Stralend weer en een uitverkochte tweede dag te Leffinge, wat ongeveer 6000 bezoekers inhield! Het was koppen lopen in de concerttent bij de Nederlandse hiphop De Jeugd Van Tegenwoordig en onze West-Vlaamse Soulwax crew Goose. Hun straffe pompende electropunkfunkbigbeats zorgde voor een groots feestje!

De Verse Vis winnaars The Belgionites gaven het startschot van deze tweede succesvolle dag.
De smaakmaker bij de jongeren, vroeg in de namiddag, waren hun Jeugd Van Tegenwoordig. De drie MC’s en One DJ zijn erg populair en hadden al met twee nummers een hit 50 op zak, “Watskeburt” en “Hollereer”. De vier Nederlandse ‘schoffies’ waren ruim een kwartier te laat maar dit was niet erg, want ze staken meteen het vuur aan de lont met “Watsekeburt”. Het refrein werd luidkeels meezongen. De MC’s porden aan tot handjeszwaaien, jutten hun fansop en prikkelden met de ‘Hollandse hoeren’ bindtekst. Sloganesk vunzige taal die wat achterhaald klinkt, maar net die ongedwongen eenvoud en de pretentieloze attitude siert hen. Populair festivalbandje die de tent op z’n kop zette met hun praktisch onverstaanbare raps en simpel beatje!

Een uurtje zinderende garage rock’n’roll van drie in das en maatpak gekleedde heren. Dit kon maar ons eigen Triggerfinger zijn, die met de tweede cd ‘What Grabs Ya?’ definitief wisten door te breken. Hun zompig en retestrak setje werd en verve besloten door een uitgesponnen “Commotion” van CCR.

Rock Rally winnaar Mintzkov (uit 2000) was dit jaar weinig te zien in de clubs en op festivals. Met de cd ‘360°’ boden ze een strakker geluid, dat nauw refereerde aan de dEUS sound van broeierig bedreven gitaarpop. Het jaartje ‘rustiger aandoen’ liet sporen na qua belangstelling, wat niet belette een fris spelende band te horen met songs als “Safe house”, “Ruby red”, “Return & smile”, “Mimosa” en “One equals a lot”. Ze breiden er een schitterend slot aan met het opbouwende “Hitman” en het nieuwe singletje “Violetta”. Mintzkov maakte ons nieuwsgierig naar volgend jaar.

Het Franse Nouvelle Vague pijnigde onze hersenen met hun ‘80’s New Wave/Rock classics. Ze kregen een spaarzame begeleiding of ze stopten ze in een bossanova kleedje: sober, elegant en ontdaan van enige franjes, gedragen door de zwoele zang van de twee dames, waaronder deze van Phoebe Killdeer. Ze gaven de covers kleur door een passende act en hun sensuele danspassen.
De originele aanpak werd telkens beloond; hoogtepunten waren “Too drunk to fuck” (een maskeradebal), “God save the queen” (Sex Pistols unplugged), een handclapping “Not knowing” en een luidkeels meegezongen “Love will tear us apart”. En dan spraken we nog niet over “A forest”, “Human fly”, “The guns of Brixton” (de ontbrekende CocoRosie song!) en “Bela Legosi’s dead”. Nouvelle Vague koesterde ons mooie herinneringen van deze classics.

Een invloedrijke band op Triggerfinger was Jon Spencer. Beide bands waren op één en dezelfde avond op hetzelfde festival. “Ladies & gentlemen, here’s Heavy Trash” gaf frontman Jon Spencer, samen met de begenadigde gitarist Matt Verta-Ray aan. Het vijfkoppige bonte gezelschap speelde een heerlijk opgejaagd potje vettige rock’n’roll/rockabilly. Maar ze moesten eerst nog wat op dreef komen in hun rock’n’roll performance. Het publiek was te vinden voor hun aanstekelijke, wervelende, duivelse sound. Een stomend concertje!

Een nokvolle tent droeg het West-Vlaamse Goose op handen. De groep wordt haast een mythe van zichzelf. Wat een enthousiaste, uitzinnige menigte voor hun pompende electropunkfunkbigbeats! Het rockte en werkte aanstekelijk op de dansspieren. “British mode”, “Two Good Two Real”, “Black gloves” en “Low made” gingen naadloos over in het nieuwe materiaal “Audience”, “Girl” en “Everybody”. Snoeihard en energiek, een goed geoliede machine en topper van de tweede festivaldag!

Maar ook in het Zaaltje De Zwerver viel er heel wat te beleven en shame on you als je daar niet eens binnen ging. De organisatoren stelden enkele beloftevolle bands en artiesten voor.
Modey Lemon ontpopte zich als een Black Mountain maar dan binnen de retrogrunge. Mudhoney, Nirvana en Fu Manchu vlogen ons om de oren. Het trio breidde er een ongelofelijk slot aan met een krachtige, repetitieve, overrompelende song. Wat een samenspel gitaar, bas en drums! Overweldigend! En respect voor de bassist, die de pijn moest verbijten aan z’n stevig ingepakte voet.
Het powerrock trio Rose Hill Drive begon onwennig aan de set, maar het vertrouwen groeide. Ze behielden de aandacht met een rauw woestijnrockend geluid, dat refereerde aan vervlogen Kyuss tijden.
Van de Nieuw-Zeelandse schone Aka Pip Brown onder Ladyhawke hoorden we maar een paar songs, want de zaal was intussen volgelopen voor deze beloftevolle artieste die met “Paris is burning” een aardig hitje op zak heeft. Een beetje Kim Wilde, een beetje Avril Lavigne, maar dan eentje met een eigen gezicht …
Voor wie houdt van doorleefde soulpop van Bettye Lavette of Nicole Willis kon alvast ook terecht bij de beloftevolle Amerikaanse Stephanie McKay. Erkenning verdient ze met haar pas verschenen tweede album ‘Tell it like it is’. Verrassend mooi was de puur oprechte emotievolle sound en haar pakkende overtuigende stem.

Het deejayende drietal Kraak & Smaak uit Leiden zijn aan een wereldwijde opmars bezig met hun nieuwe cd ‘Plastic people’. Samen met een zanger en een zangeres brachten ze voldoende variatie aan in hun trippende funkende house en zalvende, smaakvolle loungy beats. Zelfs het vleugje wereldmuziek klonk best aardig. Partymuziek voor wie minder aan die straffe, pompende beats is van Goose.

Organisatie: VZW De Zwerver – Leffingeleuren, Leffinge