De Jeugd Van Tegenwoordig is uiteraard ideaal voor ‘de jeugd van tegenwoordig’: Slechts één beat en oeverloos gelul en gemix, demagogie en geforceerde ambiance troef. We mochten tot vervelends horen dat we in het heerlijke België toefden en dat ze zelf zo goed bezig waren. Kortom, beter dan K3, de ideale sfeer voor mijn flink puberende 14-jarige dochter, maar géén muziek.
Tenslotte valt het echt niet goed te keuren om voor zo’n jong publiek reclame te maken voor wiet en andere verboden vruchten. En het sommeren van alle alternatieve woorden voor vagina en penis kan me niet bekoren en heeft ook weinig te maken met de Lokerse Feesten (neen, mijn naam is niet kardinaal Danneels).

Bij Cypress Hill kregen we van hetzelfde laken een broek aangemeten. De aangepaste arafatsjaaltjes, de foute hoedjes en de vingertjes in de lucht waren alom aanwezig. Een waar ‘hiphop’-feest dat kan bekoren, maar helaas niet het niveau van  DJVT kon overstijgen. Let wel, de tent (nou ja) stond wel degelijk op stelten, maar ja, die rakkers hoeven enkel maar een scheet te laten om hun jonge publiek te overtuigen. Goede lichtshow, vloeistofdia’s in digitale versie incluis, goede sound, maar op “Insane” na nog steeds geen spoor van nummers en real stuff te bespeuren. Komt er nog een kentering?.

And now, for something completely different: Primal Scream. Drummer Bobby Gillespie verlaat in 1984 The Jesus And Mary Chain om zelf met de Stone Roses gitarist Duffy de hort op te gaan. De rest is (wereld)geschiedenis. Wat kan je live verwachten van een groep die gospel, psychedelica, rock, R&B, funk, punk en electro speelt? Veel dus. En ze hebben met verve een mix van dit alles gebracht, met een opeenvolging van hoogtepunten. Beginnen met een stevige rocker gestoeld op het klassieke bluesschema, dan meteen “Lucifer” uit ‘Evil Heat’, vervolgens een zorgvuldig uitgekozen playlist uit hun complete repertoire afwerken. Wat mij opviel is dat nummers uit de laatste, toch iets mindere, ‘Beautifull Future’ live gerust naast nummers uit hun legendarische ‘Screamadelica’ (“Jailbird” en “Rocks”) kunnen staan. Tevens mochten we een ijzingwekkend goede rockversie horen van hun gospel klassieker  “Movin’ on Up”. Hun sound deed heel vaak aan the Stones denken, en daar is uiteraard niets verkeerd mee. Gitarist Young blijkt trouwens qua looks en stijl een kloon van Ronnie Wood te zijn.
Toch dit schoonheidsfoutje: De arrogantie en de stem van mijn held Bobby Gillespie liet hier en daar te wensen over. Toch een van dé hoogtepunten van de Lokerse Feesten..

Arsenal was zoals te verwachten prima en een zeer goede afsluiter. Vergelijk het gerust met hun passage in Werchter. Live behoort Arsenal al jaren tot het spannendste wat je in België op een podium kunt zien. Ze slagen erin verschillende invloeden tot een coherent geheel te versmelten met een eerder internationale sound. Zo start bijvoorbeeld “Estupendo” als een heerlijke popsong om dan door een strakke rockgitaar doorsneden te worden, “I’m not a Man” brengt u even naar de jaren tachtig, enz..: Jammer dat het tamme publiek deze verfrissende groep niet met de volle teugen heeft willen smaken.

Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren