Sonic City Festival is een gloednieuwe tweedaagse happening geïnspireerd op de ‘All Tomorrows Parties’, en heeft de ideale timing plaats te vinden een kleine twee maand na de zomerfestivals. Sonic City zal jaarlijks door een andere artiest worden gecureerd. Voor de eerste editie stelden Tim Vanhamel en Aldo Struyf van Millionaire het programma samen, een combinatie van enkele gevestigde waarden en aanstormend talent binnen de noise underground.
Een 250 personen per dag waren aanwezig.

Op zaterdag 20 oktober traden volgende bands op : I Love Sarah, Silvester Anfang, Todd, Sunburned Hand Of The man, Shit & Shine, Michael Gira (Ex The Swans) en Bordedoms.

Sunburned Hand Of The Man, is een collectief uit Boston, Massachussets. Het gezelschap met wisselende bezetting timmert al meer dan 10 jaar aan de weg en is bijna constant op tour.  Ze worden gezien als één van de grondleggers van de ‘new weird’ America folk-revival scene, de freefolk genaamd,  samen met Devendra Banhart, Joanna Newsom, Six Organs of Admittance en Animal Collective.  Muzikale spontaniteit en avontuur staan centraal in hun eclectische en bonte mix van spacerock/psychedelica, dub, freefolk, electronica en krautrock.  Sommige leden van de band waren vermomd en hadden vreemde attributen bij, wat hun eigenzinnige muziekcocktail versterkte. De aanwezigen konden genieten van dit rariteitenkabinet. Jammer dat het na drie kwartier al afgelopen was.

Shit and Shine is een gelegenheidsproject met leden van de noise/metal/indie-bands Todd (dat al eerder in de namiddag op het podium stond) en Part Chimp.  Op het podium stonden vier drummers (waarvan twee vrouwelijke), drie synths en twee vocalisten. Achteraan waren ook twee drumstellen geplaatst, wat zorgde voor een speciaal geluid.  Shit and Shine hanteerde maar één muzikale regel: er wordt maar één beat gespeeld en daar wordt niet van afgeweken.  Hun 'set' bestond maar uit één nummer, maar wel één van ruim 25 minuten.  Basis van het nummer was één repetitieve drumpartij, versterkt met noise, soundscapes en vervormde, overstuurde vocals.  Muzikaal had het wat weg van Boredoms (het tribal drumwerk), Butthole Surfers (noise en de vocals) en Melvins (zware gitaren/experiment).  Shit and Shine toonde de ware kracht van herhaling en liet vele aanwezigen achter in 'trance'.  Indrukwekkend en allesbehalve mainstream!

Voor muzikaal avontuur en creativiteit kon het publiek aankloppen bij de getalenteerde Mauro Pawlowski. Deze muzikale veelvraat heeft al een pak projecten achter zich en stelde op Sonic City songs voor van o.a. Somnabula, Possessed Factory en Otot. Hij kon rekenen op een ‘all star band’ waaronder Pascal Deweze en Elko Blijweert, die meteen wel in z'n vroegere Grooms konden stappen. Als een duivels ontketende Cave ging Mauro te werk. In de sound waren The Birthday Party, Shellac, Cop Shoot Cop, Barkmarket en het oude Swans te horen, onder de grommende, messcherpe schreeuw- en zegvocals van Mauro. We waren een klein uurtje welkom in Mauro’s hallucinante muzikale wereld: rauwe, ongepolijste, harde als broeierige ‘alternative’ rock, die onverwachtse wendingen ondergingen en een laag distortion en elektronisch vernuft hadden, als op  “Truth & style”, “Fat sinister” en “I can’t stop talking”. Het ging naar een climax met “Blues from planet ?” en “Monkey howl”, gedrenkt in een dosis experiment.

Ex-Swans-frontman Michael Gira, tegenwoordig al bijna tien jaar actief met Angels of Light, betrad daarna het podium: Keurig in maatpak, met hoed en enkel met een akoestische gitaar zorgde hij voor een intieme, intense set.  Met zijn diepe en dreunende stem bracht hij een mooie dwarsdoorsnede uit zijn reeds 25 jaar tellende 'muziekcarrière'.  De nadruk lag op zijn werk onder de naam Angels of Light.  Van het enkele maanden geleden verschenen album 'We are him' bracht hij “The promise of water”, “My brother’s man” en “Sometimes I dream I'm hurting you 4” (over een droom betreffende zijn zwangere vrouw).   Andere Angels of Light-songs waren het sfeervolle “The rose of Los Angeles”, “Destroyer” en “Nations” (opgedragen aan zijn thuisland, de VS).  Van zijn invloedrijke en ondergewaarde noise/post-industrial/no-wave groep Swans bracht hij “New mind”, “I am the sun” en “God damn the sun”.   Het zijn krachtige songs die 15-20 jaar na dato nog altijd overeind staan en niets van hun originele kracht ingeboet hebben.  Spijtig dat hij af en toe werd geconfronteerd met enkele ongelukkige reacties van het publiek. Maar Gira stond zijn mannetje en ving dit mooi op. Kortom, een overtuigende set van een sterk en eigenzinnig songwriter. Prachtige performance!

Het Japanse Boredoms was de headliner. Het concert werd door de hoge technische vereisten verplaatst naar zaal Theater Antigone, waar drie indrukwekkende drums en elektronisch apparatuur waren opgesteld. Opmerkzaam was een houten gitaararm van snaren, waarop kon worden gedrumd.
Als sinds ’86 zijn deze geluidsterroristen bezig, die een overweldigend totaalspektakel afleverden. Deze avantgarde sound onderging je letterlijk: het tribaal drumwerk, de repetitieve ritmes, de elektronica en de schreeuwcapriolen van zanger Yamatsuka Eye.
Dit is waar Battles en ‘90’s bands als Kong en Slagerij Van Kampen de mosterd vandaan haalden. Boredoms zorgde voor anderhalf uur spektakel van experiment en geluidsnoise, dynamiek en subtiliteit.

Organisatie: De Kreun, Kortrijk (ism Hitch)