Na de verdienstelijke opwarming van het zootje prettig gestoord ongeregeld van The Hicky Underworld bestegen de reeds ouwe rotten in het vak van The Manic Street Preachers het podium. We kregen meteen hun absolute wereldhit “Motorcicle Emptyness” voorgeschoteld, zodat ze er maar meteen vanaf waren. Vervolgens een stevige set met begeesterde en zeer goede muzikanten. Je zou vergeten hoeveel hits deze knapen bij elkaar geschreven hebben.
Ze eindigden voorspelbaar met “If you can tolerate this, then …’’ Vreemd dat het publiek stond mee te krijsen als was het een of ander zomerhitje: Is men dan de betekenis van dit lied volledig kwijt?

Peter Doherty
Zoals reeds beschreven in de bespreking van zijn laatste Grace/Wastelands: PD behoort tot de groten der aarde. Gewapend met slechts een akoestische gitaar, zijn ‘mulleschuiver’ en de obligate fles wijn profileerde Ons Wandelend Laboratorium zich als een meester singer/songwriter  en liet hij ons proeven van beklijvende versies van een hele resem klassiekers van The Libertines over The Babyshambles tot en met zijn solowerk. Weet dat deze getormenteerde ziel amper 30 is. Bovendien kwam Hij Die Kieth Richards Een Poepje Laat Ruiken mooi op tijd aan , zag er relatief fris uit en speelde voortreffelijk gitaar. Even tussendoor communiceren met het publiek, dan nog eens ‘’The Needle…’’ van Onzen Niel coveren om dan vast te stellen dat zijn fles wijn op is en dan enkele nummers later te besluiten met ‘Fuck Forever’. Pure arrogante wereldklasse.

Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren