Mooi weer en een gedifferentieerd programma lokten afgelopen zaterdag opnieuw erg veel mensen naar de Grote Kaai in Lokeren. Om Lady Linn en haar magnifieke zeven deze zomer niet ergens op het podium aan het werk te zien, moet men bijzonder straffe toeren uithalen. Dezelfde stelling gaat echter totaal niet op voor de twee andere artiesten op de affiche. David Byrne was tot voor kort nog zelden te zien op een festival en voor een concert in België van de discodiva Donna Summer moeten we – haar passage tijdens de Night Of The Proms van vier jaar geleden buiten beschouwing gelaten – al heel ver in de tijd terug gaan.

Hoewel de geruchten al jaren aanhouden, blijft David Byrne halsstarrig weigeren in te gaan op een reünie van de Talking Heads, de groep waarvan hij de frontman was en die sinds 1991 op non-actief staat. De fans die de split nog steeds betreuren, konden de voorbije jaren wel nog genieten van wat solowerk of van het feit dat Byrne zich met regelmaat op nieuwe projecten stortte maar hoe verdienstelijk ook allemaal, eenzelfde hoog niveau als wat de Talking Heads op de wereld loslieten, werd niet bereikt.
Het meest recente wapenfeit vormt ‘Everything That Happens Will Happen Today’, een plaat die hij vorig jaar maakte met Brian Eno. Het was niet de eerste maal dat beiden de handen in elkaar sloegen. Zo produceerde Eno drie albums van de Talking Heads, verleende hij zijn medewerking aan ‘The Catherine Wheel’ (1981), de soundtrack die Byrne aanleverde bij de experimentele dansvoorstelling van choreografe Twyle Tharpe en datzelfde jaar openbaarden ze ook ‘My Life In The Bush Of Ghosts’, een werkstuk dat voor zijn tijd revolutionair was omdat het vol stond met analoog opgenomen samples toen er nog geen eigenlijke sprake was van samplers. Hun eigen ‘field recordings’ noemde Byrne het toen hij in Lokeren een funky “Help Me Somebody” afkomstig uit deze plaat, inzette.
Ook aan het begin van zijn concert verschafte Byrne kort wat uitleg bij de samenwerkingsverbanden met Eno, gaf hij aan dat dit ook de rode lijn zou vormen doorheen de setlist en dat er ook een trip naar het verleden zou gemaakt worden. Zijn inleiding ging wat verloren in de luidop pratende en roepende toeschouwers die duidelijk niet gekomen waren om naar praatjes te komen luisteren.
Op wat hij muzikaal op het podium presteerde, reageerde het publiek aanvankelijk eveneens wat mak, ondanks puike uitvoeringen van onder meer “Strange Overtones”, “I Zimbra” en “Houses In Motion”. Aan de kwaliteit lag het duidelijk niet. Samen met zijn begeleidingsgroep stond Byrne erg sterk te spelen maar niet iedereen is al even vertrouwd met het materiaal van de laatste plaat en door de eigenzinnigheid van Byrne die de setlist tijdens de tournee ongemoeid laat ongeacht of hij concerteert in een zaal dan wel op een festivalterrein, is het dubbel moeilijk om iedereen zijn aandacht vast te houden bij de rustigere nieuwe songs zoals het akoestische “One Fine Day” en het countrygetinte “My Big Nurse”. Zaterdag werd trouwens een ingekorte versie gebracht van zijn passage eerder dit jaar in de Antwerpse Koningin Elisabethzaal.
Pas bij het aansnijden van de Talking Heads klassiekers als “Crosseyed And Painless”, voorzien van een ultrafunky baslijn en schitterende percussie, “Once In A Lifetime”, “Life During Wartime” dat een stevige outtro meekreeg en “Take Me To The River” (oorspronkelijk van Al Green maar al evenzeer vergroeid met de Talking Heads) waar via een mooie samenzang de soul er van afspatte, sloeg de vonk over naar het publiek en ging de respons en de sfeer crescendo.
Met een strakke versie van “Burning Down The House” was er ruimte voor één bisnummer. Daarbij hadden alle mannelijke groepsleden zich getooid met een witte tutu. Het leek wel een passage uit ‘Het Zwanenmeer’.
En wat de aankleding van de show betreft, hierover moet zeker nog wat vermeld worden. Een concert van de Talking Heads bleef vroeger ook nooit beperkt tot muziek. Er werd evenveel aandacht besteed aan het visuele zodat dit onlosmakelijk verbonden was met de songs. Door de accenten te leggen op expressie en synchronisatie eerder dan op extreme videomuren, werd daarbij steeds een fraai, tot de essentie herleid resultaat bereikt. De concertregistratie van ‘Stop Making Sense’ behoort niet voor niets tot de beste films in dat genre aller tijden.
Tijdens de huidige tournee verschijnen alle groepsleden in volledig witte uitrusting op het podium. Het haar van Byrne is zelfs ook nog eens extra wit geverfd. Er zijn drie dansers die sober doch doeltreffend de nummers van extra dimensie voorzien en met een dusdanig choreografische precisie te werk gaan dat ze zelfs tot een integraal onderdeel van de nummers gaan behoren, temeer omdat Byrne veelal participeert in hun vertoning. Het meest treffende voorbeeld vormde ook in Lokeren “Life Is Long” uit het album ‘Everything That Happens Will Happen Today’. Dit is op zich al een sterke song maar doordat Byrne en de drie dansers op bureaustoelen zaten die ze op het ritme van de muziek om hun as deden draaien, werden de toeschouwers als het ware beetje bij beetje opgezogen in een soort muzikale kolk waaruit het moeilijk ontsnappen was. Het waren dergelijke details die er mee voor zorgden dat Byrne uiteindelijk het publiek bij het nekvel kon grijpen.
Het was pas dag 2 maar de passage van David Byrne mag nu al gerust tot de hoogtepunten van de 35^ste editie van de Lokerse Feesten gerekend worden.

