logo_musiczine_nl

Talen

Zoek artikels

Volg ons !

Facebook Instagram Myspace Myspace

best navigatie

concours_200_nl

Inloggen

Onze partners

Onze partners

Laatste concert - festival

Egyptian Blue
Nothing But Thi...

Pukkelpop 2007: donderdag 16 augustus Aanbevolen

Geschreven door Frank Verwee en Johan Meurisse
&

Pukkelpop biedt acht verschillende podia om je ‘alternatieve ei’ van muziekkeuze kwijt te geraken. Een driedaagse ‘airshow’ die eigentijdse, opmerkelijke en progressieve muziek weet te brengen op die mooie locatie te Hasselt-Kiewit. Ons uithoudingsvermogen werd zwaar op de proef gesteld. Het festival werd een groots succes, want de organisatie kon rekenen op zo’n 135000 bezoekers en een pak bands die een puike prestatie leverden.

Muzikale wegwijzer over de drie dagen:
- op de eerste Pukkelpopdag slaagde Iggy er als rock’n’roll animal in om anderen het nakijken te geven. Voor jongere bands is en blijft het een uitdaging om Iggy’s rock’n’roll spirit in de aderen te hebben (en hij toont er veel op z’n gerimpelde lichaam!).
Gogol Bordello, Liars, Battles en Balkan Beat Box waren aangename ontdekkingen. Afsluiter Basement Jaxx gaf een soul getint dansfestijn.
- dag twee was een aangename ontdekkingstocht als aanloop van closing acts Arcade Fire, Dinosaur Jr en Smashing Pumpkins, waarvan Dinosaur Jr het duidelijk haalde.
- de afsluitende dag was gekenmerkt door puike acts van ‘upcoming‘ bands als Home Video, 120 Days, The Sounds en dance acts Booka Shade en Trentemöller. Nine Inch Nails, Sonic Youth en Tool bewezen tenslotte dat zij terecht op hun plaats stonden op de affiche!

Alvast tot volgend jaar op de volgende muzikale ontdekkingstocht van Pukkelpop.

Seasick Steve (Marquee) kon Pukkelpop 2007 voor geopend verklarend. Hij speelde met drie ‘doorwinterde’ bluesgitaren en een houten doos als voetdrum ; doorleefde rock’n’roll blues, zoals enkel een Ted Hawkins of RL Burnside het hem voordeed. De bebaarde zestiger met pet en houthakkersoverall, was onder de indruk van de respons van een volle Marquee, aangezien hij maar gewoon is voor een klein zaaltje te spelen.

Silversun  Pickups (Mainstage ) is een opkomend Amerikaans groepje die zich de afgelopen weken nestelde in ons geheugen met de single “Lazy eyes” uit hun debuut ‘Carnavas’. Het viertal speelde gitaarpop met een rauw tintje en onderscheidde zich naar het eind voor enkele begeesterende soli van zanger/gitarist Brian Aubert. “Future Foe Scenario”, “Common reactor” en de single waren toffe nummers. De bassiste leek een herboren Kim Deal met haar basspel en backing vocals. Goed, maar niet verrassend.

Opener op de Skatestage was het Eindhovense Peter Pan Speedrock, een band die al 10 jaar garant staat voor een mengeling van no-nonsense rock 'n' roll, hardrock en punkrock. Voornaamste referenties zijn Motorhead, The Ramones, Zeke en The Datsuns.
Uit hun zes albums werden o.a.."Go, Satan, Go", “Gotta get some”, “Better off dead” en “Resurrection" gespeeld.   Het verbod tot crowdsurfen werd door enkelen aan hun laars gelapt.  Er werd ook een nieuw nummer gespeeld "Heatseeker" van hun album ‘Pursuit until capture’, dat begin september verschijnt.
Johnny Cash werd geëerd met "Ghostriders in the sky". Afgesloten werd er met "Schoppen aas", hun bewerking van "Ace of spades" van Motorhead met als gastzanger/mascotte Dikke Dennis. Peter Pan speelde een korte, maar krachtige set waar het speelplezier en enthousiasme van afdroop, en waar veel jonge bands nog wat van kunnen opsteken!!

Bonde Do Role (Dance hall)  overdonderden met een salvo aan dancebeats, kitsch, disco en oldschool hiphop (Run DMC en oude Beasties stijl). Een wulpse zangeres en twee MC’s  haalden een pak ‘80’s tunes als Europe, Salt’n’Peppa, 2 Live Crew en Daft Punk door de mallemolen. We werden getrakteerd op een resem sexuele uitspattingen vroeg op de middag . Bonde Do Role was bal populaire. Leuk.

