The Van Jets (Main Stage) De winnaar van HRR 2004, onder de broers Verschaeve, lieten een puike indruk na op dit vroege uur in de miezerige regen. Hun retrogitaarrock’n’roll werd smaakvol onthaald. Het viertal, af en toe aangevuld met een toetsenist, speelde een uitgekiende, afwisselende set: de stevige rockers “You”, “Ricochet” en “Electric soldiers”, het sfeervolle “Johnny Winter”, David Bowie’s “Fashion” in een avontuurlijk kleedje en tenslotte twee songs gericht aan hun helden Iggy en Rare Earth nl. Run’n hide” en “Boulevard”. Het was duidelijk dat de ‘70’s diep ingebakken waren bij het jonge bandje.

Jason Mraz (Pyramid Marquee) was een singer/songwriter die deed denken aan de performances van Xavier Rudd en Jack Savoretti, die op sobere wijze het publiek boeiden door akoestische gitaar en emotievolle vocals. De zanger, met hoed en zonnebril op, geplukt uit de freefolk, pleitte voor ‘Peace & Love’ en bracht een combinatie van pop, folk en hiphop onder z’n zangrap. Fijne ontdekking.

Enter Shikari (Main Stage) uit Londen zorgde meteen voor wat opwinding met hun niet alledaagse mengeling van metal, grindcore, emocore en house, drum’n bass en trance. ‘Take to the skies’ is hun pas verschenen debuut. De bandleden speelden, dansten en hotsten heen en weer op het podium. Ook al waren niet alle nummers even geslaagd, de performance was een dankbare zonnestraal!

Het uitgebreide Britse collectief Oi Va Voi (Pyramid Marquee) staat garant voor een muzikale smeltkroes van stijlen: het is een zomers exotische cocktail van pop, wereldmuziek en Balkan; naast de afwisselende vrouw- man zang intrigeerde het instrumentarium van viool, melodica en klarinet. Het resultaat was een groovy dansbare set, een gemiste kans voor de organisatie van Folkdranouter.

Kings of Leon (Main Stage) Het Amerikaans muzikaal familiebedrijfje Followill heeft een nieuwe cd uit ‘Because of the times’, die tav hun vroegere southern/americana rock’n’roll directer en strakker klinkt. 
In het begin voelde het viertal onwennig aan op het podium en waren ze erg geconcentreerd en cool. De bezieling leek wat uit, maar vanaf “The bucket” ging het allemaal losser aan toe. De hees doorleefde, emotievolle zang van gitarist Caleb gaf kleur. “On call” werd sterk onthaald en met “Slow night, so long” en “Trani” bereikten ze een hoogtepunt. Eddie Vedder werd er toen bijgehaald en gaf de song pit door z’n backing vocals en slagen op de tamboerijn.  Een venijnig einde van een goede set. 

Kaiser Chiefs (Main Stage) is zo één van die festivalbands die van elk optreden een feest maken, door het publiek te betrekken bij hun frisse, opzwepende gitaarpoprock. Zanger Ricky Wilson was de volksmenner van dienst. Meteen zat de swing er in met “Everyday I love you less & less”, “Everything is average nowadays” en “Ruby”. Meezingers en stampers van formaat! Aanstekelijk klonken de subtiele songs “Heat dies down” en “Modern way”. “The angry mob” en “I predict a riot” trokken het tempo opnieuw omhoog. Het uitgesponnen “Oh My God” werd luidkeels meegezongen. De voetbalminnende Kaiser Chiefs behaalden op de wei te Werchter een duidelijke overwinning! 

Het publiek werd getrakteerd op twee hippe bands na elkaar op de Main Stage deze namiddag. Bloc Party was nu aan de beurt. Tijdens de clubtournee in het voorjaar lieten ze te Lille een vermoeide indruk na, maar herstelden de dag nadien in de AB te Brussel. 
Bloc Party klonk fris, aanstekelijk en ontspannen. Zanger/gitarist Kele Okereke was onder de indruk van de belangstelling, lachte z’n witte tanden bloot en gaf een stroomstoot aan de nummers. Een stevig begin met  “Song for Clay”, “Positive tension”, “Hunting for witches” en “Banquet”. Ze namen vaart terug op “I still remember”. “This Modern love”, “The Prayer” en “So here we are” hadden een prachtige opbouw en met ‘oudjes’ “Like eating glass”, “She’s hearing voices” en “Helicopter” besloten ze op schitterende wijze. Het ging allemaal vanzelf deze maal, een geoliede machine! Bloc Party nestelde zich in de voorste rijen van de postpunk. 

