The Bravery (Pyramid Marquee) uit New York opende een paar jaar terug Rock Werchter. Ze hebben momenteel hun tweede album uit ‘The sun and the moon’ dat subtieler en meer afgelijnd klinkt. De tweede lijn linie van Interpol en Editors waren een goede warming up voor de derde dag.  Ze putten afwisselend uit de twee cd’s met enkele puike recente songs als “Believe”, “Bad sun”, en “Fearless” en “An honest mistake” van hun debuut. Ze eindigden sterk met “No brakes” en “Unconditionel”.

The Hold Steady (Pyramid Marquee) verbaasde in het voorjaar met de nieuwe cd ‘Boys and Girls in America’. Ze  zijn voor het eerst op tournee in Europa. Het Amerikaanse vijftal speelde fijne, potige en dynamische ‘on the roadsongs’ ergens tussen Soul Asylum, The Replacements, Kings of Léon en Randy Newman. Trouwens, de zanger lijkt wel een jonge ‘lookalike’ van Randy. De groep speelde een gretige set en hadden de uitstraling van Weezer en Fountains Of Wayne. Frisse highschool rock, waarbij de leden onder de indruk waren van de respons.

Amy Winehouse (Main Stage) is een veelbesproken frêle jongedame die er al een zwaar leventje opzitten heeft van fors drank-, druggebruik en gekdoenerij ivm haar huwelijk. De graatmagere Amy kwam al een kwartier te laat op het podium, waardoor de set noodgedwongen moest worden ingekort.
Met haar intrigerende Motown black soul jazz sound en haar diepe, warme doorleefde stem waanden we ons  regelrecht in de ‘50’s. Haar mooi gekostumeerde (bijna volledige) zwarte begeleidingsband en het decor van grote nachtlampen beklemtoonden deze indruk. Tijdens de set liet de souljazzdiva een onverschillige indruk. Als een duivelin bekeek ze haar publiek, dronk een tweetal longdrinks, en vanaf het midden van de set was het hek helemaal van de dam want telkens bevroeg ze welke songs ze nu het best zou zingen. “Back to black”, “You know I’m no good”,  “Rehab”, “Me and Mr Jones” en Sam Cooke’s “Cupid” waren het onthouden waard. Matige set.

Anders ging het er aan toe in de Pyramid Marquee toen The Klaxons optraden. Hun plaat ‘Myths of the near future’ luidde een frisse wind in van Britpop, postpunk en dansbare wave…new rave/art partymusic wordt het omschreven, ergens tussen de oude rave van The Happy Mondays en The Stone Roses en de postpunk van Franz Ferdinand en Bloc Party. 
In de eerste songs, waaronder “The bouncer”, trok het viertal fel van leer en refereerde aan de punkrocks van The Beastie Boys: kort, krachtig en snel op elkaar volgend. Ze klonken geraffineerder vanaf de single “Golden skanz”, wat meer groove en psychedelica bood; tenslotte drukten ze het gaspedaal opnieuw in met als apotheose “Four horsemen”.

Het Schotse collectief Snow Patrol (Main Stage), onder de sympathieke Gary Lightbody, zit het écht niet mee om op tournee te gaan: op Pukkelpop vorig jaar bleven hun instrumenten achter, in Tourcoing mochten ze de luchthaven niet uit en deze maal was hun persoonlijke bagage niet mee. Hun melodieus dromerige, emotievolle gitaarpop boeide en werd ferm gesmaakt.  Songs van de voorbije twee cd’s ‘The final straw’ en ‘Eyes open’ passeerden de revue: “Spitting games”, “Shut your eyes”, “Chasing cars” en “You’re all I have”.  Snow Patrol speelde een sfeervolle set; tav geestesgenoten Starsailor vorig jaar klonken zij  minder krachtig.

Goose (Pyramid Marquee) won vijf jaar terug de HRR. Het duurde tot vorig jaar vooraleer hun debuut ‘Bring it on’ verscheen. Het viertal uit Kortrijk heeft hard gewerkt en plukt nu de vruchten. Goose  is de nieuw Soulwax Nite Versions, LCD Soundsystem en !!!. Het zijn pompende songs door (gierend) elektronicagefreak en beats, opgezweept door drums, fijne gitaarloops en ondersteund door de zang van Mikael Karkousse. Goose zijn graag geziene gasten op festivals en zetten de Marquee op z’n kop vanaf het eerste “Black gloves”. Een uitgelaten dansende menigte ging totaal loos op o.a.. “British mode” en “Good times”. “Modern vision “ was het meest songgericht. Goose was de  ideale afternoon party pil! Grootse Belgische band in wording… verdiend!

The Killers (Main Stage) uit Las Vegas zijn samen met Bloc Party en Kaiser Chiefs één van de meest hippe bands van het moment. Er was veel te zien: een podium als een countryhouse, een keyboard met het gewei van een rendier als versiering, bloemen op de instrumenten en de heren gekleed in een moderne outfit van Henry Fonda’s ‘Once Upon A Time’. 
The Killers hebben tot nu toe twee cd’s uit (‘Hot Fuss’ en ‘Sam’s Town’) en hebben alle troeven om een grootse band te worden; ze gaven al een schitterend cluboptreden en te Werchter deden ze het doodleuk over! Zanger Brandon Flowers entertainde het publiek en bood met z’n band stevige en fijn uitgewerkte gitaarpoprock, kleur gegeven door piano en keyboards: “Enterlude (we hope you enjoy your show)” opende, gevolgd door een hitbox van “When you were young”, “Bones”, “Somebody told me”, “When you read my mind”, “Mr Brightside” en “For reasons unkown”. The Killers = grootse festivalband live op dreef.

