Het Dourfestival was toe aan z’n 21ste editie. Het festival staat voor een avontuurlijk muzikale ontdekkingstocht. De sfeer van het vierdaags ‘alternative music event’ wordt nog steeds erg geapprecieerd: een uitgelezen kans om een pak nieuwe groepen en alternatieve bands te leren ontdekken. Meer dan 140000 festivalgangers vonden Dour, een evenaring van het record van vorig jaar!
Het derde grote festival van ons landje is de ideale geleider van muzikaal windowshopping: 200 bands over zes verschillende podia en een vlekkeloos verloop
Uw verslaggeving ter plaatse: Frank Verwee en Johan Meurisse.
Kijk gerust ook naar de verslagen van onze Franstalige collega’s en de pics online onder live foto’s.
Op deze eerste dag van de vierdaagse marathon waren er al 34000 bezoekers. Een rustige aanloop met enkele beloftevolle bands, Frans talent, doomdrone/slugdge/postmetal en dance.
dag 1: donderdag 16 juli 2009
We vatten aan met Joe Gideon & The Shark (Club-Circuit Marquee), die de week voordien dag twee van het Cactusfestival wakker speelden. Ze waren nu minder snedig en hevig, maar ze zorgden voor een broeierige spanning van rauw rockend materiaal bepaald door een intens, krachtige drums. Zij ‘the shark’ deed dat op haar drumstel en haalde tussendoor een klanktapijt aan uit haar keyboards, hij, ‘de Gideon’, switchte van gitaar en bas, creëerde een smerig geluid, en dompelde de songs onder z’n grauwe (zeg)zang. Het optreden klonk rustiger en was meer voortkabbelend van aard tav de set op het Cactusfestival.
De jonge Leuvense Selah Sue staat op gelijk welk festival geprogrammeerd en bewees (nogmaals) het zeker aan te kunnen …. Ze wond de grote menigte in de Dance Hall om haar vinger met haar emotievolle songs op akoestische gitaar, gedragen door haar indringende, gevoelige, soulfulle stem. Ze gaf af en toe haar luistersongs een aardige groove. Ze stond duidelijk haar mannetje en tekende voor een paar opmerkelijke songs: van het innemende “Mountain” naar “Mommy”, “Black part love” tot het uptempo gebrachte “Fyah fyah”. Ze gooide er nog een medley bovenop, waarin een zwierige tune van “Cotton eye Joe” te horen was. Opnieuw chique wat deze talentrijke artieste/studente presteerde…
Het was een forse overgang naar de frisse, dynamische rockabilly/rock’n’roll van The Jim Jones Revue in de The Magic Tent. “Are you ready?” riepen ze … De band hield een uur lang een strak, energiek tempo aan; de ‘Say yeahs’ vlogen ons om de uren. Ergens tussen Gallon Drunk, MC5, The Blues Brothers, Jerry Lee Lewis (door de pianoloops) en The Cramps.
De postmetal/sludge van het Belgische Amenra werd goed ontvangen in de Club-Circuit Marquee. De songs van hun felbejubelde 'Mass IV' werden verpletterend en krachtig gebracht. We herkenden massieve songs als "Razoreater", "De dodenakker", "Le gardien des rêves" en het oudje "Am kreuz". De muur van geluid en de oerschreeuw van Colin Van Eeckhout zorgden voor een explosieve wisselwerking. Spijtig dat ze zo vroeg geprogrammeerd stonden, hun duistere en apocalyptische muziek en visuals zouden beter tot hun recht komen op een later tijdstip. Toch is dit detailkritiek en mogen we zeker niet klagen, we kregen nl. een goede en degelijke show. ‘All welcome to the church of Ra’!
Even de grens over om Les Fatals Picards (The Last Arena) te horen. Ze kleurden samen met Saule et les Pleureurs en Tryo de Franse taal, in al z’n muzikale diversiteit. Opwindende Arty rock, elementen ska, punk, reggae en Franse chanson …
Qemists zetten letterlijk de La Petite Maison dans la Prairie in vuur en vlam … De groep stoeide met de crossover van UDS, Faith No More, Enter Shikari, de psychedelica van Senser, de drum’n’bass/breakbeats van Breakbeat Era, Goldie en Roni Size en de ontspoorde beats van Prodigy. Deze potpourri balden ze samen tot een opwindend, bruisend en dansbaar geheel. Draaitafels, laptops, gitaar, bas, een MC en zangers Jenna G. Indrukwekkend. Wat een ontdekking. ‘Say yeah’ aan de Qemists!
