’t Is eens iets anders om met de beste act te beginnen. Wie er deze avond vroeg bij was had meteen het sterkste optreden van deze dag meegemaakt. Buffalo Tom was met name wervelend en groots. Bill Janovitz is de drijvende kracht achter deze schitterende band, hij speelt ogenschijnlijk slordig, maar is in realiteit een van de meest vaardige gitaristen die we al aan het werk zagen, zelden een man gezien die zo opgaat in zijn set en zich volledig in het zweet werkt. Janovitz speelt telkens alsof het zijn laatste gig is en breidt de mooiste songs aan elkaar alsof niks is. Prachtsongs als “Velvet roof”, “Taillights fade”, “I’m allowed”, “Mineral”,  “Rachel” en een extra stevig “Tangerine” als afsluiter maakten er een onvergetelijk optreden van. En laten we vooral “Larry” niet vergeten als absolute hoogtepunt.
Buffalo Tom is na al die jaren nog steeds een formidabele band die het vooral simpel houdt en ondertussen de meest fantastische muziek uit de mouwen schudt.

Alanis Morissette kwam daarna bewijzen dat de duurste artiesten niet noodzakelijk de beste zijn (eerder op deze editie van de Lokerse Feesten hadden The Sex Pistols deze stelling al op poten gezet, moge dit een tip zijn voor de organisatie dat ze dergelijke dure vogels volgend jaar weglaten). Morissette deed misschien wel haar best maar er kwam nooit vaart in haar set, de sound was bovendien krakkemikkig (we zagen bij momenten drie gitaristen bedrijvig aan het werk maar hoorden enkel maar een dreunende bass), het geluid was veel te stil en Morissette haar stem liet het meermaals afweten. Ze bracht veel te veel inspiratieloze ballads waardoor de aandacht van het publiek danig verzwakte en op de koop toe speelde ze verminkte versies van haar sterkste songs met “Hand in my pocket” als absolute dieptepunt.
We hebben haar zo’n tien jaar geleden nog een uiterst sterk optreden zien geven in Vorst Nationaal en konden ons nauwelijks voorstellen dat dit dezelfde vrouw was die hier in Lokeren deze makke vertoning ten berde bracht.
Alanis Morissette is nog maar een schim van wat ze tien jaar geleden was, ze is geévolueerd van rockbitch tot een mainstream zangeres met een veel te hoog Radio Donna gehalte. Een reanimatiecursus bij Rick Rubin is ten zeerste aangeraden.

Met The Scabs kregen we daarna wel een feestje, het was er aan te zien dat het hun allerlaatste optreden was. De band speelde alsof alles nog moest bewezen worden, al hun beste songs werden met een vettige brok energie en overtuiging gebracht en de heren beleefden de avond van hun leven. Een mooi afscheid van een prima band die al bij al veel te weinig erkenning heeft gekregen

Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren