BB KING
Kwatongen beweren dat deze kloeke tachtiger nog steeds zijn laatste wereldtournee aan het rekken is omdat hij zijn vijftien kinderen bij evenveel vrouwen moet onderhouden. Niets van dat. Het is wel zo dat hij het doet uit noodzaak: de eeuwige liefde voor muziek.
Zijn schitterende boogie band (niggers rule the World!) zette meteen de toon en blies ons omver met twee swingende blueskrakers. Beginnen met een hoogtepunt en niet meer afzwakken noemen ze dat. En toen Zijne Ongeschiktheid Voor Fitnesszalen met zijn knokige vingers zijn zessnaar Lucille beroerde en zijn typische klank produceerde, wisten we al meteen hoe laat het was: We ain’t seen nothing yet. Zijn sarcasme en humor tussen de nummers door zijn aanstekelijk. Zo sneerde hij naar Melty Face: ‘Keep on living when you’re 50, because they can burry you at this time.’ En soms viel hij ons wat teveel lastig met zijn verhaaltjes en anekdotes uit het verleden en moesten wij maar luisteren als waren we kleine kinderen die onder zachte dwang en met een geveinsde interesse de oorlogsverhalen van grootvader ondergingen.
Maar de muziek was er en dat blijft het belangrijkste. Het begon als iets zeer groots en is geëindigd in een heus bluesfestijn met de verplichte drum-, bas-, toetsen-, gitaar- en andere solo’s voor het VIP publiek. U2 kwam ook even om de hoek kijken met het al reeds twintig jaar oude “When Love Comes to Town”, waar ook weer een resem van obligatoire solos ten berde kwamen. Een Belgische finale met onze enige echte stomende kaalkop Paul Ambach, door Zijne Imposantheid voor de gelegenheid “My Sun” genaamd, toonde helaas voor onze Boogie Boy dat hij nog heel wat te leren had, want hij kon de uitstekende band amper volgen.
… BB King zal nooit sterven …

Voorafgaand op de Grootmeester waren volgende artiesten
BENDER BANKAX
Deze voormalige winnaars van het Jong Jazz Talent te Gent zijn met hun akoestische en eigenzinnige jazz meer dan waardige openers voor dit mooie festival.. Daar het thema voor dit jaar piano is liet onze frontman en saxofonist Eric Bogaerts de pianist Christian Mendoza, die we trouwens ook kennen van the Magnifient Seven, rustig virtuoos wezen.
Met een zekere virtuositeit , een minimalistische ondertoon en prachtig opgebouwde stukken met schitterende overvloeiingen probeerden deze jonge snaken met succes het opkomende publiek te begeesteren. Luister naar het geheel en focus je niet op de individuele muzikanten en je hoort een warme, academische mood-setter voor Gentjazz.
Jazz is duidelijk van en voor alle generaties.

CHINA MOSES & RAPHAEL LEMONNIER
Twee vrouwen aan het bewind en toch loopt het goed af. Deze Franse Tv-presentatrice en dochter van Dee Dee Bridgewater die we straks zullen zien op Middelheim, probeert met pianist Lemonnier een ode te brengen aan de reeds 46 jaar geleden overleden blueszangeres Dinah Washington. Haar stem doet inderdaad aan de jaren dertig denken. In de wetenschap dat gezongen jazz niet echt mijn ding is kon deze mooie en sympathieke verschijning mij wel bekoren. De trompettist had eerder het uitzicht van een historicus maar speelde onder andere tijdens Cry me a River de kloten van zijn lijf. Tenslotte kondigde China cokesgewijs vol enthousiasme de komst van BB King aan.

Neem gerust een kijkje naar de pics op http://www.gentjazz.com

Organisatie: Gent Jazz Festival, Gent