Transformatie van de Oude Beestenmarkt
De weersomstandigheden van gisteren indachtig, keken we toch maar even naar boven toen Herman Dune op het podium verscheen en de 4de dag van Boomtown 07 opende. Gelukkig bleek de zon de regen te kunnen verdringen en was het publiek in de mogelijkheid zich rustig te focussen op de vrolijk klinkende pop folk van Herman Dune, een groep die vooral gevormd wordt rond de half Franse, half Zweeds broers David-Ivar en Andre Herman Dune en sinds 2001 ook door Neman Herman Dune. Deze laatste is dan weer van Zwitserland afkomstig.
Ze hebben behalve diverse zijprojecten ook al een aantal lo-fi albums op hun actief staan (als Herman Düne, let op de minieme naamsverandering) maar het is pas met het vorig jaar, op een Frans label uitgebrachte en van iets ruimere arrangementen voorziene album ‘Giant’, dat ze hier enigszins wat bekendheid beginnen te krijgen. Op het podium oogt Herman Dune totaal onhip. David-Ivar heeft een onvaste stem die ons ook wel deed denken aan deze van Jonathan Richman, hij weet zich soms niet goed een houding aan te nemen en sommige songs lijken wat met los zand aan elkaar te hangen. En toch: schijn bedriegt. Wat is het allemaal sympathiek, leuk en vooral goed gedaan. Of het nu de huppelende, door trompet ondersteunde, “I Whish That I Could
See You Soon” of “Take Him Back To New York City” betreft, dan wel gekozen wordt voor het meer rustige “When The Water Gets Cold & Freezes On The Lake” (alledrie afkomstig van ‘Giant’), het roept telkens een mooi vakantiegevoel op. Het publiek wiegde dan ook ongedwongen mee op de door Herman Dune gebrachte antifolk.
Er werden ook enkele nieuwe nummers zoals “My Baby’s Afraid Of Sharks” en “My Home Is Nowhere Without You” gebracht maar hét moment was misschien wel toen Neman zijn drumstel verliet en “I’d Rather Walk Tan Run” met kleine cimbaaltjes van het nodige ritme voorzag, daarbij dansend als een ballerina.
De band vond het zelf ook allemaal best gezellig en wou maar blijven spelen, ware het niet dat men vanuit de zijkant van het podium teken deed dat de tijd er op zat. Erg jammer, maar er moest plaats gemaakt worden voor het Vlaamse ‘fenomeen’
Fixkes.
Want inderdaad, het gaat snel, érg snel voor de Stabroekse dialectpoppers. Pas eind november 2005 bezig maar intussen alom op de radio aanwezig met hun van weemoed doordrongen single “Kvraagetaan”, een nummer dat trouwens alle records van de Ultratop heeft gebroken en er toe heeft geleid dat Fixkes de eerste Belgische groep ooit is die getekend wordt door het Nederlandse Excelsior Recordings.
Het was dan ook niet vreemd dat de Oude Beestenmarkt
een grondige transformatie onderging. Het publiek kwam niet alleen in groot aantal naar het festivalterrein afgezakt, ook de samenstelling zag er toch wel helemaal anders uit dan bij het concert van Herman Dune: veel jongeren al dan niet in het gezelschap van familie, scanderende jeugdbewegingen maar vooral verliefde tienermeisjes die zo dicht mogelijk bij het podium wilden postvatten om niks te moeten missen van hun nieuwe idolen.
Toen “de” Sam Valkenborgh,
zanger en liedjesschrijver, op het podium verscheen en akoestisch “(Ik Zen Van) Stabroek” inzette, schoot de lichaamstemperatuur bij velen de hoogte in, zeker ook toen “Liefdesdier” en “Seuzeke” gebracht werden. “Kvraagetaan” werd onmiddellijk daarna op de set geplaatst en of dit een goed idee was, kan betwijfeld worden omdat na afloop diverse mensen weggingen, duidelijk dus gekomen voor dat éne nummer en op zoek naar ander vertier op de Gentse Feesten.
Of de Fixkes nu reggae speelden (“Lepeltje”) of een cover van de Antwerpse hiphopformatie ‘Freestyle Fabrik’ brachten, bij het nog aanwezige publiek – en dat waren er nog heel wat – konden ze niks verkeerd doen.
Natuurlijk konden ze niet anders dan op het einde enkele bissen te spelen en omdat ze zo ‘Kei cheap zijn’, aldus Sam Valkenborgh, werd het enthousiaste publiek ter afsluiting getrakteerd op een ietwat overbodige reggaeversie van – hoe kan het ook anders – “Kvraagetaan”.
Zelf zagen we een gevarieerde set met nadruk op eenvoudige instrumentatie (Peter Deckers voorzag enkele nummers van een meerwaarde via zijn mondharmonica) en we hoorden ook enkele goedgevonden tekstregels. Maar hoewel ongetwijfeld deze mening door het gros van Vlaanderen en omstreken niet gevolgd zal worden (en dat hoeft ook niet), was ondergetekende echter niet onder de indruk. Daarvoor vertoont het huidige songmateriaal nog teveel ongelijke kwaliteiten. Het is echter aan de Fixkes om het tegendeel te bewijzen via hun later dit jaar te verschijnen debuutalbum.
Het zal het aanwezige publiek een zorg zijn. Het kreeg waar het om vroeg, namelijk een concert van Fixkes.
Organisatie: Boomtownlive, Gent