We konden nog een paar songs  meepikken van Lily Allen  (Pyramid Marquee). Haar set deed denken aan Leela James vorig jaar: pop, soul, reggae en hiphop waren de muzikale ingrediënten, die een zomerzon bezorgden. De rebelse jonge dame had er duidelijk zin in. Luidkeels zong het publiek “Smile” mee en ze trakteerde ons op enkele geslaagde covers als “Oh My God” (Kaiser Chiefs) en “Heart Of Glass” (Blondie). De halve liters bier en Jägermeister tijdens de set waren haar van harte gegund!

Queens of the Stone Age (Main Stage) “This is Queen of the God Damned Stone Age” kondigde zanger/gitarist Josh Homme de band aan … en verdomd ze speelden een verbluffende set. Een paar jaar terug dompelden ze songs onder in oeverloze gitaarnoise en fuzz. Deze maal was het strakker en gedoseerd in een sober lichtdecor van witte lampen: een ontketende drummer, een snedig gitaarspel, een diepe bas en een sterke zang zorgden voor een stevig portie gitaargrungerock van het viertal. Homme gaf alvast Amy Winehouse mee op te letten van de combinatie alcohol en pillen. Ze putten afwisselend uit hun rijkelijk gevulde oeuvre: “Little sister”, “Feel good hit of the summer”, “Sick sick sick”, “No one knows” en “Go with the flow”. Tijd om op adem te komen was er niet, want het krachtige tempo hielden ze genadeloos een uur vol.  

Arctic Monkeys (Main Stage) Vier jonge Britse gasten brengen in een recordtempo twee cd’s uit (‘Whatever people say I am, that’s what I am not’ en ‘Favourite worst nightmare’), zijn de succesvolste band in Engeland momenteel en fel begeerd voor jonge meisjesharten. Hun rauw rammelende melodieuze postpunk klinkt energiek, fris en aanstekelijk. 
Ze jaagden er een pak songs door;  een handvol songs intrigeerden, want het klonk een beetje té veel van hetzelfde. Het contact met hun publiek bleef grotendeels uit. Zanger/gitarist Alex Turner maakt van z’n wegrollende ogen en schichtige blik z’n handelsmerk. “View from the afternoon”, “Brainstorm”, “Dancing shoes”, “Fluorescent adolescent”, “I bet that you look good on the dancefloor”, “Leave before the lights come” en “When the sun comes down” onderscheidden zich.

Pearl Jam (Main Stage) Vorig jaar in het Sportpaleis te Antwerpen konden we voor het eerst Pearl Jam op Belgische bodem aan het werk zien en wat deed het deugd om hun onversneden gitaar(grunge)rock’n’roll op overtuigende wijze te horen. Geen pretentie, geen sterallures, gewoon rechtdoor.  De groep speelde een gevarieerde set en verbleekten generatiegenoten en huidige postpunkbands! Eén van de topconcerten van 2006!
Te Werchter konden ze nu ook voor de eerste maal optreden; derde maal scheepsrecht! De groep koos voor een stevige aanpak, wat een indrukwekkend resultaat opleverde: “Last exit”, “Animal”, “Brain of J”, “World Wide Suicide” en “Once” om de set aan te vatten. De band stond als een Crazy Horse dicht bij elkaar opgesteld en gaven enkele volleerde soli om U tegen te zeggen. Een glansrol was weggelegd voor Vedder en gitarist Mc Cready.  “Dissident” was het eerste sfeervolle nummer. Maar dan gaven ze opnieuw gas op songs als “Evolution” en “Corduroy”. De Irak oorlog zit Vedder enorm omhoog: Werchter was het afsluitend Europees concert, wat betekende dat ze bij de thuiskomst zullen werken om de ‘garbage in het Witte Huis‘op te kuisen! “Jeremy” sloot aan op z’n woorden en was het eerbetoon voor elk jong strijder in de oorlog!  
Ze behielden een hoogstaand strak tempo: “Why go”, “Even flow” en “Life wasted”, onder die emotievolle stem van Vedder.  De band gaf nog een uitgebreide bis: “No War”, akoestisch toongezet door Vedder en naar een apotheose ging het met “Better man”, “Alive” en The Who’s “Babe O’Riley”, met hulp van Josh Homme, waarbij ze de song eindigden in gecontroleerde noise.
Wat een afgewerkt concert van een superband! Thanx Pearl Jam.

Organisatie: Rock Werchter (Live Nation)