!!! (Pyramid Marquee) , een uitgebreid Amerikaans collectief, trad al twee keer op te Hasselt-Kiewit. Ze waren in het voorjaar te zien op het Dominofestival in de AB. Telkens konden we hun !!!feestje ondergaan van aanstekelijke en stomende punkfunk door een live instrumentarium van twee opzwepende drumstellen, fijne gitaarloops, diepe bas, blazers en elektronica onder de bezwerende zang van Nic Offer en weirdo percussionist Pugh.
Het !!! feestje te Werchter leek nog iets te vroeg. Vanaf het derde nummer kwam de band op dreef en in het enthousiasme vloog de microstaander van Offer op een security lid. Offer bezocht de man na het optreden. “Heart of hearts”, “Must be the moon” en “Pardon my frededom” blijven in het geheugen gegrift. !!! paste beter in de Marquee. Volgend jaar te bekijken?!

Cold War Kids (Pyramid Marquee) intrigeerde als supports van Two Gallants en Clap Your Hands Say Yeah. Het hyperkinetische collectief uit LA ligt muzikaal ergens tussen Starsailor, Ben Folds, Gomez en Cave. Hun debuut ‘Robbers & Cowards’ bevat aanstekelijke, frisse pop, balancerend tussen intimiteit en dynamiek. De groep had het deze keer iets lastiger en was minder snedig dan tijdens de clubconcerten (door het vroege uur?). Overtuigend klonken “We used to vacation”, “Tell me in the morning”, “Hospital beds” en het ingetogen “Saint John”. Er was ruimte voor enkele nieuwe intieme songs.

Maxïmo Park (Pyramid Marquee) is een beloftevol vijftal uit Newcastle, onder de sympathieke zanger/songschrijver Paul Smith. Deze postpunkband heeft twee cd’s uit en beschikt over een befaamde live reputatie, bepaald door de podiumprésence en dynamiek van Smith. De band gaf al een overtuigende set in de Botanique en deed dit nog eens doodleuk over in de Pyramid Marquee! 
“Girls who play guitar”, “Our velocity”, “Graffiti” en “Apply some pressure”, het waren frisse, springerige (Smith interpreteert dit letterlijk!) nummers, onder een huppelend ritme en intrigerende synthi. Het helse tempo nam wat af met de fijner geraffineerd materiaal als “Book from boxes” en “By the monument”. De band bewees veel in hun mars te hebben!

De jonge Britse twintigers The Kooks (Main Stage) bleken vorig jaar in de Marquee één van de ontdekkingen. “Naïeve” en “She moves in her own way” werden hits, het levende bewijs van een grootse band in wording. Maar ze lieten op het hoofdpodium een vermoeide indruk na, wat zorgde voor een Lazy Sunday Afernoon gevoel. Hun aanstekelijke melodieuze gitaarpoprock miste drive en dynamiek en boeide onvoldoende, waardoor enkel de singles op herkenningsapplaus konden rekenen. “Seaside”, “Eddie’s gun” en “Do you wanna” konden de rest niet redden. 

Het New Yorkse Interpol (Main Stage) kwam (onverwacht) sterk voor de dag. Hun venijnige, broeierige gitaarrock met donkere ‘80’s wave, die knipoogt naar bands als Echo & The Bunnymen, The Smiths, The Chameleons en natuurlijk Joy Division kreeg meermaals een stevig uptemop zwart jasje. Zij blazen deze muzikale stijl, samen met Sophia, We Are Scientists en Editors, nieuw leven in. Zanger/gitarist Paul Banks had iets mee van  Dave Eugene Edwards van Woven Hand. Ze speelden een hechte set door een fris tintelende gitaarspel, diepe bas en een bezwerende percussie: “Slow hands”, “Narc”, “Evil” en “Not even jail” toonden een gretige live band aan.
Af en toe werd een tipje van de sluier gelicht van de te verschijnen derde cd ‘Our love to admire’. “Pioneer to the falls” was de sfeervolle opener en we hoorden ook de fijne, broeierige single “The heinrich maneuver”. Intens sterke set!

Frank Black (Pyramid Marquee) Na de korte reünie van The Pixies en het uitblijven van een nieuwe samenwerking dito cd, deed Black Francis - Frank Black - besluiten z’n solocarrière her op te nemen, die hij na The Pixies in ’93 begon. Hij heeft al talloze soloplaten uit met een handvol goede nummers. 
’Wolffather’ liet zich omringen door een jonge begeleidingsband en speelde een strakke, stevige en fel verbeten puike set, waar een pak songs de revue passeerden. De sound van The Pixies herleefde, mede door z’n  brullende – als een gekeeld varken – schreeuwerige stem. “Los Angeles” greep naar het begin van z’n solocarrière, er was een ode aan Fatboy Slim en a-capella zong hij over de drie cijfers 666 van de duivel. Frank Black beet van zich af en dat was lang geleden, naast het muzikaal avontuur met The Pixies.

