Het Main Square Festival vindt sinds 2004 plaats in het Noord-Franse Arras, gelegen op amper 60 km voorbij de Belgische grens en op nauwelijks anderhalf uur rijden van pakweg Brussel. Aanvankelijk begonnen als een ééndaags gebeuren met op de affiche Placebo en  Gomm, is dit evenement intussen dermate uitgegroeid dat sinds dit jaar voor het eerst gedurende vier dagen kan genoten worden van een diverse keur aan muzikale topacts. Medeverantwoordelijke hiervoor is niemand minder dan Herman Schuermans. Hij was voordien al gratis raadgever van het festival maar is intussen ook officieel partner geworden. Door de samenwerking met Live Nation en Rock Werchter en het feit dat het Main Square Festival tegelijk plaatsvindt met het ‘beste festival ter wereld’, leidt dit er toe dat via het doorschuifsysteem (het merendeel van de groepen present op het Main Square Festival treden de dag nadien op in Werchter) aldus met een minimum aan meerkosten op beide locaties een prachtig en bij momenten uniek programma kan aangeboden worden. Zo stond bijvoorbeeld dit jaar Coldplay zowel op de affiche van Arras als van Werchter te prijken, en dit terwijl ze behalve Roskilde geen enkel ander Europees zomerfestival aandoen.
Maar ook los van de samenwerking met Schuermans heeft het Main Square Festival heel wat troeven in handen, niet in het minst door de locatie zelf. De concerten vinden namelijk plaats op de Grand’Place, een door de UNESCO beschermd plein en geven aan het geheel een mooie setting. Ook biedt het festivalterrein plaats aan ongeveer 25.000 bezoekers, minder dan een derde dus dan Rock Werchter, en mede daardoor een ideaal alternatief voor wie niet zo happig is op een verblijf op de weide, de grote drukte wat wil ontlopen en ook nog eens dichtbij wil parkeren.
Een deel van de redactie van Musiczine was traditiegetrouw in Werchter aanwezig, terwijl onder meer ondergetekenden een bezoekje aan onze zuiderburen brachten. Op dag één stonden vier artiesten geprogrammeerd, namelijk achtereenvolgens M. Ward, Amy Macdonald, The Ting Tings en absolute hoofdact Coldplay.

M. Ward (17u05 – 17u50)
Iets na 17u mocht Matthew Stephen Ward, beter bekend onder de artiestennaam M. Ward, het festival en dus ook dag één openen. Deze uit Portland, Oregon afkomstige getalenteerde zangerliedjesschrijver bracht onder eigen naam al enkele knappe platen uit, waaronder nog dit jaar het fantastische ‘Hold Time’, maar door het grote publiek wordt zijn mix van country, folk, blues, gospel, rock and roll, rockabilly en Americana tot dusver nog veel te weinig opgemerkt. Integendeel, vreemd genoeg is hij nog het meest gekend door zijn bijdragen op platen van bijvoorbeeld Cat Power, Beth Orton, Norah Jones, Jenny Lewis en Bright Eyes of door zijn samenwerking met Zooey Deschanel onder de benaming ‘She & Him’ waarvan de plaat ‘Volume One’ vorig jaar werd uitgebracht.
Dat hij nu op een groot podium geprogrammeerd stond, was enerzijds positief te noemen in die zin dat – mede dat er in Arras gewerkt wordt met één enkel podium - de aanwezigen niet naast hem konden kijken en luisteren (iets wat de dag nadien in de Pyramid Marquee van Werchter een veel moeilijkere opgave zal zijn) maar anderzijds was het de vraag of zijn bij momenten breekbare muziek mede in combinatie van zijn zo karakteristieke, hese en krakerige stem niet in het feestgedruis verloren zou gaan.
Dat laatste viel best mee. “Chinese Translation” en “Requiem” (allebei uit ‘Post-War’, 2006) kenden eenzelfde crescendo opbouw, “Rave On” (Buddy Holly cover) kreeg net als op de plaat ‘Hold Time’ een erg mooie laidback uitvoering en “Epistemology” (uit ‘Hold Time’) en “Fool Says” (uit ‘Transfiguration Of Vincent’, 2003) werden mooi ingekleurd door slidegitaar. De begeleidingsgroep speelde daarbij telkens lekker relaxt. Maar doordat de stem van Ward ons wat onderdrukt leek, konden we ons echter niet van de indruk ontdoen dat het concert toch wat dynamiek miste en teveel voortkabbelde.
Halfweg de set werd dit duidelijk rechtgezet en kregen we nog prachtige versies te horen van “Right In The Head” (‘Post-War’) en van “To Save Me” en een heupwiegende “Never Had Nobody Like You” (‘Hold Time’), mede door de extra achtergrondzang van de groepsleden. Ondertussen was er ook tijd voor enkele ingetogen passages zoals “Hold Time” en “Poison Cup” (‘Post-War’), waarbij Ward aan de piano ging zitten. Toen hij bij dit laatstgemeld nummer meedeelde dat de rest van de set zou worden opgedragen aan de overleden Alain Bashung, kreeg hij een ruimer deel van het publiek op zijn hand. Er werd afgesloten met een snedig rockende versie van “Roll Over Beethoven” (Chuck Berry) zodat we van een geslaagd concert kunnen spreken.
Jammer dat hij een prachtnummer als “For Beginners” links liet liggen maar dat houden we te goed hij nog eens voor een zaaloptreden langskomt.

Amy Macdonald (18u22-19u17)
Toen Amy Macdonald, intussen voorzien van een geblondeerd kortgeknipt kapsel en afgelopen donderdag getooid in een Egyptisch aandoende witte lange blouse, op het podium verscheen, werd ze meteen erg enthousiast onthaald.
Alles heeft natuurlijk te maken met haar vorig jaar verschenen debuutalbum ‘This Is The Life’ dat voor deze Schotse artieste een inslaand succes betekende en al enkele miljoenen keren over de toonbank is gegaan. Vooral het gelijknamige titelnummer kon je meermaals horen meezingen en -fluiten door – in de eerste plaats – (piep)jonge en vrouwelijke fans en tijdens haar concert in Arras werd dit nog eens vlotjes overgedaan.
Het applaus dat haar bij ieder nummer werd toebedeeld, stond ons inziens evenwel niet in verhouding tot de prestaties vooraan op de planken. Haar begeleidingsgroep stond goed maar in verhouding tot het stembereik van Macdonald, te luid te musiceren met als gevolg dat zij hiertegen niet kon opboksen, heel vaak de bal compleet missloeg en als een overstuurde Dolores O’Riordan in overdrive geraakte.
Enige lichtpunten die te noteren vielen, waren de twee singles “Mr. Rock & Roll” en “This Is The Life” en – laten we mild zijn - de akoestische cover van Bruce Springsteen’s “Dancing In The Dark”. Over die andere cover “Mr. Brightside” van The Killers willen we het liever niet hebben wegens werkelijk tenenkrullend en wat de rest van de set betreft, durven we zelfs het woord ‘hemeltergend’ in de mond nemen.
De duizenden aanwezige meisjes uit de jeugdbewegingen zouden volstrekt onze mening niet delen en jammer voor de vriendelijke Amy, maar dit concert deed teveel onze wenkbrauwen fronsen en was er eentje om snel te vergeten.
Setlist: Poison Prince, L.A., Youth Of The Day, Barrowland Ballroom, Mr. Brightside, A Whish For Something More, Mr. Rock & Roll, Next Big Thing, This Is The Life, The Road To Home, Run , Dancing In The Dark, Let’s Start A Band

The Ting Tings (19u50-21u05)
Wie veel beter de overstap van de kleine plankenvloeren naar de grotere podia verteerd hebben, zijn The Ting Tings. Dit Britse duo gevormd rondom Jules De Martino en Katie White kunnen sinds hun vorig jaar uitgebrachte album ‘We Started Nothing’ en nog meer via de hiervan getrokken singles, op een grote aanhang rekenen. Ze weten niet alleen de aandacht te trekken door middel van de voor hen zo typerende aanstekelijke, opgewekte en goed in het gehoor liggende muziek maar ook via hun steeds bijzonder flashy en dito opvallende outfits. Ook afgelopen donderdag speelden ze deze combinatie met gemak uit op het podium.
Het concert begon met een sferische intro, waarna De Martino op piano de eerste akkoorden van “We Walk” begon te spelen, ging plaatsnemen achter zijn drumstel en gitaar speelde, terwijl wat later White het podium opwandelde en het publiek groette. Het sein voor de aanwezigen om zich te laten meeslepen voor een uurtje ongedwongen dansbare muziek, vooral omdat onmiddellijk na het openingsnummer ook de hit “Great DJ” gebracht werd.
Alle tien de nummers van het album kwamen aan bod en behalve de zonet twee vermelde singles, konden het strakke “We Started Nothing” (waarbij we qua ritme wat gelijkenissen konden horen met !!!), het van extra beat voorziene “Shut Up And let Me Go” en “Impacilla Carpisung” als uitschieters beschouwd worden.
White speelde haar rol als frontvrouw met verve en de trukendoos werd geregeld opengetrokken, al vielen er geen verrassingen te noteren: midden een song onbeweeglijk blijven staan om nadien terug in te vallen, het omver duwen van de drum, het filmen van het publiek en het dj-gewijs spelen van enkele – nagenoeg steeds terugkerende – deuntjes als “Walk This Way” (Aerosmith), “Rapper’s Delight” (Sugarhill Gang), “Ghostbusters” (Ray Parker Jr.) en speciaal voor het Franse publiek “Je T’Aime … Moi Non Plus” (Gainsbourg & Birkin). We zagen het de groep allemaal al meermaals eerder doen.
The Ting Tings brachten niet al te moeilijke muziek, meezingbare refreintjes en veel expressie en waren aldus een prima sfeerbrenger en dé vrolijke noot van de dag. Uiterst genietbaar concert.
Leuk moment was ook toen White haar laarsjes bij het inzetten van het laatste nummer uittrok, op het einde van de set van het podium stapte om wat later snel terug te lopen om haar schoeisel mee te graaien vooraleer in de auto te stappen.
Setlist: We Walk, Great DJ, Fruit Machine, Keep Your Head, Traffic Light, Be The One, We Started Nothing, Shut Up And Let Me Go, Impacilla Carpisung, That’s Not My Name

Coldplay (21u50-23u35)
Met Coldplay had het Main Square Festival een absolute wereldtopper in huis. Jaar na jaar blijft de populariteit van deze Britse groep toenemen en ook op hun muzikale kwaliteit en creativiteit zit nog steeds geen sleet. Dit bewezen ze vorig jaar met hun vierde studioalbum ‘Viva La Vida or Death And All His Friends’ in een productie van onder meer Brian Eno. Zonder drastische omwentelingen te veroorzaken, klinkt deze plaat rijkelijker en gelaagder dan de voorgangers en dat doet zich tegenwoordig ook gelden op het podium. Het was al te merken tijdens hun passages in zaal eind vorig jaar en ook in Arras was dit nu niet anders.
Mede omdat zoals eerder geschreven de groep slechts aanwezig zou zijn op drie Europese festivals, was het festivalterrein op de Grand’Place goed volgelopen toen zij om 21u50 aan hun set begonnen.
Met gele lichtjes in de handen kwamen ze het podium op en speelden “Life In Technicolor” achter een zwarte, licht doorschijnende doek. Bij de begintonen van “Violet Hill” werd deze doek naar beneden gehaald en werd het begin van de triomftocht van Coldplay ook visueel helemaal duidelijk gemaakt.
Met “Clocks” (kleurrijke laserstralen werden het publiek ingestuurd terwijl Chris Martin achter de piano zat), “In My Place” (Chris Martin rende expressief en dartelde als een veulen over een speciaal hiervoor geplaatst zijpodium, zocht het contact met de toeschouwers op, liet zich vallen om vervolgens opnieuw naar het hoofdpodium te spurten) en “Yellow” (gele grote ballonnen werden boven de hoofden van de toeschouwers losgelaten) werd gekozen voor een klassiek drieluik.
De sfeer zat er meteen goed in en rondom ons zagen we zelfs ontroering in de ogen van de toeschouwers. Maar ook de weergoden lieten zich niet onbetuigd en gaven een teken dat ook zij van de partij waren. Na een weekje aanhoudende loodzware temperaturen viel er namelijk zowaar regen uit de lucht die kort erna al even snel weer verdween.
Chris Martin nam plaats achter de piano en speelde “42” en het massaal meegezongen “Fix You”. Na “Strawberry Swing” begaf de groep zich naar een zijpodium om uptempo, met beats overladen versies van “God Put A Smile Upon Your Face” en “Talk” te vertolken. Terwijl de overige groepsleden zich opnieuw naar het hoofdpodium begaven, bleef Chris Martin alleen achter de piano zitten om “The Hardest Part”, “Postcards From Far Away” en een stukje “Billy Jean” als ode aan de zopas overleden Michael Jackson te brengen. Ongetwijfeld een van de hoogtepunten van het concert. Op het einde van dit eerbetoon zette drummer Will Champion het beginritme in van “Viva La Vida”, inmiddels uitgegroeid tot een meezinghymne buiten alle formaat. Extra aangestuurd door de pauken en het klokkengeluid werd nog eens onderstreept hoe deze song in perfecte symbiose leeft met een festival. Chris Martin lag op het einde van het nummer languit op de rug op het podium terwijl hij figuurlijk bedolven werd door het massale gezang van het publiek. Sterk!
Na “Lost!” dat live nog meer overtuigde doordat bassist Guy Berryman extra drumde, baande de groep onder begeleiding van een nog steeds zingend publiek zich een weg naar een ander podium om daar enkele nummers akoestisch te brengen: “Green Eyes”, “Death Will Never Conquer” (gezongen door Will Champion terwijl Chris Martin mondharmonica speelde) en een cover van “I’m A Believer” (geschreven door Neil Diamond maar beter bekend in de hitversie van The Monkees). Het ging er bij deze nummers erg ontspannen aan toe. Er werd heel wat afgelachen, Franse rijmende zinsneden mengden zich onder Engelstalige teksten en gitarist Jonny Buckland werd door Martin uitgedaagd om te zingen hoewel hij hier niet voor te vinden is. Leuk en ontwapenend. Wel is het zo dat dit in een zaal beter tot zijn recht komt dan op een festivalterrein waar het publiek veel meer door elkaar staat te schreeuwen. Wij vermoedden dan ook dat niet iedereen even duidelijk meekreeg wat zich daar aan het afspelen was op die kleine oppervlakte.
Onder de tonen van een geremixte “Viva La Vida” namen de vier hun plaats opnieuw in op het hoofdpodium en speelden een in een volledig nieuw jasje gestoken “Politik” en “Lovers In Japan” dat mooi opgefleurd werd via projecties en het massaal laten neerfladderen van fluorescerende papieren vlinders. Coldplay wordt menigmaal als de nieuwe U2 genoemd en ook al willen we ons tot deze vergelijking niet laten verleiden, dichter dan het kenmerkende gitaargeluid van The Edge kon Jonny Buckland op dat moment inderdaad alvast niet geraken.
Met “Death And All His Friends” werd het eerste deel het concert beëindigd maar als toegift was er nog ruimte voor het onverwoestbare “The Scientist” waarbij Chris Martin eerst solo op piano speelde, Jonny Buckland op akoestische gitaar aanvulde om nadien ook steun te krijgen van bassist Guy Berryman en drummer Will Champion. Met “Life In Technicolor ii” en “The Escapist (Outro)” sloot het viertal het concert na ongeveer 1u45’ definitief af.

Coldplay groeit buiten zijn eigen proporties en de concertenreeks is een duidelijk voorbeeld van een massaproductie maar als u kijkt met welke gedrevenheid er wordt gemusiceerd, met welk (over)enthousiasme er over het podium wordt gedarteld en het contact met het publiek wordt opgezocht, dan doet dit een mens snel vergeten hoe mega de groep is geworden en hoef je als toeschouwer niet veel moeite te doen om ondergedompeld te worden in een uiterst genietbare sfeer. De duizenden aanwezigen die nog een hele poos na het einde van het concert en nadat de roadies het podium al lang ontruimd hadden, “Viva La Vida” nascanderen, sprak daarbij boekdelen.
Van ingetogenheid tot expressie, van soberheid tot extravagantie, van ongedwongenheid tot ernst, van droefheid tot vreugde, het zat allemaal vervat in dat ene concert op de Grand’Place te Arras. Het verliep bij momenten wat nonchalanter dan bij eerdere optredens in zaal – zo liet bijvoorbeeld Chris Martin bij “Yellow” en “Lost!” door zijn spurt- en klimoefeningen vocaal wat steken vallen en waren er her en der wat onzuiverheden te bespeuren -  maar dat zijn niet meer dan kleine aantekeningen bij een voor het overige meer dan uitstekende doortocht. ‘Viva La Vida! Viva Coldplay!’
Setlist: Life In Technicolor, Violet Hill, Clocks, In My Place, Yellow, 42, Fix You, Strawberry Swing, God Put A Smile Upon Your face (Partial Techno Remix), Talk (Partial Techno Remix), The Hardest Part, Postcards From Far Away, Viva La Vida, Lost!, Green Eyes, Death Will Never Conquer, I’m A Believer, Viva La Vida (Remix Interlude) , Politik, Lovers In Japan, Death And All His Friends
The Scientist, Life In Technicolor ii, The Escapist (Outro)

Organisatie: Main Square Festival+ FLP - Live Nation France Festivals