Het was puffen en blazen op deze tweede dag. De vermoeidheid door de loden zon overwonnen we door een rits grote bands op de Mainstage en enkele opkomende talenten. Zij zorgden voor een frisse bries en afkoeling.

Just Jack, het alter ego van de Brit Jack Allsopp, brengt een uitstekende pittige combinatie van groovy pop, rock, soul mellow hiphop, funk en jazz onder z’n zalvende vertelrap/zang. Het waren vooral de songs van z’n debuut van twee jaar terug die bleven hangen om de tweede dag te openen op de Mainstage. “Writers bloc”, “Glory days”, “Starz in your eyes” en “Disco friends” werkten aanstekelijk op de dansspieren. Een ingetogen “The day I died ontroerde. Het toonde aan dat ook de sfeervolle songs konden intrigeren. Een gevarieerde set van een charismatische band en zanger!

Intussen was de Spoken Words van Henry Rollins aan de gang in de Pyramid Marquee. De spierbal hield na z’n carrière met Black Flag en Henry Rollins Band bezig met ‘spoken word performances’. Hij omschreef zichzelf als ‘een trouble maker’, die er net een betere wereld wil van maken; hij trekt de wereld rond om z’n mensenrechtenboodschap, maatschappijkritische blik en leuke verhalen tijdens het reizen te vertellen: de oorlogsjaren tijdens president Bush, de bevrijding door de verkiezing van Obama, de story met de weirde Bad Brains zanger of de benauwdheid die hij creëerde door het lezen van een boek ‘Jihad’ (van A. Rashid) tijdens een vlucht in Australië. Kijk, hij gaf de jongeren vele houvasten mee en had een handig alternatief klaar om de oorlogen te stoppen: bombardeer de wereld met Ramones platen!

Eén van de gehypte ontdekkingen in 2009, het Londense White Lies speelde een overtuigende set met hun donkere waverock/postpunk op de Mainstage. Het kwartet, op deze zomerse dag nu nét even niet in het zwart gekleed, dingen Editors en Interpol naar de kroon met hun meeslepend en bedreven materiaal. Ze verwerken ‘80’s Joy Division, OMD, Teardrop Explodes, Echo & The Bunnymen, Chameleons op sublieme wijze. Ook de heldere, indringende vocals van de vriendelijke zanger/gitarist Harry McVeigh zorgden voor de gepaste dramatiek. Eén plaat uit en al zo veel gasten kunnen boeien op de wei, het is niet voor iedereen weggelegd. Hen lijkt een grootse toekomst weggelegd … Songs als “A place to hide”, “To lose my life”, “Farewell to the fairground” en het afsluitende “Death” stonden garant voor strak snedige rockers en een broeierige intensiteit.

De jonge Priscilla Ahn was duidelijk verbaasd van de belangstelling voor haar gig in de Pyramid Marquee. Ietwat bedeesd vatte ze de dromerige, zoete folky popsongs aan, die elan kregen door haar frêle, emotievolle stem. Spaarzaam werden ze begeleid door bas en toetsen. Het kader van deze tent bleek toch nog iets te overdonderend om volop een uur te kunnen boeien, maar een ticketje mag zeker weggelegd worden in een kleinere stage op Folkdranouter en/of Pukkelpop.

Vorig jaar bracht Amy MacDonald met “This is the life” één van de zomerhits van 2008. In een uitverkochte Bota hoorden we meer van die aanstekelijke, frisse en sfeervolle popfolkdeuntjes. Een relaxte, zwierige aanpak, maar heel leuk om naar te luisteren. Ze straalde op de Mainstage gemoedelijkheid en een ‘positive vibe’ uit. Haar naam stond over het ganse podium geschreven. Ze behield de aandacht met haar gevarieerd songmateriaal van broeierige rockers “Barrowland ballroom”, “Run” en de sfeervolle “Youth of today” en “Road to home”. Naast de singles “Mr Rock’n’roll” en “This is the life” voegde ze er nog twee opmerkelijke covers aan toe van haar favorieten: “Mr Brightside” van The Killers en “Dancing in the dark” van Bruce ‘the boss’. Of ze even geslaagd waren als het origineel, was een andere vraag …

Van elk van de drie volgende bands pikten we een kleine helft mee. M. Ward, Elbow en Jason Mraz. Hartverscheurend alvast als je weet dat M. Ward z’n veelzijdigheid als muzikant onderstreepte op het recentste ‘Hold time’, het enthousiaste Elbow hun subtiele,uitgewerkte pop live elan en diepgang weet te geven, en Jason Mraz als de jonge belofte wordt onthaald …
M. Ward boeide met een potpourri van bluesy rock’n’roll, dromerige rock, georkestreerde country ‘roots’pop en rockabilly. De zompige bluesy gitaarslides waren om van te snoepen. Maar ook hier was de Pyramid Marquee efkes te groot om volledig op te gaan in die broeierige sound. Spijtig genoeg kon het concert onvoldoende beklijven, mede ook door de matige belangstelling en mans brabbelstijl tussendoor.
Elbow opz’n beurt heeft zich door de jaren opgewerkt. Ze leveren nochtans al jaren ontroerende, stijlvolle en heerlijke prachtsongs af, die passen in het rijtje van Coldplay en Radiohead. Het geheel klinkt zowel sfeervol, grillig, somber als zwierig en poppy.
Live slaagt de band, rond de lieflijke zanger Guy Garvey, erin de songs kleur en diepgang te geven. We hoorden een elegante schoonheid, die af en toe wat forser en krachtiger klonk en op de Mainstage de aandacht behield. Een enthousiast gemotiveerde band (dito zanger!), die het nodige spelplezier beleefde en genoot van de sterke respons. We hoorden een schitterende finalereeks met het opbouwende “New born”, een fraai gearrangeerd “Weather to fly” (waarbij iedereen rond de keys stond) en een uitgesponnen orkestrale “One day like this”. Puike set!
En tot slot Jason Mraz in de Pyramid Marquee. Stond Gabriel Rios hier op het podium, kon je je wel afvragen? Vrolijke vriendelijke charmante pop, die een zwoel latin en r& b sfeertje uitstraalde en reggae vibes had, ondersteund van een warme zang. Een handvol herkenbare deuntjes als “Live high”, “A beautiful mess” en “I’m yours” zorgden voor de eerste cocktail bij deze zomerse avond …

Het Britse Bloc Party beheerst samen met samen met The Killers, Kaiser Chiefs, Editors en Franz Ferdinand (Coldplay buiten categorie btw!) het huidig rockpatrimonium.In een kleine vier jaar tijd brachten ze al drie cd’s uit waarbij we naast de energieke en frisse postpunk, meer hoekige ritmes hoorden van harder industriële elektronicabeats zoals op de laatste ‘Intimacy’. Bloc Party lijkt wel onophoudelijk te toeren en gaat nu al zeker twee jaar genadeloos te werk. Van het clubcircuit (twee avonden in AB in het voorjaar!) naar de festivals, met telkens lovende reacties. Ook hun halte in Werchter was opnieuw onweerstaanbaar. Hun ongekende spontaniteit, speelsheid en enthousiasme zorgde voor uitzinnige reacties, wat Kele Okereke en de zijnen een tandje lieten bijsteken. “One month off”, “Hunting for witches”, “Positive tension”, “Talons”, “Banquet”, “Two more years” en het sfeervolle “So here we are” overdonderden! Het gestoei met elektronica kwam vanaf het midden van de set met “One more chance”, “Mercury” en “Flux”. Zelfs de krachtige “Like eating glass” en “Helicopter” kregen wat gelaagde elektronica …Bloc Party heeft al aardig wat hits bij elkaar die iedereen in de juiste stemming bracht voor een rockende party …

En wat een rockoffensief hoorden we van The Killers daaropvolgend op de Mainstage. De band rondom zanger Brandon Flowers brengt wel niet de grootse platen uit, maar hebben een arsenaal aan hits om U tegen te zeggen. De bombast en saloonkitsch van de vorige toer is op het achterplan geraakt. De band uit Las Vegas koos voor een strakke meer directe aanpak. Brandon Flowers en de zijnen hadden alles heel goed onder controle en gingen vakkundig te werk. Een standvastige set, waarbij het stevige en subtiele materiaal elkaar mooi afwisselende; en ze waren niet bang de songs een krachtige kopstoot te geven. Flowers was in goede doen en slaagde er moeiteloos in het publiek op te zwepen; een performer ‘grand classe’: het sfeervolle “Human” kreeg een aardig drumbeat mee en “Somebody told me” zat vroeg in de set en had al meteen de wei mee. De broeierige spanning en de uptempo’s van “World we live” in en “Joyride” bewezen een band op scherp. Met een snedige versie van “Shadowplay” van Joy Division bereikten ze het kookpunt. Het sfeervolle “Smile like you mean it” (op piano/toetsen) was een welgekomen rustpunt. Dan ging het terug richting ‘rocken’ en zette de band alle registers open met “Jenny was a friend of mine” (wat een bastune!), het opbouwende “Read my mind”, het krachtige “Mr Brightside” en “When we were young” als bis. The Killers tekenden die avond voor de grote zalen …

Voor de topacts moesten we ook hier noodgedwongen keuzes maken tussen de wereldband van het decennium Coldplay en de opkomende discobitch Lady Gaga.
Coldplay zagen we in oktober ll in sterke doen met een uitmuntend concert in het Sportpaleis (zie livereview op de site!). Ook was de redactie aanwezig op het Main Square Festival in Arras (zie verslag festivalreviews!). Songs als “Life in technicolor”, “Violet hill”, “Clocks”, “In my place” en “Yellow” onderstreepten meteen de ijzersterke live reputatie van de tandem Martin/Champion. Om maar te zeggen dat Coldplay = de headliner van Werchter 2009! We vonden terug aansluiting op die fundamentele kracht en eenvoud van negen jaar Coldplay met “The scientist” op piano. De “Viva la Vida woohoohs” kreten galmden als een ‘wave’ over de weide. Intussen hadden we gehoord van een intermezzo aan de PA, net als hun optreden in zaal. “Life in technicolor pt 2” en “The escapist” besloten definitief de set van één van de meest gewone bands op deze aardbol … Coldplay !
Lady Gaga tot slot: op nog geen jaar tijd slaagt deze dame erin de andere vrouwelijke artiesten en bands naar de kroon steken; Pussycat Dolls, Pink en Britney Spears verbleken bij deze discoqueen. Wordt zij de nieuwe Madonna? In haar set van ruim een uur zagen we een danseres, een performster, een entertainster en een zangeres. Aanstekelijke catchy dance, een pompend disco/electro beatje en af en toe een sfeervolle toets op piano. De kitsch verkleedpartijen, de acts van de andere dansers/-essen, de danspassen, de opzwepende drums en een gitaarloop misstonden niet tijdens haar optreden. Ze bouwde het feestje op, waarbij het publiek alle refreintjes luidkees meezong. “Love game”, “Just dance” en “Pokerface” (akoestisch ingeleid) zorgden voor jouw rit ‘on a disco stick’. Het akoestisch luikje aan de piano toonde de Lady op haar intiemst. Een Lady in grote doen …

Organisatie: Live Nation – Rock Werchter