Om het dan maar over Los Angeles te hebben, speelde Incubus (Main Stage), onder Brandon Boyd (lookalike op Chris Cornell), op de Main Stage. Incubus is geëvolueerd van een donker bedreven, spannende crossover naar melodieuze poprock. Ze braken in Europa door met de cd ‘Morning View’ (zes jaar terug!) en ‘A crow left of the murder’. Het recente ‘Light grenades’ klonk flauwtjes, wat de band live deed grijpen naar “Nice to know you”, “Drive”, “Megalomaniac” en “Are you in”, songs die af en toe ondersteund werden van elektronica en scratches.  De groep speelde een afgelijnde set, maar onderscheidde zich niet!

Damien Rice (Pyramid Marquee),  een Ierse singer/songwriter, heeft op drie jaar tijd twee klassecd’s uit. “9 crimes”, opener van de tweede cd ‘9’ en van de set, betekende de definitieve doorbraak; vocaal kon hij niet ondersteund worden door second voice Lisa Hannigan, die afhaakte tijdens de clubtournee. In een ‘troubadour mentality’ speelde hij ontroerende, breekbare en melancholische songs doordrenkt van (Ierse ) freefolk: een spannende opbouw, snedig, gebald of intiem, gedragen door z’n zalvende, soms overstuurde, stem. De semi-akoestische gitaar- en pianonummers, waaronder “Volcano” en “Coconut skins”, kregen elan door z’n sterke begeleidingsband, met een glansrol voor celliste Vyvienne Long. Intiem was “Me, my joke & I”. Hij liet citaten horen van Nancy Sinatra’s “My baby shots me down (bang bang)” en Radioheads “Creep” in de eigen songs “Canonball”, “I remember” en “The blowers daughter”.
Wat een performance! Om kippenvel van te krijgen! Ook hij was er eentje om Folkdranouter te besluiten…

Metallica (Main Stage) de headliners voor Rock Werchter 2007 zijn vaste waarden. Hetfield/Ulrichs Metallica kwam voor de vijfde maal en kon ruim twee en een half uur beschikken uit love and respect for the fans.
Metallica was een band op scherp met puike gitaarsoli en drumpartijen. Kortom, het viertal speelde een frisse, afgewerkte set.
Hun ‘Sick of the Studio tour’  blikte spijtig genoeg terug naar oud ‘vertrouwd’ materiaal en liet niks horen wat ze al in de studio verwezenlijkt hebben. Ook ‘St Anger’ lieten ze volledig links. “Creeping death”, “From whom the bells toll”, “Sanitarium”, “And justice for all” en “Master of puppets”, ze zijn in het geheugen van Metallica én van elke fan gegrift. Vuurwerk was er voor de songs van ‘The black album’, ooit hun definitieve doorbraak naar een breder publiek, met “Sad but true”, “Nothing else matters”, “One” en “Enter Sandman”. Met het krachtige, gebalde ‘oi oi’ meezingbare “Seek and Destroy” eindigden ze.

Faithless (Main Stage) Het Britse Faithless, onder toetsenwonder Sister Bliss en love, peace en untiy predikant Maxi Jazz, slaagden er nog steeds in een hele wei in beroering te brengen, ook al werd het recente ‘To all new arrivals’ lauw ontvangen. De publiekslieveling van de nineties speelde een vertrouwde set van hun hits, maar liet ruimte voor een handvol nieuwe songs met second voice Harry Collier of zangeres Cass Fox. (“Hope & Glory”, “Music matters”). Faithless ging van “Insomnia”, naar “God is a DJ” tot “We come One”, onder de zegrap van Maxi Jazz. Wat een samenhorigheidsgevoel! Sfeervoller klonken “I want my family back”, “everything allright” en “I want more”. Enkele instrumentals leidden de groovende “Mass destruction” en “Bombs” in. “Muhammed Ali” en “Salva mae” (die hun muzikaal avontuur ooit startte!) besloten Rock Werchter 2007 en verve. Faithless was tav Depeche Mode vorig jaar een volwaardige afsluiter van dit beste festival van Europa!

Organisatie: Rock Werchter 2007 (Live Nation)