MVSC, de ontmoeting tussen Montevideo en Compuphonic (The Magic Tent), brachten aanstekelijke groove van punkfunk. LCD Soundsystem, The Klaxons, The Rapture en !!! waren goede barometers. En het oude TalkingHeads, A Certain Ratio en Gang Of 4 waren invloedrijk. Ze leken de ideale warming up voor Friendly Fires, ware het niet dat zij nét ter elfder ure hun optreden cancelleden.
Meshuggah (Club-Circuit Marquee), de Zweedse pioniers van de fusionmetal, stonden live als een huis. Hun unieke mix van deathmetal, trashmetal en jazz/fusion/avantgarde bleef moeiteloos overeind. Van hun recentste werkstuk 'ObZen' werden "Electric red", "Bleed", "Combustion" en "Pravus" gebracht. Classics als "Rational gaze", "Stengah" en natuurlijk "Future breed machine" passeerden ook de revue. De polyritmische drumpartijen van Thomas Haake en de jazzy, buitenaardse solo's van leadgitarist Fredrik Thordendal waren van wereldklasse en stonden op éénzaam hoogte. Een indrukwekkend optreden van deze innovatieve en avontuurlijke metalband.
Een aangenaam rustpunt vormde het Franse Cocoon (Dance Hall), die met herfstige indie/folkpop aardig in de buurt kwamen van onze Bram Vanparys’ Bony King Of Nowhere. De mooi uitgewerkte composities werden spaarzaam begeleid van elektronica en soms ondersteund van strijkers. Evenwichtige gemoedelijke, dromerige , sfeervolle muziek van het duo Mark (Daumail) en Morgane (Imbeaud), onder een (niet storend) charmant Frans accentje.
The Glimmers present Disko Drunkards (Dance Hall) is een liveproject van de heren Mo & Benoelie en Tim Vanhamel en c°. Eerst was er de DJ set van de heren, die een resem oude hits op verbluffende wijze in elkaar deden overgaan, om dan door de punkfunk/electrorock van Disko Drunkards rauwer en krachtiger te klinken. Ze hielden er een live set op na, die kon gelinkt worden aan Goose en Soulwax Nite Versions (= opvallend ook in het wit gekleed!), en refereerde aan het oude Devo. “Wanna Make Out”, Who you gonna call”, “Physical” en “Picture” waren toppers en zorgden voor het eerste dansfeestje …
Isis (Club-Circuit Marquee) was voor velen één van de absolute hoogtepunten en smaakmakers van de eerste festivaldag. De nieuwe post-metalgoden brachten vooral materiaal van hun laatste meesterwerk ‘Wavering radiant’: "Hall of the dead", "20minutes/40 years", "“Ghost key" en "Threshold of transformation". Oudere tracks "In fiction" en "Dulcinea" werden evenmin vergeten. De band was een goed geoliede machine en was perfect op elkaar ingespeeld. Elk detail van hun sfeervolle en experimentele songs kwamen live genadeloos hard aan. Daarboven was het geluid nagenoeg volmaakt en was de dynamiek onontkoombaar. Bijzonder knappe performance! Dit was puur genieten!
Santigold (The Last Arena) bracht een aanstekelijke en dansbare set op Dour. Haar originele mix van pop, rock, new wave, dance, reggae/dub en hiphop werd fel gesmaakt op de festivalweide. Ze werd begeleid door een netjes in wit pak gestoken liveband en twee danseressen. Van haar vorig jaar verschenen gelijknamige debuutalbum werden o.a. "L.E.S. Artistes", "Say aha", "Shove it", "Brooklyn go hard" en "Lights out" gespeeld. Een rockende versie van The Cure-classic "Killing an Arab" en "Creator" besloten de set. Tijdens deze laatste werd enkele tientallen danslustigen uitgenodigd op het podium om een feestje te bouwen. Een gezellige party indeed! Maar toch bleek de Mainstage iets te hoog gegrepen om de vonk te doen overslaan …
De nacht kon worden ingezet met de ‘mainstream’ beats’n’pieces van eerst multi-instrumentalist Matthew Herbert, die regelmatig eens linkte naar bigbeats en de discokitsch van Moloko en Roisin Murphy. Mstrkrft lieten de beats nog strakker, heftiger en straffer klinken. En tot slot kregen we nog een portie stevige, opzwepende drum’n’bass geserveerd van Andy C and MC GQ en Noisia …Voldoende verzadigd om omstreeks 4u30 ons bed op te zoeken …
Neem gerust een kijkje naar de pics onder live foto’s
Organisatie: Dourfestival, Dour
Nederlands 
Français 
