Garland Jeffreys is niet bepaald de meest productieve artiest.  De man heeft in de laatste 25 jaar amper 4 platen gemaak en geeft ook maar met mondjesmaat optredens weg. In Lokeren bracht hij een mengeling van rock, soul, reggae en blues.  Jeffreys is zelf al een man van respectabele leeftijd, zijn band daarentegen bestond uit jonge kerels die geweldig goed overweg konden met hun instrumenten. We zagen vooral een schitterende gitarist die zich voor twee mooie bluesparels met Garland Jeffreys afzonderde en daarna overschakelde op een aanstekelijk reggaeritme, alsof het niets was. Verrassing van de avond was toen tijdens “Hail hail rock’n’roll”, één van de zeldzame hits die Garland Jeffreys scoorde,  plots Lou Reed uit de coulissen kwam opduiken om op zijn eigenste coole manier een stukje te komen meezingen, nou ja, zingen, zeg maar mompelen. Jeffreys daarentegen kon een pak beter zingen dan zijn buddy en is gezegend met een krachtige soulvolle stem waarmee hij alle genres die hij verwerkt in zijn muziek perfect aankan. Een geslaagde set van een respectabele ouwe knar.

Van Gabriel Rios hadden we niet echt veel verwacht. De man is in Vlaanderen meer bekend omwille van zijn mooie smoeltje dan om zijn muziek. Want het dient gezegd, afgaande op zijn twee cd’s die variëren van matig tot zelfs lauw en slap, hadden we nog geen reden tot juichen. Maar kijk, de man wist ons aangenaam te verrassen met een levendig, gevarieerd en swingend optreden. Ook de uitstekende band was daar verantwoordelijk voor. Rios wisselde Engelstalige en Spaanstalige songs met elkaar af en zorgde zo voor een optreden die niet één minuut verveelde. Het is alsof alles wat mank loopt in de studio hier binnen zijn plooien valt. De songs zijn live vooral harder, zwoeler, heter, intenser en feller dan de  lauwe versies op Rios zijn platen.  Hij sloot de set in zijn eentje af op een prachtige manier met een schitterende versie van “Voodoo Chile” op akoestische gitaar. Respect.  Als hij de vitaliteit van zijn live optredens naar de studio kan vertalen, dan zit er toch nog een schitterende Gabriel Rios plaat aan te komen.

Ook Bryan Ferry had zich omringd met een stelletje klassemuzikanten en een paar dikbilnegerinnen voorzien van een flink stel stembanden. Bryan Ferry heeft nog steeds de stijl en de klasse van de oude dagen, zijn stem en danspasjes zijn er geenszins op achteruitgegaan.  Ferry putte rijkelijk uit zijn laatste cd ‘Dylanesque’.  Zijn interpretatie van klassieke Dylan songs werkt echt wel, hij geeft de songs een eigen schwung en doet ze veel meer ‘Ferry’ dan ‘Dylan’ klinken.  Zo een achttal Dylan songs passeerden de revue waaruit we als hoogtepunten “All along the watchtower” en een intiem en prachtig “Make you feel my love” pikken.  Roxy fans bleven die avond wel een beetje op hun honger zitten en konden enkel bij de bisnummers “Love is the drug” en “Lets stick together” even de beentjes uitslaan.
Een mens kan zich inderdaad afvragen waarom een artiest van dit kaliber met een repertoire prachtsongs waarmee hij makkelijk drie optredens van twee uur kan volmaken meer dan de helft van zijn optreden met Dylan songs vult. Toch zal dit concert ons bijblijven als één van de allerbeste van deze editie van de Lokerse Feesten.

Organisatie: VZW Lokerse Feesten, Lokeren