Setlist:
Strange Overtones, I Zimbra, One Fine Day, Help Me Somebody, Houses In Motion, My Big Nurse, My Big Hands (Fall Through The Cracks), Heaven, Air, Life Is Long, Crosseyed And Painless, Once In A Lifetime, Life During Wartime, I Feel My Stuff, Take Me To The River, The Great Curve, Burning Down The House

De organistoren van de Lokerse Feesten hoopten wellicht bij het boeken van Donna Summer  het artistieke succes dat vorig jaar werd bereikt met Grace Jones, te kunnen herhalen. Toen verbrak deze een jarenlange stilte door een knappe comebackplaat uit te brengen en verraste vriend en vijand met een uiterst gebalde en uitdagende show op de Grote Kaai.
Net als Grace Jones vierde ook Summer hoogtij tijdens de discoperiode eind de jaren ’70 (Miss Jones werd wel eens de ‘Queen Of The Gay Discos’ genaamd terwijl Summer gewoonweg dé ‘Queen Of Disco’ was),  kwam Summer zopas met een nieuw album ‘Crayons’ voor de dag - niet minder dan 17 jaar (!) na het vorige – en tussen beide dames zit slechts een leeftijdsverschil van vier jaar. Tot daar het oplijsten van enige vorm van gelijkenissen want wat Summer afgelopen weekend op het podium neerzette, was van een totaal ander niveau.
Summer klimt niet op palen of omheiningen, vloekt niet als een ketter of slaat geen schunnige taal uit. Neen, ze straalt één en al liefelijkheid uit, stelt zich nederig op en staat stil bij de valkuilen en de ravijnen in een mensenleven. Natuurlijk is dit niet negatief te noemen maar het had wel tot gevolg dat door de lange, op het gevoel inspelende bindteksten de vaart uit de set gehaald werd en ze daarmee op momenten bijzonder dicht tegen de grens van de meligheid aanleunde, vooral ook omdat een Europees publiek doorgaans de zaken nuchterder bekijkt dan een Amerikaans dit doet. Toen we om ons heen keken, zagen we dan ook geregeld toeschouwers wat ongedurig heen en weer schuiven.
Ook het enkele malen wisselen van jurken en pakken terwijl de begeleidingsgroep verder speelde en drie acrobatische dansers de aanwezigen wat probeerden te vermaken of bij de aanvang van “No More Tears (Enough Is Enough)” haar zus de rol van Barbara Streisand – vocaal bijzonder goed overigens - op zich mocht nemen, deed daar niet altijd goed aan. Er was trouwens enige ophef toen de bandjes van de jurk van Summer het lieten afweten en er meer dreigde openbaar gemaakt te worden dan gepland. Maar alles werd uiteindelijk in goede banen geleid, net zoals het concert zelf.
Summer beschikt namelijk nog steeds over een bijzonder sterk wapen in de vorm van haar stem. Deze is nog nagenoeg even zuiver en krachtig als dertig jaar geleden en ze gaf een staaltje van zangkunst tijdens nummers als “On The Radio’, “She Works Hard For The Money” en “Last Dance”. Deze grote hits van weleer lieten samen met andere klassiekers als “MacArthur Park”, “Once Upon A Time” (met een gitaarpartij waarvan het wah-wah effect zo uit ‘Theme From Shaft’ geplukt leek te zijn), “I Feel Love”, “Love To Love You Baby”, “Bad Girls” en “Hot Stuff” het nieuwere werk uit ‘Crayons’ in de schaduw staan zodat het concert twee gezichten meekreeg.
Summer liet weten blij te zijn om terug in België te vertoeven omdat ze met ons land altijd al een goede band heeft gehad, mede ingegeven door het feit dat hier alles begon voor haar met de single “The Hostage”. Dat was 35 jaar geleden. Exact zolang dus als de Lokerse feesten bestaan. Er kon dus dubbel gevierd worden.
‘The Queen Is Back’ benadrukte Summer reeds bij aanvang van haar optreden. Wij vonden het bijzonder fijn om deze koningin haar alle nummers wél live (en hoe!) te horen zingen. In tegenstelling tot die andere zogenaamde koningin enkele weken terug in Werchter, kregen we deze keer een concert te zien en te horen. Maak er dus maar een driedubbele viering van.

Setlist:
The Queen Is Back, MacArthur Park, Could It Be Magic, Once Upon A Time, I’m A Fire, Smile, On The Radio, Mr. Music, Crayons, No More Tears (Enough Is Enough), Be Myself Again, Stamp Your Feet, I Feel Love, Love To Love You Baby, She Works Hard For The Money, Bad Girls, Hot Stuff, Fame (The Game), Last Dance

Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren