Geen evidente keuze om bands te kiezen die tegelijkertijd spelen, maar het gaf je de ruimte artiesten aan het werk te zien zonder tegen elkaar geprest te zijn; halfweg zo’n marathon kan het wel eens aangenaam zijn…

Triggerfinger schudde ons meteen wakker aan de Mainstage met hun vettige retro rock’n’roll, waarin stoner en blues invloeden voor de hand liggen. Het trio speelde een strakke, uitgekiende, meedogenloze set in maatpak, onder een stralende zon rond dit middaguur. Ze hebben “Commotion” van CCR niet meer nodig om straf te spelen: de meeslepende en martelende gitaarsoli, de diepe bas en de opzwepende drums hoorden we al op “Short term”, die meteen de maat van sexy vibes en rhythmes gaf; “Lil teaser”, “First taste” en “On my knees” waren de klassiekers en “Is it” de opkomende rocker van het begeesterende sympathieke trio. “Bedankt lieve kindjes, jonge meisjes en jongens”, grauwde hij nog op eind …

Social Distortion kon misschien het leuk opgebouwde feestje van Triggerfinger verder zetten door hun rechttoe- rechtaan melodieuze punkrock. In de voetsporen van Bad Religion zijn zij ook al ruim 25 jaar bezig met meer uit hetzelfde vaatje tappen. De Californische band kwam met een hoop nummers af als “Sick boy”, “Highway 101” en “Still alive” en merkten zich op door “Ring of fire” van Johnny Cash en “The story of my life” die ‘de mess’ van zanger Mike Ness samenvatte. Punkrock die weinig potten brak …

Het Mexicaanse Rodrigo y Gabriela stond eerder onverwachts op het hoofdpodium. Hen zagen we liever in de Pyramid Marquee, maar soit, het was genieten van hun geniaal gitaarspel, die met het vleugje flamenco ideaal tot z’n recht kwam. Het duo goochelde met staaltjes bedreven, opzwepende gitaarloops, - tokkels, supersnelle vingertics, (drum)slagen op de gitaar en experimentjes met de snaren, zonder in te boeten aan structuur en ritme. Wat een verbluffend schouwspel!
We pikten ook nog iets mee van Regina Spektor (Pyramid Marquee). Met een knipoog naar An Pierlé, want de dame speelde een resem prachtige songs aan haar vleugelpiano en experimenteerde af en toe met een drumstick op haar stoel. Ze had een band mee die de songs spaarzaam begeleidde op strijkers en drums. Emotievolle pop, waaronder “The calculation”, “Poor littke rich boy” en de gekende singles “Laughing with” en “Samson”, die ze durfde af te wisselen met twee rauwe, rudimentaire songs op gitaar. Haar maatschappijkritische kijk en haar gevoel pasten in het muzikale gevarieerde palet.

De laatste keer dat we het Amerikaanse Limp Bizkit aan het werk zagen was op Pukkelpop 2003 en … het einde was nabij, want als afsluiter toen speelden ze maar een matige, inspiratieloze set, door de songs oeverloos uit te melken. In 2005 ging elk z’n eigen weg, maar kijk, vier jaar later zijn ze terug springlevend, waarbij de rollen werden omgedraaid door de band, die nu eens fier was te rekenen op de steun van hun publiek. De band gaf de nodige adrenalinestoten met hun hard gebalde hiphopcore. Een happy return met een paar snedige onder het stof gehaalde rockers. Ze hadden terug de juiste vibe, groove en tempowisseling gevonden, als “My generation”, “Show me what you got” en “Re-arranged”. In het midden van de set zakte de spanning en het niveau, maar met “My way”, “Nookie”, “Take a look around” en George Michael’s melige “Faith”, speelde de band rond Fred Durst (met de pet op) en gitarist Wes Borland (gezicht en bovenlichaam vol bodypaint!) een schitterende finalereeks.

Franz Ferdinand (Mainstage) namen we voor de helft, gezien het feit dat we ze in het voorjaar al overtuigend zagen spelen in de AB en in de l’Aéronef. In snelvaart raasden ze de eerste songs erdoor; de herkenbare singles volgden elkaar op, “Walk away”, “No you girls”, “The dark of the matinée”, “This fire”en “Do you want to”. Franz Ferdinand liet weinig ruimte tot interactie en koos voor een opwindend rockfeestje.
Mogwai was die ander Schotse band …’at same time as’ Franz Ferdinand in de Pyramid Marquee. Deze wilden we terugzien, gezien ze op OLT Rivierenhof te Deurne, eind augustus 2008 een ietwat lome tegenvallende set speelden (het nieuwe materiaal hadden ze nog niet goed genoeg onder de knie? ). De postrockers pur sang haalden uit elke cd wel iets en deden de songs aanzwellen naar een feller en krachtiger geluid door de gitaarerupties. De melodie hield stand en de stemmige, lieflijke orkestraties van vroeger materiaal, hadden ze mooi ingebed binnen een warm, emotievol en uitgelaten geheel. De groep heeft momenteel het ideale evenwicht gevonden, wat resulteerde in een uiterst spannende, broeierige set. Mogwai op z’n best! Hun keuze viel op “I’m Jim Morrison, I’m dead”, “Hunted by a freak”, “Itheca”, “Friend of the night”, “Summer”, “Helicon” en “2 rights make 1 Wrong” …Their hawk was howling …

Nog maar bekomen van de Schotse pracht van Mogwai en Franz Ferdinand of daar kwam Cave met z’n Bad Seeds aandraven. Samen met de weirde Warren Ellis op viool/gitaar beleeft Cave (de vijftig voorbij!) en z’n band nieuwe hoogdagen. Vorig jaar zagen we beiden nog een verschroeiende set spelen met het Grinderman project; ook vanavond ging het deze weg op met een ‘best of list’ en songs die in een stevig en strak rockpak werden gehuld. Messcherp dus! Het oude “Tupelo” (die hij sinds een paar jaar opnieuw speelt!) opende de set gevolgd door een opzwepende “Dig! Lazarus! Dig!”. Ze behielden de frisse, dynamische aanpak op andere klassiekers: “Red right hand”, “Deanna”, “The mercy seat”, “The weeping song”, “Papa won’t leave you Henry” en “Stagger lee”, dat een prachtige opbouw had en de apotheose van de set vormde. Twee sfeervolle stukken maar, “The ship song” en “We call upon the author” in de bis. Onkruid vergaat niet, dat was wel erg duidelijk met Cave en de zijnen.

En in de closing acts was het terug moeilijk kiezen: Kings Of Leon, die afstevenen naar een goed uitgebouwde carrière en terecht één van de headliners waren die avond en Grace Jones, die vorig jaar tekende voor een nieuwe muzikale wending; ze kon een tweede (of derde?) leven aanvatten met de cd ‘Hurricane’ en gaf al overtuigende optredens tijdens de Lokerse Feesten en in de AB. Het stijlicoon (ondertussen voorbij de zestig!) van de jaren ’80 liet een onuitwisbare indruk na binnen het nightclubbin’ clubdance circuit. Ze zorgde voor songs met een broeierige, sensuele opbouw, groovy, funky dubs en softe dancebeats, gedragen door haar diepe, scanderende zegzang (met een knipoog naar Bowie, Roxy Music en Barry White). Weliswaar een halfuur te laat on stage in de Pyramid Marquee zagen we een overweldigende verschijning; zoals het elke popdiva beaamt, trok ze na bijna elk nummer een nieuw hoofddeksel aan, kronkelde meermaals rond een paal die op het podium stond en slaagde in een minutenlange hoelahoep tijdens een nummer. Op alle vlakken trok ze de aandacht, betrok haar fans bij de set en … genoot zelf van de respons. Het was zelfs zo dat ze op het eind het publiek uitnodigde om te dansen op de stage. Het ging van de funky basses en dubs van “Nightclubbin’” naar “I’ve seen that face before” en “La vie en rose”. De sterkste songs van het recente ‘Hurricane’ (“Well well well” “en “William’s blood”) stonden mooi naast het oudere materiaal. Een puike climax realiseerde ze door “Pull up to the bumper”, “Slave to the rhythm” en Bryan Ferry’s/Roxy Music “Love is a drug”. Wat een wervelende comeback.

De elektro, beats en neurotische trance van Boys Noize (Pyramid Marquee) en het geanimeerde remixwerk van de Dewaele broertjes, 2 Many DJ’s (Mainstage), bekoorden het jongere publiek. Het was dansen aan de beide fronts van de wei. En de 2 Many DJ’s gooiden er massa’s platenhoezen tegenaan op de grote schermen.
Beats’n’pieces en dance was hier op z’n plaats …

Organisatie: Live Nation – Rock Werchter