Gogol Bordello (Mainstage) was vorig jaar al te zien in de Marquee, maar heb ik niet aan het werk gezien. Deze maal was ik paraat om het feest van zigeunermuziek, punk en Balkan te horen van het naar de VS uitgeweken bonte gezelschap onder Eugene Hütz. Een zwierige sound door gitaar, percussie, accordeon en viool, met een hyperkinetische zanger en twee dansende en zingende meisjes (waarvan één zelfs op krukken!).
Dit was een muzikale samenvatting van Les Negresses Vertes, de Sergent Garcia’s en Manu Chao’s. Ook niet te vergeten: de prachtige fel gekleurde kledij. Sommige songs zweepte Hütz nog op door trom en cymbalen en hij sloeg z’n micro aan de binnenrand van een emmer. Volgend jaar naar Folkdranouter?

In de Chateau werd de aftrap gegeven door Apse, een Amerikaanse 5-tal uit Newton, Connecticut, die in ons landje nog vrij onbekend is, maar toch al acht jaar aan de weg timmert.  Ze hebben reeds een 4-tal EP's en 1 full-length uit.  'Spirit' is een plaat die eind '06 door een klein Spaans label werd uitgebracht, en die elementen uit de post-rock, ambient en experimentele muziek bevat.  Thema's van de band zijn spiritualiteit, relaties, macht en controle. Invloeden van Apse zijn Sigur Ros (de grotendeels vervormde zangpartijen), Mogwai, Sonic Youth, Slint en Cocteau Twins (het etherische).  Er werd veel gewerkt met de 'stil-luid' combinatie,  repetitieve/opbouwende gitaarriffs en drumritmes.  Tamboerijnen en castagnetten zorgden voor een toegevoegde waarde tijdens het intense optreden dat fel gesmaakt werd door het aanwezige publiek.

The Cribs (Marquee)
onder de broertjes Jarman speelden enerzijds energiek, bedreven retrorock, anderzijds waren een paar songs subtieler en verfijnder. Het drietal speelde nu niet écht beklijvende rocksongs, maar hun vitaliteit maakte veel goed. “Men’s needs” en “Wrong way to be” waren de beste nummers. 

Liars (Chateau) was vorig jaar al te zien op Leffingeleuren. Toen al was ik onder de indruk van het New Yorkse trio met hun avontuurlijk geluid en experiment, die nauw leunde aan het oude Swans van Michael Gira. Een apocalyptische soundtrack door hun donkere filmische sound, met repetitief opzwepende drumritmes, vervormde gitaarloops en elektronica, ondersteund door een hemels zoemende praatzang. Postrock op z’n Liars! Af en toe klonken ze directer en strakker, geënt op emocore. Prettig gestoord, een duiveluitdrijving nabij...
 
The Pigeon Detectives (Club) is een jong Brits bandje uit de stal van Kaiser Chiefs; het zijn dezelfde ambiance makers en mannen die gaan voor energie en dynamiek. Springerige uptempo gitaarrock die Kaiser Chiefs, Hot Hot Heat en The Strokes herbergt, en een zanger die net als Ricky Wilson de drive heeft z’n publiek op te jutten. Fijn setje met enkele opvallende songs “I found out” en “I’m not sorry”.

Het Britse Editors (Mainstage), onder zanger/gitarist Tom Smith, stond vroeg op de affiche en speelde in een kleine 50 minuten een ‘best of’ van hun twee cd’s. Editors bewezen dat ze alle kwaliteiten hebben om groots te worden; hun donker bedreven waverock wisselden ze af met enkele subtiele songs (aangevuld met piano). “Bones” opende, gevolgd door “All sparks”, wat de aanzet was van een afwisselende set met o.a. “An end has a start”, “blood”, “Munich”, “Bullets”, “Weight of the world”, “Smokers outside the hospital doors” en “Fingers.  Puik werk met een stemvaste Smith in een hoofdrol.

Rye Jehu, een jong kwartet uit het Gentse die vorig jaar derde werd in Humo's Rock Rally, speelde een gevarieerde set in de Wablief.  De band schakelde moeiteloos over van melodieuze pop, tot surfrock, rock 'n' roll en psychedelica.  Nummers van hun titelloze EP “Three calls for alcohol”, “Girls with curls”, “Lampadare” en “White streets”, werden aangevuld met Deflower en Borat (een ode aan acteur/komiek Ali G aka Borat).   Zanger Wannes Eggermont had een warme stem, die bij momenten veel melodrama bevatte en veel indruk maakte. The Shadows, Calexico, Chris Isaak, Dick Dale en ons eigen Absynthe minded zijn enkele namen die me te binnen schieten tijdens het optreden, zeker niet van de minsten dus.  Kortom, een beloftevol Belgische bandje.

