logo_musiczine_nl

Talen

Zoek artikels

Volg ons !

Facebook Instagram Myspace Myspace

best navigatie

concours_200_nl

Inloggen

Onze partners

Onze partners

Laatste concert - festival

Joe Jackson - 2...
Trixie Whitley ...

Dourfestival Dour 2007: zondag 15 juli Aanbevolen

Geschreven door
&
The Black Angels (The Last Arena) mocht de afsluitende dag opwarmen met hun meeslepende americana, die af en toe kon aanzwellen door de forser klinkende repeterende gitaarlijnen en opzwepende percussie; The Black Angels pootten een venijnig, pittig concert neer. De zweverige zang had iets mee van Jim James. Velvet Underground, Joy Division en My Morning Jacket waren alvast voorname referenties.

Zucchini Drive
( La Petite Maison dans la Prairie) Het West-Vlaamse duo zit ergens vervat tussen ‘80’s elektro en hiphop. Het duo had een moeilijke start door technische problemen, maar vond gaandeweg z’n draai, de juiste beat en groove, met snel op elkaar volgende raps.

Balthazar
(Clubcircuit Marquee) onderscheidde zich al op Humo’s Rock Rally. Het vijftal brengt fijn melodieuze poprocksongs, bepaald door viool, toetsen en een meerstemmige zang. Hun sound roept Absynthe Minded op. Broeierige pop van een jonge beloftevolle band!

Mintzkov
(Clubcircuit Marquee) heeft met de nieuwe cd ‘360 °’ een strakker geluid en hanteert dit op z’n live optredens. De band is op elk festival te zien en speelt op scherp; Op Cactus overtuigden ze, op Dour bevestigden ze! Mintzkov is een goed op elkaar ingespeelde band. Een snedig, bedreven setje met o.a. “One equals a lot” en “Ruby red” als toonbeelden.

Jerboa
(Clubcircuit Marquee), de Vlaamse DJ Shadow, stelde vooral werk voor van het recente ‘Rockit fuel’, een groovende en donkere dreigende trippopplaat, waarbij hij vooral de kaart trok van zwoele beats, ondersteund van toetsen en een opzwepende percussie. Gastvocalisten Trixie Whitley, Krewcial en Van Jets Verschaeve waren ook van de partij. De gezongen nummers boeiden:  “Just another number”, “What if” en “Number one” . Sommige  instrumentale nummers gingen verloren in een poel van beats, sounds en scratches, wat een domper was.

Het jonge 1990’s (The Last Arena) jaagden  in een snelvaart tempo hun melodieus rammelende rocksongs erdoor. Het drietal uit Glasglow, een tweede linie Arctic Monkeys, speelden op het immens grootse podium ietwat verloren. Enkele popsongs als “See you at the light” en “You’re supposed to be my friend” kunnen de band een fijne toekomst voorzien.

Het was alvast een aangename kennismaking met het Franse viertal (twee mannen – twee vrouwen) Les Ogres De Barback (The Red Frequency Stage), die een mix brachten van pop, Balkan, chanson en cabaret. Wat er allemaal te zien was op het podium en wat ze verwezenlijkten was mooi om te zien: de songs zaten avontuurlijk in elkaar en ondergingen diverse tempowisselingen. 
En net zoals bij De Nieuwe Snaar was er actie op het podium: aan een hijskraan op het podium, was een trom gebonden en hing er een trombone. De trombone werd neergehaald om te kunnen spelen en het getrommel gebeurde door een kabel, verbonden aan een fiets. 
Het viertal bracht het publiek in feeststemming met hun plattelandsmuziek, alsof de oogst deze namiddag werd ingehaald…

Black Rebel Motorcycle Club
(The Last Arena) blikt met de nieuwe cd ‘Baby 81’ terug naar hun begindagen, waarin donker dreigende, meeslepende en bedreven gitaarrock, onder een diepe bas en een vleugje fuzz en distortion wordt geserveerd. De rootsrock van de voorbije cd ‘Howl’ is op het achterplan. 
Een bezwerende start met songs als “Love burns”, “Berlin” en “Stop”, vervolgens klonk het drietal stevig en snedig met “Spread your love” en “Took out a loan”. “All you do is talk” was één van de rustige songs en “Ain’t no easy way” refereerde aan hun bluesy roots. Finalereeks: “Whatever happened …”  en “Six barrel shotgun”. Het contact met het publiek was arm , maar in ruil kregen we een potig melodieus setje.

Wilco
(The Last Arena), de band rond Jeff Tweedy, heeft een nieuwe plaat uit ‘Sky blue sky’. Hij trok met een bijna totaal vernieuwde band op tournee. 
Deze alt.country/americana groep speelde doorleefde retrorock en intieme pop, als een Neil Young & Crazy Horse, waaronder enkele magistrale gitaarsoli, zoals op het nieuwe “Impossible Germany” en het afsluitende “Spiders” uit 2004. Na een stevige start hoorden we vooral dromerige, sfeervolle songs als “Side with the seeds”, “You are my face” en “I’m trying to break your heart”, onder Tweedy’s zalvende emotievolle stem. 
Jeff Tweedy en z’n band  Wilco genoten van de respons en de belangstelling op  hun broeierig intense sound. Na enkele moeilijke jaren staat Wilco opnieuw op het voorplan. 

Dr Octagon
(Dance Hall) ontpopte zich de voorbije tien jaar als een statement binnen de underground hiphop: een avontuurlijke sound, huiveringwekkende tapes, neurotische scratches en bleeps en de fascinatie voor lugubere zaken.
Live bakte Dr Octagon er niet veel van: de creativiteit bleef uit en het leek eerder op een ‘gewone’ hiphopset, met een tweetal rappers die voor het nodige entertainment zorgden; Matige set om onze trip te Dour te besluiten…

Organisatie: Dourfestival, Dour


Aanvullende informatie

  • Datum: 2007-07-15
  • Festivalnaam: Dourfestival Dour 2007
  • Festivalplaats: Plaine de la Machine au Feu
  • Stad (festival): Dour
  • Beoordeling: 3
Gelezen: 1633 keer