Cinnamon Girl” rockte lekker weg, “The Look You Give That Guy” werd een prachtige climax van een topconcert van Eels.
Een aangenaam weerzien hadden we ook bij Skunk Anansie die een uitermate gedreven, gretig concert speelden , en de frontdame Skin die het samenhorigheidsgevoel bevorderde . Een stevige start met “The skank heads “, “I will break you “ , I believe in you , waarbij Skin al bij haar fans te vinden was , konden moeiteloos naast oude krakers” Weak” , “Hedonism” en “Because of you” , Charlie Big Potato” en “Little baby swastikkka” staan. Skunk Anansie heeft een sterke live uitstraling en bracht kippenvel teweeg , gezien ook zij net aan het optreden waren twee jaar terug tijdens de PPstorm; ruim 20 seconden lang konden we alles van ons afschreeuwen . Ze blijven door de jaren een graag geziene band op de festivals . Happy return dus .
(Stan Vanhecke) Skunk Anansie nam revanche op de goden tijdens haar vorige Pukkelpopoptreden. (Zij stond vol in de storm van enkele jaren geleden.) Met haar onophoudelijke energieboosts , loodste zij haar publiek met de glimlach door haar set, met de waanzin in haar ogen. Op het einde knalde Skin zich volledig los met nummers als “Political” en “Little Baby Swastikkka”. Skin dook daarbij het publiek in, wat de gekte alleen maar stimuleerde. Bij “Weak As I Am” vlogen de kartonnen drankhouders naar alle kanten de lucht in. Het werd uiteindelijk een overduidelijke triomf voor Skin.
* En naast deze belangvolle bands waren we terug op stap voor onze ontdekkingstocht
Al vroeg op de middag hadden we Puggy , in Frankrijk en Wallonië al een gevestigde waarde, die lekker in het gehoor liggend materiaal speelden als “To win the world”, “It goes like this” , “When you know “ en “Last day on earth” , ze graag live wat uitsponnen , ergens tussenin een tune van “Chariots of fire” van Vangelis mengen en er een laag bombast op z’n Muse overgieten . De band speelde zich in de kijker en frontman Mathew Irons ontpopte zich als een multi-instrumentalist .
Mean , een project van de zanger van The Hickey Underworld (Younes Faltakh), kwamen in monnikshabijt last instant inspringen voor Frank Turner (ingreep aan de rug!). Mean staat voor MiddleEarthAllNighters , hield van de powerpop van die Hickeys en vulden aan met enkele traditionals als het frivole, integere “Loving you”, in een rauwe doom versie , maar de meest opvallende cover was deze van Cosmic Psychos “Can’t come in “.
Lord Huron was in de kalme aanzet in de vroege namiddag overtuigend . De americana/indiepop met een folky tune mag dan af en toe eens worden bijgeschaafd live, de sfeervol, dromerige , melancholische en zwierige pop , waarbij sterk kon worden uitgehaald , was interessant . Fleet Foxes, Local Natives, Wilco en Bruce zitten verweven in mans oeuvre en ondanks de onvaste vocals zweefde Benji Schneidfer ergens tussen Daniel Lanois , Paul Simon en Jackson Browne .
De korte, krachtige songs op zich van de hardcore/punk/noise van Cerebral Ballzy waren de moeite . Ramones, Nirvana , Sex Pistols verschenen voor ons , een ganse reeks rauw, rammelende, energieke, chaotische songs , een soort horrorpunk, maar de pauzes tussenin stoorden en haalden telkens de vaart eruit … of was dat nu net de bedoeling?
Happy feelings kregen we van Noah & the whale en het Ierse Little green cars , melodieuze, dromerige , relaxte gitaarpop met een indiefolktune . Niet slecht dus!
Noah & the whale had af te rekenen met heel wat technische problemen , maar probeerde het goed op te vangen met hun zomers ontspannende sound . Tussenin werd nog een Daft Punknummer “Digital ove” naar hun maatstaven gespeeld. ‘Fun fun fun , sun sun sun, love, love love’ …
(Stan Vanhecke) Om het optreden van Noah and the Whale bij te wonen was het niet makkelijk om op tijd te komen door de enorme rijen voor de busrit vanaf camping B. Toch kon worden genoten van enkele frisse en opgewekte deuntjes van deze band. Op enkele rommelige fases na zorgde de indiegroep uit Londen voor een geslaagd concert. Zeker weten: Noah and the Whale komt beter tot zijn recht in een meer besloten ruimte zoals de gewezen Pyramid Marquee in Werchter, maar “5 years time” en “L.I.F.E.G.O.E.S.O.N.” bleken nog altijd zeer te pruimen.
Er zijn veel in een dozijn bands als Little green cars uit Ierland, indiepopfok, maar de sobere , semi -akoestische begeleiding bijtijds en de sterke man-vrouw samenzang boeiden .
Na het massa spektakel van Major Lazer zaten we in de mensenzee vast en konden we maar een stukje zien van de electropop van Chvrches. De handvol songs waren gelaagd en subtiel uitgewerkt; ze lieten een dromerige indruk na , waarbij de beats af en toe wat heftiger mochten zijn . Het was vooral de strakke ritmiek , de structuur en de heldere , indringende vocals van de zangeres Mayberry die ons bijbleven.