Peter Gabriel (Main Stage) In de jaren ‘80 en  beginjaren ’90 zagen we Gabriel verschillende malen. Hij serveerde uiterst sfeervolle sets, waar z’n belangrijke hits niet ontbraken. De laatste keer liet hij zich omringen met strijkers en backing vocalisten, wat de sound verruimde. 
Nu, vijftien jaar later…en vijftien jaar ouder (57) leek het erop dat hij z’n eigen Real World studio van elektronica apparatuur had meegebracht. Er was z’n band van leeftijdsgenoten (Tony Levin en David Rhodes) en z’n dochter Melanie speelde piano en was backing vocaliste. 
Het jonge volkje liet Gabriel links, waardoor het rustig was op het hoofdpodium. “Blood of Eden” en “Family snapshot” (de inspiratie voor Taxi Driver) ontroerden in het eerste halfuur, gevolgd door “Big time”. Oude hits als “Solzbury hill” (hij wou het eens spelen!) en “Sledgehammer” haalde hij uit de kast, waarbij Gabriel en de zijnen een paar synchrone danspasjes waagden. Een paar sfeervolle nummers volgden om tenslotte, traditiegetrouw,  “Biko” op ons los te laten, wat luidkeels werd meegezongen. Voor de jongeren was Peter Gabriel een nobele onbekende, voor de TW Classics onder ons vervroegde de afspraak!

The Good, The Bad & The Queen (Pyramid Marquee) is het muzikale project van Damon Albarn (Blur/Gorillaz), Tony Allen (afrobeatlegende), veteraan Paul Simenon (bassist van ex The Clash) en Simon Tong  (gitarist The Verve). Een bandje van grootse artiesten,  aangevuld met een strijkerensemble. Het gezelschap flitste ons in de vorige eeuw: het stadsgezicht op de achtergrond, de kostuums, de hoge hoeden en door de spotlights, een soort straatverlichting  (door de voetlichten en witte lampen naast de groepsleden). In het voorjaar verscheen hun rustige, sfeervolle plaat, wat paste in dit decor. Live kregen sommige nummers een lichte groove, ging Simenon een imaginair gevecht aan met z’n bas en was er Albarns zalvende stem. De sound werd breder door toetsen, strijkers en melodica.
Met plezier ondergingen we hun donkere sfeervolle trip: “History song”, “Northern whaler”, “Kingdom of doom”, de single “Herculean”, “Green fields”, “Mr Whippy” en “The good, the bad & the queen”waren mooie voorbeelden.

Het Britse trio Keane (Main Stage) brengt fijne, dromerige en sfeervolle songs, bepaald door een begeesterend pianospel, meeslepende drums en een emotievolle zang. Het was niet het beste jaar van de charismatische zanger Tom Chaplin. Hij kwam op een afdeling terecht om van z’n verslaving aan porto af te geraken, waardoor een deel van de clubtournee in het najaar van 2006 werd afgelast. Hun optreden op Pukkelpop (vorig jaar) was goed, maar de groep onderscheidde zich niet. Momenteel is hij tiptop in orde. 
Keane heeft nog maar twee cd’s uit, maar zoals verschillende ‘jonge Britse’ bands staan ze al ’s avonds geprogrammeerd op de grootse festivals. Op Werchter speelde het trio een vertrouwde, puike set: “Crystal ball”, “Everybody’s changing”, “Bend & break”, “This is the last time”, “Somewhere only we know”,  “Isn’t it any wonder” en vaste afsluiter “Bedshaped”. Jonge meisjesharten braken voor de zanger op de intieme songs “Your eyes open”, “Hamburg song” en “Fly to me”.

The Chemical Brothers (Main Stage) zijn de vaste waarde geworden om een avond in Werchter te besluiten. Bij elke nieuwe plaat zijn Ed Simons en Tom Rowlands op de afspraak en zien we hen als een schim achter hun immense elektronica apparatuur. Hun sound, beats en visuals werken aanstekelijk in op de dansspieren. Twee jaar terug herinnerden we ons een dansende menigte in de gutsende regen.
Hun ‘push the button’ clubdance, breakbeats en technotrance konden we deze keer beter ondergaan. De songs werden deels aangepast; in het eerste deel was de herkenbaarheidfactor hoog met “Galvanize”, “Do it again”, “Hey boy hey girl”, “Out of control” en “Star guitar”. In het tweede deel werden  songs als “Believe” en “Golden path” afgewisseld met ‘80’s trancegerichte nummers, waaronder twee nieuwe “All rights reserved” en  “We are the night”. Maar ze besloten groots met  de ‘oudjes’ “Chemical beats” en “Private psychedelic reel”. Onder hun motto ‘love us all’ maakten ze er een dansfestijn van!

Organisatie: Rock Werchter (Live Nation)