Just Jack (Club) is de volgende Britse hoop. Jack Allsopp is de spil en zorgde voor een klein uur vrolijke ambiance van groovy pop, rock, soul, disco, hiphop en een bezwerende beat, onder mans zalvende zang en vertelrap, aangevuld met een uitstekende zangeres.
Just Jack trad in de voetsporen van The Streets, maar is minder fel,  verbeten en neuzelend. Just Jack toverde een handvol sterke songs als “Writer’s block”, “Glory days”, “Disco friends” en “Starz in their eyes”, waardoor we dit bandje zeker in het oog moeten houden.

Het uit Brighton afkomstige zestal (met twee drummers)  The Go! Team stond voor de tweede maal op Pukkelpop in de Dance hall geprogrammeerd (na '05)  en bracht een eclectische en frisse mix van pop, indierock, old school hiphop, dance/electronica, funk en sampling.  Kortom, een band die niet in hokjes denkt en alle regels aan zijn laars lapt.
Er werd teruggegrepen uit het debuut 'Thunder, lightning, strike' uit '04 (genomineerd voor een Mercury Price Award in '05) via “Flashlight”, “The power is on”, “Panter dash”, “Bottle rocket” en “Junior kickstart”.  Het zijn korte, opgewekte en dansbare feelgood-nummers die de dance-hall flink uit zijn voegen deed barsten en waarbij het moeilijk was om stil bij te staan. Uit het nieuwe album 'Proof of youth', dat in september verschijnt, werden ook enkele tracks geplukt: “Grip like a vice”, “Doing it alright” en “Flashlight fight”.
Rapster/zangeres Ninja en de rest van de band brachten een energieke performance die bij het publiek ook zijn effect niet mistte en die zorgde voor een dansfestijn.

Arquettes (Wablief ) was een fijne ontdekking. Het viertal uit Gent met een bevallige bassiste speelde broeierige grungerock met sfeervolle toetsen.

Veel jonge kids/hiphodheads keken uit het naar het optreden van het fenomeen Dizzee Rascal (eche naam Dylan Mills) in de Dance hall.  De 22-jarige wonderjongen van de Engelse grime/garage/hiphop-scene lostte de verwachtingen grotendeels in.  Hij werd live bijgestaan door MC Scope en DJ Semtex, die ervoor zorgden dat de performance extra cachet kreeg.
Er werd afgetrapt met “Jus a rascal”, “I luv U”, “Fix up” en “Look sharp” (met aanstekelijke Billy Squier-sample) uit het alom bejubelde en bekroonde 'Boy in da corner' uit '03.
Het onlangs uitgebrachte 'Maths and English'  werd vertegenwoordigd middels “Bubbles” (over sneakers), het reggae-achtige “Temptation” (samenwerking met Arctic Monkeys), “Stand up tall” en de huidige single “Sirens” met gesamplede metalgitaren.   Ook het sombere en serieuze “Paranoid”, het drum'n' bass-achtige “Flex” en expliciete “Pussyole” werden in sneltempo afgevuurd.
Dizzee liet de huidige generatie rappers/MC's ver achter zich met zijn sterke, originele en onnavolgbare rhymes.  Kortom, een krachtige performance waarbij aangetoond werd dat er nog toekomst is in de rap-grime wereld.

The Blackbox Revelation (Wablief) is een jong tweetal uit Dilbeek, die een tweede plaats op Humo’s Rock Rally in 2006 behaalden. Ze waren de ideale warming up voor Iggy & The Stooges met hun rauw opzwepende en intense ‘70’s retrorock blues. Het waren jonge wolven, die sterk op elkaar waren ingespeeld en bewezen dat ze veel in hun mars hebben: een gitaar, een imposante drums en een overtuigende stem.  Eenvoudig en doeltreffend.

Iggy & The Stooges (Mainstage) Iggy vatte nog maar eens samen met z’n invloedrijke band The Stooges wat fxx rock’n’roll inhoudt; vunzig, zompig en fun hebben. De dolle zestiger is en blijft een podiumbeest en slaagde erin  jongere bands het nakijken te geven. Zijn rock’n’roll spirit zullen zij met de jaren nog in de aderen moeten hebben. Hij gaf er een lap op met een ‘best of’ van de drie cd’s die hij met de broers Ron en Scott Asheton opnam. Ze werden bijgestaan door Mike Watt, een begenadigd bassist.
Hij bewoog, kronkelde en sprong  met z’n gerimpelde lichaam, in een niet aflatende explosiviteit, op het podium. Midden de set konden een pak jongeren hun idool bewonderen op de stage zelf. “Loose” opende, snel gevolgd door “1969”, “I wanna be your dog”, “TV Eye”, “Real cool time”, “No fun”, “Funhouse” en “Skullring”, aangevuld met een tweetal nieuwe songs, die duidelijk minder inhoud en vuur hadden. Besluit van de set: Iggy rock’n’roll animal!

Battles (Club) is het muzikaal avontuur van John Stanier (ex Helmet drums), Ian Williams (ex Don Caballero gitarist), Dave Konopka (ex Lynx gitarist/bas) en Tyondai Braxton (vocals/gitaar/keyboards). Het Amerikaanse viertal sloeg ons met verstomming met hun grotendeels instrumentale mix van avantgarde, grillige pop, symfo, prog, jazz en ga zo maar voort, geschaard rond de drumkit van Stanier. Een weirdo klankkleur, af en toe ondersteund door de vervormde spacevocals van Tyondai. Een geluid, die zich gaandeweg meester maakte in je brein en inwerkte op de dansspieren. Ze werkten naar een hoogtepunt met “Tonto”, “Race: out”, “Tij” en “Atlas”. We waren onder de indruk van het drumspel en -stel van Stanier en met welk een begeestering hij te werk ging. Meesterlijk.
Battles is de verfijnde formule van The Mars Volta.

En van de ene verbazing vielen we in de andere. Het New Yorkse  Balkan Beat Box (Chateau) zette de kleine tent op z’n kop met hun dance van world, Balkan pop en dub. Het zestal kneedde een vervolg op de worldsound van Transglobal Underground, Asian Dub Foundation en Lionrock. Een feestje met de juiste groove in the heart!

Het was eventjes aanpassen om van zo’n helse sound over te stappen naar de slowcore van het uit Minnesota afkomstige drietal Low (Club), onder de spil Sparhawk- Parker. Rode draad van Low is het spelen van innemend en sfeervol materiaal door een spaarzame begeleiding van gitaar – bas – drums:  repetitief, traag opbouwend en een slepend ritme, doorspekt van distortion en fuzz.
Ze stelden een handvol nieuwe songs voor van de in het voorjaar verschenen plaat ‘Drums & Guns’ als “Belarus”, “Breaker”, “Dragonfly” en “Murderer”. Wat het drietal presteerde, was beklijvend en huiveringwekkend. Kippenvelmoment was de afsluiter “Do you know how to waltz this?”
in een gedempt donker lichtdecor en gitaarfuzz. “Dinosaur Act” lieten ze terzijde, ook al werd meermaals om dit nummer geroepen.

Het Braziliaanse Soulfly met ex-Sepultura frontman Max Cavalera mochten de Marquee op donderdag afsluiten.  Ze deden dit met keiharde, strakke thrash en nu-metal en de nodige Braziliaanse en Afrikaanse wereldmuziek invloeden.  Ze gaven een bloemlezing uit hun vijf albums, o.a.: “Inner Babylon”, “The prohpecy”, “Seek and strike”, “Bleed” en “Back to the primitive” passeerden de revue in sneltempo.
Het Sepultura-verleden kwam aan bod met enkele classics: “Refuse/resist”, “Roots bloody roots” en “Attitude”.  De geluidsmix was bij momenten nogal onevenwichtig, maar dat kon het aanwezige publiek niet deren.
Marc Rizzo (ex-Ill Nino) bracht een fel gesmaakt flamenco-latin intermezzo, waarbij hij acceleerde op de gitaar.  Bij het verplichte instrumentale drum/percussie nummer werd een jongen uit het publiek gevist die het beste van zich zelf mocht geven aan de zij van Max Cavalera.  Ook drummer Joe Nunez mocht zijn kunsten vertonen met een korte drumsolo, waarbij de tribalritmes centraal stonden. Afgesloten werd er met de Motorhead-hymne “Orgasmatron”, het supersnelle “Policia” en “Eye for an eye” uit het titelloze Soulfly-debuut van '97.

Basement Jaxx (Mainstage), het Britse dansconcept onder het talentrijke duo Buxton/Ratcliffe, weet als geen ander pop, soul, latin/Brazil en techno te combineren. Op het podium zagen we  twee goed uit de kluiten gewassen soulzangeressen, een Braziliaanse rapper en nog een zangeres. De twee stemvaste soulzangeressen dansten en sprongen en lieten het publiek genieten van hun groovende party. De verkleedpartijen gaven elan.
Toch liet Basement Jaxx de soul meer doorklinken dan bij hun vorig optreden te Werchter, zoals een gospel getinte “Romeo”, “Do your thing” en “Cish Cash”.“Red alert” en “Oh my gosh” en in de bis “Good luck” en “Bingo Bango” waren de feeststampers. En “where’s your head at?” van Buxton was de kers op de taart!

Organisatie: Pukkelpop, Hasselt-Kiewit

Aanvullende informatie

  • Datum: 2007-08-16
  • Festivalnaam: Pukkelpop 2007
  • Festivalplaats: Festivalterrein
  • Stad (festival): Hasselt-Kiewit
  • Beoordeling: 4
Gelezen: 1875 keer