Raketkanon dan, één van de projecten van de Kapitan Korsakov frontman , zorgde voor een portie dampende ontspoorde noiserock . Een ontregelde sound en een vervormde, onverstaanbare zang , maar dat deerde niet , het kwartet leefde zich uit. Raketkanon: Gek, Uit de bocht gaan én Overtuigen .
Ook Ms Mr uit NY zullen we in het oog houden dit najaar; ze komen aandraven met een fijn debuut ‘Secondhand Rapture’. Hun songs boeien en zitten goed in elkaar. Een opvallende zangeres Lizzy Plapinger, sterke podiumprésence en vocaal bij de leest , wrong zich ergens tussen Goldfrapp en Florence .
Uitermate tevreden zijn we over de return van het Brusselse Girls In Hawaii , die de tijd namen na de fatale crash van hun drummer , enkele jaren terug . Met zes staan ze op het podium, en ze zijn een goed bewaard geheim geweest, die eerder al de Franstalige harten hadden veroverd .
Al aangekondigd in Vlaanderen als de nieuwe dEUS , kunnen ze ons nu zeer zeker winnen na deze overtuigende set. De ingenieuze songs doen een rockend Grandaddy herleven; doordacht indiemateriaal , subtiel uitgewerkt , dat durft op te bouwen , kan exploderen en live staat als een huis . Met o.m. “This farm will end up in fire”, “Birthday call” en “Flavor” blikten ze terug , maar met de prachtige “Not dead” en “Misses” keken we vooruit op de nieuwe cd . Muzikale schoonheid en finesse! Op Leffingeleuren nog te zien! Een heuse clubtour volgt!
Verder hadden we nog Poliça uit Minneapolis, Minnesota. De betoverende , bezwerende trippop kwam live heel sterk uit de verf met de dubbele percussie en keys . Een meerwaarde , meer diepgang en een voller geluid, en een gepassioneerde zangeres Channy Leaneagh , die een prominente rol innam en de songs elan gaf door haar indringende en licht galmende zang . Muzikaal talent die met “Violent game” en “Chain my name” meer te bieden heeft dan die instant klassieker “Dark star”.
De elektronica soundscapes van het beloftevolle Mount Kimbie werden aangevuld met drums en regelmatig ondersteund van gitaar of bas. Donker, duister met momenten , maar de opbouw, de bezwerende groove en de onverwachtse wendingen zorgden voor een boeiend concept . Tja , hier ergens tussen Boards of canada en Caribou te plaatsen .
En naast die beloftevolle ontdekkingsreeks stonden we nog even stil bij de missie van de jonge Katy B: fris, sprankelende , onschuldige danspop , die houdt van drum’n’bass , dubstep en tribal . Op het podium , was ze te zien met enkele danseressen. De synths en haar jeugdig enthousiasme kleurden de set met “Try again” , Perfect stranger”, “Easy please me“, “Lights on” en de prachtige nieuwe nummers “Light as a feather” en de single “What love is made of”. ‘Katy B on a mission’ was uitermate geslaagd . Een jong gevoel ervaarden we ! Even heerlijk genieten !
Deels zagen we nog James Blake , weerbarstige donkere huiverende triphopsounds , rollende dubstep/basstunes , waarover lagen gitaar en drums worden verweven en z’n emotievolle indringende vocals zweven. De geluidskunstenaar heeft twee andere bandleden , die perfect op elkaar zijn afgestemd; elk geluidje is bepalend in het JB concept : innemend , slepend , durven opbouwen en harder klinken . In de handvol nummers dat we hoorden ervaarden we een gevoel, een balans , door het volle, schone trippopgeluid dat getuigt van finesse, beheersing én gewaagd kon zijn. Mooi resultaat! Aanrader voor het zaalconcert in de AB.
(Stan Vanhecke) Daarna werd reikhalzend uitgekeken naar Boys Noize. Het kolkende festivalpubliek maakte zich helemaal klaar in de Boiler Room. Boys Noize stelde echter teleur. Het was af en toe als luisteren naar een koe met hardnekkige diarree. Veel scheten en geloei maar erg weinig inhoud. De geruchten over de verkochte ziel van deze Duitser bleken geheel te kloppen. Dubstep overwoekerde de set en “Heads will Roll” hoort echt niet bij de anders zo gevierde dj. Af en toe flakkerde het optreden weer op met “Go Hard”, maar de echte fans voelden zich verraden. Op deze manier blijft Boys Noize misschien beter weg.
Tot slot Low; hun slowcore/americana getuigt nog steeds van een intrinsieke schoonheid ; de ene keer ingetogen , sober , pakkend , de andere keer fors uithalend , z’n duivels ontbinden door het gitaargepingel en de licht dreigende , onheilzwangere muzikale aanpak. En dan ben je genomen door nummers als “On my own”, “Monkey”, “Canada” , “Especially me”, “Pissing” en “Murderer” . Hun handshake naar Neil Young kregen we met “Down by the river “. Hun ‘less is more’ princiep was opnieuw geslaagd .
Op die manier hadden we (opnieuw) een interessant parcours afgelegd . Op naar de afsluitende PP dag …
Neem gerust een kijkje naar de pics van het Nederlandse Lowlandsfestival
http://www.musiczine.net/nl/news/divers/lowlands-2013-16-t-m-18-augustus-2013-21e-editie-pics/
Organisatie: Pukkelpop, Hasselt-Kiewit
Nederlands 
Français 
